Τάκης Λαζαρίδης: "Η Αριστερά ευθύνεται για τον εμφύλιο"

"Οι στρατιώτες της εθνικής παράταξης στον εμφύλιο, πολέμησαν την αριστερά για να παραμείνει ελεύθερη η πατρίδα μας από την Σοβιετική στρούγκα..."

"Η αριστερά ενώ έχασε στον εμφύλιο, εντούτοις, κυριάρχησε ιδεολογικά στην πατρίδα μας και τώρα κυριαρχεί και πολιτικά..."

Βεβαίως δεν θα διαφωνήσουμε με τον Τάκη Λαζαρίδη. Έναν πατριώτη αγωνιστή, ο οποίος, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, παρασυρμένοι από την σχεδόν εθνικιστική προπαγάνδα στην αντίσταση, του αισχρού και προδοτικού ΚΚΕ, εντάχθηκαν στις τάξεις του και αιματοκύλισαν (ακόμη και πριν τον εμφύλιο) την πατρίδα μας.

Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι και οι αγγλοαμερικάνοι ευθύνονται εξίσου για τον εμφύλιο, αλλά ούτε και τις ευθύνες των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων της κεντροδεξιάς, που αντί να προσπαθήσουν να αποτραβήξουν από τον βόρβορο του ΚΚΕ τους συμπατριώτες τους, κατάφεραν να τους χώσουν πιο βαθιά μέσα στην σφηκοφωλιά του ανώμαλου ΚΚΕ και να ηρωοποιήσουν τις προδοσίες του.

Περισσότερα

Η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης

Ένα άρθρο καταπέλτης που πραγματικά δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα άλλο...! Πρέπει να αναγνωσθεί από όλους τους φίλους που μας παρακολουθούν.

Χαιρόμαστε που ένας άνθρωπος που στο μακρινό παρελθόν του μάλλον διακατέχεντο από αντεθνικά ιδεολογήματα, τα λέει έξω από τα δόντια.

Όταν θα απελευθερωθεί πλήρως, ελπίζουμε να δούμε και άρθρο καταπέλτη κατά της λαίλαπας της λαθρομετανάστευσης.

Του Γιώργου Καραμπελιά 

«Έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά»

Διονύσης Σαββόπουλος

Εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζω πως η ιστορική αριστερά, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, έχει αποτύχει να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό και αντίθετα έχει μεταβληθεί σε μια δύναμη που επιταχύνει την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η Αριστερά, προωθώντας την αποϊεροποίηση του κόσμου και της φύσης, την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του καπιταλισμού την εποχή της παγκοσμιοποίησης, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.

Η Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά –στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στο πεδίο των αξιών– αυτό που η νεοφιλελεύθερη Δεξιά ολοκλήρωνε στο πεδίο της οικονομίας. Γι’ αυτό και οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις της Aριστεράς, στο επίπεδο της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, ενάντια στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, είναι ατελέσφορες και ψευδεπίγραφες.  Αντίθετα, είναι οι ίδιοι που έχουν προετοιμάσει την κοινωνία για την αποδοχή του οικονομικού φιλελευθερισμού, έχοντας αποσυνθέσει ιδεολογικά τα λαϊκά στρώματα και τις εθνικές ταυτότητες. Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η δεξιά χρειάζεται την αριστερά, για να μπορεί να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τη στρατηγική της νέας τάξης πραγμάτων.

 Για την κατεδάφιση της οικονομικής και δασμολογικής προστασίας των εθνών-κρατών, π.χ., και την ανάπτυξη της παγκόσμιας αγοράς, έπρεπε να προηγηθεί, ή τουλάχιστον να βαδίζουν παράλληλα, η ιδεολογική απονομιμοποίηση του πατριωτισμού και των «εθνικών συνόρων», την οποία προωθεί φρενιτιωδώς η αριστερά. Για να τείνει να μεταβληθεί ο στρατός σε επαγγελματικό, αποκομμένο από το ελληνικό έθνος, παρά την αυξανόμενη στρατιωτική παρουσία ενός διαχρονικά επιθετικού γείτονα, θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί το έδαφος από την δήθεν αντιμιλιταριστική αριστερά. Για να διαλυθεί  η εθνική ταυτότητα και να μπορεί η Ελλάδα να ενταχθεί απρόσκοπτα στους υπερεθνικούς οργανισμούς της Δύσης ως ημιαποικία, θα έπρεπε η «πρωτοπόρα» αριστερά να έχει αποσυνθέσει τους ίδιους τους πυλώνες της εθνικής ιδιοπροσωπίας, τη διαχρονία του ελληνισμού, τη σχέση του με την ορθοδοξία, τη συνέχεια της γλώσσας. Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας, θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο μιας ακραίας ατομικής ανεξαρτησίας και των «δικαιωμάτων», να επιταθεί ο εθνομηδενισμός και η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών. (Ακόμα και σήμερα οι «πρωτοπόροι» Έλληνες σκηνοθέτες, τύπου Λάνθιμου και κομπανίας, έχουν σαν προνομιακό τους στόχο την οικογένεια –τον μόνο θεσμό που, παρά τα αρνητικά της, κράτησε τους Έλληνες ζωντανούς στην κρίση– και όχι αντίστροφα τη διόγκωση ενός ακραίου ατομισμού, που έχει καταστεί κυρίαρχος). Και όλα αυτά διότι, κατά βάθος, η ιδεολογία της αριστεράς δεν στρέφεται εναντίον του καπιταλιστικού φαντασιακού, αλλά αντίθετα ταυτίζεται μαζί του. Η ιδεολογία της σύγχρονης αριστεράς δεν είναι στην πραγματικότητα αντικαπιταλιστική αλλά υπερκαπιταλιστική.

