Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Argentinië 1962

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Argentinië Grand Prix-wegrace van Argentinië 1962
Autódromo Oscar Alfredo Gálvez
Officiële naam GP d'Argentina
Land Vlag van Argentinië Argentinië
Datum 14 oktober 1962
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella
Eerste Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella
Tweede Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino
Derde Vlag van Argentinië Eduardo Salatino
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler
Tweede Vlag van Chili[1] Umberto Masetti
Derde Vlag van Argentinië Raúl Kaiser
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Argentinië Raúl Kissling
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
50 cc
Snelste ronde Onbekend
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Duitsland Ernst Degner
Derde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt

De Grand Prix-wegrace van Argentinië 1962 was de elfde en laatste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1962. De races werden verreden op 14 oktober op het Autódromo Oscar Alfredo Gálvez in Buenos Aires. Aan de start kwamen de 50cc-klasse, de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 500cc-klasse. Alleen in de 50cc-klasse was de wereldtitel nog niet beslist.

Nadat de Argentijnse Grand Prix in het seizoen 1961 al mager bezet was geweest, was het nu nog erger omdat naast MV Agusta ook Honda er geen belang meer bij had. Omdat de 50cc-titel nog open was namen alleen de fabrieksteams van Suzuki en Kreidler de moeite om naar Argentinië af te reizen. Dat gaf de Zuid-Amerikanen wel de kans om punten te scoren.

Slechts twee Europeanen waren afgereisd om aan de 500cc-race deel te nemen. Arthur Wheeler, die met zijn verouderde Moto Guzzi Monocilindrica 500 kansen zag, en Bert Schneider, in een poging de derde plaats in de WK-stand te heroveren op Phil Read. Beiden vielen echter uit. De Argentijn Benedicto Caldarella (Matchless) won voor zijn landgenoten Juan Carlos- en Eduardo Salatino.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Matchless 1:11"14'6 8
2 Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton + 0'2 6
3 Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton +1"09'2 4
4 Vlag van Chili Pablo Gamberini Matchless + 5 ronden 3
5 Vlag van Argentinië Amleto Pomesano Norton + 7 ronden 2
6 Vlag van Argentinië Manuel Soler Norton + 7 ronden 1

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië Juan Carlos Perkins Norton
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi
Vlag van Uruguay Horacio Costa Matchless
Vlag van Uruguay Raúl Villaveiran Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton Privérijder[2]
Vlag van Australië Jack Findlay Norton Privérijder[2]
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless Privérijder[2]
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton Privérijder[2]
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless Privérijder[2]
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Finland Anssi Resko Matchless Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Matchless Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Matchless Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta Teambeleid[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Spence Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton Privérijder[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton Privérijder[2]
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta Teambeleid[3]
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Norton Privérijder[2]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta Gestopt[4]
Vlag van Zweden Harald Karlsson Norton Privérijder[2]
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton Privérijder[2]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton Privérijder[2]

Top tien eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 40
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless 29
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 11
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton 10
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 8
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Matchless
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton 7
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta
Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Norton
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton

Het ontbreken van de topteams gaf Arthur Wheeler de kans om de tweede Grand Prix van zijn lange carrière te winnen. Hij brak daarbij ook een record: met 46 jaar en 70 dagen was hij nu de oudste GP-winnaar. Hij deed het met een zeer verouderde Moto Guzzi 250 Bialbero, die al zeven jaar niet meer gemaakt werd. 2,4 seconde achter Wheeler finishte Umberto Masetti, die naar Chili was geëmigreerd en van Moto Morini het verzoek kreeg om een Moto Morini 250 Bialbero in te zetten. Derde werd Raúl Kaiser met een NSU Sportmax op een ronde achterstand.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 56'"2'8 8
2 Vlag van Chili[1] Umberto Masetti Morini + 2'4 6
3 Vlag van Argentinië Raúl Kaiser NSU + 1 ronde 4
4 Vlag van Argentinië Jorge Terengo Ducati + 4 ronden 3
5 Vlag van Argentinië Carlos Marfetan Parilla + 5 ronden
6 Vlag van Argentinië Enrique Dietrich Aermacchi + 12 ronden

