Κυριακή, Ιανουαρίου 01, 2023

Καλή Χρονιά! Καλωσόρισες 2023!!


Προχθές ήρθε το νέο μου ημερολόγιο με ταχυμεταφορέα. Εχω τις παραξενιές μου με τα ημερολόγια. Τα διαλέγω με προσοχή γιατί με συντροφεύουν όλο το χρόνο.  

Νέο Ημερολόγιο κι όλα τα όνειρα, όλες οι προσδοκίες θα μετατεθούν σε αυτό. Το κοίταξα, το μύρισα, χάιδεψα το εξώφυλλό του, του χαμογέλασα. Τι να κρύβεται μέσα στις σελίδες; Πόσο μπορώ να τις επηρεάσω; Πόσο δική μου θα είναι η γραφή; Φυλλομέτρησα τις λευκές σελίδες. Ολες τους προκλητικές... Τι θα λέω σε ένα χρόνο; τι θα έχει γραφτεί πάνω του; Το ακούμπησα δίπλα κι έβαλα το παλιό ημερολόγιο πάνω του. 

"Τελειώνεις" σκέφτηκα "και θα μπεις κι εσυ στις αναμνήσεις. Εφερες κι εσυ τις χαρές και τις λύπες σου. Ενιωθα σαν να αποχαιρετούσα κάποιον που χωρίς να του έχω δώσει καμιά συναίνεση, χωρίς να τον διαλέξω ήταν πιστός δίπλα μου όλες τις μέρες του χρόνου. Και τώρα παραδίνεις. Τι παραδίνεις; Εχει γίνει καλύτερος ο κόσμος; Είναι ομορφότερος; Είναι ειρηνικός; Τι φταίς όμως εσυ; 

Αν κρίνω τους ανθρώπους από τον τρόπο που οδηγούν είναι βιαστικοί και γεμάτοι αγένεια έτοιμοι να αρπαχτούν, να βριστούν και να το παίξουν έξυπνοι. Σπάνια δίνουν προτεραιότητα ειδικά αυτές τις ημέρες που είναι γιορτινές. Κι όμως αν είσαι φίλος τους είναι βέβαιο πως θα κατηγορούν τους άλλους ακριβώς γι αυτά. 

Αν πάλι σκεφτώ κάποια γεγονότα που πλέον έρχονται άμεσα από τα μέσα ενημέρωσης, μελαγχολώ γιατί δεν είναι αυτή η ζωή που θέλω. Αναφέρομαι στους βιασμούς, στην παραβατικότητα και τις κλεψιές αλλά και στα τελευταίο νέο που μας είπαν πως 15 χρονών παιδιά βρήκαν έναν αδύναμο συνομήλικό τους και τον βίασαν. Δεν ήξεραν, είπαν ότι ήταν κακό.  Κι αυτό είναι το χειρότερο.  Το βίντεο κυκλοφορούσε ανάμεσά τους μα μόνο ένα κορίτσι το έδωσε στους γονείς του για να κάνουν αυτό που έπρεπε.  Η Κιβωτός θα δείξει τι έκρυβε πίσω από τις πόρτες της. Θα αποδοθεί δικαιοσύνη; Θολώνει την καρδιά και το μυαλό το χρήμα λες και αν το σπίτι σου είναι 500 τετραγωνικά θα είσαι πιο χαρούμενος κι ευτυχισμένος.  

Πάει να κλείσει χρόνο  ο πόλεμος ανάμεσα στην Ουκρανία που αμύνεται και την Ρωσία που της επιτέθηκε. Ξεκίνησε για λίγες μέρες και κλείνουν χρόνο... Προκλητικός λέει κι ο απέναντί μας. Και πότε δεν ήταν; Να έχουμε κάτι να φοβόμαστε, να πνιγόμαστε, να μας αποσπά από τις μικρές και μεγάλες χαρές μας. 

Η φετινή χρονιά μου πήρε δυό καλούς φίλους. Όλοι αυτοί που έχω χάσει με κάνουν να κοιτώ τον ουρανό με άλλη ματιά. Δεν θέλω τον ανθρώπινο χάρτη μου να αλλάζει. Θέλω τους ανθρώπους βουνά, τους ανθρώπους νησιά στη θέση τους. Θέλω...

Δεν θα υπάρξει χρονιά που δεν θα νιώσουμε υποτιμημένοι από άλλους ανθρώπους, δεν θα υπάρξει χρονιά που δεν θα βρεθεί κάποιος τοξικός να μας χαλάσει τη διάθεση, κάποιος αγενής. 

Από την άλλη δεν θα αφήσουμε κανέναν να επιλέξει για εμάς. Ξέρουμε τη δύναμη της επιλογής και της υπευθυνότητας απέναντι κυρίως στον εαυτό μας. Ας αντιμετωπίσουμε με αγάπη κι ευγένεια όλες τις κακοτοπιές και ας είμαστε γεμάτοι ευγνωμοσύνη για όσα ήδη έχουμε. Για όσα είμαστε.

