Η Κάρτα του Πολίτη και ο Οικουμενισμός.

ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ

Σημάτης Παναγιώτης, θεολόγος

Ἡ Κυριακὴ διαβεβαίωση σαφής: «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», τῆς Ἐκκλησίας (Ματθ. 16, 18). Καὶ ὅμως σήμερα ἡ Ἐκκλησία δὲν μαστίζεται μόνο ἀπὸ πολλὰ προβλήματα, ὅπως καθ’ ὅλην τὴν ἱστορική της πορεία· δὲν διώκεται καὶ παραγκωνίζεται κατὰ περίπτωση ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της, ὅπως πάντα· σήμερα ἡ Ἐκκλησία διαβρώνεται ἀθόρυβα καὶ συστηματικὰ (καὶ χωρὶς τὴν ἀντίσταση τῶν ποιμένων της) ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ Σιωνισμός, ὁ Μασσωνισμός, ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς συμπορεύονται. Κι ἂν δὲν συμπίπτει χρονικὰ ἡ ἀφετηρία τους, συμπίπτουν οἱ σκοποὶ καὶ οἱ ἐπιδιώξεις τους. Ὅλοι οἱ -ισμοὶ (τὰ τελευταῖα κυρίως ἑκατὸ χρόνια) διέβλεψαν μὲ διαβολικὴ ὀξυδέρκεια, ὅτι δὲν μποροῦν ἐκ τῶν ἔξω νὰ ἁλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία, ἀλλὰ καὶ τὸν Ἑλληνισμό, ποὺ σαρκώθηκε στὸ θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας (καὶ γιὰ ὅσο χρόνο διατηρεῖ αὐτὴν τὴν ἑνότητα), γι’ αὐτὸ ἐπὶ δεκαετίες μυστικῶς ἐργάζονται νὰ ἁλώσουν τὴν Ὀρθοδοξία ἐκ τῶν ἔσω.

Ἰδιαιτέρως ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ αἵρεση ποὺ ἔχει καταφέρει νὰ εἰσδύσει καὶ νὰ διακινεῖται ἄνετα μέσα σὲ πατριαρχικοὺς καὶ μητροπολιτικοὺς οἴκους, χωρὶς οἱ ποιμένες –μεγαλόσχημοι ἢ μικρόσχημοι– νὰ τὴν προσδιορίζουν καὶ νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουν (κάτι ποὺ μᾶλλον συμβαίνει γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία), χωρὶς νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ὡσὰν ἡ αἵρεση αὐτὴ νὰ εἶναι ἀόρατη.

Ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὴν στηλιτεύουν, τὴν στηλιτεύουν μόνο θεωρητικά, καὶ ἄρα ἀπρόσφορα, γιατὶ πρακτικὰ συμπορεύονται μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, ἀγνοώντας ἑκατοντάδες Ἱ. Κανόνες καὶ πατερικὲς φωνὲς ποὺ συμβουλεύουν καὶ ἐντέλλονται τὴν καταγγελία καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Καὶ τὸ ποίμνιο κολυμπᾶ μέσα στὴν αἵρεση, συσχηματιζόμενο μὲ αὐτὴ καὶ καθημερινῶς ἀλλοιούμενο καὶ καθίσταται ὅμοιο, «εἰκόνα καὶ ὁμοίωση» τῶν ποιμένων του.

Μπροστά σ’ αὐτὴ τὴν ἀνησυχητικὴ κατάσταση, ποιά ἐλπίδα ἀνάνηψης ὑπάρχει;

Στὸν θρησκευτικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ τύπο, ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικό, τοὺς τελευταίους μῆνες παρατηρεῖται μιὰ ἔντονη δραστηριότητα γιὰ τὴν διερεύνηση τῶν σχετικῶν μὲ τὴν λεγόμενη «ἠλεκτρονικὴ κάρτα τοῦ πολίτη» καὶ τὴν κατάργηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν.

Ἐναντίον τῆς «κάρτας» ἀγωνίζεται μῆνες τώρα ὁ ἀρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος. Στὴν συνέχεια τὴν σκυτάλη πῆραν οι ἐπίσκοποι. Πρῶτος Μητροπολίτης ποὺ ἔθεσε ἐπίσημα τὸ θέμα στὴν Ἱερὰ Σύνοδο εἶναι ὁ Αἰτωλίας π. Κοσμᾶς. Στὴ συνέχεια μίλησαν γιὰ τὸ θέμα ἢ ἔβγαλαν ψηφίσματα οἱ μητροπολίτες Αἰγιαλείας, Ἀργολίδος, Γόρτυνος, Θεσσαλονίκης, Κηφισίας, Κονίτσης, Λαγκαδᾶ, Πειραιώς, ἀλλὰ καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καθὼς καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ πατέρες.

Παρόλο, λοιπόν, ποὺ εἶναι ἀναγκαῖες καὶ ἐπιθυμητὲς οἱ παραπάνω ἀντιδράσεις ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐπιβουλεύονται τὶς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν, ὅμως, δὲν εἶναι τὸ μεῖζον ἡ Κάρτα καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Μάλιστα, καὶ οἱ ἴδιοι οἱ προϊστάμενοι τοῦ ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Κάρτας, δὲν ταυτίζουν τὴν Κάρτα μὲ τὸ σφράγισμα (ὁμιλοῦν γιὰ προστάδιο), ἡ δὲ μείωση ἢ καὶ κατάργηση τῶν θρησκευτικῶν (τὴν ὁποία ἀσφαλῶς ἀπευχόμεθα), δὲν ἐπιφέρει καταστροφὴ τῆς Πίστεως, καὶ ἐν πάση περιπτώσει, αὐτὰ τὰ δύο ἀποτελοῦν ἐχθρικὲς ἐνέργειες ἐκ τῶν ἔξω, πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλλουν οἱ ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως στὴν πορεία τῶν αἰώνων ἐπέβαλλαν τόσα ἄλλα χειρότερα μέτρα ἐναντίον της. Ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία στοὺς αἰῶνες πορεύτηκε καὶ ἐξαπλώθηκε εἰς ὅλον τὸν κόσμο (σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ καὶ τὴν πρόρρηση τοῦ ἀρχηγοῦ Της) καὶ θὰ συνεχίσει νὰ ὑπάρχει ἔστω καὶ μὴ ἔχουσα ὑλικὲς διευκολύνσεις ἢ διδασκαλικὲς ἕδρες, πορευόμενη μέσα ἀπὸ ποικίλες δυσκολίες ἢ διωκόμενη καὶ κρυπτόμενη στὶς κατακόμβες.

Ἀντίθετα, εἶναι ὁρατὸ πλέον ὅτι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιφέρει ἀλλοίωση τῆς Πίστεως τοῦ μεγαλύτερου μέρους τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἤδη μόλις χθές, ὁ ἐκ τῶν ἡγετῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις καὶ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἔδειξε ὅτι δὲν ἱδρώνει μὲ τίποτα τὸ αὐτί του καὶ ἔδωσε, γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, τὰ διαπιστευτήρια τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων καὶ τοποθετήσεων, ὄχι μόνο ὑποδεχόμενος (παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες) αἱρετικοὺς σὲ ἀκολουθία ποὺ ἐτελεῖτο σὲ ὀρθόδοξο ἱερὸ ναό, ἀλλὰ καὶ ἐξισώνοντας, κατὰ τὶς προσφωνήσεις του, τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, τῶν ὁποίων οἱ αἱρέσεις ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ πολλὲς Συνόδους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μὲ τοὺς ὀρθόδοξους ἐπισκόπους.

Σὲ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ἔχουμε μιὰ ἔσχατη ἐλπίδα: μήπως, ὅλοι αὐτοὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες καὶ θεολογοῦντες ἀδελφοί, τὰ μοναστήρια, οἱ ἀδελφότητες, οἱ ἀνησυχοῦντες ἐπίσκοποι, κατανοήσουν ὅτι, μαζὶ μὲ αὐτὸν τὸν ἀγώνα ποὺ θεοφιλῶς διεξάγουν, πρέπει μὲ μεγαλύτερη ἔνταση καὶ κατὰ προτεραιότητα νὰ δώσουν τὴν μάχη γιὰ τὴν ἴδια τὴν Πίστη ποὺ ἀλλοιώνεται μὲ γρήγορους ρυθμούς. Στὸ κάτω-κάτω ὁ ἀγώνας για τὴν Κάρτα καὶ τὴν διατήρηση τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, εἶναι δευτερεύων –συγκρινόμενος μὲ τὴν διατήρηση ἀμωμήτου τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως– καθόσον, μάλιστα, ἐνέχει καὶ ὑλικὰ κίνητρα: νὰ μὴ στερηθοῦμε τὰ φάρμακα, τὰ τρόφιμα, τὸ μισθό μας ἢ τὴν θέση μας. Ὁ ἀγώνας ὅμως κατὰ τῆς αἱρέσεως, καὶ ἐδῶ συγκεκριμένα γιὰ τὴν καταπολέμηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ λυμαίνεται ἐπί δεκαετίες τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀγώνας ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν σωτηρία μας.

