Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΛ...

Η τελευταία ευκαιρία της Μεράλ

 

ΕργΔημΕργ          

πως ακριβώς οι αρχαίοι ημών παρουσιάζανε κωμωδία μετά την τραγική τριλογία, ώστε να ξαλλεγράρει το φιλοθεάμον κοινόν απ’ το κλάμμα που έριχνε με τα παθήματα του Ορέστη καί του Οιδίποδα, έτσι καί η αφεντιά μου σκέφτηκα να παρουσιάσω ένα κωμικό αρθράκι. Θέμα; Οι πωλητικοί της τουρκίτσας!
Νά, πάρε γιά παράδειγμα αυτόν τον Μπαχτσελή. Λέει εκεί τα δικά του, αλλά δεν βρέθηκε κανένας να του πεί: «- Γέρο, ό,τι κάνατε καί κάνετε εις βάρος της Ελλάδας, το κάνατε καί το κάνετε με ξένες πλάτες! Άντε στα Καπή τώρα, να σ’ αλλάξουν πάνα ακράτειας!» Ή εκείνον τον Γιλντιρίμ (σημαίνει «κεραυνός») – να του πούν ότι αν αυτός είναι κεραυνός, οι Έλληνες είμαστε αλεξικέραυνα!
Έλα, όμως, που το άρθρο μου βγήκε σοβαρό… Δώστε βάση.

α. Τα προεκλογικά καί τ’ ανθρωπολογικά της τουρκίτσας
Στην -προεκλογική- τουρκίτσα, όλοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι έχουν έναν κοινό παρονομαστή στο εκλογικό τους πρόγραμμα: Graecia delenda est! Η Ελλάδα καταστρεπτέα εστί. (‘Ντάξ’, δεν το λένε έτσι. Λένε διάφορα «Γιουνανιστάν’ ντά!», καί τέτοια. Αλλά το νόημα είναι το ίδιο.) Έφαγαν κόλλημα, σαν τον Κάτωνα με την Καρχηδόνα. Κι επειδή όλοι καταλαβαίνουμε πως μπήκαμε σε φάση «τελικής ευθείας», καταλαβαίνουμε επίσης ότι, όποιος καί να βγεί, δεν θα διστάσει να (προσπαθήσει να) υλοποιήσει αυτή τη συγκεκριμένη προεκλογική υπόσχεση. Όπου καί κορυφώνονται τα διάφορα που λέγαν οι τουρκαλάδες κατά καιρούς, ότι: «- Αυτά» (τα Ελληνικά εδάφη, δηλαδή) «είναι δικά μας!» Ή τα διάφορα άλλα κεχαριτωμένα που λέγανε (στα σοβαρά τους), πχ ότι ο Όμηρος είναι …Τούρκος, με πραγματικό όνομα «Ομέρ Ογλού Μεχμέτ»! (Τον Αγαμέμνονα, πώς τον ξεχάσατε, ωρέ; Αφού είναι …αγάς Μέμνων! Lol!!!)
Όμως, κι ενώ τα σκεφτόμουνα αυτά καί γελούσα, εκεί ακριβώς μου ήρθε η επιφοίτηση.

Παρά το ότι γνωρίζω πάρα πολλά γιά τον οικουμενικό Ελληνισμό που σήμερα βρίσκεται σε αδράνεια ύπνου, δηλαδή γιά τους όπου Γής Ελληνογενείς, ωστόσο στην υπεράσπιση της πατρίδας μου από χαρακτήρα τηρώ το δόγμα των καουμπόηδων: πρώτα πυροβολώ, καί μετά κάνω ερωτήσεις. Μ’ άλλα λόγια, αν μου επιτεθεί «Τούρκος», δεν θα κοιτάξω πρώτα ούτε αν είναι Ελληνογενής, ούτε αν είναι κρυπτοχριστιανός. Θα τη φάει στο δόξα πατρί, κι ας πρόσεχε. Ας λιποτακτούσε, πρίν συναντηθούμε! Επίσης, σε καμμία περίπτωση δεν υποστηρίζω «συνομοσπονδία» με την τουρκίτσα, ή διάφορα άλλα παρεμφερή «ειρηνιστικά» καί φαναριώτικα ξερατά.
Τί υποστηρίζω – ειδικά γιά όσους «τούρκους» λέει ο Πατροκοσμάς πως θα επιζήσουν των επερχομένων γεγονότων καί θα βαφτιστούν; Θα σας πω παρακάτω.
Παρ’ όλ’ αυτά, τώρα που δεν φτάσαμε ακόμη στο τέρμα, πρέπει να πούμε δυό λόγια περί «Τούρκων».
Λοιπόν, στη σημερινή τουρκίτσα, εκτός απ’ τους αυθεντικούς Μογγολογενείς τουρκαλάδες, τις άλλες εθνότητες (Αρμένηδες, Κούρδους, ακόμη καί Σεφαραδίτες ιουδαίους), καί τα υβρίδια (παιδιά μεικτών γάμων), υπάρχει ένα τεράστιο στρώμα ανθρώπων καθαρής Ελληνικής καταγωγής. Το οποίο, γιά την ακρίβεια, διαιρείται σε υποστρώματα:

• Τους Πελασγούς, οι οποίοι -ξεκινώντας από το 3,500 πΧ με «επίσημη» χρονολόγηση των αρχαιολόγων- κατά κύματα έφυγαν απ’ την Ελλάδα (το πρώτο κύμα εκδιώχθηκε), καί πήγαν απέναντι, στη Μ. Ασία / Ιωνία.
• Τους Έλληνες, που επίσης κατά κύματα αποίκισαν τα εδάφη της σημερινής τουρκίτσας – σε μεταγενέστερους αιώνες.
• Τους Έλληνες των Ελληνιστικών καί Ρωμαϊκών χρόνων, που επίσης διάλεξαν γιά μόνιμη εγκατάσταση το έδαφος της Μ. Ασίας.
• Τους Έλληνες, που έκαναν το ίδιο επί Βυζαντίου. Αυτοί, μαζί με τους προηγούμενους, αποτελούν το σύνολο των Ελλήνων που κατακτήθηκαν κι εξισλαμίστηκαν βιαίως από τις ορδές του Μεχμέτ Β’ «Πορθητή».
• Τους Έλληνες, που απήχθησαν μετά το 1500 ως γενίτσαροι καί μεγάλωσαν εκεί.

Μέχρι σήμερα, το κομμάτι αυτών των Ελλήνων με φανερή εθνική καί θρησκευτική ταυτότητα, είναι γνωστό ως «Ρούμ Ορτοντόξ». Το υπόλοιπο (μέγιστου ποσοστού) κομμάτι παραμένει «μασκαρεμένο» υπό την υπηκοότητα του «Τούρκου» (καί θρήσκευμα εκκοσμικευμένον μωαμεθανισμό).
Όλα καλά, λοιπόν; Τηρούμε βάσιμες ελπίδες ότι μιά μέρα όλοι αυτοί «θα ξαναγυρίσουν στην αγκαλιά της Μητέρας» μπλά-μπλά-μπλά…;
Δυστυχώς, όχι.
Γιατί;

Απ’ όλες τις εθνότητες της σημερινής τουρκίτσας, είναι γνωστό πως μας μισούν έως θανάτου οι εξής:

• Οι αυθεντικοί τουρκαλάδες (πράσινα μάτια / εξογκωμένα ζυγωματικά), οι οποίοι μάλιστα τυγχάνουν Παντουρανιστές (ξέρετε, η νεομυθολογία τους με τους «Γκρίζους Λύκους», τα υψίπεδα Αλτάϊ, τα τρία μισοφέγγαρα, καί τα ρέστα).
• Οι ιουδαίοι.
• Οι Κούρδοι, διότι τυγχάνουν τυχάρπαστοι, παραδόπιστοι, καί κατσαπλιάδες – κι εφ’ όσον η δική τους επιβίωση περνάει απ’ το πτώμα της Ελλάδας, δεν το συζητάνε τί θα επιλέξουν καί τί θα πράξουν. (Τό ‘χουν αποδείξει το 1920-22.)
• Καί… οι Πελασγογενείς!!!

Ναί ναί ναί!!!!!
Γιατί, όμως, ειδικά αυτοί; Εφ’ όσον μάλιστα είναι αίμα μας; Δεν ήσαν αυθεντικοί Έλληνες οι Πελασγοί; Ήσαν, αλλά…

β. Οι Πελασγοί
Οι Πελασγοί όντως ήταν οι πρόγονοι αυτών που ονομάζουμε «Έλληνες». Οι πρόγονοί μας! Αυθεντικοί Έλληνες κι οι ίδιοι, βεβαίως-βεβαίως. Πλην όμως, αντιπροσωπεύουν ένα παλιότερο εξελικτικό στάδιο της Φυλής μας, από το οποίο αρκετοί τους αρνήθηκαν ν’ αποκολληθούν.
Μετά τη βύθιση της Ατλαντίδας καί τον Κατακλυσμό, κατά τη διάρκεια των «σκοτεινών» αυτών χιλιετιών συνέβησαν πολλά. Μετά από κάποια περίοδο ηρεμίας, οι απόγονοι των Ατλάντων άρχισαν πάλι να επιτίθενται εναντίον της ηπειρωτικής Ελλάδας· κυρίως από ανατολικά καί νότια, αυτή τη φορά. Έκαναν καταστρεπτικές επιδρομές, έσφαξαν κόσμο, αιχμαλώτισαν… κι όσους Πελασγούς άφησαν να επιζήσουν, τους προσηλύτισαν με το ζόρι στη θρησκεία του Κρόνου. (Ο μέγιστος θεός των Ατλάντων, κάποτε.) Αυτή η αλλαξοθρησκεία, όμως, δεν ήταν κάτι το ανώδυνο· διότι οι ιερείς του Κρόνου τελούσαν -καί τελούν μέχρι σήμερα- ανθρωποθυσίες.
Δεν έγιναν, βέβαια, όλοι οι Πελασγοί Κρονολάτρες. Αρκετοί παρέμειναν πιστοί του Διός (κι απ’ αυτούς προερχόμαστε, οι Έλληνες). Όπως δεν υποδουλώθηκαν όλοι τους, αρκετοί παρέμειναν ελεύθεροι – κι έκαναν καί αντάρτικο. Αυτοί οι τελευταίοι είδαν τα τρισβάρβαρα Κρόνια έθιμα, αηδίασαν, καί τελικά πέταξαν τους ομοφύλους τους του Κρόνου έξω απ’ την Ελλάδα. Οριστικά έξω.
Οι -κατά πλειοψηφίαν- Κρόνιοι Πελασγοί, λοιπόν, σπάρθηκαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα – κι ακόμη σήμερα βρίσκουμε ίχνη τους, κάτω από ψευδεπίγραφες ή παραπλανητικές εθνικές ταυτότητες. «Γερμανοί» (της Πρωσσίας), ιουδαίοι (φυλές Βενιαμίν -δεν υπάρχει σήμερα- καί Ιούδα), «Τούρκοι», Ρωμαίοι (ο αρχικός πυρήνας της Ρώμης, με Ετρούσκους καί Σαββίνους), καί ούτω καθ’ εξής. Στην αρχαιότητα, βέβαια, τα πράγματα ήταν πιό ξεκάθαρα, ειδικά κάπου στο 2,200-2,100 πΧ (εποχή Μίνωα μέχρι Τρωϊκό Πόλεμο) όλοι ήξεραν πως εδώ έχει Έλληνες, κι εκεί Πελασγούς. Εννοείται όμαιμον καί ομόγλωσσον, αν κι όχι ομόθρησκον. Με τα Τρωϊκά, δέ, επιχειρήθηκε ένα λίαν ύποπτης σκοπιμότητας εθνοξεκαθάρισμα των Πελασγών της Ιωνίας… με αρχηγό των Ελλήνων τον καρα-Πελασγό (με ολίγον από Φοίνικα) …αγά Μέμνονα!!!
[Ειρήσθω ότι καί τότε οι πρόγονοι ήταν χάειντε γιούργια. Τους έπεισε ο πονηρός Αγαμέμνων να εκστρατεύσουν μαζί του, κι ούτε κάθησαν να σκεφτούν τί συμφέρον είχαν οι ίδιοι από τέτοια εκστρατεία. Μόνον ένας Αχιλλέας ήξερε απ’ την αρχή ότι η δουλειά είναι φιάσκο.
Τουλάχιστον παρηγοριέμαστε πως είμαστε γνήσιοι απόγονοί τους, διότι διαπράττουμε τις ίδιες μαλακίες! Lol!!!]
Υπ’ αυτό το πρίσμα, λοιπόν, ο (αρκετά μορφωμένος) Μωάμεθ ο Πορθητής απάντησε στους Δυτικούς (καί τους άφησε κάγκελο, διότι τον είχαν υποτιμήσει) ότι με την άλωση της Πόλης «…- Πήραμε εκδίκηση γιά την Τροία!»!!!
Ωστόσο, στους σημερινούς Πελασγογενείς της Ιωνίας δεν αρκεί η εκδίκηση του Μεχμέτ του Β’. Θέλουν ν’ ανταποδώσουν μέσα στο έδαφος της Ελλάδας! (Ίσως κατακτώντας το …Άργος, γι’ αυτό έφτασε η τούρκικη φρεγάτα μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου!    ) Εξ ού καί το άχτι που μας έχουν.

