Διδάγματα του 2013

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις 

και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον.» 

Γ. Σεφέρης

Βλέπουμε, ακούμε, διαβάζουμε και γράφουμε για τα παράξενα, τα αστεία, τα κακά ή τα καλά του 2013 λίγο πριν αυτό εκπνεύσει. Ωστόσο, φαίνεται να ξεχνάμε ή να αποφεύγουμε να αναφέρουμε ανάμεσα στις έρευνες για τους πλουσιότερους, τους ομορφότερους, τους πιο ακριβοπληρωμένους του κόσμου, τα μαθήματα που μας έδωσε το έτος που πέρασε. Μια τέτοια ανασκόπηση αποφάσισα για την παρούσα ανάρτηση.

Εδώ και αρκετά χρόνια έχω σταματήσει να διώχνω άρον άρον το παλιό έτος όπως συνηθίζεται από τους πολλούς. Όσο δύσκολος, όμορφος ή περίεργος κι αν ήταν ο χρόνος που κάθε φορά έφευγε πάντα μας είχε διδάξει κάτι. Το 2013 ήταν ένα έτος ισορροπημένο και πολύχρωμο. Το πρώτο μισό ως και τον Ιούνιο ήταν γοητευτικό και το άλλο μισό μου άφησε πρωτόγνωρα συναισθήματα. Ο χρόνος που φεύγει είχε για μένα πολλά χαμόγελα, συγκινήσεις, πολλή αγάπη, σεβασμό, γαλήνη και στιγμές για τις οποίες δε θα μπορούσα παρά να είμαι ευγνώμων που τις έζησα αλλά και δυσκολίες, άγχη, αλλαγές, γνωριμίες, αδιαφορία, νέα δεδομένα προσαρμογής. Όλα μαθήματα κι όλα εμπειρίες.

Το '13 μου δίδαξε πως ο κάθε στόχος είναι εφικτός αρκεί να μην τον παραμελήσεις και πως τα όνειρα βγαίνουν αληθινά ακόμη κι αν κάπου καθυστερήσουν. Επίσης, μου έδειξε πως κάποιοι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή σου τόσο αθόρυβα σα να μην ήταν ποτέ εκεί αλλά όλο και κάτι σου έδωσαν, όλο και κάτι πήραν. Αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως όσοι μπορούν να χαρούν ειλικρινά με την επιτυχία σου αξίζει να βρίσκονται στη ζωή σου.
Τον χρόνο που πέρασε καλλιέργησα κι άλλο τη σιωπή μου μα δεν έπαψα να φουσκώνω με θάρρος για να μιλήσω όταν είχα κάτι να εκφράσω ή όταν ένιωθα αδικημένη ακόμη κι αν έτρεμε η ψυχή μου.
Ανάμεσα στα καλά θα εντάξω και την αποδεδειγμένη πια θεωρία πως η καλλιέργεια είναι δύναμη, η κρίση είναι όπλο και η γνώση εφόδιο.

Το ΄13 είχα και τις αποτυχίες μου. Υπήρξαν στιγμές που χειρίστηκα λαθεμένα τον εαυτό μου πληγώνοντας τους ανθρώπους μου. Αρκετές φορές δεν κατάφερα να διατηρήσω την ψυχραιμία μου κι άλλες να παραδεχτώ τα λάθη μου. Από την άλλη, κάποτε έδωσα περισσότερο "εγώ" σε όσους δεν το άξιζαν κι άλλοτε λιγότερο σε εκείνους που με εκτίμησαν. Λάθη που γυρνώντας τον χρόνο ίσως τα ξανάκανα, ίσως και να τα διόρθωνα.

Θεωρώ πως το 2013 δε θα είναι από τα χρόνια που ίσως κάποτε ξεχάσω. Αποτυπώθηκε καλά μέσα μου με τις τεράστιες αλλαγές του. Περνώντας μάλιστα, τα έτη ξέρω ότι θα θυμάμαι περισσότερο τις χαμογελαστές στιγμές γι' αυτό φρόντισα να είναι πολλές. Εκ φύσεως επιλέγω να μη θυμάμαι συχνά τις ασχήμιες παρά μόνο τα μαθήματα που πήρα από αυτές. Εξάλλου οι καλές μνήμες σε ωθούν στην κορυφή, ανοίγουν τους ορίζοντες και σου χαρίζουν φτερά.

Μαθήματα υποχρεωτικά που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε ή επιλεγόμενα βασισμένα σε μια απόφασή μας ήταν όλα εξίσου σημαντικά. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι εμπειρίες!

ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!!!

Δώρο Χριστουγέννων

«Πιο κοντά, πιο κοντά

Τούτες τις μέρες...»

Γ. Ρίτσος

Καλησπέρες!!
Το δώρο μου τα φετινά Χριστούγεννα είναι η αναλυτική μου βαθμολογία που κατέφθασε από τη Σχολή μου μέσω ΚΕΠ. Έτσι όπως τη βλέπω σουλουπωμένη περνάνε από το μυαλό μου όλες οι στιγμές κατάκτησης αυτών των εξαιρετικών ή ταπεινών βαθμών. Ύστερα από εβδομάδες αναμονής και προσμονής την κρατάω στα χέρια (πού να πιάσω και πτυχίο δηλαδή!).

Θα σας ευχηθώ περιεκτικά και περιληπτικά γιατί με ταλαιπωρεί η αγαπημένη μου τενοντίτιδα στον καρπό (όχι στο χέρι με τα ράμματα, στο άλλο. Ζήλεψε!)
περισσότερο από ποτέ αυτές τις μέρες γι' αυτό και προσπαθώ να απέχω από τον υπολογιστή φορώντας το ναρθηκάκι μου (ξέρω τι σκέφτεστε ότι με καταράστηκαν αλλά δε μασάμε εμείς!).

Χρόνια καλά, χρόνια πολλά γεμάτα ευτυχισμένες στιγμές, χαμόγελα, υγεία και δύναμη. Εύχομαι αυτές τις μέρες να τις περάσετε με τους αγαπημένους σας! Θεωρώ πως στις γιορτές οφείλουμε να τηρούμε την προτεραιότητα αφιερώνοντας χρόνο αρχικά στις οικογένειες και στους αγαπημένους συγγενείς κι έπειτα στους φίλους. Βέβαια, αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό. Τέλος, εύχομαι να θυμόμαστε πως τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς δώρα και φαγητό, το νόημα βρίσκεται αλλού σε αυτή τη μεγάλη γιορτή του Χριστιανισμού. Στο χέρι μας είναι να το βρούμε!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ με πολλά χαμόγελα σε όλους!!!

Στην κούραση να χαμογελάς

Εδώ και κάποιες μέρες επισκέπτομαι τον ορθοπεδικό μας καθώς χρειάστηκε να κάνω μια επέμβαση στο δεξί μου χέρι (τίποτα ανησυχητικό). Σημειωτέον, οι λοιπές επισκέψεις δεν έγιναν σε κάποια ιδιωτική κλινική αλλά στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης και το τονίζω για να μη φανούν τα παρακάτω αυτονόητα. Ήταν η πρώτη φορά που τον γνώριζα προσωπικά.

Μερικοί άνθρωποι σε κάνουν να σκεφτείς πως πρέπει να αγαπούν αυτό που κάνουν γιατί τους βλέπεις ακόμη και την πιο δύσκολη μέρα ευδιάθετους. Προφανώς δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και λογικό είναι να μην έχεις την ίδια όρεξη κάθε φορά αλλά όταν βρίσκεις κάτι να αγαπάς μέσα στην όλη κατάσταση τότε τα πράγματα φαίνονται λίγο καλύτερα.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται ήταν η πρώτη μου φορά σε χειρουργείο αφού στους άλλους μου τραυματισμούς, ως δραστήριο παιδί και γω, δε χρειάστηκε να κάνω ποτέ ούτε καν ράμματα! Ο γιατρός και το προσωπικό που με ανέλαβαν ήταν κάτι παραπάνω από ευγενικοί μα κυρίως ευδιάθετοι και αυτό ήταν μάλλον που με κέρδισε. Σοβαροφανείς επαγγελματίες μα αν τους έδινες το ερέθισμα γλυκύτατοι άνθρωποι με πολύ χιούμορ. Κάθε φορά λοιπόν που επισκέπτομαι το νοσοκομείο θα έλεγα χωρίς υπερβολή πως ξεκινάω τη μέρα μου ευχάριστα αφού γελάμε πολύ. Παραδόξως, το όμορφο περιβάλλον αντιστάθμιζει τον πόνο και την ταλαιπωρία που προκύπτουν σε αυτές τις περιπτώσεις.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι ειδικά σε τέτοια επαγγέλματα ίσως να υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης. Όταν διορθώνουμε τον εαυτό μας και όταν τελικά αγαπάμε ό,τι κάνουμε τότε μπορεί να διατηρηθεί η ελπίδα και η πίστη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Σίγουρα δεν είναι όλοι έτσι, ίσως μάλιστα να είναι η μειοψηφία, αλλά καλό θα ήταν κι εμείς οι ίδιοι να μην είμαστε εχθρικοί απέναντι σε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε. Όλοι θέλουμε να εξυπηρετηθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ωστόσο η ευγένεια, το χαμόγελο και η καλή διάθεση είναι μεταδοτικά οπότε ας μη δημιουργούμε πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει.

Εν τέλει, «το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό» αλλά και από πού τον βοηθούν και οι άλλοι να τον δει. Καλή καρδιά λοιπόν και λίγη παραπάνω υπομονή εκεί που πρέπει.

Ορκωμοσία

«Από’μας θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Από’μας θα εξαρτηθεί ο παράδεισος ή η κόλαση που θα χτίσουμε. Η μοίρα μας βρίσκεται στα χέρια μας.»

