Αγαπητό μου ημερολόγιο,
για να μην κατηγορηθώ για σνομπισμό από νεαρό, ρομαντικό και ιδεαλιστή συμπαίκτη, αποφάσισα να παίξω και το παιγνίδι με τις 5 λεξούλες . Έτσι, θα καταγράψω ένα γεγονός που ξεχωρίζω από την πιο αμαρτωλή - και ηλήθια- περίοδο της ζωής μου, που έχει μέσα και μαχαίρι και γιαγιά όπως μου ζητήθηκε.
Ο τέως μελλοντικός «mr ψεύτρα», αρριβάρισε μετά βαϊων, κλάδων, δαχτυλιδιού και συγγενών να ζητήσει το χέρι μου.( Ο αδερφός μου επέμενε να με δώσει και την υπόλοιπη κι εκεί μάλλον χάλασε το παζάρι ) . Μαζί ήταν και η μητέρα του, μια αξιόλογη κυρία απ’ αυτές με τα αγγλικά, τα γαλλικά, το πιάνο, το ταγεράκι chanel και τα λουλακί μαλλιά.
Χρειάζεται εδώ να σου πω αγαπητό μου ημερολόγιο, ότι η γιαγιά μου έζησε κι εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Νότιο Αφρική.
Και κάθησε η sic τέως μέλλουσα μητέρα δίπλα στην γιαγιά , την οποία για μέρες δασκάλευα για τα θέματα που μπορούσε να συζητήσει μπροστά στο τέως μελλοντικό σόϊ. Αλλά καλού – κακού και το νού μας είχαμε , και την γιαγιά από κοντά. Και οκ, άψογη η γιαγιά, μίλησε για τον καιρό, για το πλέξιμο, την Λάμψη κι όλα κυλούσαν μιά χαρά.
Πάνω που εφησυχαστήκαμε όλοι, αγαπητό μου ημερολόγιο και κόψαμε την επιτήρηση, ακούμε την γιαγιά να διηγείται στην σοβαρότατη τέως μέλλουσα συμπεθέρα : «...... μόλις βλέπω τον μαύρο με το μαχαίρι να μου ζητάει τα λεφτά του ταμείου, αρπάζω την καραμπίνα που είχα στο ράφι από κάτω. Τον σημαδεύω , να! Έτσι ! ( έκανε και την χαρακτηριστική κίνηση ) και του λέω fuck off you bloody bastard . Και το’βαλε στα πόδια . Τί κοιτάτε έτσι; Δεν καταλαβαίνετε αγγλικά μάλλον......» . Και η γιαγιά μετέφρασε!
Αγαπητό μου ημερολόγιο, ποτέ δεν καταλάβαμε, αν το αποσβολωμένο ύφος της τέως μέλλουσας πεθεράς μου, οφειλόταν στην φρασεολογία της γιαγιάς, στην οπλοφορία της, ή στην σκέψη « πού έμπλεξε το παιδί μου » ....
16.3.07
16 Ιανουαρίου, 2007 ( Εξομολογήσεις... )
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Είμαι παιγνιδιάρα και χάρηκα όταν φίλοι με προσκάλεσαν να παίξω παιγνίδια αριθμητικά :
- Τί είναι τα πέντε ; ρώτησα την παντογνώστρια κολλητή μου.
- Γράψε στο ημερολόγιο σου 5 πράγματα που δεν ξέρουν οι άλλοι για σένα.
- Αν τα γράψω όμως θα τα μάθουν!
- Μην σκας γιατί κανένας δεν σε διαβάζει , με καθυσήχασε .
Και με αυτό το σκεπτικό αγαπητό μου ημερολόγιο, σου εξομολογούμαι πέντε μυστικά μου :
1. Κοιμάμαι και ταξιδεύω πάντα με την Πέγκυ, την κούκλα που απέκτησα στα
πρώτα μου γενέθλια.
2. Ξέρω πώς στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ινδιάνος πολεμιστής.
3. Το βράδυ, διστάζω να ανοίγω πόρτες ασανσέρ γιατί φοβάμαι ότι θα πέσει από μέσα
κάποιο πτώμα.
4. Όταν βαριέμαι ή νιώθω άβολα, φαντάζομαι πως παίζω σε μιούζικαλ, όπου όλοι
αρχίζουν να τραγουδούν και να χορεύουν γύρω μου κι έτσι φτιάχνω την διάθεσή μου.
