Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Ὁ Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητής
Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ὁρμώμενος ἐκ τῆς τῶν Ἀθηνῶν πόλεως.
Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος ὁ Ὁμολογητής
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ Ἅγιος Θείων καὶ Δύο Παιδιά
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Ὁ Ἅγιος Καρίων
Μαρτύρησε ἀφοῦ τοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα.
Ἡ Ἁγία Περπετούα καὶ οἱ σὺν αὐτῇ Σάτυρος, Ῥευκᾶτος, Σατορνῖλος, Σεκούνδος καὶ Φηλικιτάτη
Ἦταν ἀπὸ τὴν Καρχηδόνα (Θουβριτανῶν τῆς Ἀφρικῆς), ἔγγαμη καὶ μητέρα ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ. Διακρινόταν ὄχι μόνο γιὰ τὴν εὐσέβειά της, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐργασία της ὑπὲρ τῆς πίστεως, ἂν καὶ ἦταν μόλις 22 χρονῶν. Καταγγέλθηκε τὸ 203 στὸν χιλίαρχο τῆς πατρίδας της, καὶ συνελήφθη μαζὶ μὲ πέντε κατηχούμενους, δυὸ ἄνδρες καὶ τρεῖς γυναῖκες, ποὺ ἡ Περπέτουα εἶχε ἀνοίξει τὰ μάτια τους στὸ φῶς τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καὶ τοὺς μὲν ἄνδρες καὶ δυὸ ἀπὸ τὶς γυναῖκες, σκότωσε μὲ μαχαίρια ὁ εἰδωλολατρικὸς ὄχλος. Τὴ δὲ ἁγία Περπετούα, μὲ τὴν Φιλιτσιτάτη, ἀφοῦ τὶς ἔβαλαν ἀπέναντι μίας ἀγρίας δαμάλεως, διεσχίσθησαν ἀπὸ αὐτή.
Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων
Έζησαν στα χρόνια του μέγα διώκτη των χριστιανών, Διοκλητιανού. Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και σε νεαρή ηλικία πήγε σε κάποιο μοναστήρι στον αραβικό κόλπο και έγινε μοναχός. Όταν ο Ιωάννης έμαθε για την αγία και ενάρετη ζωή του, τους πνευματικούς και ασκητικούς αγώνες του και το θαυματουργικό του χάρισμα, έφθασε στο μοναστήρι για να τον συναντήσει και αποφάσισε να τον συντροφεύσει στον μοναχικό βίο. Με τη δύναμη της πίστης τους οι άγιοι θεράπευαν οποιονδήποτε πάσχοντα έφθανε στο ασκητήριό τους. Όταν κάποτε οι άγιοι πληροφορήθηκαν ότι σε κάποια πόλη οι ειδωλολάτρες συνέλαβαν μία χήρα γυναίκα, την Αθανασία, και τις τρεις θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία με σκοπό να τις βασανίσουν, έφθασαν άφοβα στον τόπο του μαρτυρίου για να τις εμψυχώσουν στην άμυνά τους. Τότε οι ειδωλολάτρες συνέλαβαν και τους δύο αγίους και τους αποκεφάλισαν μαζί με τις τέσσερις γυναίκες.
Κάθισμα, ήχος δ', Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Τας χαμαιζήλους ηδονάς συμπατούντες, προς μαρτυρίου Αθληταί θείον ύψος, περιφανώς επήρθητε εν χάριτι, Κύρε Ιωάννη τε, οικουμένης φωστήρες, όθεν ικετεύομεν, σκοτασμού αμαρτίας, και νοσημάτων ρύσασθαι ημάς, τον επί πάντων Θεόν ικετεύοντες.
Κάθισμα, ήχος δ', Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ
Τας χαμαιζήλους ηδονάς συμπατούντες, προς μαρτυρίου Αθληταί θείον ύψος, περιφανώς επήρθητε εν χάριτι, Κύρε Ιωάννη τε, οικουμένης φωστήρες, όθεν ικετεύομεν, σκοτασμού αμαρτίας, και νοσημάτων ρύσασθαι ημάς, τον επί πάντων Θεόν ικετεύοντες.
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
Οι Τρείς Ιεράρχες
Οι τρεις Ιεράρχες, Άγιοι Προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων, γιορτάζουν στις 30Ιανουαρίου.
Την εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιέρωσε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1100 μΧ, αφενός για να τιμηθούν οι τρεις μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας κι αφετέρου για να σταματήσουν οι διαμάχες και φιλονικίες μεταξύ των πιστών σχετικά με το ποιος από τους τρεις Αγίους (Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, Άγιος Ιωάννης ο Χρυστόστομος, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) είναι ο πιο σπουδαίος και ο πιο μεγάλος. Οι πιστοί χωρίστηκαν σε ομάδες, ανάλογα με ποιον Άγιο θεωρούσαν πιο σημαντικό. Αυτοί που υποστήριζαν ότι πιο σημαντικός είναι ο Μέγας Βασίλειος αυτοαποκαλούνταν Βασιλείται, αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αυτοαποκαλούνταν Γρηγορίται και τέλος αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν πιο σημαντικός ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτοαποκαλούνταν Ιωαννίται.
Έξι αιώνες αργότερα, το 1826 μΧ ο Δημήτριος Φρειδερίκος Γκίλφορντ, ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας, και ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος καθιέρωσαν την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Ελληνική και Επτανησιακή Παιδεία. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, το 1842 μΧ το πανεπιστήμιο Αθηνών καθιέρωσε για όλη την ελεύθερη Ελλάδα την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Παιδεία και στα Γράμματα. Από τότε ως σήμερα, οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται προστάτες των μαθητών, των φοιτητών και των σπουδαζόντων εν γένει, και η μέρα εορτή τους είναι σχολική αργία.
Τέλος να σημειώσουμε ότι την Θεία Λειτουργία που τελείται την ημέρα των Τριών Ιεραρχών έγραψε ο επίσκοπος Ιωάννης ο Ευχαΐτων (γνωστός και ως Ιωάννης Μελανόπους ή Μαυρόπους), σύγχρονος του Αλεξίου Κομνηνού.
Απολυτίκιο
Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον Μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν• αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.
Κοντάκιο
Τους ιερούς και θεοφθόγγους κήρυκας, την κορυφήν των Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εις απόλαυσιν, των αγαθών σου και ανάπαυσιν• τους πόνους γαρ εκείνων και τον κάματον, εδέξω πάσαν ολοκάρπωσιν, ο μόνος δοξάζων τους Αγίους σου.
Μέγας Βασίλειος
Την εορτή των Τριών Ιεραρχών καθιέρωσε ο Αλέξιος Κομνηνός το 1100 μΧ, αφενός για να τιμηθούν οι τρεις μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας κι αφετέρου για να σταματήσουν οι διαμάχες και φιλονικίες μεταξύ των πιστών σχετικά με το ποιος από τους τρεις Αγίους (Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, Άγιος Ιωάννης ο Χρυστόστομος, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) είναι ο πιο σπουδαίος και ο πιο μεγάλος. Οι πιστοί χωρίστηκαν σε ομάδες, ανάλογα με ποιον Άγιο θεωρούσαν πιο σημαντικό. Αυτοί που υποστήριζαν ότι πιο σημαντικός είναι ο Μέγας Βασίλειος αυτοαποκαλούνταν Βασιλείται, αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αυτοαποκαλούνταν Γρηγορίται και τέλος αυτοί που υποστήριζαν ότι ήταν πιο σημαντικός ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αυτοαποκαλούνταν Ιωαννίται.
Έξι αιώνες αργότερα, το 1826 μΧ ο Δημήτριος Φρειδερίκος Γκίλφορντ, ιδρυτής της Ιονίου Ακαδημίας, και ο Κωνσταντίνος Τυπάλδος καθιέρωσαν την ημέρα της εορτής των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Ελληνική και Επτανησιακή Παιδεία. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, το 1842 μΧ το πανεπιστήμιο Αθηνών καθιέρωσε για όλη την ελεύθερη Ελλάδα την εορτή των Τριών Ιεραρχών ως ημέρα αφιερωμένη στην Παιδεία και στα Γράμματα. Από τότε ως σήμερα, οι Τρεις Ιεράρχες θεωρούνται προστάτες των μαθητών, των φοιτητών και των σπουδαζόντων εν γένει, και η μέρα εορτή τους είναι σχολική αργία.
Τέλος να σημειώσουμε ότι την Θεία Λειτουργία που τελείται την ημέρα των Τριών Ιεραρχών έγραψε ο επίσκοπος Ιωάννης ο Ευχαΐτων (γνωστός και ως Ιωάννης Μελανόπους ή Μαυρόπους), σύγχρονος του Αλεξίου Κομνηνού.
Απολυτίκιο
Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον Μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν• αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν.
Κοντάκιο
Τους ιερούς και θεοφθόγγους κήρυκας, την κορυφήν των Διδασκάλων Κύριε, προσελάβου εις απόλαυσιν, των αγαθών σου και ανάπαυσιν• τους πόνους γαρ εκείνων και τον κάματον, εδέξω πάσαν ολοκάρπωσιν, ο μόνος δοξάζων τους Αγίους σου.
Μέγας Βασίλειος
Ο Αγιος Βασίλειος ο Μέγας
Ο Άγιος Βασίλειος γεννήθηκε το 329μ.Χ. στην Νεοκαισάρεια της Καππαδοκίας. Ήταν ένα από τα εννέα παιδιά του Βασιλείου και της Εμμελείας. Εκτός από τον Άγιο Βασίλειο, τα αδέρφια του Γρηγόριος και Πέτρος καθώς και η αδερφή του Μακρίνα ανακηρύχθηκαν επίσης Άγιοι από την Εκκλησία μας.
Ο Άγιος μεγάλωσε σε μια βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια. Διδάχθηκε και αγάπησε τον Χριστό από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα γράμματα του τα δίδαξε ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος. Τις σπουδές του συνέχισε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, στην Κωνσταντινούπολη και τελικά στην Αθήνα. Στην Αθήνα σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Στις σπουδές του αυτές αφιέρωσε τεσσεράμισι χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών, ο Άγιος Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ανέπτυξαν μεγάλη και ισχυρή φιλία. Ταυτόχρονα με τις σπουδές τους ανέπτυξαν, οι δύο μαζί, ιεραποστολική δράση διοργανώνοντας χριστιανικές συγκεντρώσεις, στις οποίες ανέλυαν θρησκευτικά ζητήματα, και ίδρυσαν τον πρώτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο.
Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Άγιος Βασίλειος επέστρεψε στην Καισάρεια και άρχισε να εξασκεί το επάγγελμα του διδασκάλου ρητορικής και του δικανικού ρήτορος, κάτι ανάλογο του σημερινού δικηγορικού επαγγέλματος. Και τα δύο επαγγέλματα τα άσκησε με μεγάλη ευσυνειδησία και επιτυχία, πράγμα που τον έκανε γνωστό σε όλη την περιοχή. Μετά από παρότρυνση της αδερφής του Μακρίνας, και αφού βαπτίσθηκε, εγκατέλειψε την επαγγελματική του καριέρα και αφιέρωσε τον χρόνο του στην Άσκηση και την μελέτη χριστιανικών βιβλίων. Για τον λόγο αυτό αποσύρθηκε σε ένα κτήμα που διατηρούσε η οικογένεια του στον Πόντο. Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά την βάπτιση του δώρισε στους φτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του.
Θέλοντας ο Άγιος να εντρυφήσει στην χριστιανική πίστη, αποφάσισε να συναντήσει πολλούς ασκητές και μοναχούς και να γνωρίσει τον τρόπο ζωής τους. Για τον λόγο αυτό, ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους, στον Ιορδάνη, στην Αίγυπτο και στην Μεσοποταμία. Όταν γύρισε στο Πόντο από το ταξίδι αυτό, μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του και αποσύρθηκε στο κτήμα του επιθυμώντας να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του ως μοναχός. Εκεί έγραψε τους: «Κανόνισμούς δια τον Μοναχικόν βίον», κανόνες που ρυθμίζουν την ζωή στα μοναστήρια μέχρι τις μέρες μας.Η φήμη του Αγίου Βασιλείου σιγά σιγά εξαπλώθηκε σε όλη την Καππαδοκία. Ο Μητροπολίτης της Καισάρειας Ευσέβιος κάνοντας πράξη την Θεία Βούληση αλλά και την βούληση των χριστιανών της περιοχής χειροτόνησε τον Άγιο Βασίλειο πρεσβύτερο. Το 370μ.Χ., και σε ηλικία 41 ετών, διαδέχθηκε ο Άγιος Βασίλειος τον Ευσέβιο μετά τον θάνατο του τελευταίου.
Ο Άγιος Βασίλειος υπήρξε υποδειγματικός Επίσκοπος. Ως άριστος ποιμένας, βοηθούσε κάθε πεινασμένο, άρρωστο και αδικημένο με όσες δυνάμεις διέθετε. Υπήρξε πάντα υπερασπιστής, οδηγός και βοηθός του ποιμνίου του. Υπάρχουν εκατοντάδες διηγήσεις περιστατικών που δείχνουν την δράση αυτή του Αγίου. Μεταξύ όσων έκανε για τους χριστιανούς της Καισάρειας, είναι η ίδρυση του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Βασιλειάδα». Στο ίδρυμα λειτουργούσε νοσοκομείο,ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας. Τις υπηρεσίες του τις πρόσφερε το ίδρυμα δωρεάν σε όποιον τις είχε ανάγκη. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού ήταν εθελοντές που προσφέρανε την εργασία για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Είναι αξιοθαύμαστο πως εκείνη την εποχή, μιλάμε για τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο Άγιος Βασίλειος εμπνεύστηκε, ίδρυσε και λειτούργησε ένα ίδρυμα που και στις μέρες μας θα αποτελούσε πρότυπο.
Στην πολύπλευρη δράση του Αγίου συμπεριλαμβάνεται και ο «πόλεμος» που διεξήγαγε εναντίων της αιρέσεως του Αρειανισμού. Στον πόλεμο αυτό δεν δίστασε να αντιταχθεί πολλές φορές με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Όπλα του ήταν η πίστη και η προσευχή. Με τους λόγους, τα κηρύγματα αλλά και την πένα του μετέδιδε την αγάπη του για τον Χριστό. Έγραψε πολλά ασκητικά και παιδαγωγικά συγγράμματα, επιστολές και ομιλίες.
Μέχρι τις τελευταίες στιγμές τις ζωής του αγωνίστηκε για τον Χριστιανισμό και την ευημερία του ποιμνίου του. Παρέδωσε το πνεύμα του στον Δημιουργό, την 1η Ιανουαρίου του 379μ.Χ. σε ηλικία 49 ετών.Την μνήμη του Αγίου Βασιλείου εορτάζουμε την 1η Ιανουαρίου.
