Η ιστορία της Σουσουράδας διά χειρός Ανδρέα Καρκαβίτσα

Ανδρέας Καρκαβίτσας

Όσοι γεννηθήκαμε τις δεκαετίες του 1970, '80 και '90 θυμόμαστε την τρίτομη σειρά του Ανθολογίου για τις έξι τάξεις του Δημοτικού (ένας τόμος ανά δύο τάξεις) με τα σύντομα ποιηματάκια και τις ιστορίες του, παρμένες κυρίως από παλιά αναγνωστικά, παιδικά περιοδικά και συλλογές παιδικών βιβλίων καταξιωμένων Ελλήνων λογοτεχνών, μια προσπάθεια εξοικείωσης των μικρών παιδιών με το διάβασμα - αν το κατάφερε, αυτό είναι άλλο θέμα, που συνδέεται όχι μόνο με το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά κυρίως με την ύπαρξη ή την ανυπαρξία αναγνωστικής κουλτούρας μέσα στην οικογένεια. Μία από τις ιστορίες του Ανθολογίου της Α΄ και της Β΄τάξης του Δημοτικού, που ακόμα θυμόμαστε οι περισσότεροι, είναι και αυτή της Σουσουράδας. Είναι η ιστορία του πουλιού, του οποίου την ουρά έκοψε μια γριά βάβω και στη συνέχεια χρειάστηκε να κάνει μια σειρά από θελήματα για να καταφέρει να πάρει την ουρά του πίσω και να επιστρέψει στα παιδιά του, αναπαραγωγή του «αναγνώσματος για πολύ μικρά παιδιά» που πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Διάπλασις των Παίδων στις 21 Ιανουαρίου 1917. 

Δύο κριτικές των εκκοσμικευμένων παραδόσεων της Μεγάλης Παρασκευής από τους Γρηγόριο Ξενόπουλο και Ανδρέα Λασκαράτο

Η Μεγάλη Παρασκευή είναι μια μέρα πένθους για τους Χριστιανούς, το οποίο στην Ελλάδα παραδοσιακά εκδηλώνεται με τη συμμετοχή των πιστών στη βραδινή περιφορά του Επιταφίου μέσα σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα. Ή μήπως η ατμόσφαιρα δεν είναι και τόσο κατανυκτική; Δεν ξέρω πόσο διαφορετικό είναι το κλίμα στο χωριό, αλλά η περιφορά του Επιταφίου στην πόλη αποτελεί μάλλον ευκαιρία για κοινωνικές συναναστροφές, να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο γείτονες που υπό κανονικές συνθήκες θα περιορίζονταν σ’ ένα μισό «καλημέρα» έξω από το ασανσέρ, και βέβαια για άφθονο κουτσομπολιό σε αρκετά εύθυμους τόνους. Ειδικά αν κάποιος βρεθεί στη μέση του πλήθους που συνοδεύει τον Επιτάφιο, δεν ακούει παρά μια γενική βαβούρα διανθισμένη με γελάκια από όλες τις κατευθύνσεις, η οποία ελάχιστη σχέση έχει με το πένθιμο γεγονός που βρίσκεται σε εξέλιξη την ίδια ώρα.

Ένα ελληνικό βιβλίο με λέξεις χωρίς ρο!, όπου η ελευθερία γίνεται... ξεσκλαβία!

Αν το ελληνικό αλφάβητο διέθετε 23 γράμματα αντί για 24, αν για παράδειγμα έλειπε το ρο, πολλές από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, θα ήταν αγνώριστες! Θα είχαν αναπόφευκτα διαφορετική ετυμολογία, άρα και διαφορετικό τρόπο εκφοράς. Μια γενική ιδέα για αυτό το τόσο ευφάνταστο σενάριο παίρνουμε από ένα βιβλίο του 1827 με τίτλο «Επτά πληγαί της Ελλάδος», συγγραφέας του οποίου ήταν ο λόγιος Σπυρίδων Βαλέτας (υπογράφοντάς το απλά με τα αρχικά Σ.Β.). Στις μόλις 26 σελίδες του βιβλίου αυτού και υπό τη μορφή επτά διαλόγων ο Βαλέτας περιγράφει τις επτά – κατά τη γνώμη του – σημαντικότερες πληγές του εκκολαπτόμενου ακόμα ελληνικού κράτους, προτού καν αυτό εξασφαλίσει την ανεξαρτησία του. Η ιδιαιτερότητα του βιβλίου είναι ότι ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί το γράμμα ρο ούτε μία φορά - ή μάλλον το χρησιμοποιεί ελάχιστες φορές και μόνο σε υποσημειώσεις ή σε λέξεις εντός παρενθέσεων (κάποιες ελληνικές και κάποιες ξένες) θέλοντας να διευκρινίσει στους αναγνώστες του το νόημα ορισμένων λέξεων ή φράσεων που ο ίδιος επινόησε (ή απλά επέλεξε να χρησιμοποιήσει) μόνο και μόνο για ν’ αποφύγει να συμπεριλάβει το γράμμα ρο.

