Fine Arts

It is really difficult to find an answer to the question how a painting studio course should be taught in painting studio courses at undergraduate level. There are different approaches and systems in the faculties in various region of Turkey, even in two different ateliers of the same department. But as in every field, an applicable common language in painting courses will legalize the knowledge to be given in these courses. This common language should consist of concepts and terms which find their sources in the history and culture of the art itself. Thus, problems and solutions seen in the history of the art present a suggestible valid framework in that students learn plastics within the scope of painting studio education.

Donald Kuspit "Sanatın Sonu" adlı kitabında çağdaş sanat eleştirisinde bulunurken bilinçdışının son bulduğunu öne sürer. Diğer taraftan Kuspit bir dizi tema ile sanatın sonunu açıklar. Kuspit'in asıl vurgusu sanatsal yaratıcılığın değiştiği ve modern sanata ait anlamını yitirdiğidir. Bu yazı aslında fikirleri eleştirerek ele alma amacındadır. Sanatın ve bilinçdışının sonuna dair Kuspit'in anlatısının sorunlu bir düşünme ve metot izlediğini öne sürmektedir. Kuspit'in sanatın sonu fikrinin sorunlu tarafı çağdaş sanatın kendi kategorilerini yok sayması, bu kategorileri kendi bakış açısıyla yorumlamaya giderken çağdaş sanatın gerçekliğini kaçırmasıdır. Modern sanat konusunda da Kuspit çağdaş sanatı eleştirmek amacıyla seçmeci bir tavırla yaklaşımda bulunmaktadır.

Giriş Fransız düşünür Gilles Deleuze, güncel sanat pratiklerinde fikirlerinden yararlanılan bir isim olarak çokça bilinirken ne yazık ki ülkemiz lisans ve sonrası sanat eğitimi içinde, en azından sanat felsefesi gibi bir alanda geniş ölçüde tanıtılmayı beklemektedir. Deleuze'ün sanat felsefesi ve teorisi açısından önemli olmasının nedenleri sanatı bir düşünme alanı olarak önerirken özel olarak sanat üzerine düşünme konusunda sanat eserini çözen ve açık ve net şekilde onu anlayan değil, onu yorumlayan ve üreten bir dili önermesidir. Bu yazıda Deleuze'ün düşüncesinin her yerine sinen sanat ve özel bir ilgi olarak sanat düşüncesi ele alınmıştır. Amaçlanan, alanla ilgili teorik kısımda güncel bir düşünürün fikirlerine, geniş ölçekli külliyatına en azından sanat konusunda bir giriş yapabilmektir. Çalışmada konu hakkındaki birincil kaynaklar ve Deleuze'ün düşüncesini yorumlayan güncel metinlere yer verilirken, Deleuze'ün konu hakkındaki görüşleri ve bunların nasıl bir kavramsal ve anlam düzeni gösterdiğinin incelenmesi ve betimi de araştırmanın esas aldığı yöntem olmuştur. Gilles Deleuze'ün felsefesi çağdaş Fransız felsefesinin de karakteri olan geleneksel düşünmenin kökten eleştirisini yapar. Deleuze'ün amacı, "insanın deneyim alanına yönelik ortaya koyduğu yaratımların bir sorgulamasını yapmak ve bu alanların 'ne'liğini yeni bir bakış açısıyla değerlendirmektir" (Sütcü, 2005: 25). Bu yüzden Deleuze, başlangıç için bir dizi ismin felsefesi içinde dolanmış ve onları yeniden düşünmüştür. Deleuze'ün Nietzsche, Lucretius,

Kültürel olarak banal ya da basit estetizme işaret ettiği düşünülen kitsch, modern kültüre özgü bir olgudur. Kitsch, duygusal ve gerçekçi bir sanatı işaret etmesiyle sanatın karşıtı olarak konumlandırılmıştır. Bu çalışmada da bu yaklaşımlara değinilerek, kitschin kısa bir tarihi anlatılacaktır. Kitsch olgusu kitle kültürü ile olan ilişkisinde seçilen bazı tarihsel durumlar ve düşünceler içinde gösterilecek ve devam eden kısımda Thomas Kulka’nın kitsch üzerine düşünceleri ele alınacaktır. Çalışmada gösterilmek istenilen kitsch’in sanatın karşıtı olarak, onun değersiz ötekisi olarak düşünüldüğüdür. Kitsch üzerine yazan ve düşünenlerin genel eğiliminin onun modernleşme ile birlikte sanatta da meydana gelen dağılmaların kısmen üstünü örtmek için kullanıldığı ve ‘sahici’ sanatı tanımlamak için bir sıçrama noktası sayılıyor olduğudur. Bu durumlar içinde önerilen ise kitle içinde bireyin kültürel ve estetik konumunun yeniden düşünülebileceği ve sanata dair sahicilik söylemi yerine gündelik yaşamın daha fazla ortaklığa dayalı hale gelebileceğidir.
Anahtar kelimeler: Kitsch, Avangard Sanat, Kitle Kültürü, Estetik, Sahicilik
KITSCH AS OTHER TO ART
ABSTRACT
Kitsch, which is thought to be a banal and plain understanding of esthetics, is a notion characteristic of modern culture. Being the expression of an overly sentimental and realistic form of art, kitsch is often viewed as the opposite of real art. In this study, we will provide a brief history of kitsch by examining various views and perceptions about this form of esthetics. The relationship between kitsch and mass culture will be brought to light using several selected examples from history and the thoughts of various historical figures; following this, we will evaluate Thomas Kulka’s thoughts on kitsch. The aim of this study is to show that kitsch is viewed as the opposite of art – an alternative devoid of any value. The general view of authors and thinkers writing about kitsch is that this notion is partly used to conceal the dismantling that took place inside art in parallel with modernization, and that it is often considered as a stepping stone for identifying “real” art. Furthermore, these authors/thinkers recommend that the cultural and esthetic position of individuals within society (or the masses) should be reconsidered, and that rather than discourse on the “authenticity” or “realness” of art, there should be a greater focus on the association of art with daily life.
Keywords: Kitsch, Avant-garde Art, Mass Culture, Esthetics, Authenticity

Öz Abstract Theodor Adorno, kültür endüstrisi düşüncesinde sanatı 'sığınak' olarak görmüş, sanatın kitle kültürünün etkilerini azaltma ve onun işleyişinin dışında kalması gerektiğini önermiştir. Guy Debord, " gösteri toplumu " düşüncesiyle her şeyin bir gösteriye dönüştüğünü ve sanatsal ifadenin kişisel bir deneyim olarak insanlara 'durumlar' yaşatacağını düşünmüştür. Debord'un önerdiği " durum estetiği " , neo-kapitalist toplumlarda gösteri haline gelen her şeyin içerisinde bir tazelenmenin bulunabileceğe karşılık gelmekteydi. Jean Baudrillard ise " simülasyon " düşüncesiyle gerçekliğin aradan çekildiği imgeler dünyasında yaşanıldığını söylemiş, göstergelere dönüşmüş olan yaşantı içinde sanatında uyumlaşmış olduğunu iddia etmiştir. Bu çalışmada üç düşünürün kilit kavramları ve önermeleri ile sanata getirdiği tanımlar ele alınacak ve bazı açılardan eleştirisi yapılacaktır. In his thoughts regarding culture industry, Theodor Adorno described art as a " refuge, " and suggested that the effect of mass culture on art should be minimized, and that art should remain outside mass culture's influence. In his views on the " society of spectacle, " Guy Debord described that everything in present-day culture is turned into a spectacle, and that artistic expression is a form of individual experience that allows people to experience different " states. " According to the concept of the " esthetic of state " proposed by Debord, everything that is turned into a spectacle in neo-capitalist societies can lead to a form of rejuvenation. In his views regarding the concept of " simulation, " Jean Baudrillard stated that people experienced a world of symbols from which reality fades away or is absent, claiming that art helps harmonize a life and existence filled with symbols. In this study, we will evaluate the key concepts and theses proposed by three philosophers along with the definitions they bring to art, and discuss them from a critical standpoint.

