Vinohradiv

Ĝemelurboj
	Nyírbátor ; Dynów ; Vranov nad Topľou vd

Vinohradiv
urbo en Ukrainio vd
	Blazono
Administrado
Ĝemelurboj
	Nyírbátor ; Dynów ; Vranov nad Topľou vd
Poŝtkodo	90300
En TTT	Oficiala retejo [+]
Demografio
Loĝantaro	25 317 (2022) [+]
Loĝdenso	789 loĝ./km²
Geografio
Geografia situo	48° 8′ N, 23° 2′ O (mapo)48.13972222222223.033055555556Koordinatoj: 48° 8′ N, 23° 2′ O (mapo) [+]
Alto	134 m [+]
Areo	32,09 km² (3 209 ha) [+]
Horzono	UTC+02:00 [+]
	Vinohradiv (Transkarpatio)
	Situo de Vinohradiv
	Vinohradiv (Ukrainio)
	Situo de Vinohradiv
Alia projekto
	Vikimedia Komunejo Vynohradiv [+]
	v • d • r

Distrikto Vinohradiv en Transkarpata provinco

Vinohradiv (ukraine Виноградів (vinohradjiv), ruse Виноградов (vinogradov), hungare Nagyszőlős, (nadjsOlOŝ), rumane Seleuşu Mare, rutene Сивлюш (Sevljuŝ)) estas urbo en okcidenta Ukrainio, en Transkarpata provinco, en la distrikto Vinohradiv, kies distriktejo estas. La nomo en ĉiuj lingvoj signifas vinberejo.

Geografio

Vinohradiv situas sur ebenaĵo, okcidente de monto, laŭ ĉefvojo kaj fervojo Ĉop-Ĥust. Berehove troviĝas 35 km-ojn.

Historio

En 895 hungaraj triboj okupis la Karpatan basenon kaj setlis. La unua mencio devenis pri la loko el 1262. Ŝajnas, tie loĝis vinkulturistoj por la reĝo. La komunumo dum la historio apartenis al Ugocsa, en 1262 la loko ricevis reĝajn privilegiojn, en 1329 ĝi iĝis departementejo kune kun komercaj kaj industriaj rajtoj. Princo de Transilvanio Johano Kemény (kemEnj) en batalo malvenkis kaj mortis en 1662 de la turkoj, kiun apogis aspiranto Abafi. La tataroj en 1717 faris ruina la regionon.

En 1910 loĝis 7811 da urbanoj, el tio 5943 da hungaroj, 1266 da rutenoj kaj 540 da germanoj. Inter 1920-1938 la urbo apartenis al Ĉeĥoslovakio, poste ĝis 1944 denove hungariĝis. La Ruĝa Armeo okupis la urbon en 1944 kaj ili tuj forpelis 5000 da hungaroj por trudlaboro, plejparte ili mortis. En 2004 vivis 24 275 da homoj, 3400 da hungaroj (15%).

Vidindaĵoj

sur groto-teraso de monto staras ruinaĵoj de bastiono Ugocsa konstruita en la 13-a jarcento. Sude de la ruinaĵo staras kapelo el la 14-a jarcento
baroka kastelo de Perényi (perEnji)
baroka preĝejo kaj abatejo el 1744
romkatolika romanika preĝejo omaĝe al Dipatrino el la 13-a jarcento, baldaŭe ĝi gotikiĝis, en 1593 rekonstruiĝis, dum la socialismo ĝi ne uziĝis
kalvinana klasikisma preĝejo el 1828
skulptaĵo pri Zsigmond Perényi