Wikipedysta:Matrek/brudnopis

Rozwój torped niemieckich w trakcie drugiej wojny światowej, na przykładzie najważniejszych konstrukcji.

Oznaczenie	T I T I Fat I T I Lut I/II	T II T III	T III Fat II	T IIIa Fat II	T IIIa Lut I/Lut II	T IV	T V T Va T Vb	T VI	T VII T VIII	T IX	T X	T XI
Typ	G7a	G7e	G7e	G7e	G7e	G7es	G7es	G7e	G7ut	G5ut	G7e	G7es
Numer aparatu	12	20	20	20	20	37	45	20	30	26	43	46
Nazwa kodowa	–	–	–	–	–	Falke	Zaunkönig I	–	Steinbarsch Steinbutt	Goldbutt	Spinne	Zaunkönig
Przeznaczenie	–	–	–	–	–	–	– S-Booty U-Booty	–	–	–		–
Średnica (cm)	53,34	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46	53,46
Długość (cm)	716,3	716,3	716,3	716,3	716,3	716,3	716,3	716,3	716,3	550	716,3	716,3
Waga (kg)	1538	1608	1620	1760	1760	1400	1495	1760	1730	–	1620	1495
Ujemna pływalność (%)	21	21	21	32	32	–	11	32	24,4	–	21	11
Napęd
Silnik	4-cylindrowy gazowoparowy	elektryczny	elektryczny	elektryczny	elektryczny	elektryczny	elektryczny	elektryczny	Walter	Walter	elektryczny	elektryczny
Bateria	–	2 x 13T	2 x 13T	2 x 17T	2 x 17T	2 x 13T	2 x 13T 2 x 17T 2 x 17T	2 x 17T	–	–	2 x 13T	2 x 13T
Wydajność
KM	350	100	100	100	100	32	55 40 40	100	430	390	100	55
RPM	1470	1700	1700	1700	1700	1125	1350 1210 1210	1700	1640 1640	–	1700	1350
Prędkość (węzły)	40	30	30	30	30	20	24 21,4 21,4	30	45	45	30	24
Zasięg (km)	75	50	50	75	75	75	57 80 80	75	80	38	50	57
Głowica	Ka, Kc	Ka Kb	Kb	Kb	Kb	Kd	Ke 1	Kf	Kb 2, Kf	Kb 2	Kb	Ke 1
Ładunek wybuchowy	280	280	280	280	280	274	274	300	280	–	280	274
Detonator	Pi1 lub TZ3 z Pi3	Pi1 Pi2	Pi2	Pi2	Pi2	Pi4a	Tz 5 z Pi4c	TZ 6 z Pi6	Tz 2, Tz 6	Tz 2	Pi2	TZ 5 z Pi4c
Program	– Fat Lut	–	Fat	Fat	Lut	Akustyczna samosterująca	Akustyczna samosterująca	Lut	Lut	–	Przewodowa	Akustyczna samosterująca
Objaśnienia: K - Kopf (głowica), Pi - zapalnik magnetyczny, TZ - zapalnik kontaktowy, Fat - Federapparat, Lut - Lagen unabhängiger torpedo

Gato

Kraje z proj. 613: Albania
MW Bułgarii
Marynarka Wojenna Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej
Egipska Marynarka Wojenna
Marynarka Wojenna Indonezji
Korea Północna
Marynarka Wojenna (PRL)
Syria
Marynarka Wojenna ZSRR

Infobox Żołnierz

{{{imię i nazwisko}}}

{{{imię i nazwisko org}}}

{{{pseudonim}}}

{{{zwycięstwa}}} zwycięstw
[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
[[Plik:{{{stopień grafika}}}|50x50px|{{{stopień}}}|link=]] {{{stopień}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Przebieg służby
Lata służby	{{{lata służby}}}
Siły zbrojne	{{{siły zbrojne}}}
Rodzaj sił zbrojnych	{{{Rodzaj sił}}}
Rodzaj wojsk	{{{Rodzaj broni}}}
Formacja	{{{formacja}}}
Jednostki	{{{jednostki}}}
Stanowiska	{{{stanowiska}}}
Główne wojny i bitwy	{{{wojny i bitwy}}}
Zatopienia: • liczba • tonaż	{{{liczba jednostek}}} jednostek {{{tonaż}}}
Późniejsza praca	{{{późniejsza praca}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}

 Dokumentacja [stwórz] []

Okręty

Niem 1ww

Typy okrętów niemieckiej floty podwodnej do zakończenia 1 wojny światowej.

