ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: Ο φοίνικας που αναγεννιέται από τις στάχτες του...

Η σπίθα που θα έβαζε φωτιά στον κάμπο δεν έφτασε ποτέ στο συνδικαλιστικό κίνημα των καθηγητών και η συζήτηση εντός της Αριστεράς μετατοπίστηκε στο ποίος έχει την ...καλύτερη τσακμακόπετρα! Άγονη συζήτηση γιατί στερείται ιστορικής επαληθευσιμότητας. Τα τελευταία χρόνια, πότε η όποια Αριστερά “άναψε” φωτιές;

Η μόνη φωτιά που μπορεί να βάλει η Αριστερά είναι στο εσωτερικό της η οποία δεν μπορεί να επεκταθεί στην κοινωνία. Οι έντονες έριδες και ανταγωνισμοί αυτό καταγράφουν. Είναι μια φωτιά που σιγοκαίει μέσα σε μισοσβησμένα κάρβουνα, σε αποκαΐδια και μεγάλη ποσότητα στάχτης, περιφρουρημένη από υψηλά τείχη…

Πριν ένα χρόνο, στο κείμενό μας “Μερικές σκέψεις για τα ρεύματα, τις τάσεις, τις φράξιες στον νέο ΣΥΡΙΖΑ.” γράφαμε για τον ΣΥΡΙΖΑ:

Αν δεν είναι ανοικτός σε νέες ιδέες, δεν γεννηθούν νέες δυνάμεις και δεν δοκιμαστούν νέες πολιτικές πρακτικές, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει πολιτικά. Όμως, πιστεύουμε ότι οι υπαρκτές αντιπαλότητες και τα ζητήματα της ηγεμονίας μέσα στο νέο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα λυθούν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, αν η συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα δεν ενεργοποιηθεί στο εσωτερικό του.

Ένα χρόνο μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε χειρότερο σημείο. Τίποτα νέο δεν προέκυψε σε όλο αυτό το διάστημα. Αντίθετα διευρύνθηκαν τα φαινόμενα αναπαραγωγής των μηχανισμών, όταν αναδείχτηκε από το εκλογικό αποτέλεσμα ως αξιωματική αντιπολίτευση και άνοιξε ο δρόμος προς την κυβέρνηση. Μέσα σ' αυτό το χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ απεμπόλησε - χωρίς να αποκτήσει νέα - τα δυο βασικά κινηματικά αναφορικά του, τα οποία του έδωσαν ώθηση και τον έκαναν διακριτό από την υπόλοιπη Αριστερά: το “κοινωνικό φόρουμ” και το “κίνημα της 25ης Μάη”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει να γίνει το “νέο” ΠΑΣΟΚ αλλά ο “παλιός” ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ και να απωλέσει αυτή ακριβώς την διάκριση, η οποία τον ανέδειξε αξιωματική αντιπολίτευση και τον βασικό πολιτικό εκφραστή του ενός πόλου της κοινωνικής πόλωσης, η οποία διευρύνθηκε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

Η γραμμή της “ενότητας της Αριστεράς” όπως αυτή εκφέρεται στις προγραμματικές θέσεις, δεν διευρύνει αλλά συσκοτίζει αυτή ακριβώς την διάκριση, η οποία έφερε το «νέο» στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλαξε τις σχέσεις του με το κίνημα και την κοινωνία. Αυτή η γραμμή έγινε το όχημα για την επαναφορά όλων των αρνητικών στοιχείων που κυριαρχούν στην συγκρότηση αυτής της Αριστεράς. Πρόκειται για μια στοχοπροσύλωση, η οποία ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει καμία πιθανότητα να υλοποιηθεί. Όμως η επίκληση αυτού του στόχου λειτουργεί ως προκάλυμμα της θωράκισης των μηχανισμών απέναντι στους πραγματικούς κινδύνους που τους απειλούν…

Η χριστιανική θρησκεία μας απαγορεύει οποιαδήποτε εκκλησιαστική Ακολουθία και Τελετή (κηδεία, ταφή σε χριστιανικό νεκροταφείο, μνημόσυνο, τρισάγιο, θεία λειτουργία) για αυτούς που αυτοκτονούν. Οι δολοφόνοι όμως που έχουν αφαιρέσει την ζωή άλλων, όταν πεθάνουν δεν έχουν αυτά τα προβλήματα… Αυτές οι θρησκευτικές αξίες κυριαρχούν και στο εσωτερικό της Αριστεράς και εμποδίζουν τον μετασχηματισμό της. Ο προαναγγελθείσα «αυτοκτονία» του Συνασπισμού στο συνέδριο του που θα διεξαχθεί σύντομα, δεν είναι εξαγγελία ενός «θανάτου» που σηματοδοτεί κάποια ριζοσπαστική τομή στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένας αναγκαίος εκσυγχρονισμός των μηχανισμών του, μπροστά στο όραμα της νομής της κυβερνητικής εξουσίας…

Όπως έχουμε γράψει σε ένα άλλο κείμενό μας (Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;):

Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.

Αυτό το πολιτικό στοίχημα της «ριζοσπαστικής τομής» στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να κερδηθεί από τους πολιτικούς σχεδιασμούς των «συνιστωσών», αλλά από τον «λαό» του ΣΥΡΙΖΑ και την διάθεσή του να συγκρουστεί μαζί τους. Είναι όμως διατεθειμένος να το κάνει;