26 Ιανουαρίου 2008 ( Κινητή ΤηλεφΟνία)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
δεν επικοινωνεί κανείς με κανέναν τηλεφωνικά στο σπίτι μας πιά : Από τότε που πήραμε στην μητερούλα κινητό, βολτάρει αμέριμνη, με το ασύρματο ακουστικό του σταθερού στην τσάντα της....

9 Νοεμβρίου 2007 ( Λύσεις ....)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
είμαι πολύ χαρούμενη που ανακάλυψα ότι υπάρχει ακόμα ο θεσμός της γειτονιάς. Επίσης είμαι πολύ χαρούμενη που η θεία Ξενοδίκη γλύτωσε το εγκεφαλικό όταν κατάλαβε ότι η γειτονιά ταϊζει τον πατέρα της.
Στο κάτω κάτω φταίει ο παθολόγος που απαγόρευσε στον μπάρμπα-Μεμά να τρώει ό,τι θέλει επειδή λέει πέρασε τα 90 και πρέπει να προσέχει.
Κι ο μπάρμπα-Μεμάς ζώντας υπό καθεστώς διαίτης και παρακολούθησης στράφηκε στους συνανθρώπους του ζητώντας " όχι λεφτά παιδί μου, μόνο λίγο κρεατάκι, κανένα γλυκάκι και να'χεις την ευχή μου".
Τώρα ο μπάρμπα -Μεμάς μετακόμισε ( άρον άρον) στον πάνω όροφο της μονοκατοικίας της θείας Ξενοδίκης και ασχολείται με το νέο του εγχείρημα : Αφού δεν μπορεί να κατεβαίνει στον κήπο βάλθηκε να μετατρέψει την τεράστια βεράντα σε λαχανόκηπο.
Και ξέρω ότι κατά βάθος το εγκρίνει και η θεία Ξενοδίκη κι ας σκούζει για τα δύο φορτηγά χώμα που άπλωσε ο πατέρας της στην βεράντα.

1 Αυγούστου, 2007 ( Σχόλια...)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Μασουλούσα καρτερικά - σαν χελώνα- την μεγάλου μεγέθους σαλάτα μου όταν ο αδερφός μου (;) καταράκωσε το ακμαιότατο ηθικό μου με το σχόλιό του :
- xμ.... κι ο ελέφαντας χόρτα τρώει.....


Υ.Γ. να θυμηθώ στο επόμενο τσεκ-απ, να ζητήσω να του γίνει και εξέταση DNA

15 Ιουνίου 2007 ( Άστρα και ζώδια)

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
πώς να μην πιστέψεις στα ζώδια;
Το προσωπικό του ωροσκόπιο έλεγε : Θα γίνεται το επίκεντρο μιάς μεγάλης παρέας.
Και όντως, ο "Αριστοκράτης" ήταν το επίκεντρο στην κηδεία του.

23 Μαρτίου 2007 ( Παιγνίδι )

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
για να μην κατηγορηθώ για σνομπισμό από νεαρό, ρομαντικό και ιδεαλιστή συμπαίκτη, αποφάσισα να παίξω και το παιγνίδι με τις 5 λεξούλες . Έτσι, θα καταγράψω ένα γεγονός που ξεχωρίζω από την πιο αμαρτωλή - και ηλήθια- περίοδο της ζωής μου, που έχει μέσα και μαχαίρι και γιαγιά όπως μου ζητήθηκε.
Ο τέως μελλοντικός «mr ψεύτρα», αρριβάρισε μετά βαϊων, κλάδων, δαχτυλιδιού και συγγενών να ζητήσει το χέρι μου.( Ο αδερφός μου επέμενε να με δώσει και την υπόλοιπη κι εκεί μάλλον χάλασε το παζάρι ) . Μαζί ήταν και η μητέρα του, μια αξιόλογη κυρία απ’ αυτές με τα αγγλικά, τα γαλλικά, το πιάνο, το ταγεράκι chanel και τα λουλακί μαλλιά.

Χρειάζεται εδώ να σου πω αγαπητό μου ημερολόγιο, ότι η γιαγιά μου έζησε κι εργάστηκε για πολλά χρόνια στην Νότιο Αφρική.