Παλιό μου ημερολόγιο είσαι γεμάτο αναμνήσεις και νέο μου ημερολόγιο ανυπομονώ να γεμίσω καθεμιά από τις σελίδες σου με όμορφες στιγμές, με χαρές και μουσικές, με σκέψεις, με ανταμώματα, με ταξίδια και με ό,τι με κάνει χαρούμενη κι ευτυχισμένη. 

Εύχομαι να πραγματοποιηθούν τα όνειρα που κάνει ο καθένας μας. Εύχομαι υγεία, υγεία, υγεία. Εύχομαι οι χαρές να είναι περισσότερες για να μας δυναμώνουν και να αντέχουμε τις λύπες.

Προσπάθησα να γίνω ένα νησί... ακούστε το είναι του καρδιακού μου φίλου, του Αλέξανδρου Στεφόπουλου που μαζί καλωσορίσαμε τη νέα χρονιά το 2023. 

Αγαπάτε τον εαυτό σας!

Καλή χρονιά με υγεία κι ειρήνη για όλο τον κόσμο!!

https://www.youtube.com/watch?v=jZ5v_LyoXeQ

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 15, 2022

Ο Προκόπης από την απεξάρτηση


 Σε μια από τις καθημερινές ημέρες της δουλειάς άνοιξε την πόρτα και μπήκε χαμογελώντας. 

- "Γειά σας, καλημέρα" μου είπε

- "Καλημέρα" του είπα κι εγώ κοιτώντας να κρατάει στα χέρια του ένα μάτσο γούρια για την νέα χρονιά. Ημουν  έτοιμη να του πω, πως έχουν περάσει ήδη άλλοι 2 μα με πρόλαβε ή κατάλαβε τι θα του έλεγα.

- "Είμαι απ την απεξάρτηση. Προσπαθώ να μείνω καθαρός" μου είπε κοιτώντας με ίσια στα μάτια χωρίς ντροπή μα με το θάρρος του ανθρώπου που παλεύει να φτάσει στο σκοπό του. "Είμαι καθαρός και θέλω να μείνω" συνέχισε. 

Κοντοστάθηκα. Ηταν άραγε όντως από την απεξάρτηση ή εκμεταλλεύεται μια πιθανή ανθρώπινη  ευαισθησία; 

Μια στιγμή αιωρούμενη κι ύστερα αποφάσισα να τον βοηθήσω.

-" Ασε μου δυό γούρια. Εχει και το 2023" του είπα. "Κάθε χρόνο ελπίζουμε και κάνουμε ευχές αλλά μάλλον δεν τα καταφέρνουμε και πολύ καλά" του χαμογέλασα. "Εσυ όμως ελπίζω να τα καταφέρεις και να μην ξανακυλήσεις" συνέχισα. 

- "Ποιά θέλετε; Εχω με ρόδι, με το δέντρο της ζωής, με το μάτι, με το πέταλο..." 

- "Ασε μου αυτό με το δέντρο της ζωής και το άλλο με το πέταλο, αφού σκεφτόμουν ότι θα αρέσει της κόρης μου που αγαπάει τα άλογα". Μου αφήνει τρία και εκείνο με το ρόδι... 

- "Μα είπα να σε βοηθήσω, μην μπεις και μέσα." 

- "Είμαι ο Προκόπης. Θέλω να σας αφήσω κι άλλο ένα για την βοήθειά σας. Σήμερα μου κάνατε σεφτέ. Ολοι με έδιωχναν. Θέλω να νιώθω ότι κάτι πρόσφερα κι εγώ. Υπόσχομαι ότι δεν θα ξανακυλήσω" 

- "Καλά, αν είναι να νιώσεις καλύτερα άστο" του λέω. 

Με κοιτάζει με τα μάτια γεμάτα βεβαιότητα και καλοσύνη. 

- "Σας ευχαριστώ πολύ! Καλά Χριστούγεννα!" 

"Καλά Χριστούγεννα" του είπα κι εγώ. 

"Είναι όμορφο να βοηθάει ο ένας τον άλλο" μου είπε χαμηλόφωνα κλείνοντας πίσω του την πόρτα. "Σας ευχαριστώ και πάλι"

Πήρα το ένα γούρι και το έβαλα μέσα στη γλαστρούλα με τον κάκτο που μου έκανε δώρο η Μ. Ο Προκόπης έκανε εκείνη την ημέρα κατά κάτι καλύτερη, την ομόρφυνε, ο άγνωστος νέος. Σαν να ήταν κι αυτό ένα δώρο... 


Να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, σκέφτηκα. Ελπίζω να τα καταφέρει! 


 

Κυριακή, Μαΐου 14, 2017

Επανένωση της Τάξης μας με Απολυτήριο το 1983

Τα re-union δεν τα καταλάβαινα... έλεγα πως για να χαθείς αποτελεί επιλογή, οπότε τι νόημα έχει... Μέχρι που λόγω φ/β αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλον και πάλι... 

