Βρήκε πόρτα ανοικτή και βγήκε
Η αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το Σύμφωνο του Παρισιού διαλύει την
ήδη εύθραυστη έννοια του κοινού καλού, του συλλογικού οράματος.
Η είδηση της ημέρας. Η αποχώρηση των Ηνωμένων Πολιτειών της
Αμερικής από το Σύμφωνο του Παρισιού. Ε, τι να σου πω τώρα... Σαν να βλέπεις
τον τύπο που έφαγε όλο το φαγητό στο τραπέζι, σηκώνεται, σκουπίζει το στόμα του
στην πετσέτα κι αντί να πει ένα «ευχαριστώ», σου πετάει και το πιάτο με τα
αποφάγια στο πάτωμα. Αυτό είναι. Μια «χάρη μας κάνετε που υπάρχουμε» φάση.
Τι κακό κάνει η Αμερική; Να το πω απλά. Είναι οι “πρωταθλητές” της
παγκόσμιας ρύπανσης. Αυτοί, λοιπόν, οι “είμαστε-το-κέντρο-του-κόσμου”,
αποφασίζουν να “την κάνουν” από μια συμφωνία που, όσο κι αν είναι ένα μπάλωμα,
λέει το εξής απλό: “Ε παιδιά, ας μην κάψουμε τον πλανήτη που ζούμε όλοι μαζί”. Και
αυτοί τι απαντούν; “Σιγά μην κάτσουμε να ασχοληθούμε. Εμείς έχουμε δουλειές, λεφτά, πετρέλαια. Εσείς να
τα βρείτε μόνοι σας”. Κι έτσι, από το “we the people” πάνε
στο “we the problem”.
Το Σύμφωνο του Παρισιού, ανεξάρτητα από την τεχνική του αναποτελεσματικότητα, αποτελούσε ένα σύμβολο έστω και στοιχειώδους συναίνεσης των Εθνών απέναντι σε μια κοινή απειλή, η οποία ξεπερνά σύνορα και οικονομικά συμφέροντα: Την καταστροφή του πλανήτη. Του κοινού μας οίκου. Ήταν, αν θέλετε, μια έμπρακτη ομολογία ότι ο κόσμος μας δεν είναι απλώς μια μηχανή παραγωγής και κατανάλωσης, αλλά ένας ζωντανός οργανισμός που απαιτεί σεβασμό, μέτρο και φροντίδα.