Θέλω να γράψω μερικά πράγματα για τις εκλογές που έρχονται, αλλά είναι πολλά μέσα στο μυαλό μου και είναι όλα πολύ μπερδεμένα.
Το κυριότερο όμως που θέλω να πω είναι το ότι δεν θα ψηφίσω. Και θα προσπαθήσω να περιοριστώ μόνο σε αυτό. (Αν ξεφύγω και λίγο, παρακαλώ την επιείκειά σας.)
Ξέρω ότι αυτό είναι κόκκινο πανί για κάποιους. Τα επιχειρήματα που υπάρχουν κατά της μη άσκησης του εκλογικού δικαιώματος είναι πολλά και, σαφώς, έχουν τη βάση τους. Οπωσδήποτε σέβομαι αυτούς που έδωσαν το αίμα τους για να μπορώ εγώ σήμερα να ψηφίζω και σίγουρα πιστεύω ότι η ψήφος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας.
Όμως, η πολιτική κατάσταση είναι κάτι, το οποίο -πιστεύω- ότι πρέπει να αναθεωρείται συνεχώς. Πολύ μικρή σημασία έχει αν πριν από περισσότερα από τριάντα χρόνια που εγκαθιδρύθηκε η Δημοκρατία στη χώρα μας ήταν το μεγαλύτερο αγαθό. Σήμερα τι είναι; Είναι τελικά η Δημοκρατία, η Δημοκρατία με την παρούσα μορφή, η αντιπροσωπευτική, η πανάκεια που ονειρεύονταν οι αντιστασιακοί της χούντας;
Συνήθως οι διανοούμενοι χρησιμοποιούν τη φράση του Τσώρτσιλ "η Δημοκρατία είναι ένα άθλιο πολίτευμα, άλλα είναι το καλύτερο από όσα έχουμε", φράση με την οποία συμφωνώ. Το θέμα είναι όμως πόσα χρόνια θα βολευόμαστε με το μη χείρον. (Είναι πάντως αξιοπερίεργο το γιατί οι πολιτικές επιστήμες έχουν μείνει τόσο πίσω, ενώ όλες οι άλλες επιστήμες έχουν κάνει φοβερά άλματα τα τελευταία χρόνια.)
Όμως η τρωτότητα της Δημοκρατίας δεν είναι ο μοναδικός λόγος που δεν θα ψηφίσω -θα έλεγα ότι είναι ο τελευταίος. Ένας άλλος, πολύ βασικός, είναι το ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίζονται ακόμα τα κόμματα. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να μιλάμε για δεξιά, αριστερά και λοιπά παρωχημένα. Ένα τραγικά απλό παράδειγμα είναι η παρούσα κυβέρνηση της Ν.Δ. σε σχέση με την προηγούμενη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Οι μεν θέλουν να λέγονται δεξιοί και οι δε κεντροαριστεροί αλλά δεν υπάρχει απολύτως καμία διαφορά στον τρόπο διακυβέρνησης. Να σημειώσω εδώ ότι δεν μιλάω για κλισέ τύπου "όλοι είναι ίδιοι" και "όλοι μας κλέβουν", αλλά για πραγματικό σύστημα διακυβέρνησης. Σε μία χώρα ενταγμένη σε ένα σύνολο σαν αυτό της Ε.Ε. τέτοιες ιδεολογίες είναι παντελώς άχρηστες. Η πολιτική που θα ακολουθηθεί, θα πρέπει να συμφωνεί στο γενικότερο πλαίσιο συμφερόντων των εταίρων μας και εκεί η όποια δεξιά ή αριστερή διαφωνία είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι εγκληματική. Αν τα δύο μεγάλα κόμματα απέφευγαν την ταύτιση με ιδεολογίες, θα σκεφτόμουν σοβαρά έναν από τους δύο.
Ο αντίλογος στα παραπάνω είναι η στροφή στα μικρά κόμματα, όχι τόσο για διακυβέρνηση, όσο για πολυφωνία στη βουλή. Εδώ οι επιλογές γίνονται ακόμα πιο λίγες. Από τη μία τα κόμματα μιας μπερδεμένης αριστεράς. Μιας αριστεράς που επιμένει να σέρνει το πτώμα του κομμουνισμού στο όνομα της διαφωνίας για τα πάντα, υιοθετώντας ενίοτε και θέσεις διαμετρικά αντίθετες του δόγματός της. Πως να εμπιστευτώ ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάνει διαμαρτυρία για την αποποινικοποίηση της κάνναβης, και μετά τις δηλώσεις Παπανδρέου ότι θα πρέπει να το συζητήσουμε το θέμα, έχουν κάνει διαμαρτυρία για την μη αποποινικοποίηση; Και ας μην σχολιάσω καλύτερα τις θέσεις τους σε θέματα όπως το Μακεδονικό. Πλήρης ταύτιση με την άκρα δεξιά, για την οποία απλώς θα πω ότι δεν με κέρδισε ποτέ. Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι η περιβόητη πολυκομματική βουλή με κόμματα σαν το ΛΑ.Ο.Σ. μου φαίνεται πολύ επικίνδυνη.
Αν θα είχε χρήση μια ιδεολογία σήμερα, αυτή θα ήταν μόνο η οικολογία. Το περιβάλλον είναι το βασικό μας πρόβλημα, όχι ο καπιταλισμός ή ο κομμουνισμός. Αλλά και εκεί συνήθως τα κάνουμε χάλια. Συνήθως όποιος ασχοληθεί με το θέμα, ή θα περιοριστεί στις κατάρες για το που έπεσε η στάχτη του τσιγάρου, ή θα έχει το επίπεδο και τη σοβαρότητα του Βεργή.