Η Αθήνα του 4ου μ.χ. αιώνα βρισκόταν σε κατάπτωση. Παρ' όλα αυτά η παιδεία διατηρούσε ένα υψηλό επίπεδο. Εδώ ο Μέγας Βασίλειος σπούδασε για μια τετραετία ρητορική, φιλοσοφία, γραμματική, διαλεκτική, αστρονομία, γεωμετρία και ιατρική. Σκοπός του Βασιλείου ήταν, μας λέει ο Γρηγόριος "να κατακτά τα σταθερά και μόνιμα αγαθά δια των ασταθών και ρεόντων του κόσμου τούτου πραγμάτων". Την ελληνική του παιδεία χρησιμοποίησε ως μέσο για την εξυπηρέτηση της διάδοσης της χριστιανικής διδασκαλίας. Γιατί το "τέλειον δεν έχει ανάγκην συμπληρώσεως και το εξ αυτού αυτάρκες δεν χρήζει βοηθείας". "Η ρητορική του Μ. Βασιλείου είχε δύναμιν πυρός". Προοιωνίζονταν γι' αυτόν λαμπρό επαγγελματικό στάδιο. Όμως ο Βασίλειος έχει άλλες προθέσεις. Τον ηλεκτρίζει η ζωή των ασκητών, χειροτονείται διάκονος και αργότερα πρεσβύτερος. Σε ηλικία σαράντα ετών, το 370 μ.χ. καλείται στο μητροπολιτικό θρόνο Καισάρειας. Ο Βασίλειος παρόλα τα προβλήματα της υγείας του επιτέλεσε έργο θαυμαστό. Αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων της εποχής, αναδείχτηκε, μεγας χριστιανός ανθρωπιστής, με κορυφαίο έργο την ανοικοδόμηση της Βασιλειάδας και εργάστηκε σκληρά για την ανύψωση της πνευματικής στάθμης κλήρου και λαού.
Ο Άγιος μεγάλωσε σε μια βαθειά θρησκευόμενη οικογένεια. Διδάχθηκε και αγάπησε τον Χριστό από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Τα πρώτα γράμματα του τα δίδαξε ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος. Τις σπουδές του συνέχισε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, στην Κωνσταντινούπολη και τελικά στην Αθήνα. Στην Αθήνα σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Στις σπουδές του αυτές αφιέρωσε τεσσεράμισι χρόνια. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών, ο Άγιος Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ανέπτυξαν μεγάλη και ισχυρή φιλία. Ταυτόχρονα με τις σπουδές τους ανέπτυξαν, οι δύο μαζί, ιεραποστολική δράση διοργανώνοντας χριστιανικές συγκεντρώσεις, στις οποίες ανέλυαν θρησκευτικά ζητήματα, και ίδρυσαν τον πρώτο φοιτητικό χριστιανικό σύλλογο.
Μετά το τέλος των σπουδών του, ο Άγιος Βασίλειος επέστρεψε στην Καισάρεια και άρχισε να εξασκεί το επάγγελμα του διδασκάλου ρητορικής και του δικανικού ρήτορος, κάτι ανάλογο του σημερινού δικηγορικού επαγγέλματος. Και τα δύο επαγγέλματα τα άσκησε με μεγάλη ευσυνειδησία και επιτυχία, πράγμα που τον έκανε γνωστό σε όλη την περιοχή. Μετά από παρότρυνση της αδερφής του Μακρίνας, και αφού βαπτίσθηκε, εγκατέλειψε την επαγγελματική του καριέρα και αφιέρωσε τον χρόνο του στην Άσκηση και την μελέτη χριστιανικών βιβλίων. Για τον λόγο αυτό αποσύρθηκε σε ένα κτήμα που διατηρούσε η οικογένεια του στον Πόντο. Αξιοσημείωτο είναι ότι μετά την βάπτιση του δώρισε στους φτωχούς και στην εκκλησία το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του.
Θέλοντας ο Άγιος να εντρυφήσει στην χριστιανική πίστη, αποφάσισε να συναντήσει πολλούς ασκητές και μοναχούς και να γνωρίσει τον τρόπο ζωής τους. Για τον λόγο αυτό, ταξίδεψε στους Αγίους Τόπους, στον Ιορδάνη, στην Αίγυπτο και στην Μεσοποταμία. Όταν γύρισε στο Πόντο από το ταξίδι αυτό, μοίρασε και την υπόλοιπη περιουσία του και αποσύρθηκε στο κτήμα του επιθυμώντας να ζήσει το υπόλοιπο του βίου του ως μοναχός. Εκεί έγραψε τους: «Κανόνισμούς δια τον Μοναχικόν βίον», κανόνες που ρυθμίζουν την ζωή στα μοναστήρια μέχρι τις μέρες μας.Η φήμη του Αγίου Βασιλείου σιγά σιγά εξαπλώθηκε σε όλη την Καππαδοκία. Ο Μητροπολίτης της Καισάρειας Ευσέβιος κάνοντας πράξη την Θεία Βούληση αλλά και την βούληση των χριστιανών της περιοχής χειροτόνησε τον Άγιο Βασίλειο πρεσβύτερο. Το 370μ.Χ., και σε ηλικία 41 ετών, διαδέχθηκε ο Άγιος Βασίλειος τον Ευσέβιο μετά τον θάνατο του τελευταίου.
Ο Άγιος Βασίλειος υπήρξε υποδειγματικός Επίσκοπος. Ως άριστος ποιμένας, βοηθούσε κάθε πεινασμένο, άρρωστο και αδικημένο με όσες δυνάμεις διέθετε. Υπήρξε πάντα υπερασπιστής, οδηγός και βοηθός του ποιμνίου του. Υπάρχουν εκατοντάδες διηγήσεις περιστατικών που δείχνουν την δράση αυτή του Αγίου. Μεταξύ όσων έκανε για τους χριστιανούς της Καισάρειας, είναι η ίδρυση του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Βασιλειάδα». Στο ίδρυμα λειτουργούσε νοσοκομείο,ορφανοτροφείο, γηροκομείο και ξενώνας. Τις υπηρεσίες του τις πρόσφερε το ίδρυμα δωρεάν σε όποιον τις είχε ανάγκη. Το προσωπικό του ιδρύματος αυτού ήταν εθελοντές που προσφέρανε την εργασία για το καλό του κοινωνικού συνόλου. Είναι αξιοθαύμαστο πως εκείνη την εποχή, μιλάμε για τον 4ο αιώνα μ.Χ. ο Άγιος Βασίλειος εμπνεύστηκε, ίδρυσε και λειτούργησε ένα ίδρυμα που και στις μέρες μας θα αποτελούσε πρότυπο.
Στην πολύπλευρη δράση του Αγίου συμπεριλαμβάνεται και ο «πόλεμος» που διεξήγαγε εναντίων της αιρέσεως του Αρειανισμού. Στον πόλεμο αυτό δεν δίστασε να αντιταχθεί πολλές φορές με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Όπλα του ήταν η πίστη και η προσευχή. Με τους λόγους, τα κηρύγματα αλλά και την πένα του μετέδιδε την αγάπη του για τον Χριστό. Έγραψε πολλά ασκητικά και παιδαγωγικά συγγράμματα, επιστολές και ομιλίες.
Μέχρι τις τελευταίες στιγμές τις ζωής του αγωνίστηκε για τον Χριστιανισμό και την ευημερία του ποιμνίου του. Παρέδωσε το πνεύμα του στον Δημιουργό, την 1η Ιανουαρίου του 379μ.Χ. σε ηλικία 49 ετών.Την μνήμη του Αγίου Βασιλείου εορτάζουμε την 1η Ιανουαρίου.
Η Αθήνα του 4ου μ.χ. αιώνα βρισκόταν σε κατάπτωση. Παρ' όλα αυτά η παιδεία διατηρούσε ένα υψηλό επίπεδο. Εδώ ο Μέγας Βασίλειος σπούδασε για μια τετραετία ρητορική, φιλοσοφία, γραμματική, διαλεκτική, αστρονομία, γεωμετρία και ιατρική. Σκοπός του Βασιλείου ήταν, μας λέει ο Γρηγόριος "να κατακτά τα σταθερά και μόνιμα αγαθά δια των ασταθών και ρεόντων του κόσμου τούτου πραγμάτων". Την ελληνική του παιδεία χρησιμοποίησε ως μέσο για την εξυπηρέτηση της διάδοσης της χριστιανικής διδασκαλίας. Γιατί το "τέλειον δεν έχει ανάγκην συμπληρώσεως και το εξ αυτού αυτάρκες δεν χρήζει βοηθείας". "Η ρητορική του Μ. Βασιλείου είχε δύναμιν πυρός". Προοιωνίζονταν γι' αυτόν λαμπρό επαγγελματικό στάδιο. Όμως ο Βασίλειος έχει άλλες προθέσεις. Τον ηλεκτρίζει η ζωή των ασκητών, χειροτονείται διάκονος και αργότερα πρεσβύτερος. Σε ηλικία σαράντα ετών, το 370 μ.χ. καλείται στο μητροπολιτικό θρόνο Καισάρειας. Ο Βασίλειος παρόλα τα προβλήματα της υγείας του επιτέλεσε έργο θαυμαστό. Αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων της εποχής, αναδείχτηκε, μεγας χριστιανός ανθρωπιστής, με κορυφαίο έργο την ανοικοδόμηση της Βασιλειάδας και εργάστηκε σκληρά για την ανύψωση της πνευματικής στάθμης κλήρου και λαού.
O Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, γεννήθηκε το 329μ.Χ. στην πόλη Ναζιανζό. Ο πατέρας του, Γρηγόριος και αυτός, την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο Άγιος, έγινε Επίσκοπος της Ναζιανζού. Η μητέρα του ονομαζόταν Νάννα και ήταν πολύ θερμή χριστιανή. Αυτή δίδαξε, στον Άγιο, τα πρώτα γράμματα και του μετέδωσε την αγάπη της για τον Χριστό και την Χριστιανική πίστη.
Ο Άγιος Γρηγόριος εξελίσσεται μέρα με την μέρα σε ένα φιλομαθή και ενάρετο νέο. Την σκυτάλη της εκπαίδευσης του Αγίου, παίρνει μετά την μητέρα του, ο θείος του Αμφιλόχιος. Ο Αμφιλόχιος του διδάσκει Ελληνικά και ρητορική. Ο Άγιος με την φιλομάθεια που τον διακρίνει και την συνεχή μελέτη, εξάντλησε γρήγορα τα αποθέματα γνώσεων τόσο της μητέρας του όσο και του θείου του. Έτσι αναγκάστηκε να πάει στην Καισάρεια όπου συνέχισε την εκπαίδευση του στην εκεί Θεολογική Σχολή. Την Καισάρεια ακολουθεί η Αλεξάνδρεια και τελικά η Αθήνα. Στην Αθήνα σπουδάζει φιλοσοφία, ρητορική και ιατρική.
Το ίδιο διάστημα, γνωρίζεται με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος επίσης σπουδάζει, και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Ζουν ενάρετα, αφιερώνοντας τον χρόνο τους στις σπουδές και στην μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Οι σπουδές τους τελειώνουν το 356μ.Χ. και οι δύο Άγιοι χωρίζονται. Ο Μέγας Βασίλειος επιστρέφει στην γενέτειρα του, ενώ ο Άγιος Γρηγόριος αναλαμβάνει καθήκοντα διδασκάλου ρητορικής στην Αθήνα. Σε αυτήν την θέση θα μείνει μόνο ένα χρόνο, αφού το 357μ.Χ. θα αφήσει την Αθήνα και θα επιστρέψει στην οικογένεια του στην Ναζιανζό.
Επιστρέφοντας στην γενέτειρα του, βαπτίσθηκε και στην συνέχεια βοηθούσε τον πατέρα του σε υποθέσεις της Επισκοπής. Παράλληλα δίδασκε τους νέους της πόλης και εργαζόταν στα κτήματα της οικογένειας του. Μετά από λίγο καιρό, όμως, άφησε την Ναζιανζό και πήγε να συναντήσει τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος είχε αποσυρθεί σε ένα κτήμα του στον Πόντο.Σε αυτό το κτήμα ασκήτεψαν για αρκετό καιρό οι δύο Άγιοι. Τον χρόνο τους τον μοίραζαν στην προσευχή, στην μελέτη, στην συγγραφή αλλά και στις καθημερινές εργασίες του κτήματος. Τις ενασχολήσεις τους αυτές, ήρθε να διακόψει μια επιστολή, από τον πατέρα του Αγίου Γρηγορίου, που τον καλούσε να επιστρέψει στην Ναζιανζό και να τον βοηθήσει στα Επισκοπικά του καθήκοντα.
Ο Άγιος Γρηγόριος για δεύτερη φορά αποχωρίζεται τον αδερφικό του φίλο, Μέγα Βασίλειο, και επιστρέφει στην γενέτειρα του. Εκεί, μετά από παρακλήσεις τόσο του πατέρα του όσο και των χριστιανών της περιοχής. χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος.
Από το νέο αυτό μετερίζι, ο Άγιος Γρηγόριος, υπηρετεί τον Χριστό και την πίστη του. Η δραστηριότητα του δεν εξαντλείτε μόνο στα Ιερατικά του καθήκοντα. Συνεχίζει να διδάσκει, αλλά και να ασκεί μεγάλο κοινωνικό έργο, καθώς βρίσκεται στο πλευρό του ποιμνίου του σε κάθε περίσταση και ανάγκη. Παράλληλα γίνεται, όπως και ο Μέγας Βασίλειος, ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς τόσο των ειδωλολατρών, όπως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, όσο και των αιρετικών.
Το 374μ.Χ. πέθανε ο πατέρας του Αγίου και μετά από λίγο καιρό πέθανε και η μητέρα του. Μετά τον θάνατο της, ο Άγιος Γρηγόριος αποσύρθηκε στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στην Σελεύκεια. Από το μοναστήρι αυτό θα φύγει το 379μ.Χ. για να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Τον κάλεσαν εκεί για να βοηθήσει στον αγώνα εναντίων των αιρέσεων που είχαν κατακλύσει την Πόλη. Στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου, πολέμησε τους αιρετικούς. Με την βοήθεια του Θεού, νίκησε στον πόλεμο αυτό και αντί για παράσημο, αν και ο ίδιος δεν το επιθυμούσε, του δόθηκε ο Αρχιεπισκοπικός Θρόνος της Βασιλεύουσας.
Στον θρόνο αυτό έκατσε ελάχιστα. Αρνούμενος να λάβει μέρος σε διαμάχες, καταγγελίες και συγκρούσεις, αφήνει το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου και μαζί με αυτό και την Κωνσταντινούπολη. Αποσύρεται στην Αριανζό, σε ένα κτήμα της οικογένειας του, και αφιερώνεται στην προσευχή. Μετά την Αριανζό θα επιστρέψει στην Ναζιανζό όπου και θα συνεχίσει το Ιερατικό του έργο.
Προς το τέλος της ζωής του, θα αποσυρθεί στο κτήμα της Αριανζού. Εκεί θα αφιερώσει όλο του τον χρόνο στην προσευχή, στην μελέτη και στην συγγραφή έως τις 25 Ιανουαρίου του 391μ.Χ. όπου θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 62 ετών.