Το τί ακριβώς έγινε από το 9,600 πΧ μέχρι καί τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό της Ιωνίας του 10ου-9ου αιώνα πΧ, είναι μεγάλη ιστορία – γιά την οποία δεν θα βρήτε πληροφορίες  πουθενά. («- Κι εσύ πώς την ξέρεις, ρέ Εργοδότη;» Με έρευνα καί εξ αναγωγής από γνωστές καταστάσεις. Έτσι την ξέρω.) Φυσικά, δεν θα την αναπτύξουμε εδώ, αλλά ελπίζω πως μέσες-άκρες σας έδωσα να καταλάβετε την εικόνα. Έτσι, όταν κάποιοι «Τούρκοι» επαναλαμβάνουν τον γνωστό …χαβά, ότι «- Αυτά ήταν δικά μας!» (κι εμείς γελάμε), πιστεύω πως δεν αναφέρονται στην Τουρκοκρατία. Αλλά, ενστικτωδώς, στην πάλαι ποτέ πατρίδα τους, ως Πελασγοί.
Αυτό κατάλαβα αυτές τις μέρες, κι έπαψα να γελάω. Επίσης, αποκτούν άλλη ερμηνεία πλέον οι ισχυρισμοί του τύπου: «Ο Όμηρος ήταν δικός μας!», με τους οποίους επίσης έπαψα να γελάω. Απλούστατα, διότι δεν αναφέρονται σε καμιά τουρκίτσα πρασινομάτηδων μεμέτηδων, αλλά στο πάλαι Πελασγικό παρελθόν αυτών που τα εκστομίζουν κάτι τέτοια. Δεν είναι μόνο το αίμα, που δεν γίνεται νερό, αλλά καί το ψυχικό αίμα, που επίσης δεν γίνεται ψυχικό νερό.
Δυστυχώς, ο τυχών επερχόμενος Ελληνο-Τουρκικός πόλεμος θα μας βγεί ακόμη ένας εμφύλιος…

γ. Μεράλ Ακσενέρ
Οι πολιτικές διεργασίες της σημερινής τουρκίτσας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, το οποίο παρακολουθώ στις ειδήσεις (κι επεξεργάζομαι νοητικώς), αλλά στο οποίο δεν θα επεκταθώ. Τηλεγραφικώς πως, ως κυματοθραύστης στην παντοδυναμία του Ρετζεπίκα ξεπετάχτηκε -σχεδόν από το πουθενά- μιά γυναίκα, η Μεράλ Ακσενέρ (υποφερτό βιογραφικό εδώ – δεν λέει τίποτε γιά οικογενειακή κατάσταση), ενώ οι υπόλοιποι υποψήφιοι εμφανίζονται κάπως μουδιασμένοι καί υποτονικοί. Μάλιστα, η Δικαιοσύνη της τουρκίτσας της έκανε πλάτες της κυρίας Ακσενέρ, διότι κανονικά δεν έπρεπε να συμμετάσχει στις εκλογές λόγωι τυπικών διαδικαστικών κωλυμάτων. Είναι, δηλαδή, σαν κάποιοι να της άνοιξαν διάπλατα τον δρόμο, καί να τη σπρώχνουν «με χίλια». (Αν καί το να σπρώχνεις μιά γυναίκα δεν είναι καί τόσο ευγενικό! Lol!!!)
Δεν ξέρω (καί δεν με νοιάζει προς το παρόν) ποιός την προωθεί (καί με τί αντάλλαγμα), δεν ξέρω γιατί οι αντίπαλοί της (πλην Ρετζεπίκα) δεν εμφανίζονται τόσο δυνατοί (καί με τί αντάλλαγμα), αλλά εν πάσει περιπτώσει, η Ακσενέρ τράβηξε την προσοχή μου. Μάλιστα την πάω κι ως γυναίκα (γούστα είν’ αυτά! lol!!!), παρά την ηλικία της! (Τί γάϊδαρος που είμαι, ώρες-ώρες! Ξανά lol!!!) Λοιπόν, η κυρία είναι καθαρή Πελασγίνα! Γι’ αυτό κι έφυγε απ’ το κόμμα του Μπαχτσελή, διότι δεν την εκφράζει· αυτός προωθεί την παν-Τουρανική ατζέντα, με την οποία οι Πελασγοί δεν έχουν καμμία σχέση. (Το κοινό μίσος κατά των Ελλήνων είναι ευκαιριακός παράγων συμπλεύσεως, όχι μόνιμος.)
Τα ενδιαφέροντα, όμως, αρχίζουν από το βιογραφικό της. Σπούδασε Αρχαιολογία (ώπα! το πρώτο ενδιαφέρον…), μετά ανακατεύτηκε με την πολιτική καί διετέλεσε υπουργός· από την οποία θέση δοκίμασε να «περάσει πλυντήριο» τις ατασθαλίες κάποιων συγκυβερνώντων της. Έχει γεννηθεί (18 Ιουλίου) πολύ κοντά στην «πύλη» Καρκίνου-Λέοντα, καί αυτή τη στιγμή είναι 61.8 ετών! Τυγχάνει, δέ, πιστή μωαμεθανή. (Σωστά! Τί άλλο θα ήταν, παρά προσκολλημένη στον Κρόνο; )
Οι γονείς της (συνεχίζει το βιογραφικό) είναι «Τούρκοι» από Θεσσαλονίκη, απ’ όπου έφυγαν με την ανταλλαγή πληθυσμών, το 1923. Η ίδια γεννήθηκε στο Ιζμίτ, την πάλαι Νικομήδεια.
Από Θεσσαλονίκη;! Σοβαρά; Εδώ, λοιπόν, ξαναχτύπησε η διαίσθησή μου!…
Στη Θεσσαλονίκη ζούσαν Τούρκοι είτε από την Οθωμανική κατάκτηση της πόλης (1432), είτε από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881) καί μετά. Αυτοί οι τελευταίοι (στην πλειοψηφία τους) πούλησαν τις περιουσίες τους κι ανέβηκαν επάνω, στη Μακεδονία. (Μέχρις ότου έφυγαν όλοι τους το 1923.) Ελάχιστοι πήγαν αλλού, πχ στην ίδια την τουρκίτσα. Πιστεύω ότι οι πρόγονοι της Ακσενέρ καταγόντουσαν απ’ τους «Τούρκους» της Θεσσαλίας, άρα προκύπτει ένα αποτύπωμα ψυχικής διαδρομής επάνω σε καθαρά Πελασγικούς τόπους!!! Η Ήπειρος καί η Θεσσαλία είναι οι κοιτίδες των βορείων Πελασγών, η δέ Νικομήδεια πάλι βρίσκεται σε Πελασγικό τόπο, την αρχαία Μυσία! Στά δέ νοτιοδυτικά σύνορα της Μυσίας βρισκόταν η Τρωάδα.

δ. Ξαναγυρνάμε… κι εμείς, καί οι καταστάσεις
Αυτά σκεφτόμουνα, παρατηρώντας τις φωτογραφίες της κυρίας Μεράλ. Αλλά πάλι είδα με καθυστέρηση κάτι, που είχα μπροστά στα μάτια μου! Εφ’ όσον όλα τα πρόσωπα, όλοι οι πρωταγωνιστές κι όλες οι πρωταγωνίστριες τόσο του Αργοναυτικού, όσο καί του Τρωϊκού Κύκλου ξαναζούμε σήμερα… ξαναβρεθήκαμε εδώ, στη σημερινή Ελλάδα, υπακούοντας τους κανόνες της Μοίρας…
…τότε γιατί να μην ξαναβρέθηκαν κι όλα τα πρόσωπα των Τρώων «από ‘κεί»; (Δηλ. στην τουρκίτσα.)
Πράγμα το οποίο διαπίστωσα πως ισχύει. Αλλά, δυστυχώς, αυτό σημαίνει πως ο νέος εμφύλιος είναι -σχεδόν- αναπόφευκτος. Αν μή τί άλλο, οι Πελασγοί έχουν στην ψυχή τους το δυσαναπλήρωτο κενό του να πάρουν εκδίκηση.
Όμως, όσο κι αν ξυνίζει σε μερικά ερπετά, το μέλλον της Ελλάδας δεν το ορίζουν μονάχα κάποια βλαμμένα χαζαράκια μονοψήφιου δείκτη νοημοσύνης. Το ορίζει καί η επιτροπή της Αισυμνητείας! (Εντάξει, όχι κατ’ αποκλειστικότητα σήμερα. Αλλά κάποια μέρα, θα μας βλέπουν όλοι καί θα τρέμουν.) Από τη θέση, λοιπόν, αυτή, έχω να πω μερικά πραγματάκια – με πλήρη συνείδηση του τί κάνω, καί της ευθύνης που συνεπάγεται αυτό.

Κατ’ αρχήν, να ευχηθώ καλή επιτυχία στην κυρία Ακσενέρ – καί το εννοώ! Γιατί; Διότι… Πλάκα δεν έχει; Στις εκλογές της τουρκίτσας, οι κύριοι αντίπαλοι είναι ένας Έλληνας καί μία Ελληνίδα! Αλλά ο Ρετζεπίκας δεν χαμπαρίζει. Ξεροκέφαλος! Όθεν, μας έμεινε η κυρία Ακσενέρ, μπας καί συνεννοηθούμε.
Καταλαβαίνω από πολιτική. Καταλαβαίνω ότι προεκλογικά ένας πολιτικός μπορεί να τάξει τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά μετά τις εκλογές να δώσει στους ψηφοφόρους του τ’ @@ του. Οπότε, τώρα μπορεί να λέει ό,τι της κατέβει, αλλά της απευθύνω έκκληση μετεκλογικώς να ΜΗΝ ξεκινήσει πόλεμο κατά της Ελλάδας. Όχι επειδή φοβόμαστε, αλλά επειδή ένα λάθος χιλιετιών πρέπει να το αποκαταστήσουμε. Όχι να το κάνουμε χειρότερο με άλλο λάθος. Με πόλεμο, θα χάσουμε μέν εμείς πολλές ψυχές, αλλά οι Πελασγοί θα καταστραφούν. Είναι νομοτέλεια. Καί το θέμα είναι να ΜΗΝ καταστραφεί κανένας Ελληνογενής πληθυσμός. Τί είπαμε εδώ πέρα κατ’ επανάληψη; Δεν είπαμε ότι πρέπει να γυρίσουμε σε αρχαιο-Ελληνικές πάλαι καταστάσεις, μπας καί σιάξουν τα πράγματα γιά τους Έλληνες, την Ελλάδα, όλον τον κόσμο;
Η ευκαιρία γιά να συνέλθουμε, γιά να βρούμε τον εαυτό μας, καί οι Έλληνες καί οι Πελασγοί, είναι μοναδική. ΔΕΝ πρέπει να την αφήσουμε να φύγει.
Τί άλλο ζητάω να πράξει η κυρία Ακσενέρ;
Να ομοσπονδοποιήσει την τουρκίτσα, ώστε να φτιάξει ένα τμήμα στα δυτικά αμιγώς Πελασγοκεντρικό. Στο οποίο αργότερα θα προσκολληθούν καί τα Πελασγογενή-Ελληνογενή ενδότερα (πχ η Καππαδοκία του Αγίου Παϊσίου). Αλλά το πρώτο τμήμα θα χαράξει τον δρόμο. Με το κομμάτι αυτό αργότερα θα ενωθούμε, αν καί η ένωση δεν θα επέλθει μέσα σε μιά μέρα. Θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια, ίσως μία ή δύο γενιές. Προσέξτε, δεν μιλάω γιά συνομοσπονδίες καί λοιπές αγγλιτσοκίνητες καί μασωνοκίνητες φαναριώτικες μαλακίες. Μιλάω γιά ένωση σ’ ένα ενιαίο κράτος (όχι ομόσπονδο) αμιγώς Ελληνικών περιοχών. Αυτό. Κι αφού θα έχει προηγηθεί η κατάλληλη προεργασία, βεβαίως.
Αλήθεια, κι εμείς τί πρέπει να πράξουμε, γιά να υποδεχθούμε μιά μέρα αυτούς τους ανθρώπους πίσω στην αγκαλιά της προαιώνιας Ελλάδας; Συνοπτικώς, τα εξής – καί πάντα με γνώμονα τις πάλαι αρχαιο-Ελληνικές καταστάσεις:

• Ξεκαθάρισμα της Ορθοδοξίας από οποιοδήποτε ιουδαϊκό στοιχείο. Τί, δηλαδή; θα διώξουμε τον μωαμεθανισμό από τους Ελληνογενείς, γιά να τους βάλουμε καπέλλο θρησκεία Αβράμηδων, γοριλλανθρώπων Ησαύ, καί λοιπών περιτετμημένων; Αυτό νομίζετε;
• Ξεκαθάρισμα των δικών μας σάπιων.
• Ξεκαθάρισμα κάθε ξενόφερτου καί διαβρωτικού πολιτισμικού στοιχείου.
• Επανενεργοποίηση των αρχαίων τόπων, τόσο στην ηπειρωτική καί νησιωτική Ελλάδα, όσο καί απέναντι.

Αυτά, γι’ αρχή. Καί καλό είναι ν’ αρχίσουμε προεργασία από τώρα.

Αρχόντισσα Ανδρομάχη, τα σέβη μου.

 

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΑΣ ;

Μετά την πτώση της Τροίας ,νικητές και νικημένοι , Αχαιοί ,Τρώες και εκατέρωθεν σύμμαχοι μονιασμένοι πλέον επιδίδονται σε μία δεύτερη ,ακόμη πιο τολμηρή περιπέτεια. Αλλοι για να κατακτήσουν νέες περιοχές ,άλλοι για να αποκτήσουν μεγαλύτερη δόξα με την ληστεία και την πειρατεία , που ήταν ότι πιο ευγενές και ανδρείο την εποχή αυτή καθώς βλέπουμε στον Ομηρο , άλλοι για να βρούν μιαν άλλη φιλόξενη πατρίδα . Γι αυτό άλλωστε ,όχι μόνον ο Οδυσσέας αλλά και όλοι οι Αχαιοί ήρωες γυρίζουν στην πατρίδα τους αρκετά χρόνια μετά την πτώση της Τροίας ,ενώ θα μπορούσαν να γυρίσουν σε λίγες ημέρες.

Ενα μεγάλο τμήμα των Τρώων υπό τον Αινεία ,κατευθύνεται προς την μητροπολιτική Δαρδανία της Βαλκανικής ,αλλά μη βρίσκοντας ιδανικές συνθήκες εγκατάστασης ,διεκπεραιώνονται από τα παράλια της Ηπείρου στην αντικρινή Ιταλική χερσόνησο και χτίζουν την Ρώμη .

Συνάντηση Αινεία με Οδυσσέα .


..

Ο ΑΙΝΕΙΑΣ με τη συνοδεία του πήγε στο Αθήναιον (castrum Minervae) και έμεινε στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας αρκετό διάστημα. Στη συνέχεια πέρασε στη Σικελία, στο Δρέπανον. Εκεί συνάντησε Τρώες υπό τους Έλυμο και Αιγέστη, τους οποίους βοήθησε να χτίσουν δύο νέες πόλεις, την Έγεστα και τα Έλαμα. Κατά το Βιργίλιο ο Αινείας βρέθηκε δύο φορές στο Δρέπανον: αρχικά στους πρόποδες της Αίτνας, αφού ξέφυγε από τους Κύκλωπες παίρνοντας μαζί του έναν από τους συντρόφους του Οδυσσέα, περιέπλευσε νότια του νησιού και κατέληξε στο Δρέπανον, όπου πέθανε ο Αγχίσης. 

Ενα δεύτερο τμήμα , που αποτελούσαν κυρίως Αχαιοί και πλήθος συμμάχων των Τρώων ,μπήκε στα καράβια και άρχισε να ληστεύει τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου ,πράγμα που είχε κάνει και πρίν τα Τρωικά . Αυτοί είναι οι περίφημοι ''Λαοί της Θάλασσας'' των Αιγυπτιακών πηγών , τους οποίου αναχαίτησε ο Φαραώ Ραμσής ο Γ΄ περί το 1174 πΧ δηλαδή δέκα χρόνια μετά την πτώση της Τροίας. Τα ονόματα αυτών των λαών είναι Τρώες, Τυρσηνοί-Τυρρηνοί, Λύκιοι , Σικελοί , Σαρδηνοί ,Αχαιοί , Μυσοί , Δαναοί , Παλαιστίνιοι - Φιλισταίοι , Τεύκροι  (Τρώες ) , Μαίονες κλπ

Ενα τρίτο θα κινηθεί προς το Νότο ακολουθώντας τα μικρασιαστικά παράλια , παράλληλα με αυτούς που επέβαιναν στα πλοία και θα φθάσει λεηλατώντας τα πάντα μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου ,όπου θα αναχαιτισθεί τελικά. Το πλήθος αυτό ήταν ένα άτακτο μπουλούκι που το αποτελούσαν πολεμιστές ,αλλά και γέροι ,γυναίκες και παιδιά , σέρνοντας μαζί τους τις οικοσυσκευές . Το γεγονός αυτό μαρτυρείται από τα αρχαία της περίφημης Ουγκαρίτ , της πλούσιας πόλης που βρίσκεται απέναντι από τον μυχό της Κύπρου , της οποίας το όνομα προέρχεται από το Ελληνικό Ευαγορίτις ,δηλαδή πόλη των Ευαγοριδών .

