Dün.
Eve dönüş yolundayız.
Haftanın ilk iş gününü kazasız belasız tamamlamanın sürûru içerisinde yol alıyoruz.
Servis şoförü amcayla yine bir muhabbet konusu bulmuşuz.
Diyor ki bana "Hocam, insanları anlayamıyorum çoğu zaman. Üç günlük dünyada neyin kavgasını ediyorlar? Kim, ne götürebilmiş ki bu dünyadan? Nedir bu açgözlülük?"
Bu sabah.
Yeniden karıştırıyorum Cibran'ın "Ermiş"ini. Gözüm o satırları arıyor.
İşte. Oradalar:
" Bolluğu yeryüzünün armağanlarını birbirinize alıp vermekte bulacak, hoşnut olacaksınız. Ancak sevgiyle ve müşfik bir adaletle yapılmazsa bu alışveriş, kimilerini açgözlülüğe sürükler, kimilerini de açlığa. (...) Malınızdan mülkünüzden verdiğinizde pek fazla bir şey vermiş sayılmazsınız. Gerçekten vermek kendinden (⚠) vermektir. Çünkü mal mülk, bir gün gerekeceği endişesiyle alıkoyup sakladığınız şeylerden başka nedir? Yokluk korkusu yoksunluğun bizzat kendisi değil midir? Kuyunuz suyla doluyken çekilen susuz kalma korkusu değil midir asıl giderilemez susuzluk? (...) Bir de aza sahip olup hepsini verenler vardır. Bunlar yaşama ve yaşamın cömertliğine inananlardır ki sandıkları hiç boş kalmaz."
Ve bir ayet-i kerime'nin ihtarı ile büsbütün irkildi yüreğim: "Ey İnsan! Seni yaratan, şekillendirip ölçülü yapan, dilediği bir biçimde seni cömert Rabbine karşı seni ne aldattı?" (İnfitâr Suresi - 6. Ayet-i Kerime)
Cibran'ın
söylediğinden bir ufak farkla şöyle dua etmek geliyor içimden: "Ey
Rabbimiz! Bizleri, kendi lütfundan verdiğin nimetlere karşı cimrilik
ederek yüz çevirenlerden değil, Senin cömertliğine inanarak sandıkları
dolup taşanlardan eyle. . Amin. "
Fotoğrafa
gelince:
