Naar inhoud springen

Isle of Man TT 1966

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1966
Snaefell Mountain Course
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 28 augustus tot 2 september 1966
Organisator ACU
Senior TT (500 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn
Lightweight 250 cc TT (250 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley
Lightweight 125 cc TT (125 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
50 cc TT
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Sidecar TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch

De Isle of Man TT 1966 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1966. De races werden verreden van 28 augustus tot en met 2 september op het eiland Man. Alle klassen kwamen aan de start. De wereldtitels in de 125cc-klasse, de 250cc-klasse, de 350cc-klasse en de zijspanklasse waren al beslist.

De TT van Man werd in 1966 verschoven van het voorjaar (eind mei-begin juni) naar eind augustus-begin september vanwege de op 16 mei door de National Union of Seamen uitgeroepen zeeliedenstaking, waardoor de havens van Londen, Southampton en Liverpool stil werden gelegd. Vanuit Liverpool werden de veerdiensten naar Ramsey op het Eiland Man verzorgd. De verplaatsing veroorzaakte echter ook problemen, want omdat in september ook de Manx Grand Prix verreden werd, was het leven op het eiland een maand ontregeld. Voor coureurs en teams was het dan weer praktisch: onderweg van de Ulster Grand Prix naar de GP des Nations was het eiland Man een logische en vooral tijd- en geldbesparende tussenstop. In de races had RAF-korporaal Chris Conn een goede week: hij werd derde, zowel in de Junior TT als in de Senior TT.

Tijdens de training op vrijdag 26 augustus verongelukte Kawasaki-fabrieksrijder Toshio Fujii bij Cruickshanks Corner in Ramsey. Tijdens de Lightweight 250 cc TT op zondag 28 augustus verongelukte Brian Duffy met een Yamaha TD 1 B ter hoogte van de Mountain Box. Tijdens de trainingen viel Tarquinio Provini tussen Alpine Cottage en Balla Cobb, waarbij hij verlamd raakte en zijn carrière moest beëindigen.

De Auto-Cycle Union leek de reglemenenten naar eigen believen te interpreteren. Op 28 augustus werd Fritz Scheidegger gediskwalificeerd omdat hij bij een gewone benzinepomp Esso had getankt. Hij had dat ook op zijn trainingsformulier ingevuld, maar later ontdekte men dat rijders die geen contract met een benzinemerk hadden de door de organisatie verstrekte Shell of BP moesten gebruiken. Nadat hij al als winnaar was gehuldigd werd hij alsnog gediskwalificeerd. Anders ging het met Mike Hailwood. Die reed op 31 augustus in de Lightweight 125 cc TT (182 km) en in de Junior TT (364 km). Samen was dat 546 km, terwijl een coureur reglementair niet meer dan 500 km op een dag mocht racen. Dat was de reden geweest dat Hailwood in de GP van de DDR niet in de 250cc-race was gestart. De TT-organisatie vond het echter geen probleem dat hij op Man wel meer dan 500 km zou rijden.

Jim Redman kwam wel naar het eiland Man, maar zijn seizoen was verloren nadat hij tijdens de GP van België een arm gebroken had. Men verwachtte dat hij elk moment weer zou kunnen racen, maar halverwege de trainingsweek gaf hij een persconferentie waarin hij bekendmaakte te stoppen met racen.

Vrijdag 2 september, zes ronden (364 km)

Het 500cc-wereldkampioenschap was nog steeds open. Giacomo Agostini had netto 34 punten (uit de beste vijf wedstrijden), maar Mike Hailwood kon met twee overwinningen nog op 38 punten komen. In de Senior TT begon Agostini, die 20 seconden ná Hailwood mocht starten, voortvarend. Bij Ballacraine had hij 2 seconden voorsprong, maar halverwege de eerste ronde had Hailwood de situatie omgedraaid en aan het einde van die ronde lag Hailwood al 6,2 seconden voor. Agostini gaf het al vrij snel op en toen het begon te regenen ging het tempo er helemaal uit. Aan het einde van de race had Mike Hailwood 2½ minuut voorsprong op Agostini. Derde werd Chris Conn (Norton). Agostini schoot met zijn zes punten niets op: het werd een nieuw streepresultaat en hij bleef op 34 punten staan. Als Hailwood in Italië zou winnen had Agostini aan de tweede plaats zelfs niet genoeg om wereldkampioen te worden.