Οδυσσέας Ελύτης

Έχω αρκετά νέα από τις περασμένες μέρες αλλά θα ξεκινήσω από τα πιο ευχάριστα και συγκινητικά.
Όσοι μπήκατε να μου ευχηθείτε λόγω τίτλου την πατήσατε! Στρέψτε αμέσως τις ευχές σας προς τον Δίδυμό μου!
Ήταν η πρώτη ορκωμοσία στην οποία παραβρέθηκα καθώς δεν ήμουν από εκείνους που πήγαιναν σε ορκωμοσίες από περιέργεια, αφού έλεγα πως όταν ορκιστούν οι φίλοι, ο αδερφός ή εγώ θα μάθω πως είναι. Οι φίλοι δεν ορκίστηκαν ακόμη δυστυχώς ή όσοι ορκίστηκαν δε βόλεψε να παραβρεθώ. Πρώτη φορά λοιπόν και οι περισσότεροι απόφοιτοι ξεχείλιζαν από χαρά και οι συγγενείς τους από άλλη τόση.
Άγχος και χαμόγελα τα συνδύαζαν έξοχα οι μελλοντικοί πτυχιούχοι.
Ο καθηγητής που έδινε τα πτυχία δεν ήταν πάντα ο ίδιος. Κάθε φορά κι ύστερα από ορισμένο αριθμό πτυχίων αναλάμβανε κάποιος άλλος. Η ανακοίνωση για αλλαγή καθηγητή εκλαμβανόταν από τους αποφοίτους άλλοτε με ενθουσιασμό και κάποτε πιο αδιάφορα. Μεγάλη ευλογία για τους καθηγητές που μόλις ακούστηκε το όνομά τους καταχειροκροτήθηκαν κι ας μην ήταν εκείνοι που μοίραζαν βαθμούς αδιακρίτως.
Μεγάλη περηφάνια για το Διδυμάκι που παρελάμβανε το πτυχίο του, που χαιρετούσε τους καθηγητές του, που αποφοιτούσε από τη Σχολή που τόσο αγάπησε, που ορκιζόταν με τους φίλους του.
Οι φωτογράφοι πολλοί αλλά σαν εμένα κανείς επαγγελματίας, διότι οι δικές μου φωτογραφίες δεν ήταν ψυχρές. Δεν υπερβάλλω, η φωτογραφία είναι τέχνη και η τέχνη γίνεται με ψυχή! Βέβαια αν θέλετε να μιλήσουμε για ανάλυση και pixels πάω πάσο...

Πέρασαν κι όλας τέσσερα χρόνια λοιπόν!
Καλή ζωή και καλή συνέχεια στα όνειρά σου!!

Φοιτητοπερπατήματα

«Όμως εκεί που δύο φίλοι Μιλούν ή και σωπαίνουν - προπαντός 

τότε - Τρίτο τίποτα δε χωρεί.» 

Οδ. Ελύτης

Στιγμές ασφυκτικής ευτυχίας στην πόλη που είναι γεμάτη από εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα, Ανθρώπους. Σα να μη φύγαμε ποτέ αρμενίζαμε στους δρόμους, τη Σχολή και τις στοές με την πιο κοντινή μου φίλη σκορπίζοντας χρώματα σε κάθε μας βλέμμα.
Όλα ήταν περασμένα μα δικά μας. Όλα άφηναν στα χείλη μας ένα χαμόγελο ακόμη κι εκείνα που κάποτε μας θύμωναν ή μας στεναχωρούσαν. Θυμηθήκαμε τις πιο όμορφες στιγμές κι έμοιαζαν τώρα περισσότερες από τις άσχημες οι οποίες φάνταζαν αστείες ή ανούσιες.
Συνάντησα τους πιο δικούς μου Ανθρώπους της πόλης μα κι άλλους πιο αδιάφορους. Αστραπιαία περνούσαν οι στιγμές που είχα ζήσει μαζί τους, τα λόγια που είχαμε ανταλλάξει, η εντύπωση που μου έχουν αφήσει.
Παραδόξως, ψάχνοντας μέσα μου για λέξεις έβρισκα μόνο σιωπή. Ήθελα μονάχα να ακούω και να μαζεύω τα λόγια των αγαπημένων μου. Κι αν είχα τόσα να τους πω με δυσκολία σχημάτιζα τις φράσεις καθώς ό,τι σημαντικό έμοιαζε εκεί να χάνει το νόημά του. Εκείνοι όμως το ένιωθαν πως ήμουν χαρούμενη κι απελευθερωμένη από κάθε σκέψη καθημερινή.

Εκείνη τη μέρα γέμισε η πόλη από τις αγκαλιές μας και τα μελαγχολικά μας μάτια, γέμισαν οι δρόμοι από τα γέλια μας και τις αναμνήσεις μας. Εκείνη τη μέρα ανανεώθηκε η ελπίδα μέσα μας για κάτι απροσδιόριστο το οποίο μας ανήκει αλλά δεν το ξέρουμε ακόμη.

Κι άναψαν τα φώτα, απλώθηκε η μοναδική μυρωδιά της νύχτας στην πόλη και ήρθε η υπόσχεση για μια μελλοντική συνάντηση.

«Ξέρεις καλά πως στα παράλογα μπροστά το κόστος δε ρώτησα.»

Άνθρωποι μόνοι

«Αν είσαι καλός πού ’ναι οι οχτροί σου;»

Μ. Λουντέμης

Όμορφοι άνθρωποι μόνοι. Σε έναν κόσμο πεζό, ανίκανο να αισθανθεί την αύρα τους. Απλοί παρατηρητές μιας αδιάφορης μάζας που όλο κινείται άσκοπα ή άλλες φορές κάποιοι από αυτούς αναγκάζονται να συμβιβαστούν ακολουθώντας με το κεφάλι σκυφτό. Λίγοι προσπαθούν να στηριχθούν, να παλέψουν, να μην παρασυρθούν πιστεύοντας ακόμη σε κάτι βαθύτερο φοβούμενοι το επιφανειακό και νόθο. Άνθρωποι μόνοι που ξέρουν να αγαπούν τη μοναξιά τους και να απολαμβάνουν την παρέα τους. Ξεχωρίζουν στο πλήθος και στις συντροφιές γιατί όταν γελούν η αύρα τους διοχετεύεται στον χώρο. Φύσει αισιόδοξοι οι περισσότεροι ηχούν παράφωνα στους συμβιβασμένους.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι συναντιούνται -και συναντιούνται- γεννιούνται κάθε λογής σχέσεις ζωής.

«όσους ήρθαν για να μείνουν, όσους έφυγαν πριν γίνουν

τους κοινόχρηστους, τους ξένους, τους πολύ προσωπικούς» 

Όσο υπάρχουν φιλίες

«Η Φιλολογία είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι και οι άλλοι επιστήμονες πιστεύουν το ίδιο για το δικό τους κλάδο. Όλοι έχουν όμως άδικο. Η Φιλολογία είναι όντως το πιο ενδιαφέρον πράγμα στον κόσμο.»

(παραφράζοντας ένα βιβλίο)

Ήταν Οκτώβρης του '11 όταν επιλέξαμε -επιτέλους!- την ειδίκευση που θέλαμε να ακολουθήσουμε. Η αρχή ήταν δύσκολη για μένα καθώς η υπόλοιπη παρέα επέλεγε διαφορετικό τομέα, εγώ όμως ένιωθα εξαρχής πως ήμουν ταγμένη αλλού.
Τα πρώτα μαθήματα έμοιαζαν αφόρητα αν σκεφτεί κανείς πως ξεκινήσαμε με λατινικά και δεν μπορώ να υπολογίσω πόσες μέρες παρακολουθούσα δίχως ενδιαφέροντα άτομα γύρω μου γιατί ίσως να μου φάνηκαν εβδομάδες ενώ επρόκειτο για λίγες διδακτικές ώρες μόνο. Κάποια στιγμή μια κοπέλα με εντυπωσίασε με τις γνώσεις της στα λατινικά.Έτυχε σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα του εξαμήνου να καθίσουμε δίπλα. Θυμάμαι να της δίνω συγχαρητήρια για την ψυχραιμία της μπροστά στην ανεξήγητη πίεση του καθηγητή.

Ύστερα από αυτό θυμάμαι μόνο ότι με γνώρισε στη διπλανή της κι εκείνη σε μια άλλη κοπέλα που ήρθε λίγο αργότερα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε γίναμε αχώριστες, πότε η τετράδα μας προκάλεσε την παράλογη απομάκρυνση και τα κακοπροαίρετα σχόλια των παλιών μας παρεών προς εμάς και τον τομέα μας. Στην αρχή η καθεμιά μας ένιωθε διχασμένη και προσπαθούσε να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στη νέα και την παλιά παρέα. Ώσπου καταλαβαίνεις πως όποιος δε χαίρεται με τη χαρά σου δεν μπορεί να συγκαταλέγεται στους κοντινούς σου φίλους, κι εμείς δηλώναμε ευτυχισμένες.

Το παράξενο είναι πως δεν ένιωσα ποτέ τη ζήλια τους για κάποια χαρά μου αλλά ούτε και σε μένα προκλήθηκε το ανάλογο συναίσθημα. Αισθανόμουν μόνο την πραγματική τους χαρά και την αληθινή τους συμπόνια σε ανάλογες στιγμές. Δεν ξέρω αν πίστευα πριν σε τέτοιες φιλίες αλλά τώρα ένιωθα μεγάλη ευγνωμοσύνη. Ίσως να ήταν που με ξεκούραζαν τα χαμόγελά τους τις πιο μεγάλες μας Δευτέρες ή που τα βλέμματά τους με ηρεμούσαν στις πιο δύσκολες εξεταστικές. Ίσως να ήταν που όσες ώρες περνούσα μαζί τους με μάθαινα καλύτερα ή που όταν δεν ήμουν μαζί τους μου έλειπαν.

Περνούσαμε μαζί ώρες ολόκληρες και τα συνδυάζαμε όλα. Καμιά φορά δεν ένιωθα τον χρόνο να περνάει. Γυρίζαμε όλη την πόλη μα παράλληλα δε χάναμε μάθημα, διαβάζαμε για τις εξεταστικές αλλά δε σταματήσαμε τις νυχτερινές βόλτες στη λίμνη, συγκεντρωνόμασταν για ταινία αλλά πηγαίναμε σε κάθε διάλεξη που θεωρούσαμε ενδιαφέρουσα. Συζητούσαμε τόσο πολύ και πάλι είχαμε άλλα τόσα να πούμε.