Η πρώτη θερμάστρα που εμφανίστηκε στην Αθήνα. Έγινε αξιοθέατο και αποτέλεσε αντικείμενο θαυμασμού από τους κατοίκους της.

Τις πολύ κρύες χειμωνιάτικες νύχτες όλοι οι άνθρωποι αναζητούν τη συντροφιά ενός θερμαντικού σώματος – άσχετα αν ακόμα και στη εποχή μας για μια (έστω και μικρή) μερίδα πληθυσμού αυτό εξακολουθεί να θεωρείται πολυτέλεια. Οι επιλογές σήμερα είναι πολλές: από το παραδοσιακό τζάκι μέχρι κάποιο καλοριφέρ, ένα κλιματιστικό, μια σόμπα, ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ, γενικά κάποια από τις πολλές θερμάστρες που κυκλοφορούν στην αγορά. Όταν βέβαια το ελληνικό κράτος βρισκόταν στα γεννοφάσκια του, οι κάτοικοί του γνώριζαν μονάχα το τζάκι και την κουβέρτα, καθώς η θερμάστρα ήταν μια πρόοδος ακόμα άγνωστη σ' αυτήν τη γωνιά του πλανήτη, όχι όμως και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Παρασκήνια από τα "Φιλαράκια": Πώς αποφασίστηκε να κάνει εξωσωματική γονιμοποίηση η Φοίβη και πώς οι αντιδράσεις του ζωντανού κοινού στα γυρίσματα άλλαζε την πορεία του σίριαλ

Ό,τι είναι το «Κωνσταντίνου και Ελένης» για τα ελληνικά σίριαλ, είναι τα «Φιλαράκια». Η πολυαγαπημένη κωμική σειρά επαναλαμβάνεται νον-στοπ από το Σταρ κάθε Σαββατοκύριακο, παρότι έχουν περάσει πάνω από 14 χρόνια από την προβολή του τελευταίο επεισοδίου. Αλλά και όσο η σειρά ήταν ακόμα στον αέρα, εν αναμονή των επεισοδίων του κάθε νέου κύκλου, το Σταρ επαναλάμβανε όλα τα μέχρι επεισόδια από την αρχή! Λίγο πολύ έχουμε μάθει όλα σχεδόν τα επεισόδια της πολυαγαπημένης σειράς απ’ έξω και αναπόφευκτα κάποια από αυτά έχουν ξεχωριστή θέση στην προτίμησή μας.

Η γυναίκα που έχτισε το Μαϊάμι με τη βοήθεια μιας από τις χειρότερες κακοκαιρίες στην ιστορία των ΗΠΑ

Μαϊάμι (πηγή: pixabay.com)

Φλόριντα. Η Ηλιόλουστη Πολιτεία, όπως αλλιώς την αποκαλούν οι Αμερικανοί, ή απλά η «ανθισμένη», όπως κυριολεκτικά σημαίνει το όνομά της στα ισπανικά, δεδομένου ότι η περιοχή εξερευνήθηκε, αποικίστηκε και βαφτίστηκε πρώτα από τους Ισπανούς. Είναι η πιο ζεστή πολιτεία των ΗΠΑ, όπου το χιόνι είναι σπάνιο φαινόμενο - ειδικά στο νότιο τμήμα της Φλόριντα και στο πάντα καλοκαιρινό Μαϊάμι. Ενώ όμως η Φλόριντα ήταν το πρώτο σημείο της ηπειρωτικής περιοχής των σημερινών ΗΠΑ, όπου εγκαταστάθηκαν οι Ισπανοί άποικοι στο πρώτο μισό του 16^ου αιώνα, το εξαιρετικά δημοφιλές σήμερα Μαϊάμι χτίστηκε μόλις στα τέλη του 19^ου αιώνα. Το σχεδόν τροπικό κλίμα και η πυκνή άγρια βλάστηση προκαλούσαν δυσπιστία αναφορικά με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της περιοχής.. Όλα άλλαξαν μετά από τη χειρότερη ιστορικά καταγεγραμμένη κακοκαιρία στην περιοχή της Φλόριντα το χειμώνα του 1894-95, όμως και πάλι δεν θα γινόταν τίποτα χωρίς την επιμονή μιας γυναίκας, της Τζούλια Τουτλ, η οποία είναι γνωστή ως η «μητέρα του Μαϊάμι».

