Papers by Akis Gavriilidis
Law and Critique, 2012
In October 2011, George Papandreou, the then Greek Prime Minister, announced he was planning to h... more In October 2011, George Papandreou, the then Greek Prime Minister, announced he was planning to hold a referendum in order for the Greek people to decide whether to agree to the bailout plan prepared by the International Monetary Fund, the Central European Bank and the European Commission. This intention was aborted due to intense pressure by Papandreou's European partners, especially Germany and France. This interference clearly shows the problematic relationship between the so-called 'markets' and national-popular sovereignty. This article raises the question of why this interference happened in the first place, why the global markets felt such a big threat before the possibility of a vote taking place in a small country of 10 million inhabitants. And also, importantly, what this means in terms of potential for political agency by those who are usually considered to be lacking such agency, as having 'no other alternative' than to follow the one-way course of neoliberalism.
Journal of Modern Greek Studies, Volume 37, Number 2, October 2019, pp. 237-269, 2019
Seferis’s poem “Leofóros Syngroú II” has received little critical attention.
Works outside the ca... more Seferis’s poem “Leofóros Syngroú II” has received little critical attention.
Works outside the canon often prove a useful lens for an author’s practice.
This is also the case with this poem, which directly refers to a colonial and racial problematic. Seferis, both as an object of mainstream scholarship and as an icon of Greek pop culture during the last half of the 20th century, has been mainly seen as a champion of “Greekness” –construed as the solitary course of a unique nation through various vicissitudes. The author himself encouraged such a reading. In his work, however, we find evidence that Seferis was attentive to elements undermining this uniqueness, shifting attention to links, cleavages and hierarchizations within both Hellenism and humanity at large. This makes Greekness appear as a product of, and as an instrument for the production of, knowledge about and classification of individuals and ethnic groups, including self-knowledge and self-classification, as well as a technology for profiling and variously claiming and/ or attributing rights to those groups. Our understanding of Seferis’s Hellenism would be incomplete without its colonial and racial dimension.
Identities: Journal for Politics, Gender and Culture, 2019
Bionote: Akis Gavriilidis is a translator and independent researcher (PhD from Aristotle Universi... more Bionote: Akis Gavriilidis is a translator and independent researcher (PhD from Aristotle University of Thessaloniki in legal philosophy, post-doctoral research in political anthropology). He has published several books and articles for journals and collective volumes in Greek, English, and French, inter alia on Spinoza, Greek nationalism, popular music and culture, censorship, and the management of the traumatic memory of the Greek civil war and the 1922 population exchange, as well as translations of books and articles by others. Independent Researcher Abstract: What follows is a chapter from a book originally published by the author in Greek, under the title Μπίλι Ουάιλντερ. Η (αυτο)κριτική του χολιγουντιανού θεάματος [Billy Wilder: The (Self-) Criticism of the Hollywood Spectacle] (Athens: Aigokeros, 2009). The book was translated into English but was never published. The version published here contains some inevitable additions and adaptations .
Λεξικό λογοκρισίας στην Ελλάδα. Καχεκτική δημοκρατία, δικτατορία, μεταπολίτευση, επιμ. Πηνελόπη Πετσίνη, Δημήτρης Χριστόπουλος, 2018
Λήμμα σε συλλογικό λεξικό σχετικό με το θόρυβο που προκλήθηκε από το 1998 και μετά επειδή το λεξι... more Λήμμα σε συλλογικό λεξικό σχετικό με το θόρυβο που προκλήθηκε από το 1998 και μετά επειδή το λεξικό Μπαμπινιώτη ανέφερε και την «καταχρηστική/ υβριστική» μειωτική σημασία των όρων "Βούλγαρος" και "Πόντιος" στα αντίστοιχα λήμματα.