Και κάθησε η sic τέως μέλλουσα μητέρα δίπλα στην γιαγιά , την οποία για μέρες δασκάλευα για τα θέματα που μπορούσε να συζητήσει μπροστά στο τέως μελλοντικό σόϊ. Αλλά καλού – κακού και το νού μας είχαμε , και την γιαγιά από κοντά. Και οκ, άψογη η γιαγιά, μίλησε για τον καιρό, για το πλέξιμο, την Λάμψη κι όλα κυλούσαν μιά χαρά.

Πάνω που εφησυχαστήκαμε όλοι, αγαπητό μου ημερολόγιο και κόψαμε την επιτήρηση, ακούμε την γιαγιά να διηγείται στην σοβαρότατη τέως μέλλουσα συμπεθέρα : «...... μόλις βλέπω τον μαύρο με το μαχαίρι να μου ζητάει τα λεφτά του ταμείου, αρπάζω την καραμπίνα που είχα στο ράφι από κάτω. Τον σημαδεύω , να! Έτσι ! ( έκανε και την χαρακτηριστική κίνηση ) και του λέω fuck off you bloody bastard . Και το’βαλε στα πόδια . Τί κοιτάτε έτσι; Δεν καταλαβαίνετε αγγλικά μάλλον......» . Και η γιαγιά μετέφρασε!

Αγαπητό μου ημερολόγιο, ποτέ δεν καταλάβαμε, αν το αποσβολωμένο ύφος της τέως μέλλουσας πεθεράς μου, οφειλόταν στην φρασεολογία της γιαγιάς, στην οπλοφορία της, ή στην σκέψη « πού έμπλεξε το παιδί μου » ....

16 Ιανουαρίου, 2007 ( Εξομολογήσεις... )

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Είμαι παιγνιδιάρα και χάρηκα όταν φίλοι με προσκάλεσαν να παίξω παιγνίδια αριθμητικά :

- Τί είναι τα πέντε ; ρώτησα την παντογνώστρια κολλητή μου.
- Γράψε στο ημερολόγιο σου 5 πράγματα που δεν ξέρουν οι άλλοι για σένα.
- Αν τα γράψω όμως θα τα μάθουν!
- Μην σκας γιατί κανένας δεν σε διαβάζει , με καθυσήχασε .
Και με αυτό το σκεπτικό αγαπητό μου ημερολόγιο, σου εξομολογούμαι πέντε μυστικά μου :
1. Κοιμάμαι και ταξιδεύω πάντα με την Πέγκυ, την κούκλα που απέκτησα στα
πρώτα μου γενέθλια.
2. Ξέρω πώς στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν ινδιάνος πολεμιστής.
3. Το βράδυ, διστάζω να ανοίγω πόρτες ασανσέρ γιατί φοβάμαι ότι θα πέσει από μέσα
κάποιο πτώμα.
4. Όταν βαριέμαι ή νιώθω άβολα, φαντάζομαι πως παίζω σε μιούζικαλ, όπου όλοι
αρχίζουν να τραγουδούν και να χορεύουν γύρω μου κι έτσι φτιάχνω την διάθεσή μου.
Στις μεγάλες μου βαρεμάρες δε, φτιάχνω και τα τραγούδια που λέω εγώ ως
πρωταγωνίστρια και με χορογραφώ . Νοερά....
5. Μ’ αρέσει ο Πανάγος . ( αυτό το γράφω μόνο επειδή η φίλη μου με διαβεβαίωσε ότι ΔΕΝ σε διαβάζει αγαπητό μου ημερολόγιο )

Ύστερα μου είπαν για το παιγνίδι επτά . Αυτό ευτυχώς είχε και οδηγίες χρήσεως . Έτσι, αγαπητό μου ημερολόγιο, καταγράφω επτά πράγματα που ερωτεύτηκα « επί τηι εμφανίσει » τους :
1. τον Εlvis ( ζει !)
2. την ταινία « The Piano » ( Τί ατμόσφαιρα! Τί μουσική ! Τί χτένισμα! )
3. την γυναίκα με το παρασόλι στους πίνακες του Monet ( έγινε η αιτία να
αγαπήσω όλα του τα έργα )
4. την - εποχής art nouveau - χτένα μου από ταρταρούγα, σε σχήμα καρχαρία
( μου κόστισε ένα νεφρό )
5. το δαχτυλίδι μου με το μαύρο μαργαριτάρι σε μέγεθος ρεβυθιού ( κόστισε
το άλλο μου νεφρό )
6. την ασπρόμαυρη παλιά φωτογραφία, του παππού και της γιαγιάς ,
νιόπαντρων στο προσεισμικό σπίτι τους.( το ύφος τους και η στάση
τους με κάνει πάντα να χαμογελώ και - ντροπή μου - να ζηλεύω λίγο)
7. τον Πανάγο ( αυτό το γράφω μόνο επειδή η φίλη μου με διαβεβαίωσε
ότι ΔΕΝ σε διαβάζει αγαπητό μου ημερολόγιο ).

