A WIFE'S CRY

PROLOGUE

"AND WHO GAVE YOU THE PERMISSION TO LEAVE THIS GOD DAMN HOUSE, HUH?! SINO?! ANSWER
ME VANESSA!"

Halos mabingi ako sa lakas ng sigaw sa'kin ng asawa ko. Nangingilid na rin ang luha
sa mga mata ko dahil sa higpit ng pagkakahila niya sa buhok ko. And I can't even do
anything to stop him!

"Allen...t-tama na. N-sasasaktan ako." pagmamakaawa ko sa kanya habang pilit na

tinatanggal ang pagkakasabunot niya sakin.

Pero parang wala naman siyang naririnig. Galit na galit na naman ang itsura niya na
halos hindi ko na siya makilala.

"YOU DIDN'T ANSWER ME YOU BITCH! I SAID, SINONG NAGSABING PWEDE KANG UMALIS?!
SAGOT!"

Hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko. I bursted into tears.

Wala akong pakialam kung ilang beses niya akong saktan o sigawan. But I can't stand
him calling me a bitch. Masakit. Sobrang sakit. Because I am not one. God knows I'm
not!

"ANO, HINDI KA TALAGA SASAGOT?! GUSTO MO PANG NASASAKTAN KA?!" inipit niya ang
pisngi ko kaya naman kumawala ang malakas na hikbi na kanina ko pa pinipigilan.

Pakiramdam ko masusugatan ako dahil sa talim ng mga kuko niya na bumabaon sa

magkabilang pisngi ko.

"I...I'm s-sorry. Nakipagkita lang naman ako kay Leila." sinabi ko ang totoo pero
parang hindi naman ito naniwala.

Pumikit siya nang madiin at pinatikim ako ng isang malakas na sampal.

"SINUNGALING!"

Sumubsob ako sa sahig. Tila nabingi ako sa lakas ng sampal niya at tanging iyak at
paghikbi ko na lamang ang naririnig ko.
Namanhid ang kanang pisngi ko sa sakit, pero mas masakit pa rin ang katotohanang
asawa niya ako pero nagagawa niya sa'kin 'to.

Muli niyang hinila ang buhok ko at pilit akong tinayo. Napasigaw ako sa sakit.
Parang matatanggal na ang mga buhok ko mula sa anit ko.

Hinawakan ko ang braso niya dahil pakiramdam ko babagsak ulit ako. My knees are
getting weak. Parang hindi ko na ata kayang tanggapin ang mga susunod na pananakit
niya.

"ANG SABIHIN MO NAKIPAGKITA KA NANAMAN SA LALAKE MO!" he shouted in front of my

face.

Pinikit ko nang madiin ang mga mata ko dahilan para mas lalong tumulo ang mga luha
ko. Basang-basa ng ang mukha ko. Kelan ba siya titigil?

"HINDI KA PA BA KUNTENTO SA'KIN HA?! WHY DO YOU KEEP FVCKING OTHER GUYS? AM I NOT
ENOUGH?! dagdag pa nito.

Pinilit kong sumagot kahit na ang sakit sakit na, "Ilang beses ko bang sasabihin
sa'yo na wala akong ibang lalake?" I shouted back in between my sobs.

Pero sana hindi ko nalang ginawa. Mas lalo ko kasi siyang nagalit. Natakot ako,
namumula na ang mukha niya para na niya akong susuntukin!

"SUMASAGOT KA NA?! KAYA MO NA 'KONG LABANAN NGAYON HA VANESSA? I DON'T FVCKIN CARE
KUNG ILANG BESES MONG SABIHIN. BECAUSE NO AND NEVER IN MY HELL FVCKIN ENTIRE LIFE
WILL I BELIEVE IN YOUR LIES...AGAIN!!!" gigil na gigil sa sabi niya.

Pakiramdam ko sinaksak ako nang paulit-ulit. Bakit ba hindi niya makalimutan ang
pangyayaring 'yon? Kelan niya ba ako mapapatawad? Ano pa bang dapat kong gawin para
lang bumalik kame sa dati.

Nagulat ako nang bigla niya akong buhatin at ibato sa kama.

I hurriedly grabbed the sheet at tinakpan ang sarili ko dahil alam ko na kung anong
gagawin niya sa'kin.

"Ano'ng ginawa niyo kanina ng lalaki mo ha? Did he fvck you? Is he better than
me?!" he asked through gritted teeth habang inu-unbuckle ang belt ng slacks niya.

Hinigpitan ko ang pagkaka-kapit ko sa kumot. Gusto kong sabihin sa kanyang 'not now
please...not now'.

Nanghihina na ang katawan ko at ramdam ko pa rin ang kirot ng pagkababae ko dahil

hindi niya ako tinigilan kagabi at kaninang umaga.

I panicked nang hilain niya ang paa ko at pilit na tinanggal ang kumot na nakabalot
sa'kin.

"Please Allen, 'wag!" pagmamakaawa ko habang patuloy sa pagbuhos ang mga luha ko.
'Yun lang naman ang kaya kong gawin e. Magmakaawa. Pero wala nanaman siyang
narinig. Sabagay, kelan nga ba niya ako pinakinggan.

Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko nang pwersado niya akong pinatuwad sa paanan ng
kama.

Tinaas niya ang palda ko at hinubad ang suot kong underwear. Nagpumiglas ako pero
inipit niya lang ang mga kamay ko sa likuran ko at ginawa ang gusto niya sa katawan
ko.

Wala na akong ibang nagawa kundi umiyak nalang. Umiyak hanggang sa magsawa siya sa
ginagawa niya sa pagkababae ko.

Asawa niya ako, pero kung tratuhin niya ako para niya akong parausan. Bed warmer.
Sex slave. Slut. BITCH, ika nga niya. Sobrang sakit! Sana hiniwalayan niya na lang
ako.

Everything has changed since THAT day. My husband despises me even more now than he
did before. He hates me so much. He only wants my body...and wild, filthy sex.

And that breaks my heart.

"Ahh...shit! Almost...aah...there"

"Hmmm...uhh...oh god, Allen...hurry..."

"Aah y-yea...say my name baby..."

"F-faster Allen...uhh..."

I covered my ears as tightly as I can, habang unti unti akong bumabagsak sa malamig
na sahig. I mourned silently. At 'yon ang pinakamahirap sa lahat, 'yung ang dami
dami kong luhang gustong ibuhos pero pilit kong pinipigilan.

Ayokong maramdaman ng asawa kong nandito ako sa labas ng kwarto at rinig na rinig
ang mga kababuyang ginagawa nila ng isa sa mga babae niya. Pakiramdam ko pinipiga
ang puso ko hanggang sa tumigil ito sa pagtibok. Ganon kasakit! Parang unti unti
akong pinapatay. And I can feel it! I feel like dying minute by minute.

My husband is having sex with another girl, inside our house pero eto ako ngayon,
tahimik na umiiyak. Walang magawa. Naghihintay lang kung kelan sila matatapos.
Ganon nalang ba ako? Kahit saang sulok ako ng bahay magpunta, I can clearly hear
their every moans. Their groans, their pleasurable screams. How they say each
others' names with lust. Sarap na sarap sila. Samantalang ako, hirap na hirap na.

Gusto kong sumigaw! Gusto kong magwala! Gusto ko siyang sampalin at saktan! But I
knew to myself I can't! Tangina ang sakit sakit na! Sinapo ko ang leeg ko pababa sa
dibdib ko, hirap na hirap na akong huminga at nanlalabo na rin ang mata ko sa kapal
ng mga luha ko.

Gustong ko ng kumuha ng kutsilyo para saksakin ang sarili ko para matapos na ang
paghihirap ko. I want to die. NOW! I want to end everything! Ayoko nang makaramdam
ng sakit. Ayoko ng magdusa sa paghihiganting ginagawa niya.

Tumahimik sa loob ng silid. I guess they've already reached their climax. At tumama
ang hula ko nang marinig kong bumukas ang pinto.

Tumayo ako at tinungkod ang isang kamay ko sa pader. My knees are weak. I can't
even make a step backward.

Unang lumabas 'yung babae ni Allen at bakas ang pagkagulat sa mukha niya nang
makita ako sa labas mismo ng kwarto. She stared at me, from head to toe. Gusto ko
siyang sampalin sa inasal niya! Ako dapat ang gumagawa non sa kanya dahil nasa
pamamahay ko siya. At nakikipag-siping siya sa asawa ng may asawa. Nakakadiri siya.
She's the real slut! Not me!

"Oh Allen darling, you didn't tell me you hired a new maid." Wika nito sa kalalabas
lang na si Allen, na siyang kinabigla ko.
Nalipat ang tingin ko sa asawa ko na kasalukuyang zini-zipper ang pantalon niya. He
just gave me a bored look. Umikot ang mga mata nito na para bang naiinis pa siya na
makita ako. Hindi man lang ba siya natakot na nahuli ko sila ng babae niya. Sa
bagay, kelan nga ba siya natakot sa'kin?

Yumuko ako dahilan para muling tumulo ang mga luha ko. Pilit kong pinipigilan ang
mga hikbi ko. Pano niya 'to nagagawa sa'kin. I'm his wife! And new maid? Tiningnan
ko ang suot kong dilaw na bistida. Ganon na ba ang itsura ko? Oo pansin kong
nangayayat ako simula nong magkalabuan kame ni Allen. Pero hindi pa naman ako
mukhang katulong.

"Don't mind her...she's just my wife."

Mula sa pagkakayuko ay napatingin ako sa nagsalitang si Allen.

I felt my heart crushing little by little. I'm JUST his wife? Sa tagalog, asawa
niya lang ako? At pag asawa niya lang, that means pwede siyang makipag-siping sa
iba at mangbabae kahit kelan niya gusto? Ganon ba yon? Namanhid ang mga kamay ko.
Sa sobrang sakit ng sinabi niya, wala na akong maramdaman. Maliban sa pagtulo ng
luha sa pisngi ko.

Dahan-dahan akong humakbang paatras at nang mabawi ko na ang lakas ko ay tumakbo na

ako papunta sa kwarto.

Hindi ko na kaya pang pigilan ang mga hikbi ko. I have to let them out. I want to
scream without them hearing me. Without Allen seeing me hurting, dahil alam kong
tatawanan niya lang ako. 'Yun ang gusto niya e. Yung nasasaktan ako. Pero alam niyo
kung ano yung mas masakit? 'Yung hindi man lang ako sinundan ng asawa ko. He chose
to stay with his girl. THAT KILLS ME!

NAGISING ako sa sunod sunod na pagkalabog ng pinto. Hirap akong idilat ang mga mata
ko dahil magang-maga na ang mga ito. Nakatulog na pala ako sa kaka-iyak. Kahit
papaano ay naibsan ang sakit na nararamdaman ko. Hindi nawala pero kahit papaano
nabawasan. Sinilip ko ang oras, ala-una na ng madaling araw. Muling kumalabog ang
pinto.

"DAMN IT VANESSA! OPEN THIS DOOR!"

Taranta akong napatayo ng kama.

Oh no! Ayaw nga pala ni Allen na naglolock ako ng pinto. Dali dali kong tinungo ang
pintuan para buksan ito kahit na nanghihina pa ang katawan ko at pumipintig ang ulo
ko sa sobrang sakit. Nilagnat na ata ako sa kakaiyak.

"VANESSA! TANGINA ANO BA! I SAID OPEN THIS FUCKIN DOOR! NOW!"

Nanginginig pa ang kamay ko nang buksan ko ang pinto.

Bumulaga sa akin ang isang nag-aapoy sa galit na Allen. Napaatras ako sa talim ng
mga titig niya sa'kin. Mukhang lasing nanaman ito. Ang lakas ng amoy ng pinaghalong
alak at sigarilyo na kumapit sa long-sleeved polo niya.

Sumugod ito sa akin at dinaklot ang magkabilang balikat ko.

"A-allen, aray, nasasaktan ako..." reklamo ko kahit na alam kong hindi niya naman
ako papakinggan.

"ANONG SINABI KO SA'YO HA?!" he shouted.

Napapikit ako. I know magagalit nanaman ito sa'kin. Lagi naman. May kasalanan nga
siya sa'kin kanina pero siya pa rin ang may ganang magalit ngayon.

"DI BA SABI KO DON'T YOU DARE LOCK THE DOOR?!" patuloy niya.

"I...I'm sorry. Nakatulog ako. Nakalimutan kong buksan."

"FVCK DON'T TALK BACK! Bakit ka ba kase nagsasarado ha?! Umiiwas ka?! Ayaw mo 'kong
makita?! Galit ka sa'kin dahil nakikipag-sex ako sa iba?! Ganon ba ha?!"

Pumikit ako nang mariin at hinanda ang sarili ko para sagutin siya. For once I want
to defend myself, "Y-yes Allen. Ayaw kitang makita! How could you do that to me?!
I'm your wife! And yet you're having sex with another girl inside our house!" I
shouted in between my sobs.
Pilit akong kumawala sa pagkaka-kapit niya at hinang-hinang napaupo sa paanan ng
kama.

Tinakpan ko ang bibig ko para sana pigilan ang pag-iyak ko. Pero wala e, hindi ko
rin napigilan at bumuhos muli ang mga luha ko. The pain is coming back again.

Bigla niya naman akong hinigit patayo. "AT IKAW PA ANG MAY GANANG MAGSABI SA'KIN NG
GANYAN NGAYON HA?! ANG BILIS MO NAMAN ATANG NAKALIMUTAN ANG GINAWA MO SA'KEN?!"
gigil na gigil na saad niya.

"FINE!" Tinulak niya ako sa sahig. Napa-aray ako sa sakit dahil natungkod ko ang
tuhod ko. "...Let's talk about having sex with someone else, Vanessa. Sige,
palinisan tayo! Kung umasta ka ngayon parang wala kang kasalanan ah! Sino bang
unang nagloko ha? Ako ba ha? AKO BA?!"

"WAG KANG MAGMALINIS DAHIL HINDI BAGAY SA'YO! KUNG NAKIKIPAG SEX AKO SA IBA, WALA
KANG PAKIALAM! PASALAMAT KA PA NGA AT DITO NAMEN GINAGAWA, PARA MAKITA MO! PARA
ALAM MO! HINDI KATULAD MO, ANG TIBAY NG SIKMURA MONG ITAGO SA'KIN ANG KALANDIAN MO.
DI BA MAS MASAKIT 'YON?!"

Muli niya akong hinila patayo. Para na akong asong hihilain at itutulak niya kung
kelan niya gusto. Umiwas ako ng tingin dahil alam kong hindi naman ako makakalaban
sa kanya. For him, I'm always a loser.

"Ilang beses ko bang kailangang humingi ng tawad sa'yo?" daing ko. Pero ewan ko
kung naintindihan niya dahil hindi na ako makapagsalita nang maayos gawa ng barado
na ang ilong ko.

"I DON'T FVCKIN CARE! BECAUSE I WILL NEVER EVER FORGIVE YOU VANESSA!"

That breaks me! Like he stabbed me a hundred times. Umalingawngaw ang mga hikbi ko
sa loob ng silid. Why Allen? All I want is for him to forgive me.
Tao lang ako. Nagkakamali. Gagawin ko lahat para lang patawarin niya ako.
Tatanggapin ko lahat ng pananakit niya kung yun lang ang paraan para magkaayos
kame.

Binitawan niya ako kaya naman muli akong napaupo sa paanan ng kama. Inis siyang
tumalikod mula sa akin at walang pasabing sinuntok ang nakasarang pinto. He even
cursed.

Napatakip ako sa tenga ko sa sobrang takot. Galit na galit ito. Gusto kong tumakbo
dahil baka ako naman ang isunod niya.

"You have no idea how much you've hurt me Vanessa..." kalmado ang pagkakasabi niya
pero ramdam ko pa din ang galit at diin sa mga salita niya.

"I tried my best to love you...

...I tried to make things work for us. All I was asking was for you to wait
hanggang sa matutuhan kitang mahalin. PERO ANONG GINAWA MO?! You cheated kung kelan
nahulog na 'ko sa'yo. You didn't know how painful it was when I saw you with that
fuckin asshole! SHIT I want to kill you! THE BOTH OF YOU!" muling tumaas ang boses
niya.

Napatakip ako sa mukha ko, patuloy pa rin sa pag-iyak. Hindi na ata hihinto ang mga
luha ko.

Alam kong nagkamali ako. Inaamin ko naman 'yon. That happened a year ago pero
hanggang ngayon I'm still suffering the consequences. Eto ba ang tinatawag nilang
karma? Minsan pinagdarasal kong sana iwan niya nalang ako. Pero alam ko sa sarili
kong hindi ko siya kayang mawala sa'kin.

I love Allen. I love him so much! Ang tanga ko lang talaga non. Nasaktan ko siya.
At ngayon, alam kong hindi na niya talaga ako magagawang mahalin pa. Nandidiri na
siya sa'kin. Nadudumihan. He said I'm a bitch. But that's not true. Wala akong
ibang minahal kungdi siya lang.

I tried to calm myself at nagsalita, "p-please...just give me another chance Allen.

I promise I--"
"HELL NO!"

Natulala ako at natigilan sa sigaw niya. No? I won't take that as an answer.
Lumapit ito sa'kin at hinila ang buhok ko patayo.

"Aray Allen...tama na..." I begged, pero as usual hindi siya nakinig.

Napansin ko ang panginginig ng kaliwang kamao niya.

Natatakot ako baka sapakin nanaman niya ako tulad noong araw na nahuli niya 'ko. At
lalo na ngayong lasing siya, marami siyang pwedeng gawin na hindi ko inaasahan.

"GIVE YOU ANOTHER CHANCE, HUH?!" He yelled and spitted on my face. "Hindi ka
karapat dapat bigyan ng isa pang pagkakataon. YOU'RE A DISGUSTING WOMAN! Ibabalik
ko ang tanong mo sa'yo... how could you do that to me?! I'M YOUR HUSBAND!!!"

"...KUNG ALAM KO LANG NA LALANDI KA AT HINDI KA MAGIGING TAPAT SA'KIN, SANA HINDI
NALANG AKO PUMAYAG NA MAGPAKASAL SA'YO! I SHOULD'VE DROPPED THAT FUCKING ARRANGED
MARRIAGE THING! SANA ITINANAN KO NALANG TALAGA SI LAUREN, AT SIYA NALANG ANG
PINAKASALAN KO, HINDI IKAW!"

"...YOU'RE WORTHLESS VANESSA!!! YOU HEARD ME?! WORTHLESS!"

Pakiramdam ko tumigil sa pag-ikot ang mundo ko.

Wala akong ibang marinig kungdi ang tibok ng puso ko na parang lalabas na mula sa
dibdib ko. Sa sobrang sakit ng mga sinabi niya, kulang nalang dukutin niya ang puso
ko at durugin ito sa harap ko. I cried louder, kahit na alam kong rinding rindi na
siya sa'kin.

Bakit kailangan kong masaktan ng ganito? Hanggang kelan ko kayang magtiis?

Isang pagkakamali lang pero parang habang buhay na niya akong gustong gantihan.

At ngayon naman nagsisisi siyang pumayag siyang magpakasal sa'kin? Ngayon ko lang
ito narinig mula sa kanya. Lagi niya akong sinisigawan at sinasaktan, but this is
the only time na sinangkot niya ang arranged marriage namen at ang ex niyang si
Lauren. I hate it when he compares me to that girl.

Allen never loved me. Umpisa pa lang ayaw na niya sa'kin. We didn't get married
because we love each other. We got married because our parents said so.

Yes, FIXED MARRIAGE. But I was happy then. Dahil gusto ko si Allen. Gustong gusto
ko siya, at nakikita ko ang kinabukasan ko kasama siya. Kahit na hindi niya ako
mahal dahil umaasa pa rin siyang magkakabalikan sila ng ex niya at napilitan lang
talaga siyang magpakasal sa'kin, tinanggap ko 'yon at hinintay na mahalin niya rin
ako tulad ng pagmamahal ko sa kanya.

But months had passed at wala akong naramdamang pagmamahal galing sa kanya. Parang
hindi niya ako nakikita. He was cold. Hanggang sa nagsawa nalang ako sa set up
namen.

Babae lang ako, and I want to be loved. So I gave up on him. But I realized that
was a wrong, childish move. Dapat hinintay ko nalang siya. It's too late now
though. Hindi ko na alam ang gagawin ko para magka-ayos pa kame. But I won't give
up this time. I will wait until he's ready to forgive me. Ganon ko siya kamahal.

Sinubukan kong haplusin ang pisngi niya para sana pakalmahin siya kahit ang sama
sama na ng loob ko, pero tinaboy niya lang ang kamay ko. Mabilis ang bawat paghinga
niya na para bang konti nalang sasabog nanaman siya. Ganon siya kagalit sa'kin.

"Allen...I'm sorry...please. Ano bang gusto mong gawin ko para lang patawarin mo
ako?" I asked, still weeping. Diniinan ko ang mga salita ko para maramdaman niyang
seryoso ako.

Tinulak niya ako nang bahagya mula sa kanya at tinapunan ako ng isang matalim at
nakakatakot na tingin.

"Be my slave...

...And now Vanessa...STRIP!"

I reached over and shut the ringing alarm clock off.

Kanina pa talaga ako gising pero hindi ko kayang bumangon ng kama. I feel weak.
Nangangalay ang buo kong katawan at makirot din ang pagitan ng mga hita ko.

Hindi na naman kasi ako pinatulog ni Allen kagabi. When he said he wanted me to be
his slave, he actually meant sex slave.

Nasasanay na nga ako. We do it almost every night. Every morning. O kung kelan siya
maabutan. Minsan napapagod na talaga ang katawan ko. I don't have the same strength
as he does, that's a fact. Kayang-kaya niya akong ibato sa kama, patuwarin, at
buhatin papatong sa kanya nang walang kahirap-hirap.

Pakiramdam ko tuloy nangayayat na ako at ang gaan gaan ko na. Matagal na naming
ginagawa ang bagay na 'yon, pero I don't know, nasasaktan pa rin ako. I'm not sure
if I'm still tight or he's just too big.

I can't really say he's forcing me to do it, because somehow, I meant sometimes...I
like it too. God knows how much I love this man lying beside me. At kung eto lang
ang tanging paraan para maramdaman ko siya, kakayanin ko.

Allen is a monster in bed.

Hindi naman siya ganito dati. When we got married, he didn't touch me for about a
month. Pakiramdam ko tuloy noon hindi talaga siya interisado o naaakit sa'kin. At
noong gabing ginawa na namin 'yon, he was very gentle. Like he's really respecting
me and body.

But now...he's different. He has changed A LOT. I have never imagined he could be
this...wild in bed. Ewan ko kung saan niya natutunan 'yon. Man's nature, maybe? O
pwede rin namang nagpa-practice siya sa ibang babae. That's possible though,
because reality check, he despises me. And I know he will do everything just to see
me hurting.

SINILIP ko siya sa tabi ko. Tulog na tulog ito. Halatang napagod rin. Nagkumot ako
at binuhat ang sarili ko pataas para mas makita ko siya. His thin, pinkish lips are
slightly opened.

Gwapo ang asawa ko lalo na kapag tulog ito. 'Yon lang kasi ang tanging oras na
hindi ito galit. 'Pag galit siya o kaya'y lasing sa alak, nakakatakot ang itsura
niya. I miss the old him. 'Yong maaliwalas niyang mukha. 'Yong walang reaksyon pero
at least hindi nagagalit.

Natigilan ako nang bahagyang dumilat ang mga mata niya. He looked at me for a
second bago siya umiwas ng tingin.
"What are you lookin' at?" He asked in an annoyed tone.

Binaba ko nalang ang tingin ko at bumalik na sa pagkakahiga. Nairita nanaman siya.

Nang nawala na ang pangungunot ng noo niya at mukhang nakatulog na ulit siya,
umikot ako patagilid at niyakap siya.

I rested my head on his firm chest and listened to his heart beat. Pinapakiramdaman
ko nga kung itutulak niya ako palayo tulad ng parati niyang ginagawa kapag
niyakakap ko siya, pero hindi naman. He stayed still. Siguro pagod talaga siya at
walang lakas manulak. So I decided to use this chance to hug him longer. Hindi ko
'to nagagawa kapag gising siya eh.

Nanatili lang akong nakayakap sa kanya hanggang sa ma-realize kong kailangan ko

nang bumangon dahil ipagha-handa ko pa siya ng almusal.

Dahan dahan akong bumangon ng kama para hindi ko siya magising. I sat on the side
of the bed for a while. My legs are aching but I have to move. Pinulot ko ang mga
damit namen na nagkalat sa sahig at dumireto na sa banyo para maligo.

+++

"VANNIE, help me on this."

Hininto ko ang paghuhugas ng mga pinggan, at lumapit sa kanya para ayusin ang neck
tie niya.

Mukhang nasa good mood siya ngayon dahil tinawag niya ako sa palayaw ko. Maganda
siguro ang gising.

"Ano'ng gusto mong ulam mamaya? I'll cook." sabi ko habang tinatali ang kurbata
niya.

Pansin ko naman na binaba niya ang tingin niya sa'kin at matagal tagal rin bago
siya sumagot.

"Hindi ako dito kakain." tipid na sagot niya.

Nalungkot ako bigla. Lagi niya nalang akong hindi sinasabayan sa pag kain. Kapag
almusal lang...depende pa 'yon kung nasa mood siya.

Minsan kasi hindi na nito pinapansin ang hinahanda ko. Bigla bigla nalang siyang
aalis ng bahay nang walang pasabi. Mag-isa lang tuloy ako palaging kumakain.
Malapit na 'kong mabaliw dito.

"Bakit?" tanong ko sa kanya.

Umikot naman pataas ang mga mata niya, "May dinner meeting ako."

"Ah," I sighed. "Anong oras ka uuwi?"

"Tsk. I don't know. Pwede ba, 'wag ka ngang tanong nang tanong."

Natahimik nalang ako. Nagsisimula na naman siyang mairita. Ayaw niya kasi ng ganon,
'yung tanong ng tanong. Nakukulitan siya.

I finished fixing his tie, at pinlantsa ko gamit ang mga kamay ko ang kaunting
gusot sa long-sleeved polo niya.

Ramdam kong nakatitig siya sa'kin habang humahaplos ang mga palad ko sa damit niya.
Kilalang-kilala ko ang asawa ko. Alam ko ang ibig sabihin ng lahat ng mga tingin
niya. Alam kong may binabalak na naman siyang gawin sa'kin.

And I was right.

He pulled my hair, kaya naman napatingala ako. Siniksik niya ang mukha niya sa leeg
ko at sinimulang halikan at sipsipin ang parteng iyon.

Bago ko pa siya maitulak palayo ay nabuhat na niya ako paupo sa dresser. Mabilis
niyang nahila pababa ang suot kong kamison. He grasped my right breast with one
hand.

"A-allen...ma-lalate ka." paalala ko sa kanya para sana ihinto niya ang ginagawa
niya.

"Just shut up! You're my slave remember?!"

Napapikit nalang ako nang madiin at hinayaan siyang gawin ang gusto niya. Wala rin
naman akong magagawa. If I refused, mas masasaktan lang ako.

INAYOS ko ang kamison ko habang si Allen naman ay nagmamadaling bino-butones ang

polo niya.

Nilapitan ko siya para sana tulungan siyang isara ang mga butones dahil late na
siya sa trabaho, pero tinaboy niya lang ang mga kamay ko at umiwas.

"Ako na. Just bring my laptop to the car." utos niya na sinunod ko naman.

Kinuha ko ang laptop bag na nakapatong sa work desk niya at dumiretso sa sasakyan.
Maya maya lang ay lumabas na rin ito ng bahay. Hinintay ko nalang siya sa tabi ng
kotse. I want to make sure he's all set to leave.

Napansin kong natataranta na siya sa pag-aayos ng neck tie niya, habang naglalakad
palapit. Napailing-iling nalang ako. Kalalaking tao hindi marunong magtali ng
kurbata nang maayos.

"Let me do it." alok ko nang makalapit siya.

Hinayaan niya naman ako at bigla siyang tumingala. I'm not sure kung ginawa niya
'yon para mas matali ko nang maayos ang neck tie niya, o dahil iniiwasan niyang
tumingin sa mukha ko.

"Tsk, make it fast. I'm late."

Nangunot ang noo niya.

Tumango naman ako at binilisan na ang ginagawa ko. Umiral nanaman ang pagiging
mainipin niya. Parang ako pa ang sinisisi niya kung bakit siya na-late ah. Eh
kasalanan niya naman. Ilang beses kong sinabing malalate na siya sa trabaho pero
tinuloy niya pa rin ang gusto niya. Hindi niya talaga ako pinapakinggan.

"Ingat ka sa pagda-drive ha," paalala ko sa kanya habang inaayos ang damit niya.

Nagusot nanaman kasi. Parang bara bara niya na lang sinuot ang polo niya, hindi
niya tuloy napansin ang mga gusot sa bandang manggas noon.
Iritable niyang nilayo ang mga kamay ko, "Of course I will."

Binuksan na niya ang pintuan ng sasakyan. "Don't you dare leave the house. At 'wag
kang magpapasok ng iba." utos niya pa bago tuluyang pumasok sa loob.

Napayuko nalang ako. Kada-umaga nalang 'yan ang sinasabi niya sa'kin. Kabisadong-
kabisado ko na nga pati ang striktong tono ng boses niya. Wala na bang bago? Kelan
niya kaya ako hahalikan sa noo at sasabihan ng I love you bago siya pumasok sa
trabaho?

Pinanood ko siyang makalayo, kumaway pa nga ako sa kanya pero hindi ko alam kung
nakita niya pa. O marahil nakita niya, at sadyang hindi niya lang talaga pinansin.
Nang lumiko na ang sasakyan niya sa kanto ay pumasok na rin ako sa loob ng gate.

"Vanessa..."

I was stunned for a few seconds.

Imposibleng si Allen ang tumawag sa'kin dahil naka-alis na ito.

Lumingon ako sa likuran. Napako ang tingin ko sa lalaking nakatayo sa labas ng

bahay namen. Gusto kong sabihin sa sarili ko na I was just hallucinating things,
pero hindi.

It's really HIM.

Kilalang-kilala ko siya, kahit pa nag-mature nang kaunti ang itsura niya at may
balbas na sa gilid ng mukha niya. His shoulders also got broader, but his aura
remained the same. Pinaghalong gulat at kaba ang naramdaman ko. WHAT IS HE DOING
HERE?!

Isasara ko na sana ang gate para hindi siya makapasok, pero malakas siya at natulak
niya ito pabukas. I stepped backwards pero hinigit niya ang bewang ko palapit sa
kanya at niyakap ako nang mahigpit. Literal na nanigas ang buo kong katawan. I felt
goosebumps!

Pasimple akong sumilip sa labas para masigurong wala na talaga si Allen sa paligid.

I used all my energy to push him away but he didn't let go of me.
"ZIAN! W-what do you think you're doing! B-bakit ka nandito?" Natatarantang tanong
ko.

Bigla niya naman akong nilayo sa kanya, pero hawak hawak pa rin ang magkabilang
balikat ko. Binigyan niya ako ng isang nagtatakang tingin. "Hindi 'yan ang
reaksyong inaasahan ko mula sa'yo. Aren't you happy to see me?"

Napanganga ako sa tanong niya. Hindi ako nakasagot. Kumunot lang ang noo ko. Happy?
Papaano ako magiging masaya kung nasa harapan ko ngayon ang lalaking naging dahilan
kung bakit galit na galit sa'kin ngayon ang asawa ko?

"Anong ginagawa mo rito? At pano mo nalaman kung san ako nakatira?" pag-iba ko sa
usapan.

I guess hindi ko naman kailangang sagutin ang tanong niya. I just wanna know kung
anong ginagawa niya rito, at pano niya nalaman ang bahay namen.

"That's not important. Sumama ka sa'kin. Ilalayo na kita rito."

"W-WHAT?!" My eyes widened in great shock. "N-nababaliw ka na ba?!"

No way! Ano 'to?!

After THAT happening, hindi na kame nagkita at nagka-usap ulit ni Zian. Nawalan na
kame ng koneksyon sa isa't isa. I already forgot about him. At ang alam ko lumipad
na ito papuntang Amerika matapos siyang makalaya mula sa dalawang linggong pagkaka-
kulong. Then now, all of a sudden, bigla siyang lilitaw dito sa tapat ng bahay
namen at sasabihing sumama ako sa kanya? Isang taon ang lumipas at ngayon lang niya
nagawang magpakita?

Naiinis ako. Mas lalo lang niyang papahirapan ang sitwayson ko. I'm working my way
to gain my husband's trust and love back. Pero ngayong nagpakita siya, mas lalo
nanaman kameng magkakagulo.

"I know your situation with Allen. Alam kong sinasaktan ka niya. So come with me
now, Vannie!"

What he said wasn't an offer. It was a demand. Why does he sound so sure na sasama
ako sa kanya?

Tinanggal ko naman ang pagkaka-kapit niya sa'kin. "W-what are you talking about?!
Hindi ako sinasaktan ni Allen! We're living happily together!" pagsisinungaling ko
pero mukhang hindi ko siya napaniwala.

"Come on, you don't need to make stories, Vannie. Sinabi na sa'kin ni Leila ang
lahat."

I tsked in dismay.

Bakit ba naman kasi sinabi ko pa sa pinsan ko. Alam ko namang madulas ang dila
'non! Baka nga siya rin ang nagsabi kay Zian kung saan na kame nakatira. How could
she! Sa dinami-rami ng pagsasabihan niya, bakit si Zian pa! Para namang hindi niya
alam ang nangyari.

Nagulat ako nang bigla akong hilain ni Zian palabas ng gate, "Let's go..."

I gripped my free hand on the bars para hindi niya ako tuluyang mahila. "NO! Ano ba
Zian, hindi ako sasama sa'yo! Hindi ko alam kung anong pinagsasabi sa'yo ni Leila,
but no, I won't come with you! Kaya please..." tinulak tulak ko siya palayo.
"...umalis ka na rito, baka makita ka pa ng asawa ko!"

"I won't leave without you Vanessa. Matagal kong tiniis 'to! Pinilit kong manahimik
at 'wag makialam. But I can no longer take the fact of him, hurting you! That
asshole! You don't deserve that kind of man!"

"ANO KA BA!" tumaas na ang boses ko. "Sinabi na ngang hindi niya ako sinasaktan!
Umalis ka na, parang awa mo na!"

"Then how can you explain this?" tinuro niya ang gilid ng labi ko. Shit! Napansin
niya siguro 'yung maliit kong pasa roon.

Alam kong huling-huli na ako pero pinilit ko pa rin magsinungaling. Tinaboy ko ang
daliri niya. "That's nothing!"

"Vanessa naman!" ginulo niya naman ang buhok niya pahiwatig na naiinis na siya.
"Kung alam ko lang na ganito ang gagawin niya sa'yo, sana hindi nalang kita
hinayaang bumalik sa kanya! I'm a better lover!"
Napahakbang ako paatras nang idikit niya ang katawan niya sa'kin. "And didn't you
miss me? Kasi ako, miss na miss kita!"

Bago pa ako makasagot ay nahila na niya ang mukha ko at siniil ang labi ko. Isang
tao agad ang unang pumasok sa utak ko.

Si Allen.

Mapapatay niya 'ko 'pag nalaman niya 'to! I wanted to push Zian away! I swear I
wanted to! But my body was stunned, lalo na nang gumalaw na ang bibig niya. Mula sa
panglalaki ng mga mata ko ay napapikit ako ng madiin. God, why is he doing this!

Nag-panic ako nang makarinig ako ng tunog nang papalapit na sasakyan.

NO NO, this can't be happening! Nangilid ang luha sa mata ko sa sobrang takot at
kabang nararamdaman ko. I can feel my heart beating so fast! Alam ko kung sino
'yung paparating. Kame lang naman ang tanging nakatira sa street na 'to. Natatakot
ako. Natatakot ako sa pwedeng gawin ng asawa ko kay Zian...at sa akin.

Ang bilis ng pangyayari! Nagulat nalang ako nang mawala na si Zian sa tapat ko, at
nakita ko nalang itong naka-handusay sa kalsada. Duguan ang labi.

"A-ALLEN, NO! STOP!" Tumakbo ako papunta kay Allen at inawat ito bago niya pa
muling masapak sa mukha si Zian. Pero binawi niya lang ang braso niya at tinulak
ako palayo.

"ANO? IPAGTATANGGOL MO 'TONG LALAKING 'TO?!" sigaw niya sa'kin. I was taken aback
dahil nanglilisik sa galit ang mga mata niya. Nakakatakot siya!

Humarap ulit siya kay Zian at tinadyakan ito sa sikmura. Napatakip ako sa bibig ko.
It's like everything flashed back. Gantong-ganto rin ang ginawa niya rito noong
nahuli niya kame ni Zian.

Kinwelyuhan niya ito at hinila patayo, "TANGINA ANG KAPAL NG MUKHA MONG MAGPAKITA
RITO! HINDI MO BA TALAGA TITIGILAN ANG ASAWA KO HA?!"

Zian spitted blood sabay tingin nang masama kay Allen. "NO, I WON'T! AND I SWEAR
I'LL TAKE HER FROM YOU!" Maanghang na tugon nito.

Napamura si Allen at muling pinatikim ng sapak si Zian. I clenched my hair at

napaupo sa semento. Zian naman! Bakit ba kasi kailangan mo pang sumagot!

"GAGO KA! I'LL KILL YOU!" sigaw ni Allen habang nasa ibabaw ni Zian at sunod sunod
itong sinasapak. Tumakbo na ako palapit sa kanya at hinila na siya palayo bago niya
pa mapatay si Zian.

"ZIAN! UMALIS KA NA, PLEASE!" I begged. Hindi dahil sa kinakampihan ko siya o ano.
Natatakot lang ako sa pwedeng gawin sa kanya ng asawa ko.

Galit na galit si Allen. I can feel his entire body trembling at namumula na ang
mga mata niya.

Buti naman at sinunod ako ni Zian. Halos gumapang na siya pabalik sa nakaparadang
sasakyan niya. I am so worried!

Gusto ko sana siyang makitang makalayo man lang just to make sure he could still
drive properly, pero bigla nang hinawakan ni Allen ang buhok ko at hinila ako
papasok sa loob ng bahay.

He shut the door at nangyari na nga ang inaasahan ko. Lumipad ang palad niya sa
pisngi ko. Napasubsob ako sa katabing couch. Sa sobrang lakas ng sampal niya,
kusang tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Natulala nalang ako.

Pinagbabato niya ang mga throw pillows at buong pwersang sinipa ang center table.
Nabasag ang salamin pati na ang malaking vase at ilang figurines na nakapatong
roon. Napatakip ako sa tenga ko dahil sa lakas ng nagawa noong ingay. Nanikip bigla
ang dibdib ko. I started panicking and I breathed through my mouth dahil pakiramdam
ko nauubusan na ako ng hangin.

Allen yelled in anger at hinang-hinang siyang napaupo sa upuan.

He grasped his hair. Kitang kita ko ang panginginig ng mga braso niya. Like he is
going to explode soon. Rinig ko rin ang paghahabol niya ng hininga.

"BULLSHIT! HINDI KO NA ALAM ANG GAGAWIN KO SA'YO VANESSA! BAKIT BA AYAW MONG
SUMUNOD SA'KEN?!" gigil na gigil na tanong niya.

Nagipon ako ng lakas and I ran to him at lumuhod sa harapan niya. Gusto kong
ipaliwanag sa kanya ang nangyari. At alam kong maiintindihan niya 'ko sa oras na
malaman niya ang totoo.

I held his hands, "A-Allen, I swear...hindi ko talaga alam kung pano niya nalaman
kung saan tayo nakatira."
Alam ko naman kasing 'yon ang malaking katanungan sa utak niya. Papano nakarating
dito si Zian. We immediately moved to another city matapos ang pangyayaring 'yon.
Walang ibang nakakaalam sa tinitirhan namen bukod sa mga pamilya namen. And I know
si Leila ang nagsabi kay Zian kung saan kame nakatira.

I waited for his response pero nakatitig lang ito sa ibang direksyon. Kitang kita
ko pa rin ang sobrang galit sa mukha niya. "Please...believe me this time." dagdag
ko pa.

Bigla namang nalipat ang tingin niya sa'kin. His eyes were filled with anger and
hatred. Hinila niya ako sa braso patayo. "HOW COULD I BELIEVE YOU KUNG ANG ALAM MO
LANG GAWIN AY LOKOHIN AKO?!"

Napayuko ako kaya naman tumulo muli ang luha ko. I thought...I thought he'd
understand.

"NOW TELL ME THE TRUTH, VANESSA..." humigpit ang pagkaka-pisil niya sa braso ko.
Napa-aray ako at nagpumiglas dahil sa sakit, parang magkakapasa na naman ako.
"...PALAGI BANG NAGPUPUNTA 'YUNG GAGONG 'YUN DITO 'PAG WALA AKO?! AT ANONG GINAGAWA
NIYO HA?!"

"W-what? N-no! Nagulat na lang din ako nang makita siy--A-ARAY!" he grasped my arm
even tighter. "Allen, please stop, you're hurting me!"

"TALAGANG SASAKTAN KITA! YOU'RE REALLY A BITCH! PARA KANG MAUUBUSAN NG LALAKE! SA
KALSADA PA KAYO NAGHAHALIKAN! BAKET, HINDI NIYO NA KAYANG PIGILAN MGA SARILI NIYO?!
SABIK NA SABIK KAYO SA ISA'T ISA GANON BA HA?!"

Bumuhos ang mga luha ko sa sobrang sakit ng sinabi niya. Hindi ako makapaniwalang
nanggaling ang mga salitang 'yon sa bibig mismo ng asawa ko. Tumingala ako para
pigilan ang mga luha ko at makahinga nang mas maayos.

"BUTI NALANG MAY NAIWAN AKO AT NAPABALIK, KUNG HINDI BAKA KUNG ANO NANAMANG
MAABUTAN KO! ANO BA DAPAT GAGAWIN NIYO NG LALAKE MO KUNG SAKALING HINDI AKO
DUMATING HA?!"

Pumikit ako nang madiin. "N-nothing! Bitiwan mo na nga ako. Wala naman akong
ginagawa eh." depensa ko sa gitna ng mga hikbi ko.
Totoo naman, wala naman talaga akong kasalanan. Bigla nalang sumulpot 'yung Zian na
'yon dito.

"ANONG WALA?! FVCK VANESSA! I SAW YOU KISSING! KITANG-KITA KO! TAPOS SASABIHIN MONG
WALA KANG GINAGAWA?! YOU THINK I'M STUPID?!"

"He was the one who kissed me!" pabalang na sagot ko.

"EH TANGINA BA'T KA PUMAYAG?!"

Bumuntong hininga ako sa sobrang inis.

God, why can't I just die! Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko para lang
maintindihan niya 'ko. Napapagod na akong magpaliwanag at depensahan nang paulit
ulit ang sarili ko. He's my husband. At kung merong isang tao na dapat nakaka-
intindi sa'kin at magiging kakampi ko, siya dapat 'yon.

Bakit ayaw niya 'kong paniwalaan? Porke't ba nagkamali ako ng isang beses at niloko
ko siya, hindi na niya ako kayang pagkatiwalaan ulit? Hirap na siyang magtiwala
ulit ganun ba?

Napasigaw ako nang muli niyang hilain ang buhok ko. He whispered in my ear in
gritted teeth. "I SWEAR TO YOU I WILL KILL THAT MAN! IBABALIK KO SIYA SA KULUNGAN
KUNG SAAN SIYA NABABAGAY!"

"A-Allen, ano ba! Kalimutan mo na!"

"NO! AT ANONG IBIG SABIHIN NIYANG HE'LL TAKE YOU AWAY FROM ME?! MAY BINABALAK KAYO
ANO?! AND YOU'LL LEAVE ME FOR THAT FUC**** ASSH***?!"

Sasagot pa lang sana ako pero bigla na siyang sumigaw ulit. "AND YOU THINK PAPAYAG
AKONG MANGYARI 'YON?! HELL NO, I WON'T LET YOU! TRY ME VANESSA! TRY ME!"

Bigla niya akong kinaladkad papasok sa C.R. Hinang-hina na ako at hindi ko na

kayang pumalag pa.

Binuksan niya ang shower at nagising ako nang umagos ang malamig na tubig sa
katawan ko. Mabilis na nabasa ang kamison ko dahil manipis lang ito. He removed his
clothes one by one, at pagkatapos ay damit ko naman ang tinanggal niya. His eyes
were filled with lust habang pinagmamasdan niya ang hubad kong katawan.

Binuhat niya ako paharap sa kanya, with my legs spreaded apart, at sinandal ako sa
malamig na dingding. I groaned in pain when he forcibly went inside me.

I found myself shedding tears in his every thrust between my thiinga siya sa
paligid upang humanap ng matataguan but it's a fvcking dead end! Ang mga naroon
lang ay ang mga locker.

Locker!

Mabilis niyang hinila si Margareth at binuksan ang lalaking locker at doon pumasok.
Sakto namang bumukas ang pintuan.

"Lumabas ka na miss! Alam kong nandito ka lang!" Napahigpit ang kapit sakanya ni
Margareth. "Hindi kita papatayin. Papaligayahin pa kita!" Humalakhak pa ang lalaki.

Naikuyom niya ang kanyang kamao at pasimpleng sumilip sa butas ng locker. The man
is wearing a mask kaya hindi niya ito makita. He hissed when he saw a knife on the
man's hand.

It'll be dangerous kung susugod siya lalo na't kasama niya si Margareth. He might
be tough ngunit mahina siya sa combat fighting kaya noong bata pa siya ay lagi
siyang may kasamang butler sa kanyang tabi.

"Damn it." He cursed when the man started kicking the every locker's door.

"K-kalen natatakot ako.. A-ayaw ko pang mamatay.." Napatingin siya kay Margareth na
ngayon ay nakasubsob sa kanyang leeg. "Shhh.. Hindi ka mamatay, I'm here." Sabay
haplos sa buhok nito.

Napatigil siya nang maramdaman niya ang panginginig nag katawan nito. He hugged her
tight at muling sumilip sa butas ng locker.

He 'tsked' nang makitang may kasama pala ang nanloob sakanila.

"Dude let's get out of here! Alam na ng mga gwardiya ang nangyayari dito sa loob!"
Rinig niyang sabi ng bagong dating. Kumunot ang kanyang noo. Sigurado siyang may
pinagaralan ang mga lalaking ito.

"Fvck!"

He cursed when the man faced their locker and kicked the door.
"Lumabas ka diyan!" Sigaw nito habang sinisipa ang pintuan. Humigpit ang yakap niya
kay Margareth. Napapikit siya ng mariin. Patuloy parin ang pagsipa nito sa pintuan
nang bigla siyang may marinig na pagkasa ng baril.

Muli siyang sumilip sa butas at napangiti nang may makitang mga pulis, naroon rin
ang mga gwardiya niya. Nakatutok ang mga baril nito sa mga lalaki.

"Wag kayong kikilos ng masama! Itaas niyo ang mga kamay niyo!"

Nakita niya ang pagtaas ng kamay ng mga lalaki agad namang lumapit ang mga pulis at
pinosasan ang mga kamay nito. Ilang sandali pa ay lumisan na ang mga pulis at
gwardiya kasama ang mga lalaking suspect.

"W-wala na sila?" Napatingin siya kay Margareth na ngayon ay nakatingala sakanya.

Mugto ang mga mata nito sa pagiyak at nanginginig parin ang mga braso nito dahil sa
takot.

Wala sa sariling bumaba ang tingin niya sa suot-suot nitong damit. Margareth is
just wearing a sando for fvck's sake! Napalunok siya nang makita niya anhg cleavage
nito.

"Hoy saan tumitingin 'yang mata mo ha?!" Bumalik ang tingin niya sa mukha ni
Margareth na ngayon ay namumula na. Napamura siya nang maramdaman ang pagsikip ng
kanyang pantalon.

"A-ano 'yon?"

"What?" Nakita niya ang paglunok nito.

"M-may tumutusok sa pusod ko." Nanlaki ang kanyang mga mata. "Oh fvck!"

"A-ano 'yon ha?! Ano?!" Damn! Paano niya iyon sasagutin?! Alangan namang sabihin
niya na. 'That's my d*ck poking your tummy woman. And yes, I'm hard for you. Don't
blame me, I'm a man' ganun?!

Mukhang ito naman ang nakarealize. Unti-unting bumaba ang mga mata nito sa kanilang
pagitan.

"W-wag mong sabihing... Shet! Lalabas na ako!" Pinilit nitong gumalaw at tinulak
ang pintuan ngunit hindi iyon bumukas. He tried to stop her but Margareth kept on
moving.

"Don't move! Shit!" Nakagat niya ang kanyang labi nang maramdaman ang hiya nito sa
kanyang pagitan. Oh God!
If she keeps on moving, maaaring matumba ang locker kung nasaan sila ngayon lalo
na't hindi iyon nakadikit sa dingding.Patuloy lang ito sa papupumiglas hanggang sa
wala na siyang choice.

Agad niyang hinuli ang balikat nito at pinihit ang babae paharap sakanya. "Ano b--
mmp!" He immediately cupped her face and claimed her lips. ----

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 6

Pigil na pigil ang kanyang paghinga nang lumapat ang labi ni Kalen sa kanyang labi.
Mabilis ang pagtibok ng kanyang puso at parang kokonti nalang ay lalabas na ito
mula sa kanyang katawan.

Hindi niya alam ang kanyang gagawin. Itutulak niya ba ito? Oh shet! Bakit pa siya
nagtatanong?! Dapat itulak niya ito! Hindi siya dapat nagpapahalik sa mga
estranghero!

Mabilis niyang itinukod ang kanyang palad sa matigas nitong dibdib at pilit na
itinulak ito palayo sakanya ngunit hinuli lang nito ang kanyang magkabilang
papulsuhan at idinikit iyon sa kanyang gilid.

Ano'ng nangyayari?! Bakit siya nito hinahalikan?!

Halos mawalan siya ng ulirat nang nagsimulang gumalaw ang malambot nitong labi.
Alam ng Diyos kung gaano niya pinilit na pigilan ang kanyang sarili na mapapikit at
huwag tugunin ang mga halik nito ngunit iba ang gusto ng katawan niya.

Wala sa sariling napapikit siya at unti-unting tinugon ang halik nito. Mahina
siyang napasinghap nang maramdaman ang mainit na palad ni Kalen sa kanyang leeg at
batok.

Nagsisimula na siyang makaramdam ng init nang may bigla siyang marinig na ingay sa
labas.

"Sir nariyan ho ba kayo?"

Naidilat niya ang kanyang mga mata. Muli niyang tinulak si Kalen ngunit mas lalo
lang nitong idinikit ang sarili nito sakanya.

Shet!
Patuloy lang ito sa paghalik sakanya, pati siya ay hindi niya narin mapigilan ang
sarili niyang tugunin ito ngunit nang maalala niya na may tao sa labas ay agad
niyang pinutol ang halik sa pamamagitan ng pagkagat sa labi ni Kalen.

"Fvck!" Tinignan siya nito ng masama. Napalunok naman siya sabay iwas ng tingin at
bahagya itong tinulak palayo sakanya.

"G-guard! Nandito kami! Buksan mo 'tong locker!" Nauutal niyang sigaw. Mula sa
butas ng bintana ay nakita niya ang oaglapit ng guard sa kanilang locker at
binuksan iyon mula sa labas.

Nang mabuksan ang pintuan ng locker ay mabilis siyang lumabas upang makatayo kay
Kalen. Ang bilis bilis ng pagtibok ng kanyang puso. Parang nakipaghabulan siya sa
mga kabayo dahil sa lakas 'non.

Shit! Bakit siya nito hinalikan?! At bakit siya tumugon?!

Nakagat niya ang kanyang labi at pasimpleng sinulyapan. Kausap ni Kale ngayon nang
guard at dahil medyo malayo siya rito ay hindi niya ito marinig. Nanlaki ng kanyang
mga mata nang tumingin ito sa kanyang direksyon.

Biglang nag-init ang kanyang pisngi nang maalala ang nangyari sakanila kanina sa
loob ng locker.

Dali-dali siyang tumakbo papalabas hanggang sa umabot niya ang waiting area. Agad
niyang kinuha ang kanyang uniporme at dali-daling nagbihis. Wala sa sariling
napahawak siya sa kanyang labi.

"Putang ina, putang ina talaga!"

Maga-alas dos na ng umaga ngunit desedido siyang umuwi, bahala nang maglakad siya
Basta hindi niya lang makita ang lalaking iyon!---

Dalawang linggo na ang nagdaan mula noong nalooban ang kanyang building ng mga
magnanakaw. At tama ang hinila niya na may pinagaralan ang mga nanloob sakanila.

They're actually his employees. Dalawang buwan na itong nagt-trabaho para sakanya
as supervisors. He never knew that they're thieves, mukha kasing maamo ang itsura
ng mga lalaking iyon pero nasa loob pala ang kulo.

Naikuyom niya ang kanyang kamao nang maalala si Margareth. Bigla nalang kasi itong
kumaripas ng takbo noong kinakausap niya ang kanyang gwardiya and since that day ay
hindi na ito muling nagpakita sakanya.
Hindi niya alam ang nangyayari sakanya. Bigla nalang siyang nakadama ng pagnanasa
para sa babaeng iyon.

He remembered the way she responded to his kisses when they were inside the locker,
the feeling of touching her soft skin.

Napakagat-labi siya. Oh fvcking hell! he's been sexually deprived for two weeks
already and that's because of that woman! Parang sampung taon siyang natigang dahil
sa babaeng iyon! Every time that he's trying to fvck a woman, mukha ni Margareth
ang lagi niyang nakikita!

Is that woman a witch?!

He 'tsked' bago naisipang tumayo sa kanyang kinauupuan at pumasok ng banyo. Hindi

na muna siya pumasok ng trabaho dahil hindi naman rin siya nakakapag-focus roon.

Every time he's in his office, imbes na gawin niya ang kanyang trabaho lagi siyang
lumalabas para puntahan ang locker kung saan sila nagtago ni Margareth.

Kulang nalang nga ay iuwi niya iyon sa kanyang condo!

"Oh damn it!"

Matapos niyang maligo ay nagsuot lang siya ng white long sleeve shirt at black
fitted pants. Pagkatapos non ay agad niyang tinungo ang kanyang garahe at kinuha
roon ang kanyang Ferrari. He started the engine and the guard immediately opened
the guard.

He needs to see that woman!

He drove as fast as he could hanggang sa marating ang apartment na tinitirhan ni

Margareth. Of course, he knows where that woman lives.

Ipinark niya ng hindi kalayuan sa apartment na tinitirhan ni Margareth ang kanyang

kotse.

After parking his car ay kinuha niya muna ang kanyang black jacket na may hood sa
kanyang tabi bago siya lumabas ng kanyang kotse.

Pagkababa't pagkababa niya g kotse ay agad siyang sinalubong ng init ng araw.

Napangiwi siya. Aaminin niya, ayaw niyang naiinitan siya. Sanay kasi siya sa aircon
at madali lang mamula ang kanyang balat pag naiinitan.

Agad niyang sinuot ang jacket at mabilis na naglakad hanggang sa maabot niya ang
tapat ng apartment ni Margareth. Luminga-linga siya at namataan niya ang matandang
babaeng naka-daster.

He immediately approached the lady.

"Where is Mary Margareth Andreza's room?" Inis na siyang nilingon ng matandang

babae ngunit agad na napamura ang inis na ekspresyon mula sa mukha nitong nang
makita siya. Unti-unting sumilay ang ngiti nito at napakagat-labi.

"Ay ang gwapo..." Rinig niyang bulong nito. Tumaas ang kanyang kilay.

"Don't make me repeat my question. Where is Mary Margareth's room?"

"Doon sa second floor kaso hindi pwede ang lalaki dito e..." Malambing pa ang rinig
nito. Unti-unti itong lumapit sakanya. "Pero okay lang kung sa kwarto ko..." Bigla
siyang kinilabutan nang kumindat ito sakanya but he composed his self.

"Where is her exact room?"

"Ay hindi talaga pwede. Sino ka ba?"

"I'm her boyfriend." He lied. Tumaas ang kilay nito. "Hindi ako naniniwa--"

Napatigil ito sa pagsasalita nang dukutin niya ang kanyang wallet mula sa bulsa ng
kanyang pantalon. Nakita niya ang pagkislap ng mga mata nito nang maglabas siya ng
libo-libong pera mula sa kanyang pitaka.

"I'll pay you, just tell me where is her exact room."

Ngumisi ang matanda at agad na kinuha mula sa kanyang kamay ang pera.

"Sumunod ka." Agad itong tumalikod at nagsimulang maglakad. He followed her

hanggang sa makarating sila sa ikalawang palapag ng apartment. Gawa lang sa kahoy
ang apartment but it's clean.

Huminto ang matandang babae sa harap ng pintuan sa dulo ng hallway at saka siya
hinarap. "Dito ang kwarto niya. Ikaw na ang bahala kahit matulog ka pa diyan o
paalisin mo si Margareth. Dalawang buwan na ring hindi nagbabayad ang babaeng iyon
ng renta."

He just kept his mouth shut hanggang sa makaalis ito. He knocked on the door at
ilang sandali pa ay bumukas iyon at tumambad sakanya si Margareth na naka-sando at
shorts.

Bumaba ang kanyang tingin sa dibdib nito. He can barely see her taut nipples
because she's not wearing any bra.

Napakurap-kurap siya nang iniharang ni Margareth ang braso sa dibdib nito. Muli
siyang napatingin sa mukha nito.

"Punyeta! Tutusukin ko yang mga mata mo!" Napangisi siya nang makitang namumula na
ang buong mukha ng dalaga.

"It's your fault for not wearing anything under that sando." Nakita niya ang
pagkagat-labi ni Margareth. "Hindi ko kasalanan 'yon! Alangan naman akong mag-gown
dito sa loob?! At tsaka bakit ka ba nandito ha?!"

"I'll answer that question but let me in first."

Mabilis itong umiling.

"Yours answering my ask first!" Kumunot ang kanyang noo.

"Let me in."

"Hindi pwede ang lalaki dito! Gago!"

"I paid for your rent." Napanganga ito.

"Pucha..."

"So, I have the rights to kick you out." He said while smirking. "Let me in or I'll
kick you out?" Sinamaan siya nito ng tingin at binuksan ang pintuan.

Pagpasok niya ng kwarto ay agad niyang nilibot ang kanyang paningin. The room is
good for a person to live and it is clean as fvck.

"Maupo ka muna diyan, magbibihis muna ako." Nilingon niya si Margareth at

nakangising pinsadahan ito ng tingin.

Damn, her body makes him so horny.

"Don't bother, huhubarin mo naman yan mamaya..." He said while looking at her eyes,
teasing her.

"Pakyu!"
"Later honey."

"Manyak!" Singhal nito sakanya bago kumaripas ng takbo sa loob ng isang pintuan at
pabagsak iyong isinara.-----

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 7

Nakangising pinasadhan niya ng tingin ang buong katawan ni Margareth paglabas nito
sa kwarto. She is now wearing a long sleeve shirt and pajama. Nakatali na rin ang
medyo maalon nitong buhok.

"I told you, don't bother to wear anything. Huhubarin ko naman rin yan." He said in
a teasing voice. He saw her clenched her fist while glaring at him.

"Manyakis! Tigang ka?! Kulang ka sa kantot?!" He nod his head.

"Yes. And that's because of you, woman."

"Gago!" Singhal nito sakanya at tsaka umirap. "Sigurado ka bang Kalen ang pangalan
mo? Pakiramdam ko kasi kulang e." Kumunot ang kanyang noo sa sinabi nito.

"What? My name is Kalen de La Valliere. I can even show you the --"

"Tinanong ko lang kung Kalen ba talaga ang pangalan mo, hindi introduction yours
names." Napairap siya.

Margareth is beautiful, yes. He admits that but he also admits that she's dumb.
Sumasakit ang ulo niya sa baluktod nitong ingles.

"You asked me if my name--"

"Wala akong maintindihan. Magtagalog ka nga, tadyakan kita sa bayag e." Hindi niya
narinig ang huli nitong sinabi dahil binulong lang ito ng babae. Naikuyom niya ang
kanyang kamao.

"Kalen ang pangalan ko, pwede ko sayong ipakita ang birth certificate ko."

Nakita niya ang pagtaas nito ng kilay.

"Weh? Sure ka diyan? Sure kang Kalen talaga ang pangalan mo at hindi Kalen-dian?"

Tumango siya ngunit agad na napatigil. "Wait, what?!"

"Kalen-dian." Ulit nito. "Malandi ka kasi e." Sabi nito habang nakangisi. Well,
that was a first. Lahat ng tao ay nagugustuhan ang kanyang pangalan because it's
unique but this woman just messed with his name!

Naglakad ito at nilampasan siya. Naupo ito sa kahoy na upuan at saka siya
pinakatitigan.

"Ano'ng kailangan mo? Bakit ka nandito?" Diretso nitong tanong.

"You." He answered.

Kumunot ang noo nito. He cleared his throat. "I mean, you. First day ka lang
nagtrabaho para saakin but after that incident you never showed yourself again."

He saw her whispering something ngunit Hindi niya iyon marinig sa sobrang hina
'non. Naningkit ang kanyang mga mata nang makita ang pamumula ng pisngi nito.

"Oh, so that was the reason." Inis siya nitong sinulyapan. He grinned. "I know the
reason why you didn't showed up after that incident."

"A-ano?"

Lumawak ang kanyang ngisi.

"Is it because of the kiss that we shared?" Nakita niya ang pagkagat labi nito.
Napangisi siya. Damn he wants to bite those lips too. Humakbang siya papalapit
rito.

Mabilis niyang naiharang ang kanyang mga braso sa magkabilang gilid nito nang
akmang tatakas ito sakanya.

"A-ano ba?" He smirked when he heard Margareth's voice trembled. Unti-unti niyang
inilapit ang kanyang mukha rito hanggang sa konti nalang ang space na namamagitan
sa kanila.

Napapikit siya nang malanghap ang mabango nitong amoy. Oh damn, he's hard again.
Bumaba ang kanyang tingin sa mapupula nitong labi.

"Damn..." He whispered.
"Want to do it again? That kiss? " he asked in a husky voice. Pinukol siya nito ng
masamang tingin.

"Hindi porket gwapo ka nagpapahalik na ako sayo!" He smirked. "So inaamin mo ngang
gwapo ako?"

"Oo este hindi! Gago yun hindi gwap--!!"

Hindi pa man natatapos ang pagbubunganga nito sakanya ay agad niyang hinuli ang
labi nito at siniil ng isang malalim na halik. Idinilat niya ang kanyang mga mata

At first, he can feel her resisting him ngunit nang simulan na niyang igalaw ang
kanyang labi ay bigla nalang itong napapikit at tumugon sa kanyang halik.

He can't understand his self now. He is lusting over this dumb woman at never in
his life na siya ang gumagawa ng first move! He never seduced anyone! Never!

"Kal-en-mmn.."

Damn, just by listening to her voice calling his name turns him on even more.

"R-rape 'to--mmnnn..." Napaungol ito nang kanyang ipasok ang kanyang kamay sa loob
ng suot-suot nitong shirt. "It's not called 'rape' when you enjoy it honey..." He
whispered huskily on her ears.

Bumaba ang kanyang halik sa leeg nito. "Oh fvck..." Mahina niyang pagmura at
dinakot ang dibdib nito.

Her boobs is so soft!

"Ahhh w-wag... Ohhh Kalen..."

He was about to slid his hand inside her pajama when someone opened the door.

"Baklaaa--Oh putangina!"

Napatigil siya sa paghahalik kay Margareth at inis na binalingan ang taong

dumistorbo sakanila. Tumambad sa kanyang paningin ang isang babae na nakamini-
shorts at spaghetti top.

"Bold!"
Kumunot ang kanyang noo at binalingan si Margareth. Namumula ang buong mukha nito
at sabog na rin ang buhok sa kaka-masahe niya rito kanina.

"B-bakla..."

Napangisi siya ngunit agad iyong naglaho nang bigla siyang tuhuran ni Margareth sa
bayag.

"Fvcking fvck!" Sigaw niya sabay sapo ng kanyang pagkalalaki. That fvcking hurts!
That woman kicked his c0ck!

Sinamaan niya ito ng tingin. Napalunok naman ito at mabilis pa sa alas-kwatro na

linapitan ang babaeng nakatayo sa pintuan.--------

Halos hindi na makahinga si Margareth. Wala sa sariling napahawak siya sa kanyang

labi.

"Hoy bakla! Wake up!" Napakurap-kurap siya nang marinig ang boses ni Heleia.

Si Heleia ay nakatira lang sa tabi ng kanyang inookupahang kwarto. Nakataas ang

kilay nito sakanya. Kinagat niya ang kanyang labi at dahan-dahang ibinaba ang
kanyang kamay.

"Ano yung kanina ha?!"

"A-ano?"

"Yung momol na nakita ko! Yung bold! Yung hapit-jerjer! Yung semi-kantutan! Yung
almost-jugjugan ganern! Bakit yun ha?!"

Napaiwas siya ng tingin. Hindi niya rin kasi alam kung ano ang kayang sasagutin.

Alangan namang sabihin niyang 'tigang e, kailangan makaraos.'

Actually, hindi niya rin alam kung bakit ganoon. Hindi niya kayang itulak si Kalen
palayo para hindi siya nito halikan. Imbes itulak niya ay mas lalo niya pa itong
inilalapit sakanyang katawan.

Eh masarap humalik eh.

Ay pucha ang lande.

"W-wala yun." Tanggi niya. kita niya ang paniningkit ng mga mata nito. "Naglalaro
lang kayo ng hubo't jugjugan?" Wala sa sariling napatango siya ngunit agad na
napatigil.

"Heleia!" Ngumisi ito. Kung siya, magaling mag-inis. Mas magaling si Heleia. "Waley
telege?" Agad agad na tumango siya. Umirap ito sabay sulyap sa kanyang likuran.

"Ang gwapo niya..." Narinig niyang bulong nito. Naglakad ito patungo sa kinauupuan
ni Kalen.

"Fafa..." Napatingin ito sa gitna ni Kalen. "Mesheket? Gushto mo i-massage ko?"

Nanlaki ang kanyang mga mata at agad na nilapitan ang kanyang kaibigan at hinila
ito papalayo kay Kalen.

"Punyeta Heleia!"

"Ano?! Mamasahiin ko lang!" Sinamaan niya ito ng tingin.

"Maliit etits niyan!" Sigaw niya.

"What the fvck?!" Napapikit siya ng mariin nang marinig niya ang boses ni Kalen.
Mamaya niya nalang ito kakausapin.

Binalingan ni Heleia si Kalen na nakatayo na mula sa kinauupuan nito at pinasadhan

ito ng tingin. Akmang magsasalita pa ito nang takpan niya ang bunganga nito gamit
ang kanyang good morning towel.

"Wag kang magsalita! Mabaho hininga mo!" Pinilit nitong tinanggal ang towel na
nakasaksak sa bunganga nito. Habang hindi pa ito nakakapagsalita ay agad niya itong
hinila hanggang sa labas ng kanyang kwarto.

"Apologizing to yours! Kakausapin nalang kita mamaya!" Sigaw niya at agad na

isinira ang pintuan. Sinigurado niya pang naka-lock iyon upang hindi makapasok si
Heleia.

Ngunit parang gusto niyang magsisi kung bakit niya inilock ang pintuan. Kasama niya
kasi sa loob si Kalen at mukhang nagalit ito sakanyang sinabi kanina.

"A-ano..."

"My d*ck is small, you said?" Napalunok siya nang marinig ang baritono nitong
boses. Pinilit niyang buksan ang pintuan ngunit napamura siya nang marealize na
mahirap pala iyong buksan pag naka-lock.

Nahigit niya ang kanyang hininga nang makalapit ito sakanya. Agad siyang umiwas ng
tingin nang bigla nitong hubarin ang suot-suot nitong shirt.

Pan de sal for meryenda!

Napalunok siyang muli.

"A-anong g-ginagawa mo?" Sinulyapan niya ito sa gilid ng kanyang mata. Nanginginig
ang kanyang boses nang magsimula na itong magkalas ng sinturon.

"Proving to you that my d*ck is not small." Bulong ni Kalen at agad na hinubad ang
pantalon nito.

Oh shet hindi nga maliit!----

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 8 - SPG

Kinagat niya ang kanyang sariling labi nang makita ang pagsilay ng ngisi sa mukha
ni Kalen. Hindi niya alam kung saan siya titingin.

Sa mukha o sa bakat?

Sa bakat.

Pinilig niya ang kanyang ulo. Iiwas nalang siya ng tingin. Tama, iiwas nalang ng
tingin. Nahiya naman kasi ang mata niya sa grasyang nasa harapan niya.

"So, what do you think?" Napalunok siya nang marinig ang baritono nitong boses.
Shet, paano kaya 'to umungol?

Manyak! Talandi ka Margareth!

"O-oo na! H-hindi na maliit! Isuot mo na yang pantalon mo!" Nanginginig parin ang
kanyang boses. Ni hindi siya makapagsalita nang maayos dahil sa lalaking 'to!

Muli niya itong sinulyapan sa gilid ng kanyang mga mata at napalunok nang makitang
mataman lanbg itong nakatitig sakanya. Ang kulay abo nitong mga mata ay punong-puno
ng pagnanasa't pangangailangan. Pati na rin ang umbok nito sa gitna ay parang gusto
nang kumawala sa boxer shorts nito.
Napasinghap siya nang haplusin nito ang kanyang pisngi at imilapit ang mukha sa
kanyang leeg. "A-ano ba?"

"I love your smell..." Bulong nito sa kanyang leeg.

"Juicy cologne lang yan. L-lumayo ka nga!" Singhal niya rito ngunit hindi ito
nagpatinag at hinawakan ang kanyang bewang. Hindi niya alam kung bakit imbes na
namamanyakan siya kay Kalen ay mas nagugustuhan niya pa ang ginagawa nito sakanya.

"Are you a witch?..." Sinamaan niya ito ng tingin. "Punyeta ka! Mukha ba akong
mangkukulam?!" Singhal niya rito. Loko 'tong gagong to ah. Pagkamalan ba mnaman
siyang mangkukulam sa ganda niyang ito?

Charot!

"Damn, you're making me crazy." Bulong nito sakanyang tenga. Lumaki ang butas ng
ilong niya.

"Wag mong isisisi sakin ang pagiging baliw mo, lumayo ka nga!" Pilit niya itong
itinulak ngunit mas lalo lang itong nagsumiksik sakanyang leeg.

Nakagat niya ang kanyang labi nang maramdaman ang daliri nito sa garter ng kanyang
pajama at nilaro-laro iyon.

"A-ano ba?"

Unti-unti nitong ibinaba ang kanyang pajama.

"Kalen-mnnn..." Ungol niya nang maramdaman ang mainit nitong palad sa kanyang
gitna. Susme! Kabilis nitong lalaking 'to! Ni hindi niya napansin na nahubo na pala
nito ang kanyang pajama at panty!

Naghiwalay ang kanyang labi nang dakutin nito ang kanyang dibdib.

"S-shet, t-tigilan mo yan Kalen! Ahhh!" Halos nawalan siya ng ulirat nang
maramdaman ang daliri nito sa kanyang hiyas. Ipinilit niyang iwaksi ang kamay nito
ngunit masyadong malakas si Kalen.

"Ohhh... K-kalen!" Patuloy lang ang kanyang pag ungol hanggang sa ilabas-masok na
nito ang mahaba nitong daliri sakanyang loob. Kahit nanghihina ay pinilit niyang
idinilat ang kanyang mata upang tignan si Kalen. Nakangisi lang ang lalaki at
umaapoy ng pagnanasa ang abo nitong mga mata.

"I'm gonna eat you..." Bulong nito at agad na lumuhod sakanyang harapan at
ipinaghiwalay ang kanyang hita. Patuloy lang ang paglabas-masok ng mahaba nitong
daliri sakanyang loob nang bigla niyang maramdaman ang pagdampi ng mainit at
malambot na bagay sa kanyang gitna.

Bumaba ang kanyang tingin sa kanyang hita at doon nakitang hinahalik-halikan ni

Kalen ang kanyang pagkababae!

Sumabog ang kanyang dibdib nang tumingala ito sakanya at ngumisi. Inilabas ng
lalaki ang dila nito at dinilaan ang kanyang hiyas.

Oh putang ina!

Nakagat niya ang kanyang labi at wala sa sariling napasabunot kay Kalen at mas
lalong iningudngod sa kanyang pepe.

Suot-suot niya parin ang kanyang leeve na T-shirt pero wala naman siyang pang
ibaba, mukha na siyang tanga pero wala siyang pakialam doon. Sarap na sarap na kasi
siya sa ginagawa sakanya ni Kalen.

"K-kalen... N-naiihi ako... T-Tigil na m-mun-ahhh..." Putol-putol niyang wika.

"You really want me to stop?"

Sa totoo lang, ayaw niyang tumigil ito.

Umiling siya habang kagat-kagat ang kanyang labi. Ilang segundo ng naghihintay
ngunit hindi parin nito tinutukoy ang ginagawa nito sakanya kanina. Napatingin siya
fit at muling nakasalubong ang mga mata nitong mataman lang na nakatitig sakanya.

"I-Ituloy mo..." Utos niya rito. Ni hindi siya nakaramdam ng hiya nang sinabi niya
ang mga katagang iyon.

"Ituloy ang?" Tanong nito sakanya habang nakangisi. Sa sobrang inis ay kanya niya
itong tinadyakan sa kamay. "Aw!"

"Putanginang 'to! Ikaw ang nagsimulang kainin 'tong pepe ko tapos hindi mo lang
itutuloy?! Takdyakan kita sa titi mong malaki e!"

Putangina, konting-konti nalang sana yon at maaabot niya na ang ikapitong langit
pero tong gagong 'to, binitin siya!

Mas lalo siyang nainis nang marinig ang paghalakhak nito. "Putragis ka-ahhh!"
Natigil ang dapat niyang pagbuyayaw dito nang muli nitong ipinasok ang daliri nito
sa loob niya. Muli siyang napasabunot sa buhok nito.
"B-bilisan mo pa... Sabing bilisan mo pa 'e! G-ganyan! Ganyan! Oh may gad! M-
malapit na! Malapit na! Ohhh!" Mahabang ungol ag kanyang pinakawalan nang
maramdaman ang pagsabog. Nanginginig ang kanyang mga hita nang halikan at dilaan
siya n Kalen 'don.

Naginit ang kanyang pisngi nang marealize ang kanyang ginawa kanina. Imbes na
itulak niya si Kalen at pigilan ito sa ginagawa sakanya ay mas lalo pa siyang
umungol at nagalit nang tumigil ito kanina sa pagkain sakanya.

Eh masarap e! Den pungas!

"That was your first orgasm right?" Umiling siya, kumunot ang noo nito.

"Wala akong orasan."

Napatampal ito sa noo at saka umiling-iling habang nakangiti. Ngayon niya lang
narealize na gwapo pala talaga si Kalen. Hindi niya kasi iyon napapansin nong una
dahil lagi itong nakasimangot at inis na inis rin siya dito 'nong una.

Pasimple niyang ipinagdikit ang kanyang mga hita nang maramdaman ang muling
pagkabasa 'non.

Tumayo ito at luminga-linga sa kwarto. Muli siya nitong tinignan at napasinghap

siya nang kargahin siya nito na tila bagong kasal.

"I-ibaba mo nga ako!" Sigaw niya ngunit hindi man kang siya nito tinaounqn ng
tingin at dire-diretsong pumasok sa kanyang kwarto. Dahan-dahan siya nitong pinaupo
sa dulo ng kanyang kama at hinagilap ang kumot upang ipangtakip sakanyang katawan.

"I won't take you today. Hearing you moan and tasting your juices is enough."

Tumango nalang siya kahit wala siyang naintindihan. Nakita niya naman ang pag-iling
nito habang nakangiti.

"Hindi mo naintindihan ang mga sinabi ko diba?" Nakagat niya ang kanyang labi at
dahan-dahang tumango. Umupo ito sakanyang tabi.

"Sabi ko, hindi muna kita aangkinin ngayon. Sapat na ang marinig ko ang pag ungol
mo at pagtikim ko sa mga katas mo."

Naginit ang kanyang pisngiat pasimpleng sinulyapan ang gitna nito.

Punyetang lalaki 'to, sapat na daw pero bukol na bukol ang harapan.
"Bakit mo yun ginawa? B-bakit bigla kang naging mabait sakin?"

Kumubit-balikat ito at tsaka siya sinulyapan. "I don't know either. Every time I
try to fvck someone, you're popping inside my mind. You're making me crazy,
Margareth."

Ah, ganun pala. Baliw daw kasi siya.

Tumango-tango nalang siya nang bigla itong tumayo at lumabas ng kwarto. Nang
bumalik ito sakanya ay nakasuot na ito ng damit at sinusuot na rin nito ang
sinturon ng pantalon nito.

"Don't be absent tomorrow. I need you in my office."

Tumango siya. Ngumiti naman ito sakanya at yumukod upang abutin ang kanyang labi.
Smack kiss lang ang ibinigay nito sakanya at agad na ipinutol ang halik.

"I need to go. See you tomorrow Margareth." Paalam nito sakanya at agad na lumabas
ng kanyang kwarto. Ito ba talaga ang lalaking sinisigaw-sigawan lang siya nong una?
Anyare?

Napatulala siya.-----

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 9

Ang aga aga ngunit halos hindi na maipinta ang mukha ni Margareth.

Paano ba naman ay halos hindi siya makatulog kagabi dahil sa sobrang pag-iisip.
Hindi niya kasi alam kung paano haharapin si Kalen ngayon.

Nahihiya siya, oo nahihiya siya. Ngayon lang siya tinamaan ng hiya kung kailan
tapos na nitong kainin ang kanyang pepe.

“Putang ina talaga...�? usal niya habang nakaupo sa dulo ng kanyang kama.

Nadala kasi siya ng sobrang kalibugan. Nakagat niya ang kanyang labi.

Kung hindi siya magpapakita ngayon kay Kalen, sigurado naman siyang pupuntahan lang
siya nito sa kanyang tinitirhan. At pag nangyari iyon ,may mangyayari na namang
hindi dapat mangyari.

Ang pinagtataka niya lang ay bakit parang bigla nalang itong naging mabait sakanya?
Nginingitian na siya nito tapos hindi na siya tinatawag na ‘bitch�? na hindi rin
niya alam kung ano ang ibig sabihin.

Huminga siya ng malalim at tumayo.Iiwasan niya nalang ito. Tama, mas mabuting hindi
niya nalang kakausapin ang lalaking iyon. Dapat niyang kalimutan kung ano’ng
nangyari sakanila kahapon.

----

Halos magda-dalawang oras na siyang naglilinis sa buong opisina ni Kalen ngunit

hanggang ngayon ay hindi parin dumadating ang lalaki.

Napasimangot siya at pabagsak na umupo sa sofa.

Sakto namang may pumasok na isang lalaki na may dalang mga papeles. Agad siyang
tumayo at linapitan.

“Sir?�? tawag niya rito. Binalingan naman siya nito.

“Yes?�?

“A-alam niyo po ba saan si S-sir Kalen?�?

Napakurap-kurap ito. “Oh, Mr. de la Valliere. He’s sick.�? Kumunot ang kanyang noo.

“Ano’ng six? Isa lang siya oy.�? Pagtatama niya rito.

Tumawa ang lalaki sa kanyang sinabi. Siya naman ay lumaki ang butas ng ilong.

Totoo naman ah, isa lang si Kalen. Duh! Marunong kaya siyang magbilang!

Tinaasan niya ng kilay ang lalaki na dahilan kung bakit ito napatigil sa pagtawa.

Nakangiti siya nitong tinignan sa mata tsaka umiling-iling.

“You don’t understand, do you?�?

Aba’t punyeta ‘to ah. Hindi niya raw naiintindihan? Six nga! Eh isa lang si Kalen!
Letche, sasapakin niya na ‘to!

“Oy, naiintindihan ko ah. Sabi mo six, e isa lang si Kalen.�? Pasigaw niyang sabi
rito.

Him insulting hers ha!

Mas lalo siyang nainis nang muli itong tumawa.

“You’re funny.�?

“No, I’m Margareth.�?

Mas lalo itong tumawa sakanyang sinabi. “Leche, isang tawa pa. tatadyakan na kita
sa bayag.�? Napatigil ito sa pagtawa at tumikhim.

“May sakit si Sir Kalen. Nasa condo siya niya ngayon.�? Sa sobrang inis ay kanya
itong tinadyakan sa paa. Napangiwi ito sa sakit.

“Talagang naisipan mo pang tawanan ako bago mo sabihing may sakit si Kalen-dian?!
De pungas kang hayup ka!�?

Tumaas-baba ang kanyang dibdib sa sobrang inis.

“Saan ang condo niya?!�? Sigaw niya rito.

Nanginginig ang kamay nagsulat ito sa isang kapirasong papel at ibinigay iyon
sakanya.

Inis niya iyong tinanggap at naglakad papalayo.

Bago siya lumabas ng opisina ay muli niyang sinulyapan ang lalaking nakaupo sa
sahig. Pinukol niya ito ng masamang tingin.

“Don’t English me ha! Don’t yours done that to mine!�? sabi niya at tsaka lumabas
ng opisina. Pabagsak niya pang isinara ang pintuan.

----

Parang gusto niyang magsisi kung bakit siya pumunta sa condo ni Kalen.

Ang tapang-tapang niya kaninang hingin ang address tapos ngayon na nasa tapat na
siya ay nanginginig naman siya.

Pinangako niya kasi sa sarili niya na hindi muna ito kakausapin pero hindi niya
alam, bigla siyang nagalala para kay Kalen-dian.

Paano kung wala itong kasama? Paano kung hindi ito nakakainom ng gamot?

Nakagat niya ang kanyang labi at bumuga ng isang malalim na hininga bago siya
kumatok sa pintuan.

Tatlong beses siyang kumatok at ilang sandal pa ay bumukas ang pintuan at tumambad
sakanya ang nakatop-less na si Kalen.

Oh, yummy!

Ipinilig niya ang kanyang ulo at lumunok. Dahil matangkad kesa sa kanya si Kalen ay
kailangan niya pa itong tingalain.

Namamawis ang mukha nito na namumula. Namumugay rin ang kulay abo mnitong mga mata.

Kung hindi pa ito umubo ay hindi pa niya tatanggalin ang kanyang paningin sa gwapo
nitong mukha.

“W-what are you doing here?�? umuubo pa nitong wika. Tumikhim siya.

“A-ano, hindi ka kasi pumasok. Kamusta na ang pakiramdam mo?�?

Leche, ang pabebe pakinggan ng tanong niya. Akmang magsasalita pa sana ito nang
bigla itong nawalan ng balance. Mabuti nalang at mabilis siyang gumalaw at nasalo
niya ito. Napangiwi siya sa bigat ni Kalen.

“L-leave... now.�? umiling siya.

“Okay ka lang?�? Tinapik-tapik niya ito. Nanlaki ang kanyang mga mata nang
maramdaman ang init ng katawan nito. “Ang taas ng lagnat mo!�?

Kahit nahihirapan ay pinilit niya itong patayuin. Inakbay niya sa kanyang balikat
ang braso nito at iika-ikang pumasok ng condo hanggang sa makarating sila sa
kwarto. Dahan-dahan niya itong inihiga sa kama at tinakpan ng kumot.

Inilapat niya ang likod ng kanyang palad sa noo nito. “Ang taas-taas ng lagnat mo!
Nakainom ka na ba ng gamot mo ha?�? Kahit nahihirapan ay pilit nitong iginalaw ang
ulo upang umiling. Nakagat niya ang kanyang labi at mabilis na tinungo ang c.r.
Laking-tuwa niya nang makakita ng medicine kit roon. Agad niya iyong kinuha at
humanap ng gamot sa lagnat. Mabilis siyang tumakbo patungo sa kusina at nag-init ng
tubig. Isang baso lang ng tubig ang kanyang ininit kaya’t ilang sandali lang ay
kumulo rin iyon.

“Aray!�? Napa-daing siya nang mapaso siya ng takuri ngunit binalewala niya iyon.
Agad niyang isinalin ang tubig sa baso at lakad-takbong tinungo ang kwarto ni
Kalen.

Dahan-dahan niyang iniangat ang ulo nito at pinainom ng gamot.

“H-hot...�?

“Wag kang magreklamo, bawal sayo ang malamig na tubig. Teka, nakakakain ka na ba?�?
Umungol ito sabay iling.

“Saglit, magluluto muna ako.�? Akmang tatayo siya nang hulihin nito ang kanyang
kamay. Napalingon siya rito.

“L-leave...�? Nginitian niya ito sabay iling. “Hindi kita iiwan. Magpahinga ka muna
diyan, magluluto muna ako.�?

Umungol lang ito at pumikit. Napangiti siya.

Sopas lang ang kanyang niluto dahil masyadong mataas ang lagnat ni Kalen. Mabuti
nalang at hindi kalayuan ang palengke kaya’t nakabili siya ng gulay. Puro karne,
chichirya, beer at softdrinks lang kasi ang laman ng ref ni Kalen.

Matapos niyang magluto ay linagay niya iyon sa bowl tsaka tinungo ang kwarto ni
Kalen. “Kalen, kumain ka na muna.�? Tawag niya rito ngunit hindi ito sumagot.
Dahan-dahan niya itong nilapitan at tinignan.

“Natutulog na pala...�? Napangiti siya. Inilapag niya muna ang kanyang dala-dalang
bowl sa katabing mesa at tsaka muling inilapat ang likod ng kanyang palad sa noo ni
Kalen. Hindi tulad kanina ay hindi na masyadong mainit ang katawan nito. Normal na
rin ang paghinga nito kaso lang, basang-basa na ang lalaki sa pawis.

Lumabas muna siya ng kwarto upang kuhanan ng maligamgam na tubig at pamunas ng

katawan ni Kalen tsaka siya bumalik sa kwarto.

Agad siyang kumuha ng tshirt at pajama sa drawer at muling naupo sa dulo ng kama.
Pinunasan niya muna ang mukha at leeg nito. Pagkatapos ay dahan-dahan niyang inalis
ang kumot na nakatakip sa katawan nito.

Napalunok siya nang makitang muli ang abs nito. Kinalma niya muna ang kanyang
sarili. Bumuga siya ng malalim na hininga bago ito pinunasan.
Sa dibdib muna...

Tapos pababa sa abs...

Tapos sa V-Line...

Leche! Panghahalay na ‘to Margareth! Pinagalitan niya ang kanyang sarili at

napapikit ng mariin ngunit agad na napadilat nang maramdaman ang kamay ni Kalen sa
kanyang kamay. Napatingin siya kay Kalen.

“G-gising ka na pala. P-pinupunasan lang kita.�? Nauutal niyang sabi ruito ngunit
ni kumurap ay hindi nito ginawa. Mataman lang siya nitong tinitignan.

“K-kalen?—ay!!�? Napatili siya nang bigla siya nitong hapitin sa bewang at mabilis
na ipinagpalit ang kanilang posisyon. Bumilis ang pagtibok ng kanyang puso nang
ngumisi ito.“A-ano ba?!�?

Inilapit nito ang mukha nito sakanyang tenga at bumulong.

“I want you...�?

Nanlaki ang kanyang mga mata.

---NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 10 - SPG

“H-ha?�? Nanginginig ang kanyang tinig. Ano daw?

“I want you...�? Ulit nito. Nakagat niya ang kanyang labi.

I want you daw, wala naman sila sa The Voice.

Magsasalita pa sana siya nang maramdaman niya ang paglapat ng mainit nitong labi
sakanyang leeg. “K-Kalen... M-may lagnat ka..�? “I don’t care... I want you.�?
Napapikit siya ng mariin. Nahigit niya ang kanyang hininga nang dilaan at halik-
halikan nito ang kanyang leeg. Akmang gagalaw siya upang tumayo nang hulihin nito
ang kanyang magkabilang papulsuhan at mas lalong idinikit sa kama at hinalikan ng
mariin.
“Mnnn.. K-kalen..�? ungol niya sa pagitan ng kanilang halik. Wala na siyang ibang
nagawa kundi ang tugunin ang halik nito. Wala na siyang pakialam kahit mahawaan
siya ng lagnat ni Kalen, lunod na siya sa pagnananasa.

Hindi niya rin maitanggi sa kanyang sarili na gusto niya ang ginagawa sa kanya ni
Kalen.

Oo, marami siyang naging nobyo at nakahalikan ngunit hindi tulad ng mga dati niyang
nobyo ay mas magaling humalik si Kalen, sa punto na nakain na nito ang kanyang
pepe.

“K-kalen...�? napaungol siya nang maramdaman ang mainit nitong palad sa ibabaw ng
kanyang dibdib. Nakasuot parin siya ng t-shirt ngunit ramdam na ramdam niya ang
init ng palad ni Kalen.

“These are mine... tell me...�?

“Me...�?

Pinisil nito ang kanyang dibdib na sanhi kung bakit siya napaungol ng malakas.

Tell me daw e. Edi sinabi niya ring ‘me.�?

“Sabihin mo... sa akin lang ‘to...�? bulong nitong muli.

“Sa akin lang t-to...�?

“Margareth.”�? Napangisi siya nang marinig ang malalim nitong tinig.

“’To naman, binibiro lang. Sige sayo lang yan.�?

Bumilis ang tibok ng kanyang puso nang makita ang pagngisi nito. Hindi niya talaga
maipagkakaila na gwapo si Kalen. Maganda ang kulay abo nitong mga mata. Matangos
rin ang ilong at mapula-pula rin ang labi.

“Margareth.... Margareth....�?

Ang sarap pakinggan ng kanyang pangalan pag si Kalen ang nagsasabi. Mas lalo siyang
nagiinit.

Bahagya itong lumayo sa kanya upang tanggalin ang kanyang suot-suot na tshirt, pati
na rin ang kanyang bra. Sinunod rin nito ang kanyang mahabang palda, cycling shorts
at panty.
Malaya nitong pinasadhan ang kanyang hubo’t-hubad na kabuuan.

“Beautiful...�?

Nag-init ang kanyang pisngi.

Nakita niya an g paglunok nito at tsaka muling pumatong sakanya upang siilin siya
ng malalim na halik. Panay ungol lang siya hanggang sa maramdaman niya ang daliri
nitong naglalaro sa kanyang hiyas.

Naghiwalay ang kanyang labi at napa-arko ng likod“K-kalen! Ahhh...�?

“So wet...�?

Nakagat niya ang kanyang pisngi. Oo, basa. Basang-basa na siya kanina pa. Ramdam
niya iyon.

“Margareth.... Look at me...�?

Kahit nahihirapan ay pinilit niyang idilat ang kanyang mga mata upang salubungin
ang tingin nito sakanya. Punong-puno ng pagnanasa’t pangangailangan ang kulay abo
nitong mga mata. Kumabog ang kanyang dibdib nang bumaba ang ulo nito upang isubo
ang isa niyang utong. Napa-arko ang kanyang likod.

“P-pucha... K-kalen!�?

Nagpalipat-lipat ang mainit nitong bibig sakanyang dibdib hanggang sa bumaba ang
halik nito sa kanyang tiyan.

Pababa ito ng pababa hanggang sa maabot na nito ang tunay nitong pakay.

Ang kanyang pepe.

Ipinaghiwalay nito ang kanyang magkabilang hita at ibinukaka tsaka nag-dive roon.

Shemay.

Parang mauubusan siya ng hininga nang lumapat ang mainit nitong labi sa kanyang
pagkakabae.Hinalik-halikan nito ang kanyang pagkababa.

Inilabas nito ang dila nito at pinaglaruan ang kanyang hiyas.

“Ohhh... K-kalen... A-ang sarap niyan... Ohh�?

Napasabunot siya kay Kalen. Sarap na sarap siya sa ginagawa nito. Nakakakiliti na
ewan, basta yun nay un.Mesherep.

Mabuti nalang talaga at nakahingisiya ng PH Care kay Heleia kaya’t mabango ang
kanyang pepe. Nakakahiya kaya kung saka-sakaling amoy tuyo ang kanyang pepe.

Major turn-off yun ‘te!

Naghiwalay ang kanyang labi nang ipasok nito ang isa nitong daliri sa kanyang
kweba.

“Ohhh.”�? Ungol niya nang simulan nitong igalaw ang daliri nito sakanyang
loob.Ilang sandali pa ay ramdam niya na ang pamilyar na sensasyon na nabubuo
sakanyang loob.

“K-kalen... m-malapit na...�?

“Let it out...�?

Let it out? Di ba dapat let it go?

Charot!

Ilang sandal pa ay nanginig na ang kanyang binti. Mabilis ang bibig ni Kalen at
agad na sinalo ang mga katas na lumabas sa kanyang pwerta tulad ng ginawa nito
sakanya kahapon.

“Kalen...�?

“I’ll take you now..�?

Nanghihinang napatango siya. Ito naman ay mabilis na hinubo ang pajama at boxers
nito at mula siyang pinatungan. Nang idinilat niyang muli ang kanyang mga mata ay
tumambad sakanya ang mahaba’t malaki nitong pagkalalaki.Napalunok siya. Kasya ba
iyon sa kanya? Mas malaki pa iyon sa mga etits ng mga lalaki sa porn na kanyang
napapanood.

“I’ll enter my c*ck inside you Margareth, and this will hurt a little.�?

Napatango siya kahit wala siyang maintindihan. Itinapat nito ang kahabaan nito sa
kanyang pwerta at yumukod upang hulihin ang kanyang labi. Siniil siya nito ng isang
malalim na halik bago umulos.

“Ah!�? Dumiin ang kanyang kapit  sa braso ni Kalen nang maramdaman ang unti-unti
nitong pagpasok sa kanya.Napahikbi siya sa sakit.

Putang ina, ang sakit sakit talaga!

Napatigil ito at saka siya tinignan sa mukha.

“Sshhh... Don’t cry...�? Pinunasan nito ang kanyang mga luha sa gilid ng kanyang
mga mata gamit ang daliri nito. “D-do you want me to stop?�? Mabilis siyang
umiling.

Hindi pwede! Dapat go lang ng go! Andiyan na e!

Tinapik niya ang pwet nito.

Pucha, ang tambok.

“G-go lang...�?

“But—�?

“W-wag kang titigil... Push mo yan kung ayaw m-mong putulan kita ng titi—ahh!�?
Napahiyaw siya nang bigla itong umulos ng pagkalakas-lakas.

“Putang ina bakit bigla kang umulos?! Huhuhu!�?

“Sabi mo push lang.�?

Aba’t putanginang lalaking ‘to. Pilosopo.

Akmang magsasalita pa siya nang hulihin nito ang kanyang labi. Dumiin ang kanyang
kuko sa braso ni Kalen.

N’ong una ay dahan-dahan lang ang pagkilos nito. Napapadaing parin siya sa sakit
ngunit hindi kalaunan ay napapaungol na siya sa sarap. Naramdaman na rin siguro ni
Kalen na nakakayanan niya na ito ay bumilis-bilis na rin ang kilos nito.

“Ohhh! K-kalen! Ahhh!�?

“You’re so tight! O-oh God! Margareth!�?

Bawat galaw ni Kalen ay may halong bwelo.Pakiramdam niya nga ay mawawasak na ang
kanyang pepe sa bawat pagbayo nito.

“K-kalen! Kalen! Ahhhh! S-shet!�? Halos maubusan siya ng hininga dahil sa pagkilos
nito. Dinakot nito ang kanyang dibdib at sinubo ang dulo ‘non. Napasinghap siya
nang itaas nito ang kanyang isang binti at nagpatuloy na umulos.

Napahawak siya sa kanyang dibdib na nagpatalon-talon dahil sa kanilang kilos.

Yumukod muli si Kalen upang siilin siya ng halik habang gumagalaw. Hinihingal na
rin ito ngunit hindi parn ito tumitigil. Imbes mapagod ito ay mas lalo lang itong
gumalaw ng mabilis.

“Ahh! Ahh! Ahh! Kalen—oohhh!�?

Parang wala itong sakit kung gumalaw! Ang lakas bumayo! Sagad na sagad! Walang awa!

“I-I’m coming M-Margareth..! Oh fvck!�? Pabilis ng pabilis ang kilos nito hanggang
sa maramdaman niya ang mainit na katas na pumupuno sa kanya.

Ano yun?!

“Ahhh..�? Lupaypay itong nakapatong sakanya. Parehos silang dalawang habul-habol

ang kanilang hininga.

Ilang sandal pa ay hinugot na nito ang kahandaan nito mula sakanyang loob at nahiga
sa kanyang tabi.Napapikit siya ng mariin. Pinilit niyang igalaw ang kanyang paa
ngunit hinang-hina na siya. Masakit rin ang kanyang gitna.

Nakagat niya ang kanyang labi at pilit na inabot ang kumot ngunit naunahan na siya
ni Kalen. Mabilis nitong kinuha ang kumot at itinakip sa kanilang hubad na katawan.
Akmang uusog siya palapit nang pigilan siya ni Kalen.

“Don’t move.�?

Napasinghap siya nang ito na mismo ang lumapit sakanya. Ipinalibot nito ang matigas
na braso sa kanyang bewang at pinaunan siya sa matigas nitong dibdib.

Hinalikan nito ang tuktok ng kanyang ulo

“Thankyou Margareth...�?

Hindi na siya nakasagot. Bigla nalang siyang inatake ng antok at unti-unting

napapikit..---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 11

“Hindi na ako virgin, hindi na ako virgin, hindi na ako virgin...�?

Iyon ang unang narinig ni Kalen pagdilat niya palang ng kanyang mga mata. Kumunot
ang kanyang noo at nilingon ang kanyang katabi.

Agad na tumambad sa kanya ang magandang mukha ni Margareth. Pulang-pula ang

magkabilang pisngi nito. Bumaba ang kanyang tingin sa hawak-hawak nitong kumot.

Muli siyang napapikit ngunit agad na napabangon nang may marealize siyang isang
bagay.

Margareth is with him. Blushing and naked as fvck.

His lips parted.

“W-what the fvck happened?�? nakita niya ang pagiwas nito ng tingin habang kagat-
kagat ang mapupula nitong labi.

Oh no.

“D-did I touched you last night?�? inis siya nitong nilingon at hinagisan ng unan
sa mukha. Napangiwi siya.

“Anong touch?! Hindi mo lang ako ti-nouch! Ni-fvck mo pa ako!”�? Singhal nito
sakanyang mukha.

Shit!

“I told you to leave!�?

Ito ang problema pag nagkakalagnat siya. That’s why he distance his self from women
dahil tumataas ang kanyang libido. Triple times ang pagiging horny niya pag
nilalagnat siya!
He ran his fingers through his hair out of frustration. He just screwed Margareth
last night and he can’t remember a shit!

“Fvck...�?

“Kantot na naman?! Masakit pa ‘tong keps ko!�? Natampal niya ang kanyang noo. Muli
niyang sinulyapan si Margareth na nakangiwi habang hawak-hawak ang hita nitong
nakatakip ng kumot.

“Hey are you—�?

“M-Masakit ang keps ko...�? Nakita niya ang pagkagat nito ng labi. Muli siyang
napatampal ng noo.

She was a virgin when he fvcked her! God damn it!

Naikuyom niya ang kanyang kamao at agad na umalis sa kama. Narinig niya naman ang
pagtili ni Margareth. Muli niya itong nilingon at nakitang nakatakip ang palad nito
sa mukha nito.

Nakatakip ang palad pero sumisilip sa pagitan ng mga daliri.

“B-bird!�?

Napatingin siya sa kanyang sarili. Oh, nakahubad rin pala siya.

Lumawak ang kanyang ngisi at lumakad papalapit kay Margareth. He leaned her
hanggang sa kokonting space nalang ang namamagitan sa kanilang dalawa. He grinned
again.

“Oh honey, this is not a bird. It’s an eagle...�? he whispered in a husky voice.
Nakita niya ang mas lalong paghigpit ng hawak nito sa kumot na nakatakip sa
kahubdan nito. Bumaba ang kanyang tingin sa mapula-pulang labi ni Margareth.

Oh damn those luscious red lips. So inviting and it’s making him hard down there
for fuck’s sake.

He can’t remember a shit that happened between the two of them last night but he
wants to do it again.

He sexily bit his lower lip and stared at her deep-brown eyes.

“A-anong tinitingin-tingin mo ha?! Tutusukin ko yang mata mo!�? she sounded strong
but her voice was shaking. Siguradong naiilang ito sa kanya ngayon. He grinned and
touched her shoulder. He felt her shivered on his touch. Nakita niya ang pagkagat-
labi nito.

“Stop that...�? utos niya. Napatingin ito sakanya.

“Ha?�?

“Stop that... stop biting your lips...�? napakurap-kurap ito sa kanyang sinabi at
mabilis na umiwas ng tingin. He needed to stop her from biting her lips dahil baka
hindi niya mapigilan ang kanyang sarili na angklinin ito. He knows that she’s still
sore down there.

Agad siyang lumayo kay Margareth at mabilis na tinungo ang kanyang drawer at kumuha
ng boxer shorts doon upang suotin.

“Can you stand up?�? tanong niya rito, hindi ito sumagot at agad umiwas ng tingin.
Nakita niya ang pamumula ng mukha nito.

So, she’s really sore down there.

Napailing-iling siya at nilapitan ito upang kargahin na parang bagong-kasal.

“Putang ina ibaba mo ako!�? Nagpupumiglas ito sa kanya ngunit napapangiwi dahil sa
sakit sa pagitan ng hita nito.

“Stop moving for fuck’s sake!�? utos niya rito ngunit patuloy parin ito sa
pagpupumiglas. He stopped for a while and glared at her. Masama rin ang tingin nito
sakanya.

“If I told you to stop moving then stop moving! Now, move again and I’ll fvck you
here and now!�? Napalakas ata ang kanyang pagsabi roon kaya’t biglang nanahimik si
Margareth. Agad itong umiwas ng tingin at bumulong sa pinakamahinang boses ng kung
ano.

He just ignored her hanggang sa narating nila ang banyo.

-----

Putang ina. Gago. Masakit keps ko. Malaki titi mo.

Yun ang mga salitang kanina pa gustong-gustong sabihin ni Margareth kay Kalen.
Bwisit naman kasi, bakit nasa huli lagi ang pagsisisi? Kung kalian nakantot na siya
nito tsaka niya pa naisip na hindi iyon tama.
Hindi sila mag-jowa ni Kalen.

Hindi sila close pero nag-open hita naman siya.

Oo, aaminin niya may crush siya dito. Sino namang hindi magkaka-crush kay Kalen?

Gwapo ito.

Mayaman.

Malaki ang titi, este matalino.

Inis niyang kinagat ang kanyang ibabang labi at pumadyak ngunit agad na napangiwi
nang maramdamang muli ang pagsakit ng kanyang pepe.

“Huhuhu... ang saket!�? Nag-init ang kanyang mga mata. Sakto namang pumasok ng
banyo si Kalen. Nakaupo kasi siya ngayon sa loob ng bath tub na natatakpan ng
shower curtain.

Hinawi niya iyon sakto lang para makita niya si Kalen at makita nito ang kanyang
mukha.

Hindi tulad kanina ay nakasuot na ito ng puting sando na yumayakap sa sexy at

maskulado nitong katawan. Parang useless nga na nagsuot ito ng sando dahil kitang-
kita naman ang loob ‘non.

Bumaba ang kanyang tingin sa suot-suot nitong pajama.

Shet may bakat.

Napalunok siya nang biglang maalala ang itsura ‘non. Malaki iyon tapos kakulay ng
balat ni Kalen. Mapula-pula rin ang dulo ‘non.

Pinagsaklop niya ang magkabilang hita nang maramdaman ang pamamasa ng kanyang
gitna.

Lecheng pepe ‘to, mas malandi pa sakanya.

“Eyes up honey.�? Napakurap-kurap siya at tsaka ito tinignan sa mukha. Agad na

tumambad sakanya ang nakangising Kalen. Sinamaan niya ito ng tingin  at tinaasan ng
kilay.Ngumisi ito at lumuhod sa kanyang harapan upang hindi na niya ito tingalain.

Napalunok siya nang tignan nito ang kanyang mukha akmang hahawiin nito ang kurtina
nang kanya itong pinigilan.

“Let me in.�?

“Nakahubad ako!�?

“Nakita ko na yan. Let me in.�? Namula ang kanyang mukha.

“Subukan mong pumasok, sisipain kita sa titi!�? Ngumisi ito at hinawi ang kurtina.
Nanlaki ang kanyang mga mata at mabilis na hinarang ang kanyang magkabilang braso
sa kanyang dibdib ngunit ‘useless�? lang ang kanyang ginawa dahil hindi niya naman
natakpan ang kanyang ibaba kaya’t nakita nito ang kanyang pepe.

Kumabog ang kanyang dibdib nang biglang umupo si Kalen sa bath tub at pinasadhan ng
tingin ang kanyang hubad na katawan. Namula ang kanyang pisngi nang makitang binasa
nito ang sariling labi at hinubad ang suot-suot nitong sando.

Ooh la la.

Wala sa sariling nabasa ni Margareth ang kanyang labi nang makitang muli ang 6-pack
abs nito na tila nagha-hi sakanya.

Ipinilig niya ang kanyang ulo at sinamaan ng tingin si Kalen na nakangisi lang
sakanya. Sinipa niya ito sa tuhod ngunit siya lang din ang nasaktan dahil sa hapdi
ng kanyang gitna.

“A-aray...�? Nakagat niya ang kanyang labi at yumuko. Naramdaman niya naman ang
paglapit sakanya ni Kalen.

“Masakit pa?�? tumango siya. Hindi niya kayang mamilosopo, ang sakit sakit kasi
talaga.

Paanong hindi masakit e ang laki ng titi na pumasok sakanya kagabi. Idagdag pang
virgin pa ang keps niya.

Bahagyang lumayo sakanya si Kalen. Napasinghap siya nang hakawan nito ang kanyang
magkabilang hita at pinaghiwalay iyon. Pinilit niya iyong ipagdikit ngunit
pinigilan siya ni Kalen.

“A-anong ginagawa mo? Kalen, masakit nga e!�?

“I'll make the pain go away.�?

Napatigil siya. Kumunot ang kanyang noo. Ano daw?

“Ha?�?

Imbes na sumagot ay tumaas lang ang sulok ng labi nito at agad na nagdive sa
kanyang gitna.

Putragis!

----

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 12 - SPG

"K-Kalen! P-putragis!"

Pakiramdam niya ay mauubusan siya ng hininga nang bigla itong nagdive sa kanyang
pepe at hinalik-halikan iyon.

Napakapit siya sa dulo ng bathtub. Pinilit niyang ipagdikit ang kanyang magkabilang
hita ngunit mas malakas si Kalen at agad iyong pinigilan.

"Ummnn..." ungol niya nang paglaruan ng mainit nitong dila ang kanyang pepe. Wala
pa kasing tubig ang bathtub kaya't damang-dama niya ang init ng dila at laway nito
sa kanyang gitna. Napakagat-labi siya.

Oh, punyeta. Iisa na naman siya!

Napasinghap siya nang maramdaman ang daliri nito sa kanyang pwerta.

"K-kalen.. m-masakit..." tiningala siya nito at muling hinalikan ang butas ng

kanyang pagkababae. Napatirik ang kanyang mata. "O-oh shet..."

Parang kaunti nalang at magdudugo na ang kanyang labi sa kakakagat niya rito.

"Does it still hurt?" rinig niyang tanong nito. Siyempre naintindihan niya yun, ang
galing niya kayang mag english.

Dejoke lang!
Medyo nakakaramdam parin siya ng kaunting hapdi ngunit hindi na iyon katulad
kanina. Nakikiliti na parang naiihi na siya ngayon. Nakatulong talaga ang pagdila
nito sa kanyang pukengkeng.

Mesherep!

Umiling siya habang nakapikit. Muli itong nagpatuloy sa ginagawa nito sa kanyang
gitna. Napapikit siya ng mariin habang kagat-kagat ang kanyang ibabang labi.

Dahan-dahan niyang idinilat ang kanyang mga mata. Agad niyang nakasalubong ang
kulay abo na mga mata ni Kalen na matamang nakatingin sa kanyang kahubdan. Punong-
puno ng pagnanasa at pangangailangan iyon tulad ng nakita niya kagabi.

"Ooohhh!" Ungol niya nang marahan nitong kagatin ang kanyang hiyas at dilaan iyon
ng mariin. Napasabunot siya sa buhok ni Kalen.

Halos mawalan siya ng ulirat nang maramdaman ang pagpasok ng mahabang daliri ni
Kalen sa kanyang pwerta. Napakapit siya ng mariin sa buhok nito nang maramdaman ang
kakaunting hapdi.

"K-Kalen..." paungol niyang tawag sa pangalan ni Kalen.

Putangina, masakit pero masarap. Wala talagang kadala-dala, kahit may sugat pa ang
pepe go parin ng go!

Malandi e!

Mas lalo niyang nakagat ang kanyang ibabang labi nang ipasok pa nito ang isa nitong
daliri.

Sarap, kirot at pagkabasa ng kanyang pepe lang ang kanyang nararamdaman. Wala na
siyang pakialam kung mali o tama ang kanilang ginagawa. Hindi niya ito kayang
pigilan sa ginagawa nito sa kanya.

Lunod na lunod na siya sa libog.

Ilang beses nanaglabas-masok ang magaling nitong kamay sa kanyang pwerta hanggang
sa maramdaman niya muli ang isang pamilyar na sensasyon na nabubuo sa kanyang loob.

"K-Kalen... M-malapit na ako... ahhh!"

Mas bumilis ang kilos ng kamay nito. Kasabay ng kamay ay hinahalik-halikan at

dinidila-dilaan pa ni Kalen ang kanyang pepe.
Malapit na sana siyang labasan nang bigla itong tumigil sa ginagawa nito sa kanya.
Napadilat siya at agad na sinamaan ng tingin si Kalen na nakangisi sa kanya.

"Punyeta ka!"

Bwisit! Sarap na sarap na siya kanina e, tapos binitin lang siya! Putang ina
talaga!

Sa inis niya ay sinipa niya ito sa bayag.

"Fvck!"

"Walang kantot ngayon! Binitin mo akong putang ina ka!"

Pinukol siya nito ng masamang tingin habang sapo-sapo ang gitna nito at tsaka
malawak na ngumisi. Napalunok siya.

Oh no.

Pinagsaklop niya ang kanyang magkabilang hita upang itago ang kanyang pepe.

Dahan-dahan itong gumapang palapit sakanya habang siya naman ay pinilipit na tumayo
nang hablutin ni Kalen ang kanyang papulsuhan at tsaka siya isinandal sa pader.

Napalunok siya ng mariin nang maghubad ito ng pajama at boxers.

Ang laki talaga!

Paano kaya yun nagkasya sakanyang pepe?

Nag-init ang kanyang pisngi. Tayong-tayo iyon at ready na sa labanan!

"Margareth..." bulong nito sa kanyang tenga.

Napasinghap siya nang maramdaman ang palad nito sa kanyang pagkababae. "K-Kalen...
ohh." Ungol niya nang muli nitong ipasok ang dalawa nitong daliri sa kanyang
pagkababe. Napakapit siya sa matigas na braso ni Kalen.

"You're ... so ... fvcking ... wet. Oh fvck! I'll take you now. I'll fvcking take
you now Margareth!" Pinihit siya nito patalikod at bahagyang tinulak upang tumuwad.
Itinukod nito ang kanyang palad sa pader.
"Ahh!" napahiyaw siya nang marahas nitong ipasok ang 'eagle' nito sa kanyang
pinakamamahal na pepe.

"Does it still hurts?" paungol nitong tanong sakanya. "Ay hindi? -Aray! Bakit ka
umulos?!"

"Sabi mo hindi masakit." Putang ina. Kung wala lang sila sa labanan ngayon, sinipa
niya na ito sa bayag.

"Putangina-ahhh...." Napaungol siya nang dakutin nito ang kanyang dibdib at

paglaruan iyon habang dahan-dahang gumagalaw sa kanyang likod.

Nakakaramdam parin siya ng kaunting kirot pero hindi na iyon tulad kagabi na
sobrang sakit.

"Margareth..."

Bawat galaw ay may halong bwelo. Napakapit siya ng mahigpit sa braso ni Kalen na
nakatukod rin sa pader ng banyo. Nakagat niya ang kanyang labi nang maramdaman ang
mainit na labi ni Kalen sa kanyang leeg.

"Ahh!" napahiyaw siya nang paluin ni Kalen ang kanyang pwet. Hindi niya alam kung
bakit imbes masaktan siya ay mas lalo niyang nagustuhan ang ginawa nito.

Malandi nga kase.

""M-Malapit na ako-ohhh! Kalen! W-wag mong huhugutin! Puputulan kita ng titi

sinasabi ko sayo-ohhh!" Halos tumirik ang kanyang mga mata nang mas bumilis ang
kilos nito sa kanyang likod. Naririnig niya na rin ang pagsampal ng kanilang mga
balat sa bawat pagbayo nito.

Unti-unti na ring dumudulas ang kanyang palad sa pader nang ipinalibot ni Kalen ang
braso nito sa kanyang bewang pang-suporta habang patuloy na gumagalaw.

"I-I'm c-coming M-Margareth.. f-fuck! Oh fvck! You're so tight! So fvcking tight!"

Paungol nitong bulong sa kanyang tenga. Nakagat niya ang kanyang ibabang labi.
Dinakot nito ang kanyang dibdib at minasa-masahe iyon.

Matapos ng ilang malakas at mabilis na pagbayo nito sa kanyang likod ay naramdaman

niya na namang muli ang mainit na katas na pumupuno sa kanya tulad kagabi.

Pareho silang dalawang habul-habol ang hininga. Kamuntikan pa siyang mapaluhod kung
hindi lang siya agad na nasalo ni Kalen.
Nanginginig ang kanyang buong katawan.

Putang ina, hard paker talaga si Kalen.

"A-are you okay?" tumango siya sabay iwas ng tingin.

"P-pwede ka ng umalis. Maliligo na ako." Pagtaboy niya rito ngunit hindi man lang
ito gumalaw. Sinamaan niya ito ng tingin.

Dahan-dahan siya nitong pinatayo. Wala na siyang pakialam kung nakahubad siya. Sa
total nakita naman na nito ang lahat sa kanya kagabi. Hindi lang nakita, nahawakan
at nahalikan rin.

Napasinghap siya nang maramdaman ang malamig na tubig na umaagos mula sa shower.
Tiningala niya si Kalen na hinihingal at mataman siyang tinitignan.

"I'll wash you."

Kumunot ang kanyang noo.

"Marunong akong maligong mag-isa. Lumabas ka na, tapos mo naman akong anuhin."
Shit! Bakit hindi niya masabi yun?!

"Ano-hin?" pagu-ulit nito sa kanyang sinabi. "A-ano..." Nakita niya ang pagngisi
nito.

"Feeling awkward honey?" Nag-init ang kanyang pisngi.. "Why can't you say it huh?"
Sinamaan niya ito ng tingin. "Lumabas ka nga!"Agad itong umiling at kinuha ang
sabon. "Pag sinabi kong ako ang magpapaligo sayo, ako ang magpapaligo sayo." Nakita
niya ang paglawak ng ngisi nito.

Napabuntong-hininga siya. Wala rin namang kwenta kung magkikipag-argumento pa siya

kay Kalen. Sigurado naman siyang ito lang ang mananalo.

----Paglabas nila ng banyo ay pareho silang dalawang habul-habol ang hininga.

Paanong hindi? He fucked her again inside the bathroom while washing her!

Damn those moans! And her tightness! It feels so good around his hard shaft!

He wants to take her again and again hanggang sa hindi na ito makalakad sa sobrang
sakit ng katawan!

He grinned at the thought. Kung sana lang ay naaalala niya ang unang beses na
naangkin niya ito ay mas masaya.

Napasulyap siya kay Margareth na nagbibihis sa kanyang tabi. Nilingon siya nito at
nagtama ang kanilang paningin. Napangiti siya nang makita ang pamumula ng pisngi
nito.

His lips parted when he felt his heart beating so fast.

There's no doubt.

He likes Mary Margareth Andreza.---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 12 -RESTRICTED

Na-private ang chapter 12.

To read it:

Follow me.

Reload/Add and then remove this story in your library.

or

Click this link: http://w.tt/1PMY5F8

Pabebe si wattpad.

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 13
Mainit ang ulo ni Kalen pagpasok ng kanyang opisina. Dalawang araw na kasing hindi
pumapasok si Margareth simula noong araw na inihatid niya ito sa tinitirhan nitong
apartment.

Cannot be reached rin ang number nito pag tinatawagan niya.

"S-sir, e-eto na po ang m-mga papeles n-na kailangang p-p-pirmahan..." Pinukol niya
ng masamang tingin ang kanyang sekretaryang lalaki na nanginginig na sa sobrang
takot.

Inis niyang hinablot ang mga papeles mula sa kamay nito at pabagsak na inilapag sa
mesa.

Mas lalo siyang nainis nang hindi parin umaalis ang kanyang sekretarya sa kanyang
harapan.

"Why are you still here?" Malalim ang kanyang boses na tanong sa lalaki.

"S-sir?" Naikuyom niya ang kanyang kamao. "Leave!" Sigaw niya rito. Mas mabilis pa
sa alas-kwatrong lumabas ito sa kanyang opisina.

Napabuntong-hininga siya at saka hinilot ang kanyang sentido then Margareth's

smiling face popped out of his mind. Napangiti siya.

He really misses her. He wants to touch her, kiss her and make love to her all day
and all night.

Parang asong nauulol na siya kay Margareth but the hell he cares! He likes her and
he never felt it in his entire life!

Margareth is the only person who can make him smile. Kahit pa baluktod ang pag-
ingles nito at masyadong bulgar itong magsalita. He still likes her.

He knows he likes Margareth, hindi siya bobo para hindi iyon maramdaman. Ito lang
ang tanging babaeng nagpabilis ng tibok ng kanyang puso.

Damn, it's sounds really gay pero iyon ang totoo.

Tumaas ang sulok ng kanyang labi at napatayo sa kanyang swivel chair.

Pupuntahan niya nalang si Margareth sa apartment nito. He can't stand a day not
seeing her.

Mababaliw siya.
Saktong paglabas niya ng pintuan ng kanyang opisina ay tumambad sa kanyang paningin
ang magandang mukha ni Margareth. He blinked his eyes for a few times.

"Margareth..."

"Gago, pasensiya na kung absent ako ng-ay!"

Naputol ang pagsasalita nito nang hablutin niya ang braso nito papasok ng kanyang
opisina. He immediately locked the door and pushed her to the wall and kissed her
deeply."Fuck..."

He moaned when Margareth responded to his kisses. He cursed silently when he felt
his pants tightening.

Damn. Biglang naglaho ang galit niya.

He was about to slid his hand inside her shirt to cup her breast when she pushed
him.

"What was the for?!" he really needs her!

"Nagpunta ako dito para mag-trabaho hindi para makipag-jerjer-an sayo Kalen. Kalma
etits ka muna!"

Napatigil siya. She's really fucking here!

Damn, isang halik lang mula kay Margareth ay biglang naglaho na ang galit niyaHe
chuckled while staring at her.

She's right pero hindi niya talaga matiis. He's horny when it comes to her. He
wants her. He needs Mary Margareth Andreza.

Nakulam ata siya. Hindi naman siya ganon, pero pag si Margareth na ang pinaguusapan
ay parang isang dekada siyang na-tigang.

"Sorry, hindi ko mapigilan."

"Sabihin mo, tigang ka. Kiskis mo yang titi mo sa pader, baka sakaling makaraos ka.
-teka, saan na nga pala ang uniporme ko? Pumunta ako sa HR kanina, wala daw sa
kanila ang uniporme ko." Napangisi siya sa tinanong ni Margareth.

Actually, sinadya niya talagang kunin sa locker ni Margareth ang uniform nito upang
dito ito sa kanya dumiretso.

"Kalen-dian..." may pagbabanta na sa tono ni Margareth. Napangisi siya.

"What?" tatawa-tawa niyang wika dito.

"What what-in ko yang bayag mo ngayon! Ibigay mo nga sakin yung uniporme ko nang
makapaglinis na ako!" agad siyang umiling.

"I want you to clean my office only. Hindi ka dapat mawala sa paningin ko."

"Hala gago. Kalinis-linis nitong opisina mo tapos ito lang ang lilinisin ko? At
tsaka ayokong malapit sayo, baka kantutin mo pa ako dito! Don't me Kalen-dian!
Masakit ang katawan ko!"

He shrugged while grinning. Maybe she's right about one thing, baka nga ay magalaw
niya lang ito ngunit ayaw niya talagang malayo ito sa kanya.

Kung p-pwede lang na iuwi niya ito sa kanyang condo ay ginawa niya na. Pati may
isang rason rin siya kung bakit ayaw niya itong malayo sa kanyang paningin.

Margareth is close with some male janitors, madalas niya itong nakikitang may
kinakausap na mga lalaking janitor pag lunch break na at nakikipagtawanan pa rito
and he doesn't like that. Ayaw niyang makitang may kausap na ibang lalaki si
Margareth maliban sa kanya.

Tinungo niya ang kanyang mesa at naupo sa kanyang swivel chair.

"The cleaning materials are inside that locker. Start cleaning." ----

Napapikit ng mariin si Margareth nang maramdaman ang pagpitik ng kanyang ulo.

Dalawang araw kasi siyang nagkalagnat at kahapon lang bumaba ang kanyang
temperatura. Nahawa siguro siya sa lagnat ni Kalen noong nagj-jugjugan sila.

"Margareth." Napalingon siya sa tumawag sa kanyang pangalan at tumambad sa kanya

ang gwapong mukha ni Kalen. Hindi niya alam kung bakit biglang kumabog ang kanyang
dibdib nang magtama ang kanilang mga mata.

Tumikhim siya bago magsalita. "A-ano?"

Charot, nauutal daw siya.

"Let's go out." Kumunot ang kanyang noo.

Nginuso nito ang wall clock at doon niya nakita na maga-alas dose na pala. Agad
niyang pinulot ang mga materyales na ginamit niya pang linis ng opisina ni Kalen at
itinago iyon sa locker.

Matapos 'non ay agad niyang kinuha ang kanyang sling bag at akmang pipihitin ang
door knob palabas ng opisina ni Kalen nang hulihin nito ang kanyang braso.

Napatigil siya. Hindi niya alam kung bakit ang bilis bilis ng tibok ng kanyang
puso.

Punyeta Margareth! Jugjugan lang 'yong nangyari sa inyo. Nadala ka lang ng libog!
Wag kang ma-fall putangina!

Pinikit ni Margareth ng mariin ang kanyang mga mata at saka dahan-dahang binalingan
si Kalen.

Napalunok siya nang makitang mataman lang itong nakatingin sakanya.

"A-ano'ng kailangan mo?"

"Let's go out, I want to eat you." Kumunot ang kanyang noo.

Ano daw?

Narinig niya ang pagtikhim nito. "I mean, I want to eat with you." Agad niyang
tinanggal ang kamay nitong nakahawak sa kanyang braso at tsaka sunod-sunod na
umiling.

"Kakain nalang ako mag-isa."

"My treat." Napalunok siya.

Yun oh, libre daw.

Putragis. Basta libre ang pinaguusapan, nahihirapan talaga siyang magdesisyon kung
papayag ba siya o tatanggi nalang.

Nakagat niya ang kanyang labi at agad na umiling.

"M-may pera ako." Pucha, sayang yung libre.

"I insist."
Lumaki ang butas ng kanyang ilong.

Gago, siya daw si insist. Kalen kaya pangalan niya.

Tinaasan niya ito ng kilay.

"Hindi nga, wag kang makulit. May pera akong pambili ng pagkain tsaka kaya ko
namang kumaing mag-isa. Malapit lang naman dito ang pagkakainan ko." Ito naman
ngayon ang umiling.

"Where are you going to eat?"

Naintidihan niya yun dahil lang sa 'where' at 'eat'.

"Sa mesa."

"Saang mesa?"

"Sa loob ng karinderya."

"Saang karinderya?"

"Kung saan nakalagay ang mesa."

"Margareth!"

Napangisi siya nang marinig ang boses nito. Halata na kasi na naiinis na ito.

"Bakit mo ba kasi tinatanong ha?" pinameywangan niya ito sabay taas ng kanyang
kilay.

Napabuntong-hininga ito tsaka siya tinitigan sa mata.

Pucha, ang gwapo.

Ipinilig niya ang kanyang ulo.

"I told you, I want to eat with you." "Sa karinderya nga ako kakain. Hindi ka sanay
dun, mainit walang aircon. Maingay tapos masikip."
Nakita niya ang paglunok nito. "I-It's okay. I'll still come with you." Umikot ang
itim ng kanyang mga mata.

"Hindi ka nga sanay -"

"Just shut up. I'll come and eat with you. End of conversation."

Putang ina, wala talaga siyang maintindihan.

Hirap talagang makipagtalo pag inglesero ang kalaban.

Bumuntong-hininga siya at napipilitang napatango.

"Sige na, sumama ka na."

Napasinghap siya nang bigla siya nitong yakapin ng mahigpit. Bumilis ang pagtibok
ng kanyang puso.

Punyeta, hindi 'to pwede! Jugjugs lang wala dapat hart hart!

Agad niya itong tinulak. Mukhang nabigla rin ito sa kanyang ginawa ngunit hindi na
siya nagsalita at agad itong tinalikuran.---

A/N: Na private ang Chapter 12. Pabebe si wattpad. Haha

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 14 - SPG

Kanina pa napapansin ni Kalen ang pagiging tahimik ni Margareth. Nakailang subo

lang rin ito kanina sa pagkain tapos wala na. Pag tinatanong niya kung ano ang
problema, iiling lang ito sabay iwas ng tingin.

His jaw clenched. Naikuyom niya ang kanyang kamao habang nakatingin kay Margareth
na naglilinis sa kanyang opisina. Hindi siya sanay na tahimik lang ito. He prefers
the 'loud-mouthed annoying' Margareth.

Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong-hininga at tsaka tinawag ang pansin

nito, agad naman itong lumapit sakanya ngunit hindi ito nakatingin sa kanyang mga
mata.
"Nabusog ka ba kanina sa karinderya? You didn't eat much." Nakita niya ang
pagkagat-labi nito.

Hindi tulad ng sinabi nito sa kanya ay malinis ang karinderya. Oo, medyo siksikan
dahil lunch time 'nong pumunta sila 'don kanina ngunit hindi naman mainit dahil sa
ceiling fan. Masarap rin ang mga binili nilang ulam. Hindi nga siya pamilyar sa
ibang ulam 'ron but it was delicious. Mas mage-enjoy sana siya sa pagkain kanina
kung maingay si Margareth at binabara siya ngunit ni isang imik ay wala itong
sinabi.