"Στρατιά σ' αγαπώ": το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία "Μεντιτερανέο". Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, κατηγορήθηκε ότι προσέβαλλε τον ιταλικό στρατό

εξώφυλλο από τη γαλλική μετάφραση του
"L'Armata s'Agapo" (πηγή: www.abebooks.com)

Ανάμεσα στους Ιταλούς που βρέθηκαν στ’ αλβανικά βουνά να πολεμούν εναντίον του ελληνικού στρατού ήταν ο ζωγράφος και μετέπειτα συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρέντζο Μπιαζιόν. Mετά τη γερμανική επέμβαση και την έναρξη της τριπλής Κατοχής στην Ελλάδα, μεταφέρθηκε στην Κρήτη, όπου παρέμεινε μέχρι την ανακωχή της 8^ης Σεπτεμβρίου 1943, όταν ο Μουσολίνι αποτελούσε ήδη παρελθόν και ο ιταλικός στρατός παρέδωσε τα σκήπτρα στους Γερμανούς. Ο Μπιαζιόν συνελήφθη και οδηγήθηκε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε Ολλανδία, Πολωνία και Γερμανία, ώσπου κάποια στιγμή, το 1944, κατάφερε να δραπετεύσει και να επιστρέψει στην Ιταλία.

11880 Αμερικανοί κατέληξαν στο νοσοκομείο εξαιτίας των βιβλίων το 2017. Γιατί συνέβη αυτό και πώς δεν θα συμβεί το ίδιο σε σας!

11880. Δεν είναι μόνο αριθμός τηλεφώνου, αλλά και ο αριθμός των Αμερικανών που βρέθηκαν στα Επείγοντα Περιστατικά κάποιου νοσοκομείου μέσα στο 2017, εξαιτίας ενός βιβλίου! Γιατί τα βιβλία μάς μορφώνουν, συμβάλλουν στην πνευματική μας καλλιέργεια, διευρύνουν τους ορίζοντές μας, μας φέρνουν πιο κοντά σε άλλους πολιτισμούς, μας εξοικειώνουν με διαφορετικούς τρόπους σκέψης και γενικά μας βοηθούν να δούμε τον κόσμο και με μια άλλη ματιά, όμως κάποιες φορές κρύβουν κινδύνους και προκαλούν ατυχήματα!

Οι έντονες αντιδράσεις των Μανιατών για ένα μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν και η απάντηση του συγγραφέα τον Απρίλιο του 1885

Αν και ο Ιούλιος Βερν παρέλειψε να συμπεριλάβει την Ελλάδα στις στάσεις του Φιλέα Φογκ κατά την ογδονταήμερη περιπλάνησή του στον κόσμο, ο φιλελληνισμός του Γάλλου συγγραφέα και ο θαυμασμός του για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία αποτυπώθηκαν κυρίως σε δύο μυθιστορήματά του: στις «Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα», όπου ο καπετάνιος Νέμο, ο εκκεντρικός κατασκευαστής του υποβρυχίου Ναυτίλος, όπως το έπλασε η φαντασία του Βερν, βοήθησε οικονομικά τους αγώνες των Κρητικών για ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς· εξολοκλήρου δε αφιερωμένο σε μια πτυχή της Ελληνικής Επανάστασης και πιο συγκεκριμένα στη ναυμαχία του Ναβαρίνου είναι το λιγότερο γνωστό «Το Αιγαίο στις φλόγες» (“L’ Archipel en Feu”), η πρώτη δημοσίευση του οποίου στα ελληνικά προκάλεσε τις διαμαρτυρίες των Μανιατών αναγκάζοντας το συγγραφέα να απαντήσει με δημόσια δήλωσή του, υπερασπιζόμενος το βιβλίο του.

