Pozdrawiam w poniedziałek.

Witajcie. W miejscu, w którym jeszcze wypoczywam, jest tak cichutko, że można zapomnieć o zgiełku miast . Otaczają mnie lasy i mnóstwo zieleni, aż żal będzie to zostawić i wrócić do miasta. Ale wszystko ma swój czas i za chwilę przyjdzie mi się z tym wszystkim pożegnać.
Tym razem nie jestem w górach, bo to córka zdecydowała o wyborze miejsca w Polsce, a mimo tego chodzimy leśnymi duktami, podziwiamy leśniczówki i ciekawą architekturę domów i agroturystyk ( a ludzie budują tu znacznie ciekawiej niż w okolicach mojego miasta). Zbieramy jagody i pojedyncze już, ze względu na suszę, grzyby. Jesienią musi tu być raj dla grzybiarzy. Aż zazdroszczę gospodarzom i miejscowym. Wieczorem palimy ognisko, słuchamy muzyki, kąpiemy się w jeziorku.
Ot takie leniwe wakacje nam się przydarzyły.
W momencie, kiedy piszę post upał nie jest tak dokuczliwy, choć wolałabym chłodniejszą aurę, bo gospodarz ma werandę od północnej strony, na której często przesiadujemy, konsumujemy posiłki i gramy w gry, teraz nawet coś powiewa.


Coś się nawet produkuje szydełkowo.......

Na szerszą relację zapraszam po przyjeździe do domu. Tu użyczam sobie internetu z komórki.
Pozdrawiam serdecznie. Buziaczki

Witajcie.
Wczoraj przez cały ranek słuchałam odgłosów deszczu na YT, a popołudniu spadł ten prawdziwy deszcz. I tak z przerwami pada do tej pory. Dał wytchnienie i ludziom i roślinom.
Tydzień temu było gorzej. Oberwałam babcine wiśnie z drzewa i robiłam z nich przetwory, kiedy w domu było z 40 stopni. Ale przeżyłam.


Zrobiłam z nich dżem (?), kompoty i nalewkę.
W dodatku z braku drylownicy, pestki przepychałam grubą słomką. Dopiero dzisiaj kupiłam to urządzenie w sklepie z artykułami kuchennymi za całe 10 zł.
Szykowałam też córkę na kolonię. Córka niechętnie pojechała, bo bała się długiej podróży, a przy tym, nikogo nie znała, a teraz jest zadowolona. Moja latorośl pierwszy raz leciała samolotem do innego kraju. Musiałam śledzić ten lot na specjalnej stronie. Pod tym względem mamy fajne czasy...
My odpoczywamy pracując na działce: malujemy dechy, mąż je przybija, ja doglądam roślin, planujemy co dalej. Szydełkuję mało, ale teraz pod nieobecność córki mogę bardziej eksperymentować w kuchni.
Ostatnio, już drugi raz gotowałam gulasz z ziemniaków.
Nie znalazłam takiego w sieci, dlatego wrzucam przepis:


Gulasz ziemniaczany
75 dag ziemniaków
2 średnie cebule
2 łyżki masła
1 l bulionu warzywnego
1 łyżka koncentratu pomidorowego
2 łyżeczki słodkiej mielonej papryki
1/4 łyżeczki mielonego chili
1 łyżeczka mielonego majeranku
1/2 łyżeczki kminku                           - nie dałam
2 liście laurowe
1 starty surowy ziemniak
trochę mąki                                   - nie dałam

Dodałam pikantną pastę paprykową i na etapie smażenia cebuli, gorczycę.

Ale wróćmy do oryginału
Sposób przyrządzenia:
Obrane ziemniaki pokroić na ćwiartki. Cebulę posiekać w kostkę i zrumienić na maśle. Oprószyć słodką papryką, dodać ziemniaki, wlać bulion, wsypać chilli.
Dołożyć koncentrat pomidorowy, majeranek, kminek i liście laurowe, wymieszać i zagotować. Gotować pod przykryciem ok 20 minut. Pod koniec gotowania dodać starty ziemniak i całość oprószyć mąką. Zagotować, ciągle mieszając, aż gulasz zgęstnieje. Można dodać pokrojone w plasterki ogórki kiszone lub paprykę.

Ja dodałam pokrojone w kosteczkę ogórki kiszone.

Przepis pochodzi z książki: "Kuchnia wegetariańska" Wiesława Rusin

Gulasz  można zjeść z kotletami, lub z czymś innym. Ja go jadłam z fasolką i najadłam się do syta.
Pozdrawiam

Witajcie.
Jeszcze Was trochę pomęczę moim wspomnieniami.
Wczoraj pokazałam przyrodę, dziś pokażę architekturę, która w  rejonie Kotliny Kłodzkiej urzeka. Domy utrzymane są stylu tyrolskim, przepięknym, ze specyficznymi zdobieniami balkonów, kolumn, dachów.

Witajcie Kochani.
Wróciłam.
Było bombowo. " Wyzerowałam się", "naładowałam swoje akumulatorki". Nachodziłam się "za wszystkie czasy", nie!, na pewien okres, potem na bank zatęsknię. Spotkałam też fajowych ludzi i bardzo chciałabym te przyjaźnie utrzymać. Moje dziecko spotkało zaś dziecięca ferajnę ( wnuków gospodarzy) i tak naprawdę żyło własnym życiem. W górach już nie było za ciepło, ale przecież o takiej pogodzie marzyłam przez całe lato. Za to czułam się rewelacyjnie, pomimo tego, że mieszkałam na znacznej wysokości. Kiedyś pokażę filmik z podjazdu w górę, do miejsca naszego zamieszkania.
Nie w sposób wszystkiego pokazać i opisać, ale oprócz Śnieżnika i wodospadu Wilczki poznałam nowe atrakcje i zdobyłam nowe szczyty górskie.
Na pewno tam wrócę.