Σαν να σου δίνει η ζωή μια δεύτερη ευκαιρία, να γνωρίσεις ανθρώπους που ήξερες ξανά, πολλά χρόνια αργότερα, σαν να ξανασυστήνεσαι απ την αρχή, γνωρίζοντας πως έχεις μοιραστεί αρκετά μαζί τους στο παρελθόν... 

Συναντηθήκαμε εκείνη την πρώτη φορά πριν κάτι χρόνια 4-5 άτομα... Λίγα χρόνια αργότερα λίγοι περισσότεροι μιλάμε για το 2014... κάποιοι κοιταζόμασταν αμήχανοι. Είχαμε μοιραστεί 6 χρόνια ζωής αλλά οι μορφές άλλαξαν... Μισό αιώνα ζωής ο καθένας... 

Πριν λίγο καιρό ήρθε ένα ηλεκτρονικό ταχυδρομείο να με ενημερώσει ότι θα γινόταν επανένωση και πως αυτή τη φορά ο Κώστας κι η Ευβούλη έχουν έρθει σε επαφή με κάποιους καθηγητές. Κοντοστάθηκα... ήθελα να πάω; πως θα ήταν; ποιοί θα ήταν; Είχα λίγο καιρό να το σκεφτώ...

Η ημερομηνία ορίστηκε και δεν θα μπορούσα να την ξεχάσω αφού ήταν η ίδια ημερομηνία με τα γενέθλια του γιού μου. Για φέτος επίσης την ίδια ημερομηνία και  η γιορτή της μητέρας. Λίγες μέρες αργότερα ορίστηκε και ο τόπος συνάντησης. Πρωτεργάτες της συνάντησης η Ευβούλη κι ο Κώστας. Είναι περίεργο μα λόγω φ/β είχα κάνει "φίλο" τον πατέρα του Κώστα πριν την πρώτη επανένωσή μας. Τώρα πια έχει φύγει για το ταξίδι δίχως γυρισμό μα ήταν σαν να γνώριζα λίγο καλύτερα τον Κώστα. Είχε όμορφη γραφή ο καπετάνιος και χάρηκα που τον γνώρισα έστω και διαδικτυακά. 

Με ανυπομονησία και με ενθουσιασμό για ακόμα μια φορά πήγα στον τόπο συνάντησης. Η Ευβούλη περίμενε στην είσοδο. Είχαν ήδη φτάσει η Εφη, ο Δημήτρης, ο Νώντας, ο Κώστας, η Νένα, η Βάσω, η Τασούλα... αγκαλιές και φιλιά... τον Νώντα δεν τον γνώρισα. Τα κορίτσια ίδια... σαν να μην πέρασε - σχεδόν - μια μέρα... Το ίδιο κι ο Δημήτρης... Αφησα ελεύθερη την σκέψη μου να τρέξει πίσω στον χρόνο, 34 ολόκληρα χρόνια πίσω... να θυμηθεί ποιός καθόταν με ποιόν, ποιός ήταν με ποιόν. Ο Νώντας είχε ερωτευτεί την Ελένη κι ήταν ζευγάρι. Η αγάπη τους έδωσε δυό παιδιά αλλά κάπου στα 27 τους χρόνια χώρισαν... Κάπου ανάμεσα στις σκέψεις ήρθε ο κύριος Γιάννης. Ο καθηγητής μας στη φυσική.  Ηταν συνδεδεμένος με τόσα πολλά... Συνοδός μας στην πενταήμερη. Σε πέντε μέρες είχα κοιμηθεί συνολικά το πολύ 4 ώρες... και να ήθελα η μνήμη δεν κρατιόταν... Σαν παιδί που έφυγε απ το χέρι της μάνας του έτρεχε κοιτώντας που και που πίσω,  γελώντας... Κάνει καλό το γέλιο...

Θυμόταν την Ευβούλη που καθόταν στο πρώτο θρανίο, την Τασούλα που ήταν πάντα ήρεμη σαν λιμνοθάλασσα. Η Εφη του θύμισε πως ήμουν η φασαρία της τάξης και καθόμουν στο τελευταίο θρανίο. Πως ήμουν η πρώτη μαζί με την Τόνια και την Μαρία που είχαμε τολμήσει να καπνίσουμε στο σχολείο. Ναι, τότε κάπνιζα και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα γινόμουν φανατική αντικαπνίστρια. 

Λίγο αργότερα ήρθε κι ο κύριος Ιορδάνης. Το λέω εύκολα τώρα, γιατί εκείνα τα χρόνια τους ξέραμε με το επίθετό τους. Οταν του ζήτησα το e mail του για να μπορέσει να πάρει τις φωτογραφίες κοντοστάθηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόμουν το όνομά του. Τον ρώτησα... "Ιορδάνης" μου αποκρίθηκε και ήταν αλήθεια σαν να το άκουγα πρώτη φορά... 


