Wieczory z książką. "Nigdy i na zawsze"

Ostatnio wpadam na książki dotyczące mijającego czasu, choć w tym wypadku jego nadmiaru. Jak inaczej można nazwać ciągłe odradzanie się w innym ciele (ok, to reinkarnacja), czy powtarzanie swojego życia aż do momentu, gdy będzie ono miało właściwy sens (bonus? kolejna szansa?).

Co by było, gdyby człowiek żył ze świadomością swoich poprzednich wcieleń? Gdyby posiadał ów Pamięć, którą miał Daniel, bohater powieści Ann Brashares, a której została pozbawiona Lucy-Sophia? Czy byłoby to oznaką szczęścia, czy wręcz przeciwnie - przekleństwa?

Według Daniela wszyscy się odradzamy, tylko nie wszyscy o tym wiemy. On pamięta, dlatego jest w stanie opowiedzieć wszystkie swoje wcześniejsze wcielenia. Jednakże dopiero Sophia nadaje sens jego życiom. Daniel zobaczył ją po raz pierwszy zaraz po tym, gdy spłonęła w domu, który wcześniej sam podpalił. Od tej pory targają nim wyrzuty sumienia, pragnie przebaczenia i jej miłości. Chce ją odnaleźć, bo wierzy, że są sobie przeznaczeni. Mimo, że widzi ją w ciele dziewczynki pozbawionej ręki, w ciele zamożnej kobiety, czy pewnej pani w kościele, ona go nie pamięta.

W końcu poznaje ją jako żonę zawistnego brata i ratuje z jego brutalnych rąk. Uciekają przez pustynię, obiecuje jej, że wróci. Ona czeka, a on faktycznie wraca, ale w kolejnych wcieleniach.

Dopiero w 1918 roku zbliżają się do siebie. Jednakże znowu nie mogą być razem. Constance wierzy jego słowom i postanawia napisać list do siebie z przyszłości. 

Akcja powieści toczy się dwuwymiarowo: opowieści o wcieleniach Daniela przeplatane są wydarzeniami teraźniejszymi, w których poznaje Sophię jako Lucy. Dziewczyna od razu zwraca na niego uwagę, choć nie ma odwagi, by się do niego odezwać. Kiedy dochodzi do bliższego spotkania - najpierw rzuca mu się w ramiona, a następnie ucieka, usłyszawszy jego absurdalną historię. Mimo, że Daniel oddala się. ona cały czas o nim myśli. Lucy zastanawia się, kim jest i kim może być dla niej Daniel.

Ciekawą postacią jest Ben, którego Daniel poznaje w 889 r. podczas wyprawy żeglarskiej. Ben wie o wiele więcej na temat reinkarnacji. Przyjaciele odnajdują się co jakiś czas w innych wcieleniach. Ben żyje każdym życiem, jakby było jego ostatnim. Kiedy trzeba jest miłą dziewczynką. Tymczasem Daniel zawsze jest chłopcem i ostatecznie zawsze sam nadaje sobie to samo imię. Do Lucy również zwraca się Sophia, nie chce w niej znaleźć teraźniejszej dziewczyny. Nie potrafi wcielić się w kogoś innego, żyje przeszłością.

Dla niego liczyły się początki i końce jego życia. Tymczasem inni ważni ludzie byli pomiędzy, jak jego ostatnia matka Molly. Mógł na nią potrzeć jako kolejny Daniel, ale ona w sercu miała tylko pustkę. W końcu i ci ludzie nabierają dla niego znaczenia.

Powieść mogłaby się skończyć, bo Lucy odnajduje swoje prawdziwe ja, a Daniel zaczyna żyć jednym życiem. Jednakże parę odnajduje zawistny brat. Akcja nabiera tempa, pojawia się wątek sensacyjny z ucieczką w tle. Robi się na chwilę nieprawdopodobnie. Podróż przez ocean wydaje się bardzo ubarwiona. Jeżeli ktoś czeka na typowe i romantyczne zakończenie, to się lekko rozczaruje, aczkolwiek może nie o typowe zakończenie chodzi? Ostatecznie wiedzą o sobie i walczą o wspólne szczęście. Teraz tym bardziej muszą się starać.

Powieść jako całość: poszukiwanie siebie, motyw reinkarnacji oraz historia Daniela i Lucy warta była poświęconym jej wieczorom. 