Μεταξύ των λαών που στην Ουγκαρίτ αναφέρονται και οι ΔΔΜΣ που σωστά ερμηνεύθηκαν από τους ερευνητές αρχαιολόγους ως ΔΙΔΥΜΑΙΟΣ

Μετά την αναχαίτησή τους επιστρέφουν πίσω και καθώς φαίνεται ,ζητούν την συμβουλή του μαντείου του Διδυμαίου Απόλλωνος της Μιλήτου, οι ιερείς Βραγχίδες της Μιλήτου  τους υποδεικνύουν μία άγνωστη γη της επαγγελίας ,στα βάθη της Ανατολής , την κοιλάδα του Ινδού ! Οι ιερείς φυσικά γνώριζαν ότι ο λαός που συμβούλεψαν ήταν ο λαός που έχασε τον άρχηγό τους , Μέμνονα ,στον Τρωικό Πόλεμο .

Ποιός ήταν ο Μέμνων ... Από την wikipedia

Ο Μέμνων ανατράφηκε από τις Εσπερίδες. Βασίλευσε στην Αιθιοπία και στον Τρωικό Πόλεμο προσέτρεξε αρωγός στον θείο του Πρίαμο. Τα κατορθώματα του Μέμνονα στον πόλεμο αυτό περιγράφονται στη «Μικρή Ιλιάδα» και στο επικό ποίημα «Αιθιοπίς». Ο Μέμνων μονομάχησε με τον Αίαντα, χωρίς να υπάρξει νικητής. Στο πεδίο της μάχης βρέθηκε αντιμέτωπος του Αντιλόχου (που είχε τρέξει να βοηθήσει τον πατέρα του Νέστορα που κινδύνευε) και τον σκότωσε. Τότε ο Αχιλλέας όρμησε εναντίον του Μέμνονα. Η Ηώς και η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις, φοβήθηκαν για την τύχη των παιδιών τους και ικέτευσαν τον Δία να παρέμβει. Ο Δίας ζύγισε τις μοίρες των δύο μαχητών και η μοίρα του Μέμνονα βάρυνε περισσότερο στον ζυγό. Μετά από αυτό, ο Αχιλλέας σκότωσε τον Μέμνονα, αλλά η Ηώς πέτυχε από τον Δία να καταστεί ο γιος της αθάνατος. Η Ηώς παρέλαβε το σώμα του Μέμνονα από την Τροία και το μετέφερε στην Αιθιοπία. Τα δάκρυα που έχυσε τότε η Ηώς, θεότητα της αυγής, έγιναν κατά τον μύθο οι σταγόνες της δρόσου που βρίσκουμε πολλά πρωινά πάνω στα φυτά. Εξάλλου, οι σύντροφοι του Μέμνονα που τον θρήνησαν μεταμορφώθηκαν σε πουλιά, τις Μεμνονίδες όρνιθες, ενώ σύμφωνα με άλλη εκδοχή τα πτηνά αυτά γεννήθηκαν από τη στάχτη του Μέμνονα. Κάθε χρόνο από τότε εμφανίζονταν γύρω από τον τάφο του ήρωα σαν να τον θρηνούσαν. Κατά μία παράδοση, ο τάφος του Μέμνονα βρισκόταν στην εκβολή του ποταμού Αισήπου, στα παράλια του Ελλησπόντου.

O Μέμνων προσέτρεξε με στρατό Αιθιόπων να βοηθήσει τον Πρίαμο και να ενισχύσει την άμυνά της Τροίας . Η μοίρα αυτού του ήρωα συγκίνησε πολύ τους αρχαίους ποιητές και καλλιτέχνες . Ο Ομηρος τον θεωρεί ωραιότερο από όλους τους ήρωες του Τρωικού πολέμου , Αχαιούς και Τρώες . Αγωνίσθηκε ηρωικά ,αλλά στο τέλος σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο και τον θρήνησε όλο το Τρωικό στρατόπεδο. Μέχρι την κλασική εποχή ,οι πλέον ευφάνταστοι έλεγαν ότι έβλεπαν τους συντρόφους του , τους Μεμνονίδες , να έρχονται με την μορφή πουλιών και να κλαίνε στον τάφο του. (Παυσανίας) .

Ο Αριστείδης Κόλλιας με τα άρθρα του ΟΙ ΙΝΔΟΙ ΣΤΟΝ ΤΡΩΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ στο περιοδικόν ΑΡΒΑΝΟΝ 1998 , ισχυρίζεται ότι ο ΜΕΜΝΩΝ δεν ήλθε από την κάτωθεν της Αιγύπτου Αιθιοπία ,αλλά από την ΠΡΟΣ ΕΩ ΑΙΘΙΟΠΙΑΝ , δηλαδή την Αιθιοπία ευρισκόμενη στην Ανατολή και μάλιστα στην σημερινή ΙΝΔΙΑ.

Η ανάγνωση της Ελληνικής προ Δωρικής μυθολογίας δεν είναι εύκολη υπόθεση , Κανείς καθώς φαίνεται δεν έλαβε υπ΄ όψη την Ομηρική γεωγραφία κατά την οποία οι ΑΙΘΙΟΠΕΣ άνθρωποι , δηλαδή οι μελαμψοί, μαύροι,κατοικούν προς το Νότο ,κοντά στο ρεύμα του Ωκεανού και η χώρα τους είναι τόσο μεγάλη που αρχίζει από εκεί που ανατέλει ο ήλιος και καταλήγει εκεί που δύει.

Κανείς επίσης δεν πρόσεξε ότι ο Ομηρος λέει ότι το Τιθωνό τον ερωτεύτηκε και τον παντρεύτηκε η Ηώ , (της Ηούς = Αυγή , ενώ Ηώς = Θεά Αυγή) δηλαδή η Αυγή , η Ανατολή του Ηλιου και τον πήρε για πάντα κοντά της ,πράγμα που υποδηλοί ότι ο Τιθωνός ταξίδεψε προς την Ανατολή, και όχι προς τον Νότο και ότι ΑΙΘΙΟΠΕΣ υπάρχουν και στην ΙΝΔΙΑ. Ο Ηρόδοτος τους καλεί Αιθίοπες οι εκ της Ασίης .

ΜΕΜΝΩΝ => από το ρήμα μνάομαι - μνώμαι και αποτελεί ένα δεύτερο τύπο του γνωστού μιμνήσκομαι  που φυσικά σημαίνει ενθυμούμαι ,ανακαλώ στο νού μου.

Τι έπρεπε να θυμηθεί αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε μακριά από την πατρίδα, του πατέρα του ;
Τι να θυμηθεί ο λαός του , οι Μεμνονίδες , που έπρεπε να επιστρέψουν από την Μ. Ασία στην Ινδία ;

Αλλά ήξεραν πως να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και έγιναν έτσι συνοδηγοί στο μεγάλο αυτό ταξίδι προς την Ανατολή . Μαζί με αυτό το τμήμα προφανώς θα ταξίδεψαν και  Αχαιοί, που προτίμησαν την δόξα της μεγάλης περιπέτειας από την επιστροφή στα πάτρια εδάφη.

Εφτασε λοιπόν αυτό το τμήμα του λαού με επικεφαλής τους ΒΡΑΓΧΙΔΕΣ ιερείς της Μιλήτου στην Βόρεια Ινδία και από εκεί αρχίζει η διαδικασία εισβολής και κατάκτησης της εύφορης κοιλάδας του Ινδού.

Το  κοινωνικό ,πολιτικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό σύστημα που επέβαλαν οι Αριοι ,όταν κατέκτησαν την κοιλάδα του Ινδού είναι προϊόν των Βραχμάνων , δηλαδή των Βραγχίδων ιερέων αυτού του εισβολέα λαού . Είναι ολοφάνερο ότι είχαν και εκμεταλλεύτηκαν μία εξουσία που τους παραχωρήθηκε από τον λαό και τον στρατό των Αρίων. 

Ηταν άλλωστε οι Βραγχίδες ιερείς της Μιλήτου που συμβούλεψαν και οδήγησαν στην νέα γη της επαγγελίας ,όπως είπαμε μετά το πέρας του Τρωικού Πολέμου.  Κάνοντας μία αναδρομή στα αχαϊκά καθεστώτα της εποχής του Τρωικού πολέμου ,θα δούμε και εκεί  το ιερατείο και οι μάντεις ,παίζουν ή διεκδικούν τον πρώτο ρόλο.

Οπως γνωρίζουμε ο Μάντης Κάλχας στην ουσία έδωσε το σήμα και ενέκρινε την εκστρατεία στην Τροία, ο οποίος πάντα διεκδικούσε να στέκεται ψηλότερα και από τον Αγαμέμνονα. 

Ηταν λογικό και η παντοδυναμία τους, ώστε να η τάξη αυτή να είναι επικεφαλής του λαού και η πρώτη τάξη στην κοινωνική ιεραρχία ,πάνω από τον στρατό και τον βασιλιά. Κάτι ανάλογο στην Βαλκανική και την Μ. Ασία θα ήταν βέβαια , αδιανόητο. 

Σύμφωνα με τον αρχέγονο Βραχμανισμό λοιπόν ,η κοινωνία διαιρείται σε 4 τάξεις , κάστες, σαφώς χωρισμένες μεταξύ τους υπό την έννοια ότι κανείς δεν μπορεί να μεταπηδήσει από την μία τάξη στην άλλη. Κάθε τάξη διέπεται από τους δικούς της νόμους ,ήθη και έθιμα κλπ . 

Ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις ,ανάγεται σε θεία επιταγή. 

Ο ΒΡΑΧΜΑΣ ο δημιουργός θεός ,έπλασε από το στόμα του την πρώτη και ανώτατη τάξη των Βραχμάνων. 

Οι Τάξεις των ΒΡΑΧΜΑΝΩΝ 

 1η τάξη  (Βραχμάνοι) οι Βραγχίδες ιερείς 

 2η τάξη  (Κσατρίγιας) οι Τρώες και Αχαιοί πολεμιστές ,οι εκ στρατείας 

 3η τάξη  (Βαϊσίας ) οι επαγγελματίες και βιοτέχνες 

 4η τάξη  (Σούντρα) οι συνοδοιπόροι,''σύνδρομοι'', Μεμνονίδες,και λοιποί 

 Εκτός τάξεων : οι Αιθίοπες γηγενείς , οι πελιοί . Δηλαδή οι Αιθίοπες , οι μελαχρινοί γηγενείς κάτοικοι του Δέλτα του Ινδού και των νοτιότερων περιοχών,γιατί από το σημείο αυτό και κάτω ο πλανήτης δημιουργεί αυτό τον τύπο ανθρώπου. (πελιός = γερασμένος, ρυτιδιασμένος)

