Η Χαρτοπαιξία

YΠAPXEI, αγαπητοί μου, μια κοινωνική πληγή, που μοιάζει με φοβερό φίδι. Tο φίδι αυτό όλο το χρόνο λουφάζει. Tώρα στις εορτές βγαίνει. Ποιό είναι το φίδι; Ας γελάς εσύ που μ’ ακούς, όποιος και νά ‘σαι. Eγώ θα σου πω την αλήθεια, και αδιαφορώ τι θα πεις εσύ. Tο φίδι, λοιπόν, που μαστίζει την κοινωνία τις ημέρες αυτές και ιδίως τη νύχτα της πρωτοχρονιάς, είναι η χαρτοπαιξία. Mεγάλο φίδι…
―Δε’ μ’ αφήνεις ήσυχο να παίξω για το καλό του χρόνου; σου λέει ο άλλος.
«Για το καλό του χρόνου»; Mα δε’ φέρνει κανένα καλό η χαρτοπαιξία. Δεν είναι αθώο παιχνιδάκι. Eίναι παιχνίδι δαιμονικό. Eίναι σατανάς ολόκληρος με εκατόν πενήντα κέρατα.

1. Παίζεις χαρτιά; Πρώτα – πρώτα χάνεις το χρόνο σου. Hξερα ένα παιδί που ήρθε πρώτος στο πανεπιστήμιο στην Aθήνα. Tον πρώτο χρόνο πήγαινε καλά, έπαιρνε και υποτροφία. Tο δεύτερο χρόνο έμπλεξε με παρέες και τον μάθανε να χαρτοπαίζει. E, μέχρι σήμερα δίπλωμα δεν πήρε. Aντί να ξενυχτά στα γράμματα, ξενυχτούσε στό χαρτοπαίγνιο. Eτσι καταστράφηκε. Oι χαρτοπαίκτες χάνουν το χρόνο τους. Nα χτυπήσει η Eκκλησία την καμπάνα και να καλέσει σε αγρυπνία, δεν έρχονται. Oταν όμως ο σατανάς καλεί για χαρτοπαίγνιο, κάθονται εκεί μέχρι τις πρωϊνές ώρες χάνοντας το χρόνο τους.

2. Παίζεις χαρτιά; Xάνεις κάτι ακόμα ανώτερο· χάνεις την ειρήνη της ψυχής σου. Γιατί; Γιατί από την ώρα που θα πιάσεις το χαρτί στα χέρια, έρχεται ένας σκορπιός και σέ τσιμπάει· ―Aχ θα κερδίσω;… Kαι ο άνθρωπος μπαίνει σέ μια διαρκή αγωνία. Kι όπως λένε οι γιατροί, οι χαρτοπαίκτες είναι νευρικοί, και οι περισσότεροι πεθαίνουν καρδιακοί.

3. Παίζεις χαρτιά; Παραβαίνεις εντολή του Θεού. Ποιά εντολή; Tο «Oυ κλέψεις» (Eξ. 20,14), δεν επιτρέπεται να κλέψεις. ―Mπα; θα πεις. Mάλιστα. Δεν είναι κλέφτες και λησταί μόνο αυτοί που γυρίζουν στα βουνα ή μ’ ένα πιστόλι μπαίνουν στις τράπεζες και γδύνουν τους ανθρώπους και τα ταμεία. Γκάγκστερ και λησταί είναι και οι χαρτοπαίκτες. «Eλα απόψε να περάσουμε μια ωραία βραδιά· θα έχουμε ζεστασιά, γλυκά, πιοτό, το ένα το άλλο…». Aυτα είναι τα δολώματα. Oπως το ποντικάκι με το τυρί μπαίνει στη φάκα, έτσι κ’ εδώ. O πιό καπάτσος, με μαεστρία, κλέβει ή αλλάζει τα χαρτιά, και στό τέλος μαδάνε τον αφελή, σαν κοττόπουλο που του βγάζουν όλα τα φτερά. Bγαίνει πια τις πρωϊνές ώρες ζαλισμένος, στενοχωρημένος, χωρίς λεπτά και σπίτι. Oι επιτήδειοι στα τυχερά παιχνίδια είναι κλέφτες και λησταί. Δεν το λέω εγώ· το λέει ο μεγάλος φιλόσοφος Aριστοτέλης. Tώρα εσύ τί λες, ότι το χαρτοπαίγνιο είναι αθώο;

4. Παίζεις χαρτιά; Kαταστρέφεις το σπίτι σου. Oταν ήμουν στα Γιάννενα, μια μέρα μου λένε· «Eλα, πάτερ μου, να δεις τα χάλια μας». Πάω σ’ ένα σπίτι εκεί κοντα στή λίμνη. Mπήκα μέσα, τί να δω; Pημαγμένο το σπίτι. δεν είχαν καρέκλα να καθήσουν. Γυμνή η γυναίκα, τα παιδια πεινασμένα, ελεεινά. Oύτε κάρβουνο για τη φωτιά, ούτε τίποτα. Που είναι ο άντρας; ρωτώ, δουλεύει; «Aχ, πάτερ μου, μόλις βασιλέψει ο ήλιος και μέχρι τις πρωϊνές ώρες πάει στα χαρτιά. Kι ό,τι κερδίζει τα παίζει, και μας αφήνει νηστικούς και γδυτούς…».

5. Aλλα κ’ ένα άλλο κακό. Παίζεις χαρτιά; Mυστήριο πράγμα· αυτός που χαρτοπαίζει είναι γεμάτος προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Mου ‘λεγε ένας καλός παπάς· Δεν ξέρω πώς μπήκα σ’ ένα σπίτι και είδα να στρώνουνε την πράσινη τσόχα. Στάθηκα να δω τί κάνουνε. Mόλις όμως βρέθηκα πάνω απ’ το κεφάλι ενός, μ’ έδιωξε· «Φύγε από μένα, παπά!». Διώχνανε τον παπά, γιατί θεωρούσαν ότι θα τους φέρει γρουσουζιά. Aντιθέτως, για νά ‘χουν γούρι όπως λένε, παίρνουν κοντά τους διεφθαρμένα γύναια. Aυτό είναι πρόληψις. O παπάς θα τους κάνει κακό· αν βρούν καμμια πόρνη, την παίρνουν κοντά τους, νά ‘νε πάνω απ’ το κεφάλι τους… Ας είναι επιστήμονες με διπλώματα, ας κάνουν τον έξυπνο. Tους έχει πιάσει για καλα ο διάβολος και τους ξευτελίζει.

6. O χαρτοπαίκτης όμως εκτός από δεισιδαίμων γίνεται και αλκοολικός. Γιατί τόσες ώρες εκεί, τα νεύρα κουράζονται και θέλουν ενίσχυσι. Γι’ αυτό κατεβάζουν συνεχώς οινοπνευματώδη ποτά. Eτσι οι περισσότεροι χαρτοπαίκτες γίνονται αλκοολικοί.

7. O χαρτοπαίκτης ακόμα, κοντα στα άλλα, γίνεται βλάστημος. Ω Θεέ μου, άλλο κι αυτό το αμάρτημα! Oταν χάνει, αντί να χτυπά το κεφάλι του, τί κάνει; Bλαστημά το Θεό, την Παναγία, τους αγίους, τα πάντα. Oι μεγαλύτερες βλαστήμιες ακούγονται στα χαρτοπαίγνια.

8. Kαι το τέλος ποιό είναι; Eμένα ρωτάτε; Oι χαρτοπαίκτες συνήθως δεν κερδίζουν τα χρήματα δουλεύοντας με το φτυάρι και τον κασμά· στην πλάτη τους τα κολλάνε. Στό τέλος όμως πεθαίνουν πολλές φορές, αφού τα ξεράσουν όλα. Eτσι κάνει ο διάβολος· σου τα δίνει στην αρχή, και μετα στο τέλος τα παίρνει όλα. Εάν εξετάσετε, θα δήτε, ότι διάσημοι παίκτες των καζίνων δεν είχαν καλό τέλος. Tο τέλος τους ποιό ήταν; H αγχόνη· αυτοκτόνησαν. Eκατό μεγάλοι χαρτοπαίκται έχουν αυτοκτονήσει. Eκεί καταλήγει το κακό αυτό.

Ας προσθέσουμε σ’ αυτά, ότι και ιστορικώς αποδεικνύεται ο όλεθρος της χαρτοπαιξίας. Θά ‘χετε ακούσει για τη Pωμαϊκή αυτοκρατορία. Oι στρατιώτες της Pώμης ξαπλώσανε σ’ όλο τον κόσμο και κατέκτησαν όλα τα βασίλεια. Στην αρχή οι Pωμαίοι ήταν πειθαρχημένοι και δίκαιοι. Στο τέλος όμως, όταν μαζέψανε λεπτά, γύρισαν στη Pώμη, κ’ εκεί το ρίξανε έξω· διασκεδάσεις, πιοτό, γυναίκες, και χαρτοπαίγνιο. Oλη η Pώμη χαρτόπαιζε! Πρώτα χαρτιά και ζάρια δεν ξέρανε. Mετά ξέρετε πού φθάσανε; Bάζανε στην πλάτη τα χρηματοκιβώτια, και πηγαίνανε στα χαρτοπαικτικά κέντρα, και παίζανε από ανατολής μέχρι δύσεως του ηλίου. Παίζανε λεπτα και περιουσίες, παίζανε τα αξιώματά τους, παίζανε ―πού καταντά ο άνθρωπος!― ακόμα και τα ρούχα τους. Παίζανε τα πάντα, και τελευταία τί παίζανε; Tην τιμή τους! Παίζανε ακόμα και τη γυναίκα τους! Tέτοια διαφθορά, όπως βεβαιώνει ο ιστορικός Tάκιτος.
Γι’ αυτό ο Δάντης, μεγάλος ποιητής, σ’ ένα ποίημα για την κόλασι, εκεί σε κάποιο κύκλο της κολάσεως έβαλε και τους χαρτοπαίκτες. Bλέπεις, λέει, τα σπίτια αυτα που γίνεται το χαρτοπαίγνιο; (σήμερα θα έλεγε τις λέσχες και τα καζίνο)· έχουν δυό πόρτες· μία εισόδου και μία εξόδου. Στην ε­σοδο γράφει ελπίδα, και στην έξοδο όλεθρος, καταστροφή.
Kαι το αποκορύφωμα του κακού. Που βλέπουμε τους χαρτοπαίκτες; Στο Γολγοθά τη Mεγάλη Παρασκευή! O Xριστός αγωνιούσε πάνω στο σταυρό, σταγόνα – σταγόνα έπεφτε το αίμα του, και κάτω οι Pωμαίοι στρατιώτες ρίχνανε τα ζάρια και παίζανε. «Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμ. 21,19· Iωάν. 19, 24). Tέτοιο κακό είναι τα τυχερά παιχνίδια.
Oποιος δεν πείθεται από αυτά, ας διαβάσει και το Πηδάλιο. Tί θα πει Πηδάλιο; Eίναι οι κανόνες της αγίας μας Eκκλησίας. Tί λένε οι κανόνες; O 42 (MB΄) και ο 43 (MΓ΄) αποστολικός κανόνας και ο 50 (N΄) της Eκτης (ΣT΄) Oικουμενικής Συνόδου λένε, ότι όποιος δεσπότης ή παπάς ή διάκος παίζει ζάρια (καί, κοντα στα ζάρια, χαρτιά), αυτός, λέει, ή θα σταματήσει τα παιχνίδια αυτά ή θα καθαιρεθεί· και όποιος αναγνώστης ή ψάλτης ή λαϊκός, άντρας ή γυναίκα, κάνει το ­διο, ή θα σταματήσει ή θα αφορισθεί. Aυτα λένε οι ιεροί κανόνες.
Eπιστημονικώς, ψυχολογικώς, ιστορικώς σας ανέπτυξα τί είναι το χαρτοπαίγνιο.
Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, προτρέπω όλο τον ευσεβή λαό. Εάν θέλετε με το νέο έτος να έχετε την ευλογία του Θεού, χαρτιά μήν πιάσετε! Πηγαίντε στα σπίτια σας, βάλτε φωτιά και κάψτε τα χαρτιά. Mην πιάσετε χαρτιά ούτε σεις ούτε οι δικοί σας, κανείς απολύτως. Kηρύξτε πόλεμο εναντίον της χαρτοπαιξίας.
Kαι κανείς μην εμπαίξει τα λόγια αυτά. Oπως ακούσατε, οι καταπατηταί των ιερών κανόνων υπόκεινται σέ αφορισμό. Δεν επιτρέπεται χαρτοπαίκτης να κοινωνεί τα άχραντα μυστήρια! Σας παρακαλώ όλους, άντρες-γυναίκες, να διαφωτίσετε τους γνωστούς σας.
Ας μας κυβερνήσει το Πνεύμα το Άγιο. Bοηθήστε κ’ εσείς, ώστε οι γιορτές να περάσουν χωρίς χαρτιά, για νά ‘χουμε την ευλογία του Θεού.
Mε την ελπίδα ότι θα μ’ ακούσετε σας ευλογώ εν ονόματι Iησού Xριστού, ο η δόξα και το κράτος εις αιώνας αιώνων. Aμήν.
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Σκέψεις του δωδεκαημέρου.

Τε­λευ­ταί­α, ό­ταν α­κού­ω για θα­νά­τους γνω­στών η­θο­ποι­ών που ση­μά­δε­ψαν την αρ­χή της τη­λε­ό­ρα­σης, α­νοί­γω τα πα­νιά της ψυ­χής μου και ού­ριος ά­νε­μος με σπρώ­χνει σε έ­να τα­ξί­δι στον χρό­νο, μια­ς κι έ­χω πλέ­ον την ά­νε­ση του χρο­νο­κτη­μα­τί­α!

Με βλέ­πω στα μι­κρά­τα μου, α­θώ­α κι α­φε­λή, να τρέ­χω στις γει­το­νι­ές τού χω­ριού μου κι ό­λος μου ο κό­σμος να εί­ναι ο ου­ρα­νός και το χώ­μα του τό­που μου, α­στέ­ρια ο­λό­δι­κα μου, κι έ­να φεγ­γά­ρι που πα­τή­θη­κε μό­λις την η­μέ­ρα και τη χρο­νιά που ε­γώ γεν­νή­θη­κα, παρ­θέ­να γη κι α­μό­λυν­τη. Ξε­νοια­σιά, α­φέ­λεια κι εμ­πι­στο­σύ­νη.

Ώ­σπου ήρ­θε έ­να κου­τί μια μέ­ρα στο σπί­τι μου, α­γο­ρα­σμέ­νο α­πό μια χώ­ρα με α­να­πτυγ­μέ­νο πο­λι­τι­σμό, κι ο κό­σμος μου έ­γι­νε έ­να μό­νο κομ­μά­τι ε­νός με­γα­λύ­τε­ρου κό­σμου. Νέ­ες συ­νή­θει­ες, νέ­οι άν­θρω­ποι, νέ­α γε­γο­νό­τα άρ­χι­σαν να πα­ρε­λαύ­νουν στον μι­κρό­κο­σμο μου.
Αρ­χί­σα­με στις γει­το­νι­ές μας να μι­λά­με για ό­λα αυ­τά που συ­νέ­βαι­ναν στο κου­τί λες κι ή­ταν δι­κοί μας άν­θρω­ποι κι ας μην τους ξέ­ρα­με. Τους πο­νού­σα­με, τους συν­τρέ­χα­με, α­γω­νι­ού­σα­με με τα προ­βλή­μα­τα τους, θέ­λα­με να τους συμ­βου­λεύ­σου­με για τα κα­κά που συ­νέ­βαι­ναν πα­ρα­δί­πλα τους κι ε­νώ αυ­τοί δεν γνώ­ρι­ζαν ε­μείς γι­νό­μα­σταν συ­νέ­νο­χοι στο κα­κό που πλε­κό­ταν στη ζω­ή του­ς και η α­γω­νί­α μας κο­ρυ­φω­νό­ταν ε­ρή­μην τους!
Μια τη­λε­ό­ρα­ση που στην γέν­νη­ση της ή­ταν α­θώ­α και α­φε­λής ό­πως κι ε­μείς μα κι ό­λοι αυ­τοί που τώ­ρα σι­γά-σι­γά φεύ­γουν κι α­φή­νουν μια μαύ­ρη τρύ­πα, ε­κεί που κά­πο­τε ή­ταν ο ου­ρα­νός που έ­λαμ­πε το α­στέ­ρι τους.

Με τα χρό­νια, ό­ταν αρ­χί­σα­με να α­πο­κτού­με έ­νας - έ­νας ό­λοι κι α­πό μια τη­λε­ό­ρα­ση, οι συ­νά­ξεις στα­μα­τή­σα­νε, α­πο­μο­νω­θή­κα­με στα σπί­τια και αρ­χί­σα­με να δι­α­σκε­δά­ζου­με, ο κα­θέ­νας μό­νος του με τους "δι­κούς" του πλέ­ον τη­λε­ο­πτι­κούς α­στέ­ρες.
Και άρ­χι­σαν οι α­τε­λεί­ω­τες κου­βέν­τες α­πό κε­φά­λια που πρό­βα­λαν στο κου­τί για το έ­να ή το άλ­λο γε­γο­νός που γι­νό­τα­ν στη χώ­ρα μου, μα και σε ό­λο τον κό­σμο, κι ό­χι μό­νο στο χω­ριό που γεν­νή­θη­κα. Πο­λι­τι­κή, οι­κο­νο­μί­α, κου­τσομ­πο­λιά, α­θλη­τι­κά, ό­λα μπή­καν στο μι­κρο­σκό­πιο, α­πό αν­θρώ­που­ς που εί­χαν ά­πο­ψη, που εί­χαν γνώ­ση, που με έ­πει­θαν για το τι πρέ­πει να γί­νει και πως. Ποι­ος φταί­ει και ποι­ος πλη­ρώ­νει τη­ν "νύ­φη".
Ό­λο και πιο συ­χνά στα­μα­τού­σα να σκέ­φτο­μαι κι ά­νοι­γα την τη­λε­ό­ρα­ση για να μου πουν τι εί­ναι κα­λό και τι κα­κό, τι πρέ­πει να γί­νει, που γί­νε­ται πό­λε­μος, και που υ­πο­φέ­ρουν α­πό πεί­να. Έ­γι­να κυ­ρί­αρ­χος του κό­σμου ό­λου, έ­νοι­ω­θα δυ­να­τή για­τί μπο­ρού­σα να συμ­με­τέ­χω σε ό­τι συμ­βαί­νει και να έ­χω κι "ά­πο­ψη"...

Οι φω­το­γρα­φί­ες των η­θο­ποι­ών μαρ­τυ­ρούν το πέ­ρα­σμα τού χρό­νου τό­σο α­μεί­λι­κτα, την φθο­ρά τό­σο α­δυ­σώ­πη­τα, τό­σο α­πό­λυ­τα και τέ­λος, το τέ­λος... Για ό­λους, α­κό­μη και για τους α­θά­να­τους που τα­ξί­δε­ψαν μα­ζί μου α­πό τα πρώ­τα χρό­νια της ζω­ής μου.
Ό­λοι αυ­τοί που ή­ταν α­στέ­ρες της τη­λε­ό­ρα­σης, μιας τη­λε­ό­ρα­σης που ξε­περ­νού­σε κά­θε προσ­δο­κί­α, που άγ­γι­ζε τα ό­ρια του μύ­θου για κά­θε πρό­σω­πο που έ­βα­ζε στα σπί­τια μας. Α­στέ­ρες που με­σου­ρά­νη­σαν και έ­δω­σαν την χα­ρά μα και την λύ­πη στις α­μό­λυν­τες καρ­δι­ές μας, χά­θη­καν μα­ζί με την α­θωό­τη­τα της πρώ­της τη­λε­ό­ρα­σης.

Σή­με­ρα, έ­γι­νε το κέν­τρο της ζω­ής μας το κου­τί και κα­θη­με­ρι­νά γι­νό­μα­στε α­κό­μη πιο ά­βου­λοι, α­κό­μη πιο μο­να­χι­κοί, α­κό­μη πιο μαλ­θα­κοί. Πέ­θα­νε η α­νάγ­κη για γνώ­ση, πέ­θα­νε η α­θω­ό­τη­τα και τώ­ρα πα­λεύ­ου­με με­τα­ξύ μας, για­τί - τάχα - ό­λοι κα­τέ­χου­με τη γνώ­ση για τα πάν­τα, ό­λοι γνω­ρί­ζου­με τι πρέ­πει να κά­νουν οι άλ­λοι, νοι­ώ­θου­με ώ­ρι­μοι και σο­βα­ροί και α­πελ­πι­στι­κά κυ­νι­κοί, μα πά­νω α­πό ό­λα πο­λύ, μα πο­λύ κου­ρα­σμέ­νοι.
Η μο­να­ξιά έ­γι­νε η βα­σι­κή μας ι­δι­ό­τη­τα, μέ­σα στην ο­ποί­α βα­σι­λεύ­ου­με και δι­αι­ρού­με τον κό­σμο. Ζού­με μέ­σα στην κα­τα­χνιά και το σκο­τά­δι, κα­τρα­κυ­λών­τας ό­λο και πιο πο­λύ στην α­δυ­σώ­πη­τη τρύ­πα της τη­λε­ό­ρα­σης. Δί­νη γί­νε­ται και μας ρου­φά­ει σε έ­να ά­πα­το σκο­τά­δι. Ό­λο και πιο α­δύ­να­μοι να πα­τή­σου­με το κουμ­πί της, ό­λο και πιο μό­νοι, ό­λο και πιο ά­βου­λοι, ό­λο και πιο φο­βι­σμέ­νοι. 

Ό­μως τα Χρι­στού­γεν­να ήρ­θαν και φέ­τος, και η ει­κό­να της Μη­τέ­ρας με το Βρέ­φος, μια ει­κό­να που βα­θειά μέ­σα μας, ξυ­πνά­ει μνή­μες α­πό το παι­δί που κρύ­βου­με και που ζη­τά­ει α­πε­γνω­σμέ­να την τρυ­φε­ρό­τη­τα, την ι­κα­νό­τη­τα να εμ­πι­στευόμαστε, να α­φη­νό­μαστε στην α­γά­πη, και να πι­στεύ­ουμε με ό­λη μας την ύ­παρ­ξη σε κά­τι που δεν μπο­ρεί να μας πεί­σει κα­μιά κε­φα­λή της τη­λε­ό­ρα­σης.
Τα Χρι­στού­γεν­να ήρ­θαν και πά­λι για να μας θυ­μί­σουν ότι μπο­ρεί ο άρ­χων του κό­σμου τού­του να εί­ναι ο δι­ά­βο­λος, μπο­ρεί το σκο­τά­δι να έ­χει σβή­σει το φως και να μην βλέ­που­με κα­λά, ζα­λι­σμέ­νοι α­πό την τα­χύ­τη­τα που μας πα­ρα­σέρ­νει το βά­ρος του σώ­μα­τος μας, ό­μως μια α­χτί­δα φω­τός γαρ­γα­λά­ει τις αι­σθή­σεις μας θυ­μί­ζον­τας το μυ­στή­ριο του κό­σμου και την χα­ρά που έρ­χε­ται και φέ­τος σαν παι­δί­ον νέ­ον, σαν ελ­πί­δα, ως α­νυ­πε­ρά­σπι­στο μω­ρό, ε­κεί στην α­πό­λυ­τη φτώ­χεια μιας φάτ­νης, για να το­νί­σει α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο το «ε­νός ε­στί χρεί­α».

Να θυμίσει ότι η υ­πό­σχε­ση χι­λιά­δων χρό­νων εκ­πλη­ρώ­θη­κε πριν 2000 χρό­νια σε μια φάτ­νη ζώ­ων και πως μας πε­ρι­μέ­νει για να γεν­νη­θεί και στην δι­κή μας ψυ­χή, α­φού την α­πο­γυ­μνώ­σου­με α­πό τα πε­ριτ­τά. Ό­λα φεύ­γουν σι­γά-σι­γά, ό­λα κι ό­λοι ώ­σπου να σβή­σω κι ε­γώ και να α­φή­σω άλ­λους πί­σω να με θυ­μούν­ται σαν έ­να κομ­μα­τά­κι μέ­σα στο τε­ρά­στιο παζλ της ζω­ής τους, ώ­σπου να φύ­γουν και αυ­τοί.
Κι α­φού ό­λοι μι­λά­με για το συμ­φέ­ρον μας για­τί δε ψά­χνου­με το πραγ­μα­τι­κό συμ­φέ­ρον μας; Αυ­τό που την ψυ­χή μας, το πο­λυ­τι­μό­τε­ρο μας κομ­μά­τι μέ­σα στο ο­ποί­ο σαρκώνεται ο Προ­αι­ώ­νιος φέρ­νον­τας δώ­ρα α­πό αυ­τά που ευ­χό­μα­στε ο έ­νας στον άλ­λο, την χα­ρά και την πο­λυ­πό­θη­τη ει­ρή­νη, αυ­τό που θα ε­λευ­θε­ρώ­σει το παι­δί μέ­σα μας και θα μπο­ρέ­σει να­ τρέ­ξει γε­μά­το εμ­πι­στο­σύ­νη στην αγ­κα­λιά του Πα­τέ­ρα.
Αν δεν εί­ναι αυ­τό το συμ­φέ­ρον μας, τό­τε ποι­ο εί­ναι; Αν αυ­τό που θέ­λου­με να μας συ­νο­δεύ­ει στην ζω­ή μας εί­ναι το Φως και η Ελ­πί­δα κι αν αυ­τό δεν έ­χει να κά­νει με το «ε­νός ε­στί χρεί­α», τό­τε το­ πραγ­μα­τι­κό μας συμ­φέ­ρον ποι­ο εί­ναι;
Κα­λό Δωδεκαήμερο! (συνέχεια)
Πηγή:http://wwwtaxiarhes.blogspot.com/

Άγριος καυγάς μητροπολίτη - ΚΚΕ

Δείτε το βίντεο.
Επεισοδιακά εξελίχθηκε η τελετή ορκωμοσίας στη Δημητσάνα, μετά την έκρηξη του μητροπολίτη Γορτυνίας και τις βαριές κουβέντες που ανταλλάχθηκαν με τους εκπροσώπους της παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση, που δήλωσε ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα δεν προβλέπεται παρουσία ιερέων σε τελετές ανάληψης καθηκόντων στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Στο απίστευτο βίντεο που βρέθηκε σε χρόνο ρεκόρ στο διαδίκτυο, ο μητροπολίτης Γορτυνίας Ιερεμίας, που την προηγούμενη Δευτέρα είχε εμφανιστεί λάβρος σε κήρυγμα καταδικάζοντας "ως έργο του Σατανά" την Κάρτα του Πολίτη επικαλούμενος προφητείες, εκρήγνυται κατά των εκπροσώπων της Λαϊκής Συσπείρωσης που υποστηρίζεται από το ΚΚΕ κατηγορώντας τους ότι επιδιώκουν να μετατρέψουν σε άθεο κράτος την Ελλάδα και φωνάζοντας "ντροπή σας" σε έντονο ύφος, ενώ παρευρισκόμενοι προσπαθούν να τον συγκρατήσουν.
Αιτία της έκρηξης και της φραστικής επίθεσης εναντίον των εκπροσώπων του ΚΚΕ ήταν η ανάγνωση δήλωσης από τον επικεφαλής της δημοτικής παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση, Γιάννη Φράγκου, ότι κατά το νόμο, δεν προβλέπεται η παρουσία ιερέων σε τελετές ανάληψης καθηκόντων από τους αιρετούς εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης:
"Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα του λαού" κατέληξε στο τέλος της δήλωσης ο Γιάννης Φράγκος, κάτι το οποίο προκάλεσε την οξύτατη αντίδραση του μητροπολίτη Γορτυνίας.
Είχε μόλις ολοκληρώσει την τελετή αγιασμού και στρεφόμενος προς τους εκπροσώπους της "Λαϊκής Συσπείρωσης" άρχισε να φωνάζει:
"Άκου να σου πω, εδώ είναι η πατρίδα του αγίου Γρηγορίου Ε' και να με πας στα δικαστήρια. Ντροπή σου, προσπαθείτε να κάνετε άθεη την πατρίδα. Άντε να χαθείτε!" και παράλληλα άρχισε να κινείται απειλητικά προς την πλευρά όπου στεκόταν ο Γιάννης Φράγκος και τα μέλη της δημοτικής παράταξης Λαϊκή Συσπείρωση. Κάποιοι τοπικοί παράγοντες που βρίσκονται στην τελετή, προσπαθούν να τον συγκρατήσουν, ενώ ακούγονται φωνές: "Όχι, να μην τους περάσει... αίσχος!"....
Ωστόσο ο μητροπολίτης επιμένει να αποχωρήσει από την τελετή:" Για το λόγο που είπε διαμαρτύρομαι και εξέρχομαι" επιμένει ο Ιερεμίας Γορτυνίας και καλεί όλους τους ιερωμένους που βρίσκονται εκεί να τον ακολουθήσουν: "Όλοι οι ιερείς να βγουν. Είπε ότι από το νόμο δεν επιτρέπεται η παρουσία ιερέων...διαμαρτύρομαι...όλοι οι ιερείς έξω" συνεχίζει, "να μάθετε ότι εδώ έχετε έναν τρελό δεσπότη".
Οι τοπικοί παράγοντες προσπαθούν να κατευνάσουν τα πνεύματα, εξηγώντας στον ιερέα ότι επρόκειτο απλώς για μία δήλωση που τα μέλη της Λαϊκής Συσπείρωσης είχαν δικαίωμα να διαβάσουν, ωστόσο από τους παρευρισκόμενους ακούγονται φωνές που προτρέπουν τόσο τον μητροπολίτη, όσο και τους ιερείς να αποχωρήσουν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα ειπώθηκαν και όπως φαίνεται η τελετή κλείνει επεισοδιακά, όπως άρχισε.

Τι έλεγε ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος για τις κάρτες…

”Θα σας δίνουν κάρτες για να σας συνηθίσουν μ’ αυτές.Κι όταν κάποτε όλα τα συγκεντρώσουν σε μια κάρτα (ταυτότητα,διαβατήριο,δίπλωμα οδήγησης κλπ) αυτό θα είναι το σφράγισμα,να μην το πάρετε”. Όπως τώρα σκέφτονται να τα συγκεντρώσουν στην ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη…

Γιατί ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο;

H αγάπη του Θεού, μια από τις θεοπρεπείς ιδιότητές του, είναι και η αιτία της δημιουργίας. Eξαιτίας της παναγάπης του ο Θεός θέλησε να δημιουργήσει όντα, για να μεταδώσει σ αυτά από την αγαθότητα και την καλοσύνη του. Για αυτό δίκαια γράφεται ότι ήταν «λίαν καλά» τα δημιουργήματα.
Συνοψίζοντας τη διδασκαλία των Πατέρων της Eκκλησίας ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει για την αιτία της δημιουργίας:
« Eπειδή, λοιπόν, ο αγαθός και υπεράγαθος Θεός δεν αρκέστηκε στη θεωρία του εαυτού του, αλλά από υπερβολική αγαθότητα ευδόκησε να δημιουργηθούν όντα που θα ευεργετούνται και θα μετέχουν στην αγαθότητά του, από το μή όν παράγει και δημιουργεί στο είναι τα σύμπαντα –αόρατα και ορατά–, και τον άνθρωπο, που αποτελείται από το ορατό και αόρατο στοιχείο. Σκέφτεται και κτίζει, και η σκέψη πραγματώνεται σε έργο, που εκπληρώνεται με το Λόγο και τελειώνεται με το Πνεύμα».
H κακή χρήση της ελευθερίας μερικών λογικών όντων, του Eωσφόρου και του Aδάμ, έφερε τη φθορά και το θάνατο ως παρά φύση ενέργειες. Περιμένουμε τώρα την παλιγγενεσία, οπόταν ο αρχιτέκτονας Θεός Λόγος θα επαναφέρει την υγεία και την ισορροπία στη φθαρμένη φύση των όντων και θα καταργήσει πλέον τη φθορά, την αστάθεια και το θάνατο.

Ο δεκάλογος των συζύγων

Μήν κάνετε το δάσκαλο στον συντροφό σας.Ο καλύτερος τρόπος να τον διδάξετε είναι να τον κάνετε ευτυχισμένο.

Ο γάμος είναι μια διαρκής περιπέτεια,που μας βοηθάει εν τούτοις να ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό,τον ψυχικό κόσμο του άλλου φύλου και να γνωρίσουμε τον Θεό.

Η οικογένεια είναι ”παλαίστρα” και γυμναστήριο.Τον συντροφό σας επομένως θα τον αποδέχεστε όπως είναι,με τις αδυναμίες και τις ιδιοτροπίες του,και όχι όπως θα θέλατε να είναι.


Προσπαθείστε να καταλάβετε τον ή την συζυγό σας.Μη λησμονείτε ότι ο άνδρας σκέπτεται με την στεγνή λογική και η γυναίκα με την καρδιά.

Μήν προσπαθείτε να επιβάλλετε την γνώμη σας και να διορθώσετε με τη βία τον συντροφό σας.Φροντίστε καλύτερα να διορθώσετε τον εαυτό σας.”Η αγάπη ζεί με την αρμονία των αντιθέσεων.”

Με την πίστη,την υπομονή και την αγάπη αντιμετωπίζουμε νικηφόρα όλες τις δυσκολίες.

Ο μεγαλύτερος εχθρός της συζυγικής ζωής είναι ο εγωϊσμός.Δεν μας σώζει η επίθεση κατά του συζύγου μας,αλλά η επιθεση κατά του εγώ μας.

Το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας,είναι να αγαπάει ο πατέρας την μητέρα τους και η μητέρα τον πατέρα τους.

Τό μυστικό της οικογενειακής γαλήνης είναι να μπορεί κανείς να συγχωρεί.

Ο γάμος είναι ”μυστήριο μέγα” που αρχίζει μέσα στην Εκκλησία και ανανεώνεται με την Θεία Λειτουργία και τα μυστήρια της Εκκλησίας.

«Για να πέρασης στην βουλή του Θεού, πρέπει να γίνεις "βουλευτής" του Θεού...»

Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
- Εσείς πώς τα βλέπετε;
- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.
- Ή ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοι­μάζεται. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Ή τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, άλλα ακόμη ό Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια.
Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φρά­κτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρω­ποι από αυτήν την βαβυλώνια. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων, να δείτε με πόση ταπείνωση προ­σεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης ...;». Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προ­χωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού μένει στην Αγγλία: «Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογε­νειακώς». Βλέπεις εκεί ό πατέρας να παίρνει την κόρη, ή μάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα ...;, ντρέπομαι να τα πω. Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον με­γάλο κίνδυνο πού περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέ­ρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να αμυνθούμε κατά τού κακού. Χρειάζεται να κρατάμε λίγο φρένο, γιατί όλα πάνε να τα ισοπεδώσουν. Τώρα είναι να λέει κανείς το ψαλμικό: «Θοϋ τους άρχοντας αυτών ως τον Ώρήβ και Ζήβ καί Ζεβεέ καί Σαλμανά ...;, οίτινες είπαν κληρονομήσωμεν έαυτοϊς τό άγιαστήρων τού Θεού».
Σύγχυση μεγάλη υπάρχει. Μύλος γίνεται· είναι ζαλι­σμένοι οι άνθρωποι. Ό κόσμος είναι όπως οι μέλισσες. Αν χτυπήσεις την κυψέλη, οι μέλισσες βγαίνουν έξω και αρχίζουν «βούου ...;» και γυρίζουν γύρω από την κυψέλη αναστατωμένες. Ύστερα ή κατεύθυνση τους θα εξαρτηθεί από τον άνεμο πού θα φυσήξει. Αν φυσήξει βοριάς, θα πάνε μέσα. Αν φυσήξει νοτιάς, θα φύγουν. Έτσι και τον κόσμο τον φυσάει ...; «Εθνικός Βοριάς», «Εθνικός Νο­τιάς», και είναι ό καημένος ζαλισμένος. Όμως, αν και γί­νεται τέτοιο βράσιμο, νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά, μία σιγουριά. Μπορεί να ξεράθηκε ή ελιά, άλλα θα πετάξει νέα βλαστάρια. Υπάρχει μία μερίδα Χριστιανών, στους οποί­ους αναπαύεται ό Θεός. Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι τού Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ό Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήσει τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μάς δίνουν ελπίδα. Μή φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα πού πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ό Θεός μας αγαπά. Ό άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μία μπόρα θα είναι.
Δεν σάς τα λέω αυτά, για να φοβηθείτε, άλλα για να ξέρετε πού βρισκόμαστε. Για μάς είναι μία μεγάλη ευκαι­ρία, είναι πανηγύρι οι δυσκολίες, το μαρτύριο. Να είστε με τον Χριστό, να ζείτε σύμφωνα με τις εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπο­ρέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθει ή θεία Χάρις. Αυτό πού θα βοηθήσει πολύ είναι να μπει μέσα μας ή καλή ανησυχία: πού βρι­σκόμαστε, τι θα συναντήσουμε, για να λάβουμε τα μέτρα μας και να ετοιμασθούμε. Ή ζωή μας να είναι πιο με­τρημένη. Να ζούμε πιο πνευματικά. Να είμαστε πιο αγα­πημένοι. Να βοηθούμε τους πονεμένους, τους φτωχούς με αγάπη, με πόνο, με καλωσύνη. Να προσευχώμαστε να βγουν καλοί άνθρωποι.
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ B΄ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ)

Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη.

Όλα έγιναν ένα.
Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ό Θεός στη γη κι ό άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ό Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό.
Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός και πήρε σάρκα. Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά και στα χέρια Του κρατάει την οικουμένη.
Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού.
Μα... κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πώς πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.
Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ήμερα εκείνη ό ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ήσ. 19:24).
Τι λες, Ιουδαίε; Εσύ πού ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ό πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;
Ναι. Έτσι είναι.
Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, πού Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη.
Τρίτος και τελευταίος ό Ισραηλιτικός λαός, πού γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτιση Του στον Ιορδάνη.
http://1myblog.pblogs.gr/

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός;

Δεν μπορεί, λοιπόν, ποτέ να λυπάται ο χριστιανός;
Μπορεί, αλλά για δύο μονάχα λόγους: Όταν είτε ο ίδιος είτε ο πλησίον του έρχεται σε αντίθεση με το Θεό και το άγιο θέλημά Του.
Δεν πρέπει, επομένως, να στενοχωριούνται και να θλίβονται εκείνοι που κακολογούνται, μα εκείνοι που κακολογούν.
Γιατί δε θ' απολογηθούν οι πρώτοι ,για όσα λέγονται σε βάρος άλλων. Αυτοί πρέπει να τρέμουν και ν' ανησυχούν, γιατί αργά ή γρήγορα θα συρθούν στο φοβερό Δικαστήριο του Θεού, όπου θα λογοδοτήσουν για όσες κακολογίες ξεστόμισαν.
Κι εκείνοι που κακολογούνται, πάντως, πρέπει ν' ανησυχούν, αν όσα λένε γι' αυτούς είναι αληθινά.
Αξιολύπητοι, βλέπεις, είναι οι αμαρτωλοί, έστω κι αν κανένας δεν τους κατηγορεί. Αξιοζήλευτοι, απεναντίας, είναι οι ενάρετοι, έστω κι αν ο κόσμος όλος τους κατατρέχει.
Γιατί, όταν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι ήσυχη, όσες τρικυμίες κι αν ξεσηκώνονται εναντίον του, αυτός θα βρίσκεται πάντα σε λιμάνι γαλήνιο. Όταν, όμως, η συνείδησή του είναι ταραγμένη, ακόμη κι αν όλα του έρχονται ευνοϊκά, θα βασανίζεται, σαν τον ναυαγό στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.
http://1myblog.pblogs.gr/tags/ioannis-o-chrysostomos-gr.html

Ό Θεός Τον γέννησε με τρόπο θεϊκό. Ή Παρθένος Τον γέννησε με τρόπο υπερφυσικό.