Στις μεγάλες μου βαρεμάρες δε, φτιάχνω και τα τραγούδια που λέω εγώ ως
πρωταγωνίστρια και με χορογραφώ . Νοερά....
5. Μ’ αρέσει ο Πανάγος . ( αυτό το γράφω μόνο επειδή η φίλη μου με διαβεβαίωσε ότι ΔΕΝ σε διαβάζει αγαπητό μου ημερολόγιο )
Ύστερα μου είπαν για το παιγνίδι επτά . Αυτό ευτυχώς είχε και οδηγίες χρήσεως . Έτσι, αγαπητό μου ημερολόγιο, καταγράφω επτά πράγματα που ερωτεύτηκα « επί τηι εμφανίσει » τους :
1. τον Εlvis ( ζει !)
2. την ταινία « The Piano » ( Τί ατμόσφαιρα! Τί μουσική ! Τί χτένισμα! )
3. την γυναίκα με το παρασόλι στους πίνακες του Monet ( έγινε η αιτία να
αγαπήσω όλα του τα έργα )
4. την - εποχής art nouveau - χτένα μου από ταρταρούγα, σε σχήμα καρχαρία
( μου κόστισε ένα νεφρό )
5. το δαχτυλίδι μου με το μαύρο μαργαριτάρι σε μέγεθος ρεβυθιού ( κόστισε
το άλλο μου νεφρό )
6. την ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία, του παππού και της γιαγιάς ,
νιόπαντρων στο προσεισμικό σπίτι τους.( το ύφος τους και η στάση
τους με κάνει πάντα να χαμογελώ και - ντροπή μου - να ζηλεύω λίγο)
7. τον Πανάγο ( αυτό το γράφω μόνο επειδή η φίλη μου με διαβεβαίωσε
ότι ΔΕΝ σε διαβάζει αγαπητό μου ημερολόγιο ).
Και φτιάχνω το δικό μου παιγνίδι, αγαπητό μου ημερολόγιο, το παιγνίδι των
τριών. Και καταγράφω τα τρία κακά της μοίρας μου:
1. Την παντελή έλλειψη φιλοδοξίας που με διακρίνει ( και δεν μπορώ να αλλάξω)
2. Την μανιοκαταθλιπτική κομμώτριά μου ( που δεν θέλω ν' αλλάξω)
3. Τον Παναγό (που θέλω και μπορώ ν' αλλάξω).
Είμαι παιγνιδιάρα και χάρηκα όταν φίλοι με προσκάλεσαν να παίξω παιγνίδια αριθμητικά :
- Τί είναι τα πέντε ; ρώτησα την παντογνώστρια κολλητή μου.
- Γράψε στο ημερολόγιο σου 5 πράγματα που δεν ξέρουν οι άλλοι για σένα.
- Αν τα γράψω όμως θα τα μάθουν!
- Μην σκας γιατί κανένας δεν σε διαβάζει , με καθυσήχασε .
Και με αυτό το σκεπτικό αγαπητό μου ημερολόγιο, σου εξομολογούμαι πέντε μυστικά μου :
1. Κοιμάμαι και ταξιδεύω πάντα με την Πέγκυ, την κούκλα που απέκτησα στα
πρώτα μου γενέθλια.
2. Ξέρω πώς στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ινδιάνος πολεμιστής.
3. Το βράδυ, διστάζω να ανοίγω πόρτες ασανσέρ γιατί φοβάμαι ότι θα πέσει από μέσα
κάποιο πτώμα.
4. Όταν βαριέμαι ή νιώθω άβολα, φαντάζομαι πως παίζω σε μιούζικαλ, όπου όλοι
αρχίζουν να τραγουδούν και να χορεύουν γύρω μου κι έτσι φτιάχνω την διάθεσή μου.
Στις μεγάλες μου βαρεμάρες δε, φτιάχνω και τα τραγούδια που λέω εγώ ως
πρωταγωνίστρια και με χορογραφώ . Νοερά....