De Honda RC 181 stond niet te boek als een goede stuurmachine, maar de circuitkennis van Mike Hailwood maakte veel goed.

Uitslag Senior TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 2:11"44'8 8
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 2:14"22'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton 2:22"26'8 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-Matchless 2:22"58'0 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Matchless 2:24"20'4 2
6 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ 2:24"36'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless 2:25"05'8
8 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 2:25"54'0
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless 2:27"36'2
10 Vlag van Australië Malcolm Stanton Norton 2:27"40'0
11 Vlag van Australië Kel Carruthers Norton 2:27"54'6
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Métisse-Matchless 2:29"50'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Fogarty Matchless 2:30"05'8
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roly Capner Matchless 2:30"36'6
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Sanby Norton 2:31"41'2
16 Vlag van Zweden Billy Anderson Matchless 2:32"15'4
17 Vlag van Nieuw-Zeeland Neville Landrebe Matchless 2:33"46'8
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton 2:35"15'6
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 2:35"34'6
20 Vlag van Canada 1957-1965 David Lloyd Norton 2:35"43'4

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Matchless
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rony Rutter Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mawby Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 36 (46)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 30
3 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 17
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 16
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 13
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless 11
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Matchless 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Woensdag 31 augustus, zes ronden (364 km)

De start van Mike Hailwood in de Junior TT was op zichzelf al opmerkelijk. De ACU, die eerder zo streng was met de reglementen en Fritz Scheidegger in de Sidecar TT gediskwalificeerd had omdat hij bij een "burger"-benzinepomp zijn benzine had gekocht, liet Mike Hailwood gewoon deelnemen aan de 364 km lange race. Hij had 's middags al 182 km in de Lightweight 125 cc TT gereden en daarmee kwam zijn dagtotaal op 546 km, terwijl er een reglementair maximum van 500 km was. Hier werd duidelijk met twee maten gemeten. Het ging echter niet goed met Mike Hailwood. Bij Ballacraine, na 13 km rijden, was hij al ingehaald door Giacomo Agostini die 20 seconden na hem was gestart. Bij de doorkomst bij Ballacraine klonk Hailwood's Honda RC 173 erg slecht en bij Bishopscourt stond hij stil. Honda had de jonge Stuart Graham niet in de 350cc-Junior TT ingezet, Jim Redman was gestopt en daarmee was de dreiging van Honda dus voorbij. De Britse merken konden daardoor weer podiumplaatsen pakken: Peter Williams werd met een AJS 7R tweede en Chris Conn met een Norton 40M derde.

Uitslag Junior TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 2:14"40'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams AJS 2:24"46'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton 2:26"45'4 4
4 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 2:26"49'8 3
5 Vlag van Tsjechië František Boček Jawa-ČZ 2:26"56'4 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-AJS 2:27"14'2 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton 2:27"19'0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Honda 2:27"20'2
9 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa-ČZ 2:28"51'4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith AJS 2:29"50'2
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Gallagher AJS 2:29"53'0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Fogarty AJS 2:31"41'8
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee AJS 2:32"00'6
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 2:32"02'8
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS 2:32"34'8
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvill Norton 2:32"59'0
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Price Norton 2:33"22'4
18 G. Barnacle AJS 2:33"23'0
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler AJS 2:33"25'2
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vincent Duckett AJS 2:33"41'2
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Norton 2:36"32'8
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli Blessure

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Japan Kenzo Muromachi Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[1]
Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna
Vlag van Verenigde Staten Byron Black Honda

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 48 wereldkampioen
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 40
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi 11
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa / Jawa-ČZ
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 10
7 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 8
8 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 7
9 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams AJS

