Sarajevskesveske39-40 0

See discussions, stats, and author profiles for this publication at: https://www.researchgate.
net/publication/340438289
MUŠKI SNOVI, NEOLIBERALNE FANTAZIJE I ZVUK OKLEVETANE

MODERNOSTI: TURBO-FOLK U RALJAMA SUBALTERNOSTI,
PREDUZETNIŠTVA DRUGOSTI I ZLOČINA
Article · January 2012
CITATIONS READS
0 319
1 author:
Zoran Ćirjaković
18 PUBLICATIONS 4 CITATIONS
SEE PROFILE
Some of the authors of this publication are also working on these related projects:
Podsaharska Afrika View project
Posle Jugoslavije, neokolonijalizam View project
All content following this page was uploaded by Zoran Ćirjaković on 04 April 2020.
The user has requested enhancement of the downloaded file.

Časopis Sarajevske sveske
izražava zahvalnost
sljedećim institucijama, državama i pojedincima
na njihovoj podršci
Sarajevo Notebook magazine

would like to thank
the following institutions and countries
and individuals for their support
Open Society Fund Bosnia and Herzegovina

The Balkan Trust for Democracy
Norway
Sweden
Finland
Denmark
Switzerland
Portugal
France
Great Britain
Slovenia
Makedonija
Bosna i Hercegovina
United States
Srbija
Crna Gora
Ured za kulturu Grada Zagreba
Grad Sarajevo
European Community
Goethe Institut Sarajevo
KulturKontakt Austria
Buybook
Carl Bildt
Ministarstvo Kulture i Sporta - Kanton Sarajevo
Redakcija Elizabeta Šeleva
Ljubica Arsić Slobodan Šnajder
Basri Capriqi Dragan Velikić
Mitja Čander Marko Vešović
Aleš Debeljak Radoslav Petković
Ljiljana Dirjan Miško Šuvaković
Daša Drndić Tihomir Brajović
Zdravko Grebo Robert Alagjozovski
Zoran Hamović
Dževad Karahasan Glavni i odgovorni urednik
Enver Kazaz Velimir Visković
Tvrtko Kulenović
Julijana Matanović Izvršni urednik
Senadin Musabegović Vojka Smiljanić-Đikić
Andrej Nikolaidis
Boris A. Novak Sekretar
Sibila Petlevski Aida El Hadari-Pediša
NO
39 2012
 40
SADRŽAJ 39 /40
U PRVOM LICU
Sazana Çapriqi
Virdžina: imenica muškog roda.................................... 13
DIJALOG
Jasmina Ahmetagić
i Dževad Karahasan
Pisati roman je kao graditi kuću.................................. 23
TEMA BROJA Da li je Balkan muškog roda? (uredila Tatjana Rosić)

Tatjana Rosić Panika u redovima tj. Balkan,
zemlja s one strane ogledala.......................................... 49
Nadežda Čačinović Ženska čast/muška čast................................................. 72
Damir Arsenijević Ljubav nakon genocida................................................... 75
Zoran Ćirjaković Muški snovi, neoliberalne fantazije i zvuk
oklevetane modernosti................................................... 89
Jasna Koteska Tri funkcije balkanske muškosti................................ 115
David Albahari Mali esej, muškobanjast............................................... 131
Nikola Đoković Brat Davida Albaharija
– ispovest o (brato)ubistvu.......................................... 134
Nebojša Jovanović Bosanski psiho: Kuduz, rat spolova
i kraj socijalizma............................................................. 156
Marija Grujić Beli rendžer na čelu Dragojevićeve Parade............. 176
Mima Simić Poderani maskuliniteti, celuloidne zakrpe: neke
tendencije ženskog filmskog pisma u regiji............. 193
Dario Bevanda Everything’s coming up roses? Nevolje
i Dinko Kreho s Balkanskim muškarcem Harisa Pašovića............... 207
Tatjana Greif Nemoćni alfa mužjaci.................................................... 221
Barbara Matejčić Živila pička ...................................................................... 230
Milan Miljković Muška poezija u Kulturnom dodatku
Politike 1989 - 2001...................................................... 237
Goce Smilevski Književne horde u eri visokog
tehnološkog razvoja....................................................... 250
Vukša Veličković Homofobni nacionalizam
i kriza maskulinosti u Srbiji........................................ 255
DIJALOG
Adisa Bašić
i Ferida Duraković
‘Pjesme treba pisati rijetko i nerado’........................ 263
DNEVNIK
Tvrtko Kulenović
Dnevnik uspomena i prognoza................................... 277
Milica Nikolić Dnevnik čitanja............................................................... 289
SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 5

PRIPOVEDAČI BALKANA
Mihajlo Pantić “Balkanska” priča ili kako nas vide drugi / isti...... 295
Alma Lazarevska Pismo iz 1938. godine................................................... 297
Orhan Pamuk Putovanje u drugi svet.................................................. 306
Olivera Ćorveziroska
Obično četvrtkom........................................................... 311
Vladislav Bajac Priča o putovanju sa običnim ljudima...................... 315
Emil Andreev Ruža u Dunavu................................................................ 325
Ridvan Dibra Parmski kartuzijanski manastir ................................ 331
Anastasis Vistonitis Probijeni bubnjevi ........................................................ 342
Zoran Ferić Utrka.................................................................................. 345
Mihajlo Pantić Plavo je tamnije od crnog............................................ 354
DIJALOG
Mladen Vesković
i Vladislav Bajac
Da li svi srljamo u kloniranu budućnost?................ 365
(NE VIDLJIVI) ANTOLOGIJA ROMSKE POEZIJE

Dragoljub Acković Prva zbirka umetničke poezije na romskom .......... 381
Rajko Brajdić Šajnović
Prosjačenje ...................................................................... 384
Mangibe ........................................................................... 384
Črna koža ........................................................................ 385
Cigan ................................................................................. 385
Sonce ................................................................................ 386
Jože Livijen Kaj s tisti časi ................................................................. 387
Kaj hi udala cejtića........................................................ 387
Urok................................................................................... 389
Stava ................................................................................. 389
Osel ................................................................................... 390
Jožek Horvat – Muc Stari godec ...................................................................... 391
Phuro hegeduvauši ....................................................... 391
Mene ljubiš ..................................................................... 391
Ti moja boš...................................................................... 392
Poglente me , poslušajte me........................................ 392
Romeo Horvat Popo Nevo berš kurkure ........................................................ 393
Šun so tuke phukavau .................................................. 393
Serdicakre ....................................................................... 393
Kalu Rom.......................................................................... 394
Mladenka Šarkenzi Beseda mama................................................................... 395
O reče dej ........................................................................ 395
Gospod ............................................................................. 396
Molk .................................................................................. 397
Kasum Cana Romske riječi................................................................... 398
Romane lafja.................................................................... 398
Zaboravljen ..................................................................... 399
Rat...................................................................................... 399
Pijan sam ......................................................................... 400
6 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

Bajro Bajrić Majko................................................................................. 401
Nano ................................................................................. 401
Tamna je noć................................................................... 402
Zgažena ciganska violina ............................................. 402
Balada o Dalan ............................................................... 403
Maestro ............................................................................ 403
Fari Ibraimovski U tuđini............................................................................. 404
Ko jabandjiluko ............................................................. 404
Nezapamćeni moj oče .................................................. 405
Oči moje majke............................................................... 406
Jesen ................................................................................. 407
Rasim Sejdić Gazisarde romengi violina........................................... 408
Romani istina ................................................................. 408
Ačilem pe ivitsa provalje ............................................. 409
Šemso Avdić Zašto me ne rodi neka druga žena............................. 410
Amela ............................................................................... 411
U vinu je istina ............................................................... 411
Ciganski boem ................................................................ 412
April devedeset i neke .................................................. 412
Marko Aladin Sejdić ***....................................................................................... 413
Me e kali čirikli .............................................................. 413
E gadžu paxbu rakli ...................................................... 415
E loli luludji..................................................................... 414
O len! Darane pajehki .................................................. 415
E rromane čehrajin ....................................................... 416
Dži kaj ka našav.............................................................. 417
Suno dikhlem ................................................................. 418
Hedina Tahirović–Sijeričić Majko!............................................................................... 419
Vjetar ................................................................................ 420
***....................................................................................... 420
Ljatif Mufaeleskoro Demir Barothan .......................................................................... 421
Barothan........................................................................... 422
Bez stop............................................................................. 422
Mesečinata na Romite ................................................. 423
E Romengiri luna ......................................................... 424
Demirov Sabri Ciganska čerga ............................................................... 425
Romani čerga ................................................................. 425
Možebi utre .................................................................... 426
Solzi .................................................................................. 426
Utrinska rosa .................................................................. 427
Neđo Osman Da budeš ili da ne budeš Cigan si ............................. 428
Gospodin prosjak .......................................................... 429
Patrin ................................................................................ 429
Ma dara Romestar ......................................................... 430
Nae loko Rom te ove .................................................... 431
Ruždija Ruso Sejdović Moj bol ............................................................................. 432

Mi Romi .......................................................................... 433
Oči .................................................................................... 433
Biva to u vremenu.......................................................... 434
Kujtim Pačaku Glad ................................................................................... 436
I bokh ............................................................................... 436
Moj sokak ........................................................................ 436
Crna pesma, crna majka............................................... 437
San .................................................................................... 437
Sad kad sam daleko ....................................................... 438
Kad rom voli ................................................................... 438
Mehmed Saćip Svršetak jedne knjige ................................................... 439
Jekha pustikakro agor .................................................. 439
Sirotinjski čoček ............................................................ 440
Pomeranje sofre ............................................................ 440
Pokojnici .......................................................................... 441
Kućni prag ....................................................................... 441
Mesto pod suncem ........................................................ 442
Alija Krasnići Na grobu predvodnika.................................................. 443
Zakletva ........................................................................... 443
Hape sovlji....................................................................... 444
Moj život........................................................................... 444
Zaljubljena si................................................................... 445
Legende o nakovnju i čekiću ...................................... 445
Bajram Haliti Ništa mi ne osta ............................................................. 446
Khanči ni ačhilo man ................................................... 446
Presahle suze .................................................................. 447
Tražeći svoga Boga ........................................................ 448
Banijan, drvo života ...................................................... 448
Barathan .......................................................................... 449
Gina Ranjičić ***....................................................................................... 450
Slobodan Berberski
***....................................................................................... 452
Odlazak brata Jakala ................................................... 453
Rajko Đurić Bez doma bez groba ...................................................... 457
Cvet smtri ........................................................................ 457
E luludji merimase ...................................................... 458
Umiranje .......................................................................... 458
Razgovor s Bogom ......................................................... 459
Jovan Nikolić Stepen invalidnosti ....................................................... 460
Stepeno invalidnitosko ................................................ 460
Magija zvuka ................................................................... 460
Zavet ................................................................................. 461
Svilen–pesma ................................................................. 461
Gost niotkuda ................................................................. 462
Predrag Jovičić Beše jednom ................................................................... 463
Sas jekhdata .................................................................... 463
Iznad oblaka ................................................................... 463

Za pesnika i Ciganina ................................................... 464
Poslednja želja ............................................................... 464
Veliko C ............................................................................ 465
Sirotinja ........................................................................... 466
Kao da je umorna .......................................................... 466
Moj dlan ........................................................................... 467
Između prve i poslednje .............................................. 467
Gordana Đurić Avas varesave bršendesa pe palma............................ 468
Mere................................................................................... 469
Desanka Ranđelović Slepi Zevs......................................................................... 470
Jad...................................................................................... 470
Put...................................................................................... 471
Dragica Kalderaš Zašto si me ostavio........................................................ 472
Sostar mekljan man....................................................... 472
Slatka smrt....................................................................... 473
Živa trunem bez tebe.................................................... 473
Ištvan Farkaš Minijature ....................................................................... 474
Nokturno ......................................................................... 475
Nokturno ......................................................................... 476
Miroslav Mihajlović Vatra.................................................................................. 477
Jag...................................................................................... 477
Bajka ................................................................................. 478
Dijadema........................................................................... 479
Čekanje ............................................................................ 479
Trifun Dimić Noćno doba...................................................................... 480
Rjatumi vrjama............................................................... 480
Molitva očajnika ............................................................ 481
Sloboda.............................................................................. 482
Pred put............................................................................ 482
Pamćenje.......................................................................... 483
Oproštaj............................................................................ 483
Kadrija Šainović ***....................................................................................... 484
Ko kaže da nisam srećan.............................................. 484
Ko phenel kaj najsem bahtalo ................................... 485
Glad ne može da spava.................................................. 485
Nemoj da kažeš da ti nisam rekao ............................ 486
Stigla je Ciganka i čerga................................................ 487
Svadbena pesma............................................................. 487
Zoran Rašković Romano suno ................................................................. 488
Romano suno ................................................................. 488
Frenetičan ....................................................................... 488
Kada setiš se imena draga ........................................... 489
Baja Saitović – Lukin
Evo stigli smo ................................................................. 490
Ak avilam ......................................................................... 490
Mi smo obeleženi........................................................... 491
Put...................................................................................... 492

Napušteni ciganski grad............................................... 492
Beleške o autorima ............................................................................................. 493
PASOŠ / PUTOVNICA Nikolaj Kančev

Marko Vešović Neko ima u šumi ........................................................... 503
Nikolaj Kančev Aed..................................................................................... 505
Dar...................................................................................... 505
Bal nevinih....................................................................... 506
Muzika sfera, ja slušam ............................................... 506
Tuga je pomračenje srca.............................................. 507
Vodeni duh....................................................................... 507
Crna Kutija....................................................................... 507
Diktatura ......................................................................... 508
Hanibalov duh se ovaploćuje u riječima ................. 508
Sve...................................................................................... 509
Pariz .................................................................................. 509
Stari učitelj....................................................................... 509
Antikvarnica.................................................................... 510
Tužno poređenje............................................................ 510
Slobodni let...................................................................... 510
Ljepota.............................................................................. 511
Vjetrovito vrijeme.......................................................... 511
Zračenja............................................................................ 511
Rodna kuća...................................................................... 512
Ljubav................................................................................ 512
Ja........................................................................................ 512
Noćni košmar, ispitan od franca kafke..................... 513
Inje..................................................................................... 513
Kamo? .............................................................................. 513
Toliko je već sigurno da čak ne vjeruješ................... 514
U sunčevo oko uletjela je mušica............................... 514
Prosto................................................................................ 515
***....................................................................................... 515
Lakoća .............................................................................. 515
Čudo ................................................................................. 516
Postscriptum.................................................................... 516
PORTRET SLIKARA Slikarstvo Franjo Likara

Željko Ivanković
i Franjo Likar Imati 85 godina.............................................................. 519
Bilješke o autorima ............................................................................................. 563
Executive Summary ............................................................................................. 573

U PRVOM LICU
Sazana Çapriqi
Sazana Çapriqi
Virdžina: imenica muškog roda

prevela s engleskog: Kanita Halilović
Balkan se bez ikakve sumnje uglavnom smatra regionom kojim dominiraju

muškarci, patrijarhalnim društvom koje skoro i ne poznaje pojam jednakosti po-
lova. Patrijarhat nije isključivo balkanski fenomen, ali zbog toga što se društvo na
Balkanu često povezuje s nekom vrstom nasilnog i primitivnog mačo ponašanja
ovaj region je dobio etiketu patrijarhalnog i zaostalog. Ovakve stavove moguće je
u izvjesnoj mjeri pripisati stereotipima i klišeima, ali dio istine leži i u tome da za-
ista postoje brojni dokazi u prilog tezi o predominantno muškom karakteru druš-
tva organizovanog duž jasnih linija razdvajanja između polova. Dokaze za ovu tezu
veoma lako možemo naći bilo gdje, počevši od mitova i legendi, institucionalnih
struktura, mentaliteta, narodnih vjerovanja, do praktičnih aspekata svakodnevnog
života. Slike muškaraca koji se zabavljaju po kafanama uz meso sa roštilja i ispijanje
rakije, uz zvuke glasne muzike i priče o ponosu i poniznosti, o časti i sramu, o dav-
no dobijenim ili izgubljenim ličnim ili kolektivnim bitkama, o velikim uspjesima ili
neuspjesima, još uvijek se mogu vidjeti u raznim gradovima Balkana, kako manjim
tako i onim većim. Za to vrijeme žene imaju drugačije načine zabave ili jednostavno
čekaju kod kuće da im se njihovi muškarci vrate. Priče o muškoj grandioznosti, o
muškoj časti, i o imenu vrijednom poštovanja uklapaju se u jedan koncept sjaja i
veličine koji su muškarci stvorili sami za sebe, a koji je u stvarnoj istoriji Balkana
zapravo proizveo mnogo više nasilja i patnji nego što je donio bilo kakvu dobrobit
ili značaj za unapređivanje života ljudi u ovom regionu. Patrijarhalna tradicija je
tako duboko ukorijenjena da se ponekad čini skoro nemoguće da bi joj se moglo
makar i usprotiviti.
Britanski antropolog Bronislaw Malinowski tvrdi da “mit djeluje kao neka vrsta
mape za današnje društveno uređenje; mit nam daje retrospektivni obrazac moral-
nih vrijednosti, sociološki poredak, te magično vjerovanje čija je funkcija da jača tra-
diciju i daje joj veću vrijednost i prestiž vezujući je za neku višu, bolju, nadnaravniju
stvarnost prvobitnih događaja”1. Jedna od najrasprostranjenijih legendi na Balkanu
jeste priča o zaziđivanju žena, u kojoj obično neka djevojka ili žena bude zazidana u
temelje nekog zdanja, kao što je recimo most, tvrđava ili crkva, kako bi građevina bila
stabilna i kako bi se obezbijedila njena čvrstoća i trajnost. U albanskim usmenim pre-
danjima ovaj fenomen poznat je kao legenda o tvrđavi Rozofat, a neke druge varijante
iste te priče poznate su pod nazivima: tvrđava Turra, tvrđava Petra Petroshija, te El-
itat iz knjige Timothy Brennana, “The national longing for form.” Nation and Narration, (NY. Rout-
C
1
ledge 2000) str. 4.

basanska tvrđava. Srpska varijanta legende o tvrđavi Rozafat poznata je kao “Zidanje
Skadra”. Dug je spisak narodnih pjesama ili balada širom Balkana sa istim motivom;
u Bosni imaju legendu o Tešanjskoj tvrđavi i Starom mostu u Mostaru, Bugari imaju
baladu Struna Neviasta, Rumuni legendu o manastiru Arđeš, Mađari baladu o tvrđavi
Deva. Pandan u Turskoj je legenda o mostu u Adani, a u Grčkoj o mostu Arta. Alan
Dundes, naučnik iz SAD-a koji se bavi istraživanjem folklornih tradicija, smatra da
sve skupa u Bugarskoj, Grčkoj, Mađarskoj, Rumuniji, Srbiji i Albaniji postoji preko
sedam stotina varijacija na ovu temu.
Zaplet obično obuhvata grupu muškaraca, tri brata, devet ili dvanaest zidara
koji zidaju tvrđavu, crkvu ili most. Šta god oni urade tokom dana bude im porušeno
tokom noći i nikako ne mogu da završe posao. Neki starac koji prolazi pored njiho-
vog gradilišta, neka ptica ili san koji su sanjali, kaže im da moraju podnijeti lju-
dsku žrtvu da bi mogli razbiti čini i osigurati trajnost zdanja koje grade, da moraju
žrtvovati prvu ženu koja dođe na gradilište ili u suprotnom nikada neće dovršiti
započeto. Narednog dana žena glavnog zidara ili žena najmlađeg od trojice braće,
ništa ne sluteći o planovima muškaraca za njeno žrtvovanje, dolazi na gradilište da
im donese hranu i piće. Oni joj kažu šta joj se sprema i ona nema nikakvog izbora
nego da prihvati svoju sudbinu i udovolji željama muškaraca. U nekim varijantama
ona ih kune ali na kraju ipak prihvata svoj usud i pristaje da žrtvuje svoj život. U
mnogim varijantama žena moli da joj se u zidu ostavi otvor kako bi se i dalje mogla
brinuti o svom sinu koji ostaje iza nje, a uvijek se obavezno radi o sinčiću koji iza nje
ostaje, nikada o kćerkici.
Imam samo jednu molbu. Kada me budete zazidali, ostavite jedan otvor za
moje desno oko, moju desnu ruku, moje desno stopalo i moju desnu dojku.
Imam malog sina. Kada počne da plače, ja ću ga razveseliti svojim desnim
okom, utješiću ga desnom rukom, ljuljaću ga desnim stopalom i dojiću ga iz
desne dojke. Neka se moje grudi okamene a neka tvrđava zablista. Neka moj
sin postane veliki heroj, vladar svijeta!2
“Mit je sistem komunikacije”, kaže Roland Barthes, “radi se o svojevrsnoj po-
ruci”. U balkanskim zemljama postoje vrlo tradicionalne vrijednosti koje se od-
nose na polove. Pojmovi kulturno idealnih dužnosti muškaraca i žena te koncepti
muževnosti i ženstvenosti jasno su razdvojeni od davnina, baš kao i pokušaji da se
postigne čvrsta i trajna raspodjela muških i ženskih odgovornosti. Muškarci su gra-
ditelji i stvaraoci, oni grade i stvaraju, a žene im u tome pružaju apsolutnu podršku,
čak i po cijenu vlastitog života.
Pomenutih sedam stotina verzija legende o zaziđivanju u temelje građevine uvi-
jek opisuju žrtvu koju žena mora podnijeti kao cijenu koja se mora platiti da bi se osi-
gurala postojanost građevine kao simbola života i prosperiteta čovječanstva. S druge
strane, poznata legenda o Trojanskom ratu jednu ženu stavlja u sami epicentar ra-
zornog sukoba između Grka i Trojanaca, koji završava u ruševinama grada Troje. Lju-
Iz djela Mitrush Kutelija (ed.) Tregime të moçme shqiptare (Tirana: Naim Frashëri, 1965, reprint 1987,
2
1998). http://www.albanianliterature.net/oral_lit3/OL3-06.html

dska istorija, kao i istorija književnosti, puna je priča o svađama, dvobojima između
muškaraca zbog žena, ali samo će Helena trojanska zauvijek ostati upamćena kao, a
kako je Christopher Marlow naziva u svom Doktoru Faustu, “lice koje pokreće hiljadu
brodova”. U svom remek djelu Ilijada, najpoznatijem balkanskom epu, Homer pri-
povijeda o grčkoj floti koja isplovljava za Troju kako bi povratila kraljicu Helenu od
Sparte za koju smatraju da ju je oteo Paris, princ od Troje. Oni grad opsjedaju deset go-
dina ali ne mogu srušiti gradske zidine. Opsada završava tek nakon što Trojanci budu
prevareni drvenim konjem u kojem su Grci nekako uspjeli ući u grad i posijati smrt
i razaranje. Mitologija nam sugeriše da je ovaj rat indirektno bio izazvan ženskom
sujetom. Tri boginje: Hera, Atina i Afrodita, nalaze se u središtu radnje. Njihov ponos
je stavljen na kušnju kada boginja razdora Erida ponudi zlatnu jabuku najljepšoj od
njih. U grčkoj mitologiji se bogovima i boginjama pripisuju ljudske osobine tako da
njih tri počinju svađu oko toga koja je najljepša. Na kraju Zevs odlučuje da Paris, Tro-
janski princ, treba da presudi koja od njih je stvarno najljepša. Paris na to pristaje i
bira Afroditu, koja mu je zauzvrat obećala najljepšu djevojku na svijetu, što je njemu
očigledno bilo draže od moći koju mu je obećala Hera, odnosno bogatstva koje mu je
obećala Atina. Ovo je ukratko ono što mi danas možemo nazvati zapletom iza scene
koji je doveo do izbijanja Trojanskog rata. Sudbina Helene koja je žigosana kao glavni
krivac za rat zapravo je bila predodređena i prije nego što je ona uopšte mogla zau-
zeti bilo kakav stav po tom pitanju odnosno prije nego što se mogla za bilo šta pitati
u svemu tome. Za grčke ratnike predvođene Agamemnonom, Menelajevim bratom,
uopšte nije bilo bitno da li je Helena zaista bila oteta ili je svojom voljom pobjegla sa
Parisom, jer su oni bili odlučni da pobiju sve Trojance i spale njihov grad kao osvetu
za pretrpljenu uvredu. Flotu su sakupili u Aulidi, ali nisu mogli isploviti za Troju zato
što je Artemida, boginja lova, koja je bila ljuta na vođe pohoda, zaustavila vjetar i nije
dozvoljavala njihov odlazak. Da bi je odobrovoljili, morali su žrtvovati Agamemno-
novu kćerku, Ifigeniju. Okupljeni muškarci nisu ustuknuli pred ovom preprekom.
Zahtjev za podnošenjem žrtve došao je sa višeg mjesta, mimo moći običnih smrtnika,
slično kao i u legendi o zaziđivanju djevojke u temelje, a ni u ovom slučaju se o tome
ne može pregovarati, već se mora bespogovorno izvršiti onako kako se to zahtijeva. I
upravo onako kako se stvari razvijaju u legendi o zaziđivanju djevojke, od muškaraca
se i ovdje traži da žrtvuju djevojku kako bi mogli dovršiti ono što su započeli. U legen-
di o zaziđivanju djevojke ili žene od muža se traži da žrtvuje svoju ženu kako bi razbio
čini. U legendi o Trojanskom ratu od oca se traži da žrtvuje svoju kćerku kako bi se
pomirio sa boginjom, a koja će zauzvrat poslati vjetar i omogućiti početak njihovog
ratnog pohoda. Agamemnon je pozvao Ifigeniju u Aulidu a svojoj ženi Klitemnestri je
rekao da želi da se njegova kćerka uda za Ahila prije nego što isplove za Troju. Grčki
pisac Euripid (c. 480 – 406 p.n.e.) je u svojoj zadnjoj tragediji Ifigenija u Aulidi (406
p.n.e.) pisao o Ifigenijinoj žrtvi. Nakon što ju je otac pozvao, Ifigenija stiže u Aulidu
u pratnji svoje majke Klitemnestre. Tek nakon dolaska u Aulidu ona postaje svjesna
strašne istine, na doslovno isti način kao što i žena iz legende o zaziđivanju shvata da
joj je namijenjena sudbina žrtve tek nakon što dođe na gradilište.
Klitemnestra počinje da sumnja da nešto nije u redu nakon što se susretne sa
Ahilom, i shvata da on nije upoznat sa bilo kakvim planovima za vlastitu ženidbu.

Ubrzo zatim njih troje otkrivaju stvarni plan, i sasvim prirodno majka i kćerka su
užasnute strašnom sudbinom i pokušavaju da nađu načina da se nekako izvuku, ali
sve je uzalud. Ahil im nudi svoju pomoć jer osjeća da je njegova dužnost da zaštiti
djevojku koja je na prevaru namamljena u Aulidu zloupotrebom njegovog imena.
Ifigenija se obraća ocu i traži njegovu milost, i njih dvoje vode slijedeći dijalog:
Ifigenija: Da imam oče, Orfejeva grla glas, da pjevom mamim, vučem hridi
za sobom, i svojim glasom kog me volja opčinim, eh na to bih se dala. Ali ‘vako
ću vještinu svoju - suze, upotrijebit sad. To mogu; [1215] … Pup nemoj zgazit
– slast je gledat sunca sjaj – i ne sili me svijet pod zemljom da vidim. [1220] …
Ne – Pelopa ti, tako t’ oca Atreja, i evo majke, u mukam’ što rodi me, a sada
eto muku muči drugi put! [1235]! Pa što se mene tiče brak Parisov i Helenin?
Zašto on je, oče, meni smrt? Gle na nas, pogled, cjelov nemoj kratit nam, na
samrti da imam bar spomenik taj [1240] od tebe, ako ne skloni te moja riječ!
Agamemnon: Ja znadem, gdje žalit meni, gdje li ne, i volim djecu svoju – ta
lud bio bih, pa grozno ti je, ženo, činit meni to, a grozno je i ne činit, al’ učinit
je. Ta glete, kolika je vojska pomorska, [1260] kolike vođe u odori mjedenoj,
a puta nema im do kula ilijskih, dok tebe – kaže Kalhant vrač – ne žrtvujem,
nit mogu uzet Troje, slavnog sjedišta. Helena vojsku razbjesni vam neka
strast, [1265] što brže jedrit žele u kraj barbarski i otmicama Helenaka na
put stat. U Argu, kćerce, vas i mene ubit će, ne ispunim li božičinu volju,
riječ. Ne, dijete, nije me Menelaj skučio, [1270] nit volji podvrgao sam se
njegovoj, već Helada me, hoćeš nećeš, nagoni, da žrtvujem te – od nje ja sam
slabiji. A slobodna nam mora bit; koliko je do tebe, dijete, i do mene, [1275]
ne smiju Helenma ljuba silom granit barbari.3
Na kraju je jasno da nema izlaza i Ifigenija prihvata svoju sudbinu. Obraća se
svojoj majci nastojeći je utješiti.
Ifigenija: Majko, moju čujte riječ! Ta zaludu, vidim, ti se ljutiš na svog muža
sad; [1370] onom, što je nemoguće, nije lako oprijet se... Čuj me, majko, što u
misli meni dođe na pamet! [1375] Mrijet odlučih, ali to baš slavno izvest želim
ja, iz srca ću kinut svaki neplemenit osjećaj. Sa mnom ogledajte, majko, go-
vorim li dobro ja: Na me svakolika velika sad gleda Helada, i do mene stoji
lađam’ put, a propast Frižana. [1380] Budu l’ ubuduće ženam’ zasjedali bar-
bari, više neće ih otimat iz sretne Helade, kad za Helenu im, što je Paris ote,
zine grob. Sve to moja smrt će spriječit, a slave će moje sjaj, jer slobodu Heladi
izvojštih, dovijek sretno sjat. [1385] Pa i odveć voljet život, nad njim zepsti ne
smijem . Pa i tisuće će ljudi štitom zaštićenijeh, tisuće sa veslom za domaju
svoju zgaženu, junački se na dušmana bacit, mrijet za Heladu – svemu tome
samo život moj da na put stane sad? [1390] Bi li pravo bilo?4
3
Sabrane grčke tragedije / Eshil, Sofoklo, Euripid; preveli Koloman Rac i Nikola Majnarić. Beograd: V.
Topalović i Branislav Brkić, 1988.
4
Isto.

Ona u svom govoru čak pominje i Ahila, u smislu da ne bi željela da tog ple-
menitog čovjeka koji se ponudio da se bori za nju, znajući da je u toj borbi potpuno
sam, zadese bilo kakvi problemi.
Ifigenija: …Rad mene ovaj ne smije s Argivcim’ svima boja zavrć, gubit
život svoj, od tisuću žena vrijedi više jedan junak živ. [1395] Traži li Artemi-
da od mene glavu, život moj, zar ću ja, stvor smrtni, opirat se njojzi – božici?
To ne mogu. Svoje tijelo dajem ja za heladu. Žrtvujte, razor’te Troju! To će
biti spomenik trajan meni – to su djeca, to je pir, to slava mi. [1400] Helen
neka barbarima vlada, a ne barbarin, majko, nad Helenma – on je rob, mi
ljudi slobodni!5
Ona od majke traži da za njom ne tuguje i da se ne ljuti na oca jer je i on to
nevoljko činio, i to samo zbog Grčke. Klitemnestra u to nije baš uvjerena, ali zbog
toga što očigledno ne može ništa promijeniti na kraju samo kaže: “Rad tebe teška
borba njega čeka još”. Ona ovu izdaju svom mužu ne može oprostiti, a njene riječi
predstavljaju opomenu jer ona planira da osveti svoju kćerku.
Ostatak priče o Agamemnonovoj porodici priča nam Eshil (524 p.n.e. – 455
p.n.e.), u svojoj trilogiji Orestija. U prvoj drami ove trilogije, Agamemnonu, Klitem-
nestra ubija svog muža sveteći se za smrt svoje kćerke. U drugoj drami Žrtva na grobu,
Orest ubija svoju majku kako bi osvetio oca. U trećem dijelu pod nazivom Eumenide
Orestu se sudi pred Atinom i jedanaest atinskih sudija. Furije ga optužuju za ubistvo
krvnog srodnika i zahtijevaju da za svoj zločin bude kažnjen. Apolon svjedoči u ko-
rist Oresta tvrdeći da ovaj nije kriv za ubistvo krvnog srodnika jer po njemu majke
zapravo nisu krvni srodnici svoje djece. On majke poredi sa plodnim poljima u koje
muškarac sije svoje sjeme. U prilog svojoj tvrdnji on daje Atinin primjer, jer nju na
svijet nije donijela majka već je izašla iz Zevsove glave. On insistira da majke nisu kr-
vni srodnici svoje djece tako da ni Klitemnestra nije krvni srodnik Oresta, te prema
tome on ne može biti kažnjen za zločin ubistva krvnog srodnika. I upravo je Atinin
glas u korist Oresta bio presudan jer je porota bila podijeljena pola-pola.
Pjesma o povratku predstavlja priču o odlučnosti i istrajnosti heroja i heroine,
kojom se slavi čast i osjećaj dužnosti heroja, te vrline i odlučnost heroine. Njome
se otkriva postojeća hijerarhija između polova. Ova vrsta književnosti može se naći
i u prozi i u poeziji balkanske književne tradicije, kako usmenoj tako i pisanoj. U
priči su vrlo jasno podijeljene tradicionalne uloge polova. Uzdiže se muška snaga
i čast te ženska odanost i postojanost. Osnovna nit pjesme o povratku u suštini je
vrlo jednostavna. Heroj koji se nalazi daleko od kuće saznaje da njegova žena tre-
ba da se preuda. On onda pronalazi način da se brzo vrati, i inkognito ulazi u svoj
dom, s namjerom da iskuša vjernost svoje žene. Ako se ispostavi da mu je ona bila
vjerna, on onda otkriva svoj pravi identitet, ili je, ako mu nije bila vjerna, ubija. Na-
jpoznatija od pjesama o povratku jeste priča o Odiseju i Penelopi, najvjernijoj ženi
u istoriji književnosti. Kroz ove pjesme se jasno vide razlike između polova. Dok je
heroj jedan izrazito aktivan lik, heroina je prilično pasivna i statična. Sve što je njoj
Isto.
5

dozvoljeno jeste da čeka i da se nada, da se nada i da čeka. Iako je Penelopa izložena
velikom pritisku brojnih udvarača kako bi se ponovo udala, ona uspijeva odoliti
njihovim naletima i prevarom ih uspijeva izbjeći. Pune tri godine ona danju plete
a noću sve to raspara, sve dok njena mala prevara jednog dana nije otkrivena. Ali u
zadnjem trenutku, kada se već čini da je svemu kraj, stiže Odisej. On prerušen ulazi
u svoj dom kao siromašni putnik, te, nakon što pobije ili izbaci napolje sve udvarače
svoje žene, preuzima svoje mjesto pored žene kao glava porodice.
Bogata književnost Balkana obiluje modelima koji prikazuju specifične ulo-
ge polova, razlike između polova, te postojeću hijerarhiju među polovima, kako u
usmenom tako i u pisanom obliku. Međutim, na Balkanu postoji jedan specifični
fenomen koji može poslužiti kao odličan primjer muškog karaktera balkanskog
mentaliteta. Ovaj fenomen je poznat kao “virdžina”, i može se sresti među Alban-
cima, Crnogorcima, Srbima, a eventualno i među nekim drugim etničkim zajed-
nicama. Iako se uglavnom radi o praksi iz prošlosti, koja najvjerovatnije potiče
iz XV vijeka, danas još uvijek ponegdje možemo vidjeti neke primjere žena koje
preuzimaju socijalni identitet muškaraca. Njihova transformacija povezana je sa
izgledom i ponašanjem. “Virdžine” su žene koje se transformišu u muškarce, na-
jvjerovatnije zbog toga što u porodici nema odraslih muškaraca. Neke od ovih žena
ovu ulogu odabiru još u djetinjstvu, dok druge opet to mogu učiniti u kasnijem
uzrastu. Neke to čine dobrovoljno, a neke su na to natjerane životnim okolnostima.
Primjeri takvih transformacija sreću se kod svih vjeroispovijesti u regionu. Nakon
zaklinjanja na celibat pred svjedocima, ove djevojke se proglašavaju muškarcima.
Nakon toga one nose mušku odjeću, rade muške poslove i preuzimaju odgovornosti
muškaraca. Njihova okolina ih tretira kao muškarce, pa čak i njihov fizički izgled
i pojava nakon izvjesnog vremena postaju muškobanjasti. Lule Ivanaj, jedna od
virdžina, u jednom dokumentarnom filmu sebi postavlja retoričko pitanje: “Zašto
živim kao muškarac? Zato što cijenim svoju slobodu, i pretpostavljam da sam u tom
pogledu ispred svog vremena.”6
Edith Durham7 primjećuje da žene u Crnoj Gori imaju tri mogućnosti: brak,
život u manastiru, ili simbolično uškopljenje, odnosno maskulinizirano trajno
djevičanstvo. Za Ruth Mandel ove tri opcije znače slijedeće: “Svako od ova tri stan-
ja ograničava, reguliše i sputava žensku seksualnost. Ona je zapravo ukroćena, za-
tvorena ili simbolički kastrirana. Nesputana i nekontrolisana ženska seksualnost
smatra se opasnom prijetnjom, tako da mora biti obuzdana i regulisana barem mi-
nimumom prihvatljivih normi.”8
Podjela uloga između polova vidljiva je i u svakodnevnom životu, u praksi,
prizorima i ideologijama. Može se naći i u poslovicama u kojima se žena doživljava
kao stalna opasnost. Jedna grčka poslovica kaže: tri su zla, more, vatra i žena; a jed-
na srpska opet kaže: žena je zlo bez kojeg ne možemo, dok se opet Albanci mole
6
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/08/10/AR2007081002158.html
7
Edith Durham, putopis sa Balkana, rani XX vijek.
8
R. Mandel, ‘Sacrifice at the Bridge of Arta: Sex Roles and Manipulation of Power’ Projekat MUSE,
Journal of Modern Greek Studies Vol. 1 (1983)

bogu da ih poštedi ženske pakosti: Molim te bože, spasi me zla i ženske pakosti! Ove
izreke, naravno, potiču od muškaraca. Ženska perspektiva nije bila dio kreativnog
procesa proizvodnje znanja. Dugo vremena ova perspektiva se vrlo rijetko mogla
naći ili je nije ni bilo. Žene sa Balkana se nisu uspjele nametnuti svojim vlastitim
viđenjima svijeta koji ih okružuje. Umjesto toga su prihvatile muški ugao gledanja
na stvari te su u nedostatku vlastitog izraza naučile da pričaju muškim jezikom, a
to je jezik veličine i sjaja, jezik stalnog nadmetanja, u kojem nema previše mjesta
za izražavanje ženskih strahova za živote svojih muškaraca na dalekim pohodima,
u okviru kojih bi mogle iskazati svoju nadu da njihovi životi i životi njihovih kćerki
neće biti traženi kao žrtva za neku višu stvar. Radi se dakle o jeziku kojim bi žene
mogle iskazati svoje nezadovoljstvo ulogom koja im je namijenjena, a to je uloga
slijepe poslušnosti i pokornosti. Takvog jezika za žene Balkana nema, jer je Balkan
imenica muškog roda.

DIJALOG
Jasmina Ahmetagić
Dževad Karahasan
Jasmina Ahmetagić i Dževad Karahasan
Pisati roman je kao graditi kuću
Jasmina Ahmetagić: U svome radu nalazi-

te se ili ste se nalazili u različitim pozicija-
ma: pripovedač, romanopisac, teatrolog,
dramaturg, reditelj. Naravno da svi ovi an-
gažmani počivaju na zajedničkom jezgru,
da se preklapaju, da pomenute delatnosti
nisu odeljene, no kada biste sami sudili o
tome, u čemu se od pomenutog Dževad
Karahasan najviše oseća kao kod kuće?
Dževad Karahasan: U jednom se mogu složiti s Vama bez rezerve i razmišljanja: svi spo-
menuti angažmani dolaze iz iste jezgre i međusobno se prožimaju, dopunjuju, ponekad
sudaraju. Kad sada razmišljam o svom životu i nastojim naslutiti neku logiku, moguću
cjelinu, naznake jedinstva – učini mi se da se svi ti različiti angažmani i poslovi slažu oko
one jezgre koju spominjete, da iz različitih perspektiva osvjetljavaju i pokazuju uvijek
isto središte iz kojeg je sve poteklo. To doduše ne dokazuje ništa, možda bi mi se sada, u
jeseni mog života, učinilo da slutim lijepo jedinstvo i da sam posrtao između nogometa
i željezare, stočarstva i lirike – jer čovjeku na kraju puta treba osjećanje da mu život ima
kakvo-takvo jedinstvo i gradi neku formu. Ne znam, u svakom slučaju se meni sada čini
da se teatar i pripovijedanje, razmišljanje i učenje, koji su mi ispunili dosadašnje dane
lijepo dopunjuju i omeđuju ono vazda isto središte.
Bilo s tim kako mu drago, neovisno o tome da li to jedinstvo stvarno postoji ili
je samo moja iluzija, sigurno je da moje bavljenje teorijom teatra i dramaturgijom,
romanom i dramom, esejom i pripovijetkom, dolaze iz jednog izvora. Tu jezgru,
kako ste je Vi nazvali, ne bih mogao imenovati ni definirati, mogao bih je možda
opisati, ali i to, bojim se, neprecizno. Neko je govorio, mislim Wilhelm Windelbandt
ali nisam siguran, da se ljudski život i sve što čovjek radi odvija u polju napetosti
između nomotetskog i idiografskog načela, dakle između pola zakonitog, općeg, si-
stemskog, na jednoj strani, i pola pojedinačnog, neponovljivog, posebnog, na dru-
goj. Svaki čovjek, ustvari svako tjelesno biće je neponovljivo i jedinstveno – postoji
jedan jedini put, a i tada različito od svega drugoga što postoji i u trenucima od kojih
je svaki jedinstven i nepovratan. A istovremeno se u njemu, tom biću, u njegovim
iskazima i djelima, izražava, odražava, manifestira neki zakon, tip, sistem. Svaki od
nas je neponovljiv i neusporediv, a istovremeno je svi ljudi. To tijesno korespondi-
ra s Platonovom tvrdnjom da je vrijeme pokretna slika vječnosti: svaki trenutak je
jedinstven i neponovljiv, samo sad, a istovremeno se u svakom trenutku, ako je on
stvarno doživljen i reflektiran, odražava nepokretna sveobuhvatna vječnost.

Umjetnost je, možda više od svih drugih ljudskih djelatnosti, “osuđena” da
uvijek iznova tematizira ovu napetost između nomotetskog i idiografskog, jer
umjetničko djelo je forma, tijelo, konkretno. Imate umjetnike koji se bune protiv
toga, pa sve vrijeme u svom radu naglašavaju i nastoje izraziti samo ono nomotet-
sko, sistemsko, pravilno, zakonito... Duerer svoj autoportret slika kao gotovo citat
likovnih prikaza Isusovog lika ili bar podsjećanje na njih, Cezanne u svakom stvar-
nom obliku prepoznaje geometrijsku osnovu, naš Andrić u svakom događaju i sva-
kom karakteru naglašava ono tipično, sistemsko, zakonito. Svoje likove on gotovo
redovno karakterizira formulacijom tipa “bio je to jedan od onih nesrećnih ljudi
koji celog života čekaju na...” Njegov junak je uvijek “jedan od”, čak su i oni izu-
zetni, kojima se Andrić uostalom uglavnom bavio, kod njega uvijek predstavljeni
tako. Avdagina Fata je “jedan od onih posebno nadarenih ljudi, kojima se njihova
izuzetnost uvek teško osveti”. Zato on nije volio teatar. Sjećate se Razgovora s Go-
jom? Kako god da ste se pripremili, koliko god da ste disciplinirani i profesionalni,
u teatru ste izručeni slučaju na milost i nemilost, a svaka izvedba Vaše predstave je
nova, jedina i jedinstvena, po nečemu različita od svake druge. A Andrića nervira
slučajno, nepredvidivo, neshvatljivo, on traga za zakonima i zakonitim, za onim što
se da shvatiti, saznati i što nam pomaže da kontroliramo život i sebe same. Teatar je
uvijek na korak do ekstaze, širom otvoren incidentu, neodvojiv od igre koja dovodi
u pitanje sve zakone i pokazuje koliko su oni žalosno relativni i neuvjerljivi. Kako
da to podnese čovjek koji je svako postojanje osjećao kao prokletstvo, a jedinu utje-
hu vidio u tome da se sve to što se trpi možda može saznati?! Život se može podnijeti
i možda se isplati trpjeti ga zbog poneke ekstaze, koja nam se možda posreći, a ništa
nas ne vodi u propast onako pouzdano i neumoljivo kao ekstaze koje smo možda
imali – eto to je Andrićeva slika čovjekova boravka na ovom svijetu. U toj slici nema
mjesta za ljubav prema teatru ili bar za razumijevanje te umjetnosti i ljudske po-
trebe za njom.
Nasuprot “nomoteticima” su “idiografi” – ljudi, umjetnici i umjetnička djela
koji ne pristaju zanemariti tijelo i njegovu apsolutnu pojedinačnost. Znate i bez
mene da su mnogi avangardni pjesnici svoju poeziju pisali za glasno govorenje, a ne
za čitanje. Marinettijeve ili pjesme Majakovskoga treba slušati kad se dobro govore
i tek tada pokazuju svoju vrijednost. Ta pjesma ne pristaje na “vječnost” pisanog
teksta, ona je tijelo, ona je sad i ovdje, samo ovaj jedan put. Slično je s instalacijama
u likovnim umjetnostima, sa perfomances, sa “događajima” odnosno “izvedbama”
koje u svim umjetnostima prevladavaju u nekim epohama.
Moj problem je što me fascinira i jedno i drugo, tako da se u svemu što ra-
dim dodiruju, dopunjavaju ili sukobljavaju nastojanje da uvažim posebnost i
neposrednost tijela, ali i refleks zakona, vječnosti, zovite to kako hoćete, u sve-
mu što činimo i doživljavamo. Otkad je svijeta, svi ljudi su koračali tako da su
stavljali jednu nogu ispred druge. Meni to nije pomoglo da ne razbijam koljena,
kad sam ja učio da hodam, možda zato što nisam znao da su oduvijek svi tako
koračali. Kad sam trebao prvi put poljubiti ženu, znao sam da se ljudi oduvijek
ljube tako da prislone usne jedne na druge, ali mi to opet nije pomoglo da uma-
njim strepnju.

J. A.: Po vokaciji ste možda najpre, o čemu svedoči i Vaš akademski angažman,
dramski pisac. Kako objašnjavate činjenicu da se najveći dometi koji se vezuju za
vaše ime pre svega prepoznaju u romanu, naraciji i esejistici? Je li to slepilo kritike,
diktat publike, sticaj okolnosti, ili nešto četvrto?
DŽ. K.: Ne znam. Nisam ni pokušao to objasniti, naša nastojanja da objasnimo
svoje simpatije i antipatije ili nesimpatije samo su manje ili više uvjerljive racio-
nalizacije stvari koje su ukorijenjene mnogo dublje od racionalnih razloga. Moje
drame se ne igraju i to je činjenica. Za tu činjenicu ja mogu tražiti i možda naći de-
setine objašnjenja: one su suviše komplicirane za suvremeni teatar opsjednut, kao
i naša društva, brzinom; ja sam asocijalan čovjek, pa se te drame, kao ni ja sam, ne
uklapaju u teatar, koji je prije svega druženje; ni ja ni moje drame ne padamo na
pamet redateljima i utjecajnim glumcima, jer im ja nisam na očima... Ali sve to u
najboljem slučaju kazuje istine i opet ne objašnjava ništa. Samo kazuje, konstatira,
utvrđuje jedno stanje stvari.
Naravno da mi je žao zbog toga, jer čovjek piše drame iz potrebe da svoje likove
malo bolje upozna, a to uvijek može nakon što vidi kako ih glumci igraju. Drama se
ne piše za ladicu ili za jednog “idealnog čitaoca”, čak i pisci monomani pišu drame
za teatar, kao jednu repliku u svom razgovoru s glumcima, redateljem, gledaocima,
teatarskim kritičarima... Ali se srećom ta žalost zadržava u granicama, jer je i moja
pripovjedačka proza dramatizirana do krajnjih granica.
Ponekad tvrdim, šaljivim tonom ali misleći ozbiljno, da u mom romanu ili pri-
povijesti, nema ni jedne rečenice koja bi bila moja, jer sve što se u mom pripovjedač-
kom tekstu može pročitati govori, misli, osjeća ili čini neki od likova. Pripovjedačka
tehnika koju sam razvio temelji se na skeptičnom pripovjedaču, na govorniku koji
ne zna, traži, osluškuje...To je čak korak ili dva dalje i od drame. A kako moja pripo-
vjedačka proza, srećom, ima čitalaca, i to zaista dobrih, mogu se utješiti zbog nespo-
razuma koje moje drame imaju s teatrom. A možda ih imaju upravo zato što teatar
osjeća da su te drame ustvari romani koje sam uspio stisnuti na osamdeset stranica.
J. A.: Šta je inicijalni okidač za pisanje Istočnog diwana? Brojnost epizoda,

proliferacija pripovedačkih glasova, obilje građe, sve to približava ovaj roman en-
ciklopedijskoj formi. Često kritika ističe, kao bitnu razliku između Vas i Meše Se-
limovića, upravo Vaše poznavanje, odnosno Selimovićevo nepoznavanje, sufijskog
misticizma. No okidač za nastanak Derviša i smrti poznat je iz piščevog svedočenja.
Povodom Istočnog diwana čitali smo o autorovom htenju, nameri, naslovu. No iz
kakvog je prvobitnog nukleusa razvijena ova romaneskna priča?
DŽ. K.: Pisanje romana moglo bi se usporediti s gradnjom kuće ili čak s grad-
njom mosta, bar u slučaju nekih posebno kompleksnih romana. To je poduhvat koji
uključuje potrebu, nadahnuće, istrajnost i znanje. Može čovjek biti nadahnut do
kosti – kuća će mu se srušiti ako nije znao dobro rasporediti težinu na noseće zi-
dove; može on znati koliko svi arhitekti zajedno – neće posao dovesti do kraja ako
nema materijal sposoban da nosi njegov projekt. Znanje mu, između ostaloga, služi
za to da ne gradi višekatnicu ili toranj visok pedeset metara od ćerpića, jer nepeče-
na glina ne može nositi tu težinu. I tako dalje. Ako želimo razumjeti složene ljudske

poduhvate, moramo uzeti u obzir ovu igru unutrašnjeg i vanjskog, slobode i nužno-
sti. Hoću reći, “inicijalni impuls” o kojem Vi govorite, koliko god bio važan gledano
iz psihološke perspektive, ima s konačnim rezultatom, sa djelom, jako malo posla,
toliko malo da ga se ustvari i ne vidi, i ne primjećuje, ni u trag mu se ne može ući.
I dobro je ako je tako, a ako nije tako, ako iz romana ili iz mosta na svakom koraku
viri “psihički motiv” onoga ko je posao pokrenuo, nije dobro jer znači da se djelo
nije odvojilo od autora.
I to nam je ispripovijedao Andrić. Sjećate se njegovog Mehmed-paše? Negdje
je, kaže, posred grudi ostala nekakva brazda, kao posjekotina, koja povremeno boli,
pa je Mehmed-paša naručio most u nadi da će malo ublažiti bol. Ali ta brazda, kao i
Mehmedova bol, kao i svi njegovi razlozi, gube svaki utjecaj na posao kad je majstor
počeo tražiti kamenolom: u tom trenutku se sve preselilo iz unutrašnjeg u vanjski
svijet, prestalo biti Mehmedovo i postalo objektivno – Vaše, moje, kamenovo, rije-
kino, šljivino, svačije.
Kad razgovaramo o ovim stvarima, moramo imati na umu još jednu važnu
stvar: roman je forma, dakle oblik i tijelo koji posreduju duhovne sadržaje, prenose
ih i čine dostupnim drugim ljudima, omogućuju drugim ljudima da te duhovne sa-
držaje prepoznaju i osjete kao svoje. Za mene je recimo presudan momenat u radu
na Istočnom diwanu bio jedan snažni doživljaj na duvanjskom haremu, nakon kojeg
mi se, tokom kojega mi se, otkrila, “objavila” arabeska kao osnovni model forme tog
romana, kao uzor za tu formu. Od samog početka rada na Diwanu, početkom osam-
desetih, ja sam znao da to ne može biti klasični “centralizirani” roman. Već jedna
rana pripovijetka, objavljena u novosadskim Poljima 1981. ili 82. (mislim pod naslo-
vom Al-Mukaffa), koju sam napisao da bih osjetio, upoznao, likove i materijal, svje-
doči o potrazi za nekakvom otvorenom, de-centraliziranom formom. Ali kako do
nje doći, na koga se ugledati? Vi znate da se roman, od Don Quijotea naovamo gradi
oko jednog lika, odnosno karaktera, kao svog središta. Roman je, po tome, duhovna
biografija svog junaka, koja prati proces njegovog sazrijevanja i samo-pronalaže-
nja odnosno samorazumijevanja. Taj roman pripovijeda ili junak sam ili sveznajući
pripovjedač, koji je ustvari književni ekvivalent kartezijanskog Ja. Onaj ko u tom
romanu govori zna istinu, kao i kartezijanski jaki subjekt, Ja koje sebe dokazuje, on
je takoreći posjednik nesumnjive istine. Kad se umjetnost, početkom dvadesetog
stoljeća, pobunila protiv kartezijanizma i njegovog jakog subjekta, zamijenila je ju-
naka i pripovjedača gradom, mostom, jezikom, tornjem ili nekom drugom formom
koja govori roman; ali taj ili, tačnije, to koje govori, dakle subjekt govora, ovaj put
skriven u anorgansku materiju, i dalje je siguran da posjeduje istinu i ostaje mjera
svih stvari, kao sveznajući pripovjedač u prethodnoj epohi. I roman ostaje usredi-
šten, sav okupljen oko tog govornika (mosta, trga, tornja).
Moj roman ne može imati sveznajućeg pripovjedača, bio on živi ili anorganski
subjekt, ne samo zato što sam ja svjestan toga koliko ne znam istinu, nego i zbog
prirode onoga što želim i moram ispripovijedati. Moja ruka ne bi znala ni mogla
ispisati roman koji bi obećavao cjelinu i bio izgovaran glasom uvjerenim da ima
istinu, toliko mi je jasno; ali ni priče koje se meni otvaraju, sudbine koje bi da ih ja
ispričam, karakteri koje ja razumijem i osjećam kao bliske, dakle ono što ja mogu i

moram ispričati, ne podnosi laž o pouzdanoj istini koju jedan čovjek može znati i ne
pristaje na nju. Sad kad me ovako prisiljavate da razmišljam o svom radu i objašnja-
vam ga, pomišljam kako bih svoju književnost najradije nazvao prozom skeptičnog
pripovjedača. Taj pripovjedač ne samo da ne zna istinu svijeta i ljudskog bića, on ni
o romanesknom zbivanju ne zna više od likova, a o njima ne zna ni koliko oni sami.
On pokušava razumjeti, kao čitalac i kao likovi. On priznaje da ne zna, pa zato sum-
nja i traži, sumnja u ono što sam misli i u ono što likovi govore. Zato roman kojeg on
pripovijeda ne može imati središte i zato bih ja, kako rekoh, svoju tehniku pripovi-
jedanja najradije odredio kao poetiku skeptičnog pripovjedača. Uostalom, u mom
romanu u pravilu ima više pripovjedača, to jest u različitim fazama razvoja jednog
romana otkriva se uvijek novi pripovjedač, koji je napisao, ili zamislio, ili sreo, ili
poznavao, onog prethodnog.
Ali kako okupiti u cjelinu ono što govori takav pripovjedač? Tražio sam, ispisivao
desetine verzija različitih priča, pokušavao pa odustajao, dok mi se nije otkrila arabe-
ska – jedina meni poznata forma, možda uopće jedina materijalno ostvariva forma,
koja središte ima svugdje. A otkrila mi se, ponavljam, u jednom snažnom doživljaju
o kojem ne bih javno govorio, jer je previše intiman i na granici mističnog iskustva.
J. A.: Kako sa svojim vremenom korespondira sufijski misticizam prisutan u

ovom romanu? Kad je objavljen, Istočni diwan je bio u izboru za NIN-ovu nagradu.
Kako raspad zemlje i odvojeno tržište, te kontekst nacionalnih država na prostoru
bivše Jugoslavije, utiče na status ovog romana? Da li je on u Bosni prepoznat kao do-
maći, nacionalni, relevantan kao podrška nacionalnom identitetu? Mislite li da su ga
vanknjiževni razlozi učinili omiljenim u jednoj i zaboravljenim u drugoj sredini?
DŽ. K.: Jako dobro pitanje, koje, kao sva dobra pitanja, ima desetine odgovora.
U svakoj epohi, u svakom trenutku, ako hoćete, postoje istovremeno dva međusob-
no suprotna doživljaja svijeta i čovjekovog mjesta u njemu. Nikad pučka kultura
nije bila tako produktivna i vrijedna, kao u srednjem vijeku u kojem se takozvana
visoka ili službena kultura pravila da narod, da niži slojevi društva, uopće ne po-
stoje. Nigdje ekstatični kultovi i ekstatične kulturne forme ne igraju tako važnu
ulogu kao u helenskoj kulturi, koja je ekstremno racionalna i presudno obilježena
olimpijskom religijom koja je upravo nepodnošljivo trijezna. Nekako je tako, čini
mi se, sa sufijskom i svakom drugom mistikom danas, to jest u vrijeme kad je nastao
Istočni diwan. To je ambijent diktature racionaliteta, koja po prirodi stvari proizvo-
di razne fundamentalizme (fundamentalist je čovjek koji ne vjeruje, nego misli da
zna vjeru i tako posjeduje predmet vjerovanja): znanje je argument i snaga racio-
nalnog mišljenja, zato je fundamentalizam, kao “znanje” vjere i njezinog predmeta,
logičan rezultat (cilj?) racionalizma. Religijski, nacionalni, sekularni, scijentistič-
ki i mnogi drugi fundamentalizmi haraju u našem vremenu i potpuno određuju
duhovnu klimu današnjih društava. Upravo zato je potreba za vjerom, potraga za
njom, ali i snažno doživljavanje i iskazivanje vjere (misticizam) danas izrazito jako.
Istina, to nije bilo tako očigledno u vrijeme kad je Istočni diwan nastajao, po tome
bi se reklo da je ta knjiga, kao uostalom i moja knjiga eseja O jeziku i strahu izrazito
proročanska.

Na drugi dio pitanja mogu manje jasno i mnogo teže odgovoriti. Sigurno je
političko cjepkanje jedinstvenog jezičkog prostora nekadašnje Jugoslavije otežalo
kulturnu razmjenu i umanjilo izglede da knjige nađu čitaoce izvan gradova u koji-
ma izlaze. Rat je sigurno utjecao na sudbinu Istočnog diwana u Srbiji, pogotovo u
Beogradu. U Beogradu je u prvih godinu dana prodano gotovo dvostruko više pri-
mjeraka tog romana, nego u Sarajevu. U javnosti je primljen mnogo bolje, više je
primijećen i komentiran je s više znanja, razumijevanja i ljubavi nego u Sarajevu.
Upravo kad je roman trebao početi da stvarno živi, izbio je rat.
Za Sarajevo i Bosnu uopće – ne znam šta bih rekao. Ne bih rekao da je on “pre-
poznat kao domaći, nacionalni, relevantan kao podrška nacionalnom pitanju”,
kako Vi kažete. Mislim da je tu ulogu odigrao Derviš i smrt Meše Selimovića, koji se
pojavio upravo u vrijeme kad je u Jugoslaviji sazrijevala svijest da je politički glupo
imati zajednicu od blizu dva miliona “nacionalno neopredijeljenih” ljudi. Godinu
ili dvije nakon pojave Derviša i formalno je priznata muslimanska nacija. Vjerujem
da se zato “nacionalne emocije” vezuju za taj roman, a ne za Istočni diwan koji tu
ulogu nije ni mogao odigrati. Ali da Diwan u Bosni uživa nekakvu popularnost koja
meni nije sasvim jasna, to ne mogu nijekati, a i ne bih jer me mnogo raduje. Omi-
ljenost tog romana sigurno se ne može objasniti njegovom integracijom u službenu
kulturu, jer njega vole takozvani obični ljudi i normalni (neprofesionalni) čitaoci.
On uostalom u službenu kulturu i nije integriran, o toj knjizi su po nekoliko suvi-
slih stranica napisali Alma Denić-Grabić, Nihad Agić i još nekoliko mladih ljudi iz
akademske zajednice, koji na centre moći i njihove odluke ne mogu utjecati. Moćni
ljudi bosanske književne scene taj roman niti vole, niti ga mogu razumjeti.
J. A.: U Vašem je delu tema dvojništva izrazito prisutna. Samim tim otvoreno
je i problematizovano pitanje identiteta. Kada promišljate vlastiti identitet, šta je
presudno u njegovom uobličavanju? Dvojništvo je sigurno prisutno – ne samo sti-
caj životnih okolnosti – u tom življenju između Graza i Sarajeva, a očito i u baštinje-
nju domaće i nemačke književne tradicije. Je li to obeskorenjenost, ili obilje? Da li
je to, kako je From pisao, “sloboda od” ili “sloboda za”? Je li to za Vas ima značenje
blagoslovene slobode od Sarajeva i njegove atmosfere ili razdvojenost?
DŽ. K.: Vi baš odlučili da mi kopate po duši i prisilite me da osvijestim sve ono
što podrazumijevam i zato ga nisam morao jasno artikulirati.
– Samo tada razgovor ima smisla, u protivnom je ćaskanje.
Imate pravo. Uostalom, koliko god onoga što je skriveno u nama racionalizira-
mo i osvijestimo, ostat će više nego dovoljno onoga nejasnog, nesvjesnog, iracional-
nog... Ljudski duh je dubok bunar, možda bez dna, kao i bunar sjećanja.
Evo, pobrajam u mislima primjere dvojništva u mom radu: Al-Halladž, centralni
dio Istočnog diwana, Sara i Serafina, na poseban način Šahrijarov prsten... Ima toga
mnogo, upadljivo mnogo za jedan prilično skroman opus. Pogotovo ako se ima na
umu da se i u ostalim knjigama dvojništvo javlja makar u naznakama, u jednom ili u
drugom obliku. Mislim da to nije čudno, čovjek naprosto jeste u sebi pluralno biće,
ne bi čovjek mogao važiti za mikrokosmos, kao što je bilo u klasičnoj kulturi, kad ne
bi u sebi sabirao sve što u svijetu jeste ili bi moglo biti. To naravno ne znači da bih

se mogao složiti s postmodernom formulom “Ja – to su mnogi”, u tome je sigurno
mnogo više koketerije nego ozbiljnog uvjerenja. Ali me moja i iskustva drugih ljudi za
koja znam, ono što sam zaključio razmišljajući, čitajući i slušajući druge ljude, sve što
o čovjeku znam i slutim, sve ono, dakle, iz čega potiče književnost, sve to me odbija i
od pozitivističkog uvjerenja da je čovjek mehaničko homogeno jedinstvo. Niko nije
samo dobar ili samo zao, samo razum ili samo emocija, samo duh ili samo zvijer. Živ
čovjek ne može biti monolit. Svaki čovjek, kakav god bio, kazuje nešto i o meni, makar
to kakav bih mogao biti, ali nasreću ili na nesreću nisam.
Ali ja se udaljih od pitanja.
J. A.: Jeste, udaljili ste se. Ali tako da gotovo i ne primećujem, jer je kao odgovor
na implicitno pitanje, a ekscplicitno je bilo: da li je život u dva grada obeskorenje-
nost ili obilje, beskućništvo ili sloboda?
DŽ. K.: Takav život je naporan i skup, za njega se odlučuje samo onaj ko je na to
prisiljen (u tom slučaju se baš i ne bi reklo da se odlučio) i onaj ko za to ima jake ra-
zloge. Ima to i ozbiljnih nedostataka. Uvijek je knjiga koja Vam upravo treba u onom
drugom stanu, komad odjeće koji biste danas rado nosili uvijek je ondje gdje niste
Vi, umjesto jednoga imate dva grada u kojima niste kod kuće i u kojima Vas ne pri-
hvaćaju. Ali ima i dobrih strana. Prva i meni najvažnija prednost života u dva grada
je granična pozicija koju mi to donosi, mogućnost da i jedan i drugi grad promatram
sa granice, istovremeno unutra i vani. Ta pozicija odgovara i mojoj prirodi, ja nikad
nisam uspio da se u neku zajednicu integriram toliko da naprosto budem “jedan od
nas”. Ni kao gimnazijalac, kad je vezanost za “svoju raju” najdublja, ja nisam uspi-
jevao izbrisati distancu od drugih i biti naprosto “jedan od nas” (ponekad mislim
da ja imam distancu i od sebe samoga, ne bih se iznenadio ni kad bih sebe jednom
oslovio sa Vi). To se u Sarajevu nije dobro primalo, to je grad u kojem su desetine
“raja” (grupa, družina) konkurirale jedna drugoj, sukobljavale se ili pomagale jedna
drugoj, tako da je duboka integriranost bila modus vivendi u tom ambijentu. Ali se
prije rata moglo odlično živjeti na moj način, između svih stolica, svima podjednako
stran. Godine opsade donijele su neke promjene. Grad se nužno “provincijalizirao”
(pristao na osjećanje da je svijet za sebe, dovoljan sebi), jer je godinama bio okružen,
zatvoren, ograničen na sebe. Prije rata to nije bio slučaj, prije rata je Sarajevo doduše
bilo dovoljno malo da najspretniji spletkar može “vladati” kulturnom scenom, ali
nije bilo provincija jer je ostajalo dovoljno prostora za druge, za osamljenike, posto-
jali su putevi prema drugim gradovima. Druga promjena je odliv ljudi, koji je gradu
oduzeo “kritičnu masu”. Ljudi koji su prije rata bili neuspješni studenti nečega, koji
se motaju oko novina, sada su novinarske veličine i veliki gazde. A ljudi koji su pada-
li u oči po sposobnosti da laviraju između književnosti i politike, kao “organizatori
književnog života” i urednici u raznim izdavačkim poduhvatima, sada su velikani
duha i umjetnosti, koji se po novinama (u svojim kolumnama) nesebično nude za
uzor svima koji bolje pišu ili imaju više škole od njih. Takvi danas vladaju Sarajevom,
kontroliraju “javnu scenu” bez ostatka, a uspjeli su nametnuti i svoj ton – netrpeljiv,
isključiv, ideološki uspaljen, tako da se danas u Sarajevu govori da bi se proizvodili
nesporazumi i produbljivala neprijateljstva. Za čovjeka mog tipa u tom ambijentu

nema mjesta, jer ja ne osuđujem nego nastojim razumjeti, ja rješavam problem a ne
rješavam se čovjeka kojeg sam povezao s problemom. A ne mogu i ne pristajem otići,
jer sam načisto s tim da je Sarajevo moje sudbinsko mjesto.
Zato mislim da svoj život u dva grada mogu s pravom odrediti kao “slobodu za”,
i to i kao “slobodu za Sarajevo”, između ostaloga. Time što me brani od mafijaških
grupa koje kontroliraju “kulturnu scenu” grada, distanca koju mi takav život nudi
omogućuje mi da grad Sarajevo osjećam, promatram i doživoljavam kao cjelinu.
J. A.: Da li Vam se, na osnovu vlastitog životnog iskustva, čini tačnom Andriće-
va ocena Bosne kao večite kasabe u kojoj je dovoljno samo malo se izdići nad druge,
te osetiti silinu zavisti i mržnje?
DŽ. K.: Naravno da mi se čini. Čovjek se čak ne mora “uzdignuti iznad drugih”,
dovoljno je da se razlikuje pa da se na njega sruči mnogi belaj. Ali ne treba zabora-
viti da je Andrić Bosnu vidio svuda. Prof. Svetozar Koljević je jednom napisao da je
za Andrića Bosna, kao za Faulknera Yoknapatawpha, jedno ustvari fiktivno mjesto
koje je metafora za cijeli svijet. Sjećate li se pripovijetke Pismo iz 1920. godine? Ju-
naka te pripovijetke, koji je u svom “oproštajnom pismu” brbljao o tome kako je
“Bosna zemlja mržnje” ubiju kao psa, zajedno sa svim pacijentima u njegovoj bol-
nici. Andrićev pripovjedač dodaje kratki komentar, zapravo konstataciju: tako je
okončao svoj život čovek koji je hteo da pobegne od mržnje. Vjerujte da ga je Bosna
dočekala u Trstu, u koji se sklonio iz Sarajeva, pa u Francuskoj, pa u Španjolskoj u
koju je na kraju dospio. Bosna je svugdje, jer su ljudi, nažalost, uvijek i svugdje ljudi.
J. A.: S obzirom na složenost identiteta, šta doživljavate kao svoju kulturnu ba-
štinu?
DŽ. K.: Volio bih govoriti o neposrednoj i posrednoj baštini, na kojoj se temelji
kulturni identitet jednog čovjeka. Pri tome pod neposrednom baštinom mislim na
ono što se usvoji u djetinjstvu, bez jezičnih prepreka, dovoljno rano da se u zrelom
životu takoreći podrazumijeva. Ja sam naprimjer tako usvojio muslimanske i kato-
ličke obrede i slavlja. Naravno da sam od najranijeg djetinjstva znao da su katolički
obredi “njihovi”, ali to znanje nije nikada dovelo u pitanje neposrednost doživlja-
ja. Slično je s onim što osjećam kao svoju književnu baštinu, u koju spadaju brojni
pisci iz srpske, hrvatske i bošnjačke književnosti. Moju predodžbu lirske poezije
odredili su Tin Ujević i Vladislav Petković Dis, koliko i Mak Dizdar ili Mirza Safvet.
Laza Lazarević i Ksaver Šandor Gjalski prisutni su u mom osjećanju pripovijedanja
koliko i bilo koji od autora “pripovjedačke Bosne”, kao što su moj doživljaj roma-
na odredili Bora Stanković i Miroslav Krleža, koliko Meša Selimović ili Svetozar
Ćorović (njegovog Stojana Mutikašu sam, zahvaljujući svome amidži Mahi, čitao
već u četvrtom razredu osnovne škole). Sve to sam upoznao jako rano, bez jezičkih
i kulturnih prepreka, tako da je sve to neotuđivi dio moga kulturnog pamćenja –
neposredno, duboko usvojeno, kulturno iskustvo, koje time postaje dijelom moga
duhovnog bića.
Drugi dio je ono naučeno, kasnije usvojeno, ono što je utemeljeno na znanju,
a ne na neposrednom iskustvu. Tu bih recimo svrstao njemačku književnost, koju

ste Vi spomenuli u jednom od ranijih pitanja. Ili rusku. S tim da treba imati na umu
činjenicu da i ono što smo usvojili posredstvom znanja i relativno kasno, može ite-
kako postati dijelom našeg bića. Goethea sam, naprimjer, otkrio tek u gimnaziji, ali
sam ga toliko čitao, tako duboko usvojio, da se evo i moji naslovi često referiraju na
njegove. Istočni diwan ili Godine učenja šejha Figanija su očigledne replike na Go-
etheove naslove Zapadno-istočni divan i Godine učenja Wilhelma Meistera. A jasno
Vam je da te replike, dakle moji naslovi, nisu potekle iz razuma. Naslov nam uvijek
“padne na pamet”, tokom rada na knjizi “padaju nam na pamet” formulacije koje bi
mogle biti dobri naslovi i mi ih bilježimo, da bismo na kraju izabrali onu koja nam
se čini najtačnijom. Jasno je da nam na pamet padaju formulacije koje su potpuno
naše, koje smo usvojili. Meni je slično sa Čehovom, s Bulgakovom...
U moju kulturnu baštinu, dakle, nesumnjivo spadaju književnosti našeg jezika
i bar veliki dijelovi religijskog nasljeđa abrahamskih religija. Doduše, pravoslavlje i
judaizam sam upoznao relativno kasno, tek na studiju, jer ih se u Duvnu nije moglo
nesposredno, iskustveno, upoznati, ali sam mnoge elemente tih tradicija snažno
doživio i zaista usvojio (mistika svjetlosti iz pravoslavne tradicije, recimo, presud-
no je odredila moj roman Noćno vijeće), dovoljno duboko da ih osjetim kao dio svoje
baštine. Kao svoju baštinu osjećam i sve ono što je bosanska tradicija preuzela od
orijentalnog svijeta (preko Osmanlija) i od srednjoevropske kulture. Sve to nesum-
njivo jeste moja baština, jer se u svemu tome osjećam kod kuće. Ako nam je kultur-
na baština duhovni dom, sve to jeste moja baština.
J. A.: Doktorirali ste na Krleži (Dramaturški modeli u Glembajevskom ciklusu).

Preko Krleže ste se zbližili i sa višedecenijskim najboljim prijateljem. Krleža, to je
jasno, ima značajno mesto u Vašem duhovnom prostoru. Kako ocenjujete njegov
opus i mesto tog opusa danas?
DŽ. K.: Ili sam Vam ja to pričao, ili ste me tračali s nekim zajedničkim prijate-
ljem?
J. A.: Mnogostruki su putevi naših saznanja.

DŽ. K.: Slažem se. To je bilo početkom osamdesetih. U časopisu Jukić zbora
bosanskih franjevaca pročitao sam jedan kratki tekst, nekoliko stranica, o Krleži.
Krajnje gust, sastavljen od samih zaključaka i definicija. Nazvao sam broj koji je bio
naveden u časopisu i tražio autora, Milu Babića, a kad su me spojili s njim rekao sam
da zovem povodom tog teksta o kojem bih želio razgovarati. Našli smo se i žestoko
raspravljali nekoliko sati, čime je počelo prijateljstvo koje traje i danas. Prijatelj ste
s onim s kim možete šutjeti i svađati se.
To pokazuje koliko mi je Krleža drag i važan, nema mnogo pisaca radi kojih
bih se ja, asocijalan kakav jesam, javio nepoznatom čovjeku i tražio razgovor. Mi-
slim da sam od Krleže ponešto i naučio, vjerujem, recimo, da sam svoju tehniku pri-
povijedanja razvio prije svega u “raspravi” s Krležom i njegovom pripovjedačkom
tehnikom. Ali je najvažnije da ja volim ono što je Krleža pisao. Naravno ne sve, u
tolikom opusu mora biti mnogo nepotrebnih stranica, ali neke stvari zaista volim.
Ono recimo gdje Krleža ispituje granice u čovjeku, u njegovom unutrašnjem biću.

Granicu između svjesnog i nesvjesnog, između htijenja i mogućnosti, između želje
i straha. U djelima koja najviše volim, u Glembayevima i Banketu u Blitvi, svi likovi
su doslovno na nekoj granici i obilježeni granicom. Na granici između otmjenosti
i prostaštva. Oni su gospoda već u ne znam kojoj generaciji, ne smijete im oduze-
ti otmjenost koju su već dobro naučili, ako ih želite tačno predstaviti. A ispod te
naučene otmjenosti, svako malo iskoči ili može iskočiti zvijer ili prostak, koji još
uvijek nije uspavan u gospodinu bankaru ili u umjetniku. Na granici između onoga
što žele i onoga što moraju. Onoga što su osvijestili i onoga što nose u sebi i osjećaju
kao prijetnju. Pa komad i počinje rečenicom da “sve je to mutno u nama, draga moja
dobra Beatrice”, dakle iskazom o granici između dva sloja ili dvije sfere u čovjeko-
vom duhu.
A mjesto tog opusa danas? Ja zaista ne znam mnogo pisaca koji bi danas bili
tako aktualni. Pogledajte oko sebe: svijetom danas vladaju direktori banaka, dakle
Glembayi, nešto malo kultivirani poluobrazovani prostaci sa duhom i moralnom
prirodom skakavaca. Poput skakavaca, ti ljudi proždiru sve i iza sebe ostavljaju pu-
stoš, doslovno uništavaju čitave regione i gradove, ne mičući od stola ubijaju, jer
ih ostavljaju bez osnove za život, desetine hiljada ljudi. A sve to otmjeno, s dobro
uvježbanim izrazom zgražanja nad činjenicom da neki ljudi ne peru ruke nakon
posjete toaletu. U oba slučaja je on, poput Krležinih junaka, uvelike jednak sebi. Ne
samo mi, ni on sam ne zna kad je više jednak sebi – onda kad, poput svakog skakav-
ca, pustoši i ostavlja bez hljeba desetine hiljada ljudi ili onda kad se zgraža nad či-
njenicom da ima ljudi koji ne peru ruke sapunom nakon što su urinirali. Sve njih je
Krleža napisao osamdesetak godina unaprijed. Ili u Banket u Blitvi!? Pa Krleža nas
je napisao, naše živote i naša iskustva napisao je prije pedeset godina. I to u formi
političkog trilera, žanra koji će nekoliko godina nakon Krleže, u romanu Nostromo,
službeno u evropske književnosti uvesti Joseph Conrad.
J. A.: Ovo je genijalno poređenje. Niste o tome nikada pisali ili je to meni ostalo
nepoznato?
DŽ. K: Nisam pisao, iako sam želio, jer mislim da je Banket u Blitvi jedan od
onih romana koji pozivaju na vazda nove komentare, razgovore, tumačenja. Ali nije
bilo vremena ili snage, ne stigne čovjek napisati ni dio onoga što bi morao, a kamoli
sve ono sto bi želio. To je možda žalosno, ali mislim da to i nije tako loše, u svakom
slučaju nije samo loše.
J. A.: U Vašem opusu, uprkos političkoj dimenziji i nacionalnoj nesreći koja se,
između ostalog tematizira, uzročnik zla je – pokazali ste to još u Istočnom diwanu
– nesrećni pojedinac sa svojom potrebom da, utopljen u kolektiv, osmisli vlastitu
sudbinu. Da li Vam se političko čitanje čini redukcijom književnog dela?
DŽ. K.: Kad sam predavao budućim glumcima i redateljima, suočavao sam se
gotovo redovno s jednim velikim problemom: kako ih uvjeriti da se ne trebaju tru-
diti oko originalnosti. Svaki čovjek je jedinstven i neponovljiv, dakle nužno apsolut-
no originalan. Nikad niko neće izgovoriti “redukcija književnog dela” upravo ovako
kako ste Vi to sada učinili: glasom ove boje, ovom intonacijom, ovim ritmom, s onim

duhovnim slikama koje ste Vi sada vezali za izgovorene glasove... Mi od original-
nosti ne možemo pobjeći, mi smo na nju osuđeni. Zašto se onda truditi oko nje?
Tako je nekako i sa političkom dimenzijom književnoga govora. Jezik je socijalan,
Vi jezik morate dijeliti s drugima ako želite da ga imate za sebe. Kad govorite javno,
Vi govorite u historiji i obraćate se nekom društvu, tako da Vaš govor nužno ima
socijalnu i političku dimenziju (ne nužno i ideološku, molim da jasno razlikujemo
političko od ideološkog). Zašto se onda truditi oko nje i tematizirati političko, ako
se ono ionako ne može izbjeći?
Političku dimenziju ima i “intimizirajuća” književnost kakva se piše u zapad-
nim društvima od kraja 19. stoljeća naovamo, dakle u periodu u kojem to prestaju
biti društva u klasičnom smislu. Dok sam bio mlad ja se s tim nekako nisam mogao
pomiriti, pa sam demonstrativno naglašavao individualizam, poricao svaki trag so-
cijalnog, političkog i ideološkog u mom životu i radu. Bojim se da to nije najgora
među glupostima i zabludama koje sam imao i počinio. Kako progovori, čovjek de-
monstrira svoje socijalno biće i, ako tako hoćete, svoje socijalne pripadnosti. Nakon
što sam čuo Vaše tri rečenice mogu odgonetnuti odakle ste i kojim poslom se bavite,
a to su već dvije važne forme socijalnog pripadanja. Ali je književnosti kakvu ja vo-
lim, nadam se i pišem, još uvijek mnogo bliža ona individualna, intimna, skrovita
strana čovjekovog bića. Sada sam svjestan socijalne dimenzije čovjekovog bića i ži-
vota, želim je uključiti u književnost, svjestan toga da to iz nje ne mogu isključiti, ali
mi je pisanje još uvijek potraga za sugovornikom s kojim ću povjerljivo razgovarati
u našoj otmjenoj osami, a knjige su mi još uvijek pisma prijateljima, od kojih neke
još uvijek ne poznajem. To je, nadam se, dovoljno objašnjenje za činjenicu da su
politika i političko u mome književnom radu prisutni samo uzgred i posredno, ono-
liko koliko ih se nije moglo izbjeći. Ni u ludilu mi ne bi palo na um pisati knjigu u
kojoj bi politička dimenzija govora prevladavala nad ostalim. Mene zanima čovjek
i njegov život. Zanima me sudbina, dakle ono što nastane kad se na sirotog čovje-
ka obruše s jedne strane historija a s druge strane fizikalna i ostale forme prirodne
nužnosti. Šta od naših želja, potreba i snova, šta od našeg znanja, htijenja i moći, šta
od naših tijela i naših duša, postane stvarnost u suočenju sa historijom i prirodom
pred kojima, u kojima, sve to moramo ostvariti? Šta mogu ja, sa svojim lomnim ko-
stima i strahovima, s malo znanja i s još manje snage, pred pred silom gravitacije i
olujama, bolestima i ratovima, bunama i potopima? A sudbina je upravo moj susret
sa prirodnim fenomenima i historijom – ono malo mene što sam uspio sakriti od
historije i prirode.
J. A.: Sigurno je rano da se prave temeljni bilansi, svođenja računa, ali osvrta-
nje na vlastita ostvarenja prirodan su deo mislećeg bića. U tom smislu, ima li u pre-
đenom putu dela, eseja, pasusa, kojega biste se odrekli, ili – ako ne tako radikalno
– koje bi Vam bilo draže da niste objavili?
DŽ. K.: Danas mislim da je mnogo onoga što sam uradio, a nisam baš morao.
Ne znam koliko sam dana, mjeseci, možda godina, života proveo upoznajući razne
metode proučavanja književnosti i teatra. Kad kažem “upoznavao” mislim “čitao”
a onda i “primjenjivao naučeno”. U tom poslu sam pročitao stotine knjiga i napisao

desetine tekstova. Negdje početkom osamdesetih mi je počela smetati “naučnost”,
anonimnost, bezličnost, koja se sve očiglednije demonstrirala u mišljenju o umjetno-
sti. Ne vjerujem da se o romanu može misliti i govoriti onako kako mineralogija misli
i govori o piritu. Saznanje bi moralo svoje metode i instrumente prilagoditi prirodi
onoga što želi saznati, a roman i pirit se po svojoj prirodi prilično razlikuju. Kartezi-
jansko, “strogo naučno” mišljenje, provodi najstrašnije nasilje nad svijetom, kad po
svaku cijenu hoće istim metodama i instrumentima saznati roman i pirit, ljubavni za-
nos djevojčice i kemijski sastav kitovog masnog tkiva. Tih godina sam otkrio Mihaila
Bahtina, koji mi je pomogao da formuliram svoje argumente protiv te “stroge nauč-
nosti” i osvijestim sve otpore prema takvom pristupu književnosti, koji su se pojavili
u meni. U isto vrijeme sam sreo Jovicu Aćina, kao čovjeka i kao pisca knjige Paukova
politika, s kojim sam, čini mi se, dijelio dobar dio tih otpora. Razgovori s njim i s nje-
govom knjigom pomogli su mi, u svakom slučaju, da se bez osjećanja krivnje i gubitka
odreknem tog “teorijsko-naučnog” bavljenja umjetnošću.
To je recimo dio onoga čega bih se rado odrekao u svom radu, pogotovo ako
bi mi to odricanje vratilo sve one dane potrošene na to. A ima, naravno, još mnogo
onoga što nisam baš morao uraditi.
J. A.: Rekoh malopre da je rano da se svode računi, između ostalog, podstaknu-

ta i Vašim tonom koji je povremeno, još od kada se na početku pomenuli jesen živo-
ta, melanholičan. Da li tom prisustvu melanholije, tako često spojenom sa pozivom
pisca, doprinose i dve značajne nagrade koje ste dobili u istoj godini? Da li čovek i
nehotice počne da oseća da ga na taj način, “kanonizovanjem”, premeštaju sa život-
ne pozornice u književnu istoriju? Možda ja projektujem u njih ovu pesimističku
dimenziju, budući da bi i Geteovu nagradu i nagradu Heinrich Heine, koja je čak
prvi put dodeljena piscu van nemačkog govornog područja, čovek mogao samo po-
želeti. Šta Vam znače ta priznanja?
DŽ. K.: Pitanje je tako formulirano da gotovo nemam šta odgovoriti. Naime
jako dobro ste uzeli u obzir različite dimenzije i aspekte nagrada i nagrađivanja,
sva dobra i loša osjećanja koja idu uz nagradu. Rekao bih da je s nagradama kao
i s ostalim instrumentima pomoću kojih društvo nastoji označiti i mjeriti unu-
trašnje vrijednosti, kao što su znanje, sposobnost, umjetnička vrijednost, recimo
s akademskim titulama. Onog momenta kad diplomirate ili doktorirate, shvatite
da niste ništa pametniji nego prije toga, da se nije dogodilo niti promijenilo ništa
pod kapom nebeskom, da “jadna ostadoh budala, što zna koliko je i znala”, kako
reče Faust u Strozzijevom prepjevu. A ipak Vas nerviraju neshvaćeni studenti
koječega, koji javno demonstriraju svoj prezir prema diplomama i akademskim
titulama. Pogotovo Vas nervira kad poluobrazovani redatelji iz programa scen-
skih akademija odluče izbaciti sve predmete koji u nazivu imaju riječi “teorija” i
“historija”, da bi usput elimirali iz nastavničkog kora sve ljude koji su doktorirali.
Ne možete Vi poluobrazovanim redateljima objasniti da se umjetničke akademije
tako zovu (akademije, a ne fakulteti) zato što se pozivaju na Platonovu školu, koja
je bila i do danas ostala jedan sasvim specifičan model obrazovanja koji kombini-
ra predavanja s neposrednim iskustvom, verbalno prenošenje znanja s praktič-

nim radom u kojem se ta znanja provjeravaju, utvrđuju ili korigiraju. Na fakultetu
(univerzitetu) student nauči sve što se može naći u priručnicima o plivanju; prak-
tičnim radom on nauči plivati, ali nikad ne osvijesti pokrete kojima to čini, mišiće
koje plivanje aktivira, učinak plivanja na tijelo... Platonovsko obrazovanje, koje
akademije nastoje nastaviti, nudi oboje.
J. A.: Opet se udaljavate od teme.

DŽ. K.: Oprostite, vraćam se. S nagradama je, kažem, kao s akademskim titu-
lama. U prvi mah Vas obraduje. Uzbudi Vas pomisao na to da ste se našli u društvu
u kojem su Daniel Barenboim, Imre Kertesz, Daniel Liebeskind, Maks Brod... Ali
Vas istog trenutka ohladi svijest o tome da se u biti ništa nije promijenilo: ja ću kao
pisac uvijek iznova polagati onaj bitni, temeljni ispit, svaki put kad čitalac uzme
moju knjigu u ruke i na tom ispitu ću povremeno propadati (svaki put kad čitalac
odustane), makar ja imao sve nagrade ovog svijeta. Ni moje knjige nisu postale bo-
lje, ma koliko nagrada se dalo njima ili meni. Vrijeme odlučuje o tome koliko vri-
jedim ja kao pisac, ne institucije i grupe. Ta kombinacija toplo-hladnoga prati Vas
sve vrijeme dok traje dernek oko neke nagrade: godi i laska čovjeku što kolege vide
i priznaju njegov rad, a pritom ga ne ostavlja na miru svijest o tome da priznanje
privodi kraju jedan proces. Meni se čini da sam tek počeo pisati, da ću prave stvari
tek napisati, ako bude sreće, da... Sama pomisao na to da su ljudi iz pet zemalja i pet
velikih kulturnih centara mene smatrali dostojnim Heineove medalje uzbuđuje me
i raduje, a istovremenoi me podsjeća na to da to da sve dozrijeva ujesen.
Nekad je važan dio učinka jedne ozbiljnije nagrade bila njezina “vanjska stra-
na”: naslov i ime autora dospijevali su u medije, pa je to rezultiralo interesom, pro-
dajom knjiga, ozbiljnim razgovorima. Danas je i to upitno, danas dobar skandal do-
nosi mnogo više interesa i prodanih primjeraka nego sve nagrade zajedno. Možda
zato što su zapadna društva izgubila povjerenje u sebe, ne znam.
J. A.: Čitav Vaš opus insistira na dijalogu. Time udara u srž problema savreme-
nog sveta, savremenog čoveka solipsistički orijentisanog na sebe kao na referentnu
tačku. No, budući da to nije samo formalni dijalog u smislu proliferacije pripoved-
nih glasova, niti razmena reči iza koje čovek ostaje maskiran, nije li već to svojstvo
duboko suprotstavljeno postmodernizmu s kojim Vas uporno dovode u vezu, upr-
kos postmodernom razumevanju istorije kao konstrukcije ili postmodernih pripo-
vednih strategija prisutnih u Vašem opusu?
DŽ. K.: Već polovinom osamdesetih, prije nego se termin “postmoderna” kod
nas odomaćio, ja sam se jasno distancirao od njega. Kao selektor Sterijinog pozor-
ja 1984. godine pozvao sam nekoliko predstava koje su po mnogo čemu bile nešto
novo u jugoslavenskom teatru tog vremena. Ono što su te predstave nudile nazvao
sam manirizmom, i objasnio zašto preferiram taj termin. Već godinu-dvije kasnije
riječ postmodernizam bila je totalno domaća u našoj javnosti i označavala je sve što
se htjelo pohvaliti. Tako je i teatar koji se poigravao postupcima i temama teatarske
avangarde šezdesetih, dakle onaj teatar koji sam kao nešto novo pozvao na Sterijino
pozorje 1984, nazivan postmodernim. U narednim godinama sam, u raznim prili-

kama i raznim povodima, uvijek iznova govorio o manirizmu i objašnjavao da ja ne
znam šta bih mogao početi s pojmom postmoderne.
Manirizam je naime tehnički termin. On označava određen odnos prema
umjetničkom materijalu, prema perspektivi, određen sklop postupaka u obradi
materijala i gradnji složene cjeline djela. Kao svi tačni tehnički termini, on je dobio
i svoju metafizičku dimenziju, tako da Vi pouzdano znate kakav doživljaj svijeta,
kakvu sliku i samo-osjećanje čovjeka maniristička umjetnost posreduje. Sve to ne
vrijedi za postmodernizam. Taj termin nema tehničku vrijednost, jer ne obilježava
nešto konkretno. Htio bi biti filozofijski, a može biti samo pseudo-filozofijski, jer
nema ni smisla. Naime postmoderno je ono što dolazi nakon modernog ili nakon
moderne. A moderna je period “prevrednovanja svih vrijednosti”, kako je rekao
Nietzsche, historijski interval koji je sebe skromno proglasio za kriterij, “za mjeru
svih stvari” (modus). Preko francuskog jezika je u suvremene jezike dospjela la-
tinska riječ “modernus” izvedena iz “modo” što znači “upravo”, “evo sad”; to nije
“danas”, to je “ovaj čas”, “vrh vremenske igle”, kako kaže Fritz Mauthner. Zato nije
moda (moderno u odjeći) ono što se danas ili sada nosi i dopada, nego ono što se
upravo sad počinje nositi i što će se sutra dopadati. Neću komentirati modu i mo-
dernu, neću čak podsjećati na to da se već La Bruyere sprdao i sa samim pojmom,
samo ću upozoriti na to da je riječ “postmoderna” jedan očigledni nonsens. Ako je
naime moderna ono što je “upravo”, “evo sad”, “ove sekunde”, postmoderna bi bila
ono što dolazi nakon toga. Sutra? Za hevtu dana? Nekada? Kako mogu znati nešto
o stanju duha koje će zavladati nakon “ovog sad”? Ili to “postmoderni” i ne treba?
Možda je ona stanje bez duha, pa joj to naprosto ne treba?
Bilo kako bilo, znam da sam svojim studentima jednom trebao predavati pos-
tmoderni roman, pa sam to uradio na primjeru Heliodorove Etiopike ili Avantura
lijepe Harikleje, jednog od najpopularnijih helenističkih romana, koji je još Rabela-
is dao svome Pantagruelu kao lektiru za vrijeme jednog dugog morskog putovanja.
Takozvani grčki ljubavni roman, odnosno roman helenističkog doba, prvi je pri-
mjer “postmodernog romana”, kao što je helenistička umjetnost uopće prva emi-
nentno maniristička epoha u umjetnosti.
S tim je upravo onako kako ste Vi rekli u pitanju. Ja volim helenističku umjet-
nost, pogotovo književnost. Menandra i Theophrasta, Lukiana i Longa. Kao što vo-
lim i umjetnost post-renesansnog (16.-stoljetnog) manirizma. Zamislite svijet bez
Calderona i Gongore, bez Arcimbolda i Parmigianina!? Volim ih jer mi ta umjetnost
pokazuje (daje mi da prepoznam) sutonsko vrijeme i raspoloženje, u koje sam du-
boko uronjen zajedno sa svojim suvremenicima. Ali sutonsko raspoloženje znači
umor, ne nonsens. Čovjek koji govori demonstrira svoje povjerenje u smisao i trudi
se da izrazi svoj duh, svejedno je li on umoran ili nije; ljudski govor, ako je pravi
govor, želi biti oblik duha i izraz njegovog stanja, bez obzira na to u kojoj životnoj ili
historijskoj dobi se govori. Nonsens je nasuprot tome izraz totalnog manjka povje-
renja – u smisao i u bilo šta drugo. Naprosto brbljanje.
J. A.: Da li je Faruk, junak Šahrijarovog prstena, u svom stalnom udevanju priče

između sebe i sveta, u svom maskiranju logorejom, u stvari nihilista, a nihilizam pa-

radigma straha od života? Odnos prema govoru pojavljuje se kao odnos prema živo-
tu samom, a Faruk kao paradigma cerebralca nesposobnog za ljubav. Ispostavlja se
da je provera čovekove sposobnosti za dijalog pre svega u privatnom životu. Može li
čovek i kako u savremenom svetu zaista biti viđen, doživljen, shvaćen?
DŽ. K.: Mislim da moje čitanje mog romana nije istinitije od bilo kojeg drugog
čitanja, ja svoj roman samo pažljivije čitam od nekog drugog čitaoca. Ako se on nije
odvojio od mene, ako nije postao nešto drugo (ne kažem “više”) od moje namjere i
koncepta, nisam ga vala morao ni objaviti. Valjda se zato radujem kad se čitalac i ja
složimo u razumijevanju i osjećanju nekog junaka ili epizode mog romana. Tako se
evo sada radujem što se Vaše i moje čitanje Faruka uvelike podudaraju. Mnogo ga
je ljudi drugačije osjetilo, mnogima je izrazito simpatičan i blizak, a ja mislim, kao i
Vi, uostalom, da je on čovjek kojem je znanje pojelo život. Naglašavam da ne mislim
kako su znanje i život suprotstavljeni, oni se samo razlikuju u jednom presudno
važnom momentu: život je ponavljanje vazda istih postupaka u kojem doslovno po-
navljanje nije moguće, a znanje je potraga za onim što se doslovno ponavlja, što je
nepromjenljivo. Život se sastoji iz toga da se beru plodovi i jede, korača i vodi ljubav,
telefonira i pliva...; izvana gledano, to je niz vazda istih pokreta i postupaka, koji se
ponavljaju do ubitačne monotonije; iznutra gledano, to je uvijek nešto novo, uvijek
jedan i jedini put, jer se u odnosu između osjetilnog doživljaja, emocije i svijesti,
intuicije i želje, stanja tijela i svijesti onoga koji to čini, dakle u sklopu odnosa među
elementima od kojih se sastoji jedan životni čin bez prestanka nešto mijenja. To nas
je naučio još Heraklit. Ne mogu dva zagrljaja dvoje ljudi biti identična, nisu moguća
doslovna ponavljanja tamo gdje postoje tijela i struji život. Kao što ne možete dva-
put pojesti istu jabuku, ne mogu Vam dva doživljaja jedenja jabuke biti identična.
Znanje je, nasuprot tome, vjera u ponovljivo i svijest o njemu. Znanje fiksira ono što
se ponavlja, izdvaja ga iz procesa, iz toka života i nastoji povjerovati da je to jedina
stvarnost. Dva i dva su uvijek četiri, a kvadrat nad hipotenuzom je uvijek jednak
zbiru kvadrata nad katetama, jer u svijetu matematike nema života i tijela. Kad bi
tu bilo života i tijela, dva i dva bi nekad bilo pet, mnogo češće tri, relativno rijetko
četiri, uglavnom malo manje od onoga što nam u tom trenutku treba.
Od moga druga Kože čuo sam anegdotu koja prekrasno ilustrira neponovljivost
stvari i događaja u životu i u osjećanju živog čovjeka. Kožo je tokom rata ležao u sta-
cionaru s jednim neobrazovanim, možda čak nepismenim, čovjekom i zajedno s njim
gledao televiziju preko akumulatora. Naravno, stalno su emitirane reprize vazda istih
filmova. U jednom od njih, na samom početku, voljena žena isklizne iz ruke glavnom
junaku i strmekne se u provaliju. “Ovo je četvrti put da gledam ovaj film i hajvan je
još nijednom nije uspio spasiti”, rekao je Koži njegov sobni drug, razočaran nespo-
sobnošću junaka. Pazite: on zna da gleda film, logično mu je da se stvari ponavljaju i
tome se ne čudi, ali u njegovom osjećanju, u njegovoj logici, nema mjesta za doslovno,
matematičko ponavljanje, jer su njegovo osjećanje i logika iz života, a tu doslovnog
ponavljanja nema. Sve je kao uvijek i svaki put malo drugačije i jedini put.
Faruk iz Šahrijarovog prstena je tipični čovjek znanja, čovjek kojem promiču
dragocjene razlike između dva ugriza u istu jabuku. On doduše mnogo zna i o ko-
ječemu zanimljivo razmišlja, ali nema nimalo povjerenja u postojanje i u život. On

filozofira o ljubavi i erotici, po mom mišljenju sasvim zanimljivo, ali se mora svojski
potruditi da osjeti bilo šta. On voli svoju Azru (vjeruje da je voli?, odlučio je da je
voli?), ali odlazi na prvi njezin zahtjev. S tim da ja ne mislim da je on pobjegao u
jezik, kao što su pisali neki kritičari, nego da je u njega protjeran. Ili jezik u koji je
on dospio ne upućuje više izvan sebe, ne nudi izlaze. Jer mi, ljudi, ne boravimo u
svijetu materijalnih stvari i ne razumijevamo taj svijet, mi duhom boravimo u je-
ziku i razumijevamo svijet duhovnih slika, predodžaba koje nam jezik nudi. W. von
Humboldt kaže da mi svijet razumijemo i čak ga osjećamo onako kako nam ga naš
jezik predstavlja. Vjerujem da je to istina. Dok sklop slika sadržan u jeziku upućuje
prema svijetu stvari, na jednoj, i duha, na drugoj strani, dok je dakle jezik uređen i
sposoban da proizvodi smisao, čovjek se u svom jeziku dobro osjeća i vjeruje mu.
Kad se to izgubi, čovjek postaje sposoban da brblja. U jednom hadisu se kaže da je
temeljni grijeh reći da nema Boga; jedan mogući zaključak iz toga bio bi da je ono-
me ko je to rekao sve dopušteno, jer on više ne može griješiti. Parafrazirajući tu mi-
sao, rekao bih da je temeljni grijeh u odnosu prema jeziku, reći da jezik ne proizvodi
smisao. Za onoga ko je to rekao jezik postaje ambijent brbljanja pred kojim nema
granica – on može reći sve, osim nečega smislenog.
Logično je da Vas razgovor o Faruku dovede do pitanja kojim završavate svoju
repliku: “može li čovjek u savremenom svetu zaista biti viđen, doživljen, shvaćen”,
jer mi danas živimo u društvu i u svijetu kojima dominira znanje, a ne život. Mi više
ne vidimo stvarne ljude, nego “modele ljudi”, “propisanu mjeru čovjeka”. Svi slo-
jevi i svi instrumenti suvremenog zapadnog društva vode ka tome da se živi ljudi
oblikuju prema nekakvom konceptu čovjeka. Pogledajte ideal ljepote koji se pro-
pisuje u medijima, modnim diktatima, na filmu i teatru, u kirurškim ambulantama
i u razgovorima mladih žena. Pogledajte ljepotice koje odgovaraju tom idealu. Sve
one liče jedna na drugu kao jedno jaje drugome, a svima im je zajedničko to da su
nezapamtljive koliko i jaje. Pogledajte mahnitost koja proizvodi uvijek nove ugro-
žene manjine, koje su u tom društvu nepoželjne. Jedna novinarka me je pitala prije
par godina, kako izgleda danas živjeti na Zapadu kao musliman. “Ima problema i
nesporazuma”, odgovorio sam, “uvijek iznova moram nešto objašnjavati... Ali kad
vidim kako je pušačima, ja se osjećam doslovno privilegiranim.” A nakon toga sam
je uvjeravao da će, kad sredimo pušače, na red doći debeli, pa crvenokosi, pa oni
koji imaju protuprirodnu sklonost da izbjegavaju lakiranu obuću ili recimo žutu
boju. Nisam je morao predugo uvjeravati, složila se čim sam je upozorio na logiku
koja leži u osnovi svih ovih progona: znanje ne računa s iznimkom, posebnim, po-
jedinačnim, a život čine same pojedinačnosti i posebnosti, znanje proizvodi svijet u
kojem su moguće jedino industrijske serije.
J. A.: U Šahrijarovom prstenu je jedan esej o narodnom kolu – zapravo esej o

duhu kolektivizma i poništavanju individualnosti. Roman govori protiv proizvod-
nje sledbenika, a na proizvodnju sledbenika najčešće je orijentisan i obrazovni pro-
ces. Kao profesor univerziteta, o tome sigurno razmišljate? Čini se da Vi, pre svega,
niste prihvatili postmodernističku ideju (koju je tako jasno izložio Liotar) o tome
da je obrazovanje moguće bez obrazovanja duha?