5. Μ’ αρέσει ο Πανάγος . ( αυτό το γράφω μόνο επειδή η φίλη μου με διαβεβαίωσε ότι ΔΕΝ σε διαβάζει αγαπητό μου ημερολόγιο )
Ύστερα μου είπαν για το παιγνίδι επτά . Αυτό ευτυχώς είχε και οδηγίες χρήσεως . Έτσι, αγαπητό μου ημερολόγιο, καταγράφω επτά πράγματα που ερωτεύτηκα « επί τηι εμφανίσει » τους :
1. τον Εlvis ( ζει !)
2. την ταινία « The Piano » ( Τί ατμόσφαιρα! Τί μουσική ! Τί χτένισμα! )
3. την γυναίκα με το παρασόλι στους πίνακες του Monet ( έγινε η αιτία να
αγαπήσω όλα του τα έργα )
4. την - εποχής art nouveau - χτένα μου από ταρταρούγα, σε σχήμα καρχαρία
( μου κόστισε ένα νεφρό )
5. το δαχτυλίδι μου με το μαύρο μαργαριτάρι σε μέγεθος ρεβυθιού ( κόστισε
το άλλο μου νεφρό )
6. την ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία, του παππού και της γιαγιάς ,
νιόπαντρων στο προσεισμικό σπίτι τους.( το ύφος τους και η στάση
τους με κάνει πάντα να χαμογελώ και - ντροπή μου - να ζηλεύω λίγο)
7. τον Πανάγο ( αυτό το γράφω μόνο επειδή η φίλη μου με διαβεβαίωσε
ότι ΔΕΝ σε διαβάζει αγαπητό μου ημερολόγιο ).
Και φτιάχνω το δικό μου παιγνίδι, αγαπητό μου ημερολόγιο, το παιγνίδι των
τριών. Και καταγράφω τα τρία κακά της μοίρας μου:
1. Την παντελή έλλειψη φιλοδοξίας που με διακρίνει ( και δεν μπορώ να αλλάξω)
2. Την μανιοκαταθλιπτική κομμώτριά μου ( που δεν θέλω ν' αλλάξω)
3. Τον Παναγό (που θέλω και μπορώ ν' αλλάξω).
2.3.07
2 Μαρτίου 2007 ( Ιατρικές ιστορίες )
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
τηλεφωνήθηκα με την κολλητή μου την Νίνα. Και ανησύχησα όταν άκουσα ότι το αυτί της μαζεύει διάφορα υγρά που δεν στραγγίζονται ούτε με αντιβίωση. Κι άρχισα να φαντάζομαι, πώς θα έδειχνε με κάνουλα στον κρόταφο, αλλά μου είπε ότι ίσως κάνει τυμπανοπλαστική. Και ησύχασα.
Γιατί ξέρω πόσο διασκεδαστική μπορεί να είναι μια τέτοια επέμβαση. Και ξέρω και πώς να της συμπαρασταθώ.Και της το΄πα. Κι εκείνη άκουγε προσεκτικά την περίπτωση του Μπάμπη, που έκανε τυμπανοπλαστική, όχι εδώ αλλά στην Θεσσαλονίκη, που είχε έναν θείο γιατρό και οι συναδελφοί του θα πρόσεχαν τον ανηψιό.
Κι ο ανηψιός οδήγησε μέχρι εκεί και μετά δεν τον άφηναν να οδηγήσει μέχρι εδώ, και μπανταρισμένος καβάλησε αεροπλάνα και βαπόρια για να γυρίσει.
Και μας εξηγούσε, πώς για να φθάσουν στο τύμπανο, έκαναν κάθετη τομή στο πίσω μέρους του αυτιού, έπλασαν ότι έπλασαν και μετά ξανάραψαν το πτερύγιο στη θέση του.
Ξέχασα να πω αγαπητό μου ημερολόγιο, πως ο Μπάμπης ήταν ο φίλος της αδερφής μου. Και όταν ήρθε η ώρα να βγάλει τους επιδέσμους, της πρότεινε να πάνε μαζί Θεσσαλονίκη για να φέρει αυτή πίσω το αυτοκίνητο.
Η αδερφή μου σε μιά σπάνια κρίση αυτογνωσίας, πρότεινε να πάω μαζί για να μοιραστούμε τις ώρες οδήγησης, κι εγώ για να μην νιώθω ως κρατούσα φανόν, κάλεσα την ξαδέρφη μου για παρέα.