İdil Dergisi`ne gönderilecek yazıların özgün olması ve evrensel bilime katkı sağlaması beklenmektedir. Bununla birlikte, bilim insanı ve sanatçıları tanıtan, yeni etkinlikleri veya yayınları duyuran yazılara ve röportajlara da yer verilir. Makalelerin İdil`de yayımlanabilmesi için daha önce bir başka yerde yayımlanmamış olması gerekir. Sempozyum, kongre v.b bilimsel toplantılarda sunulmuş; ancak yayımlanmamış bildiriler ile lisansüstü tezlerden üretilmiş çalışmalar da yayıma kabul edilir. Her yılın sonunda derginin yıllık dizini hazırlanır ve Kış sayısında yayımlanır. Dergi, Yayım Kurulu tarafından belirlenen yurt içi ve dışındaki kütüphanelere, uluslararası indeks kurumlarına ve abonelere, yayımlandığı tarihten itibaren bir ay içerisinde gönderilir. İdil, dergide yayımlanan bütün makalelere DOI numarası tahsis eder. İdil, sanat ve dil alanlarında üretilen özgün ve nitelikli çalışmaları yayımlamayı amaçlamaktadır. Kültürlerarası bir iletişim aracı olarak dil ve sanat derginin başlıca ilgi alanıdır. Görsel, yazılı ve sözlü kültür, popüler kültür, halk sanatları, sinema, sanal akımlar başta olmak üzere sanat ve dilin bütün alt alanları derginin kapsamını oluşturmaktadır.

Sinemanın bir rüya sahnesi olduğu düşüncesi aynı zamanda imgelerin de tarihine içkin bir düşünmedir. İmgeler, insan varlığının kendilerine dokunmuş olmasıyla, rüya sahnesi olarak tehlikeli şekilde düşünülmüşlerdir. Bu yüzden her toplumun ikonoklastları olmuş, imgeleri kontrol etmenin yollarını aramış ve başarılı bir şekilde imge rejimleri düzenlemişlerdir. Bakışı zedeleyeceği, onu baştan çıkartabileceği bilinen imgeler hakikat rejiminin de güvencesini sağlamışlardır. Sürekli enflasyonun ve tüketimin olduğu günümüz imge rejiminde, imgelerin içinin boşaldığı söylenen bir zamanda böyle bir durum eskimiş ve batıl olma kanaatiyle yüzleşmek zorundadır. Böyle bir ikonoklasizmin günümüzde hakikatin elden kaçtığını göremeyecek kadar kör bir şekilde terörize olmaktan kendisini alamaması, onun tabutuna bir çivi daha çakılması gerektirmektedir. Kitle kültürü eleştirisi için güçlü bir sıçrama noktası olarak sinemanın rüya sahnesi olduğu düşüncesi hala ilgi görmektedir. Sinemanın rüya sahnelerinin Foucaultcu iktidar metafiziğinin örneklemlerinden birisi olmaya devam ettiğini söyleyebiliriz. Bize bakan imgeler, kendimize çeki düzen vermemize neden olan bir Bakış, dolanımda olmaya devam etmektedir. Arzularımızın düzeni konusunda bu Bakışın 'kötü' bir eğitim verdiğini söylemek hala geçerliliğini korumaktadır. Bakış, kendisini sürekli yineleyerek gündelik gerçeklikten sıkılmışlığın içinden sıyrılma imkânını sunmaya devam etmektedir. Sinema ve rüya ilişkisi sanki zararlı bir ilişkinin, Hustav Jung ve Joseph Campbell'in mitlere ve arketiplere dayalı yapısal durumun sürekli tekrarıyla bilinçaltına hükmeder şekilde düşünülmekte, izleyici ise sadece zamanı ve mekânı tüketir halde, sanal bir zamandışılık ve mekânsızlık içinde kendisini kaybeder görünmektedir. Popüler bir algılamayla sanat filmine atfedilen katı gerçekçiliğin ise böylesi bir rüya sahnesi karşısında izleyiciyi yerine oturtan ve onu titreten bir gerçeklik algısı sunması gerektiği, en azından sinema pedagojisinde karşımıza çıkmaktadır. İlk film üretimi deneyiminin katı 'gerçekçi', yüze tokat gibi inme amacındaki sahnelerle bezeli olması didaktiklik tehlikesine düşme pahasına çok tutan fikirler listesinin başındadır.