Θυμηθήκαμε τόσα πολλά... Κι ύστερα το παρόν... Τα νέα απ το σήμερα... ευτυχώς δεν ακούστηκαν απώλειες ανάμεσα στους συμμαθητές και συμμαθήτριες. Το σχολείο έκλεισε το 2010. Πέρασε γρήγορα η ώρα. Ανταλλάξαμε κάποια e mail, πρόσθεσα κάποιους φίλους ακόμα στο φ/β. Δώσαμε υπόσχεση να βρεθούμε ξανά... Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, συγκινηθήκαμε... Μοναδική εμπειρία για μια ακόμη φορά... 

Σαν ένα γρήγορο ταξίδι στο χρόνο... κι άλλωστε τι άλλο είναι η ζωή; 







Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2017

Παράπονο...

...ξύπνησα με μια πρόταση να με σκουντάει μαζί με τον ήχο του ξυπνητηριού και να με υποχρεώνει να αποχωριστώ τον Μορφέα: "Παλεύεις να αλλάξεις όσα η μοίρα σου όρισε, μα μην αφήνεις το παράπονο να σου αλλάξει πορεία".

Η πρόταση μετά από κάποιες ώρες μεταμορφώθηκε... Μεγάλωσε.... έγινε ποίημα, αν και η αρχική της πρόταση δόθηκε ελαφρά παραλλαγμένη στον ποιητή... μια μελωδία λείπει μόνο και ύστερα θα γίνει τραγούδι... έτσι λέει η υπόσχεση...

Το παράπονο με συντόφεψε ολόκληρη την ημέρα. Πήγε να γίνει θυμός...
"Να φτάνεις εκεί που δεν μπορείς να φτάσεις" ήρθε η παραίνεση του δάσκαλου με την πρέπουσα αυστηρότητα. Μαζεύτηκα...

Κάπου ανάμεσα παραπόνου και εσωτερικής συζήτησης, ήρθε ένα βιβλίο στο γραφείο. Το κρατούσε ο ιδιοκτήτης του στην σωστή θέση: κάτω απ΄την μασχάλη.
"Πόση ώρα θα μας πάρει ο ετήσιος έλεγχος του αυτοκινήτου μου;" ρώτησε ευγενικά
"για να πιω ωστόσο ένα καφεδάκι εδω στην πλατεία παρέα με το βιβλίο μου. Εχει ήλιο σήμερα".
Το βιβλίο ήταν σκεπασμένο με ένα λευκό χαρτί. Έπεσε πάνω του, το μάτι μου, καθώς λένε. Μπήκα στον πειρασμό. Αλλωστε ο ιδιοκτήτης, μου είναι γνώριμος χρόνια πολλά.
"Την έχω αυτήν την εικόνα αν και δεν κατάλαβα γιατί κάποιος βάζει μια λευκή κόλλα να κρύψει το βιβλίο" του λέω. "Οχι, οχι το έκανα για λόγους προστασίας, επειδή είναι καινούργιο" μου απαντά. "Μπορώ να του ρίξω μια ματιά;" παίρνω θάρρος.
"Ω ναι, βέβαια" μου απαντά χωρίς σκέψη. Κοιτάζω τον τίτλο. Ζωηρά μεγάλα γράμματα γεμάτα χρώματα. "Τσάμπα ασχολείσαι" πετάγεται σαν σπίθα μια σκέψη μου αυθάδικη. Το γυρίζω τούμπα. Εκεί που έχει λίγα λόγια, περίληψη, των όσων το βιβλίο περιέχει. Λόγια αδιάφορα... Η ζωή του τάδε που πέρασε από κατάθλιψη και τώρα έχει φίλους μόνο στο facebook. "Κατάθλιψη... πόσο κοντά μας πια κατοικεί" σκέφτηκα. Κι εκεί που πάει να περάσει αδιάφορο και να επιστραφεί στον ιδιοκτήτη του, διαβάζω τις τελευταίες γραμμές της παραγράφου:"Θα συναντηθεί με το παρελθόν και το παρόν του, θα αναμετρηθεί μαζί τους και θα ανακαλύψει την αλήθεια για τον εαυτό του..." "Χα! σαν πολύ οικείο μου ακούγεται τώρα. Να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου..."

Κοιτάζω τον ιδιοκτήτη του βιβλίου "Μπορώ να το σημειώσω λίγο; Φαίνεται ενδιαφέρον. (Λίγο πριν του έλεγα πως φαίνεται ένα, μέσα σε όλα τα μυθιστορήματα. Η ιστορία του τάδε και μπλα μπλα... Μου είχε σχεδόν  δικαιολογηθεί ο άνθρωπος: ξέρεις το πήρα να περάσει ευχάριστα η ώρα. Μου αρέσει ο τρόπος γραφής του συγγραφέα.) και τώρα μεταστροφή εγω, όχι εκείνος...