Σωστά μπορεί να υποθέσει κανείς πως αν ζούσαμε πάνω από δυο χρόνια στην ίδια πόλη και αν κάναμε παρέα με τους ίδιους ρυθμούς τότε ίσως να ερχόταν και η φθορά. Ίσως και όχι...

Τέλος, σε μια παρέα τεσσάρων ατόμων όσο κι αν συμπαθείς το ίδιο το κάθε άτομο για τα δικά του χαρακτηριστικά είναι σχεδόν σίγουρο ότι με κάποιον θα είσαι πιο κοντά. Θεωρώ πως είναι θέμα χημείας. Κάπως έτσι «έδεσα» κι εγώ περισσότερο με τη μία. Τις περισσότερες φορές είναι σα να διαβάζει η μία τη σκέψη της άλλης. Είναι τρομακτικό όταν διατυπώνουμε συγχρόνως φράσεις ολόκληρες! Ωστόσο δε συμφωνούμε σε όλα και οι συγκρούσεις δε λείπουν μα κι αυτό έχει τη γοητεία του.

Τώρα η καθεμιά βρίσκεται στην πόλη της. Δε μου λείπουν. Μονάχα κάποιες μικρές στιγμές της καθημερινότητας νιώθω την απουσία τους. Στο πώς κάνω κάτι μόνη και πώς θα το κάναμε μαζί. Γενικά δε μου λείπουν. Εξάλλου επικοινωνούμε καθημερινά (με τη μία τουλάχιστον). Είναι στη ζωή μου, είμαι στη δική τους. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει. Όσο οι μέρες θα γεμίζουν κάποια βήματα θα χαθούν και κάποια θα αραιώσουν. Κάπου θα ξανανταμώνουμε. Στην πόλη που μοιράζεται η απόσταση είτε εκεί που μένει η καθεμιά ή ακόμη καλύτερα στη φοιτητούπολή μας. Και ποιος ξέρει; Ίσως οι δρόμοι μας διασταυρωθούν πάλι κυνηγώντας τους στόχους μας.

Ξέρω πως χρωστάω πολλά σε αυτή την παρέα που με παρέσυρε πάντα θετικά. Μπορεί ο αρχικός συνδετικός μας κρίκος να ήταν η κοινή αγάπη μας για τη λογοτεχνία αλλά τώρα είναι πολλά περισσότερα.

Όχι! Δε μου λείπουν γιατί βρίσκονται μέσα μου μαζί με την πόλη που τις γνώρισα.

Φιλοσοφώντας στη Βιβλιοθήκη

«Ο μόνος τρόπος για να ξαναπάρουμε τη ζωή μας σωστά είναι να τη μάθουμε από το αλφαβήτα, μαζί με κάποιον που δεν ξέρει τίποτα. Μ' ένα παιδί. »

Στρ. Τσίρκας

Παγκόσμια ημέρα φιλοσοφίας σήμερα και βρήκα τους μικρούς μου φίλους συγκεντρωμένους στη δημόσια βιβλιοθήκη  αναμένοντας την έναρξη της σχετικής εκδήλωσης. Ως εθελόντρια (ξέρω τι σκέφτεστε μήπως το έριξα πολύ στον εθελοντισμό; ό,τι κάνει κανείς όλο και κάτι κερδίζει από αυτό, θα σας έλεγα) αναλαμβάνω κι εγώ ενεργό ρόλο στις εκδηλώσεις που διοργανώνουμε στο Παιδικό Τμήμα κάθε Δευτέρα για τα παιδιά άνω των επτά.

Σήμερα διαβάσαμε ένα βιβλίο σχετικό με τη φιλοσοφία και ακούσαμε τόσο τις σκέψεις όσο και τις «φιλοσοφικές» ερωτήσεις των παιδιών. Έπειτα έγινε αντιληπτό μέσα από παιχνίδια και ζωγραφιές πως όσα διαβάσαμε στο βιβλίο γίνονται καθημερινά πράξη αλλά δεν τα παρατηρούμε.

Κοίταζα τα παιδιά και άκουγα τις απόψεις τους που άλλοτε διατύπωναν με ενθουσιασμό πιστεύοντας πως έχουν τα δίκια όλου του κόσμου κι άλλοτε με δισταγμό περίμεναν μια ώθηση, μια προτροπή για να σιγουρευτούν. Τις περισσότερες φορές οι σκέψεις τους έρεαν σε λέξεις αυθόρμητα με περισσότερη συνοχή από τους μεγαλύτερους και με λιγότερη από τα μικρότερα της παρέας μας.

Συχνά στις εκδηλώσεις μας πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά και να θαυμάζει τις ενέργειες ή τα λόγια των παιδιών που ξέρουν πάντα να σε ξαφνιάζουν ευχάριστα. Κάπως έτσι εξοικειώνομαι και γω με τους μικρούς μου φίλους όπως και αυτοί μαζί μου. Βλέπω πως έχουν αποκτήσει περισσότερο θάρρος μαζί μου τώρα, ύστερα από μερικές συναντήσεις μας και δεν μπορώ παρά δηλώνω περήφανη για τη συμπάθεια που δείχνουν προς το πρόσωπό μου. Αυτό το δηλωτικό «εγώ θέλω να κάτσω δίπλα από την κυρία ....!» αποτύπωσε στα χείλη μου ένα σταθερό χαμόγελο σήμερα.

Εν τέλει, ποτέ δεν έκρυψα πως θεωρώ δύσκολη την επαφή με τα μικρά παιδιά αλλά όταν αυτή επιτευχθεί και ευδοκιμήσει τότε είναι μοναδικά τα οφέλη που σου προσφέρονται. Οπότε ναι! Θα συμφωνήσω με την προαναφερθείσα άποψη του Τσίρκα.


σημ: Ευχαριστώ την Αγριμιώ που με έπεισε να επιμείνω λίγο παραπάνω σε αυτή μου την κίνηση, τη στιγμή που προβληματιζόμουν με τη στάση κάποιας εθελόντριας που υποψιάζομαι πως δεν της γεμίζω το μάτι, γιατί τελικά κατάλαβα πως οι υπόλοιποι "συνάδελφοι" είναι εξαιρετικοί και φιλικότατοι.

Έκθεση - Έκφραση

«Να γεμίσει ο κόσμος σου ερωτηματικά, όταν είσαι σε μία ηληκία που η ίδια είσαι ενα ερωτηματικό... Να είσαι υποχρεωμένη να βρείς την εξήγηση για το καθετί, όταν το καθετί είναι σύγχυση, όνειρα και ατμός»

Μ. Λουντέμης

Στο σχολείο το αγαπημένο μου μάθημα μετά τη Λογοτεχνία ήταν η Έκθεση. Με θυμάμαι να λέω πως αυτά τα δύο και τα Αρχαία θα ήθελα να διδάσκω όταν θα αποκτούσα το πτυχίο μου. Έτσι άπειρη που ήμουν ξαφνιάστηκα που στο Πανεπιστήμιο δεν υπήρχε μάθημα σχετικό με την Έκθεση ή έστω με τη διδασκαλία της.

Στην πόλη μας κάποιοι Σύλλογοι οργάνωσαν δωρεάν φροντιστηριακά μαθήματα για τα παιδιά οικογενειών με οικονομικές δυσκολίες. Ανάμεσα στους άλλους έκανα και γω αίτηση για να βοηθήσω στην προσπάθεια. Συναντηθήκαμε με τους μαθητές αλλά λόγω έλλειψης παιδιών θεωρητικής κατεύθυνσης οι Φιλόλογοι αναλάβαμε την Έκθεση ή τις γλωσσικές ασκήσεις. Όταν ερωτήθηκα απάντησα κοφτά και ευγενικά ότι θα ήθελα να διδάξω έκθεση και όχι γλώσσα. Και κάπως έτσι ανέλαβα έναν μαθητή της Γ' Λυκείου από ΕΠΑΛ για το μάθημα της Έκθεσης. Από βδομάδα ξεκινά το πρώτο μας μάθημα!

Κατεβάζοντας τα βιβλία της Έκθεσης από το ράφι, ξεφύλλισα τα τετράδια με κάτι γράμματα που δεν έμοιαζαν με τα σημερινά μου. Παρατήρησα τα σημειωμένα θαυμαστικά σε ορισμένα sos θέματα και βρήκα εκθέσεις μου από τη Γ' λυκείου τόσο τυποποιημένες και ψυχρές οι οποίες δεν ταίριαξαν ποτέ εν τέλει στο ύφος μου. Εξάλλου είχα δυσκολευτεί πολύ να προσαρμόσω τον λόγο μου στους κανόνες τους και ως φαίνεται δεν τα κατάφερα διότι από το άριστα των προηγούμενων χρόνων έφτασα στο μέτριο.

Στην απέναντι όχθη τώρα και στο μυαλό μου «τρέχουν» σχεδιαγράμματα που θα πρέπει να δημιουργήσω για να βοηθηθεί ο μαθητής μου. Σε ένα εξεταστικό σύστημα που φιμώνει τους μαθητές πρέπει να βρεις μια φωνή για να γίνεις κατανοητός στα παιδιά. Δε θέλω να ακουστώ υπεράνω με αυτό που θα πω αλλά ύστερα από τέσσερα χρόνια Πανεπιστημιακών σπουδών και μια προσπάθεια καλλιέργειας του λόγου είναι αρκετά δύσκολο να βρεις έναν τρόπο επικοινωνίας με τον μαθητή. Η γλώσσα που θα χρησιμοποιείς θα πρέπει να είναι προσεγμένη αλλά όχι ιδιαίτερα εξεζητημένη. Τουλάχιστον σε μένα έκαναν εντύπωση οι καθηγητές που είχαν κάτι το επιστημονικό στον λόγο τους κι αμέσως το συνταίριαζαν με το καθημερινό. Κάπου στη μέση βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας!