Δηλαδή, επιθυμεί κατά βάθος τη διάλυση όλων των μη-καπιταλιστικών εμποδίων στην επέκταση του κεφαλαίου, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της οικογένειας, του έθνους, της ιστορικής μνήμης, των συλλογικών ταυτοτήτων. Γι’ αυτό εξάλλου αυτή η αριστερά θα εγκαταλείψει, σταδιακώς, τα συλλογικά δικαιώματα και θα μετακινηθεί  από το πεδίο των συλλογικών ταυτοτήτων σε εκείνο του ακραίου ατομικιστικού δικαιωματισμού. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που –όπως τον περιγράφει με… λυρικούς τόνους ο Μαρξ στο Κομουνιστικό Μανιφέστο– αποσυνθέτει κάθε προηγούμενη ταυτότητα και την ίδια την ιστορία, έτσι ώστε να μπορεί να αναπτύσσεται απρόσκοπτα. Η σύγχρονη Αριστερά εκφράζει, περισσότερο και από τη Δεξιά, αυτό το καπιταλιστικό φαντασιακό, όσο και αν εμφανίζεται αντίθετη στις εκμεταλλευτικές εκφάνσεις του συστήματος. Γι’ αυτό και, στην Ελλάδα, στην εξουσία βρέθηκαν οι μικρότερες ομάδες αυτής της Αριστεράς, οι Πράσινοι(!), η ΑΚΟΑ (η περιβόητη ομάδα Μπανιά στην οποία ανήκαν ο Βούτσης, ο Φλαμπουράρης, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης, η Φωτίου, ο Λάμπρου και τόσοι άλλοι), αυτό το κράμα Κολωνακίου και Εξαρχείων, το οποίο, παρότι απόλυτα μειοψηφικό πολιτικά, ήταν πανίσχυρο πολιτισμικά σε όλους τους κύκλους της διανόησης, των πανεπιστημίων, των ΜΜΕ.

Έτσι, λοιπόν, η απόπειρα διαφόρων απατημένων γκρουπούσκουλων της Αριστεράς να την νεκραναστήσουν στην «αγνότητά» της, μετά την «προδοσία» του Τσίπρα, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, γιατί, όπως έλεγε και ο κάποτε Σαββόπουλος, «έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά» και δεν νεκρανασταίνεται. Δεν μπορεί να μετασχηματισθεί αξιακά σε κάτι που να θυμίζει την Αριστερά των αρχών του 20ού αιώνα, διότι έχει μεταβληθεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και η ίδια η ιστορική πραγματικότητα.

Η ιστορική Αριστερά, στη Δύση και τη Ρωσία, αποτέλεσε την έκφραση της αντίστασης των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης στον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό των μεγάλων αποικιακών δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία και την πατριδοκαπηλία ως όπλα για την επιβολή τους στο πλανητικό επίπεδο.

