Εσύ δεν θα πεθάνεις

 

Εσύ δεν θα πεθάνεις

 

— Εσύ δεν θα πεθάνεις.

— Μάζεψε τη φωτιά.

— Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν.

— Όχι. Κοίταξε μην καείς.

— Κι η μάνα του Νικόλα γιατί πέθανε;

— Ήταν άρρωστη πόναγε η καημένη.

— Κι εσένα που σε πόναγε το δόντι;

— Άλλο το δόντι. Δεν πέθανε κανένας από δόντι.

Σύρε να παίξεις.

— Δε θέλω. Θέλω να μην πεθάνεις.

— Μπα σε καλό σου. Φέρε μου το σινί.

— Η γιαγιά όμως θα πεθάνει.

— Θα ’σαι μεγάλος τότε μη φοβάσαι.

Δε ζούμε αληθινά

 «Δε ζούμε αληθινά

παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ’ όνειρο.

Και το πρωί “καλημέρα” λες, 

“καλημέρα” σου λένε.

Κι η σφαγή συνεχίζεται»

Τάσος Λειβαδίτης

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας...

 

Δεν ξεριζώνονται

οι νύχτες από μέσα μας,

έγιναν δάσος σκοτεινό

και μας πλακώνουν.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τα οθόνια κείμενα - Ματθαίος Μουντές

 

Τα οθόνια κείμενα

 

…Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγιά να υφαίνει

μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.

Κάθεται, λένε, παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,

υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε

για την προδοσία.

Η Παναγιά δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο…

…κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται

πολλές βραδιές σε κείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.

Αγρέ που βλασταίνει την ευφορία της συμπόνιας - Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

«Αγρέ που βλασταίνει την ευφορία της συμπόνιας.

Τραπέζι στρωμένο με χορταστική αφθονία.

Λιβάδι που ξανανθίζει τη δύναμη,

αυτή του πασχαλιάτικου αμνού.

Λιμάνι όσων κινδυνεύουν,

πρεσβεία, μεσιτεία, εξίλασμα του κόσμου,

λύτρωση ουρανός όλων των ημερών...».

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Καπετάνιε! Καπετάνιε μου!

 

Καπετάνιε! Καπετάνιε μου!
Το φοβερό ταξίδι μας έχει τελειώσει·
Το πλοίο βάσταξε κάθε βιτσιά, το έπαθλο που αποζητήσαμε το έχουμε σηκώσει·
Το λιμάνι είναι κοντά, ακούω τις καμπάνες, συνεπαρμένο κόσμο,
ενώ τα μάτια τους ακολουθούν τη σταθερή καρίνα, το σκάφος βλοσυρό και θαρραλέο:
Μα ω καρδιά! καρδιά! καρδιά!
Ω οι αιμοσταγείς στάλες του κόκκινου,
Εκεί στη γέφυρα που ο Καπετάνιος μου ξαπλώνει
Πεσμένος κρύος και νεκρός.

Εὐαγγελισμός - Ἑλληνισμός - Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης

Εὐαγγελισμός - Ἑλληνισμός

Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει... ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία...
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο... σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία...
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»

Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί... Μία μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός... Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,
μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.
Τὰ σιδερὰ εἶναι ἀτάραγα, σκοτάδι ὁλόγυρά της.

Διχασμός

Διχασμός

Στην νύχτα της αθλίας μου ψυχής την άναστρη
βιολιά αντηχούν από την Ρώμη και τη Βαβυλώνα
και το τραγούδι των κιθαρωδών απ’ τη Βαγδάτη και την Καρχηδόνα!

Της Θηβαΐδος, του Σινά, των Ακοιμήτων και του Άθω
τα δάκρυα και οι στεναγμοί σταλάζουν μεσ’ στην καρδιά μου.

Ω! τι παράδοξο συμπόσιο κάθε νύχτα αντηχεί
και πλημμυρίζει την ψυχή μου από πόθο και ντροπή.

Οι καλεσμένοι μου της Αγριππίνας είναι γυιοί,
της Μεσσαλίνας και του Καίσαρα Βοργία αδελφοί,
αναθρεμμένοι στων Βουρβόνων την αυλή.
Κι’ ανάμεσά τους έχω βάλει να καθίσουν
οι ασκητές της Θηβαΐδος και του Άθω οι μοναχοί.