Την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου εορτάζουμε στις 25 Ιανουαρίου.
Απολυτίκιο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου:
Ο ποιμενικός αυλός της Θεολογίας σου, τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας ως γαρ τα βάθη του πνεύματος εκζητήσαντι, και τα κάλλη του φθέγματος προσετέθη σοι. Αλλά πρεύσβευε Χριστώ τω Θεώ, πάτερ Γρηγόριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Ο Άγιος Γρηγόριος εξελίσσεται μέρα με την μέρα σε ένα φιλομαθή και ενάρετο νέο. Την σκυτάλη της εκπαίδευσης του Αγίου, παίρνει μετά την μητέρα του, ο θείος του Αμφιλόχιος. Ο Αμφιλόχιος του διδάσκει Ελληνικά και ρητορική. Ο Άγιος με την φιλομάθεια που τον διακρίνει και την συνεχή μελέτη, εξάντλησε γρήγορα τα αποθέματα γνώσεων τόσο της μητέρας του όσο και του θείου του. Έτσι αναγκάστηκε να πάει στην Καισάρεια όπου συνέχισε την εκπαίδευση του στην εκεί Θεολογική Σχολή. Την Καισάρεια ακολουθεί η Αλεξάνδρεια και τελικά η Αθήνα. Στην Αθήνα σπουδάζει φιλοσοφία, ρητορική και ιατρική.
Το ίδιο διάστημα, γνωρίζεται με τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος επίσης σπουδάζει, και γίνονται αχώριστοι φίλοι. Ζουν ενάρετα, αφιερώνοντας τον χρόνο τους στις σπουδές και στην μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Οι σπουδές τους τελειώνουν το 356μ.Χ. και οι δύο Άγιοι χωρίζονται. Ο Μέγας Βασίλειος επιστρέφει στην γενέτειρα του, ενώ ο Άγιος Γρηγόριος αναλαμβάνει καθήκοντα διδασκάλου ρητορικής στην Αθήνα. Σε αυτήν την θέση θα μείνει μόνο ένα χρόνο, αφού το 357μ.Χ. θα αφήσει την Αθήνα και θα επιστρέψει στην οικογένεια του στην Ναζιανζό.
Επιστρέφοντας στην γενέτειρα του, βαπτίσθηκε και στην συνέχεια βοηθούσε τον πατέρα του σε υποθέσεις της Επισκοπής. Παράλληλα δίδασκε τους νέους της πόλης και εργαζόταν στα κτήματα της οικογένειας του. Μετά από λίγο καιρό, όμως, άφησε την Ναζιανζό και πήγε να συναντήσει τον Μέγα Βασίλειο, ο οποίος είχε αποσυρθεί σε ένα κτήμα του στον Πόντο.Σε αυτό το κτήμα ασκήτεψαν για αρκετό καιρό οι δύο Άγιοι. Τον χρόνο τους τον μοίραζαν στην προσευχή, στην μελέτη, στην συγγραφή αλλά και στις καθημερινές εργασίες του κτήματος. Τις ενασχολήσεις τους αυτές, ήρθε να διακόψει μια επιστολή, από τον πατέρα του Αγίου Γρηγορίου, που τον καλούσε να επιστρέψει στην Ναζιανζό και να τον βοηθήσει στα Επισκοπικά του καθήκοντα.
Ο Άγιος Γρηγόριος για δεύτερη φορά αποχωρίζεται τον αδερφικό του φίλο, Μέγα Βασίλειο, και επιστρέφει στην γενέτειρα του. Εκεί, μετά από παρακλήσεις τόσο του πατέρα του όσο και των χριστιανών της περιοχής. χειροτονείται Διάκονος και Πρεσβύτερος.
Από το νέο αυτό μετερίζι, ο Άγιος Γρηγόριος, υπηρετεί τον Χριστό και την πίστη του. Η δραστηριότητα του δεν εξαντλείτε μόνο στα Ιερατικά του καθήκοντα. Συνεχίζει να διδάσκει, αλλά και να ασκεί μεγάλο κοινωνικό έργο, καθώς βρίσκεται στο πλευρό του ποιμνίου του σε κάθε περίσταση και ανάγκη. Παράλληλα γίνεται, όπως και ο Μέγας Βασίλειος, ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς τόσο των ειδωλολατρών, όπως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, όσο και των αιρετικών.
Το 374μ.Χ. πέθανε ο πατέρας του Αγίου και μετά από λίγο καιρό πέθανε και η μητέρα του. Μετά τον θάνατο της, ο Άγιος Γρηγόριος αποσύρθηκε στο μοναστήρι της Αγίας Θέκλας στην Σελεύκεια. Από το μοναστήρι αυτό θα φύγει το 379μ.Χ. για να πάει στην Κωνσταντινούπολη. Τον κάλεσαν εκεί για να βοηθήσει στον αγώνα εναντίων των αιρέσεων που είχαν κατακλύσει την Πόλη. Στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου, πολέμησε τους αιρετικούς. Με την βοήθεια του Θεού, νίκησε στον πόλεμο αυτό και αντί για παράσημο, αν και ο ίδιος δεν το επιθυμούσε, του δόθηκε ο Αρχιεπισκοπικός Θρόνος της Βασιλεύουσας.
Στον θρόνο αυτό έκατσε ελάχιστα. Αρνούμενος να λάβει μέρος σε διαμάχες, καταγγελίες και συγκρούσεις, αφήνει το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου και μαζί με αυτό και την Κωνσταντινούπολη. Αποσύρεται στην Αριανζό, σε ένα κτήμα της οικογένειας του, και αφιερώνεται στην προσευχή. Μετά την Αριανζό θα επιστρέψει στην Ναζιανζό όπου και θα συνεχίσει το Ιερατικό του έργο.
Προς το τέλος της ζωής του, θα αποσυρθεί στο κτήμα της Αριανζού. Εκεί θα αφιερώσει όλο του τον χρόνο στην προσευχή, στην μελέτη και στην συγγραφή έως τις 25 Ιανουαρίου του 391μ.Χ. όπου θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 62 ετών.
Την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου εορτάζουμε στις 25 Ιανουαρίου.
Απολυτίκιο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου:
Ο ποιμενικός αυλός της Θεολογίας σου, τας των ρητόρων ενίκησε σάλπιγγας ως γαρ τα βάθη του πνεύματος εκζητήσαντι, και τα κάλλη του φθέγματος προσετέθη σοι. Αλλά πρεύσβευε Χριστώ τω Θεώ, πάτερ Γρηγόριε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας το 347μ.Χ. Ο πατέρας του ονομαζόταν Σεκούνδος και η μητέρα του Ανθούσα. Οι γονείς του βαπτίσθηκαν Χριστιανοί, όταν γεννήθηκε ο Άγιος Ιωάννης. Ο Άγιος έμεινε ορφανός από πατέρα λίγο καιρό μετά την γέννηση του. Η μητέρα του δεν ξαναπαντρεύτηκε, θέλοντας να αφιερώσει όλες τις φροντίδες της στην ανατροφή του γιου της.
Το γεγονός ότι η οικογένεια του Αγίου ήταν πολύ πλούσια, επέτρεψε στον Άγιο να διδαχθεί από τους καλύτερους δασκάλους της Αντιόχειας. Από μικρός έδειξε την αγάπη του τόσο για τα γράμματα όσο και για την Χριστιανική πίστη. Το 363μ.Χ., βαπτίσθηκε Χριστιανός. Σε ηλικία 20 ετών, το 367μ.Χ., ξεκίνησε να εργάζεται ως δικανικός ρήτορας (δικηγόρος δηλαδή) στην Αντιόχεια, με μεγάλη επιτυχία. Δεν εξάσκησε πολύ καιρό το επάγγελμα αυτό αφού όνειρο του ήταν να μονάσει και να αφιερωθεί στον Χριστό.
Στην αρχή, και για χάρη της μητέρας του, μόνασε στο ίδιο του το σπίτι, αφιερώνοντας τον χρόνο του στην προσευχή και στην μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, και αφού μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς της πόλης, εγκατέλειψε την Αντιόχεια και εισήλθε ως μοναχός σε ένα μικρό μοναστήρι.
Στο μοναστήρι αυτό ασκεί το πνεύμα του μελετώντας και συγγράφοντας αλλά δεν παραλείπει να ασχολείται και με τις καθημερινές εργασίες της μονής. Με την χάρη του Ιησού Χριστού, ξεκινά να κάνει θαύματα θεραπεύοντας ανίατες ασθένειες. Από το μοναστήρι θα λείψει για ένα μακρύ χρονικό διάστημα όπου το πέρασε ασκητεύοντας σε μία σπηλιά. Η υγεία του είναι αυτή που θα επιβάλει την επιστροφή του στην μονή.
Εκεί θα συνεχίσει το θεάρεστο έργο του έως το 380μ.Χ., όπου μετά από Θεϊκή Παρέμβαση θα επιστρέψει στην γενέτειρα του, Αντιόχεια, και θα χειροτονηθεί διάκονος. Τα επόμενα έξη χρόνια εκτός από τα καθήκοντα του αξιώματος του, θα ασχοληθεί με την μελέτη και συγγραφή χριστιανικών κειμένων. Το 386μ.Χ. μετά από παράκληση του Πατριάρχη Αντιοχείας Φλαβιανού, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χειροτονείται Πρεσβύτερος.
Από αυτήν την στιγμή ξεκινά να ιερουργεί και ταυτόχρονα να αναπτύσσει μεγάλη κοινωνική και θρησκευτική δράση. Στέκεται στο πλευρό του ποιμνίου του όποτε υπάρχει ανάγκη και θερμαίνει τις καρδιές των πιστών με τους λόγους που εκφωνεί από τον Άμβωνα της εκκλησίας. Τότε του δόθηκε ο χαρακτηρισμός Χρυσόστομος, αφού τα λόγια του είναι χρυσάφι για τις καρδιές και τις ψυχές των χριστιανών. Την πολύπλευρη αυτή του δράση, συμπληρώνουν οι αγώνες που διεξήγαγε εναντίων τόσο των ειδωλολατρών όσο και των αιρετικών. Για δεκατρία συνεχή έτη, ο Άγιος Ιωάννης ο Χυσόστομος, αγωνίζεται καθημερινά για την υλική και κυρίως για την πνευματική ευημερία του ποιμνίου του.
Η δράση του Αγίου είναι η αιτία που η φήμη του έφτασε ως την Κωνσταντινούπολη. Έτσι όταν χήρεψε ο Πατριαρχικός Θρόνος της Βασιλεύουσας, κλήθηκε ο Άγιος Ιωάννης να αναλάβει αυτή την θέση. Ο λαός της Αντιόχειας αντιδρά σε αυτό, μη θέλοντας να αποχωριστεί τον ποιμένα του. Τελικά ο Άγιος θα απαχθεί από στρατιώτες του Βυζαντίου, κρυφά από τον λαό της Αντιόχειας, και θα οδηγηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Στις 15 Δεκεμβρίου του 398μ.Χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα καθίσει στον Πατριαρχικό Θρόνο της Πόλης.
Την δράση που είχε ως Ιερέας στην Αντιόχεια, θα συνεχίσει, σε μεγαλύτερη κλίμακα, ως Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό είναι κάτι που θα στρέψει πολλούς εναντίων του, μεταξύ των οποίων η Βασίλισσα Ευδοξία και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος. Αυτοί οι δύο με δόλια μέσα, πετυχαίνουν να εκδοθεί διαταγή από τον Αυτοκράτορα Αρκάδιο, σύμφωνα με την οποία ο Άγιος Ιωάννης εξορίζεται από την Πόλη και του αφαιρείται το Πατριαρχικό αξίωμα. Ο Άγιος μην θέλοντας να δημιουργηθούν φασαρίες, αποχωρεί ήσυχα από την Βασιλεύουσα και επιστρέφει στο ποίμνιο του στην Μικρά Ασία.
Γρήγορα όμως βγήκαν στο φως οι ραδιουργίες κατά του Αγίου και ο Αυτοκράτορας τον καλεί να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Άγιος επιστρέφει, αλλά λίγο καιρό μετά ξανασυκοφαντείται από την Ευδοξία. Για δεύτερη φορά θα πάρει τον δρόμο της εξορίας που θα τον οδηγήσει στην Χαλκηδόνα. Εκεί θα συλληφθούν όσοι τον συνοδεύουν και έτσι μοναχός θα συνεχίσει τον δρόμο ως την πόλη Κουκουσό.
Στην Κουκουσό, δίδαξε τον χριστιανισμό, βάπτισε πολλούς Χριστιανούς και οργάνωσε την Εκκλησία χειροτονώντας Επισκόπους και Ιερείς. Ταυτόχρονα στέλνει πολλές επιστολές στην Κωνσταντινούπολη με τις οποίες καλεί τους πιστούς να συνεχίσουν τους αγώνες τους κατά των αιρετικών και υπέρ της εξάπλωσης του Χριστιανισμού.Οι διωγμοί του Αγίου όμως δεν θα λάβουν τέλος. Μετά από εντολή του Αρκαδίου, ο Άγιος οδηγείτε, συνοδεία στρατιωτών, προς την πόλη Πιτυούντα στον Καύκασο. Επέλεξαν την απομακρυσμένη αυτή πόλη ώστε να εμποδίσουν την επικοινωνία του Αγίου με τους πιστούς της Κωνσταντινούπολης. Η υγεία του Αγίου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αυτήν την κατάσταση επιβαρύνει δραματικά η βάναυση συμπεριφορά των στρατιωτών που τον συνοδεύουν. Πριν καταφέρουν να φτάσουν στην Πιτυούντα, και σε ένα μοναστήρι του Αγίου Βασιλίσκου, που ήταν στον δρόμο τους, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος άφησε την τελευταία του πνοή στις 14 Σεπτεμβρίου του 407μ.Χ., σε ηλικία 60 ετών. Το λείψανο του τάφηκε στο μοναστήρι αυτό και παρέμεινε εκεί έως το 434μ.Χ. όπου μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας κληρονόμησε πλήθος ομιλιών, επιστολών και πραγματειών. Τα διδακτικά του αυτά κείμενα αποτελούν πνευματικό χρυσάφι για όλους τους Χριστιανούς.
Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εορτάζουμε στις 13 Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:
Η του στόματος σου καθάπερ πυρσός εκλάμψα χάρις, την Οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοι λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Το γεγονός ότι η οικογένεια του Αγίου ήταν πολύ πλούσια, επέτρεψε στον Άγιο να διδαχθεί από τους καλύτερους δασκάλους της Αντιόχειας. Από μικρός έδειξε την αγάπη του τόσο για τα γράμματα όσο και για την Χριστιανική πίστη. Το 363μ.Χ., βαπτίσθηκε Χριστιανός. Σε ηλικία 20 ετών, το 367μ.Χ., ξεκίνησε να εργάζεται ως δικανικός ρήτορας (δικηγόρος δηλαδή) στην Αντιόχεια, με μεγάλη επιτυχία. Δεν εξάσκησε πολύ καιρό το επάγγελμα αυτό αφού όνειρο του ήταν να μονάσει και να αφιερωθεί στον Χριστό.