DŽ. K.: Mi mnogo i rado brbljamo, pa pritom svašta kažemo. Sjećam se kako
smo, dok sam bio student, vatreno tvrdili da je umjetnost etički neutralna, prije de-
setak godina su ugledni filozofi zahtijevali da se filozofija konačno odrekne pojma
Istine (u smislu najviše, temeljne istine), već stotinjak godina se javljaju glasovi
koji tvrde da školovanje treba ljude osposobiti za obavljanje određenih poslova, a
u posljednje vrijeme takve tvrdnje izazivaju pravo oduševljenje kod raznih filozofa.
Na Zapadu se već tridesetak godina provode uvijek nove reforme školstva s ciljem
da obrazovni sistem “proizvodi stručnjake koji privredi trebaju”. Mene pri svemu
tome manje pogađa nakaznost ovakvih zahtjeva, nego samorazumljivost s kojom ih
izgovaraju i ispisuju ozbiljni ljudi, a niko naizgled ne vidi problem u svemu tome.
Pa ne rađaju se ljudi da bi opsluživali privredu, pobogu! Vjerujete li zaista da je Pla-
ton, koji je osnivanjem Akademije postavio temelje obrazovnom sistemu Evrope,
primao učenike da ih nauči opsluživati mašine i bankarima donositi profite? U te-
melju takvog mišljenja stoji neskriveno robovlasničko uvjerenje.
U izvoru riječi “obrazovanje” stoji “obraz”, što znači “oblik, forma”. Obrazo-
vati nekoga ili obrazovati se znači graditi jednu osobu, davati oblik njezinom duhu,
formirati karakter, pogled na svijet i svijest o sebi jednog čovjeka. To je preuzeto iz
latinskoga, gdje se obrazovanje zove formatio, a onaj ko nekog obrazuje formator.
U grčkom se to zove paideia, što znači odgojiti (“othraniti”) duh i ponašanje jed-
nog čovjeka. Obrazovan čovjek neće brbljati o etički neutralnim ljudskim djelat-
nostima, jer on zna da se čovjek rađa kao etičko biće. Kao što ima bubrege, on ima
etičko osjećanje i etičku odgovornost, njegovo ustajanje iz postelje i prelazak ulice
nisu etički neutralni, a kamoli odnos prema drugom čovjeku i ljudima, koji se pu-
tem umjetnosti po prirodi stvari uspostavljaju. Po-etika, kaže Danilo Kiš. To neće
činiti jer je formiran, cijel čovjek, a ne stručnjak koji stečenim znanjem opslužuje
mašinu, šefa ili neku instancu. Ako je fizičar, stručnjak mirno proizvodi atomsku
bombu, jer je to od njega naručeno; nije on kriv što niko nije naručio električne
zvjezdice u obliku visibaba, on će i to rado proizvesti ako neko naruči.
Pritom je važno naglasiti ono što Vi sugerirate: obrazovan čovjek nije sljedbe-
nik, on to ne može biti jer je cijel, dovršen kao individuum, svjestan sebe i upitan
nad sobom. To određuje moju temeljnu ambiciju u radu sa studentima – pomoći
mladom čovjeku da izgradi ili samo prepozna svoje mišljenje, svoj pogled na stva-
ri, svoj odnos prema onome čime se bavi. Na početku suradnje sa svakom novom
generacijom studenata ja objasnim da je nastavi kod mene jedna stvar strogo za-
branjena, a to je slagati se sa mnom. Može me jedino radovati ako student izgradi
mišljenje koje je slično mome ili čak podudarno s njim, ali do toga mora doći svo-
jim putem, iz svoje kože, iz svog osjećanja sebe i svijeta, svojih iskustava. Uglavnom
traje dosta dugo dok se studenti uvjere da ja to ozbiljno mislim i od njih stvarno
očekujem da mi budu sugovornici a ne sljedbenici.
J. A.: Figani iz Šahrijarovog prstena, poput jurodivog, jednostavno kazuje oči-

glednu istinu, kazuje “Car je go” i strada. U tom suprotstavljanju Faruka i Figanija
već se krije motiv o kome ćete iscrpnije govoriti u eseju o Pontiju Pilatu: o intelek-
tualnoj laži. Šta je čoveku ostalo između kazivanja istine, time preuzimanja uloge

žrtve, i laganja, odnosno pretvaranja u nitkova? Ima li trećeg puta, postoji li zlatna
sredina?
DŽ. K.: Uh, teško pitanje. Mislim da tu treba uzeti u obzir bar dvije stvari. Jed-
no je priroda onoga ko kazuje istinu, to jest način na koji on to čini. A drugo je vrije-
me u kojem se to zbiva, odnosno historijske okolnosti i društvo u kojem on kazuje
općepoznatu istinu koju se ne želi vidjeti. U periodima stabilne vlasti i dobrog ži-
vota možda bi se i moglo reći neugodne istine pa ostati nekažnjen, jer je atmosfera
u društvu tada opuštenija, tolerantnija, tiša. U takvim vremenima su i moćni ljudi
mirniji, manje nervozni i manje zabrinuti za svoje pozicije (a oni su uglavnom ner-
vozni i zabrinuti, jer se moć uživa u praznome), pa su sposobni i čak spremni saslu-
šati neugodnu istinu. Sartre je izgovorio i napisao mnogu neugodnu istinu, trudio
se da to učini što je moguće jasnije i ogoljenije, bez nijansiranja i najblažeg traga
skepse, a ipak mu niko nije rekao “Crne ti oči u glavi”, čak su mu davali nagrade
i priznavali ugled. A onda dođu vremena nesigurnosti, nereda, nervoze, u kojima
čovjek ne mora govoriti ništa a ipak ga snađe belaj. Kad svijetom vlada strah, ljudi
djeluju po diktatu straha, a ne po logici razuma i dobrote u sebi. Valjda se nadaju
da će ublažiti svoj strah ako uvećaju onaj koji vlada u vanjskom svijetu, oko njih, pa
progone, tjeraju i ubijaju oko sebe. Tako rade oni koji to sebi mogu priuštiti, oni koji
to ne mogu uglavnom šute i čekaju da ih belaj zaobiđe ili snađe. Vi čak ne znate za-
što se strah pojavi, ne vidite ni jedan vidljiv razlog za to, a on se ipak pojavi i porobi
sve, kao danas u zapadnim društvima – sve što vidite je moć i bogatstvo, čini Vam se
da su već doveli pod krov i babilonski toranj, ali u svemu što čujete Vi prepoznajete
strah. Ako u takvim vremenima govorite, pogotovo neugodne istine, gotovo sigur-
no će Vas snaći, a ako šutite možda Vas i zaobiđe. Vjerujem da Vam je tada šutnja
bolja i od toga da govorite laži koje moćni žele čuti, jer Vas “povoljne laži” dovode
u blizinu moćnih. Dakle šutnja. Možda je šutnja onaj treći put koji ste spomenuli u
pitanju? Niste nitkov ako šutite, samo ste mudri ili bar oprezni. Ne znam, što sam
stariji, sve više mi se dopada šutnja, već desetak godina sanjarim o tome da napišem
jedan “Ogled o šutnji”, tako je rijetka a tako potrebna u ovom vremenu pomamne
brbljivosti i neprekidnog žamora.
J. A.: Stav je modernog intelektualca da u svetu nema nevinih. Da li je potrebno

biti jurodivi Simon iz Noćnog vijeća da bi se moglo reći “Svijet je kao šljiva”? Kako,
nakon svega što nam je oduzelo nevinost, živeti dostojanstven život?
DŽ. K.: Svaka čast, baš mi je drago što ovo pitate. Desetinu puta sam u razgovo-
rima s prijateljima i suradnicima “branio” ovu rečenicu. Jedni su mislili da je glupa
i da roman ne smije početi tako glupom rečenicom, drugi su tvrdili da je naivna, a
neki su opet mislili da je ona naprosto izmišljena. Ja, naime, molim prijatelje da
čitaju ono što napišem, prije nego što se to objavi, pa da to zajedno komentiramo, a
ova rečenica je zasmetala gotovo svima. I to uglavnom samo ona. Vi ste tačno obja-
snili zašto im je smetala. Ovo je iskaz jurodivog, mistika, izraz njegove radosti zbog
punog, zaobljenog, prekrasno obojenog i erotičnog svijeta. Za Dželaluddina Rumija
i njegovog učitelja Šemsa Tabrizija, za Franju Asiškoga i za velikog hasidskog uči-
telja Baal-Šema svijet je vazda pun, sočan, lijepo zaobljen... Poput prekrasne žene,

možda još erotičniji, recimo kao šljiva. Naravno da suvremenom intelektualcu to
zvuči bedasto, za rijetke među njima svijet je mašina, a za ogromnu većinu je anor-
ganska materija koju treba preraditi i tako pretvoriti u zbrku predmeta za upotre-
bu. Ako tu Simonovu rečenicu još povežu sa mnom, jednim umornim skeptičnim
gnjavatorom koji je od svega već unaprijed odustao, oni je moraju osjetiti ne samo
kao glupost, nego kao lažljivu glupost. Jer suvremene intelektualce je radost posto-
janja napustila, oni ljepotu svijeta ne vide, ne prepoznaju i ne osjećaju. Oni, osim
toga, ne znaju da u romanu ne stoji ono što misli pisac, niti ono što zvuči pametno
i istina je, niti ono što je lijepo i poetično rečeno. U romanu stoji ono što mogu mi-
sliti, osjećati, govoriti i činiti njegovi junaci. “Svijet je kao šljiva” je najkraći mogu-
ći izraz onoga što osjeća mistik, kojem se objavila punina svijeta. Možda bi Simon
onog jutra i plesao na brdu Tabija, da je nekad u životu sreo nekog Šemsuddina Ta-
brizija, sigurno je i sam bio iznenađen navalom radosti koja ga je preplavila.
Slažem se s Vama da to osjećanje suvremeni intelektualac ne poznaje. Zbog
općeg umora svijeta? Zbog dominacije razuma u našem duhovnom životu? Razum
se ne raduje, on ne oslobađa energiju u ljudima. Ne znam. Ne mislim da je zbog
osjećanja da na svijetu nema nevinih. To je osjećanje i uvjerenje gnostika, a među
suvremenim intelektualcima je strašno malo gnostika. Za gnostike je samo posto-
janje grijeh, Vi živite jer je Vaš duh pao u postojanje, vjerovali su gnostici. Svako
materijalno postojanje je za njih neke vrste prokletstvo. Nemam dojam da među
suvremenim intelektualcima ima bar traga tog osjećanja. Ali da nema radosti, da
smo osuđeni na postojanje orobljeno čak i za samo sjećanje na nevinost – tu se mo-
ram složiti s Vama. To se može nekako i podnijeti ako se naleti na ponekog mistika
radosti, ali se bojim da ni svi mistici zajedno boravku u ovom svijetu ne mogu do-
dijeliti dostojanstvo. Nema dostojanstva usred uplašene rulje, a danas je na svijetu
više straha nego bilo čega drugog.
J. A.: Noćno vijeće korespondira sa velikim brojem sasvim različitih romana; na

primer sa Kafkinim Procesom, Kovačevim Vratima od utrobe, ili Pekićevim Vreme-
nom čuda. Kako promišljate svoj roman s obzirom na domaću sredinu, u kontekstu
naracije o poslednjem ratu?
DŽ. K.: Drago mi je da Vas je Noćno vijeće asociralo na Vrata od utrobe i Vreme
čuda, dvije knjige koje jako volim. Na srodnost s Procesom, s potresnim romanom
Vučija koža Hansa Leberta i s nekim drugim knjigama kritika je već ukazivala, ali na
korespondencije s Kovačem i Pekićem nije dosad niko ukazao. Nije, doduše, ni mo-
gao, na našem jeziku se o toj knjizi uopće nije pisalo. Ja razumijem kao dobar znak
to što se knjiga, jednom mrežom asocijacija i korespondencija, povezuje s nizom
međusobno veoma različitih djela, često i djela koja ja nisam poznavao. Andreas
Breitenstein, kritičar lista Neue Zuercher Zeitung, prvi je pisao o srodnosti Noć-
nog vijeća s Lebertovim romanom Vučija koža, koji do tada uopće nisam poznavao.
Raduje me što svaki kritičar tu knjigu čita u vezi s nekom drugom knjigom, to me
uvjerava da se ona dobro integrirala u književnost. Može naravno biti da griješim,
ali našlo bi se mnogo argumenata za to moje uvjerenje. Knjige naime, kao ni ljudi,
ne borave same. Vi kao pojedinačan čovjek možete još samovati, ako ste naprimjer

asocijalni, poput mene, ali knjiga to ne može, ona živi ili ne živi u jeziku, koji mora-
mo dijeliti s drugima ako ga želimo imati za sebe.
Na onaj dio koji pita o mogućnostima da se Noćno vijeće čita u kontekstu na-
racije o prethodnom ratu ne bih mogao dobro odgovoriti, iz više razloga. Prvi je što
nisam čitao veći dio onoga što se o tom ratu pisalo. Čitao sam pripovijedne knjige
Miljenka Jergovića i Vladimira Arsenijevića, a to je samo djelić onoga što se o pret-
hodnom ratu napisalo. Esejistička i publicistička literatura o tom ratu, knjige Ivana
Čolovića i Filipa Davida, Laszla Vegela i Ive Žanića, koje sam čitao i dobrim dijelom
upamtio, nešto su posve drugo od pripovijedanja. Vjerujem da je na tu temu napi-
sana bar jedna knjiga s kojom bi moj roman mogao imati sličnosti, ali mi je ta knjiga
do sada nepoznata. Drugi razlog je što Noćno vijeće za mene nije knjiga o ratu, nego
ljubavni roman. To je štivo poteklo iz ljubavi i dubokog povjerenja u postojanje i
dobro u čovjeku, bar u nekim ljudima, recimo u onim ljudima koji su iskusili ljubav.
Roman ustvari tvrdi ono što ste Vi u dosadašnjem razgovoru bar dvaput rekli – da se
čovjekovo socijalno i historijsko ponašanje odlučuje u njegovom intimnom životu:
onaj ko je upoznao ljubav sposoban je za dijalog jer se oslobodio straha od drugih
ljudi, spreman je drugoga vidjeti kao subjekt, otvoren je prema svijetu i čudu ži-
vota. To je jurodivi Simon, kako ste ga Vi nazvali. Noćno vijeće je primarno roman
o njegovoj ljubavi s Barbarom, a tek u drugom planu pripovijedanje o čovjekovoj
izloženosti historiji, koja je u ovim krajevima pogotovo surova.
J. A.: Juda je u ovom romanu interpretiran kao paradigma čoveka, nasuprot

bogočoveku. Osvešćujete apsurdnost njegove patnje i činjenicu njegove instru-
mentalizacije. Je li ovo traženje pomilovanja za Judu u isti mah priznanje čovekove
nemoći? Da li je čovek, lišen bogočovečanske iskre, još uvek potpun čovek? Ili je
nužno da se liši takvog samosagledavanja, kao opasnog idealizma koji mu služi kao
alibi za iživljavanje volje za moć?
DŽ. K.: Trebalo bi napisati debelu knjigu da se čestito odgovori na ovo pitanje.
Ali nije šteta što je ne mogu napisati, jer ste Vi pitanjem ustvari već odgovorili, bar
djelimično. Slažem se s Vama: Isus je naš, ljudski, ideal, a Juda naša realnost. Poput
Jude, mi smo osuđeni na slobodu, prema tome nosimo punu odgovornost za sve
što činimo u životu, a pri tom tok toga života jako malo zavisi od nas. Sva stvore-
nja slave svoga Stvoritelja samim svojim postojanjem, kaže se na jednome mjestu u
Kuranu, samo čovjek odlučuje hoće li Ga slaviti ili neće, on Ga može čak zanijekati
jezikom. Po tome smo jedino stvorenje koje je osuđeno na slobodu, a nema slobo-
de bez odgovornosti, pa samo zato istovremeno odgovorni za sebe, za svijet, za...
Izdali smo duh onog momenta u kojem smo rođeni ili, kako bi rekli gnostici, pali u
život. Od tog momenta nam je sve što je uzvišeno neraskidivo povezano s krajnje
profanim stvarima. Vi se kao čovjek možete uzdizati duhom u nebeske visine samo
dotle dok svojim stomakom proizvodite stvari koje neugodno mirišu. Najuzvišenija
ljubav je među ljudima neraskidivo vezana uz znojenje i slične pojave.
Ali to su bezazlene stare dosjetke. Radi se o tome da je zaista strašno biti čovjek,
prije svega čovjek koji ima savjest, osjećanje odgovornosti i želju da ostane moral-
no čist. Jer sve temeljne vrijednosti, sve radi čega se isplati živjeti, mi dobijemo na

poklon ili nam se nametne, ništa od toga nismo izabrali niti ga možemo zaraditi.
Rode nas bez pitanja i naše zasluge. Ne zavisi od nas hoćemo li biti rođeni u štali ili
u biblioteci s knjigama na pet jezika, a jednako malo od nas zavisi hoćemo li biti li-
jepi ili ružni, žensko ili muško, inteligentni ili glupi. Mi ljubav ne možemo zaslužiti,
nego je dobijemo ili ne dobijemo na dar – zaslužiti možemo poštovanje, ugled, ali
ljubav možemo samo dobiti onako. Tako je s prijateljstvom, šarmom, onim što se
zove aura – ništa od toga ne možemo steći trudom, naučiti, zaraditi i zaslužiti. A
upravo nam te stvari presudno određuju život i njegov tok. Smisao za igru ne može-
mo steći niti razviti, možemo se jedino roditi s njim pa ga kultivirati, a bez smisla za
igru ostajemo uskraćeni za neke od najfinijih radosti koje nam život može donijeti.
I tako dalje, i tako dalje. Gotovo ništa od onoga što je presudno važno za naš život
i njegovu kvalitetu ne zavisi od nas – od spola, preko bitnih iskustava kao što su
ljubav, igra, odnos prema materijalnom bogatstvu, a upravo mi odgovaramo za sve.
Negdje sam čitao da se djeca osjećaju krivim ako ih roditelji ne vole ili se svađaju.
Vjerujem da je tako, u svemu nam je tako, bez prestanka se osjećamo krivim i odgo-
varamo za stvari na koje nismo mogli utjecati. Upravo kao Juda siromah. Naravno
da tražim pomilovanje za njega, i Novi zavjet ga je sugerirao kad je Judi dao da vrati
novac i pokaje se. Zašto se onda ubio?, pitat će me neki uspaljeni teolog, misleći na
to da je samoubojstvo neoprostiv grijeh. A ja mu odgovaram da se ubio zato što je
htio suditi sebi, bojeći se valjda da bi mu drugi mogli oprostiti. Isus bi mu, recimo,
sigurno oprostio, a on nije bio spreman pristati na oproštaj. Iako nije mogao druga-
čije, nije se odlučio ni na izdaju nego mu je ona nametnuta. Ali oprost?! Ne, on to
nije mogao prihvatiti jer je znao koliko je težak grijeh izdaje koji je počinio bez svoje
volje. Strašno! A to je naša, ljudska, pozicija na ljestvici bića.
Stvari dodatno komplicira, odnosno našu poziciju na svijetu otežava, činjenica
da se darovi, ako ih nismo znali njegovati, ako im nismo služili kako valja, okreću
protiv nas i izokreću se u svoju suprotnost. Najgori monstrumi su talentirani lju-
di koji nisu znali nositi, kultivirati i razvijati svoj talent. Sigurno ste to primijetili:
netalentiran čovjek, kojeg je snašla ambicija, postane spletkar, pravi klanove i male
zavjere, mulja i petlja, ali sve to ostaje prilično nasitno, pa i kad je najgore ostane u
ljudskim, suviše ljudskim okvirima. Ali kad talentiran čovjek spiska svoje vrijeme,
kad ambicija popuni ono što on nije ispunio radom, a talent se okrene protiv njega
i protiv sebe samoga, taj čovjek postaje čudovište. Ne vjerujem da se iko mrzi kao
ljudi koji su se voljeli, a nisu se znali s tim nositi, nisu ljubav shvatili kao obavezu,
nisu svoju ljubav njegovali i razvijali, nisu se trudili da sebe izravnaju s tim velikim
darom. Sa svim velikim darovima je tako: oni su dar, ali su još više obaveza, nevolja
i muka.
Poseban problem su stvari koje mi možemo postići radom, trudom i discipli-
nom. Čovjek može postati vrhunski obrazovan i ako je rođen u štali, uz malo sreće
i mnogo rada. Može se obogatiti, i ako je rođen u teškom siromaštvu, možda čak
poštenim radom. Uz mnogo sreće i još više podlosti može osvojiti vlast. Ali ništa od
toga ne donosi radost i nije baš velika sreća. A navodi nas na glupe zaključke, poput
onoga da sve u životu zavisi od nas. Self made man je jedna opasna besmislica koja je
mogla nastati jedino u svijetu jednodimenzionalnih umova, koji ne žive nego funk-

cioniraju, i nisu cijeli ljudi nego karijere. Naravno da je dobra stvar biti čovjek koji
se obogatio vlastitim sposobnostima i trudom, ali samo dotle dok taj novopočeni
bogataš zna da je rođen, a nije sam sebe stvorio; da je bogatstvo samo jedna od do-
brih stvari koje čovjeku trebaju; da u bogatstvu stvarno uživa samo onaj ko zna što
će mu, i tako dalje. Ne znam je li “čovek lišen bogočovečanske iskre još uvek potpun
čovek”, jer ne znam mnogo o ljudima i ne znam šta je “bogočovečanska iskra”. Ako
je to povjerenje u postojanje i svijest o tome da si stvoren, ako je to smjelost čovje-
kova da se otvori prema drugima i radosno pristane na svoju vezanost s njima, ako
je to znanje o tome da ni jezik, ni ljubav, ni prijateljstvo, ni radost, ni jednu stvar
radi koje bi se isplatilo živjeti ne možemo imati ako smo sami, ako je, kažem, bogo-
čovječanska iskra u čovjeku sve to što spomenuh, onda vjerujem da je jako oštećen
čovjek koji je ostao bez nje. Ne znam je li on još uvijek potpun čovjek, ali se bojim da
je budala ako zaboravi dug materici, svoju potrebu za drugim ljudima i to da će biti
nedovršen dok je živ.
J. A.: Kako se vi nosite sa svojim talentom? Čitaoci već znaju da pišete na har-
tiji, te da u kompjuter unosite napisani tekst. No, imate li svoje rituale? Jeste li u
grupi vrednih i prilježnih što svakog dana sistematično ostvaruju planirano, ili se
rukovodite nadahnućem? Da li plan prethodi pisanju, ili pišete nad, uslovno reče-
no, praznim listom hartije? Koliko i kako popravljate napisano?
DŽ. K.: Početak rada na novom romanu, drami ili pripovijesti vezan je za jedan
ritual bez kojega, čini mi se, ne bih mogao početi novi tekst: uzimam u ruku nalivpe-
ra koja imam i provjeravam kako mi koje leži u ruci, onda perima koja mi toga dana
dobro leže ispisujem po jedan-dva reda u teke koje sam prije toga izabrao, kao one
koje dolaze u obzir za tekst koji trebam početi, koje po mom osjećanju liče na taj
tekst, i tako provjeravam koje pero i koji papir se najbolje slažu s onim što bih tre-
bao pisati. A kad posao krene nema više rituala, osim ispijanja ogromnih količina
crnog čaja, koji volim stalno imati pri ruci dok pišem. To radim uglavnom noću, go-
tovo bih rekao isključivo noću, kad je svijet dovoljno tih da mogu čuti glasove svojih
junaka. Jer u onome što pišem moraju se čuti njihovi glasovi, ne moj. Sjedam pisati
kad dobro poznajem svoje likove, možda bolje nego prijatelje. Kad znam kako bi
koji od njih naručio piće kod konobara a kako kod kelnerice, kako kod lijepe i mlade
a kako kod starije i umorne kelnerice... Kad znam kako bi koja od junakinja primila
koje cvijeće, kako kompliment i koje komplimente bi uopće prihvatila, šta bi koja
odjenula kad po kiši ide nekom u goste, jer joj je dosta samoće. Poznajem ih bolje
nego samoga sebe i znam kojim bi tonom koji od njih progovorio u kojoj situaciji.
U procesu rada sam, priznajem, još uvijek ovisnik o raspoloženjima, promjenama
stanja, o nadahnuću, kako Vi rekoste. Pišem onda kad ono hoće, ne onda kad bih ja
htio. Nadao sam se da će se to s iskustvom i znanjem promijeniti, ali se nažalost nije
popravilo, kao da se čak pogoršalo. Koliko god da me melju rokovi, obaveze i planovi
koji se gomilaju, ja pišem onda kad ono hoće. Već sam praktično i odustao od želje
da jednom počnem pisati kao što čine čestiti profesionalci – kontinuirano, poštuju-
ći dogovorene rokove, trijezno, vladajući materijom. Sve sam spremniji pomiriti se
s tim da to neću dočekati, a tješim se tako da sebe uvjeravam kako sam valjda zato

uvijek imao neki “građanski posao” koji me je oslobađao obaveze da budem pravi
profesionalac. Ja pišem umom, i emocijama, i tijelom, i darom, i cijelim bićem, zato
ja ne mogu pisati profesionalno kao što ne mogu živjeti ili voljeti profesionalno. Ali
me takve misli ne oslobađaju neugodnog dojma da ja to samo sebe tješim.
Kako i koliko popravljam napisano? Kako kad. Imam prijatelje koji pristaju či-
tati ono što pišem i raspravljati sa mnom o tome. Ti mi razgovori pomognu i onda
kad ne usvojim ni jedan prijedlog ili primjedbu, pomognu da shvatim probleme, da
bolje razumijem ono što je napisano, da neku scenu pogledam izvana i bolje je sa-
gledam kao cjelinu. Dogodi se da u pola posla bacim sve što je napisano i krenem
iznova, a drugi put se dogodi da se na kraju opredijelim za prvu verziju i objavim je
s relativno malim izmjenama.
J. A.: Kakav je Vaš idealni čitalac? Imate li ga na umu kad pišete? Verujete li u
moć literature? Koje su knjige menjale Vaš život?
DŽ. K.: Nemam idealnog čitaoca, nisam ga nikad zamišljao ni tražio. Moj či-
talac je sugovornik, bio dobar ili loš on mi je sugovornik. Neko dakle ko mi stoji
nasuprot, sa svojim iskustvima, uvjerenjima, pitanjima i nastoji da mi se obja-
vi, otkrije, učini razumljivim. Ne odustaje od sebe, ali jednako tako ne odustaje
od razgovora – od truda da mi se objavi i da mene shvati, koliko god mu daleki
bili moji pogledi na svijet, iskustva, uvjerenja. Vjerujem da je tome blizak svaki
pravi čitalac. Čitalac nije konzument, pasivni uživalac, on je uvijek sugovornik,
ko-autor, suradnik. Film i pogotovo televizija imaju i proizvode konzumente. Vi
uključite svoj aparat, malo manje živi od stola na kojem aparat stoji, i uzimate
ono što Vam s ekrana dolazi. Da bi se sakrilo koliko ste predmet dok sjedite pred
televizorom, dalo Vam je desetine programa i daljinski upravljač, pa sada birate
između pedeset varijanti istoga, nepomični koliko i fotelja na kojoj sjedite i mno-
go manje živi od nje. S knjigom je nešto posve drugo. Roman je, filozofijski rečeno,
potencijalitet, biće koje boravi u svijetu idealnoga; taj potencijalitet se ostvaruje
činom čitanja. Iz svijeta idealnoga roman se preseljava u svijet stvarnoga onda
kad Vi u njega projicirate svoju emociju, pitanje, kad prepoznate svoje iskustvo ili
nedoumicu. Valjda zato nisam nikad zamišljao ili tražio idealnog čitaoca. Možda
toga ima, ali me ne zanima. To bi mi ličilo na one nesretnike koji s petnaest go-
dina otkriju da imaju svoj tip žene, pa ga cijeli život traže ne videći čudesne žene
koje prolaze pred njihovim očima. Samo se luđak može uzbuditi od idealne žene,
normalnog čovjeka uzbuđuje stvarna žena sa stvarnim tijelom koje miriše, ima
boju i oblik, nepravilnosti i toplinu. Voljeti “idealnu ženu” je kao zaljubiti se u
jednakostranični trokut, a ja to ne mogu, ja mogu voljeti samo živo stvarno biće s
tijelom, dušom i duhom.
Naravno da vjerujem u moć književnosti, pa književnost je najviša forma sa-
znanja i jedna od najboljih formi komunikacije. Mi često zaboravljamo koliko je
književnost važna zato što ona svoje djelovanje pokazuje posredno i u dugim je-
dinicama vremena. Ali je to djelovanje ogromno, pa književnost je jedna od onih
ljudskih djelatnosti koje proizvode i artikuliraju vrijednosti. Ne zaboravite, molim
Vas, da je u abrahamskim religijama Bog izgovorio svijet. Vi biste, pretpostavljam,

voljeli da ga je napisao, ali je Platonu vjerujem mnogo drago što je i dragi Bog poka-
zao skepsu prema pisanju.
Mnogo je knjiga koje su mi odredile i mijenjale život, bojim se da su u mom
životu knjige imale mnogo više utjecaja nego ljudi, pogotovo ljudi od kojih bi se oče-
kivalo da mi budu bliski. Susret s nekim knjigama i autorima bio je pravi potres.
Georg Buechner, naravno Dostojevski u mladosti (sreća da nisam imao neku babu
u komšiluku kad sam bio u drugom gimnazije!) i, nešto kasnije, Puškin. Onda tokom
studija Heinrich von Kleist, s njegovim očajanjem što ne može znati i mahnito ja-
kom potrebom da zna, i istovremeno Platon koji me je naučio šta je znanje. A sve
vrijeme, od rane mladosti do danas, bez potresa i buke, ali stalno prisutni kao draga
žena ili dobra majka, kao prijatelj ili voda koju pijete, Goethe i Čehov, koje čitam
uvijek iznova. Tako dugo i tako duboko su prisutni u mom životu da ih već osjećam,
to jest ne osjećam, kao bubreg ili plućno krilo.
J. A.: Vaša duhovitost i nonšalancija, iza koje je teško i naslutiti postojanje tih
tzv. teških romana, je li to izraz potrebe za igrom homo ludensa, maska klovna, pri-
rodnost, mir sa sobom, odbrana od preterane znatiželje?
DŽ. K.: Ne znam. Vjerujem da ima svega toga. Ja nisam dobar “komunikator”,
nikad nisam naučio da komuniciram s ljudima ugodno i neobavezno. Ja tako buljim
u sugovornika i gutam njegove riječi, da mi često ljudi govore: “Ne gledajte me tako,
pobogu, nemam ja nikakvu veliku ideju koju bih obznanio.” A onda ja objašnjavam
da me zanima on, ne ideje, da ja ne znam šta bih ni sa svojim idejama, ali sve to samo
pogoršava stvar jer ljudi danas ne vole da ih se uzima ozbiljno. A ja ih eto uzimam.
Možda je to što izgleda kao nonšalancija samo dobro uvježbana maska koja treba
sakriti moju stidljivost. Možda... Ne znam, najmanje istine kazujemo onda kad go-
vorimo o sebi, koliko god se mi trudili da budemo iskreni. Nema u onome što kažem
o sebi mnogo istine, ne zato što je ne bih htio reći, nego zato što je ne znam.
J. A.: Prisutni ste u Sarajevu, Zagrebu, nagrađeni u Sloveniji. Šta je s Beogra-

dom? Da li je Vaše odsustvo iz beogradske sredine samo sticaj životnih okolnosti?
DŽ. K.: Ne znam. Mnogo sam objavljivao u beogradskim listovima i časopisima
prije rata, moje knjige su sjajno primane, mnogo vremena provodio u teatrima u ko-
jima se zaista imalo šta vidjeti. Sada me nema, jer me niko ne zove. Nemam izdavača
u Beogradu, nema tribina koje bi imale interesa za moje skeptično nizanje pitanja
na koja ne znam odgovor...Volio bih da se u tome nešto promijeni, ali to najmanje
zavisi od mene.

TEMA BROJA
Tatjana Rosić Da li je Balkan
Nadežda Čačinović
Damir Arsenijević muškog roda?
Zoran Ćirjaković (uredila Tatjana Rosić)
Jasna Koteska
David Albahari
Nikola Đoković
Nebojša Jovanović
Marija Grujić
Mima Simić
Dario Bevanda i Dinko Kreho
Tatjana Grieif
Barbara Matejčić
Milan Miljković
Goce Smilevski
Vukša Veličković
© Goranka Matović
Tatjana Rosić
Panika u redovima
tj. Balkan, zemlja s one strane ogledala
“Ako je ideologija od centralnog značaja za očuvanje klasičnog maskulinite-

ta, afirmacija klasičnog maskuliniteta je podjednako značajna za očuvanje
one “stvarnosti” koja se trenutno nalazi na snazi i vlada našim životima.”
Kaja Silverman, Male Subjectivity at the Margins
“Iako porodica i falus jesu suštinski, primarni elementi koji čine jezgro naše
dominantne fikcije, oni se nalaze u najvećoj mogućoj intimnosti sa drugim
elementima procesa označavanja i reprezentacije (…) Neki od tih elemenata,
poput hrišćanstva, značajno doprinose definiciji centralnih pojmova domi-
nantne fikcije. Drugi potiču iz ideologija klase, rase, etniciteta, roda i nacije,
ali su tu da za trenutak doprinesu zajedničkom “stvarnosnom-efektu” sek-
sualne razlike i porodice. Kada god je medjudejstvo primarnih i sekundarnih
elemenata dominantne fikcije pojedinačno uspešno gubitak vere u sekun-
darne elemente može ubrzati krizu primarnih elemente dominantne fikcije.
Međutim, posustajanje vere u okviru samog jezgra dominantne fikcije uvek
će ugroziti ne samo pojedinačne forme pretpostavljne zakonom srodničke
strukture već i koherentnost šire društvene formacije u celini. Opstanak ce-
lokupnog našeg “sveta” zavisi, tako, od očuvanja dva međusobno uslovljena
pojma: porodice i falusa.”
Kaja Silverman, Male Subjectivity at the Margins
U svojoj knjizi Male Subjectivity on the Margins Kaža Silverman prepoznaje situ-
aciju oblikovanja tradicionalnog, heteronormativnog maskuliniteta kao situaciju
trijumfa onoga što ćemo, u nedostatku preciznijeg i pouzdanijeg prevoda, nazvati
“dominantnom fikcijom”. Ukoliko se usredsredimo na prevod termina “dominant
fiction” sa engleskog na srpski jezik uočićemo odmah polivalentnu prirodu reči
“fiction” koja se može prevesti i kao “predstava”, “proza”, “priča”, ili “beletristika”
- što su samo neki od modusa reprezentacije čijim posredstvom imaginarno pre-
govara sa simboličkim konstituišući subjekt. Silverman poriče mogućnost prevoda
koji bi glasio “dominantni narativ” (polemišući sa stavovima Frederika Džejmsona

iznesenim u knjizi Političko nesvesno) i ističe da je “dominantna fikcija” zapadne
kulture zapravo odgovarajući sistem reprezentacije koji obuhvata ne samo narativ-
ne strukture poput priče i mita već i slike, kao i sadržaje medija i popularne kulture
“čijim posredstvom subjekt uobičajeno prisvaja određeni seksualni identitet i pre-
uzima želje primerene tom identitetu” (Silverman : 41). Ono što je, međutim, još
bitnije kada je reč o “dominantnoj fikciji” jeste činjenica da se njenim posredstvom
“formira stabilno jezgro oko koga se konstitušu “stvarnost” nacije i istorijskog pe-
rioda” jer dominantna fikcija “prenosi iluziju realnog na sve što dođe u blisku i ne-
posrednu vezu sa njom” (Silverman : 42).
Neke od reči koje Silverman koristi da bi opisala situaciju stvaranja heteronor-
mativnog ili klasičnog maskulinog identiteta posebno su interesantne. To su reči
poput “iluzije stvarnosti”, “stvarnost-efekta”, “sveta”… sve te reči napisane su uz
upotrebu navodnika i naglašavanje njihovog prividnog, halucinantnog efekta. Pa
ipak, ma koliko bio iluzionistički, taj efekat je ono od čega zavisi opstanak posto-
jećeg simboličkog poretka i sveta onakvog kakvim ga poznajemo/priznajemo. Ono
što je bitno jeste u kakvoj je vezi normativni maskulinitet sa ovom iluzionističkom
društvenom praksom?
Silverman je više nego jasna: samo stabilnost tradicionalnog maskuliniteta,
potpuno poverenje u njega i njegove vrednosti uslov je društvenog konsenzusa sve-
ta onakvog kakvim ga priznajemo. Ukoliko se taj svet u svom kompleksnom ustroj-
stvu hoće dovesti u pitanje prostor seksualnog identiteta se mora učiniti prosto-
rom političke borbe u okviru koje se nepriznata fantazmatska iskustva seksualnog
identiteta moraju upisati u mapu simboličkog poretka, menjajući je i uspostav-
ljajući nov režim dominantnih fikcija, novu vrstu pregovora između imaginarnog
i simboličkog, novu vrstu seksualnosti i društvenosti. Najveća iluzija od svih je,
tako, zapravo sama norma roda. Ali upravo zahvaljujući toj normi društvo uživa
u svojoj stabilnosti i poretku bar-privremeno-spasenom od Apokalipse promene.
Patrijarhat obnavlja svoju konzervativnu političku matricu, nastavljajući sa onim
strategijama i društvenim praksama koje je Burdje nazvao “simboličkim nasiljem
patrijarhata” (Burdje: 6).
Silverman ističe da je upravo mesto identifikacije unutar simboličkog pore-
tka presudno za jasno definisanje subjekt pozicije tradicionalnog maskuliniteta.
Trenutak u kome je dominantna fikcija simboličkog poretka ugrožena, Silverman
smatra pravom prilikom za teoretsku artikulaciju fokusiranu na modele ne-falič-
kih maskuliniteta koje smatra jednim od najurgentnijih feminističkih projekata.
(Silverman: 8) Jer, po Silvermanovoj, postojeći simbolički poredak ostaće na svom
mestu samo dok postoje subjekti koji ga predstavljaju, ali sam poredak ih ne može
reprodukovati. U trenutku u kome dominantna falocentrična fikcija ne uspeva da
efikasno uspostavi svoje normativne principe identifikacije i želje – koji konstituišu
subjekt kao mesto drugog i kao fantazmatsko obećanje koherencije – nije dovedena
u pitanje “stvarnost” već sam simbolički poredak. (Silverman: 3) To je upravo onaj
trenutak u kome dolazi do radikalnog gubitka poverenja u konvencionalne pret-
postavke i modele maskuliniteta, s jedne strane, i do otvaranja mogućnosti da se
jasnije čuje ono “ne” koje određeni, netipični maskulini obrasci govore postojećim

matricama moći. (Silverman: 50) I naravno, glasnije nego bilo gde drugde, to “ne”
se čuje u narativima književne i umetničke produkcije. (Rosić: 67)
U svojoj analizi odnosa “dominantne fikcije” i šireg društvenog konteksta Silver-
man ide još dalje, uočavajući pre svega neophodnost vere u dominantnu fikciju i njene
primarne elemente (porodicu i falus kao vrhovni označitelj) kako za konstituisanje
subjekta tako i za funkcionisanje cele zajednice. Ukratko, vera u heteronormativnu
porodicu, tradicionalno prisutnu u hrišćanstvu, i u moć Imena oca koji tu porodicu
simbolički obeležava i štiti, osnov su oko koga se okuplja i sabira zapadna kultura,
pričajući priču o toj porodici na mnogo različitih načina. Dominantna fikcija nalazi
se u neprekidnom dijalogu i međudejstvu sa drugim ideologijama koje konstituišu
subjektivitet zapadnog društva (poput ideologija rase, klase, nacije itd.) ali presudno
je da samo poljuljana vera u dominantnu fikciju i njene elemente, u zakon jezika Oca
i zakon srodstva, dovodi u pitanje širu društvenu strukturu zajednice.
Ono što je specifično i važno u uvidima, kaže Silverman, jeste upravo njena
tvrdnja da tek kriza maskuliniteta dovodi u pitanje patrijarhalni poredak i njegov
simbolički zakon; tek sumnja muškog subjekta u dominantnu fikciju - čiji je glav-
ni reprezent upravo on - razotkriva dramu društvene zajednice i njen gubitak, ra-
strojstvo njenog simboličkog ustrojstva. U tom smislu razotkrivanje veze između
opstanka simboličkog poretka zajednice i transformacija predstave o klasičnom
maskulinom identitetu jeste urgentni feministički projekat koji mora da oblikuje
metodologiju i analitički aparat kojim bi se privremenost i kratkotrajnost muškog
pogleda - koji na mahove uviđa krhkost sopstvene normativne subject-pozicije -
produbila i usmerila ka raskrivanju krhkosti patrijarhalne društvene zajednice i
njenih zahteva.
Mogu li se, međutim, stvari obrnuti naglavačke? Može li se “dominantna fikci-
ja” preobratiti u “fikciju o dominantnoj realnosti”- može li se pitanje “stvarnosti”
i njene “realnosti”, u kontekstu priče o maskulinitetu na tranzicionom Balkanu,
postaviti drugačije do kao iluzionistička društvena praksa čijim razotkrivanjem se
ukazuje na kompleksno ustrojstvo imaginarnog i simboličkog? Po Mariji Todorovoj
Balkan je lokacija izvan simboličkog Evrope, njeno neprihvatljivo Drugo. (Todoro-
va: 73-113.) Balkan je, takođe, i mesto one nepatvorene, sirove i direktne “stvarno-
sti” koja, lakanovski gledano, ne postoji i koja, upravo zato, predstavlja oblast čiste
egzotike želje, večiti perpetuum mobile manjka i njegovog nadoknađivanja. Ukrat-
ko, upravo je Balkan ono mesto na kome, istorijski gledano, dominantna fikcija tako
često gubi svoje uporište a istorijske krize maskuliniteta daju povoda da se sagleda
raskol između sudbine šire društvene zajednice i normativnog maskuliniteta (kao
i da se artikulišu koncepti ne-faličkih maskuliniteta). Ipak, česti “upadi realnosti
u simboličko” Balkana kao da imaju sasvim drugačiji efekat: ratnički tip muškosti
obnavlja se uvek iznova, u različitim varijantama, dok prekid simboličkog poretka i
njegova “raspadanja” kao da postaju kulturološki metanarativ koji vidi svoju snagu
u egzotičnoj moći mitološke i ideološke reinkarnacije “izvorne” faličke muškosti.
Priču o “dominantnoj fikciji” potrebno je otuda preokrenuti: u prostoru koji
se doživljava kao fantazma ekskluzivne realnosti, u kojoj kao da nema nikakvih
posrednika između “efekta stvarnosti” i same stvarnosti, dominantna je pre svega

fikcija o realnosti, vera u neposrednost doživljenog, neposredovanost iskustva i pri-
rodnost svih izbora. U tom smislu vera u moć neposrednog iskustva realnosti - čija
je poslednja evropska oaza upravo Balkan - konstituiše balkansku auto-fikciju u ko-
joj su glavni protagonisti stvarnost sa velikim S i penis koji suspenduje simboličku
moć falusa kao vrhovnog označitelja.
Na koji način se u tom prostoru uočava veza između sudbine normativnog ma-
skuliniteta i šire društvene zajednice? Normativni maskulinitet koji svoje interese
prostodušno poistovećuje sa “interesima same zajednice” kao da je metonimijska
zamena za samu zajednicu; njen večiti sinonim. Čini se da tu nema mesta za pogled
iznutra ili sa strane, odnosno iskosa, kojim bi muški subjekt odbio poistovećenje
sa elementima dominantne fikcije budući da je on sam sopstvena fikcija, brutalni
zakon prirode koji uživa u sopstvenom otelotvorenju. Sofisticirana i komplikovana
dinamika imaginarnog i simboličkog kao da ne postoji u ovom carstvu realnog koje
odbija da prizna bilo kakvu iluzionističku društvenu praksu predstavljanja i kon-
stituisanja maskuliniteta, bilo kakvu “artificijelnu” pa samim tim i “nedostojnu” i
“nedostojanstvenu” priču o muškosti. Tome pogoduje stanje građanskih ratova na
prostorima bivše Jugoslavije: tokom 90-tih Balkan se razumeva kao prostor bur-
nih istorijskih događanja koja doprinose tome da se formira ideja o “balkanskom
modelu maskuliniteta” vezanom za patrijarhalnu tradiciju ratničke kulture, ostra-
šćenost nacionalizama, beskrupuloznost kriminalizacije i ratnog profiterstva kao i
za maskulinizaciju političkog života kojim dominira kult vođe i njegovi sledbenici.
Medijsko predstavljanje Balkana i prostora eks-Jugoslavije je takođe povezano sa
politikom reprezentacije dominantnih hegemonih modela maskuliniteta – uglav-
nom predstavljenim kroz uloge ratnika / člana bande ili agresivnog yappi političara
– koji upečatljivo ilustruju šta jesu ili mogu biti vrline “prave muškosti” , kao i kakve
su “prirodne” i “samopodrazumevajuće” odlike “muževnosti” u jednom društvu i
kulturi. Globalna predstava o Balkanu u svetskim medijima podudarala se, tako-
đe, sa predstavama o ovakvim modelima maskuliniteta i njihovom hegemonijom
na Balkanu. Ovako konstituisani i predstavljeni maskulinitet odgovarao je fikciji
o neposrednom iskustvu realnosti: svi ti drski momci koji su se šepurili ekranom
ili ulicom zasnivali su svoju slavu na istinskom “poznavanju života i ljudi”, “na ne-
posrednom iskustvu stvarnosti i neprekidnom kontaktu sa njom. Nikakvom inte-
lektualizmu tu nije bilo mesta – ovakvi hegemoni modeli maskuliniteta podržavali
su iluziju o nepatvorenom, autentičnom životu kojim Balkan diše nasuprot svojih
izveštačenih kolonizatora i bili su zalog očuvanja “prirodnosti” zajednica koje su
predstavljali. Sa takvim zastupnicima kao da nije bilo razloga za brigu. Pa ipak, čini
se da je danas balkanski maskulinitet poražen u svojoj sopstvenoj ljubavi prema
stvarnosti. Kriza je tako duboka a transformacije tako brojne da se ne može više
poricati promena u statusu maskuline subjekt-pozicije.
Balkanski maskulinitet porazila je upravo stvarnost, odnosno višak stvarnosti,
na kome se na prostorima bivše Jugoslavije i Balkanu toliko insistiralo. Na Balkanu,
u toj zemlji sa one strane ogledala, bar jedna stvar je ista kao i u kulturama koje su
se povinovale veri u dominantnu fikciju: posrnuće “muškog” dovelo je do ozbiljne
brige za sudbinu zajednice koja je – čini se – ostala imuna na čitav niz istorijskih po-

tresa koji se zadesili prostor bivše Jugoslavije od ratova početkom devedesetih do
dramatičnog raskola izazvanog procesom pristupanja EU posle 2000. godine. Jer
tu i takvu brigu, koja signalizira da je potrebno upaliti alarm kada je stanje društve-
ne formacije u pitanju, nisu izazvale ni mase osiromašenih i obespravljenih, ni ko-
lone izbeglica, ni zauvek odseljeni ili nestali, ni nevino stradali, ni mučki ubijeni, ni
svakodnevno zlostavljane žene i deca prepušteni zakonu jačeg. Skoro da nije jasno
šta je po sredi: briga za oporavak zajednice ili urgentni san o hitnoj konsolidaciji
ratnog i tranzicionog gubitnika koji se još nije prilagodio novoj, iznenada drugačijoj
i po njega pogubnoj, “stvarnosti”?
Istorijska trauma I, ranjeni maskulinitet i projekti rehabilitacije

“Pričali smo o knjigama i o ratu. I o knjigama o ratu po kojima su
snimljeni filmovi o ratu.”
Šejla Šehabović, “Ničija zemlja” (2010)
Čini se, na prvi pogled, da se situacija u politici predstavljanja i konstituisanja

maskuliniteta posle 2000. nije bitno promenila: reprezentacija maskuliniteta u
tranzicionoj kulturi Balkana uvek iznova postavlja maskulinitet u ambivalentni i
anksiozni odnos između pripadnosti naciji, s jedne, i aktivnog učestvovanja u glo-
balizacionim procesima, s druge strane. U kontekstu nacionalnih kultura forsiraju
se i dalje hegemoni modeli muškosti koji podrazumevaju normative heteroseksu-
alnosti, odgovor na poziv patriotske interpelacije, lojalnosti naciji i aktivne veštine
socijalne promocije preduzimljive tranzicione muškosti. Najčešće je, međutim,
ova vrsta normativne muškosti samo neka vrsta maske koja prikriva dezintegra-
ciju i mutaciju tradicionalnih hegemonih modela maskuliniteta u kontekstu pro-
cesa re-patrijarhalizacije čiji je prvashodni predstavnik specifična vrsta ranjene
muškosti koja traga za načinima rehabilitacije svog narušenog, heteronormativ-
nog identiteta. Ono što je specifično za ovaj tip maskuliniteta jeste činjenica da on
baštini istorijsku traumu kao specifičan vid prekida veze sa prethodno postojećim
simboličkim poretkom:
“Pod “istorijskom traumom” podrazumevam (…) bilo koji istorijski događaj
(…) koji dovodi veliku grupu muških subjekata u tako intiman odnos sa nedostat-
kom da su oni bar na trenutak nesposobni da ostvare bilo kakvu imaginarnu rela-
ciju sa falusom, i tako povlače svoju veru uloženu u dominantnu fikciju. Iznenada,
dominantna fikcija se radikalno poništava što dovodi do stanja u kome društvena
formacija ostaje bez mehanizma za postizanje konsenzusa.” (Silverman: 55, kurziv
T. Rosić)
Trauma se obnavlja kroz repetitivnu ispovest koja ima vid kompulsivne radnje
kojom se, prema Silverman, identitet onoga koji je traumu preživeo istovremeno
pokušava uspostaviti u koherenciji, s jedne strane, dok se, s druge, repeticijom ko-
herencija subjekta zapravo poništava, označavajući put samoukidanja i ništavila
subjekta. (Silverman: 56-58.) Homi Baba takođe naglašava anksiozni aspekt ma-

skuliniteta koji poprima svoj najintezivniji, traumatski vid upravo kroz iskazivanje
“ljubavi prema otadžbini” odnosno kroz odgovor na obavezu služenja naciji. Kao i
Silverman i Baba se poziva na Frojda i ističe dvostruku igru samouspostavljanja/
samoponištavanja identiteta kroz ponavljanje traumatskog iskustva, upozoravaju-
ći da ovakva vrsta društvene igre izaziva ozbiljne promene u javnoj sferi političkog:
“(…) u psihoanalitičkom smislu, anksioznost je “znak” opasnosti u/na pragu
identiteta, ono što stoji između njegovih potraživanja za koherentnošću i njegovog
straha od raspadanja, između identiteta i ne-identiteta, spoljnog i unutrašnjeg…
(…) Šta se dešava kada se falička struktura ljubavi prema otadžbini preokrene u
anksioznu ambivalentnost? Kakva vrsta atavizma nastaje u političkoj sferi kada taj
“odnos prvenstva”, koji je tradicionalno povezan sa patrijarhalnim preimućstvima,
biva izazvan u samom korenu njegovih žudnji? Može li se demokratija ispostaviti
demonskom u slučaju njene službe naciji posmatrane u skladu sa imperativima fa-
lusnog poštovanja? ” (Bhabha: 60)
Uvidi Bhabhe naročito su značajni kada se kontekstualizuju u tranzicionoj
balkanskoj stvarnosti koju odlikuje, kako to Buden kaže, nametnuti politički infan-
tilizam i “učenje demokratiji”. (Buden: 39-59.) Atavizam koji Baba pominje odlika
je skoro svih državnih projekata rehabilitacije koji ne žele prihvatiti “novu stvar-
nost tranzicije”, uprkos insistiranju na svojim evropskim i demokratskim oprede-
ljenjima. Taj atavizam, dakako, ima veze sa ljubavlju prema “izvornoj, nepatvore-
noj” stvarnosti o kojoj smo govorili.
U kulturama novih nacionalizama Balkana – koje se uvek samodefinišu i kao
nove demokratije – proces rehabilitacije i oporavka ranjenog tradicionalnog ma-
skuliniteta uvek se podstrekiva i podržava. Moglo bi se reći da je u određenim sluča-
jevima reč, čak, o državnim projektima u kojima je prepoznat značaj rehabilitacije
i afirmacije klasičnog maskuliniteta “za očuvanje one “stvarnosti” koja se trenutno
nalazi na snazi i vlada našim životima”. (Silverman: 17) Ti projekti, takođe, pred-
stavljaju pokušaj ponovnog uspostavljanja izgubljenog društvenog konsenzusa što
je, u slučaju krize maskuliniteta o kojoj je ovde reč, najbitnija posledica po sudbinu
zajednice; ta posledica oseća se i u tranzicionoj balkanskoj stvarnosti kao problem
koji se mora hitno rešiti – produženo odsustvo konsenzusa koje već jako dugo traje
na prostorima bivše Jugoslavije preti da sasvim destabiliše društvenu formaciju i
poništi je u potpunosti.
U okviru projekata rehabilitacije jasna je ona veza vere u dominantnu fikciju
heteronormativne hrišćanske porodice i stabilnosti društvene zajednice: rehabi-
litacija ranjenog maskuliniteta ujedno je i rehabilitacija same zajednice, čija kri-
za je nesumnjiva a čije konsolidovanje je moguće, kako to lideri novih nacionalnih
demokratija misle, pre svega kroz obnovu starog rodnog režima, tradicionalnih
maskulinih identiteta i njihovih vrednosti. Uspešno obnavljanje veza između dr-
žave i crkve, odnosno prožimanje sakralnog i svetovnog na svim prostorima bivše
Jugoslavije, može se objasniti upravo ovim “rehabilitacionim projektima”: osnov
opstanka svake dominantne fikcije, setimo se, jesu postojeći subjekti i njihova vera
u dominantnu fikciju. Rad na obnavljanju vere, na proširivanju kapaciteta i oblika
verovanja koji subjekt vezuju sa dominantnom fikcijom zapadne kulture cilj je za-

jedničkog delanja crkve i države na svim prostorima bivše Jugoslavije bez obzira na
specifičnost kulturološko-verskog konteksta. Iako je dominantna fikcija zapadne
kulture naoko svetovni sistem reprezentacije njen metanarativ je vezan za pitanje
vere, što znači da funkcioniše kao verski koncept koji zahteva specifičnu pripremu,
trening u veštini i istrajnosti verovanja koju je istorijska trauma na prostorima Bal-
kana ili stavila na ozbiljnu probu ili uništila u potpunosti.
Činjenica je da je u okviru visoke kulture i književnosti poklonjeno najviše
pažnje upravo projektu rehabilitacije ranjenog maskuliniteta. Posle 2000. godine
razvio u okviru postjugoslovenskog kulturnog prostora čitav jedan žanr koji bismo
mogli nazvati “postjugoslovenskom ratnom književnošću”. Njegovi najistaknutiji
predstavnici, poput Josipa Mlakića, Borisa Dežulovića, Vladimira Kecmanovića
i Faruka Šehića, u fokus pripovedanja stavljaju upravo ranjeni maskulinitet kao
baštinika istorijske traume, onaj isti maskulinitet koji se u srodnom i naslovima
bogatom filmskom žanru postjugoslovenske produkcije, koji bismo mogli nazvati
“postjugoslovenski ratni film”, nalazi u stanju psihotične otuđenosti od sopstvenog
seksualnog identiteta, u stanju samo-poništavanja ili preterane, anksiozne samo-
afirmacije. U okviru ove “posleratne” književne i filmske produkcije postavljeni su,
tokom poslednje decenije, jasni standardi žanra i “hemingvejevskog” stila: kratak,
koncizan dijalog; ekspresivna atmosfera ratne opasnosti, muževna uzdržanost u
ispovesti, ali iznad svega - usredsređenost na telo kao ugroženo mesto pretećeg gu-
bitka. U posleratnoj književnosti i filmografiji konsenzus još postoji – pretnja gu-
bitkom nekog dela tela i samom smrću jeste ono što “ujedinjava” likove ovog žanra;
gubitak, paradoksalno, još uvek nije predstavljen kao ono što izaziva odsustvo
društvenog konsenzusa već kao nešto što jednu društvenu grupu (muškaraca) čini
koherentnom na osnovu zajeničkog iskustva. U tom smislu deridijanski shvaćen
pojam bratstva jeste jedan od ključnih za razumevanje ovog žanra na postjugoslo-
venskom prostoru – a taj je pojam konsolidujući, konstitutivni pojam falocentrične
metafizike herojstva zapadne kulture i zakona uniforme.
U okviru “postjugoslovenske ratne književnosti” i “postjugoslovenskog ratnog
filma”, tradicionalni patrijarhalni društveni model i njegova dominantna fikcija
funkcionišu i dalje ali s jednom iznimkom: u svetu surove realnosti, slavljenom kao
istinskom i nepatvorenom, nema više muškaraca. Prazno mesto maskuliniteta čuva-
ju i obnavljaju svi drugi članovi zajednice – to tradicionalni, klasični model maskuli-
niteta čini sablasnim Drugim koji kao duh opseda granice zajednice u koju, iz raznih
razloga (smrti, iseljenja, zatočenja, poniženja), više nema pristupa. Uloga žena i žen-
skih zajednica, kao i porodica koje realno više nisu heteronormativne jer je glava po-
rodice “odsečena” i zauvek fizički odsutna, veoma je bitna. Upravo žene, stari i nejaka
muška čeljad (tradicionalne manjinske grupe ruralne patrijarhalne zajednice npr.)
tzv. “mekog patrijarhata” obnavljaju žal za, a time i veru u, već “pogubljen”, istorijski
poražen tradicionalni maskulinitet. Žene su naime preuzele na sebe da predoče jav-
nosti kako je “maskulinite žrtvovan”, čime se zapravo prikriva strateška visoko naci-
onalistička politika po kojoj je “žrtvovanje prisvojeno od strane muškaraca” (Slapšak:
177) kao ono što ih ne samo feminizuje već ih stavlja, sasvim očekivano, u situaciju u
kojoj je potrebno pojačati brigu, poštovanje i strepnju za njih.

Takozvana visoka kultura, gluva je za opasku o “ne-faličkim maskulinitetima
kao urgentnom feminističkom projektu” (Silverman : 8) – između ostalog zbog toga
što se u kontekstu visoke kulture regiona feminizam ne razumeva i ne prihvata kao
delotvorna društvena, teorijska i umetnička praksa. Feminizam je još uvek dopu-
šten tek na nivou ekscesa i egzotike pa se otuda koncept tradicionalne muškosti
uzima zdravo za gotovo i retko dovodi u pitanje. “Zatvaranje” visoke kulture u slu-
čaju kada je neophodno postignuti društveni konsenzus o novim modelima masku-
liniteta i o sudbini šire društvene zajednice očigledno korespondira sa procesima
re-patrijarhalizacije u kojima model ranjenog maskuliniteta vidi kao onaj koji je i
dalje jedini adekvatni predstavnik “balkanskog sna o stvarnosti”. Njegova “ranje-
nost” samo još više pojačava fikciju o realnosti: iako “rana” može imati metaforička
značenja ona se pre svega doživljava u svojoj fiziološkoj materijalnosti, dozvolja-
vajući da se obnovi metonimijski niz u kome je telo tradicionalnog maskuliniteta
sinonim zajednice – ranjenost tog tela adekvatno se podudara sa krizom zajednice
koja će se “uceloviti” tek kada se ranjeni maskulinitet “isceli”. Projekti rehabilita-
cije imaju, tako, za cilj stvaranje obnovljene i vremenu prilagođene tradicionalne
muškosti koja bi trebalo da odbrani kontinuitet nacionalne kulture i njenih zaslu-
ga. Pitanje “krize maskuliniteta” u visokoj kulturi povezano je, nužno, sa uvek pri-
sutnim, vešto skrivenim procesom repatrijarhalizacije koji nastoji da porekne tu
krizu i ućutka je a u kome se “ranjeni maskulinitet” ispostavlja jednom od glavnih
žrtava istorijskih promena na Balkanu.
Ova sablasnost baca senku i na projekat rehabilitacije ranjenog maskuliniteta.
Postavlja se pitanje nije li čitav projekt rehabilitacije ranjenog maskuliniteta još
jedan u nizu onih državnih i kulturoloških projekata regiona čiji je cilj ućutkivanje
i zataškavanje istorijskog sećanja, odlaganje suočavanja. Ne pada li senka sablasnog
maskuliniteta i na sam projekat tzv. “visoke ili elitne kulture” na prostorima bivše
Jugoslavije koji se pokazuje neadekvatnim, anahronim i uzaludnim projektom čija
je funkcija da se u društvu bez konsenzusa uspostavi poredak bez dijaloga, poredak
ćutanja i tišine koji odlaže onu uvek-zastrašujuću Apokalipsu promene? Očigledno
je, tako, da se okviru projekata rehabilitacije ranjenog maskuliniteta – državno po-
držanim i realizovanim u diskursu nacionalne “visoke kulture” - balkanska fikcija
o dominaciji realnosti još jednom sukobljava sa dominantnom fikcijom zapadne
kulture. Balkan obnavlja svoju izolaciju, teško priznajući posredovanje i odbijući
iniciranje u evropski simbolički poredak: on ostaje zemlja s one strane ogledala, sa
one strane sopstvenog simboličkog odraza.
S druge strane pak debata o odgovornosti i krivici za ratne zločine, koja zahteva
“denacifikaciju” nacije i čiji su vodeći zagovornici prepoznati kao nekadašnja NGO
scena sa prostora bivše Jugoslavije koja se sada raslojava i partijski instituciona-
lizuje, svojim simplifikovanim pristupom problem suočavanja sa ratnim zločinima
zapravo daje podstreka pisanju “ratne književnosti” i pravljenju “ratnih filmova”.
Zahtevajući zauzimanje nedvosmislenog stava o ovom osetljivom i kompleksnom
pitanju, rasprava o denacifikaciji kao da svesno i svrsishodno produžava rat, obnav-
ljajući njegove diskurse i strategije. Iz perspektive poslednjih odluka Haškog tri-
bunal (oslobađanje Gotovine, Markača i Haradinaja) to se čini još jasnijim. Čini se

paradoksalnim ali je, zapravo, očigledno: teoretska i akademska rasprava o denaci-
fikaciji u kontekstu ratnih zločina na prostorima bivše Jugoslavije, sasvim suprotno
postavljenim ciljevima, vrlo često se uključuje u projekte nacionalne rehabilitacije
ranjenog maskuliniteta ili ih, svojim diskursivnim strategijama inverzno podržava.
Intermeco: slabi ili potisnuti maskuliniteti i građanska tradicija soci-

jalističkog nasleđa
“Na kraju, čak i temiljito ateizirana balkanska multikulturna društva, te-

meljena su na vjerskim razlikama, pa onda nije neobično ni da smo doži-
vjeli to da se vjerski ratovi vode među ateistima.”
Miljenko Jergović, Otac (2010)
Pokušaj da se na angažovan način sagleda problem postratne traume i odsustva

društvenog konsenzusa dolazi, međutim, iz jedne sasvim druge tradicije konstitu-
isanja maskuliniteta. Jedan od retkih hibridnih modela maskuliniteta koji nalazi
adekvatnu reprezentaciju u tzv. visokoj kulturi regiona jeste slabi ili potisnuti
maskulinitet koji ima dugu tradiciju reprezentacije u građanskoj kulturi devetna-
estog i dvadesetog veka a čija se identitetska osa konstituiše oko otac-sin odnosa.
Ovaj tradicionalno intrigantni model maskulinita, koji ujedno ima svoje konzer-
vativne i svoje emancipatorske aspekte, vezane za suprotstavljene aspekte moder-
nizacije građanskog društva, u književnosti regiona doživljava svoje uskrsnuće. U
poslednjih nekoliko godina objavljeno je nekoliko romana koji obnavljaju drevnu
temu otac-sin odnosa kroz priču o pokušaju ponovnog rađanja sina kao autorizo-
vanog i opunomoćenog naslednika aktuelnog ideološko-političkog poretka: Sin
Andreja Nikolaidisa (2006), Otac Miljenka Jergovića (2010), Ultramarin Milete
Prodanovića (2011) i Jugoslavija, moja dežela Gorana Vojinovića (2012). Kao što
se vidi romani pripadaju različitim novim književnostima bivše Jugoslavije: novoj
crnogorskoj, novoj hrvatskoj, novoj srpskoj i novoj slovenačkoj književnosti a pišu
ih kako vodeći, već kanonizovani pisci, tako i mladi briljiantni vunderkind-počet-
nici; politički angažovani i neangažovani, mladi i stari, ozbiljini i ironični pisci. Svi
romani su kod publike imali odličan prijem, nagrađivani su i čitani, privukli su veli-
ku pažnju a neki su izazvali, kao Jergovićev Otac, i mnoštvo polemika. Na izvestan
način oni obnavljaju raspravu koju pokreće disidentska intelektualna scena bivše
Jugoslavije početkom sedamdesetih a koja se tiče definicije lične odgovornosti u
konstituisanju koncepata građanske odgovornosti, s jedne, i intelektualnog anga-
žmana, s druge strane. Figura oca javlja se u ovim romanima kao figura sećanja koja
bi trebalo da uspostavi kontinuitet u projektu lične al i društvene rehabilitacije, u
prelaženju iz jednog poretka maskuliniteta u drugi.
Problem slabog ili potisnutog maskuliniteta na Balkanu na počeku dvadeset i
prvog veka kontekstualizuje se tako u priči o obnovi građanske zajednice i odgovor-
nosti subjekta pa se tako na izvestan način preklapa sa projektima rehabilitacije ra-

njenog maskuliniteta ali se od njih i distancira. To ovu grupu romana čini posebno
zanimljivom u razmatranju odnosa nacije, društvene zajednice, pitanja društvenog
konsenzusa i lične odgovornosti za konstituisanje određenog tipa društveno (ne)
prihvatljivog maskuliniteta. Mora se međutim istaći da pojam slabog ili potisnutog
maskuliniteta ni na koji način ne bi trebalo da bude poistovećena sa kategorijom
“ranjenog” maskuliniteta kako to na primer čini Svetlana Slapšak u jednom od ret-
kih tekstova u feminističkoj produkciji regiona posvećenih teoriji maskuliniteta.
Ističući kako se “slabost” pojavljuje kao glavni kvalitet novog muškog modela Slap-
šak opisuje taj novi model kao “ (…) bolestan, nečiste krvi, umoran, onaj kome ne-
dostaje unutrašnja moralna snaga, možda čak i impotentan, kao da je muško telo
inficirano odnekud spolja, i različiti elementi – izvori zla – mogu biti identifikovani
kako bi se upotpunila ova slika” (Slapšak: 176). Iako je slabi ili potisnuti maskuli-
nitet svakako dekadentan on ne daje povoda osnovanosti ideje po kojoj je njegova
slabost “izmišljena” kako bi se maskulinitet uopšte “izuzeo od odgovornosti jer žr-
tvovani muškarac ne može biti optužen za uzrokovanje ili uzimanje učešća u ne-
davnim ratovima koji su razorili državu iznutra” (Slapšak : 177). Jasno je, tim pre
što Slapšakova upotrebljava termin “žrtvovani maskulinitet” da se njena katego-
rizacija poklapa sa onim što je u ovom tekstu nazvano “ranjenim maskulinitetom”
koji bi, sa pozicije novih nacionalnih demokratije, trebalo rehabilitovati a ne sa hi-
bridnim formama slabog ili potisnutog maskuliniteta. No, iz teksta Svetlane Slap-
šak jasno je da ona za cilj ima upravo obračunavanje sa “građanskim establišmen-
tom” nekadašnje Jugoslavije a u skladu sa tim i sa konceptima maskuliniteta koje
on promoviše: otuda moramo naglasiti da građanska tradicija maskuliniteta u svoj
svojoj dekadenciji postoji mnogo pre ratova na prostorima bivše Jugoslavije kao i
da iz njenih redova nisu bili regrutovani oni koji su tokom tih ratova doživeli suo-
čavanje sa nedostatkom, koje vodi prekidu identifikacije sa simboličkim, o kome
piše Silverman. “Žrtvovani maskulinitet” u nedavnim ratovima drugačije je klasno
koncipiran od “potisnutog maskuliniteta” koji nekada u ratničkim formama žrtvo-
vanog maskuliniteta vidi, istina je, kompenzaciju sopstvene pasivnosti ali se neka-
da i sa gađenjem ograđuje od te kompenzacije. Otuda je neophodno kompleksnije
mapirati projekte nacionalne rehabilitacije tradicionalnog maskuliniteta i njihov
odnos spram projekata kritičkog dijaloga koji se otvaraju konceptom potisnutog
maskuliniteta budući da sam njegov naziv govori o otporu onim javnim ulogama i
diskursima koji veličaju tradicionalne maskuline vrednosti.
Slabi ili potisnuti maskulinitet konstituiše se kao poseban književno-filozofski
kompleks već tokom devetnaestog veka (Kjerkegor) da bi početkom dvadesetog veka
doživeo svoju punu artikulaciju kroz psihoanalitički sagledanu dramu inicijacija u
simbolički poredak Zakona Oca, što podrazumeva inicijacijski zavet ćutanja. Tokom
dvadesetog veka ovaj se motivski kompleks javlja u bezbrojnim varijacijama (Kafka,
Tomas Man, Klaus Man, Dostojevski…). U svim tim varijacijama na temu otac-sin od-
nosa zavet ćutnje, kao i iskustvo saučesništva u oceubistvu, ispostavljaju se trauma-
tičnim iskustvima. Savremene teorije maskuliniteta to dramatično svedoče: savre-
meni sinovi i dalje se opsesivno obračunavaju sa figurama svojih očeva ali im sve teže
pada cena oceubistva, krvava i neprimereno visoka, kako se njima čini, koju bi trebalo

da plate zarad inicijacije u simbolički poredak. Zbog toga oklevaju da se podrede re-
žimu Zakona Oca i automatski preuzmu mesto tako što će performativno “citirati’
tradicionalni heteronormativni maskulini model tj. tako što će preuzeti postojeće
narativne strategije i diskursivne prakse dominantne fikcije zapadne kulture. (Ro-
sić: 74) Aktuelni sinovi postaju krajnje sumnjičavi prema tradicionalnim konceptima
sopstvenog polnog identiteta, s jedne strane, dok s druge, međutim, i dalje referiraju
na svoje prvo iskustvo muškosti upravo kroz sećanje na prisutnu/odsutnu očinsku
figuru. To je naročito bitno u trenucima nacionalne samoidentifikacije i opredelje-
nja jer je “usred metafizike “neposrednosti nacionalne percepcije” tu slika oca kao
forma identifikacijskog zaobilaženja ili iskliznuća – ona je ono što bismo mogli na-
zvati “falusnom” perifernošću. Jer upravo odsustvo Oca (…) jeste ono što konstituiše
principe nacionalne samo-identifikacije i službe naciji.” (Bhabha : 60) Figura oca u
Bhabhinoj ispovesti predstavlja aporiju diskursa savremenog maskuliniteta i njego-
ve anksioznosti u susretu sa zovom nacionalnog: na taj način kategorija maskuliniteta
potvrdjuje se još jednom ključnom kategorijom opstanka patrijarhalne zajednice i
njenog simboličkog koda; ona je epicentar one “spore promene” o kojoj piše Lin Segal
a u okviru koje se dekonstruiše drama prinude kao osnovna aporija kako tradicional-
nog tako i modernog maskuliniteta.(Saegal: 172)
Razlog aktuelnosti navedenih romana sigurno je u tome što oni u projekat
repatrijarhalizacije i rehabilitacije unose duh kritičkog promišljanja ranjenog ma-
skuliniteta, pokušavajući da ukažu na hibridnu prirodu novih maskulinih identi-
teta koji su proizašli iz društvene igre odbijanja/prihvatanja i sumnje/vere u ele-
mente dominantne fikcije. Rekonstrukcija očinske figure u književnosti regiona
jedan je od retkih odgovora visoke kulture i književnosti na duboku krizu druš-
tvene zajednice uzrokovanu prestankom identifikacije sa postojećim/prethodnim
simboličkim poretkom koja uzima u obzir nove, hibridne maskuline identifikacije.
Analizirajući dramu prinude tj. otpora – koju sin pokušava ili da hiperbolizuje ili
da zataška - figura oca transformiše se, u ovim romanima, u čudnu, dvostruku i hi-
bridnu figuru oca-sina koja još od Frojdove teorije o oceubistvu opseda mit postan-
ka (i opstanka) zapadne kulture u kojoj otac i sin naizmenično zamenjuju mesta.
Zbog toga Frojd uvek iznova ističe krivicu i kajanje sina, (sa)učesnika u oceubistvu,
vraćajući se prikazu postanka patrijarhalne kulture na onaj “ambivalentni osećajni
stav koji još danas odlikuje kompleks oca kod naše deca i često se nastavlja i u ži-
vot odraslog” (Frojd: 267) koji predstavlja amalgam otac-sin figure, tog perverznog
saveza zasnovanog na nasilju i otimačini. U tom savezu mrtav otac se, po Frojdu,
sveti na vrlo efikasan način: mrtav on postaje “jači nego što je bio za života” povra-
tivši svoj autoritet kroz ustoličenje patrijarhalnog i religijskog društvenog poretka.
Tako se u trenutku kad na mesto “očinske horde” stupi “bratski klan” uspostavlja
društvo osigurano krvnim vezama srodstva koje “počiva na sukrivici zbog zajednič-
ki počinjeg prestupa” dok religija tog društva počiva “na svesti krivice i kajanja zbog
ovoga, moral delom na potrebama ovog društva, drugim delom na ispaštanju proi-
steklom iz osećanja krivice” (Frojd: 271 ). Frojd jasno ističe da je u osnovi ovakvog
konstituisanja društva utemeljenog u krivici – kao i fokusu njegovog interesovanja
– “odnos sina prema ocu”. Frojda pre svega interesuje način na koji “psihološka kob

ambivalencije zahteva svoja prava” (Frojd : 281) te on tako ispituje način na koji sin,
pokazujući najveće moguće pokajanje za izvršeno zlodelo, u novim uslovima u ko-
jima kultura sankcioniše njegove zahteve diktatom super-ega, uspeva da pronađe
svoje mesto pored oca, ili čak, ponovno ga svrgavajuć, umesto oca.
U slučaju projekta rehabilitacije ranjenog maskuliniteta na tranzicionom Bal-
kanu bitno je istaći da svi navedeni romani otvaraju dijalog upravo sa mestom “pre-
kida” identifikacije sa prethodnim simboličkim poretkom vezanim za figure oca tj.
sa mestom same traume:
“Među brojnim uzrocima koji su ovu tragediju učinili ne samo mogućom, već
našom jedinom sudbinom, postoji jedan (vrlo zgodno prisutan u patrijarhalnoj mi-
tologiji) odlučujući i temeljni preduslov – kao najbitnija, nezaobilazna osnova, ba-
zičan “materijal” proizvođenja i ciljnog funkcionisanja ubilačke mržnje i nasilja u
ovom sramotnom ratu. Taj odlučujući preduslov je ciljno “proizvedeni” agresivni,
kriminalno “virilni” i svakom nasilju sklon tip muškosti, na kojem se svaka nasil-
nička nacionalistička ideologija u svojoj političkoj, militantnoj strategiji konstitui-
še, temeljno zasniva i od njega sudbinski zavisi. (…) Prisustvo poslušnosti u ovoj na
izgled “slobodno”, ili čak “inherentno” agresivnoj muškosti, nije nimalo contradic-
tion in adjecto. Jer, da bi neko bio u stanju da bude nemilosrdno nasilan i, još gore,
da bude spreman na takva surova zlodela, taj “neko” mora biti podređen i poslušan
nekom “Uzvišenom” Razlogu ili Pozivu, ovakva transformacija u nasilničku i ubi-
lačku muškost ne bi jednostavno bila moguća, niti tako masovna. (…) Obični, ili tzv.
normalni muškarci ne bi bili spopsobni na tako nešto. Oni ne bi mogli da čine takva
zlodela, da ih podnesu, i da s njima žive. To im ne bi dopustila njihova bivša, mirno-
dopska muškost.” (Papić : 188-189.)
Na mestu “prekida” sin-narator je neka vrsta svedoka i medijatora koji pouša-
va da pokrene dijalog o i između one dve nepomirljive muškosti naše neposredne
istorije o kojima govori Žarana Papić - davne, zaboravljene i izgubljene , bivše “mir-
nodopske muškosti” bivšeg građanina Jugoslavije, i skoro-pa-sadašnje muškosti
ratničkog tipa, stvorene i afirmisane tokom devedesetih. Ovaj dijalog podrazume-
va, takođe, raspravu o mnogo dužem istorijskom periodu nego što se to čini na prvi
pogled: on obično seže daleko u prošlost i zahteva da se razumeju ideološki sukobi
pre i tokom Drugog svetskog rata, priroda holokausta na prostorima bivše Jugo-
slavije, osnivanje treće Jugoslavije kao i njeno hibridno komunističko-građansko
nasleđe. Bitno je istaći da je dijalog između ove dve “muškosti” sagledan kao neop-
hodan za postizanje novog društvenog konsensuza i obnovu društvene zajednice
te je vrlo važno na koji način sin učestvuje u političkoj i ideološkoj prošlosti svog
oca - na koji način njegovo prihvatanje/odbijanje anksiozne krivice maskuliniteta
učestvuje u re-konstituisanje vere u tradicionalni maskulinitet.
Pitanje lične odgovornosti za rešenje krize zajednice i novih oblika angažmana/
socijalne pasivnosti pokreće upravo u okviru razmatranja i re-konstituisanja slabog
maskuliniteta koji je nostalgičan za još jednom izgubljenim građanskim društvenim
kontekstom koji je, kako Papić ističe, brutalno neutralisan tokom poslednjih ratova.
Nostalgija za građanskim, nije, međutim i nostalgija za nacionalnim: ona nas pre vodi
put razumevanja onog zamršenog Gordijevog čvora koji predstavlja pitanje građan-

skog identiteta u socijalističkom režimu, s jedne, i kontroverze građanske odgovorno-
sti i intelektualnog, obično levo orjentisanog angažmana komunističkih disidenata, s
druge strane. Pokušaj obnavljanja projekta lične građanske odgovornosti nije, tako-
đe, u svim ovim romanima vezan za nostalgiju za građanskim – u pojedinim se ro-
manima upravo građanska hipokrizija prepoznaje mestom najjače utvrde ratnog dis-
kursa, i njegovih ideologema kao i ljubavi za heteronormativni, “jaki” maskulinitet.
U svakom slučaju protagonist ovih romana ukazuju na to da se o odnosu građanske i
intelektualne odgovornosti mora misliti kompleksnije i ne sme ih se poistovećivati:
ponekada su bivši građani i intelektualaci bivših Jugoslavija bili na istoj ideološkoj
poziciji a mnogo češće te su se pozicije, i u slučajevima jednog istog protagoniste, ne-
pomirljivo i iznenađujuće dosledno sukobljavale.
Istorijska trauma II, ranjivi maskulinitet i popularna kultura
“A onda, poraz. Jedan pa drugi. Protivnik te razvali, napuni ti mrežu go-

lovima, izubija te udarcima, jer u stvari, bauljaš po terenu, spor si, nemaš
pregled igre, ne umeš da dodaš, niti to činiš, ne možeš da šutiraš više, loš
si, očajan si, i izgubiš, naravno. Pa onda drugi protivnik. Pa tako redom.
Pa te na kraju dotuku. Rasturaju te. I gotov si. Ispao si. Ali, taj poraz je
bolji od iluzije. Potpuni poraz, ispadanje, krah, bude predivno u jednom
trenutku ukoliko voliš tu igru. Ili već neku. Ali zaista, tek u porazu možeš
da vidiš koliko voliš tu igru. Život.”
Srđan Valjarević, Dnevnik druge zime (2005)
Preispitivanje onoga što se zove “krizom” maskuliniteta”, koji je obeležen već spo-
menutim projektima rehabilitacije “ranjenog maskuliniteta”, praćen je i žestokim
otporom koje nacionalne kulture pružaju prihvatanju novih, globalno dominan-
tnih hegemonih modela maskuliniteta, kao i teškoćama u konstituisanju i promo-
ciji istinski različitih, ponekad skoro subalternih modela maskuliniteta sa društve-
ne margine. Problemi oko organizovanja Gay parade u Beogradu, Splitu, Zagrebu i
Sarajevu su jedna od jasnih društvenih manifestacija tog otpora koji se u medijima
uvek predstavlja kao problem širih društvenih razmera.
S druge strane, globalna “kriza muškosti” vezana je za sve veću disperziju i
pluraritet maskulinih rodnih uloga koje pokazuju da se muška rodna uloga ne po-
drazumeva po sebi već se konstituiše i gradi, bira i odbacuje, kao i većina društveno-
kulturnih uloga na koje se odazivamo i koje performiramo/predstavljamo. Proces
globalizacije uspostavlja nove standrade hegemonih maskuliniteta koji se bitno
razlikuju od onih koji dominiraju nacionalnim kulturama Balkana i koji postaju
noseći modeli procesa globalizacije kao i promene tradicionalnog razumevanja
maskuliniteta – novi društveni konsenzusi zapadne kulture promovišu se posred-
stvom maskulinih modela metroseksualaca, gay maskuliniteta kao i queer mode-
lima rodnih identiteta. No u okviru procesa globalizacije se otvoreno preispituju i

dekonstruišu ne samo tradicionalni već i savremeni, tek-uspostavljeni hegemoni
modeli muškosti koji se u jednoj kulturi oglašavaju kao i njeni subkulturni, subver-
zivni modeli.
Pri tome bi trebalo imati u vidu da se proces globalizacije u svakoj pojedinač-
noj lokalnoj sredini reflektuje na poseban način što uzrokuje stvaranje mnoštva
varijateta globalizacionog procesa, mnoštvo srodnih a različitih kultura globaliza-
cije. U takvom kontekstu konstituisanje i (samo)reprezentovanje maskuliniteta na
relaciji lokalno-globalno varira i nudi različite odgovore na izazove transformacije
tradicionalnih modela hegemone muškosti. U balkanskom tranzicionom kontek-
stu, kao posebna verzija globalnih socijalnih i ekonomskih kriza, konstituiše se
model ranjivog maskuliniteta koji je svedok i žrtva tranzicionih promena. Ovaj
model maskuliniteta na izvestan način raskida vezu sa devedesetim: njegovi pred-
stavnici nisu učestvovali u ratovima koji su uzrokovali raspad Jugoslavije a vrlo
često ih se ni ne sećaju; njihov je doživljaj sopstvenog seksualnog identiteta vezan
za društvenu i ekonomsku nesigurnost tranzicionog procesa koja im ne dozvolja-
va identifikaciju sa tradicionalnim dominantnim fikcijama. Upravo tranzicija se, iz
perspektive predstavnika ovog novog tipa maskuliniteta, doživljava kao nova isto-
rijska trauma. Ranjeni maskulinitet svedoči, naime, da odsustvo društvenog kon-
senzusa traje predugo i da simbolički poredak nije ponovo uspostavljen – falus i
porodica kao glavni elementi dominantne fikcije ne pojavljuju se više kao istinske
tačke identifikacije. No, budući da adekvatne opcije nisu društveno artikulisane,
ranjivi maskulinitet je zbunjen i nesiguran, u neprekidnom traganju i metamor-
fozama – kao takav on je hibridni identitet u okviru koga pregovori između vere
u društvene fikcije i radikalne sumnje u njih neprekidno traju i otvaraju ovu vrstu
identiteta ka novoj traumatizaciji.
Pitanje je zbog čega je i za ovaj model maskuliniteta teško naći mesto u elitnoj
kulturnoj produkciji regiona? U već citiranom tekstu Svetlana Slapšak ističe:
“Konačnu listu “ektremnih” maskuliniteta predstavlja istovremeno i listu
ekstremne raznolikosti: ratnici, isposnici, fašiste, ubice vladara, mafiozi, trgovci
ženama i decom, kolonijalisti, rasisti (slučaj starih manjina i novih stranih radnika),
moćni biznismeni,medijski moguli , tradicionalisti, patrijarhalni gospodari… Ova
raznolikost, u isto vreme, je praćena ekstremno retkim pojavama drugih modela
maskuliniteta kao što su homoseksualni, pro-feminističkih, i model alternativnih
maskulinih ponašanja, i uopšte ne postoji skoro nikakva medijska, institucionalna,
kulturna ili akademska podrška alternativnim maskulinitetima. To bi trebalo da
bude predmet brige. To bi za kreatore politike na Balkanu trebalo da bude predmet
zabrinutosti. ” (Slapšak : 177)
Stvar je još gora nego što bi se iz citiranog odlomka moglo zaključiti. Ranjivi
maskulinitet se u visokoj kulturi regiona i akademskim raspravama, pa i medijskim
polemikama, vrlo često pogrešno predstavlja kao novi normativni modeli koji
su nametnuti “spolja” ili “uvezeni” te kao takvi “ugrožavaju” izvornu balkansku
muškost. Time se prikriva činjenica da je ranjivi model maskuliniteta zapravo
autentični odgovor na odsustvo društvenog konsenzusa i duboku krizu zajednice
kao i činjenica da upravo ranjivi modeli maskuliniteta omogućavaju da određeni

vidovi maskuliniteta – koji su već bili konstituisani u lokalnoj zajednici - posta-
nu vidljivi što je prvi korak u procesu njihove društvene inkluzije. U određenim
slučajevima ranjivi maskulinitet dobija status subalternog maskuliniteta koji je
vezan za one modele koji su ne samo potpuno nevidljivi i isključeni iz javnog pros-
tora već su i onemogućeni da na bilo koji način artikulišu i saopšte svoje iskustvo
u simboličkom zajednice (romski maskuliniteti koji nisu heteronormativni npr.).
Gay identiteti imaju specifičan status u okviru ove subalternosti budući da se upra-
vo u okviru rasprave o njihovim pravima kriza zajednice razotkriva u svoj svojoj
dramatičnosti a oni na sebe preuzimaju simbolički značaj koji se tiče “spašavanja”
zapravo svih alternativnih modela maskuliniteta. Stvar je utoliko paradoksalnija
što među članovima gay zajednice ima mnogo onih koji svoj identitet ne vide kao
“ranjiv” upravo zbog toga što žele da ga dokažu kao onaj koji uspešno korespondi-
ra sa zahtevima globalizacije što nas vraća, neočekivano, priči o maskulinitetu kao
priči o nužnosti društvene pobede.
U okviru politike predstavljanja maskuliniteta linija između tzv. popularne i vi-
soke kulture pokazala se manje plauzibilnom nego što se bi se, posle decenija pos-
tmodernističke umetničke i teoretske prakse, očekivalo. Ispostavilo se, naime, da je
odnos istorijske traume i popularne kulture koja, pak, tematizuje ovu problematiku
sve češće, ponekad je otvoreno komercijalizujući, zapravo mnogo dinamičniji - upra-
vo to nam pruža veliki prostor za istraživanje i razmišljanje o fenomenima novog
maskuliniteta na Balkanu. Jedan od skorijih primera artikulacije “novih” i “starih”
modela maskuliniteta (kao i pokušaj njihovog “pomirenja”) jeste film Parada Srdja-
na Dragojevića, inspirisan problematikom održavanja gay parade u Beogradu 2010.
godine. Premijera ovog filma je, na neki način, trenutak u kom popularna kultura re-
giona ulazi u otvorene pregovore sa ponuđenim opcijama vezanim za globalne mo-
dele maskuliniteta, iako se slični pregovori odgravaju i u drugim kinematografijama
regiona kao i na muzičkoj sceni, prvenstveno u okviru i dalje aktuelnog turbo-folka.
Evropski uspeh filma, kao i polemika između Dragojevića i Paskaljevića prilikom iz-
bora srpskog filma koji će se kandidovati za Oskara u kategoriji ne-američkog odno-
sno stranog filma, dokaz su da je libidalna ekonomija, koja je uvek pokretala filmsku
industriju, i ovoga puta odigrala važnu ulogu na srpskom sajmu ukusa i nagrada.
Mora se naglasiti da je popularna kultura po svojoj prirodi - jasno i bez laž-
nog stida - tržišno orijentisana: promena obrazaca libidalne ekonomije i novi rodni
modeli uvek igraju značajnu ulogu u ponudama sadržaja popularne kulture. Upra-
vo tržišna priroda popularne kulture čini je prijemčivom za kruženje simboličkog
kapitala vezanog za rodne i seksualne identitete čijim ‘posredstvom se uključuje u
veća tržišta. S druge strane, pak, Parada je zapravo državni projekt u kome je na-
pravljen niz ustupaka i kompromisa o kojima će pojedini autori ovog temata pisati
mnogo detaljnije (Marija Grujić, Jasna Koteska) koji bizarno spaja rehabilitaciju
ranjenog maskuliniteta sa “prihvatanjem” drugačijih oblika muškosti koje se od-
vija kroz “pokroviteljski odnos” prema ranjenom maskulinitetu. Dragojević je, pri
tom, imao ekskluzivno pravo na snimanje gay parade održane 2010. kao i eksluziv-
no pravo korišćenja tih snimaka od kojih neke vidimo u završnici filma, vešto mon-
tirane sa igranim sekvencama. Možemo se pitati da li je to pravo stekao zahvaljujući

svojoj partijskoj funkciji ili svojoj rediteljskoj reputaciji – no u svakom slučaju jasno
je da je Dragojević i ovoga puta, kao i u slučajevima prethodnih svojih ostvarenja,
prepoznao aktuelnost teme i potrebu da se o njoj govori. I, kao i toliko puta do sada,
Dragojević se pokazao majstorom medijskog (samo)zavaravanja u okviru koga je
vešto “potrošio društvenu promenu” tj. potencijal koji jedna tema ima za pokreta-
nje i izvođenje neophodnog javnog dijaloga. Mogućnost prividnog društvenog kon-
senzusa koji nudi Dragojevićeva slatko-gorka i očigledno lažna bajka o pomirenju
tipični je mutant popularne filmske produkcije regiona koja dobrim delom zavisi
od državnih budžeta i državnih ideoloških projekata kao što je – u ovom slučaju -
projekat rehabilitacije ranjene muškosti na račun afirmacije ranjivog maskulinite-
ta. Libidalna ekonomija je tu, predstavljeni su i “alternativni” modeli maskuliniteta
ali je zapravo akcenat na nečem sasvim drugom. Između ostalog i na predstavljanju
čuvene “balkanske stvarnosti” na “neposredan” i “autoironičan” način. Jer Drago-
jević dobro zna kako za prosečnog gledaoca regiona film nije film ukoliko ne obiluje
scenama “naše”, “prepoznatljive” stvarnosti koja je, pri tom, lišena jasne klasne i
ideološke strukture koja bi omogućila zauzimanje bilo kakvog kritičkog stava.
Niskobudžetna filmska ostvarenja, kao na primer “Život i smrt porno ban-
de” (Mladen Đorđević, 2009) ili cenzurisani “Srpski film” (režiser Srđan Spasoje-
vić, 2010), koja takođe insistiraju na brutalnoj realnosti tranzicije, mnogo su bliže
tome da nam predoče ranjive modele maskuliniteta (koji su predmet reprezenta-
cije i kritičkog predstavljanja u oba filma) i njihovu tranzicionu subalternost upra-
vo zato što u dekonstrukciji balkanskog mita o stvarnosti idu do kraja, povlačeći
krajnje, horror posledice iz pretpostavki koje taj mit postulira. Slični efekti postižu
se i u turbo-folku na čijoj sceni se pokušaj što vernijeg podražavanja “balkanske
stvarnosti” i njene osnovne kulturne institucije, poznate pod nazivom “kafana”,
neplanirano ali ubedljivo preobražava u sopstvenu grotesku i parodiju. Karleušini
video spotovi npr. – upravo zahvaljujući pretencioznosti pevačice koja bi da bude
intelektualka i njenog, u te svrhe iznajmljenog, tima – percipiraju se kao hibridna
istina tranzicionog društva u kome su sve kombinacije dozvoljene ukoliko imate
nekoga da vam “čuva leđa”. Mutirajući Karleušin identitet može se sagledati kao
pravi proizvod traumatizovanog društva u kome jedna turbo-folk diva zastupa in-
terese LGBT populacije, pišući kolumne čiji ghost-writer, do dana današnjeg, nije
poznat. Ovakva otvorenost za raspravu o (kao i za koketiranje sa) rodnim identite-
tima, otvara popularnu kulturu kao mesto samodefinisanja novih modela muškosti
– bez obzira na raznolikost ponuđenih rešenja i njihovu povremenu grotesknost.
Ako se ponovo upitamo zašto je to tako moramo se setiti da je upravo popular-
na kultura mesto rođenja antiheroja - u onom vidu u kom ga (pre)poznaje savreme-
no medijsko društvo. Čak i najpoznatiji antiheroj srpske književnosti, narator pro-
znog opusa Srđana Valjarevića u ispovednom prvom licu, nastaje u trenutku kada
srpska književnost odbija sve zahteve srpskog književnog kanona i za svoje referen-
ce uzima popularnu kulturu i njene (muške) manifestacije: boks, fudbal, rok&rol i
muziku Džoni Keša. A u Jergovićevom romanu Otac narator kaže:
“Moj otac je nestvarno biće, hobit, Kraljević Marko, troll i Harry Poter, Saladin
iz Hiljadu i jedne noći i Flash Gordon, gore na nebesima, pa sve što o njemu kažemo,

i o vremenu u kom je bio živ, izmišljeno je. (…) Ali i dok je bio živ, toliko sam malo o
njemu znao da je za mene otac bio biće iz mašte.” (Jergović : 101)
Referišući na čitav niz likova iz popularne kulture Jergović “razbija” tvrdu au-
tokratsku auru očinske figure u književnosti regiona. Ovaj nežno-ironični opis oca
uvodi nas u novu oblasti konstituisanja diskursa o maskulinitetu gde ćemo, uz lik
Jergovićevog oca, susresti još mnogo antiheroja i istinskih, nepatvorenih autsaj-
dera koji su priznali svoj poraz pred “stvarnošću”. Jedna od ključnih osobina tih
autsajdera, ona koja izaziva nelagodu “visoke kulture”, jeste njihova sklonost ka sa-
moposmatranju i samorefleksiji. Taj antiherojski diskurs introspekcije, otelotvo-
ren još u liku Filipa Marloua u detektivskim romanima Rejmona Čendlera, jeste
otvoreno artificijelan, lišen ideje o naturalizujućim vrlinama “izvorne” muškosti
(od kojih se nije sasvim oprostio, ipak!). Iz ispovesti antiheroja čitaocima postaje
jasno kako je “herojstvo” slatki dečački san koji ispunjavaju samo vile i vilenjaci
nestvarnog sveta tradicionalnog mita i savremene popularne kulture.
Očigledno je da se taj diskurs introspekcije razvio iz poraza pred “stvarnošću”,
pre svega onom vezanom za ideologiju klase – ranjivi maskulinitet je taj poraz pri-
znao upravo iz perspektive tranzicije kao nove istorijske traume koja uspostavlja
aktuelni “prekid” sa simboličkim poretkom. Metafora poraza metafora je konač-
nog, dugo odlaganog susreta sa samim sobom koji ukida opsesivno-kompluzivno
stanje tradicionalnog maskuliniteta o kome piše Bhabha i u kome je maskulinitet
patio od “suspendovane refleksivnosti”. Priznanje poraza jeste suspenzija prinude
kao glavne aporije maskuliniteta. Ta se suspenzija odigrava uvek iznova – kroz be-
skrajno važne svakodnevne male poraze koji iskušavaju/poriču priču o tradicional-
nom maskulinitetu kao priču o ratniku, heroju i pobedniku, oslobađajući i aktivno
podstičući samorefleksiju.
Osvajanje diskurzivnosti
“(…) jedan od najsnažnijih arhetipova muškosti jeste da je muškarac onaj

koji dela pre nego onaj koji razmišlja. Pravi muškarac pre misli o praktič-
nim nego o apstraktnim stvarima, a svakako ne premišlja o sebi i prirodi
svoje seksualnosti. Misliti o sebi značilo bi razbiti i ka unutra okrenuti
onu pouzdanu celovitost koja je oznaka muževnosti. (…) Svest o sebi je
pukotina u celovitosti njegove muškosti.”
Peter Švenger, “Muški modus”
Konstituisanje i predstavljanje maskuliniteta u balkanskim kulturama praće-

no je dakle jednim osećajem poljuljanosti, ubitačno izgubljene ravnoteže koja se
nastoji povratiti bilo da sile integracije pokušavaju da rekonstituišu u pravcu tradi-
cionalnih vrednosti nacionalnih kultura ili u pravcu otvaranja za različite modele
kulture globalizacije koja nam se nudi i koja se često smatra nekom vrstom nemi-
novne budućnosti/sadašnjosti. Ova vrsta “zaljuljanosti” i dramatičnog osećaja iz-

gubljene ravnoteže ogleda se ne samo u društvenom i političkom životu nego i u
kulturnim i umetničkim aktivnostima regiona. Sudar “tradicionalnih” i “savreme-
nih” hegemonih modela maskuliniteta u kulturama Balkana čini ovaj proces preis-
pitivanja dramatičnim i uvek iznova bolnim bez izvesnosti u to da će se izgubljena
ravnoteža ikada povratiti.
U izričito patrijarhalnim kulturama kakva je srpska pojam maskuliniteta
tradicionalno ima ne-diskurzivan status. To znači da maskulinitet uopšte nema
značaj pojma već (samo)podrazumevajuće vrednosti, koja se, baš kao i vrednosti
“muževnosti” i “muškosti” razumeva sama po sebi, bez bilo kakve kritičke inter-
vencije diskurzivnog tipa. Pojam “feminiteta” prihvaćen je kao teorijski legiti-
man, zahvaljujući njegovim pomnim elaboracijama u radovim brojnih i teoretski
različito opredeljenih feminističkih teoretičarki koje su shvatile da je najbolji put
konstituisanja pojma i njegovog političkog “osnaživanja” javna diskusija i akadem-
ska rasprava o njemu. Na pojam “maskuliniteta”, međutim, posebno na njegovu
upotrebu u pluralu (“maskuliniteti”), u akademskim krugovima i javnom prostoru
Balkana otvoreno se gleda kao na teorijsku besmislicu ili, u blažoj varijanti, na eg-
zotičnu i nepotrebnu teorijsku kategoriju koja se već podrazumeva u okviru poj-
ma “feminiteta” pa se njome ne bi trebalo posjedinačno baviti. Štaviše, čini se da,
u skladu sa ovako opisanim kosenzusom - koji je prećutno izglasan u akademskim
krugovima – kategorija “maskuliniteta” uopšte i ne postoji. Ova intencija koja bi se
vrlo lako mogla transformisati u represiju nalaže da se o bazičnim vrednnostim pa-
trijarhata ima razmišljati u singularu, kao o apsolutnim i neupitnim vrednostima,
koje moraju biti poštedjene bilo kakve kritičko-polemičke diskursivne intervenci-
je. (Rosić : 33-36)
Autobiografski diskurs antiheroja je jedan od onih diskursa koji razotkrivaju
samopodrazumevajuće “pukotine patrijarhata”. Kriza zajednice i osećaj izgubljene
ravnoteže koji ima veze sa izgubljenim i nikad vraćenim društvenim konsenzusom,
omogućili su da antiheroj progovori glasnije nego što je to bilo kome ugodno. Ovde
moramo napraviti jednu malu cezuru u odnosu na priču o antiherojima popularne
kulture - antiheroji balkanske tranzicije ne izgledaju uvek ni tako lepo ni tako umi-
lno kao u stripovima, filmovima i žanr književnosti. Jer priča o ranjivom i subalter-
nom, skoro-pa-nepostojećem maskulinitetu je priča o muškarcu kao autsajderu i
luzeru savremene Srbije i regiona, priča o njenoj margini i vrtlozima te margine,
o iznuđenom životu ulice koji je uvek na samoj granici prestupa, sprovedenog sa
one strane zakona a katkad i dobra samog. Taj uvek potencijalni prestup je zapra-
vo onaj poraz pred stvarnošću o kome antiheroj svedoči i kojim se poništava bilo
kakva mogućnost povratka velikom, herojskom narativu i iskupljenju. Zbog toga
antiheroj tetralno “marginalizuje” svoju poziciju, i ta marginalizacija često ide
u pravcu “feminizacije” junaka i njegovog rodnog statusa te je on, kad god mu se
ukaže prilika, i sasvim u skladu sa queer razumevanjem sveta, istovremeno i antihe-
roina. Baš kao u romanu Brat Davida Albaharija (2011) - jednom od retkih romana
književnosti regiona koji se bave ovom tematikom a koji u godini svoga objavlji-
vanja, uprkos kultnom status svog već-kanonizovanog autora, nije dobio ni jednu
jedinu novinsku ili medijsku recenziju. Novo umetničko ime koje u romanu sebi

daje Albaharijev antiheroj/antiheroina, odnosno transvstit i potencijalni tran-
seksualac, jeste, nimalo slučajno, Alisa. Ta Alisa, takođe nimalo slučajno, dolazi na
Balkan, u zemlju iza ogledala, gde i umire, pretučena od strane rulje zbog iznenad-
nog izvođenja transvestitskog performansa u jednoj zemunskoj birtiji - odnosno
kafani.
Sudbina Albaharijevog junaka/junakinje podseća na sudbinu junaka čuvenog
poluigranog-poludokumentarnog filma Želimira Žilnika Marbel Ass (1994) u kome
se razotkrivaju neke od dominantnih mehanizama automarginalizacije u konteks-
tu balkanskih kultura. Zahvaljujući efektu teatralizacije ovi postupci omogućavaju
subalternom antiheroju/antiheroini popularne kulture da progovori sa svoje dvos-
truko marginalizovane pozicije. Mehanizmi samopredstavljanja kroz teatralizaciju
automarginalizacije i teatralizaciju ispovednog autobiografskog diskursa načini su
na koje glasovi maskuliniteta sa (dvostruke) margine iznuđuju i osvajaju status ne-
ophodne diskurzivnosti a samim tim i pokušaj obnavljanja društvenog konsenzu-
sa koji bi u sebe uključio i drugačije, ne-faličke tipove maskuliniteta. Ovo je utoliko
važnije ako imamo u vidu tragičnu sudbinu Žilnikovih junaka, prostitutki i transves-
tita Vjerana Miladinovića - Merlinke i Miljije Milenkovića – Sanele, koji su bili ubije-
ni u Beogradu tek nešto malo pošto su stekli medijsku slavu. (Merlinka je sa zadovol-
jstvom dala nekoliko TV intervjua u kojima je svoj manir teatralizacije još slobodnije
performirala nego na filmu. Na izvestan način ti intervjui su bili zaista opasni budući
da nisu bili percipirani od strane publike kao filmska “fikcija” – dakle izmišljotina -
već kao “istina” tj. slika o stvarnosti kojom neko želi dramatično da dovede u pitanje
vladajuću, jedino priznatu predstavu “sveta” u balkanskom društvu.)
Mnogi smatraju da je ubistvo Merlinke (godinu dana po predstavljanju filma u
bioskopima) a nešto kasnije i Sanele bila posledica njihovih visokorizični profesija
(a priča o tim profesijama praćena je i narativima vezanim za političke teorije za-
vere) ali autorka ovog teksta smatra da su oni platili životom svoj pokušaj osvajanja
diskurzivnog statusa u simboličkom poretku balkanske zajednice. Zato svoj tekst
posvećuje svima onima koji sumnjaju u potrebu da ovakav i slični tekstovi budu
(na)pisani. Oni, veruje autorka, stanuju upravo na adresi na koju poslato pismo
uvek stiže, znali to primaoci i pošiljaoci pisma ili ne. Jer postoje oni čiji životi zavi-
se, na različite načine, upravo od reči koje su trebale biti izgovorene a nisu.

