Majówka w tym roku nie rozpieszczała nas pogodą, ale jak najbardziej zaliczamy ją do udanych. Była to pierwsza majówka Igi wypełniona całą masą bobasowych debiutów. Na Mazurach Iga poznała obie prababcie z mojej strony, pierwszy raz kąpała się w dużej wannie (w gdańskim domu mamy tylko prysznic). Miała okazję pobujać się w hamaku - to jest hit, bobas zasypia po trzecim bujnięciu! Pierwszy raz głaskała psa (no dobra, to było bardziej wyrwanie garści sierści lepką rączką, ale to też było pierwszy raz). Debiutowała też jako długodystansowa pasażerka samochodowa. Pierwszy raz widziała prawdziwe duże jezioro (Mamry). Wspaniale jest uczestniczyć w tych wszystkich pierwszych razach i przeżywać je wspólnie z dzieckiem! Dla stęsknionych za mazurską wsią załączam kilka zdjęć majowej Przystani.

W Poznaniu można szukać wiosny, zgubić się na Jeżycach, ale za to odnaleźć w pamięci powieści Pani Musierowicz. Można też spóźnić się efektownie na poznańskie koziołki i wbiec na rynek na ostatnią chwilę.
Powinno się zagadać kilku Poznaniaków i dowiedzieć się co znaczy:
szczun (młody mężczyzna)
bździągwa ( pieszczotliwie lub z irytacją o kobiecie, zwłaszcza młodej)
poruta (wstyd)
wypindaczony (wystrojony)
wuchta (wielka ilość)
bimba (tramwaj)
Z tak przygotowanym słownikiem można śmiało rzucić się w wir wydarzeń i wczuć się w rytm Poznania.

Niedawno kolega przypomniał mi o moim zakurzonym zenicie. Od czasu do czasu wracam do zdjęć z kliszy, choć wymagają więciej uwagi, nie można prześwietlić filmu, nie robi się zdjęć próbnych, nie dodaje się efektów w photoshopie. Zdjęcia są, jakie są i mimo niedogodności i być może posądzenia o hipsterię - warto wracać do analogów.

Gdańsk to miasto wyjątkowo wdzięczne spacerowo. Można zagubić się na starym mieście, lub długo spacerować nad morzem, ale to co według mnie najlepsze, to odkrywanie pięknych zakamarków mniej znanych dzielnic. Cudny jest Wrzeszcz, Stara Orunia, Oliwa i Dolne Miasto, jednak ostatnio to Biskupia Górka stała się jednym z moich ulubionych miejsc w trójmieście.
Ta zapomniana dzielnica ukryła się trochę przed nowoczesnością i codziennym zgiełkiem. Wśród brukowanych ulic można natknąć się na wspomnienia przedwojennego życia. Nie do pojęcia jest fakt, że niewielu mieszkańców, a co dopiero turystów zna uroki Biskupiej Górki, choć jest o dwa kroki od Długiej i Neptuna obleganego tłumnie w każde wakacje.
Historia dzielnicy sięga XIII wieku. W średniowieczu na Biskupiej Górce leżała osada "Górka", co najmniej od 1277 stanowiąca własność biskupów kujawskich. W XIV wieku w osadzie znajdował się w dwór obronny.
Wzniesienie pełniło różnorakie funkcje militarne aż do 1919 roku, kiedy to podpisano traktat wersalski, który nakazywał demilitaryzację Gdańska.
W początkach XXwieku wzgórze stanowiło jeden z ciekawszych terenów rekreacyjnych dla mieszkańców miasta. Założono kilka placów sportowych, a w miejscu dawnych fortyfikacji powstały kolonie domów mieszkalnych.
Spacer po krętych, stromych ulicach Biskupiej Górki działa na wyobraźnię i przenosi w czasie o prawie sto lat.