Οἱ πνευματικοί μας πατέρες, λοιπόν, ποὺ εἶναι εὔκολοι νὰ κατακεραυνώνουν τὰ κακῶς κείμενα καὶ τοὺς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας πολεμίους, νὰ καταπολεμοῦν τὶς περιφερειακὲς αἱρέσεις (χριστιανικὲς ἢ αὐτὲς τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν), ἂς ὑπερβοῦν τὴν μεγάλη τους δυσκολία, ποὺ ἔγκειται στὸ νὰ κατονομάσουν (καὶ φυσικὰ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἐξοστρακίσουν) τοὺς ψευδεπισκόπους ποὺ λυμαίνονται τὴν Ἐκκλησία. Αὐτοὺς ποὺ «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλὰ» μὲ τὶς πράξεις τους ἀποδεικνύουν ὅτι «οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν» στὴν διαχρονικὴ πίστη καὶ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας (1 Ἰωάν. β΄ 18-19).

Νὰ ἐλπίσουμε, πὼς ἡ κινητοποίηση καὶ ἡ ἀγωνιστικότητα ποὺ ξεκίνησε μὲ ἀφορμὴ τὴν Κάρτα καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, θὰ συνεχισθεῖ καὶ στὸ μεγάλο θέμα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Γιατί, ναὶ μὲν «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὡς μέλη της καὶ καθόσον ἀρνούμαστε νὰ ἐφαρμόσουμε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἐναντίον τῶν αἱρέσεων, διακινδυνεύουμε τὴν σωτηρία μας.

Βίντεο από την Πατριαρχική Λειτουργία για την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου (30.11.2010).

-Kyklodioktos

Η Πατριαρχική Λειτουργία για την Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου έγινε παρουσία εκπροσώπων διαφόρων ομολογιών και πολυμελούς Ρωμαιοκαθολικής Αντιπροσωπείας.

Δείτε σχετικά και:

-Η προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς την Ρωμαιοκαθολική Αντιπροσωπεία κατά την Θρονική Εορτή (30.11.2010).

-Ομιλία τοῦ Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στόν εσπερινό της Θρονικής Εορτής (29.11.2010).

-Από κοινού επίσκεψη Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κόρινθο στα βήματα του Αποστόλου Παύλου

-Αντιπροσωπεία του Βατικανού στο Φανάρι για την Θρονική Εορτή

Σκέψεις για το λεγόμενο Χατζή – «Βάπτισμα» στον Ιορδάνη

Λάμπρου Κ. Σκόντζου ,Θεολόγου - Καθηγητού

Τις τελευταίες ημέρες δημοσιεύτηκε ανακοίνωση του Υπουργείου Τουρισμού του Ισραήλ, σύμφωνα με την οποία απαγορεύτηκαν προσωρινά οι «βαπτίσεις» χριστιανών προσκυνητών στον Ιορδάνη ποταμό, λόγω σοβαρής μόλυνσης των υδάτων του ποταμού. Η κυβέρνηση του κράτους του Ισραήλ διαβεβαιώνει ότι σύντομα θα καθαριστεί ο ποταμός και θα επιτραπούν ξανά οι «βαπτίσεις».

Με αφορμή αυτή τη δημοσίευση θεώρησα σκόπιμο να ασχοληθώ με το θέμα των «βαπτίσεων» στα νερά του Ιορδάνη, από χριστιανούς προσκυνητές. Οι «βαπτίσεις» αυτές άρχισαν να με προβληματίζουν από τα φοιτητικά μου χρόνια κατά πόσον «ωφελούν» αυτούς που τις κάνουν και το σπουδαιότερο: αν είναι σύμφωνες με την ορθόδοξη χριστιανική διδασκαλία.

Είναι γεγονός ότι η λαϊκή ευσέβεια εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, οι οποίοι συχνά αγγίζουν ή και ξεπερνούν τα όρια της εκκλησιαστικής αυτοσυνειδησίας. Με άλλα λόγια δεν είναι σύμφωνοι με την ευαγγελική αλήθεια, τη θεολογία και την πρακτική της Εκκλησίας. Υπάρχουν αντιλήψεις, συνήθειες και πρακτικές στη λαϊκή ευσέβεια με τις οποίες ουδέποτε συμφώνησε η Εκκλησία μας και έκαμε μεγάλες προσπάθειες να τις ξεριζώσει από τις ψυχές των πιστών. Η εκκλησιαστική μας ιστορία μας πληροφορεί πως η αθρόα μεταστροφή ειδωλολατρών στη νέα πίστη κατά τους πρώτους αιώνες συνετέλεσε να εισβάλλουν πλήθος παγανιστικών στοιχείων στη ζωή της Εκκλησίας. Η ζύμωση της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης ολόκληρων χιλιετιών στον παγανιστικό σκοταδισμό και τη δεισιδαιμονία ήταν αναπόφευκτο να μη μεταφερθούν στοιχεία τους στην Εκκλησία από τους προσήλυτους στη νέα πίστη. Μια από αυτές τις συνήθειες ήταν οι επαναλαμβανόμενες «βαπτίσεις», κατάλοιπο των επαναλαμβανόμενων παγανιστικών «βαπτίσεων», όπως ήταν το «ταυροβόλιο», ήτοι η «βάπτιση» των πιστών του Μίθρα στο αίμα του θυσιαζομένου ταύρου, που γινόταν προς τιμή του «θεού» και για τον πρόσκαιρο «εξιλασμό» των πιστών του. Κατά την εορτή των «Πλυντηρίων» στην αρχαία Αθήνα μετέφεραν το άγαλμα της Αθηνάς από τον Παρθενώνα στο Φάληρο, όπου το «βάπτιζαν» στη θάλασσα. Κατόπιν «βαπτίζονταν» οι πιστοί, για να «αγιαστούν» από τα νερά. Κάτι ανάλογο γινόταν και με άλλα ξόανα σε άλλες πόλεις, τα «βάπτιζαν» στους ποταμούς, τις λίμνες και τη θάλασσα και κατόπιν ακολουθούσαν οι πιστοί. Το ίδιο έκαναν και οι Αιγύπτιοι, όπου «βάπτιζαν» το ξόανο της Ίσιδας στο Νείλο. Σήμερα οι σύγχρονοι παγανιστές Ινδουιστές «βαπτίζονται» κάθε χρόνο κατά εκατομμύρια στα νερά του Γάγγη για να «αγιαστούν».

Η αγία μας Εκκλησία αναγνωρίζει ένα βάπτισμα, άπαξ και δια παντός τελεσθέν, εις άφεση αμαρτιών και ζωή αιώνιο. Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε «Εν Βάπτισμα», το οποίο έχει αιώνια ισχύ και δε χρειάζεται καμιά επανάληψη. Δια του αγίου Βαπτίσματος ο παλαιός άνθρωπος της αμαρτίας και της φθοράς αποθνήσκει στην ιερή κολυμβήθρα και ανίσταται νέος εν Χριστώ ανακαινισμένος. Εγείρεται νέα ύπαρξη, η οποία έχει υπερβεί πια την απλή βιολογική της κατάσταση και ανάγεται στο επίπεδο της αθανασίας. Ο απόστολος Παύλος τονίζει πως δια του αγίου Βαπτίσματος «ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη, ίνα καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ.6,5). Ο βαπτισμένος άνθρωπος απέβαλε τη βαριά και σαθρή στολή των «δερματίνων χιτώνων» του (Γεν.3,21), δηλαδή τη φθορά και το θάνατο και ενδύθηκε το Χριστό, δηλαδή την αφθαρσία και τη θέωση. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτήσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ.3,27) διαλαλεί ο άγιος απόστολος των Εθνών, για να καταλάβουν οι άνθρωποι την υπέρτατη δωρεά του Θεού προς αυτούς. Το άγιο Βάπτισμα είναι η συσσωμάτωση του ανθρώπου στο μυστικό σώμα του Χριστού, ο οποίος πια αποτελεί αναπόσπαστο οργανικό κύτταρό Του. Ο Χριστός σώζοντας το δικό Του άγιο σώμα, σώζει εξάπαντος και τα κύτταρα που το αποτελούν. Έτσι συντελείται η σωτηρία μας! Βεβαίως το μυστικό σώμα του Χριστού είναι η Εκκλησία Του, της οποίας κεφαλή είναι ο Ίδιος (Εφεσ.5,23). Δια του αγίου Βαπτίσματος ο άνθρωπος εισέρχεται στην Εκκλησία, συσσωματώνεται με το Χριστό και σώζεται.

Όμως διάφοροι αιρετικοί κατά καιρούς δίδαξαν αλλότριες διδασκαλίες για το ιερό αυτό μυστήριο, ώστε να δημιουργείται συχνά μεγάλη σύγχυση σε πολλούς. Σήμερα στον ευρύτερο προτεσταντικό χώρο κυριαρχούν απίστευτες κακόδοξες παρεκκλίσεις, τέτοιες ώστε έχει εκλείψει η βιβλική και πατερική παράδοση για το άγιο Βάπτισμα.