Urodzinowe wspomnienia

Gdybym miała wybrać ulubioną porę roku, na pewno nie byłaby to jesień. Urodzona wiosną, zostaję jej wierna. Przy okazji dodam, że mąż to typowa zima, syn - lato, a córka - jesień. I mamy cały rok :)

I jak na młodziutką jesień przystało, w tegorocznych urodzinach miało być kolorowo i z czerwonymi dodatkami.

Dodatki tworzyliśmy wspólnie

a kolory same się znalazły

nawet ktoś się w nich schował :)

I nasz gwóźdź programu

A w dniu urodzin był również tort-niespodzianka

I który tu wybrać? Jeden lepszy od drugiego :)

W tym roku przyjechało tyle osób, że brakowało miejsc do siedzenia, ale wszyscy się pomieściliśmy. Chyba musimy pomyśleć o porządnym stole i krzesłach. Lubię takie momenty.

Tu na chwilę przed gośćmi.


lena

Szydełkowa sukienka dla lalki

Chłód na dobre zawitał do nas. Ubieramy coraz więcej cieplejszych ubrań. Za chwilę sięgniemy po kurtki zimowe. Rano mgła delikatnie otula pola, a wieczorem, kiedy wracamy do domu jest już szaro. 

Ostatnie wieczory sprzyjają robótkom. O tej porze roku przyjemnie się szydełkuje. Zwłaszcza, kiedy Małe Rączki projektują kolejny strój: sukienka nie za długa i nie za krótka, nie za wąska i nie za szeroka, jedynie krótki rękawek był jasno sprecyzowany.

Tradycyjnie moje ulubione wachlarzyki. Tylko tym razem półsłupki oddzieliłam delikatnym paskiem.

 Córka zadowolona, a jak Wam się podoba?

lena

Gdzie wazon nie może, tam dynię pośle:)

Cały czas próbuję polubić jesień i staram się z nią zaprzyjaźnić. Dopóki słońce nas rozpieszcza, jest łatwiej. Jest piękniej po prostu. Zdaję sobie sprawę, że ten stan nie będzie trwał do grudnia, tym mocniej cieszę się z takich dni jak dzisiejszy.

W domu czynię podobnie. Cały czas zapraszam ją do siebie. Tak jak w zeszłym roku wykorzystałam suszone rośliny i zrobiłam wazon z dekoracyjnej dyni:

A wieczorami rozświetlają cienie:

Kilka kasztanów, liści i świeca włożona do szklanego wazonu wprawia nas w dobry nastrój bez względu na to czy jest prąd, czy też go nie ma (wtedy staramy się o tym nie myśleć, kładziemy się wszyscy w jednym pokoju, bo nie można napalić w piecu, zamykamy drzwi i obserwujemy tańczące na ścianie cienie).

lena

Dary Pani Jesieni

Jak tu nie lubić jesieni, skoro tyle nam potrafi ofiarować? Jeden mały spacer do lasu wystarczył, by nabrać energii, odpocząć i znaleźć Jesień, ale tą piękną.

Czyżby kolejny miłośnik fotografowania nam rósł?

Trochę liści, kasztany... do tego małe rączki i wychodzą nam całkiem ciekawe pomysły. Tym razem powstawała sama Pani Jesień

A tak prezentuje się w nowej sukni

Choć jeszcze tydzień temu wyglądała tak:

Rolka po papierze toaletowym, oczka, trochę bibuły :)



Droga Pani Jesień,
Niechaj Pani z nami jak najdłużej zostanie.
Niechaj Pani biega razem z sarnami na polanie.
Niechaj słoneczko cudownie nam przygrzewa
A Pani liście drzew w piękne barwy przyodziewa.

Prośba Jagody, Piotrka i Leny




szablon Pani Jesieni do druku znalazłam na stronie moje dzieci kreatywnie

Wieczory z książką. "Zazdrośnice"

Doceniam wieczory, kiedy mogę schować się pod kocem. W domu jest ciepło i przytulnie, a ja siedzę wygodnie z robótką w ręku lub czytam książkę. Do tego gorąca herbata z cytryną lub sokiem malinowym (sok biorę z zimowych zapasów, które robiłam jeszcze niedawno). Choć rzadko się to zdarza, pielęgnuję te wieczory podwójnie.

