Tι να λησμονήσω...

..τι θυμηθώ.. τις διαδηλώσεις;.. τους αστυνομικούς;.. την 21η Απριλίου;.. τον ήχο από τις ερπύστριες των τανκς στους δρόμους της πόλης;.. τα κλειστά παράθυρα;.. τα κλειστά στόματα;.. τα κλειστά αυτιά;.. τα κομμένα τηλέφωνα;.. το πάγωμα των πρώτων ωρών;.. το απροσδιόριστο ακόμα φόβο;.. τις αναμενόμενες συλλήψεις και εξαφανίσεις αριστερών συγγενών;.. τη επάνοδο στην καθημερινότητα;.. τη χαρά των λύκων που χαίρονται στην αναμπουμπούλα;.. το φόβο μήπως παρακολουθείται ακόμα και η αντιδραστική σκέψη;.. το διαχωρισμό των γνωστών σε πιθανούς αντιδραστικούς και πιθανούς ρουφιάνους;.. τις σχεδόν φυσικές συζητήσεις στο μπακάλικο με το φόβο του αυτιού στον τοίχο;.. τη σχεδόν φιλική καλημέρα στο ρουφιάνο το μανάβη;.. τα παρανοϊκα λογίδρια;.. τη στάση του ανώτερου κλήρου;.. την αηδία για τον φοβισμένο εαυτό μας που συνεχίζει με μικρές ρυθμίσεις τη ζωούλα του;.. την ανομολόγητη απορία γιατί λίγοι παρανοϊκοί επηρεάζουν τόσους πολλούς;.. την απειροελάχιστη απόσταση μεταξύ του ορθόδοξου και του αιρετικού, που θα χαλάσει την ψευδαίσθηση της κανονικής καθημερινότητάς σου;.. την παλινδρόμηση μεταξύ σεβασμού και μίσους γι αυτούς που αντιστέκονται και σου χαλάνε την δύσκολα διατηρηθείσα ηρεμία;.. τα βράδια με πασατέμπο για τα νεύρα και ντοϊτσεβέλα (ύψιστη αντίσταση) στο τρανζιστοράκι για ενημέρωση;.. τις εκλογές με τα σίγουρα αποτελέσματα;.. τους ψηφοφόρους που πίσω από την κουρτίνα ψήφιζαν με το φόβο ότι οι τοίχοι είχαν και μάτια;.. την επιστράτευση και το πλήρες αναξιόμαχο που ανέδειξε;.. τις εξεγέρσεις και τις καταλήψεις όταν άρχισε να διαφαίνεται η κατάπτωση;.. τα ανέκδοτα του τελευταίου καιρού;.. τους φοιτητές;.. τους εργάτες;.. τους αστυνομικούς;.. τις αύρες;.. τους φαντάρους;.. τα τανκς;.. τις αδέσποτες σφαίρες;.. τα συνθήματα;.. τον πανικό και τη βία;.. τους νεκρούς;.. τους τραυματίες;.. την ανακούφιση και την απιστία του τέλους;.. την μεταπολίτευση;.. τη χαρά των λύκων που χαίρονται στην αναμπουμπούλα;.. τη γενική ευθυμία στους δρόμου;.. το δημοψήφισμα;. τις εκλογές;.. την περαιτέρω έκπτωση των αξιών;.. τα προδομένα συνθήματα;.. το ψωμί που ακριβαίνει;.. την παιδεία που απουσιάζει;.. την ελευθερία θύμα της τρομολαγνίας;..
Η μνήμη πονάει αλλά και η λήθη εγκυμονεί τον κίνδυνο της επανανάληψης...

Να με χαιρομαι...

Έπρεπε να βάλω τα νούμερα...

ή μεγαλήτερη τούρτα...

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων..αυτοπροσωπογραφία με τούτρα.. έγινε σε λίγα δευτερόλεπτα.. δε νομίζω να με γνωρίζατε αν με βλέπατε στο δρόμο αλλά είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια (καμία σχέση με μύθο..).. μου βγήκε λίγο σε παλεστή σούμο.. αλλά το σκίτσο αυθόρμητα αποκαλήπτει περισσότερα από τη φωτογραφία..:):)