Μέσα στην άναστρη κι’ ασέληνη καρδιά μου
κάθε βραδιά το πιο παράδοξο συμπόσιο αντηχεί.
Το βέβηλο το χέρι μου της Βαβυλώνος το κρασί
μεσ’ από της Ρώμης της τρανής κερνά την κούπα τη χρυσή!

Εμέθυσα απ’ το στρήνος της και το ποτήρι της Ζωής
στο ίδιο το τραπέζι τόβαλα μεσ’ στα ποτήρια της ντροπής.

Ω ευσπλαχνία θεϊκή,
της δίκαιής σου της οργής
τ’ αστροπελέκι σβήσε
κι’ απ’ το μεθύσι του κακού
τη θολωμένη μου ψυχή
μεσ’ στην ηλιόφωτη αυγή
παντοτινά λευτέρωσε
και στην θερμή σου αγκαλιά
μέσα για πάντα κλείσε.

Χωρίς τίτλο 9

9.

Βαρέθηκα να είμαι νούφαρο

σε μια ακίνητη λίμνη χωμένο.

Δεν θέλω της πάπιας το ήσυχο βούτηγμα

στη λάσπη να ψάχνει να βρει τα σκουλήκια.

Κι αυτό το λίκνισμα του κύκνου
βαρετό και μονότονο έγινε.

Στη θύελλα και στη βροχή
ένα γεράκι ορμά στα ύψη
και φθάνει πιο ψηλά απ’ τα νέφη.

Κόσμος ασύγκριτης ομορφιάς
και μεγαλείου ανείπωτου
φαίνεται απ’ αυτά τα ύψη.
Ποιος όμως είναι ικανός
για τέτοιες αναβάσεις;

Χωρίς τίτλο 8

8.

Έγραφαν παντού στους τοίχους “ζει”
για κάποιον ήρωα αντιστάσεως.
Κι’ αυτοί που τόγραφαν
δεν πίστευαν στην αθανασία.

Διάβασα, ότι η μνήμη του θα ζει
στη θύμιση των άλλων θνητών.
Κι’ άλλος έγραψε μεγαλόστομα,
ότι θάναι αθάνατος στις γενεές των θνητών.

Κάποιοι άλλοι διεκήρυξαν αποφθεγματικά,
ότι θα ζει στου ήλιου τη λάμψη,
στην ομορφιά των λουλουδιών,
στο τραγούδι των πουλιών,
στο γέλιο το αθώο των παιδιών,
στην πρόοδο και στη δημοκρατία.

Μακριά από μένα τέτοια
σάπια στηρίγματα
μακριά από μένα τέτοιες ψευτιές
και λογοπαίγνια και βερμπαλισμοί.

Σε τίποτα και κανένα κομμάτι μου
δεν με παρηγορεί κι’ αν ζήσει.
Εγώ ο ίδιος, σαν πρόσωπο,
μοναδικό και ανεπανάληπτο
με την μοναδική μου ετερότητα,
εγώ θέλω να ζω αιώνια
και όχι στη μνήμη θνητών σκιών.
Τέτοια αθανασία οι άνθρωποι
δεν μπορούν να μου χαρίσουν.

Μόνο η ενσάρκωση του Θεού
και η ανάσταση του συγκεκριμένου
ανθρωπίνου σώματός Του
μόνο αυτό αποτελεί τη μοναδική μου ελπίδα
και την μόνη επιθυμητή προσωπική αθανασία.

Χωρίς τίτλο 7.

7.

Σε σένα μιλώ, κρεβάτι,
κρεβάτι του νοσοκομείου,
όπου φιλοξενούμαι φιλόστοργα.

Πόσοι κοιμήθηκαν πριν από μένα
και πόσοι απ’ αυτούς εθεραπεύθησαν;
Ποίους αναμένεις ακόμη να ξαπλώσουν
και να λικνιστούν στη βάρκα της ελπίδας.

Πόσους πόνους και στεναγμούς άκουσες
της φθειρομένης ανθρώπινης σάρκας;
Πόσοι έφυγαν με χαρά για την ίαση
και πόσοι σ’ εγκατέλειψαν με φόβο,
ότι κοντά τους βρίσκεται το τέλος;

Ω κρεβάτι σιδερένιο, καλοφτιαγμένο,
ω φιλόξενο κρεβάτι του “.... .....”!
Κι’ εγώ φεύγω με ελπίδα
ποτέ στη ζωή μου τη γήινη
να μην σε συναντήσω.

