Καλό μήνα!

Εχθές, πρώτη του Μάρτη χόρτασα ουρανό, θάλασσα, ήλιο!

Όμορφη που είναι (αυτή) η Άνοιξη!!!

Η Μπέλα και ο Φαντομάς

Τα λυπήθηκα τα κασουλάκια μας εκτεθειμένα στο χιονιά και τα προσκάλεσα μέσα. Σε μέρος σκεπό,  προστατευμένα  από τον  αγριεμένο, πεισματάρη Χειμώνα. 

 Αυτά περίμεναν στην πόρτα και μόλις την άνοιξα πετάχτηκαν έξω. Πήγαν στο παράθυρο... να νιώθουν την δική μας παρουσία αλλά να 'ναι και λεύτερα. 

Αν ένα πλάσμα έχει μάθει να 'ναι λεύτερο δεν περιορίζεται. Σαν την Μπέλα και τον Φαντομά. Καλύτερα στο κρύο παρά μέσα στους τέσσερις τοίχους...

:-)

Ήρθε κρύο..

καιρός για δύο..

τρεις..

τέσσερις

ή και περισσότερους :-)

υ.γ. κλικ στις εικόνες για την πηγή..

Διασημότητες :-)

Περπατώ περπατώ εις το blog μου όταν η ίδια δεν είμαι εδώ. Διότι αν ήμουν εδώ θα έκανα τον κόπο να γράψω όσα στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου. Θέλω, μην νομίζετε πως δεν θέλω ή πως βαριέμαι ή πως το έριξα στα μπάνια. Δεκατέσσερα έχω κάνει όλο το καλοκαίρι κι ας είμαι σε δέκα λεπτά εκεί. Αλλά σαν να μην μπορώ να κάτσω στην καρέκλα. Όταν κάθομαι, λες και φυτρώνουν ελατήρια στα πόδια που με σπρώχνουν προς τα πάνω. Όταν αρχίζουν να με σηκώνουν βάζω το νου να τα ελέγξει να μην κάνουν του κεφαλιού τους. Αλλά εκείνα δεν πτοούνται, στην καρέκλα με τίποτα δεν με αφήνουν να κάτσω. Έτσι πήρα κι εγώ τους δρόμους με την ουρά μου (τα δυο μικρά μου) από πίσω, στο βουνό για σκαρφάλωμα, στον κήπο για ξεχορτάριασμα, στο λαγκάδι για εξερεύνηση, στη χώρα για να δούμε τις διασημότητες που ήρθαν το φετινό καλοκαίρι στο νησί... Σε μία από αυτές τις βόλτες ποιον λέτε ότι είδαμε να ξεκουράζεται στα σοκάκια του νησιού;

Τον Garfield, ναι τον Garfield!!!!!!!!

Του χαλάσαμε την ησυχία αλλά δεν μας έκανε μούτρα.....  

άλλωστε μια φιλαρέσκεια ως star την έχει :-)

Είναι πιο όμορφος απ' ότι στις ταινίες και πολύυυυυυ μεγαλόσωμος!!!

Μετά από την συνάντηση με τις διασημότητες ήρθαμε και πάλι στο χωριό και τι να δούμε. Ο Φρέντυ μας, ο σκύλος μας δηλαδή, κάτι είχε και έμοιαζε σοβαρό. 'Έτριβε το σαγόνι του στο χώμα και με ανοιχτό το στόμα προσπαθούσε κάτι να βγάλει.. συγχρόνως έτρεχαν ασυνήθιστα πολλά σάλια. Πήγαμε κοντά με επιφύλαξη, διότι με ένα Ροντβάιλερ ποτέ δεν μπορείς να είσαι χαλαρός, ειδικά τώρα που πονούσε. Τον παρακαλέσαμε ευγενικά να ανοίξει το στόμα να δούμε, τίποτα εκείνος.. βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου να σε βοηθήσουμε θέλουμε, τίποτα!  Από τον κακό στο χειρότερο πήγαινε και ο γιατρός δεν σήκωνε το τηλέφωνο. Σε ανύποπτο χρόνο το είδαμε, ένα ξύλο όσο ο αντίχειρας σε πάχος είχε κάτσει κάθετα στον ουρανίσκο του από την μια οδοντοστοιχία ως στην άλλη. Και τώρα τι κάνουμε; Θα το βγάλουμε με μία πένσα. Και ποιος θα το κάνει; Εγώ φυσικά γιατί το αφεντικό του θα του κρατά το στόμα ανοιχτό. Πώς όμως που όταν έβλεπε την πένσα έπαιρνε μαύρο δρόμο; Ήταν  μαραθώνια  η προσπάθεια, δύο ώρες σχεδόν προσπαθούσαμε ώσπου.. βρήκαμε τη λύση. Θα του δίναμε ένα σκουπόξυλο να δαγκώσει και τότε... έτσι κι έγινε, δάγκωσε το σκουπόξυλο που κρατούσαμε γερά για να μείνει το στόμα ανοιχτό και τότε τσακ... του έβγαλα το ξύλο από το στόμα. η χαρά που πήραμε ήταν μεγάλη.. χαλαρός αλλά ακόμη κουρασμένος απολαμβάνει το απογευματινό ήλιο κοντά στο σπιτάκι του...