Witajcie.
Pozdrawiam Was z Ziemi Kłodzkiej. Mieszkam na Ranczo, oglądam poranne mgły, chodzę na górskie,całodzienne wycieczki, podziwiam niesamowitą architekturę, nieziemskie krajobrazy, poznaję wspaniałych ludzi. Wcale nie tęsknię do miasta i blokowisk. Przytuliłabym tylko Kastusię,która została z rodzicami M. W miarę bieżące zdjęcia pokazuję na Instagramie, na blogu zamieszczę je po powrocie.
Pozdrawiam serdecznie i dziękuję, ze zaglądacie.
Ps. Internet mam tylko w telefonie, żaden inny tu nie odbiera.
 

Mocno kombinowana. Najpierw miała być z krótkim rękawem, potem z trzy / czwarte, na końcu okazało się, że rękawy sięgają nadgarstków. Bardzo trudna do sfotografowania. Po prostu nie umiałam tego zrobić. Zrobiłam ją na drutach, choć chciałam na maszynie. Jednak tam splot wychodził ciężki i zbity. Fason mi odpowiada



Kolor jest przekłamany. W rzeczywistości bluzka jest czarna.
Rękawy zrobiłam z innej włóczki ( również tasiemkowej), jednak grubszej, właściwie niepasującej kolorem, ale przejściem są paseczki.
A teraz nieskromnie pokażę ją na ludziu. Zrobiłam sobie selfie z dziubkiem............ Żartuję.


I tym skromnym akcentem, pragnę życzyć Wam takiej pogody, jaką mamy dzisiaj, a także podziękować za odwiedziny i komentarze.
Pozdrawiam

Dzień dobry Wszystkim. Jest przesadnie upalnie, burze krążą, jednak nawałnice zdarzają się w sąsiednich miastach, tu jedynie pokropi i nadal smaży.
Myślałam, że już coś pokażę, a tymczasem w pewnym momencie doszło do małego sprucia robótki. Mam nadzieję dzisiaj wykończyć bluzeczkę, by w końcu coś zaprezentować.
Czytam, oczywiście, jednak mało i to nie z powodu nudnej treści, ale teraz mamy również fazę na oglądanie filmów, ale o tym potem.
Książka, która chcę pokazać jest niesamowita w swej treści. Wcześniej odrzuciłam inną pozycję tej autorki, twierdząc, że mi nie odpowiada, ale koniecznie muszę do niej wrócić.
Nie będę opowiadać treści, za to polecam ją z całego serca. Jest ona z gatunku tych, od których trudno się oderwać.

Filmy, które ostatnio obejrzałam były trudne, życiowe, zawikłane, jak losy człowieka, psychologiczne, skłaniające do przemyśleń, wzruszające w swej treści.
Pierwszy stanowi ekranizację książki pokazywanej w zeszłym tygodniu, pod odwrotnym, nie wiem czemu, tytułem " Motyl i skafander".
Zwiastun z YT-  TU
Reżyser doskonale odzwierciedlił fabułę książki, gdzie jeszcze dosadniej pokazał życiową tragedię  Jean-Dominique Bauby, jednocześnie ukazując jego emocje, radości, przemyślenia, i wyobraźnię bohatera, a także prozaicznie, chęć życia. Wzruszyłam się bardzo na wieść, że po ukazaniu się książki, która powstała poprzez potwierdzaniu, alfabetu recytowanego przez redaktorkę, prawym okiem dyktującego treść, bohater zmarł. Niezbadane są losy ludzkie, nasze plany, jakie plany? Wszystko się może wydarzyć.

Drugi film, przy którym nad losem bohatera płakałam jak dziecko, to " Polowanie". Zwiastun filmu TU. To historia nauczyciela przedszkolnego, dobrego i samotnego mężczyzny, który na skutek bujnej wyobraźni córeczki przyjaciela, zostaje pomówiony o.....domyślcie się, albo obejrzyjcie.
Polecam bardzo, bo mało jest takich pozycji. Większość filmów się opiera na efektach specjalnych, a ja szukam w filmach głębi, prawdy, rozwiązania problemów ludzkich, takich prawdziwych, życiowych historii.
To wszystko na dziś. Idę wykończyć bluzeczkę, pochować niteczki, zeszyć, przeprać, by móc Wam jakoś ją zaprezentować.
Pozdrawiam serdecznie. Wachlujcie się mocno, nie jeźdźcie w mocno klimatyzowanych pojazdach ( ja nie lubię), pijcie dużo wody w te dni.
Jak powiedziała mądra posłanka- SORRY TAKI MAMY KLIMAT .....

Dzień dobry Wszystkim.

Chyba na przekór upałowi, powstały dwie czapki. Jedna, zdecydowanie męska, druga....nieco zwariowana, bardzo fajna, twarzowa.
Pierwsza, to połączenie dwóch różnych włóczek o czym pisałam w poprzednim poście.


W drogiej połączyłam trzy kolory. Włóczka to chyba bawełna o nieregularnym splocie.


W czapkach wyglądam niekorzystnie, gdyż mam okrągłą buzię i krótkie włosy, ale zobaczcie jak ona rozświetla twarz.
Pozdrawiam serdecznie.