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Lightweight 250 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Zondag 28 augustus, zes ronden (364 km)

In de Lightweight 250 cc TT startten liefst 90 deelnemers. Dat Mike Hailwood en Stuart Graham favoriet waren was wel duidelijk, maar Hailwood verbrak al in de eerste ronde, met staande start, de bestaande ronderecords in de 250- én de 350cc-klasse. Hij bleef zelfs slechts 3,4 km/h onder het bestaande 500cc-record. Na de eerste ronde reed Phil Read al 40 seconden achter Hailwood maar hij viel in de tweede ronde bij Ginger Hall uit. Bill Ivy kon het Stuart Graham nog even lastig maken, maar viel toen ook uit. Graham werd aldus tweede achter Hailwood en tot grote vreugde van het Britse publiek werd de derde plaats ingenomen door Peter Inchley met een Villiers-Special met Bultaco-frame.

Uitslag Lightweight 250 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 2:13"26'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda 2:19"20'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Inchley Bultaco-Villiers 2:28"34'4 4
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 2:31"09'9 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco 2:32"56'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bultaco 2:35"01'4 1
7 Terry Grotefeld Padgett-Yamaha 2:36"30'6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Aermacchi 2:37"14'2
9 George Plenderleith Honda 2:37"21'6
10 B. Richards Bultaco 2:37"24'8
11 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gordon Keith Aermacchi 2:38"45'6
12 Vlag van Australië Barry Smith Suzuki 2:43"54'8
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Albert Moule Aermacchi 2:44"01'0
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda 2:44"46'4
15 P. Conran Bultaco 2:54"05'0
16 A. Dyde Royal Enfield 2:57"17'0

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Australië Len Atlee Cotton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Duffy Yamaha Val (†)

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
Vlag van Frankrijk Daniel Lhéraud Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ Blessure[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Royal Enfield
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Gestopt[1]
Vlag van Zweden Kent Andersson Husqvarna

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 56 (72) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 28
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 20
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 18
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Honda 15
6 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 11
7 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 9
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
9 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco 8
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Lightweight 125 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Woensdag 31 augustus, drie ronden (182 km)

De Lightweight 125 cc TT moest vanwege de zeer dichte mist enkele uren worden uitgesteld. Hoewel de wereldtitel al beslist was, waren de verwachtingen hooggespannen. Suzuki, dat slechts één podiumplaats gehaald had (Yoshimi Katayama op de Sachsenring) had de snelste trainingstijd dankzij Hugh Anderson die met de RT 66 een nieuw ronderecord gereden had. Verder zette Yamaha haar nieuwe RA 31-viercilinders weer in en Honda uiteraard de vijfcilinder RC 149. Bill Ivy was juist fit verklaard en won de race door van start tot finish aan de leiding te gaan. Phil Read finishte een halve minuut achter hem en Anderson werd derde. Honda zakte eigenlijk door het ijs. De snelste was Mike Hailwood, die een slechte start gehad had maar toch nog even snel doortrok. Later liet hij zijn tempo wat afzakken maar hij was nog altijd veel sneller dan zijn teamgenoten Ralph Bryans en Luigi Taveri. Toch eindigden de fabrieks-Honda's op de plaatsen zes, zeven en acht. De rest van het veld bestond voor een groot deel uit de populaire Honda CR 93-productieracers.

De Yamaha RA 31 was ineens succesvol, nadat de machine het in de Ulster Grand Prix nog slecht gedaan had.
Dankzij de Honda CR 93-productieracer kende de Lightweight 125 cc TT een behoorlijk startveld.