"B-Busog ako."

"I know you're not. Gusto mong magpa-deliver ako ng pagkain?"

"Hindi na. Baka madagdagan pa ang utang ko niyan sayo sa pagbasag ng salamin ng
Binibini mo." Kumunot ang kanyang noo.

Binibini?

"It's Lamborghini, Margareth."

"B-basta yun na yun, magkatunog naman e." Kung sa ibang sitwasyon pa ay matatawa na
siya sa sinabi nito. But he just can't bring himself to laugh -or even smile when
Margareth's acting like this.

Napatayo siya sa kanyang swivel chair at agad itong nilapitan. Nakita niya ang pag-
atras nito ngunit hindi niya iyon pinansin hanggang sa makaharap niya na ito.

"Margareth. What is your problem?"

"Wala akong problema." Diretso nitong sagot sa kanyang tanong. Naikuyom niya ang
kanyang kamao.

"Bakit biglaan kang natahimik? Tell me Margareth. I don't like it when you're
acting like this. Hindi ako sanay."

Nakita niya ang paglunok nito. "W-wag niyo nalang pansinin. L-linisin ko nalang
'tong opisina mo para matapos na to at makabalik na ako sa dati kong buhay."

His jaw clenched. Akmang tatalikuran siya nito nang mabilis niyang mahablot ang
braso nito at agad itong pinihit paharap sa kanya. Isinandal niya ito sa kalapit na
pader.
Nagpupumiglas ito upang makatakas mula sa kanya ngunit hindi niya ito pinayagan.

"Why are you avoiding me?! Why are you acting like this?! Did I do something
wrong?! Answer me!""Wala akong maintindihan punyeta!" Naipikit niya ng mariin ang
kanyang mga mata.

"Bakit mo ako iniiwasan? Bakit biglang naging malamig ang pakikitungo mo sa akin?
May nagawa ba akong masama?" Umiwas ito ng tingin. Nakita niya na napalunok ito.

"H-hindi kita iniiwasan." His jaw clenched.

"Liar! Tell me the truth for fuck's sake!" Napaigtad ito sa lakas ng kanyang boses
ngunit hindi niya iyon binigyan ng pansin. Damn it, he's so fvcking confused right
now! He can't understand a shit that's happening.

"May nagawa ba akong masama? Nagalit ka ba dahil nagpumilit akong sumama sayo sa
karinderya? Ayaw m-"

"Hindi iyon ang dahilan!"

"Then what is the fucking reason?! Stop making riddles!"

"Wag ka ng magtanong! Hayaan mo na ako para matapos na 'to at makabalik na ako sa

dati kong buhay! Sa tutal, nakuha mo naman ang gusto mo sa'kin. Wag kang magalala,
hindi ako maghahabol sayo dahil ikaw ang nakauna sa akin. Nadala lang din ako ng
libog." Dire-diretso nitong wika. Seryoso rin ang tono nito.

"Why are you saying all of that?!"

"Dahil naf-fall na ako sayong putangina ka!"

Nanlaki ang kanyang mga mata. What did she just said? She likes him? "W-what?"

"Nahuhulog na ang loob ko sayo gago! At ayaw kong mas lalalim pa 'yon dahil alam
kong hindi mo ako sasaluhin! A-alam kong nalilibog ka lang sakin at katawan ko lang
ang habol mo. Pwes, nakuha mo na. Ngayon, hayaan mo na akong tapusin ang paglilinis
nang makaalis na ako sa buhay mo." May iilang butil ng luha ang umalpas sa mga mata
ni Margareth.

It pains seeing her tears pero ang saya-saya niya. Margareth likes him!

He smiled at her. Dahan-dahang umangat ang kanyang kamay papunta sa makinis nitong
pisngi at wala sa sariling hinaplos-haplos iyon. Yumuko siya upang abutin ang labi
nito at siniil ito ng isang malalim na halik. Tinulak siya nito palayo.
"A-ano ba?! Kalen!" nagpupumiglas ito

"Let yourself fall..." bulong niya sa tenga nito.

"H-ha?" napangisi siya at saka ito hinarap. He stared at her deep brown eyes and
smiled.

"I like you Margareth..." he saw her lips parted. Nakatanga lang ito sa kanya. He
gave her a smack kiss on the lips and faced her again. Ipinagdikit niya ang
kanilang mga noo at tungki ng kanilang ilong.

"Let yourself fall Margareth... I'm willing to catch you."

"H-ha?" he chuckled. "ha ka ng ha. I just confessed to you that I like you tapos
yan lang ang sasabihin mo?" Napakurap-kurap ito habang nakatingin sa kanyang mga
mata.

"S-sampalin mo nga ako, n-nananaginip ata ako." Agad siyang umiling. "I don't slap
woman and I don't want to hurt you. But there's a way to prove you that this is not
a dream."

"Ano yun?"

He grinned and immediately spooned her. Napatili ito at agad na kumapit sa kanyang
batok. "Kalen! Oo na! Hindi na 'to panaginip! Ibaba mo na ako!" He shook his head
and grinned wider. Tumaas-baba ang kanyang dalawang kilay.

"Jerjer na naman?! Ang landi mo talagang Kalen-dian ka!" he chuckled.

"How about making love inside my office? Never did it here. Binyagan na natin?"

Nakita niya ang panlalaki ng mga mata nito. Namula ang buong mukha nito at tsaka
siya binatukan. Pinasok niya ang isa pang kwarto sa kanyang opisina. It's a room
with a bed at doon siya nagpapahinga minsan pag pagod na siya sa trabaho.

Dahan-dahan niyang inihiga si Margareth sa malambot na kama at agad itong

kinubabawan. He immediately removed his suit and tie and dipped his head to claim
her lips. Margareth snaked her hands around his neck and pulled him closer.

Damn.

He moved his lips. Margareth responded to his kisses. He slightly bit her lips for
her to open her mouth. He immediately inserted his hot wet tongue inside her mouth
and played with her tongue.
Kalen slid his hand inside her uniform and unclasped her bra. Sa kawalan ng
pasensya ay pinunit niya ang suot-suot nitong uniporme.

"Kalen!"

"You don't need that uniform anymore..." he whispered in a husky voice. He saw
Margareth biting her lips when he reached for her boobs and gently squeezed
it."Fvck..."

"Ohh... Kalen..."

He's not the kind of man who does commitments. Allergic sa salitang iyon noon
ngunit iba na ngayon. Margareth changed it... she changed him in a short period of
time.

Agad siyang lumayo rito at marahas na hinila pababa ang suot-suot nitong pantalon.
He also ripped her underwear just like what he did to her top earlier.

He can't control his self anymore. He played with her pussy using his sinful mouth
and caressed her clit using his fingers.

Gusto niyang tawanan ang kanyang sarili. He never pleasured any woman before. He
just touches them and fvck their brains out.

"Umnnn... Kalen..."

He cursed when he heard Margareth's moaning voice calling out his name.

His name sounds so good when she's saying it -moaning it.

Ilang sandal pa ay nanginig na ang buong katawan nito. He tasted all of her juices
and ate her again and again. Hinihingal itong napahawak sa kanyang kamay.

Tinanggal niya ang kanyang pantalon at boxers tsaka muling kinubabawan si

Margareth. He kissed her again and position himself in the middle of her thighs.
One hard thrust and he's already inside her.

Fvck, it feels so good being inside her. The feeling of her tight pussy around his
hard-rock shaft is incomparable! Nakagat niya ang kanyang labi at dahan-dahang
gumalaw.

After few seconds, his movements sped up. His movements became faster, harder and
rougher.
"Ahh! Ahh! Ahh!"

Napahiyaw si Margareth sa kanyang bawat ulos. The sound of her cum while thrusting
inside her and her moans is like music in his ears.

Tinaas niya ang magkabila nitong tuhod at sinabit sa kanyang balikat at tsaka
muling kumilos. Napakapit si Margareth sa kanyang likod. He can already feel her
nails digging on his back but the hell he cares!

"K-Kalen! Ohhh! O-Ohhhh! Ahhh!!" He grinned and kissed her bare neck. His movements
sped up again when he felt something building up inside him. Wala na siyang
pakialam kung wala siyang ginagamit na proteksyon.

If Margareth gets pregnant, pananagutan niya ito.

Nakagat niya ang kanyang labi habang patuloy na bumayo sa gitna ni Margareth. He
leaned forward and kissed her deeply. Paputol-putol ang kanilang paghahalikan dahil
sa pangangailangan ng hangin at sa kanilang pagungol.

Few more hard thrust he spilled his beans inside her. Napakapit ng mariin si
Margareth sa kanyang braso.

"Ahhh..." he moaned as he slowly removed his shaft inside her.

He immediately rolled on her side. Both of them are gasping for air. Binalingan
niya si Margareth na habul-habol ang hininga at tinitignan din siya. He smiled at
her.

Kinuha niya ang nakatuping kumot sa mesa.

Dahan-dahan siyang umurong sa tabi nito. He encircled his arms around her waist and
pulled her closer. Tinakip niya sa hubad nilang katawan ang kumot.

Pinaunan niya si Margareth sa kanyang dibdib. He kissed her forehead.

"You're my girl now..." hinihingal na tiningala siya ni Margareth. Ngumuso ito. He

chukled.

How can she be cute and beautiful at the same time?

Damn, he really likes her.

"Hard paker ka talaga. Ang sakit ng hita ko..." Ngumuso itong muli. He chuckled.
Humigpit ang kanyang pagkakayakap sa bewang ni Margareth. Ito naman ay nagsumiksik
sa kanyang leeg.

They are both naked under the sheet of cloth. He cursed when he felt his cock
jerked. Tila naramdaman naman iyon ni Margareth at agad siyang binatukan.

"Pagod na ako Kalen-dian ha! Mamaya na ang round two. Uso magpahinga!" napahalakhak
siya sa sinabi ni Margareth.

Well he guess, maybe they should rest for a while and claim her again and again.

---NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 15.1

"Let's go out." Napatingin siya kay Kalen na nakangiti sa kanya. Biglang bumilis
ang pagtibok ng kanyang puso.

Dalawang linggo na simula noong umamin sila na may gusto sila sa isa't-isa at noong
nagjerjer sila.

Nakagat niya ang kanyang labi.

Simula noong araw na iyon ay lagi nalang may nangyayari sa kanila. Sa opisina, sa
sofa, sa mesa, sa banyo, sa c.r, sa apartment niya at sa condo ni Kalen.

Hard paker talaga.

Minsan nga ay pumapasok talaga sa isipan niya ang kausapin ang kanyang pepe na
walang awang pinapasarap at linalaspag ni Kalen palagi pero wag nalang dahil
magmumukha siyang tanga.

Tinanguan niya si Kalen. Ngumiti ito sakanya at tsaka siya nilapitan.

Nga pala, hindi na rin siya nakatira sa kanyang apartment dahil pinalipat na siya
ni Kalen sa condo nito. Ang rason nito ay ayaw daw nitong mawalay sakanyang
paningin.

Shet. Kinilig si pukekeng.

"Hintayin mo nalang muna ako rito sa labas, magbibihis lang ako."

"Ako nalang magbibihis sayo." Sabay palibot nito ng braso sa kanyang bewang at saka
inamoy-amoy ang kanyang tiyan.

Binatukan niya ito.

"Galawang hokage ka talagang lalake ka. Umupo ka diyan at hintayin mo ako. Hindi ka
pa ba nagsasawa kaka-kantot sakin?" Agad itong umiling.

"I'll never be tired of making love to you, Margareth."

Umiling-iling siya habang nakangiti.

Hindi niya kasi talaga naintindihan ang sinabi nito.

"Please let me change your clothes. I promise, wala akong gagawin sayo. Papalitan
lang kita ng damit." Nagpa-cute pa talaga ito sakanya.

Napabuntong-hininga siya at tsaka tumango. Napatili siya nang buhatin siya nito na
parang bagong kasal papasok sa kwarto.----

Pareho silang habul-habol ang kanilang paghinga. Nakaka-tatlong round na sila pero
si Kalen, walang kapaguran sa pagbayo!

Sabi na nga ba, alam niya talagang hindi pagbibihis ang gagawin nito sakanya kung
hindi ay paghuhubad.Hindi niya na rin talaga mabilang kung ilang panty niya na ang
napunit ni Kalen.

Sabik na sabik ang hard paker na malandi.

Pero sa totoo lang, masarap talaga.

Grabe kasi makabayo si Kalen. Sagad na sagad! Tapos talbog ng talbog ang dede niya
sa lakas. Minsan rin iniisip niya, kung hindi siguro naging businessman si Kalen,
naging diver siguro ito.

Sisid ng sisid kasi sa kanyang pepe.

Hashtag Diver Man.

"One more round?" Sinmaan niya ni tingin si Kalen, agad niyang pinulot ang unan sa
kanyang tabi at pinalo iyon sa gwapo nitong mukha."Aw! What was that for?!"
"Ano'ng four? Three oy!" Kumunot ang noo nito. "Three?" Siniko niya ito sa tiyan na
sanhi upang mapadaing ito ng mahina.

"Sabi mo four? Hindi na pwede! Masakit na pepe ko! Nakaka-three na tayong rounds!
Hala tayo, lalakad pa tayo."

Umungol ito ngumuso. Siya naman ay tumayo na at isa-isang pinulot ang kanyang mga
damit na nagkalat sa sahig. Napangiwi naman siya ng makita niyang punit na namn
ang kayang bagong biling panty.

"Kalen!" sigaw niya rito at sinamaan niya ito ng tingin. As usual, tinawanan lang
siya nito. Inis niya itong hinagisan ng unan sa mukha.

"Magbihis ka na, tumatayo na naman yang titi mo!" tumango lang ito habang tumatawa.
Siya naman ay tumalikod na at napangiti.

Napahawak siya sa kanyang dibdib nang tumibok iyon ng mabilis. ---"Saan tayo
pupunta?" tanong niya kay Kalen na nagmamaneho ng kotse pero hindi iyon yung kotse
na 'Binibini' ang pangalan.

Halos magka-kalahating oras na kasing nagmamaneho si Kalen at hanggang ngayon ay

hindi parin nito sinasabi sakanya kung saan sila patungo.

Sumasakit na rin ang pwet niya kakaupo.

"Patience honey, we're almost there."

Agad siyang napatuwid ng upo at hinarap si Kalen. "Pupunta tayo ng hospital?"

Sinulyapan siya nito sa gilid ng mga mata nito.

"What?"

Bungol talaga.

"Sabi mo patience, nasa hospital yung mga yun diba?"

"No."

"Sa clinic?"

"Still no."
Kumunot ang kanyang noo. "Sa mental?"

Napatigil siya nang tumawa ito.

Hala. Siya ata ang pasyente, nababaliw na oh!

"You're so funny."

"I'm Margareth! Ano ba? Bakit niyo ba ako laging tinatawag na 'funny' ha? Hindi ko
nga yan kilala!" Napanguso siya. Mas lalong lumakas ang tawa nito.

"Funny means nakakatawa, Margareth."

"Bakit naman ako nakakatawa? Hindi nga ako nagjo-joke. Aminin mo nalang kasi na
baliw ka."

"Yes, I'm crazy." Oh diba, umamin rin.

Siya naman ang tumawa ngunit agad na napahinto nang maramdaman ang paghawak ni
Kalen sa kanyang kamay sa ibabaw ng kanyang hita. Dinala nito ang kanyang kamay sa
labi nito at hinalikan ang likod 'non.

"Nababaliw ako sayo Margareth. You're making me crazy over you..."Slight siyang
napanganga.

Ngumiti ito sakanya at dahan-dahang ibinaba ang kanyang kamay at ipinatong iyon sa
iababw ng kanyang mga hita.

Hindi siya nakapagsalita. Totoo ba talagang gusto siya nito? Kasi paniwalang-
paniwala na talaga siya. "We're here."

Napakurap-kurap siya. Akmang bababa na siya ng kotse nang pigilan siya nito.

"Let me open the door for you."

Napatango nalang siya habang nakangiti. Nauna na itong bumaba at umikot sa kotse
upang pagbuksan siya ng pintuan. Inalalayan pa siya nitong makababa.

Luminga-linga siya sa paligid at lumawak ang kanyang ngiti nang marealize kung saan
sila ngayon.

"Amusement Park!"
Nilingon niya si Kalen na nakangiti lang sa kanyang likod at agad itong niyakap ng
mahigpit. Kahit kailanman ay never pa siyang nakapasok ng Amusement Park.
Nadadaanan niya lang ito dati 'nong papunta't pauwi siya mula sa kanyang pinagt-
trabahuan niya.

"I know you would prefer going on this place than to eat with me in a restaurant."

Sunod-sunod siyang napatango. Hindi niya alam kung bakit bigla niya iyong
naintindihan. Siguro dahil ang saya-saya niya ngayon.

Nang marinig niya ang sigawan at tawanan sa loob ay agad siyang napa-palakpak at
hinila ang kamay ni Kalen. "Pasok na tayo please? Sige na." Nag-beautiful eyes pa
siya. "Okay. Let's go?"

Nang makapasok sila sa Amusement Park ay mas lumawak ang kanyang ngiti. Manghang-
mangha siya sa kagandahan ng lugar! Binitawan niya ang braso ni Kalen.

Akmang tatakbo siya sa ticketing booth nang hawakan ni Kalen ang kanyang braso.
Napatigil siya at nilingon si Kalen.

"Kalen?"

Tumaas ang sulok ng labi nito.

Napasinghap siya nang unti-unting bumaba ang kamay nito papunta sa kanyang kamay at
pinagsaklop ang kanilang mga daliri.

"Don't ever let go of my hand Margareth so I won't lose you."

Bumilis ang pagtibok ng kanyang puso.---

"Did you enjoy the rides?" tanong ni Kalen sakanya. Nasa labas na sila ng Amusement
Park.

Nakaupo sila sa bench kung saan natatanaw nila ang dagat kung saan kitang-kita ang
sunset.

Tumango siya habang nakangiti ngunit sa totoo lang ay gusto niyang umiling.

Nakakailang rides na sila ngunit parang wala lang sakanya. Kahit yung mga pinaka-
hardcore na rides na ang kanyang nasakyan ay hindi siya napatili.
Pigil na pigil kasi ang kanyang paghinga dahil kay Kalen. Sa tuwing ngumingiti siya
ay napapatigil siya dahil sa tingin ni Kalen sa kanya.

Namamawis na rin ang kanilang mga palad pero ayaw namang bitawan ni Kalen.

"Kalen, pawis na pawis na ang kamay ko. Pwede bitiw muna?" napatingin ito sa
kanilang kamay at mabilis na umiling. Napabuntong-hininga siya.

"Kalen..."

"Okay." Napangiti siya nang bitawan nito ang kanyang kamay ngunit agad na nanlaki
ang kanyang mga mata nang mabilis nitong ipinalibot ang braso nito sa kanyang
bewang. Inihapit pa siya nito palapit sa katawan nito. At dahil naka-suot lang ito
ng simpleng asul na t-shirt ay nararamdaman niya talaga ang matigas nitong katawan.

Tigas.

"K-Kalen."

"Yes sweetie?" Tangina, kanina funny. Ngayon naman sweetie?

"Bakit ba iba-iba ang tawag mo sakin? Margaret ang pangalan ko."

Ngumuso siya. Napatawa naman ito.

"That's a call sign honey. Tawagan." 'Ta mo 'to. Honey na naman.

"Ano yun?"

"Let's say... iyon ang tawag mo sa mga taong special sayo... Instead of their
names, you call them that."

Napatango-tango siya. Ganun pala yun. Kaya pala pag nakakakita siya ng ibang mga
magkasintahan ay naririnig niyang iba ang tawagan nito. Tulad 'nong isang araw
habang nasa grocery siya, nakatabi niya yung magkasintahan tapos tawag nila sa
isa't-isa ay baby, hindi naman sila sanggol.

"Pero bakit paiba-iba yung tawag mo sakin?" Pati narinig niya na rin kasi iyong mga
tawagan na iyon sa ibang tao.

"Because I don't know what you like me to call you." Oh. Ganun pala 'yun.

Napatango nalang siya at sinipsip ang straw ng moo na kanyang iniinom.

Teka, moo?

Nabuga niya ang kanyang iniinom."What the fvck?!"

"Bawal kantot dito." Sabi niya habang umuubo. Napatampal ito sa sariling noo.

"Are you okay?" Lumawak ang kanyang ngiti. "Alam ko na ang call sign natin!" Tili
niya at hinarap ang moo sa mukha nito.

"Moo?" tumango siya na tila isang excited na bata. Kumunot ang noo ni Kalen.
"That's for kids. It would sound weird kung yan ang itatawag ko sayo." Napasimangot
siya.

"Bahala ka kung ayaw mo! Basta gusto ko yung tawagan na 'moo'. Ang cute kayang
pakinggan tsaka kakaiba!" Wika niya at tsaka humagikgik.

"Ikaw ang bahala if that's what you want." Nginitian niya si Kalen.

"Do you want to go home?" biglaan nitong tanong sakanya. Tumango siya. Medyo pagod
na rin kasi siya sa paglalakad kanina. Hindi niya nalang sinabi kay Kalen at baka
kung ano na naman ang gagawin nitong remedyo.

"May pupuntahan muna tayo bago umuwi." Napatingin siya kay Kalen na nakangiti lang
sakanya. Kumunot ang kanyang noo. Hinawakan na naman siya nitong muli sa kanyang
kamay at tumayo. Napatayo na rin siya.

"Saan tayo pupunta moo? " tanong niya rito ngunit imbes na sumagot ito ay ngumiti
lang ito sa kanya ng pagkatamis-tamis at tsaka siya sinabayan na maglakad.

Lakad lang sila ng lakad hanggang sa makarating sila sa isang lugar na walang tao.
Tumigil si Kalen sa paglalakad at tsaka siya hinarap. May dinukot itong tela mula
sa bulsa nito.

Napasinghap siya nang lumapit ito sakanya at ginamit sakanyang pamiring ang tela.

"Kalen wala akong makita!" Napahawak siya sa kamay ni Kalen.

"Malamang, naka-piring ang mga mata mo."

Napasimangot siya. Putragis 'tong lalaking 'to. Ang sarap talagang sipain sa titi.

"Huwag mong tanggalin ang tela." Tumango siya.

"Kalen! Saan ka pupunta?!" sigaw niya nang bitawan nito ang kanyang kamay.
"Putangina, may pa-'don't let go of my hand, don't let go of my hand ka pang
nalalaman kanina tapos iiwanan mo ako dito?" Napasipa siya sa semento ngunit
napatigil nang makarinig siya ng mga kaluskos.

Gustong-gusto niya ng tanggalin ang tela sa kanyang mata pero pinigilan niya ang
kanyang sarili.

Ilang sandali pa ay nakarinig siya ng kumakanta. Agad niyang tinanggal ang tela at
napanganga nang makita ang mga lalaking kumakanta. Nakasuot ito ng tuxedo at
nakangiting tinitignan siya nito.

Linibot niya ang kanyang paningin sa lugar.

May mga balloon at bulaklak na ang kaninang ni walang katao-taong lugar. Nagparte
ang kanyang labi nang matanaw si Kalen na nakangiti.

May hawak itong bouquet ng rosas sa kamay nito at swabe pang naglalakad patungo sa
kanyang lugar.

Bumilis ang pagtibok ng kanyang puso nang makaharap niya ito.

Matamis na ngumiti si Kalen at inabot sa kanya ang mga rosas. "For you..."

"B-bakit mo 'to ginagawa?" nauutal niyang tanong. Nahihirapan kasi siyang huminga.
Wala pa kasi talagang gumawa sa kanya 'non.

Napasinghap siya nang bahagya itong yumuko at tsaka siya mabilis na hinalikan sa
labi.

"Because you're my girl and I like you."

Malawak siyang ngumiti at hinila ang batok nito tsaka siniil ng isang malalim na
halik.

Nang matapos silang maghalikan ay pareho silang habul-habol ang kanilang mga
hininga. Nakagat niya ang kanyang labi at tsaka hinawakan ang matigas nitong braso.

"Uwi na tayo."

"Why? Hindi mo nagustuhan?" Umiling siya. Nakita niya ang pag-iwas nito ng tingin.
Ngumisi siya at tinapik ang pwet nito.Pucha ang tambok.
Napatingin ito sa kanya.

"Hindi ko nagustuhan dahil love na love ko. Kaya ngayon uuwi na tayo para sa premyo
mo!" Lumawak ang ngiti nito at agad siyang siniil ng isang malalim na halik.

Napapikit siya habang tinutugon ang bawat hagod ng labi ni Kalen. Wala na siyang
pakialam kung tinitignan sila ng mga lalaking kumakanta. Hulog na hulog na talaga
siya.

Mahal niya na si Kalen de la Balye este Valliere. ---NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 15.2

Ang sakit sakit ng panga niya.

Ang hirap talagang kumanta pag malaki ang tite –este mikrpono.

Hinilot-hilot ni Margareth ang kanyang panga habang nagtutulak ng push cart sa

grocery. Kailangan niya na kasing mamili dahil mauubusan na sila ng stocks ng
pagkain ni Kalen sa condo nito. Hindi naman siya nanghingi kay Kalen ng pera dahil
meron siyang sariling pera at nakakahiya rin kung manghihingi siya.

Hindi na siya nanghingi ng permiso kay Kalen na mamimili siya dahil wala naman ito
sa condo. May emergency meeting daw kasi ito sa kumpanya.

Ayaw nga nitong pumunta kanina pero pinilit niya lang at tinakot niyang pag hindi
a-attend ay hindi niya na uulitin ang ginawang pagpapasaya niya rito kagabi.

Natakot naman kaya mabilis siyang sinunod pero as usual, umisa muna ito sakanya
bago lumarga.

Laspag na laspag na si pukengkeng.

Napangisi siya nang maalala ang nagyari kagabi. Hindi niya talaga makakalimutan ang
gwapo nitong mukha habang sinusubo niya ang pagkalalaki nito sa kanyang bibig.
Tirik na tirik ang mga mata ni Kalen-dian. Sarap na sarap.

Pinutukan nga siya sa bibig e.

Pero okay lang, worth it naman.

Charot, English yun. Harhar.

Mahina siyang napahagikgik ngunit napatigil nang may tumawag sakanya.

“Margareth?�? Napalingon siya sa boses na tumawag sa kanyang pangalan. Pagkalingon

niya ay agad na tumambad sa kanyang paningin ang kapatid ni Kalen na si Kalev.
Nakangiti ito sakanya.

“It’s really you! What are you doing here?�? excited nitong tanong. Napasimangot
siya.

“Malamang, namimili.�? Narinig niya ang mahina nitong pagtawa. “You’re so funny.�?

“Hindi nga ako si funny, ano ba?!�? mas lalong lumakas ang tawa nito.

Napasimangot siya at tumalikod nang higitin nito ang kanyang braso.

“Sorry, if I offended you. I was just kidding.�?

“Kidding ka ba? Malaki ka na nga! Siraulo ‘to. Pareho talaga kayo ng kuya mo.�?

Tumawa ito uli. Napasimangot siya at sinipa ito sa tuhod kaya’t napadaing ito.

“Bakit mo ‘yun ginawa?!�?

“Yun, nagtagalog din!�? pumalakpak pa siya.

Kailangan lang palang sipain para magtagalog e. Napangisi siya. Nakita niya ang
pagiling-iling nito habang nakangiti. Napatingin ito sa kanyang push cart.

“Why are you—�? sinamaan niya ito ng tingin at hinanda ang kanyang paa.

Tumikhim ito at bahagyang lumayo sa kanya. “I mean, ang dami ng binili mo ah. Ikaw
lang kakain niyang lahat?�? Umiling siya at umayos ng tayo.

“Para sa amin ‘to ni Kalen-dian.�? Nakita niya ang pagkunot ng noo nito. “Sainyo?�?
tumango siya.

“Oh, nakatira kasi ako sakanya ngayon.�?

“What?!�?

“May lahi ba kayo ng mga bungol ni Kalen?�? Umiling ito. “T-tumitira kayo sa isang
bubong?�?

“Ay hindi kami tumitira sa bubong. Sa condo.�?

Napatampal ito sa sariling noo.

“Kayo na ba ng kuya ko?�? napakurap-kurap siya sa tinanong ni Kalev sakanya.

Narinig niya ang pagbuntong-hininga nito nang tumango siya. “Tapos ka na bang
mamili?�? mas lalo siyang nagtaka nang naging mahina ang boses nito. Parang wala
itong gana. Tumango lang siya.

“Bayaran nalang muna natin yan then we go home. Dadaan din kasi ako sa condo ni
kuya.�? Tsaka ito naunang naglakad sakanya.

Problema ‘non?

---Nasa loob siya ng kotse ni Kalev. Nagprisinta kasi itong ihahatid nalang siya
dahil papunta rin naman ito sa condo ni Kalen. Hindi ito ni umiimik. Hindi na rin
siya nagsalita dahil baka may masabi siyang hindi nito magustuhan.

Hindi naman siya insensitive na tao. Alam niya kung wala ito sa mood.

Charot, English na naman.

Nang makarating sila sa tapat ng condo ay nauna itong bumaba. Dire-diretso parin
ito sa paglalakad at iniwan siya.

Hinayaan niya nalang hanggang sa makapasok siya sa condo ni Kalen. Agad niyang
inilapag ang kanyang biniling mga pagkain sa mesa at isa-isa iyong pinasok sa ref.
Iyong iba naman ay nilagay niya lang sa cabinet.

“I’ll just go to the pool. Call me if my brother’s here.�? Seryoso parin ang boses
nito. May pool kasi sa likod at open lang iyon sa mga nakatira doon. Tumango nalang
siya at patuloy na inayos ang mga pinamili. Pagkatapos ay nagluto rin siya ng
makakain pang lunch. Pinagluto niya na rin si Kalev dahil bakahindi pa ito
kumakain.

Nang matapos ay tinakpan niya muna ng mga pagkain sa mesa at tinungo ang pool dala-
dala ang isang plato na naglalaman ng mga pagkain.

Nang marating niya ang pool ay agad niyang namataan si Kalev. Nag-iisa lang ito.
Maaga pa kasi masyado kaya’t wala pang ibang tao.
“Kalev?�? tawag niya rito. Nakaupo ito sa dulo ng pool at nalalublob ang paa nito
sa tubig. Nilingon siya nito at ngumiti ng mapakla.

Malungkot ba ito dahil ito ang nagbayad ng mga bilihin niya kanina?

Naku po, sana wag naman.

“Kumain ka na? Pinagluto na rin kita kasi baka hindi ka pa kumakain,�? sabi niya
rito.

“Thankyou.�? Nginitian siya nito. Ngumiti naman siya at tsaka tinanggal ang kanyang
suot-suot na sandal at umupo sa tabi nito. Napatingin siya sa tubig.

Ang lalim. Sa tingin niya ay lampas iyon sa kanyang height.

Tahimik lang silang dalawa nang biglang bumulong si Kalev.

Binalingan niya ito.

“Ano’ng sabi mo?�? binalingan siya nito at umiling habang nakangiti.

“Nothing. Anyway, thanks for the food. Kakainin ko muna ‘to.�? Sabi nito at tsaka
tumayo. Pinulot nito ang plato na nasa tabi lang nito. Sinundan niya lang ito ng
tingin.

Kumunot ang kanyang noo. Ang weird, may binulong kasi ito kanina pero hindi niya
marinig dahil sobrang hina ‘non. Sino kaya yung kausap ‘non?

Baka may mumu?

Putang ina!

Bigla siyang nataranta at tumayo nang bigla siyang madulas at mahulog sa tubig.

Shit! Hindi siya marunong lumangoy!

Pinilit niyang igalaw ang kanyang paa pero napangiwi siya sa sakit ‘non.

“Fvck!�? iyon ang narinig niya bago nandilim ang kanyang paningin.
---“Margareth?�? tawag niya sa pangalan nito ngunit walang sumagot.

Naabutan niya lang ang iilang plastic sa mesa.

Kumunot ang kanyang noo nang makarinig siya ng tunog ng pag-splash ng tubig.
Nanggaling iyon sa may pool. Hindi kasi malayo ang pool sa kanyang kwarto.

Agad siyang pumunta roon. Ngingiti-ngiti pa si Kalen ngunit agad na naglaho ang
ngiti na iyon nang marating niya ang pool.

Margareth and his brother Kalev are kissing for fuck’s sake!

Nakahiga si Margareth sa gilid ng pool habang ang kanyang kapatid ay nasa ibabaw
nito.

Naikuyom niya ang kanyang kamao at agad na tumalikod. Was that Margareth’s reason
kung bakit siya nito pinilit na um-attend ng meeting?! To fuck with his own
brother?!

God damn it!

His jaw clenched.

Nandilim ang kanyang paningin at lumabas ng kanyang condo. He rode his Ferrari and
drove as fast as he could. Wala na siyang pakialam kung maaksidente siya.

Nang makarating siya ng bar ay agad siyang um-order ng alak.

He knew it. She really is a bitch. Margareth is not really unique. Tulad lang ito
ng ibang babae.

Bakit niya iyon nakita sa simula palang?!

All of his feelings for her faded. Lahat ng iyon ay napalitan ng galit. Galit para
kay Margareth. How dare she cheat on him with his own brother?!

“Fuck them!�? ---

NOCTURNALBEAST

=================
Chapter 15.3

Hindi parin umuuwi si Kalen sa condo nito simula noong araw na kamuntikan siyang
malunod sa pool dahil sa kanyang sobrang pagtataranta. Magda-dalawang lingo na pala
itong hindi umuuwi. Ilang beses niya itong sinubukang tawagan sa cellphone nito
pero cannot be reached na ang number nito.

Sinubukan niya namang puntahan sa kumpanya pero laging may appointment kaya hindi
niya ito makita-kita. Siguro nga busy lang talaga si Kalen kaya hindi nakakauwi.

Pero bakit ni isang text ay wala itong sinend sa kanya? Kahit sabihin lang nitong
‘hoy, busy ako. Hindi ako makakauwi leche ka.�? wala talaga.

Nakagat niya ang kanyang labi. Maghihintay nalang muna siya. Busy lang talaga si
Kalen. Busy lang talaga. Pinilit niyang pakalmahin ang kanyang sarili. Humarap siya
sa salamin at ngumiti ng malawak. Kumunot ang noo niya nang mapansing parang
tumataba siya.

“Naparami lang siguro ako kain.�? Tama, naparami lang siguro. Halos siya nalang nga
ang makaubos ng stocks ng pagkain ni Kalen dito sa condo nito dahil parang lagi
siyang gutom. Kakakain lang niya tapos biglang kakalam ang sikmura niya tapos
sinusuka naman niya pag umaga.

Naputol ang kanyang pagiisip nang marinig ang pagbukas ng pintuan. Napangiti siya.
Nasa loob kasi siya ng kwarto nila.

Sabi na nga ba at uuwi si Kalen! Sadyang busy lang talaga ito sa trabaho kaya’t
hindi siya tinatawagan o tinetext!

Huminga muna siya ng malalim at inayos ang sarili.

Miss na miss niya na talaga si Kalen!

Excited siyang lumabas ng kwarto ngunit unti-unting naglaho ang kanyang ngiti nang
makarinig siya ng ungol. Ang kaninang mabilis niyang paglalakad ay naging dahan-
dahan nalang. Napalunok siya.

“Ohh Kalen... harder! Oh God you’re so good!�?

Boses iyon ng babae.

Hindi boses babae si Kalen...

Nanginginig ang kanyang mga paa hanggang sa marating niya ang sala. Nag-init ang
kanyang mga mata nang makita si Kalen at ang isang babae na naghahalikan. Nasa
ibabaw ng babae si Kalen at sinusubo ang utong nito habang minamasa-masahe ang isa
nitong dibdib gamit ang kaliwang kamay nito.

“P-putang ina...�?

Nag-init ang kanyang mga mata. “Mga walang hiya kayo!�? Sigaw niya. Sabay na
napalingon sakanya si Kalen at ang babae. Napatili ang babae at yinakap si Kalen
upang matago ang hubad nitong katawan.

Dumako ang kanyang tingin kay Kalen na tumitingin lang sakanya.

“Would you shut your fucking mouth? Can’t you see? We’re busy.�? Naikuyom niya ang
kanyang palad at sinugod ang dalawa.

“Putang ina ka! Putang ina ka! Mga walang hiya kayong dalawa!�? Sigaw niya at pilit
hinahablot ang buhok ng babaeng higad. Si Kalen naman ay pumagitna sa kanilang
dalawa at laking gulat niya nang sinigawan siya nito.

“Fucking stop it bitch!�?

Nanlaki ang kanyang mga mata at sinugod si Kalen.

“Hayop ka! Gago ka! Tangina kang iho de puta kang putragis ka! Bwisit ka!�?

Pinagsusuntok niya ang dibdib nito. Parang wala lang rin dito ang kanyang pagiyak.

Nang mapagod siya ay napaluhod siya sa sahig.

“K-Kalen.... P-putangina mo... Hayop ka...�? nabasag ang kanyang boses.

“Get out of here. Bring your things with you.�? Napahinto siya. Tiningala niya si
Kalen na seryoso ang mukha. Ni hindi siya nito tinapunan ng tingin.

“A-ano?�?

Sa wakas ay tinignan na siya nito ngunit parang mas gusto niyang umiyak sa paraan
ng pagtitig nito sa kanyang mga mata.

Wala na iyong mga matang punong-puno ng kasiyahan na nakikita nya tuwing nagtatama
ang kanilang mga paningin. Wala na...

“Don’t make me repeat this again. Get your things and leave. Don’t ever show your
face infront of me again, bitch.�?
Umalpas ang iilang butil ng luha sa kanyang mga mata. Hindi niya alam kung bakit
bigla niya iyong naintindihan.

Putangina ang sakit.

“Bakit Kalen? N-nagsawa ka na ba? Diba like mo ako? Diba sabi mo sasaluhin mo ako
pag nahulog na ako sayo? H-hulog na hulog na ako sayo Kalen. Mahal na mahal na
kita. Huwag mo ‘tong gawin saakin...�?

“Liar... You love me but you’re fucking with my own brother?�? rinig niyang sabi
nito. Kumunot ang kanyang noo at kumurap-kumurap.

Nang maintindihan niya ang sinabi nito ay agad siyang umiling-iling. “Hindi ako
nakikipag—�?

“Stop it. I saw you two. Kissing beside the pool.�? Nanlaki ang kanyang mga mata.
“Hindi Kalen! Nahulog ako nun kaya-�?

“Shut up. I don’t need your explanation. Leave now, bring your garbage with you.�?

“Pero—�?

“Leave.�?

Umiling siya at kumapit sa mga tuhod nito. Desperada na kung desperada. Ayaw niyang
mawalay kay Kalen!

Napasinghap siya nang lumuhod ito upang magkapantay sila.

“Listen to me.�? Napalunok siya. “I don’t really like you. I just said that to get
inside your pants. To fuck you. Napagsawaan na kita.  You thrilled me, that is why
I did that.�?

Bakit niya iyon naiintindihan?! Bakit iyon pa?! Bakit pa ngayon gumana ang kanyang
bobong utak para maintindihan ang mga salitang iyon?!

Naikuyom niya ang kanyang palad at akmang sasampalin si Kalen ngunit hindi niya
nakayanan.

“Bakit hindi mo ituloy? Do it.�? Nanginig ang kanyang kamay at pinilit ang kanyang
sarili na sampalin si Kalen sa mukha ngunit hindi niya kaya.
Napahagulgol siya.

Alam niya na iyon noong una palang. Alam niya lang na sasaktan lang siya ni Kalen
pag nakuha na nito ang kailangan nito sa kanya kaso nagpakatanga siya. Malandi
siya. Estupida. Naloko siya ni Kalen.

Natulala siya nang tumayo si Kalen at tsaka niyakap ang babaeng kasama nito.

Nanakit ang kanyang lalamunan.

Ang sakit. Ang sakit sakit makitang may kasamang iba si Kalen. Ang sakit ng mga
sinabi nito sa kanya kanina. Ang sakit pero ayaw niya paring sumuko.

“K-Kalen... p-paliwanagin mo naman ako...�?

Nandilim ang anyo nito at tsaka siya tinignan ng masama.

“Ayaw mo talagang umalis?�? Tumango siya habang lumuluha. “Then we’ll leave. I
don’t want to see your face.�? Napahikbi siya at kumapit sa tuhod nito.

“Damn it! Let go!�?

“A-ayoko! Kalen! Wag Kalen!�? Humagulgol siya sa paa nito. Laking gulat niya nang
may humatak ng kanyang buhok at tsaka siya hinila palayo kay Kalen.

“Bitch! Hindi mo ba narinig ang sinabi ng boyfriend ko?! Ginamit ka lang niya! Wala
siyang gusto sayo! You’re just so dumb enough to believe that he really likes you!
�?

Humikbi siya nang pagkalmot-kalmutin siya ng babae sa kanyang mukha. Hindi niya
kayang manlaban. Masakit ang makalmot at masampal pero mas masakit parin ang
ginagawa sakanya ni Kalen.

Sobrang sakit.

Napangiwi siya nang muli siya nitong sabunutan. Pinilit niyang itayo ang kanyang
sarili ngunit sinipa nito ang kanyang tiyan kaya napalauhod siya.

“Stop it Kiara!�? rinig niyang pag-awat ni Kalen sa babae. Hindi siya

makapagsalita. Parang mauubusan siya ng hangin.

Idinilat niya ang kanyang mga mata at tiningala si Kalen na nakatingin sa kanya.
May bahid ng pagaalala ang mga mata nito ngunit agad lang itong nagiwas ng tingin
at lumabas ng pintuan.
Humahagulgol na tumayo siya sa kanyang lugar ngunit napahinto nang makita ang
kanyang palda.

“D-dugo...�?

Bobo siya pero alam niya iyon. Dinudugo siya! Buntis siya!

Lumakas ang kanyang iyak.

“Kalen! Ahh! T-Tulong! Ang baby ko! Ang baby ko!�? Sigaw siya ng sigaw upang
makahingi ng tulong. Umaasang babalik si Kalen ngunit wala.Napahiga siya sa sahig
nang dumilim ang kanyang paningin.

“Margareth!�?

Kahit nanghihina ay pinilit niyang idilat ang kanyang mga mata.Tumambad sa kanyang
paningin ang mukha ni Kalev na punong-puno ng pagaalala.

Nasapo niya ang kanyang tiyan nang nilapitan siya nito.

“What happened?! Who did this to you?!�?

Hindi niya masyadong marinig ang sinasabi nito dahil unti-unti nang nandidilim ang
kanyang paningin.

“Ang baby ko.... Iligtas mo ang b-baby ko...�?

---

NOCTURNALBEAST                                                        

=================

Chapter 16.1

"Margareth..."

Iyon ang una niyang narinig pag sa pagdilat niya ng kanyang mga mata. Napakurap-
kurap pa siya dahil nanlalabo parin ang kanyang paningin.
"Are you okay? How are you feeling now?" Dumako ang kanyang tingin sa lalaking may
kulay abong mga mata katulad ng kay Kalen.

"K-Kalev..."

Punong-puno ng pagaalala ang gwapo nitong mukha. Linibot niya ang kanyang paningin
sa lugar. Nasa isang kwarto sila at may nakaturok sa kanyang kamay nan aka-konekta
sa dextrose sa kanyang tabi.

Nasa hospital sila.

Nanlaki ang kanyang mga mata. Nasapo niya ang kanyang impis na tiyan. Nanggingilid
ang mga luhang napatingin siya kay Kalev na awang-awa na nakatingin sa kanya.
Nakagat niya ang kanyang labi.

"W-wala na ba? H-hindi ba nakakapit si b-baby?.." Nanginginig ang kanyang boses

"I-I'm sorry..." Napapikit siya ng mariin sa sinabi ni Kalev. "Nakunan ka

Margareth... I'm so sorry."

Naikuyom niya ang kanyang kamao at pinilit na hindi umiyak pero kusang umalpas ang
iilang butil ng luha mula sa kanyang mga mata. Napahawak siya sa kanyang impis na
tiyan at humikbi.

Nakunan siya... Namatay ang batang nasa sinapupunan niya... Namatay ang anak niya.

"A-Ang baby ko... Kalev... W-wala na ang baby ko..."

Wala na ang kanyang anghel... Ni hindi man lang ito nabigyan ng tsansa na mabuhay
at masilayan ang mundo. Ni hindi man lang niya ito nayakap at nahalikan.

"Margareth..."

"W-wala na ang baby ko... Iniwan na ako ng baby ko Kalev... W-wala n-na... W-wala
n-aaa!!" Humagulgol siya ng iyak at pinagpapalo ang kanyang sarili.

"Stop it Margareth! It's not your fault! Margareth stop hurting yourself!"
Hinawakan ni Kalev ang magkabila niyang braso habang siya ay patuloy parin sa
pagpupumiglas. Iyak lang siya ng iyak.

Naramdaman niya nalang ang pagyakap ng mahigpit sa kanya ni Kalev. Nagsumiksik siya
sa leeg nito at doon ibinuhos ang kanyang mga luha.

Wala na ang baby niya.

Kasalan niya iyon. Hindi siya nag-ingat. Hindi niya iningatan ang batang nasa
sinapupuan niya.

Wala siyang kwentang ina.

---

Tumungga siya ng isang basong alak at naupo sa sofa ng kanyang isa pang condo.
Hindi niya kayang umuwi. Nakonsensya siya bigla sa kanyang mga sinabi kay
Margareth.

Napapikit si Kalen ng mariin. Sakto namang bumukas ang pintuan ng kanyang condo at
linuwa noon ang kanyang kapatid na si Kalev. Galit na galit ang itsura nito.
Kumunot ang noo niya nang dumire-diretso ito sa kanyang kinauupuan at saka siya
kwinelyuhan.

"What the fvck Kalev?!"

"Asshole!" sigaw nito sakanya at sinuntok ang kanyang pisngi.

"Stop it! Why are you punching me?!" Nandilim ang anyo nito at tsaka siya muling
kwinelyuhan.

"You hurt her..." Bulong nito habang nakayuko ngunit hawak-hawak parin ang kwelyo
ng kanyang putting polo. Kumunot ang noo niya. "You hurt her! You're the reason why
she's suffering now! You're the reason why she's blaming herself for losing her
baby! You're the reason why she's hurting!"

Sinalubong nito ang kanyang mga mata at laking gulat niya nang makitang nanggigilid
ang mga luha roon.

"Who the fvck is hurting?!"

"Playing innocent huh? Brother?" Ngumisi ito at mas lalong hinigpitan ang kapit sa
kanyang kwelyo. Medyo hindi na siya masyadong nakakahinga dahil roon.

"Ano'ng ginawa mo kay Margareth?" Malalim ang boses nito. Winaksi niya ang kamay ng
kapatid na nakakapit sakanyang kwelyo at tsaka ito naman ang kwinelyuhan.

Margareth? So he's brother is now protecting that bitch.

Ngumisi siya. "You're protecting her now huh? Did you enjoyed fucking her huh
Kalev?" may halong panguuyam ang kanyang tinig. He's being sarcastic now at wala na
siyang pakialam kahit masaktan pa ito sa kanyang sinasabi.

"Wait, what?" He grinned. "I said, did you enjoy pool sex Kalev? Was it fun?"

Nanlaki ang mga mata nito ngunit agad iyong napalitan ng galit.

"I never fucked Margareth..."

He laughed sarcastically.

"Oh really? Ano pala 'yong nakita kong paghahalikan sa pool?" Ngumisi siya ngunit
nanlaki ang kanyang mga mata nang muli siya nitong suntukin.

"You fucking asshole! She almost fucking drowned in pool! Kissing?! That's called
'CPR' for fuck's sake!"

His lips parted.

Margareth? She almost drowned?

CPR?

"Shit..." Nanginig ang kanyang boses at tiningala si Kalev na tumitingin lang

sakanya. Madilim na madilim ang anyo nito.

"Hindi lahat ng bagay na nakikita mo ay tama. Sometimes, you need to listen to know
the truth." Malalim ang boses nito.

"W-where is she?" Nakita niya ang pag-igting ng panga nito. "Tell me where is
Margareth!"

"She's in the hospital and that's because of you! She's now suffering a post-
traumatic stress disorder because of you asshole! You hurt her! Now she's blaming
herself for losing her baby!"

Nanigas ang kanyang katawan sa kanyang narinig. Parang huminto ang oras nang
marinig niya ang mga sinabi ng kanyang kapatid sakanya.

"B-Baby?"

"She was two weeks pregnant..."

Nanggilid ang kanyang mga luha.

She was pregnant... with their child.

She was.

"Nakunan siya. Nakita ko lang siya na dinudugo na sa loob ng condo mo."

"W-when?"

"The day that I saw you leaving your condo with another woman."

His world crashed.

---

"Pwede ka ng pumasok." Malamig ang tono ng kanyang kapatid. Wala siyang nagawa
kundi ang tumango nalang. Pinihit niya ang door knob at pumasok sa kwarto ni
Margareth. Nang makapasok siya ay agad na tumambad sakanya ang magandang mukha ni
Margareth. Nakaupo ito sa kama at nakatingin lang sa pader.

Nakatulala lang ito at tila malalim ang iniisip.

Nanginginig ang mga paa'ng humakbang siya palapit sa kinauupuan ni Margareth.

"M-Margareth..." tawag niya rito ngunit ni hindi siya nito tinapunan ng tingin.
Napapikit siya ng mariin sabay upo sa dulo ng kama nito.

"M-Margareth please look at me..." he whispered to her ngunit wala itong imik.He
touched her face ngunit kahit pag igtad ay wala siyang naramdaman na kilos nito.

Kalen made Margareth face him. Tinignan niya ang kulay tsokolate nitong mga mata na
dati ay punong-puno ng kasiyahan.

"M-Margareth I'm sorry... K-kung nakinig lang ako sa explanation mo... h-hindi sana
nangyari 'to. Everything is my fucking fault... Pinairal ko ang pride ko... I hurt
you a-and now you're suffering... a-and you're blaming yourself for losing our
baby... I-I'm so sorry." Humagulgol siya ng iyak. Naramdaman niya ang pag-galaw
nito nang marinig ang kanyang sinabi.

Muli niya itong tinignan sa mata. His lips parted when he saw her eyes.

They are full of sadness, regrets, pain and fear.

Nanginginig ang mga kamay nitong itinulak siya. His eyes clouded with tears when he
saw her cry.

"A-ang baby ko! I-Ibalik niyo sakin ang baby ko! Ib-balik niyo siya! P-parang awa
niyo na, walang kasalanan ang baby ko!"

Humagulgol ito ng iyak. He immediately wrapped his arms around her. Nagpupumiglas
ito habang siya naman ay palihim na umiiyak.

Sakto namang pumasok ang kanyang kapatid at agad silang nilapitan. Laking gulat
niya nang hilain siya nito palayo at agad na niyakap ng mahigpit si Margareth.

It hurts seeing Margareth crying and suffering like that... pero mas masakit parin
ang makitang hindi na siya ang nagpapakalma kay Margareth.

"Shhh... Don't cry. I'm here. Nandito ako Margareth.. No one will hurt you..."
paulit-ulit na bulong ng kanyang kapatid kay Margareth.

Ilang sandali pa ay nanahimik na ito at nakatulog sa sobrang pag-iyak. Pina-ayos

ito ng higa ng kanyang kapatid sa kama. Naipikit niya ng mariin ang kanyang mga
mata. Mahina siyang napahikbi.

"You have no rights to cry."

Napalingon siya sa kanyang kapatid na masama ang tingin sa kanya.

"Everything is your fault Kalen. You did that to her. Now it's your turn to suffer.
" Sabi nito at tsaka siya nilampasan.

Naikuyom niya ang kanyang kamao.

His brother is right.

He shouldn't cry.

Wala siyang karapatan.

Everything is his fucking fault.---

NOCTURNALBEAST
=================

Chapter 16.2

Parang nasa isa siyang masamang panaginip. Gusto niyang magising pero hindi niya
kaya.

Masakit. Masakit na masakit ang mawalan ng anak.

“Margareth... kumain ka na... kagabi ka pa hindi kumakain.�? Dumako ang kanyang

tingin kay Kalev. Gusto niya itong kausapin pero ni hindi niya maibuka ang kanyang
bibig. Ni hindi niya kayang igalaw ang kanyang katawan.

Parang wala na siyang pakiramdam.

Hindi na rin siya umiiyak kahit naaalala niya ang kanyang anak na namatay.

Wala na siyang mailuluha.

Nakita niya ang pagbuntong-hininga ni Kalev. Binaba nito ang hawak-hawak nitong
plato na may lamang pagkain katabing mesa.Hindi niya na alam kung ilang araw o
linggo na siyang narito sa hospital. Ni hindi niya nga napapansin ang umaga o ang
gabi. Lagi nalang kasi siyang tulala at umiiyak.

“Margareth... please move on... napapabayaan mo na ang sarili mo. The Margareth I
knew was a jolly one. Pilisopo at palatawa. Not like this.�? Rinig niyang bulong ni
Kalev. Ito rin pala ang nagbabantay sa kanya habang nasa ospital siya.

Hindi niya alam kung bakit pinaga-aksayahan siya ng oras ng lalaking eto. Hindi
niya naman ito kaano-ano. Kapatid lang ito ni Ka�? ng lalaking nanloko sakanya.

Alam niyang binibisita siya ng lalaking iyon ditosa hospital. Nararamdaman niya ang
presensya nito minsan sa kanyang tabi at kinakausap siya pero wala siyang marinig.
Parang bumubulong lang ito. Kahit anong pilit niyang itulak ang lalaking iyon ay
hindi niya magawa dahil hindi niya kayang igalaw ang kanyang katawan.

Naikuyom niya ang kanyang kamao nang biglang umusbong ang galit sa kanyang puso. Ni
hindi niya masabi ang pangalan ng lalaking iyon sa sobrang galit niya.

Naramdaman niya ang pagtayo ni Kalev mula sa kinauupuan nito at tumalikod. Pinilit
niyang igalaw ang kanyang labi kahit na nahihirapan siya.

“K-Ka-l-lev...�? tawag niya rito sa paos na tinig. Dahan-dahan itong napalingon

sakanya.
“M-Margareth...�?

Unti-unting tumaas ang sulok ng kanyang labi.

Kailangan niya ng mag move-on.

Bobo siya pero hindi siya tanga. Ito siguro ang dahilan kung bakit hindi nabuhay
ang kanyang anak dahil gusto nito na lumayo siya sa lalaking nanloko sa kanya.

At iyon talaga ang gagawin niya ngayon.

Ang lumayo sa lalaking sumira sa kanyang buhay at ang lalaking naging dahilan kung
bakit namatay ang kanyang anghel.... si Kalen.

---

Nanginginig ang kanyang mga tuhod habang naglalakad patungo sa kwarto ni Margareth.
Almost two months nang naka-admit si Margareth sa hospital ngunit hanggang ngayon
ay hindi parin ito umiimik. Tulala parin ito.

He missed her. He missed the jolly, loud-mouthed annoying Margareth.

‘Everything is your fault.�?

His brother’s voice echoed on his mind. Kung hindi lang siya nag-assume agad na
naghahalikan ang kanyang kapatid at Margareth ay hindi ito mangyayari. Wala sana sa
ganitong sitwasyon si Margareth. Hindi sana nawala sakanila ang kanilang anak.

Kung sana ay nakinig lang siya.

Kung sana ay pinakinggan niya lang ang explanation nito. Hindi sana mangyayari ang
lahat ng ito ngayon.

He was about to open the door to Margareth’s room when someone spoke behind him.
Nilingon niya ito at tumambad sa kanyang paningin ang isang nurse.

“Sir, sino po ang pupuntahan mo?�? Kumunot ang kanyang noo. “Mary Margareth
Andreza.�?

“Ay sir. Wala na ho siya diyan. Na-discharge na po kahapon.�? His lips parted.

“W-What?�?
“Hindi pa nga siya dapat papalabasin kaso nagpumilit..�?

His knees are trembling. Naikuyom niya ang kanyang kamao at pinihit ang doorknob.
Gaya ng sabi ng nurse ay wala na nga talaga roon si Margareth.

“Fuck it! Who’s with her?!�? Nakita niya ang bahagyang pag-igtad ng babaeng nurse
sakanya sigaw but the hell he cares!

“M-May kasama rin hong lalaki. M-medyo hawig niyo ho siya.�?

It’s Kalev! He gritted his teeth.

“Damn it!�? sigaw niya at agad na tumakbo palabas ng hospital.

Habang nasa loob siya ng kanyang kotse ay tinatawaagan niya ang number nito ngunit
cannot be reached na ito, Galit niyang itinapon ang kanyang cellphone at mas
binilisan pa ang pagmaneho. He is reaching the speed limit pero wala siyang
pakialam. Kahit mabangga pa siya basta lang maabutan niya si Margareth.

“Kalev!�? sigaw niya nang makarating siya sa tapat ng bahay nito. He didn’t even
bother to park his car. Basta’t pagkarating at pagkarating niya palang ay agad na
siyang bumaba sa kanyang kotse. He slammed the gate of his brother’s house.

“Get out of that fucking house now!�? nagtaas-baba ang kanyang dibdib sa sobrang
galit nang makita niya ang kanyang kapatid.

“Stop it. You’re scaring my maids.�? Umigting ang kanyang paa nang lumapit ito
sakanya at pingbuksan siya ng pintuan. Agad niya itong kwinelyuhan.

“Where is she?!�? pasigaw niyang tanong dito ngunit imbes na sumagot ay ngumisi
lang ang kanyang kapatid. He gritted his teeth and punched his brother in the face.

“Tell me where is Margareth!�?

Pinahid nito ang dugo sa gilid ng labi nito at tsaka siya tinignan sa mata. He is
still grinning at him.

“At bakit ko naman sasabihin sayo?�?

“Because she’s my girlfriend!�?

“No she’s not! Ang kapal kapal ng mukha mo kuya para sabihing girlfriend mo
Margareth! You hurt her and you’re the reason why her baby died tapos sasabihin
mong girlfriend mo siya?!�? tumawa ang kanyang kapatid.

“You don’t deserve her!”Naikuyom niya ang kanyang kamao at muli itong
pinagsususuntok.

“Kalen! Oh my God stop it! You’ll end up killing your brother oh my God!�? narinig
niya ang tinig ng kanyang ina.

Kill him? Yes, he should kill his brother.

“Bakit ka ba nakikialam ha?! Stay out of this!�?

“Because I fucking like Margareth!�? Napatigil sa hangin ang kanyang kamao.

“I liked her since the first time I saw her pero pinigilan ko because I know that
you also like her. Nagparaya ako. Pero ngayon hindi na. Sinayang mo ang tsansa na
binigay sayo. You hurt her! You’re the reason why she lost her baby!�?

His eyes widened in shock.

“Amin! Hindi lang sakanya! Amin ang anak namin!�?

Nanggilid ang kanyang mga luha at muling pinagsusuntok si Kalev. Gumanti rin ito sa
kanya.

“Stop it!�? napatigil silang dalawa nang marinig ang sigaw ng kanilang ama.

“What’s happening here?! Why are you punching each other?!�?

Natahimik silang dalawa.

“He started it.�? Sabay turo sakanya ng kanyang kapatid.

“A-anong baby iyon K-Kalen? A-anong baby?�? Nanginginig ang boses ng kanyang ina.

“I i-impregnated my girlfriend...�? napasinghap ang kanyang ina. “Oh my God! Where

is she now?!�?

Napapikit siya ng mariin. “I don’t know... Kalev won’t tell me.�?

“Kalev.�? Tawag ng ama niya sa kanyang kapatid.

“Bakit ayaw mong sabihin kung nasaan ang girlfriend ni Kalen?�? nakita niya ang
pagngisi ng kanyang kapatid. “Because he’ll hurt her. Let her go brother, Margareth
doesn’t deserve you. She deserves better.�?

“Bakit mo yan sinasabi sa kapatid mo? Kalen has the rights to know.�? Umiling ang
kanyang kapatid.

“N-Nasaan  na siya Kalev? Tell us. We need to see that woman lalo na’t dinadala
niya ngayon ang apo namin.�?

Napapikit siya ng mariin.

“Wala ng baby, mom. She was in admitted in the hospital for almost two months and
just got discharged yesterday because of a post-traumatic stress disorder. She
almost lost her mind. Nakunan siya and that’s because of Kalen. He assumed that
Margareth and I were having an affair at nadala siya ng sobrang selos kaya nasaktan
niya si Margareth.�?

Hindi siya makasagot. Lahat ng sinasabi ng kanyang kapatid ay tama.

“He hurt her that’s why he doesn’t deserve to know where she is now.�? Hinarap siya
ng kanyang kapatid.

“I will never ever let you come close to her. Not even an inch brother. Not even an
inch.�? Sabi ni Kalev at agad silang tinalikuran.

Hindi siya nakagalaw nang sampaalin siya ng kanyang ina.

He deserved that.

“Hindi kita pinanganak sa mundong ito to hurt someone! You lost your baby and
that’s your fault. Now you have to suffer the consequences.�? Sabi nito sakanya at
tsaka siya iniwang mag-isa sa labas.

Ito na ata ang karma niya sa lahat ng mga nagawan niya ng kasalanan.

He bit his lips and cried.---

NOCTURNALBEAST

=================
Chapter 17

5 YEARS LATER...

True love doesn't exist.

It's just pure shit created by foolish persons.

Hindi iyon totoong nage-exist. Mga tanga lang ang naniniwala sa salitang 'love.
Wala talagang forever, she's been there, done that.

"Mnnn honey... be my girl..." napangisi siya sa lalaking kasalukuyang hinahalikan

ang kanyang leeg.

Agad niya itong tinulak paalis ng kanyang ibabaw at inayos ang kanyang damit na
nagusot. 'Di makapaniwalang napatingin ito sakanya.

"No. You can't even make me moan so... no."

Nnapangisi siya ng malawak nang makita ang pagdilim ng anyo nito.

She immediately stood up from the bed and leave the room. Narinig niya pa ang
pagsigaw nito sa loob ng kwarto at tinatawag siyang 'bitch' pero wala siyang
pakialam.

They can touch her... they can kiss her... but they can never claim her.

Nakikipag-make out lang siya sa mga lalaki but she never allows them to penetrate
her.

Napangisi siya.

Ang saya kayang mambitin.

Tinungo niya ang comfort room at napatingin sa salamin. Kinuha niya sa kanyang
clutch bag ang kanyang favorite dark red lipstick and applied it to her lips.

She's changed now. She's not the same old Margareth. Hindi na siya iyong babaeng
bobo at tanga na tinatapak-tapakan lang. Her reflection says it all.

Pain really makes people change.

Hindi na siya tulad noon.

When she went to New York, her life changed. A lot.

Nagsumikap siyang magtrabaho. Naging tagapag-alaga siya ng isang mayaman na

matandang babae. She lived a simple life hanggang sa namatay ang kanyang
inaalagaan. Laking gulat niya nang sakanya lahat ipinamana ang mga ari-arian nito.
Wala na kasi itong iba pang pamilya at tinuring na siya nito na anak.

The old lady feed her.

Binihisan.

Pinag-aral.

Lahat ng kanyang nakuhang mana ay iniingatan niya ngayon. Utang niya ang lahat ng
ito sa matandang babaeng iyon. Kung hindi dahil sa matandang babaeng iyon, hanggang
ngayon ay bobo parin siya.

Mahirap ang mag-aral but she strived hard. Ang dating Elementary lang ang natapos
ay professional na ngayon.

Business Management rin ang kanyang piniling course para maalagaan ang mga kumpanya
na ipinamana sa kanya.

The old loud-mouthed, dumb, annoying Mary Margareth Andreza is long gone.

She is now Margareth A. Scott. CEO of Scott De Suis'.

Palabas na siya ng c.r nang mag-ring ang kanyang cellphone. Dinukot niya iyon sa
loob ng kanyang clutch bag. Napangisi siya nang makita kung sino ang tumatawag. She
picked up the call.

"Hel-"

"Margareth where are you?! Kanina pa ako andito sa condo mo pero wala namang tao
dito!"

"Malamang wala ako diyan. Duh." Napairap siya."Marg, tell me where you are right
now. Alam mo naman kung ilang lalaki ang nagtatangka sa buhay mo." She chuckled.

Yes, may nagtatangka sa buhay niya at 'yon ang mga lalaking niloko niya. They are
so mad at her to the point that they already want to kill her. Pero hindi nila
kaya. She's rich. Those assholes can't kill her. Marami siyang bodyguards.

"Calm your tits Yvonne. I'm fine. Nandito ako sa bar-"

"Margareth!" Bahagya niyang nailayo ang cellphone mula sa kanyang tenga. "What?
Required bang sumigaw?"

"Margareth, don't tell me that you made out again with a guy."

"Okay, I won't tell you."

She smirked. Narinig niya ang pagbuntong-hininga nito sa kabilang linya.

"Go home please. Nandito ako sa condo mo. We need to talk about something."

Tumaas ang kanyang kilay nang marinig ang problemado nitong boses. She just nod her
head na tila ba nakikita siya nito and immediately ended the call.

---

Nakasimangot siyang nakaharap kay Yvonne na problemadong-problemado sa anak nitong

si Jaze na anak ng gagong asawa nitong si Blaze Villiarde. Palagi nalang kasing
binu-bully ang anak nito sa school. Maliban kasi sa sobra itong matalino ay ito ang
pinaka-bata sa klase dahil na-accelerate ito kaya ang kinalabasan ay lagi itong
nabu-bully ng mga mas nakakatandang bata sa klase.

Yes, she's with Yvonne for five years pero wala itong alam sa nangyari sa kanya sa
pilipinas. She never bothered to tell Yvonne what happened to her. Ayaw niyang
kinakaawaan siya dahil mas lalo siyang nasasaktan.

Pain is just for weak.

Hindi siya mahina. Hindi na siya dapat masaktan.

Nang makaalis si Yvonne ay napahiga siya sa kanyang kama. Yvonne decided to go home
to the Philippines at ayaw nitong makita ang dati nitong asawa so ang gagawin niya
ay pababantayan ito sa mga guards niya roon.

She'll never go back to that place. That place is hell for her. Ayaw niya na ulit
maranasan ang naranasan niya noon sa lugar na iyon. She's already contented with
her life here in New York.

She grunted when her phone rang. Inis niya iyong dinukot sa kanyang bulsa at
sinagot iyon -not bothering to know who the caller is.
"Hello?" she answered in a sleepy voice. Nag-yawn pa siya.

"Margareth." Napangisi siya nang marinig ang boses na iyon.

"Kalev. Napatawag ka? Are you dying already?"

May communication parin sila ni Kalev sa loob ng five years. He is just calling her
at once a month ay bumibisita ito sa kanya sa kanyang condo. Pero wala silang
relasyon. Kalev is her boy bestfriend.He tried to court her once but she rejected
him. Hindi sa ayaw niya ang lalaki. He is good, mahaba ang pasensya nito, handsome
and smart. Lahat ng pinapangarap ng isang babae sa isang lalaki ay naka'y Kalev na
but she still decided to reject him dahil ayaw niyang magkaroon ng relationship.

She's a bitch.

Love is a curse at gagawin niya ang lahat para lang hindi siya ulit mahulog. Dahil
alam niya na pag mahuhulog siya ay wala paring sasalo sa kanya.

"Margareth. One of my friends saw you inside that bar with a guy -again." She
rolled her eyes.

"Paano kung ma-rape ka?! What if-What if makita ka ng mga lalaking linoko mo at
sasaktan ka nila?! Margareth I'm just worried about you! Ayaw ko lang makitang
nasasaktan ka! Like what happened to you fi-"

"Can you stop meddling with my life Kalev? I'm just having fun!"

Ito lang ang talagang ayaw niya kay Kalev. He's too over-protective. She's just
having fun! Wala naman siyang ginagawang masama. Well, wag nalang isama ang mga
lalaking na-divorce sa mga asawa nito because of her. But still that's not her
fault!

Ito ang nanladi sa kanya tiyempong gusto niya ng kalaro. So, what to do with the
toys if you want to have fun? Play with them.

"Margareth..." Her jaw clenched. Namiss niya pa naman itong kausap tapos bigla
nalang nitong sinira ang kanyang mood.

"I need to rest. Bye." Nagsasalita pa sana ito nang ibaba niya ang tawag.

Her phon rang again so she decided to turn it off. Ayaw niya muna itong makausap.

Napabuntong-hininga siya at tumayo mula sa kanyang kama and removed her clothes
tsaka tinungo ang banyo.

She hates it pag may nagpapa-alala sa kanya ng nangyari sa kanya noon. It makes her
want to kill them all.

Naikuyom niya ang kanyang kamao at linubog ang katawan sa bath tub.

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 18

Inisang lagok ni Kalen ang baso ng red wine at pabagsak iyong inilapag sa mesa
niya.

Limang taon na ang nagdaan ngunit hanggang ngayon ay wala parin siyang balita kay
Margareth. Sinubukan niyang pasundan si Kalev ngunit lagi lang itong nakakatakas sa
kanya.

Five years of living his life without her is pure hell.

He misses Margareth. So much.

Naipikit niya ang kanyang mga mata ng mariin. Kung hindi lang sana siya nag-assume
agad, sana ay nandito parin si Margareth sa piling niya. Sana masaya silang
namumuhay kasama ang kanilang anak.

Humikbi siya nang muling maalala ang itsura ni Margareth sa hospital. Wala na iyong
Margareth na sobrang sweet, masayahin, annoying at amazona. Parang gusto nalang
nitong patayin ang sarili nito.

Lahat ng mga gamit ni Margareth ay nasa condo niya parin. She left without bringing
her things with her.

Mabilis niyang ipinahid ang kanyang mga luha nang makarinig ng katok sa pintuan ng
kanyang opisina.

Naikuyom niya ang kanyang kamao nang makita ang kanyang kapatid na papalapit sa
kanya. Inayos niya ang kanyang pag-upo sa kanyang swivel chair at tinaasan ito ng
kilay.
"What are you doing here?"

"It's been five years... How's life brother? Ang ganda ng opisina mo ah?" His jaw
clenched when he saw his brother smirked.

"Don't let me repeat this again. What. Are. You. Doing. Here?"

Kahit kapatid niya si Kalev ay galit na galit parin siya rito. It's been five years
since the last time he saw him at nagkasuntukan pa sila 'non.

He hates his brother to the core.

Ang kaninang nakangisi at tila amused na mukha ni Kalev ay nagbago. Nakita niya ang
pagiwas nito ng tingin. Parang may bumabagabag rito.

He raised a brow on him and stood up from his swivel chair. Nilapitan niya ito.
Narinig niya ang pagbuntong-hininga nito tsaka siya tinignan sa mata.

"It's about Margareth..." Nagkasalubong ang kanyang kilay.

"I'll tell you where she is..."

Tumaas ang sulok ng kanyang labi. Is he kidding him? Gusto niya itong tawanan
ngayon.

"Really? After five long years? Ngayon mo palang sasabihin sa akin?" pagak siyang
tumawa at kwinelyuhan ang kanyang kapatid. Akala niya ay magpupumiglas ito ngunit
diretso lang ang mukha nito. Ni wala itong pakialam kahit nagusot na ang kwelyo ng
polo nito.

"I-I need your help... please. She won't listen to me. She's changed. H-hindi ko na
siya ma-kontrol. Please, I'm begging you." Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita
ang pagtulo ng luha sa mga mata ng kanyang kapatid.

"S-she's not the same old Margareth anymore. Wala na siyang pakialam kahit may
matatapakan siya o masira siyang relasyon." His eyes widened.

Masirang relasyon?

"W-what?" Narinig niya ang paghikbi ng kanyang kapatid.

"S-she sleeps with different man every night. May asawa o wala papatulan niya as
long as she's having fun." His lips parted. Naipikit niya ng mariin ang kanyang mga
mata. Nabitawan niya ang kwelyo ng polo ng damit ni Kalev. Nahilamos niya ang
kanyang palad sa kanyang mukha.

Everything is his fucking fault. Every fucking thing that is happening right now to
Margareth is his fucking fault.

"Damn it... kasalanan ko 'to."

"Yes, you're at fault pero may kasalanan rin ako. K-kung pinayagan lang kitang
kausapin siya ng maayos at hindi ako nakialam sa inyo hindi ito mangyayari ngayon.
Hindi sana pinagtatangkaan ang kanyang buhay..." Napalingon siya sa kanyang
kapatid.

"What did you say?" Nakita niya ang pagpikit nito ng mariin.

"The wives... the girlfriends... of the men she slept with are trying to kill her.
Pati na rin ang mga lalaking niloko niya at mga taong pinahiya niya ay
pinagtatangkaan na ang buhay niya. But fuck! Kahit ganoon, she still won't stop!
Imbes na tumigil ay mas lalo pa niyang pinapalala!"

His jaw clenched.

"Tell me where she is.... Now."

----

She smiled when Yvonne's plane took off. She's with her son and boyfriend -Thunder.
They are going home to the Philippines now.

Pagkalabas niya ng airport ay agad niyang namataan ang kanyang mga guards. Naupo
muna siya sa bench at dinukot ang kanyang phone mula sa kanyang clutch bag. She
turned it on at napasimangot nang makitang may message siyang galing kay Kalev.

From: Kalev Nganget,

I'm sorry.

Kumunot ang kanyang noo. Why is he apologizing? Re-replyan niya sana ito ngunit
naisipan niyang wag nalang. Baka nagso-sorry ito sa nangyari sakanila noong three
days ago.

She shrugged. Tatawagan niya nalang ito mamaya sa bahay.

Pasakay na sana siya ng kanyang kotse nang may biglang humatak sa kanyang buhok.
Napangiwi siya sa sakit.

"You bitch! You stole my fiancé from me! Die!"

Inis niya itong nilingon. She reached for her hand and twisted it. Napaigik ito at
nabitawan ang kanyang buhok. Akmang lalapit na sana ang mga guards niya nang
senyasan niya itong wag lumapit.

She fixed her hair at tsaka nilapitan ang babaeng hilaw. She grinned at her at
tsaka hinila ang buhok nito.

"Aw!" Daing nito nang kanya itong ibalya sa sementong sahig.

No one hurts her! No one!

Lumawak ang kanyang ngisi nang makita ang takot sa mga mata nito.

"Your fiancé? Which one? Wait, was he that guy that I slept with two nights ago? -
Oh, no. Last night? Can't remember." Ngumisi siya.

Nanlaki ang mga mata nito at akmang sasampalin siyang muli ngunit agad niyang
nahuli ang kamay nito at siya ang mabilis na sumampal sa mukha nito.

Napangiwi siya.

Kapal ng mukha, ang sakit sa palad.

"Y-you stole him from me... H-he called off our wedding because of you bitch!"

She smirked.

"He called off your wedding because of me? Well, it just proves that he doesn't
really love you."

Napahiga ito sa sahig at mas lumakas ang paghikbi nito.

"He said he loves me!" Napailing-iling siya habang nakangiti. Naikuyom niya ang
kanyang kamao nang may maalala siya.

"Oh dear, you're so dumb to believe that he really loves you. He just said that to
you to get inside your pants."
Linibot niya ang kanyang paningin sa lugar. Marami na palang tumitingin sakanila.

Oh how she loves the attention so much.

Narinig niya ang pagsinghap ng mga tao roon nang umupo siya sa ibabaw ng babae at
sinampal-sampalin niya ng paulit-ulit ang mukha ng babae.

"S-stop! -Ah!"

"Stupid girl!"

Isang sampal pa uli bago siya tumigil. Hinawakan niya ang panga nito at tsaka
pinaharap sakanya. Napangisi siya nang makita ang putok sa bawat gilid ng labi
nito.

She made an apologetic face pero agad na tumawa.

Naramdaman niya ang panginginig nito nang inilapit niya ang mukha niya sa tenga
nito.

"Remember this, my dear..."

Inilapit niya ang kanyang mukha sa tenga nito. She smirked when she felt the woman
flinched.

"If you're a bitch, I'm bitchier than you."

Sabi niya rito at tsaka ito iniwang umiiyak sa labas ng airport. Agad naman siyang
nilapitan ng mga guards niya at pinagbuksan ng pintuan ng sasakyan.

Naikuyom niya ang kanyang kamao nang muli niyang sinilipin ang babae.

"Tanga."

Mariin niyang naipikit ang kanyang mga mata at sinuot ang kanyang sunglasses tsaka
pina-andar ang engine ng kanyang kotse.

Nang makarating siya sa tapat ng kanyang condo ay ipinark niya muna ang kanyang
kotse. Kumunot ang kanyang noo nang walang sumalubong sa kanyang mga body guards.
Pati na rin ang mga guard na nakasunod sa kanya kanina lang ay wala na rin.

She just shrugged at nilagay ang kanyang car keys sa kanyang clutch bag. Bubuksan
niya pa sana ang pintuan ng kanyang kwarto nang bigla iyong bumukas. Kumunot ang
kanyang noo.

Agad niyang dinukot sa kanyang bag ang pepper spray at hinanda iyon. Linuwagan niya
ang pagbukas ng pintuan at dahan-dahang pumasok. Kinapa-kapa niya ang switch ng
ilaw nang biglang may humuli sakanyang papulsuhan at isinandal siya sa pader.

"Mmmp!" Nagpupumiglas siya. She even used her judo skills to escape the intruder
ngunit magaling ito sa pag-iwas.

Napatigil siya nang maramdaman ang pagtama ng hininga nito sa kanyang leeg. Nahigit
niya ang kanyang hininga at pumikit ng mariin.

"Missed me Margareth?"

Her eyes widened. Inabot niya ang switch ng ilaw at bumukas iyon. Napatigil siya
nang makilala kung sino ang kanyang kaharap. Ngumisi ito ng malawak.

Shit!

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 19

"I heard you've been a very bad girl, Margareth."

Napaatras siya ng kaunti nang marinig ang baritono nitong boses. Pinilit niyang
makawala sa paghawak nito sa kanyang braso ngunit mas malakas sakanya si Kalen.

"So what?" Tinaasan niya ito ng kilay. Good heavens, she didn't stutter!

"What are you doing here Mr. de la Valliere?" Bahagya siyang natigilan nang makita
ang pagtaas ng sulok ng labi nito.

"So, nage-english ka na pala ngayon? Good for you my dear Margareth."

Namula siya sa sinabi nito.

"Fuck you..."
"Oh, you want me? I'm kinda tired. Can I rest first?" Naikuyom niya ang kanyang
kamao at sinuntok ito ngunit mabilis nitong nasalo ang kanyang kamay at laking
gulat niya nang halikan nito ang likod ng kanyang palad.

"Ano ba?! Don't touch me!"

"Hindi kita tina-touch, I'm holding you."

Wait, that was her line!

"Leave my condo!"

"Condom? No I don't use that."

Nakagat niya ang kanyang labi at tinapakan ang paa nito. She heard him cursed.
Mabilis niyang tinanggal ang kamay nitong nakahawak sa kanyang braso. She
immediately ran away from him. Agad niyang dinukot ang kanyang cellphone mula sa
kanyang clutch bag at idi-nial ang number ng kanyang personal bodyguard ngunit may
biglang humablot 'non sakanya.

She gasped when he threw her phone on the ground and stepped on it. Hindi ito
tumigil hangga't hindi nababasag ang kanyang cellphone. Nanlaki ang kanyang mga
mata.

"Fuck you! Why did you do that huh?! I'm so gonna call the police!"

"You can't."

"I can!"

"I just stepped on your phone, remember?"

Her jaw clenched.

Why the fuck is he here?!

"Leave my house now." She said in a warning tone but Kalen didn't even move an
inch. "Leave!"

"But this is not a house. This is a condo."

Natampal niya ang kanyang noo at hinablot ang braso nito.

She swear she felt that little electricity when their skins touched! Ipinilig niya
ang kanyang ulo.

"Out!"

Binuksan niya ang pintuan upang makalabas si Kalen ngunit hindi ito gumalaw.
Napalingon siya sa pintuan, tumambad sa kanyang paningin ang isang lalaki na
nakatingin sa kanilang dalawa.

"Be-"

"Babe! You're so early. Diba later pa 'yong usapan natin for our dinner date?"
Kumunot ang noo nito. Pinandilatan niya ito ng mata at tsaka lumapit rito. Agad
niyang ikinawit ang kanyang kamay sa braso nito. She felt him flinched a little.
Kinurot niya ang tagiliran nito.

"Aw!" Pinandilatan niya ito habang nakangiti. Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa
kanilang dalawa ni Kalen. Binalingan siya nito tsaka inihapit sa bewang. Nanlaki
ang kanyang mga mata nang halikan siya nito sa pisngi.

"I'm so sorry babe. I missed you so much. You know... I'm excited for tonight..."

Boom! Clap clap! Ang galing umarte!

Lumipat ang kanyang tingin kay Kalen ngunit agad na natigilan nang makita ang
pagdilim ng anyo nito. If looks could kill, she's already in her grave now.

Tumikhim siya ngunit napatili nang higitin ni Kalen ang kanyang kamay at hinila
papasok ng kanyang condo.

"What the hel-mmp!"

Her eyes widened in shock when Kalen cupped her face and immediately kissed her
deeply. Napatigil siya sa pag-galaw.

Mahirap ngunit pinilit niya ang kanyang sarili na hindi tugunin ang bawat pag-galaw
ng labi nito sa kanyang labi. Tila naramdaman naman iyon ni Kalen at agad na
napabitiw sakanya. Bahagya itong lumayo sakanya at tinignan siya sa mata.

Pinanatili niya ang kanyang walang emosyong mukha habang nakatingin kay Kalen.

She can't show any emotions to him. Ayaw niyang magkaroon ito ng pag-asa na may
nararamdaman pa siya rito.

He'll just hurt her just like what he did to her five years ago.

"M-Margareth..."

"Out. Now."

Hinawakan nito ang kanyang magkabilang balikat.

"Margareth..."

"Don't make me repeat this again. Out, now! I don't want to see your face!" Mahina
siyang napasinghap nang yakapin siya ni Kalen at nagsumiksik sa kanyang leeg.
Tinulak niya ito ngunit mas lalo lang nitong hinigpitan ang pagkakayakap nito
sakanya.

"Margareth... I'm so sorry. Patawarin mo na ako please? Please. Five years leaving
my life without you is pure hell. Please come back to me. H-hindi totoo iyong
sinabi ko na sinabi ko lang na gusto kita because I want to get inside your pants.
That's not true. I-I was just blinded by anger and jealousy..." humikbi ito.

He's crying?

Wala siyang pakialam.

Tinulak niya ito and this time ay lumayo na ito sakanya. She grinned at him.

"Do you think I'll still believe you? No way Mr. de la Valliere. No fucking way.
Now, get out of my condo at doon ka umiyak. Kung tigang ka, there are bitches out
there willing to spread their legs wide for you. My boyfriend is waiting for me."

Umiling-iling ito.

"Please forgive me... I-I'm sorry. K-kasalanan ko kung bakit nahulog-" Sa inis niya
ay nasampal niya si Kalen. Nakita niya ang panlalaki ng mga mata nito.

"Oh look! I can slap you now! Damn, ang kapal talaga ng mukha mo. My palm hurts."
Ngumiwi pa siya.

Ayaw na ayaw niya talaga sa lahat ay pinapaalala sakanya kung anong nangyari limang
taon na ang nakaraan.
Naikuyom niya ang kanyang kamao at tsaka ngumisi.

"Get out."

"Margareth-"

"Out!" sigaw niya. Nanlaki ang mga mata nito at agad na umiwas ng tingin.

"Gagawin ko ang lahat para lang mapatawad mo ako..." Ngumisi siya.

". Kahit magpakamatay ka pa diyan, I don't care. Now leave."

Napayuko ito.

"I won't give up Margareth."

She smirked.

"Give up. I'll never forgive you."

Tinignan siya nito sa mata. She felt a pang on her chest when he saw his tears.

Damn it.

Nakayukong umalis ito ng kanyang condo. Agad niyang sinara ang pintuan at nilock
iyon. Pinapatay niya na ito sa kanyang isipan nang may biglang kumatok sa pintuan.
Inis niya iyong binuksan.

"I told you to lea-!"

"Bruha kang putangina ka!"

Napangiwi siya nang hilain ni Claude ang kanyang braso at tsaka siya pinapasok sa
kanyang condo.

"Aray babe! Wag masyadong hard. Excited ka masyado!" Humagikgik pa siya. Siguro ay
napikon ito sa kanya at pinalo sa kanyang ulo ang dala-dala nitong folder.

"Ouch! That hurts! What was that for?!"

"I'm so gonna kill you! Kilabutan ka ngang gaga ka! I'm too beautiful to be your
'babe'! Err. Hindi tayo talo!"

Napangisi siya nang makita ang pagpaypay nito sa sarili nito.

Claude Vidalia is one of her friends here in New York. He is a gay ngunit lalaking-
lalaki parin itong magbihis. Except nalang sa lagi itong nakasuot ng pink scarf. He
owns a lot of parlors here at tsaka businessman este gay rin ito.

"Calm down Claude! Hindi ka naman mabiro!"

"Hatakin ko hair mo sa keps!"

"Shaved 'to babe."

"Err! Biro biro ka jan! Yuck, aminin mo. May pagnanasa ka sa'kin no? The way you
touched me is so.... Err! Yuck I don't even want to remember that!" Napatawa siya
at sexy'ng-sexy na lumapit rito.

"Are you really a gay?" Ngumiwi ito.

"Oo nga!"

"Sige nga, pahawak ako bird mo."

Napadaing siya nang batukan siya nito. Pinukol niya ito ng masamang tingin.

"Kilabutan ka! Uminom ka ng kape!"Ngumisi siya.

"Ayoko ng kape. Gusto ko yung puting likido... yung malapot... at masarap..."

Nagkagat-labi pa siya habang nakatingin kay Claude. Nakita niya ang panlalaki ng
mga mata nito.

"Err ka! Yuck! Yuck! Yuck! Shemay kang salawahan ka!"

"Green-minded ka! Gusto ko lang ng gatas!" Sinamaan siya nito ng tingin at tsaka
pinalo sa braso.

"Ouchy! Gosh ang sakit mong mamalo! Don't even try to slap my butt cheek ha?"

"Tse! Bruha ka talaga err! Yuck!" Umakto ito na parang nasusuka. She laughed at
him. Napahawak siya sa kanyang tiyan dahil nananakit na iyon sa pagtawa niya.
"Mabilaukan ka sana ng laway gaga ka!" rinig niyang sigaw nito mula sa kusina.
Napailing-iling siya habang nakangiti. Pumasok siya sa kanyang kwarto at inihiga
ang kanyang katawan sa malambot na kama. After few seconds of closing her eyes,
Kalen's faced popped out on her mind. Napadilat siya agad.

Ang kaninang good mood niya ay biglang nawala dahil kay Kalen.

Hindi niya na dapat ito isipin. They are already finished five years ago. At kahit
ano pang gawin nito ay hindi na siya babalik pa sa piling nito.

Never.

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 20

"Who sold their fucking shares?!"

Napayuko ang lahat ng kanyang kasama sa loob ng office dahil sa kanyang boses.

"Are you kidding me huh? Who sold their shares?! Akala niyo ba hindi ko
malalaman?!" She shouted at hinampas ang mesa. Napaigtad silang lahat.

"Raise your hands... the people who sold their shares... now."Utos niya. Napapikit
siya ng mariin nang walang tumataas ng kanilang kamay. Pinalo niya uli ang mesa.

"Raise your fucking hands!"

She's running out of patience!

"M-miss S-Scott..."

Napapikit siya ng mariin. Hindi talaha aamin ang mga ito.

"Miss Scott..."
"Shut up."

Kung sino man ang taong bumili ng mga shares ay desperadong-desperadong makuha ang
kanyang kumpanya.

Naikuyom niya ang kanyang kamao tsaka sinulyapan ang kanyang assistant na pilipina.
Nakayuko ito, siguro ay natakot sakanyang inaakto.

"Ilang percent ang nabenta?"

"M-ma'am... a-ano..."

"Ilan?!"

"Seventy! S-seventy percent po ang nabentang shares ma'am..." Pabagsak siyang

napaupo sa kanyang swivel chair.

Seventy percent is too much... mas malaki pa iyon sa thirty percent niyang share sa
kumpanya as a CEO.

Nasapo niya ang kanyang noo nang maramdaman ang pagpitik 'non.

"Ma'am are you-"

"Leave."

"Ma'm-"

"Fucking leave! All of you! You're all fired!"

Naramdaman niya ang mabilis na pagalis ng mga tao sa opisina niya.

Siguradong madi-dissapoint sakanya si Mrs. Scott na nagpamana sa kanya ng lahat ng

yaman nito kung saka-sakaling buhay pa ito ngayon.

She's a failure. Dapat ang ginagawa niya ay palaguin ang kumpanya nito hindi ang
palugiin. Ngunit paano niya iyon magagawa ngayon kung hindi na siya ang may-ari ng
Scott de Suiss'?

Napapikit siya ng mariin.

Whoever that person is, she needs to talk with them.

---

"What the fuck are you doing here?!" Sigaw niya kay Kalen na nakatayo sa labas ng
kanyang pintuan.

Dalawang oras lang ata siyang nakatulog dahil ang dami niyang iniisip sa kumpanya
tapos dumagdag pa itong si Kalen. Ang aga-aga pa kasi at narito na naman ito sa
kanyang harapan. Hindi pa dapat siya magigising kung hindi lang dahil sa ingay ng
doorbell na ginagawa nito.

Nag-enjoy ata si gago kakapindot..

Imbes na sumagot ay linampasan lang siya nito dumire-diretso papasok sa kanyang

condo. Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang maletang dala nito.

"Hey answer me!" sigaw niya ulit ngunit tila wala itong narinig at dumiretso ng upo
sa kanyang sofa.

Inis niya itong nilapitan at pinameywangan. Nakangiting tiningala siya nito.

"Why are you here Mr. de la Valliere? I don't remember inviting you inside my
condo." Taas-kilay na sabi niya kay Kalen.

"Ganyan ang bihis mo pag natutulog?" tumaas ang kanyang kilay sa tanong nito. She
looked at herself. Nakasuot lang kasi siya ng mini shorts and super nipis na sando.
Mabuti nalang at nakapagsuot siya ng bra kanina kaya't hindi nito nakikita ang
kanyang dibdib.

Nasanay na kasi siya na ganon ang ayos pag natutulog. Mas komportable kasi siya sa
ganoon. Minsan nga ay naghuhubad na talaga siya pag natutulog.

"Nice sofa you got here Margareth. So comfortable." Gumalaw-galaw ito sa kanyang
sofa habang nakangiti at tsaka siya muling tinignan. Her eyes widened in shock when
he grabbed her arm and made her sit down on his lap.

Fuck!

"Shit! Kalen!"

"I knew it! It would be more comfortable if you're sitting above me -wait, I think
that sounded wrong. Nah, Never mind." Liningon niya ito at sinamaan ng tingin
ngunit ni hindi man lang natinag si Kalen. Tatawa-tawa pa ito habang nakatingin
sakanya.
Punyeta talaga 'tong lalakeng 'to! Parang walang nagawang kasalanan sakanya kung
magsalita!

Tatayo na sana siya nang mabilis nitong ipinalibot ang matigas nitong braso
sakanyang bewang at yinakap siya mula sa likod.

"Ano ba?! Let me go you fuck-tard!"

"What did you say? Fuck me hard?" Nag-init ang kanyang pisngi.

"Putangina mo!" Natutop niya ang kanyang bibig. God damn it! It's been five years
since the last time she said that.

Napalingon siya kay Kalen na nakangisi.

"Still the same old Margareth... right moo?"

Kumabog ang kanyang dibdib.

"Don't call me that! Hindi ako baka!"

Nagpupumiglas siya ngunit napatigil nang may maramdamang kakaiba sa kanyang ibaba.
Nanlaki ang kanyang mga mata.

"W-what was... --fuck! Your dick is poking my butt! Let me go you asshole!" Imbes
na pakawalan siya ay mas lalo lang nitong hinigpitan ang yakap nito sakanya.

She gasped when she felt his breath on her neck.

"Feel that hmm? That's how I'm hard for you, Margareth..." Nag-init ang kanyang
pisngi.

She fucking blushed for fuck's sake! Hindi pwede 'to!

Ipinilig niya ang kanyang ulo at inapakan ang paa nito but that was a wrong move.
Mabilis itong tumayo at pinagpalit ang kanilang pwesto.

She is now under him.

"Tignan mo nga naman... the bad girl is blushing." Nakita niya ang pagngisi nito
"How did you-"

"I studied judo my dear Margareth. And as a man, I'm stronger than you." Naikuyom
niya ang kanyang kamao nang haplusin nito ang kanyang pisngi at pinakatitigan ang
kanyang buong mukha.

God damn it! Stop beating heart! Dapat hindi ka tumitibok ng malakas para sa gagong
'to!

"You've been a very bad girl Margareth... but I still like you."

Pagak siyang napatawa. Like?

Like his ass! Hindi na siya mauuto nito!

"Hindi na ako iyong dating Margareth na bobo at tanga Mr. de la Valliere. Kung
sinasabi mo lang yan para maangkin ako. No fucking way, hindi na yan gagana
sa'kin." She said in a serious tone. Napansin niya ang saglit na paglambot ng
ekspresyon nito ngunit saglit lang iyon at agad na ngumisi.

"Get out of my condo now Mr. de la Valliere bago pa kita makasuhan ng trespassing!"

"Trespassing? Isa lang ako hindi tres, so hindi mo ako makakasuhan niyan." Ngumisi
ito.

Fuck it! Kalen is obviously playing with her! Pinipilosopo siya nito!

Sa inis niya ay tinuhuran niya ito. "Fuck!"

Nasapo nito ang gitna nito. She raised a brow at tinulak si Kalen paalis ng kanyang
ibabaw. Mabilis siyang umalis sa sofa at lumayo rito.

"I told you to leave. Now look what happened." She smirked ngunit agad iyong nawala
nang makitang nakangisi lang si Kalen.

"Nah, you didn't hit my cock. Hita ko lang ang natamaan mo so..." Nakita niyang
lumawak ang ngisi nito. Napaatras siya. Sakto namang tumunog ang kanyang tiyan.
Nanlaki ang kanyang mga mata at napatingin kay Kalen na nakatingin sa kanyang
tiyan. Ilang segundo silang naestatwang dalawa nang bigla niya itong marinig na
tumawa.

"Don't fucking laugh!"

"Hungry? Hindi ka pa pala nakakain ng breakfast. It's almost ten a.m."

Actually, kahapon ng tanghali pa siya hindi kumakain. Nawawalan kasi siya ng gana
idagdag pang madami siyang gagawin sa kumpanya kaya nakakalimutan niya na ang
kumain.

"Get out now before I call my guards." Pagbabanta niya rito.

"Well, about that...I kind of paid them to... have a vacation..." nanlaki ang
kanyang mga mata.

"What?!"

"You heard me, I won't say that again. Anyway, nagugutom na rin ako. As much I want
to eat you, pagkain nalang muna. I'll cook!"

"Fuck you!"

"Later moo. Patience." sabi niyo habang nakangisi.

Dinampot niya ang kanyang sinelas at hinagis iyon sa direksyon ni Kalen. Mabilis
naman itong nakaiwas.

"Arg! Punyeta ka talagang hayop ka! Damn you!"

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 21

Halos hindi na maipinta ang kanyang mukha habang nakatingin kay Kalen na kumakain
sa mesa. Mukhang enjoy na enjoy kasi ito sa pagkain ng niluto nitong fried chicken
habang siya ay ni hindi makasubo ng isang kutsarang kanin.

“Hey, why aren’t you eating?�?

Napasimangot siya.

Bakit kung magsalita ito sakanya ay parang wala lang itong nagawang masama sa kanya
dati? Parang hindi lang siya naku—nevermind. Basta ‘yon na.

“Hey, gusto mo bang ako nalang ang sumubo sayo?�?

Nagsalubong ang kanyang kilay at inirapan ito tsaka sinubo ang kanyang hawak-hawak
na kutsarang may lamang pagkain sa kanyang bibig.

Ngumunguya siya nang bigla siyang napatigil.

Shit ang sarap.

“Masarap ba?�? Tanong sakanya ni Kalen. Tinaasan niya ito ng kilay.

“Hindi. Ang alat, tapon mo yan.�? Sabay tulak niya sa plato niya papalapit kay
Kalen. Nakita niya ang pagkunot ng noo nito. Sumubo ito ng pagkain galing sa
kanyang plato.

“Masarap naman ah.�?

“B-basta hindi. Itapon mo nga yan –teka ba’t ka lumalapit?!�?

“Ako ang susubo sayo. Say ahh.�? Nanlaki ang kanyang mga mata nang iminuwestra nito
sa kanyang bibig ang kutsarang puno ng pagkain. Itinikom niya ang kanyang bibig at
umiling-iling. Narinig niya ang pagbuntong-hininga nito.

“I’ve got no choice then.�?

Kumunot ang kanyang noo nang ito ang sumubo sa kutsarang puno ng pagkain. She
gasped when he cupped her face and kissed her deeply. Itinulak niya ito ngunit
hinuli lang nito ang kanyang batok at mas pinalalim pa ang halik.

Mariin niyang itinikom ang kanyang bibigi upang hindi niya matugon ang halik nito
but he’s like BDO he fucking find a way! He bit her lower lip para lang maipasok
nito ang mainit nitong dila sa kanyang loob.

Her eyes closed when she tasted the food inside her mouth. Ilang sandali pa ay agad
na pinutol ni Kalen ang kanilang halik. They were both gasping for air.

“It tastes good right?�? Pinukol niya ng masamang tingin si Kalen na ngingisi-ngisi
lang at sinuntok ito sa panga.

“Fuck!�?
“Fuck you!�?

Damn it! He kissed her para lang mapakain siya nito!

“Bwisit ka talagang hayop ka!�? Inis siyang tumayo mula sa kanyang kinauupuan at
nilayuan si Kalen tsaka tinungo ang garden.

Napasandal siya sa pader sa may terrace at dumukot ng isang stick ng cigarette mula
sa kanyang bulsa and lit it using the lighter na dinukot niya rin sa kabila niyang
bulsa.

Napasinghap siya nang may maramdaman siyang mga brasong pumalibot sa kanyang bewang
mula sa kanyang likod. Nilingon niya iyon at tumambad sa kanya ang nakangiting
mukha ni Kalen.

Kumabog ang kanyang dibdib.

Gusto niya mang itulak ito ay hindi niya naman magawa dahil useless lang naman.
Kalen will probably use his tricks again para lang hindi siya makalayo.

Hinayaan niya nalang ito sa kanyang likod habang siya ay naninigarilyo.

“You’re smoking?�? tanong ni Kalen sa kanyang tenga ngunit hindi siya sumagot.

She started smoking three years ago. Iyon yung panahon na namro-mroblema rin siya
sa kanyang paga-aral. Hindi niya alam pero napapakalma siya pag naninigarilyo siya.

She only smokes when she has a problem. Isa na iyong sa kumpanya niya then Yvonne.
May nalaman kasi siya tungkol sa nobyo nito na si Thunder, ginagawa niya parin ang
lahat para mahanapan pa ito ng maraming stains to prove that he really has a mental
illness. Tapos dumagdag pa ‘tong si Kalen na malandi.

“What the hell?�? usal niya nang kunin ni Kalen ang sigarilyo mula sa kanyang labi
at tinapon iyon sa baba. Inis niya itong nilingon.

“Don’t smoke.�? Sinamaan niya ito ng tingin at siniko sa tiyan ngunit parang
nagtapon lang siya ng bato sa matigas na pader dahil ni hindi man lang ito gumalaw.

Napabuntong-hininga siya.

“Leave me alone.�?

“But—�?
“I’m tired Kalen. Just leave. I don’t want to talk to you.�?

Tila naramdaman naman ni Kalen ang pagiging seryoso sa kanyang boses at ito na
mismo ang bumitiw.

Napapikit siya ng mariin.

She’s stronger, wiser and fiercer than before. She’s already changed  pero
nanghihina parin siya pagdating kay Kalen.

Oo, inaamin niya na naaapektuhan parin siya sa ginagawa sa kanya ni Kalen. He can
still make her heart beat fast pero hindi dapat siya nagkakaganon.

Kalen de la Valliere hurt her five years ago. He was the reason why she lost her
baby why she almost lost her mind and why she changed.

Nanggilid ang kanyang mga luha ngunit mabilis siyang tumingala upang pigilan iyon.

Nilingon niya si Kalen na nakatingin lang sakanya. Napapikit siya ng mariin.

She immediately went inside her room and locked the door.  Narinig niya pa ang
pagkatok nito sa pintuan.

She really needs to stay away from Kalen kung ayaw niyang mangyari ulit ang
nangyari sa kanya noon.

---

Four days.

Apat na araw nang hindi umuuwi si Margareth sa condo nito at yamot na yamot na si
Kalen. He can’t even call her dahil wala naman siyang number nito at kung meron man
ay sigurado siyang bababaan lang siya nito ng tawag.

Napabuntong-hininga siya.

He’s trying his best for her to forgive him. For her to come back to his life
ngunit totoo nga talaga ang sinabi ng kanyang kapatid na si Kalev.

She really changed.

And that’s because of him. Nasaktan niya ito ng sobra five years ago.

She really hates him—no, loathes him. Ni hindi nga ito makatingin sa kanya ng
diretso sa mata. Minsan ay titingin nga pero saglit lang dahil iiwas lang ito ng
tingin o sasamaan lang siya nito ng tingin.

He’s kind of happy dahil nagbago na si Margareth. Magaling na itong mag-ingles,

she’s wider now pero ang nakakalungkot lang ay ang naging dahilan ng pagbabagong
iyon ay dahil sa isang masamang pangyayari.

Mariin niyang naipikit ang kanyang mga mata at idi-nial ang number ng kanyang
kapatid sa kanyang cellphone ngunit hindi parin ito sumasagot. Ibinaba niya ang
tawag at bumuntong-hininga. Sakto namang bumukas ang pintuan.

Lumingon siya at tumambad sa kanyang paningin si Margareth na may kasamang ibang

lalaki and they’re kissing.

His eyes widened when the man’s lips traveled from Margareth’s lips down to her
neck.

Naikuyom niya ang kanyang palad at linapitan ang dalawa. Mabilis niyang hinila sa
braso si Margareth palayo at sinuntok sa mukha ang lalaki.

“Fuck! What the hell man?!�?

“Fuck you!�? Napadaing ito nang paulit-ulit niya itong sinuntok sa mukha. Narinig
niya naman ang pagtitili ni Margareth upang tumigil na siya.

Napangiwi siya nang gantihan siya ng suntok ng lalaki sa mukha. Nagsuntukan silang
dalawa.

“Kalen stop it! Oh gosh!�?

Napatigil lang siya nang marinig ang paghikbi ni Margareth. Dahan-dahan niya itong
nilingon.

His eyes widened when he saw her tears.

“Margareth...�?

Napatayo siya at dahan-dahang linapitan si Margareth ngunit nilampasan lang siya

nito at dinalo ang lalaking nakahiga.

“Oh my God, Jaiven! Are you okay?�?

His lips parted.

Dalawa nga silang nagsuntukan pero mas nag-alala pa ito sa lalaking kasama nito.

“Damn it. Don’t touch me!�? nakita niya ang pagwaksi ng lalaki sa kamay ni
Margareth na kanina lang ay nakahawak sa mukha nito.

“That man is insane! Fuck it!�?

Sinamaan muna siya ng tingin ng lalaki bago lumabas ng pintuan ng condo ni

Margareth.

“Why did you do that huh?! You almost killed him for God’s sake Kalen!�? Sigaw ni
Margareth sakanya.

That sight was so painful. Seeing your girl being kissed there’s no tomorrow by
other man hurts like hell. And this time hindi lang siya naga-assume. That’s not
even a CPR.

“I wish I killed him though.�? He said. Bigla naman siyang sinampal ni Margareth sa
pisngi.

Pagak siyang napatawa at tsaka pinasadhan ng tingin si Margareth. She’s wearing a

seductive red dress at mukhang galing ito sa party.

“Choose Margareth... you want it the easy way? Or the hard way?�? tanong niya rito
ngunit hindi ito sumagot. Tumaas ang sulok ng labi niya.

He has no choice then.

“Hard way it is.�?

Tsaka siya tumalikod at lumabas ng condo nito leaving Margareth alone.

---

NOCTURNALBEAST

=================
Chapter 22

Nasapo niya ang kanyang noo nang maramdaman ang pananakit ‘non. Limang araw na
itong problema niya. Ni hindi siya maka-focus sa kanyang trabaho.

Hindi niya parin kasi alam kung papano sosolusyonan ang problema tungkol sa seventy
percent share ng kumpanyang nabili ng hindi niya kilalang tao. Paano kung masama
iyong tao na iyon? Anong gagawin niya?

Napapikit siya ng mariin at itinukod ang magkabilang siko sa taas ng mesa, sakto
namang may kumatok sa pintuan ng kanyang opisina.

“Miss Scott?�?

Tiningala niya ang kanyang bagong assistant na si Ylvette na nakasilip sa kanyang

pintuan. She signaled her to come inside the office. Mabilis naman itong sumunod.
Kumunot ang kanyang noo nang makita ang mga dala-dala nitong mga papeles.

Her assistant placed it above her desk.

“What are these?�?

“Papers ma’am, the one who bought the seventy percent of this company is making you
sign these papers.�?

Kanyang kinuha ang mga papel sa mesa at binasa iyon. Her eyes widened. Naikuyom
niya ang kanyang kamao.

“Gusto niya nang ilipat sa pangalan niya ang kumpanya?!�? she shouted. Napaigtad
ang kanyang assistant.

“M-Ma’am?�?

“Call that person. We need to meet before I sign these damn papers!�? Mabilis naman
itong tumango at akmang lalabas ng opisina niya nang tawagin niya itong muli.

“Yes ma’am?�?

“Bring me black coffee.�?

Tumango ito at agad na lumabas ng kanyang opisina.

She sighed. ---

Ang bilis ng pagtibok ng kanyang puso. Ngayon niya na kasi makikilala ang taong
bumili ng seventy percent ng share ng kanyang kumpanya.

Kinakabahan siya. Paano nalang kung masamang tao iyon at gamitin lang nito ang
kanyang kumpanya sa masamang paraan? Paano kung may galit ito sa kanya?

She’s planning to buy the seventy percent back and she’s hoping na papayag ang
taong nakabili ‘non na ibenta sakanya ulit.

She promised the old lady to take care of the company at dapat pahalagahan niya
iyon.

“Goodmorning Miss Scott.�? Napatingin siya sa babaeng nakatayo sa pintuan ng

kanyang opisina.

“He’s waiting.�?

Kumunot ang kanyang noo.

He?

Lalaki ang nakabili?

She heaved out a deep sigh and prepared herself. Sinulyapan niyang muli ang babae
sa kanyang tabi na nakangiti. She nodded her head.

The woman smiled at her tsaka siya pinagbuksan ng pintuan.

Pagpasok niya palang ng opisina ay agad na tumambad sa kanya ang isang lalaking
nakaupo sa swivel chair na nakatalikod.

Tumikhim siya upang makuha ang atensyon nito. Nakita niya ang pag-ayos nito ng upo
at tsaka inikot ang swivel chair upang magkaharap sila.

Nanlaki ang kanyang mga mata.

“K-Kalen?�?

“Miss Scott.�?

Her lips parted.

Nabitawan niya ang mga papeles na dala-dala at dahan-dahang linapitan si Kalen na
nakatayo na at mataman lang siyang tinitignan habang nakangiti.

Pagkalapit at pagkalapit niya rito ay sinampal niya ito sa pisngi.

“Ow, good morning too Miss Scott.�? Nakangiti nitong sabi sakanya.

“Bakit mo ‘to ginawa?�? “I asked you... easy way or hard way.�?

Naikuyom  niya ang kanyang palad.

“Sell it to me again! Bibilhin ko twice the price!�?

Nakita niya ang pagsilay ng ngisi nito.

“I bought it four times the price from those people. Exactly three hundred fifty
billion, if I sell it to you twice the price magiging seven hundred billion na
siya. I doubt you have that much money Miss Scott.�?

Her lips parted.

Gumastos ito ng ganong kalaking halaga para lang makuha siya?!

Kung siya lang ang dating Margareth ay kikiligin na siya sa ginagawa nito ngunit
hindi. He’s probably just doing this just to get inside her pants again..

“I’m doing this to get you back.�? Sa galit niya ay sinampal niya itong muli. Pagak
siyang napatawa.

He’s doing this to get her back again?

“Hindi ako babalik sa’yo kailanman Mr. de la Valliere. Naging bobo at tanga ako
dati sayo at hindi ko hahayaang mangyari ulit ‘yon ngayon.�?

“You’ve got no choice Margareth. Kung hindi ka babalik sa akin, kukunin ko ‘tong
kumpanyang ipinamana sayo ni Mrs. Scott.�?

He knows, alam nito kung saan niya nakuha ang kanyang mga yaman ngayon.

What can she expect? He’s rich as hell! He have his own ways to know!
“If you’ll come back to me again, I’ll give you back your company.�?.Saglit siyang
lumayo dito at tsaka tinungo ang pintuan. She locked it and faced him again tsaka
niya kinalas isa-isa ang mga butones ng kanyang damit. Nakita niya ang panlalaki ng
mga mata nito nang mahubad niya na ang kanyang damit.

“You want to fuck me Mr. de la Valliere? Here, go on. Just give me back my
company.�?

Umiling-iling ito. She saw him remove his suit at tsaka siya nilapitan. Napa-atras
siya. She’s only wearing her bra and panty now. Sigurado siyang hindi tatanggihan
ni Kalen ang offer niya. Hindi ‘to marunong magpigil.

Napasinghap siya nang isinuot nito sa kanya ang coat nito at tsaka siya niyakap ng
mahigpit.

“I love you, Margareth... Come back to me please...�?

Kumabog ang kanyang dibdib at nagsimula nang manggilid ang kanyang mga luha.

There’s a part inside her that wants to believe Kalen’s words pero mas nauunahan
siya ng takot at galit. She was too hurt and still hurting because of him.

She can’t fall in love with this man again. Loving him is chaos. Masisira lang siya
ulit at ayaw niya na iyong mangyari.

---

Kalen is typing something on his laptop when Margareth’s face popped out inside his
mind.

Ginawa niya lang naman iyon dahil mahal na mahal niya si Margareth. He’s so
desperate to get her back.

He knows that he hurt her five years ago at alam niya rin na siya ang naging
dahilan kung bakit nakunan ito pero nasaktan rin siya. Hindi niya ginusto ang
mawala ang kanilang anghel. God knows na hindi niya sinadya.

Until now, he’s still regretting what he did to her five years ago.

Hanggang ngayon ay puro ‘kung sana�? lang siya.

Naikuyom niya ang kanyang kamao at napaupo ng maayos sa kanyang sofa.

He sighed at tsaka inisang lagok ang isang baso ng kape sakto namang may kumatok sa
kanyang pintuan. Kumunot ang kanyang noo.

Someone’s visiting him?

Wala naman siyang ibang kakilala dito. Blaze is not here, nasa Pilipinas ito ngayon
tapos wala naman siyang ibang kaibigan.

Inilapag niya ang baso sa taas ng mesa at tsaka tinungo ang pintuan. Pagkabukas at
pagkabukas niya palang ng pintuan ay nanlaki ang kanyang mga mata nang makilala
kung sino ang kumakatok.

“Margareth? What are you doing here? Paano mo nalaman kung saan ako nakatira?�?
Tanong niya rito.

Tiningala siya nito at laking gulat niya nang namumula ang buong mukha nito. She
sweetly smiled at him.

“Fuck! You’re drunk!�? “Ako lasheng? Hindi ‘no! Sira ulo hihihi!�?

Mahina siyang napamura nang itinukod nito ang mainit nitong palad sa kanyang dibdib
at ipinadausdos iyon pababa hanggang sa kanyang tiyan.

Oh damn, her touch is making him hard down there!

Mabuti nalang at mabilis niyang nahuli ang kamay nito kung hindi ay sigurado siyang
iba na ang mahahawakan nito.

“Yi! Ang tigash! H-h-h-himashin ko ha? Ha?! Ha?! Yey!�? Napangiwi siya nang himas-
himasin nito ang kanyang tiyan.

“Isha... dalawa... tatlo... teka, ano’ng number na ulit yun? Ay ewan! –ah! Ano ba?
Hard mo naman!�?

Hinuli niya ang papulsuhan nito at inilayo sa kanyang tiyan.

She’s not aware of what she’s doing right now. She’s too drunk.

“Sino’ng nagdrive sayo dito?!�?

Ngumuso ito at tsaka ngumisi.

“Akuuuu!! Ang galing galing, ang daming curves ng daanan kanina!�?

His lips parted at napatingin sa labas. Napanganga siya nang mamataan ang kotse
nitong puro gasgas na. Agad niyang inalalayan si Margareth hanggang sa makapasok
sila sa loob ng kanyang condo. Pinaupo niya muna ito sa sofa at sinuri.

“Are you hurt huh? May masakit ba?�? Naga-alalang tanong niya rito.

“Oo...�?

“Where?!�?

Napatigil siya nang itinuro nito ang dibdib nito.

“Ito... M-masakit ito... sobrang sakit...�? Bigla siyang nataranta nang magsimula
na itong umiyak.

“Margareth...�?

“A-Ang sakit sakit...”�?

Nanggilid ang kanyang mga luha.

She’s still hurting because of him.

Agad niya itong niyakap ng mahigpit. Tahimik lang silang dalawa hanggang sa kumalma
si Margareth.

“Kalen?...�?

“Hmm?�?

“Jer jer tayo?�?

Nanlaki ang kanyang mga mata at agad itong linayuan.

“No.�?

Nakita niya ang pag nguso nito. Napatayo ito sa kinauupuan at gegewang-gewang na
naglakad papalayo sakanya.

“Hey where are you going?!�?

“Makikipagjer-jer’an sa iba, ayaw mo kashe!�? Nanlaki ang kanyang mga mata. He
immediately grabbed her arm.

“Ano ba? Shabi mo ayaw mo? T-t-taposh ngayon sha iba ako ayaw mo rin! Ang gulo gulo
mo, hay naku! Bitaw nga –ay!�?

Mabilis siyang tumayo at kinarga ito parang sako.

“Shit! Let me go! Ow, nahihilo ako! Kalen!�?

Tinungo niya ang kanyang kwarto at kanya itong pinahiga rito. Napatingin ito
sakanya.

“Yey payag na siya hihihi! –teka, ano yan? Huy wag mo akong itali ano ba? Waaa!�?

Nagpupumiglas si Margareth nang hulihin niya ang papulsuhan nito at itinali ito sa
headboard ng kama.

Yes he wants to claim her pero hindi sa ganitong paraan. She’s drunk at kung
gagalawin niya ito ay sigurado siyang mas madadagdagan lang ang galit nito sa kanya
pag gising nito.

“Kalen-dian pakawalan mo ako!�? Umiling siya at agad na kumuha ng kumot at itinakip

iyon kay Margareth.

Kinumutan niya ito hanggang sa leeg. Humiga siya sa tabi nito and hugged her tight.
Patuloy lang ito sa pagpupumiglas at pagsisigaw hanggang sa ito na rin ang napagod
at nakatulog.

“Goodnight moo.�?---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 23

Kumunot ang kanyang noo nang maramdaman ang mainit na palad na humahaplos sa
kanyang pisngi. Dahan-dahan niyang inimulat ang kanyang mga mata.

“Goodmorning my one and only...�?

Nanlaki ang kanyang mga mata. Dali-dali siyang tumayo ngunit agad na natumba nang
sumabit ang kanyang kamay na nakatali sa headboard ng kama.

Nakatali?!

“Shit! Where am I?! Ano’ng nangyari?!�?

“Oh, you don’t remember moo? Pinuntahan mo ako dito sa condo ko. You were so drunk
last night.�? Her lips parted. Agad niyang sinuri ang kanyang sarili.

Damit. Check.

Hindi rin masakit ang gitna at hita niya.

“Hindi kita pinagsamantalahan, moo. Kahit pinipilit mo ako kagabi, hindi kita
ginalaw. I just hugged you all night. Anyway, here. Inumin mo ito pangpa-tanggal ng
hangover.�? May kinuha itong bottled water at gamot sa ibabaw ng mesa at inabot
iyon sakanya.

Ayaw niya sana iyong tanggapin ngunit wala naman rin siyang ibang choice dahil
nananakit rin ang kanyang ulo.

Pagkatapos niyang uminom ay linapag niya ang bottled water sa taas ng mesa at
tinanggal ang necktie na nakatali sa kanyang papulsuhan.

“A-Ano’ng ginawa ko kagabi? I can’t remember...�? Nakita niya ang pagtaas ng sulok
ng labi ni Kalen at tsaka ito tumayo mula sa kama. He slowly approached her habang
siya ay paatras ng paatras hanggang sa sumandal siya sa pader. Mabilis naman siyang
naikulong ni Kalen sa pagitan ng mga braso nito.

Napalunok siya nang inilapit nito ang bibig nito sa kanyang tenga.

“You were asking me to fuck you last night Margareth...�?

Nanlaki ang kanyang mga mata.

God damn it! She was so drunk last night! Hindi niya alam kung ano’ng pinag-gagawa
niya! Ni hindi niya nga alam kung papano niya napuntahan si Kalen kagabi e hindi
niya naman alam kung saan ito nakatira!

“I-I was drunk. P-pasensya ka na, Hindi ko alam kung ano’ng ginagawa ko.�?

Napatingin ito sakanya sabay ngisi. Kumabog ang kanyang dibdib.

Shit.

Nanlaki ang kanyang mga mata nang yumuko ito at hulihin ang kanyang labi upang
siilin ng isang malalim na halik.

Napapikit siya. Hindi niya dapat tinutugon ang bawat hagod ng mainit nitong labi sa
kanyang labi ngunit hindi niya mapigilan ang kanyang sarili.

Kalen de la Valliere is the only man who can make her wet and moan without asking
her to.

Kumapit siya sa balikat nito at tinugon ang halik nito.

She was moaning and all when he stopped moving his lips. Napadilat siya. Kumabog
ang kanyang dibdib nang magkasalubong ang kanilang mga mata.

“You still want me Margareth...�?

Naikuyom niya ang kanyang palad.

Yes, her body still wants Kalen. Kahit pa ilang lalaki na ang kanyang nakasama at
kahit pa napakalaki ng kasalanan nito sakanya. Si Kalen pa rin ang kanyang
hinahanap-hanap.

Nakagat niya ang kanyang labi.

“I need to go.�?

“Ihahatid na kita.�?

“Naa ko’y car e este –I have my own car. Kaya kong umuwi mag-isa.�?

Lumawak ang ngisi nito.

“A-ano’ng nginingisi-ngisi mo ha?! Alis nga! Kailangan ko ng umuwi!�? Tinulak niya

ito. Mabuti nalang at hindi ito nagmatigas at pinadaan nalang siya.

Halos mahulog ang kanyang panga sa sahig nang makita ang kanyang kotse sa labas ng
condo ni Kalen. Ang daming gasgas at basag lahat ng salamin. Yupi na rin ang
pintuan ng shotgun seat.

“S-Sinong may gawa nito?�?

“You.�?

“Me?�?

“Ay hindi?�?

Nanlaki ang butas ng ilong niya.

Siya lang ba o talagang nagiging pilisopo na si Kalen?

Mahina siyang napasinghap nang maramdaman ang matigas nitong braso sa kanyang
bewang. Dahan-dahan niya itong nilingon.

“I’ll drive you home.�?

“Pero—�?

“Please.�?

Napabuntong-hininga siya at tumango. Kahit pa makipag-argumento siya rito, sigurado

naman siyang ito parin ang mananalo. Kung magmamatigas pa siya, Kalen will surely
use the company para lang mapapayag siya.

“Thanks moo. Wait for me here.�? Kumabog ang kanyang dibdib nang mabilis siya
nitong hinalikan sa labi at bumitiw sakanya.

Napahawak siya sa kanyang dibdib. Nanlaki ang kanyang mga mata nang maramdaman ang
mabilis ‘nong pagtibok.

“Damn...�?

---

Nanakit ang kanyang ulo nang matanggap ang email na galing sa kanyang hired private
investigator. It’s confirmed. Thunder Hernandez has mental issues.

Meron itong DID o Dissociative Identity Disorder.

Noon niya pa iyon napapansin

She knew it. Alam niya talaga noong una na may mali kay Thunder. The way he speaks
at Yvonne and her. Paiba-iba ang tono. And the way he smiles, today creepy,
tomorrow friendly.

Basta ang hirap i-explain.

Magkakasakit ata siya sa utak sa mga problema niya.

Isa, ang kumpanya. Pangalawa, si Kalen. Tapos dumagdag pa si Thunder.

Nasapo niya ang kanyang noo nang mag-ring ang kanyang cellphone. Tinatamad na
pinulot niya iyon sa itaas ng kanyang mesa at sinagot.

“Hello?�? tinatamad niyang sagot sa tawag.

“Miss Scott, your ticket has been booked already. Your flight to the Philippines
will be on five thirty pm.�?

Napatango siya na tila ba nakikita siya nito.

“Got it.�?

Then she ended the call.

Kahit mahirap, she needs to go to the Philippines. Kailangan niyang puntahan si

Yvonne. . She needs to save her friend dahil kahit ito ay hindi alam ang sitwasyon
ni Thunder. He can physically harm her.

Tatayo na sana siya sa sofa nang muling tumuno ang kanyang cellphone. Kinuha niya
iyon at sinagot.

“Hello?�?

“Moo.�?

Kumabog ang kanyang dibdib nang marinig ang malalim at baritono nitong boses sa
kabilang linya. She cleared her throat and inhaled deeply before talking.

“B-Bakit ka tumatawag?�?

Damn it, Kahit nauual siya ay pinilit niya paring patayarin ang kanyang tono.
“I heard that you’re going back to the Philippines this afternoon.�?

Kumunot ang kanyang noo.

“How did you—�?

“I have my ways my one and only. I’m Kalen de la Valliere remember?�?

Napasimangot siya.

“So is it true?�?

“Yes. Why?�?

“I’m coming with you.�?

“No way.�?

“Yes way moo. I have my private plane and I’m outside your condo, by the way.�? Her
eyes widened. Napatayo siya sa kanyang sofa at tinakbo ang kanyang pintuan. She
immediately opened the door at naibagsak ang cellphone sa sahig nang makita si
Kalen na nakangiti sakanya.

May dala-dala itong bag at hawak-hawak rin nito ang cellphone na nakatapat sa tenga
nito.

Kalen smiled at her and approached her. She gasped when he leaned to kiss her on
the lips. Naestatwa siya nang may ibigay ito sa kanyang bouquet ng rosas.

Wala sa sariling tinanggap niya iyon.

“Let’s go?�?

“Teka! Hindi pa ako nakakapagbihis!�?

“Ako magbibihis sayo.�?

Naginit ang kanyang pisngi at hinampas ito sa balikat.

“Kalen-dian ka talaga! –ah! Bitaw! Kalen isa!�?

Napatili siya nang yakapin siya nito ng mahigpit.

“Dalawa.�?

Punyeta!

“Pilosopo! Bitaw kung ayaw mong magalit ako sayo!�?

“So hindi ka na nga galit saakin?�? napatigil siya nang mahimigan ang kaseryosohan
ng boses nito.

Lihim siyang napabuntong-hininga at tinulak ito.

Mahirap mang aminin ngunit unti-unti niya nang napapatawad si Kalen and she hates
it.

“Galit parin kaya wag mo ng dagdagan. Hintayin mo ako dito sa labas, magbibihis
lang ako.�?

Tinalikuran niya ito ngunit nakakailang hakbang palang siya ay napatigil siya nang
magsalita ito.

“Hindi mo parin ba ako napapatawad?�?

Napatigil siya ngunit hindi niya ito nilingon.

“Oo, nagkamali ako. I assumed. I didn’t listen to your explanation but believe me,
hindi ko ginusto ang nangyari sayo. Hindi ko ginustong makunan ka. I was hurt too
Margareth.�? Napapikit siya ng mariin.

“N-Ni hindi ako nagkaroon ng tsansa na mahawakan siya. It hurts Margareth. masakit
rin para sakin ang mawalan ng anak lalo na’t ako pa mismo ang dahilan kung bakit
siya nawala�?

Dahan-dahan siyang humarap dito.

Nag-init ang gilid ng kanyang mga mata nang makita ang pamumuo ng luha sa mga mata
ni Kalen. Namumula na rin ang tungki ng ilong nito.

“I’m doing my best for you to forgive me Margareth. Kahit pahirapan mo pa ako araw-
araw, physically and emotionally basta lang mapatawad mo ako.�?

Gusto niya mang paniwalain ang kanyang sarili na umaarte lang si Kalen ngunit hindi
niya kaya. He’s obviously hurting like her.

Napatingala siya upang pigilan ang mga luhang gusting kumawala sa kanyang mga mata.

“Kung papatawarin ba kita lalayuan mo na ako?�?

Napatigil ito.

“I want you to come back to me too.�?

Mapakla siyang napangiti.

“I-I may forgive you for what you’ve done to me five years ago Kalen pero ang
bumalik sa’yo? I doubt that. Paano kung maulit uli yung nangyari noon? Maga-assume
ka tapos—�? napahikbi siya.

“—t-tapos buntis ako... e di m-mawawalan na naman ako ng anak?�?

Mabilis siya nitong nilapitan at akmang hahahawakan siya ngunit mabilis siyang
umatras.

“Margareth, hinding-hindi ‘yan mangyayari.�?

“You can’t predict the future Kalen. Anyway...  Y-You can have the company after
this, just take care of it...�?

“Margareth—�?

“A-ano ba yan, kanina naga-asaran tayo tapos ngayon iyakan na? �? Putol niya sa
dapat nitong sasabihin. nabasag ang kanyang boses. Pinilit niyang tumawa.

“W-wait for me, magbibihis lang ako.�?

“Margareth please.�?

“Not now Kalen please.. n-not now.�?

Mabilis niyang tinungo ang kanyang kwarto at ni-lock iyon.

Natutop niya ang kanyang bibig at doon humagulgol ng iyak.

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 24 - SPG

It's been a week since Yvonne got kidnapped by her ex-boyfriend Thunder.

Nakumpirma na talaga niyang may DID si Thunder. His other half is obsessed with her
friend at gagawin nito ang lahat para lang makuha ang kanyang kaibigan.

He was about to bring Yvonne to other country far away from Blaze pero mabuti
nalang talaga at hindi nahuli si Blaze at nailigtas si Yvonne.

Her friend got shot pero hindi naman masama ang lagay nito while Thunder. Well,
dinala na ito sa mental institution para ma-cure ang sakit nito.

"Moo..."

Napasimangot siya ng marinig ang boses ni Kalen.