Και φτιάχνω το δικό μου παιγνίδι, αγαπητό μου ημερολόγιο, το παιγνίδι των
τριών. Και καταγράφω τα τρία κακά της μοίρας μου:
1. Την παντελή έλλειψη φιλοδοξίας που με διακρίνει ( και δεν μπορώ να αλλάξω)
2. Την μανιοκαταθλιπτική κομμώτριά μου ( που δεν θέλω ν' αλλάξω)
3. Τον Παναγό (που θέλω και μπορώ ν' αλλάξω).

2 Μαρτίου 2007 ( Ιατρικές ιστορίες )

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
τηλεφωνήθηκα με την κολλητή μου την Νίνα. Και ανησύχησα όταν άκουσα ότι το αυτί της μαζεύει διάφορα υγρά που δεν στραγγίζονται ούτε με αντιβίωση. Κι άρχισα να φαντάζομαι, πώς θα έδειχνε με κάνουλα στον κρόταφο, αλλά μου είπε ότι ίσως κάνει τυμπανοπλαστική. Και ησύχασα.
Γιατί ξέρω πόσο διασκεδαστική μπορεί να είναι μια τέτοια επέμβαση. Και ξέρω και πώς να της συμπαρασταθώ.Και της το΄πα. Κι εκείνη άκουγε προσεκτικά την περίπτωση του Μπάμπη, που έκανε τυμπανοπλαστική, όχι εδώ αλλά στην Θεσσαλονίκη, που είχε έναν θείο γιατρό και οι συναδελφοί του θα πρόσεχαν τον ανηψιό.
Κι ο ανηψιός οδήγησε μέχρι εκεί και μετά δεν τον άφηναν να οδηγήσει μέχρι εδώ, και μπανταρισμένος καβάλησε αεροπλάνα και βαπόρια για να γυρίσει.
Και μας εξηγούσε, πώς για να φθάσουν στο τύμπανο, έκαναν κάθετη τομή στο πίσω μέρους του αυτιού, έπλασαν ότι έπλασαν και μετά ξανάραψαν το πτερύγιο στη θέση του.
Ξέχασα να πω αγαπητό μου ημερολόγιο, πως ο Μπάμπης ήταν ο φίλος της αδερφής μου. Και όταν ήρθε η ώρα να βγάλει τους επιδέσμους, της πρότεινε να πάνε μαζί Θεσσαλονίκη για να φέρει αυτή πίσω το αυτοκίνητο.
Η αδερφή μου σε μιά σπάνια κρίση αυτογνωσίας, πρότεινε να πάω μαζί για να μοιραστούμε τις ώρες οδήγησης, κι εγώ για να μην νιώθω ως κρατούσα φανόν, κάλεσα την ξαδέρφη μου για παρέα.

Καπαρώσαμε τετραθέσια κλινάμαξα , ξημερωθήκαμε Σαλόνικα και κίνησε ο Μπάμπης για το νοσοκομείο. Ώσπου να πιούμε έναν καφέ ( με γάλα, ζάχαρη και μπουγάτσα ον δε σάϊντ ) εγώ και η ξαδέρφη, επιστρέφει ο Μπάμπης αλαφιασμένος, χωρίς τους επιδέσμους, με εμφανείς γαϊδουροβελονιές στο αυτί και την αδερφή μου, να χειρονομεί έντονα πίσω από την πλάτη του να μην μιλήσουμε.
Γιατί το αυτί του ήταν ραμμένο 2-3 πόντους πιο κάτω από το άλλο .....
Και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, οδηγώντας εναλλάξ οι ξαδερφούλες και μπαινοβγαίναμε σε χωριουδάκια γιατί προσπαθώντας να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα με συζήτηση χάναμε τις εξόδους. Κι από τον Βόλο και κάτω, παρά τις ιατρικές οδηγίες, οδήγησε ένας Μπάμπης ενετελώς τσαντισμένος.

Για λίγες μέρες, αγαπητό μου ημερολόγιο, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, είχαμε μόνιμη πηγή αστείων τα ασύμμετρα αυτιά του Μπάμπη και το ράψιμο που παρέπεμπε στο τέρας του Φρακενστάϊν. Γελάγαμε αφάνταστα μεταξύ μας, αλλά ποτέ μπροστά στον ίδιο. Γιατί ναι μεν τον πείραζε η θέση των αυτιών του, δίσταζε όμως να την διορθώσει. Ο Μπάμπης ζούσε ένα δράμα.

Κι όπως όλα τα δράματα, βρήκε την κάθαρσή του . Απρόσμενα. Σε ένα μπαράκι. Όπου, γυρνώντας στην θέση του , ο Μπάμπης πέρασε κάπως άτσαλα δίπλα από μιά κολώνα.
Κι όλα πάγωσαν όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες.Εκτός από την μουσική. Και τους πρωταγωνιστές : τον Μπάμπη που έσκυψε να μαζέψει το αυτί του από το πάτωμα και την αδερφή μου που έσκυψε κι αγκάλιασε την κοιλιά της από τα γέλια.....
Και τρέξαμε στο νοσοκομείο, όπου ο Μπάμπης απέκτησε ένα σετ αξιοπρεπών αυτιών, αλλά έκανε πολύ πολύ καιρό να ξαναμιλήσει στην αδερφή μου. Επειδή ο Μπάμπης δεν έχει χιούμορ.

Ενώ η φίλη μου η Νίνα που έχει χιούμορ, αφού άκουσε αμίλητη την ιστορία του Μπάμπη, παριστάνοντας πολύ επιτυχημένα την σοβαρή, ( χαχαχα.... γελάω μόνη μου όσο το σκέφτομαι, αγαπητό μου ημερολόγιο ) είπε:
« Εγώ τυμπανοπλαστική δεν κάνω. Καλύτερα να κουφαθώ να μην σ’ακούω ».

Και μου τό ' κλεισε! Ενώ ξέρω ότι καταβάθος την καθυσήχασα . Πλήρως. ;)

21 Φεβρουαρίου 2007 ( Υποψίες )

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Δεν έχουμε βρει ακόμα το κομμάτι που λείπει από την οδοντοστοιχία της γιαγιάς. Κι αν θες την γνώμη μου, αγαπητό μου ημερολόγιο , ούτε πρόκειται να την βρούμε.
Η μητέρα μου πάλι , δεν πιστεύει ότι η μητέρα της μας δουλεύει. Μα τα σημάδια είναι όλα εκεί :
Η γιαγιά μου - που έχει ακόμα τα περισσότερα από τα δόντια της - μόνη της ζήτησε « να με πάτε στον οδοντογιατρό να μου δώσει κανένα φάρμακο να μην πονάει το δόντι μου».
Κι όταν άκουσε ότι ο πόνος οφείλεται στην φθορά κάποιας «γέφυρας» που πρέπει να αντικατασταθεί, αυτή ήταν που είπε στον γιατρό «δεν θα μου πεις εσύ τί γίνεται στο στόμα μου. Άσε τα παλαβά και δώσε μου κανένα φάρμακο».

Εμείς, κάναμε το λάθος να θεωρήσουμε εγκυρότερη την διάγνωση του οδοντιάτρου /οικογενειακού φίλου και πιέσαμε την γιαγιά να συμφωνήσει. Κι αυτή με την σειρά της φρόντισε να μας βγάλει την ψυχή - και την δική μας και του γιατρού- βρίσκοντας όποια δικαιολογία μπορείς να σκεφτείς για να μην παραλάβει το ανεπιθύμητο κομμάτι.
Έξι μήνες μετά, ο οδοντίατρος μας παρέδωσε την «γέφυρα», με μάτι που γυάλιζε , λέγοντας ότι έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως και ιατρικώς δυνατό .
Εμείς την παραδώσαμε στην γιαγιά.
Κι εκείνη δεν μίλησε.
Απλά, την επόμενη μέρα, ανακοίνωσε με ύφος αδιάφορο : « την έχασα ».

Η αθώα μητέρα μου, οργάνωσε το ψάξιμο: χώρισε το σπίτι σε τομείς, όρισε ομάδες ερεύνης, κατέγραψε τις κινήσεις μας. Μέχρι τα σκουπίδια ψάχναμε με γάντια χειρουργικά . ( χα! έπρεπε να δεις τα μούτρα της γειτόνισσας αγαπητό μου ημερολόγιο , αυτής που φορά μόνο άσπρα ρούχα για να μπορεί να τα περνάει όλα από την χλωρίνη ....)
Η μόνη που παρέμεινε ατάραχη και χωρίς να ψάχνει ήταν και είναι η γιαγιά.
Προσπάθησα να ρίξω φως στο μυστήριο με μια κατ' ιδίαν συζήτηση :
« Μεταξύ μας γιαγιά, την έκρυψες επειδή δεν την ήθελες. Έτσι δεν είναι;»
« Την έχασα σου είπα »
« Καλά, ο γιατρός έχει τα μέτρα και θα φτιάξει άλλη» μπλόφαρα.
« Να κοιτάς την δουλειά σου. Μόλις μαζέψω λεφτά θα την παραγγείλω μόνη μου» . Κι ακριβώς αυτά τα λόγια με κάνουν να υποψιάζομαι πως δεν θα ξαναδούμε ποτέ την «γέφυρα» της γιαγιάς, αφού ξέρω πως δεν τίθεται θέμα χρημάτων.

Κι ενώ η μητέρα μου εθελοτυφλεί, η γιαγιά διασκεδάζει : Δεν έχει δόντια να φάει λέει τα μπιφτέκια ατμού που της συνιστά ο παθολόγος, αλλά παραγγέλνει πίτσα με έξτρα τραγανή ζύμη. Δεν θέλει ζελέ αλλά δίπλες. Και δεν σταματάει ούτε τώρα με την σαρακοστή, αγαπητό μου ημερολόγιο . Χτες βράδυ, μούδωσε χρήματα λέγοντας « Κερνάω μηλόπιττες ». Η γιαγιά μου τρελλαίνεται για τις τραγανές γεμιστές μηλόπιτες , συγκεκριμένης αλυσίδας φαστφούντ. « Αν θες γλυκό, γιατί δεν τρως χαλβά όπως όλος ο κόσμος; » τόλμησα. « Ο χαλβάς δεν είναι γλυκό » αντιγύρισε. « Στην εποχή μου ήταν βρισιά ...»

31 Ιανουαρίου 2007 ( Τίπς οικιακής οικονομίας )

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

μπορώ πλέον να σε διαβεβαιώσω - από πρώτο χέρι- ότι: αν στο ατμοσίδερο αντί για νερό βάλεις 7-up, τότε σιδερώνεις τα ρούχα σου με ζεστή καραμέλα.

Και μ' αρέσει που αναδύω άρωμα ζαχαροπλαστείου... Και μ΄αρέσει που άμα με πιάσει λιγούρα μπορώ να χρησιμοποιήσω σαν σνακ το μανίκι μου...

Μου καρφώθηκε όμως η ιδέα πως οι καφέ κολλώδεις λεκέδες χαλάνε το ίματζ μου...

18 Ιανουαρίου 2007 ( Αίνιγμα;;;! )

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

είναι άσχημη η συνήθεια του αδερφού μου να μιλά με γρίφους.
Για παράδειγμα, εχθές, ύστερα από πολύ πολύ πολύ καιρό, μού 'ρθε να παίξω πιάνο. Άνοιξα παρτιτούρες, ξεμούδιασα τα δαχτυλά μου και ξεκίνησα το ξεσκόνισμα αγαπημένων κομματιών. Και πάνω που βρήκα τον παλμό μου, στο τσακίρ κέφι του funeral song του Medelson, άκουσα τον αδερφό μου να σχολιάζει :
- Πολύ χριστιανικά παίζεις.
- Δηλαδή; ρώτησα
- Δεν ξέρει η δεξιά σου τί ποιεί η αριστερά σου! είπε και βρόντηξε την πόρτα βγαίνοντας.
Τί εννοούσε; Ε;