Δεν είναι τυχαίο που τα ιερά βιβλία των Βραχμάνων φέρουν το τίτλο Veda = Γνώση .
βέδα > Fείδω (παρακείμενος του οίδα) βλέπω και γνωρίζω . (λατινικά : Video )
Η γνώση άλλωστε αποτελεί βασικό στοιχείο του Βραχμανισμού και των αιρέσεων ή μετεξελίξεων .(Βουδισμός,Ινδουισμός κλπ) και σωστά έχει ειπωθεί ότι είναι περισσότερο φιλοσοφικό σύστημα παρά θρησκεία.
Οι Βραγχίδες Ιερείς
Οι Βραγχίδες ήταν μία κάστα ιερέων του ονομαστού και πανάρχαιου Μαντείου του Διδυμαίου ή Δινδυμαίου Απόλλωνος στην Μίλητο, των νοτιοδυτικών παραλίων της Μ.Ασίας. Ενός μαντείου στο οποίο προσέτρεχαν βασιλείς και ηγεμόνες απ΄ όλο τον κόσμο για να πάρουν τους χρησμούς του οι οποίοι θεωρείτο σοφοί και εύστοχοι. Σύμφωνα με τα μυθολογούμενα από την κάστα των  Βραγχίδων Ιερέων  ,ήλκε την καταγωγή της από τον μυθικό Βράκχο. Ο Απόλλων χάρισε την μαντική τέχνη στον Βράκχο . Αυτή την μαντική τέχνη ο Βράκχος την μεταβίβασε στους απογόνους του , τους Βραγχίδες ιερείς του ναού του Απόλλωνος στους Διδύμους της Μιλήτου. Οι Βραγχίδες ιερείς της Μιλήτου είχαν και μία κάστα διακόνων ,οι οποίοι είχαν σαν αποστολή μεταξύ άλλων ,να μεταβιβάζουν στους ενδιαφερόμενους προσκυνητές τις μαντικές προρρήσεις των ιερέων  και ονομάζοντο Ευάγγελοι. Εμυθολογείτο δε ότι κατάγοταν από τον μυθικό Ευάγγελο. Το όνομα αυτό των διακόνων δεν σημαίνει   τίποτε άλλο από αυτό που διακονούσαν .  Ηταν  οι άγγελοι των καλών ειδήσεων για τους ερωτώντες το μαντείο. Αυτό σημαίνει Ευ+ άγγελος , εξ ου και Ευ+αγγελισμός.
Ιστορικώς , όταν οι Πέρσες έφθασαν στην Μ. Ασία και κατέλυσαν την ανεξαρτησία των Ιωνικών πόλεων , οι Μιλήσιοι ζήτησαν βοήθεια από τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες για να αποτινάξουν τον Περσικό ζυγό, αλλά δεν εισακούσθηκαν . Ενας από τους σοφότερους άντρες της πόλης ,ο ιστορικός Εκαταίος, συμβούλεψε τους συμπατριώτες του να πάρουν από το Μαντείο των Βραγχίδων     τον θησαυρό του Κροίσου , που είχε χαρίσει στο μαντείο ,  ο Λύδος βασιλιάς Κροίσος , και να το διαθέσουν στην άμυνα της πόλης και ειδικά στην δημιουργία αξιόμαχου στόλου. Η πρόταση του Εκαταίου απορρίφθηκε από τους Ιερείς , ως απάδουσα στο θρησκευτικό συναίσθημα.
Αυτή η πρόταση στάθηκε πιθανώς η αφορμή ώστε οι Βραγχίδες ιερείς,προβλέποντας την επικράτηση των Περσών στην Μ. Ασία και φοβούμενοι ότι θα χάσουν ούτως ή άλλως τους θησαυρούς τους,ήλθαν σε συμφωνία με τον Πέρση βασιλιά και αφού παρέδωσαν μία σημαντική ποσότητα από τους θησαυρούς, τον παρεκάλεσαν να τους εγκαταστήσει στο πλέον απομακρυσμένο μέρος της επικράτειάς του , για να αποφύγουν την οργή και την τιμωρία τους από τον λαό της Μιλήτου . ( 494 πΧ)
Το ερώτημα είναι , που εγκαταστάθηκαν οι Βραγχίδες ιερείς ;  Η γνώμη η οποία επικρατούσε στην αρχαιότητα ήταν ότι εγκαταστάθηκαν στην Σογδιανή . Η Σογδιανή είναι μία περιοχή μεταξύ των ποταμών Ωξου και Υξάρτη,που χύνονται στην λίμνη Αράλη. Νοτιοδυτικά της Σογδιανής βρίσκεται το κράτος της αρχαίας Βακτριανής, όπου διέπρεψαν βασιλείς επίγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς λοιπόν οι Βραγχίδες εγκαταστάθηκαν στην Σογδιανή και έκτισαν εκεί την πόλη Βραγχίδων Αστυ.
Το 328 πΧ , ύστερα από 166 χρόνια από την αυτοεξορία των Βραγχίδων , όταν ο Μ. Αλέξανδρος κατέλυσε το Περσικό κράτος και προχωρώντας προς Ανατολάς ,έφθασε στην περιοχή τους , ακούσας τα τολμηθέντα και μισήσας αυτών την του γένους διαδοχήν , απέκτεινε πάντας,κακούς είναι κρίνων τους των κακών εκγόνους και την ψευδώνυμον πόλιν κατέσκαψε και ηφανίσθηκαν (Σουίδας λεξικό) .
Οι βιογράφοι του Μ. Αλεξάνδρου αναφέρουν ότι οι Μακεδόνες εξόντωσαν τους Βραχμάνους , η οποία όμως έλαβε χώρα όχι στην Σογδιανή ,αλλά πολλά χιλιόμετρα  νοτιότερα στην χώρα των Σόγδων.
Μήπως τα περί εξόντωσης των Βραγχιδών ήταν ένα πειστικό εφεύρημα ,για να δικαιολογηθεί , η βεβαιωμένη ιστορικά, αθρώα εκτέλεση και σφαγή των Βραχμάνων ιερέων της Ινδίας ;
Τι συνδέει την Σογδιανή των Βραγχίδων με τους Σόγδους όπου έγινε η μαζική εξόντωση των Βραχμάνων , επειδή αντιστεκόταν και εξοθούσαν τον λαό σε αντίσταση κατά του Μ. Αλεξάνδρου ;
Εν κατακλείδι αν και η γνώμη των ιστορικών διίστανται ,οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι εξόριστοι στην Ινδία Βραγχίδες και οι Βραχμάνοι (Brahmana) που ομαδικά εξόντωσε ο Αλέξανδρος ταυτίζονται , διαφορετικά δεν ερμηνεύεται η αναφορά εξόντωσης Βραγχίδων ,από τον Στράβωνα και τον Σουίδα ,όχι όμως από τους βιογράφους του Αλεξάνδρου. Δηλαδή επέζησε μαζί με την ιστορική πραγματικότητα και ο θρύλος ότι ο Αλέξανδρος εξόντωσε δικαίως μία κάστα επίορκων και προδοτών ιερέων για να απαληφθεί ή να μειωθεί το άγος της πραγματικότητας ,ότι προέβη στην ανόσια πράξη της μαζικής εξόντωσης Βραχμάνων ιερέων.
Άριοι , Ινδοευρωπαίοι , Πελασγοί 
Οι Αριοι (Aryas) είναι ο λαός που συνδέεται με δύο σημαντικά στοιχεία για τον πολιτισμό των Ινδιών : τον Βραχμανισμό και την σανσκριτική γλώσσα. Ποίοι ήσαν οι Άριοι ; Τον περασμένο αιώνα , οι οπαδοί της Ινδοευρωπαικής θεωρίας πίστευαν ότι ήσαν Ινδοί,οι οποίοι ξεκινώντας από την κοιλάδα του Ινδού ποταμού,εξαπλώθηκαν ως την Ευρώπη και για αυτό τους ονόμασαν Ινδοάριους,Ινδοευρωπαίους,Ινδογερμανούς,Ινδοκέλτες κλπ και αυτό όχι επειδή είχαν στοιχεία ,αλλά επειδή τότε πίστευαν ότι ex oriente lux, δηλαδή ότι εξ Ανατολών το φώς και ότι η Ασία είναι το λίκνον των λαών. Είναι γεγονός ότι πολλές μετακινήσεις λαών έγιναν από την Ανατολή (Μογγόλοι,Αβαροι,Ούνοι) και ότι πατρίδα της αρχαίας Ινδικής γλώσσας ήταν η Ασία .
Στα νεώτερα χρόνια η υπόθεση αυτή ανετράπη κατόπιν ωριμοτέρας σκέψεως και ήδη υποστηρίζεται ότι οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν ήλθαν από την Ασία στην Ευρώπη ,αλλά πήγαν από την Ευρώπη στην Ασία και βέβαια πολλές υποθέσεις περί της ευρωπαϊκής πλέον κοιτίδας των Ινδοευρωπαίων έχουν γίνει . Η πλέον πρόσφατη τοποθετεί την κοιτίδα στην Ανατολική Ευρώπη μεταξύ Βαλτικής και Ευξείνου Πόντου.
Νεώτερες όμως έρευνες τοποθετούν την κοιτίδα των λεγομένων Ινδοευρωπαίων στην Βαλκανική χερσόνησο. Οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι άλλοι από αυτούς που οι αρχαίοι Έλληνες καλούσαν Πελασγούς και τους κατονόμαζαν προπάτορες όχι μόνο του Ελληνικού γένους : ''Αντίθεον Πελασγικόν εν υψικόμοις όρεσι Γαία μέλαιν΄ανέδωκεν , ίνα θνητών γένος είη  '' δηλαδή '' Το ισόθεο Πελασγικό Έθνος ,στα ψηλά και πυκνο δασομένα βουνά το ξεφύτρωσε η μαύρη γη , για να καταστεί γενήτορας των ανθρώπων '' λέει ο αρχαίος ποιητής Όμηρος .
Σήμερα κανείς πλέον δεν αμφιβάλει ότι οι Αριοι εισέβαλαν στην Ινδία . Η πολυγνωμία επικεντρώνεται στον χρόνο εισβολής και τον τόπο εκκίνησης ή προέλευσης των Αρίων . Χρονολογία εισβολής τοποθετείται  κυρίως το 1200 πΧ. Μερικοί τολμηροί την τοποθετούν μέχρι το 2000 πΧ .
Υπάρχουν όμως ορισμένα ενδεικτικά στοιχεία που μπορούν κάπως σαφέστερα να οριοθετήσουν τα πράγματα : το κοινωνικοπολιτικό σύστημα αυτών των Αρίων καθώς και το θρησκευτικό ,το καθιερώνουν οι Βραχμάνοι Ιερείς . Οι οποίοι κατατάσσουν σε τάξεις ,κάστες την κοινωνία και επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την πρώτη ιεραρχικά τάξη ! Πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί ήσαν και οι πραγματικοί αρχηγοί οδηγοί και ηγήτορες των εισβολέων. Αρα , το σίγουρο είναι ότι η εισβολή των Αρίων έγινε το 1180 πΧ δηλαδή μετά την πτώση της Τροίας 1184 πΧ . Αν οι χρονολογίες της πτώσης της Τροίας  είναι σωστές .inioxosiolkos.blogspot.com 

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ[Μια ματια στην προιστορία..Ανατολιτες,Πελασγοι,Ιαονες,Αθηνά και Ατεν]



Πώς ονομαζόταν ό λαός πού κατοικούσε τήν ' Αττική ατά προϊστορικά  χρόνια δεν ξέρουμε. Ούτε καί ώς πότε ζοϋσε έτσι. Οί αρχαίοι τούς είπαν Πελασ­γούς. Ό Ηρόδοτος μάλιστα μας βεβαιώνει ότι: «... Αθηναίοι δέ,επί μεν Πελασ­γών εχόντων τήν νΰν Ελλάδα καλεομένην έ'σαν Πελασγοί,ούνομαζόμενοι Κρα­ναού..». Οί ϊδιοι όμως οί Αθηναίοι δέν τό παραδέχτηκαν ποτέ,γιατί λογάριαζαν τούς Πελασγούς όπως έμεϊς σήμερα τούς Γύφτους. Τούς έλεγαν μάλιστα καί Πε­λαργούς σάν τά πουλιά πού αποδημούν, επειδή πολλοί άπ' αυτούς πήγαιναν άπό τόπο σέ τόπο. Τούς θεωρούσαν βέβαια σπουδαίους χτίστες, όπως σέ μας ήταν οί Κιούσηδες άπό τήν "Ηπειρο. Τόσο μάλιστα τούς ξεχώριζαν ώστε,άφοϋ τούς έβα­λαν νά λιθοτριγυρίσουν τήν Ακρόπολη μέ τά τείχη τά λεγόμενα Πελασγικά, τούς περιόρισαν, καθώς πιστεύεται, σέ μιά ειδική συνοικία κάτω άπό τόν Ιερό Βράχο, στό Πελαργικό. "Επειτα, στά σκοτεινά εκείνα χρόνια, τούς απομάκρυναν πέρα άπό τόν Ίλισό, στά κράσπεδα τοΰ Υμηττού, πού τά έκαναν περιβόλια μέ τήν καλλιέρ­γεια. "Ωσπου μιά μέρα, άπό ζήλεια γιά τήν προκοπή τους ή καί γιά τιμωρία κάποιας γυναικείας προσβολής, τούς έδιωξαν ολότελα άπό τή χώρα σάν ανεπιθύμητους.

Πάντως, έτσι ή αλλιώς οί Αθηναίοι δέν ήθελαν νά τούς λένε οί άλλοι Πελασ­γούς. Καί μέ τή χαριτωμένη αφέλεια πού πάντα τούς χαρακτήριζε,πίστευαν ακρά­δαντα ότι είναι γηγενείς, αυτόχθονες. Κοινός τους πρόγονος —έλεγαν — ήταν ό Έρεχθέας πού γεννήθηκε από τούτη εδώ τή γη, όπως γεννιέται άπό τό χώμα τό τζιτζίκι. ' Αχαλίνωτη ή φαντασία τους, πότε τόν θέλει πρόγονο, πότε θεό επώνυμο

τού Ποσειδώνα, καί συχνά βασιλιά. Τόν συγχέει μάλιστα μέ διάφορα ονόματα καί τόν αποκαλεί Έρεχθέα, ή Έρυσίχθονα, ή Έριχθόνιο, πού καί τά τρία υποδηλώ­νουν τό σεισμό. Στοϋ χρόνου τά κλωθογυρίσματα τόν κάνει ένα μέ τόν Κέκροπα, ϊσως γιατί τότε «κερκώπη» έλεγαν τό τζιτζίκι. Τέλος τόν έκαναν παιδί της Αθηνάς καί τοϋ Ηφαίστου πού τό έ'θρεψε ή δική μας γη, σάν άλλη μάνα.Παιδί της Τέχνης πού νίκησε τη Φύση, γιατί ήταν πολύ παράξενη ή γέννηση του μιας καί ξεφύτρωσε χωρίς γονιούς. Καί ήταν ακόμη περισσότερο παράξενη τούτη ή γέννηση γιατί ό "Ηφαιστος ήταν παιδί της "Ηρας δίχως νάχει πατέρα.Καί ή Αθηνά, αυτή δίχως μητέρα, σάν τή Σκέψη βγήκε άπό τό κεφάλι τοϋ Δία.

Ή νεότερη ιστορία πιστεύει ότι τά χρόνια εκείνα οί άνθρωποι της Αττικής λάτρευαν έ'να τοτέμ. Πρώτα κάποιο σερπετό, κι έπειτα μιά κουκουβάγια. "Οσο άσχημη είναι ή ιδέα, τόσο είναι καί αξιοπρόσεκτη όπως θά δοϋμε άπό τήν αλληλου­χία πού παρουσιάζουν οί παραδόσεις. Είναι άραγε λατρείες δυό λαών διαφορετι­κών, πού ήρθε ό ένας υστέρα άπό τόν άλλο; Είναι τά λατρευτικά σύμβολα δυό μερίδων τοΰ ίδιου λαοϋ πού, πρίν καλοξυπνήσουν στόν πολιτισμό, τρώγονται ανα­μεταξύ τους, στόν τόπο αυτό τοϋ αιώνιου άλληλοφαγωμοϋ; Ή παράδοση χαρα­κτηριστικά λέει ότι ή κουκουβάγια έφαγε τό σερπετό. Οί μελετητές πιστεύουν ότι αύτη ή κουκουβάγια έδωσε τήν επωνυμία «γλαυκώπις» στήν Αθηνά. Δέν τήν παραδέχονται σάν γαλανομάτα, όπως οί αρχαίοι ' Αθηναίοι πού έβαζαν στά αγάλ­ματα της μάτια γαλανά. Στό επίθετο της αυτό διακρίνουν τό πρόσωπο της κουκου­βάγιας πού είχε πάντα σύμβολο της ή Αθηνά, σάν νά τής χάρισαν σοφία τά νυχτο­πούλια εκείνα τής μοναξιάς. "Οσο γιά τό σερπετό, οί αρχαίοι Αθηναίοι δέν έπαψαν ποτέ νά τό λατρεύουν μυστικά σάν τόν «οϊκουρό όφι» τους,ανακατεύοντας τόν Κέ­κροπα, πού είχε μία παράξενη ουρά, μέ τόν θαμμένο στήν 'Ακρόπολη κοινό τους πρόγονο καί μέ τόν Ποσειδώνα. Όλόκληρους αιώνες, ευλαβικοί στή δεισιδαιμονία τους οί Αθηναίοι, κάθε πρωτομηνιά, τοϋ ανέβαζαν μιά πελώρια μελόπιτα πού ό φύλακας τοϋ τάφου δέν παρέλειπε ποτέ νά καταβροχθίζει. Καί τόσο πίστευαν στήν πραγματική του ύπαρξη, ακόμη καί στά φωτισμένα χρόνια τής ακμής τής Αθήνας, ώστε, τόν καιρό πού κατέβαινε ό Ξέρξης, τότε μόνον αποφάσισαν νά εγκαταλεί­ψουν τήν πόλη, όταν είδαν ότι έμεινε άψάγωτη ή μελόπιτα καί είπαν πώς έφυγε κι αυτότό σερπετό.Μήπως καί οί σύγχρονοι Αθηναίοι, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, δέν εξακολουθούν νά λατρεύουν τον χθόνιο εκείνο θεο, αφού το «φίδι τοϋ σπιτιού» ποτέ δέν τό σκοτώνουν;

Αυτός λοιπόν στάθηκε ό Έρεχθέας, πολυώνυμος καί πολυσχιδής. Είναι ό πρώ­τος Αθηναίος. Κι όταν αργότερα οί επίγονοι θά υψώσουν στήν Ακρόπολη τούς καλλιμάρμαρους ναούς, τόν πιό κομψό,τόν πιό ιδιόρρυθμο, τόν πιό χαριτωμένο, σ' αυτόν θά τόν αφιερώσουν. Τά άγια των αγίων μας, ό κόσμος θά τά ξέρει σάν Ερεχθείο.Οί ευπατρίδες τής Αττικής, μέ τόν καιρό, θά εξελιχθούν. Θά προσκυ­νήσουν τούς ' Ολύμπιους θεούς, μά δέν θά λησμονήσουν τήν απώτατη καταγωγή τους. Καί γιά νά δείξουν παραστατικά ότι είναι γνήσιοι απόγονοι τοΰ ' Ερεχθέα, θά θυσιάζουν άπό τό ϊδιο τό κορμί τους,προσφορά ευλαβική, καίγοντας τά μπροστινά μαλλιά τους, καί πλέκοντας τ' άλλα σάν φιδίσια ουρά, θά τά στριφογυρίζουν σφιχτή κοτσίδα στήν κορφή τής κεφαλής καί, υπερήφανοι, θά τά στολίζουν μ' έ'να χρυσό τζιτζίκι.