Isa pa ito sa kinaiinisan niya. Sasama sana siya sa pagligtas kay Yvonne pero ang
ginawa nito ay nilock siya sa loob ng kwarto kasama ang anak ni Yvonne na si Jaze.

"Moo-"

"Stop calling me that. Hindi ako baka."

Nakita niya ang pagnguso nito. She just raised a brow on him at mabilis itong
nilayuan. Tinungo niya ang kanyang kwarto at naupo sa dulo ng kanyang kama.

Anyway, she's living with Kalen. Wala naman siyang ibang matitirhan sa manila,
hindi rin siya pinayagan ni Yvonne na mag-hotel nalang.

She doesn't own any house or condo here in the Philippines. Wala kasi talaga siyang
plano na umuwi dito. If it wasn't for Yvonne's situation, hinding-hindi siya uuwi
dito.

Nasapo niya ang kanyang noo at bumuntong-hininga.

Ilang beses niya nang pinagsabihan si Kalen na lumayo na sakanya pero matigas
talaga ang ulo nito.

Iiwas siya, lalapit ito.

Habol ng habol kahit ilang beses niya na rin itong sinasabihan ng masama.

She's doing everything para lang madiscourage ito pero ang gago, ayaw talagang
tumigil.

Minsan nga ay natatakot na siya sa ginagawa nitong panlalambing sa kanya dahil baka
bumigay na siya.

She's still weak when it comes to Kalen.

Yes, she admits that she still has something for him but she needs to stop it.
She's too scared to fall for him again. Ayaw niya ng masaktan uli.

The past is still haunting her.

Naipikit niya ng mariin ang kanyang mga mata sakto namang nagring ang kanyang
cellphone. Dinukot niya iyon sa kanyang bulsa at sinagot.

"Yes?"

"Ma'am, Mr. Alonzo is having a business party tonight there in the Philippines and
he's inviting you to come." Kumunot ang kanyang noo. Kilala niya si Mr. Alonzo, he
is one of her business partners and aside from that ay naging isa rin ito sa
kanyang mga flings.

Naalala niya pa noon, he tried to bed her pero binitin niya lang ito. But unlike
any other men, hindi ito nagalit. Ito pa nga mismo ang nag-sorry sakanya.

He's kind of cute actually.

She chuckled.

"Okay. I'll go." Tinanong niya muna kung saan ang location ng business party tsaka
nagpaalam sa isa't isa. She ended the line while smiling.

"Who was calling you?"

"Ay puta!"
Sa sobrang gulat ay naibagsak niya ang kanyang cellphone sa marmol na sahig.

"M-My phone!"

Basag na basag na ang screen ng kanyang bagong phone na kakabili niya palang.

Galit niyang binalingan si Kalen na seryoso lang ang mukha. Ni hindi man lang ito
nagulat sa pagkabagsak ng kanyang cellphone.

"Bakit ka ba nambibigla ha?!" sigaw niya sa mukha nito. Muli niyang binalingan ang
kanyang cellphone na nabasag.

"I'll buy you a new one. Just tell me who was calling you."

Nasa tinig parin ang pagiging seryoso ng boses nito. Napabuntong-hininga siya.

It's totally useless to argue with him pag ganito na ang tono nito.

"It's my assistant."

"Is your assistant a she or a he?"

Kumunot ang kanyang noo ngunit pinili niya nalang ang sagutin ito.

"Bakit ba? Nagseselos ka?" Tinaasan niya ito ng kilay sabay ngisi ngunit agad iyong
naglaho nang makitang nandilim ang anyo nito. Her eyes widened when he encircled
his arms around her waist and pulled her closer to him.

"A-Ano ba?!"

"Yes."

Kumunot ang kanyang noo.

"Huh?"

Napalunok siya nang makasalubong niya ang kulay abo nitong mga mata. Hindi niya
alam kung bakit hindi niya maiwas-iwas ang kanyang tingin sa mga mata nito.

"I'm just answering your question. You asked me if I'm jealous, then the answer is
fucking yes."

Nanlaki ang kanyang mga mata nang dumukwang ito upang hulihin ang kanyang labi at
siniil siya ng isang malalim na halik. Napakapit siya ng mahigpit sa braso nito.

Her eyes automatically closed when he started moving his lips against her lips. She
gasped when he bit her lower lip and slid his hot wet tongue inside her mouth.

Napaungol siya.

Sa loob ng limang taon na iba't-ibang lalaki ang kanyang kahalikan ay wala pa ni

isa sa mga ito ang nakakahalik sakanya tulad ni Kalen.

Kalen's kisses are driving her insane.

She gasped when Kalen slightly pushed her to bed.Napaliyad siya nang bumaba ang
halik nito sa kanyang leeg.

She should stop him but she can't.

Ayaw niya mang aminin ngunit gustong-gusto niya ang ginagawa sa kanya ni Kalen.

"Oh God..." napaungol siya ng malakas nang maramdaman ang mainit nitong palad sa
ibabaw ng kanyang dibdib na natatakpan ng manipis na tela. She's only wearing a
plain white loose t-shirt and a bra kaya ramdam na ramdam niya parin ang init ng
palad nito.

Nakagat niya ang kanyang labi at mariin na ipinikit ang kanyang mga mata habang
patuloy sa pag-ungol.

Napakapit siya ng mariin sa balikat ni Kalen nang maramdaman ang kabila nitong
kamay sa ibabaw ng kanyang kaselanan.

"Mmmm... K-Kalen!"

May sariling isip na bumuka ang kanyang hita nang ipasok nito ang kamay nito sa
kanyang mini-shorts. She gasped when she felt his hot fingers playing with her
clit.

"Ka-len..."

"S-stop, we need to stop..." He was about to remove his hand inside her shorts when
she pulled him closer. Napatigil ito.
"Margareth..." Dahan-dahan niyang inimulat ang kanyang mga mata at tumambad sa
kanyang paningin ang gwapong mukha ni Kalen.

Kumabog ang kanyang dibdib nang makita ang pagbaba ng mga mata nito sa kanyang
labi.

"We need to stop this..." Akmang aalis ito sa kanyang ibabaw nang hilahin niya ang
batok nito at agad na siniil ng isang malalim na halik. He immediately moved her
lips against his. Mabilis naman itong tumugon ngunit lumayo agad.

Napatingin sila sa isa't isa.

"Margareth, I don't want you to regret this."

Nakagat niya ang kanyang labi.

"We need to st-"

"Don't stop... please don't stop."

Napatigil ito. Wala sa sariling umangat ang kanyang magkabilang kamay at isa-isang
kinalas ang butones ng suot-suot nitong polo.

Nanginginig ang kanyang mga kamay na hinaplos ang matigas nitong dibdib. Dumausdos
ang kanyang palad pababa sa eight pack abs nito na dati ay anim lang hanggang sa v-
line nito.

Oh God, she missed this. She missed touching him like this.

She sexilly bit her lips. Umangat ang kanyang tingin kay Kalen na nakatingin sa
kanya. His lips are parted and he's also gasping for air.

Hindi niya alam kung bakit ngunit wala sa sariling mas dumausdos pa ang kanyang
kamay hanggang sa maabot nito ang pagkalalaki nitong natatakpan ng maong na
pantalon. Napapikit siya ng mariin nang sinimulan niyang galawin ang kanyang kamay
sa pagkalalaki nito.

"Damn Margareth... f-fuck..."

Her lips parted when she felt his fingers played with her clit. Napaliyad siya sa
sobrang sarap.

"That's it. Love me or hate me, I'm gonna take you tonight."
Impit siyang napatili nang marahas nitong pinunit ang kanyang suot suot na tshirt.
He immediately unclasped her bra and threw it away.

"Ah!" Mariin niyang nakagat ang kanyang labi nang sakupin ng mainit nitong bibig
ang kanyang utong. She arched her back.

Nanlaki ang kanyang mga mata nang mabilis itong lumayo sa kanya at hinila pababa
ang kanyang shorts at sinunod ang kanyang panty. Parang may hinahabol ito.

"Oh my God Kalen!"

She bit her lips when he cupped her womanhood and immediately slid a finger inside
her throbbing core.

"So... fucking.... Wet...." Ungol nito at muling sinubo ang kanyang utong.
Nagpalipat-lipat ang mainit nitong bibig sa kanyang magkabilang dibdib. Bumaba ang
halik nito sa kanyang tiyan hanggang sa maabot nito ang pakay nito.

"Kalen... ahh... f-fuck..."

Napasabunot siya sa buhok ni Kalen nang sinimulan nitong halik-halikan ang kanyang
pagkababae. Mariin niyang nakagat ang kanyang labi at naipikit ang kanyang mga mata
nang kagat-kagatin nito ang kanyang hiyas.

Napaliyad siya.

Walang ibang lalaki ang nakakagawa nito sa kanya. They're just kissing and touching
pero ang umabot sa punto na maghuhubaran at magkakainan na, wala.

Now she knows the reason why she doesn't allow any men to penetrate her.

That's because of Kalen. Sa tuwing sinusubukan niya, his face pops out on her mind.

She can't count how many times she came. Hinang-hina na siya ngunit hindi parin
tumitigil si Kalen sa pagsamba sa kanyang pagkababae.

She came again at halos mawalan na siya ng hininga.

"I'm gonna take you now..."

Worried niyang naidilat ang kanyang mga mata. Kalen isn't looking at her kaya't
hindi nito nakikita ang kanyang ekpresyon.

Nakita niya ang pagkalas nito ng sinturon. He removed his pants and his boxers
leaving him naked above her. Bumaba ang kanyang tingin sa naghuhumindik nitong
pagkalalaki.

"He missed you..."

Nag-init ang kanyang pisngi at agad na umiwas ng tingin. Kalen kissed her again in
the lips. Her lips parted when she felt his hard long shaft poking her wet pussy.

They were kissing and all when Kalen entered her. Napakapit siya ng mariin sa braso
nito.

"I knew it."

Naipikit niya ng mariin ang kanyang mga mata.

He knows. Alam na nito na hindi talaga siya nagpapagamit sa ibang lalaki.

Her nails dug on his back when he started pushing his member insider her wet core.

It hurts. It felt like she lost her virginity all over again. Limang taon ba naman
siyang walang sex life.

"So tight... so fucking tight... Oh fuck..."

Napaungol siya nang magsimula nang umulos si Kalen. He was moving slowly at first
pero 'di lang naglaon ay unti-unti nang bumilis ang kilos nito.

"Ah. Ah. Ah! K-Kalen! Oh my Gosh! Mmp!"

Mariin siyang napapikit. Napakapit si Kalen sa headboard ng kama habang patuloy

lang sa pagbayo sa kanyang gitna.

"W-want it h-harder?"

Kagat-kagat ang labing tumango siya.

"Ahh K-Kalen! Mmp! Oohhh!!"

Mahigpit siyang napakapit sa bed sheet ng kanyang kama habang umuulos si Kalen.
Parang may plano ata si Kalen na wasakin ang pagkababae niya sa lakas nitong
umulos.

Masakit pero masarap.

The feeling of his hard long shaft around inside her tight cave is so good.

"I-I love you Margareth... shit, so tight... s till so fucking tight!"

Palakas ng palakas ang pagungol ni Kalen kasabay ng pag galaw nito. Gusto niya
sanang sabihin dito na wag iputok sa kanyang loob ngunit hindi niya kaya.

She wants to feel his hot liquid inside her, filling her and like what she wants,
he came inside her.

Kalen spurt all of his hot semen inside her.

Hindi nito hinugot ang pagkalalaki nito sa kanyang loob hanggat hindi pa ito
natatapos.

She arched her back. Napasinghap siya nang hulihin ni Kalen ang kanyang batok at
siilin siya ng isang malalim na halik. Kahit nanghihina ay tinugon niya iyon.

"I love you Margareth..." bulong nito sakanya. Nanggilid ang kanyang mga luha.

She knew it.

In her heart...

It's still Kalen de la Valliere.

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 25 - SPG

Napaungol siya sa sakit ng kanyang katawan pag-gising niya.

Parang pakiramdam niya ay hindi siya makakalakad ng maayos ngayon dahil sa sobrang
sakit ng kanyang likod, braso at lalong-lalo na ang kanyang hita.

Hindi kasi siya tinigilan ni Kalen kagabi.

He brutally fucked her and her senses so hard last night.

She can't count how many times they fucked last night. The only thing that she can
remember was the pleasure.

The way he thrust inside her. The way he touch and kiss every inch of her body and
the moans that they both make.

She can still feel his hard long member buried so deep inside her.

Nakagat niya ang kanyang labi.

Bumigay na naman siya kay Kalen. Bumigay na naman ang tanga niyang puso sa lalaking
mismong nanakit ng kanyang damdamin limang taon na ang nakaraan.

Bakit ba kasi pag dating na kay Kalen ay nanghihina na siya? She did everything
para lang magbago siya at maging bato ang puso niya pero lumambot parin para sa
lalaking iyon.

Napatingin siya sa kanyang tabi hoping that she'll see Kalen's handsome face but
she failed. Wala si Kalen sa kanyang tabi.

Did he leave her again? Iniwan na naman ba siya nito dahil nakuha na nito ang gusto
nito sa kanya?

Nag-init ang gilid ng kanyang mga mata at dahan-dahang napaupo sa kama.

"A-Aw..." daing niya habang kagat-kagat ang kanyang ibabang labi. Ang sakit sakit
talaga ng hita niya.

Paano ba naman hindi sasakit. E ang lakas-lakas umulos ni Kalen. Parang may planong
wasakin pati bahay-bata niya.

Pinulot niya ang kumot sa kanyang tabi at pinulupot iyon sa kanyang dibdib. Dahan-
dahan siyang tumayo at lumabas ng kwarto.

Tahimik siyang naglalakad patungo sa banyo nang biglang may nagsalita sakanyang
likod.
"You're awake."

"Ay pisteng yawa!"

Sa sobrang gulat niya ay kamuntikan pa siyang mawalan ng balance sa paglalakad.

Mabuti nalang at agad siyang nakakapit sa door knob ng pintuan.

Inis niyang nilingon si Kalen na naka-topless. Tanging boxers lang ang natatangi
nitong suot.

Shit may bakat.

Napalunok siya at wala sa sariling nabasa ang kanyang ibabang labi habang
pinapasadhan ng tingin ang katawan nito.

Oh damn those delicious abs, she wants to lick them so bad.

"Eyes up, moo."

Napakurap-kurap siya. Bumalik ang kanyang tingin sa mukha nito. Her face reddened
when she saw him grinning at her.

Damn it! Sigurado siyang nagpi-piyesta na ito sa loob-looban nito ngayon dahil
nakuha na siya nito!

Napahigpit ang kanyang pagkapit sa buhol ng kumot sa kanyang dibdib nang unti-
unting lumapit sa kanya si Kalen. Nahigit niya ang kanyang hininga nang ipinalibot
nito ang matitigas nitong braso sa kanyang bewang at tsaka siya mas papalapit rito.

"A-Ano ba?"

Her heart skipped a bit when Kalen stared at her eyes. Punong-puno ng pagnanasa at
pagmamahal ang kulay abo nitong mga mata. Ang paraan ng pagtingin nito sakanya
ngayon ay tulad ng paraang ng pagtingin nito sakanya kagabi habang gumagalaw ito sa
kanyang ibabaw.

She can still remember the moment he made her open her eyes while he's thrusting
above her. Damn it, last night was so erotic.

Amoy Xonrox nga ang kwarto ngayon e.

She avoided her gaze with Kalen as she felt that hot creamy liquid flowed between
her legs.
Shit.

Napatili siya nang bigla siyang buhatin ni Kalen bridal style patungo sa kusina.
Mabuti nalang at mabilis siyang nakakapit sa batok nito kundi sa sahig sana siya
lalagapak.

Galit niyang binalingan si Kalen at pinagbabayo sa dibdib.

"Fuck you! I almost fell!"

"Really?" Kumunot ang kanyang noo nang makitang nakangisi ito.

"Ano'ng nginingisi-ngisi mo ha?!"

"You said you almost fell. Bakit hindi ka nalang nahulog? I'll catch you
Margareth..."

Nag-init ang kanyang pisngi.

Punyetang lalaking 'to!

Pinalo niya ito sa dibdib sa sobrang inis.

"Damn you Kalen!"

"I love you too Margareth..."

Napatigil siya. Tiningala niya si Kalen na nakantingin sa kanya habang nakangiti.

Hanggang sa nakaupo nalang siya sa silay, hindi parin lumalayo ang kanyang mga mata
sa kulay abo nitong mga mata. They are looking at each other like their lives
depend on it.

Her heart skipped a beat when he caressed her face.

"Come back to me already Margareth..."

Is it really the right time to forgive him and come back to Kalen again?

Oras na ba talaga para kalimutan niya ang nangyari sa kanila limang taon na ang
nakakaraan?
Nakagat niya ang kanyang labi.

She stared at Kalen's eyes again and slowly nodded.

Nakita niya ang unti-unting pagsilay ng luha sa gilid ng mga mata nito. Kalen
smiled at her and immediately captured her lips for a deep kiss. Mabilis niya iyong
tinugon.

Limang taon.

Limang taon ang sinayang niya. She lived five years of her life loathing this guy
who's kissing her right now.

She changed.

Nag-aral siya ng mabuti. She graduated in College. She learned how to speak in
English. She became a CEO of a big company in New York. She flirted a lot of men
and made out with them just to forget Kalen but she can't.

She still loves Kalen de la Valliere.

"Ohh God. Kalen..."

Napasinghap siya nang tanggalin ni Kalen ang buhol ng kumot at tuluyan iyong
hinubad mula sa kanyang katawan.

"Mine."

She arched her back when Kalen dipped his head and licked her taut nipple. Tila
isang sanggol na nagugutom si Kalen na sinipsip ang kanyang utong habang minamasa-
masahe iyon.

She bit her lower lip and reached for Kalen's hair. Napasabunot siya rito.

Her lips parted when she felt Kalen's fingers on her clit.

Napaungol siya ng malakas.

Unti-unting bumaba ang mainit na labi ni Kalen mula sa kanyang dibdib, hanggang sa
kanyang tiyan patungo sa kanyang kaselanan.

He kissed, licked, lapped and played with her throbbing core with his hot sinful
mouth and fingers.

Napaliyad siya.

Muli niyang idinilat ang kanyang mga mata. Kumabog ang kanyang dibdib nang
makasalubong niya ang tingin nito.

Unti-unting bumaba ang kanyang tingin sa boxers nito.

She gulped when she saw his bulging member. Parang agila itong gusting kumawala sa
hawla nito.

She bit her lips and reached for his crotch. Napaungol siya nang marinig ang
pagsinghap ni Kalen.

Ginagalaw niya ang kanyang kamay sa pagkalalaki nito na natatakpan ng tela nang
hulihin nito ang kanyang papulsuhan. Napatingala siya rito.

Kalen was looking at her with his eyes full of lust and desire.

Nanlaki ang kanyang mga mata nang hubarin ni Kalen ang natitira nitong saplot sa
katawan. He's now standing in front of her -naked.

"Kalen."

She caught her breath when Kalen snaked his arms around hair waist and carried her.
Pinaupo siya nito sa dulo ng mesa at bahagyang tinulak pahiga.

He immediately parted her legs and dipped his head on her wet flesh. He again
lapped and licked her core.

She can't count how many times she already came but it was heavenly. She was
moaning and everything when he entered her whole.

"Oh God, Kalen!"

"It's so good burying my hard shaft inside your wet cave, moo... ohh.. shit."

He slightly leaned to reach her mouth and kiss her. Mabilis niya itong tinugon.

Napa-ungol siya nang dakutin nito ang isa niyang dibdib at tsaka nagpatuloy na
umulos sa kanyang ibabaw.
He moved slowly at first ngunit hindi lang nagtagal ay bumilis na naman ang mga
kilos nito.

Just like how he moved above her last night.

Hard.

Fast.

And Rough.

"Ohh my God Kalen, I'm coming! Ahhh.."

"Come for me, moo... oh fuck you're so fucking tight."

His movements became faster and faster. Mahuhulog na sana ang kanyang paa, mabuti
nalang at mabilis na nasalo ni Kalen ang kanyang tuhod at isinabit iyon sa balikat
nito.

Napatingin siya sa mga mata nito. He's sweaty all over but he's still handsome as
hell! Nakakadagdag lang sa kagwapuhan nito ang pawis nito sa katawan.

"Kalen... ahh shit! Harder! Mmmp! Ahhh fuck!"

She came again. Three? Four times? Hindi niya mabilang. Kalen is still thrusting in
and out of her wet cave at nangangalay na rin ang kanyang mga hita.

Few hard thrust and he spurt all of his hot semen inside her.

Kapwa silang dalawang hinihingal nang ibaba ni Kalen ang kanyang magkabilang paa
mula sa balikat nito at isinabit ito sa bewang nito.

Napatili at napakapit siya sa braso nito nang buhatin siya nito hanggang sa sofa
without removing his member inside her.

Umupo si Kalen sa sofa and she's above him.

"Move Margareth..."

She knew it.

Wala talagang kapaguran ang lalaking ito pagdating na sa jerjeran. ---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 26

Patakbong tinungo ni Margareth ang comfort room nang biglang bumaliktad ang kanyang
sikmura.

When she reached the toilet, she immediately puked on the toilet bowl.

"Sira na ata yung nakain kong toblerone..." hinihingal niyang wika sabay punas sa
kanyang namamawis na noo.

Nawi-wirdohan siya ngayon sa kanyang sarili. Maya't-maya ay nagugutom tapos pag

nasa harapan niya naman ang pagkain, ayaw niya namang kainin dahil ayaw niya sa
lasa o sa amoy. Minsan naman ay nagugustuhan niya ang lasa tapos daig niya pa ang
taong isang dekada na hindi nakakain kung kumain.

Tapos mabilis siyang magalit o umiyak ngayon. Noong isang araw nga, nanonood siya
ng Tom and Jerry, iniyakan niya si Tom kasi nasabugan ng bomba sa mukha.

Ang weird.

Simula noong isang linggo pa siya nitong nakakaranas.

Siguro malapit na siyang datnan. Ganun kasi siya minsan pag malapit ng datnan e,
nagiging weird ang panlasa.

Palabas na siya ng comfort room nang mag ring ang kanyang cellphone. Mabilis niya
iyong dinukot sa bulsa ng kanyang pajama at tinignan ang caller.

"Kalen..."

Isang buwan niya na itong hindi nakikita. Nagpaalam kasi ito sa kanya na may
aayusin lang ito sa New York. All about business daw.

Ayaw nitong umalis noong una but she told him to go. Hindi naman siya mawawala sa
Pilipinas at safe na safe rin siya. May mga guards siya -na binayaran ni Kalen na
nakabantay sa kanya.
She picked up the call and placed the phone on her left ear.

"Moo."

Her heart skipped a beat when she heard his deep husky voice.

"Kalen, K-Kailan ka uuwi?"

Narinig niya ang pagbuntong-hininga nito sa kabilang linya.

"I'll be back next week. Aayusin ko muna 'tong gulo sa opisina, someone hacked into
our company's system." Nakagat niya ang kanyang labi.

Next week?

Magtitiis na naman siya ng isang linggo para lang hintayin itong bumalik?

Ang tagal niya pang maghihintay. Hindi niya na kayang magtiis na hindi ito makita.

Hindi niya alam but she's always looking for Kalen. Bawat galaw niya, si Kalen ang
hinahanap niya. She's even wearing his shirts and boxers pag tulog niya. Natutulog
rin siya sa kwarto nito because she wants smelling his manly scent.

Suminghot siya.

Hindi niya napansing naluluha na pala siya.

"H-Hey are you crying-"

"H-hindi ba pwedeng ayusin mo nalang yan dito?"

"Pwede naman but-"

Ang selfish niya mang pakinggan ngunit hindi niya na kayang magtiis na hindi pa ito
makita. She wants to see him now. As in now.

"Uwi na Kalen please... d-dito mo nalang yan gawin... please? Miss na miss na
talaga kita..."

Napahikbi siya.
Hindi niya alam kung bakit nagiging emosyonal siya. She's acting like a selfish kid
right now pero wala siyang pakialam. The only thing that she knows and she cares is
she really misses Kalen -a lot.

Ilang segundo itong nanahimik sa kabilang linya.

"I'll call you back Margareth."

Yun lang ang sinabi nito at tsaka nito ibinaba ang tawag. Mas lalo siyang
napahikbi.

He just ended the call like that. He didn't call her 'moo'. Margareth lang ang
tawag nito sa kanya.

Nagalit ba ito dahil biglaan lang siya naging selfish? Na-annoy ba ito sa kanya?

Siguro. He was doing something important tapos bigla lang siyang nag-inarte. Sino
ba namang tanga ang uuwi lang para sa isang babae? His company is much more
important than her. May malaki itong problema ngayon. It's impossible for him to go
home right now.

One more week... kahit masakit, hihintayin niya nalang ito.

Nakagat niya ang kanyang labi at dahan-dahang ibinaba ang cellphone mula sa kanyang
tenga at tsaka pinahid ang mga luhang umalpas sa kanyang mga mata. She sobbed tsaka
tinungo ang kusina.

Kakain nalang muna siya.

Pagdating niya sa kusina ay agad niyang binuksan ang ref. Punong-puno ng pagkain
ang loob 'non. Naalala niya, siniguro talaga ni Kalen na puno iyon ng gusto niyang
kainin. Iyong iba ay mamahalin pero ayaw niya namang kainin.

Kinuha niya ang pizza ngunit pag-amoy niya pa lang 'non ay bumaliktad na ang
kanyang sikmura. Agad niya iyong tinapon sa trash can.

"Sira na naman?!"

Inis siyang napapadyak sa sahig ngunit napatigil nang may mahuli ang kanyang mga
mata.

Agad niyang kinuha ang peanut butter at inamoy iyon. Shit ang bango.

Bigla siyang nakadama ng gutom.

Kumuha rin siya ng gatas at ininom iyon. Hindi niya alam kung bakit pinaghalo niya
iyon, parang ang sarap kasi.

And true to her words ay masarap nga. Halos maubos niya na ang isang jar ng peanut
butter kaka-kain. She was so full hanggang sa maramdaman niya ang antok.

She yawned.

Hinugasan niya muna ang kanyang ma pinagkainan bago siya tumungo sa kwarto ni
Kalen. She hugged his pillow before drifting off to sleep.---

She woke up with someone caressing her face. Dahan-dahan niyang inimulat ang
kanyang mga mata at sumalubong sa kanya ang nakangiting mukha ni Kalen.

Her lips parted.

Napaupo siya sa kama.

"K-Kalen..."

"Missed me?"

Her eyes clouded with tears.

Agad niyang ipinalibot ang kanyang mga braso sa bewang ni Kalen and kissed him on
the lips. Mabilis naman itong tumugon sa kanyang halik. Matapos nilang maghalikan
ay agad niya itong niyakap ng mahigpit.

She hugged him like there's no tomorrow and inhaled his manly scent.

She really misses him a lot.

Nakakabaliw ang pagka-miss niya rito.

Sa sobrang pangigigil niya ay pinugpog niya ng halik ang buong mukha nito.

"You missed me that much, moo?" Natatawang wika nito. He cupped her face and made
her face him. Nakagat niya ang kanyang labi nang makasalubong ang kulay abo nitong
mga mata.

She bit her lips and slowly nodded her head.

"A-akala ko nagalit ka sakin 'nong pinauwi kita. Y-you were busy-"

"Shhh... I got it all fixed. Don't worry about it anymore, moo. Damn, I missed you
so much." Hinalik-haliokan siya nito sa pisngi, noo, sa tungki ng kanyang ilong at
sa kanyang labi.

Muli niyang tinitigan ang gwapo nitong mukha. Her lips parted nang mapansin ang
bahagyang pamamayat ng lalaki. Kalen even grew facial hairs.

Nakagat niya ang kanyang labi at hinaplos-haplos ang pisngi nito. She saw his lips
parted.

"Hindi ka ba nakakakain doon? P-pumayat ka ng kaunti tapos may facial hair ka na

rin oh." She said in a low tone. Kalen smiled at her tsaka siya hinalikan ng smack
sa lips.

"Gwapo parin naman diba?"

Napailing-iling siya habang nakangiti.

"Gusto mo bang kumain?"

"Yes."

"Ano'ng gusto mong kainin?"

"You."

Tinampal niya ito sa balikat. Nakuha pa talaga nitong magbiro habang siya ay
nagaalala.

"Nag-aalala na nga ako sayo tapos nagawa mo pang magbiro!"

"I'm not kidding though, I really want to eat you." Sinamaan niya ito ng tingin.
Tinaas nito ang magkabila nitong kamay sa ere na para bang sumusuko ito.

"Dali na, ano'ng gusto mong kainin?"

"Adobong Manok. Na-miss ko ang luto mo."

Napangiti siya. "Okay then!" She immediately got up from bed and went to the
kitchen with Kalen.

---

"It smells good! Damn namiss ko talaga ang luto mo." She smiled at Kalen. Kakatapos
niya lang kasi magluto. Siya na mismo ang naghanda ng pagkain para rito.

Excited na excited itong sinubo ang isang kutsarang puno ng pagkain nang bigla
itong matigilan. Nawala ang ngiti niya nang mapansing parang ayaw nitong lunukin
ang kinain nito.

"May problema ba?"

Napatingin ito sakanya tsaka ngumiti sabay iling.

"M-Masarap -hehe oo, masarap. F-fuck, 'di ko mapigilan." Sabi nito sabay lagok ng
tubig. Kumunot ang kanyang noo at tsaka ito nilapitan.

Kumuha siya ng isang kutsara at sumubo ng kanyang niluto.

Masarap naman ah?

Napatingin siya kay Kalen na pinagpapawisan na.

"Ano'ng problema sa linuto ko?"

"Wala-"

"Kalen." She said in a warning tone.

"M-masarap nga-"

"Tatadyakan kita. Sabihin mo ang totoo!" Nakita niya ang paglunok nito.

"A-apat na 'M' ang lasa." Kumunot ang kanyang noo. Apat na M?

"M-Matamis na maalat na maasim na matabang... pero masarap promise!" Nag-promise

sign pa ito sa kanya.

Matamis? Siguro dahil sa asukal na linagay niya.

Maalat? One and half spoon lang naman yung asin.

Maasim? Kulang pa nga yung isang pack ng suka e!

Matabang? Nilagyan niya lang naman yun ng tubig para madami ang sabaw!

Natigilan siya. Hindi naman siya ganun magluto ah?

Kanina noong ginagawa niya yung usual na ginagawa niya pag nagluluto ng adobo,
hindi niya nagustuhan ang lasa -bumaliktad ang sikmura niya kaya naglagay pa siya
ng iba.

Her lips parted. Mabilis siyang napahawak sa kanyang sinapupunan.

"Margareth.. please forgive me for lying to you. Ayaw ko lang na masaktan ka."
Napatingin siya kay Kalen at agad na lumayo rito.

She quickly went to her room at naghanap ng Pregnancy Test Kit na binigay sa kanya
ni Yvonne -sa hindi malamang dahilan. Sunod naman ng sunod sa kanya si Kalen at
paulit-ulit na humihingi ng tawad ngunit hindi niya ito binibigyan ng pansin.

She needs to confirm something first.

Nang makuha niya iyon ay agad niya namang tinungo ang c.r at nilock ang kanyang
sarili doon.

Inihian niya ang P.T at hinintay ang result.

Nang makita ang resulta ay napaluha siya.

Two lines means positive.

She's pregnant.

Alam niyang hindi iyon imposible. Kalen always do it inside her when they fuck.

Kagat-kagat ang labing lumabas siya sa C.R. Agad namang tumambad sa kanyang
paningin si Kalen na worried na nakatingin sakanya.

He apologized again at her dahil sa pagsisinungaling nitong masarap ang niluto

niya. Naluluhang inabot niya kay Kalen ang P.T.
Kumunot ang noo nito tsaka kinuha ang p.t sa kanyang kamay.

She looked at him. Nakita niya ang panlalaki ng mga mata nito.

"B-Buntis ako..."

Hindi ito kumibo.

"Ikaw ang ama, s-siyempre."

Hindi parin ito sumagot. Nakagat niya ang kanyang labi.

"G-galit ka ba?"

Ni hindi man lang ito gumalaw. Sa inis niya ay sinipa niya ito sa bayag na mabilis
naman nitong nailagan.

"Punyeta sumagot ka! Buntis ako at ikaw ang ama dahil nag happy new year ka sa loob
ko! Kung ayaw mo sa bata ako ang magpapalaki -ayy!"

Napatili siya nang bigla siya nitong buhatin at pinaikot-ikot sa ere.

"Nahihilo ako Kalen ibaba mo ako!"

Mabilis siya nitong ibinaba.

"Sorry! Sorry! Oh damn! I'm just so fucking happy!" Napapikit siya nang pugpugin
siya ng ni Kalen ng halik sa buong mukha.

Natulala siya rito.

He's happy?

"M-masaya ka?"

Parang bata itong tumango-tango.

"I knew this day would come! Alam kong mabubuntis talaga kita that's why I always
do it inside you!"

Tinampal niya ito sa dibdib."Damn..." Natulala siya nang bigla itong yumuko at
niyakap ang kanyang tiyan. He even smelled and kissed her tummy.

"Daddy's here baby. Daddy's here."

Her eyes clouded with tears. . Ito ang dahilan kaya hindi niya mapigilan ang
mahulog kay Kalen.

He is one hell of man.

Kahit pilitin niya ang sariling kalimutan at kamuhian ito ay hindi niya kaya.

She still loves him so much.

"D-Dugo palang yan."

"Don't care. I want him or her to hear my voice."

Napangiti siya

Tumayo ito at tsaka siya hinarap. He smiled at her.

"Ngayon, hindi ka na talaga makakatakas sa'kin."

"And I'm not planning to."

Nawala ang ngiti nito. She smiled at him.

Limang taon na ang sinayang nilang dalawa. She changed. He changed too.

They are both matured now.

Maybe this is the time for them to go back to each other's arms again.

"I love you Mr. de la Valliere."

---

NOCTURNALBEAST
=================

Chapter 27

"W-What?"

She chuckled when she heard Kalen stammered. Parang hindi ito makapaniwala sa
kanyang sinabi.

She smiled at him and cupped his face. Hinaplos niya ang pisngi nito and stared at
his deep ash gray eyes. Biglang bumilis ang pagtibok ng kanyang puso.

She still loves this man even if he hurt her feelings five years ago. He was the
reason why she lost her baby and almost lost her mind but that didn't change
anything. Mahal na mahal niya parin ito, kahit pa pilitin niya ang sariling
kamuhian ito ay hindi niya kaya.

She loves him so much.

Natabunan lang iyon ng galit pero hindi parin maipagkakailang mahal na mahal niya
parin ang lalaking 'to.

She tiptoed to kiss him on the lips. Mabilis naman itong tumugon.

Nang pakawalan niya ang matatamis nitong labi ay natulala ito sa kanya.

"I love you so much Mr. de la Valliere."

"Y-you what?"

She chuckled.

"I love you so much. My love never changed for you. Kahit pa nasaktan mo ako at
ikaw ang dahilan kung bakit nangyayari ang lahat ng ito. Mahal na mahal parin kita.
I tried to forget you but I just can't. Mahal na mahal na mahal na mahal talaga
kita."

Her lips parted when he saw his eyes clouded with tears. Nanlaki ang kanyang mga
mata nang bigla itong yumuko at sinakop ang kanyang mga labi.

Bigla siya nitong isinandal sa dingiding at doon hinalikan ng mariin. Parang ayaw
na nitong pakawalan ang kanyang mga labi sa paraan ng paghalik nito sa kanya.

He was kissing her savagely but she likes it. Kahit medyo nananakit ang kanyang mga
labi, she finds it so fucking hot lalo na nong ipinasok nito ang mainit nitong dila
sa kanyang bibig.

They sucked each other's tongue.

Napapikit siya ng mariin nang pakawalan nito ang kanyang labi at yinakap siya ng
mahigpit. He was kissing her forehead. Nanggilid ang kanyang mga luha.

"I-I was waiting for this day... I was waiting for you to say you love me. Akala ko
hindi mo na ako mamahalin pa ulit, akala ko nakapag-move on ka na talaga saakin.
Damn..." Narinig niya ang pagsinghot nito.

She cupped his face. Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang mga luha nitong
umalpas mula sa mga mata nito. Namumula na rin ang tungki ng ilong nito.

She pinched the tip of his nose. Napangiwi ito.

Humagikgik siya.

How can he be so cute and handsome at the same time?

She bit her lips.

Si Kalen nga ata ang pinaglilihian niya e.

"I-I can't breathe moo." Napakurap-kurap siya. Hindi niya pa pala binibitiwan ang
ilong nito. She let go of his nose at mas lalong natawa nang makita ang pamumula
nito. Mas pula iyon kesa kanina noong umiiyak lang ito.

"Sorry nakakagigil kasi e." nahihiya niyang sabi nito sakanya. He hugged her again
and kissed her forehead.

"I love you so much my one and only. Thank you for loving me and coming back to me
again. I promise, this time I'll listen to your explanation first before assuming
things. Ayoko nang maulit ang nangyari sa'tin. It hurts."

Kumabog ang kanyang dibdib.

This man never fails to make her heart beat so fast.

Hinaplos niya ang matigas nitong braso.

This is the chance that God gave them.

"I love you Margareth..."

"I love you too Kalen-dian..."

---

"Kalen. Gising Kalen. Puta gumising ka kung ayaw mong tadyakan kita sa bayag1"

Napaungol siya nang palu-paulin siya ni Margareth sa likod. Inaantok siyang

napadilat at napaupo sa kama. Liningon niya naman si Margareth na masama ang tingin
sa kanya.

"Yes moo?" Humikab pa siya. Chineck niya muna ang oras sa orasan na nakasabit sa
dingding. It's almost three a.m in the morning nang gisingin siya ni Margareth.

They're already living in one roof since the day that she said I love you to him.
Ang saya-saya niya noong araw na iyon dahil noong araw na yon, nalaman din nilang
dalawa na nagdadalang-tao pala si Margareth.

Double blessings!

Ofcourse, siniguro niya iyon. Everytime they make love, he always come inside her.
And tsaran! She's pregnant!

It's been a month already at medyo pansin na rin ang umbok sa tiyan ni Margareth.
Kung anong hinihingi nito ay binibigay niya rito. Nasanay na rin siya sa
pangungurot nito sakanya.

Siya pinaglilihian e.

May isang blessing rin para sa kanya ang pagbubuntis ni Margareth.

Well, pregnant women are usually horny during pregnancy so ang kinalabasan, they
always do it. But this time ay may halong pagiingat na.

"Gusto kong kumain ng bagoong."

"I'll get you. Meron tayo sa ref-"

"Ayaw ko nun." Kumunot ang kanyang noo.

"What? Sabi mo gusto mo ng bagoong? I bought five jars of it earlier dahil gusto mo
ng ganun karami." Umiling-iling ito.

"Gusto ko ng bagoong pero yung gusto ko yung bagong bili. Yung ikaw yung pupunta sa
tiyangge."

Nanlaki ang kanyang mga mata.

What the heck? Tiyangge? Meron namang Super Market. Bakit tiyangge pa? Tsaka never
pa siyang nakapunta doon at maga-alas tres palang ng umaga!

"Any place moo, just not the tiyangge. I can't go there."

"You can't go or ayaw mo lang talaga?" Napalunok siya nang makita ang pandilim ng
aura nito. Pasimple siyang lumayo kay Margarethm at tinakpan ang kanyang
pagkalalaki.

He was expecting her to punch him in the face or kick him on the dick but she
didn't. She just stayed there hanggang sa biglang nanubig ang mga mata nito.

Bigla siyang natarant nang bigla itong umiyak ng pagkalakas-lakas.

Sa paglilihi nito. Dito lang siya nahihirapan sa mood swings ni Margareth. Kaya
ingat na ingat siya sa mga sinasabi o ginagawa niya dahil bigla nalang nagbabago
ang mood nito.

One time, she locked herself in the attic dahil hindi niya kinain ang pagkain na
niluto nito.

Lumabas lang ito noong kinain niya na ang linuto nitong may lasang apat na 'm'.

He understands kung bakit ganoon ang lasa ng linuluto nito ngayon. Iba daw kasi ang
panlasa ng mga buntis.

"Sshhh.. pupunta na. pupunta na po. Don't cry please. I hate seeing you crying. It
breaks my heart." Niyakap niya ito ng mahigpit. Suminok-sinok pa ito sa kanyang
leeg.

Damn. He hates it when she cries.

"P-pupunta ka na?" Tiningala siya nito. Hinaplos niya ang mukha ni Margareth at
hinalikan ang tungki ng ilong nito. He nodded his head. Nakita niya naman ang
pagsilay ng matamis na ngiti sa magandang mukha ni Margareth.
"I'll call someone first. Ano pa ba ang ipapabili mo?"

Umupo ito ng maayos sa bed at tsaka ipinatong ang magkabila nitong siko sa legs
nito.

"Calamansi juice na gawa sa dalandan." Nanlaki ang kanyang mga mata.

"What?!"

Calamansi juice na gawa sa dalandan?! Saan siya makakahanap non?!

Tumawa si Margareth ng malakas.

"Just kidding! Eto na, Calamansi Juice, Durian, Chocolate Cake, Saging, Mangga na
maalat, Puto, Fried chicken, peanut butter at mayonnaise!"

He chuckled. She's so cute while saying those.

Mabilis siyang tumango. Nilapitan niya ito at tsaka hinalikan sa labi.

"I'll be back. Matulog ka muna. Alas tres pa ng umaga." Tumango ito at muli siyang
hinalikan sa labi tsaka muling kinurot sa ilong. Napangiwi siya sa sakit.

"I love you."

"I love you too, moo."

He immediately went out of his condo at tsaka dinukot ang kanyang cellphone sa
kanyang bulsa. Nagtipa siya ng number roon and placed his phone on his ear.

"Hel-"

"Why the fuck are you calling me this early you fucking mother fucker?!" Napangiwi
siya nang marinig ang sigaw ng kanyang kaibigan sa kabilang linya.

"Don't shout you stupid piece of shit! Why the heck are you so mad?!"

"Sino'ng hindi magagalit?! Ang aga aga mong tumawag tangina ka!"

"Calm your dick Sandro, I fucking need your help."Sandro Del Reeve is one of his
close friend, kasosyo niya rin ito sa trabaho. He was once a poor probinsyano boy
nang bigla itong ma-broken hearted. His so-called 'my labs' left him hanging and
called him 'good-for-nothing.' Kaya ito ngayon, Nagsumikap ang gago para hindi
mapatunayang hindi siya good for nothing lang.

"Ano na naman ba?"

"Help me. Pupunta ako ng tiyangge."

Isang sandaling pananahimik nang bigla itong tumawa sa kabilang linya. Napasimangot
siya.

"Done laughing asshole?"

"R-Really?! The great Kalen de la Valliere? Pupunta ng tiyangge? What the heck!
Magpapa-party na ako!"

"Shut up!"

"Ano bang kailangan mo dun ha?" tanong nito sa kanya. Naririnig niya pa ang
pagpipigil ng tawa.

"Pinapabili ako ni Margareth ng mga pagkain. She doesn't want me to buy in the
Super Market. Gusto niya sa tiyangge daw."

Napaubo ito sa kabilang linya.

"You're back together?!"

Tumango siya na tila ba nakikita siya nito.

"Yes."

"Bat ako sasama dun?! Ikaw ang pinapabili!"

"Because I want you to come with me."

"I don't want to come with you, I'm fucking tired bro." He rolled his eyes.

"Lamborghini."

Bigla siyang nakarinig ng pagkalampag sa kabilang linya.

"Where are you? Hindi pala ako pagod, sasamahan kita."

Napatampal siya sa kanyang noo.

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 28

"Fuck you de la Valliere! Ang dami dami na nitong dala ko, hindi ka parin ba
natatatpos sa pamamalengke?!"

Nilingon niya si Sandro na karga-karga ang lahat ng kanyang pinamili. Kitang-kita

niyang nahihirapan na ito pero wala siyang pakialam.

Lamborghini for coming with him in tiyangge, siyempre dapat pahirapan niya rin ito.

He even bought some things na hindi naman inutos sa kanya ni Margareth. Sinadya
niya talagang bumili ng marami para mahirapan sa pagdala ang kanyang kaibigan.

Yes, he's that heartless.

"May bibilhin lang ako, last na 'to."

"Fuck you! Kanina ka pa last ng last! Nangunguba na ang likod ko dito sa pagdala ng
mga pinamili mo hindi ka parin natatapos!"

Patuloy parin ito sa pagrereklamo. He rolled his eyes and faced him.

"Lamborghini."

Napatigil ito at tsaka siya nilampasan. Kumunot ang kanyang noo nang lingunin siya
nito.

"Ang bagal bagal mo! Pagod ka na? Weak ka pala e."

Natampal niya ang kanyang noo.

Basta suhol, ang bilis talaga ni Sandro.

Dakilang kuripot kasi 'to kahit napakayaman. May pera naman ito pambili ng kahit
sampung Lamborghini, kaso ayaw nitong bumili. Ayaw kasi nitong gumastos pag hindi
naman kailangan.

He remembered the first time Sandro bought a new car para may magamit ito. Parang
ayaw na nitong ibigay ang perang pambayad.

Nakangiting sinundan niya ito hanggang sa pamilihan ng calamansi. Gusto daw kasi ni
Margareth na siya talaga ang magtitimpla ng calamansi juice.

Nang makita niya ang stall na nagebebenta ng calamansi ay napangiti siya. The place
is actually clean not like what he expected it to be. Maganda ang management sa
lugar pero dahil nga sa tiyangge ito, normal lang na maingay. Mabuti nalang at
nasanay na siya sa ingay hindi tulad ng dati.

Kung siya lang ang dati niyang sarili, he would burn this place para lang
tumahimik. But he's not that ruthless asshole anymore. Nagbago na siya and that's
because of the woman he loves. Mary Margareth.

He bought two kilos of calamansi at pinakarga ulit iyon kay Sandro. Bakas na sa
mukha nito ang inis at pagkayamo. Kung hindi niya lang ito sinuhulan ng kotse,
malamang ay sinuntok na siya nito kanina palang. He's fucking sure na tinitiis lang
nito ang ginagawa niya rito ngayon para makuha ang gusto nito.

Nasa loob na sila ng kotse at hingal na hingal na ang kanyang kaibigan. He can't
stop laughing when he saw his shirt wet of sweats. Parang binuhusan ito ng isang
palangganang tubig sa itsura nito.

"Hindi na ma-drawing mukha mo?" tanong niya rito. Nasa boses niya ang pang-iinis.

He laughed when Sandro glared at him.

"Fuck you de la Valliere. If it wasn't for your offer, hinding-hindi ako sasama
sayo dito!"

Napahalakhak siya.

"Kuripot ka kasi. Why won't you buy your own car? Spend your money bro. You're rich
for fuck's sake! Pinaghirapan mo yang makuha tapos hindi mo naman gagamitin?" he
said as he started the engine of his car.

"You fucking know the reason de la Valliere. Nagtitipid ako-"

"Wag mo akong ginagago, gago na ako according to Margareth. Alam kong hindi lang
iyon ang rason mo."

Napailing-iling ito. He continued talking.

"I know you're afraid to lose all your money. Natatakot ka na baka konting gastos
mo lang bigla ka nalang mauubusan ng yaman. You're afraid dahil baka pag bumalik
iyong nanloko sayong 'my labs' wala ka paring maihaharap sa kanya."

Nakita niya ang pagkuyom ng kamao nito.

"You have friends now Sandro. Hindi ka na tulad dati na nag-iisa lang. You fall, we
help you. Let go of your fears. Kung saka-sakaling bumalik iyong nanloko sayo.
Don't be afraid. Remember, you're not the old Sandro anymore, hindi na ikaw iyong
Sandro'ng galing sa probinsya na mahirap."

Napatingin ito sakanya. Nanlambot ang ekspresyon nito.

"Damn dude, kailan ka pa naging ganyan? The way you talk. The way you act.
Everything changed. Marami ka na ring kaibigan ngayon. You're not like the same old
asshole Kalen de la Valliere that I knew. She really changed you." He shrugged.

"Try to fall in love again, promise sasaya ka." Sabi niya rito.

Nakita niya ang pagngiwi nito sa kanyang sinabi.

"You're so cheesy." He smirked.

"Well, that's love. Tinamaan ako e."

Napailing-iling nalang ito sa kanya.

He was driving his car when something beautiful caught his eyes. Mabilis niyang
itinigil ang kanyang kotse.

"Hey, what the fuck? Where are you going? What the hell are we doing in front of a
jewelry shop?!"

"Stay."

"I'm not your dog!"

"Lamborghini." He grinned at Sandro who's now glaring at him.

"I fucking hate you!"

Victory!

He immediately got out of his car and went to the Jewelry Shop. Pagpasok niya roon
ay agad niyang tinignan ang singsing na kumuha sa kanyang pansin. It was a simple
beautiful silver ring.

Bigla niyang naimagine si Margareth na gamit-gamit iyon. He's sure na maganda iyon
sa kamay ni Margareth. It's like Margareth, simple yet beautiful and the ring
caught his attention.

"Look who's in my shop now. Hello there Mr. de la Valliere." Napalingon siya sa
tumawag sa kanyang pangalan at tumambad ang mukha ng isa sa kanyang pinaka-matalik
na kaibigan.

"Yukio Eliezer. This is your shop?" Dahan-dahan itong tumango. "Actually, this is
my mother's shop. Isa sa mga pamana niya saakin when she passed away. So, what is
the great Kalen de la Valliere doing here?"

Yukio Eliezer is one of his close friends. He is half-japanese and half-italian

pero marunong itong magtagalog dahil dito ito pinanganak sa pilipinas.

Napatingin siya sa naka-display na singsing.

"I want to buy this ring."

"You're getting married?"

Ilang beses niya na itong pinag-isipan. Since that day when he saw Margareth in New
York, balak niya na talaga itong pakasalan. He's just waiting for her to forgive
him and love him again para makapag-propose siya dito.

And maybe this is the right time. Idagdag pang buntis ito sa kanilang anak.

He smiled at Yukio.

"If she says yes, then why not?"

Napatango-tango ito.

"The thing is, that ring is already reserved."

"What?! Who reserved it?!"

"Your brother."

Nanlaki ang kanyang mga mata.

"He reserved it to me three years ago. Nabenta nay an sa kanya pero hanggang
ngayon, hindi nbiya parin kinukuha. Every time I call him to get the ring, lagi
niyang sinasabing ayaw niya munang kunin."

Kumunot ang kanyang noo. Why would his brother reserve a ring? He opened his mouth
to say something when someone talked behind them.

"Sell it to him." Napalingon siya sa pinanggalingan ng boses at tumambad sa kanya

ang mukha ng kanyang kapatid na si Kalev. His brother was smirking at him.

Nakita niya naman ang pagtango ni Yukio.

"Alright then, sold to Mr. Kalen de la Valliere." Sabi nito at tsaka kinuha ang
singsing na nakadisplay at tinungo ang counter. Nanatili lang siyang nakatingin sa
kanyang kapatid.

Nang umalis ito ay agad niya itong sinundan hanggang sa labas ng jewelry shop.

"Kalev." Tawag niya sa pangalan ng kanyang kapatid. Napatigil ito sa paglalakad.

Narinig niya ang pagbuntong-hininga nito.

"What is it?"

"I know you know what it is, don't fucking ask me."

Dahan-dahan siya nitong nilingon. His hands are inside his pocket.

"I reserved it for the woman that I'll marry in the near future, but ... something
happened..." Nanubig ang mga mata nito.

"I-I fucking raped someone three years ago... I raped her..."

---

NOCTURNALBEAST
=================

Chapter 29

"Kalen? May problema ba?"

Napabalik siya sa kanyang wisyo nang marinig ang boses ni Margareth. Nilingon niya
ito at tumambad sa kanyang paningin ang naga-alala nitong mukha.

"You're spacing out. Kanina pa kita kinakausap."

"Sorry. I was just... thinking about something..."

Napapikit siya ng mariin. Hanggang ngayon ay hindi parin siya makapaniwala sa

sinabi ng kanyang kapatid sakanya na may nagahasa itong babae. He can't believe
that his brother could do that.

Hindi niya naman natanong kung ano ang rason at bakit iyon nagawa ng kanyang
kapatid dahil matapos nitong umamin sa kanya ay agad itong tumalikod at iniwan siya
sa labas ng Jewelry Shop.

Kahit medyo may natira pa ring galit sa kanyang puso para kay Kalev, he can't deny
that he's still his brother and he loves him.

He is fucking sure na hindi iyon magagawa ng kanyang kapatid nang walang malalim na
rason. His brother is a kind-hearted man. Kahit nga siguro tumalon ito sa bangin
para lang maligtas ang aso, gagawin nito dahil sa sobrang bait nito.

They are brothers but they have opposite personalities.

And from the looks of his brother yesterday, he is really regretting what he did.
Parang nakita niya ang kanyang sarili dito noong nagsisi siya sa ginawa niya kay
Margareth.

"Problema ba? Ano yun? Baka makatulong ako." Umiling-iling siya. He shouldn't tell
this to Margareth, sigurado siyang mamromroblema lang ito. She is pregnant at bawal
sa buntis ang stress.

"Don't worry about it moo. I got it all cleared. Hindi naman malaki ang problema."
He smiled at Margareth. Kahit sinabi niya nang wag mag-alala ay bakas parin sa
mukha nito ang paga-alala.

"Anyway, diba sabi mo you want to buy something in the grocery? Tell me, ako na ang
bibili."

Umiling ito.

"Ako na Kalen. Gusto ko ring makapaglakad-lakad."

"But-"

"Kalen. Hindi kita tatakbuhan, hindi ako mawawala sa'yo. If you want to come with
me, then come. Para may tumulak naman sa push cart."

Bumuntong-hininga siya. Ayaw niya lang kasi talaga itong mapagod.

"That's not it. I just don't want you to get tired..." Nakita niya ang pagsilay ng
ngiti sa mukha ng kanyang pinakamamahal na babae.

"Mas maganda para sa isang buntis ang maglakad-lakad para hindi mahirapan pag
manganganak na. Hindi naman ako magpapapagod e. Sasabihan lang kita pag pagod na
ako at tsaka ikaw naman ang magtutulak ng push cart. I just want to walk para
exercise at nagsasawa na rin ako na lagi nalang ako nandito sa condo."

He heaved out a deep sigh.

Oo nga pala, since that day when he knew that Margareth is pregnant, hindi na ito
masyadong nakapag-lakad lakad sa labas ng kanyang condo. She always stays in his
room at manonood ng T.V. Kung lalabas naman, doon lang sa park tapos saglit lang.

"Sige na please? Hindi ako magpapa-pagod. Gusto ko na kasing mamasyal."

Napailing-iling siya nang gamitan siya nito ng pa-cute tactics nito.

"You win. Just promise me that you'll tell me if you're already tired okay? Para
kargahin nalang kita."

"Promise!"

"Don't be a bad girl or else I'll punish you."

"Papaluin mo ako?" Tinaasan siya nito ng kilay.

"Yes, I'll spank you... I'll spank that beautiful ass of yours as a punishment."
He grinned widely when he saw her blushed.

"Ih! Kalen-dian mo talaga! Tara na nga!"

---

"I told you, bawal sayong mapagod. You promised me that you'll tell me if you're
tired already pero hindi mo ginawa."

Nakauwi na sila sa condo nito. Tapos na kasing mag-grocery.

Actually, dapat kasama siya e kaso gumana na naman ang pagiging makulit niya at
bigla nalang tumakbo. So ayun, ang kinalabasan ay si Kalen nalang ang namili.

"Konting hilo lang naman e-"

"Konti? Moo, dalawa na kayo sa katawan na iyan. Damn, you made me worried earlier.
Daig mo pa ang bata kung tumakbo kanina papasok ng grocery. Paano kung nadapa ka?
And... and... fuck."

Napayuko si Margareth. Totoo naman ang sinabi ni Kalen e. Dalawa na sila sa kanyang
katawan. She and her baby. Kailangan niyang ingatan ang kanyang sarili.

Kalen is just protecting her. Ayaw lang siya nitong mapagod.

Kaso may rason rin naman siya kung bakit siya tumakbo kanina e.

"P-pasensya na, nakita ko kasi yung dati kong kaibigan sa grocery. Sinubukan ko
siyang habulin kaso biglang nawala. Promise, hindi ko na uulitin."

Sabi niya rito. Nakagat niya ang kanyang labi nang hindi sumagot si Kalen at
umiling-iling na lamang.

"Kalen... sorry na oh. N-namiss ko kasi yung kaibigan ko e, hindi kasi ako sigurado
kanina kung siya ba 'yon kaya hinabol ko." Napasinghot siya nang magsimulang mamuo
ang mga luha sa kanyang mga mata.

"Shit! Don't cry. Don't cry! Damn, I'm not mad at you. Nag-alala lang ako."

"H-hindi ka galit?"

Umiling-iling si Kalen.
"I can't bring myself to be mad at you, it's just that... I was just worried that's
all. Tsaka sino ba yung hinahabol mo?" Suminghot siya sabay tumango.

"Do you remember the woman who barged inside my apartment while we're doing
something?" Kumunot ang noo nito.

"Something?"

"Yung unang beses mo'ng kinain ang pepe ko ba!" nakita niya ang pag-ngisi ni Kalen.

"Oh, that woman. Sino nga ulit 'yun?"

"Si Heleia... ang pinagtataka ko lang ay kung bakit may dala siyang bata... parang
isang taon pa lang 'yon. Pati parang may tinatakbuhan rin siya kanina."

"Baka namalik-mata ka lang kanina moo."

Dahan-dahan siyang tumango. Siguro nga, baka namamalikmata lang siya.

Napapikit siya nang halikan siya ni Kalen sa kanyang noo.

"Where'd you wanna go tomorrow? Gusto mo bang mag-simba?"

"A-after what I did, papayagan mo parin akong sumama sayo?" She saw him nodded.
Napangiti siya. "Pero bakit sa church? I thought hindi ka nagsisimba? I remember,
sinabi mo sakin dati na once ka lang nakapasok ng simbahan at 'yon lang yung
nagkaroon ng wedding ang business partner mo."

"Dati. But when you left me, I started going to church. Pumupunta ako doon to pray
for you to forgive me and come back to me, kulang nalang siguro ang mag-padre ako
dahil lagi akong nasa simbahan."

Her lips parted when he cupped her face and gave her a smack kiss. Kumabog ang
kanyang dibdib.

"And now, I want to go to church with you to thank God that finally you came back
to me again."

Her eyes clouded with tears. She never knew that Kalen could be this sweet o baka
sa hormones niya lang ito kaya bigla nalang siyang naging emotional.

"Please don't cry, may nasabi ba akong masama?" Umiling siya.

"M-masaya lang ako. I'm so lucky to have someone like you in my arms and I thank
God for that. Ang swerte swerte ko sa'yo."

"No. I'm luckier to have you. You changed my perspective in life in just a snap.
You made me fall in love with you. You woke up the sexy beast inside me, Margareth
and I thank God for that."

Umalpas ang iilang butil ng luha mula sa kanyang mga mata. Mabilis naman iyong
pinahid ni Kalen gamit ang daliri nito at hinalikan iyon.

"I love you so much Margareth..." Napasinghap siya nang bigla itong lumuhod sa
kanyang harapan.

Mas lalo siyang naluha nang may idinukot ito sa loob ng bulsa nito. It's a small
royal blue small box. Alam niya kung ano iyon!

She gasped when she saw a silver ring, it also has a beautiful small diamond above
it.

Natutop niya ang kanyang bibig at nagsimula nang umalpas ang mga luha mula sa
kanyang mga mata.

Akala niya ay hindi magp-propose sa kanya si Kalen. Akala niya ay hindi siya nito
papakasalan. She was waiting for this day to happen.

"Will you marry me?" Napahikbi siya.

"Please say yes my one and only and I'll give you my all... my love, my soul and my
body." She chuckled when she heard the last word he said. Dahan-dahan siyang
tumango.

"Yes! Papakasalan kita Mr. de la Valliere."

Kinuha ni Kalen ang kanyang kamay at sinuot sa kanyang ring finger ang singsing.
Tumayo ito mula sa pagkakaluhod at mabilis na hinuli ang kanyang labi upang siilin
ng isang malalim na halik.

"Thank you Margareth... thank you for saying yes. Kinakabahan ako kanina, akala ko
hindi ka papayag. You were crying so hard kanina while I was proposing to you..."
His voice cracked.

Kalen de la Valliere is crying!

"Hinihintay ko ang araw na 'to na mangyari tapos hindi ako papayag?" Lumuluhang
sabi niya rito.

He cupped his face and kissed her on the lips again.

"I was planning to propose to you next week pero hindi na ako makapag-hintay.
Natatakot ako na baka mamaya o bukas ay may aagaw nalang sayo. Hindi ko 'yon
makakayanan."

Hinaplos niya ang pisngi nito.

"That will never happen. Hindi ako magpapa-agaw. I love you so much Mr. de la
Valliere."

"I love you more to the moon and back my soon to be Mrs. De la Valliere."

---

NOCTURNALBEAST

=================

Chapter 30

LAST CHAPTER

"I love you..."

"I love you more..."

Panay lang sila bulong 'I love you' sa isa't-isa habang nagsasalita ang padre sa
harapan nila.Pasimple ring pinipisil ni Kalen ang kanyang kamay.

Hindi makumpara ang kasiyahan niya ngayong araw na ito.

Kalen and her are getting married today!

Kalen planned everything. From her gown, to the foods, to the design of the
invitation, pati na rin ang mga taong iimbitahin, he planned it all. Ito lang mag-
isa ang nagasekaso sa kanilang kasal.

Hindi niya talaga iyon napansin, Kaya pala panay tanong sa kanya ni Kalen kung ano
ang gusto niyang color motif kung saka-sakaling magpapakasal sila, ano yung mga
pagkain na gusto niyang kainin pati ang mga taong gusto niyang imbitahin.

And the design of her gown, talagang sineryoso nito ang sinabi niyang gusto niyang
magmukhang prinsesa sa kasal niya.

She was so shocked yesterday when he said that they're going to get married today.

Nataranta nga siya dahil wala pa ngang preparation tapos kasal agad. Nawala lang
ang pagkataranta niya nong sinabi na nitong tapos na ang mga preparation.

Akala niya tungkol sa trabaho ang inaasekaso nito for two weeks yun pala ay sa
kasal na nila.

Medyo nagtampo nga rin siya dahil hindi siya nito sinama sa pagp-plano.

Ngunit noong nagexplain si Kalen sakanya kung bakit hindi siya nito sinama ay
biglang naglaho ang kanyang pagtatampo.

Gusto kasi ni Kalen na magpakasal na sila bago siya manganak tsaka ayaw siya nitong
mapagod at mag-alala pa.

Damn it, ano bang nagawa niyang mabuti para pagpalain siya ng Diyos ng ganito ka-
sweet na lalaki? He's too good to be true.

Yes he hurt her five years ago but that's all in the past. Sawa na siyang pilitin
ang kanyang sarili na kamuhian nag lalaking mahal niya naman.

"Kalen, will you have Margareth to be you lawfully wedded wife, to live together in
the covenant of faith, hope and love according to the intention of God for yours
lives together in Jesus Christ? Will you listen to her in most thoughts, be
considerate and tender in your care of her and stand by her faithfully in sickness
and in health and preferring her above all others, accept full necessity for as
long as you both shall live?"

"I do, father."

The priest asked her the same question that he asked Kalen.

"I do, father."

Nginitian sila ng padre. Sabay silang humarap sa isat-isa.

"I, Kalen de la Valliere take you Mary Margareth Scott to be my wife, to have and
hold from this day forward for better, for worse, for richer, for poorer, in
sickness and in health. Even our hair turns white, I'll never leave your side till
death do us part."

Napaluha siya.

"I-I, Mary Margareth Andreza-Scott, take you Kalen de la Valliere to be my husband,

to have and hold from this day forward, for better, for worse, for richer, for
poorer, in sickness and in health, till death do us part. I love you my one and
only."

"I love you more."

She saw kalen wiped some tears off the side of his eyes. Nginitian siya nito. The
father asked for the rings from the ring bearer Jaze Villiarde -who's her
bestfriend's son.

Kinuha nila iyon. They held hands and stared at each other's eyes again.

Dahan-dahang isinuot sa kanya ni Kalen ang singsing.

"I give you this ring as a symbol of our love and with all that I am. I promise to
be good husband to you. I'll forever take care and cherish you my one and only,
I'll love you."

Nang maisuot ni Kalen sa kanya ang singsing ay sumunod rin siya. Nanginginig ang
mga kamay na isinuot kay Kalen ang singsing.

"I give you this ring as a symbol of our love and with all that I am, I promise to
be a good wife to you. I'll cook your favorite foods, take care of you -sick or not
and love you with all my heart."

"You may now kiss."

Kalen lifted up her veil and stared at her eyes. Napaluha siya nang makita ang
bahagyang pamumula ng ilong nito dahil sa pag-iyak.

Kalen wiped the tears off her face and smiled at her. Napatingin siya rito. He
looks so handsome with his white suit. He still has that messy-styled hair but it
suits him.

She can't believe that he's getting married with his handsome man in front of her.
Napakaraming babae sa buong mundo. Mas maganda, mas pormal, mas matalino at mas
mayaman pero siya parin ang pinakasalan nito.
"You're so beautiful..." he whispered. Kumabog ang kanyang dibdib.

Napapikit siya nang haplusin nito ang kanyang pisngi. He cupped her face and
claimed her lips. He kissed her passionately. Bawat hagod ng labi nito ay ramdam
niya ang pagmamahal nito para sa kanya. They only stopped kissing when they heard
the crowd clapped their hands.

Napabitiw siya sa labi ni Kalen at humarap sa mga bisita. Her eyes clouded with
tears when she saw some people crying. Natawa nga siya nang makita ang kanyang
kaibigan na si Yvonne na humahagulgol.

Nakagat niya ang kanyang labi at muling inilibot ang kanyang paningin sa lugar.

Kalen's friends are there too including the Villiarde Family. Pati na rin ang iba
nitong mga kaibigan na nakilala nito noong umalis siya sa buhay nito. Pati na rin
si Kalev na nakangiti sa kanila but there's something wrong with his smile.

It didn't reach his eyes.

---

Everyone was in their wedding except for two.

One is her family. Well, wala naman siyang pamilya dahil iniwan lang naman siya ng
kanyang ina matapos nitong manganak sa kanya sa bahay ng kapatid nito. Lumaki siya
sa piling ng kanyang tiya na walang ibang ginawa kundi ang pahirapan siya.

Imbes paaralin ay pinagtrabaho lang siya nito at madalas hindi pinapakain at

inaabuso kaya't tumakas nalang siya.

And two is Heleia. She tried to find her, she even asked for help to Kalen but they
failed. Walang nakakaalam kung nasaan ito ngayon.

Ang sabi ng landlady ng apartment na tinitirhan nila dati ay umalis lang ito ng
walang paalam tatlong taon na ang nakakaraan dala-dala ang mga gamit nito. Nag-iwan
lang ito ng pambayad. The last time the landlady saw her ay noong umuwi na ito ng
madaling araw at umiiyak. Since that day, they never saw her again.

Masaya siya pero may parte parin sa puso niya ang nalulungkot ngayon. Heleia was
very dear to her. Tulad kay Yvonne ay parang kapatid niya na rin ito. Kahit
balahura iyon kung gumalaw, mahal na mahal niya iyon.

Lagi itong nasa tabi niya kapag nangangailangan siya ng tulong. Noong kamuntikan
siyang paalisin ng landlady sa tinitirhan niya dahil hindi siya nakapagbayad.
Pareho silang nasa due date na ng bayaran ng renta at sakto lang rin ang pera nito
pambayad pero binayaran parin nito ang kanyang renta.

Kaya ang kinalabasan ay pinaalis ito sa kwarto nito dati, lumipat ito sa kanyang
kwarto at tumira doon ng halos dalawang buwan bago ito nakapag-ipon at muling
lumipat sa dati nitong kwarto.

"Why are you crying? Hindi ba masaya ang misis ko?"

Her lips automatically curved into a smile when she heard the word 'misis' from
Kalen's mouth. Ang sarap lang pakinggan 'non.

Umiling siya.

"It's just that... I miss Heleia. Parang magkapatid na kasi kami 'non..."

Pinalibot nito ang matitigas nitong braso sa kanyang bewang at yinakap siya ng
mahigpit mula sa likod. She felt him kissed the top of her head.

Nasa terrace silang dalawa ng kanilang bagong bahay. Kalen bought it for them two -
of course, he bought it without her again. Surprise daw kasi.

Up to now she can't still believe that she's now married to Kalen. Parang panaginip
lang ang nangyari sa kanya.

"We'll find her soon. Baka nagbakasyon lang siya."

Sa loob niya ay umiiling na siya. She's sure na hindi ito nagbakasyon lang. She
knows Heleia, she hates travelling so much. Kahit libre pa ang pamasahe, ayaw
talaga nitong mag-travel.

Takot rin itong sumakay ng eroplano o barko. Hindi niya alam kung bakit pero
naaalala niya pa ang sinabi nito sa kanya na takot itong sumakay sa eroplano o
barko.

Napabuntong-hininga siya.

"Don't stress yourself too much, masama iyan kay baby."

Hinaplos nito ang kanyang tiyan at hinalik-halikan ang kanyang leeg. She's already
on her second month of her pregnancy, halata na rin ang umbok sa kanyang tiyan.

She closed her eyes ngunit agad na napadilat nang maramdaman ang malikot na kamay
ni Kalen sa ibabaw ng kanyang pajama.
"Your hand Kalen..."

"Pwede pa naman diba? I want to claim my wedding night now, moo..." unti-unti
nitong ibinaba ang strap ng kanyang sando.

Napailing-iling nalang siya. Kahit kailan talaga 'tong si Kalen. Kalen-di talaga.

Well, it's their first night together being husband and wife. Why not? Honeymoon
after wedding diba?

Napangisi siya at tsaka hinarap si Kalen. She immediately removed her clothes and
pushed him hanggang sa kama.

Agad niya itong pinakubabawan at hinalikan sa leeg. She heard him groan when she
ripped his shirt. Agad niyang sinubo ang nipple ni Kalen at pinaglaruan iyon gamit
ang dulo ng kanyang dila. Dumausdos ang kanyang mainit na dila hanggang sa puson
nito.

She kissed and licked his abs while removing his boxers. Nang mahubad niya iyon ay
tumambad sa kanyang paningin ang naghuhumindik nitong pagkalalaki. Mabilis niya
iyong sinakal at hinalik-halikan.

Dahan-dahan niya iyong ipinasok sa kanyang bibig. She gagged when he thrust but she
didn't stopped hanggang sa maisubo niya ito ng buo.

She pleasured him like what he always do to her.

"Oh damn, I love you so much, Margareth... ride me..."

"Gladly..."

---NOCTURNALBEAST

=================

EPILOGUE

"Hang on moo you can do it! Push moo! Push -aw! What the fuck?! Why did you slap
me?!"

"Nagpu-push na ako putang ina ka! Shit shit shit! Ahh! L-lalabas na! Lalabas na
putangina saluhin mo yung bata!"
Halos hindi magkaugagang sinilip ni Kalen ang ibaba ni Margareth. Nanlaki ang
kanyang mga mata nang makita ang ulo ng bata. Parang hihimatayin siya on the spot.

Sasaluhin o hindi?

Ah putangina!

Hindi niya alam kung ano ang gagawin for fuck's sake!

"Ahhh!"

"Shit!" Mas lalo siyang natataranta nang marinig ang pag-sigaw ni Margareth.

Isusugod niya palang sana si Margareth kanina sa hospital nong pumutok ang
panubigan nito kaso lang 'nong malapit na sana sila sa hospital ay biglang mas
lumakas ang sigaw ni Margareth kaya wala siyang ibang nagawa kundi ang itigil ang
sasakyan at siya nalang ang magpapa-anak dito.

"Putangina saluhin mo! Ahh!"

Parang maiihi ata siya sa kanyang salawal sa sigaw ni Margareth.

Hindi siya makahingi ng tulong dahil maga-alas dos palang ng madaling araw at nasa
madilim na parte pa sila ng kalsada.

Huminga muna siya ng malalim at akmang sisilip ulit sa baba ng palda ni Margareth
nang biglang may humintong kotse sa kanilang tabi.

Napapikit pa siya dahil sa headlight ng kotse nito. He heard the car's door closed
at may naaninag siyang bulto ng tao ang bumaba.

"Ano'ng problema dito?"

Nakita niya ang pagkunot ng noo ng babae sa kanya. Parang kinakabisa nito ang
kanyang mukha.

Wait, is it just him o parang namutla ito pagkakita sa kanya?

Ipinilig niya ang kanyang ulo. This isn't the time for that, kailangan niyang
unahin si Margareth!
"M-my wife, manganganak na siya please help us!"

Napapikit siyang muli nang marinig ang pagsigaw ni Margareth.

"Punyeta Kalen lalabas na ang anak mo usap ka pa ng usap jan, hindi ka na

makakaulit pa sakin! Huhuhu!"

"Shit!" Napatingin siya sa babae. Nanlalaki ang mga mata nitong nakatingin kay
Margareth na nakahiga sa backseat ng kotse. Mabilis itong lumapit sa kanyang asawa.

"M-Margareth?!"

"Heleia?!"

"Wait, was she your friend that you're looking for? Wow, what a coincidence!"

"Wah! Ikaw 'yong naabutan ko dating kinakain ang pukengkeng ni Margareth! Kayo pala
nagkatuluyan? Nice!"

"Shit kayong dalawa! Punyeta wag kayong magdiwang jan nanganganak ako dito! Mamaya
na chika leche!"

Kalmado na sana siya kanina pero bigla iyong nawala dahil sumigaw na naman ulit si
Margareth. Mabilis niyang binalingan ang babaeng nagngangalang Heleia.

"Help us please! Mahihimatay na ata ako!"

"Prepare soft cloth, water, alcohol and tissue. Quick!" Bumalik muna ito Mabilis
naman niyang sinunod ang utos nito.

The woman asked Margareth to push na mabilis naman nitong sinunod. Habang siya
naman ay nakahawak lang sa kamay nito at pinupunasan ang pawisan nitong noo.

Damn, kung alam niya lang na ganito pala kahirap manganak ay hindi niya nalang sana
ito binuntis.

It hurts to see Margareth like this.

Kung pwede lang nga ay siya nalang manganak, gagawin niya na, kaso lang ang hirap
naman sigurong ilabas ang bata sa ari niya.

One last push then he heard the baby crying.

Parang biglang tumigil ang pag-ikot ng kanyang mundo. Everything stopped. Ang
tanging naririnig niya lang ay iyak ng bata at paghinga ni Margareth.

Napukaw lang ang kanyang atensyon nang biglang bumitaw sa pagkakahawak si Margareth
sa kanyang kamay.

"Margareth... Margareth wake up... wake up moo..."

Tinatawag ng tinatawag niya lang ito ngunit ayaw nitong magising. Bigla siyang
niragasa ng takot at kaba.

"Margareth wake up. Wake up please don't scare me!" Yinuyugyog-yugyog niya pa ito
ngunit ayaw talaga nitong gumising.

"Kailangan niya nang maisugod sa hospital!"

Mabilis siyang tumango.

"Hold on moo. Hold on."

---

"How is she?" Nanginginig ang boses ni Kalen habang tinatanong ang doctor.

"She's fine. Napagod lang siya sa panganganak. Good thing at naisugod mo siya
kaagad dito. We need to observe her for the next twenty four hours after she wakes
up. If okay na ang pasiyente, pwede na agad siyang ma-discharge."

Napabuga siya ng hangin. Thank God at okay lang ang kanyang asawa. He'll kill his
self if something bad happens to his wife.

"Anyway... You have a very healthy baby girl. If you want to see her, nasa nursery
room lang siya. Congratulations."

Nginitian niya muna ang doctor bago ito umalis.

Agad niyang pinasok ang kwarto kung saan natutulog ng mahimbing ang kanyang asawa.

Napangiti siya.

She's still beautiful even if when she's sleeping.

Nilapitan niya ito at hinaplos-haplos ang noo nito.

"Kalen...?" Napatingin siya kay Margareth. Medyo namamaos ang boses nito kaya't
mabilis siyang kumuha ng maligamgam na tubig. Inalalayan niya itong makaupo at
tsaka pinainom ng tubig.

Lininga nito ang mga mata nito sa paligid.

"Bakit tayo nasa hospital?"

"You don't remember? You fainted after giving birth to our child and that woman who
helped me earlier was your friend Heleia." Nanlaki ang mga mata nito.

"What?! Teka, nasaan na siya? And the baby, Is he okay?"

"Our baby's a she and she's okay. She's very healthy sabi ng doctor."

He thought she's gonna smile but she didn't. Umiyak pa ito na ikinataranta niya.

"What's wrong? W-why are you crying?"

Napailing-iling ito.

"I-I'm fine. Natakot lang kasi ako... b-baka hindi na naman siya-" he immediately
cut her words with a kiss. Napatulala ito sa kanya.

"That'll never happen again, never. Pinapangako ko iyon sa'yo. I won't do the same
mistake that I did five years ago for that to happen again." He said as he kissed
the temple of her head.

"N-Nakita mo na ba siya?"

He shook his head.

"I want to see her together with you. Gusto kong sabay nating makita kung kanino ba
nagmana ng itsura ang anak natin."

Nakita niya ang pagsilay ng ngiti sa labi nito.

"Can we see her now?"

"I'll call the nurse. Hindi ka pa pwedeng maglakad."

"I can use the wheel cha-"

"Just stay. I'll call the nurse para idala ang anak natin dito. I don't want you to
get tired."

"Asus, ayaw daw ako mapagod pero pag jerjeran na, kahit parang lantang gulay na'ko,
ulos ka parin ng ulos. Don't me Kalen ha."

"Ibang usapan naman 'yun, moo. Atleast 'dun kahit mapagod ka, nasasarapan ka naman
at the same time."

Napangisi siya nang makita ang pamumula ng mukha ni Margareth.

"Kalen-dian mo talaga! I hate you!"

"Please, call me anything except that. I love you so much... I don't want you to
hate me."

Napangiti ito sa kanyang sinabi and what she did next was unexpected. Margareth
cupped his face and kissed him passionately, nag-freeze pa siya ng mga three
seconds bago tinugon ang halik nito. Nauna itong bumitiw sa halik.

"Mahal na mahal rin kita. Sobrang mahal. Wag mo'ng seryosohin ang sinasabi kong 'I
hate you' chorva dahil mahal na mahal kita Kalen."

Kumabog ang kanyang dibdib nang halikan siya ni Margareth ng smack at tsaka
nginitian.

Damn, he's so lucky to have this woman in his life.

"Teka, nasaan na si Heleia?"

"May pinuntahan lang, sabi niya babalik lang daw si-oh, here she is." Sabay silang
dalawa ni Margareth na napalingon sa pintuan at tumambad sa kanilang paningin si
Heleia.

"Heleia! Ke-heleia-n!"

"Margareth lokaret!"

Natakpan niya ang kanyang tenga nang sabay na tumili ang dalawang babae. Nakita
niyang lumapit ang babae sa kanyang asawa at niyakap ito ng mahigpit.

"Aray ko be! Wag kang hard, it's hurt pa my vajayjay!"

"Ay sareh be! Namiss lang kita. Hihihi, teka! Oh mi God! Tumaba ka!"

Binatukan ito ng kanyang asawa. Sinabunutan naman nito si Margareth. Napatawa naman
siya.

Hindi niya naman kailangang pigilan ang dalawa dahil alam niyang nage-enjoy ang mga
ito.

Dahil sa nauuhaw siya ay naisipan niyang uminom ng tubig.

"Malamang. Nagdadalang-tao ako kaya mataba. Use your commonsense. Duh? Ikaw kaya
nagpa-anak saakin."

"Ay taray, english 'yon ah? Oo ako ang nagpa-anak sayo. Nakita ko nga puke mo e."

Nabuga niya ang kanyang iniinom.

"Andito pala hubby mo. Sensya na."

Umiling-iling siya.

"No it's fine. I'll just uh... go out for a while so you two can talk..."

"K, babush!"

Pagkalabas at pagkalabas niya palang ng pintuan ay napailing na siya. Nothing

really changed. Parang tulad rin ng dati, ganun rin ang ugali ni Margareth.

Hahakbang sana siya nang biglang tumunog ang kanyang cellphone. Agad niya iyong
dinukot mula sa bulsa ng kanyang pantalon at tinignan, nang makita kung sino ang
tumatawag ay agad niya iyong sinagot.

"Kalev?"

"Bro, saan na kayo? Pasensya ka na kung hindi ko nasagot ang tawag mo, I was
drunk."

"I know, I know. Anyway, we're in the hospital right now. Okay na si Margareth at
ang anak ko."

"Is she awake now?" tumango siya na tila ba nakikita siya ng kanyang kapatid.

"Yes."

"Can I talk to her?"

"Uh, no."

"Hindi ko naman siya aagawin sayo, I'll just talk to her."

"Still a no, may kausap pa kasi siya ngayon. Yung kaibigan niya na tumulong sa amin
kanina. We were on the way to the hospital earlier kaso lang hindi umabot kasi
lalabas na talaga ang bata kaya no choice kun'di ang itigil ang sasakyan."

"Ikaw ang nagpa-anak kay Margareth?"

Umiling siya.

"Almost, pero may huminto na kotse kanina who happens to be Margareth's friend. Ito
ang tumulong sa aamin kanina. Good thing, she was a nurse student kaya marunong
itong magpa-anak."

"Oh, so who's she? Is she hot?" Napailing-iling nalang siya sa sinabi ng kanyang
kapatid.

His brother is a good guy but can be sometimes a playboy.

"Well, I don't know. What I know is Margareth is hotter than her." Sabi niya habang
nakangisi.

"Damn you, ano bang pangalan niya? Can you ask for her number then give it to me?"

"I won't do that. Kung gusto mo'ng hingin ang number niya, hingin mo sakanya wag
mong idaan saakin. I love my wife -"

"Oo na, what's her name then?"

"I think it's Helena? Wait no... Jeia? No, no... Heleia? Yes right, her name is
Heleia."
Pagkasabi niya 'non ay bigla itong natahimik sa kabilang linya. Kumunot ang kanyang
noo.

"Hey, are you -"

"Nanjan pa ba siya?"

"Uhh... yes? Kinakausap niya pa si Margareth."

"Don't let her leave the room until I get there."

"Wait, what?!""Just don't okay?! Hintayin mo ako, I'll explain everything to you."
Tsaka nito ibinaba ang tawag. Mas lalong kumunot ang kayang noo.

Akmang id-dial niya ulit ang number nito nang lumapit sa kanya ang nurse na may
dala-dalang bata.

"Yes?"

"Your baby sir, pwede po bang pumasok sa room ni Mrs. De la Valliere?"

His baby? Bigla siyang na-excite! Mabilis siyang tumango at kumatok tsaka binuksan
ang pintuan.

"Kalen?"

"Our little angel is here."

---

The baby looked like Margareth. From her eyes, to her nose and to her lips. Kuhang-
kuha nito ang facial features ni Margareth.

"She really looks like you, moo."

"Kamukha mo rin kaya siya. Look at her eyebrows and nose. Sayo talaga nakuha."

Umiling siya.

"Sayo nga,.."
"Sayo nga nakuha..."

"Sayo ng-"

"Putangina niyong dalawa, para walang away, saakin nakuha!"

"No!"

"Ay ambot ninyo oy!"

Natawa silang dalawa.

They were both playing with their baby when the door opened. Liningon nila ang
pintuan at tumambad sa kanilang paningin ang kanyang kapatid na si Kalev. He wasn't
looking at them though.

Sinundan nila ang tingin nito at napanganga silang dalawa nang makitang nakatingin
pala it okay Heleia na nanlalaki rin ang mga mata. Putlang-putla ang mukha nito.

"Heleia..."

"Aalis na ako. Margareth, congrats. Pukengkeng eater, congrats. Vavush!"

Sabi nito at mabilis na tumakbo papalabas.

Akmang magsasalita pa sana siya kay Kalev nang tumakbo rin ito.

Sabay silang dalawa ni Margareth na napatingin sa isa't-isa.

"What the hell happened?"

"Anyare?"

They shrugged at tsaka muling napatingin sa kanilang anak na humihikab.

"She's so beautiful..." napatingin siya kay Margareth at ngumiti.

"You're beautiful..."

Lumipat ang tingin nito sakanya at ngumiti.

"Thank you for giving me a chance Margareth. Thank you for forgiving me and loving
me again. I love you so much."

Margareth smiled at him. Bumilis ang tibok ng kanyang puso.

"Salamat rin Kalen sa pagtitiis, salamat sa pagpapasensya sa masangsang kong

paguugali at bunganga. Mahal na mahal kita."

His eyes clouded with tears, mabilis siyang tumingala upang pigilan iyon.

"So... what will we name her?"

Tanong sakanya ni Margareth.

"Margareth Keliza Scott-de la Valliere..."

---

END

Thankyou sa mga sumoporta sa stoey ni Kalen-dian! See you on Thunder baliw's story
hahaha! Posted na din yung kay rapist Kalev.

Anyway highway, nagloloko si wattpad ngayon. Tiis muna. Over capacity na daw
charrrr.

NOCTURNALBEAST©2016

=================

Special Chapter

Nagaalalang napa-tingin si Kalen sa kanyang asawa nang bigla itong napaungol sa

sakit.
“Moo, bakit mo tinitiis ang sakit ng ngipin mo? We can go to the Dentist and have
your wisdom tooth removed.�?
“Masakit kasi yun e! Ooperahan nila ako para lang matanggal lang nila ang wisdom
tooth ko, pag inoperahan nila ako hindi na kita makakalaplapan ng ilang weeks!�?
Natampal niya ang kanyang noo. Really? Iyon pa talaga ang inuna ng kanyang asawa.
He heaved out a deep sigh and shook his head.
“Get up moo, I’ll dress you up.�?
Nakita niya ang pagkunot ng noo ng kanyang asawa sa kanyang sinabi.
“Pupunta tayo sa dental clinic, you really have to get that wisdom tooth removed.�?
Nanlaki ang kanyang mga mata nang bigla na lang itong tumakbo papalayo sa kanya at
tsaka nagtago sa likod ng sofa.
“A-yo-ko!�?
“Moo!�?
“Ayoko! –Ah! Huhuhu!�?
Natampal niya ang kanyang noo. Agad niya itong nilapitan at tsaka hinarap.
“Listen to me moo... kung hindi mo yan ipapa-tanggal, lalaki ang pisngi mo at hindi
ka makakatulog sa sobrang sakit niyan to the point that we can’t kiss anymore.�?
“Masakit nga yun!�?
“May anesthesia moo, nakayanan mo nga ako na walang anesthesia dati e –aray!�?
“Bwisit ‘to! Oo na!�?
Umangat ang dulo ng kanyang labi. He leaned and kissed his wife on the forehead.
Pagtayo’t-pagtayo pa lang nilang dalawa ay mabilis niya itong binuhat na parang
bagong kasal.
“Kalen!�?
“I’ll dress you up moo.�?
“Enebe!�?
Napailing-iling siya habang nakangiti. He kissed her on her forehead again and
walked to her room while carrying her.
---
“Good morning Mr. and Mrs. de La Valliere. I’m Doctor Poncho Pilato, the one you
called earlier on the phone.�?
Seriously? Poncho Pilato?
Hindi na lang siya nagsalita. He just nodded his head at tsaka naupo sa upuan
kaharap nito.
“So you’re saying your wife, Mrs. de La Valliere just ignored the pain of your
wisdom tooth for a year hanggang sa lumala?�?
Napa-tingin siya sa kanyang asawa at bumagsak ang kanyang mga balikat nang tumango
ito habang sapo-sapo ang pisngi nito.
Narinig niya ang pagbuntong-hininga ng dentista. Matapos nitong bumuntong-hininga
ay tumayo ito mula sa kinauupuan nito.
“Hindi na magw-work ang anesthesia sa’yo Ma’am, kahit pa na turukan ka ng
anesthesia, it will still be painful.�?
“Ano’ng plano ngayon Don Poncho?�?
“There’s another way Mr. de La Valliere.�?
“What is it?�?
“Your will have to inhale a laughing gas.�?
---
Mabilis na nilapitan ni Kalen ang kanyang asawa na si Margareth na kasalukuyang
naka-higa sa dental chair. She was moaning in pain kaya’t agad niya itong sinuri.
“Moo? Are you okay?�?
Margareth slowly opened her eyes and met his. Akala niya ay ngingiti ang kanyang
asawa at tatango nang biglang nanlaki ang mga mata nito at tsaka siya sinuntok sa
panga.
“Fck!�?
“Who are you?! Where am I?! Why can’t I feel my mouth?! Wala na akong bibig! Wala
na!!�?
His eyes widened when Margareth cried like a little kid. Ngawa ito ng ngawa.
Kumunot ang kanyang noo habang naka-tingin sa kanyang asawa.
What the hell is happening?!
Sakto namang pumasok ang Dentista at tsaka nilapitan si Margareth.
“Umupo ka lang hija.�?
“Wala na po akong bibig! W-Wala na!�?
Nagtatakang tinignan niya ang Dentista nang mag-chuckle ito. The Dentist smiled at
him.
“Doc, what’s happening to my wife?�?
“Don’t worry Mr. de La Valliere, it’s just the side effects of the nitrous oxide
that she inhaled.�?
“S-Side effects?�?
Tumango ito.
“I’ll start the operation after five minutes.�?
“Okay, thank you Doc.�?
The Dentist just nodded his head and left the room.
Nakahiga na si Margareth ngayon ngunit kung saan-saan ito naka-tingin, patuloy rin
ito sa pagkapa sa panga nito. He approached his wife and stared at her. Napa-tingin
naman ito sa kanya.
“Uy! Wazzup nigga?�?
Bumagsak ang kanyang balikat.
“I’m not black, moo.�?
“’Okidokidokidokidokidokidoki-hihihihi!�? Napangiwi siya nang inilabas-pasok nito
ang dila nito. Nasapo niya ang kanyang noo.
“Uy mah men!�?
“What?�?
“Ano’ng pangalan nung multo kanina?�?
“Multo?�?
“Oo! Yung nakaputi kanina!�?
Natampal niya ang kanyang noo.
“He’s not a ghost, moo. He’s your Dentist, Doctor Poncho Pilato.�?
“Poncho Pilato? Uy! Alam ko English niyan! Conscious Pirate! Hihihi!�?
“It’s Pontius Pilate not Conscious Pirate.�?
“Wag mo akong kino-correct correct! Magaling ako sa English, don’t me ha! Sagpa ko
your nigga face!�?
He heaved out a deep sigh.
“Oy.�?
“What?�?
“Nandito pa bibig ko? Why can’t I feel it? Waa! Wala na ako’ng bibig?! Hindi na
kita mab-blow job!�?
Napapikit siya ng mariin.
“It’s because of the nitrous oxide moo.�?
“Sino’ng nag-suicide?!�?
“Walang nag-suicide moo.�?
Margareth pouted her lips. Pinunasan niya naman ang tumulong laway nito. Hindi siya
nadidiri since alam niyang hindi nito nararamdaman ang bibig nito ngayon.
Sakto namang pumasok ang Dentista. He smiled at his wife and kissed her forehead.
“Behave moo okay?�?
“Layas!�?
Napailing-iling na lang siya.
----
“How are you feeling?�?
Tanong ni Kalen sa kanyang asawa habang nasa kotse. Natanggal na kasi ang wisdom
tooth nito.
“Mashaketh pwaren angsh ngiphin koh.�? Sagot nito sa kanya. Napangiti naman siya.
She’s talking like that because of the cottons inside her mouth.
“Pero hindi naman gaano?�?
Tumango ito. He smiled at her. Hinawakan niya ang kamay ng kanyang asawa na hindi
nakahawak sa manibela. Dinala niya ang kamay nito sa kanyang labi at tsaka
hinalikan iyon.
“I love you moo.�?
“I wav you shoo—ah!�?
Mabilis niyang hininto ang kotse nang biglang dumaing si Margareth. Mabilis niya
itong hinarap.
“What happened?!�? Hindi ito sumagot at tsaka nagpatuloy lang sa pag-ubo.
“Moo!�?
“N-Nalunok.�?
“Huh?�?
“N-N-Nalunok ko...�?
“Yung ano?�?
“Nalunok ko ang cotton!�?
Oh fuck!
---

NOCTURNALBEAST

akit hindi ka nag-re-reply? And what's in Mad--"

"ENOUGH VANESSA! SH*T, I'M TIRED! PAGOD AKO SA BYAHE! CAN WE JUST TALK ABOUT THIS
SOME OTHER TIME?!"

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Sumugat sa'kin ang inasta niya.

Biglang nawala lahat ng emosyon sa mukha ko. Walang kurap ko lang siyang tinitigan.
He did not look away. Nakipag-tagisan siya ng matatalim na titig sa'kin. Pero siya
rin ang unang nag-iwas.

Okay...maybe I was nagging too much, siguro nga mainit ang ulo ko, at sunod sunod
ang pagtatanong ko sa kanya. Pero para sigawan niya ako at patahimikin gayong siya
naman ang may kasalanan dito, that is depressing.

Sinasaktan niya 'ko. Siya pa ang may ganang magalit. Siya pa ang may ganang uminit
ang ulo. Ewan ko kung ano'ng nangyayari sa kanya. O kung ano'ng nangyari sa Spain.
Hindi naman na siya ganito makitungo sa akin noong bago siya umalis. Akala ko okay
na kame. What happened now?

Walang gana ko siyang tinalikuran.

Hindi ko na namalayan na tuluyan na palang tumulo ang mga luha ko. Inis kong
pinunasan ang mga 'yon. Ako na nga naargabyado, ako pa napagalitan. Nakakasama ng
loob. Ayaw niyang sagutin nang maayos ang mga tanong ko. Masyadong pa-play safe ang
mga dahilan niya. Ayaw niya akong diretsuhin. Bahala siya. Napapagod na 'ko.

PALAYO na sana ako mula sa kanya, pero bigla niya akong hinigit sa bewang at
niyakap ako mula sa likuran. Ramdam na ramdam ko ang init ng paghinga niya sa gilid
ng leeg ko.
Hinihintay ko siyang magsalita, pero nanatili lang siyang nakayakap sa'kin at
nakasiksik ang mukha sa leeg ko.

Tsk, heto na naman siya. Sa mga ganitong paglalambing niya, tumitiklop agad ako e.
Nakakainis! Nagagalit talaga ako sa kanya. Lalo na sa inasal niya sa'kin kanina.
Pero mukhang kabisado niya ang kahinaan ko. Konting yakap lang, bumibigay na ako!

Sunod-sunod akong huminga nang malalim hanggang sa pakiramdam ko kumakalma na ako,

at kahit papano'y nawawala na ang init ng ulo ko.

"Please...I want to know everything. Bakit ngayon ka lang umuwi?" Halos pumiyok ako
nang muli akong magtanong sa kanya.

That was a single question. Pero sakop na 'non lahat ng gusto kong malaman mula sa
kanya. I want the full details. At hindi ako matatahimik hangga't hindi ko
nalalaman lahat. Hindi biro ang ginawa niya, at ang pinagdaanan ko. Tinakot niya
ako nang sobra!

Isang buntong hininga ang pinakawalan nito. Parang hirap na hirap siyang sagutin
ang tanong ko.

"I will explain everything, pero 'wag ngayon..."

Napasimangot na naman ako, "bakit hindi pa ngayon?"

"I'm tired, Van. Gusto ko na munang magpahinga. Let's go home. I want to sleep with
you."

"Mam Vannie, luto na--AY N-NAKU..S-SORRY HO!"

Agad na napabitiw si Allen nang biglang dumungaw sa pintuan ng bahay si Ate Edith -
na taranta rin namang napatago sa loob. Nahiya siguro dahil nakita niyang nakayakap
sa'kin ang asawa ko.
"Luto na ba, Ate Edith?" tanging tanong ko na lang.

"O-oho Mam. Ipaghahain ko na ho kayo ni Sir." tugon naman nito mula sa loob ng
bahay.

"What's that?"

Nilingon ko si Allen sa likuran ko.

"Nagluto ako ng Sinigang. Dito na tayo kumain. Mamaya na tayo umuwi."

Tumango lang ito. Nauna na akong pumasok sa loob ng bahay. Tahimik lang siyang
nakasunod sa akin.

+++

"Kaka-kain mo lang. Magpatunaw ka muna." sita ko sa kanya.

Paano naman kasi, pagka-pasok na pagka-pasok pa lang namin dito sa kwarto ko ay

agad na niyang hinubad ang polo niya, at sumalampak ng dapa sa kama. Hindi man lang
ako kinibo. Parang walang narinig.

Napa-iling iling na lang ako. Nilapitan ko siya at sinilip ang mukha niya na
nakaharap sa kabilang gilid. His eyes are closed...his lips, slightly opened.

Nilapat ko ang likod ng kamay ko sa noo niya, pagkatapos sa leeg niya. Sinisinat
kasi. Hindi man lang nagsasabi. Kaya pala mainit ang ulo at wala sa sarili kanina.
May iniinda pala.

Hindi ko pa nga malalaman na masama ang pakiramdam niya kung hindi pa naikwento
sa'kin ni Ate Edith na inutusan siya ni Allen na kumuha ng paracetamol. Eto kasing
asawa ko, hindi nagsasalita sa'kin. Masama na pala ang katawan. Ewan ko bakit hindi
na lang siya sa'kin nanghingi ng gamot.
Nakakainis lang kasi may kasalanan siya sa'kin, pero heto't ako pa rin ang nag-
aasikaso sa kanya. Inunahan niya ako ng mga daing niya, ng sama ng pakiramdam niya.
Tell me, paano ko siya magagawang awayin at hingan ng paliwanag ngayon? Eh hinang-
hina siya.

'Pag nalaman 'to ni Leila sesermonan na naman ako 'non, sabihin hindi ko na naman
inisip ang sarili ko - puro si Allen na lang kahit siya naman may kasalanan.

Umupo ako sa paanan ng kama. Hinubad ko ang sapatos niya para makapag pahinga siya
nang maayos. Mukhang napagod talaga siya dahil sa byahe niya kaya nagkasinat. Kung
sabagay, ang layo nga naman kasi ng binyahe niya. Tapos galing pa siya sa bahay
namin, bago siya pumunta rito. Siya pa ang nag-drive.

Kanina habang kumakain, inalok ko siyang dito na lang muna magpalipas ng araw.
Mamayang gabi na lang kame umuwi, o kaya'y bukas ng umaga. Tutal wala naman ang mga
parents ko rito.

'Nong una ayaw niyang pumayag. Ayaw niya raw dito. Gusto niya sa bahay namin. E
sinabi ko ngang magpahinga na muna siya. Masama na nga pakiramdam gusto pang mag-
drive agad pauwi. Hindi pa nga siya papayag kung hindi ko pa sinabing nahihilo ako
at wala ako sa wisyong bumyahe.

Matapos kong hubarin ang sapatos niya, ay tumayo na ako at pinulot ko naman 'yong
polo niya na initsa niya lang sa sahig. Sinampay ko 'yon sa hanger para hindi
magusot. Baka kasi suotin niya pa mamaya pag-uwi.

Sinilip ko siya. Hindi man lang ito nag-iba ng pwesto. Mukhang mahimbing na ang
tulog. Ang bilis naman.

Kinuha ko na lang mula sa coffee table 'yung magazine na binabasa ko kanina, at

umupo sa couch na malapit sa pintuan ng kwarto.

Sa palagay ko kasi hindi rin naman kami makakapag-usap nang maayos ni Allen dahil
bagsak ito sa kama. Nakakalungkot kasi gusto ko na talaga siyang makausap. I want
to hear his explanations. Pero wala naman siyang lakas na magsalita. Kahit kanina
habang kumakain kame, tipid ang mga sinasabi niya. Kung sabagay, hindi naman talaga
siya mahilig magsalita. Hindi siya makwento.

Pagpapahingahin ko na lang siguro muna siya. Hihintayin kong gumanda na ang

pakiramdam niya, at siya na mismo ang kumausap sa'kin. Kahit na ang bigat bigat ng
loob ko dahil gustong-gusto kong malaman kung ano'ng nangyari sa kanya at kung
ano'ng ginagawa niya sa Madrid. Malaking pala-isipan talaga sa akin 'yon.

Pero sige, I will let him rest for now dahil may sakit siya. Ang importante naman
sa'kin, umuwi na siya. At magkasama na ulit kame.

Napahinto ako sa pagbabasa ng magazine nang mapansin kong kumilos si Allen.

Nagising ata. Nakatingin ito sa direksyon ko. Hindi ko nga alam kung gising na
talaga siya o ano. Bahagya lang kasing nakadilat ang mga mata niya.

Nakasiguro lang ako na gising na talaga siya nang bumangon ito mula sa pagkakahiga,
at lulugo-lugong naglakad palapit sa 'kin. Bitbit bitbit niya pa 'yong pahabang
unan ko.

Tumabi siya sa'kin sa couch. Nilapag ko naman ang hawak kong magazine sa katabing
mesa dahil bigla niyang hiniga ang ulonan niya sa kandungan ko. Hindi pa siya
nakuntento at inabot niya pa ang kanang kamay ko at ipinatong sa hubad niyang
dibdib.

Sus.

Naglalambing...palibhasa may kasalanan.

Itinuloy ko na lang ulit ang pagbabasa. Gamit ang libre kong kamay, nilipat ko sa
susunod na pahina ang magazine na kasalukuyang nakabuklat sa ibabaw ng katabing
mesa.

"Vanessa..."

Natigilan ako, pero hindi ako nagsalita. Sinilip ko lang siya. Nakabaling sa mukha
ko ang mapungay niyang mga mata na halatang galing sa tulog.

"I bought you something...it's in the car." pahayag nito.

Tipid lang akong tumango at binalik ang atensyon ko sa binabasa kong article sa
magazine.
Inis niya namang tinaboy ang kanang kamay ko na nakapatong sa dibdib niya, at
padabog na tumagilid ng posisyon - nakatalikod na siya sa'kin.

Narinig ko pa ngang bumuntong hininga siya. Hindi na nakakagulat kung nainis siya
sa inasal ko. Ang dating kasi e dinedma ko siya, at wala akong interes sa binili
niya para sa'kin - which is true. Wala naman talaga akong interes.

Honestly, wala naman talaga akong pakialam kung mayroon siyang pasalubong sa'kin o
wala. Hindi naman 'yon ang gusto kong matanggap mula sa kanya.

Tsk. Pero martir nga ata talaga ako dahil hindi ko siya matiis. Ewan ko, hindi ko
talaga kayang umiinit ang ulo niya sa'kin.

Tuluyan ko nang sinara ang binabasa kong magazine at sinimulan kong haplusin ang
buhok niya. Humaba na ito kumpara noong bago siya umalis. Lumagpas na nang kaunti
sa tenga niya. Pero bumagay naman sa kanya. Mas lalong naging maamo ang hitsura
niya.

Patuloy lang ako sa paghaplos sa buhok niya hanggang sa maramdaman kong bumibigat
na ang ulonan niya. Nakatulog na siguro ulit.

I felt the muscles in his shoulders moved. Hinaplos ko ang mga iyon para hindi siya
tuluyang magising. He needs to rest para gumanda na ang pakiramdam niya.

Tsk...kahit na pinasama niya ang loob ko dahil sa ginawa niya, hindi ko

maitatangging namiss ko talaga siya. Gusto ko siyang yakapin nang matagal. Gusto ko
siyang gisingin para bigyan ako ng atensyon dahil nangulila talaga ako sa kanya,
kaso sigurado akong magagalit siya sa'kin 'pag ginawa ko 'yon. Ayaw niyang
iniistrobo siya sa pagtulog. Ngayon pang may sakit siya. Nakakainis. Gusto ko
siyang magpahinga, pero parang ayaw ko naman kasi ngayon na nga lang siya umuwi,
tapos ganito pa siya.

I was about to kiss him on his head nang maramdaman kong nag-vibrate ang cellphone
niya sa back pocket niya.

Napatingin ako sa parteng iyon, at muling binalik ang tingin ko sa kanya.

No. Hindi ko nagugustuhan ang pumapasok sa isip ko. Tiyak na magagalit siya kapag
pinakialaman ko ang cellphone niya. Pero ewan ko, parang bigla akong kinutuban nang
masama. Hindi naman ako dating ganito. May bahagi sa utak ko na nagsasabing kunin
ko ang phone niya at alamin kung bakit ito nagvi-vibrate.

Pinutol ko na ang pagdadalawang-isip ko at dahan-dahan ko nang hinugot ang

cellphone niya mula sa bulsa niya. Naririnig ko ang kabog ng dibdib ko. Kinakabahan
ako sa ginagawa ko, pero bahala na.

Naka-ilaw ang screen ng phone kaya naman mas madali kong nakita ang naka-pop up na
notification mula sa personal email account niya.

Muli kong binalik ang tingin ko sa asawa ko.

Mahimbing pa rin ang tulog nito, at mukhang hindi niya naman namalayan na kinuha ko
ang phone niya. I know this is wrong. At hindi ko dapat binabasa ang mga emails
niya, pero parang ang bigat lang talaga ng pakiramdam ko.

The next thing I knew, nabuksan ko na ang email at nakahain na sa harap ng mga mata
ko ang laman ng mensahe.

| Hey Travis, you forgot your watch in my bathroom. |

"Are you hungry?"

Umiling lang ako.

Hindi ko siya nilingon kaya hindi ko alam kung nakatingin ba siya sa'kin nang
magtanong siya. Nakapako lang ang tingin ko sa bintana ng sasakyan.

"Tsk, ikaw naman ba ang may sakit ngayon ha, Vanessa? Kahapon ka pa ganyan. Ano,
hindi mo ba talaga ako kikibuin?"

Nilingon ko na siya dahil narinig ko na 'yong inis na tono ng boses niya. Saglit
siyang tumingin sa'kin, pero umiwas din kaagad at muling ibinaling ang atensiyon sa
pagmamaneho.

Bumuntong hininga ako at muling tumingin sa bintana. "Wala akong sakit. Okay lang
ako," pagsisinungaling ko. Dahil ang totoo. Hindi naman talaga ako okay.

Ang daming tumatakbo sa isip ko. Parang nagpatong-patong na lahat. Isang hamak na
housewife lang naman ako, pero bakit parang mas marami pa ata akong pinoproblema
kumpara sa mga babaeng nagtatrabaho sa labas. Hindi ko alam ang eksaktong
nararamdaman ko, basta ang alam ko, hindi ako masaya.

Una, hindi pa rin nagpapaliwanag nang matino sa'kin ang asawa ko kahit na gumanda
na ang pakiramdam niya. Pangalawa, hindi mawala sa isip ko 'yung email message na
nabasa ko sa cellphone niya kahapon. Nawala talaga ako sa sarili kakaisip 'don.

Kahit kagabi habang nagsisiping kami, 'yon ang laman ng isip ko. Hindi ko tuloy
masyadong naramdaman ang init ni Allen. Kahit na sobrang namiss ko siya, parang
wala akong gana habang ginagawa namin 'yon. Hindi rin ako nakatulog nang maayos
kahit na napagod ang katawan ko. Ngayon nga inaantok ako sa byahe, pero kahit
umidlip man lang hindi ko magawa. Ayaw tumahimik ng utak ko.

Pakiramdam ko sa dami kong iniisip, hindi ko na alam kung saan ko pa isisingit ang
pag-iyak. Ang sakit sakit tuloy ng dibdib ko dahil hindi ko mailabas lahat. Isang
araw siguro, sasabog na lang ako.

The sender of the email called him 'Travis'.

Naisip ko, that person must be personally close to my husband para tawagin niya ito
sa second name nito. Wala akong kakilalang tumatawag sa asawa ko ng 'Travis'. As
far as I know, ayaw niya ngang tinatawag siya sa pangalan na 'yon. Hindi ko alam
kung bakit.

Ang mga business partners niya 'Allen' ang tawag sa kanya. Kahit si Zian na matagal
niyang naging kaibigan, 'Allen' din ang tawag sa kanya . Even his younger sister,
Ellie, and his parents. Kaya nagtataka talaga ako kung sino 'yong nag-email sa
kanya at tinawag siyang ganon.

Hindi ko naman nakita kung sino 'yong sender. Kaya hindi ko alam kung galing ba sa
babae 'yon o hindi. 'Wag naman sanang galing sa babae. Dahil hindi ko na alam kung
saan ako pupulutin kung sakali. Kahit ngayon lang, gusto kong patunayan kay Leila
na mali ang mga paratang niya sa asawa ko.

Bukod sa walang signature sa email message, hindi ko nalaman kung sino 'yong sender
dahil nahuli ako ni Allen. Nagising bigla. Nakatikim tuloy ako ng sermon. 'Wag ko
raw basahin ang mga messages niya. Personal daw 'yon.

Oo nga, alam kong mali naman talaga na pinakialaman ko ang cellphone niya. Pero
bakit siya? Binabasa niya nga ang mga texts sa phone ko e. Nagagalit pa siya sa'kin
'pag may nabasa siyang hindi maganda. Lalo na 'pag galing kay Zian. Hindi patas.
Binalewala ko na nga lang. Hindi na ako nagsalita. Ayaw ko kasing malaman niyang
may nabasa at nalaman ako.

Pinilit ko ngang kalimutan na lang 'yung email. Baka kasi mamaya wala lang 'yon.
Baka masyado lang akong napa-paranoid kaya kung anu-ano ang pumapasok sa isip ko.
Ayaw kong mag-conclude agad. Pero ewan ko, hindi talaga maalis sa utak ko. Hindi
ako matahimik. Ang dami kong tanong.

Ayaw ko siyang pagdudahan, pero hindi ko maiwasan e. Those facts na hindi niya
paguwi agad, 'yong hindi niya pagtawag, 'yong biglaan niyang pagpunta sa Madrid,
'yong mga pa-play safe niyang mga sagot sa'kin, at 'yong email na nabasa ko -
nakakapag-duda lahat.

I'm weighing things out, pero may mali talaga. Hindi naman ako ganoon katanga para
hindi mahalatang may tinatago sa'kin ang asawa ko. At 'yun ang nagpapalungkot
sa'kin ngayon. I could feel he's lying to me. Masakit sa'kin 'yon.

"Vanessa..."

Natauhan ako't napatingin kay Allen. Diretso itong nakatitig sa mga mata ko -
parang mainit na naman ang ulo. Nagkunot ako ng noo. "Bakit?"

"Ayaw mong bumaba?"

Mas lalo namang kumunot ang noo ko. Hindi ko alam kung namimilosopo siya o ano e.
Bakit naman ako bababa? Tumingin ako sa paligid.
Sh*t. Pasimple akong napasapo sa noo ko.

Nandito na pala kame sa tapat ng bahay namin. Hindi ko napansin. Sa kakaisip ko,
hindi ko na namalayang nakauwi na pala kame. Parang ang bilis naman ng byahe namen.
Tinanggal ko na ang seatbelt ko. Akmang bababa na ako ng sasakyan pero muli akong
tinawag ng asawa ko. Tiningnan ko siya, pero hindi ako nagsalita.

"Buong byahe mo 'kong hindi kinausap." anito habang tinatanggal ang seatbelt niya.

Seryoso ang tono ng pananalita niya - 'yong tipong isang pabalang na sagot ko lang,
tiyak magta-tatalak na naman siya.

"Galit ka sa'kin?" Dagdag nito, at tumingin nang diretso sa'kin. Napasandal na lang
ulit ako sa upuan at tumingin sa harapan ko. Hindi ko siya tinitingnan.

"Di ba nag-sorry na 'ko?" patuloy pa niya. "Sabi ko nga may inasikaso lang ako. And
about your question last night...yes, oo, I went to Madrid. Emergency. May
kinailangan akong tapusin...

...I'm sorry kung hindi kita nagawang sabihan. Uuwi naman kasi talaga ako
pagkatapos 'non...

...O, ano pang gusto mong malaman? 'Yong relo ko? Call me stupid pero hindi ko
talaga alam kung nasaan. Baka naiwan ko sa hotel na pinagstayan ko. I...I don't
know."

Sinadya kong hindi magsalita. Bumuntong hininga lang ako. At alam kong narinig niya
'yon.

"Tsk...Vanessa! Pinapainit mo ulo ko. Talk to me! Sh*t!" Hinampas niya ang
manibela.

Pumikit ako nang madiin para itago ang pagkabigla ko. Ayan, nagsisimula na 'yang
mapikon. Tumataas na ang boses kasi hindi ko siya kinikibo.

Wala lang kasi talaga ako sa mood magsalita at makipag-usap. Ang dami kong iniisip.
Tsaka hindi pa rin talaga ako kumbinsido sa mga dahilan niya. Parang may hinahanap
akong sagot, ewan ko.

Isang buntong hininga ulit ang pinakawalan ko. "Okay na 'ko. Let's go." Paganyaya
ko.

Hindi naman na siya nagsalita. Pero naririnig kong bumubulong bulong siya. Tapos
padabog niyang sinara 'yong pinto pagka-baba niya. Badtrip na naman 'yon.

+++

"VANESSA? WHAT'S TAKING YOU SO LONG?! BUKSAN MO NGA 'TO!"

Agad akong lumingon sa kumakalabog na pinto habang ikinakabit ang kapares ng hikaw
ko sa kabilang tenga ko. "Sandali lang. Patapos na ako." pasigaw din na sagot ko.

Ayaw na ayaw niya talaga kapag nagka-kandado ako ng pinto. What's the point daw, e
kaming dalawa lang naman dito. E kasi naman hindi pa ako tapos mag-ayos. Parang
hindi ako kumportable rito sa suot ko.

I'm wearing a peach-colored lace dress na four inches above the knees ang ikli.
Hapit na hapit pa kaya bulag lang ang hindi makakakita sa kurba ng katawan ko.

Ito 'yong pasalubong sa'kin ni Allen galing Madrid. Maganda, bumagay sa kutis ko
ang kulay. Napaka-sophisticated din 'nong bead works sa may bandang balikat. At
walang dudang mamahalin ang telang ginamit. Hindi makati sa balat tulad ng ibang
mga lace dresses.

Ang kaso, masyadong seksi! Agaw pansin ang dibdib, bewang at pang-upo ko. Konting
tuwad ko lang ata makikitaan na ako. Ewan ko kung ano'ng pumasok sa utak ng asawa
ko at ito ang napili niya.

The last time I checked, ayaw nitong nagsusuot ako ng mga damit na halos makita na
ang kaluluwa ko. Pero inaamin ko, nagustuhan ko ang bigay niya. May taste siya.

Ito ang unang beses na binigyan niya ako ng damit. Dati kasi, kapag may out of the
country trips siya, wala siyang binibili para sa'kin. Kahit nga keychain na may
pangalan 'nong bansang pinuntahan niya. Wala.

Humarap lang ulit ako sa salamin. Inayos ko ang pagka-kasuot ko ng kwintas na

regalo niya sa'kin, at tuluyan na akong lumabas ng kwarto bitbit ang bag ko.
Sigurado kasi akong naiinip na ang asawa ko kahihintay sa akin sa ibaba.

Yes, we're going out.

Inalok niya ako kanina na sa labas na lamang kumain. At saka gusto niya raw bumili
ng bagong relo. Ako raw ang pumili. Ayaw ko nga sanang sumama. Tinatamad kasi akong
umalis ng bahay. E kakagaling nga lang namen sa byahe kanina. Tapos ngayon, aalis
na naman.

Pero sa bandang huli, tumiklop din naman ako. 'Pag asawa ko ang kausap ko, wala
akong ibang pwedeng isagot kungdi 'yes'. Pag tumanggi ako, alam ko na kung ano'ng
mangyayari sa'kin. Tsaka pinili ko na ring pumayag na lang. Baka mamaya makapag-
paliwanag na siya nang maayos sa'kin.

Naabutan ko siyang nanonood ng TV sa may sala. Halatang naiinip na ito dahil

nakasahod na ang baba niya sa isang kamay niya, at nangunguyakoy na ang binti niya.

Sinadya kong lakasan ang mga yabag ko pababa sa hagdan para makuha ko ang atensiyon
niya. Agad niya namang pinatay ang TV nang mapansin niyang nakababa na ako. Tumayo
ito at bahagyang lumapit sa'kin. Huling huli ko ang half smirk niya habang
nakatitig siya sa dibdib ko. Hapit nga kasi 'tong suot ko. Pilyo talaga.

"Don't you think this is too revealing?" Nahihiya pang tanong ko nang tumigil ako
sa harapan niya.

Hindi naman siya agad kumibo. Tiningnan niya ang kabuuan ko - mula ulo hanggang
paa. Nahiya tuloy ako bigla.
"No. I think it looks perfect on you. Bakit? Hindi mo ba nagustuhan?" Nagsalubong
ang mga kilay niya.

"Nagustuhan." Ang tanging nasagot ko.

"Good. Now, let's go. Gagabihin na tayo. Ang tagal tagal mong mag-ayos."

Sus. May kasama pang sita. Napairap na lang ako. Buti na lang hindi niya nakita
kasi nakatalikod na siya.

SA BONIFACIO High Street namin napag-pasyahan na pumunta. Sa Ayala Triangle nga

dapat para raw malapit-lapit, kaso umayaw ako.

Ayaw ko 'don. May hindi magandang ala-ala ako doon - 'don kame huling nagkausap ni
Zian. Ayokong maalala. Kaya sa High Street na lang, kahit na parang nag-sayang lang
kame ng gasolina dahil sa Taguig na kami nanggaling kanina, tapos dito rin pala ang
bagsak namin ngayon. Si Allen kasi, sana kanina niya pang umaga naisip na kumain sa
labas para dumiretso na lang kame rito. Hindi na kame umuwi. Napapagod ako sa byahe
nang byahe.

Papasok na sana kami sa isang sikat na Italian restaurant nang biglang napatigil si
Allen sa paglalakad. Napatigil din tuloy ako dahil hawak hawak niya ang kamay ko.

Tiningnan ko siya. Nanlalaki ang mga mata nito na para bang nakakita ito ng multo.

Nagtaka naman ako kaya tiningnan ko rin kung saan siya nakatingin.

Nahagip ng mga mata ko ang dalawang matatangkad na babae na palabas na sa

restaurant na dapat ay papasukan namin.

The one is wearing a loose pink top and a bandage skirt, while the other one is
wearing a simple white dress na tinernohan ng thin, gold belt. Laking pagtataka ko
nang mapatigil din ang mga ito nang makita kame.
"Oh...my...god..." The girl in white dress exclaimed in surprise. "Travis?"

Travis.

Nakaramdam ako ng kuryente sa dibdib ko.

Siningkit ko ang mga mata ko para mas makita nang maayos ang hitsura 'nong babae.
Hindi ko siya pinaligtas sa mapanuring tingin ko. Marami ba silang tumatawag ng
'Travis' sa asawa ko? Is that the name my husband is using now? Hindi ko yata alam.
Huli na yata ako sa balita. Parang nakaka-amoy ako nang hindi maganda.

"WOW!"

Kasalukuyan kong pinagmamasdan ang postura ng babae nang bigla ulit itong mag-
react. Binalik ko ang tingin ko sa mukha niya.

"I didn't expect we would see each other again this soon! So how was your flight?"
Dagdag nito habang humahakbang papalapit sa kinatatayuan namin.

Napaka-friendly ng boses niya. Halatang sanay ito sa pakikipag-usap.

Muli kong tiningnan si Allen. Pinapakiramdaman ko kung sasagot siya o ano. Sinilip
niya ako, pero umiwas rin nang makita niyang nakatitig ako sa kanya. He then
cleared his throat. "Uhm, fine. So...you're here."

"Yes! Fresh from Madrid!" mabilis na sagot naman noong babae, at mahinhin na
tumawa.

Madrid. My hand turned into a fist. Gusto ko atang matawa sa bagay na biglang
pumasok sa utak ko. Come on, Allen. 'Wag mong sabihing...
"And what brought you here?" Kaswal na tanong ulit ng asawa ko.

Tinanggal ko na ang tingin ko sa kanya. Nilipat ko ulit sa babaeng kausap niya.

Para lang akong sira na nagpapalipat lipat ng tingin sa kanilang dalawa. Ni hindi
man lang ako nagawang ipakilala ng asawa ko.

"Hmm...to visit you?" pabirong sagot ng babae.

Gigil kong ipinikit ang mga mata ko. Pinipigilan kong huminga nang mabibigat, pero
hindi ko mapigilan! Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa utak ko. To visit
him?

Wow ha. Alam ba niya na may asawa na ang kaharap niya?

"Joke lang, Travis." agad na bawi naman nito.

I could already feel my palms sweating. Ganito ako kapag tensyonado. Naiirita ako.
Sino ba kasi 'to! She keeps calling my husband 'Travis'! Ako nga 'Allen' lang ang
tawag ko e. What's with them?! The way she talks to my husband, they seemed so
close to each other!

"Well, may kailangan lang akong puntahan na set design studio na naka-base sa QC,"
patuloy pa nito. "At saka para mag-bakasyon na rin. And oh wait, have you received
my email?"

Gulat akong napamulat mula sa pagkakapikit. Kinunutan ko siya ng noo, pero hindi
niya naman napansin, dahil obviously, tutok siya sa presensiya ng asawa ko.

"Email? What email?" nagtatakang tanong naman ni Allen.

'Yan. Tama. Gusto ko ring malaman kung ano'ng email ang pinagsasabi niya. Sa oras
na tumama ang kutob ko, ewan ko. Baka makasampal ako.

"I knew it! Hindi ko pala talaga na-send," dismayadong pahayag nito. "Well
anyway...I said naiwan mo 'yong relo mo sa bathroom ng unit ko. I'll just return it
to you some other time. Hindi ko kasi dala ngayon, iniwan ko sa hotel."

Nanginig ang kanang kamay ko. Ang balak kong manampal, sh*t parang hindi ko na
magawa! Unti-unti akong nilalamon ng inis. Gusto kong magmura! Ang sakit ng dibdib
ko ngayon, parang nahihirapan akong huminga.

Nilingon ko si Allen, sinamaan ko siya ng tingin. Pero hindi niya magawang lumingon
pabalik sa'kin.

Hindi pala alam kung saan naiwan ha. O ngayon, alam niya na! Naiwan niya sa unit ng
babaeng 'to. Tan*ina! Hindi sa marumi ang isip ko, pero sh*t! Ano'ng ginagawa ng
asawa ko sa bahay niya!

"Oh...wait...siya ba?"

Napalunok ako nang biglang tumingin sa'kin 'yung babae. Kahit na naiiyak na ako sa
sama ng loob, ay pinilit ko pa ring pakitaan siya ng isang maaliwalas na hitsura.

Pansin ko ang pagka-mangha sa mukha nito nang harapin niya ako. Parang tuwang tuwa
siyang makita ako ngayon, samantalang kanina parang hindi ako nag-e-exist sa
kanilang dalawa ng asawa ko.

"Is she your wife?" muling tanong nito kay Allen nang hindi tinatanggal ang tingin
sa'kin.

"Y-yes. She's Vanessa."

"Wow! So it's true! You really are beautiful!" Puri nito sa'kin. "E kaya naman pala
baliw na baliw itong si Travis e. Right, Travis?" At kumindat pa ito sa asawa ko.
Naningkit ang mga mata ko.

Bigla niya namang inabot sa akin ang kaliwang kamay niya. Nakipag-shake hands na
lang din ako at tipid na ngumiti, para naman hindi niya masabing bastos ako. "It's
nice to finally meet you, Vanessa..."
"...by the way, I'm Lauren."

That shoots straight to my heart.

Baon na baon. Gusto kong umiyak at magwala right at this moment, pero kailangan
kong pigilan. Ayokong magmukhang mahina at kahiya-hiya sa paningin nila.

Lauren.

Hindi ko mapigilang hindi mapamura sa loob loob ko. Who would forget that name? She
is my husband ex, for christ's sake!

Kaya pala pamilyar ang mukha niya sa'kin. Kanina ko pa inaalala kung saan ko nga ba
siya nakita, pero hindi ko maisip. Ngayon ko lang naalalang nakita ko na pala siya
sa litrato noong hindi pa ako kasal kay Allen - habang nag-aaral pa lang ako. I
remember I asked help from Leila to stalk her, to give me details about her and my
now husband. Marami-rami rin ang nalaman ko tungkol sa kanya noon, pero hindi ko
nagawang makita siya nang personal.

Inaamin ko, she's more beautiful in person.

Hindi ko tuloy maiwasan na hindi ikumpara ang sarili ko sa kanya. She's an inch
taller than me kahit na naka-heels na ako at naka-flats lang siya. Her legs are
long and fair; her waist, quite thinner than mine. And she has this captivating
smile - halatang palangiti ito. Hindi katulad ko.

Binawi ko na ang kamay ko na kapit niya, dahil ayaw kong maramdaman niya na
nanginginig ako sa galit.

"Oh and look, Travis! She is wearing the dress we bought in Madrid!" bulalas nito.

Gumuhit ang kirot sa dibdib ko. Sasabog na talaga ako. Binalik niya ang galak na
galak niyang tingin sa'kin.

"Bagay na bagay sa'yo Vanessa, I swear! Ako ang pumili niyan. Eto kasing si Travis,
walang taste. Hindi makapili." dagdag pa niya.
I gritted my teeth at binaling ko ang tingin ko sa ibang direksiyon. Hindi ko na
siya kayang tingnan! Baka hindi ko mapigilan at hubarin ko na 'tong damit na suot
ko at isubsob sa mukha niya. Mabait ako kung sa mabait, pero 'wag niya akong
gaguhin!

Tuwang tuwa pa siya na siya ang pumili ng damit na ipinasalubong sa'kin ni Allen?
Seriously? Hindi ba siya marunong makaramdam?

"Uhm, Lauren...s-sorry but we have to go now. My wife is hungry." Bigla namang

sabad ng asawa ko.

Hindi ko siya nilingon nang magsalita siya. Ayoko.

"Oh, o-okay. No problem." mabilis na sagot ng ex niya. "We have to go na rin naman.
We're actually going to meet someone...

...So yeah...bye you two! Enjoy your dinner," magiliw na paalam pa nito sa'min at
lumakad na paalis kasama 'nong isang babaeng hindi niya man lang nagawang
ipakilala. At sa gitna pa talaga namin ni Allen sila dumaan.

Nang sa tingin ko ay nakalayo nasa amin si Lauren, tiningnan ko ang asawa ko na

kasalukuyan pa ring nasa tabi ko. Sinamaan ko siya ng tingin. Pero mukhang bale
wala lang sa kanya.

"Let's go inside. Dumarami na ang tao sa loob." Kaswal na alok nito sa'kin, na para
bang walang nangyari.

Lalong kumulo ang dugo ko.

Hahawakan niya pa nga sana ang kamay ko para siguro alalayan ako papasok sa
restaurant, pero mabilis akong umiwas. "Ayoko na. Uuwi na 'ko!" gigil na sabi ko.

Inirapan ko pa siya at nagsimulang maglakad nang mabilis palayo sa kanya. Gag*

siya! Ginagawa niya talaga akong bobo!
"TSK! VANESSA! COME BACK HERE!" Narinig kong pagtawag niya pero hindi ko siya
nilingon.

Ano'ng inaakala niya? Na okay lang sa'kin ang nangyari, na hindi ako magagalit? Na
tutuloy pa rin akong kumain kasama siya? Bakit, ano'ng tingin niya sa'kin, walang
pakiramdam?!

Ilang beses niya 'kong tinatawag habang nakasunod siya sa'kin. Alam kong maaabutan
niya ako kung maglalakad lang ako kaya tumakbo na ako habang pinupunasan ko ang mga
luha kong walang tigil sa pagtulo. Hindi ko na kayang pigilan e. Kanina ko pa
talaga gustong umiyak at magwala. At ngayon nga bumuhos na. Tang*na! Tagos 'yong
ginawa niya!

How stupid could I be?

Bakit nga ba hindi ko naisip na posibleng pumasok sa eksena ang ex niya? That
Lauren! Akala ko okay na kaming mag-asawa. But he lied to me! Kung hindi pa namin
nakita ang babaeng 'yon, hindi ko pa malalaman lahat ng sagot sa tanong ko.

Hindi ko na mapigilan ang mga hikbi ko. Nakakahiya dahil pinagtitinginan ako ng mga
nakakasalubong ko. Pero wala na akong pakialam. Halos marating ko na ang dulo ng
High Street.

Hinang-hina akong umupo malapit sa isang water fountain. Hindi ko na kayang tumakbo
pa. Baka mag-collapse na ako. Nanglalabo na kasi ang mga mata ko at hindi na rin
ako makahinga nang maayos.

Kinuha ko ang panyo ko mula sa bag ko para punasan ang mga pisngi kong basang-basa
ng luha. Gusto kong humagulgol pero pinipigilan ko dahil nasa pampublikong lugar
ako.

"Vanessa..."

Naramdaman ko ang kamay niya na pumatong sa balikat ko. Agad akong umurong ng upo.

"Siya ba ang inasikaso mo sa Madrid?" gigil kong tanong habang pinupunasan ang
kaka-tulo ko lang na luha. "Magkasama kayo 'don?!"
"Tsk! Halika na. Umuwi na lang tayo kung mag-gaga-ganyan ka rin lang dito." Hinigit
niya ako sa braso patayo.

Pero hindi ako nagpaubaya at padabog kong binawi ang braso ko.

"NO! I DON'T WANT TO GO HOME! ANSWER ME NOW, ALLEN! MAGKASAMA BA KAYO SA MADRID?!
SIYA BA ANG DAHILAN KAYA KA NAGPUNTA ROON?!" Bulyaw ko.

Wala na akong pakialam kung nakuha ko ang atensiyon ng mga namamasyal at nakatambay
dito.

Muli niya akong hinigit sa braso ko. Nasaktan ako dahil ang higpit ng pagkaka-kapit
niya. Parang babaon sa balat ko ang mga kuko niya.

"Pwede ba Vanessa, don't make a scene here! Mahiya ka nga! Ang dami-daming tao oh!"
Mahina pero gigil na gigil na sita niya.

"Let's go! 'Don ka magsisigaw sa bahay. 'Wag dito! Para kang bata!"

Napahikbi ako nang malakas. At ngayon ako pa ang pinahiya niya? Inis akong bumitiw
at muli siyang iniwan.

Walang lakas kong tinungo ang parking area. Pakiramdam ko kaunting lakad pa,
hihimatayin na ako. Ayaw pa rin kasing tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Ang
sakit sakit na ng dibdib ko.

NAUNA akong sumakay sa kotse. Kinabit ko ang seatbelt ko.

Maya maya lang, sumakay na rin siya. Tinanggal niya ang pagkaka-kabit ng seatbelt
ko at marahas akong hinarap sa kanya.

I looked away. Magang-maga na mata ko. Kahit na titigan ko siya, wala rin akong
makikitang maayos dahil puno ng luha ang mga mata ko.

"FOR CHRIST'S SAKE, VANESSA! WILL YOU STOP CRYING! 'WAG MO NGANG IYAKAN 'YON!"
Inipon ko ang tapang ko at nilingon siya. "PAPAANO AKO HINDI IIYAK?! SABIHIN MO
NGA?!" sigaw ko.

"WHY THE HELL ARE YOU YELLING AT ME?! SINO'NG NAGTURO SA'YONG SAGUTIN AKO NANG
GANYAN, HA?!"

"'WAG MO 'KONG PAGALITAN NA PARANG AKO ANG MAY MALI RITO, ALLEN! ALAM MO BA KUNG
ANO'NG KASALANAN MO SA'KIN?! ALAM KO NA! NAHULI KO NA! HULING-HULI KO! BUT STILL,
GUSTO KONG MARINIG GALING MISMO DIYAN SA BIBIG MO! sa unang pagkakataon, dinuro ko
siya, pero tinabig niya lang ang daliri ko.

"SIYA BA TALAGA ANG PINUNTAHAN MO SA MADRID? SI LAUREN BA?!"

Tinitigan ko siya nang diretso sa mga mata niya. Nakatingin lang din siya sa'kin
pero naiinis ako dahil hindi niya ako sinasagot!

"ANSWER ME, ALLEN!" I nagged.

Gamit ang kaunting liwanag na dulot ng mga ilaw sa poste sa parking lot ay napansin
kong pumikit nang madiin ang mga mata niya. Nagpakawala ito ng buntong hininga,
sabay sandal ng likod niya sa upuan.

"Put your seatbelt back on...

...Hindi tayo nagpunta rito para magka-ganyan ka. I want to spend time with you,
Vanessa. Stop being so paranoid. Kung anu-ano'ng iniisip mo tungkol sa'kin."

SH*T!!! Pinadyak ko ang isang paa ko sa sobrang inis ko! Gusto kong magwala,
basagin lahat ng bintana dito sa kotse! Hindi niya na naman sinagot ang tanong ko!
Palagi niyang iniiba ang usapan!

BUONG byahe ko siyang hindi kinibo.

Impit lang akong nag-iiiyak dahil ang sama sama talaga ng loob ko sa kanya. Hindi
lang basta masama ang loob, nagagalit ako sa kanya! Ilang beses niya akong
pinatahimik sa kakaiyak ko dahil naaalibadbaran na siya pero hindi ko siya sinunod.
Pakiramdam ko nasayang lahat e. Nasayang lahat ng pagtitiis ko, namin. Nasayang
'yong mga ala-alang nabuo namin sa Subic, 'yong pagkaka-bati naming dalawa, 'yong
pag-aakala kong magiging masaya na kame. Nasayang lahat dahil sa katarantaduhang
ginawa niya! Hindi niya man lang naisip lahat ng mga pinagdaanan namin para lang
maging maayos kame!

Letse! Unti unti na akong nawawalan ng gana sa kanya! Nawawalan na ako ng pag-asa
na magiging masaya pa kaming dalawa.

PAGKARATING na pagkarating namin sa bahay, nagmadali akong bumaba ng sasakyan.

Dumiretso ako sa kwarto. Initsa ko ang bag ko sa sahig at sumalampak ng dapa sa

kama. Ang bigat bigat ng katawan ko. Sinubsob ko ang mukha ko sa mahabang unan
dahil bumalik na naman lahat ng sakit nararamdaman ko.

I then heard Allen entering the room, pero binalewala ko. Nagagalit ako sa kanya!

"Tumahan ka. Mapapagod ka lang sa ginagawa mo. 'Wag mong pag-aksayahan ng oras
'yon." ma-awtoridad na utos nito sa'kin.

Sinilip ko siya.

Nakatayo ito sa tabi ng kama at nakapamaywang sa akin. Kinukuha niya na naman ako
sa mga matatalim na titig niya. Inirapan ko siya, at hinarap ko ang mukha ko sa
kabilang gilid. Hindi ko siya gustong makita.

"At kailan ka pa naging concerned sa nararamdaman ko?" maanghang na sabi ko.

Umikot ang paningin ko nang bigla niya akong higitin sa magkabilang balikat patayo.

"I don't like the way you talk to me! Bakit ba ang tapang tapang mo?! Will you stop
it?!" bulyaw niya sa'kin nang maiharap na niya ako sa kanya.

"Titigil lang ako kapag sinagot mo na ang mga tanong ko!"

Mahina siyang napamura, pero narinig ko pa rin. "Come on! Palalakihin mo ba talaga
'to?!"

"Hindi ko pinapalaki! I just wanna know the truth straight from you, Allen! Siya ba
ang pinuntahan mo sa Madrid? Tell me!"

Hindi ko inalis ang malalim na tingin ko sa kanya. Hanggang siya na lang mismo ang
sumuko at unang nag-iwas ng tingin.

Pinikit niya nang madiin ang mga mata niya. I heared him breathing heavily, na para
bang hindi niya alam kung saan siya maghahagilap ng isasagot.

Muli niyang binalik ang tingin sa'kin. "Yes."

Sinubsob ko ang mukha ko sa mga kamay ko. Humagulgol ako ng iyak. Umalingawngaw ang
mga hikbi ko sa loob ng kuwarto.

YES?

Yes, yes, yes, yes, yes! Ang ex niya nga talaga ang pinuntahan niya! Hindi niya pa
rin ba nakakalimutan ang babaeng 'yon?! Bakit ba kailangan niya pang puntahan 'yon
doon, e may asawa na siya - ako!

Ang ex niya ang dahilan kung bakit hindi siya umuwi kaagad sa akin, kung bakit
hindi siya nakatawag, kung bakit hindi siya nakapag-text, kung bakit hindi siya
nakapag-send ng kahit na isang blank email, kung bakit kami nagkaka-ganito! Dahil
lahat sa ex niya! Ganoon na lang ba siya kaimportante?! Para kahit ako na asawa
niya, e makalimutan niya?!

Ano, hindi niya ba kayang makuntento sa'kin? O sadyang gusto niya lang talaga akong
saktan para maramdaman ko ang mga naramdaman niya noon. Ano 'to, gantihan? Siya
naman ang nambabae. At ex niya pa? Ano'ng laban 'ko 'don? E alam ko kung gaano nila
kamahal ang isa't-isa noon...baka nga hanggang ngayon e!

This is so unfair! Bakit kailangan kong maramdaman lahat ng 'to. Nagtiwala ako.
Akala ko hindi na ako masasaktan at iiyak ulit dahil maayos na kame. Akala ko wala
ng problema.
Tinanggal ko ang pagkakatakip ko sa mukha ko. Tumingala ako dahil hindi na ako
makahinga at kailangan ko na ng hangin. Inis kong pinagpa-pahid ang mga luha ko.
Parang hindi na sila hihinto sa kakatulo.

I tried my best to stop myself from sobbing dahil kung hindi, malalagutan na ako ng
hininga. Ang sikip sikip ng dibdib ko. Pati ang lalamunan ko, parang nanunuyo na.

Kinalma ko ang sarili ko, kahit na hirap na hirap na akong pigilin ang mga
malalakas na hikbi ko.

"You...you left your watch in her bathroom. W-what does that mean?" utal utal na
tanong ko sa pagitan ng impit na pag-iyak ko.

Ewan ko kung saan ako nakahanap ng lakas ng loob para itanong 'yon sa kanya. E alam
ko namang lalo lang akong masasaktan 'pag hindi ko nagustuhan ang sagot niya.

"Nothing..."

Nothing? Lalo akong nawala sa katinuan. "YOU STAYED IN HER PLACE! BAKIT BA KASI
HINDI MO NA LANG SABIHIN SA'KIN NANG DIRETSO?!"

Nung mabasa ko pa lang ang letseng email na 'yon, kinutuban na talaga ako. Pero
nagsalita ba ako? Hindi! That's because I trust him so much, at alam kong mali
lahat ng pumapasok sa utak ko, at sa utak ng pinsan ko. Pero hindi e! Leila's
right! My instinct was right!

Kinalma ko ang sarili ko at humugot ng tapang. "Tama nga si Leila. Nambabae ka sa

Madrid. I was left here all alone, Allen! Kaya pala hindi ka makatawag sa'kin.
You're too busy shopping with your ex!"

Inis itong tumayo mula sa pagkakaupo sa kama, at pinandilatan ako ng mata. Dinuro
niya pa nga ako. "THAT F*CKI*G GIRL AGAIN! 'Di ba sinabi kong 'wag kang makikinig
diyan sa pinsan mong 'yan! Kaya ka nagkaka-ganyan e!"

Binalewala ko lang ang paninita niya. "AT NGAYONG NAGKITA NA ULIT KAYO NI LAUREN,
WHAT'S NEXT?! LAUREN AND TRAVIS AGAIN, HUH? I HATE IT WHEN SHE CALLS YOU TRAVIS!"

"TUMIGIL KA NA! NAPUPUNO NA 'KO VANESSA!"

"AND THIS DRESS! AKALA KO IKAW ANG PUMILI NITO! BUT NO! IT WAS HER! BAKIT
KAILANGANG SIYA PA? MAGKASAMA KAYONG BUMILI NG DAMIT NA IBIBIGAY MO SA'KIN?"

"PUTA! THAT'S JUST A F*CKIN DRESS! PATI BA NAMAN 'YAN PINOPROBELAMA MO?!"

"NO, ALLEN! THIS IS NOT JUST A DRESS! HINDI MO ALAM KUNG GAANO KO INA-APPRECIATE
LAHAT NG MGA BAGAY NA BINIBIGAY MO SA'KIN!"

"ALAM MO, ANG BABAW MO!" Gigil na gigil na sabi niya.

"NO, I'M NOT!"

"YES, YOU ARE VANESSA! PARANG DAMIT LANG?!"

"FINE! SIGE! MABABAW NA KUNG MABABAW! PERO ANO'NG GINAWA MO SA KANILA AT

NAKALIMUTAN MO PA ANG RELO MO?"

"ISA! VANESSA! YOU'RE NAGGING TOO MUCH! SHUT UP!"

"YOU SLEPT WITH HER, DIDN'T YOU?!"

Inis itong tumalikod mula sa akin at minasahe ang noo niya.

"BAKIT HINDI MO 'KO MASAGOT? BECAUSE IT'S TRUE, RIGHT?! YOU SLEPT WITH YOUR EX,
KAYA NASA BANYO NIYA ANG RELO MO...

...HALOS MABALIW NA AKO RITO KAIISIP AT KAHIHINTAY SA'YO, ALLEN! TAPOS 'YON
PALA...'YON PALA...YOU WERE JUST SPENDING YOUR TIME WITH HER! NI HINDI MO MAN LANG
INISIP NA BAKA HINAHANAP KITA? NA BAKA NAGHIHINTAY AKO SA'YO? O, BAKA NAMAN MAY
IBANG BAGAY KA PANG NAIWANAN SA--"

"TANG*NA NAMAN, VANESSA!" Tinadyakan niya ang bedside table. Iyon ang nagpatahimik
sa akin. Nalaglag ang lamp shade sa sahig. Basag!

Naghabol siya ng hininga pagkatapos 'non, tumingala, at inipit ang pagitan ng

magkabilang mata niya, na para bang may pinipigilan siyang tumulo galing sa mga
'yon.

Sumalakay ang takot sa dibdib ko nang mapansin kong nanginginig sa gigil ang mga
binti niya. Parang maninipa na naman siya. Hindi pa talaga siya tumigil at ibinato
niya pa sa sementong pader ang maliit na alarm clock - na siyang tanging naiwan na
nakapatong sa bedside table.

"GANYAN KA NA PALA KARUMI MAG-ISIP NGAYON!" He yelled in gritted teeth.

Bigla siyang tumingin pababa sa kinauupuan ko.

Napalunok ako dahil ang talas ng titig niya. Halos kainin ako 'non nang buong buo.
Akala ko nga sasampalin na niya ako e. Simula noong magka-ayos kame, hindi ko na
ulit siya nakitang tumingin sa akin nang ganito. Ngayon na lang ulit.

He tightened his jaw, at mas tinalasan niya ang tingin sa'kin. "Nakita ko siya sa
airport, at nalaman ko na sa Madrid na siya nakatira. Sinundan ko siya 'don. Is
that what you want to hear?"

Yumuko ako, at impit na napa-iyak.

"Sinadya kong hindi sabihin sa'yo. I have my own reason. Kung sakaling tinawagan
kita at sinabing kasama ko siya, ano'ng mararamdaman mo? I didn't tell you dahil
baka kung ano pang isipin mo at gawin mo sa sarili mo, and I won't be here...by
your side... to rush you again to the hospital...

...'Wag mo 'kong pag-isipan ng kung anu-ano, Vanessa! Wala akong ginagawa! I'm
trying to have our marriage fixed totally. At hindi ako nangbabae, tulad ng
sinasabi sa'yo niyang pinsan mo! Because if I did, hindi na sana ako umuwi rito. I
would've f*ck*ng stayed in Madrid. And never come back here again!"
Narinig kong nagpakawala siya ng malalim na hininga, at umiling-iling - parang
isang senyales ng pagsuko. "You don't trust me? FINE! Bahala ka."

'Yon lang at bigla na itong lumabas ng kwarto. Binagsakan niya pa ako ng pinto.

Naiwan akong nakatulala sa pintong nakasara. Ni hindi ko man lang nagawang

makasagot ulit sa kanya. Binalot ako ng kuryente. Para na rin niya akong nilamon sa
anghang ng mga sinabi niya. Tagos sa buto ko ang hapdi! Hindi ko na lang namalayan
na tumulo na naman pala ang mga luha ko.

Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang hikbing gusto na namang kumawala.
Hindi na yata talaga kame magiging masaya.

This chapter is written in Narrator's POV.

===============================================

"Gago ka kasi, kaya masama loob."

"G*go ka rin!" Paninisi rin ni Allen pabalik sa kaibigan habang nagsasalin ng

brandy sa basong may lamang yelo. "Sinabi ko na sa'yong 'wag mong ipaalam para
hindi mag-alala."

"Ayos, ah. Ako pa sinisi mo? E sa tinanong ako ni Sir Perez kung nasaan ka.
Malamang sasagot ako! Malay ko bang ang asawa mo pala ang nagpapatanong." Depensa
naman ng kaibigan.

Napailing na lang si Allen sa dami ng iniisip. Ang bigat bigat ng pakiramdam niya.
Diretso niyang ininom ang alak sa baso. Napakunot pa siya ng noo nang maramdaman
ang mainit na hagod ng alak sa lalamunan niya.

"Ano, inaway ka?"

Sinamaan niya ng tingin ang kainuman. Aba't parang inaasar pa siya nito e!
Binaling niya na lang ang atensiyon sa baso ng alak. Ipinaikot ikot niya ang yelo
sa loob noon. Kaya niya nga tinawagan ang kaibigan na pumunta sa bahay nila ngayon
at uminom ay para kahit papano'y makalimutan niya ang pagtatalo nila ng asawa
kanina. Pero heto't dito pa rin ang bagsak niya. Ang magaling niyang kaibigan at
bagong business partner na si Marco, mukhang 'yon pa yata ang gustong pag-usapan.

"Ano na? Inaway ka nga? Galit, ano?" Pangungulit pa nito.

Bumuntong hininga na lang ulit siya at tumango, sabay inom ng alak. Straight ulit!

"Tsk, tsk, tsk!" Iiling-iling na reaksyon ng kaibigan. "Hayaan mo na. Ganyan talaga
mga babae, paranoid 'yang mga 'yan...

...Palamigin mo muna ulo. Namiss ka lang siguro kaya ganyan. Nalulungkot. Patikimin
mo ng matinding sex! Tingnan mo, makakalimutan din niya 'yang problema niyo."

Gustong niyang matawa sa payo ng kaibigan. Nakakaasar na sa kahit ganitong

pagkakataon, lugmok na nga siya, sex pa rin ang laman ng bibig ni Marco.

Hindi naman ganoon kadali 'yon. Sex lang, tapos okay na? Hindi ganoon ang asawa
niya. Hindi ito nakukuha sa ganon. E parang wala ngang gana si Vanessa noong huling
beses nilang ginawa 'yon e. Paano pa kaya ngayon? Baka nga hindi siya tabihan ng
asawa niya sa pagtulog.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa high stool ng kanilang mini bar, at kumuha ng isa
pang bote ng alak galing sa wine rack.

"Problemado talaga tayo ah? Pang-ilan mo na 'yan! Mukhang ayaw mo yata akong
pauwiin ng buhay nito," natatawa-tawang pahayag ng kaibigan nang makabalik na siya
sa pagkakaupo sa tabi nito.

Hindi naman na siya umimik pa. Naglagay na lang siya ng yelo sa baso, binuksan ang
bagong kuhang alak, at nagsalin.

Oo, problemado siya. Problemadong problemado!

Naiinis siya dahil sa ikinikilos ng asawa niya. Pinag-dududahan siya nito e wala
naman siyang ginagawang masama! Kung anu-anong iniisip tungkol sa kanya. At
sinisigawan pa siya?! Kung umasta ito, parang wala itong nagawang kasalanan noon!

Hindi niya inakalang hahantong ang lahat sa ganito. Ang buong akala niya magiging
mas maayos na silang mag-asawa ngayon dahil natapos na niya ang isyu sa dating
nobya. Akala niya pagbalik niya ng Manila, makakapag-umpisa na silang muli.

Pero hindi pala.

Parang mas lalo pa nga yatang nakasira ang ginawa niya. Sinasaktan siya ng ulo sa
kakaisip! Hindi niya inakalang magagalit nang ganito sa kanya ang asawa niya.
Gumalaw na nga siya, mali pa rin pala!

Oo, alam niyang may kasalanan siya kahit papaano. Pero hindi siguro kasing laki ng
iniisip ni Vanessa tungkol sa kanya. Ang mali niya lang siguro ay hindi niya
sinabi. Hindi niya sinabing sinundan niya si Lauren sa Madrid para kausapin ito.

He was excited to go home that day. Hindi biro ang mawalay sa asawa ng isang
linggo. Hindi siya sanay na walang Vanessa na naghahanda ng kakainin niya, na nag-
aasikaso sa kanya at sa isusuot niya, na nakakatabi niya sa pagtulog. Gustong-gusto
na niyang umuwi!

Pero hindi niya inaasahan na makikita ang dating nobya habang nakapila siya sa loob
ng airport.

Oo, nagulat siya dahil muli niya itong nakita matapos ang ilang taon. Pero kung na-
apektohan ba siya? Hindi. He knew to himself na wala na siyang ibang nararamdaman
para rito. Alam na kasi niya kung sino na talaga ang babaeng gusto niyang makasama
ngayon.

Nagdalawang isip pa siya kung lalapitan niya ba ang dating kasintahan o hindi. Pero
pumasok sa isip niya, kailangan na niyang ayusin ang sira sa kanya habang maaga pa.
Ayaw na niya ng may sagabal. He wants to finish everything.

Gusto niyang maging maayos na ang pagsasama nilang mag-asawa. Gusto na niyang
ibigay ang sarili niya nang buong-buo rito. Pero alam niyang hindi niya magagawa
nang perpekto ang mga 'yon kung may isang bagay pa siyang hindi naaayos sa sarili
niya. At binigyan siya ng pagkakataon ngayon, aayaw pa ba siya? Kaya sinundan na
niya ito para kausapin. Para ayusin at tapusin nang maayos ang lahat. Huli na naman
iyon. Pagkatapos 'non, maayos na.

Ilang araw matapos pumutok ang balita tungkol sa fixed marriage setup niya sa ibang
babae, Lauren broke up with him. Hirap na hirap siyang makalimutan ang mga
pangyayari noong araw na 'yon. Tanda niya pa rin kung paano siya nagmaka-awa sa
babae na huwag siyang iwan. Halos lumuhod na siya rito! Masakit 'yon. Masakit ang
iwanan ng babaeng tanging minahal niya dahil lang kailangan niyang magpakasal sa
iba.

But he had no choice! Kung pwede lang niyang itanan si Lauren para hindi sila
magkahiwalay, gagawin niya. Pero hindi pwede. Kailangan niyang pakasalan ang ibang
babaeng nilaan para sa kanya.

Alam niyang nasaktan din si Lauren sa nangyari. Hindi na sila muling nagkita at
nagkausap pa pagkatapos 'non. Walang pasabing umalis ng bansa ang dalaga. Pero
umasa pa rin siya na babalikan siya nito. Kahit na nga sa mismong araw ng kasal
niya kay Vanessa ay umaasa pa rin siyang babalik ang babae, at magkakatuluyan pa
sila. But there were no signs of Lauren.

At noong nagkita sila sa airport? At the back of his mind alam niyang kailangan
niya itong kausapin. Gusto niyang masigurong maayos na ang lahat sa pagitan nilang
dalawa. Formally. Nang sa gayon, he could totally move on. They could start all
over again - him and his wife.

Iyon ang inasikaso niya sa Madrid. Hindi pangba-babae tulad ng ibinibintang sa

kanya ng asawa niya. Inayos niya ang 'unfinished business' - kung 'yon nga ang
maitatawag niya 'don - nila ng babaeng dati niyang minahal. Dahil gusto na niyang
ibigay lahat sa asawa niya.
Lauren and him are good friends now. Masaya na ito. At siya rin, masaya na. At isa
iyon sa mga senyales na okay na sila, at pareho na silang nakaalis sa nakaraan.
Kumbaga, handa na siya. Kaya na niyang ibigay ang atensiyon niya kay Vanessa -
buong buo.

"Tulala ka na. Lasing ka na yata." Biglang sabad ng kainuman niya.

'Yon ang nagbalik sa kanya sa huwisyo.

Napakunot na lang siya ng noo sabay inom ng alak. Halos tumabang na ang lasa ng
iniinom niya dahil natunaw na ang yelo sa loob ng baso. Ganoon na pala katagal
lumipad ang isip niya.

"Bakit di ka na lang nag-yaya mag bar? Dito mo pa naisipang uminom. Nakakatamad!

Wala akong ibang makausap. Wala akong ibang makita." tila tamad na tamad na pahayag
ni Marco.

Napailing na lang siya. Ganoon na ba siya katahimik at nababagot na ang kaibigan

niya na kasama siya? E sa namomroblema lang talaga siya e.

"Basta ayoko lang lumabas. Baka malasing ako nang sobra, umagahin pa ako nang uwi,"
palusot na lang niya.

"Sus!" Hindi kumbinsidong reaksiyon ng kaibigan. "Parang may bago. E ako naman ang
palaging naghahatid sa'yo rito 'pag lulugo lugo ka na. Sanay na nga 'yang asawa mo
sa mukha ko e. Buti ako hindi niya pinagdududahan?" asar nito.

Napamura na lang si Allen, sabay hilot sa gilid ng noo niya. Ewan niya kung
tinatamaan na ba siya ng espiritu ng alak, o sadyang ang sakit lang talaga ng ulo
niya kakaisip sa problema nilang mag-asawa.

"Ano? Tara na! Labas na lang tayo. Kaya ko pa namang magmaneho."

Sinamaan niya lang ng tingin ang kaibigan. Alam na nga nito ang sitwasyon nilang
mag-asawa, ang lakas pang mag-ayang lumabas.
"Ayoko," tanggi niya. "Baka biglang lumayas si Vannie. Kailangan kong bantayan."

"'Yon!!! E di lumabas din! Takot ka!" Halos matawa tawang banat ni Marco.

Napalunok na lang siya sa nasabi niya. Nadulas sa dila niya e. Inikotan niya ng mga
mata ang kaibigan. Napagtanto niyang hinuhili lang pala siya nito. Hindi niya na
lang binawi. Tutal, 'yon naman talaga ang nararamdaman niya.

Iba ang galit ng asawa niya kanina. Ngayon niya lang ito nakita na ganoon. Tapos
sinabayan niya pa. Nasigawan niya rin ito at nakabasag na naman siya ng gamit.
Nakakainis kasi e! Pinagdududahan siya! Ang dumi mag-isip. E wala naman siyang
ginagawa! Inaayos niya na nga ang relasyon nila, ganito pa natanggap niya. Alam
niyang galit na galit sa kanya si Vanessa. Sa ipinakita nito kanina, sa pagwawala
nito, alam niyang posible itong umalis.

"Suyuin mo na lang," seryosong payo ni Marco. "Magiging maayos din 'yan. Simple
lang naman 'yan kumpara sa nangyari sa inyo dati. Sabihin mo na lang kinausap mo
lang si Lauren. Kwento mo na lang."

"Tsk, she doesn't have to know." Sagot niya naman nang hindi lumilingon. Ayaw niya
naman talagang sabihin. Hindi naman kasi siya guilty. Wala naman siyang ginawa.
Okay na 'yong inayos na niya ang isyu sa kanila ni Lauren.

"Bahala ka. Hindi matatahimik 'yan. E si Lauren pala, kumusta?"

"S-she's fine. She's happy." Mabilis na sagot niya.

"Ah. Tell her to meet us. Nandito naman pala siya sa Pilipinas e."

"Tss. Bat 'di ikaw magsabi?" Iritableng aniya.

"E bakit hindi rin ikaw? Kala ko ba okay na kayo? Don't tell me apektado ka pa rin
'pag nakikita mo siya?"

Napangisi siya. "G*go ka talaga! Hindi ako apektado. We're fine now."

"Aah, alam ko na..." Kumunot ang noo niya nang mapansing hinihimas ng kaibigan ang
baba nito na para bang may naisip na naman na kung ano. "Si Vanessa na naman ang
dahilan?" Hula ni Marco. "Okay, sige na. 'Wag mo nang kausapin si Lauren. Baka
malaman pa ni Vannie. Tiklop ka kasi diyan sa asawa mo e."

Napamura siya nang mahina. "Ang daldal mo! Lasing ka na ba?"

"P*ta, paano ako malalasing? E halos ikaw 'tong umuubos ng alak!"

Agad siyang napatingin sa bote ng alak, tapos sa mga baso nila.

Oo nga, ngayon niya lang napansin na parang siya nga lang ang umiinom nang marami.
Iniisahan yata siya ng kaibigan niya.

"Nakakatawa ka. Dati aayaw ayaw ka pa sa kanya ah. Ngayon ayaw mo nang bitiwan. At
himala natitinag ka na niya...

...You're scared, aren't you? Nilalabanan ka na e. Yari ka diyan. 'Pag di mo sinuyo

'yan iiwan ka niyan. Sasama ulit yan kay Zian." Dire-diretsong pahayag ni Marco na
parang hindi alintana ang bigat ng mga sinabi niya. Natatawa tawa pa nga e.

"Tsk! Isa pa!" banta naman ni Allen sa kainuman.

Bakit kasi kailangan pa nitong ipasok sa usapan ang hinayupak nilang kaibigan -
dati niya palang kaibigan. Nag-aapoy ang ulo niya 'pag naririnig niya ang pangalan
non e! At anong sinasabi ni Marco na iiwan ulit siya ng asawa niya at sasama sa
Zian na 'yon? Hindi 'yon gagawin sa kanya ni Vanessa.

"Seryoso ako! Iiwan ka niyan. Nagawa na niya dati di ba? Kaya niyang ulitin 'yan."
Dumiin ang pagkakakapit niya sa babasaging baso. Halos madurog na nga 'yon. "I
won't let that happen." Pinangako niya sa sarili habang nakatingin sa malayo.

"E sabi mo, masama nga loob sa'yo. Pinatulan mo pa kasi. Mainit na nga ulo,
sinabayan mo pa."

He bowed his head. Nalugmok na naman siya. "I...I don't know. She's not like that
before." Nagtatakang pahayag niya.

Totoo naman, palagi niya namang nasasaktan at napagbubuhatan ng kamay noon ang
asawa. Pero kahit isang beses hindi ito nanglaban nang katulad ng ginawa nito
kanina. Dinuro duro pa siya! Natapakan tuloy ang pagkalalaki niya.

"Malamang, takot pa siya sa'yo dati e."

Nilipat niya ang atensiyon sa katabi at tinalasan ito ng tingin. "What do you
mean?"

"Wala naman. Tagal mong nawala, di ba? Malamang kung anu-ano na pumasok sa isip
'non. Marami nang narealize yon. Baka nawalan na ng gana. Baka napuno na sa'yo."
Seryoso ba ang pinagsasabi ng kaibigan niya o nang-aasar na naman? "O baka meron
lang kaya mainit ulo. O baka buntis?!" Bulalas nito.

Sabay silang natigilan nang may marinig silang mga yabag ng paa.

Biglang dumating ang asawa niya.

Para ngang nagitla ito nang makita silang nag-iinuman sa mini bar. Alam niyang
hindi ito sanay na nagdadala siya ng bisita sa bahay nila. At naglalasing pa sila.

Saglit lang sila nitong tiningnan at dumiretso na ito papunta sa kusina. Napayuko
na lang siya, parang bigla siyang nahiya.
Si Marco naman, napaupo ng tuwid sa bar stool. He cleared his throat. "Uhm, g-good
evening!" Bati nito kay Vanessa.

Sinilip niya ang asawa kung mag-rereact ito. Ngumiti lamang ito nang kimi kay
Marco. Natuwa naman siya kahit papaano. Kahit na halatang problemado at malungkot
ang asawa niya - namumugto pa nga ang mga mata - hindi nito binastos ang kaibigan.
He married an angel.

Pinagmasdan niya lang si Vanessa habang nagsasalin ito ng tubig galing sa pitsel,
hanggang sa umalis na ito at muling umakyat sa kwarto bitbit ang basong may lamang
tubig. Suot pa rin nito ang damit na binigay niya. Marahil nakatulog bigla at hindi
na nakapag-palit.

Napansin niyang bigla namang humaba ang leeg ng katabi niya, at nakahabol ng tingin
sa asawa niya.

"Hindi ka pinansin?" parang nang-aasar pa na anito. "Pero grabe, Vanessa's getting

hotter! Hiyang ba 'yon?"

Gusto niyang sapakin ang kaibigan dahil sa sinabi nito. "You lay one finger on her
and I'll break your face!"

Hindi siya nagbabanta. Nagsasabi siya ng totoo.

Napangisi naman si Marco sabay lagok sa kaunting alak na natira sa baso niya.
"Easy, man. Tingin mo sa'ken? Zian the second?" Natawa ito sa sariling pahayag.
"Siya nga pala, speaking of your 'old friend'..." gumawa pa ito ng quotation marks
sa hangin. "...nabalitaan mo na ba 'yong tungkol kay Zian?"

Umikot ang mga mata ni Allen at bumuntong hininga, parang sinasabing 'binanggit mo
na naman ang hudas na 'yon.'

"Should I give a damn?" Sabi niya na lang.

"Baka lang naman hindi mo pa alam."

"What? Is he dead?" Sarkastikong pahayag niya.

Natawa na lang si Marco. "Hindi pa naman. But he's definitely out of your lives.
Bumalik na siya sa New York...for good."

Isang ngiti ng tagumpay ang gumuhit sa mga labi ni Allen.

"E kumusta naman 'yong engagement party? Saan nga ba ginanap? Sa bahay ni Lauren?"

Pero bigla rin namang nawala ang ngiting 'yon dahil sa tanong ng kainuman. Inis
siyang napasuklay sa buhok niya.

That party! Kung puwede lang, ayaw niyang maalala 'yon. 'Yon ang ipinuputok ng
butsi ng asawa niya e. The fvckin' watch that he left in Lauren's bathroom! E sa
nawala talaga sa isip niya 'yong relo matapos niya itong hubarin para maghugas ng
kamay. Kung anu-ano pa tuloy pumasok sa isip ng asawa niya.

Ewan niya ba kung paano nalaman ni Vanessa 'yong tungkol sa relo. Nagtaka na lang
siya bigla na lang hinanap ng asawa niya ang relo niya. Malay niya bang sa bahay
pala nila Lauren naiwan.

Naiinis tuloy siya. Kaya nataasan niya rin ng boses ang asawa e. Akalain niyang
nakapag-isip pa nang ganoon ang asawa niya? That he slept with his ex? Oh, come on!
His wife didn't know how much he's longing for her body. Almost three weeks, and no
making out? Tigang na nga siya!

"Oy!" Bigla siyang siniko ni Marco. "Nagtatanong ako!"

Nagpakawala na lang siya nang isang malalim na hininga. "Oo, sa bahay nila ginanap.
The party went fine."
Bigla naman niyang napansin ang pagdukot ng kainuman niya sa cellphone nito. Pigil
siyang napangisi. "Ano, hinahanap ka na?" Tanong niya at muling nagsalin ng brandy
sa baso.

Mabilis namang tumayo si Marco mula sa pagkakaupo sa bar stool. Ini-straight nito
ang natitirang alak sa baso na halatang nagmamadali. "Una na 'ko. Tinatawagan na
'ko ni Mariel." Tanging sabi nito at tinungo na ang pinto ng bahay.

Hindi man lang nagawang magpasalamat para sa alak na ininum niya.

Pinanood lang ni Allen ang kaibigan hanggang sa tuluyan na itong makaalis. Tingnan
mo ang isang 'yon, ang lakas makaasar sa kanya na tumitiklop siya kay Vanessa, eh
siya naman itong under! Isang tawag lang, uwi agad?

Napahilot na lang siya sa noo niya. Wala na siyang kainuman. Iniwan na siya. Great.

Ayaw naman niyang maglasing mag-isa, kaya napagpasyahan na lang niyang tumigil na.
Inubos na niya ang laman ng baso, at tumayo na para ilagay ang mga pinag-gamitang
baso sa lalabo. Pero ang tindi yata ng tama ng alak at parang hilong-hilo siya.
Buti na lang napakapit agad siya sa mini bar nang mawalan siya ng balanse.

Mukhang kailangan niya na yatang magpahinga. Masyadong nakakapagod ang mga nangyari
ngayong gabi. Hindi naman naging sagot ang alak para mawala ang mga iniisip niya.

PAGKAPASOK NI ALLEN sa kanilang kuwarto, tumambad sa kanya ang asawa na tulog na

tulog.

Nakadapa ito at yakap ang isang unan. Nakapag-palit na rin ito ng damit, at ang
suot na nito ngayon ay asul na PJs at maluwag na puting pang-itaas. Balot na balot!
Nasaan na ang Vanessa na palaging nakasuot ng manipis na kamison sa tuwing
matutulog sila?

Tumindi ang lungkot sa dibdib niya. Wala na namang gana ang asawa niya. Kung
sabagay, galit ito sa kanya. Ano ba'ng inaasahan niya?

Nilinis niya na lang ang basag na lamp shade na nakakalat sa sahig, at dumiretso na
sa banyo para maligo. Alam niya kasing ayaw ng asawa niya na tumatabi siya sa
pagtulog na amoy alak.
Pagkalabas niya ng banyo, ganoon pa rin ang ayos ni Vanessa. Hindi man lang
gumalaw. Napailing iling na lang siya, at humiga na rin sa kama. Tinamaan na siya
ng espiritu ng alak pero parang hindi pa rin siya nakakaramdam ng antok. Sinilip
niya ang tulog na tulog na asawa na nasa kaliwa niya.

Ilang beses din niyang pinag-isipan, bago siya tuluyang umikot patagilid para
haplosin ang buhok nito.

"Vannie..." Pabulong na tawag niya.

Wala naman siyang natanggap na kahit na anong pagtugon. Tulog na tulog nga yata
talaga ito. Lumapit na lang siya ng higa, at marahang niyakap ang asawa.

Ipinatong niya ang isa niyang braso sa likod nito. "Van...wake up...

...talk to me." Bulong niya sa ulonan nito.

Pero hindi niya nagustuhan ang tugon na binigay ng asawa. Inis nitong tinanggal ang
braso niyang nakayakap, sabay urong ng higa sa pinaka-gilid ng kama.

Nainis siya! Gusto niyang magdabog at hilain ito pabalik. Pero kinalma niya ang
sarili niya. Hindi niya masisisi ang babae kung ganito ito umasta. Galit ito.
Iniiwasan na talaga siya. Lumayo na lang ulit siya ng higa at tumalikod kay
Vanessa.

Hindi yata siya makakatulog. Buhay na buhay pa ang isip niya sa laki ng problema
niya.

Akala niya kasi talaga magiging maayos na ang lahat - totally. Magaan pa naman ang
pakiramdam niya noong umuwi siya sa bansa dahil natanggalan na siya ng tinik sa
lalamunan. Pero inaamin niyang may kaba sa dibdib niya 'non dahil alam niyang nag-
aalala sa kanya si Vanessa.
Oo nga naman kasi, isang linggo lang ang paalam niya. But shit, it took him almost
what? Three weeks! Hindi naman kasi ganoon kadaling makipag usap sa ex. Kailangan
niya ng buwelo at lakas ng loob.

Tatawagan na sana niya si Vanessa 'non para sabihin na lang na na-extend ang
business meeting nila sa Barcelona kaya hindi siya makakauwi agad. Pero bulilyaso
na agad ang plano niya bago niya pa man ito masimulan.

Halos bumigay ang cellphone niya sa dami ng tawag at text ng asawa. Nalaman na
nitong nagpunta siya ng Madrid. Hindi niya alam kung paano nito nalaman. Mas lalo
tuloy siyang nahirapang magsabi kay Vanessa.

Alam niyang magiisip isip ito nang kung anu-ano, at baka kung ano pang gawin nito
sa sarili. Baka lumayas ito, and god he doesn't want that to happen! Kaya sinadya
niyang hindi na lang magsabi. Oo, alam niyang mali 'yon. Wala naman talaga siyang
balak sabihin sa asawa ang lahat. Tinapos na niya. Okay na 'yon. Sasabihin niya na
lang kay Vanessa na may inasikaso siya - na totoo naman. Alam niyang maiintindihan
siya nito.

Pero sh*t, ibang-iba ang nangyari ngayon. Lahat ng excitement na naramdaman niya,
'yong pag-aasam na muling makita ang asawa niya, nawala lahat. Pagkalapag na
pagkalapag niya sa Pinas, at saka niya lang nabasa ang text ng asawa na umalis na
ito at nagpunta sa bahay ng mga magulang nito.

Bumalik sa isip niya kung paano halos manghina ang mga tuhod niya. Doon pa lang
alam na niyang masama talaga ang loob ng asawa niya. Mataas ang tiwala niyang hindi
aalis ang misis niya, pero nagkamali siya. Bumigat ang pakiramdam niya.

Pinili niya pa rin na umuwi. Nagbaka-sakali siyang nagbago ang isip ni Vanessa at
hindi ito tumuloy sa pag-alis. Nangako ito sa kanyang hindi aalis e. Pero
pagkarating niya sa bahay, wala talaga siyang asawa na naabutan. Gusto niyang
magalit, dahil ang inaasahan niya, maaubutan niya si Vanessa sa bahay. Pero
inintindi niya. Nainip ito. 'Yon ang nakasulat sa papel na iniwan nito sa labas ng
ref, at sa kwarto nila.

Kahit na pagod siya 'non sa byahe at pakiramdam niya magkakasakit siya, sinundan
niya pa rin ang asawa sa bahay ng mga magulang nito sa Fort Bonifacio. Iuuwi na
niya ito.

Pero pagkakitang-pagkakita niya pa lang sa asawa ay nanlumo na siya. Bakas na bakas

ang galit at tampo sa mga mata nito noong mga oras na 'yon. Gusto niyang lambingin
ang asawa, pero inaaway at sinisigawan siya nito. Hindi niya inasahan na aasta sa
kanya si Vanessa nang ganoon. Inunahan na siya ng mga sermon ng asawa niya. Sabayan
pa ng pagsama ng pakiramdam niya. Parang nawalan siya bigla ng lakas. Hinang hina
siya - dala na rin siguro ng pagod sa byahe at sa kakaisip.

NAALIMPUNGATAN siya nang makarinig ng pinto na bumukas. Nakatulog na pala siya sa

kaka-isip sa mga nangyari. Hindi niya namalayan.

Kahit na hindi pa maimulat nang maayos ang mga mata, nilingon niya agad si Vanessa
sa likuran niya. Biglang nawala ang antok niya nang makitang wala na ang asawa sa
kama. Taranta siyang napatayo.

It took him seconds to realize her wife is just at their room's balcony.
Nagpapahangin lang pala ito. Akala niya umalis na.

"Vannie...y-you can't sleep?" Maamong tanong niya sa asawa.

Ang tanga lang. Bakit niya nga ba tinatanong. Sino nga naman ba ang makakatulog
nang matino matapos ng mga nangyari.

"Van..." Pagtawag niya muli nang tuluyan na siyang nakalapit sa asawa.

Pero hindi pa rin siya pinapansin nito. Nakatingin lang ito sa malayo.

Tinungkod niya ang magkabilang kamay sa ibabaw ng balustrade. Ninamnam niya ang
paghampas ng malamig na hangin sa mukha niya. Ilang pag-ihip pa ng hangin ang
dumaan bago niya naisipang magsalita na. Kailangan niyang ayusin ang problema
nilang mag-asawa.

"Sorry..." Tipid na sabi niya nang hindi lumilingon kay Vanessa na halos isang
dangkal lang ang lapit sa kanya.

Pero tulad ng inaasahan niya, hindi na naman siya kinibo ng asawa. Tinalikuran lang
siya nito na para bang walang narinig.

Napapikit siya nang madiin. He gripped his hair dahil nag-uumpisa na naman siyang
mainis.
Sinundan niya si Vanessa at hinigit ito sa braso. Napatigil naman ito pero hindi pa
rin siya tiningnan. Parang ayaw siya nitong makita.

"I said I'm sorry..." Pinipigilan niyang hindi pumiyok. "Okay, look, I just
followed her in Madrid because I wanted to talk to her. 'Yon lang. So please...stop
thinking too much. I'm not cheating on you, Vanessa."

Hindi pa rin kumibo ang asawa. Naubusan na naman siya ng pasensiya kaya hinigit na
niya ito sa magkabilang balikat at pilit na iniharap sa kanya.

Umiwas naman ito ng tingin sa kanya. Para ngang wala naman itong pakialam sa mga
sinasabi niya.

"Are you listening? I'm sorry. Pansinin mo na kasi ako. About the watch...don't
think that I slept with her. Because I didn't. She just invited me to a party at
her house." Paliwanag niya, pero wala pa rin talagang imik si Vanessa.

Niyugyog niya ang magkabilang balikat ng asawa, dahilan para sa wakas ay tingnan na
siya nito.

"Sorry na..." he said again with a worried face.

God knows how sincere he is right now. Ano pa bang kailangan niyang gawin? Lumuhod?

Tinitigan naman siya ni Vanessa nang diretso sa mga mata.

"Okay..." kaswal at tipid na pahayag nito.

Inalis na nito ang mga kamay niya, at tuluyan nang pumasok sa loob ng kuwarto.
Iniwan siya nito sa veranda. He was left aching. Ang sikip ng dibdib niya.

Parang gusto na naman niyang magwala! Gusto niyang basagin 'yong salamin na pinto!
Bakit ganoon, his wife already said 'okay', but he is not convinced! 'Okay'? 'Yon
lang? It was like Vanessa didn't really mean it. Pakiramdam niya napilitan lamang
itong sumagot dahil nakukulitan na ito sa kanya. Parang lang matapos na, ganon.
Parang wala na nga itong pakialam sa kung ano mang ipapaliwanag niya. Ayaw na ba
nitong marinig ang mga sasabihin niya?

The way she delivered that word - ang lamig. Walang buhay.

Inis niyang hinilamos ang magkabilang palad sa mukha. Pagkatapos ay muling

tumungkod sa ibabaw ng balustrade.

He gripped his hair. Isa sa mga bagay na hindi niya kayang gawin nang maayos ngayon
bukod sa magpaliwanag? 'Yon ay ang manuyo ng asawang galit.

Naiinis siya! Balik na naman ba sila sa dati? Pakiramdam niya walang ibinunga 'yong
ginawa niya. Masamang masama ang loob sa kanya ng asawa niya. And that cuts him
like a serrated knife!

"Nakikinig ka ba?!" singhal ko kay Leila at tinakpan ang screen ng cellphone na

kasalukuyan niyang dinudutdot.

"Oo, ano ba, nakikinig ako!" Pabalang na sagot naman niya sa'kin sabay bawi rin sa
phone niya at ipinasok na sa loob ng bag niya.

Napasandal na lang ulit ako sa upuan ko at sumubo ng kapirasong apple pie. "Sino ba
kasi 'yang ka-text mo, at parang wala naman ang atensiyon mo sa'kin?"

"Wala! Ang init init kasi ng ulo mo!" Sita niya. "Kahapon ang init ng ulo mo.
Ngayon ang init pa rin ng ulo mo. Kung hindi mo ho napapansin mahal kong pinsan,
ilang linggo ka nang ganyan. Kahit sa telepono, galit ka. Hindi ko alam sa'yo kung
first day mo ba, o buntis ka, o nasa menopausal stage ka na, at parang ayaw paawat
niyang mood swings mo."

Inirapan ko na lang siya at uminom ng frappucino.

Tingnan mo 'tong isang 'to. May gana pa ring mang-asar. Nalulugmok na nga ako
ganyan pa rin umasta.

"You know what, Vannie," bigla namang sumeryoso ang tono ng boses niya. "It's okay
to be jealous. Naiintindihan naman kita e. Ex niya 'yon e, normal lang na magselos
ka. At kung hindi mo siya kayang patawarin nang ganon ganon lang, I also
understand. Pero sana naman babae, ma-realize mo na palagi na lang at sobra sobra
ka nang namomroblema diyan sa asawa mo. Jusko naman! Kailan ba kayo mawawalan ng
away?"

Tumingin ako sa mukha niya na sobrang seryoso, bago ko muling ipinatong ang frap ko
sa pabilog na mesa. Bumuntong hininga ako. "I've already realized that, Lei.
Napapagod na rin naman ako sa paulit-ulit na ganito."

"Ako rin, napapagod na sa inyo." sabat niya. "Hindi mo ba napapansin na sa tuwing

mag-uusap o magkikita tayo, e parati ka na lang lungmok at problemado diyan kay
Allen? Palagi na lang problema niyo ang topic natin. Kung hindi nga lang masarap
'tong kinakain ko, baka kanina pa ako nasuka e. Give yourself a break, Vannie!
Tingnan mo nga 'yang hitsura mo! Matatabunan na ng eye bags mo 'yang mga mata mo
e!"

Napapikit na lang ako nang madiin sabay hinga nang malalim. Ilang segundo rin ang
lumipas bagi ko nagawang makapagsalita ulit.

"I'm so close to giving up, Lei. Nawawalan na ako ng gana," sumbong ko sa kanya.

Narinig ko naman na nagnakaw siya ng buntong hininga. Kinapitan niya ang kaliwang
kamay ko na nakapatong sa mesa. I bowed my head.

"Vannie, eto ha, I am suggesting you two things." Simula niya. "It's either you
fight until you can't fight no more, own him and make sure na hindi na ulit siya
makikipag-kita sa ex niya kung 'yon ang pinoproblema mo, or...

...leave him."

Agad kong inangat ang mukha ko at sinamaan siya ng tingin.

"No, seriously. Leave him." Ulit niya pa. Napayuko na lang ulit ako. Pero niyugyog
niya ang kamay ko kaya napatingin ulit ako sa kanya.

"Alam mo ba kung bakit ka ginaganyan ng asawa mo? Kasi alam niyang hindi mo siya
kayang iwan." Napakagat ako sa ibabang labi ko. I admit, tinamaan ako 'don.

"Leave him, Vanessa." She ordered in a serious tone. "Make him realize kung ano
talaga ang halaga mo. And for you to have a break, too. Because look at you, you're
damaged inside. Simula 'nong nagpakasal kayo, nawalan ka na ng oras at pagmamahal
sa sarili mo. Puro siya na lang nasa isip mo. Nakalimutan mo nang kailangan mo ring
alagaan ang sarili mo." She paused for a while. "Maghiwalay muna kayo. Ibalik mo na
muna 'yong respeto mo sa sarili mo...

...I will help you if you want. May kakilala akong magaling na lawyer. Ano?"

NABALIK ako sa huwisyo nang maramdaman ko na nagvi-vibrate ang phone ko.

It's Allen again. Napabuntong hininga na lang ako at umiling-iling. Kaninang alas-
kuwatro niya pa ako tinatawagan. Nakaka-ilang text na rin siya sa'kin. Nasaan daw
ako.
Kinancel ko na lang ang tawag niya at initsa ang phone sa loob ng bag ko. Wala
akong ganang sagutin ang mga tawag o mga texts niya. Alam ko na naman kasi kung
ano'ng mga sasabihin niya e. Kabisadong-kabisado ko na. Pati nga yata tono ng boses
niya kaya kong gayahin. Pagagalitan niya na naman ako dahil umalis ako ng bahay.
Nakakasawa na. Paulit ulit na lang na ganito. Wala namang bago.

Nakakapagtaka lang bakit ang aga niyang umuwi ng bahay. Kanina pa siyang alas
kuwatro tumatawag. E madalas mga alas-siyete ng gabi pa siya nakaka-uwi.

Sumilip ako sa bintana ng taxi. Malas pa dahil mabagal ang usad ng mga sasakyan.
Mukhang matagal tagal pa ang byahe ko. Sinandal ko na lang ulit ang likod ko sa
upuan at pumikit.

Hanggang ngayon hindi ko pa rin kinikibo si Allen. Mga tatlong araw na kaming
ganito. Gigising lang ako sa umaga para ipagluto siya ng almusal, tapos matutulog
na ulit ako. Pati sa gabi ganoon lang din ang ginagawa ko. Magluluto ako ng
hapunan, maghuhugas ng mga pinggan, tapos matutulog.

Nakakatamad na nga. Sa totoo lang, I'm starting to get bored. Ganito rin naman ang
buhay ko sa kanya dati pa, pero ewan ko kung bakit ngayon parang bigla akong
nawalan ng gana.

Umiiwas ako 'pag pakiramdam ko kakausapin niya na naman ako. Tumatanggi ako kapag
gusto niyang makipag-siping sa gabi. I just don't feel like doing it. At buti nga't
hindi siya nagwawala.

Pansin kong humahaba na ang pasensiya niya ngayon. Dati rati, isang beses ko lang
siyang talikuran at hindi pansinin, sermon ang abot ko. Pero ngayon, hindi. Kapag
hindi ako sumasagot kapag nagtatanong siya, natahimik na lang siya. Siguro
nararamdaman niyang ayaw ko talaga siyang kausapin at kailangan ko ng pahinga sa
mga nangyayari.

He already explained to me everything. Detalyado na. Ilang beses din siyang humingi
ng tawad sa'kin. I appreciate his effort to say sorry, pero kasi, I've been hurt
too much na kahit na nagpaliwanag na siya, hindi ko pa rin siya magawang patawarin.
Pakiramdam ko kasi huli na. Aanhin ko pa ang sorry, e nasaktan na ako.

Hindi na 'non mabubura lahat ng naramdaman ko at pinagdaanan ko 'nong nawala siya

ng halos tatlong linggo, 'yong iniyak ko, 'yong paghihinala ko, 'yong pagkikita-
kita namin ng ex niya. Lahat ng nalaman ko.

His sorry alone can't fix everything. Sobra talaga akong nasaktan. Sa sobrang sakit
na naramdaman ko, unti unti na akong nawawalan ng gana. At malungkot man isipin,
pero pakiramdam ko nababawasan na 'yong pagmamahal ko para sa kanya.

Ganoon yata talaga kapag paulit ulit na nasasaktan. The magic that's pushing me to
fight and love and stay is vanishing little by little.

Siguro tinatanggap ko 'yong sorry niya, pero hindi ko makakalimutan lahat. Lahat
lahat. Hindi niya kasi naiintindihan kung ano'ng pinagdaanan ko. Halos mabaliw ako
kakaisip noon kung nasaan siya at kung bakit hindi pa siya umuuwi. Alalang-alala
ako.

I gave him several chances to explain and tell me everything, pero wala. Ang
masakit pa, kung hindi pa namin nakita si Lauren at hindi ko pa siya inaway, hindi
niya pa sasabihin sa'kin lahat. Nakakalungkot lang na kailangan pa naming mag-away,
kailangan pang umabot sa ganito para lang magsabi siya ng totoo.
Pilit ko ring inintindi 'yong paliwanag niya. 'Yong sinasabi niyang 'own reason'.
Pero parang wala ng halaga sa'kin 'yon. Parang wala na akong pakialam sa dahilan
niya at eksplanasyon niya. Ewan ko kung ako lang, o sadyang kahit saang anggulo ko
tingnan, hindi magandang naglihim siya sa'kin.

Kahit na ba para 'yon sa ikagaganda ng relasyon namin. Siguro dahil nauna na akong
nasaktan bago ko pa nalaman 'yong totoong dahilan - ganoon ba? Kaya ganito ako
ngayon, wala ng epekto sa'kin 'yong paliwanag niya.

And I realized too, na kahit na rin pala magpaalam siya sa'kin umpisa pa lang at
sabihing susundan niya ang ex niya sa Madrid para ayusin ang ano mang meron sa
kanila, ay masasaktan pa rin ako.

Baka nga mas lalo akong naparanoid 'non, at baka hindi na ako nagdalawang isip pa
at sinundan ko na talaga siya sa Spain. Baka kung pinaalam niya pa sa'kin, may
nagawa na akong hindi maganda.

Nakakabaliw 'yon! Yung tatawag siya at sasabihing he'll just talk to his ex? Damn!
Ewan ko nga kung ano na'ng mas okay e. Yung sinabi niya yung totoo, o nilihim niya.
Because either of the two, masasaktan pa rin ako at hindi ko pa rin makakayang
tanggapin.

My reaction and feelings would be the same. The fact na nagkasama sila ng ex niya,
whatever the reason was, nakakasira na ng bait.

Yes, I trust him na gusto niya lang tapusin ang unfinished business nila. Pero they
had been together for two weeks! Ano'ng gusto niyang maramdaman ko? Matuwa? May
tiwala ako sa kanya, pero kay Lauren at sa mga taong nakapaligid sa kanila, wala.

It's not that I hate Lauren as a person. Hindi ko lang talaga gusto kung sino siya
sa buhay naming mag-asawa. She was the reason kung bakit hindi ako nagawang mahalin
ni Allen kaagad. Kung bakit ang lamig lamig niya sa'kin dati. Kung bakit pumatol
ako kay Zian.

Kung wala ang Lauren na 'yon sa buhay ng asawa ko, malamang masaya ako ngayon.
Dahil alam kong kayang kaya akong mahalin ni Allen nang buong buo. Pero dahil nga
may Lauren noon sa buhay niya, balewala lang ako sa kanya. Siya ang problema ko
noon. At ngayon, siya na naman.

Ewan ko, but I don't see myself befriending her or whatever. Kahit na paulit ulit
na sinabi sa'kin ni Allen na hindi ganoon si Lauren, na mabait siya at hindi
katulad ng iniisip ko, ayoko pa rin sa kanya. Hindi ko siya gustong maging
kaibigan. Because first of all, hindi ako plastik.
Hindi ako katulad niya na kayang makipag-usap ng kaswal sa asawa ng dating nobyo
niya. I just find it awkward. Kung umasta siya noong nagkasalubong kame, akala mo
magkakaibigan lang kame na matagal na hindi nagkita.

She's so insensitive. Insensitive na ultimo damit ko, kailangan niya pang

ipaglandakan na siya ang pumili.

"Ma'am? Diretso lang ho o kaliwa?" Biglang tanong ng taxi driver dahilan para
mabalik ako sa huwisyo.

"Uhh, kaliwa ho. Tapos sa may itim na gate," sagot ko.

Inayos ko na ang gamit ko, pati na rin ang paper bag na bitbit ko. Saktong pagsara
ko sa zipper ng bag ko, ay ang paghinto naman ng taxi sa harap ng bahay namin.

Patay ang ilaw sa labas ng bahay, pero napuna kong nakabukas na ang mga kurtina sa
full-glass window. Nakauwi na nga talaga si Allen. Ala-sais pa lang pero nasa bahay
na siya.

Nagbayad na ako sa taxi driver, at nagtuloy tuloy nang pumasok sa loob ng gate.

"San ka galing?"

Napatigil ako. Kinabahan ako bigla. Pero hindi na katulad ng kaba na nararamdaman
ko dati kapag nahuhuli niya ako.

Sinilip ko siya na kasalukuyang nakaupo sa porch swing. Magka-krus ang mga kamay at
tila inip na inip na naghihintay. Kahit na walang ilaw ay kitang kita ko pa rin ang
talas ng mga tingin niya sa'kin. Tumatagos.

As usual, galit na naman siya. Nagkibit-balikat na lang ako at dumiretso na papasok

sa loob ng bahay. Pero napatigil din ako dahil ang bilis niyang nakasunod at
hinigit niya pa ako sa siko.

"I'm asking you, Vanessa. Saan ka galing? Kanina pa ako tawag nang tawag sa'yo.
Didn't I tell you to stay here?"
Kalmado naman ang pagkakasabi niya, pero nandoon pa rin ang awtoridad sa tono ng
pananalita niya.

Ang talas pa rin ng tingin niya sa'kin. Pero hindi ako nagpatinag. Nakipag-tagisan
din ako ng titig sa kanya.

"Bakit ikaw umaalis ka at pinupuntahan ang gusto mong puntahan? Bakit ako bawal?"
diin ko sabay bawi sa braso ko.

Tinalikuran ko na siya. Ayoko na kasing makipag-away. Nakakapagod. Araw araw na

lang.

Initsa ko ang bag ko sa sopa, nilapag ang bitbit kong paper bag sa mesa, at
dumiretso sa kusina. Nakakatuyo ng lalamunan 'yong salubong niya sa'kin.

Nagsasalin ako ng tubig sa baso nang maramdaman kong nasa likuran ko siya. Hindi na
ako kumibo at tumuloy lang sa paginom.

"Could you at least tell me kung saan ka nagpunta?" malambot na pahayag niya.

Aba himala, biglang bumait ang boses niya.

Hindi naman ako sumagot kaagad. Tinapon ko ang natitirang laman ng baso sa lababo,
at tinungkod ang magkabilang kamay ko roon.

"Nagkita lang kame ni Leila," tipid na sagot ko.

"Bakit hindi mo na lang siya pinapunta rito?"

Tiningnan ko siya sa gilid ko. And gave him a bored look. "Dito na naman?"
sarkastikong saad ko. "Gusto ko ring lumabas, Allen. Gusto kong pumasyal. Ayoko na
rito. Ilang linggo akong mag-isa rito sa loob ng bahay. Daig ko pa nga ang preso.
Wala akong ibang nakikita, wala akong nakakausap. Kasi nga 'di ba, hindi ka umuwi?"

Pilosopo na kung pilosopo, pero wala na akong pakialam.

Tatalikuran ko na sana ulit siya pero nahuli na naman niya ang isa kong siko.
Napatingin na lang ako sa kamay niya na nakahawak sa'kin.
"Vannie...s-stop acting like this. Kausapin mo naman ako nang maayos. Hindi ko na
kaya. I already explained everything to you. Nag-sorry na ako. Tama na, pwede ba?"

Pasok sa isang tenga, labas sa kabila. Hindi ko na naintindihan kung ano'ng sinabi
niya. Nakatitig lang kasi ako sa relo na nakasuot sa pulso niya. Namanhid bigla ang
buo kong katawan. Lalo na ang mga kamay ko.

"Nagkita kayo?" usisa ko nang hindi tinatanggal ang pagkakatitig sa relo niya.

Ewan ko ba sa sarili ko kung bakit tinanong ko pa, e obvious naman. Suot niya na
nga 'yong relo 'di ba?

Agad naman siyang napatingin sa pulso niya. Nang napagtanto niya kung ano'ng
tinutukoy ko ay mabilis siyang bumitiw mula sa pagkakapit sa braso ko.

Hinubad niya ang relo at ipinasok sa bulsa ng cotton pants niya.

It took him seconds to answer back.

"D-dumaan siya sa opisina kanina. She just returned my watch. Umalis din naman siya
kaagad," kunot noong paliwanag niya.

Ewan ko, pero parang bigla akong nawalan ng lakas.

Nanginginig ang kalamnan ko. Ano ba kasing meron sa relo na 'yon at kailangan pang
ibalik? God! Kayang-kayang bumili ng asawa ko ng kahit na ilang relo kung
gugustuhin niya! Hindi ba 'yon alam ng babaeng 'yon?

Okay fine, mabait nga kasi siya kaya niya gustong ibalik ang gamit na naiwan sa
bahay niya. But the hell! May asawa na nga 'yong tao e! Hindi ba talaga siya
marunong makiramdam? Hindi niya ba alam 'yong salitang 'respeto'?

Pakiramdam ko kasi gumagawa lang siya ng dahilan para makita si Allen e!

Tiningnan ko lang ang asawa ko nang diretso sa mga mata, tapos tuluyan ko na siyang
tinalikuran. Hinawakan niya pa nga ulit ako sa braso, pero inis na akong tumanggi.

Ayoko nang makipag-talo. Ayoko nang pag-usapan na naman 'yang lintek na relo na
'yan at 'yang ex niya. Sawang sawa na ako.
Kumuha na lang ako ng malilinis na pinggan at kubyertos, at dinala sa hapag kainan.
Nawawala na naman ako sa sarili. Parang sumama bigla ang pakiramdam ko.

Pagkakuha ko ng mga baso, naramdaman kong nakabuntot na naman siya sa'kin. Hindi ko
na lang pinansin. Patuloy lang ako sa paglabas mula sa paper bag ng mga pagkain na
binili ko sa restaurant na kinainan namin ni Leila kanina. Nag-take out na lang
kasi ako dahil tinatamad akong magluto.

"Vanessa..." bigla niyang hinawakan ang mga kamay ko, dahilan para matigil ako sa
ginagawa ko.

Nag-paubaya na lang ako pero hindi ko siya nililingon. Nakatulala lang ako.

"...binalik niya lang naman talaga 'yong relo ko. That's all. Hindi kami nag-usap
nang matagal o ano, kung 'yon ang iniisip mo. I just said thank you then--"

"Wala naman akong sinasabi ah?" maanghang na pagputol ko nang iangat ko ang tingin
ko sa kanya. "Hindi na nga ako nagsalita, 'di ba?"

Kitang-kita ko ang pagbabago sa reaksyon ng mukha niya. Tumapang ito. Umiwas na

lang ako ng tingin dahil alam kong nauubusan na siya ng pasensiya sa'kin. Baka
mamaya masigawan na naman ako.

Bumuntong hininga ako at binawi ang mga kamay ko na kapit niya. "Umupo ka na.
Maghahanda na ako," sabi ko na lang.

Umalis ako para kumuha ng pitsel ng tubig.

Pagkabalik ko, nakaupo na siya at panay ang paghilot sa gilid ng noo niya.

Nilakasan ko ang pagkakalapag ko ng babasaging pitsel sa mesa. Sinandya ko 'yon

para makuha ang atensiyon niya. Halata ko naman nagitla siya sa inasal ko, pero
hindi naman na siya nagsalita pa.

Sinalukan ko siya ng pagkain sa plato, bago ako umupo sa silya katapat ng

kinauupuan niya. Hindi ako tumabi sa kanya katulad ng nakasanayan namin.

I just watched him while he's seriously eating his dinner. Tahimik lang siya at
dire-diretso sa pagsubo. Blanko ang ekspresyon ng mukha. Para ngang ang lalim lalim
nang iniisip niya dahil hindi niya pa napapansing hindi ako kumakain.
Hindi ko alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Ang init ng ulo ko! Naiinis
ako sa kanya. Hindi na nga siya nagsasalita at nakikipag-taasan ng boses sa'kin,
pero naiinis pa rin ako! Ganoon ba talaga kapag paulit ulit na nasasaktan? Mas
umaangat ang pagkainis kaysa sa pagmamahal? 'Yon kasi ang nararamdaman ko ngayon.

Nasasaktan ako.

Nagseselos ako.

Nahihirapan na ako.

Basta hindi na ako masaya. Tapos.

"Allen..."

Sumilip siya sa'kin pero hindi siya tumigil sa pagkain.

I looked straight to his face. Humugot ako ng lakas ng loob.

"...maybe it's time for us to separate."

Napatigil siya sa pagsubo. Para siyang binuhusan ng yelo.

Walang gana niyang nilapag ang hawak niyang kutsara't tinidor sa ibabaw ng plato.
Mabilis niyang pinunasan ng table napkin ang bibig niya, at walang habas iyong
initsa sa mesa.

Tumayo siya at umalis nang walang sinasabing kahit na isang salita. Napapikit na
nga lang ako nang madiin nang daanan niya ako.

Hindi ako nagsisisi sa sinabi ko. At wala rin akong balak na bawiin 'yon. 'Yon kasi
talaga ang gusto kong mangyari. I want a separation. Ayoko na. Pagod na talaga ako.
Marriage is not for us. It's not working. We, especially me, have tried really hard
to keep this relationship alive. Pero hindi na talaga kaya. Lagi kaming nauuwi sa
ganito.

Bilang na bilang sa mga daliri ko kung ilang beses lang akong ngumiti simula 'nong
ikasal kame. I'm tired of all the hurt. Sa tinagal tagal kong nagtiis, naghintay,
umasa - ngayon ko lang naramdaman na dapat na akong sumuko.

Sinuklay ko ang mga daliri ko sa buhok ko, at tumayo na rin mula sa pagkakaupo.

SINUNDAN ko siya sa labas ng bahay.

Nakaupo na naman siya sa porch swing. Ang layo ng tingin niya. Nakatungkod ang
magkabilang siko niya sa mga tuhod, at ipinapaikot-ikot ang walang sinding stick ng
sigarilyo sa mga daliri.

Tinabihan ko siya. Ilang dangkal lang ang pagitan naming dalawa kaya rinig na rinig
ko ang malalalim na paghinga niya. Hindi na niya kailangang magsalita pa. Ramdam ko
naman na na-apektohan siya sa sinabi ko.

Ilang minuto rin kaming nanatili na ganito. Nakaupo. Tahimik. Walang imik. Para
kaming nagpapakiramdaman kung sino'ng unang magsasalita.

Gamit ang peripheral vision ko, napupuna ko na nakatingin na siya sa'kin, kaya
tiningnan ko rin siya pabalik. Pero agad din akong umiwas. Tsk, hindi ko kayang
makita ang hitsura niya.

I saw his worried face again. Ang lungkot ng mga kilay niya. It's my first time to
see such pain and sadness in his eyes. Walang bahid ng galit. Purong lungkot.

"Is it that hard to forgive me, Van?"

I shut my eyes tight. Pati boses niya ang lungkot din. Ang bigat. Ibang-iba sa
Allen na nakasanayan ko na laging galit at nakasigaw.

"Hindi mo pa rin ba tinatanggap ang paliwanag ko? Did I miss anything? Tell me."
Hindi ko pa rin siya nililingon. Ramdam ko kasing nakapako pa rin ang tingin niya
sa'kin. I inhaled, "hindi lang naman kasi dahil 'don e. Marami pa. Patong patong
na," diin ko. "Lagi na lang tayong may problema. Hindi na tayo naging masaya nang
dire-diretso. Kahit ano'ng pilit natin parang laging may humahadlang. Napapagod na
ako sa paulit ulit na ganito, sa paulit ulit na sakit. I'm sure nararamdaman mo rin
naman 'yon. Our marriage is rotting from the inside out, Allen. 'Wag na nating
lokohin ang mga sarili natin. Umpisa pa lang, sira na tayo. 'Wag na nating
ipagpilitan. Patuloy lang tayong masasaktan at mahihirapan e." Dinahan-dahan ko ang
pagsasalita para maintindihan niya.

"Ikaw lang ang nag-iisip niyan." giit niya naman sa pinaka-malungkot na tono ng
boses niya.

Napayuko na lang ako. Tsk, ang hirap na nga, lalo pang nagiging mahirap.

"Akala mo ba ikaw lang ang nahihirapan?" dagdag niya, sabay tapon sa hawak niyang
stick ng sigarilyo. "Ako rin. Nahihirapan ako sa inaasta mo sa'kin. I don't know
what's happening to you. Bakit bigla kang nagkaka-ganyan. You're hurting me. At
hindi ako sanay sa ganitong klase ng sakit. I'm fighting for this relationship,
Van. Can't you fight with me?"

"I no longer have the strength to do that. Pagod na 'ko." diretsong sagot ko.

Napasuklay siya sa buhok niya. Tapos narinig ko siyang bumuntong hininga. "Do you
really have to do this? Ganoon ba talaga kabigat ang ginawa ko?"

Tumingin ulit siya sa'kin. "Hindi ba ako puwedeng magkamali? I told you I just did
that for the sake of our marriage. Nag-sorry na ako. Nagpaliwanag na ako. Ano pa
kulang?"

Tumingala ako sa langit, at lumasap ng hangin. Hindi niya talaga ako naiintindihan.
Nawala na ata sa isip niya lahat ng hirap ko simula dati pa.

Sa totoo lang, natatangahan na nga ako sa sarili ko. Kung bakit nga ba ngayon ko
lang naisipan na iwanan siya. Dapat noong unang beses pa lang na pinagbuhatan niya
ako ng kamay, umalis na ako. Kaya 'wag niyang sabihing hindi ako lumaban.

"Tumingin ka sa'kin..." Nagulat ako nang bigla niya akong iharap sa kanya.
Tinitigan niya ako nang diretso sa mata, pero umiwas ako.

"I said look at me..." Marahan niyang hinigit ang baba ko kaya napatingin ulit ako
sa kanya.

"Ayaw mo na ba sa'kin?" may bahid ng pag-aalala sa mga mata niya.

"Wala akong sinasabing ganyan."

"Then why are you asking for a separation? Dahil lang sa nagawa ko? Ang babaw
'non!"

"I need it. We need it..." Lumayo ako sa pagkakapit niya.

Hindi ko siya kayang tingnan sa mga ganitong pagkakataon. Nakaka-awa ang hitsura
niya. Umuurong lang ang dila ko e.

Huminga ako nang malalim. "...let us give ourselves a break, Allen," patuloy ko.
"Give me some time to repair myself. Unti-unti na kasing nababawasan ang pagmamahal
ko sa'yo. At natatakot ako na baka isang araw magising na lang ako na hindi na kita
mahal. At wala ng ibang laman 'tong puso ko kung 'di sakit. And I don't want that
to happen, Allen. So please, hayaan mo 'kong isalba 'yong natitirang pagmamahal ko
para sa'yo. Let me find myself again. At ikaw din...ayusin mo na rin kung ano'ng
dapat mong ayusin."

Umiling-iling lang siya at minasahe ang ulo niya na para bang hindi niya kayang
lunukin ang mga sinabi ko. "I can't understand you, Van. Akala ko okay na tayo
tapos--tsk..."

"Magpahinga muna tayo." tanging sabi ko.

"You think that would help?"

Tumango ako. "Hanapin muna ulit natin ang mga sarili natin. We need space to think
and look into things, Allen. Kailangan natin 'to. Hindi ko na kasi alam kung paano
pa tatakbo ang relasyon natin. We're both torn inside. At wala akong nakikitang
ibang paraan para maayos tayo kung hindi ang maghiwalay na muna. Yes, it will
either make us or break us. Pero wala eh. Kaysa naman patuloy tayong magsama tapos
ganito lang din ang eksena araw araw. Lalalim lang ang sama ng loob natin sa isa't-
isa."

Bumuntong hininga siya. "And then what?"

Nag-isip muna ako bago sumagot. "And then...kung maayos na natin ang mga sarili
natin, then we will give our marriage another shot."

"Paano kung hindi natin maayos?" Mabilis na tanong niya.

Nilingon ko siya sa gilid ko. I smiled bitterly. "Then we will find a lawyer for
annulment."

Without mentioning any word, bigla siyang tumayo mula sa pagkakaupo sa swing.

Tinungo niya ang maliit naming hardin, at namaywang. Tumingala pa siya sa langit na
para bang nauubusan na siya ng gagawin at sasabihin. Ramdam kong nahihirapan siya.
Hindi naman kasi mahirap basahin ang asawa ko. Alam ko 'pag galit siya, o 'pag
problemado siya.

Tumayo na lang din ako at sinundan siya.

"Ganyan ka pala talaga," mapait na sabi niya nang makalapit na ako sa kanya.

"'Pag pagod ka na at ayaw mo na, sumusuko ka at iniiwan mo 'ko," dagdag niya.

Napayuko na lang ako.

"Parang dati lang, 'di ba? You said I was cold and heartless, so you somehow left
me and had a secret affair with my friend. At ngayon, eto. Pagod ka na naman. Sawa
ka na naman. Kaya mang-iiwan ka na naman."

Naramdaman kong lumingon siya sa'kin. Pero hindi ko pa rin inaangat ang mukha ko.
Naiinis ako na nalulungkot na naiiyak. Bakit kahit na ako na nga ang nasasaktan,
parang ako pa rin ang may kasalanan?

O, ano pang isusumbat niya sa'kin? Na ako nagawa niyang patawarin sa kasalanan ko
noon, pero bakit siya hindi ko magawang patawarin?

"Sorry kung hindi ko nabibigay ang gusto mo," may hinanakit sa tono ng boses niya.
Ito ang unang beses na narinig ko siya na ganito. "Sorry kung hindi ko napapantayan
ang mga expectations mo sa'kin bilang asawa mo. Sorry din kung napapagod ka na,
kung sinasaktan kita, at kahit kailan hindi kita napasaya. But don't give up.
Because I'm doing my best, Vanessa. Hindi mo siguro nararamdaman, but I'm doing
everything I can to keep our relationship breathing..."
Bumuntong hininga na naman siya, at sinuklay ang buhok niya gamit ang mga daliri
niya. Ganyan siya kapag hindi na niya alam ang gagawin niya.

"...I could give you the space you're asking for," he continued. "Gaano ba katagal
ang gusto mo? Two weeks? Three? S-sorry, pero 'yon lang ang kaya kong ibigay. I
can't give you the separation you want. Humiling ka na ng kahit na ano Vanessa,
'wag lang 'yon...

...because to be honest," inangat niya ang baba ko at tinitigan ako nang diretso sa
mga mata. "...I cannot afford to lose my wife."

Pagkatapos 'non, iniwan na niya ako at bumalik na siya sa loob ng bahay.

Hindi ko na nagawang makapagsalita pa. Nanuot sa'kin ang bawat salitang binitiwan
niya. Nadurog ako, inaamin ko. Nag-uumapaw ang emosyon sa mga salita niya. Pero
hindi 'non nabago ang desisyon ko. Hindi lang naman kasi 'to para sa akin lang.
Para 'to sa aming dalawa.

Ang totoo, hindi nakakapagod magmahal; ang nakakapagod, 'yung paulit-ulit na sakit.

Pinatay ko na ang gripo at pinahid ang basa kong mga kamay sa nakasabit na hand
towel.

Dinungaw ko ulit ang kuwarto namin sa itaas. Kanina pa ako parang tanga na silip
nang silip. Ano'ng oras na kasi pero hindi pa rin siya lumalabas. Gusto pa yatang
malate sa trabaho.

Hinubad ko na ang apron ko at inakyat ko na siya. Ang alam ko may meeting siya
tuwing martes. Ito 'yung araw na mas maaga siyang umaalis ng bahay. Ayaw na ayaw
niya kasi na nalalate, lalo na't ang Papa ko ang ka-meeting niya. Hindi niya naman
siguro nakalimutan na Tuesday ngayon. Nakapag-luto, nakapag-hugas na ako at lahat
lahat, hindi pa rin siya bumabangon.

PAGKABUKAS ko ng pinto ng kuwarto, naroon siya't nakadapa sa kama. Nakatanday pa

ang isang braso niya sa pahabang unan. Aba! Tulog pa rin siya hanggang ngayon?
Lumapit ako at tumayo sa gilid ng kama.

He is playing with his wedding ring. Ipinapaikot-ikot niya iyon sa ibabaw ng unan
gamit ang mga daliri niya. Kusang tumaas ang isang kilay ko. Tingnan mo 'to. Gising
naman na pala, hindi pa bumabangon.

"Papasok ka ba? Malalate ka na sa meeting mo." sabi ko na lang.

Pero hindi siya kumibo. Parang hindi niya nga ako narinig e. Nagbibingi-bingihan na
naman siya. Hindi rin siya tumitingin sa'kin. Nakatulala lang siya sa singsing
niya.

Ilang sandali ko pa siyang tiningnan at naghintay na sagutin niya ako, pero wala.
Para siyang wala sa sarili. Nagkibit-balikat na lang ako at tinungo na ulit ang
pinto palabas.

"Nakahain na 'yong almusal sa baba. Pwede ka nang kumain kung gusto mo," paalala ko
pa bago ako tuluyang lumabas ng kuwarto.

KUMUHA na lang ako ng lumang magazine mula sa rack, at sumalampak ng upo sa

pahabang sopa. Sinandal ko ang likod ko sa gilid at tinuwid ng higa ang mga binti
ko.

Pagkatapos nang nangyari kagabi, ganoon na siya. Wala sa sarili. Hindi na siya
nagsasalita.

Pagka-akyat ko sa kuwarto namin, nakahiga na siya sa kama. Yakap yakap niya lang
'yong unan. Naawa nga ako kasi alam kong hindi talaga siya nakatulog nang maayos
kagabi. Nararamdaman ko kasing panay ang pagkilos niya habang nakahiga. Hindi ko na
rin nabilang kung ilang beses siyang bumangon at lumabas ng kuwarto. Nagpupunta rin
siya madalas sa C.R.

May isang beses nga na sobrang nagtagal siya sa loob. Kakatokin ko na nga dapat
siya, kasi kinabahan na ako 'non baka kung ano nang nangyari sa kanya. E hindi na
kasi siya nagsasalita. Baka kung ano nang ginawa niya sa sarili niya.
Kaso 'nong babangon pa lang ako, sakto namang lumabas na siya. Kaya natulog na lang
ulit ako. Siya hindi talaga nakatulog. Kanina nga 'nong bumangon ako para magluto,
naramdaman kong kumilos siya. So it's either gising na siya, o hindi pa siya
nakakatulog. Kaya ngayon nangangalumata siya e.

Hindi ko naman siya masisisi. Masyado kaming naging emosyonal kagabi. Sa tingin ko
walang mali sa desisyon ko. Para sa amin naman 'yon. Minsan sa buhay ng tao,
darating at darating 'yong araw na aayaw ka na. 'Yong tipong, noong una kinakaya mo
pa. Lumalaban ka pa. Pero dumadagdag yung bigat sa loob mo e, hanggang sa sumabog
ka na lang. Sa tingin ko ganoon 'yung nangyari sa'kin. Hindi ko na kinaya.

Noong ilang linggo na wala siya sa tabi ko, bawat pagpasok ng araw pakiramdam ko
bumibigay ako. Gumigising ako na nag-eexpect na uuwi na siya. Pero sa pagtulog ko,
wala pa ring Allen na dumarating. Sa bawat araw na 'yon, unti unti akong nawawalan
ng gana. Hanggang sa eto na.

"Let's have breakfast."

Hindi ko namalayan na nakatayo na pala siya sa harapan ng sopa. Hindi ko na lang

pinahalata, pero nagulat ako.

"Mauna ka na. Hindi pa ako gutom."

Totoo naman. Wala talaga ako sa mood kumain. Kanina pa akong umaga naduduwal.
Kulang na yata ako sa pahinga dahil sa kakaisip ko.

Hindi naman na siya umapila pa. Bigla na lang siyang umalis. Pumunta siya ng
kusina. Wala na 'kong kibo at binalik ko na lang ang atensiyon ko sa binabasa kong
magazine.

Ilang minuto ang lumipas nang bumalik ulit siya.

Nagkunot ako ng noo nang makita ang bitbit niyang tray ng pagkain. Nilapag niya
iyon sa salamin na center table at saka niya inisod ang mga binti kong relax na
relax na nakahiga sa sopa para makaupo siya kaharap ko.
"You don't have to do that. Mag-ayos ka na. You're late already." sabi ko nang
hindi lumilingon.

"I won't leave for work with you like this."

I looked straight to him only to see his face so serious. Puno ng pag-aalala ang
mga mata niya.

"Now, Vannie... I want you to eat."

Nagsalok siya ng kanin at ulam, at tinapat ang kutsara sa harap ng bibig ko.
Tiningnan ko lang 'yung sinusubo niya sa'kin, sabay sabing "Busog ako, Allen."

"You don't have to finish all, Van. Kahit konti lang." pilit niya.

Napairap ako nang hindi sinasadya. Nakukulitan kasi ako. Ewan ko ba ba't parang ang
dali dali kong mairita ngayon. Hindi naman siya nagpatinag. Binalik niya ang
kutsarang may lamang kanin at kaunting ulam sa plato, at 'yong mushroom soup naman
ang ipinilit niya sa'kin.

Nakulitan na talaga ako. "Tsk, I said I'm not hungry!" Singhal ko at tinabig ko pa
'yung kutsarang nakatapat sa bibig ko. Kaso napalakas yata, hindi ko naman
sinasadya. Natapon ko 'yong sabaw.

"PUT**GINA NAMAN, VANESSA!"

Napatuwid ako ng upo dahil tinaob niya 'yung tray dahilan para matapon lahat ng
laman 'non sa sahig. Pati 'yung bagong labas naming baso, basag!

Bigla niya akong hinigit sa magkabilang balikat ko. Ang sakit! Nag-aapoy na naman
sa galit ang mga mata niya.
"ANO PA BA'NG GUSTO MO, HA?! AKO SAGAD NA SAGAD NA 'KO AH! ANG SAKIT SAKIT NA! I'M
LOSING MY PATIENCE WITH YOU! BAKIT BA KASI ANG TIGAS MO?!"

Uminit ang sulok ng mga mata ko. "Sinigawan mo ako? SINIGAWAN MO NA NAMAN AKO!"

Bumaon ang mga kuko niya sa balikat ko. Galit na galit na siya! "PINO-PROVOKE MO
KASI AKO! FVCK! CAN'T YOU SEE, VANESSA? I'M DOING EVERYTHING TO PLEASE YOU! ANO PA
BA HA?! ANO PA?!"

Sa sobrang takot ko dahil sa lakas ng sigaw niya, tinakpan ko ang mukha ko at

napahagulgol na ako ng iyak. Hindi ko na kaya.

"I...I'M STARTING TO HATE YOU, ALLEN!" hinanakit ko.

Biglang lumambot ang pagkaka-kapit niya sa mga balikat ko. Matagal bago siya
nakapagsalita ulit.

"N-no. T-that's not true. You're lying, right?" giit niya.

"No, I'm not!" at mas lalong lumakas ang iyak ko.

Gusto ko siyang tingnan, pero natatakot ako. I don't want to see his face. Alam
kong galit siya sa sinabi ko. Baka sampalin na nga niya ako. And I swear that will
hurt me more! Gusto ko nang umalis, tumakbo palayo, umakyat sa taas...kahit saan na
malayo sa kanya! Pero hindi ko magawa. Nanghihina ang mga tuhod ko.

I bit my lower lip to try to stop my sobs, pero hindi naman nakatulong.
"M-maghiwalay na lang kasi tayo," diin ko sa pagitan ng bawat iyak ko.

Hindi ko naman inaasahan ang susunod niyang ginawa. I was expecting he would shout
at me, or push me away, or grip my hair, pero hindi. Hinigit niya ako palapit sa
kanya at niyakap niya ako. Sobrang higpit.

Tinutulak ko siya palayo dahil parang mababali na ang mga buto ko sa higpit ng
yakap niya, pero ayaw niyang bumitiw!

Siniksik niya pa ang mukha niya sa leeg ko. Mas lalo akong naiyak sa ginawa niya.

I tried to push him once again. "Allen, h-hindi ako makahinga. Let go."

Umiling lang siya sa leeg ko, at mas lalo niya pang hinigpitan ang yakap niya
sa'kin na para bang wala siyang pakialam kung malagutan ako ng hininga.

Inangat ko na lang ang mukha ko para makakuha ng hangin. Mas lalo tuloy tumulo ang
mga luha ko. "A-allen, we're not w-working," utal utal na sabi ko. "Parang awa mo
na, pabayaan muna natin ang isa't-isa. I...I don't want us to end up hurting each
other."

Hindi pa rin siya sumagot. Hinila niya ang bewang ko padikit sa kanya, he embraced
me tighter. Mas mahigpit kaysa sa kanina. Siniksik niya nang maigi ang mukha niya
sa leeg ko, at umiling na naman siya.

"P-please...Allen?"

Naiinis ako kasi hindi siya nagsasalita. Hindi ako sanay na hindi siya lumalaban.
Ang tahimik niya. Nakayakap lang siya sa'kin, na para bang anytime mawawala na ako
sa kanya. Ramdam na ramdam ko rin ang sunod sunod na paghinga niya sa leeg ko. Like
he can't breath too dahil sa diin ng pagkakadikit ng mga dibdib namin. I could hear
his heartbeats. Ang bilis! Para siyang kinakabahan.
Naiyak na lang ulit ako. Nahihirapan na ako sa sitwasyon namin. Pareho na kaming
nasasaktan. Ayokong dumating ang isang araw na parehas na lang kaming susuko dahil
hindi na namin kinaya ang sakit.

Bigla ko na lang naramdaman ang paghaplos niya sa likod ko. Pinapatahan niya yata
ako dahil lumakas na naman ang mga hikbi ko.

"I'm so sorry, Van." He whispered against my neck. "D-don't hate me. Bawiin mo
'yung sinabi mo...

...I don't want to hear those words from you. It breaks my heart!"

Hindi na ako nakapagsalita. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Umiyak na lang ako.
Kahit na pagod na pagod na ako sa kakaiyak.

Hinagkan niya naman ang likuran ng ulo ko at inilalayan ako na magpahinga sa leeg
niya. I was able to smell his manly scent na dulot ng paborito niyang shower gel.
Kahit papano'y kumalma ako. Lalo na nang patuloy niyang hinahaplos ang likuran ko.

We stayed like this, in each others arms, for God knows how long. Hindi siya
bumibitiw sa pagkakayakap sa'kin. Hindi niya rin tinatanggal ang pagkakasiksik ng
mukha niya sa leeg ko. Pakiramdam ko nga naubos na ang bango ko dahil sa kaka-amoy
niya. Hindi rin siya tumigil sa paghaplos sa ulo ko at sa likod ko, at sa
pagpapatahan sa'kin. He kept on saying, 'stop crying now.'

And I don't know how it happened, pero pakiramdam ko unti unting nawawala ang mga
sakit na nararamdaman ko. Gumagaan ang pakiramdam ko. Kumakalma ako, hanggang sa
ngayon na tumahan na ako at nagpapahinga na lang ako sa mga bisig niya.

There's love in his arms. At 'yon ang nag-alis ng lahat ng dinadala kong hirap.
Naalala ko bigla kung gaano ko kamahal ang lalaking nakayakap sa'kin ngayon. Kung
ano'ng pagtitiis at problema ang kinaya ko para lang maging maayos kame. 'Yong
lahat ng ginawa niya para sa'kin. How I love this man. At kahit na ano pang-sabihin
ko, alam ko sa sarili ko na hindi ko naman talaga siya kayang mawala sa buhay ko.
My husband is my blood. My life. Without him, I'm incomplete.

Niyakap ko na siya pabalik. "I...I'm sorry, Allen," pagsuko ko. "Kalimutan mo na

lang lahat ng sinabi ko. Hindi kasi ako nag-iisip. Sorry. S-siguro, nalungkot lang
talaga ako 'nong nawala ka kaya ako nagkaka-ganito. I didn't--"

Hindi ko natuloy ang mga sasabihin ko dahil bigla siyang kumalas sa pagkakayakap
namin. He cupped my face and stared deep into my eyes.

"It's okay." 'Yon lang sinabi niya tapos bigla niyang siniil ang mga labi ko.

Napanatag ang loob ko.

We don't need words. A kiss is enough. Because right now, we know exactly what we
feel. We can't bear to lose each other. Hindi namin kakayanin. Bakit nga ba kasi
pinapahirapan pa namin ang mga sarili namin? I love him so much. At kahit hindi
niya sabihin, at hindi niya gaanong pinaparamdam sa'kin, I know he feels the same
way. Hindi nga lang siguro kasing lalim nang nararamdaman ko para sa kanya. Gaya
nga ng sabi niya, he's doing everything he can to keep our relationship breathing.
And I think that's not just caring. That's love.

I won't give up on him. I will fight. I will fight for us until I can't fight no
more. 'Yon ang gagawin ko.

He deepened his kiss. Pumungay ang mga mata ko. I wanted to close them totally
dahil gusto kong damdamin nang maigi ang halik niya. Pero mas pinili kong
manatiling nakasilip dahil mas gusto kong nakikita ang reaksyon ng mukha niya
habang nakahalik siya sa'kin.

His eyes were shut tight. Nakakunot din ang mga noo niya. He looked so fragile,
very delicate. And I don't know if I like him this way.

Pinulupot ko ang mga braso ko sa leeg niya, at mas diniinan ko ang halik namin. And
I think that's the sign he's been waiting for. His lips started moving - licking,
biting my lower lip hanggang sa marahan na akong napanganga dahilan para malaya
niyang malaro ang dila niya sa loob ko.
I gripped a fistful of his hair, kasabay 'non ay ang pag-galaw ng mga labi niya
papunta sa tainga ko. He licked my earlobe, at doon na yata nagsimulang uminit ang
pakiramdam ko. God, how I missed this! To feel this kind of warmth again. Ang init
na tanging siya lang ang nakakapag-bigay sa'kin.

Bumaba ang mga kamay niya sa kurba ng bewang ko. Pinisil niya 'yon. I like it when
he does that. Mas lalo ko tuloy siyang hinila palapit sa akin.

He then trailed kisses down to my neck. Tumingala ako para mas mabigyan siya ng
daan. I could feel his warm, heavy breathing; his teeth nibbling my neck and
leaving loves bites, his soft lips sucking my bare skin. This shit is killing me!

"A-allen..." I groaned, while leading his head down.

I want to feel him more. As in more! At alam kong hindi niya ako tatanggihan.
Kailan nga ba siya tumanggi sa mga ganitong bagay? He's always the one who
initiates. And him hearing me moan? I know he can no longer stop himself. He likes
it when I let out screams, wild noises of pleasure. Sinasabi niya 'yon palagi kapag
nakikipag-niig siya sa'kin. He said no other moans can turn him on except mine.

Hindi nga ako nagkamali. Maya maya lang ay inalalayan na niya ako sa paghiga sa
sopa, at pumaibabaw siya sa'kin.

Medyo nabigla ako. Akala ko kasi iaakyat niya ako sa kuwarto at sa kama namin 'to
gagawin, pero hindi pala. Sa sopa talaga? Oh well, hindi na naman masyadong bago
'to. Dati, we ended up in the bathroom, minsan nga sa sink, o kaya sa kusina.

Hinigit niya pababa ang leegan ng puting t-shirt ko, showing off my bare shoulder.
Sumunggab siya nang maiinit, mabibilis na halik sa parteng iyon. Kinagat ko ang
ibabang labi ko dahil parang lumalakas yata ang mga pag-iyak ko sa pangalan niya.

I then felt his right hand unbuttoning my shorts. Tagumpay niya namang nabuksan
'yon, and the next thing I felt? His fingers inside my lacy panties.

Bibigay na sana ako sa ginagawa niya, kaso biglang may nag-vibrate sa bulsa ng
cotton pants niya.
Maya maya lang ay nakarinig na ako ng cellphone na nagri-ring.

'Nong una hinayaan ko lang. Si Allen din kasi hindi naman din pinapansin. Abalang-
abala siya sa ginagawa niya sa katawan ko. Kaso ayaw tumigil sa pag-ring. Nawawala
tuloy ako sa concentration ko.

"A-allen," marahan ko siyang tinulak palayo. "Sshh, s-stop. Someone's calling you."
anunsyo ko pero hindi siya tumigil sa ginagawa niya.

Binalik niya lang ang halik niya sa mga labi ko, para siguro hindi na ako
makapagsalita ulit. I really wanted to continue what we've started, pero sadyang
hindi ako mapakali. Ang ingay 'nong cellphone, tapos nag-vi-vibrate pa. Hindi na
talaga ako makapag-concentrate!

Inilag ko na ang mukha ko at naghabol ng hininga, "w-wait, answer it first. Baka

importante e."

Alam kong nabitin siya dahil nag-"tsk" siya. Pero ano'ng magagawa ko? E ang kulit
'nong tumatawag sa kanya. Tsaka ko lang naalala na may trabaho nga pala siya
ngayon, at hindi lang siya nakapasok. May meeting pa naman siya.

Sinamaan niya lang ako ng tingin saglit tapos dinukot na niya ang cellphone mula sa
bulsa niya. Sinagot niya ang tawag nang hindi umaalis sa ibabaw ko. And that's
something unusual. Dati rati kasi lumalabas pa siya ng bahay o lumalayo sa'kin 'pag
may kausap siya sa cellphone.

"Hello? Yes, Sir?" Bati niya sa kabilang linya.

Napatingin ako sa mukha niya. Sir? Si Papa?

Umiwas na ako at tumingin sa ibang direksyon. Lagot. Hinahanap na yata siya. Hindi
ko na masyadong pinakinggan 'yong pag-uusap nila. Halata naman kasi sa reaksyon ni
Allen na hindi maganda 'yong topic nila. Buong usapan kasing nakakunot ang noo niya
at hindi na siya makatingin sa'kin.

Maya maya lang ay binaba na niya ang tawag. Nilapag niya 'yong cellphone sa ibabaw
ng center table. Then he took a deep breath.
"Si Papa?" paniguro ko.

Tumango siya. Tapos hinaplos niya ang pisngi ko. "I'm sorry. I have to leave for
work. They badly need me in the meeting. They postponed it to 10AM today para lang
makahabol ako." nakasimangot na paalam niya.

Napangiti na lang ako. "Hey, it's fine. We could...we could do this some other
time." sabi ko na nagpaningning sa mga mata niya. Hindi na talaga siya nagbago.
Sabik pa rin.

He then gave me a quick kiss on the lips.

"Sige na," tulak ko sa kanya. "Go fix youself. Ihahanda ko na ang almusal mo."

"No. You will take a shower with me, instead." bigla siyang tumayo at hinila niya
ako.

Ni hindi man lang niya ako pinasagot o pinag-isip man lang. Napaka-bossy talaga.
'Yon yata ang isang bagay na hindi na magbabago sa kanya. What he wants, he gets.

Nauna akong lumabas ng shower room.

Well, actually, tumakas ako.

Si Allen kasi, gusto na namang humirit ng isa. Ayoko nga. Hinihintay na nga siya ng
mga ka-meeting niya sa opisina, kung ano-ano pa'ng gustong gawin at unahin. Okay
lang sana kung nasa-satisfy siya sa isang beses lang. E hindi naman. Hindi siya
tumitigil hangga't hindi siya nakakaramdam ng pagod, o hangga't hindi ako umaayaw.

Sumimple lang ako ng labas kanina. Hinintay ko munang magsabon siya ng mukha para
hindi niya ako makita, at saka ako umalis. Sa kakamadali ko nga at saka sa taranta
na rin, tuwalya 'yong nahablot ko imbis na 'yong silk robe ko. Ang hirap tuloy
kumilos ngayon dahil nakatapis lang ako. Konting angat lang ng kamay ko, tiyak na
mahuhubaran ako nang wala sa oras.
HINAIN ko na muna 'yong almusal niya sa mesa, bago ako bumalik sa sala para linisin
'yong nabasag niyang baso kanina at natapon na mga pagkain.

Tsk, akala ko pa naman 'yong lampshade na 'yong huling bagay na mababasag niya.
Hindi pa rin pala. Heto't nabawasan na naman kami ng isang baso. Kung hindi niya
maaayos ang ugali niyang 'yon, hindi na ako magtataka kung isang araw, sopa na lang
ang natirang gamit sa bahay namin, dahil nasira na niyang lahat.

Halos patapos na ako sa pagliligpit nang namalayan kong umilaw ang cellphone ni
Allen na nakapatong sa center table.

Sinilip ko ang kuwarto namin sa itaas, bago ko muling ibinalik ang tingin ko sa
cellphone. Nagsimula na naman ako'ng kabahan. Ewan ko ba, pero simula kasi noong
nangyari sa email, palagi na akong napaparanoid 'pag naririnig kong tumutunog 'yong
phone niya. Parang natatakot kasi ako. Ngayon alam ko na kung ano'ng nararamdaman
niya kapag may nagtetext sa'kin, tapos malalaman niyang si Zian pa. Nakakasira nga
naman talaga ng bait.

Ipinatong ko na muna 'yong tray na may lamang mga bubog sa ibabaw ng center table,
at saka ko inabot 'yong phone niya para basahin kung sino 'yong nagtext sa kanya.

The message was from Rex.

Kung hindi ako nagkakamali, he's one of my husband's college friends.

Medyo nakahinga na ako nang maluwag. Mabuti't galing sa lalaki. Akala ko kay Lauren
na naman e. Hindi ko na alam ang gagawin ko sa babaeng 'yon 'pag hindi pa siya
tumigil sa kaka-contact sa asawa ko.

I was about to return the phone sa kaninang kinalalagyan nito, pero bigla akong
nagdalawang isip. Wala naman na akong dapat ipagduda dahil hindi galing sa babae
'yong text, kaso ewan ko. Umaatake na naman ang woman's instinct ko. The next thing
I knew, nabuksan ko na 'yong message.

| Allen. Lauren will be flying back to Madrid in few days. Reunion daw muna! 4PM
mamaya sa Spiral. Ano? |

Namanhid bigla ang mga kamay ko.

Matagal ko pang tinitigan 'yung text bago ako tuluyang natauhan. Punyeta! Magkikita
na naman sila!

Halos pabato kong ibinalik 'yong cellphone sa ibabaw ng center table, bago ko
tinungo ang kusina para uminom ng tubig.

SINANDAL ko ang likuran ko sa pridyider. I then shut my eyes tight. Pinipigilan

kong uminit ang ulo ko, pero letse talaga e! Ano bang gusto ng Lauren na 'yon? Kung
aalis siya, e di umalis siya! Bakit kailangan pang may reunion? Hindi pa ba sapat
na nakasama niya ang asawa ko ng dalawang linggo? At dinaanan pa niya sa opisina
para lang magbalik ng relo?!

Okay fine, naiintindihan ko na they're both from the same set of friends, at
magkaibigan naman talaga sila bago sila naging mag-nobyo. Pero seriously? Kailangan
pa bang isama si Allen sa mga reunion-reunion na 'yan? Akala ko si Lauren lang ang
insensitive e. Hindi pala! Pati mga kaibigan nila! Hindi marunong lumugar! Alam na
ngang may asawa 'yong tao! Tapos iimbitahin pa sa despedida ng ex niya. Tama ba
naman 'yon! Nakaka-kulo ng dugo!

Bigla ko nalang narinig ang mga yabag ng paa ni Allen pababa ng hagdan.

Sinilip ko siya habang paupo siya sa sopa para siguro magsuot ng sapatos. He's
already wearing his office attire - slacks and long-sleeves.

Tsk! Napahilot na ako sa gilid ng noo ko.

And now what? He's leaving for work? Trabaho lang ang pupuntahan niya, Vanessa.
Trabaho lang. Pero sh*t! I can't help myself but to get paranoid! Mamayang alas-
kuwatro ang reunion nila kasama si Lauren. Papaano kung nabasa niya 'yong text at
pumunta nga siya 'don? Magkikita na naman sila! Damn! Bakit nga ba kasi hindi
pumasok sa isip ko na buharin 'yong text. E di sana hindi ako namomroblema ngayon.

Nilipat ko ang tingin ko sa orasan na nakasabit.. It's already 8:15. His meeting is
at 10AM! Nagsabi na siya kay Papa na hahabol siya sa meeting. He can't back out
now. Pero ano'ng gagawin ko, e sa natatakot ako. O napaparanoid, I think that's the
right term.

I do trust Allen. Pero pano 'pag mali pala ako? What if they forced my husband to
come to Spiral? Hindi ko alam kung ano na namang mararamdaman ko 'pag nangyari
'yon. Hindi ko siya kayang makita na may kasamang ibang babae. Especially his ex.

And I think that's the reason why I can't let go of him. Kasi alam kong masasaktan
pa rin ako kapag nalaman ko'ng nakuha siya ng iba. Hindi ko ma-imagine na may ibang
nagmamahal sa kanya, na may ibang nag-aalaga sa kanya, na may-ibang nakikipag-
siping sa kanya. Gusto ko ako lang! Allen is only for me! He's under my property.
Selfish na kung selfish. Pero ganon naman talaga.

Humugot ako ng lakas ng loob at pinuntahan ko siya sa sala. Bahala na. Magalit na
siya sa'kin, o si Papa, o 'yong mga ka-meeting niya, wala na akong pakialam. Basta
hindi ako papayag na umalis siya ng bahay ngayon. Dito lang siya! I need to make
sure na hindi sila magkikita ng babaeng 'yon!

"Allen..." pagtawag ko nang makaharap na ako sa sopa na kinauupuan niya.

Tumigil naman siya sa pagsusuot ng sapatos, at inangat ang mukha niya para makita
ako. "Yes?"

"Pwede bang 'wag ka nang pumasok? Dito ka na lang." diretsong sabi ko.

Pansin kong nabigla siya sa pakiusap ko.

Tsk, sino nga naman ba kasing hindi mabibigla. Kanina ako itong nagsabing mag-ayos
na siya at pumasok, tapos ngayon biglang ayaw ko na. Pero alam ko namang papayag
siya sa hiling ko e. Gusto niyang bumawi sa'kin di ba? Gustong niyang mag-bati na
kami nang tuluyan, 'di ba? Puwes, dapat pumayag siya.
He just made a half smirk, at muling yumuko para ayusin 'yong sapatos niya. "I
can't, Vannie. Your dad is waiting for me in the office."

Bumagsak ang mga balikat ko.

Tinanggihan niya ako!

"Could you just tell them to reschedule your meeting tomorrow? O sa susunod na
araw? O sa isang linggo?" pagpilit ko.

Inangat niya ulit ang mukha niya at tiningnan ako. Magkasalubong na ang mga kilay
niya. Nakukulitan na 'to sa'kin, sigurado ako.

"Why? Is there a problem, Vanessa?" seryosong tanong niya.

I looked to my left. "W-wala naman. I...I just want you to stay here."

Bumuntong hininga siya. "Hindi nga puwede. Uuwi na lang ako nang maaga mamaya kung
gusto mo."

"G-gaano kaaga?"

Matagal bago siya nakasagot. Nag-isip pa marahil. "I'll try to be here at 6PM."

"6? Hindi ba puwedeng mas maaga? Like 3PM?" pag-de-demand ko, pero sinamaan niya
lang ako ng tingin, sabay umiling-iling.

"That's not possible, Van."

Naiinis ako, tsk! Kulang na lang ipadyak ko ang paa ko rito na parang batang
nagmumukmok e. Ayoko nga siyang umalis! Bakit ba hindi niya na lang maintindihan
'yon?

Akmang tatayo na siya, at letse, wala na akong ibang naiisip na paraan kung hindi
ito. Ayaw niyang makuha sa paki-usap ha? Puwes, sa gagawin ko, alam kong hindi siya
makakahindi.

"Stay here, Allen."

"Vanessa, isa! Ang kulit mo--"

Hindi ko siya pinatapos. Mabilis kong hinila ang tuwalyang nakatapis sa katawan ko
at hinayaan iyong bumagsak sa sahig, revealing me in my FULL NAKEDNESS.

Nanglaki ang mga mata niya.

Halatang nagulat siya dahil ito ang unang beses na ako mismo ang nag-alay ng
katawan sa kanya. Desperada na kung desperada, pero kung ito lang ang tanging
paraan para hindi siya umalis ng bahay at mapigilan ko ang pagkikita nila ng ex
niya, I'll do it.

"Take me all day, Allen."

Bigla itong ngumiti nang pilyo. "All day?"

Napalunok ako.

Wait. All day? Did I just say that? Sh*t, wrong choice of words! Pero sige, okay
lang. As long as he says yes to me. Tumango na lang ako bilang sagot sa tanong
niya.

Sinandal niya naman bigla ang likuran niya sa sopa, at kinrus pa ang mga braso niya
na para bang relaxed na relaxed siya.
"Okay. Show me what you've got." pilyong utos niya.

Napasubo yata ako. But there's no turning back now. Nakahubad na ako e. Hindi naman
puwedeng magbihis pa ako at mag-back out. Ginusto ko 'to, paninindigan ko.

Kumandong ako paharap sa kanya with my legs spreaded apart.

Bahagya akong yumuko at sinimulang halikan ang gilid ng labi niya. Naramdaman kong
napatuwid siya ng upo.

Hinaplos niya ang magkabilang-gilid ng bewang ko, at pinisil iyon. Pakiramdam ko

tuloy nabuhay na lahat ng dugo sa katawan ko.

My lips then journeyed down to his neck.

"Sh*t...Van..." he moaned my name. That means I'm doing it right.

So I dug my teeth on his soft neck. He smelled clean dahil galing siya sa paligo. I
sucked him on that part while slowly unbuttoning his long-sleeved polo. I actually
wanted to tease him first. Pero mukhang hindi niya yata kayang tiisin ang kabagalan
ko.

Tinulungan na niya ako sa pagtanggal sa mga butones, at sa isang iglap lang ay

nahubad na niya ang polo niya.

He quickly cupped my face, and kissed me - wild, hot kisses! Parang gusto na nga
niyang burahin ang buong bibig ko sa diin, at bilis ng mga halik niya. Hindi ko
masabayan kaya umiwas ako para sana maghabol ng hininga. Pero ang bilis niyang
nahabol ang bibig ko!

Hinigpitan niya ang pagkaka-kapit sa mukha ko. Hindi na nga ako makahinga!
Nawawalan na rin ako ng balanse dahil nanghihina na ang kalamnan ko. May balak yata
siyang patayin ako e.

Sa wakas at nagsawa na rin siya sa labi ko. His kisses then made their way down to
my collarbone. I felt his right hand gripping my breast, while his other hand is
squeezing my waist. Maya maya lang ay pumalit na ang bibig niya sa kanang kamay
niya.
Nakagat ko ang ibabang labi ko para pigilan sana ang mga daing ko. But he suckled
it so hard na hindi ko na mapigilan ang sarili ko at napalakas na ang mga ungol ko.
Para na akong mauubusan ng hininga!

Napayakap na lang ako sa ulo niya. Sh*t! Siya dapat ang bibigay sa gagawin ko, pero
bakit kabaligtaran yata ang nangyayari ngayon? Balot na balot na ng init at
kuryente ang buong katawan ko. And there's no way to stop myself.

Tuluyan na akong nawala sa sarili. Hindi ko na namalayan ang bilis ng mga

pangyayari! Basta ang alam ko parehas na kaming nakahiga ngayon sa sopa. Wala na
rin siyang suot na damit. I could perfectly feel the heat of his body dahil
nagsisiksikan kami rito sa pahabang sopa. Nakatagilid ako, katapat ng sandalan, at
siya naman ay nakayakap mula sa likuran ko. Maling galaw lang namin, tiyak na
laglag siya sa sahig.

He keeps on sucking, licking, kissing my neck. Kanina pa siya ganyan. Hindi na niya
tinigilan ang leeg ko.

Ang isang kamay niya ay nakapulupot sa'kin, samantalang ang isa naman ay
naglalakbay sa iba't ibang parte ng katawan ko.

Bumaba ang kamay niya sa pang-upo ko. Pinisil niya iyon at marahang pinalo na
parang nanggigigil.

He then raised my left leg, and in one swift motion, he took me from behind. GOD!
Naungol ko nang malakas ang pangalan niya.

"Y-yes, that's it Van. Moan louder!" he ordered in a husky voice and started
slamming himself so hard on me.

Nataranta na ako! Hindi ko na alam kung saan ako kakapit - kung sa sopa ba, o sa
kamay niya, o sa dibdib ko. Then I ended up reaching for the back of his head. I
gripped his hair while he keeps on ramming into me. "Oh god, Allen...aah!"

Nasiraan na yata ako ng bait dahil sa ginagawa niyang pagpapala sa'kin. He thrusted
harder, deeper...and faster. As in so fast, that even our sofa is rocking wild with
us. Jusko, hindi nga siya nakabasag ng gamit, nakawasak naman siya ng sopa! Wala na
talagang matitirang gamit sa'min nito.

Muli niyang pinalo ang pang-upo ko at mas lalo niya pang binilisan ang ginagawa
niya. Humigpit ang pagkakasabunot ko sa kanya.
"S-slow down, A-allen..." Pakiusap ko dahil napapagod na ako. At nasasaktan na ako.

May kakaibang nangyayari sa dibdib ko. Parang nahihirapan akong huminga na ewan.

But as usual, my great husband didn't listen. He pounded more faster, and deeper,
almost reaching my barriers. Umalingawngaw ang mga daing at ungol namin sa buong
bahay. Actually, 'yon na lang ang naririnig ko bukod sa malalalim na paghinga
namin. We're exchanging wild noises of sex!

His hand reached for one heap of my breasts. He squeezed it dahilan para
mapatingala ako kaya mas naisiksik niya nang maigi ang mukha niya sa pawis kong
leeg.

"Y-your breasts seemed bigger now," hinihingal na aniya habang hinihimas ang
hinaharap ko. "...a-are you taking some drug or something?"

Umiling ako. "N-no, I'm not..."

"T-then why is this so? Dati sakto lang sa kamay ko."

"I...I don't k-know..." Napakagat ako sa labi ko.

Seriously, Allen? Tinatanong mo ako nang ganito sa gitna ng ginagawa natin? How
could I answer well if you keep on slamming yourself on me!

"Fvck! I'm so near, Vanessa..." He groaned against my neck. "This is your fault!"

Napapikit na lang ako nang madiin as his pumps get really wilder, and faster...and
FASTER!

"Van!"
And here he is crying my name as we reached the heavens.

Hingal na hingal kami parehas. It was a nerve-wrecking climax! He had my entire

body trembled. God, how I missed this! The feeling of satisfaction.

He withdraws and burried his face on my nape. Dinikit niya ang katawan niya sa'kin
at niyakap ang bewang ko. Hingal na hingal siya, at pawis na pawis. Kung sabagay,
ako nga na naka-steady lang hiningal, siya pa kaya? He was the one who did all the
work!

"That was so great, Van..." puri niya.

Napangiti na lang ako sa loob loob ko. Gusto ko sanang sumagot kaso bigla akong
inantok. Bumibigat na ang mga talukap ko.

"Tsk Van...'wag mo 'kong tulugan."

Pinilit kong imulat ang isa kong mata.

Parang sa saglit na minutong hindi kami nagsalita naka-idlip na ako. "H-hindi ako
tulog," pagsisinungaling ko na lang.

Hinigpitan niya ang pagkakayakap niya mula sa likuran ko. Pansin ko lang, kanina
niya pa ako ayaw bitiwan. Lagi siyang nakalingkis. Nakakapagtaka. He has never been
this showy before.

Lumipat ang isang kamay niya sa tiyan ko. Hinaplos niya ang parteng 'yon.

"Vannie? Bakit ang tagal magka-laman nito?"

Pumungay ang mga mata ko. "M-magka...ano?"

Inaantok na talaga ako, hindi ko na naiintindihan 'yong mga sinasabi niya. Basta
nararamdaman ko lang, nakahaplos siya sa tiyan ko.

"I want to have a baby, Van..." at siniksik niya ang mukha niya sa leeg ko. Ang
init ng hininga niya.

"...a little you. Or a little me...Or both." he whispered huskily.

Napangiti ako nang malapad.

Who would have thought this tough guy knows how to be sweet? Malaki na talaga ang
ipinagbago niya. Hindi ko tuloy maiwasang hindi kiligin. Para na naman akong
teenager.

Hindi ko lang kasi talaga inaasahang lalabas ang mga 'yon sa bibig niya. Sa halos
dalawang taon namin bilang mag-asawa, ngayon ko lang yata narinig na gusto niyang
magka-anak kame. A baby. Of course. Siyempre gusto ko rin. I want to be the mother
of his children. Pangarap ko 'yon. Gusto kong bumuo ng pamilya. Malaking pamilya.
Siguro 'pag dumating ang araw na 'yon, tuluyan na kaming magiging masaya. I can't
wait.

Hinaplos ko ang kamay niya na nakapatong pa rin sa tiyan ko. Hindi ko na nagawang
sumagot. Inaantok na kasi talaga ako. Pinipilit ko na nga lang makinig at magsalita
kahit papaano. Baka kasi magalit siya sa'kin 'pag dinedma ko siya.

Ewan ko ba kung bakit parang ang bilis ko mapagod ngayong mga linggong 'to. Mahina
na yata ang resistensiya ko. Baka kailangan ko nang uminom ng vitamins.

Inabot ko ang likuran ng ulo niya at mas sinubsob ko ang mukha niya sa leeg ko. He
sucked my sensitive skin, leaving me kiss marks.

Napahikab ako, hindi ko napigilan. "I'm sleepy, Allen. C-could we rest for a
while?" paalam ko dahil hindi ko na talaga kaya. Baka makatulog na ako nang
tuluyan. Mainis lang siya.

"No," tanggi niya. "You said 'all day', remember? I want another one, Van. And then
we'll rest."
Gusto kong matawa sa kanya. Grabe, hindi niya talaga nakalimutan 'yung sinabi ko.
Oo nga, sabi ko 'all day', pero wala akong sinabing 'sunod-sunod'.

Saglit kaming natahimik. Pero maya maya lang ay nagsalita na naman siya. "Inaantok
ka ba talaga?"

Tumango na lang ako.

He then took a deep breath. "Fine...I will let you rest."

Kimi akong napangiti. Mabuti naman at pumayag.

"I love you, Allen." I murmured.

Humigpit ang yakap niya at hinalikan niya ako sa leeg. Sumagot pa yata siya pero
hindi ko na naintindihan kung ano'ng sinabi niya. Tuluyan nang bumagsak ang mga
mata ko.

NAGISING ako nang marinig kong may nagdo-doorbell sa labas. Mabilis kong iminulat
ang mga mata ko at sinilip ang orasan na nakasabit malapit sa bintana

Ala-una na! Ang tagal naming nakatulog! Ni hindi na kame nakakain ng tanghalian ah.
Pero okay lang. Atleast hindi bulilyaso ang plano ko. Napigilan ko ang asawa ko na
umalis ng bahay.

Dahan dahan na akong umikot sa kabilang gilid ko. Ang sakit ng buo kong katawan.
Nangangalay ang mga kamay ko. Naipit marahil dahil hindi kami nag-iba ng puwesto ni
Allen. Kung ano'ng puwesto namin bago ako nakatulog, ganito pa rin ngayon.

Muling tumunog ang doorbell.

Tsk, istorbo 'yon! Marahan kong inalis ang braso ni Allen na nakayakap sa bewang
ko, at hinay hinay akong bumangon mula sa sopa para hindi siya magising. Ang sarap
kasi ng tulog niya e. Parang bata, ang inosente ng mukha. Halatang pagod na pagod.

Sinuot ko na lang 'yong polo niya at saka ako lumabas ng bahay.

I saw a silver car, and a lady in dress behind our gate. Biglang bumilis ang tibok
ng puso ko. Kinabahan ako. I know it's not Leila. Dahil kung ang pinsan ko 'yon,
hindi na 'yon magdo-doorbell. Didiretso na lang 'yon ng pasok sa loob ng bahay.

Binuksan ko na ang gate, at halos kumulo ang dugo ko nang makita kung sino 'yong
nakatayo roon.

P*nyeta talaga! Pinigilan ko na nga ang asawa ko na makapunta sa reunion niyo, heto
ka nama't pumunta pa talaga mismo rito!

Seriously, what do you want, Lauren?

"A-ANO?! T-teka, teka...parang nabingi yata ako sa sinabi mo. INIMBITAHAN NIYA KAYO
SA KASAL NIYA?!"

"Ano ka ba Leila! Ang lakas ng boses mo." sita ko na may kasama pang paniniko.

"S-sorry!" bigla naman niyang hininaan ang boses niya. "Pero seryoso? Inimbitahan
niya kayo?"

"Oo nga. Kakasabi ko lang, e."

Hindi naman na siya sumagot pa. Bigla na lang siyang tumawa. Ang lakas pa, parang
nang-aasar.

"Fvck! Ang awkward 'non!" bulalas niya, natatawa pa rin. "O tapos, after ibigay
'yong inivitation? Ano nang nangyari?"
"E 'di umalis na siya." tipid na sagot ko.

"Umalis na agad? H-hindi niyo man lang pinapasok sa bahay niyo? Hindi mo inalok ng
juice? O coffee? Ganon?"

Parang baliw 'tong si Leila. Sinamaan ko nga ng tingin. "Siyempre hindi na! Ano ka
ba naman! Bakit ko naman siya papapasukin sa bahay namin? Ano naman ang gagawin
namin 'don? Magki-kwentuhan? At saka... ano...isa pa..." napayuko ako. "...ang
kalat kaya sa sala namin. N-nakakahiya."

Natawa na naman siya. Mukhang na-gets niya kung anong ibig kong sabihin. E kasi
totoo naman. Nakakalat kaya 'yong mga pinaghubaran namin ni Allen sa sahig. Parang
ang ang pangit naman tingnan 'pag nakita pa ni Lauren.

"Gaga ka talaga! Mas okay nga 'yon! Ipamukha mo sa kanya na kakatapos niyo lang
mag-sex," at natawa na naman siya.

Inirapan ko nga. 'Tong babeng 'to, kung makabigkas ng sex akala mo ang dami daming
experience. E hindi nga ako sigurado kung nagka-boyfriend na 'to e.

"Eh ano'ng mismong sinabi niya 'nong inabot niya 'yong invitation?" pahabol na
tanong niya.

Hindi talaga 'to titigil hangga't hindi niya nakukuha ang buong detalye e.

"Parang kaswal nga lang siya e," sagot ko naman. "Kung makaimbita akala mo ka-
barkada niya lang ako."

"Grabe, ano? Imagine, pumunta pa talaga sa bahay niyo? Walang messenger? Dukha?"
Natatawang biro niya. "Nako Vannie, I'm pretty sure nagbaka-sakali lang 'yon na
baka maabutan niyang mag-isa si Allen sa bahay niyo. Pero malas niya, nandoon ka."

Napangiti naman ako sa loob loob ko. Oo nga, buti na lang.

Yes, we're talking about Lauren's visit yesteday. Ayaw ko na nga sanang maalala,
pero eto kasing si Leila mapilit. Magkwento raw ako. Nagkwento nga rin naman ako.
Lauren dropped by at our house just to hand out the invitation to her wedding.

"I just passed by to personally give you this." panimula niya sabay abot sa akin ng
isang kulay plum na envelope.

I'm trying to act as normal as I could kahit na kumukulo ang dugo ko. Tinanggap ko
ang inaabot niya at agad sinilip kung ano ang laman.

It's an invitation. A wedding invitation.

"I know it's impossible, but I still hope you and Travis could come," patuloy niya.

Gusto kong matawa sa eksena namin, pero pinipigilan ko.

Is she serious? Gusto niya kaming imbitahin ni Allen sa kasal niya? Wow. Just wow.
Siguro para sa kanya wala lang 'to. Baka nga naka-move on na talaga siya nang
tuluyan. Pero sana naman nilagay niya muna ang sarili niya sa posisyon ko. Parang
hindi naman yata magandang iniimbitahan niya kame, gayong kulang na lang e lumabas
sa dyaryo na ex niya ang asawa ko, at obviously, ako ang dahilan kung bakit hindi
sila nagkatuluyan.

'Yong totoo? Bakit niya ba 'to ginagawa?

"I'm sorry if this seems surprising to you..." At mukhang nabasa niya ang iniisip
ko. "...But I just thought of inviting you, guys. You see, Travis had been my
friend and I would like to--"

"I'll just tell my husband about this." pagputol ko sa kanya.

Halata ngang nagulat siya sa inasal ko dahil marahan siyang napanganga. Alam kong
bastos 'yong ginawa ko. Pero kasi, ayoko nang marinig pa kung ano'ng meron sa
kanila ng asawa ko. Kung ano'ng naging nakaraan nila.
She doesn't have to tell me those things. Alam na alam ko na 'yon. And aside from
that, p*nyeta, I don't want to hear him calling my Allen, 'Travis'.

"Mabuti't hindi ka naligaw papunta rito?" pag-iba ko na lang sa usapan habang

isinisilid 'yong invitation pabalik sa envelope.

Ang totoo, gusto kong itanong kung paano niya nalaman ang bahay naming mag-asawa.
Pero iniba ko na lang ang pagkakatanong para naman hindi masyadong halatang ayaw ko
siyang makita.

"Uhm, I asked your home address from Allen's secretary. Good thing nga she gave me
clear directions kaya naman hindi ako nahirapang pumunta rito." nakangiting
paliwanag niya.

Nakakairita siya. Paano niya nagagawang ngumiti at makipag-usap ng kaswal sa'kin.

Bakit parang confident na confident siya, at parang wala siyang nararamdamang
awkwardness sa pagitan naming dalawa.

Ako lang ba ang nakakaramdam 'non?

"Sabi kasi ng secretary niya, he didn't report to work today?" dagdag niya pa.

"Ah, oo..." bigla namang may pumasok na kademonyohan sa utak ko. "...Ayaw pumasok
sa trabaho e. He said he wanted to stay here with me. Pinipilit ko nga kasi alam
kong may meeting siya ngayon, kaso ayaw talaga."

Okay. Mukhang kailangan ko nang mangumpisal. Puro pagsisinungaling na ako ngayong

araw.

Hindi naman na siya nag-salita. Ngumiti lang ito at nag-"aah".

"D-do you want to talk to him? Gisingin ko siya, gusto mo?" alok ko kunwari sa
kanya. Para kasing wala pa siyang balak umalis e.

May iba pa yata siyang pakay dito. Akala ko ba iaabot niya lang 'tong invitation.
O, nasa akin na. Pwede na siyang umalis.
"No, no, no." kinumpas niya ang mga kamay niya bilang pagtanggi. "I really just
came to here to give you that," tinuro niya 'yung hawak kong invitation.

"Ah, oo," tugon ko. "At saka hindi ko rin pala siya puwedeng gisingin. Ayaw kasi
non 'pag ginigising siya e. Ang sarap pa naman ng tulog 'nun ngayon. Napagod kasi."

Huling huli kong napangiwi siya, at sumimple ulit ng tingin sa suot ko.

Ayan na naman siya. Kanina ko pa napapansin na hini-head to foot niya ako. Hindi na
nga lang ako nagsasalita. Pero siyempre kahit papaano nakakaramdam ako ng hiya.
Tumatagos yung mga tingin niya e.