Σ’ ευχαριστώ για την στοργή σου
κι’ όλες τις φιλόφρονες περιποιήσεις σου.
Σ’ ευχαριστώ γιατί σήκωσες πρόθυμα
τους πόνους, τους καημούς και τους φόβους μου.
κι’ εύχομαι να χωρισθούμε για πάντα …

Χωρίς τίτλο 6

6.

Από τον έκτο όροφο
του σύγχρονου νοσοκομείου
όπου επισκευάζω τα ερείπιά μου
βλέπω ν’ απλώνεται σαν χαλικιά
η σύγχρονη Αθήνα πέρα – ως πέρα

Κι’ απέναντι από την πόρτα
και το μπαλκόνι του ρετιρέ
ο λόφος του Λυκαβηττού
ζωσμένος πεύκα και πατώντας
σε σύγχρονες πολυκατοικίες

Άνθρωποι όλων των ηλικιών,
άρρωστοι και ευτυχισμένοι,
καλοί, μισόκαλοι και κακοί,
γεμίζουν αυτές τις πολυκατοικίες
και μυρμηγκιάζουν τους πολύβουους δρόμους.

Ύστερα από 50 χρόνια
που θάναι και πως θάναι
τούτοι οι κάτοικοι της Αθήνας;
και ύστερα από 100 χρόνια,
που ν’ αναζητήσεις αυτούς,
που τώρα ζουν, εργάζονται ή αμαρτάνουν;
σύντομο όνειρο η ζωή,
τα πάντα ματαιότης.

Χωρίς τίτλο 5.

5.

Ω! άβυσσοι αβόλιστες
της Θείας Δικαιοσύνης!
Ω! κρίματα ανεξερεύνητα
της Θείας παντοδυναμίας!
χτυπάς και θεραπεύεις χτυπώντας!
θεραπεύεις με το έλεός Σου
χτυπώντας με την αγάπη Σου
τον αχάριστο υβριστή Σου!
όλοι οι βαβυλώνιοι πόθοι
και οι συβαριτικές επιθυμίες
επολιόρκησαν και εκυρίευσαν την ψυχή μου.

Η καρδιά και “τα μέλη μου
τα επί της γης” εσκίρτησαν
και εστρηνίασαν λυσσωδώς.

Αυτά τα μέλη χτυπάς
με πόνους και μαρτύρια
αυτή την στρηνιώσα καρδιά
και την ηδυπαθή σάρκα
μαστιγώνεις με νόσους,
μήπως και εγκαταλείψουν
την σκλαβιά της βαβυλώνος
και επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ
και αναστήσεις “την σκηνή Δαβίδ
την πεπτωκυίαν”.

Χωρίς τίτλο 4

4.

Σε θαυμάζω, άνθρωπε, για το κουράγιο σου
και τα μεγάλα κατορθώματά σου.
Έφτιασες πελώρια νοσοκομεία
με πολύπλοκα επιστημονικά εργαστήρια
και αναζητείς συνεχώς όπλα
στον αμείλικτο σου πόλεμο
κατά των μικροβίων.

Στρατιές οι δόκτορες και οι νοσοκόμες,
στρατιές οι καθηγητές της Ιατρικής.
Νόμπελ και βραβεία και τιμές
σ’ όσους ανακαλύψουν νέα φάρμακα,
σ’ όποιον νικήσει τον καρκίνο.

Και δεν αμφιβάλω καθόλου,
ότι οι προθέσεις σας είναι φιλάνθρωπες
και οι επιτυχίες της ιατρικής σας πολλές.

Μετά από τόσους αγώνες όμως τιτάνιους,
μετά από τόσα έξοδα και μόχθους,
η φθορά μας φθείρει κι’ ο θάνατος μας θερίζει.

Η τόση ιατρική τι κατόρθωσε;
να δίνει κάποιες αναβολές στην εκτέλεση,
που το δρεπάνι του χάρου ετοιμάζει για όλους μας;
πως θα νικήσουμε ολοκληρωτικά
και για πάντα την φθορά και το θάνατο;

Χωρίς τίτλο 3

3.

Αγαπώ τα μάτια μου
γιατί μου δείχνουνε
την ομορφιά του κόσμου
αγαπώ το πρόσωπό μου
γιατί καθρεφτίζει ακέραια
την ομορφιά της αγάπης
αγαπώ το σώμα μου ολόκληρο,
μέχρι και την μικρότερη ίνα
και την πιο μικρή τρίχα του.