 οί ελκεχίτονες ' Ιάονες

Φτάνουμε τώρα στό λεπτότερο ζήτημα, στήν καταγωγή τών Αθηναίων πού κυρίως μας ενδιαφέρουν. "Αν τήν αναλύσουμε ορθολογικά, θά καταλάβουμε καλύ­τερα τήν εξέλιξη πού θά πάρει ή αθηναϊκή περιπέτεια.

Τούς Αθηναίους ό "Ομηρος τούς χαρακτηρίζει παραστατικά ώς «έλκεχίτονας Ίάονας». Τούς ονομάζει δηλαδή: Ίάονες με μακριά πουκαμίσα. Οί σοφοί βεβαιώ­νουν ότι οί σχετικοί στίχοι είναι παρέμβλητοι χωρίς νά προσέξουν ότι, άν προστέ­θηκαν στά ομηρικά έπη τήν εποχή τοϋ Πεισίστρατου πού τά συνέλεξε, αυτό σημαί­νει ότι ακόμη καί οί τότε Αθηναίοι διατηρούσαν τήν ανάμνηση ότι οί προγονοί τους φορούσαν «πουκαμίσα».

Τόν τύπο «"Ιων» πουθενά δέν τόν μεταχειρίζεται ό ποιητής, μολονότι ό ίδιος άνηκε στήν ιωνική φυλή. Τόν αναφέρει, υστέρα άπό πολλά χρόνια, καί τόν αποδίδει ό Ηρόδοτος στους Αθηναίους, επειδή τάχα έτσι ονομάστηκαν άπό τό γιό τοϋ Ξούθου "Ιωνα, όταν σάν αρχιστράτηγος τους τούς γλίτωσε άπό τη βαρβαρική επιδρομή τοϋ Εΰμολπου στόν πόλεμο τής ' Ελευσίνας. ' Η περίεργη αυτή διαφορά δέν περιορίζεται μόνο στόν τύπο της επωνυμίας.Επεκτείνεται στόν τόπο καί στό χρόνο. Οί "Ιωνες ασφαλώς είναι απόγονοι τών Ίαόνων.
Οί Ίάονες, οί πρόγονοι, ήταν αρκετά Σημίτες, πού με τόν καιρό καί τόν συγχρωτισμό θά γίνουν "Ελληνες, στό αθηναϊκό χωνευτήρι. Οί επίγονοι "Ιωνες είναι πιά "Ελληνες άπό τήν κορφή ώς τά νύχια. Καί ενώ οί Ίάονες ήρθαν άπό τήν Ανατολή σάν πρόσφυγες, αντίθετα οί "Ιωνες πήγαν άπό τήν Αθήνα στήν Ανα­τολή καί δημιούργησαν τό Μικρασιατικό Πανιώνιο. Κι όμως ενώ οί σοφοί διαισθά­νονται, δέν πιστοποιούν — γιατί λείπουν οί χειροπιαστές αποδείξεις — τήν πιθανό­τατη άποψη ότι αυτοί οί ' Ιάονες δέν είναι άλλοι άπό τούς ανατολίτες θαλασσοπό­ρους τής δεύτερης χιλιετίας πού οί αρχαίοι ονόμαζαν Φοίνικες. Πιθανόν είναι ότι, τότε, δίχως τά σημερινά μέσα καί τίς καθημερινές αρχαιολογικές ανακαλύψεις πού βοηθούν τήν ιστορική έ'ρευνα, κατά κάποιο τρόπο συγχώνευαν τούς παλιούς κατοί­κους τής Φοινίκης μέ τούς καθαυτό Σημίτες πού έμειναν αργότερα στήν ϊδια περιοχή καί ονομάζονταν καί αυτοί Φοίνικες. "Ετσι δυό διαφορετικοί πολιτισμοί συγχωνεύτηκαν, ίσως άπό τήν έλλειψη πληροφοριών καί ιστορικής συνείδησης πού εκτείνεται σ' ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μιας χιλιετίας, ανάμεσα στή δεύτερη καί στήν πρώτη δηλαδή χιλιετία π.Χ.
Ιάονες λοιπόν θά ήταν αυτοί οί «Φοίνικες» πού μαθαίνουμε άπό τόν 'Ηρόδοτο ότι έ'φτασαν στή Φοινίκη άπό τήν Ερυθρά Θάλασσα. Τό συμπέρασμα αυτό στηρί­ζεται στό γεγονός ότι στήν Ερυθρά Θάλασσα ζούσε έ'νας λαός μέ τό όνομα «Μιναϊοι». Τό όνομα αυτό μπορούμε νά τό διακρίνουμε καί στόν ελληνικό τύπο
«'Ιάονες», στον αιγυπτιακό «Ούινίμ», στόυ εβραϊκό«Γιαβάυ» κι ακόμα στόν άραβικό «Γιουνάν» όπως επικράτησε νά ονομάζουν γενικά τούς"Ελληνες σ' όλη την ανατολή.Υπάρχουν δμως καί μερικές περίεργες συμπτώσεις. Οί Λατίνοι όνόμαζαν-τους Φοίνικες«Πούνι», πού θυμίζει πολύ την αιγυπτιακή επωνυμία «Π - Ούινίμ». Τ : Πί» εδώ είναι αιγυπτιακό άρθρο. ' Αλλά κα!οί Κρήτες της Μινωικής εποχής θά . : σάζονταν μάλλον «Μινώοι», επωνυμία πού πλησιάζει πολύ τόν τύπο «Μιναϊοι» καί δηλώνει ίσως τή μακρινή τους συγγένεια μέ τούς Ίάονες, άν λάβουμε υπόψη ότι τό ψηφίο «Μί» εδώ μπορεί νά είναι άρθρο τής άγνωστης μας μινωικής ■ ·_σσας. Τό «Φοινίκη» όμως μπορεί νά εξηγηθεί κάλλιστα σάν «κόκκινη χώρα», 3πό τό «φοινικοΰν» χρώμα, όπως άλλωστε καί οί Εβραίοι τήν ονόμαζαν «Χαναάν», πού σημαίνει ακριβώς τό κόκκινο χρώμα, τό «χνά».
Οί «έλκεχίτονες ' Ιάονες» πάντως θά πρέπει νά μιλούσαν γλώσσα σημιτική όταν Εφτασαν στην Ελλάδα, όπως φαίνεται άπό τά πολλά σημιτικά τοπωνύμια πού μας άφησαν.

Στήν ηπειρωτική Ελλάδα, ή παλαιότερη εμφάνιση τών Ίαόνων φαίνεται νά εϊ νά ταυτιστεί μέ τήν εγκατάσταση αυτών πού γνωρίζουμε σάν Μινύες. Πολλοί μελετητές συνδέουν τούς Μινύες, τόν μυστηριώδη αυτό λαό, μέ τούς Αίο-i⁷c, δίνοντας τους έ'τσι μιά προέλευση εντελώς βορινή. Μετά όμως από τήν αποκάλυψη τοΰ Μινωικού πολιτισμού, μόνο μέ τούς Κρητικούς αυτής τής εποχής θά απορούσαμε νά τούς συνδέσουμε. "Ετσι εξηγούνται καί τά μεγαλουργήματα τους σέ διάφορα μέρη τής Ελλάδας καί κυρίως στόν Βοιωτικό ' Ορχομενό. Είναι χρυσο­θήρες καί πάμπλουτοι. Πατέρας τοϋ μυθικού Μινύα αναφέρεται ό Χρύσης, γιός τής Χρυσογένειας. Μά καί ό Φρίξος πού γύρευε χρυσάφι στήν Κολχίδα, καί ό "Ιάσων πού οργάνωσε γιά τόν Ί'διο σκοπό τήν Αργοναυτική εκστρατεία, φαίνεται νά ήταν Μινύες.

Τά χρόνια εκείνα, όμως, μόνο οί Κρητικοί ήταν μεγάλοι ποντοπόροι. "Οπου πήγαιναν, έχτιζαν κι άπό μιά λιμενική βάση, μιά «μινώα»— σήμερα θά λέγαμε «τά Κρητικά». Σπουδαίοι μεταλλωρύχοι, αυτοί θά άνοιξαν ασφαλώς τά μεταλλεία τοΰ Λαυρίου, καί τά βάφτισαν έ'τσι στή γλώσσα τους γιά τίς πολυδαίδαλες «λαύρες» τών σκοτεινών υπόγειων διαδρόμων τους. θαλασσοπόροι λοιπόν οί Μίνωες, πού μπορούμε νά ονομάσουμε καί Μινύες άλλά καί 'Ιάονες,άνοιξαν τά ύγρά κέλευθα, αυτά πού αργότερα θά βρουν εύκολο καί στρωμένο μονοπώλιο νά συνεχίσουν οί Φοίνικες. Αυτοί πάλι, όπως δείχνουν τά φοινικικά μνημεία,φαίνεται πώς θά ήταν έμποροι καί μεταπράτες δίχως καμιά αίσθηση καλλιτεχνίας,δίχως ψυχή καί δίχως πνοή. "Ισως γιατί παρέμειναν Σημίτες, δίχως πολλές σχέσεις μέ τόν ελληνικό πολι­τισμό.



Χωριστά άπό τούς Μινύες πού ήρθαν άπό τήν Κρήτη, ή Μεσόγειος μας έφερε κι άλλους μετανάστες λογιών λογιών. "Αλλους γιά μέταλλα, άλλους γιά εμπόριο, κι άλλους σάν ναυαγούς καί σάν πρόσφυγες. "Ολοι βρήκαν μιάν εγκάρδια φιλοξενία. Τή μεταναστευτική αυτή κίνηση οί αρχαίοι τή χαρακτήρισαν «αποικίες», ορίζοντας τις μάλιστα μέ τά ονόματα του Δαναού, τοϋ Κάδμου καί τοϋ Κέκροπα. Πολλοί σοφοί επιχείρησαν νά τίς σβήσουν μέ μιά μονοκοντυλιά, γιατί έλεγαν πώς ουδέποτε υπήρξαν καί ότι όσα ειπώθηκαν γΓ αυτές ήταν πολύ νεότερες εκδοχές τής φαντα­σίας τών ' Αθηναίων. Τή γνώμη αυτή τήν ανέτρεψε καί ή αρχαιολογική σκαπάνη μέ τά νεότερα ευρήματα, καί ή λογική μέ τίς παρατηρήσεις πού μπόρεσε νά κάνει, χάρη στά καινούρια δεδομένα. 'Από τόν εποικισμό τών Ανατολιτών δύο περιπτώ­σεις κυρίως μας ενδιαφέρουν. Τοΰ Κάδμου στή Βοιωτία καί, περισσότερο, τοΰ Κέ­κροπα στήν Αττική.

«Κάδμος» είναι ή ελληνική παρήχηση μιας σημιτικής λέξης πού σημαίνει τόν«Ανατολίτη». Είναι άραγε μιά καραβιά άνθρωποι; Δυό; Τρεις; Περισσότερες; Κι ήρθαν δλες μαζί; Δεν τό ξέρουμε. ' Η παράδοση μας λέει ότι οί ' Ανατολίτες αυτοί ακολουθούσαν ένα γελάδι. Οί Καδμείοι θά ξαπλωθούν σ' όλη τή Βοιωτία, την Εύβοια, τή Φωκίδα, τή Λοκρίδα καί θά καταλήξουν στόν Σπερχειό. Είναι τό μόνο ποτάμι της προκοπής. Στή γλώσσα τους, θά τό πουν «Έλ-ούέντ» πού σημαίνει «τό ποτάμι». Τό ελληνικό αυτί θά τό παραλάβει σάν «Έλλάδα-ποταμό» καί γιά τοϋτο,αργότερα, θά χτίσουν στίς δχθες του μιά πόλη πού θά τήν τραγουδήσει ό"Ομηρος σάν «καλλιγύναικα Ελλάδα». Μήπως καί σήμερα τόν Σπερχειό δέν τόν λέμε «Ελ­λάδα»; Καί στόν μαυρόγειο κάμπο της Λαμίας, στίς εκβολές του, τόν λέμε«Αλα­μάνα». Κι αυτή ή λέξη εΐναι ή ελληνική παρήχηση τοΰ σημιτικού «Άλ-χεμίν» πού σημαίνει ακριβώς τή μαύρη γη.

"Επρεπε λοιπόν νά φτάσουν έκεΐ οί Ανατολίτες του Κάδμου γιά νά βαφτίσουν τήν Ελλάδα στά γάργαρα νερά τοΰ Σπερχειού. Επίκαιρα μάλιστα τό έκαναν, αφού έκεϊ πήρε σάρκα καί όστα ή ελληνική υπόσταση μέ τόν αλληγορικό σχηματι­σμό τής ελληνικής οικογένειας.

Τό «Κέκροψ» εξάλλου εξηγείται μέ τήν έννοια τοΰ Δυτικού. Γιατί τάχα; Σέ σχέση μέ τόν Ανατολίτη Κάδμο; Ή πιθανότερη εκδοχή τής σημασίας πού αποδί­δεται στήν επωνυμία τής αποικίας αυτής είναι δτι ξεκίνησε άπό τήν Σάιν τής Αιγύ­πτου πού ανέκαθεν εθεωρείτο μητρόπολη τής Αθήνας. Πράγματι ή Σάις βρίσκεται δυτικά τής Φοινίκης άπό δπου φαίνεται νά έφυγαν οί πρόσφυγες τοΰ Κάδμου. Ό Κέκροπας όμως δέν έ'φερε στήν Αττική κανένα γελάδι, δπως ό Κάδμος στή Βοιω­τία. "Εφερε κάτι άλλο. Τό μυστηριώδες «Άτεν» πού θά εξελιχθεί πολύ περίεργα στόν εξελληνισμό του.

Οί νεότερες έρευνες μας δείχνουν δτι οί αποικίες αυτές πού ξεκίνησαν κατά καιρούς άπό τήν ανατολική λεκάνη τής Μεσογείου οφείλονται στίς τρομερές μετα­κινήσεις πού προκάλεσαν στήν Αίγυπτο δύο σημαντικά περιστατικά. ' Η Κάθοδος τών Ύκσώς (πού μεταφράσαμε ώς «Ποιμένες-Βασιλεϊς») μας έφερε τόν "Ιναχο καί τόν Δαναό. Τόν Κάδμο πάλι καί τόν Κέκροπα τούς έξαπέστειλε ή "Εξοδος τών Εβραίων, μέ τίς μεγάλες άντιγνωμίες της. Καί άπό τή Βίβλο, άλλά καί άπό τίς σύγχρονες ανακαλύψεις, ξέρουμε ότι ό περιούσιος αυτός λαός πού εΐχε πολλαπλα­σιαστεί στήν Αίγυπτο, άπό πρόσφυγας πού ήταν προσπάθησε νά γίνει κυρίαρχος. — "Επεισε λοιπόν τόν Φαραώ τής ΙΗ'Δυναστείας, τόν Άμένοφη τόν Δ', νά διώξει τό ιερατείο τοΰ "Αμμουν-Ρά, καί νά επιβάλει τό «'Άτεν» τοΰ Ηλιακού Δίσκου πού συμβόλιζε τό μονοθεϊσμό τους, καί φυσικά νά καταπολεμήσει τά είδωλα στή ζωο-μορφική θρησκεία τών Αιγυπτίων. Άπό διάφορες καταστροφές μνημείων καί πα­ραχαράξεις επιγραφών καταλαβαίνουμε δτι έγινε μιά μεγάλη επανάσταση. Αυτή όμως κατέληξε στή νίκη τοΰ Άμμωνος καί είχε ώς αποτέλεσμα τήν "Εξοδο τών 'Εβραίων. ' Η εποχή της συμπίπτει απόλυτα μέ τήχρονολογία πού αποδίδεται στίς αποικίες αυτές. Καί άπό διάφορα στοιχεία μπορούμε νά θεωρήσουμε δτι ό χαρακτη­ρισμός τοΰ Κάδμου καί τοΰ Κέκροπα υποδηλώνει ομάδες ανθρώπων πού έφυγαν βέβαια άπό τήν Αίγυπτο μέ τήν"Εξοδο, άλλά σέ διάφορα σημεία αποσπάστηκαν άπό τό κύριο σώμα τοΰ Μωυσή,εϊτε γιατί δέν μποροΰσαν είτε καί γιατί δέν θέλησαν νά τόν ακολουθήσουν στήν πολυχρόνια πορεία του πρός τή Γη τής ' Επαγγελίας.