Polo lang ni Allen ang suot ko. Manipis pa ito at light ang kulay nito kaya
sigurado akong halatang halata niyang wala akong suot na underwear.

Wala namang mali, 'di ba? Asawa ko naman si Allen. Unless may ibang tumatakbo sa
isipan niya.

"Uhm...Vanessa..." may sasabihin pa yata siya sa'kin pero bigla siyang natigilan.

Nabigla na lang din ako dahil mas lumaki ang pagkakabukas ng gate. Naramdaman kong
may tao na sa likuran ko.

I looked to my side and saw my husband.

Gulo gulo ang buhok nito, halatang bagong gising, and he's wearing nothing but his
bluish grey, striped boxers.

Tsk! Naman! Gusto ko siyang itulak papasok sa loob ng bahay e! Tama ba namang
lumabas nang naka-boxers lang? Kung sabagay, eh ano nga palang isusuot niya, e
gamit ko ang polo niya.

Eto namang si Lauren, hindi man lang marunong magtago ng reaksyon. Bwiset, huling
huli ko siyang natulala sa asawa ko e! Napataas tuloy ako ng isang kilay. What?
Don't tell me she's still affected seeing my husband half-naked? Oh, please!
Alam kong gwapo talaga ang asawa ko, lalo na kapag bagong gising ito. 'Yong tipong
ang gulo gulo ng buhok nito at mapungay ang mga mata. It's the hottest shit ever!
Pero wala siyang karapatang tumitig nang ganyan. Ako lang ang pwedeng makakita kay
Allen in his sexiest state.

"Yes?" biglang tanong naman ng asawa ko kay Lauren.

Ang kaswal lang ng pagkakasabi niya. Parang hindi nga siya naa-alarma na nasa tapat
ng bahay namin ang ex niya e. No signs of surprise.

Pasagot na sana ni Lauren pero inunahan ko na. Inabot ko 'yung invitation sa asawa
ko. "She wants us to come to her wedding." kwento ko.

Kinuha naman ni Allen ang envelope mula sa kamay ko. Tiningnan niya muna iyon bago
nagsalita. "I...I thought next year pa?"

Naningkit ang mga mata ko. Ako lang ba, o sadyang parang updated pa rin sila sa
isa't isa? Aba't mukhang ang dami yata nilang napagkwentuhan noong nasa Madrid
sila.

"Ah, yea. That was the initial plan," nakangiting pahayag namin ni Lauren. "But we
moved it much earlier. I don't wanna wear my wedding gown nang malaki na ang tiyan
ko," bigla niya namang hinaplos ang tiyan niya.

Oh. So, she's pregnant.

I didn't know that. May kulang yata sa kinwento sa'kin ni Allen. O baka hindi niya
rin alam? Nakakainggit. Hindi ko maiwasang hindi mainggit. She'll be having a baby
soon. Bigla ko tuloy naalala 'yong sinabi sa'kin ni Allen kanina na gusto niyang
magka-anak na kame. Gusto ko na ring mabuntis at magka-baby.

"I hope you two could attend," dagdag niya. "Alam kong napaka-imposible but I'm
still hoping. I could help you book your flights if you want. J-just tell me."
"Hoy, tulala ka na naman! Okay ka lang?" bigla akong siniko ni Leila. Doon ako
natauhan.

"Oo. Okay lang." sagot ko na lang kahit na medyo nagulat ako sa paniniko niya.

"O, mamaya mo na lang ulit ituloy 'yang kwento mo. Malapit na tayo e."

Ngumiti na lang ako. Mabuti naman at malapit na. Napapagod na ako kakalakad.

Today is Leila's birthday.

She booked a dinner for two sa isang eat-all-you-can restaurant dito sa Bonifacio
Global City. Sinabi ko ngang sana hindi na lang eat-all-you-can dahil alam niya
namang hindi ako big eater. Sayang lang dahil hindi ko naman masyadong mae-enjoy.

At saka isa pa, wala rin sa mood ang tiyan ko nitong mga nakaraang linggo. Palaging
nangangasim. Ewan ko nga kung bakit, e palagi naman akong kumakain kahit na paunti-
unti lang.

Pero siyempre, katulad ni Allen, mapilit din itong pinsan ko. Minsan lang naman
daw. Matagal na rin daw siyang hindi nakakakain sa buffet. Pagbigyan ko na raw
siya, total birthday niya naman. E ano pa nga bang magagawa ko? Siyempre hindi na
ako makakahindi sa kanya.

Masaya naman ako dahil pinili niyang mag-celebrate ng birthday kasama ako. Ako
lang. Walang iba. Knowing Leila, she really has a huge set of friends. Marami
siyang connections. Pero mas ginusto niyang ako lang ang makasama niya sa espesyal
na araw niya. Siyempre natuwa ako. Kahit na medyo naninibago pa rin ako dahil mas
sanay akong kasama ang mga pamilya namin kapag birthday niya.

Before, her parents would even host a big party just for her. Nakakamiss 'yon. Pero
mukhang malabo nang mangyari ulit.

Hanggang ngayon kasi hindi pa rin sila nagka-kaayos ng magulang niya. Simula nang
lumayas siya dahil ayaw niyang magpakasal kay Allen, nawala na 'yong mga masasayang
reunions sa pamilya. Ilang beses ko siyang sinabihan na magpakita na at makipag
ayos, pero ayaw niya talaga. Matigas siya. Lalo tuloy lumalalim ang tampuhan nila
sa isa't isa. Minsan ako na yung naiipit e.
"Oo nga pala," pagbasag ni Leila sa katahimikan. "Tinext ako kanina ng magaling
mong asawa."

"T-talaga?" Nakaramdam naman daw ako ng kaunting excitement. Knowing my husband,

hindi niya hobby ang magtext. Lalo na sa pinsan ko na ayaw na ayaw niya. "Anong
sabi?"

"'Wag daw kita hahayaang umuwi na mag-isa. Ihatid daw kita. Tss! Kung makautos
akala mo amo ko siya e!"

Napangiti ako. Pero binawi ko rin agad dahil bigla akong sinamaan ng tingin ng
pinsan ko.

"O, ano yan? Ngiting-ngiti? Kung kiligin ka para kang virgin ah! Sus! E ano na
namang trip niyang asawa mo at nagiging sweet sa'yo? May pa-text text pang
nalalaman. Kaya niya naman palang maging maalaga, hindi pa ginawa dati. Daig pa ang
babae kung magpa-hard to get e!" Iritableng reklamo na naman niya.

Tumahimik na lang ako. Ayoko na siyang patulan dahil masaya naman ako sa estado
namin ni Allen ngayon. Unti unti na talaga siyang nagbabago.

And speaking of that man...baka naman nagtext din siya sa'kin.

Sinilip ko 'yung phone ko mula sa bulsa ng mini skirt ko. Pero wala naman. Kahit
missed call, wala.

Abala siguro sa trabaho. Mag-o-overtime raw siya ngayon dahil hindi siya nakapasok
kahapon. Ako pa nga ang sinisi. Hindi ko raw kasi siya pinapasok. E sa ayaw ko lang
naman siyang matuloy dun sa reunion e.

Kaninang umaga nga, nalate rin siya. Paano kasi, ayaw magising. Pagod na pagod.
Sineryoso ba naman kasi 'yung "all day".

Pagka-alis na pagka-alis ni Lauren sa bahay, umarangkada na siya. Ni hindi man lang

ako binigyan ng oras para magsalita tungkol sa pagdalaw ng ex niya at sa pagimbita
sa amin sa kasal. Bigla na lang akong binuhat papuntang banyo! Nabinyagan tuloy
nang wala sa oras 'yung bagong linis namin na bath tub. Si Allen kung saan saan na
lang!

Pati nga kaninang madaling araw, humirit pa ng isang round. Hindi naman ako
nakapalag kasi inipit niya ang mga kamay ko sa headboard ng kama. Kulang na lang
ikadena niya ako e! He's really a beast in bed! Kaya ayon, bagsak kaninang umaga.
Nalate ang magaling kong asawa.

Nasungitan na naman tuloy ako. Bakit daw kasi hindi ko siya ginising. Tumahimik na
nga lang ako, para wala ng away. Ako na naman ang may kasalanan. Minsan talaga
hindi ko maintindihan ang timpla ng asawa ko. Minsan sweet, minsan bitter. Pero mas
madalas...hot.

Oh, and yes. Alam niyang may lakad ako ngayon. Nag-paalam ako kanina na magce-
celebrate ng birthday ni Leila. Natuwa naman ako dahil pumayag siya, basta 'wag
lang daw ako magpapagabi. At 'wag na 'wag daw akong uuwi na mag-isa.

Ang saya nga. Pinapayagan na niya ako. Hindi ko na kailangang tumakas at

magsinungaling. Eto nga yata ang unang lakad ko na wala akong iniisip e. 'Yun bang
makakapag-liwaliw ako nang hindi kinakabahan? Legal na legal ako.

Pero teka, parang kanina pa yata kami naglalakad na mag-pinsan. Napapagod na ako.
Kung ganito pala kalayo, e 'di sana nag-park na lang kame sa mas malapit.

I was about to ask Leila, pero paglingon ko sa gilid ko, hindi ko na pala siya
kasabay na naglalakad.

Napahinto na ako at hinanap siya sa likuran ko.

Nakita ko siyang nakatayo sa tapat ng isang restaurant na parang may pinagmamasdan.

Aba tingnan mo yon! Hindi man lang nagsabi! Buti na lang pala hindi ako nagsasalita
dahil magmu-mukha lang akong baliw na nakikipag usap sa hangin. Napa-iling iling na
lang ako at binalikan ko siya.
"Lei, ano ka ba." Marahan ko siyang hinampas sa braso. "Bigla bigla ka na lang
nawawala."

Hindi naman niya ako pinansin. Nakatulala lang siya, kaya kinalabit ko na siya.
"May problema ba?"

Matagal bago siya nakasagot. "V-vannie, akala ko ba nag-usap na kayo ni Allen na

hindi na siya makikipag-kita kay Lauren?" pahayag niya nang hindi lumilingon
sa'kin.

Napakunot ako ng noo. "Oo nga. 'Yon ang siniguro niya sa'kin kagabi at kaninang
umaga e. B-bakit?" Ewan ko, pero parang bigla akong sinalakay ng kaba. Hindi ko
gusto ang nararamdaman ko.

Bigla naman siyang tumuro. Binaling ko agad ang tingin ko sa direksiyon na tinuturo
niya.

I then felt a pain in my chest. Matagal bago tuluyang nanuot sa utak ko kung ano'ng
eksena ang nakikita ko. Para akong nabuhusan ng malamig na tubig.

I'm watching my husband...

...happily eating dinner with his ex.

Nagsimula nang mamanhid ang buo kong katawan. I can no longer feel anything, aside
from the tension and electricity running through my palms.

"V-vannie, come on." Hinila na ako ni Leila sa braso. "Mag-usap na lang kayo
mamayang mag-asawa pagkauwi." payo niya.

But I didn't listen. I don't want to listen. Sa totoo lang, parang wala na nga
akong naririnig. Nabingi na yata ako. Parang ang tanging naririnig ko na lang ay
ang masasayang boses ng asawa ko at ng babae niya. Sila na lang din ang nakikita
ko.

He lied. Sabi niya sa'kin hindi na sila magkikita. Sabi niya sa'kin siya mismo ang
lalayo. Ang buong akala ko rin nag-o-overtime siya sa trabaho ngayon. Then what is
this?

I thought we're already okay. Bakit ba kahit na anong paghihigpit at pangbabakod ko

sa kanya, gumagawa't gumawa pa rin sila ng paraan para makita ang isa't isa? Wala
ba talaga siyang pakialam kung masasaktan ako?

"V-vannie, halika na. 'Wag dito," pabulong na pakiusap sa'kin ng pinsan ko.

Doon ko lang namalayan na nakapasok na pala ako sa loob ng restaurant at nakalapit

na ako sa table nila Allen.

I finally caught their attention.

Mabilis na tumayo ang asawa ko. Kitang kita ko ang pagkagulat sa mga mata niya.
Halos hindi siya makagalaw.

"V-vanessa..." Akmang hahawakan niya ang kamay ko pero umilag ako, at sinampal ko
siya nang malakas.

Natigilan lahat ng tao sa loob ng restaurant, including his bitch ex.

Gago siya! Ang gago gago niya!

"How could you!" I almost yelled in gritted teeth. "Wala ka talagang ibang alam
gawin kung 'di ang saktan ako, ano?!"

Hindi ko na napigilan. A tear fell from my eye.

Inis ko iyong pinahid, at saka ko ulit siya tinitigan nang masama. Pinilit kong
magsalita kahit na nanghihina na ang mga kamay ko, at nangangatog na ang mga tuhod
ko. Pakiramdam ko anytime magco-collapse na ako dito. Sobrang sikip ng dibdib ko.

"Sana pala talaga hiniwalayan na kita...

...You're such a disappointment, Allen." diin ko sa pinaka-matapang na tono ng

boses ko, at nilisan ko ang lugar nang mag-isa.

This chapter is written in 3rd person POV.

==================================

Nanginginig pa ang mga tuhod ni Vanessa nang makarating siya sa isang kilalang bar
sa The Fort.

Hindi na niya alintana ang dami ng tao sa loob, pati na ang pinaghalong amoy ng
alak at sigarilyo. Gusto lang talaga niyang maglabas ng sama ng loob at makalayo sa
anino ng walang kwenta niyang asawa. Siya, sawang sawa na siyang umintindi kay
Allen, sa kakabigay ng pagkakataon dito. Mukha namang hindi niya kayang mawala ang
ex niya. E di punyeta, magsama silang dalawa! Ginagawa niya kung ano'ng gusto
niyang gawin? Puwes, gagawin ko rin ang gusto ko.

Hinubad na niya ang suot niyang cardigan, revealing her in her mini skirt and
spaghetti strapped-top. Nakakaramdam na kasi siya ng init. Halos siksikan sa loob.
Ang daming sumasayaw. Hindi na nga yata siya sanay na nagpupunta sa mga bars dahil
nahihilo na rin siya sa galaw ng mga ilaw. Patay sindi.

She wiped the dried tears on her cheeks and took a sigh.

She was about to go straight to the wine bar counter nang biglang may humawak na
lalaki sa kanya. Babawiin na nga sana niya ang braso niya dahil ang inakala niya ay
babastusin lamang siya, pero hindi niya nagawa.

"V-vanessa?" Ani ng lalaki.

Natigilan siya. How come he knows her?

Siningkit niya ang kanyang mga mata at pilit na kinilala ang lalaking nasa harapan
niya. Pamilyar ang aura nito ngunit hindi niya ito gaanong mamukhaan dahil may
kadiliman sa loob ng lugar.

"W-what are you doing here? Are you with Allen?" Patuloy pa ng lalaki.

"I-I'm sorry? Hindi kita marinig..." Kunot noong tanong naman ni Vanessa dahil
hindi niya ito marinig nang maayos. Bigla kasing nagpalit ng tunog sa bar.

Nagsimulang tumugtog ang club remix ng Starships. Sakto pa namang malapit sila sa
isang speaker. "Who are you?" Pahabol na tanong niya.

Nilapit ng lalaki ang mukha nito sa bandang tenga niya na siyang kinabigla niya.
Napaatras pa siya sa pag-aakalang may gagawing masama ang binata. Bubulong lang
pala. "It's me...Marco. Where's Allen? Alam niya bang nandito ka?"

Shit!

Mabilis niyang binawi ang kanyang braso nang makilala na niya kung sino ang lalaki.
So...it's her husband's loyal drinking buddy.

"Don't you dare tell him I'm here!" Dinuro niya ito at saka tinalikuran.

Tinawag pa siya ni Marco pero hindi na siya lumingon. Pumagitna siya sa mga taong
nagsasayawan at nagkukwentuhan para makapagtago.

Napakamalas nga naman talaga! Nandoon pa yung Marco na 'yon! She's so sure
tatawagan nito ang magaling niyang asawa para mag-sumbong.

Umiling iling na lang siya, at dumiretso na sa wine bar counter. She sat on the
high stool and ordered the strongest drink they could offer. Wala siyang pakialam
kung gumapang na siya pauwi. Well actually, ayaw na nga niyang umuwi. Ayaw na
niyang makita pa ang kanyang asawa.

"Gago siya! Sinabi niya sa'king hindi niya 'ko kayang mawala sa kanya? Puwes, sa
ginawa niya sa'kin ngayon talagang mawawala ako sa kanya!" sigaw niya sa loob loob
niya, sabay straight ng inom sa brandy na nasa kanyang baso.
She gripped a fistful of her hair at tinungkod ang magkabilang siko niya sa mesa.
Hindi niya na naman naiwasang hindi maiyak sa ginawa sa kanya. Sa totoo lang, hindi
na nga yata siya tumigil sa pag-iyak. Sa taxi pa lang kanina ay panay na ang
pagtulo ng luha niya. Ang bigat bigat ng pakiramdam niya. Para siyang napag-
kaisahan.

She really thought her husband has changed already. Akala niya okay na ang lahat
dahil halata niyang bumabait at may takot na sa kanya si Allen. But she was wrong!
Bakit nga ba kasi naniwala pa siya sa pangako nito sa kanya.

Ngayon niya nga lang naisip kung ano ang mga dapat na sinabi at ginawa niya kanina.
Sana pala hindi lang si Allen ang sinampal niya. Dapat pati yung babae nito
pinatikim niya. Sana sinabunutan niya, kinaladkad palabas ng restaurant. Pero shit!
Wala siyang lakas kanina. Ni hindi nga siya nakapag-react nang maayos dahil
naninikip na talaga ang dibdib niya.

Damn you, Allen! Damn you! Yung sampal ko sa 'yo, kulang pa yon! Kung matapang lang
talaga ako, sinipa pa kita. Sinigawan. Sinabi lahat ng hinanakit ko. Pero wala e,
hindi ako nakapagsalita nang matino. Ni hindi ko man lang naipagtanggol ang sarili
ko sa panggagago niyo. Ako pa ang tumakbo palayo! Shit talaga!

Gusto niyang isipin na namamalikmata lang siya kanina at hindi totoo ang nakikita
niya, pero hindi e. Totoong totoo! Kilalang kilala niya ang suot na polo ni Allen.
Siya ang nag-handa 'non kaninang umaga e.

She saw it in her own eyes. They were laughing together. He was laughing. He seemed
so happy, and that kills her. Wala talaga itong pakialam sa kanya. Bakit ba kasi
ang tanga niya at umaasa pa siyang magiging masaya sila. E wala ngang pakialam ang
asawa niya!

His aura was different. The way he laughed, ibang iba. Doon niya lamang ito nakita
na ganoon kasaya. Sa mga panahong magkasama sila bilang mag-asawa, hindi pa niya
ito nakikita na tumawa nang ganoon. And what does that mean? Na mas masaya itong
kasama si Lauren? Ganon ba yon?

Muling tumulo ang luha niya. Hindi lang siya basta nagseselos sa nahuli niya.
Nagagalit siya. Nagagalit siya sa sariling asawa!

Inis niyang pinahid ang mga luha niya at muling nagsalin ng alak sa baso at uminom.
Nakakailang baso pa lang siya pero parang umiikot na ang paningin niya. Hindi naman
kasi talaga siya sanay na umiinom. Gusto niya lang makalimot kahit na papaano.

Napaayos siya bigla ng upo nang maramdaman ang pag-upo ng isang hindi kilalang
lalaki sa katabi niyang bakanteng high stool.

Malakas ang dating ng binata, marahil na rin siguro sa suot nitong fitted plain
black shirt. Litaw na litaw ang katigasan ng dibdib at umbok ng mga biceps nito. No
doubt, he's a total head turner.

Hindi na nga dapat papansinin ni Vanessa pero naiilang siya dahil kanina pa
nakatitig ang binata sa kanya. Sino nga naman ba kasing hindi mapapatingin sa suot
niya? Halos magpakita na siya ng kaluluwa. Pasimple niyang pinahid ang tumulo niya
na luha at inubos ang natitirang alak sa baso.

Nagulat na lang siya nang iurong ng lalaki ang upuan nito at mas lumapit sa tabi
niya. Naglapag ito ng panyo malapit sa basong iniinuman niya na siyang kinagulat
niya.

The guy then whispered near her ear. "You know what, I hate to see such a beautiful
lady crying."

Napasinghap siya at napalingon sa lalaki. Pero agad din siyang napaatras nang
makitang sobrang lapit pala ng mukha nito sa kanya. She could even smell his
breath. Amoy alak. Patunay na lasing na ito. Namumula na rin kasi ang mga pisngi
nito.

"I know a great way for you to forget your problem." dugtong ng binata.

"P-pardon?" Kunot noong tanong naman niya.

Hindi niya masyadong narinig ang sinabi nito dahil saktong may nagsalitang DJ, pero
sigurado siyang nangbabastos ang lalaki. Halata kasi dahil nakangisi ito. Hindi
niya gusto ang kapilyuhan sa mukha nito. He's really drunk.

Patayo na sana siya para lumipat na lang sa ibang puwesto pero nagitla siya nang
haplusin ng lalaki ang binti niya. Ang lagkit ng hawak nito! Halos tumindig lahat
ng balahibo niya.

Napabalikwas siya ng tayo mula sa pagkakaupo at marahang tinulak palayo ang lalaki.
"D-don't touch me!"

Pero imbis na mailayo ang binata, siya pa itong napaatras. Tila naubusan na siya ng
lakas na kahit isang dangkal man lang ay hindi niya ito napagalaw.

Bumilis na ang pagtibok ng puso niya at nataranta na siya nang bigla siya nitong
higitin sa siko. Idinikit nito ang katawan nito sa kanya at bumulong sa gilid ng
kanyang mukha. "Come on, slut! No more acting. There's a vacant room upstairs.
Let's f*ck each other hard. You want that, don't you?"

Nanlaki ang mga mata ni Vanessa sa gulat! Halos mabitawan niya ang kawak na purse
at cardigan. Gusto niyang sampalin ang lalaki sa pagsasalita nito nang bastos, pero
naunahan siya ng takot. Bigla kasi siya nitong hinigit sa bewang. Hindi na siya
makapalag! Ewan niya ba kung dahil ba lasing siya, pero para siyang naging estatwa.

"P*TANGINA!"

Napatili si Vanessa sa sumunod na nangyari. Nawala bigla 'yong lalaki sa harapan

niya.

Nakita niya na lang na nakahandusay na ito sa sahig at pinapaliguan ng sapak ng

kanyang asawa na animo'y leon na nakawala sa hawla.

"G*GO KA! 'WAG NA 'WAG MONG HAHAWAKAN ANG ASAWA KO!" Galit na galit na sigaw ni
Allen sabay bigay ng magkasunod na sapak sa mukha ng lalaking nangbastos kay
Vanessa.

Nakuha nila ang atensiyon ng mga tao. Tumigil ang tugtog at nag-steady ang mga
ilaw.

"Allen! Tumigil ka na!" Pagpigil ni Vanessa at akmang papasok na sa eksena pero

biglang humarang si Marco sa harapan niya.

Tila umakyat lahat ng dugo niya sa ulo niya. Pinanlisikan niya ito ng tingin. "You!
Ikaw ang nagsabi sa kanya, ano?! Bakit ka ba nangingialam sa'min?!" Sigaw niya.
Napayuko na lamang si Marco.

Sinasabi niya na nga ba e! Si Marco ang magsusumbong kay Allen kung nasaan siya!
Peste talaga!

Hindi pa rin tumitigil si Allen sa kakamura at kakasapak sa lalaki. Pinagtitinginan

na nga sila, nakakahiya! Kung hindi pa sumugod 'yung mga bouncers para awatin sila
hindi pa nito lulubayan 'yong lalaki.

Ang daming pumipigil kay Allen pero inis lamang sila nitong tinaboy. Agad itong
lumapit sa kinatatayuan niya at bigla siyang hinila sa braso.

"We're going home. NOW!" Galit na utos nito at sinimulan na siyang kaladkarin
palabas ng bar.

Iritable niyang tinatanggal ang kamay niya sa mahigpit na pagkakahawak ng asawa

pero hindi siya makawala. Punyeta talaga! "Allen, ano ba! Nasasaktan na ako! Wala
ka talagang pakelam sa'kin! Masakit na!"

"TUMIGIL KA, VANESSA! HINDI AKO NATUWA SA GINAWA MO!" singhal nito sa kanya.

Napanganga siya.

Hindi siya makapaniwalang ito pa ang may ganang magalit! Kasalanan niya agad ang
nakita nito, pero yung nangyari sa restaurant kanina, ano? Kalimutan na? Gago pala
talaga siya e! Hindi rin ako natuwa sa ginawa niya!

Tagumpay siya nitong nahila palabas. Nakita pa nga niya sina Leila at ang
walanghiyang ex ng asawa niya na nag-aabang sa labas.

"Hoy Allen! Huwag mo ngang kaladkarin si Vannie! Marunong naman 'yang maglakad e!"
Bulyaw ng pinsan niya pagkadaan nila sa kinatatayuan ng mga ito.
Pero tulad ng dati, walang narinig si Allen.

Halos ihagis na siya ng sariling asawa papasok sa loob ng sasakyan. Binantaan siya
nito na 'wag na 'wag lalabas, bago ito nagmadaling umikot papunta sa driver's seat.

Pagkaupo ni Allen ay inis itong nagsuklay ng buhok gamit ang sariling mga daliri at
saka binuhay ang makina ng sasakyan. Naririnig pa ni Vanessa ang mga pagbulong
bulong at pagmumura nito pero wala siyang pakialam. Magmura siya hangga't gusto
niya. Letse siya!

Buong byahe niya itong hindi kinibo. Hindi rin naman kasi nagsasalita si Allen.
Nakatutok lang ang atensiyon nito sa kalsada - kunot ang noo at nanggigigil sa inis
ang mga kamao.

+++

"WHAT DID I TELL YOU VANESSA! 'DI BA SINABI KONG 'WAG NA 'WAG KANG PUPUNTA SA MGA
GANONG LUGAR?!"

'Yan ang unang sermon sa kanya ni Allen pagkarating na pagkarating nila sa bahay.

Hindi niya na ito pinansin. Sawang sawa na siyang marinig ang mga paratang nito.
Agad siyang umakyat papunta sa kuwarto without saying any word. Nakasunod naman si
Allen.

"VANESSA, SH*T COME BACK HERE! I'M TALKING TO YOU!" Pasigaw na pagtawag nito.

"HINDI KA BA NAG-IISIP? BAKIT KA PUMUNTA 'DON HA?! TANGINA NAMAN! KUNG HINDI AKO
DUMATING BAKA KUNG ANO NA'NG GINAWA SA'YO NG HAYOP NA 'YON! I TOLD YOU NOT TO GO TO
DIRTY PLACES LIKE THAT! AT SAKA TINGNAN MO NGA 'YANG ITSURA MO! BAKIT GANYAN ANG
SUOT MO! WHAT ARE YOU, A WHORE?!"

"ANO BANG PAKIALAM MO?!" Pabalang na sagot naman ni Vanessa. "Wala ka namang
pakialam sakin 'di ba? Kung gusto kong magpakalasing, at magpabastos sa iba, wala
ka na don!"

Akmang pagsisiraduhan na niya ng pinto ng kuwarto ang asawa pero nanlaban ito at
pinigilan ang pagsara ng pinto.
"Fvck! May pakialam ako! I'm your husband!" Tugon rin ni Allen habang pilit na
tinutulak pabukas ang pinto.

Nawalan na ng lakas lumaban si Vanessa kaya't hinayaan na lang niyang makapasok

nang tuluyan ang asawa.

Initsa niya ang kapit kapit na purse at cardigan sa kama, at agad na tinungo ang
luma nilang aparador. Mabilis niyang inilabas ang isang malaking maleta mula roon.

"This marriage is going nowhere," sigaw ng isip niya. "Kung hindi niya ako kayang
mahalin at alagaan, puwes wala siyang karapatang manatili sa buhay ko."

"W-what are you doing?" Halos pumiyok si Allen nang itanong niya iyon.

Nakatayo lamang ito na para bang nabuhusan ng nagyeyelong tubig, at nakatulala sa

misis habang abalang-abala ito sa pag-eempake.

Hindi na nagsalita si Vanessa. Obvious naman kasi na aalis na siya. Does she need
to explain why? Hindi pa ba sapat lahat ng dinanas niya?

"Vanessa, w-what's this?" Tarantang hinawakan ni Allen ang mga kamay niya para
siguro pigilan siya, pero inis niya lang na binawi ang mga 'yon.

Sinamaan niya ng tingin ang asawa. "Ano ba sa tingin mo, Allen? Hindi pa ba
halatang iiwan na kita?" Diin niya at muling ibinalik ang atensiyon sa ginagawa.

Nagmamadali niyang inilabas lahat ng damit niya galing sa dresser at initsa sa loob
ng maleta. Hindi na siya mapipigilan sa pagkakataong ito. She's really ready to
leave him. Tama na. Sobra na. Sagad na sagad na siya.

Tinalikuran na niya ang asawa at papasok na sana sa CR para kuhanin ang mga gamit
niya roon pero bigla siya nitong pinigilan at inikot paharap.
"Y-you can't leave me, Van." sabi nito sa kanya.

Nginisian niya ito. "Yes I can! And I'm doing it now!"

Gamit ang natitirang lakas sa katawan at tinulak niya ito sa dibdib palayo. Akmang
tatalikod na ulit siya pero nagulat siya nang sipain ni Allen yong maleta.

"SH*T! TANGINA NAMAN VANESSA! ANG HIRAP MO NAMANG MAHALIN!"

Natigilan siya at muling hinarap ang asawa. Aminado siyang nakaramdam siya ng takot
nang makita ang nanglilisik sa galit na mga mata nito, pero hindi siya nagpahalata.
Tinapangan niya ang sarili. She has to defend herself. Kahit ngayon lang. Kahit
ngayon lang matuto siyang lumaban para sa sarili niya.

"Why don't you give me time to explain?" May bahid ng paninisi at pagtatampo sa
boses ni Allen. "...Bigla bigla ka na lang aalis! Paano naman ako?"

Napapikit nang madiin si Vanessa. Eto na naman sila sa sisihan.

"I'M TIRED OF YOU AND YOUR EXPLANATIONS, ALLEN!" Gigil na pahayag niya nang
makamulat na siya. "PAULIT ULIT LANG TAYO E. MAG AAWAY, MAGBABATI, TAPOS MAGAAWAY
ULIT. KUNG HINDI KA NAGSASAWA SA TAKBO NG RELASYON NATEN, PWES AKO SAWANG SAWA NA!
WALA NA AKONG PAKIALAM SA MGA PALIWANAG MO! VALID MAN 'YAN O HINDI, YOU STILL LIED!
SABI MO HINDI KA NA MAKIKIPAGKITA! NALINGAT LANG AKO, MAGKASAMA NA NAMAN KAYO!
OVERTIME PALA HA?! IF YOU'RE STILL IN LOVE WITH HER, E 'DI SA KANYA KA NA! I'M DONE
HERE! TIGILAN NA NATIN 'TO, ALLEN. MAAWA KA NAMAN SA'KIN!"

"I DIDN'T WANT TO BE WITH HER!" Laban ni Allen. "'WAG KA NGANG NAG-CO-CONCLUDE
AGAD! YOU DON'T EVEN KNOW WHAT HAPPENED! PAUWI NA AKO 'NON. PINILIT KONG TAPUSIN
NANG MAAGA ANG TRABAHO KO. I JUST BUMPED INTO HER WHILE BUYING SOMETHING FOR YOU!
SHE INVITED ME TO DINNER SINCE SHE'S LEAVING TOMORROW. 'YUN LANG! DID I MISS
SOMETHING, VANESSA?! TELL ME!"
"YOU TOLD ME YOU'LL STOP SEEING HER!"

"I HAD NO CHOICE! NAKI-USAP SIYA. AND BESIDES, IT WAS JUST A DINNER, VAN. JUST A
SIMPLE DINNER! AND ONLY BECAUSE OF THAT, ETO ANG GAGAWIN MO?! PUMUNTA KA PA SA
PUNYETANG LUGAR NA 'YON! PARA ANO? ANO'NG IPINAGMAMALAKI MO? NA KAYA MO ANG SARILI
MO? E P*TA KUNG HINDI AKO DUMATING BAKA KUNG NAPANO KA NA E!"

"'WAG MO NGANG IPUNTA SA'KIN ANG PROBLEMA!" inis na inis na pahayag ni Vanessa.
"AND IT'S NOT ONLY BECAUSE OF THAT, ALLEN! TSK. HINDI MO TALAGA MAINTINDIHAN,
ANO?!" Napahilot siya sa sentido niya.

Hindi na niya alam kung anong paliwanag pa ang gagawin niya para lang maliwanagan
ang asawa niya sa kasalanang nagawa nito sa kanya. Akala ba nito na ang kinakagalit
lang niya e 'yung simpleng pakikipagkita nito kay Lauren? Hell no! Hindi lang 'yon.
Maraming pa. Maraming marami.

Huminga siya nang malalim. At pilit na iniba ang tono ng kanyang pananalita.
"Pasensiya ka na ha? Naniwala lang naman kasi ako sa pinangako mo sa'kin. Akala ko
kasi tutuparin mo. Sorry ah? 'Wag kang mag-alala, hindi na mauulit."

Asar naman siyang hinigit ni Allen sa siko. "STOP IT!"

"I'm sorry. Hindi ko kasi talaga naisip na hindi mo tutuparin ang--"

"ENOUGH WITH YOUR SARCASM, VANESSA!"

Mas bumigat ang pakiramdam niya. Tinitigan niya ito nang masama bago nagsalita.
"You know what, Allen? Imbis na talakan mo ako at sermonan. Why don't you just say
sorry? Hindi mo ba naisip na baka 'yon lang ang hinihintay ko na sabihin mo?"
Malamig na pagkakasabi niya sabay bawi sa siko niya.

"...At pwede ba, 'wag na 'wag mong sasabihin na mahirap akong mahalin! Tingnan mo
muna 'yang sarili mo! Ikaw ang mahirap mahalin!"

Humugot siya muli nang malalim na hangin. Naninikip na naman ang dibdib niya.
Nahihirapan na siyang huminga dahil sa sobrang emosyon sa katawan niya. Ni hindi
siya makaiyak! Mas nangingibabaw ang galit sa puso niya.
Hinigit niya ang suot suot na kwintas na niregalo sa kanya ng asawa, at inis iyong
inihagis sa dibdib ng kabiyak.

"Get out of my life, Allen."

Tuluyan na sana siyang papasok sa loob ng banyo, pero sh*t, hinila na naman siya
nito sa braso.

"BAKIT BA ANG TAPANG TAPANG MO HA?! ANG LAKAS NG LOOB MONG MANG-IWAN AH! KAYA MO NA
AKO, HA VANESSA?! MATAPANG KA NA?!" Dumiin ang pagkakapit nito. Napa-aray siya.

"A-allen! Masakit!"

"GUSTO MONG UMALIS?!" Singhal nito sa mukha niya "FINE! UMALIS KA NA!"

Hinila siya nito, pati na rin ang maleta niya. Halos kaladkarin na siya palabas ng
kuwarto at pababa sa hagdan.

Hindi na niya napigilan. Bumuhos na ang mga luha na kanina pa nangingilid sa sulok
ng mga mata niya.

"A-ALLEN, ANO BA! BITIWAN MO AKO! N-NASASAKTAN NA AKO! HINDI MO NA AKO KAILANGANG
HILAIN!" She shouted between her sobs.

Nasasaktan na siya sa higpit ng pagkaka-kapit ni Allen sa braso niya. Ilang beses

din siyang nawalan ng balanse at natapilok habang kinakaladkad siya pababa sa
hagdan.

"TANGINA UMALIS KA NA! ETO NAMAN TALAGA ANG GUSTO MONG GAWIN DATI PA 'DI BA. SIGE!
LUMAYAS KA! IWAN MO 'KO!"

Tinulak siya nito sa sahig ng sala.

Halos sumubsob ang mukha niya sa semento. Mabuti't natungkod niya ang mga siko niya
kung hindi, tiyak na puputok ang labi niya.

Hindi makapaniwala sa ginawang panunulak sa kanya ng asawa, madiin niyang ipinikit

ang mga mata niya at muling umiyak. She cried silently as her tears fall down on
the tiled floor.

Hindi pa nakuntento si Allen. Lumapit pa ito sa kanya at hinila paangat ang buhok
niya. Napasigaw siya dahil halos mabunot na ang lahat ng hibla ng buhok niya.

"YOU DON'T TRUST ME! ALAM KO KUNG ANO�NG GINAGAWA KO, VANESSA! IKAW �TONG KUNG ANO-
ANO ANG INIISIP!" Sigaw nito sabay bitiw sa ulo niya.

Umikot ang paningin niya.

Hindi na niya kaya pang pigilan, lumakas na ang pag iyak niya. Her tears
aggressively rolled down her cheeks. Halos hindi na siya makilala dahil basang basa
na ang mukha niya, at dumikit na ang ilang hibla ng buhok niya sa pisngi niya.

Allen doesn't really care! Siya ang dehado dito pero ito pa rin ang may ganang
manakit at magalit.

Napatahan siya bigla sa pag-iyak.

Nagpanic siya nang biglang kumirot ang puson niya.

Agad siyang napahawak sa tiyan niya. Kumapit din siya sa kalapit na sopa para sana
itayo ang sarili. Pero god! hindi niya kaya. She ended up lying on the floor and
curling to her side. Impit siyang napasigaw. Sobrang sakit ng puson niya. It was
like extreme dysmenorrhea, or the first phase of dying. Namilipit siya sa sakit.
It's a different kind of pain. Unbearable.

She then felt something coming out from her, rushing down her legs. She looked
down.
Halos mahimatay siya nang makita ang dugo sa mga binti niya.

Literal na nanginig ang buo niyang katawan. She wiped it and was stunned when she
confirmed it was real! Nanginginig niyang inangat ang kamay niya na may bahid ng
dugo at halos hindi siya makapagsalita sa nakikita ng mga mata niya.

Muli siyang napahawak sa tiyan niya. Sumakit ulit, pero mas masakit kaysa kanina.
Para siyang sinasaksak nang paulit ulit! Hindi siya ganoon ka-inosente. Alam na
alam niya kung ano'ng nangyayari sa kanya ngayon.

Napasigaw siya sa sobrang sakit ng sinapit niya! She can't think straight. Right
now, all she wants is for the intense pain to stop. Ayaw tumigil sa pagagos ng dugo
sa mga hita niya. At parang iniipit ang tiyan niya. Hindi na niya kaya!

Nanginginig niyang inabot ang mga kamay ni Allen na kasalukuyang nakatayo sa tabi
niya - nakatulala sa kanya at putlang putla ang mukha.

"Allen...t-tulungan mo 'ko. P-please! Tulungan mo ko!" Pagmamakaawa niya habang

humahagulgol.

She can no longer bear the pain! Ang sakit sakit na! Unti unti na siyang
nanghihina, dinagdagan pa ng matinding takot sa dibdib niya.

The next thing she knew, buhat buhat na siya ni Allen.

"I...I'm sorry Van. Sorry! Hindi ko ginusto. I'm really sorry. Please..." Panay ang
paghingi nito ng tawad sa kanya, pero hindi 'yon ang kailangan niya ngayon.

Mabilis siya nitong naipasok sa loob ng sasakyan. Hiniga siya sa passenger's area
sa likod at nagmadali itong tumungo sa driver's seat.

Napatagilid ng higa si Vanessa sa upuan. Inipit niya nang madiin ang kanyang puson.
Sobrang sakit! Ngayon lamang siya nakaranas ng ganito. Para na siyang mauubusan ng
dugo.

" H-hold on, Vanessa. I promise to drive fast. Please, don't close your eyes. Don't
sleep...

...stay with me." Utal utal na pakiusap ng asawa niya habang natataranta sa
pagbuhay sa makina ng sasakyan.

Lalong bumuhos ang mga luha niya. Napakapit siya sa pagkababae niya para sana
pigilan ang pagtulo ng dugo.

Stay with me?

Why, Allen? Bakit kailangan niyang maramdaman lahat ng ito? Nagmamahal lang naman
siya. At gusto niyang mahalin ng taong mahal niya. Buong-buo. Mahirap bang ibigay
yon? Does she need to feel all these hardships just to get what she wants?

She just needs her husband's full love and attention. Why can't he give it to her?
Bakit kailangan pa niyang maranasan lahat ng ito? Ano pa ha? Ano pang sakit ang
ipaparanas sa kanya ng asawa niya?

She's pregnant, and she didn't even know? How come she didn't know!

'Pag may nangyaring masama sa dinadala ko, hinding hindi kita mapapatawad, Allen.
Tandaan mo 'yan! Hindi kita mapapatawad!

Bumukas ang pinto ng private room kung saan ako naka-admit. Niluwa noon si Allen na
parang balisang-balisa ang hitsura. Nagising bigla ang dugo ko.

Pinilit kong iangat ang sarili ko kahit na hinang hina pa ang katawan ko at may
kaunting kirot pa rin sa puson ko. Nagmadali naman siyang lumapit papunta sa'kin
para pigilan ako sa balak ko. "No, Vanessa. Hindi mo pa kaya."

Pero hindi ako nagpapigil. Kaya ko naman. Kumapit agad ako sa manggas ng t-shirt
niya. "W-what happened?"

Ewan ko kung saan ako nakakuha ng tapang para itanong yun. Natatakot ako, hindi ko
alam kung kakayanin ko kung sakaling hindi ko magustuhan ang sagot niya.

Niyugyog ko ang braso niya. Bakit hindi niya ako sinasagot? He can't even look
straight to my eyes!

"Allen? Ano'ng nangyari? The baby? What happened to our baby? Halos pumiyok pa ako
sa mga tanong ko.

Inabot niya ang magkabilang kamay ko at madiin na hinalikan ang mga 'yon. Natakot
ako bigla. The way he kissed my hands. Bakit nanginginig ang labi at mga kamay
niya? Wala namang nangyaring masama sa baby namin, 'di ba?

"Allen?" Nagsimula nang uminit ang sulok ng mga mata ko. Bakit kasi hindi siya
nagsasalita?

Nilapat niya ang isang kamay ko sa pinsgi niya. He looked at me straightly. I saw
an intense sadness in his eyes.

"I'm so sorry, Van. B-believe me, hindi ko ginusto. I...I didn't know you were
pregnant..."

Hindi ko na nagawang tumingin sa kanya. "W-why are you saying that?

Nagsisinungaling ka na naman ba? Why do you always lie to me? Stop it! Allen!
You're hurting me again!"

Namanhid na ang buo kong katawan. Bakit niya ba ako niloloko? This is not the right
time to crack jokes!

Diniinan niya ang hawak sa kamay ko. He closed his eyes tight. I saw that worried
face again. Kinakabahan ako kapag ganyan ang hitsura niya e.

"I...I'm really sorry. Hindi ko sinasadya. It's...

...it's gone, Van. The baby is gone."

Matagal akong tumitig sa kanya. Hinihintay ko na bawiin niya ang sinabi niya. Pero
hindi.

Kasabay ng pagkirot ng dibdib ko ay ang pagtulo ng luha galing sa mga mata ko.

Napayuko na lang ako, pero inangat niya agad ang mukha ko. "Sshh...please, don't
cry. Don't cry. Ako na, ako may kasalanan. I admit it. Please stop crying. If only
I could do something to have it back--"

"Are you happy now?" Tiningnan ko siya habang patuloy na tumutulo ang mga luha ko.
"You've successfully destroyed me, and our child. Masaya ka na?" I faked a laugh.
Para akong baliw na tumatawa, pero lumuluha.

"...So we're even now huh, Allen. Siguro naman bayad na ako sa naging kasalanan ko
sa'yo."

Hinang hina kong binawi ang mga kamay ko mula sa kanya. Parang bigla akong nawalan
ng lakas. Nawalan ako ng gana. Bakit ba kasi nagising pa ako.

Bumalik ako sa pagkakahiga sa kama at tumagilid. Sinubsob ko ang mukha ko sa dulo

ng unan at doon ako impit na umiyak. I mourn silently.

"Vanessa..."

Hinaplos niya ako sa braso pero umilag ako. "'Wag mo 'kong hawakan."

"Please Van, talk to me. Hindi ako nakikipag-gantihan sa'yo. Matagal na kitang
pinatawad. Maniwala ka sa'kin. I didn't want this to happen. Y-you don't know how
sorry I am. B-bakit hindi mo sinabi sa'kin na buntis ka?"

Mas lalo akong naiyak. Hindi ko na siya sinagot. Ayoko na. Ayoko nang magsalita.
Dahil kahit na ano pang sabihin ko, hindi na mababalik ang nawala sa'kin. Pinahid
ko ang mga luha sa pisngi ko. Bakit hindi sila tumitigil sa pagtulo?!
"Just...leave me alone," pakiusap ko.

Niyakap ko ang sarili ko at bahagyang lumayo - natatakot ako baka saktan niya na
naman ako.

"Hindi ako aalis dito..." Hinaplos niya ulit ako sa braso.

"I said don't touch me!" Umangat na ako at siniksik ang sarili ko sa headboard ng
kama.

Wala na akong pakialam kung mahugot na 'yong kung anu-anong nakatusok sa kamay ko.

Pilit niya akong hinahawakan pero inis kong tinataboy ang mga kamay niya. Ayokong
madikitan ng balat niya! Natatakot ako! Natatakot na ako sa kanya. Baka saktan niya
na naman ako! Baka sampalin na naman niya ako! O baka sabunutan niya ako!

"Vanessa, h-hey hey, calm down please. Makakasama 'to sa'yo. Hindi mo pa kaya. Baka
lalo kang manghina."

Pilit niya akong hinarap sa kanya at kinulong sa mga bisig niya.

"N-no, no! Umalis ka! Umalis ka! Leave me alone!" humagulgol ako at tinulak tulak
siya palayo. "'Wag mo kong hawakan! 'Wag mo sabi akong hawakan!"

"Van, it's okay, it's okay..." hinaplos niya ang mukha ko. Napasigaw ako sa takot!
He will slap me! I know he will slap me!

Pinaghahampas ko siya bago pa niya ako masaktan ulit. Hindi ko na alam kung saan
tumatama ang mga hampas ko. Basta ayoko siyang makadikit sa'kin. "Umalis ka! Leave
me alone!" I cried harder.

"Hindi ako aalis hangga't hindi ka kumakalma. I will call your doc--"

"I DON'T NEED A DOCTOR! UMALIS KA SABI DITO! I HATE YOU, ALLEN! I HATE YOU! I HATE
YOU SO MUCH! BAKIT BA KASI PINAKASALAN PA KITA! BAKIT BA MINAHAL PA KITA! DEMONYO
KA! SANA IKAW NA LANG ANG NAWALA, HINDI ANG BABY KO!" Binuhos ko lahat ng lakas ko.
Napatakip ako sa bibig ko para sana pigilan ang mga hikbi ko, pero masyado silang
malakas. Hinawakan ko ang dibdib ko. Nahihirapan akong huminga!

Muli akong sumiksik sa ulonan ng kama. Niyakap ko ang mga tuhod ko. Umiyak ako nang
umiyak. Ang sakit! Ang sakit sakit!

"Vanessa...d-don't do this to me please. I don't want to see you like this..."

"I hate you..."

"Don't. Don't say that. I'm really sor--"

"Ano pang pagkukulang ko Allen?" I murmured in between my sobs. "Ginawa ko lahat

para makabawi sa nagawa ko sa'yo dati. Tiniis ko lahat ng pananakit mo sa'kin.
Bayad na 'ko sa kasalanan ko. Sobra sobra pa. Bakit kailangan mo 'kong gantihan
nang ganito?"

"V-vannie, no. H-hindi kita ginagantihan. Akala mo ba masaya ako sa nangyari? Ako
rin nawalan, Van. Isipin mo rin naman ako. Hindi lang ikaw ang nasasaktan dito."

Tinakpan ko nang maigi ang mga tenga ko. Ayoko na siyang marinig! "Get out."

"Vannie...'wag ka namang ganyan."

"I said get out!"

"Va--."

"PUTANGINA ALLEN, UMALIS KA NA! I DON'T NEED YOU HERE! LEAVE ME ALONE!" Binato ko
'yong unan sa kanya. Muli akong humagulgol sa mga tuhod ko.
I won't forgive you! I would never ever forgive you! Nagsisisi ako kung bakit
minahal pa kita! Kung alam mo lang lahat ng tiniis ko para sa'yo. Lahat ng
sinakripisyo ko para lang maging maayos tayo. Tapos eto pa igaganti mo sa'kin? How
dare you Allen! How dare you!

Simple lang naman ang hiling ko. 'Wag kang makipagkita sa kanya. Dahil nagseselos
ako. Nagseselos ako! Kung nagkamali man ako at nag-assume, I still don't think I
deserve this kind of pain.

Narinig kong bumukas ang pinto at maya maya lang ay may humawak na naman sa braso
ko. Nataranta ako. Hinarangan ko ang ulo ko. Gagantihan na niya 'ko. Sasabunutan
niya 'ko! "D-don't touch me! Umalis ka na sabi! Umalis ka na!"

"V-vannie, hey hey. It's me..."

Natigilan ako. Sinilip ko 'yong humahawak sa'kin.

"Leila!" Agad ko siyang niyakap. I breakdown in her arms.

"Sshh..." hinagod niya ang likod ko. "M-mabibinat ka. Dapat nagpapahinga ka.
Kailangan mong magpalakas."

Bumitiw ako sa pagkakayakap at hinawakan ko ang mga pisngi niya. "Leila, n-nakunan
ako! Nakunan ako! It's his fault!" Tinuro ko si allen na hindi pa rin pala
lumalabas ng kuwarto. "My baby is gone! He killed our baby! It's his fault!"

Tiningnan niya lang si Allen.

Why? Bakit wala siyang ginagawa? Why doesn't she slap him for me?

"Tama na, Van," kinalma niya ako. "Hindi 'to makakabuti sa'yo e. It would be better
if you calm down. I...I already talked to him. Hindi niya ginusto ang nangya--"

Uminit ang ulo ko. "NO! GINUSTO NIYA 'YON! SINADYA NIYA! GUSTO NIYA AKONG GANTIHAN!
TINULAK NIYA 'KO, LEILA! TINULAK NIYA 'KO SA SAHIG. TAPOS MAY DUGO! MAY DUGO! DITO
SA HITA KO, TAPOS SA KAMAY KO!"

Bigla niya akong niyakap nang mahigpit. Mas lalo akong naiyak. Ayoko na! Nasisiraan
na ako ng bait! Mababaliw na ako!

"Leila...I don't want to see him. Paalisin mo siya! Parang awa mo na, paalisin mo
siya. Ayoko sa kanya!"

At ewan ko kung anong senyas ang ginawa niya para tuluyang mapaalis ang lalaking
'yon sa loob ng kuwarto.

Nang mapansin kong wala na talaga siya, I pulled away and hurriedly grabbed her
arms. "Lei, hindi ko na kaya. Sirang sira na ako. I... I can't face this alone.
Kailangan ko si Mama. P-please tawagan mo si Mama. Papuntahin mo siya rito."

Kumalas siya sa pagkakahawak ko. May kunot sa noo niya. "V-vannie, alam mo
namang--"

"P-please? I...I need my mom." Pagmamakaawa ko sa kanya.

Bumuntong hininga siya. "O-okay. Just for now...

...But promise me you'll take a rest. Mag-palakas ka. Wag ka munang umiyak. Lalo
kang manghihina niyan e. Alalang-alala si Allen sa'yo kagabi. Halos magmakaawa na
siya sa'kin para lang kausapin ka na huwag magalit."

Yumuko ako.

"Please...
...I don't want to hear that name."

Natigilan naman siya. Hinaplos niya ako sa balikat. "Okay. I...I'm sorry. Tatawagan
ko na si Tita. Take a rest now."

NAGISING ako nang maramdaman ko'ng may humahaplos sa ulonan ko.

Napabalikwas ako ng upo sa kama. Is that man back again? Sasaktan niya na naman ba
ulit ako?

"Honey, honey...hey. It's alright, it's just me."

Kumalma na ako. Si Mama pala.

Bumalik ako sa pagkakahiga. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako dahil sa kaka-
iyak. Marahan kong ipinikit ang mga mata ko. Parang bigla kasi akong nahilo sa
mabilisang pagbangon ko. Nanghihina pa talaga ako, lalo na ang mga tuhod ko.

Hinaplos ulit ni Mama ang buhok ko. "H-how are you, Vannie? Ano'ng masakit, ha?"

Dahan dahan ko namang minulat ang mga mata ko.

Tumingin ako sa paligid. Nakita ko si Papa na nakatayo malapit sa paanan ng kama,

katabi si Allen. Hindi ko siya pinansin. Binalik ko ang tingin ko kay Mama. "N-
nasaan si Leila?" tanong ko sa kanya.

"She went somewhere. P-pero babalik din daw siya agad. She called me and told me
what happened. Tulog na tulog ka nang dumating kami e. How are you feeling?"
Hinaplos niya naman ang pisngi ko.

"I...I'm not fine, Ma," amin ko.

Nagkatinginan silang tatlo.

"Ma...could we talk?"

"S-sure honey. What is it?"

"No, I mean...just the two of us."

Kimi na napangiti si Mama. Sinenyasan niya sila Papa, at maya maya lang ay umalis
na rin sila. Hindi ko na sila tiningnan habang papalabas sila ng kuwarto.

Ilang sandali pa bago ako nakapagsalita ulit.

"Mama...I'm sorry."

Pansin kong nagulat siya sa sinabi ko.

"W-why 'sorry', honey?"

Nangilid na ulit ang luha sa mga mata ko.

"Because my marriage is a failure," tipid kong sabi.

Napabuntong hininga siya. "Don't you say that Vanessa. Ma-aayos niyo ang problema
niyo. All you need to do is to talk, and understand each other."
"I hate him, Ma." Kamuntik pa akong pumiyok. "Dahil sa kanya nawala ang baby ko. Ni
hindi ko man lang nga nalaman na buntis pala ako." I bit my lower lip dahil tumulo
na naman ang luha ko. Inabot ko 'yong kumot para punasan 'yon. Nakakahiya. Umiiyak
ako sa harapan ng isang matapang na babae.

Tinulungan niya naman akong pahidin ang luha ko. "Vannie, 'wag kang magtanim ng
sama ng loob sa asawa mo. He is still your husband. Oo, alam ko, masakit ang
nangyari. Pero subukan mo siyang intindihin. Hindi niya rin naman gusto ang
nangyari sa'yo. Nasasaktan din si Allen."

Tiningnan ko siya nang diretso. How come she is capable of saying these things?
Hindi ko siya maintindihan. "Ma, I lost a child. Dahil sa kanya. Hindi ko siya
kayang intindihin."

She took a deep breath. "Van, I know this hurts. Pero wala na tayong magagawa. All
of us should move on. Makakasama sa'yo kung mag-ki-kimkim ka ng galit diyan sa
dibdib mo. Kung nakita mo lang kung gaano ka-seryoso si Allen nang manghingi siya
ng tawad sa amin ng Papa mo kanina, you would know that he really didn't intend
this to happen to you. Nahihirapan siya. Sinisisi niya ang sarili niya sa
nangyari."

Umiwas ako ng tingin. Inis ko ulit na pinahid ang luha ko na tumulo. Bakit
pakiramdam ko wala akong kakampi? Wala bang nakakaintindi sa pinagdadaanan ko?

"I don't care kung nahihirapan siya," sagot ko. "He deserves that. Ang dami kong
tiniis sa kanya, Ma. Pinagbubuhatan niya ako ng kamay. Sinisigawan niya ako. Pero
hindi ako nagsasalita. Hindi ko sinasabi sa inyo. Tiniis ko'ng lahat! Hindi pa rin
siya nakuntento, pati--" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko. Naiyak na naman ako.
Ang sakit sakit maalala.

Hinaplos niya ang ulonan ko. Pinilit ko ang sarili kong kumalma. Napapagod na kasi
ako. Halos hindi na nga ako makamulat kasi magang maga na ang mga mata ko.

Muli kong tiningnan si Mama. Sa hitsura niya, alam kong nag-aalala siya sa'kin.

"Ma?"
Ngumiti siya nang mapait.

"May ka-kilalang lawyer si Leila. Let's set an appointment wi--"

"Vanessa! W-what are you talking about?"

Naluha ako. "I...I'm sorry Ma. Sorry kung ako ang magiging dahilan ng pagka-sira ng
partnership niyo sa pamilya nila Allen. But please, hindi ko na kaya. I want an
annulment as soon as possible. Ayoko na, Mama."

Tinakpan ko ang mukha ko dahil tuluyan nang bumuhos ang mga luha ko.

Naramdaman ko ang paglapit ni Mama sa'kin. Niyakap niya ako. Mas lalo tuloy akong
naiyak.

Hindi na siya nagsalita pa. Pero alam ko, ramdam kong tutulungan niya ako sa hiling
ko. Besides, I am her daughter. I know she doesn't want to see me hurting.

+++

PANGATLONG araw ko na ngayon dito sa ospital. Ayoko na dito.

Sinabihan ko na sina Leila at Mama na iuwi na lang ako dahil pakiramdam ko mas lalo
lang ako manghihina dito. Kaso hindi pa raw pwede. Ewan ko kung bakit. E kaya ko na
naman. Medyo umaayos na ang pakiramdam ng katawan ko.

Binuhat ko ang sarili ko paupo sa kama.

Agad na tumayo si Allen para siguro alalayan ako, pero inisnab ko lang siya. Hindi
ko alam kung ano pang ginagawa niya rito. E kahapon ko pa hinabilin kila Leila na
paalisin na siya. Na-aalibadbaran ako 'pag nakikita ko siya. Mamaya saktan niya na
naman ako 'pag kaming dalawa na lang e.
"Leila, nagugutom ako." sabi ko sa pinsan ko na nakaupo sa kalapit na sofa, at may
hawak hawak na tablet.

Siya ang kinakausap ko, pero hetong lalaki sa tabi ko ang kumuha ng pagkain para
sa'kin. Inabot niya 'yong plato ng pagkain galing sa tray na nakapatong table, at
akmang susubuan ako. "Here..."

Hindi ko siya pinansin. Napaurong ako palayo. Natakot kasi ako baka higitin niya
ako bigla sa braso.

"Leila, sabi ko nagugutom ako." ulit ko. Agad namang napatayo si Leila at lumapit
sa'kin.

Bumulong siya kay Allen at inabot niya 'yong plato mula rito.

Nagsalok siya ng kanin na may ulam. Tinapat niya 'yong kutsara sa bibig ko. Pero
ewan ko kung bakit parang bigla akong nawalan ng gana.

"Wala bang iba? Nasusuka na ako sa mga pagkain dito. Walang lasa. Ang tabang.
Mamamatay lang ako sa ginagawa niyo e."

"W-what do you want, Van? I'll request the kitchen to prepare it."

Tiningnan ko si Allen. Bakit ba siya sumasabat? Hindi ko naman siya kinakausap.

Umiwas na ako ng tingin.

"Prutas na lang Leila. Gusto ko ng mansanas." Pakisuyo ko sa pinsan ko.

Pero imbis na si Leila ang gumawa, si Allen ang nag-abot sa'kin 'nong prutas.

Tsk. Wala na. Mas lalo akong nawalan ng gana.

Bumalik na lang ulit ako sa pagkakahiga, at nagbalot ng kumot. "Ayoko nang kumain.
Nagbago na isip ko," malamig na sabi ko.

Saglit na natahimik ang buong kuwarto. Naiirita ako. Gusto ko nang umuwi.
Nakakabaliw dito sa ospital. Alam naman nilang ayaw na ayaw ko sa lugar na 'to,
pero hetot' ayaw pa rin nila akong iuwi!

"Lei...pwede bang paalisin mo siya?"

I'm referring to that guy. At alam kong naintindihihan 'yon ni Leila.

Maya maya lang ay nakarinig na ako nang mabilis na pagbukas at pagsara ng pinto.
Agad kong inalis ang pagkakatalukbong ng kumot nang masiguro kong nakalabas na nga
talaga si Allen.

Nakatingin lang sa'kin ang pinsan ko habang hawak hawak 'yong mansanas at kutsilyo.
Umupo ako sa kama at nagnakaw ng buntong hininga.

"You're being too hard, Van," puna niya. Hindi ko na pinansin.

"Bakit ba kasi nandito pa 'yon? 'Di na lang siya umalis?" Walang ganang tanong ko.

Inabutan niya ako ng isang hiwa ng mansanas. "Paano siya maka-kaalis? E ganyan ka?"

I looked at her in disbelief. "Kampi ka ba sa kanya?"

"Hinde."

"E bakit ka ganyan? Di mo na lang siya paalisin. Siya na nga dahilan kung bakit ako
nandito. Noong huling beses na sinugod ako dito, dahil din sa kanya. Tapos parang
okay lang sayo." Tampo ko at kumagat sa mansanas.
"Hindi okay sa'kin. Nasampal ko 'yon 'nong gabing sinugod ka rito. Namura ko pa.
Mga sampung beses. Gago siya, oo...

...pero Van, nakakaawa siya. Hindi pa natutulog 'yon dahil sa kababantay sayo. Baka
raw kasi bigla kang magising at maghanap ng pagkain."

Gusto ko siyang tawanan. "Hindi lang nakatulog nakakaawa na? E ako, nakunan?"

Kinuha niya 'yong kaunting buto ng mansanas mula sa palad ko, at hinarap niya 'ko
sa kanya. "Van, wag ka ngang ganyan. Parehas lang naman kayong nasasaktan. Nawalan
din siya ng anak, baka nakakalimutan mo. 'Wag mo siya masyadong sisihin. Kinakausap
niya nga ako e. Obvious na nahihirapan siya. Halos magwala na 'yun 'nong nalaman
niyang nawala ang anak niyo, kung alam mo lang. Nasuntok niya pa 'yong pader ng
E.R."

Umiwas ako ng tingin.

"Madaling sabihin 'yan para sa'yo kasi hindi mo naman naranasan yung naranasan ko.
Lahat ng sakit na naramdaman ko." Tsk, naiiyak na naman ako. "Hindi mo alam kung
gaano kasakit. 'Yung kirot ng tiyan ko, sige, kakayanin kong tiisin. Pero 'yung
mawalan ng anak, 'yun yong mahirap tanggapin, Leila. Ni hindi ko man lang nalaman
na buntis ako. Tapos nawala na."

"Van, ano ka ba. Siyempre naiintindihan kita. We're more than just cousins,
remember? Naisip ko lang kasi, nahihi--"

"No. You would never understand. Kasi lahat ng problema mo, dinadaan mo lang sa
biro. Hindi mo maiiintindihan kasi hindi ka naman nagmahal at nawalan."

"Vanessa, hindi ako ang kalaban mo rito ha. 'Wag mo 'kong awayin. Naiintindihan
kita. Will you stop acting like this? Siguro nagugutom ka lang. O, eto pa."

Inabutan niya ulit ako ng isa pang hiwa ng mansanas pero tinanggihan ko.

Humiga na lang ulit ako. "Umalis ka na lang din, Leila. Iwan mo 'ko mag-isa."

"Hindi pwede. Pakiusap ng asawa mo na 'wag kang iiwan na mag-isa."

Napakuyom ako ng kamao.

Bumangon ako ulit. "Pwede ba, 'wag na 'wag mo siyang matawag-tawag na asawa ko. I
despise him! I will get rid of him and our marriage as soon as I get out of this
shit.

...And you being my cousin, will help me do that."

Kumunot ang noo niya, "w-what do you mean?"

"I'm taking your offer."

"What offer?"

"Yung alok mo sa'kin dati na tutulungan mo ako. 'Di ba sabi mo may kakilala kang
lawyer? I already talked to mom. She's okay to set an appointment. Now, I want you
to call that lawyer and--"

"Woah woah! Easy, Van!"

Ako naman ang nangunot ang noo.

Nagtataka na talaga ako. Hindi ganito ang mga reaksyon na naiisip kong matatanggap
ko mula sa kanya. "B-bakit?" tanong ko. "Bakit parang ayaw mo? 'D-di ba dati ikaw
pa 'tong gustong gusto na makipaghiwalay na ako sa kanya? And now I'm doing it.
Bakit ngayon parang ayaw mo na?"

Saglit siyang napahilot sa sentido niya. "Van, just sleep. If you don't want to
eat, then sleep. Magpalakas ka muna. At saka mo na isipin 'yang pinaplano mo."

Napanganga ako. "W-why? You won't help me?"

"I wanted to," mabilis na sagot niya. "I just think that that is not the right
thing to do now. Give him time. Allen is hurt too and--"

"Do you love him, Leila?"

"A-ANO?! A-anong pinagsasabi mo?" Bulalalas niya. Halos mabitawan niya pa nga yung
hawak niyang prutas.

"You seemed so concerned about him that you already forgot what happened to me...

...fine," humiga ako at nagtalukbong ulit ng kumot. "If you don't want to help me,
it's fine. I'll just work on that annulment myself. I don't need you anyway. Umalis
ka na rin. Samahan mo na lang siya. Total, na-aawa ka naman sa kanya e."

Hindi siya agad sumagot. Narinig ko na lang siya na nagpa-kawala ng buntong

hininga.

"Okay. I will let this attitude of yours pass just this time dahil may
pinagdadaanan ka...

...I want you to rest now, and think. Very carefully." Naramdaman ko ang pagdampi
ng labi niya sa ulonan ko. "I love you, you know that, Van. Dito lang ako."

Hindi na ako nagsalita. Tumulo na naman kasi ang luha ko. Inayos ko ang
pagkakabalot ng kumot sa'kin para hindi niya mapansing umiiyak na naman ako. Ayoko
na siyang pakinggan. Kung ano man ang sasabihin niya, wala na akong pakialam. I
don't know kung bakit biglang nag-iba ang ihip ng hangin at pakiramdam ko ayaw na
niya akong tulungan sa pakikipag-hiwalay ko.

Masakit lang na parang wala akong kakampi. Na para bang mas kailangan pa ng
lalaking 'yon ng tulong samantalang ako, nawala na lahat lahat sa'kin. Wasak na
wasak na ako. My heart is filled with coldness and hatred. Hindi ko na nga alam
kung papano ako babangon ulit pagkatapos nito.

But one thing's for sure. Sa oras na makalabas ako rito sa mala-impyernong lugar na
'to, tatapusin ko na ang isang bagay na sana hindi ko na lang hiniling na
masimulan.

"O, ba't nandiyan ka? 'Di ka pumasok sa loob?"

Nagitla si Allen nang biglang dumating at magsalita si Leila. Nag-angat siya ng

tingin pero hindi niya ito nagawang sagutin. Mula sa pagkakasandal sa pader malapit
sa nakauwang na pinto ng silid ng asawa ay naupo na lamang siya sa isang kalapit na
bench.

Inis niyang sinuklay ang buhok niya, at tinungkod ang magkabilang siko sa sariling
mga tuhod. Sa hitsura niya ngayon, kung hindi siya nakasuot ng branded na polo
shirt ay malamang mapagka-kamalan siyang pasyente. His face is as pale as ice, and
his knees, shaking. Para siyang hindi mapakali.

Napatuwid lamang siya ng upo nang maramdaman ang pagtabi sa kanya ni Leila.

"Okay ka lang? Namumutla ka. O, kape, para naman magising ka," alok nito sa kanya
habang inaabot ang cup ng Starbucks coffee.

Tinanggap niya naman ito, pero hindi agad na ininom. Binalot niya ng mga palad ang
paligid ng baso para maramdaman ang init 'non. Kaninang umaga pa kasi masama ang
pakiramdam niya. Ewan niya ba kung dahil sa lamig ng aircon sa ospital o dahil
sadyang wala pa siyang matinong pahinga.

"May nangyari ba sa loob? Ba't ganyan hitsura mo?" Tanong ulit ni Leila.

Umiling lamang siya.

"Sus! Pwede bang wala? E para kang nasalanta ng bagyo diyan? Inaway ka na naman
niya ano, kaya ka nandito sa labas?" Giit pa nito.

Humigop nang kaunting kape si Allen bago sumagot. "Pinalabas niya kami. She wanted
to talk to her mom."
"Ahh," tumango tango si Leila, kasabay ng paghigop ng kape. "E, si Tito?"

"Sa kotse. May kukunin daw."

"So...bakit nga ganyan hitsura mo? May narinig ka sa loob, ano?"

Nagtaka siya sa pahayag ni Leila. He glanced at her with a frown on his face. "What
are you talking about?" maang-maangan niya.

Natawa naman ang dalaga. "Hay nako, Allen. 'Wag na nga tayong maglokohan dito.
Kitang-kita ko na! Pasimple ka pa e halata namang nakikinig ka sa pinag-uusapan
nila sa loob. What was it then? Ano'ng narinig mo?"

Hinilot niya ang pagitan ng magkabilang mata niya. Hindi na siya makakapag-dahilan
pa. Huling huli na pala siya ni Leila.

Yes, he heard everything. Rinig na rinig ng dalawang tenga niya lahat lahat ng
pinag-usapan nina Vanessa at ng mama nito. Rinig na rinig niya kung gaano siya
kinamumuhian ng sariling asawa.

Gusto na nga niyang magwala dahil sa sobrang sakit ng mga lumabas sa mismong bibig
ni Van. Gusto niyang manapak ulit ng pader, pero parang nawawalan na rin siya ng
lakas. Dagdagan pa ng sugat sa kamao niya dulot ng pagsuntok niya sa dingding ng
emergency room. He feels really sorry for what happened. Pero hindi 'yon
nararamdaman ng asawa niya.

Kahit kailan hindi sumagi sa isip niya na mangyayari ito sa kanila. Na aabot sila
sa ganito. Vanessa has nothing to do with this. Wala siyang ibang sinisisi sa
nangyari kung 'di ang sarili niya. Kung hindi sana siya pumayag na sumama kay
Lauren, kung hindi uminit ang ulo niya at naitulak si Vanessa, hindi siya mawawalan
ng anak. This is all his fault. Kung may magagawa lang sana siya para maibalik ang
nawala, gagawin niya. Pero wala, e. God knows how many times he wished for the baby
to survive. Kaso mukhang mahina yata siya sa itaas.

"Ano ngang narinig mo?" Ulit uli ni Leila.

Nagpakawala na lang siya ng isang buntong hininga.

Sa totoo lang, ayaw niya sanang maglabas ng hinanakit kay Leila. He knew to himself
that they're not in good terms. Kailan nga ba sila nagkasundo?

But he had no choice. He needs Leila this time. Alam niyang ito lang ang
makakatulong para maisalba ang relasyon nilang mag-asawa.

"She...hates me." Tipid na sagot niya sa pangungulit ni Leila.

"Tss. Alam ko na 'yan," hindi kumbinsidong pahayag naman ng babae. "What else?"

Muli niyang hinilot ang pagitan ng magkabilang mata niya. Sinandal niya ang likod
ng ulo niya sa pader at madiing pumikit. Doon nagsimulang uminit ang sulok ng mga
mata niya.

"She's asking for annulment."

Gumuhit ang kirot sa dibdib niya nang sabihin niya 'yon. Hindi niya talaga
matanggap. Sa buong oras na nakikinig siya sa pag-uusap nina Van at ng mama nito,
'yon lamang ang nag-iisang bagay na tumatak sa isip niya. And he doesn't know if he
would be able to forget that. Noong una, space lang ang gusto ng asawa niya. Pero
ngayon, annulment na. Sht! Halos lamunin siya ng lungkot. Nag-si-sisi tuloy siya
kung bakit nakinig pa siya. Nasaktan lang tuloy siya.

Pareho silang natahimik. Kahit si Leila na biniyayaan ng kadaldalan ay tila

naubusan din ng sasabihin. Kapansin pansin ang panghihina sa hitsura nito.

Maya maya lang ay nilapag ni Allen ang hawak niyang kape sa upuan at bahagyang
hinarap si Leila. "Leila...i-if Vannie comes to you and asks for help on the
annulment, please, don't say yes."

Kumunot ang noo ng kausap niya. "Oh, teka, teka. B-bakit ako nadamay?"

"She said you know a good lawyer. Pinakiusapan niya si Mama na mag-set ng
appointment. Leila, alam kong hihingi siya ng tulong sa'yo. She always does that.
But please this time, don't help her." Pamimilit niya na para bang mauubusan na
siya ng oras. Kulang na lang lumuhod siya e.

Saglit naman na natigilan si Leila, bago ito ngumisi at umiling iling. Humigop ito
ng kape na para bang wala itong pakialam sa pakiusap niya. "And why would I take
orders from you?" Maanghang na sabi pa nito sa kanya.

Napayuko na lamang si Allen.

He knows that line. Alam niyang sinabi niya ito rito noong inutusan siya nitong
painumin ng gamot si Vanessa. So karma strikes? Siya naman ba ngayon? Kung sabagay,
bakit nga ba siya nanghihingi ng tulong, e alam niya namang hindi susunod sa kanya
ang pinsan ng asawa niya.

"Akala ko ba last na 'yong kagabi? Bakit humihiling ka na naman sa'kin ngayon?"

Biglang sabi ni Leila.

Inis siyang napasuklay ng buhok. Bigla niyang na-alala 'yong usapan nila kagabi.
Kahit na naka-ilang sampal sa mukha niya si Leila at tinadtad pa siya nito ng
malulutong na mura, nagawa pa rin niyang pilitin ito na kausapin si Vanessa na
huwag magalit. Ganoon siya kadesperado, na kahit na alam niyang kampi si Leila sa
pinsan nito, e naglakas loob pa rin siyang makiusap. Sa nangyaring ito kasi, hindi
na siya magtataka kung hindi siya magawang patawrin ng asawa.

"Ano ba kasing gusto mong gawin ko?" Tila pagsuko ni Leila. Siguro naawa na ito sa
kalagayaan niya kaya tumitiklop na ang kilala niyang mala-tigreng dalaga.

Nagtaas siya ng tingin sa kausap. "Kombinsihin mo siyang 'wag ituloy ang annulment.
She listens to you." sagot niya.

"Tss. Hindi na ngayon. Sarado na isip niya. Kahit nga sabihin ko lang na magpahinga
na siya ayaw niyang gawin e. "Yan pa kaya?"

"Just...just try it." Pangungulit niya. Sinamaan tuloy siya ng tingin ni Leila.

"Ganyan ka ba talaga kakulit sa totoong buhay?" Pabirong sabi pa nito sa kanya.

Napasimangot na lang siya at muling sumandal sa upuan. Sumasakit na ang ulo niya sa
kakaisip. "I have nowhere to run to, Leila. Ikaw lang ang alam kong makakatulong
sa'kin." Malungkot na sabi niya.

"You're impossible, Allen." Natatawang sabi naman ng kausap niya. "Ayan ka na naman
e. Nagmama-kaawa ka na naman. Bakit hindi mo na lang kay Vannie sabihin lahat ng
'yan?"

"Tsk. She no longer cares about me. Galit na galit siya sa'kin."

"Ang gago mo kasi."

"I know." Hinilamos niya ang mga palad niya sa mukha niya. Sapol na naman siya.
"But I'm willing to change. Actually, I'm already doing it. Sh*t! Nabigla lang
naman talaga ako kagabi. I didn't mean to push her, and to kill our...tsk! Di ko
sinasadya. Nag-empake na kasi siya. She was really ready to leave me. Tangina
natapakan ako 'don. Bakit siya kaya niya 'kong iwan? Bakit ako hindi ko kaya?"
Napatingala siya sa kisame na para bang may pinipigilan siya.

"Mahal mo naman pala ang pinsan ko e."

Taka siyang napatingin kay Leila. "Hindi niya ba talaga nararamdaman?"

"Hinde," mabilis na tugon naman ni Leila sabay higop ng kape. "Away kasi kayo nang
away e. Nagtataka nga ako ba't di na lang kayo maghiwalay. Ako napapagod sa inyo.
Tapos ngayon ikaw naman pala 'tong kapit na kapit. Hindi ka naman kayang iwan ng
pinsan ko kahit ganyan ka ka-tarantado e. Kaya hindi mo siya kailangan paghigpitan
at pagbuhatan ng kamay. Pero... dati 'yon. Ewan ko lang ngayon." Iinom na sana ulit
ito ng kape pero napatigil ito. "Uy, no offense 'yon ah?" Dagdag nito.

Napailing iling si Allen sa sobrang pagkadismaya. Nahilamos niya na lang ulit ang
magkabilang palad sa kanyang mukha. "Your cousin can't leave me like this. Ayoko
siyang mawala. I'll do everything to make her stay. Kung kailangan ko siyang dalhin
sa ibang bansa, fvck, I'll do it!"

Narinig niya ang impit na pagtawa ni Leila.

"Hindi niya magugustuhan 'yang iniisip mo. Mas lalo lang siyang magagalit sa'yo
'pag pinilit mo siya at inilayo."

"Wala na akong ibang maisip na paraan, Leila. Galit na galit siya sa'kin. Ayaw niya
ngang mahawakan ko siya. She's...she's scared." Napasabunot siya sa buhok niya at
napamura. Naalala niya naman kasi ang takot sa mga mata ni Vanessa. Ang sakit 'non,
'yong nilalayuan siya ng sariling asawa as if he is a monster.

"Kausapin mo siya. Lambingin mo." Payo ni Leila.

Umiling iling lamang siya at pumeke ng tawa. "No. She won't listen. Namura niya na
nga ako kanina. Kahit kelan hindi niya ako minura nang ganon. Shit! Hindi ko naman
ginustong mawalan ng anak! And now I will lose her too. Tangina talaga!"

"O, relax ka lang! Tensyonado ka na naman e." paalala ni Leila. "Inumin mo muna
'yang kape mo at umiinit na naman 'yang ulo mo. Marinig ka ni Vannie, nasa kwarto
lang 'yon, sige ka."

Napakalma naman siya. Inabot niya ang kapeng nakapatong lang sa tabi niya at
uminom. "Di ko na alam gagawin ko." Pag-amin niya kasunod ang isang buntong
hininga.

Matagal naman bago nakasagot si Leila. Huminga rin ito nang malalim. "Kung umpisa
pa lang kasi pinakita mo na sa kanya 'yang nararamdaman mo, e 'di sana, wala tayo
ngayon dito."

"I'm trying. It's just that...she expects too much from me. Pinipilit ko naman na
pantayan siya. Kaso...tsk," napahilot siya sa gilid ng noo niya "...palaging may
nangyayari. Imbis na intindihan niya 'yung sitwasyon, sumusuko siya. 'Di niya
naiisip na nahihirapan din naman ako."

"Well, you can't blame her. If you only showed her how much you care, hindi naman
siya mag-iisip ng kung anu-ano. Siyempre babae 'yon. May hinahanap 'yon sa'yo."

"I know." 'Yon na lang ang nasabi niya.

"Alam mo Allen, ang gara mo."

Sinamaan niya ng tingin ang kausap. "Ano?"

Napailing na lang si Leila. "Wala. Di ko lang kasi alam na ganyan ka." Humigop ulit
ito ng mainit na kape at nagnakaw ng buntong hininga. "Okay fine. I'll help you on
this. Nakakarami ka na ah. Tandaan mo, may kasalanan ka rin sa'kin. Nasira birthday
celebration ko dahil diyan sa katarantaduhan mo...

...Pero sige, pagbibigyan kita ngayon, hindi dahil sa naaawa ako sa hitsura mo,
kung 'di dahil naniniwala akong maaayos niyo pa 'to. I will try my best, but I
can't promise. Mahirap 'tong pinapagawa mo, lalo na ngayong wala siyang
pinapakinggan."

IYON ang bagay na siniguro sa kanya ni Leila noong nasa ospital pa sila, pero
mukhang hindi nagtagumpay ang dalaga.

Heto siya ngayon at nakaupo sa sopa - nakatulala sa mga maleta at ibang gamit ni
Vanessa na nakabalandra sa kanilang sala. Kung itatanong nga sa kanya kung ano ang
pakiramdam nang pinagsakluban ng langit at lupa, tiyak na may maisasagot siya.

Natauhan siya nang marinig ang pagbaba ni Vanessa sa hagdan. Agad siyang napatayo
mula sa pagkakaupo. Malayo man, ay kitang kita niya pa rin ang gulat sa mga mata ng
asawa nang makita siya nito.

Pupuntahan na sana niya ito para kausapin, pero umiwas si Vanessa at nagmadaling
tinungo ang kusina. Sumunod siya. Nakita niya itong naglabas ng cellphone at
tarantang pumindot ng numero.

"H-hello, Leila? N-nasaan ka?" Pabulong ang pagkakasabi nito sa kausap, pero rinig
na rinig pa rin niya.

"A-ano?! Bakit mo 'ko iniwan dito? 'Di ba sabi ko maghintay ka sa labas?"

Napansin niya ang pagbuntong hininga ng asawa na para bang naiirita ito.
"...bumalik ka na dito, okay? Nandito siya. Sasaktan niya na naman ako. Hindi niya
'ko papa-alisin!"

Malungkot na napayuko si Allen. Bakit kailangan niya pang marinig ang bagay na
'yon? Sobra na siyang nasasaktan. Isang malakas na suntok sa kanya ang
katotohanang, natatakot sa kanya ang sarili niyang asawa.

Pero wala na siyang ibang magagawa. He's running out of time. Pasalamat nga siya't
nagawa siyang tawagan ni Leila, dahil kung hindi, hindi niya malalaman na nag-aalsa
balutan na pala si Vanessa.

Sumunod na siya sa kinatatayuan ng asawa niya. Akmang yayakapin niya ito mula sa
likuran, pero tarantang napaiwas ang babae. Nasanggi pa nito 'yong basong
nakapatong sa lababo. Basag! Paatras itong naglakad, at nang makalayo na ito nang
bahagya sa kanya, ay nagmadali na itong tumungo sa sala.

Hindi na siya nag-dalawang isip. Agad na niyang sinundan ang asawa bago pa nito
tuluyang mahila ang maleta palabas ng bahay.

"Vannie...d-don't do this. Don't leave." Pakiusap niya. Hinawakan niya ang kamay ng
asawa para pigilan ito sa paglalakad, pero mabilis itong umiwas.

"Tigilan mo na nga ako, Allen! I don't want you touching me." May kaba sa tono ng
boses nito.

Mas lalong nalungkot si Allen. Ayaw magpahawak ng asawa niya. Ayaw nitong makipag
usap sa kanya. Ano pang gagawin niya?

"What do I need to do for you to stay?"

"Nothing! And stop talking to me!" Taas ng boses ni Vanessa. Sinimulan na nitong
hilain ang malaking maleta. Doon mas lalong nabuhay ang takot sa dibdib ni Allen.

Hindi niya naman sinasadya, nahigit niya pabalik 'yong maleta. Pati si Vanessa
napa-atras.

Agad niyang niyakap ang asawa niya. Nasaktan siya nang sumigaw ito at humingi ng
tulong kay Leila. Her body is shaking. He could even hear her heartbeats. Ang
bilis! Pinaghahampas siya nito pero 'di siya bumitiw.

"S-stop, Van. I won't hurt you. I promise hindi kita sasaktan. Calm down, please!"

"NO! GO AWAY! GO AWAY! LUMAYO KA SA'KIN, YOU FREAK!" Nagumpisa na itong umiyak.
Kinabahan si Allen kaya siya napaatras.

Namaywang siya at pinili na lamang na tumingala sa kisame dahil hindi niya kayang
makita ang hitsura ni Vanessa. Umiiyak na naman ito at nanginginig pa ang mga
kamay.

"I'm sorry," malungkot na sabi niya."Hindi ko ginusto na matakot ka. Wala akong
gagawin sa'yo. Hindi kita itutulak o sasampalin tulad nang iniisip mo. I just
wanted to talk, Van. Pagbigyan mo naman ako."

Umiling iling si Vanessa. "I don't want to talk to you. Just let me leave."

"No. Pasensiya ka na, pero hindi ko magagawa 'yan. Call me selfish, asshole,
stupid, son of a b*tch, but never will I let you leave our house."

Nagawa na niya uling tingnan si Vanessa. Basang basa ng luha ang mukha nito.

"Bakit ka ba ganto?" Ani ni Van. "Bakit hindi mo maintindihan na ayoko na? Ano ba
sa tingin mo ha? Na gugustohin pa rin kita sa kabila ng mga ginawa mo sa'kin?"

"Sabi ko naman sa'yo hindi ko sinasadya," depensa ni Allen. "Hindi ko naman ginusto
'yung nangyari. Sino bang gustong mawalan ng anak? Wala naman, 'di ba?"

"STOP EXPLAINING, ALLEN! WALA NANG MAGAGAWA 'YANG MGA PINAGSASABI MO. NASAKTAN MO
NA AKO! PABAYAAN MO NA LANG AKONG UMALIS PARA OKAY NA."

"No."

"ANO BA! I DON'T WANT TO BE HERE WITH YOU ANYMORE! ANO BANG MAHIRAP INTINDIHIN
'DON? BEING YOUR WIFE IS LIKE LIVING IN HELL, ALLEN!"
Hindi na siya nakasagot. Para siyang natuyuan ng lalamunan. Shit, ganoon ba talaga
siya kasama? Ganoon ba talaga ang pagkamuhi sa kanya ng asawa niya? Para naman
silang walang pinagsamahan.

Muling inabot ni Vanessa ang maleta nito. Doon lang ulit nahimasmasan si Allen.
Pinigilan niya ulit ito sa pamamagitan ng paghila sa maleta pabalik. "No,
Vanessa..."

Hinawakan niya si Vaness sa magkabilang balikat. Ramdam niya na nagulat ang babae
sa ginawa niya. Her shoulders panicked.

"Minsan lang ako hihiling sa'yo, Vannie." Pahayag niya habang nakatitig sa puno ng
galit na mga mata ni Vanessa. "Pakinggan mo naman ako. 'Wag kang umalis. Gagawin ko
lahat ng gusto mo. Gagawin ko lahat para sa'yo."

Hindi niya pinagsalita si Vanessa. Hinawakan niya ang ulo nito at dinikit niya ang
mukha niya sa pisngi ng asawa. Pumalag ito pero hindi siya bumitiw. Kailangan
niyang gawin 'to. Handa siyang tapakan ang pride niya alang-alang sa asawa niya.
Wala na siyang pakialam kung magmukha siyang tanga o ano. Wala na siyang ibang
naiisip na paraan e. Kailangan niyang kumbinsihin ang asawa niya.

"Papayagan na kitang gawin lahat ng gusto mo. Hindi na kita pagbabawalan. I won't
hurt you anymore. Anything you want, Van. Just stay here...with me."

Umiling iling si Vanessa at pilit siyang itinulak palayo. "It's too late, Allen.
Too late. Sana dati pa lang ginawa mo na 'yang mga sinasabi mo. Bakit ngayon lang
kung kelan sirang sira na ako? At wala ng natitirang pagmamahal dito sa puso ko...

...Simple lang naman ang gusto ko e. A happy marriage and a loving husband. 'Yon
lang, Allen, masaya na ako. Pero kahit isa hindi mo naibigay sa'kin."

Mas lalong nasaktan si Allen. Nakaramdam na siya ng kuryente sa mga kamao niya.
Hindi na niya alam kung ano pang sasabihin para lang makumbinsi ang asawa.

Tinitigan niya ito sa mga mata at hinawakan sa magkabilang pisngi. "What do you
want, Van? Tell me. Gusto mong umalis tayo dito? Come, let's go. Pumunta tayo sa
ibang bansa. Let's live there...and be happy. Wala nang mang-gugulo sa'tin. It's
that what you want?

...Or...or...a baby? That's what you want, right? I could give you dozens, Vanessa.
Kahit ilang gusto mo. Bubuo tayo ng malaking pamilya. Or do you want me to get rid
of Lauren? Matagal ko nang ginawa 'yon. I don't like her anymore. Believe me! It's
you that I want now. No, no..." Umiling ito. "Forget that. I don't want you. I love
you."

Inabot niya ang magkabilang kamay ni Vanessa at madiin na hinalikan. "Siguro hindi
ko naiparamdam, hindi ko agad naamin sa sarili ko, pero mahal kita, Vanessa. So
much that losing you would break me."

"Mahal?" Natigilan siya nang marinig niyang tila natawa si Van.

"...oh come on! You don't have the capability to love, Allen...

...Ang alam mo lang, saktan at paiyakin ako. Kahit kelan,

hindi ko naramdaman na mahal mo 'ko. All you need from me is sex. 'Yon lang."

Napailing iling siya. Sagad sa buto 'yong lumabas sa bibig ni Vanessa, pero sige,
tatanggapin niya. Lahat tatanggapin niya. "No. That's not true," giit niya.

"YES, IT IS!" Singhal ni Vanessa at pilit na binawi ang mga kamay nito mula sa
pagkakahawak niya. "Kasi kung mahal mo talaga ako, hindi tayo aabot sa ganito. Tsk,
pwede ba, stop this drama of yours, Allen. It was you who pushed me to do this! My
decision is final. I'm leaving...

...pero 'wag kang mag-alala, babalik naman ako e."

"Y-you will?" Tila nabuhayan siya ng loob sa sinabi ng asawa.

"Yes. Dahil aasikasuhin ko ang annulment natin kapag nakapag-pahinga na ako," diin
nito.
Tuluyan nang hindi nakakibo si Allen. Hinang hina na lamang siyang napasalampak ng
upo sa kalapit na sopa. Napasabunot siya sa buhok niya.

Hindi na niya magawang makapag-isip nang diretso. All he wants right now is for his
wife to stay. Pero nawawalan na siya ng pag-asa. He's not into this. Alam niya sa
sarili niyang hindi siya magaling sa mga ganitong panunuyo. At mas masakit 'yon
dahil pakiramdam niya hindi sapat ang ginagawa niya.

Tinungkod niya ang magkabilang siko sa mga tuhod niya, at yumuko. "Van...gawin mo
na lahat ng gusto mo sa'kin. Sampalin mo ulit ako, murahin mo 'ko...'Wag lang 'to."

Gamit ang mga palad niya ay madiin niyang tinakipan ang mukha niya. He doesn't want
his Vanessa to see him like this. Kahit siya mismo naaawa sa sarili niya.

Tinanggal niya lang ang pagkakatakip sa mukha niya nang maramdaman si Vannie na
nakatayo sa harapan niya.

Inabot nito ang isang kamay niya, at nilapag ang wedding ring nito sa kanyang
palad. "Let's stop hurting each other, Allen. Marriage is not for us. We tried...I
could see that. But it just didn't work out."

Humigpit ang pagkaka-kapit ni Allen sa singsing. "It will work, Van. J-just don't
give up," halos maluha na siya nang sabihin niya 'yon.

"...I know I've been an asshole. Inaamin ko naman lahat ng ginawa ko sa'yo. When
you asked me for a second chance, oo natagalan, but still, I gave it to you. Now it
is me asking you for the same thing. Hindi mo ba kayang ibigay sa'kin?

...I will wait, Van. Maghihintay ako hanggang sa mapatawad mo 'ko. Pero sana sa mga
panahong 'yon, nandito ka lang sa tabi ko. Wag ka namang mang-iwan. Ang hirap na
nga ng sitwasyon natin, aalis ka pa. Let's...let's fix this together. Hindi ko
kayang mawala ka sa'kin. Kasi kung kaya ko, umpisa pa lang binitawan na kita."
Napatingala siya sa kisame dahil pakiramdam niya, may tutulo ng luha mula sa mga
mata niya.

Eto yata ang unang pagkakataon na lumabas ang mga ganitong salita sa bibig niya.
Gusto niya na lang sanang manuntok, magwala, at maglasing para matanggal na lang
lahat ng sakit. But he can't do that. Ayaw niyang mas lalong matakot sa kanya si
Vanessa. Wala siyang ibang maisip na paraan. It's now or never. Kapag hindi niya
nilabas lahat ng nararamdaman niya, alam niyang tuluyan nang mawawala ang asawa
niya sa kanya.

"I understand you, Allen. Pero sana intindihin mo rin ako. I've been hurt since day
one. Gusto ko namang maging masaya. Just let me leave. It's the best thing you
could do for me right now. That would make me happy."

Napailing iling siya at mabilis na hinawakan ang kamay ng asawa niya. "Please
Vannie, don't do this to me. I'm begging."

"You gave me no choice, Allen."

Para na rin siyang sinaksak nang paulit ulit habang unti unting kumakalas si
Vanessa sa pagkakahawak niya.

Hindi na siya humabol. Hindi na niya ito pinigilan. He just watched her as she
walks out of the door, pulling her luggage.

Napatakip siya sa mukha niya nang tuluyan nang makaalis si Vanessa. Hindi niya na
nakayanan ang sakit, bumigay na ang mga luha na kanina pa nangingilid sa mga mata
niya.

Pinahid niya ang mga 'yon. Madiin niyang tinakpan ang mga mata niya para sana
pigilan ang pagluha niya, pero wala pa rin. Mas lalo lang siyang naiyak. Tama nga
ang kaibigan niyang si Marco. 'Pag mahal mo ang isang tao, iiyakan mo.

How he wishes na sana nakikita siya ni Vanessa ngayon; baka sakaling maawa pa ito
sa kanya at hindi na umalis. But no, his wife is gone now. She already left him. At
hindi niya alam kung babalik pa ito sa kanya.

This is the most painful thing he has ever did in his life -- letting go of his
only love because he knows it's for the best.

Nagmamadaling pumasok si Vanessa sa Rioscents, ang perfume shop na pagmamay-ari

niya. In 30 minutes na lang kasi ay mag-uumpisa na ang appointment niya sa kanyang
fragrance chemist.
Dali-dali siyang dumiretso sa maliit na opisina niya sa itaas, initsa ang bag sa
desk, at mabilis na hinubad ang suot na cardigan.

Tinodo niya ang lamig ng aircon at tumapat doon. Nanglalagkit ang buong katawan
niya. Paano ba naman kasi, nasiraan siya ng sasakyan sa gitna ng C5 road. Malas pa
dahil ang init ng simoy ng hangin sa labas kahit na alas-nueve pa lamang ng umaga.
Pasalamat na nga lang siya't mabilis ang towing service sa lugar, dahil kung hindi,
nalate na siya ng dating sa shop. On time pa naman dumarating ang chemist niya.

Kinuha niya ang ipit sa bulsa ng suot niyang skinny maong jeans para ipusod ang
shoulder-length niyang buhok.

Nang mahimasmasan ay tinungo na niya ang kanyang desk. Inayos niya ang mga papers
na kakailanganin para sa meeting, pati na rin ang ibang mga sample perfumes na
nakapatong doon.

It's been 4 years since she left Allen.

Hindi niya na nga namalayang lumipad nang ganoon kabilis ang panahon. Masyado kasi
siyang naging abala sa Rioscents.

Kakauwi niya nga lang ng Pilipinas noong nakaraang buwan. Mahigit tatlong taon din
siyang nanatili sa London. Doon ay nagliwaliw siya, nakipag-kita sa mga dating
kaibigan, namasyal, ginawa lahat ng mga bagay na hindi niya nagagawa noong nasa
puder pa siya ng asawa niya.

And she felt great. Pakiramdam niya nga, ngayon pa lang nag-uumpisa ang pagkadalaga
niya. 'Yung bang, nagagawa niya lahat ng naisin niya at napupuntahan niya lahat ng
gustuhin niya nang walang nagbabawal sa kanya? She's free.

Sa London din niya naisip na magtayo ng sariling negosyo. She took a short course
in making and selling perfumes. 'Yon naman kasi talaga sana ang plano niyang gawin
pagka-graduate niya. Hindi niya lang nagawa dahil nag-asawa siya nang maaga.

Hindi naman tumutol ang mga magulang niya sa plano niyang iyon. Although medyo
nalungkot ang mga ito dahil mas gusto na lang sana nilang doon siya magtrabaho sa
kompanya nila. Pero hindi siya pumayag. Ayaw na kasi niyang magkaroon pa ng kahit
na ano'ng kaugnayan sa asawa niya. Ayaw niyang makatrabaho ito.

"Good morning!"
Napatigil siya sa ginagawa nang biglang pumasok si Claire, ang assistant niya.

Ngumiti siya nang matamis. "Good morning din! Grabe! Not my day! Alam mo bang
nasiraan ako ng sasakyan? Ang hassle! Ang init init pa naman sa labas." reklamo
niya, sabay hawi sa ilang hibla ng buhok niya na nahulog mula sa pagkakapusod.

"Oh, mabuti't hindi ka nahirapan makasakay ng cab? Nasaan na ang sasakyan mo?"

"Ayon, tinawagan ko nga kanina yung nag-tow. Sana lang maayos kaagad dahil ayoko
nang mag-cab pauwi mamaya," tugon niya.

"Ako na lang ang mag-fofollow up mamaya para hindi ka na ma-stress," alok naman ni
Claire. "Oo nga pala, may 150 orders tayo ng Angel's Love. Sa susunod na linggo
kukunin," balita nito.

Umaliwalas naman ang mukha ni Vanessa. "150 orders? S-sinong customer?"

"Mr. James Alarcon."

"Lalake?" Tila hindi makapaniwala na pahayag niya.

Tumango naman si Claire. Eto kasi ang unang pagkakataon na may lalaking umorder ng
pabango sa kanya. At 150 orders pa!

Hindi niya tuloy napigilang isipin kung saan noon gagamitin ang ganoong kadaming
pabango. Marahil ay ipang-reregalo. Big time naman! Hindi naman kasi ganoon ka-
cheap ang mga produkto niya. 'Yong iba talaga'y medyo expensive dahil galing pa sa
ibang bansa. 'Yong iba naman, sila mismo ng chemist niya ang gumawa.

"Bibili lang ako ng coffee. Gusto mo ba?" Tanong ni Claire.

"No, hindi na. Nagkape na ako sa condo. Bilisan mo na lang. At pakitawagan na rin
'yong dalawa. We're opening in 30 minutes pero wala pa sila." pakisuyo niya.
Nang makalabas na ang assistant niya sa opisina, ay muli na niyang ibinalik ang
atensiyon sa pag-aayos sa mga gamit niya. She was piling up some documents nang
biglang may nilipad na parang papel mula roon at nahulog sa tiled floor. Akala niya
nga resibo lang, 'yon pala, litrato nilang dalawa ni Allen noong ikinasal sila.
Marahil ay napasama sa mga papeles na iniuwi niya galing London.

She picked it up. Napangiti siya nang mapait habang nakatingin sa litrato.

When it comes to space and time, sobra sobra na ang nakuha niya. Apat na taon na
rin ang nakalipas. Marami na ang nagbago, including her.

Inaamin niya, noong mga unang buwan matapos niyang iwan si Allen, hirap siya. Ilang
gabi rin siyang umiyak at nagmukmok sa loob ng kuwarto; sa ilalim ng kumot.

Hindi niya pa rin matanggap ang lahat ng nangyari sa kanya - ang mga pinagdaanan
niya sa piling ni Allen, ang pagkawala ng baby niya, her broken marriage, ang
paglayo niya sa mga taong mahal niya na nasa Pilipinas.

Nahirapan siyang mag-move on lalo na't mag-isa lang siya, pero pinilit niyang
gawin. It's for her own good anyway. So, she decided to divert her attention to
other things.

Doon pumasok sa isip niya ang pagtatayo ng Rioscents. Masyado siyang naging busy.
Kahit nga si Leila hindi na niya madalas na nakikita at nakakausap. Pati 'yong
annulment na dapat ay aasikasuhin niya sa oras na maging okay na siya, naisantabi
niya na rin.

Hindi naman din kasi siya masyadong nagmamadali na ma-annulled. Sa ngayon, masaya
siya sa buhay niya. She's contented. Lalo na't maganda ang estado ng Rioscents
kahit na kabubukas pa lamang nito a few weeks ago.

Hindi rin naman siya ginugulo o sinusundan ng asawa niya. Na siyang pinagtataka
niya. Sa kapangyarihan ng pamilya nito at dami ng pera, imposibleng hindi ito
magha-hire ng tao para ipahanap siya.

Naisip niya, marahil may sarili na ring buhay si Allen kaya hindi na siya ginulo at
ipinahanap pa. Nakalimutan na siguro siya. Baka nga may kinakasama na itong iba e.
Knowing her husband, hindi iyon malabong mangyari.

Wala na rin siyang masyadong naririnig na balita tungkol dito. Minsan na lang 'pag
nadudulas ng kwento si Leila. Pero binabalewala niya nalang. Kasi honestly, wala na
sa kanya. Wala na siyang pakialam. She has moved on totally. She's happy now. She
just hopes Allen is happy too.
HALOS mapatalon siya sa kinatatayuan nang biglang mag-ring ang cellphone niya. Dali
dali niyang isinuksok ang hawak hawak na litrato sa loob ng wallet niya, bago
hinugot ang phone mula sa back pocket ng pantalon niya. Baka si Gavin na ang
tumatawag, ang fragrance chemist niya.

At hindi nga siya nagkamali. She cleared her throat before answering the call.

"Hey!" Umpisa niya.

"Good morning, sweetie!"

Napangisi siya sabay iling. "Wrong number ka yata, mister?" biro niya sa kausap.

"Bakit? Ayaw mo ba ng sweetie? Honey na lang? Or babe?"

"Bababaan kita ng telepono!" banta niya kay Gavin. Narinig niya namang natawa ito.

"Easy, woman. Ang aga aga, ang init ng ulo na'tin. I'm just joking."

Napabuntong hininga na lamang siya. "Why did you call? E magkikita naman na tayo in
few minutes?" takang tanong niya, habang panay sa pagipit ng ilang hibla ng buhok
niya sa likuran ng tenga niya.

"Nothing. I just wanna hear your voice. Masama ba 'yon?"

Napaikot siya ng mga mata. Mukhang inaalaska na naman siya ni Gavin. Araw araw na
lang. "Seriously, Gavin, what do you want?" tanong niya. Narinig na naman niyang
natawa ang kausap niya sa kabilang linya.

"Eto naman. Masyadong seryoso. Well, Ms. Vanessa, I would just like to inform you
that I'm postponing our meeting."
Kusang tumaas ang isang kilay niya. Damn! Kung alam lang ni Gavin ang pinagdaanan
niya para lang makarating sa Rioscents on time, tapos biglang postponed? At eto pa
ang may ganang mag cancel ng meeting ha?

"And why is that so, Mr. Trinidad? This has been scheduled two weeks ago. Why
cancel it just now?" maanghang na tanong niya.

"I'm so sorry, Vanessa. Emergency, eh. I have to drive my son to the hospital.
Kagabi pa kasi mataas ang lagnat."

Bigla namang nawala ang inis niya dahil sa balitang narinig. Umupo siya sa swivel
chair at sumandal. "Oh. Sorry to hear that. S-sige, sige, just contact me when
you're okay for the meeting. Pwede naman ako kahit kailan. Just give me a heads
up."

"Okay, then. Will call you again. Bye, honey?"

"Tse!" pagsusuplada niya. Narinig niya pang natawa si Gavin bago tuluyang binaba
ang telepono.

Napailing-iling siya habang ipinapatong ang cellphone sa ibabaw ng mesa. Hindi

naman siya manhid para hindi maramdamang may pagtingin sa kanya ang fragance
chemist niya. Matagal na rin itong ganoon makitungo sa kanya, kahit noong nasa
London pa sila, pero patay malisya na lamang siya. Hindi siya nagpapakita ng
motibo.

Wala na kasi siyang interes sa mga ganoong bagay. Masyado na siyang maraming
iniisip para patulan pa ang mga pangungulit ni Gavin.

Hindi naman sa ayaw niya rito dahil may anak na ito pero hindi kasal. Kung
tutuusin, gwapo ito - lalaking lalaki ang dating. Isang gentleman at mayaman din
ang pamilyang kinalakihan. Pero sadyang ayaw niya lang talagang pumasok ulit sa
isang relasyon. Wala na siyang balak. Masyado siyang na-trauma sa nangyari sa
kanila ni Allen. Ayaw na niya uling masaktan at mahirapan nang ganoon. Nakakabaliw.

And besides, why would she dive into a new romantic relationship? Legally speaking,
she's still married.
"VANNIE!!!"

Halos mahulog lahat ng mga frames na nakasabit sa dingding nang buong pwersang
buksan ni Leila ang pintuan ng opisina niya.

Pinanlakihan si Vanessa ng mga mata sa sobrang pagkagulat. Kulang na lang e

malaglag siya mula sa kinauupuan e! Papaano naman kaya nito nalaman na nakauwi na
siya ng Pinas?

"Walanghiya kang babae ka!" Sermon nito habang papalapit sa kanya. "Since when have
you returned, ha? Bakit naman hindi mo sinabi para naman ako mismo sumundo sa'yo sa
airport."

Napakamot na lamang siya sa batok bago tumayo para salubungin si Leila. Niyakap
niya ito nang mahigpit.

"Shet! Ang ganda mo!" Puri nito. "Parang mas lalo ka yatang sumeksi ngayon kaysa
noong huli tayong nagkita?"

Tipid siyang napangiti. Sexy? At saka niya lang naalala na hinubad niya nga pala
ang cardigan niya. Fitted floral tank top at skinny maong jeans lang ang suot niya.
Bakat na bakat tuloy ang hubog ng katawan niya, especially her breasts. Litaw ang
cleavage niya dahil mababa ang neck line ng pang-itaas niya.

Tapos nakasuot pa siya ng make-up. Mas naging maamo tuloy ang mukha niya.

"Thanks!" sagot niya. "It's good to see you again, cousin. You know what, I was
really planning to surprise you." Na totoo naman. Ang balak niya sana'y puntahan
ito sa condo nito kapag nagka-oras siya.

"Surprise?!" bulalas ni Leila sabay kalas sa pagkakayakap. "Ay successful ka, Van!
Na-surprise talaga ako. Grabe! Kung hindi ko pa nakausap si Tita, hindi ko
malalaman na nandito ka na!"

Natawa na lamang si Vanessa at bumalik sa pagkakaupo sa swivel chair. "I'm really

sorry, Lei. Wala naman talaga akong balak itago sa'yo."
Nagkibit balikat na lamang ang pinsan niya, at umupo rin sa upuan sa tapat ng desk
niya. Tinungkod nito ang mga siko sa mesa at ngumiti nang malapad. "So, how was
your flight? Where are you staying now? Kelan pa nagbukas 'tong Rioscents mo?
Grabe, ang dami kong tanong sa'yo! Magkwento ka namang bruha ka!"

Napatawa siya nang malalas. Grabe! Sobrang namiss niya ang kadaldalan ng pinsan
niya. Ang dami nang nagbago sa kanya, pero si Leila, ganoon pa rin. Walang
pinagbago, bukod siguro sa buhok nito na kulay burgundy na ngayon at sa katawan
nito na pumayat na kumpara dati.

"I'm staying in a condo. Isasama kita roon minsan. The place is perfect! Tahimik.
Walang nanggugulo. Uhm, itong Rioscents, it opened a few weeks ago." kwento niya.
"And you, lady? How are you? It's been four, five months ba nung huli tayong
nagkita? Hindi mo na ulit ako dinalaw sa London," patuloy niya sabay bukas sa
laptop niya na nasa mesa.

"I'm fine. I'm always fine," sagot naman ni Leila habang isa-isang inaamoy 'yong
mga pabango na nakapatong sa mesa. "T-teka, teka nga!" Mabilis nitong ibinalik
'yong isang bote ng pabango sa kinalalagyan noon. "Bakit ba ako tinatanong mo? Ikaw
dapat ang nagki-kwento! How are you?" Diin nito. "Blooming ka talaga ngayon ah?
Ganyan ba talaga ang epekto 'pag nahihiwalay sa asawa?"

Natigilan si Vanessa. Naningkit ang mga mata niya.

"JOKE!" biglang bawi naman ni Leila. "Joke lang! Eto naman, seryoso masyado."

Napangiti na lamang siya. Hindi na talaga nagbago ang pinsan niya. It's the same
old Leila. "Kumusta pala sila Mama?" pag-iba niya na lang sa usapan. "Dumadalaw ka
pa rin ba sa bahay?"

Hindi naman agad nakasagot si Leila. Tumayo ito mula sa pagkakaupo, at sinimulang
libutin ang maliit niyang opisina. "Uhh, they're fine. Busy sila ngayon e, alam mo
ba 'yon? I heard the business is doing good. Malapit na raw matapos 'yong casino na
pinapatayo sa Entertainment City. By next year, magbubukas na 'yon," kwento nito.

"Well, good to hear that." Tipid na sabi naman niya at mas lalong tumutok sa bagong
email na natanggap niya.

Perez and Fajardo's partnership still continues kahit na magkahiwalay na silang

mag-asawa. Hindi niya nga alam kung bakit nagka-ganoon. Ewan niya kung may sinabi
ba o ginawa si Allen para hindi mabuwag ang partnership, o sadyang napagdesisyunan
na lamang ng dalawang pamilya na ituloy ang nasimulan.

Total, ilang taon na rin namang merged ang hotel and casino business nila, at ang
airlines nila Allen.

Kahit busy siya sa London at sa pagpa-plano sa Rioscents, hindi naman siya

nakalimot na maki-balita sa mga magulang niya. Alam niyang nag-expand na ang mga
businesses nila.

Ang balita niya pa nga, most of the credits were given to Allen. Ito raw ang nag-
pursige at kumilos. Masaya naman siya kahit papaano. Umpisa pa lang naman talaga
alam na niyang may ibubuga si Allen. Kaya nga siya ipinakasal dito eh.

"Sino'ng architect mo? Ang ganda ng design ng Rioscents ha. Loft-style," biglang
puri ni Leila. Nag-angat siya ng mukha at nakitang nakadungaw ito sa nakabukas na
pintuan - tinitingnan ang hitsura ng shop sa ibaba.

Hindi naman na siya nakasagot. Palihim siyang napangiti.

Alam ni Leila kung ilang balde ng dugo't pawis ang inilabas niya para lang maitayo
ang Rioscents. Halos lahat ng oras at atensiyon niya binigay niya sa negosyo.

Walang mintis ang palitan nila ng tawag at emails noon para makibalita sa isa't
isa. Natigil lamang iyon noong nakaraang taon dahil naging busy na talaga siya sa
pagpa-plano sa shop, at mukhang may iba na rin namang pinagkaka-abalahan ang pinsan
niya noong mga panahong na 'yon. Pero hindi naman nila nakalimutang makipagkita sa
isa't isa 'pag may libreng oras sila.

"So, wala ka bang ibang kukumustahin bukod sa akin at sa Mama mo?" Nakangising
tanong ni Leila, at muling umupo sa kaninang puwesto nito.

Saglit namang napatigil si Vanessa sa ginagawa niya. Heto na naman ang pinsan niya.
Nag-uumpisa na naman. Alam na alam na niya kung saan pupunta ang usapan nila eh.

"Sino pa ba'ng dapat kong kumustahin?" patay malisyang aniya nang hindi lumilingon.

"Oh, come on, Vannie! Quit acting! Ano, gusto mo ba'ng ako pa mismo ang magsabi
kung sino siya?" hamon ng pinsan niya.
Nagpakawala na lang siya ng buntong hininga. Alam niya na madalas magkita at magka-
usap ang pinsan niya at ang asawa niya. Ang hindi niya lang maintindihan, eh kung
paano naging close ang dalawa, eh ang natatandaan niya, halos ipakulam na ni Leila
si Allen noon.

"Ano? Ako na magsasabi?" pangungulit ni Leila.

"Okay, okay! How is he then?"

"Sino'ng he?" maang-maangan naman nito. Ang kulit talaga!

"Oo na, sige na," pagsuko niya na lang. "How's Allen?"

"Allen? Your husband?" Aba't nang-aasar pa talaga ang loka!

Napaikot na lamang ng mga mata si Vanessa. "Fine! My husband."

"'Yan! Ayaw pang banggitin e!" kantiyaw nito. "...Oh well, the last time I heard
from him...he's dating this girl he met somewhere."

Nag-angat siya ng tingin kay Leila. Mukhang seryoso naman ito at hindi nagbibiro.
Binalik niya na ulit ang atensiyon sa trabaho. "Well, good for him. I'm glad he has
moved on already. Just like me. Mukhang hindi na pala ako mahihirapan sa annulment
namin," confident na confident na pahayag niya.

Tumingin ulit siya kay Leila dahil napansin niyang ang lalim ng titig nito sa
kanya. "Baket?" tanong niya pa.

"You've really changed, huh? The last time we've seen each other, hindi ka pa naman
masyadong ganyan," puna nito.

Napangiti naman si Vanessa. Tumigil siya sa pagta-type sa laptop at sumandal sa

upuan. She took a deep breath. "No. Hindi ako nagbago, Leila. This is still me.
Siguro...naging mas matalino lang ako ngayon. And tougher. At novels at romantic
movies na lang ang iniiyakan ko." natawa siya sa sinabi niya.

"So, itutuloy mo pa rin nga talaga 'yong annulment?" seryoso pa rin si Leila.
Parang hindi nga ito natawa sa huling biro niya.

Ngumiti naman siya at saka bumalik sa pagta-type sa kanyang laptop. "At bakit naman
hindi?" aniya nang hindi lumilingon. "I have my own life now. Kita mo naman, 'di
ba? At based sa sinabi mo sa'kin, mukhang meron na rin naman siyang sariling buhay.
So yeah, as planned, I will still push the annulment. Para naman makalaya na kame
pareho. I'll find a lawyer. Pero hindi pa muna siguro ngayon. Busy pa ako. I have
to monitor Rioscents. Risky ang first few months. Ayokong masayang lahat ng
pinaghirapan ko."

"H-hindi pa ba kayo nagkikita? Hindi mo pa siya pinupuntahan?" tanong ulit ng

pinsan niya. Seryoso pa rin.

"Hindi pa."

"Then what if magkita kayo? Nagkasalubong, ganon? I bet he doesn't know yet na
nakabalik ka na."

"He doesn't have to know," mabilis na sagot naman niya. "Kung magkita kame, e 'di
nagkita. It's that simple. Let's not make that a big deal, Lei." Bigla naman siyang
napatigil sa pagta-type na para bang may naalala siya. Nagtataka siyang tumingin
kay Leila. "W-wait a minute! Bakit ba siya ang pinag-uusapan natin dito, ha? We
should be talking about great things! Ngayon na nga lang ulit tayo nagkita, ano ba!
Why so serious?"

Umaliwalas din naman ang hitsura ni Leila. Natawa ito. "Aba, malay ko sa'yo. Ikaw
'tong nag-umpisa e." bintang pa nito.

Napanganga si Vanessa. "Wow, ha? Leila ha! Ako talaga? Eh ikaw 'tong nagtanong kung
may iba pa ba akong gustong kumustahin. Hinalungkat mo pa ang married life ko na
matagal nang nabulok sa baul."

"E kasi naman, gaga. Curious lang ako sa iba mo pang mga nararamdaman. Kung hindi
mo pa ho kasi alam mahal kong pinsan, apat na taon mo nang bukang bibig 'tong
Rioscents. Tanong ko lang, may social life ka pa ba?"

Natawa na lang siya sa pang-aasar ng pinsan niya. "Siyempre naman meron! Gusto mo
mag-bar hopping pa tayo mamaya e. Ano ha?" hamon niya sabay ngiti na abot hanggang
tenga.
Tila nabuhayan naman ng dugo si Leila. "Alam mo, 'yan ang pinaka-magandang bagay na
sinabi mo ngayon. Game ako!" hinampas pa nito 'yong mesa. "Pero teka teka, pwede ba
kahit ngayong umaga lang e 'wag ka muna masyadong magpaka-busy? We still have a lot
of catching up to do! Tara, let's have breakfast! My treat!" masayang alok nito na
may kasama pang pag-taas baba ng mga kilay.

"Bored ka na ba?"

Napatigil si Allen sa pag-inom ng red wine at lumingon sa babaeng nagsalita. Tipid

niya itong nginitian. "No, I'm fine."

"Buti naman," sagot naman ng babae. "Hindi pa yata kita nakikitang kumain. Sabi
sa'kin ni Marco nag-undertime ka pa raw sa trabaho just to get here? I bet you're
hungry. There's a lot of food inside. Halika?" alok nito sa kanya.

Umiling siya. "No. Uhm, I'm good. Thanks." aniya sabay baba ng tingin sa naka-umbok
na tiyan ng babae.

Palihim siyang napangiti. "C-can I?" paalam niya.

"Sure." Inabot naman ng babae ang kamay niya at ipinatong sa tiyan nito.

Nailang siya sa umpisa, pero inalalayan naman ng babae ang kamay niya sa paghaplos
doon kaya't naging kumportable na siya.

"D-does it hurt?" curious na tanong niya.

"Uhm, minsan. 'Pag sumisipa. Pero kaya ko naman. Kinakausap ko lang siya na 'wag
malikot kasi nasasaktan si mommy, tapos ayon, okay na ulit."

Hindi napigilan ni Allen, napangiti siya. "He hears you?" Parang di pa siya
makapaniwala.

"She," pagtama ng babae. "Somehow, yes. Hindi ko nga alam kung paano nangyayari
'yon eh. Basta pakiramdam ko naririnig niya ako. Kasi sumusunod siya sa'kin. We
have this mother and daughter connection na kame lang ang nakakaintindi." Kwento
nito sabay tawa.
"Mariel..."

Tinanggal ni Allen ang kanyang kamay sa tiyan ng babae nang biglang dumating ang
kaibigan niyang si Marco.

Lumapit ito sa kinatatayuan nila, at niyakap ang babae mula sa likuran nito. "Get
inside. Nagdidilim na. Baka lamigin ka."

"Okay," tugon naman ni Mariel. "Allen, 'pag nagutom ka may pagkain sa loob ha?
Hon," balik nito ng tingin kay Marco. "Pakainin mo siya. Malayo yata ang binyahe
niyan."

Napangiti naman nang nakakaloko si Marco sabay tingin kay Allen. "Oh, narinig mo
misis ko. Kumain ka raw. 'Wag puro alak."

Nagtawanan silang tatlo.

Maya maya ay pumasok na rin sa loob si Mariel. Naiwan silang magkaibigan na

nakatayo sa maliit na gazebo, at pinapanood ang ibang mga bisita na nagtatampisaw
sa pool.

Narito siya sa baby shower nina Marco and Mariel na ginanap sa sariling bahay ng
mag-asawa sa Ayala Alabang.

"Upo tayo. Nangangalay ako sa'yo." Alok ni Marco.

Dumiretso sila sa magkatabing pool lounge chair at doon naupo.

"Teka, kuha akong beer. 'Di ka malalasing diyan sa iniinom mo." natatawang paalam
naman agad ni Marco sabay tayo.

"G*go. Hindi ako maglalasing. Magda-drive pa ako pauwi." ganting sagot ni Allen
pero hindi siya nilingon ng kaibigan. Hinayaan niya na lang.

Pinagmasdan niya si Marco habang naglalakad ito papunta sa bahay. Sinalubong ito ni
Mariel ng yakap sa baywang at sabay silang pumasok sa loob.
Sumibol ang isang kimi na ngiti sa labi niya.

Pag-ibig nga naman. Sino'ng mag-aakala na magiging ganito kasaya ang dalawa? The
two got married three years ago. Pero ngayon lamang nabuntis si Mariel. She was
diagnosed with a hormonal disorder months after their wedding. Kamuntik pa ngang
maghiwalay ang dalawa noon dahil sa problemang iyon. But good thing both of them
fought to have their so-called happily ever after.

Nag-iwas na siya ng tingin. Hindi niya kasi maiwasang hindi mainggit.

Kung nag-work out lang sana ang marriage niya, at walang sumuko sa kanila, malamang
masaya rin siya ngayon. At bakit naman hindi? He's married to the most beautiful,
most loving woman in the world. Sadyang g*go lang talaga siya noon kaya nawala ang
babaeng mahal niya sa kanya.

NAGITLA siya nang maramdaman ang pag-vibrate ng cellphone niya.

Agad niya iyong hinugot mula sa bulsa ng suot niyang slacks. Ang akala niya nga ang
sekretarya niya ang nagtext, baka nagkaproblema sa opisina. But he was wrong. It's
Leila.

Nangunot ang noo niya. Hindi niya alam kung babasahin niya ba o 'wag na lang. Alam
niya naman kasing walang kwenta na naman ang sasabihin ng babaeng iyon eh.

Nangako itong tutulungan siya kay Vanessa, pero nitong mga nakaraang buwan, wala na
siyang narinig na matinong balita mula rito. Ewan niya ba kung ano'ng pinagkaka-
abalahan ng babaeng 'yon.

Sa bandang huli naman, binuksan niya pa rin 'yong text. Baka kasi this time,
importante na ang laman nito.

Pero hindi niya pa nababasa nang buo ang mensahe ay isinara na niya at agad na
ibinalik ang cellphone sa bulsa niya. Tinanong lamang ni Leila kung nasaan siya.
Oo, 'yon lang. Napa-iling iling na lang siya. Yeah, right. So, what does he expect?
Na may sasabihing magandang balita si Leila tungkol kay Vanessa? Hindi na yata siya
umaasa.

Yes, he never lost track of his wife.

Alam niya kung ano'ng mga pinagkaka-abalahan nito. Kung saang mga bansa ang
pinupuntahan nito. Lahat. Para saan pa't may pera siya at connections?

He hired a man before to help him monitor his wife in London without her knowing
it. Ayaw niya kasing mabigla ito at matakot, baka mas lalo lamang itong umiwas. At
'yon din kasi ang payo ni Leila sa kanya noon. Na hayaan na muna si Vanessa. Give
her a break hanggang sa makalimutan nito ang mga nangyari.
Ilang beses nga ba siyang lumipad ng London para siya mismo ang sumubaybay sa
asawa.

There's this one time he followed her in a fancy restaurant in the downtown of
London. About 3 years ago 'yon. Nag-lalaptop ito habang kumakain. Halatang abalang-
abala ito sa ginagawa kaya siguro hindi siya nito napansin.

Hindi niya nga alam kung matutuwa siya o hindi noong araw na 'yon. Matutuwa dahil
nakikita niyang mukhang maayos naman si Vanessa, o malulungkot dahil hindi man lang
talaga siya nito naalala. Hindi na ito umuwi ng Pilipinas. Walang tawag o email.

Ganoon ba talaga kalaki ang galit nito sa kanya kaya't wala na itong pakialam? O
sadyang busy lamang ito? He hopes it's the latter. Mas katanggap tanggap 'yon.

Hindi naman niya ito nilapitan noong araw na iyon kahit na pilit na siyang hinihila
ng katawan niya. Hindi niya pa kasi kayang harapin ang asawa noong mga panahong
iyon.

He had to fix himself first. Ayaw niyang makita siya ni Vanessa na ganoon pa rin
siya - an asshole, cold and selfish husband na walang ibang alam gawin kung 'di ang
sumigaw at manakit.

Nahinto lamang ang pagta-track niya sa asawa noong nasubsob na siya sa trabaho. Mas
naging workaholic siya. Wala siyang ibang pinagka-abalahan kung 'di meetings,
pagsagot sa mga emails, at pag-gawa ng mga presentations.

Minsan nga'y nauuwi na niya ang laptop niya sa condo para doon ituloy ang pagta-
trabaho. And he guessed those were his ways to move on little by little. Siya pa
ang napiling mamuno sa pagpapatayo ng bagong casino nila sa Entertainment City.

Paminsan minsan na lamang siya nakikibalita tungkol kay Vanessa. Ang huling nalaman
niya nga, ay ang plano nitong magbukas ng sariling negosyo, pero hindi niya alam
kung saan. Si Leila pa ang nagkwento noon sa kanya.

"O, ilang pangarap na nabuo mo?"

Nabalik ang diwa niya sa biro ni Marco.

Nagangat siya ng tingin at tinanggap ang bote ng alak na inaabot nito sa kanya.

"Fcking dreams," iiling-iling na sabi na lang niya. "Ba't ang tagal mo?"
Napangisi naman si Marco. "Siya sisihin mo."

Tumingin si Allen sa direksyon na tinuturo ng kaibigan. Agad siyang napamura sa

isipan niya nang makita kung sino 'yong babaeng papalapit sa pwesto nila.

Sinamaan niya ng tingin si Marco. "The hell! You invited her?" singhal niya.

He's talking about Cindy. Ang babaeng nakilala nila sa isang bar kamakailan lang,
na daig pa ang linta kung makadikit sa kanya.

Huli na naman para makapag-dahilan pa si Marco. Tuluyan na kasing nakalapit si

Cindy sa kanila.
Agad pa itong tumabi sa pool lounge chair kung saan siya nakaupo.

"Hey! I didn't know you'll be here too!" Kunwari pa itong nabigla, pero halatang
halata naman ni Allen na umaarte lamang ito. Girls. What does he expect?

Napapikit nalang siya nang madiin.

Hanggang sa baby shower ba naman nakabuntot pa rin ito sa kanya? Damn! At kunwari
pa itong hindi alam na nandito siya. Yeah, right! E may lahing detective yata ang
babaeng iyon dahil alam na alam palagi kung nasaan siya eh!

Hindi na siya nagdalawang isip, agad siyang tumayo. "C.R lang ako," palusot niya
kay Marco para lang makaiwas.

Sumunod din naman ng tayo si Cindy. "Hey! Hindi ka man lang nag-hi sa'kin?" Tila
nagtatampo pa ang boses nito.

Sinilip niya ito. Magha-hi na sana siya pabalik para naman hindi siya magmukhang
bastos, pero biglang nagbago ang isip niya.

Naalibadbaran kasi siya sa hitsura nito. Maganda kung sa maganda ang babae. Pero
ang suot nito? A black halter top, at red leather shorts na sobrang ikli, and a
pair of red wedges. Hindi kaya ito pulmonyahin? Naka makapal na make-up pa ito.
Pulang-pula ang mga labi!

Sa isip isip ni Allen, sinong matinong babae ang magsusuot ng ganoon sa baby
shower? Ano ba'ng tingin nito sa bahay nila Marco at Mariel, bar? His Vanessa would
never dress like that.
Hindi na lang siya nagsalita. Tuluyan na niyang iniwan si Cindy at ang kaibigan
niya.

Pero hindi pa siya gaanong nakakalayo ay naramdaman na niyang nakasunod sa kanya si

Marco.

"Bakit ba 'pag nakikita mo si Cindy, umiinit ulo mo? Chicks naman 'yon ah? Sexy pa.
Malaki boobs." Kantiyaw ng kaibigan niya sa kanya habang patungo sila sa loob ng
bahay.

Kunot-noo niya itong tiningnan. Ang pinaka-ayaw niya e 'yong inaasar siya nito sa
babaeng iyon. Kulang na nga lang ay itulak niya 'yon para lang lumayo sa kanya eh.

"That girl? Dikit nang dikit! Ang kulit!" Iritableng sagot niya sabay tungga sa
bote ng alak na bitbit bitbit niya. "Ilang beses ko nang sinabing may asawa ako.
Ayaw pa ring tumigil."

Natawa na lang si Marco. "You're separated anyway."