Typ	Projekt	Prototyp	Okręty	Wodowanie	Służba	Wyporność (tony)	Długość (metry)	Prędkość (węzły)	Wyrzutnie (cm)	Działa (cm)	Załoga	Głębokość (m)	Uwagi
U-1	GW	U-1	1	1906	1906–1919	238/283	42,4	10,8/8,7	1 × 45	–	12	30
U-2	7	U-2	1	1908	1908–1919	341/430	45,4	13,2/9,0	2 × 45	–	22	30
U-3	12	U-3	2	1909	1909–1919	421/510	51,3	11,8/9,4	2 × 45	–	22	30
U-5	–	U-5	4	1910	1910–1915	505/636	57,3	13,4/10,2	2 × 45	–	29	50
U-9	–	U-9	4	1910	1910–1918	493/611	57,4	14,2/8,1	2 × 45	–	29	50	Paliwo: parafina
U-13	–	U-13	3	1910	1912–1915	516/644	57,9	14,8/10,7	2 × 45	–	29	50
U-16	–	U-16	1	1911	1911–1915	489/627	57,8	15,6/10,7	2 × 45	–	29	50
U-17	–	U-17	2	1912	1912–1918	564/691	62,4	14,9/9,5	2 × 45	–	29	50
U-19	–	U-19	4	1911	1913–1919	650/837	64,2	15,4/9,5	2 × 50	1 × 8,8	35	50
U-23	–	U-23	4	1912	1913–1918	669/864	64,7	16,7/10,3	2 × 50	1 × 8,8	35	50
U-27	–	U-27	4	1913	1914–1918	675/867	64,7	16,7/9,8	2 × 50	1 × 8,8	35	50
U-31	–	U-31	11	1914	1914–1918	685/878	64,7	16,4/9,7	2 × 50	1 × 8,8	35	50
Typy mobilizacji wojennej
U-43	25	U-43	8	1914	1915–1918	725/940	65,0	15,2/9,7	4 × 50	2 × 8,8	36	50
U-51	–	U-51	6	1915	1916–1918	715/902	65,2	17,1/9,1	2 × 50	2 × 8,8	36	50	Ulepszony typ U-31
U-57	–	U-57	3	1916	1916–1918	787/954	67,0	14,7/8.4	4 × 50	2 × 8,8	35	50	Ulepszony typ U-27
U-60	–	U-60	3	1916	1916–1918	768/956	67,0	16,5/8,4	4 × 50	2 × 8,8	35	50	Ulepszony typ U-27
U-63	–	U-63	3	1916	1916–1918	810/927	68,3	16,5/9,0	4 × 50	2 × 8,8	36	50	Ulepszony typ U-56
U-81	–	U-81	6		–	/		/	1 × 45	×		50	Ulepszony typ U-65
U-87	25	[[|]]	6		–	/		/	1 × 45	×		50	Ulepszony typ U-43
U-93	–	[[|]]	6		–	/		/	1 × 45	×		50
U-115	43	[[|]]			–	/		/	1 × 45	×		50
U-158	–	[[|]]			–	/		/	1 × 45	×		50
U-229	–	[[|]]			–	/		/	1 × 45	×		50
U-127	42	[[|]]			–	/		/	1 × 45	×		75
U-213	42a	[[|]]			–	/		/	1 × 45	×		75
UD	GW	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
Typy minowe
UE	38	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UE II	45	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		75
U-139	46	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		75
U-142	46a	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		75
U-151	GW	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UB I	34	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UB II	39	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UB IIII	44	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UC I	35a	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UC II	41	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UC III	41a	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		50
UF	48a	[[|]]	1		–	/		/	1 × 45	×		75