Ποιες ώρες πρέπει να πίνουμε καφέ για να είμαστε πιο αποδοτικοί στην εργασία μας;

Δεν είναι διατροφολόγοι, αλλά στο παρελθόν εργάστηκαν στην Google ως tech designers. Όμως ο Τζέικ Ναπ και ο Τζον Ζεράτσκι αγαπούν πολύ τον καφέ και κάποια στιγμή σκέφτηκαν να πειραματιστούν με την αγαπημένη τους αυτή συνήθεια, θέλοντας να βγάλουν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, που θα τους οδηγούσαν να γίνουν πιο αποδοτικοί στη δουλειά τους με τη βοήθεια του καφέ, που άλλωστε είναι γνωστός για τις διεγερτικές του ιδιότητες. Κι επειδή καλό είναι η γνώση να μοιράζεται, συγκέντρωσαν όλες τις παρατηρήσεις τους σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Make Time: How to Focus on What Matters Every Day», το οποίο δεν είχα την τύχη να διαβάσω, μιας και ακόμα δεν έχει αρχίσει καν να πωλείται στα αμερικανικά βιβλιοπωλεία (ενώ λογικά είναι δύσκολο να υπάρξει σύντομα και μια ελληνική του μετάφραση), όμως πήρα μια ιδέα για κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, στα οποία κατέληξαν οι δύο φίλοι και πάνω απ’ όλα λάτρεις του καφέ, χάρη σ’ ένα συνοπτικό αφιέρωμα του ιστοτόπου www.cnbc.com/.

Πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα πριν 200 χρόνια (πριν την Επανάσταση του 21), όπως την περιέγραψε ένας Γάλλος περιηγητής

Σκίτσο της Ακρόπολης την περίοδο κοντά στην Ελληνική Επανάσταση

Στις 22 Αυγούστου 1817, ο Γάλλος κόμης... Αύγουστος ντε Φορμπέν (ή αν προτιμάτε το πλήρες όνομά του στα γαλλικά: Λουί Νικολά Φιλίπ Ωγκίστ ντε Φορμπέν) ξεκίνησε από την Τουλόν ένα πολύμηνο ταξίδι στην ανατολική Μεσόγειο. Μεταξύ άλλων επισκέφτηκε και πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου, που τότε βρισκόταν ακόμα υπό τουρκική κατοχή. Μία από τις περιοχές αυτές ήταν και η Αθήνα, που φυσικά δεν είχε παρά ελάχιστη σχέση με τη σημερινή εικόνα της τσιμεντοποιημένης μεγαλούπολης. Αργότερα θα κατέγραφε τις εντυπώσεις του από την Αθήνα στο βιβλίο του με τίτλο "Voyage dans le Levant en 1817 et 1818". (Ταξίδι στην Ανατολή το 1817 και το 1818), που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1819.

Από την ερωτική επιστολογραφία σπουδαίων ανθρώπων του παγκόσμιου πνεύματος

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν εφευρεθεί το τηλέφωνο, οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μεταξύ τους με επιστολές. Ένα ξεχωριστό είδος επιστολών ήταν τα ερωτικά ραβασάκια, μηνύματα που αντάλλασσαν οι ερωτευμένοι μεταξύ  τους για να κάνουν ερωτικές εξομολογήσεις και να εκφράσουν γενικότερα τα συναισθήματά τους. Εδώ που τα λέμε, βέβαια, ας μην χρεώνουμε απλά στο τηλέφωνο αυτήν την αλλαγή νοοτροπίας ως προς τον τρόπο επικοινωνίας, κάτι όχι απαραίτητα κακό σε τελική ανάλυση, αφού το ίντερνετ και η δυνατότητα αποστολής ολόκληρων κατεβατών σε μηδενικό χρόνο δεν αντέστρεψε την τάση ούτε συνέβαλε στην αναγέννηση της ερωτικής επιστολογραφίας. Απλά οι άνθρωποι εκφραζόμαστε αλλιώς.

Πώς ο "Έλληνας" έγινε συνώνυμος του "Χαρτοκλέφτη" στη Γαλλία το 18ο αιώνα

Ένας Έλληνας τυχοδιώκτης, κατάφερε να μετατρέψει τη λέξη "Έλληνας" (μιλώντας για το γαλλικό "grec") συνώνυμο του χαρτοκλέφτη στη Γαλλία τουλάχιστον μέχρι τα χρόνια της γαλλικής επανάστασης. Τόλμησε να επιδείξει τις χαρτοκλεφτικές του ικανότητες ακόμη και μέσα στη βασιλική αυλή, έβγαλε εκατομμύρια, αλλά στο τέλος δεν στάθηκε το ίδιο τυχερός, η αλήθεια αποκαλύφθηκε και ο ίδιος τιμωρήθηκε αυστηρά. Αυτή είναι η αξιοπερίεργη ιστορία του.