Mapiranje
Osvajanju neophodnog statusa diskurzivnosti maskuliniteta hteli smo da doprine-

semo i ovim tematom u kome autori preispituju odnos politike predstavljanja maskuli-
niteta na Balkanu i politike predstavljanja savremenog, tranzicionog Balkana. Izvesno
je da je politika predstavljanja Balkana postala mnogo neutralnija (iako ne i pozitivni-
ja) otkako se prostor Balkana više ne vidi kao prevashodno ratni prostor i prostor bur-
nih političkih promena. Znači li to da se slika Balkana i regiona uopšte konstituiše u
skladu i prema dominantnim slikama prihvaćenih modela hegemonog maskuliniteta
(pre svega ratničkog) dok se u fazi preispitivanja obrazaca maskuliniteta, dok se mapa
novih hegemonih maskuliniteta na Balkanu tek formira, Balkan postaje prazno mesto
identiteta? Koje je to novo ime i rod koji konstituišu predstavu o Balkanu u trenutku
u kome on postaje proprište transformacije globalno važne i provokativne koncepcije
kakva je transformacija koncepcije maskuliniteta i njegove ranjivosti? Da li je reč o pro-
cesu o kome piše Silverman a u kome se odsustvo vere u tradicionalni maskulinitet i nje-
govu dominantnu fikciju rezultira destabilizacijom šire društvene zajednice? Ili, pak,
kriza zajednice biva priznata i artikulisana tek kada se javi panika u redovima do tada
zbrinutog, samopodrazumevajuće nekontemplativnog i stoga spokojnog heteronorma-
tivnog maskuliniteta čija je opsesivno-kompulzivna trauma prinude duboko potisnuta
i pod kontrolom?
Čini se da se danas panika u redovima hetreonormativnog maskuliniteta vrlo brzo
širi. I kao i uvek u istoriji upravo ta panika, znak je da se jedna bitka može izgubiti. Ili,
posmatrano iz oprečne perspektive – dobiti? Autori i autorke koji su napisali tekstove za
ovaj temat pokušali su da sagledaju sva ova pitanja stvarajući neku vrstu mape “vrućih
tema” vezanih za pitanje transformacije maskuliniteta i različitih načina osvajanja/
razumevanja njegove diskurzivnosti i njene političke svrhe. Iako različiti u pristupu i
metodologiji ovi tekstovi dolaze do iznenađujuće srodnih uvida.
Jedna grupa tekstova (N. Čačinović, D. Arsenijević, Z. Ćirjaković, J. Koteska,
N. Đoković) tiče se ideje “političke korektnosti” i njene zloupotrebe u kulturi balkan-
ske tranzicije: jasno je da normativna politička korektnost, kao i afirmisanje razlike
i drugosti po automatizmu, ne samo da ne rešavaju postojeće probleme nego i ote-
žavaju i ometaju njihovo rešavanje. Balkanski multikulturalizam dekonstruiše se u
ovim tekstovima kao lažni projekat nametnut u okvirima neadekvatno shvaćene mo-
dernizacije i koncepta razlike. Normativnost evropskih integracija koja je u raskora-
ku sa balkanskim kulturanim i istorijskim iskustvima u tekstu Nadežde Čačinović
koji otvara temat apostrofira se analizom kategorije “časti” koja se obično vezuje za
model tradicionalnog herojskog maskuliniteta. U njenom tekstu kategorija “časti” je
igrivo rekontekstualizovana i postavljena u neokolonijalni kontekst savremene glo-
balizacije, razarajući herojski maskulini model ali postavljajući i pitanja o njegovim
mogućim naslednicima te sugerišući neophodnost neizgled zastarelog moralnog im-
perativa čiju meru moramo, pak, sami odrediti postavljajući glasno prećutana pita-
nja o etičkim aspektima promene koju živimo. Tekst Nadežde Čačinović na jednom
naoko bezazlenom kulturološkom primeru ukazuje, takođe, na odsustvo društvenog
konsenzusa koji se u državama na prostoru bivše Jugoslavije priznaje jedino u tre-

nutku postavljanja radikalnih političkih pitanja poput (e)migracije, dijaspore, rat-
nih zločina i odgovornosti za njih. Damir Arsenijević u svom tekstu odbacuje “zakon
masovnih grobnica” razotkrivajući administrativno-ideološku manipulaciju koja ga
ustanovljava a iza koje se skriva savez “znanstvenika, birokrate i svećenika”. Na pri-
merima tri različita umetnička “teksta” Arsenijević čita onu meru zakona ljubavi, a
samim tim i moralnog stava, koji autorke ovih tekstova smatraju za neophodnu kako
bi se život vratio njemu samom, a sablasni maskulinitet, zatočen radom žalovanja u
masovnim grobnicama, oslobadio lažne brige “politike korektnosti”. Zoran Ćirjako-
vić, pak, analitičnim i detaljnim kulturološkim analizama u duhu postkolonijalnih i
neokolonijalnih teorija globalizacije pokušava da oslobodi turbo-folk osude za ratne
zločine. Uspostavljanjem termina alternativnih modernosti i neoliberalnih fantazija
Ćirjaković sagledava ženske ikone turbo-folka u svoj njihovoj kompleksnsti koja pro-
izilazi iz klasne strukture balkanske fantazme o modernizaciji i ulozi maskuliniteta
u tom procesu. Ćirjakovićev focus interesovanja jeste zapravo tržište drugosti koje se
otvara u neoliberalnoj tranziciji Balkana i participacija maskulinitetra u tom trži-
štu, posredovana klasnim fantazmom o sopstvenim erotskim žudnjama. Uvođenjem
koncepta bratstva i uniforme Jasna Koteska takođe ispituje koncept žudnje kao i na-
čin na koji se balkanski maskulinitet “štiti” od sopstvene homoerotske želje. Muška
uniforma, najčešća modna strategija balkanskog muškarca i način na koji se on često
oblači, je po Koteskoj “oklop, štit muškosti koja ukazuje na strah od najinherntnije
homoerotske želje”. Nikola Đoković u svojoj studiji o romanu Brat Davida Albaha-
rija takođe prepoznaje deridijanski koncept bratstva kao ključni za razumevanje
funkcionisanja heteronormativne zajednice tradicionalne zapadne kulture: bratstvo
uspostavlja dominaciju figure muškog prijateljstva a homoerotsku želju heteronor-
mativne muške zajednice stavlja pod kontrolu “univerzalnih duhovnih vrednosti”; na
Balkanu bratstvo je osnova nacionalne homogenizacije i koherencije u čije ime se u
Albaharijevom romanu izvršava čin (brato)ubistva i na taj način sprečava stvaranje
novog, drugačijeg i ne-faličkog društvenog konsenzusa.
U okviru druge grupe tekstova (N. Jovanović, M. Grujić , M. Simić, T. Grief )
analiziraju se sadržaji popularne kulture, poput filma, sporta i turbo-folka. Nebojša
Jovanović u svom tekstu koristi, kao i Koteska, metodološko-interpretativni pris-
tup utemeljen u lakanovskoj psihoanalizi, analizirajući politiku predstavljanja
“rata polova” koja ukazuje na psihotičnu subjekt-poziciju koju maskulinitet ima u
bosansko-hercegovačkoj filmskoj produkciji jugoslovenskog i postjugoslovenskog
perioda . Jovanović ukazuje na to kako “bosanski rat spolova izvrće reprezentaciju
spolne razlike dominantnu u zapadnoj filozofiji i umjetnosti. (...) Pa ipak, bosanska
inverzija ne uklanja mušku dominaciju: dok je žena u zapadnoj tradiciji prezrena
kao komad nepripitomljene prirode, u bosanskom je slučaju prezrena kao utjelo-
vljenje kulture koja podriva “naše” običaje.” Marija Grujić kao da na aktivistički
produbljern i angažovan način nastavlja analizu filma Parada Srđana Dragojevića
započetu psihoanalitičkom interpretacijom Jasne Koteske. Grujić čita Paradu kao
projekt rehabilitacije ranjenog maskuliniteta devedesetih, ukazujući na političku
problematiku ovakvog pokušaja “rekonstituisanja” društvenog konsenzusa kao i na
odsustvo adekvatnih reprezentacija alternativnih rodnih iskustava u umetničkoj pro-
dukciji regiona. Mima Simić ispituje pak ženski filmski rukopis postjugoslovenskog

regiona u kome se “tektonski poremećaji u konstrukciji rodnih identiteta izazvani
ratom i intervencijama ‘zapada’ ostavili su traga na čitavoj kinematografiji regije,
a redateljice i njihove protagonistkinje na ovom su trusnom posttraumatskom terenu
pokušale biti kohezivni i reparativni, radije no revolucionarni faktor narušenog sus-
tava.” Iz perspektive analize predstavljanja maskuliniteta u filmskim ostvarenjima
dugometražnih filmova koje su režirale žene Simić zaključuje “da je rekonstrukcija
rodne dihotomije daleko urgentnije pitanje za opstanak kategorije i identiteta ‘žene’
od bilo kojeg ‘specifično’ ženskog problema”. Aktivistički glas jasno se artikuliše i
u tekstu Tatjane Grief koja se kroz analizu sportsko-navijačkog diskursa zalaže za
otvorenu artikulaciju političke borbe čiji cilj bi bilo rekonstituisanje onog društvenog
konsenzusa u kome falički rodni identiteti ne bi jedini bili prepoznati, prihvaćeni i
vidljivi modeli maskuliniteta.
Treća grupa tekstova (D. Bevanda&D. Kreho, M. Milković, G. Smilevski) ana-
lizira načine predstavljanja krize zajednice i maskuliniteta u tzv. “visokoj kulturi”
regiona, prepoznajući visoku kulturu najčešće kao mesto tihe homogenizacije naci-
onalističke ideologije i tradicionalnog heteronormativnog identiteta, s jedne strane,
ili kao mesto neadekvatnih projekata koji ne otvaraju dijalog sa savremenom krizom
zajednice, sa druge.) Koautorski tekst Daria Bevande i Dinka Kreha ispituje komu-
nikacione forme i politike reprezentacije elitnog pozorišnog opusa sarajevskog redi-
telja Harisa Pašovića. Esencijalizacija “balkanske muškosti”, praćena odsustvom
kritičkog razumevanja njegovog klasnog položaja ukazuje na autorski postupak koji
se temelji “u dobrovoljnoj saradnju s okvirom globalno hegemone ideologije”. Taj po-
stupak, pod krinkom parodije, afirmišu tradicionalnu heteronormativnu muškost u
kontekstu mita o balkanskoj nepatvorenoj stvarnosti i vitalizmu njenog maskulini-
teta. Tekstovi Milana Miljkovića i Goceta Smilevskog ukazuju, pak, na dva suprot-
na pola jednog istog simboličkog polja u okviru koga se književnost regiona i dalje
koristi kao sredstvo sofisticirane ideološko-nacionalne propagande kojom dominira
glas očinske figure, davno prevaziđeni ali još uvek štetno-opasni autokratski duh pa-
trijarhata predaka.
Posebno bih želela da izdvojim dva teksta koja nemaju formu studije niti eseja ali
smatram da značajno doprinose višeglasuju i heteroglosiji temata: reč je o kratkom
lirskom eseju Davida Albaharija i narativno-novinarskoj priči Barbare Matejčić na-
pisanoj po istinitom događaju koji se odigrao u Splitu. Oba ova teksta predstavljaju
kontrapunkt teoretskom diskursu unoseći u njega autobiografski ispovedni ton, dok
se međusobno ogledaju u nekom imaginarnom ogledalu, u fukoovoj idealnoj hetero-
tropiji, u kojoj se kao u žiži “stvarnog sveta” ogledaju sve mane i vrline ostalih teksto-
va temata.
Ovom prilikom se, takođe, zahvaljujem svima onima koji su doprineli i omogućili
da do ovog temata dođe: urednici Vojki Đikić na strpljenju, dragoj Aidi na predanoj
brizi da prava verzija teksta ode u štampu, mom kolegi Tihomiru Brajoviću na podrš-
ci i ukazanom poverenju kao i svim autorima i autorkama temata koji su verovali u
naš zajednički projekat.

Literatura:
1. Albahari, David. 2011. Brat. Beograd:Stubovi kulture

2. Batler, Džuit. 2001. Tela koja nešto znače, o diskurzivnim granicama ‘pola”, pre-
vela sa engleskog Slavica Miletić, Beograd:B 92
3. Bhabba, Homi. 1995. “Are You a Mose or a Man?”, in: Constructing Masculinity,
ed. Mource Berger, Rotledge:New York&London (Sve citirane delove teksta sa
engleskog prevela T. Rosić)
4. Buden, Boris. 2012. Zona prelaska, O kraju postkomunizma, sa nemačkog preve-
la Hana Ćopić, Beograd:Fabrika knjiga
5. Burdje, Pjer. 2001. Vladavina muškaraca, prevod Mileva Filipović, Podgorica:
CID& Univerzitet CG
6. Derida, Žak. 2001. Politike prijateljstva, prevod Ivan Milenković, Beograd: Beo-
gradski krug
7. Jergović, Miljenko. 2010. Otac, Beograd: Rende
8. Frojd, Sigmund. 1981. Totem i tabu, Odabrana dela Sigmunda Frojda, knj. IV,
prev. Pavle Mikelić, Novi Sad: Matica srpska
9. Papić, Žarana. 2012. “Bivša muškost i ženskost bivših građana bivše Jugoslavi-
je”, u: Žarana Papić. Tekstovi 1977 – 2002. priredile Adriana Zaharijević, Zorica
Ivanović i Daša Duhaček, Beograd, str. 179-194.
10. Rosić, Tatjana. 2008. Mit o savršenoj biografiji. Beograd: Institut za književnost
i umetnost
11. Saegal, Lynne. Slow Motion: Changing Masculinities Changing Men. Rutgers
University Press: New Jersey
12. Silverman, Kaja. 1992. Male Subjectivity at the Margins, Rotledge:New
York&London, (Sve citirane delove teksta sa engleskog prevela T. Rosić)
13. Slapšak, Svetlana. 2004-2005. “Masculinities and Sexuality after 1968 in the
Balkans”, Pro Femina, br. 37/40, 2004-2005, str. 164-180. (Sve citirane delove
teksta sa engleskog prevela T. Rosić)
14. Todorova, Marija. 1999. Imaginarni Balkan. Beograd : XX vek
15. Valjarević, Srđan. 2005. Dnevnik druge zime. Beograd: Samizdat B92
16. Šehabović, Šejla . 2010. “Ničija zemlja”, Pro Femina, br. 53, str. 55-56.
17. Švenger, Peter. 2005. “Muški modus”, Genero, br 6/7, str. 41-51.
SPISAK FILMOVA:
1. Život i smrt porno bande, režija Mladen Đorđević, 2009, Republika Srbija
2. Marbl Ass, režija Želimir Žilnik, 1994, Federativna Republika Jugoslavija
3. Parada, režija Srđan Dragojević, 2011, Republika Srbija
4. Srpski film, režija Srđan Spasojević ,2010, Republika Srbija

Nadežda Čačinović
Ženska čast/muška čast
Recimo da se sustavno oslobađamo patrijarhalnih predrasuda – ako ne sustavno

barem postupno. Da li će u takvom svijetu preživjeti pojam časti?
O štetnosti ovoga pojma nikome tko razumije jezik ovoga teksta ne moram po-
sebno govoriti. Poziv da se nešto učini u obranu časti i dostojanstva tisuće je puta
bio poziv na nasilje.
Povreda ne mora biti očita i utuživa: povrijeđeni osjeća povredu u svojem do-
stojanstvu, svojoj časti. Povrijeđeni kreće u akciju. Tu vlada stvarima, tu subjektiv-
no ima glavnu riječ. Druga vrsta osobnoga promišljanja nije predviđena: naprimjer
preziranjem onoga koji nas je uvrijedio ne možemo smanjiti povredu, ne možemo
se utješiti sviješću o netaknutoj vlastitoj vrijednosti. Čast nam, po definiciji, podje-
ljuju drugi.
Zbog te temeljne strukture pitanja su časti sjajan mehanizam manipulacije,
primitivne i svjesne ali i one najuspješnije: one koja prerasta u mit, ostavljajući da-
leko iza sebe okolnosti nastanka. One koja podupire nasilje.
Izmučeni ovdašnjim (“balkanskim”) sukobima, htjeli bismo se ravnati po ne-
kim drugim mjerilima. Htjeli bismo postati dio svijeta. A i tu iz zasjede vreba pita-
nje časti. Dolazeći iz istočnih i jugoistočnih dijelova Europe izloženi smo procjeni
ljudi “staroga” dijela kontinenta. Bez obzira na to koliko smo malo “osobno” vezani

uz neki kolektivni identitet, ne možemo ne reagirati na predrasude spram kolek-
tiva kojima činjenično pripadamo: tražimo častan način da izađemo na kraj s tim.
Kako to ide? Mi dolazimo “odavde”, neki prinudno, od nevolje, a neki zbog bo-
ljeg života. Neki na tjedan ili dva, neki da ostanemo neko vrijeme, pozvani ili nepo-
zvani – ništa neobično. Dolazimo na Zapad, onaj s velikim početnim slovom. Nau-
čimo strane jezike i sudjelujemo u nekim događajima, institucijama i tomu slično.
Nekima je teško a neki su privilegirani. No čak i tu čekaju ih zamke. Mnogi koji tako
krenu na put proveli su znatan dio svojeg života baveći se istim knjigama i znanjima
kao “tamošnji” kolege i suradnici. Sada se uključujemo u tamošnje rasprave: kao da
smo od tamo. To, naravno, ne ide baš sasvim, zbog akcenta, malog odmaka, kašnje-
nja, paralakse. Sve to moramo uzeti u obzir ukoliko želimo ostati simbolički samo-
definirani, kako se to učeno kaže. Štoviše, što se više trudite u prilagođavanju, to
ćete više osjetiti neku hladnoću, ili barem čuđenje kod sugovornika. Stvar je u tomu
što jeste različiti a trudite se da budete kao i oni. Trudite se dobiti pristup onome
što je takoreći rutinski predmet kritike mnogih vaših zapadnih kolega: monopoli-
stičkoj, globalizirajućoj moći.
Da skratim. Samim time što se nastojimo priličiti Zapadnjacima pokazujemo
da to nismo. Ne sasvim. Pitaju vas što mislite o nekoj od brojnih kriznih situacija.
Nastojite što bolje možete. Osim znanja nastojite, to nalaže čast, biti iskreni. No
zaboravljate da iskrenost i nije ono što se od vas očekuje: od vas se očekuje auten-
tičnost. Niste, zapravo, tu da sudite , već da egzemplificirate, da budete ogledni pri-
mjer. Takvu pasivnu autentičnost onda se smatra časnom.
Iskustva prihvaćenosti/neprihvaćenosti poput opisanih, rutinska su i na dru-
gom području: kada kao žena ulazite u institucije, forume, klike koje su do tada bili
“muški”. S druge strane, oduvijek su žene u emigraciji lakše započinjale novi život:
iskusne u nepripadanju vladajućima, u isključenosti iz moći.
Ženska je čast oduvijek bila određena od drugih. U mnogim kulturama nalazi-
mo varijacije na stari motiv: za ženu je najveća čast kada je najmanje vidljiva. Časna
je ona žena za koju se i ne zna izvan zatvorenoga kruga obitelji i porodice.
Općenito gledano čini se da čast gubi svoje prestižno mjesto. Postoji, međutim,
i pokušaj obnavljanja kriterija časnosti. Kwame Anthony Appiah u svojoj knjizi The
Honor Code1 pokazuje kako se moralne revolucije, to jest preokret u prihvaćanju
nekoga načina postupanja (npr. dvoboja, ropstva, podvezivanja stopala) događaju
kada se te prakse počinju doživljavati kao u neskladu s čašću a ne kao njezine potvr-
de. Kodeks časti, osjećaj časti se tako ponovno predlaže kao poticaj za bolje uređe-
nje zajednice. U tom smislu Appiah izabire uvjerljive primjere i naglašava distink-
cije. Na primjer onu između zahtjeva za priznavanjem i zahtjeva za poštovanjem.
Dvostruko značenje časti lako je povezati s raspravama o razlikama između
tzv. muške etike načela ili pravednosti i navodno ženske etike brige, skrbi za druge.
Za ovu potonju se pretpostavljalo da se protivi lažnoj univerzalnosti u ime ovdje i
sada očite patnje. Naglasak na skrbi nije zagovaranje poniznosti i podređenosti: ali
je ideal žrtvovanja opasan.
K. A. Appiah, The Honour Code, Norton, New York 2010.

1

Zatvorit ću oči i još jednom pomisliti, u svim jezicima kojih se mogu sjetiti, na
ono što mi pada na pamet kod riječi “časno”: uspravno, jasno, pouzdano. Ali i kruto,
s puno potisnutoga, opasno kao spremnost žrtvovanja i sebe i drugih.
I što sad? Je li to naprosto opaki anakronizam koji će nestati kada ne bude više
isključenih i uključenih? Ili, dapače, način na koji sebi samima prikrivamo prirodu
moći, njezino ulaženje u sve što mislimo i želimo.
Kakogod bilo, pitanja časti dio su prtljaga za iduće tisućljeće. A ovdje i sada mo-
ramo se upitati koliko smo podređeni nepisanim zakonima.

Damir Arsenijević
Ljubav nakon genocida

prevod s engleskog: Dinko Kreho i Dario Bevanda
“Istorizam, potpuno zakonito, postiže vrhunac u opštoj istoriji. Od nje se materi-

jalistička istoriografija metodski odvaja možda jasnije nego i od jedne druge. Ona
prva nema teorijsku armaturu. Njen postupak je aditivan; prikuplja masu činjenica
da bi ispunila homogeno i prazno vreme. U temelju marksističke istoriografije, me-
đutim, nalazi se jedan konstruktivan princip. U mišljenje ne spada samo kretanje
misli, već, isto tako, njihovo mirovanje. Tamo gde se mišljenje u konstelaciji zasi-
ćenoj napetostima iznenada zaustavlja, ono zadaje konstelacijski šok, usled kojeg
se kristališe kao monada. Istorijski materijalista prilazi istorijskom predmetu jedi-
no tamo gde se on pred njim pojavljuje kao monada. U toj strukturi vidi znamenje
mesijanskog mirovanja zbivanja, drukčije rečeno, revolucionarne šanse u borbi za
podjarmljenu prošlost. Posmatra je da bi, razarajući, izbacio određenu epohu iz ho-
mogenog toka istorije, te tako izbacuje određeni život iz epohe, tako određeno delo
iz životnog dela. Rezultat njegovog postupka sastoji se u tome da što je sačuvano i
ukinuto u delu životno delo, u životnom delu epoha, i u epohi celokupan istorijski
tok. Hranljivi plod istorijski shvaćenog ima u svojoj jezgri vreme kao dragoceno ali
neukusno seme.” 1
Walter Benjamin, “Istorijsko-filozofske teze”, u: Eseji, preveo Milan Tabaković, Nolit, Beograd, 1974, 88
1

Monada I
Neidentificirani2
Kao u zajedničkoj grobnici
svatko je umro od svoje smrti
navodno
ljubav
za istu stvar
Što radi njegova ključna kost

uz ovu čeonu
I na što će dotični nalikovati
sastavljen od različitih dijelova
kad dođe dan
ustajanja
Posebno je pitanje
Od čega ćemo se mi sastaviti
ako se ponovno
odlučimo voljeti
Nema unaprijed zadanog poretka stvari
Iste se stvari mogu izvesti na više načina
Ciljana redukcija semantika
gramatika
komunikacija
govori čovjek na predavanju
o stvarima koje s ovim gore nemaju nikakve veze
On ne zna da je sve u životu

jedna te ista stvar
Kao s kraja na kraj razapet konopac na dvorištu
na kojem se samo povremeno
rublje mijenja.
Pjesma uprizoruje nemoguće: ona izlučuje sadašnjost i zgušnjava je s masov-

nom grobnicom; ona ustaje protiv prijetnje trajnoga statusa quo među mrtvima i
živima; ona nagovještava novi subjekt koji će odlučivati o novom poretku sastav-
ljanja.
Jozefina Dautbegović, “Neidentificirani”, u: Sarajevske sveske, broj 4, 2003, 271

2

Ljubav nakon genocida (definicije):
1. Vratiti se masovnoj grobnici kako bi se obustavilo nasilje zakona masovne

grobnice, kojem su potčinjeni kako živi, tako i mrtvi;
2. Obustaviti višeznačnost koja okružuje masovnu grobnicu i repolitizirati
odnose koji tamo vladaju;
3. Pretraživati kosti i život koji je preživio, kako bi se identificiralo ono parti-
kularno u ime kojeg univerzalno novog subjekta treba biti artikulirano.
Genocid je uveo zakon masovne grobnice. To znači da je današnja Bosna i

Hercegovina masovna grobnica mrtvih i živih. Iz dana u dan, posmrtnim ostacima
i preovladavajućim sjećanjima upravlja se kao etničkim. To se postiže strateškom
suradnjom forenzičke znanosti, multikulturalnog post-konfliktnog menadžmenta
– pomoću sredstava njegove politike pomirenja – i vjerskog rituala. Posrijedi je si-
rovi savez između Znanstvenika, Birokrate i Svećenika. U svom etničkom upravlja-
nju kostima i preživjelim životom, ovaj savez ponavlja logiku počinitelja genocida;
on podržava i sprovodi zakon masovne grobnice. Jer, po istom tom zakonu i pogu-
bljeni su bili svedeni na bivanje etničkim Drugim iz perspektive krvnika.
U javnome prostoru, preživjeli mogu oplakivati svoje voljene samo kao mrtve
etničke žrtve, kao što su i oni sami politički svedeni isključivo na pripadnike etnič-
ke grupe. Preživjele etničke žrtve oplakuju tako one mrtve, dok elite koje su vodile
ratove i u trci za kapitalom se obogatile kroz genocid, ostaju na vlasti. Otud zakon
masovne grobnice predstavlja nastavak logike krvnika, a genocid postaje genocid
do u nedogled, sada podržan kroz lokalni i međunarodni menadžment gubitka. U
novonastalom režimu upravljanja, zakon masovne grobnice proizvodi subjekt – et-
ničku žrtvu, mrtvu ili živu, nije od velikog značaja.
Ako je današnja Bosna i Hercegovina masovna grobnica živih i mrtvih, ljubav
nakon genocida obustavlja to ugrobljenje. Ljubav predočava i uvodi drugačiji druš-
tveni mandat, takav koji ide s onu stranu fascinacije etničkim i pridobiva natrag
politiku jednakosti, pridobivanjima koja polaze od same masovne grobnice. Ljubav
određuje i poziva na drukčiji poredak pravde – takav koji nije ustoličen u praved-
nosti, nego se pravednost može materijalizirati kroz njega, uz pomoć konkretnih
djela. Ljubav kronološki dolazi nakon genocida, tako što doslovce zauzima stav pred
njim. Zauzeti stav pred genocidom znači eksplicitno zauzeti poziciju koja prethodi
slovu zakona masovne grobnice. Prethoditi slovu zakona znači ponovno sastaviti
mrtve i žive u drugačiji poredak: poredak koji trajno razdvaja pravdu od moći Znan-
stvenika, Birokrate i Svećenika. Tako uspostavljen život istinski je nepotkupljiv: u
isto vrijeme on je nedjeljiv i nije unaprijed otpisan time što je upregnut u službu
zakona masovne grobnice.

1. Vratiti se masovnoj grobnici da bi ukinuli nasilje zakona masovne
grobnice, kojem su potčinjeni kako mrtvi, tako i živi
“Kao u zajedničkoj grobnici / svatko je umro od svoje smrti”3 – dva međusobno

isključiva poretka ovdje su združena; ovaj paradoks ukazuje na rascjep u zakonu
masovne grobnice. Zajednička grobnica suprotstavljena je individualnim smrtima
u nužnome prvom koraku razdvajanja pogubljenih od političkog projekta u ime ko-
jeg su pogubljenja počinjena. Šta čini trenutak ovog iskaza? Izbrisana sadašnjost
jest ono što je oduzeto, ali u isto vrijeme i povezano s masovnom grobnicom. Pje-
sma najprije briše mjesto vlastitog iskaza – sadašnjost – da bi ga potom izjednači-
la i zgusnula s masovnom grobnicom. Šta je sadašnjost? Sadašnjost jesu vrijeme i
prostor koji okružuju masovnu grobnicu, ali kojima ipak dominira zakon masovne
grobnice, i koji su prožeti njegovim nasiljem. Sadašnjost je poznata samo kao po-
sredovana kroz masovnu grobnicu. Biti u sadašnjosti znači biti u masovnoj grobnici
i biti podređen nasilju njenog zakona.
“Svaka sila je sredstvo za postavljanje ili za održavanje prava.”4 Funkcija nasi-
lja u njegovim zakonodavnim kapacitetima, nastavlja Benjamin, jest da uspostavi
ono što je zakon, i otud je nasilje blisko vezano uz njega. U trenutku donošenja za-
kona, nasilje “postavlja pravo time što uvodi ne jedan nenasilan i nezavisan, već sa
silom nužno i prisno povezan cilj kao pravo pod imenom moći. Postavljanje prava
je postavljanje moći i utoliko čin neposrednog ispoljavanja sile.”5
Zakon masovne grobnice drži da “svatko je umro od svoje smrti / navodno
/ ljubav / za istu stvar.”6 Kome je to “navodno”? “Kome” se odnosi i na jedne i na
druge, i na mrtve i na njihove krvnike. Ali, u masovnoj grobnici niko ne umire od
vlastite smrti, već zato što je pogubljen u ime neke stvari – njihova smrt za njih nije
“vlastita”. U slučaju krvnika – je li to ljubav? “Ljubav za istu stvar” – za onu koja je
zahtijevala pogubljenja, onu za račun koje je povučen obarač?
Ova višeznačnost leži u samoj srži fantazme moći; u njoj, moć svoje porijeklo
ustanovljava kao bezvremeno i neizbježno poput same sudbine. Sudbina se ukazu-
je u svojoj “nesigurnoj, dvosmislenoj sferi”.7 Za Benjamina, porijeklo zakona jest
u nasilju, “sudbinski krunisanoj sili”, i upravo se u odlukama o životu ili smrti ko-
rijeni zakona “spuštaju u postojeće i u njemu se užasno manifestuju”.8 Ključno za
zakon masovne grobnice, ono što treba zagovarati i održavati jeste: sudbini se ne
može pobjeći. Pjesma identificira to višeznačno mjesto iz kojeg sudbina, kroz za-
kon, prijeti i upražnjava svoju moć. Nasilje sudbine mitsko je i izaziva samo krivicu
i odmazdu.9
3
Ibid.
4
Walter Benjamin, “Prilog kritici sile”, u: Eseji, preveo Milan Tabaković, Nolit, Beograd, 1974, 65
5
Ibid., 72
6
Jozefina Dautbegović, 2003, op. cit.
7
Walter Benjamin, “Prilog kritici sile”, op. cit., 72
8
Ibid., 63
9
Ibid., 74

U pjesmi se “navodno” pojavljuje kao iskaz iz otpisane sadašnjosti, stoplje-
ne s masovnom grobnicom. Poštede nema; svi su uvučeni i isprepleteni: pogu-
bljeni, krvnik, i razglobljeni mi. “Ljubav za istu stvar”, sa svojim mitskim nasi-
ljem, smještena je u sferu sudbine kao puka manifestacija: u ovoj sferi, ukazuje
se kako mitsko nasilje zahtijeva žrtvu.10 “Navodno” teži razoružavanju zahtjeva
mitskog nasilja za žrtvovanjem i njegovom retroaktivnom nužnošću, izgrađe-
nom kroz sudbinu.
U svom povratku masovnoj grobnici, pjesma obustavlja nasilje zakona ma-
sovne grobnice pozivom na drugačiji režim ponovnog sastavljanja. U ovom pre-
plitanju sadašnjosti i masovne grobnice, u brisanju temporalnosti između proš-
losti i sadašnjosti, pjesma cilja na samu višeznačnost: “kao” i “navodno” ne samo
da remete ono što je u masovnoj grobnici, nego remete i logiku njenoga nastanka.
Pjesma zaustavlja zahtjev u ime kojeg je masovna grobnica uopće stvorena i obu-
stavlja moć koja stoji iza zakonodavstva masovne grobnice. U toj kondenzaciji,
pjesma za metu ima laž koja razglobljuje istinu same masovne grobnice – “zajed-
nička grobnica” ne može biti parcelizirana i svedena na niz pojedinačnih smrti;
“masovna grobnica” ne može biti metonimija sadašnjosti. Od tog trenutka na-
dalje, pjesma najavljuje drugačiju ljubav, ne takvu koja zahtijeva žrtvu, već oblik
ljubavi u kojoj je sama “stvar” podložna preispitivanju – područje ljubavi koje
pripada režimu odlučivanja.
2.
Ukinuti višeznačnost koja vlada između unutrašnjosti masovne
grobnice i onoga izvan nje i repolitizirati odnose koji tamo vladaju
Sudbina i njome legitimirano nasilje ovise o nejasnoj granici između onoga

unutar i onoga izvan masovne grobnice. Ovo se na esktreman način manifestira u
skrivenim i tajnim masovnim grobnicama. Takve grobnice nisu držane u tajnosti
naprosto da bi se sakrio zločin; one, naime, predstavljaju nejasnu zonu, namjer-
no višeznačnu, u kojoj se moć može upražnjavati putem prijetnje. Ovo je područ-
je nasilja u svrhu očuvanja zakona, gdje prijetnja ne predstavlja zastrašivanje, već
tvrdnju kako sve postojeće, uključujući i samu prijetnju, pripada poretku jedne po-
sebne sudbine.11 Višeznačna granica uspostavljena kroz zakon masovne grobnice
ostaje tako nepisani zakon, čije kršenje povlači odmazdu, koja pak svako takvo kr-
šenje konstruira kao nešto što pripada “samom poretku sudbine”.12 Pjesma dokida
tu višeznačnu granicu tako što je najprije briše, da bi se potom vratila masovnoj
grobnici.
Ono izvan masovne grobnice može se repolitizirati samo iz unutrašnjosti ma-
sovne grobnice. Brisanje višeznačne granice između onoga izvan i onoga unutar ma-
sovne grobnice podudara se s kondenzacijom sadašnjosti s masovnom grobnicom.
Brisanje granice, kao i zgušnjavanje sadašnjosti, spadaju u područje istinskog obu-
10
Ibid., 75
11
Ibid., 63
12
Ibid., 74

stavljanja zakona masovne grobnice. Takvo obustavljanje zahtijeva raskidanje svih
odnosa kao potpunih sredstava. Područje ukidanja, koje ustaje protiv pretpostavlje-
ne neizbježnosti sudbine, jest područje onoga što Benjamin zove božansko nasilje,
“božanska sila”.13 Nasilju zakona masovne grobnice, koje stvara i ponavlja svoju logi-
ku, koje uspostavlja višeznačnu granicu između masovne grobnice i onoga izvan nje,
koje uvodi krivicu živuće etničke žrtve i odmazdu za one mrtve – suprotstavlja se lju-
bav. Ljubav, kao božansko nasilje, razara zakon masovne grobnice; razara višeznačne
granice između masovne grobnice i onoga izvan nje; razara krivicu i odmazdu.
Ko može pristupiti masovnoj grobnici? Zakon masovne grobnice održava se
ekshumiranjem, prebrojavanjem, ponovnim združivanjem i posvećivanjem po-
smrtnih ostataka kao etničkih. Znanstvenik, Birokrata i Svećenik preuzimaju per-
spektivu počinitelja zločina, jer upravo u krvnikovoj fantaziji pogubljena osoba
predstavlja etničko drugo. Riječ je o pogubnom “mitskom obliku zakona”: zakono-
davna funkcija u svom izvršnom obliku i funkcija održanja zakona u svom admini-
strativnom obliku.14
Zakon masovne grobnice vlada ujedno nad onim unutar nje i nad onim izvan
nje. On postavlja granicu između masovne grobnice i ne-masovne grobnice kako bi
uputio prijetnju protiv povratka masovnoj grobnici. Ukinuti granicu znači ukinuti
administrativno nasilje Znanstvenika, Biroktate i Svećenika, koje održava zakon.
To znači prouzročiti “stvarno vanredno stanje”15: uposliti javni prostor kako bi se
prekinula tišina koja okružuje masovnu grobnicu. Pitanje: “Što radi njegova ključ-
na kost / uz ovu čeonu”16 stiže na svoju adresu: uzrok masovne grobnice, politički
projekt – “navodno / ljubav / za istu stvar” – koji je rezultirao masovnom grobni-
com. Ovo ukidanje granice tvrdi da ono što je pogubljeno i razglobljeno u masovnoj
grobnici nije bila niti zasebna individua niti etničko partikularno – nego političko
univerzalno, sam politički subjekt.
3. Pretražiti kosti i život koji je opstao, kako bi se identificiralo ono partikular-
no u ime kojega univerzalno novog subjekta treba biti artikulirano.
Pjesma pretražuje kosti s onu stranu logike nasilja koje stvara i održava za-
kon. Ona identificira “neidentificirano” – partikularnost, nedjeljivu, i nepodložnu
identifikaciji: kost koja se opire svakoj administrativnoj identifikaciji, kvantifikaci-
ji, sahrani i sakralizaciji. Ova kost ostatak je samoga nepotkupljivog života, kao ono
što predstavlja suvišak pravne kategorije “identificirane nestale osobe” i što se ne
može dalje dijeliti. Jednako nepodložno identifikaciji jest razglobljeno “mi” koje
govori u pjesmi: razglobljeni subjekt govora koji identificira partikularnost pitanja
ponovnog sastavljanja “nas samih”. Neidentificirana kost i razglobljeno “mi” jesu
doslovni ostaci – tj. ono što ostaje – nakon genocida. I jedno i drugo odbijaju da o
njima bude unaprijed odlučeno, da budu stavljeni u službu nasilja zakona masovne
grobnice. U svom nepristajanju, oni su nedjeljivi ostaci, nepotkupljivi, unbribable,
13
Ibid., 78
14
Ibid.
15
Walter Benjamin, “Istorijsko-filozofske teze (Teza VIII)”, op.cit., 83
16

bribe je doslovno: mrvica, komadić. Pozicija nepotkupljivog života – kao glasa ra-
zglobljenog tijela i neidentificirane kosti – jest ona s koje se upućuju zahtjevi za
drugačijim poretkom pravde.
Poezija se vraća pitanju subjekta tako što ga smješta u srž njegovog odbijanja
da se prikloni bilo kojoj administrativnoj kategoriji, budući da nema nikakavog
“unaprijed zadanog poretka stvari”. Ona ustrajava na onome što je neidentificirano,
i, u ime nepotkupljivog života, ukida granicu između onog unutar i onoga izvan ma-
sovne grobnice. Samo je s ove pozicije moguće artikulirati pitanje: “Od čega ćemo
se mi sastaviti / ako se ponovno / odlučimo voljeti?”17 To “čega” našega ponovnog
sastavljanja postaje “obeležje i žig”18 ljubavi kao božanskog nasilja same mogućno-
sti da se uopće ponovno sastavimo. Ova “sila s one strane prava” ili “revolucionar-
no nasilje”19 stvara sami registar unutar kojeg to pitanje može biti postavljeno. Kao
kolektiv razglobljenih, shvatit ćemo da raspolažemo slabom mesijanskom moći da
raznesemo linearni kontinuum historije.20 Za račun neidentificiranog mi, revolu-
cionarna ljubav ozakonjuje samu sebe i “oslobađa od greha”21 krivicu pukoga živo-
ta – ona ide s onu stranu svetoga (ex-piare): ona profanira. Protiv zakona masovne
grobnice, koji ovisi o krvavom mitskom nasilju i ponavlja ga, revolucionarna ljubav
usmjerena je protiv krivice pukoga života, oslobađajući taj život od zakona. Revolu-
cionarna ljubav je “čista sila nad celim životom radi živog čoveka”.22
Monada II
Nioba – nasilje kao puka manifestacija
Benjamin nas također upućuje na mit kako bismo istražili nasilje zakona kao puku ma-
nifestaciju. Da bi osvijetlio način na koji nasilje zakonodavstva uspostavlja područje
sudbine, Benjamin uzima za primjer Niobu, koja izaziva sudbinu da bi potom bila pod-
vrgnuta erupciji nasilja iz “nesigurne, dvosmislene sfere sudbine”. Nioba je napuštena
kao “večno nemi nosilac krivice”, skamenjena.23 Das Ausdrucklose, ekvivalent Niobe,
skamenjene i uplakane, kojoj je zakon oduzeo moć izražavanja, u današnjoj Bosni i
Hercegovini nalazimo u nepotkupljivom životu koji ostaje nakon genocida. Nepotku-
pljivi život podsjeća nas da pravdu moramo držati odvojenom od zakona: pravda spada
u domenu revolucionarne ljubavi, a zakon u domenu nasilnog zakonodavstva.
Nepotkupljivi život nakon genocida otud jest: fotografija žene koja drži ura-
mljenu sliku.
Na uramljenoj slici vide se tri figure: sama žena, mladić u uniformi i djevojčica.
Mladić u uniformi nestali je muž žene koja drži sliku. Njegova slika – njoj najdraža nje-
17
Ibid.
18
19
Ibid., 77
20
Walter Benjamin, “Istorijsko-filozofske teze (Teza II)”, op.cit., 79
21
22
Ibid.
23
Ibid., 72

Sigurnost u putu, Milica Tomić, pretprodukcijska fotografija, Tuzla, 2008.
gova slika – prikazuje ga u uniformi JNA, uniformi Jugoslavenske narodne armije, iste
one vojske koja ga je odvela, ubila, i pokopala u tajnoj masovnoj grobnici. Tinejdžerka,
koja na slici stoji do svoga oca, njihova je kći, koja je imala samo godinu ili dvije kad je
on odbjegao u šumu, a nju i majku iz srebreničkog kraja protjerala ista vojska koja je
pošla u potjeru za njim. Ta njegova slika – digitalno udešen kolaž koji je majka naručila
i koji je stavljen uz relativno nedavnu sliku majke i kćeri tinejdžerke – jest ono kako ga
se žena i djevojčica sjećaju kao muža i kao oca, dok čekaju da bude pronađen, iskopan,
ponovno sklopljen, identificiran i potom ukopan – dostojnom sahranom u društvu ovih
dviju žena. Taj trenutak bit će čas u kojem će obitelj opet biti fizički prisutna kao obitelj,
u kojem će se ove dvije žene opet sastati s kostima svog supruga i oca.
Žena, mladić i tinejdžerka na slici frankenštajnovska su obitelj – obitelj koje ni-
kad nije bilo, koja nikad ne bi mogla biti takva, i nikad neće – skrpljeni u djelu opla-
kivanja. U ovom kolažu disparatnih elemenata, idealiziranih idiličnim okruženjem
koje priskrbljuje pozadinska postavka, figure su digitalno kombinirane, poput dispa-
ratnih dijelova Frankenštajnovog čudovišta. To je rezultat ženine želje – želje majke
i supruge – da okupi i ponovno kreira davno izgubljenu obitelj i davno izgubljenog
muškarca. Slika je jedini spomenik koji žena ima, spomenik njemu, kao i obitelji. Sli-
ka je prizor putem kojeg se tinejdžerka može sjećati svog oca – uz majčine priče.
Zahvaljujući ovom eseju, gornja fotografija objavljuje se po prvi put. Moguć-
nost za takvo što pojavila se kao rezultat razgovora između umjetnice Milice Tomić
i mene, u kojima smo, kroz određeno vremensko razdoblje, raspravljali o kontekstu
u kojem bi se takva fotografija mogla pojaviti, a da pritom ne ponavlja mehanizme
reprezentacije koji sa sobom nose logiku zakona masovne grobnice. To je predpro-
dukcijska fotografija rada Milice Tomić Sigurnost u putu. U ovom radu, Milica Tomić
u razgovoru s preživjelim ženama, crta portrete njihovih nestalih muških srodnika.

Sigurnost u putu, Milica Tomić, video still, 2010.
Sigurnost u putu na tragu je kolaža i pojave najvoljenije slike nestalog muškar-

ca unutar njega. Čin crtanja, kroz vezu uspostavljenu između umjetnice i preživje-
lih žena, kroz rekonstrukciju ljubavi između nestalog muškarca i preživjele žene,
razotkriva istinu odnosa između žene i njezinog nestalog supruga. Želja umjetnice
da unutar rekonstruktivne pripovijesti nacrta sliku nestalog muškarca, omogućuje
preživjeloj ženi da ga se sjeća, da ga izbavi iz uniforme, da ponovno otkrije ko je on
za nju i da se sjeća njihove veze. Sigurnost u putu tako probija ograničenja franken-
štajnovske obitelji – ograničenja post-genocidnog folklornog upravljanja žrtvošću
kao izraza zakona masovne grobnice – i otvara mogućnost da se, s nadom i ljubav-
lju, pojavi uspomena na nestalog supruga.
HEROINA24
Nema ga i nema i nema.
Stvari u ormaru izgubile su njegov miris.
Djeca samo misle da ga pamte.
Davno je legao
i dugo ti mu je ležati...
Pod nekom travom nenačetom.

Pod nekim lišćem taloženim.
24
Adisa Bašić, Promotivni spot za moju domovinu, Dobra knjiga, Sarajevo, 2010, 8

Nema ga i nema i nema.
A ti bdiješ nad suhom uspomenom.
Njegov lik; presovan cvijet.
Silno hvalimo tvoje dostojanstvo.

Ti si ljubav kakvu sanjamo.
Ti si odanost kakvoj se nadamo.
Ti si slika koja tako dobro ide u naš ram.
A njega nema.
I nema.
I nema.
Niko ne čuje noć.

Do krvi grizeš šake.
U se stavljaš prste.
Glavom o uzglavlje tučeš.
U samotnoj postelji znaš:

ti ga se ne sjećaš.
Šta nalazimo u HEROINI? Kao prvo, nalazimo HEROINU, kao naslov i okvir
pjesme.
Naslov evocira osobu koja je učinila jednu vrstu djela (herojsko: hrabro i po-
žrtvovano), što zauzvrat evocira jednu od sfera u kojoj se takva djela čine: mit. U
pjesmi, čitalac se susreće s raskolom između pogleda i glasa. Lirski subjekt pjesme
sam zauzima poziciju heroine, ali njene riječi su posredovane čitatelju, pristup nji-
ma nikad mu nije direktno dat. Razlog ovome jest to što se heroina obraća s drugog
mjesta; njen govor nalikuje onom nijemog nosioca krivnje, lišenog moći izražava-
nja, lišenog prava na jezik. Šta je to drugo mjesto? To je prostor gubitka u kojem se
odvija borba nad oplakivanjem: borba za povezivanje i usidrenje gubitka u realnost.
Ali iz perspektive njenog pogleda, heroina otkriva čitaocu putanju želje nepotku-
pljivog života, ili, drugim riječima, heroina nam ukazuje na “liniju vidokruga koja
definira želju.”25
Pjesma na samom početku odražava gubitak muškog tijela, istodobno pokuša-
vajući da se tom gubitku usprotivi ponavljajući: “Nema ga i nema i nema.” Uporno
ponavljanje kroz pjesmu obuhvata ovaj gubitak i sve njegove simbolizacije, razot-
krivajući ih kao manjkave i nepotpune. Ustrajavanje na negativnosti gubitka uvodi
u pjesmu interval, čija funkcija je da omogući distancu između heroine kao živog
spomenika i mrtvog muškarca. Jedina budućnost koja se nudi heroini između do-
stupnih simbolizacija jest vizija budućnosti iz evociranog epitafa: “Davno je legao
Jacques Lacan, The Ethics of Psychoanalysis, 1959-1960, Norton, New York, London, 1992, 247
25
(prijevod naš)

/ i dugo ti mu je ležati...” Eto kako se podiže spomenik mrtvom muškarcu: živa žena
mora biti okamenjena kao spomenik, pri čemu joj je dozvoljeno samo da trbuhoz-
bori njegov epitaf. Pozicija heroine otkriva se kao naličje žrtve. Njena budućnost je
na taj način osigurana u društvu: uplakana, okamenjena žrtva, koja može jedino na-
stavljati epitaf, svjedočeći nepoznatoj lokaciji mrtvačevih ostataka i nepoznatom
trajanju gubitka. Kao da, za ožalošćeno biće, jedina raspoloživa društvena pozicija
podrazumijeva prostor i vrijeme odsidreno od sadašnjosti, i usidreno tek u samom
gubitku: gubitku voljenog drugog, gubitku prostora, i gubitku vremena.
Ustrajavanje heroine na gubitku – pozicija Niobe – poništava vezu između iz-
gubljenog srodnika i ožalošćene, koja se događa kako u sjećanju, tako i u stvarnom
životu. U ovom ustrajavanju, heroina raspetljava, za sebe i za čitaoca, sve važeće
veze sa slikom gubitka. Drugim riječima, njen pogled poništava pogled društva i
oslobađa nas svih slika povezanih s gubitkom koje pripadaju poretku imaginar-
nog.26 Upravo kroz “lažne metafore” posvećenog postojanja, kako preživjelih, tako
i mrtvih, sprovodi se zakon masovne grobnice: “Silno hvalimo tvoje dostojanstvo.
/ Ti si ljubav kakvu sanjamo. / Ti si odanost kakvoj se nadamo.”27 Lažne metafore
postojanja, u kojima su mrtvi i ožalošćeni subjekt višeznačno stopljeni (upravo kao
sami metonim višeznačne granice između onoga unutar i onoga van masovne grob-
nice) desakralizovane su kroz metonimiju stvarnosti: “Ti si slika koja tako dobro
ide u naš ram.” Ovdje susrećemo pravu oslobađajuću moć profanacije – svjedočenje
samo profanirano je kroz njegovu desakralizaciju.28
Svjedočenje poput ovog u posljednjem stihu ponavlja i prekida kolektivni po-
gled, za račun kojeg su artikulirane idealizacije, kako izgubljenog muškarca, tako
i heroine same. Ipak, odjek gubitka u strofi koja slijedi nastavlja pogled heroinine
želje i, čineći tako, poništava lažnu metaforu gubitka. Ono što ostaje oslobođeno
jest živo tijelo heroine i putanja njene želje. Upravo kroz svoje oslobođeno tijelo
heroina u konačnici evocira vlastitu želju i u utrobi savlađuje gubitak muškarca.
U strofi: “Niko ne čuje noć. / Do krvi grizeš šake. / U se stavljaš prste. / Glavom o
uzglavlje tučeš.”29 usamljenost heroinine pozicije i slijepa mrlja društva koja se tiče
njenog gubitka dobivaju na njenom tijelu i potvrdu i razrješenje. Heroina doslovno
uzbuđuje samu sebe: eks-citira se, doziva svoju želju, ne odustaje od nje. Putanja
njene želje ide s onu stranu izgubljenog drugog; ono za što se zna da je najstvarnije,
jest to da objekt njene želje više ne postoji. Upravo u vjernosti svojoj želji heroina
integrira gubitak u svakodnevnu stvarnost, oslobađajući se također pozicije blago-
slovljene herojske žrtve, otplićući se iz odnosa moći u koje je zarobljena od strane
kolektivnog pogleda. Njoj možda pripada granična zona, nastanjena ožalošćenim
bićem, koje je uspjelo prevazići zakon masovne grobnice žrtvovanjem lažnih me-
26
Pozicija heroine jest ona iz koje možemo razlučiti “lažne metafore” bivajućeg (l’étant) iz pozicije bića
(l’être) kako nalazimo kod Jacquesa Lacana, op.cit., 248
27
Adisa Bašić, 2010, op. cit.
28
Shoshana Felman, “The Return of the Voice: Claude Lanzmann’s Shoah”, u: Shoshana Felman and
Dori Laub (ur.), Testimony: Crises of Witnessing in Literature, Psychoanalysis, and History, Routledge,
New York, 1992, 219
29
Adisa Bašić, 2010, op. cit.

tafora gubitka kako bi ostalo vjerno svojoj želji. Heroina nam daje istinski tertium
datur. Njoj pripada pravedno djelo nepotkupljivog života koji profaniše, ovoga puta
uistinu herojski, takvoga koji ukida logiku jedne sudbine, koji poništava poziciju
žrtve, i koji ide s onu stranu nijemog nosioca krivnje.
Monada III
Politika Ruvejde – čin revolucionarne ljubavi
Ako heroina za nas evocira pravedno djelo nepotkupljivog života, kroz koje čin re-
volucionarne ljubavi uspostavlja moć nad svim životom u korist živih – drugim ri-
ječima, ako ona za nas osigurava vezu s takvim činom – šta bi bio Antigonin potez u
o odnosu na ovu Niobu? Ko bi bio subjekt uništenja zakona?
Odgovor je Ruvejda. A čin revolucionarne ljubavi jest ono što ja imenujem po-
litika Ruvejde.
“Dali su mi njegovu majicu i gornji dio trenerke. Trenerka je bila plava, kad je
zatrpana zemljom. Otada više nije bila plava, bila je truhla i nije bila djedova. Dje-
dovu sam znala, ovu nisam.”30 Ovo je početak kratke priče Šejle Šehabović, jedne
od najperspektivnijih mladih spisateljica u Bosni i Hercegovini. Kroz svoj rad, ona
problematizira rat, poslijeratnu tranziciju, identitet, pripadanje, te ušutkane žene
u bosanskohercegovačkom kulturnom pamćenju. Kratka priča o kojoj je ovdje ri-
ječ naslovljena je Ruvejda. U njoj, dvadesetpetogodišnja pripovjedačica iz Istočne
Bosne, sada nastanjena u Americi, vraća se u Bosnu da bi dala uzorak krvi i tako
pomogla identificiranju posmrtnih ostataka njenog djeda. To je pripovijest o po-
novnom pronalaženju muške genealogije u kulturnom pamćenju – rekonstrukcija
muške sudbine i identifikacija – kroz uzorke krvi sakupljene od žena. Ali nisu sve
žene “dobre” za identifikaciju – samo majke, kćerke, sestre ili unuke jesu – one u
izravnom krvnom srodstvu. Udate žene, koje imaju samo muževo prezime, ali ne i
njegovu DNK, ne mogu pomoći u identifikaciji. “Unuke su dobre za identifikaciju”,
nastavlja pripovjedačica. “Ničeg se ne sjećaju i ne plaču a igle se ne boje. Dobre su i
zato što su njihove krvi. Krv je važnija. Nezamjenjiva.”
Pripovjedačica se konstantno kreće naprijed-nazad između dviju kultura: bo-
sanske i američke. Prevodljivost znakova između ovih dviju kultura konstantno je
predmet pregovaranja: sjećanje na djeda, krojača koji je peglao nogavice pantalona
i, u stanu ljubavnika pripovjedačice, nevješto skrivena nogavica pantalona koje pri-
padaju ljubavnikovoj ženi, a strše iz ormara. Nogavica pantalona je plava, baš kao i
gornji dio djedove trenerke.
Pokušavajući da otkrije izviruću nogavicu pantalona koje pripadaju drugoj
ženi, pripovjedačica – prekinuta iznenadnim pitanjem njenog ljubavnika koji stoji
iza nje: “Nije mi jasno šta tražiš unutra?!” prolijeva crveno vino na tepih gdje ostav-
lja, kao što pripovjedačica kaže, “mrlju crvenu kao krv”. Ona odlazi iz stana, zalu-
pivši vrata za sobom iz sve snage.
Šejla Šehabović, “Ruvejda”, u: Priče – ženski rod, množina, Nezavisne novine, Banjaluka, 2007, 13-21
30

“Imate li broj na koji vam možemo javiti rezultate DNK analize?
Službenica je ovaj put bila suosjećajna. Dolazila je iz neke od evropskih zema-
lja i vjerovatno će od ovoga načiniti magistarski rad.
Imam jedino telefon sa američkim brojem. Ali sam ga isključila.
Ako sve bude u redu, nećete morati ponovo dati uzorak. Ponekad se dešava da
po nekoliko puta uzimamo krv za analizu, jer je ovdje sve tako slabo organizirano.
Gledala me zavjerenički. Dodirnula sam njenu sitnu, azijatsku nadlanicu i po-
segnula za uzorkom na stolu. Spremila sam ga u torbu takvom brzinom, da je jedva
uspjela da ispusti nekoliko neartikulisanih glasova čuđenja. Napola je ustala sa sto-
lice i otvorenih usta gledala za mnom.
Tad sam bila u mrtvačnici posljednji put.”
Kratak trenutak odluke. Ako je krv simbol pukog života, Ruvejda inzistira
na nasilju bez krvi, i to doslovno. Ona povlači krv izvan kruženja krivice i mitskog
nasilja koje se u tom kruženju ponavlja. Ako je nasilje zakona masovne grobnice
u Bosni i Hercegovini danas, u svrhu uspostavljanja i održavanja zakona, “krvava
sila nad pukim životom radi same te mitske sile”, Ruvejdin čin predstavlja instancu
“čiste sile nad celim životom radi živog čoveka”.31 Ono s čime se ovdje susrećemo
jest acheronta movebo – život neidentificirane kosti i pukog života skamenjene žene
bez glasa, mobilizirani su kako bi se povukli iz ekonomije krivice i zakona masovne
grobnice. Ruvejda raskida s modelom vlasti u kojem je život uložen u upravljanje
žrtvom. Ukida se model u kojem prebrojavati posmrtne ostatke znači vladati.
Ruvejda, svojim činom revolucionarne ljubavi, daje nam nešto – neidentifici-
ranu kost. Daje nam kosturnicu kao tjelesni suvišak koji ne može biti identificiran,
kvantificiran, pokopan, sakraliziran, i u konačnici reviktimiziran.32 Kosturnica je
sad dio našeg novog javnog dobra – moramo je proglasiti takvom – i upravo s tim
novim javnim dobrom morat ćemo početi da se opet sastavljamo “ako se ponovno
/ odlučimo voljeti”.33
Napomene
Htio bih izraziti svoju golemu zahvalnost Tag McEntegart, Brankici Aćimović, Ne-
bojši Jovanoviću, Tatjani Rosić i Milici Tomić, na njihovim korisnim komentarima
ranijih verzija ovog teksta.
31
32
Cf. također distributivnu publikaciju Grupe Spomenik naslovljenu Matem, 15/01/2010, u kojoj smo
mi, članovi Grupe Spomenik, analizirali produkciju diskurzivnog objekta “genocida u Srebrenici”.
33

Bibliografija
–– Damir Arsenijević, Forgotten Future: Politics of Poetry in Bosnia and Herzego-

vina, Nomos, Baden-Baden, 2010.
–– Damir Arsenijević, “Mobilising Unbribable Life”, u: Andy Mousely (ur.),
Towards a New Literary Humanism, Palgrave Macmillan, London, 2011, 166-
180 [Damir Arsenijević, “Mobilisanje nepotkupljivog života”, preveo Jakov
Čaušević, u: Ines Prica, Tea Škokić (ur.), Horror – Porn – Ennui: Kulturne prak-
se postsocijalizma, Institut za etnologiju i folkloristiku, Zagreb, 2011, 110-125]
–– Damir Arsenijević, “Gendering the Bone: Politics of Memory in Bosnia and
Herzegovina”, u: Journal for Cultural Research, vol. 15, broj 3, 2011, 193-205
–– Adisa Bašić, Promotivni spot za moju domovinu, Dobra knjiga, Sarajevo, 2010.
–– Walter Benjamin, Selected Writings, vol. 1, 1913–1926, Belknap Press, Cam-
bridge/MA, London/UK, 2003. [Walter Benjamin, Eseji, preveo Milan Taba-
ković, Nolit, Beograd, 1974.]
–– Walter Benjamin, Selected Writings, vol. 4, 1938–1940, Belknap Press, Cam-
bridge/MA, London/UK, 2003. [Walter Benjamin, Eseji, preveo Milan Taba-
ković, Nolit, Beograd, 1974.]
–– Jozefina Dautbegović, “Neidentificirani”, u: Sarajevske sveske, broj 4, 2003.
–– Shoshana Felman, “The Return of the Voice: Claude Lanzmann’s Shoah”, u:
Shoshana Felman and Dori Laub (ur.), Testimony: Crises of Witnessing in Lite-
rature, Psychoanalysis, and History, Routledge, New York, 1992.
–– Jacques Lacan, The Ethics of Psychoanalysis, 1959-1960, Norton, New York,
London, 1992.
–– Šejla Šehabović, “Ruvejda”, u: Priče – ženski rod, množina, Nezavisne novine,
Banjaluka, 2007.

Zoran Ćirjaković
Muški snovi, neoliberalne

fantazije i zvuk oklevetane
modernosti
Turbo-folk u raljama subalternosti,
preduzetništva drugosti i zločina
“ ...Lepo na slepo, te tvoje usne stranca

ma, lepo do bola kad pokupiš neznanca
ljubi me ti, nikada te više neću videti
al’ koža pamti...”
Ceca, Koža Pamti
Na jednom crtežu iz 19. veka, koji je Klaus Theweleit izabrao da ilustruje vaj-
marsku mušku fantaziju o ženskom zlu, ogromna naga i čulna crnka “priječi muš-
karcima put u crkvu i kao nadomjestak za nju poziva ih da se popnu na nju” (1983a:
74). Palanačku crkvu je u ovdašnjim neoliberalnim fantazijama zamenila Evropska
unija, a stara opasnost – proleterska drolja, bestidna i nezasita žena-čudovište iz
nemačkih muških fantazija – dobila je prepoznatljiv lik.
Ikonografija zla je odavno postala ikonografija mizoginije. Svetlana Ražnato-
vić je samo poslednja u nizu “fantazijskih slika vampira kao žene”, veka dugog pre-
vođenja “prividno heteroseksualnih, nominalno maskulinih figura kao što je Dra-
kula” u ženske likove. Od “krvožedne” (i orijentalizovane) Thedae Barae,1 “mačke
iz pakla” u filmu “A Fool There Was” iz 1915. godine, prvog holivudskog vamp(ir)a i
sponzoruše, seksualizovana žena predstavljana je kao najveća prepreka na putu ka-
pitalističkog progresa i ostvarenja darvinističke fantazije da je “’muškarac’ konač-
no preuzeo kormilo od majke prirode”. Ta fantazija nam sugeriše da se u mračnim
lavirintima modernosti iza svake fatalne “muške” iracionalnosti (koja često vodi
u bankrot) i užasa (kao što je genocid) čuči žena – to opasno, pohotno, neukrotivo,
infantilno i iracionalno biće, dokaz “’bestijalnog’ porekla čovečanstva” (Dijkstra
1996: 7-19).
Umetničko ime je anagram reči Arab Death, a zvanična biografija je falsifikovana kako bi američkoj
1
publici delovela opasnije. Iako poreklom poljska Jevrejka rođena u Sinsinatiju, predstavljana je kao
“ćerka arapskog šeika i Francuskinje, rođena u Sahari”.

Navodno samo prave elite mogu da odole ženskom iskušenju i nastave da “stre-
me ka svetlosti”. Od protofašističkih slika sa početka 20. veka ova mizogina vizija
dobijala je različite ideološke predznake i sve sofisticiranije verzije. Između ostalog,
služila je da se diskvalifikuju oni koji su ostali “potčinjeni strastima, emocijama i in-
stiktima”, masa subalternih muškaraca, “socijalnih degenerika” koji nisu sposobni za
stepen samokontrole svojstven vrlim elitama (Dijkstra 1996: 21-25). Zato se Ceca nije
uselila samo u snove balkanskih muškaraca i u Arkanov život, već je, nalik Frojdovim
fantazijama o “mračnom kontinentu”, ušla u postjugoslovenske neoliberalne fanta-
zije i postala slika jedne “mračne nacije”. Ceca je dobila ključno mesto u presađivanju
“srca tame” iz afričkog Kisanganija u srpski Beograd: “Danas se srce tame nalazi na
dalekom kraju Dunava. Divljaci imaju belu kožu.” (Rodriguez 1999).
Ceca je pretvorena u ženu-monstruma koji je dovoljno veliki i preteći da sa-
krije subalternost njene publike, miliona siromašnih i poniženih muškaraca koji
danas možda mogu da govore ali se njihovi glasovi ne “mogu čuti” (videti Maggio:
2007). Neki od njih su nedavno, ne samo tokom gej parade u Beogradu oktobra
2010. godine, pokazali da mogu da biju. Ali to ih, kao i deprivilegovani milje iz koga
uglavnom dolaze, čini još više subalternim a njihov glas tim pogodnijim da bude
zaglušen. Na Cecinom hiperseksualizovanom telu, napuklom glasu i muzici koja
malo koga ostavlja ravnodušnim projektovani su brojni ružni stereotipi i paradoksi
na kojima se temelji ovdašnji antinacionalizam. Njena biografija i postojana popu-
larnost njenih pesama obezbeđuju dodatnu uverljivost tumačenjima koja različite
spoljne i unutrašnje orijentalizme i balkanizme redukuju na jedan prividno sasvim
racionalan i poželjan srbizam. Ceca ima važno mesto i u prikrivanju građanske
netolerancije koja se ne temelji samo na nevinosti nesrpskih žrtava i masovnosti
srpskih zločina. Zato u svojoj kritici stereotipizacije srpskog hegemonog maskuli-
niteta i uporedne maskulinizacije “nacifikovanog”2 srpstva polazim od jedne žene
i njenog zavodljivog opusa.
U muškim snovima, Ceca je žena koja izaziva “čudnovato ambivalentnu afek-
tivnost” koja varira “između dubokog zanimanja i hladne ravnodušnosti, agresiv-
nosti i obožavanja, mržnje, straha, distanciranosti i požude” (Theweleit 1983a: 38).
Za one koji su na YouTubu tri miliona puta odgledali strejt verziju pesme “Koža
pamti”, Ceca je “srpska Boginja...Slušaće se i 3010-e godine”. Ona “pjeva, razbija,
lomi kurac... Obara bre s nogu... Ma ubija, i reči i muzika je premoćna.” Njena “pe-
sma je vrh”, iako peva “samo i samo njemu”.3 Znaš da “slušaš Arkanovu ženu tebra,
šta sereš?... Odjebi Srbine... Treba joj ubiti djecu da vidi kako koža pamti, a onaj Ar-
kan nek se prevrće u grobu. Nadam se da će se [to] uskoro desiti pa neka zavija ova
kučka, da vidi, da oseti kako je... I ako koža ne pamti, pamtit’ će botox :)... Znam i ja
2
Miloševićeva medijska mašina nam je sugerisala da o Hrvatima i Albancima ne možemo govoriti a da
ne govorimo o masovnim zločinima nalik onima koje su počinili nacisti. To je dovelo do “nacifikovanja”
Hrvata i Albanaca u očima velikog dela srpske javnosti. Dvadesetak godina kasnije, diskursima
suočavanja i “dekontaminacije” ponekad se proizvodi uznemirujuće slična “nacifikacija” Srba.
3
Ceca je danas najemotivnija kada, kako mnogi veruju, peva Arkanu u pesmama kao što su “Lepi grome
moj” (“...sećaš li se lepi grome moj, pila sam ti kišu sa ramena/još sam tvoja munja, oganj tvoj, udari
opet grome moj....”) ili “Pile” (“...moje suze prema tebi padaju/moje suze padaju na gore”...).

šta je Ceca radila i žao mi je zbog toga, ali jebite se. Slušajte pjesmu nije vam pjesma
tome kriva ako je Ceca... ŽAO MI JE ŠTO SAM BIO RATNIK! Kanite se politike.
Ajmo pjesma!” (kavkaz13 2007).
Mnogo je onih koji bi da isključe zvuk. Turbo-folk je, kako tvrdi Biljana Srblja-
nović, “doveo do velike propasti i sunovrata naše kulture”. Rambo Amadeus kaže
da je to “muzički Frankenštajn kraja 20. veka”. Turbo-folk je, kako veruju različiti
autoriteti, bio mašina za srbizaciju, “smrtonosno oružje”, zvuk koji je “udario na
sve vrednosti”, “izazvao mržnju i zato ga treba iskoreniti”. On je u srpskim neolibe-
ralnim fantazijama postao izraz zla koje nas je vratilo u prošlost, odvojilo od Evrope
i pretvorilo u čopor zveri. O njemu se ne može otvoreno razgovarati, insistiraju oni
koji smatraju da se o Srbiji devedesetih ne može govoriti ako ne govorimo (samo)
o genocidu.4
“Projekcija nikako nije samo privid” (Theweleit 1983a: 148). Fantazije, kao i
mitovi, imaju ogromnu moć da preoblikuju materijalni svet.5 Ali kako je jedna zaše-
ćerena, eskapistička i aspiraciona muzika stekla tako visoko mesto u hijerahiji zla?
Šta su koreni prezira prema Cecinoj muzici i njenoj muškoj publici? Zašto je tur-
bo-folk postao najomraženiji izraz jedne oklevetane modernosti? Zašto je njegova
istorizacija uglavnom ostajala ograničena na uspon jednog nacionalizma?
Odgovori na ova pitanja zahtevaju da u jednom specifičnom kontekstu, koji je
globalan čak i kada deluje parohijalno i (samo)izolovano, budu preispitani pojmo-
vi klasa, modernost, drugost i genocid. Da bismo razumeli zašto mnogima žena iz
Žitorađe, muzika koju ona peva, muškarci koji o njoj sanjaju i narod kome ona pri-
pada deluju toliko odurno i preteće potrebno je podsetiti se da je klasna pripadnost
i dalje bitna, da postoje različiti oblici modernosti (i da Zapad nema tapiju na mo-
dernost), da ovde, pored drugosti, postoje i paradrugosti i, konačno, da se genocidi
razlikuju ne samo po broju ubijenih.
Muškost će u ovom tekstu uglavnom biti razmatrana indirektno. Naglasak će
ostati na perspektivama koje obično ne uzimamo u obzir kada razmišljamo o (ne
samo srpskom) hegemonom maskulinitetu, a koje su, po mom mišljenju, preduslov
za njegovo bolje razumevanje. Cilj mi je da ukažem na neka od možda neočekivanih
mesta na kojima se kriju shvatanja, interesi i ideologije koje zamračuju percepciju
jedne etnifikovane muškosti. Na kraju teksta ću navesti i eksplicitno rodni razlog
zbog kojeg je u ovom slučaju, posebno kada govorimo o odnosima moći, muškost
možda manje važna i kriva nego što mnogi tvrde. Naime, osvrnuću se na hegemo-
ni feminitet koji je dobio važno mesto u isprepletanim mehanizmima dominacije
i otpora u kojima je često teško razlučiti “strateški esencijalizam” od samoživog,
neodgovornog i ništa manje strateškog profiterizma.
4
“Meni se čini da u kulturnom kontekstu devedesete nisu problematizovane, da nisu debatovane na
način na koji one jedino mogu biti debatovane, a to je kroz proces suočavanja sa našom prošlošću i
suočavanja sa našom odgovornošću za sve što se u devedesetim dogodilo.” (Manojlović-Pintar 2012).
5
Stalno nam se sugeriše da su fantazije postale (post)moderne i dobre, dok su mitovi ostali u prošlosti
i loši. Građanski mitovi, kao i građanske fantazije, obično bivaju servirani kao istine. Njihovo
preispitivanje nije sasvim bezopasno. Ono nosi rizik da postanemo politički sumnjivi u okruženju koje
je očarano obećanjima evro-atlantskih integracija.

Možda tekst koji počinjem “idealno lošom” Srpkinjom, ženom čiji je lik pretvo-
ren u sliku jednog “ubilačkog” muškog kolektiva, a završavam stihovima turbo-mu-
ževnog Bošnjaka, navede neke od zgađenih i uplašenih da makar na trenutak puste
muziku prezrenog, nezasluženo posrbljenog i nekritički maskulinizovanog Balkana.
Mogu li subalterni da slušaju?

ili zašto je klasa važna, i u rovu i u predgrađu.
Strahotnost Cece unutar novog, navodno sasvim racionalnog i jedinog dobrog

fantazijskog sveta, nije samo u tome što je heroina turbo-folka bila životna ljubav
čoveka koga mnogi smatraju egzemplarnim ratnim zločincem. Za priču o Ceci i nje-
nim pesmama nije najvažnija ni njena navodna uloga u ubistvu Zorana Đinđića.
Ceca je istovremeno i preteća žena sa nadimkom, bez prezimena. To znači da
ona pripada svetu onih “zvijezda ili služavki” koje “obično potječu s društvenog dna
i njihovo porijeklo i status nisu obiteljski” (Theweleit 1983a: 80). Tvorci građan-
skih fantazija i panike koja ih prati (tu nastaje i onaj “smrtonosni sjaj” o kome piše
Ivana Kronja) u Ceci vide mnoštvo “bezosećajnih žena – erotskih žena”, štetočina
iz “kojih zrači nešto prijeteće”, koje su “pogubne po društveno zdravlje”. Baš kao
i nevesta iz Žitorađe, “male Cece” – stigmatizovane kao sponzoruše “duge kose i
kratke pameti” i šljašteće “profuknjače” – često su izjednačavane sa zločincima.
Tu možemo prepoznati stara elitistička i ženomrzačka tumačenja koja kažu da je
“erotska žena izopačena priroda”, zubata vagina koje ne samo da kastrira već i ko-
mada (Theweleit 1983a: 71-72, 83). “Vampir je očito sponzoruša... gladna za novcem
koliko i za krvlju”.6 Inherentno pervezna, “duhovno sterilna”, žena sa dna “perso-
nifikuje sve negativno što povezuje seks, vlasništvo i novac”, ona svojom seksualno-
šću ruši vrli novi kapitalistički svet (Dijkstra 1986: 351).
Neoliberalne fantazije, kao i disciplinirajuće muške fantazije (o kojima piše
Theweleit) ili darvinističke fantazije lepih i pametnih o kapitalističkom progresu
(koje analizira Dijkstra), operišu na bojnom polju reči i slika. One nam pomažu da
konstruišemo i kasnije održavamo poželjnu stvarnost i ujedno proizvode dualizam
kojim filtriramo i objašnjavamo zbunjujuće složeni svet oko nas. “Strahota u stvari
dolazi od svijetla kojim obasjavaju stvarnost.” (Theweleit 1983a: 200). To, naravno,
ne znači da ne živimo okruženi užasima koje su nedavno proizvele “muške fanta-
zije” srpskih i drugih balkanskih šovinista. Ali ono što parališe, što nas često spre-
čava da racionalno promišljamo našu zakasnelu, autentičnu i, nažalost, uflekanu
modernost jeste superponiranost ovih strahota i užasa, lakoća sa kojom proizvode
i apsolutni mrak i blještavu svetlost.
Neoliberalne fantazije su u Srbiji prvenstveno fantazije obrazovane, urbane
srednje klase koja preferira elitističke, “kulturne” vizije kulture. A turbo-folk je
Tokom devedesetih, duge decenije nekažnjivosti, mnogim pljačkašima i ratnim profiterima niko nije
6
bolnije “pio krv” od neodoljivih beogradskih sponzoruša i njihovih manje transparentnih novosadskih
rivalki, panonskih Balkanki premazanih tanušnom habsburškom glazurom.

muzika sela i predgrađa, zvuk drugačije urbanosti, potka tuge, radovanja i melan-
holije “nižih staleža”, podređenih i marginalizovanih, ljudi bez prezimena (“pedi-
grea” i “porekla”) koji su živeli dok su drugi pisali istoriju ili biografiju. Turbo-folk,
taj organski, spontani proizvod otvaranja, modernizacije i liberalizacije javne sfere
(koliko god da je ona bila pervertirana i dozirana od strane Miloševićevog režima),
muzika je radnika i ratnika. Kao i u skoro svakom drugom klasičnom ratu, u kome
smrt ne stiže iz daljine, poslata džojstikom, bore se – i ubijaju – uglavnom siromaš-
ni. U rovu, kao i na gradilištu, obično se nalaze ljudi sa margine, bez dobrog obra-
zovanja i blistavih perspektiva. To su često muškarci koji nisu imali mnogo izbora
u životu ili su se tek nedavno izdigli iz ponižavajuće podređenosti i koji žive u stal-
nom strahu od budućih poniženja.7 Odlazeći u zemunicu, na mučilište ili stratište,
oni sa sobom nose svoju kulturu i svoju muziku. Kao i na skeli, ili u hladu pored
njive, ona im daje snagu da izdrže i da nastave dalje – to objašnjava i zašto je turbo-
folk bio toliko pogodan za manipulaciju. Njihova muzika je zvučna pozadina svega
što rade, pa samim tim i onih trenutaka kada neki od njih deluju nehumano ili zlo-
činački. Tu se srpski ratnici ne razlikuju od indijskih, libanskih ili izraelskih. Samo
oni, za razliku od, na primer, svojih američkih kolega, obično ne ubijaju uz Slayer,
Metallicu i Eminema.
Provincijalizovanje Evrope
ili ubiti pticu rugalicu.
U neoliberalnim fantazijama turbo-folk nije tek muzika koja je drugačija,

“kao da smo u Turskoj”. Mnogi veruju da to uopšte nije muzika, već da istovreme-
no predstavlja izraz srpske a(nti)modernosti i jedno od mnogih sredstava koje je
tokom prethodnih 200 godina stvorila srpska elita kako bi sprečila Srbe da posta-
nu moderni. Ovakve interpretacije obično polaze od shvatanja da su ne-Drugi Srbi
jedno začaureno stado seljačina koji sinhrono misle i gutaju sve što im servira de-
struktivna nacionalistička elita žedna teritorije i tuđe krvi. Ova shvatanja se iznose
u tekstovima i naučnim radovima čiji autori ljude posmatraju kao (ne)kulturom
hipnotisanu gomilu i u kojima su kontekstualizacija i istorizacija ograničene na
analizu puta do najsvežijih masovnih grobnica. Ovakva tumačenja su, po pravilu,
opasna koliko i netačna.
Modernost je ključna reč i kada govorimo o popularnoj muzici i kada pokuša-
vamo da shvatimo masovne zločine – malo šta danas možemo razumeti ako ignori-
šemo globalizaciju modernosti i prljave “kulturne ratove” koji se vode oko nje. Ne
samo ovde, modernost se obično shvata u kategorijama nauke, prosvećenosti, urba-
7
“[S]tručnjaci, intelektualci, nosioci znanja su prvi koji bivaju istrebljeni od strane onih koji sebe
čiste osećaja inferiornosti i koji nadvladavaju ranija poniženja. Zato često korišćeni termin ‘etničko
čišćenje’ možda označava nešto više od potrebe da se iskoreni druga etnička grupa. On možda odražava
potrebu subalternih da očiste i iskorene neprihvatljiva osećanja inferiornosti i sramote” (Lindner
2009: 149-150).

nosti, čistoće, racionalnosti i “pismenosti” ( jedna od ključnih reči urbanog kultur-
rasizma u Srbiji) i kao potpuno nekompatibilna sa tradicijom, koja se izjednačava
sa prljavim, primitivnim, divljim, narodskim, seoskim, verskim, epskim i usmenim.
Prihvatanje i učvršćivanje ove dihotomije je osnova na kojoj je negirana i okleve-
tana ovdašnja drugačija modernost, koju možemo nazvati paralelnom, alternativ-
nom, vernakularnom ili hibridnom.
Turbo-folk je jedna od alternativnih formi koje ruše crno-beli svet građanskih
fantazija izgrađen na fluidnoj granici Zapada, u balkanskoj krajini (frontier) Evro-
pe. Da bi se razumeo ne samo ovaj fenomen, već i “srpske devedesete” neophod-
no je primenjivati inkluzivne “i-i” konstrukcije i stalno iznova ukazivati na često
nedostajuće “ali”, reč kojom se odbacuje esencijalizacija, zbog čega je tako uzne-
mirujuća i stoga prezrena.8 Zbog svoje “nedozvoljene” hibridnosti turbo-folk često
biva doživljen kao odvratna mešavina, pretnja i prljavština koja napada “tjeskobno
čuvani bitak... U blizini takvog mješanja ona [osoba] se boji da sama ne zapadne u
dvosmislenost i zbrku koječeg, da ne isteče na razne strane, da se ne izgubi, da se ne
ošteti primješavanjem, umetanjem, otjecanjem, krvarenjem i pritjecanjem stranog
tijela” (Theweleit 1983b: 155).
Pored “netolerantnosti tolerantne levice”, u blaćenju i izvrtanju ruglu ovog
modernog žanra možemo prepoznati brojne unutrašnje/ugnježdene inkarnacije
(starog) orijentalizma i balkanizma, baš kao i srbizma i “novog orijentalizma” o
kome piše Ian Almond. Naime, brojna tumačenja kojima je turbo-folk prokazan i
prikazan u kriminalnom svetlu pozivaju se na postmodernistički kanon, na teksto-
ve koji su važni za to kako balkanski (auto)orijentalisti razumevaju sebe, kao i za
način na koji se lažira drugost u postmiloševićevskoj Srbiji. Neki od ovih kanon-
skih tekstova uvode “rediskripciju projekta modernosti” kojom se ujedno jača i
skriva njegovo zapadno jezgro, kao i njegove brojne privilegije i poluge moći. Oni,
kako tvrdi Ziauddin Sardar, predstavljaju novu “okcidentalističku fasadu” kojom
je samo prikriven stari zahtev da Drugi “prihvate ukuse, navike i kulturne odlike
zapadne civilizacije” (Almond 2007: 3-4).
Taj zahtev je ovde preformulisan i izražen u nizu esencijalizujućih pitanja o
Srbima i njihovoj istoriji. Zašto oni odbijaju da sve to prihvate ovde, na puškomet
od Beča? Zašto već dva veka neće da se ukrcaju na voz modernizacije koji strplji-
vo čeka na zapadnoj pruzi? Zašto više vole kavurmu od camemberta, kaldrmu od
asfalta, zločince od Evrope? To su za one koji na njima insistiraju postala retorič-
ka pitanja koja zahtevaju nedvosmislene odgovore.9 Ali ako bih pristao da na njih
odgovaram time bih dao legitimitet i ništa manje lažnim dilemama koje su krajem
osamdesetih utrle put politici koja je dovela do srebreničkog genocida.
Esencijalizirajuća pitanja su uvek klizav teren. Ona su danas opasna jer se kul-
turnim determinizmom vrši istorizacija tako što se brodelovsko “dugo trajanje”
8
Mnogi danas zaboravljaju da je reč “ali”, večni neprijatelj pojednostavljenog predstavljanja problema,
bila prva Miloševićeva žrtva. Nažalost, njeno delegitimisanje je preživelo njegov pad – samo je izvršena
inverzija nacionalne pripadnosti žrtava u čije ime je ukinuto pravo na antiesencijalstičko “ali”.
9
“Dobri” srbizam je njihov nusproizvod, ušuškano utočište antinacionalističkih frustracija.

trivijalizuje njegovim odvajanjem od prostora, čime se praktično vezuje za određe-
ne narode i njihove kulture. A tada samo preostaje da neko napravi još jedan mali
korak od “naučno” verifikovane postojanosti (“trajanja”) organskog zla do legiti-
misanja njegove neutralizacije, odnosno da se pređe na neku od različitih varijanti
konačnog rešenja.
Ako, međutim, ostanemo u domenu istorije kao ključa za razumevanje sadaš-
njosti, mislim da bi se mogla postaviti i neka bitna pitanja. Šta su tokom prethodna
dva veka Srbi prihvatili i zašto? Da li su protekli vekovi odredili šta može da se nađe
na kulturnoj i političkoj agendi? Koliko je ono što su Srbi prihvatili u vezi sa Milo-
ševićem (i Srebrenicom), čak i pod pretpostavkom da su Miloševića (i srebreničku
klanicu) sami izabrali? Smatram da se ona daju svesti na dva pitanja: zašto je “srp-
ska” modernost drugačija i zašto je tako žestoko klevetana i poricana?
Deo odgovora se krije u moćnom ideološkom narativu modernizacije čije su
implikacije na ovim prostorima često ostajale neprepoznate. Ovaj narativ insistira
na unitarnoj modernosti i jednu “prostornu globalnu hijerahiju pretvara u vremen-
ski (i pretpostavljeno) istorijski sled”. Njime se tvrdi da su sve nezapadne zajednice
sa zakašnjenjenjem počinjale modernizacijske procese, odnosno put od tradicije
(zaostalosti), preko različitih stepena razvoja (tranzicije), ka modernosti shvaćenoj
kao univerzalni telos. Ovaj narativ nam govori da, s jedne strane, nacije koje kasne
nisu moderne “zato što još nisu moderne”, dok nam se, s druge strane, sugeriše da
one nikada ne mogu uhvatiti korak i postati moderne jer je modernost – ona origi-
nalna, singularna zapadna modernost – vremenski/istorijski uslovljena i da se kao
takva ne može reprodukovati (Ferguson 2006: 176 – 179). Drugim rečima, “voz mo-
dernizacije” navodno više ne saobraća do poslednje stanice. Ne-Zapad (Ostali) je
svet koji je osuđen na kopije, senke i loše imitacije ili, u najboljem slučaju, sumnjivu
modernost koja stalno iznova mora da dokazuje da jeste ono za šta se izdaje.
Kao odgovor na ovaj zapadnocentrični, isključujući narativ10 razvijeno je de-
centrirano stanovište o postojanju brojnih “alternativnih modernosti” (Arjun
Appadurai). Ovo stanovište počiva na odbacivanju telosa i shvatanju da kasnije za-
početa modernizacija znači da će njen ishod nužno biti bitno drugačiji, da će po-
slovični voz ići nekom drugom prugom i stići na neko novo, alternativno odredište.
To podrazumeva deprovincijalizaciju oslobođene (at large) modernosti i uporednu
“provincijalizaciju Evrope” (Dipesh Chakrabarty). Takvo provincijalizovanje za-
padne modernosti zahteva “promišljanje i delovanje protiv njenih samorazumeva-
nja”, prvenstveno kroz “istorizaciju konteksta”, “pluralizaciju iskustva moderno-
sti” i “destabilizaciju univerzalističkih idioma” (Gaonkar 2001: 14-15).
Ovaj zadatak nije nimalo lak. Sama ideja alternativnih modernosti može mno-
gima delovati retrogradno, sumnjivo ili odbojno. S jedne strane, ona podrazumeva
privilegovanje perspektiva koje su nacionalno i kulturno specifične u odnosu na za-
Njegovu navodnu nevinost i istinitost podupire “narativ konvergencije”. S jedne strane se nalaze
10
zemlje koje “zamišljaju ultimativnu konvergenciju sa standardima Prvog sveta”, dok su s druge oni
koji su “smešteni u ogromni rezervoar nekonvergencije”, koji je Manuel Castells nazvao “Četvrtim
svetom” (Ferguson 2006: 184).

padne, čija se navodna univerzalnost11 često shvata kao izraz nečega što je akultur-
no (ili kulturno neutralno), istovremeno iznad i izvan ideologije.12 S druge strane,
prihvatanje mogućnosti da postoje alternativne modernosti nameće zaključak da
su brojne “objave o kraju modernosti” ne samo parohijalne i “preuranjene, već oči-
to etnocentrične” (Gaonkar 2001: 17).
Na ružnom muljevitom Dunavu

ili da, 21. vek, ali čija je istorija.
Modernost nije materijalni projekat koji, kako mnogi veruju, “samo proizvodi kul-
turalne posledice, a da sâm nije kulturalno proizveden”. To je projekat koji treba po-
smatrati u kontekstu stalnog prožimanja i preoblikovanja brojnih “kulturnih progra-
ma” (Sanders and West 2003: 9) . Brojne specifičnosti i jedinstvena istorijska iskustva
doveli su do pojave i onih modernosti koje “poriču homogenizujuće i hegemonističke
pretpostavke zapadnog programa modernosti”. Za njih “originalni zapadni projekat
predstavlja ključnu (i obično ambivalentnu) referentnu tačku”, ali važnu ulogu u njiho-
vom konstituisanju često imaju pokreti ili organizacije, kao što je fundamentalistička
Šiv Sena u Indiji ili al-Kaida, koji su “izuzetno moderni” iako neretko “artikulišu snažne
antizapadne, pa i čak i antimoderne teme” (Eisenstadt 2000: 2). Zato modernosti nisu
samo višestruke već i višesmerne i zato postoje brojne “nesinhronizovane sfere moder-
nosti (kulturne, etičke, ideološke, političke, pravne...)” (Beverley 1999: 14).
U nezapadnim (i ne samo zapadnim) svetovima, “obećavajući bolji život, moder-
nost pruža iluziju konzistentnosti koja je često kontradiktorna raznolikosti njenih
sadržaja”. Mnogo toga neobičnog i neočekivanog, prepoznatljivog i neodomaćenog,
ambivalentnog i kreativnog našlo je mesto u tim “odbeglim” modernostima, naročito u
brojnim turbo-folkičnim “ekspresivnim formama kroz koje modernost biva savladana
i usvojena” (Geschire et al. 2008: 1). U tim popularnim kulturama, koje danas subal-
ternima olakšavaju bolno i često traumatično usvajanje neoliberalne agende, mogu se
pronaći razne zbunjujuće i inventivne kombinacije “ostataka prošlosti” i elemenata za-
padne modernosti, simptoma pretpostavljene konvergencije i privida uniformnosti.13
Ova zbrka je prisutna u svakome od nas. To nije uvek lako prepoznati ispod
besprekornih subkulturnih uniformi, govora sa “pravilnim” naglaskom i svih se-
dam padeža, intelektualno korektnog (što često znači postmodernističkog) refe-
riranja i inventivnih estetskih dimnih zavesa. Brojni žigovi građanske distinkcije
11
Univerzalno nije nešto što je unapred dato, što samo treba prepoznati i “podariti svetu”, već je proi-
zvod onoga “ko ima moć da definiše šta je univerzalno” (Chambers 2001: 195).
12
Ideologiju obično preimenujemo u “zdrav razum” i lako zaboravimo da ona “nema spoljašnjost”
(Louis Althusser).
13
Pored autoriteta koji balkanske fenomene smeštaju u domen predmodernog, ima i onih koji tvrde da
su, na primer, veseli Bosanci bili “postmoderni pre postmodernosti”. Mirjana Bobić Mojsilović je tako
“postmodernizovala” Bijelo Dugme, a Ahmed Burić grupu Nervozni poštar. Za ovu zbrku, međutim,
postoji olakšavajuća okolnost. Bosna je ostala krhka i protivrečna “multinacionalna nacija” (Will
Kymlicka) kakve u Evropi nikada nije bilo lako ni zamišljati ni tumačiti.

treba da sugerišu da je ispod “urbanog” i “kulturnog” zara čovek koji je iznad svog
blatnjavog okruženja, neko ko je “normalan”, “formiran u periodu postmoderne”
(Olga Manojlović-Pintar), ko se pukim slučajem (“samo telom”) našao ovde, među
Srbima, serijskim proizvođačima “fašiz(a)ma”.
Međutim, često se “subjektivni osećaj ‘evropeizacije’ ne poklapa sa istinskom
konvergencijom sa zapadnim društvenim praksama”. Prihvatanje mnogih važnih “ka-
rakteristika zapadne civilizacije” ne znači i njeno prihvatanje u celini. S druge strane,
moguće je, na primer, “postati amerikanizovan a pri tom ostati antiamerikanac”. Ova-
kve dezorijentišuće osobenosti, kao i (neretko prividna) uniformnost, posledica su istih
“složenih kulturnih mehanizama” koji deluju u eri globalizacije (Bayart 1996: 7-8, 58).
Glavni proizvod ovakvih mehanizama jeste hibridnost. Ona je neprijatelj sva-
ke esencijalizacije ljudi i “fetišizacije granica” (Jan Nederveen Pieterse), bile one
prostorne ili vremenske. Ona podrazumeva slobodu izbora koja proizvodi navodno
lošu, nekontrolisanu i nedoziranu ambivalenciju i nered. U građanskim fantazija-
ma o Ceci i njenoj publici, zajedno sa opsesijom čistoćom koja ih prati,14 upravo je
hibridnost ono što deluje monstruozno.15 Osmansko nasleđe, koje se krije u svakom
Balkancu, ima ključnu ulogu u njenom oblikovanju i tumačenju – ono čini da priz-
ma kroz koju biva filtrirana i uokviravana “srpska” hibridna modernost bude ne
samo orijentalistička i “autoorijentalistička” (Ayse Zarakol), već ponekad i autošo-
vinistička. Ono nam pomaže i da razumemo zašto su sve postkolonijalna iskustva16
relevantna za razumevanje našeg postkomunističkog stanja.
Esencijalizacija se danas prvenstveno izražava u temporalnim i kulturalnim
kategorijama. Dve Srbije ne naseljavaju odvojene prostore. Užas “prosvećenih”
srednjih staleža, uglavnom urbanih dobitnika u tranziciji, čiji je opipljivi ekonom-
ski kapital važan koliko i imaginarni kulturni kapital njihove “sofisticirane” urba-
nosti, ovde često biva izražen rečima: “Danas, na početku dvadeset prvog veka...”
Ali ono što možda najviše razdvaja ove dve Srbije, i što prilično uspešno skrivaju
inventivno uspostavljene i odomaćene hijerahije kultura, vremena17 i prostora, je-
ste rat za tranzicionu dividendu i lični prosperitet, za sve ono čega nikada nije dosta
u jednom “aspiracionom društvu”18 na periferiji Evrope.
14
Ona često neprijatno podseća na nacistički ideal savršeno uređenog, “vrtnog društva” o kome je pisao
Zygmunt Bauman objašnjavajući “modernost holokausta”.
15
Često shvaćen kao pogrešna mešavina, ovaj hibrid se pojavio tamo gde mnogi balkanski “imaginarni
Berlinci” (na Kreuzbergu navodno stanuje dobar eklekticizam) misle da mu nije mesto.
16
U Srbiji, kao i u mnogim afričkim postkolonijama, modernost i Evropa nose dodatni balast. Naime,
“biti Evropljanin” na tim prostorima ne samo da nije sinonim za “biti moderan”, već negativno
vrednovanje Evrope, njena ambivalentna slika i živo sećanje na poniženja i nasilje zapadnih sila,
dodatno komplikuje percepciju i vrednovanje modernosti (videti Spitulnik 2002: 203).
17
One uključuju i izuzimanja koja, strogo govoreći, smeštaju dve Srbije izvan ovih hijerahija. Za mnoge
nacionaliste Srbi su izabrani narod koji postoji izvan vremena. Nasuprot njih su autori koji smatraju
da je Srbija ispala iz vremena, kako sugeriše Janja Beč-Neumann.
18
Pojam je skovan da opiše savremena društva koja su “istovremeno napadno egalitarna i agresivno
kompetitivna”. Obično se vezuje za “tržišni populizam” i, kako piše Stefan Collini, sve češće se
koristi da prikrije, s jedne strane, nejednkosti i, s druge strane, snobizam nove srednje klase i njen
resantiman prema “višim društvenim klasama” (videti Collini 2010).

I ovde je “modernost nešto oko čega se ljudi bore jer ona ima posledice koje
mogu da afirmišu život, ali i da ga ugroze. Ta je borba ono što ljudi dele, više po-
put ringa na bokserskom meču (sve sa nameštenim opkladama i rezultatima), nego
neka univerzalna forma sa lokalnim specifičnostima” (Rofel 2002 :176). U srpskom
tranzicionom ringu klevetanje turbo-folka (i posledično klevetanje turbo-folkom),
njegovo poistovećivanje sa Miloševićem i mezarima u Potočarima, neretko je samo
jedan od bezbroj niskih udaraca kojima deo građanske klase želi da zaštiti postojeće
i obezbedi nove privilegije. Turbo-folk je postao jedan od pogodnih bauka na koje
se mogu projektovati interesi srednjeg staleža koji socijalnu mobilnost sve snažnije
vezuje za shvatanje da “tržišta (a ne izbori) izražavaju volju ljudi” (Thomas Frank).
Ta nova, “aspiraciona klasa” neguje samoživi, “korozivni individualizam” pomoću
koga racionalizuje izbegavanje plaćanja cene društvene solidarnosti. On pomaže da
slobodno iskazivanje volje deprivilegovane većine bude uokvireno kao stav gomile
zaostalih, neobrazovanih i opasnih ljudi.
Strah od turbo-folka je izraz straha od subalternih (“polururalnih”) stanovni-
ka koji je prepoznatljiv u mnogim zemljama u razvoju gde modernizacija ne samo
da kasni već je to kašnjenje izrazito neravnomerno, a modernost dodatno dehomo-
genizovana. Kultura na ovim skrajnutim prostorima ima važno mesto u prikriva-
nju mehanizama dominacije (i u uporednoj naturalizaciji njihovih dividendi) koji
danas prožimaju modernizacijske procese. Radi se o onim perifernim društvima
u kojima “postoji tendencija da narodno bude izjednačeno sa predmodernim”, sa
onim što konzumiraju ljudi koji su u stanju samo “da reprodukuju logiku kapitala i
ideologiju onih koji dominiraju”. “Konstitutivni proces modernosti” tu često biva
shvaćen “kao lanac suprotnosti suočenih na manihejski način” i sveden na parove
moderno/tradicionalno, kulturno/narodno i hegemono/subalterno, mada u kon-
tekstu Zapadnog Balkana treba dodati i binarnost evropsko/nacionalno (Garcia
Canclini 2005: 145).
Deo crno-bele slike kasnih modernizacija na različitim periferijama je shva-
tanje da je “prirodni interes hegemonih sektora da promovišu modernost, a da je
fatalistička sudbina narodnih sektora ono što ih drži ukorenjenim u tradiciji. Iz ove
suprotnosti, modernizatori izvode zaključak da njihova zainteresovanost za napre-
dak i obećanja istorije opravdava njihov hegemoni položaj; istovremeno, zaostalost
običnih ljudi (popular clases) je ono što ih osuđuje na subalternost”. Samim svojim
postojanjem turbo-folk “pokazuje” da je njihova subalternost istovremeno i zaslu-
žena i neizbežna: ako se “narodska kultura (popular culture)19 modernizuje, što se
stvarno i dešava, to za hegemonu grupu predstavlja potvrdu da se ne može pobeći
od tradicionalizma” (Garcia Canclini 2005: 145-146). Tako, umesto da bude shvaće-
na bar kao znak emancipacije podređenih, njihova hibridna modernost biva okle-
vetana i stavljena u službu održavanja dominacije. To stvara latentni antagonizam
Autori koji deluju u okviru latinoameričke Grupe za subalterne studije englesku reč popular često
19
koriste u smislu “narodno” i “narodsko”, a popular clases za njih ima značenje “obični ljudi”. Osnivači
grupe su bili pod snažnim uticajem “diskursa Narodnog fronta” (Popular Front) koji je Georgi
Dimitrov uveo 1935. godine na kongresu Kominterne (videti Beverley 1999: 103).

i sugeriše da je jedini put “na gore” zamena uloga, osvajanje hegemonog položaja
svim raspoloživim sredstvima.20
Odbrana (nikada dovoljno) privilegovanog statusa neretko dobija antidemo-
kratske obrise i lako prerasta u pobunu elite, koja ovde sebe često voli da naziva
“predstavnicima građanskog društva”. Ona je bazirana na “ideji da u zemljama u ra-
zvoju srednja klasa obezbeđuje širenje demokratije, koja deluje jednako očgledno
kao i teleologija koja je učinila da u razvijenim zemljama revolucija putem radničke
klase deluje neizbežno” (Mishra 2012). Kao i u Indiji, o kojoj piše Pankaj Mishra,
i ovde elite, koje se najviše pozivaju na demokratiju, stalno nalaze nove “dokaze”
da demokratija nije za mase, da Srbi stalno biraju “nove Miloševiće” (ne treba za-
boraviti da to navodno nisu bili samo Boris Tadić i Vojislav Koštunca, već i Zoran
Đinđić) i da ih u modernost može uvesti samo dobroćudni diktator, bio on iz Ku-
mrovca ili Brisela, kome nude svoju mudrost, “pravo” evropejstvo i dobre usluge.
Koji kapital, čija sponzoruša?

ili Cecine tajne jedinice u ratu za drugost.
Ne zbunjuje ovde samo samouverenost nedemokratskih demokrata. O “uko-

renjenosti fašizma u srpskom društvu” uglavnom govore oni koji kao da žale što su
odavde otišli nemački nacisti. U zemlji sumnjivih liberala i mirovnjaka, i još sum-
njivijih antifašista i levičara, ne treba da čudi što samo mali broj građana veruje da
oni koji pričaju o genocidu i dekontaminaciji stvarno mare za kažnjivost i suočava-
nje. Koliko god da ima problema u Srbiji, smatram da su podjednako sporna ponu-
đena “dekontaminatorska” rešenja i “naci-centrična” tumačenja ovdašnje ratne i
postkonfliktne stvarnosti.
Ipak manjkavost ovakvih objašnjenja srpskih ratova i denacifikatorskih le-
kova za genocidnu srpsku muškost možda nigde ne dolazi jasnije do izražaja nego
kada se u vrelo praskozorje zađe u neku od beogradskih vikend “pederana”.21 “Koža
pamti”,22 ta esencija turbo-folka koju izvodi njegova nekrunisana kraljica, istovre-
meno je i zvučna podloga i veran opis znojavog subotnjeg gej jutra. “A zar nije istina
sve kako ona u pesmi kaže. Ja sam gay i mislim da je baš tako u našem svetu. Ako
nisam u pravu ti me ubedi u suprotno dragi moj”, piše jedan od fanova koji su na
YouTubu komentarisali gej verziju spota (cecafanteam 2007).23 Za veliki deo gej
populacije u Srbiji “Koža pamti” je prava oda slobodi i pravu na uživanje, beg i za-
20
Ali i da su, iz ugla subalternih, navodno objektivni kriterijumi i standardi “dobrog ukusa” u stvari
samo sredstva dalje – ili nove – marginalizacije, odnosno da su njihovi “ kulturni proizvodi”, redovno
opisivani kao loši, ubilački ili primitivni, ne samo vredni, već i superiorni.
21
Razmere i priroda homofobije u Srbiji mi ne dozvoljavaju da jasnije identifikujem ova mesta i zato
nevoljno navodim izraz koji koriste njihovi verni posetioci.
22
Ovoj pesmi je u borbi za prvo mesto na neformalnoj top-listi srpskih gej evergrin pesama glavni kon-
kurent “Zabranjeni grad”, još jedna Cecina pesma.
23
Mnogi turbo-folk hitovi imaju svoje gay themed verzije spota, a “Koža pamti” je dostupna u bar dve
gej obrade.

borav, slast onog eskapizma koji bi trebalo da bude dostupan uvek i svakome. Ali
Cecina pesma sadrži i sliku naličja slobode, veran izraz cene koju možemo platiti
za bezbrižnost i oslobađanje od stega. Ona nudi i moćnu metaforu side – živu sliku
kože (Kapošijev sarkom) koja nam ne dozvoljava da zaboravimo i koja nas brutalno
vraća u bezbrižno jutro slatkog zadovoljstva.
Skriveni i malobrojni, gej prostori su jedina mesta u Srbiji gde omraženi zvuk
jedne oklevetane modernosti – i ružnih ratova koji su je prekrili i sakrili – ima puno
pravo građanstva. Ali zašto je turbo-folk okej samo kada je gej? Zašto samo homo-
seksualna avangarda Druge Srbije sme nekažnjeno da uživa u Frankenštajnu koji
je masakrirao srpsku kulturu, ubijao Sarajevo i izvršio kulturocid nad sevdalinka-
ma? Šta je to što “nacifikatore” turbo-folka toliko zaslepljuje da ne vide da, pored
brojnih odreda “Miloševićevih dobrovoljnih egzekutora” (Stacy Sullivan), u armiji
Cecinih obožavalaca postoji i par divizija (strejt) ne-Srba i (ne samo) beogradskih
mišićavih momaka čija koža ne pamti ženske sokiće?
Tu se obično ni ne radi o samom turbo-folku. Borba protiv “terora turbo-folka”
deo je jednog mnogo većeg sukoba – rata za drugost, tačnije rečeno, za nemali socijal-
ni, kulturni i ekonomski kapital drugosti u postmiloševićevskoj Srbiji. Kada kažemo
Drugi, najčešće pomislimo na nekoga ko je potčinjen, obespravljen, ugrožen, domini-
ran, ko se nalazi u položaju u kome “niko normalan” ne želi da bude. Verujem da Dru-
ga Srbija ipak nije drugo ime za mazohističku Srbiju, već da ima nešto čudno u vezi sa
ovdašnjim drugostima. Zbrka oko drugosti jedan je od ključnih izraza ambivalencije
koja od 5. oktobra 2000. godine karakteriše sve dublje podeljenu zemlju čije auti-
stične intelektualne enklave danas tvore jedan jalovi “arhipelag ostrva jednoumlja”
(Radmila Nakarada). Štaviše, ako uopšte ima osnova da govorimo o nekom “srpskom
izuzetku”, verujem da je on vezan za ovdašnje drugosti i njihovu nemalu moć.
Pojam Druge Srbije devedesetih godina nije podrazumevao samo to da postoje
dve politički opredeljene Srbije, već da je jedna od njih ispod one druge, da je mar-
ginalizovana i ugrožena. Tada je drugost bila jasniji pojam – mada je pitanje da li je
njeno čvrsto vezivanje za tvrdi antinacionalizam (i insistiranje da se ne sme ukazi-
vati čak ni na balvane u tuđem oku) slabilo ili pak produžavalo Miloševićevu vlada-
vinu. Ona je bila getoizovana, ali i samogetoizovana. U jednom važnom aspektu ona
je bila slika Miloševićeve Srbije u ogledalu – njen neprijatelj je bio ne samo etnički
definisan, već neretko i dehumanizovan. Po svedočenju samih akterki, “bilo je to
kao da smo vodile rat protiv svog naroda... Osećala sam se kao da su moji neprijatelji
ovde u Srbiji, a ne tamo negde” (Fridman 2011: 517).
Stef Jansen (2005) je opisao lice i naličje sveta koji su devedesetih naseljava-
li glasnogovornici i cinične maskote “srbijanskog” antinacionalizma, po pravilu
nevelike rizike koje je njihova drugost sobom nosila i različite, uglavnom slatke,
plodove koje im je ona donosila. Padom Miloševića počinju lamenti nad “6. okto-
brom” i rat za produžavanje ove udobne i u velikoj meri privilegovane drugosti.
Zato je potrebno stalno “dokazivati” da Milošević nije otišao, da je “sve isto samo
njega nema”, da su devedesete ostale ovde ili da su se vratile. Nema te odvojenosti
od realnosti, neodgovornosti ili političkog nesupeha koji se ne može prekriti velom
samoispunjavajućeg proročanstva.

Nažalost, nije teško naći zlodela kojima se može braniti racionalnost fataliz-
ma – ovde sve strane imaju svoje velike mučenike. Ali čini mi se i da se ubistva Zo-
rana Đinđića i Brisa Tatona i nasilje usmereno protiv održavanja Parade ponosa
ponekad koriste kao građanska maska koja skriva lične frustracije i ambicije. Nai-
me, slušajući neke od organizatora Parade ponosa, mogao se steći utisak da oni ne
govore samo o jednoj dobroj drugosti, već da nam nekako sugerišu da je njihova
drugost, sve sa pratećim strahom i stvarnom ugroženošću, nešto što je po sebi ne
samo dobro, već i poželjno stanje. Zato, čak i ako uzmemo u obzir raznolikost mo-
tiva i ciljeva učesnika, čini mi se da ostaje pitanje šta je bio glavni cilj insistiranja
na održavanju gej parade u Beogradu “po svaku cenu”: da se jedan oblik drugosti
potvrdi (i tako produži) ili da se konačno ukine?
Klimava drugost je obično antidemokratska i sebična. Ona traži prava bez od-
govornosti i prvenstveno pripada ljudima koji kao da veruju da će njima biti bolje
ako Srbiji bude gore. Takva, sumnjiva drugost se često temelji na odbrani povlastica
i položaja koje zauzimaju ljudi koji čine elitu moći, koji su zapravo Prvi.24 Ona je
sponzorisna ne samo od zapadnih vlada i fondacija već i od same, navodno naci-
fikovane, države. Štaviše, mnoge nevladine organizacije i udruženja, koja se često
uzimaju kao sinonim za političku Drugu Srbiju, postale su važan deo mehanizama
upravljanja i nedemokratskih praksi svih postmiloševićevskih vlada.
Kapital drugosti u Srbiji je u velikoj meri kapital moći i novca. Tržište (para)
drugosti je ovde jedno od najkompetitivnjiih. Preduzetništvo drugosti podrazume-
va borbu u jednoj od najsurovijih kapitalističkih arena u Srbiji, premda se u njoj
bore ljudi koji tvrde da su ljuti levičari. Tu neretko najbolje prolaze autošovinisti,
oni koji svoj narod mrze onako kako srpski šovinisti mrze svoje susede. U ovu are-
nu, u kojoj se ne odlučuje samo ko će govoriti u ime Drugih, već i “ko će kontrolisati
način govora o drugosti” (Tomaz Tadeu Da Silva), turbo-folk ulazi kao jedan od na-
vodnih dokaza da je mržnja u ovom slučaju racionalna i zdrava, da je znak normal-
nosti u srbijanskoj “dušegupki”, bezdušnoj “naciji zločinaca”.
Tu se, međutim, ne radi samo o novcu – oni koji se gade turbo-folka i Prve Sr-
bije uglavnom nisu ideološke sponzoruše stranih centara moći, što obično ignorišu
brojni nacionalisti koji u temelju Druge Srbije vide samo džakove zapadnog novca.
Ali samo ako ne zanemarimo važnost kulturne i društvene moći i ako stalno imamo
u vidu raznolikost motiva, ideja i uzroka koji upravljaju našim životima, možemo
razumeti zašto je krstaški pohod protiv jedne muzike i kulture u toj meri ostrašćen
i histeričan, zašto je tako hipertrofiran. Samo ako sâmi izbegnemo esencijalizaciju
možemo bolje razumeti logiku esencijalizacije kojom se (muzički) ukus Prve Srbije
predstavlja ne samo kao loš (i “azijatski”), već i krvožedan. Tako možemo shvatiti i
kako se turbo-folk našao u jednoj od provincijalnih tautologija koje današnju Srbi-
ju guraju u devedesete: pošto nema turbo-folka bez vladavine “klerofašista”, onda
iz činjenice da je turbo-folk živ i zdrav sledi da danas vladaju “klerofašisti”.
“Studije subalternih (podređenih) su studije moći, odnosno pitanja ko je poseduje, a ko ne, ko je dobija
24
a ko gubi. Moć je vezana za reprezentaciju: koje reprezentacije imaju kognitivni autoritet ili mogu da
obezbede hegemoniju, odnosno kojima nedostaje autoritet ili nisu hegemone” (Beverly 1999: 1).

Pretvaranje drugosti u robu dodatno deprivileguje one drugosti koje su ne-
sporne. To se posebno odnosi na marginalizaciju i potčinjavanje vezano za klasu
– “slona u staklarskoj radnji” , “temu koja nije cool” i koja nas plaši (bell hooks).
Štaviše, pitanje klase je ostalo “skandalozno zanemareno” (Stef Jansen) u rado-
vima Spivakove i mnogih drugih postkolonijalnih teoretičara. Lakoća sa kojom
obespravljivanje i segregacija zasnovana na klasi i nejednakosti koje proizvodi
kapitalizam mogu biti ignorisane olakšava falsifikovanje hijerahija drugosti. U
društvu pretvorenom u tržište “gubitnici” su uvek sami krivi. Naravno, rangira-
nja formi subalternosti i stepena ugroženosti su u principu vrlo sporna i krajne
subjektivna. Naša lična neostvarenost i stradanje su za nas uvek najveći – ako na-
đemo identitet uz koji ćemo ih vezati, delovaće još veće i strašnije. Ipak, klasa je
važna i kada želimo da razumemo zašto su neke politike identiteta uspešnije (i
profitabilnije) od drugih.
Mnogo je stvari koje čine da drugost u Srbiji bude dodatno komplikovan
pojam. Taj pretpostavljeni “srpski izuzetak” u vezi je sa veštim uklapanjem
doziranih sloboda, poluistina i ambivalencije u mehanizmima Miloševićeve
vladavine, ali i sa nedoslednim strategijama otpora (i sticanja kapitala otpora)
režimu, pa i sa načinima na koje je međunarodna zajednica odgovarala na Mi-
loševićevu politiku. Naposletku, malo toga se danas u Srbiji može razumeti ako
se ne uzme u obzir kosovski presedan, i to treba imati u vidu kada analiziramo
drugosti i paradrugosti u Srbiji.
Ako pođemo od toga da znamo ko je ovde Drugi, malo ćemo toga razumeti u
današnjoj Srbiji. U tom smislu, drugost ovde nosi ogromna saznajna i metodološ-
ka ograničenja. Ali smatram da bavljenje ratom za drugost i hijerarhijama drugosti
predstavlja jedan od najboljih načina da se uđe u svet srpske politike koja ništa ne
ostavlja po strani. Ipak, prividno jasne slike ovdašnje dobre “drugosti” i loše “prvo-
sti” nisu samo proizvod domaćih aktera i njihovih politika. Ovdašnji “loš Prvi” je
istovremeno i jedan od “loših Drugih globalizacije” (Craig Calhoun). Štaviše, jedan
je od nekoliko najgorih.
Dobar musliman, loš musliman/dobar Srbin, loš Srbin

ili o depolitizaciji zločina i politizaciji kulture.
O modernosti i modernizaciji ne možemo govoriti a da ne govorimo o naciona-

lizmu. Nacionalistička instrumentalizacija tradicije obično je predstavljala “smo-
kvin list koji je skrivao modernost”, piše Jean-Francois Bayart. Retradicionaliza-
cija i povratak religiji mnogo su češće bili deo složenih mehanizama aproprijacije
nego odbijanja modernosti. Bayart podseća i da je svaka modernizacija koja poseže
za identitetskim strategijama “potencijalno totalitarna”. Ona proizvodi “kulturu
zamišljene autentičnosti” koja “interkulturnu razmenu posmatra kao nešto što
uključuje otuđenje, gubitak suštine, čak i zagađenje” i “čiji je logičan zaključak et-
ničko čišćenje”. To je logika islamista, izraelskih “muškaraca u crnom” i “užasnih
masakra u Bosni i afričkoj oblasti Velikih jezera, čiji je cilj bio ne samo da se isteraju

Druge, već da se Svoji spreče da sa njima stupaju u bilo kakve odnose”. Ali Bayart
kaže i da se “političko-religiozni radikalizam i ekstremne forme etnonacionalizma
nadahnjuju sa istog zajedničkog izvora kao i evropski i američki nacionalizam”.
Izmišljanje političke modernosti preko izmišljanja tradicije, o čemu su pisali Be-
nedict Anderson i Eric Hobsbawm, bilo je matrica države blagostanja u Britaniji i
Francuskoj, “ali je takođe inspirisalo sunovrat u totalitarizma u Italiji i Nemačkoj”
(Bayart 2005: 36-39).
Zašto je onda Srebrenica srpska, a Aušvic nije nemački već nacistički? Zašto su
od 11. septembra svi muslimani postali sumnjivi? Zašto u priči o masovnim zločini-
ma kultura postaje važna kada govorimo o Srbima, (crnim) Afrikancima ili musli-
manima? Zašto nezapadnjaci stalno moraju da dokazuju da su dobri, da nisu zveri,
kanibali, teroristi...? U odgovoru na ova pitanja nalaze se neki od ključnih razloga
zašto turbo-folk mora da se ugura u srpske zločine i zašto je (Prve) Srbe potrebno
izbaciti iz domena modernosti.
Mahmood Mamdani piše da moderni senzibilitet nije zgađen političkim na-
siljem. Nasilje se već dva veka smatra “babicom istorije” i motorom progresa. Ono
što nas užasava je nasilje koje ne može da bude objašnjeno progresom. Mamdani
ističe da se takvo nasilje za “moderna”, zapadna društva objašnjava u teološkim
kategorijama, dok se za ostala, “predmoderna društva” objašnjava u kulturalnim
pojmovima (2004: 4).
Holokaust, zločin (uber)modernih Nemaca, se prema teološkom objašnjenju
predstavlja jednostavno kao “rezultat zla”, nasilje počinjeno od strane “kulturnih
otpadnika i perverznjaka” koje postoji “van istorijskog vremena”. Mamdani isti-
če da je prisutan snažan otpor pokušaju da se Holokaust razmatra u istorijskim i
kulturalnim kategorijama (2004: 4). Zato smo se navikli da kažemo nacistički, a ne
nemački zločin. Isto važi i za nedavne američke i britanske zločine u Iraku i Avga-
nistanu. “Tu borbu su nazivali sukob civilizacija. U stvari je to borba za civilizaciju.
Mi se borimo da održimo način života u kome uživaju slobodne nacije,” rekao je
George W. Bush. Iz toga sledi da su zapadni zločinci ili psihopate (“trule jabuke”,
“2% onih koji uživaju u tome”) ili fini, moderni ljudi koje su pokvarile varvarske
okolnosti – oni ubijaju nevine jer su pod stresom i traumirani brutalnošću “musli-
manskih varvara”.25
Esencijalizujuće kulturalno objašnjenje rezervisano je isključivo za “predmo-
derne” narode i njihove zločine – u nedostatku (zapadne) modernosti, kultura po-
staje ubilačka.26 Mamdani, koji se izjašnjava kao “Azijata iz Ugande” a predaje na
Univerzitetu Kolumbija u Njujorku, kaže da je kao “posmatrač sa strane bio šoki-
ran koliko je američki diskurs o terorizmu bio filtriran sećanjem na Holokaust više
nego na bilo koji drugi događaj. Posle 9/11, Amerika deluje odlučno: ‘nikad više’.” On
25
Još je “Walt Disney” u glave budućih američkih vojnika utisnuo jasnu sliku arapskog društva – crtani
film “Aladdin” počinje pesmom u kojoj jedan od prvih stihova glasi: “It’s barbaric, but hey—it’s home”.
26
Radi se, u stvari, o “neoesencijalizmu” jer “autori govore o istorijskim ili socijalnim uslovima, a
ne o suštini koja transcendira društveni život, mada su posledice skoro identične; te ‘okolnosti’, ta
‘istorija’ deluju toliko moćno da, na primer, Istočnjaci ne mogu da je izbegnu. Ona je fatalna. Ona je
predodređena” (Dungaciu 1999: 3).

ističe još jednu važnu činjenicu koja često biva ignorisana: “nikad više” po pravilu
ne znači “nikad više za sve ljude”, već “nikad više za moj narod”.27
Mamdani piše i da “pored bitnih razlika, genocid i terorizam imaju jednu bit-
nu zajedničku karakteristiku: oba za metu uzimaju civile.” Ali metafora Holokausta
je u međuvremenu odvojena od modernosti – ona danas nema konotaciju koja je
omogućila da zločin modernih Nemaca ostane deetnifikovan i dekulturalizovan i
zapakovan u nacističku oblandu. Zato mnogi Amerikanci i njihovi lideri veruju da
na njujorške civile nije udarilo neko pervertirano ili psihotično “islamsko zlo”, već
sâm islam. “Krstaški pohod” u koji je sa svojim saveznicima krenula Amerika bio
je baziran na jasnoj centralnoj poruci: “ukoliko ne dokaže da je ‘dobar’, svaki mu-
sliman će se smatrati ‘lošim’. Svi muslimani su sada u obavezi da dokažu da su po-
godni tako što će se priključiti ratu protiv ‘loših’ muslimana” (Mamdani 2004: 15).
Drugim rečima, muslimani ne samo da ne smeju da govore ako ne govore o
11. septembru, već stalno moraju da dokazuju da su se stvarno otrgnuli od svoje
kulture/religije i da su postali moderni. Za njih kao pojedince, nema sertifikata o
izvršenoj dekontaminaciji – ako žele da budu prihvaćeni kao “moderni ljudi”, kao
građani “civilizovanih nacija” (Tony Blair), oni moraju da neprestano žive to doka-
zivanje, beskrajno suočavanje sa svojom “petrifikovanom kulturom”. Ovo tumače-
nje, kako piše Mamdani, pretpostavlja da je svet podeljen na dva dela (podela više
nije strogo teritorijalna ili geografska) u kojima reč kultura ima dva različita zna-
čenja: u jednom delu žive “kreativni” ljudi koji “stvaraju kulturu” dok u drugom
delu žive “inertni” ljudi “okovani kulturom” koji, sem možda u dalekoj istoriji, na
prapočetku, svojoj kulturi umeju samo da se pokoravaju (Mamdani 2001).
Takva kultura biva predstavljena kao “obeležje ‘fatalnosti’, nečega ‘esencijal-
nog’”. Ona, na primer na “opasnom” i “zaostalom” Balkanu,28 navodno ne određuje
samo prirodu “lošeg”, “etničkog nacionalizma” (nasuprot “dobrog”, “građanskog
nacionalizma” na Zapadu), već čini da sve što je ovde dobro (liberalizam, demokra-
tija...) u stvari “prirodno Zapadno” i može samo da bude naučeno ili nametnuto,
dok je sve što ovdašnji ljudi rade loše (rasizam, šovinizam...) posledica toga što su
rođeni ovde (Dungaciu 1999: 4, 15-17).
“Loš musliman” i “loš Srbin” žive u globalnom getu rezervisanom za pripad-
nike tih ogađenih i “okamenjenih” kultura, za stigmatizovane autsajdere kojima
nije dozvoljeno čak ni da privatizuju svoje identitete ili da imaju lični stav.29 U tom
27
Tu se krije i tamna strana (postgenocidnog) sećanja. Kao što to, između ostalih, znaju građani
Ruande i Burundija, gde su već nekoliko puta “žrtve postajale ubice” (Mamdani), i sećanje i pamćenje
imaju latentni genocidni potencijal. Ne treba gubiti iz vida da “defanzivna mržnja... lako prerasta u
progoniteljsku mržnju” (Kristeva 1993: 3).
28
Ružni Balkan je tokom poslednjih dvadesetak godina srbizovan i više ne deluje onako mračno i
preteće. Brutalni “balkanski duhovi”, u kojima je Robert Kaplan 1993. godine prepoznao korene
nacizma (Južni Sloveni su Hitlera “naučuili da mrzi toliko zarazno”) i modernog terorizma, postali su
u međuvremenu krvožedni srpski duhovi.
29
Taj prikriveni rasizam, odnosno “rasizam bez rase”, kako ga naziva David Theo Goldberg, izražava
se na različite načine. Na primer, jedno od čestih tumačenja islamizma i srpskog nacionalizma jeste
da su to stavovi ljudi koji “ne misle svojom glavom” (ili “nemaju mozak”), jer, navodno, da “umeju da
misle” oni to ne bi ni bili.

svojevrsnom globalnom “stanju izuzimanja” susreću se ne samo Srebrenica (više
od 7.000 nedužnih) i 11. septembar (3.000 nevinih), već i brojni, sasvim nespojivi,
ali na sličan način ocrnjivani “simboli” dve nezapadne (i po mnogima antizapad-
ne) kulture. Tako, na primer, “onaj ko sluša Cecu” postaje sumnjiv kao i “onaj ko
čita Kuran”. U neoliberalnim fantazijama njihovi kulturni identiteti predstavlja-
ju svojevrstan korov, koji će, ako se stalno ne seče i ne suzbija (otuda i “kulturna
dekontaminacija”) uništiti cvetnu baštu modernosti – kod “njih” se, navodno, ne
radi o ona dva (“naučno verifikovana”) procenta modernih ludaka. Zato su i srpski
nacionalizam (“zveri srpske”) i islamski fundamentalizam (“islamoludaci”) shva-
ćeni kao nešto što se ne može poraziti vojskom. To su pošasti od kojih se modernost
i civilizacija (u jednini) moraju braniti visokim zidovima sve dok kombinovanim
metodom ispiranja mozga i štapa i šargarepe nekako ne postignu željeni rezultati.
Ali zašto baš muslimani (prvenstveno oni malo tamniji, nebalkanski) i Srbi?
Kada je padom Berlinskog zida nestalo crveno “carstvo zla”, Zapad je izgubio ne-
prijatelja. Da bi neko bio dobar, mora postojati neko ko je zao, pa je “gvozdenu zavesu
ideologije” zamenila “plišana zavesa kulture”, ne samo u konzervativnim (hantin-
gtonovskim) već i u mnogim liberalnim narativima. Ono što je tada postalo važno je
politizacija kulture, prvenstveno shvatanje da postoji njena “opipljiva suština koja je
definiše i koja objašnjava politiku kao posledicu te suštine”. Mamdani piše da počev
od kraja Hladnog rata “liniju kojom se oni koji su za miroljubivu građansku koegzi-
stenciju razdvajaju od onih koji u skloni teroru više ne čine ni tržište (kapitalizam)
ni država (demokratija), već kultura (modernost).” Ali u politizaciji kulture postoje
dva “suprotstavljena narativa”. Jedan je rezervisan za Afrikance i njim se tvrdi da je
crni čovek “nesposoban za modernost”. S druge strane, muslimani – sâm Mamdani
praktično ne govori ni o Balkanu ni o Srbima – shvaćeni su ne samo kao ljudi koji su
nesposobni za modernost (nekreativni), već kao oni koji su suprotstavljeni moder-
nosti (destruktivni). “Kultura je sada navodno pitanje života i smrti”. Politizovana
kultura je “tako stigla na naslovne strane”, postavši ujedno “opis i objašnjenje” Sre-
brenice, koliko i 11. septembra o kome piše Mamdani (2004: 19-23).
Ali kultura nije postala važna samo na “globalnom nivou”. Uzajamna kleveta-
nja na Zapadnom Balkanu su uglavnom orijentalistička i odražavaju mržnju prema
kulturalnim “poturicama” (prvenstveno u Srbiji), koliko i prema verskim “poturi-
cama” (prvenstveno u Bosni). Naime, mržnja Druge Srbije vezana je u velikoj meri
za ljubav Prve Srbije prema Cecinoj muzici kao nečemu što je kulturalno tursko
(“turban-folk”), dok su za mnoge bosanske Srbe Bošnjaci postali “Turci” a oni
opasnost i sliku “zakletog neprijatelja” vezuju za islam kao “tursku veru”. S druge
strane, Bošnjaci, za koje islamski Orijent ima snažne pozitivne konotacije, vrše de-
humanizaciju vezujući Srbe za divljinu, za ono što se kod Konrada pojavljuje kao
bestijalni Orijent – “srce tame”. Oni dehumanizaciju izražavaju tako što bosanske
Srbe nazivaju “šumljanima” i “šumskim ljudima”, a entitet u kome su Srbi većina
“Republika Šumska” i “Šumski Rajh”. Nije teško naći ni sasvim eksplicitne primere
bestijalizacije. Jedan čitalac “e-Novina” piše: “Po čemu se razlikuje genocidna sto-
ka iz republike šumske od ovih majmuna iz Ruande. Nema razlike, stoka je uvijek
stoka” (“ZOZON” 2010).

I u Srbiji, gde su podele prvenstveno unutaretničke (i često vezane za “kul-
turno ponašanje”), “ima” beštija koje se moraju pripitomiti i civilizovati.30 Ipak,
navodno loša i preteća različitost ne vezuje se samo za metafore divljaštva (“zveri
srpske” koje je otkrio filozof Rastislav Dinić), već se opisuje i metaforama bolesti
(Dubravka Stojanović insistira na dijagnozi i uporno sugeriše da “terapije neće
biti”).31 Iza ovakvog diskursa lečenja nazire se stari (“dobroćudni”) rasistički stav
koji destrukciju kulture pravda potrebom da primitivni narod “bude spašen od sa-
moga sebe” (videti Mbembe 2003: 22).
(Ne)kultura je često samo ono što nam odvlači pažnju i sprečava nas da vidimo
političku prirodu problema. To, naravno, ne znači da kultura nije služila kao izgovor i
opravdanje za vršenje “direktnog nasilja” (Johan Galtung), odnosno bila kao ulje koje
je podmazivalo ratnu mašineriju koju se u pokret stavile političke i istorijske okolno-
sti i ljudi koji su u njima videli svoju priliku.32 Vezivanje zločina za kulturu ima i još
jednu posledicu. I srpska i muslimanska globalna “pežorativna odnosno negativna
izuzetnost”33 zasniva se na snažnim “neprijateljskim i esencijalizujućim diskursima
u većini zapadnih javnih arena”. Ovaj metanarativ kod mnogih mladih muslimana
(naročito u Zapadnoj Evropi), kao i kod mladih Srba, izaziva osećaj poniženja i potre-
bu da odgovore “razvijajući svoju izuzetnost koja je istovremeno pozitivna i odbram-
bena” (Cesari 2005: 2-3). To pogoduje širenju svesti o tome da biti svoj znači ne samo
biti drugačiji (od Zapada) već biti isti, biti “pravi musliman” ili “Srbin 100%”, biti
strejt i biti religiozan. U ovom začaranom krugu ocrnjivanja svaki autohtoni otpor
esencijalizaciji (uključujući i reaktivno nasilje) biva protumačen kao još jedan dokaz
da je ona ipak bila opravdana, da je to naposletku ipak pitanje kulture.
Ka vernakularnom kosmopolitizmu
ili pogled odozdo.
Reči “Balkan je lep” ili “Srbija je lepa” mnogima danas ne zvuči ništa manje
lažno nego što je slogan “Crno je lepo” zvučao američkim WASP-ovcima kada je po-
četkom šezdesetih upotrebljavan u SAD u borbi Afroamerikanaca za ljudska prava.
Pojavila se i krilatica “Islam je lep”. Insistiranje na lepoti siguran je znak da se radi
o ozloglašenoj, “ružnoj” kulturi i identitetu.
30
Da svako zlo u građansko/hrišćanskoj Evropi postane (naj)veće kada se “islamizuje” ilustruje i to da
smo posle političke smrti “Koštunistana” dobili Dodikovu “pravoslavnu džamahiriju”.
31
Beogradska istoričaka objašnjava “suštinu koja je zaostala, antimoderna, ksenofobična, uplašena
od Evrope...” i tvrdi da je njeno (neo)esencijalističko tumačenje naučno (“procesi dugog trajanja u
istoriji”) i, samim tim, nevino: “To nije determinizam, to ne znači da tako mora biti. Naprotiv, to znači
da je to jedna od najjačih dimenzija naše istorije, ali ona nije nepromenjiva. Nama je potrebno da je
izučavamo... i da znamo da protiv nje nađemo lek” (DIMITRIJEVIĆ et al. 2012: 130,135).
32
Galtung govori o “kulturnom nasilju”, ali on insistira na pojedinim “aspektima kulture, a ne o čitavim
kulturama” i kaže da se teško može reći da je neka kultura nasilna (2009: 273).
33
Ova “negativna izuzetnost” (negative exceptionalism) se, kada je reč o muslimanima, teško može
razumeti ako se ne uzme u obzir “globalno vanredno stanje” koje je na snazi od 11. septembra 2001.
godine.

Omalovažavanje drugačijih kultura jeste jedan od razloga zbog kojih pojam
kosmopolitizma danas za mnoge, praktično, ima i rasu (belu) i “religiju” (sekula-
rizam, sve sa njegovim militantnim fundamentalistima) i zauzima jasno omeđen
prostor u kome je navodno već otelotvoren (Evropa i države koje su stvorile njene
dijaspore). Ulrich Beck je ovakva, evrocentrična sužavanja i zagrađivanja nazvao
“kosmopolitskim realizmom”. Iako ga definiše kao nešto što se nalazi “sa one stra-
ne partikularnog”, “ujedno i prednacionalno i postnacionalno”, Beck piše da “koz-
mopolitizam samosvijesti Europe... zahtijeva novi pojam integracije” i “prihvaća
različitost, ali je on ne čini apsolutnom, već istodobno traži načine da je učini uni-
verzalno podnošljivom... [E]uropski kozmopolitizam istovremeno znači i ograni-
čenje i regulisanje razlika.” (Beck and Grande 2006: 25-29).
Slično shvatanje formuliše Julija Kristeva dok opisuje kako imigranti iz islam-
skog sveta mogu da “u budućnosti ojačaju i obogate francusku ideju nacije” i isto-
vremeno osete blagodeti superiornog “francuskog modela” (1993: 46-47). Njena
vizija Francuske kao temelja na kome se može izgraditi “sutrašnja nacija” bez naci-
onalizma, kao i slika Evrope kao domovine (“subjekta”) kosmopolitskog ideala, po-
drazumeva i shvatanje da Drugi – onaj ko je “još uvek” stranac, ko “živi u prošlosti”
– treba samo da napusti (svoju) istoriju, odnosno da prođe kroz ono “što je Zapad
već prošao” i što se zato “može ostaviti bez gubitka” (Honig 1998: 206-207). Pri-
došlica može i da profitira jer, kako smatra Kristeva, “moguće je da se ‘apstraktne’
prednosti francuskog univerzalizma mogu pokazati superiornim nad ‘konkretnim’
koristima od muslimanske marame” (1993: 47). Ona se često poziva na primer SAD.
Ali i “nacija imigranata”, navodno zasnovana na “ličnom izboru” (samo ako zabora-
vimo “nedobrovoljne imigranate” koji su stigli kao robovi), predstavlja jedno speci-
fično izabrano društvo. Iako ne postoje zajednički etnički koreni, i u SAD se radi o
“izabranom narodu”, narodu koga je, ne samo iz ugla imigranata, “vredelo izabrati”
(Honig 1998: 196-197). I “francuski” i “američki” kosmopolitizam fokusirani su na
ono šta Drugi mogu da “urade nama ili za nas”, i, samo uzgred, zašto je i “za njih
same” dobro da “prevaziđu sebe” i zakunu se na vernost simbolima i idealima neke
od “optimalnih” nacija (Beverley 1999: 155-157).
Ovako shvaćen kosmopolitizam pretpostavlja asimilaciju i “podriva logiku na
kojoj je zasnovan: on podrazumeva univerzalnu razumljivost i primenjivost jed-
nog partikularnog i izrazito privilegovanog političkog identiteta” (Pollock 2002:
20). Timothy Brennan tvrdi da ne postoji neki “opšti” kosmopolitizam, već da je
on “uvek lokalan, što znači da nije kompatibilan sa internacionalizmom i da je obli-
kovan, često neprijatno, shodno dominantnoj retorici biznisa. Njegova inherentna
suprotnost nacionalizmu, iako dobrodošla na brojne načine, ignoriše vitalnu ulo-
gu koju nacionalna forma ima u zaštiti građanskih i ljudskih prava.” Brojni tumači
zapadnog kosmopolitizma “obično konstruišu političke utopije koje deluju kao da
su estetske ili moralne kako bi mogle da efikasnije odigraju ulogu koja se, kada je
pažljivije proučimo, ispostavlja kao suštinski ekonomska” (Brennan 2001: 81).
S druge strane, konzumerizam i politički liberalizam “pripitomljavaju različi-
tost” i sprečavaju nas da uvidimo koliko su naši životi ostali nekosmopolitski, čak i u
globalnim gradovima koje odlikuje obilje rasa, kultura i nacija. Potrošačka kultura

stvara iluziju da sve znamo i poznajemo, odnosno da je ono što smo izabrali stvarno
najbolje ili inkluzivno. Ali “većina ljudi prihvata samo poznate elemente diverzite-
ta koji im se nudi” i bira ono što im je blisko. Današnje “meke kosmopolite” obično
sreću Druge na takvim mestima kao što su “saloni za one koji često lete na aerodro-
mima (ili u njihovom produžetku, hotelima koji nude usluge po ‘internacionalnim
standardima’)”, dakle uglavnom na poznatim, “svojim” mestima gde susreću ljude
sličnih životnih iskustava, gde nema mnogo iznenađenja i neprijatnosti (Calhoun
2002: 888). U takvom kosmopolitizmu ima mesta samo za Drugog koji je “lajt”, koji
je “kao kafa bez kofeina” (Slavoj Žižek), koji je već očišćen od svega što pokazuje da
je stvarno različit.
Kao odgovor na isključivanje i prisvajanje formulisano je alternativno stano-
vište da kosmopolitizam treba da bude otvoren projekat i inkluzivna praksa i da
postoje vernakularni kosmopolitizmi. Ovo shvatanje polazi od toga da razlike ne
predstavljaju rizik, da one nisu opasnost koju treba sterilisati, kontrolisati ili obuz-
davati, već da pružaju priliku za “neočekivane transformacije onoga što je globalno
i onoga što je lokalno. Ovim pristupom se slavi hibridnost i “nečistoće” koje nastaju
u susretu prividno nekompatibilnih modernosti. Povezujući pojmove narečja (ver-
nacular) i kosmopolitizma, Homi K. Bhabha govori o procesu odomaćivanja, po-
ništavanja (undoing) i prevođenja nametnutih binarnosti, granici i međuprostoru,
“situacionim etikama” i “singularnim politikama” i univerzalnim konceptima koji
ne samo da imaju “samokontradiktornu istoriju” već su dodatno transformisani u
različitim kontekstima (2001: 48-49). Vernakularno tu nije sinonim za nacionalno,
već ukazuje da postoji kosmopolitizam koji se razvija “odozdo na gore”, koji nije
elitistički i ne podrazumeva asimilaciju i prihvatanje pojmova i značenja koje je
definisao zapadni subjekt. Forme vernakularnog kosmopolitizma nam pokazuju
da u paketu globalizacije i modernizacije ne ide samo prisvajanje novih prostora
od strane onih koji su prihvatili zapadne (“univerzalne”) nazore i vrednosti, već i
“različiti oblici i izrazi uključivanja i upisivanja u proces globalizacije na osnovu
značaja lokalnog” (Mamadou Diuf 2002: 112).34
Takvo uključivanje nije vezano samo za migracije i dijaspore, kod kojih je kre-
ativno suočavanje i pravljenje različitih kompromisa najočitije, već isto tako i za za-
nemarene prostore na marginama javne sfere gde žive oni koji imaju dobrih razloga
da budu sumnjičavi prema zahtevima za radikalnim promenama, čak i kada shvataju
da su one u velikoj meri neizbežne. Oni mogu da ih izdrže i odomaće samo ako ih ne-
kako uklope u svoju ukorenjenost, identitet i često nezavidnu realnost. Turbo-folk,
taj slatki izdanak “osmanskog Komonvelta”, odlično odgovara ovoj potrebi. Ali, na-
žalost, ovaj kulturalni odgovor na nasilje modernizacije i urbanizacije podložan je
blaćenju jer, kako proklamuje jedan od popularnih postmodernih mitova, “’okretanje
unazad’ je inherentno reakcionarno ili konzervativno” i, navodno, samo anacional-
na/apatridska “’neukorenjenost’ vodi boljem razumevanju” (Jani 2010: 4).
Jasmina Husanović govori o vernakularnom kosmopolitizmu u kontekstu Bosne, ali ga vezuje za

34
stradanje (marginalizaciju i dislokaciju vernakularnog subjekta), a ne za ono što biva stvoreno uzged
ili uprkos trauma i potčinjavanja u vremenima “rata i tranzicije” (Husanović 2010: 240-241, 252).

Pored toga, ovo “arapsko zavijanje” (Petar Luković) se savršeno uklapa u ori-
jentalističku matricu i pruža opravdanje za različite forme “unutrašnjeg kolonija-
lizma” u balkanskim zemljama.35 Osmansko carstvo ima važno mesto u konstruisa-
nju islama kao antiteze Evrope, izvora zla i večite pretnje. Nešto što nosi islamsku
aromu teško može da stekne pravo građanstva u onim balkanskim državama u ko-
jima je “deosmanizacija” jedan od retkih projekata koji danas ujedinjuje zavađene
elite. I nacionalisti i srpski “liberali” vide turbo-folk kao simptom azijatske bolesti
i balvan na putu modernizacije. I jedni i drugi ga posmatraju kao egzistencijalnu
pretnju, mada iz sasvim suprotnih razloga. Za urbanu elitu turbo-folk je predstav-
ljao inkubator masovnih zločina, dok je za neke nacionalističke intelektualce (na-
ročito one koji nisu postali bliski Miloševićevom režimu) bio opasan eskapistički
pacifikator, laka zabava koja je pažnju smrtno ugrožene nacije sa borbe protiv “po-
mahnitalih” (i “genocidnih”) srpskih neprijatelja skretala na seks i novac.
Ali i “levi” i “desni” (samo)orijentalizam boluju od hronične amnezije. Turbo-
folk je jedan od fenomena koji “direktno ili indirektno reinterpretira kosmopoliti-
zam starog osmanskog ekumena u savremenom balkanskom okviru”. Kosmopoli-
tizam turbo-folka je svetski jer “internalizuje strano do tačke samoprepoznavanja,
samoidentifikacije i samoizražavanja”. On je istovremeno i lokalni (vernakularan)
jer “njegova internacionalna polazna tačka može biti zaboravljena ili odbačena kao
nevažna, a njegovi oblici i odlike stiču nova značenja i vrednosti u zavisnosti od sa-
vremenih potreba i pogleda” (Buchanan 2007: 259-260).
Druga Srbija, prve žene

ili da li hegemonija ima rod?
Višeslojni kulturalni i klasni determinizam ima i snažnu rodnu dimenziju –

nasuprot loše (heteroseksulane) srpske muškosti i patrijarhata navodno stoje,
nalik “negativu fotografije”, apriorno dobre, građanske žene i vrednosti feminiz-
ma (Jansen 2005: 61). Ali tu danas možemo prepoznati i obrise jednog političkog
feminiteta koji pokazuje autoritarne tendencije. Zajedno sa (post)modernim he-
gemonim maskulinitetima novih građanskih elita ovaj feminitet potčinjava i mar-
ginalizuje osobe oba pola koje se ne uklapaju u ideološki okvir koji je sugerisan kao
poželjan (“evropski”) i kulturno i etički superioran. To ponekad dovodi do rekon-
strukcije hegemonije, pukog izmeštanja dominacije. Ovo recentriranje poretka
praćeno je stereotipizacijom radničkih i ruralnih maskuliniteta koji su postali laka
meta u svetu očaranom neoliberalnim bajkama o “postklasnom društvu” i “jedna-
kim šansama”.
Predstavljajući muškost kao antitezu socijalnoj pravdi, modernosti i miru, i
utvrđujući jedan (privilegovani) feminitet kao garanta ovih vrednosti, neke gra-
“Unutrašnji kolonijalizam” je najpre u mnogim postkolonijama (kao što je Mubarakov Egipat, koji je
35
bio de facto britanska kolonija), a zatim i u postkomunističkim zemljama (paste Srbija Borisa Tadića),
serviran kao zamena za demokratizaciju i “emancipaciju” (videti Singerman and Amar 2006: 34).

đanske aktivistkinje su doprinele tome da novi društveni poredak “bude dihotomi-
zovan, a ne demokratizovan” (Howson 2006: 6-7). Druga Srbija je često opisivana
ne samo kao alternativni, već prvenstveno kao ženski prostor. Ali ponekad je teško
uočiti razlike – novonastali “anacionalni” politički feminitet se u nekim važnim as-
pektima konstituisao nalik starom, “srpskom” maskulinitetu. Neke od najuticajni-
jih i najvidljivijih nevladinih organizacija ostale su autoritarne, nedemokratske i
zatvorene, ponekad zbunjujući mizogine. To su one organizacije i lobističke grupe
u kojima dominiraju militantne “žene vojnici”, ženski avatari patrijarhata. U prak-
si nekih ključnih akterki nije teško prepoznati Theweleitove opise jedne “tvrde” i
izuzetno destruktivne muškosti: “[Č]estice stvarnosti života koje njihov jezik ap-
sorbira pri tome gube vlastiti život. One bivaju lišene života i kao umirući materijal
moraju dati svoj život nekom parazitskom jezičkom zahvatu čiji ‘užitak’ kao da leži
u uništenju stvarnosti. Tim će zahvatom stvarnost biti zaskočena i zaposjednuta”.
Njihov jezik “niti laže, a niti kazuje istinu; to su ovde neupotrebljive kategorije”
(Theweleit 1983a: 198-201).
Ponekad se stiče utisak da Srbija ide napred ne samo mimo, već i uprkos samo-
pravednom delovanju nekih od “vlasnica” ovog feminiteta. Zajedno sa “demokrat-
skim” maskulinitetima on dominaciju (i nevinost) pokušava da obezbedi tako što
depolitizaciju prebacuje iz sfere etničkog u domen evropeizacije, a “loše” (muške)
nacionalističke mitove zamenjuje “dobrim” (i, bar ovde, ženskim) neoliberalnim
fantazijama. Problem nije samo u tome što takve fantazije ne mogu proizvesti ne-
što što će istovremeno biti i emancipatorsko i inkluzivno ili što deluju kao instant
demaskulizovani stari mitovi. Svaka “antipolitička mašina” (James Ferguson) je
opasna i, kako nam pokazuju tragedije podsaharskih postkolonija, depolitizacija
razvoja i tranzicije/prilagođavanja koja se oslanja na moderne (i “čedne”) zapadne
i transnacionalne okvire i institucije može da postane podjednako krvava i fatalna
kao i ona koja se naslanja na utopijsku prošlost i tradiciju.
S jedne strane, rod, kultura i klasa imali su važnu ulogu u brojnim (često
opasnim, ponekad fatalnim) procesima depolitizacije političke sfere, kako onim
naivnim tako i strateškim. Ali, s druge strane, politiku (kao i moćne strategije po-
litizacije i depolitizacije) nije moguće razumeti ako ignorišemo kontekst, ako ne
prepoznamo koliko su, na primer, ideje i kultura važni. Ova dva imperativa nije lako
pomiriti. U ovom tekstu sam pokušao da ukažem na pojedine aspekte koje ne treba
gubiti iz vida prilikom pokušaja da (re)valorizujemo ne samo hegemone maskulini-
tete i njihove hijerahije, već i nešto od onoga što je uporno gurano u njihovu senku.
Sličnosti između muških i neoliberalnih fantazija pomažu nam da vidimo i šta je
sve etnifikovanim heteronormativnim maskulinitetima nezasluženo prikačeno u
globalnim i lokalnim borbama za privilegije modernosti.
I ovde su neoliberalne fantazije prvenstveno fantazije muškaraca i žena koji
žele da preotmu i prisvoje modernost. Oni su elita koja tvrdi da se nekako otela ge-
nocidnoj srpskoj gravitaciji i uspela na nebeske visine (evropske) civilizacije, oda-
kle, “za dobrobit svih nas”, vode rat protiv navodno fatalne i lažne niske kulture i
svih onih koji tu (ne)kulturu nose u sebi. Ali teško je tim vlasnicima vrline da sa
olimpskih visina razaznaju čega sve ima dole, u “balkanskoj kaljuzi”. Gađenje i ne-

zainteresovanost su odavno postali deo autarhičnog sveta druge srpske palanke.
Meru njenog hibrisa i odvojenosti od balkanske alternativne modernosti nije teško
ilustrovati.
Naime, kada se tumači iz ove perspektive, turbo-folk nije samo izraz pretpo-
stavljene zaostalosti, primitivnosti, izvrnutosti, patologije i zla, već praktično ote-
lotvorenje srpstva. Ali teško je razumeti kako je zvuk koji je navodno srpski, kome
je Milošević i otac i babica, mogao da osvoji Tuđmanovu Hrvatsku, iako je, kako
piše Ines Prica, obično bio samo “površno zamaskiran”. Teško je sa etnocentričnih
i kultur-rasističkih polazišta objasniti kako se to Cecina “balkanska magma” prelila
u evropski Zagreb i zašto su je stanovnici “malog Beča” na Savi često konzumirali u
“intaktnom obliku” (Prica 2004: 152). Još je teže prihvatiti tumačenja koja sugeri-
šu da je jedan kulturocidni izraz srpske “nacionalne patologije” mogao ne samo da
opstane posle pokolja Srebreničana, već da nastavi da “žari i pali” u skoro svakom
bošnjačkom selu i gradu.
Svet turbo-folka, živahnog čeda modernizacije i globalizacije, ima mnogo sen-
zualnih i zgodnih, muških i ženskih, albanskih i bošnjačkih heroja i heroina. Jedan
od kandidata za Cecinog naslednika na tronu oklevetane “srpske” muzike je Dado
Polumenta, muževni Bošnjak iz Bijelog Polja. Na YouTubu testosteronski Dado
ima gledanost o kojoj folkerka Ceca (nikada nije bila dovoljno “turbo”) ne može ni
da sanja. Više od 13 miliona pripadnika postjugoslovenske internet generacije od-
gledalo je nostalgičnog sandžačkog frajera kako iz crnog Lamborghinija (sa švajcar-
skim tablicama) peva o ljubavi prema Balkanu. Harmonika i trileri čine savršenu
podlogu za Dadinu modernu vožnju iz snova.
Za mnoge od uskraćenih i nestrpljivih muškaraca koji o modernosti sanjaju
u lagumima neoliberalnog poretka ona ima samo jednu dimenziju – obilje. Takva
modernost dobija smisao jedino u kombinaciji sa onim što je u ljude upisano ra-
zličitim iskustvima: lepo-(homo)seksulanim, ružno-ratnim ili onim pomešanim, u
kojima je radost dolazila kad smo joj se najmanje nadali (pa kasnije osećamo stid), a
užas kad smo najviše uživali (što može da vodi u nemi bes). Ta iskustva su upisana u
srcu i u svakoj pori i ne mogu se lako izbrisati. Zato je Dado, kao i Ceca, toliko moćan
i neodoljiv dok peva o koži koja ne zaboravlja:
“...Na koži Balkan istetoviran,

u srcu majka rođena.
Vuče me nostalgija,
naši ljudi i muzika...”
Dado, Ja volim Balkan

IZVORI
–– BAYART, J. 2005. The Illusions of Cultural Identity. London: Hurst and Com-
pany.
–– BECK, U. and GRANDE, E. 2006. Kozmopolitska Europa: Društvo i politika u
drugoj moderni.
–– Zagreb: Školska knjiga.
–– BEVERLEY, J. 1999. Subalternity and Representation: Arguments in Cultural
Theory. Durham: Duke University Press.
–– BHABHA, H. K. 2001. Unsatisfied: Notes on Vernacular Cosmopolitanism. In:
G. CASTLE, ed. Postcolonial Discourses: An Anthology. Oxford: Blackwell.
–– BRENNAN, T. 2001. Cosmopolitanism and Internationalism. New Left Review. 7:
75-84.
–– BUCHANAN, D.A. 2007. Bulgarian Ethnopop along the Old Via Militaris:
Ottomanism, Orientalism, or Balkan Cosmopolitanism. In: D.A. BUCHANAN,
ed. Balkan Popular Culture and the Ottoman Ecumene: Music, Image, and Regi-
onal Political Discourse. Lanham: Scarecrow Press.
–– CALHOUN, C. 2002. The Class Consciousness of Frequent Travelers: Toward
a Critique of Actually Existing Cosmopolitanism. The South Atlantic Quar-
terly. 101(4): 869-897.
–– CECAFANTEAM. 2007. CECA / KOZA PAMTI / GAY THEMED [online]. [Pri-
stupljeno 15.02.2012.]. Dostupno na: http://www.youtube.com/watch?v=NaI
hmAkQcbc&feature=related.
–– CESARI, J. 2005. Introduction. In: J. CESARI, J. and S. MCLOUGHLIN, eds.
European Muslims and the Secular State. Aldershot: Ashgate.
–– CHAMBERS, I. 2001. Culture After Humanism. London: Routledge.
–– COLLINI, S. 2010. Blahspeak [online]. [Accessed 10. 05. 2010.]. Available from:
http://www.lrb.co.uk/v32/n07/stefan-collini/blahspeak.
–– DIJKSTRA, B. 1996. Evil Sisters: The Threat of Female Sexuality and the Cult of
Manhood. New York: Knopf.
–– DIJKSTRA, B. 1988. Idols of Perversity: Fantasies of Feminine Evil in Fin-de-
Siecle Culture. Oxford: Oxford University Press.
–– DIMITRIJEVIĆ, B. et al. 2012. Kako da se napreduje, a da se ništa ne promeni?
Razgovor sa Dubravkom Stojanović. U: B. DIMITRIJEVIĆ et al. ГУД ЛАЈФ:
fizički narativi i prostorne imaginacije/ 53. oktobarski salon. Beograd: Kulturni
centar.
–– DUNGACIU, D. 1999. East and West and the “Mirror of Nature”. Nationalism in
West and East Europe - Essentially Different?. In: A Decade of Transformation,
IWM Junior Visiting Fellows Conferences, Vol. 8: Vienna.
–– EISENSTADT, S. N. 2000. Miltiple Modernities. Daedalus. 129(1): 1-29.
–– FERGUSON, J. 2006. Global Shadows: Africa in the Neoliberal World Order.
Durham: Duke University Press.
–– FRIDMAN, O. 2011. ‘It was like fighting a war with our own people’: anti-war
activism in Serbia during the 1990’s. Nationalities Papers. 39(4): 507-522.

–– GALTUNG, J. 2009. Mirnim sredstvima do mira. Beograd: Službeni glasnik i
Jugoistok XXI.
–– GAONKAR, D.P. 2001. On Alternative Modernities. In: D.P. GAONKAR, ed, Alternative
Modernities. Durham: Duke University Press.
–– GARCIA CANCLINI, N. 2005. Hybrid Cultures: Strategies for Entering and Le-
aving Modernity. Minneapolis: University of Minnesota Press.
–– GESCHIRE, P., BIRGIT, M. and PELS, P. 2008. Introduction. In: P. GESCHI-
RE, M. BIRGIT and P. PELS, eds. Readings in Modernity in Africa. Bloomin-
gton: Indiana University Press.
–– HONIG, B. 1998. Ruth, the Model Emigre: Mourning and the Symbolic Politics
of Immigration. In: P. CHEAH and B. ROBBINS, eds. Cosmopolitics: Thinking
and Feeling beyond the Nation. Minneapolis: University of Minnesota Press.
–– HOWSON, R. 2006. Challenging Hegemonic Masculinity. Abingdon: Routledge.
–– JANI, P. 2010. Decentering Rushdie: Cosmopolitanism and the Indian Novel in En-
glish. Columbus: The Ohio State University Press.
–– JANSEN, S. 2005. Antinacionalizam. Beograd: XX vek.
–– KAVKAZ13. 2007. Ceca-Koža pamti [online]. [Pristupljeno 15. 02.2012.]. Do-
stupno na: http://www.youtube.com/watch?v=dlrLp-I0Deo.
–– KRISTEVA, J. 1993. Nations Without Nationalism. New York: Columbia University
Press.
–– LINDNER, E. G. 2009. Genocide, Humiliation, and Inferiority: An Interdis-
ciplinary Perspective. In: N.A. ROBINS and A. JONES, eds. Genocide by the
Oppressed: Subaltern Genocide in Theory. Bloomington: Indiana University
Press.
–– MAGGIO, J. 2007. “Can the Subaltern Be Heard?”: Political Theory, Transla-
tion, Representation, and Gayatri Chakravorty Spivak. Alternatives. 32(4):
419–443.
–– MAMADOU, D. 2002. The Senegalese Murid Trade Diaspora and the Ma-
king of a Vernacular Cosmopolitanism. In: C.A. BRECKENRIDGE et al., eds.
Cosmopolitanism. Durham: Duke University Press.
–– MAMDANI, M. 2004. Good Muslim, Bad Muslim: America, the Cold War and
the Roots of Terror. Kampala: Fountain.
–– MAMDANI, M. 2001. Good Muslim, Bad Muslim - An African Perspective [onli-
ne]. [Accessed 15. 02. 2007.]. Available from: http://essays.ssrc.org/sept11/
essays/mamdani.htm.
–– MANOJLOVIĆ PINTAR, O. 2012. Kulturni konteksti nastanka fašiz(a)ma [onli-
ne].[Pristupljeno: 10.02. 2012.]. Dostupno na: http://www.starosajmiste.info/
transcripts/konteksti_dr_manojlovic_pintar.pdf.
–– MBEMBE, A. 2003. Necropolitics. Public Culture. 15(1): 11–40.
–– MISHRA, P. 2012. Indians Against Democracy [online]. [Accessed 10. 02.
2012.]. Available from: http://www.nybooks.com/blogs/nyrblog/2012/
jan/24/indians-against-democracy/.
–– POLLOCK, S. 2002. Cosmopolitan and Vernacular in History. In: C.A. BREC-
KENRIDGE et al., eds. Cosmopolitanism. Durham: Duke University Press.

–– PRICA, I. 2004. Na tlu trivijalnog: Pismo iz tranzicije. Nar. umjet. 41(2): 141-156.
–– ROFEL, L. 2002. Modernity’s Masculine Fantasies. In: B. KNAUFT, ed. Critically
Modern: Alternatives, Alterities, Anthropologies. Bloomington: Indiana University
Press.
–– SANDRES, T. and WEST, H.G. 2003. Power Revealed and Concealed in the New
World Order. In: T. SANDERS and H.G.WEST, eds. Transparency and Conspi-
racy: Ethnographies of Suspicion in the New World Order. Durham: Duke Uni-
versity Press.
–– SINGERMAN, D. and AMAR, P. 2006. Introduction. In: D. SINGERMAN and P.
AMAR, eds. Cairo Cosmopolitan. Cairo: AUK Press.
–– SPITULNIK, D. 2002. Accessing ‘Local’ Modernities: Reflections on the Place
of Linguistic Evidence in Ethnography. In: B. KNAUFT, ed. Critically Modern:
Alterities, Alternatives, Anthropologies. Bloomington: Indiana University Press.
–– THEWELEIT, K. 1983a. Muške fantazije: Muškarci i žene. Zagreb: Grafički za-
vod Hrvatske.
–– THEWELEIT, K. 1983b. Muške fantazije: Bujice, tijela, povijest. Zagreb: Gra-
fički zavod Hrvatske.
–– “ZOZON”. 2010. Odloženo objavljivanje istine o genocidu [online].[Pristupljeno:
20. 02. 2012.]. Dostupno na: http://www.e-novine.com/comments/svet/svet-
vesti/40424-Odloeno-objavljivanje-istine-genocidu.html.

Jasna Koteska
Tri funkcije
balkanske
muškosti
preveo s makedonskog:
Nenad Vujadinović
Kožni super-ego
U filmu Parada (2011) Srđana Dragojevića postoji jedna kratka, ali (u ideološ-
kom smislu) ključna scena koja daje na uvid način na koji se konstituiše balkanska
muškost.
Radnja Parade organizovana je na osnovu činjenice da grupa homoseksuala-
ca želi da organizuje gej paradu. Aktivisti su konstantno izloženi nasilju od strane
vandalskih gradskih bandi, policija odbija da ih štiti, a oni, zahvaljući čitavom sple-
tu okolnosti, zaštitu uspijevaju da nađu na najneočekivanijem mjestu: dobijaju je
od Limuna, ratnog veterana iz devedesetih (nekadašnjeg ubice i kriminalca, a sad
vlasnika džudo kluba i agencije za obezbjeđenje), koji zadatak mora prihvatiti ako
želi da osvoji srce i dobije ruku svoje vjerenice Biserke. Iako Limun ima zavidan
ugled kod svih kriminalaca u gradu, niko od kolega po oružju ne izražava želju da
mu pomogne, tako da on, ne bi li odgovorio na postavljeni zadatak, biva primoran
da okupi svoje nekadašnje kolege iz rata: po jednog ratnog veterana iz Hrvatske,
Bosne i s Kosova. Ta zajednička multikulturna eks-jugoslovenska paravojna for-
macija zaista i uspijeva da zaštiti ovaj pokušaj realizovanja gej parade, ali tokom
akcije desi se da nastradaju i sami učesnici, uključujući i Limunovu paraformacija,
a glavni inicijator parade, gej ativista Mirko, biva ubijen. Film se zavšava monta-
žom kratkih dokumentarnih i igranih sekvenci koje se odnose na 10. oktobar 2010.
godine, kad je u Beogradu bila održana prva “uspješna” srpska parada, na kojoj je
5.600 policajaca obezbjeđivalo stotinjak gej aktivista, koji su bili ugroženi od strane
6.000 kontra-protestanata. Riječ je o paradi na kojoj je bilo povrijeđeno 200 ljudi i
u okviru koje je bio kompletno demoliran centar Beograda.
Scena koja je na početku spomenuta pokazuje glavnog junaka Limuna koji,
dok pokušava da ubijedi ratne veterane da se priključe organizaciji obezbjeđenja

gej parade u Beogradu (te zaboravivši što u tom trenutku treba da im kaže), odjed-
nom pogleda ka svojoj podlaktici, na kojoj je prethodno ispisao frazu “nenasilna
komunikacija”. Ova scena u esencijalnom obliku sadrži manevar koji Dragojević
koristi tokom čitavog filma ne bi li zapravo osnažio ideal nasilne balkanske muš-
kosti. Fraza “nenasilna komunikacija” bivšem ratniku Limunu ne znači ništa, pa je
on tako i lako zaboravlja, iako shvata da mu može biti korisna na njegovom “novom
radnom mjestu”, na kojem povremeno treba da je koristi u komunikaciji, pa nalazi
najinteligentnije, protetičko rješenje: svoje tijelo koristi kao privremeni tefter i na
njemu zapisuje rečenicu koja mu je potrebna – a isto to tijelo je, inače, pokriveno
tetovažama, svojevrsnim simboličkim rukopisom koji svjedoči o njegovom muš-
kom putovanju kroz balkanski (post)ratni pakao.
Ova podlaktica je genijalna replika o spektakularnoj balkanskoj muškosti i to u
najmanje tri različita smisla: 1. da bi muškost funkcionisala, ona se mora osloniti na
nekakav opsceni dodatak (lakat); 2. muškost erotizuje sadržaj koji želi da represira
(verbalna komunikacija se transponuje u tjelesnu); 3. i najvažnije – ta podlaktica
prvenstveno ima funkciju dislocirane super-ego komande – pravi muškarac je onaj
koji prebacuje odgovornost prema zajednici s konceptualnog na laktaški nivo.
U svom seminaru Četiri temeljna pojma psihoanalize Žak Lakan uvodi pojam
lamela i opisuje ga ovako: lamela je nešto “ekstra-površinsko”, “pljosnato” (1986,
210), te zatim kaže:
“Zamislite samo, da vam to obavije lice dok mirno spavate… Ta lamela, taj or-
gan čija je osobina da ne postoji, ali koji zato nije manje organ – mogao bih
vam i više govoriti o njegovom zooloskom položaju – to je libido. To je libido
kao čisti nagon života, tj. besmrtnog života, neuništivog života, života kojem
nije potreban organ, pojednostavljenog i nerazorivog života.” (1986, 210).
U svojoj knjizi Kako čitati Lakana Slavoj Žižek poistovjećuje lakanovsku la-
melu s frojdovskim parcijalnim objektom (2007, 62). Lamela se može objasniti kao
čudan organ koji se na magičan način automatizovao i koji uspijeva da preživi izvan
svakog tijela. Takav parcijalan objekat, takva lamela je, na primjer, samoopstajuća
ruka koja luta u surealističkim filmovima; takav je monstruozni osmijeh iz Alise u
zemlji čuda, organ koji nije vezan ni za kakvo tijelo; a u slučaju Parade takva lamela
je Limunov super-ego, koji se čudovišno odvaja od njegove psihe i smiješta se na
ekstrapovršinsku kožu (kad se u proljeće 2012. godine u Makedoniji desilo grozo-
morno ubistvo petorice ribara kod Smilkovskog jezera u blizini Skoplja, direktor
Skopske psihijatrijske klinike izjavio je za medije da su ubice “ljudi bez super-ega”
– direktor Psihijatrije je, dakle, na sličan način definisao super-ego: kao nešto što
nije nužno dio strukture svake ličnosti).
Dragojević svojeg Limuna uistinu oprema nekakvom super-ego instancom; ali,
umjesto da bude dio strukture ličnosti, super-ego postaje nekakva autonomna hero-
ina iz horor priče, biva dislociran na kožu i tako dobija novi “medij” – umjesto da ga
nosi subjekat, njega sad nosi ekstra-površinski sloj kože. Pošto se upisano obriše, Li-
mun može da nastavi da bude “struktura bez super-ega”, otjelovljenje fantazmatske
ideje o životu bez ograničenja, o nesvodivom, neuništivom libido efektu, o onome što

Frojd naziva “nagonom za smrću”. Riječ je, u stvari, o ekscesivnom visokom životu
kojeg kriminalac Limun uzima od drugih kako bi se njime libidalno napajao.
Ovdje se vrijednom pomena čini i veza između paradoksa dubine i muškog su-
bjekta, o kojoj piše Delez u svojoj knjizi Logika čula. Delez spominje upravo mon-
struozni osmijeh iz Alise u zemlji čuda (pandan kožnom super-egu iz Parade) i kaže
da kod Luisa Kerola samo Alisa, samo taj mali ženski subjekat, traga za dubinom;
svi drugi, naročito mali muški subjekti, igraju se na površini (2004, 13). Tokom čita-
ve prve polovine knjige Alisa je u potrazi za tajnom koja se nalazi s druge strane po-
stojećeg, želi da vidi od čega se sastoje tijela u rupi u koju je pala. Kao što knjiga na-
preduje, kao što napreduje Alisino kopanje i padanje u dubinu, tako i životinje sve
više ustupaju mjesto špilovima karata, svijet se naseljava tankim figurama, ima sve
više ekstra površina, sve više lakanovskih lamela o muškarcima. Dubina prestaje da
biva kompliment. Alisa pada u dubinu zemlje, ali je tamo, paradoksalno, dočekuju
ravne lamele, tanke stvari. Kao u tezi Pola Valerija “najdublja je čovjekova koža”
(2004, 12), Alisa nailazi na sve više kožnih zapisa, ekstra-ravnina, rana, posjekotina;
nailazi na sve ono što se može pojaviti samo na površini. Kod Luisa Kerola muška
djeca razgledaju stvari, obrću ih po rukama, ali razgledaju ih samo kao površine i
nikad ne prodiru u njihovu dubinu.
Baš poput bolesnog djeteta iz Kafkine priče Seoski doktor, koje može da umre
u miru tek pošto zacijeli rana na njegovom stomaku, i Limun može da nastavi svo-
ju košmarnu kriminalnu istoriju tek pošto super-ego za njega postane samo jed-
va vidljiv zapis na koži. Koža tako postaje nekakav ekstra ravan koverat koji u sebi
čuva Zlog genija balkanske destrukcije – subjekat nije odgovoran za destrukciju,
odgovoran je ovaj kožni koverat. Mehanički zalijepljen na lakat, balkanski libido ne-
uništivosti pretvara se se u nekakav primordijalni ambis koji guta sve pred sobom.
U intervjuu koji je dao Hrvatskoj televiziji u emisiji Nedjeljom u 2, 11. marta
2011, Dragojević je izjavio da je po profesiji klinički psiholog i da zato: “Film ’Para-
da’ ima dosta neke mini psihoanalize u sebi”. Psihoanaliza o kojoj govori Dragojević
je upravo taj opsceni kožni super-ego, taj opsceni kožni koverat muškosti koji se
najbolje čita baš kroz Lakanov mit o lameli.
Mit o lameli kod Lakana, zapravo, uključuje vezu između gubitnika i identi-
teta. Limun je ratni veteran koji živi sasvim udobno na post-ratnom Balkanu. On
ne doživljava nikakvu simboličnu kastraciju zbog toga što je posegao za nečim što
mu nije pripadalo u ratovima tokom devedesetih (u suprotnom slučaju došlo bi do
realizacije frojdovske ideje o ograničenju sadističkog libida putem simbolične pri-
jetnje koja u djetetu izaziva strah zbog toga što vjeruje u to da će biti kastrirano
ako posegne za nečim što nije njegovo). I u toku 2011. Dragojevićev Limun ponovo
biva rehabilitovan u odnosu na potencijalnu simboličnu kastraciju – i to putem ove
monstruozne super-ego ruke! Lakan lamelu objašnjava kao svojevrsnu pozitivnu
opačinu kastracije; lamela je neuništivi ostatak, parcijalni parazit zakačen za tije-
lo subjekta, ono što u njemu predstavlja besmrtni impuls – ali da bi ovaj parcijal-
ni parazit zaista bio besmrtan, on se poput vampira mora napajati svakom tuđom
smrti. Ako Limun internalizuje svoj super-ego, ako prihvati da postoji nešto poput
“nenasilne komunikacije”, onda će on simbolično morati da kastrira svoju poziciju

ratnika. Zato Limun ima kožnu lamelu, taj zapis na podlaktici je, u stvari, način na
koji Dragojević uspijeva da rehabilituje svog junaka u odnosu na sve zločine koje je
počinio u prošlosti, te da mu otvori put ka činjenju novih. Zašto?
Kao što već znamo, mit nema ni svoje konačno, ni svoje beskonačno vrijeme. U
vesternima, na primjer, koji imaju mitsko uređenje vremena, junak nikad ne umire
na kraju filma (tzv. konačno vrijeme), a ni ne odlazi jašući ka nepoznatoj preriji da
se više nikad ne bi vratio (tzv. beskonačno vrijeme). Junak zaista na kraju filma uvi-
jek usamljen odlazi, ali i dobacuje jedno “vratiću se”, kao ideju da je njegovo vrije-
me ciklično i da će on uvijek biti tu kad bude bilo potrebe za njegovim uslugama. U
tom smislu, Limun predstavlja mitski obrazac (sličan onome koji se može vidjeti u
Ben Huru – filmu koji uz Sedam veličanstvenih predstavalja i jedini direktni filmski
citat u Paradi), a Parada, iako se u njoj igra na kartu istoricizma povezanog s jednim
realnim događajem na post-ratnom Balkanu (nasiljem koje redovno prati poku-
šaje održavanja gej parade), paradoksalno – ima obratnu ideju: pokušaj ponovnog
univerzalizovanja balkanskog muškog mita o neuništivom junaku. U spomenutom
intervjuu za HTV Dragojević je rekao da je model za Limunov lik direktno preuzet
od junaka njegovog ratnog filma Lepa sela lepo gore – riječ je o istom ratniku, uhva-
ćenom u okvire cikličnog vremena mita – jedina razlika je u tome što ratnik u ovom
sikvelu sad ima i novu vojnu igračku.
Bratstvo
Druga važna scena u Paradi dešava se u kancelariji šefa policije, u kojoj nevla-
dina organizacija Tolerancija traži od policije zaštitu tokom održavanja gej parade.
Šef policije, odbijajući da im pomogne, odgovara im otprilike u ovom stilu:
“Vidite, ja sam godinama bio direktor kazneno-popravne ustanove, ja
mogu da razumem pederastiju u instituciji. Štićenici, njima svojstveno,
kažu: nema seksa dok ne udare jaja o jaja, snalaze se znate, al’ se time ne
ponose, za razliku od vas, koji ste na slobodi, a ponosite se.”
U nukleusnoj formi u ovoj sceni sadržana je suština libidalne ekonomije, koja
mora biti cenzurisana da bi se uspostavila balkanska muškost (ovoj sceni vratiću se
nešto kasnije).
Funkcije koje fuzionišu koncept balkanske muškosti kod Dragojevića se, osim
u smislu dislociranja odgovornosti, lociraju na još dvijema veoma vašnim osama:
druga je – cenzura homoseksualnosti, a treća – muško bratstvo. Vidjećemo da, po-
red očiglednih slabosti koje Parada ima (stereotipna kemp priča, sumnjive etičke
poruke, estetika gega, priča koja se generalno kreće od jednog do drugog nacionali-
stičkog vica... – što, sve zajedno, čini ovaj film jednim od slabijih ostvarenja u okviru
novog talasa tzv. postjugoslovenskog filma), Dragojevićevo djelo je, ipak, uspješno
uhvatilo tačno ono mjesto na kojem izuzimanje od odgovornosti ide ruku pod ruku
s lomljivom koegzistencijom koju ekstremna i nasilna homofobija imaju s impli-
citnim homoseksualnim bratstvom, zbog čega je pogođen fenomen “dobrog tero-
ra”, koji publika prepozaje kao svojstven balkanskoj muškosti, zbog čega je, između

ostalog, s polovinom miliona prodatih ulaznica Parada postao ubjedljivo najgle-
daniji film na Balkanu posljednjih godina (a činjenica da je “šokantna” tema filma
osvojila i zapadnu publiku i da je film dobio nagradu na Berlinskom festivalu samo
ukazuje na to da zapadna publika Balkan još uvijek čita na osnovu akutnih stereo-
tipa). Problem ovog filma je u tome što, iako se u njemu tri spomenute ideološke
funkcije balkanske muškosti: dislociranje odgovornosti, cenzura i bratstvo izlažu s
ciljem da budu transgresirane (film želi da pošalje poruku koja bi trebalo da afir-
miše toleranciju), ovo ostvarenje, paradoksalno, pervertira upravo svoju vlastitu
poruku – i to tako što kriminalni kôd uspijeva da predstavi kao glavnu supstancu
balkanske muškosti.
Nastavljamo sad s analizom druge funkcije balkanske muškosti – bratstva.
Ovu funkciju odmah ćemo provjeriti u kontekstu još jednog filma napravljenog
prošle godine. I u Dragojevićevoj Paradi, i u makedonskom filmu Pank nije mrtav
Vladimira Blaževskog – muškarac je muškarac samo dok oko sebe ima braću sličnu
sebi. U filmu Pank nije mrtav panker Mirsa treba da izvede operaciju veoma sličnu
onoj koju mora da realizuje Limun – on treba da ujedini nekadašnje članove svojeg
pank benda Radnička terapija. Članove svog benda on traži širom nekadašnje Ju-
goslavije s ciljem da ih okupi kako bi zajednički nastupili pred albanskom publikom
na multietničkom hepeningu u gradu Debru. U Paradi muško bratstvo je paravojno
i ima zadatak da spašava seksualnu manjinu, a u filmu Pank nije mrtav bratstvo je
pankersko i treba da “spašava” etnički suživot. Spas u oba slučaja dolazi u formi
multipliciranih muških tijela – i to ne bilo kojih tijela, već tijela pobratima, kao
bratskih tijela. Evo nekih od elemenata koji formiraju libidalnu ekonomiju balkan-
skog bratstva:
A)
Bratstvo se bazira na principu dvostrukog isključivanja: 1. isključivanje prijatelj-
stva među ženama (kod Dragojevića, Biserka i Lenka ne mogu da ostanu samo na pri-
jateljstvu, taj odnos se odmah implicitno seksualizuje; kod Blaževskog, Nina i Mimi
nemaju baš nikakav odnos); 2. isključivanje prijateljstva između muškarca i žene.
Derida kaže: “Da bi postalo primjer univerzalnog bratstva, bratstvu je potreb-
no da bukvalno bude bratsko: tj. takvo da žena ne može zamijeniti muškarca, ni
sestra brata.” (2001, 360). Ako se žena pojavi u tom bratstvu, kao što je to slučaj s
Ninom kod Blaževskog ili s Biserkom kod Dragojevića, ona u rodnom smislu mora
da funkcioniše kao muškarac, zato što se bratstvo bazira na falusnoj bliskosti.
Film Blaževskog bukvalno završava Ljakovim pitanjem (igra ga Toni Mihajlovski):
“Nina, brate, drkaš li ga, brate?” Poslije svih peripetija kroz koje prolazi pank bend,
Nina uistinu postaje nešto kao dio pankerskog bratstva, ona s ostalim članovima
benda odlazi u nepoznatom pravcu, u budućnost, ipak, ultimativna sumnja u od-
nosu na nju ostaje: žena nije dovoljno bratska, ona još uvijek ne zna što je bratstvo,
ona, svakako, čuje bratski poziv, čak i učestvuje u njemu (Nina je u nekim situacija-
ma presudna za ujedinjavanje bratstva), ali ona, ipak, još uvijek sasvim ne razumije
bratsko obećanje. Ona, nesumnjivo, dobro poznaje bratstvo, čak i živi s njim, ali ima
i ultimativni nedostatak – falus: “Nina, brate, drkaš li ga, brate?”

To još uvijek ne daje nadu ženi, ali u isto vrijeme i komplikuje stvari, pa tako
žena ostaje nešto kao “vječna ironija zajednice”, o kojoj piše i Hegel (2001, 361).
Uprkos nespornim pozitivnim ulogama koje Biserka i Nina imaju u ovom smislu,
ono za što žena nije sposobna je – kompletno razumijevanje bratstva. Biserka je za-
ista portretisana s velikodušnom, nježnom ironijom, ona je dirljiva i autentično de-
mokratska osoba, ali balkansko bratstvo još uvijek se ne može otvoriti prema njoj,
upravo zato što je ono nasuprot njoj i formirano. Muško bratstvo zaista dozvoljava
preokrete: žena može postati dio koalicije bratstava, ali to uvijek proizilazi iz muš-
ke dobrote (dobrote partnera). Ujedno, riječ je i o patrijarhalnoj dobroti – Limun
je osuđen na to da bude dobar, u suprotnom će izgubiti Biserkinu ljubav. Mirsa voli
Ninu takvu kakva je, u njihovom odnosu nema ucjene, ali i Nina je u bratstvu zbog
Mirsine dobrote. On Nini daje neuporedivo više nego što joj uzima, imamo osjećaj
da je ženi u svijetu koji kreira Blaževski dobro – Nina ima slobodu kao rijetko koja
druga balkanska žena: kad se Nina Mirsi vraća trudna, on je prihvata bez morali-
zovanja i njega lako možemo zamisliti kao dobrog oca Nininog djeteta. Nina ima
slobodu da sama odlučuje o svojem tijelu, o svom danu, o svom ponašanju, tako da
se može zaključiti kako ne samo Mirsa, već i Blaževski nigdje ne moralizuje u vezi
s Ninom, što njegovo portretisanje muškosti čini neuporedivo kompleksnijim i
manje manipulatoskim u odnosu na sumnjivog Dragojevića.
B)
Bratstvo isključuje oca. Očinski odnos je monarhijski, kraljevski; odnos među
braćom je politički – piše Derida. Oba filma su otvorena figurom “odsutnog oca”,
tipičnom temom postmoderne – Mirsi otac je otišao u Australiju; Limunovog oca u
filmu nema, a njegov sin postaje skinhed kad Limun odluči da ode i da formira svoj
novi dom. Premda je otac odsutan, bratstvo, ipak, zavisi od ideje o ocu. To ne znači
da se braća vezuju za oca, niti da su mu sinovi potčinjeni. Nema prijateljskih osje-
ćanja prema ocu, nema prijateljstva s nekim kome si dužan. Bratstvo se ne može
napraviti s ocem, ipak, ono predstavlja nekakvu želju za porodicom, ali za takvom
porodicom u kojoj je brat (a ne otac!) u njenom centru.
Davanje prednosti figuri brata pred figurom oca djelimično se dešava i kao
politička nužnost. Krvavi ratovi na Balkanu tokom devedesetih poklopili su se s
padom komunizma. Komunizam je samo nominalno bio era drugova; suštinski i
strukturno bila je to era edipovske dinamike između oca i sina – partijski kadrovi
obraćali su se Titu nazivom “Stari”, kodno Staljinovo ime bilo je “Djed” i sl. Nije tu
u pitanju samo ideološka, već i suštinska porodična, edipalna drama smještena u
srcu komunizma; zato je i pad komunizma morao da se poklopi s rušenjem ideje o
sadističkom ocu. To je, pak, učinilo da era postkomunizma postane era braće; ali ne
braće po krvi, već pobratima – era muških bratstava.
Odličnu ilustraciju ideološke dinamike odnosa oca i sina u postkomunizmu
daje ruski film 12 gnijevnih ljudi (2007) Nikite Mihalkova. Dvanaestočlana sudska
porota treba da donese presudu o tome da li je čečenski student, kojemu se sudi,
kriv za ubistvo svog ruskog očuha ili nije. Presuda treba da bude donešena jedno-
glasno, a porota, zbog toga što se sud renovira, biva premještena u fiskulturnu salu

obližnje škole, te tamo i zatvorena (čime se uspostavlja i odgovarajuća replika
u odnosu na događaje u Beslanu), pa u jednoj takvoj kamernoj atmosferi počinje
složenu ideološku debatu o odnosu otac-sin u ideološkom univerzumu postkomu-
nizma, kao temporalnog, ali i supstancijalnog nasljednika komunizma. Sad, poslije
raspada Sovjetskog Saveza, pitanje glasi: Da li je ovaj Sin/Kćerka (Čečenija) kriv/a
za ubistvo ovog Očuha (Rusije)?
U jugoslovenskom slučaju ovo se može ilustrovati najrazličitijim primjerima:
dobavljanje “vanjske” dozvole za emancipaciju posljednjeg “djeteta” Jugoslavi-
je – Kosova; svađa između Srbije i Hrvatske u vezi s naslijeđivanjem olimpijskih
medalja u martu 2008, kad su iz Srbije pokušali doskočiti Hrvatima riječima da je
Hrvatska, čim je odlučila da napusti jugoslovensku porodicu, automatski ostavila i
sve medalje u svom nekadašnjem “domu” itd. U Mihalkovljevom filmu, u trenutku
u kojem su glasovi u vezi s pitanjem da li je čečenski student kriv za ubistvo ruskog
očuha izjednačeni, jedan od porotnika odjednom se prisjeća svojeg oca, koji je u vri-
jeme komunizma bio partijski sekretar Urala. Na ovo drugi porotnik dobacuje da je
njegov otac bio privilegovan i da im taj slučaj ne može pomoći u donošenju presude,
ali sin na to odgovara riječima: “O kakvim komunističkim privilegijama govorite?
Nismo oca vidjeli tokom čitavog života. Kad su ga penzionisali, otišao je čovjek za
tri mjeseca.” Ovo predstavlja istinski prigovor koji jedan sin upućuje ocu, kojemu
je, pak, zapalo da se bavi krvavom politikom, umjesto da bude “željeni” otac u svojoj
porodici – pravi postkomunistički lament o sadističkim ideološkim očevima.
Čitanje Frojda o bratskom savezu prije i poslije očevog ubistva ovdje dobija i
svoju političku repliku – samo je nad mrtvim očevim tijelom moguće izgraditi brat-
ski savez. Nad mrtvim tijelom Jugoslavije, kao domovine, rađa se ideja o bratskim
balkanskim narodima; a grižnja savjesti zbog očeubistva Jugoslavije umiruje se
ponovnim uspostavljanjem veza među izgubljenom braćom. U oba filma biti nečiji
brat, znači biti iznova ujedinjeni Jugosloven. To je i nostalgična simptomatska tačka
u koju se smiješta balkanski muškarac dvadeset i prvog vijeka. Muško bratstvo na
Balkanu u 21. vijeku je jugoslovensko bratstvo – i to nekako prirodno dolazi: brat
Jugosloven je stariji, a uvijek je dobro biti brat starijemu bratu. Osim toga, ovako
shvaćeno bratstvo dobija i elemente prirodnog prava (starije je, dakle, prirodno je).
C)
Trebalo bi, u stvari, bratstvima iz obaju filmova suprotstaviti i “scene iz kre-
veta”: one između muškarca i žene. Samo u krevetu balkanski muškarac se susreće
s političkom tajnom, s pitanjem: ko je moj javni neprijatelj? Mirsino pitanje je: da
li Albanac može biti dio mojeg bratstva? Limunovo pitanje je: zar ćemo i homo-
seksualce prihvatiti za svoju braću? Da bi definisao svojeg javnog neprijatelja, ju-
nak mora da napusti svoj krevet i dom, te da tamo, van svog doma, okupi bratstvo
– on zaista počinje svoju misiju u okrilju doma, ali njegov dom nije izvor muškosti,
tako da on mora da ga napusti ne bi li stigao do izvora muškosti – do svojeg brata.
Paradoks balkanskog bratstva sastoji se u tome da je figura brata uvijek
zahvaćena procesom hiperbolizacije. Uvijek postoji nešto što je bratskije od brata.
Da bi bratstvo bilo univerzalno, uvijek mora postojati bratstvo veće od “prirodnog”

brata (brata po krvi), ali i od određene nacije, jezika. Muško bratstvo ne tiče se krvnog
srodstva, ono je političke prirode i služi tome da se uspostavi razlika između prijatelja
i neprijatelja. To razlikovanje obilježeno je intenzitetima vezivanja i razdvajanja na
osnovu parova: dobro i zlo, lijepo i ružno. Kod Dragojevića, Limunovo bratstvo po-
kušava da definiše gej identitet koji vidi pred sobom: “je li ovaj homoseksualac dobar
čovjek, je li brat?” Kod Blaževskog: “hoće li moje bratstvo izgubiti dio svoga bića ako
budem svirao za Albance u Debru, da li pank-bratstvo ima veze s multikulturnim za-
datkom?” Bratstvo je stanje političke napetosti, ono se formira kao bratstvo u odnosu
na nekoga ko nije brat. To nije samo neko za koga se može smatrati da je na neki način
suprotan, da predstavlja konkurenciju ili da je nosilac intrige; naprotiv, to je neko ko
je u dubokom antagonizmu s konceptom muškosti (shvaćene u odnosu na ono što je
političko, moralno, pravno, identitetsko).
Osim toga, bratstvo je i pitanje imena – ime se nalazi u srcu problema muško-
sti. Ime koje mi je dato kad sam se rodio, nisam sam birao, ono me je uvelo u prostor
zakona. Nasuprot tome, nadimak mi je dao brat (ili sam ga samom sebi dao u okviru
bratstva) i to novo ime implicira izlazak iz prostora omeđenog zakonom, te ulazak
u bratstvo. Balkanski brat razlikuje se od drugih po nadimku. To nije minimalistički
nadimak poput onih koje možemo sresti kod Kafke – kod njega slovo K. označava sa-
moću, postojanje u istoriji nekog izdvojenog, jedinstvenog, nekog ko brat nije niko-
me. Balkanski muškarac postaje razvijen i konačan tek pošto dobije nadimak. Mirsa,
Ljak, Džero, Žuti, Paša – kod Blaževskog; Limun, Roko... kod Dragojevića. Brat mora
da se rodi po drugi put (u jednoj sceni Mirsa predlaže da “krste” novog člana benda,
pa ga bacaju u kantu za đubre na zadovoljstvo i onog koji je u đubre bačen, i onih koji
ga tamo bacaju – ako se po drugi put ne rodi i ako ne bude “kršten” od strane bratstva,
brat nema identitet). Za razliku od spomenutih, ženski likovi u oba filma su: Nina,
Milka, Biserka – one ne dobijaju drugi identitet, onaj prvi im je dovoljan ili bar mi-
nimalan. Žena nema tu dvostrukost kad je riječ o njenoj porodičnoj, bračnoj ili biro-
kratskoj pripadnosti. Osim toga, u oba filma žena se ne prikazuje kao dvosmislena,
tiranska, čak ni koketna; ona, zatim, nikad nije u razvoju – balkanska žena je već data,
zatvorena. Nasuprot tome, balkanski muškarac je konstantno u procesu transforma-
cije, bori se za svoje veće ili manje bratstvo, svaki njegov pokret je pokret zajednice.
Nema bratstva bez poštovanja brata, ovo se zaista odnosi na tradiciju “mo-
ralne dobre volje” još od Aristotela, ali ovdje nikad ne govorimo o čistom moral-
nom poštovanju, jer ono nema veze s moralnim zakonom – poštovati pobratima ne
znači i poštovati zakon. Bratstvo mora da funkcioniše van svih drugih pravila, čak
i pravnih, zakonodavnih i političkih (Derida kaže: “Bratstvo, to je pravo iznad svih
drugih prava.”). Bratstvo se pravno definiše samo u odnosu prema drugim bratstvi-
ma (nacionalnim, domovinskim, porodičnim), a snaga koja ih veže podudara se sa
strategijama nacionalističkih i patriotskih bratstava. Zato se paravojnoj Limunovoj
formaciji može suprotstaviti samo bratstvo skinhedsa, Mirsinom bratstvu samo
ono koje imaju fudbalski navijači, itd. Bratstvo ratnih veterana nije se oformilo
kasnije, već u vrijeme rata. Limun i Roko nisu se zbližili putem procesa tranzicio-
ne pravde – Dragojević je tu klasični populista i mačista koji ne vjeruje u koncepte
pravde, već u mišiće; on želi da vidi vječno živog i aktivnog ratnog lešinara.