Uitslag Lightweight 125 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 1:09"32'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 1:10"03'2 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 1:10"09'2 4
4 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 1:11"11'2 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 1:11"24'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 1:11"26'6 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 1:16"53'6
8 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:18"16'8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda 1:19"57'8
10 Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco 1:20"03'4
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Tohatsu 1:20"07'6
12 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 1:21"21'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda 1:21"51'6
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Honda 1:22"37'6
15 B. Richards Honda 1:22"59'4
16 George Plenderleith Honda 1:23"01'8
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda 1:23"40'4
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 1:24"32'8
19 Terry Grotefeld Honda 1:25"22'2
20 Les Iles Bultaco 1:25"30'8
33 Vlag van Australië Barry Smith Honda

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams EMC
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Yasuharu Yuzawa Yamaha
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 44 (50) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 32
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 29 (32)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 27
5 Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki 15
6 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 10
7 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 8
8 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha 3
10 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 2
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Vrijdag 2 september, drie ronden (182 km)

De belangstelling voor de 50cc-klasse was op Man nog steeds tanende en er gingen zelfs stemmen op om ze te laten vervallen (bij minder dan 25 deelnemers was dat toegestaan). Uiteindelijk verschenen er 29 starters, maar die moesten het wel doen met een - voor de Isle of Man TT ongebruikelijke - massastart. De 50 cc TT werd eigenlijk een saaie race. De top vier eindigde een flink eind uit elkaar. Ralph Bryans en Luigi Taveri waren met hun Honda RC 116-tweecilinders het snelst, maar tussen hen beiden zaten op het einde toch nog 51 seconden. Hugh Anderson eindigde met zijn Suzuki RK 66 bijna 2½ minuut achter de winnaar maar 1 minuut en 10 seconden voor zijn teamgenoot Ernst Degner. Bryan Gleed en Dave Simmonds beschikten over de oude RC 111-eencilinder fabrieksracers van Honda en zij werden vijfde en zesde, resp. 20 en 22 volle minuten achter Ralph Bryans en dat was bijna een ronde van 60 km!

50cc-Honda RC 116 tweecilinder

Uitslag 50 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 1:19"17'2 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:20"08'4 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 1:21"41'0 4
4 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 1:22"52'2 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Gleed Honda 1:39"31'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Honda 1:41"50'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Griffiths Honda 1:44"28'6
8 Jim Pink Honda 1:44"29'0
9 M. Allen Honda 1:45"20'4
10 B. Kettle Honda 1:45"33'6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Suzuki 1:46"59'2
12 A. Robinson Honda 1:48"20'4
13 S. Lawley Honda 1:51"58'2

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Australië Jack Findlay Bridgestone
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Oswald Dittrich Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Simmonds Tohatsu
Vlag van Japan Isao Morishita Bridgestone
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland André Roth Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 25
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 24
3 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 17
4 Vlag van Australië Hugh Anderson Suzuki 15
5 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 3
6 Vlag van Duitsland Oswald Dittrich Kreidler 2
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Gleed Honda
10 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 1
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Japan Isao Morishita Bridgestone
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Honda

Zondag 28 augustus, drie ronden (182 km)

Door het besluit van de organisatie van de Grand Prix des Nations om de zijspanklasse te schrappen werd de uitgestelde TT van Man de laatste race voor Max Deubel. Hij had in 1966 geen enkele overwinning behaald maar was gedreven zijn allerlaatste Grand Prix winnend af te sluiten. Hij had de Sidecar TT al drie keer gewonnen, Fritz Scheidegger nog nooit. Scheidegger draaide in de training zijn motor stuk en moest een reserveblok monteren, wat de kansen voor Deubel vergrootte. Bovendien had Deubel de snelste trainingstijd gereden. Scheidegger startte vijf minuten na Deubel door de gebruikelijke interval-start bij de TT. Max Deubel/Emil Hörner draaiden de snelste raceronde en bij het ingaan van de derde en laatste ronde lagen Fritz Scheidegger/John Robinson 15 seconden achter hen. De strijd om de tweede plaats ging zelfs tussen Georg Auerbacher/Wolfgang Kalauch en Colin Seeley/Wally Rawlings. Deubel deed het in de laatste ronde op advies van zijn pitcrew iets rustiger aan. Scheidegger leek echter juist vleugels te krijgen en won de race met de tot dan toe kleinste marge ooit: 0,8 seconde. Auerbacher, die een pitstop van ruim een minuut had moeten maken, werd toch nog derde. De interval-start was hier duidelijk in het nadeel: bij een rechtstreeks gevecht met Scheidegger had Deubel het gevaar onderkend en zeker gewonnen, maar nu wist hij niet beter dan dat zijn voorsprong ruim voldoende was en pas vijf minuten na zijn eigen finish ontdekte hij dat hij níet had gewonnen. Deubel werd echter geholpen door de organisatie, die vier uur na de wedstrijd besloot Scheidegger te diskwalificeren vanwege het tanken bij een gewoon Esso-tankstation en niet met de door de organisatie verstrekte benzine te rijden. Scheidegger protesteerde maar zijn protest werd onmiddellijk afgewezen door de grotendeels Britse jury. Tijdens het FIM-congres in oktober 1966 werd Scheidegger in ere hersteld en alsnog tot winnaar van de Sidecar TT verklaard. Toen besloot Scheidegger ook om zijn carrière voort te zetten, want na de TT van Man was hij zó kwaad dat hij had gemeld te stoppen met racen.