Sigmund Freud’s article “The Uncanny” has been a source of inspiration in the fields of aesthetics and the philosophy of art. “Uncanny” refers to an unsettling feeling. In psychic terms, the term “uncanny” refers a feeling of terror and a sense of loss of control, even for a moment, although this concept can also be thought of in terms of aesthetics, and so can be of interest to the arts. When viewed from the perspective of aesthetics, it is seen that the uncanny is related to the sublime. A visible relationship exists between the sublime, as one of the fundamental categories of modern aesthetics, and the uncanny. The way comedy can fend off feelings of terror can offer an opportunity to think about comedy in terms of its relationship with the uncanny. Finally, the relationship between the uncanny and the abject is another field of aesthetics. This study, which offers thoughts on different categories of aesthetics, also focuses on representations of the uncanny in art and its influence on the philosophy of art.

Modernity means being imperiled of the experience. This imperilment is the metamorphosis of the competences of knowing, doing and tasting which feeds the authentic ego. This metamorphosis may be understood through a series of symptoms, such as not remaining of social unity, growing of the distance between nature and the individual, the instrumentalisation of the experience and so on. Walter Benjamin is one of the people who set up this perspective in a strong way and thought about the results of the modernity and how they should be overcome. By mentioning this thought, his study tries to think about Benjamin's suggestions in this day and age. Being on the track of Benjamin's life the study examines the relevant figures (i.e., child, collector, storyteller, flaneur, the author as a producer) of his ideas and refers to photography and cinema experience in following sections. The main problem is that the human is living a dream that his own existence is imperiled. On the other hand, images retain the power to transform this dream by using alienating techniques. Benjamin advocated this idea, and in his recent works, he talked about the transformation of artwork with technology. Benjamin's positive view on the enlargement and possibilities that the image has opened up to the experience continues to be relevant in some of the artistic strategies today. However, to my knowledge, the artistic strategies are lack of the transformative power that Benjamin desires. To contribute to the literature, in the present study, the underlying reason for this is in claimed to be the 'loss of childhood,' the with drawal of childhood from experience. After the end of ideologies, the cultures continue to regulate childhood, turning the experience in to information shows that we are far from the Benjamian revolutionary thought.

Damien Hirst is an artist who has been making an impact since the 90s as a sensational
figure in the concepts of artist, work, acclaim and production. Hirst has been deeply
affected by the blurring of the boundaries in the arts in the wake of Pop Art. Since the
beginning of his career, he has endeavored to show reality to the audience directly and to
come close to the reality in his work. This is a characteristic that can be seen in many of his
most well-known works and is also an example of how reality is interpreted in
contemporary art. In his latest exhibition, “Treasures from the Wreck of the Unbelievable”,
Hirst has chosen to make use of the benefits of fiction. The exhibition is purported of works
of art salvaged from a sunken ship, and in this respect, the exhibition is intriguing. This
exhibition aims to embrace contemporary art through Hirst at a point that is between
reality and fiction, and in doing so, the exhibition first explains Hirst’s artistic persona and
his relationship with reality, which is a characteristic common ground of the works that
brought him fame. As to the following part of the exhibition, we will be compelled to spare
a thought for the exhibition and fiction and to comment on Hirst’s standing in our day.
Keywords: Damien Hirst, Fiction, Reality, Contemporary Arts, Artist, Visual Culture