Dowódcy u-bootów

Gato

	Stocznia	Służba	JANAC
USS „Gato” (SS-212)	Electric Boat
USS „Greenling” (SS-213)
USS „Grouper” (SS-214)
USS „Growler” (SS-215)
USS „Grunion” (SS-216)
USS „Guardfish” (SS-217)
USS „Albacore” (SS-218)
USS „Amberjack” (SS-219)
USS „Barb” (SS-220)
USS „Blackfish” (SS-221)
USS „Bluefish” (SS-222)
USS „Bonefish” (SS-223)
USS „Cod” (SS-224)
USS „Cero” (SS-225)
USS „Corvina” (SS-226)
USS „Darter” (SS-227)
USS „Drum” (SS-228)	Portsmouth Naval Shipyard
USS „Flying Fish” (SS-229)
USS „Finback” (SS-230)
USS „Haddock” (SS-231)
USS „Halibut” (SS-232)
USS „Herring” (SS-233)
USS „Kingfish” (SS-234)
USS „Shad” (SS-235)
USS „Silversides” (SS-236)	Mare Island
USS „Trigger” (SS-237)
USS „Wahoo” (SS-238)
USS „Whale” (SS-239)
USS „Angler” (SS-240)	Electric Boat
USS „Bashaw” (SS-241)
USS „Bluegill” (SS-242)
USS „Bream” (SS-243)
USS „Cavalla” (SS-244)
USS „Cobia” (SS-245)
USS „Croaker” (SS-246)
USS „Dace” (SS-247)
USS „Dorado” (SS-248)
USS „Flasher” (SS-249)
USS „Flier” (SS-250)
USS „Flounder” (SS-251)
USS „Gabilan” (SS-252)
USS „Gunnel” (SS-253)
USS „Gurnard” (SS-254)
USS „Haddo” (SS-255)
USS „Hake” (SS-256)
USS „Harder” (SS-257)
USS „Hoe” (SS-258)
USS „Jack” (SS-259)
USS „Lapon” (SS-260)
USS „Mingo” (SS-261)
USS „Muskallunge” (SS-262)
USS „Paddle” (SS-263)
USS „Pargo” (SS-264)
USS „Peto” (SS-265)	Manitowoc Shipbuilding
USS „Pogy” (SS-266)
USS „Pompon” (SS-267)
USS „Puffer” (SS-268)
USS „Rasher” (SS-269)
USS „Raton” (SS-270)
USS „Ray” (SS-271)
USS „Redfin” (SS-272)
USS „Robalo” (SS-273)
USS „Rock” (SS-274)
USS „Runner” (SS-275)	Portsmouth
USS „Sawfish” (SS-276)
USS „Scamp” (SS-277)
USS „Scorpion” (SS-278)
USS „Snook” (SS-279)
USS „Steelhead” (SS-280)
USS „Sunfish” (SS-281)	Mare Island
USS „Tunny” (SS-282)
USS „Tinosa” (SS-283)
USS „Tullibee” (SS-284)

Japońskie stopnie marynarki

• Kaigun-shōi-kōhosei (kadet marynarki)
• Kaigun-shōi (podporucznik marynarki)
• Kaigun-chūi (porucznik marynarki)
• Kaigun-tai'i (kapitan marynarki)
• Kaigun-hōsa (komandor podporucznik)
• Kaigun-chūsa (komandor porucznik)
• Kaigun-taisa (komandor)
• Kaigun-shōshō (kontradmirał)
• Kaigun-chūjō (wiceadmirał)

Perspektywa

W latach 1911–2010 torpedy zatopiły więcej jednostek pływających niż jakikolwiek inny rodzaj broni morskiej z wyjątkiem min – więcej niż działa morskie i bomby lotnicze razem wzięte. Oprócz okrętów podwodnych, broń tą z powodzeniem wykorzystywano także z pokładów okrętów nawodnych oraz samolotów. Zastosowanie torped niejednokrotnie pozwoliło na rozstrzygnięcie bitew i kampanii – torpedy były podstawową bronią użytą do zatopienia trzech japońskich pancerników podczas II wojny światowej, w tym największych okrętów tego konfliktu, „super-pancerników” „Yamato” i „Musashi”. Torpedy lotnicze zatopiły trzy amerykańskie pancerniki w Pearl Harbor, torpedy lotnicze oraz torpedy okrętów podwodnych zatopiły także cztery pancerniki brytyjskie oraz trzy pancerniki Włoch. Ofiarami torped padły także lotniskowce, krążowniki, niszczyciele, okręty pomocnicze oraz statki handlowe (te ostatnie o łącznej pojemności ponad 20 milionów ton podczas samej II wojny światowej).

Torpedy były jednym z ważniejszych czynników, które położyły kres erze wczesnych okrętów pancernych, wkrótce też dały niemieckiej ubootwaffe szansę na zwycięstwo w obu wojnach światowych. Z uwagi na wykorzystanie torped w II wojnie światowej, Winston Churchill stwierdził że jedynym zagrożeniem którego naprawdę się obawiał, była ofensywa niemieckich u-bootów na Atlantyku. Na Pacyfiku torpedy były bronią, która pozwoliła marynarce amerykańskiej zatopić większość okrętów floty imperium japońskiego i niemal całą flotę handlową cesarstwa w latach 1941–1945, izolując w rezultacie wyspiarskie garnizony i samą Japonię. Torpedy przypieczętowały los „Bismarcka”, sparaliżowały włoskie ciężkie okręty w Tarencie, wywołały większość strat w pancernikach w Pearl Harbor i ostatecznie zatopiły największego kiedykolwiek zbudowanego drednota.