In his autobiography, Raphael Lemkin recounts how " withdrawing children from an ethnic group " w... more In his autobiography, Raphael Lemkin recounts how " withdrawing children from an ethnic group " was included as a particular case of genocide in the relevant Convention, after a request by the Greek delegation. He also cites historical precedents in support of this inclusion, reported to him by non identified "Greek friends". Lemkin's eagerness to take these reports at face value, and reproduce them, shows that he himself had already conceived the notion of genocide in a particular historical (or rather, precisely, a-historical) way. This notion, since its invention, lies at the intersection between legal and historical studies. In this move between the two disciplines, there is always the danger that people carry over from the one methodologies that are not necessarily suitable for the other. For example, that they uncritically construe genocide with the universality linked to legal notions, forgetting that it too has its own history, that it was produced in a contingent way and marked by particular interests. This tension is combined to another known paradox: in order to fight against a criminal tendency, it is not always easy to avoid the trap of adopting, to a certain extent, its logic. In particular, in order to criminalize the systematic effort of a state to exterminate a people, you need a definition of what constitutes a people. Here, it takes an effort in order not to relapse in a cultural or even biological essentialism, and/ or in a hierarchical conception of the relation between peoples. In this paper, I will analyze specific examples for these dangers. 1. A language full of hybrids: the "Greek genos" In 2013, the autobiography of Raphael Lemkin was published i. As is known, Raphael Lemkin was the Polish-Jew jurist who coined the neologism genocide and devoted himself to the effort to have this act defined and punishable under an international instrument ratified by as many nations as possible. This article is not intended as a review for this publication. I will only use part of the material presented there in order to examine some epistemological presuppositions and consequences of the birth and the use of the genocide notion, and some ambiguities linked to it. These ambiguities highlight the inherent instability of the genocide concept itself. They show that human communities often try to invoke and instrumentalize the term genocide and its scientific titles as a technology for
Τhis is a paper presented at a meeting of "Nationless", a common project involving artists and sc... more Τhis is a paper presented at a meeting of "Nationless", a common project involving artists and scholars from Skopje, Belgrade and Thessaloniki.
http://isshs.edu.mk/index.php?newsinfo=376
In it, I attempt to read the 20th and 21st century national(ist) conflicts in the South Balkans as an expression of a desire to not belong in a nation state, rather than to belong to one
Contribution to the collective volume
"The Name Issue Revisited: An Anthology of Academic Articl... more Contribution to the collective volume
"The Name Issue Revisited: An Anthology of Academic Articles"
ed. by Mircela Dzuvalekovska Casule
Macedonian Information Centre, Skopje 2012
Συμβολή στο συλλογικό τόμο με τίτλο
'Όλα μπορούν να λεχθούν' ή υπάρχουν 'εκείνα που δεν λέγονται... more Συμβολή στο συλλογικό τόμο με τίτλο
'Όλα μπορούν να λεχθούν' ή υπάρχουν 'εκείνα που δεν λέγονται';
Επιμέλεια: Δημήτρης Χριστόπουλος
Εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2015
From the late 80s – early 90s on, a new genocide was invented and started being talked about in G... more From the late 80s – early 90s on, a new genocide was invented and started being talked about in Greece (and among the Greek diaspora): the "genocide of the Greeks of Pontus". This was accompanied by a more general revival of a particular ethnic Pontic identity. This revival is often seen by many, including its protagonists, as one more variation of Greek nationalism and irredentism. However, in this paper I propose instead that we read these public identity performances as expressions of “anti-state nationalism”. The Pontians manifest a particularity which, although presented as quintessentially and primordially Greek, in practice differentiates them from standard Modern Greekness. In my paper, I examine some examples of such manifestations in the field of legislative lobbying, establishment of public rituals, selecting names and nicknames for persons, places, institutions or football teams, translation activities, and political propaganda through typography and the cyberspace. I analyze these expressions of ponticity through the lens of political anthropology and philosophy and try to see to what extent these can be considered as an effort by the respective populations to escape the state, to become at least partly invisible to it and its bureaucracy.
O Σπινόζα αποτελεί ιδιόμορφη περίπτωση στην ιστορία των πολιτικών ιδεών: είναι περίπου σύγχρονος ... more O Σπινόζα αποτελεί ιδιόμορφη περίπτωση στην ιστορία των πολιτικών ιδεών: είναι περίπου σύγχρονος των μεγάλων στοχαστών που εγκαινίασαν τη νεότερη πολιτική σκέψη. εν πολλοίς χρησιμοποιεί τις ίδιες θεωρητικές έννοιες με αυτούς και, από πρακτική άποψη, σαφώς συμμερίζεται τα πλέον προωθημένα από τα πρακτικά αιτήματα στα οποία απολήγουν οι θεωρίες τους (π.χ. οι θεωρίες των Χομπς, Λοκ, Ρουσώ και Καντ, παρά τις μεγάλες επιμέρους διαφορές μεταξύ τους). Ενδεικτικά, συνηγορεί ρητά υπέρ της δημοκρατικής διακυβέρνησης, του περιορισμού του ρόλου της εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα, της ελευθερίας της γνώμης και, με ορισμένες επιφυλάξεις, υπέρ της ελευθερίας οικονομικής δραστηριότητας.
