Φαντάσου ότι έχεις ζήσει σε ένα κόσμο όπου δεν υπάρχουν καθρέπτες...
Θα το είχες ονειρευτεί το πρόσωπό σου, θα το είχες φανταστεί σαν ένα είδος εξωτερικής αντανάκλασης αυτού που υπήρχε μέσα σου...
Κι έπειτα, υπέθεσε ότι στα 40 σου χρόνια, σου έδιναν ένα καθρέπτη. Φαντάσου την φρίκη σου...
Θα είχες δει ένα τελείως ξένο πρόσωπο και θα είχες καταλάβει καθαρά αυτό που αρνείσαι να παραδεχτείς: το πρόσωπό σου δεν είσαι εσύ...
Και το όνομά μας επίσης στην τύχη μας έχει κληρωθεί...
Το ίδιο γίνεται και με το πρόσωπο...
Θυμάμαι - αυτό θα πρέπει να έγινε προς τα τέλη της παιδικής ηλικίας - από το πολύ να κοιτάζομαι στον καθρέπτη, κατέληξα να πιστεύω ότι αυτό που έβλεπα ήμουν εγω...
Δεν έχω παρά μια αόριστη ανάμνηση εκείνης της εποχής, αλλά ξέρω ότι η ανακάλυψη του εγώ μου πρέπει να υπήρξε μεθυστική.
Αργότερα όμως, έρχεται μια στιγμή που στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη και λες στον εαυτό σου: αυτό το πράγμα είμαι πραγματικά εγω; και γιατί;
Γιατί πρέπει να είμαι αλληλέγγυος σ αυτό; Σε τι με αφορά αυτό το πρόσωπο; Και από το σημείο τούτο κι έπειτα όλα αρχίζουν να γκρεμίζονται.
Ολα αρχίζουν να γκρεμίζονται!
Μιλάν Κούντερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου