Περί ευτυχίας

Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις

αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις

να τες ακολουθείς. Κι όσο εμπροστά προβαίνεις,

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.

Κ.Π Καβάφης

Κάποτε πίστευε πως αν κατάφερνε να κάνει κάτι μεγάλο θα εξασφάλιζε ένα κομμάτι για το παζλ της ευτυχίας. Οπότε συγκέντρωσε όλες τις δυνάμεις της για να βρει ποιο θα είναι αυτό το κάτι που θα την έκανε να ξεχωρίζει. Βέβαια, πολλοί σκέφτηκαν πως το έκανε από φιλοδοξία ή ματαιοδοξία, όμως εκείνη απλώς αναζητούσε θα προσεγγίσει τον δρόμο που βγάζει στα όνειρά της.
Ξεκίνησε λοιπόν, τις σκέψεις, την αυτοκριτική και την αναζήτηση των επιθυμιών της. Ξαφνικά, εκεί που έψαχνε τα μεγάλα συνειδητοποίησε πως είχε μαζέψει σωρούς από μικρά. Στην αρχή, λυπήθηκε -σχεδόν αγανάκτησε. Ωστόσο, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Τα μικρά της όλο κι αυξάνονταν μα δεν έβρισκε κάτι μεγάλο που θα της άνοιγε τον δρόμο της ευτυχίας.
Και τότε κατάλαβε... Αυτά τα μικρά, τα καθημερινά επιτεύγματα ήταν τα κομμάτια που έψαχνε για να συμπληρώσει το παζλ της. Ένα παζλ μεγάλο κι ατελείωτο. Χάρηκε που το παζλ της θα έμενε ατελείωτο, έτσι, σκέφτηκε, πως θα έχει κάτι για το οποίο θα έπρεπε συνεχώς να προσπαθεί. Κοίταξε ξανά τα μικρά της κι υποσχέθηκε πως θα έδινε περισσότερη σημασία σε αυτά, χωρίς να ακολουθεί την επιταγή που ήθελε μεγαλοπρεπή και φανταχτερά. Εκείνη ήταν περήφανη κι ήξερε πως μέσω αυτών θα προσέγγιζε μια ολόδική της ευτυχία. Αρκεί να ήταν συγκεντρωμένη και να μη μπερδευόταν στα αδιέξοδα του κόσμου.

"όχι που τρέμω το σταυρό

αλλά που δεν μπορώ να βρω

χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά

αλλά που μού 'πεσε βαριά

μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή

κι όμως πηγαίνει και πιο κει..."