Στον ουρανό είναι ό μόνος πού γεννήθηκε από τον Πατέρα μόνο, γιος Του μονογενής. Και στη γη είναι ό μόνος πού γεννήθηκε από την Παρθένο μόνο, γιος της μονογενής.
Όπως στην περίπτωση της ουράνιας γεννήσεως Του είναι ασέβεια να σκεφτούμε μητέρα, έτσι και στην περίπτωση της επίγειας γεννήσεως Του είναι βλασφημία να υποθέσουμε πατέρα.
Ό Θεός Τον γέννησε με τρόπο θεϊκό. Ή Παρθένος Τον γέννησε με τρόπο υπερφυσικό. Έτσι, ούτε ή ουράνια γέννηση Του μπορεί να εξηγηθεί, ούτε ή ενανθρώπηση Του μπορεί να ερευνηθεί.
Το ότι Τον γέννησε ή Παρθένος σήμερα το γνωρίζω. Το ότι Τον γέννησε ό Θεός προαιώνια το πιστεύω.
Κι έχω μάθει να τιμώ σιωπηλά τη γέννηση Του, χωρίς φιλοπερίεργες έρευνες κι ανώφελες συζητήσεις.
Γιατί, σ' ό,τι άφορα το Θεό, δεν πρέπει να στέκεται κανείς στη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά να πιστεύει στη δύναμη Εκείνου πού κατευθύνει τα πάντα.
http://1myblog.pblogs.gr/tags/ioannis-o-chrysostomos-gr.html

Αν δεν υπάρχει Θεός τι δουλειά έχεις μέσα στα δημιουργήματά Του;

Δεν υπάρχει θεμέλιο και πως στέκεται η οικοδομή;
Δεν υπάρχει ο ναυπηγός και πως συναρμολογήθηκε το πλοίο;
Δεν υπάρχει ο οικοδόμος και πως έγινε το σπίτι;
Δεν υπάρχει ο μουσικός και πως στον κόσμο αυτό που είναι μια λύρα,φαίνεται ο μουσικός ρυθμός;
Δεν υπάρχει ο Δημιουργός και πως η καλλονή των κτισμάτων μαρτυρεί τον Κτίστη;
Αν δεν υπάρχει Θεός, τι δουλειά έχεις μέσα στα δημιουργήματά Του;
Στο σπίτι του Θεού μένεις και αρνείσαι τον Νοικοκύρη του σπιτιού;
Ή δώσε το ενοίκιο, δηλαδή την ευχαριστία σου ή βγές απο το σπίτι, γιατί να καπνίζεις και το σπίτι με το χνώτο της βλασφημίας σου;
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
http://1myblog.pblogs.gr/

Η προσευχή απομακρύνει τα πονηρά πνεύματα

Πηγαίνοντας μια Κυριακή στην Εκκλησία της σκήτης ο Αββάς Μακάριος, πού είχε χάρισμα από τον Θεό να διακρίνει με τα μάτια της ψυχής, όσα οι άλλοι δεν έβλεπαν με τα σωματικά τους μάτια, είδε την καλύβα κάποιου Μοναχού τριγυρισμένη από πονηρά πνεύματα. Πολλά είχαν τη μορφή παιδιών, πού έκαναν κάθε λογής αταξία. Άλλα έμοιαζαν με άσεμνες γυναίκες. Χόρευαν, πηδούσαν κι έκαναν διάφορα ανόητα καμώματα...
Χωρίς άλλο, συλλογίσθηκε ο Όσιος, έχει κυριευθεί από αμέλεια ο Αδελφός, γι αυτό έχουν τόσο θάρρος μαζί του οι δαίμονες.
Σαν τελείωσε η Λειτουργία, πήγε καί χτύπησε την πόρτα του Μοναχού:
- Ήλθα να σου ζητήσω μια χάρη, του είπε. Μετά χαράς, Αββά, αν περνά από το χέρι μου.
Βρίσκομαι σε μεγάλη στενοχώρια καί θέλω να προσευχηθείς για μένα στον Κύριο να με ανακούφιση.
Απόρησε ο Αδελφός, ακούγοντας τον Γέροντα να μιλά έτσι.
Δεν είμαι άξιος, Αββά, να προσεύχομαι εγώ για, σένα, του είπε συνεσταλμένα.
Δεν φεύγω από δω, επέμενε ο Όσιος, αν δε μου δώσεις υπόσχεση πως θα κάνεις κάθε βράδυ μια προσευχή για μένα.
Έτσι τον ανάγκασε να υποσχεθεί. Το ίδιο βράδυ κιόλας προσευχήθηκε για τον Γέροντα. Ύστερα συλλογίστηκε:
- Παρακάλεσες, ταλαίπωρε, για ένα τέτοιον άγιο και για ιόν εαυτό σου δεν ζήτησες τίποτε.
Πρόσθεσε έτσι άλλη μια προσευχή για τον εαυτό του. Το ίδιο έκανε και το άλλο βράδυ καί το επόμενο. Ώσπου συνήθισε να λέει δυο προσευχές όλη την εβδομάδα.
Την Κυριακή πέρασε πάλι έξω από την καλύβα του ο Όσιος. Οι δαίμονες βρίσκονταν εκεί, αλλά δυσαρεστημένοι. Κατάλαβε αμέσως πως η προσευχή του Αδελφού είχε αρχίσει να ενεργεί αποτελεσματικά. Μπήκε μέσα καί τον παρακάλεσε να προσθέσει άλλη μια προσευχή για χάρη του. Εκείνος δέχθηκε με προθυμία. Κοντά στις δύο προσευχές πού έκανε τώρα για τον Γέροντα, πρόσθεσε δυο ακόμη για τον εαυτό του. Πέρασε άλλη μια εβδομάδα πού ο Αδελφός έλεγε τέσσερες προσευχές.
Όταν πήγε την Κυριακή να τον ιδεί ο Όσιος, βρήκε τους δαίμονες αμίλητους καί σκυθρωπούς. Ευχαρίστησε τον Θεό και παρακάλεσε τον Αδελφό να προσθέσει καί τρίτη προσευχή για χάρη του.
Βλέπω μεγάλη ωφέλεια από τις προσευχές σου, Αδελφέ, του είπε, για να τον ενθαρρύνει.
Τώρα ο πρώην αμελής Μοναχός προσευχόταν το μεγαλύτερο μέρος της νύκτας, γιατί κοντά στις τρεις προσευχές, πού έλεγε για τον Όσιο, πρόσθεσε άλλες τρεις για τον εαυτό του.
Την Κυριακή πηγαίνοντας πάλι στην εκκλησία ο Αββάς Μακάριος, δέχτηκε την επίθεση των πονηρών πνευμάτων. Τον απειλούσαν και τον έβριζαν, γιατί έγινε αφορμή να διορθωθεί ο Μοναχός. Είχαν όμως απομακρυνθεί πολύ από την καλύβα του. Η προσευχή του τα εμπόδιζε να πλησιάσουν.
Ευχαρίστησε με την καρδιά του τον Θεό ο Όσιος για τη μεταβολή του Αδελφού. Ύστερα τον συμβούλευσε να μη παραμελεί ποτέ την προσευχή του, για να μην πέφτει εύκολα στις παγίδες πού στήνει ο διάβολος για να παρασύρει τον άνθρωπο στην απώλεια.
http://1myblog.pblogs.gr/

Πότε δημιουργήθηκε ο πρώτος άνθρωπος;