Παρά τις συμπτώσεις αυτές, στην παρούσα εργασία υποστηρίζεται ότι ο Σπινόζα πρέπει να τοποθετηθεί εκτός του κύριου ρεύματος της κλασικής πολιτικής σκέψης, καθότι τα κλασικά αυτά αιτήματα του πολιτικού φιλελευθερισμού τα θεμελιώνει θεωρητικά όχι στην ελευθερία της βούλησης και, γενικά, στο νομικό υπόδειγμα σκέψης, αλλά :
α) σε μια αυστηρά μονιστική και αιτιοκρατική οντολογία, βασισμένη στην πρόσφατη τότε κατάκτηση της νέας, επιστημονικής (φυσικής - μη κανονιστικής) έννοιας του νόμου. και
β) σε μια ευδαιμονιστική ηθική, η οποία δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την παρεξηγήσιμη διατύπωση ότι "το δίκαιο ταυτίζεται με τη δύναμη".
Αν δηλαδή επί του πρακτέου συχνά τοποθετείται από την ίδια πλευρά με τους θεωρητικούς του κοινωνικού συμβολαίου, ωστόσο η θεωρητική διαδρομή μέσω της οποίας οδηγείται να τοποθετηθεί εκεί είναι συνήθως η ακριβώς αντίθετη από τη διαδρομή εκείνων.
Κατ' αυτή την έννοια, ο Σπινόζα εμφανίζεται ως ο μόνος ίσως στοχαστής της κλασικής εποχής που είναι δημοκράτης, αλλά μη φιλελεύθερος στη θεωρία.
Το στοιχείο αυτό ίσως να του προσδίδει κάποια επικαιρότητα, σε μια εποχή κατά την οποία ο φιλελευθερισμός - ειδικότερα μάλιστα η οικονομική ελευθερία - τείνει να θεωρείται ως συνώνυμο, ως ο μόνος τρόπος ύπαρξης της δημοκρατίας. Ίσως, με άλλα λόγια, να δείχνει το ενδιαφέρον του για όσους δεν αποδέχονται ως μοιραία και αυτονόητη αυτή την ταύτιση - και τη χρησιμότητά του για όσους θέλουν να κατανοήσουν κριτικά τις λογικές της προϋποθέσεις. Δεν πρέπει εξάλλου να είναι άσχετο με την "ανακάλυψή" του από τους κύκλους της ριζοσπαστικής ιδίως κοινωνικής σκέψης της Δυτικής Ευρώπης από τη δεκαετία του 60 και μετά και με το γεγονός ότι, σε αυτά τα 40 περίπου χρόνια, έχουν γραφεί για τον πολιτικό Σπινόζα σχεδόν όσα έργα δεν είχαν γραφεί κατά τους τρεις προηγούμενους αιώνες που μεσολάβησαν από το θάνατό του.
Part of a discussion with Yannis Thanassekos about the admissibility of studying and writing abou... more Part of a discussion with Yannis Thanassekos about the admissibility of studying and writing about Carl Schmitt, in view of his Nazist affiliations (in French)
Published in the journal "Thea - Thémata Epistimôn tou Anthrôpou", Brussels
In and through the Internet, an infinite number of posts are circulating, which contain celebrato... more In and through the Internet, an infinite number of posts are circulating, which contain celebratory and glorifying, not always coherent, assertions about the Greek language.
In this discourse formation we can identify a tendency towards the deification of this language, through the attribution to it of such divine qualities as perfection (omniscience/ omnipotence), necessity, and eternity.
Επί τρία περίπου χρόνια, θ κατάςταςθ ςτθν οποία βρζκθκε θ ελλθνικι κοινωνία, και το μινυμα το οπο... more Επί τρία περίπου χρόνια, θ κατάςταςθ ςτθν οποία βρζκθκε θ ελλθνικι κοινωνία, και το μινυμα το οποίο ζπαιρνε ζμμεςα από όλεσ τισ κατευκφνςεισ, και ιδίωσ από όςουσ είχαν τθν πολιτικι εξουςία, ιταν: «θ κατάςταςθ είναι χάλια, θ ηωι ςασ κα γίνει άνω κάτω, ζχει ιδθ γίνει και όςο μπορεί να προβλζψει κανείσ ςτο μζλλον κα ςυνεχίςει να είναι ζτςι, δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να γίνει γι' αυτό, δεν φταίει κανείσ, εςείσ φταίτε, όλα αυτά αποφαςίηονται αλλοφ, ςε επίπεδο διεκνζσ, εμείσ δεν μποροφμε να κάνουμε τίποτα».
