Władysław Bartosik
Władysław Bartosik ps. „Broda” (ur. 15 września 1890 w Raszynie, zm. 27 czerwca 1940 w Lubzinie) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej, w czasie okupacji hitlerowskiej organizator i pierwszy inspektor Inspektoratu ZWZ Rzeszów, zamordowany przez Niemców.
 major dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 września 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 czerwca 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1919–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
15 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytuj
Władysław Bartosik ukończył szkołę realną w Łowiczu i szkołę Wawelberga i Rotwanda. Około 1905 roku był związany z konspiracją Polskiej partii Socjalistycznej. Po uzyskaniu w 1911 roku świadectwa dojrzałości wstąpił do szkoły wojskowej w Kazaniu. Dwa lata później otrzymał promocję oficerską. Jako podporucznik armii rosyjskiej wziął udział w walkach I wojny światowej. Był ranny pod Huminem, w 1916 roku awansował do stopnia porucznika. W 1917 roku dołączył do Korpusu Polskiego generała Dowbora-Muśnickiego.
W czerwcu 1919 roku wstąpił do pułku Jazdy Tatarskiej. Wziął udział w walkach z bolszewikami w 1919 i 1920 roku, był wyróżniony za walki nad Strypą i awansowany do stopnia kapitana.
Z dniem 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 124. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lutym 1925 roku został przeniesiony z Oddziału III Sztabu Generalnego do 60 pułku piechoty w Ostrowie Wielkopolskim na stanowisko dowódcy II batalionu[1]. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927. W czasie studiów pozostawał w ewidencji 60 pułku piechoty. Z dniem 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko szefa sztabu[2]. Od 1929 roku był szefem Oddziału Operacyjno-Wyszkoleniowego Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza w Warszawie[3]. W 1931 był szefem wydziału w Biurze Ogólno Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W kwietniu 1931 ukończył trzytygodniowy kurs informacyjny broni pancernych dla oficerów sztabowych i dyplomowanych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[4]. W 1932 został dowódcą 2 batalionu strzelców w Tczewie[5]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie na stanowisko wykładowcy[6]. Na tym stanowisku pozostawał w 1935 roku[7]. Do przejścia w stan spoczynku w 1939 roku był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień w Rzeszowie[potrzebny przypis]. W tym czasie był aktywnym sportowcem, należał między innymi do sekcji bokserskiej Resovii.
Był encyklopedystą. Został wymieniony w gronie edytorów ośmiotomowej Encyklopedii wojskowej wydanej w latach 1931–1939 gdzie zredagował hasła związane ze szkolnictwem wojskowym[8].
Do wybuchu II wojny światowej pracował jako szef bezpieczeństwa zakładów H. Cegielskiego w Rzeszowie. Zmobilizowany wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie powrócił do Rzeszowa, gdzie włączył się w organizację pierwszych struktur konspiracyjnych Służby Zwycięstwu Polski i Związku Walki Zbrojnej. Został pierwszym inspektorem Inspektoratu Rzeszów. W wyniku zdrady 19 kwietnia 1940 roku Gestapo aresztowało jego adiutanta, Jana Tonderę, zaś 26 kwietnia majora Bartosika. Był przesłuchiwany i torturowany w więzieniu na Zamku. Został rozstrzelany 27 czerwca 1940 roku w zbiorowej egzekucji w lesie w pobliżu miejscowości Lubzina.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[9]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 6 lutego 1925 roku, s. 58.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927 r., Nr 25, s. 296.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27 kwietnia 1929 r., Nr 9, s. 136.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 3 sierpnia 1931 r., Nr 5, s. 252.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 27, 622.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26 stycznia 1934 r., Nr 2, s. 7.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 17.
- ↑ Laskowski 1931 ↓.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 r.), Sztab Główny WP, Warszawa 1931.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].
- Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Grzegorz Ostasz, Podziemna armia. Podokręg AK Rzeszów, Rzeszów 2010, ISBN 978-83-88085-25-3.
- Otton Laskowski: Encyklopedia wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1931.