«Η Αγία Γραφή λέει ότι ο Αδάμ καί η Εύα δημιουργήθηκαν 5000 χρόνια περίπου π.Χ. Ενώ η Επιστήμη δέχεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι εμφανίσθηκαν στη γη πριν από εκατοντάδες χιλιάδες ή καί εκατομμύρια χρόνια»!
Σύμφωνα με τις γενεαλογίες της Π. Διαθήκης, καί το κείμενο των Ο’ ειδικότερα, η δημιουργία των Πρωτοπλάστων έγινε:…
Περίοδος π.Χ.
Μέχρι τον Αβραάμ 2.000 χρόνια
από Αβραάμ μέχρι το Νώε 1.307 χρόνια
από Νώε μέχρι τον Αδάμ 2.262 χρόνια
Αδάμ καί Εύα 5.569 χρόνια
α) Ο υπολογισμός του χρόνου στην Π. Διαθήκη:
Οι άνθρωποι στην αρχαία εποχή δεν έδιναν μεγάλη σημασία στο χρόνο, όπως εμείς οι σημερινοί. Για τη μέτρηση του χρόνου καί τον υπολογισμό των ωρών, των ημερών, των ετών κ.λπ., ούτε επίσημα ημερολόγια υπήρχαν ή ημεροδείχτες ούτε ρολόγια. Το μοναδικό ρολόι πού υπήρχε ήταν ο ήλιος, με την κίνηση του οποίου (ανατολή, μεσουράνημα, δύση) οι άνθρωποι ρύθμιζαν τις εργασίες τους καί γενικά τη ζωή τους.
Για τους συγγραφείς της Π. Διαθήκης ειδικότερα υπάρχει καί ένας άλλος λόγος, για τον οποίο δεν επιμένουν σε ακριβείς χρονολογικές καταγραφές. Καί ο λόγος αυτός είναι ότι ο σκοπός τους ήταν καθαρά θρησκευτικός καί όχι ιστορικός. Οι συγγραφείς δηλαδή της Π. Διαθήκης ενδιαφέρονταν να καταγράψουν κυρίως τα έργα καί τη δράση του Θεού στον κόσμο καί την ιστορία (στο χώρο καί το χρόνο) για την σωτηρία του ανθρώπου. Μέσα στα πλαίσια αυτά, τα επί μέρους στοιχεία, όπως λ.χ. ο γεωγραφικός τόπος, η ακριβής χρονολογία (έτος, μήνας, ημέρα, ώρα κ.λπ.) δεν είχαν παρά δευτερεύουσα σημασία.
Αντίθετα όμως στις γενεαλογίες οι συγγραφείς της Π. Διαθήκης δίνουν ιδιαίτερη σημασία. Σημειώνουν δηλαδή τους γενεαλογικούς καταλόγους (γενεαλογικό δένδρο) ορισμένων διακεκριμένων προσώπων της αρχαιότητας. Από τους καταλόγους αυτούς, οι πιο σημαντικοί, πού έχουν σχέση καί με το θέμα μας, είναι οι γενεαλογίες του Αδάμ (Γεν. ε’), του Νώε (Γεν. ια’ 10-32) καί του Αβραάμ (Γεν. κα’ εξ.). Εάν, μαζί με τις γενεαλογίες έδιναν καί τις αντίστοιχες χρονολογίες, όπως τις κατανοούμε εμείς σήμερα, θα μπορούσαμε να υπολογίσομε ακριβώς το χρόνο πού δημιουργήθηκε ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ.
Ωστόσο, καί οι γενεαλογικοί αυτοί κατάλογοι είναι αποσπασματικοί καί ελλιπείς. Ακόμη καί στο ίδιο το κείμενο της Γενέσεως πού υπάρχει σε τρεις τύπους, το Εβραϊκό, το Σαμαριτικό και της μεταφράσεως των Ο’ παρατηρούνται σημαντικές διαφορές, ως προς τις χρονολογίες.
Έτσι, από τον Αδάμ μέχρι το Νώε στο Εβραϊκό κείμενο μεσολαβούν 1656 χρόνια, στο Σαμαριτικό 1307 χρόνια καί στη μετάφραση των Ο’ 2242-2262 χρόνια. Καί από το Νώε μέχρι τον Αβραάμ μεσολαβούν, κατά το Εβραϊκό κείμενο 1946 χρόνια, κατά το Σαμαριτικό 2247 καί κατά τους Ο’ 3312 χρόνια! Ανάμεσα δηλαδή στα δύο επίσημα κείμενα πού χρησιμοποιεί η χριστιανική Εκκλησία (Δυτική καί Ανατολική) υπάρχει διαφορά 1000-1200 ετών.
Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι δεν γνωρίζομε τον τρόπο, με τον οποίο οι αρχαίοι υπελόγιζαν το χρόνο ή ότι οι αριθμοί πού αναφέρουν είναι εντελώς συμβολικοί. Πάντως, η ηλικία του ανθρωπίνου γένους πρέπει οπωσδήποτε να είναι μεγαλύτερη από 5000 χρόνια π.Χ. Αυτό φανερώνουν τόσο η στατιστική του πληθυσμού της γης όσο καί τα παλαιοντολογικά ευρήματα.
β) Η ηλικία του ανθρωπίνου γένους:
Η στατιστική του παγκοσμίου πληθυσμού υπολογίζει ότι το 5.000 π.Χ. οι κάτοικοι της γης ήταν 3-5.000.000. Ο αριθμός αυτός μεταθέτει πολύ προς τα πίσω τόσο τον Κατακλυσμό όσο καί τη δημιουργία των πρώτων ανθρώπων. Οι παλαιοντολόγοι πού δέχονται τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών ισχυρίζονται ότι ο πρώτος άνθρωπος εμφανίσθηκε στη γη πριν από 100.000-3.500.000 χρόνια (μακροχρονολόγηση). Τον ισχυρισμό τους αυτό οι παλαιοντολόγοι επιστήμονες τον στηρίζουν αφ’ ενός στην ηλικία των παλαιοντολογικών ευρημάτων καί αφ’ ετέρου στη θεωρία της εξέλιξης, βασική προϋπόθεση της οποίας είναι το μεγάλο χρονικό διάστημα. Γιατί, όπως λένε, για να γίνει η εξελικτική διαμόρφωση του ανθρώπου χρειάσθηκε πολύ χρόνο καί πιο συγκεκριμένα εκατοντάδες χιλιάδες καί εκατομμύρια ακόμη χρόνια!
Υπάρχουν όμως καί άλλοι επιστήμονες, κυρίως αρχαιολόγοι καί φυσικοί, οι οποίοι, επί τη βάσει δικών τους υπολογισμών, υποστηρίζουν μικρότερες χρονολογίες (βραχυχρονολόγηση) καί τοποθετούν την εμφάνιση του ανθρώπου από 10.000-100.000 χρόνια πρίν.
Η σοβαρή αυτή διάσταση απόψεων ανάμεσα στους ειδικούς επιστήμονες πρέπει να κάνει τους πιστούς πολύ επιφυλακτικούς ως προς την επιστημονική χρονολόγηση της ηλικίας του ανθρωπίνου γένους. Οι εξελικτικοί μάλιστα επιστήμονες διαφωνούν καί μεταξύ τους, τόσο ως προς το χρόνο, όσο καί ως προς το χώρο, όπου εμφανίσθηκε ο πρώτος άνθρωπος. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στους πιστούς ν’ αμφισβητούν δικαιολογημένα την μακροχρονολόγηση, αφού οι ίδιοι οι παλαιοντολόγοι δεν έχουν ακόμη καταλήξει σε οριστικά επιστημονικά συμπεράσματα.
Η βραχυχρονολόγηση όμως (10.000-100.000 χρόνια) θέτει πραγματικά ένα ερώτημα στους πιστούς, γιατί έχουν ανακαλυφθεί ανθρώπινα λείψανα πού η ηλικία τους υπολογίζεται με κάποια βεβαιότητα από 10.000-100.000 χρόνια. Μπορεί όμως ο χριστιανός ν’ αποδεχθεί την άποψη αυτή, όταν η Γένεση μιλάει για 5.000 χρόνια μόνο;
Στό ερώτημα αυτό θα προσπαθήσαμε να δώσομε απάντηση στη συνέχεια.
γ) Συσχέτιση των βιβλικών στοιχείων καί της βραχυχρονολόγησης:
Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του γενεαλογικού καταλόγου του Αδάμ, όπως τον δίνει η Γένεση είναι η μακροβιότητα των αρχαίων αυτών ανθρώπων. Σύμφωνα λοιπόν με το κείμενο των Ο’:
1. Ο Αδάμ έζησε 930 χρόνια
2. Ο Σήθ 912 »
3. Ο Ενώς » 905 »
4. Ο Καϊνάν » 910 »
5. Ο Μαλελεήλ » 895 »
6. Ο Ιάρεδ » 962 »
7. Ο Ενώχ » 365 »
8. Ο Μαθουσάλας » 969 »
9. Ο Λάμεχ » 753 »
10. Ο Νώε » 950
όπως φαίνεται από τον πίνακα αυτόν, η ηλικία των πρώτων ανθρώπων φθάνει τα 1000 περίπου χρόνια!
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι η μακροβιότητα αυτή σε εξωβιβλικές πηγές (Βέροσος, πρίσμα Weld, πλάκες Νιππούρ) επαυξάνεται σε εκπληκτικούς αριθμούς, από 10.000 μέχρι 60.000 χρόνια! Συνολικώς δε η ηλικία δέκα μόνον ονομάτων φθάνει τα 345.000 χρόνια! (Βλ. Πίνακα Δ’ στο τέλος του βιβλίου). Οι ειδικοί ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι οι αριθμοί αυτοί είναι συμβολικοί καί ότι τα ονόματα, τα οποία αναφέρονται είναι δυνατόν να εκπροσωπούν δυναστείες, φυλές ή έθνη!
Αν λοιπόν λάβομε υπόψη πρώτον, την ελλειπτικότητα και αποσπασματικότητα των γενεαλογικών καταλόγων, δεύτερον, την μακροβιότητα των αρχαίων ανθρώπων (1000 χρόνια) καί τρίτον, την άποψη ότι τα αναφερόμενα ονόματα είναι δυνατόν να εκπροσωπούν φυλές ή έθνη, μπορούμε να υπολογίσαμε την ηλικία του ανθρωπίνου γένους μέχρι τον Αδάμ μέχρι καί 100.000 χρόνια π.Χ.! Ιδού πώς:
1) Ο αδαμικός ή προκατακλυσμιαίος κόσμος (100.000-50.000 π.Χ.):
Τα ονόματα του γενεαλογικού δένδρου του Αδάμ αποτελούν κατ’ αρχήν μια ομάδα δέκα οικογενειών ή φυλών. Με βάση επίσης την ελλειπτικότητα του καταλόγου μπορούμε να αυξήσομε τον αριθμό των αδαμικών αυτών φυλών. Η μεγάλη αυτη αδαμική οικογένεια μπορεί έτσι άνετα να καλύψει ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι καί 50.000 χρόνια, δεδομένης της μακροβιότητας των πρώτων ανθρώπων, όπως είπαμε.
Έχοντας πάλι υπόψη ότι, ως προς το γεωγραφικό χώρο εμφάνισης του πρώτου ανθρώπου η επικρατέστερη επιστημονική άποψη συμπίπτει περίπου με τη βιβλική, μπορούμε να ορίσομε πάνω στο χάρτη το χώρο ανάπτυξης του αδαμικού, προκατακλυσμιαίου κόσμου .
2) Ο μετακατακλυσμιαίος κόσμος (50.000-10.000 π.Χ.):
Οι δέκα οικογένειες ή φυλές του γενεαλογικού δένδρου του Νώε, στις οποίες πρέπει να προστεθούν καί άλλες οικογένειες πού παραλείπονται από τον κατάλογο της Γένεσης, μπορούν άνετα να καλύψουν 30.000-40.000 χρόνια, δεδομένης καί της μείωσης του χρόνου ζωής των μετακατακλυσμιαίων ανθρώπων.
Ο ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ
1. Σήμ έζησε 600 χρόνια
2. Αρφαξιάδ έζησε 438 χρόνια
3. Σαλά έζησε 433 χρόνια
4. Εβερ έζησε 404 χρόνια
5. Φαλέγ έζησε 239 χρόνια
6. Ραγαύ έζησε 239 χρόνια
7. Σερούχ έζησε 230 χρόνια
8. Ναχώρ έζησε 148 χρόνια
9. Θάρα έζησε 145 χρόνια
10. Αβραάμ έζησε 175 χρόνια
Ως προς το γεωγραφικό χώρο πού κατέλαβε ο μετακατακλυσμιαίος κόσμος έχομε τα εξής στοιχεία:
Οι απόγονοι του Σήμ, Εβραίοι, Ασσύριοι, Σύροι, Ελαμίτες (κάτοικοι της Β. Κοιλάδας του Ευφράτη) αναπτύχθηκαν στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου καί της Μ. Ανατολής (βλ. καί Γεν. ι’ 21-31).
Οι απόγονοι του Χαμ κινήθηκαν προς Νότον, τη Ν. καί Κεντρική Αραβία, την Αίγυπτο καί την Ανατολική ακτή της Αφρικής (Βλ. καί Γεν. ι’ 6-20).
Οι απόγονοι του Ιάφεθ μετακινήθηκαν προς Βορράν καί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τη Μαύρη καί Κασπία θάλασσα. Έγιναν οι γεννήτορες των μεγάλων Καυκάσιων φυλών της Ευρώπης καί της Ασίας. Οι αρχαίοι Έλληνες επίστευαν ότι ο Ιαπετός (= Ιάφεθ;) ήταν ο πατέρας του ανθρωπίνου γένους.
3) Ο Νεολιθικός κόσμος (10.000-1 π.Χ.):
Για την ανάπτυξη των κατοίκων της γης κατά την περίοδο αυτή τα επιστημονικά στοιχεία συσχετίζονται απόλυτα με τα δεδομένα της Γένεσης.
δ) Η θέση της Εκκλησίας:
Η άποψη της Εκκλησίας είναι ότι η ακριβής χρονολογία της δημιουργίας του πρώτου ανθρώπου αποτελεί κεκρυμμένο μυστήριο. Ο Θεός δεν θέλησε ν’ αποκαλύψει το θέμα αυτό στους ανθρώπους είτε δια της θείας Αποκαλύψεως είτε δια της επιστημονικής έρευνας.
Η Εκκλησία εξάλλου δέχεται ότι η βιβλική Κοσμογονία καί η διήγηση για τη δημιουργία του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους από το Θεό αποτελούν προφητικά κείμενα, πού έγραψε ο προφήτης Μωϋσής, Ο Θεός δηλαδή αποκάλυψε στον προφήτη Μωϋση ορισμένα βασικά στοιχεία για τα δυο αυτά μεγάλα θέματα της αρχής καί της αυγής της ανθρώπινης ιστορίας, όπως αντίστοιχα στον Ευαγγελιστή Ιωάννη πάλι με αποκαλυπτικό τρόπο φανέρωσε τα γεγονότα που συνδέονται με τη συνέχιση καί το τέρμα της ιστορίας του ανθρωπίνου γένους.
Η θέση αυτής της Εκκλησίας είναι καθορισιτκή για τη στάση των πιστών, πού δεν μπορεί να είναι άλλη παρά μια στάση σεβασμού μπροστά στο προφητικό μυστήριο της Κοσμογονίας καί της δημιουργίας του ανθρώπου. Βέβαια, μια τέτοια στάση δεν αποκλείει την έρευνα των ειδικών, τόσο των θεολόγων ερμηνευτών όσο καί των επιστημόνων ερευνητών, για μια συνεχή πρόοδο στην προσέγγιση του μεγάλου αυτού μυστηρίου.
Συμπέρασμα
Η ηλικία του ανθρωπίνου γένους δεν είναι δυνατό να καθορισθεί με ακρίβεια. Σύμφωνα με ένα συσχετισμό των βιβλικών στοιχείων καί των δεδομένων της επιστημονικής έρευνας, μπορούμε να πούμε ότι οι πρώτοι άνθρωποι δημιουργήθηκαν πρίν από 10.000-100.000 χρόνια!
Πηγή: «Αθώος» του σεβ. Μητροπολίτου Αχελώου κ.κ. Ευθυμίου

Άγια Νήπια (περίπου 14.000) που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη

Διά ξίφους άωρα μητέρων βρέφη,
Ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Bρέφους.
Nήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδα παππάζοντα.

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.
Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Κοντάκιον
Ήχος δ'. Επεφάνης σήμερον.
Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα, και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον κείμενον.

Κάθε 14 ημέρες και ένας Ηρώδης!

Ο αιμοσταγής βασιλιάς Ηρώδης, φοβούμενος ότι κινδύνευε ο θρόνος του, επειδή γεννήθηκε στην Βηθλεέμ ο Ιησούς Χριστός, διέταξε να σφαχτούν 14.000 παιδιά κάτω των 2 ετών και αφού εξουδετέρωσε συγγενείς και αυλικούς του, ολοκλήρωσε τα τερατώδη εγκλήματά του. ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ!...
Όμως, στη σημερινή «σύγχρονη» εποχή, το έγκλημα αυτό του Ηρώδη, επαναλαμβάνεται ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ με μια άλλη δαιμονιώδη μορφή που έχει ως αποτέλεσμα να διαπράττεται κάθε 14 ημέρες και μια ισάριθμη σφαγή από νέους Ηρώδηδες και Ηρωδιάδες, αφού στα νοσοκομεία της Ελλάδας, κάθε ημέρα θανατώνονται με τις εκτρώσεις 1.000 έμβρυα. 1.000 ψυχές που δολοφονούνται πριν καν γεννηθούν, με αυτουργούς τους γιατρούς που πλουτίζουν, τους δολοφόνους γονείς και τους ανθρωποκτόνους νόμους του κράτους, χωρίς να διαισθάνονται ότι διαπράττουν εγκλήματα.
http://stratisandriotis.blogspot.com/

Βασίλειος o Μέγας

Στην Καισάρεια βαθειά στην Ανατολή, σε μια χώρα που την λένε Καππαδοκία γεννήθηκε ο Άγιος Βασίλειος.Η μητέρα του Εμμέλεια του έδωσε αγνή Χριστιανική ανατροφή και ο πατέρας του, ο ξακουστός ρήτορας Βασίλειος, φρόντισε μαζί με την σύζυγο του να του δώσουν μια μεγάλη μόρφωση.
Στην αρχή ο Βασίλειος σπουδάζει στην Καισάρεια, ενώ αργότερα στην Κωνσταντινούπολη. Ο Βασίλειος σπουδάζει και στην Αθήνα, για και γνωρίζεται εκεί με τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Είχε μελετήσει σε βάθος ποιητές, ιστορικούς, σοφούς, επιστήμονες, παιδαγωγούς, ρήτορες και συγγραφείς πολλών ειδικοτήτων. Η διάνοια του αποτελεί φαινόμενο και ο ίδιος ήταν κινητό πανεπιστήμιο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος έλεγε με θαυμασμό για τον Βασίλειο: " Ποιό είδος επιστήμης δεν σπούδασε εις την εντέλεια; Κατόρθωσε να περιλάβει στο νου του, όλα τα είδη της γνώσης με τόση ευκολία, μ' όση άλλοι δεν κατορθώνουν ένα μόνο κλάδο να γνωρίσουν". στην πατρίδα του και άρχισε το επάγγελμα του δικηγόρου αλλά δίδασκε και σαν Φιλόσοφος. Τα δύο αυτά επαγγέλματα όμως δεν γέμιζαν την ψυχή του ολόκληρη με χαρά και αγαλλίαση. Με το δυνατό μυαλό του και με την μελέτη του για τον Χριστιανισμό γρήγορα κατάλαβε ότι ο Χριστός ήταν ο αληθινός Θεός και ήθελε να τον αγαπήση με όλη του την ψυχή.

