Wena Twórcza, autorka i Pan Gbur, czyli diabli wzięli mój plan :)

Czasami pisanie jakiejś powieści idzie wyjątkowo opornie. Człowiek ma szczere chęci, pomysł na fabułę, ba! nawet szczegółowy plan i notatki. Jest ktoś, kto kibicuje, aby powstał manuskrypt. Jest także Wydawca, któremu półgębkiem napomknęło się o czymś, co ma roboczy tytuł "Miód na serce".

I co z tego, skoro autorkę dopada lenistwo?

Siedzi taka bidula, gapiąc się w monitor. Ma wyznaczony cel. Ma sprzyjające warunki, bowiem ślubne szczęście ogląda w salonie telewizję, nastoletnie szczęście bierze udział w jakimś karkołomnym wyścigu na komputerze w swoim pokoju. Kot śpi, zwinięty w kłębek i nie próbuje atakować palców, które zamiast śmigać po klawiaturze spoczywają bezczynnie na kolanach. Albo skrobią autorkę po czole. Albo...

Oczywiście można zwalać winę na wszech-odpowiedzialną Wenę Twórczą, która kpi sobie ze szczerych chęci i wolnego czasu autorki (a ten, niestety, jest towarem deficytowym). Sęk w tym, że autorka nie zapałała miłością do jednej z książkowych postaci, chociaż zdaje sobie sprawę, że Marcin Podolski przyprawi o pospieszne bicie serca niejedną Czytelniczkę. A to sprawia, że pisanie idzie powoli - jak z kamienia.

Ale zaraz, zaraz! Kto nam się tutaj wcina w tekst?
- Halo! Proszę pana! Pan nie był zaproszony do udziału w tym przedsięwzięciu - denerwuje się autorka, gdy znienacka z manuskryptu zaczyna wyglądać Pan Gbur.
 - Phi! - w irytujący sposób oburza się mężczyzna. (Kto to widział, aby facet po trzydziestce wydawał z siebie takie odgłosy?!) - Wcale nie potrzebuję zaproszenia. Jestem w tym tekście potrzebny i już! I zamierzam mocno namieszać! - oświadcza buńczucznie nieproszony gość, samozwańczy bohater powieści.
- No i co teraz? - jęczy autorka. - A co z moim planem?
- Chrzanić plan! Zaufaj mi, dziewczyno.
Co mam zrobić? Muszę zaufać, ponieważ odkąd pojawił się Pan Gbur, z miejsca nabrałam chęci do pracy.

A może to moja kapryśna przyjaciółka, Wena, zapałała miłością do tego hm... dżentelmena i postanowiła wyleźć ze swojej kryjówki?


Tak czy owak, po kilkudniowym rozprzężeniu związanym z premierą "Cappuccino z cynamonem" oświadczam wszem wobec, że czas zabrać się do pracy.

Pisze się, pisze!

Recenzja 3

Za objęcie patronatem powieści "Cappuccino z cynamonem" oraz recenzję powieści dziękuję autorce bloga "Książki w eterze"

"Ciepła i życiowa książka o cudownym oczekiwaniu na spełnienie, o radości powolnego odkrywania uczucia rodzącego się stopniowo, jak kiełkująca roślina, która każdego dnia napawa dumą swego ogrodnika, że jest coraz większa i bardziej rozwinięta. Powieść o drugiej szansie na szczęście, przeznaczeniu i umiejętności odróżniania prawdziwego uczucia od jego iluzorycznej podróbki. To również książka o kobiecych relacjach i odnajdywaniu w nich prawdziwego wsparcia."


Całość można przeczytać tutaj: Recenzja

Recenzja nr 2

Moją najnowszą powieść objęła swoim patronatem również Marta - autorka bloga "Na Pięknej".

Edyta Świętek daje nadzieję swoim czytelniczkom. Jej bohaterka zmierza się z problemami, które mogłyby być przecież naszymi (czego oczywiście nikomu nie życzę), ale z którymi można w końcu sobie jakoś poradzić (rady przyjaciółki bywają wówczas nieodzowne :)). A pisze lekko i zrozumiale, tak, by żadna z nas nie miała problemów z odczytaniem właściwych intencji :)

Polecam Wam książkę Edyty Świętek „Cappuccino z cynamonem”, bo każdy moment jest dobry na to, aby zacząć życie od nowa.

Całość można przeczytać tutaj: Na Pięknej

Serdecznie dziękuję :) 

Recenzja patrona medialnego

Na recenzje Magdy z "Przeglądu Czytelniczego" zawsze oczekuję z zapartym tchem.

"Autorka w sposób optymistyczny i pełen nadziei pisze o życiowych porażkach swoich postaci Wystawia ich na próbę, rani dotkliwie, a wszystko po to, by znów mogło zaświecić słońce. Budka Suflera śpiewała kiedyś o tym, że po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój. Tę prawdę życiową poznali bohaterowie "Cappuccino z cynamonem". Jestem przekonana, że i w waszym życiu, po każdej burzy nadejdzie spokój. W oczekiwaniu na ten upragniony spokój z całego serca polecam Wam najnowsza książkę wspaniałej autorki Edyty Świętek."