Καπαρώσαμε τετραθέσια κλινάμαξα , ξημερωθήκαμε Σαλόνικα και κίνησε ο Μπάμπης για το νοσοκομείο. Ώσπου να πιούμε έναν καφέ ( με γάλα, ζάχαρη και μπουγάτσα ον δε σάϊντ ) εγώ και η ξαδέρφη, επιστρέφει ο Μπάμπης αλαφιασμένος, χωρίς τους επιδέσμους, με εμφανείς γαϊδουροβελονιές στο αυτί και την αδερφή μου, να χειρονομεί έντονα πίσω από την πλάτη του να μην μιλήσουμε.
Γιατί το αυτί του ήταν ραμμένο 2-3 πόντους πιο κάτω από το άλλο .....
Και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, οδηγώντας εναλλάξ οι ξαδερφούλες και μπαινοβγαίναμε σε χωριουδάκια γιατί προσπαθώντας να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα με συζήτηση χάναμε τις εξόδους. Κι από τον Βόλο και κάτω, παρά τις ιατρικές οδηγίες, οδήγησε ένας Μπάμπης ενετελώς τσαντισμένος.
Για λίγες μέρες, αγαπητό μου ημερολόγιο, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, είχαμε μόνιμη πηγή αστείων τα ασύμμετρα αυτιά του Μπάμπη και το ράψιμο που παρέπεμπε στο τέρας του Φρακενστάϊν. Γελάγαμε αφάνταστα μεταξύ μας, αλλά ποτέ μπροστά στον ίδιο. Γιατί ναι μεν τον πείραζε η θέση των αυτιών του, δίσταζε όμως να την διορθώσει. Ο Μπάμπης ζούσε ένα δράμα.
Κι όπως όλα τα δράματα, βρήκε την κάθαρσή του . Απρόσμενα. Σε ένα μπαράκι. Όπου, γυρνώντας στην θέση του , ο Μπάμπης πέρασε κάπως άτσαλα δίπλα από μιά κολώνα.
Κι όλα πάγωσαν όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες.Εκτός από την μουσική. Και τους πρωταγωνιστές : τον Μπάμπη που έσκυψε να μαζέψει το αυτί του από το πάτωμα και την αδερφή μου που έσκυψε κι αγκάλιασε την κοιλιά της από τα γέλια.....
Και τρέξαμε στο νοσοκομείο, όπου ο Μπάμπης απέκτησε ένα σετ αξιοπρεπών αυτιών, αλλά έκανε πολύ πολύ καιρό να ξαναμιλήσει στην αδερφή μου. Επειδή ο Μπάμπης δεν έχει χιούμορ.
Ενώ η φίλη μου η Νίνα που έχει χιούμορ, αφού άκουσε αμίλητη την ιστορία του Μπάμπη, παριστάνοντας πολύ επιτυχημένα την σοβαρή, ( χαχαχα.... γελάω μόνη μου όσο το σκέφτομαι, αγαπητό μου ημερολόγιο ) είπε:
« Εγώ τυμπανοπλαστική δεν κάνω. Καλύτερα να κουφαθώ να μην σ’ακούω ».
Και μου τό ' κλεισε! Ενώ ξέρω ότι καταβάθος την καθυσήχασα . Πλήρως. ;)
τηλεφωνήθηκα με την κολλητή μου την Νίνα. Και ανησύχησα όταν άκουσα ότι το αυτί της μαζεύει διάφορα υγρά που δεν στραγγίζονται ούτε με αντιβίωση. Κι άρχισα να φαντάζομαι, πώς θα έδειχνε με κάνουλα στον κρόταφο, αλλά μου είπε ότι ίσως κάνει τυμπανοπλαστική. Και ησύχασα.
Γιατί ξέρω πόσο διασκεδαστική μπορεί να είναι μια τέτοια επέμβαση. Και ξέρω και πώς να της συμπαρασταθώ.Και της το΄πα. Κι εκείνη άκουγε προσεκτικά την περίπτωση του Μπάμπη, που έκανε τυμπανοπλαστική, όχι εδώ αλλά στην Θεσσαλονίκη, που είχε έναν θείο γιατρό και οι συναδελφοί του θα πρόσεχαν τον ανηψιό.
Κι ο ανηψιός οδήγησε μέχρι εκεί και μετά δεν τον άφηναν να οδηγήσει μέχρι εδώ, και μπανταρισμένος καβάλησε αεροπλάνα και βαπόρια για να γυρίσει.