Γι’ αυτό, και εκείνη η Aριστερά είχε σφραγιστεί από την αντιεθνικιστική και αντικληρικαλική προπαγάνδα. Δηλαδή, αντιστοιχούσε στην πρώιμη ανάπτυξη του ιμπεριαλισμού, που κυριάρχησε στον πλανήτη μέχρι τον Β΄ Π.Π. Από τότε και μετά, και ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1960, ο καπιταλισμός πέρασε σε μία νέα φάση, βαδίζει σταδιακώς προς την «καπιταλιστική ολοκλήρωση», την παγκοσμιοποίηση και την κυριαρχία των πολυεθνικών. Επομένως, το μεγάλο κεφάλαιο έχει την ανάγκη να διεισδύσει και να μεταβάλει σε κερδοφόρους και τους τομείς που στο παρελθόν διατηρούσαν μη καπιταλιστικά στοιχεία και έρχονταν από το παρελθόν της ανθρώπινης ύπαρξης. Η θρησκεία μεταβάλλεται σταδιακώς σε αναχρονισμό για το σύστημα και οι Εφέστιοι θεοί, οι εικόνες  και τα καντηλάκια, που για χιλιάδες χρόνια έκαιγαν στο κέντρο της οικογενειακής ζωής, αντικαθίστανται από την τηλεόραση, όπως και  οι εκκλησίες στα κέντρα των πόλεων αντικαθίστανται από τους ουρανοξύστες των εμπορικών  κέντρων. Η οικογένεια πρέπει να διαλυθεί γιατί περιορίζει την επέκταση της κατανάλωσης, μια και όσο μεγαλύτερη και ισχυρότερη είναι, τόσο μικρότερη η κατά κεφαλήν κατανάλωση (πέντε άτομα σε μια οικογένεια καταναλώνουν πολύ λιγότερο από πέντε άτομα τα οποία ζουν κατά μόνας). Οι ταξικές συλλογικότητες μεταβάλλονται σε «αναχρονισμό» (κατάρρευση των συνδικάτων), τα δε εθνικά σύνορα και οι εθνικές ταυτότητες αποτελούν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην επέκταση των πολυεθνικών. Κατά συνέπεια, το κεφάλαιο σε αυτόν τον νέο μεγάλο μετασχηματισμό (που βρίσκεται στον αντίποδα εκείνου του Πολάνυι) χρειάζεται την ιδεολογία αυτής της νέας Αριστεράς για να μπορέσει να επιβάλει την ηγεμονία του.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η πρώτη μεγάλη επανάσταση αυτής της σύγχρονης Αριστεράς, ο Μάης του 1968. Ξεκίνησε από την συμπαράσταση σε αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες –της Αλγερίας, του Βιετνάμ, της Κούβας– και εξελίχθηκε, στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, σε μια μεγάλη πολιτιστική επανάσταση. Μια επανάσταση η οποία, παρότι ξεκίνησε με την κριτική στις καπιταλιστικές αξίες (την αποξένωση κλπ), σε μια πρώτη ριζοσπαστική φάση της (ακόμα και ένοπλη ΡΑΦ, Ερυθρές Ταξιαρχίες, 17 Νοέμβρη), κατά τη δεκαετία του 1990, μετασχηματίστηκε σε μία «επανάσταση» καπιταλιστικού χαρακτήρα. Ο Κον Μπεντίτ και ο Γιόσκα Φίσερ, οι ηγέτες του ’68, έγιναν οι εκφραστές ενός επιτρεπτικού καπιταλισμού χωρίς όρια – απόλαυση χωρίς όρια, ναρκωτικά χωρίς όρια, κατάργηση των εθνικών ορίων και βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας, εν τέλει ένας αληθινά παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός.

Δηλαδή, την ίδια στιγμή που ο Ρήγκαν και η Θάτσερ ξεκινούσαν τη νεοφιλελεύθερη επανάστασή τους, η νέα Αριστερά προετοίμαζε ιδεολογικά τον δρόμο για την επικράτηση ενός πλανητικού… θατσερισμού! Διότι, επιτιθέμενοι, ήδη από τη δεκαετία του  1960, στις προκαπιταλιστικές αξίες και θεσμούς που εξακολουθούσαν να επιβιώνουν στον καπιταλιστικό κόσμο, άνοιγαν τον δρόμο ιδεολογικά και αξιακά στην επικράτηση του νεο-φιλελευθερισμού: Κάτω τα έθνη, οι θρησκείες, η οικογένεια, η διαφοροποίηση των φύλων, οι «δεσμεύσεις», ζήτω το ανεξάρτητο, αυτόνομο άτομο, χωρίς θεό και αφέντη (sans Dieu ni Maître). Μια πολιτιστική επανάσταση που έβλεπε τον εαυτό της ως δήθεν αντικαπιταλιστική ήταν, στην πραγματικότητα, υπέρ-καπιταλιστική, δηλαδή άνοιγε τον δρόμο για την εποχή που ο καπιταλισμός δεν θα εκμεταλλεύεται μόνο τους εργαζόμενους αλλά και θα διαμορφώνει τον ίδιο τον ψυχισμό ή, ακόμα-ακόμα, την ίδια τους τη φύση (η εποχή του μετανθρώπου).