"Ετσι, πολλοί έφτασαν στή Βοιωτία — δπως ονομάστηκε αργότερα — μέ τόν Χρυσό Μόσχο πού εξελληνίστηκε στή μυστηριώδη αγελάδα, δηλαδή στόν ζωομορ-φικό θεό "Απη. "Αλλοι, οί Γεφυραΐοι κυρίως, ακολούθησαν τόν Κάδμο, άλλά έμει­ναν πιστοί στόν απρόσωπο μονοθεϊσμό τους, τόν Γιαχουέ τών Εβραίων. "Αλλοι, τέλος, πού ήρθαν μέ τόν Κέκροπα,έφεραν στήν Αττική τό "διο τό 'Άτεν. "Ενα μυστηριώδες φώς. Οί ντόπιοι τό είδαν σάν κάτι άυλο, αιθέριο, λαμπρό, γιατί έμοιαζε σάν άχνη άπό τόν καταγάλανο ουρανό. Καί μέ τήν ποιητική τους φαντασία τό έβαλαν φλόγα ακοίμητη νά ακτινοβολεί στοΰ κάθε γένους τήν εστία. "Ετσι, σέ μιά

αποθέωση άπό φως άνέσπερο, σιγά σιγά, τοϋ έδωσαν μιά ανθρώπινη μορφή στό πρώτο εικόνισμα μας, στόν Δαίδαλο, στό Ξόανο, στό Παλλάδιο.Αποδιωγμένο από τούς φανατικούς τοϋ "Αμμουν-Ρά της Αιγύπτου, μόνο στά φιλόξενα χώματα της Αττικής μπορούσε νά βρει τήν τελειότερη έκφραση του. Γιατί, άν στήν Παλαι­στίνη έγινε ό σκυθρωπός, ό γκρινιάρης, ό τρομερός «'Αντοναΐ», στόν τόπο δπου ό άνθρωπος έπλασε «κατ' εικόνα καί όμοίωσίν του» τούς θεούς, τό άνέσπερο"Ατεν δέν άργησε νά πάρει τήν υπόσταση καί τή μορφή της Παρθένου, της Πολιάδας, τής Παλλάδας καί τής ' Εργάνης Αθηνάς, παρήχηση τής δικής του ονομασίας.

Ή εκδοχή αυτή μπορεί βέβαια νά φανεί πολύ παράξενη, επειδή ή γλαφυρή μυθολογία μας, στήν παραστατική της ποίηση, παρουσιάζει τήν Αθηνά νά βγαίνει πάνοπλη άπό τό κεφάλι τοϋ Δία μέ μιά σκεπαρνιά τοΰ Ηφαίστου, καί επειδή ή νεότερη έρευνα δέν παραδέχεται τήν ύπαρξη τών αποικιών καί επομένως έχει κάθε λόγο νά μήν τίς συνδέει μέ τήν "Εξοδο τών ' Εβραίων. ' Εντούτοις τήν Σάιν,τή μακρινή μητρόπολη τής Αθήνας, μιά πολύ παλιά παράδοση — πού διαβάζουμε στόν«Τίμαιο» τοΰ Πλάτωνα — μας βεβαιώνει δτι τήν έκτισε ή Νηίθ, μιά θεά πού θυμίζει ηχητικά τό "Ατεν, ή τουλάχιστον ανεστραμμένη τή λέξη, σάν αλληγορία τοϋ"Ατεν τόν καιρό τοϋ διωγμού. Θά καταλάβουμε δέ καλά τή σχέση τους άν προσέ­ξουμε τόν Ηρόδοτο πού, σάν αυτόπτης, αναφέρει δτι: «στήν Σάιν καί στό Ιερό τής 'Αθηνάς πίσω άπό τό ναό, βρίσκεται ό τάφος εκείνου τοϋ οποίου τό όνομα δέν στοχάζομαι δσιο νά αναφέρω σέ μιά τέτοια περίσταση». Γιατί άραγε ό γλαφυρός περιηγητής καί ιστορικός, ευλαβέστατος λάτρης τών ' Ολύμπιων, δέν στοχάζεται δσιο νά αναφέρει τό σύμβολο τοΰ «"Ατεν»; Θά προσέβαλε μήπως αιγυπτιακή θεότητα; Κάθε άλλο. Προφανές είναι δτι ξέρει καλά τή σχέση πού συνδέει τό"Ατεν, τή Νηίθ καί τήν Αθηνά. Νά διαψεύσει δμως τή γέννηση τής Αθηνάς άπό τό κεφάλι τοϋ Νεφεληγερέτη, αυτό, βέβαια, «δέν στοχάζεται νά εΐναι δσιο»...

Μιά πληροφορία πού διαβάζουμε στά Βοιωτικά τοΰ Παυσανία ενισχύει μάλιστα αυτή τήν εκδοχή. Ό περιηγητής αναφέρει δτι είδε στή Βοιωτία,«έν ύπαίθρω», βωμό καί άγαλμα τής Αθηνάς. Προσθέτει μάλιστα δτι, σ' αυτούς πού νομίζουν πώς ό Κάδμος ήρθε στή Θήβα άπό τήν Αϊγυπτο καί όχι άπό τή Φοινίκη, έ'χει νά αντιπαραθέσει αυτής ακριβώς τής Βοιωτικής Αθηνάς τήν επωνυμία. Στή Βοιωτία τήν αποκαλούν Άθηνά-'Όγκα όπως δηλαδή καί οί Φοίνικες, καί όχι Άθηνά-Σάιν όπως τήν άποκαλοϋσαν οίΑιγύπτιοι.

' Εάν λοιπόν παραδεχτούμε τίς αποικίες τοΰ Κάδμου καί τοϋ Κέκροπα σάν παρα­κλάδια τής Εξόδου πού εγκατέλειψαν τόν Μωυσή στήν περιπλάνηση του, μοιραία έπεται ότι τίς δυό αυτές μορφές τής ' Αθηνάς μπορούμε νά αποδώσουμε στό "Ατεν. Γιατί αλλιώς πώς νά εξηγήσουμε δτι ακόμη καί στόν2ο αιώνα μ.Χ. γινόταν συζήτη­ση «άν ό μυθικός Κάδμος ήταν Φοίνικας ή Αιγύπτιος» καί δτι ή απόδειξη τής αλήθειας θά έπρεπε νά αναζητηθεί στίς δυό αυτές ' Αθηνάδες; Καί ποιά τάχα ήταν ή μεταξύ τους διαφορά; Πρόδηλο είναι δτι ή αποικία τοΰ Κέκροπα μέ τήν 'Αθηνά-Σάιν αποσπάστηκε πρώτη, ϊσως μεμονωμένη άπό τούς άλλους Εβραίους πού αναχώρησαν μέσω τοϋ Σουέζ. ' Ενώ είναι φανερό δτι ή αποικία τοϋ Κάδμου ακο­λούθησε τήν περιπλάνηση τοϋ Μωυσή καί έλαβε μέρος στήν επανάσταση πού ανάστησε τόν Χρυσό Μόσχο καί επανέφερε τήν ειδωλολατρία. "Ετσι τό "Ατεν πού ακολουθούσε τόν Κάδμο μεταμορφώθηκε στήν 'Αθηνά-'Όγκα καί έφτασε στή Βοιωτία δπου στήθηκε ό ναός της κοντά στίς Ώγύγιες Πύλες τών Θηβών, πού τίς μετονόμασαν μάλιστα σέ Πύλες «Όγκαΐδας» καί «Νηίτας» ϊσως γιατί ή θεότητα μεσα στίς άλλες επωνυμίες της διατηρούσε καί τό χαρακτηρισμό τής θεάς Νηίθ πού συμβόλιζε τό «Ύπέρτατον"Ον», μέ άλλα λόγια τόν μόνο καί αποκλειστικό θεό τής μονοθεϊας. "Ολα αυτά δέν μπορούν νά είναι τυχαία. '/σχετίζονται μεταξύ τους.

Μάταια λοιπόν οί σοφοί ζήτησαν νά σβήσουν τίς περίφημες αποικίες πού μάς παρέδωσαν οί αρχαίοι λογογράφοι. ^ΤΗταν αληθινές μεταναστεύσεις πού προκλή­θηκαν από ορισμένα περιστατικά. Ιδιαίτερα τοΰ Κάδμου καί τοΰ Κέκροπα. Πρέ­πει νά συσχετιστούν μέ τήν "Εξοδο των Εβραίων. Τά ήθη, τά έθιμα καί οί πρώτες ύλες πού έφεραν μαζί τους γιά τήν εξυπηρέτηση των υλικών καί πνευματικών αναγκών τοΰ ανθρώπου, χάρη στό άναδημιουργικό δαιμόνιο τοΰ τόπου, μέ τήν εξέ­λιξη, θά φτάσουν κάποτε τό τέλειο.

Τούς ' Ανατολίτες αυτούς τούς εϊδαμε νά ανεβαίνουν ως τόν Σπερχειό. Δέν ξέρουμε άν τούς σταμάτησε ή δυσκολία νά περάσουν τό ποτάμι. 'Ορισμένα Ίχνη πείθουν ότι στήν αρχαιότητα ήταν πολύ ορμητικό. Τό πιθανότερο είναι ότι έκεΐ συναντήθηκαν μέ έ'να άλλο ανθρώπινο κύμα πού κατέβαινε από τή Θεσσαλία καί ξαπλώθηκε στά κράσπεδα της "Οθρης. ^ΤΗταν οί Αιολείς, τμήμα τής ελληνικής οικογένειας πού έκανε τότε τήν πρώτη εμφάνιση της σ' αυτό τό χώρο. Οί άνθρωποι αυτοί είναι πολύ ήμεροι. Εΐναι καλοί γεωργοί.Διακρίνονται γιά τό αίσθημα τής ανάγκης τής ιδιοκτησίας. Είναι ευτυχείς επειδή ήρθαν σ' έναν τόπο πού σέβεται τήν καλλιεργημένη γή, άφοϋ ό ανώνυμος λαός, πού κατοικούσε ανέκαθεν αυτά τά μέ­ρη, πάντοτε καθόρισε τό τί ανήκει στό κάθε γένος. Αγαθοί, ευγενικοί, μέ αναπτυγ­μένη τήν αντίληψη, δέν θά πειράξουν τίποτε άπό όσα βρήκαν. Δέν ήρθαν γιά νά αρπάξουν. Θέλουν νά ζήσουν αρμονικά μέ κάθε γείτονα, ντόπιο, πού διατηρεί ακό­μη τήν παρθενική του απλότητα, καί μέ τόν άλλο κόσμο πού ήρθε άπό τήν ' Ανατο­λή. "Ολα μάς δείχνουν ότι δέν έγινε καμιά σύγκρουση όταν συναντήθηκαν οί τρεις αυτές φυλές. Κάθε άλλο. Φαίνεται πώς άρχισαν νά ζουν αρμονικά, σάν νά καταλά­βαιναν ότι ό ένας έχει ανάγκη τόν άλλο. "Ετσι μέ τόν καιρό ανακατεύτηκαν τόσο πολύ, ανακάτεψαν καί τίς γλώσσες πού χρησιμοποιούσαν γιά νά συνεννοηθούν καί σιγά σιγά σχηματίστηκε μιά καινούρια γλώσσα πού είχε πάρει πάμπολλα στοιχεία κι από τίς τρεις, ανάλογα μέ τήν επίδραση, τήν επιβολή καί, ιδίως, τίς ανάγκες πού προέκυψαν.

Εκείνο πού συνέτεινε πολύ στήν αφομοίωση, ήταν ή πνευματική υπεροχή τών Ελλήνων. ^ΤΗταν κατά βάθος ποιητές. Τή ζωή τήν έβλεπαν σάν ένα περιβόλι γεμάτο άνθη κι ευωδιές, σάν ένα δώρο ασύγκριτο πού αγαπούσαν μέ όλη τή δύνα­μη τής ψυχής τους. Γιά τό δώρο αυτό αισθάνονταν μιά απέραντη ευγνωμοσύνη πού τούς οδηγούσε στήν πεποίθηση πού είχαν γιά τίς ύπερκόσμιες δυνάμεις.Πίστευαν στήν προστασία. Κι όπως τή ζητούσαν, γιά τήν καθημερινή τους ζωή, άπό τούς δυνατότερους, έτσι αισθάνονταν τήν ανάγκη, γιά τόν ψυχικό τους κόσμο, νά προ­σωποποιήσουν τήν αόρατη προστασία. Μόνο πού τήν εκπροσώπηση τοΰ θείου τή θέλουν όμορφη, υπερήφανη, μεγαλόπρεπη. Δέν ξέρουμε άν τά χθόνια σεβάσματα τών ντόπιων τούς τρόμαξαν. Ούτε κι άν οί παράξενες λατρείες πού έφεραν οί άλλοι άπό τήν Ανατολή τούς ξένισαν. Μέ τόν καιρό, θά τά απορροφήσουν όλα, γιατί είναι μεγάλη ή πνευματική τους υπεροχή κι είναι απείρως πιό όμορφη ή μορφή πού δίνουν στή θεότητα. Στή μεγάλη τους ευγνωμοσύνη προσκυνούν τόν ήλιο, τό φεγγάρι, τή βροχή, τή θαλπωρή, τή χαραυγή, τή δύναμη, τήν τέχνη, τή σοφία, τή γή, τή θάλασσα, τόν αέρα, καί ιδίως τό νερό. Καί όλα αυτά τά βλέπουν άνθρωπό-μορφα,σάν άντρες ευγενείς, σάν γυναίκες όμορφες, σάν κοπέλες δροσερές.

Κύματα κύματα λοιπόν έφταναν οί Αιολείς καί απλώθηκαν άπό τούς πρόποδες τοΰ ' Ολύμπου ώς τίς απαλές βουνοπλαγιές τοΰ Ελικώνα. Στόν πρώτο έχτισαν μέ τή φαντασία τους τό παλάτι τών θεών. Στόν άλλο εγκατέστησαν τίς Μοΰσες. "Ετσι, όλες οί παράξενες θρησκείες, πού έφερνε τό δέος τών ανθρώπων άπό τήν Αφρική, τήν Ασία ή τήν Ευρώπη, έσμιξαν στόν ήμερο τόπο μας καί, χάρη στήν ψυχική διάθεση πού ακτινοβολούσε μέ τή χαμογελαστή του όψη, πήραν τή θεία μορφή τών αθανάτων
Συνεχίζεται...
Ολα τα πιό πάνω αποτελουν αποσπάσματα που μεταφερω απο τό βιβλιο του Γιώργου και Λάμπρου Κορομηλά "Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ"
Και δυο λόγια για το Ατεν απο την Βικιπαιδεια[επ αυτου θα δειτε στήν επομενη ανάρτηση κι αλλες λεπτομέρειες -αποψη των ανω συγγραφεων]
ΑΤΕΝ

Με το αρχαίο όνομα «Ατέν της ημέρας», δηλαδή «ο ηλιακός δίσκος, από τον οποίο γεννάται το φως της ημέρας», εννοείται η εκείνη η θεότητα της αιγυπτιακής μυθολογίας που προέκυψε από την αντίδραση του φαραώ Ακενατόν προς την αυξανόμενη ισχύ του ιερατείου του Άμωνα. Πρόκειται για μια αναγέννηση της ηλιακής λατρείας του Ρα, με όλες τις αφαιρετικές ενοθεϊστικές τάσεις της σύμπτυξης της θεϊκής ιδιότητας σε μία μοναδική οντότητα. Μέσω αυτής της αντίδρασης η ηλιακή λατρεία απέκτησε νέο νόημα και περιεχόμενο, υποβιβάζοντας προσωρινά τη λατρεία του Άμμωνα, καθώς ο νέος φαραώ δεν ανεχόταν την παντοδυναμία που απαιτούσε να έχει ο «νεόπλουτος» θεός. Αυτό συνέβη το τέταρτο έτος της βασιλείας του γιου και διαδόχου του Αμένοφι Γ', μέσω της μεταρρύθμισης που εισήγαγε, καθώς η μόνη επίσημη θρησκεία ήταν αυτή του Ατέν.

Ο μεταρρυθμιστής φαραώ άλλαξε το όνομά του Αμένοφις (ο Άμων είναι ευχαριστημένος) σε Ακενατόν (η δόξα του Ατέν), και εγκαταλείποντας τις Θήβες εγκαταστάθηκε σε νέα πρωτεύουσα, την Ιχουτατόν (Ikhoutaton = ο ορίζοντας του Ατέν), τη σημερινή Τελλ ελ Αμάρνα (Tell el Amarna), την οποία ίδρυσε στη Μέση Αίγυπτο, σε δόξα του ηλιακού δίσκου.

 

γάλματα του Ατέν δεν υπήρχαν. Μόνο σε ανάγλυφα και ζωγραφικές παραστάσεις απεικονιζόταν, πάντοτε με μορφή μεγάλου κόκκινου δίσκου, από τον οποίο εκπέμπονταν, με μορφή ριπιδίου, μακριές ακτίνες. Οι ακτίνες καταλήγουν συνήθως σε χέρια που παίρνουν από τους βωμούς τις προσφορές ή δίνουν στο βασιλιά, τη βασίλισσα και τις κόρες τους τα ιερογλυφικά της ζωής και της δύναμης^[2]

Η λατρεία του, της οποίας ο μόνος ιερέας ήταν ο Φαραώ, εκτελείτο σε ναό ο οποίος έμοιαζε με τους αρχαίους ηλιακούς ναούς του Παλαιού Βασιλείου και ονομαζόταν όπως και το περίφημο ιερό του Ρα στην Ηλιούπολη, Χετ Μπεμπέν (Het benben-ο πύργος του οβελίσκου). Στο ναό και στο άκρο ευρύχωρης αυλής υψώνονταν ο οβελίσκος του Ηλίου. H λατρεία του περιλάμβανε την προσφορά καρπών και γλυκισμάτων και την απαγγελία ύμνων, που τους είχε συνθέσει ο ίδιος ο φαραώ προς τιμήν του θεού του, με τους οποίους υμνούσε τον ήλιο, όπως άλλοτε, ως δημιουργό της ανθρωπότητας και ευεργέτη του κόσμου.

Στους ύμνους αυτούς όμως δεν γίνονταν πλέον κανένας υπαινιγμός των μυθολογικών παραδόσεων, με τις οποίες έβριθαν άλλοτε οι ύμνοι προς τον Ρα. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα να είναι δυνατή η χρήση τους, όχι μόνον από τους κατοίκους της κοιλάδας του Νείλου, παρά και από τους ξένους, που μπορούσαν να τους ψάλλουν.

Μέσω των ύμνων διακηρυσσόταν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου παιδιά του Ατέν, γεγονός οδηγεί στην υπόθεση ότι η συγκεκριμένη απόπειρα ενοθεϊσμού προοριζόταν ως αυτοκρατορική θρησκεία, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι την εποχή εκείνη η αιγυπτιακή ηγεμονία εκτείνονταν μέχρι την Ασία, όπου λατρεύονταν ο συριακός Άδωνις των Συρίων και ο εβραϊκός Αντονάι^[3].

Όσο καιρό έζησε ο Φαραώ Ακενατόν, δεν υπήρχε στην Αίγυπτο άλλη επίσημη θεότητα από τον Ατέν. Οι άλλοι θεοί καταδιώχθηκαν ενώ κηρύχθηκε ξαφνικά πόλεμος εναντίον του Άμωνα και της τριάδας του. Οι ναοί του απογυμνώθηκαν από τους θησαυρούς του προς όφελος των ναών του Ηλιακού Δίσκου, τα αγάλματα και τα ανάγλυφά του καταστράφηκαν, και το όνομά του, το οποίο άρχισε να διώκεται και στα πλέον δυσπρόσιτα μέρη, διαγράφηκε από παντού, ακόμη και από τα βασιλικά ονόματα όπως το όνομα του Αμένοφι Γ', πατέρα του Ακενατόν.

Η λατρεία του Ατέν παρήκμασε γοργά μετά το θάνατο του Ακενατόν, δίνοντας τη θέση της στην ανανεωμένη λατρεία του Άμωνα Ρα

ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ ΕΤΥΜΑ..η ρίζα τού υγρού στοιχείου

Αφιερωμένη η ανάρτηση στόν φίλο PAN...