Bratstvo poklapa sve druge oblike srastanja: ekonomske, geneološke, etnocen-
trične... sve dok je definisano u polnom smislu. U velikim bratskim zajednicama ima
samo muškaraca, uvijek muškaraca. Poštovanje se ne odnosi samo na spoljašnje
znake poštovanja. Ono ne smije da bude isuviše nježno, zato što prevelika ljubav
razdvaja, a to će vezu prekinuti; ljubav je neprijatelj, a ljubav je, takođe i neprijatelj
morala (2001, 387). Zato bratstvo stoji na onom klimavom mjestu na kojem još uvi-
jek nema ljubavi – jer ljubav oslobađa isuviše privlačnosti; a, ipak, nije riječ o nepri-
jateljstvu, jer neprijateljstvo izaziva prekid. Uglavnom: bratstvo nije isto što i pri-
jateljstvo. Razlika između prijatelja i brata sastoji se u tome što se prijatelju može
povjeriti i apsolutna tajna, ali bratstvo uvijek podrazumijeva ono što Derida naziva
dva prijatelja plus jedan. Dva muškarca u bratstvu su u odnosu povjerenja, ali i stal-
ne, male i neprimjetne komplikacije u vidu trećeg čovjeka, trećeg brata, pa četvrtog,
itd. To na uvid daje i zajedništvo bratstava u nasilju – oni nemaju izbora, osim da
čuvaju tajne svojih krvavih pirova. Bratstvo se uvijek javlja kao posljedica nekakvog
minulog rada. Bratstvo nikada ne predstavlja samo sadašnju zadatost, ono pripada
iskustvu čekanja, obećanja i angažovanja (2001, 357). Kod Dragojevića, Roko čeka
Limuna, Roko će se angažovati na svaki Limunov poziv. Kod Blaževskog, ni Paša, ni
Žuti nemaju izbora, već moraju odgovoriti na Mirsin poziv. Suština bratstva sastoji
se u tome da je svaki govor “brata” govor molitve i da se na tu molitvu mora odgovo-
riti religioznom odanošću.
Ako se žena pojavi u muškom bratstvu, i pored toga što njeno pojavljivanje
predstavlja samo refleks patrijarhalne dobrote muškarca, ipak ostaje pitanje: zašto
muškarac ženi daruje ovakvu (za bratstvo – prijeteću) dobrotu? Na osnovu onoga
što piše Derida, to se dešava zbog toga što je, paradoksalno ( jer se muško bratstvo
formira kao apsolutno), jedini drugi apsolut koji stoji nasuprot bratstvu – usamlje-
na, izdvojena žena, apsolut žene. Ženi je automatski i bezrezervno odrečena kom-
pletna zrelost istorijskog iskustva bratstva i ona jedino postoji kao druga paradig-
ma u odnosu na zatvoreno, apsolutno bratstvo. Postojanje žene je na drugoj strani
ekstremne hiperbole bratstva, ali za pobratima samo žena može predstavljati dru-
go takvo “pravo nad svim pravima”, kakvo je i bratstvo.
D)
Bratstvo je armija uniformi. Paradoksalno, oba filma se otvaraju golim tijeli-
ma. U Paradi to je golo tijelo Limuna koji se tušira, a u filmu Pank nije mrtav Mil-
ka gola pozira na slikarskoj akademiji. Ipak, ta tijela nisu ista. Limunovo tijelo nije
golo, obučeno je u tetovaže iz njegove ratne prošlosti; Milka je, nasuprot tome, čista
korporealnost istrošenog tijela žene u godinama – muškarac je obučen i kad je go;
žena je samo gola.
Muška uniforma u oba filma uspostavlja razliku među brojnim modusima:
pankerskom, ratno-veteranskom, policijskom, radničkom, mondenskom, sudsko-
proceduralnom; eros odjeće je eros sjedinjavanja muškarca s kolektivom. Kad
oblači uniformu, balkanski muškarac se ne oblači sam. Oblači se kolektivno, uni-
forma je odjeća bratstva. Kod Blaževskog postoji scena u kojoj se bend, prije na-
stupa na sceni, oblači u kolektivnom duhu; pankeri nose kolektivna obilježja: anti-

svastika bedževe, kožne jakne s nitnama, iglama, alkama... Ideja je da se u pogon
stavi čitava mašinerija uniforme. I druga bratstva su takva: fudbalski navijači kod
Blaževskog, ljudi koji rade u Limunovoj agenciji za obezbjeđenje i skinhedsi kod
Dragojevića...
Najveća prijetnja balkanskom muškarcu je “nulta” odjeća činovnika.
Uništavajući eros činovnika o kojemu toliko piše Kafka. Ove teme kod Dragojevića
nema, jer tamo nema “nultih muškaraca”, činovnika, svi predstavljaju stripovs-
ke stereotipe u uniformama svoje nacije i grupe – to je segment u kojem je Para-
da očajno stereotipan film. Kod Blaževskog, najveća prijetnja pankeru je “nulti”
muškarac. Na potencijalno pitanje: “Ali, činovnici nikoga ne ubijaju, zar ne?”, Mirsa
bi odgovorio poput Kafke: “O, još kako. Žive i za preobražaj sposobne ljude pretva-
raju u mrtve i registarske brojeve, nesposobne za bilo kakav preobražaj”. U jednoj
sceni kod Blaževskog, Mirsa korača ulicom iza nekog mondenso-birokratskog
muškarca i, iako mu verbalno ne prijeti, među njima se stvara očigledna tenzija.
Prijetnja koja od Mirse dolazi je prijernja njegove odjeće. Muškarac verbalno prije-
ti samo nepoznatoj ženi; takva je scena u autobusu, kod Blaževskog, kad Mirsa i
Ljak razmjenjuju nepristojnosti pred nepoznatim ženama. U seminaru Četiri te-
meljna pojma psihoanalize Lakan piše o kretanju prijetnje: u pekinškoj operi likovi
se ne bore udarcima, nego pokretima zastrašivanja. Odjeća je pokret koji zastrašu-
je. Stari narodi idu u rat sa strašnim maskama. Odjeća balkanskog muškarca je jed-
na takva strašna maska, jer se balkanski muškarac u svojoj svakodnevici ponaša kao
da je na ratnoj sceni: od Limunovih zlatnih lanaca i tetovaža, do Mirsinih kožnih
jakni i pribadača – balkanski muškarac u balkanskoj džungli odlazi da se s drugim
muškarcima bori i putem svoje uniforme, putem uniforme svoje grupe.
Ako uporedimo pankera kod Blaževskog s pankerom iz kultnog britanskog
dokumentarca UK/DK (1983) Kristofera Kolinsa, vidjećemo da ih spaja odbojnost
ka “nultoj odjeći” činovnika. Ni jedan ni drugi muškarac ne traže ništa posebno
od svijeta u kojem žive, osim da im bude odobreno pravo na vuzuelnu različitost.
Panker bi radio bilo što: kod Blaževskog – Ljak radi u klanici; kod Kolinsa – u su-
permarketu, ali dok sjedi za kasom s irokez frizurom, njegov izgled može prouzro-
kovati i srčani udar kod nekoga od kupaca. Smiješno? Ne baš. Zahtjev da izgledaš
kao što se osjećaš nije baš tako naivna stvar. Panker traži da njegova odjeća bude
izraz unutrašnjih emocija, traži da se ljudi ne pretvaraju da su ravnodušni, da ne
lažu da im je svejedno. Korporacione uniforme su tačno to. One su ravnodušne.
Pankersko odijelo je bilo sazdano od emocija (od djelova vojnih uniformi, u sklo-
pu anarhističke ideje čiji je cilj bio upravo podizanje bunta protiv ratova) i zato je
trpjelo poraz. “Pank nije mrtav” – ova parola bila je ugrađena u pankerski pokret
još od njegovih početaka. Pankeri su o smrti govorili još u vrijeme vlastitog rađanja,
zato što su nejasno osjećali da su emocije višak u savremenom svijetu. Kod Kolinsa,
u britanskom svijetu, tema korporacija je akutna svakodnevica, dok je kod Blažev-
skog potisnuta, jer je ta tema potisnuta na čitavom Balkanu – niti su komunistički
drugovi otišli kako treba, niti su još kapitalistički supermarketi došli kako treba.
Parada je pokret suprotan uniformama – zatvoren u svijetu neprijatelja, balkanski
muškarac iz Parade je tijelo sačinjeno od hijeroglifa bratstva: nacionalnog, ratnog,

amblemskog. Privatni prostor toga tijela je asemblaž – Limunov stan je pun ikona,
prepariranih jelena, nacionalističkih zastava i grbova, ratnih fotografija, trofejnog
oružja, vojničkih uniformi, kapa i medalja. Duhovni Limunov svijet je kolaž sazdan
od religioznih pjesama, te popa i folka iz zemalja u kojima je ratovao – pa će tek
homoseksualci uspjeti da izbrišu ovu mučnu ratnu mapu iz njegovog stana i da ga
pretvore u nekakav neutralni prostor neprijeteće muškosti, da ga vrate u “normal-
no stanje” nultog postojanja, bez sadističkih obilježja pola.
Bratstvo je opsjednuto pitanjem discipline. Disciplina je strategija uvedena s
određenim ciljem; u Paradi mnogo više nego u filmu Pank nije mrtav. Disciplina nije
oslobođena političke operacije i ne tiče se samo učenja homoseksualaca samood-
brani – ona je pravo lice muškog bratstva, njegova prazna protofašistička vrijednost.
Ovaj dip disciplinovanja ima, svakako, veze i s rapidnim porastom demohrišćanskih,
neonacističkih i navijačkih muških bratstava na Balkanu poslije poraza komunizma.
Ipak, ovdje nije riječ o disciplinovanju kao o apstraktnoj vrijednosti, niti se, pak, bilo
ko od članova bratstava može u istiskom smislu smatrati “disciplinovanim” – napro-
tiv, to što odlikuje sve pripadnike bratstva je određeni hedonizam u opštem ili u kon-
kretnom smislu (alkohol, droge, sitna uživanja) i šire je shvaćen kao nekakvo sado-
-mazohističko uživanje u potčinjavanju autoritetima – i samo gej likovi u Paradi ne
pristaju na takvo potčinjavanje. Ipak, Dragojevićeva manipulacija sastoji se u tome
da pokuša gledaoca uključiti na stranu prećutnog neshvatanja činjenice koja se tiče
sljedećeg pitanja: zašto homoseksualci ne bi Limunu dali pravo da im bude lider u
tom određenom trenutku kad se, eto, jasno vidi kako on djeluje u njihovu korist?
A homoseksualci mu ga s pravom ne daju – Limun je posljednji čovjek koji bi ih
mogao odbraniti, njegovo remodelovanje u podržavatelja gej parade u posljednjim
sekvencama predstavlja još veću filmsku manipulaciju. Ovaj lik nema ni čime, ni u
ime čega da stane na stranu gej parade, osim ako totalno ne prestane da postoji – on
je u filmu ponovo nagrađen u ideološkom smislu zato što je alfa mužjak, a stereotip
o lideru balkanskog bratstva još jednom je učvršćen. Limun pokušava da discipli-
nuje i imidž; uči Radmila kako da pije rakiju i da pritom sakrije svoj mali prst – ovaj
minimalni kod čini se prepoznatljivim svim ratnim veteranima, a Radmilo, zaista,
na kraju filma uspijeva i da nauči kako da sakrije svoj mali prst dok pije – i koliko
god da je patetičan taj dodatak u imidžu, toliko je i Dragojevićev režiserski rukopis
još otvorenije perverzan – on uistinu vjeruje u postojanje nečega poput “prepozna-
tljivog gej imidža”. U intervjuu za HTV, govoreći o premijeri filma u Berlinu, rekao
je da su trećina ljudi u publici bili predstavnici LGBT zajenice, te da preostale dvije
trećine bili ljudi iz nekadašnjih jugoslovenskih država i religiozni gledaoci. Upitan
kako ih je uspio razlikovati, Dragojević je odgovorio da su oni “razneženi” bili pe-
deri. Disciplina je pitanje koje se tiče toga kako nekoga da staviš pod kontrolu, kako
da ga “prepoznaš”.
E)
Sovjetski komunista Pjatakov, već isključen iz boljševičkih redova, iz egzila
u Parizu, napisao je: “Mi smo partija sastavljena od ljudi koji nemoguće čine mo-
gućim; protkani mišlju o nasilju, upućujemo ga sebi samima, a ako partija to od nas

zatraži, ako je za nju to nešto što je potrebno i važno, aktom volje za 24 sata iz svojih
glava izbacićemo sve ideje kojima smo se zanosili godinama... Pucanje u čelo iz pi-
štolja je minoran čin u odnosu na ispunjavanje volje o kojoj govorim.” Volja o kojoj
govori Pjatakov, jednaka je volji koja u zajednici drži i postkomunističko bratstvo.
Zbog toga što je prazno u odnosu na ideologiju, bratstvo je haotično, u smislu da ga
svaka supstanca može ispuniti. Bratstvo danas može braniti ono što je juče napada-
lo ili ono što će biti spremno da napadne sjutra.
Bratstvo može da se šifta između užasno desnih i užasno lijevih paradigmi. Sve
dok je bratstvo neugroženo, neugožena je i borba (lako možemo zamisliti Limu-
na deset godina kasnije, kako s istom žestinom ujedinjuje svoju braću za napad na
novu ugroženu manjinsku grupu koju danas brani – s istom žestinom ponovo će
postati nova desničarska agentura). Muškarci na kraju oba filma ostaju oštećeni,
prebijeni i poraženi, ali više nisu sami, splotili su se ponovo u muško bratstvo. Bez
te apsolutne prošlosti bratstva (Mirsa hibernira u toku svih godina tokom kojih tra-
ju balkanski ratovi, a Limun tamo stiče svoju braću) – i Limun, i Mirsa imaju samo
apsolutnu prošlost bratstva. Žuti kod Blaževskog živi kao rekovalescent u zajednici
Sai Babe, ali samo jedan Ljakov potez (trenutak kad lideru skida periku) dovoljan
je da bi Žuti ugledao to što godinama unazad nije mogao vidjeti: to da ima lažnog
lidera – bratstvo Sai Babe ni približno ne može zamijeniti staro pankersko bratstvo.
I Roko, i Halil, i Azem dvoume se da li da se priključe starom Limunovom bratstvu,
zato što je ulog prevelik: njihova muškost će biti dovedena u pitanje jer treba da
brane gej paradu. Ali upravo tu se i krije Dragojevićeva zamka – ako odbiju da se
vrate starom bratstvu, tek tad će pokazati da, u stvari, i nisu u dovoljnoj mjeri mu-
škarci. Unutrašnja kohezivna snaga bratstva uvijek je jača od spoljašnjih normi i
oni se zbog toga, paradoksalno, priključuju odbrani parade, upravo da bi potvrdili
da su – autentični alfa mužjaci.
Opet paradoksalno, ali pravi heroizam u ovom slučaju ne bi se mogao pokazati
kad bi muško bratstvo došlo u sukob s drugim bratstvom (neonacistima, fudbalskim
huliganima...), već kad bi neko od članova odbio da se bratstvu priključi (kad bi, na
primjer, Žuti odbio da se vrati Mirsi), Ipak, takvo se nešto neće desiti jer ni jedan od
članova ne može izvesti taj usamljeni gest zato što bi poništavanje bratstva znači-
lo simbolično samoubistvo, samoubistvo patrijarhalnog alfa mužjaka. Zato Parada
staje u odbranu gej prava samo na površinskom, ali ne i na strukturnom nivou – tu
nije riječ o toleranciji prema onome ko je različit, već se radi samo o povlađivanju
logici bratstva zarad unutrašnje socijalne kohezije.
Treba se ovdje prisjetiti jednog starijeg dramskog djela koje je po prvi put po-
stavilo pred publiku upravo etičku dramu pravog heroja – u pitanju je Sofoklova
drama Filoktet. Kod Sofokla u igri je koncept epskog heroja koji treba da donese od-
luku što da učini – da ispoštuje pravila bratstva ili vlastito unutrašnje osjećanje za
etiku. Stari heroj Filoktet ostavljen je od strane svojih prijatelja na pustom ostrvu
da umre. On ima Heraklitovu strijelu, a proročanstvo kaže da će Grci dobiti Tro-
janski rat samo s njegovom strijelom. Grci šalju Neoptolema, zato što ga smatraju
momkom koji bi mogao zadobiti povjerenje staroga vojnika. I, zaista, Filoktet zavo-
li Neoptolema i povjeri mu strijelu na čuvanje. Neoptolemu ostaje samo nekoliko

koraka do lađe kojom će otploviti zajedno sa strijelom, ali se u tom trenutku zausta-
vlja i vraća. Neoptolem pokazuje veličinu podjednaku Filoktetovoj. Po cijenu grčke
propasti pod Trojom i po cijenu da pogazi svoju riječ datu bratstvu – ono što on ne
može učiniti je da iznevjeri starčevo povjerenje. Vraća se i kazuje Filoktetu razlog
svog dolaska. Filoktet mu odgovara: “Dijete moje, ti si vidljivom učinio suštinu svo-
jeg bića.” Sofokle nas uči da se pravi etički gest sastoji u činu da, i po cijenu da se
čitav tvoj vidljivi svijet (svijet muškog bratstva) raspadne, ono što ne treba da učiniš
je da pojedeš vlastite riječi. Jer one su sve što imaš. Ova drama je, u stvari, prvi put
na scenu postavila prastari problem etičkog gesta. Koliko koštaju tvoje riječi u tre-
nutku kad možeš izgubiti lično dobro?
Realno gledano, Neoptolem može da izgubi sve ako ostane dosljedan svojoj ri-
ječi datoj starom Filoktetu. Ako proguta riječi koje je uputio Filoktetu i ako ga iz-
nevjeri, on će ostvariti ulogu koju mu je dodijelilo bratstvo i dobiće nazad svoju svi-
jetlu budućnost. Ova drama postavlja pitanje: kad životne okolnosti ne idu dobro,
od kakvog materijala mora biti sazdan čovjek koji ostaje dosljedan sebi samome?
Sofokle nas uči da bratstvo, bez obzira na to koliko su u određenom trenutku oprav-
dane njegove momentalne agende, u sebi uvijek sadrži i reaktivnu snagu – priroda
bratstva je takva da je je ono uvijek u većoj mjeri desničarsko. Koncept nepatrijar-
halnog građanskog društva ne započinje homogenizovanjem bratstva, već, obratno,
činom individualnog otpora grupnim identitetima muškosti – uvijek odbranom ne-
moćnog pred snagom homogenog, moćnog bratstva.
Cenzura
Kad u djelu Četiri temeljna pojma psihoanalize Lakan kaže da se muškost i žen-
skost sreću kao travestija, posredstvom maske, to nije baš sasvim tačno, bar ne kad
je riječ o balkanskim bratstvima. Ni četrdesetogodišnji Mirsa kod Blaževskog, ni
četrdesetpetogodišnji Dragojevićev Limun ne oblače uniforme (pankerske, para-
vojne) zbog erotskog zavođenja suprotnog pola. Uniforma balkanskog muškarca
bez izuzetka tiče se odnosa s drugim muškarcem, uniforma se oblači da bi se muš-
karac poistovjetio s imaginarnom igrom pod maskama, usmjerenom ka drugom
muškarcu. Maska balkanskog muškarca tiče se dimenzija u kojima se odvija mimi-
krija u odnosu na muškog neprijatelja. Lakan govori o tri dimenzije mimikrije kod
životinja: pretvaranju (transvestizmu), prikrivanju (kamuflaži) i zastrašivanju. I
Limun, i Mirsa svoju uniformu koriste zbog transvestizma, kamuflaže i zastrašiva-
nja. Lakan piše da kamuflaža nikad ne predstavlja usaglašavanje s podlogom, već da
je, naprotiv, riječ o uvlačenju u sliku: kako postati šaren na šarenoj podlozi?
Dok se u Paradi kamufliraju samo heteroseksualni muškarci (oni žive u stal-
nom naporu da izvrše intimidaciju protivnika, konstantno su opterećeni kamu-
flažom), paradoksalno, ni jedan od homoseksualaca nema ekspresivnu odjeću
(inače, toliko karakterističnu kad je riječ o stereotipnim reprezentacijama gej
zajednice na Balkanu). U velikoj konkurenciji hetero muškaraca opsjednutih
transvestiranjem muškosti, gej muškarci (Radmilo, Mirko...) postižu nekakav “nul-
ti seksualni” identitet – ne u smislu “nulte” činovničke odjeće zastrašujućih korpo-

racija i ne u smislu stavljanja maski iza kojih se kriju uplašeni ratnici – već u smi-
slu oslobođenosti od mučnih zahtjeva heteroseksualnih bratstava. Transvestizam
uvijek stremi nekakvoj maskaradi u polnom smislu, kaže Lakan, ali on propušta da
spomene da ta funkcija zastrašivanja ima cilj da se izazove seksualna uvreda kako
bi se sakrila jedna temeljnija operacija koja se tiče muškosti – ona koja se odnosi
na skrivanje inherentne homoseksualnosti, koja homofobne strukture muškaraca
iz Parade čini takvima da se za njih u istinskom smislu riječi može kazati kako su
takođe – homoseksualni.
Kako objasniti ovaj paradoks?
Jedini konteksti u kojem je muškarcima u filmu “dozvoljeno” da bezbijedno
gledaju u golo muško tijelo su sport i armija/policija: takve su scene s košarkaškom
ekipom u hotelu u kojem su smješteni Limun i Radmilo; takva je scena s Mirsom i
Ljakom koji, kad prelaze međudržavnu granicu, završavaju u graničnoj armijskog
baraci sasvim goli... Armija (bratstvo) je jedino mjesto na kojem je muško tijelo
bezbijedno ogoljeno pred drugim muškim tijelom.
Slavoj Žižek piše o tome da se suština cenzure sastoji u tome da se tačno pri-
krije mjesto oko kojeg gravitira želja i u vezi s tim daje primjer pederastije u JNA.
Pitanje je: zašto nije bilo dozvoljeno da pederi služe u JNA? “Ne zato što je pederluk
predstavljao nekakvu aktivnu prijetnju falocentričnoj vojnoj moći” (206, 156), već
zato što su se vojnici u armiji vezivali putem “pederskog koda” muškosti, riječ je
bila o onoj muško-bratskoj bliskosti koja je garantovala socijalnu koheziju u armi-
ji. Cenzura uvijek promaši svoju poentu i to ne zbog toga što ona utiče na poveća-
nje statusa marginalne snage, već zato što se cenzurom pravi raskol u okviru snage
same socijalne grupe. Cenzura na vidjelo iznosi tačan razlog radi kojeg izgrađen
određeni sistem. U slučaju pederastije, uzrok zbog kojeg se gradi socijalna kohezija
i prijateljstvo do groba između Roka i Limuna nalazi se tačno u pederskom modu
njihove relacije: to je tačno ono mjesto na kojem je funkcija muškosti obuzeta od
strane njene radikalne nad-vrijednosti – homoseksualne bliskosti.
Jedina scena u Paradi koja je data u retrospekciji je susret Roka i Limuna u
okupiranoj baraci u toku rata. Dok Limun drži Roka na nišanu, odjednom ugleda
njegovu golu zadnjicu – Roko vrši veliku nuždu. Limunu ova scena postaje zabavna,
pa mu na kraju dobacuje toaletni papir i tako se dva neprijatelja putem analne me-
tafore zauvijek spajaju u vječno pobratimstvo. Ovo je mjesto na kojem anus postaje
garant njihovom vječnom muškom bratstvu, i izvan svake je moguće ideologije.
Čitava mimikrija u vezi s uniformama u Paradi data je s ciljem da se izbriše
neodoljiva bliskost između muškaraca, koja bi nastala kad bi cenzura homoseksu-
alnosti bila ukinuta. To na drugi način kazuje i šef policije u uvodnoj sceni drugog
dijela ovog teksta: “U zatvoru je pederastija razumljiva i očekivana, ali ovdje nije.”
Pokret cenzure tačno pogađa upravo ovaj paradoks – sloboda treba da funkcioniše
kao zatvor za manjine, a zatvor da postane njihova sloboda. Ulica traži da se želja
ukroti, da preuzmeš role koje ti nisu inherentne, traži odjeću za muškarce; a funk-
cija uniforme nije ništa drugo već tačno to: skrivanje homoerotskog potencijala
kod muškarca. Scene fudbalera koji se zajedno tuširaju, muškarci zagrljeni pod
“izgovorom” da su fudbaleri, navijači, huligani, pankeri – njihova uniforma je cen-

zurisana funkcija homoerotske bliskosti. Oni koji ne igraju role na ulici i koji žele
da budu to što jesu, kod Dragojevića su (bez izuzetka) samo homoseksualci. Samo
oni ne pristaju na cenzuru u okviru zajednice. U to smislu treba shvatiti i Mirkov
završni govor na gej paradi:
Pogledajte ove ljude, ej! Nije ovo više pitanje strejt ili gej, ovo su dve Srbi-
je, samo što vas ova Srbija svaki dan tera da budete ono što niste, ona vas
tera da imate šest različitih uloga: jednu za roditelje, za prijatelje, za ulicu,
za posao; tera vas da budete ono što niste, crpi vam snagu, ej! Znam ja da
ćemo danas da dobijemo najveće batine u svom životu, ali čak i te batine
su bolje od ovog poniženja koje trpimo ceo jebeni život.
Slavoj Žižek piše o “opscenom zadovoljstvu” koje je u funkciji super-ega. Di-

rektna homoseksualnost je otvorena za napad, ali samo zato što je unutrašnja ko-
hezija vojničkog života organizovana oko homoseksualne veze: aluzije na ljubav
među muškarcima, gej vicevi, praktikovanje bliskosti i sl. Dotjerana do svojih na-
silnih ekstrema, homoerotska veza može se prepoznati i u ritualnim poniženjima
u vojničkim kasarnama, na inicijacionim ceremonijama u okviru tajnih bratstava
na američkim Ajvi Lig univerzitetima, itd. Koegzistencija nasilne homofobije i
javno nepriznate, podzemne homoseksualne želje postoji samo kad se operiše na
nivou cenzure. Od hrišćanskih, preko feudalnih, prosvetiteljskih, revolucionarnih,
do muških bratstava po američkim univerzitetima i korporacijama, po evropskim
profesionalnim i elitnim klubovima izgrađenim na načelima kastinskih poveziva-
nja, do obnovljenog interesa za masonske pokrete na početku 21. vijeka, čak i na
Balkanu – sve ove muške zajednice odnose se univerzalistički. One naizgled odbija-
ju da prihvate limit prirodnog, doslovnog, genetskog; ali se kohezivna snaga koja ih
povezuje bez izuzetka bazira na strahu da se otvoreno prizna bliskost koja se nalazi
na istoj osi kao i homoerotska želja.
Jutarnji rituali šminkanja kod žena ili dotjerivanja kod muškaraca liče na na-
nošenje ratničkih boja kod primitivnih naroda. Kao što se nekad išlo u plemenske
ratove, danas se ide u polne ratove; ali ti se polni ratovi, paradoksalno, vode pro-
tiv istopolnosti. U Paradi, osim što ga vidimo kako pere zube, Radmila ne možemo
vidjeti ni u jednoj sceni koja se tiče ritualnih šminkanja. Pederastija je prirodna,
normalna. Homoseksualost izlazi na ulice onakva kakva jeste; a svi drugi – i hetero
muškarci, i hetero žene – prinuđeni su da upotrebe sve tipove dotjerivanja kako bi
potisnuli homoerotsku želju.
Već konzervativni Frojd piše o tome da u psihi nema ničeg što bi se moglo
odrediti kao muškost ili kao ženskost. Ova određenja pogrešno smatramo dušev-
nim kvalitetima. Muškost i ženskost u jednom tijelu kolebaju se na takav način da
ne treba imati mnogo mudrosti kako bi se moglo sagledati da “glumiti” muškarca
ili “glumiti” ženu jedva da predstavlja pokoravanje anatomiji i konvencijama. Naj-
strožija među konvencijama je, svakako, ona modna. I ovo je jedan od razloga zbog
kojih se čini da muški transvestiti s toliko uspješnosti performiraju ženski pol – jer
ženska odjeća je, u stvari, besmisleno pretjerana i ekscesivna je do tog stepena da

je lako glumiti. I u ovom kontekstu smo naviknuti na to da muškost gledamo kao
nekakvu “nultu odjeću” čovjeka. Ipak, balkanska muškost potvrđuje da je muškost
daleko od “nulte odjeće” čovječanstva. Tetovaža, uniforma... Sve ovo su rukopisi uz
pomoć kojih se muško tijelo oblači na način na koji će moći da izbjegne bliskost s
drugim muškarcima. Muška uniforma, oklop, štit muškosti – to je ekscesivna odje-
ća balkanskog “toplog brata”, to je odjeća koja ukazuje na njegov strah od najinhe-
rentnije homoerotske želje.
Literatura:
–– Deleuze, Gilles (2004) The Logic of Sense, translated by Mark Lester with
Charles Stivale, London and New York: Continuum.
–– Derida, Žak (2001) Politike prijateljstva, preveo Ivan Milenković, Beograd, Be-
ogradski krug.
–– Lacan, Jacques (1986) Četiri temeljna pojma psihoanalize. XI Seminar. Prevela:
Mirjana Vujanić-Lednicki, Zagreb: Naprijed.
–– Žižek, Slavoj (2006) The Universal Exception, London, New York: Continuum.
–– Žižek, Slavoj (2007) How to Read Lacan, New York, London: W&W Norton and
Company.

David Albahari
Mali esej, muškobanjast
Ne znam šta maskulinitet doista znači, ali uvek sam bio među onima koji su spre-
mni da uče. A i da znam šta ta reč znači, ne bi to mnogo šta promenilo. Nagrada bi u
svakom slučaju ostala ista: malo pakovanje napolitanki i to onih sa ukusom lešnika.
Nigde ne piše da su one dobre za nas, ali mi ih ipak uzimamo, otvaramo i počinjemo
da jedemo. I dok one pršte pod našim zubima, ja skupljam mrvice i komadiće koji
su pokušali da umaknu sudbini, ali su ipak zaključili da je bekstvo uzaludno. Bitak
traje dok traje i netraje dok netraje, sve ostalo je varka, sve ostalo je bol.
Da li maskulinitet treba da shvatim kao “muževnost” ili “muškost” i da li se njihov

odnos ponavlja u paru “muževan” i “muškobanjast”? Da li samo žene mogu da budu
“muškobanjaste”? Ima li “muškobanjastih” homoseksualaca? Toliko pitanja za sa-
motnog putnika koji se usudio da kroči u šumu pitanja o podeli uloga između polo-
va. I kada se jednom počne sa pitanjima, može li se očekivati da ćemo uopšte stići
do kraja? I zašto bi taj maskulinitet uopšte bio toliko važan? Strepi li feminizam od
maskuliniteta? Ili to spada u domen maskulinizma? Na sva ta pitanja ne treba ovde

očekivati neke posebne odgovore. Moje znanje o maskulinitetu je zapravo moje ne-
znanje o maskulinitetu. Nijedna biblioteka ne može u tome da mi pomogne.
Da li su dlakave noge muškarca “muževne”? Ako jesu, kakve su onda dlakave noge
neke žene? “Ženstvene” sigurno nisu, što ne znači da nema onih koje takva “nežen-
stvenost” privlači.
A šta je sa mojom nekada dugom kosom – da li sam joj dozvoljavao da izraste zbog
mog “maskuliniteta” ili protiv njega? Da li sam joj dopuštao da bude toliko duga (do
polovine leđa, recimo) zato što je predstavljala ono značenje koje je joj je bilo ovde
pripisivano (prikriveno izražavanje homoseksualstva) ili ono koje su zagovarali
pripadnici alternativne kulture (“Konjski rep na glavi muškarca je najlepši mogu-
ći kontinuitet američke istorije i kulture”, rekla je plavokosa Amerikanka dok smo
jedno drugom mrsili duge vlasi, s tim što su moje bile smeđe.)
Svet je najlepši kada je u ravnoteži, ali takvi trenuci su retki i, ukoliko zavirimo u
bilo koji udžbenik istorije, oni su uvek beznadežno nevažni. Rat je oduvek bio po-
kretač svih stvari; mir je svima dosadan, neproduktivan i zaludan. “Vodite ljubav a
ne rat” bio je zapravo poziv na rat protiv konzervativnih ideja i njihovih pristalica,
i nema nikakve sumnje da se tzv. pacifisti, samo da su imali podršku vojske, ne bi
krvavo obračunali sa konzervativcima.
Autobiografija, jedna od mojih kratkih priča napisanih u jednoj rečenici, glasi: “U

prepolovljenim ogledalima vidite samo donji deo svoga tela.” Pomalo nevešto sro-
čena, ta rečenica trebalo je da kaže da su naše autobiografije proizvodi naših spo-
lovila, da priče naših života ispisuju u stvari, naš penis i naša vagina. U prepolovlje-
nim ogledalima to se jasno vidi: u usporenoj tišini penis se blago klati, dok vagina
nemo sedi u hladu stare kruške. Penis pomišlja da bi bilo dobro da se vagina i on po-
novo suoče u nadmetanju, kao što je bilo ono od pre nekoliko dana. Tada je, doduše,
trijumfovala vagina, ali penis je siguran da bi ovog puta bio bolji. I da, naravno, bio
je bolji ovog puta, s tim što treba imati na umu da je to neprekidna borba iz koje se u
arhivu šalju samo izveštaji o dvonedeljnim analizama ostvarenih rezultata. Užasna
rečenica čiju konstrukciju ništa ne može da opravda. Ponajmanje to mogu da ka-
žem ja, koji sam, dok se ta rečenica mučila sa svojim nastajanjem, upotrebio celoku-
pno svoje znanje – što i nije toliko mnogo – da pronađem rečenicu koja bi poslužila
kao protivteža prvoj. U odnosu na penis i vaginu to je sasvim beznačajno, kao što

je i sve ostalo beznačajno. Mi živimo u njihovom svetu a ne oni u našem. U našem
životu retko šta ispada dobro; u njihovom, pak, stranice njihovnih rokovnika su
prepune već utvrđenih obaveza. Čega sve tu nema: predavanja, seminari, radionice,
okrugli stolovi, uvodne reči, završne analize, spisak je beskrajan. Ali, kakve sve to
veze ima sa početnim iskazima o autobiografiji – što bi, u stvari, uvek trebalo pisati
između navodnika, kao što je Nabokov predlagao za reč “stvarnost”. Stvarno, šta
je stvarnost, odnosno, šta je autobiografija? Ako se ne varam, to su sinonimi, što ili
sve objašnjava ili sve čini nesavladivo zamršenim – izbor je samo vaš, odnosno, naš.
Feminizam i maskularizam su nam neophodni da bismo odredili svoje mesto u zrn-

cu prostora koji nam pripada. Sve je u redu dok su oni u ravnoteži, dok svi znaju ko
kome pripada. Onog časa kada se izgubi ravnoteža – kao u pričama koje su izgubile
ravnotežu – počinjemo i mi da se gubimo. Ružna je to slika, ali moraju da postoje i
takve slike, nije sve u lepoti. Ni ja, na primer, nisam lep, iako ponekad dajem sve od
sebe da tako izgledam. Dugo se tada posmatram u ogledalu, uočavam oblik moje
glave, bore na čelu, zaobljenost brade, užarenost očiju, blago otvorene usne, upale
obraze. Gde je tu maskulinitet, gde je mužjačka uzavrela krv? Bledilo me pokriva
poput svilenog pokrivača koji se spušta sa velike visine. Još malo, pa bi to mogao da
bude padobran, onako četvrtast kao na jednom crtežu Leonarda da Vinčija. Pravo
je čudo da njemu, kao nekome ko je znao sve, nije na pamet pala oblina kupole. Ali
zato se dosetio Mona Lize, tog stvorenja u kojem nema ni muškog ni ženskog prin-
cipa, već postoji nešto sasvim treće, nešto što još pokušavam da nađem negde na
mom jeziku, ali ma koliko pokušavao, ne nalazim ništa. Baš ništa.

Nikola Đoković
Brat Davida Albaharija – ispovest o

(brato)ubistvu
Brat kao traumatsko kazivanje o gubitku
Već u prvoj rečenici romana Brat (2011)

David Albahari, in medias res postupkom,
gotovo bez bilo kakve intervencije ili
objašnjenja koji bi naratorov lik detaljni-
je predstavili čitaocima, prenosi pažnju
čitaoca sa naratorovog pripovedanja na
iskaz kazivača Filipa. (“Kada je poštar do-
neo pismo, rekao je Filip, on je u prvi mah
bio uveren da je u pitanju greška.”)1. Time
se fokalizacija prenosi sa naratora na Fi-
lipov iskaz odnosno na – samog Filipa. Ovaj prenos signalizira izvesnu začuđenost
kazivača koju nam neimenovani narator predočava ali koju se uzdržava da komenta-
riše, predajući pozornicu pripovedanja kazivaču i akteru priče, Filipu.
Ovakvim postupkom, nimalo neuobičajenim za Albaharijevu pripovednu eko-
nomiju i dobro poznatim i iz ranijih Albaharijevih romana egzila, kao da nam je
predstavljen poremećaj ravnoteže ili neki “nelegalni” upad u zonu komfora kazi-
vača i glavnog protagoniste. Taj upad ili raskol (rupture), mistifikovan kazivačevim
odlaganjem da kaže od koga je pismo, donekle podseća na postupak u Kafkinom
Procesu ili Metamorfozi , s tim što će nas ovde ukidanje granice između fantazmat-
ske i “realne” stvarnosti odvesti u sasvim drugom, tematsko-motivskom smeru,
kao i ka drugoj vrsti personalno-društvene problematike. Naime, kako naslov već
nagoveštava, za pismo će se ispostaviti da je kazivaču upućeno od strane “rođenog”
brata za čije postojanje kazivač (navodno) nije ni znao. Reč je o rođenom bratu Ro-
bertu, koga su, ispostaviće se, roditelji, još dok je kazivač bio sasvim mali, “prodali”
surogat roditeljima iz Argentine, gde je i proveo svoje detinjstvo.
Scena ”kazivanja” je, dakle, uzurpirana traumatološkom ispovešću o sećanju
na brata pre susreta (prvi deo romana) i nakon susreta sa njim i njegovog tragičnog
kraja (drugi deo romana).Prvi deo je sav u grozničavoj ”anticipiciji” susreta, te je
kazivač usredsređen na opsesivno predstavljanje svog dezorijentisanog stanja
nastalog primanjem pisma i otkrivanjem identiteta, isprva “tajnovitog”, pošiljao-
ca koji će ga opsedati i predstavljati pravu enigmu i u većem delu narativnog toka
druge celine Albaharijevog romanesknog “diptiha”. Inicijalno isprovociran prima-
njem pisma, tok kazivanja odlikuje se “lošim predosećajem” kao i prokrastinacij-
David Albahari, Brat, Stubovi kulture, Beograd 2009, str.5

1

skim “obigravanjem” oko subjektove/kazivačeve “slabosti” (delimično inscenirane
suočavanjem sa “krizom” rodnog pripadanja i identiteta koju ne želi sebi da pri-
zna), psihosomatske “klonulosti” i “nemogućnosti” da se, pre svega ostalog što će
uslediti, otvori pismo, pročita njegov sadržaj i sazna identitet pošiljaoca. Jednom
(raz)otkriven, bratski identitet, koji stalno beži, a koji kazivač pokušava da na ra-
zne načine fantazmatski oživi i “uprisutni”, “ukotvi” u svojoj mašti, vodiće nit ka-
zivanja u velikoj meri ka “disfunkcionalnim” pokušajima artikulacije i anticipaci-
je bratovljevog lika, stvarajući tako “inscenaciju” prisustva u nekoj vrsti “susreta
pre susreta”. Takođe, u prvom delu su česte (auto)refleksije i (samo)organizacije
hronotopa sopstvenog pređašnjeg porodičnog života i uspomena na njega u svetlu
“predstojećeg” susreta. Drugi deo je opis susreta, sa skandaloznim “otkrovenjem”
bratovljeve rodne i polne podvojenosti, te ispovest o bratovljevoj smrti i načinu na
koji je ubijen, koje se, opet, istim postupkom “zaobilaznog” pripovedanja, odlaže do
pred sam kraj romana.
Razuđeni ispovedni diskurs stalno teži ekscesivnom “raštimovanom” stilu ka-
zivanja. Potreba da se iznese činjenica o treunutku suočavanja sa bratovljevim re-
alnim, transgresivnim identitetom (brat je, ispostaviće se, “privremeni” transvestit
koji je želeo operaciju promene pola kako bi postao “anatomska” ona) “suzbijana”
je opsesivno-kompulsivnom potrebom za opisom najsitnijih “pripremnih” detalja
koji su doveli do susreta, te lavirintskim nadovezivanjem epizoda jedne na drugu.
Treba istaći da se ovakvim oblikom “lavirintskog” i mistifikacijskog zavođenja
čitaoca, koje podrazumeva analogijsko naratorovo/kazivačevo disocijativno udva-
janje/multipliciranje, David Albahari već prethodno intezivno služio u svom roma-
nu Pijavice (2005). To udvajanje/multipliciranje, i u Pijavicama i u Bratu međutim,
nikada nije sasvim izvesno. Ne može s toga tvrditi da su svi drugi likovi u romanu
puki, projektovani deo naratorove/kazivačeve svesti, te da je roman samim tim
jedan ogromni solilokvij sa mnoštvom “unutrašnjih” glasova i izmaštanih likova.
Posredovana realnost jedne ugrožene svesti oscilira između lične paranoje/shize i
objektivnih pretnji kazivačevom/naratorovom “oscilirajućem” identitetu.
U romanu Pijavice nam je predstavljen “šizofrenični” tip naratora, novinara koji
se, zbog svojih tekstova u kojima osuđuje nacionalizam, u Srbiji 90-ih, nalazi u centru
anti-semitskih napada srpskih nacionalista, sa jedne, i kabalističke “prakse” u koju
biva uvučen, sa druge strane. Pripovedna “shiza” uključuje umnoženu igru “paralel-
nih stvarnosti” , paralelnih likova kao i sumnjiv, dvostruki karakter njegovih prijate-
lja i saveznika, pogotovu njegovog najbližeg prijatelja i “glasa savesti” koji, na kraju
će se ispostaviti, pripadnik novobeogradskih nacionalističkih para-militarnih bandi.
U romanu Brat ovaj postupak shizoidnog “udvajanja” simptomatično pro-
blematizuje proces rodne i polne transformacije, kao i njihov izostanak, te konse-
kvence jednog takvog patološkog, ne-transformisanog stanja pojedinca i sredine.
Robert, brat kazivača Filipa, predstavlja sve ono što bi kazivač hteo ili mogao da
bude, a u čemu mu njegovo patrijarhalno “bratsko” okruženje lično odsustvo save-
sti i građanske hrabrosti odmaže. Udvajanje je tako “dvostruko” (ili “trostruko” ako
se uzme u obzir da brat postaje i “sestra”). Rascepi se umnožavaju, te svedočimo
“začaranom” procesu “rascepa unutar rascepa”.

Pitanje porodične prošlosti i “obdelavanje” traumatične, krizne scene ranog
detinjstva, smrti sestre, koja je značila prvi rani, veliki, nepreboljeni gubitak Fili-
povog života, kao i potonje “scene” gubitka roditelja, pojavljuje se u prvom delu kao
fantomska opterećenost sadašnjosti kazivanja spektralnim prisustvom duhova po-
rodične prošlosti. Time se umnožavaju odsutni duhovi koji ipak, progone kazivanje
svojim fantazmatskim prisustvom. Sestra je predstavljena u postupku reiteracije,
u vidu figure koja se naginje nad Filipom, te on uvek iznova vidi njen sjajan, nemi
lik i podignut prst, čime je naglašen njen autoritet koji kao da “isijava” nekom vr-
stom mističke fascinacije. Sa druge strane, brat je odsutan iz sećanja, predstava o
njemu je sužena u odsustvu bilo kakvih “realnih informacija”: njegov lik se gradi
na osnovu idealizovanih pretpostavki, predrasuda o budućem susretu i priželjkiva-
nom bratskom “sjedinjenju” te strepnji i sumnji u bratovljev pravi identit i priželj-
kivanju ispunjavanja lične praznine, kao da je reč o kompenzaciji za gubitak u vidi
sklapanja kockica porodičnog mozaika.
U drugom delu romana, koji obećava konačno razrešenje misterije u “nepo-
srednom” susretu sa bratom kao nedostajućom “kockicom”, odsustvo razrešenja
postaje još naglašenije, posebno kada istina a rodno-polnoj bratovljevoj dvostruko-
sti postane neizdrživa, prepoznata kao nepriznata drugost samog kazivača.
Susret sa bratom zakazan je u zemunskoj kafani Brioni. Reč je o hronotopu u
kome se ukrštaju dve fantazme kazivača - ona o zauvek izgubljenom poreklu, oliče-
nom u gubitku sestre, i ona o ponovo nađenom poreklu, u okrilju brata. Jer upravo
je kafana Brioni mesto nekadašnjeg kazivačevog žalovanja zbog gubitka seste, pro-
vedeno u opijanju i povraćanju (“Klečao je ispred klozetske šolje, povraćao i zami-
šljao apokalipsu, rekao je, sve dok nije odlučio da prestane da pije i počne da piše
Život gubitnika, što se pokazalo kao najbolja moguća terapija.”)2 . Kazivač se seća
Briona kao dekadentnog, starovremenskog, tipično balkansko-komunističkog bir-
cuza jedne provincijalne sredine sklone alkoholu i kolektivističko-nacionalistič-
kom “zanosu”. Ono što se u bircuzu nije promenilo, uprkos vremenu i pomodnom
renoviranju, zapravo je publika tj. masa okupljenih, redovnih posetilaca lokala koja
jedva da je dotaknuta tranzicijom iz jednog režima (komunističkog) u drugi (neo-
liberalni) koja se u Srbiji i Beogradu odigrava u prvoj deceniji dvadeset prvog veka.
Ova publika pokazuje sva preteća svojstva mase, onako kako ih definiše Elijas Ka-
neti, i ispoljava ih u presudnom trenutku romana. Nasuprot ličnoj hrabrosti Filipo-
vog brata - koji na očigled skandalizovanog kazivača i okupljenih, dominanto ma-
čističkih posetilaca kafane Brioni, bez skrupula obznanjuje svoj novi transgresivni,
transseksualni identitet, – kazivač/protagonista “nesvesno” staje na stranu gomile,
odrekavši se “srodstva” sa društveno nepodobnim, transgresivno-hibridnim brat-
skim identitetom. Kazivačevo oportuno, uslovno pasivno stanje, korenspondira sa
besom pijane, osvetnički raspoložene rulje, te “brat” biva ostavljen na milost i ne-
milost “bratstvu” homofoba koje ga prebija skoro do smrti.
Kritička nota romana usmerena je na saučesničko koketiranje sa bratskim kla-
nom homofobičnih nasilnika i konačnu identifikaciju “ranjenog”, rodno i polno nesi-
Isto, str 37
2

gurnog patrijarhalca sa tim klanom, upravo u trenutku kada njegov “rođeni” brat pri-
begava performativnom činu preodevanja u ženu kako bi obznanio konačnost svoje
želje/odluke o promeni pola. Rasplet romana, nakon brutalnog prebijanja, služi da
se ovaj novi, a zapravo stari, nepisani patrijarhalni savez nasilja još jednom potvrdi.
Kazivač najpre ničim ne zaustavlja bratovljevo prebijanje od strane gomile, a zatim
ga ne odvodi u bolnicu već u svoj stan, gde ga neobjašnjivo drži “zatočenog” u kadi,
pod izgovorom pružanja prve pomoći, čime praktično, navodno bez “svesne” namere,
onemogućava hitnu lekarsku intervenciju i “bratovljevo” izbavljenje.
Kazivač i diskurs “žrtve”

Jezik kao “akter”
“Uloge” predstavljene u romanu Brat, pre svega dominirajuća uloga kazivača i vo-
dećeg “aktera” sopstvene priče, u izvesnom smislu su “iz-žljebljene” iz “primarnih”
pozicija, odnosno iz onih pozicija na koje su tradicionalni čitaoci, koji od čitanja pre
svega očekuju “apsorbovanost” događajima i avanturom, naviknuti. Može se reći
da je za to “odgovorna” post-strukturalistička, odnosno dekonstrukcijska “uloga”
jezika koji je u kazivanje uključen svojim “šumom” koji ga čini legitimnim akterom
događaja.
Jezik je predstavljen kroz simptom određenog poremećaja, “opstrukcije” ka-
zivanja, upravo činjenicom da je narator, (umesto npr. da izveštava svojim varljivo
pouzdanim glasom, iz “sveznajuće pozicije” i time izbegne sve dvosmislenosti i za-
mke tumačenja) rešio da svede svoj govor gotovo isključivo na ono izveštavalačko:
“kazao je Filip”. Ta naratorova funkcionalna “izuzetost” i “pošteđenost”, omoguću-
je čitaocu donekle “neposredan” pristup žarištu kazivačeve krizne uznemirenosti.
“Kazivač” govori jezikom koji ga ne sluša, i stalno iznova izneverava, kao loš
saveznik koji ne nudi trajno “iskupljenje” od krivice. Kazivanje, koje je više od pro-
stog izlaganja događaja, kazivanje koje izneverava kazivača (i govori više ili manje
nego što bi on hteo u datom trenutku) deo je njegovog simptomatskog komplek-
sa i odgovornosti zbog saučesništva u (brato)ubistvu. Storija o (neuspelom) isku-
pljenju i potrebi za njim, dekonstruisana je “vrtložnim” karakterom “kazivačevog”
jezika. Kazivačeva ispovest je u permanentnoj krizi, ona pritiska kao ugrožena sa-
vest, njome vlada imperativ potrebe za utehom, utočištem kazivanja, koje međutim
izostaje. Ovaj roman “dozvoljava” kazivaču/“traumatizovanom subjektu“ diskur-
zivnu i fantazmatsku “slobodu” ne bi li, na disperzivan način odrazio (do apsurda
dovedene) “potencijale” jedne “razorene” psihe (kao i njen podmukli kapacitet za
razaranje sopstvene i tuđe stvarnosti). Narator poštuje kazivačevu potrebu za “pre-
tresanjem” sopstvene psihe i korenspondirajućih događaja, i interveniše samo u
trenucima kada je neophodno naznačiti jasnu demarkacionu liniju između nekog,
ironičnog, odmaknutog narativnog “ja” i kazivačevog “on” koje ostaje zarobljeno u
opsesiji logoreičnog kazivanja i “fabuliranja”.
Naratorovo “ja” od početka romana stoga kao da oseća moralni imperativ da
se, uslovno rečeno, ukloni ne bi li do kraja posredovao izlaganje jednog kazivača,

prvog svedoka i jednog od ključnih vinovnika bratovljeve katastrofe. Tako je sve do
kraja romana, kada kazivač zaćuti, odnosno kada se njegov odbrambeni “štit” ka-
zivanja ukloni i kada nam narator posreduje jednu sliku ugroženog, progonjenog,
činjenicom bratovljeve smrti potpuno transformisanog čoveka.3 Ovaj trenutak na-
stupa kada kazivač definitivno zaćuti, kad ga reč konačno “napusti”:
Zaćutao je, podigao se sa stolice na kojoj je sedeo i, kada je krenuo prema
meni, doista se osvrnuo. Tek tada sam uvideo da se ipak promenio. To mi je
promaklo dok je govorio, jer se iza reči može sakriti kao iza paravana, ali
kada ćuti čovek je lišen zaklona, ništa ga ne štiti. Napravio je još korak dva i
zaustavio se ispred mene. Stajao je kao da nešto očekuje, onda je uzdahnuo i
polako krenuo prema vratima moga stana, otvorio ih i stupio na stepenište.
Osetio sam strujanje promaje i požurio u predsoblje, ali vrata su se tada za-
lupila i meni jedino ostalo da okrenem ključ.4
Ovaj završni anti-klimaks, u kom narator konačno preuzima inicijativu i dono-
si svoj vrednosni sud o karakteru ćutanja svoga “sagovornika” , zapravo predstavlja
rušenje izolovane tvrđave govora i ukazivanje na ono što se krije iza “supremacije”
reči koje su diktirale tok ovog, po svemu “nepouzdanog” i razuđenog svedočenja do
tog trenutka. Tišina i ćutanje govore neuvijeno i kritički o karakteru kazivačevog
čina (brato)ubistva i posledicama tog čina. Nešto se zaista jeste promenilo na gore,
i to je neopozivo, neiskupljivo, nikakva retorika ne može opravdati taj gubitak.
Iz navedenih razloga, postaje nam jasno svrsishodnost minimalne naratorove
intervencije u romanu. Znakovito ćutanje naratora, kao vid nepodleganja zavodlji-
vim “čarima” jezika, neurušeno je “dekonstrukcijskim” karakterom “kazivačevog”
izlaganja. Konačno, to je uloga nekoga ko na kraju progovori da bi zatvorio roman
i skrenuo nam pažnju na užasno psihofizičko stanje onog koga su “izdale reči” i ko
je zamuknuo. Albaharijev roman okončava jednim skoro nepodnošljivim mukom,
koji sasvim podseća na stanje psihofizičkog terora i užasa, potpune ruiniranosti, u
kakvom zatičemo Kurtza iz Konradovog Srca tame. Tamo je narator u sličnoj ulozi
svedoka koji svedoči o moralnom dnu ljudske egzistencije, “izglobljenom” iz sim-
boličkog poretka jezika.
Kazivanje kao simptom, kao trauma, otvaranje ispovedna “rana”, aktivirano je
odmah na početku primanjem “tajanstvenog” pisma. Kazivač/protagonista je, još
pre nego što je otvorio pismo, vođen nekim predosećanjem o poremećaju sopstve-
ne unutrašnje “ravnoteže”. Distribucija pisma je svojevrsna “disturbia”, atak na
njegovu inače opsesivno-kompulsivnu prirodu koja želi imati “situaciju pod kon-
trolom”. Stvari za kazivača moraju odmah biti razjašnjene, rasvetljene i demistifi-
kovane, ali kao da je reč o upadanju u začarani lavirint straha i mistifikacije:
Tada je osetio, rekao je, kako ga ispunjava strah.....Jedino što je osećao bio je
strah, kao da je neko u njemu, velikim fluorescentnim slovima ispisao tu reč
Isto, str.173
3
Isto, str. 193

4

i uključio je onako kako se uključuju svetleće reklame na krovovima kuća,
gde se čas pale čas gase ili se, pak, slova pale jedna za drugim sve dok se cela
reč ne pojavi, pa samo trenutak kasnije utrne i sve što nam od nje ostane,
rekao je, jeste otisak svetla negde u mozgu. Tako je taj strah doista bio samo
otisak straha, nalik na trag neke davne strepnje.5
Zaista čudna reakcija za nekog ko još nije ni otvorio pismo, koje je opet primio
“protiv svoje volje”, koje mu je navodno podmetnuto kao greška (ili “zabuna”?). Na-
ime, poštar mu je na “prevaru”, koristeći njegovu afektiranu “slabost” i “naivnost”
praktično “ugurao” pismo u ruku.6 Tu se odmah uspostavlja jedan sumnjivi diskurs
“žrtve”. Čini se da kazivač zapravo proizvodi i rabi poziciju žrtve - ta se “žrtva” oda-
je istovremeno i kao krajnje problematičan svedok.
Nekrološka, zaveštana, hipertrofirano naglašena relacija sa spektrom ne-umr-
lih, porodičnih duhova oca, majke i, iznad svega sestre, rano nastradale u saobraćaj-
nom udesu u posebnom je odnosu sa činjenicom da je kazivač Filip, kako nas uve-
rava u trenutku prvog svedočenja o bratovljevom dolasku u najavi, autor poznate i
literarno uspele autobigrafske knjige Život gubitnika u kojoj sebe naziva neposto-
jećim.7 Rekli bismo: “subjekt” svedoči o svom odsustvu, o trajnjem osiromašenju
sopstva koje je ne-nadoknadiva trauma gubitka izazvala. S druge strane, svedočeći
o “svom” odsustvu, o odsustvu svoga “ja” u sublimiranoj smrti porodice, krijući se
kao autor iza postmodernističke krinke “odsutnosti”, “traumatizovani subjekt”
ne može ili (pod)svesno ne želi da se odrekne prizivanja tragova bliskog/dalekog
“bratskog drugog” koje mu pomaže da na izvestan način “preživi sebe” ostajući pri
tome trajno fiksiran za porodični mit.
Bratovljevo incidentno pismo stoga stiže kao simbolična “poruka sa druge
strane”, iz geografski ali i kulturalno udaljene Argentine, u času kada je “subjekt”
već “sahranio” sebe unutar svog stana, odnosno “sopstvenog” simboličnog groba
porodice. Od tog trenutka, odnosno zapravo od inicijalnog trenutka romana u kom
“sudbonosno” pismo pronalazi vlasnika, njegovo kazivanje dobija mistifikacijsku
dozu “biblijskog”, apologetskog fatalizma i fanatizma:
Naime, kada je napokon potisnuo u sebi pomisao na sveću (pod kojom je
hteo da pročita pismo, tvoreći gotovo religijsku auru i ritual oko otvara-
nja i čitanja pisma, primedba N.Đ) i odlučio da podigne šalone i, na kraju,
ustao, video je kako se nameštaj pred njim razdvaja, kao Crveno More pred
Mojsijem, otvarajući mu put do prozora, prolaz dovoljno širok da izbegne
bilo kakav udarac, nove modrice i ogrebotine.8
Teatralna, do apsurda hiberbolizovana i hipertrofirana slika biblijskih propor-
cija. Začudnost ove slike koja “štrči”, na prvi pogled potpuno van konteksta, da se
5
Isto, str.7
6
Isto, str.8
7
Isto, str. 32
8
Isto, str. 29

razjasniti upravo veličinom para-religijskog “prosvetljenja” koje dolazi sa pismom,
odnosno sa onim što se od pisma očekuje. Apologetski “potres”, prisutan je u “per-
formativnoj najavi”. Brat koji dolazi, brat u najavi, brat koji to (ne)postaje, “upri-
sutnjuje” se najpre kroz pismo (odnosno kroz svoj deridijanski potpis, trag sop-
stvene odsutnosti). Još jedna zanimljiva “ko-incidencija” kazivačevog svedočenja o
sopstvenom čitanju pisma, odnosno o načinu na koji je pismu pristupio, svedoči o
bespovratnom i ireverzibilnom karakteru bratovljevog odsutnog “prisustva”:
Dakle, kada je napokon rastvorio list papira, video je da se pismo sastoji od
tri ili četiri rečenice, od kojih je samo jedna bila malo duža, složena reče-
nica, dok su ostale bile proste ili prostoproširene, bez nepotrebnih ukrasa
i ponavljanja. I ne čitajući ih, on je, rekao je Filip, onako kako to radi veći-
na ljudi, prvo bacio pogled na potpisnika pisma i tada je, bez preterivanja,
ostao bez daha i pomislio da će se onesvestiti. Naime u potpisu je stajalo:
Tvoj brat Robert. Pismo je bilo napisano rukom i crtica na završnom slovu t
se kaligrafski podizala iznad imena i spajala sa početnim, velikim slovom T,
tvoreći tako zatvorenu, samoodrživu celinu i najavljujući, bar se njemu tako
činilo, teškoće u vezi sa približavanjem onome ko je nosio navedeno ime. 9
Ovaj deo jasno nagoveštava da su tragovi bratstva, za kazivača, opsesivno za-
tvoreni u jednu vrstu samozatajne, a priori dizajnirane celine, metafizički i teleološ-
ki utemeljene i autorizovane potpisom koji se, u izvesnom smislu, “vraća” samom
potpisniku pisma. Taj trag bratovljevog prisustva istovremeno privlači i odbija, za-
strašuje adresata. Potpis utemeljuje savez zasnovan na nemogućnosti sopstvenog
postojanja. Potpis koji je više nego potpis, kaligrafski izdvojen od ostatka pisma kao
svojevrsni performativni iskaz, te žig i trag koji se urezuje u svest primaoca nosi sa
sobom jednu vrstu “kamufliranja” i “transvestije” rukopisa, najavljujući tako bra-
tovljevu tragičnu rodno-polnu isključenost i prepuštenost samom sebi u sudbono-
snom trenutku romana, “unutar” bratskog “saveza” koji to nije.
Ipak, kazivač nas, uz još jedan trik ograđivanja pri upotrebi uvek krivog jezika,
jezika koji izneverava, komformistički uverava u svoje “plemenite” namere, u to da
svaki njegov potez i postupak mora nositi sa sobom i temeljno pretresanje “ličnog”
moralnog “digniteta”. Zato njegovo kazivanje nosi sociopatski patetičan karakter.
Kazivačev “iskren” pokušaj da se konačno izađe na kraj sa sopstvenom prošlošću i
“preradi” trauma napuštenosti i odbačenosti ogleda se u njegovoj autorskoj potrebi
da dolazak brata, “proslavi” i ovekoveči novom knjigom Život dobitnika10. Ovaj novi
zapis bi, u Filipovoj zamisli, trebalo da slavi jedinstvo i neponovljivost bratskog
susreta kao i neuništivost literarno-bratskog saveza, a da istovremeno deluje i kao
vrsta literarnog testa, “lakmus-papira”, odnosno pisanja koje briše “lažan” zapis o
sopstvenoj prošlosti.
Želeći da sebe navodno neodložno podvrgne onoj vrsti temeljne skrutinizacije
i pretresanja kojom je podvrgao i svoje “okruženje”, subjekat se u jednom trenutku
9
Isto, str. 21
10
Isto, str. 52

“probuđene savesti” pita da li je dolazak brata izvesna vrsta signala da treba preis-
pitati sopstvenu prošlost, odnosno već zabeleženo autobiografsko “svedočenje” o
sebi kao žrtvi, sebi kao “večnom gubitniku”. Dakle, imamo primer od strane kazi-
vača često pominjane autobiografije, koju ne možemo sami da rekonstruišemo, čiji
sadržaj nam je dat tek u naznakama - kao sadržaj “knjige unutar knjige” ili “svedo-
čenje unutar svedočenja”.
Dolazak brata je povod za početak razmišljanja i preisptivanja potrebe za iz-
menom ili bar preradom tog “dubinskog”, prvog zapisa o sebi. Taj zapis je jedino
u toj relaciji, u svetlu tog dolaska, doživljen od strane autora kao neistinit, falsifi-
kovan i lažan. Dolazak brata se zato postavlja na ontološki nivo “dolaska istine” ili
suočavanja sa istinom o sopstvenom životu, o ulozi drugoga u tom životu. Samo
neopozivi, mesijanski dolazak “istine” (kao deo erotizovanog fascinum-a, ili reli-
gijskog fatuma) može delovati terapeutski i “izlečiti” od “gubitka”. Efekat bi trebao
biti istovremeno ontološki i “eshatološki”.
Izvesna, sudbonosna odgovornost za “potonji” tok događaja, od samog počet-
ka romana, prebačena je na sam taj tok, koji po “subjektovoj” predstavi odgovara
jednoj vrsti para-religijskog determinizma.
Ipak, u toj (samo)obmanjujućoj percepciji dolazak ne utemeljuje ništa istinito,
jer subjekat ne želi da napusti poziciju “iščekivanja”. Reč je o traumatskom vraća-
nju/dolasku sopstvenog “drugog” koji predstavlja, u svojoj konačnoj instanci, al-
ternativu postojećem redukovanom uređenju subjektovog sveta. To nepredvidivo,
izmičuće “drugo unutar drugog” predstavlja “čistu” inicijativu koja izlazi van ne-
moguće, svedene “šeme” kontrole i “samoregulacije” događaja. Nepoznato drugo,
dakle, investira u “razvezivanje” čvora (samo)izolacije kojim se onaj mistični deo
već unapred “poremećenog”, destabilizovanog subjekta nastojao vezati i osigurati
“unutar sebe”.
“Brat po krvi”
Pored toga što dolazak brata (odnosno povratak “ponovo nađenog brata”) pred-
stavlja atak na idealizovanu predstavu “uzornih” porodičnih figura majke i oca, do-
lazak brata koji to još nije, ili nije “predodređen” da bude, konačno je atak na mnogo
šire i “tajanstvenije” zasnovan moralitet i “integritet” bratstva, te u vezi sa tim za-
snovanu društvenu familijarnost “među sobom jednakih”.
Najavljeni dolazak (ili povratak) proizvodi ne samo već istaknutu dispropor-
ciju između odnosa bratskog i sestrinskog u savezu sa rodnom/porodičnom obave-
zom tj. poremećajem te obaveze. Taj “dolazak pre dolaska”, dolazak koji već postoji
(kao izvesna ideološko-politička matrica) pre nego što će do njega, u hronološkom
toku romana doći, rađa disproporciju i diskriminaciju unutar “sebe samog”, tj.
unutar navodno “neproblematično” dokazivih lažnih i pravih tragova bratstva. Taj
dolazak pre ili “unutar” stvarnog dolaska uvodi dalje mistifikacije i diferencijaci-
je: između onog “očekivanog”, “neupitnog”, “prirodnog” bratskog, koje se oslanja
na arhaični, religijsko-pokajnički, patrijarhalno-pokroviteljski fantazam o “izgu-
bljenom pa ponovo nađenom članu porodice” koga treba pri-svojiti i time popu-

niti upražnjeno mesto “zabludelog” člana porodice, i onoga novog, nepredvidivog
i stranog koje je, čak i u subjektovom predviđanju susreta označeno kao moralno
neprihvatljivo. Kazivačeva ruminacija o bratu odiše jednom vrstom nazadne ideo-
logije o “naturalizovanoj”, biološki zadatoj matrici “brata po krvi”:
Ponovo pronađen brat je kao brat koga neko dobija kada mu otac ili majka
stupe u novi brak, jer u isto vreme i jeste i nije tvoj deo. Ne osećaš ga kao rod,
premda možeš u svakom trenutku da ga zamisliš kao svoj rod. I brat ti je, i
nije ti brat, rekao je Filip, i sve vreme znaš da te ništa ne vezuje za njega, ali
da te i nešto ipak sjedinjuje sa njim, kao da ste neko nepostojano hemijsko
jedinjenje koje je dovoljno zaljuljati da bi se razdvojilo na sastavne kompo-
nente.11
Koji “deo” bratsva, u ovakvoj disproporcionalnoj razmeri uvek krhkog “hemij-
skog jedinjenja” biva “ukalkulisan” kao onaj “izvorni”, rodno “čist” deo, sa kojim
se “subjekat“ može bezbrižno poistovetiti, a koji kao “defektan”, preteći – deo koji
ugrožava familijarno “večne” uloge? Saga o “bratu po krvi” zapliće se unutar sop-
stvenih protivurečnosti.
Ono što je ovim “sumnjama” ipak pokrenuto i indukovano jeste problemati-
čan metafizički, sudbonosni koncept bratstva kao ontološkog, amblematskog sa-
veza “dva pola”, odnosno “dve polovine” istog bića koji nudi eshatološki izlaz, tj.
predstavlja nešto i unutar i izvan svih dotadašnjih “neuspelih” porodičnih saveza.
Dolazeći kao “konačno rešenje” taj savez rekreira ali i prevazilazi, izneverava
dotadašnji post-humni, nekrološki zavet - savez sa sestrom. “Bratstvo” je kao “uni-
verzalna”, tj. esencijalistička i paternalistička nadoknada za “neuspeo”, odnosno
“faličan” savez sa sestrom, savez utemeljen autobiografijom o gubitniku; savez koji
je učinio subjekat suviše “ranjivim” i otvorio i problematizovao pitanje njegovog
rodnog i polnog identiteta. Dakle, postoji pukotina u samim temeljima konstruk-
cije bratstva:
Nije se još privikao na činjenicu da ima brata, odnosno da možda (podvukao
N.Đ.) ima brata, jer je do tada uvek i jedino govorio o sestri, i stalno mu se či-
nilo da izgovarajući reč “brat”, nešto oduzima od reči “sestra”, tako da ona
postaje nekako tanja, prozirnija, lišena punoće, na šta nikako nije mogao
da pristane. 12
Kolebljivost postoji, i subjekat je uveren da “sećanje” na sestru mora u njemu
ostati “platonski” čisto, netaknuto i ne-ukršteno sa predstavom o bratu. Ali ono je
suviše statično, i ne izlazi iz određenog, falogocentričnog klišea i patrijarhalnog
stereotipa o “sestri” kao “manjku”, “slabijem” i “nežnijem” polu i o bratu kao (falu-
snom) “višku”, oličenoj potenciji; o dva pola krvnog srodstva od kojih “muški”, na-
dolazeći, potire, kastrira “ženski” odnosno postaje vidljiv time što čini ženski pol
nevidljivim.
Isto, str. 48
11
Isto, str. 26
12

“Brat po srcu”
Konačni “subjektivno-objektivni” cenzor pri upoznavanju sa novim bratom i utvr-

đivanju “istinitog” srodstva, prema decidiranom verovanju traumatizovanog “su-
bjekta” treba da bude srce.13
Zašto je ovaj model upoznavanja brata po srcu može biti i na kraju biva retro-
gradno doktrinaran i dogmatski? Zato što se ne može utvrditi sa kog mesta srce
progovara, kao i kakve su namere tog “obraćanja”. Da li srce progovara sa nekog ne-
utvrdivog “mističnog“ mesta lične uskraćenosti i egoistične želje za posedovanjem
Drugog kao “samog sebe”? Ili želja srca koincidira sa “subjektovom” potrebom za
novim prijateljstvom i ljubavlju koje se može izgraditi u aktivnom dinamičnom od-
nosu sa drugim ljudskim bićem, pri čemu se ta drugost ne prisvaja, već poštuje kao
“cilj” za sebe, bez obzira na rodno “čist” ultimatum “pobratimljenja”?
Čini se da u kazivačevoj dogmatskoj interpretaciji taj “zakon srca” ipak podra-
zumeva veru u “transparentnost” i intrinzičnost bratskog srodstva koje treba da se
ukaže samo po sebi, čim se drugi ugleda. Srce pronalazi dodatne tragove bratstva
kroz navodnu “prirodnost”, “spontanost” i “intuiciju”. Zakon srca je za “subjekt”
sam sobom neupitan, podrazumeva “pred-jezičnu”, samim tim “pred-političnu”
moć zajednice. Tom srcu, od koga subjekat očekuje odgovor u “sudbonosnim” tre-
nucima, pripisana je izvesna zaumna moć koja podseća na čuvenog Sokratovog
daimona, “unutrašnji glas savesti” koja je u direktnoj vezi sa božanskim proročan-
stvom. Ali samo donekle. Zapravo, srce je doživljeno kao apriorni “organ” ili “or-
ganon” onoga što subjekat želi da otkrije u bratu, a to je biološka srodnost i “zakon
krvi”. Ono progovara iz tišine, ćuteći i ne otkrivajući se drugome, već jedino svom
“uzornom” vlasniku! Na kraju ni njemu zapravo. Nesaopštiva jeziku, nedokaziva
rečima, kojima se ipak služi kao nužnim “dekorom” svog ultimatuma, veza srca je
konačno vođena zakonom “intimne boli”, odnosno egotistične uskraćenosti koja
ne dozvoljava da se drugi “promišlja” drugačije već kao deo sabranog a unapred
“ukinutog dvojstva”.
Na ovaj “prirodni”, “unutrašnji zakon” srca nadovezuju se, kao vrsta materi-
jalne “dopune” i “oruđa”, ipak mnoštvo pozitivno izvedenih, empirijskih, “prak-
tičnih” i “racionalnih” dokaza srodstva, koji za subjekat predstavljaju neophodan
“spoljašnji” arsenal postupaka, materijala i rituala. Pokušaji da “prorešeta” i podvr-
gne “skrutinizaciji” sam događaj susreta sa bratom podrazumeva čini se, neiscrpnu
listu od sedamdeset pitanja koje bi mu obavezno - u nekom “utopijski” zamišlje-
nom, “ugovornom” scenariju, u kome bi druga strana bila samo objekat “večne”,
nezaključive istrage - postavio kako bi utvrdio “istinu” o srodstvu. Deo plana je i
hotimični dolazak u kafanu pre brata kako bi mogao da zauzme sigurno mesto i
tako bude u odbrambenoj poziciji onoga ko nadzire bratovljev dolazak i dalji mogu-
ći razvoj događaja, što bi mu navodno obezbedilo skoro inspekcijski nadzor i uvid u
bratovljevo ponašanje.
Isto, str. 64
13

Krucijalni, “dokaz nad dokazima” jeste onaj koji pripada arhivi fotografija.
Razmena fotografija sa bratom bi imala funkciju popunjavanja “rupa” u sećanju.
Uloga fotografije je mnemotehnička, spoljašnja dopuna onoga što ne postoji (a ipak
je prisutno) “unutra”, u sećanju i “opseda” to sećanje. Stoga kazivač Filip nosi sa
sobom čitavu kolekciju fotografija kako bi ih “razmenio” sa bratovljevim fotografi-
jama i time pouzdano, sa jednog “višeg mesta” arhontske arhivizacije nedvosmisle-
no utvrdio srodstvo. Fotografije za subjekta imaju “ikoničnu” i “mimetičku” vred-
nost vernog dokumentovanja stvarnosti i uspostavljanja (odsutnog) kontinuiteta
i hronologije bratske veze, od najranijih dana i svesti o “sebi”. Dakle, reč je opet
o jednom vidu “podmetnute” rekonstrukcije zajedništva kojim se oponaša takođe
lažna kontinuiranost “krvne veze”. Dok je zakon srca prisutan a priori, zapravo, po
neupitnom verovanju subjekta u “urođen” instinkt a ne “naučen” vid ophođenja i
identifikacije, ostali dokazi su izloženi a posterioiri, dok njihova “autentičnost” tek
treba biti “verifikovana”. Plan verifikovanja, međutim, propada u začetku, jer se sve
odvilo, kako nam kazivač u svojoj psihofizičkoj “ruiniranosti” naknadno svedoči,
po obrnutoj, nepredvidivoj, “neizdrživoj” logici, “logici haosa” tj. “serije šokova”.
Tako se i očekivana scena razmene fotografija, pretvara, inverzivnim postupkom,
u scenu njihovog cepanja. Šok “terapija” koju brat Robert preduzima, opravdana
je njegovim verovanjem da su roditelji na izvestan način “ubice” sopstvene dece
(što je dodatno intenzivirano činjenicom da su ga “rođeni” otac, kao politički disi-
dent i jedan od glavnih učesnika zbivanja 1968, i majka, neutralno predstavljena,
“prodali” odnosno poverili na čuvanje surogat roditeljima, u zamenu za prestanak
političkog progona u doba SFRJ, ali i sigurnost samog deteta 14). Retrospektivno
izložena scena cepanja fotografija, uz povike “Prokleti roditelji”15 deluje tako sa-
svim “ikonično”, kao neka vrsta infantilizovane, simbolične osvete nad roditeljima
i iskupljenja Robertove “patnje” njihovim brisanjem iz memorije.
Ovde je, međutim, izvršena još jedna vrsta dalekosežne inverzije i fantazmat-
ske “konfuzije” uloga. Naime, kako sam Filip nije bio u stanju da “pred samim so-
bom” opravda idealističku fantazmatsku predstavu o roditeljima, koju je kao izve-
stan nostalgični, melanholični obol, “neprebolni” arhajski falsifikat sećanja nosio
sa sobom, i kako ih je i sam podsvesno krivio zbog osećanja sopstvene emotivne
osiromašenosti i uskraćenosti, kao i zbog gubitka sestre; a kako mu sa druge strane,
njegova rigidna patrijarhalna “priroda” nije dozvoljavala “razračunavanje” sa tom
petrificiranom slikom - brat predstavlja određenu vrstu performativnog alter-ega
na koga se prenosi sve “nedozvoljeno”, ekscesivno u ponašanju, te se na taj način u
teatralnom, patetičnom “nastupu” brata i sam kazivač oslobođa akumulirane, po-
tisnute agresivnosti. Ovo narcisističko, agonično iživljavanje i ogledalsko projekto-
vanje dubinskih frustracija postaje izraženo u onom trenutku svedočenja u kome
se bratu Robertu počinju pridavati, za Filipa “neobjašnjivi”, napadi nagle promene
raspoloženja, i ogoljene agresivnosti. U isto vreme, Filip u tom teatralnom okršaju
igra “pasivnu” i “miroljubivu” ulogu onoga ko se “civilizovano” ophodi i pokuša-
Isto, str. 140

14
Isto, str.115
15

va da smiri situaciju, da predupredi dalju “eskalaciju”. Posebno fantazmagorično i
“falsifikovano” deluje rasprava braće oko “ogrlice”, koja je navodno trebalo da sim-
bolizuje “uzdarje” i zahvalnost, učinjenu Robertovim roditeljima od strane Rober-
tovih surogat roditelja, u trenutku njegove “prodaje”:
(....)Kelner je otišao po njihova pića i tada je ponovo upitao gde je ogrlica.
Glas mu je bio za nijansu grublji nego ranije, kao što se već jednom desilo,
rekao je Filip. Pomislio je na plehanu kutiju od čokoladnog keksa u kojoj
se ogrlica nalazila i pokušao da je zamisli, /..../ , rekao je: “Na sigurnom
mestu”. I sada pomalo sumnja da je doista usledilo ono što je usledilo: kel-
ner je već gotovo stigao do stola i on je, u želji da mu pomogne, sklanjao u
stranu razbacane predmete, kada se odjednom začuo Robertov vrisak. Na
sigurnom mestu, vikao je Robert, rekao je Filip, naravno da je na sigurnom
mestu, ali gde, gde? Lice mu je bilo purpurno, čak su mu i ruke bile crvene, a
onda je pesnicama počeo da udara u sto(...)16
Kako je rasla njihova “bliskost”, odnosno kako je u Filipu strah prelazio u
erupciju nezadovoljstva i panike zbog vidljive, “preteće” različitosti u nazorima i
pogledima na svet (koja će na njegove oči “prerasti” u rodnu i polnu raz-liku), tako
je, međutim, rasla i opsesivna Filipova potreba da pronađe bar neke materijalne
“zaostatke” bratstva. Ali se, sasvim suprotno njegovoj paničnoj težnji da na bilo koji
način “iznedri” takav dokaz, njegova predstava i “podela uloga” urušava. Jer “mate-
rijalni” dokazi bratstva ne postoje - kako oni “unutrašnji“ razlozi srca, krvi i biolo-
gije tako ni oni “spoljašnji” koji postaju, u nedostatku prvih, neka vrsta surogat do-
kaza. Bratstvo je savez “istih” zasnovan na simboličkoj, od početka ideologizovanoj
vezi, koja se samo želi re-prezentovati kao izvorna i iskonska, “prirodna”, unapred
zadata. Misao o ogrlici koja ipak postoji na nekom sigurnom mestu i “čeka” da bude
upotrebljena kao krunski dokaz ne-umrle, večne veze jeste samo Filipova projek-
cija potrebe za ličnom utehom, koja će ga osloboditi sumnje da je Robert zapravo
samo Filipova surogat verzija Roberta.
Hronotop “bratskog susreta”

Događaji u kafani presreću i narušavaju zamišljeni Filipov koncept bratskog susre-
ta. Reč je zapravo o “sabotaži” susreta budući da neposredan susret zahteva isko-
račenje, izlazak u susret, izmeštanje “subjekta” iz njegove komforne, dogmatske,
melanholično-traumatske pozicije lične uskraćenosti i izneverenosti. Iznad svega,
izlazak u susret subjekta, susretanje sa samim sobom, raskrinkava koncept “večne
odanosti” idealizovanoj, mesijanskoj predstavi o susretu kao fatalistički, totalita-
ran koncept. Arhajska predstava o obećanom porodičnom susretu “dve polovine”
jeste apriorna sabotaža susreta dve individue koje u tom susretu tek traže sebe i
svoje (međusobno) pripadanje. Dolazak brata se nameće doktriniziranom “subjek-
tu” kao neopoziva i nerešiva trauma susreta, zagonetka prihvatanja drugog i druga-
Isto, str 130

16

čijeg, ali i trenutak “otvaranja” sopstvene krize “dvopolnosti” i homoseksualnosti.
Jer brat transgresivnim činom preodevanja postaje “sestra”, a zapravo rodno flu-
idan identitet, odnosno neko nov i neuhvatljiv za poredak zasnovan na ksenofob-
nom i homofobnom odbijanju stranca, nosioca “razornih” i “kompromitujućih”,
“zapadnih” navika. Simbolična “svađa” oko ogrlice kao stvari koja “kanonizuje”
porodično nasleđe, predstavlja i konačan akt razilaženja raz-dvajanja u susretu,
odnosno “cepanja” subjekta na “normativno ja” i strano, neprijateljsko on, koga od
tog trenutka treba izbrisati kao “nepripadajuće” (u samom susretu).
Sam čin Robertovog preodevanja, kao krucijalan trenutak i izazov susreta,
predstavlja za “sablažnjenog” Filipa samo ekscesni dokaz nemogućnosti srodstva
usled “očuđenja” svih Robertovih postupaka, koje do kraja romana ne prestaje da
intrigantno “kompromituje” autoritet pretpostavljene bratske bliskosti. Statična,
fetišistička, po-stvarena predstava Filipa o bratu konfrotira se upravo u ovoj tački
sa identitetom koji se performativno “ozakonjuje” kroz sam događaj transformaci-
je u ženu, događaj koji predstavlja jedini neponovljivi izazov susreta.
Susret kao događaj ponuđenog iskoračenja u prijateljstvo sa novo-stečenim
bratom, takođe bi značilo neprihvatljivo, eksplicitno stupanje u politički savez sa
njim. Na prvom mestu podrazumevalo bi izlazak iz fiksirane “zadatosti” saveza ple-
mena kao i postajanje prijateljem kroz afirmaciju zajedničke (političke) avanture.17
Politička avantura (Derida) ili avantura političkog u susretu podrazumeva događaj
prijateljstva koji učvrščuje savez ali samo ako svakog aktera ne-dogmatski, ne-or-
todoksno uključuje i pri tome destabilizuje normativne pozicije roda, pola, nacio-
nalne pripadnosti.
U konačnom ishodu, ponovni i definitivni raskid pri susretu sa tek pronađe-
nim bratom, možemo čitati, zahvaljujući otvorenim Albaharijevim aluzijama na
odnos Oca i sina, i na Hristov govor na krstu, kao rezultat Filipove rezignacije zbog
izostanka hrišćanske “epifanije” tj. njene rodno-plemenske varijante u kojoj se lik
Hrista izjednačava sa Ocem bratskog, etnički “čistog” plemena.
Iako je trebalo da bude patrijarhalno-religijski utemeljen savez, koji bi smenio
savez oca i sina, bratstvo “po krvi” je za Filipa “podbacilo” kao vrsta lošeg suroga-
ta (Roberte, Roberte, ponavljao je Filip u sebi, zašto si me napustio, ali Robert je ću-
tao. /.../ 18). Akt odbacivanja prividno nema ničeg sa Robertovom transeksualnom
“prirodom” (iako je Robertov transeksualni čin zapravo direktno izlaganje Filipa
sopstvenim “simptomima”) i ove reči Filip navodno izgovara, zapravo “pomišlja”
u “mističnom” trenutku, pre samog čina Robertovog preodevanja u Alisu. Još jed-
nom treba postaviti pitanje “bez odgovora”: Treba li verovati Filipu da ta dva mesta
– transeksualni, transrodni čin i odbacivanje ne korespondiraju? Ili je to opet pita-
nje lukavo sročenog narativa?
17
“Subjekat” u jednom trenutku i uočava da jedino avantura utemeljuje prijateljstvo, ali ovu avanturu
“pogrešno” banalno prevodi u kaskaderski podvig, npr. voženje zajedničkog bicikla na keju, što je za
Filipa predstavljalo vrhunac avanturizma (str. 84)
18
Isto, str. 143

Autoritarni diskurs: interiorizovano “bratstvo” i
re-patrijarhalizacija “subjekta”
Već smo videli iz prethodnih analiza, da se žudnja za bratskom vezom, iako
subjekt želi da je u svojoj fantazmatskoj projekciji održi na ahistorijskoj, “večnoj”,
apolitičnoj razini “čistog” srodstva, ipak otima toj utopiji uma/srca.
Kazivač Filip paradoksalno doživljava “bratstvo” kao vezu koja dolazi izvan i
pre svake druge vrste zajednice, kao ona vrsta zajednice u kojoj se ostvaruje odnos
apsolutne, fanatične vernosti, kao i apsolutni kontinuitet koji ne postoji čak ni u,
za junaka tako važnom nekrološkom zaveštanju “večne vernosti” sestri. A zapra-
vo, kako drugi deo romana eksplicitno ilustruje, u toj idealizaciji brata, odnosno
drugog kao apsoluta, kao simboličkog mesta izvan-porodičnog “diptiha” romana,
krije se plemensko-religijski, etnički prekršaj protiv Oca-patrijarha-glave porodi-
ce, kao i transformacija arhajske figure patrijarha unutar kanona, koja vodi u, po
posledicama još ekstremniju, vrstu saveza. Taj eks-luzivni “prekršaj” prema “Ocu”
napravljen je, dakle, u korist re-socijalizacije i po-društavljenja autoritarne želje za
potpunom kontrolom javne, političke scene.
“Bratstvo” znači otvaranje “pukotine” u raspodeli “simboličkog” maskulinog
autoriteta, jer “braća” (Filip i Robert) treba da smene odsutnog Oca porodice - koji
je ionako bio i realno i fantazmatski slab, politički problematičan, idealističan levi-
čar po opredeljenju - osnažujući konzervativni san o “čistoj” maskulinoj zajednici.
Ustrojstvo bratske veze počinje da teži apsolutu “po sebi” ili da klizi ka “iznevera-
vanju” tog apsoluta. Udruživanje političkog i religijskog u bratstvu, “oslobođenog”
senke očevog nadzora, može ići sada “disperzivno”, od “braće po krvi” ka široj, a
opet nasiljem prisvojenoj, performativno utemeljenoj “javnoj sceni” braće “čiste
krvi”, postajući veza po pripadnosti plemenu “jednakih” tj. politički i ideološki po-
dobnih i lojalnih (srpskoj) naciji.
Taj novi dis-balans vrši, u izvesnom smislu, uzurpaciju “primarnog”, eksklu-
zivnog saveza po krvi, metastazirajući linijom društveno opsesivne patologije, u
savez rodno i etnički “čistih” i “ispravnih” muškaraca, svih onih koji se izjašnjava-
ju, raspoznaju i potvrđuju kao takvi. Kako nam razvoj događaja svedoči, Filip oseća
nelagodnost “primarnog” srodstva sa Robertom, neposredno pre njegovog “prekr-
šaja” nad “svetom” vezom “dva muškarca” koja ne sme, po pravilima cenzurisane
“javne scene”, imati homofofilijski gay naboj. Kako bratski susret pokazuje, uprkos
Filipovoj introjektovanoj autocenzuri, taj naboj je od prvog trenutka prisutan (npr.
u jednoj od prvih scena susreta sa Robertom Filip prepoznaje identičnost bratov-
ljeve i svoje šake, te to izaziva pravi emocionalni potres, suze, kao i potrebu da po-
ljubi bratovljevu ruku i na njih stavi glavu, što on odmah “cenzuriše” i prosuđuje sa
aspekta pristunih u kafani, te ima želju da ustane i poviče: “Ovo je moj brat”, i time
sebe zaštiti od “zlih očiju” koje “pogrešno” prosuđuju 19).
Prema čemu se, dakle, “otvara” ambivalentna bratska veza, ka kojoj vrsti spo-
razuma, u trenutku kada joj “primarni” savez postane ideološki “neodbranjiv”?
Isto, str. 93
19

Treba samo “obratiti pažnju” na heterogenu strukturu u kafani okupljenog
“sveta”.20 U odnosu između dva brata koja se nalaze u kafani (toposu na kom se u
srpskoj kulturi i književnosti tradicionalno “neguje” nasleđe “tvrdog” a ipak me-
lanholičnog, palanački zatvorenog patrijarhalnog udruživanja), kao posrednik i
cenzor tog susreta “iskrsava” javno mnjenje. U slučaju traumatizovanog, kriznog
“subjekta”, kolebljivog integriteta, kakav je Filip, potrebna je uvek arbitrarna in-
tervencija i posredništvo “neutralnog lica”. Dominanto javno mnjenje predstavlja
oblik introjektovane savesti, (polu)svesnog principa po kom se “subjekt” već “in-
stinktivno” rukovodi. Ta agentura “trećeg lica” (iza kojeg stoji bratski kolektiv),
funkcioniše kao spoljašnja, ali (paradoksalno) utoliko više “pounutrena instanca”.
“Subjekt” i kada je sam sa sobom (u svojim rasuđivanjima) nikada nije usamljen.
Uvek postoji neko moralno imperativno nad-ja “sveprisutne” anonimne većine.
Traumatizovani subjekt, koji je uvek već “ranjiv” i podložan kolektivnim
identifikacijama tj. nije nikada postao osamostaljena, od porodičnog i familijar-
nog poretka nezavisna “jedinka”, niti građanski orjentisan individualac, vidi u tom
fantomskom, uvek prisutnom mada “nedostižnom” kolektivu lakanovsko Veli-
ko drugo, svoju “istinsku porodicu”, svoj “primarni” princip kao i svoj (ne)moguć
uslov “opstanka”:
I doista je bio lud, rekao je Filip, lud od besa što se toliko pokorava princi-
pima, bez obzira što je na te principe, u stvari, bio ponosan i godinama se
trudio da ih besprekorno ugradi u svoj život. Ranije je on uvek bio spreman
da kaže, rekao je, da principi čine život, a u tom trenu je uvideo da u istoj
meri mogu da čine smrt.21
I pored toga što “subjekat” uviđa problematičnost, moralnu inertnost i statič-
nost tih “univerzalnih” i “podrazumevanih” principa (koji pretvaraju njegov izbor
u svršen čin) on ipak performativno nastavlja da ih “citira” jer je to “nešto” što ga
istovremeno obuhvata i prevazilazi, obavezuje na opsesivno-kompulsivno ponav-
ljanje i prizivanje uprkos postojanju racionalnog uvida koji nazire “haos” ispod
fasade “harmonije” i “ravnoteže”. Ta kolektivistički usmerena strast, ma koliko
on racionalno uviđao svoju ličnu ne-slobodu i automatsku determinisanost, čini
istovremeno najintimniji deo njegovog bića, njegov eros i tanatos. To je spektralno
rasuta i erotski sublimisana potreba, performativno “uvežbavana” godinama, da se
postane anonimna partikula, deo grupe okupljenih “eksponenata” nacije, čak i u
stanju potpune izolacije. “Subjektov” svet je strogo lokalizovan i ksenofobično ute-
meljen etnicitet, palanački zatvoren i homogeno grupisan, koji baš zbog svoje uske
koncentrisanosti i fiktivne “zaokruženosti” dobija za “subjekta” etičko-estetičku
20
Ovde moramo imati u vidu neposredan kultuološko-društveni kontekst Srbije u kome je roman
situiran, odnosno “bratstva” kao dominatne i većinske političke zajednice. Nacionalizam,
heteroseksualnost i homofobija predstavljaju tipove dominatnog diskriminatorskog udruživanja
većine u Srbiji, ali ta udruživanja treba posmatrati pre kao razgranatu mrežu koja u nekim situacijama
može obuhvatiti sve tri navedene normativne kategorije, a u nekima, disocijativno, “samo” jedan, ili
dva vida diskriminacije.
21
Isto, str. 86

falusnu punoću, sve-prisutnu i sve-nadziruću reprezentativnu “potenciju”, moć
samog Jedinstva nacije.
Da se ova autoritarna, fantazmatska “punoća” nadovezuje na subjektivno sta-
nje “praznine” i individualne dez-artikulisanosti postaje, naročito uočljivo kroz
Filipovu “amnestirajuću krizu” svedočenja, neposredno nakon trenutka Davidove
transrodne/polne transformacije u Alisu. Subjektova “traumatska” dezorijentisa-
nost u vremenu i prostoru, izražena i do tog trenutka, sad postaje ogoljeno “demon-
strirana” u prisustvu transrodnog/polnog drugog, Alise, za Filipa jednako čudne i
nestvarne kao da je reč o Alisi iz zemlje čuda:
Ni u šta, zapravo, od tog trenutka nije siguran, jer sve što se desilo, rekao je,
kao da se dešavalo nekom drugom. Nije znao kako bi najbolje opisao stanje
u kojem se nalazio: to sigurno nije bila katarza, koju Aristotel pominje, i pre
je nalikovalo na neko bunovno stanje, kao posle dugotrajnog pijanstva.(...)
Izgledalo je kao da su Brioni potonuli da se svi nalazi ispod površine mora,
pritisnuti vodom koja ih je sprečavala da se pokrenu. Čak i ako bi neko otvo-
rio usta, rekao je, nikakav zvuk nije iz njih izlazio.22
Reč je, dakle, u stanju naglo suspendovanog kretanja, o suspregnutoj animaci-
ji, kao i o gubitku moći rasuđivanja i vrednovanja novonastale situacije. Konačno,
takvo stanje, koje je bez reči, bez moći govora koja je utrnula u subjektivnom do-
življaju - ne samo sebe samog već i drugih ljudi i čitavog prostora, kafane – može se
okarakterisati kao stanje alijenijacije, osećanje sopstvenog nepostojanja. Jer iskr-
sava ono nepoznato, još rečima neuobličeno, amorfno Drugo. Budući da je to su-
bjektovo traumatično Drugo - nešto što on, zahvaljujući svom zazoru (Kristeva) ne
može da zahvati, pojmi i artikuliše, cela scena podseća na scenu iz sna, ili iz nekog
slowmotion kadriranog filma. Istovremeno, svedočenje postaje gotovo čista dez-ar-
tilukisana, fantazmagorija, nihilistička ruminacija o “kolektivnom potonuću” ili je-
dnom vidu delirijumskog raspadanja same scene na kojoj se odigrava transforma-
cija brata Roberta u Alisu. Istodobno, deliričnost te scene, uhvaćene u vremensku
spiralu, jeste i reiteracija kazivačevih traumatičnih pijanstava iz prošlosti. Ovakvo
nihilističko stanje potpune fikcionalnosti, osećanje lažnosti sopstva, “subjektove”
dezintegrisanosti i ukinutosti (baš u trenutku bratovljevog transrodnog preobraža-
ja i na sceni tog preobražaja), jeste upravo ona trajna, začarana žrtvovanost poje-
dinca duhu palanke “dijagnostikovana” čuvenom filozofskom studijom Radomira
Konstantinovića:
Ovaj objetkivno-identifikovan identitet, a subjetkivno neidentifikovan (ne-
domašen) jeste zalog za tragičnost njegovog nosioca ili, tačnije i adekvat-
nije, njegove žrtve. Identičan za “svet” duha palanke utoliko više ukoliko je
manje identičan za samog sebe i u sebi, on je objektivisan ovom objektiv-
nošću (indentičnošću na liniji sopstvene doslednosti, a njegov odnos prema
samom sebi neizbežno se pretvara, ponovo, u odnos prema ne-subjektivnom
Isto, str. 143