Δεδομένων αυτών των εξελίξεων, η ιστορική Αριστερά έχει πλέον εξαντληθεί στις ίδιες τις προϋποθέσεις της . Μαζί με τη Δεξιά, πασχίζει να εξαλείψει το ίδιο το ιστορικό παρελθόν και κάθε παράδοση που μας συνδέει με αυτό. (Στην γαλλική πρωτότυπη εκδοχή της, η «Διεθνής» διεκδικεί την πλήρη ισοπέδωση του παρελθόντος – Du passé faisons table rase­– φράση που, καθόλου τυχαία, δεν υπάρχει στην ελληνική απόδοσή της από τον Βάρναλη). Εξάλλου, εκκινούν από μια κοινή ιδεολογική ρίζα, εκείνη του Διαφωτισμού, και προφανώς, στην Ελλάδα, είναι αυτή η εθνομηδενιστική Αριστερά που προσπαθεί να απορρίψει τη συνέχεια του ελληνικού έθνους. Καθόλου τυχαία ο Λιάκος, η Αναγνωστοπούλου, ο Φίλης, ο Γαβρόγλου και όλη η κομπανία βρίσκονται στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας.

Κατά συνέπεια, ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς ως αντίπαλου πόλου της Δεξιάς έχει πλέον εξαντληθεί. Και αυτό συνέβη ακριβώς διότι η μαϊμού δοκίμασε να ανέβει στον δέντρο της εξουσίας και αποκαλύφθηκαν τα οπίσθιά της! Η Αριστερά μπορούσε να υπάρχει ως σοβαρή πολιτική δύναμη όσο βρισκόταν εκτός άμεσης πολιτικής εξουσίας. Διότι, τότε, μπορούσε να διατηρεί την πολιτισμική και ιδεολογική εξουσία, σε σύγκρουση δήθεν με την κυβερνώσα ελίτ. Σε όλες τις χώρες όπου κατέκτησε την εξουσία, δηλαδή στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη, κυριολεκτικά εξαφανίστηκε μετά από εβδομήντα ή σαράντα χρόνια εξουσίας. Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβη και στη Δύση με την καθολική κρίση της κυβερνώσας σοσιαλ-δημοκρατίας.

Στην Ελλάδα υπήρχε ένας «καταμερισμός εργασίας» που επέτρεψε στο σύστημα να λειτουργεί για πολλά χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ στην πολιτική εξουσία, η παραδοσιακή αριστερά στην ιδεολογική.  Όταν, όμως, εξαιτίας της κρίσης, ανέλαβε τα  ίδια τα ηνία της πολιτικής εξουσίας, σε μια χώρα με ημιαποικιακό χαρακτήρα, και είναι υποχρεωμένη να διαχειρίζεται ταυτόχρονα την πολιτισμική ηγεμονία, την οικονομία και την πολιτική, τότε οι αντιφάσεις της εκρήγνυνται και αποκαλύπτεται βίαια και σαρωτικά η πραγματική της φύση. (Και αν σε κάτι έπεσα έξω ήταν πως δεν φανταζόμουν πως θα αναλάμβαναν, έστω και παροδικά, να υλοποιήσουν ταυτόχρονα και τις δύο λειτουργίες, τόσο την ιδεολογική και αξιακή αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού όσο και την οικονομική ολοκλήρωση της μεταβολής της χώρας σε αποικία χρέους. Το ίδιο είχα πάθει παλιότερα με τον ΓΑΠ. Τα παθήματα, μαθήματα. Και οι βλάκες και οι ανίκανοι και οι απαίδευτοι μπορούν να ανέλθουν στην εξουσία όταν ένας λαός βρίσκεται σε παρακμή.)

Το δυστύχημα για την ελληνική Αριστερά, στο σύνολό της, είναι πως, όλα τα προηγούμενα χρόνια, αρνήθηκε, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις –από τον Άρη Αλεξάνδρου μέχρι τον Χρόνη Μίσσιο και το Άρδην–, να προβεί σε οποιαδήποτε σε βάθος κριτική της ιστορικής της εμπειρίας· έτσι, όταν ήλθε η κατάρρευση, τουλάχιστον από τον Ιούλιο του 2015 και μετά, βρέθηκε παντελώς ανέτοιμη να θέσει τις βάσεις ενός οποιουδήποτε μετασχηματισμού της. Είναι δε τόσο βαθιά απαίδευτη και αγκιστρωμένη στα μαρξιστικά ή αναρχικά σχήματα του παρελθόντος ώστε, μπροστά στην αναπόφευκτη κατάρρευση της κυβερνώσας Αριστεράς που με γοργά βήματα έρχεται, θα συμπαρασυρθεί μαζί της ακόμα και η διαφωνούσα πτέρυγά της διότι δεν διαθέτει κάποιο άλλο ιδεολογικό οπλοστάσιο ή όραμα.

