Heinkel He 70

Heinkel He 70 Blitz
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Ernst Heinkel-Flugzeugwerke A.G.
Typ	samolot pasażerski, kurierski i rozpoznawczy
Konstrukcja	dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie klasyczne – chowane w locie
Załoga	2 (pilot, nawigator)
	Historia
Liczba egz.	304
	Dane techniczne
Napęd	1 silnik rzędowy 12-cylindrowy BMW VI 7,3Z
Moc	750 KM (552 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	14,8 m
Długość	11,70 m
Wysokość	3,10 m
Powierzchnia nośna	36,50 m²
	Masa
Własna	2300 kg
Startowa	3420 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	360 km/h
Prędkość przelotowa	335 km/h
Prędkość wznoszenia	6,7 m/s
Pułap	5250 m
Zasięg	1000 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	1 Karabin maszynowy MG 15 kal. 7,9 mm (w wersji wojskowej); 300 kg bomb (wersja bombowa)
	Liczba miejsc
	4
	Użytkownicy
	Niemcy, Węgry, Hiszpania
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Heinkel He 70 Blitz – niemiecki samolot kurierski i rozpoznawczy z okresu II wojny światowej.

Historia

Pod koniec lat dwudziestych właściciele niemieckich linii lotniczych Deutsche Lufthansa zwrócili się do niemieckich wytwórni lotniczych o zbudowanie samolotu komunikacyjnego o parametrach zbliżonych do amerykańskiego samolotu Lockheed 9 Orion, który użytkowały szwajcarskie linie lotnicze Swissair. Miało to zwiększyć możliwości niemieckiej linii lotniczej w Europie^[1].

Projekt takiego samolotu opracował w 1931 roku inż. Ernst Heinkel z zakładów Ernst Heinkel-Flugzeugwerke A.G., miał to być dolnopłat z silnikiem rzędowym BMW Hornet o mocy 575 KM (423 kW). Na wiosnę 1932 roku opracowano nowszy i o lepszych osiągach samolot, który oznaczono jako Heinkel He 70. Samolot ten był napędzany silnikiem rzędowym BMW VI 6,0 o mocy 637 KM (469 kW)^[2].

Pierwszy prototyp tego samolotu oznaczony He 70a został zbudowany pod koniec listopada 1932 roku i został oblatany w dniu 1 grudnia 1932 roku^[3]. Drugi prototyp oznaczony He 70b z dwuosobową załogą i z miejscami dla 4 pasażerów ukończono w lutym 1933 roku. Na tym prototypie pilot kpt. Untuckt osiągnął rekord prędkości lotu – 357 km/h z obciążeniem 500 i 1000 kg^[4]. Prędkość ta przewyższała ówczesne samoloty myśliwskie, w związku z czym w 1933 roku opracowano kolejny prototyp, oznaczony jako He 70c, z otwartym stanowiskiem ruchomego karabinu maszynowego na grzbiecie kadłuba, jako konstrukcję wyjściową dla wersji lekkiego samolotu bombowego oraz wersji kurierskiej i rozpoznawczej^[5].

W 1934 roku zbudowano dla Lufthansy prototyp He 70d z silnikiem BMW VI 7,3 oraz dla Luftwaffe prototyp He 70e lekkiego bombowca z tym samym silnikiem^[6].

Samolot pasażerski Heinkel He 70A budowany seryjnie dla potrzeb Lufthansy rozpoczął regularne loty pasażerskie 15 czerwca 1934 roku. Rozpoczęto także budowę kolejnych wersji dla Lufthansy – He 70D (zbudowano 12 egzemplarzy) i He 70G. Jeden z samolotów wersji He 70G został sprzedany do Wielkiej Brytanii, a do jego napędu użyto silnika rzędowego Rols-Royce Kestrel V^[7].