"I'm still married in papers. At isa pa, I would never ever entertain a woman like
that. She's nothing compared to Vanessa. Walang wala," paniguro niya at muling
tumungga ng alak.

"Vanessa pa rin? Tss. Okay. Gusto mo 'yan e."

'Yon na lang ang narinig niyang sagot galing kay Marco dahil tuluyan na siyang
pumasok sa loob ng banyo.

Vanessa pa rin?

Hell, of course! It's always been her. And it will always be her.

PINATONG niya ang bote ng alak sa maliit na table, at tinungkod ang magkabilang
kamay sa sink. Damn! Naalala niya na naman tuloy si Vanessa. Titigil ang Cindy na
'yon sa kakadikit sa kanya kung may asawa lang sana siyang ipapakilala eh.

Sh*t how he misses his wife! Matagal na panahon na ang apat na taon kung tutuusin.
Pero hindi niya masasabing naka-move on na siya totally.
Hanggang ngayon nalulungkot pa rin siya. Wala nga yatang araw na hindi sumagi sa
isip niya ang asawa niya. He felt alone. Sobrang hinahanap-hanap na niya si
Vanessa. Ang pag-aasikaso nito sa kanya, ang mga masasarap na luto nito, lalong
lalo na 'yong paborito niyang Mechado; ang mga maiinit na yakap nito sa kanya kapag
gabi, ang maamo nitong mukha, even the way she looks at him...lahat.

Ilang buwan matapos siyang iwanan ni Vanessa, ni hindi niya alam kung paano siya
babangon ulit. Kung papaano maguumpisa ulit. Pakiramdam niya, may isang malaking
parte sa katawan niya na nawala kaya't hindi siya makagalaw.

Tinamad na siyang magtrabaho noon. Malimit siyang mag-undertime at mag-leave. Sa

isip niya, para saan pa't nagtatrabaho siya, e wala na naman na siyang binubuhay.

Nawalan din siya ng social life. Hindi na siya lumalabas at nakikipag-inuman. Pati
sa mga babae, nawalan siya ng interes. Ilang beses siyang sinabihan ng mga kaibigan
niya na makipag-date sa iba para naman kahit papano'y maibsan ang pagkatamad niya.
Pero sadyang wala siyang gana. Si Vanessa lang ang gusto niya, at para kay Vanessa
lang siya.

Naghintay siya, at umasa na babalik agad ang asawa. Pero lumipas ang linggo, buwan,
wala pa rin. Hindi niya masasabing sumuko siya. He just realized that life still
goes on and he has to move on.

Kaya nga makalipas ang ilang buwan, siya naman ang nag-alsa balutan. Umalis siya sa
dating bahay nila ni Vanessa at lumipat sa isang condo unit sa Makati. Hindi na
kasi niya kinaya. Mas lalo siyang nahihirapan kapag nakikita ang bahay nila.
Naaalala niya lang ang asawa niya. Kung paano nito binigyan ng buhay ang tahanang
iyon.

Isa pa, kung sakaling babalik man si Vanessa, ayaw niyang makita siya nito sa
ganoong estado - broken and hopeless. Kailangan niyang maging katanggap tanggap.
Kailangan niyang ayusin ang sarili niya para balikan siya nito.

MULING nag-vibrate ang cellphone niya. 'Yon ang nagpabalik sa kanya sa huwisyo.
Hinugot niya iyon mula sa bulsa niya.

It's Leila again. What is it this time?

"What do you want?" Agad na tanong niya pagkasagot na pagkasagot sa tawag.

"HOY LALAKE!"

Sh*t! Inis niyang nailayo yong telepono mula sa tenga niya. Tama ba naman kasing
sumigaw?
"Tsk. Ang lakas ng boses mo." Sita niya sa kausap.

"Ay sorry naman! Na-excite lang ako. Nasaan ka ngayon? Hindi ka nagrereply sa'kin!"

Hindi siya agad sumagot. Lumabas na muna siya sa CR. Mainit sa loob. Naka long-
sleeved polo pa naman siya. Sira yata ang exhaust fan. O hindi niya lang nabuksan?

Sinilip niya muna ang kaibigan niya na nasa living room at umiinom ng alak. Kasama
na nito ang asawang si Mariel at ilang mga bisita.

"I'm in Marco and Mariel's baby shower. Bakit ba?" sagot niya kay Leila.

"Ihanda mo na ang cheke ko."

Napangisi naman siya. "And why?" Pagsakay niya sa biro nito.

"May balita ako sa'yo."

Napasuklay siya sa buhok niya. "Come on, Leila. Just make sure that's worth my
time."

"Of course! Kelan pa ba nawalan ng worth sa'yo ang pinsan ko?"

Tila nabuhay ang dugo ni Allen. Agad siyang naupo sa kalapit na high stool. Bahagya
niyang tinakpan ang bibig niya para hindi siya marinig ng mga bisita na biglang
dumaan sa pwesto niya.

"W-what about her? H-how is she?" Magkasunod na tanong niya na para bang hindi na
siya makapag-hintay sa mga isasagot ni Leila.

"Leila?" Pagtawag niya dahil parang naputol ang linya.

"Oo, nandito pa ako! Teka, nagluluto kasi ako!"

"Tsk! Ano na nga?"

"Well, Allen...your wife is back."

HALOS takbuhin na niya ang daan papunta sa pinag-pa-parkan ng kotse niya. Ni hindi
na nga siya nakapag-paalam nang maayos kina Marco at Mariel. Nagmamadali na kasi
siya.

Nanginginig pa ang mga kamay niya habang binubuhay ang makina ng sasakyan. Hindi
niya alam kung ano'ng mararamdaman niya, kung matutuwa ba siya o kakabahan. She's
here. She's back. Does that mean na aayusin na nito ang annulment nila? Damn! 'Wag
naman sana. Sana hindi iyon ang dahilan ng pagbabalik ng asawa niya.

Mabuti na lang at maluwag ang trafik sa kalsada. Mabilis siyang nakarating sa isang
seafood restaurant sa Greenbelt. Doon raw magpupunta si Vanessa ngayong gabi, ayon
sa kwento ni Leila.

Nang makarating, ay agad siyang pumasok sa loob ng resaurant. Hindi niya na nga
pinansin 'yung waitress na bumati sa kanya. Nilibot ng mga mata niya ang kabuuan ng
kainan pero wala siyang Vanessa na nakita. Bigla tuloy siyang nagduda. Hindi kaya
ginu-goodtime lamang siya ni Leila?

Naupo na lang muna siya sa isang two seater table. Sinadya niyang pumwesto malapit
sa pinto para mabilis niyang makikita ang asawa 'pag dumating na ito.

ALMOST half an hour has passed, pero wala pa rin si Vanessa.

Hindi na siya mapakali. Ramdam niya ang tensyon sa mga palad niya. He then decided
to go to the men's room.

Doon ay naabutan niya ang isang batang lalaki, nasa apat na taong gulang siguro.
Parang hirap na hirap ito sa pagbubukas sa suot nitong pantalon.

Napangisi siya. He found the little boy cute dahil parang natataranta na ito. Hindi
na nga siya nakatiis at tinulungan niya na ang bata.
"Here, let me help you." Alok niya.

Sa una'y nahiya pa ang bata, pero pumayag na rin itong magpatulong sa pagbukas. Na-
stuck pala ang zipper ng pantalon nito kaya hindi mahila pababa.

"Where's your dad? He should be the one helping you now." aniya.

"Uhm...outside? He's talking to...uhm...I don't know who he's talking to."

Natawa siya sa sagot ng bata. Bibbo ito. Mukhang masarap kausap.

"Where's your mom then? She could accompany you to the ladies room instead."

"No to ladies room! I'm a big boy! I can pee myself!" mayabang na sabi ng bata bago
nagsimulang umihi.

Natawa si Allen sa loob loob niya. Big boy daw? E kayang kaya niya nga yata itong
buhatin pataas sa ere ng isang kamay lang e!

Damn, how he wanted a little boy! Kung hindi lang sana nakunan si Vanessa, malamang
ay ganito rin kagiliw ang magiging anak nila. He's sure magmamana ito sa
kalambingan ng asawa niya.

"Finish!" bulalas ng bata nang matapos na itong umihi. Tinaas pa nito ang
magkabilang kamay sa ere.

"Good. You still need my help?" tanong niya dahil baka hindi pa rin nito kayang
isara ang zipper ng pantalon.

"No!" maligalig na sagot naman ng bata sabay karipas ng takbo palabas ng banyo.
Aba't hindi man lang talaga ito nag-thank you? Napailing-iling na lamang si Allen.

Ilang segundo lang ay lumabas na rin siya.

Narinig niya ang bata na parang may kausap sa labas. He pulled the door of the
men's room. Naabutan niya ito na nakatalikod mula sa kinatatayuan niya, kausap ang
isang babae na nakaluhod sa harapan nito. Maybe she's his mom.

"Why did you run? Di ba sabi ko hintayin mo ako?" tanong nung babae.

"It's okay! A mister helped me!"

"Mister? Who?"

Nangunot ang noo ni Allen. Sisilipin na sana niya kung sino 'yong babaeng kausap ng
bata dahil pamilyar sa kanya ang boses nito. Pero biglang humarap ang bata sa kanya
at tinuro siya.

"Oh! Him! Mister!" bulalas nito.

Nanglaki ang mga mata niya nang tuluyan na niyang makita kung sino 'yong babae.
Biglang naging kaka-iba ang pagtibok ng puso niya.

God! He deeply stared at her, like he's memorizing all the features of her face.
Parang hindi pa siya makapaniwala sa nakikita ng sariling mga mata.

Nagulat man ay bakas pa rin sa mukha niya ang tuwa. Para siyang nabunutan ng tinik
sa dibdib. After four years. Ang akala niya nga'y hindi niya pa ito makikita
ngayong gabi eh.

"Vanessa..." he murmured with so much joy in his eyes.

Pero bigla siyang nagtaka dahil parang hindi man lang nagpakita ng kahit na anong
reaksyon si Vanessa. Tumayo ito at inayos ang suot na asul na peplum skirt.

"Oh, it's you. Small world talaga, ano?" Kaswal na anito. "I'm sorry we have to
go." Kinarga nito ang bata. "Come on, Sage. Your daddy is waiting," sabi nito sa
bata at saka nagsimulang lumakad palayo.

Para namang nabuhusan ng malamig na tubig si Allen. Nawala ang kaninang saya na
nararamdaman niya. Napatulala lang siya.

Sh*t! Oo, inaasahan na niyang magiging malamig ang pakikitungo ni Vanessa sa kanya
pagkatapos ng mga nangyari. But what was that? That child! The 'daddy' she just
mentioned. Don't tell him...damn!

Halos makalayo na si Vanessa nang napagtanto niyang kailangan niyang kumilos.

Kulang na lang ay tumakbo siya para lang maabutan ang asawa. Hindi naman niya ito
matawag nang malakas dahil ayaw niyang makuha ang atensyon ng mga kumakain doon.

Nakalabas na ito ng restaurant nang maabutan niya. Agad siyang humarang sa harapan
nito.

"V-van...I...uhh...c-could we talk? Please." utal utal na pakiusap niya.

Fvck! Ang buong akala niya'y handa na siya at alam na niya ang mga sasabihin sa
oras na magkita na ulit sila. Pero bakit ngayon ay tila umurong ang dila niya?

"I can't," mabilis na sagot naman ni Vanessa. Parang hindi man lang nga ito nag-
isip. "Can't you see?" Pinakita pa nito ang buhat buhat na bata.

"Oh! There's daddy!" excited na sigaw bigla ng bata.

Nangunot ang noo ni Allen habang pinapanood ang bata na nagpumilit na bumaba mula
sa pagkaka-karga ni Vanessa, at sabay tumakbo papunta sa isang lalaking nakasuot ng
business suit.

Ito naman ang masayang bumuhat sa bata. Tapos ay lumapit sa ngayo'y kinatatayuan
nila.

"Hey sweetie, why did you go out?" nagtatakang tanong nito kay Vanessa.

Kumuyom ang isang kamao ni Allen. Nasaktan siya sa narinig niya. Sweetie? Hell, ano
'yon? Who's this sh*t at ang lakas naman ng apog para tawagin si Vanessa na
'sweetie'. Gusto niya itong sapakin o itulak palayo, pero pinigilan niya ang sarili
niya. He just stood there, gritting his teeth.

Nilipat niya ang tingin sa asawa. Wala pa rin itong reaksyon.

"Yes?" biglang tanong ng lalaki sa kanya.

Marahil ay napansin nitong sobrang lapit niya sa kanila. Pero hindi niya ito
sinilip o ano. Nanatiling nakapako ang tingin niya kay Vanessa.

"You know him, Vanessa?" tanong naman nito sa asawa niya.

Tiningnan siya ni Vanessa. Looking at her eyes, parang ibang tao na ang nasa
harapan niya. He can no longer see those eyes filled with innocence and love. Ang
lamig na ng titig nito ngayon. Sinalakay tuloy siya ng lungkot.

Huminga si Vanessa nang malalim. "Yes, I know him." anito sa kasamang lalaki.
"Gavin, this is Allen Fajardo. Allen, si Gavin." pagpapa-kilala nito sa kanya.

Kaswal namang nag-abot ng kanang kamay sa kanya ang lalaki. Parang hindi nga nito
pinansin ang pangalang 'Allen Fajardo'. Does that mean na hindi man lang siya
naiiki-kwento ni Vanessa?

"Gavin, could we just eat somewhere else?" biglang pahayag naman ni Vanessa matapos
ang nangyaring kamayan.

"Uhh, why? Don't you like the menu? I thought you're craving for seafood?" balik na
tanong ni Gavin.

"Lipat na lang tayo sa iba. I just don't feel like staying here."

"Oh, o-okay. Sige, hintayin niyo na lang ako sa kotse. I'll just get the perfume
sample left on the table."

"Wag na," pigil naman ni Vanessa. "Hayaan mo na. Marami pa ako sa shop. Let's go."
maotoridad na anito at nagsimula nang lumakad palayo.

Parang naging sunod-sunuran naman si Gavin. Bumuntot lang ito kay Vanessa, buhat
buhat ang bata. Nilagpasan nga lamang si Allen ng mga ito na para bang hindi siya
nage-exist. Hindi man lang nagpa-alam sa kanya.

Allen didn't see this coming. Bumigat ang pakiramdam niya. Parang bumalik na naman
sa kanya lahat ng mga naramdaman niya noong iniwan siya ni Vanessa.

HINAMPAS niya ang manibela ng sasakyan at bumusina ng dalawang beses. Tama ba naman
kasing unahan siya ng isa pang kotse palabas ng parking lot? At talagang ang tagal
tagal pa nitong magbayad ng parking fee ha?

Ngayon pa siya minalas kung kailan nagmamadali siya para sundan kung saan pupunta
ang asawa niya at ang lalaking kasama nito. Buhay nga naman!

Muli niyang dinial ang numero ni Leila. Kanina pa niya ito sinusubukang kontakin
pero hindi talaga ito sumasagot. In his 5th attempt, wala pa ring sagot si Leila.
Sa inis niya, binato niya ang cellphone sa katabing upuan.

Sh*t! Napasuklay siya sa buhok niya. Sana mali ang nakita niya. Sana hindi totoo
ang naiisip niyang may kinakasama ng iba ang asawa. At ang bata...ewan niya. Hindi
niya yata kakayanin. Makita pa lang niya ito na may kasamang iba, nasasaktan na
siya. After 4 years of agony, eto pa ang matatanggap niya?

Sinubukan niyang kalmahin ang sarili sa pamamagitan ng paghilot sa pagitan ng

magkabilang mata niya.

Imposible. Alam niyang hindi naman iyon magagawa ng asawa niya. He trusts her.
Sigurado siyang hindi nito kayang makipag-relasyon sa iba dahil kasal pa rin sila.
Baka nagkakamali lang siya ng pagkakaintindi sa nangyari. He will just ask Vanessa
kapag nagkausap na sila.

Maya maya lang ay nag-ring ang telepono niya.

It's a call back from Leila. Hindi na niya pinatagal pa at sinagot na niya iyon.
In-on niya ang speakerphone at sinabit ang telepono sa car phone holder.

"Leila."

"Oh? Hindi ko nasagot tawag mo. 'Di ko narinig. Ano, nagkita na kayo?"

"Sh*t! Yeah. She's with someone else! Hindi mo 'yon sinabi sa'kin. Who's that guy?
And the kid? Why were they together?" Sunod sunod na tanong niya sa kausap habang
nakikipag-gitgitan sa ibang mga sasakyan sa kalsada.

"Sino'ng lalaki? Hindi ko alam. Ano'ng pangalan?"

"Alvin."

"Alvin?" takang ulit ni Leila sa kabilang linya. Matagal bago ulit ito nakapag-
react. "Baka Gavin?"

Saglit na napapikit nang madiin si Allen. "Y-yeah, Gavin. You know that guy? Sino
'yon? Hindi mo siya nababanggit sa'kin."

Hinigpitan niya ang pagkaka-kapit sa manibela. Kung buhay nga lang ito baka kanina
pa ito nalagutan ng hininga dahil sa gigil niya e.

Bakit nga ba kasi hindi niya man lang nalaman ang tungkol sa lalaking 'yon, at sa
bata. Ganoon na ba siya ka-busy sa trabaho?

"Hay nako, Allen. Fragrance chemist 'yon ng asawa mo. Alam ko nga nangliligaw 'yon,
pero hindi yata feel ni Vannie dahil may anak na raw." kwento ni Leila.

"S-so the little boy's not hers?" Tila bigla siyang nagkaroon ng pag-asa.

"Of course not! Relax ka lang! Nagseselos ka na naman eh. So, ano pa nangyari?
Pinansin ka ba niya? Ano sinabi? Ay oo nga pala, may nakalimutan akong sabihin
sa'yo."

"What?" mabilis na aniya.

"Uhh, sinabi ko kay Vannie na may dine-date ka ng iba," pag-amin ni Leila sabay
halakhak na parang nang-aasar pa.

"FCK, WHAT?!" tumaas ang boses niya. "Leila! You're not helping! Sinong dine-date?
Alam mong hindi totoo 'yan! It's only her that I want!" Hinampas niya ulit ang
manibela sa sobrang inis.

Mainit na ang ulo niya, pero ang kausap niya, aba't nagagawa pang tumawa!

"Sorry naman! Oo, alam ko! Ang pinsan ko lang ang gusto mo. Eh tiningnan ko lang
naman kung ano'ng magiging reaksyon niya. Para sa'yo rin naman 'yon, tanga!"

"Damn it! You're really impossible." tanging sabi niya sabay baba sa tawag.
Nahampas na naman niya ang manibela. Si Leila talaga! Wala nang nagawang matino!
Sa wakas ay lumuwag na rin ang trafik. Pinaharurot niya ang kotse, at kahit na
malayo siya ay hindi niya inalis ang sinasakyan ni Vanessa sa paningin niya.

Hindi niya hahayaang masayang lahat ng pagtitiis niya. Hindi siya papayag na mauuwi
lang lahat sa ganito. Tama na ang apat na taon na pangungulila kay Vanessa. He'll
make a move now. He will fight for her this time. Kung kailangan niyang makipag-
patayan sa chemist na 'yon, gagawin niya. He will do anything just to have his wife
back.

[VANESSA'S POV]

"Sir...s-sorry ho pero hindi ho talaga kayo pwedeng pumasok nang basta basta."

Nahinto ako sa pagta-type sa laptop ko nang marinig ko na parang may nagbabangayan

sa labas.

Bago pa ako makatayo para sana tingnan kung ano'ng nangyayari ay bigla nang bumukas
ang pinto nang opisina ko.

Niluwa noon ang aking assistant na si Claire na pilit pinipigilan si Allen sa

pagpasok.

"M-miss Vanessa, nagpupumilit po siyang pumasok e." sumbong pa nito sa'kin.

"Hindi ako manggugulo. I just want to talk to my wife!" singhal naman ni Allen na
siyang nagpatigil kay Claire.

Gulat itong napatingin sa'kin. Parang sinisigurado niya kung totoo nga ang sinasabi
ni Allen.

Napahaplos na lang ako sa batok ko. Tsk! I knew this would happen. Inaasahan ko na
talagang pupuntahan niya ako matapos ang pagkikita namin kagabi.

Bumuntong hininga ako. "It's okay, Claire. Let him in."

Agad namang bumitiw si Claire sa pagkaka-kapit sa braso ni Allen at nahihiyang

umalis. "O-okay. I'm sorry." sabi pa nito.

RAMDAM ko ang mga titig ni Allen na nakapako sa'kin habang papalapit ito sa mesa
ko. Pero hindi ko pinansin. Nagpatuloy lang ako sa pagta-type.
"How are you, Allen? Hindi ka na ba makapag-hintay na maayos ang annulment natin
kaya ikaw na mismo ang pumunta rito?" maangas na sabi ko nang hindi lumilingon.
"Don't worry, naghahanap na ako ng lawyer. Babalitaan na lang kita sa progress."
Dagdag ko pa.

Hindi naman siya agad sumagot. Mabilis siyang nakalapit. Tinungkod niya ang
magkabilang kamay niya sa mesa ko. Pansin kong malalim pa rin ang tingin niya
sa'kin, pero hindi ako nagpa-apekto.

"I didn't come here for that, Vanessa." aniya.

"Then what for? 'Wag mo sabihing gusto mo lang akong makita?"

"And what if I say yes?"

Napatigil ako sa ginagawa ko at nag-angat ng tingin sa kanya. "Stop wasting my

time, Allen. What do you want? Tell it to me straight."

"I want to talk to you." mabilis na sagot naman niya.

Napangiwi ako. "Talk about what? Kung hindi 'yan tungkol sa annulment, the door is
open. Leave."

Bumalik na ako sa ginagawa ko. Narinig ko namang nagnakaw siya ng isang buntong
hininga.

"I don't want to go in circles here. I want to talk about us, Van. I want to know
what happened. It's been a long time."

"Sa tingin ko naman wala na tayong dapat pag-usapan, Allen." Maanghang na pahayag
ko. "I thought nasabi ko na lahat sa'yo noon? And yeah, you're right. It's been a
long time. May kanya kanya na tayong buhay. Kaya nga hindi ko maintindihan kung
bakit nandito ka."

Hindi ko siya nililingon. Marami akong ginagawa para makipag-titigan pa sa kanya.

Pasagot na yata siya pero biglang bumukas ang pinto ng opisina ko. Sabay kaming
napatingin nang pumasok si Gavin. And as always, may bitbit na naman itong box ng
cake.

Ilang hakbang pa lang ay natigilan na ito. Malamang nabigla siya na makakita ng

ibang lalaki sa loob ng opisina ko.

"Oh, I'm sorry. Hindi ko alam na may bisita ka pala." sabi pa nito habang
nakatingin kay Allen.

Napaayos ako bigla nang upo. "It's okay, Gavin. Come on--"

"Could you get out? I'm trying to talk to my wife." Biglang sabat ni Allen. Nabigla
ako 'don! Damn!

Agad akong tumayo mula sa swivel chair at marahan siyang hinampas sa braso. "Ano ka
ba?" sita ko sa kanya, pero kinunutan niya lang ako ng noo. Bastos pa rin siya
hanggang ngayon. Tsk.

"Your...wife?" Pagulit naman ni Gavin.

Halatang hindi siya makapaniwala. Siyempre naman magugulat siya. Hindi ko naman
kasi naiki-kwento sa kanya ang tungkol kay Allen.

"Yes. My wife. What, didn't she tell you she's married?" Ganting sagot pa nitong si
Allen. Ang tapang talaga!

"Hey hey, easy." pag-awat ko na lang. Etong si Gavin kasi, isa rin 'tong hindi
nagpapatalo e.

Nilapitan ko na siya, at inabot ang box ng cake na hawak niya. "I'm sorry, Gav.
I'll just call you."

Napangisi ito. Parang hindi siya makapaniwalang pinapaalis ko siya. "I thought
we'll be talking about the new collection?" paalala niya naman sa'kin.

"She said she'll just call you." Sabat na naman ni Allen. Sinamaan ko nga ng
tingin!

Mabuti't hindi na pinatulan ni Gavin.

"Who's that guy?" seryosong tanong na lang nito sa'kin.

"I'm Vanessa's husband."

At bakit ba siya ang sumasagot para sa'kin? Tiningnan ko ulit siya. Magka-krus na
ang mga braso niya at masama ang tingin kay Gavin.

"You mean soon-to-be-ex husband?" Pagtabla ko. Nakataas pa ang isang kilay ko.

Napansin ko namang nag-iba ang hitsura ng mukha niya. Para siyang nanghina.

"Oh, I...I see." biglang sabad ni Gavin. Mukhang na-gets na nito ang sitwasyon
namin. Matalino talaga.

"Okay, then. Just call me when you need me." Dagdag pa nito.

Nginitian niya ako nang matamis bago nilisan ang silid. Hindi na ako nagsalita pa.
Ngumiti na lang rin ako.

PAGKAALIS na pagka-alis niya, tiningnan ko ulit si Allen. Nakatingin din siya

sa'kin. Inirapan ko na lang siya at lumakad na pabalik sa desk ko. Nilapag ko ang
box ng cake roon.

"Are you and him together, Vanessa?" Biglang tanong niya.

I looked at him. Napaka-seryoso ng mukha niya. 'Yong tipong hindi siya titigil
hangga't hindi ko sinasagot ang tanong niya.

Huminga ako nang malalim at bumalik na sa pagkaka-upo sa swivel chair. "If I say
yes, wala namang masama roon, di ba? I'm separated. At hindi ko naman na
patatagalin ang pag-aasikaso sa annulment natin."

Muli siyang tumungkod sa mesa ko. "So, ganoon na lang 'yon, Van?" may halong
panunumbat sa tono ng pananalita niya.

Inangat ko ang mukha ko at tiningnan siya. "What do you mean by that? Ano ba'ng
ineexpect mo? Na ikaw pa rin?"

Napayuko siya. Narinig ko pa siyang bumuntong hininga. "So you're dating him? 'Yun
ba? And he's calling you sweetie, huh? And the kid I saw last night, who's that?"
"Sa tingin ko hindi ko naman kailangang magpaliwanag sa'yo." Sagot ko. "Pinaka-
ayoko na ngayon eh 'yung nagpapaliwanag."

"I'm not asking you to explain everything. I...I just want to know."

Tinalasan ko ang tingin ko sa kanya. Ma-awtoridad pa rin pala siya hanggang ngayon.

Ako naman ang bumuntong hininga this time. "I'm not dating anybody. Masyado na
akong busy para sa mga ganoon. The kid. He's Gavin's only son. Oh, ano pa'ng gusto
mong marinig?

"...And besides, if ever I'm really dating another guy, patas lang naman tayo.
You've been dating other girls too, hindi ba?" Pahayag ko. Naalala ko lang kasi
'yong binalita sa'kin ni Leila.

"That's not true." Kunot noong sagot naman niya. "Don't believe Leila. She's lying.
Wala akong ibang dinate. I've been faithful to you."

Nginisian ko siya. "I didn't tell you to be faithful, honey. So...alam mo pala ang
tungkol sa sinabi ng pinsan ko. Are you two making fun of me?"

"N-no." Mabilis na sagot niya.

Binalik ko na lang ulit ang atensiyon ko sa trabaho ko. "You can leave now, Allen.
You're wasting my time." malamig na sabi ko.

"I won't leave hangga't hindi ka nakikipag-usap nang maayos sa'kin."

"Maayos naman ang pakikipag-usap ko sa'yo ah. Ano'ng klaseng pakikipag-usap ba ang
gusto mo?"

"'Yong katulad ng dati."

Natawa ako. Muli ko siyang tiningnan. "Oh, Allen. Things would never be the same
again. There's this thing called 'change', honey. Have you heard about it?"
Sarkastikong pahayag ko.

"Hindi pa rin ako aalis. Let's have dinner... now."

"Dinner?" Tiningnan ko ang oras sa suot kong relo. "Alam mo ba kung ano'ng oras pa
lang Mr. Fajardo? Alas-singko pa lang."
"Okay then. I will wait for you until dinner time." giit nito.

Napapikit na lang ako nang madiin. Ang kulit!

"Hindi ako makakapag-out nang maaga. Can't you see? I'm busy. Marami akong dapat
tapusin. Hindi ko na nga magawa nang maayos dahil ginugulo mo ako. Umalis ka na.
Istorbo ka sa trabaho ko eh." Pagtataray ko, pero parang hindi man lang siya
natinag.

"I said I will wait." Pagpilit pa rin niya.

Bumuntong hininga ako. "Baka alas-otso pa ako matapos. Maiinip ka lang. Umuwi ka
na."

Nagtaka ako nang bigla siyang umalis mula sa pagkakatungkod sa mesa ko, at umupo sa
two-seater sofa na malapit sa cabinet ko ng mga pabango. Sumandal pa siya na para
bang relaxed na relaxed siya.

"Nakapag-hintay ako ng apat na taon, Vanessa. Ano ba naman 'yong ilang oras lang?"
Aniya.

Nasingkit ko ang mga mata ko. Sinusumbatan niya ba 'ko? Tsk. Tinuon ko na lang ulit
ang atensiyon ko sa laptop ko. "Bahala ka." Tanging sabi ko na lang.

Tingnan natin kung hanggang saan ang itatagal mo. Knowing him, ayaw na ayaw niyang
pinaghihintay siya. Baka ilang minuto nga lang ay magreklamo na 'yan na naiinip
siya eh.

INAAMIN ko, hindi ako komportable na nandito siya ngayon. Bakit ba kasi hindi na
lang siya umaalis? Naiirita ako. Ayoko siyang makita! Etong si Leila, makakatikim
'yon sa'kin e. I'm sure siya ang nagbalita kay Allen na nakabalik na ako at kung
saan nakapwesto ang Rioscents. Malamang siya rin ang nagsabi rito kung nasaan ako
kagabi. Ang hilig niyang mangialam! E alam na nga niyang ayoko na.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit gusto pang makipag-usap nitong lalaking 'to. I
mean, ano pa bang dapat pag-usapan. Natatandaan ko, wala naman akong nakalimutan
sabihin noong araw na umalis ako. Akala ko'y malinaw na sa amin na tapos na kame.
Na annulment na ang bagsak namin. Ano bang sinasabi niyang he wants us to talk
about 'us'.

Kung may gusto akong pag-usapan kasama siya, 'yon ay tungkol lang sa annulment.
Wala akong planong makipag balikan. Hell, none!
Masaya na ako sa buhay ko ngayon. Matagal ko ng limot ang mga nangyari sa amin
noon. Matagal ko nang tinanggap. Hindi ko na siya kailangan. Dapat nga noon pa
lang, na-realize ko na na hindi ko naman talaga siya kailangan para maging masaya.
Pakiramdam ko kasi masyado pa akong bata noon. Pinaikot ko ang oras at buhay ko sa
kanya. Sa kanya lang.

Ngayon masasabi kong matured na akong mag-isip. Kung may natutunan man ako sa
nangyari sa akin noon, 'yon ay ang 'wag ibigay ang lahat. Kailangan mong magtira
para sa sarili mo. So if everything fails, meron ka pa ring paghuhugutan para
maayos ang sarili mo.

Noong nasa London ako, ni hindi ko alam kung saan ako huhugot ng lakas para mag-
move on. Pakiramdam ko sirang-sira ako, na wala na akong pag-asang mabuo. Buti na
lang tinapangan ko ang loob ko. Naging kakampi ko ang sarili ko. Dahil kung hindi,
baka hanggang ngayon iyakin pa rin ako.

PASIMPLE kong sinilip si Allen. Hawak hawak nito ang cellphone niya. May ka-text
marahil. Nagkaroon tuloy ako ng pagkakataon na matingnan siya nang maayos.

Marami ring nagbago sa hitsura niya. He looks more mature now. Medyo lumapad ang
katawan niya, mas umumbok ang mga muscles niya sa braso na bakat dahil fitted ang
naka-rolled up na long-sleeved polo niya. Hindi siya nakasuot ng neck tie.
Nakabukas ang first button ng suot niyang maroon na polo. Napangisi tuloy ako.
Don't tell me hindi pa rin siya marunong magtali ng kurbata nang maayos?

Mas naging matapang ang facial features niya ngayon. Sa tagal ba naman ng panahon
na lumipas. Humaba na rin ang buhok niya. Halos matakpan na nga ang mga mata niya.
Mukhang hindi na niya hilig ang clean cut ngayon.

All in all, lalaking lalaki pa rin ang dating niya. Gwapo? Oo. Kung bata pa rin ang
edad ko, malamang sasabihin kong mas gumwapo siya ngayon at mas lumakas ang sex
appeal. Pero hindi na ako bata. Tapos na ako sa mga pag-iinit ng mga pisngi at
kilig kilig na 'yan.

BIGLA siyang tumingin sa direksyon ko. Agad akong nagbaba ng tingin sa laptop at
napahaplos sa batok ko.

"May gusto ka bang sabihin?" Tanong niya. Siguro dahil nahuli niya akong nakatingin
sa kanya.

Nagpatay malisya na lang ako. I cleared my throat. "Wala naman. Hindi ka pa ba

aalis? Baka naiinip ka na."
"I'm fine. Take your time." sabi nito sabay tayo mula sa sofa.

Sinimulan nitong libutin ang maliit kong opisina.

Inuna niyang tingnan ang mga frames na nakasabit sa dingding. Nagtatanong siya ng
kung anu-ano sa akin. Mga tungkol sa Rioscents. Kung ano'ng sinabi nila Mama
tungkol sa pag-nenegosyo ko nang mag-isa, kung kumusta ang sales and marketing.
Sinasagot ko naman. Pero tipid lang.

Sinunod niya namang tingnan 'yong mga perfume samples ko na naka-display sa cabinet
na katabi ng sofa. Daig niya pa ang inspector e. Inaamoy niya isa-isa 'yong mga
pabango.

"This smells good." puri niya doon sa isang bote ng pabango.

Ayaw niya pa ngang tigilan. Ilang ulit niyang dinikit sa ilong niya.

"Really? That's made by Gavin." sabi ko. Na totoo naman.

Bigla naman siyang natigilan. Walang gana niyang ibinalik 'yong bote ng pabango sa
kinalalagyan noon.

"Hindi pala mabango." Bulong niya pero narinig ko pa rin. Napangisi na lang ako.

Bumalik siya sa pagkaka-upo sa sofa. Kumuha siya ng mababasa mula sa magazine rack
sa tabi. Palihim akong natawa. Now he seems bored. Wala na siyang magawa, kaya ang
mga magazines na ang napag-intirisan niya.

Hindi naman siya mahilig magbasa ng mga ganoon. Dati nga'y pinagagalitan niya ako
kapag nagpapabili ako ng bagong magazine. Kalat lang daw 'yon.

Damn! Pinilig ko ang ulo ko. Bakit nga ba inaala ko pa ang nakaraan. Bago na ang
buhay ko ngayon.

Binalik ko na lang ulit ang atensiyon ko sa ginagawa ko. I have to focus.

"Kelan pa nagbukas 'to?" Biglang tanong niya.

Sinilip ko siya. Abala siya sa pagbabasa ng magazine.

"A few weeks ago."

"Matagal ka na palang nakabalik. Bakit hindi mo ako pinuntahan?" Nakatingin na siya
sa'kin. Umiwas ako.

"Bakit? Kailangan ba kitang puntahan?" Maanghang na tanong ko at muling binaba ang

tingin ko sa laptop.

"I just thought..."

Hindi niya natuloy ang sasabihin niya. I heard him took a deep sigh. "...I've
waited for you, Vanessa."

Umikot pataas ang mga mata ko. Heto na naman kame. Drama and other shit.

"Should I say sorry to you? Wala yata akong naaala na sinabi kong maghintay ka."

"Hindi mo naman kailangang sabihin. I know what to do." Ganting sagot niya sa'kin
sabay tayo.

Lumapit siya sa table ko. Hinawakan niya bigla ang kamay ko na kasalukuyang
nakapatong sa mouse. Agad akong umiwas, at sumandal sa swivel chair. Uminit bigla
ang ulo ko!

Tiningnan ko siya nang diretso. "'Wag na nga tayo magpaligoy-ligoy pa rito, Allen.
What do you really want? Diretsuhin mo 'ko."

"I want you back." Mabilis na sagot niya.

Natawa ako. As in natawa talaga ako. "Narinig mo ba kung ano'ng sinabi mo, Allen?
You want me back? Hindi mo ba nakikita kung ano na ako ngayon? Kung ano nang meron
ako? I'm happy now. Bakit pa ako babalik sa'yo?"

Napasimangot ito. I saw him grit his teeth bago niya nagawang sumagot ulit. "Stop
pretending, Van. I know you still want me."

Tinaasan ko siya ng kilay. Hindi pa rin pala siya nagbabago. Mayabang pa rin siya.
"Really? At paano ka naman nakakasigurado?"

"I could feel it." seryosong sagot niya. "Nagtatapang-tapangan ka lang. You're
trying to act tough. That's your defense mechanism."

Tumuwid ako nang upo. Hindi ko kailangang magpa-apekto sa mga sinasabi niya dahil
alam kong hindi naman 'yon totoo.
"Kung wala ka ng ibang sasabihin, pwede ka nang umalis."

"I'm not leaving." Laban nito.

Nakipag-tagisan ako ng tingin sa kanya. "Leave, Allen. O gusto mong pagbuksan pa

kita ng pinto?" akmang tatayo na sana ako para ituloy ang sinabi ko pero bigla niya
akong hinawakan sa kamay.

"Okay, okay, I'm sorry. I won't open up that topic again." Saglit niyang ipinikit
nang madiin ang mga mata niya. Na para bang hindi niya sinasadya ang mga lumabas sa
bibig niya.

"...But remember this Vanessa," patuloy niya. "...Soon, you will be mine again. I
swear I will win you back."

Binawi ko ang kamay ko at maangas ko siyang nginisian. "Try me, Allen. Try me."
Pagtanggap ko sa hamon niya.

UMAYOS na ako nang pagkakaupo sa swivel chair.

Ang buong akala ko nga ay aalis na siya, pero mukhang matibay ang isang 'to at
nanatili pa rin dito. Hinila pa nito ang isang swivel chair na nasa tapat ng desk
ko, at dinala mismo sa tabi ko. Doon siya naupo.

"W-what are doing?" Kunot noong tanong ko.

"I wanna watch you work. I want to know how you run your business."

Nag-iwas ako ng tingin. Inayos ko 'yong mga documents ko na nakapatong sa gilid ng

desk. "Hindi ko kailangan ng audience. 'Don ka na lang sa sofa. O kaya umalis ka
na. Masyado kang malapit sa'kin. Hindi ako makakapag-concentrate."

Napansin ko namang napangiti siya. "Why, Vanessa? Still affected by your husband's
presence?" Hambog na pahayag nito.

Napatigil ako sa ginagawa ko at hinarap ko siya. "Hindi ka pa rin pala nagbabago,

ano? You're still the same Allen I left. Assuming. Ano'ng palagay mo? Na kinikilig
pa rin ako sa'yo? Oh, come on!"

Nag-iwas lang siya ng tingin at saka sumandal sa swivel chair. O, 'di ba, natahimik
siya. Napakayabang niya. Nakikipag-asaran siya sa'kin? Hindi ko siya uurungan.
Bumalik na lang ulit ako sa ginagawa ko. Maya maya lang ay mas dinikit na niya ang
upuan niya sa tabi ko. Naamoy ko tuloy siya. Hindi pa rin pala siya nagbabago ng
brand ng pabango.

Tinungkod niya ang magkabilang braso niya sa desk ko. Napansin niya 'yong box ng
cake na nakapatong sa harapan niya. 'Yong binigay ni Gavin. Sinilip niya pa 'yon.
Parang inaalam niya kung anong flavor.

"Palagi ka ba niyang binibigyan nito?"

Sinilip ko siya. "Oo. Kapag nagpupunta siya rito."

"How often does he visit you?"

"Depende sa schedule."

"D-do you like him, Van?"

Natigilan ako. Matagal bago ako nakasagot. Inisip ko pa rin kasi kung ano'ng
sasabihin ko. "Hindi naman siya mahirap magustuhan. He's kind. And a gentleman.
Mataas ang respeto niya sa mga babae." Kwento ko.

"So...gusto mo nga siya?"

Napangiti ako. "Ayokong magsalita nang tapos. And why are you asking anyway?"

"Nothing. I just want to know. Masama ba?" napansin kong nakatingin na siya sa'kin.

Nilipat ko rin ang tingin ko sa kanya. Pero hindi ko siya sinagot. Inikutan ko lang
siya ng mga mata. Masama? Oo. Kasi wala na siyang karapatang magtanong sa personal
kong buhay. Kaya nga ako nakikipag-hiwalay para hindi ko na kailangang ipaliwanag
lahat ng ginagawa ko sa kahit na kanino.

Hindi naman niya ako kinulit pa. Buti't nahalata niyang wala akong balak na sagutin
siya.

NANGALUMBABA siya sa mesa ko. Parang napakalalim ng iniisip niya. Ilang sandali
lang ay sinubsob na niya ang mukha niya sa ibabaw ng mga braso niya. Inantok na
yata kakahintay.

Umiling-iling na lang ako. At talagang diyan lang siya ha? Pwede naman kasing doon
na lang siya sa sofa. Papaano kaya ako makakapagtrabaho nang maayos e sinakop na
niya ang mesa ko.
"I'm tired Van. Tinambakan nila ako ng trabaho." Parang nagsusumbong ito.

Nagbaba naman ako ng tingin sa kanya. Bakit niya sinasabi sakin 'yon na para bang
nanghihingi siya ng lambing? Like I care, right?"

"Pagod ka na pala. Bakit di ka pa umuwi?"

Umiling-iling siya. "I will wait. Kahit tagalan mo, it's fine."

Nangunot ang noo ko. Bakit ang kulit niya? 'Di niya na lang kasi maramdaman na ayaw
ko siyang nandito.

Nalipat ang tingin ko sa kamay niya. Nagulat ako. He's still wearing our wedding
ring. Well I didn't expect that. Bakit hindi niya hinubad? Ang inaasahan ko,
sasamantalahin niya ang paghihiwalay namin para makapang-babae siya at magawa niya
lahat ng gusto niya.

"Why are you still wearing your wedding ring?" Tinanong ko na. Hindi ko na natiis.

Nag-angat naman siya ng mukha at sinilip ang daliri niya. "And why not? I'm
married." Tipid na sagot niya.

Umiwas na ako ng tingin at bumalik sa pag-bo-browse sa internet.

"Sanayin mo na ang sarili mong hindi suot 'yan."

Narinig ko siyang bumuntong hininga at nag-tsk. "Gustong-gusto mo na talaga akong

hiwalayan, ano?" Umayos na siya ng pagkaka-upo.

Sinilip ko siya. Nakatingin na siya sa ibang direksyon at marahang kinukurot ang

labi niya. Naiinis na yata 'tong isang 'to.

"Yes." Sagot ko sa tanong niya. "That was our real plan, right?"

"Plano mo lang 'yon. Not mine." Binalik niya ang tingin niya sa'kin. "When did I
say I want to separate? Wala yata akong naaalala." seryoso ang mukha niya. Parang
hindi na nga siya natutuwa sa mga sinasabi ko. Konti na lang parang magwawala na
siya.

Nagiwas na ako ng tingin. "Ako na ang kikilos para sa annulment kung gusto mo. Okay
lang naman sa'kin, para rin hindi ka na ma-hassle."
Hindi naman na siya sumagot.

Pansin kong nakatingin lang siya sa'kin. Naiilang tuloy ako, sht. Kanina pa ako
nakaharap sa isang article sa internet, pero ang totoo, hindi ko naman
naiiintindihan ang laman 'non. Hindi ako makapag-concentrate sa pagbabasa.

"You cut your hair?" bigla niyang iniba ang usapan.

Ineexpect ko naman 'yon. Halata naman kasing ayaw niyang pag-usapan ang
paghihiwalay.

Inipit ko ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko.

Hindi na ako long hair katulad ng nakasanayan niya. Weeks after flying to London, I
had my hair cut. Hindi na ako nagpahaba ng buhok simula noon. For a change lang.
Noong unang beses nga na nakita ako ni Leila na ganito, sabi niya bagay daw sa'kin.
Nag-mature raw ako. 'Yon din ang sinabi ni Mama noong dinalaw niya ako dati sa
London.

"It looked good on you." Puri ng nasa tabi ko. "Bakit mo naisipan na magpagupit?"
Dagdag niya pa.

"I just wanted to get rid of everything that reminds me of you." Sinabi ko ang
totoo. Walang paligoy-ligoy.

Hindi ko nga siya nililingon. Pero sa peripherals ko, napansin kong napasimangot
siya sa sinabi ko.

Ilang sandali lang ay bigla na siyang tumayo. Pasimple ko siyang sinundan ng

tingin. Humarap siya sa full glass window sa likuran. Ang lakas ng pagbuntong
hininga niya, rinig na rinig ko. Parang nauubos na pasensiya niya sa'kin. Which I
expected. Hindi naman yata siya nagbago. Mainitin pa rin ulo niya.

Nagkaroon naman ako nang pagkakataon na makahinga nang maluwag. Sumandal ako sa
swivel chair and I rested my eyes.

Nase-stress ako. Hindi na ako sanay na nakikita at nakakasama siya. Okay na sana
ako. May sarili na akong buhay. Pero heto nanaman siya. Kung hindi lang talaga mura
ang property dito sa Pilipinas, hindi ko dito itatayo ang Rioscents. Inaasahan ko
naman na magkikita't magkikita talaga kame. Ang hindi ko inaasahan ay 'yong
magiging ganito siya. I thought we're already over. Dahil sa buong apat na taon ko
sa London, ni hindi niya man lang nagawang sundan. So, ano 'to? Parang ang gusto
niyang mangyari, bumalik ako sa kanya ng ganon ganon na lang. Nakalimutan niya na
yata ang mga ginawa niya sa'kin.

Nagpakawala ako ng buntong hininga. Bakit ko nga ba siya pinoproblema. Soon, maa-
annulled na kame nang tuluyan. Then I will completely be free.

NAISIPAN ko nang patayin ang laptop ko. Total, mukhang hindi rin naman ako
makakapagtrabaho nang maayos kung nasa palagid ko siya. Gusto ko na lang matapos
'tong araw na 'to.

Aanyayahan ko na sana siyang umalis na nang biglang na namang bumukas ang pinto ng
opisina ko. It's Leila this time.

"Surprise!!!" Galak na galak pa ito.

Pero agad din siyang natigilan nang makita niyang nandito rin si Allen. Halos
mapanganga pa nga siya sa kinatatayuan niya.

"Ay! S-sorry. Wrong timing yata ako."

'Yon lang sinabi niya tapos dali dali na siyang lumabas ng opisina.

Napatingin ako kay Allen na nasa likuran ko. Saktong napatingin din siya sa'kin. He
then make a half smirk. Ewan ko kung natawa siya sa pagsulpot ni Leila o ano e.
Hindi ko na lang siya pinansin.

Ilang sandali lang ay nakatanggap ako ng text. Inabot ko ang phone ko na nakapatong
sa desk. It's from my great cousin.

| Good luck! ;) |

Napailing-iling na lang ako sabay pasok ng phone ko sa loob ng bag ko. Good luck?
What does she mean by that? Makakatikim talaga sa'kin 'yong babaeng 'yon eh!

Tumayo na ako mula sa swivel chair at sinimulan ko nang ayusin ang mga gamit ko.

"A-are we leaving already?" tanong sa'kin ni Allen.

Hindi ko siya nilingon. Bumuntong hininga ako. "Yes. Hindi na rin naman ako
makakapagtrabaho nang maayos e. At saka para matapos na."

"I...I'm sorry, Van. I didn't mean to disturb you. I just want to talk to you. I
told you I could wait."

Natigilan naman ako sa pag-aayos sa gamit ko. Ilang beses na siyang nag-sosorry.
Hindi ako sanay na ganyan siya. 'Yong konting mali, sorry.

"Okay lang," sabi ko na lang. "Let's go." Anyaya ko at binitbit ko na ang bag ko
pati na ang box ng cake na nasa table ko.

"You're bringing that?" Ang cake ang tinutukoy niya.

Nilingon ko siya. "Of course. Lalanggamin 'to rito 'pag iniwan ko."

Hindi naman na siya nag-react. Inunahan na niya ako papunta sa pintuan at

pinagbuksan ako.

Nagkibit balikat na lang ako at lumabas na. So...since when had he become a
gentleman?

+++

DUMIRETSO kami sa isang restaurant na malapit lapit lang sa Rioscents. Sinabi ko sa

kanyang ayaw ko nang lumayo pa. Hindi naman siya umangal. Para siyang biglang
naging genie, my wish is his command.

Pagpasok namin ay napansin ko agad ang isang babae na nakatingin sa gawi namin.
Titig na titig siya. Minukhaan ko nga, baka kasi kakilala ko, pero hindi naman.

Inangat ko ang tingin ko kay Allen na kasalukuyang naghahanap ng waitress na

mapagtatanungan ng vacant seats.

"She's looking at you. You know her?" Pagkuha ko sa atensyon niya.

Agad naman siyang napatingin sa babaeng tinutukoy ko. At mukhang magkakilala nga
sila dahil biglang umaliwalas 'yong mukha noong babae nung tumingin sa kanya si
Allen. Tumayo pa ito para yata lumapit sa amin.

Ewan ko kung ano'ng meron at bigla akong hinigit ni Allen sa bewang.

Napasinghap ako dahil marahan pa akong napasubsob sa gilid ng dibdib niya. Naamoy
ko na naman tuloy siya. His very manly scent. Sht!

Tatanggalin ko na sana ang kamay niyang nakakapit sa bewang ko para umiwas, pero
hindi siya bumitiw. Bumulong pa siya sa tenga ko. "Kahit ngayon lang."

Damn! Tumindig yata lahat ng balahibo ko. Ano raw?

"Hey, Allen!" Bati nung babae nong nakalapit na ito sa'min.

So magkakilala nga sila.

"What happened to you? Bigla mo na lang akong iniwan kila Marco kagabi." dagdag pa
nito.

Naningkit mga mata ko. Babae niya ba 'to?

Bago pa ako mag-angat ng tingin kay Allen ay sumagot na ito.

"Emergency. I had to attend to something. By the way Cindy, I'd like you to meet
Vanessa. My wife."

Nanglalaki ang mga mata nung Cindy nang tumingin ito sa'kin. Kahit ako kamuntik
nang manlaki ang mata, pero di ko pinahalata. Tipid akong ngumiti.

Bakit ba pinapaglandakan pa ng lalaking0' to na asawa niya ako? We're separating

soon for Pete's sake!

"Y-your wife?" Tila gulat na pahayag nung Cindy.

Nagbalik ito ng tingin kay Allen. "S-so she's back galing sa trabaho niya sa
London?"

Nagkatinginan kami ni Allen, bago niya sinagot 'yong tanong ng babae.

"Yes, she is. And she's staying here with me for good."

Parang gusto ko yata siyang itulak palayo dahil sa sinabi niya. Staying with him
for good? Hell, hindi mangyayari yon! Tsaka ano'ng trabaho sa London? Why is he
saying all these, anyway?! Nagsisinungaling pa siya! Ang kapal ng mukha!

Napairap ako nang hindi ko sinasadya. Buti nalang hindi nakita nitong si Cindy.

"Oh, I...I see. Uhm, sige. See you around. I'm with some friends." paalam nito sa
amin, at bumalik na sa table nila.
Agad ko namang tinanggal ang braso ni Allen na nakapulupot sa bewang ko pagka-alis
na pagka-alis ni Cindy. Hindi ako kumportable. Kinikilabutan ako!

"And what was that, Allen? Ano'ng pinagsasabi mo?" Mahinang singhal ko. Inunahan ko
na siyang pumunta sa table namin sa bandang likod.

"I'm sorry. Gusto ko lang malaman niyang may asawa talaga ako. Ayaw niya 'kong
tigilan." kwento niya habang pasimpleng humahabol sa'kin.

"So, was that a sort of a show or something?" pagtataray ko at umupo na sa upuan.

May pa-higit higit pa siya sa bewang at bulong bulong na nalalaman.

"Sorry na." sabi niya na lang at umupo na rin sa tapat ng kinauupuan ko.

Hindi na ako nagsalita.

Maya maya lang ay may lumapit na sa aming waiter. Inabutan kame nito ng tig-isang
menu book.

I was turning the pages nang mapansin ko si Cindy na nakalingon kay Allen. Naka-
focus yata siya masyado kaya hindi niya napapansing nakatingin ako sa kanya.
Bumuntong hininga na lang ako at binalik ang atensiyon ko sa pag-hahanap ng ma-o-
order.

"She's pretty. Ayaw mo ba sa kanya?" Tanong ko kay Allen.

Pasimple ko siyang sinilip para makita ang reaksyon niya.

Mukhang naintindihan niya naman ang sinabi ko. Agad siyang napatingin sa pwesto
nila Cindy. Tapos nagbalik ng tingin sa'kin. Nakakunot na ang noo niya.

"Ayaw mo na ba talaga sa'kin kaya pinapamigay mo na 'ko?"

Ewan ko kung nagbibiro siya. Seryoso kasi ang tono ng pananalita niya. Parang
nagpipigil na lang siya.

Nilipat ko ang pahina ng menu book. "Gusto ko lang na magkaroon ka ng ibang buhay.
'Wag mo sanang masamain. Kasi ako, okay na ako."
"Who says I want a new life? Sanay ako na may asawa."

Napangisi ako at muli siyang sinilip. "Don't lie. Hiwalay na tayo. Matagal na.
Paanong sanay ka?"

Nag-iwas lang siya ng tingin. "Basta ayoko sa kanya. Tapos." He's now referring to
Cindy. Iniiba talaga niya ang topic kapag ayaw niyang pag-usapan.

"I like her. She looks nice. Hindi ba?"

"Stop it, Van."

"Why?"

Hindi niya ako sinagot. Tiningnan niya lang ako. Tapos huminga siya nang malalim.
"Pumili ka na ng gusto mo, so we could start eating. Then I'll drive you home."
seryosong aniya.

"I can go home alone. May sasakyan ako. Nakapark malapit sa Rioscents."

"Ihahatid pa rin kita. I want to make sure you're safe."

Natawa ako sa loob loob ko. "Really? Kelan ka pa naging concerned?"

Nilaliman niya ang tingin niya sa'kin. What, Allen? Nasasagad na ba kita?

"Dati pa. Hindi mo lang napapansin." Seryoso pa rin siya.

Binaba ko na ulit ang tingin ko sa menu. "Maybe you meant, hindi ko naramdaman?"
ganti ko sa kanya.

Sinilip ko siya. Nakasimangot na talaga siya.

"'Wag mo na akong ihatid. Kaya ko." pahabol ko na lang at tumawag na ako ng waiter.

Hindi naman na siya umapila pa. Pero napansin kong napailing siya. Ayoko lang kasi
talagang magpahatid. Sanay na akong gumagalaw nang mag-isa. At mas gusto ko 'yon.
Ayoko ng maging attached sa kahit na kanino.
TAHIMIK lang kaming kumain. Paminsan minsan ay tinatanong niya ako ng kung anu-ano.
Tipid naman ako na sumasagot. Sa totoo lang, hindi ako nakakaramdaman ng
awkwardness habang kumakain kami kahit na alam kong malalim at masakit ang mga
pinagdaanan namin noon. Especially sa part ko. Pero hindi ko rin masasabing
kumportable ako. Sakto lang.

Mabuti na rin 'yung ganto. Ayoko naman na maghiwalay kaming may ilangan sa isa't
isa. Dahil sigurado ako, magkikita't magkikita pa rin kame. Knowing na hawak pa rin
niya ang business namin at may communication sila ng pinsan ko.

I just want us to be civil. Pero not to the point na kailangan niya akong puntahan
sa shop, ayain kumain, at ihatid. Ayoko na ng ganon. Mas gusto ko ang buhay single.
I could do whatever I want. No pressure.

HINDI na rin kame nagtagal sa restaurant. Pagkatapos naming kumain, nagpahinga lang
kame saglit, pagkatapos ay umuwi na rin. Ayoko na kasing gumugol pa ng mas maraming
oras kasama siya.

Kinulit niya pa nga ulit ako. Gusto niya raw talaga akong ihatid. Pero hindi ako
pumayag. Dinahilan ko na ayaw kong maiwan ang kotse ko dahil wala akong gagamitin
bukas. Bigla niya namang sinabing susunduin niya na lang rin ako bukas nang umaga
para ihatid sa Rioscents. Eh mas lalong ayaw ko non! Malalaman niya pa kung saan
ako nakatira. Hindi ko talaga siya pinagbigyan. Siya na lang ang sumuko. Hanggang
sa shop niya lang ako hinatid ngayon.

Ayoko nang ganito. Ayokong magkaroon pa ng kahit na anong kaugnayan sa kanya. Huli
na 'to. Hindi na ulit ako papayag na sumama sa kanya. Ayoko na kasing bumalik sa
dati. I like my new life now. 'Yong wala siya. Tsk. So, mukhang kailangan ko na
talagang kumilos.

I need to end this. Bukas na bukas din aasikasuhin ko na ang annulment namin. At
hindi niya 'ko mapipigilan.

Inis kong initsa ang phone ko pabalik sa loob ng bag ko at saka binuhay ang makina
ng sasakyan.

Tsk. Damn this! Leila's being unreliable these past few days. Ano ba kasing
pinagkaka-abalahan ng babaeng 'yon? Ang simple simple lang naman ng hinihingi ko sa
kanya. I just want to know kung saan nakatira si Allen. Pero hindi niya ako masagot
nang diretso. Basta raw sa Makati. Eh ang daming condominiums sa Makati! Gusto niya
pa yatang isa-isahin ko lahat 'yon! Tsk! Ite-text niya na lang raw ang complete
address 'pag wala na siyang ginagawa. Ang labo talaga. Kausap ko na nga siya hindi
pa ibinigay. Paghihintayin pa talaga ako.

Dumaan ako sa opisina ni Allen. Pero wala siya roon. Naka-leave raw sabi ng
sekretarya niya. Hindi ko na matiis. Kating-kati na akong maasikaso ang annulment
namin ngayon. Kaya heto't ako na mismo ang pupunta sa condo unit niya para i-
discuss 'yon. Hindi ko naman kailangan o hinihingi ang pagsang-ayon niya rito, ang
gusto ko lang, malaman niyang kumikilos na ako.

Nakapag-consult na kasi ako sa isang abogado kanina. At sht! Hindi ko inakalang

ganoon kahirap ang pakikipag-annul. Mas mahirap pa nga yata kaysa sa mag-asikaso ng
kasal! Nawindang ako sa haba ng proseso! Ang akala ko basta makakuha ako ng
magaling na abogado at makapag-file ng petition for annulment, 'yon na 'yon. Eh
'yong pag-gawa pa nga lang ng petition, matrabaho na. Tapos diyos ko, kailangan pa
pala ng psychological evaluation at umatend ng ilang court trials.

Ni hindi ko na nga maintindihan masyado 'yong ibang sinasabi sa'kin ng abogado

kanina. Parang biglang umikot ang mundo ko. Tsk. Ang mahirap pa, wala naman akong
makukuhang matinong witnesses na ihaharap ko sa sinasabi nitong trials. Isa lang
naman kasi ang taong nakaka-alam ng history naming mag-asawa: ang pinsan ko. Ang
kaso, alam kong hindi niya ako tutulungan sa bagay na 'to. Etong simpleng
pagbibigay nga lang ng address ni Allen hindi niya maibigay bigay nang maayos e.
Palibhasa nalaman niyang kaya ako pupunta roon ay para i-discuss ang tungkol sa
annulment. Ang dami na niyang dinadahilan pagkatapos. Na busy raw siya at may
importanteng ginagawa. Pero obvious namang ayaw niya lang akong makipag-hiwalay.
'Di ko talaga siya maiintindihan. These past few years, pansin kong wala na ang
loyalty niya sa'kin. I wonder kung ano'ng pinakain ni Allen para makuha nito ang
simpatya ng pinsan ko. Tsk!

INABOT ko ang cellphone ko nang bigla iyong mag-ring. Akala ko nga si Leila na ang
tumatawag. Pero hindi. It's Claire. Sinagot ko naman agad ito at in-on ang
speakerphone. Nagda-drive kasi ako. Ayokong mahuli.

"Yes, Claire?" umpisa ko.

"Uhm, Miss Vanessa, may cake ho ulit kayo rito. Kakadeliver lang." sagot naman nito
sa kabilang linya.

Napabuntong hininga ako sabay ikot ng mga mata. "Kanino na naman galing 'yan? Kay
Gavin ba?"

"H-hindi ho. Sa asawa niyo ho. 'Yon ang nakasulat sa card e."

Saglit akong napahilot sa sentido ko. Tsk! 'Di ba talaga siya titigil? Ano ba
kasing pinapatunayan niya? Sinasaktan ako ng ulo sa kanya eh! "S-sige. Babalik
naman ako diyan mamaya. Ikaw na munang bahala diyan ha? Call me if there's a
problem." sabi ko na lang kay Claire.
"Sige ho, Miss Vanessa." 'Yon na lamang ang sinagot nito at binaba na ang tawag.

Muli kong initsa ang phone ko sa loob ng bag ko. Grabe na talaga ang Allen na 'yan.
Nakukulitan na ako sa totoo lang. Sa ginagawa niyang, lalo niya lang akong
tinutulak na asikasuhin nang maigi 'tong annulment eh.

It's been a week. Hindi na nasundan ang dinner namin noon, pero hindi niya pa rin
talaga ako tinigilan. He's been constantly giving cakes to me. Minsan pinapa-
deliver niya sa Rioscents. Minsan naman, siya mismo ang nagpupunta roon. Hindi
naman siya nagtatagal, dinadaan niya lang talaga 'yon. And I don't know what's
pushing him to do that. Basta ang napansin ko, simula noong nabanggit ko na madalas
akong dinadalhan ni Gavin ng cake, pati siya nagbibigay na rin. Ewan ko kung
nakikipag-kompitensiya siya o ano. Naiirita na nga ako. 'Di ko naman kasi sinabing
gawin niya 'yon. I told him to stop, pero ang tigas talaga niya. Ano bang tingin
niya, na makukuha niya ako sa cake? Hell no! May balak pa yata siyang patabain ako
eh! Tsk.

Akala ko nga na nagsawa na siya. Hindi na kasi ako nakatanggap kahapon at noong
isang araw. I thought tapos na. Pero ngayon...tsk! Meron na naman! I don't know
what's into him.

Inabot ko ang phone ko dahil tumunog na naman. It's Leila this time. Sa wakas ay
tinext niya na rin ang address ni Allen. Namuti na yata ang mata ko sa kahihintay!

BINILISAN ko na ang pagda-drive. Buti nalang walang trafik palabas ng Global dahil
patay oras ngayon. I just wish na naroon siya sa unit niya. Ayoko na kasing ipag-
pabukas pa 'to. Gusto ko na siyang makausap ngayon tungkol dito.

Wala pa yatang kalahating oras nakarating na ako ng Makati. Hindi naman ako
nahirapan na matunton ang condominium na tinitirhan ni Allen. Agad na akong umakyat
sa unit niya. Hindi na ako nagdalawang isip pa at pinindot na ang nag-doorbell.
Ngayon pa ba ako aayaw, eh nandito na ako? Sayang naman ang pakikipag-tarayan ko
kay Leila sa telepono kung panghihinaan din pala ako ng loob.

Nag-doorbell ulit ako kasi ang tagal niya akong pagbuksan. Tsk. Ano bang ginagawa
niya sa loob? Kakatok na lang sana ako, pero hindi ko na natuloy dahil bigla nang
bumukas ang pinto.

Pansin na pansin ko ang pagkagulat sa hitsura niya nang makita ako. Hindi niya yata
talaga inaasahan na pupuntahan ko siya rito.
"V-vanessa..." Utal utal pa siya.

Nag-iwas naman ako ng tingin at hinigpitan ang pagkaka-kapit sa bitbit kong brown
envelope. "I'm sorry, naistorbo ba kita?" medyo nahihiya na tanong ko. Parang
nagising ko kasi yata siya. Gulo gulo kasi ang buhok niya, at boxers at puting t-
shirt lamang ang suot niya.

"N-no, it's okay. Pasok ka," alok niya at nilakihan ang pagkakabukas ng pinto.

Pumasok naman ako. Narinig ko siyang umubo nang mahina at suminghot pagka-daan ko.
Napatingin tuloy ako sa kanya. "You're sick?" Tanong ko pa kahit na parang obvious
naman. Ngayon ko lang kasi napansin na namumula rin pala siya.

"Yeah. Sinat lang 'to. Pero okay na 'ko ngayon," deklara niya. "Have a seat. Y-you
want anything? Coffee, tea, juice? S-sorry wala akong softdrinks."

Napangisi ako sa loob loob ko. O, bakit parang natataranta siya? At hanggang ngayon
pala hindi pa rin siya pala-softdrinks. "'Wag ka nang mag-abala. Hindi rin naman
ako magtatagal." pag-awat ko na lang at umupo na sa kalapit na couch. Ipinatong ko
ang envelope sa kandungan ko. Maikli at hapit na hapit kasi ang long-sleeved dress
ko. Makikitaan ako.

Si Allen naman, hindi nagpaawat. Sinabi ko na ngang 'wag mag-abala pero hayun at
tumuloy pa rin sa kusina para magtimpla ng maiinom. Napailing-iling na nga lang
ako. Bahala siya.

Habang wala pa siya, nagawa munang libutin ng mga mata ko ang kabuuan ng unit niya.
Katulad pa rin pala siya ng dati. Organized at malinis pa rin sa mga gamit. Ayaw na
ayaw niya talaga 'yong makalat.

Ilang sandali lang ay dumating na siya at naglapag ng isang baso ng Orange juice sa
center table. Umupo siya sa couch na katapat ng akin.

"Thanks," sabi ko, pero hindi ko ginalaw ang juice. Tiningnan ko lang. Hindi naman
kasi ako nauuhaw.

Tipid naman siyang ngumiti. "Have you received the cake? I'm sorry, I would really
like to give it personally, but I'm on sick leave."

"Oo, natanggap ko. Itinawag sa akin ni Claire. I already told you you don't have to
do that."

"You're welcome. And you're here for?" Pag-iba naman niya sa usapan.

Hinayaan ko na nga lang at nagpakawala na lang ako nang malalim na hininga.

Okay...fine. Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Nilapag ko na sa center table ang
bitbit kong envelope.

Pansin ko agad ang pagbabago sa reaksiyon ng mukha niya. "What's that?" tanong niya
pa.

"Tingnan mo." tipid na sagot ko.

Saglit siyang pumikit nang madiin bago tuluyang inabot ang envelope na nasa mesa.
Parang may ideya na siya. Sinimulan niyang basahin ang mga laman 'non.

"I already consulted an attorney this morning. Gumawa rin ako ng research tungkol
sa kanya just to make sure she's really reliable. Nandiyan na lahat. Pati sample ng
petition for annulment. Ako na ang gagawa at magfa-file. Kailangan ko lang ng ibang
supporting documents." Detalye ko habang pinapanood siya sa pag-usisa sa mga papel.

Hinihintay kong sumagot siya, pero ang tagal. Hindi niya yata naintindihan ang mga
sinabi ko. I did try my best to explain it na hindi siya maguguluhan.

Maya maya lang ay walang gana na niyang nilapag ang mga papel pabalik sa mesa. Ni
hindi niya nga yata binasa 'yong ibang documents eh. Hinilot niya bigla ang gilid
ng noo niya. Mukha hindi lang pala ako ang sinaktan ng ulo sa proseso.

"The process is quite complicated. I know--"

"Pumunta ka pa talaga rito para lang diyan?" Biglang putol niya sa'kin.

Napaiwas naman ako ng tingin dahil bigla niya akong tinitigan nang masama. "Yes,"
walang alinlangang sagot ko. "Gusto ko lang malaman mo na inaasikaso ko na ang
annulment. Ayoko naman kasing magulat ka na lang na nakapag-file na pala ako ng
petition sa regional trial court. You should even thank me for this. Dahil iniisip
pa rin kita."

"Why are you doing this to me, Vanessa?" seryoso ang pagkakatanong niya kaya
binalik ko ang tingin ko sa kanya. Nakipag-tagisan ako ng titig.

"You know the reasons, Allen. 'Wag mo nang hayaang ikwento ko pa sa'yo mula umpisa
dahil ayaw ko nang maalala. I just want to end this. Be free."

Napayuko naman siya at umiling-iling. Hindi naman siya ganoon kalayo mula sa'kin
kaya naman rinig ko ang paghinga-hinga niya nang malalalim. He even sniffed.

"Hindi ko alam kung bakit ka pa pumunta rito, alam mo namang kahit kailan hindi
kita sasang-ayunan sa bagay na 'yan." matapang na sagot niya nang di lumilingon
sa'kin.

I rolled my eyes "I don't need your approval. I just want you to know. Dahil
sumang-ayon ka man o hindi, itutuloy ko pa rin 'to. I'll file a petition first
thing in the morning tomorrow." sabi ko kahit na hindi naman ako sigurado kung
matatapos ko nga agad agad ang pag-gawa ng petition.

Narinig ko ulit siyang bumuntong hininga. Tinungkod niya ang mga siko niya sa
magkabilang tuhod niya at nag-angat ng tingin sa'kin. Ang lalim ng tingin niya.
"Bakit ba gustong-gusto mong ma-annul ang kasal natin? Alam mo ba kung ano'ng gusto
mong mangyari ha, Vanessa? You want our marriage to be erased! Sa tingin mo ba
papayag akong mangyari 'yon?"

"Of course I know what I'm doing." laban ko. "Ayoko nang maging asawa mo. All I'm
asking is for us to go in separate ways."

Inis siyang napasuklay sa buhok niya. Tsk. Ramdam kong naiirita na siya at
naguguluhan. Pero ito ang gusto kong mangyari. I want a separation.

"Ginagawa mo ba 'to para lang magawa mo na ang mga bagay na gusto mo? If that's the
reason, Van...papayagan naman na kita sa lahat ng gusto mo. Hindi na kita
pagbabawalan. You could do anything you want. You don't have to do this."
Ako naman ang napabuntong hininga. "Hindi mo talaga naiintindihan ang sitwasyon
natin, ano? Kailangan ko pa bang isa-isahin lahat ng nangyari sa'tin para lang
maintindihan mo kung bakit ako nakikipaghiwalay? Gusto ko lang na matapos 'to.
Ayoko na ng kahit na anong kaugnayan sa'yo. Pwede ba Allen, hayaan na natin ang
isa't isa?"

Sinamaan niya ako ng tingin.

"Walang annulment na mangyayari, Vanessa. 'Wag mo 'kong subukan. You may leave
now." ma-awtoridad na pahayag niya at padabog na tumayo mula sa couch.

Napataas ako ng isang kilay. Hinabol ko siya ng isang nanlilisik na tingin. Fine!
Ayoko nang namimilit ng ayaw.

Sinimulan ko nang ibalik ang mga papeles sa loob ng envelope. Binitbit ko na ang
shoulder bag ko at tumayo na rin.

"You know what, Allen, tama ka. Bakit nga ba kasi pumunta punta pa ako rito. Alam
ko namang wala akong mapapala sa'yo. Fine! I don't need your support anyway. I can
do this alone. I don't need you." mataray na sabi ko. Inirapan ko pa siya. Ang
tigas tigas ng mukha niya. Pasalamat nga siya sinabi ko pa sa kanya 'tong mga plano
ko. Mas masasaktan siya kung makikita niya na lang bigla sa mga dyaryo ang petition
ko.

AKMANG lalabas na sana ako ng pinto nang mapansin ko siya sa may likuran ko.
Biglang nag-iba ang pakiramdam ko.

Mabilis niya akong niyakap nang mahigpit mula sa likuran. Napapikit ako nang
madiin. Sht! Tumindig pa yata lahat ng balahibo ko lalo na nang halikan niya ang
buhok ko.

"Bitiwan mo 'ko." Maayos ang paki-usap ko pero hindi niya ako nagawang pakinggan.

Ako na ang gumawa ng hakbang. Sinubukan kong tanggalin ang mga braso niyang
nagkukulong sa akin, pero hindi niya ako hinayaan. Siniksik niya pa ang mukha niya
sa leeg ko. Naramdaman ko tuloy ang init ng hininga niya. Napamura ako sa loob loob
ko. Binitawan ko na nga 'yong hawak kong envelope para malibre ang mga kamay ko.
"Ano ba! I said let me go! You told me to leave, right?!" Singhal ko na at tuluyan
ng nagpumiglas. Hindi ako natutuwa sa ginagawa niya! Kinikilabutan ako!
"I'm sorry. I changed my mind. Don't leave." Malumanay na sabi niya at mas
hinigpitan niya ang yakap sa'kin. Parang mababali na mga buto ko!

Nainis na talaga ako. Ginamit ko ang buong lakas ko at tinanggal ang mga braso
niyang nakapulupot sa'kin. Umikot ako paharap sa kanya at sinampal siya. G*go siya!

He slightly licked the side of his lips sabay sapo sa pisngi niya.

"And what was that, huh?" I asked in gritted teeth. "Niyayakap mo ako, para ano?
Ha? Na baka sakaling mapag-bago mo ang isip ko? Ganon ba ha?" I faked a laugh.
"Pasensiya ka na, hindi na ako katulad ng dati. Hindi mo na ako makukuha sa mga
paganyan-ganyan mo..."

"...Ang gusto ko lang sana, makipag-usap nang maayos sa'yo. Pero pinainit mo ang
ulo ko."

Pinulot ko na ang envelope na nahulog sa sahig. Tatalikuran ko na sana siya para

buksan ang pinto, pero bigla niya akong hinawakan nang mahigpit sa magkabilang
balikat.

"Tell me, Van. Ano'ng gusto mong gawin ko para lang hindi mo ituloy 'to?" he asked
while looking straight to my eyes.

Pumikit ako. "Wala. Hindi mo 'ko mapipigilan. Desedido na ako. Akala ko tanggap mo
na 'yon simula noong iniwan kita."

Niyugyog niya ang magkabilang balikat ko. "Look at me..."

Nagmulat naman ako ng mga mata. I saw his eyes full of sincerity.

"...I don't want us to separate," patuloy niya. "Alam mong ayaw ko. Hindi ako
papayag na hiwalayan mo 'ko. Please Van, tigilan mo na 'to."

Nginisian ko siya. Parang nagmamakaawa na siya sa'kin. "Kaya mo ba ako niyayakap?

Bakit, wala ka na bang ibang maisip na paraan para mapigilan ako?" hamon ko sa
kanya.

Tumapang naman ang tingin niya sa'kin. Mukhang napipikon na siya.

"Actually, marami pa. But I choose to do the easiest." Maangas na sabi niya at
bigla niyang hinila ang mukha ko palapit sa kanya.

Alam kong hahalikan niya ako kaya pilit kong iniwas ang mukha ko. "Don't you da--"
Pero damn, mas malakas siya sa'kin! Tagumpay niyang nasiil ang mga labi ko. God!
Napapikit na lang ako nang madiin. Nabitawan ko na rin ang mga bitbit ko.
Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa mukha ko!

Nagpumiglas ako. Marahan ko siyang pinaghahampas sa dibdib niya, pero mabilis

niyang nahablot ang mga kamay ko. Sht, hindi pwede 'to! Hindi ako magpapadala sa
kanya! Hindi niya pwedeng gawin sa'kin 'to! Nag-ipon ulit ako ng lakas at kumawala
mula sa paghalik niya sa'kin. Gusto ko siyang sampalin ulit pero parang nawalan na
ako ng lakas. Tumalikod na lang ako at tatakbo na sana palabas, pero niyakap niya
ako sa bewang!

"Where do you think you're going, my wife?" mapang-akit ang tono ng boses niya.
Lalo tuloy akong kinilabutan!

"Damn you, Allen! Let me go! Bastos ka talaga!" sigaw ko. Napapatuwad na nga ako
dahil nahihirapan na akong tanggalin ang mga braso niya!

"You can't get away from me again."

"Y-yes I can!" laban ko habang nagpupumiglas pero hindi niya talaga ako binitawan.
Hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa'kin. Damn it! Napapagod na ako! I'm losing
energy!

"Don't fight me on this, Van. Please, let me."

"Ayoko! You're just forcing me to hate you more! Let me go!"

Pilit na naman niya akong inikot paharap sa kanya. Sasampalin ko na sana ulit siya
this time pero napigilan niya ang kamay ko. "Let's stop hurting each other,"
seryosong pahayag niya at hinalikan na naman niya ako! Napasinghap ako at napapikit
ulit. Mas madiin ang halik niya ngayon kaysa kanina.
Nilipat niya ng hawak ang isang kamay niya sa batok ko. Ang isa naman ay ginamit
niya para higitin ako palapit sa kanya. "A-allen!" Sinadya niya talagang idikit ako
sa crotch area niya. NO! No way! I could feel him! Hard! Hindi ako pwedeng bumigay!
Hinarang ko ang mga kamay ko sa dibdib niya para hindi kame patuloy na magkadikit.

He slid his tongue inside my mouth. Doon na ako tuluyang nawalan ng kontrol. Ni
hindi ko na rin siya magawang itulak dahil napagod na ako sa kakapumiglas kanina.
Madali niya tuloy akong naisandal sa nakasarang pinto. Inipit niya ako roon. He
rubbed his body against mine.

"S-stop..." Sumamo ko. I tried to escape from his wet, wild kisses pero ayaw niya
akong pakawalan! Ni hindi ko nga siya ginagantihan ng halik!

The next thing he did, binuhat niya ako paharap sa kanya. "Don't..." He had my legs
circled around his waist. Umangat tuloy ang ibabang parte ng dress ko pataas sa
bewang ko dahil fitted 'yon. Lantad na ang panties ko! Shit! Natanggal na rin ang
suot kong sapatos. What is he doing? Trying to rape me?! Sinubukan kong pumalag
ulit kahit na ang totoo, wala na talaga akong lakas. Hinang-hina na ako. Pero mas
diniinan niya lang ang mga halik sa'kin. Rinig na rinig kong hinihingal na rin
siya. Para niya akong kinakain nang buo!

Sinalakay na ako nang sobrang kaba nang ihiga na niya ako sa carpeted na sahig.

"Shit Allen, n-no! You can't do this to me!" Reklamo ko at nagpumiglas pero hindi
siya natinag.

Bahagya kong inangat ang sarili ko. Nasa pagitan siya ng mga hita ko nang mabilis
niyang hinila pataas ang suot niyang t-shirt. I could see desire in his eyes.
Nakakatakot. Shit! Please, no!

Then I notice a tattoo malapit sa collarbone niya. I was about to touch it pero
pinigilan niya ang kamay ko at inipit iyon sa sahig. Tapos hinigit niya ang
balakang ko palapit sa kanya. "God, Allen!"

Pumatong na siya sa'kin, then he started kissing me again! Tumingin ako sa ibang
direksyon as he sucks and bites my lips. Parang masusugatan yata ang labi ko! Ang
isang kamay niya nakahawak sa bewang ko. Pinipisil pisil niya iyon na parang nang-
gigigil! I could hear his hard, deep breathing na para bang naa-adik siya sa
ginagawa niya sa'kin. Na para bang hindi na niya kayang tumigil.
I'm not kissing him back. Hell hindi ko gagawin 'yon! Hindi ako nagpapakita ng
kahit na anong pagtugon. Hinayaan ko lang siya sa ginagawa niya. Nakahiga lang ako
at nakatingin sa malayo habang siya ay abalang-abala. Hihintayin ko na lang siyang
magsawa sa ginagawa niya.

Kasabay ng paglipat ng isang kamay niya sa likod ko, ay ang pagbaba naman ng mga
halik niya sa leeg ko. Kinagat niya at sinipsip ang parte na 'yon. Tapos bahagya
niyang inangat ang likuran ko. Napasinghap na lang ako nang ibaba na niya ang
zipper sa likod ng dress ko. Humagod ang lamig sa likuran ko. Kinakabahan na talaga
ako. My heart's beating so fast now, at imposibleng hindi niya naririnig 'yon. Alam
kong sa isang iglap lang, kayang kaya niya akong hubaran dito mismo sa sahig.
Papaano kapag hindi siya tumigil? Paano kung hindi siya magsawa?

Sinubukan kong lumayo pero hinigit niya ulit ako pabalik. Sobrang init niya. Hindi
ko alam kung dahil ba may sakit siya, o dahil sa ginagawa niya sa'kin. He then
ground against me! Like we're having sex with clothes on! Ramdam na ramdam ko siya
dahil manipis lang naman ang undies ko at naka-boxers lang siya. And he's so damn
hard! Parang gustong-gusto nang kumawala. Ayokong pumikit! Ayoko siyang maramdaman!
Pero shit, konti nalang alam kong tatraydurin na ako ng katawan ko.

I controlled my body. Pinilit kong kalmahin ang paghinga ko. Gustong-gusto ko nang
iyakap ang mga binti ko sa bewang niya, pero pinipigilan ko. No! He's just seducing
me para hindi ko ituloy ang annulment. This is just his trap! I can't just fall for
this one!

Malagkit niyang hinimas himas ang isang hita ko. He rammed his half-naked body
against mine while sucking the other side of my neck. Inis kong pinilig ang mukha
ko sa ibang direksyon. Tigang na tigang siya. I hate him! He's such a disgusting
sex machine!

Siguro naramdaman na niyang ayoko at wala siyang mapapala sa'kin.

Tumigil na siya sa ginagawa niya at bahagyang bumangon mula sa pagkakapatong

sa'kin. Hinabol ko muna ang hininga ko bago ko binalik ang tingin ko sa kanya. I
gave him a bored look. Samantalang siya'y nagtatakang nakatitig sa'kin.

"Ano, tapos ka na?" Malamig na tanong ko.

Pinilig niya ang ulo niya sa ibang direksyon. Pagkatapos ay tuluyan na siyang
umalis sa pagkakaibabaw sa'kin, at umupo sa tabi ko.
Marahan siyang napasabunot sa buhok niya. "I...I'm sorry. Hindi ko sinasadya."
hinihingal at halos pabulong ang pagkakasabi niya.

Umupo na rin ako sa sahig. Binaba ko ang ibabang parte ng dress ko para matakpan
ang mga hita ko. Tsk. Ano na bang hitsura ko? Sinubukan kong isara ang zipper sa
likod ng damit ko, pero hindi ko gaanong maabot. Nagitla ako nang tulungan niya
akong isara 'yon. Umiwas agad ako. Tsk! "Kaya ko!" reklamo ko at tinuloy na ang
pagsasara sa zipper.

"You seemed so sex-starved, Allen. Naging mas masahol ka pa yata ngayon kumpara
dati. Mas lalo mo lang pinalaki ang sama ng loob ko sa'yo." I said in gritted teeth
at akmang tatayo na sana, pero pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghawak sa
siko ko.

Bumuntong hininga siya. "I'm really sorry, Van. This won't happen again. I promise.
Please. I just missed you so much. Miss na miss na kita. Hindi ko na alam ang
gagawin ko." Halos pumiyok na siya nang sabihin niya 'yon.

Lumingon ako sa kanya. Nakataas ang isang kilay ko. "Kaya pinilit mo 'kong gawin
'to ngayon? Bakit, akala mo makukuha mo ako sa ganito? Akala mo bibigay ako? Well
surprise Allen, you're wrong. Hindi ka pa rin pala nagbabago. Ito pa rin ang alam
mong paraan para makuha ang gusto mo."

"No, t-that's not true."

Mula sa pagkakayuko ay nag-angat siya ng tingin sa'kin. "Van...I want to be honest

to you." Tinitigan niya ako nang diretso sa mga mata. Hindi ako umiwas. Gusto
niyang makipag-titigan? Fine!

"...Gusto kong malaman mo na nahihirapan ako sa ginagawa mo sa'kin ngayon..."

Patuloy niya. "Ayoko ng paraan ng pakikitungo mo sa'kin. I'm trying my best yet you
still act cold. I don't want you being like this. Sinasaktan mo 'ko."

"You pushed me to be like this, Allen."

Napayuko na naman siya. "I'm sorry. Ano pa bang gusto mong gawin ko? I already gave
you the space you need. Hindi kita ginulo. Hindi pa ba sapat 'yon para mapatawad mo
'ko?"
Binalik niya ang tingin niya sa'kin. Umiwas naman ako at tumingin sa ibang
direksyon.

"Give me another chance. That's all I'm asking." Dagdag niya. "I know it's hard for
your part, but I swear hindi ko sasayangin. I will be the husband you wanted me to
be."

Hinawakan niya ang pisngi ko at hinarap ang mukha ko sa kanya. "'Yong sinabi kong
mahal kita noong araw na umalis ka, that's true. And I could say it to you again
now if you want. Araw araw kong sasabihin hanggang sa magsawa ka at patahimikin mo
'ko."

Inabot niya ang kamay ko at inihaplos sa pisngi niya. Tsk. Naglalambing na naman.

"I'm really sorry for what I did a while ago. Sorry kung napilit kita, o kung
natakot man kita. You know the reason why I did it. 'Wag mong ituloy ang annulment.
Give me a chance to prove myself. I...I can't say I'm a better man now. Dahil ikaw
lang ang makakapag-sabi noon. Pero maniwala ka man o hindi, I tried to change
myself. Just for you. So you could accept me again. Hindi na ako ang gagong
lalaking ipinakasal sa'yo noon."

Napairap ako at bumuntong hininga. Bakit niya ba ginagawang komplikado to? Tsk.
Pinapahirap niya lang lalo ang sitwasyon eh! Ayoko na nga! Sa paanong paraan ko ba
sasabihin para lang maintindihan niya. Wala namang kwenta 'tong mga sinasabi niya
eh.

Binawi ko na ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Tuluyan na akong tumayo.

Sumunod din naman siya sa pagtayo at hinawakan ulit ang kamay ko. "Van...please.
Gusto mo bang lumuhod pa ako sa harapan mo? I'll do it. Anything you want, Van.
Just...just be mine again."

Nilingon ko siya. He looks so hopeless.

Umiling iling ako. "You don't have to." Huminga ako nang malalim. "I'm sorry,
Allen. But it's gone. Wala na. I already fell out of love from the moment I left
you..."
"...Kahit pigain mo pa ako ngayon, wala na akong pagmamahal na maibibigay sa'yo.
Ubos na. Naibigay ko na lahat noon. Pero hindi mo pinahalagahan, 'di ba? Just set
me free, Allen. Malulungkot lang ako kapag nanatili akong hawak hawak ang apelyido
mo. Buo na ang desisyon ko. I'm doing this."

Babawiin ko na sana ang kamay ko, pero hinigpitan niya ang pagkaka-kapit doon.
Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng katawan niya, like he will breakdown soon.
At ewan ko kung ako lang ba, pero parang mas uminit siya ngayon.

"Hindi ako susuko sa'yo." Giit niya naman habang madiing nakapikit.

Saglit din akong napapikit nang madiin. Nauubos na pasensiya ko.

"Bakit ba ang kulit mo?"

Tumingin siya nang diretso sa'kin. "Gusto ko lang maibalik kung ano ang akin."

"Allen naman! Itigil na natin 'to, pwede ba? I'm tired of the same old shits. Hindi
na tayo natapos tapos!"

"Hindi ako titigil," maotoridad na sabi niya. "Ibabalik ko lahat ng nawala sa'yo,
Van. I will make you whole again. Then you'll be able to love me again." Yumuko
siya, hawak hawak pa rin ang kamay ko. "Tsk. Sorry, wala na akong pakialam kung
magalit ka lalo sa'kin. Kung mainis ka. Kung sigawan mo ko, o sampalin ulit. I
don't care. I really don't care. I won't let you slip away from me again, Vanessa.
Mark my word."

Inis kong binawi ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya. Naiirita na talaga ako.
"Bahala ka na nga! Ang kulit kulit kulit mo!" singhal ko. "Gawin mo kung ano'ng
gusto mong gawin. Total, ikaw din naman ang mapapagod at mahihirapan eh. Inuunahan
na kita, Allen. Hinding hindi na ako babalik sa'yo. I'll file my petition tomorrow
morning...

...sa korte na ang susunod nating pagkikita." deklara ko at tinalikuran na siya.

Inayos ko ang sarili ko. Kasalukuyan kong isinusuot ang sapatos ko nang bigla na
namang magsalita si Allen.
"C-could you at least stay here until Lunch?"

Natigilan ako at nilingon siya. This man's really unbelievable! 'Yong hitsura niya
para nang nalugi. Nakakaawa na. Parang desperado na siya na hindi maintindihan. I
took a deep breath. Kinalma ko ang sarili ko. "At ano namang gagawin ko rito? Mag-
aaway na naman tayo?"

"Ikaw lang naman 'tong nakikipag-away. Inaaway mo 'ko."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Ako pa? Kung hindi mo pinainit ang ulo ko, hindi
naman ako makikipag-bangayan. Sino ba namang may ayaw na makipag-usap nang maayos?"
Bumuntong hininga ulit ako. "O, so ano ngang gagawin ko rito?"

"H-help me cook lunch. I'm hungry. And I'm sick."

Aba, ginawa pa akong katulong! If I know, may masama na naman siyang balak sa'kin.
Baka ikadena na nga niya ako this time para hindi na ako makahindi sa gusto niya.
Inipit ko ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko. "Hindi pwede. Kailangan
ko nang bumalik sa Rioscents. Kaninang umaga pa ako wala roon."

Lumapit siya sa'kin. Bahagya naman akong napaatras.

"Sige na, Van. Kahit ngayon lang. Spend some quality time with me. Kahit bago man
lang tayo maghiwalay."

Nanlaki ang mga mata ko. Nagulat ako sa sinabi niya. "S-so...pumapayag ka na?"
Bulalas ko.

Hindi ako makapaniwala! Sumasang-ayon na siya sa annulment namin. Mabubunutan na

rin ako ng tinik sa dibdib sa wakas! Hinintay ko siyang sagutin ang tanong ko, pero
tumingin lang siya sa ibang direksyon. Parang biglang lumalim ang iniisip niya.
Teka, 'wag niyang sabihing babawiin na niya agad ang sinabi niya?

Nagkaroon naman ako ng pagkakataon na tingnan nang mas maayos ang tattoo sa may
bandang collarbone niya. Kailan pa kaya siya nahilig sa tattoo? Hinaplos ko iyon.
Napatingin naman siya sa parteng 'yon. It's my name. Vanessa. He had my name
tattoed on his body.
"Why did you do this?" tanong ko, hindi pa rin tumitigil sa paghaplos.

"Bakit nagtataka ka pa? You're a part of me, Van. Kayang-kaya kong punoin ang
katawan ko ng pangalan mo. Kung gusto mo, kaya kong ipaguhit ang mukha mo sa dibdib
ko. I'm addicted."

Napairap ako nang hindi sinasadya. "Oh come on! Quit acting so sweet, Honey. Hindi
bagay sa'yo." laban ko.

Pero ewan ko kung bakit bigla siyang napangisi. Nagtaray na nga ako. "What?" tanong
ko dahil parang mas lumapad yata ang pagngisi niya.

"You unconsciously just called me 'sweet'."

I gave him a bored look. Tapos saglit akong pumikit nang madiin. "Bahala ka sa
gusto mong isipin. Wala akong pakialam," pahayag ko at pinulot ko na ang bag ko at
ang brown envelope na nahulog ko kanina sa sahig.

Tinalikuran ko na siya at akmang pipihitin na ang door knob nang magsalita na naman
siya. Hinawakan niya pa ang siko ko. Tsk! Ano bang problema ng lalaking 'to? Pigil
nang pigil! Hindi na ba ako makakaalis nang tuluyan?

"How about lunch? Gutom na ako."

Nilingon ko ulit siya. Nilaliman ko ang tingin ko. "I said I can't."

Yumuko siya. Inabot niya ang isang kamay ko at nilapat sa leeg niya. Tsk. Literal
na ang init niya. "Just for this time, Van." pakiusap niya pa.

Napaiwas ako ng tingin. At ngayon parang nagmamaka-awa na naman siya sa'kin.

Ginagamit niya pa ang sakit niya para lang makuha ang loob ko, ganon? Pairap kong
binalik ang tingin ko sa kanya. Tapos bumuntong hininga ako. "Fine, oo na. Pero
aalis din ako agad pagkatapos mananghalian. Hindi ako pwedeng magtagal."

Napansin ko ang biglang pag-aliwalas ng mukha niya. Tipid siyang napangiti sa'kin.
"O? Bakit parang biglang nawala ang sakit mo?" Puna ko.

Bumalik naman sa pagkakalugmok ang hitsura niya. Tss. Napangisi ako. Umaarte lang
yata 'tong isang to eh. Napailing iling nalang ako. Lumayo na ako at nilapag ang
mga gamit ko sa couch niya. Siya naman ay dumiretso sa kusina.

"WHAT will you cook?" tanong niya.

"Ano ba'ng gusto mo?"

"Gusto ko may sabaw. Nilalamig ako."

Palihim akong natawa. Tingnan mo 'tong lalaking 'to. Paano naman kaya siya hindi
lalamigin eh wala siyang suot na pang-itaas? Dinampot ko na lang ang puting t-shirt
niya na nakakalat sa sahig at initsa sa kanya. "Oh! Suotin mo kasi."

Agad niya namang iyong sinuot. Tapos lumapit siya sa fridge at binuksan 'yon.
"Hindi pa ulit ako nakaka-pamili. I hope what I have here are fine."

Lumapit ako sa kinatatayuan niya. "Sige na, ako na rito. Magpahinga ka na."

"No. I'll help you. Let's prepare lunch together."

Tiningnan ko siya. Hindi ko na maintindihan kung ano ba talagang gusto niya. Sabi
niya masama pakiramdam niya. Kaya niya naman palang magluto e, pinag-stay niya pa
ako. Napailing-iling na lang ako. "Bahala ka na nga. Ang gulo gulo mo! Hindi ka
gagaling sa ginagawa mo eh." Halos pabulong ko na binanggit yung mga huling salita.
Baka kasi sabihin niya inaaway ko na naman siya.

NAGSIMULA na kaming mag-handa ng iluluto. Napili kong magluto ng Nilaga. Gusto niya
raw may sabaw. Eh 'di bigyan ng sabaw.
Kasalukuyan kong pinapalambot ang baboy, habang siya naman ay binabalatan ang mga
patatas sa may counter.

Pasimple ko siyang pinanood sa ginagawa niya. Napangisi ako sa sarili ko. Mabuti
naman at kaya na niyang magluto ngayon. Marunong na siyang magbalat ng patatas nang
maayos. Dati kasi naalala ko, nagpatulong akong magluto sa kanya dahil masama ang
pakiramdam ko. Inutusan ko siyang magbalat ng patatas, kasi madali lang naman 'yon.
Hindi siya mahihirapan knowing that he doesn't cook. Kaso kahit simpleng
pagbabalat, di niya kaya. Halos wala nang natira sa patatas dahil sa kapal ng
pagbabalat niya!

Pinagsabihan ko nga siya non. Sabi ko hindi ganon ang tamang pagbabalat. Kaso ayon,
nagalit. 'Wag ko raw siyang turuan. Padabog niya pang binato 'yong patatas sa sahig
sabay walk-out. Nakakatawa siya. Ngayon, nag-improve na siya. Natutuwa ako kahit na
papaano.

"Why are you looking? Mali pa rin ba pagbabalat ko?" biglang tanong niya. 'Yon ang
nagpabalik sakin sa huwisyo. Nahuli na niya pala akong pinapanood siya.

Napangiti ako at umiling-iling. "Hindi. Ang galing mo na nga eh. Sino'ng nagturo
sa'yo?" tanong ko at binalik ko na ang atensiyon ko sa ginagawa ko.

"Wala. Ako lang. I need to learn or else I'll die in hunger."

"Buti naman. O, bilisan mo na diyan, kasi malambot na ito." Ang baboy ang
tinutukoy ko.

"I'm done actually." sagot niya naman sabay umubo.

Agad ko siyang nilapitan at inagaw 'yong mangkok ng mga hilaw na patatas na nasa
harapan niya. "'Wag mong ubuhan 'yong gulay! Mahahawa ako sa'yo eh." sita ko. Pero
hindi naman ako masyadong seryoso roon. "Just take your rest. Doon ka na sa kama
mo. I'll just call you when it's ready. Mabilis lang 'to." Dagdag ko pa.

Inirapan niya ako. Aba, bastos 'to ah! "Para naman akong may malubhang sakit sa
ginagawa mo sa'kin. I'm fine. I said I wanna help you cook." Giit niya pa.

"You're not fine, Allen. Kanina ka pa ubo nang ubo at singhot nang singhot diyan.
Humiga ka na 'don. Tatawagin na lang kita." pagtataray ko.

Inirapan niya lang ulit ako at tinungo na niya ang kwarto niya. Natawa nalang ako
sa loob loob ko. Susunod din naman pala, mang-iirap pa.

WALA pang kalahating oras luto na rin ang Nilagang Baboy. Hinanda ko na muna ang
two-seater table niya. Naghain na ako ng kanin at Lemon Iced Tea para wala na
siyang problema, kakain na lang siya. I then glanced at my wrist watch. Kailangan
ala-una wala na ako rito. Hindi na ako pwedeng magtagal. Madami pa akong gagawin sa
Rioscents.

Pinuntahan ko na siya sa kwarto. Bahagya ko siyang niyugyog para magising siya.

"Allen?" Pagtawag ko pa. Pero ang hirap niyang magising. Nilapat ko ang likod ng
kamay ko sa noo niya. Parang tumataas yata ang lagnat niya ah. Hindi naman siya
ganito kainit nong nahawakan ko siya kanina.

Umayos ako ng tayo at namaywang. Huminga ako nang malalim. Now, what will I do with
this man? Ano ba kasing pinag-gagawa nito sa buhay at nagkasakit. Binigyan niya pa
ako ng dagdag na gawain. Tsk.

Maya maya lang ay napansin kong pumungay na ang mga mata niya. Gising na yata.

"Hey, lunch is ready." Deklara ko.

Napangiti naman siya. "Okay." Tapos biglang pumikit ulit.

Napanganga ako. Aba! Ano, matutulog ulit siya? Marahan ko ulit siyang niyugyog.
"Allen, come on. Gumising ka na. Kailangan mong kumain."

"Yes. Babangon na ako." sagot niya. Tsk. Babangon na raw. Eh nakapikit pa!

Napailing iling na lang ako at lumakad na palabas ng kwarto. "Bahala ka diyan.

Lalamig na 'yong sabaw mo."

Ilang sandali lang ay narinig ko na siyang bumangon ng kama. Inunahan niya pa nga
ako sa pag-upo sa bangko. Bigla niyang hinilot ang gilid ng noo niya.
"Oh, masakit ulo mo?" tanong ko at umupo na rin sa upuan katapat ng kanya.

Tumango naman siya. Nagpakawala ako ng buntong hininga. "Uminom ka ng gamot

pagkatapos mo kumain. Tapos matulog ka na nang diretso. I will leave after lunch."

Napatingin siya sa'kin. "Can't you stay longer?"

Umaabuso 'to ah! "I already stayed until lunch, Allen. May iba rin akong ginagawa,
baka nakakalimutan mo."

Saglit siyang napayuko. Tapos nagsandok na ng pagkain. Plato ko ang unang nilagyan
niya. "I still need you here, Van. Walang mag-aalaga sa'kin." malungkot na sabi
niya.

Ewan ko kung matatawa ako. Ano'ng tingin niya sa'kin? Yaya? And the last time I
checked, hindi ko na obligasyon na alagaan siya. "Malaki ka na. Hindi mo na
kailangan ng mag-aalaga sa'yo." Sabi ko na lang at nag-umpisa nang kumain.

"So you'll leave me like this?" Parang nangongonsensya pa siya. Tsk.

"Kaya mo naman ang sarili mo."

"Please stay a little longer here, Van. Hanggang sa makapag-pahinga lang ako. Then
I'll be the one to drive you to Rioscents."

Napatigil ako sa pagkain at sumandal sa upuan. Ang gulo talaga ng taong 'to!
"Kanina sabi mo hanggang lunch lang? Ngayon hanggang sa makapag-pahinga ka na. May
balak ka pa bang pauwiin ako?" sarkatikong pahayag ko.

Kimi naman siyang napangisi sabay higop ng sabaw. Napairap ako. Sa ngiti niyang
'yon parang sinasabi niya na ring tama ako eh. Tsk.

"So, are you staying?" Tanong niya pa.

Napailing-iling ako bago bumalik sa pagkain. "No. Bakit hindi na lang si-- what's
the name of that girl again? 'Yong nakita natin nong nag-dinner tayo? Siya na lang
ang papuntahin mo. I'm sure she's willing to take care of you."

Bigla namang pumait ang hitsura niya. Siya naman ang napatigil sa pagkain. Tapos
tinungkod niya ang mga siko niya sa ibabaw ng mesa.

"What?" tanong ko. Ang lalim kasi ng titig niya sa'kin.

"Are you talking about Cindy?"

"Oo. Siya nga."

"I don't like her. Okay? 'Wag mo 'kong asarin sa kanya."

Natawa ako. "Hindi ako nang-aasar. It was just a suggestion."

"You're jealous of her? Hinuhuli mo ba ako, Vanessa?" mahanging pahayag niya.

Tinaasan ko siya ng isang kilay. Nagpapatawa yata siya. "And why would I be
jealous? Wala akong pakialam kung magsama kayong dalawa. I would even be happy for
you."

"Right."

Parang hindi siya naniniwala sa'kin.

"Oo nga! Tulungan ko pa kayo." giit ko naman.

Ngumisi siya. "Ok then. I'll start dating her tomorrow."

Nagulat ako sa sinabi niya. Siningkit ko ang mga mata ko. Mukhang seryoso naman
siya. Baka nga seryoso siya. Kung sabagay, tanggap niya na nga na maghihiwalay na
kame eh. Sinabi niya kanina. Nagkibit balikat nalang ako, at kumuha ng dagdag na
sabaw mula sa mangkok.

"Van?" biglang pagtawag niya.

"Hmm?" Hindi ko siya nililingon. Abala lang ako sa pagsubo.

"I was just joking. Don't worry, I won't date other women."

Inangat ko ang tingin ko sa kanya. "Okay lang naman kahit totohanin mo eh. I don't
care. Really."

Kumunot ang noo niya. Tapos non, matagal na ulit bago siya nagsalita. Panay singhot
at mahinang pag-ubo na lamang ang naririnig ko mula sa kanya.

"By the way..." basag niya sa katahimikan. "It's my parents anniversary next week.
They will hold a big party. Imbitado lahat ng ka-sosyo sa negosyo at mga kaibigan.
I hope you could come. Inaasahan ka nila. They already heard you're back."

Tinapos ko na muna ang pag-inom ko ng juice bago ko siya sinagot. "Bakit? Hindi rin
ba nila narinig na hiwalay na tayo?"

"Alam nila. But we're still legally married. Please come. Your parents will be
there. Even Leila."

Bumuntong hininga ako. "I'm not sure. Iche-check ko pa muna ang schedule ko."

"I want you to be there, Van. Gusto kitang ipakilala sa kanilang lahat."

"As what?"
"As my wife, of course. Ano pa ba?"

Natawa ako. "Come on, Allen. Lolokohin lang natin ang mga tao 'don. You know we're
not living as husband and wife. We never did, actually."

Napasimangot siya. Matagal bago siya nakabawi. "I still hope you could come. I
would be very happy. At matutuwa rin si Ellie. She's been constantly asking me
about you."

"Ayokong mangako. Pero susubukan ko."

"Call me then. Para ako na ang susundo sa'yo."

"Hindi na. Pupunta naman kamo si Leila. Sa kanya na lang ako sasabay kung sakali.
Hindi pa rin naman ako sigurado."

"O-okay. Whatever you want. Basta makapunta ka." tipid na sagot niya at inubos na
ang laman ng baso niya.

PAGKATAPOS naming mananghalian, nagpahinga lang kame saglit. Nagkwentuhan. Nagpa-

kwento siya sa'kin kung ano'ng mga ginawa at pinagkaabalahan ko noong nasa ibang
bansa ako. Kung paano ako nag-celebrate ng birthday, pasko, at bagong taon.
Nakakatawa kasi tinanong niya rin kung maraming nangliligaw sa akin doon. Sinagot
ko, 'oo marami'. Pero hindi naman 'yon totoo. Sinabi ko lang kasi gusto kong
malaman kung anong magiging reaksyon niya. Kung sisigawan niya ba ako tulad ng
dati. Pero hindi naman. Tahimik lang siya. Pero pansin kong naging pang-biyernes
santo ang mukha niya.

Pagkatapos ko, siya naman ang nag-kwento. Parang bigla ngang nawala ang sakit niya.
Ang dami dami niyang sinasabi. Pansin kong masaya siya habang nagki-kwento dahil
maaliwalas ang mukha niya. Pati 'yong tattoo niya napag-usapan namin. Kakilala raw
ni Leila ang nag-tattoo sa kanya. Inasar ko nga siya eh. Sabi ko himala at
nagkakasundo sila. Samantalang dati kulang nalang gumawa siya ng kontrata na bawal
ako makipagkita kay Leila. Natawa naman siya. Hindi niya rin daw inaasahang
magkakasundo sila. Kahit na sa tuwing nagkakausap daw sila, imposibleng hindi siya
makakatanggap ng mura. Nababawasan na nga raw pagkalalaki niya eh. Natawa rin tuloy
ako.

Marami pa siyang kinwento. Mga ginawa niya sa loob ng apat na taon na nagkahiwalay
kame. Wala naman pala siyang ibang pinag-kaabalahan. Puro trabaho lang.

Honestly, iba ang pakiramdam ko ngayon. It's like...we've just met each other. Na
para bang kahapon lang kame nagkita. At nasa getting-to-know-each-other stage kame
ngayon. Inaalam ang kung anu-ano sa isa't isa. Magaan sa pakiramdam. Sa tingin ko,
ito ang kulang sa amin noon. Hindi kame nakakapag-usap ng katulad ng ganito. Hindi
naman kasi niya ako pinapansin noong bagong kasal kame. Parang hangin lang ako para
sa kanya. Ako na nga lang ang gumagawa ng paraan noon para mas makilala ko siya.
Siya naman, ewan ko kung kinikilala niya rin ako. Tsaka parati kasi siyang
nakasinghal dati. Ngayon, kalmado na siya. Ang amo amo na nga niya.

Nahinto ako sa pag-iisip nang umubo na naman siya.

"Magpahinga ka na. Ako na magliligpit nito." pag-ako ko. Tumayo na ako at

sinimulang ayusin ang pinagkainan namin.

"No need, Van. Just leave it there. Mapapagod ka na. Kanina mo pa ako inaasikaso."
pigil niya sakin.

Hindi naman ako huminto sa ginagawa ko. Binitbit ko pa 'yong mga plato sa lababo.
"It's okay. Pagkatapos ko naman maghugas, aalis na rin ako."

"Dito ka muna." pakiusap niya.

Sinilip ko siya saglit. "Hindi nga pwede. Nagtext pa sa'kin si Claire kani-kanina
lang. May oorder daw ng isang set ng perfumes. Dadaan sa Rioscents ngayon. So I
need to go back."

Naramdaman ko siya bigla sa may likuran ko. Pinatong niya pa ang magkabilang kamay
niya sa balikat ko. Napatigil tuloy ako sa paghuhugas.

Bumuntong hininga ako at pumikit nang madiin. Alam ko ng pakikiusapan niya ako e,
kaya uunahan ko na siya. "I can't stay, Allen. Pinagbigyan na nga kita sa hiling mo
kanina eh. Kailangan ako sa shop ko."

"Please?"
"Sorry. I really can't."

"Kahit isang oras lang."

Napa-tsk ako. "Ang kulit kulit mo, Allen!"

Siya naman ang bumuntong hininga. "Ok. Ang hirap naman maglambing sa'yo." 'Yon lang
sinabi niya tapos tinanggal na niya ang pagkakahawak sa mga balikat ko at umalis
na.

Hinabol ko siya ng tingin. Naubos ko na yata ang pasensiya niya. Binilisan ko na

lang ang paghuhugas ko ng mga pinggan, dahil ano'ng oras na. Hindi na nga yata
matuturing na half-day kung sakaling bumalik pa ako sa Rioscents eh.

Pagkatapos ko, inayos ko na ang sarili ko at ang mga gamit ko. Bitbit ko na ang bag
ko at ang brown envelope nang pumasok ako sa kwarto ni Allen.

Nakadapa ito sa kama. Napailing-iling na lang ako habang papalapit ako sa kanya.
"Magpatunaw ka muna bago ka matulog." sabi ko. Pero hindi niya ako pinansin.
Pinilig niya pa nga ang ulo niya paharap sa kabilang side para yata hindi ako
makita.

Napaikot na lang ako ng mga mata. "Aalis na ako. Iiwan ko 'tong envelope rito para
kung sakaling gusto mong aralin..."

"...at saka may natira pa pa lang pagkain. Initin mo na lang mamaya 'pag nagutom
ka." dagdag ko pa.

Gusto ko sanang sumagot man lang siya ng 'okay' bago ako umalis, pero wala. Hindi
niya talaga ako sinasagot. Hinayaan ko na nga lang.

Akmang lalakad na sana ako palayo pero hinawakan niya ang kamay ko. Bigla niya
akong hinila! "A-Allen!" Impit akong napatili kasi nawalan ako ng balanse dahil sa
suot kong heels. Napaupo tuloy ako sa bandang ulonan ng kama! Nabitawan ko pa bag
ko at 'yong envelope!
Tatayo na rin sana agad ako, pero laking gulat ko nang humiga siya sa kandungan ko.
Niyakap niya pa ang isang braso niya sa bewang ko! Napatingala na lang ako sa
kisame at nagpakawala ng malalim na hininga. Diyos ko naman! Hindi niya ba talaga
ako papaalisin?

Sinubukan ko ngang tanggalin ang kamay niya, pero ayaw niya. Siniksik niya pa nang
maigi ang mukha niya sa bandang puson ko na para bang ayaw niya akong makatayo.
Tsk.

"Allen naman. I need to go. Tatawagan na lang kita kung gusto mo. Kailangan ko nang
bumalik sa shop. Mata-trafik na ako oh. Ano'ng oras pa ako makakarating don." sabi
ko pero parang wala siyang narinig.

"Tsk. I'll call you. O babalikan na lang kita bukas. O sa susunod na araw. Basta
kung kelan ako libre. Kailangan ko nang umalis."

Lahat na yata ng pangako sinabi ko para lang paalisin niya ako, pero wala talaga.
Para lang akong nakikipag-usap sa hangin. Wala na akong pag-asa nito.

Hinawi ko ang buhok na nakaharang sa mga mata niya para masilip siya. Tulog na
yata. I could hear his soft breathing. Tsk. Kaya pala hindi na sumasagot eh.
Hanggang ngayon pala ang bilis niya pa ring makatulog. Konting higa, tulog.

Sumandal na lang ako sa headboard ng kama. Pinatong ko ang isang kamay ko sa

balikat niya. Wala na. Hindi na talaga ako makakaalis. Na-corner ako. Shit! Hindi
ko pa naman maabot 'yong bag ko na nalaglag sa lapag. Andun pa naman phone ko. I
need to call Claire para sabihing hindi na ako makakabalik sa shop.

Maya maya lang ay naramdaman kong kumilos na 'tong lalaking 'to. Nangangalay na
siguro siya sa posisyon niya. Nakadapa kasi siya sa mga hita ko. Bahagya siyang
nag-angat ng mukha at tumingin sa'kin. Tipid niya lang akong nginitian, tapos
bumalik na ulit sa pagkakahiga sa mga hita ko.

Aba't talagang wala pa siyang balak na patayuin ako ah?

"I'm happy you're here, Van." Biglang bulong niya.

Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Pero hindi ako sumagot. Hindi ko kasi alam
ang isasagot ko. I can't say that I'm happy too. Ang totoo, hindi ko nga alam kung
ano'ng nararamdaman ko ngayon. Ewan ko, parang iba. O baka naa-awa lang ako sa
kanya kasi may sakit siya.

Sinuklay ko na lang nang maraming beses ang buhok niya para makatulog na ulit siya.
Ganon ang ginagawa ko hanggang sa maramdaman kong relaxed na ulit ang katawan niya.
Malamang nakatulog na ulit siya nang mahimbing. Sinilip ko ang mukha niya. He
looked so innocent and so fragile when asleep. Mukha siyang anghel - hindi kayang
manakit. Habang pinapanood ko nga siyang matulog, ni hindi ko maimagine na ang
lalaking 'to ang dahilan ng mga paghihirap ko noon. Na nagawa niya akong pagbuhatan
ng kamay, at paiyakin gabi gabi. Na siya ang dailan kung bakit ganito ako ngayon.

I shook my head and cleared my mind. Ano ba 'tong mga pinag-iisip ko? Tsk. Sinandal
ko na lang ang ulonan ko sa headboard ng kama at pumikit. Parang nakakaramdam na
rin ako ng antok.

NAGISING ako nang marinig kong tumutunog ang cellphone ko. Nang tumigil ito, at
saka ko lang naisipan na magdilat ng mga mata. Tinatamad akong sagutin dahil medyo
inaantok pa ako. Mukhang napasarap ang tulog ko.

Sinilip ko naman agad si Allen na ngayon ay katabi ko na sa kama. Ang himbing pa

rin ng tulog niya. Ang sarap pa nga ng pagkakahiga niya sa ibabaw ng dibdib ko.
Nakayakap pa siya sa bewang ko na para bang kahit anong oras mawawala ako. Hinaplos
ko ang noo niya para ma-check kung may lagnat pa siya. Medyo mainit pa rin siya,
pero hindi na katulad ng kanina.

Kumilos ako nang kaunti para ayusin ang ibaba ng dress ko na halos umangat na.
Nakikita na kasi yata ang underwear ko. Maya maya lang tumunog na naman ang phone
ko. Napaisip tuloy ako kung kanina pa ba iyon nag-riring. Mabuti't hindi nagigising
'tong isa rito.

Hindi ko na nga sana kukunin yong phone kasi hindi rin naman ako makabangon. Kaso
ayaw tumigil sa pagtunog eh. Baka importante. Dahan dahan ko na lang inangat ang
sarili ko para hindi ko magising si Allen. Hinila ko 'yong bag ko sa strap noon
papalapit sa akin. Kaso kulang yata ang pwersa ko, kaya inangat ko pa nang kaunti
ang katawan ko.

Bigla namang gumalaw si Allen. Hala, nagising ko yata. Hinigpitan niya ang
pagkakayakap niya sa bewang ko at mas sumiksik sa dibdib ko. Akala niya yata aalis
ako.
"T-teka sandali," sabi ko habang tina-tap ang likod niya. "May tumatawag kasi
sa'kin."

Medyo niluwagan niya naman ang yakap niya. Kaya tuluyan ko nang nakuha ang phone ko
na nakasilid sa likurang bulsa ng bag ko. Tiningnan ko muna kung sino 'yong
tumatawag.

Tsk. Si Leila pala. Akala ko pa naman si Claire. Bumalik na muna ako sa pagkakahiga
bago ko sinagot ang tawag.

"Hello?" Mahinang bati ko. Tinakpan ko pa ng kamay ko ang mouthpiece para hindi
masyadong marinig ni Allen. Baka magising.

"Vannie!!! Sorry ang labo ko kausap kanina. Eh kasi may ginagawa ako. May
pupuntahan akong art exhibit mamayang gabi. Kaya 'yon. Ano, natuloy ka ba kay
Allen?"

"Ah, okay lang. Oo natuloy ako." tipid na sagot ko. Hindi ako pwedeng magsalita
nang marami eh.

"Hoy! Galit ka ba? Nag-sorry na nga ako! Bawi ako! Dinner tayo mamaya, ano?"

Napapikit ako nang madiin. "Hindi ako galit, ano ba. Uhm, hindi ako pwede mamaya.
May gagawin ako." Totoo naman. Aayusin ko pa kasi 'yong petition.

"A-ano? Hindi kita masyadong maintindihan! T-teka nga! Nasaan ka ba ha? Bakit ang
hina hina ng boses mo?" Singhal nito.

Saglit kong sinilip si Allen bago ako sumagot. "Natutulog kasi si Allen. Baka
magising." Sagot ko.

"AHA!!!" Bulalas niya. Bahagya ko tuloy nailayo ang phone mula sa tenga ko. Tsk!
"Malandi ka! Sinasabi ko na nga ba eh! Bumigay ka, ano?! May pa-moved on moved on
ka pang nalalaman diyan!" kantiyaw pa nito sabay tawa nang malakas.
"Tsk. Tumigil ka." sita ko sa kanya.

Hindi naman siya huminto sa kakatawa. Rinig na rinig ko eh. Ang saya saya niya
masyado. "Ano ha, nagkabalikan na ba ulit kayo? Akala ko ba idi-discuss mo lang ang
annulment kaya ka pumunta diyan? Eh parang may iba pa yata kayong ginawa ah." At
tumawa na naman ito.

Natawa rin ako sa loob loob ko. Ang dumi mag-isip nitong babaeng 'to. "Stop it,
Lei. 'Wag mo 'kong simulan. Walang nangyari, okay?" sabi ko na lang.

"Sus! Maniwala ako sa inyo!"

"Wala nga sabi! Tumigil ka nga!" impit na singhal ko.

"Okay, okay fine! Galit agad? Halatang defensive," tumawa na naman siya. "Hoy pero
seryoso ako sa sinabi ko ha? Let's have dinner later. Tapos samahan mo ako, diretso
tayo dun sa exhibit. I accept no excuses, dear."

Napailing-iling ako. Bossy talaga. "Hindi nga ako pwede. Madami akong gagawin
mamaya."

"Eh ano bang gagawin mo? Mas importante ba 'yan kaysa sa sarili mong pinsan? 'Di ba
pwedeng ipagpabukas mo na lang yan?" Pagtataray niya.

Napahinga ako nang malalim. Tsk. Ipagpapabukas ko na naman. Masyado na akong

nadedelay sa pag-aasikaso ng annulment eh.

"Ano na? Sunduin kita sa condo mo."

Huminga na lang ulit ako nang malalim. "Oo na. Sige na! Ang kulit mo!" Para kang si
Allen!

"Okay! Great! O sige na, babye na!"

"Okay, bye."

Ibaba ko na sana ang phone, pero humabol pa ulit siya. "Vannie!"

"Oh?"

"Naka-ilang round kayo?" asar nito sabay halakhak.

"Tse!" pagsuplada ko at tuluyan nang binaba ang tawag.

Bastos talaga 'yong babaeng yon! Saan niya naman kaya natutunan 'yon? Tsk. Siguro
may lalaki na 'yon ngayon, hindi lang nagki-kwento. Malahim yung babaeng 'yon eh.
Napailing na lang ako at pinatong na ang phone ko sa katabing maliit na mesa.

"Who's that?" biglang tanong ni Allen. Nagitla nga ako. Gising na pala siya.

"Wala. Si Leila lang. Nag-aaya mag-dinner mamaya. Babangon ka na ba?"

"Mamaya na konti." sagot niya naman ang hinigpitan ang yakap sa bewang ko.

Nabibigatan na talaga ako sa kanya. Di ko lang sinasabi. "Kumusta pakiramdam mo?"

tanong ko ulit.

"Better." tipid na sagot niya. Napansin kong napangiti siya nang sabihin niya 'yon.

"Good. Bangon ka na. Kailangan ko nang umalis. Siguro naman papayagan mo na ako.
Sobra sobra na ka na."

"Hahatid kita." Maotoridad na aniya nang hindi lumilingon. 'Yong tono niya, 'yong
tipong bawal humindi eh.

"Wag na. Kaya ko naman umuwi mag-isa. Magpahinga ka na lang."

"I want to drive you home."

My eyes rolled heavenwards. Eto na naman ho kame. "Wag ka ngang makulit, Allen!
Mabibinat ka lang eh! Dito ka na lang!"

Nag-angat siya ng mukha. Kinunutan niya pa ako ng noo. "Bakit mo 'ko sinisigawan?"

"Hindi kita sinisigawan. Ang kulit mo kasi. Magpahinga ka na lang."

Inirapan niya lang ako. Maya maya lang ay umalis na siya sa pagkakahiga sa ibabaw
ng dibdib ko, at umupo na sa kama. Nakahinga naman ako nang maluwag. Ang bigat
niya. Nahirapan tuloy ako huminga.

Tumayo na ako mula sa kama. Pasimple akong nag-inat. Nangalay katawan ko don.
Inayos ko na ang mga gamit ko at ang sarili ko. Nagsuklay ako ng buhok at nagsuot
na ng sapatos. Napansin ko siyang pinapanood lang ako.

"Kelan ulit tayo magkikita?" biglang tanong niya.

"I don't know. Babalitaan na lang kita. Makikipag-harap pa ulit ako sa abogado eh."

"Hindi tungkol doon ang sinasabi ko."

Sinilip ko siya. Malungkot na naman ang mukha niya. Napabuntong hininga na lang
ako. "Akala ko ba okay na sa'yo na maghiwalay tayo? Hindi ko nakalimutan ang sinabi
mo sa'kin kanina ha."

"Pupuntahan kita sa Rioscents bukas. Then we'll have dinner together. Then I'll
drive you home." pag-iba niya sa usapan.
Di ko na lang pinansin. Binitbit ko na ang shoulder bag ko. Tumayo ako nang tuwid
sa harapan niya. "You don't have to do those things, Allen. Ayoko nang na-oobliga
kang gawin ang mga bagay na 'yon. Let's just live the way we lived noong
magkahiwalay tayo. Hindi natin kailangang umaktong ganito. You understand? I want
no commitments. No obligations."

"Paano kung gusto kong gawin? Babawi ako sa'yo."

"Hindi na kailangan." tipid kong sagot.

Kumunot ang noo niya. "I can't understand you, Van. Akala ko okay na tayo. Bakit
tinutulak mo pa rin ako palayo?"

"I'm just doing what is right. At saka isa pa, nakiusap ka lang sa'kin na bantayan
ka at ipagluto ng tanghalian dahil may sakit ka. I just did you a favor, Allen.
'Wag mong bigyan ng ibang meaning 'yon." Malumanay na sagot ko.

"Ginusto mo rin naman 'yon. Ayaw mo lang aminin. And Van, I can't see anything
wrong kung magsasama ulit tayo. Like real husband and wife."

Sinamaan ko siya ng tingin. Napaka-assuming niya naman. Nagmagandang loob na nga

ako sa kanya. Damn! Pinapainit na naman niya ulo ko. Lumamig na nga eh.

"Sa'yo siguro wala," sagot ko sa huling sinabi niya. "I wanted to live alone,
Allen. 'Yong walang ibang iniisip. 'Yong walang ibang taong pinoproblema. Let's get
this over and done. We could be friends if you want." At ewan ko kung bakit ko
nasabi 'yon.

Natawa siya sa narinig niya. Umiling-iling pa siya. "Friends? Hindi ko nakikita ang
sarili ko na maging kaibigan mo lang, Vanessa. Kahit yata sa panaginip hindi ako
papayag na mangyari 'yon."

Inayos ko ang pagkakabitbit ko sa shoulder bag ko bago ko siya matapang na sinagot.

"Oh, well. Hindi ko na problema 'yan."

Tumalikod na ako at tinungo na ang pinto ng kwarto. Naramdaman ko naman siyang

nakasunod agad sa akin.
"Ihahatid kita. Kahit hanggang sa parking lot lang."

Hindi ko siya nilingon. Dire-diretso lang ako. "Bahala ka."

At hindi nga siya nagpaawat. Talagang tumuloy pa rin siya. Hinatid niya ako sa
pinag-paparadahan ng sasakyan ko. Wala siyang pakialam kung pinagtitinginan kame ng
ilang mga dalagita sa elevator. Paano naman kasi, naka-boxers at t-shirt lang siya.
Hindi man lang nagpalit. Siyempre alam ko kung anong iniisip ng mga kasabay namin.

Hindi ko siya kinakausap hanggang sa makarating ako sa sasakyan ko.

"Ingat ka." Siya ang unang nagsalita.

Nginitian ko naman siya nang tipid. "Okay." Tapos umiwas na ako ng tingin. "'Yong
gamot mo, inumin mo."

Napansin kong napangiti rin siya, pagtapos non, walang pasabi niya akong hinalikan
sa labi. It was a chaste kiss. At naramdaman ko 'yon. Bumulong pa siya sa tenga ko
pagkatapos...

"Thanks for taking care of me. I'll see you soon, my wife."

"Akala ko i-indianin mo na talaga ako nang bonggang bongga eh." pangbungad ni Leila
bago nakipag-beso sa akin.

"I'm sorry. Eto na nga, pumunta pa rin naman ako ah." dahilan ko sa kanya. Halata
ko kasi sa kanyang nagtatampo siya. Kilala ko siya eh.

Kasalanan ko naman kasi. Tsk. Nakatulog ako kanina pagka-uwi ko sa condo ko. Gabi
na ako nagising kaya hindi na kame nakapag-dinner. Pumayag na lang ako na samahan
siya ngayon sa art exhibit para naman mawala ang inis niya sa'kin kahit na papaano.
Sa sobrang pagmamadali ko pa nga kanina, ni hindi na ako nakapag-suot nang maganda
ganda. Right now I'm just wearing skinny jeans and a white long-sleeved top.

"Tsk tsk tsk," umiling iling naman si Leila. "At pasalamat pa pala ako? Naku!
Sapakin ko 'yang Allen na 'yan eh! I'm sure pinagod ka niya kaya bagsak ka pag-uwi
mo."

Napanganga ako. Marahan ko tuloy siyang nahampas sa braso at napanlakihan ng mga

mata. "Ano ka ba! Wala ngang nangyari sa'min!" Pabulong ko lang sininghal sa kanya
kasi maraming tao sa loob ng tent kung saan ginaganap ang exhibit. Baka mamaya may
makarinig pa sa akin.

Inikutan niya lang naman ako ng mga mata. Tapos nagsimula na siyang maglibot libot.
Sumunod naman ako.

"Sus, Vannie! Lokohin mo lelang mo! Wala raw! Hindi nagsisinungaling ang katawan."
pahayag niya habang hinahanda ang digital SLR niya.

Nangunot naman ang noo ko. "A-ano'ng katawan?"

Napatigil siya saglit sa paglalakad at tumuro sa leeg ko. "Oh, eh ano 'yan? Kagat
ng lamok? Ang laking lamok naman niyan! Alam ko pangalan ng lamok na 'yan. Allen
ba, ha?" Tumawa pa siya. 'Yong tawa na nakakainis.

Dali dali ko namang kinuha ang salamin ko mula sa hand bag ko at tiningnan ang leeg
ko. Shit! Saglit akong napapikit nang madiin. I've got a love bite! Damn! Bakit
hindi ko 'to napansin kanina noong naliligo ako? Ang malas pa dahil pinusod ko ang
buhok ko. Kitang-kita tuloy. Nakakahiya!