A text treating the so-called "name issue" between Greece and the Republic of Macedonia from the ... more A text treating the so-called "name issue" between Greece and the Republic of Macedonia from the point of view of philosophy of language, political philosophy, psychoanalysis, and translation theory
Psychoanalysis, Culture & Society, 2008
In this article, I use as a starting point a ''social symptom'' of contemporary Greek politics: G... more In this article, I use as a starting point a ''social symptom'' of contemporary Greek politics: Greek left patriots have mixed feelings toward Jews, feelings that have arisen because of the Jews' universally accepted victim status. In the postwar period, the patriots have come to view Jews as a threat but also as a model for imitation. The mixed feelings, I argue, are linked to a specific subjectivity formation, which I term ''radical nationalism'', and which I attribute to the specificities of 20th-century Greek history: to the civil war during the 1940s, and the subsequent handling -or non-handling -of the painful memories from this split in the national subject. Accordingly, in the first part I go through the genealogy of this subjectivity formation and its affective economy; then, departing from this specific historical example, I try to draw some more general conclusions about social antagonism and the nature of the traumas in which it results -or really, in which it consists. In the last part, I go back to a corpus of social discursive materialdeclarations, articles in newspapers, public rallies -and try to show how these illustrate my construction and in what sense they can be construed as efforts to suture the chasm of social antagonism.
nomadicuniversality.wordpress.com
Eπί περίπου 48 ώρες, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά από τον κόσμο ολόκ... more Eπί περίπου 48 ώρες, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά από τον κόσμο ολόκληρο -ή τουλάχιστον τα χρηματιστήρια του κόσμου ολόκληρου: το φάντασμα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα. Από τη στιγμή που αναγγέλθηκε ότι πρόκειται να γίνει δημοψήφισμα, χωρίς καν να έχει διευκρινιστεί ακόμα το ερώτημα, προκλήθηκε καθολικός πανικός και φρίκη. Η αναγγελία ακούστηκε σαν «πυροβολισμός στην μέση ενός κονσέρτου» 1 · βιώθηκε σχεδόν ως απρέπεια, ως έλλειψη σεβασμού προς τον συνομιλητή. Εθνικοί και κοινοτικοί αξιωματούχοι, αμερικανικοί οίκοι και Γιαπωνέζοι χρηματιστές, σύνεδροι της G20 και έγκριτοι δημοσιολόγοι, και φυσικά σύσσωμη η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αριστερή και δεξιά, εντός ή εκτός του τότε κυβερνητικού κόμματος (ή του νέου τύπου κόμματος που συνιστούν τα υγιώς σκεπτόμενα ΜΜΕ), συμμάχησαν προκειμένου αρχικά να «φέρουν στα συγκαλά του», και ταχύτατα να οδηγήσουν σε παραίτηση, τον άφρονα, λαϊκιστή και τυχοδιώκτη Γαλλική λέξη που σημαίνει «χάος». 