O sztuce. Blog Justyny Napiórkowskiej: Autorka

W życiu zobaczyłam ponad 50.000 obrazów. Niektóre z nich mam ciągle przed oczami. I właśnie o tych obrazach najbardziej lubię pisać.

Piszę pod wpływem chwili. Czasem w samolocie, czasem w pociągu. Zazwyczaj w biegu. Wiedzą o tym moi znajomi. Często piszę z głowy, gdyż pragnę na gorąco dzielić się z Państwem moimi odczuciami. Pokazać mój osobisty sposób patrzenia na artystów i ich dzieła. Nie wyczerpuję zatem tematów, ale mam nadzieję, że udaje mi się niektórych z Państwa zainspirować do uważnego i częstszego patrzenia na sztukę.

Dr Justyna Napiórkowska

Historyk sztuki i europeista. Doktor nauk społecznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Studia na Uniwersytecie Florenckim, Sciences Po w Paryżu oraz na Uniwersytecie Warszawskim.

Oksford- program Modern Art.

Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, prowadzi cykl wykładów o sztuce w Komisji Europejskiej.

Dyrektor artystyczny Galerii Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej www.napiorkowska.pl w Warszawie i Brukseli.

Uhonorowana Brązowym Krzyżem Zasługi za promocję sztuki polskiej.

Polak Roku w Belgii w dziedzinie Kultury i Nauki- 2015

Blog O sztuce zdobył tytuł Blog Roku 2010 w dziedzinie kultury.

KONTAKT : [email protected], 22 652 11 77

Jerzy Stuhr o blogu

"Wiele się nauczyłem, szczególnie w kategorii Kultura (...) myślałem, że wiele rzeczy jest mi znanych, jednak zwycięzca i nominowani bardzo mnie zaskakiwali. Pokazywali mi świat sztuki w sposób profesjonalny i głęboki. Wybrałem blog O sztuce pani Justyny Napiórkowskiej.

(...) blog pozwolił mi być w takich miejscach, gdzie dzieją się ważne rzeczy, a których nigdy bym nie zobaczył(...).Pani potrafiła się tam znaleźć, opisać to, a poza tym tak pięknie pani pisze o dwóch moich ukochanych miastach - Krakowie i Rzymie!"

Jerzy Stuhr, luty 2011

Gala konkursu Blog Roku

Pochwała dyskretnych uczynków

Chcę napisać o M., mojej siostrze. A raczej o pewnym dyskretnym dobrym uczynku.

Piątek. W tle zbliżające się święta. W głośnikach kolędy. W sklepach tłumy. Przy kasach kolejki. Tak jak wczoraj w Ikei. Sklep przed świętami to terytorium walk. Niby po prostu święta, a trochę jak apokalipsa.

Trudno zobaczyć w tym tłumie drugiego człowieka. Na przykład kobietę w ciąży. Albo starszą. Albo zdenerwowaną.

Trudno zauważyć, trudno skojarzyć, trudno zdążyć choćby z najmniejszym dobrym uczynkiem.

Moja siostra, M. zauważyła. I zdążyła mieć pomysł ( w sowjej prostocie naprawdę niezwykły) , obejść narzucaną zewsząd obojętność i zrobić małą rzecz. Mały,dyskretny dobry uczynek.

Zauważyła syna z matką, zdecydowanie starszą. W rozmowie okazało się, że Pani X. była więźniem obozu koncentracyjnego w 1943 r. Mąż w Majdanku. Legitymacja Pokrzywdzonych przez III Rzeszę. Dużo historii na jej zgarbionych wiekiem plecach. Nie przyszli do Ikei na zakupy. Przyszli się ogrzać i zjeść kolację -4 kromki chleba i herbata dzielona na pół. Na to ich było stać. Brzmi jak opowieść z Hansa Christiana Andersena. I wtedy nastąpił właśnie ten mały, dyskretny, dobry uczynek M.

Moja siostra też nie wyszła z zakupami. Ale z zapamiętanym, wzruszonym spojrzeniem zmęczonych oczu Pani X.

Piszę wbrew M., o tym pisać mi zabroniła. Łamię zakaz, tu nie chodzi o to kto, tylko co. Potraktujcie to proszę jako pomysł na dni gorączkowego poszukiwania prezentów świątecznych. Prosty i niewyczerpujący. Ja też spróbuję.

PS Zamiast M. mogłabym tu pewnie wpisać inicjały innych osób. Tak na gorąco przychodzą mi do głowy A.K., J.K., J.O. , T. G. I pewnie wielu innych, dyskretnych w dobrych uczynkach. Wypełnijmy nimi świat!

Autorka

Instagram