Με κοιτάζει διερευνητικά, "να σε ρωτήσω τι σε τράβηξε τελικά και σε έκανε να θέλεις να το αγοράσεις για να το διαβάσεις;" Του διάβασα την πρόταση. Συμφώνησε. "Κι εμένα αυτή η πρόταση με τράβηξε" παραδέχτηκε.

Το πιο όμορφο της σημερινής ιστορίας - και φροντίζω να γεμίζω με διαφορετικές ιστορίες κάθε μέρα, γιατί δεν μου αρέσουν οι ομοιότητες των ημερών. Λατρεύω να πληγώνω την καθημερινότητα - ήταν η ολιγόλεπτη κουβέντα μετά.
Μιλήσαμε για την μοναξιά και τις συνέπειές της. Για τον χρόνο που τρέχει και μας συμπαρασύρει. Για τον θάνατο που μαζί με τους ανθρώπους παίρνει μαζί και τις γνώσεις και τις εμπειρίες του. Για τους νέους που ανύποπτοι θα περάσουν απ το ίδιο μονοπάτι.

Φεύγοντας, σχεδόν με γυρισμένη την πλάτη, γιατί ο χρόνος συνέχιζε το κυνηγητό, μου είπε: "Νιώθω πια ότι με καταλαβαίνουν, όχι οι άνθρωποι, μα τα λουλούδια, οι γάτες του δρόμου, ο ήλιος, η θάλασσα κι ο ουρανός"

Εμεινα για λίγο μόνη στο γραφείο. Κοίταξα δίπλα μου και το παράπονο είχε φύγει...







Δευτέρα, Ιανουαρίου 02, 2017

Oλα Πολύ...

Πήγαινε αντίθετα στη φορά... εκ πεποιθήσεως μάλλον... έψαχνε να βρει ερωτήσεις στις απαντήσεις... σκαρφάλωνε αντίθετα σαν το σολωμό που τα κατάφερνε να αντιστέκεται στη ροή και να σκαρφαλώνει...

Αλλαξε ο χρόνος μα δεν ήξερε τι πραγματικά να ευχηθεί. Η ζωή, της είχε αποδείξει πως είχε άσσους στο μανίκι της, πολλούς, που τους τράβαγε όποτε της κάπνιζε... Οι ευχές τότε έμοιαζαν με δωροδοκία.. οχι δεν θα της κάνει τη χάρη... κι ας είναι στημένο το παιχνίδι και στα μέτρα της ζωής, κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε... "Οχι ρε, δεν θα ευχηθώ τίποτα φέτος να δω τι θα κάνεις;" μονολόγησε... Το "ρε" ήταν συνήθεια ενός φίλου, τόσο φίλου που ο ίδιος μπορεί και να μην το ήξερε... ήταν σίγουρη ότι το ένιωθε... με το "ρε" του τον κράταγε κοντά της...

Τράβηξε βαθιά τζούρα απ το τσιγάρο χωρίς φίλτρο, να μαυρίσουν τα πνευμόνια της... υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν γλώσσα σε ότι φοβούνται, η άλλη όψη του θάρρους...

Δεν ήξερε τι θέλει να περιμένει... θύμωνε με τον εαυτό της που τα χρόνια τον έκαναν βολικό, οχι απαιτητικό... ποιόν αυτόν, τον "επαναστάτη εαυτό" που όλα τα ήθελε δικά του... Τώρα την διασκεδάζει που μπορεί ο κάθε άνεμος να αφήνει τα σημάδια του πάνω της, μα εκείνη να μην νοιάζεται...

Ολα πολύ! μπήκε η ευχή μονάχη της. Θυμάσαι, ε; θυμάσαι; που άγριο νειάτο, μεθυσμένη έβγαινες έξω απ την ανοιχτή ηλιοροφή του peugeot του συγχωρεμένου πια φίλου σου και φώναζες: "Αν μπορείς να το κάνεις, μπορείς και να το παρακάνεις"... πως αλλιώς να δικαιολογηθούν οι έρωτες που κυνηγούσες σαν τους ανέμους; πως να δικαιολογηθούν όλες οι τρέλες; όλα πολύ...

Αλλη μια τζούρα, η μεγαλύτερη, λίγο πριν πετάξει το τσιγάρο... ήξερε πως οι τωρινοί "φίλοι" θα την διαβάσουν και θα απορούν, την γνώρισαν άκαπνη φανατικά κι αναρωτιούνται... που να ξέρουν ότι για να βρει το μέτρο κονταροχτυπιότανε στα άκρα...

Γέμισε άγγελους ο ουρανός της, πολύτιμα τα δάκρυα δεν τα χαρίζει κανενός. Πάντα μόνη κλαίει... Εκείνοι ξέρουν κι εκείνη ξέρει... ήταν αληθινή μαζί τους κι έτσι δεν άφησε τίποτα που να μην έχει πει, τίποτα που να μην έχει μοιραστεί...

Ετσι σκορπισμένη ήταν πάντα κι ανάποδη...