This study is about the representation of anxiety, as a concept, in art. The study has been conducted by considering three cultural stages: (1) Romantic, (2) modern and contemporary culture. This study reveals the way in which the artistic representation of anxiety is formed. While doing so, the unique characteristics of these cultural stages, the definitions of anxiety in other fields and ideas on cultural concepts, are addressed in relation to works of art. This study does not focus on the artistic portrayal of psychological definitions of anxiety, but addresses the way in which anxiety is expressed by artists and likewise, the aesthetic expression of the fractured self. In this study, a literature review has been made showing how anxiety is expressed in artistic work. Findings show that anxiety, in a clash of individuals and cultures, is reflected in art through the loss of identity, the revival of identity, or through a cynical attitude. Primarily, this study suggests that these findings should be considered in relation to the perception and production of reality by cultural stages.

ÖZ Resim sanatı yirminci yüzyıl boyunca ontolojik anlamda kendisi üzerine düşünmüştür. Resim temsil ettikleri, gösterdikleri, göstermedikleriyle anlam kazanmıştır. Ressamın konumu izleyicinin görüş alanını belirlemekten çıkmıştır. Bunun yerine ressamlar izleyicinin görme alanına hücum eden imgeler üretmeyi tercih etmişlerdir. Bu yüzden resim doğaya açılan bir pencere değil, görme alanının düzensizliğinin bir temsili sayılabilir. Bu konuda araştırma yapmak için pek çok teorik fikir öne sürülebilir. Psikanaliz de bunlardan birisidir.Fransız psikanalist Jacques Lacan"ın bakış kavramı görsel sanatlarda ilgi görmüş kavramlarındandır. Bakış, zamansız ve kültürel bağlamları olmayan anlamlarıyla insan soyuna özgüdür. Lacan için öznenin merkeziliğinin kırılgan olduğunu gösteren anlamdadır. Bakış, kesin anlamını vermediğimizdir. Ancak o her zaman olacaktır. İnsana özgü olan bakış, kem göz ile karşılık bulabilir. Bakış, ressamın ilgisini çeker. Ressam için bakış, görme alanını aşandır. Lacan"ın psikanalitik çerçevede tanımlarını yaptığı bakış konusunda resim sanatında gösterme, mevcut hale getirme, deforme etme, silme veya görünürlüğünü güçlendirme gibi ressamların temsil stratejileriyle ilişkili düşüncelerin üretilebileceği görülmüştür. Bu ilişki içerisinde bu çalışma, önce Lacan"ın bakış kavramını psikanaliz ve sonra sanat ile ilgisi içerisinde sanat tarihinden seçilmiş örnekler etrafında anlatma amacında olmuştur. Örnekler klasik batı resim sanatı tarihinden, modern batı sanatın ve çağdaş sanattan seçilmiştir. Bakış kavramı ile ilişkili olarak batı sanatı örneklerine odaklanılmasının nedeni sanat tarihi açısından değişimleri veya bakış konusundaki fikirleri göstermek olmuştur. Çalışmada konu edilen örnekler, resmin gösterim tarzını anlamak ve bakış konusunda neler söylenebileceğini göstermek adına sanat teorisi açısından ele alınmıştır. Çalışmamızın sonucunda ise Lacan ve konu edilen ressamların bakış konusunda ortak denilebilecek düşünceler ürettiklerine varılmıştır. Anahtar Kelimeler: Jacques Lacan, Bakış, Temsil, İmge, Resim sanatı. Abstract The art of painting in the ontological sense during the twentieth century. The painting has gained meaning as they represent, show and do not. The position of the painter turned out to determine the viewer's field of vision. Instead the painters preferred to produce images that attack the viewer's visual field. Therefore, the painting is not a window that opens to nature, but a representation of the irregularity of the visual field. Many theoretical ideas can be put forward for research. Psychoanalysis is one of them.French psychoanalyst Jacques Lacan"s concept of gaze has received considerable attention in the visual arts. The meanings of gaze are timeless, and lack a cultural context, and as such, gaze is unique to the human race. To Lacan, its meaning is an indicator of the fragility of the subject"s centrality, leading him to define gaze from a psychoanalytical perspective. From the viewpoint of painting, gaze may be associated the ideas directing painters" strategies of representation, such as making visible, making present, deforming, erasing or reinforcing visibility. The look is that we don't