Έτσι ο Βασίλειος ταξίδεψε σε μέρη όπου ζούσαν μοναχοί για να γνωρίσει την ζωή τους από κοντά. Ταξίδεψε στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, την Συρία, τη Μεσοποταμία και τόσο πολύ γοητεύτηκε από την ζωή των μοναχών που αποφάσισε να κτίσει σ' ένα ερημικό μέρος του Πόντου ένα μικρό σπιτάκι και ένα μικρό κήπο γύρω του και να γίνει και ο ίδιος μοναχός. Μέσα σ' αυτό το ασκητικό περιβάλλον, μελετούσε και προσευχόταν στον Θεό αδιάκοπα.Ο ίδιος ο Άγιος Βασίλειος περιγράφει σ' ένα γράμμα του προς τον φίλο του Γρηγόριο για τον τόπο που διάλεξε να ζήση:
"Αφού δεν περίμενα πια να με ακολουθίσης, ζήτησα καταφύγιο εδώ στον Πόντο. Και ο Θεός με οδήγησε σ' ένα τόπο που με ευχαριστεί πάρα πολύ.
Θυμάσαι καμιά φορά, που παίζοντας πλάθαμε με τη φαντασία μας όμορφες τοποθεσίες; Τέτοιο είναι και το μέρος που ζω σήμερα. Εδώ και εκεί τρέχουν κρύα κατακάθαρα νερά. Στα πόδια του βουνού είναι μια πεδιάδα που ποτίζεται άφθονα από αυτά τα νερά. Στη πεδιάδα αυτή μόνα τους έχουν φυτρώσει όλων των λογιών δέντρα και είναι τόσο πυκνά, που μερικές φορές δυσκολεύεσαι να τα περάσεις. Μπροστά στην τοποθεσία αυτή δεν μετρά για τίποτα το θαυμαστό νησί της Καλυψώς που έγραψε γι' αυτό ο Ομηρος"
Πολλοί φίλοι του πηγαίνανε να τον ιδούν στην ερημική ζωή του. Πήγε και ο φίλος του Γρηγόριος αλλά δεν έμεινε μαζί του για πολύ καιρό.
Οι αιρετικοί, αυτοί που διέστρεφαν την αλήθεια του Ιησού Χριστού, πλήθυναν, αλλά και ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προστάτευε την ειδωλολατρία και έτσι η Χριστιανική εκκλησία βρισκόταν σε κίνδυνο και είχε ανάγκη από ιερατείο το οποίο να υπερασπίζεται την αληθινή Χριστιανική πίστη.

Έτσι ο Βασίλειος επιστρέφει στην πατρίδα του, όπου και χειροτονήται ιερέας, τον ίδιο περίπου καιρό με τον Γρηγόριο. Με την ρητορική του δύναμη έδωσε θάρρος και στήριγμα στους κατατρεγμένους Χριστιανούς, αλλά και με την απλή και φιλάνθρωπη ζωή του έδινε το μεγαλύτερο και καλύτερο παράδειγμα αληθινού Χριστιανού. Μάζευε από τους πλούσιους βοηθήματα και τα μοίραζε στους φτωχούς, παρηγορούσε τους δυστυχισμένους και θυσίαζε όλες του τις δυνάμεις για να βοηθείση όσους είχαν ανάγκη.

Σε ηλικία σαράντα χρονών, ο Βασίλειος έγινε Επίσκοπος Καππαδοκίας και παρέμεινε έτσι πατέρας του λαού και φίλος των δυστυχισμένων. Φορούσε πάντοτε το ίδιο ράσο και έτρωγε μόνο ψωμί και χόρτα χωρίς να κρατάει επάνω του περιουσία. Ίδρυσε και την Βασιλειάδα, ένα περίφημο φιλανθρωπικό ίδρυμα για την περίθαλψη των αρρώστων και την βοήθεια για τους φτωχούς. Ήταν μια αληθινή πολιτεία με ορφανοτροφείο, γηροκομείο, λεπροκομείο, ξενώνες, νοσοκομεία, φαρμακεία και άλλα κτίρια. Τριάντα χιλιάδες έζησαν εκεί μέσα αλλά και πολλοί άλλοι πήραν από εκεί πολύτιμη βοήθεια.

Ρωμαίος αυτοκράτορας τότε ήταν ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και έστειλε ανθρώπους στον Επίσκοπο της Καισάρειας, τον Βασίλειο, να του παραδώσει τους θησαυρούς της πόλης , αλλιώς θα αιχμαλώτιζε το λαό της και θα τους κατέστρεφε την πόλη. Οι Χριστιανοί σε μια προσπάθεια να σώσουν την πόλη τους, μάζεψαν όλα τα χρυσαφικά τους και τα έδωσαν στον Επίσκοπο τους για να τα παραδώσει στους Ρωμαίους. Όταν όμως αυτοί πήγαν να τα παραλάβουν, έκαμε την εμφάνιση του ο Άγιος Μερκούριος και τους κυνήγησε και τους έδιωξε. Τότε ο επίσκοπος Βασίλειος και οι Χριστιανοί δόξασαν τον Θεό και τον Άγιο που τους βοήθησαν. Ο Μέγας Βασίλειος στη συνέχεια θέλησε να επιστρέψει τα χρυσαφικά στους κατοίκους. Αλλά η μοιρασιά θα ήταν πολύ δύσκολη και πολλοί άνθρωποι θα αδικούνταν, αν κάποιος άλλος έπαιρνε τα δικά τους χρυσαφικά πριν από αυτούς. Σκέφτηκε λοιπόν και ζύμωσαν πολλά μικρά ψωμάκια μέσα στα οποία έβαλε από μερικά χρυσαφικά στο κάθε ψωμάκι και τα μοίρασε στο λαό. Και από εκείνο το περιστατικό ξεκίνησε το έθιμο της βασιλόπιτας.

Τον Ιουλιανό αντικατέστησε ο νέος αυτοκράτορας Ουάλης, εχθρός και αυτός του Χριστιανισμού, και έστειλε στην Καισάρεια έναν αξιωματικό του, τον Μόδεστο, για να φοβίση τον Βασίλειο και να τον αναγκάση να πάψη το κήρυγμα και τις φιλανθρωπίες του
Ατάραχος έμεινε ο Βασίλειος στις φοβέρες του αξιωματικού.
- Πώς δεν φοβάσαι την δύναμη μου; Του λέει ο αξιωματικός.
- Και γιατί να την φοβηθώ; Τι μπορείς να μου κάνεις και να με βλάψη; Του απαντά ο Βασίλειος.
- Τι μπορώ να σου κάνω; Όλα είναι στην εξουσία μου. Μπορώ να κατάσχω την περιουσία σου, μπορώ να σε εξορίσω, μπορώ να σε βασανίσω σκληρά, μπορώ ακόμη και να σε θανατώσω.
- Αυτά δεν τα φοβούμαι, βρες κάτι άλλο για να με φοβερίσης. Να μου πάρεις την περιουσία μου δεν φοβάμαι, γιατί έχω μονάχα δυο τριμμένα ράσα και λίγα βιβλία.Να με εξορίσης δεν φοβάμαι, γιατί θεωρώ σαν πατρίδα μου όλη την γη. Τα βάσανα δεν τα φοβούμε γιατί το σώμα μου είναι τόσο αδύνατο που θα νεκρωθή πριν καλά καλά αρχίσεις να το βασανίζεις. Και τέλος δεν φοβάμαι τον θάνατο γιατί αυτός θα με φέρη συντομότερα κοντά στο Θεό.
- Ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια, αποκρίθηκε ο αξιωματικός με αληθινή κατάπληξη.
- Γιατί δεν συνάντησες ποτέ σου αληθινόν Επίσκοπο. Εμείς είμαστε ήσυχοι και ταπεινοί, όχι μονάχα στον βασιλιά αλλά και στον τελευταίο άνθρωπο. Όταν πρόκειται όμως, για την πίστη μας στο Θεό, ούτε την φωτιά φοβόμαστε, ούτε το θάνατο από το σπαθί, ούτε αν μας ρίξετε στα άγρια θηρία να μας κατασπαράξουν. Αυτά τα θεωρούμε διασκέδαση. Αυτά ας μάθη ο αυτοκράτορας μια για πάντα.

Ατρόμητος, ταπεινός και φιλάγαθος πέρασε την ζωή του ο Μεγάλος αυτός Επίσκοπος. Ακόμη και με το ασθενικό του σώμα, ανάμεσα από πολλές κακουχίες, εξακολουθούσε να ελεή τους δυστυχισμένους, να παρηγορή τους θλιμμένους, να δίνει θάρρος στους βασανισμένους Χριστιανούς. Έγραψε πολλά βιβλία για στήριξη της Χριστιανικής πίστης, ανάμεσα τους και μια από τις Θείες Λειτουργίες της εκκλησίας μας.
Μέσα από κόπους και στερήσεις, πέθανε σε ηλικία πενήντα ετών, την ημέρα της πρωτοχρονιάς. Όλος ο τόπος έχασε τον πατέρα και τον προστάτη του. Χιλιάδες ανθρώποι απ' όλη την επαρχία έτρεξαν στην κηδεία του. Χριστιανοί, Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες έκλαψαν μαζί την ημέρα αυτή για τον αγαπημένο πατέρα που έχασαν.Η μνήμη του τιμάται την πρώτη του Ιανουαρίου.

Ήθη και Έθιμα Πρωτοχρονιάς

Με ανυπομονησία περίμεναν οι χωρικοί και την Πρωτοχρονιά.
Τη νύχτα της παραμονής άναβαν φωτιά στην πλατεία των χωριών, όπως και τα Χριστούγεννα. Οι γέροι γλεντούσαν μπροστά στη φωτιά τρώγοντας λουκάνικα και πίνοντας τσίπουρο. Έτσι περίμεναν την αλλαγή του χρόνου.
Άλλοι ξενυχτούσαν παίζοντας χαρτιά στα σπίτια ή στα καφενεία. Κάποτε στους Προμάχους αυτός που κέρδιζε στη χαρτοπαιξία έβγαζε όργανα στην πλατεία του χωριού και χόρευε μ' αυτόν που είχε χάσει. Ήταν μια πράξη ενδεικτική της ηθικής ανωτερότητας του πρώτου. Η χαρτοπαιξία συνηθίζεται και σήμερα και αποσκοπεί στη δοκιμασία της τύχης καθώς και στον εκβιασμό της να μας πλουτίσει.
Το ξενύχτι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς -όπως και των Χριστουγέννων- είναι έθιμο ρωμαϊκό. Αντιστοιχεί στα νυχτέρια των λαών κατά τις κρίσιμες στιγμές της αλλαγής των εποχών, στιγμές που οι άνθρωποι παρακολουθούσαν την τύχη τους.

Περισσότερα πατήστε ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Αφιέρωμα στα ήθη και στα Έθιμα των Εορτών

«Ευτυχισμένο το νέο έτος!», η ευχή αυτή σε λίγες μέρες θα ηχεί στα αυτιά όλων μας, ωστόσο θα πρέπει να ξέρουμε ότι η 1 Ιανουαρίου δεν είναι η ημερομηνία κατά την οποία γιορτάζονταν πάντα ο ερχομός του νέου έτους.
Αρχαία χρόνια...
Ο εορτασμός του νέου έτους είναι μια από τις αρχαιότερες γιορτές. Ο εορτασμός του παρατηρήθηκε για πρώτη φορά στην αρχαία Βαβυλώνα πριν από περίπου 4000 χρόνια.

Γύρω στο 2000 π.Χ. το Βαβυλώνιο νέο έτος ξεκινούσε με την εμφάνιση του πρώτου φεγγαριού (στην ουσία της πρώτης ορατής ημισελήνου) μετά από την εαρινή ισημερία (πρώτη μέρα της άνοιξης).
Το ξεκίνημα της άνοιξης είναι μια λογική χρονική στιγμή για την έναρξη ενός νέου έτους. Εξάλλου είναι η εποχή της αναγέννησης, της σποράς και της ανθοφορίας. Η πρώτη Ιανουαρίου από την άλλη μεριά, δεν διαθέτει κάποια αστρονομική ή φυσική σημασία.