1 Πρβλ.: «La politique dans une oeuvre littéraire, c' est un coup de pistolet au milieu d' un concert, quelque chose de grossier, et auquel pourtant il n' est pas possible de refuser son attention» [Η πολιτική σε ένα λογοτεχνικό έργο είναι ένας πυροβολισμός εν μέσω κονσέρτου, κάτι το ανάρμοστο, στο οποίο ωστόσο δεν είναι δυνατό να αρνηθεί κανείς την προσοχή του] (Stendhal, La chartreuse de Parme, in: Les oeuvres. Dir. Del Litto & Abravanel, Rencontre, Lausanne 1961, Tome II, p. 236). πρωθυπουργό που «επανήλθε σε παλαιοκομματικές τακτικές» και παίζει εν ου παικτοίς θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση του ευρώ, ή τουλάχιστο τη θέση της Ελλάδας σε αυτό. Η οποία αυτονόητα αποτελεί πολύτιμο «κεκτημένο του ελληνικής πολιτικής κουλτούρας» και της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα (ακόμη και αν αυτή δεν είναι αρκετά ώριμη ώστε να το καταλάβει ή να της επιτραπεί να εκφραστεί σχετικά 2 ). Αρκετοί, στο σύντομο διάστημα από την εξαγγελία της ιδέας μέχρι την αναίρεσή της, την επέκριναν ως υστερόβουλη και μη γνησίως δημοκρατική και την απέρριψαν ως «τελευταίο εκβιασμό του Βαρόνου Παπανδρέου» 3 . Άλλοι, λιγότεροι, την επαίνεσαν ως επιτυχή αιφνιδιασμό που έθεσε τους πάντες προ των ευθυνών τους 4 . Ωστόσο, το αν ο μέχρι τότε πρωθυπουργός είναι ευφυής ή ανόητος, αθώος ή ιδιοτελής, κοσμοπολίτης ή επαρχιώτης, δεν είναι κατά τη γνώμη μας το κύριο. Η φωνή που έθεσε το ζήτημα του δημοψηφίσματος, ήταν φυσικά αυτή του Παπανδρέου. Μέσα από το στόμα του, όμως, ακούστηκε η φωνή του κόσμου. Γι' αυτό και, όταν μίλησε, διάφοροι έχασαν την φωνή τους. Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ήταν προφανώς αποτέλεσμα των οργανωμένων και μη, των σποραδικών και μη, των μαζικών ή μεμονωμένων εκδηλώσεων αντίστασης στην ελληνική, ευρωπαϊκή, παγκόσμια πολιτική. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν θα είχε προχωρήσει στην ενέργειά του αυτή, δεν θα την είχε διανοηθεί καν, εάν επί όλο αυτό το διάστημα των τελευταίων δεκαοκτώ μηνών δεν είχαν λάβει χώρα στην Ελλάδα τόσο πολλές, και πολύμορφες, κινητοποιήσεις, που ένα άλλο φάντασμα είχε αρχίσει να προβάλλει: το φάντασμα της ακυβερνησίας. Και όταν λέμε ακυβερνησία, δεν εννοούμε μόνο, ούτε κυρίως, το αν μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση στην Ελλάδα από ένα ή περισσότερα κόμματα -ή και χωρίς κόμματα-που να έχει την εμπιστοσύνη της βουλής, αλλά το αν μπορεί να ξαναχωρέσει στο μπουκάλι της νεοφιλελεύθερης κυβερνολογικής (gouvernementalité) το τζίνι της ανεξέλεγκτης κινητικότητας, του ξεχειλίσματος, της εξόδου του πλήθους. Η απόρριψη -ιδίως εξ αριστερών-του δημοψηφίσματος, έγινε υπέρ των εκλογών, οι οποίες «είναι πιο καθαρή λύση». Η προτίμηση αυτή είναι συντηρητική, κατά τουλάχιστον δύο έννοιες: πρώτα απ' όλα, το αίτημα αυτό δεν είχε τεθεί στην ημερήσια διάταξη από κανέναν κοινωνικό αγώνα και δεν αντιστοιχεί στο πνεύμα καμιάς εκ των πολύμορφων κινητοποιήσεων που αναφέρθηκαν παραπάνω. Όλοι όσοι βρισκόντουσαν στις πλατείες, στους δρόμους, στα διόδια, αυτές που στήνανε ad hoc δίκτυα, ιδίως αυτοί που ματαίωσαν τις παρελάσεις -ένα συμβάν πρωτοφανές με εξαιρετική σημασία και πολύ βαθιές επιπτώσεις, το οποίο προς το παρόν έχει τεθεί σε δεύτερη μοίρα μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις αλλά στο οποίο θα πρέπει να επανέλθουμε κάποια στιγμή-, όλες αυτές λοιπόν δεν ζητούσαν εκλογές: ζητούσαν να φύγουν όλοι. Κατά δεύτερον, το αίτημα για εκλογές είναι όχι μόνο αναντίστοιχο, αλλά και βλαπτικό για τους κοινωνικούς αγώνες: είναι επιλογή εξομάλυνσης, επανεδαφικοποίησης, «τάξης και ασφάλειας». Αν, αντί για δημοψήφισμα, ο Γ.