Zapraszam do przeczytania książki o kobietach Egiptu. Moim zdaniem jest to skarbnica wiedzy o zwyczajach, mentalności panującej w kraju faraonów. Książka przybliża nam codzienne życie kobiet mieszkających w Egipcie. Dzięki niej możemy zrozumieć wiele rzeczy niepojętych dla Europejczyka.
Nayea Atiya, autorka książki, ma wiele wspólnego zarówno ze światem Zachodu (a konkretnie Francją), jak i Egiptu. Jednak nie dzieli się z nami swoimi spostrzeżeniami, przeżyciami ani przemyśleniami.
Na zasadniczą część jej publikacji składają się opowieści pięciu kobiet, pięciu Egipcjanek. Poza przynależnością państwową i płcią nic ich nie łączy. Nie wszystkie są muzułmankami, nie wszystkie pochodzą z najuboższych warstw społeczeństwa. Nie mają tego samego koloru skóry, umiejętności ani wykształcenia. Nie znają jedna drugiej. Nie łączą ich upodobania ani pragnienia. No może poza jednym. Poza marzeniem o szczęściu w małżeństwie.
Poznajemy kobiety, na kilku płaszczyznach, a mianowicie płaszczyźnie bycia
córką i
siostrą, ponieważ krewni pełnią jedną z najważniejszych ról w życiu Egipcjanek. Następnie są to role
żony oraz
matki.
Sugestywnie, w trakcie lektury można odczuć, że tradycja ma ogromny wpływ na codzienność kobiet. Pokusiłabym się o stwierdzenie, iż kobiety są w niej zanurzone, prawie całkowicie, formowane przez nią od najmłodszych lat.
To tradycja w dużej mierze wpływa na kształtowanie światopoglądu i na podejmowane decyzje. Jako czytelnicy jesteśmy świadkami kilkukrotnie obrzędu klitoridektomi, czyli
obrzezania. Ten nieludzki zwyczaj głęboko zakorzeniony jest w świadomości tamtejszego społeczeństwa pomimo upływu czasu.
Bohaterki opowieści to silne wewnętrznie osobowości. Pomimo braku wykształcenia emanują życiową mądrością, ciepłem, radością. Starają się, na ile to możliwe, świadomie kierować swoim życiem. Opanowały sztukę obserwacji siebie oraz otoczenia jak również dystansowania się dzięki czemu dochodzą do różnych wniosków noszących znamiona mądrości życiowych. Niezamożne, potrafią dzielić się z innymi potrzebującymi. Ponadto wykazują solidarność z innymi kobietami, którym wiedzie się gorzej i występują w roli nauczających pewnej zaradności i niezależności, np. poprzez naukę krawiectwa.
Dodam jeszcze, że opowieści pięciu Egipcjanek poprzedzone są nie tylko przedmową autorki, ale również obszernym słowem wstępnym
Andrei Rugh, antropolog badającej kulturę Egiptu, dzięki czemu jako Europejki lepiej zrozumiemy to, o czym czytamy.
"Khul-khaal to ciężkie, złote lub srebrne bransolety zakładane na kostki przez zamężne kobiety w Egipcie, bransolety te wydają dźwięk, który informuje innych o statusie noszącej je kobiety.
Khul-khaal ograniczają swobodę ruchów, ale mogą też przynosić kobiecie korzyści. Jako ozdoba połyskująca na kształtnej kostce i przy każdym kroku wydająca charakterystyczny, brzęczący odgłos, bywają uwodzicielskie.
Małżeństwo jest dla Egipcjanek najważniejszą rzeczą na świecie, po to się rodzą i ku temu zmierza całe ich życie, to małżeństwo bowiem powinno zapewnić im godność i dostatek. Czy tak jest? Czy jednak nie staje się ono kolejnym więzieniem, a srebrne lub złote bransolety kajdanami?
Życie egipskich kobiet jest niełatwe, ale radzą sobie z nim na swój własny sposób i na swój własny sposób starają się być szczęśliwe. Te pięć opowieści nagranych i spisanych przez autorkę książki, to autentyczne losy zupełnie normalnych, a więc często biednych, niewykształconych, ale kochających życie egipskich kobiet.
To książka, która nie tylko pokazuje prawdziwe życie zwykłego człowieka w Egipcie, ale również jest kopalnią wiedzy o tej jakże dla nas ciągle tajemniczej i niezrozumiałej kulturze. Powtarzają się tam w kontekście losów każdej z kolejnych kobiet takie ważne dla tej kultury zagadnienia, jak najważniejsze obrzędy (małżeństwo, narodziny dzieci, obrzezanie, rozwód itp.), wyznawane wartości i normy oraz światopoglądy."opis pochodzi ze strony: http://www.gandalf.com.pl