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[5]
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre (†) Honda Overleden[7]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda Teambeleid[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda Teambeleid[6]
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Japan Kenjiro Tanaka Honda Teambeleid[6]
Vlag van Japan Moto Kitano Honda Teambeleid[6]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Teambeleid[6]
Coureur Merk
Vlag van België Marcel Toussaint Benelli
Vlag van België Pierrot Vervroegen Aermacchi
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Günter Beer Adler
Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth NSU
Vlag van Duitsland Michael Schneider NSU
Vlag van Frankrijk Benjamin Savoye Mondial
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Campbell Donaghy Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Benelli / MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Aermacchi
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi / Honda
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Benelli
Vlag van Nederland Cas Swart Honda
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov CKEB

Top tien eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 48 (66)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre (†) Honda 32
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Moto Guzzi 19
4 Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda 12
5 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda
8 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 8
9 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi / Honda 8
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Bultaco 8

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 56"25'2 8
2 Vlag van Argentinië Raúl Kissling DKW + 1"11'6 6
3 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki + 1 ronde 4
4 Vlag van Argentinië Limburg Moreira Bultaco + 3 ronden 3
5 Vlag van Argentinië Marzillo Chizzini Bultaco + 3 ronden 2
6 Vlag van Argentinië Pedro Rosenthal Tohatsu + 4 ronden 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis (†) Honda Overleden[5]
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre (†) Honda Overleden[7]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Honda Teambeleid[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda Teambeleid[6]
Vlag van Italië Alberto Pagani Honda Teambeleid[6]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt[9]
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda Teambeleid[6]
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda Teambeleid[6]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Teambeleid[6]
Coureur Merk
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Bultaco
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Finland Jukka Petäjä MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco
Vlag van Italië Francesco Villa Mondial
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Ducati
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver EMC

Top tien eindstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 48 (67)
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 38 (47)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 30 (33)
4 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 16
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC 12
6 Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda 11
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 11
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ 7
9 Vlag van Argentinië Raúl Kissling DKW 6
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver EMC 6

De opdracht voor het team van Suzuki was duidelijk: Ernst Degner moest één punt meer scoren dan Hans Georg Anscheidt. Daarmee zou hij qua punten op gelijke hoogte komen, maar met meer overwinningen. Dat lukte met moeite. Anderson kreeg de voorloper van de nieuwe Suzuki RM 63, die inderdaad sneller was dan de RM 62. Anderson reed ruim aan de leiding, maar toen bleek dat Degner niet voorbij Anscheidt kon komen kreeg Anderson opdracht om zich terug te laten zakken en Degner in zijn slipstream mee te slepen.

Ernst Degner reed de Suzuki RM 62 naar de wereldtitel.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 8
2 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 6
3 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 4
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 3
5 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 2
6 Vlag van Duitsland Günter Beer Kreidler 1

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda Teambeleid[6]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt[9]
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda Teambeleid[6]
Coureur Merk
Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Kreidler
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki
Vlag van Japan Seichi Suzuki Suzuki

Top tien eindstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 41
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 36 (43)
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 29 (33)
4 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 29
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 23 (24)
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Honda 17
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 16
8 Vlag van Japan Seichi Suzuki Suzuki 10
9 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 7
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi 6

Arthur Wheeler

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 47-jarige leeftijd won Arthur Wheeler pas zijn tweede Grand Prix (de eerste was de 250cc-GP des Nations van 1954). Hij beëindigde zijn WK-carrière, maar bleef nog heel lang aan motorsportwedstrijden deelnemen, eerst in de zijspantrial en later in klassieke races. In 1989 werd hij nog tiende in de Classic Lightweight Race van de Manx Grand Prix. Hij was toen 73 jaar oud en reed nog steeds Moto Guzzi.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1962
FIM wereldkampioenschap wegrace
14e seizoen (1962)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1963

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1961
Grand Prix-wegrace van Argentinië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Argentinië 1963