Όμως δυστυχώς και στον ορθόδοξο χώρο υπάρχει μια σοβαρή παρεκτροπή, η οποία εστιάζεται στην πρακτική της επανάληψής του. Φοβούμαι πως η συνήθεια του χατζη- «βαπτίσματος» στον Ιορδάνη ποταμό υπάγεται σε αυτή την κατηγορία εκτροπής. Από ιστορική άποψη η συνήθεια αυτή χάνεται στο μεσαίωνα. Προφανώς ξεκίνησε ως ευσεβής μιμητική πράξη των προσκυνητών στο σημείο του ποταμού που σύμφωνα με την παράδοση βαπτίσθηκε ο Χριστός. Με τον καιρό όμως η πράξη αυτή εξελίχτηκε σε πραγματική «τελετουργία». Οι «βαπτισμένοι» στον Ιορδάνη θεωρούν τον εαυτό τους «ξεχωριστό», «λυτρωμένο», «αγιασμένο». Μάλιστα παίρνουν και τίτλο, τον οποίο προσάπτουν στο όνομά τους, το «χατζής», που σημαίνει «άγιος»!

Φρονούμε ότι το χατζη – «βάπτισμα» στον Ιορδάνη ενέχει βαθύτερες σοβαρές συνέπειες σε αυτούς που το επιτελούν και οι οποίοι δεν τις αντιλαμβάνονται. Επαναλαμβάνουμε πως το άγιο Βάπτισμα που αξιωθήκαμε να λάβουμε από την Εκκλησία μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο. Μαζί με το μυστήριο του Αγίου Χρίσματος λάβαμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, μας δόθηκαν ευλογίες και οπλιστήκαμε με δυνατότητες που αν όλα αυτά τα αξιοποιήσουμε μπορούμε να σωθούμε και να αναχθούμε ακόμα και ως την κατά χάριν θέωση. Με το άγιο Βάπτισμα λάβαμε την υιοθεσία του «Θεού διά Χριστού» (Γαλ.4,7). Προς τι λοιπόν το χατζη – «βάπτισμα» του Ιορδάνη; Τι περισσότερο μπορεί να μας δώσει από το άγιο Βάπτισμα; Απολύτως τίποτε! Ο αγιασμός μας συντελείται αποκλειστικά μέσα από τα μυστήρια και τις αγιαστικές πράξεις της Εκκλησίας μας και όχι στα λύματα του μολυσμένου Ιορδάνη. Αντίθετα μάλιστα: μπορεί να θεωρηθεί ύβρη και άρνηση του αγίου Βαπτίσματος, δηλαδή εθελούσια αποκοπή από το σώμα της Εκκλησίας! «Αγιασμός» εκτός της Εκκλησίας έχει μόνο υποκειμενική ψυχολογική σημασία!

Είναι ανάγκη η Εκκλησία μας και ιδιαίτερα το παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων, να ασχοληθεί με το θέμα αυτό. Να ενημερωθούν οι πολυάριθμοι προσκυνητές στους θεοβάδιστους άγιους τόπους να μην ξεπερνάει η ευσέβειά τους τα όρια που έχει θέσει η Εκκλησία. Οι λεγόμενες «ιερές αποδημίες» (θρησκευτικός τουρισμός) μπορούν να θεωρηθούν χρήσιμες για ψυχολογική ευεξία, τόνωση του θρησκευτικού συναισθήματος, αποκόμιση σπάνιων εμπειριών. Σε καμιά περίπτωση όμως δε μπορούν να αντικαταστήσουν την αποκλειστικότητα της Εκκλησίας, σε κάθε τόπο και χρόνο, να αγιάζει τους πιστούς. Η επίσκεψη ιερών τόπων, το άγγιγμα ιερών αντικειμένων και οι αυτοσχέδιες «τελετουργίες» είχαν και έχουν πρωτεύουσα σημασία για τους εκτός της Εκκλησίας θρησκευόμενους. Αντίθετα για μας τους Ορθοδόξους πιστούς πρωτεύουσα σημασία έχει (πρέπει να έχει) η οντολογική μας ένωση με το Λυτρωτή μας Χριστό, δηλαδή η καθολική συμμετοχή μας στο εκκλησιαστικό σώμα, η συνειδητή μυστηριακή κοινωνία μας και η βίωση των σωτηριωδών δωρεών, οι οποίες απορρέουν από την αιώνια και πραγματική ένσαρκη παρουσία Του στον κόσμο. Όλα τα άλλα έχουν δευτερεύουσα η μηδαμινή σημασία!

Πόλεμος Συγκλήτου - Πανάρετου για την Κοινωνική Θεολογία

Επίθεση στον υφυπουργό Παιδείας Γιάννη Πανάρετο έκανε η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αφορμή το αίτημά του για την κατάργηση του τμήματος της Κοινωνικής Θεολογίας, λόγω σωρείας παραβάσεων που σχετίζονται με φαινόμενα οικογενειοκρατίας. Ο υφυπουργός έχει στείλει την υπόθεση στον εισαγγελέα.

Με σκληρή γλώσσα απάντησε η Σύγκλητος, κατηγορώντας το Γ. Πανάρετο ότι "επιχειρεί μια πρωτοφανή ωμή και βάναυση παρέμβαση στο αυτοδιοίκητο του Πανεπιστημίου και στην επιστημονική του αυτοτέλεια". Υποστηρίζει ότι η επιστολή του υφυπουργού "δεν στοχεύει μόνο στην αποτύπωση φαινομένων οικογενειοκρατίας, αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας, τα οποία το ίδιο το Πανεπιστήμιο έχει καταδικάσει, αλλά και στη σπίλωση του συνόλου των μελών ΔΕΠ του Τμήματος".

Η Σύγκλητος κάνει λόγο για "προσωπικές διαπιστώσεις" και "ανεπίτρεπτες γενικεύσεις", υποστηρίζοντας ότι στοχεύουν στην επιρροή της κοινής γνώμης, με σκοπό να παγιωθεί η πεποίθηση ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι "είναι σαθρό, αδιαφανές και κοινωνικά αδιάφορο".

Ο Γ. Πανάρετος έστειλε σήμερα και νέο έγγραφο στην εισαγγελία Αθηνών, ζητώντας να διερευνηθούν οι τυχόν ποινικές ευθύνες που προκύπτουν από την ένορκη διοικητική εξέταση.

Τη διατήρηση του τμήματος ζητά ο Ιερώνυμος

Την αντίθεσή του στην κατάργηση του τμήματος και την απορρόφησή του από το τμήμα Θεολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών, εξέφρασε με επιστολή του και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Ζητά από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να αντιμετωπίσει "πατρικά" τους προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, διδακτορικούς φοιτητές του τμήματος. "Σήμερα, που το έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας υποβαθμίζει την ποιότητα του κοινωνικού μας βίου η κατάργηση ενός Πανεπιστημιακού Τμήματος, όπως της Κοινωνικής Θεολογίας, προφανώς αποδυναμώνει ακόμη περαιτέρω το πολιτισμικό μας γίγνεσθαι", αναφέρει.

«Ελευθεροτυπία»01/12/2010

Επιστολή του Αρχιεπισκόπου προς την Υπουργό Παιδείας για την πρόταση κατάργησης του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας Αθηνών (30.11.2010)

Επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων κ. Άννα Διαμαντοπούλου σχετικά με τα τεκταινόμενα στη Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απέστειλε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. Η επιστολή, η οποία κοινοποιείται και στον Υφυπουργό Παιδείας κ. Ι. Πανάρετο, έχει ως εξής:

"Παρακολουθούμε με ευαισθησία και προβληματισμό τα τεκταινόμενα στην Θεολογική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικότερα την πρόταση καταργήσεως του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και γινόμεθα αποδέκτες της αγωνίας των εκεί διδασκομένων και διδασκόντων. Επιτρέψατέ μας, με απόλυτο σεβασμό και επίγνωση των ορίων των θεσμικών αρμοδιοτήτων, να παρακαλέσουμε το όλο ζήτημα να αντιμετωπισθεί με την προσήκουσα προσοχή όσον αφορά μερικές πλευρές ζωτικής σημασίας.

Πρώτιστα μας ενδιαφέρει πατρικώς η αντιμετώπιση του όλου ζητήματος να μην καθοιονδήποτε τρόπο βλάψει ή ζημιώσει τους προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας. Φρονούμε ταπεινώς ότι ο σεβασμός των κόπων των οικογενειών τους, οι αγωνίες και ο μόχθος των ιδίων και η ευθύνη μας για το μέλλον τους δεσμεύει στην προσπάθεια ευρέσεως της καλύτερης δυνατής λύσεως με απόλυτο κριτήριο την επ΄ ωφελεία και πάντως όχι προς ζημίαν τους διαχείριση του θέματος. Ως προς τούτο θεωρούμε εύλογο το αίτημα να μην ληφθούν βιαστικές αποφάσεις. Ιδιαίτερα καθώς από πολλές πλευρές υπευθύνων ακαδημαϊκών και άλλων φορέων ακούγονται φωνές αντίθετες προς την απόφαση της καταργήσεως του εν λόγω τμήματος, τις οποίες και εμείς λαμβάνουμε υπόψη.