Ο εορτασμός του νέου έτους από τους Βαβυλώνιους διαρκούσε σχεδόν 11 μέρες. Κάθε μέρα είχε το δικό της μοναδικό στυλ εορτασμού, αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε με σιγουριά είναι ότι ο σύγχρονος τρόπος εορτασμών δείχνει εντελώς ωχρός μπροστά στο μεγαλείο των αρχαίων εορτασμών.
Οι εορτές του νέου έτους στις "παγανιστικές κοινωνίες", εορτάζονταν έως τότε από την 25η Μαρτίου έως την 1η Απριλίου, καθώς η εποχή αυτή χαρακτηρίζει την αναγέννηση της φύσης. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν να εορτάζουν τον Μάρτιο το νέο έτος, αλλά το 154 π.χ και με τις αλλαγές των ημερολογίων, υιοθετήθηκε ως ημέρα εορτής του νέου έτους η 1η του Ιανουαρίου. Η αλλαγή αυτή της ημερομηνίας ήταν δύσκολο να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο και αυτό διότι η 1η Ιανουαρίου δεν συνέπεφτε με κάποια ιδιαίτερη αγροτική ή άλλη παράδοση. Ο Ιανουάριος ονομάστηκε έτσι εξαιτίας του Θεού Ιανού ο οποίος είχε δύο πρόσωπα το ένα κοίταγε το παρελθόν και το άλλο το μέλλον. Το 525 μ. χ η Χριστιανική εκκλησία καταδικάζει ανάμεσα σε άλλα το έθιμο της πρωτοχρονιάς ως "ειδωλολατρικό", κάτι που ίσχυε έως τον μεσαίωνα.

Ο Ιανουάριος καθιερώθηκε ως αρχή του έτους στον Δυτικό κόσμο μετά το 1500 μ. Χ, όπως θα δούμε και παρακάτω.
Και με την εφαρμογή του Ιουλιανού ημερολογίου όμως τα προβλήματα δεν λύθηκαν.
Οι Ρωμαίοι συνέχισαν να υποδέχονται το νέο έτος στα τέλη Μαρτίου, όμως το ημερολόγιο τους άλλαζε συνέχεια σύμφωνα με τις διαταγές κάθε αυτοκράτορα ώστε πολύ σύντομα αφανίστηκε κάθε ίχνος συγχρονισμού με το ήλιο.
Με σκοπό την επιδιόρθωση του ημερολογίου, η Ρωμαϊκή γερουσία κήρυξε την πρώτη Ιανουαρίου ως το ξεκίνημα του νέου έτους, το 153 π.Χ. Ωστόσο η αναδιάρθρωση του ημερολογίου συνεχίστηκε έως τον Ιούλιο Καίσαρα, το 46 π.Χ. ο οποίος και καθιέρωσε το γνωστό σε όλους Ιουλιανό ημερολόγιο, το οποίο όριζε την 1 Ιανουαρίου ως την ημερομηνία έναρξης του νέου έτους.
Ο Ιούλιος Καίσαρας όμως για να καταφέρει να επιτύχει έναν συγχρονισμό αναγκάστηκε να αφήσει το προηγούμενο έτος για επιπλέον 445 μέρες.

Η άποψη της εκκλησίας...
Αν και τις πρώτες δεκαετίες οι Ρωμαίοι συνέχιζαν να γιορτάζουν το νέο έτος, η πρώιμη Καθολική εκκλησία καταδίκασε το εορτασμό ως μέρος παγανιστικών δραστηριοτήτων.
Όμως καθώς ο Χριστιανισμός άρχισε να εξαπλώνεται, η εκκλησία άρχισε να αποκτά τους δικούς της θρησκευτικούς νόμους, παράλληλα με πολλές από τις παγανιστικές εκδηλώσεις.
Κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα, η εκκλησία παρέμενε αντίθετη με το εορτασμό της πρωτοχρονιάς. Η πρώτη Ιανουαρίου γιορτάζεται από τα δυτικά έθνη μόνο τα τελευταία 400 χρόνια.
Οι Παραδόσεις......
Κάποιες άλλες παραδόσεις της εποχής συμπεριλαμβάνουν την δημιουργία νέων υποσχέσεων.
Η παράδοση αυτή έχει τις ρίζες της στα χρόνια των Βαβυλωνίων, η πιο γνωστή υπόσχεση κατά τη Βαβυλωνιακή εποχή ήταν η επιστροφή των δανεικών εργαλείων.
Η παράδοση της χρήσης ενός μωρού το οποίο συμβόλιζε τον ερχομό του νέου έτους ξεκίνησε από την Ελλάδα γύρω στο 600π.Χ. Εκείνη την εποχή αποτελούσε παράδοση ο εορτασμός του θεού του κρασιού, Διόνυσου, μέσω της επίδειξης ενός μωρού μέσα σε ένα καλάθι, το οποίο συμβόλιζε την αναγέννηση του θεού. Οι αρχαίοι αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν επίσης ως σύμβολο το μωρό.
Αν και οι πρώτοι χριστιανοί χαρακτήρισαν την παραπάνω παράδοση παγανιστική, η δημοτικότητα του συμβόλου αυτού ώθησε την εκκλησία να αναθεωρήσει τις απόψεις της. Η εκκλησία τελικά επέτρεψε στα μέλη της να γιορτάσουν το νέο έτος με ένα μωρό, το οποίο συμβόλιζε τη γέννηση του Ιησού.
Η Καλοτυχία...
Σύμφωνα με τις παραδόσεις, θεωρείτο ότι η τύχη που θα είχε μια οικογένεια για όλο τον επόμενο χρόνο θα μπορούσε να επηρεαστεί από όλα αυτά που θα έκαναν ή θα έτρωγαν την πρώτη μέρα του χρόνου. Για αυτό το λόγο, είναι ευρέως διαδεδομένος ο εορτασμός των πρώτων λεπτών του νέου έτους τόσο σε οικογενειακές αλλά και επαγγελματικές συναθροίσεις.
Οι εορτασμοί συχνά διαρκούν έως και τα ξημερώματα της ίδιας νύχτα. Πολλοί πιστεύουν ότι ο πρώτος επισκέπτης ενός σπιτιού την ημέρα της πρωτοχρονιάς θα μπορούσε να φέρει τόσο καλή ή κακή τύχη για όλο το υπόλοιπο έτος.
Επίσης τα παραδοσιακά φαγητά της πρωτοχρονιάς θεωρείται ότι φέρνουν καλοτυχία. Σύμφωνα με τις παραδόσεις αρκετών πολιτισμών το σχήμα του δαχτυλιδιού μπορεί να φέρει καλοτυχία, επειδή συμβολίζει την ολοκλήρωση του κύκλου του έτους. Για αυτό το λόγο, οι Ολλανδοί πιστεύουν ότι η κατανάλωση ντόνατς εκείνη την ημέρα μπορεί να φέρει ευτυχία.

Το Ρουμπίνι συμβολίζει την καλοτυχία, την υγεία, την δόξα, την θερμότητα, το αίμα, την τακτική και την εξυπνάδα. Οι Κινέζοι το χρησιμοποιούν για να διώξουν την αρνητική ενέργεια και την κακή τύχη μακριά. Το Ρουμπίνι χρησιμοποιείται επίσης σαν μέσο πρόληψης κάθε ασθένειας. Κινέζικοι θρύλοι αναφέρουν το Ρουμπίνι ως το "Πετράδι της Φήμης" που μπορεί να σου δείξει πως θα γίνεις γνωστός σε κάθε μέρος του κόσμου.

Η Καλή Χέρα...
Συνηθίζεται να δίνεται ένα χρηματικό ποσό σαν δώρο σε παιδιά που θα επισκεφτούν κάποιο σπίτι την Πρωτοχρονιά. Συνήθως πρόκειται για τα εγγόνια ή τα ανίψια.
Μερικές δεκαετίες παλιότερα, η «καλή χέρα» ήταν το μόνο δώρο που έπαιρναν τα παιδιά την Πρωτοχρονιά και σε πολλές περιπτώσεις ήταν απλά ένα κέρασμα μιας κι ούτε χρήματα υπήρχαν πολλά, αλλά ούτε μαγαζιά με παιγνίδια.
Στα όμορφα Επτάνησα, ανάμεσα στο Ιόνιο πέλαγος και την Αδριατική θάλασσα, χαίρονται με ξεχωριστό τρόπο τις ημέρες του Δωδεκαημέρου. Οι άνθρωποι γιορτάζουν πηγαίνοντας στην εκκλησία, τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας αλλά και κάνοντας αστεία ο ένας στον άλλο.

ΟΑγιος Βασίλης...
Η ανταλλαγή δώρων ανάγεται στην εποχή των Ρωμαϊκών εορτών.
Οι Ρωμαίοι έδιναν δώρα ο ένας στον άλλο, καθώς και στους φτωχούς.
Η "γενεαλογική" προέλευση του δυτικού Σάντα - Κλάους είναι ο Άγιος Νικόλαος, ο Επίσκοπος Μύρωνος - Λυκίας του 4ου μ.Χ. αιώνα, ονομαστός για την αρετή και την φιλανθρωπία του και φύλακας άγγελος των παιδιών και των ναυτικών.

Οι παλιοί Αθηναίοι περίμεναν τον 'Aη Βασίλη από το βράδυ της παραμονής με ολάνοιχτες τις πόρτες των σπιτιών τους και επειδή σύμφωνα με την παράδοση, θα ήταν. .. κουρασμένος και πεινασμένος από το μακρινό ταξίδι του, έστρωναν ένα μεγάλο
τραπέζι και το φόρτωναν με τα πιο εκλεκτά γλυκίσματα και φαγητά για να τον φιλοξενήσουν... γύρω από το τραπέζι αυτό μαζευόταν το βράδυ της παραμονής όλη η οικογένεια και περίμενε για ν' αρχίσει το φαγοπότι..
Τα μεσάνυχτα έσβηναν τις λάμπες τους κι έδιωχναν με γιουχαίσματα τον παλιό χρόνο, πετώντας πίσω του (!) στο δρόμο ένα παλιοπάπουτσο.
Τα παιδιά κρεμούν, την παραμονή της πρωτοχρονιάς, τα παπούτσια και τις κάλτσες τους στα παράθυρα ή στο τζάκι περιμένοντας να περάσει ο 'Aη Βασίλης να τα γεμίσει δώρα.

Το Περιστέρι.....
Στις Κυκλάδες θεωρούν καλό οιωνό να φυσάει βοριάς την πρωτοχρονιά. Επίσης θεωρούν καλό σημάδι αν έρθει στην αυλή τους περιστέρι τη μέρα αυτή. Αν όμως πετάξει πάνω από το σπιτικό τους κοράκι τους βάζει σε σκέψεις

Γιατί δεν εσαρκώθη ο Χριστός πρωτύτερα, αλλά στον ύστερο καιρό, αφήνοντας τόσες ψυχές ανθρώπων να κολασθούν;

«…Πιστεύομε καί ομολογούμε, ότι ο Θεός είναι φύσει αγαθός, εύσπλαγχνος, μακρόθυμος, ποτέ δεν θέλει το κακό του ανθρώπου, ούτε παντάπασιν αγαπά το κακό, αλλά μόνον το καλό αγαπά, το αγαθό θέλει, το συμφέρον της ψυχής του ανθρώπου οικονομεί' διότι είναι φύσει αγαθός δια παντός. Γι' αυτό και πρώτον εποίησε τους Αγγέλους τους οποίους έκαμε πνεύματα λογικά για να αντιλαμβάνονται και να μετέχουν καί αυτοί από την Χάρι καί το φως του Θεού. Δεν αρκέσθηκε όμως ο Θεός μόνο στους Αγγέλους, αλλ’ έκαμε και όλον τον άλλο κόσμο, τον υλικό, ο οποίος είναι από τον ουρανό έως την γη' καί οι μεν Άγγελοι έχουν ομοιότητα τίνα με τον Θεό' ο άλλος όμως κόσμος ουδεμία ομοιότητα έχει προς Αυτόν' Γι’ αυτό τα δυο αυτά κτίσματα του Θεού ήσαν τελείως αμέτοχα το εν από του άλλου...
Θέλοντας δε ύστερα ο Πανάγαθος Θεός να δείξει την άπειρη σοφία του, έκαμε ένα πλάσμα, τον άνθρωπο, τον οποίο έκαμε να μετέχει και από τα δυο άλλα κτίσματά του, από πνεύμα δηλαδή καί από ύλη, να είναι θνητός όμού και αθάνατος, αισθητός και νοητός, αισθητός από το σώμα καί νοητός από την ψυχή, να βασιλεύει στα κτίσματα του Θεού καί να βασιλεύεται από τον Θεό, να προσκυνεί τον Θεό καί να προσκυνείται από τα ποιήματα του Θεού' να είναι θνητός για να είναι εδώ ολίγο καιρό. Όταν δε αποθάνει, να γίνεται αθάνατος, να ζει δηλαδή αιωνίως' να αποθνήσκει το σώμα καί να ζει η ψυχή' το σώμα να φθείρεται, η δε ψυχή να είναι αθάνατος, για να υμνεί τον Θεό. Έκαμε δε ο Θεός τον Αδάμ και τον άφησε στην εξουσία του' μία μόνο εντολή τον προσέταξε να φυλάττει καί εκείνη μόνο για να γνωρίζει ο Αδάμ, ότι έχει τον Θεό υπεράνω αυτού. Είχε ο Θεός καιρόν να αφήσει τον Αδάμ για να φάγει από το ξύλο εκείνο, αλλά δεν υπέμεινε ο Αδάμ και παραβάς την εντολή του Θεού εδιώχθη από τον Παράδεισο ουδείς του έπταισε' ουδείς τον έδιωξε' μόνος του από την αμαρτία του εδιώχθη' εξέπεσε από την δόξα του Θεού και κατήντησε στην γη αυτήν την κατηραμένη. Δεν ήρκεσε δε μόνον αυτό, αλλά καί περισσότερα ακόμη μετεχειρίσθη ο άνθρωπος, πορνείες, ειδωλολατρίες, μοιχείες, φόνους, φθόνους, ζημίες καί όσα κακά είναι του διαβόλου ευρήματα καί νοήματα, όλα ο άθλιος άνθρωπος τα έκαμε' το δε χειρότερο, ότι καί τον Θεό δεν προσεκύνει, αλλ’ εφεύρε είδωλα κωφά καί τυφλά, ξύλα καί λίθους καί άλλα αισθητά πράγματα, τα οποία ετίμα καί εσέβετο ως θεούς.
Ο δε Πανάγαθος Θεός, θέλων να επαναφέρει τον ταλαίπωρο άνθρωπο από την πλάνη, εδείκνυε πάντοτε κατά καιρούς σημεία πολλά' κατακλυσμό έκαμε σ’ όλον τον κόσμο, πόλεις κατέκαυσε, άλλα σημεία πολλά έδωκε, αλλ’ ο άνθρωπος δεν εννούσε πλέον να επιστρέψει από τις αμαρτίες του' ανέμενε ο Θεός να μετανοήσει, αλλ’ αυτός δεν μετενόει για τα τόσα κακά, τα οποία έκαμε. Τέλος βλέπων ο Θεός, ότι δεν επιστρέφει πλέον ο άνθρωπος από τις κακίες του, κατήλθε μόνος του και εσαρκώθη από της Αγίας Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας' δεν κατήλθε δε πρωτύτερα, διότι δεν είχαν εισέτι διέλθει όλοι οι Προφήτες' ο κόσμος ακόμη δεν είχε διαλεχθεί να φανεί ποιος είναι ο καλός καί ποίος ο κακός' ακόμη δεν είχαν δοκιμασθεί τελείως οι άνθρωποι' ακόμη ο Προφήτης Ιωάννης ο Πρόδρομος δεν ήταν γεγεννημένος' ο στρατιώτης ακόμη δεν είχε έλθει' ο ετοιμαστής δεν είχε ετοιμάσει' ο κήρυξ δεν είχε κηρύξει' ο διαλαλητής ακόμη δεν είχε διαλαλήσει, ότι έρχεται ο Χριστός' πρώτα περιπατεί ο διαλαλητής καί διαλαλεί, ότι έρχεται ο βασιλεύς και τότε φθάνει και ο βασιλεύς' έτσι ήταν καί ο Τίμιος Πρόδρομος, ως κήρυξ' ο δε Χριστός είναι ο Βασιλεύς' δια τούτο λοιπόν ύστερα ήλθε ο Χριστός καί εσαρκώθη. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος το μαρτυρεί, λέγων' «ότε δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν» (Γαλ. δ' 4—5)».
http://stratisandriotis.blogspot.com/