Ποια ήταν η αγγαρεία που αρνούνταν να κάνουν οι Έλληνες των πρώτων χρόνων του ελληνικού κράτους και την έκαναν γι' αυτούς οι Μαλτέζοι

Η ταύτιση της Φιλιππινέζας με την παραδουλεύτρα και του Αλβανού με τον χαμάλη, τον άνθρωπο που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας όσες δουλειές σνομπάρουν οι - και καλά καλύτεροι - Ελληναράδες, αποτελούν δύο από τα στίγματα της σύγχρονης Ελλάδας, που φανερώνουν ότι οι Έλληνες είμαστε περισσότερο ρατσιστές απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Ωστόσο αυτή η τάση να χρησιμοποιούμε τους ξένους για δουλειές που θεωρούμε κατώτερες και συνηθίζουμε να τις αποφεύγουμε ακόμη και σε περίοδο βαριάς οικονομικής κρίσης (πλην εξαιρέσεων φυσικά, μιας και τίποτα δεν είναι απόλυτο σ' αυτήν την ζωή), δεν είναι τόσο καινούριο φαινόμενο, αλλά κάτι αντίστοιχο παρατηρούταν ακόμη και στα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους και πιο συγκεκριμένα στο πιο αναπτυγμένο μέρος του, το Ναύπλιο, την περίοδο που ήταν η πρωτεύουσα. Μόνο που τότε δεν υπήρχαν Αλβανοί για όλες τις δουλειές, αλλά Μαλτέζοι!

Η περιγραφή ενός γάμου (με κακό τέλος) μεταξύ δύο ανδρών στη Ρώμη το 16ο αιώνα

Μέχρι το 1563, στη δυτική Ευρώπη οι γαμήλιες τελετές ήταν μια περισσότερο αστική παρά εκκλησιαστική υπόθεση. Αρκούσε η ελεύθερη ανταλλαγή όρκων μεταξύ των δύο συζύγων και η υπογραφή ενός συμβολαίου μεταβίβασης περιουσίας (από τη νύφη στο γαμπρό) ενώπιον του συμβολαιογράφου. Ωστόσο, το 1563, η Σύνοδος του Τρέντο, η οποία συγκλήθηκε το 1545 με σκοπό να ανασυγκροτήσει τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, το κύρος της οποίας βρισκόταν υπό αμφισβήτηση (Θρησκευτική Μεταρρύθμιση), ανάμεσα στ' άλλα αποφάσισε ότι οι γάμοι θα έπρεπε πλέον να τελούν αποκλειστικά σ' έναν ιερό ναό από εξουσιοδοτημένο ιερέα με την παρουσία μαρτύρων και με την τήρηση κανόνων δημοσιότητας. 

Ξενοδοχεία για φανατικούς αναγνώστες. Θα κοιμόσασταν ποτέ στα ράφια μιας βιβλιοθήκης; [εικόνες]

Είναι μια πολύ καλή πρόταση για όσους αγαπούν τα ταξίδια (και έχουν τόσο τα χρήματα όσο και τη διάθεση να ταξιδέψουν μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου), αλλά και για όσους ψάχνουν μια ξεχωριστή επιχειρηματική ιδέα να την κάνουν πράξη εδώ στην Ελλάδα. Άλλωστε ζούμε σε μια εποχή, κατά την οποία η ανατροπή και οι καινοτόμες ιδέες κάνουν τη διαφορά και προσφέρουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας. Ο λόγος για ένα πανδοχείο πολύ διαφορετικό από τα συνηθισμένα, που απευθύνεται σε όσους αγαπούν τόσο πολύ τα βιβλία, ώστε θα ήθελαν να κοιμούνται ανάμεσα σ' αυτά - αλλά στην κυριολεξία.