Całość można przeczytać tutaj: Przegląd Czytelniczy 

Dziękuję, Madziu!
 

Mój wielki dzień

Dzisiaj jest dla mnie bardzo ważny dzień, ponieważ nadszedł czas na premierę mojej 10 (!!!) powieści. Jubileusz podwójny, gdyż to już 5 powieść wydana nakładem Wydawnictwa Replika.

Ta dam!

Cappuccino z cynamonem 

jest już dostępne dla Czytelników.

Serdecznie zapraszam z tej okazji do zaglądania na mój profil autorski na Facebooku: Edyta Świętek - strona autorska oraz na stronę Wydawnictwa Replika, które z tej okazji organizuje w bieżącym tygodniu liczne konkursy.

W przeddzień premiery

Z okazji wydania piątej książki mojego autorstwa, Wydawnictwo Replika organizuje na Facebooku szereg konkursów, w których można wygrać jedną z poniższych powieści:

Każdego dnia do wylosowania/wygrania będzie inna książka.

Szczegóły i zgłoszenia tutaj:
Konkurs nr 1
Konkurs nr 2
Konkurs nr 3
Konkurs nr 4 
Konkurs nr 5

Serdecznie zapraszam do udziału i życzę Wam powodzenia w kolejnych losowaniach!

Zaproszenie

Serdecznie zapraszam moich Czytelników na 19 Targi Książki w Krakowie.

Będę gościem Targów w sobotę, 24 października 2015 r. od godz. 17.00. Można mnie znaleźć na stoisku Wydawnictwa Replika - Hala Dunaj B-47.

Plan hali wystawienniczej: http://targi.krakow.pl/users/media/b_sikora/ambasador/plan_16_09.pdf

Końcowe odliczanie

Dotarły do mnie najnowsze, oficjalne wieści z Wydawnictwa Replika: premiera mojej najnowszej powieści

Cappuccino z cynamonem

będzie 22 września 2015 r.


Szczęśliwa :)

Cappuccino z cynamonem - pierwsza recenzja przedpremierowa

Gdy w blogosferze pojawiają się pierwsze przedpremierowe recenzje to znak, że premiera powieści już niebawem.

Pierwsza, bardzo zachęcająca recenzja pojawiła się na blogu Ruda Recenzuje.

Och, tym razem Świętek naprawdę dała czadu. Mnogość problemów i refleksji może zwalić każdego czytelnika z nóg. Najważniejszy w tym wszystkim jest jednak fakt, że to bardzo mądra i ładna historia dla kobiet i o kobietach. O kobiecych dylematach, trudnościach w relacjach damsko- męskich, konieczności podejmowania decyzji, nie tylko za siebie, ale i za dziecko. 

Całość można przeczytać tutaj:  Recenzja 1

A czym zaczyna się wasza jesień?

Czesław Niemen, niewątpliwie jeden z najwybitniejszych artystów polskiej estrady, śpiewał przed laty:
Mimozami jesień się zaczyna, złotawa, krucha i miła...
A moje Wydawnictwo twierdzi, że:

Przyznam szczerze, że jestem niesamowicie ciekawa powyższych książek. Intrygujące są wszystkie trzy tytuły towarzyszące mojemu "Cappuccino z cynamonem". Najbardziej jednak nie daje mi spokoju Monika Ostrowska i jej powieść "Całuję, Mama" . Jakiś czas temu czytałam inną książkę tej autorki - "Adam i Ewy" i co tu dużo mówić: nie dość, że mnie zaczarowała, to jeszcze zrobiła w bambuko pewnym zwrotem fabuły. Dałam się oszukać :). Miałam przyjemność poznać osobiście Monikę - umówiłyśmy się kiedyś na kawę w jednym z krakowskich pubów (moim ulubionym - zajrzyjcie do "Cieni przeszłości" - tam o nim wspominam) i udało mi się nie zagadać jej na śmierć. Pretekstem do spotkania była współpraca - Monika jest redaktorem powieści "Cappuccino z cynamonem". Nadmieniam, że współpraca z nią była prawdziwą przyjemnością. O efektach będziecie mogli przekonać się już niebawem, bowiem dzień premiery zbliża się wielkimi krokami.

Uwielbiam wczesną jesień!
Za premierę mojej książki.
Za babie lato.
I za całą paletę ciepłych czerwieni i brązów. Za złociste liście brzóz, za rude kasztany, za poranne mgły i popołudniowe słońce. Za powiewy wiatru, ciskające pod stopy spacerowiczów szeleszczące liście.

I za ten utwór:

Ukochany wykonawca, ukochany autor tekstu (wiersza).

Życie jest piękne jesienią.