Λυπήθηκα όταν άκουσα μία συνάδελφο να λέει πως στα παιδιά που είναι αδύναμα στην έκφραση μπορείς να τους δώσεις να μάθουν απ' έξω μερικές παραγράφους και να τελειώσει η δουλειά. Προτιμώ να μην ακολουθήσω αυτή την τακτική κι εύχομαι σε αυτό να με βοηθήσει και ο μαθητής μου. Το ξέρω πως δε θα αλλάξω το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά θεωρώ πως μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτό κυρίως για το παιδί!
 Ίσως να είναι νωρίς ακόμη γι' αυτό διατηρώ τις ελπίδες μου, γι' αυτό επιμένω στα πιστεύω μου γιατί δεν έχω απογοητευτεί ακόμη πολύ, ίσως πάλι να παραμένω απλώς ξεροκέφαλη και πεισματάρα. Ποιος ξέρει; Ωστόσο, είμαι πιο σίγουρη όταν ακολουθώ τον δικό μου δρόμο...

Ευχηθείτε μου!!!!!!!!!!!

"Maybe we'll turn it all around

Cause it's not too late

It's never too late"

4 χρόνια αργότερα....

«Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.

(...) 

(...) Κι όσο εμπροστά προβαίνεις, 

τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι.» 

Κ.Π Καβάφης

Είμαι κάπως έτσι:

Γιατί...

...να...

Έτσι ύστερα από τέσσερα χρόνια...

Δεν ξέρω πότε θα ορκιστώ

αλλά υποθέτω πως...

...οπότε θέλω σε όσους με στήριξαν να πω

Για τη συνέχεια...

...

και συνεχίζω να...

...γιατί πιστεύω πως...

«Κύμα η ζωή μας και μας πάει, δε φοβάμαι

 Έλα ν’ ανεβούμε πιο ψηλά, δε χωράμε»

«Οι ίδιες ταπεινώσεις πάλι σήμερα, τα ίδια λάθη, οι συμβιβασμοί, 

το δουλικό χαμόγελο μπροστά σε κείνον που περιφρονείς, 

το όρθιο μαχαίρι, που σφάζεις μέσα σου κι αυτόν και το χαμόγελό σου, 

η μοναξιά, η μεταμέλεια, η οδυνηρή σου ανάγκη για μεγάλες πράξεις 

που δεν έγιναν ποτέ, τα φαγωμένα σου τακούνια, 

το ακαθόριστο αίσθημα μιας τρομερής σου αξίας, μιας δύναμης αφανέρωτης 

που την κρύβεις μ’ επιμέλεια για την μεγάλη ώρα, και μαζί η πικρή υποψία 

πως δεν κρύβεις τίποτα, και πως εκείνη η μεγάλη ώρα δε θαρθεί ποτέ, 

ή ακόμα πιο φριχτό, πως πέρασε χωρίς να την αναγνωρίσεις

(...)

Τα όνειρα, α, τα όνειρα που όσο πιο ακατόρθωτα είναι 

τόσο τους δίνεσαι με πιο μεγάλη λύσσα(...)»

Τ. Λειβαδίτης

Είσαι φτιαγμένος για όσα αγαπάς! Αυτό πρέπει να σκέφτεσαι για να το πιστέψεις. Να βουλώσεις με πείσμα τα αυτιά σου όπως κάνουν τα παιδιά και να φωνάζεις μέσα σου τον δικό σου σκοπό. Να τον ντύσεις με τη μελωδία της πίστης σου και να σε εμπιστευτείς. Καλύτερος απ' όλους, καλύτερος από τον καθένα να πιστεύεις πως είσαι μόνο εσύ. Τόσο απλά, τόσο εγωιστικά. Μακριά όμως από επιπόλαια βήματα και τυφλές φιλοδοξίες. Παράλληλα κράτα στο βάθρο των ματιών σου τους ανθρώπους που θαυμάζεις και που σε εμπνέουν ώστε να προμηθεύεσαι την ώθηση που αποζητάς. Να απογοητεύεσαι, να ξαναπροσπαθείς ώσπου να τα καταφέρεις. Να είσαι φτιαγμένος για όσα αγαπάς με πάθος αλλά να μην προκαλείς παράπλευρες απώλειες και δίχως να βλάπτεις άλλους, στην πορεία προς την κατάκτησή τους. Να αντέχεις και να φροντίζεις τους τραυματισμούς σου, να μην αποπροσανατολίζεσαι. Να σε ακούς και να σε νιώθεις αγνοώντας τους πολλούς που άθελά τους ίσως προσπαθούν να μεταβάλουν τις επιθυμίες σου. Σημασία δεν έχει να φαίνεται ότι προσπαθείς αλλά να το αποδεικνύεις σε σένα μέσω των μικρών νικών που θα ακολουθήσουν. Να σωπαίνεις όταν αισθάνεσαι πως οι σκέψεις σου θα μολυνθούν αν τις ξεστομίσεις και να υπερασπίζεσαι παθιασμένα αυτό που αξίζεις και διεκδικείς.

Να βρίσκεσαι ανάμεσά τους, να αισθάνεσαι τα όμορφα στις ασχήμιες, να ζεις την καθημερινότητα μα να μην ξεχνάς ποτέ το όνειρό σου.

Γυρίζοντας

«μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε 

μέσα στη φυγή.»

Γ. Σεφέρης

«Πάει η Κέρκυρα, φίλε...», ακούω να λέει στον αδερφό μου ο κολλητός του.

Πάνε οι πόλεις που αγαπήσαμε. Θεωρούσαμε ότι δε θα τελειώσουν ποτέ. Άπειρες μας φαίνονταν.
Τελικά, είναι δυσκολότερος ο αποχαιρετισμός απ' ό,τι ήταν η προσαρμογή σε αυτές. Όσοι δεν έφυγαν δεν το καταλαβαίνουν κι όσοι δε γύρισαν δεν το φαντάζονται.
Η λύση είναι να μείνεις για λίγο μόνος, να ψάξεις τις επιθυμίες σου, έπειτα να βρεις να απασχολείσαι με κάτι και όλα αυτά να τα έχεις στο νου σου ως προσωρινά αν δε σε γεμίζουν. Να αναμένεις μια αλλαγή που δε φαίνεται στο άμεσο μέλλον, να τη μηχανεύεσαι όμως, να την προσπαθείς. Έτσι από το προσωρινό θα αντλείς για το αιώνιο. Και θα συνεχίζεις...

Θέλοντας και μη

«η πραγματικότητα είναι κάτι το δευτερεύον 

που διέκοψε για λίγο τα μεγάλα μας σχέδια»

Τ. Λειβαδίτης

Οι περισσότεροι στην ηλικία μας δεν εργάζονται και ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτό που τους εκφράζει. Είχαμε ακούσει όσο ήμασταν αρκετά προφυλαγμένοι στη «φωλιά» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ότι δε θα ήταν εύκολο μα δε φανταζόμασταν το βαθμό δυσκολίας. Θεωρώ πως ακόμη δεν τον έχουμε συνειδητοποιήσει έτσι όπως ονειρευόμαστε ακόμη με αφέλεια σύμφωνα με τους πολλούς.

Όσοι λοιπόν, δεν εργάζονται ή δεν απασχολούνται στα πεντάμηνα προγράμματα του ΟΑΕΔ που παρατείνουν τη ψευδαίσθηση της μη ανεργίας τους, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτό τον κενό χρόνο συγκεντρώνοντας διάφορα πτυχία και διπλώματα τα οποία ίσως τους φανούν χρήσιμα για το επαγγελματικό τους μέλλον ή για κάποιο πιθανό μεταπτυχιακό. Έτσι αρκετοί είναι αυτοί που γυρνάνε στα θρανία για να αποκτήσουν πιστοποιητικά ξένων γλωσσών, υπολογιστών κι ό,τι άλλο μπορεί να ανυψώσει λίγο το βιογραφικό τους.
Γενικότερα πάντως, είναι διάχυτη η αίσθηση ότι γεμίζουμε τον χρόνο με πράγματα κενά που δε μας εκφράζουν απόλυτα. Αυτό που με παρηγορεί εμένα είναι να σκέφτομαι πως όλα αυτά είναι προσωρινά ή γέφυρες για κάτι καλύτερο και να αγνοώ το ρητό που αναφέρεται στη μονιμότητα του προσωρινού.

Παράλληλα προσπαθούμε να σχεδιάσουμε το μέλλον. Νιώθω ότι βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο που ήμασταν όταν ήταν να επιλέξουμε κατεύθυνση στη Β' λυκείου. Είναι ανάγκη να επιλέξουμε ψύχραιμα τις οδούς που μας ανοίγονται μέσα σε αυτές τις ταραγμένες εποχές. Τώρα που το σκέφτομαι τα πράγματα είναι χειρότερα από ό,τι ήταν στο Λύκειο. Το δικό μου δίλημμα είναι γνωστό. Προχωράμε για κάτι περισσότερο ή παραμένουμε εδώ και πολεμάμε να μη βαλτώσουμε. Σίγουρα σύμφωνα με τις επιθυμίες μου κλίνω προς το πρώτο μα δυστυχώς δεν εξαρτάται η επιλογή μόνο από το τι θέλω καθώς οι παράγοντες είναι πολλοί.

Προφανώς και η απογοήτευση είναι μεγάλη στους γύρω. Ωστόσο, δε νομίζω ότι θα ωφελούσε να τα παρατήσουμε. Προς το παρόν δε νιώθω ιδιαίτερα τη θλίψη που κυριεύει την εποχή μας με εξαίρεση ορισμένες μέρες. Ίσως γιατί έχω μια έμφυτη τάση προς την αισιοδοξία ακόμη κι αν κάποτε με καταβάλλει ένας μικρός πανικός! Εξάλλου έχω μια βαθμολογία που περιμένω να βγει κι ευελπιστώ να έχω περάσει καθώς κι ένα πτυχίο ή μάλλον μια βεβαίωση αποφοίτησης αφού όπως προβλέπεται η ορκωμοσία θα αργήσει. Όταν λοιπόν συμβούν αυτά ξέρω πως θα ανοίξουν και για μένα διάπλατα οι πόρτες του ΟΑΕΔ κι αν είμαι τυχερή θα με εντάξουν σε κάποιο πρόγραμμα. Επειδή βεβαίως έχω την εμμονή να πιστεύω στα όνειρά μου και είμαι ένα επιπόλαιο αφελές παιδί μόλις πάρω τη βεβαίωση έχω κατά νου ένα άλλο μέρος στο οποίο θα πάω πρωτίστως.