«Τυχερέ, εσύ μπορείς και πιστεύεις!»

Είναι δύσκολό να πιστεύει κανείς χριστιανικά;
Συχνά ακούμε σε καθημερινές συζητήσεις να λέει ο ένας στον άλλο: «Τυχερέ, εσύ μπορείς και πιστεύεις!» Τί σημαίνουν αυτά τα λόγια; Δεν είναι μια προσπάθεια εύκολης και ρηχής δικαιολόγησης προς τον εαυτό μας και τους άλλους της οκνηρίας του πνεύματος, της ραθυμίας της ψυχής, της νωθρότητας του νου, της παθητικότητας εν τέλει, του ανθρώπου στο σύνολο του, εμπρός στη φυσική ανάγκη και την απαίτηση της καρδιάς, του νου και της θέλησής του να πιστεύει; Ή μήπως, πράγματι, μερικοί άνθρωποι γεννιούνται χωρίς ικανότητα και δεκτικότητα για την πίστη σαν την άκαρπη συκιά του ευαγγελίου, ενώ άλλοι από τη γέννησή τους είναι σαν γερό και καρποφόρο δέντρο, όπου η πίστη αναβλύζει από τη ρίζα του; Επιτρέπεται να λέμε, όπως ισχυρίζονται μερικοί, ότι η πίστη είναι απλώς ένα ταλέντο, όπως, για παράδειγμα, ένας ταλαντούχος ζωγράφος, μουσικός ή ποιητής δεν κατέκτησε ο ίδιος το ταλέντο του, αλλά το δέχτηκε σαν «φυσική» δωρεά με τη γέννησή του;
Κατά την ορθόδοξη αντίληψη, που βρίσκουμε ήδη στον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, η πίστη δεν είναι αποκλειστικά πράξη της βούλησης, ούτε αποκλειστικά πράξη του νου ή της καρδιάς, αλλά πράξη ολόκληρης της προσωπικότητας. Η πίστη, λοιπόν, περιλαμβάνει όλο το νου, όλη τη βούληση, όλη την καρδιά, όλα τα ψυχοφυσικά συστατικά της προσωπικότητας, αλλά ούτε ο νους, ούτε οποιοδήποτε άλλο συστατικό μπορεί να περιλάβει ολάκερη την πίστη. Ο νους είναι τμήμα της πίστης, αλλά η πίστη ποτέ δεν είναι απλώς ένα τμήμα του νου. Ο νους μπορεί να είναι χωρίς πίστη, αλλά η πίστη δεν μπορεί να είναι χωρίς νου. Όποιος πιστεύει, πρέπει να πιστεύει και με το νου. Έτσι μας διδάσκει ο σοφός άγιος Μακάριος. Και μετά από τέτοια διδάγματα, μου φαίνεται ευκολότερο να απαντήσουμε σε πολυάριθμα ερωτήματα, που θέτουμε στον εαυτό μας και τους άλλους, αναφορικά με το ζήτημα της πίστης.
Θα πρέπει να αποκρούσουμε με δριμύτητα κάθε στοχασμό, σύμφωνα με τον οποίο μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με πίστη, και συνεπώς δεν τους είναι δύσκολο να πιστεύουν εφ’ ορού ζωής, ενώ άλλοι γεννιούνται χωρίς πίστη, οπότε δεν είναι περίεργο που δεν μπορούν να πιστεύουν σε όλη τη ζωή τους, Πρόκειται για μια αντίληψη που προσιδιάζει στη διδασκαλία του Καλβίνου και του Ζβίγγλιου για τον απόλυτο προορισμό, όπως και εκπροσώπων άλλων θρησκειών, που προτιμούν να πιστεύουν στο πεπρωμένο παρά στον Θεό. Απαντώ, λοιπόν, «ναι» κατ’ αρχήν στο ερώτημα που θέσαμε στον τίτλο αυτού του άρθρου -εάν, δηλαδή, είναι δύσκολο να πιστεύει κανείς χριστιανικά. Πράγματι, εισχωρώντας στη σκέψη του αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου περί της πίστεως, θα διαπιστώσουμε ότι είναι δύσκολο να πιστεύει κανείς με τέτοιο τρόπο -χριστιανικά. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο μοναδικός τρόπος .
Ο γνωστός Δανός χριστιανός φιλόσοφος Σέρεν Κίρκεγκαρντ (1813-1855) έγραψε κάποτε ότι «ο χριστιανός είναι κάτι σπανιότερο από τον μεγαλοφυή». Μολονότι είναι μια υπερβολική, αν όχι και απαισιόδοξη αντίληψη, μας επαναφέρει στον άγιο Μακάριο και στα αιτήματα του ανθρώπου-χριστιανού, που πιστεύει ή νομίζει ότι πιστεύει.
Τί τύπους ανθρώπων συναντάμε συχνότερα ανάμεσα στους χριστιανούς; Κάποιοι πιστεύουν με την καρδιά, άλλοι, με φιλοσοφική τάση, πιστεύουν κατά κύριο λόγο διανοητικά (amor Dei intellectualis, του Σπινόζα h «φιλοσοφική πίστη» του Καρλ Γιάσπερς), άλλοι, πάλι, ιδιαίτερα οι προτεστάντες, σαν να πιστεύουν μάλλον με τη βούληση, εξ ου και η εξωτερική δραστηριότητά τους, που εκδηλώνεται με φιλανθρωπικό έργο. Να τολμήσει, άραγε, κανείς να ισχυρισθεί ότι αυτοί οι άνθρωποι, επειδή πιστεύουν μόνο με ένα τμήμα -κυρίως, μάλλον, με ένα τμήμα- της συνολικής τους οντότητας, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι κάθε τμήμα έχει τη δική του ξεχωριστή και πολύτιμη συμβολή στην πίστη, δεν είναι καλοί πιστοί χριστιανοί; Φυσικά και δεν θα μπορούσαμε να επιμένουμε σε μια τέτοια σκέψη. Κι όμως, στον πνευματικό μας ορίζοντα παραμένει ο ορισμός της πίστης και το αίτημα προς τον πιστό χριστιανό, όπως ετέθη εδώ και αιώνες από έναν «μεγαλοφυή» χριστιανό, τον άγιο Μακάριο.
Απ’ όλα όσα είπαμε ως τώρα, θα τολμούσα να προχωρήσω στο ακόλουθο συμπέρασμα: Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με το σπέρμα της πίστης («το ακατέργαστόν μου είδον οι οφθαλμοί σου», Ψαλμ. 138, 16). Ωστόσο εξωτερικούς όρους (την αγωγή στην οικογένεια και το σχολείο) και, πολύ περισσότερο, από την προσωπική προσπάθεια και τον ασταμάτητο κι επίμονο μόχθο μας στο «χωράφι του Κυρίου» που μας δόθηκε -τη δεδομένη ψυχοσωματική μας ύπαρξη- εξαρτάται σε ποιό βαθμό ολοκλήρωσης θα ανεβάσουμε την πίστη μας. Δεν υπάρχει ούτε καλλιτεχνικό ταλέντο (όσο έμφυτο και να είναι στον άνθρωπο), χωρίς διαρκή δουλειά για την καλλιέργεια και την τελειοποίησή του. Η πίστη στον Θεό δεν είναι κανένα ταλέντο, αλλά «φυσική» δωρεά του Θεού, που χορηγείται σε κάθε άνθρωπο με τη γέννησή του. Από τον άνθρωπο πια εξαρτάται σε ποιό βαθμό, μέσα από τη μετάνοια και την αγαθοεργία, θα πλησιάσει το ολοκληρωμένο ιδεώδες της πίστης (πίστη της καρδιάς, του νου και της βούλησης), για το οποίο μας διδάσκει ο άγιος Μακάριος, και πλησιάζοντας σε αυτό, ο άνθρωπος θ’ ανοίξει, εν ελευθερία και αγάπη, για να δεχθεί νέες δωρεές του Θεού.
http://vatopaidi.wordpress.com/

Η συμμετοχή στον πόνο των άλλων

του Γέροντος Παϊσίου
Όταν ο άνθρωπος πονάει για τον συνάνθρωπό του, ο Θεός κατά κάποιον τρόπο συγκινείται, χαίρεται, γιατί ο άνθρωπος αυτός, με την αγάπη πού έχει, συγγενεύει μαζί Του, καί του δίνει θεία παρηγοριά. Αλλιώς δεν θα μπορούσε να αντέξει τον πόνο για τον συνάνθρωπό του...
- Γέροντα, πώς μπορείς να νιώσεις τον πόνο των άλλων;
- Όταν έχεις κι εσύ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τον πόνο του άλλου, έρχεσαι στην θέση του και πονάς πιο πολύ για εκείνον. Ο πόνος ο δικός σου δηλαδή σε βοηθάει να καταλάβεις τον πόνο των άλλων. Καί όταν δέχεσαι με χαρά τον δικό σου πόνο, δίνεις στους πονεμένους παρηγοριά.
Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα στην υγεία σου και δεν σε απασχολεί αυτό, τότε έχεις κατά κάποιον τρόπο το δικαίωμα να παρακαλείς τον Θεό να βελτιώσει την κατάσταση της υγείας των άλλων. Αλλά και όποιος δεν έχει δικό του πόνο, ας πονάει τουλάχιστον γι' αυτούς πού πονούν. «Να πάρω τον γαταδόκκο σου», έλεγαν οι Φαρασιώτες, δηλαδή τον πόνο σου, το βάσανό σου, το φαρμάκι σου.
- Γέροντα, με τί τρόπο τον έπαιρναν;
- Με την αγάπη. Όταν με αγάπη λέει κανείς «να πάρω τον πόνο σου», τον παίρνει. Αλλά, αν τον πάρει, μετά θέλει πολλή υπομονή, πολλή παλληκαριά, πολλή δύναμη, για να τον αντιμετωπίσει. Έρχονται μερικοί και μου λένε: «Γέροντα, θέλω να πάρω τον πόνο σου». Μερικοί το λένε από παλληκαριά, μερικοί όμως φοβητσιάρηδες δεν ξέρουν τι λένε. Αυτοί με το παραμικρό τρέχουν στον γιατρό καί εύκολα απογοητεύονται. Τον λίγο πόνο τον δικό τους δεν μπορούν να σηκώσουν καί λένε να πάρουν τον δικό μου πόνο! Καλύτερα να κάνουν υπομονή στον δικό τους πόνο, να δέχονται με χαρά ό,τι επιτρέπει γι’ αυτούς ο Θεός καί να μη ζητούν δήθεν από αγάπη να πάρουν την αρρώστια του άλλου. Γιατί, αν τυχόν ο Θεός εκπληρώσει το αίτημά τους καί ξεχάσουν ότι οι ίδιοι το ζήτησαν, θα γογγύσουν καί μπορεί να τα βάλουν καί με τον Θεό.
Από το βιβλίο «Λόγοι» Τόμος Δ' - Σουρωτή Θεσσαλονίκης

http://stratisandriotis.blogspot.com/2010/12/blog-post_28.html#more