Αγαπώ την ύπαρξη και τη ζωή
αγαπώ την τέχνη και τη γνώση
αγαπώ τον όλο άνθρωπο
που είναι άνθρωπος όλος.

Πως μπορώ να αγαπήσω όμως
αυτόν τον δήμιο που μου βγάζει
με το σπαθί τα μάτια μου;

Πως μπορώ ν’ αγαπήσω
το γυιό του διαβόλου εκείνον
που παραμορφώνει το πρόσωπο
ακρωτηριάζει τα μέλη μου,
παραμορφώνει τη ζωή μου;

Μεγαλύτερο απ’ όλα τα έργα
ν’ αγαπήσεις τον εχθρό της ζωής σου.
Μεγαλύτερο έργο του μάρτυρος
ν’ αγαπήσει το δήμιό του.
Τότε η ζωή του
Χριστομίμητη είναι και θεία.

Χωρίς τίτλο 2.

2.

Απ’ όλα πρώτο τ’ αγαθά
να ζεις, να υπάρχεις να νοείς.
Κι’ ακόμη πιο ψηλά από τη ζωή
το ευ ζην και το αεί ευ ζην
μέσα στην θεία μακαριότητα

Χωρίς τίτλο 1.

1.

Και όμως είμαι ζωντανός!
Πλήξη και ανία και απραξία
με συντροφεύουν συχνά εδώ
στην Α΄ θέση ενός σύγχρονου νοσοκομείου.

Και όμως είμαι ζωντανός
και αγαπώ με πάθος τη ζωή!
Κι αυτό το είδα ολοφάνερα
σαν περίμενα ώρες αγωνιώδεις
να χειρουργηθώ και να πονέσω.

Αυτός ο πόνος του νυστεριού
και ο αφύσικος πόνος του αναισθητικού,
αυτή η μαρτυρική ανάνηψη να περιμένεις,
όλα αυτά προκαλούν επανάσταση
σε κάθε ίνα του κορμιού, σε κάθε γωνιά της ψυχής μου.

Διώχνω τον πόνο και φρικιό
σαν σκέπτομαι να λείπει
κάτι από του σώμα μου,
κάτι από την ακεραιότητά του.

Όλος ο μηχανισμός της άμυνας,
όλο το πνεύμα της αντιστάσεως,
όλες οι δυνάμεις της ζωής
εσήμαναν συναγερμό και πόλεμο
κατά του πόνου και του θανάτου.
Μέσα μου ζει ο έρωτας της ζωής
και δίνει νόημα σε κάθε ενέργεια
της υπάρξεώς μου και του μέλλοντός μου.

Δίψα ερωτική ζωής αιώνιας,
ζωής ακαταλύτου και μακάριας
κρατεί την ύπαρξή μου ζωντανή,
κι’ ας έρχονται η πλήξη και η θλίψη
και η ανία και η απραξία
συχνά να κάνουν συντροφιά.

Ο μεγαλύτερος ένοχος

Ο μεγαλύτερος ένοχος

Πόσο βαρύς ο σταυρός Σου, Χριστέ μου!
“Ηγγάρευσαν Σίμωνα τον Κυρηναίον
τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου”
να μεταφέρει τον ασήκωτο σταυρό
στου Γολγοθά τον λόφο.
Δεν ήσαν μόνο οι πληγές
απ’ τα μαστίγια των δημίων Σου,
δεν ήταν ο πόνος ο βαθύς
από την προδοσία και την άρνηση
των δύο μαθητών Σου.
Δεν ήταν η αγρυπνία της προηγουμένης νύχτας
και η αιματηρή Σου προσευχή,
που εξάντλησαν το άχραντο Σου Σώμα.
Δεν ήταν μόνο όλα αυτά
που έκαναν βαρύ το σταυρό Σου.
Ήσαν προ πάντων οι βαριές
του κόσμου αμαρτίες.
Και πιο πολύ είναι βαριές
οι αμαρτίες οι δικές μου.
Εγώ της γης το μίασμα,
το στίγμα της δημιουργίας,
που έκανα βαρύ κι΄ ασήκωτο
το σταυρό Σου.
Γι’ αυτό απ’ όλους πιο πολύ
έχω ανάγκη το σταυρό Σου,
το άπειρο Σου έλεος ζητώ,
γιατί είμαι ο μέγιστος εχθρός Σου.
“Οίδα Σώτερ, ότι άλλος
ως εγώ ουκ έπταισέ Σοι,
ουδέ έπραξε τας πράξεις,
ας εγώ κατεργασάμην”!