επιστροφή στο... καλοκαίρι:-)

Ο Αύγουστος μέχρι και την πρότελευταία του ημέρα, μας μαύρισε πολύ και βγήκαν οι ζακέτες από τα μπαούλα. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει όμως, μας θύμισε πως το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ. 

Οι τελευταίοι επισκέπτες μας έχουν σαλπάρει γι αλλού, οι δρόμοι (σχεδόν) άδειοι και οι παραλίες το ίδιο.  Εμείς όμως εδώ... οι τυχεροί, οι τυχεροί :-)

Τώρα που οι δουλειές μας λιγόστεψαν, ήρθε το καλοκαίρι για να το χαρούμε... και η παραλία όοοολη δική μας!!!

Καλό μήνα να έχουμε..

.. και καλή δύναμη σε όλους μας!


κάπως έτσι:-)

γεύσεις καλοκαιρινές

Υποσχέθηκα ένα μικρό οδοιπορικό στα φρούτα του κήπου μα προτίμησα να παρουσιάσω την βασίλισσα του καλοκαιριού.. την ντομάτα! Το καλοκαίρι οι ντομάτες είναι στην εποχή τους και είναι νόστιμες, πολλές και φτηνές! Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι πως κάθε χρόνο, πρώτα με τη γιαγιά και αργότερα με την μητέρα μου φτιάχναμε  σάλτσα για τον χειμώνα. Συνεχίζω πια μόνη μου με την πραμάτεια του κήπου μου. Αν και δεν γράφω συνταγές σε ετούτο το blog  θα κάνω μια εξαίρεση και θα γράψω για τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε τις ντομάτες, σαν καλές νοικοκυρές χιχι:-)

Και ξεκινώ.. μαζεύουμε από το φυτό ή αγοράζουμε πολλές και ώριμες ντομάτες τις ξεπλένουμε και κόβουμε τα σημεία που έχουν κάποιο σημάδι ή και ένα μικρό χάλασμα. Ότι αφαιρέσαμε από τις ντομάτες το πηγαίνουμε στα ζώα ή στην ανακύκλωση για το κομπόστ. Κόβουμε τις καθαρές ντομάτες με το φλούδι τους στη μέση ή στα τέσσερα ανάλογα με το μέγεθός τους και τις τοποθετούμε μέσα σε μεγάλο τρυπητό με λίγο θαλασσινό αλάτι (από τον βράχο ή της αγοράς.. δεν είναι όμως το ίδιο) για να στραγγίξουν. Σκεπάζουμε το τρυπητό με ένα τούλι για να μην πάνε οι μύγες και τα ζώα...

και το αφήνουμε στον ήλιο για ένα εικοσιτετράωρο ανακατεύοντας δύο τρεις φορές ώστε να τις δει όλες ο ήλιος. Παίρνουν πολύ όμορφη μυρωδιά και στραγγίζουν πολύ καλά.
Στη συνέχεια τις περνάμε από τον μήλο του πουρέ..