Ψάχνοντας αγωνιωδώς καθημερινά να επισημάνω τα καλά της όλης κατάστασης βρίσκω ότι ανάμεσά τους συγκαταλέγονται ο χρόνος που έχω για τρέξιμο ειδικά τώρα που έρχεται χειμώνα, ο χρόνος που μπορώ να αφιερώσω στο διάβασμα των μεγάλων κλασικών Ευρωπαίων λογοτεχνών που τους είχα παραγκωνίσει για χάρη των Ελλήνων αλλά και στη μελέτη μαθημάτων για να μη χαθεί η επαφή με το αντικείμενο, χρόνος για να δω ολόκληρη τη σειρά "Dr. House" στο διαδίκτυο (δε θέλω αρνητικά σχόλια) και εν τέλει ο χρόνος για εθελοντισμό.

Τέλος, θα αναφερθώ στο απολύτως αποτυχημένο επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι πολλοί για να μας εμψυχώσουν και το οποίο λέει πως όλοι βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση. Δε νομίζω ότι είμαι παράλογη όταν δε νιώθω να παρηγορούμαι από την ανεργία των διπλανών μου. Προφανώς και σέβομαι την όλη καλή διάθεση κάποιου για να πει κάτι τονωτικό ωστόσο το συγκεκριμένο επιχείρημα δε δουλεύει σε μένα.

Καλή εβδομάδα και υπομονή!

Περί αρμονίας

«τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος

εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία

άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι»

Ν. Εγγονόπουλος

Κύριο μέλημά τους βέβαια είναι να χαμογελούν τόσο όσο πρέπει για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να προσποιηθείς πως συμπαθείς κάποιον που δε σε εκφράζει κι ακόμη χειρότερα γιατί να επιδιώκεις διακαώς τη δική του εύνοια! Οι σχέσεις μας θεμελιώνονται πάνω σε ένα μεγάλο ψέμα και κανείς δεν εστιάζει στις μικρές γοητευτικές αλήθειες.
Οι άλλοι από τη μεριά τους γνέφουν σα να σε ακούν και ίσως να σου δώσουν μια συμβουλή που ούτε οι ίδιοι δε θα εφάρμοζαν.
Και κάπως έτσι στήνεται μια πολιτισμένη κοινωνία μέσω άμετρων συμβιβασμών και φτηνών υποχωρήσεων διότι δεν υπάρχει άλλη λύση για την επίτευξη της αρμονίας. Μα υπάρχουν ακόμη κάποιοι ανίδεοι που πιστεύουν πως κάπου αλλού βρίσκεται κι άλλος τρόπος. Θα τον βρούνε...

Λίγο όνειρο ακόμη...

«καί τό πᾶν κατασωπαίνει

καί τό οὐδέν δέν ἀγρικεῖ.»

Δ. Σολωμός

Όταν οι φίλες μου είχαν ανέβει/κατέβει για να εξεταστούν στα μαθήματα που χρωστούσαν κι εγώ έλειπα μου έλεγαν πόσο άδεια τους φάνηκε η πόλη μας. Άδεια γιατί δεν ήμασταν όλες μαζί. Άδεια γιατί δεν είχαμε τα σπίτια μας.
Σήμερα όμως εγώ είδα την πιο δική μας πόλη γεμάτη! Γεμάτη με τα αποτυπώματά μας στους τοίχους και τα αμφιθέατρα. Γεμάτη με τα βήματά μας σε κάθε γωνία της, σε όλους τους δρόμους. Μας είδα σε όλες τις νύχτες, σε όλες τις μέρες. Ασφυκτικά γεμάτη από εμάς η πόλη κι ας ήταν ελλιπής η παρέα σήμερα. Ήμασταν όλες μας εκεί. Στις πλατείες που καταστρώσαμε τους πιο άπιαστους στόχους μας ένα βράδυ. Στη λίμνη που μιλήσαμε για τις πιο μεγάλες μας ανησυχίες κάτι μέρες με βροχή. Είδα τα χαμόγελά μας έξω από μια αίθουσα που φιλοξενούσε τις λογοτεχνικές μας βραδιές κάποιες ανοιξιάτικες Δευτέρες. Είδα μια Σχολή γεμάτη από τα άγχη μας, την κούρασή μας, την υπομονή και το πάθος μας. Αντίκρισα στην ανατολή τα βλέμματά μας καθώς ξυπνούσαμε γιατί είχαμε μάθημα ή καθώς γυρνούσαμε μετά από μια μεγάλη νύχτα για να κοιμηθούμε.

Κάποιος έχει πει ότι την ευτυχία δεν την καταλαβαίνεις όταν τη βιώνεις παρά μόνο όταν αργότερα τη σκέφτεσαι. Διαφωνώ! Είμαι σίγουρη ότι ένιωσα βαθιά μέσα μου τις ευτυχισμένες στιγμές. Κι αν δεν ήταν ευτυχία αυτό που ένιωθα κάθε πρωί όταν ξυπνούσα και ήξερα ότι έχω την πιο κουραστική μέρα μπροστά μου αλλά τουλάχιστον θα την περνούσα με τα κορίτσια μου, τότε τι ήταν; Ξέρω πως κομμάτι της ευτυχίας μου ήταν και η κάθε νύχτα που έφτανε και σκεφτόμουν πριν κοιμηθώ πόσο ευγνώμων ένιωθα για όσα είχα και με γέμιζαν! Έβλεπα την ευτυχία στα βλέμματα των φίλων μου όταν η καθεμιά είχε διαφορετική άποψη για το ίδιο θέμα. Εντόπιζα την ευτυχισμένη στιγμή καθώς «ζήλευα» τους καθηγητές που θαύμαζα όταν αυθόρμητα προκαλούσαν χαμόγελα γιατί έδειχναν να αγαπούν αυτό που κάνουν. Σκεφτόμουν τότε πως ευτυχία πρέπει να ονομάζεται αυτό που νιώθω ότι δηλαδή βρίσκομαι στην πιο σωστή σχολή, στην πιο σωστή πόλη, την πιο σωστή στιγμή και με τους πιο σωστούς ανθρώπους δίπλα μου.
Οι πιο δικές μου φίλες έλεγαν ότι είχα μια ικανότητα να βρίσκω κάτι όμορφο στις στιγμές, στα πιο ασήμαντα, στα πιο μικρά. Ίσως να ήταν το μόνο που θα ήθελα να πάρουν από μένα φεύγοντας από εκείνη την πόλη -και για μένα αυτό είχα φυλάξει. (Α! Ναι! Και να μάθουν να λένε καμιά φορά ΟΧΙ!!!). Εξάλλου πήρα κι εγώ από εκείνες την ικανότητά τους να μένουν ψύχραιμες και ήρεμες. Ήρθαν τη στιγμή που πάλευα να διαφυλάξω τις σιωπές μου και στάθηκαν σημαντικοί αρωγοί.

Λίγες ώρες εκεί λοιπόν μα γεμάτη την ένιωσα εγώ την πόλη μας. Γεμάτη από αυτές τις πιο ευτυχισμένες μα και τις πιο παράξενες εμπειρίες μας. Γεμάτη από έναν εαυτό που προσπαθούμε φεύγοντας να μη χάσουμε. Γεμάτη από τα όνειρά μας που μέχρι να πραγματοποιηθούν ξέρουμε πως εκεί θα είναι ασφαλή από όλα τα σκοτάδια ανθρώπων και εποχών. Και υπάρχουν πολλές πιθανότητες να υλοποιηθούν αφού έχουμε ισχυρά εφόδια.

Alter ego

«κι αν ήμουν εγώ που άλλαξα στο μεταξύ;»

Στρ. Τσίρκας

Υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύομαι να τους γνωρίσω από την αρχή. Σα να μεταμορφώθηκαν αυτοί, άλλαξα κι εγώ. Αλλαγές μικρές, εξάλλου δεν πιστεύω πως οι άνθρωποι αλλάζουμε. Μονάχα διαμορφωνόμαστε μέσω των εμπειριών μας και λόγω των καταστάσεων. Αυτά τα τέσσερα χρόνια οι αραιές κατ' ανάγκην συναντήσεις και η επικοινωνία εξ αποστάσεως δε φανέρωναν το ποσοστό της αλλαγής. (Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να σκεφτώ το ενδεχόμενο ότι εκείνοι παρέμειναν σταθεροί και γι' αυτό δεν τους αναγνωρίζω).Τώρα ο καθένας μας μοιάζει λίγο χαμένος στα δικά του προβλήματα. Οι βιαστικοί προτρέχουν να αναρωτηθούν πόσο σημαντικές μπορεί να είναι οι σκέψεις που μας βασανίζουν σε τέτοια ηλικία. Στην καλύτερή μας ηλικία.
Ξαφνικά δεν τους αναγνωρίζω κι αυτό ίσως να οφείλεται στο πόσο έχω αλλάξει εγώ μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Από την άλλη ίσως να είναι και αυτό ένα στάδιο της αναπροσαρμογής. Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος για να θυμηθείς όσα σε δένουν με αυτά εδώ τα άτομα -διαφορετικά δε θα έμεναν στη ζωή σου όλον αυτόν τον καιρό. Χρόνος και για τις νέα προσθήκες ατόμων στη ζωή σου. Χρόνος και χώρος για να γνωρίσουν κι εκείνοι τον νέο σου εαυτό. Αλίμονο! Όχι να συγχρονιστείς με ασυμβίβαστους!
Έρχεται ο καιρός που θα συνειδητοποιήσεις πως οι πιο δυνατοί σου φίλοι, αυτοί που έτυχε να γνωρίσεις στα φοιτητικά εδάφη, θα είναι μακριά μα τόσο κοντά σου και θα συνεχίσεις να είσαι ευγνώμων που υπάρχουν στη ζωή σου.

Τελικά όμως μπορεί πολλοί από εμάς στην παρούσα στιγμή να μην αφιερώνουμε τον χρόνο που χρειάζεται διότι είμαστε ταγμένοι στη διεκδίκηση των πιο μεγάλων μας ονείρων και επιπόλαια καμιά φορά ψάχνουμε τον τρόπο να τα πλησιάσουμε, ξεχνώντας τα υπόλοιπα. Συγχωρέστε μας! Δε ψάχνουμε για δικαιολογίες αφού ξέρουμε πως αυτό είναι πάνω απ' όλα!