Πέραν των καλώς νοουμένων συμφερόντων των φοιτητών παρακαλούμε να μεριμνήσετε με την δέουσα ευαισθησία και για το επιστημονικό δυναμικό του Τμήματος. Προφανώς σε περιπτώσεις, όπου τεκμηριωμένα υπάρχουν παρανομίες και υπερβάσεις της δεοντολογίας, είναι εύλογο ότι έχετε το καθήκον και την υποχρέωση να λάβετε τα αναγκαία μέτρα. Όμως αυτό πιστεύουμε ότι δεν θα πρέπει να μετατραπεί σε συλλήβδην απαξίωση των μελών Δ.Ε.Π. και της Θεολογικής Σχολής γενικότερα. Ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι είναι πάντοτε εφικτό να βρεθούν λύσεις που δεν τραυματίζουν συλλογικά το κύρος και την αξιοπιστία καταξιωμένων και απολύτως αναγκαίων θεσμών, οι οποίες εστιάζουν την προσοχή στην διόρθωση και βελτίωση των επιμέρους προβλημάτων ενός οργανισμού και όχι στη συλλογική κατάργησή του.

Σήμερα που το έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας υποβαθμίζει την ποιότητα του κοινωνικού μας βίου η κατάργηση ενός Πανεπιστημιακού Τμήματος, όπως της Κοινωνικής Θεολογίας, προφανώς αποδυναμώνει ακόμη περαιτέρω το πολιτισμικό μας γίγνεσθαι.

Με την βεβαιότητα ότι θα χειριστείτε το όλο ζήτημα με την δέουσα σύνεση και με την εγνωσμένη εμπειρία σας στα ακαδημαϊκά θέματα παρακαλούμε να μην επιμείνετε στην κατάργηση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας αλλά να βοηθήσετε ώστε οι Θεολογικές σπουδές στον τόπο μας να βελτιωθούν και να αναβαθμισθούν".

Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας Ντιμίτρι Μεντβέντεφ υπέγραψε νόμο για επιστροφή της εκκλησιαστικής περιουσίας

Για τη σχετική απόφαση που υπέγραψε ενημέρωσε ο Πρόεδρος της Ρωσίας κ. Ντιμίτρι Μεντεβέντεφ τον Πατριάρχη Μόσχας κ. Κύριλλο, σε συνάντηση που είχαν στον Ιερό Ναό της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Μεγάλο Παλάτι του Κρεμλίνου.

«Αυτό το μέρος είναι ιδιαίτερο! Έτσι δράττομαι της ευκαιρίας να σας πληροφορήσω ότι σήμερα υπέγραψα το νόμο για την επιστροφή της περιουσίας για τις θρησκευτικές οργανώσεις. Αυτός είναι ένας σοβαρός νόμος, ο οποίος ενεκρίθη μετά από πολλές ώρες συζητήσεως», τόνισε ο Πρόεδρος Μεντβέντεφ.

Επίσης, ο Πρόεδρος τόνισε: «Αυτή η εκκλησία, σύμφωνα με το νόμο, πρέπει να μεταβιβαστεί άμεσα στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.»

Ο Πρόεδρος της Ρωσίας ενημέρωσε τον Πατριάρχη, ότι ο νόμος παρέχει τη δυνατότητα επίλυσης πολλών προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και οι άλλες θρησκείες της χώρας.

Τέλος, ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας, από την πλευρά του ευχαρίστησε τον Πρόεδρο Μεντβέντεφ και το Κοινοβούλιο που ψήφισε τον σχετικό νόμο.

«Η υπογραφή του νόμου αυτού αποδεικνύει, ότι η χώρα μας ξεπερνάει τις επιπτώσεις των δύσκολων χρόνων, και υπάρχει αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Ο νόμος ήταν αποτέλεσμα κάποιων συμβιβασμών, μια απόφαση που θα είναι για το καλό του λαού», κατέληξε ο Πατριάρχης.

romfea.gr

Во время встречи в Кремле Президент России Д.А. Медведев сообщил Святейшему Патриарху Кириллу о подписании закона о возвращении имущества религиозного назначения

ΗΠΑ - Αθεϊστές προκαλούν πάλι με τις αφίσες τους -Video

Αθεϊστές αναστατώνουν τις ΗΠΑ με τις αφίσες τους

Σάλο έχουν προκαλέσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αφίσες που ανάρτησαν οργανώσεις αθεϊστών και ... αποκαλούν τα Χριστούγεννα «μύθο». Πολίτες διατύπωσαν παράπονα στις ομοσπονδιακές αρχές υπογραμμίζοντας ότι αφίσες τέτοιου τύπου προκαλούν το κοινό αίσθημα και προσβάλουν τα θρησκευτικά πιστεύω.

Δείτε το video

epikaira.gr/&category_id=87

Στέργιος Μπούγιας και Ιωάννης Μπεϊνάς - Το μάθημα των Θρησκευτικών: επιλογής ή υποχρεωτικό; - 30 Νοε 10

-lomak

-Παρακολουθήστε σήμερα Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010 στις 21:40 την εκπομπή της τηλεόρασης 4Ε για το μάθημα των θρησκευτικών

Ερώτηση Θ. Πλεύρη για το ενδεχόμενο κατάργησης των Θρησκευτικών

Έντονη ανησυχία επικρατεί εδώ και μήνες στην ελληνική κοινωνία αλλά και στην Εκκλησία της Ελλάδος, σχετικά με πληροφορίες που κατά καιρούς έχουν δημοσιευθεί σχετικά με την πρόθεση σας να καταργηθεί το μάθημα των Θρησκευτικών από το σχολικό πρόγραμμα. Το γεγονός αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον ελληνοχριστιανικό χαρακτήρα και την συνταγματική αποστολή της σχολικής εκπαίδευσης, η οποία είναι η προαγωγή του εθνικού και θρησκευτικού συναισθήματος των Ελλήνων μαθητών. Επιπλέον για το μάθημα των Θρησκευτικών, τον καθορισμό της διδακτέας ύλης, των ωρών διδασκαλίας και του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων, κατά παράλογο τρόπο δεν έχει κανέναν λόγο η Εκκλησία της Ελλάδος, αλλά ούτε και οι Θεολογικές Σχολές.

Συνεπώς ερωτάσθε,

Α) Προτίθεστε να καταργήσετε το μάθημα των Θρησκευτικών από το σχολικό πρόγραμμα του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, και αν ναι για ποιους λόγους;

Β) Για ποιον λόγο δεν συμμετέχουν η Εκκλησία της Ελλάδος και οι Θεολογικές Σχολές στην διαμόρφωση της διδακτέας ύλης και των σχολικών βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών, όπως άλλωστε συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως πχ στην Γερμανία;

laosanattiki.gr

Μήπως σκεπάζουμε τα σφάλματά μας;

Οι άνθρωποι έχουμε τήν κακή συνήθεια νά σκεπάζουμε τά σφάλματα μας. Αυτό τό μάθημα τό μάθαμε άπό τούς προπάτορές μας, τον Αδάμ και τήν Εύα, οί οποίοι, μόλις αμάρτησαν και συνειδητοποίησαν τήν παρουσία του Θεού, άπό ντροπή κι άπό φόβο έτρεξαν νά κρυφτούν ανάμεσα στά δένδρα του Παραδείσου και προσπάθησαν έπειτα και νά δικαιολογηθούν.

Την ίδια τακτική ακολουθούν οι αμετανόητοι αμαρτωλοί όλων των αιώνων. Μόλις διαπράξουν βαρύτατο σφάλμα, προσπαθούν με ταχυδακτυλουργικές ενέργειες να το κρύψουν, σπεύδουν να το κουκουλώσουν, να μη φαίνεται πουθενά. Επινοούν τις πιο απίθανες μεθόδους για να σβήσουν τελείως τα ίχνη της παρανομίας τους, να μην αποκαλυφθεί ποτέ ή αλχημεία τους, να μην τούς πιά σειή τσιμπίδα του νόμου.

Να θυμηθούμε από την Παλαιά Διαθήκη τούς αδελφούς του Ιωσήφ. Μόλις πούλησαν τον αδελφό τους στους Ισμαηλίτες έμπορους, αναρωτήθηκαν τί τέχνασμα θα επινοήσουν, για να δικαιολογηθούν στον πατέρα τους. Σοφίστηκαν να σφάξουν ένα κατσικάκι και να λερώσουν με το αίμα του και με χώματα από το έδαφος το πολύχρωμο φόρεμα του Ιωσήφ. Το έσχισαν κατόπιν και σε κάποια σημεία, για να δίνει την εντύπωση ότι ό αδελφός τους κατασπαράχθηκε από θηρίο. Έπειτα το έστειλαν στον πατέρα τους λέγον τας ότι το βρήκαν στην ερημιά και ότι ανησυχούν μήπως είναι του Ιωσήφ. Ό Ιακώβ αναγνώρισε τον χιτώνα του παιδιού του και με αγαθό λογισμό υπέθεσε ότι κάποιο θηρίο κατασπάραξε τον Ιωσήφ. Από τη στιγμή εκείνη τον έκλαιγε ως νεκρό. Το πονηρό τέχνασμα των δέκα μεγαλύτερων παιδιών του Ιακώβ προς το παρόν στέφθηκε με επιτυχία.

