Focke-Wulf Volksflugzeug

Focke-Wulf Volksflugzeug
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Focke-Wulf
Typ	jednomiejscowy samolot myśliwski
Konstrukcja	górnopłat o konstrukcji metalowej, kabina zakryta, podwozie chowane w locie
Załoga	1
	Dane techniczne
Napęd	silnik odrzutowy BMW 003
	Wymiary
Rozpiętość	7,5 m
Długość	8,8 m
Wysokość	2,85 m
Powierzchnia nośna	13,5 m²
	Masa
Startowa	3050 kg
Paliwa	660 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	820 km/h
Prędkość wznoszenia	14,5 m/s
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	2 działka MK 108 kalibru 30 mm
	Użytkownicy
	Niemcy

Focke-Wulf Volksflugzeug – niezrealizowany projekt niemieckiego samolotu myśliwskiego z napędem odrzutowym wytwórni Focke-Wulf, który brał udział w konkursie na „myśliwiec ludowy” (Volksjäger). Maszyna miała być pomniejszoną wersją samolotu Focke-Wulf Ta 183.

Historia

Geneza

Wraz z rozpoczęciem alianckiej ofensywy bombowej na III Rzeszę, straty wśród myśliwców Luftwaffe zaczęły rosnąć. Tak jak jeszcze w tym okresie wojny przemysł niemiecki mógł zaspokajać potrzeby sprzętowe lotnictwa tak zaczynało brakować wyszkolonych pilotów mogących stawić czoła alianckim samolotom. W połowie 1944 roku Alfred Keller, były lotnik z okresu I wojny światowej, stojący od 1943 roku na czele Nationalsozialistische Fliegerkorps (NFSK – Narodowo-Socjalistyczny Korpus Lotniczy) zaproponował budowę lekkiego samolotu myśliwskiego z napędem odrzutowym, który byłby łatwy w obsłudze i pilotażu a dzięki temu, za jego sterami mogliby zasiąść absolwenci NFSK. Korpus lotniczy skupiał niemieckie aerokluby, szkoły szybowcowe i zajmował się wstępnym szkoleniem lotniczym młodzieży na potrzeby Luftwaffe. Projekt nie spotkał się z życzliwym przyjęciem ze strony dowództwa sił powietrznych oraz samego Hermanna Göringa. Uważano, że młodzi piloci bez odpowiedniego przeszkolenia staną się łatwym łupem dla amerykańskich i brytyjskich myśliwców. Pomysł Kellera zyskał za to poparcie Artura Axmanna, przywódcy Hitlerjugend, który widział w nim szanse dla wzmocnienia pozycji kierowanej przez siebie formacji. Wśród pozytywnie nastawionych do projektu osób znalazła się również słynna i mająca duży wpływ na Hitlera pilotka Hanna Reitsch. Ważnym elementem, który przesądził o zgodzie Göringa na rozpoczęcie programu Volksjäger, bo takie oznaczenie przylgnęło do potencjalnego, przyszłego samolotu myśliwskiego, były plany Waffen-SS stworzenia własnych jednostek lotniczych. Ich szeregi mogła zasilić młodzież wyszkolona w NFSK. Rywalizacja pomiędzy obydwiema formacjami skłoniła Luftwaffe do zaakceptowania projektu „myśliwca ludowego” i przejęcia jego potencjalnych pilotów pod własne dowództwo. Tymczasem na froncie siły powietrzne ponosiły coraz większe straty, alianckie lądowanie w Normandii zmusiło Luftwaffe do przerzucenia sił do Francji kosztem bronionych niemieckich miast i ośrodków przemysłowych. Tym samym Volksjäger zaczął być postrzegany nie tylko jako przyszły samolot myśliwski dla niedoświadczonej młodzieży ale w pełni akceptowany samolot, który może i powinien znaleźć się również na stanie istniejących już pułków Luftwaffe.

Projekt

10 września 1944 roku Reichsluftfahrtministerium (RLM – Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy) wydało zapotrzebowanie na nowy, lekki samolot myśliwski określany mianem Kleinjäger (mały myśliwiec) z napędem odrzutowym, o masie dwukrotnie mniejszej niż Messerschmitt Me 262, w którego konstrukcji zakładano duży udział materiałów niestrategicznych typu drewno, o maksymalnej prędkości na poziomie morza wynoszącej 750 km/h, uzbrojonego w dwa działka MG 151/20 lub MK 108, opancerzeniem chroniącym jedynie przed atakiem czołowym. Wyposażonym w radiostację FuG 24 i urządzenie identyfikujące Fug 25a. Nowa maszyna miała być napędzana silnikiem BMW 003, nieco silniejsze silniki Jumo 004 zarezerwowane były dla maszyn Me 262 i Arado Ar 234. Wymagano aby samolot był budowany seryjnie w oparciu o już istniejące linie montażowe. W celu dalszego uproszczenia konstrukcji zakładano użycie prostych skrzydeł. Specyfikacja techniczna nowego samolotu została przesłana do ośmiu wytwórni, jedną z nich był Focke-Wulf. Od samego początku krytycznie o nowym projekcie RLM wypowiadał się Kurt Tank. Tank przewidywał, że niezbyt wygórowane wymagania techniczne jakie stawiał projekt, doprowadzą do sytuacji, że z chwilą wejścia do służby, maszyna nie będzie w stanie stawić czoła nowym samolotem aliantów. Wybór silnika BMW 003 o gorszych parametrach niż jednostka Jumo 004, rezygnacja z zastosowania skośnych skrzydeł pogarszały parametry lotu, prędkość, możliwości bojowe samolotu. Pomimo zastrzeżeń Tank przedstawił RLM dwa projekty. Pierwszym z nich był Volksflugzeug, była to pomniejszona wersja maszyny Focke-Wulf Ta 183. Samolot zaprojektowano w dwóch wariantach. Pierwszy z nich, (Entwurf I) posiadał skrzydła proste, drugi (Entwurf II) zakładał użycie skrzydeł skośnych. Drugim przedstawionym projektem był myśliwiec oznaczony jako Volksflitzer. 15 września 1944 komisja konkursowa oceniła nadesłane projekty. Konstrukcje Focke-Wulfa z racji użycia do ich budowy strategicznych materiałów zostały od razu odrzucone a do dalszej oceny przekazano projekty Blohm & Voss BV P.211.02 oraz P.1073 czyli późniejszy He 162.

Konstrukcja

Volksflugzeug zarówno w wersji ze skośnymi skrzydłami jak i prostymi, był wolnonośnym górnopłatem ze skośnym usterzeniem w kształcie litery T. Wlot powietrza do silnika znajdował się w dziobie maszyny. Kanał doprowadzający powietrze do jednostki napędowej przechodził pod kabiną pilota i łączył się z pojedynczym silnikiem BMW 003 znajdującym się z tyłu kadłuba. Wylot gazów silnikowych umieszczony był pod belką ogonową. Podwozie trójgoleniowe z przednim podparciem, chowane, przednie i główne do wnęk w kadłubie, przednie do tyły, główne do przodu. Uzbrojenie stanowiły dwa działka MK 108 kalibru 30 mm umieszczone po obydwu stronach wlotu powietrza do silnika.

Bibliografia

Szymon Tetera, Lekki samolot myśliwski Heinkel He 162 Spatz, „Lotnictwo”, nr specjalny 9 (2009), s. 78-89, ISSN 1732-5323.