Χρειάζεται χρόνος για να σε βρεις ξανά υπό άλλες συνθήκες πια.

«Παρέα μόνο σάς ζητώ∙ 
δε θέλω να το συζητώ. 
Δε θέλω αναλύσεις∙ 
μην ψάχνετε για λύσεις. 
Παρέα διακριτική, 
σαν να μην είστε καν εκεί.»

Τι Δ Ε Ν καταλαβαίνεις;

«Και τα λοιπά και τα λοιπά

λαμπρά ταιριάζουν όλα.»

Κ.Π Καβάφης

Διαβάζω σε μια ανεπίσημη «ομάδα» του Τμήματός μας στο facebook η οποία έχει δημιουργηθεί από φοιτητές (σίγουρα υπάρχει μία και για το δικό σας!). Διαβάζω και δεν καταλαβαίνω τι δεν καταλαβαίνουν(!) ορισμένοι.
Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη περίοδο, σε μια αγχωτική εποχή. Είδαμε την εξεταστική μας να διακόπτεται. Είδαμε τη λειτουργία του Ιδρύματος να αναστέλλεται. Περιμένουμε το νέο πρόγραμμα για να εξεταστούμε σε όσα μαθήματα χάθηκαν. Άλλοι αναμένουν πτυχίο κι άλλοι το νέο ακαδημαϊκό έτος. Άλλοι δε διαμένουν πια στην όμορφη πόλη.
Προσωπικά να αναφέρω ότι δε μιλάω για όσα έπονται εκ του ασφαλούς αφού κι εγώ περιμένω το νέο πρόγραμμα με αγωνία και μια ορκωμοσία που όλο και απομακρύνεται.

Βέβαια, η κατάσταση ήταν τέτοια από την πρώτη στιγμή που αν και μη ούσα μέσα στα πράγματα, αντιλήφθηκα ότι ακόμη και για τους καθηγητές η ενημέρωση ήταν ελλιπής. Αρχικά, οι ενδιαφερόμενοι έστειλαν μέιλς (και γω ανάμεσά τους) στους καθηγητές των οποίων τα μαθήματα χρωστούσαν διότι από τις ανακοινώσεις δεν προέκυπτε εάν η εξεταστική θα έπαιρνε παράταση. Κάποιοι καθηγητές απάντησαν έγκαιρα και άμεσα μια και δυο και τρεις και χίλιες τρεις φορές σε όσους φοιτητές τους έστειλαν αγωνιώντας. Και μπράβο τους! (Ας μην αναφερθώ σε όσους δεν απάντησαν).
Η κάθε απάντηση λοιπόν, τις περισσότερες φορές έβλεπα πως δημοσιευόταν στη συγκεκριμένη ομάδα από κάποιον φοιτητή με σκοπό να ενημερωθούμε όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Και κάπου εδώ αρχίζει το χάος!

Έχοντας ένα μοναδικό ταλέντο σε αυτή τη χώρα αντί να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά όλα άρχισαν να διεστραβλώνονται. Κατάρες κατά των καθηγητών ενώ οι άνθρωποι απαντούσαν παραπάνω από μια φορά στο ίδιο άτομο για το ίδιο θέμα. Νέες αναρτήσεις ερωτήσεων στην ομάδα που όμως μόλις είχαν απαντηθεί λίγο παρακάτω. Ρεσιτάλ «ρητόρων» που εξάπλωναν τις κάθε λογής υποθέσεις. Επιπλέον, σα να μην έφταναν όλα αυτά άρχισε να αναπτύσσεται μια εξαιρετική ικανότητα παραπληροφόρησης και κινδυνολογίας από τους περισσότερους. Αρωγοί αυτών σε αυτό το δύσκολο έργο ήταν τα διάφορα παρακμιακά sites που ενημέρωναν πως το Πανεπιστήμιό μας θα παρέμεινε κλειστό για πάντα και πως οι φοιτητές θα μεταφέρονταν σε άλλα της αρεσκείας τους(!!!) «και άλλα παρόμοια ηχηρά».

Αρκετοί από εμάς έχουμε παρενέβη ουκ ολίγες φορές (και μας έχει πάρει η μπάλα κατά το κοινώς λεγόμενο) όχι τόσο για να καθησυχάσουμε τους συμφοιτητές μας όσο για να αποτυπώσουμε μια διαφορετική οπτική. Υποθέτω πως θα ήταν ωφέλιμο να βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί αφού το κουβαλάμε που το κουβαλάμε! Δε θεωρώ πως έχω κανένα δικαίωμα να κάνω μαθήματα περί κριτικής σκέψης διότι είμαι της γνώμης πως έχουμε υποχρέωση να μην πιστεύουμε ό,τι ακούμε ή διαβάζουμε. Ειδικά εμείς οι νέοι που υποτίθεται πως έχουμε όραμα να αλλάξουμε τον κόσμο (κι ας μην το ομολογούμε) από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Κάποτε αγανακτούσα με τέτοιες συμπεριφορές μα τώρα βλέπω πως το πρόβλημα είναι αρκετές φορές συνολικό και απελπίζομαι.
Επίσης, είναι αυτή η άκριτη αντίδραση σε ό,τι διαφορετικό των πιστεύω μας που με ενοχλεί. Ο Σεφέρης κάπου λέει ότι η Ελλάδα είναι χώρα παράλληλων μονολόγων. Τι θλιβερή διαπίστωση!

Εν τέλει, κάποιοι καθηγητές έφτασαν σε τέτοιο σημείο που ανακοίνωσαν ότι δεν αντέχουν να δέχονται τόσα πολλά μέιλς καθημερινώς και να απαντούν στα ίδια ή σε πράγματα για τα οποία μπορούμε να ενημερωνόμαστε από τη σελίδα του Πανεπιστημίου και του Τμήματος.
Αν σκεφτόμασταν με λίγη περισσότερη ψυχραιμία θα αντιλαμβανόμασταν πως οι άνθρωποι έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους διότι αυτό συμβαίνει εδώ και ένα μήνα ενώ έχουν από νωρίς εκφράσει πως ούτε αυτοί γνωρίζουν κάτι περισσότερο. Βεβαίως ως γνωστόν είναι πιο εύκολο να κατηγορείς παρά να σκέφτεσαι και να κρίνεις.

Κάποτε θεωρούσα αυτονόητο πως για μια σχολή όπως η δική μου στην οποία καλούμαστε να διαβάσουμε τόσους διαφορετικούς συγγραφείς και απόψεις, τόσα κείμενα και κριτικές θα ήταν πιο εύκολο να κατανοήσουμε και να φέρουμε εις πέρας τα προβλήματα που θα συναντούσαμε καθημερινά. Αναθεωρώ. Δυστυχώς διαπιστώνω πως οι περισσότεροι αδιαφορούν γι' αυτό το πολύτιμο εφόδιο που μας προσφέρεται και είναι κρίμα.



ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ !!!

(Αντι)φασιστικές εκδηλώσεις

«ἐκεῖ ποὺ ἀναλογίζεσαι ἂν μπορεῖς ἀκόμα ν’ ἀπευθύνεσαι

σὲ ὅσους ἀπορρίπτουν πρὶν κὰν ἀκούσουνε τὰ λόγια σου

νὰ μὴν σιωπᾶς μπροστὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν θέλουνε νὰ ξέρουν»

Τ. Πατρίκιος

Τώρα που όλοι (;) ανακάλυψαν τι είδους «κόμμα» είναι η Χρυσή Αυγή, ξημέρωσε νέα εποχή για την Ελλάδα. Τώρα που οι εκπρόσωποι ενός «κόμματος» θα τιμωρηθούν (;) μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και να συνεχίσουμε να ζούμε δημοκρατικά σε μια νέα κοινωνία.
Προφανώς και δεν αντιτίθεμαι σε όσα άξιζε να υποστεί η Χ.Α μα κι αυτό το ανακαλύψαμε λίγο αργά. Σοβαρά τώρα. Έπρεπε να γίνει άλλος ένας φόνος ή να αποκαλυφθούν τα οικονομικά του Μιχαλολιάκου για να καταλάβει ο κοινός λογικός άνθρωπος τι συμβαίνει; ή μήπως ήταν δύσκολο να μαντέψει κανείς την κατεύθυνση της κατρακύλας;

Αυτό που με προβληματίζει και θεωρώ ότι προσβάλει τη νοημοσύνη μας είναι ότι οι δημοσιογράφοι παρουσιάζονται άξαφνα σα σωσίες. Κάθε βράδυ έχουν κι άλλο ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ με το οποίο μας φανερώνουν τις κρυφές πλευρές της οργάνωσης. Κάθε βράδυ άλλο ένα μετανοημένο θύμα θα περιγράψει τις εμπειρίες του και οι σωσίες θα του παρέχουν το συγχωροχάρτι.

Παρ' όλα αυτά χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη στο κράτος που δίχως διακρίσεις επιβάλει ποινές ακόμη και σε άτομα που ασκούν την εξουσία! Ή μήπως δεν έχουν έτσι τα πράγματα; Ίσως αυτός να είναι ένας καλός τρόπος να συνειδητοποιήσουν και οι τελευταίοι τι εστί Χ.Α μα είναι επίσης κι ένας ακόμη τρόπος να διασπάσουν την προσοχή μας. Εμφανιζόμενοι πια ως σωτήρες θα μπορέσουν να κερδίσουν μια κάποια εμπιστοσύνη για τις επόμενες εκλογές.
Το χείριστο στα παρόντα γεγονότα είναι πως εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα να παρουσιαστούν ως σωτήρες μας, διότι αν αντιλαμβανόμασταν νωρίτερα τι επακολουθεί όταν λαμβάνει εξουσία μια τέτοια οργάνωση, θα γλιτώναμε λίγη από την αξιοπρέπειά μας.