Κάπως έτσι ενεργεί ό αποστάτης άνθρωπος. Διαπράττει την αμαρτία και κατόπιν προσπαθεί να τη σκεπάσει με χίλια δύο πονηρά εφευρήματα. Όπως ή σουπιά ρίχνει μελάνη για να θολώσει τα νερά, έτσι και ό αμαρτωλός γίνεται εφευρετικός στην πονηρία, για να σκε πάσει τα σφάλματα του.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι κατορθώνει προσωρινά να σκεπάσει το σφάλμα του από τα μάτια των συνανθρώπων του. Από τον παντέφορο οφθαλμό του Θεού δεν θα μπορέσει να το σκεπάσει ποτέ! Διότι δεν υπάρχει δημιούργημα στον κόσμο πού να μπορεί να κρυφτεί από τον Θεό. «Ούκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δέ γυμνά και τετραχηλισμένα τοις όφθαλμοίς αυτού, προς ον ήμΐν ό λόγος» (Εβρ. δ' 13). Όλα είναι γυμνά και ξεσκεπασμένα στά μάτια Εκείνου, προς τον Οποίο θα δώ σουμε λογαριασμό και απολογία για τις πράξεις μας. Υπάρχει κάτι πού να μην τα γνωρίζει ό Κύριος; Ό παντέφορος οφθαλμός του όλα το βλέπει και όλα τα παρακολουθεί. «Αυτός την ύπ' ούρανόν πάσαν έφορά» (Ίώβ κη' 24). Επιβλέπει, κυβερνά, συντηρεί όλη τη δημιουργία. Αλλά και διορθώνει κάτι πού δεν γίνε ται καλά. Υπάρχει κάτι πού θα μείνει για πάντα κρυφό; Δεν υπάρχει τίποτε κρυφό πού δεν θα φανερωθεί, τίποτε μυστικό που δεν θα μαθευτεί, τίποτε κρυμμένο στο σκοτάδι πού δεν θα βγει στο φως. Θα έλθει μία μέρα πού όλα θα αποκαλυφθούν, όλα θα βγουν στην επιφάνεια!

Τότε γιατί αυταπατώμεθα με το λογισμό ότι μπορούμε να σκεπάζουμε τα αμαρτήματα μας; Από ποιόν τα σκεπάζουμε; Από τούς ανθρώπους; Από τους ανθρώπους και να τα σκεπάζουμε μικρό το κέρδος. Από τον Θεό; Από τον Θεό, και να θέλουμε, δεν μπορούμε να τα σκεπάσουμε. Ό δίκαιος Κριτής την ήμερα της Κρίσεως, την επιφανή και με γάλη, θα φανερώσει όλα όσα πράξαμε. «Ώ, ποία ώρα τότε και ήμερα φοβερά!... Βίβλοι ανοίγονται και πράξεις ελέγχον ται και τα κρυπτά του σκότους δημοσιεύονται», ψάλλουμε στο ίδιόμελο τών αίνων της Κυριακής των Απόκρεω. Ή ντροπή μας θα είναι τότε διπλή. Πρώτον θα ντραπούμε για τα αμαρτήματα πού διαπράξαμε και δεύτερον θα ντραπούμε για την αλυσίδα των λανθασμένων ενεργειών πού επινοήσαμε για να τα σκεπάσουμε.

Αντί λοιπόν να σκεπάζουμε τα σφάλματα μας, να μετανοούμε γι' αυτά και να τα εξομολογούμαστε στον Πνευματικό, για να ελκύουμε τη Χάρη του Θεού και να λαμβάνουμε άφεση των αμαρτιών μας.

Ο άγιος Θεός δεν ευαρεστείται, όταν παίζουμε θέατρο. Θέλει ό,τι κάνουμε, ό,τι σκεπτόμαστε, ό,τι επιθυμούμε, όλα να είναι σύμφωνα με το άγιο θέλημα του. Αλλά κι αν ως άνθρωποι πού είμαστε πέσουμε σε κάποια σφάλματα, εκείνο πού περιμένει από μάς είναι όχι να τα κρύψουμε, αλλά να μετανοήσουμε και να τα διορθώσουμε. Όσο πιο πολύ καθυστερούμε να διορθώσουμε τα σφάλματα μας, τόσο περισσότερο επιβαρύνουμε τη θέση μας. Μην ακού με τον αντίδικο διάβολο πού μάς υποδεικνύει να σκεπάσουμε τα σφάλματα μας δήθεν για να απαλλαγούμε από τη ντροπή, διότι ούτε από την ντροπή ούτε από τις συνέπειες της αμαρτίας απαλλασσόμαστε.

Το ορθόν είναι, όταν σημειώνουμε πτώση, να έχουμε την ειλικρίνεια να την ομολογήσουμε. Να δείχνουμε με ειλικρινή μετάνοια την πληγή μας στον Πνευματικό λέγοντας: Δικά μου, πάτερ, είναι το σφάλμα, Ό ίδιος ευθύνομαι για ό,τι έγινε. Το καταθέτω με ειλικρίνεια την ώρα της ιεράς Εξομολογήσεως και ζητώ από τον Θεό συγχώρηση.

Εάν υπάρχει από τη δική μας πλευρά ειλικρινής μετάνοια, όλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη είναι ή Χάρη του Μυστηρίου! Έχουμε «φιλάνθρωπον Πατέρα και Θεόν», ό Όποιος διανοίγει «άγκάλας πατρικάς» και μάς δέχεται πάλι κοντά του. Μάς ελεεί «κατά το μέγα έλεος του», και «κατά το πλήθος των οικτιρμών του» συγχωρεί τα παραπτώματά μας.

Όχι λοιπόν κουκούλωμα των σφαλμάτων μας αλλά μετάνοια και ειλικρινής εξομολόγηση!

«ΣΩΤΗΡ» 15-11-2010

Παρακολουθήστε σήμερα Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010 στις 21:40 την εκπομπή της τηλεόρασης 4Ε για το μάθημα των θρησκευτικών

Παρακολουθήστε σήμερα ΤΡΙΤΗ 30 Νοεμβρίου στις 21:40 την εκπομπή της τηλεόρασης 4^Ε ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΑΜΑΤΑ που επιμελείται και παρουσιάζει ο κ. Δημήτρης Νατσιός με θέμα:

ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ, ΕΠΙΛΟΓΗΣ Ή ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ;

Καλεσμένοι οι θεολόγοι κ. Στέργιος Μπούγιας και κ. Ιωάννης Μπεϊνάς μέλη του ΔΣ της ένωσης Θεολόγων ν. Πιερίας.

Για όσους δεν πιάνουν το συγκεκριμένο κανάλι η εκπομπή μεταδίδεται μέσω διαδικτύου σε όλο τον κόσμο στην διεύθυνση:

http://www.tv4e.gr/livestreaming.php

ή μέσω της αρχικής σελίδας http://www.tv4e.gr/

Για περισσότερες πληροφορίες

http://www.tv4e.gr/newsDetails.php?newsid=22

Ή ευάρεστη στον Θεό θυσία

Ή ατομική προσευχή και ή κοινή λατρεία, με όλο δηλαδή το σώμα της Εκκλησίας στους ιερούς ναούς, έχει πρωτεύουσα θέση στη ζωή των πιστών. Δεν μπορεί να ύπαρξη πνευματική ζωή, αν αυτή δεν ζωογονήται από την προσευχή και την εν πνεύματι λατρεία και δεν τροφοδοτήται από την ζωοπάροχη τροφή της θείας Ευχαριστίας. Πλάι σ' αυτήν, την «εν πνεύματι και άληθεία» προσευχή και λατρεία, υπάρχει και ή «λογική λατρεία»,για την όποια κάνει ιδιαίτερο λόγο ό απόστολος Παύλος. Μπροστά σ' αυτή την λατρεία στάθηκαν με θαυμασμό και αυτοί ακόμα οι αδιάφοροι ή πολέμιοι της πίστεως. Είδαν εκεί το μεγαλείο του Χριστιανισμού πού τούς ανάγκασε να κάνουν συγκλονιστικές ομολογίες. Μια τέτοια μπορούμε να θαυμάσουμε στον ορθολογιστή Ρενάν. Έβλεπε πώς ή χριστιανική λατρεία σε αντίθεση με τις τυπολατρικές τελετές της πα λαιάς εποχής, δεν περιοριζόταν στην προσφορά ζώων, αλλά σε κάτι βαθύτερο και ούσιαστικώτερο. Έγραφε λοιπόν: «Μια ιδέα απόλυτα νέα, ή ιδέα της λατρείας, πού στηρίζεται στην αγνότητα της καρδιάς και στην ανθρώπινη αδελφοσύνη, έκανε με τον Χριστιανισμό την είσοδο της στον κόσμο».

Πραγματικά ιδέα απόλυτα νέα, πού στηρίζεται στην αγνότητα της καρδιάς, είναι ή χριστιανική λατρεία. Τον Θεό, δηλαδή, τον λατρεύουμε αλη θινά όχι με ζωοθυσίες και τυπολατρίες, αλλά όταν θυσιάζουμε πάθη, αδυναμίες, ελαττώματα. Κάτι περισσότερο. Ή λατρεία παίρνει τις αληθινές της διαστάσεις, όταν ή καρδιά γίνεται καθαρό θυσιαστήριο από όπου ανεβαίνει, ως ευάρεστη στον Θεό λατρεία, το άρωμα της ειλικρινούς αγάπης.

