Department of Public Administration and Sociology

The literature on transnational activism often associates environmental NGOs with democratic legitimacy, grassroots representation and environmental jus- tice. Authors employ case studies to demonstrate how engaging in transnational networks increases the political agency of environmental NGOs. Yet, there is a tendency mostly to select successful cases. In this article, I investigate the political activities of the environmental NGO, Toxics Link, surrounding the recycling of electronic waste in India. Based on qualitative research, this study shows how the political incorporation of Toxics Link in transnational advocacy networks and domestic governance networks constrains their political agency. The structural exclusion of e-waste labourers from Indian policy negotiations negates the discursive claims of legitimacy, representation and justice. These incorporation processes create a democratic deficit. I use the insights gained from this case study to provide a critical assessment of theories of transnational environmental activism.

While most research on citizenship implicitly assumes the figure of the citizen, we argue that contemporary transformations of citizenship need to be explicitly studied from the perspective of the non-citizen. By investigating non-citizens’ struggles over citizenship, we can begin to understand how citizenship is challenged from the bottom up. In this chapter, we explore how undocumented migrants are organizing themselves to claim their rights. First, we review how the figure of the non-citizen is approached in the citizenship literature. Next, we compare empirical studies of non-citizen citizenship in the United States and Canada. Finally, we make the case to move towards a systematic study of non-citizen citizenship from a global perspective.

Irregular migration has become a highly contested issue in Western democracies. Against all odds, undocumented immigrants have come ‘out of the shadows’ in recent years, engaging themselves in risky public behavior to claim their right to rights. In the US, undocumented youth activists, better known as the ‘DREAMers’, put a face to the immigrant rights issue by openly declaring their status. In Western Europe, the sans-papiers, comprised of undocumented workers as well as rejected asylum seekers, gained visibility by occupying churches and performing hunger strikes. On opposite sides of the Atlantic, non-citizens thus come knocking on citizenship’s door.
The cases of undocumented activism in Chicago and Brussels provide the ethnographic lenses through which my dissertation explores the conundrum of non-citizen citizenship. I immersed myself as a citizen ‘ally’ in the Immigrant Youth Justice League (IYJL) in Chicago and a ‘soutien’ in the Collectif Sans-Papiers Belgique (SP-Belgique) in Brussels for two and one and a half years respectively. Drawing on extensive participant observation, the dissertation offers an unprecedented inside look into the world of undocumented activism. It reveals how non-citizens, for whom there is no assigned place in the democratic system, carve out a place for themselves by publicly revealing their identity, occupying spaces, sharing stories and marching through the streets. Undocumented activists carefully design such stagings and enactments of citizenship to highlight the gap between their societal inclusion and their political exclusion. By tracing the individual and collective stories of undocumented activists, this comparative ethnography shows how citizenship is being re- invented from below.

* Full electronic version of dissertation available online via Pro Quest:
http://www.lib.uchicago.edu/e/phd/access.html

Mensen zonder papieren maken creatief gebruik van de stedelijke ruimte om hun uitsluiting van burgerschap aan te vechten. Voor het opeisen van hun recht op burgerschap maken zij zowel gebruik van 'safe spaces' als van de publieke ruimte. De stad opereert aldus als een motor voor de politisering van niet-burgers.

In deze bijdrage argumenteer ik dat het verloren gewaande emancipatorisch en democratisch potentieel van de civiele maatschappij zich niet zozeer binnen gevestigde ‘middenveldorganisaties’ bevindt, maar eerder in autonome zelforganisaties die opereren in de marges van de democratie. Het is in de kleine initiatieven van diegenen die niet alleen uitgesloten, maar zelfs niet erkend worden als politieke actoren door de staat, dat het potentieel voor democratiserende actie gezocht moet worden. Als het in vraag stellen van de huidige maatschappelijke orde het hoofddoel is en de civiele maatschappij het instrument waarmee dit kan gebeuren, dan moet er een meer onderbouwde reflectie plaatsvinden over wie het best geplaatst is om rechtmatig vragen van deze aard te stellen. Niet diegenen die reeds ingeschakeld en geïncorporeerd zijn binnen beleidsnetwerken, maar zij die het radicale ‘buiten’ van deze netwerken belichamen, vormen de speerpunt van maatschappelijke verandering. Anders gezegd: de democratie zit in de marges, of, in de marges zit democratie.  Dit staat niet gelijk aan beweren dat de organisaties die het traditionele ‘middenveld’ bevolken überhaupt geen rol te spelen zouden hebben binnen een progressieve sociale beweging. Maar dit heeft wel implicaties voor de discussie rond de (her)invulling van haar rol en het herdenken van haar politieke opdracht.
De strijd voor erkenning van mensen zonder papieren in België en de interne conflicten rond representatie die de afgelopen jaren binnen de beweging woedden zijn een perfecte casus om deze stelling verder te onderzoeken. Ik put hierbij uit vier jaar sociologisch onderzoek verricht bij activisten zonder papieren in het kader van mijn doctoraatsthesis.