Επιπλέον στο πλαίσιο αυτό, διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα αντιφασιστικές εκδηλώσεις που περιελάμβαναν πορείες, συναυλίες κοκ. Αν έτυχε να παραβρεθείς σε μία από αυτές εύκολα θα ξεχώριζες ότι δεν επρόκειτο για ενιαία προσπάθεια. Κάθε κόμμα, κάθε οργανισμός και κάθε απλός πολίτης ακολουθούσε δική του τακτική. Εκείνοι που πολεμούν εντονότερα τον φασισμό μάλιστα, παρέκκλιναν κάπου κάπου από την πορεία αν τύχαινε να περνούν από κάποια τράπεζα για να εκδικηθούν εις το όνομα των συμπολιτών τους. Άλλοτε πάλι η αντιφασιστική τους δραστηριότητα επεκτείνονταν στο τζάμι κάποιο μαγαζιού ή σε έναν κάδο του Δήμου, αμαυρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την όλη προσπάθεια που κάποιοι αφελώς πίστεψαν ότι θα διεξαγόταν ειρηνικά.

Είμαι σε δύσκολη θέση να αποφασίσω αν θα πρέπει λοιπόν να αισθανθώ μεγαλύτερο οίκτο για τους φασίστες ή τους αντιφασίστες. Οίκτο όχι για τις πράξεις τους που ως απλός πολίτης καταδικάζω. Οίκτο γιατί ο καθένας θεωρεί από τη δική του οπτική ότι πράττει το σωστό, πως αυτός ο δρόμος οδηγεί στη λύτρωση, πως η απάντηση στη βία ναι μεν δεν είναι η βία αλλά τη χρησιμοποιούμε όποτε μας συμφέρει. Είναι θλιβερό για μια κοινωνία να εντοπίζει τις ασχήμιες της μα να τις καταπολεμά με λαθεμένο τρόπο.

«Μήπως όμως είναι πολλές ή δύσκολες οι λέξεις, 
όταν πονούν οι άνθρωποι ή αγαπούν;»

Στρ. Τσίρκας

Τελικά, ίσως τις πόλεις τις χτίζουμε μέσα μας. Ύστερα τις ερωτευόμαστε για να μας είναι ακόμη πιο δύσκολο να τις αποχωριστούμε...  Έπειτα ψάχνεις κάτι να γράψεις για εκείνες κι όσα παίρνουν μαζί τους. Αδιέξοδο. Ανεπαισθήτως! Ποιος απερίσκεπτα μπέρδεψε τον μίτο των λέξεων παγιδεύοντας τη Λύτρωση;

Η παιδεία που μας παιδεύει

«Εμπρός λοιπόν

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.»

Οδ. Ελύτης

Σε βωμό θυσιών των πιο μεγάλων μας ονείρων έχει μετατραπεί το εκπαιδευτικό σύστημα σε αυτή τη χώρα. Η έκφραση αλληλεγγύης προς συγκεκριμένη ομάδα παραμερίζει κάθε άλλο δικαίωμα κι αν τύχει να αναρωτηθείς γιατί κανείς δεν υπερασπίζεται τις δικές σου επιθυμίες είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κατηγορηθείς για απεργοσπάστης στην καλύτερη, για Χρυσαυγίτης στη χειρότερη.

Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως οι ακραίες απόψεις οδηγούν σε ακραίες κινήσεις και εκείνες καταλήγουν σε αδιέξοδο. Ίσως να μην το αντιλαμβανόμαστε αυτό διότι ευθύνεται η άγνοια περί Ιστορίας που διακατέχει το μεγαλύτερο μέρος του λαού. Κάνοντας μια παρέκβαση θα έλεγα πως η σχολική ιστορία μάς διδάσκει τις ηρωικές και ένδοξες μάχες του '21 μα ποτέ δε μας έφτανε ο χρόνος για τις αντιηρωικές και ξεδιάντροπες καταλήξεις του εμφυλίου. Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί τι θα μας προσέφερε λίγη ακόμη παπαγαλία, γνωρίζοντας ταυτόχρονα την προκατάληψη που παράλογα επικρατεί στη χώρα μας, εις βάρος των ανθρωπιστικών σπουδών . Αν το σκεφτούμε λίγο πιο ψύχραιμα εύκολα κατανοούμε πως αν αλλάξει το όλο σκεπτικό στη διδασκαλία κυρίως των θεωρητικών μαθημάτων θα μπορέσουμε εν τέλει να χρησιμοποιήσουμε δεόντως το παρελθόν, ως παράδειγμα λοιπόν, και παράλληλα σε μεγάλο βαθμό να αναπτύσσουμε την κριτική σκέψη και να τη χρησιμοποιούμε καταλλήλως στην καθημερινότητά μας.

Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να παραλείψω την εντύπωση που μου έκανε η σημερινή κίνηση ενός καθηγητή που εισέπραξε συγχαρητήρια από το φοιτητικό κοινό μα και αρνητικές κριτικές από τους ορμητικούς επαναστάτες. Αποφάσισε να μην απεργήσει και είχε το θράσος να το δηλώσει! Ανάμεσα στα άλλα αναφέρει πως το να καταστρέψει την εξεταστική δεν αποτελεί το μόνο μέσο αντίδρασης κατά των απολυταρχικών αποφάσεων. Ασύλληπτο! Διότι η λογική της σημερινής κοινωνίας που ο πολιτισμός και η αλληλεγγύη ξεχειλίζουν, υπαγορεύει ότι είναι αδιανόητο ως και εξωφρενικό κάποιος εκπαιδευτικός να ενδιαφερθεί και για τους φοιτητές του και τις οικογένειες αυτών! Μου είναι αδύνατον να σκεφτώ μια λέξη που να εκφράζει τον θαυμασμό μου για αυτή του την κίνηση που ίσως να μη μοιάζει σημαντική στους πολλούς όμως εγώ που βρίσκομαι μέσα στον χορό, συγκινούμαι από αυτή την κίνηση κι ας μην πρόκειται για δικό μου μάθημα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα της βεβιασμένης κατάκρισης, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια ελπίδα να επιτευχθεί πρόοδος. Σε μια χώρα που άπαξ και δηλώσεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου σημαίνει πως εντάσσεσαι απροκάλυπτα με τη μεριά της χρυσής αυγής και αποκτάς τη φήμη του ρατσιστή και του φασίστα ενώ αν εντοπίσεις και αντιδράσεις απέναντι στα κακώς κείμενα χαρακτηρίζεσαι επαναστάτης και περνάς στην όχθη μιας κάποιας αριστεράς. Διότι ως γνωστόν είναι εξωλογικό να κρίνει κανείς μόνος του, ερήμην κομματικής ιδεολογίας, τα καλά και τα κακά της κοινωνίας.
Είναι θλιβερό που το σύνολο των νέων της δικής μου ηλικίας δεν εκφράζεται από τους εκπροσώπους μας μα είναι ακόμη θλιβερότερο που ανάμεσά μας υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν ακραίες θέσεις τους οποίους εντάσσω στην ίδια απαξιωτική μοίρα με όσους παρακινούνται στο να ακολουθήσουν μια ιδέα ανάλογα με το «βόλεμα» που τους τάζουν.

Φαύλος κύκλος; σαν αυτόν για τον οποίο κάνουν λόγο οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιώντας επιτηδευμένα βαρύγδουπες λέξεις για να έρθουν ένα βήμα πιο κοντά στην κινδυνολογία;
Ή απλώς μια ύφεση (λέξη που χρησιμοποιείται από τους σημερινούς ρήτορες με αρμόζον ύφος!) που υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον;
΄Όπως κι αν είναι ή φαίνονται τα πράγματα η ευθύνη των πράξεών μας δε θα έπρεπε να μας φοβίζει.

Παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι έχουν ήδη σχηματίσει μια παράδοξη εικόνα για όσους μιλούν ακόμη για τα όνειρά τους, για εκείνους που σχεδιάζουν το μέλλον πασαλειμμένοι με χρώματα. Οι γύρω μας είναι απογοητευμένοι και συχνά δε συγχωρούν τη χαρά των άλλων. Εν τέλει, αυτό θεωρώ πως είναι το πιο απελπιστικό μέσα σε αυτή την ηθική κρίση που βιώνουμε, το να μην μπορείς δηλαδή να συζητήσεις για τους στόχους που θα ήθελες να θέσεις, για τις ελπίδες και τα όνειρά σου, φοβούμενος μήπως οι άλλοι σου τα μολύνουν με την απαισιοδοξία τους.

Καταληκτικά, νιώθω πως πάντα θα καταλήγω στο ίδιο κοινότοπο συμπέρασμα: Όλα είναι θέμα Παιδείας. Παιδεία που καλλιεργείται μέσω της εκπαίδευσης, των θεσμών, της οικογένειας, των προτύπων, της προσωπικής μας προσπάθειας. Οπότε υποθέτω, πως αυτή είναι μια καλή αφετηρία για όσους επιδιώκουν μια κάποια ανάπτυξη όχι απλά της χώρας αλλά του έθνους.

"Maybe we'll turn it all around
'Cause it's not too late
It's never too late"

Μανιφέστο υπέρ της Δευτέρας !

«Δεν αξίζουν οι γκρίνιες. 
Και είπαμε πως, αν κάνουμε κάτι, 
θα το κάνουμε μ’ αυτό που έχουμε 
και όχι μ’ αυτά που δεν έχουμε.»
Γ. Σεφέρης

Διάβασα κάπου: "δε σου φταίει η Δευτέρα, τη δουλειά σου μισείς". Και συμφώνησα!

Παραδόξως έχουμε μάθει να χειριζόμαστε καλά την τέχνη του "κατηγορείν" ώστε να απαλλασσόμαστε από τις ίδιες μας τις ευθύνες. Προφανώς και δεν επιλέγουν όλοι το επάγγελμά τους αλλά δε δικαιολογώ όσους συμβιβάζονται με κάτι λιγότερο από αυτό που ήθελαν και είχαν τη δυνατότητα να το κυνηγήσουν.
Ήδη τα αφτιά μου ερεθίζονται από καλοπροαίρετες -και μη- φωνές που λένε πως καλά έκανα που σπούδασα τέσσερα χρόνια μα τώρα πρέπει να βρω μια οποιαδήποτε δουλειά. Επισημαίνω εδώ το ρίγος συγκίνησης που με κατακλύζει από το τόσο ενδιαφέρον των "-και μη-" φωνών!
Είναι κατανοητό πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα μάς απολύει σε μια κοινωνία δίχως να γνωρίζουμε τον τρόπο ένταξής μας σε αυτή αφού βγαίνοντας από μία Σχολή δε ξέρουμε πώς και πού να εφαρμόσουμε όσα έχουμε μάθει. Παρ' όλα αυτά είμαι πεπεισμένη ότι η θέληση είναι εκείνη που προηγείται της γνώσης.

