«Γιατί αν δεν υπάρχει Θεός, τι υπάρχει;»
Δ. Σολωμός
Εκείνες τις στιγμές γινόμαστε όντα μικροπρεπή κι επιπόλαια. Οι σκέψεις μας γρήγορα μετατρέπονται σε δηλώσεις που συχνά προκαλούν σύγχυση και καυγάδες με τους γύρω οι οποίοι παραδόξως (!) έχουν αντίθετη άποψη από την ολόσωστη (!) δική μας. Δίχως ενοχές οι βαρύγδουπες απόψεις μας ρέουν από τα χείλη μας χωρίς γυρισμό.
Κάποιοι από εμάς μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε πως οι άνθρωποι γύρω ή πιο μακριά μας, ίσως να έχουν μια διαφορετική σκέψη από τη δική μας, η οποία όντως είναι μία διαφορετική αλήθεια ακόμη κι αν εμείς από την οπτική μας δεν τη βλέπουμε. Ίσως να μην κατανοούμε την αλήθεια τους μα καταλαβαίνουμε την περίπτωση να έχει μια αλλιώτικη ισχύ. Ευδαίμων όποιος φτάσει σε αυτό το εξελικτικό επίπεδο.
Από την άλλη, κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να δεχτούν την ύπαρξη μίας άλλης οπτικής που αποκρύπτεται από τα μάτια μας εξαιτίας της αλαζονείας και του εγωισμού που αποτελούν βασικά όπλα για να πορευτεί κανείς στην κοινωνία που με τόση προσοχή έχουμε δημιουργήσει! Αναπτυσσόμαστε διαμελισμένοι και νιώθουμε αρτιμελείς, βαδίζουμε μέσα σε μονοπάτια απόλυτης ημιμάθειας κι αισθανόμαστε ειδήμονες σε όλους τους τομείς.
Η μεγαλύτερη όμως ύβρις μας είναι ότι δηλώνουμε μόνοι κι αυτάρκεις. Εμείς! Τα μικροπρεπή κι επιπόλαια όντα που δημιουργηθήκαμε με τόση αγάπη, χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Εξίσου ανίδεοι με εκείνους που πιστεύουν στην υπερδύναμή τους είναι κι όσοι εναποθέτουν τα όπλα εις το όνομα του Θεού ή της μοίρας ή των καιρών κι αρνούνται κάθε προσπάθεια υποθέτοντας πως το μέλλον τους έχει ήδη γραφτεί.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που τόσο εγωιστικά δηλώνουν πως δεν πιστεύουν πουθενά μα κι εκείνους που ξεχνούν την ελευθερία της βούλησης που τους έχει δοθεί.