22

objektu (...) Ako on traži izgred, ako progovara njegovim jezikom kao je-
zikom ove “stvarnosti”, ili jezikom ovog “postvarivanja” (kada kraj znači
i žrtvovanje, pa sledstveno tome kada služba stvarnom znači službu žrtve,
jedno žrtvovanje kao jedini način stvarnosnog), on njime traži i kraj ove do-
slednosti njemu nepodnošljive, a na koju je osuđen.23
Transgresivno mesto rodno drugog, životno afirmišućeg izgreda, ipak nije sa-
svim ukinuto. Iako je to mesto izgreda - pa čak i u smislu palanačkog samo-žrtvo-
vanja - za Filipa-uprkos tome što je on “izložen”, na “zajedničkoj” sceni sa Alisom/
Robertom - jedna vrsta “nedostižne” izmeštenosti, za Roberta je ono “zadobije-
no”, samo-afirmišuće, performativno “odigravanje” personalne transeksualne/
transrodne pozicije. Momenat “ukrštanja” uloga nije za Alisu/Roberta trenutak
gubljenja sebe, samo-postvarivanja lične traume ni krize identiteta. Naprotiv. Taj
transgresivni momenat predstavlja jedan vid bahtinovski “svečane”, karnevalistič-
ke razmene, strane tragičnoj, patetičnoj, melodramskoj zagledanosti palančanina u
“duh” koji ga istovremeno prevazilazi i uništava.
Alisa nije fiksirana samo za jednu, uvek istu i podrazumevanu rodnu ulogu.
Ona je fluidni identitet, preuzima “mušku” inicijativu na sceni, obračunavajući se i
fizički sa pijanim “izgrednikom” koji je napada i čineći njegovu “maskulinu” pojavu
smešnom. Ali Alisa je istovremeno i “izgubljena” sestra koja teši preplašenog brata,
ispoljavajući tako i femininu senzibilnost.
No Alisin/Robertov čin jeste istovremeno pokazatelj trajne limitiranosti i ne-
ostvarivosti Filipovog subjektivnog izgreda. Alisa je izgubljena u deprivacijskom,
banalnom i banalizujućem miljeu palanke, gde njena/njegova ekpresivna, dinamič-
na pojava ne može da bude drugačije percipirana nego kao uvreda i provokacija za
autoritarni poredak koji se uvek iznova sklapa, konsoliduje i zatvara u sebe upravo
kroz neuspele pokušaje Filipovog napuštanja principa koji su postali on sam. Tako,
Filip, osoba koja će konačno i odlučiti o sudbini Alise/Roberta, ostaje palanački
dosledan, krećući se u začaranim krugovima, izgubljen u lavirintu ritualnog potvr-
đivanja, reiteracije, uvek iznova ponavljanog otelovljenja autoritarnog, patrijar-
halnog diskursa tj. uvek iznova potvrđivanog izostanka i izneveravanja personalne
emancipacije od tog diskursa.
Kolektivistički diskurs: anonimnost mase, tama gomile

Albahari je predstavio kolektiv u kafani (koji sve vreme prati ovaj skandalozni, ek-
scesni performans) kao neizdiferenciranu, anonimnu grupu ( jedino je kelner snaž-
nije izdvojen)24 sve do trenutka kada iz nje ne provali golo nasilje, čiji je eksponent
Radomir Konstantinović, Filozofija palanke, Otkrovenje, Beograd 2006, str. 76

23
Kelner je predstavljen kao tip uglađenog kelnera koji se mogao pojaviti u bilo kojem evropskom
24
restoranu, a takođe, i sama birtija je preuređena da izgleda evropski, osvetljena, nasuprot hladnoj
i prljavoj kafani. To predstavlja prvo veliko iznenađenje koje traumatično blokira protagonistu i
izbacuje ga iz “ravnoteže” (videti str. 78, 120.)

u kazivačevoj priči označen kao ludak.25 Ali, baš ta anonimnost i dez-artikulsanost
gomile (koja, videli smo, prati i Filipovo svedočenje o rodnoj trasgresiji) dodatno
naglašava njenu fantomsku obezličenost, ekspanzivnost kao i spremnost na nasilje,
uronjenost u njega. Tzv. ludak nije izuzetak, iako se iz “subjektovog” izlaganja tako
čini, već pre nosilac pravila po kome homofobična gomila braće funkcioniše. Dok
nam je traumatična reiteracija Robertovog (transgresivnog) povratka uvek iznova
predstavljena kao izuzetak i poremećaj ravnoteže, uvođenje neimenovanog pred-
stavnika mase, međutim, u izvesnom smislu je “očekivano”. “Ludak” – normativni
primerak svoje sredine, imenuje tj. proziva dvojicu braće kao “pedere”. U njegovoj,
nepisanim zakonom patrijarhata cenzurisanoj (pod)svesti, dvojica muškaraca koji
se grle i ljube ne mogu biti percipirani i označeni drugačije nego kao “pederi”. A po-
što taj nepisani, kolektivno interiorizovani mehanizam većine, pripadnike gej po-
pulacije “izuzima iz zakona” svodeći ih na “goli život koji se može ubiti” (Agamben)
onda njegovo “javno prozivanje” zapravo nije nikakav incident, već poziv na orga-
nizovan linč, koji se i odigrava neposredno nakon sukoba između Roberta/Alise i
ludaka u kafani. “Tajanstveni” zakon anonimne gomile je međutim, takođe organi-
zovan prema ambivalentnom “kriznom” principu ugroženosti gomile; privlačenja/
odbijanja. Scena skandalozne gej i transvestijske ljubavi je “nezamisliva”, unapred
cenzurisana kao neprihvatljiva, ali je sa druge strane, uključena u sve-nadzirući
vidokrug gomile i potrebu za nasilnom arbitražom kao epicentar oko koga se ta
gomila “samo-organizuje”. Gomila se samo-organizuje kao “čisto muški” odgovor,
upravo jer se i sama oseća kastrirano i dez-artikulisano kao i Filip. Ona je i bukvalno
alkoholisana, u stanju je delirijuma (utoliko je Filipov delirijum bez pijanstva zna-
kovitiji), a ta “začarana”, inkriminisana zavedenost okupljenih muškaraca ne može
biti obustavljena sve dok se “nelegalni” gej performer ne ukloni sa scene. To nas
dovodi do zaključka da rodna transgresija svojom neregulisanošću i napuštanjem
dominantog šablona predstavlja ekran na koju gomila projektuje sopstvene cenzu-
risane, nedozvoljene želje. Taj “ekran strasti” samu gomilu, destabilizuje, zavodi i
poziva negde iz-van kolektivne “scene” na kojoj se ona oseća palanački sigurno i u
sebe zatvoreno, gde ona “samu sebe gleda” u ispoljavanju sopstvene moći. “Čišće-
nje” cenzurisane scene (kafane) od neprijatelja “roda” i “bratstva” znači zapravo
izlaženje na kraj sa sopstvenom kriznom upletenošću u homoerotski čin. Pozva-
nost da se interveniše radikalnom silom je pozvanost na rašćišćavanje sa sopstve-
nim seksualnim frustracijama kao i “unutrašnje čišćenje” svih pripadnika gomile
od cenzurisanih pomisli na mogućnost međusobnog homoerotskog zbližavanja.
Blizina koja sjedinjuje gomilu, a to je blizina potpune fizičke “srođenosti” i blisko-
sti koja integriše kolektivno telo mase, u tom smislu “imitira” bratsku “stopljenost”
Filipa i Roberta.
Isto, str. 145

25

Diskursivna praksa “iz-uzimanja sebe”: građanska odgovornost vice
versa građanska pasivnost
Ali, Albahari (i to njegov roman čini izuzetnim) ne problematizuje samo ovo otvo-
reno nasilje i brutalnost okupljene gomile “braće”. On nam pre svega predstavlja,
kroz stalni povratni kazivačev “bias”, onu “sivu masu” tzv. neopredeljenih građana,
koji ne posežu za otvorenim nasiljem, ali u svom pasivnom “gardu” ne preduzimaju
ništa da bi to nasilje sprečili, ili bar manifestovali neki vid neslaganja (kelneri i oso-
blje restorana pripadaju toj grupi “civilizovanih” koji posmatraju nasilje kao pre
svega neku vrstu “kurioziteta” i javnog spektakla).26 U tom smislu, grupa u kojoj je
i prozvani “ludak” nije toliko jednoznačno zatvorena u homofobijski prezir. Ona je
ipak, u jednom strogo autoritarnom smislu, fleksibilna, heteronomna i otvorena za
povezivanje sa drugim “grupama” koje na prvi pogled i ne izgledaju kao formirane
grupe, kao i njihovu integraciju u vladajući nacionalistički korpus.
Ta rasutost na prvi pogled potpuno dezintegrisanih društvenih grupa zasnovana
je na odrešenom i “liberalnom” sprovođenju heteroseksualne cenzure, kao i na ne
tako konsekventnom međusobnom “oponašanju” i imitaciji. Tako u toj drugoj, “he-
teronomnoj” skupini, kelner nad prebijenim Alisinim telom, kojoj je potrebna hitna
hirurška intervencija, isporučuje, sasvim pribrano i “civilizovano”, kafanski račun:
Dok je on brinuo šta će se na kraju desiti sa Robertom, rekao je, kelner je
mislio na zaradu. Ne bi ga iznenadilo, rekao je Filip, da pozove policiju zbog
neplaćenog računa. Ne zove policiju dok banda probisveta na smrt prebija
nedužnog čoveka, rekao je, ali će zato sve učiniti da spreči gubitak vredan
desetak evra.27
Tradicionalna građanska poslovnost i odgovornost sa kojom kelner prila-
zi naplaćivanju računa, zasniva se na njegovoj “istreniranoj”, redukovanoj, per-
cepciji stvarnosti. On “samo radi svoj posao” (čuvena izjava Leni Rifenštal data u
dokumentarnom filmu o njenim filmovima snimanim u nacističkoj Nemačkoj ali
i teza na kojoj Hana Arent zasniva svoju teoriju “banalnosti zla”) i to ga unapred
isključuje iz bilo kakve potrebe da ekscesne slučajeve vidi kao izuzetak i poremećaj
njegovih dnevnih zaduženja. Izostanak moralne osetljivosti, poslovična “plitkost”
i banalnost te plitkosti, automatska limitiranost percepcije koja se zadržava jedino
na građanski “uljuđenoj” površini stvari (Arendt) spadaju međutim u širi kontekst
“disocijativne” malograđanske, moralne neosetljivosti za situacije koje zahtevaju
napuštanje svakodnevne komforne rutine.
Dominatni eksponent od ovih “rasutih” bratskih “grupacija” je sam kazivač/
protagonista, “ostrvo za sebe”, automaton potonuo u izolaciju i pravdanje. Njego-
va toliko prizivana želja za kontrolom i preglednošću situacije kao etički impera-
tiv popuštaju upravo u trenucima kada se pred gomilom nasilnika treba zauzeti za
brata/sestru odnosno odbraniti nov identitet Alise, koji ne odgovara ni identitetu
Isto, str. 168

26
Isto, str. 171

27

“brata” ali ni “sestre”. Iako se rezignirano žali na poslovnu neosetljivost kelnera,
Filip je spreman da zažmuri na sopstvene moralne propuste, dakle da i sam redu-
kuje svoju percepciju u opsesivno-kompulsivni, začarani krug postupaka, koje ga
izuzimaju iz odgovornosti za ne-delanje u ključnim trenucima.
Time se potvrđuje uzajamna bliskost “nenasilnih” aktera Alisine smrti. Po-
treba da se uspostavi “legalni” poredak jednog “civilizovanog”, građanskog teatra,
odnosno “pozorišta palanke” (Konsantinović) “prisiljava” Filipa, u trenutku kada
počinje da sluti tragičan, po njega i Roberta tj. Alisu nepovoljan epilog događaja, da
počne da se priseća, da citira i primenjuje na situaciju u kafani delove iz Aristote-
love Poetike. Filipova, za Alisu kobna potreba, da se u duhu “građanske emancipa-
cije” distancira od događaja koji zahteva njegovo potpuno učešće i požrtvovanost,
izvedena je iz potrebe da i u dezorjentisanosti koji vanredna situacija nameće, po-
stoji “čvrst” poredak stvari i regulativa ponašanja. Potreban je reduciran poredak
“stvarnosti” kao nešto što će istovremeno i Filipa udaljiti od scene zločina, isklju-
čiti iz odgovornosti za nasilje, ali i podvesti problematičan mešoviti/ne-familijarni
“entitet” kao izolovan slučaj, samo-regulišućem “višem poretku” te “stvarnosti”.
Posredstvom anahrone, normativne Aristotelove Poetike (koja je u romanu
izložena otvorenoj kritici “druge bratske, neprijateljske polovine” tj. Roberta, kao
zastareo, totalitaran i već u Aristotelovo vreme “dekorativan” tekst) haos u kafani
se u Filipovom “ospokojavajućem” fantazmu pretvara u “predstavu koja samu sebe
gleda” (možemo dodati i igra i režira). “Predstava” funkcioniše kao estetizovano na-
silni mehanizam koji se deux ex machina dirigovanim postupkom kreće ka svom
neumitnom, “unapred zacrtanom” fatalnom ishodu. Ali, tu se i sam Filip, kao deo
začaranog lavirinta u kom se ospokojavajuće “krije”, udvaja na učesnika i gledao-
ca, te gledalac odnosi prevagu. Gledalac je, u izvesnom smislu, takođe udvojen. On
“gleda samog sebe kako gleda”, ali on gleda i druge prisutne gledaoce u kafani (kao i
one nasilnike koje on, u duhu pozivanja na učenje o antičkoj tragediju, naziva “ho-
rom” a za koje će se vrlo brzo ustanoviti da su najvažniji akteri predstave, odnosno
oni koji zadaju Alisi smrtonosne rane).
Navikao da uvek iznova reprodukuje svoj dramatizovani fantazam o “ukle-
tom” bratstvu, odnosno o začaranom, traumatičnom krugu iz koga je sigurnije ne
iskoračiti (kako bi se, međutim, ostalo u širem krugu “civilizovanih” tj. privilego-
vanih), Filip će Alisinu molbu za pomoć protumačiti (odnosno učitati ) kao njenu
želju da je odvede sopstvenoj kući. Time on “polusvesno” pristaje da potpiše preću-
tnu saglasnost za njeno tiho uklanjanje, odnosno umorstvo. Da je tako, pokazuje i
dramatizacija u stanu,njegov pad u duboki san (u kome sanja povratak brata, zdra-
vog i čitavog), dok Alisa u bolu i agoniji, bespomoćno “otpremljena” od strane brata
(a daleko od očiju javnosti) na “najsigurnije mesto”, u kadu, iz koje zbog ozbijlno-
sti zadatih rana ne može izaći, okončava svoje poslednje trenutke. Zakasneli, po-
stponirani odlazak u bolnicu, sasvim dramski “delikatan”, pokazuje nam Filipa (a
kroz njegov postupak se iščitava paradigma građanskog “dostojanstva” upletenog
u zločin koji opsesivno poriče) u gnevu zbog, po njegovom mišljenju, potpuno ne-
osnovanih optužbi doktora za krivicu zbog kasnog “otpremanja” Alise u bolnicu.
Filipovo kašnjenje je simbolika čitavog jednog poretka stvari, u kome život (rodno

i polno “sumnjive” osobe) ne može da dobije na legitimnosti, na urgentnosti i pri-
oritetnosti, jer je građanski poredak “fantazmagorijski” usporen i birokratizovan,
čime zapravo legitimiše sopstvenu grotesknost i “iščašenost”; iracionalost progla-
šava racionalnom taktikom, efikasnošću i tačnošću, a diskriminaciju drugog aboli-
ra poštovanjem procedure i redosleda stvari.
Nigde u novijem sprskom “tranzicijskom” romanu28 nije sa većom dramatič-
nošću i dekonstrukcijskom ironijom predstavljena ona “kritična masa” pasivnih
koja želi sebe da izuzme iz folije procedure koja se samo deklarativno i opsesivno
citira, na taj način oslobađajući sebe odgovornosti za zločin ekstremističkih “dru-
gih” koji bez ustručavanja preuzimaju “političku arenu”. Politika iz-uzimanja tiho i
diskretno umrežene građanske većine iz političkog dešavanja dovodi do isključenja
(Batler) nepoželjnog, rodnog i polnog drugog iz “političkog bića” (srpske) nacije.
Građanstvo tako, nije ničim do svojom lažnom dramatizacijom, sentimentalnim
patosom i histeričnom “preglumljenošću”, uzdignuto iznad “primitivne” naciona-
lističke sabraće.
Nacionalistički diskurs predstavljen u romanu nikako se, prema tome, ne
može nazvati monolitnim i jednoznačnim. On je heteronoman, polimorfan, ima
svoje “lavirinte”, stalno se transformiše i iznenađuje svojim često do apsurda dove-
denim obrtima i “izvrtanjima” perspektive.
Kroz sve ove obrte, predstavljene pre svega kroz “nelogično” kazivanje i de-
lovanje glavnog protagoniste, koje na momente, čini se, “samo sebe ukida”, a ipak
ostaje delotvorno i pogubno po rodno i polno drugačije, otvara se ka samom čitaocu,
njegovoj inventivnosti, (samo-)kritičnosti i minucioznoj, lucidnoj sklonosti da uo-
čava (auto-)ironične detalje, kao i akumulaciju apsurdnih situacija. Angažovanost
ovog romana je, konačno, u tome što “zahteva” od čitaoca da napusti tradicionalne
pozicije pasivne čitalačke “neutralnosti” i “objektivnosti” ili puke “intrigiranosti”
samim tokom događaja.
Na ispitu je, konačno, čitaočeva pozicija unutar romanom impliciranih i de-
konstruisanih rodno-polnih, “neo-patrijarhalnih” identiteta. Čitalac je, kao i sam
kazivač, u jednoj vrsti etičkog dijaloga sa samim sobom, koji bi, međutim, za razliku
od “solilokvija” glavnog lika i njegovog “slepila”, trebalo da ostane polemički otvo-
ren i kritički angažovan. Ukoliko to nije slučaj izvestan je pad u zamku koja je u
romanu Brat postavljena zapravo uvek prividnoj građanskoj “pristojnosti” samog
procesa čitanja koji se u svojoj “neutralnosti” i “univerzalizmu” demaskira, poka-
zujući suštinsku pristrasnost i komformističko pristajanje uz nacionalistički, ma-
skulini, bratski diskurs, te prezir prema rodno i polno drugačijem.
Tu pre svega mislim na srpsku romanesknu produkciju koja se bavi (ili preciznije u većem delu
28
produkcije slabo bavi) novom, posleratnom, tranzicionom situacijom, koja čini baš ono “ukršteno”
stanje između neo-liberalizma (kao fasade) i nacionalizma (kao neuzdrmanog temelja savremenog
srpskog društva).

Literatura:
– Albahari, David, Brat, Stubovi kulture, Beograd, 2009

– Albahari, David, Pijavice, Stubovi kulture, Beograd, 2005
– Arent, Hana. Ajhman u Jerusalimu, sa engleskog preveo Ranko Mastilović,
Reč: časopis za književnost i kulturu, Br. 57(3) (2000), str. 37-44
– Agamben, Giorgio, Homo sacer, Suverena moć i goli život, s talijanskog preveo
Mario Kopić, Zagreb, 2006.
– Batler, Džudit, Tela koja nešto znače: o diskurzivnim granicama pola, Samizdat
B92, Beograd 2001.
– Derida, Žak, Politike prijateljstva, preveo Ivan Milenković, Beogradski krug,
Beograd , 2002
– Derida, Žak. “Događaj, potpis,kontekst”, Delo br. 6, Beograd, 1984, str. 7-35
– Kaneti, Elijas, Masa i moć, preveo Tomislav Kargačin, MEDITERRAN publis-
hing, Novi sad, 2010
– Kristeva, Julija, Moći užasa, Ogled o zazornosti, Biblioteka psiha, Naprijed Za-
greb, 1989
– Konstantinović, Radomir, Filosofija palanke, Otkrovenje, Beograd, 2006
– R. W. Connell and James W. Messerschmidt, Hegemonic Masculinity: Rethin-
king the Concept, Gender Society 2005; 19; 829-859, The online version of this
article can be found at: http://gas.sagepub.com/cgi/content/abstract/19/6/829

Nebojša Jovanović
Bosanski psiho:
Kuduz, rat spolova i kraj socijalizma
U spomen na Asafa Džanića
Jedan od motiva karakterističnih za bosanskohercegovački film, u jugo-

slavenskoj kinematografiji ali i nakon nje, jeste specifični rat spolova u kome se
sučeljavaju muškarci vođeni praiskonskim, divljim impulsima, i žene koje utjelov-
ljuju civiliziranost i modernost. Ovaj celuloidni rat spolova nije specifično bosanski
naprosto zato što ga vode Bosanci i Bosanke, nego jer je glavni ulog u njemu sama
definicija bosanstva: “primitivac”, kao tipična predstava bosanske muške mistike,
reprezentira bosanstvo u “autentičnom”, tradicionalno-patrijarhalnom obliku,
dok njegova antagonistkinja, moderna žena, iznevjerava i ugrožava vrijednosti i
običaje tako pojmljenog bosanstva.1
Bosanski rat spolova izvrće dominantnu reprezentaciju spolne razlike u za-
padnoj filozofiji i umjetnosti. Dok u zapadnoj tradiciji muškost konotira logos i kul-
turu, a ženskost nagone i prirodu,2 u bosanskom slučaju žena utjelovljuje kulturu i
historijski napredak, a muškarac prirodu i tradiciju. Pa ipak, bosanska inverzija ne
uklanja mušku dominaciju: dok je žena u zapadnoj tradiciji prezrena kao komad
nepripitomljene prirode, u bosanskom je slučaju prezrena kao utjelovljenje kul-
ture koja podriva “naše” običaje. Bosansku dominaciju “brđanina” nad “gradskom
curom” ovdje ću ispitati u svjetlu razlike koju lakanovska psihoanaliza uspostavlja
između psihoze i histerije kao tipova subjektiviteta.3 Preklopimo li tu lakanovs-
ku tipologiju s dihotomijom muškarac-priroda versus žena-kultura, robusnog
gorštaka koji je potpuno uronjen u deluziju o apsolutnim vrijednostima patrijarh-
alne tradicije možemo tumačiti kao psihotičkog subjekta, a modernu, urbanu ženu
kao histeričarku:
muškarac/priroda/tradicija : žena/kultura/modernost
psihoza : histerija
1
Pojmom “muška mistika [masculine mystique]” Betty Friedan je upozorila da mitovi o muškosti nisu
manje opasni od onih o ženskoj mistici (The Feminine mystique, New York: Norton, 1963). Dodatno ga
je elaborirao Michael S. Kimmel u Manhood in America: A Cultural History, drugo izdanje (New York i
Oxford: Oxford University Press, 2006), poglavlje 8.
2
Za klasičnu feminističku analizu tih dihotomija, vidi Hélène Cixous, “Sorties”, u Hélène Cixous, Cath-
erine Clément, The Newly Born Woman (Minneapolis: University of Minnesota, 1986), str. 63–132.
3
Za iscrpan lakanovski opis psihoze, neuroze (histerije, opsesivne neuroze, fobije), i perverzije, vidi
Bruce Fink, A Clinical Introduction to Lacanian Psychoanalysis: Theory and Technique (Cambridge,
MA, i London: Harvard University Press, 1997).

Kako u Kuduzu (1989, Ademir Kenović) nalazimo paradigmatski primjer ove
dihotomije, on će biti u fokusu analize, a dotaknut ću se još nekoliko filmova koji se
mogu čitati kao varijacije iste teme.
Filmske reprezentacije uvijek su dio društveno-političkog konteksta u kome se
pojavljuju, pa tako ni ovaj rat spolova ne prikazuje nikakav nadhistorijski konflikt
između muškaraca i žena. I za njega vrijedi ono što je feminizam rekao za rat spo-
lova općenito: on nije biologija, nego ideologija, nije sudbina, nego politika. Otud
je i ovaj celuloidni sukob simptom određenog “političkog nesvjesnog”. Taj sretni
pojam Fredrica Jamesona psihoanalitičkoj optici pridodaje i marksističku, u ko-
joj se dihotomija muškarac-priroda-psihoza versus žena-kultura-histerija čita kao
ideologema koja artikulira određene društvene proturječnosti.4 Zato i psihoanali-
tičko tumačenje celuloidnog rata spolova vodi k njegovoj historicizaciji: Kuduza i
ostale filmove interpretiram u svjetlu propasti jugoslavenskog socijalizma i uspona
postsocijalističke etno-religijske zajednice, pri čemu rat spolova tumačim kao fan-
taziju koja sažima i signalizira tadašnje ideološke promjene.5
Svi vole Beću

Kuduz je nadahnut stvarnim zločinom iz sredine osamdesetih: Junuz Kečo, sezonski fi-
zički radnik iz srednje Bosne, ubio je svoju bivšu suprugu Rasemu. Ne mireći se s razvo-
dom koji je Rasema pokrenula i dobila, Kečo joj je zadao sedam udaraca nožem u grud-
ni koš i leđa, lomeći joj rebra i kidajući pluća i jetru. U istom napadu ubo je u stomak
i njezinog rođaka kod kojega je Rasema stanovala i koji je pokušao odbraniti rođaku;
muškarac je preživio. Rasema je bila i majka petogodišnje, vanbračne djevojčice koju
je dovela u brak s Junuzom. Nakon višemjesečnog izmicanja miliciji, Kečo je uhapšen
i osuđen na dvadeset godina zatvora. Pripremajući film, scenaristi Abdulah Sidran i
Ademir Kenović posjetili su Keču u Foči, gdje su od njega i čuli rečenicu koja se nakon
posljednje scene pojavljuje ispisana na crnoj podlozi, s pratećim komentarom:
“Ne more se čovjek borit protiv sile kad je ne zna i ne vidi...”

Junuz Kećo, KPD Foča, 11. VI 1988
JUNUZ KEĆO JE ČOVJEK O ČIJOJ SUDBINI GOVORI OVAJ FILM.

17. FEBRUARA 2001. GODINE KADA IZAĐE IZ ZATVORA IMAĆE 58
GODINA.
Kada je Kuduz postao jedan od filmova koji su obilježili filmsku 1989. u Jugo-
slaviji, nisu svi kritičari pohvalili njegovu fatalističku poentu. Ranko Munitić, na
primjer, u filmu vidi
4
O pojmu ideologeme, vidi Fredric Jameson, The Political Unconscious: Narrative as a Socially Sym-
bolic Act (London i New York: Routledge, 1983), str. 72–73
5
O fantazmatskoj dimenziji ideologije, vidi Slavoj Žižek, The Plague of Fantasies (London: Verso, 1997),
posebno prvi dio “The seven veils of fantasy”.

uzaludni pokušaj da se jedan nesretni slučaj navuče na format i dimen-
zije tragedije. Ne ide: jer stara balkanska opsesija sirovim “fatalizmom”
i neosviještenim “grubijanom nježnog srca” rezultira tu još jednom tira-
dom o tobožnjem usudu ka kojem nezadrživo hrli glavni lik, mračnjak bez
dubljeg dramskog alibija, još jedan lik iz serije karakternih surogata koji
uvjerljivu problemsku okosnicu zamjenjuje maltretiranjem i sebe i svojih
bližnjih.6
Ipak, najveći dio glavne struje jugoslavenske filmske kritike prepoznao je u

Bećiru Kuduzu upravo “grubijana nježnog srca” koji nije moralno odgovoran za
zločin koji je počinio, a u njegovoj žrtvi, Bademi, ženu koja je ubistvo sama skrivila
kao nikakva majka i supruga. U tekstu Kečo od Bosne, najlaskavijoj pohvali filma
koju sam našao, Bogdan Tirnanić također čita film u fatalističko-tragičkom regis-
tru, s tim što je njegova kodna riječ za fatalizam – melodrama: “melodrama ne žali
junaka zbog njegove propasti kroz nepodesne okolnosti loše uređenog sveta; ona
slavi njegovu nesreću kao pobedu osećanja nad ‘realnošću’. [...] Bećir Kuduz živeo
je čistu emociju, skončavši u tragičnom kao jedinoj mogućnosti božanskog unutar
propozicija našeg profanog sveta”.7
Kod Tirnanića je najrječitije odsustvo sluha za središnju zagonetku Kuduza:
zašto Kenovićev film, poput Tirnaniću tako dragih Sirkovih i Fassbinderovih melo-
drama koje spominje u tekstu, nije film o Bademi, ženi koju Bećir ubija jer ga je na-
pustila? Drugim riječima, zašto Kuduz ne slavi njezino “osećanje”, zašto ona ne može
“živjeti čistu emociju” i završiti “u tragičnom kao jedinoj mogućnosti božanskog”? Za
Tirnanića je Badema samo bezimena supruga koja podriva sreću vlastite porodice:
mladi građevinski radnik Bećir Kuduz [...], izašavši iz zatvora (gde je
boravio zbog ćakijanja sa lokalnim “organom”), ženi [se] seoskom lepo-
ticom “modernih shvatanja”, vanbračnom majkom jedne petogodišnje
devojčice [...] Njihov brak je, u prvi mah, oličenje sreće i harmonije na
putu ka boljem životu (kao opštoj jugoutopiji), no, vremenom, osećajući
da je palanačka sredina “guši”, Kuduzova žena se upušta u niz avantura,
sve želeći da se dokopa diploma pomoćne ugostiteljske radnice, što lju-
bavlju opsednutog Bećira odvodi na put zločina, načinivši ga višestrukim
ubicom i šumskim odmetnikom, za kojim je mesecima tragala čitava “be-
-ha” milicija. [Ništa se u Kuduzu] ne bi dogodilo da njegova junakinja,
otupljena sistemom lažnih vrednosti očajne socrealističke (sic!) zabiti,
ne bira onako kako bira između ljubavi i diploma radničkog univerziteta.8
Da bi Bećiru pripisalo najuzvišeniju motivaciju (ljubav, iskrenost, čast), a
Bademi oduzelo ne samo ime, nego i razum i moralnost, ovo tragičko-fatalističko
tumačenje prelazi i preko sasvim elementarnih činjenica: Badema je naprosto htje-
6
Ranko Munitić, “Kratko pamćenje jugoslavenskog filma”, Filmska kultura, br. 179–180, 1989, str. 34–35.
7
Bogdan Tirnanić, “Kečo od Bosne”, NIN, 27. 8. 1989, str. 45.
8
Ibid., str. 44–45.

la razvod na koji je zakonski imala pravo; Bećir ju je ubio ne zato što ga je varala,
nego jer mu se nije htjela vratiti; kako to da je Badema “otupljena lažnim sistemom
vrednosti socrealističke zabiti”, kada ona radi sve što može kako bi napustila tu
zabit? Ali, da je tirnanićevsko čitanje trijumfalno preživjelo do danas, pokazuje i
sinopsis Kuduza na Wikipediji, dakle onaj tekst koji je danas, u eri interneta, na-
jdostupnija osnovna referenca o filmu:
U sumornom ambijentu gradske periferije počinje priča o lokalnoj zavod-
nici koja se udaje za doskorašnjeg robijaša Kuduza, čovjeka kojeg razapinju
strasti. Početni nesporazumi i praštanja između supružnika, a zatim potje-
re i svađe, mirenja i molbe, neminovno vode ovu vezu dvoje ljudi elemen-
tarnog naboja tragičnom završetku. On će izvršiti zločin. Za sve vrijeme
ove burne veze odvija se plemenita, nježna i kristalno čista ljubav između
poočima Kuduza i njegove petogodišnje pastorke. Ovaj film je inspirisan is-
tininitom pričom o Junuzu Keči, posljednjem Bosanskom odmetniku.9
Čini se da je autoru sinopsisa bilo važnije istaknuti da je Bećirova žena lokalna
zavodnica, nego to da je zatučena, važnije reći da je Bećir prema pastorki osjećao
nježnu i kristalno čistu ljubav, nego kazati bilo šta o osjećajima koje je prema njoj
gajila bezimena majka. No, ovdje me ipak najviše intrigira rečenica “On će izvršiti
zločin”, koja eufemistički prikriva ubistvo. Jer, nije li u pitanju svojevrsna omaška?
“Izvršiti zločin” nije uobičajena sintagma: uz riječ zločin prije ide glagol počiniti,
dok se izvršavaju određeni zadaci, zapovijedi i kazne. Otud i rečenica “On će izvršiti
zločin” sažima “On će počiniti zločin” i “On će izvršiti kaznu/zapovijed”, i na taj
način simptomatski razotkriva da Bećir zapravo izvršava nečiju zapovijed, odnos-
no izvršava kaznu koju je Bademi dosudio neko drugi. Ali ko? Čijoj se to zapovijedi
Bećir tako bespogovorno povinovao?
Psihotičko bjesnilo i društveni forum

Na ova pitanja možemo odgovoriti pomoću dijalektičkog odnosa koji psihoa-
naliza pretpostavlja između društvenog i individualnog. Upravo lakanovska teorija
psihoze sjajno ilustrira tu dijalektiku. Lacanova dosjetka da psihotičar “nije samo
prosjak koji misli da je kralj, nego i kralj koji misli da je kralj”,10 ilustrira jednu od
ključnih odlika psihoze. Psihotičar se neposredno identificira sa svojim simboličkim
mandatom. Kako ne priznaje postojanje nikakvog manjka ni kod sebe, niti kod Dru-
goga (socijalnog polja koje ga okružuje), on ne vidi jaz između sebe kao individue i
društvenih uloga koje su mu dodijeljene. Uobičajena pretpostavka da su psihotičari
– kolokvijalno: luđaci – mimo svijeta, da strše izvan društvenog okruženja jer se
ne uklapaju u društvene konvencije itd., iz ove perspektive nije održiva. Ne samo
da psihotičar može biti izvrsno integriran u društveno okruženje, nego nerijetko
može biti uzorni primjer normalnosti, izvrsnosti i društvenog ugleda. Zato je La-
9
URL: http://bs.wikipedia.org/wiki/Kuduz (pristupljeno 30. 7. 2012).
10
Citirano prema Žižek, The Plague of Fantasies, str. 142.

can inzistirao da je psihotička agresivnost – još jedna od ključnih odlika psihoze –
“sama po sebi obilježena društvenom relativnošću: ona uvijek ima intencionalnost
zločina”, te da je psihotički delirij zapravo “delirij hola, ulice, foruma”.11
Fatalističko-tragičko čitanje lukavo prikriva udio provincijalnog foruma u
erupciji Bećirovog bjesnila (što je značenje turske riječi kuduz). Jedini fatum koji
uistinu pogađa Bećira jest onaj koga Pierre Bourdieu ističe u svojoj analizi “obreda
instituiranja” kao nametanja određene društvene biti:
“Postani ono što jesi.” To je forumula na koju se oslanja performativna
magija svih čina instituiranja. Dodjela biti imenovanjem, investitura, pre-
dstavlja u pravom smislu riječi fatum […] Sve su društveno dosuđene sud-
bine, pozitivne ili negativne, fatalne – hoću reći smrtonosne – jer svakoga
koga izdvajaju zarobljavaju unutar granica koje su mu dodijeljene i čije
mu priznavanje nameću.12
Nimalo slučajno, Bourdieu upozorava da se takvim fatalnim instituiranjem
nameće i spolna razlika, te ga ilustrira nametanjem “suštine” muškosti:
jednako kao što se instutuiranje sastoji u tome da se nekim društvenim
svojstvima prida vid prirodnih svojstava, tako i obred instituiranja […] teži
za tim da izričito društvene suprotnosti, kakva je na primjer muško/žen-
sko, integrira u nizove kozmoloških suprotnosti – s analogijama poput ove:
muškarac je prema ženi ono što je Sunce prema Mjesecu – a to je veoma
uspješan način da se te suprotnosti prikažu kao prirodne. Tako obredi čiji
se sudionici razdvajaju po spolu posvećuju razliku između spolova: oni
time običnu faktičku razliku pretvaraju u legitimnu podjelu, u instituciju.
[Obred instituiranja] tvrdi: ovaj muškarac je muškarac – pri čemu se razumi-

jeva nešto što nije razumljivo samo po sebi, to jest pravi muškarac. Svrha je
tog obreda da i od najmanjeg, najslabijeg, ukratko najženskastijeg muškarca
načini muškarca u punom smislu riječi, odvojenog prirodnom, suštinskom
razlikom i od najmuškobanjastije, najkrupnije, najsnažnije itd. žene.13
Kada ga društveni Drugi instituira u muža, Bećir se kao psihotičar neposredno
i bez ostatka identificira s tom investiturom. “A znaš li ti da se ja ne mislim dvaput
ženit?”, pita on Bademu dok pregovaraju o braku. Ništa kao taj iskaz ne pokazuje
da je Bećir muž koji vjeruje da je muž: biti muž za njega nije simbolički – nestabi-
lan, višeznačan, arbitraran – mandat, nego neupitna, apsolutna i prirodna suština.
Umjesto bilo kakvih pitanja i nedoumica o toj ulozi ( je li joj dorastao?), on gaji psi-
hotičku fantaziju o savršenom braku u kome ga Badema, kao savršena supruga,
11
Citiran u Mikkel Borch-Jacobsen, Lacan: The Absolute Master (Stanford: Stanford University
Press,1991), str. 21, 24.
12
Pierre Bourdieu, Što znači govoriti: Ekonomija jezičnih razmjena, preveli Alka i Mladen Škiljan (Za-
greb: Naprijed, 1992), str. 109, kurziv u izvorniku.
13
Ibid., str. 105.

mora prihvatiti kao savršenog muža. Bećir ubija Bademu i zato što podrazumije-
va da ga njegova investitura ovlašćuje da ženu-suprugu kazni ako ona odbije biti
savršena supruga u savršenom braku, i tako dovede u pitanje vrijednosti “naše” tra-
dicije i zajednice. On ne sumnja u ispravnost i opravdanost svog zločina ubistva sve
dok mu Bademina rođaka, koja mu pomaže u bijegu, ne prigovori da je trebao ubi-
ti Bademinog ljubavnika Aliju (Branko Đurić), a ne Bademu. Za Bećira je to samo
nova društvena zapovijed koja se bespogovorno mora izvršiti.
Odsustvo sumnje u psihozi neraskidivo je od odsustva osjećanja krivice. Kao
i sumnja, krivnja je još jedan oblik u kojem subjektov manjak izlazi na vidjelo;
budući da psihotičar sebe vidi kao savršenog i potpunog subjekta, krivnja i sumnja
kod njega su strukturno nemoguće. Iako psihotičar uviđa društveni značaj krivnje
i može glumiti sram kao njezinu najvidljiviju manifestaciju, on oko nje ne može iz-
graditi svoj privatni pakao – na način kako to rade neurotičari, koje osjećaj krivice
često progoni i zbog potpuno trivijalnih stvari, kao i zbog onih koje nisu ni skrivili.
U psihoanalitičkoj optici upravo odsustvo krivnje sprečava Bećira da bude tragički
lik u pravom smislu te riječi.
Ovdje je poučna usporedba sa psihoanalizi najdražim junakom antike. Edip je
tragički lik ne naprosto zato što je ubio oca i spavao s majkom, nego zbog svoje reak-
cije na saznanje da je počinio ta zlodjela. Premda ga mit oslobađa moralne odgovor-
nosti za ta zlodjela (morao ih je počiniti,
jer su mu bili suđeni), on osjeća krivicu,
te se osljepljuje i napušta Tebu. Drugim
riječima, premda bi i Edip mogao izgo-
voriti Kečinu rečenicu o sili koju čovjek
ne vidi, ona za njega nije alibi. Bećir, pak,
bježi i od krivnje i od kazne. On se poziva
na višu silu da bi izmakao odgovornosti,
a ne da bi se suočio s njom. Jedna scena
u filmu kao da cilja na edipovsko samoo-
sljepljivanje. Neposredno prije Bademi-
nog neopozivog odlaska, Bećir joj govo- slika 1
ri: “Da ti samo znaš kol’ko si mi pod kožu ušla! Pa ti si meni ovo dijete dala! Ne znam
koje mi je draže, evo – ovdje ste mi se uvukli! [Hvata se za prsa.] Hoće da mi prsne!
Oči bi svoje izvadio da se vama nešt—” (slika 1) – i tu se rečenica prekida, ostaje ne-
završena, kao da je Bećir i sam svjestan njezine neistinitosti. To neiskazivo “nešt—”
učinit će Bećir lično, bez ikakvog pokajničkog kopanja vlastitih očiju. Dok tragičko
tumačenje u ovom iskazu vidi krajnju potvrdu Bećirove bezgranične velikodušno-
sti i dobrote, to je ultimatum koji Bademi pruža posljednju priliku da pristane na
Bećirovu viziju porodične idile. Bademin bijeg nakon ovog govora nije kapric: ona
uviđa da je velikodušni oprost zapravo uvijena prijetnja, baš kao što Bećirova pito-
most krije nasilnika koji ne preza od zločina.14
Badema prvi put postaje svjesna Bećirove nasilničke strane kada on na njihovoj svadbi nasrne na mi-
14
licionera.

Histerija: slika i zvuk
Nasuprot psihotičaru koji nema nikakvih sumnji o sebi i svojoj poziciji u

svijetu koji ga okružuje, histeričarka neprestano pretresa vlastiti status i ko-
ordinate svog svijeta. Zato su njih dvoje par iz pakla: tamo gdje psihotičar zna,
histeričarka sumnja; ono što on vidi kao neupitno i idealno, ona provokativno
izvrće naglavce i kritizira; tamo gdje on zahtjeva da se svi povinuju vrijedno-
stima i idejama koje su za njega jedine ispravne, ona ne samo da podsjeća da
postoje i druge vrijednosti i ideje, nego im po pravilu daje prednost (makar na
neko vrijeme). Ukratko, histeričarka razotkriva psihotičarev doživljaj svemoći
i savršenstva kao deluziju.
Nakon scene u kojoj Badema i Bećir
vide jedno drugo po prvi put,15 njih se
dvoje upoznaju kada Bećir zamoli svog
rođaka Salema (Božo Bunjevac) da pri-
mi u kombi Bademu koja stopira. Dok
Badema smjesta počinje razgovarati sa
Salemom, Bećir, smrknut, šuti; kad ga
Badema upita je li ga strah penjati se na
banderu, škrto odgovara: “Malo”. Ipak,
Badema nije naprosto lokalna brbljivi-
ca. Ona sa sobom donosi oznake stra-
slika 2 noga koje svjesno koristi da bi potcrtala
da je drugačija od svoje okoline, da joj je ne pripada u potpunosti. Kada je Salem
počasti svojom Drinom, Badema ponosno odbije: “Neka, ovu ću!”, i izvadi kutiju
Milde Sorte. On impresionirano zvižduće, ona pali cigaretu, dok Bećir, koji ne puši
i ne pije, ljutito otvara prozor kombija u kojem se voze, u nijemom protestu zbog
Bademinog pušenja (slika 2). Psihotičar tako po prvi put nesnošljivošću reagira na
činjenicu da histeričarka iznevjerava sliku koju on ima o Ženi.
Badema puši i u narednoj sceni u kojoj će se ponovo vidjeti s Bećirom (dok on
pazari u dućanu, ona sjedi na pultu dok joj rođaka gleda u fildžan i pita ima li kakvu
želju; Badema potvrdno klima glavom), a njezin Milde Sorte i žuti upaljač vraćaju se
i u sceni u kojoj budući supružnici, po prvi put sami u filmu, razgovaraju o onome
što očekuju od braka:
BADEMA: Dobro, a jel’ znaš ti da ja pušim?

BEĆIR: E vidiš, to ti ne valja... A akobogda, ako budeš htjela, ti’š prestat’...
BADEMA [iz džepa vadi kutiju Milde Sorte i odvraća pogled u stranu dok
vadi cigaretu]: E neću prestat!
BEĆIR: Čovjek snuje, Bog odlučuje... Vid’ćemo... [Badema vadi i upaljač,
pripaljuje cigaretu.]
Badema prolazi pored – tačnije, ispod – Bećira dok se on penje na banderu, u ne baš suptilnoj aluziji
15
na njegovu (prividnu) faličku nadmoć.

Ukratko, signalizirajući Bademino
nemirenje s vlastitom pozicijom, kuti-
ja Milde Sorte i žuti upaljač utjelovljuju
njezinu histeriju kroz cijeli film (vidimo
ih i na svadbenoj proslavi, ispred Bademe
na stolu, u sjeni svadbene torte). No, to
nisu jedini objekti takve vrste. Bademinu
histeriju najspektakularnije utjelovljuju
fotografije iz njezine mladosti, koje ra-
zotkrivaju Bademinu želju koja, takoreći,
ostaje izvan Bećirovog domašaja.
U tom pogledu ključna je scena slika 3a
posjete Kuduzovih Bademinoj sestri
i njezinom mužu u Sarajevu. Posjeti
prethodi odlazak Kuduzovih kod foto-
grafa koji pravi njihovu prvu porodičnu
fotografiju. Svjestan je da će to biti nje-
gova prva porodična slika, Bećir daje
sve od sebe, smiješi se i grli Bademu i
Amelu. Pa ipak, njegovo držanje oda-
ju nelagodu i nesnalaženje, trapavost
i izvještačenost (slike 3a–3c). U ses-
trinom domu, na večernjem druženju
slika 3b
s gostima iz komšiluka, Badema moli
zeta: “Hajd’, za moju dušu, da pustimo
slike!” Riječ je o slajdovima sa slikama
Bademine porodice, među kojima su i
fotografije Bademe kao djevojke, dok još
nije imala kćer (ovo je i eksplicitno is-
taknuto), kao i njezine slike iz Njemačke
gdje je kratko boravila i radila u nečemu
što izgleda kao fast food štand.16
Iako nude samo banalne prizore
sirotinjske svakodnevice, slajdovi u toj
sceni imaju auru spektakla i raspiruju slika 3c
želju kod prisutnih – s izuzetkom jednog. Dok ostali u sobi komentiraju slajdove,
Bećir je potpuno nijem. On gleda u fotografije, ali i u ostale osobe dok ih gledaju,
kao da pokušava odgonetnuti šta ih to fascinira u tom prizoru (slika 4). Očiju pri-
kovanih za slike, potpuno opčinjena prizorom, Badema ga uzima za ruku – on rea-
gira nelagodom, gledajući jesu li ostali primijetili taj trenutak intimnosti – i govori
mu koja joj je slika najdraža. No, Bećir ostaje nijem. S razlogom. Užitak koji vidi na
Čini se da je štand smješten u nekakvoj prikolici. Kamp prikolica – suprotnost tradicionalno

16
zamišljenom domu – još je jedan histerički objekt u filmu: nakon što napusti Bećira, Badema živi u
prikolici koju joj je dao njezin ljubavnik, i u kojoj će je napušteni muž ubiti.

slika 4 slika 5
tim slikama, kao i Bademina opčinjenost njima, stavljaju mu do znanja da njegova
žena – njezina želja i zadovoljstvo – ne ovisi o njemu. Ona može uživati i željeti bez
njega, na način koji je njemu nepoznat. Ta spoznaja zadaje težak udarac Bećirovoj
slici idealnog braka i porodice – slici prema kojoj bi Badema ispunjenje svih svojih
želja morala naći u odanosti i privrženosti njemu, savršenom mužu koji se ne misli
dvaput ženiti. Ako ga je fotografiranje s Bademom i Amelom za prvu porodičnu sli-
ku nakratko potvrdilo njegovu investituru muža-oca koji se nadvija nad sretnom
porodicom, projekcija ju je smjesta poljuljala. Zasula ga je cijela galerija dokaza da
Bademin svijet nije i njegov svijet, te da on nema ključ za Bademin užitak.
Ovu spoznaju podvlači još jedan element spektakla Bademine želje. Čekajući
na početak projekcije, Badema na kasetofonu pušta Tango-Habaneru Kurta Weilla,
koja preplavljuje mračnu sobu prošaranu svjetlom projektora i traje cijelo vrije-
me projekcije, na čijem kraju Badema pušta Bećirovu ruku i zove svog zeta na ples,
u kome im se pridružuje i par komšija. Bećir i na taj način ostaje isključen iz Ba-
deminog užitka i ostaje gledati kako se ona raduje plešući s drugim muškarcem.
Štoviše, taj je čista suprotnost Kuduzovoj postojanoj, nijemoj muževnosti: u pi-
tanju je sićušni, ćelavi tersonja kojega glumi Boro Stjepanović. Badema kao da zna
da i s takvim komičnim tipom može uživati više u plesu i muzici, nego s asketskim
Bećirom (slika 5). Muzika i ples na taj način samo dodatno učvršćuju granicu
između Bećirove psihotičke čahure i Bademinog histeričkog spektakla.
Weill je Tango-Habaneru komponirao za predstavu Marie Galante (1934), koju
je Jacques Deval napisao prema vlastitom istoimenom romanu (1931). Iako je kom-
pozicija postala popularna kao Youkali Tango, pjesma čije je stihove napisao Roger
Fernay, u Kuduzu čujemo instrumentalni original, čiji gudački aranžman nudi radi-
kalno drugačiji, tuđi zvuk koji je u antagonizmu s našim narodnjacima koji domini-
raju ostatkom dijegetske muzičke kulise. Taj zvuk Drugoga ili Drugosti svojevrsni je
soundtrack nezaustavljive i neuhvatljive histeričke želje koju, čini se, može zaustavi-
ti jedino smrt. Marie Galante je siromašna djevojka koja dospijeva u bijelo roblje u
Južnoj Americi, odakle se pokušava vratiti kući. Idući od jednog do drugog muškarca,
upliće se u političku intrigu u kojoj je naposljetku ubijaju. Iako obje histeričarke, Ma-
rie i Badema razlikuju se u važnom detalju: Francuskinja čezne za domovinom, Bo-
sanka žudi za tuđinom. Dok čežnja za domajom omogućava da Marie u sebi objedini

bludnicu i sveticu (njezino ime je galicizirana verzija imena Svete Marije), Badema
je zbog svog otvorenog prezira za rodnu grudu – “Šta će mi škola kad trunem ovdje!
Jebo KV u Vojkovićima! Da mi daš doktorat u Vojkovićima, jebi ga!” –, samo bludnica.
Svetački atributi, vidjet ćemo, rezervirani su za njezinog ubicu.
Weillova kompozicija nije jedini dio Kuduzovog soundtracka koji možemo
tumačiti kao histeričku melodiju. Isto vrijedi i za sevdalinku Žute dunje koju čujemo
dok na početku filmu gledamo kako se Bećir iz zatvora vraća u rodno mjesto. Na prvi
pogled čini se da Žute dunje također potvrđuju tragičko čitanje Kuduza. Nije li to balada
o ljubavnicima koje razdvaja viša sila: “dušmani im ne dadoše” da se uzmu, zbog čega se
ljepotica Fatma razboli nasmrt? Ovo tumačenje odgovara poimanju sevdaha kao lju-
bavnog jada u zdravorazumskom smislu: neko je zaljubljen, ljubav nije uzvraćena, te
otud “nije rana od bolesti već od tuge i žalosti”. No, psihoanaliza nam otvara put i za
jedno nelagodnije tumačenje sevdaha. Čak i kada je uzvraćena, ljubav nije svemoćna,
čak i kada je uzajamna ne može iscijeliti temeljni manjak u ljudskoj egzistenciji. Otud
sevdah nije naprosto pjesma koja lijek za duševnu bol vidi u nezapriječenoj ljubavi.
Suprotno od toga, sevdah je prije patnja zbog slutnje ili saznanja da nas Eros ne može
učiniti cijelim, da ne može za-cijeliti naš konstitutivni manjak.
Jedan od avatara tog konstitutivnog manjka jeste želja, a Žute dunje upozo-
ravaju da putevi želje nisu i putevi ljubavi. Ono što Fatmu čini histeričarkom jeste
intuitivna spoznaja da želja ne haje za ljubav: iako se ponekad mogu preklapati, ove
dvije kategorije mogu biti i suprotstavljene jedna drugoj. Fatma ljubi svog dragog,
ali želi nešto drugo; u trenutku kada bismo očekivali da ga pozove da s njom provede
njezine posljednje dane, ona ga šalje daleko od sebe; je li Fatmina želja za dunjama
posljedica njezine bolesti (ona ih želi kao lijek, ili pak kao posljednju želju), ili je bo-
lest posljedica (simptom) njezine nesvjesne želje koju ljubav ne može zadovoljiti?
Paradoksi i nedoumice poput ovih čine Žute dunje tekstom čija “histerička” dimen-
zija zaslužuje opširnu analizu, no ovdje imam mjesta tek za jednu poentu. Rascjep
između želje i ljubavi kakav se otvara u Fatminom zahtjevu, neopozivo vodi u smje-
ru Lacanovog kontroverznog diktuma prema kome “nema seksualnog odnosa/od-
nosa spolova [Il n’y a pas de rapport sexuel]”.17 Fatmina smrt i draganovo kašnjenje
dramatično pokazuju zašto sevdah možemo definirati kao patnju usljed spoznaje/
slutnje nemogućnosti nekog prirodno pretpostavljenog sklada među spolovima,
čak i onda kada je ljubav uzajamna.
Iako psihoanaliza u histeriji vidi određenu dinamiku, ne postoje dvije iste
histeričarke. Dok se Fatma našla u procjepu između želje i ljubavi, Bademina želja
nije umrljana ljubavlju, to je želja u čistom obliku koju ne može zadovoljiti nijedan
objekt. Osoba koju to najviše frustrira nije Bećir, nego njezin ljubavnik: “Hej, majke
ti, šta hoćeš ti? [...] Jesi htjela osnovnu, jesi dobila? Kvalifikaciju? Dobila! Pa šta hoćeš
više, da mu jebem mater!” Bećira ne zanima objekt Bademine želje koga ljubavnik
očajnički pokušava dokučiti. Njega Bademina želja frustrira iz sasvim drugog razloga:
Nemogućnost spolnog odnosa noseći je leitmotiv Lacanovog XX seminara. Vidi Jacques Lacan, The
17
Seminar of Jacques Lacan: On Feminine Sexuality, The Limits of Love and Knowledge, Book XX: Encore
1972–1973, uredio Jacques–Alain Miller, prevod i komentari Bruce Fink (New York: Norton).

slika 6 slika 7
jer remeti njegovu iluziju da je ljubavni sklad moguć (da “postoji nešto kao seksualni
odnos/odnos spolova”), te da njegov brak mora utjeloviti taj sklad. Ako histeričarka
ne pristane na taj scenarij, psihotičar će u njoj prepoznati uljeza koji napada samu
srž njegovog univerzuma. Histeričarka to strukturalno i jeste: ona uvijek pokušava
razgraditi Drugog, čak i kada njegovu poziciju zauzima psihotičar.
Muškarac s krajolikom
Analiza celuloidnog bosanskog rata spolova mora uključiti još jedan element su-
koba, bojište samo: divljinu u kakvu bježi i Bećir nakon ubistva Bademe. Važnost ovog
ambijenta nije promakla ni Tirnaniću,18 no dok ga on objašnjava melodramatskim
trijumfom Bećirovog osjećaja nad stvarnošću, psihoanalitičko čitanje upozorava da
taj trijumf nad stvarnošću možemo tumačiti i kao Bećirov potpuni pad u psihozu,
u deluziju o svemoći i cjelovitosti vlastite muškosti. Bosanska muška mistika jeste
mistika brđanina. Bećirova muževnost buja u dodiru s prirodom: od muža postaje
mužjak, bijesni čovjek-kurjak (slike 6–9). Sve osobine koje su Bećira u prvom dijelu
filma izdvajale od ostalih – ne pije, ne puši, škrt na riječima – sada postaju jasne. On
je uvijek bio komad neukroćene prirode, postojana gromada divljine koja nikad nije
popustila pred modernim i na-stranim. Njegova bukolička muževnost dokazuje da
ga nije iskvarila dekadentna modernost, i da je njegov prirodni ambijent divljina kao
metonimija rajskog vrta. I progonjen, on je tu na svome: hvataju ga tek kada se pri-
makne rubu civilizacije (kad se iz šume spusti u selo da vidi pastorku).
U romantiziranju Bećirove vezanosti s bosanskom divljinom, autori Kuduza
svjesno su zanemarili jednu od ključnih historijskih činjenica iz slučaja Kečo: pro-
gonjeni ubica nije bio antejski vezan za rodni kraj. Dok je milicija češljala bosan-
ske šume, on je otišao na crnogorsko primorje gdje je nastavio raditi na crno kao
građevinac. Uspostavljajući svojevrsnu simetriju, film zanemaruje činjenice i dok
On opisuje kako se nakon scene zločina “i ‘svetlost pejzaža’ menja: umesto izvornih ulica selendre
18
‘on the half way to nowhere’, sumračnih drumskih mehana i sivih prostorija ‘funkcionisanja sistema’,
kamera sada prati Kuduza kroz prozračne prizore šuma i katuna, koji, razume se, teško da ‘u stvarnos-
ti’ mogu postojati. Međutim, ovde stvarnosti zapravo više i nema” (Tirnanić, “Kečo od Bosne”, str. 45).

slika 8 slika 9
podebljava Bademinu izdaju tradicionalnog bosanskog doma i porodice. Ona mi-
jenja Bećirov dom za kamp-prikolicu, mjesto neuslovno za život na bosanskoj zimi,
ugrožavajući na taj način i kćerkicu koju odvodi sa sobom. U stvarnosti, pak, Rase-
ma Fazlibašić jednostavno se preselila kod svog rođaka.19 U opoziciji tradicional-
no–moderno, Bećirova veza s prirodom kao onim najautentičnijim i najosnovnijim
služi kao ključni argument u njegovu korist. Oženiti se samo jednom i biti savršen
muž – patrijarhalne deluzije kojima Bećir sebe ovlašćuje da odlučuje o Bademinom
životu i smrti – postaju prave, iskonske, prirodne vrijednosti, “naši” običaji koji
imaju veću težinu od bilo kakvih modernih shvatanja i običaja, poput onih kojima
se Badema zarazila u Njemačkoj, ali i socijalističkih zakona. U varijaciji onog “bolje
da propadne selo, nego običaji”, patrijarhalna psihoza nalaže da je bolje ubiti jednu
stvarnu ženu, nego dopustiti da propadne tradicionalni ideal Žene-Majke.
Upravo nam neobuzdana i hipertrofirana celuloidna divljina omogućava da iz-
vedemo – ili barem skiciramo, obzirom na obim teksta – genealogiju bosanskog rata
spolova. Pojedine elemente dihotomije psihotičar/divljina vs. histeričarka/moder-
nost u bosanskom filmu uočavamo od Stojana Mutikaše (1954, Fedor Hanžeković) i
Hanke (1955, Slavko Vorkapić), preko Moje strane svijeta (1969, Vlatko Filipović), do
Ovčara (1971, Bakir Tanović) i Slika iz života udarnika (1972, Bato Čengić). Pa ipak,
psihotički “brđanin” i histerična “moderna djevojka” po prvi put se sučeljavaju u
djelima bosanskog sineasta Ivice Matića sredinom 1970-ih, oblikujući prototip koji
će svoj tipski izraz dosegnuti kod Kenovića. Imam na umu tv-filmove (“tv-drame”)
Žena s krajolikom (1976) koji je Matić napisao i režirao, i Nevjeste dolaze (1978), koji
je po njegovom scenariju režirao Emir Kusturica.
U Ženi s krajolikom novi šumar (Stojan Aranđelović) dolazi u zabačeno, ner-
azvijeno selo u bosanskoj divljini, te se sukobljava s mještanima. Šumar se strogo
pridržava slova zakona i ne dozvoljava seljacima da kradu šumu kako su to radili prije
njegovog dolaska. Osim toga, on je i slikar naivac koji slika seoske pejsaže ali i aktove
seljanki, što će dodatno razbjesniti njihove muževe. Seljaci dogovaraju brak Šumara
U prvoj, Sidranovoj verziji, scenarij je vjerniji stvarnosti: zločin se ne dešava u prikolici, nego u
19
rođakovom stanu, a milicija Bećira hvata na Jadranu. Vidi Abdulah Sidran, Kuduz (Zenica: Vrijeme,
2003).

i Lucije (Božidarka Frajt), udovice s kojom inače spavaju svi muškarci iz sela. Prve
bračne noći Lucija ne dozvoljava Šumaru da spava s njom i tjera ga iz kuće. Šumarevo
probodeno tijelo kasnije nalaze pored Lucijinog bika, inače jedinog bika u selu.
Šumara kao psihotičara možemo opisati parafrazom Lacanove dosjetke o pros-
jaku i kralju: psihotičar je ne samo šumar koji misli da je slikar, nego i šumar koji misli
da je šumar. On ne uviđa da je nosilac simboličkog mandata šumara i umjetnika, nego
sebe vidi kao utjelovljenje Zakona i Umjetnosti u njihovoj neupitnosti, cjelovitosti i
uzvišenosti. Na poslu Šumar nepristrano i hladno primjenjuje zakon o zaštiti šume,
bez ikakvih ličnih interesa i dobitka (ne dozvoljava mito). Isto vrijedi i za slikanje:
kada od seljanki traži da mu poziraju gole, on u njima zaista vidi jedino modele (ne
uzbuđuju ga seksualno). Ukratko, Šumar sebe uvijek vidi kao ispravnog, poštenog i
bezgrešnog, te je lišen i sumnje i krivnje. Pogađa ga i kada ga seljaci pokušavaju pod-
mititi kako bi dopustio sječu, i kada se ljute na njega što slika njihove žene: ta zar iko
može i pomisliti da bi on na bilo koji način umrljao svetost Zakona i Umjetnosti!
Psihoanalitički najzanimljiviji aspekt Šumarovog profila jesu zvučne halu-
cinacije kao specifični simptom psihoze.20 Kada ostane sam sa svojim slikama,
Šumar iz njih čuje zvučnu kulisu prizora koje je naslikao: glasove ljudi, glasanje
stoke, zvuke ambijenta... Svi ti zvuci kulminiraju u zaglušujućoj kakofoniji koju
Šumar ne može podnijeti. On panično okreće slike prema zidu, jer samo na taj
način može zaustaviti kuljanje tih zastrašujućih zvukova. Kako da protumačimo
tu Šumarovu halucinaciju? Nijedno umjetničko djelo nikad nije sasvim cjelovito u
smislu zaokruženog, potpunog značenja; upravo zato umjetnička djela proizvode
različite dojmove i interpretacije. Ali, kako psihotičar ne poznaje manjak, ne vidi
ga ni u umjetnosti. Svojom naivom Šumar želi prikazati stvarnost kao takvu. Da je
slike koncipirao kao alegorije, metafore, ili simbole, one bi, takoreći, ostale nijeme
ali bi proizvele brojna značenja. Val zvuka je cijena koju Šumar plaća za slikanje
slika koje “znače” samo jedno: doslovno ono što prikazuju.
Ali, gdje je u Ženi s krajolikom histeričarka koja donosi modernost u bosan-
sku zabit? Njezin je lik toliko marginalan da u telegrafskom sažetku filma za nju
i nema mjesta. Riječ je o seoskoj bolničarki koja je najistaknutija referenca na
savremenost i tuđinu. Šumar je šeretski pita je li ona “gradska cura”, no to je više
nego očigledno: našminkana, u jeansu, raspuštene duge plave kose, ona je u oštrom
kontrastu ženama sa sela, nenašminkanima, u tradicionalnim nošnjama, s mara-
mama; njezina tuđost je istaknuta i stranim akcentom (igra je slovenska glumica
Špela Rozin). Profesija, izgled, govor: sve to bolničarku čini stranim tijelom i agen-
tom modernog znanja u rustičnom ambijentu određenom prirodom i tradicijom.
Iako u filmu ne dolazi do konfrontacije između Šumara i nje, veza između njih je
nemoguća i pored toga što je ona jedina žena koja Šumara erotski privlači.21
Auditivne halucinacije progone i Bećira u Kuduzu, u vidu glasa pastorke.

20
Deset godine prije Žene s krajolikom, Aranđelović je glumio lugara koji se zaljubljuje u gradsku curu u
21
filmu Klakson (1965, Kokan Rakonjac). I u toj ulozi bio je utjelovljenje blage naravi i pristojnosti, ali je
imao daleko divljačniji izgled nego kod Matića: razdrljen, bradat, čupav, lunja šumom sa sjekirom od
koje se ne odvaja čak ni kada stavi kravatu (da bi impresionirao djevojku, naravno).

No, ključni podatak o ovom ženskom liku objelodanjen je tek nedavno, u Slat-
koj strasti periferije, izvanrednoj monografiji Amira Muratovića o Matiću. Detaljno
prateći genezu scenarija, Muratović otkriva da je u prvoj verziji scenarija, “grad-
ska cura” bila ništa manje značajan protagonista od Šumara. U njemu ona nije bila
bolničarka, nego nasmrt bolesna Glumica koja odluči provesti svoje posljednje
dane daleko od gradske vreve te dolazi u planinu. Tu upoznaje Šumara koji se u
nju zaljubljuje, ali mu ona ne uzvraća ljubav. Šumar naposljetku umire, a priča se
završava prizorom Glumice kako se ljulja na ljuljašci koju joj je on napravio: “Sa
Špelom je film počeo, s njom se i završava. Kao da je riječ o njenoj priči”.22 U svjetlu
ovih činjenica, geneza Žene s krajolikom se zapravo pretvara u postepeno brisanje
histeričarke iz priče koja je trebala biti (i) njezina.
U usporedbi sa Ženom s krajolikom, Nevjeste dolaze dramatično potcrtava-
ju registar psihoze. Dok je Šumar kroz cijeli film prikazan kao blag i dobrohotan
čovo koji i nakon psihotičkog sloma svoju agresivnost usmjerava na sebe (takoreći,
počini samobistvo pomoću bika), Martin (Miodrag Krstović), psihotički protago-
nista drugog filma, nesputani je sadista čija muževnost utjelovljuje čistu, ogoljenu
brutalnost. On i njegova porodica – nevjesta Kata, majka Jelena (Milka Kokotović–
Podrug) i mlađi brat Jakov (Bogdan Diklić) – žive duboko u šumi, u krčmi pored
puta gdje se zaustavljaju jedino kamondžije i drvosječe. Iznad krčme su samo dvije
ložnice: u jednoj su Martin i Kata, dok u drugoj postelju dijele majka i mlađi sin.
Martin Katu preko dana maltretira, noću siluje i tuče. Jakov je zaljubljen u snahu,
ali se ne uspijeva suprotaviti bratu i majci, te jedne noći napušta “kuću užasa”, kako
sam kaže. Kata, konačno slomljena, naredno jutro osvane mrtva, a Martin dolazi u
majčinu postelji zamijeniti odbjeglog brata. Ipak, sin i majka uskoro nalaze Katin
grob otkopan i prazan, a istodobno djevojka u modernoj odjeći (oskudna haljinica,
sandale, torbica, bez ikakvog prtljaga) iskače iz jednog kamiona ispred kafane. Us-
prkos majčinom protivljenju, Martin prostituku odluči zaposliti u krčmi i oženiti.
U fantazmagoričnom finalu filma, gosti u krčmi siluju novu nevjestu na Martinove
oči, dok se on pokušava probiti u krug silovatelja i zaustaviti napastvovanje. Jutro
zatiče njegovo beživotno tijelo u rasturenoj krčmi. Istodobno, vidimo kako Marti-
nova nesuđena nevjesta silazi s nekog drugog kamiona i, lutajući po šumi, nailazi na
Jakova s kojim ostaje.
Martin i Jakov jasno utjelovljuju razliku između psihoze i neuroze. Tu raz-
lika možemo opisati različitim odnosom koji braća imaju prema ocu koji “presi-
jeca” njihov odnos s majkom kao prvotnom izvoru užitka (jouissance).23 Neurotičar
usvaja očinsku zabranu i ne pristaje da zamijeni očevo mjesto u majčinoj postelji
(odakle Jakov bježi). Na drugoj strani, u psihozi je otac isključen, te kod psihotičara
simbolička kastracija izostaje: za psihotičara majka ostaje izvor jouissance, te se
Martin nakon Katine smrti bez imalo krzmanja upušta u incest s Jelenom. Također
ne čudi da se Martinov otac (Zaim Muzaferija) vraća Jeleni i s njom vodi ljubav iste
22
Amir Muratović, Slatka strast periferije: Enciklopedija Ivice Matića, preveo sa slovenskog Juraj
Martinović (Fojnica: Štamparija Fojnica, 2011), str. 137.
23
Vidi Fink, A Clinical Introduction to Lacanian Psychoanalysis, str. 90–94, i 175–179.

noći dok Martin, u prizemlju ispod njih, umire u psihotičkom deliriju. U gradu ne
može biti mjesta za obojicu, i psihotičara i oca.
No, kao što potcrtavaju psihozu, Nevjeste dolaze potcrtavaju i histeriju. Za
razliku od cenzurirane moderne žene u Matićevom prvjencu, reprezentacija his-
terije u Kusturičinom filmu jedna je od najspektakularnijih u bosanskom filmu, i
to zahvaljujući jednom formalnom zahvatu: Katu i novu nevjestu igra ista glumica,
Slovenka Tanja Poberžnik, koja, poput Rozinove u Žene s krajolikom, opet donosi
neobičan akcent. Pojava nepoznate prostitutke nakon iščeznuća Katinog tijela
otud funkcionira kao svojevrsni povratak potisnutog. Ona koju je tradicija podvr-
gavala imperativu rađanja i majčinstva, vraća se kao moderna žena koja više nije
određena svojim plodnošću. Histeriju, dakle, ne nalazimo na planu psihologije, kao
dio profila neke junakinje, nego u ravni reprezentacije ženskosti kao takve. Kao što
sam pojam histerije dolazi od riječi za matericu, prema Hipokratovoj pretpostavci
da histeriju uzrokuje materica koja luta po ženskom tijelu,24 u Nevjeste dolaze luta
sama žena. Ona nezaustavljivo prelazi granice života i smrti, tradicije i modernosti,
nevinosti i promiskuiteta. Pri tome ona ima određenu sublimnu kvalitetu sadeovs-
ke žrtve: mrcvare je, tuku, siluju, ubijaju, ali nju kao da sve to samo pročišćava i čini
jačom. Naravno, cijena koju za to “plaća” jeste sam status njezinog lika. Za razliku
od ostalih protagonista filma, ona nije karakter s pretpostavljenom psihologijom,
nego svojevrsni koncept, ne žena sâma koliko ideja Žene.
Jalovina
Matićevi radovi su važni i zato što otkrivaju šta je zapravo glavni ulog rata
spolova u bosanskoj divljini. U Ženi s krajolikom Lucija ne dopušta Šumaru da leg-
ne s njom u bračnu postelju jer je, kako mu prezirno prigovara, jalov. U Nevjeste
dolaze Jelena odobrava iživljavanje nad Katom jer u snahi vidi “jalovu rospiju”:
“Za pet godina ni pašče da rodi! Pored onakvog muškarca!” Jezgru oba filma, dakle,
čini muška neplodnost kao središnji tabu patrijarhalne psihoze. Kako je neupit-
nost muške plodnosti svojevrsni kamen temeljac tradicionalno-patrijarhalne de-
luzije o muškoj svemoći, patrijarhalna psihoza mora zanijekati muški sterilitet po
svaku cijenu ili psihotičara dovesti do samouništenja. Izravno suočen s optužbom
za vlastitu jalovost, Šumar diže ruku na sebe. Okićen gorostasnom, divljačnom
muževnošću, Martin se dugo izbjegava pomiriti s mogućnošću da je on taj koji ne-
plodan, te kinji i ubija Katu kao neposrednu svjedokinju svoje nemoći. Tek kada
se pojavi histerična neznanka, moderna djevojka koja se ne uklapa u tradicionalnu
ulogu nevjeste, Martinova će psihoza poprimiti suicidalnu dimenziju. Bosanski rat
spolova otud možemo čitati kao dvostruku strategiju negiranja muške neplodnosti.
Prvo, ona se prikriva kroz njegovo uvezivanje s prirodom/divljinom, pri čemu se
muškost muškarca-za-kojeg-se-pretpostavlja-da-je-jalov napumpava u brđansku,
divljačnu alfa-muževnost. Istodobno, odgovornost za neplodnost prebacuje se na
Vidi Helen King, “Once upon a text: Hysteria from Hyppocrates”, u Sandra Gilman et al., Hysteria
24
Beyond Freud (Berkeley, Los Angeles i London: University of California Press, 1993), str. 3–90.

histeričarku i njezinu razvratnost, promiskuitetnost, nesposobnost da bude (do-
bra) majka.
Jalovost muškarca čini i traumatično jezgro Kuduza. Nigdje eksplicitno
spomenuta, ona je mogućnost koja se sablasno ukazuje na rubovima priče, kao u
sceni na početku filma koja pokazuje da – za razliku od Bademe koju na slajdovima
vidimo u porodičnom okruženju – Bećir kao i da nema porodicu. Po povratku iz
zatvora, on zatiče prazan, poharan dom. Nikakve fotografije ne svjedoče o njego-
vim roditeljima, ne znamo jesu li živi, kakav je bio njihov odnos prema sinu. Ugaslo
ognjište Kuduzovih signalizira nepostojanje simboličkog zavjeta da se porodična
loza nastavi: ukleti nasljednik zatrtog doma, Bećir i ne može stvoriti novi život.
Moglo bi se reći da ga upravo taj kolosalni familijalni ponor potiče da stvori fan-
taziju o savršenoj porodici koju će stvoriti ex nihilo. Kako se Badema opire tom sce-
nariju, Bećir se u potpunosti okreće njezinoj kćeri Ameli. Film potcrtava Bećirovu
privrženost djevojčici, nauštrb odnosa majke i kćeri, te implicira da ubistvom Ba-
deme Bećir zapravo spašava Amelu od beskrupulozne majke koja je ugrožava ne
samo fizički i psihički, nego i moralno (kamp-prikolica u koju je Badema odvodi
služila je Aliji za švaleraciju). No, u ovom tumačenju Badema mora umrijeti kao
najbliža svjedokinja glavnog manjka svog muža – njegove impotencije i neplodnos-
ti. Odvodeći djevojčicu ona Bećiru oduzima mogućnost da se dokaže kao savršeni
otac, i tjera ga u novi brak koji sa sobom nosi i novu mogućnost da se razotkrije
njegova jalovost.
Ova dimenzija bosanskog rata spolova omogućava nam da njegovu genealogiju
pratimo do danas, odnosno do filma Na putu (2010) Jasmile Žbanić, koji varira isti
scenarij, s nekoliko važnih obrata. Mladi bračni par Luna (Zrinka Cvitešić) i Amar
(Leon Lučev) pokušavaju dobiti dijete. Kada sazna da problem nije u Luni, nego u
nedovoljnoj pokretljivosti njegove sperme, Amar se okreće religiji i odlazi u selefi-
je.25 Najvažniji dio njegovog preobražaja podrazumijeva odlazak u selefijski kamp
na obalu Jablaničkog jezera. “Odoh ja malo u prirodu”, kaže Amar Luni, ne znajući
da će pravim vjernikom postati tek u divljini koju film, u skladu s tehnološkim
dobom, lucidno definira kao područje bez signala mobilne telefonije. Amarova
vezanost za zemlju, tlo, istaknuta je i ranije u filmu, kada iz njegove samosažalne
ispovijedi saznajemo da je htio biti pilot, ali je završio kao kontrolor leta. Dijagnoza
neplodnosti otud je konačna potvrda tog prethodno naznačenog manjka muškosti,
na koji upućuje i njegova sklonost alkoholu. Ulazak u selefije treba nadopuniti
taj manjak: zaustaviti rastuću ovisnost o alkoholu i dati neki smisao jalovosti. Na
drugoj strani, Luna kao stjuardesa utjelovljuje mnogo od onoga što je Amar želio
ali nije uspio postići: ona je mobilna, nije vezana za zemlju, i živi “zapadnjačkim”
načinom života, kojim na početku filma živi i Amar da bi ga, saznavši za svoju ne-
plodnost, napustio i prezreo. Odlazak Amara u selefije zaoštrava polarnost u kojoj
muškarac završava na strani religijski određene tradicije, a žena na strani seku-
larne modernosti.
Iako se na kraju filma ispostavi da Amar ipak nije neplodan, ovdje nas – kao i prethodnim slučajevima,
25
uostalom – zanima upravo muškarčeva reakcija na mogućnost ili slutnju neplodnosti.

Rat spolova i kraj socijalističke epohe
Na putu nas uvodi u završnu fazu analize, u kojoj ćemo bosanskom ratu spo-
lova na filmu pristupiti kao ideologemi koja od jednog do drugog historijskog tre-
nutka artikulira određene društveno-ideološke proturječnosti. Imamo li to u vidu,
uviđamo da svi ovdje spomenuti filmovi artikuliraju proturječnosti u vezi sa socija-
lističkom modernošću, njezinim usponom, padom i ostavštinom.
Štoviše, genealogija bosanskog rata spolova na filmu posjeduje svojevrsnu di-
jalektiku. Filmovi kasnih 1970-ih završavaju smrću (samoubistvom) psihotičara, u
Kuduzovoj antitezi psihotičar ubija histeričarku, a Na putu njihov sukob okončava
svojevrsnom sintezom: psihotičar i histeričarka priznaju svoju uzajamnu nekom-
patibilnost i razilaze se, ali u miru, jer ih ipak veže plod njihove ljubavi. Slična di-
jalektika odlikuje i odnos tradicije i modernosti. Iako filmovi 1970-ih nisu hvalo-
spjevi socijalističkoj modernosti, oni ne ostavljaju sumnju da ona dolazi, polako
ali neminovno mijenjajući tradiciju, reprezentiranu krajolikom koji nije zahvaćen
intenzivnom urbanizacijom i industrijalizacijom. Registar u kojem se događa ta
promjena kod Matića predstavlja umjetnost: seljaci koji u prvom dijelu filma pišaju
po Šumarovim slikama, na kraju ih nose na njegovom pogrebu, a siledžiju Martina
nadživljava pjesnik Jakov.
Kuduz pak prikazuje propast socijalizma kao sistema koga je proždrla vlastita
poročnost. Film ne prikazuje tamno, zahrđalo, blatnjavo naličje socijalizma – soci-
jalizam za Bećira jeste tama, hrđa i blato. Privreda, obrazovanje, milicija, sudstvo:
sve temeljne društvene institucije prikazane su kao nekompetentne i suodgovorne
za Bećirovu “tragediju”. Film kao da retorički pita: u sistemu koji Bećiru nije dao
mogućnost da se školuje, u kome, kao bivšeg zatvorenika, ne žele da ga zaposle,
u kome ga lokalni policajac progoni zbog starog spora, a direktor osnovne škole
ga pravi rogonjom – šta je, dakle, u takvom poretku Bećir i mogao postati nego
zločinac? No, upravo dojam da se protiv Bećira urotio cijeli sistem, najlucidnije ra-
zotkriva paranoidnu jezgru Bećirove psihoze.
Teško je precijeniti udio roda u Bećirovim nevoljama. Socijalistička moder-
nost slama ga kao muškarca, i to ne bilo kakvog. Film nudi cijelu galeriju muških
likova koje možemo uzeti za repertoar tipova muškosti – Bademin švaler kao pro-
vincijalni paun, Salem kao prpošni “privatnik”, policajac s kompleksom više vrijed-
nosti, komični zet, temperamentni brat, podrugljivi konobar i sl. –, koji se sasvim
dobro snalaze u istim okolnostima u kojima Bećir propada. No, njegova bukolička
muškost ipak je privilegirana. Dok su sve ostale muškosti u filmu izvor komičkog,
jedino se ona nudi u tragičkom registru; ostale su obojene nekim manjkom, dok se
njegova nudi kao apsolutna. Ukratko, u gomili muškaraca u Kuduzu, Bećir je jedino
Muško, odnosno muškarac koji vjeruje da je Muškarac. Opasnost socijalizma, dakle,
ogleda se i u tome što je proizveo mnogo običnih, podsmijeha vrijednih muškaraca,
slamajući i zatočavajući istinskog Muškarca. Iz tog razloga, kada tradicija počne
osvajati mjesto ispražnjeno propašću socijalističke modernosti, povratak i uspon
Muškarca postaje njezin imperativ.

Ilustrira to već prva scena Kuduza, koja precizno određuje i registar u kome
se ta tradicija reartikulira. Na provincijalnoj željezničkoj stanici, stariji skretničar
(epizoda koscenariste Abdulaha Sidrana) počinje priču o glavnom junaku filma:
Niko nije poznavao Bećira Kuduza. Ima jedan čovjek u Faletićima, sto i
šesta mu godina, sve zna... On veli da Bećir Kuduz nikad nije ni postojo. A
more l’ se, bolan, vidjet ono čega nema? Kažu da su u Kiseljaku sedamna-
estorica ljudi potpisali u SUP-u izjavu da s u ga vidjeli u dućanu onog Mije
Klarića uzima pogače... A more l’ se sanjat ono čega nema? Ona udovica
s Ilidže, Behka Sokolović, kaže da ga je trinest puta sanjala. Kaže da ima
krila, ovako mu se ispod pazuha sastavilo. Kaže ne leti nego kad ga duša
zaboli, ovdje, ovako... Onda onaj naučnik Fikret Selimbašić, iz Zenice, vaz-
da tašnu nosa, on je u Sarajevu u SUP-u potpiso da ga je vidio u autobusu
Zenica – Sarajevo i da mu je ovaj naš Bećo, ko đoja, na uho šapno: Ljudi
su zaboravili, kaže, plakat. Ako su meni lagali, lažem i ja tebi. A volio bi ga
vidjet neg se hljeba najest.
Poučno je usporediti prolog Kuduza s prologom Kenovićevog prethodnog fil-
ma, prvenca Ovo malo duše (1986). Pedesetih godina prošlog vijeka, na željezničkoj
stanici u bosanskoj provinciji, tom ključnom hronotopu bosanskohercegovačkog
filma, sedamdesettrogodišnji Jusuf (Zaim Muzaferija) jada se poznanicima da mu
je život prošao brzo, te se prisjeća priče o tome kako je čovjek, prema naumu Stvo-
ritelja, trebao živjeti hiljadu godina.
JUSUF: To je bilo kad je Bog prvog čovjeka stvorio, Adema... […] Sve mu
pružio, vas rahatluk, i pojest, i popit, i ženu mu stvorio... Samo u nekake
jabuke da ne diraju, eto, biva, to su ko Božje jabuke... To da ne dira, a
drugo je sve njegovo... […] Al ta ženetina navrati Adema da trgaju jabuke.
Bog to vidio – đe neće, je li – naljutio se i – kapak! Nesta rahatluka, nesta
svega. I otada se čovjek pati, živi i mre ko i svako drugo hajvanče... Sve
zbog ote žene!
DRUGI SELJAK: O, jebo joj ja mater!
Registar u kome oba prologa artikuliraju poziciju muškarca jeste religijski.

Dok Ovo malo duše podsjeća da je jugoslavenski socijalizam u svom inicijalnom
poletu nastojao srušiti i dogmu o ženinoj krivici za čovjekov pad iz božanskog,26
Kuduz pokazuje da se, četiri decenije kasnije, u sumrak socijalizma, religija vrati-
la da naplati dug. Kako vidimo, skretničar prešućuje kako je u tom povratku u raj
prošla žena optužena krivom za istočni grijeh. To će, uostalom, pokazati ostatak
filma: “ota ženetina” mora biti ubijena da bi se muškarac mogao vratiti u raj, dok
ona sama može ući tamo jedino kroz njegovu deluziju o savršenom, rajskom paru.
U Bećirovoj halucinaciji, Badema ga oslobađa odgovornosti za ubistvo: “Neka si me,
Nakon što je čuo priču, poštar upozorava Jusufa: “A to što ti pričaš... To je religija. Toga se treba paziti.
26
To je opasno za narod.”

vala, ubio...”, govori ona, tradicionalno pokrivena maramom, iako je stvarna Bade-
ma, razgovarajući s Bećirom o braku, istakla: “A znaš ti da ja neću dimija?” I dok
muškarac dokazuje svoju pravovjernost i postaje anđeo ubijajući ženu, njezina pra-
vovjernost će biti dokazana samo kada je, u vjerskom ritualu, spuste u zemlju. Pad
socijalizma, sistema koji ženu nije krivio za izgon iz raja, otud koincidira sa smrću
te žene. Ona mora umrijeti da bi se lokalna zajednica, nakon propasti sekularnog
socijalizma, reartikulirala kao tradicionalna etnička zajednica u kojoj je religija
ključni identitarni marker (lakanovski kazano, religija je ono čega u naciji ima više
od nacije same).
Tamo gdje Kuduz oštro suprotstavlja socijalističke modernosti i etno-religi-
jske tradicije, Na putu nudi njihovu sintezu: ono što se danas obično smatra tradi-
cionalnim življenjem u islamu u BiH – “biti musliman na bosanski način”27 – zapra-
vo je (i) rezultat socijalističke modernosti. Tu sintezu ne utjelovljuje toliko Luna,
koliko njezina nena (Marija Kohn), koja priređuje proslavu Bajrama za mnogob-
rojnu familiju. Za bajramskom sofrom Amar, nezadovoljan time što vidi alkohol,
tvrdi da je komunizam izvitoperio prakticiranje islama u Bosni – “Nigdje u svijetu
muslimani ne slave Bajram uz rakiju, kao u Bosni. Nama se od komunizma svašta
pomiješalo.” – te da su bosanskohercegovački muslimani tu izdaju islama platili
nastradavši u genocidu. Nena presijeca njegovu zelotsku tiradu: “Kuš tamo! I ne
pametuj ti meni kako da slavim Bajram, i jesam li dobra muslimanka ili nisam!
[…] A tebi, ako se ne sviđa – sikter! Ovdje ja držim ders, ni hodža, ni reis! Jasno?”
Nena ne pobija Amara detaljnim ili promišljenim protuargumentima: sama njezi-
na pozicija jest ključni protuargument. Porodični matrijarh koja odbija da muški
autoriteti posreduju između nje i Boga, da definiraju njezin doživljaj vjere, nena
je žena koja je iskoristila socijalističku modernost za vlastitu emancipaciju, iz čije
perspektive postsocijalistički selafizam izgleda kao regresija u kojoj žene ostaju bez
prava stečenih u socijalizmu. Na taj način Na putu istodobno pravi sintezu moder-
nosti i tradicije, ali i uvodi novi antagonizam – onaj između dva tipa modernosti:
inkluzivne “bosanske” modernosti, koja uključuje i ostavštinu jugoslavenskog so-
cijalizma, i ekskluzivne “islamističke”, koja ne pristaje na bilo šta što se prepoznaje
nekompatibilno s “fundamentalističkim” tumačenjima islama. Film je očigledno
na strani one prve, i to upravo zbog “ženskog pitanja” (kada je razbjesni šerijatsko
vjenčanje maloljetnice u selafijskoj zajednici, Luna napušta početni tolerantni stav
prema selefijama i prekida vezu s Amarom), i bit će zanimljivo vidjeti hoće li mu se
u dogledno vrijeme pojaviti radikalna filmska antiteza.
U posljednjoj godini socijalizma na evropskom istoku, Kuduz je bio upravo
takva antiteza, i to ne samo ovdje analiziranim filmovima iz kasnih 1970-ih, nego
i glavnoj struji bosanskohercegovačke kinematografije u 1980-im. Kusturičini
Sjećaš li se Dolly Bell (1981) i Otac na službenom putu (1985), Pismo-glava (1983,
Bato Čengić), Posljednji skretničar uzanog kolosijeka (1986, Vesna Ljubić), Strate-
giju švrake (1987, Zlatko Lavanić), Život radnika (1987, Miroslav Mandić): svi su
Vidi Tone Bringa, Biti musliman na bosanski način: Identitet i zajednica u jednom srednjobosanskom
27
selu, prevela Senada Kreso (Sarajevo: Dani, 1997).

oni kritizirali jugoslavenski socijalizam
i upozoravali na njegove antagonizme,
ali i priznavali dosege njegove mod-
ernosti.28 Jedino je Kuduz u toj kritici
skliznuo u antisocijalistički resentiman.
Za to je ključna upravo završnica filma,
s već spomenutim citatom Junuza Keče
o višoj sili. Tom kadru, inače, prethodi
posljednja igrana scena u kojoj se, na-
kon što se Bećir vratio u zatvor, vraćamo
dvojici skretničara na željezničkoj stan-
ici. Stariji je, očigledno, završio svoju slika 10
priču, tj. sve što smo u filmu vidjeli nakon prologa nudi se kao njegova priča, nakon
čega njegov mladi pomoćnik (Davor Janjić), poslije kraće pauze, izgovara posljed-
nju riječ koju čujemo u filmu: “Lažeš!” (slika 10). Pomoćnik ne vjeruje u priču o
zloj Ženi koja je zaslužila da bude ubijena i njezinom dobrom ubici, Brđaninu koji
brani “našu” stvar te postaje anđeo za njega je laž. No, Kečin citat koji dolazi na-
kon tog kadra funkcionira kao završni “prošivni bod”. On svojom autentičnošću
odnosi prevagu nad fiktivnim pomoćnikom, te tragičko-mitsko čitanje i fetiš div-
ljeg Muškarca odnose prevagu nad nevjericom mladog pomoćnika.
I zaista, praiskonskom muškarcu koji ubija modernu ženu da bi bio proglašen
za pravednika, pripala je postsocijalistička budućnost. Priča o bijesnom anđelu koji
ubija bludnicu–izdajnicu nije bila samo priča o, kako se tada pisalo, našem posljed-
njem hajduku. Bila je to i priča o logici koja će pobijediti u postjugoslavenskim ra-
tovima 1990-ih godina: oni koji ubijaju za našu stvar, u ime naše tradicije i zajed-
nice, jesu heroji a ne zločinci.
Ne moramo ostati u okviru bosanskog filma: emancipacija žene u Lepoti poroka (1986, Živko Nikolić)
28
može se čitati kao negativ Kenovićevog filma.

Marija Grujić
Beli rendžer na čelu

Dragojevićeve Parade
I.
Ubrzo nakon doseljenja u mirni, uredni Stepford, Džoana uviđa da sa ženama u tom
gradiću nešto nije u redu. Ta konstatacija, međutim, lebdi tek kao slutnja, i neizmer-
ljiv utisak. Džoana, naime, počinje da primećuje da su njene sugrađanke besomuč-
no posvećene vođenju domaćinstva, a deca ulozi primernih potomaka, tako da sav
život protiče u beživotnoj i surealnoj harmoniji. Jedino joj muškarci izgledaju isti
kao i oduvek – oni upražnjavaju svoje rituale, od kojih mnogi teku mimo porodič-
ne strukture. Iz perspektive muškaraca, njihove žene i deca su savršeni – onakvi
kakve su ih oduvek želeli: zaokupljeni odanošću muževima i očevima, i zadovoljni
tom misijom.
U Džoaninoj percepciji, međutim, ovaj pejzaž poziva na uzbunu. U njenoj sve-
sti postoji iskustvo koje kaže da žene ne teže nužno pokoravanju muškarcu kao
svom vrhunskom ostvarenju, već da naprotiv, rado iskoriste svaku priliku da stupe
u pregovore sa muškarcima ne bi li dobile neku priliku za sebe koja ni najmanje ne
spada u kućne poslove, niti isključivo ulogu majke. Sa stepfordskim ženama to pak
nije slučaj: one su onakve kakvima su njihovi muškarci pretežno pokušavali da ih
učine: ograničene na nekoliko funkcija, koje se svode na kućne poslove i poslušnost
muškarcima. Kako je došlo do toga? Glavni zaplet ove priče ne pretapa se u dram-
ski konflikt u kome pravednik∕pravednica vodi rat ne bi li neutralisao/la nekakvog
opipljivog neprijatelja. Kompletno uzbuđenje pretapa se u Džoaninu potragu da
utvrdi ne zašto, već kako je došlo do toga da stepfordske žene imaju samo nekoliko
funkcija koje upravo predstavljaju ostvarenje tradicionalnog muškog sna o funkci-
onalnoj ženi.
Veliko je pitanje da li je ovaj mračni zaplet filma Stepfordske žene (The Stepford
Wives) u režiji Brajana Forbsa (Bryan Forbes), snimljen davne 1975. godine, baš
tako “mračan“ svim gledaocima. Njegov pesimizam ogleda se u traumatičnoj ideji
da je možda moguće ljudskom biću preraditi mozak i učiniti ga robotom. Ali zani-
mljiva preraspodela snaga, u kojoj je jasno ogoljen muški arhetipski san – da potpu-
no upravlja ženom – ipak pre svega postavlja pitanje nasilja i to rodno klasifikova-
nog nasilja. Žene i deca su u tom arhetipskom snu - problem, oni su ti koji bi trebalo

da budu “prerađeni“. Muškarci su, pak, ideolozi društva, građani prvog reda i oni, u
tako zamišljenom obrascu, samo treba da pronađu način da tu svoju prirodnu pred-
nost sprovedu do kranjih granica, da je prilagode, i odstrane mogućnost konflikta.
Junakinja je potpuno osuđena na neuspeh. Poslednja scena, u kojoj gledalac uviđa
da i ona na kraju biva reprogramirana i pretvorena u stepfordsku ženu, sugeriše da
Džoana nije ni imala šansu da toj situaciji umakne. Jer, stepfordske žene, zapravo,
nisu ni monstruozni izuzetak od savremenog sveta, ni nekakva devijacija: one su
samo uzorni primerci nečega što je u podtekstu svakog ugovora među nejednakim
stranama, u kome se utopistički očekuje da će ona jača strana, ukoliko nekada i za-
vlada potpuno svojim partnerom, ipak umeti da vlada takvom zajednicom, te joj se
zato tako velika moć i daje na poverenje. Stepfordske žene su priča o tome kako je
čovečanstvo, nažalost, prožeto uverenjem da oni “jači“ imaju pravo da preuređuju
život svojih slabijih saputnika, kad god je to organizaciono izvodljivo1. Takvu sliku
često proizvodi kultura sama, veličanjem nasilja i društvenih ideologija, dok razli-
čite industrije kulture reprezentuju i strukturišu fantazije o kontroli i dominaciji.
Jedan manji deo kulture, one kojoj pripada i Forbsov film, kritički ukazuje na takvu
proizvodnju snova, i pokušava da je dekonstruiše.
Naučno-fantastična Forbsova priča, drugim rečima, ukazuje i na to koliko je
hijerahijska struktura i poslušnost jedne grupe drugoj – sablasna i monstruozna,
iako se svekolika institucionalna istorija upinje da nas uveri da je prirodna. Kad se
Džoana, koja takođe nije izbegla sudbinu ostalih stepfordskih žena, na kraju filma
pojavi među dugim rafovima supermarketa, sa savršenom frizurom, mirno obavlja-
jući svoje kućanske poslove, gledalac/gledateljka doživljava efekat apsolutnog uža-
sa na nivou horor žanra. Razlog je jednostavan – scena sugeriše da Džoanin um više
ne stanuje tu, i da je Džoana postala nešto dehumanizovano, mašinoidno i jezivo.
Drugi važan efekat je više nego jasna aluzija scenarija i režije ovog filma na politič-
ku prirodu poruke: savršeno poslušan građanin, koji se savršeno uklapa u okolinu
i u većinski obrazac, nije ljudsko biće već nehumani programirani uređaj, kome su
pročeprkali po mozgu i zamenili ga programom. Stepfordske žene sadrže upozore-
nje: individua ili grupa koja se ne bori za svoju slobodu, i ne suprotstavlja zauzda-
vanju, samo je mašina koju je sagradio neko drugi. Ako se ne borite, oni “jači“ će vas
već oblikovati, kao stepfordske žene, po svojoj meri, drugim rečima, neki muškarci
iz Stepforda će preuzeti kontrolu.
rideset godina kasnije, Holivud će proizvesti neku vrstu reinterpretacije ovog filma. U rimejku
T
1
iz 2004. u režiji Frenka Oza (Frank Oz), sa glamuroznom rolom Nikol Kidman (Nicole Kidman),
reprogramirana je sama priča, jer glavna junakinja pobeđuje, to jest ostaje živa i nepromenjena, a
pokazuje se da iza monstruoznog projekta stoji takođe žena (u ostvarenju Meril Strip), koja kao i svaki
negativni lik, biva osujećena u svojim planovima. Naizgled pobednička priča, na kraju, postaje politički
neutralna i beznačajna, pa se prvobitna ubojita poruka o diskriminaciji razvodnjava, i, naposletku,
okončava u bledoj burlesci. Ta burleska, doduše, može značiti i jednu zanimljivu poruku na kraju: svet
kakav primamo iz fabrike snova, ne dopušta ideju o ženskoj dominaciji (kad bismo je zamišljali kao
održivu, možda mehanizam muške agresivnosti i nasilja ne bi pronalazio u tolikoj meri na celuloidnom
platnu svoje herojsko ovaploćenje, i globalno nasilje ne bi pronalazilo ideološki okvir ili platformu za
objašnjenje svog višeg cilja!).