Αληθινά ιδέα απόλυτα νέα, ασύλληπτη στην ειδωλολατρική αρχαιότητα, ή λογική λατρεία και οι πνευματικές θυσίες πού καίγονται στην φωτιά της αγάπης. Τον Θεό πού είναι πνεύμα, μάς λέει ό ίδιος ό Κύριος, πρέπει να τον προσκυνούμε «εν πνεύματι και άληθεία» (Ίωάν. δ' 24). Τον Θεό Τον δοξάζουμε όχι μόνο με ύμνους και δοξαστικά. Τον δοξάζουμε, όπως γράφει ό απόστολος Παύλος, «εν τω σώματι ημών και εν τω πνεύματι ημών, άτινά εστί του Θεού» (Α' Κορινθ. στ' 20), όταν ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και κάνουμε τα ευάρεστα ενώπιον Του. Δεν υπάρχει αγιότερος ναός και καθαρότερο θυσιαστήριο από την αγνή σκέψη, το καθαρό, «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β' Κορ. ζ' 1), σώμα, την γεμάτη αγάπη καρδιά. Από το έμψυχο αυτό θυσιαστήριο ανεβαίνει ή πιο ευπρόσδεκτη στον Θεό λατρεία. Όσο ό Θεός αποστρέφεται την φαρισαϊκή μεγαλοστομία και υπερηφάνεια, τόσο συμπαθεί την «συντετριμμένην και τεταπεινωμένην καρδίαν» (Ψαλμ. ν' 19) του τελώνη.

Δεν ζητάει ό Θεός ολοκαυτώματα και ζωοθυσίες. Ούτε την μηχανική επανάληψη λέξεων, την «βαττολογίαν», την «πολυλογίαν» ή την υποκριτική προσευχή των Φαρισαίων, πού προσεύχονται, «όπως αν φανώσι τοις άνθρώποις». Ζητάει να «παραστήσωμεν τα σώματα ημών θυσίαν ζώσαν, άγίαν, εύάρεοτον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν ημών» (Ρωμ. ιβ' 1). Ένα άλλο θυσιαστήριο ζητάει ό Θεός να υψώσουμε μέσα μας. Και επάνω σ' αυτόνα θυσιάσουμε κακίες και εγωισμούς.

Το σώμα μας γίνεται θυσία ζωντανή, όταν δεν χρησιμοποιήται ως όργανο αμαρτίας, αλλά άγιότητος και άγνότητος. Όταν γίνεται «όπλον δικαιοσύνης» (Ρωμ. στ' 13) στην υπηρεσία του Θεού. Όπως γράφει ό άγιος Ισίδωρος ό Πηλουσιώτης: «Γινόμαστε το καλύτερο προσφερόμενο θυσίασμα, όταν ή γνώμη μας είναι φιλάνθρωπη και ή σάρκα αγνή... Ό καθένας χειροτονείται ιερέας τού σώμα τος του, ώστε να έξουσιάζη πάνω στις κακίες και με τον τρόπο αυτό να μεταβάλλη το σώμα του σε ναό και ιερό της άγνότητος». Γινόμαστε έτσι και ναός και θύτης και θύμα. Θύμα όμως ζωντανό πού ζωογονείται από την πνευματική ζωή της ψυχής.

«Παραστήσατε τα σώματα υμών θυσίαν ζώσαν, άγίαν, εύάρεστον τω Θεώ, την λογικήν λατρείαν υμών», επαναλαμβάνει και ό ιερός Χρυσόστομος. Και προσθέτει: «Και πώς μπορεί το σώμα μας να γίνη ζωντανή θυσία; Όταν τα μάτια δεν βλέπουν τίποτε το πονηρό, έγιναν θυσία. Όταν ή γλώσσα δεν λαλή άπρεπα και αισχρό, γίνεται προσφορά. 'Άς μην ενεργή το χέρι τίποτα το παράνομο και αμέσως έγινε ολοκαύτωμα. Αλλά και αυτά δεν είναι αρκετά για την προσφορά της ζωντανής θυσίας. Χρειάζονται και τα έργα της αγάπης: Το χέρι να ευεργέτη, το στόμα να εύλογη και αυτούς ακόμα πού μάς δημιουργούν προβλήματα, ή ακοή να εύχαριστήται αδιάκοπα στο να άκούη το θείο λόγο».

Αυτή είναι ή λογική λατρεία, στην όποια αρέ σκεται ιδιαίτερα ό Θεός. Την λατρεία αυτή καλείται να ζήση ό κάθε άνθρωπος, για να βγή από τον ασφυκτικό κλοιό της ύλοφροσύνης και του σαρκολατρισμού, της αγωνίας και του άγχους. Να γίνη ούρανοδρόμος αετός με την πνοή και τις αναβάσεις του Αγίου Πνεύματος.

«ΖΩΗ»04/11/2010

Στιγμιότυπο από την επίσκεψη του Καρδινάλιου malcolm ranjith στη Σρι Λάνκα. Και μη χειρότερα!

Η προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς την Ρωμαιοκαθολική Αντιπροσωπεία κατά την Θρονική Εορτή (30.11.2010).

Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε Kurt Koch, μετά τῆς τιμίας ὑμῶν συνοδείας, οἱ ἐκπροσωποῦντες τήν Αὐτοῦ Ἁγιότητα τόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί ἀγαπητόν ἡμῖν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν Πάπαν κύριον Βενέδικτον καί τήν ἧς οὗτος προΐσταται Ἐκκλησίαν,

Μετὰ πολλῆς χαρᾶς χαιρετίζομεν τήν παρουσίαν ὑμῶν κατά τήν Θρονικήν Ἑορτήν τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καί ἐν εὐγνωμοσύνῃ εὐχαριστοῦμεν τόν ἀποστείλαντα ὑμᾶς ἀδελφόν ἐν Κυρίῳ Πάπαν Βενέδικτον ΙϚ’ διά τήν εὐγενῆ ἀδελφικήν χειρονομίαν αὐτοῦ ὅπως συμμετάσχῃ δι᾿ ὑμῶν εἰς τήν ἑόρτιον πανήγυριν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς ἐν Βυζαντίῳ Ἐκκλησίας Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Ἀπὸ πολλῶν ἤδη ἐτῶν ἔχει καθιερωθῆ ὅπως ἀνταλλάσσωνται ἐπισκέψεις ἐπισήμων ἀντιπροσωπειῶν κατά τάς θρονικάς ἑορτάς ἑκατέρας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς ἔνδειξιν τῶν μεταξύ αὐτῶν ἀδελφικῶν δεσμῶν ἀγάπης καί τιμῆς, χαίρομεν δέ διότι καί ἐφέτος τηρεῖται ἡ ὡραία αὕτη παράδοσις.

Ἰδιαιτέρως χαιρετίζομεν τήν διά πρώτην φοράν παρουσίαν ἐν μέσῳ ἡμῶν ὡς ἐκπροσώπου τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, συγχαίροντες αὐτῇ ἐπί τῇ ἀναλήψει τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιώματος τῆς προεδρίας τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν, ὡς καί ἐπί τῇ προσφάτῳ ἀνυψώσει αὐτῆς εἰς τό ἀξίωμα καί τήν τιμήν τοῦ Καρδιναλίου. Ἐκτιμῶντες μεγάλως τήν βαθεῖαν θεολογικήν κατάρτισιν καί τήν εὐγένειαν τοῦ χαρακτῆρος τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, ὡς καί τήν προσήλωσιν αὐτῆς εἰς τήν ἱεράν ὑπόθεσιν τῆς προωθήσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, προσβλέπομεν εἰς τήν συνεργασίαν ὑμῶν μετά τοῦ καθ’ἡμᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου διά τήν περαιτέρω σύσφιγξιν τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ἐπ’ἀγαθῷ τῆς προωθήσεως τῆς ἑνότητος, ὑπέρ τῆς ὁποίας ἐδεήθη ὁ Κύριος εἰς τόν Πατέρα Αὐτοῦ ὀλίγον πρό τοῦ πάθους Του.

Μετά πολλῆς χαρᾶς σημειοῦμεν ὅτι κατά τό τρέχον ἔτος συνεπληρώθησαν πεντήκοντα ἔτη ζωῆς καί δράσεως τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου διά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, τοῦ ὁποίου ἡγεῖται ἤδη ἡ ὑμετέρα Σεβασμιότης. Ἡ σκέψις ἡμῶν ἀνατρέχει πρός τόν ἀείμνηστον Πάπαν Ἰωάννην τόν ΚΓ΄, ὅστις ἐν ἔτει 1960 προέβη εἰς τήν ἵδρυσιν τοῦ Συμβουλίου τούτου, ἀρχικῶς ὑπό τήν μορφήν Γραμματείας, ὁμοῦ μετά τῆς συγκλήσεως τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ, ἥτις διά θαρραλέων ἱστορικῶν ἀποφάσεων ἤνοιξε τόν δρόμον διά τήν συμμετοχήν τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν προσπάθειαν πρός ἀποκατάστασιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Μεταξύ τῶν καρπῶν τῆς ἱστορικῆς ταύτης πρωτοβουλίας τοῦ ἀειμνήστου Πάπα κυρίαρχον θέσιν κατέχει ἡ ἀνάπτυξις ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου καί τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τάς ὁποίας σχέσεις ἐνεκαινίασαν οἱ μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Ϛ’ καί ὁ ἀοίδιμος προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἐσυνέχισαν δέ καί ἐνίσχυσαν ἔτι περαιτέρω οἱ διάδοχοι αὐτῶν Πάπας Ἰωάννης Παῦλος ὁ Β’ καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος. Χάρις εἰς τάς ἀόκνους προσπαθείας τοῦ ὑμετέρου Συμβουλίου διά τήν χριστιανικήν ἑνότητα, μάλιστα δέ ἐκείνας τῶν ἀειμνήστων πρωτοπόρων προέδρων αὐτοῦ Καρδιναλίων Augustino Bea καί Johannes Willebrands, βοηθουμένων ὑπό εἰδημόνων περί τήν ἱστορίαν καί τήν ζωήν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς οἱ ἀείμνηστοι Ἐπίσκοπος Pierre Duprey καί Mgr Eleuterio Fortino, αἱ σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἀνεπτύχθησαν ἔτι μᾶλλον δι᾿ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί ἀδελφικῆς ἀγάπης. Τάς σχέσεις ταύτας ἐκαλλιέργησαν μετά τῆς αὐτῆς ἐπιμελείας καί οἱ προκάτοχοι τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος ἐν τῇ προεδρίᾳ τοῦ Συμβουλίου Καρδινάλιοι Edward Cassidy καί Walter Kasper, συνεπικουρούμενοι ὑπό ἱκανῶν συνεργατῶν. Πρός πάντας τούς ἀνωτέρω ἐκφράζομεν τάς θερμάς εὐχαριστίας ἡμῶν δι᾿ ὅσα ἐκοπίασαν ὑπέρ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν.

Ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν ἀδελφικῶν τούτων σχέσεων ἤρξατο καί διεξάγεται ἐπί τριάκοντα ἤδη ἔτη ὁ ἐπίσημος θεολογικός διάλογος μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἑνότης ἐν τῇ ἀγάπῃ εἰς οὐδέν ὠφελεῖ, ἐάν δέν εἶναι συγχρόνως καί ἑνότης ἐν τῇ πίστει καί τῆ ἀληθείᾳ. Οὕτως, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», κατά τήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου (Ἐφ. 4, 15), διεξάγομεν τόν θεολογικόν τοῦτον διάλογον κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως καί πασῶν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν πρός ἐξέτασιν ἐν ἀγάπῃ καί εἰλικρινείᾳ τῶν τε ἑνούντων καί τῶν εἰσέτι διαιρούντων ἡμᾶς θεολογικῶν ζητημάτων, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως», κατά τήν προτροπήν τοῦ ἰδίου Ἀποστόλου (Ἐφ. 4, 13).

Τήν πορείαν τοῦ θεολογικοῦ τούτου διαλόγου παρακολουθοῦντες μετ᾿ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος καί ἡμεῖς ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου προσευχόμεθα διά τήν εὐόδωσιν αὐτοῦ, ἰδίᾳ κατά τήν παροῦσαν φάσιν, κατά τήν ὁποίαν συζητοῦνται ἀκανθώδη θέματα, γενόμενα κατά τό παρελθόν αἰτίαι ὀξειῶν ἀντιπαραθέσεων μεταξύ τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ πρόσφατος ἐν Βιέννῃ συνάντησις τῆς ὁλομελείας τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ διαλόγου, ὑπό τήν συμπροεδρίαν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος καί τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ καί συνεργοῦ ἡμῶν Μητροπολίτου Περγάμου κυρίου Ἰωάννου, κατέδειξε τάς ὑφισταμένας δυσκολίας, ἀλλά καί τήν πρόθεσιν καί ἀποφασιστικότητα πάντων τῶν μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς, ὅπως ὑπερβοῦν αὐτάς καί ἐν ἀγάπῃ, ἀλλά καί πιστότητι πρός τήν παραδοθεῖσαν ἡμῖν ἐκ τῆς πρώτης χιλιετίας πίστιν καί ζωήν τῆς Ἐκκλησίας, καί χωρήσωμεν εἰς τήν ἐπίλυσιν τῶν ὑφισταμένων διαφορῶν.

Ἑορτάζοντες σήμερον τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου δέν εἶναι δυνατόν εἰμή νά ἔχωμεν τήν σκέψιν ἡμῶν ἐστραμμένην καί πρός τόν αὐτάδελφον αὐτοῦ Πέτρον τόν Πρωτοκορυφαῖον. Οἱ δύο οὗτοι ἀδελφοί, συνδεόμενοι διά τοῦ ἐξ αἵματος δεσμοῦ, συνεδέθησαν προσέτι καί διά τοῦ ἀπείρως σπουδαιοτέρου δεσμοῦ τῆς μετά τοῦ Χριστοῦ καί ἐν τῷ Χριστῷ κοινωνίας. Τόν δεσμόν τοῦτον τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας διετήρησαν ἀδιάσπαστον ἐπί μίαν ὅλην χιλιετίαν καί αἱ ἐκ τοῦ κηρύγματος καί τοῦ μαρτυρίου τῶν Ἀποστόλων τούτων προελθοῦσαι Ἐκκλησίαι, αἱ τῆς Ρώμης καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τόν αὐτόν δέ δεσμόν κοινωνίας ὀφείλομεν νά ἀνακτήσωμεν καί πάλιν, διά νά ἀποδειχθῶμεν ἄξιοι συνεχισταί τῆς παρακαταθήκης των.

Εἰς τήν ἀναγνωσθεῖσαν κατά τήν σημερινήν Θείαν Λειτουργίαν εὐαγγελικήν περικοπήν ἠκούσαμεν ὅτι ὁ Ἀνδρέας γνωρίσας προσωπικῶς τόν Χριστόν σπεύδει νά γνωρίσῃ Αὐτόν καί εἰς τόν Πέτρον. Τό αὐτό πράττει καί ὁ Φίλιππος πρός τόν Ναθαναήλ, καί οὕτως ὁ κύκλος τῶν μετά τοῦ Χριστοῦ κοινωνούντων διευρύνεται ἕως οὗ διά τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος ἐπεκταθῇ εἰς πάντας τούς ἀνθρώπους. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύεται τοιουτοτρόπως «ἀποστολική», μεταδίδουσα τόν Χριστόν ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν καί ἀπό τόπου εἰς τόπον «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. 17, 21) εἰς Αὐτόν ὡς λυτρωτήν καί σωτῆρα.

Ὁ κόσμος καί σήμερον ἀναζητεῖ σωτηρίαν καί λύτρωσιν, εὑρισκόμενος πρό ποικίλων ἀδιεξόδων. Ἀλλ᾿ οἱ κηρύττοντες τόν Χριστόν κεχωρισμένοι ἀπ᾿ ἀλλήλων ἀδυνατοῦν νά πείσουν τόν κόσμον ὅτι «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός» (Ἰω. 1, 42). Πιστοί εἰς τό γνήσιον καί ἀκραιφνές κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων καλούμεθα «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» νά μεταφέρωμεν αὐτό εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ἐνωτιζόμενοι τάς ἀγωνίας του καί ἐγκύπτοντες ἐν ἀγάπῃ εἰς τά προβλήματά του.

Διά τῶν σκέψεων τούτων ὑποδεχόμεθα ὑμᾶς, τούς ἐκπροσώπους τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν ἐν ἀγάπῃ καί τιμῇ, εὐχαριστοῦντες καί αὖθις ὑμῖν τε καί τῷ ἀποστείλαντι ὑμᾶς Ἁγιωτάτῳ ἀδελφῷ διά «τόν κόπον τῆς ἀγάπης» (Α’Θεσ. 1, 3) τόν ὁδηγήσαντα τά βήματα ὑμῶν ἐνταῦθα.

«Τῷ δέ Θεῷ καί Πατρί ἡμῶν ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Δείτε σχετικά και:

-Ομιλία τοῦ Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στόν εσπερινό της Θρονικής Εορτής (29.11.2010).

-Από κοινού επίσκεψη Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κόρινθο στα βήματα του Αποστόλου Παύλου

-Αντιπροσωπεία του Βατικανού στο Φανάρι για την Θρονική Εορτή

Ομιλία τοῦ Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στόν εσπερινό της Θρονικής Εορτής (29.11.2010).

Ἱερώτατοι ἀδελφοί,

Εὐλογημένα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας!