The American critic, art theorist and philosopher, Arthur Danto, was known in the eighties for his essay, The End of Art.
His thesis on the end of art is not about art itself, nor a certain style of art coming to an end. In it he argues that a narrative,
one which could give meaning to art, is impossible. Accordingly, art realizes its dream for freedom and autonomy. Art
becomes a multiplicity of styles in a pluralist culture. Danto developed his theory based on the changes he observed in
American art during the 1960s. The end of art concerns changes in Western art in the twentieth century, and describes
a new era. In particular, Danto focused on the work of the American artist, Andy Warhol. Warhol’s art inspired his notion
of the end of art, and was thought to typify the attitude of the new art. Theories developed by Danto, who occupied an
important place in the debate on Western art during the last century, are significant in that they are a source of important
ideas when comparing aesthetics and ontology. This study examines Danto’s theory on the end of art, his answers to
the question of what constitutes art, and his somewhat exclusive attitude regarding aesthetics. This study also critiques
Danto’s attitude regarding aesthetics, and focuses on his ideas about Warhol in the context of the answer to the question
of what constitutes art

Tekinsiz ve Temsil, öncelikle sanatta ve diğer medyalarda temsil konusunu tekinsiz teması ile düşünmek için yola çıkan ve Romantizm'den Modernizm'e nihayetinde de Postmodernizm'e kadarki süreçte seçmiş olduğu örneklerle bunu gerçekleştirmeye çalışan bir kitap. Tekinsizi teorik açıdan Sigmund Freud ve Freud'a dönüş savunusunda olan Jacques Lacan'ın psikanalizi ile estetik açıdan yücelik, komedi ve tiksinti ile kuran çalışma, temsillerin kaygı ve tedirgin ediciliği nasıl taklit ettiğini değil, ayrıca onların kaygı ve tedirgin edici olanı nasıl perdelediğini açıklamaya çalışmakta.
Tekinsizin ilgi çekiciliği kültürel ideallerimizin, hayalimizdeki düzenli ev ve aile imgesindeki gibi tertemiz olamayacağını, bir yerlerden gelecek olan tanıdık yabancıların huzurumuzu bozacağını ifade etmesinde saklıdır. Geçen yüzyıldan bu yana, modernleşmeden itibaren kültürel dünyamızın karakteristik noktalarından birisiyle karşılaşmamıza neden olmasıyla tekinsiz kelimesinin ilgi çekiciliği ayrıca açıklık kazanmaktadır. Bu nokta, medeniyetin düzeninde her zaman bir başkasının izinin olduğu ve olacağı gerçeğidir.