II.
Uprkos svemu, popularna kultura uglavnom prezentuje filmove i druge sadržaje

koji ne zauzimaju ovakvu ironičku distancu prema temi dominacije jedne grupe
nad drugom. Naprotiv, većina ostvarenja sa celuloidne trake demonstriraju napor
da se razne vrste diskriminacija jedne grupe od strane drugih prikažu prirodnim,
i potpuno prihvaćenim od strane onih podređenih. Pritom, majstorstvo filmske
iluzije je da uvek isfabrikuje ubedljive i razložne motive za takav razvoj događaja,
propraćen odgovarajućim predstavljačkim strategijama. Manje suptilni postupci
posežu za prikazivanjem jedne grupe kao pravednije i ispravnije, i pritom promo-
višu tačku gledišta pomenute “ispravne grupe“. Druge, suptilnije, i u novije vreme
čak i češće strategije, koristeći takođe, uglavnom, tačku gledišta dominantne gru-
pe, grade njenu dominaciju tako što je prikazuju kao zaštitnički orijentisanu prema
nekakvoj drugoj, podređenoj grupi. Na ekranu, teksaški rendžer postaje, zajedno sa
svojim saradnicima, sveprisutni zaštitnik emigrantske dece, ili pripadnika manjin-
skih veroispovesti, uspostavljajući tako svoj celuloidni neprikosnoveni ideološki
tron, i pribavljajući sebi herojsku vrednost u odnosu na sve ostale likove i pojave u
seriji2. U drugom nekom filmu, ogrubeli, beli krijumčari sa srednjeg zapada Ameri-
ke, žrtvovaće sve što imaju za spasavanje afričke dece. U trećem, čitava policijska
stanica poremetiće svoj poredak da bi dovela u obećanu zemlju jedno emigrantsko
dete ne bi li se ono sjedinilo sa svojim roditeljima, i tako dalje. Emigranti, deca iz
Afrike, siromašni slojevi, na ovaj način, iako ostaju “živi“ u filmskoj priči, jasno bi-
vaju simbolički podređeni belim, maskuliniziranim herojima koji se zauzimaju za
njih, i koji su time ultimativni junaci filmske predstave, jer su zaštitili obespravlje-
ne od sistema koji su sami stvorili.
Na taj način – društvo biva zaštićeno jer je prikazano kao “dovoljno praved-
no“ da se posveti borbi protiv zlikovaca, u cilju zaštite neke ugrožene grupe koja se
jos nije u to isto društvo sasvim uklopila. Takva obespravljena grupa je stavljena u
poziciju objekta; jer, pravi aktivizam odvija se među onima koji su dominantni, i
koji su pravi heroji jer su u poziciji da biraju kako će da upotrebe moć koju imaju.
Gledalište kome se ova produkcija namenjuje, se, naravno, u većini, identifikuje s
njima, a ne sa zgrčenim, preplašenim i izbezumljenim imigrantima i ostalim “dru-
gima“ . Takvi “podređeni“ se vrlo često, u ovakvim filmovima i serijama prikazuju
i vizuelno kao mali rastom, neugledni, nerazumni, neobrazovani, obično govore
loš engleski jezik, a glas im je tanak, uplašen i molećiv. Iako su oni na “pravednoj“
strani, i glavni junaci saosećaju sa njima, i iako su oni, barem prema scenariju, cilj
čitave akcije, njihovim karakterima se ne dopušta da zasene one glavne likove koji
predstavljaju lepšu i glamurozniju stranu sistema, te tako ne mogu čak ni vizuelno
da ispadnu viši, lepši, šarmantniji ni snažniji od svojih zaštitnika. Svrha ovakvog
predstavljanja podređenih grupa koje pate je, u najboljem slučaju da izazovu saža-
Ovde se najviše aludira na TV seriju Voker, teksaški rendžer (Walker, Texas Ranger) u kojoj se naročito,
2
u ulozi rendžera kao zaštitnika zakona, ističe beli rendžer (predstavnik zakona) koga tumači popularni
američki glumac poznat po svojim borilačkim sposobnostima, Čak Noris (Chuck Norris).

ljenje, a ne divljenje, te se ne predviđa scenario po kome bi se gledalište pre identi-
fikovalo s njima nego sa dominantnim, belim, detektivima, advokatima, doktorima,
doktoricama i slično.
Dolazimo i do činjenice da je, po sličnom principu, jedna manjinska grupa
godinama i decenijama prikazivana u popularnoj kulturi kroz različite imidže i
interpretacije. S jedne strane, nameće se utisak da se istorijat predstavljanja sek-
sualnih manjina može posmatrati kao vrsta razvoja, od potpuno negativnog pu-
bliciteta, do velikog stepena oslobođenosti i afirmacije. S druge strane, jasno je da
i danas osobe gej, lezbejske, transrodne i druge manjinske seksualne orijentacije,
doživljavaju najsurovije oblike diskriminacije širom sveta, i da sama ta činjenica
ukazuje na ironičnu nevidljivost afirmativnog prisustva gej identiteta u popular-
noj kulturi, jer je svakodnevna mržnja jača od uticaja razuma i kulturne produk-
cije. Jedan od najznačajnijih priloga na tu temu je dokumentarni film Celulodni
klozet (Celluloid Closeth) autora Roba Epštajna (Rob Epstein) i Džefrija Fridma-
na (Jeffrey Friedman), koji, oslanjajući se na istoimenu knjigu Vita Rusoa (Vito
Russo) komentariše istorijat predstavljanja seksualnih manjina u holivudskom
filmu. Ovi autori zastupaju stav da postoji jedan linearan razvoj prihvaćenosti i
“normalizacije“ prisustva gej karaktera i gej tema na filmu, od potpune nevidlji-
vosti, preko marginalnosti i podsmeha, zatim postepenog razvoja vidljivosti, do
prvih oblika “unormljavanja“ ove teme, predstavljanja gej likova kao subjekata,
pa čak i subjekata za divljenje. Krunska završnica koja ilustruje pozitivno tezu
o razvoju je apostrofiranje filma Filadelfija (Philadelphia) Džonatana Demea
(Jonathan Demme) iz 1995. godine, sa glumačkim zvezdama Tomom Henksom
(Tom Hanks) u glavnoj, a Denzelom Vošingtonom (Denzel Washington) i Anto-
nijem Banderasom (Antonio Banderas) u sporednim ulogama, u kojoj se tema gej
identiteta i borbe protiv side objedinjuju u filmsku priču koja pronalazi put do
naklonosti širokog gledališta.
Skeptičan pogled na temu Filadefije otvorio bi niz kritičkih komentara, uoča-
vajući, nepogrešivo, da je gej karakter u ovoj priči, da bi pridobio simpatije, “morao“
biti prikazan kao uspešan, inteligentan, obrazovan, vredan mladi čovek, uspešan u
advokaturi i privatnom životu, a s druge strane i kao pravedno pobunjena, umiru-
ća žrtva, da bi se gledalištu takva situacija ponudila kao afirmativna. Čini se, ipak,
da je i tu potpuna identifikacija sa likom vešto izbegnuta uvođenjem lika hetero-
seksualnog, zdravo-razumskog, mladog i ambicioznog crnog advokata koji zastupa
umirućeg gej lika, a koji pobira, čini se, još više simpatija od protagoniste, time što
– iz perspektive konzervativnih - ipak postaje Henksov prijatelj i borac za njegova
prava. Otklon je napravljen prilično vešto, gledaoci i filmska javnost su pozdravili
gej temu, a ponuđen im je i “zdrav“ lik, koji će umanjiti šok identifikacije sa “pede-
rom“ i “sidašem“.
Tu se hronološka priča dokumentarnog filma Celuloidni klozet završava, jer
film datira iz 1995. godine, te se u njemu nisu mogli naći Planina Broukbek (Broke-
back Mountain, Ang Lee), niti serije Queer as Folk, L Word (čiji su naslovi kod nas
teško prevodivi), pojedine španske serije i filmovi sa gej karakterima, i druge TV i
filmske priče u kojima su glavni junaci osobe gej i lezbejske orijentacije. Uz produk-

ciju koja je nastala nakon devedesetih, diskusija o holivudskoj reprezentaciji bila bi
mnogo zanimljivija, jer su ova kasnija ostvarenja prikazala mnoge slojeve kontek-
stualizacije gej života, koji daleko prevazilaze puko pitanje: is gay OK?
Planina Broukbek je smeštena u srce ruralne Amerike, i prati život dva obična
momka, koja ni sama nisu sigurna šta im se dešava, i da li su to što misle da jesu,
ili nisu. Autohomofobija, mržnja, nasilje, usamljenost, degradacija, razoren poro-
dični život, transeksualnost, samomarginalizacija... Sve su to problemi koji otva-
raju posebno autohtono polje razmišljanja o LGBT egzistencijama, i gde više nije
najvažnije pitanje ono da li LGBT osobe postoje, da li imaju pravo da budu, ili ne,
da li ih treba pustiti u škole, na poslove, među druge ljude, i da li treba da strahu-
ju da će ih svakog momenta neko fizički ugroziti zato što postoje. Verovatno bi se
heteroseksualna većinska populacija iznenadila kad bi odgledala sve ove filmove i
shvatila da njihovo odobrenje “gejevima“ da postoje, nije jedino od čega zavisi sreća
LGBT ljudi. Činjenica da LGBT indvidue, kao i svi drugi ljudi, imaju beskraj privat-
nih i profesionalnih životnih pitanja pred sobom, tek je nedavno dospela na svetske
ekrane. U većem delu istorijata svetske kinematografije, neosporno preovladava
tačka gledišta heteronormativne kulture. Drugim rečima, u većem delu dosadašnje
holivudske istorije, gledalac za koga se piše priča zamišljen je kao heteroseksista
koga treba ubediti da bude velikodušan, i prizna gej stvorenjima pravo da postoje u
svojim getoima, u svojim perverznim svetovima, i izbegavaju da provociraju druge
svojim postojanjem.
III.
Da li je film Parada (2011) Srđana Dragojevića – srpska verzija Filadelfije? Oso-
ba koja piše ove redove upravo se duboko zamislila nad tim. Naravno, bila bi to
“turbo-folk Filadelfija“, jer, u svom srpskom kontekstu i srpsko-afirmativnoj per-
spektivi, komediografska bizarna burlesknost filma predstavlja bezbedonosni ja-
stučić za ideološko opravdavanje prikazanog. Taj bezbedonosni otklon je sasvim
drugačiji nego u pomenutom američkom filmu. Dok je u Filadelfiji taj mehanizam
“umirenja gledalaca“ predstavljen kroz aktivizam za borbu protiv side, u Paradi
je pak zasnovan na gomili etničko-motivisanih burlesknih skečeva. Dragojevićev
“jastučić“ je ona vrsta humora koju Srbi, čini se, vole najviše, a to je humor na ra-
čun etničkih i regionalnih podela, ublažen emotivno-turbo-pink-folk mini scena-
ma nekakvog apstraktnog pomirenja. Sudeći prema velikoj gledanosti i u drugim
bivšim republikama, a i u nekim drugim evropskim zemljama reklo bi se da to
nije ukus samo srpske publike3. Očito je humor na račun etničkih podela i razlika
bio uspešna strategija zasmejavanja ljudi još u vreme jugoslovenske zabavljačke
Film Parada je doživeo veliku gledanost u bioskopima u svim delovima bivše Jugoslavije, a I u nekim
3
drugim zemljama, kao na primer u Nemačkoj, a pritom je pobrao I nekoliko međuanrodnih filmskih
nagrada (među kojima su najznačajnijena festivalima u Berlin International Film Festival 2012 i
Torino International Gay and Lesbian Festival 2012). Takođe je po njemu stvorena i TV serija za
emitovanje na TV Prva u jesen 2012.

industrije4. Zvučalo bi bezazleno i ohrabrujuće kad bismo samo mogli da zabo-
ravimo na krvave etničke ratove i grobove koji se još nisu ohladili. Kad se, pak,
prisetimo toga, shvatamo da Dragojevićev jastučić nije ni najmanje ideološki be-
nevolentan. Slično time, ni turbo-folk kultura bivše Jugoslavije, ne donosi osećaj
lakoće i pročišćenja; njena pokretačka snaga je beskonačno samopodsećanje na
ideološke hijerarhije i manipulativnu emotivnu uskraćenost života ovih prostora.
Parada svakako, nije prvi film na Balkanu, pa čak ni u Srbiji, koji se bavi LGBT
temom. Istina je međutim, da su retki filmovi u kojima se, zaista, gej likovi pojav-
ljuju u bilo kakvom razvijenijem obliku, a da nisu samo šematski, ili anegdotski
prikazani. Još su ređi filmovi u kojima se gej likovi pojavljuju kao istovremeno i
glavni, ili koji stavljaju u središte radnje izvesnu gej ljubavnu priču.Dosada su, tako
reći, prepoznata kao nesumnjivo takva, tri filma: Fine mrtve djevojke (Dalibor Ma-
tanić, 2002) u Hrvatskoj, Go West (Ahmed Imamović, 2005) u BiH i Diši duboko
(Dragan Marinković, 2004) u Srbiji5. No, čini se da Parada odudara od ovih filmova
koji su pretežno zamišljani kao filmske drame sa elementima trilera u pojedinim
momentima, jer se Parada od samog početka preporučuje gledaocima kao kome-
dija, uz tek poneke ozbiljne akcente, iako od samog početka ukazuje na teme rata,
nasilja, diskriminacije, i ostalog. Dok bi se za Diši duboko moglo reći da je prvi am-
biciozniji film u Srbiji, sa kvalitetnom glumačkom postavkom, u kome se jedna ho-
moerotska ljubav prikazuje kao emotivna vrednost, istovremeno se mora reći i da
je kompletna prezentacija i reklama ovog filma preko medija protekla prigušeno, uz
naznake da je to prosto jedan film koji se “ne bavi ratovima”. Glavne uloge poverene
su, kao što to biva i drugde u pionirskim filmovima na LGBT temu, dvema do tada
nepoznatim glumicama, koje takođe nije bilo moguće pre toga denotirati u nekom
srpkom miljeu6. Drugim rečima, afirmativni kvaliteti filma, koji zaslužuje izvesne
pohvale, ostali su prikriveni i poznati relativno malom krugu ljudi, zainteresovanih
za ovu problematiku.
Parada, naprotiv, odiše namerom da skrene što veću pažnju na svoj sadržaj.
Pojavljuje se u vremenskom segmentu kad srpska javnost ključa povodom pitanja
da li nečije seksualno opredeljenje sme da se javno deklariše u Srbiji, i da li gej pa-
rada treba da se održi jednom godišnje u Beogradu ili ne. Jedno pitanje koje se već
4
Gotovo svaka komedija u kojoj su postojale scene velikih okupljanja eksploatisala je u komičkom
smislu temu etničkih i regionalnih razlika, unoseći u taj humor karnevalski doživljaj razlika koje jesu
izvor svadja i sukoba, ali se uvek okončavaju bez posledica, usled sveopšteg drugarstva i pripadnosti
jugoslovenskom identitetu, a ponajčešće zbog toga što pitanje etničke ili nacionalne pripadnosti nije
prikazivano kao vredno ozbiljnog socijalnog sukoba (primera radi, pogledati film Prekobrojna (Branko
Bauer, 1960), ili Štefica Cvek u raljama života (Rajko Grlić, 1984),
5
O poređenju između ova tri filmska ostvarenja pogledati tekst Mime Simić “Tako se kalio queer:
celuloidna (r)evolucija na području bivše Jugoslavije“. Mima Simić, između ostalog, zastupa mišljenje
da ovi filmovi ne prikazuju homoseksualnost kao kompleksnu i značajnu pojavu, u društvenom,
političkom ili individualnom smislu (Simić 2008: 428). Ova ocena je, u celini, tačna i teško ju je
osporiti; moglo bi se samo dodati da film Diši duboko, u poređenju sa druga dva filma, pruža malo više
u smislu pokušaja postavljanja teme homoseksualnosti u kontekst porodične i lične drame, ili, drugim
rečima, svakodnevnog života.
6
Reč je o Ani Franić i Jeleni Đokić, koje su kasnije postale kao glumice poznatije u javnosti.

dugo postavlja, na ovaj način se, na konkretnom lokalnom filmskom i političkom
tržištu sublimira u prepoznatljivom vrhuncu, a Dragojevićev film se pojavljuje na
talasu ove uzavrelosti, sa jasnim ciljem da, naglašavanjem ovakve pogonske snage,
pobere što veći publicitet.
Dragojević je, očito, kao autor, dobro promislio o tome kakvu perspektivu i tač-
ku gledišta želi da zauzme, a da pritom ne povredi i ne dekonstruiše svoje masov-
no (što masovnije) gledalačko telo. Jer, publika će najviše, ipak, voleti junaka koji,
iako može jednim udarom pesnice da zdrobi onog “predstavnika manjina“ u svom
prisustvu, ipak odlučuje da to ne uradi, nego ga, prosto neverovatno, još i uzima u
zaštitu. Veličina tog junaka postaje neizmerna, a sami štićenici, lako zaboravljivi, i
zamenjivi. U filmu Parada, beli, heteroseksualni junak, Srbin, bivši ratnik, sadašnji
sumnjivi obavljač nekih bezbedonosnih poslova, jednom rečju, deo sistema - reša-
va da napravi presedan, i uzme u zaštitu “nezaštitive“. Činilo se da je Dragojevićev
film postavio sebi vrlo težak zadatak, jer kako bi, inače, za srpsku publiku konstru-
isao glavnog junaka i opravdao zaštitu homoseksualaca kao dobro delo, koristeći
uobičajene žanrovske strategije? Dragojević se međutim, školski predano, poslužio
uobičajenim svetskim strategijama građenja dinamike između dominantnih i po-
dređenih grupa, ali uz varijaciju na temu Balkan. Oba cilja su postignuta: s jedne
strane, oni slabi bivaju zaštićeni, s druge strane potvrđuje se veličina i snaga he-
teroseksualnog principa nad onim drugim. I to ne bilo kakvog heteroseksualnog
principa: u pitanju je omaž heteroseksualnom bivšem kriminalcu, ratnom plaće-
niku, i sve u svemu, siledžiji koji svoju maskulinu dominaciju često sprovodi s one
strane zakona.
Ali, da li je Parada usamljeni primer razumevanja i simpatisanja siledžija
i zlikovaca u srpskom filmu? Ni izbliza. Postupak privođenja glavnog junaka koji
je negativac velikom stepenu identifikacije sa publikom poznat je odvajkada, čak
i mnogo pre pronalaska filmske tehnike – još je i u evropskom romanu s kraja 17. i
početkom 18. veka bila poznata strategija prikazivanja prestupnika kao simpatič-
nog i zavodljivog7. U mainstream filmskoj produkciji takvi filmovi poznati su još iz
zlatnog doba Holivuda (iako je cenzura često intervenisala ne bi li se nekako autori
filma ogradili od optužbe da promovišu kriminal kao životni stil)8. U novije vreme,
od devedesetih godina prošlog veka, čitav žanr prikazivanja gangstera kao simpa-
tičnih čudaka sa osobinama običnih ljudi proslavio se filmom Pulp Fiction (Quentin
Tarantino, 1994). Ovakvi junaci ne pojavljuju se kao veliki “ispravljači nepravdi“,
već kao smrtni i obični judi čiji se prestupi ne mogu opravdati, ali se po strukturi
postupaka i motivacija koji ljude u svakodnevnom životu vode u greške, predstav-
7
Setimo se samo Mol Flanders (Moll Flanders) Danijela Defoa (Daniel Defoe) ili Opasnih veza (Les
Liaisons Dangereuses) Šoderlo de Lakloa (Choderlos de Laclos).
8
Ovde se misli na “uputstva“ koja su isticana u uvodnim kadrovima filmova u kojima je protagonista
“žestok momak s one strane zakona“, kao što je Javni neprijatelj (The Public Enemy) iz 1931. godine, u
kojima je filmska industrija na početku filma obaveštavala da je u pitanju film o prestupniku i izrodu,
sugerišući da joj nikako nije namera da promoviše takve oblike ponašanja. Ovakva ograđivanja su
bila podržana i samim scenarijem filma u kome bi protagonista-prestupnik na kraju redovno bivao
kažnjen.

ljaju kao filmski konzistentne i, samim tim, publici prihvatljive. Srpski filmski au-
tori su oberučke prihvatili ovakav princip - setimo se filmova Đorđa Milosavljevića
Točkovi(1999) i Mehanizam (2000) ili Do koske (Slobodan Skerlić, 1997). Međutim,
slika ovakvih junaka u srpskom kontestu neizbežno postaje prožeta i temom rata
i ratnih i političkih praksi u bivšoj Jugoslaviji. Nasilje koje čine junaci prikazani u
mnogim filmovima više nije samo nasilje u međusobnim obračunima bandi, već i
nasilje prema drugim grupacijama, bazirano na političkoj ili etničkoj razlici. Ne-
gativci novijeg srpskog filma čine nasilje ne samo prema drugim gangsterima, već
i etničkim manjinama, ženama, homoseksualcima, deci, itd. Uprkos tome, u bal-
kanskom kontekstu, postoji značajan napor da se filmskom naracijom čak i takav
negativac prikaže kao karakteran i častan.
Dragojevićevi filmovi su pokazali sklonost ka takvom prikazivanju, kao na pri-
mer, Lepa sela lepo gore (1996), i Rane (1998), ali i u Mi nismo anđeli II (2005), u
kome je opet jasno sugerisano da harizmatičan junak srednjih godina a iz srpskog
miljea može biti samo neko ko stoji “s one strane zakona“, i služi se raznim zloupo-
trebama, kao da nema drugog načina da se publici prikaže kao uspešan i uticajan
muškarac.
Nasilje, zloupotreba, kriminal postaju nešto što se samo po sebi podrazume-
va kao sastavni deo imidža moćnog muškarca u Srbiji od devedesetih pa naovamo.
Ipak, uočljivo je da se, naročito u periodu posle 2000. u srpskoj kinematografiji po-
javila težnja da se takav lik prikaže i kao neko ko je sposoban da evoluira u pravcu
prilagođavanja propisima politički korektnog društva. Jedan od prvih takvih filmo-
va bio je Jagoda u supermarketu (Dušan Milić, 2003) u kome se prikazuje kako se
susreću na istom slučaju nekoliko različitih vrsta “policajaca“, i kako svi na kraju
uspeju da se “izmire“ i prihvate nova vremena, ostavljajući za sobom to što su neki
od njih ranije tukli ljude. Bez ikakvog učešća onih koji su te batine dobijali, pomi-
renje se odvija među samim pripadnicima organa vlasti, dakle samo između zlo-
stavljača, dok je žrtva potpuno odsutna iz ovakve slike. Godine 2010. jedan prilično
različit film o zlostavljačima, privući će veliku pažnju i čak osvojiti zapažene nagra-
de – iako je u samom njegovom centru jedan mladi nasilnik i ubica na rasnoj osnovi,
kojeg autorska pozicija filma takođe pokušava da “razume“. Film Šišanje Stefana
Filipovića prikazuje pretvaranje dečaka iz elitne beogradske sredine u ekstremnog
nacionalistu, rasistu i ubicu, sa najotvorenijom željom da ubija Rome, Jevreje i ho-
moseksualce. Dok je s jedne strane otvoren prostor za osudu koju gledalac treba
da doživi gledajući monstruoznog rasistu, s druge strane, strukturna i strategijska
rešenja filmske naracije, ostavljaju i mnogo prostora da se formiranje ovog momka
i njegova strast prema promeni i prema radikalnom delovanju i otporu nekakvom
policijskom sistemu doživljava i sa simpatijama. Sama tehnika naracije, po mnogo
čemu analogna onoj primenjenoj u francuskom filmu Mržnja (La Haine) iz 1995.
godine reditelja Matjea Kasovica (Mathieu Kassowitz), uvodi ovakvu mogućnost,
što jeste ironija, imajući u vidu sve ideološke, rasne, socijalne i druge razlike koje
postoje između konteksta na koji se odnosi Mržnja i onoga na koji se odnosi Šišanje.
Junak Šišanja na kraju, čudovišno, i ne ispada “toliko loš“ u poređenju sa profesori-
ma, policajcima i političarima, pa i politički alternativnom omladinom prikazanom

u filmu. Mladi ekstremni nacionalista (i ubica) predstavljen je kao samorazumljivi
deo srpskog društva, neko ko je manje zao, a više iskren od ostalih. Počinilac direk-
tnog nasilja prikazan je, dakle, kao neko koga je moguće razumeti. Jedini lik koji je
mogao ukazivati da je junak neopravdano izabrao put uličnog nasilja, njegov pro-
fesor iz škole, prikazan je, ambivalentno i nejasno, kao potencijalno intimno zain-
teresovan za junaka, ostavljajući publici da se pita da li je profesor stvarno imao gej
pobude ili ne, sugerišući da, ako jeste, onda bi, po toj logici “trebalo razumeti“ zašto
mladi ubica prebija i profesora u svom zločinačkom pohodu.
Tako je i glavni junak filma Parada, iako je jasno ukazano da ima prošlost
ratnog plaćenika, i da i u sadašnjosti obavlja prljave poslove za policiju, prikazan
kao moralniji i duševniji od ostalih likova. Njegov “zanat“ prikazuje se kao časna
klasika starih revolveraša – za osudu prostora i nema. Gledalac je gotovo potpuno
pozvan da razume dželata, a ultimativni put ka spoznaji njegove veličine je činje-
nica da će on, koji za novac “čisti“ manjinske beskućnike sa gradskih deponija, iz
moralnih pobuda zaštititi jednu prezrenu i potpuno tabuiziranu manjinu. Uloga
LGBT manjine u Paradi pojavljuje se, u smislu motivacije, kao efikasan povod da
se prikaže moralna veličina nekoga kome bi inače, vrlo verovatno, sledovala etiketa
ratnog zločinca.
IV.
Paradoksalno, čini se da Parada, po nekakvom komediografskom rukopisu
značajno podseća na prvi Dragojevićev film Mi nismo anđeli (1991), i to ne samo
zbog glavne uloge poverene Nikoli Koju u oba filma. Glavni junak u Anđelima vozi
“ajkulu“ iste fabulozne pink boje kao što je i auto glavnog “gej“ lika u Paradi. Oba
scenarija se uglavnom dešavaju u urbanom pejzažu Beograda, uz slične jedno-reče-
nične epizodne pojave čitavog niza likova. Likovi gej junaka iz Parade podsećaju po
svom scenskom nastupu na glamurozne uloge Sonje Savić i Vesne Trivalić iz Anđela
– kao da se transvestitski šarm ovih glumica iz Anđela u Paradi konačno prelio na
prave muške “kraljice drame“. Ipak, za razliku od Anđela koji su više nego uspešno
izbegli da budu upleteni u temu rata koji je bio pred vratima, Parada je potpuno u
duhu “vijetnamskog sindroma“, što, po autorki ovog teksta, značajno opredeljuje
karakter ovog filma, i neizbežno ga svrstava u dela posleratnog miljea. Srbija posle
ratova više nikad neće biti kao što je bila, te čak ni Dragojevićev film ne može da je
prikaže kao uvek istovetnu samoj sebi.
Ipak, dragojevićevski žanr ostaje veran samom sebi. Struktura filma, koja se
sastoji od kratkih scena od kojih svaka mala, zasebna “fora“, zanovana na polu-in-
ternoj anegdoti, ili nekakvom kulturološkom lokalnom gafu, obezbeđuje njegovim
filmovima odobravanje publike, koje na ovaj način uspešno potiskuje glavnu temu
filma, i njenu ozbiljnost. Ti mali komediografski skečevi po pravilu su vezani za ha-
rizmu samog glumca – bilo da je u pitanju talentovani glas Branke Katić, ili zabeze-
knuta mimika lica Nikole Koja, ili pak neki potpuno lokalni, prepoznatljiv smešan
karakter, kakav će svako iz publike prepoznati kao smešan jer dolazi iz najsvakod-
nevnijeg života. Kult urbaniteta je tu dominantan: gledalac sa kojim Dragojević ko-

municira je neko ko se poistovećuje sa okom gradskog “blejača“, koji jako dobro
oseća nijanse mikroklime Kalemegdana, Zelenog venca, Dorćola, Vračara, Novog
Beograda, i drugih beogradskih “krajeva“. Čini se da ovaj efekat ni najmanje nije
ugrožen činjenicom da Beograd ne predstavlja čitavu Srbiju. Imajući u vidu do koje
granice je u realnom životu dospela kulturna i institucionalna politika centraliza-
cije post-socijalističkih društava, ovaj postupak ne umanjuje, već doprinosi komič-
kom zadovoljstvu velike većine publike.
Poigravanja sa komičkim aspektima maskuliniteta sastavni su deo ovog hu-
mora iz perspektive “urbanog“, ležernog, gradskog lika. Anđeli su, svojom podelom
ljudske prirode na đavola i anđela, postavili zanimljivu komediografsku situaciju
za koju kasnije u srpskom filmu, po svemu sudeći, nije bilo mesta. Dragojevićeva
gotovo psihoanalitički zasnovana metonimija nije više nikad profunkcionisala, pa
čak ni u Anđelima 2. Kao da u Srbiji od početka devedesetih više nije bilo mesta
razmišljanju i analiziranju kroz popularnu kulturu, rekla bi autorka ovog teksta.
Tako se i Dragojević u svojim filmovima vraća samo svojim skečevima, maskulini-
tetu koji se samo prikazuje, ali ne objašnjava. Takvu liniju reprezentacije možemo
da pratimo i u drugim Dragojevićevim filmovima. Na primer, u filmu Lepa sela lepo
gore (1996) samo je “prikazano“ kako lik kojeg igra Nikola Kojo dospeva u rat da bi
zaštitio brata, iako je to u suprotnosti sa njegovim celokupnim životom pre i posle
tog čina. Takođe, u filmu Rane (1998), samo je šematski, jednom jedinom scenom
pokazano kako jedan od junaka, nasilni tinejdžer, u jednom momentu svog odrasta-
nja postaje fizički jači od svog oca. Elaboracije nijansi razvoja maskuliniteta nema.
Određeni oblik maskuliniteta se, prema Dragojevićevim filmovima, samo našao u
određenom vremenu i prostoru i prema njima se samodefinisao. Iako se u Ranama
govori o odrastanju jedne generacije u Beogradu, ozbiljnog studioznog razvoja lič-
nosti nema, on je anegdotni, i izrečen je kroz nekakvu parodiju konvencije razvoja.
Razvoj je kod Dragojevića predočen kao stripoidni, groteskni izvor komike. Likovi
su takvi tu i sada, pred nama, a njihova geneza je besmislena. Takvi su jer drugačiji
ne mogu biti, oni su predstavnici svog tipa, i samim tim su izvor komike ili tragike,
već kako nalaže tema.
Sličnost postupaka u filmovima Parada i Mi nismo anđeli, dakle, jeste sledeća:
u oba su vrlo ambiciozno sprovedena najbolja moguća kontekstualna scenarijska
rešenja, koja će obezbediti simpatije i komediografsko uživanje većinske publike,
u društvenim kontekstima za koje su stvarani. A priča je, više nego što bi se reklo,
analogna receptima uspešnih holivudskih filmova, samo posrbljena, za regionalnu
upotrebu. Ostareli i odbačeni, ali ipak dostojanstveni ratni veteran iz Vijetnama sa
američkog platna, u srpskoj verziji, odnosno, u filmu Parada, pojavljuje se kao bivši
ratni dobrovoljac, i bez ikakvih prikrivanja, jedan od onih koji su kriminal iz rata
zamenili nekakvim polukriminalom u miru. To što njegovi poslovi iz posleratnog
doba deluju legalno objašnjava se ne toliko promenom njegovog karaktera, nego
promenom okolnosti. Ne može se biti istinski, klasični “krimos“ u državi koja je po-
stepeno polulegalizovala kriminalce. Lik kojeg glumi Nikola Kojo jeste srpska ver-
zija veterana kriminalca koji i dalje obučava ljude za “samoodbranu“ i uklanja “ne-

legalizovane“ manjine9, te na banalan način biva upleten u veze sa ljudima koji ga ni
najmanje ne zanimaju, homoseksualcima, pa čak biva komično primoran da radi za
njih kao najamnik. Seksualizovana priroda patriotizma, da se poslužimo izrazom
Džoan Nejdžel (Nagel 2000: 108), u naše doba nameće heteroseksualnost kao nor-
mu, te je upravo groteskno što neko ko je odrađivao “patriotske poslove“ dolazi u
situaciju da tako blisko komunicira sa ne-heteroseksualnim svetom. “Siroti“ ratni
kriminalac je na mnogo većim iskušenjima nego lik koga tumači Tom Henks u Fila-
delfiji: kao prvo, srpski junak je homofob koji posredno treba da učini gej karaktere
zanimljive filmskoj publici, i približi nam priču o ljudskim pravima. Kao drugo, dok
je Henks kao gej nesimpatičan samo institucijama i gazdama, a ostalim likovima i
samom gledaocu jeste dopadljiv, gej protagonisti u srpskom filmu nisu simpatični
nikome osim luckastoj ženi srpskog veterana tj. kriminalca koja voli pištolje. Sve to
opet postavlja mnogo kompleksnije zahteve pred scenaristu zaduženog za osmiš-
ljanjavanje psihološke motivacije pomenutog veterana.
Tako se Dragojević poduhvatio apsurdnog ali za publiku u Srbiji nimalo neu-
verljivog zapleta: ljudi van zakona postaju oni koji se bore za poštovanje zakona o
ljudskim pravima. Jedno je to izreći, ali drugo je smestiti u filmsku priču, i tu dolazi
do izražaja Dragojevićeva zanatska umešnost stvaranja komičnog na kontrastima i
dihotomijama, već viđena u filmu Mi nismo anđeli. Apsurdna priča Anđela, u kojoj
nekakva “ ljubav a la briljantin“ postaje parodijska motivacija za spajanje nespo-
jivog, analogna je zapletu Parade u kome dolazi do susreta nasilnog i destruktiv-
nog maskuliniteta sa gej maskulinitetom. Postoje razne vrste homofobija, uperene
protiv raznih vrsta ne-heteroseksualnih identiteta (o tome videti: Stein 2005). No,
ipak, čini se da se u srpskom kontekstu tradicionalno najdramatičnijom smatra ho-
mofobija povezana sa ratničkim oblicima ponašanja u kojima određena grupa ili
pojedinci uzimaju sebi za pravo da ugrožavaju druge ljudske života. Upravo zato,
parodijsko-bajkovita matrica funkcioniše na ovom primeru po principu apsurda,
umešana u druge hiper-realistične momente. Urnebesna ljubav srpskog kriminal-
ca Limuna prema ženskom liku, njegovoj verenici, Biserki (koju glumi Hristina Po-
pović), a koja je oličenje svih maskulinih i transvestitskih oblika srpskih turbo-folk
pevačica, postaje motivacija za Limunovo udruživanje sa najgorim od najgoreg:
“pederima“. Kad su turbo-folk motivi u pitanju, raznovrsne okolnosti mogu doći
u vezu jedne s drugima: a što ne bi moglo10. Tako turbo-folk, pištolj, buldog i ratne
zastave postaju jedini zaštitnici gejeva i lezbejki u Beogradu.
Ovde očito govorimo o dva nivoa filmske strategije. S jedne strane, gej osobe
su u očima homofoba prihvatljiviji ako se predstave kao podređeni štićenici domi-
nantnih muških likova, čitaj revolveraša, koji sasvim sigurno “nisu pederi“. S druge
strane, sugeriše se da revolveraši i batinaši, unatoč onima koji ih osuđuju, mogu biti
borci za nečija prava, jer eto, zalažu se za one za koje niko neće. To veliko, kolektiv-
9
Ovde se aludira na scenu u Paradi u kojoj glavni junak i njegova “agencija“, obavljaju posao za državu
koji se sastoji u prilisilnom uklanjanju divljih naselja i preseljavanju njihovog stanovništa.
10
Aluzija na popularnu emisiju sa turbo-folk muzikom koja se emitovala devedesetih godina na srpskoj
televiziji TV Palma, u kojoj su se izvodile muzičke želje gledalaca, pod nazivom “A što ne bi moglo“.

no “niko“ u Srbiji ispada čitavo društvo, sa svojom intelektualnom elitom, i svima
ostalima. Dragojević tu i jeste i nije rekao istinu iz realnog života: srpska društvena
elita ne uzima fizičku palicu u ruke da eliminiše manjine. Ali takođe ne čini gotovo
ništa kako bi sprečila druge da uzmu te palice. Dragojević je, na jedan način, rekao
istinu, ali je uvođenjem kriminalca koji se bori za gej prava napravio takav “twist“
u ideološkoj implikaciji ovog filma, da samo onaj već pomenuti etnički burleskni
humor može da, kao dimna zavesa, odvuče pažnju gledalaca, i pomogne im da u
slast progutaju ovaj apsurd. Ideološka naslaga Filadelfije je mnogo jednostavnija.
Borba protiv korporacije je jasna. Borba protiv čitavog društva nije. Dragojević je
pak, uspeo da hipnotiše publiku. Sudeći po svedočenjima mnogih heteroseksualnih
osoba koje su pogledale ovaj film, veći deo publike na svakoj projekciji biva uspeš-
no naveden da se smeje homofobiji i nasilju (u kome inače svakodnevno na neki
način učestvuje), a da nakon svega toga ipak ne razume baš najjasnije: ko je koga u
filmu tukao, ko je koga ubio, ko učestvuje u paradama i zašto. Ostaje samo slika dva
muškarca u paradi od kojih jedan nosi urnu s pepelom, i na kraju filma sugestivan
epilog u kome se naglašava da je 10. oktobra 2010. godine za vreme povorke ponosa,
povređeno oko dve stotine osoba. Motivacija po matrici Anđela, i u Paradi postiže
svoje. Gledaoci izlaze iz bioskopa maksimalno tronuti, ali zapravo, ne znaju zašto,
i čemu sve to, niti se sećaju većine motiva i događaja iz filma. Smejali su se, plakali,
ljutili se, i aplaudirali, a na kraju su samo videli taj snimak parade, koja je “isprovo-
cirala“ nasilje u kome je veliki broj osoba povređen. Umesto završne scene pokore-
nih stepfordskih žena, ovde gledamo marš stepfordskih muškaraca koji simbolišu
nekakvo međusobno “pomirenje“, iako se neki od njih već nalaze u urni, a neki su i
vinovnici samog nasilja (ako ne ovog sada onda nekog nasilja od ranije) koje su, pak,
ovaj put oprostili svojim žrtvama. Ali, karta je već kupljena, emocije probuđene,
vreme je utrošeno, zašto bismo se pitali šta sve ovo znači. Kao već mnogo puta do
sada, i ovde popularna kultura doprinosi svakodnevnoj reprodukciji svojevrsnog
doživljaja nacionalnog identiteta (videti: Edensor 2002). Kao što je već rečeno, u
srpskim intelektualnim i bilo kojim krugovima već odavno gotovo da nema mesta
za istorijsku, psihološku, filozofsku analizu: sve je to pojela dnevna politika.
V.
Gonji redovi su se bavili time šta je tipično dragojevićevski način upošljavanja ap-
surda u stvaranju komičnog, i “izbegavanja ozbiljnosti“, ali se pri tom nismo poza-
bavili pitanjima: kako je autor pristupio samoj anatomiji prikazivanja “gejstva“ i gej
maskuliniteta u svom ostvarenju, to jest, kako se njegova tačka gledišta “približila“
pitanju manjine (i to kakve manjine), kako je on tu manjinu obukao, našminkao, i
prilagodio domaćem oku i uhu; dalje, kako je on tu manjinu uobličio tako da ona
bude i smešna i umiljata, i bezopasna, i da nikada po harizmi ne zaseni srpskog be-
log rendžera, to jest kriminalca Limuna. Jedna od najboljih strategija je već pome-
nuta, turbo-folk metoda: pomešaj razne simbole, pa će publika lakše progutati neki
prizor koji im može biti stran i čudan. Nadenuvši glavnom junaku ime Limun, autor
na komičan način umekšava njegov robusni maskulinitet, a dodelivši buldogu ubi-

ci ime Šećer, ponovo stremi ka relativizaciji podele između mačo-heteroseksual-
nog i gej sveta. Robusni lik Limunove verenice, koja čini se, po reakcijama publike
nadvladava čak i njegovu slavu, a koja objedinjuje razne kontraste maskuliniteta
i preterane feminiziranosti, doprinosi značajno takvoj relativizaciji. Bioskopska
publika se, nedvosmisleno, prekrasno identifikuje sa tim likom koji bi svuda bio
doživljavan kao nešto groteskno osim na Balkanu, gde se, pak, smatra delom opšte-
poznate i prihvaćene svakodnevice, jer sve vrvi od takvih pojava u medijskoj sferi,
ili karaktera u svakodnevnom životu koji tu sferu oponašaju. No, ovaj lik uverljivo
funkcioniše u ideološkom smislu u dva pravca: s jedne strane, publika može da se
psihološki opusti, jer je njena (ili njegova?) groteskna priroda u Srbiji previše po-
znata da bi ulivala ikakvu nelagodu, a drugo, uspešno vodi i ka rađanju simpatije ka
gej “siročićima i imigrantima“ koje treba zaštititi, jer su i u svakodnevnom životu
turbo-folk pevačice gotovo jedine koje u medijima povremeno pripomenu da po-
znaju neke gej ljude, to jest da su njihovi frizeri i šminkeri gej orijentacije. Tako se
kod publike, manje više sve uspešno složi u skladu sa horizontom očekivanja Nema
neočekivanih gej imidža koji mogu da uznemire publiku, a da publika već nije, u
nekoj turbo-folk formi, već imala priliku da se susretne sa njima.
Tu dolazimo i do jednog od, čini se, ključnog zapažanja - da je Dragojević mo-
rao dobro da promisli kako će da za najšire mase prikaže gej maskulinitet tako da
mu pribavi one već pominjane “imigrantske“ simpatije, a da pritom ti likovi slučaj-
no ne nadrastu rendžera Limuna, ni njegovu turbo-folk verenicu. Da bi se to posti-
glo, trebalo je prikazati nešto toliko različito i dosad neobjašnjavano, istovremeno
i simpatično, što ne pokazuje nikakve znake agresivnosti, i što ostaje negde daleko,
izvan života gledalaca, kako nikome ne bi palo na pamet da takva osoba možda živi
do vas, radi za stolom do vašeg, leči vas u bolnici ili obrazuje vaše dete. Ovom prili-
kom nećemo se osvrtati na već viđene stereotipe o gej muškarcima kao plačljivim,
slabim, sklonim flertu, odanim pink boji, i tome slično. Svega toga ima u Dragoje-
vićevom filmu, ali to nisu njegove najubojitije metode kojima on predstavlja razli-
ku izmedju “pravog“ i gej maskuliniteta, između strejt i gej ljudi. Bitan momenat
tog stvaranja gvozdene zavese između strejt i gej ljudi, i sprečavanja da se publika
uznemiri i pomisli : a šta ako su gejevi stvarno među nama, jeste, na primer, okol-
nost da je glavni gej karakter veterinar, a ne doktor koji umesto životinja leči ljude.
Njemu je, dakle, po logici filma, dopušteno da dodiruje i spašava životinje, a ne i
ljude. On radi u osami neke veterinarske klinike, u nekakvim mengeleovskim uslo-
vima. U sceni u kojoj ukazuje prvu pomoć svom ljubavniku nakon dobijenih batina,
ukazuje se čistačica u izdanju glumice Eve Ras, i kaže “izvinite doktore, ja mislila vi
radite kera“, što je dragojevićevski dijabolični “input“ ironične aluzije na to koliko
je heteroseksistima nezamislivo da taj gej medicinski radnik ustvari ukazuje po-
moć i ljudima. Autorka ovog teksta mora priznati da ju je upravo ovo komformistič-
ko popuštanje Srđana Dragojevića pred uklapanjem u horizont netalasanja publike
najviše i razočaralo: da je umesto veterinarskog svom gej junaku dodelio doktor-
ski mantil, priznala bi mu malu revoluciju u predstavljanju gej identiteta u Srbiji
i možda oprostila ostatak oportunizma. Ovako, jasno je da će još mnogo celuloida
proteći dok se gej doktor i doktorka, učitelj i učitejica, konobar i kuvarica probiju na

platno u Srbiji, a još će veće revolucije biti kad se sve to bude sprovelo uz što manje
već-opisane turbo-folk metode relativizacije.
Epizoda u kojoj likovi gledaju film Ben Hur (1959, William Wyler) i scenu koja
implicira homoerotsku ljubav između Ben Hura i Mesale, verovatno bi bila najge-
nijalnije otkriće ovog filma, da nije već predstavljena i analizirana u pomenutom
dokumentarnom filmu Celuloidni klozet. Ovako je scena iz Ben Hura verovatno
pravo otkrovenje za publiku koja Celuloidni klozet nije videla, ali za autorku ovog
teksta predstavlja pozajmicu, iako opet, vešto izabranu: prikladno je to što se u njoj,
pak, nisu našli domaći protagonisti, ni domaći istorijski motivi, već oni “strani“ od
pre 2000 godina, sa danas prilično nezanimljivim figurama kao što je glumac Čarl-
ston Heston (Charlton Heston) o kome današnja publika ne zna skoro ništa (a o
Hristu i Rimljanima tek možda nešto više). U suprotnom, ako bi film upućivao na
reference sa domaćeg tla, došlo bi se do preosetljivih pitanja: pobratimskih odnosa
iz stare književnosti, kultnih filmova iz osamdesetih, muzičkih zvezda iz dvehilja-
ditih. Za heteroseksualnu publiku, bolje je držati se Ben Hura, jer sve ostalo što je
bliže, može opasno ugroziti granicu između njih i onih “različitih“.
VI.
I tako, na kraju, gej junak, dizajner, onaj koji hoće da maršira na čelu parade, gine
u tuči sa homofobima, a ostaje njegov gej partner, veterinar, koji nema potrebu za
tim, i koji je, inače, zadovoljan u svojoj klinici sa životinjama, radeći nešto što je
“korisno“ čak i homofobima, tako da se publika ne mora plašiti neke nove parade.
Iako u samoj logici priče veterinar treba da odigra ulogu “muževnijeg“ partnera u
gej vezi, on je bliži isprogramiranom identitetu stepfordske žene, i svakako ne pred-
stavlja nikakvu opasnost da će postati gej-vidljiv. S druge strane, Limun je u fazi
ženidbe, reprodukujući izgleda mitsku ljubavnu matricu “opasan muškarac/ tur-
bo-folk dama“. Šta će se desiti sa preživelim gej likom ne znamo, a i šta bismo mogli
da zamislimo o njemu: da li tu ima neke perspektive u pomenutom kontekstu, osim
povratka u underground i stanje nevidljivosti, u kome se njegov otac ponaša kao da
sina i nema, i kakvi su zaista gej životi u limbu jednog homofobičnog društva.
O kome je zaista bio ovaj film, i kome je zaista namenjen? Da li je ovaj film, za
srpski kontekst, nešto više od prvog holivudskog filma koji je neke Indijance prika-
zao kao ne baš tako loše, nakon čega su se pojedini odvažili da kažu kako nisu baš
svi kauboji uvek u pravu, već da su poneki kauboji nasilnici, to jest pohlepne siled-
žije? Pa i ne baš, rekla bi autorka ovog teksta. Konstituisan iz ideološke perspektive
homofobične kulture, film, pre svega, eksploatiše jednu osetljivu temu kao zgodan
predložak za uspešnu komediju, i, pri tom ostaje komformistički orijentisan prema
pitanju društvene ideologizacije i filmske identifikacije sa likovima i vrednostima.
U ovom filmu nema čak ni nevaljalih kauboja nasilnika – Indijanci su možda žr-
tve, ali nekako, po logici filma, niko nije kriv za to. Pošto je sve poslove svršio, Li-
mun je opet sve druge likove, izuzev sebe, programirao da klize pored rafova kao
stepfordske žene, što kao da i jeste bio krajnji cilj čitave akcije. Autorki ovog teksta
je potajno čak pomalo i drago što je tako ispalo u ovom filmu: teško bi joj palo da su

ratni kriminalci i turbo-folk pevačice, ponikli iz kulture ekploatisanja i razvijanja
heteroseksističkih matrica, zaista u ovom filmu definisani kao nekakvo autentično,
jedino utočište LGBT zajednice.
Parada ne predstavlja film za LGBT populaciju, niti predstavlja glas LGBT po-
pulacije, već film za heteroseksualnu većinu koja ne viđa često gejeve i lezbejke na
filmu, i koja čak može, ako samo hoće, i da se “sažali“ nad prikazom njihovih patnji.
U centru zbivanja je heteroseksualni muškarac, predstavnik sile, čija je prošlost
okaljana nagoveštajima istorije ratnog plaćenika u najjezivijem sukobu u najnovi-
joj evropskoj istoriji. Njegov susret sa pripadnicima manjine u filmskoj radnji biva
iskorišćen da bi se razotkrilo njegovo “nežno srce“ koje kuca u srcima onih koji su
ubijali druge, jer su, u krajnjoj sumi, oni prikazani kao “pozitivniji“ junaci od obič-
nog građanina, a pogotovo od predstavnika zakona. Zlikovac na filmu, i u svetskom
kontekstu, neretko ima svoju priču koja biva bliska gledaocu, ali zlikovci iz novi-
je srpske istorije sve češće u medijima i u popularnoj kulturi postaju predvodnici
društva ka nekakvom boljitku, iskoračavaju ispred ostalih, odjednom postaju moć-
ni rendžeri, ugledni muževi i biznismeni i zaštitnici slabih.
Da li ovakva politika reprezentacije poručuje da Srbija nije i neće nikad biti
društvo u kome će se izvor stabilnosti tražiti u zakonima, nekakvoj uređenoj kon-
stelaciji društva? Da li slika siledžije koji rešava da zaštiti jednu manjinu ima za cilj
da spere krvavu odgovornost za ubijanje drugih manjina? U Paradi su LGBT likovi
prikazani kao nesrećna, mučna manjina, šačica koja nema nikakve šanse u svetu
bez velikodušnosti siledžija i pevačica. Parada učvršćuje sliku o tome da se ne zna
ko se pita za suštinski red i stabilnost u srpskom društvu – pokazuje se da je to onaj
ko je spreman da fizički povredi drugo ljudsko biće, ili da se, pak, ako hoće, smiluje
i odustane od toga. Da li to znači da je krajnji cilj uspostavljanje stepfordskog reda
pod kontrolom onih koji su u poziciji da odlučuju hoće li ili neće fizički nasrnuti na
one koji ne mogu da se brane?
Parada nije film manjine, već film o sili koja jedne neprijatelje zamenjuje dru-
gim, a usput rešava da gejevi i lezbejke, (ovoga puta) nisu najveći neprijatelji, te će
ih zato zaštititi. Publika dakle treba da se osloni na to da i siledžije ponekad imaju
dušu. Srbija, prema tome, treba samo da sačeka, da se u njenom društvu pojave neki
drugi neprijatelji pa će gej parade u Srbiji biti sigurne. Apsurdna, ali ipak uverljiva
činjenica da su ratni plaćenici iz raznih delova bivše Jugoslavije međusobno slični,
i da principi njihove međusobne saradnje nemaju veze ni sa kakvom politikom ni
ideologijom, po svemu sudeći, predstavljala je najveći izvor komičkog zadovoljstva
kod publike u regionu, ali i u međunarodnom kontekstu. Ratni zlikovci sa suprot-
stavljenih strana mogu da se ujedine po principu nečega sto je svetlosnim miljama
daleko od bilo kakvog istorijskog povoda za rat ili mir – pitanja jedne gej parade.
Biće da je nemačkoj ili francuskoj publici ovaj zaplet urnebesno komičan, poput fil-
mova u kojima se zaplet temelji na apsurdu ugovorenih brakova, ili običajnog prava
da se ljudi ne mogu venčavati sa nekim iz druge vere, za neke kulture savršeno ozbi-
ljan, a za neke izvor urnebesnog smeha. Pitanje je zašto je problem reprezentacije
neheteronormativnog identiteta u takvoj sprezi sa tragičnim istorijskim zbivanji-
ma međuetničkog sukoba u bivšoj Jugoslaviji? Zašto je film o gejevima i lezbejkama

zapravo film o onima koji su im glavna pretnja? Zašto priča o LGBT populaciji ne
može biti ispričana iz pozicije žrtve, već iz pozicije nasilnika? Da li je to zato što još
uvek nemamo snage da u priči o sukobima u bivšoj Jugoslaviji damo glas žrtvi, već i
dalje pokušavamo da razumemo, pre svega, zlostavljače?
Sva ova gorka zabrinutost ne ubija verovanje da će jednog dana razne zlostav-
ljane grupe na Balkanu dobiti svoje kultne filmove, koje će prepoznavati kao svoje, i
kroz koje će se obraćati nekome. Pre ili kasnije, neka će sila morati osloboditi ener-
giju predstavljanja manjinskog identiteta, koja će jasno, bez podsmeha i ironije,
ukloniti tu gvozdenu zavesu u reprezentaciji između gej i strejt identiteta. Do tog
razvoja na filmskom platnu će doći na neki način koji je zasad teško predvideti; ali
nadajmo se da će ti filmovi manje grohotom zasmejavati heteroseksualnu publiku,
a više buditi osećaje o priznavanju različitosti ljudi koju treba slaviti. U Srbiji se
pokazalo da nisu samo vlasnici borilačkih klubova i ratni kriminalci oni koje treba
učiti da je različitost dozvoljena: kao i u Stepfordu, osnovni problem obično potiče
iz onog što se u društvu smatra “pristojnim“ i “normalnim“. Autorka teksta zami-
šlja film o kontrastima i različitostima u Srbiji bez dragojevićevske komičke relati-
vizacije i većinsko-ideološke eksploatacije istog. Zasad smo dobili film sa porukom:
“Oprostite manjinama, kad su ih već njihovi dželati pomilovali“. Možda ćemo ubu-
duće smoći snage da iz mraka pogledamo i film u kojima če žrtve biti u poziciji da
odluče hoće li oprostiti dželatu.
Bibliografske reference:
–– Defoe, Daniel. 1994. Moll Flanders. Penguin Popular Classics.
–– Edensor, Tim. 2002. National Identity, Popular Culture and Everyday Life.
Oxford-New York: Berg.
–– Laclos, Choderlos de. 1958. Les Liaisons dangereuses. Paris: Le Livre de poche.
–– Nagel, Joane. 2000. Ethnicity and Sexuality. Annul Review of Sociology, No.26,
107-133.
–– Stein, Arlene.2000. Make Room for Daddy: Anxious Masculinity and Emer-
gent Homophobias in Neopatriarchal Politics. Gender and Society, Vol.19,
No.5, 601-620.
–– Russo, Vito.1987. The Celluloid Closet: Homosexuality in the Movies. New York:
Harper &Row.
–– Simić, Mima. 2008. “Tako se kalio queer: celuloidna (r)evolucija na području
bivše Jugoslavije“, u: Teorije i politike roda: rodni identiteti u književnostima
i kulturama jugoistočne Evrope, Tatjana Rosić (urednica), Institut za književ-
nost i umetnost, Beograd, 2008, str. 419-429.
Filmovi i serije:
–– Ben Hur, William Wyler (režija), 1959, USA
–– Brokeback Mountain, Ang Lee (režija), 2005, USA
–– Celluloid Closet, Rob Epstein, Jeffrey Friedman, 1995, USA

–– Diši duboko, Dragan Marinković (režija), 2004, Srbija
–– Do koske, Slobodan Skerlić (režija), 1997, Srbija
–– Fine mrtve djevojke, Dalibor Matanić (režija), 2002, Hrvatska
–– Go West, Ahmed Imamović (režija), 2005, Bosna i Hercegovina
–– Jagoda u supermarketu, Dušan Milić, 2003, Srbija
–– L word, serija, 2004-2009, USA
–– La Haine, Mathieu Kassowitz (režija), 1995, France
–– Lepa sela lepo gore, Srđan Dragojević (režija), 1996, Srbija
–– Mehanizam, Đorđe Milosavljević (režija), 2000, Srbija
–– Mi nismo anđeli 2, Srđan Dragojević (režija), 2005, Srbija
–– Mi nismo anđeli, Srđan Dragojević (režija), 1991, Srbija
–– Parada, Srđan Dragojević (režija), 2011, Srbija
–– Philadelphia, Jonathan Demme (režija), 1995, USA
–– Prekobrojna, Branko Bauer (režija), 1960, Jugoslavija
–– Public Enemy, William A. Wellman (režija),1931, USA
–– Pulp Fiction, Quentin Tarantino (režija), 1994, USA
–– Queer as Folk, serija, 2000-2005, USA
–– Rane, Srđan Dragojević (režija), 1998, Srbija
–– Šišanje, Stefan Filipović (režija), 2010, Srbija
–– Štefica Cvek u raljama života, Rajko Grlić (režija), 1984, Jugoslavija
–– The Stepford Wives, Bryan Forbes(režija), 1975, USA
–– The Stepford Wives, Frank Oz (režija), 2004, USA
–– Točkovi, Đorđe Milosavljević (režija), 1999, Srbija
–– Walker, Texas Ranger, serija, 1993-2001, USA

Mima Simić
Poderani maskuliniteti, celuloidne

zakrpe: neke tendencije ženskog
filmskog pisma u regiji
Romi, pederi… i žene

U svojoj često citiranoj studiji prikaza Roma na “balkanskom” filmu Dina Ior-
danova primjećuje da su ovi filmovi “prepuni Cigana, no ne snimaju ih Cigani za Ci-
gane, nego dominantne skupine za dominantne skupine” (Iordanova 2001:215). U
analizi mainstream filmskog prikaza LGBT populacije na području Istočne Europe
američki teoretičar Kevin Moss pokazuje da je jednaku reprezentacijsku sudbinu u
ovim krajevima doživjela i homoseksualna populacija - filmove o homoseksualcima
i lezbijkama ne snimaju homoseksualci ili lezbijke, nego afirmirani i privilegirani
(implicitno heteroseksualni) autori kojima ove egzotične “seksualne manjine” slu-
že kao metafora pri obračunu s “važnijim” društvenim pitanjima.1 Homoseksualci
i lezbijke u tim su obračunima najčešće i kolateralne žrtve - bilo da jedna polovica
“Queer as Metaphor: Representations of LGBT People in Central and Eastern European Film”, u Ku-
1
har, Roman i Judit Takacs, ur. 2006. Beyond the Pink Curtain: Everyday Life of LGBT People in Eastern
Europe. Mirovni institut (Politike Symposion): Ljubljana, 249-267.

homoseksualnog para smrtno stradava ili je nemogućnost ostvarenja homoseksu-
alnog odnosa eksplicitno naglašena.2
Osvrnemo li se na tren na stoljetnu povijest igranoga filma, ili barem na par
desetljeća nacionalnih kinematografija nastalih raspadom Jugoslavije, vrlo će brzo
postati jasno da su, premda brojčano ravnopravne, identičnom “manjinskom” ce-
luloidnom tretmanu bivale podvrgnute i žene. Uistinu, kao skupina kroz povijest
(pa i danas u većini društava, u različitoj mjeri) izložena političkoj, ekonomskoj i
kulturnoj diskriminaciji, u sociološkom i psihološkom smislu i žene funkcioniraju
kao manjina. Tijekom ratova iz devedesetih i neposredno nakon njih repatrijarha-
lizacijskim manevrom uprezane u plug simbolizacije teritorija i uspostave „novih“
nacionalnih maskuliniteta i feminiteta, celuloidne “žene” najizraženije su djelova-
le na razini nacionalne metafore (žensko tijelo kao nacionalni teritorij; žena kao
(re)produktorica nacionalnog identiteta; žena kao simbolička “valuta” u muškoj
razmjeni itd.), a u “tranzicijskom” i “globalizacijskom” periodu posljednjeg deset-
ljeća nerijetko su narativno marginalizirane, dok se (filmsko) društvo bavi prijet-
njom EU-ropske demaskulinizacije nacije3.
I premda još uvijek ne znamo kako bi točno na ovom teritoriju izgledali igrani
filmovi koje bi Romi snimali za Rome, ili pak lezbijke za lezbijke, u posljednjih se
desetak godina na području nekadašnje Jugoslavije akumulirao mali, no relevan-
tan korpus cjelovečernjih igranih filmova4 koje su režirale žene, a koji su nerijetko
zapaženi i/ili nagrađivani na najprestižnijim filmskim festivalima. U tom je smislu
zanimljivo promotriti na koji način ova metaforička manjina promatra i (re)kon-
struira samu sebe u kontekstu rodnih relacija i odnosa moći, odnosno pruža li otpor
i/ili alternativu prevalentnoj proizvodnji maskuliniteta i feminiteta. Budući da mi
prostor ne dopušta da se upustim u analizu svakog pojedinačnog ostvarenja i njego-
ve refleksije (odraza, ali i promišljanja) ovih kategorija, odlučila sam se usredotočiti
na nekoliko recentnih naslova preko kojih se može promatrati proces “ženskog”
autorskog pregovaranja s dominantnim matricama proizvodnje rodnih ideologija.
2
Vidi: Go West Ahmeda Imamovića; Čuvar granice Maje Weiss; Fine mrtve djevojke Dalibora Matanića;
Diši duboko Dragana Marinkovića; Parada Srđana Dragojevića.
3
Za detaljniju analizu rodne problematike na primjeru hrvatskog filma vidjeti Mima Simić: “Gender in
Contemporary Croatian Film” u izdanju KinoKulture posvećenom hrvatskoj kinematografiji - http://
www.kinokultura.com/specials/11/simic.shtml
4
Ovaj tekst bavi se isključivo dugometražnim igranim filmom kao najmoćnijim i najpopularnijim
filmskim sredstvom konstrukcije i diseminacije identiteta, žanrom koji je redateljicama na području
bivše Jugoslavije još uvijek rijetko dostupan. U svakoj od država bivše Jugoslavije redateljice koje
se kontinuirano bave ovim najskupljem od celuloidnih sportova mogu se nabrojati na prste jedne
ruke. U Hrvatskoj je samo Snježana Tribuson snimila više od jednog cjelovečernjeg igranog filma,
dok su njezine kolegice poput Biljane Čakić-Veselič, Irene Škorić i Vlatke Vorkapić (nakon mnogo
dokumentaraca i kratkiša) tek jednom kročile u taj zabran. U ostalim državama situacija nije mnogo
drugačija: u BiH dugi metar je nakon Zlatnim medvjedom nagrađene Grbavice redovito na raspolaganju
Jasmili Žbanić, kao i Aidi Begić nakon u Cannesu nagrađenog Snijega. U Makedoniji redovito (čitaj:
snimila je više od jednog) radi Teona Strugar Mitevska, u Crnoj Gori Marija Perović, u Sloveniji Maja
Weiss i Hana Slak. U Srbiji su se dugog metra u posljednjih godina laćale samo Andrijana Stojković
i - trenutačno najrezonantnije - Maja Miloš.

Celuloidne rane - celuloid na ranu
“Najisturenije”, odnosno najpoznatije redateljice iz regije nagrade i priznanja

na velikim festivalima osvojile su post-ratnim dramama Grbavica (Jasmila Žbanić,
2006) i Snijeg (Aida Begić, 2008). Ova dva filma u fokus naracije smještaju prota-
gonistkinje koje se nose s ratnim traumama - što fizičkim (silovanje), što psihičkim
(gubitak najmilijih). I premda se na razini priče bave autentičnim pojedinačnim i
kolektivnim iskustvima (ratna silovanja, genocid), na simboličkoj, metafilmskoj
razini ove filmove možemo iščitavati (i) kao odgovor na “žensku” šutnju/neprisut-
nost u prostoru filmske proizvodnje. Esma Jasmile Žbanić svoju tajnu (u europsku
distribuciju film je znakovito pušten kao Esmina tajna) čuva do kraja filma, privla-
čeći pozornost upravo na prostor (traume) neizgovorenog, neiskazanog - ali, očito
je, iskazivog. Međutim, da bi ženski (Esmin, Jasmilin) glas uopće dobio prostor za
artikulaciju, on mora uspostaviti vezu s postojećim matricama proizvodnje femini-
teta, on mora govoriti “službenim”, dobro poznatim simboličkim jezikom. Žensko
tijelo koje je u ratu služilo (kako u političkoj stvarnosti, tako i na filmu) za obilježa-
vanje ili osvajanje teritorija, u Grbavici je servirano kao (samo)razumljiv politički
orijentir, kao lokacija identifikacije i empatije. Žbanić, dakle, u pregovorima s do-
minantnom filmskom proizvodnjom “ženskosti” pristaje preuzeti protagonistkinju
s tipskom traumom - eda bi se ženska šutnja u završnici mogla katarzički “poroditi”
u plač, kao neka vrsta prijelazne faze do (političkog) govora. A njega će, daje se na-
slutiti, proizvoditi nova ženska generacija. Iz traumatičnog i nasilnog “spajanja” s
neprijateljem (prvenstveno muškarcem, tek onda etničkim Drugim) nastaje osvi-
ješten i informiran subjekt: nakon “objave” tajne i simboličke deaktivacije traume,
uspostavlja se (autorska) linija između Esme i kćeri Sare, koja postaje potencijalna
re-kreatorica (filmskog) feminiteta; režući kosu ona odbacuje kako silom usađeno
“očinstvo”, tako i ultimativni simbol (također uvijek nužno nametnute) “ženskosti”.
Na sličan način, putem traume, žene dobivaju prostor za artikulaciju i u Sni-
jegu Aide Begić. Seoska zajednica mjesta ironično-nostalgičnog imena Slavno sa-
stavljena je isključivo od žena, nakon što su svi muškarci odvedeni i, pretpostavlja
se, pobijeni (osim starog Mehmeda Dede koji vrši funkciju imama, i traumom ema-
skulirana dječaka, kojemu svaku noć iznova izraste kosa). Kao i u slučaju Drugog
svjetskog rata, traumatičnog političkog događaja, no ključnog za žensku emanci-
paciju zbog “nestanka” milijuna regrutiranih muškaraca s ekonomske i mikropo-
litičke scene, tako i u Snijegu žene, paradoksalno, stupaju na (filmsku) scenu tek u
trenutku kad su svi (seksualno) “djelatni” muškarci s nje odstranjeni. Ipak, neiz-
vjesnost povratka maskulinog elementa centrifugira radnju upravo oko ovog ispra-
žnjenog centra, “fantomskog uda” dokinutog maskuliniteta, koji i u odsustvu biva
središtem predstavljenih narativa. I jedina stanovnica sela koja ne živi u prošlosti,
nego sanjari o boljoj budućnosti na zapadu (kojem stremi odjećom, glazbom, nesu-
djelovanjem u grupnim radnim akcijama), mlada Sabrina, svoju fantaziju o bijegu u
Švedsku projicira na (narativno) nevidljivog muškarca, svog virtualnog dečka Ma-
gnusa - no, baš kao i fantazmi ostalih žena, i njezine se u raspletu radnje na platnu
realnosti raspadaju.

Za ovaj de-maskulinizirani univerzum koji se, jasno je, sâm ne može reprodu-
cirati, otvaraju se dvije mogućnosti: jedna je prodaja (doslovna i simbolička) zapad-
nom kapitalu, koji k tome posreduje Srbin, dojučerašnji ratni neprijatelj i zločinac
- no njome će zajednica tek nakratko osigurati egzistenciju, ne i opstanak; druga
je čekanje da se pojavi muški “sunarodnjak” (tj. musliman) koji je čudom preživio
rat, i čijom će se vezom (s mladom udovicom, protagonistkinjom Almom), život
zajednice moći produžiti. Najzanimljiviji moment “novog” ženskog ideološkog
pozicioniranja događa se u pregovaranju sa “zapadom”; odnosno kapitalizmom i
globalizacijom koju predstavlja građevinski investitor. Žene su ovdje u rijetkoj
poziciji da donose ekonomske (i implicitno političke) odluke - no one u procesu
globalizacije ne prepoznaju emancipacijski uzgon, nego demoliranje sjećanja - pa
i “sravnjivanja” ratnih odgovornosti koje utjelovljuje lik posrednika, Srbina Mira
- brisanje povijesti koja je ključna za održanje (nacionalnog) identiteta. U nedo-
statku muškaraca, ženska se “reproduktivna” uloga svodi na reprodukciju tradicije
- o tome najzornije govori repetitivna sekvenca u kojoj se glavnoj junakinji Almi,
dok žuri na molitvu, neprestano odvezuje marama, a ona je uporno “kroti”, vraća
na njezino mjesto. U kontekstu (poslije)ratne traume, odbacivanje tradicije (vjere,
patrijarhata) i prihvaćanje novog sustava za žene Slavnoga nedvojbeno bi značilo
i svojevrsnu izdaju; u tom im se smislu modificirani tradicionalni model (patri-
jarhat bez muškaraca!) ukazuje kao daleko poželjnija opcija, naspram alternative
“modernizacije” poduprte etički ravnodušnim zapadnim kapitalom. Upravo se na
toj noti film završava, a krug zatvara; pronalaskom grobnice sahranjen je i fantom
tradicionalnog maskuliniteta, a ženska zajednica - uz integraciju sunarodnjaka koji
je ispunio obećanje i vratio se - kreće u akciju obnove i izgradnje, možda i nekog
drugačijeg sustava.
Najrecentnije ostvarenje Aide Begić, film Djeca (Children of Sarajevo, 2012)5
na sličan se način, no u urbanom kontekstu, bavi ratnim, a implicitno i rodnim
traumama. Protagonistkinja Rahima radi u restoranu u iznimno lošim uvjetima i
pokušava skrbiti o bratu Nedimu, tinejdžeru kojega je izvukla iz doma kad su joj
financijski uvjeti to dopustili. Ova ratna siročad žive na rubu egzistencije, a otkad
se Rahima “zamotala” izgubili su i “zaštitu” lokalnih dilera i ovisnika s kojima se
Rahima nekoć družila, pa su pored ekonomskog izloženi i šikaniranju i nasilju lo-
kalnih moćnika (poslodavac; političar). I u ovom filmu rodna je dinamika poreme-
ćena ratom, a žena je dobila ulogu ultimativne skrbnice i donositeljice odluka. Kao
“glavni” muški lik, odnosno pandan Rahimi, njezin brat Nedim simbolički je (opet!)
višestruko kastriran: maloljetan je, i kao takav potpuno ovisan o sestri (to je nagla-
šeno i narativnom linijom koja se plete oko službenice socijalne skrbi: ako Rahima
ne bude zarađivala dovoljno i kvalitetno skrbila o bratu, vratit će ga u dom). Povrh
toga, Nedim je i dijabetičar (vjerojatno kao posljedica ratne traume). Nedim se tije-
kom radnje filma pokušava “maskulinizirati” nabavivši pištolj i upetljavajući se sa
sitnim kriminalcem; ovaj pokušaj ultimativno utjelovljuje njegova rekonstrukcija
slavne sekvence iz Scorseseova Taksista u kojoj se De Niro obraća svome odrazu u
Film je u Cannesu 2012. osvojio posebno priznanje žirija u programu Un Certain Regard.
5

zrcalu. Nedimov pokušaj kanaliziranja kanonske muške rodne/filmske uloge (ne-
uspio - jer Rahima vrlo brzo pronalazi i odstranjuje ovaj njegov simbolički “falus”)
dvostruka je refleksija kastrirane muškosti: ne samo u “stvarnom” životu poslije-
ratnog Sarajeva, nego i na filmu. Čak ni u prostoru fantazije, čini se, rekonstrukcija
maskuliniteta nije moguća.
Premda film završava paušalnom pomirbom dvaju protagonista i nekim “no-
vim” početkom u Novoj godini - rodna dinamika ostaje trajno “poremećena” (dok
god je Nedim ovisan o uvijek-starijoj sestri, a dijabetes neizlječiv). I baš kao Alma
u Snijegu, i Rahima u Djeci poremećaj rodne tektonike pokušava amortizirati, pa i
“zaliječiti” melemom tradicije - u oba filma protagonistkinje spiritualno sidro na-
laze u islamu, pa čak i kad im to na neki način šteti - u oba filma voljne su ući u vezu
s muškarcima koje jedva poznaju, pod uvjetom da su ovi iste vjere (i nacionalnosti).
Ovaj manevar vraćanja rodnog balansa kroz najtradicionalnije od tradicije prika-
zan je kao refleksan, i iracionalan - u Snijegu se “pokrivenost” (kao najvizualniji čin
posvećenosti vjeri/tradiciji) verbalno ne propituje, jer je prirodan dio narativnog
univerzuma, no naglašava se impresionističkim kadrovima marame-koja-se-od-
mata; u Djeci se - zbog urbane sredine u kojoj je takav čin prepoznat kao radikalan
- ovo pitanje uistinu i postavlja, no Rahima na nj ne pruža odgovor; nakon kratke i
izuzetno površne rasprave sa susjedom poziva je da se “mane politike” i da zapale.
“Politička” motivacija upisana u čin pokrivanja ostaje, dakle, prostor gledateljske
projekcije. Rahima se mogla pokriti iz bilo kojeg razloga, pri čemu je ključno - u
smislu potvrđivanja subjektne moći protagonistkinje - da se ona ne mora nikome
opravdavati. Ipak, s obzirom na kontekst (poslije)ratne traume, koja se u prota-
gonistkinji neprestano aktivira zvukovima svakodnevice, valja zaključiti da vjera
ovdje funkcionira kao stabilizator očito destabiliziranog univerzuma. “Ljubavna
priča”, tj. priča o rekonstrukciji sustava, identična je onoj u Snijegu - veza se us-
postavlja preko zajedničke vjere, radije nego preko “kemije” kakva se neprestano
servira kroz mit o romansi (pri čemu je jedan od glavnih diseminatora ovoga mita
upravo film).
Ženski subjekt kod Aide Begić, dakle, javni je i ponosni agent repatrijarhali-
zacije - no njezin je pokušaj ipak, i evidentno, osuđen na neuspjeh. “Repovi” rodne
traume predugi su da bi se mogli pomesti pod tepih priče i jasno se vuku za filmovi-
ma - u Snijegu su muškarci “neizlječivo” i neumitno odstranjeni iz narativnog uni-
verzuma, pa je povratak u rodnu ravnotežu zapravo nemoguć; u Djeci je ta neizlječi-
vost implicirana u Nedimovom abortiranom pokušaju emancipacije te dijabetesu,
“invalidnosti” koja će ga pratiti do kraja života. Pokrivena ili ne, nova celuloidna
žena - zbog spleta povijesnih okolnosti, radije no vlastitom voljom - tako je dobila
moć i mnogo veći prostor za kreaciju.
Neke druge priče?

Sva tri analizirana filma istovremeno podilaze i opiru se dominantnim diskursima
o femininosti u ratu; podilaze im obrađujući “tipične” ženske teme (žena kao žrtva;
žena fatalno traumatizirana gubitkom supruga/sina; žena koja šutke trpi traumu i/

ili opresiju), a opiru im se u podtekstu, u samim svršecima (i u zamišljenom vreme-
nu koje im slijedi) otvarajući simbolički novi prostor de-traumatizirane kreacije;
bilo u obliku nove generacije žena (Esmina Sara), dominantnog ženskog subjekta
iz Djece, ili novog većinskog “ženskog” kolektiva, poput onoga u Slavnome koji će,
možda, upravo zbog maskuliniteta slabog naboja moći ostvariti istinsku - ekonom-
sku i političku - neovisnost, i početi pričati - i snimati - neke druge i drugačije priče.
Upravo s takvom idejom na umu krenuo je srpski producent Nenad Dukić u
prikupljanje novca za omnibus Neke druge priče (2010) u kojem bi pet redatelji-
ca mlađeg naraštaja s prostora bivše Jugoslavije (Hrvatska, Srbija, BiH, Makedo-
nija i Slovenija) dale “ženski pogled na svet”, nudeći autoricama “retku priliku da
se izraze i da pruže svoje viđenje svakodnevnog savremenog života i budućnosti.
One obrađuju sopstvene teme, ali je zajednički lajtmotiv: trudnoća, rađanje i pojava
novog života.”6 I najpovršnije znanje o filmskoj produkciji dovoljno je da se ovako
upakiran projekt prepozna kao atraktivan potencijalnim domaćim i stranim finan-
cijerima, bez kojih, uostalom, ne bi bilo ni filmova kao što su Grbavica i Snijeg.7 S
jedne strane bavi se prostorom bivše Jugoslavije, što je još uvijek zanimljiva tema,
pogotovo kad se sve države opet, barem unutar filma, nađu na okupu; s druge stra-
ne se - kao u kakvoj humanitarnoj akciji - poklanja kreativni prostor metaforičkoj
manjini, ženama (kad se već same za nj nisu uspjele izboriti). Redateljice, kaže pro-
ducent, smiju snimati o čemu god žele, dok god je to (ponovimo) “trudnoća, rađa-
nje i pojava novog života”. I dok bi netko ovaj okvir mogao dobrohotno shvatiti kao
kreativni izazov, neke druge bi ga vrlo lako mogle protumačiti kao simboličko silo-
vanje, odnosno silovanje konceptom. Ideja ovog omnibusa, koji je “na marketima
i pičinzima raznih festivala (…) naišao na odobravanje i podršku” a poslije dobio i
podršku svih zemalja uključenih u nj, kao i fondacije Eurimages - višestruko je pro-
blematična. Kao prvo, i najočitije, produkcijsko ograničavanje ženskog “pogleda na
svet” i stvaralaštva trudnoćom i majčinstvom gotovo je cinična replika stereotipa
primarne biološke uloge žene; ovdje se taj imperativ samo prenosi na područje
filmskog stvaralaštva i dodatno “naturalizira”. Drugi problem jest naputak prikaza
“savremenog života i budućnosti” - kao jasna odrednica da prošlost (čitaj: rat) valja
za ovu priliku izbrisati i okrenuti se budućnosti. U produkcijsko-političkom smislu
logika je jasna: omnibus u kojem bi mogućno supostojala kratkometražna verzija
Grbavice ili Snijega i srpska, pa onda i hrvatska verzija “ženskog” iskustva/iskusta-
va rata proizvela bi kod neupućenog gledatelja u najmanju ruku efekt shizofrenije,
a vjerojatno i zabranu spomenutog filma u svim zemljama bivše Jugoslavije, kao i
pridruženim dijasporama. Usmjeravajući objektiv kamere prema “sigurnom” i “ci-
viliziranom” teritoriju (europske) budućnosti, producent ovim “nježnim” setom
naputaka djeluje upravo kao onaj zapadnjački poduzetnik koji ženama pred očima
6
Nenad Dukić na okruglom stolu Rediteljke Jugoistočne Evrope u sklopu 37. FEST-a, 26. veljače 2009.
Str. 35 (FEST, Biblioteka SEE CINEMA, knjiga 1), priredio Slobodan Šijan
7
Grbavica je bila koprodukcija BiH, Hrvatske, Njemačke i Austrije, a Snijeg BiH, Njemačke, Francuske
i Irana; Djeca BiH, Njemačke, Francuske i Turske; sva tri su filma pritom dobila i potporu fonda Vijeća
Europe za podršku kinematografiji Eurimages.

maše silno isplativim ugovorom, no u svrhu napretka civilizacije (euro-kapitaliz-
ma) Slavno kani sravniti sa zemljom.
Autorice, od kojih je većini ovo prva prilika da im kreacija zabljesne u prestiž-
noj formi cjelovečernjeg igranog filma8, ovakvu ponudu teško će odbiti, i različitim
strategijama pokušat će ovaj okvir proširiti, izobličiti, ili prebojiti - no ni u jednom
trenutku, razumljivo, neće ga uspjeti nadići. Već na razini gore nabrojanih naputa-
ka, teško je zamisliti da će neka od priča umaći standardu klasične naracije - i na taj
način barem pokušati koketirati s praksama feminističkog avangardnog, odnosno
kontra-filma. Kad tendencija i postoji, kao u slučaju hrvatske predstavnice, Ivone
Juke, forma je u nelagodnoj opoziciji sadržaju.
Premda je Jukina priča, prva u omnibusu, oblikovana fragmentarno, aline-
arno, vremenski ispremiješana u zagonetku kojoj tek na kraju otkrivamo smisao,
ovom antinaturalističkom i anti-linearnom (pa tako i a-maskulinom) formalnom
manevru suprotstavljena je karakterizacija protagonistkinje kao mentalno pore-
mećene slikarice čiji histerični ispadi prema (smirenom i stabilnom, racionalnom)
muškarcu gone radnju sve do spoznaje da je njezino bipolarno ponašanje (od eksta-
ze do depresije, od seksualnog nasrtaja na supruga do dezorijentiranog bauljanja
po groblju) zapravo odraz stanja njezine utrobe u kojem se ugnijezdio par men-
talno “rasparenih” blizanaca - jedan “normalan”, drugi s Downovim sindromom.
Žena je, dakle, nestabilan subjekt - a uzrok toj nestabilnosti je biologija (muškarac
ni u jednom trenutku ne gubi kontrolu, ni razum). Dakle, čak i kad je žena umjet-
nica koja očito uspješno vlada kulturom, ona u trenutku krize tijela (koje nadvlada
razum) ipak ne može uteći prokletstvu prirode. Tako se potvrđuju fundamentalne
rodne dihotomije (žena/muškarac; tijelo/um; priroda/kultura), a njihove hijerar-
hije ostaju nepoljuljane.
Gubitak kontrole i zarobljenost protagonistkinje vlastitom trudnoćom istin-
ski su zanimljivi i subverzivni samo ako se iščitavaju kao komentar na redateljsko-
roditeljsku ulogu same Juke u ovom projektu: “implantirana” tema u autorici-vizu-
alnoj umjetnici proizvodi osjećaj podvojenosti i frustracije - njezino je dijete/film
napola zdravo ( jer ipak ima određen manevarski prostor), ali ga koncept ograni-
čava u razvoju pa je napola “zaostalo”. Svršetak filma je otvoren: protagonistkinja
iz bolničke klaustrofobije očajnički gleda u komadić neba, komadić slobode - i još
uvijek ne zna što bi s djetetom.
Od ostalih filmskih epizoda9 bosanska priča najznakovitija je u svojoj kritici
europske de-tradicionalizacije i implicitno neprirodne inverzije rodnih uloga kao
posljedice ideološkog kolonijalizma kojemu je Bosna, zbog brojnih međunarodnih
“intervencija” najviše bila izložena. Hedder (Nina Violić) je Nizozemka, službenica
UN-a s mandatom u poslijeratnom Sarajevu, koja se spetljava (i neplanirano za-
8
Redateljice su Ivona Juka (Hrvatska), Ana Marija Rosi (Srbija), Ines Tanović (BiH), Marija Džidževa
(Makedonija) i Hana Slak (Slovenija)
9
Srpska je priča o osveti žene za slučajnu smrt supruga; makedonska je o “propaloj majci”, narkomanki
kojoj “politika” kani oduzeti tek rođeno dijete; slovenska je pak bizarna parabola o časnoj sestri koja se
bezgrešno samo-oplodi, a potom traži oca djetetu u anti-utopijskoj Sloveniji Europske Unije.

trudni) sa studentom i novinarom Harisom. Hedder Harisu ni na trenutak ne daje
priliku da sudjeluje, pa ni izrazi svoje mišljenje, u odlučivanju oko sudbine djeteta
(implicirano je da će, zbog karijere, najvjerojatnije pobaciti). Za razliku od Hed-
der koju vidimo u samo nekoliko kratkih prizora u uredu, Harisova topla i dirljiva
obiteljska pozadina dočarana je u detalje, iz kojih se iščitava ratom modificirani,
“kastrirani”, odnosno smekšani patrijarhat (majka pretipkava ratne dnevnike oca
ratnog invalida; jedva spajaju kraj s krajem, Haris živi s njima i pomaže im). Tradi-
cionalna bosanska zajednica prikazana je kao prirodna i humana, naspram emo-
cionalne frigidnosti i etičke ravnodušnosti zapada; tako je i plod veze ekonomski
emaskuliranog Harisa i ambiciozne, dominantne, (pa tako i defeminizirane) Hed-
der unaprijed osuđen na pobačaj. Europski kolonizator (koji je nadmoćan i kad ga
utjelovljuje žena) na kraju je filma odstranjen iz narativnog svijeta, a Haris u završ-
nici amputira sve repove bivše ljubavi - novac koji mu je Hedder ostavila (premda
joj ga ne može vratiti, a obitelj mu je na rubu gladi) ponosno odbacuje. Novcem se
ne može iskupiti izdaja i očistiti savjest, kao da kaže njegov čin - i ta trauma dokida
svaki potencijalni zajednički nazivnik između Bosne i “Zapada”. I u ovoj priči, da-
kle, odzvanja trauma maskuliniteta već naznačena u Snijegu: a ovdje je problemu
simboličke kastracije (otac invalid; Haris ekonomski impotentan) dodana prijetnja
“maskuliniziranog” ženskog principa sa zapada koji je dodatno podtekstualno de-
moniziran poveznicom s nizozemskim UN-om, posredno odgovornim za srebre-
nički genocid (ovdje je na mikrorazini to Hedderin planirani pobačaj) - koji, opet,
leži i u temelju Snijega. Za proces oporavka, tj. remaskulinizacije bitno je, dakle,
odvojiti se od Zapada - odbaciti njegov kapital i distancirati se od njegove (rodne)
ideologije. No, je li oporavak od kastracije i obnova demaskuliniziranog patrijarha-
ta uopće moguća i koje su joj (filmske) nuspojave?
Seks i laži, to se traži

Razmotrimo li “žensku” filmsku proizvodnju u regiji, uočit ćemo još jednu
znakovitu reprezentacijsku prazninu. Dok su filmovi dominantnih skupina (muš-
karaca) uvijek rado obrađivali tajni vrt ženske seksualnosti, žene su u svojim fil-
movima subjektno/aktivno seksualno žensko tijelo najčešće zaobilazile u težnji da
artikuliraju neke važnije teme, neke hitnije i bitnije socijalne ili umjetničke istine.
No, nije li upravo inovativno filmsko promišljanje ženske (ali i muške) seksualno-
sti u društvu spektakla potencijalno najefektnije oruđe za dekonstrukciju rodnih
identiteta? Nadalje, čak i ako takav revolucionarni scenarij autoricama nije na kraj
pameti, neće li spontano, u okviru erotskog ili pornografskog, ili bilo kojeg žanra
koji poseže za ovim elementima, proizvesti alternativno tijelo, alternativnu žud-
nju, drugačiju rodnu dinamiku?
Za takav tip analize na raspolaganju trenutačno imamo samo dva (stilski i žan-
rovski radikalno različita) ostvarenja: 7 seX 7 Irene Škorić (2011) i Klip Maje Miloš
(2012). Dok prvi (niz od “sedam erotskih novela” povezanih isključivo temom sek-
sa) nije osobito potpirio (celuloidni) libido domaće publike i kritike, drugi je dobio
više od trideset nagrada i još uvijek hara međunarodnim filmskim festivalima; u

Rotterdamu je osvojio glavnu nagradu, kao i nagradu kritike, a u Motovunu mu je
ove godine dodijeljena nagrada Bauer za najbolji film u regiji. Glavna zajednička
točka ovim dvama filmovima jest kontroverza koja se uz njih vezivala, i to kon-
troverza vezana upravo uz eksplicitan prikaz seksualnosti. Kontroverza je uvijek,
svakako, svojevrsna reklama za film, no valja promotriti koje rodne politike sami
filmovi (svjesno ili nesvjesno) reklamiraju, i zašto.
Film Irene Škorić 7 seX 7 nepretenciozna je omnibus komedija (seksualnih)
situacija od kojih su pet heteroseksualne, jedna (muške) homoseksualne, i jedna
lez-biseksualno-tripartitne prirode. Sve epizode snimljene su u jednome kadru, a
omnibus je snimljen u neovisnoj (redateljičinoj) produkciji pri čemu je cjelokupna
ekipa radila besplatno, što svakako valja uzeti u obzir pri iscrtavanju socio-filmskih
okvira produkcije. Ovo je ujedno bio i prvi redateljičin dugometražni igrani film, a
u medijima je svoj poduhvat popratila tvrdnjom da je “film uopće, a pogotovo hr-
vatski film, stanovita (…) vrsta muškog kluba i rezervata u kojima je ženama pristup
gotovo zabranjen. Lakše će žena postati predsjednica Hrvatske vlade, nego režiser-
ka hrvatskog filma”.10 I baš kao što je ovo prvo uspjelo konzervativnoj političarki
Jadranki Kosor, tako je i Irena Škorić zagazila u “muški rezervat” i ondje ostavila
gotovo identičan trag. Prije no što se upustimo u analizu prikazanih “tranzicijskih”
(neokonzervativnih?) rodnih i seksualnih dinamika, valja pripomenuti da je kome-
dija žanr koji se više od svih utječe stereotipovima, iz njih crpi efekt humora. U tom
smislu valja analizirati pomak u rodnoj dinamici kroz pomake u stereotipovima.
Kad je riječ o heteroseksualnoj dinamici, koja u omnibusu, logično, prevladava -
ona je identično postavljena u svih pet epizoda. U svakoj epizodi žena uspijeva nekom
vrstom manipulacije (verbalnom ili tjelesnom) doći do željenoga cilja (najčešće sek-
sa, a jednom i role filma). Ženska se moć uspostavlja putem glume - ona je osvijestila
performativnost vlastite rodne uloge i voljno performira feminitet, da bi se nasuprot
njemu mogao formirati/opstati maskulinitet, nužno ugrožen ovim osvještavanjem.
Kao kod prethodno analiziranih (dramskih) filmova i ovdje se osjeća kriza maskuli-
niteta - no ona ovdje nije evidentna posljedica rata, nego poslijeratne tranzicije koju
simboliziraju tehnološki pomaci. U čak tri epizode muškarci su tehnološki “zaostali”
(jedan je strastveno vezan za VHS format; drugi fotografira samo analognim apa-
ratom; treći je ljubitelj ploča i sl.), njihov je maskulinitet ukorijenjen u pred-tran-
zicijskoj prošlosti, i u novom dobu oni su dezorijentirani i nezainteresirani za seks,
simbolički impotentni. Zato ih žena (koja je onkraj tehnologije, odnosno raskrinkala
je njezine mehanizme) mora vratiti/zavesti u područje stabilnosti - a to je područje
žustrog penetrativnog seksa trajanja do deset sekundi11; pri čemu je žensko seksualno
zadovoljstvo irelevantno (njezinim se užitkom muškarac uopće ne bavi) i upisano u
uspješan performans femininosti radije no sam seksualni čin.
Samo je u jednoj heteroseksualnoj epizodi naznačeno da je žena u odnosu
zbog vlastitog i trajnog seksualnog užitka. Ova je epizoda možda najsubverzivnija u
10
http://dnevnik.hr/showbizz/celebrity/ne-znam-zasto-hrvatska-ne-bi-bila-spremna-za-erotski-film.
html (posljednji put stranici je pristupljeno 20. 10. 2012.)
11
Istraživanja su pokazala da prosječna žena u tom periodu zna doživjeti i do sedam orgazama.

omnibusu jer u potpunosti obrće rodne uloge, a pritom ne traži njihovu “restaura-
ciju” - protagonistkinja se prema muškarcu ponaša u skladu s “muškim” stereoti-
pom - seksa se s njim, bez osobitih emocija, i na kraju ga priče ostavlja frustriranog
u krevetu i odlazi na posao. Ovaj segment najjasnije dočarava poremećaj rodne di-
namike u poslijeratnoj stvarnosti - kad se ekonomski, politički i filmski prostor sve
više otvara ženama. U političkom smislu zanimljiva je i posljednja epizoda omni-
busa u kojoj Srpkinja (opet!) glumi nevještost i naivnost da bi od Hrvata dobila ono
što želi (deset sekundi penetracije uz drvo). Podrugivanje nacionalnim opsesijama
“osvajanja” tuđeg seksualnog teritorija pritom je od muškarca skriveno; on živi u
(nužnoj) iluziji vlastitog ratničkog i osvajačkog maskuliniteta, premda se osvaja-
nje/zavođenje dogodilo s druge, ženske, strane. Žena je, dakle, čuvarica i proizvo-
đačica iluzije jasnih i čvrstih rodnih uloga, jer je ona neophodna da bi muškarac
mogao spolno “djelovati”, odnosno da bi se društvo moglo reproducirati. Ovaj jed-
nostrani rodni ugovor kojim odzvanja većina epizoda u omnibusu temelj je, kao da
tvrdi Škorić, post-tranzicijskog balkanskog društva.
Usprkos “cenzuri” koju je trailer filma doživio12, malo je toga u njemu istinski
šokantno; nesimuliranog seksa nema (nešto golih grudi, jedna muška stražnjica i
tračak ženskog pubičnog pokrova) - ali Škorićkina indignacija zbog zabrane trailera
poziva na analizu njezinog vlastitog (auto)cenzorskog impulsa u nejednakom tre-
tmanu homoseksualnosti. Dok svi ostali segmenti sadrže ili simuliranu penetraciju,
ili golotinju, ili oboje, u muško-muškoj epizodi vrhunac seksualnog čina francuski
je poljubac dvojice protagonista, kojemu slijedi polijeganje na kauč i prigodno za-
mračenje. Premda su neki (Damir Radić) ovaj segment proglasili revolucionarnim
već time što prikazuje do sad na hrvatskom (pa i jugoslavenskom) filmu neprikaza-
no (dugotrajni muški poljubac s jezicima), a izostanak penetracije opravdali (pret-
postavljenom) nevoljkošću hrvatskih glumaca da se ( još i besplatno!) upuštaju u
tako kontroverzne činove, ovu (auto)cenzuru možda ponajbolje objašnjava i sam
žanr. U državi u kojoj su (pogotovo muške) homoseksualce spremni linčovati zbog
šetnje gradom, odnosno skretanja pozornosti na vlastito postojanje (vidi Split Pride
2011) film koji prikazuje ono što veći dio javnosti još uvijek ne želi ni zamisliti oz-
biljno bi izašao iz okvira lepršave seksi-komedije i postao angažirani, pa i politički
film. U tom smislu ni ova homoseksualna epizoda ne ide do kraja u dekonstrukciji
“novog” maskuliniteta, a odlazeći u fade out umjesto u close up muške gole stra-
žnjice sama Irena Škorić postaje nevidljiva protagonistkinja nalik onima iz drugih
epizoda, koja ukazuje na novonastale promjene seksualnih i rodnih dinamika, ali
na kraju ih ipak na vrijeme i efikasno anestezira.
Konačno, možda najkonzervativnija epizoda omnibusa ona je koja se bavi lez-
bijskim parom i koja ultimativnu destabilizaciju maskuliniteta i rodne dihotomije
(lezbijstvo) smješta u okvir patologije i destrukcije. Protagonistički djevojački par
nalazi se u trojcu s muškarcem (po želji jedne od njih, no ne i druge, ljubomorne
- na muškarca i penis). Muškarca su svezale za krevet i tako mu oduzele moć (od-
http://www.vecernji.hr/scena/irena-skoric-sokirana-mijesanjem-umjetnosti-
12
prave-pornografije-clanak-307927 (posljednji put pristupljeno 20. 10. 2012.)

lučivanja). Za razliku od svih ostalih epizoda u kojima likovi nemaju prošlost niti
se njihovo seksualno ponašanje na bilo koji način objašnjava ( jer je, pretpostavlja
se, prirodno), ovdje doznajemo da je jednu od lezbijki u formativnoj dobi (1987., u
vrijeme Univerzijade) napustio otac, a podsjetnik na tu traumu još joj uvijek visi na
zidu, u liku plakata sa Zagijem (na kojeg je njezina djevojka također ljubomorna,
jer je muško!). Obuzeta ljubomorom i zavišću, ona odlazi u drugu prostoriju i ubija
muškarca koji je njezinoj djevojci pružio ono što ona nema (pravu stvar, penis). Dok
su sve ostale epizode orkestrirane u šaljivom ili barem ne pretjerano uznemiruju-
ćem tonu, ovaj segment na tragu Demmejevih Jaganjaca poremećaj rodne dinami-
ke izjednačava s prvostupanjskim ubojstvom (nema muškarca, nema reprodukci-
je), a korijen mu nalazi u obiteljskoj (mikrosocijalnoj) traumi. Ovaj konzervativni
i radikalno drugačiji tretman homoseksualnosti (i muške i ženske) u omnibusu
upućuje na prijetnju sustavu rodne binarnosti upisanu u homoseksualni odnos -
no sama (gotovo 30%-tna!) prisutnost lezbijki i homoseksualaca u filmu svjedoči o
tome da je u tranzicijskom vremenu i prostoru ne-heteroseksualnost prepoznata i
priznata i kao socijalna i kao filmska činjenica.
Seks i seksualnost u komediji Irene Škorić poligon su, očito, za (svjesno ili ne-
svjesno) promišljanje suvremenih rodnih (urbanih) dinamika13. Premda je u prvom
planu seks, kako naslovom tako i promidžbom i kontroverzom, film mnogo više go-
vori o novim rodnim politikama (ne)moći koje seksualni čin (kao vizualno naju-
pečatljiviji i potencijalno publici najatraktivniji) ovdje samo utjelovljuje. Također,
kao što je rečeno, omnibus ‘tradicionalni’ maskulinitet vezuje uz “zastarjele” teh-
nologije, kojima i sama Irena Škorić izmiče snimajući produkcijski jeftin, gotovo
besplatan film - za razliku od “muške” 35-ice, skupe tehnologije ženama još uvijek
rijetko dostupne. Iste teme, jeftine tehnologije u službi svjedočenja društvenim (i
rodnim) turbulencijama, dotiče se i Klip Maje Miloš.
Neki novi klinci

Seksualno najradikalniji filmovi posljednjih godina dolaze iz Srbije, na krili-
ma tzv. “novog srpskog filma”, čiji su predstavnici Mladen Đorđević (Život i smrt
porno bande, 2009) i Srđan Spasojević (Srpski film, 2010) svojim radovima ponaj-
više uznemirili duhove i tijela u zemlji i inozemstvu. Oba filma snažno su svjesna
vlastitoga medija i neprestano se na nj referiraju - bilo putem protagonista, koji su
redatelji ili glumci; ili sadržaja - film unutar filma; snuff i sl. Oba filma seks usko
povezuju s najbrutalnijim oblicima nasilja i zlostavljanja; premlaćivanja, silovanja
i ubijanja - žena, novorođenčadi, vlastite djece, protagonista, samog redatelja, itd.
Seks, dakle, za razliku od već analiziranih filmova, ovdje nema reproduktivnu nego
iznad svega destruktivnu funkciju, simbol je uništenja, ili ga proizvodi. Kriza ma-
skuliniteta upisana u poslijeratno srpsko društvo ratnim porazom, ekonomskom
i teritorijalnom krizom (Crna Gora, Kosovo) u ovim filmovima odražava se kroz
U tekstu u Večernjem listu redateljica epizode opisuje kao “krokije ljudskih odnosa koji posjeduju
13
erotski naboj”; tumačeći tako vlastiti film kao realistični odraz dinamike ljudskih odnosa.

njegovu grotesknu hipertrofiju - u Srpskom filmu protagonist je ultimativni jebač,
porno zvijezda na zalasku karijere, koji se u pokušaju da obnovi i vrati nekadašnji
seksualni i ekonomski status, tj. obnovi vlastitu muškost, pretvara u demona uni-
štenja upravo putem filmske industrije. Ovaj film, koji se nerijetko etiketira kao ho-
ror, mnogo se snažnije nudi na čitanje kao socijalna drama o potpunom rastakanju
(balkanskog) maskuliniteta u pokušaju njegove obnove. Na sličan način djeluje i
Porno banda; skupina umjetničkih, seksualnih izroda u suvremenoj Srbiji pokušava
kroz seks progovarati o društvenim problemima - no njihovi pokušaji osuđeni su
na propast i najrazličitije oblike zlostavljanja od strane kako publike, tako i vlasti te
filmske “industrije”. Porno banda također je odjek poslijeratnog raspada svih sta-
bilnih identiteta i kaosa koji u ovom “prijelaznom” periodu (do čega?) vlada. Kao i
u Srpskom filmu, protagonisti ovog razdoblja u njemu ne mogu opstati - preživljava
samo jedan, koji odlazi u manastir, prostor vječne i okamenjene tradicije i neupit-
nih vrijednosti i uloga.
Vizualni užitak i narativni Klip

Maja Miloš bila je asistentica redatelja na Porno bandi, a film koji je sama iz-
njedrila nekoliko godina poslije obilježava slična beskompromisnost (kako i sama
redateljica često voli naglasiti) u pristupu i obradi teme. U svom se dugometraž-
nom igranom prvijencu Miloš bavi tinejdžericom Jasnom koja živi u obitelji niže-
ga sloja, u sumornom beogradskom predgrađu, ima bolesnog oca, tulumari, sluša
turbofolk, opija se, drogira, eksplicitno seksa i sve to snima mobitelom. Već sam
sinopsis prilično je radikalan u kontekstu “balkanske” (pa i šire) kinematografije,
no vrijedi razmotriti na koji način problematizira nove (?) rodne identitete u kon-
tekstu razvoja novih tehnologija (samo)prezentacije i gledanja.
Sam naslov filma jasno zaziva vlastiti medij, kao i njegovu proizvoljnu fra-
gmentarnost (slice of life). Protagonisti filma klinci su koji se neprestano snimaju
mobitelima i svemu što čine - od masturbacije, do tuluma, opijanja, demoliranja
škole, nasilja nad vršnjacima, obiteljske svakodnevice, pa čak i vlastite depresije i
tuge, koja bi trebala biti prostor šutnje i nevidljivosti. Da bi postigla efekt autentič-
nosti svijeta koji opisuje, Miloš “dvostruko” dokumentira narativni svijet: otvara
ga kadrom mobitelskog snimka (glavni muški lik, Đole, snima Jasnu, koja pozira
i zavodi - i kameru i kamermana - dok preko nje znakovito pada Đoletova sjena) -
da bi se cjelovečernja audiovizualna slagalica nastavila graditi izmjenom sekvenci
snimanih Majinom “objektivnom” kamerom (također dokumentarističkom) i mo-
bitelskih klipova kojima je autorica (najčešće) Jasna. Poput spomenutih “novih”
srpskih filmova, i u ovome protagonisti znaju da ih se gleda, da ih se snima, no oni to
žele i prizivaju; oni svoju objektnost prisvajaju, svjesni da ne postoje osim na video-
snimci, svjesni da je skopofilija ključ (re)produkcije u društvu spektakla.
Međutim, u potkožju ovog auto-objektivizacijskog impulsa performansa za
kameru leži golema glad za “istinskom” intimom i ljubavlju - koja se tijekom filma
(opet!) pokušava utoliti putem (ženskog) seksualnog i rodnog performansa, nau-
čenog iz turbo-folk kulture i pornografskih filmova. Baš poput heteroseksualnih

junakinja Irene Škorić, Jasna do svog cilja (Đoletova srca) pokušava doći podčinja-
vajući mu se. Njihov je seksualni odnos veliki dio filma vezan isključivo uz njegov
seksualni užitak - ona njega više puta oralno zadovoljava, on nju nikad; on po njoj
ejakulira (i zabranjuje joj da se dira); ona pristaje na analni seks tijekom kojega joj
on govori da je samo zato i dobra; ona si navlači remen oko vrata poput povodca i
glumi psa za njega, itd. Ovo apsolutno podčinjavanje (u kojem Jasnin užitak nije
nužno isključen, no nikad nije izravan cilj spolnog čina) s vremenom dovodi i do
Đoletovog “vezivanja” za Jasnu, rađa se ljubav, čemu je konačni dokaz (konačno!)
vaginalna penetracija, a u efektnoj završnici i Đoletovo ljubomorno premlaćivanje
Jasne kao ultimativni čin privrženosti.
Problematična dimenzija ovog paralelnog teen svemira jest, dakako, njegovo
jasno klasno markiranje. Ta djeca iz radničkih obitelji nemaju akademskih ambi-
cija ni drugih orijentira u životu već su žrtve vlastitih animalnih poriva (seks, nasi-
lje) i samo kroz njih mogu ostvariti komunikaciju - pri čemu se ljubav manifestira
ženskim podčinjavanjem i muškom agresijom. Valja primijetiti da ovaj poslijeratni
radikalni repatrijarhalizacijski moment pritom proizvode generacije rođene na-
kon rata, koje mu nisu mogle svjedočiti (za razliku od junaka Srpskog filma i Porno
bande, kolateralnih žrtava pokušaja restauracije ratom podrivenog maskuliniteta,
ili Jasninog oca koji je pripadnik istog naraštaja i jednako emaskuliran pater fami-
lias), koje se opiru obrazovanju (markiraju i demoliraju školu), i koje su od novog
svijeta prigrlile samo golu tehnologiju, ali ne i “civilizacijski skok” koji bi ona treba-
la implicirati. (U izvanfilmskoj suvremenosti tomu bi, primjerice, svjedočio visok
postotak građana Srbije s negativnim stavom prema EU14, kao i izostanak političke
volje, usprkos izvanjskim pritiscima, da se kroz osiguranje manifestacije Povorke
ponosa zaštite “seksualne manjine”.) Premda ženama dostupnija no ikad (a Jasni je
neprestano pri i u ruci) tehnologija, baš kao kod Irene Škorić, ipak ne postaje oruđe
emancipacije ni revolucije, nego još jedno sredstvo rodne kontrole. “Sretan” svrše-
tak ljubavne priče između Đoleta i Jasne zapravo je naznaka produžetka tehnopa-
trijarhalne vrste, u kojoj žena “postfeministički” svjesno performira svoju rodnu i
socijalnu ulogu za muškarca-kameru, i ne osjeća se pritom žrtvom pogleda, već se
kroza nj ostvaruje.
Umjesto zaključka
Kao što svjedoči ovaj osvrt, premda izrazito raznolikih pristupa, stilova i ideo-
logija, novost koju su balkanske redateljice unijele na bojno polje dugometražnog
igranog filma bavljenje je - ne toliko “ženskim pitanjima” (trudnoća, porod, maj-
činstvo!) - koliko utjecajem i rasponom ženskog djelovanja15 na filmu, i posljedično
14
http://www.rts.rs/page/stories/sr/story/125/Dru%C5%A1tvo/1196888/
Evropa+i+mi,+koliko+smo+daleko.html
15
Zato sam iz ove analize ispustila inače iznimno zanimljivu Kutiju (The Box, 2011) Andrijane Stojković,
koja se također bavi pitanjem roda u tranziciji, tj. dezintegracijom i ‘prepakiravanjem’ srpskog/-ih
maskuliniteta 1990-ih u Beogradu pod sankcijama.

izvan njega. Tektonski poremećaji u konstrukciji rodnih identiteta izazvani ratom
i intervencijama “zapada” (bilo kao pomagača/odmagača u ratu ili pak zainteresi-
ranog kapitala) ostavili su traga na čitavoj kinematografiji regije, a redateljice i nji-
hove protagonistkinje na ovom su trusnom posttraumatskom terenu pokušale biti
kohezivni i reparativni, radije no revolucionarni faktor narušenog sustava. Uistinu,
vratimo li se pitanju s početka teksta - kakve bi to filmove snimale žene za žene - iz
ove analize može se zaključiti da je rekonstrukcija rodne dihotomije daleko urgen-
tnije pitanje za opstanak kategorije i identiteta “žene” od bilo kojeg “specifično”
ženskog problema. U toj dramskoj “univerzalnosti” problematike možda leži i dio
uspjeha većine ovih filmova, čija je subverzivnost slabog naboja; suptilna i ispisana
bijelom tintom izvan narativnih rubova.
Preostaje nam stoga samo nadati se da je ova “nježna” generacija filmskih au-
torica tek prethodnica nekim radikalnijim strujama koje će, umjesto da sveudilj
šivaju celuloidne zakrpe na poderanim maskulinitetima, kamerom otkrivati neke
nove, bezdomne i bezrodne horizonte.

