nog verder

We wandelen langs de reien in Brugge

Ons doel was Onze-Lieve-Vrouw ter Potterie

Ik was er nog nooit, passeerde er enkel nog maar

De kerk, kapel en hospitaal ontstonden ergens in 1260

Het ligt in één van Brugges meest authentieke buurten.
De naam ‘Potterie’ gaat terug tot de tijd dat langs het water pottenbakkers gevestigd waren.

Het is in die tijd o.a. een passantenhuis voor pelgrims, reizigers en zieken

De historische ziekenzaal en de kloosteromgang zijn gevuld met kunstwerken, 

gebruiksvoorwerpen en klooster- en eredienstrelicten.

De heilige Gertrudis (hier onder rechts) is een houten beeld uit de zestiende eeuw
die meerdere keren werd overschilderd.
Deze heilige leefde in de 7e eeuw en was abdis van Nijvel, waar zij ook is begraven.
Zij draagt de kromstaf met sudarum of zweetdoekje

(dat had ik ook wel kunnen gebruiken die dag 😉 )
en houdt een boek met regels van de kloosterorde vast in de linkerhand,
elementen die verwijzen naar haar belangrijke positie binnen de abdij.
Zij werd aanroepen tegen muizenplagen, vandaar ook de muizen op haar staf.

Opmerkelijk is het ‘cantoortje’ of het reizend bureautje uit het midden van de 16e eeuw
Wat dit exemplaar bijzonder maakt is de spreuk die op het linker en rechterdeurtje staat:
‘Plus Ultre’ wat zoveel betekent als ‘nog verder’.
Het is de lijfspreuk van Karel V (1500-1558) en verwijst naar zijn rijk
dat zo groot was dat het leek alsof de zon nooit onderging.
Of dit 'cantoor' hem werkelijk ooit toebehoorde is niet geweten

Het pronkstuk is de zilverkast met reliekhouders, kandelaars en wijwatervaten.

Wel moeilijk vast te leggen, het was sukkelen 😉

De museumcollectie telt ook een aantal schilderijen op paneel

waarop de zusters-opdrachtgevers zijn afgebeeld.

Drieluik met Madonna in landschap,
de Heilige Katharina en zuster Catherine Van der Straele, schilderij (16de eeuw, 17de eeuw)

In volgend postje glippen we binnen in de kapel en kerk

fotograaf

Toen Lies en ik in Gent waren begin deze maand

(ondertussen waren we daar al terug samen op stap maar dat is voor later)

waar we Hotel d'Hane Steenhuyse (zie meerdere postjes) bezochten

(geel is altijd aanklikbaar en opent in nieuw venster)
staken we ook nog even de Veldstraat over om

Huis Arnold Vander Haeghen te ontdekken
Hier was er enkel mogelijkheid om het gelijkvloers te bewonderen

In 1771 werd het pand aangekocht door de Gentse textielbaron J. Clemmen, 

naar wie het lang vernoemd werd. 

Hij liet de voorgevel verrijken met classicistische en barokke decoratieve elementen. 

Ook liet hij het pand aan de achterzijde uitbreiden met een extra vleugel,

waarin hij een katoendrukkerij vestigde.

In 1836 werd het herenhuis dan eigendom van de Gentse familie Vander Haeghen. 

 Arnold Vander Haeghen was een gepassioneerd amateurfotograaf

Met zijn fototoestel trok hij de straat op en

fotografeerde er de mensen in hun dagelijkse doen en laten.
Dat interesseerde hem meer dan de spectaculaire gebeurtenissen.

Het interieur van dit prachtige huis roept de sfeer van het begin van de twintigste eeuw op

In de vestibule en de eetkamer snuif je een vleugje belle epoque op, 

terwijl het Chinees salon, met haar origineel 18de-eeuws zijden behang

ook voor de familie Vander Haeghen een pronkkamer was.

Het behang is dan ook uniek in haar soort.

Hoewel er in Gent nog een zestal Chinese salons bewaard zijn gebleven,

is er alleen in het Chinees salon van Huis Arnold Vander Haeghen op zijde gewerkt.

Alle andere wandschilderingen zijn uitgevoerd op papier,

dat versterkt werd op een drager van linnen.

De Gentse familie Vander Haeghen liet het gebouw bij testament na aan de stad Gent,

maar op voorwaarde dat er een museumfunctie aan zou worden gegeven.

In 1953 werd het pand dan ook als museum toegankelijk.

Sinds 1997 is in het gebouw eveneens in gebruik door

de Diensten Cultuur en Kunsten van de stad Gent.

Lies en ik hadden een boeiend bezoek aan de twee stadspaleizen

en met dit postje sluit ik deze mooie namiddag af

kelder

We zijn aangekomen op het terrein van het personeel
met de voorraadruimten, opslagplaatsen en keuken.