Η ιστορία πίσω από την "Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ". Πώς ο Άγγελος Τερζάκης έγραψε το πιο γνωστό βιβλίο του τον δύσκολο χειμώνα του 1941

Όταν ήταν μικρός, ήθελε να γίνει ζωγράφος. Μετά ονειρευόταν να γίνει αστρονόμος, όμως δεν είχε αρκετή αγάπη για τα μαθηματικά και εγκατέλειψε κι αυτό του το όνειρο. Ο καθηγητής του των μαθηματικών τον αποκαλούσε "Κούτσουρο πάνω στο κούτσουρο", όμως ο Άγγελος Τερζάκης θα τον διέψευδε κάποια χρόνια αργότερα, όταν θα διέπρεπε ως ένας από τους πιο αναγνωρισμένους Έλληνες λογοτέχνες της γενιάς του. Ένα από τα πιο γνωστά του μυθιστορήματα, αν όχι το πιο γνωστό, είναι η "Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ", εάν από το λίγα ελληνικά μυθιστορήματα που τοποθετούνται χρονικά στη μεσαιωνική εποχή. Πίσω από το σημαντικό αυτό βιβλίο κρύβεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος ο Τερζάκης σε συνέντευξή του το 1949, στην οποία εκμυστηρεύτηκε τι τον ενέπνευσε εξ αρχής να ασχοληθεί με την ιστορία, αλλά και πώς ολοκλήρωσε με μια πνοή το ογκώδες αυτό μυθιστόρημα την περίοδο της μεγάλης πείνας κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

Η καταπληκτική ιστορία ενός 11χρονου κοριτσιού που αγαπάει πολύ το διάβασμα και έφτιαξε μια βιβλιοθήκη με 5000 βιβλία στην αυλή του σπιτιού της

πηγή: facebook.com/kaciane.caroline

Η Κασιανή ντο Νασιμέντο (Kaciane do Nascimento), ένα εντεκάχρονο κορίτσι που ζει στην περιοχή του Σάου Ζοσέ στο Ρίο Πρέτο της Βραζιλίας, αγαπάει πολύ τα βιβλία. Πριν ακόμη πάει στο σχολείο έμαθε να διαβάζει δίπλα στα αδέρφια της και στη συνέχεια, από τη μέρα που δανείστηκε το πρώτο της βιβλίο στο σχολείο μέχρι σήμερα έχει διαβάσει 560 βιβλία. Παράλληλα, έχει βάλει στόχο, τον οποίο και υλοποιεί, να μεταδώσει την αγάπη της δια το διάβασμα και σε άλλα παιδιά της περιοχής της, ενώ οσονούπω θα εκδοθεί και το πρώτο της βιβλίο. Και φαίνεται ότι τα καταφέρνει καλά, αφού στη σελίδα της στο facebook έχει σχεδόν 5000 φίλους και περισσότερους από 2000 ακολούθους.

Ένα αίνιγμα από τη λαϊκή σοφία

Το παρακάτω αίνιγμα το περιέγραψε ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στον δεύτερο τόμο των ποιημάτων του. Δεν ήταν δικής του έμπνευσης, αλλά του το είχε πει ένας γέροντας, τον οποίο είχε συναντήσει κάποτε ο ποιητής. Διαβάστε πώς ο Βαλαωρίτης θυμάται τη σκηνή της συνάντησής του με τον ηλικιωμένο άνδρα, αλλά και το αίνιγμα του τελευταίου. Προσπαθήστε να το λύσετε και σύντομα θα έρθει η απάντηση στα σχόλια.

Τέσσερις ιστορίες του Νασρεντίν Χότζα

Όταν τη δεκαετία του 1930 κυκλοφόρησε στα ελληνικά μια συλλογή ιστοριών με ήρωα των Νασρεντίν Χότζα, αυτός παρουσιάστηκε ως ένας "Αίσωπος της Τουρκίας". Βέβαια, η τουρκική καταγωγή του Χότζα αμφισβητείται από πολλούς λαούς, οι οποίοι τον διεκδικούν με τον ίδιο ζήλο, όπως στην αρχαιότητα έριζαν επτά πόλεις για το ποια από αυτές γέννησε τον Όμηρο. Το μυστήριο δεν θα λυθεί σύντομα, όμως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία τελικά να το λύσουμε - αν και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Νασρνετίν ήταν μάλλον ιρανικής καταγωγής, αλλά έζησε το 13ο αιώνα στο Ακ Σεχίρ της περιοχής του Ικονίου, που τότε ανήκε στο κράτος των Σελτζούκων Τούρκων. Οι σατιρικές και σε μεγάλο βαθμό διδακτικές ιστορίες του Χότζα δεν έχουν σύνορα, αλλά χαρακτηρίζονται από οικουμενικότητα και διαχρονικότητα, ώστε διαβάζονται το ίδιο ευχάριστα και τον 21ο αιώνα. Ας πάρουμε μια μικρή μόνο γεύση από τέσσερις ιστορίες του Χότζα.