Tekinsiz Freud'un 1919 tarihli "Tekinsiz" metni gotik edebiyatın en bilinen isimlerinden olan E.T.A. Hoffmann'ın "Kum Adam" öyküsünün yorumunu içeren sanat üzerine metinlerinden birisidir. "Makale kaygı, dehşet ve korku fenomenleri arasındaki farkları gösterirken benliğin sürekli olarak bastırılmış olan ile rahatsız edilebileceğini yinelemektedir. Tekinsiz, bastırılmış olanın geri dönmesi, tanıdık olanın yabancılaşmasıdır (Freud, 1999: 327-328). Gizli kalması gereken, düzenin devam etmesini sağlayan bir durum ya da nesne gün yüzüne çıkarsa tekinsizlik duygusunu meydana getirecektir. Tekinsizin köken olarak ne olduğuna dair Freud, "korku yaratan şeylerin eskiden beri bilinen ve yabancı olmayan şeylere geri" uzandığını yazar (Freud, 1999: 326). Ruhsal gelişimde bastırılanın kendisini hissettirmesi her zaman mümkündür. Freud içinse bu durum ilksel anılarla ilgilidir ve bunlar özellikle iğdiş edilme kaygısı etrafında dönmektedir (Freud, 1999: 337). Tekinsiz öznenin iğdiş edilmesi olarak sembolikteki konumunun zedelenmesidir. Bu zedelenme, kaygılı bir bekleyiş veya kaygı içinde nesnesiyle boğulma, onun tarafından yutulma ile ilgidir. Korku, nedeni bilinen veya tahmin edilen, bellek imgeleriyle işaretlenerek bilgisine ulaşılabilinendir. Korku nesnesi karşısında perdeleme onun verebileceği zararı, onun zararlarının engellenmesi ve en önemlisi onun ne olduğunu hayal etmekten geçmektedir (Freud, 2002: 271). Korku hali içinde özne bu hayaller ile kendisini hazır hale getirmeye çalışır ve güven verici bir telkin ile kendisini korumaya alır. Kaygıda ise bunlar iflas etme noktasındadır ya da iflas etmiştir. Oedipus öncesi bir çaresizliğe kendisini kaptıran özne, kaygı ile kendi bütünlüklü imgesini de kaybetmiş olur. Bilişsel ve duygusal anlamda yeterli bir güven mesafesi meydana getirememesi de kendi merkeziliğinin yitirilmesi demektir ki artık o nesneleşerek kendisine bakılır hale gelmiştir. Psikanaliz gibi gotik de bastırılmış olanın geri geleceğini söyler. Romantizmin ertesinde gotiğin geçmişe karşı tavrı, sapkınlaşmış bir ecdad, soy, tarih ve geçmiş düşüncesiyle modern kültürün geleceğe olan tutkusunu haklı çıkartır gibidir. Ancak geçmişin geri gelişi, şimdinin öznesini zedelemekten başka bir şey yapmaz ve ona yaşadığı hayatın normal olmadığını, böyle bir sınır çizgisinin anlamlı olamayacağını söyler. Gotik anlatıda bitmeyen bir gizem vardır. Çözülemeyen bir gizem ve onu çözmek isteyen yöntemsiz bir yöntem gotikte kendisini gösterir. Yöntemsizliğin nedeni ise karakterin duygu durumundaki karmaşadır. Karakter zaman ve yer konumlarını yitirir ve her şey birbirine geçer (Law, 1984: 74). Gotiğin öznesi ile psikanalizin öznesi (özellikle Poe yazınında anlatıcının ağzından dinlenilen öyküler ile) ortaklık gösterir. İkisi de anlatır. Çaresiz şekilde anlatır. Tuhaflığın cazibesini kazandırmak adına tekinsiz olanı biçimlendirerek anlatır. Bu, kaygının giderilmesi için gerekli savunmanın bir örneğidir. Ancak gotiğin öznesi kaygıdan kaçamaz. Onunla var olur, onu açıklayarak uzaklaşabilir ama çoğu zaman onun tarafından yutulur. William Wilson Aslında Kimdir? Freud, yazısında bir dizi durum sayar: Yutulma korkusu, uzuv kaybı, cansız varlığın canlanması, ikizini görme gibi durumlar öznenin kendini yitirmesine neden olan sahneler, tetikleyiciler veya ilk anılardır. İlginçtir ki Freud'un saydığı temalar gotiğin de sevdiği ve sıkça kullandığı temalardır.