Στην αρχή, και για χάρη της μητέρας του, μόνασε στο ίδιο του το σπίτι, αφιερώνοντας τον χρόνο του στην προσευχή και στην μελέτη χριστιανικών συγγραμμάτων. Μετά τον θάνατο της μητέρας του, και αφού μοίρασε όλη του την περιουσία στους φτωχούς της πόλης, εγκατέλειψε την Αντιόχεια και εισήλθε ως μοναχός σε ένα μικρό μοναστήρι.
Στο μοναστήρι αυτό ασκεί το πνεύμα του μελετώντας και συγγράφοντας αλλά δεν παραλείπει να ασχολείται και με τις καθημερινές εργασίες της μονής. Με την χάρη του Ιησού Χριστού, ξεκινά να κάνει θαύματα θεραπεύοντας ανίατες ασθένειες. Από το μοναστήρι θα λείψει για ένα μακρύ χρονικό διάστημα όπου το πέρασε ασκητεύοντας σε μία σπηλιά. Η υγεία του είναι αυτή που θα επιβάλει την επιστροφή του στην μονή.
Εκεί θα συνεχίσει το θεάρεστο έργο του έως το 380μ.Χ., όπου μετά από Θεϊκή Παρέμβαση θα επιστρέψει στην γενέτειρα του, Αντιόχεια, και θα χειροτονηθεί διάκονος. Τα επόμενα έξη χρόνια εκτός από τα καθήκοντα του αξιώματος του, θα ασχοληθεί με την μελέτη και συγγραφή χριστιανικών κειμένων. Το 386μ.Χ. μετά από παράκληση του Πατριάρχη Αντιοχείας Φλαβιανού, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος χειροτονείται Πρεσβύτερος.
Από αυτήν την στιγμή ξεκινά να ιερουργεί και ταυτόχρονα να αναπτύσσει μεγάλη κοινωνική και θρησκευτική δράση. Στέκεται στο πλευρό του ποιμνίου του όποτε υπάρχει ανάγκη και θερμαίνει τις καρδιές των πιστών με τους λόγους που εκφωνεί από τον Άμβωνα της εκκλησίας. Τότε του δόθηκε ο χαρακτηρισμός Χρυσόστομος, αφού τα λόγια του είναι χρυσάφι για τις καρδιές και τις ψυχές των χριστιανών. Την πολύπλευρη αυτή του δράση, συμπληρώνουν οι αγώνες που διεξήγαγε εναντίων τόσο των ειδωλολατρών όσο και των αιρετικών. Για δεκατρία συνεχή έτη, ο Άγιος Ιωάννης ο Χυσόστομος, αγωνίζεται καθημερινά για την υλική και κυρίως για την πνευματική ευημερία του ποιμνίου του.
Η δράση του Αγίου είναι η αιτία που η φήμη του έφτασε ως την Κωνσταντινούπολη. Έτσι όταν χήρεψε ο Πατριαρχικός Θρόνος της Βασιλεύουσας, κλήθηκε ο Άγιος Ιωάννης να αναλάβει αυτή την θέση. Ο λαός της Αντιόχειας αντιδρά σε αυτό, μη θέλοντας να αποχωριστεί τον ποιμένα του. Τελικά ο Άγιος θα απαχθεί από στρατιώτες του Βυζαντίου, κρυφά από τον λαό της Αντιόχειας, και θα οδηγηθεί στην Κωνσταντινούπολη. Στις 15 Δεκεμβρίου του 398μ.Χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα καθίσει στον Πατριαρχικό Θρόνο της Πόλης.
Την δράση που είχε ως Ιερέας στην Αντιόχεια, θα συνεχίσει, σε μεγαλύτερη κλίμακα, ως Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη. Αυτό είναι κάτι που θα στρέψει πολλούς εναντίων του, μεταξύ των οποίων η Βασίλισσα Ευδοξία και ο Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Θεόφιλος. Αυτοί οι δύο με δόλια μέσα, πετυχαίνουν να εκδοθεί διαταγή από τον Αυτοκράτορα Αρκάδιο, σύμφωνα με την οποία ο Άγιος Ιωάννης εξορίζεται από την Πόλη και του αφαιρείται το Πατριαρχικό αξίωμα. Ο Άγιος μην θέλοντας να δημιουργηθούν φασαρίες, αποχωρεί ήσυχα από την Βασιλεύουσα και επιστρέφει στο ποίμνιο του στην Μικρά Ασία.
Γρήγορα όμως βγήκαν στο φως οι ραδιουργίες κατά του Αγίου και ο Αυτοκράτορας τον καλεί να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ο Άγιος επιστρέφει, αλλά λίγο καιρό μετά ξανασυκοφαντείται από την Ευδοξία. Για δεύτερη φορά θα πάρει τον δρόμο της εξορίας που θα τον οδηγήσει στην Χαλκηδόνα. Εκεί θα συλληφθούν όσοι τον συνοδεύουν και έτσι μοναχός θα συνεχίσει τον δρόμο ως την πόλη Κουκουσό.
Στην Κουκουσό, δίδαξε τον χριστιανισμό, βάπτισε πολλούς Χριστιανούς και οργάνωσε την Εκκλησία χειροτονώντας Επισκόπους και Ιερείς. Ταυτόχρονα στέλνει πολλές επιστολές στην Κωνσταντινούπολη με τις οποίες καλεί τους πιστούς να συνεχίσουν τους αγώνες τους κατά των αιρετικών και υπέρ της εξάπλωσης του Χριστιανισμού.Οι διωγμοί του Αγίου όμως δεν θα λάβουν τέλος. Μετά από εντολή του Αρκαδίου, ο Άγιος οδηγείτε, συνοδεία στρατιωτών, προς την πόλη Πιτυούντα στον Καύκασο. Επέλεξαν την απομακρυσμένη αυτή πόλη ώστε να εμποδίσουν την επικοινωνία του Αγίου με τους πιστούς της Κωνσταντινούπολης. Η υγεία του Αγίου δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αυτήν την κατάσταση επιβαρύνει δραματικά η βάναυση συμπεριφορά των στρατιωτών που τον συνοδεύουν. Πριν καταφέρουν να φτάσουν στην Πιτυούντα, και σε ένα μοναστήρι του Αγίου Βασιλίσκου, που ήταν στον δρόμο τους, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος άφησε την τελευταία του πνοή στις 14 Σεπτεμβρίου του 407μ.Χ., σε ηλικία 60 ετών. Το λείψανο του τάφηκε στο μοναστήρι αυτό και παρέμεινε εκεί έως το 434μ.Χ. όπου μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας κληρονόμησε πλήθος ομιλιών, επιστολών και πραγματειών. Τα διδακτικά του αυτά κείμενα αποτελούν πνευματικό χρυσάφι για όλους τους Χριστιανούς.
Την μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εορτάζουμε στις 13 Νοεμβρίου.
Απολυτίκιο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:
Η του στόματος σου καθάπερ πυρσός εκλάμψα χάρις, την Οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοι λόγοις παιδεύων, Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
Ανακομιδή λειψάνων Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου
Ή γιορτή της μνήμης του είναι οτις 20 Δεκεμβρίου. Εδώ γιορτάζουμε την μνήμη της άνακομιδής των Ιερών Λειψάνων του, από τη Ρώμη, όπου οι Χριστιανοί τα περισυνέλεξαν από τον Ιππόδρομο και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια (Α' άνακομιδή μάλλον το ίδιο έτος του μαρτυρίου του δηλ. το 107 μ.Χ.). Ό Άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος, όμως, είδικά για τη σημερινή γιορτή της άνακομιδής των λειψάνων του Αγίου Ιγνατίου από τη Ρώμη στην Αντιόχεια, έκανε λόγο, από τον όποιο παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα σε μετάφραση. Ό Ιγνάτιος έτρεξε προς τον θάνατο με τάση μεγάλη προθυμία, με όση φυσικό ήταν να τρέχει έκείνος πού καλείται ατά ουράνια ανάκτορα. Και έτσι, ό λαός μάθαινε από την προθυμία και την υπερβολική χαρά εκείνου, ότι δεν ήταν θάνατος εκείνος προς τον οποίο έτρεχε, αλλά κάποια αποδημία και μετάθεση και ανάβαση προς τον ουρανό. Δίδασκε έτσι, σ' όλους πού τον παρακολουθούσαν να περιφρονούν την παρούσα ζωή, να επιθυμούν τα μελλοντικά και ν' αποβλέπουν στον ουρανό, και να μη δίνουν σημασία στα κακά της παρούσας ζωής.Tέτοιοι είναι εκείνοι πού είναι ερωτευμένοι• ό,τι κι αν πάσχουν υπέρ εκείνων πού αγαπούν, το δέχονται με ευχαρίστηση. Το Ίδιο συνέβη και μ' αυτόν. Έσπευδε να μιμηθεί τους Αποστόλους όχι μόνο στο θάνατο, αλλά και στην προθυμία, γι αυτό έλεγε: "Θα ωφεληθώ άπα τα θηρία". Και θεωρούσε τα στόματα αυτών πολύ πιο ήμερα από τη γλώσσα του τυράννου. Και πολύ σωστά. Διότι εκείνη τον καλούσε στη γέεννα, ενώ τα στόματα των θηρίων τον έστελναν στη Βασιλεία των ουρανών"1. 1.37ος τόμος Ε.Π.Ε.
Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως θησαυρόν πλουτοποιών δωρημάτων, την των λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τη ποίμνη σου μετήγαγον εκ Ρώμης εύσεβώς• ήσπερ την έπάνοδον, έορτάζοντες ποθώ, χάριν άρυόμεθα, πολλαπλών ίαμάτων, τους σους άγώνας μέλποντες αεί, Ίερομάρτυς Ιγνάτιε ένδοξε.
Άπολυτίκιον. Ήχος δ'. ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως θησαυρόν πλουτοποιών δωρημάτων, την των λειψάνων σου μυρίπνοον θήκην, τη ποίμνη σου μετήγαγον εκ Ρώμης εύσεβώς• ήσπερ την έπάνοδον, έορτάζοντες ποθώ, χάριν άρυόμεθα, πολλαπλών ίαμάτων, τους σους άγώνας μέλποντες αεί, Ίερομάρτυς Ιγνάτιε ένδοξε.
Ο Αγιος Δημήτριος ό Χιοπολίτης
Γεννήθηκε στο Παλιόκαστρο της Χίου το 1780, από γονείς ευσεβείς, τον Αποστόλη και τη Μαρουλοϋ. Σέ νεαρή ηλικία, ήλθε στην Κων/πολη και εργαζόταν κοντά στον έκεϊ εγκατεστημένο αδελφό του Ζαννή, πού ήταν έμπορος. Αργότερα, αρραβωνιάστηκε κάποια νέα, και επειδή δεν πήρε την συγκατάθεση του αδελφού του, τον έδιωξε από το κατάστημα του. "Επεσε σε μεγάλη φτώχεια και θυμήθηκε ότι ό Σείχ- οΰλ- ίσλάμης όφειλε στον αδελφό του κάποιο ποσόν από αγορά, επί πιστώσει, υφασμάτων. "Ετσι πήγε στο σπίτι του Τούρκου για να εισπράξει το ποσό αυτό, για να το χρησιμοποιήσει ό ϊδιος. Εκεί όμως τον περιποιήθηκε κάποια νεαρή μωαμεθανίδα, πού τον ερωτεύθηκε και του δήλωσε ότι για να την παντρευτεί έπρεπε να γίνει Μωαμεθανός ή να πεθάνει. Ό Δημήτριος αιφνιδιάστηκε, δέχτηκε τις προτάσεις της μουσουλμανίδας και παρέμεινε ατό σπίτι αυτό δύο μήνες σαν εξωμότης. Οταν όμως συνήλθε, δραπέτευσε από 'κεΐ και πήγε στη συνοικία του Σταυροδρομίου, όπου κρύφτηκε σε μια χριστιανική οικογένεια. Συγχρόνως ειδοποιήθηκε ό αδελφός του Ζαννής και πήγε να τον συναντήσει. Ό Δημήτριος εξομολογήθηκε στον πνευματικό του αδελφού του και έστειλε επιστολή στον πατέρα του στη Χίο, όπου εξιστορούσε όλα τα γεγονότα και τον πόθο του να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Άφού λοιπόν κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων, παρουσιάστηκε στον Τούρκο Διοικητή και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Οι Χιώτες της Κων/πολης, μάζεψαν χρήματα για να τον απελευθερώσουν, άλλ' ό Δημήτριος τους έπετίμησε και τους συνέστησε να προσεύχονται για να τελειώσει τη ζωή του μαρτυρικά για την πίστη. Παρά τις κολακείες των Τούρκων και τις παρακλήσεις εκείνης της μουσουλμανίδας, ό Δημήτριος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του. ΄Ετσι, μετά από πολλά βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε στις 29 Ιανουαρίου 1802. Το λείψανο του παρέλαβαν οι Χριστιανοί και το έθαψαν με ευλάβεια σ' ένα μοναστήρι στο νησί Πρώτη.
Οι Αγιοι Φιλόθεος, Υπερέχιος, Αβιβος, Ιουλιανός, Ρωμανός, Ιάκωβος και Πσρηγόριος οι εν Σαμοσάτοις τελειωθέντες
Ηταν και οι επτά τους από τους χριστιανούς εκείνους ήρωες, πού μπορούσαν να διατηρήσουν τη σταθερότητα τους, απέναντι όλων των δυνάμεων του κόσμου. Οταν τους συνέλαβαν οι ειδωλολάτρες, στην αρχή με βαριά ρόπαλα έσπασαν τους μηρούς και τους βραχίονες τους. Και τέλος τους σκότωσαν με θηριώδη τρόπο, αφού διαπέρασαν τα κεφάλια τους με καρφιά. Τη φρίκη αυτού του θανάτου, είναι αδύνατο να φαντασθεί ή να περιγράψει κανείς. Και όμως, εκείνοι γενναιόψυχοι και όμόψυχοι, τον υπέστησαν με όλο τον ηρωισμό και παρέδωσαν τις ψυχές τους φωνάζοντας ό καθένας τους μέχρι τελευταίας στιγμής σε κάθε νέο κτύπημα καρφιού "ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ"!
Οι Αγιοι Σιλουάνος επίσκοπος, Λουκάς διάκονος και Μωκιος αναγνώστης
Ήταν και οι τρεις στην πόλη των Έμεσηνών της Κοίλης Συρίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Νουμεριανοϋ (284).΄Οταν λοιπόν τους είπαν να αρνηθούν τον Χριστό, αυτοί μεγαλόφωνα επανέλαβαν την ομολογία τους, με αποτέλεσμα να τους μαστιγώσουν σκληρά και να τους φυλακίσουν. Οταν μετά από μέρες, εξαντλημένους, τους έβγαλαν από τη φυλακή και τους εξέτασαν για να δουν αν έχει καμφθεί το φρόνημα τους, αποδείχθηκε ότι ο'ι τρεις Αγιοι παρέμειναν ακλόνητοι και αλύγιστοι. Τότε τα ίδια μαρτύρια επαναλήφθηκαν, αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Τότε τους έφεραν στο αμφιθέατρο, όπου γίνονταν θηριομαχίες, για να βρουν εκεί τρομερό θάνατο από τα πεινασμένα θηρία. Τα λείψανα τους τα παρέλαβαν οι χριστιανοί και τα έθαψαν με πολλή ευλάβεια και αγάπη. (Στόν Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου καθώς και στον Παρισινό Κώδικα 1578 ή μνήμη του Αγ. Σιλουανοϋ επαναλαμβάνεται και την 6η Φεβρουαρίου μαζί με τους μάρτυρες Φαϋστο και Βασίλειο).