Mimo inwestycji w działa wielkiego kalibru i rozwój opancerzenia, obok straty trzech brytyjskich krążowników liniowych w bitwie jutlandzkiej, z wszystkich drednotów – pancerników i krążowników liniowych – jedynie HMS „Hood” oraz „Kirishima” zastały zatopione wyłącznie przez ciężkie działa. Z drugiej strony w obu wojnach, torpedy wystrzelone przez przeciwnika lub przez własne siły – jako coup de grâce – zatopiły nie mniej niż dwadzieścia drednotów i nowszych pancerników. W kolejności zatopienia były to: „Lützow”, „Swobodnaja Rossija”, „Szent István”, „Royal Oak”, „Conte di Cavour”, „Littorio”, „Caio Duilio”, „Barham”, „Oklahoma”, „West Virginia”, „California”, „Repulse”, „Prince of Wales”, „Hiei”, „Scharnhorst”, „Musashi”, „Fusō”, „Yamashiro”, „Kongō” i „Yamato”. Do momentu pierwszego użycia bojowego Fritz-X – kierowanej bomby przeciwpancernej która zatopiła włoski pancernik „Roma” – bomby lotnicze były w stanie uszkodzić zdolne do manewrów i samoobrony ciężkie okręty na pełnym morzu, nie były jednak w stanie ich zatopić. O ile podczas wojny rosyjsko-japońskiej na początku XX wieku torpedy nie zatopiły żadnego okrętu, kolejne dekady dowiodły że torpedy są bronią wiodącą w konflikcie morskim.

Torpedy są współcześnie podstawową bronią większości okrętów podwodnych, służąc do ataku na jednostki nawodne i inne okręty podwodne, stanowią także broń przeciwpodwodną jednostek nawodnych oraz lotnictwa. Niezależnie od rozwoju pocisków rakietowych i manewrujących, nie istnieje dzisiaj ani nie jest rozwijana żadna broń, która w przewidywalnej przyszłości mogłaby zastąpić torpedy.

Von Schelish

Konstrukcja torpedy Whiteheada okazała się sukcesem na skalę globalną. Jej twórca sprzedawał torpedy swojego pomysłu do wielu krajów, torpedy te dały stanowiły też zalążek rozwoju innych konstrukcji. W tym samym czasie kilku innych wynalazców próbowało opracować torpedy własnego pomysłu, nie udało się im jednak skutecznie ich zrealizować. Jednym z nich był pułkownik Victor von Scheliha, niemiecki oficer, który służył po stronie Konfederacji w amerykańskiej wojnie secesyjnej. W 1873 roku zaprezentował swój pomysł brytyjskiej Admiralicji i nawet zaproponował księciu Wellington Arthurowi Wellesleyowi opatentowanie w swoim imieniu projektu jego własnej konstrukcji. Von Schelisha spotkał się następnie z Wellesleyem w Sankt Petersburgu, gdzie też przeprowadzono testy torpedy na Newie. Próby te wypadły pomyślnie. Z zachowanego do dziś patentu brytyjskiego wynika, że torpeda projektu Von Scheliha była prawidłową od strony konstrukcyjnej torpedą, która miała szansę stać się użyteczną bronią. Zawierała działający system kontroli głębokości, napędzana była trzycylindrowym silnikiem gwiazdowym, wykorzystywała zasadę podgrzewania sprężonego powietrza w celu zwiększenia prędkości, która w innych konstrukcjach znalazła zastosowanie dopiero 30 lat później, i wprowadzała przewodowe sterowanie azymutem kierunku biegu torpedy. Jeśli konstrukcja tego urządzenia zostałaby rozwinięta przez profesjonalnych inżynierów w Wielkiej Brytanii, miałaby duże szanse na sukces. Von Scheliha nie dysponował jednak własnym kapitałem, toteż przekazał plany swojej torpedy rosyjskiemu rządowi, który mimo to nie rozpoczął prac nad nią, lecz zaoferował pułkownikowi hotel w Sankt Petersburgu w celu urządzania przyjęć dla wpływowych osób, dla przekonania ich do wsparcia jego projektu. Projekt ten miał jednak jedną słabą stronę – odmiennie od torpedy Whiteheada nie przewidywał jednego ładunku wybuchowego mającego eksplodować z w kontakcie z celem, lecz kilka głowic bojowych – podobnie do znanych ze współczesnych pocisków balistycznych głowic MRV (multiple re-entry vehicle). Jak przekonywał płk. Victor Von Scheliha, torpeda taka za ich pomocą zdolna była do „zniszczenia całej floty”. Takim twierdzeniem Von Scheliha przecenił możliwości swojej konstrukcji, toteż Rosjanie stracili zainteresowanie jego wynalazkiem. Co więcej nie zamierzali zapłacić za jego „rozrzutną rozrywkę” – pułkownik został aresztowany i osadzony w więzieniu za długi, co na zawsze zakończyło historię rozwoju torped jego pomysłu.

Karty brudnopisu

Przeżywam aktualnie okres pewnego wypalenia twórczością na Wikipedii,
stąd nie edytuję w tej chwili poważnych artykułów, ograniczając się jedynie do okresowych wizyt w tym miejscu w sieci i ewentualnych drobnych zmian.