In de keuken hoor je potten en pannen rammelen

je verwacht er iemand te zien die aan de afwas bezig is

maar het is een bandje of zo die afspeelt :-)

Het klinkt zo echt dat ik toch constant het gevoel heb 

ergens in een hoekje een dienstmeid aan te treffen

Ons bezoek hier zit er op

Het was meer dan de moeite waard, echt een aanrader

Na het uitsterven van de mannelijke lijn van de graven d'Hane
kwam het stadspaleis ofte het Hotel d'Hane Steenhuyse

in handen van Valerie van Pottelsberghe de la Potterie.

In de twintigste eeuw raakte het hotel in onbruik.
Het Museum der Honderd Dagen kreeg er in 1949 onderdak, maar zonder veel succes.
In 1953 wordt het gebouw een beschermd monument.
In 1981 koopt de stad Gent het gebouw

en zo krijgt het hôtel de maître een culturele bestemming.

boven

We klimmen naar boven in het Hotel d'Hane Steenhuyse

Lies en ik dwalen daar nog steeds rond 😊

Op de bovenverdiepingen zien we de voormalige privé-appartementen

met slaapkamers, boudoirs en kabinetten.

Antichambres en passages deden dienst als garderobe, poederkamer of bediendevertrek.

Niet alleen het licht of gebrek aan

maar ook andere bezoekers maken het fotograferen soms wat moeilijk

Het was er die dag vrij druk wat ik helemaal niet verwacht had,

maar er was overal veel volk in Gent die zondag

Ook is de gratis ingang in het museum aanlokkelijk 😉

Je kan iets doneren in de 'spaarpot' die aan de ingang/uitgang staat

Vanaf de achttiende eeuw is Chinees behang zeer populair
De naïeve stijl spreekt de adel en de burgerij erg aan

Graaf Jean Baptiste en zijn vrouw Marie Madeleine hadden 7 kinderen, waarvan één dochter
De eerste kinderjaren zijn voor de zorg van de gouvernantes.
Tot hun derde of vierde levensjaar, soms langer,
behandelt men jongens en meisjes op ongeveer dezelfde manier
Zowel de jongens als meisjes hebben lang haar en dragen een jurk

Pianomuziek weerklinkt van uit het muzieksalon

Boven hebben we het nu zo beetje gezien

dus in volgend postje dalen we af naar de donkere kelders

rijkelijk

Lies en ik zijn ondertussen in de balzaal van het Hotel d'Hane Steenhuyse te Gent
Deze is rijkelijk gedecoreerd met plafondschilderingen, spiegels,
en een parketvloer van Henri Feylt.
Het werd na vijf jaar arbeid voltooid in 1780.
Het parket is gelegd op sparrenhout,
bestaat uit vijf soorten hout: ebben-, rozen-, geel-, amarant- en plaanhout
en is samengesteld uit kubusmotieven rond een centraal thema.

We schuiven door van kamer naar kamer
Het is in sommige wel nogal donker om foto's te nemen

Jullie mogen even rusten vooraleer de trappen te beklimmen

familietaferelen

Lies en ik zijn dus in Gent in het Hotel d'Hane Steenhuyse

en zoals ik in vorig postje zei, niet om te overnachten

maar om terug geflitst te worden naar het verleden

We lopen eerst even door naar de tuin, daar heb je een mooi zicht op de gevel

Straks dwalen we rond in al die kamers op het gelijkvloers, 1e verdiep en in de kelder

We zijn in de 18e eeuw

graaf Emmanuel Ignace d'Hane (1702-1771) laat dit hotel bouwen
Hij behoort tot een oude Gentse familie
die al eeuwen deelneemt aan het lokale politieke leven
maar pas sinds enkele decennia in de adelstand is verheven.

In de jaren die volgen wordt het gebouw uitgebreid en verfraaid,
zodat het op het einde van de achttiende eeuw is uitgegroeid tot een waar stadspaleis.

Drie generaties van het geslacht D'Hane de Steenhuyse zullen aan het hotel bouwen:
graaf Emmanuel Ignace d'Hane (1702-1771): hoofdgebouw en voorgevel
graaf Pierre Emmanuel d'Hane de Leeuwergem (1726 -1786): uitbreiding en tuingevel
graaf Jean-Baptiste d'Hane de Steenhuyse (1757-1826): aankleding en binnendecoratie

Door deze laatste graaf krijgt het huis haar prestigieuze reputatie

door de vele voorname gasten en gekroonde hoofden die er logeerden.

De wandschilderingen in de eetkamer (hier enkele fragmenten)
zijn geschilderd door de Gentse decoratieschilder Pieter-Norbert van Reijsschoot
en waren in opdracht van graaf Pierre Emmanuel.
Door zijn familie en het vaste personeel te laten portretteren
wil de graaf zijn positie en zijn prestige vereeuwigen.
Ze stellen familietaferelen van vóór 1774 voor

Haal je dansschoentjes maar uit de kast

want volgende keer neem ik jullie mee naar o.a. de balzaal