Στην προσπάθεια ανιχνεύσεως των πηγών της γραικοπελασγικής γλώσσης μελετούμε με ενδιαφέρον διάφορες γλωσσικές ρίζες τόσο διότι ο απόηχός των ακόμη υπάρχει στην γλώσσα μας μετά τόσες χιλιετίες όσο και διότι μέσω της σημασίας των ριζών αυτών κατανοούμε τα κρυμμένα σκοπίμως νοήματα των μύθων. Πράγματι, ήταν η προσπάθεια προσεγγίσεως των νοημάτων των Μύθων η οποία επέβαλε την ενδελεχή μελέτη και ανάλυσι των λέξεων-ονομάτων η οποία ωδήγησε στην ανάγκη γλωσσικής μελέτης και διαμορφώσεως γλωσσικών κανόνων. Μέσω της αναλύσεως των ριζών ωδηγηθήκαμε έκπληκτοι σε πρωτύτερα αδιάβατες ατραπούς Γνώσεως τις οποίες θα αναφέρουμε ακροθιγώς μέσω αυτών των σελίδων. Για τις ανάγκες του άρθρου χρησιμοποιούνται ρίζες όπου το ΟΥ- εναλλάσσεται με Υ-[1] αλλά και με Ω-[2] συμφώνως με τις συνηθέστατες γνωστές γλωσσικές τροπές στις οποίες εκτενώς αναφερθήκαμε σε προηγούμενα τεύχη. του Γρηγόρη Μπέλλου Η ΡΙΖΑ ΥΓΡΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΜΟΥ- ΜΥ- ΜΩ- ΜΟ- Οι γλωσσολόγοι γενικώς ή έστω οι κάπως ασχολούμενοι με την γλώσσα θέλουν να μας πείσουν ότι η Ρίζα ΜΟΥ- ΜΥ- ΜΩ- ΜΟ- για το νερό, είναι Αιγυπτιακής ή Φοινικικής προελεύσεως. Προσπαθούν δηλαδή να μας πείσουν ότι οι σημερινές λέξεις Μούσκεμα, Μουλιάζω, Μύξα, Μύκητας είναι αιγυπτιακές-φοινικικές... Στην παγκόσμιο προσπάθεια αφελληνισμού η συμμετοχή των γλωσσολόγων είναι σημαντική και υποστηρίζεται από την κατευθυνομένη αρχαιολογία αλλά και από την ανείπωτη βλακεία διαφόρων μωροφιλοδόξων συγγραφέων οι οποίοι προκειμένου να διακριθούν, αναμασούν τις γλωσσολογικές βλακείες των ανθελλήνων οπότε ο εξουσιασμός τους προωθεί και τους καταξιώνει. Για να αφελληνισθή, επί παραδείγματι, το γραικοπελασγικό παρελθόν της περιοχής της Θεσσαλονίκης-αρχαίας Μυγδονίας, (γνωστό ποίοι το επιθυμούν διακαώς), επεστρατεύθη η γλωσσολογία ώστε να δημιουργήση την θεωρία της φοινικικής προελεύσεως της Μυγδονίας (Ο Αίλιος Ηρωδιανός την αποκαλεί και Μυχθονία=χώρα του νερού). Ακολούθως επεστρατεύθησαν οι κατευθυνόμενοι αρχαιολόγοι του Α.Π.Θ. οι οποίοι ανεκάλυψαν μέχρι και φοινικική αποικία στον προϊστορικό οικισμό της Τούμπας Θεσσαλονίκης. Εκπληκτικό γεγονός διότι πριν την 2η χιλιετία π.0 δεν υπήρχαν Φοίνικες. ¶ρα οι ελληνόφωνοι καθηγηταί αρχαιολογίας προώθησαν την ...άγνωστη φοινικική ιστορία μερικές χιλιετίες πιό πίσω κι ίσως ανακαλύψουν ότι οι Φοίνικες κατήγοντο εκ Μυγδονίας οπότε θα ισχυρισθούν ότι όλοι είμεθα απόγονοι Φοινίκων... Οπότε, θα ισχυρισθούν, Φοίνιξ ήτο και ο βασιλεύς των Φρυγών, ο Μυγδών ο υιός του ¶κμονος, αδελφός της Εκάβης του Πριάμου. Μυγδονία -εκ του ΜΥ-Γ-ΔΑ-ΟΝΙΑ- ωνομάσθη η ευρυτέρα περιοχή της Θεσσαλονίκης λόγω των λιμνών και των ποταμών, δηλαδή χώρα των πολλών νερών εφ όσον γνωρίζουμε ότι το -Υ- διαβαζόταν και -ΟΥ-. Μύγδων ή Μυγδών όμως και ένας γενάρχης των Φρυγών ως κι αυτός καταγόμενος από περιοχή με πολλά νερά. Αυτά θα αποδειχθούν μελλοντικώς όταν αποδείξουμε την πελασγογραικική καταγωγή των Φρυγών. Η λέξις ΜΥΤΗ=ΜΟΥΤΗ επίσης αναφέρεται σε υγρή περιοχή δεδομένου ότι πράγματι είναι ένα διαρκώς υγρό σημείο του σώματος ανθρώπων-ζώων. Επίσης Μυκτήρ=μύτη-μουτσούνα-μούτρο. Μουχτερόν=ο χοίρος λόγω ισχυρού μυκτήρα ή και μυκηθμός το ισχυρό μουγγανητό και μυκώμαι=εκβάλλω υπόκοφο ήχο ως ρουθούνισμα. Πολύ χαρακτηριστική η λέξις ΜΥΛΟΣ. Γνωρίζουμε ότι μία ερμηνεία της ρίζας ΛΑ- είναι πέτρα, λίθος. Το νερό ΜΟΥ-ΜΥ το οποίο ενεργοποιεί-κινεί τον λίθο-ΛΑ δημιουργεί τον ΜΥΛΟ. Μύλος τελικώς σημαίνει νερόπετρα κι ανεμόμυλος σημαίνει ανεμονερόπετρα το οποίον είναι γλωσσικό λάθος προερχόμενο από την αδυναμία των γλωσσολόγων να ετυμολογήσουν τον Μύλο. Είναι αδύνατον όμως οι κάτοικοι του ελλαδικού χώρου με τα πλούσια νερά να δανείστηκαν φοινικική λέξι για τον μύλο. Δηλαδή οι Φοίνικες με τα ελάχιστα ύδατα της Παλαιστίνης έφεραν τον μύλο εδώ; Και από τα φοινικικά η λέξις έγινε παγκόσμια με το μυλωνάς=muller=miller κι ο μύλος mill; Εξ άλλου, άνθρωποι του νερού οι Πελασγοί, ναυσιπλοούντες από χιλιάδες χρόνια προ Φοινίκων, με τουλάχιστον 15 ρίζες για νερό, όπως θα αποδείξουμε σε αυτήν την σειρά άρθρων, χρειάστηκαν μία ακόμη φοινικική-αιγυπτιακή ρίζα; Ή έπρεπε το μύδι, η μύζησις, να ονομασθή με δήθεν φοινικική ρίζα ελλείψει άλλης; Μία χαρακτηριστική λέξις απολύτως συνδεδεμένη με την υγρασία είναι η ΜΥΞΑ και επίσης οι ΜΥΚΗΤΕΣ οι οποίοι αναπτύσσονται στην υγρασία. Στα λατινικά μετεφέρθησαν ως mucus. Και ο μυελός-μεδούλι αναφέρεται σε μαλακό-υγρό ιστό. Οι δε μύες=μυγαλίδες=ποντικοί και μυίγες αρέσκονται σε υγρασίες. Αρκετές τέτοιες λέξεις διέσωσε ο λεξικογράφος Ησύχιος. Π.χ. Μυδαλέας=βρεγμένες, μυδαίνει=στάζει, σήπει μυδαλόν=δίυγρον, διάβροχον μυδήσαι=βραχήναι, σαπήναι μυδώντες=διυγραίνοντες μύζει-θηλάζει κ.ά. Οι Αχαιοί-Δαναοί, άνθρωποι του νερού κυριολεκτικώς, ωνόμασαν την πρωτεύουσά τους ΜΥ-ΚΗΝΕΣ ενώ και στο ισχυρό βασίλειο της Φθίας του Αχιλλέως κατοικούσαν άνθρωποι του νερού=Μου=ΜΥ-ρμηδόνες... Τοπωνύμια με ΜΥ- ως υγρό στοιχείο υπάρχουν πολλά. Μυγγέλ=λίμνη Γερμανίας Μυγδαλιά=πλευρά όρμου της 12νησιακής νήσου Φάρμακο Μυγδαλιά=όρμος ανατολικού ¶θωνος Μυκάλη=χερσόνησος Μικρασίας έναντι Σάμου Μυκαλησσός=βοιωτική παραθαλασσία πόλις Μύκονος, Μυτιλήνη Μύλη=αρχαίο Ποντικονήσι Αντικηθύρων Μύλαι=χερσόνησος Σικελίας Μυλάων=παραπόταμος Λάδωνος Μύλη=νήσος Κρήτης, σήμερα Πρασονήσι Μυλοπόταμος=όρμος ¶θωνος Μυλοπόταμος=όρμος Ρεθύμνου Μυλοπόταμος=όρμος Κυθήρων Μυλωνάς=ακρωτήριον Ερμιονίδος Μύνδος=αρχαία παραθαλασσία Καρική πόλις Μύντεν=παραποτάμιος γερμανική πόλις Μυόννησος=νήσος Φθιώτιδος, νυν ¶γ. Νικόλαος Μυούς=πόλις Ιωνίας Μύρα=πόλις Λυκίας Μύρινα=παραθαλασσία πόλις Μύρκινος, εν Στρυμώνι πόλις Θρακών Μύρλεια=παραθαλάσσιος πόλις Βιθυνίας Μυρνταλς=παραθαλάσσια περιοχή Ισλανδίας Μυρίκαι=χωρίον ιερόν της Αφροδίτης εν Κύπρω (Ησύχιος) Μυρρινούς=νυν Πόρτο-Ράφτη Αττικής Μύρσινος=παραθαλασσία πόλις Ήλιδος Μυρτιάς κόλπος εν Σάμω, Μύρτου κόλπος Κεφαλληνίας Μύρτος=άκρη νήσου Χάλκης Μυρτούντιον=λιμνοθάλασσα μεταξύ Λυκάδος-Αμβρακικού Μυρτώ=νήσος Ευβοίας Μυρτώον πέλαγος Μύτικας=παραθαλασσία κοινότης Βονίτσης Μυχός=νυν Γιανίτσα=δυτικώτερος λιμήν Φωκίδος Μύριχος=παραπόταμος Αλιάκμονος, ¶σκιον Κοζάνης   Από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια είχε κυριαρχήσει η πράξις αποδόσεως μομφής μέσω της ανοικτής παλάμης, δηλαδή η "μούντζα" της καθομιλουμένης. Η ανάλυσις της λέξεως "μούντζα", έχει πρώτο συνθετικό το νερό=ΜΟΥ και δεύτερο το παρεφθαρμένο ΔΑ=γη=χώμα. Η αρχική λέξις ήτο ΜΟΥΔΑ=ΜΟΥΝΤΑ και παράγωγα τα ΜΟΥΝΤΙΛΑ-Μουντό (αγγλικό mud) από όπου παρήχθη η μούντζα. Είναι πασίγνωστο ότι η λοιδορία γενικώς θεωρείται ως "λάσπωμα". Η έκφρασις "μου πετά λάσπη" είναι συνηθισμένη και εκφράζει αρνητικό κοινωνικό σχολιασμό ή κακοήθη σχολιασμό εναντίον κάποιου, όπου η κακολογία ταυτίζεται με την λάσπη. Στο προηγούμενο τεύχος ανελύθησαν οι ρίζες της λάσπης δηλ. το ΛΑ και το ΠΗ. Αν οι ρίζες αυτές τοποθετηθούν αντίστροφα, δηλ. πρώτα το ΠΗ κι έπειτα το ΛΑ έχουμε τον ΠΗΛΟ=ΛΑΣΠΗ. Τώρα τα συνδέουμε με την ΜΟΥΝΤΑ-ΜΟΥΝΤΙΛΑ ως συνώνυμα και προκύπτει ότι η ΜΟΥΝΤΖΑ είναι συμβολισμός του λασπώματος δηλαδή συμβολική έκφρασις κοινωνικής μομφής ή κοινωνικού στιγματισμού όπου συμβολικώς λασπώνεται ή λοιδορείται κάποιος. Η παναρχαία λέξις Μουντίλα διετηρήθη στα πελασγικά λατινικά αλλά εκ παραλλήλου και στα δωρικά βλάχικα όπου mutzale=λασπερός. Μουντίλιος υπήρχε ως όνομα στην Ιταλία, υπήρχε και το όνομα Μούκιος το οποίο είναι συνώνυμο του Νηρέως όπως και το λατινικό όνομα Μουρήνας. Όμως και στα νέα ελληνικά υπάρχει ομάς λέξεων όπως μουντό, μούχρωμα, μουντζούρα, μουρντάρης (ο βρωμιάρης) κλπ αναφερόμενα συμβολικώς στο σκούρο χρώμα της λάσπης ή στην ιδιότητα της ρυπαρότητος εξ αυτής. Στα ιταλικά Μουντίνη-Μάντοβα Ιταλίας αλλά Μuta=ποταμοθεά Ρωμαίων. Μία λέξις άμεσα συνυφασμένη με την υγρασία είναι η λέξις ΜΟΥΧΛΑ ενώ η υγρασία αγγλιστί είναι moisture. Το παρεφθαρμένο ΜΟΥ- υπάρχει ως δεύτερο συνθετικό στην λέξι ΑΤ-ΜΟΣ αλλά και στο ΚΥ-ΜΑ. Πρέπει να θεωρηθή γελοίος ο ισχυρισμός ότι οι Γραικο-Πελασγοί περίμεναν τους Αιγυπτιο-Φοίνικες για να κατονομάσουν το κύμα. Το οποίο κύμα ακόμη σήμερα δεν ετυμολόγησαν οι "ειδικοί" κι επέτρεψαν στους φυσικούς την γελοιότητα της ονομασίας των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, των ηχητικών κυμάτων κλπ όπου όμως ΚΥΜΑ=φουσκωμένο νερό. Το δε ΜΟΥ-ράγιο, μυχός,  μώλος αναφέρεται επίσης σε νερά η δε ΜΟΥ-ργα (κατακάθι) σε υγρά γενικώς. Περίμεναν επίσης οι Πελασγοί δήθεν τους Αιγυπτιοφοίνικες για να ονομάσουν το γκεύκος δηλ. τον ΜΟΥΣΤΟ από τα σταφύλια τους. Τα πάμπολλα τοπωνύμια της Κρήτης που αρχίζουν με ΜΟΥ- δείχνουν πιθανώς από που ξεκίνησε η ρίζα και πως διεδόθη διότι θα ήταν φαιδρός ο ισχυρισμός ότι οι αρχαίοι Κρήται δεν είχαν λέξεις για νερό και πήραν έτοιμες.    Αναφέρονται μερικά τοπωνύμια με ΜΟΥ- άμεσα σχετιζόμενα με Ύδατα. Μούγια= νήσος Σποράδων Μουγκέμ=περιοχή της Πορτογαλίας επί του ποταμού Τάγου. Μουδανιά=παραθαλάσσια πόλις Μικρασίας Μούδρος=κόλπος εν Λήμνω Μουζάκι=ακρωτήριον Ερμιονίδος Μουλάος=ακρωτήριον του Λακωνικού κόλπου Μουλέν=γαλλική πόλις επί του ποταμού Αλλιέ Μούλια=συστάς βραχονήσων ΝΑ της Πάφου Α-Μουλιανή και Μουλάρα=νήσος Χαλκιδικής Μούλο=δαλματική νήσος Μουλούγια=ποταμός Μαρόκου Μούνδας=ποταμός Ισπανίας σήμερα Μονδέγιο Μουνιχία στον Πειραιά Μούντα=ελληνικό χωριό του Πόντου Μούντα=άκρη του κόλπου Αντικύρρας Μούντα=στην λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου Μούντζωμα=ακρωτήριον εν Νάξω Μουράνο=νήσος Βενετίας Μουρθία=παραποτάμιος πόλις Ισπανίας Μουριά=λιμνοθάλασσα στην Ηλεία στις εκβολές του Αλφειού Μουρμάν=παραλία της ρωσσικής χερσονήσου Κόλα Μουρμάνσκ=παραλιμνιος-παραθαλάσσιος πόλις Ρωσσίας Μουρόμ=παραποτάμιος πόλις Ρωσσίας Μούρσι=υγρό σπήλαιο Κεφαλληνίας με πιθανή θαλασσία έξοδο Μουρστιανόν=παλαιά ονομασία παραλιμνίου κοινότητος Αιτωλίας Μούρτζουφλο=ΒΑ άκρη Λήμνου Μουρτιά=όρμος Σάμου Μούρτο=νησί Κερύρας Μούσκοι=λαός Μικρασίας εκατέρωθεν του βορείου Ευφράτη Μούχου=νήσος Εσθονίας  ΡΙΖΕΣ ΜΕ ΜΩ- Μω=γαλλική πόλις παρά τον Σηκουάνα Μωάβ=ιορδανική περιοχή στην νεκρά θάλασσα Μωδαία=αρχαία παραθαλασσία πόλις Κρήτης Μώδι=νησίς Πόρου Μώδι=όρμος Σύρου Μώδι=νήσος κόλπου Αστακού Μωρκησσός=πόλις επί του ποταμού ¶λυος Μώλος=λιμήν Ύδρας Μώλος=Ακρωτήριον Μαλιακού Μώλος=Ακρωτήριον Νισύρου Μωρό=νησίδες Σποράδων  Επειδή όμως τα φωνήεντα παίζουν μικρό ρόλο στις πελασγικές γλώσσες, από το ΜΥ-=ΜΑ- έχουμε λέξεις όπως Μάτια=πηγές, κεφαλόβρυσα αλλά ΜΑΤΙ=ο βορειομακεδονικός ποταμός Αρδάξανος (Πολύβιος βιβλίο 8 κεφ. 13) και ο ποταμός MITUS=Μαυρονέρι Πιερίας (Τίτος Λίβιος 44,7). Από το ΜΑΤΙ ετυμολογείται η πλουσιωτάτη σε νερά περιοχή Η-ΜΑΤΙ-Α=ΗΜΑΘΙΑ και στα ιταλικά matellio=ο υδάτινος τόπος. Από το αρχαίο μυδάω=madao=βγάζω νερά, είμαι διάβροχος ωνομάσθη η Μήδεια π.χ. η κατακλυσθείσα υπό υδάτων Βοιωτική πόλις (Στράβων ΙΧ, 2, 35) και με ρίζα το μι- η αγγλική υγρασία mist. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΗΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΙΚΗ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑ. Το μεγαλύτερο νοητικό ορόσημο της Γραικοπελασγικής θεοσεβικής σκέψεως, αναμφιβόλως είναι η αντίληψις, ανάλυσις και καθιέρωσις λατρείας των πολιτισμογόνων Ενεργειών, θυγατέρων του Θείου Λόγου και της Συμπαντικής Μνημοσύνης, των ΜΟΥΣΩΝ (Μούσα=Μού-τα=Μώ-σσα=τόπος νερού). Αι Μούσαι, αποτελούν τις πλέον χαρακτηριστικές ενέργειες του δευτέρου τετρακτυακού επιπέδου, ως πλήρως συνυφασμένες με το Υγρό Στοιχείο, οι οποίες επίσης κατοικούν στα υγρά ΠΙΕΡΙΑ όρη ή στον υγρό Ελικώνα ή στον υγρό Παρνασσό. Όμως είναι οι απαραίτητες υγρές ενέργειες οι οποίες βοηθούν τόσο το άτομο όσο και την κοινωνία να ανέλθουν μέσω του τρίτου τετρακτυακού επιπέδου στο τέταρτο. Αυτή η δράσις των υγρών Μουσών είναι ήδη κωδικοποιημένη στην πρώτη παράγραφο της Ησιοδείου θεογονίας. Και βέβαια δεν περίμεναν τους Φοίνικες για να ονομάσουν τις Μούσες από το ΜΟΥ-. Αντιθέτως, το ΜΟΥ- πρέπει να είναι ίσως η παλαιοτέρα από τις πλέον των 15 ριζών για το υγρό στοιχείο της ελληνοπελασγικής, όπως θα αποδείξουμε. Οφείλεται όμως στις ενέργειες των υγρών Μουσών η πολυθρύλητος αλληγορική ρήσις "το νερό έχει μνήμη". Οπότε προκύπτει η ονομασία της Μήτρας-Μητέρας ή δήθεν αιγυπτιακά Μούτα.   Μυλίττα δε η Αφροδίτη των Βαβυλωνίων, βαρβαριστί Μπελίτ ή Μπελτίς, δηλ. ερωτική-γονιμοποιός ενέργεια ανήκουσα εξ ολοκλήρου στο υγρό στοιχείο, πλήρως ταυτισμένη με το δεύτερο τετρακτυακό στοιχείο την οποία η Χαλδαϊκή βαρβαρική ψυχοπνευματική δυναμική κυριολεκτικώς διέσυρε στην εσχατιά του πρώτου τετρακτυακού επιπέδου. Ήδη στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στην ταύτισι της ρίζας ΒΟ- με το υγρό στοιχείο, οπότε ο ΒΟΥΣ εταυτίζετο και αλληγορούσε το δεύτερο τετρακτυακό στοιχείο και τις ενυπάρχουσες σ' αυτό γονιμοποιές δυνάμεις. Συνώνυμο όμως του Βοδιού=ΒΟΥ είναι και το Μούσκος=μόσχος επίσης για να αλληγορήση το Υγρό Στοιχείο. Σε αυτή την ανάλυσι θα βρή κανείς την θεοσεβική σημασία του Μινωταύρου, του Λαβυρίνθου, των λατρευτικών ταυροκαθαψίων και αντιστοίχως την βαρβαρική δυναμική η οποία ωδήγησε στις απαίσιες ταυρομαχίες οι οποίες είχαν βαθύτατο θρησκευτικό ελληνοπρεπές νόημα. Οι Εβραίοι, ως άριστοι μαθηταί των Ελληνοπελασγών (μέχρις του σημείου όμως που αντελήφθη τα νοήματα των Πελασγών η απαίδευτος βαρβαροδυναμική των), αλληγόρησαν το δεύτερο τετρακτυακό επίπεδο και ΤΗΝ ΒΔΕΛΥΓΜΙΑ τους γι' αυτό με το αλληγορικό σχίσιμο της θαλάσσης από τον Μωυσή (ΜΟΥΣΕΦ δηλ. αυτός που ΕΦθασε από το ΜΟΥ=νερό) αλλά και την τιμωρία των λατρευσάντων τον χρυσό Μόσχο, Εβραίων. Ο οποίος χρυσός Μόσχος κατεστράφη αλληγορικώς με ΠΥΡ από τον Μουσέφ. Ο Μόσχος εθεωρήθη απομίμησις του αιγυπτιακού θεού με μορφή μόσχου, του ¶πι. Όμως στα Πελασγικά ¶πιος-Απία αναφέρεται πάλι σε τόπο ο οποίος περιβάλλεται από το δεύτερο τετρακτυακό στοιχείο. Γρηγόριος Μπέλλος [1] Πολύ συνηθισμένη τροπή Υ- με ΟΥ-. Π.χ. πτέρΥγα-φτερΟΥγα, τΥμβος-τΟΥμπα, τΥμπανο-τΟΥμπανο, κρΥσταλλο-κρΟΥσταλλο κλπ. Οι απαράδεκτοι αμαθείς γλωσσοφόνοι, λειψεγκέφαλοι, γλωσσομαφιόζοι καθηγηταί επιβάλλουν την γραφή του επιχειρούν αντικατάστασι του Υ- με Ι-. Π.χ. στη ελλαδική τηλεόρασι το γαρύφαλο γράφεται πλέον γαρίφαλο. Το Ι- όμως ποτέ δεν τρέπεται σε ΟΥ- άρα δεν μπορεί το γαρΙφαλο να λέγεται και γαρούφαλο... Επίσης το ντοκΙμανταίρ είναι λάθος για τον ίδιο λόγο. [2] Πολύ συνηθισμένη τροπή Ω- με ΟΥ- σε δωριείς-βλάχους όπου κΩφός=κΟΥυφός, κλΩβός-κλΟΥβί-club, πΩλώ-πΟΥλώ, κΩδΩν-κΟΥδΟΥνι, σκΩληξ-σκΟΥλήκι, πΩλος-πΟΥλάρι, ΜΩσα-ΜΟΥσα κλπ κλπ. www.biska.gr/index.php