Chciałabym wprowadzić kilka zmian W małej chatce u Leny i dlatego co jakiś czas napiszę kilka słów o przeczytanej książce. Czytam odkąd pamiętam, więc dlaczego nie podzielić się z Wami swoimi przemyśleniami?

Powieść Oskar i pani Róża Ericka-Emmanuela Schmitta wzbudziła we mnie sporo emocji. Pamiętam tę historię, choć po raz pierwszy przeczytałam ją w liceum. Kiedy na półce zauważyłam Zazdrośnice tego samego autora, bez wahania zabrałam książkę do domu. Myślę, że także dorosły może po nią sięgnąć.

Tytułowe zazdrośnice to 4 przyjaciółki, które w pamiętnikach zapisują swoje spostrzeżenia. Choć pozornie nie mają przed sobą tajemnic, nie wiedzą o sobie wszystkiego, a na ten sam problem patrzą  i interpretują go w odmienny sposób.

Dziewczyny spędzają ze sobą mnóstwo czasu i chodzą razem do szkoły. Każda z przyjaciółek posiada inny charakter.

Julia ma myśli samobójcze. Uwielbia Szekspira i cytuje go na każdym kroku, dlatego też tak bardzo zależy jej na roli tytułowej Julii w spektaklu. Łatwo popada w rozpacz. Prostota w wyrażaniu emocji to dla niej najbardziej skomplikowana rzecz, o jaką można ją prosić.

Anouchka - ma obsesję na temat swojego ciała. Nie dopuszcza do myśli tego, o czym wszyscy wiedzą od dawna. Chce być traktowana jak dorosła, ale w obliczu problemów rodzinnych pragnie znowu być dzieckiem. Wścieka się na matkę za to, że nie potrafiła zatrzymać ojca. Musi minąć trochę czasu, by pogodziła się z jego decyzją i by zauważyła szczęście w jego oczach.

Colombe - zakochuje się od razu i na zawsze. Targają nią uczucia od nienawiści, podniecenia, przez tęsknotę i smutek. Przyjaźń jest dla niej bardzo ważna i to za jej namową dziewczyny wieszają kłódkę na moście zakochanych na znak łączącej je więzi.

Raphaelle  - najlepsza uczennica i najlepszy kompan imprez. Nie bardzo podoba jej się kokietująca postawa Colombe (choć nie mówi jej tego wprost). Zawsze znajdzie sposób, by dotrzeć do prawdy. Jednakże nie zauważa jej w obliczu miłosnego uczucia.

Dziewczyny podejmują wiele ważnych tematów. Zastanawiają się nad istotą wiecznej miłości. Według Julii to płeć żeńska stwarza sobie idealnych Romeów, wzdycha do nich, a potem cierpi. Przyjaciółki analizują swoje rodziny, gdzie dominują liczne rozstania. Jedynie dziadek Raphaelle opiekuje się chorą na Alzheimera babcią. Początkowo podejrzewają, że tylko z litości. Późniejsza rzeczywistość pokazuje, że było inaczej. Choć nie wierzą w idealną, baśniową miłość, nie mogą się powstrzymać i po raz kolejny oglądają ulubioną komedię romantyczną.

Ich przyjaźń wystawiona zostaje na próbę, po tym jak Raphaelle poznaje w Londynie Terence - chłopaka Julii i zakochuje się w nim. Dziewczyny oddalają się od siebie. Anouchka pisze w swoim pamiętniku, że tak naprawdę do końca nie można nikogo poznać, a rzeczywistość potrafi zaskoczyć. Dziewczyna boi się, kim będzie. Chciała pozostać sobą, a tymczasem może stać się kimś zupełnie innym. Kiedy ona przeżywa tak poważne rozterki, mama z błahego powodu (poplamione spodnie) złości się na nią.

Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy Julia jedzie do swojego chłopaka. Raphaelle jest zazdrosna. Cały czas pozostaje z ukochanym w kontakcie, jednakże żadnej z przyjaciółek nie wyjawia swojej tajemnicy. Julia jest nerwowa (dziewczyny przypisują to przygotowaniom do spektaklu), Raphaelle nieszczęśliwie zakochana, do tego dowiaduje się, że chora babcia naprawdę kochała dziadka. Colombe korzysta z życia, swoje tłumione emocje uwalnia podczas zbliżeń seksualnych. Anoukcha musi nauczyć się żyć w nowym ciele, musi zacząć lubić imprezowe życie, żeby nikt nie pomyślał, że jest dzieckiem.