ΠΗΓΗ: http://ardin-rixi.gr/archives/198600

Περισσότερα

ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΕΣ - Τα τσιράκια του κεφαλαίου και πώς προσπαθούν να σκλαβώσουν τους λαθρομετανάστες στο κράτος

Πώς ο αριστερισμός και ο ψευτοαναρχισμός επιχειρούν να ποδηγετήσουν και να σκλαβώσουν τις ελεύθερες εργατικές μάζες των λαθρομεταναστών, δίνοντάς τους υπηκοότητα – ιθαγένεια και.... κρατική νομιμοποίηση. 

Χρόνια τώρα, από την εποχή της καταρρεύσεως των κομμουνιστικών καθεστώτων, αναρωτιέται ο κάθε σώφρον Έλλην και γνώστης της ιστορίας (πραγματικά ελάχιστοι), για την στάση που κρατούν τα κόμματα της λεγομένης αριστεράς, στο θέμα της μετανάστευσης.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχή, με την καραμέλα του ψευτοανθρωπισμού και της προδοτικής αδιαφορίας των κυβερνώντων, να συγκρατήσουν τις μάζες των εισβολέων, η κοινωνία έδειξε μία απίστευτη ανοχή και παράλληλα, υπό την απειλή του ρατσισμού και του φασισμού, φοβήθηκε να εναντιωθεί στο φαινόμενο και να πει, έστω,  ότι δεν του αρέσει.
Βεβαίως και τα φθηνά εργατικά χέρια που του προσφέρθηκαν, συνέβαλαν επιπλέον, στο να είναι ελάχιστες οι φωνές των πεφωτισμένων εκείνων πολιτών, που αψηφώντας την τρομοκρατία του κεφαλαίου και της συνεργαζόμενης αριστερής ψευτοδιανόησης και πολιτικής ηγεσίας (όλων των αποχρώσεων), ύψωσαν ανάστημα αντιστάσεως και αρνήσεως αυτού του συγχρόνου εποικισμού.

Τα κόμματα της αριστεράς, όλων των τάσεων και εκφάνσεων, εντός και εκτός κοινοβουλίου, μαζί με ΜΚΟ και λοιπές μισθοδοτούμενες, από μυστικές υπηρεσίες και το κράτος, οργανώσεις, το ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και το μεγάλο Κεφάλαιο της χώρας μας, δημιούργησαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για την προστασία και την συνεχόμενη ροή λαθρομεταναστών – φθηνών εργατικών χεριών, στην χώρα μας.
Όλοι αυτοί, άνοιξαν την κερκόπορτα της συγχρόνου ιστορίας μας.
Όλα αυτά τα κόμματα με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αποτίναξαν σχεδόν άμεσα τα ιδεοπολιτικά χαρακτηριστικά τους. Όλοι μαζί στράφηκαν εμφανώς προς τον νεοφιλελευθερισμό (αν δεν το είχαν κάνει και πολύ νωρίτερα), όμως για να κρατήσουν τα πρόβατα στα μαντριά τους, συνέχισαν να κρατούν τις ψεύτικες ταμπέλες τους. 

Ειδικά για την «αριστερά», τους λάτρεις των δικτατορικών καθεστώτων του κομμουνισμού, η υποκρισία και η κοροϊδία που ποτίζουν τα πρόβατά τους οι ηγετίσκοι τους, είναι απίστευτη. Πιο συγκεκριμένα θα αναφερθούμε στην μετανάστευση, που μας ενδιαφέρει στο παρόν κείμενο.

Όλοι αποδέχονται ότι οι συγκεκριμένοι (κατά πολλούς, πράκτορες, προδότες κλπ) λάβροι θαυμαστές της σταλινικής πειθαρχίας, του απολυταρχισμού και της σιδηράς διοικήσεως, θα έπρεπε να είναι και οι πιο ένθερμοι οπαδοί της μη εισβολής φθηνών εργατικών χεριών (που συμπίεσαν τα μεροκάματα και σχεδόν εξαφάνισαν την εγχώρια εργατική τάξη), της αμέσου απελάσεώς τους και φυσικά των αδιαπέραστων συνόρων, και στο έμπα αλλά και στο έβγα.
Μη ξεχνάμε ότι στα κομμουνιστικά κράτη, όχι μόνο η μαζική εισβολή μεταναστών θα ήταν κάτι αδιανόητο, αλλά ακόμη και η εσωτερική μετανάστευση, ήταν κάτι άγνωστο!
Πώς λοιπόν οι λάτρεις αυτών των καθεστώτων – της απαγόρευσης μετακινήσεων και των ισχυρότατων συνόρων - μετατρέπονται σε λάτρεις της άκρατης λαθρομετανάστευσης και των ανοιχτών συνόρων, δηλαδή μίας καθαρά νεοφιλελεύθερης - κεφαλαιοκρατικής πολιτικής; Ακόμη χειρότερα, τα πρόβατα ψηφοφόροι τους – ακόλουθοί τους, γιατί δεν αντέδρασαν στην εκ δια μέτρου αντίθετη προς τον κομμουνισμό, πολιτική τους και την στροφή τους προς τον νεοφιλελευθερισμό;