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 10, 2015

Λιπεσάνορες, Τα χρόνια του φιδιού - Δημήτρης Βαρβαρήγος

Οι Λιπεσάνορες βγήκαν απ το βιβλίο και  ζωντάνεψαν σε μια υπέροχη θεατρική παράσταση. Υπέροχο παίξιμο από  τα κορίτσια μα και απ τη  Βασίλισσα Εκάβη "τη μάνα όλων των μανάδων".  Τέσσερεις γυναίκες που έμειναν μόνες, τέσσερεις τραγικές φιγούρες, πέντε γυναίκες επι σκηνής... Ηρωες του πολέμου οι άνδρες. Για τις γυναίκες δεν υπήρχε τίποτα ηρωικό, μόνο απώλεια και πόνος, ότι δηλαδή αφήνει πίσω του ο πόλεμος. "Οι πόλεμοι" γράφει ο συγγραφέας "φτιάχνονται για τους νέους, δώρο από τους γέρους, λες και ζηλεύουν τη νιότη που έχασαν."

Και μέσω της Εκάβης μαθαίνουμε ότι "η ελευθερία είναι το μεγαλύτερο αγαθό για τους θνητούς, να καταφέρουν να ζήσουν μια ζωή  μέσα της με φρόνηση και δίχως περιορισμούς. Αυτή είναι η αληθινή αθανασία της ψυχής τους. Κανένα άλλο μέσον δεν είναι ικανό να την χαρίσει."

Γυναίκες που έμεναν μες την σιωπή μέχρι που τις ανακάλυψε ο Δημήτρης Βαρβαρήγος. Ομορφα κοστούμια, πολύ καλή η σκηνοθεσία μα και το κείμενο βγαλμένο από το βιβλίο απ τον ίδιο τον συγγραφέα, λιτό σκηνικό, γλυκιά μουσική, να στέκεται στον πόνο και την θλίψη τους.

Απο το θεατρικό κείμενο:

Ανδρομάχη: Ο φόβος... ο φόβος...
ανελέητα τις μέρες έσκαβε και τις νυχτιές, είχε ριζώσει βαθιά μέσα μου, είχε γίνει αδερφός και κάθε μέρα μου θύμιζε, πόσο κοντά φτάναμε στο τέλος.
Τις σκέψεις, στο αίμα βύθιζε με προσέγγιζε ο χαμός, με έκανε να νιώθω γυμνή απέναντι στη ζωή, αδύναμη για κάθε αντίδραση... δεν κατάφερνα να σταθώ νηφάλια.
Παραληρούσαν οι αισθήσεις μου, βασανιζόμουν με μύριους πόνους.

Ο γιός μου... ο γιός μου... τι θα γινόταν ο γιός μου; Αλί... αλί... βιαζόταν ο θάνατος να ρθει κοντά μας... Ζήλευε που είμασταν ευτυχισμένοι, που αγαπιόμασταν, που νιώθαμε την αφοσίωση.

Βρυσηίδα: Ρωγμές... γεμίσαμε ρωγμές... Προδοσία, τα χέρια ματώσαν, ψυχές... απειλητικά ορθώνεται ο θάνατος, ψυχές γυρεύοντας...

Εκάβη: κόρη του Δία, Αθηνά... ελέησε, εκείνους που αγαπιούνται και χωρίζουν. Εκείνους που την ψυχή τους, αβίαστα, χαρίζουν στον Αλλον...

Κασσάνδρα: Αναμνήσεις που χάθηκαν αδέξια, στο πέρασμα του ενήλικου μυαλού μας, χάθηκε της ζωής η αθωότητα.


Εύγε στον δημιουργό μα και στους συντελεστές της θεατρικής παράστασης!


Θέατρο: ΒΑΦΕΙΟ-ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ, Αγίου Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως, Βοτανικός
τηλ.: 210-3425637
Κάθε Τετάρτη από τις 11/11/2015 εως και τις 13/1/2016 στις 18:30
13€, 5€
Συγγραφέας: Δημήτρης Βαρβαρήγος
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαντέλη
Σκηνικά – Κοστούμια: Θεοδόσης Δαυλός
Επιμέλεια και εκτέλεση σκηνικού: Νίκος Κωνστάντης
Σύνθεση μουσικής και κιθάρα: Αρετή Κοκκίνου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αδαμαντία Μαντελένη
Παίζουν: Γεωργία Ζώη, Ελίζα Σολωμού, Ντομένικα Ρέγκου, Ορνέλα Λούτη, Αρετή Κοκκίνο
Βιβλίο: Λιπεσάνορες, Τα χρόνια του φιδιού Εκδόσεις Μπατσιούλας ©2014

Το ... χωμάτινο πρόσωπό μας


Φαντάσου ότι έχεις ζήσει σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθρέπτες...

Θα το είχες ονειρευτεί το πρόσωπό σου, θα το είχες φανταστεί σαν ένα είδος εξωτερικής αντανάκλασης αυτού που υπήρχε μέσα σου...