Uitslag Sidecar TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 1:14"50'0 8
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 1:14"50'8 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 1:16"52'4 4
4 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 1:17"14'4 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW 1:17"42'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 1:19"33'4 1
7 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 1:20"01'8
8 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW 1:20"42'4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BSA 1:21"33'5
10 Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerald Wood BMW 1:23"33'4
11 Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt R. Schwips BMW 1:24"22'4
12 R. Ford G. Hughes Triumph 1:25"25'2
13 Derek Yorke Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnall Triton 1:28"22'0
14 Mick Potter D. Wright Triumph 1:28"24'2
15 Martin Candy R. du Pont MJC 1:31"29'4
16 Bill Cooper D. Glasby Triumph 1:32"11'2
17 E. Parkinson R. Philpott Triumph 1:33"05'0
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Hanks T. Holden BSA 1:33"09'0
19 A. Sansum T. King Triumph 1:35"06'0
20 P. Scales J. Ferguson Triumph 1:35"33'6
27 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss BSA 1:39"10'6

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson BMW

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Harrison BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

Eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 24 (40)
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 18 (28)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW 12 (14)
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein en Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 11 (17)
5 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Reinhold Mannischef en Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Steward en Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Harrison BMW 5
7 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW 4
8 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 2
9 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 1
Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerald Wood BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

De 250cc-Honda RC 166 was zó snel, dat Mike Hailwoods tijd in de 250cc-race goed genoeg was geweest om de 350cc-race ook te winnen. Stuart Grahams tijd was goed genoeg geweest voor de tweede plaats in de 350cc-race.

Fictieve uitslag Junior TT

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1967 verving Honda de 350cc-viercilinder Honda RC 173 door de slechts 297cc-metende zescilinder Honda RC 174. Dat is niet vreemd als men de recordtijd van Giacomo Agostini's MV Agusta 350 3C vergelijkt met de 250cc-zescilinder Honda RC 166. Met die machine zou Hailwood zelfs nog veel sneller dan Agostini zijn geweest en zou de uitslag van de Junior TT er zo hebben uitgezien:

Pos Coureur Merk Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood 250cc-Honda RC 166 2:13"26'0
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini 350cc-MV Agusta 350 3C 2:14"40'4
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham 250cc-Honda RC 166 2:19"20'0
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams 350cc-AJS 7R 2:24"46'6

Tommy Robb stond onder contract bij Suzuki tot "na de TT van Man", voor de 50cc-klasse. Toen hij dat contract tekende, ging hij ervan uit dat deze TT voor de TT van Assen zou plaatsvinden. Hij was dan ook van plan om vanaf Assen met de 50cc-Bridgestone te gaan rijden. Na zijn teleurstellende Britse TT (elfde in de 50cc-race) was hij eindelijk vrij om dat te doen. Hij zou ook zijn enige punten met de Bridgestone scoren, tijdens de Grand Prix van Japan.

Vorige race:
Ulster Grand Prix 1966
FIM wereldkampioenschap wegrace
18e seizoen (1966)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1966

Vorige race:
Isle of Man TT 1965
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1967