"Wala raw..." Narinig kong bulong pa ni Leila, tapos nag-umpisa na siyang kumuha ng
mga litrato.

Binalik ko na ang salamin ko sa bag ko. Tapos tinabihan ko siya. "Hoy! Wag ka ngang
mag-isip ng kung anu-ano. Wala ngang nangyari."

Tumawa siya. "Kaya pala bagsak ka ha. Napagod kayo?" Kantiyaw niya pa.

Siniko ko siya. "Tumigil ka na. Baka may makarinig sa'yo, ang daming tao!"
Kumuha siya ng isa pang litrato bago nilipat ang tingin sakin. "Ang daya mo. Bakit
ba ayaw mong aminin sa'kin? Ano bang tingin mo sa'kin, teenager? Wala naman akong
pakialam kung mag-yugyugan kayo diyan sa condo niya buong araw eh. Pero ano ba,
nagkabalikan na ba kayo ulit? Ha? Ha? Pinatawad mo na ba siya?" Siniko siko niya pa
ako na parang dalagitang nantutukso.

Aba't sinamaan ko nga ng tingin. "Wala akong balak makipag-balikan sa kanya.

Tigilan mo nga ako."

"Wala? Eh ano'ng plano mo? Sex sex lang ganon? Painit lang ng katawan? Gaga ka!
Mabuntis ka diyan, laking tuwa ko."

Mabilis ko siyang hinampas sa braso. Ang lakas kasi ng pagkakasabi niya. "Ano ba!
Tumahimik ka nga, ang lakas ng boses mo!" Sita ko sa kanya. Nakakahiya 'tong
babaeng 'to. Napalingon tuloy ako sa palagid ko. Napansin kong may isang couple na
natawa sa amin. Tsk!

Binalik ko na ang tingin ko sa pinsan ko. "Walang nangyari, okay? Muntik lang. Buti
napigilan ko sarili ko." diin ko sa kanya.

"Okay." Sagot niya na lang pero alam kong hindi siya kumbinsido sa sinabi ko.

Hinayaan ko na lang siya. Hindi ko naman siya kailangang pilitin kung ayaw niyang
maniwala. Inenjoy ko na lang ang pagtingin-tingin sa mga naka-display na paintings.

Ang totoo, hindi ako mahilig magpunta sa mga ganitong klase ng events. Hindi rin
naman kasi ako pinapayagan ni Allen dati. Bilang na bilang ko nga kung ilang beses
lang ako nakapunta sa mga art exhibits. Si Leila lang ang nagsasama sa akin. Siya
ang mahilig sa mga ganito.

Leila works as a freelance photographer - isang bagay na hindi sinasang-ayunan noon

ng pamilya niya. Kaya nga rin siya bumukod. Gusto niyang gawin ang gusto niya eh.
Ako nakasuporta lang naman. Kahit na medyo nanghihinayang ako, dahil matalino naman
siya at sayang nga naman talaga ang pinag-aralan niya. Kaso wala eh. Ayaw niya raw
ng office work, tulad ng ginagawa ng mga magulang niya at kapatid niya. She finds
it boring. Hindi niya raw nakikita ang sarili niyang naka-upo lang at nakatutok sa
tapat ng computer. Eto 'yong gusto niya. 'Yong nagpupunta sa iba't ibang lugar.

Mabuti nga't nagka-ayos na sila ngayon ng pamilya niya. Legal na niyang nagagawa
ang mga gusto niya. Hindi naman niya na-ikwento sa akin nang buo kung paano sila
nagka-bati na pamilya, basta okay na raw sila. Hindi naman kasi siya mahilig mag-
kwento ng mga ganoong bagay eh.
NAPATIGIL kame ni Leila sa isang naka-display na oil painting. Maraming tumitingin
at kumuha ng litrato dito, including my cousin, kaya nakitingin na rin ako. Imahe
ng isang nakahubad na babaeng mataba ang nasa painting. Humanga ako sa talino nang
pagkakagawa kaya hinanap ko 'yong pangalan ng artist sa ibabang parte ng frame.
Carla Sy-Robles.

Napangiti ako sa loob loob ko. Marami akong kakilalang Robles, pero isa lang ang
taong tumatatak sa isip ko. Si Zian. Bigla ko tuloy siyang naalala. Hindi ko na
siya nakita pagkatapos noong araw na nag-paalam siya sa'kin. Wala na rin akong
balita sa kanya. Kumusta na kaya siya?

Nabigla naman ako nang higitin ako ni Leila sa braso paatras.

Pinakita niya sa'kin 'yong kuha niya sa painting. "Hey look, ang ganda nito oh.
Gusto kong makilala 'yong artist. Baka pwede kong kuhaan lahat ng gawa niya."

"Maybe she's here. Bakit 'di mo itanong kung nasaan siya." suhestiyon ko sa kanya.

Tumango tango naman siya. "Ay oo nga. Dakila ka talaga. Sige, magtatanong lang ako
sa organizer. Maglibot libot ka muna." Aniya at iniwan na ako bigla bigla.

Tingnan mo 'yung babaeng yon. Hindi nalang ako isinama. Iniwan pa talaga ako mag-
isa. Alam niya namang hindi ito ang lugar ko. Tsk. Napailing iling na lang ako.
Lumayo na lang din ako para magtingin tingin sa iba. Hindi naman kalakihan itong
tent. Halos nakita ko na nga yata lahat ng mga paintings na naka-display eh.

Hinanap ko si Leila sa paligid pero hindi ko na siya nakita. Hindi naman siguro
magtatagal 'yong babaeng 'yon. Naisipan ko na lang muna na maupo sa mga nakahandang
upuan. Makikita naman ako ni Leila kung sakaling bumalik na siya. Nilabas ko na
lang ang phone ko. Naalala ko kasing hindi ko pa pala natatawagan si Claire.
Makikibalita ako dahil hindi na nga ako nakabalik sa shop kanina.

Magda-dial na sana ako sa phone ko nang biglang may umupong lalaki malapit sa
kinauupuan ko. May kausap ito sa telepono. Sinundan ko ito ng tingin dahil parang
pamilyar ang presensiya niya. Siningkit ko pa nga ang mga mata ko. Mas lumapad lang
ang katawan niya ngayon, pero malakas ang pakiramdam ko na siya 'to eh.

Siguro napansin niyang nakatingin ako kaya napatingin din siya sa'kin. Doon ko siya
tuluyang nakilala. Pakiramdam ko saglit na huminto sa pagtibok ang puso ko. Siya
nga! Kimi na lang akong napangiti, samantalang siya'y nanglalaki ang mga mata sa
pagka-sorpresa. Pagkakataon nga naman. Kanina lang iniisip ko kung kumusta na siya.
And now he's here.

Nilaparan ko na ang ngiti ko. Hindi ko naman siya pwedeng hindi pansinin, eh
magkaharap na kame.

"Zian..." umpisa ko.

Nawala naman na ang panglalaki ng mga mata niya at tipid siyang ngumiti sa'kin.
Nagpaalam siya sa kausap niya sa telepono at ipinasok ang phone niya sa bulsa ng
pantalon niya.

Lumipat siya ng upo sa silyang katabi ng sa akin. "Hello, Vanessa. Long time no
see. How are you?"

Hindi ako agad nakasagot. Medyo nalungkot kasi ako sa tono ng boses niya. Hindi na
ito katulad ng dati. Wala na 'yong galak kapag nagha-hi siya sa akin. Para lang
kaming magka-schoolmate na matagal na hindi nagkita. Oh well, what do I expect?

Ngumiti na lang ako. "Oo nga eh. Ang tagal na. I'm doing good. Ikaw, kumusta ka na?
Kelan ka pa naka-balik ng Pilipinas?" Tanong ko.

Sana lang hindi niya mapansing pinapakaswal ko lang ang tono ng boses ko. Naiilang
kasi ako. Basta parang naiilang ako sa kanya. Parang iba na kasi siya. 'Yong dating
niya, 'yong tingin niya. Pakiramdam ko may malaking harang sa pagitan namin at
hindi ako maka-akto nang natural. Hindi ko rin naman inaasahan na magkikita ulit
kame kaya hindi ako nakapag-handa ng mga sasabihin.

"Two days ago lang," sagot niya. "Hindi naman ako magtatagal dito. I'm just here
to support my wife. Babalik din kami sa New York pagkatapos nitong exhibit."

Nangunot ang noo ko. "Y-your wife?"

Tipid siyang ngumiti at pinakita ang suot niyang singsing. "Yes. I'm married."

Bahagya akong napanganga pero binawi ko rin. Tumango na lang ako at ngumiti rin.
Hindi ko alam kung ano'ng isasagot ko. I find this moment so awkward. "Uhm, good to
hear that. I'm happy for you." Sabi ko na lang. Pero totoo naman 'yon. Masaya ako
para sa kanya dahil nakatagpo na siya ng babaeng magmamahal sa kanya nang buong-
buo. 'Yong walang kahati.
"Thanks," sagot niya naman. "Kayo? Kumusta kayo ni Allen?"

Doon ako napaiwas ng tingin. Sumandal ako sa upuan. So...hindi niya pala nabalitaan
ang nangyari sa'min? Huminga muna ako nang malalim bago sumagot. "Uhm. Wala na.
Matagal na kaming hiwalay."

Pasimple ko siyang sinilip saglit. Bakas kong nabigla siya sa sinabi ko. Parang
hindi nga siya makapaniwala eh. Nangunot ang noo niya. "W-what? Why?"

Pinilit kong mapatawa. "Naku, mahabang storya. Baka antukin ka lang." Biro ko na
lang pero ang totoo, ayaw ko lang talagang ikwento. Ayaw kong malaman niya kung
ano'ng mga nangyari sa'kin. Nahihiya ako. Baka pagtawanan niya ako at sabihang
'karma mo 'yan kasi hindi ako ang pinili mo'.

Narinig ko naman siyang bumuntong hininga. "Maghihiwalay pala kayo. Ano'ng nangyari
sa pinaglalaban mo dati? Sumuko ka? O siya ang sumuko?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Parang bigla akong nakaramdam ng hiya. Nahihiya ako
dahil sa ganito lang nauwi ang lahat. Samantalang siya, mukhang masaya siya sa
buhay niya ngayon.

"You're separated, as in legally?" tanong niya ulit.

Umiling ako. "Hindi pa. Inaasikaso ko pa ang annulment namin."

Sinilip ko ulit siya. Nakapatong na ang magkabilang siko niya sa mga tuhod niya.
Parang hindi talaga siya makapaniwala sa narinig niya.

"All this time... I...I thought you're happy, Vannie."

"B-bakit, hindi ba ako mukhang masaya ngayon?" pabirong sabi ko. I'm just trying to
lighten up the mood. Para kasing masyado kaming seryoso gayong ngayon na nga lang
ulit kami nagkita. "Masaya naman ako ngayon ah," diin ko pa. "You know, I'm running
my own perfume shop now. Marami na akong pinagkaka-abalahan. Kaya masaya ako."
Hinarap ko na siya. "Oh hey, why don't you visit my shop while you're here? Isama
mo ang--"
Hindi ko na natuloy ang dapat na sasabihin ko dahil may babaeng biglang lumapit kay
Zian.

Mabilis naman na tumayo si Zian at hinalikan ang babae sa pisngi. Ito marahil ang
asawa niya. "Hey, why are you here? You should be entertaining your fans." sabi
niya rito. Maganda ang babae. Makinis ang kutis. Halatang laki sa yaman.

"I've been looking for you." Sagot naman ng babae sabay lipat ng tingin sa'kin.

Napatayo din naman ako. Ngumiti ako sa kanya at nag-hi.

"Uhm, baby, this is Vanessa." Pagpapakilala sa akin ni Zian.

I offered my right hand. Medyo matagal bago niya tinanggap ang kamay ko. Nakatingin
lang siya. Parang pinag-isipan niya pa yata kung makikipag-kilala siya o hindi.
Nahiya tuloy ako lalo. "Hi. I'm Carla. I'm Zian's wife," malamig na pagpapakilala
niya sa sarili. "So...you're Vanessa. It's good to finally meet you."

Nagulat ako sa sinabi niya. Bukod sa pangalan niya, nabigla ako na parang kilalang
kilala niya ako. 'Finally meet you' daw eh.

Napaiwas tuloy ako ng tingin at binawi ko na ang kamay ko. Hindi ko gusto ang
dating niya. Nakangiti siya pero parang hindi siya masaya. Parang may galit siya
sa'kin sa way pa lang ng tingin niya at pagsasalita niya. Marahil alam niya ang
kwento namin ni Zian. Hindi ko naman siya masisisi kung ganoon nga ang nararamdam
niya.

"Baby, I'm hungry. Could I take a break?" malambing na sabi nito kay Zian.

Napatingin sa'kin si Zian. Parang magpapaalam na siya kaya inunahan ko na. "Oh,
sure. It's okay. Good to see you again. I...I need to go as well." sabi ko at ako
na ang unang tumalikod. Nahihiya kasi ako. Napapaikit ako nang madiin pagkatalikod
na pagkatalikod ko. Sht! Hindi ko inaasahan na mangyayari 'to.

Tsk! Ilang saglit lang nakita ko na ulit si Leila.Nagmamadali siyang lumapit

sa'kin.

"Hoy saan ka ba nagsusu-suot? Hinahanap kita! Nakilala ko na 'yong painter!" balita

niya.
Napalingon naman ako sa direksyon nila Zian. Pero wala na sila roon. "Nakilala ko
na rin." Tipid na sabi ko na lang kay Leila nang hindi lumilingon.

"Vanessa, hey..."

Natauhan ako nang kalabitin ako ni Gavin. "H-ha? B-bakit?" nauutal na mga tanong ko
sa kanya. May sinasabi kasi yata siya, pero hindi ko narinig.

Napatawa naman siya sabay iling. "Ano na naman ba'ng iniisip mo?"

Napaiwas ako ng tingin. "W-wala. May naalala lang ako," sabi ko.

Tsk. Ano nga ba kasing nabanggit nito ni Gavin at biglang bumalik sa isip ko 'yong
nangyari sa art exhibit? Nakalimutan ko na nga 'yon eh. Hindi ko rin ikinwento kay
Leila na nakita ko si Zian. Baka kasi kulit-kulitin niya pa ako at pagta-tanungin.

Ilang sandali lang ay tumunog na naman ang cellphone ko na kasalukuyang nakapatong

sa center table. Pinagmasdan ko lamang ito.

"Ano, wala ka ba talagang balak sagutin 'yan? Ako na lang kaya sumagot?" pangloloko
ni Gavin.

Nilingon ko siya. Siguro naa-alibadbaran na siya dahil kanina pa 'yon tunog nang
tunog at hindi ko sinasagot. Napabuntong hininga nalang ako at umiling iling.
Ngayon si Mama na ang tumatawag. Sino na kaya ang tatawag sa akin mamaya? "Hayaan
mo sila. Magsasawa rin 'yang mga 'yan." sabi ko na lang. Binalik ko na ang
atensiyon ko sa ginagawa ko.

Narinig ko naman siyang nag-pigil ng tawa. "Talagang paghihintayin mo siya ha."

pangongonsensiya pa niya.

Tsk. Inirapan ko na nga lang. "Hindi naman kasi ako nagsabing pupunta ako. Wala
akong ipinangako." pagpapa-alala ko sa kanya. Ilang saglit lang ay tumigil na rin
sa pagtunog ang phone ko.
Nagulat naman ako nang simulan nang iligpit ni Gavin ang laptop niya at ibang mga
files. Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Wait, w-what? We're done?" Nagtatakang
tanong ko.

Tumayo na siya mula sa pagkakaupo sa couch ko at nag-inat. "You know what Vanessa,
at saka na lang natin ituloy 'to. It seems like you have a more important thing to
do." anito.

Napanganga ako. "A-are you serious? I told you I'm not going anywhere."

Natawa ito at ipinasok na ang laptop niya sa bag. "Ang sarili mo maloloko mo, pero
ako hindi." kantiyaw pa niya.

Napasandal na lang ako sa kinauupuan ko. "Ayaw ko naman talagang pumunta doon.
Bakit ba ayaw mong maniwala?" Kinrus ko pa ang mga braso ko.

"Gusto mo. Magaling akong mangbasa ng tao, baka nakakalimutan mo." at natawa na
naman ito. Binitbit na niya ang laptop bag niya. Handang handa na talaga siyang
umalis. "Come on Vanessa, go fix yourself. Your husband is waiting. Alam mo naman
sa sarili mong hindi mo siya matitiis. Dahil kung kaya mo siyang tiisin, e 'di sana
tinuloy mo na 'yong pagpa-file ng petition. Umuwi ka pa nga nang maaga ngayon, kasi
alam mong gusto mo rin naman talagang pumunta doon."

Tiningnan ko siya nang masama. Tsk, tingnan mo 'to. Hindi ko naman 'yon kinwento sa
kanya para gamitin niya sa'kin ngayon. Nilipat ko na lang ang tingin ko sa ibang
direksiyon. "Alam mo rin, kung pupunta man ako doon, 'yon ay dahil anniversary ng
parents niya. Hindi dahil sa kanya."

Nahuli ko naman siyang ngumisi nang nakakaloko. Parang hindi siya naniniwala
sa'kin. "Ok, sabi mo eh. Pero aminin mong gusto mo rin siyang makita. Kanina ka pa
hindi mapakali. Wala nga atensiyon mo sa ginagawa na'tin. Kung saan saan lumilipad
'yang utak mo. Wala rin naman tayong matatapos ngayon, kaya sige na, mag-ayos ka na
at pumunta ka na 'don. He's waiting."

Binalik ko ang tingin sa kanya. Halatang nang-aasar lang siya eh. "Sinabi na ngang
hindi ako pupunta 'don? Bakit ba ang kulit mo?" Inirapan ko siya.

Tumawa naman siya. "'Di ako makulit. Ikaw kaya makulit. You better go there,
Vanessa. Baka sa huli, pagsisihan mo pa na hindi ka pumunta." pilit na naman nito
at may kasama pang kindat.
"Tse!"

"Gusto nga sana kitang ihatid doon, kaso alam kong masama timpla sa'kin ng asawa
mo. Baka sapakin pa ako non, masira pa gwapo kong mukha."

Napangisi ako. Aba, at nagyabang pa talaga. Magsasalita pa sana ulit ako pero
tumunog na naman ang telepono ko.

"O, ayan na naman. Hala ka! 'Di ka titigilan niyan. Pumunta ka na." pangloloko pa
niya. Sinamaan ko nga ng tingin. Tumawa lang naman siya at nilabas na ang susi ng
sasakyan niya mula sa bulsa niya.

"Ano? Kailangan mo pa ng driver? Hahatid kita."

Tsk. Medyo makulit din ang isang 'to. Napailing iling na lang ako at inabot 'yong
phone ko para icancel 'yong tawag. Binalik ko ang tingin ko kay Gavin. "Sige na,
umalis ka na. Mag-aayos na ako."

"Yan! That's my girl! Ano, hatid pa kita?"

Napangiti ako. "Wag na. Baka magkagulo pa doon 'pag nakita ni Allen."

"Okay, mabuti naman. Ayaw ko ring pumunta doon dahil baka pagkaguluhan pa ako ng
mga babae."

Napataas ako ng isang kilay. "Ang hangin, Gavin." Asar ko pa sabay tayo. "Sige na,
alis na! Ang dami dami mo pang sinasabi eh." pagtataboy ko.

"Okay. See you tomorrow. Bye, sweetie?"

"Ewan ko sa'yo!"

Tumawa na naman siya. "Wala naman dito ang asawa mo, kaya pwede kitang tawaging
'sweetie'." pahabol pa niya sabay kindat. Alam ko namang nagbibiro lang siya kaya
hindi na ako sumagot. Hinayaan ko na lang.

Ayaw kong maging bastos sa paningin niya, kaya kahit na sanay naman siyang
nagpupunta rito sa condo unit ko ay hinatid ko pa rin siya hanggang sa labas ng
pinto. Hinalikan niya pa ako sa kamay bago tuluyang umalis. Napaka-gentleman niya
talaga. Kaunti na lang yata ang lalaki ngayon na humahalik pa rin sa kamay ng
babae. Napakaswerte ng taong mamahalin ulit niya.

BUMALIK na ako sa loob ng unit ko. Niligpit ko na ang mga baso at platito na
ginamit namin kanina noong nag-miryenda kame at dinala sa lababo. Maghuhugas na
muna ako bago maligo.

Hindi naman kasal si Gavin. I don't know his whole love story, pero nabanggit niya
sa akin noon na iniwan siya ng babaeng mahal na mahal niya. Iniwan sila ng anak
niya. Hindi niya naman nasabi sa akin kung bakit. Kaya nga noong ikinwento ko na sa
kanya ang lahat tungkol sa amin ni Allen, kung ano'ng kalagayan namin ngayon, siya
na 'tong todo paliwanag kung gaano nakaka-baliw ang mahiwalay sa taong minsang
minahal mo. Parang bigla ngang nawala 'yong kaunting tampo niya sa'kin na nag-
umpisa dahil hindi ko na-ikwentong kasal pala ako. Naging interisado siya sa mga
inilabas ko. Ilang beses niyang ipinasok sa utak ko na kung kayang ayusin, ayusin.

Okay lang daw sana kung may divorce sa Pilipinas. Pirmahan lang, okay na. But we're
talking about annulment here. Hindi basta basta ang pakikipag-annul. Mas ma-trabaho
'yon. Mas mahaba ang proseso. Hahalughugin lahat ng baho naming mag-asawa. At mas
magastos. Kaya isipin ko raw munang mabuti.

Ewan ko ba. Bigla na akong naguguluhan sa mga nangyayari. Alam ko naman talaga kung
ano'ng gusto ko. Mula noong iniwan ko si Allen, hanggang sa makabalik ako ulit ng
bansa, isa lang naman ang gusto kong mangyari - ang ma-annul ang kasal namin. Pero
nitong mga nakaraang mga araw. Parang biglang gumulo ang mga desisyon ko sa buhay.

Nakikita ko kasing nag-e-exert ng effort si Allen. Hindi ko siya naramdaman na

ganito dati. Noong gumaling na siya, palagi na niya ulit akong dinadalaw sa shop.
Dinadalhan niya ako ng kung anu-ano. Daig niya pa nga ang binatang nangliligaw.
Like going back to basics.

Minsan nagugulat na lang ako bigla bigla na lang siyang pumapasok sa opisina ko.
Isang beses, may bitbit pa siyang white long-stemmed roses. Ewan ko kung nabanggit
ko ba sa kanya dati na paborito ko 'yon. Minsan naman tinatawag na lang ako ni
Claire. May bisita raw ako sa labas. Pagbaba ko naman, nakikita ko siyang nag-
hihintay sa labas ng kotse niya. May dala siyang pagkain. Tapos kakain kame sa loob
ng sasakyan niya habang nagki-kwento siya sa'kin ng kung anu-ano. Kalimitan,
tungkol sa trabaho niya.
Kakaibang experience nga. We've never done those things before. Para tuloy kaming
mga teenagers.

Medyo nag-aalala nga ako sa kanya, kasi inaaraw-araw na talaga niya ako. Naisip ko
'yong trabaho niya. Baka napapabayaan na niya kasi inuuna niya ako. May isang beses
pa, hinatid niya ako sa condo ko dahil nasiraan na naman ako ng sasakyan. Nalaman
na niya tuloy kung saan ako nakatira. Ayoko nga sanang pumayag non, sabi ko magta-
taxi na lang ako, kaso ang kulit niya. Hindi niya ako tinantanan. Kaya sa huli,
pumayag na lang din ako. Pinaghanda ko siya ng hapunan non kasi namiss niya raw ang
luto ko. Sakto naman kasi kaka-grocery ko lang kaya ginanahan din akong magluto.

Sa unit ko siya nagpalipas ng gabi non. Pero walang nangyari sa amin. Natulog lang
kami. Hindi nga ako gaanong naka-tulog noon dahil kinakabahan ako baka galawin niya
ako. Pero hindi naman. Siguro natauhan na siya doon sa nangyari sa amin sa condo
niya. Natakot yata baka magalit na naman ako.

'Yon ang mga dahilan kung bakit naisantabi ko na naman 'yong pagfa-file ng petition
for annulment. Bigla akong naguluhan. Nahihirapan ako. Natatakot. Basta ang daming
tanong sa isip ko. I could see changes in him. Iba na talaga siya. Malimit ko na
rin siyang nahuhuling nakangiti at nakatitig sa'kin. Nilalambing niya pa rin ako
kahit na madalas tinatarayan ko siya.

Pero paano pala kapag sa umpisa lang ganito? Natatakot ako baka bumigay ako. Baka
mahulog na naman ako. Ayoko na ulit masaktan. Gusto ko sana 'yong ganito lang kame
eh. 'Yong walang pressure. 'Yong walang obligasyon sa isa't isa. Pero alam kong
ayaw niya. Hindi siya papayag nang ganito lang. He said he wants me back. Gusto
niyang magkabalikan kame.

Tsk. Iniling iling ko na lang ang ulo ko. Tinapos ko na ang paghuhugas at pinatay
na ang gripo.

Bago pa ako makapasok sa loob ng banyo para sana maligo ay nag-ring na naman ang
cellphone ko. Nagkibit-balikat na lang ako. 'Di ko sinagot. Tumuloy na ako sa
pagligo. Alam ko naman na kasi kung sino 'yon eh. Eto na nga, mag-aayos na nga ako!
Ang kulit kulit kasi nila.

Kaninang umaga pa ako tinatawagan nitong si Leila. Kinukulit ako. Today is Allen's
parents' anniversary. Umatend daw ako. Gusto raw ni Allen nandoon ako. Tsk. Ang
pagkakatanda ko, wala naman akong sinabi sa kanyang pupunta ako. Ang sabi ko, iche-
check ko ang schedule ko. Pero heto, kung kulitin nila ako akala mo naman
nakapangako ako. Hindi naman kasi porke't gusto niyang pumunta ako, e pupunta na
ako.
Kung ako ang tatanungin, ayoko talagang pumunta doon sa party. Pakiramdam ko
pagtitinginan lang ako ng mga tao. At saka hindi ko alam kung papaano ako haharap
sa mga magulang niya. Paano ako babati ng "happy anniversary po", eh nabalitaan na
lang yata nila na iniwan ko na ang anak nila. Tsk. Sabi naman ni Allen,
iniimbitahan ako ng parents niya. Pero kahit na! I still find it awkward.

Binilisan ko na lang ang pagsho-shower ko dahil ano'ng oras na. Nung chineck ko ang
oras kanina, alas-siyete na. At ang umpisa ng party ay alas-siyete rin! Diyos ko
po! Magmumukha tuloy akong VIP nito dahil late ako darating.

PAGKALABAS ko ng shower, naabutan ko na namang nagri-ring ang cellphone ko.

Napabuntong hininga na lang ako. Ang kulit talaga! Sinagot ko na nga para matapos
na. Tinataranta lang nila ako eh!

"FINALLY! SUMAGOT KA NA RIN!"

'Yan agad ang bulyaw sa'kin ng pinsan ko pagkasagot na pagkasagot ko ng tawag niya.

"Nag-aayos na ako." balita ko na agad sa kanya para tumahimik na siya. Alam kong
tatalakan ako nito eh.

"Mabuti naman! Walanghiya ka! Pupunta ka naman pala hindi ka nagsasabi! Mababasag
na screen ng phone ko kakatawag sayo. Suplada ka ayaw mong sumagot!"

Napapikit ako nang madiin at huminga nang malalim. "Sige na, sige na. Mag-aayos na
nga ako. Istorbo ka. Teka, nag-umpisa na ba?" tanong ko. Maingay na kasi sa linya
na. Baka nag-umpisa na 'yong program.

"Malapit na," sagot niya naman. "Bilisan mo! Paliparin mo sasakyan mo kung kina-
kailangan. Dahil 'yong lalake mo rito, hindi na maipinta ang mukha. Kanina pa
nagta-tantrums. Nasaan ka na raw ba. Kung sumagot ka na raw ba. Fvcking sht talaga
'yon! Kung makatanong akala mo hanapan ako ng nawawalang Vanessa eh. Sus!
Magpapakamatay ata 'yon pag di ka nakita ngayong gabi! Ang landi lande! Kaya pwede
ba, Vannie, pakibilisan? Hinaharas ako ng asawa mo!"

Natawa ako at napahilot na lang sa ulo ko. "Paki-sabi na lang sa kanya pupunta na
ako. Sige na, magbibihis na ako. Nilalamig na ako, kakatapos ko lang maligo." sabi
ko na lang. Ang lakas talaga mang-alaska nitong babaeng 'to.
"Okay, sige. Buti naman pupunta ka. Sabihan mo ako 'pag malapit ka na ha? Aabangan
kita sa gate para naman 'di ka masyado pagtinginan ng mga tao. Late ka kasi, gaga
ka talaga."

Tsk. Na-gaga pa tuloy ako. Bakit ba kasi napaka-big deal kung pupunta man ako o
hindi. Napailing iling na lang ako. Nag-babye na rin ako sa kanya at pinatay na ang
tawag. Initsa ko ang phone ko sa ibabaw ng kama at nagsimula nang magbihis.

SIMPLE lang ang suot ko. A plain black dress na asymmetrical ang neckline at may
silver zipper sa likuran. Tinernohan ko ng pearl accessories at black wedge shoes.
Sa garden daw kasi ng bahay ng mga magulang ni Allen gaganapin ang party. Babaon
ako sa lupa 'pag nagsuot ako ng stilettos. Ayaw kong mag-bihis nang masyadong
bongga, pero gusto ko pa rin namang magmukhang disente at classy. Naglagay din ako
ng make-up. Medyo kinapalan ko kasi gabi.

I then grabbed my silver purse at mabilis na kinuha ang car keys na nakasabit sa
pintuan ng closet ko. Nagmamadali kong tinungo ang parking lot ng condominium. Sana
lang hindi ako maipit sa trafik para naman hindi ako malate nang sobra. Nakakahiya.

LAGPAS alas nueve na nang makarating ako sa bahay ng parents ni Allen, kung saan
ginaganap ang party.

Hindi ko nga alam kung tutuloy pa ako o 'wag na lang. Ano'ng oras na kasi. Hindi
natupad ang hiling ko kanina. Na-stuck ako sa trafik. Bakit nga ba kasi nawala sa
isip ko na Friday ngayon, at payday pa ng karamihan. Pero nandito na rin naman ako.
I have no choice. Dumiretso na lang ako sa loob.

Sinalubong ako ng malakas na musika at makukukay na mga ilaw. Well, hindi naman na
ako nagulat sa laki ng party at sa dami ng mga tao na nag-sidalo.

Hindi ito ang unang beses na nakapunta ako sa anniversary party ng parents ni
Allen. Dinadala niya ako rito dati noong magkasama pa kami. Pero hindi naman niya
ako pinapakilala sa mga business partners nila o ano. Nakaupo lang kame. Ako lang
pala. Kasi siya nakikipag-usap sa kung sino-sino.

Ngayon, masasabi kong mas malaki ang party na ito kumpara sa mga napuntahan ko
noon. Siguro dahil nag-expand na talaga ang negosyo at mas marami na silang naging
mga business partners at mga kaibigan.

Maraming tao, lahat naka-formal attire, pero hindi naman nag-mukhang masikip ang
lugar. Saglit lang akong naglakad-lakad at nakita ko na rin ang table kung nasaan
si Leila. Kasama nito sina Mama. Gumaan naman ang pakiramdam ko. Nakaka-excite na
makita sila.
Napansin agad ako ni Leila na palapit sa pwesto nila. Tumayo siya at nakangiti
akong sinalubong. "O? Sabi ko tawagan mo ako 'di ba, para susunduin kita sa gate."
umpisa niya at nakipag-beso beso sa'kin.

"Okay lang. Wala naman yatang nakapansin na gate crasher ako." biro ko.

"Gate crasher ka diyan! Kurutin kita sa singit eh! Hoy, ang tagal mo grabe ha.
Akala ko 'di ka na talaga matutuloy."

Inipit ko ang buhok ko sa likod ng tenga ko. "Sorry. Ang traffic eh. Pero nakapunta
pa rin naman ako 'di ba. Sobrang late nga lang."

"Oo nga. Sobra! Tapos na kaya 'yong program kanina pa! Sayang, hindi mo naabutan.
Kumanta si Allen!"

Hindi ko napigilan, natawa ako. Nawala nga yata ako sa poise eh. "S-seryoso?" Hindi
ko yata lubos na maisip.

Natawa rin naman siya. Marahan niya pa akong hinampas sa braso. "Eto naman! Joke
lang! 'Yong lalaking 'yon? Kakanta? Naku, Vannie! Magpapa-gang rape ako 'pag
nangyari 'yon." loko niya pa. Mas lalo tuloy akong natawa.

Napansin ko namang bigla niya akong tiningnan mula ulo hanggang paa. Hinarap niya
pa ako nang maagi sa kanya. "Shit! Ang ganda mo! Tinalo mo ako ha. Sigurado ka ba
talagang wala ka dapat balak na pumunta? Eh bakit parang prepared na prepared ka?"

Nagpigil ako ng ngiti. "Thank you. Pero mas maganda ka." puri ko.

Totoo naman kasi. Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang tube dress na kulay royal
blue yata. Pumuti siya lalo. At saka, minsan ko lang kasi siyang nakikitang
nagsusuot ng dress. Kaya palagi akong naninibago 'pag nakikita ko siyang naka-
ganito.

"Oo alam ko, maganda talaga ako," pagbubuhat niya ng bangko. "Halika, punta muna
tayo kila Tita bago mo hanapin 'yang Allen mo." alok niya pagkatapos.
Napailing-iling na lang ako tapos sumunod na rin sa kanya papunta sa table. Tumayo
si Mama at Papa para batiin ako at halikan sa pisngi.

"Hello, honey. We're so glad you made it." sabi pa sa'kin ni Mama at niyakap ako.

Tipid akong ngumiti. "I was invited. Nakakahiya naman kung hindi ako pupunta."

Kumalas ito mula sa pagkakayakap sa'kin. Kinilatis niya ang suot ko. "You're really
getting prettier, anak. Mukhang hiyang ka talaga sa pagtatrabaho ha."

I rolled my eyes heavenwards. Si Mama talaga. Siyempre sasabihin niya 'yon dahil
anak niya ako. Nakita ko sila last week, dumalaw sila sa Rioscents. At 'yon na 'yon
din ang sinabi niya sa'kin. Na gumaganda raw ako.

"Thank you, Ma." sagot ko na lang.

Nakipag-beso rin ako sa mga magulang ni Leila na nandito rin pala at kasama nila sa
table. Oo nga pala, tumutulong din nga pala ang Papa niya sa pagpapatakbo ng
negosyo. Pati ang nakakatandang kapatid ni Leila na si Jerome nandito rin!

Nagulat nga ako. Hindi naman 'to madalas na nagpapakita sa mga ganitong events
dahil sa Amerika ito nakatira. At saka, tamad ito sa mga ganitong bagay. Halos
makalimutan ko na ngang may kapatid nga pala si Leila eh. 'Di ko naman agad siya
namukhaan kanina. Akala ko ibang tao lang. Si Jerome na pala. Mamang mama na.
Palibhasa malaki na ang pamilya.

"Long time no see. How are you?" Tanong pa nito sabay tayo at halik sa pisngi ko.

"Long time no see talaga! I'm okay. I'm running my own business now. And you?"
Balik ko ng tanong sa kanya.

"Good. I'm good." Tipid na sagot niya naman at umupo na ulit.

Grabe, matagal kong hindi nakita 'tong lalaking to eh. Noong kasal ko pa yata ang
huli naming pagkikita. Hindi naman kami ganoon ka-close. 'Di katulad namin ng
kapatid niya. Pero hindi rin naman kame ganoon ka-layo sa isa't isa. Sakto lang.
"So, nagkita na ba kayo ni Allen?" biglang sabad naman ni Papa.

"Uhm, hindi pa." Hindi ko magawang tumingin nang diretso sa kanya.

"He's been waiting for you. Hindi 'yon mapakali kanina pa." Dagdag niya pa.

"Sasamahan ko na lang siya, Tito." Pagprisinta naman ni Leila.

Alam kasi ni Leila ang estado namin ni Papa. Hindi ito masyadong sang-ayon sa pang-
iiwan ko kay Allen, at sa pakikipag hiwalay ko. Kasal daw kame. Sana raw ay pinag-
usapan na muna namin nang masinsinan. Pero kahit naman anong gawin at sabihin niya,
alam niyang wala naman siyang magagawa. Kaya hinayaan niya na lang ako. Pero ramdam
kong labag talaga sa loob niya.

Nag-paalam na muna ako kina Mama. Nag-excuse me na rin ako sa ibang kasama nila sa
table, particularly sa parents ni Leila.

"ALAM MO sa totoo lang, hindi ko na alam kung saan na nagsuot 'yong si Allen eh.
Kanina pakalat kalat lang 'yon dito, tapos biglang nawala." Kwento ni Leila habang
nag-lalakad kame. Ewan ko kung saan kame pupunta. Eh hindi niya naman pala alam
kung nasaan si Allen. "Tsk. Mainit kasi ulo 'non eh. Hindi kaya umuwi na sa condo
niya?" Dagdag niya pa.

Napatigil naman ako sa paglalakad. Nagkunot ako ng noo. "W-wait. W-what do you
mean? Hindi mo ba sinabi sa kanya na papunta na ako?"

Hindi naman niya sinagot ang tanong ko. Bigla na lang siyang tumingin sa ibang
direksyon. "Ay! Ayun sina Marco. Baka nakita nila si Allen."

Sus! Lumusot pa! Halatang umiwas siya sa tanong ko eh. 'Tong babaeng to. Hindi nga
yata talaga sinabi kay Allen na pupunta ako.

Dumiretso na kami sa isang table. Dalawang tao lang ang naroon. Si Marco 'yong isa.
Naa-alala ko siya, siyempre. Kahit na balbas sarado na siya ngayon. May kasama
siyang babae. Maganda ito. Morena.
Agad na tumayo si Marco pagkalapit na pagkalapit namin sa pwesto nila. "Hi,
Vanessa." bati nito at nakipag-kamay pa.

Ngumiti naman ako at tinanggap ang pakikipag-kamay niya. "Hello. Kumusta?"

"I'm fine. Buti naman nakapunta ka. Akala namin hindi ka na tutuloy eh."

Mahinhin akong natawa. "Natraffic kasi ako."

Napangiti siya. "By the way, this is Mariel, my wife..." pinatong niya ang mga
kamay niya sa magkabilang balikat nong babaeng nakaupo. "...Honey, this is
Vanessa..." Pagpapakilala niya sa'kin tapos bigla niya itong binulungan sa tenga.

Ewan ko kung ano'ng binulong ni Marco at biglang umaliwalas ang tingin sakin nung
Mariel. Binuhat nito ang sarili patayo para makipag-beso beso sa akin. Doon ko lang
napansing buntis pala siya. Ang ganda niyang buntis.

"Hi, Vanessa. Nice to meet you. Uhm, dito ka na ba mags-stay? Hindi ka na babalik
sa London?"

"O-oh, y-yes. I...I have my own business here." Sagot ko naman kahit na nagtataka
ako.

Bakit niya alam na galing akong London? Pinag-uusapan ba nila ako? At mukhang alam
ko na kung ano'ng binulong sa kanya ni Marco.

"Oo nga pala, hinahanap niya si Allen." Sabay silang napatingin kay Leila nang
sumabat ito.

"Si Allen? Nandito lang 'yon kanina ah." pahayag ni Marco habang palinga linga sa
paligid. "Pasukin mo na lang sa loob ng bahay, Vanessa." suhestiyon niya. "Baka
nagmu-mukmok lang 'yon sa kwarto. Kanina pa mainit ulo non. Eto kasing pinsan mo
hindi sinabi kay Allen na pupunta ka na."

Agad kong nilipat ang tingin ko kay Leila. Gusto ko siyang kurutin sa braso eh.
Tsk! Salbahe! "Bakit 'di mo sinabi?"
Hindi naman siya makatingin sakin. Pero nahuli ko siyang nakangiti. "Eh, para may
thrill." sabi niya pa.

Natawa naman sina Marco at Mariel. Ako, napailing-iling na lang. Malala na itong si
Leila. Ang hilig hilig niya sa mga ganitong pakulo. Ginagawa niyang biro lahat ng
bagay. May pa-thrill thrill pa siyang nalalaman. Para siyang 13-years old kung
umasta. Tsk.

"Puntahan mo na lang siya, Vanessa."

Nalipat naman ang tingin ko sa nagsalitang si Mariel. Ang lumanay ng boses niya.
Hindi na nakakapag-taka kung bakit siya nagustuhan ni Marco. Ilang minuto pa lang
kaming magkakilala, pero batid kong mabait siya. She looks innocent.

"Uhm, s-sige. Susunduin ko na lang siya. Thank you." paalam ko at akmang lalakad na
sana palayo kaso tinawag ako ni Leila.

"Hoy! Bumalik kayo agad ha? Baka kung anu-ano pang gawin niyo."

Natawa na lang ako at tumuloy na. Hindi niya pa rin talaga makalimutan 'yong
pagtulog ko sa unit ni Allen. Ayaw maniwalang walang nangyari eh.

NANGLALAMIG ang mga kamay ko habang naglalakad sa isang pasilyo ng bahay ng pamilya
ni Allen. Kinakabahan ako baka may makakita sa akin at sabihing nag-gagala ako rito
sa loob.

Sa totoo lang, hindi ko alam kung saan ko makikita si Allen. Nakapasok na ako rito
dati pero kahit isang beses, hindi niya ako nagawang dalhin sa kwarto niya. Wala
rin naman akong mapagtanungan na mukhang may alam dahil halos lahat ng mga tao ay
nasa labas at ine-enjoy ang party.

Bakit nga ba kasi hindi ko naisip na magpasama kay Leila? Nagmamagaling ako
masyado.

Pababa na sana ako ng hagdan para balikan na lang ang pinsan ko nang mapansin ko
ang pintuan ng isang kwarto na bahagyang nakabukas. Hindi naman sa nagmamagaling na
naman ako, pero parang kinutuban kasi ako na 'yon ang kwarto ni Allen. Hindi na ako
tumuloy sa pagbaba at tinungo na lang ang sinasabi kong kwarto.

Sumilip na muna ako sa munting siwang ng pinto para makasiguro. At tama naman nga
ang hula ko.

This is his room. Naaninag ko siya na nakadapa sa kama. Patay ang ilaw sa loob.
Lampshade lang ang nakabukas, pero pansin ko na walang siyang suot na pang-itaas.
Natutulog siguro. Pumasok na ako sa loob ng kwarto at nilapitan siya.

Grabe, tulog na tulog siya!

Napa-iling iling na lang ako. He's unbelievable. 'Yong mga tao nag-eenjoy sa party
sa ibaba, tapos siya na mismong anak ng mga nag-cecelebrate ay narito't mahimbing
ang tulog. Ibang klase. Ano na naman bang nangyari't mukhang pagod na pagod na
naman 'tong lalaking 'to? Tsk.

Umupo ako sa kama niya at dahan-dahang sinuklay ang buhok niya. Mukha talaga siyang
mabait kapag natutulog. Maya maya lang ay bahagya nang dumilat ang mata niya.
Nagising na yata.

"Hey..." bati ko na may kasamang tipid na ngiti.

Bigla namang bumilog ang kaninang mapupungay niyang mga mata. Napabalikwas siya ng
upo sa kama.

Hinawakan ko naman siya agad, kasi naman kamuntik na siyang mawalan ng balanse.
Tsk! Bigla bigla kasing bumabangon eh! Oh, ayan! Tapos ngayon kakapit-kapit siya sa
ulo niya. Malamang sumakit.

"Oh, okay ka lang?" tanong ko pa.

Tumingin naman siya sa'kin. Matagal siyang nakatitig. Pinipigilan ko ngang

mapangiti. 'Yong tingin niya kasi, parang sinisigurado niya talaga kung ako nga
'yong nasa harapan niya. Ang inosente ng mukha niya. Inaantok pa yata 'to eh.

"Sorry, late ako. Traffic kasi." Sabi ko na lang.

Bigla naman siyang ngumiti nang matamis, tapos nagulat na lang ako nang higitin
niya ako palapit sa kanya para yakapin.

Napasubsob pa nga ako sa dibdib niya. Nakaka-ilang kasi wala nga siyang suot na
pang-itaas. Ramdam ko tuloy 'yong maninipis na balahibo niya sa dibdib. Amoy alak
pa siya. Lasing na naman siguro 'to.
"Akala ko hindi ka na pupunta. I'm really happy you're here." Bulong niya sa gilid
ng mukha ko tapos mas hinigpitan niya pa ang pagkakayakap sa'kin. Para naman akong
mawawala sa higpit ng yakap niya. Hinayaan ko lang siya pero hindi ko siya
niyayakap pabalik.

Pero ilang saglit lang din ay nilayo ko na ang sarili ko mula sa kanya. Hindi ako
kumportable dahil nararamdaman ko na ang init ng katawan niya. "Pupunta naman ako.
Si Leila kasi hindi pala sinabi sa'yo," dahilan ko.

Nangunot naman ang noo niya sa narinig. Pero ngumiti rin siya pagkatapos. Iba na
talaga siya ngumiti ngayon. Parang ang saya saya niya. "Baliw talaga." bansag niya
pa kay Leila. Natawa na lang ako.

"Kanina ka pa ba dumating?" Pag-iba niya sa usapan.

Umiling ako. "No. Kararating ko lang. Hindi alam nila Marco kung nasaan ka eh. Sabi
nila hanapin na lang daw kita rito. Hinulaan ko nga lang kung ito nga ang kwarto
mo."

"I'm sorry. Nakatulog ako." sagot niya naman sabay ipit ng ilang hibla ng buhok ko
sa likuran ng tenga ko. Hinaplos niya pa ang isang pisngi ko pagkatapos. Nailang
ako kaya napatingin na lang ako sa ibang direksyon.

"You're beautiful." he said in a sexy voice.

Hindi pa nga siya nakuntento at hinaplos niya pa talaga pababa ang bare shoulder
ko. Asymmetrical nga kasi ang neckline ng damit ko kaya litaw na litaw ang isa kong
balikat. Tumaas naman ang mga balahibo ko dahil sa lagkit ng haplos niya, pati nga
ata 'yong tingin niya sa'kin malagkit din.

Marahan ko na lang siyang hinampas sa dibdib. Baka kung ano pang sunod niyang gawin
eh. Kaming dalawa lang dito sa loob ng kwarto. Mahirap na. "Halika na," pag-aya ko.
"Sabi ni Leila bumalik daw tayo agad. Magbihis ka na."

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa gilid kama. Sumunod din naman siya sa'kin.
"Hintayin mo 'ko." Pakiusap niya tapos pumasok siya sa sariling C.R ng kwarto.

Uupo na lang sana ako sa kalapit na couch para hintayin siya, pero wala pa yata
siyang ilang segundo sa loob ng banyo ay lumabas na agad siya. Teka, tapos na ba
agad siya?

Laking gulat ko na lang nang lapitan niya ako at hilain sa braso para isama sa
loob. Hala! Ang bilis ng pangyayari na hindi ko na nagawang makapalag pa!

Hinampas ko agad siya sa braso pagka-lock na pagka-lock niya ng pinto ng C.R. "A-
ano ka ba! What do you think you're doing!"

Ano ba kasing problema ng lalaking to at isinama pa ako sa loob?

"Baka kasi bigla kang umalis. Dito ka kung saan nakikita kita." sagot niya sa'kin.

Ako naman ay halos mapanganga sa sinabi niya. What did he just said? Sinama niya pa
talaga ako dito sa loob para lang masiguradong hindi ako aalis? Jesus! Napailing
iling na lang ako. Ano na bang nangyayari sa lalaking 'to?

"Wala naman akong balak umalis ah." depensa ko.

Eh sa wala naman talaga. Uupo pa nga ako para hintayin siya eh!

Hindi niya naman na ako sinagot. Nanglaki na lang ang mga mata ko nang i-unbuckle
niya ang belt niya pagkatapos ay binaba ang zipper ng suot niyang slacks para
umihi.

Damn! Napatalikod ako agad! Napaka-walanghiya ng lalaking 'to! Kailangan ba talaga

niyang ipakita sa'kin? Ngayon naririnig ko na siya na umiihi. Sht!

"Bakit ka nakatalikod?" Nagtanong pa talaga siya. Tsk.

"At bakit naman hindi ako tatalikod? What, you want me to watch you while doing
that?" laban ko. Hindi ko pa rin siya hinaharap.

"What's wrong, Vanessa? As if you haven't seen me doing this before."

Napairap ako, buti hindi niya nakikita. Bastos talaga. Lalabas na nga lang sana ako
ng C.R kaso ang bilis niya't nahawakan niya agad ako sa siko. "Dito ka lang.
Nagbibiro lang ako." pigil niya.

Hindi ko naman siya pinansin. Hindi ko nga siya matingnan nang diretso. Paano ba
naman kasi, kasalukuyan niya pang sinasara 'yong zipper ng slacks niya. Binawi ko
na ang siko ko. Siya naman ay nag-umpisa nang maghugas ng kamay pagkatapos ay
naghilamos ng mukha.

"Bakit kasi kailangan kasama mo pa ako rito sa loob? Gusto mo lang naman pala na
panoorin kita eh."

Inabot niya ang nakasampay na puting tuwalya. Nagpunas muna siya ng mukha bago
tumingin sa'kin at sumagot.

"I just want to make sure you won't leave me, Van. Ang hirap hirap mo kasing
tawagan. Hindi ka sumasagot."

Napatingin ako sa ibang direksyon. Sinasabi ko na nga ba't ipang-tatapat niya sakin
'yong hindi ko pagsagot sagot sa mga tawag eh. "Sorry. Busy kasi ako kanina kaya
hindi ko kayo masagot."

"Busy? Saan? Sa Rioscents? My source said you left your shop early today."

Tipid akong natawa. Source talaga ha? "At sino namang source mo, ha?"

Hindi siya agad sumagot. Parang nag-isip pa siya. "That's a secret." pa-play safe
na sagot niya tapos inalalayan na niya ako palabas ng C.R.

Natawa na lang ako sa loob loob ko. Aba, at may pa-secret secret pa siyang
nalalaman ngayon. Sus. Malamang naman si Leila lang 'yong sinasabi niyang source
eh. Wala namang iba.

Binuksan na niya ang ilaw ng kwarto. Buti naman dahil nadidiliman ako kahit na
maliwanag naman ang ilaw na galing sa lampshade.

"So, what made you busy today?" Tanong niya ulit.

'Di na naman siya titigil hangga't wala siyang nakukuhang sagot galing sa'kin.

"Si Gavin kasi--"

Hindi ko natuloy ang dapat sasabihin ko kasi naman, pagkarinig na pagkarinig pa

lang niya ng pangalan ni Gavin, nakita kong umikot na pataas ang mga mata niya.
Nakakatawa. Halatang kumukulo ang dugo niya kay Gavin eh.

"And what about that chemist?" usisa niya pa. Ngayon naman ay binuksan niya na ang
closet niya at nagtingin-tingin ng mga damit sa loob noon.

"Nasa condo ko siya kanina," sagot ko sa tanong niya. "May inayos lang kame. We're
scheduled to go to Singapore tomorrow afternoon."

Napatigil agad siya sa ginagawa niya at tumingin sa'kin. Magkasalubong ang mga
kilay niya. "Magba-bakasyon kayo?"

Napangisi ako. Naupo na muna ako sa gilid ng kama niya bago sumagot. "Ah, hindi.
May pupuntahan kaming training."

"What training?"

"About handling businesses." Tipid na sagot ko.

"How long will you stay there?"

"2 weeks."

"2 weeks? T-that's long. Kayong dalawa lang?"

Tinitigan ko na siya nang malalim. Bakit sunod sunod na yata ang mga tanong niya?
Nawiwili siya ha. Pakiramdam ko tuloy nasa hot seat ako.

Napabuntong hininga ako. "Oo, kaming dalawa lang. What's with the hundred
questions, anyway? Bilisan mo na lang diyan at baka hinihintay na tayo nina Leila."
Hindi naman na siya sumagot pa. Inirapan niya lang ako tapos nag-suot na siya ng
bagong long-sleeved polo. Nilipat ko naman ang tingin ko sa isa pang polo na
nakabalandra sa kalapit na couch Iyon siguro ang suot niya kanina. Aba't nag-change
outfit pa talaga siya ha.

Umayos ako ng upo nang mapansin kong palapit siya sa pwesto ko. Tumingala ako sa
kanya. Tumapat siya sa'kin at tinuro ang mga butones ng suot niya na polo.

"Help me on these, please?"

Tinaasan ko siya ng isang kilay. Magsa-sarado lang ng butones kailangan ako pa?
Tsk.

Ayaw ko na nang mahabang usapan, kaya tumayo na lang din ako para gawin ang
pinapagawa niya. Sinimulan ko na ang pagsasara sa mga butones ng kulay abo niyang
polo. Sinimulan ko sa pinaka-ibaba, pataas.

"This fits you perfectly. Pinasadya mo ba 'to?"

Ang damit niya ang tinutukoy ko. Ang ganda kasi ng fit sa katawan niya. Lalo na sa
bandang braso at dibdib. Litaw na litaw ang muscles niya.

"No. It's a gift from Ellie"

"Ah. How's Ellie, by the way?" tanong ko.

"She's fine. She volunteers in medical missions. Gusto niya raw mag-ipon ng
experience. I told her I could just help her enter into one of the top hospitals.
Or maybe support her to run her own clinic. Pero ayaw niya."

Ngumiti ako. "Hayaan mo na siya. 'Yon ang gusto niyang gawin eh. Suportahan mo na
lang. Hayaan mo siyang matuto nang sarili niya. Experience is the best teacher, 'di
ba?"

Pinlantsa ko na ng mga palad ko ang polo niya pagkatapos kong isara ang mga
butones. May kaunting mga gusot kasi. Nag-angat ako bigla ng tingin sa kanya kasi
parang kanina ko pa nararamdamang nakatitig siya sa'kin. Pati 'yong paghinga niya,
ramdam ko sa bandang ulonan ko. Mainit. Ganoon na ba kame kalapit sa isa't isa?
Akala ko nga iiwas siya ng tingin nung magtama ang mga mata namin, katulad ng
ginagawa niya dati, umiiwas siya, pero hindi naman. Mas nilaliman niya pa nga
tingin niya sa'kin. Nakakailang tuloy. Para niya kasi akong hinuhubaran. "Bakit?"
Tinanong ko na.

"What time is your flight tomorrow? Ihahatid kita."

nayos ko na muna ang kwelyo ng polo niya bago ako sumagot. "'Wag na. Hindi mo
responsibilidad 'yon. At saka isa pa, susunduin na ako ni Gavin sa condo ko."

Narinig ko siyang bumuntong hininga. Parang ang lalim lalim pa nga ng pinaghugutan
niya eh.

"Kailangan ba talagang kasama mo 'yong lalaking 'yon? Iba na lang ang isama mo.
Your assistant." giit niya.

Inangat ko ulit ang tingin ko sa kanya. "Hindi ko pwedeng isama si Claire. Walang
magbabantay sa shop. At gusto rin namang umatend ni Gavin sa training."

Nabigla ako nang abutin niya ang mga kamay ko at pinatong iyon paikot sa leeg niya.
Tapos ay kumapit siya sa bewang ko. "I want to attend, too," diretsong sabi niya.

Mahinhin akong napatawa sabay tingin sa ibang direksiyon. Hindi ko kayang makipag-
face to face sa kanya. Ang lalim ng tingin niya eh. Ang lapit lapit niya pa. "Hindi
mo na kailangang umatend don. Magaling ka na. Baka nga alam mo na kung ano'ng mga
ituturo doon eh. At isa pa, may trabaho ka rito. Ano, iiwanan mo?"

"Yes."

"Wag na, Allen."

"I want to come with you."

Saglit ko siyang tiningnan bago ko inalis ang mga kamay ko sa leeg niya. Inayos ko
naman ang magulo niyang buhok. Masyado ng talagang mahaba ang bangs niya. Halos
matakpan na ang mga mata niya.

"'Wag na nga sabi," tipid na sagot ko.

Narinig ko siyang nag-tsk, tapos sumimangot na 'yong hitsura niya. Bumitiw na siya
sa pagkakahawak sa bewang ko. "'Wag mo na kasing isama 'yong Gavin na 'yon." Diin
niya na may kasama pang irap.

"'Wag mo ngang ipilit ang gusto mo, Allen. Sasama nga siya." Medyo naiinis na ako
kasi kung makautos siya, akala niya naman kami pa rin. Ayaw na ayaw ko na ngang
pinagbabawalan ako. Gusto niya na naman siya 'yong masusunod.

"And you will be staying in the same hotel?" Tanong niya pa ulit.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga tapos tumigil na ako sa pag-aayos sa buhok

niya. "Yes. May problema ba don?"

"Same room?" parang nabigla pa siya nung nagtanong siya.

Napangisi ako. "Siyempre hindi. Teka, bakit ba ganyan ang mga tanong mo sa'kin?
Daig mo pa ang asawa ko kung makapag-tanong ka." sabi ko sabay irap sa kanya.
Umatras din ako nang kaunti.

Nangunot naman ang noo niya. "Asawa mo nga ako."

Tinaasan ko siya ng isang kilay. "Baka may nakakalimutan ka, Allen." Paalala ko sa
kanya.

Tumingin siya sa ibang direksiyon. "Hindi ko nakakalimutan." mahinang sagot niya.

"Good."

"So..." he paused for a while. Para bang hindi niya kayang banggitin ang mga
susunod niyang sasabihin. "How's the annulment thing going?"

Napatitig ako sa kanya. Ah, kaya pala mukhang nahihirapan siyang itanong. Tungkol
pala sa annulment. Bumuntong hininga na muna ako. "Hindi pa ako nakakapag-file ng
petition. Marami kasi akong ginagawa. Baka pagbalik ko na lang galing Singapore.
Bakit, hindi ka na ba makapag-hintay? Gusto mo ba madaliin ko na?"
Napaiwas ako. Bigla niya kasi akong tiningnan nang masama. Parang nainis siya sa
sinabi ko. Eh wala naman akong balak na inisin siya o ano. Nagtanong siya, eh di
sinagot ko. Mali ba ako?

Hindi na siya nagsalita pagkatapos noon. Kaya inayos ko na lang ang manggas ng
damit niya.

"Bakit parang ang layo layo mo pa rin sa'kin, Van?"

"Ha?" Sinilip ko ang mukha niya na nakapilig na ulit sa ibang direksyon. May
binulong kasi siya pero hindi ko narinig nang maayos.

Hindi naman na niya inulit ang sinabi niya. Umiling lang siya. Basta pansin kong
malungkot na ang hitsura niya.

"Where's your coat and tie?" Tanong ko na lang. Medyo naging tahimik na kasi.

Tinuro niya ang paanan ng kama niya. Nakabalandra lang doon 'yong coat niya katabi
ang neck tie. Pinuntahan ko naman at kinuha ang mga 'yon.

Pinagmamasdan niya ako habang naglalakad ako pabalik sa kanya. "Do I still have to
wear those?" tanong niya.

Nangunot ang noo ko. "Bakit, ayaw mo ba?"

"Mainit."

Natawa ako sa sinagot niya. 'Yong hitsura niya pa kasi parang nanglalagkit na siya
kahit hindi niya pa naman sinusuot. Hindi naman mainit ah. Nilalamig nga ako. O
siguro dahil lang sa suot ko.

"Sige na, isuot mo na. Nakakahiya sa parents mo." payo ko.

Eh kasi 'yong mga bisita sa baba naka-coat and tie. Tapos siya na naturingang anak,
naka-smart casual lang.

"Have they seen you already?" tanong niya naman habang tinatali ko ang kurbata sa
leegan ng polo niya.
"Hindi pa. Hindi ko sila nakita kanina eh."

Inipit na naman niya ang buhok ko sa likod ng tenga ko. Bakit ba? Iniisip ko tuloy
kung magulo na ba ang buhok ko. Kinulot ko kasi ang bandang ibaba kanina. Baka
bumuhaghag na.

"I'll accompany you. Batiin mo sila." he said.

Tinapos ko na muna ang pagtatali sa kurbata niya bago ako tumingin sa ibang
direksyon. "N-nahihiya ako."

Totoo naman. Nakakahiya talaga. Hiwalay kami ng anak nila tapos ang kapal ng mukha
ko at nandito ako. Hindi ko pa nga sila ulit nakikita pagkatapos ng mga nangyari.

"Don't be. It's okay. Matutuwa sila 'pag nakita ka. They've been expecting you to
come, actually." pahayag niya.

Hindi pa rin talaga siya tumitigil sa pag-ayos sa buhok ko. Ewan ko kung bakit
parang hanggang ngayon trip na trip niya pa rin ang buhok ko. Pinaiklian ko na nga.

"Magulo na ba?" Tinanong ko na.

Napangiti naman siya. "No. Natutuwa lang ako. Ang iksi."

Maiksi? Shoulder length lang naman. "Pangit ba?"

Umiling siya. "Maganda."

Tipid lang akong ngumiti. Tapos tinuro ko ang laylayan ng polo niya. "O, i-tuck-in
mo na 'yan. 'Don't tell me pati 'yan ako pa rin ang gagawa?"
Hindi naman sa nagtataray ako. Sinasabi ko lang. Napangisi naman siya. Ewan ko pero
napilyuhan ako sa ginawa niya. Parang may bigla siyang naisip na iba eh.

"Okay lang sa'kin kung gusto mong ikaw na rin ang gumawa." sagot niya sa mapang-
akit na tono ng boses niya.

Aba't inirapan ko nga! Sinasabi ko na nga ba't may ibang kahulugan 'yong ngisi niya
eh! Sineswerte yata siya. Mamaya kung ano pang mahawakan ko. "Lasing ka ba?"
Pabirong tanong ko na lang sa kanya.

"Hindi pa." Sagot niya naman.

"Akala ko kasi lasing ka na. Kung anu-ano nang sinasabi mo eh."

"Why, Vanessa? Ikaw naman ang gumagawa nito sa'kin dati, 'di ba?"

"That was before, Allen. Baka nakakalimutan mong hindi na ako katulad ng dati.
Tumigil ka na diyan. Hindi ako natutuwa." pagsusuplada ko.

Natahimik naman siya. Inirapan pa nga ako bago niya sinimulang i-tuck in ang pang-
itaas niya. Tingnan mo, gagawin niya rin pala. Gusto niya pang natatarayan eh.

Pagkatapos niya, tinulungan ko na siyang isuot ang coat niya. Tsk. Masyado na
kaming nagtatagal dito sa kwarto niya. Malamang hinahanap na kami nina Leila. Baka
kung ano na namang iniisip non.

"Kumain ka na ba?" Biglang tanong ni Allen.

"Uhh, hindi pa. Pero okay lang, hindi pa naman ako masyadong nagugutom." Sagot ko.
Sinarado ko na ang butones sa harapan ng coat niya.

Tumalikod naman na siya at tinungo na ang pinto. Oh, tingnan mo 'yon. Bigla biglang
tatalikod. Hindi ko pa nga tapos isara 'yong coat niya.

Binuksan niya nang maluwag ang pinto. "Come on, let's eat. Hindi pa rin ako
kumakain."
Inabot ko na ang bag ko na nakapatong sa kama. Lumabas na muna ako ng kwarto niya
bago ako sumagot. "At bakit hindi pa?"

"Hinihintay kita." sagot niya.

Napalingon ako sa kanya habang bumababa kami sa hagdan. "Hinihintay mo ako? Eh

paano kung hindi ako dumating? Eh 'di namatay ka na sa gutom."

Hindi naman siya sumagot. Iniisip niya siguro inaaway ko na naman siya. Eh mali
kasi. Ayaw kong dumedepende siya sa'kin. Dapat gumagawa pa rin siya ng mga bagay
bagay kahit na wala ako. "So ano'ng laman ng tiyan mo? Alak?" pabirong sabi ko sa
kanya pero ang loko, inirapan na naman ako.

"Hinintay na nga kita." Bulong na naman niya. Pero this time, narinig ko na.

"Hindi ko naman kasi sinabing hintayin mo ako. 'Di ba sabi ko nung huli tayong nag-
usap, hindi ako sure kung makakapunta ako?" paalala ko sa kanya, pero hindi na ulit
siya nagsalita. Hinihintay ko nga baka bumulong bulong na naman siya, pero wala
naman.

TAHIMIK lang kami hanggang sa makalabas na kami ng bahay. Marami pa ring bisita sa
labas. Parang hindi nga yata nabawasan. Nagulat ako nang biglang hilain ni Allen
ang kamay ko. Papunta kami sa isang table. Huli na nang marealize ko na mesa pala
kung saan naroon ang parents niya ang nilalapitan namin.

Sht! Kinabahan ako bigla. Aagawin ko sana ang kamay ko, pero hindi niya binitawan.
Hinigit niya pa ako sa bewang tapos bumulong siya sa bandang tenga ko. "Relax, Van.
It's okay."

Sinunod ko naman siya. Saglit akong pumikit nang madiin sabay hinga nang malalim.
Napansin kong tumayo na ang Mama niya, sumunod ang Papa niya. Nakangiti sila sa
akin.
Bumeso ako sa kanila nang makalapit na kami. "H-happy anniversary ho," bati ko.

Hinawakan naman ng Mama niya ang magkabilang balikat ko. "It's good to see you
again, hija. We're glad you've accepted our invitation." Nakangiting sabi nito
sa'kin.

Napangiti na lang rin ako. "I...I'm sorry, I'm late. Hindi ako nakaabot sa
program."

"It's okay. Ang importante nakarating ka. And oh, nagkita na ba kayo ni Ellie?
She's been waiting for you."

Tumingin ako kay Allen.

"Not yet." Siya na ang sumagot para sa'kin.

Mabuti't nahalata niyang nahihiya na akong sumagot. 'Yong ibang kasama kasi nila sa
table, napansin kong nakatingin sa'kin. Parang nagtataka sila kung sino ako at kung
bakit kasama ako ni Allen.

"We will just look for her later. Excuse us for now, hindi pa kumakain si Vanessa."
Dagdag pa ni Allen.

Kitang kita ko naman ang pagkagulat sa mga mukha ng Mama niya. Napayuko na lang
ako. Si Allen! Kailangan pa talagang sabihin?

"Oh! Go, go ahead." Utos naman ng Mama niya. "Naku, baka nagugutom na 'tong si
Vanessa. Sige na, pakainin mo na siya, Allen." Concerned na corcerned ito. Nahihiya
tuloy ako lalo. Parang hindi nagbago ang pakikitungo nila sa akin sa kabila ng mga
nangyari.

Bumeso nalang ulit ako sa kanila at bumati, tapos nagpaalam na ako. Sinabihan pa
nga ako ng Papa niya na mag-enjoy sa party. Akala ko hindi ako nito kakausapin.
Hindi kasi nagsasalita eh, nakangiti lang nang tipid sa'kin.

Naglakad na ulit kame. Sinabihan niya ang isang waiter na nakasalubong namin na
kumuha ng pagkain.

"T-teka, puntahan muna natin sina Leila." sabi ko pagka-alis na pagka-alis nung
waiter.

Lumingon naman siya sa'kin. "Ayaw mo pang kumain?"

"Uhh, mamaya na. Hanapin muna natin sila. O nagugutom ka na?"

Umiling siya at ngumiti. "Kaya ko pa naman. Ikaw ang iniisip ko."

Napaiwas ako ng tingin. Tumalikod na ako at hinigit siya sa siko. "Halika na."

Hindi naman na siya nagsalita. Alam ko na kung saan naka-pwesto sina Leila kaya
hindi na kami nahirapan na hanapin sila. Kitang kita ko pa nga ang lapad ng ngiti
ng pinsan ko habang papalapit na kami sa kanila eh. Nakita ko ring bumulong na
naman si Marco sa asawa niya.

"Oh ano, masaya ka na?" Pang-aasar ni Leila kay Allen pagkalapit na pagkalapit
namin.

Tumawa naman 'yong mag-asawa. Sinilip ko nga si Allen kung ano'ng iaasta niya, pero
pinilig niya lang ang ulo niya sa ibang direksyon. 'Di ko tuloy nakita.

"Kanina pang-biyernes santo 'yang mukha mo, tapos ngayon ngiti ngiti ka diyan!" Si
Leila. Ayaw talagang tantanan. Natatawa na rin tuloy ako. Buti hindi siya
pinapatulan ni Allen kahit ganyan siya umasta.

"Kayong dalawa ba eh kumain na, ha?" pahabol na tanong niya pa.

"Hindi pa. Kakain pa lang. Pinuntahan muna namin kayo." sagot ko naman.

"Oh, kumain na kayo. Kasi 'yang katabi mo, kanina pa niyan ayaw kumain. Puro alak
lang 'yan. Hintayin ka raw niya. Magpapasubo yata sa'yo."
Hindi ko napigilan. Nakitawa na ako kila Marco. Pero tumigil rin ako agad, eto
kasing si Allen napansin kong sumama ang tingin sa'kin.

Bigla na niya akong hinawakan sa balikat ko. "Excuse us. Kakain na kami." Tipid na
deklara niya kila Leila.

"Sige." Si Marco na ang sumagot.

Pagkatapos non, inalalayan na niya ako para lumayo na. Ni hindi niya na nga
hinintay kung sasabat na naman si Leila. Nabadtrip na siguro. Ang lakas din kasing
mang-alaska ng pinsan ko eh. Parang hindi babae.

NAUPO na kami sa isang bakanteng mesa.

Maya maya lang ay dumating na rin ang pagkain na ipinakuha ni Allen. Nagpalitan
lang kami ng mga kwento habang kumakain. As usual, nagkwento na naman siya tungkol
sa trabaho niya. Panay nga ang reklamo. Pagod na raw siya. Parang naglambing na
naman nga, wala raw kasing nag-aalaga sa kanya. Tahimik na lang ako. Siyempre hindi
naman ako tanga para hindi maintindihan ang ibig niyang sabihin.

Pagkatapos namin kumain, ipinakilala na niya ako sa mga business partners nila at
ilang mga kaibigan. Medyo nakaramdam nga ako ng pagka-ilang kasi ipinakilala niya
ako bilang asawa niya. Hindi na nga lang ako nagsasalita. Hinayaan ko na lang siya.

Ayaw ko naman kasi siyang ipahiya. Nag-pasalamat na lang ako sa kanya pagkatapos
kasi sa wakas, nagawa niya akong ipakilala. 'Di niya kasi 'yon ginagawa dati.

MAG-AALAS DOSE na noong napag-pasyahan ko na umuwi na.

Ayaw pa nga akong payagan nina Leila dahil napapasarap na ang kwentuhan namin.
Tinamaan na kasi ng alak 'yong babaeng 'yon kaya ayun! Mas lalong dumaldal.
Sinabayan pa ng kapatid ni Allen na nakasama na rin namin sa table. Isa pa 'yong
maraming baon na kwento eh.

Kaso kinailangan ko na talagang umuwi. Ano'ng oras na kasi, at may kailangan pa

akong asikasuhin pagka-uwi ko. Mag-aayos pa nga ako ng mga damit na dadalhin ko sa
Singapore.

Inalok ako ni Allen na sa bahay na lang nila matulog, dahil total, nandoon na rin
naman daw ako. Ihahatid na lang daw niya ako bukas ng umaga sa condo ko. Pero hindi
ako pumayag. Ayoko, nahihiya ako. Ayaw ko nga rin sanang payagan siya na ihatid ako
pauwi dahil marami rami rin ang nainom niya, delikado. Kaso ang kulit eh.

Nagdahilan na nga ako. Sabi ko dadaan pa ako sa Rioscents dahil kukunin ko 'yong
laptop ko. Totoo naman. Ang dami ko kasing iniisip kanina kaya nakalimutan ko na
kailangan ko nga palang iuwi 'yong work laptop ko dahil 'yon ang dadalhin ko sa
training.

Pero ayaw niya talagang paawat. Kahit marami pa raw akong daanan, okay lang.
Ihahatid niya pa rin daw ako. 'I want to make sure your safe', 'yan ang sabi niya
sa'kin.

Kaya heto, we're now on our way to Rioscents.

Kotse ko ang gamit namin. Mag-ca-cab na lang daw siya pauwi. Pero baka hindi rin
ako pumayag na gawin niya 'yon. Baka kung mapano pa siya. Ano'ng oras na kasi. Ang
dami ko pa namang nababalitaan tungkol sa mga taxi drivers na nangbibiktima ng
pasahero. Siguro patutulugin ko na lang ulit siya sa condo ko. Total, Sabado naman
bukas. Wala siyang pasok.

MABILIS kaming nakarating sa Rioscents. Maluwag na kasi ang trafik sa kalsada dahil
late na.

Tinulungan niya akong buksan ang shop. Sinabihan ko nga siya na maghintay na lang
sa kotse dahil saglit lang naman ako, pero nagulat ako dahil nakasunod pa rin pala
siya sa'kin hanggang sa makapasok ako sa opisina ko. Hinayaan ko na nga lang. Ang
kulit niya eh.

Binuksan ko ang ilaw. Pero hindi ko nilahat. 'Yong doon lang malapit sa desk ko.
Hindi naman kasi ako magtatagal. Sayang lang sa kuryente.

Nilapag ko ang bag ko sa desk at binuhay ang laptop ko. Ang alam ko kasi hindi ko
ito na-shutdown nang maayos kahapon noong umuwi ako. Naka-sleep lang. Habang naglo-
load, napasilip ako kay Allen na kakapasok lang sa opisina ko. Tinanggal niya ang
necktie niya pagkatapos ay binuksan ang first two buttons ng polo niya.

"Naiinitan ka ba? Gusto mong buksan ko 'yong aircon?" Tanong ko sa kanya at binalik
na ang atensiyon ko sa laptop.

"Hindi na. Saglit ka lang naman 'di ba?"

Tumango ako. "Oo. Saglit lang. Maupo ka muna." Sabi ko na ginawa niya naman. Umupo
siya sa one-seater ko na sofa.

Binilisan ko na ang pagpa-patay sa laptop ko. Tinanggal ko na rin ito sa pagkaka-

lock sa desk ko at ipinasok na sa bag na nakatago sa pedestal.

"Okay na ako. Tara?" Pagkuha ko sa atensiyon niya.

Nakatitig kasi siya sa mga pabango ko na naka-display sa cabinet. Naisip ko tuloy

kung ano'ng tinitingnan niya doon. Napatingin din tuloy ako.

At saka ko lang naalala na nailagay ko nga pala doon 'yong isang pabango na nabili
ko dati. Namumukod-tangi ito kasi ito lang ang nakalagay pa sa box. Bagong-bago.
'Yong iba kasi, hindi na naka-box at kalahati na lang ang laman dahil mga testers
lang naman ang mga 'yon.

Pumunta ako sa cabinet para kunin 'yong pabango. Tapos lumapit ako sa kanya. Umupo
ako sa hawakan ng sofa na kinauupuan niya.

"Here, take this." Inabot ko sa kanya 'yong box ng pabango.

Kinuha niya naman tapos kumunot ang noo niya. Napangiti ako sa naging reaksyon
niya. "Nabili ko 'yan noong nagbakasyon ako sa Paris. Nabanguhan ako kaya kinuha ko
na kahit na alam kong hindi ko naman magagamit. Panglalaki kasi." Kwento ko.

Napangiti siya nang matamis. It's that different smile again. Binuksan niya 'yong
kahon tapos nag-spray siya nang kaunting pabango sa pulso niya.
"Mabango ba? Nagustuhan mo?" Masayang tanong ko.

Tumango naman siya. "Yes, of course. It's from you. Thanks." malumanay na sabi
niya.

Natuwa naman ako kasi bakas na bakas talaga sa mukha niya na nasiyahan siya.

Tumayo na ako. "So...let's go?" Tanong ko at akmang tatalikod na sana pero bigla
niya akong hinigit sa siko. Napakandong tuloy ako sa kanya. Shit! Buti nasalo niya
ako nang maayos.

Sinubukan ko ngang tumayo pero 'di niya ako hinayaan. "Dito ka lang." Sabi niya pa.

Nilapag niya 'yong hawak niyang pabango sa carpeted na sahig. Tapos niyakap niya
ako sa bewang. Sinandal niya pa ang noo niya sa kanang balikat ko. Napapikit ako
saglit. Ano na namang ginagawa niya? Naglalambing na naman ba siya?

"Hey..." tawag ko.

Hindi siya sumagot. Tanging paghinga niya lang ang naririnig ko kaya hinaplos ko
siya sa buhok niya. "A-are you okay? Nahihilo ka na ba? Ang dami mo kasing nainom
eh. Ako na lang ang magda-drive pauwi." Sabi ko.

Humigpit naman ang yakap niya sa bewang ko. Nagpakawala siya ng dalawang malalalim
na hininga. "Van... okay na ba tayo? A-are you coming back to me now?"

Napatigil ako sa paghaplos sa buhok niya at napayuko. Tsk. Ito ang kinakatakutan ko
eh. Ang mag-open up na naman siya tungkol dito. I sighed. "Allen, please. 'Wag muna
nating pag-usapan. Masaya ako na ganito lang tayo. 'Yong relaxed lang. Nagkikita pa
rin naman tayo, 'di ba? At nag-uusap."

"I want to know." Pansin kong nag-angat na siya ng mukha sa akin. Inabot niya pa
ang isa kong kamay at hinalikan. "Gusto kong malaman kung ano na ako sa'yo. Kung
ano nang nararamdaman mo. G-galit ka pa rin ba sa'kin?"

Hindi ako makatingin sa kanya. Nakayuko lang ako. "Ewan ko. Hindi ko rin alam.
Basta gusto ko ganito lang tayo."
Hinawakan niya ako sa baba ko at hinarap ako sa kanya. Hindi na yata niya matiis na
nakayuko lang ako. "I want you back, Van. Completely." Kitang kita ko ang
sinseridad sa mga mata niya. "Alam mong hindi ako papayag na ganito lang tayo.
Gusto ko buo kang sa akin. L-let's start all over again."

Umiwas ako ng tingin. "I don't know, Allen. 'Wag mo muna akong madaliin. 'Wag mo
'kong kulitin."

Ewan ko ba, naguguluhan ako. Hindi ko alam mga isasagot ko sa kanya. Halata ko
naman na seryoso talaga siya sa mga sinasabi niya. At ramdam ko rin. I appreciate
all his efforts. I could feel his love.

Pero kasi, parang natatakot ako sa mga pwedeng mangyari. Paano kung masyado lang
akong nabibilog ng mga ginagawa niya? Ayokong magpa-dalos dalos. Hindi sa
nagpapakipot ako o ano, I just want to be sure and safe. Hindi pa kasi talaga ako
handang masaktan ulit. Ayoko nang masaktan, sa totoo lang. Kaya hangga't maaari,
gusto ko sanang umiwas sa mga bagay na alam kong magdadala lang ng sakit at
problema sa'kin.

"So...itutuloy mo pa rin talaga 'yong annulment?"

Tiningnan ko ulit siya nang itanong niya 'yon. Pansin kong wala na 'yong saya na
kaninang nasa mga mata niya. Wala na rin 'yong matamis na ngiti sa labi niya.

Napayuko ulit ako. "Siguro. H-hindi ko alam. Hayaan mo na muna ako, Allen.
Naguguluhan pa talaga ako. Natatakot kasi ako."

"I can't blame you for feeling this way. Kasalanan ko. Pero sana bigyan mo ako ng
pagkakataong patunayan na kaya na kitang pasayahin ngayon, Van."

Hindi na ako nakasagot. Wala kasi akong maisip na sasabihin. Tiningnan ko na lang
siya.

Ngumiti nalang din naman siya nang mapait sa'kin. Siguro na-realize niyang hindi na
ako makasagot. Pagkatapos non, sumandal na lang siya sa upuan. Sinama niya pa ako
kaya halos napahiga ako sa dibdib niya.
"Okay lang kung ayaw mo akong sagutin. But let me tell this to you, Van... I will
wait. I will still wait. Hanggang sa maging handa ka nang ibigay ulit sa'kin
lahat." 'Yon na lang ang sinabi niya tapos madiin niya akong hinalikan sa noo ko.

Napapikit ako. Simpleng halik lang naman 'yon na nagtagal lang ng ilang segundo,
pero bakit parang iba ang dating sa akin?

Maya maya lang ay hinawi na niya ang buhok ko na nakaharang sa pisngi ko at sa

parteng iyon naman dumampi ang labi niya. Ang init ng halik niya. Pati ng hininga
niya. Dala na siguro ng tama ng alak.

Umakyat ang isang kamay niya sa batok ko. Napasinghap ako nang hawakan na niya ang
isang pisngi ko para halikan ako sa bibig. God! Umiwas ako agad pagka-dikit na
pagka-dikit ng labi niya sa'kin.

Pinilit kong tumayo mula sa kandungan niya na para bang walang nangyari. Kaswal
lang. Inayos ko pa nga ang laylayan ng damit ko. Kailangan kong gawin 'to para
makaiwas ako. Mahirap na. Natatakot akong baka sa pagkakataong ito, hindi na ako
makahindi. Baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko.

Pansin ko naman na nagulat siya sa ginawa ko. 'Yong hitsura niya kasi, parang may
malaking question mark sa harapan niya.

"U-uhm, halika na. Ihatid mo na ako." Patay malisya na lang ako tapos tumalikod na
ako papunta sa desk ko para kunin na ang bag ko at ang laptop.

Naramdaman ko namang nakasunod na siya agad sa akin. Aabutin ko na nga sana ang bag
ko pero pinigilan niya ang kamay ko.

"Mamaya na, Van. Dito muna tayo."

Inipit niya ako sa gilid ng mesa. Hindi ako makagalaw. Napapikit ako nang madiin at
napakagat ng labi. Shit naman! I could feel his sex from my rear! Alam kong sinadya
niya talagang iparamdam sa'kin 'yon eh.

"A-allen...umuwi na tayo."

Parang hindi niya naman narinig ang sinabi ko. Tinaas niya pa ang buhok ko na
nagtatakip sa batok ko. "I missed you so much, Vanessa. So much..." bulong niya
bago siya nagdampi ng isang mainit na halik sa parteng 'yon.
Napahawak ako nang mahigpit sa bag ko na nakapatong sa mesa.

Oh, God! That feeling! That very familiar feeling na siya lang ang may kayang
magbigay sa'kin! Tumayo yata lahat ng balahibo ko. Kinakabahan na ako. Nilipat niya
ang paghalik niya sa gilid ng leeg ko. Kinagat niya ang balat ko bago sinipsip.
Damn this! Allen naman!

Mukhang hindi pa talaga siya titigil. Lasing eh. Mas dinikit niya pa ang harapan
niya sa pang-upo ko.

Ang isang kamay niya ay nakapulupot na sa tiyan ko - senyales na hindi na ako

makakatakas mula sa kanya. Ang isa naman ay mabilis na naglalakbay sa buo kong
katawan. He gripped and squeezed my waist, bago malagkit na humaplos pababa sa
kanang hita ko. Napasinghap na ako! Lalo na nang bumaba na ang mabibilis niyang mga
halik sa hubad kong balikat. Amoy ko ang amoy ng alak na naiiwan sa balat ko.

Mas dumiin ang pagkakapikit ko sa bag ko nang pumasok na ang kamay niya sa ilalim
ng damit ko. "Allen..." Napa-pikit ako nang mas madiin. Pakiramdam ko, ito ang
unang beses na ginawa niya 'to sa'kin.

Hinimas himas niya ang itaas na parte ng hita ko, kulang na nga lang ay ipasok na
niya nang tuluyan ang kamay niya sa loob ng underwear ko eh!

"V-van...I want you..." he murmured in between his aggressive kisses. Tapos mas
hinigit niya pa ako palapit sa kanya.

Hindi ko alam kung ano nang nangyayari at parang nakikipag-karera na ang tibok ng
puso ko. Dahil ba sa tono ng pagkakasabi niya na gusto niya ako? O dahil bumalik na
ang mga halik niya sa leeg ko? And now he's already kissing the back of my ear!

Ramdam na ramdam ko ang pagtama ng mga ngipin niya habang nginangatngat niya ang
parte kong iyon. Pakiramdam ko tuloy malapit na akong mawala sa katinuan.
Pakiramdam ko, kahit ano'ng oras bibigay na ako. Namamanhid na kasi ang mga pisngi
ko.

Shit! Ipinasok na niya ang dulo ng mga daliri niya sa gilid ng underwear ko.
Nahawakan na niya ako!

Wala na, nataranta na ako. Doon na tuluyang bumigay ang mga tuhod ko. I reached for
the back of his head para kumuha ng suporta. Napatingala ako at napasabunot sa
buhok niya. Akala ko hindi na niya itutuloy, pero mali ako! His warm fingers
already reached my wet spot. He started rubbing it!

"G-god...Allen!" Hinihingal pa ako.

Bigla naman siyang tumigil sa ginagawa niya. I could feel his heavy, ragged
breathing against my neck.

"Sabihin mo lang sa'kin kung ayaw mo, titigil ako."

"Are you sure ayaw mong ihatid kita paakyat sa unit mo?"

"It's okay, I'm fine. I can take it from here," nakangiting sagot ko kay Gavin na
kasalukuyang binababa ang maleta ko mula sa trunk ng sasakyan niya.

Ngumiti rin siya sa'kin sabay sara sa trunk. "Will you still go to Rioscents
today?" Sumunod na tanong niya.

"Uhm, baka hindi na," tugon ko. "I'll take a leave today to have some rest. Napagod
ako sa byahe natin eh. Nandoon naman si Claire. I'm sure she could handle
everything."

"Right decision," pagsang-ayon niya naman sa'kin. "Okay, you go ahead now para
makapag-pahinga ka na. Susunduin ko pa si Sage sa Lola niya. Nakapangako akong
mamamasyal kami pagka-balik natin eh. Baka magtampo na naman 'yon 'pag nalate ako."
Napahaplos pa siya sa batok niya.

Palihim akong natawa. 'Yan kasi ang palaging problema niya eh. 'Pag nagtatampo ang
anak niya sa tuwing nale-late siya sa gala nilang mag-ama. Tumango na nga lang ako
at hinawakan na ang handle ng maleta ko.

"Sige. Mag-enjoy kayo ni Sage ha. I'm sure namiss mo siya. 'Wag mo pa lang
kalimutang ibigay 'yong pasalubong ka para sa kanya," paalala ko pa.

"H-ha? Ano'ng pasalubong?"

Nangunot pa talaga ang noo niya na para bang hindi niya talaga na-aalala 'yong
binili naming isang set ng action figures sa Singapore para kay Sage. Marahan ko
nga siyang hinampas sa braso para matigil na siya sa pag-arte arte niya. "'Yong
pasalubong ko! Ikaw talaga!"

Natawa naman siya habang sinasapo ang braso niya. "Oo na. I won't forget.
Magugustuhan niya 'yon, I'm sure. Oh, sige na, pumasok ka na."

"Okay. Ingat ka sa pagda-drive." paalam ko na may kasama pang ngiti.

"Bye. See you again, Vanessa," paalam din niya. Humalik pa siya sa pisngi ko bago
pumasok sa loob ng sasakyan.

Aba't parang nawiwili siya sa paghalik-halik sa pisngi ko ha? Hinayaan ko na nga

lang. Tipid na lang akong ngumiti. Hinintay ko na muna siya na makaalis sa tapat ng
condominium na tinitirhan ko bago ko hinila ang maleta ko papasok.

WE JUST came straight from the airport. Tapos na ang 2-week training namin ni Gavin
sa Singapore. Nag-enjoy naman ako kahit na sobrang nakakapagod.

Pagkapasok ko sa unit, saglit muna akong nagpahinga bago naligo, at pagkatapos ay

sumalampak na ng higa sa kama. Inabot ko ang cellphone ko na nakapatong sa katabing
maliit na mesa. As usual, may missed call at text na naman si Leila. Tinatanong
kung nakabalik na ba ako ng bansa. 'Yong babae talaga na 'yon, daig pa ang amo ko
kung makapag-tanong kung nasaan ako eh. Tsk. Mamaya ko na lang siguro siya re-
replyan. Or I'll just call her later. Tinatamad pa kasi akong kausapin siya ngayon.

Napagpasyahan ko na lang na magbukas ng personal email ko sa phone.

Bukod sa mangilan-ngilang newsletters at seminar invitations, wala na akong ibang

bagong emails. At the back of my mind, I am hoping na sana may message na ulit
sa'kin si Allen. Pero wala. Kaya binasa ko na lang ulit 'yong pinaka-huling email
niya sa'kin.

Pinadala niya 'to three days after we arrived in Singapore. Ang sabi niya, susunod
daw siya sa'kin. Alam niya raw kung saang hotel kami naka-check in. Hindi ko naman
nagawang makapag-reply sa kanya noon. Hindi ko tuloy alam kung tumuloy ba siya.
Kung talagang sumunod siya sa'kin sa Singapore. Wala na kasi akong natanggap na
emails o tawag galing sa kanya pagkatapos non.
Tinawagan ko nga si Leila that time para itanong kung umalis nga ba talaga ng bansa
si Allen, pero sabi niya, hindi niya raw alam. Hindi pa raw kasi sila nag-uusap
nang matino ni Allen. Basta ang alam niya lang, hinahanap daw ako ni Allen.

I also called my assistant, Claire. Base kasi sa email ni Allen, nabanggit niyang
alam niya kung saang hotel kami naka-check in ni Gavin. Eh ang pagkakatanda ko, kay
Claire ko lang naman sinabi lahat ng tungkol sa pag-alis namin. Pati 'yong venue
kung saan gaganapin 'yong training, alam niya. Sigurado akong siya ang nagsabi kay
Allen.

Naisip ko nga na baka si Claire rin ang sinasabi ni Allen na 'source' niya eh.

Noong nabasa ko 'yong huling email niya, kahit kaunti ay umasa ako na makikita ko
siya roon sa Singapore. Na susunod talaga siya sa'kin. Pero wala naman siya. Kahit
nga yata anino niya hindi ko naaninag eh.

I was worried.

Hanggang ngayon, actually, nag-aalala ako. Kahit na hindi naman dapat ako nag-
aalala, dahil first of all, wala na dapat akong pakialam sa kanya. Pero ewan ko.
I'm really worried. Alam ko kasing nagtatampo siya sa'kin. Mula sa pinaka-unang
email niya, hanggang sa pinaka-huli, ramdam kong malungkot siya. Panay kasi ang
pagtatanong niya kung nasaan daw ba ako; kung bakit ko raw siya iniwan; hindi man
lang raw ako nagpa-alam.

Kahit na isang beses, hindi ko man lang siya nagawang replyan.

I knew during those times na naiinis na siya. Na-imagine ko na nga 'yong mukha
niya, nakakunot na ang noo. Baka nga nagdadabog na rin 'yon eh. 'Yon nga kasi 'yong
reklamo niya sa'kin, 'yong ang hirap kong hagilapin. Ilang beses din siyang
tumawag, pero hindi ko sinagot. Tsk. Ang gulo na kasi ng utak ko noon.

Ngayon, hindi ko pa rin alam kung ano nang nangyari sa kanya. Kung sumunod nga ba
talaga siya. Kung oo, nakabalik na kaya siya rito sa Pilipinas? Hindi na niya ako
tinawagan at pinadalhan ulit ng email. Mga ilang araw nang ganito.

Tsk! D*mn it! It was all my fault anyway! Iniwan ko kasi siya nang hindi man lang
nagpapa-alam.

After what happened to us in Rioscents, inuwi niya ako noong madaling araw na 'yon
sa dati naming bahay.

Ang akala ko nga sa condo ko niya ako iuuwi, but I was wrong. We had our second
round of nerve wrecking sex on our old bed, inside our old room. Medyo wala na ako
sa katinuan noon dahil sa ginagawa namin. I reached the heaven several times. May
mga sinasabi siya sa'kin habang nasa kalagitnaan kami ng pagsi-siping, pero hindi
ko na matandaan lahat.
Dalawa lamang ang tumatak sa utak ko. Una, 'yong paulit ulit niyang pagsasabi ng 'I
love you' at 'Come back to me, please'. Pangalawa, 'yong ayaw niya akong tumuloy sa
Singapore nang hindi siya kasama.

Natakot ako non na baka hindi niya nga talaga ako paalisin. Pakiramdam ko kasi may
balak siyang pagurin ako buong madaling araw para lang hindi ako matuloy sa pag-
alis eh.

Ayoko ng ganoon. Hindi ko gusto 'yong pinagbabawalan niya ako. Kaya nga ayaw ko na
ulit bumalik sa kanya, 'di ba? Ayoko nung hindi ko magagawa ang mga bagay na gusto
ko dahil lang ayaw niya.

Hindi naman talaga sa pinagbabawalan niya akong tumuloy sa Singapore.

He actually gave me two options. It's either hindi ko isama si Gavin, or payagan ko
siyang sumama sa amin. 'Yong dalawang options niya, parehong naka-pabor sa kanya
eh. And I don't like that idea. Kaya pinilit kong bumangon nang sobrang aga non
kahit na nang-lalagkit ang katawan ko at makirot pa ang pagitan ng mga hita ko. I
was so sore that morning. Sinadya ko talaga siyang hindi gisingin para hindi niya
ako mapigilan. Iniwan ko siyang tulog na tulog.

Alam ko sa sarili ko na mali ang ginawa ko. Sana man lang nagpaalam ako, 'di ba?
Tapos dinala ko pa 'yong sasakyan. Tsk! Malamang todo hanap siya sa'kin sa buong
bahay non.

Pero, ang gulo kasi talaga ng utak ko nung araw na 'yon. Basta magulo. May takot na
rin kasi sa dibdib ko eh. May nararamdaman na akong hindi ko dapat maramdaman.
Gusto ko lang naman na umiwas.

I really wanted to send him an email those times. Gusto ko siyang tawagan. Pero
hindi ko nagawa. Bukod kasi sa tutok kami ni Gavin sa training, ayaw kong
magmukhang naghahabol na naman sa kanya. At saka isa pa, kailangan ko pa bang
tumawag? Responsibilidad ko ba 'yon?

PINIKIT ko na muna ang mga mata ko.

Masyado na yata akong maraming iniisip, kaya hindi ako makatulog kahit na sinasabi
kong pagod ako at inaantok eh. Kahit noong nasa Singapore nga kami, hindi rin ako
nakatulog nang matino. Madalas ko pang pinapapunta si Gavin sa hotel room ko para
may kakwentuhan ako hanggang sa makatulog ako. Ang dami daming tumatakbo sa isip
ko. At kasama roon si Allen.

Bigla ko namang naalala 'yong suot suot kong kwintas. Kinapa ko ito. Hindi ko pala
nahubad kanina nong naligo ako.

Yes, I'm wearing his birthday gift to me again. The necklace with the sapphire
stone pendant na binigay niya noong nag-Subic kami. Sinuot niya 'to sa'kin noong
madaling araw na 'yon eh. Hindi ko nga inaasahan na nasa kanya pa pala. Nakalimutan
ko na kasi ang tungkol dito. Hindi ko naman na nahubad nong umagang 'yon dahil nga
nagmamadali na akong umalis.

I gripped the pendant at napapikit nang madiin.

It's already been two weeks, pero tandang tanda ko pa rin ang pagsuko na ginawa ko
sa kanya sa Rioscents. Palagay ko nga, kayang kaya kong ikwento ang nangyari sa'min
nang paulit ulit na walang nakakalimutan na kahit na isang detalye.

Up to now, I could still remember the chills, the goosebumps, the feeling of having
him inside me again. Ewan ko ba, ginagawa naman namin 'yon dati pa, pero 'yong
nangyari sa Rioscents? It's different. May naramdaman akong kakaiba sa kanya na
hindi ko pa naramdaman dati tuwing nagsisiping kami. It was like our first time.

Noong sinabi niya sa'kin na sabihin ko lang daw kung ayaw ko, at titigil siya?

Hindi ako nakasagot.

Tsk. I swear to myself gusto ko talagang humindi. Dahil hindi ako dapat bumigay sa
kanya nang ganon ganon na lang. Pero sh*t naman kasi! Paano ko magagawang humindi
eh sinimulan na niya ako? I already got that sexually aroused kind of feeling,
tapos itatanong niya kung gusto ko bang ituloy o hindi? Oh, Lord! Anong sagot ba
ang inaasahan niyang matanggap?

Nong napansin niya sigurong ang tagal kong sumagot at naghahabol na lang ako ng
hininga, ayon na! Inassume na niya na pumapayag ako. He already transformed into a
beast. A hot beast!

Mabilis niya akong inikot paharap sa kanya.

Kinulong niya ang mukha ko ng mga kamay niya, at siniil niya ang mga labi ko.
Napaiwas pa nga ako nang kaunti non kasi tumama ang ngipin niya sa labi ko. Buti
nga hindi ako nasugatan eh. He sucked my soft lips so hard na para bang nginunguya
niya iyon. Damn that tingly excited feeling!

Inaamin ko, kinakabahan talaga ako non. Kasi naman, sa shop talaga?

Gusto ko sana siyang sabihan na umuwi na lang muna kami sa condo, kaso wala na eh.
Kahit ako, hindi ko na rin alam kung papaano pa ako makakaalis sa ganoong estado.
Nakasuko na ako sa kanya. I'm sure hindi na siya papayag na maudlot pa 'yon. Baka
makatanggap lang ako ng malutong na mura.

That time, wala na akong takas sa kanya. Ang higpit kasi ng pagkakahawak niya sa
mukha ko. 'Yong tipong kahit lumayo man lang kahit na kaunti para huminga, bawal.
Akala ko nga babawian na ako ng buhay non! Siya kasi. Hirap na hirap na nga akong
huminga, ayaw pang pakawalan bibig ko.

Hanggang sa hinigit na niya ako sa bewang.

Hinila niya ako papunta sa one-seater sofa without breaking our wet, torrid kisses.
Umupo siya roon, kinandong niya ako. We're still kissing hastily na para bang wala
ng bukas para sa amin. Namanhid na nga bibig ko. Ni hindi ko na rin alam kung saan
ko ipipilig ang ulo ko non, kung sa kanan ba o sa kaliwa.

I slightly opened my eyes that moment to watch him while he's torridly kissing me.
His eyes were shut tight, tanda ko pa. Parang ninanamnam niya talaga ako noong mga
oras na 'yon. Pagkatapos non...

NAPAPIKIT na ulit ako nang maramdaman ko na ang dila niya na pumasok at naglaro sa
loob ng bibig ko.

Napasabunot ako sa buhok niya dahil sa tindi ng sensasyon na dulot ng ginagawa niya
sa'kin. Ang bilis ng mga halik niya! He's really a great kisser. Parang mas
gumaling pa nga yata siya ngayon. Tahimik pa sa loob ng opisina kaya naman rinig na
rinig ko ang bawat malalalim namin na paghinga. Lalo na siya. Sabik na sabik siya,
nararamdaman ko.

Pasimple kong sinilip ang pinto ng opisina ko. Bukas na bukas ito. Wala naman
sigurong papasok? Kinandado naman namin ang pinto sa ibaba eh.

Nabalik ulit ang atensiyon ko sa kanya nang maglakbay na ang isang kamay niya
pababa sa isang umbok ng dibdib ko. Napatigil ako sa paghalik nang simulan niya
iyong pisilin. Sh*t! Tapos bumaba na ang mga halik niya sa gitna ng leeg ko.
Tumingala ako para mas mabigyan siya ng daan. He wildly licked my neck down to my
collarbone, and then to the upper part of my breasts. Napakagat ako sa labi ko. Mas
nadiinan ko ang pagkakasabunot ko sa kanya. H*ly!

"A-allen..."

'Di ko na napigilan. Napaungol na ako. I just missed this feeling. Na-eexcite ako
sa mga susunod niyang gagawin sa'kin.

Mula sa pagkakapit sa mukha ko, binaba niya ang kabilang kamay sa binti ko. Hinimas
himas niya ang parte na iyon while his other hand caressing one heap of my breast.
Hindi pa siya nakuntento at inangat niya pa talaga ang hawak niya malapit sa pang-
upo ko. Pinanggigilan niya iyon. Napasinghap ako.!
Binaba ko ang mukha ko sa kanya at inangkin muli ang mga labi niya. Bumalik naman
ang mga kamay niya sa pagkakahawak sa mukha ko. Sumandal siya sa sofa, at ako
nama'y halos pumaibabaw na sa kanya.

Mabilis kong inalis ang pagkaka-tuck ng long-sleeved polo niya. Pinasok ko ang mga
kamay ko sa loob non at hinaplos ang tiyan at dibdib niya. Ang init niya, sh*t!
Pawis na siya. Dapat pala binuksan ko muna 'yong aircon.

Hinawakan niya naman ako sa batok, habang ang isang kamay niya ay pumasok na sa
pang-itaas ko para abutin ang dibdib ko. Pinanggigilan din niya iyon, and that
turned me on! Kaya tumigil ako sa paghalik para simulan nang isa-isahin ang
pagbubukas sa butones ng polo niya.

Natataranta nga ako sa pagbubukas na para bang anytime, may makakahuli sa amin.
Kahit na wala naman.

Hindi na rin yata siya nakatiis at tinulungan na niya akong buksan ang mga
natitirang butones. Lumantad na sa'kin ang katawan niya. His hard abs. Sh*t! Ang
pawisan niyang dibdib. Jesus! Palihim pa akong napangiti nang makita ko na naman
ang pangalan ko na naka-tattoo sa bandang collarbone niya.

"Y-you're smiling. Do you like what you're seeing?" tanong niya.

Nahuli niya pala ako! Di na lang ako nagsalita.

Ninakawan ko siya ng isang halik sa labi bago ako nagpaligo ng mga halik sa leeg
niya. Binalik ko sa kanya ang mga ginagawa niya sa'kin. I bit his skin and sucked
it hard.

"Sh*t...Van..." He groaned as he gripped my waist.

Tinuloy ko lang ang ginagawa ko.

This time, I trailed kisses down his chest. Hinalikan ko 'yong tattoo niya tapos
sinilip ko siya para makita kung ano'ng magiging reaksyon niya. Matamis siyang
ngumiti sa'kin tapos ay pumikit at tumingala. At ang ibig sabihin non ay kailangan
ko nang magpatuloy.

Tinuloy ko ang mabibilis kong paghalik hanggang sa makarating ako sa tiyan niya. I
licked his abs down to the side of his V line. I heard him moan my name again.
Gustong gusto ko 'yon!
Umangat na ulit ako.

Hinila niya ako sa batok at madiin na naman niya akong hinalikan. Halos nakapatong
na naman ako sa kanya. He then slid his tongue again. Sht! Bakit ba nanghihina ako
sa tuwing ginagawa niya 'to sakin?

Ewan ko kung bakit, pero nakaramdam ako ng excitement nang marinig kong ina-
unbuckle na niya ang belt niya. Lalo na nang buksan na niya ang zipper ng slacks
niya. Bumilis yata pagtibok ng puso ko! Saglit siyang tumigil sa paghalik para
abutin ang isang kamay ko. He seductively sucked two of my fingers bago niya
ginabayan ang kamay ko pababa.

"T-touch me, Van." He ordered in a low, sexy voice.

Sinunod ko naman siya. I kissed him again then I slid my hand inside his boxer
shorts and carefully pulled his love muscle out. Naramdaman kong napadiin ang
pagkakapit niya sa bewang ko nang mahawakan ko na siya.

I stroke him up and down. Slowly at first. Sinasabay ko sa paghalik namin. Then I
went faster...faster...and faster.

He quickly pulled away from our deep kisses just to let out a moan. "Aahh,
Vanessa!" Grabe! That was hot!

Sinandal niya ang ulo niya sa sofa. Hingal na hingal siya! Pinagbutihan ko lalo ang
ginagawa ko. I love seeing him like this - his eyes shut and his lips slightly
opened. Wala nga akong ibang naririnig kungdi ang paghinga niya nang malalalim.
Paminsan minsan ay naririnig ko rin siyang inuungol ang pangalan ko.

Mas binilisan ko pa ang trabaho ko.

"D-d*mn it, fck...Van... S-slow down. I don't want this to end so fast. Please..."
Hinihingal na pakiusap niya. Nakita ko pang may tumulong pawis sa gilid ng noo
niya.

Nagtaka naman ako nang bigla niyang hugutin ang kamay ko mula sa boxers niya.
Nangunot ang noo ko. Ayaw niya na ba?

Inalalayan niya ako sa pagtayo. Pinwesto niya ako sa pagitan ng mga hita niya.
Naghahabol pa rin kami ng hininga.
Nagulat na lang ako sa sumunod niyang ginawa. Ipinasok niya ang mga kamay niya sa
ilalim ng damit ko then he slowly pulled my panties down while staring seductively
up at me. Napakagat ako sa labi ko habang pinapanood ko siya. Why does he look so
hot while doing it?

Tagumpay niyang nahubad ang underwear ko. Bumalik siya sa pagkakasandal sa sofa at
sinenyasan ako na kumandong paharap sa kanya. Agad ko namang sinunod. Impit pa
akong napaungol nang maramdaman ko na siya sa ilalim ko. Goodness he's so hard!

"V-van..." tawag niya sa'kin pero hindi ko pinansin.

I want him inside me right now. Not later, as in right now! So I did the move.
Akala ko madali lang, pero, "Oh, G-god!" Napahalinhing ako nang mahina.

Ang sakit! Pumikit ako at sinandal ang noo ko sa noo niya. Naghabol ako ng hininga.
Bakit ganon, para ulit akong pinupunit? Dahil ba matagal na akong walang ganito?
Hindi na ba ako sanay? O sadyang he just got bigger?

Sinubukan ko ulit. I pushed a little bit deeper pero napatigil ulit ako. Napayakap
na ako sa leeg niya at naghabol ng hininga sa gilid ng mukha niya. Niyakap niya
naman ako sa bewang ko sabay halik sa'kin sa pisngi.

"D-don't force yourself. I don't want you to get hurt." He whispered huskily.

Pero hindi ako pumayag. "K-kaya ko..." Sabi ko pa.

"O-ok. I'll help you." Bulong niya at kinapitan niya ang balakang ko para alalayan
ako. I could feel him pushing himself hard into me.

Napakagat ako sa labi ko at napakalmot sa leeg niya. God! Ang hapdi! "A-allen!"

"Now...move slowly, Van..."

Sumunod naman ako kahit na nakakaramdam ako ng kirot. Parang hindi ko na yata
kayang ituloy, pero hindi ko na rin naman kayang tumigil. Sht! I start thrusting
slowly, enjoying every inch of him. I let out sounds of pleasure as I smoothly go
in and out. At ganoon din siya. Nagpapalitan kami ng ungol, ng ingay ng pag-iisa.
Humigpit ang kapit niya sa balakang ko. Parang nanggigil na siya sa'kin. "P-pump f-
faster now...M-make me come..."

Sumunod ulit ako sa utos niya. He guided my hips as I pump higher, and faster.
Hindi ko na alam kung ano'ng nangyayari sa katawan ko. Nararamdaman ko na naman ang
sarap na siya lang ang may kayang makapag-bigay sa akin.

Napatingala na ako sa kisame. Inayos niya naman ang buhok ko na nagulo na. Pawis na
pawis na ako! Pati rin siya! "Y-you're hot..." Nagawa niya pa akong purihin kahit
na hinihingal na siya.

I pumped higher...and faster.

"Ah, sh*t! Y-you're killing me, Vanessa!"

Oh, Allen, you're killing me too! Grabe, nawawala na yata ako sa katinuan! Parang
natutuyuan na rin ako ng lalamunan. I rolled my hips and pumped even higher.

"Y-yeah, that's it... Don't stop." Parang nag-eenjoy siya sa ginagawa ko.

Dinikit ko ang dibdib ko sa kanya. Nilipat niya naman ang isang kamay niya sa likod
ng ulo ko at hinila ako para halikan. Pero hindi siya mapakali. He eventually
pulled away from our kisses and groaned. Hindi na yata niya alam kung hahalikan
niya ba ako o hahalinhing na lang siya.

Dumiin ulit ang pagkakapit niya sa balakang ko.

Pinalo niya ang pang-upo ko at nagsimula na rin siyang sumabay sa'kin. I meet his
every deep thrust. Napadiin ang kapit ko sa balikat niya. Bumabaon na nga yata ang
mga kuko ko eh! "Oh, Allen..." D*mn it! Mamamatay na yata talaga ako.

Sinubsob niya ang mukha niya sa dibdib ko. Pagkatapos binaba na niya ang zipper sa
likod ng damit ko. Hinila niya pababa ang itaas na bahagi ng suot ko. He expertly
unhooked my strapless bra and quickly sucked one heap of my breast. He caressed the
other one, while the other part of his body is busy somewhere.

Napatigil siya. "G-god d*mn it, Van! I'm near...I can't hold it anymore." deklara
niya at nagulat na lang ako nang patayuin na niya ako mula sa ibabaw niya. Wala man
lang pasabi!
Mabilis din siyang tumayo. Hinila niya pababa ang slacks niya kasama ang boxers
niya. Inikot niya ako patalikod sa kanya at pinatungkod sa sofa. He pulled my
little waist closer to him. Tinaas niya ang damit ko. He aimed for my center, and
just like that, he took me from behind.

NAPABALIKWAS ako ng upo sa kama nang mag-ring ang phone ko na nakapatong malapit sa
tenga ko. Diyos ko! Kamuntik pa yata akong atakihin ah! Napapahid pa ako sa noo ko.
Pinagpawisan ako sa mga naalala ko.

Inis kong inabot 'yong nagri-ring na telepono para tingnan kung sino 'yong
tumatawag nang bigla bigla. Tsk. Si Leila lang pala. Sinagot ko na. Hindi talaga
'to titigil hangga't di ako sumasagot eh. Naistorbo pa tuloy ako.

"Hello?" Iritableng bati ko.

"Vannie! Walanghiya ka talaga! Wala ka ba talagang balak sabihin sa'kin na nandito

ka na, ha?"

Napapikit ako nang madiin. Kailan kaya siya makikipag usap nang hindi sumisinghal?

"Sasabihan naman kita. Matutulog sana muna kasi ako kasi ho pagod ako sa byahe."
sagot ko na lang.

"Sus! Talaga lang ha? Sa byahe ka ba talaga napagod? O kay Allen?"

Natawa ako. "Sa byahe nga. Hindi pa nga ulit kami nagkikita ni Allen." Ayan na
naman siya eh. Palibhasa, nabanggit ko sa kanya non na sa dating bahay namin kami
natulog ni Allen. Ayon, nabuhay na naman ang dugo ng loka.

"Ay t-teka, oo nga pala, alam mo na ba kung nasaan siya?" Buti na lang naalala kong
itanong.

"Ah, akala ko nagkita na kayo. Hindi ka ba niya sinundo sa airport? Nako, 'yong
lalaki talagang 'yon! Nasa office 'yon ngayon. Tinawagan ko 'yong hinayupak na 'yon
kanina eh."

Para naman akong nabunutan ng tinik sa dibdib dahil sa narinig. Napa-ayos ako ng
upo sa kama. "Really? You mean nandito lang siya sa Pilipinas? Hindi ba talaga siya
sumunod sa'kin?"

"Ay, 'yan ang hindi ko nalaman. Tinanong ko siya tungkol diyan eh. 'Di naman ako
sinagot. Badtrip siguro. Gaga ka kasi. Iniwan mo na naman!"

Napahilot ako sa noo ko. "Oo na, alam ko. Eh kasi, alam mo naman kung bakit. Ang
gulo kasi Lei. Oh siya, baka sadyain ko na lang siya sa opisina niya. Total hindi
naman ako papasok sa shop ngayon eh."

"'Yan! Tama 'yan. Puntahan mo 'yong gunggong na 'yon para lumamig lamig naman ang
ulo. Panay ang hanap sa'yo eh. 'Yong totoo nga Vannie? Ano ka ba talaga ni Allen?
Asawa o nanay?" Pang-aasar nito sabay tawa nang malakas.

Natawa na lang din tuloy ako. "Ikaw talaga. Oh sige na, mag-aayos na muna ako.
Teka, sigurado ka talagang nasa office siya?" paninigurado ko.

"Oo, 'yon sabi niya eh. Workaholic siya kunwari. Eh marami raw siyang gagawin kaya
mag-oovertime."

Tumango tango ako "Ah, sige. Oh sige na, I'll just call you again."

"Oy teka, Van!" Pigil niya naman. Mabuti na lang hindi ko pa nabababa 'yong tawag.
"Wala ka bang iki-kwento sa'kin?" tanong niya.

Ngumisi ako. "Ano'ng kwento na naman?"

"Eh 'yong nangyari sa inyo sa bahay? Ano ha? Naka-ilang round kayo? Kwento ka dali!
Nae-excite ako!"

Napahilot na naman ako sa ulo ko. Sus, si Leila talaga. Para na namang dalagitang
kinikilig. Para namang may alam siya sa mga ganon.
"Walang nangyari. Tumigil ka diyan." Pagsisinungaling ko.

"Sus! Di mo na ako maloloko, ano! Nadulas na sa'kin 'yang asawa mo. Akala mo ha!"

Halos mapanganga ako sa pagkabigla. "S-seriously? I-inamin niya sa'yo na may

nangyari sa'min?"

"AHA! HULI KA!" at tumawa ito nang pagkalakas lakas. "So may nangyari na nga! Oh my
God, Vannie! Bumigay ka! I'm so proud of you--"

Hindi ko na narinig ang mga sumunod na sinabi niya. Nilayo ko na kasi ang phone
mula sa tenga ko. Tinitigan ko na lang habang tumatakbo ang minuto ng tawag.

Napaka-walang hiya talaga nitong pinsan ko. Hinuhuli lang pala ako. Tsk! Bakit ba
kasi hindi ko naisip agad na imposibleng ikwento 'yon ni Allen sa kanya. Sh*t
talaga!

Maya maya lang ay binaba ko na rin ang tawag. Initsa ko ang phone sa kama at
sumalampak ulit ako ng higa. Pumikit ako sabay hilot sa pagitan ng mga mata ako.
Masisiraan ako ng bait kay Leila eh. Kung anu-anong pinag-gagawa sa buhay. Siya
'yong isang tao na hinding hindi mo mapaglilihiman. Gagawa't gagawa siya ng paraan
para malaman ang sikreto mo.

Tsk. Naka-ilang round daw? Napailing iling ako. Gusto ko na lang matawa 'pag
naaalala ko eh.

Sa pagkakatanda ko naman, dalawa lang. Isa sa Rioscents, isa sa bahay nong

pagkarating namin. Pero muntik na 'yon maging tatlo. Si Allen kasi, ayaw akong
tantanan sa shop. Palabas na kami ng opisina ko non panay pa rin ang pagkurot kurot
niya sa bewang ko at paghalik halik sa leeg ko.

Nong makarating na nga kami sa pinto ng shop, imbis na lalabas na lang kami, inipit
niya pa ako sa pinto. Hinalikan na naman niya ako sa leeg at balikat.

Ang likot likot niya! Nasanggi tuloy namin 'yong isang naka-display na vase. Basag!
Kung hindi pa nga yata kami nakabasag hindi niya pa ako tatantanan eh! Natawa na
lang kami sa nagawa namin, pero inaamin kong napaisip din ako non kung paano ko
ipapaliwanag kila Claire kung bakit nabasag 'yong vase. Tsk. Binigyan niya pa ako
ng problema.
What he did to me in our old house was ecstatic. Pero mas hindi ko makakalimutan
'yong ginawa namin sa shop. That was our first time. 'Yong sa office namin 'yon
ginawa and we ended up on the floor. Tandang tanda ko pa rin nga kung paano kami
nagtapos.

HINAWAKAN niya ako sa balakang. Then he started pounding me.

Napakapit ako nang madiin sa sofa. Parang mapupunit ko na nga yata eh. Wala na
akong magawa kungdi umungol na lang. Hindi ko na maintindihan kung ano'ng
nararamdaman ko! Basta para akong lumulutang.

Pinalo niya ang pang-upo ko at mas lalo siyang bumilis. I could feel him reaching
my walls. Napakapit ako sa isang kamay niya na nasa balakang ko. Hinawakan niya rin
naman ako. Nanghihina na mga tuhod ko. Lalo na nang mas ihampas niya pa ang sarili
sa'kin. Nasigaw ko na naman ang pangalan niya.

Mas bumilis pa siya. The sofa is rocking with us too! Halos sumubsob na nga ako sa
sandalan. Hindi ko na rin alam kung saan ako hahawak.

Napatingala na lang ako para makalasap ako ng hangin. Pawis na pawis na ako.
Nararamdaman kong tumutulo na ang pawis ko sa noo at sa dibdib ko.

"Ah fvck sht malapit na 'ko. M-moan for me, Vanessa. I...I wanna hear you."
naghahabol hiningang utos niya while ramming himself deeper into me.

"I...I'm near too! H-hurry, Allen, please!" I cried out in ecstacy. Napahigpit ako
ng hawak sa kamay niya. Hindi ko na kaya!

Sinunod niya naman ako. Mas lalo siyang bumilis. Halos sumubsob na nga ako sa sofa
na tinutungkuran ko. Napapaluhod na rin ako. Paano niya nagagawang iparamdam sa
akin ang ganito? Humigpit ang hawak niya sa balakang ko. Napasigaw na naman ako
nang maramdamang lumalalim at mas bumibilis siya.

He gave me one more deep thrust, then he screamed my name. And that's my sign that
he has already reached his happy ending.

I bit my lower lip to suppress my moans as his hot liquid bursts into me, filling
me. Nanginginig ang buo kong katawan, grabe! Lalo na ang mga tuhod ko. That was a
nerve wrecking orgasm!
Napayakap siya sa bewang ko. Nagpahinga siya saglit. After a minute or two, he
finally withdraws. Hinang hina siyang napahiga sa carpeted na sahig, hinila niya pa
ako. At dahil nanghihina na ang katawan ko, madali niya akong naisubsob sa hubad
niyang dibdib. Hinalikan niya ang pawis kong noo. Hingal na hingal siya. At ako
rin! Naririnig ko nga ang lakas ng tibok ng mga puso namin.

Pumikit ako. Napagod ako sa ginawa namin. Parang inaantok tuloy ako. Napamulat na
lang ulit ako nang higitin niya ako sa bewang. Dinikit niya ako sa kanya at muli
akong hinalikan sa noo.

"I love you so much, Vanessa...

...Let's go home now. I want to make love to you again. I want to own you again."

TINOTOO niya nga naman talaga yong "make love to you again" niya. And it was
literally 'make love' as well. Not sex, but love making.

Hindi niya ako pinwersa o ano. Ibang iba na siya. Kung dati hindi niya ako
tinitigilan basta gusto niya pa at hindi pa siya nagsasawa, that dawn, it was
different.

Noong narinig niya na akong umaaray at bahagya ko na rin siyang tinutulak tulak
paalis sa ibabaw ko, tumigil na agad siya. Parang natakot pa nga siya non, halata
kasi sa itsura niya. Siya na mismo ang umalis mula sa ibabaw ko. Hinalikan niya pa
nga ako sa noo ko, tapos nag-sorry siya. 'Di na raw mauulit. He said he'd stop.

Nagsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako natuwa sa ginawa niyang 'yon.

I feel loved. Respected. Hindi na ulit siya nangtangka pagkatapos non. He just
rolled to my side, hugged me by the waist, and sincerely said "you don't have any
idea how happy I am right now", and then we fell asleep.

Doon na mas lumaki ang takot ko. Pakiramdam ko, pinapaasa ko lang siya sa wala. At
nilalagay ko lang din sa panganib ang sarili ko. That time, naguluhan na talaga
ako. Basta isa lang alam ko non eh, ayaw ko ng masaktan ulit.

NAG-RING na naman ang cellphone ko.

Tsk. Ang kulit talaga nitong si Leila. Ayaw ring tumigil eh. Pinatay ko na nga lang
ang telepono ko para hindi na niya ako maistorbo ulit.

Pumikit lang ako saglit tapos bumangon na ako ng kama. Mag-aayos na ako. Gusto kong
puntahan si Allen sa opisina niya. I want to make sure he's fine. Hindi yata ako
matatahimik gayong alam kong may nagawa akong hindi maganda sa kanya. I just hope
he's fine.

Dumiretso si Vanessa sa concierge area pagkarating na pagkarating sa building na

pagmamay-ari ng pamilya nila at pamilya ni Allen.

"Hi, excuse me, where's Allen Fajardo's office?" Tanong niya sa isang babae na
naroon.

Mula naman sa pagkakatapat sa flat screen monitor, ay nag-angat ng tingin ang babae
sa kanya at ngumiti nang matamis.

"Good afternoon, ma'am. May I ask if you have a scheduled appointment with him?"

Naningkit ang mga mata ni Vanessa. Kailangan pa ba niyang mag-set ng appointment?

She's both a Perez and a Fajardo. Kung sabagay, hindi naman siya kilala ng mga
empleyado dahil kahit isang beses ay hindi siya nagpakita sa mga conferences at
gatherings.

"Uhm, I don't have. Hindi naman ako magtatagal. I just need to see him." sagot niya
na lang.

"I'm sorry, ma'am. But Mr. Fajardo doesn't accept visitors without scheduled
appointments."

Napangiwi si Vanessa.

Ang gusto niya sana ay huwag nang magpakilala at manatiling low ang profile, pero
nagbago na ang isip niya. Dumukot siya ng isang valid ID mula sa kanyang pitaka at
inabot iyon sa babae, para tapos na ang usapan. Nakakapagod lang magpaliwanag.

"Could you just tell me where his office is?" Pataray na tanong pa niya nang
tanggapin na ng kausap ang kanyang ID.

Parang namutla naman ang hitsura ng babae sa nakita. And who wouldn't? Eh apelyido
ng 'Mr. Fajardo' nito ang gamit niya. Ngumiti ito nang matamis sa kanya, siguro
para makabawi. Parang napahiya niya yata eh, hindi niya naman sinasadya.

"I...I'm sorry ma'am. I didn't know," anito kasabay ng pagbalik sa ID niya. "Mr.
Fajardo's office is at the 10th floor."

Tinanggap naman niya 'yong ID at pinasok na ulit sa kanyang pitaka. "Thank you,"
sagot niya pagkatapos.

"You want me to have someone to accompany you, Ma'am?"

Vanessa waved her hand to the lady as a sign of no. "Hindi na. I could manage."

"Oh, okay. I'm sorry again, Ma'am. Go to the 10th floor. His office is at the third
door on the right." Turo pa ulit nito sa kanya.

Hindi na siya nagsalita pa. Ngumiti na lamang siya nang tipid, pagkatapos ay
tinungo na ang elevator at sumakay.

VANESSA is feeling uncomfortable.

Namamawis ang mga kamay niya habang nakasakay sa elevator. The last time she
checked, hindi naman siya pasmado. Ewan niya ba kung bakit, basta parang
kinakabahan siya. Hindi siya sigurado kung dahil ba sa may nagawa siyang kasalanan
kay Allen, o dahil ngayon niya na lang ulit ito pinuntahan sa opisina na sigurado
siyang narito na talaga ito.

Noon kasing pinuntahan niya ito dati para ianunsyo 'yong tungkol sa annulment,
hindi niya ito nakita dahil naka-leave pala ito. At isa pa, hindi ganito ang
pakiramdam niya nung araw na 'yon. Ang tapang pa nga ng loob niya non eh.

This time, parang nakakaramdam siya ng kakaiba sa tiyan niya.

Lumuluwag tuloy ang hawak niya sa dala dalang paper bag. Pasalubong niya para kay
Allen ang laman noon. Nakakita siya ng magandang long-sleeved polo sa Singapore. Sa
tingin niya babagay kay Allen kaya hindi na siya nagdalawang isip na bilhin.

Medyo natagalan siyang makarating sa floor kung saan naroon ang opisina ni Allen.
Kasi naman, ang dami pang hinintuan ibang floors nong elevator. Hindi naman siya
nahirapang makita 'yong opisina dahil may label na nakalagay sa pinto nito.

HUMINGA na muna siya nang malalim nang makatapatan ang pinto.

Kumatok siya ng tatlong beses. Naghintay siya ng sagot, pero wala. Kaya
napagpasyahan niya na pumasok na lang nang diretso sa loob. Akmang pipihitin na
sana niya ang door knob, pero natigilan siya nang bigla na itong bumukas.
Napahakbang pa nga siya paatras dahil si Allen mismo ang niluwa ng bumukas na
pinto. May bitbit itong laptop.

Hindi niya na lang pinahalata, pero totoong nagulat siya. Nginitian niya ito nang
matamis at binati. "H-hi!"

Pero laking pagtataka niya na imbis na ngumiti at mag-hi rin ito pabalik sa kanya,
ay inip lamang siya nitong tiningnan. Seryosong seryoso pa ang hitsura.

"What are you doing here?" malamig na tanong nito. Ni hindi man nga lang nagbago
ang ekspresyon nito sa mukha.

Nangunot ang noo ni Vanessa sa klase at paraan ng pagkakatanong ni Allen.

Pakiramdam niya pa nga, napahinto sa pagtibok ang puso niya.

Ano raw ang ginagawa niya rito? Hindi ba halatang dinadalaw niya ito para humingi
ng paumanhin sa nagawa niya? Kung makapagtanong ito sa kanya parang ayaw siya
nitong makita ah. Para bang hindi siya nito kakilala.

Hindi kasi 'yon ang inaasahan niyang magiging reaksyon ni Allen. Ang iniisip niya,
magugulat ito dahil sa biglaang pagdalawa niya, na yayakapin siya nito, at
tatawagin sa palayaw niya. Pero nagkamali siya.

Binuka niya ang bibig para subukang magsalita ulit, pero walang boses na lumabas
mula sa kanya. Parang bigla niya yatang nalunok ang sariling dila.

"Allen, hintayin mo 'ko. " Sabi ng boses na nanggaling mula sa loob ng opisina.

Halos humaba naman ang leeg ni Vanessa masilip lang kung sino ang nagmamay-ari ng
boses na tila pamilyar sa kanyang pangdinig.
Nanglaki na lang ang mga mata niya nang makita na kung sino ito. It's Cindy.
Pumulupot pa ito ng hawak sa braso ni Allen, pero agad ding bumitiw nang makita na
siya.

And what was that? Ang akala niya ba hindi tumatanggap si Allen ng mga bisitang
walang scheduled appointments? Then what is this woman doing here? Don't tell her
may appointment ang Cindy na 'to kay Allen?

Binalik niya ang tingin kay Allen. Alam niyang wala siyang karapatang magtanong,
pero kahit papaano gusto niyang malaman. Ano'ng meron at bakit sila magkasama?

Susubukan na sana ulit niyang magsalita, pero naunahan naman siya ni Allen.