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και τα τσιράκια τους (ΚΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ....) θέλουν να εντάξουν τους λαθρομετανάστες στην ελληνική κοινωνία, για να τους εκμεταλλευθούν σαν ψηφοφόρους και να τους ληστέψουν μέσω των φόρων.

Προσπαθούν να σκλαβώσουν τους λαθρομετανάστες στο Κράτος

Έχει γίνει πια πασιφανές ότι υπάρχει σχέδιο που, το κεφάλαιο (;), οι υπερεθνικές εταιρίες (;), ο σιωνισμός (;), η νέα τάξη πραγμάτων (;), θέτουν σε εφαρμογή για να εξαφανίσουν, κατά κύριο λόγο, τα ευρωπαϊκά έθνη. Και φυσικά οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι και καλλίτεροι εργάτες τους, είναι όλος ο αριστερισμός – ψευτοαναρχισμός.
Παρόλο λοιπόν που αυτές οι ιδεοληψίες, διαφημίζουν απειθαρχία στο κράτος και στους νόμους και πιστεύουν ότι το κράτος είναι ο δυνάστης τού ανθρώπου και θα έπρεπε να ζούμε σε κοινωνίες χωρίς νόμους – κανόνες – πειθαρχία, έρχονται και ζητούν με κάθε δυνατό τρόπο, την ένταξη των λαθρομεταναστών μέσα σε αυτήν την κοινωνία των νόμων – των κανόνων – της πειθαρχίας. Και το ζητάνε αυτό μέσω της αποδόσεως ιθαγένειας – υπηκοότητας και ζητούν από το κράτος (!!!) να νομιμοποιήσει τους λαθρομετανάστες.
Ζητούν δηλαδή να ενταχθεί ο μετανάστης στον κρατικό μηχανισμό που πολεμάνε...!
Ζητούν να καταστήσουν τον μετανάστη νόμιμο πολίτη, ώστε το κράτος να επωφεληθεί από την ένταξή του και να τον ληστεύει με τους φόρους του.
Τελικά ζητάνε όλοι αυτοί οι «απείθαρχοι», από αυτούς που θα έπρεπε να θεωρούν, τους μόνους ελεύθερους ανθρώπους που διαβιούν στην Ελλάδα, να ενταχθούν – να πειθαρχήσουν – να υπακούσουν στο Κράτος και τους νόμους του.

Η Χρυσή Αυγή δέρνει τους λαθρομετανάστες και το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με όλο το σύστημα και τους αριστεριστές-ψευτοαναρχικούς, τους ζητά να νομιμοποιηθούν για να τους αρπάζει με τους φόρους τα κέρδη τους. Μάλλον η Χ.Α. είναι πιο ακίνδυνη, για αυτούς...

Περισσότερα

Φιλελεύθεροι, σύμφωνα με τους αμερικάνους είναι .... η άκρα Αριστερά

Το στοιχείο αυτό το διαβάσαμε στο βιβλίο του Robert Paxton «Ανατομία του φασισμού».

Ο συγγραφεύς σε κάποιο σημείο προσπαθεί να βρει έναν όρο διαχωρίσεως των καθεστώτων ανά τον κόσμο, των αρχών του 20ου αιώνος, που ομοίαζαν με αυτό του φασιστικού στην Ιταλία. Θεωρεί λάθος τον συλλήβδην χαρακτηρισμό όλων αυτών των καθεστώτων ως φασιστικών, μιας και οι διαφορές μεταξύ τους ήταν αρκετές. Από την άλλη όμως, θεωρεί, ότι και η μεγάλη ποικιλομορφία των φασιστικών κινημάτων δεν αποτελεί λόγο για να εγκαταλείψουμε τον όρο. Πάνω σε αυτόν τον συλλογισμό φθάνει και στον φιλελευθερισμό.