Natomiast dla Luftwaffe rozpoczęto produkcję w 1934 roku wersji^[5]:

He 70E – lekkiego bombowca, który zabierał w komorze bombowej w kadłubie 6 bomb o masie 50 kg każda lub 30 bomb o masie 10 kg każda
He 70F – samolotu kurierskiego i rozpoznawczego z czterema miejscami dla kurierów i jednym miejscem dla strzelca pokładowego

Produkcję samolotów Heinkel He 70 zakończono w 1938 roku, łącznie wyprodukowano 304 samoloty tego typu wszystkich wersji, z tego 28 samolotów cywilnych. W trakcie prac rozwojowych opracowano, w oparciu o produkowany na Węgrzech silnik Gnome-Rhone 14K Mistral-Mayor, samolot oznaczony jako He 170. Seryjne samoloty He 170A wykorzystywało lotnictwo węgierskie podczas II wojny światowej^[8].

Użycie w lotnictwie

Samoloty Heinkel He 70 od 1934 roku były użytkowane przez niemieckie linie lotnicze Lufthansa jako samoloty pasażerskie i pocztowe. Część tych samolotów później została przejęta przez Luftwaffe^[5].

W niemieckim lotnictwie wojskowym samoloty te były użytkowane od 1935 roku. Pod koniec 1936 roku 18 samolotów Heinkel He 70F-2 otrzymał Legion Condor biorący udział w hiszpańskiej wojnie domowej po stronie frankistów^[9].

W latach następnych samolot ten był jednak wycofywany z użycia w jednostkach liniowych, wobec pojawienia się nowszych typów samolotów. Po wybuchu II wojny światowej samoloty te przeniesiono do pomocniczych eskadr kurierskich, gdzie eksploatowano je do momentu zużycia^[8].

Konstrukcja

Samolot Heinkel He 70F był dwumiejscowym samolotem kurierskim i rozpoznawczym, zabierającym 4 pasażerów. Dolnopłat o konstrukcji mieszanej. Podwozie klasyczne chowane w locie. Napęd stanowił 1 silnik rzędowy 12-cylindrowy BMW VI 7,3Z o mocy 750 KM (552 kW). Śmigło dwułopatowe, metalowe^[7]^[10].

Przypisy

↑ Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 178.
↑ Murawski 1999 ↓, s. 17.
↑ Samoloty niezapomniane modele 2013 ↓, s. 69.
↑ Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 179.
↑ ^a ^b ^c Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 180.
↑ Murawski 1999 ↓, s. 18.
↑ ^a ^b Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 181.
↑ ^a ^b Murawski 1999 ↓, s. 19.
↑ Skotnicki, Nowakowski, Zalewski 1994 ↓, s. 42.
↑ Skotnicki, Nowakowski, Zalewski 1994 ↓, s. 209.

Bibliografia

Tomasz Murawski: Samoloty Luftwaffe 1939-1945. T. 2. Warszawa: Lampart, 1999, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. ISBN 83-86776-00-5. OCLC 749671465.
Heinz J. Nowarra: Die deutsche Luftrüstung 1933-1945. T. 2: Flugzeugtypen Erla - Heinkel. Koblenz: Bernard & Graefe Verlag, 1993. ISBN 978-3-7637-5464-9. OCLC 722044430.
Mariusz Skotnicki, Tomasz Nowakowski, Krzysztof Zalewski: Legion Condor. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1994. ISBN 83-11-08395-9. OCLC 75845272.
Samoloty niezapomniane modele. Warszawa: Grupa Wydawn. Foksal, 2013. ISBN 978-83-280-0077-3. OCLC 881384238.

[CITEREFNowarra,_t.21993178-1] Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 178.

[CITEREFMurawski199917-2] Murawski 1999 ↓, s. 17.

[CITEREFSamoloty_niezapomniane_modele201369-3] Samoloty niezapomniane modele 2013 ↓, s. 69.

[CITEREFNowarra,_t.21993179-4] Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 179.

[CITEREFNowarra,_t.21993180-5] Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 180.

[CITEREFMurawski199918-6] Murawski 1999 ↓, s. 18.

[CITEREFNowarra,_t.21993181-7] Nowarra, t.2 1993 ↓, s. 181.

[CITEREFMurawski199919-8] Murawski 1999 ↓, s. 19.

[CITEREFSkotnicki,_Nowakowski,_Zalewski199442-9] Skotnicki, Nowakowski, Zalewski 1994 ↓, s. 42.

[CITEREFSkotnicki,_Nowakowski,_Zalewski1994209-10] Skotnicki, Nowakowski, Zalewski 1994 ↓, s. 209.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]