Comme les autres trailer

Απόψε Κυριακή στις Νύχτες πρεμιέρας, έπαιξε αυτό το γαλλικό ελευθεριάζον φιλμ, άνετο, κομψότατο και αστείο με θέμα την επιθυμία ενός γκέϊ παιδιάτρου να γίνει πατέρας με ή χωρίς το ζευγάρι του. Βγαίνει στο κυνήγι λοιπόν μιας ..μήτρας . Διάφορα ευτράπελα συμβαίνουν και το χάπυ εντ είναι αναπόφευκτο, τόσο πολύ που το θέλει στα 42 του. Στα βήματα των γαλλικών κοινωνικών σεξοκαταστάσεων και τριγώνων για όλη την οικογένεια, τύπου "Gazon Maudit", ή "Pedale douce" μου άρεσε με τη χαλαρότητα της, και το πόσο φυσιολογικά μπορεί να φαίνονται όλα αυτά σε μια κοινωνία σαν τη γαλλική, και βέβαια με συγκίνησε γιατί μίλησε για ένα θέμα που κατά καιρούς απασχολεί το ατομικό μου ασυνείδητο. Comme les autres, the movie!

Τα λαμπιόνια της ΝΔ.

Τα συνέδρια μου φαίνονται λίγο μάταια πράγματα εφόσον γίνονται στο μέρος που μένεις και δεν κάνεις και ένα ταξιδάκι, αλλά τουλάχιστον έχουν ένα θέμα επαγγελματικό κάτι πρακτικό, είτε τους δεινόσαυρους της Αφρικής, τα σπήλαια των Ιωαννίνων, τον Καβάφη στα νιάτα του, ή τα νέα φάρμακα για τη φυματίωση.

Ότι θα μαζεύονται όμως οι βουλευτάδες, ως μουτζαχεντίν εμμονικά χειροκροτούντες πάνω στα ακριβά χαλιά του Κάραβελ, και ο μουλάς Κώστας από πάνω να λέει ως μικρός θεός "Αυτοσκοπός μου δεν είναι να κυβερνήσω" και να αρχίζουν οι πυρπολήσεις, οι αποθεώσεις είναι κάτι που πολύ, μα πολύ με εκνεύρισε. Τέτοια οπαδίλα, να παίρνεις τόσα πτυχία για να γίνεσαι χειροκροτητής, αυτό είναι αυτοσκοπός.

Τα κόμματα είναι παντού τα ίδια, βαρετά και μανιχαϊστικά, αλλά ακόμα και ο Μπους είχε κάποια λαμπιόνια, κάποια σημαιάκια, κάποια μαζορέτα.. Οι αμερικάνοι που μερικές φορές είναι πανέξυπνοι και απίθανοι, γνωρίζουν περισσότερα από όσα νομίζουμε, το να κάνεις μια όμορφη ζωντανή παράτα είναι αποτελεσματικό και ευχάριστο, αντέχεις και αυτά που λέγονται δηλαδή. Αλλά σε 200 σκούρους κουστουμάτους να αναγνωρίζεις μία κρεμ Ντόρα δεν είναι διασκεδαστικό πως να το κάνουμε. Είναι μια Γκόθαμ Σίτυ.

Πολιτική, ω πολιτική μας πέταξες στα βράχια..ευτυχώς υπάρχει και η Μαντόνα αύριο να διαβάσουμε καμμιά γαργαλιστική ανταπόκριση να ξεχαστούμε!

A painted cocoon.

Courage to move on.

Αυτό το άρθρο το βρήκα απίστευτα inspiring, είναι εντυπωσιακό το πόση δύναμη μπορεί να βρει κάποιος μέσα του, και το πόσο πραγματικά άνθρωποι γύρω μας περνάνε ζόρια αλλά its all about surviving and overcoming difficulties. Δείτε το!

MINA

Ρετροκατάσταση.

Μπήκε ο σεπτέμβρης ήρεμα φέτος, με καλή διάθεση. αυτοθεραπεία με μουσική σε σφήνες χρονικές, microbeats και megastrings, με μόνικα, sigur ros, gravitysays_i και άλλα ωραία.
Η πόλη γέμισε πάλι αυτά τα νευρώδη παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που μοιάζουν να τα θέλουν όλα καταβροχθιστικά σαν να τρως γύρο στο δρόμο περπατώντας, που δεν καταλαβαίνεις άμα είναι κακομαθημένα ή ιδιαιτέρως ονειροπόλα, και εμείς μεγαλύτεροι κατα τι, ούτε μεγάλοι πολύ, αλλά και με την πρώτη νιότη φαγωμένη πάνω στις δικές μας παρτιτούρες φτιάχνουμε τις δικές μας συμμαχίες αισθητικής και γεωμετρίας.
Βιβλία περιμένουν να διαβαστούν, τα ψυχαναλυτικά του yalom για το θάνατο, το ολίγον σαδομαζοχιστικό γιαπωνέζικο "ξενοδοχείο ίρις", επιτέλους 1 2 αποδράσεις που θα γίνουν, ευκαιρία για φωτογραφίες..
και μέσα στην καθημερινότητα και τον εργασιακό φόρτο, φτιάχνουμε τις δικές μας εσωτερικές αρμονικές συνηχήσεις και χρωματιστές εικόνες ενάντια στα γκρι, να καταλύσουμε την ανισορροπία, την τόσο έκδηλη ώρες ώρες σ'αυτό το μέρος.
Και ασπαζόμαστε εικόνες που αφήνουν πεδίο στην φαντασία, λίγη άπλα

"Οι σαλτιμπάγκοι έβγαζαν απ'το στόμα τους όλο και μεγαλύτερες φλόγες. Γάϊδαροι με παιδάκια στις ράχες τους περνούσαν από μπροστά μας με αμέριμνο βήμα. Το μέχρι πριν από λίγο ακόμη ολόγιομο φεγγάρι στη φέξη του είχε πάρει μέσα σε ελάχιστο χρόνο μια πορτοκαλιά λάμψη"

Και περιμένουμε πάνω απ'όλα τις βροχές, πολλές βροχές να δώσει, να πιστέψουμε στη φυσική τάξη των πραγμάτων.