Και μας εξηγούσε, πώς για να φθάσουν στο τύμπανο, έκαναν κάθετη τομή στο πίσω μέρους του αυτιού, έπλασαν ότι έπλασαν και μετά ξανάραψαν το πτερύγιο στη θέση του.
Ξέχασα να πω αγαπητό μου ημερολόγιο, πως ο Μπάμπης ήταν ο φίλος της αδερφής μου. Και όταν ήρθε η ώρα να βγάλει τους επιδέσμους, της πρότεινε να πάνε μαζί Θεσσαλονίκη για να φέρει αυτή πίσω το αυτοκίνητο.
Η αδερφή μου σε μιά σπάνια κρίση αυτογνωσίας, πρότεινε να πάω μαζί για να μοιραστούμε τις ώρες οδήγησης, κι εγώ για να μην νιώθω ως κρατούσα φανόν, κάλεσα την ξαδέρφη μου για παρέα.
Καπαρώσαμε τετραθέσια κλινάμαξα , ξημερωθήκαμε Σαλόνικα και κίνησε ο Μπάμπης για το νοσοκομείο. Ώσπου να πιούμε έναν καφέ ( με γάλα, ζάχαρη και μπουγάτσα ον δε σάϊντ ) εγώ και η ξαδέρφη, επιστρέφει ο Μπάμπης αλαφιασμένος, χωρίς τους επιδέσμους, με εμφανείς γαϊδουροβελονιές στο αυτί και την αδερφή μου, να χειρονομεί έντονα πίσω από την πλάτη του να μην μιλήσουμε.
Γιατί το αυτί του ήταν ραμμένο 2-3 πόντους πιο κάτω από το άλλο .....
Και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, οδηγώντας εναλλάξ οι ξαδερφούλες και μπαινοβγαίναμε σε χωριουδάκια γιατί προσπαθώντας να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα με συζήτηση χάναμε τις εξόδους. Κι από τον Βόλο και κάτω, παρά τις ιατρικές οδηγίες, οδήγησε ένας Μπάμπης ενετελώς τσαντισμένος.
Για λίγες μέρες, αγαπητό μου ημερολόγιο, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, είχαμε μόνιμη πηγή αστείων τα ασύμμετρα αυτιά του Μπάμπη και το ράψιμο που παρέπεμπε στο τέρας του Φρακενστάϊν. Γελάγαμε αφάνταστα μεταξύ μας, αλλά ποτέ μπροστά στον ίδιο. Γιατί ναι μεν τον πείραζε η θέση των αυτιών του, δίσταζε όμως να την διορθώσει. Ο Μπάμπης ζούσε ένα δράμα.
Κι όπως όλα τα δράματα, βρήκε την κάθαρσή του . Απρόσμενα. Σε ένα μπαράκι. Όπου, γυρνώντας στην θέση του , ο Μπάμπης πέρασε κάπως άτσαλα δίπλα από μιά κολώνα.
Κι όλα πάγωσαν όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες.Εκτός από την μουσική. Και τους πρωταγωνιστές : τον Μπάμπη που έσκυψε να μαζέψει το αυτί του από το πάτωμα και την αδερφή μου που έσκυψε κι αγκάλιασε την κοιλιά της από τα γέλια.....
Και τρέξαμε στο νοσοκομείο, όπου ο Μπάμπης απέκτησε ένα σετ αξιοπρεπών αυτιών, αλλά έκανε πολύ πολύ καιρό να ξαναμιλήσει στην αδερφή μου. Επειδή ο Μπάμπης δεν έχει χιούμορ.
Ενώ η φίλη μου η Νίνα που έχει χιούμορ, αφού άκουσε αμίλητη την ιστορία του Μπάμπη, παριστάνοντας πολύ επιτυχημένα την σοβαρή, ( χαχαχα.... γελάω μόνη μου όσο το σκέφτομαι, αγαπητό μου ημερολόγιο ) είπε:
« Εγώ τυμπανοπλαστική δεν κάνω. Καλύτερα να κουφαθώ να μην σ’ακούω ».
Και μου τό ' κλεισε! Ενώ ξέρω ότι καταβάθος την καθυσήχασα . Πλήρως. ;)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)