Οι Αγιοι Σαρβήλος και βέβαια οι αύτάδελφοι
Εζησαν στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. (110). Ό Σόρβηλος, Ιερέας των ειδώλων προηγούμενα, είχε προσέλθει στον Χριστιανισμό, αφού κατηχήθηκε από τον επίσκοπο "Εδεσσας ΒαρσιμαΤο. Μαζί μ' αυτόν δέχτηκε τη θρησκεία της αλήθειας και της ζωής και ή αδελφή του Βεβαία. "Ο έπαρχος Λυσίας όταν το πληροφορήθηκε, τους υπέβαλε σε σειρά ωμότατων μαρτυρίων. 'Αλλά τα μαστίγια, οι αναμμένες λαμπάδες και το γδάρσιμο του δέρματος δεν μπόρεσαν να ισχύσουν απέναντι στην ακλόνητη πίστη τους. Τέλος τους αποκεφάλισαν και το αίμα τους, τους κάλυψε λαμπρότερο από κάθε βασιλική πορφύρα.
Ο Αγιος Βαρσιμαίος ό Όμολογητής επίσκοπος Εδέσσης
Ό Βαρσιμαϊος ό άγιος επίσκοπος Εδέσσης, ΄Οπως είπαμε πιο πάνω, έφερε στη θρησκεία της Αλήθειας και της Ζωής, δηλαδή τον Χριστιανισμό, τους αγίους μάρτυρες Σόρβηλο και την αδελφή του Βεβαία. Για τον λόγο αυτό λοιπόν, καταγγέλθηκε στον ηγεμόνα Εδέσσης Λυσία και άφοϋ ομολόγησε τον Χριστό, μαστιγώθηκε και ρίχτηκε στη φυλακή. Άλλα στο διάστημα αυτό, έπαψε με βασιλικό διάταγμα ό διωγμός των Χριστιανών. "Ετσι ό Βαρσιμαϊος βγήκε από τη φυλακή, γύρισε στην Μητρόπολη του και άφοϋ έζησε κατά πάντα θεάρεστα, απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Οσιος Αφραάτης
Ό όσιος Άφραατης ήταν Πέρσης στην καταγωγή και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ούάλη (370 μ.Χ.), και πρίν ήταν ειδωλολάτρης. "Εγινε χριστιανός στην Έδεσσα και κατόπιν πήγε και μόνασε σ' ένα από τα έρημητήρια έξω από την Αντιόχεια. "Οταν ό άρειανός Ούάλης εξόρισε τον ορθόδοξο κλήρο της Αντιόχειας και πολλές πιέσεις ανάγκαζαν τους Χριστιανούς να ασπάζονται τον αρειανισμό, ό Άφραατης άφησε το ερημητήριο του, ήλθε στην πόλη, οπού άφοβα και με ζήλο ενθάρρυνε και παρηγορούσε τα πλήθη και τα στήριζε στην "Ορθοδοξία. Τέτοιες υπηρεσίες, πολλές πρόσφερε ό Άφραατης στην πίστη. Τελείωσε τη ζωή του, υπηρετώντας με αφοσίωση το Ευαγγέλιο.
Ο Οσιος Ακεψίμας
Εζησε ασκητικά και απεβίωσε ειρηνικά
Ο Αγιος GILDAS THE WISE
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να θρεϊ ό αναγνώστης στό βιβλίο "Οι Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων" του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσοΰ, Αθήναι 1985.
Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009
Ο Οσιος Εφραίμ ό Σύρος
Ο Όσιος Εφραίμ καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324-337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309-364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα. Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.
Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363-364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.
Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Ρείθρον άυλον, εν τη ψυχή σου, τον ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατήρ αναδέδειξαι, όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα, τοις ιεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Εφραίμ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Την ώραν αεί, προβλέπων της ετάσεως, εθρήνεις πικρώς, Εφραίμ ως φιλήσυχος, πρακτικός δε γέγονας, εν τοις έργοις διδάσκαλος Όσιε. Όθεν Πάτερ παγκόσμιε, ραθύμους εγείρεις προς μετάνοιαν.
Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363-364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και ήλθε στην Έδεσσα, όπου ασκήτεψε σε παρακείμενο όρος. Το έτος 370 μ.Χ. επισκέφθηκε τον Μέγα Βασίλειο στην Καισάρεια της Καππαδοκίας και λίγο αργότερα τους Πατέρες και Ασκητές της Αιγύπτου.
Ο Όσιος Εφραίμ κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 373 μ.Χ. και η Σύναξή του ετελείτο στο Μαρτύριο της Αγίας Ακυλίνας, στην περιοχή Φιλοξένου, κοντά στην αγορά.
Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Ρείθρον άυλον, εν τη ψυχή σου, τον ζωήρρυτον, πλουτήσας φόβον, κατανύξεως κρατήρ αναδέδειξαι, όθεν ημάς προς ηθών τελειότητα, τοις ιεροίς σου ρυθμίζεις διδάγμασιν. Εφραίμ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Την ώραν αεί, προβλέπων της ετάσεως, εθρήνεις πικρώς, Εφραίμ ως φιλήσυχος, πρακτικός δε γέγονας, εν τοις έργοις διδάσκαλος Όσιε. Όθεν Πάτερ παγκόσμιε, ραθύμους εγείρεις προς μετάνοιαν.
Ο Όσιος Ιάκωβος ο Ασκητής
Ο Όσιος Ιάκωβος έγινε μοναχός και ασκήτεψε επί δέκα πέντε χρόνια σε ένα σπήλαιο, κοντά στην κωμόπολη Πορφυρεώνη. Κατά την διάρκεια του πνευματικού του αγώνα υπέβαλλε τον εαυτό του σε κάθε είδους άσκηση και κακουχία.Κάποτε μερικοί ακόλαστοι και φθονεροί άνθρωποι οδήγησαν στον Όσιο μια πόρνη. Αυτή, αφού με δόλο κατόρθωσε να εισέλθει στο κελί του, τον προκαλούσε να διαπράξει αμαρτία μαζί της. Εκείνος όμως της υπενθύμισε την τιμωρία του μέλλοντος πυρός. Έτσι, την έκαμε να συναισθανθεί την αμαρτωλότητά της, να μετανοήσει, να αλλάξει τρόπο ζωής και να ακολουθήσει πλέον αναγεννημένη πνευματικά τον Χριστό.Επειδή όμως κανένας δεν ξεφεύγει από τις ενέδρες του διαβόλου, συνέβη και ο Όσιος αυτός να πέσει σε μεγάλο παράπτωμα, για να γίνει παράδειγμα σε όλους τους αμαρτωλούς και οδηγός προς μετάνοια. Να, λοιπόν, τι συνέβη: Κάποιος άνθρωπος επιφανής είχε μια θυγατέρα δαιμονισμένη, την οποία πήγε στον Όσιο να την θεραπεύσει. Εκείνος προσευχήθηκε και αμέσως το δαιμόνιο έφυγε και άφησε ελεύθερη τη νέα. Ο πατέρας της όμως, επειδή φοβόταν μήπως και πάλι το δαιμόνιο ενοχλήσει την θυγατέρα του, την άφησε στο σπήλαιο του Αγίου. Για συντροφιά της άφησε εκεί και το νεότερο αδελφό της. Ο ασκητής όμως Ιάκωβος νικήθηκε από την επιθυμία και διέφθειρε τη νέα. Και στη συνέχεια, για να μη γνωστοποιηθεί η μυσαρή του πράξη και εξευτελισθεί, φόνευσε και τη νέα και τον αδελφό της και έριξε τα σώματά τους στο ποτάμι που ήταν εκεί κοντά.Ύστερα από τα φοβερά αυτά εγκλήματα που διέπραξε, έχασε κάθε ελπίδα για σωτηρία και του δημιουργήθηκε η ακατάσχετη επιθυμία να αφήσει την ασκητική ζωή και να επανέλθει στον κόσμο. Στο δρόμο όμως τον συνάντησε κάποιος ευλαβής μοναχός, στις παραινέσεις του οποίου πειθάρχησε ο Όσιος, που αποφάσισε να κλειστεί μέσα σε ένα τάφο και να υπομείνει κάθε σκληραγωγία. Εκείνο τον χρόνο σημειώθηκε στη χώρα μεγάλη ξηρασία και ο Θεός κατά θαυμαστό τρόπο μήνυσε στον Επίσκοπο της πόλεως ότι, αν δεν προσευχηθεί ο Όσιος Ιάκωβος που διαμένει στον τάφο, δεν θα λάβει τέλος η ανομβρία. Αμέσως λοιπόν, τότε ο Επίσκοπος επισκέφθηκε τον Όσιο, μαζί με όλο τον λαό και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί, για να ανοίξουν οι κρουνοί του ουρανού. Ο Όσιος, μετά από την παράκληση του Επισκόπου, προσευχήθηκε με άκρα ταπείνωση και βαθιά πίστη στον Θεό. Και ο Θεός άκουσε την προσευχή του, διότι, αν και είχε διαπράξει βαρύτατα αμαρτήματα, είχε ειλικρινά μετανοήσει και έστειλε πλούσια την βροχή στη γη.
Το θαύμα αυτό έδωσε στον Όσιο την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τον συγχώρεσε. Και με την ελπίδα και τη βεβαιότητα αυτή συνέχισε τον επίπονο ασκητικό του βίο.
Έτσι αγωνιζόμενος κοιμήθηκε με ειρήνη.
Το θαύμα αυτό έδωσε στον Όσιο την ελπίδα αλλά και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τον συγχώρεσε. Και με την ελπίδα και τη βεβαιότητα αυτή συνέχισε τον επίπονο ασκητικό του βίο.
Έτσι αγωνιζόμενος κοιμήθηκε με ειρήνη.
Ο Όσιος Εφραίμ ο εκ Ρωσίας
Ο Όσιος Εφραίμ του Νοβοτόρζσκϊυ γεννήθηκε στη Ρωσία και εκάρη μοναχός στη μονή των Αγίων Βόριδος και Γκλεμπ του Τορζόκ. Ο Όσιος, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1053.
Ο Άγιος Γεώργιος ο Μάρτυρας
Ο Άγιος Μάρτυρας Γεώργιος καταγόταν από την Ουγγαρία, αλλά έζησε στην πόλη Ροστώβ της Ρωσίας και ήταν στην υπηρεσία του πρίγκηπα Βόριδος Βαλντιμίροβιτς. Μαρτύρησε το έτος 1015.
Η Αγία Χάρις
Είναι άγνωστο που και πότε μαρτύρησε κόβοντάς της τα πόδια, η Μάρτυς Χάρις.
Οι Αγίες δύο Μάρτυρες, Μητέρα και Θυγατέρα
Είναι άγνωστο που και πότε μαρτύρησαν διά ξίφους, οι δυο γυναίκες μάρτυρες, η μητέρα με την θυγατέρα της.
Ο Όσιος Εφραίμ ο εκ Κιέβου
Ο Όσιος Εφραίμ γεννήθηκε στο Κίεβο και ήταν οικονόμος του πρίγκιπα του Κιέβου Ιζιασλάβου, υιού του Γιαροσλάβου (1054-1068). Έγινε μοναχός και ασκήτεψε στη Μεγάλη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Αλλά ο μισόκαλος διάβολος εφρύαξε βλέποντας να πληθύνεται η οικογένεια των μοναχών. Έκανε, λοιπόν, τον ηγεμόνα Ιζιασλάβο να οργισθεί και να προκαλέσει πολλές θλίψεις στους Πατέρες των Σπηλαίων. Όταν η δοκιμασία πέρασε, ο Όσιος επιδόθηκε με ιερό ζήλο στην άσκηση και την προσευχή. Η επιθυμία του να επισκεφθεί αγίους τόπους οδήγησε τα βήματά του στην Κωνσταντινούπολη και την Παλαιστίνη. Ήθελε να προσκυνήσει τα μέρη που αγωνίσθηκαν και έζησαν οι Άγιοι Απόστολοι, οι μεγάλοι Πατέρες και Ασκητές της ερήμου. Επιστρέφοντας στην Λαύρα του Κιέβου έφερε το μοναστικό τυπικό και την εκκλησιαστική τάξη των μοναχών της μονής Στουδίου της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Όσιος Εφραίμ εξελέγη περί το 1090, Επίσκοπος της πόλεως Περεγιασλάβ και χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Κιέβου Ιωάννη. Έτσι, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1098 και ενταφιάσθηκε στη Λαύρα του Αγίου Αντωνίου του Κιέβου.
Ο Όσιος Εφραίμ εξελέγη περί το 1090, Επίσκοπος της πόλεως Περεγιασλάβ και χειροτονήθηκε από τον Μητροπολίτη Κιέβου Ιωάννη. Έτσι, αφού έζησε θεοφιλώς, κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1098 και ενταφιάσθηκε στη Λαύρα του Αγίου Αντωνίου του Κιέβου.
Ο Όσιος Θεοδόσιος της Τότμα
Ο Οσιος Ισαάκ , ό Σύρος.
Ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος δεν είχε καθορισμένη ημερομηνία εορτασμού στο ελληνορθόδοξο ημερολόγιο.
Συνηθιζόταν να μνημονεύεται το όνομα του στις 28 Ιανουαρίου μαζί με τον άλλο μεγάλο Σύρο πατέρα της Εκκλησίας,τον όσιο Εφραίμ.
Ωστόσο εδώ και μερικά χρόνια και με πρωτοβουλία του οσίου γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου,ο οποίος ευλαβείτο πολύ τον όσιο Ισαάκ, συντάχθηκε η ακολουθία του από την οποία προέρχονται τα τροπάρια που ακολουθούν και επελέγη η 28η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της οσιακής μνήμης του.
Μάλιστα χτίστηκε στο Αγιον Όρος και ο πρώτος ναός του Οσίου ,σε κελλί μοναχού της συνοδείας του γέροντος Παϊσίου.
Αυτό το ιστολόγιο ξεκίνησε με λόγους του οσίου Ισαάκ και συνεχίζει κατά καιρούς να ενθυμείται τις «ρίζες» του.
Έτσι σήμερα παραθετουμε ένα μικρό τρατάρισμα από τον κήπο του μεγάλου Πατρός και διδασκάλου της Εκκλησίας ,παρακαλώντας τον να εύχεται να φύγει η μουτζούρα των παθών από τις ψυχές και από τους νοερούς οφθαλμούς μας και να έρθει το Φως του Χριστού για να ξεστραβωθούμε και να μη βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Συνηθιζόταν να μνημονεύεται το όνομα του στις 28 Ιανουαρίου μαζί με τον άλλο μεγάλο Σύρο πατέρα της Εκκλησίας,τον όσιο Εφραίμ.