...ώστε να ξεχωρίσουμε την σάρκα από τα φλούδια τους..
Σε αυτό το σημείο έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη επιλογή είναι να βράσουμε την σάρκα από τις ντομάτες μέχρι να φύγει όλο το νερό και κατόπιν την τοποθετούμε σε αποστειρωμένα βάζα κλείνοντας αεροστεγώς. Για να το πετύχουμε αυτό, αφού πλύνουμε τα βάζα μας τα τοποθετούμε για 10' στον φούρνο ανάποδα στους 100C μέχρι να στεγνώσουν τελείως και τα γεμίζουμε με την ζεστή σάλτσα μέχρι επάνω, κλείνουμε με τα καπάκια τους και αναποδογυρίζουμε μέχρι να κρυώσουν.

Η δεύτερη επιλογή είναι να αφήσουμε την σάρκα της ντομάτας ξανά στον ήλιο για 10 περίπου ημέρες, αφαιρώντας συχνά το νερό που μαζεύεται στο κάτω μέρος του σκεύους έως ότου φύγει όλη η υγρασία και μείνει μόνο μια παχιά πάστα από ντομάτα, την οποία φυλάμε και πάλι σε αποστειρωμένα βάζα.
Σε αυτή την περίπτωση η σάλτσα μας θα είναι πιο "δυνατή" σε αλάτι, ίσως ελαφρώς πιο ξινή, αλλά ιδιαίτερα μυρωδάτη!

Ένας άλλος τρόπος επεξεργασίας είναι να φτιάξουμε λιαστές ντομάτες για τις σαλάτες και τα φαγητά μας. Σε αυτή την περίπτωση είναι καλά να χρησιμοποιήσουμε την ποικιλία κομιντόρια, δηλαδή τις μακρόστενες ντομάτες, που δεν έχουν πολλά υγρά.
Τις πλένουμε, τις κόβουμε στη μέση και τις αραδιάζουμε με το κομμένο μέρος προς τα επάνω σε ένα ταψί. Αλατίζουμε καλά με θαλασσινό αλάτι, σκεπάζουμε με τούλι και αφήνουμε για 10 μέρες περίπου στον ήλιο μέχρι να αφυδατωθούν καλά.

Στην αρχή θα βγάλουν πολλά υγρά που θα εξατμιστούν με τον ήλιο. Όταν θεωρήσουμε πως είναι έτοιμες τις τοποθετούμε μέσα σε αποστειρωμένα βάζα και συμπληρώνουμε ελαιόλαδο για να συντηρηθούν.

Μπορούμε όμως να τις δέσουμε με ένα σπάγκο και να τις φυλάξουμε σε τουλπάνι ώστε να περνάει ο αέρας.
Η δουλειά δεν είναι λίγη αλλά πιστέψτε με αξίζει, ειδικά αν οι ντομάτες είναι δική μας παραγωγή.

Καλή συνέχεια στο καλοκαίρι σας :-)

το χρονικό ενός ανατέλλοντος ήλιου

 

 υ.γ. Σε επόμενο post θα αναρτήσω το χρονικό του καρπουζιού και του πεπονιού χαχα :-)

Να περνάτε όλοι καλά!

μουσική: Άκης Φιλιός solo guitar

Για να λέμε πως χιόνισε..

Ο Μάρτης έχει το όνομα (γδάρτης) αλλά και τη χάρη.. δεν είναι λίγο να βλέπεις χιονάκι έστω και λιγοστό ν' ανεμίζει στον αέρα..

Ξυπνήσαμε τα παιδιά νωρίς νωρίς να προλάβουν να το δουν.. για πρώτη φορά! Τότε ακούσαμε και την πρώτη ατάκα της ημέρας από το αγουροξυπνημένο τρίχρονο της οικογένειας.. «μαμά ήθαν τα Χιθτούγεννα;» :):):)

Ευτυχώς που στην γειτόνισσα Τήνο το έχει στρώσει για τα καλά.. απόλαυση η θέα του..

Ο ήλιος βγήκε γρήγορα και έλιωσε το λιγοστό χιονάκι. Έτρεξα αμέσως να δω αν επιβίωσαν τα λουλουδάκια που μόλις είχαν βγει.. ο κρόκος άντεξε..

Η παπαρούνες επίσης!!!

Και οι νεραγκούλες όρθιες με 10 μποφόρ!!!

Και τα ριφάκια με τις μαμάδες τους μια χαρά!