Διαβάζουμε λοιπόν από το βιβλίο:

... Δεν αμφισβητούμε την χρησιμότητα της λέξης κομμουνισμός ως γενικού όρου χάρη στις βαθιά διαφορετικές εκφάνσεις του στην Ρωσία, στην Ιταλία και στην Καμπότζη. Ούτε απορρίπτουμε τον όρο φιλελευθερισμός επειδή η πολιτική τού φιλελευθερισμού έλαβε διαφορετικές μορφές στο ελεύθερο εμπόριο, στην θρησκόληπτη βικτοριανή Βρετανία, στην προστατευτική αντικληρική Γαλλία της Τρίτης Δημοκρατίας ή στο επιθετικά ενωμένο Ράιχ του Μπίσμαρκ. Στην πραγματικότητα ο όρος «φιλελευθερισμός» θα ήταν ακόμα καλύτερος υποψήφιος για κατάργηση απ’ ότι ο φασισμός, ιδίως τώρα που οι Αμερικάνοι θεωρούν «φιλελεύθερους» την άκρα Αριστερά, ενώ οι Ευρωπαίοι αποκαλούν «φιλελεύθερους» τους υπέρμαχους μιας αποστασιοποιημένης laissez- faire αγοράς, όπως για παράδειγμα, τη Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον Τζορτζ Ου. Μπους. Ούτε ο φασισμός δεν προκαλεί τέτοια σύγχυση.

Μάλλον αδυνατεί να αντιληφθεί ο συγγραφέας ότι πια, στις μέρες μας, οι αριστεριστές και οι φιλελεύθεροι είναι το ένα και το αυτό, όπως, και από όποια μεριά και να το δεις. Ίσως στην Αμερική να ισχύουν άλλα πράγματα, αλλά εδώ στην Ελλάδα ζούμε μία νέα ιδεολογία.

Βασικά οι οικονομικές τους και κοινωνικές τους πολιτικές, ταυτίζονται τόσο πολύ, και μπερδεύονται τόσο πολύ μεταξύ τους, που ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους έχουν πάθει σύγχυση. Χαρακτηριστικό αυτής της συγχύσεως, είναι ένας νεοπαγής όρος που δεν είναι ευρέως γνωστός. Αυτός ο όρος είναι «αριστεροφιλελεύθρος» ή το ακόμη πιο παράδοξο «αναρχοφιλελεύθερος».

Και αν κάποιοι, θέλοντας να κρατήσουν και τα τελευταία προσχήματα, αναθεματίζουν αυτήν την ορολογία, εντούτοις τον τελευταίο καιρό  αδυνατούν να κρατήσουν και τα προσχήματα.

Και εξηγούμαστε αμέσως στα σημεία ταυτίσεως των δύο αυτών κυριάρχων στον πλανήτη μας ιδεολογιών και σίγουρα κυριάρχων στην Ελλάδα.

Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από τα σημεία που αποτελούν λάβαρα της ρητορικής τους.

1) Ανοιχτά σύνορα για διακίνηση ανθρώπων και αγαθών

Η βασική αρχή του φιλελευθερισμού και των ακραίων αριστεριστών. Η ακραία φιλελεύθερη αγορά, χωρίς σύνορα, η οποία θα βρίσκει συνέχεια φθηνά εργατικά χέρια, για να μπορεί η οικονομία και οι επιχειρήσεις να βρίσκονται σε μία συνεχή ανάπτυξη και παραγωγική διαδικασία, χωρίς να βαλτώνουν με τις συνεχείς απαιτήσεις για καλλίτερες μισθολογικές απολαβές. Ένα σύστημα που θα υπόκεινται μόνο υπό την υψηλή εποπτεία μίας Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβερνήσεως.

Και εδώ έρχεται η αριστερά να υποστηρίζει και να επιδοτεί την δίχως όρια μετανάστευση. Να δαιμονοποιεί και να υβρίζει τους αντιδρώντες. Να λαχταρά την κατάργηση των συνόρων.

2) Διάλυση των εθνικών κρατών και της ιδέας της πατρίδας

Πλήρης ταύτιση και σε αυτό το σημείο. Μη ξεχνάμε τους εξωκοινοβουλευτικούς αναρχοφιλελεύθερους που καίνε την ελληνική σημαία και τους εντός της βουλής μέντορές τους (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΚΚΕ) που δικαιολογούν τις πράξεις αυτές. Μη ξεχνάμε τον βουλευτή της ΝΔ Βαρβιτσιώτη, που θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να βεβηλώνει το σύμβολο της πατρίδος μας. Μη ξεχνάμε τον Υπουργό Πάγκαλο, που στην κρίση των Ιμίων, απεκάλεσε την σημαία κουρελόπανο.

Παρόλα αυτά θέλουν να φαίνονται ότι τους χωρίζουν βαθιές ιδεολογικές διαφορές. Για να γίνουν πιστευτοί λοιπόν στο κοπάδι των προβάτων που ονομάζονται πολίτες και είναι οπαδοί τους, έχουν κρατήσει τις παλιές τους, εικονικές, διαχωριστικές γραμμές.