Ωστόσο εδώ και μερικά χρόνια και με πρωτοβουλία του οσίου γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου,ο οποίος ευλαβείτο πολύ τον όσιο Ισαάκ, συντάχθηκε η ακολουθία του από την οποία προέρχονται τα τροπάρια που ακολουθούν και επελέγη η 28η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της οσιακής μνήμης του.
Μάλιστα χτίστηκε στο Αγιον Όρος και ο πρώτος ναός του Οσίου ,σε κελλί μοναχού της συνοδείας του γέροντος Παϊσίου.
Αυτό το ιστολόγιο ξεκίνησε με λόγους του οσίου Ισαάκ και συνεχίζει κατά καιρούς να ενθυμείται τις «ρίζες» του.
Έτσι σήμερα παραθετουμε ένα μικρό τρατάρισμα από τον κήπο του μεγάλου Πατρός και διδασκάλου της Εκκλησίας ,παρακαλώντας τον να εύχεται να φύγει η μουτζούρα των παθών από τις ψυχές και από τους νοερούς οφθαλμούς μας και να έρθει το Φως του Χριστού για να ξεστραβωθούμε και να μη βασανίζουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
Ανακομιδή λειψάνων Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
Είναι γνωστός ό μαρτυρικός θάνατος του μεγάλου διδασκάλου της Εκκλησίας Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Από το ένα μέρος οι σκοτεινοί και μοχθηροί επίσκοποι πού δεν άντεχαν την υπεροχή και τη δόξα του, από το άλλο οι αυλικές ραδιουργίες και εμπάθειες με πρωταγωνίστρια τη βασίλισσα Ευδοξία, | επέφεραν τελικά την εξορία του. Κατά τη διάρκεια δε αυτής, οι εχθροί του πήραν όλα τα ωμά μέτρα για να πολλαπλασιάσουν τίς θλίψεις του. Τελικά, μ' αυτό το σκληρό τρόπο επέφεραν το θάνατο του. Ετάφη σε μια εκκλησία του χωριού Κόμανα της Καππαδοκίας. Το λείψανο του έμεινε τριάντα ολόκληρα χρόνια εκεί, οπού ήταν και ό τελικός τόπος της εξορίας και υπέφερε τόσες δοκιμασίες. Άλλα "πάσα παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι αυτής γεγυμνασμένοις άποδίδωσι δικαιοσύνης"1. Κάθε, δηλαδή, δοκιμασία προς το παρόν δε φαίνεται πρόξενος χαράς, αλλά λύπης. Ύστερα, όμως, ανταμείβει εκείνους πού δοκιμάστηκαν, με καρπό ειρηνικό, πού είναι δικαιοσύνη και αγιότητα. Πράγματι, έτσι έγινε και με τον Ιωάννη το Χρυσόστομο. Στίς 27 Ιανουαρίου 438, όταν Πατριάρχης ήταν ό μαθητής του Πρόκλος και αυτοκράτωρ ό Θεοδόσιος ό Β', μεταφέρεται με συγκινητική πομπή το λείψανο του στην Κων/πολη. Τίθεται στο νάο των Αγίων Αποστόλων και ό πολυπληθής λαός, έξαλλος από χαρά, φώναζε: "απόλαβε τον θρόνον σου, Αγιε!". 1. Προς Εβραίους, ιβ' 11.
'Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ'.
Ή του στόματος σου καθάπερ πυρσός, έκλάμψασα χάρις την οικουμένην έφώτισεν, άφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς έναπέθετο, το ύψος ήμίν, της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Άλλα σοις λόγοις παιδεύων. Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών
'Απολυτίκιον. Ήχος πλ. δ'.
Ή του στόματος σου καθάπερ πυρσός, έκλάμψασα χάρις την οικουμένην έφώτισεν, άφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς έναπέθετο, το ύψος ήμίν, της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Άλλα σοις λόγοις παιδεύων. Πάτερ Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τάς ψυχάς ημών
Ο Άγιος Δημητριανός ο Θαυματουργός Επίσκοπος Ταμασσού Κύπρου
Από τις πολύ ολίγες πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν μανθάνουμε ότι γεννήθηκε στην Ταμασσό κι έζησε σ' αυτήν τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού. Ήταν τότε ακόμη που η ειδωλολατρία κι η ειδωλομανία προέβαλλε δυνατά της Αφροδίτης το άστρο και τη λατρεία. Το κήρυγμα του Ιησού που έφεραν στην Κύπρο οι τρεις απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος και Μάρκος άρχισε σιγά - σιγά να προχωρεί σ' όλο το νησί. Στην Ταμασσό με κέντρο μια σπηλιά που υπάρχει ως σήμερα και που χρησίμευε στην αρχή ως κατοικία και εκκλησία και επισκοπή αγωνίζονται οι πρώτες εκείνες μορφές ο Ηρακλείδιος, ο Μύρων, ο Μνάσων κι οι άλλοι συνεργάτες τους να ανάψουν και να προβάλουν παντού το φως του Χριστού, το ιλαρόν φως της νέας ζωής. Σ' αυτή τη σπηλιά στην οποία οι πρώτοι χριστιανοί όχι μονάχα παρακολουθούσαν το κήρυγμα για τον Χριστό, αλλά και βαφτίζονταν και προσεύχονταν και τελούσαν τις διάφορες ακολουθίες τους, σ' αυτήν ακόμη βρίσκεται κι ο τάφος του αγίου Ηρακλειδίου. Κάποια μέρα που ο γηραιός επίσκοπος βρισκόταν άρρωστος στο σπήλαιο του με πυρετό, μια ομάδα μανιασμένων ειδωλολατρών όρμισαν μέσα στο σπήλαιο, έσυραν έξω τον άγιο και τον σκότωσαν. Ο άγιος απέθανε προσευχόμενος για τους δήμιους του στην ηλικία των 60 χρόνων. Οι χριστιανοί μαθητές με θλίψη βαριά πήραν το άγιο λείψανο και το έθαψαν μέσα στη σπηλιά. Τα θαύματα που έκανε, όταν ήταν στη ζωή, συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του και συνεχίζονται και σήμερα. "Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού".
Η θρησκεία του Ιησού Χριστού, με τις ενέργειες του Ηρακλειδίου, τον ζήλο του και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προχωρούσε καθημερινά. Μετά τον θάνατο του την ευθύνη του όλου έργου ανέλαβε ο Μνάσωνας. Αυτόν είχε χειροτονήσει ο Ηρακλείδιος επίσκοπο, όταν ακόμη ζούσε. Αυτός συνέχισε το έργο του Ηρακλειδίου μέχρι τα βαθιά του γηρατειά. Πολλά θαύματα έκαμε όσο ζούσε. Πολλά κι όταν απέθανε. Πριν πεθάνει χειροτόνησε επίσκοπο της Ταμασσού τον Ρόδωνα.
Με γοργά βήματα η διδασκαλία του Χριστού χάρη στον φλογερό ζήλο των πρώτων χριστιανών προχωρεί με ενθουσιασμό στης Ταμασσού την πόλη. Πολλοί οι άγιοι που παρουσιάσθηκαν σ' αυτή, Ένας τέτοιος άγιος είναι κι ο Δημητριανός. Πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν γνωρίζουμε. Ο πανδαμάτορας χρόνος έσβησε από της μνήμης το βιβλίο τη σχετική χρονολογία. Αυτό που συμπεραίνουμε από την όλη ζωή του είναι τούτο: Γνώρισε τον Χριστό, όπως λέγει κι ο υμνογράφος του, από τη βρεφική του ηλικία. "Εκ βρέφους εγένου του Κυρίου εραστής". Γνώρισε τον Χριστό και τον αγάπησε με όλη την ψυχή του. Μπροστά του ένα και μόνο πράγμα βλέπει κι ένα ποθεί και θέλει παντού και πάντοτε. Του Κυρίου το θέλημα. Μ' αυτό μεγαλώνει. Μ' αυτό ζει κι αυτό προβάλλει τόσο με τα λόγια του, όσο και το παράδειγμα του.Κάποτε που είχε αρρωστήσει ο πνευματικός πατέρας της κοινότητας ο ιερέας, ο τότε επίσκοπος του οποίου ο Δημητριανός ήταν σε όλα το δεξί του χέρι, τον κάλεσε και κατά παράκληση των πιστών Χριστιανών τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Οι αγνές ψυχές πανηγυρίζουν. Γιατί ο Δημητριανός με ζήλο φλογερό εργαζόταν πάντοτε για την πνευματική πρόοδο του λαού. Στο πρόσωπο του βρήκαν οι πιστοί τον πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή, τα ορφανά τον προστάτη, οι άρρωστοι τον στοργικό αδελφό και "οι εν θλίψεσι την παρηγορίαν". Κι όταν μετά από καιρό ο τότε επίσκοπος κοιμήθηκε, ολόκληρος ο λαός και πάλι κάλεσε και ανέβασε στον επισκοπικό θρόνο της ξακουστής πόλεως τον άξιο σε όλα Δημητριανό.
Στην καινούργια αύτη θέση η αγία του μορφή προβάλλει παντού, ώστε ο ιερός υμνογράφος να τον υμνεί: "Της Ταμασσού βλάστημα, καύχημα των Περάτων, πηγήν των θαυμάτων, ιαμάτων ταμείον άσυλον και των Κυπρίων αγλάισμα". Αλλά και του λαού η παράδοση κι ο σεβασμός μένει ως σήμερα πολύ υψηλά. Αυτό μαρτυρεί α) η ευρυχωρία του ναού που η ευσέβεια των παλαιοτέρων κατοίκων των Περάτων αφιέρωσε στ' όνομα του σε μια μαγευτική θέση και του οποίου τα ερείπια προβάλλουν επιβλητικά μέχρι σήμερα. Και β) η χειρόγραφος φυλλάδα που περιέχει την ακολουθία του και στην οποία αναγράφεται κι η μέρα της μνήμης του, 27 Ιανουαρίου.
Η όλη του πνευματική ζωή συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση του χριστιανισμού όχι μόνο στην πόλη της Ταμασσού, αλλά και στα γύρω χωριά. Τύπος υπομονής ο ίδιος και πρότυπο αρετής βοήθησε στα χρόνια εκείνα στην ειρηνική ζωή του πιστού λαού του και στην πνευματική του άνοδο. Αλλά και θαύματα πολλά αναφέρεται ότι έκαμε όταν ζούσε, μα και όταν κοιμήθηκε. Οι γυναίκες των Περάτων τον θεωρούν πολύ θαυματουργό και συχνά επισκέπτονται τα ερείπια του ναού του, ανάβουν καντήλια στο βαθούλωμα των ερειπίων και εκζητούν τις πρεσβείες του στα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Ένα τέτοιο θαύμα που έγινε προ καιρού είναι και τούτο:
Ένας χριστιανός από τα Πέρα, για το κτίσιμο του σπιτιού του πήγε και πήρε από τα ερείπια του ναού του αγίου τις πελεκητές πέτρες με τις οποίες ήταν φτιαγμένο το ανώφλι του ναού, για να φτιάξει με αυτές το ανώφλι του ιδικού του σπιτιού. Είχε δε στη σκέψη να πάει την επομένη να πάρει και τις άλλες πελεκητές πέτρες με τις όποιες ήταν κατασκευασμένες οι παραστάδες της θύρας του ναού για να τις χρησιμοποιήσει κι αυτές για το δικό του σπίτι. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο άγιος και του έκαμε αυστηρή παρατήρηση. Αυτός όμως δεν έλαβε υπ' όψη τη σύσταση του αγίου και την επόμενη νύχτα πήγε πάλι και κουβάλησε και τις υπόλοιπες πέτρες. Τη νύχτα παρουσιάστηκε και πάλι ο άγιος στον ύπνο του και του έκανε ξανά αυστηρή παρατήρηση για την παρακοή του. Για να μην επαναλάβει δε άλλη φορά την κακή του πράξη, του έδωκε και δύο μπάτσους· τον ένα από τη δεξιά μεριά και τον άλλο από την αριστερά. Το αποτέλεσμα της τιμωρίας αυτής ήταν από το βράδυ εκείνο να μείνει κουφός, καθ' όλον τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Κι ακόμη τις υπόλοιπες πέτρες δεν τόλμησε να πάει να τις πάρει. Γι' αυτό κι οι πέτρες με τις οποίες κτίστηκαν οι παραστάδες της θύρας του σπιτιού είναι πολύ διαφορετικές και ξεχωρίζουν ως σήμερα.
Στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί στη χαρούμενη και ευτυχισμένη ζωή. Αυτή την αλήθεια που ο ίδιος ο Κύριος συνιστά σ' εμάς είναι καιρός κι εμείς μιμούμενοι τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας να κάνουμε βίωμα και ζωή μας. Τόπος αμαρτίας ήταν το νησί μας. Σαν χείμαρρος η διαφθορά έσπρωχνε τους δυστυχισμένους κατοίκους στην καταστροφή. Όταν όμως η θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού με τους ευλογημένους φορείς της, τους τρεις αποστόλους, τον Βαρνάβα, τον Παύλο και τον Μάρκο έφθασε και κηρύχτηκε στο μαρτυρικό νησί μας, τα πράγματα άλλαξαν αμέσως. Πώς ξεκίνησαν οι πρώτοι χριστιανοί! Από μια σπηλιά! Τι δυσκολίες, τι διωγμούς και τι κινδύνους πέρασαν! Με το θάρρος όμως που εναποθέτει στις αγνές καρδιές ο Χριστός δυναμωμένοι προχώρησαν. Το αποτέλεσμα μαρτυρεί και βεβαιώνει η Ιστορία. Σε λίγα χρόνια το νησί της Αφροδίτης και της διαφθοράς γίνεται νησί της Παναγίας και των αγίων. Η προσφορά σ' αυτό του αγίου Λαζάρου, του Ηρακλειδίου, του Μύρωνος και Μνάσωνος, του αγίου Δημητριανού κι όλων των άλλων εργατών της αρετής είναι ανυπολόγιστη. Δύσκολοι οι καιροί κι οι κίνδυνοι πολλοί. Όμως δεν δείλιασαν, πήραν το στενό το μονοπάτι κι έγραψαν την ωραιότερη ιστορία.
Ας τους μιμηθούμε. Μόνον έτσι θα χαρούμε την εδώ ζωή μας, αλλά και θα αξιωθούμε να ιδούμε την αγαπημένη μας Κύπρο στου Χριστού το φως λουσμένη, ελεύθερη κι ευτυχισμένη, και από όλους τιμημένη. Αμήν.