I piękne przedstawienie, piękne, aczkolwiek tragiczne w skutkach.

Tylko Colombe zaznaje w końcu szczęścia i chce się nim dzielić ze światem. Wybacza Julii. "Nikt nie jest tylko dobry ani tylko zły. Przebaczyć oznacza uświadomić sobie, że los nieustannie improwizuje, że nie da się go unieruchomić w przeszłości, a tym bardziej w jakiejś jednej chwili. Jutro to nie wczoraj." Colombe ma apetyt na życie. Nie analizuje ostatnich wydarzeń, bo wie, że nigdy nie dowie się prawdy. Człowiek poznaje to, co widzi. Nie jest w stanie zajrzeć w głąb cudzej duszy, ani do niej dotrzeć.  "Z tej niewidzialnej pracy, która sprawia, że się rodzimy lub odchodzimy na zawsze, ludzki wzrok jest w stanie uchwycić tylko rezultat, nigdy potajemną działalność." Poszukiwanie argumentów, które sprawiły, że dziewczyny postąpiły tak a nie inaczej przyrównuje do łapania wody w sieć. 

Dziewczyna uświadamia sobie jedno: "Są tylko 2 czasowniki, które potrafię z przekonaniem odmienić w czasie przyszłym: będę kochała i umrę. A zatem oświadczam wam: zanim umrę, będę bardzo kochała."

Schmitt za sprawą czterech pamiętników podejmuje ważny temat dojrzewania, gdzie skrajne emocje towarzyszą nastolatkom każdego dnia. Nie zawsze umieją sobie z nimi poradzić, a poszukując właściwej drogi, często popełniają błędy, które niekoniecznie są odwracalne, ale tragiczne w skutkach. Do tego młodzi ludzie często pozostają sami ze swoimi problemami, nie mając oparcia w rodzicach.

Ukazuje też, jak destrukcyjną siłą może okazać się zazdrość, zwłaszcza w młodej, zrozpaczonej i niezrozumianej przez nikogo duszy. Trafne spostrzeżenia i zaskoczenie, to co zostało.

lena

Zapraszamy jesień do nas

Zaprosiłam jesień do naszego domu. Nie widzę innego sposobu, by ją polubić. Rozgościła się i pięknie podziękowała, obdarowując mnie tym, co miała najpiękniejsze.

Chociażby taka hortensja - cudowna latem, kiedy kwitnie, jesienią zmienia barwy, tworzy zwarte, przebarwione pąki które można ususzyć.

Piękna w wazonie wśród jesiennych dodatków

Piękna w plecionym koszyku, pozostawiona sama sobie

Piękna wśród ptaków

Piękna w towarzystwie białego wianka ze wstążką czy też bez niej

Za oknem wiatr próbuje zabrać wszystkie liście, może jutro słońce się do nas uśmiechnie.

Do następnego wpisu

lena

Pora na poduchy, koce i inne ocieplacze

Wychodząc dzisiaj rano, poczułam jak przeszywa mnie chłód. Taki ten prawdziwy i zimny, późnojesienny, choć jeszcze mamy październik. Taka pogoda sprzyja wielu rzeczom. Najchętniej zaszyłabym się w domu i w ogóle nie wychodziła na dwór. Do tego gorąca herbata, koc, poduszka... Takie umilacze zostawiam na wieczór.

Niedawno skończyłam poszewkę na poduszkę. Białą, która służyła mi od dłuższego czasu, zastąpiłam niebieską.

Nie mogłam też zdecydować się na jeden wzór, dlatego z jednej strony przedstawia się tak:

A z drugiej następująco:

Póki co mam nadzieję, że słońce jeszcze do nas zawita, a my mimo chłodu ubierzemy się cieplej i wyjdziemy z domu. Liście przybierają coraz barwniejsze kolory.

serdecznie Was pozdrawiam

lena


Wzór z kwiatkiem znalazłam na stronie pomarańczowy kot
Drugi wzór jest z gazety.