Έπειτα αναρωτιέμαι με ποιον τρόπο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη μια βεβιασμένη παραίτηση πριν ακόμη από τη διεκδίκηση των επιθυμιών μας. Ίσως λοιπόν να παρεκκλίνω λίγο από τη λογική της εποχής (όσο κι αν κάποτε με παρασύρει ο πεσιμισμός της) γιατί ένας από τους μεγαλύτερούς μου φόβους είναι να ξυπνήσω ένα πρωινό μισώντας την κάθε μέρα της εβδομάδας. Αναμφισβήτητα το γενικότερο κλίμα της απογοήτευσης μπορεί να σταθεί γοητευτικό για τους περισσότερους μα από τη λίγη ιστορία που ξέρω δε θυμάμαι η μοιρολατρία να συνεπάγεται πρόοδο.

Καταληκτικά, αν με ρωτούσες τι θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου θα σου έλεγα πως η απάντησή μου δεν άλλαξε και πολύ από τότε που με ρωτούσαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Θέλω το επάγγελμα μου να σχετίζεται με τις σπουδές μου και να ασφικτυεί από Λογοτεχνία. Ίσως να μην είναι σίγουρος ο δρόμος μπροστά μου αλλά υποθέτω πως με κάποιον τρόπο διασχίζεται.

Παραφράζοντας ένα σύνθημα θα έλεγα πως είμαι -ακόμη- της λογικής "τίποτα λιγότερο από τα όνειρά μας".

Φθινόπωρο!!

Αγαπημένο Φθινόπωρο.
Σεπτέμβρης:
Να θυμηθώ αφού δώσω το μάθημα να αποφασίσω ποιος δρόμος βγάζει στο όνειρό μου.

"What would you ask if you had just one question?"

Σπιτόγατα

"καὶ σμίγουν καὶ χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι
καὶ δὲν παίρνει τίποτα ὁ ἕνας ἀπ᾿ τὸν ἄλλον."
Τ. Λειβαδίτης

Γυρνώντας από τις διακοπές αποφάσισα ότι για δυο τρεις μέρες θα παρέμενα σπίτι χωρίς να ενημερώσω γνωστούς και φίλους ότι επέστρεψα ώστε να αφιερώσω χρόνο σε μένα. Είχα αποφασίσει να δω ταινίες online όταν ο αδερφός μου θα έλειπε για να μην τον ενοχλώ καθώς θα ασχολείται με την πτυχιακή, θα μαγείρευα (μιας και οι γονείς δε θα ήταν εδώ), θα πήγαινα στο σούπερ μάρκετ για ανεφοδιασμό, θα τελείωνα εκείνο το βιβλίο και θα άρχιζα άλλο, θα έγραφα, θα έβρισκα νέες συνταγές για πίλινγκ προσώπου, θα τακτοποιούσα κάτι τελευταία που είχαν μείνει σε κούτες μετά τη μετακόμιση και θα επέλεγα τις καλύτερες φωτογραφίες για το δωμάτιο. Θα είχα ένα πρόγραμμα γεμάτο που θα το εφάρμοζα με τον εαυτό μου! Και όχι δε με πείραζε καθόλου που δε σχεδίαζα βόλτες με φίλους. Δεν έφταιγε κανείς τους. Απλώς δεν ήθελα να βγω. Δε θα καθόμουν σπίτι να μιζεριάσω αντιθέτως...
Σίγουρα σας έχει τύχει. Εμένα πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό με "έπιασε" το σύνδρομο της σπιτόγατας.
Κι όταν σχεδιάζεις αλλιώς σου έρχονται...

Η μόλυνση στο μάτι μου τύχαινε πρώτη φορά. Ο οφθαλμίατρος είναι ο μόνος γιατρός που δε φοβάμαι μιας και πηγαίνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ο πόνος αφόρητος. Τα δάκρυα χωρίς σταματημό. Έτσι λοιπόν την πρώτη μέρα μετά την εξέταση την πέρασα με ένα μάτι θολό, κόκκινο, πρησμένο και πολλά χαρτομάντιλα. Σα ναρκομανής ήμουν!
Οι σταγόνες και η αλοιφή πρέπει ακόμη να χορηγούνται 5 φορές τη μέρα αλλά είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τις πρώτες μέρες. Ωστόσο, δε θα άφηνα τίποτα να μου χαλάσει το πρόγραμμα που είχα στο νου μου. Όταν άρχισα να βρίσκω σταδιακά το φως μου άρχισα τις ταινίες, τις αρχειοθετήσεις και όλα τα προαναφερόμενα.
Αυτό που με ενοχλεί ακόμη είναι το φως και ο ήλιος. Έχω ήδη μειώσει τη φωτεινότητα του υπολογιστή για να μπορώ να δω ταινίες. Όσο για τον ήλιο δε με πειράζει
μιας και δε σχεδίαζα να βγω. Αύριο στη θάλασσα θα έχω γυαλιά ηλίου αλλά όχι και φακούς επαφής μιας και θα κάνω καιρό να φορέσω εφόσον το τραύμα είναι βαθύ.

Παρ' αυτά, σήμερα είδα το "Amelie", πρέπει να είναι η τρίτη φορά που το βλέπω. Τις προηγούμενες ήμουν μικρότερη και δεν ήμουν σίγουρη τι μου άρεσε και είχε αποτυπωθεί στη μνήμη μου. Σήμερα κατάλαβα. Ίσως σε κάποια χρόνια να το ξαναδώ. Είναι από τα έργα που όσο αλλάζεις οπτικές μπορείς να το αντιληφθείς διαφορετικά ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω τώρα.
Τέλος, να αναφέρω ότι σήμερα ξύπνησα κυριολεκτικά χαμογελώντας μιας και ονειρεύτηκα πως ήμουν με τις φίλες μου στη φοιτητούπολη και γελούσαμε πολύ, όπως τότε, όπως πάντα...

Καλά να περνάτε και να χαμογελάτε!!!

Εν λευκώ

Όλα βαίνουν καλώς ακόμη κι αν στο μυαλό όλα είναι κουβάρι. Τα καθημερινά είναι μη συνταρακτικά και αρκετά ήρεμα. Δίχως αχαριστία θα πω ότι είναι όμορφα. Μα λείπει αυτή η αναμονή για το κάτι άλλο που θα έρθει διότι μια γενικότερη αναμονή για όλα υπάρχει. Λείπει κάτι που θα μου προκαλέσει ενθουσιασμό, λείπει κάτι, λείπει κάποιος. Υπάρχουν άλλα και άλλοι μα αφού τα είχα και τους είχα πάντα, επιπόλαια πια τα/τους θεωρώ σταθερές αξίες και εκλαμβάνονται ως δεδομένα. Κακό!

Είναι διαφορετικό να ξυπνάς και κάτι που σε ενθουσιάζει να σε περιμένει. Κάτι να σε εκφράζει, να σε γεμίζει, να σε κουράζει γλυκά. Να δίνεις το είναι σου σε κάτι που θεωρείς πως το μόνο για το οποίο είσαι προορισμένος να κάνεις σε αυτή τη ζωή. Το είχα αυτό ούσα φοιτήτρια και μου λείπει ήδη.
Είναι αλλιώτικο επίσης, να ξυπνάς με μια καλημέρα που λατρεύεις και να κοιμάσαι με μια καληνύχτα που σε γαληνεύει. Τις έχω βρει... Αλλά είναι λιγάκι μακριά. Και είναι δύσκολοι οι τρόποι αν και πολλοί. Απρόσιτοι ακόμη. Να εκείνες οι μέρες έγιναν παντοτινές.

Με τόσο μπέρδεμα στο μυαλό νιώθω και τις λέξεις κολλημένες κάπου μέσα μου. Οι πιο πολλές δεν μπορούν να πάρουν το νόημα που θέλω να τις δώσω.

Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....

Σχέδια

«Είμαστε μια παρέα που ταξιδεύουμε 

και μετράμε τ' άστρα τα αμέτρητα. '

Ώσπου τέλος γλιστράμε σ' άλλον πλανήτη. 

Αλήθεια.» *

Αγαπώ τα σχέδια για το κοντινό μέλλον, το πολύ κοντινό. Αγαπώ και τον προγραμματισμό σε πράγματα που θα κάνω άμεσα. 

Ένα προγραμματισμένο παιχνίδι μπιτς βόλευ για το απόγευμα δίπλα στη θάλασσα, ένα πρωινό διάβασμα, ένα ολιγόλεπτο απογευματινό τρέξιμο.

Τα ταξίδια είναι καλύτερα να τα οργανώνεις μια βδομάδα πριν κι ας τα έχεις από καιρό στο μυαλό σου (εκτός κι αν θέλεις εισιτήρια σε έκπτωση).

Σχέδια για λίγες μέρες διαφυγής έπλαθα κι εγώ στο μυαλό μου και μάλλον καρποφόρησαν. Τώρα αν όντως είναι διαφυγή του νου αλλά φυλακή για την καρδιά αυτά τα σχέδια δεν ξέρω. Σημασία εξάλλου έχει το παρόν. Ένα παρόν προσαρμογής που εύκολα μεταπλάθει όνειρα, σχέδια, ταξίδια. Επιθυμίες που δεν ξέρω καν αν με εκφράζουν αλλά δεν τις σκαλίζω πολύ. Ανακατεμένα λόγια με σιωπές, αναμνήσεις με ενεστωτικά γεγονότα. Ένα «εγώ» που δεν ξέρει πόσο κοστίζουν οι αποφάσεις αλλά δε διστάζει να πληρώσει.

Να χαμογελάτε!!

*τα διάβασα κάπου στο διαδίκτυο ως λόγια του Ελύτη αλλά επειδή δεν μπόρεσα να βρω άλλες πληροφορίες και να τις διασταυρώσω γι' αυτό δεν αναφέρω το όνομά του κάτω από τους στίχους.