Οι μεν, και καλά, πιστεύουν στο αστικό κράτος και είναι υπέρ της διατηρήσεως των μεγάλων επιχειρήσεων και οι άλλοι μιλούν για το δίκιο του εργάτη κλπ. Του εργάτη βεβαίως που ρήμαξαν - διέλυσαν – σκότωσαν, φέρνοντας καραβιές λαθρομεταναστών – λαθροεργατών.

Αλλά βλέποντας αυτούς που απαρτίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, θα παρατηρήσουμε κάτι εξωφρενικό. Οι πρόεδροι αυτού του κόμματος και πολλά στελέχη τους, είναι είτε νεόπλουτοι είτε προέρχονται από παραδοσιακές μεγαλοαστικές οικογένειες.

- Νίκος Κωνσταντόπουλος, του άλλοτε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, μεγαλοδικηγόρος και κολλητός μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών. Μη ξεχνάμε την, για μικρό διάστημα προεδρία του στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Αιτία αυτής του της θέσεως, η αδελφική φιλία με τις οικογένειες των Γιαννακόπουλων και των Βαρδινογιάννηδων!

- Αλέκος Αλαβάνος, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ο πλουσιότερος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Η οικογένειά του είχε τα λατομεία της Τήνου. ..

- Alexis Tsipras, γόνος και αυτός ιδιοκτήτη της μεγαλοκατασκευαστικής εταιρείας «ΣΚΑΠΑΝΕΥΣ», με γιγαντιαίο κύκλο εργασιών σε Ελλάδα (από την εποχή της Χούντας...!) και στο εξωτερικό.

Ο Τσίπρας μάλιστα, με τις τελευταίες επισκέψεις του στις ΗΠΑ, εγκαινίασε μία νέα περίοδο. Πιστεύουμε ότι θα πρέπει αυτή η επίσκεψη να αποτελέσει το ορόσημο, για την αρχή της χρήσης ευρέως, της έννοιας «αριστεροφιλελευθερισμός».

Το σύνολο λοιπόν, σήμερα, του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτικού τόξου στην Ελλάδα έχει μία ιδεολογία· τον φιλελευθερισμό του ακραίου αριστερισμού. Αφυδατωμένοι από οποιοδήποτε ίχνος πατριωτισμού και εθνικής συνειδήσεως, επιχειρούν την έλευση της νέας τάξης πραγμάτων, της παγκόσμιας οικονομικής κυβερνήσεως. Και αυτή η νέα τάξη θέλει δούλους· όχι πολίτες σκεφτόμενους και δει Έλληνες Πολίτες.

Σήμερα, με την πρεμούρα που έχουν για την εφαρμογή του αντιρατσιστικού νόμου, απεκαλύφθησαν πλήρως. Βασικός του στόχος η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας.

Για αυτούς, ο Έλληνας που πετάει μία πέτρα στο κατάστημα ενός λαθρομετανάστη, είναι χειρότερος από έναν βιαστή! Για αυτούς ο Έλληνας που κάνει μαθήματα ιστορίας και αρχαίων ελληνικών στα παιδιά του είναι χειρότερος από τους λαθρομετανάστες μουσουλμάνους που αυτομαστιγώνονται στους δρόμους του Πειραιά.

Όλα αυτά τα παράσιτα, που βεβηλώνουν την πατρίδα μας, αποτελούν για τους προδότες κοινοβουλευτικούς, την μαγιά της μετάλλαξης της Ελληνικής Κοινωνίας.

Αυτοί που μας κυβερνούν και οι τσαρλατάνοι βουλευτές που τους περιστοιχίζουν, έχουν γίνει προ πολλού «πολίτες του κόσμου» και επιχειρούν να αποκτήσουμε και εμείς αυτόν τον τίτλο. Θέλουν να γίνουμε μαζάνθρωποι, άβουλοι εργάτες στην δούλεψή τους.

Θέλουν να γίνουμε μία μάζα ακαθορίστου φυλετικής προελεύσεως, να ξεχάσουμε την καταγωγή μας, να απαρνηθούμε το αίμα μας.

ΕΛΛΗΝΑ, ή θα αντισταθούμε ή θα χαθούμε. Ξύπνα και μη φοβάσαι. Πότισε την ψυχή σου με τα λόγια του ποιητή:

«Η γη μας γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων,

 πασίχαρος και υπέρτερος θεός μας είν' ο Απόλλων.

 Η Αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη.

 Ο Μέγας Παν δεν πέθανε, όχι. Ο Παν δεν πεθαίνει!».

 Κωστής Παλαμάς

Περισσότερα