Απολυτίκιο. Ήχος α’
Των Κυπρίων το κλέος, Ταμασέων ο Πρόεδρος, φύλαξ και φρουρός των Περάτων, Δημητριανέ Πατήρ ημών, αναδειχθείς, διό τυφλόν εφώτισας ποτέ, το φως ενεδίδου τηλαυγώς, και ανέκραξε δε ούτως, τω δια σου με φωτίσαντι Δόξα σοι. Δόξα τω ούτως ευδοκήσαντι Θεώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου τοιαύτα τέρατα.
Έτερο Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Από βρέφους Κυρίω εκολλήθης, μακάριε Δημητριανέ Ταμασέων, ποιμενάρχα πανάριστε, συγκλείσας εν ψυχή σου θησαυρόν, της πίστεως Δεσπότου αληθούς, και ωδήγησας τα τέκνα σου θαυμαστός, προς γνώσιν της θεότητας, δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω δεδωκότι σοι ημίν, προστάτην ακαταίσχυντον.
Κοντάκιο . Ήχος δ'. Ο υψωθείς.
Ηρακλειδίου διεδέξω τον θρόνον, και των θαυμάτων ειλη φώς θείαν χάριν, την Κύπρον κατεφώτισας, ώ Δημητριανέ, θεσπεσίω βίω σου και γλυκύτητι λόγων, όθεν πλάνην έτρεψας, των ειδώλων γενναίως, και τον Χριστόν ενώκησας ψυχαίς, ως ιεράρχης φωτί αυγαζόμενος.
Η θρησκεία του Ιησού Χριστού, με τις ενέργειες του Ηρακλειδίου, τον ζήλο του και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του προχωρούσε καθημερινά. Μετά τον θάνατο του την ευθύνη του όλου έργου ανέλαβε ο Μνάσωνας. Αυτόν είχε χειροτονήσει ο Ηρακλείδιος επίσκοπο, όταν ακόμη ζούσε. Αυτός συνέχισε το έργο του Ηρακλειδίου μέχρι τα βαθιά του γηρατειά. Πολλά θαύματα έκαμε όσο ζούσε. Πολλά κι όταν απέθανε. Πριν πεθάνει χειροτόνησε επίσκοπο της Ταμασσού τον Ρόδωνα.
Με γοργά βήματα η διδασκαλία του Χριστού χάρη στον φλογερό ζήλο των πρώτων χριστιανών προχωρεί με ενθουσιασμό στης Ταμασσού την πόλη. Πολλοί οι άγιοι που παρουσιάσθηκαν σ' αυτή, Ένας τέτοιος άγιος είναι κι ο Δημητριανός. Πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν γνωρίζουμε. Ο πανδαμάτορας χρόνος έσβησε από της μνήμης το βιβλίο τη σχετική χρονολογία. Αυτό που συμπεραίνουμε από την όλη ζωή του είναι τούτο: Γνώρισε τον Χριστό, όπως λέγει κι ο υμνογράφος του, από τη βρεφική του ηλικία. "Εκ βρέφους εγένου του Κυρίου εραστής". Γνώρισε τον Χριστό και τον αγάπησε με όλη την ψυχή του. Μπροστά του ένα και μόνο πράγμα βλέπει κι ένα ποθεί και θέλει παντού και πάντοτε. Του Κυρίου το θέλημα. Μ' αυτό μεγαλώνει. Μ' αυτό ζει κι αυτό προβάλλει τόσο με τα λόγια του, όσο και το παράδειγμα του.Κάποτε που είχε αρρωστήσει ο πνευματικός πατέρας της κοινότητας ο ιερέας, ο τότε επίσκοπος του οποίου ο Δημητριανός ήταν σε όλα το δεξί του χέρι, τον κάλεσε και κατά παράκληση των πιστών Χριστιανών τον χειροτόνησε πρεσβύτερο. Οι αγνές ψυχές πανηγυρίζουν. Γιατί ο Δημητριανός με ζήλο φλογερό εργαζόταν πάντοτε για την πνευματική πρόοδο του λαού. Στο πρόσωπο του βρήκαν οι πιστοί τον πνευματικό πατέρα και καθοδηγητή, τα ορφανά τον προστάτη, οι άρρωστοι τον στοργικό αδελφό και "οι εν θλίψεσι την παρηγορίαν". Κι όταν μετά από καιρό ο τότε επίσκοπος κοιμήθηκε, ολόκληρος ο λαός και πάλι κάλεσε και ανέβασε στον επισκοπικό θρόνο της ξακουστής πόλεως τον άξιο σε όλα Δημητριανό.
Στην καινούργια αύτη θέση η αγία του μορφή προβάλλει παντού, ώστε ο ιερός υμνογράφος να τον υμνεί: "Της Ταμασσού βλάστημα, καύχημα των Περάτων, πηγήν των θαυμάτων, ιαμάτων ταμείον άσυλον και των Κυπρίων αγλάισμα". Αλλά και του λαού η παράδοση κι ο σεβασμός μένει ως σήμερα πολύ υψηλά. Αυτό μαρτυρεί α) η ευρυχωρία του ναού που η ευσέβεια των παλαιοτέρων κατοίκων των Περάτων αφιέρωσε στ' όνομα του σε μια μαγευτική θέση και του οποίου τα ερείπια προβάλλουν επιβλητικά μέχρι σήμερα. Και β) η χειρόγραφος φυλλάδα που περιέχει την ακολουθία του και στην οποία αναγράφεται κι η μέρα της μνήμης του, 27 Ιανουαρίου.
Η όλη του πνευματική ζωή συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση του χριστιανισμού όχι μόνο στην πόλη της Ταμασσού, αλλά και στα γύρω χωριά. Τύπος υπομονής ο ίδιος και πρότυπο αρετής βοήθησε στα χρόνια εκείνα στην ειρηνική ζωή του πιστού λαού του και στην πνευματική του άνοδο. Αλλά και θαύματα πολλά αναφέρεται ότι έκαμε όταν ζούσε, μα και όταν κοιμήθηκε. Οι γυναίκες των Περάτων τον θεωρούν πολύ θαυματουργό και συχνά επισκέπτονται τα ερείπια του ναού του, ανάβουν καντήλια στο βαθούλωμα των ερειπίων και εκζητούν τις πρεσβείες του στα προβλήματα και τις ανάγκες τους. Ένα τέτοιο θαύμα που έγινε προ καιρού είναι και τούτο:
Ένας χριστιανός από τα Πέρα, για το κτίσιμο του σπιτιού του πήγε και πήρε από τα ερείπια του ναού του αγίου τις πελεκητές πέτρες με τις οποίες ήταν φτιαγμένο το ανώφλι του ναού, για να φτιάξει με αυτές το ανώφλι του ιδικού του σπιτιού. Είχε δε στη σκέψη να πάει την επομένη να πάρει και τις άλλες πελεκητές πέτρες με τις όποιες ήταν κατασκευασμένες οι παραστάδες της θύρας του ναού για να τις χρησιμοποιήσει κι αυτές για το δικό του σπίτι. Τη νύχτα όμως παρουσιάστηκε στον ύπνο του ο άγιος και του έκαμε αυστηρή παρατήρηση. Αυτός όμως δεν έλαβε υπ' όψη τη σύσταση του αγίου και την επόμενη νύχτα πήγε πάλι και κουβάλησε και τις υπόλοιπες πέτρες. Τη νύχτα παρουσιάστηκε και πάλι ο άγιος στον ύπνο του και του έκανε ξανά αυστηρή παρατήρηση για την παρακοή του. Για να μην επαναλάβει δε άλλη φορά την κακή του πράξη, του έδωκε και δύο μπάτσους· τον ένα από τη δεξιά μεριά και τον άλλο από την αριστερά. Το αποτέλεσμα της τιμωρίας αυτής ήταν από το βράδυ εκείνο να μείνει κουφός, καθ' όλον τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Κι ακόμη τις υπόλοιπες πέτρες δεν τόλμησε να πάει να τις πάρει. Γι' αυτό κι οι πέτρες με τις οποίες κτίστηκαν οι παραστάδες της θύρας του σπιτιού είναι πολύ διαφορετικές και ξεχωρίζουν ως σήμερα.
Στενή η θύρα και γεμάτος δυσκολίες ο δρόμος που οδηγεί στη χαρούμενη και ευτυχισμένη ζωή. Αυτή την αλήθεια που ο ίδιος ο Κύριος συνιστά σ' εμάς είναι καιρός κι εμείς μιμούμενοι τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας μας να κάνουμε βίωμα και ζωή μας. Τόπος αμαρτίας ήταν το νησί μας. Σαν χείμαρρος η διαφθορά έσπρωχνε τους δυστυχισμένους κατοίκους στην καταστροφή. Όταν όμως η θρησκεία του γλυκύτατου Ιησού με τους ευλογημένους φορείς της, τους τρεις αποστόλους, τον Βαρνάβα, τον Παύλο και τον Μάρκο έφθασε και κηρύχτηκε στο μαρτυρικό νησί μας, τα πράγματα άλλαξαν αμέσως. Πώς ξεκίνησαν οι πρώτοι χριστιανοί! Από μια σπηλιά! Τι δυσκολίες, τι διωγμούς και τι κινδύνους πέρασαν! Με το θάρρος όμως που εναποθέτει στις αγνές καρδιές ο Χριστός δυναμωμένοι προχώρησαν. Το αποτέλεσμα μαρτυρεί και βεβαιώνει η Ιστορία. Σε λίγα χρόνια το νησί της Αφροδίτης και της διαφθοράς γίνεται νησί της Παναγίας και των αγίων. Η προσφορά σ' αυτό του αγίου Λαζάρου, του Ηρακλειδίου, του Μύρωνος και Μνάσωνος, του αγίου Δημητριανού κι όλων των άλλων εργατών της αρετής είναι ανυπολόγιστη. Δύσκολοι οι καιροί κι οι κίνδυνοι πολλοί. Όμως δεν δείλιασαν, πήραν το στενό το μονοπάτι κι έγραψαν την ωραιότερη ιστορία.
Ας τους μιμηθούμε. Μόνον έτσι θα χαρούμε την εδώ ζωή μας, αλλά και θα αξιωθούμε να ιδούμε την αγαπημένη μας Κύπρο στου Χριστού το φως λουσμένη, ελεύθερη κι ευτυχισμένη, και από όλους τιμημένη. Αμήν.
Απολυτίκιο. Ήχος α’
Των Κυπρίων το κλέος, Ταμασέων ο Πρόεδρος, φύλαξ και φρουρός των Περάτων, Δημητριανέ Πατήρ ημών, αναδειχθείς, διό τυφλόν εφώτισας ποτέ, το φως ενεδίδου τηλαυγώς, και ανέκραξε δε ούτως, τω δια σου με φωτίσαντι Δόξα σοι. Δόξα τω ούτως ευδοκήσαντι Θεώ, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου τοιαύτα τέρατα.
Έτερο Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Από βρέφους Κυρίω εκολλήθης, μακάριε Δημητριανέ Ταμασέων, ποιμενάρχα πανάριστε, συγκλείσας εν ψυχή σου θησαυρόν, της πίστεως Δεσπότου αληθούς, και ωδήγησας τα τέκνα σου θαυμαστός, προς γνώσιν της θεότητας, δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω δεδωκότι σοι ημίν, προστάτην ακαταίσχυντον.
Κοντάκιο . Ήχος δ'. Ο υψωθείς.
Ηρακλειδίου διεδέξω τον θρόνον, και των θαυμάτων ειλη φώς θείαν χάριν, την Κύπρον κατεφώτισας, ώ Δημητριανέ, θεσπεσίω βίω σου και γλυκύτητι λόγων, όθεν πλάνην έτρεψας, των ειδώλων γενναίως, και τον Χριστόν ενώκησας ψυχαίς, ως ιεράρχης φωτί αυγαζόμενος.
Η Αγία Μαρκιανή ή βασίλισσα
<
Ηταν ή ευσεβέστατη σύζυγος του Ίουστίνου Α' του γέροντος (518-527), πρώτα μεν ονομαζόταν Λουπικία, έπειτα δε Ευφημία. Έλαμψε με τα αγαθά της έργα και αφού όσιακά έζησε, απεβίωσε ειρηνικά και τάφηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κων/πολη.
Ο Οσιος κλαυδίνος
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Οσιος Πέτρος ό Αιγύπτιος
Υπήρξε μαθητής του Άββά Λώτ. Απεβίωσε ειρηνικά σε πολύ βαθιά γεράματα.
Ο Οσιος Κλήμης ό Στυλίτης πού άσκήτευσε στο όρος Σάγματα της Βοιωτίας
Τον ασκητή αυτό αγνοούν οι Συναξαριστές και τα Μηναία. Ή μνήμη του μαζί με την Ακολουθία του, βρίσκεται στους Λαυριωτικούς Κώδικες Ε 152 φ. 332 α και Γ 12φ. 82 β. Στήν Ακολουθία του υμνολογείται σαν "πνευματοφόρος επί στύλου υψηλού άναβάς και άσκητικώτατος φανείς, ως στύλος των μοναζόντων άκλινής, ως μοναστών το στήριγμα έργα φωτός διαπραξάμενος". Στό δε Κοντάκιο δηλώνεται, ότι "άνδρείας ψυχής εις όρος Σαγμάτειον εν στύλω στενώ μονάσας, προθυμότατα τον χορόν έκόσμησας των οσίων, Κλήμη όσιώτατε".
Ο Άγιος Άσκιοτ ο Βασιλέας
Ο Άγιος Άσκιοτ γεννήθηκε και βασίλευσε στη Γεωργία τον 9ο αιώνα μ.Χ. Ο ευσεβής ηγεμόνας ανήγειρε πολλούς ναούς και αρκετές μονές. Φονεύθηκε υπό των Αράβων μέσα στο ναό του κάστρου του Αρτανούγκι της Γεωργίας, τον οποίο είχε κτίσει. Στα Γεωργιανά Συναξάρια αναφέρεται και ως Κουροπαλάτης.
Ο Όσιος Τίτος εκ Κιέβου
Ο Όσιος Τίτος γεννήθηκε στη Ρωσία. Ήταν στρατιώτης αλλά από αγάπη στον Θεό εγκατέλειψε τον κόσμο και έγινε μοναχός στη Μεγάλη Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου. Ο Όσιος Τίτος κοιμήθηκε με ειρήνη περί τον 11ο αιώνα μ.Χ.