Ἡ ἀέναος ροὴ τοῦ χρόνου μᾶς ἔφερε διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν εἰς τὴν ἐτήσιον μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, οὐρανίου προστάτου τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἀνδρέας ὁ ἐπώνυμος τῆς ἀνδρείας, ὁ τὴν περιβόητον φωνὴν «εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» ἐκφωνήσας μόλις συνήντησε τὸν Ἰησοῦν, ὁ εὐαγγελιστὴς τῶν Ἀποστόλων καὶ Πρωτόκλητος, ἐκήρυξε τὸ εὐαγγέλιον καὶ εἰς τὴν εὔανδρον Θρᾴκην καὶ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Βυζαντίου. Αὐτὸς εἶναι ἀπόψε καὶ αὔριον τὸ τιμώμενον πρόσωπον. Αὐτὸς προεξάρχει τῆς σεμνῆς ἡμῶν πανηγύρεως. Αὐτὸς δέχεται τὸν ἄξιον ὕμνον τῶν τέκνων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἑστιάτωρ τῆς ἡμέρας καὶ μᾶς προσφέρει τὴν πνευματικὴν τράπεζαν τῆς λογικῆς ὀρθοδόξου λατρείας. Αὐτὸς εἶναι ὁ θερμὸς προστάτης μας, ὁ σταθερὸς ὑποστηρικτής μας, ὁ ἰσχυρὸς πρέσβυς μας πρὸς τὸν Θεόν. Αὐτὸς εἶναι ὁ γλυκὺς πατέρας ὅλων μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ αἰώνιος ἄγγελος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Νέας Ρώμης!

Αὐτὸν τὸν ἑλληνώνυμον Ἀπόστολον, τὸν ἁγιάσαντα τὴν ἀχαϊκὴν γῆν μὲ τὸν σταυρόν του καὶ τὸ αἷμα του, τὸν λίαν ἀγαπητὸν καὶ ἐνταῦθα, καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα, καὶ εἰς τὴν Σκωτίαν, καὶ εἰς τὴν Κύπρον, καὶ εἰς τὴν Οὐκρανίαν, καὶ εἰς τὴν Ρουμανίαν, καὶ εἰς πλείστας ἄλλας χώρας, συνήλθομεν διὰ νὰ τιμήσωμεν καὶ διὰ νὰ λάβωμεν τὴν εὐχήν του. Καὶ εἶναι μεγάλη χαρὰ ὅτι μαζί μας εἶναι, πλὴν τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν ποὺ συνέτρεξαν ἀπὸ τῶν περάτων τῆς γῆς καὶ τῶν Καθηγουμένων ἐξ Ἁγίου Ὄρους, Κρήτης, Ἔσσεξ ταῆς Ἀγγλίας καὶ ἀλλαχόθεν, καὶ φερέλπιδες φοιτηταὶ τῆς περισέμνου Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ἐκκολαπτόμενοι ἐργάται τοῦ Εὐαγγελίου, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τῶν Καθηγητῶν των Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέου καὶ Ἐντιμολ. κ. Μιλτιάδου Κωνσταντίνου. Ὁμοίως παρίστανται καὶ φοιτηταὶ τῆς Ἀνωτάτης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας τῆς ἰδίας εὐκλεοῦς μεγαλουπόλεως τῆς Μακεδονίας, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἐλλογ. κ. Χριστοφόρου Κοντάκη, Προέδρου αὐτῆς, καὶ ἄλλων Καθηγητῶν, ἐλθόντες καὶ αὐτοὶ «πρὸς ἀνακαμίνωσιν πίστεως καὶ λῆψιν εὐλογίας». Δυστυχῶς δὲν εἶναι ἐδῶ νὰ τοὺς ὑποδεχθοῦν φιλαδέλφως οἱ φοιτηταὶ τῆς περιπύστου Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης. Τὸ διατί, ὅλοι τὸ γνωρίζετε. Ἄς κάμωμεν προσευχὴν αὐτὸ νὰ συμβῇ τοῦ χρόνου, «ἵνα ἡ χαρὰ ἡμῶν ᾖ πεπληρωμένη»!.. Τοὺς καλωσορίζομεν, λοιπόν, ἡμεῖς ὅλους καὶ εὐχόμεθα ὁ μέγας Ἀπόστολος νὰ ἀνάψῃ εἰς τὴν καρδίαν των ἔνθεον ἀποστολικὸν ζῆλον κατ’ ἐπίγνωσιν, διὰ νὰ ἀναλάβουν τὴν ἱερὰν σκυτάλην καὶ νὰ συνεχίσουν τὸ ἅγιον ἐκκλησιαστικὸν ἔργον ὅπου ἕκαστος ταχθῇ.

Παρίστανται ἐπίσης Κρῆτες πιστοὶ ἐκ τῶν ἐνοριῶν Πλατανιᾶ καὶ Μασταμπᾶ Ρεθύμνου, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ποιμενάρχου των Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου κ. Εὐγενίου, ὁ ὁποῖος ἐγκαινιάζει ἀξιεπαίνως τὴν ποιμαντορίαν του εἰς τὴν Μητρόπολιν, τὰ ἡνία τῆς ὁποίας μόλις πρὸ ὀλίγων ἑβδομάδων ἀνέλαβε, μὲ εὐλαβῆ προσκύνησιν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Καλῶς ἤλθατε, εὐσεβῆ τέκνα τῆς εὐάνδρου Μεγαλονήσου. Παρίσταται, ἀκόμη, ἀντιπροσωπεία τῆς Διακοινοβουλευτικῆς Συνελεύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, κομίζουσα τὸν σεβασμὸν πάντων τῶν ἐν τῇ Συνελεύσει μετεχόντων Κοινοβουλίων εἰς τὴν ἑορτάζουσαν πρωτεύθυνον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὸ περικλεὲς καὶ μαρτυρικὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Τοὺς καλωσορίζομεν μετὰ τιμῆς καὶ ἀγάπης καὶ παρακαλοῦμεν νὰ διαβιβάσουν εἰς τὸ σύνολον τῶν συναδέλφων των τὴν στοργὴν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καὶ τὰς πατρικὰς εὐχὰς καὶ τὴν Πατριαρχικὴν εὐλογίαν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος. Παρίσταται μικτὸς ὅμιλος προσκυνητῶν, Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ἐξ Ἁγίου Φραγκίσκου Ἀμερικῆς, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Ἁγίου Φραγκίσκου κ. Γερασίμου καὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ ὁμολόγου του Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου κ. George Niederauer. Ὁμοίως τοὺς ὑποδεχόμεθα μετὰ τιμῆς καὶ ἀγάπης πολλῆς. Μετὰ τῶν αὐτῶν αἰσθημάτων ὑποδεχόμεθα τόσον τὴν ὁμάδα προσκυνητῶν ἐκ τοῦ ΚΑΠΗ Θέρμης Θεσσαλονίκης, ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ ἑορτάζοντος τὰ ὀνομαστήριά του κ. Ἀνδρέου Βιολιτζῆ, εἰς ὅν καὶ εὐχόμεθα ἔτη πολλά, ὅσον καὶ τὰ μέλη τοῦ Σωματείου Παναγίας Γάλαξας Θαλασσοκρατούσας ἐκ τοῦ ἱστορικοῦ Γαλαξειδίου, καὶ πάντας τοὺς ἐκ διαφόρων μερῶν καὶ χωρῶν καταφθάσαντας εἰς Κωνσταντινούπολιν διὰ τὴν χαρὰν τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες ὅλων τῶν μακρὰν ὁδὸν πορευθέντων προκειμένου νὰ μᾶς δείξουν τὴν ἀγάπην των, τὴν ἀφοσίωσίν των, τὴν εὐλαβῆ προσήλωσιν εἰς ὅσα ὁ θεότευκτος θεσμὸς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐκφράζει καὶ ἐκπροσωπεῖ. Ἡ παρουσία σας μᾶς ἐνισχύει τὰ μάλα καὶ μᾶς δίδει δυνάμεις διὰ τὴν συνέχισιν τῆς ἄρσεως τοῦ καθ’ ἡμέραν σταυροῦ. Εἴθε ὅλοι νὰ ἔχετε ἀκέραιον τὸν μισθόν σας παρὰ Κυρίου καὶ εἴθε ὁ Πρωτόκλητος τῶν Ἀποστόλων νὰ εἶναι διὰ βίου βοηθὸς καὶ ἀντιλήπτωρ σας. Νὰ ἔλθετε, ἀγαπητοί, καὶ πάλιν. Ὅσας φορὰς καὶ ἄν ἔλθετε, ἡ Κωνσταντινούπολις δὲν πρόκειται νὰ σᾶς ἀπογοητεύσῃ.
Ὅσας φορὰς καὶ ἄν μᾶς ἐπισκεφθῆτε δὲν θὰ λάβωμεν κορεσμὸν ἐκ τῆς παρουσίας σας. Νὰ ἔχετε ὅλοι τὴν Πατριαρχικὴν ἡμῶν εὐλογίαν καὶ ὁλοκάρδιον εὐχὴν καὶ νὰ εἶναι τὰ ἔτη σας πολλά, ὑγιεινὰ καὶ κατὰ πάντα εὐλογημένα καὶ σωτήρια! Ἰδιαιτέρας εὐχὰς ἀπευθύνομεν εἰς ὅσους καὶ ὅσας ἑορτάζουν τὰ ὀνομαστήριά των!
Καλὰ Χριστούγεννα!

-Από κοινού επίσκεψη Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στην Κόρινθο στα βήματα του Αποστόλου Παύλου

-Αντιπροσωπεία του Βατικανού στο Φανάρι για την Θρονική Εορτή