Κι έπειτα, υπέθεσε ότι στα 40 σου χρόνια, σου έδιναν ένα καθρέπτη. Φαντάσου την φρίκη σου...

Θα είχες δει ένα τελείως ξένο πρόσωπο και θα είχες καταλάβει καθαρά αυτό που αρνείσαι να παραδεχτείς: το πρόσωπό σου δεν είσαι εσύ...

Και το όνομά μας επίσης στην τύχη μας έχει κληρωθεί...

Το ίδιο γίνεται και με το πρόσωπο...

Θυμάμαι - αυτό θα πρέπει να έγινε προς τα τέλη της παιδικής ηλικίας - από το πολύ να κοιτάζομαι στον καθρέπτη, κατέληξα να πιστεύω ότι αυτό που έβλεπα ήμουν εγω...

Δεν έχω παρά μια αόριστη ανάμνηση εκείνης της εποχής, αλλά ξέρω ότι η ανακάλυψη του εγώ μου πρέπει να υπήρξε μεθυστική.

Αργότερα όμως, έρχεται μια στιγμή που στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη και λες στον εαυτό σου: αυτό το πράγμα είμαι πραγματικά εγω; και γιατί;

Γιατί πρέπει να είμαι αλληλέγγυος σ αυτό; Σε τι με αφορά αυτό το πρόσωπο; Και από το σημείο τούτο κι έπειτα όλα αρχίζουν να γκρεμίζονται.

Ολα αρχίζουν να γκρεμίζονται!

                                                                                                     Μιλάν Κούντερα



Δευτέρα, Νοεμβρίου 30, 2015

Ε, ναι... ή μήπως όχι;

...και πάλι για λίγο εδω. Μην ρωτάτε για πόσο. Αφήστε με να ξεγλιστρίσω απ΄τα χρονικά επιρρήματα. Με περιορίζουν και με κλείνουν μέσα σε υποσχέσεις. Κι εγω δεν γεννήθηκα για να ζήσω σε κλουβί...

Πάει καιρός που έκανα τις τσάρκες μου στη μπλογκογειτονιά. Κι έχουν συμβεί τόσα πολλά. Τόσες πολλές αλλαγές, τόσοι που έφυγαν για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, μα και τόσες ομοιότητες που λες και δεν πέρασε μια μέρα.


Δεν είχαμε μοιραστεί και λίγα... κάποιοι μπήκαν στη ζωή μου κι έμειναν. Κάποιοι άλλοι έφυγαν... κάποιοι απ αυτούς τρέχοντας... Κάποιους τους βρήκα σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εύχομαι όλοι να είστε καλά.


Εριξα μια γρήγορη βόλτα. Είδα πολλά μπλόγκ με κλειστά τα σχόλια. Αλλαξε η γειτονιά. Κάποτε τα ψάχναμε, αδημονούσαμε, περιμέναμε... Σήμερα όλα πιο τσιγκούνικα μου μοιάζουν. Ισως να φταίνε τα Capital Control που μας θέλουν μετρημένους...

Μεγάλωσα κι άλλο... ώρες ώρες νομίζω πως γεννήθηκα μεγάλη... ψάχνω να θυμηθώ την ανεμελιά μου και δεν την βρίσκω ούτε στην ανάμνηση.
Μεγάλωσαν και τα παιδιά...

Η ζωή όμως χειροτερεύει... δεν φανήκαμε άξιοι να κρατάμε το τιμόνι της. Την χτυπάμε απο δω, την παρατάμε εκεί κι ύστερα ψάχνουμε να θυμηθούμε που την παρκάραμε, σε ποιά γωνιά... Σταματήσαμε να την φροντίζουμε. Πάλιωσε το μοντέλο της, γέρασε κι αυτή, άρχισαν οι σκουριές να χαλούν το χρώμα της. Κάποτε την θέλαμε καθαρή κι όμορφη. Γεμάτη όνειρα κι ελπίδες... Ξεθώριασαν κι αυτά... Πως θα την δώσουμε στη νέα γενιά έτσι αφρόντιστη;

Για να δεις το ουράνιο τόξο, λένε, πρέπει πρώτα να μουσκέψεις απ την βροχή... Μούσκεψα κι ίσως να φταίει που το κυνήγησα να το δω  κι εκείνο έπαιξε το παιχνίδι μου και κρύφτηκε... Κρύφτηκε τόσο καλά, που το έχασα...

Γεμάτο το e mail μου με προσφορές Black Friday την Παρασκευή, Cyber Monday λέει σήμερα... Πλάκα μου κάνουν...

Αφήνομαι στη μουσική... ότι πιο σοφό έχει περάσει απ τη ζωή μου, εκεί στις νότες βρίσκεται...

Η μουσική ξέρει!