In recent years, undocumented youth have come out of the shadows to claim their rights in the United States. By sharing their stories, these youth gained a voice in the public debate. This article integrates insights from the literature on narratives and emotions to study how story- telling is employed within the undocumented youth movement in Chicago. I argue that un- documented youth strategically use storytelling for diverging purposes depending on the context, type of interaction, and audience involved. Based on ethnographic research, I show that storytelling allows them to incorporate new members, mobilize constituencies, and legitimize grievances. In each of these contexts, emotions play a key role in structuring the social transaction between storyteller and audience. Storytelling is thus a community-building, mobilizing, and claims-making practice in social movements. At a broader level, this case study demonstrates the power of storytelling as a political tool for marginalized populations.

Irreguliere migratie maakt in toenemende mate het voorwerp van kwalitatief socio- logisch onderzoek uit. De kwetsbaarheid van ongedocumenteerden wordt vaak door deze studies in de verf gezet. De studie van kwetsbaarheid gaat hand in hand met een ethische benadering die onderzoekers aanspoort om mensen zonder papieren geen schade te berokkenen door hun deelname aan wetenschappelijk onderzoek. In deze bijdrage argumenteer ik daarentegen dat het handelingsvermogen (‘agency’) van ongedocumenteerden centraal moet komen te staan binnen een ethisch per- spectief naar kwalitatieve studies over irreguliere migratie. Een dergelijk perspec- tief vraagt extra aandacht voor maatregelen die de machtsongelijkheid tussen de onderzoeker en de ongedocumenteerde gemeenschap kunnen (her)onderhandelen. Ik pleit dan ook voor het belang van een actieve gemeenschapsparticipatie, een verhoogde gevoeligheid rond de representatie van levensverhalen en de noodzaak van publieke interventies. Deze aspecten worden geïllustreerd door mijn veldwerk- ervaringen opgedaan in het kader van een vergelijkende etnografische studie van activisten zonder papieren in de Verenigde Staten en België.

Since the turn of the century, urban scholars have argued that cities are the sites par excellence where new political subjects are emerging and changing the face of citizen­ ship. Undocumented activism is often invoked as an example of this phenomenon and an object of renewed interest. What remains unclear, however, is how these precarious actors, who are barred from institutional channels for voicing their grievances and who have little access to resources, become political. This article argues that the urban interstices––or the spaces in between legality and illegality, visibility and invisibility and formality and informality––offer strategic opportunities for undocumented activism. I introduce a theo­ retical understanding of liminal politics that focuses on the spatial and symbolic prac tices by means of which the undocumented, who find themselves betwixt and between statuses, develop innovative methods of political expression. Based on a multi­sited ethnography, I demonstrate that undocumented activists craft urban space as a 'backstage' as well as a 'frontstage' for their struggles over citizenship. On the one hand, undocumented immi­ grants build safe spaces in which they can (re)imagine their subjectivities and develop political scripts. On the other hand, they stage and enact these political scripts by appropri­ ating public space. This study therefore highlights the spatiality, theatricality and perfor­mativity of emerging forms of urban citizenship.

In 2012, 150 undocumented immigrants marched from Paris to Strasbourg, traversing 1900 kilometres and protesting in 20 cities. Based on participant observation, this chapter argues that the European march is an expression of ‘non-citizen citizenship’. I show how the marchers enact, envision and experience non-citizen citizenship through symbolic practices like crossing borders. For the sans-papiers, the march turned out to be a collective experiment in creating new forms of political belonging and membership beyond the nation-state. Yet, activists’ diverging national realities exacerbated internal movement solidarity. This case study thus simultaneously points to post-national citizenship while re-confirming the nation-state’s resilience.

Movement X ijvert als prille multi-etnische burgerrechtenbeweging in België voor gelijkheid. Zij is in oktober 2014 opgericht door Dyab Abouh Jahjah, ook de eerste voorzitter, omarmt diversiteit als een bron van kansen en een positief project, en wil activisten over etnische, culturele, religieuze en andere grenzen heen verenigen. Solidariteit in diversiteit is zowat haar doel. Elke vorm van oppressie is voor haar uit den boze. Europa verkeert volgens haar wat dat betreft in crisis. Dit onderzoek – een combinatie van participerende observatie, interviews met leden en de analyse van primaire interne en externe bronnen – vond plaats toen de eerste MvX-acties achter de rug waren.

De organisatie CollectActif is een zelforganisatie van mensen zonder papieren in de Brusselse voedselhulp. Wat is haar traject en ‘geleefde ervaring’? Hoe worden haar burgerschapspraktijken door gevestigde middenveldactoren waargenomen, geëvalueerd en gevalideerd? Deze paper brengt verslag uit van een actie-onderzoek dat inzette op de zoektocht naar publieke erkenning van CollectACtif.