Π. είχε προκηρύξει εκλογές, θα είχαμε ακολουθήσει ένα σενάριο Πορτογαλίας μάλλον παρά Βελγίου, και θα είχαμε χάσει τη σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αυτό το ξεκαρδιστικό, υπέροχο γαϊτανάκι, μέσα από το οποίο η Ελλάδα για μέρες ολόκληρες έμενε ακέφαλη -πράγμα που έφερε στο φως με τον πιο καθαρό τρόπο τη δυσκολία των κυβερνώντων να κυβερνήσουν 5 . 2 Πρβλ. και: Δημήτρη Δημούλη, «Δύο συνταγματ(ολογ)ικά ψεύδη και μια δημοκρατική υπόσχεση», 5 Η δυσκολία αυτή είναι σαφής ακόμη και μετά το σχηματισμό της «υβριδικής» κυβέρνησης Παπαδήμου, στα πεπραγμένα της οποίας θα μπορούσε να τεθεί ως τίτλος «Μπάρτλμπυ: μια ιστορία της οδού Σοφοκλέους». Πράγματι, κάποιοι ορίστηκαν ως κυβερνητικοί αξιωματούχοι, αλλά δείχνουν ότι μάλλον they would prefer not to. Ενδεικτικά, προ ημερών σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ένας χρήστης δημοσίευσε το εξής σχόλιο: «Το ΠΑΣΟΚ σταμάτησε να κυβερνά, η ΝΔ διαβεβαιώνει ότι δε
The return of street politics, 2009
Books by Akis Gavriilidis
Ώρα έναρξης 17.30 | Είσοδος ελεύθερη µε δελτία εισόδου, τα οποία θα διανέµονται από τη Δευτέρα 21... more Ώρα έναρξης 17.30 | Είσοδος ελεύθερη µε δελτία εισόδου, τα οποία θα διανέµονται από τη Δευτέρα 21 Νοεµβρίου, στις 12.00, αποκλειστικά µέσω του ticketservices.gr * Στη διηµερίδα θα υπάρχει ταυτόχρονη διερµηνεία (αγγλικά/ελληνικά). Για να αποκτήσουν πρόσβαση στο κανάλι της διερµηνείας οι παρευρισκόµενοι ακροατές θα πρέπει να έχουν µαζί τους ακουστικά και κινητό τηλέφωνο που να µπορεί να τρέξει την εφαρµογή τηλεδιασκέψεων Zoom. Ιδρυτικός δωρητής Εναλλακτικής Σκηνής Παράλληλα µε τις παραστάσεις της όπερας Ο θάνατος του 'Aντονυ του Χαράλαµπου Γωγιού, σε λιµπρέτο του Γιάννη Φίλια και του συνθέτη βασισµένο στην ανάµνηση της τηλεοπτικής σειράς Κάντυ Κάντυ και στο έργο του Σλάβοϊ Ζίζεκ, θα λάβει χώρα η διηµερίδα µε τίτλο Ο 'Aντονυ στο ξέφωτο: Η ενόρµηση θανάτου της όπερας στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ στις 25 και 26 Νοεµβρίου 2022 στις 17.30. Κεντρική οµιλήτρια της διηµερίδας είναι η κορυφαία Αµερικανίδα φιλόσοφος Τζόαν Κόπτζεκ (Καθηγήτρια Σύγχρονου Πολιτισµού και Μέσων στο Πανεπιστήµιο Μπράουν, ΗΠΑ). Συµµετέχουν, επίσης, σηµαντικοί εκπρόσωποι από τους χώρους της µουσικολογίας, της ψυχανάλυσης, της φιλοσοφίας και των πολιτισµικών σπουδών που θα µιλήσουν για τα θέµατα της όπερας: Πέτρος Βούβαρης, 'Aκης Γαβριηλίδης, Λουντοβίκα Γκράσσι, Κωστής Δεµερτζής, Μάουρο Φόσκο Μπέρτολα, Ντανιέλ Ραίε, Κωστής Σταφυλάκης και Νίκολας Τιλ. Την οργάνωση της διηµερίδας έχει αναλάβει ο µουσικολόγος Πάρις Κωνσταντινίδης.
Uploads
Papers by Akis Gavriilidis
Works outside the canon often prove a useful lens for an author’s practice.