Ο Άγιος Δημήτριος ο Νεομάρτυρας
Ο Αγιος Δημήτριος ό εν Κων/πόλει
Ήταν όμορφος στην όψη, δυνατός στο σώμα και σεμνός στα ήθη. Εικοσιπέντε χρονών, εργαζόταν στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης σ' ένα οινοπωλείο, πού άνηκε στον Χριστιανό Χατζή Παναγιώτη. Κάποιοι από τους θαμώνες του οινοπωλείου, μωαμεθανοί από τον Πόντο, προσπάθησαν να παρασύρουν στον Μωαμεθανισμό τον Δημήτριο. Κάποια μέρα λοιπόν, μετά από πολύωρη οινοποσία, οι Τουρκοπόντιοι αυτοί διώχτηκαν από τον οινοπώλη με τη βοήθεια του ρωμαλέου Δημητρίου κακήν κακώς. Κατά τη συμπλοκή αύτη, τραυματίστηκε κάποιος άπ' αυτούς τους Τούρκους, οι όποιοι κατάγγειλαν σαν δράστη τον Δημήτριο. Έτσι ό Δημήτριος οδηγήθηκε στον βεζίρη και επειδή δεν μπόρεσε να αποδείξει την αθωότητα του, του ετέθη το έξης δίλημμα: ή να γίνει μωαμεθανός ή θα πεθάνει. Άλλ' ό Δημήτριος σθεναρά επέμενε στην χριστιανική πίστη. Μπροστά στη σταθερή εμμονή του Δημητρίου, ό βεζίρης διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Προ της εκτελέσεως, οδηγήθηκε και πάλι μπροστά στον βεζίρη, αλλά και πάλι ό Δημήτριος δεν υπέκυψε στις κολακείες, τίς υποσχέσεις και τα βασανιστήρια των Τούρκων, και ειδικά αυτά των ιδίων των κατηγόρων του. Έτσι ό Δημήτριος, στις 27 Ιανουαρίου 1784, αποκεφαλίστηκε μπροστά στο οινοπωλείο πού εργαζόταν.
Ο Άγιος Πέτρος Ζβέρεφ ο Ιερομάρτυρας
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Πέτρος, μαρτύρησε το έτος 1929.
Ηταν ή ευσεβέστατη σύζυγος του Ίουστίνου Α' του γέροντος (518-527), πρώτα μεν ονομαζόταν Λουπικία, έπειτα δε Ευφημία. Έλαμψε με τα αγαθά της έργα και αφού όσιακά έζησε, απεβίωσε ειρηνικά και τάφηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων στην Κων/πολη.
Ο Οσιος κλαυδίνος
Απεβίωσε ειρηνικά.
Ο Οσιος Πέτρος ό Αιγύπτιος
Υπήρξε μαθητής του Άββά Λώτ. Απεβίωσε ειρηνικά σε πολύ βαθιά γεράματα.
Ο Οσιος Κλήμης ό Στυλίτης πού άσκήτευσε στο όρος Σάγματα της Βοιωτίας
Τον ασκητή αυτό αγνοούν οι Συναξαριστές και τα Μηναία. Ή μνήμη του μαζί με την Ακολουθία του, βρίσκεται στους Λαυριωτικούς Κώδικες Ε 152 φ. 332 α και Γ 12φ. 82 β. Στήν Ακολουθία του υμνολογείται σαν "πνευματοφόρος επί στύλου υψηλού άναβάς και άσκητικώτατος φανείς, ως στύλος των μοναζόντων άκλινής, ως μοναστών το στήριγμα έργα φωτός διαπραξάμενος". Στό δε Κοντάκιο δηλώνεται, ότι "άνδρείας ψυχής εις όρος Σαγμάτειον εν στύλω στενώ μονάσας, προθυμότατα τον χορόν έκόσμησας των οσίων, Κλήμη όσιώτατε".
Ο Άγιος Άσκιοτ ο Βασιλέας
Ο Άγιος Άσκιοτ γεννήθηκε και βασίλευσε στη Γεωργία τον 9ο αιώνα μ.Χ. Ο ευσεβής ηγεμόνας ανήγειρε πολλούς ναούς και αρκετές μονές. Φονεύθηκε υπό των Αράβων μέσα στο ναό του κάστρου του Αρτανούγκι της Γεωργίας, τον οποίο είχε κτίσει. Στα Γεωργιανά Συναξάρια αναφέρεται και ως Κουροπαλάτης.
Ο Όσιος Τίτος εκ Κιέβου
Ο Όσιος Τίτος γεννήθηκε στη Ρωσία. Ήταν στρατιώτης αλλά από αγάπη στον Θεό εγκατέλειψε τον κόσμο και έγινε μοναχός στη Μεγάλη Λαύρα των σπηλαίων του Κιέβου. Ο Όσιος Τίτος κοιμήθηκε με ειρήνη περί τον 11ο αιώνα μ.Χ.
Ο Άγιος Δημήτριος ο Νεομάρτυρας
Ο Αγιος Δημήτριος ό εν Κων/πόλει
Ήταν όμορφος στην όψη, δυνατός στο σώμα και σεμνός στα ήθη. Εικοσιπέντε χρονών, εργαζόταν στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης σ' ένα οινοπωλείο, πού άνηκε στον Χριστιανό Χατζή Παναγιώτη. Κάποιοι από τους θαμώνες του οινοπωλείου, μωαμεθανοί από τον Πόντο, προσπάθησαν να παρασύρουν στον Μωαμεθανισμό τον Δημήτριο. Κάποια μέρα λοιπόν, μετά από πολύωρη οινοποσία, οι Τουρκοπόντιοι αυτοί διώχτηκαν από τον οινοπώλη με τη βοήθεια του ρωμαλέου Δημητρίου κακήν κακώς. Κατά τη συμπλοκή αύτη, τραυματίστηκε κάποιος άπ' αυτούς τους Τούρκους, οι όποιοι κατάγγειλαν σαν δράστη τον Δημήτριο. Έτσι ό Δημήτριος οδηγήθηκε στον βεζίρη και επειδή δεν μπόρεσε να αποδείξει την αθωότητα του, του ετέθη το έξης δίλημμα: ή να γίνει μωαμεθανός ή θα πεθάνει. Άλλ' ό Δημήτριος σθεναρά επέμενε στην χριστιανική πίστη. Μπροστά στη σταθερή εμμονή του Δημητρίου, ό βεζίρης διέταξε τον αποκεφαλισμό του. Προ της εκτελέσεως, οδηγήθηκε και πάλι μπροστά στον βεζίρη, αλλά και πάλι ό Δημήτριος δεν υπέκυψε στις κολακείες, τίς υποσχέσεις και τα βασανιστήρια των Τούρκων, και ειδικά αυτά των ιδίων των κατηγόρων του. Έτσι ό Δημήτριος, στις 27 Ιανουαρίου 1784, αποκεφαλίστηκε μπροστά στο οινοπωλείο πού εργαζόταν.
Ο Άγιος Πέτρος Ζβέρεφ ο Ιερομάρτυρας
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Πέτρος, μαρτύρησε το έτος 1929.
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Ο ξυπόλητος Ιησούς και οι...«αντιπρόσωποί» Του!
Το πρωτότυπο αριστερά, και τα αντίγραφα δεξιά.
Οποιαδήποτε σχέση και να υπάρχει, είναι μόνο... συμ-πτωμα-τική!!!
Μη σας ξεγελά ο ισχυρισμός του ιερατείου, ότι οι στολές τους μοιάζουν με του Χριστού -έτσι όπως Τον απεικονίζουν με... άμφια-, διότι αντιθέτως, κατάφεραν και κάνανε τον Χριστό να μοιάζει... μ' αυτούς!!!
Ο Ιησούς (παραστατικά), με το "στέμμα" Του φτιαγμένο από αγκάθια, που οι Ρωμαίοι στρατιώτες του φόρεσαν, για να τον ειρωνευτούν, και δεξιά ο νομιζόμενος "αντιπρόσωπος' Του, με το δικό του βασιλικό στέμμα, που η αξία του θρέφει πολλά φτωχά παιδιά, και για πολλά χρόνια.
Και όλα αυτά εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. ΓΙΑΤΙ;
Ο Κύριος μας και Θεός μας (Ιωάννης: κ΄28) που οι Ρωμαίοι στρατιώτες με χλευασμό και εμπαιγμό, του έδωσαν το καλάμι σαν σκήπτρο παρουσιάζοντας Τον βασιλιά των Ιουδαίων, και δεξιά ο νομιζόμενος "αντιπρόσωπος" Του, με πραγματικό βασιλικό σκήπτρο παριστάνοντας τον βασιλέα, που τόσο βάναυσα ορέχτηκαν οι όμοιοι του από την εποχή του Βυζαντίου δίχως να κατακτήσουν την βασιλική εξουσία. Έτσι τώρα, μιμούνται τους βασιλείς και δεσπόζουν ενάντια στον Θεό και σε κάθε εθελοτυφλούντα.
Και όλα αυτά εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. ΓΙΑΤΙ;
Ο Κύριος για χάρη όλων μας θυσιάστηκε δίνοντας την ζωή Του, και με την ταπεινωτική στολή που του φόρεσαν παρίσταται μπροστά στον Πιλάτο για να δικαστεί. Οι εκ δεξιών με τις σκανδαλώδεις Βυζαντινές στολές τους "Εν χωρώ", είναι οι Πιλάτοι του σήμερα, και δικάζουν ως αιρετικό κάθε έναν που δεν συμφωνεί με το κατεστημένο τους.
Και όλα αυτά εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. ΓΙΑΤΙ;
Βυζαντινοί Βασιλείς και ιερατείο
Σόι πάει το... βασίλειο
Πρέπει να σημειώσουμε ότι, και η Ρωμαιοκαθολική παπική στολή έχει το πορφυρό χρώμα, και το χρώμα αυτό είχαν τα ενδύματα των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Και εκτός τούτου, τα λεγόμενα ιερατικά άμφια (που σημαίνουν βασιλικά ενδύματα), προέρχονται από το Ιουδαϊκό ιερατείο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο καταργήθηκε με τον ερχομό του Ιησού Χριστού, αφού Αυτός έγινε ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ και όλοι οι πιστοί Του ονομάζονται ιερείς, που προσφέρουν Πνευματικές θυσίες μπροστά στον Θεό (Α΄ Πέτρου: β’ 9). Διάβασε και την Προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου και θα μάθεις όλη την αλήθεια για το ιερατείο. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΛΕΓΑΝΕ «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ». Τους πιστεύεις τώρα σε ότι σου λένε, η προτιμάς την έρευνα της Βίβλου; Σε συμφέρει το δεύτερο.
Χαίρομαι που ο Αρχιεπ. Χριστόδουλος έκανε νύξη περί σκανδαλισμού του ποιμνίου εξ΄ αιτίας της Βυζαντινής ενδυμασίας των ιεραρχών. ΜΑΚΑΡΙ να κάνη πράξη την δήλωση του αυτή, και το κυριότερο ... να καταργήσει και το Ιουδαϊκό ιερατείο, της Παλαιάς Διαθήκης, που τόσο επίμονα το κατακρατούν οι αυτοαποκαλούμενοι ιερείς του Υψίστου, διότι ο Απόστολος Πέτρος Λέει για ΟΛΛΟΥΣ τους πιστούς: «...και σείς, ώς λίθοι ζώντες, οίκοδομείσθε οίκος πνευματικός, ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΔΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» (Α΄Πέτρου: β΄5).
Οποιαδήποτε σχέση και να υπάρχει, είναι μόνο... συμ-πτωμα-τική!!!
Μη σας ξεγελά ο ισχυρισμός του ιερατείου, ότι οι στολές τους μοιάζουν με του Χριστού -έτσι όπως Τον απεικονίζουν με... άμφια-, διότι αντιθέτως, κατάφεραν και κάνανε τον Χριστό να μοιάζει... μ' αυτούς!!!
Ο Ιησούς (παραστατικά), με το "στέμμα" Του φτιαγμένο από αγκάθια, που οι Ρωμαίοι στρατιώτες του φόρεσαν, για να τον ειρωνευτούν, και δεξιά ο νομιζόμενος "αντιπρόσωπος' Του, με το δικό του βασιλικό στέμμα, που η αξία του θρέφει πολλά φτωχά παιδιά, και για πολλά χρόνια.
Και όλα αυτά εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. ΓΙΑΤΙ;
Ο Κύριος μας και Θεός μας (Ιωάννης: κ΄28) που οι Ρωμαίοι στρατιώτες με χλευασμό και εμπαιγμό, του έδωσαν το καλάμι σαν σκήπτρο παρουσιάζοντας Τον βασιλιά των Ιουδαίων, και δεξιά ο νομιζόμενος "αντιπρόσωπος" Του, με πραγματικό βασιλικό σκήπτρο παριστάνοντας τον βασιλέα, που τόσο βάναυσα ορέχτηκαν οι όμοιοι του από την εποχή του Βυζαντίου δίχως να κατακτήσουν την βασιλική εξουσία. Έτσι τώρα, μιμούνται τους βασιλείς και δεσπόζουν ενάντια στον Θεό και σε κάθε εθελοτυφλούντα.
Και όλα αυτά εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. ΓΙΑΤΙ;
Ο Κύριος για χάρη όλων μας θυσιάστηκε δίνοντας την ζωή Του, και με την ταπεινωτική στολή που του φόρεσαν παρίσταται μπροστά στον Πιλάτο για να δικαστεί. Οι εκ δεξιών με τις σκανδαλώδεις Βυζαντινές στολές τους "Εν χωρώ", είναι οι Πιλάτοι του σήμερα, και δικάζουν ως αιρετικό κάθε έναν που δεν συμφωνεί με το κατεστημένο τους.
Και όλα αυτά εις βάρος του αφελή και αμαθή λαού. ΓΙΑΤΙ;
Βυζαντινοί Βασιλείς και ιερατείο
Σόι πάει το... βασίλειο
Πρέπει να σημειώσουμε ότι, και η Ρωμαιοκαθολική παπική στολή έχει το πορφυρό χρώμα, και το χρώμα αυτό είχαν τα ενδύματα των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων. Και εκτός τούτου, τα λεγόμενα ιερατικά άμφια (που σημαίνουν βασιλικά ενδύματα), προέρχονται από το Ιουδαϊκό ιερατείο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο καταργήθηκε με τον ερχομό του Ιησού Χριστού, αφού Αυτός έγινε ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ και όλοι οι πιστοί Του ονομάζονται ιερείς, που προσφέρουν Πνευματικές θυσίες μπροστά στον Θεό (Α΄ Πέτρου: β’ 9). Διάβασε και την Προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου και θα μάθεις όλη την αλήθεια για το ιερατείο. ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΣΟΥ ΛΕΓΑΝΕ «ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ». Τους πιστεύεις τώρα σε ότι σου λένε, η προτιμάς την έρευνα της Βίβλου; Σε συμφέρει το δεύτερο.
Χαίρομαι που ο Αρχιεπ. Χριστόδουλος έκανε νύξη περί σκανδαλισμού του ποιμνίου εξ΄ αιτίας της Βυζαντινής ενδυμασίας των ιεραρχών. ΜΑΚΑΡΙ να κάνη πράξη την δήλωση του αυτή, και το κυριότερο ... να καταργήσει και το Ιουδαϊκό ιερατείο, της Παλαιάς Διαθήκης, που τόσο επίμονα το κατακρατούν οι αυτοαποκαλούμενοι ιερείς του Υψίστου, διότι ο Απόστολος Πέτρος Λέει για ΟΛΛΟΥΣ τους πιστούς: «...και σείς, ώς λίθοι ζώντες, οίκοδομείσθε οίκος πνευματικός, ΙΕΡΑΤΕΥΜΑ ΑΓΙΟΝ, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΔΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ» (Α΄Πέτρου: β΄5).
Ετικέτες
ΓΕΝΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)