"I have a meeting. May kailangan ka ba? Kung wala, makakaalis ka na. I don't want
to see you," maanghang na pahayag nito.

Parang binuhusan ng nag-yeyelong tubig si Vanessa dahil sa narinig. Nanghina bigla

ang mga tuhod niya.

Napahiya siya don. Gusto na sana niyang mag-walk out na lang. Eh hindi naman pala
siya gustong makita ng taong pinuntahan niya eh. Ang kaso, nanigas na siya sa
kinatatayuan at hindi na magawang makahakbang pa.

Tinitigan niya nang malalim sa mga mata si Allen, kahit na nahihiya siya. Hinintay
niyang magsalita ulit ito, baka sakaling bawiin nito ang mga masasakit na sinabi,
pero hindi eh, nakatingin lamang din ito nang walang gana sa kanya. Inip na inip
ang hitsura nito.

Yumuko na lang siya at pumikit nang madiin. May kung anong kumurot sa kanyang
dibdib, hindi niya maintindihan. Halos lumuwag na ang pagkakapit niya sa bitbit na
paperbag, at dumudulas na rin ang bag niya na nakasabit sa kanyang balikat.

Napamulat na lang ulit siya nang marinig na nagsara na ang pinto, at maramdamang
dumaan na sina Allen at Cindy sa gilid niya nang wala man lang sinasabing kahit na
ano. Para lang siyang tutang dinaanan lang.

Sinundan niya ng tingin ang dalawa. Napanood niya pa kung paano lumingkis si Cindy
sa braso ni Allen. Nabalot bigla ng kuryente ang mga palad niya, umakyat hanggang
sa mga braso niya.

"Ihahatid mo ba ulit ako sa sakayan ng bus?" Rinig niya pang tanong ni Cindy.

Tumingin dito si Allen at sumagot din. "Gusto mo ba?" Sabay higit nito at kurot sa
bewang ng tumangong si Cindy.

"Okay. Anything you want," sagot ni Allen.

Doon na tuluyang namanhid ang buong katawan ni Vanessa.

Natulala siya at walang ganang napakapit sa nakasarang pinto. Kahit na anong oras
yata ay mapapaupo siya sa sahig eh.

Sinapo niya pa ang kaliwang parte ng dibdib gamit ang isang palad, tulala pa rin.
Kinabahan siya nang may gumuhit na kirot sa parteng iyon. Hindi niya alam kung
anong nangyayari, pero pakiramdam niya bumalik ang isang pamilyar na sakit. Isang
sakit na ayaw na sana niyang maramdaman muli. Parang nag-flashback lahat sa utak
niya eh.

Bigla niyang naalala ang dahilan kung bakit siya sumuko, kung bakit siya lumayo,
kung bakit siya nang-iwan.

Wala siyang ibang nakikitang dahilan sa inasal ni Allen ngayon kung 'di ang hindi
niya pagpapa-alam dito noong umagang 'yon. Siguro nga masama ang loob nito sa kanya
dahil sa pag-alis niya at pang-iiwan nang walang pasabi. Pero 'yong ginawa nito sa
kanya kani-kanina lang? Napahiya siya don. Pahiyang pahiya siya. Daig niya pa ang
nadulas sa harap ng maraming tao.

Sinadya pa naman talaga niya ito sa opisina, 'yon pala, ayaw siya nitong makita.
Kung sabagay, may iba na itong babaeng kasama. Ano nga bang inaasahan niya? So, are
they together now? Cindy at Allen na ba ngayon? Hindi niya maiwasang hindi isipin.

Kinalma niya na lang ang sarili. Mas mabuti pang umalis na lamang siya, total,
halata namang galit sa kanya si Allen eh. Pinilit niyang pahintuin ang panginginig
ng mga tuhod niya, kahit na natagalan.

After all those years, she can't believe na may epekto pa rin pala sa kanya ang mga
ganito, na may epekto pa rin sa kanya ang asawa.

She took a deep breath. Pahakbang na sana siya, pero napatigil din at nagulat pa
dahil may taong biglang humawak sa braso niya.

Hinila siya nito papasok sa loob ng opisina. Nanlalabo yata ang mga mata niya kaya
huli na nang ma-realize niyang si Allen pala ang humila sa kanya.

Nilapag nito ang bitbit na laptop sa kalapit na desk, at mabilis siyang niyakap
nang mahigpit. Naramdaman na niyang uminit ang sulok ng kanyang mga mata. Hindi
niya maintindihan. Ano bang nangyayari? Kanina lang ay halos ipagtabuyan siya nito
paalis, tapos ngayon naman, ang higpit nito kung makayakap.

"I'm sorry, Vannie..." Sabi nito sa kanya at hinalikan pa siya sa buhok, tapos
niyakap pa siya nang mas mahigpit kaysa kanina.

"Kalimutan mo 'yong ginawa ko kanina. Wala 'yon. I...I didn't mean to say those
things. Hindi totoong ayaw kitang makita. Sorry." Dagdag pa nito.

Hindi niya alam kung paano magre-react sa nangyayari. Sa pag-suyong ginagawa ni

Allen sa kanya. Ang totoo, wala na siyang maramdaman. Nakatulala lang siya, manhid
at walang emosyon. She's not even hugging him back. Para lang siyang tuod.

Tumagal pa ng ilang segundo ang yakapan nila, but still, she's not talking.

"Vanessa, come on, say something." tila desperadong sabi ni Allen habang nakasubsob
sa gilid ng mukha niya.

Pumikit si Vanessa nang madiin - pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang

katawan para hindi iyon maramdaman ni Allen. Nagnakaw siya ng isang buntong
hininga. At ilang sandali lamang ay pumalag na siya para kumawala sa mahigpit na
yakap ng lalaki.
Nakayuko niyang inabot sa dibdib ni Allen ang bitbit na paper bag na dapat sana'y
pasalubong niya para rito.

"It's okay. Hindi mo kailangang humingi ng tawad." Walang emosyong sabi pa niya.

Hindi na niya hinintay pang sumagot si Allen. Hinang hina na niyang tinungo ang
pintuan ng opisina at lumabas.

Narinig niya pang tinawag siya nito. Alam niyang susunod ito kaya nilakihan na niya
ang mga hakbang, hanggang sa hindi na niya namamalayang tumatakbo na pala siya
patungo sa elevator.

"Vanessa, wait. Please!" Tawag pa ulit ni Allen pero hindi siya lumingon.

Swerte naman dahil pagka-pindot niya sa button ng elevator, may bumukas na kaagad.
Sumakay na siya. Nakahabol pa si Allen at sinubukang harangin ang pasarang pinto
pero hindi ito nagtagumpay. Hindi nito nagawang makasakay.

Kahit na nanginginig ang buong katawan, hindi niya tinantanan ang pagkaka-pindot sa
close button sa loob para wala ng hintuan na iba pang floors. Napasapo siya sa
kanyang dibdib na muli na namang kumirot. Sinasabi niya na nga ba. Eto na naman ba
siya? Babalik na naman ba siya sa dating siya?

Alam niyang hindi dapat, pero nasasaktan siya.

Alam niya ring wala siyang karapatan, pero gustong gusto niyang malaman kung bakit
sila magkasama.

At mas lalong alam niyang hindi niya dapat itanong, pero ano'ng ginawa nila at
bakit parang napansin niyang inaayos ni Cindy ang strap ng damit niya habang
papalapit kanina kay Allen?

NANG bumukas ang elevator, nasa parking level na siya. Nagmadali na siyang lumabas
para puntahan ang naka-paradang sasakyan sa may di kalayuan. Pero saglit siyang
natigilan nang bumukas din ang pinto ng katabing elevator. Niluwa noon si Allen na
tila naghahanap.
Sinubukan niyang makalayo kaagad, pero mas mabilis maglakad si Allen kaya hindi
siya nakawala. Naabutan siya nito. Hinila pa talaga siya sa braso.

"Van, c-come on, let's talk."

Hindi sumagot si Vanessa. Malungkot niya lamang itong tiningnan sa mga mata.
Nagtaka na lamang siya nang biglang pumikit si Allen at hinain pa ang kaliwang
pisngi nito sa kanya.

"Sige, sampalin mo na lang ako para makaganti ka." Prisinta nito.

Hindi pa rin siya sumagot. Pero hindi niya ipagka-kailang kumirot na naman ang
dibdib niya sa sinabi ni Allen.

Kung kaya niya lang, gusto niya itong sundin. Gusto niya itong sampalin, pero
paano? Ni hindi niya na nga maigalaw ang kamay niya. At isa pa, ano'ng karapatan
niya? Maling mali na nga na nasasaktan siya ngayon. Ang dating, parang kinain niya
lang ang mga pinaglalaban niya noon.

Na totoo naman. Kinain niya nga naman talaga. Bakit nga ba kasi kailangan niya pang
makaramdam ulit ng ganitong klase ng sakit para lang mapagtanto niya sa sarili
niyang mahal niya pa rin si Allen? Na kahit na anong pagkakaila ang gawin niya, may
lugar pa rin ito sa puso niya.

Madiin na lamang siyang pumikit at humugot ng lakas ng loob para talikuran si

Allen.

Nagmadali siyang sumakay sa kotse niya. Initsa niya ang bitbit na bag sa lapag at
agad na ni-lock ang mga pinto dahil alam na alam na niyang susundan siya ng asawa.

Hindi naman siya tumakbo nang sobrang bilis, pero bakit parang hinang-hina siya.
Sumandal siya sa upuan at pumikit para makapagpahinga kahit saglit lang.

Naiiyak siya sa sobrang lungkot, pero wala namang lumalabas na luha sa mga mata
niya. Pakiramdam niya magba-blackout na lang siya bigla sa sobrang sikip ng dibdib
niya eh. Ito na ba ang tinatawag nilang karma? Dahil ba ayaw niyang pagbigyan si
Allen sa hiling nitong pakipag-balikan, kaya ngayon siya ang nasasaktan?
Ilang saglit lang ay naisip na niyang kuhain ang susi ng sasakyan mula sa shoulder
bag niya. Nanginginig pa ang mga kamay niya habang sinusubukang ipasok ang susi.
Hindi niya tuloy maipasok-pasok nang tama! Damn it!

Sa sobrang pagkadismaya, inis niya na lamang na binato 'yong susi sabay hampas sa
manibela. Sumubsob siya roon at naghabol ng hininga.

Narinig niyang kinakatok na siya ni Allen sa bintana. Hindi niya masyadong

naiintindihan ang sinisigaw nito pero alam niyang paulit ulit nitong tinatawag ang
pangalan niya para buksan ang mga pinto. Hindi naman niya ito pinapansin.

Inangat na niya ang mukha at sinandal ang likod ng ulo sa headrest. Wala na siyang
ibang naririnig kung di ang sunod sunod na pagkatok ni Allen, at ang mabilis na
tibok ng puso niya na parang nakikipag-karera.

She glanced at him. Hindi siya nito nakikita dahil heavy tinted ang mga bintana ng
sasakyan niya. Pero si Allen, kitang kita niya. Ang mukha nito. Ang buka ng bibig
nito. Parang nababasa niya na nga ang mga sinasabi nito. Para na itong nagma-
makaawa na pagbuksan.

Napapikit na lang ulit siya nang madiin.

Bakit, Allen? Nasasaktan siya. Nasasaktan siya kahit na alam niyang hindi na dapat
dahil matagal ka na niyang kinalimutan. Akala niya okay na siya. Akala niya kaya na
niya. Pero heto na naman siya eh, nasasaktan na naman.

She expected this. She knew this would happen. Buti na lang talaga hindi pa siya
bumibigay nang tuluyan. Dahil kung sakali, hindi na niya talaga alam kung saan siya
pupulutin.

Huminga na muna siya nang malalim bago napag-pasyahang buksan na ang mga pinto.
Alam niyang kahit na papaano, kahit na wala siyang gana, kailangan nilang mag-usap
na dalawa. Kailangan na niya talagang itigil 'to, para wala ng masasaktan. She
closed her eyes once more, at ang sumunod na lamang niyang narinig ay ang pagpasok
ni Allen sa kabilang pinto.

Napamulat na siya ng mga mata nang yakapin na naman siya nito nang mahigpit.
Sobrang higpit na hindi na siya makahinga.

"Van. I'm really sorry for acting that way. Hindi ko dapat ginawa 'yon sa'yo. Mali
ako. 'Wag ka ng magalit." Halos pagma-makaawa na ni Allen habang nakasiksik sa leeg
niya.
Gusto na niyang maiyak. Gusto na niya itong yakapin pabalik. Pero hangga't kaya
niya, pipigilan niya. This is it, she's done here. Tama na kasi, Allen.

She tried to push him away kahit na wala siyang lakas. Pero hindi ito pumayag.

"'Wag mo 'kong palayuin. Kalimutan mo 'yong kanina. Sumama lang talaga loob ko kaya
ko nagawa 'yon. I...I'm sorry."

Hindi pa rin siya sumagot.

Pinilit niya pa ring kumawala mula sa yakap ni Allen, at nagtagumpay naman siya.
Sumandal na ulit siya pagkatapos, tahimik pa rin. Wala siyang ganang makipag-usap,
o kahit sumagot man lang nang tipid.

"Van? Talk to me." Desperado na ito.

Humarap na siya rito. Pumeke siya ng ngiti. "I said it's okay. 'Wag kang
magpaliwanag sa'kin. Hindi mo trabaho 'yon.

"The look on your face tells me otherwise. It's not okay. Galit ka." sagot naman
ni Allen habang nakatingin nang diretso sa mga mata niya.

Binaling na ulit niya ang mukha sa ibang direksyon. Hindi na yata niya kayang
makipag-tinginan. Para siyang nilalamon ng seryosong titig ni Allen.

"Bakit naman ako magagalit? That's your life. Do whatever you want. Be with whoever
you want. Say whatever you like. Hindi mo kailangang ipaliwanag sa'kin lahat."
aniya sa boses na halatang pinakaswal lang.

Damn! Paano niya nagawang sabihin ang mga 'yon? Para siyang sinaksak sa bawat
kasinungalingang lumabas sa bibig niya.

Napansin niyang napayuko si Allen. Hindi naman siya nakaharap dito, pero tagos na
tagos pa rin sa balat niya ang lungkot sa presensiya nito. Nanginginig pa ang mga
kamay nito na para bang may gusto itong gawin, pero pilit na nagpipigil.
"Bakit, Vanessa? You're obvious. Bakit ba ayaw mo pa ring aminin sa'kin?"

"Aminin na ano?" Tanong niya rin pabalik kahit na alam niya naman kung ano'ng ibig
nitong sabihin.

"That you're jealous. Na nasasaktan ka." Mabilis na sagot nito.

Gusto niyang matawa sa narinig. Tiningnan niya ulit ito nang maayos. Nag-angat din
naman ng tingin sa kanya si Allen.

"Wala akong dapat aminin. Hindi ako nasasaktan," walang gana niyang sabi.

"Sinungaling ka."

"No, I'm not. By the way, may libreng oras na ako. Maaasikaso ko na ang annulment
natin." Sinadya niya talagang dalhin doon ang usapan.

Napabuntong hininga naman si Allen. Parang nainis ito dahil pinaalala na naman niya
ang tungkol sa bagay na 'yon.

"You won't push that anymore. Pagkatapos ng nangyari sa'tin, hindi mo na 'yon
kaya," sabi nito na para bang siguradong sigurado ito.

Tinitigan niya itong nang matagal bago sumagot. "Paano kung kaya ko?"

"I'm not assuming. But your actions show you still love me, Vanessa."

Hindi siya nagpakita ng kakaibang reaksyon. Pinilit niyang magmukhang kaswal kahit
na ang totoo, tinamaan siya. Dahil alam niya sa sarili niyang totoo ang sinabi ni
Allen. That she still loves him. Pero hanggang doon na lamang 'yon.

"Kung ang basehan mo ay ang nangyari sa'tin sa Rioscents two weeks ago. Wala 'yon.
Kalimutan mo na. Nag-enjoy naman ako sa ginawa natin. Sige na, bumaba ka na."
"Nag-enjoy? Wow!" Sarkastikong tumawa si Allen. Napailing-iling pa ito, halatang
hindi nagustuhan ang lumabas sa bibig niya.

"Ano'ng tingin mo sa nangyari sa'tin, ha? One night stand? For Pete's sake,
Vanessa, we didn't do that just to have fun!" Tumaas na ang boses nito. "I wanted
you to feel me, my love for you. Pero mukha namang nabigo ako, dahil iniwan mo pa
rin ako nong umagang 'yon. Bakit, Vanessa? Napakahirap ba para sayo na gisingin ako
para magpa-alam man lang?"

May bahid ng pagtatampo sa tono ng pananalita nito. Sa wakas, lumabas na rin ang
ikinasasama ng loob nito. Pero 'yon nga lang ba talaga ang dahilan?

Lumingon ito sa ibang direksyon marahil sa sobrang inis. His hand even balled into
a fist. Parang gusto na nga nitong mag-hagis ng gamit sa loob ng sasakyan.

"I kept on calling you, sending you emails. But you never answered back," patuloy
pa nito. "Naghahanap ako sa'yo. Hindi mo man lang ako naisip."

Tumingin din si Vanessa sa ibang direksyon. "Kailangan ba?" Malamig na sabi pa

niya.

Napansin niya namang binalik na ni Allen ang tingin nito sa kanya. Sinilip niya
ito. Ang seryoso ng mukha nito. Nakakatakot.

"Oo nga pala, hindi mo nga pala responsibilidad na sagutin ang mga tawag at emails
ko," tampo nito. "Pero gusto kong malaman mong hinanap kita, Vanessa. Halos
baliktarin ko na ang bahay makita ka lang. Ilang beses ko ring tinawagan ang pinsan
mo at ang assistant mo. Sht, I even followed you in Singapore...na sana hindi ko na
lang ginawa."

"What did you say?" Kunot noong tanong ni Vanessa dahil hindi niya gaanong narinig
ang huling sinabi ni Allen. Pabulong kasi.

"Ginagamit mo ba laban sa'kin ang ginawa ko?" Dagdag niya pa. "Sa tingin ko hindi
ko naman kailangang magpa-alam sa'yo. You're not my mother. You're just my soon-to-
be-ex-husband, remember?"
"Hindi ako nanunumbat, Van." Nagawa namang sumagot kaagad ni Allen, kahit na bakas
sa mukha nito ang pagkalugmok dahil sa narinig.

Saglit nitong hinilot ang gilid ng noo bago tumuloy sa pagsasalita. "Fine. Sige na,
hindi na kita ki-kwestyunin tungkol sa bagay na 'yon. Kakalimutan ko na lang."

"You said you followed me in Singapore? Wala akong naa-alalang sinabi kong sumunod
ka." Pahabol na sabi naman ni Vanessa.

"I don't need orders. Ikaw na nga ang nagsabi, pwede kong gawin kahit na anong
gusto kong gawin." Pananabla naman nito sa kanya.

"Well, I didn't see you there. Hindi mo naman ako pinuntahan sa hotel."

Napayuko si Allen. Natagalan bago ito nakasagot.

"Vanessa..." Bulong nito, tapos huminga nang malalim bago nagsalita ulit. "I...I
did follow you. Pero umuwi rin ako kaagad. I can't bear to see you and that fvcking
chemist together..."

Tiningnan na ulit siya nito. Mata sa mata. "...Nagseselos ako. Selos na selos ako,
Vanessa! Ni hindi mo man lang namalayang naka-check in ako sa tapat mismo ng kwarto
mo. Kitang kita ko pa kung paano mo pinapa-pasok ang Gavin na 'yon sa unit mo.
Bakit? Ano bang ginagawa niyong dalawa ng alas-onse ng gabi?"

Napanganga si Vanessa, tila hindi makapaniwala sa isiniwalat sa kanya.

"W-what? P-pinagisipan mo nang masama 'yon?" utal utal na tanong pa niya.

Napapikit naman nang madiin si Allen. Para bang kinakalma nito ang sarili para
hindi makapag-salita nang masakit.

"Ano bang gusto mong isipin ko? He likes you. At sinabi mo sa'kin dati na hindi rin
siya mahirap magustuhan."
Walang ganang napabalik si Vanessa sa pagkakasandal sa upuan. Hinilot hilot niya
ang kanyang noo.

She can't believe na nag-isip si Allen nang masama tungkol sa pagpapasok niya kay
Gavin. Eh nagki-kwentuhan lang naman sila. At hindi niya naman talaga napansin na
katapat niya lang pala ng hotel room si Allen.

She cleared her mind at nagpakawala ng buntong hininga.

"Wala kaming ginawang iba. Gusto ko lang ng ka-kwentuhan dahil hindi ako makatulog
kaya pinapapasok ko siya," mahinahon na paliwanag niya.

Natigilan naman si Allen. Napaisip ito, at maya maya lang ay bahagya na itong
lumapit sa kanya at inipit ang ilang hibla ng buhok niya sa likod ng tenga niya.

"I...I'm sorry. I just got paranoid. Alam ko namang hindi mo na magagawa 'yon
ngayon. Ayoko lang kasing may iba kang naka-kasama sa isang kwarto." kalmadong
anito.

Iniwas naman ni Vanessa ang mukha niya. "I'm not under your property, Allen. Bumaba
ka na. Lubayan mo na ako. Just...just go with that Cindy. Mas nararapat siya para
sa'yo."

Napailing-iling si Allen. He even tsked. "'Wag mo kasi akong ipamigay. I don't want
her. Ginamit ko lang naman talaga siya. I will get rid of her if that's what you
want."

"Hindi na kailangan," walang ganang sagot ni Vanessa.

"Vanessa naman...'wag ka namang ganyan. I'm saying sorry now. Nagselos lang kasi
talaga ako kaya--"

"Okay," putol niya sa dapat sanay sasabihin ni Allen. "Hindi mo naman ako
kailangang piliting maniwala. Naniniwala ako sa'yo. Sumama lang loob mo? Okay.
Nagselos ka? Okay. Ayaw mo kay Cindy? Fine. Naiintindihan ko naman eh."

Napayuko ulit si Allen. Ilang sandali lang ay inabot na nito ang kamay niya at
madiin iyong hinalikan.

Uminit na naman ang sulok ng mga mata niya dahil sa ginawa ng asawa. Hindi na yata
niya kayang pigilan pa. Acting like she doesn't care hurts so much!

"Stop it, Van," pabulong na wika ni Allen. "You're acting cold again. And it hurts
me. I want to explain because I want to be honest. I want to tell you everything.
'Wag mo akong kausapin nang ganito."

Binawi niya ang kamay niya. "Okay. I get you. You may leave now, Allen. May
pupuntahan pa kasi ako."

Pero hindi talaga nagpatinag si Allen. Inabot ulit nito ang kamay niya. And this
time, hinaplos na iyon sa pisngi nito na parang batang naglalambing.

Saglit namang napapikit nang madiin si Vanessa.

"Van...I know you're hurt. It shows. I'm sorry." panghingi ulit ng tawad ni Allen
sa kanya. Kailan kaya ito titigil sa kaka-sorry?

Yumuko siya. "Hindi nga ako galit. Wala akong pakialam sa kung ano'ng gusto mong
gawin. Bumaba ka na parang awa mo na." Malungkot na utos niya.

"Hindi ako bababa hangga't hindi tayo maayos."

"We won't be okay anymore. Let's face it, Allen."

"Of course, we will be. Don't say that," anito. "Alam kong mahal mo pa rin ako. I
felt it when we were making love that night. Aminin mo lang sa'kin, Vanessa, at
aangkinin kita ulit."

Binawi na ulit niya ang kamay at muling sumandal sa upuan.

Sumasakit na ang ulo niya. Pati ang dibdib niya, hindi pa rin nawawala ang kirot.
She took a series of deep breath. Natagalan bago siya nakapagsalita ulit. Inisip
niya pa kasing mabuti ang mga sasabihin niya. She wants to be honest. Gusto niyang
ipaintindi kay Allen kung ano talagang gusto niya.

"Allen...I'm sorry. But you have to stop this right now. Tama na, tigilan mo na.
Wala kang mapapala sa'kin. Kahit anong gawin natin, hindi na maaalis ang takot
dito," kinapa niya ang dibdib niya "...at dito," turo niya sa isip niya.

Naluluha niyang tiningnan si Allen. "Hindi ko na talaga kayang masaktan ulit.

Mahirap kasi, Allen, eh. Hindi mo 'yon maiintindihan dahil hindi mo nakita ang mga
pinagdaanan ko. Hindi mo alam kung ano'ng mga ginawa ko sa London para lang
makalimutan ka at ang lahat ng mga nangyari sa'tin. Sorry, pero hindi ko na kayang
magmahal ulit nang buong buo."

Para namang nabagsakan ng langit si Allen. Bakas na bakas na ang pagkatamlay sa

mukha nito.

"Van, hindi ko naman maipa-pangako sa'yo na hindi ka na masasaktan ulit," malungkot

na anito. "Being h

kong walang magagawa ang sorry ko. Pero sana tanggapin mo."

Napansin na niya ang pagtaas baba ng mga balikat ni Vanessa. Wala na, umiiyak na
naman ito. He caressed her hair para patahanin ito, pero parang mas lalo niya pa
yata itong napaiyak. Rinig na niya ang mahihina nitong pag-hikbi.

Jesus! Pakiramdam niya pati siya nasapak sa mukha. Gusto niya itong yakapin. Gusto
niya itong patahanin sa mga bisig niya. He wants to make her feel protected. Pero
sobrang layo na ng loob nito sa kanya.

"Stop crying, please. I don't want to see you like this," pakiusap niya, patuloy pa
rin sa paghagod sa likuran ni Vanessa.

Napatigil na lang siya nang gumalaw na ito. Umangat ito at muling sumandal sa
swivel chair - nakapikit ang mga mata.

Tumambad sa kanya ang basang basa nitong mga pisngi. Lumapit siya para pahidin ang
mga iyon, pero umilag si Vanessa. Pinilig nito ang mukha sa ibang direksyon.
Halatang ayaw siya nitong tingnan. Napayuko na lamang siya. Ano pa bang pwede
niyang gawin?

"Vanessa? Magsalita ka naman. Talk to me."

Hinihintay niya itong sumagot. Pero wala talaga siyang ibang narinig kungdi ang
sunod sunod lamang nitong paghikbi nang tahimik. Nakatingin ito sa malayo na para
bang lumilipad na ang isip nito.
He grabbed her hand. He intertwined his fingers with hers. Hinigpitan niya nang
kaunti ang pagkakahawak para masigurong hindi nito babawiin ang kamay.

"I...I know this is not the right time to talk about this but..." Napatigil siya.
Huminga muna siya nang malalim bago nagpatuloy. Bahala na kung magmukhang tanga.
"...about the annulment. Nakikiusap na 'ko sa'yo. Iurong mo ang petition. H-Hindi
ko kayang makipaghiwalay sa'yo, Van. Alam mo 'yan."

Nanginginig pa ang kamay niya habang sinasabi 'yon. Kinakabahan siya. Paano kung
hindi ito pumayag? Ngayon pa na may nagawa na naman siyang kasalanan at napaiyak na
naman niya ito.

Hindi pa rin nagsasalita si Vanessa. Diniinan niya na ang pagkakahawak sa kamay

nito para makuha ang atensiyon nito. Sa wakas naman ay tumingin na rin ang asawa sa
kanya. Pero parang bigla siyang nagsisi na pinilit niya pang paharapin ito sa
kanya. Nakita niya lang tuloy ang magang maga nitong mga mata. Damn.

Umiwas siya ng tingin. Awang awa na talaga siya. Parang hindi na nga ito makamulat
nang maayos.

"Hindi ka ba talaga titigil?" walang ganang tanong nito sa kanya. Napansin niya
pang may tumulo na namang luha mula sa mata nito.

He bowed his head. Napakahirap naman sagutin ang tanong na 'yon, dahil ang totoo,
wala siyang balak tumigil. Hangga't kaya niya pa, hindi siya titigil hanggang sa
bumalik sa kanya si Vanessa. He's dying for her.

Binawi na nito ang kamay nito mula sa pagkakahawak niya. Hinayaan niya na lang.
Total, nanghihina na rin kasi siya. At ayaw niyang maramdaman nito ang panginginig
ng mga kamay niya. Baka mas lalo lamang itong matakot.

Pasimple niya itong sinilip. Malungkot lamang itong nakatingin sa kanya, patuloy pa
rin sa pag-luha nang walang tunog.

"Ano pa ba, Allen? Anong klaseng sakit pa ba ang kaya mong ibigay sa'kin? Wala ka
talagang awa. Pati pinsan ko at sila Gavin nadamay na. Tama na. Sobra sobra na.
Pakawalan mo na lang ako."

Bumigat ang dibdib niya. Parang may malaking batong nakadagan doon. Ang sakit lang
na parang nagma-makaawa na si Vanessa na bumitiw na siya. Kung kaya niya lang naman
talaga matagal na niyang ginawa.

Sinubukan niya itong yakapin dahil napaiyak na naman ito, pero umiwas ito. Sumubsob
ito sa mesa at doon binuhos ang pag-iyak.

Nataranta na siya.

Sumandal siya sa upuan at hinilamos ang mga palad sa kanyang mukha, pagkatapos ay
inis na sinuklay ang buhok. Balot na balot na ng kuryente ang mga kamay niya. Hindi
siya sanay sa ganitong klase ng sakit. Paano kung tuluyan na rin siyang bumigay?
Sino nang lalaban para sa kanila?

Kinalma niya ang sarili. Ilang beses siyang nagpakawala ng malalalim na hininga
para maging maayos ang pag-iisip niya. Nang maramdamang kaya na niya, at bahagya na
ring humihina ang pag-iyak ni Vanessa, ay lumapit siya rito.

Hinawakan niya ang braso nito, at ipinatong ang baba sa balikat nito. Pumikit siya.

"Van--"

Pero hindi niya natuloy ang dapat na sasabihin dahil bigla na itong bumangon mula
sa pagkakasubsob sa mesa.

Napatuwid na rin siya ng pagkaka-upo.

"Tama na sabi. Tantanan mo na ako, pwede ba?" anito.

Hindi siya sumagot kaagad. Umiling iling lang siya.

Magsasalita na sana ulit siya nang biglang mag-ring ang cellphone ni Vanessa na
kasalukuyang nakapatong sa mesa. Inabot iyon ni Vannie, tiningnan kung sino ang
tumatawag, at mabilis na sinagot. Sa isip niya, sino naman kaya ang tumatawag at
tarantang taranta ito na sagutin iyon.

"H-hello, Gavin?"

Nagkuyom siya ng kamao. Si Gavin pa rin pala?

"N-nasaan ka?" dagdag pa ni Vanessa. "Si Sage, kumusta? P-pupuntahan kita."

Nabigla siya nang tumayo na ito mula sa swivel chair. So ano, aalis na lang ito
nang ganon ganon na lang? Pupuntahan naman nito si Gavin. And how about him? Tumayo
na rin siya at sinundan ito.

Hinawakan niya ito sa siko para pigilan. "Van, 'wag mo siyang puntahan. Nandito
ako, o."

Hinarap naman siya nito, namumugto pa rin ang mga mata. "Kailangan nila ako doon."

"Pero kailangan din kita dito."

Napayuko na lamang ito. "C-come on, Allen. Kailangan ko pa bang lumuhod? Just let
me go. Ano pa bang gusto mo? Tumigil ka na. Na-file ko na ang petition. Wala ka ng
magagawa."

Matagal bago siya nakasagot. Nanuot sa kanya ang mga binitawang salita ni Vanessa.
Kung pwede lang ay ayaw na sana niyang ipaalam dito ang tungkol sa isa niya pang
pinoproblema dahil kaya niya namang gawan iyon ng paraan. Pero wala na siyang
choice. He's losing hope and time. Kailangan na niya itong sabihin. Umaasa siyang
baka mapagbago noon ang isip ni Vanessa at hindi na nito ituloy ang annulment.

Humugot siya ng lakas ng loob.

"Vanessa. Baka hindi mo na ulit ako makita," umpisa niya.

Tumingin ito sa kanya.

"I...I might be gone. For a year or two, I...I don't know," patuloy niya. "Babalik
ako sa Barcelona. Your father wants me to lead the new project. I might be based in
Spain soon, Van. Matagal tayong hindi magkikita."

Pinilig niya ang ulo sa ibang direksiyon para patagong pahirin ang pagitan ng
kanyang mga mata.

Ayaw niyang malayo sa asawa. And now he feels like he will breakdown soon. Pero ang
mas masakit doon ay hindi man lang talaga nagsalita si Vanessa. Parang bale wala
lang dito kung aalis siya.

"Van, p-pwedeng pwede ko namang hindian 'yon. Sabihin mo lang. Kung gusto mong dito
lang ako, dito lang ako," sabi niya.

Desperado na kung desperado. Ibibigay na niya lahat. Lahat lahat. Tatanggapin niya
lahat ng sakit, kahit na nilalamon na noon ang buong sistema niya.

Binalik na niya ang tingin kay Vanessa. He saw her looking at him with so much
gloomness in her eyes.

"'Wag mong hindian. Take it. Para makalayo ka na sa'kin. Para makalimutan mo na
ako."

Tiningnan niya ito nang diretso sa mga mata. 'Yon ba talaga ang gusto nitong
mangyari? Hindi man lang talaga siya nito pinigilan.

Sa buong buhay niya, kahit kailan hindi siya nagmakaawa nang sobra para lang makuha
ang gusto niya. Kahit kailan hindi siya humingi ng tulong sa iba. Hindi siya
magaling sa panunuyo. Hindi siya marunong magtiis. Pero para kay Vanessa, hell he
will do everything! Kahit na magmukha na siyang tanga. Kahit na sinasabi na ng utak
niyang tama na, awat na. He won't let go of her. Never.

Without saying a word, he swallowed all his pride at lumuhod sa harapan ni Vanessa.

"N-no, Allen. Stop it. Don't do this to yourself." Pigil naman nito at sinubukan
siyang patayuin.
Pero hindi siya nakinig. Nakatulala lamang siya sa sahig. "Van, huli na 'to. I'm
begging you. Please, withdraw the petition."

Halos tawagin na niya lahat ng santong kakilala niya makuha lamang ang sagot na
gusto niya. Hindi siya kumukurap, hindi na nga rin yata siya humihinga. Kabadong
kabado siya sa maaaring isagot ni Vanessa. All he needs is that one answer from
her. 'Yon lang, at itutuloy niya ang laban para sa kanila. Hihindian niya ang
project sa Barcelona makasama lang si Vanessa.

Kumakapit siya sa kaunting pag-asang mayroon siya ngayon. Pero nang humakbang si
Vanessa paatras, parang 'yong katiting na pag-asang 'yon ay nawala na rin.

He looked up at her. Basa na ang sulok ng mga mata niya. Hindi na rin niya alam
kung ano ng hitsura ng mukha niya. Malungkot niyang tinitigan ang asawa.

Please, say yes.

Please, say yes.

Please.

"No, Allen. I...I'm really sorry, but I won't withdraw the petition."

Para na rin siyang naparalisa sa narinig. Namanhid ang katawan niya - nag-umpisa
mula sa mga tuhod, paangat sa mukha niya. He could even hear his heart break every
minute.

Tinalikuran na siya ni Vanessa at tuluyan ng lumabas sa opisina.

And he was left alone - devastated and deeply wounded, like he was shot straight in
the heart.

"M-miss Vanessa? O-okay ka pa ba diyan?"

Pang-ilang tawag na iyon ni Claire habang sunod sunod na kinakatok ang pinto ng CR
sa opisina, pero binalewala lamang ulit 'yon ni Vanessa.

Nawalan na yata siya ng pangdinig. Hinang-hina na lamang siyang napatungkod sa

lababo, yumuko, at madiing pumikit hanggang sa maramdaman niyang may tumulo na lang
na luha mula sa mga mata niya. Sht! Bakit ba ngayon pa ito nangyari?

For the third time, muli niyang tiningnan ang home pregnancy test na hawak hawak
niya. Gusto niyang ipasok sa isip niya na nama-malikmata lamang siya, pero hindi,
malinaw na malinaw ang resulta, e. She's pregnant. At walang duda kung sino ang
ama.

Tumingala siya sa kisame para subukang pigilan ang pagtulo ng mga luha niya,
subalit hindi 'yon nakatulong. Naiiyak pa rin siya. Bakit kailangan pang mangyari
'to? Sinusubok ba talaga ng panahon kung hanggang saan ang kakayanin niya?

Inis niyang pinahid ang basa niyang mga pisngi.. Hindi 'to pwedeng mangyari. Why
now? Hindi siya pwedeng mabuntis! Ngayon pa na nakahain na ang petisyon niya para
sa annulment. Ngayon pa na malapit na ang pre-trial nila sa korte. Damn!
Maghihiwalay na nga lang sila, hinahabol pa rin siya ng problema!

Napaupo siya sa naka-saradong toilet bowl. She covered her face with her hands.

Malakas na talaga ang kutob niyang buntis siya. Ayaw niya lang aminin. Napansin
niya kasing ang tagal na niyang hindi dinadatnan. Ang akala niya nga delayed lang
siya dahil stressed siya sa tabaho at sa kakaiisip sa annulment. Inabangan niya ang
dalaw niya, naghintay siya ng ilan pang mga linggo, pero wala pa rin.

Nag-umpisa na siyang ma-paranoid. Lalo na nong mapansin niyang parang nagiging

emotional siya, at napapadalas ang pagkahilo niya. Isang beses pa ay nagsuka siya.
Pero hindi niya sigurado kung dahil ba iyon sa pagdadalang tao niya, o dahil kumain
siya ng maasim noong araw na iyon.

Ngayon lamang nga siya nagkaroon ng lakas ng loob na bumili ng pregnancy test kit
para makasigurado.

At eto na nga. Hindi nga siya nagkamali. She's now bearing the child of Allen - ang
lalaking pilit niyang inaalis sa buhay niya. Dala dala niya ang laman at dugo nito.
Damn, nagulo na naman ang mundo niya! Inis niyang sinuklay ang buhok niya at muling
pinahid ang kakatulo lang na luha galing sa mata niya. Pinapahirapan talaga siya.
Bakit ba ayaw siyang lubayan ng problema?

Tiningnan niya pa ulit 'yong pregancy test. Wala. Positive talaga.

NAPATAHAN na lamang siya nang tuluyan nang kumatok na ulit si Claire sa pinto.

"M-miss Vanessa? K-kumusta ka na diyan? Buksan mo nga 'to."

Mabilis niyang pinahid ang mga luha.

Tumayo na siya at saka pinagbuksan ng pinto ang assistant. Nakayuko niya itong
hinarap. Hindi siya pwedeng magpakita ng kahinaan. Oo nga't malapit sila sa isa't
isa, pero siya pa rin ang boss nito.

"M-may kailangan ka pa ba? Tubig?" Sumunod na tanong ni Claire.

Hindi siya humaharap. Pero malamang naman kahit na itago niya ang mukha niya,
napansin pa rin nito na galing siya sa iyak. Umiling iling na lamang siya at
lumabas na ng banyo, hawak pa rin ang pregnancy test kit.

Walang gana siyang umupo sa sofa.

Humila naman ng swivel chair si Claire at umupo katapat niya.

"Anong resulta?" nag-aalalang tanong nito.

Huminga siya nang malalim, at saka inabot kay Claire ang pregnancy test.

Alam nito ang tungkol sa nararamdaman niya nitong mga nakaraang linggo - 'yong
madalas niyang pagkahilo at pagsusuka. Si Claire nga ang kasama niya sa pagbili ng
kit sa botika kanina. Hindi siya nag-dalawang isip na sabihin dito dahil babae rin
naman ito. At isa pa, maaga itong nabuntis kaya alam niyang maiintindihan nito ang
kalagayan niya.

Tinanggap ni Claire ang kit at saglit na tiningnan ang resulta.

"W-what will I do now?" humihikbing tanong niya.

Magulong-magulo na ang utak niya. Desidido na kasi siya sa mga dapat gawin, e.
Tapos dumating 'to. Ano nang gagawin niya ngayon? Ipapalaglag niya ang bata? Hell
no! Alam niya ang pakiramdam ng mawalan ng anak. She experienced it the hard way!

Bubuhayin niya? Paano? Mag-isa lang siya. Kahit kailan hindi niya nakita ang sarili
niyang maging single parent. She always dreamed of having a complete family of her
own.

Hinaplos ni Claire ang buhok niya, at saka ibinalik ang pregnancy test. Inilapag
niya iyon sa kandungan niya.

"'Wag kang umiyak," payo nito. "Hindi maganda ang maidudulot niyan sa bata. Mag-
relax ka muna."

Tinamaan naman siya sa sinabi nito. Agad niyang pinahid ang mga luha niya at
pinatahan ang sarili. Hindi niya idadamay ang dinadala niya sa problema nilang mag-
asawa. Tama na ang nawalan siya noon dahil sa kapabayaan nila.

Sumandal siya sa sofa at sa ganoong posisyon niya kinalma ang sarili.

"Sasabihin mo ba sa kanya?"

Tiningnan niya si Claire nang magtanong ulit ito.

"H-hindi ko alam. Naguguluhan ako." sagot niya.

"Well, I think you have to tell him. After all, he's the father. May karapatan
siya."

Napaiwas siya ng tingin.

Alam niya naman 'yon eh. Alam niyang karapatan ni Allen malaman ang tungkol sa
dinadala niya. Pero paano ang annulment? Nakapagsampa na siya ng petisyon. Ilang
buwan pa at malapit na silang maghiwalay. Kaso dahil buntis siya, hindi na niya
alam kung tama pa bang ituloy niya ang kaso.

Ilang linggo nang hindi nagpa-paramdam si Allen. Wala na siyang balita rito. Hindi
pa rin kasi sila nagkaka-ayos ni Leila kaya wala siyang mapagtanungan. Si Claire
naman, wala ring alam dahil hindi na rin daw nag-tetext si Allen sa kanya. Hindi
naman na nakakagulat kung mawawalang parang bula na lamang si Allen. After what
happened in Rioscents, ano pa bang inaasahan niya?

"Gusto mo bang tawagan ko siya?"

Nakuha ang atensiyon niya ng tanong ni Claire. Napaayos siya bigla ng upo. "N-no!
'Wag mong gagawin 'yan."

Tumango tango naman si Claire. "O-okay. I'm sorry. Hindi ko naman gustong makialam.
I'm just trying to help."

Muli siyang sumandal sa sofa. Hinilot niya ang gilid ng noo niya. Parang nahihilo
na naman siya.

"So hindi mo nga sasabihin sa kanya? Itatago mo 'yan?" Tanong ulit ni Claire.

Matagal bago siya nakasagot. Napaisip rin kasi siya.

"Hindi ko naman matatago 'to habang buhay," sagot niya sabay lingon sa kausap.
"Pero...kasi...natatakot ako...sa mga pwedeng mangyari. At saka, paano 'yong
annulment?"

Napayuko si Claire. Bumuntong hininga ito bago nagsalita.

"Hindi ko kasi alam ang history ninyong mag-asawa. At wala naman akong karapatang
itanong kung ano'ng nangyari at nakikipag-hiwalay ka. Sa tingin ko lang, e, may
malaking kasalanan sa iyo si Sir Allen kaya ganito. Pero kung dahil nga doon, uhm,
'wag ka sanang magagalit sa'kin, but I guess somehow, he deserves your forgiveness.
Hindi ako sigurado kung gaano kabigat ang kasalanan niya, pero pansin ko namang
nage-effort talaga siya para makuha ka ulit, e. I'm sure nahihirapan din siya at
nasasaktan."

Tumingin siya sa ibang direksyon. Parang tumatagos sa balat niya ang mga sinasabi
ni Claire. Tinatamaan siya.

"H-hindi ko naman talaga gustong makasakit," depensa niya. "Ginawa ko naman lahat
ng makakaya ko para ipaliwanag at ipaintindi sa kanya na tama na. Na ayaw ko na.
Pero ang tatag niya talaga, e."

"Siguro dahil ayaw ka talaga niyang mawala?"

Natahimik siya.

Ang totoo, na-appreciate niya naman talaga lahat ng mga pinapakita at ginagawa ni
Allen. Pero sadyang natatakot siya, e. Duwag na kung duwag pero hindi na talaga
niya kaya pang magmahal at masaktan ulit. Kung alam niya lang na aabot sa ganito,
sana pala dati pa lang ay inasikaso na niya ang annulment.

Ang mali niya pa ay inentertain niya rin kasi si Allen.

Binigyan niya pa ito ng kaunting pag-asa. Para sa kanya, hindi naman talaga niya
ito pinaasa nang ganon lang, e. Somehow, sa sarili niya, nagkaroon din siya ng pag-
asang baka nga maayos pa. Kaso noong nasaktan ulit siya dahil sa inasal ni Allen.
Bumalik lahat ng takot niya. Naalala niyang, hindi niya pala talaga kaya, kaya nga
siya nakikipag-hiwalay.

Naalala niya tuloy noong lumuhod si Allen sa harapan niya. She swears hindi niya
ito kayang tingnan nong mga oras na 'yon. Bakit pa nito kailangang lumuhod?
Nakiusap naman siya rito na tumigil na, e. Ano bang hindi nito maintindihan?
Nasaktan din siya dahil kailangan pang gawin 'yon ni Allen. Pinapatayo niya naman
ito, pero ayaw. She doesn't want to get his hopes up again.

Tanggap na niyang hindi naman talaga sila para sa isa't isa.

Umpisa pa lang, sirang sira na ang relasyon nila. She wanted to fight, pero hindi
niya alam kung saan siya huhugot ng tapang gayong puro takot at pangamba ang laman
ng puso niya. Siguro nga matagal na panahon na ang lumipas. Pero para sa kanya,
hindi sapat ang apat na taon para tuluyan niyang makalimutan lahat ng sakit.

"Vanessa," pagkuha ulit ni Claire sa atensiyon niya.

Tiningnan niya naman ito.

"Alam mo ba? Binigay niya pa talaga ang number niya sa'kin para raw may magbabalita
sa kanya kung ano nang ginagawa mo," patuloy nito. "Madalas siyang tumatawag,
tinatanong kung nasa shop ka na raw ba, kung kumain ka na, kung nakauwi ka na, o
kung marami kang ginagawa. Minsan nga tinatanong niya pa kung dinadalaw ka ba ni
Sir Gavin dito. Basta lahat tungkol sa'yo. Sorry ha, kung nilihim ko sa'yo ang
tungkol dito, sabi niya kasi sa'kin 'wag ko raw sasabihin kasi baka magalit ka.
Vanessa, hindi ako ikaw. Pero sa tingin ko, he's doing everything he can. Ako,
hindi ako nakaranas ng sobrang pagmamahal dahil iniwan ako ng tatay ng anak ko.
Kaya 'yong efforts ni Sir Allen. Ramdam ko 'yon, kahit na hindi 'yon para sa'kin.
Wala naman akong kinakampihan sa inyo. Ang gusto ko lang, maging maayos kayo. Para
naman kayong walang pinagsamahan..."

"...Vanessa, 'yong totoo. Ano ba talagang nararamdaman mo? Mahal mo pa siya?"

Napayuko siya.

Naramdaman niya na lang na may tumulo na namang luha sa mga mata niya. Nakaka-gago
isipin, pero 'yon ang totoo.

Kinalma niya ang sarili bago tumango tango. "M-mahal ko naman siya eh. Kaso...ang
hirap kasi."

"Wala namang madali eh. Lahat kailangan mong paghirapan. Ano, natatakot ka?"

Tumango ulit siya, pagkatapos ay napatakip siya sa mukha dahil hindi na niya talaga
napigilan pa ang pag-hikbi. Hinaplos haplos naman siya ni Claire sa balikat para
patahanin siya.

No one could ever understand what she experienced in the hands of her husband. Nag-
iwan 'yon ng matinding takot sa puso niya.

Tiniis niyang lahat noon para lang mapatawad siya ni Allen sa kasalanang nagawa
niya. Halos maging alipin siya nito. Hindi na nga niya naramdaman ang pagiging
asawa. It was too much. Noong nabigay na nito ang pagpa-patawad na hinihingi niya,
akala niya magiging masaya na sila. But the past just kept coming back. Hindi sila
tinigilan.

Paminsan minsan ay bumabalik sa kanya ang mga sampal at murang natanggap niya
galing sa sariling asawa. Pilit niya naman kinakalimutan, e, pero kusang bumabalik.
Kaya kung hindi niya magawang patawarin si Allen, kung takot siya at duwag, was it
her fault? Babae lang siya. At hindi lahat ng babae ay kayang magbigay ng isa pang
pagkakataon. Minsan, sadyang nakakapagod na talaga.

Sunod sunod niyang pinahid ang mga luha niya. Nakakahiya, she's breaking down in
front of his assistant.

Patuloy pa rin naman si Claire sa pagpapatahan sa kanya.

"Alam mo, hangga't natatakot ka, hindi ka magiging masaya," sabi pa nito. "Sa
tingin ko naman, kung ano man yung kasalanan niya, hindi na niya ulit uulitin 'yon.
Hindi ka naman siguro niya susuyuin kung hindi ka niya kayang pasayahin, 'di ba?
Mahal mo pa rin naman pala siya eh. Mahal ka rin niya. Bakit niyo pinapahirapan mga
sarili niyo?"

Suminghot siya sabay punas sa ilong niya. Oo nga naman, bakit nga ba niya
pinapahirapan ang mga sarili nila? She's making things complicated, kahit na kung
tutuusin, kayang kaya naman nila iyong ayusin.

"Vanessa, I suggest you take the risks," dagdag ni Claire. "Maging matapang ka.
'Yong pagsuko kasi, madali lang 'yan. Lahat ng tao, pag 'di na kaya, diyan na
bumabagsak, e - sa pagsuko. Pero 'di ba mas masarap sa pakiramdam 'yong halos lahat
na ng tao inaasahan na susuko ka na, pero ikaw lumaban pa rin?"

Natahimik siya.

"...Kung hindi kayo nagwork out, then rest. Move on. Tapos laban ulit. Hangga't
kaya mo pa," payo pa nito. "Hindi ko sinasabi ang mga 'to para guluhin ang isip mo
ha? Ikaw pa rin naman kasi talaga ang masusunod dito. Ayoko lang kasi na sa bandang
huli, pagsisihan mo ang desisyon mo. Wala namang ibang humadlang sa inyo eh. Hindi
katulad ng iba diyan, ang dami daming conflicts. E, sa inyo, kayo lang ang gumagawa
ng harang sa pagitan niyo. Minsan kasi, Vanessa, hindi maganda 'yung palaging
matapang."

May idurugtong pa sana si Claire pero natigilan sila nang may kumatok sa pinto ng
opisina.

Bumukas ito at dumungaw ang isa pang staff niya sa Rioscents.

"Miss Vanessa. May bisita po kayo," bungad nito.

Mabilis naman niyang pinunasan ang basa niyang mga pisngi at inayos ang kanyang
sarili.

"W-who?" Tanong niya.

Nanglaki na lamang ang mga mata niya nang biglang pumasok si Cindy sa loob ng
opisina niya.

Agad siyang nag-iwas ng tingin. Now what does she want?

Tinapik siya ni Claire sa tuhod. Tiningnan niya ito at nakitang nakangiti ito sa
kanya. "Malalagpasan mo rin 'yan," pabulong na anito at saka tumayo.

Hinabol niya ito ng tingin hanggang sa makalabas ito ng opisina, kasama ang isa
niya pang staff. Si Cindy na ang umalalay sa pagsara ng pinto.

"What do you want?" Matigas na tanong niya rito nang silang dalawa na lamang ang
nasa loob.

Maglalakad na sana siya papunta sa mesa niya para doon ito kausapin. Pero saktong
pagkatayo niya, ay nahulog naman sa sahig ang pregnancy test kit na nakapatong nga
pala sa kandungan niya.

Taranta niya iyong dinampot at palihim na itinago sa bulsa ng cardigan niya. Hindi
siya tumitingin kay Cindy, pero sigurado siyang nakita nito kung ano 'yong nahulog.
Tuluyan na lang siyang pumunta sa mesa niya na para bang walang nangyari.

Umupo siya sa swivel chair. Nakita niya si Cindy na nakatitig sa lugar kung saan
nahulong 'yong pregnancy test kit. Kinabahan siya, pero hindi niya pinahalata.
Nakita kaya talaga nito?

Patago niyang pinahid ang mga mata niya dahil baka basa pa, pagkatapos ay kinlaro
niya ang lalamunan niya.
"Ano'ng kailangan mo?" tanong niya ulit kay Cindy.

Sa wakas naman ay nabaling na sa kanya ang atensiyon nito. Lumapit ito sa kanya at
tumayo sa tapat ng kanyang mesa.

"'Yong nahulog, pregnancy test ba 'yon? Buntis ka ba?" tanong rin nito sa kanya.

Napayuko siya. Maya maya lamang ay binuksan niya ang laptop niya para magkunwaring
may ginagawa.

"Bakit hindi mo 'ko sinasagot?"

"I don't know you that much to answer your question," laban niya nang hindi
lumilingon.

She heard her clear her throat. "Hindi naman ito ang unang pagkikita natin. Kaya
sigurado akong kahit papaano kilala mo na ako. Pero kung hindi, sige, magpapakilala
ako. I'm Cindy Diaz. And you're Vanessa, Allen's wife. O, pwede mo na bang sagutin
ang tanong ko ngayon?"

Tiningnan niya ito.

Kinilatis niya ang mukha at katawan. Bukod sa taklesa ito kung magsalita, ay ang
kapal rin ng make-up nito. At ang suot? Tss, kinulang yata sa tela. Hindi niya alam
kung saang lugar ito nanggaling. Halatang bata pa, pero nagmumukhang matanda dahil
sa ayos nito.

Binalik niya na ulit ang atensiyon sa laptop. "Pumunta ka ba dito para maki-
tsismis?" tanong niya.

"Hinde. Nagtatanong lang naman ako dahil alam ko kung ano'ng nakita ko."

"Nakita mo naman pala. Bakit hindi ka na lang manahimik?"

Natigilan ito. Pero matapang ang personalidad nito kaya ilang sandali lamang ay
nakabawi rin. Narinig niya itong bumuntong hininga.
"So, buntis ka nga. Nakabuo pala kayo ni Allen? Alam mo, wala naman talaga akong
balak makipag-away, kung 'yon ang iniisip mo. Gusto lang sana kitang makausap
tungkol kay Allen."

Siya naman ang natigilan.

"And what about him?" tanong niya.

"Balikan mo siya."

Napatingin ulit siya rito. Nagkunot siya ng noo. Hindi yata 'yon ang inaasahan
niyang marinig.

"Inutusan ka ba niyang gawin 'to?" Tanong niya ulit.

"Hinde. Wala siyang kaalam-alam dito."

"Then why are doing this?"

"Dahil nahihirapan na siya? Hindi mo alam kung ano'ng pinagdaanan niya noong wala
ka."

Hindi niya napigilan, napangisi siya. "At ikaw, alam mo?"

"Kahit papaano, alam ko. Madalas ko silang nakikita ni Marco dati sa bar na
pinagta-trabahoan ko. At sa mga araw na 'yon, kahit kailan hindi ko siya nakitang
ngumiti. Alam kong may pinagdadaanan siya. At nalaman ko ang buong kwento nang
nakakasama ko na sila."

"Hindi ko alam kung ano'ng pinaglalaban mo rito," sabat niya habang umiiling iling.

Hindi niya lang kasi maintindihan kung bakit sinasabi ni Cindy ang mga 'yon. Ano
bang gusto nitong mangyari?
Tumuwid naman ng tayo si Cindy. Inayos nito ang pagkakabitbit sa dalang shoulder
bag. Mas tumapang ang mukha nito.

"Prangka akong tao, Vanessa. Hindi na ako magpa-paligoy ligoy pa. I like Allen. A
lot. Hindi mo siya babalikan? Sige. Akin na siya."

Nanggigil siya. Parang nangati yata ang kamay niya at bigla niyang gustong
manampal. What a bitch!

"Kung ikaw, kaya mong makitang nahihirapan siya, ako hindi," dagdag pa nito.
"Minsan lang kami nagkakasama. 'Yon ay kapag wala ka at kailangan niya ako. Pero
masaya ako sa mga katiting na oras na binibigay niya sa'kin. Marunong kasi akong
makuntento. Samantalang ikaw, lahat ng oras at panahon niya handa niyang ibigay
sa'yo. Ibabalik ko ang tanong mo sa'yo, ano ba'ng pinaglalaban mo?"

Napatayo na siya. Hindi niya na kaya pang tumanggap nang masasakit na salita. She
already had enough. Gigil niyang dinuro ang pinto. "Get out."

"Bakit, hindi mo kayang marinig? Masakit, ano? Tapos buntis ka pa."

"I SAID GET OUT! You don't know the real story. Kung nagpunta ka rito para lang
mang-away na para bang kabit ka ng asawa ko, umalis ka na."

"Asawa mo? O, akala ko nagsampa ka na ng annulment? At saka hindi ako nang-aaway.

Gusto ko lang malaman mo kung ano'ng ginagawa mo. Kung ano'ng pwedeng mawala sa'yo.
Ayaw mo na sa kanya? Okay. Wala akong balak mamilit. Mas pabor pa nga 'yon sa'kin
eh. Hindi na ako mahihirapang makuha siya. Sige, bye."

Dire-diretso na itong lumabas ng pinto. Inirapan pa siya!

Hinang hina naman siyang napabalik sa pagkakaupo. Punyeta naman, o. Paano ba

nalaman ng Cindy na 'yon ang tungkol sa kanila ni Allen? Sa annulment?

Tinungkod niya ang mga siko sa mesa at tinakpan ang kanyang mukha. Wala na.
Napaiyak na naman siya. Grabe na. Bakit ba hindi na lang siya tigilan ng mga tao sa
paligid niya? Bakit ba ang dami dami nang nakiki-alam?

Tumatak sa utak niya ang huling sinabi ni Cindy. Na 'pag hindi siya bumalik, madali
na nitong makukuha si Allen. Pag nangyari 'yon, paano na ang dinadala niya?
Bago niya pa masagot ang sariling tanong, ay napagtanto na niya kung ano'ng dapat
gawin.

Tumuwid siya ng upo at inayos na ang sarili. Inabot niya ang bag niya para ilabas
ang make-up kit niya. Pinunasan niya ang kanyang mukha at nagpahid ng liquid
foundation. Naglagay siya ng concealer sa ilalim ng mga mata para matago ang
pamumugto ng mga iyon. Naglagay din siya nang kaunting lip gloss. Pagkatapos non ay
inayos na niya ang gamit niya.

Tumayo siya. Binitbit ang bag niya at tuloy tuloy na lumabas.

"V-Vanessa," pagtawag ni Claire nang makitang paalis siya ng Rioscents.

Nilingon niya naman ito.

Lumapit ito sa kanya. "A-ano'ng nangyari sa itaas? Okay ka lang ba?

Umiling siya. "Hindi."

Nag-alala ang mukha ni Claire. Tinapik siya nito sa balikat. "Kaya mo 'yan.
Pupuntahan mo ba siya?"

Tinitigan niya ito bago tumango tango. "B-bahala na...kung ano'ng mangyari."

Ngumiti naman ito. "That's good. Be brave."

Gumanti siya ng isang mapait na ngiti.

"Magta-taxi na lang ako, hindi ko yata kayang mag-drive."

"Ah, sige. Itatawag kita ng taxi," sabi ni Claire at inunahan na siyang lumabas ng
Rioscents para pumara ng cab.

Ang totoo, hindi na niya alam kung ano'ng ginagawa niya, kung saan siya pupunta.
Basta parang may biglang bumulong sa kanya kung ano'ng tama. Na-apektohan yata siya
nang sobra sobra sa mga pinayo ng assistant niyang si Claire, at sa mga paratang ni
Cindy. Hindi niya matanggap.

Ngayon, isa lamang ang alam niya - kailangan niyang puntahan ang ama ng dinadala
niya.

HINANDA na agad ni Vanessa ang ID niya pagkapasok na pagkapasok sa building kung

saan naroon si Allen.

Inabot niya iyon sa parehong babae sa concierge area na nakausap niya noon. Pero
hindi na nito tinanggap pa ang ID. Marahil ay nakilala na siya. Ngumiti na lamang
ito nang matamis.

"Okay na, Ma'am. 10th floor ho," sabi nito.

Ngumiti na lang din siya at binalik na ang ID sa bag niya, at saka tinungo ang
elevator.

Tulad ng huling punta niya roon, kinakabahan na naman siya. Sigurado naman ng wala
na siyang ma-aabutang ibang babae sa opisina ni Allen, dahil kagagaling lang ni
Cindy sa kanya, pero iba pa rin ang pakiramdam niya. She's still expecting the
unexpected.

Matagal ng hindi nagpapakita si Allen, at hindi na niya alam kung ano na ang
tumatakbo sa isip nito ngayon. Siguradong galit ito, o tuluyan ng sumuko. May
posibilidad ding hindi siya nito pansinin. Pero bahala na. Sa totoo lang, hindi na
nga niya gaanong iniisip ang mga posibleng mangyari. Nagsara na ang isip niya sa
mga bagay na 'yon. Basta gagawin niya na lang 'to. Hindi lang para sa kanya, kungdi
para sa dinadala niya.

Tama si Claire, baka pagsisihan niya lamang ang naging desisyon niya sa huli.

Nanginginig ang mga kamay niya nang makatapatan na niya ang pinto ng opisina ni
Allen. Mag-iilang minuto na siyang nakatayo roon. Nagdadalawang isip kasi siya kung
pipihitin niya na ba ang door knob o hindi.

"O, bakit hindi ka pumasok?"

Gulat siyang napalingon sa kanan niya. Nakita niya si Marco na papalapit sa
kinatatayuan niya.

"Nandiyan sa loob si Allen. Alam niya bang pupunta ka?" tanong nito.

Umiling naman siya at yumuko. Bahagya pa siyang napaatras nang nanguna na si Marco
sa pagbukas ng pinto.

"Ah. Surprise ba?" tanong ulit nito bago kumatok ng dalawang beses sa pinto at saka
iyon binuksan.

Sinenyasan siya nito na sumunod sa kanya.

Huminga na muna siya nang malalim at sinilip kung naroon nga si Allen sa loob.
Nakita niya itong pumipirma ng mga papeles, may kasama itong babae sa loob.
Sekretarya nito marahil.

"Allen, may bisita ka." Bungad ni Marco pagkapasok nila.

Napalunok naman siya nang mag-angat ng tingin si Allen para makita kung sino 'yong
tinutukoy na bisita ni Marco. Nagtama ang mga mata nila, pero agad ding umiwas si
Allen at nagpatuloy sa ginagawa nito.

Doon pa lang ay naramdaman na niyang hindi siya welcome sa opisina. At mukhang

mahihirapan yata talaga siyang makipag-usap.

Nakasunod lamang siya sa likuran ni Marco.

Nilapag nito ang bitbit na folder sa mesa ni Allen. "Paki-review. We need your
approval by end of day."

Hindi naman nagsalita si Allen. Tiningnan lamang nito ang folder, at bumalik muli
sa pagpipirma. Maya maya lang ay tumalikod na rin si Marco. Mukhang 'yon lang yata
ang pakay nito doon.

"Maupo ka, Vanessa. Antayin mo, busy lang 'yang asawa mo," sabi nito sa kanya.

Tipid niya naman itong nginitian at tumango. Ngumiti rin si Marco, at umalis na.
Sinundan niya pa ito ng tingin habang naglalakad ito palabas ng opisina.
Nang magsara ang pinto, nalipat naman ang tingin niya sa sekretaryang nakatayo sa
tapat ng mesa. Hinihintay yata nitong matapos ang mga pinipirmahan ni Allen. Ilang
sandali lang naman ay natapos na rin si Allen at inabot na ang mga papeles sa
babae.

"Thank you, Sir," anito. "By the way, remind ko lang po kayo, you have an update
meeting at 3 PM."

"Yes. I know," masungit na sagot naman ni Allen, nakakunot pa ang noo.

Napayuko na lang ang sekretarya at saka tumalikod at lumabas na ng opisina.

Naiwan na silang dalawa ni Allen sa loob. Nagsimula na naman tuloy siyang atakihin
ng kaba.

Tahimik sa loob ng opisina ni Allen.

Parang nagpa-pakiramdaman ang dalawa kung sino'ng unang magsasalita. Mas lalo tuloy
tumindi ang kabang nararamdaman ni Vanessa. Hindi na nga nawala ang panginginig ng
mga kamay niya simula pa kanina.

She looked at Allen. Iba ang hitsura nito ngayon. Halatang stressed na stressed at
kulang sa tulog. Humaba na nga ang facial hair nito, e. Sinadya kaya nitong
magpahaba o tinamad lamang itong mag-ahit? Ang alam niya kasi, ayaw na ayaw nitong
nagpa-pahaba ng balbas. What happened now? Humaba na rin nang kaunti ang buhok nito
ngayon, ang gulo gulo pa.

At ang suot nito? A plain black, fitted, v-neck shirt. Malayong malayo sa long-
sleeved polo at neck tie na sinusuot nito sa tuwing papasok sa opisina. Tsk, parang
nagpabaya ito sa sarili.

Hindi pa rin nagsasalita si Allen. Tutok na tutok ito sa pagta-type sa laptop,

magkasalubong pa rin ang mga kilay. Halatang wala ito sa mood.

Napayuko na lang siya. Ang tahimik talaga. Wala nga siyang ibang naririnig kungdi
'yong tunog lamang ng keyboard habang nagta-type si Allen, e. Mas lalo tuloy siyang
sinalakay ng kaba. Para ng nakikipag-habulan sa bilis ang tibok ng puso niya.

Gusto niya sanang maunang magsalita para basagin na ang katahimikan. Pero sa tuwing
ibubuka niya ang bibig niya, wala namang lumalabas na boses. Hindi siya
makapagsalita. Nag-angat na lang ulit siya ng tingin at muling tinitigan si Allen.
Hindi pa rin 'to tumitingin sa kanya. Para tuloy wala siya roon. Parang hangin lang
siya.
"'Wag mo 'kong tingnan na para bang awang awa ka sa'kin," biglang sabi ni Allen
nang hindi lumilingon.

Padabog nitong sinara ang laptop. Tumayo ito at humarap sa full glass window sa may
likuran. Ipinasok pa nito ang magkabilang kamay sa bulsa ng suot na maong pants.

"Ano'ng kailangan mo?" tanong nito.

Sa tono pa lamang ng pananalita nito, halatang halata na galit ito at may sama ng
loob. Pero hindi niya naman ito masisisi. She pushed him to act like this.

Inaamin niya, pinanghihinaan na naman siya ng loob ngayon. Pero wala namang
mangyayari 'pag nagpalamon na naman siya sa takot. Nilakasan niya na lang ang loob
at tumayo na rin. Tumabi siya kay Allen Pasimple niya itong sinilip. Nakakunot ang
noo nito habang pinapanood ang mga nangyayari sa labas.

Napayuko ulit siya at bumuntong hininga.

"Tinatanong kita, ano'ng kailangan mo?" Ulit ni Allen, hindi pa rin lumilingon.
"May nakalimutan ka bang sabihin kaya ka nandito? Kung tungkol pa rin sa annulment,
'wag mo nang ituloy. Umalis ka na lang. Sagad na sagad na 'ko, Vanessa. Hindi ko na
alam kung papaano ko pa lulunukin 'yang mga sasabihin mo."

'Yon ang mga binitawan nitong salita at saka tumalikod.

Hinabol niya ito ng tingin habang papasok sa sariling banyo sa loob ng opisina.
Napakagat siya ng labi, pilit na nagpipigil ng mga luhang malapit na namang tumulo
mula sa mga mata niya. Hindi siya pwedeng panghinaan ng loob. No, not now. Alam
niyang walang mangyayari kung tatayo lamang siya, kaya napag-asyahan na niyang
sundan ito.

Maswerte siya at hindi kinandado ni Allen ang pinto. Dumiretso siya ng pasok sa
loob ng banyo. Naabutan niya ito na nakatungkod ang mga kamay sa lababo at
nakayuko.

"A-Allen..." mahinang pagtawag niya.

Sinilip naman siya nito sa repleksyon sa katapat na salamin. Pero agad ring nagbawi
ng tingin. Parang hindi ito makaharap nang diretso sa kanya, e.

Napayuko na lamang ulit siya. Hinanda niya na lang ang sarili sa pamamagitan ng
pagbuntong-hininga nang ilang beses. Naluluha ang mga mata niyang tiningnan si
Allen sa salamin.
"Allen, I...I'm sorry. A-alam kong galit ka sa'kin. Alam kong kinamumuhian mo ako.
Alam ko ring ayaw mo akong makita ngayon. P-pero, hindi ko planong makipag-away o
ano. Wala akong balak na makipag-sagutan sa'yo. H-hindi tungkol sa annulment ang
ipinunta ko rito...

...Allen, buntis ako."

Agad nag-angat ng tingin si Allen. Hinarap siya nito at tiningnan na para bang ang
dami dami nitong tanong sa utak.

Napayuko na lang siya. Ito kasing si Allen, parang biglang napipi. Hindi man lang
nagsalita. Nanigas yata sa kinatatayuan.

Nabigla na lamang siya nang higitin siya nito sa siko at inalalayan palabas ng
banyo. Pinaupo siya sa swivel chair kung saan siya nakaupo kanina, pagkatapos ay
hinila nito ang isa pang upuan papunta sa tapat niya at doon naman naupo.

He leaned forward to her. Sa sobrang lapit at lalim ng titig nito, parang gusto na
niyang umiwas ng tingin. Hinawi pa nito ang ilang hibla ng buhok niya na nakaharang
sa pisngi niya.

"Y-you're what?"

Saglit niya itong sinilip. Pinaulit pa talaga sa kanya. Para namang hindi nito
narinig kung ano'ng inanunsiyo niya kanina. Huminga siya nang malalim. "Buntis ako,
Allen. Y-you've got me pregnant," sabi ulit niya.

Napansin niyang napalitan na ng saya ang kaninang galit na mukha ni Allen. Bakas sa
hitsura nito ang pinag-halong pagkagulat at pagkamangha.

"H-have you already visited a doctor?" tanong pa nito.

Umiling siya. "Hindi pa. Nag-pregnancy test ako kanina. Positive."

Hinawakan na siya nito sa kamay para anyayahan siyang tumayo. "Come on, you have to
visit a doctor. Sasamahan kita," anito.

Pinigilan niya naman ito nang mapansing lalabas na sila ng opisina, "A-Allen, t-
teka..."

Natigilan si Allen. Agad siya nitong nilingon.

She bowed her head. "'Y-yong tungkol sa nangyari sa Rioscents--"

Hindi niya natuloy ang dapat na sasabihin dahil tumapat sa kanya si Allen. Inangat
nito ang baba niya dahilan para magka-tinginan sila. "'Wag mo nang isipin 'yon,
pwede ba? Mas importante 'to." Hinawakan nito ang tiyan niya.

Muli siyang napayuko. Tutulo na yata nang tuluyan ang mga luha niya. She bit her
lower lip para sana pigilan ang paghikbi niya pero hindi 'yon nakatulong. Kumawala
pa rin ang mahihinang mga hikbi na kanina niya pa kinikimkim. Tinakpan niya agad ng
mga kamay ang kanyang mukha nang mapaiyak na siya. Nakakahiya. She's breaking down
again.

Inalis naman ni Allen ang pagkakatakip niya sa mukha, at inilipat ang mga braso
niya paikot sa bewang nito. Niyakap siya nito nang mahigpit, hinalikan sa ulo,
sabay haplos sa buhok niya.

Shit, mas lalo tuloy siyang napaiyak.

"A-Allen... I'm sorry. Sorry, sorry, sorry," pahayag niya, umiiyak pa rin. "Ayaw
kong saktan ka. Natatakot lang kasi ako. Natatakot ako na baka maulit sa'kin ang
mga nangyari noon. Pero hindi na naman, 'di ba? Sorry kung naging manhid ako, kung
hindi kita pinagbigyan, at kung sinara ko ang utak at puso ko...

...S-sorry kung nasagad kita at kinailangan mo pang lumuhod sa harapan ko. B-

believe me, Allen, hindi ko ginustong umabot ka sa ganoon. Oh God, I'm really
sorry. Allen, t-tinatanggap na kita ulit. 'Wag ka nang magalit sa'kin, please?

...Na-realize ko...hindi rin pala talaga kita kayang mawala nang tuluyan sa buhay
ko. I...I still love you, Allen. Walang nagbago. God! I missed you so much!" pag-
amin niya sa pagitan ng bawat pag-hikbi niya.

Inangat naman ni Allen ang mukha niya. Pinahid nito ang basang basa niyang mga
pisngi. "Tahan na. Hindi naman ako galit."

She then felt guilty. Hindi ito galit? Hindi man lang ito nagalit? Pagkatapos ng
ginawa niya rito, nagawa pa rin nitong intindihin siya. Doon lamang niya
napatunayang sobra pala talaga ang pagmamahal ni Allen para sa kanya. Handa itong
magpatawad at lumaban.
Suminghot siya at ngumiti nang mapait. "T-thank you, Allen. Natakot ako, baka hindi
mo na ako tanggapin ulit matapos ng mga ginawa ko sa'yo. A-akala ko hindi na kita
makikita pa." Naiyak na naman siya, hindi niya talaga mapigilan ang sobrang emosyon
sa dibdib niya.

Muli siyang niyakap ni Allen. Mas mahigpit kaysa kanina.

"Hindi ako mawawala sa'yo, Vanessa. Naiintindihan mo ba 'yon? Ang sinabi ko lang,
malapit na akong sumuko, pero hindi ko sinabing itutuloy ko. I'm just here, waiting
for my wife to come back to me."

Lalo pa yata siyang naiyak sa sinabi nito. Tumango tango na lamang siya. "P-pero
Allen, 'y-yong annulment..." pahabol niya pa.

Kumalas naman si Allen sa pagkakayakap nila at hinawakan siya sa magkabilang

pisngi. Nagtaka siya. Bakit ito nakangiti, tapos siya umiiyak?

"At saka mo na isipin 'yong annulment. Wala naman akong pakialam don. Let's go to
the doctor first, okay?"

Tumango tango ulit siya at binigyan din si Allen ng matamis na ngiti. Pinahid ulit
nito ang luha sa ilalim ng mga mata niya, hinalikan siya nito nang matagal sa noo,
bago siya muling inalalayan palabas ng opisina.

HAWAK HAWAK ni Allen ang isang kamay niya habang nakasakay sa elevator.

Hindi tuloy sila nakaligtas sa mga mata ng ibang mga empleyado na kasabay nila
roon. 'Yong iba nga ay nagbubulungan pa. Eh naririnig niya naman. Hindi yata alam
ng mga ito na may asawa na ang kanilang "Mr. Fajardo". Ang nakakahiya lang, galing
siya sa iyak. Sigurado siyang napansin ng mga ito ang namumugto niyang mga mata.

"Paano ang trabaho mo?" Tanong niya na lang kay Allen nang silipin niya ito. "May
meeting ka raw sabi ng secretary mo."

Bumukas na ang elevator. Lumabas na muna sila bago siya nito nagawang sagutin.
"I'll take care of it, don't worry. Ayaw kong isip ka nang isip diyan."

Napayuko na lamang siya, samantalang si Allen naman ay hinugot ang phone sa bulsa
ng maong na pantalon at nag-dial ng numero. The next thing she noticed, nakikipag-
usap na ito. Perhaps he's talking to his secretary. Narinig niya kasi na nabanggit
nito 'yong tungkol sa meeting.

Palapit na sila sa sasakyan ni Allen nang matapos ito sa pakikipag-usap.

"Where did you park your car?" Tanong nito sa kanya habang sinusuksok ang cellphone
pabalik sa bulsa.

"Wala akong dalang sasakyan," tugon niya. "Nag-taxi ako. Nahihilo kasi ako kanina,
hindi ko kayang mag-drive."

Pinag-buksan siya nito ng pinto nang marating na nila ang nakaparadang kotse.

"Palagi ka bang nahihilo?"

Hindi naman siya nakasagot sa tanong dahil isinara na nito ang pinto ng kotse.
Nagnakaw na lamang siya ng isang buntong hininga habang pinapanood si Allen na
nagmamadaling maglakad papunta sa driver's seat.

Pagkasakay na pagkasakay, agad itong humilig palapit sa kanya. Iniharap nito ang
mukha niya at inayos ang nagulong bangs niya. "Tinatanong ko kung palagi ka bang
nahihilo."

Tipid naman siyang ngumiti bago tumango. "Madalas. Lalo na 'pag umaga."

"Don't worry now, Vanessa. I'm here," anito. "Ako ang mag-aalaga sa'yo."

Napaiwas siya ng tingin.

Para siyang nakaramdam ng pag-iinit sa mga pisngi, e. Buntis na siya't lahat lahat,
kinikilig pa rin siya. Hindi niya pa kasi iyon nararanasan nang buong buo noon.
Hindi niya alam kung ano'ng pakiramdam. Paano nga ba mag-alaga ang isang Allen
Fajardo?
Ito na ang nagkabit ng seatbelt niya para sa kanya. Saglit pa nitong hinaplos ang
tiyan niya at sinabing, "Hold on baby," bago binuhay ang makina ng sasakyan.

Palihim naman siyang napangiti. Baby daw? Ni hindi niya pa nga sigurado, baka dugo
pa lang ang nasa sinapupunan niya.

ANG tagal ng biyahe nila papuntang ospital.

Hindi naman mabigat ang trafik. Pero eto kasing si Allen, binagalan ang
pagmamaneho. Ingat na ingat! Baka raw kasi kung ano'ng mangyari sa kanya.

Panay nga ang tanong nito kung kumusta ba siya, kung nahihilo ba ulit siya, o kung
may masakit sa kanya. Ilang beses na man siyang sumagot na okay lang siya, pero
parang ayaw maniwala ni Allen. Dinahan-dahan pa rin talaga nito ang pagmamaneho.
Binubusinahan na nga sila ng ibang sasakyan na nasa likuran nila, pero wala itong
paki. Masyadong napaparanoid.

Swerte nila't pagkarating sa ospital ay wala pa gaanong pasyente ang OB Gyne. Siya
na agad ang tinawag.

Gusto pa nga sanang sumama ni Allen sa loob. Hindi niya na lang pinayagan. Wala
naman kasi itong gagawin doon. Baka mainip lang ito dahil hindi naman nito
maiintindihan ang mga pag-uusapan nila ng doktor.

Wala pa yatang sampung minuto ay lumabas na siya sa silid ng doktor. Nagulat pa nga
si Allen na naghihintay sa labas dahil parang ang bilis niya.

"T-that's it?" Tanong nito. Nakakunot pa talaga ang noo. "W-what did the doctor
say?"

Pinakita niya ang hawak na maliit na papel. "I need to undergo a test. Hintayin mo
na lang ako dito."

Tumango naman ito.

Umalis na siya at tinungo ang laboratory station. Kailangan niyang mag-blood test
para masigurong buntis nga talaga siya. Madalas daw kasi ay hindi accurate ang home
pregnancy tests. Pero ramdam naman niya sa sarili niyang buntis talaga siya, e.

Bumalik na agad siya kay Allen pagkatapos niyang makuhaan ng dugo. Napatayo nga
agad ito pagkakitang pagkakita sa kanya.

"So, how was it?" Agad na tanong nito.

Nagpigil siya ng ngiti.

Nakakatawa dahil parang tarantang taranta ito palagi kapag nagtatanong. Parang may
masamang mangyayari sa kanya, e, nagpa-blood test lang naman siya. Kung sabagay,
hindi niya naman ito masisisi. Nawalan na sila ng anak noon. Kaya't normal lang na
maging sobrang ingat nito ngayon.

"Isang oras pa raw makukuha ang resulta. Balikan na lang natin," sagot niya rito.

Parang nakahinga naman nang maluwag si Allen. Kinapitan siya nito sa kamay. "Okay
then. Let's eat first. Are you hungry?"

Tumango siya. "Gusto ko ng mainit."

"W-why, are you sick?" Nilapat agad nito ang likuran ng palad sa leeg niya.

"I...I'm fine, Allen." Hindi niya alam kung matatawa siya o ano e. Ginagawa siyang
bata ni Allen. Seriously, she's fine. She's fine now because he's with her.

Napangiti na lang si Allen. "Okay. Nag-aalala lang naman ako sa asawa ko."

Inalalayan na siya nito pasakay sa elevator ng ospital. Nasa second floor lang
naman ang clinic ng OB niya, pero si Allen kasi ayaw na gumamit sila ng hagdan.
Mahirap na raw.

DUMIRETSO sila sa isang restaurant na hindi kalayuan sa ospital. Ginabayan sila ng

isang waitress papunta sa bakanteng two-seater table.

"Pumili ka na ng gusto mo. I'll just go to the men's room," paalam sa kanya ni
Allen.
Tumango naman siya at kinuha ang isang menu book.

Habang naghahanap ng masarap na noodles ay biglang pumasok sa isip niya 'yung

bitbit na pregnancy test. Bakit nga ba hindi niya nagawang ipakita 'yon kay Allen?
Kinapa niya muna ang bulsa ng cardigan bago inilabas mula roon ang home pregnancy
test para tingnan.

Bigla namang nalipat ang atensiyon niya sa isang foreigner na batang lalaki na
kumaripas ng takbo papunta sa bakanteng mesa 'di kalayuan mula sa kanila. Kamuntik
pa itong madapa, ang likot kasi! Mabuti't nakakapit agad ito sa isang silya roon.
Ibinalik niya na muna kit sa bulsa bago hinanap kung sino ang magulang ng bata.

Napansin niya ang isang papalapit na babae. Nakapusod ang buhok nito, nakasuot ng
bistidang mahaba, at may karga-kargang bata. Sinuway nito ang batang lalaki bago
umupo sa silyang halos katapat ng pwesto nila.

She squints her eyes. Pamilyar ang mukha ng babae. Tumaba lang ito nang kaunti,
pero parang kilala niya kung sino ito. Marahil ay napansin na siya ng babae na
nakakatitig kaya't naglipat ito bigla ng tingin sa kanya. Noong magtama ang
kanilang mga mata, nakasiguro na siya.

It's Lauren.

Nandito pala ito sa Pilipinas?

Ngumiti ito nang matamis sa kanya nang makilala na rin siya nito. Ngingiti na rin
nga sana siya pabalik, pero napa-angat na siya ng tingin nang bigla ng dumating si
Allen.

"Nakapili ka na ba ng gusto mo?" Tanong nito, na hindi niya naman agad nasagot.

Pasimple niya kasi ulit sinilip si Lauren. Nakita niya itong nagpapa-lipat lipat ng
tingin sa kanila ni Allen.

Siguro naman ay pare-pareho na nilang nakalimutan ang nangyari noon. At mukhang

masaya na rin si Lauren sa buhay nito ngayon.

Hinawakan niya ang kamay ni Allen bago ito umupo. Natigilan naman ito.

"S-si Lauren," anunsiyo niya.

Napatingin din naman si Allen sa direksyon na tinuro ng mga mata niya.

Inabangan niya nga kung ano'ng magiging reaksyon nito. Ngumiti lang naman ito nang
tipid kay Lauren, pagkatapos ay tuluyan ng umupo sa silyang katapat ng kanya.

Hinawakan agad nito ang kamay niya. "You want to eat somewhere else?"

Nagtaka siya. Akala siguro nito hindi siya kumportable dahil kasama nila sa iisang
restaurant si Lauren. Pero wala na naman iyon sa kanya. Ngumiti na lang siya at
umiling. "It's okay. I'm fine."

Ngumiti rin pabalik si Allen, at ibinaling na ang atensiyon sa menu book.

Siya naman, muling napalingon sa pwesto nila Lauren. Nakita niya itong sinalubong
ng halik sa labi ang isang foreigner na lalaki na kakarating lamang sa mesa. 'Yon
marahil ang asawa nito. Gwapo ito kung sa gwapo. At malapad ang katawan. Kinarga
nito ang buhat buhat na bata ni Lauren, saglit na nilaro, at saka inupo sa high
chair.

Napangiti siya sa loob loob niya. Nakaka-inggit. Gusto niya ring magkaroon ng
sariling pamilya. 'Yong malaki, at masaya.

Nagitla naman siya ng biglang hinila ni Allen ang upuan nito at tumabi sa kanya.
Sinadya talaga nitong harangin ang pagkakatanaw niya sa pwesto nila Lauren, e.

Ipinatong pa nito ang kamay sa ibabaw ng isang hita niya. "Kung saan saan ka naman
tumitingin, Vanessa. Tell me if you're not okay," anito habang nakatitig nang
malalim sa kanya.

Binalik niya na lang ang atensiyon sa menu book. "Okay lang ako," sagot niya.

"Then why are you looking at them? Sa'kin mo lang ibigay lahat ng atensiyon mo,
pwede ba?"

Palihim siyang napangiti. Bumabalik yata ang pagiging demanding ng asawa niya.
"Nakakatuwa lang. May pamilya na siya," sabi niya na lang.

Mas lumapit naman ito sa kanya. Naki-tingin pa sa menu book na tinitingnan niya.
"'Wag kang mag-alala. Magkakaroon din tayo ng ganoon. Mas malaki pa. Here, this
looks delicious." Bigla nitong tinuro ang picture ng isang klase ng noodles. "You
want to try?"
Binasa niya muna kung ano'ng mga nakahalo roon. Humindi naman agad siya nang makita
ang salitang "spicy".

"Oh, this." Sunod naman nitong tinuro ang noodles na seafood ang flavor. "Alam kong
gusto mo 'to," anito.

Ngumiti siya at tumango. "Sige. 'Yan na lang."

Tumawag na agad si Allen ng waitress para umorder.

"Masarap ba?"

'Yon agad ang tanong ni Allen nang magsimula na silang kumain.

Pinunasan ni Vanessa ang bibig gamit ang table napkin bago sumagot, "oo, masarap.
Gusto mo bang tikman?"

Ngumiti naman si Allen at sumenyas ng oo.

Nagsalok siya ng sabaw sa kutsara. Saglit niya iyong hinipan bago sinubuan si
Allen. Pinanood niya ito habang ninanamnam ang pagkain.

"Ano, masarap 'di ba?"

Nakangiti itong tumango. Kung pagmamasdan, para silang dalagita't binatilyo na

magkasintahan, at ito ang una nilang date. Pero hindi, sila'y mag-asawa na galing
sa isang mapait na karanasan.

Ipinatong ni Vanessa ang kutsara sa platong pinagpapatungan ng mangkong, pagkatapos

ay sinuklay suklay ang gulo gulong buhok ni Allen. Hinaplos niya rin ang pisngi
nito at baba.
"Bakit ka naman nagpa-haba nang ganito?" She's referring to his facial hair.

Nangunot ang noo ni Allen. "Hindi ko 'yan sinadya. Nawalan lang ako ng oras mag-
ahit. Ayaw mo ba?"

Hindi naman siya nakasagot. Pinagmasdan niya lang ito.

Sa totoo lang, bagay naman kay Allen, e. Ngayon niya lang napansin, pero mas naging
mature ang features nito dahil sa balbas. Mas naging lalaking lalaki. Mas naging
hot sa paningin niya. Attracted din pala siya sa mga lalaking balbas sarado.

Bigla namang iniwas ni Allen ang kanyang mukha. Umirap pa ito. "Fine. I'll have
this shaved later."

Napanganga siya. Dumali na naman ang pag irap irap nito. Akala siguro hindi niya
nagustuhan dahil hindi siya sumagot. Ngumiti na lang siya at muling sinuklay ang
buhok nito. "Ano ka ba, gusto ko. Bagay nga, e. Nagmukha ka ng tatay," biro niya.

He made a half-smirked. "Tatay naman na talaga ako." Hinaplos nito ang tiyan niya
bago tumuloy sa sinasabi. "Bilisan na na'tin. Gusto ko nang marinig ang results ng
test mo."

Tumango na lang siya at bumalik na sa pagkain.

"Van, pwede na ba akong sumama sa loob ng clinic mamaya?" tanong ni Allen sa kanya
matapos niyang humigop ng sabaw.

"'Wag na," mabilis naman na sagot niya. "Wala ka ngang gagawin 'don. At saka, n-
nahihiya ako."

Nagsalubong ang mga kilay nito. "Bakit ka mahihiya? I'm your husband, and the
father of your child anyway."

"Iki-kwento ko na lang sa'yo kung ano'ng sasabihin ng OB."

"But I want to hear them myself, Vanessa," giit nito.

Tiningnan niya ito. Parang wala itong balak magpatalo e, kaya sige, pagbibigyan
niya na lang. Ayaw na niyang pakipag-debate pa. Whatever her husband wants, she'll
give it.

"Okay. Kung 'yon ang gusto mo," nakangiting aniya.

HINDI na sila nagtagal pa sa restaurant. Matapos kumain ay agad na silang umalis

para bumalik sa ospital.

Tinupad ni Vanessa ang ipinangako kay Allen na isasama ito sa loob ng silid ng OB.
Hindi nga maipaliwanag ang saya sa mukha nito nang icongratulate sila ng doktora.
It was confirmed, she's pregnant.

Hindi naman na siya nagulat doon dahil expected naman na niya talaga. Itong si
Allen ang halatang tuwang tuwa. Abot tenga ang ngiti, e. Imbis nga na siya ang
magtanong sa doktora tungkol sa kung anu ang bawal at pwede sa kanya, ay inunahan
na siya ni Allen. Parang ito ang buntis! Napapangiti na nga lang siya. Hindi nga
rin halatang excited ito dahil tinanong na agad nito sa doktora kung kailan nila
malalaman kung babae o lalaki ang anak nila. Napapailing-iling na lang siya habang
natatawa eh. God, Allen. Nawala yata ang pagiging seryosong lalaki nito.

Pagkatapos ng appointment, umuwi na sila sa condo unit niya. Doon na raw muna
magpapalipas ng gabi si Allen para mabantayan siya nito. Pumayag naman kaagad siya.
Gusto niya rin kasing makasama ang asawa. Gusto niya itong mayakap nang matagal, at
makatabi sa pagtulog.

"I'll fix my schedule. Para masamahan kita sa mga check-ups mo," sabi ni Allen
habang papasok sila sa unit niya.

Nakangiti siyang tumango tango. Kita mo na, pati 'yong bilin ng doktora na dapat ay
may regular check-up siya, tumatak din sa isip nito. Malamang pati 'yong mga dapat
niyang kainin eh natatandaan din nito.

Nilapag niya ang bitbit na bag sa couch at dahan-dahang umupo roon. Hindi man
sabihin ni Allen, ay alam niyang kailangan niya ring mag-doble ingat. Ayaw na
niyang mawalan ulit sila.
"Gusto mo nang kumain?" Tanong ni Allen.

Nilipat niya ang tingin dito. Kasalukuyan itong nasa kusina at inaayos sa
countertop ang pagkaing binili nila kanina bago umuwi.

"Prutas na lang," sagot niya.

Ngumiti si Allen. Kumuha ito ng isang pirasong mansanas mula sa brown paper bag, at
kutsilyo, bago lumapit at tumabi sa kanya.

Hiniwa nito sa apat ang mansanas, tinanggal pa ang mga buto. Kinuha nito ang isang
hiwa, at ang tatlo'y inabot sa kanya. "Ubusin mo lahat 'yan," utos pa nito.

Tumango naman siya. Kumagat siya sa isang hiwa bago sumandal sa couch para ipahinga
ang likod niya. Sumandal din si Allen, at ipinatong pa nga ang ulo sa balikat niya.
Sus. Naglalambing na naman.

She finished eating the apple slices, then glanced at him.

His eyes are closed. Napagod marahil. Baka marami na namang trabaho sa opisina
kanina, tapos sinamahan pa siya nito sa ospital. Kinuha niya na lang 'yong hawak
nitong hiwa ng mansanas at ipinatong sa katabing maliit na mesa. Baka kasi
makatulog ito bigla at mahulog pa sa sahig 'yong prutas. Knowing his husband, ang
bilis bilis pa naman nitong makatulog.

Tiningnan niya ulit ito. Kahit papaano naman ay umaliwalas na ang hitsura nito
ngayon, hindi katulad nang maabutan niya ito sa opisina kanina, parang pasan na
nito ang buong daigdig, e. Pinagmasdan niya lamang ito - ang nakasarang mga mata
nito, ang ilong, ang manipis na labi.

'Yon ang ginagawa niya nang maisipan niyang magbukas ng bagong mapag-uusapan.

"Allen? Gising ka?"

Bahagya itong nagmulat ng isang mata para silipin siya. "Yes. Why?"

"Nagkausap na ba kayo ni Leila? Galit ba siya sa'kin?" diretsong tanong niya.

Hanggang ngayon kasi hindi pa rin nagpaparamdam ang pinsan niya. Madalas naman
silang nagkaka-tampuhan noon, pero kaagad din silang nagkaka-bati. Pero ngayon, iba
e. Hindi man lang siya nakatanggap ng kahit blank message mula rito. May ilang gabi
tuloy na hindi siya makatulog nang maayos kakaisip kay Leila.
Bumuntong hininga naman si Allen bago sumagot. "Oo, nagka-usap na kami. 'Wag kang
mag-alala. Hindi niya kayang magalit sa'yo. She's just busy. May bago yatang
pinagkaka-abalahan."

Napanatag naman ang loob niya kahit na papaano. Siya na lang siguro ang tatawag
dito kapag nagkaroon siya ng libreng oras.

Hindi na siya ulit nagtanong ng tungkol doon. Saglit siyang natahimik bago muling
nagsalita.

"Allen?"

"Hmm?"

"I...I'll go to my lawyer tomorrow. Iuurong ko na ang petition."

Napabangon kaagad si Allen. Tiningnan siya nito na may matamis na ngiti sa mga
labi. Pagkatapos ay hinaplos ang isa niyang pisngi.

She smiled.

"O-okay. Ihahatid kita," sabi ni Allen.

Umiling siya. "Uhh, 'wag na. 'Di ba may trabaho ka? Narinig ko kanina pinalipat mo
ang meeting mo bukas."

"It's fine, Vanessa. My meeting's scheduled at 2PM. I'll drive you to your lawyer's
office tomorrow morning. Gusto mo ba 'yon?"

Tumango siya, "s-sige Pero 'wag kang magpapakita sa abogado ko, ha? Baka kasi
isipin non tinakot mo 'ko kaya ko inurong ang kaso." Pabirong aniya.

Napangisi naman si Allen. "Tinakot ba kita? Ako nga ang tinakot mo." Naging seryoso
bigla ang awra nito. "I thought I would lose you forever, Vanessa."
Yumuko siya. She then bit her lower lip. "S-sorry. I'm really sorry for being too
hard."

Hindi niya narinig na nagsalita si Allen. Nabigla na lamang siya ng higitin siya
nito padikit sa dibdib para yakapin. Madiin siya nitong hinalikan sa noo, bago
siniksik ang mukha sa may bandang tenga niya.

"Sshh...tama na. Okay na. Ayoko ng maalala," bulong nito. "Enough with saying
sorry. It's over now, right?"

Tumango siya.

"We're okay now?"

Tumango ulit siya.

Mas humigpit ang yakap nito. Inamoy pa nga ang pisngi niya.

"Thank you, Vanessa. For giving your heart to me again. Ilang beses kong sinabi sa
sariling kong susuko na ako, na bibitawan na kita. Pero 'di ko talaga magawa. 'Di
ko kayang kalimutan ka tulad ng gusto mo. 'Di ko kayang malayo sa'yo. Lagi kitang
naiisip. I...I even said no to the project in Barcelona."

Nang marinig ang huling sinabi nito, doon siya kumalas sa pagkakayakap. Nanglalaki
ang mga mata niya itong tiningnan. "Y-you said no?"

Tumango ito. "Yes. Ngayon pa, magiging tatlo na tayo. Mas lalo mo akong binigyan ng
dahilan para hindi umalis."

Palihim siyang napangiti.

Masaya siya dahil hindi ito tutuloy sa pag-alis. Kanina niya pa sana iyon gustong
itanong pero hindi niya alam kung paano sisimulan. Natatakot kasi siya baka hindi
niya magustuhan ang isasagot nito. Baka hindi niya kayanin. She's happy that he's
staying.

Oo, noong una mas gusto niyang tanggapin nito ang project. 'Yon kasi ang naisip
niyang paraan para makapag move on na ito sa kanya. But now, her heart has changed.
Siya naman ang handang lumuhod ngayon kung kinakailangan 'wag lamang umalis si
Allen. She needs him. Their child needs him.

"What are you thinking? Bakit ka nakangiti?" Biglang tanong ni Allen at inayos na
naman ang nakalugay niyang buhok.

Umiling siya. "Wala. Masaya lang ako. I...I feel contented. With you. And with
him." Hinaplos niya ang kanyang tiyan.

Impit na lamang siyang napatili nang bigla siyang yakapin ni Allen at sinabay siya
sa paghiga sa couch. Napasubsob tuloy siya sa dibdib nito.

Marahan niya itong hinampas sa balikat. "A-allen! T-teka, baka mahulog tayo."

Eh kasi naman, masikip sa couch! Tapos eto pang si Allen talagang nakipag-palitan
pa ng pwesto. Pumatong ito sa ibabaw niya at pinatikim siya ng matamis na halik sa
labi. Nag-init tuloy ang mga pisngi niya. Parang 'yon ang unang beses na hinalikan
siya nito.

She could now feel his full weight on her. Tinulak niya ito nang bahagya sa dibdib.
"A-ang bigat mo. 'Yung tiyan ko naiipit," reklamo niya.

Umatras naman nang kaunti si Allen. At saka lang siya nakahinga nang maluwag.
Bumaba ito at sumiksik sa ibabaw ng dibdib niya. Ang isa nitong kamay ay pumalibot
sa leeg niya, samantalang ang isa naman ay pumatong sa may tiyan niya. Ramdam niya
ang init ng paghinga nito. Parang inaamoy nga siya.

Sa sobrang lapit nila sa isa't isa, ngayon lamang niya napansin ang gamit nitong
pabango.

"Parang kilala ko kung sino'ng nagbigay ng pabangong 'to," aniya.

"Yeah. My wife," sagot naman ni Allen nang hindi lumilingon.

"Palagi mo bang ginagamit?"

Tumango ito, nakasiksik pa rin sa ibabaw ng dibdib niya. "Always. Bakit, ngayon mo
lang napansin?"

Tumango rin siya.

Natahimik na sila pagkatapos noon. Nag-uumpisa na ngang bumagsak ang katawan niya.
Pumikit na lamang siya. Ngayon lang yata siya nakaramdam ng pagod. Ilang gabi na
rin kasi siyang puyat, tapos nagii-iyak pa siya kanina.

Ipinalibot niya ang braso niya sa leeg ni Allen, at hinalikan ang buhok nito. They
stayed like that for God knows how long. Hanggang sa naalala niya 'yong nangyari sa
Rioscents kanina.

Sinilip niya ang mukha ni Allen. Nakapikit ito, pero malakas ang kutob niyang hindi
pa ito tulog. Tinapik niya ito sa balikat.. "Allen?"

Pumungay naman ang mga mata nito. "Hmm?"

Hindi naman siya nakasagot kaagad. Pinag-isipan niya kasi muna kung ioopen up niya
ba 'yon, o 'wag na lang. Pero sa bandang huli, napagpasyahan niyang sabihin na
lang. Gusto niyang maging open na ang communication nila simula ngayon.

"Uhm, may ipapakiusap ako sa'yo. Pwede ba?" Aniya.

Napangisi ito. "Let me hear it first before I say yes. Baka kung ano'ng ipagawa mo
sa'kin. Kakaiba ka pa naman humiling."

"Pwede ba'ng layuan mo 'yong Cindy na 'yon?"

Doon napamulat ng mga mata si Allen. Kunot noo itong nag-angat ng tingin sa kanya.

"Why? May ginawa ba siya sa'yo?"

"Sumugod 'yon sa Rioscents kanina. Kung anu ano'ng pinagsasabi."

"Like, what?"
"Na kuntento na raw siya sa kaunting oras na binibigay mo sa kanya. Kailangan mo
raw siya 'pag wala ako," sumbong niya.

Napangisi si Allen sabay balik sa pagkakahiga sa ibabaw ng dibdib niya. "Before,

she was acting like my girlfriend, now she's acting like a mistress," bulong bulong
nito.

Natawa na lang siya. Pareho silang ng naisip. Na umaarte ang Cindy na 'yon na
parang kabit.

"Saan mo ba kasi napulot 'yon?" biro niya na lang.

Natawa rin si Allen. "Marco and I met her in a bar."

"Ano'ng ginagawa niya sa bar? Nagpa-party?"

Napansin niya ang pagkunot ng noo ni Allen. "'Wag mo nang alamin, Vanessa. 'Wag na
'wag kang tutulad sa kanya," sagot nito.

Hindi na ulit siya nagtanong pagkatapos noon dahil parang nahulaan na niya kung
ano'ng ibig sabihin ni Allen. 'Yon din kasi ang unang tingin niya kay Cindy. Sa
kapal ng make-up nito sa mukha, at ikli ng suot, hindi naman mahirap hulaan kung
ano'ng klaseng babae ito.

Natahimik na ulit sila. Bumalik siya sa pagkakapikit.

Maya maya lang ay si Allen naman ang nagsalita.

"Van, ako naman ang may paki-usap sa'yo."

Tipid siyang napangiti.

"Alam ko na 'yan. Tungkol ba kay Gavin?" Hula niya. "Don't worry, I don't like him.
I just found a friend in him. And Sage is like a little brother to me. 'Wag ka ng
magseselos ulit sa kanya."
"Tsk. Hindi 'yon. 'Wag mo nga siyang ipa-alala sa'kin," mabilis na sagot naman ni
Allen. Hindi niya nakita ang reaksyon nito, but for sure napairap na naman ito.

Natahimik na lang siya. Mali pala. Parang napahiya pa tuloy siya. Kung hindi si
Gavin, "then what?"

Nag-angat ulit ito ng tingin sa kanya. Sumeryoso ang hitsura nito. "Van...kung
sakali mang may mali ulit akong magawa sa'yo, sana mas mabilis mo akong mapatawad.
Sana 'wag mo 'kong sukuan kaagad."

Hindi niya napigilan, nalungkot ang mga kilay niya. "A-Allen naman..."

Humiga ulit ito sa ibabaw ng dibdib niya. "Ang hirap hirap mo kasing suyuin. Hindi
ka nakikinig."

Hinaplos niya naman ang buhok nito at muling hinalikan sa ulo. "D-don't worry.
Hindi na ako magiging ganon ulit. Hindi na mauulit lahat ng iyon. Let's forget
about the past. We'll start a new life now."

Tumango si Allen. Niyakap na siya nito at mas sumiksik pa sa ibabaw ng dibdib niya.
Mas lalo tuloy siyang nakaramdam ng antok. She feels so safe with her husband by
her side.

"Vanessa," bulong nito. "I love you. Very much that I'm willing to give up
everything just for you and our future children...

...and now that I've won you back, hindi ka na ulit makakatakas sa'kin. Tandaan mo
'yan."

Those were his last words before they fell asleep - caged in each other's arms,
locked in each other's devoted love.

"Julia! No!"

Taranta akong napalingon sa mag-ama ko na katabi ko lang sa mesa. Maingay sa lugar

dahil sa lakas ng musika pero nangibabaw pa rin talaga ang boses ng asawa ko. "O,
bakit, ano na naman ang ginawa?" tanong ko sa kanya.
Hindi ko kasi napansin kung ano na namang ginawa ng anak namin dahil nawiwili ako
sa panonood sa mga international dancers na nagpe-perform sa may gitna.

"Nakita na naman 'yong cellphone ko," sagot naman niya sabay tago ng cellphone sa
bulsa ng kanyang itim na slacks.

Tumayo siya para buhatin si Julia. Iniharap niya ito sa mga nagsasayaw sa gitna
para siguro roon mabaling ang atensiyon nito. Napa-iling iling na nga lang ako at
tumayo na rin para lapitan sila. Siguro sinubo na naman ni Julia 'yong cellphone.
Tsk. Naglilikot na naman kasi, lahat nang makita gustong hawakan.

"Sabi ko kasi itago mo na 'yan, dahil hindi 'yan tatantanan ng anak mo," sita ko
kay Allen habang inaayos ang umangat na gown ni Julia.

"I'm waiting for Leila's text," depensa niya naman.

"Bakit? Hindi pa rin ba nagpaparamdam hanggang ngayon?"

Umiling siya, pagkatapos ay sinimulan niyang ihele si Julia.

"Baka naman na-trafik lang?" hula ko.

"I don't know. I'll try to call her again later."

Umupo na ulit siya.

Kinandong niya si Julia at saka nilaro. Pinanggigilan niya sa kamay at pisngi,

paano naman kasi, nag-umpisa na naman siya nitong hawakan sa mukha - tuwang tuwa
'to sa balbas niya, e. Ganyan talaga 'yang dalawang 'yan. Malapit sila sa isa't
isa. Minsan nga nakakalimutan na ni Allen na nandito ako. Palagi silang may
sariling mundo ng anak niya.

Hinila ko na lang ang silya ko para tabihan sila. Hinaplos ko si Allen sa buhok,
pababa sa bandang tenga niya. Hinuli niya naman ang kamay ko sabay hinalikan. "Are
you enjoying the show?" tanong niya pa.

Ngumiti ako at tumango. Pagkatapos ay binawi ko na ang kamay ko at ibinalik na ang

atensiyon ko sa panonood sa mga nagpe-perform sa gitna.

It's been a couple of years.

Ang bilis nga, ni hindi ko man lang naramdaman ang paglipad ng mga araw. Masyado
kasi akong naging masaya sa pag-aasikaso sa pamilya ko. Ang dami ng nagbago sa amin
ni Allen simula nong dumating sa amin si Julia. Our daughter is one year and a half
old now. Proud naman ako dahil napapalaki namin siya nang maayos.

Ngayon, nandito kami sa unang anibersaryo ng bagong casino ng mga Perez at Fajardo.
Ito 'yung bunga ng paghihirap ng asawa ko sa loob ng apat na taon na nawala ako
noon. Siya ang nag-asikaso nito, e. From planning up to building and soft opening.
Kaya naman pala lagi siyang pagod dati. Masyado niyang sinubsob ang sarili niya
rito.

Supposedly, narito rin dapat si Leila, pero ewan ko bakit hanggang ngayon wala pa
ang magaling kong pinsan.

Ano'ng oras na! Mag-aalas nueve na ng gabi. Tapos na nga 'yong program, e. Puro
performances na lamang ang nagaganap at kainan. 'Yong babae talaga na 'yon. Ang
ayos ayos ng usapan namin kahapon na pupunta nang maaga, tapos late pa rin pala
siya. Ganyan 'yon these past few months. Parang palaging wala sa sarili. Ewan ko
kung bakit, basta napansin ko lang, palagi niyang kasa-kasama 'yong tattoo artist
na nag-tattoo sa dibdib ni Allen dati.

TUTOK lang kami sa panonood nang biglang umiyak si Julia. Nataranta tuloy kami!
Inayos naman kaagad ni Allen ang pagkakaupo nito sa kandungan niya at saka
pinatahan. Naku, nagta-tantrums na naman.

"Baka naiingayan. O baka inaantok na," sabi ko kay Allen habang pinipikpik ang
balikat ni Julia.

Tumayo na ulit siya at pinayakap si Julia sa leeg niya. Hinaplos haplos niya ang
likod nito, at doon lamang tumahan ang anak niya. "You want to go outside, baby?"
pakikipag-usap niya pa rito, tapos nilingon niya ako. "Doon muna kami sa balcony.
Dito ka na lang. Manood ka."

"K-kaya mo ba?"

Ngumiti naman siya at tumango.

Hinalikan niya ako nang madiin sa ulonan ko bago sila lumakad paalis.
Sinundan ko sila ng tingin habang paakyat sila ng hagdan sa main lobby ng casino --
kung saan ginaganap ang celebration. Kinawayan ko pa nga si Julia kasi nakita ko
itong nakatingin sa'kin. Nahuli ko na naman tuloy 'yung titig nito na puno ng
pagtataka. Ang anak ko kasi, kung tumingin, parang palaging curious na curious.

Sabi nga ni Leila ang ganda raw ng mga mata ni Julia. Parang si Allen daw, malalim
kung tumitig.

Sinang-ayunan ko naman siya sa bagay na 'yon. Noong mga first few months ni Julia,
may mga features itong katulad ng sa akin. Pero habang lumalaki siya, mas nagiging
kamukha na siya ng daddy niya. Sabi pa tuloy ni Leila, wala raw duda, si Allen daw
talaga ang ama. Nakakatawa. Para kasi talaga silang pinagbiyak na bunga. Lalo na
kapag sumimangot si Julia? Naku, Allen na Allen!

NANG maka-alis na ang mag-ama ko, bumalik na ulit ako sa panonood.

Mabuti na lang talaga't pumipirmis kaagad si Julia kapag inaasikaso na siya ni

Allen. Ang asawa ko kasi, pinagsasabihan niya si Julia kapag makulit. Para raw
hindi lumaking matigas ang ulo. Kaya ayon, nasasanay na siguro ang anak namin.

Ang alam ko nga, ako dapat ang gumagawa non, kasi ako ang nanay. Pero malapit kasi
talaga sa kanya si Julia. Palagi itong nagpapa-karga sa kanya, palaging nakayakap
sa leeg niya habang buhat buhat niya. Kaya tuwang tuwa si Allen, e. Sa amin pa lang
daw ni Julia, tanggal na ang pagod niya.

Sa pagtulog nga, gusto niyang nasa gitna namin ang anak namin. Tapos pagkagising
ko, napapangiti na lang ako kasi si Julia nakadapa na sa ibabaw ng dibdib niya. Ang
sarap sarap nilang pagmasdan. Buo na agad ang araw ko sa simpleng ganoon lang.

I've never imagined Allen becoming such a loving father and husband. Nalaman ko na
kung paano mag-alaga ang isang Allen Fajardo.

Si Julia nga, kada linggo yata may uwi siyang pasalubong para rito. Kung hindi
damit, laruan. Ang sabi ko nga sa kanya, 'wag niyang sanayin. At isa pa, hindi pa
naa-appreciate ni Julia ang mga ganoong bagay. Ang bata bata pa nito. Lambing lang
ang gusto nitong makuha sa ngayon.

E hindi naman nakinig ang asawa ko. He said he wanted to give everything to his
daughter. Tinawanan ko nga siya non e, sabi ko, 'ayaw mong lumaking matigas ang
ulo, pero okay lang sa'yong lumaking spoiled?'. Ayon, nginitian lang ako. Ganon
naman 'yon, tumatahimik na lang siya ngayon 'pag alam niyang tama ang sinasabi ko.

NILIPAT ko ang tingin ko sa pamilya ko at pamilya ni Allen na nakapwesto sa pinaka-

unahan. Mukhang nag-eenjoy din sila sa party. Kasama rin nila ang parents ni Leila.
Napapangisi na lang ako pag-naalala kong hanggang ngayon wala pa rin si Leila, e.
Ang dami na niya ng na-miss.
Hindi rin nga ako sanay na wala sina Marco at Mariel. Parang kulang kami. Si Marco
kasi, siya ang tumanggap nung project sa Barcelona na dapat ay kay Allen. He's
already based in Spain now, together with his wife, Mariel, and their only
daughter, Sidney. Sinabihan sila ng asawa ko na mag-bakasyon dito para nga maka-
attend sila sa anniversary party ngayon, kaso mukhang marami rin yatang inaasikaso
si Marco roon, kaya hindi na nakadalo.

My chemist, Gavin, was also invited. Ang kaso, busy ito sa personal matters. Yes,
Gavin and my husband are in good terms already. Maayos na ang pakikitungo nila
ngayon sa isa't isa. Pero minsan, hindi pa rin nawawala kay Allen ang magselos lalo
na kapag madalas kaming nagkakasama ni Gavin. Pero normal na 'yon para sa'kin.
Ganoon na talaga ang asawa ko, e. Gusto niya lang naman akong protektahan. Lalo na
ngayon, may Julia na kami.

PAGKATAPOS ng isang performance, naisipan kong tumayo na rin at umalis. Gusto kong
sundan ang mag-ama ko. Namiss ko sila, e.

Pinuntahan ko sila sa balcony sa ikalawang palapag. Medyo malayo na ako sa pinag-

gaganapan ng event, pero naririnig ko pa rin 'yong tugtog.

Hindi muna ako agad nagpakita kay Allen. Pinanood ko muna siya habang nilalaro si
Julia. Ina-angat angat niya sa ere. Rinig na rinig ko tuloy ang hagikgik ng anak
ko, at kitang kita ko ang masayang mukha ng asawa ko. Hindi ko talaga inakalang may
ganoong side si Allen - 'yong masaya at palangiti.

Tama nga talaga ang sinabi sa'kin ni Mama noon. Iba ang naidudulot ng anak.

Since the day I told Allen I'm pregnant, ibinuhos na nito ang buong atensiyon niya
sa'kin. Ako ang naging priority niya at hindi na ang trabaho niya. Ramdam na ramdam
ko ang pagmamahal niya sa'kin. Hindi niya ako inaway o sinigawan. Alagang-alaga
talaga ako sa kanya.

Noong pinagbubuntis ko si Julia, sobrang selan ko. Kung anu-anong hinahanap ko at

gustong kainin. Si Allen naman, bigay agad. Nanibago nga ako. Para kasing hindi
siya 'yong Allen na ipinakasal sa akin. Sa sobrang bait, wala na akong masabi.

Kapag inaatake ako ng morning sickness, palagi siyang nasa tabi ko para hagurin ang
likod ko. Nakakatawa nga, kasi natataranta siya kapag naririnig niya akong
nagsusuka. Dati kasi, kahit tubig, isinusuka ko. Hindi siya mapakali 'pag ganon,
dadalhin na raw niya ako sa ospital. Oo, ospital kaagad. Imbis tuloy na mag-
concentrate ako sa pagsusuka, tinatawanan ko siya.

Sabi ko kaya ko naman, at normal lang 'yon. Minsan nga hindi siya nakakapasok sa
trabaho, e. Kahit na sinasabi kong pumasok siya, ang tigas ng ulo, ayaw. 'Di niya
raw ako pwedeng iwan kasi walang magbabantay sa'kin. Papaano na lang daw kung
himatayin ako? Basta, kung anu-anong naiisip niya. Pinatigil niya nga muna ako noon
sa pagpasok sa Rioscents. Mag-work from home na lang daw muna ako. Mahirap na raw
kasi. At saka 'yon din ang pinayo ng OB ko nang mapansin nitong medyo mahina nga
ang kapit ni Julia.
Siyempre si Allen, sobrang kinabahan. Maya't maya ang tawag sa'kin kung kumusta raw
ako. Kung nagsusuka na naman daw ako. Pinakiusapan niya pa si Leila na sa amin muna
tumuloy para raw may magbabantay sa'kin kapag wala siya. E, si Leila, hindi naman
mahirap pakiusapan 'yon. Kaya ang pinsan ko ang kasa-kasama ko noong mga first few
months ng pregnancy ko.

May mga panahon noon na ang init init talaga ng ulo ko.

Hindi ko naman sinasadya, pero minsan natatarayan ko si Allen. Naaaway ko talaga

siya. Minsan umiiyak pa ako kahit wala namang mabigat na dahilan. Basta sobrang
emosyonal ko. Lalo na nung napapansin kong parang tumataba ako. Sabi ni Allen,
hindi naman daw. Sexy pa rin daw ako. Pero hindi ako naniwala sa kanya, siyempre
kilala ko ang katawan ko. Sinasabi niya lang yata 'yon para hindi ako ma-depress.

Buti na lang nga't humaba na ang pasensiya ng asawa ko. Tatahimik na lang 'yon 'pag
nag-aamok na ako. Hihintayin niyang lumamig ang ulo ko. Magso-sorry naman ako sa
kanya pagkatapos, then okay na ulit kami. Naiintindihan niya naman kung bakit ako
ganon kasi nga buntis. Pinaliwanag din naman sa kanya ng OB ko.

Noong mga limang buwan na akong buntis, bumubuti na ang lagay ko. Ang sarap sa
pakiramdam kasi parang nararamdaman ko na ang bata sa tiyan ko. Tuwang tuwa kami
nung nalaman naming babae ang anak namin, kahit na gusto sana ni Allen ay lalaki.
Sabi niya next time na lang daw. Nakakatawa, may next pa talaga siyang nalalaman.

Kahit na kaya na ng katawan ko, hindi pa rin ako pinabayaan ng asawa ko.

Hatid sundo niya ako noong bumalik na ako sa pagpasok sa Rioscents. Kaya nga
madalang siyang mag-overtime non kasi ayaw niya raw akong paghintayin. Sa umaga at
gabi, siya na ang nag-aasikaso sa bahay. Ayaw niya raw akong mapagod. Pero makulit
ako, kaya tumutulong pa rin ako sa kanya. Wala naman siyang magagawa, e. Pero 'yung
mga magagaan na trabaho lang binibigay niya.

Ingat na ingat talaga siya, lalo na nung kabuwanan ko na. Imbis nga na ako lang ang
mag-leave sa trabaho kasi ako naman ang manganganak, pati siya nag-leave na rin.
Panay ang haplos niya sa tiyan ko. Tanong pa nang tanong kung lalabas na raw ba.
Nakakatawa siya. Ang sabi ko sa kanya, wag siyang mag-alala. Dahil mararamdaman ko
naman kung manganganak na ako.

"Vanessa," biglang pagtawag ni Allen. "Bakit nandiyan ka?"

'Yon ang nagpabalik sa'kin sa huwisyo. Kanina niya pa kaya ako napansing nakatayo
rito? Napangiti na lang ako.

Sinenyas niya ang ulo niya para palapitin ako, "come here."
I don't need to be asked again. Lumapit na agad ako. Sinalubong niya ako ng
mahigpit na yakap sa balikat gamit ang isa niyang braso, tapos hinalikan niya ako
sa buhok ko. Inamoy ko naman siya sa dibdib bago ko kinuha si Julia mula sa kanya
para ako naman ang bumuhat.

Yumakap si Julia sa leeg ko at sumiksik doon. Nako, ganito 'to kapag inaantok na,
e. Hinele ko na lang ito habang pinipikpik sa likod para makaidlip kahit papaano.
Napapagod na 'to. Kanina pa rin kasi nilalaro ni Allen.

"Ako na, Van. Mabigat," alok naman ng asawa ko.

Nginitian ko siya, "okay lang. Kaya ko naman."

Ngumiti na lang siya. Oo, totoong bumibigat na nga si Julia kumpara noon. Kaya nga
mas madalas, siya na ang bumubuhat dito. Pero kayang kaya ko pa rin naman siyang
buhatin. Eto lang talagang si Allen ang palaging nag-aalala.

Pinapwesto niya ako sa harapan niya, pagkatapos ay niyakap niya ako mula sa
likuran. At dahil nakapusod ang buhok ko, madali niya pa akong nahalikan sa batok.
Kinagat niya pa 'yung kwintas ko - 'yung regalo niya sa'kin dati - bago siya
sumiksik sa gilid ng mukha ko. Napailag nga ako nang bahagya. Nakiliti na naman
kasi ako sa balbas niya. Bihira na kasi siyang mag-ahit ngayon, kaya mas lalo
siyang nag-mukhang tatay. Bagay nga, e. Tumindi tuloy ang pagpapantasya ko sa
kanya.

Hindi naman dahil sa asawa ko siya, pero totoong mas lumakas ang sex appeal ni
Allen ngayon. His body gets more broader now. Para tuloy ang payat payat ko kapag
magkatabi kami. Mamang mama na talaga siya. At ang mga muscles niya sa braso at
dibdib? Mas umumbok at tumigas na rin ngayon kumpara noon. Siguro dahil sa
kakabuhat niya kay Julia. Nae-exercise kumbaga.

'Pag sabay nga kaming naliligo, hindi ko maiwasang panoorin siya. His entire body's
close to perfection.

"Do you want to go home? Para makapagpahinga na rin si Julia," biglang bulong niya.

"Mamaya na nang kaunti," sagot ko naman. "Magpa-hangin muna tayo rito. Ang daming
tao sa loob, e."

Naramdaman ko naman ang pagtango niya.

"Vanessa?"
Sinilip ko siya nang muli siyang magsalita, "hmm?"

"Kelan na'tin susundan si Julia?"

Kung hindi lang natutulog ang anak ko, malamang tumawa na ako nang malakas. Si
Allen! Hindi na niya talaga ako tinigilan sa hiling niyang 'yan.

Matapos ko kasi ipanganak si Julia, sinabihan ko siyang ayaw ko na munang magbuntis

agad. Gusto ko kasi malalaki ang agwat sa edad ng mga anak namin. Two to three
years, mga ganoon. Kaya maingat kami ni Allen.

He didn't allow me to take pills again or take shots. Pipilitin niya na lang daw
mag-withdrawal kahit na mahirap. Natawa ako sa kanya nong sinasabi niya 'yon
sa'kin. Nakasimangot kasi 'yung hitsura niya. Parang labag na labag talaga sa loob
niya ang gagawin niya, e. Pinaliwanag ko naman kung bakit, at naintindihan niya rin
naman. Kaso sadyang mahirap lang daw talagang magpigil kapag nandoon na. Totoo
naman. Ako nga minsan nahihirapan din akong magpigil. Napakahirap naman kasi
talagang tanggihan ang init ng katawan ng asawa ko. Pero kailangan, e.

INABOT ko ang buhok niya at marahan 'yong ginulo-gulo. "'Di ba sabi ko hintayin
muna na'tin tumanda nang kaunti si Julia. Mahirap mag-alaga," sagot ko na lang sa
tanong niya.

"Ako naman ang mag-aalaga," laban niya.

"Ikaw nga. E, ako naman ang magbubuntis at manganganak."

O, e 'di natawa siya?

"Okay," sabi niya. "But when Julia turns two, I'll get you pregnant again. Hindi na
'ko papayag na itulak mo ako palayo 'pag malapit na 'ko."

This time, ako naman ang natawa. At talagang pinlano na niya, ha? May balak na.
Napailing iling na lang ako pagkatapos hinaplos ko ang pisngi niya.

"Oo na. When Julia turns two." Hinalikan ko sa gilid ng ulo si Julia.
Mas sumiksik naman si Allen sa gilid ng mukha ko nang tiniyak ko 'yon sa kanya.

Nanatili lang kaming tatlo sa ganitong posisyon - buhat buhat ko ang anak ko,
habang nakayakap sa'kin ang asawa ko. I close my eyes and feel the cold breeze
brushing gently against my skin.

Wala na akong mahihiling pang iba. Kuntentong kuntento na ako sa kung ano'ng meron
ako ngayon. I have a sweet daughter and a loving husband.

EPILOGUE

Minsan nga naiisip ko, kung sakaling tuluyan kong pinakawalan si Allen noon, ano
kayang magiging buhay ko ngayon? Magiging ganito kaya ako kasaya? I don't think so.
Kasi, na-realized ko, walang ibang kayang magpasaya sa'kin kung 'di si Allen, at
ang anak namin.

I am really thankful I didn't quit, that I took the risks.

Akala ko kahit kailan hindi ko na mararanasan ang pakiramdam ng pagiging asawa.

Pero si Allen, binibigay niya 'yon sa'kin ngayon. My dream of having a happy
marriage and a loving husband? Nakuha ko na. Bawing bawi na siya sa mga taong
malayo ang loob namin sa isa't isa, sa mga panahong nananakit siya. Pakiramdam ko
tuloy, successful na ako bilang isang babae.

Ilang beses kaming sinubok ng panahon, pero heto pa rin kami, magkasama. Sa huli
kami pa rin. Ayaw yata talaga kaming paghiwalayin, e.

Noon kasing iniwan ko siya papuntang London, matagal kaming nagkahiwalay, pero
naipit ako at kinailangan kong bumalik ng Pilipinas para itayo ang negosyo ko, kaya
nagkita na naman kami. Noong nasampa naman ako ng petisyon para sa annulment,
nabuntis naman ako, at doon ko napagtanto na tama na ang pagiging mahina, tama na
ang pagiging duwag. Kailangan ko na ulit lumaban para sa amin. Sumuko na talaga ako
noon, pero meron at meron pa rin talagang naging dahilan para bumalik kami sa isa't
isa.

Naniniwala na tuloy ako na may dahilan talaga lahat ng mga bagay.

Sa tingin ko, noong pumutok pa lang ang isyu sa arranged marriage ay nag-umpisa na
ang kwento namin ni Allen. Maraming beses kong naramdaman na hindi talaga kami para
sa isa't isa, pero ilang beses din akong nakahanap ng dahilan para patunayang hindi
totoo ang mga 'yon.

HUMIGPIT ang yakap ni Allen sa bewang ko. Sinandal ko naman ang pisngi ko sa gilid
ng mukha niya.

Kapag tinitingnan ko ang asawa ko ngayon, hindi ko na naa-alala ang Allen na

nananakit at nagpapaiyak sa akin noon. Wala na 'yung bakas ng pagiging malupit
niya. Ibang iba na siya ngayon. And I guess this is the real him. Kasabay ng mga
pagsubok na pinagdaanan namin, ay ang pagbabago niya para maging isang mabuting tao
- 'yong may respeto sa babae.

Hindi perpekto si Allen. Gwapo siya, walang duda. Pero may mga ugali siyang aayawan
mo. Kung tutuusin, he's not every woman's dream man.

Sino ba naman kasing gustong makapag-asawa ng cold, boring man? Sino bang gustong
makasama sa iisang bahay ang isang taong mahigpit at nananakit? Totoo, dati, ang
dami dami kong hinahanap kay Allen. I want him to be the perfect husband. Pero
hindi niya kaya, dahil hindi siya ganon.

Ngayon, I can't say that he's already close to perfection. Pero kuntento na ako.
Kuntento ako sa kung sino siya.

Sa tingin ko nga, 'yon ang isa sa mga aral na natutunan ko sa mga pinagdaanan namin
ni Allen - ang makuntento. Minsan, ang dami dami nating hinahanap sa taong mahal
natin, kahit na ang totoo, 'yong pakiramdam lang na nasa tabi mo siya sa lahat ng
oras, sapat na dapat 'yon.

Kaming dalawa ni Allen, pinatatag kami ng mga problema. And now...

...we're strong. No one can hurt us, nothing can break us, especially with our
Julia around.

Nakakatuwang isipin na noon, halos patayin na namin ang isa't isa sa sakit...

...nalunod kami sa lungkot, nilamon kami ng galit at takot. Pero gumapang pa rin
kami pabalik sa isa't isa.

At isa 'yon sa mga ipinagmamalaki ko at ipagmamalaki ko...

...na minsan...

...sa buhay ko...

...lumaban ako para sa amin ng taong mahal ko.

This is me, Vanessa Rio Perez-Fajardo. And this is my cry. My cry of infinite
happiness.

- THE END -