Ας πάω μέσα τώρα, ξύλιασα και άρχισε πάλι να χιονίζει.. η φωτιά περιμένει;)

*αφιερωμένο σε όλους τους φίλους του Βορρά (σχεδόν όλοι είστε πιο Βόρεια από εμάς;)..
εκεί που χιονίζει στ' αλήθεια..

Autumn Leaves

Λίγες μέρες πριν το τέλος του Φθινοπώρου με διάθεση σαν τον Χειμώνα που έρχεται..

 κι ας αγαπώ πολύ τον Χειμώνα.. 

Με υπέροχη μουσική χαρισμένη από τον αγαπημένο μου Τσαλαπετεινό...

αντίβαρο στην μελαγχολία..

Με ένα από τα λίγα πεσμένα φύλλα που βρήκα μέσα στα στενά της χώρας και που με έκανε να ψάχνω να βρω τον πλάτανο:)

Και με ήχο θαλασσινό από μία πολύ γλυκιά και γαλήνια νύχτα του Νοέμβρη...

η δική μου Φθινοπωρινή εικόνα από το νησί.... με αγάπη!

 Ακούμε το Autumn Leaves  με τον Eugen Cicero...  χαρισμένο από τον Τσαλαπετεινό!

υ.σ. η φωτογραφία είναι καθαρά ηλιογραφική επιρροή.. 

αφιερωμένη στον Ηλιογράφο μας φυσικά:)

Ένα μεθυστικό Σαββατοκύριακο

Ήταν ένα μεθυστικό Σαββατοκύριακο

Ξεκινήσαμε τον τρύγο την Παρασκευή.. 

Όταν μας κατάλαβαν οι αγελάδες από το διπλανό χωράφι ήρθαν κοντά για μεζέ

Τα μικρά θα τους έδιναν όλα τα σταφύλια αν μπορούσαν:)

(αυτή τη φωτο την τράβηξε η μικρή μου)

Την επόμενη ημέρα γίναμε περισσότεροι..

σταφύλια άσπρα..

κόκκινα...

μαύρα...

τα συγκεκριμένα θα γίνουν γλυκό..

και όλα μαζί στο πατητήρι..

ο μούστος έρεε ώρες πολλές

ο Ερμής μας λίγο πιο πέρα ξεκουραζόταν από την πολύ ξάπλα:)

Και τα βαρέλια στη σειρά μέχρι το μεσημέρι μισογέμισαν από μούστο,

αύριο θα γεμίσουν με τη δευτεριά.. 

Κάθε χρόνο κάπως έτσι περνάνε οι μέρες αυτές.. είναι όμορφα.. και μελαγχολικά..

Κάθε χρόνο έτσι και φέτος μου έρχονται στο νου χρόνια περασμένα..

Τότε έβλεπες μέσα στ' αμπέλια πολύ κόσμο. Πρωταγωνιστές οι σαραντάρηδες πενηντάρηδες και από κοντά οι μεγαλύτεροι με ιστορίες αστεία και συμβουλές.. τα μικρά να παραβγαίνουν ποιος θα μαζέψει τα πιο πολλά σταφύλια και όλοι μαζί στο πατητήρι να χορεύουμε ξυπόλυτοι και μεθυσμένοι από χαρά.

Σήμερα η γενιά των σαραντάρηδων, η δική μου γενιά, λείπει. Λείπει από την ημέρα της γιορτής, πόσο μάλλον από όλες τις εργασίες που προηγούνται για να βγάλουν τα κλίματα σταφύλια. Οι γενιές των εβδομηντάρηδων είναι που αντέχει ακόμη και κρατά με τα δόντια τη παράδοση. H γενιά των γονιών μου, η γενιά του '38 και του '40 είναι που συντηρεί τα αμπέλια, όσα έχουν απομείνει σε ένα νησί που ήταν γεμάτο! Θα φύγουν κι αυτοί.. μετά;

Σήμερα τα μικρά μου βοηθούσαν κι αυτά, θα θυμούνται τον παππού να τα χώνει μέσα στα σταφύλια, θα θυμούνται πώς είναι τα πολλά χέρια να ενώνονται  για ένα σκοπό, θα θυμούνται....

υ.γ. όσο αντέχω, όσο μπορώ, ακόμη κι αν μείνω εντελώς μόνη μου, θα φυλάξω τους θησαυρούς που έτυχαν στο δρόμο μου...