Δευτέρα, Νοεμβρίου 05, 2012

Ενα ξαφνικό ταξίδι

Ξαφνικό δώρο για ένα Σαββατοκύριακο,  ήταν η επίσκεψή μας στο Dudenhofen της Γερμανίας που πήγα μαζί με τον αδερφό μου. Καταπράσινη η Φρανκφούρτη με έκανε να αναπολώ τα δικά μας βουνά όταν ακόμα είχαν δέντρα...




Μας περίμενε πούλμαν και εμείς θυμηθήκαμε τις εποχές που γαλαρία καθόμασταν στις εκδρομές του σχολείου και τραγουδούσαμε...



Το ξενοδοχείο κάπου 30 λεπτά μακριά απ΄το αεροδρόμιο σ΄ένα όμορφο χωριουδάκi έξω απ΄την Φρανκφούρτη την Hanau.




 


Το πρόγραμμα Opel Opc Training το τρέχει ο γνωστός οδηγός αγώνων Manuel Reuter με τους συνεργάτες του





Παλιό και μακρινό το όνειρό μου να τρέξω σε πίστα αυτοκινήτων. Η οδήγηση μου δίνει χαρά και ο θόρυβος των μεταλλικών αλόγων με κάνει πολλές φορές να ανατριχιάζω...


Τα αυτοκίνητα ήταν όλα υπέροχα με το Opel Insignia Opc να κερδίζει τις δικές μου εντυπώσεις!

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2012

Ωρες Σιωπής και Χάνομαι




Υπάρχουν στιγμές που αναζητώ την μοναξιά και την σιωπή. Στιγμές που έχω ανάγκη να αφήσω το μυαλό μου να τρέξει, σαν άλογο που βρήκε ξαφνικά την ελευθερία του. Τρέχει άναρχα σαν την ζωή που πάντα οραματιζόμουν, πίσω στις αναμνήσεις, σε δρόμους όμορφους, μεγάλους, που ακόμα κι οι λακκούβες κερδίζουν το βλέμμα του από σεβασμό. Κόπιασε η ζωή, σταγόνα σταγόνα ο ουρανός της, να σκάψει την γη... Υστερα πορεία αντίθετη, μπροστά στα μονοπάτια που φτιάχνουν τα δικά του πόδια τρέχοντας. Κάπου κάπου σταματάει κι ανασαίνει το τώρα, ίσα για να ξεκουραστεί και να πιεί απ΄το νερό της καρδιάς μου, που έχει ακόμα φρέσκο, ολόδροσο νερό να το ποτίσει.

Λένε πως εξιδανικεύουμε αυτούς που αγαπάμε. Πεισματικά ψάχνει ο νους να βρει κάτι να σου καταλογίσει. Βρίσκει μόνο αγάπη που εσύ μ΄έμαθες πως δεν μετριέται αλλά απλά υπάρχει ή δεν υπάρχει. Βρίσκει αισιοδοξία. Ηξερες πάντα να γελάς προκλητικά στις κακοτυχίες και να τις μετατρέπεις ακόμα κι εκείνες σε χαρά. Με υπομονή μου έμαθαν τα χρόνια κοντά σου, πως είναι πάντα επιλογή μας τα χρώματα που θα βάψουμε την κάθε στιγμή. Μου δίδαξες πως ζωή χωρίς φιλία είναι έρημος δίχως όαση. Πως τις πληγές μας η οικογένεια ξέρει να τις γιατρεύει. Κοντά σου έμαθα να εκτιμώ τις στιγμές, πως ζωή ευτυχισμένη είναι η ζωή που έχει να αθροίσει πολλές όμορφες μικρές στιγμές.

Αγάπησα την θάλασσα γιατί την λάτρευες. Αφηνόσουν στο χάδι της όπως το μωρό αφήνεται στην αγκαλιά της μάνας του. Ισως αυτό να ήταν για σένα. Η μητέρα που ο χρόνος δεν σε άφησε να χορτάσεις. Τις προσωπικές δοκιμασίες τις περνούσες με λεβεντιά, χωρίς θόρυβο, χωρίς δράματα. Προσπαθούσα να καταλάβω από που αντλούσες αυτή τη δύναμη. Ψάχνω κι άλλο, ακόμα πιο πεισματικά. Βρίσκω πάντα την στήριξή σου στις επιλογές μου, ακόμα και στις παράλογες. Σαν παιδί, σαν έφηβη, σαν ενήλικη. Χαμογελάω περήφανα και σταματάω την προσπάθεια.

Είσαι πάντα εδώ, σε νιώθω σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Σε βλέπω μες την ματιά των παιδιών. Χαμογελώ που είχαν την τύχη να τα αγκαλιάσεις και να τα ποτίσεις κι αυτά μ΄αγάπη. Μου λείπει η καθημερινότητά μας. Ομως ξέρω ότι η ζωή έχει την συνέχειά της σε άλλες διαστάσεις. Μακριά απ΄αυτά που φτιάχτηκε να καταλαβαίνει το μυαλό μας.

Εύχομαι να έχει βολευτεί η ψυχή σου στο άπειρο...