Muzycznie będzie :)

Mam za sobą pracowity dzień.
Ulepiłam 175 pierogów :)
Posprzątałam dom.
Byłam pobiegać - pierwszy raz po blisko dwumiesięcznej przerwie. Na szczęście dałam radę - wybrałam najprostszą 7,5 kilometrową trasę. Chodzenie na długie spacery (dobra, to nie spacer, tylko szybki marsz) okazało się dobrą zaprawą przed biegiem.

A teraz siedzę sobie i słucham muzyki. Wspominam stare dobre czasy, gdy z najlepszą przyjaciółką, Beatą, szalałyśmy na dyskotekach, gdzie królowało OMD:

Parę lat wcześniej, gdy chodziłam do podstawówki, wszystkie dziewczyny z mojej klasy kochały się w Joey'u Tempest. Na przerwach słuchało się tego:

Wychowywaliśmy się na kawałkach Queenu. Na szczególną uwagę zasługuje dzisiaj nieżyjący już lider zespołu Freddie Mercury, który w dniu dzisiejszym świętowałby swoje 69 urodziny. To był człowiek o niesamowitej charyzmie, wielkim talencie wokalnym i upodobaniu do niesamowitych kostiumów.




A ponieważ zawsze lubiłam ostre rockowe nuty, w moich wspomnieniach nie może zabraknąć brodaczy z ZZ Top.

I oczywiście akcent kobiecy, seksowna Blondie:

Ostry męski akcent Alice Cooper:

Mniej więcej to gra mi w duszy dzisiaj. Co będzie jutro, pojutrze, za tydzień? Nie wiem - mam bogate upodobania muzyczne. Nie lubię chyba tylko disco polo. No, chyba że jest w takim wydaniu:

I z tym optymistycznym akcentem wracam do moich ukochanych mocnych brzmień.
Miłego weekendu!

Ja chyba zwariuję!

Nie ma to jak ułożyć sobie plan - w głowie, bo jakoś nie chciało mi się go zapisywać na trwałych nośnikach pamięci. A później próbować go realizować i nagle odkryć, że w plan wkradają się jakieś złośliwe licha, które wszystko zaburzają.

Może mam za dużo pomysłów?
Na pendrive mam folder z pomysłami na książki. I ten folder zaczyna puchnąć. Jest jak wyrzut sumienia, bo co tam zajrzę, to postaci, które już zaczęły istnieć w mojej głowie wyciągają do mnie ręce i wołają:
- Teraz moja kolej, matko! (Ta "matka" to niby ja)
- Napisz o mnie!
- Teraz ja! Teraz ja!

Masz ci los. Jak to wszystko ogarnąć? Jakby tego było mało, zazwyczaj gdy próbuję powrócić do któregoś zanotowanego pomysłu, to w mojej głowie pojawia się nowy. I ten nowy zazwyczaj tak bardzo skutecznie rozpycha się łokciami, że nie daje szansy wcześniejszym.

Chciałabym na kilka dni przenieść się na bezludną wyspę. Jeszcze raz przejrzeć uważnie folder z pomysłami i dopuścić do głosu poszkodowanych bohaterów, którzy w końcu chcieliby mieć swoje pięć minut.

Krakowski wrzesień

Luźne myśli w drodze do biura...

Wczoraj był upał, dzisiaj temperatura bardzo drastycznie spadła. Krakowskie ulice z miejsca poszarzały. Dosłownie. W drodze do pracy miałam nieodparte wrażenie, że wszystkie panie zmówiły się w jakiś magiczny sposób i przyoblekły swe ciała w szarzyznę, czerń, brąz i inne smutne, zgaszone barwy. Zniknęły barwne sukienki i bluzeczki. Zrobiło się smętnie.

W modzie męskiej zapanował mix stylów: metroseksualni, wystylizowani i wylizani na żelu chłopcy  zapuścili brody, udając twardzieli w stylu drwala. Zdecydowanie bardziej wolę tych mniej wymuskanych - mężczyzna w bojówkach i traperach prezentuje się lepiej niż fircyk w rurkach i kusej marynarce. Gorzej, gdy wzmiankowany fircyk zapuszcza zarost - mieszanie stylów nie przemawia do mojego poczucia estetyki.


Jazda komunikacją zbiorową stała się uciążliwa: w porannym autobusie panował niemiłosierny ścisk. Uczniowie wypełnili luźną do tej pory przestrzeń, wbijając w biodra, boki, brzuchy i plecy współpasażerów garby plecaków. Przekrzykują się wzajemnie, nawijając o imprezach, randkach i minionych wakacjach. Nie od dzisiaj wiadomo, że w Krakowie jest trudno zaparkować. Albo są strefy płatnego parkowania, albo brak wolnych miejsc. Do tego jeszcze ekologia i ekonomia - po co wypuszczać w powietrze kolejne kłęby spalin? Naprawdę nie można byłoby na newralgicznych trasach puścić większych autobusów albo wrzucić dodatkowych kursów? Litości!!!


Z bólem głowy i posępną miną zabieram się do pracy.