This is also the case with this poem, which directly refers to a colonial and racial problematic. Seferis, both as an object of mainstream scholarship and as an icon of Greek pop culture during the last half of the 20th century, has been mainly seen as a champion of “Greekness” –construed as the solitary course of a unique nation through various vicissitudes. The author himself encouraged such a reading. In his work, however, we find evidence that Seferis was attentive to elements undermining this uniqueness, shifting attention to links, cleavages and hierarchizations within both Hellenism and humanity at large. This makes Greekness appear as a product of, and as an instrument for the production of, knowledge about and classification of individuals and ethnic groups, including self-knowledge and self-classification, as well as a technology for profiling and variously claiming and/ or attributing rights to those groups. Our understanding of Seferis’s Hellenism would be incomplete without its colonial and racial dimension.
http://isshs.edu.mk/index.php?newsinfo=376
In it, I attempt to read the 20th and 21st century national(ist) conflicts in the South Balkans as an expression of a desire to not belong in a nation state, rather than to belong to one
"The Name Issue Revisited: An Anthology of Academic Articles"
ed. by Mircela Dzuvalekovska Casule
Macedonian Information Centre, Skopje 2012
'Όλα μπορούν να λεχθούν' ή υπάρχουν 'εκείνα που δεν λέγονται';
Επιμέλεια: Δημήτρης Χριστόπουλος
Εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2015
Παρά τις συμπτώσεις αυτές, στην παρούσα εργασία υποστηρίζεται ότι ο Σπινόζα πρέπει να τοποθετηθεί εκτός του κύριου ρεύματος της κλασικής πολιτικής σκέψης, καθότι τα κλασικά αυτά αιτήματα του πολιτικού φιλελευθερισμού τα θεμελιώνει θεωρητικά όχι στην ελευθερία της βούλησης και, γενικά, στο νομικό υπόδειγμα σκέψης, αλλά :
α) σε μια αυστηρά μονιστική και αιτιοκρατική οντολογία, βασισμένη στην πρόσφατη τότε κατάκτηση της νέας, επιστημονικής (φυσικής - μη κανονιστικής) έννοιας του νόμου. και
β) σε μια ευδαιμονιστική ηθική, η οποία δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την παρεξηγήσιμη διατύπωση ότι "το δίκαιο ταυτίζεται με τη δύναμη".
Αν δηλαδή επί του πρακτέου συχνά τοποθετείται από την ίδια πλευρά με τους θεωρητικούς του κοινωνικού συμβολαίου, ωστόσο η θεωρητική διαδρομή μέσω της οποίας οδηγείται να τοποθετηθεί εκεί είναι συνήθως η ακριβώς αντίθετη από τη διαδρομή εκείνων.
Κατ' αυτή την έννοια, ο Σπινόζα εμφανίζεται ως ο μόνος ίσως στοχαστής της κλασικής εποχής που είναι δημοκράτης, αλλά μη φιλελεύθερος στη θεωρία.
Το στοιχείο αυτό ίσως να του προσδίδει κάποια επικαιρότητα, σε μια εποχή κατά την οποία ο φιλελευθερισμός - ειδικότερα μάλιστα η οικονομική ελευθερία - τείνει να θεωρείται ως συνώνυμο, ως ο μόνος τρόπος ύπαρξης της δημοκρατίας. Ίσως, με άλλα λόγια, να δείχνει το ενδιαφέρον του για όσους δεν αποδέχονται ως μοιραία και αυτονόητη αυτή την ταύτιση - και τη χρησιμότητά του για όσους θέλουν να κατανοήσουν κριτικά τις λογικές της προϋποθέσεις. Δεν πρέπει εξάλλου να είναι άσχετο με την "ανακάλυψή" του από τους κύκλους της ριζοσπαστικής ιδίως κοινωνικής σκέψης της Δυτικής Ευρώπης από τη δεκαετία του 60 και μετά και με το γεγονός ότι, σε αυτά τα 40 περίπου χρόνια, έχουν γραφεί για τον πολιτικό Σπινόζα σχεδόν όσα έργα δεν είχαν γραφεί κατά τους τρεις προηγούμενους αιώνες που μεσολάβησαν από το θάνατό του.
Published in the journal "Thea - Thémata Epistimôn tou Anthrôpou", Brussels
In this discourse formation we can identify a tendency towards the deification of this language, through the attribution to it of such divine qualities as perfection (omniscience/ omnipotence), necessity, and eternity.
Books by Akis Gavriilidis
Works outside the canon often prove a useful lens for an author’s practice.