Ας αφήσω στην άκρη και τις ιδεολογίες για να περάσω σε πιο πρακτικά θέματα. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα υποσχόταν διαχωρισμό κράτους εκκλησίας. Είναι πολλά τα λεφτά που πηγαίνουν στην ήδη πάμπλουτη ελληνική εκκλησία και θα έσωζαν πολλούς άλλους τομείς. Θα ψήφιζα ένα κόμμα που θα κατέγραφε την περιουσία της εκκλησίας και βεβαίως θα την φορολογούσε. Από που και ως που αυτή η περιουσία παραμένει πάντα ανέγγιχτη; Θα κέρδιζε την ψήφο μου ένα κόμμα που θα μείωνε το κονδύλι για το στρατό. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πόλεμος με την Τουρκία. Δεν λέω να μείνουμε τελείως άοπλοι, αλλά αυτός ο αγώνας δρόμου που κάνουμε με τους εξοπλισμούς μας έχει φέρει, μια κουτσουλιά γη, στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως στην κατάταξη των χωρών που χαλάνε τα περισσότερα λεφτά για όπλα.
Αυτά τα δύο και μόνο να διόρθωνε κάποιος -εκκλησία και στρατός- θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη θέση. Όμως υπάρχουν και αλλού προβλήματα. Πρέπει κάποτε κάποιος να ασχοληθεί με την αξιολόγηση και την παραγωγικότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Το οποίο φυσικά σημαίνει άρση της μονιμότητας. Και μέσα στο δημόσιο τομέα είναι βέβαια και η παιδεία. Δεν ξέρω κανέναν ο οποίος να ήταν φοιτητής και να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον μία ιστορία για αυθαιρεσία καθηγητή. Ο ένας διδάσκει υποχρεωτικά το βιβλίο που έχει γράψει ο ίδιος πριν από σαράντα χρόνια και δεν περνάει κανέναν άμα δεν το αγοράσει, ο άλλος κόβει το 90% των υποψηφίων γιατί έτσι γουστάρει, και γενικά ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει, γιατί δεν τον ελέγχει κανένας. Η παιδεία έχει καταντήσει ένας μαραθώνιος αποστήθισης άχρηστων πραγμάτων για την είσοδο το πανεπιστήμιο, και μετά το χάος. Δεν θα επεκταθώ για τα προβλήματα της παιδείας γιατί έχω
ξαναγράψει σχετικά. Όμως θα ήθελα να πω ότι θα εμπιστευόμουν για πολιτικό έναν άνθρωπο ο οποίος θα ανέθετε να γραφτεί ένα σοβαρό βιβλίο ιστορίας και θα είχε σοβαρά αντιπολιτευτικά επιχειρήματα όταν άνοιγε η συζήτηση για τα πανεπιστήμια.
Θα ψήφιζα έναν άνθρωπο που θα ολοκλήρωνε εκείνο το έρημο το κτηματολόγιο, πριν καεί και το τελευταίο ραδίκι. Θα ψήφιζα κάποιον ο οποίος θα ασχολούνταν πραγματικά με τη χώρα που μένει και όχι μόνο με τις προσωπικές του φιλοδοξίες, ή την καλοπέρασή του. Θα ψήφιζα έστω κάποιον ο οποίος θα απαντούσε σε μία ερώτηση, και δεν θα ξέφευγε με υπεκφυγές, ξύλινη γλώσσα και "αφήστε με να ολοκληρώσω". Θα χαιρόμουν να έβλεπα έναν σοβαρό αρχηγό κόμματος, με νέο επώνυμο, εκτός των φεουδαρχών που κυβερνάνε τόσες δεκαετίες.
Όμως δυστυχώς, στην πολιτική σκηνή σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Γι αυτό και δεν θα ψηφίσω. Όχι θα ρίξω άκυρο ή λευκό, δεν θα πάω να ψηφίσω. Αφενός γιατί είναι πολύ μπλεγμένο τελικά το υπέρ ποιου πάνε τα Α/Λ και αφετέρου διότι το να μην ψηφίσεις είναι παράνομο, άρα επαναστατικό. Μπορεί να μην εφαρμόζονται πλέον οι κυρώσεις, αλλά όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι πρέπει να το κάνεις με ένα λίγο φωναχτό τρόπο.
Για ένα πράγμα μόνο στεναχωριόμουν, αλλά και αυτό άρχισε να διορθώνεται. Τα τελευταία χρόνια η αποχή όλο και μεγαλώνει, όμως αυτό όλοι απέφευγαν να το σχολιάσουν. Κανέναν πολιτικό δεν τον συμφέρει να φαίνεται αποχή, γιατί έτσι επιβεβαιώνεται η απαξίωση. Όμως τώρα είμαι blogger! Όπως και πολλοί άλλοι. Και μπορεί να μην πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να μαζευτεί όλος ο κόσμος έξω από τα εκλογικά κέντρα, αρνούμενος να μπει μέσα να ψηφίσει αν δεν αλλάξει κάτι, αλλά σίγουρα οι απέχοντες σήμερα έχουν ένα τρόπο να φανούν.
Αναρτήσεις