This is also the case with this poem, which directly refers to a colonial and racial problematic. Seferis, both as an object of mainstream scholarship and as an icon of Greek pop culture during the last half of the 20th century, has been mainly seen as a champion of “Greekness” –construed as the solitary course of a unique nation through various vicissitudes. The author himself encouraged such a reading. In his work, however, we find evidence that Seferis was attentive to elements undermining this uniqueness, shifting attention to links, cleavages and hierarchizations within both Hellenism and humanity at large. This makes Greekness appear as a product of, and as an instrument for the production of, knowledge about and classification of individuals and ethnic groups, including self-knowledge and self-classification, as well as a technology for profiling and variously claiming and/ or attributing rights to those groups. Our understanding of Seferis’s Hellenism would be incomplete without its colonial and racial dimension.
http://isshs.edu.mk/index.php?newsinfo=376
In it, I attempt to read the 20th and 21st century national(ist) conflicts in the South Balkans as an expression of a desire to not belong in a nation state, rather than to belong to one
"The Name Issue Revisited: An Anthology of Academic Articles"
ed. by Mircela Dzuvalekovska Casule
Macedonian Information Centre, Skopje 2012
'Όλα μπορούν να λεχθούν' ή υπάρχουν 'εκείνα που δεν λέγονται';
Επιμέλεια: Δημήτρης Χριστόπουλος
Εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2015
Παρά τις συμπτώσεις αυτές, στην παρούσα εργασία υποστηρίζεται ότι ο Σπινόζα πρέπει να τοποθετηθεί εκτός του κύριου ρεύματος της κλασικής πολιτικής σκέψης, καθότι τα κλασικά αυτά αιτήματα του πολιτικού φιλελευθερισμού τα θεμελιώνει θεωρητικά όχι στην ελευθερία της βούλησης και, γενικά, στο νομικό υπόδειγμα σκέψης, αλλά :
α) σε μια αυστηρά μονιστική και αιτιοκρατική οντολογία, βασισμένη στην πρόσφατη τότε κατάκτηση της νέας, επιστημονικής (φυσικής - μη κανονιστικής) έννοιας του νόμου. και
β) σε μια ευδαιμονιστική ηθική, η οποία δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει την παρεξηγήσιμη διατύπωση ότι "το δίκαιο ταυτίζεται με τη δύναμη".
Αν δηλαδή επί του πρακτέου συχνά τοποθετείται από την ίδια πλευρά με τους θεωρητικούς του κοινωνικού συμβολαίου, ωστόσο η θεωρητική διαδρομή μέσω της οποίας οδηγείται να τοποθετηθεί εκεί είναι συνήθως η ακριβώς αντίθετη από τη διαδρομή εκείνων.
Κατ' αυτή την έννοια, ο Σπινόζα εμφανίζεται ως ο μόνος ίσως στοχαστής της κλασικής εποχής που είναι δημοκράτης, αλλά μη φιλελεύθερος στη θεωρία.
Το στοιχείο αυτό ίσως να του προσδίδει κάποια επικαιρότητα, σε μια εποχή κατά την οποία ο φιλελευθερισμός - ειδικότερα μάλιστα η οικονομική ελευθερία - τείνει να θεωρείται ως συνώνυμο, ως ο μόνος τρόπος ύπαρξης της δημοκρατίας. Ίσως, με άλλα λόγια, να δείχνει το ενδιαφέρον του για όσους δεν αποδέχονται ως μοιραία και αυτονόητη αυτή την ταύτιση - και τη χρησιμότητά του για όσους θέλουν να κατανοήσουν κριτικά τις λογικές της προϋποθέσεις. Δεν πρέπει εξάλλου να είναι άσχετο με την "ανακάλυψή" του από τους κύκλους της ριζοσπαστικής ιδίως κοινωνικής σκέψης της Δυτικής Ευρώπης από τη δεκαετία του 60 και μετά και με το γεγονός ότι, σε αυτά τα 40 περίπου χρόνια, έχουν γραφεί για τον πολιτικό Σπινόζα σχεδόν όσα έργα δεν είχαν γραφεί κατά τους τρεις προηγούμενους αιώνες που μεσολάβησαν από το θάνατό του.
Published in the journal "Thea - Thémata Epistimôn tou Anthrôpou", Brussels
In this discourse formation we can identify a tendency towards the deification of this language, through the attribution to it of such divine qualities as perfection (omniscience/ omnipotence), necessity, and eternity.