Dario Bevanda i Dinko Kreho
Everything’s coming up roses? Nevolje s

Balkanskim muškarcem Harisa Pašovića
Pašović revisited
Budući da je Balkan neslavno poznat po notornim mačoističkim stavovi-

ma, bilo je nekako normalno da mi baš tu, u tom vulkanu tog mačoizma,
ispitamo šta je to muškarac 21. stoljeća1.
Ovako bosanskohercegovački redatelj Haris Pašović sumira suštinu svog au-

torskog projekta Ruže za Anu Terezu/Fudbalske priče (dalje u tekstu Ruže) – kore-
odramskog ostvarenja realiziranog u suradnji s koreografom Edwardom Clugom2.
U Pašovićevoj izjavi pojavljuju se dva ključna toposa koje njegova predstava ima
ambiciju da ispita: s jedne strane suvremeni koncept muškosti, a s druge koncept
Balkana. U skladu s ovim, rakurs iz kojeg on uzima u razmatranje “muškarca 21.
1
Nevena Vržina, “Kafana kao odgovor na pitanja o životu”, Nezavisne novine, URL: http://www.ne-
zavisne.com/umjetost-zabava/pozornica/Kafana-kao-odgovor-na-pitanja-o-zivotu-107468.html
(23.09.2011, pristup 26.02.2012)
2
Predstava je nastala u koprodukciji sarajevskog East West Centra i Bosanskog narodnog pozorišta
u Zenici, gdje je premijerno izvedena 22.09.2011. Za svoj rad na predstavi, Edward Clug dobio je
Specijalno priznanje za koreografiju na 51. Internacionalnom teatarskom festivalu MESS u Sarajevu
2011.

stoljeća” navodno je specifična “balkanska” optika: “vulkan mačoizma” predsta-
vljao bi mjesto s kojeg bi fenomene poput konstituiranja roda i rodnih odnosa u
suvremenom svijetu bilo moguće ispitati “iskosa”. Prema Pašoviću, postoji vrlo
određen prostor unutar kojeg treba tražiti takvu perspektivu: prostor kafane. Pre-
ciznije, on imenuje dva ključna popratna fenomena kroz čije bi se manifestacije
jasno očitavala veza između maskuliniteta i “Balkana”: pop-folk muziku (Pašović
odbija upotrebu oznake “turbo-folk” kao pejorativne) i nogomet:
Pritisnut posljedicama loše politike, siromašan i ponižen, Balkanac u pop-
folk pjesmama prepoznaje svoj život – nesretnu ljubav, loš brak, potrebu da
ga neko voli, potrebu za slobodom... (...) Sve im to pop-folk omogućuje za
razliku od ideologije. Politika, kapitalizam i religija mu kažu da mora biti
poslušan i stvarati profit svojim šefovima. (...) Tako Balkancu ostaju pop-
folk kao medij za njegovu intimu i fudbal kao prostor njegove slobode.3
U tekstu koji slijedi namjeravamo ponuditi našu problematizaciju Pašoviće-
vog projekta – kako redateljeva zacrtanog cilja i pretpostavki od kojih polazi, tako i
njihove kapitalizacije i realizacije unutar teatarskog medija. Kao što smo već suge-
rirali ovakvim uvodom, “izvanscenski” okvir Ruža – redateljeve izjave, eksplikacije
i tumačenja – tretirat ćemo ravnopravno samome teatarskom događaju, odnosno
semiotičkim materijalom predstave. Interpretativno-analitičko niveliranje ovih
razina, sve do bavljenja neslavnom kategorijom “autorove namjere”, smatramo tim
više opravdanim što se u slučaju Ruža radi o predstavi s minimalnim narativnim
elementom, te samim time ovisnijom o “parateatarskom” okviru.
Haris Pašović4 jedan je od, u lokalnim i evropskim okvirima, najeksponirani-
jih autora i kulturnih radnika u BiH – njegovo ime nezaobilazno je kad se govori o
bosanskohercegovačkom teatru. U Pašovićevim projektima, redovno popraćenim
bombastičnim marketinškim kampanjama, obrće se značajan kapital (ne samo onaj
simbolički). S druge strane, kritičkih prikaza Pašovićevog rada iznimno je malo –
zadnjih godina oni su gotovo nepostojeći, uz jedva poneku iznimku iz osiromaše-
3
Haris Pašović, “Balkanac u pop-folk pjesmama prepoznaje svoj život, a fudbal je prostor njegove slo-
bode” (razgovarao Samir Karić), Bportal, URL: http://www.bportal.ba/index.php?option=com_co
ntent&view=article&id=1404:intervjuharis-paovi-balkanac-u-pop-folk-pjesmama-prepoznaje-
svoj-ivot-a-fudbal-je-prostor-njegove-slobode&catid=52:kolumne&Itemid=70 (05.10.2011, pristup
26.02.2012)
4
Diplomirao režiju na Akademiji scenskih umetnosti u Novom Sadu, u klasi Bore Draškovića. Krajem
osamdesetih, u Jugoslovenskom dramskom pozorištu režirao antologijske predstave Buđenje proljeća
(Wedekind) i Dozivanje ptica (po motivima Aristofanovih Ptica). Devedesetih se vraća u Sarajevo,
gdje tokom opsade grada režira niz predstava, te kao producent sarađuje sa Susan Sontag na jednoj
od najpoznatijih inscenacija Beckettovog Godota. Nakon višegodišnje pauze, dvijehiljaditih se vraća
pozorištu s predstavama Romeo i Julija, Pobuna u Narodnom pozorištu, Hamlet, Faust, Viktor ili
djeca na vlasti (Vitrac), Klasni neprijatelj (N. Williams), Nora, Fudbal, fudbal, Evropa danas i Ruže
za Anu Terezu/Fudbalske priče. Redovni profesor na sarajevskoj Akademiji scenskih umjetnosti,
direktor i osnivač teatarske kompanije East West Centar. Dobitnik MESSovog Zlatnog lovorovog
vijenca, BITEFove nagrade za režiju, nagrade Bojan Stupica za najbolju jugoslovensku režiju, nagrade
UCHIMURA...

nog područja tekuće bosanskohercegovačke novinske kritike5; medijska recepcija
njegovih projekata uglavnom ostaje ograničena na šablonske novinske izvještaje o
“gromoglasnim ovacijama”6 publike i “međunarodnom uspjehu”7 ansambla. Eto za
nas posebno važnog razloga da Ruže – najrecentniju Pašovićevu senzaciju – poku-
šamo razmotriti u svjetlu određenih teorijskih koncepata i pretpostavki.
Balkan ™
Fabularna sekvenca koju možemo pratiti u Ružama izgleda otprilike ovako: u
arhetipskoj kafani na Balkanu družina znojnih, grubih i bučnih muškaraca opija se
slušajući svoju omiljenu pjevaljaku; potom je pijani maltretiraju, tuku i seksualno na-
pastvuju; zatim ih muči savjest, padaju pred njom na koljena, izvinjavaju se i daruju
je, jedan po jedan, ružama iz naslova; svi osim jednoga koji, baš u trenutku kad im je
ganuta diva spremna pokloniti oprost, vadi revolver i na mjestu je ubija. U interme-
zzu između scena zlostavljanja i dramske završnice, uprizoren je nogometni show:
petorica glumaca (Thomas Steyaert, Ulisse Romano, Ibrahim Outtara, Aydar Valeev,
Ayberk Esen) simuliraju fudbalske poteze i akrobacije, te popratne sportske rituale.
Tako se na sceni pojavljuje smjesa kafane, narodnjačke muzike i fudbala – od koje je
zamiješena Pašovićeva vizija “balkanskog muškarca 21. stoljeća”.
U ulozi kafanske pjevaljke, sopranistica Opere sarajevskog Narodnog pozo-
rišta Aida Čorbadžić prelazi repertoar sastavljen uglavnom od hitova Cece i Seve-
rine, nadograđujući ih virtuoznom izvedbom. Singapurski kompozitor i izvođač
multiinstrumentalist Philip Tan, zaslužan je pak za uzbudljivu i dinamičnu muzič-
ku podlogu. Valja reći da upravo ovaj dvojac, više nego ikakav pozadinski koncept,
osigurava Ružama scensku formu i kakvu-takvu dramaturgiju, noseći predstavu od
početnih molskih akorda do guns'n'roses završnice. No, kako je izvođačko umijeće
jedna, a kritika autorske zamisli i njene realizacije posve druga kategorija, pogle-
dajmo šta je s Pašovićevim projektom problematično već na razini bazičnoga kon-
cepta i pripadajućih pretpostavki.
Prvo otkrovenje s kojim nas suočava gledanje Ruža jest to da je jedan od središ-
njih pojmova s kojima redatelj operira u svojim intervjuima i komentarima – ozna-
čitelj “Balkan” – kod njega uzet bez trunke ironije. Naprotiv, sablast “Balkana” koju
proizvodi kolonijalno-rasistička eurocentrična ideologija kod Pašovića se pojavlju-
je kao legitiman i samorazumljiv kulturni pojam. Radi se o nekritičkom usvajanju
ključnih postavki balkanizma, koji u svojoj klasičnoj studiji Maria Todorova opisu-
je kao specifični diskurs [koji] oblikuje stavove i radnje prema Balkanu, i može se
smatrati najustrajnijim oblikom “mentalne mape” u koju se smještaju informacije
o Balkanu, prije svega u novinarskoj, političkoj i književnoj produkciji8
5
V. npr. Dijala Hasanbegović, “Šizofrenija domaće sapunice”, Dani, 30.01.2009.
6
V. npr. A. Gajević, “Frenetične ovacije za Pašovićevu predstavu”, Dnevni Avaz, 18.02.2011.
7
V. npr. Ma. Radević, “Priznanja publike, kritičara i autora”, Oslobođenje, 09.09.2008.
8
Maria Todorova, Imagining the Balkans, New York: Oxford University Press, 2009. (1997), 192
(prijevod naš)

U parametrima balkanističkog diskursa, kakav analizira Todorova, “Balkan”
je, jednostavno rečeno, ime mračnog naličja civilizirane Europe – gdje divljaju čud-
ne i nepojmljive strasti, gdje je nasilje urođeni dio čovjekove naravi, a umjesto mo-
gućnosti racionalne spoznaje vladaju zakoni mentaliteta.9 Središnji učinak balka-
nističkoga, kao i drugih srodnih diskursa, sadržan je u ideološkoj operaciji zamjene
politike kulturom: geopolitički ili geoekonomski pojam Balkana prevodi se u kul-
turni pojam, njegov realni ideološki sadržaj biva potisnut imperativom “kulturne
razlike”. Rezultat ovog procesa – predodžbu Balkana kao “kulturnog prostora” obi-
lježenog trajnim i imanentnim zakonitostima, Pašović preuzima kao gotovu činje-
nicu, iz koje ekstrahira vlastitu figuru “balkanskog muškaraca”. No, Pašovićeva ver-
zija balkanizma, u odnosu na to kako ga opisuje Todorova, sadrži specifičan twist.
Naime, treba reći da Todorova fenomen balkanizma uvelike analizira u kontrastu
spram srodnog, ali ipak jasno različitog diskursa orijentalizma. Jedna od temeljnih
značajki orijentalizma, piše Todorova, jest ambivalentnost same predodžbe “Ori-
jenta” koju proizvodi: “Orijent” je tu sinonim za strano, nasilno i iracionalno, ali i
za senzualno, erotsko i čulno.
Zamišljeni Orijent služio je ne samo kao utočište pred alijenacijom Za-

pada koji je prolazio ubrzanu industrijalizaciju, nego i kao metafora za
zabranjeno. (...) Uz “istočnjačku okrutnost”, jednu od glavnih tema u ori-
jentalističkim opisima i slikama, još je jedna komponenta imala snažnu
privlačnost – strast.10
Takvu dvosmislenost ne susrećemo kad je posrijedi generički balkanizam:
Balkan, s druge strane, sa svojom nemaštovitom konkretnošću i gotovo

posvemašnjim nedostatkom izobilja, inducirao je neposredan stav, obič-
no negativan, ali rijetko kad nijansiran. Postojale su određene iznimke u
doba romantičnog nacionalizma, u riječima i djelima filhelena i slavofila,
no ta su nastojanja bila krajnje kratkovječna i obično su se doticala kom-
ponente slobode, posve lišena misterije egzotike11.
Upravo ovdje Pašović ide korak dalje: balkanistički koncept on suštinski ori-
jentalizira – tako što “Balkanu” pripisuje dimenziju senzualnosti, erotike i egzo-
9
Spomenimo ovom prilikom i BBC-jev izvještaj o Pašovićevoj predstavi Klasni neprijatelj, koja temati-
zira adolescentsku delinkvenciju. U izvještaju se sastav mlade glumačke ekipe propituje iz perspektive
predodžbe o zaraćenim plemenima: “Svi su odrasli za vrijeme sukoba, ali činjenica njihovih raznolikih
etničkih porijekala, bosanskomuslimanskog, srpskog i hrvatskog, znači da oni unose različita iskustva
u rad, i imaju jako različite priče za ispričati.”; CNN and BBC on Class Enemy by East West Sarajevo,
Youtube, URL: http://www.youtube.com/watch?v=NYAz2s1OPEc (14.11.2011, pristup 20.03.2012.);
(prijevod naš)
10
Todorova, Imagining the Balkans, 13-14
11
Isto, 14

tike krucijalnu za eurocentričnu predodžbu Orijenta.12 Njegova verzija “Balkana”
određena je nizom ambivalentnosti čija se sinteza javlja u vidu “balkanskog mu-
škarca”: ovaj je istodobno beskrajno senzualan i iracionalno nasilan, lirska duša i
pomahnitali revolveraš.
Na vrlo srodan manir nailazimo, međutim, u jednom dijelu filmskog stvarala-
štva Emira Kusturice. Scene neobuzdanih ba(l)kanalija u Ružama, gdje se usponi
erotskog zanosa i provale nasilja izmjenjuju u alkoholnoj izmaglici, nepogrešivo
asociraju na one iz Kusturičinog Undergrounda – otvarajući mogućnost da se radi
o svjesnoj posveti. U tom bi slučaju koreografija u kojoj jedan od glumaca “lebdi“
nadnesen nad pjevačicom bila direktan citat rokokoovski raskošne scene svadbe,
u kojoj mlada levitira iznad svečanog stola, raširenih ruku, da bi potom sletjela k
mladoženji. I u Ružama se vizija Balkana materijalizira kroz, kako to povodom Ku-
sturice piše Pavle Levi, “koreografije libidinalnog utroška”:
U osnovi filmske estetike Emira Kusturice leži, apstraktno govoreći, pri-

kaz erupcije uživanja u društveno polje. Po definiciji, moglo bi se reći,
ovo uživanje – u srži Kusturičine umetničke vizije – jeste jedno ekscesiv-
no, preterano uživanje: teško ga je obuzdati, često je destruktivno, čak i
ubistveno; no, isto tako ono je i oslobađajuće – izraz nesputanog duha,
njegove neuslovljene slobode. (...) Apoteozu ovog usmerenja nalazimo
upravo u filmu koji nas ovde najviše zanima: u epskom (i kontroverznom)
“Undergroundu” (1995); u njegovim maratonskim orgijastičnim prosla-
vama, obeleženim stalnim prisustvom trubača; u frenetičnom igranju;
konstantnoj intoksikaciji; prenaglašenoj i erotizovanoj mimici i govoru;
najzad, u (auto)destruktivnosti. (...) suština jugoslovenske kulture, njen
razbarušen i polimorfni duh gradi se upravo naglašenim investiranjem u
nesputanost libida. Ljudsko telo – učinjeno ekstatičnim i nekad ekspli-
citno, nekad implicitno erotizovano – predstavlja, u tom svetlu, polazište
za jednu viziju nacionalne kulture (...) Jednostavno rečeno, jugoslovenski
identitet koji Kusturica smatra vrednim promocije jeste onaj njegov oblik
okarakterisan neobuzdanim uživanjem (...)13
12
Pašovićev scenski spektakl Hamlet (2005), u kojem je radnja priče o danskom kraljeviću premještena
na osmanski dvor, izrazit je primjer orijentalizma. Jedan od glavnih redateljskih zahvata u ovoj
inscenaciji eksplicitna je erotizacija određenih scena iz Shakespearove drame – otud npr. scena u
kojoj uslijed razmjene nježnosti umalo dolazi do ménage á troisa između Hamleta, Horacija i Ofelije.
Prizori dvorskih kvazi-orgija, umjesto potencijalnog subvertiranja “klasičnih” režijskih “čitanja”
Hamleta, ispostavljaju se kao diktat nametnut orijentalističkim okvirom predstave, tj. njenim
režijskim konceptom. Dakle, Hamlet je premješten u kontekst “senzualnog Orijenta” da bi uopće
mogao biti erotiziran.
13
Pavle Levi, “Underground: jedna estetika etno-nacionalističkog uživanja”, Republika 270-271,
URL: http://www.yurope.com/zines/republika/arhiva/2001/270-271/270-271_25.html (pristup
27.03.2012)

To što se Levijeva analiza bavi Kusturičinim tretiranjem Jugoslavije, ne bi tre-
balo štetiti našoj usporedbi. Štoviše, tek u raspadu SFRJ – koji Underground tema-
tizira – koncept Balkana “dolazi do pojma”; balkanistički diskurs tek se s jugosla-
venskim ratovima obrazuje u obliku u kojem se danas nastavlja proizvoditi unutar
velikog dijela kulturno-umjetničke produkcije.
No, preko koje to instance Pašovićev balkanski muškarac osvješćuje svoje bal-
kanstvo, svoju pretpostavljenu kulturnu specifičnost? Taj medij je, dakako, suvre-
mena folk muzika. Pritom, Pašović insistira kako Ruže ne predstavljaju parodiju, pa
ni kritiku ovoga fenomena:
Nije, iz više razloga. Mi iz ekipe predstave, to ne nazivamo turbofolkom,

već tu pojavu karakterišemo kao pop-folk. To nije subkultura, već mejn-
strim, to je zapravo kultura na Balkanu, zbog milionske publike koju ima.
U tom muzičkom pravcu ima izvrsnih, a isto tako i vrlo loših stvari, baš
kao i u pozorištu na Balkanu. Ne znam zašto stih Marine Tucaković “ime
mi loše zvuči na tvojim usnama”, nije umjetnost, a Lakin tekst “ti si se
upiškila” jeste umjetnost.14
Pašovićevo opredjeljenje da pomamu za “turbo-folkom” shvati ozbiljno doista

je hvalevrijedno. Takav poduhvat nesumnjivo je već u svojim polazištima beskrajno
produktivniji od kulturpesimističkih dumanja o “pošasti turbofolk kulture”, kakva
predstavljaju opće mjesto na sarajevskoj kulturnoj sceni.15 I doista, Pašović ne ismijava
“turbo-folk” – ne pristupa mu kao elitistički intelektualac zgrožen nad degeneracijom
autentičnih kulturnih vrijednosti i prizemnim strastima lumpenproletarijata16. Među-
tim, ovo još uvijek ne znači da je autorov/redateljev pristup ovome fenomenu (ili skupu
fenomena) neposredovan, tj. čist od svakog ideološkog uloga. Naprotiv, Pašovićevo na-
oko demokratično i širokogrudo prihvaćanje narodnjačke kulture ishodište ima u nje-
govoj promociji fenomena “turbo-folka” u brand balkanske autentičnosti.
14
“Intervju sa Harisom Pašovićem, rediteljem predstave Ruže za Anu Terezu/Fudbalske priče”, MESS.
ba, URL: http://www.mess.ba/2011/bs/home/update/336/-intervju-sa-harisom-pasovicem-redite-
ljem-predstave-ruze-za-anu-terezufudbalske-price (03.10.2011, pristup 10.03.2012.)
15
Ovakvu vizuru najjezgrovitije ilustrira presuda Sulejmana Boste, profesora Filozofskog fakulteta u
Sarajevu: “Puno je bolje imati bilo koji oblik teatra, nego ovu propast masovne turbo folk kulture,
ovu pošast i propast vrijednosti.” V. “U teatru se prelamaju sjene društvene krize” (razgovarao Budo
Vukobrat) Radio Slobodna Evropa, URL: http://www.slobodnaevropa.org/content/article/1140780.
html (20.06.2008, pristup 25.03.2012)
16
Paradoksalno, ali ovakva perspektiva karakteristična je za jednu predstavu otvoreno populističkih
tendencija: Ženski turbofolk bend Sulejmana Kupusovića. U nedavno objavljenom intervjuu,
Kupusović se osvrće i na Ruže, te ovako uspostavlja paralelu između svoje i Pašovićeve predstave:
“Čitava javnost zna da su me neke kolege htjele staviti na stub srama zbog moje postavke hit-
predstave Ženski turbofolk bend u Kamernom teatru 55, u kojoj žestoko ismijavam tu pošast uvezenu
preko Drine i govorim o ponižavajućem položaju umjetnika, koji bi htjeli da se bave klasičnom
muzikom na Balkanu. Sada smo svjedoci da jedan od mojih glavnih glavosječa pravi predstavu koju
žestoko reklamira ‘kao turbospektakl za one koji vole kafanu i koji je daleko više od pozorišta’(!!). Da
čovjek crkne od smijeha!”. “Našoj političkoj vrhuški jedino je bliska gastrokultura; reditelj Sulejman
Kupusović bez dlake na jeziku za Avaz” [M. Čustović], Dnevni avaz [Nedjeljna Panorama], 30.10.2011.

Drugim riječima, autora-redatelja ne zanima materijalna geneza fenomena
i trendova kojima se uzeo baviti, njihovo mjesto i funkcija u društveno-političkoj
konstelaciji – nego isključivo njihovo prevođenje u kulturnu marku: “kafana na
Balkanu” postaje sinegdoha za “kulturu na Balkanu”.17 Ovakav pristup posve je u
skladu s parametrima globalno hegemone ideologije multikulturalizma, koja je,
kako piše Slavoj Žižek18, od koncepta “kulturnog identiteta” načinila najutrživiju
robu, ali ga je i promovirala u “prirodni” okvir pojedinčeva djelovanja. Tačnije, Pa-
šović pripitomljava koncept Balkana tako što u staru rasističku predoždbu upisuje
dimenziju ambivalentnosti, tako što ga egzotizira i orijentalizira: “Balkan” od eu-
ropskog tamnog vilajeta u Pašovićevoj izvedbi avanzira u ravnopravan brand u glo-
balnom multikulturnom disneylandu.
Otud njegov autorski postupak, daleko od toga da razotkriva stvari “kakve
doista jesu”, u temelju ima dobrovoljnu suradnju s okvirom globalno hegemone
ideologije. Pašovićevo brendiranje Balkana utoliko je srodno muzičkome trendu
“balkanskog melosa”, koji se već odavno uspješno uključuje u kolaž world musica.
Trend etna Ivan Čolović opisuje ovako:
(...) u središtu tog pripovedanja [ je] traganje za autentičnošću muzike,

kulture i samog čoveka, koja se skriva u etničkom identitetu, u etnu, kao
nekoj vrsti primordijalne supstance. I kad je to pripovedanje o muzičari-
ma koji odvažno prelaze preko granica između muzičkih žanrova i nacio-
nalnih tradicija, da bi praktikovali raznolika i višestruka ukrštanja, posto-
janost primordijalnog etno zvuka se ne dovodi u pitanje.19
“Primordijalna supstanca” koja nam se u Ružama nudi jest, dakako, dah

“Balkana”20. Štoviše, medij kroz koji nas Pašović želi dovesti u dodir s tom tamnom,
a tako primamljivom materijom, upravo je muzički: “turbo-folk”, paradoksalno,
koliko god bio postmoderan fenomen – ako uopće možemo govoriti o homogenom
fenomenu! – imao bi tako ulogu “primordijalnog zvuka”.
17
Kao zanimljiv kontraprimjer, vrijedilo bi spomenuti recentnu predstavu Radnici umiru pevajući,
rađenu po dramskom tekstu Olge Dimitrijević, u režiji Anđelke Nikolić i koprodukciji Hartefakt fonda
i Bitef teatra. Tematizirajući radnički štrajk, predstava propituje i heterogene socijalne aspekte folk
muzike: ona može biti sredstvo pomoću kojeg se održava klasna i patrijarhalna represija, ali također
može biti i medij kako klasne borbe, tako i ženske emancipacije.
18
V. npr. Slavoj Žižek, Multiculturalism, or the Cultural Logic of Multinational Capitalism, LibCom.
URL: http://libcom.org/library/multiculturism-or-the-cultural-logic-of-multinational-capitalism-
zizek (pristup 01.03.2012)
19
Ivan Čolović, Etno: Priče o muzici sveta na Internetu, Beograd: XX vek, 2006, 7
20
Još jedna karika koja povezuje Underground i Ruže jest činjenica da je upravo Goran Bregović, najveći
hit-maker balkanskog melosa, autor kako muzike u Kusturičinom filmu, tako i Severininih pjesama
izvođenih u Pašovićevoj predstavi.

“Balkan boys” između klase i kulture
Prema Pašovićevom viđenju, tema muškosti, tj. bivanja-muškarcem, nedovolj-

no je razmatrana i tematizirana – kako na teatarskoj sceni, tako i na širem planu:
Feministički pokret je u proteklih 50 godina značajno unaprijedio pozi-
ciju žene u društvu. Iako je to daleko od onoga kako bi trebalo da bude,
žene se sada osjećaju sigurnije, imaju prava koja im pripadaju i mnogo
snažniji javni glas nego prije. Istovremeno, slika muškarca u tih proteklih
pola stoljeća je reducirana do karikature. Muškarac je, po feminističkim
interpretacijama, ili nasilnik ili feminizirana tetka. Istina je da su muš-
karci također doživjeli značajnu evoluciju u proteklih 50 godina. Savre-
meni muškarac je u procesu redefinicije21.
Razmotrimo nakratko temeljne pretpostavke s kojima Pašović ovdje istupa.
Izrazito heterogeno polje feminističkih teorijskih i političkih pozicija on svodi na
njegove militantne i biologističke ogranke: u njegovoj izjavi feminizam kao takav
predstavljen je kroz šovinistički stereotip o ženama koje preziru muškarce i sma-
traju ih nižim bićima.
Pojašnjavajući dalje svoju autorsku koncepciju, Pašović kaže:
To nisu stereotipi. Iznijeli smo ono što u stvari jeste muškarac 21. vijeka
na Balkanu. Smatram da je jako izazovno razmišljati o tom muškarcu kao
pripadniku radničke klase, u nekom malom provincijskom gradu, koji je
po meni, generalno, više predstavnik savremenog muškarca, nego recimo,
Džastin Biber.22
I doista, u pojedinim trenucima predstave dobijamo uvid u svakodnevni, izvan-
kafanski život ovih muškaraca, gdje nam se oni ukazuju kao “pripadnici radničke
klase”: fotografije oronulih fabrika projicirane na pozornicu, ritualno podražava-
nje nogometne igre, monolozi u kojima se oni ispovjedaju. Kroz potonje elemente
otkrivamo da ti najsiromašniji pripadnici društva nose balast obiteljskog nasilja, da
su neki od njih ostali bez posla uslijed “tranzicijske” propasti industrijskih pogona,
da im fudbal svima predstavlja svetinju, itd. Ipak, unutar konstelacije poso-fudbal-
-birtija ono ključno nam otkriva, dakako, birtija. Pritom, izabravši kafanski prostor
za mjesto radnje, Pašović se priklonio dugoj tradiciji eksploatacije toposa kafane
u jugoslavenskom umjetničkom stvaralaštvu, od Krleže naovamo, osobito u drami
i pozorištu: Čudo u Šarganu Ljubomira Simovića, To Alije Isakovića, Bure Baruta
Dejana Dukovskog – samo su neke od drama u kojima prostor krčme ili birtije igra
ključno mjesto. Muškarci-radnici koji posjećuju kafanu u Ružama predstavljeni su
kao teški alkoholičari koji se bez zadrške upuštaju u mačističko nadmetanje, nasil-
ne sukobe, maltretiranje i ponižavanje žena, mjestimice i rasističke ispade (“Ubij
Cigana! Ubij Crnca!” viče jedan od njih). S druge strane, oni također padaju u di-
Pašović, “Balkanac u pop-folk pjesmama...”

21
“Intervju sa Harisom Pašovićem...”

22

onizijski zanos, u sevdah, oplakuju neprežaljene ljubavi i gorko se kaju zbog svojih
postupaka. Ako bismo, dakle, od Ruža očekivali “balkansku” verziju Angry Boysa,
ostali bismo razočarani.23 Sporna opća mjesta, naime, kod Pašovića nisu ni na koji
način subvertirana, čak ni ironizirana: primjerice, u sceni kad jedan od glumaca
pjeva hit Ace Lukasa Lična karta, on stihove “a ja čaše bacam po kafani, krvarim/
tražim zid da glavom udarim” interpretira bezostatno se poistovjećujući s njima,
dok ostali glumci kroz bespredmetnu radnju simuliraju kafanski trans.24
Ovakav je pristup dvostruko stereotipizirajući. S jedne strane, siromašnom
se radniku kao fatum pripisuje socijalna devijantnost; s druge strane, međutim,
njegov lifestyle romantizira se i egzotizira: pretpostavlja se kako on u odnosu na
“otuđenost” viših klasa živi uzbudljivijim, slobodnijim, autentičnijim, punijim ži-
votom. Naš radnik tako uopće više nije određen nekim materijalnim okolnostima
– njegovo “radništvo” ne tiče se položaja koji zauzima unutar određene društveno-
-ekonomske konstelacije, nego je ono uspostavljeno kao kulturna specifičnost. Dru-
gim riječima, klasa je prevedena u kulturni identitet, u konačnici i u “rasu”. Kako
piše Alenka Župančič:
Najsiromašniji i najjadniji više se ne shvaćaju kao društveno-ekonomska
klasa, nego gotovo kao zasebna rasa, kao poseban oblik života. Mi uisti-
nu svjedočimo spektakularnom usponu rasizma, odnosno točnije rečeno,
“rasizacije”. U tom smislu više nemamo posla s rasizmom u tradicional-
23
Angry Boys, australska televizijska mockumentary serija Chrisa Lilleya jedan je od zanimljivijih
skorašnjih primjera propitivanja maskuliniteta. Posrijedi je problematizacija ustaljene slike
muškaraca koji pripadaju generaciji tzv. milenijalaca: Lilley, koji glumi većinu likova u seriji, sa
izrazitom političkom nekorektnošću subvertira difamatorske narative o “degeneraciji generacija”.
To čini ironiziranjem stereotipa, njihovim izvrtanjem, te, u konačnici, specifičnim ludičkim
poistovjećivanjem sa najgorima od njih. Na sličan pristup nailazimo u kultnom sarajevskom serijalu
Top Lista Nadrealista. Kao što primjećuje Slavoj Žižek, Nadrealisti su “odvažno mobilizirali sve
klišeje o 'glupim Bosancima' koji su bili uobičajeni u Jugoslaviji” tako što su se “u potpunosti
identificirali s njima”; pouka koju otud izvlačimo jest da “put do istinske solidarnosti vodi kroz
razigranu identifikaciju s opscenim rasističkim fantazijama koje su kružile simboličkim prostorom
Bosne, a ne kroz poricanje ovih opscenosti za račun toga toga 'kakvi su doista ljudi' “. Slavoj Žižek, In
defense of lost causes, London and New York: Verso, 2008, 330 (prijevod naš)
24
Čak i kod samog Lukasa je ovakva slika maskuliniteta u pojedinim pjesmama parodirana i auto-
ironizirana. Npr. u pjesmi Istina je da te lažem (Ljiljana Jorgovanović i Marina Tucaković koautorice
su, pored ovog, također i teksta Lične karte) nepoznata djevojka, “lepa k'o iz sna”, prilazi misterioznom
muškarcu, lirskom subjektu pjesme, koji “pije sam, u kafani ceo dan”. Ovdje pjesma aludira na
jednu od glavnih praksi reprodukcije maskuliniteta, onu intenzivnog konzumiranja alkohola –
često u uzročno-posljedičnoj vezi s nasiljem i neobaveznim heteroseksualnim polnim opštenjem.
Ta strategija neočekivano je iznevjerena u nastavku strofe, u kojem se otkriva da ovaj muškarac
samotnjak u stvari pije “kiselu vodu, kiselu vodu”. Odbijajući djevojčino flertovanje riječima: “nije
ovo stol za dvoje”; on ruši njenu fantazmu, istovremeno iznevjeravajući naša očekivanja – umjesto
“strastvenog balkanskog muškarčine” lirski subjekt razotkriva samog sebe kao alkoholičara-
apstinenta, koji “voli viski i rado ga se seća”. On pije samo “ovu otmenu kiselu vodu, kiselu vodu”,
pazeći da ne recidivira, svjestan toga da “ni kelneri, ni devojke, ne vole takve momke”. Takvim
“raspletom”, na početku pjesme nagoviještena seksualna tenzija ostaje nekonzumirana – ono što
je subjekta pjesme definiralo kao potentnog “mačo” muškarca, kroz ironični twist razotkriva ga kao
impotentnog alkoholičara.

nom smislu mržnje prema drugim rasama, nego također i prije svega s
proizvodnjom (novih) rasa uspostavljenih na ekonomskim, političkim i
klasnim razlikama i čimbenicima, kao i sa segregacijom utemeljenoj na
tim razlikama. Ako je tradicionalni rasizam težio socijaliziranju biološ-
kih obilježja – dakle, izravno ih je prevodio u kulturne i simboličke točke
u zadanom društvenom poretku – suvremeni rasizam radi u suprotnom
smjeru. On teži “naturaliziranju” razlika i obilježja koje proizvodi odre-
đeni sociosimbolički poredak.25
Prvi pokušaji da se predodžba siromaštva kao lifestylea teorijski legitimira

datiraju iz druge polovine prošloga stoljeća, kad američki antropolog Oscar Lewis
razvija koncept kulture (subkulture) siromaštva26. U Lewisovoj teoriji “siromašni”
čine zasebnu kulturnu zajednicu, koja raspolaže specifičnim osobinama, ritualima,
te samosvojnim sistemom vrijednosti koji se prenosi s koljena na koljeno – onim,
dakle, što bismo danas “spontano” zvali “kulturnim idenitetom”. Dugo vremena
široko osporavan – među ostalima u radovima Michaela Harringtona, Herberta
Gansa i Pierrea Bourdieua – Lewisov pristup zadnjih godina doživljava svojevrsni
revival27; to obnovljeno zanimanje predstavlja upravo simptom ideologije kultura-
lizacije i rasizacije.
Kako se pak fudbal uklapa u sve to? Pašovićeva fascinacija nogometnom kul-
turom redovno je prisutna u intervjuima s njim28, a prvi scenski oblik dobila je još
s predstavom Fudbal, fudbal iz 2010. (pritom, Pašović već neko vrijeme najavljuje
svoje dokumentarne filmove o najvećim fudbalskim zvijezdama iz BiH, Zvjezdanu
Misimoviću i Edinu Džeki29). Proces nastanka predstave Fudbal, fudbal Pašović je
svojedobno opisao ovako:
Posjetili smo malu fudbalsku školu koju su Ferrara i Cannavaro napravili

u Scampiji, ozloglašenoj napuljskoj četvrti kojom vlada Camorra, druga
najmoćnija mafija u Italiji. Oružje, nasilje, droga, sirotinja i robija svakod-
nevnica su za 80.000 stanovnika Scampije. Posmatrajući oštri kontrast
između male fudbalske škole gdje djeca živahno igraju fudbal i strašnog
okruženja u kojem žive, razmišljao sam šta fudbal znači životima ljudi
koji se rađaju i odrastaju u bijedi i patnji.30
25
Alenka Župančič, Ubaci uljeza: O komediji, preveo Miloš Đurđević, Zagreb: Meandarmedia, 2011, 13-14.
26
V. Oscar Lewis, Five Families: Mexican Case Studies in the Culture of Poverty, New York: Basic Books,
1975. (1959)
27
Za kritički osvrt na taj trend v. Patricia Cohen, ‘Culture of Poverty’ Makes a Comeback, The New York
Times, 17.10.2010, URL: http://www.nytimes.com/2010/10/18/us/18poverty.html?_r=1 (pristup
20.03.2012.)
28
V. npr. Haris Pašović, “Nisam dobar fudbaler i očajan sam zbog toga!” (razgovarala M. Čustović),
Dnevni Avaz, 02.10.2011.
29
A.G; “Pašović snima filmove o Džeki i Misimoviću”, Dnevni Avaz, 05.02.2009.
30
Maja Radević, “Fudbal u teatru ili teatar u fudbalu”, Slobodna Bosna, 17.06.2010.

Doista, i u spomenutoj predstavi fudbal se pojavljuje kao jedini mogući izlaz
iz bijede za djecu iz nižih slojeva, koja sanjaju da će postati novi Iniesta, Balotelli,
Ibrahimović ili Džeko. Ali, gore izneseni Pašovićevi dojmovi prije svega prizivaju
zaključke Pierrea Bourdieua iz njegove studije o sociološkim aspektima nogomet-
nog fenomena:
(...) sportska karijera, koja je praktički isključena iz polja dopustivih puta-

nja za dijete iz buržoaskog okruženja – osim ako je posrijedi tenis ili golf
– predstavlja jedan od rijetkih puteva za upward mobility djece iz domi-
niranih klasa (...) kult sportaša radničkog porijekla prisutan u radničkoj
klasi bez sumnje se djelomično može objasniti činjenicom da ove ‘priče o
uspjehu’ simboliziraju jedini priznat put ka bogatstvu i slavi31
Prema Bourdieu, jedan od glavnih ideoloških učinaka sportske industrije sa-

stoji se upravo u proizvodnji “priča o uspjehu”:
Ukratko, sportovi, nastali od uistinu popularnih igara, tj. igara nastalih u naro-
du (populusu), vraćaju se narodu, poput 'narodne muzike', u formi spektakla proi-
zvedenog za taj isti narod32
Eto mjesta na kojem se ukazuje ne-tako-tajna veza između fudbala i “turbo-
folka” u univerzumu Pašovićevog “balkanskog muškarca”. Naime, ove dvije kom-
ponente u Ružama na okupu drži upravo klasni kontekst prekodiran u kulturni
habitus – radnička svakodnevnica uprizorena kao životni stil. Kao dvije suštinske
odrednice pretpostavljenog balkansko-muško-radničko-siromašnog pojavljuju se
nogomet i “turbo-folk”.
Balkan danas?
Dakle, prije nego i sa kakvom društveno-ekonomskom formacijom, kod Pašo-
vića imamo posla sa subkulturom lumpenproletarijata: to je društvo siromašnih, ali
vitalnih, beskrajno surovih ali ujedno i beskrajno nježnih tipova. Pašovićev “bal-
kanski muškarac” zamiješen je od egzoticiziranog balkanističkog diskursa: scenski
spektakl Ruža postojeće stereotipe apdejtira za novo doba. Autor-redatelj nije isko-
ristio priliku da iz politički osviještene perspektive problematizira život radničke
klase u nehumanim uvjetima “demokratske tranzicije”, niti da propita ili subver-
tira ustaljene medijske i umjetničke reprezentacije “balkanskog maskuliniteta”;
naprotiv, on ovaj milje višestruko kulturalizira, pretvara ga u etno-atrakciju odro-
đenu od konkretnih materijalnih uvjeta koji su ga oblikovali. Naposlijetku, i uboj-
stvo kafanske pjevačice pojavljuje se kao posljedica identitetskog nasilja: ispaljeni
metak tu dolazi iz samog epicentra identiteta Balkanca-muškarca-radnika.
31
Pierre Bourdieu, “How can one be a sports fan?”, u: Simon During (ur), The Cultural Studies Reader,
London and New York: Routledge, 1999. (1993), 435 (s francuskog preveo Richard Nice, prijevod s
engleskog naš)
32
Isto, 433

Inače, Pašovićevo okretanje “Balkanu”, ima vrlo osobenu predhistoriju. Nai-
me, Pašović je svojevremeno u svojim medijskim nastupima propagirao ideal “Eu-
rope” – nekritički poistovjećen s Europskom unijom – kao nešto prema čemu, op-
ćedruštvenim konsenzusom, Bosna i Hercegovina treba bezuvjetno težiti. Štoviše,
on je svojedobno bio jedan od pokretača inicijative “Evropa sada”, čiju orijentaciju
je obrazlagao ovim riječima:
Inicijativa je nastala kao jedna potreba nas devetero da u javnosti otvo-

rimo pitanje ubrzanja procesa uključivanja u EU. (...) Očekivao sam da se
jave nevladine organizacije, udruženja, političke partije koje će reći da je
to put kojim žele ići. (...) Nije inicijativa prestala, ona će trajati sve dok ne
uđemo u Evropsku uniju33.
U onodobnom Pašovićevom svjetonazoru, europska “normalnost”, “funkcio-

nalnost” i “red” bili su upravo kontrapuktirani bosanskohercegovačkoj – pa, im-
plicitno, i “balkanskoj” uopće – nefunkcionalnosti, nerazvijenosti i društvenom
haosu34. Međutim, s predstavom Evropa danas iz 2011, adaptacijom Krležine istoi-
mene non-fiction zbirke, dolazi do suštinskog preokreta. Najavljujući ovaj projekt,
redatelj će ustvrditi kako je Krležina vizija Europe kao degenerirane, fašističke i u
svakom smislu korumpirane tvorevine – danas itekako aktualna:
Zastrašujuće je da 75 godina kasnije mi taj tekst doslovce prepoznajemo

kao analizu današnje Evrope. Svi naši političari govore kako je to jedini
put kojim trebamo ići. (...) Ja ne kažem da ne treba da idemo u Evropu,
ali kažem da razmislimo o tome. Mislim da je podvala da se stalno govori
kako mi nemamo alternative osim evropske budućnosti35.
Nakon što je svoje razočaranje Europom pretočio u multimedijalni spektakl

( jedna od najzapaženijih komponenata Evrope danas bila je muzika Laibacha), Pa-
šović se – iste godine! – prihvatio “Balkana” kao novog izvora inspiracije. Drugim
riječima, nakon što je konstatirao kako je vitalnost “Europe” možda i nepovratno
ishlapjela, on je za ovim izgubljenim elanom posegnuo u balkansko-orijentalistič-
ku riznicu. Otud upravo i fokus na “balkanskog muškarca”: ako je poslovični sredo-
vječni bijeli mužjak, sinegdoha europejstva, razotkriven kao impotentan, potraga
za izvorištem primordijalne životne snage mora se okrenuti nekom drugom fan-
tazmatskom prostoru. Fraternité bijelih Europejaca valja zamijeniti balkanskom
33
“Naše poznate ličnosti se slikaju, a sto metara dalje od njih žive mladi ljudi u očaju” (razgovarala Anila
Gajević), Dnevni avaz, 16.02.2008.
34
“(...) ekonomija u ovoj zemlji, način razmišljanja u ovoj zemlji, njena kultura, sve što se u ovoj zemlji
događa, ne događa se onako kako bi trebalo i onako kako zaslužujemo da živimo u 21. stoljeću, kao
jedna evropska zemlja.” “Vlasti se prema kulturi odnose antikosmopolitski” (razgovarala Mirsada
Lingo), Nezavisne novine, 17.07.2004.
35
“Ne trebamo nasjedati na ideološke podvale Brisela” (razgovarala Anila Gajević), Dnevni avaz,
29.01.2011.

krčmom, istočnjačkim haremom, ili nečim trećim, svejedno: čista, ničim ugrožena
potencija uvijek leži “tamo negdje”.36
Pop-folk revisited
“Ovo je prvi put ikad da se savremeni ples igra na pop-folk muziku”37, jedan je od
aspekata Ruža koje je njihov autor posebno isticao. Uistinu, ovom scensko-izvedbe-
nom rješenju ne možemo poreći inovativnost. Ali, koliko god forma Ruža pretendira-
la na inovaciju, toliko svjetonazor koji ona ispostavlja ostaje ideološki konzervativan.
Jer, bilo da razmatramo pojedine komponente Pašovićeva projekta, ili autorski kon-
cept u široj perspektivi, njegov pristup odabranoj tematici – daleko od toga da djeluje
subverzivno – ukazuje se kao posve usklađen s globalnim trendovima današnjice. Ili,
riječima dramskog pisca Artura Adamova: “Revolucionarna forma koja nema revolu-
cionarni sadržaj ostaje po obimu mala buržoaska avantura.”38
Literatura:
–– “Intervju sa Harisom Pašovićem, rediteljem predstave Ruže za Anu Terezu/Fudbalske
priče”, MESS.ba, URL: http://www.mess.ba/2011/bs/home/update/336/-intervju-
sa-harisom-pasovicem-rediteljem-predstave-ruze-za-anu-terezufudbalske-price
(03.10.2011, pristup 10.03.2012.)
–– “CNN and BBC on Class Enemy by East West Sarajevo”, Youtube, URL: http://www.
youtube.com/watch?v=NYAz2s1OPEc (14.11.2011, pristup 20.03.2012.)
–– A. G; “Pašović snima filmove o Džeki i Misimoviću”, Dnevni Avaz, 05.02.2009.
–– Adamov, Artur, “Revolucionarna forma...” (monolog zabilježio Živojin Kara-Pešić),
NIN, 23.08.1964.
–– Bosto, Sulejman, “U teatru se prelamaju sjene društvene krize” (razgovarao Budo Vu-
kobrat) Radio Slobodna Evropa, URL: http://www.slobodnaevropa.org/content/ar-
ticle/1140780.html (20.06.2008, pristup 25.03.2012)
–– Bourdieu, Pierre, “How can one be a sports fan?”, u: Simon During (ur), The Cultural
Studies Reader, London and New York: Routledge, 1999. (1993), (prijevod naš, s engle-
skog prijevoda Richarda Nicea)
36

Iako je recentna bosanskohercegovačka teatarska produkcija bogata ovakvim reprezentacijama
maskuliniteta, tj. “potentnim” muškim likovima, od Ali-paše Lepira u Kupusovićevoj adaptaciji romana
Envera Čolakovića, do Žana iz Strindbergove Gospođice Julije u režiji Gradimira Gojera, ovdje je bitno
spomenuti barem jednu iznimku od tog “pravila”. Npr. u predstavi Mortal Kombajn Dine Mustafića i
sama pretpostavka o potentnosti balkanskog muškarca dovedena je u pitanje (dramski tekst poljskog
pisca Paweła Sale prekodiran je u lokalni kontekst uglavnom putem pojedinih “regionalnih” referenci
i korištenjem protestnih songova repera Frenkija). U ovoj dramskoj problematizaciji, sav agresivni
maskulinitet muških protagonista razotkriva se kao očajnička strategija otpora kapitalističkom barbarstvu.
Predstavljena “kriza maskuliniteta” kulminira u queer momentu kad patrijarh obitelji koja je u središtu
dramskog narativa, u svojoj krizi identiteta oblači žensku odjeću i počinje se “feminizirano” ponašati.
37
Haris Pašović, “U posljednjih nekoliko godina u Sarajevu se skupilo toliko arogancije, samovažnosti,
histerije i lažne pameti, da je to već jako opasno” (razgovarao Dino Bajramović), Slobodna Bosna, 29.09.2011.
38
Artur Adamov, “Revolucionarna forma...” (monolog zabilježio Živojin Kara-Pešić), NIN, 23.08.1964.

–– Cohen, Patricia, “ ‘Culture of Poverty’ Makes a Comeback”, The New York Times,
17.10.2010, URL: http://www.nytimes.com/2010/10/18/us/18poverty.html?_r=1 (pri-
stup 20.03.2012.)
–– Čolović, Ivan, Etno: Priče o muzici sveta na Internetu, Beograd: XX vek, 2006.
–– Gajević, A., “Frenetične ovacije za Pašovićevu predstavu”, Dnevni Avaz, 18.02.2011.
–– Hasanbegović, Dijala, “Šizofrenija domaće sapunice”, Dani, 30.01.2009.
–– Kupusović, Sulejman, “Našoj političkoj vrhuški jedino je bliska gastrokultura; reditelj
Sulejman Kupusović bez dlake na jeziku za Avaz” [M. Čustović], Dnevni avaz [Nedjeljna
Panorama], 30.10.2011.
–– Levi, Pavle, “Underground: jedna estetika etno-nacionalističkog uživanja”,
Republika 270-271, URL: http://www.yurope.com/zines/republika/arhi-
va/2001/270-271/270-271_25.html (pristup 27.03.2012)
–– Lewis, Oscar, Five Families: Mexican Case Studies in the Culture of Poverty, New York:
Basic Books, 1975. (1959)
–– Pašović, Haris, “Balkanac u pop-folk pjesmama prepoznaje svoj život, a fudbal je pro-
stor njegove slobode” (razgovarao Samir Karić), Bportal, URL: http://www.bportal.
ba/index.php?option=com_content&view=article&id=1404:intervjuharis-paovi-
-balkanac-u-pop-folk-pjesmama-prepoznaje-svoj-ivot-a-fudbal-je-prostor-njegove-
-slobode&catid=52:kolumne&Itemid=70 (05.10.2011, pristup 26.02.2012)
–– Pašović, Haris, “Naše poznate ličnosti se slikaju a sto metara dalje od njih žive mladi
ljudi u očaju” (razgovarala Anila Gajević), Dnevni avaz, 16.02.2008.
–– Pašović, Haris, “Ne trebamo nasjedati na ideološke podvale Brisela” (razgovarala Anila
Gajević), Dnevni avaz, 29.01.2011.
–– Pašović, Haris, “Nisam dobar fudbaler i očajan sam zbog toga!” (razgovarala M. Čusto-
vić), Dnevni avaz, 02.10.2011.
–– Pašović, Haris, “U posljednjih nekoliko godina u Sarajevu se skupilo toliko arogancije,
samovažnosti, histerije i lažne pameti, da je to već jako opasno” (razgovarao Dino Baj-
ramović), Slobodna Bosna, 29.09.2011.
–– Pašović, Haris, “Vlasti se prema kulturi odnose antikosmopolitski” (razgovarala Mirsa-
da Lingo), Nezavisne novine, 17.07.2004.
–– Radević, Ma., “Priznanja publike, kritičara i autora”, Oslobođenje, 09.09.2008.
–– Radević, Maja, “Fudbal u teatru ili teatar u fudbalu”, Slobodna Bosna, 17.06.2010.
–– Todorova, Maria, Imagining the Balkans, New York: Oxford University Press, 2009.
(1997), (prijevod odlomaka naš)
–– Vržina, Nevena, “Kafana kao odgovor na pitanja o životu”, Nezavisne novine, URL:
http://www.nezavisne.com/umjetost-zabava/pozornica/Kafana-kao-odgovor-na-pi-
tanja-o-zivotu-107468.html (23.09.2011, pristup 26.02.2012)
–– Žižek, Slavoj, In defense of lost causes, London and New York: Verso, 2008, (prijevod naš)
–– Žižek, Slavoj, “Multiculturalism, or the Cultural Logic of Multinational Capitalism”, Lib-
Com. URL: http://libcom.org/library/multiculturism-or-the-cultural-logic-of-multina-
tional-capitalism-zizek (pristup 01.03.2012, prijevod naš)
–– Župančič, Alenka, Ubaci uljeza: O komediji, preveo Miloš Đurđević, Zagreb: Meandar-
media, 2011.

Tatjana Greif
Nemoćni alfa mužjaci

prevela sa slovenačkog: Ana Ristović
O fenomenu maskulinosti na “brdovitom” Balkanu, u državama i državicama

koje su izrasle na zgarištu nekad zajedničke domovine Jugoslavije, mogli bismo pi-
sati do u nedogled. Kulturno, istorijski, folklorno, etnološki, sociološki i politički to
je i inače neiscrpna zona. Maskulinost i njen ekstremni aspekt mačizam, “pravi”,
prirodom dat muškarac i njegova uloga, sveta misija potentnog alfa mužjaka, badže,
semenosejača i oplodioca, osvajača “pravih” žena. Glave arhaične porodice, sve-
snog patrijarhaliste, pristaše obilne mesožderske hrane i oštrih pića. I – strasnog
navijača lokalnog sportskog kluba, po svoj verovatnoći fudbalskog. Pojam tradici-
onalne balkanske maskulinosti i njenog mačističkog ogranka je takoreći neopisiv,
nemoguće je obuhvatiti ga jednom ili bilo kakvom definicijom uopšte. Zato ćemo
ka mačo masuklinosti proviriti samo kroz jednu pukotinu – kroz sport, tu relikviju
ekskluzivnog, čistog mačizma.
Kao i mačizam, i sport na ovim prostorima ima večno pravo na prebivalište.
Što je mužjačkiji, grublji i neotesaniji, tim bolje. Sportu se daje neobično mnogo
prostora u medijima. Sportske strane u dnevnim novinama po svom broju daleko
prevazilaze stranice kulture. Novinska izdanja ponedeljkom sadrže skoro samo

sport. Na srednjim stranicama dnevne štampe šepure se obimne sportske rubrike,
propraćene masom fotografija u boji, radijske i televizijske vesti uvek i u svim ter-
minima sadrže rubriku “sport”, dok rubrika “kultura” nastupa u izuzetnim sluča-
jevima, recimo, u glavnim vestima. Svedoci smo opšte poplave elektronskih medija
i sadržina namenjenih sportu, proizvode se preopširne sportske emisije u kojima
zna da se do u nedogled diskutuje o jednom jedinom golu, ili o tome zbog čega se taj
gol nije dogodio iako je trebalo da se dogodi.
Sportski novinari, koji se zovu komentatori, karakteristično vulgarnim, mili-
tatnim žargonom zagrejanog sportskog bojišta koje podseća na večno ratno stanje,
predano i istrajno zaglupljuju narod. Sport je rat u mirno doba. To dokazuje već i
sama sportska terminologija. Ne samo da je u pitanju militantni diskurs koji vodi
poreklo iz vojničkog arsenala – napad, juriš, sukob, ofanziva, manevar, sastav, pro-
boj, odbrana, pobeda, poraz, protivnik, neprijatelj, rival, boj, invazija, opsada itd. – i
suočavanje dve sile, pri čemu jedna nužno pobeđuje drugu, dok ova druga ostaje
pobeđena i poražena, već i čitava paleta rasističkih, nacionalističkih, ksenofobičnih
i homofobičnih praksi u kontekstu sporta i navijaštva.
Uzmimo za primer fudbal. Navijački klubovi imaju karakteristično zastrašu-
juća imena: Grobari, Južni Front, Delije, Bad Blue Boys, Armada, Varvari, Torcida,
Green Dragons...
Sportska okupacija medijskog i javnog prostora, naravno, ima svoj cilj. Sport
je nacionalna svetinja koja se sistematično upotrebljava kao sredstvo za odvlačenje
pažnje populusa sa važnih političkih i životnih tema, sredstvo za depolitizaciju i de-
magnetizaciju uma. U mas-medijima i sferi pop-kulture sport postaje instrument
za sistemske potrebe po receptu “hleba i igara” ili “zavadi pa vladaj”. Pomoću spor-
ta se veoma lako potpaljuju niske strasti, nacionalizam, netolerancija, rasizam, kse-
nofobija, homofobija. Orkansko zavijanje fudbalskih hordi i dimne bombe na sta-
dionima, molotovljevi kokteli, baklje, pijano razbuktavanje nacionalističkih strasti
na tribinama, nacionalno slavljenje “naših heroja”, naše momčadi sa medaljom oko
vrata, uvek iznova i svuda. Javni mitinzi dobrodošlice, kada se “naši momci” vrate
iz inostranstva. Jeste li ikada na aerodromu doživeli masovni svečani doček nacije
za kakvog naučnika ili umetnicu? Ne, niste.
Hirurzi mišljenja dobro znaju kako lako mogu da se rasplamsaju niske, skri-
vene sportske strasti, i uz njih afektirane predrasude kada su u pitanju one najsla-
bije, najpotisnutije, rubne grupe, kao što su gejevi i lezbejke. Kako lako mogu da
se manifestuju kao masovna grupna katarza homofobije i mržnje. Upravo sportski
huligani su oni koji veoma rado, veoma često i veoma vidljivo manifestuju nasilje
nad gejevima i lezbejkama, oni koji pišu grafite “Smrt pederima! “; fudbalsko nasilje
redovno prati parade ponosa po celom Balkanu i Istočnoj Evropi. Potrebni su čitavi
bataljoni policije, koji učesnike parada čuvaju od mržnjom zadojenih ekstremista,
fudbalskih i klerofašističkih, što je često jedno te isto. Setimo se samo krvavih pa-
rada ponosa iz Zagreba ili Beograda; na Balkanu svaka parada ponosa već u svoje
svitanje dobija “sportsku prognozu” pretećih poruka, najavljenu porciju nasilja
koje će se dogoditi ukoliko pederi budu slučajno razljutili prave muškarce, uzorne
hetero-momke, te mamine sinčiće.

Veštački travnjaci nisu samo prepuni pesticida, tu su i ostale kontaminira-
ne stvari i đubre. Austrijska nobelovka Elfriede Jelinek šarenoliki militarizam u
“zdravom sportskom duhu” lepo obuhvati mišlju koja glasi: “Sport, ta tvrđava ma-
log čoveka iz koje može da puca. “1
“Multikulturalnost je beli genocid”2

Slovenija – ne znam tačno iz kojih razloga – u širokoj narodnoj tradiciji važi za skro-
mnu, u svemu umerenu i kultivisanu državu kojoj su južnjački temperament, afek-
ti i ekstremizam tuđi. Međutim, to sasvim sigurno nije moguće reći za njen sport
i sportske privrženike kao i za njihovu politiku prema strancima ili manjinama.
Kada je sport u pitanju, Slovenija je ekstremistička – s jedne strane imamo nevero-
vatnu inspiraciju individualnih esktremnih sportista koji vole da se upuštaju u naj-
egzotičnije, ponekad često i lude svetske rekorde i pri tom ne žale ni vlastite živote;
a s druge strane se ravnopravno meri sa ostalim narodima ne samo u regionu već i
šire, po pitanju sejanja sportske netrpeljivosti, ksenofobije, rasizma, homofobije,
nacionalizma i drugih oblika mržnje.
Februara ove godine mariborski navijači su na rukometnoj utakmici između
klubova Branik Maribor i Gradačca iz Bosne skandirali: “Nož, žica, Srebrenica!”
Gostujuća bosanska ekipa je na to neopisivo uvredljivo dranje morala da se zvanič-
no prituži, i tek onda su lokalni preduzeli mere. Navijače su potom “ljubazno upo-
zorili” da prestanu da uzvikuju uvredljive parole. Tako mlako upozorenje, naravno,
nije imalo nikakfog efekta, navijači su i dalje uzvikivali prostačke parole i poniža-
vali žrtve genocida u Srebrenici. Šestoricu najzagriženijih odvela je policija. Mediji
su potom objavili izjavu direktora kluba Branik Maribor, Andreja Baumana, koji je
povodom tog incidenta izjavio: “Navijanju navijača koji nisu naši, ne bih pridavao
toliki značaj. U pitanju je bilo nekoliko pojedinaca koji su neprimerenim verbalnim
ispadima pokušavali da isprovociraju osamdeset ili devedeset njihovih navijača
koji su došli da sasvim kulturno navijaju za svoju ekipu. Svi u našem klubu ćemo
veoma ozbiljno pristupiti ovom problemu i već danas mogu da vam zagarantujem
da ćemo momcima koji su navijali na neprimeren način protiv Gradačca, svakako
zabraniti ulazak u dvoranu na budućim utakmicama.” 3
Kako je mlaka i bleda, a naizgled korektna ta izjava gospodina direktora, koji,
dakle, događaju ne pridaje “previše važanosti”. Sportski ekstremizam i nasilje se
kamuflira i pokušava da omekša oznakom “nekoliko nevaspitanih momaka”. Ali, tu
nije reč o nekoj maloj, sporednoj pojavi, to nisu neki simpatični “nevaljali momci”,
već neko ko krši zakon, počinioci kažnjivog dela.
Maja 2011, na fudbalskoj tekmi između Olimpije i Triglava članovi grupe Green
Dragons su mahali transparentom Za porodicu, Stop gay paradi!. A onda su mahali
zastavom u duginim bojama, precrtanom znakom “stop” i potom je i zapalili. Tek
1
Elfriede Jelinek, Naslada, 2005.
2
Ljubljanski grafit.
3
Nekaj nevzgojenih fantov pokvarilo tekmo v Mariboru. MMC RTV Slovenija, 13. 2. 2012.

septembra meseca je policija podnela krivičnu prijavu protiv pet osoba, starih iz-
među 19 i 23 godine, zbog sumnje da su počinili kažnjivo delo javnog izazivanja mr-
žnje i netolerancije na fudbalskoj utakmici.
Fudbalski huligani države Slovenije su i inače poznati po bolesnoj averiziji
prema svemu što nije heteroseksualno. Tu averziju izražavaju povremenim prebi-
janjem gej aktivista ili napadima na LGBT lokacije... Cafe Open u Ljubljani malo
malo pa zaspu molotovljevim koktelima, porazbijaju stakla na prozorima, fasadu
ižvrljaju grafitima s neprijateljskom sadržinom. Ta bolesna averzija prema homo-
seksualnosti je neverovatno čudna stvar, s obzirom na to da, po insajderskim poda-
cima sa homo scene, među najzagriženijim navijačima, zakletim mrziteljima LGBT
populacije, priličan broj je i onih koji su i sami gejevi. Prikriveni homoseksualci, ili,
što se kaže, u ormaru.
Slovenački mediji su početak svetskog prvenstva u fudbalu 2010. godine iznad
svega pompezno najavili sloganom na travnjacima Johannesburga: “Rat je počeo!”,
slovenačka reprezentacija je “nacionalna svetinja”. Fudbalom, kao i arhivom Tre-
ćeg Rajha je – kako se čini – nadahnuta i tv reklama za mobilnu telefoniju, na kojoj
možemo videti plavokosog, belog momka u fudbalskom dresu nacionalne repre-
zentacije, kako na praznom, megalomanskom stadionu, pod snopom bele reflek-
torske svetlosti, uspravljen, himnično peva Kekecovu pesmu i pri tom zanosno zuri
nekuda u tamne visine. Kekec Josipa Vandota, taj vedri alpski pastirčić, doduše je
lep primer književnosti za decu koja je prožeta rasizmom i ksenofobijom. Ko vesele
pesme peva ide po svetu lakonog... Kekecova pesma je postala prava himna subalp-
skih sportskih podviga.
Kekecova fudbalska himna, uzgred budi rečeno, snimljena je na bečkom sta-
dionu i bila bi dobra konkurencija propagandnim nacifilmovima tipa “zdrav duh u
zdravom arijevsom telu”, kakve je za berlinsku olimpijadu tridesetih godina snima-
la Rifenštalova. Arijevska rasa dece – fudbalera u reklamnom spotu je rasa dečaka.
Dečaka, koji izrastaju u muškarce, u “prave” muškarce.
Fudbalsko nasilje je, između ostalog, dobilo spomenik u umetničkom pro-
jektu koji je deo zvaničnog programa Evropske prestolnice kulture Maribor 2012.
Prestonica evropske kulture Maribor je nasilje prikazala kao estetski i umetnič-
ki fenomen u obliku stripa velikog formata, izloženog na ulicama i trgovima grada
na Dravi. Strip favorizuje ozloglašene, nasilne i tuči sklone Viole, lokalni navijački
klub. Autor ovog stripa, Zdravko Duša, bio je izložen brojnim kritikama građana
Maribora kao i šireg zaleđa, koji mu prebacuju da je brutalnim Violama podigao
spomenik, mada se autor na te kritike nije osvrtao, kao što se nije osvrtalo ni umet-
ničko vođstvo Evropske prestonice kulture. Tako smo u Mariboru, ove godine, izme-
đu ostalog, “kulturno proslavili” i fenomen nasilništva lokalnih navijača.
“Fudbal je grub sport”

Ljubitelji fudbala su uglavnom bili i među ekstremistima koji su opkolili i iz za-
sede napali učesnike parade ponosa u Splitu. Prva splitska parada ponosa krenula je
11. juna 2011. na svoj kratki put; mala i mirna povorka od oko dvestotinak učesnika.

Uz veliko interesovanje medija, krenula je iz Đardina Marmontovom ulicom – gde
su Splićani već izjutra, do poslednjeg ćoška zauzeli položaje u kafićima i na terasama,
ne bi li mogli da odgledaju tu nečuvenu paradu – ka Rivi, gde je šačicu šetača sače-
kala masovna zaseda – hiljadoglava rulja fudbalskih huligana, nacionalista, klerika
i drugih netrpeljivaca koji su ih napali suzavcem, molotovljevim koktelima, dimnim
bombama, petardama, kamenjem, flašama; iz okolnih lokala su letele pepeljare, čaše,
cigle, kamenice, vazne, iščupani oleanderi... Opkoljeni sa svih strana, našli smo se u
unakrsnoj vatri letećih predmeta, dima i urlajućih povika: “Ubij pedera!”, “Ubij Srbi-
na! “, “Cigani! “, “Ubij, ubij, ubij”... Policija je, na kraju ipak uspela da zadrži nasilnike
iza metalnih ograda i da evakuiše aktiviste sa prizorišta napada. Grafiti, koji poziva-
ju na nasilje nad gejevima i lezbejkama i dalje prekrivaju ceo Split. Niko nije bio ka-
žnjen, niko nije bio kriv. Prilikom ovogodišnje najave druge parade ponosa, koja je
trebalo da se dogodi 9. juna 2012, Split su preplavili novi, sveži grafiti i transparenti,
koji pozivaju na prolivanje krvi i linč homoseksualaca. Na Lovrencu...
Ali, takvi su, naime, impulsi koji dolaze iz fudbalskog generalštaba. Izvrš-
ni potpredsednik hrvatskog kluba Dinamo, Zdravko Mamić, izjavio je novembra
2010-e, da za hrvatsku državnu reprezentaciju nikako ne može da igra neko ko je
gej. Sud u Zagrebu, na čelu sa sudinicom Jadrankom Travaš, potom je, 2011. godine,
fudbalskog funkcionera Dinama, Zdrava Mamića, optuženog za diskriminaciju na
osnovu seksualnog opredeljenja, jednostavno pomilovao. Nevladine organizacije,
koje su Mamića tužile, ovakav rezultat suđenja su okarakterisale kao sudsku sra-
motu. Mamić je na to izjavio: “Znao sam da ću zbog te izjave imati problema. A ipak
sam htio samo da objasnim, da je fudbal grub sport i da ne mogu da zamislim da ho-
moseksualac ide glavom na kopačku. Takve osobe vidim kao baletane, tekstopisce
ili novinare”.4 Dodao je još i to da ne zna da li u svlačionicama Dinama ima uopšte
homoseksualaca.
Negde u isto vreme, predsednik fudbalskog saveza Vlatko Marković je tvrdio
da “nogomet igraju samo zdravi ljudi”.5 Sve dok on bude predsednik fudbalskog sa-
veza, nijedan gej neće igrati za hrvatsku prezentaciju. I on se zbog te izjave našao
na sudu. Na isti način se kunuo i bivši selektor Otto Barić, i zato ga je Uefa oglobila
kaznom od 3.000 švajcarskih franaka. Ta ista Uefa je tom istom Bariću prethodno
uručila časno odlikovanje za njegove zasluge.
Februara 2010, zagrebački Bijeli anđeli tokom prvog poluvremena utakmice u
Zagrebu između Zagreba i Rijeke razvili su džinovsku zastavu duginih boja i tran-
sparent Nogometom protiv homofobije. Armada im je na taj gest odgovorila transpa-
rentom Loptanjem protiv fobije od žena. Idite lečite se!.6
“Vojsku” iz Armade je možda odgojila tamošnja katolička crkva; a o tome kako
plodotvorno se prepliću zdrav sportski duh i zdrava klerikalna propaganda, lepo
4
Sud: Mamić nije diskriminirao gej populaciju izjavom »da ne mogu igrati za reprezentaciju«. Jutarnji
list, 24. 3. 2011.
5
Markivić: Homoseksualci ne mogu u reprezentaciju; Sud: To nije diskriminacija. Jutarnji list, 2. 5.
2011.
6
Matko Breber, Bijeli Anđeli: nogometom protiv homofobije, Jutarnji list, 26. 2. 2010.

nam govori primer riječkog župnika Franja Jurčevića, koji je odmah nakon teškog
nasilja do kojeg je došlo na beogradskoj paradi ponosa 2010-e, na sav glas javno po-
zivao na nasilje nad gejevima i lezbejkama: “Bravo za normalne Beograđane! Tako i
treba sa tim bolesnicima koji okupiraju ulice!” Župnik je pozvao srpsku policiju da
ne štiti učesnike parade, već da pusti huligane da se obračunaju s njima. Gospodin
župnik je potom bio osuđen na zatvorsku kaznu, doduše uslovnu.7
Na fudbalskoj utakmici između reprezentacija Hrvatske i Izraela 2011. godi-
ne, hrvatski navijači su svoj klub bodrili povicima “Igrajte ustaše, igrajte pederi!”.
Skandirali su ustaškim pozdravom Za dom spremni!, pevali ustaške koračnice i
uzvikivali imena ustaških vođa. Svaki put kada bi se kraj lopte pojavio tamnoputi
igrač Izraela, navijači su glasno huktali. Niko od političke elite i fudbalskih funkci-
onera na utakmici nije osudio to ponašanje, protestovao je samo hrvatski Helsinški
odbor. Selektor hrvatske reprezentacije Slaven Bilić je nakon utakmice razočarano
izjavio: “Igrači bi poginuli za Hrvatsku, a oni im skandiraju sa 'igrajte pederi' “.8
Vatrenoj fudbalskoj homofobiji organizatori jedne od zagrebačkih parada po-
nosa hteli su da postave ogledalo. U seriji plakata, koji je trebalo da imaju za cilj
“izazivački preokret”, prikazali su plakat sa slikom dva zagrljena mladića, koji se
ljube u fudbalskim dresovima sa motivom crveno-bele šahovnice.
“Pederi sektaši Crveni zvezdaši” 9

Lezbejska grupa ŠKUC-LL iz Ljubljane je davne 2005-e Ambasadi Srbije i
Crne Gore u Sloveniji poslala protestno pismo zbog napada huliganskih navijača
fudbalskog kluba Budućnost na gej aktivistu Atilu Kovača iz Novog Sada. Bio je na-
padnut ispred zgrade televizije u Podgorici, gde se pojavio kao gost u nekoj emisiji.
A danas, koliko mogu da primetim u medijima, javlja se dilema, ko u Srbiji ima veću
gledanost, “fudbaleri” ili “pederi”. Dakle, da li Bjelogrlićev Montevideo, bog te video
ili Dragojevićeva Parada.10 Producentske kuće su zagovarale svaka svoje i takmičile
se u rekordnom broju gledalaca. Na kraju je Montevideo prešišao Paradu zbog či-
njenice da su ga širom Srbije puštali i na stadionima i drugim sportskim objektima.]
Nakon napada srpskih huligana na francuske navijače pred utakmicu Partiza-
na i Tuluza septembra 2009. u Beogradu, kada je bio ubijen Francuz Bris Tatun, tu-
žilac je od Ministarstva unutrašnjih poslova zahtevao dokumentaciju o navijačkim
grupama, smatrajući da ih treba zabraniti.11 Uefa je Partizan više puta oglobila i čak
isključila iz takmičenja zbog nasilništva. Partizanovi Grobari su 2009. na utakmici
Partizan-Tuluz raširili transparent Gej parada, sramota Beograda.12 Naravno, ni te
godine, kao ni prethodnih, parada ponosa se u Beogradu nije dogodila – iz bezbed-
nosnih razloga. Dakle, zbog pretnji ultradesničkarskih i navijačkih ekstremista.
7
Kastavski župnik Franjo Jurčevoić osuđen na tri mjeseca zatvora uvjetno. Moja Rijeka, 23. 3. 2011.
8
Igrajte ustaše, igrajte pederi. Nacional, 9. 9. 2011.
9
Naziv facebook grupe.
10
Tko je gledaniji u Srbiji – pederi ili fudbaleri? Ziher.hr, 6. 2. 2012.
11
Pretepeni Francoz umrl, v Beogradu priprave na protest. 24UR.COM, 29. 9. 2009.
12
Pretnje ekstremista bez kazne, Politika, 19. 9. 2009.

Svaki pokušaj održavanja parade ponosa u Beogradu bio je već unapred meta
opsesivnih pretnji nasiljem od strane sportskih huligana i klerofašista. Prva Parada
ponosa u Beogradu 2001, bila je meta teškog nasilja. Oktobra 2010. u Beogradu se
dogodila druga Parada, koja je bila izvedena uz izuzetno stroge bezbednosne mere
pod nadzorom specijalnih i antiterorističkih jedinica policije, ali, uprkos tome, bilo
je ranjeno više stotina policajaca i obavljeno je dvesto aretacija. Divljanje, u kojem
su alfa-mužjaci razrušili centar Beograda, palili autobuse i automobile, razbijali
izloge i pljačkali prodavnice, po izveštavanju medija prouzrokovalo je štetu od mi-
lion evra. Onda je Politika.com objavila vest, da su “pederi rasturili Beograd. “13
Vođa Obraza, Mladen Obradović, ove godine je bio osuđen na deset meseci
zatvorske kazne zbog širenja mržnje pred otkazanu Paradu ponosa 2009-e.14 Osu-
đeni je javno huškao na nasilje, pisao grafite poput: Čekamo vas! i Beogradom krv
će liti, gej parade neće biti. Sudinica je zaključila da je optuženi u LGBT populaciji
budio strah i osećaj ugroženosti, a tužilaštvo je nakon zaključenog govora navelo da
je svojim delima javno izražavao ideje koje promovišu nasilje i diskriminaciju na
osnovu seksualnog opredeljenja. Nevladine organizacije su izrazile razočaranje, jer
je kazna previše blaga.
Zavod za ravnopravnost polova iz Vojvodine je u razdoblju 2009. – 2010. u No-
vom Sadu evidentirao 224 grafita koji su sadržali govor mržnje.15 Od toga se više od
polovine, čak 56 procentata tih grafita, odnosi na LGBT manjinu. Poruke na zido-
vima su jasne: “Smrt pederu”, “Ovo nije zemlja pedera”, “Nećemo paradu, srušiće-
mo vladu”, “Srbija bez pedera”, “Ubij pedera”, “Smrt pederima”, “Pedere u logore”,
“Anti-LGBT”, “Sramota Srbije, gay nije OK”, “Samo mrtav peder je dobar peder”.
Preostali grafiti su bili neprijateljski usmereni ka Romima, Mađarima, Hrvatima i
Kinezima.
Iz Novog Sada su protiv parade ponosa pozivali preko fejsbuka i to krajnje
militantnim parolama kao što su: “Krv nek' lije, nož nek' bode, peder ode, peder
ode. Smrt pederima! “ i “Ubi pederčinu! “16. U tom istom Novom Sadu su januara,
na ovogodišnjem Evropskom prvenstvu u rukometu, zamaskirani huligani napali
hrvatske navijače sekirama, kamenjem, čeličnim polugama, noževima, i palili auto-
mobile sa hrvatskom registracijom.
Srpski gej aktivisti su za medije rekli da je “srpski fudbal pun pedera”, ali da ne
žele da navode imena, jer neće da im unište porodice i karijere. “Mnogi između njih
izgledaju veoma muževno i poželjno... Za porodične časopise vole da se slikaju sa
svojim devojkama u idiličnim kućama. Kunu se u to da vole svoje žene. To je samo
maska. Kada se pogase svetla i odu u ilegalu, mnogi sportisti dolaze kod nas. Naj-
više homoseksualaca je upravo među fudbalerima i vaterpolistima... Veoma dobro
se skrivaju od javnosti, brojni među njima traže svoje partnere u inostranstvu... “.
13
Politika.com, 11. 10. 1020.
14
Srbija: Zaporna kazen za nasilje nad geji. Delo, 28. 3. 2012.
15
Spisak grafita. Pokrajinski ombudsman Autonmna pokrajina Vojvodina, Republika Srbija. Novi Sad
2011.
16
Gordana Raković, Traže krv za vreme gej parade. Kurir, 25. 10. 2010.

A ipak, gejevi fudbalere veoma cene i obožavaju, jer je sve što čine veoma erotič-
no, poput “pljeskanja po zadnjici, znojenja, valjanja i grljenja na travi, zaskakivanja
prilikom svakog gola... “.17
Gore naveden sočni komentar Ognjen Koroman iz Crvene zvezde je komen-
tarisao u smislu da nikada nije igrao sa gejevima niti je razmišljao o tome kako bi
se ponašao kada bi u ekipi imali homoseksualca i dodao, da verovatno ne najlepše.
Fudbaler Marko Perović je izjavio, da misli, da u Srbiji nešto poput toga ne postoji.
Kada bi neki homoseksualac došao da igra za njegov klub, s njim se sigurno ne bi
družio. Fudbaler Pavle Ninkov je izjavio, da se začuvši izjave gej aktivista prilično
naježio. Tvrdi, da ne može da veruje da iko može da tvrdi da u fudbalu postoje pede-
ri, do sada nije upoznao nijednog i ne daj bože da mu se to desi. To je, ipak, Srbija i za
takve tu nema mesta, dodao je. Vateropolo reprezentativac Nikola Rađen izjave ak-
tivista nije hteo da komentariše, u smislu da nije raspoložen za tu neukusnu temu i
da u vaterpolu toga, jednostavno nema.
Na ivici
U religijski obnovljenom društvu, tranzicijski demokratizovanom i u neolibe-
ralno kapitalistički prezrenoj atmosferi naizgled pluralističke medijske politike u
središtu medijske javnosti su one koje zabavljaju i opuštaju. I, među njima glavno
mesto zauzima upravo sport.
Sport nije sporedna, minorna stvar. On je i ideologija i doktrina i javno mne-
nje. On je mašinerija političke propagande. Mašinerija za društvenu katarzu neto-
lerancije, mržnje, nacionalizma i rasizma, za globalizaciju ksenofobije, homofobije,
mizoginije.
Zbog čega horde odraslih muškaraca prebijaju gejeve? Da li je tu, u suštini, reč
o traženju i potvrđivanju razlike između njih, pravih muškarčina i pedera, femini-
ziranih slabića? Po kom mačističkom principu, po kom nagonu muške moći, gejeve
treba tući, šutirati do krvi, dati im lekciju iz muškosti, “pravog” muškog ponašanja.
Ako pri ruci nije peder, onda ionako kod kuće mogu da tuku svoje žene.
Afroamerički gej pisac Džems Boldvin jednom prilikom je zapisao: “Zovu nas
pederi, jer je ostalim muškarcima to potrebno.”18 Gejevi u suštini održavaju druš-
tveni imidž muževnosti hetero muškaraca. Služe im kao model svega što pravom
mačo muškarcu ne pristaje, što im se nikada ne sme dogoditi, čega se smrtno pla-
še. Zato su hetero muškarcima gejevi u suštini potrebni kao njihov antipod, jer ne
mogu bez njih. Potrebni su im jer pomoću njih utvrđuju svoju sopstvenu, privile-
govanu polnu i seksualnu matricu. Potrebni su im zato da bi mogli da gaje visoko
mišljenje o samima sebi kao o čvrstim, neumoljivim alfa mužjacima, čija ekskluziva
su muškost, muževnost, snaga, agresija, moć, sirovost. Utisnuto u kodove ruralno
klerikalnog patrijarhata, u balkanski mentalni rentgen koji zrači fobijom prema
svemu što odstupa od okoštale, zarđale matrice “normalnosti”.
Bojan M. Đorđević, Srpski fudbal pun pedera. Gazeta, 29. 2. 2008.

17
James Baldwin, Drugič ogenj, 1964.

18

Destilacija, sintetizacija odstupanja od normalnosti se neprestano odvija.
Duštvo prihvata samo ono što vlast i dalje lansira kao “normalno”. Ono što može
da lako svari i proda kao “društveno prihvatljivo”. Tako vlast povlači oštru pode-
lu između hetero normalnih i homo nenormalnih državljana. Normalni zaslužuju
više prava od ostalih, koji predstavljaju razliku, otklon, opasnost, pretnju ustalje-
nom redu. Distanca prema svakom otklonu od “normalne” većine, od svake dru-
gosti, konstitutivni je element svih konzervativnih politika, onih koje se grade na
podelama i oštrom razdvajanju. Bezbednu razdaljinu od društvenih razlika treba
brižno čuvati i održavati: razdaljina između većina i manjine je nužna za očuvanje
sistema političke ekonomije heteroseksualnosti. I, ukoliko je potrebno, razlike se
održavaju i na silu. Pesnicama, šutiranjem, prolivanjem krvi. Na tom mestu agenti
netolerancije ulaze na velika vrata. Čuvari ognjišta, otadžbine čiji deo su i huligan-
ska pelemena, navijačke horde pustošenja svake drugosti.
Britanski fudbalski savez je letos lansirao nacionalnu kampanju pod nazivom
Opening doors and joining in, pomoću koje pokušava da obuzda homofobiju u fud-
balu. Antihomofobične parole su odštampali na ulaznicama, programima, lecima,
reklamnim panioima, njima osvetljavaju stadionske džinovske ekrane. Tog tvrdog
oraha latili su se nakon što su više od decenije LGBT aktivisti pokušavali da ubede
javnost, da protiv homofobičnog nasilja u fudbalu nešto treba preduzeti. Ne mogu
da zamislim da jugo-fudbalska scena učini nešto slično. Zatresle bi im se gaće. I u
tome i jeste glavni problem, problem nemoćnih alfa mužjaka.

Barbara Matejčić
Živila pička
Kada je Teni* doletjela šaka u leđa, nije stala, nije se osvrnula, nije se ni pre-
pala. Samo je u pola glasa Lei rekla: “Evo opet, Kralju” i nastavile su hodati. Bilo
je 4. 30 ujutro, 17. juna 2012. godine. Noć je postajala sve tanja, svjetlo se probijalo
blijedeći nijanse tamnomodre, kao da je netko daleko iza neba upalio lampu. Plaža
Bačvice u Splitu je mirovala, poneke su grupice ljudi sjedile na klupama, možda je i
s mirne površine mora dopirao prigušen smijeh noćnog kupanja.
Tena se s prijateljicama vraćala kući. Slavile su rođendan jedne od njih uz more
na Marjanu i onda otišle na Bačvice, popile koje piće u nekom od gomile nezapamt-
ljivih kafića zaglušljive muzike. Nije im bilo naročito zanimljivo pa su odlučile otići.
Osam ih je krenulo plažom pa put grada preko željezničke pruge, tamo gdje ih se
godinama znalo skupljati i po tridesetak nazivajući to mjesto “Živila pička”. Zato

što su sve žene, zato što vole žene ili samo zato što su tako nazdravljale, svejedno.
Tena je s Leom išla na kraju te male, razlomljene kolone. Sjeća se da su prošle po-
red skupine mladih muškaraca. Čula je neko žamorenje i promislila: “Sad će nešto
dobacit.”
“To mi je već automatizirana misao”, kaže. Nije prošao ni jedan dan od njene
šesnaeste, kada je prvi put obrijala glavu i otkada više nikada nije pustila kosu, a ima
tome sedam godina, da joj netko nešto u prolazu nije rekao ili komentirao dovoljno
glasno da to čuje.
“Lezbačo, pogledaj se na šta ličiš!”, bilo je prvo što je to rano jutro čula nakon
što ju je čvrsta šaka pogodila u kariranu zeleno-crveno-bijelu košulju. Kratka sme-
đa kosa, naprijed dugi plavi pramenovi stilizirano dignuti visoko poviše čela, veliki,
crni okviri naočala, tamnosmeđe hlače do koljena, na nogama crne vansice, zakop-
čana do zadnjeg dugmeta na košulji. Sjeća se da je na sebi imala ružičaste gaćice s
likom Hello Kitty.
Tena je odrasla u malom mjestu na jugu Hrvatske. Na fotografijama iz ranog
djetinjstva ima jednostavnu frizuru s kojom su mnoge djevojčice odrastale: ravna
kosa do ispod uha i guste šiške. Odjevena je u šarene majice i hlače. Kaže da je ha-
ljine pristajala obući samo ako bi joj mama obećala nešto zauzvrat. Najčešće je to
bilo kinder jaje. Bila je jedina curica u vrtiću koja je koristila plavi tanjur jer iz ru-
žičastog nije htjela jesti. Tata je zvao nju, ali ne i stariju sestru: “Sine”, družila se s
dječacima jer je voljela igrati nogomet i zabijati golove. Nikada nije htjela biti muš-
ko. “U djetinjstvu sam žalila što sam cura jedino zbog toga da mogu na miru igrat
nogomet i da me niko ne pita šta sa mnom nije u redu.” Radi srednje škole je otišla
u Dubrovnik. U đačkom domu je upoznala curu za koju se govorilo da je lezba, što
je svima, pa i njoj bilo strano i odbojno. Ipak su se počele družiti, slušale su muzi-
ku, gledale lezbijsku seriju “L Word”, i jednom su se, nekako već, poljubile. Tena je
imala 16 godina i danima poslije tog poljupca nije mogla spavati. Nije jela, nije išla
u školu, nikome ništa nije rekla. U maloj đačkoj sobi se ispružila na krevetu, plakala
i pitala se što se s njom događa, je li sada monstrum, je li poremećena, može li se to
ispraviti. “Mislila sam da me triba ubit jer sam iznevirila roditelje i sve šta sam tri-
bala bit. Odgajali su me tako da se triba udat i imat dicu, da su pederi i lezbe bolesni.
A meni se s tim poljupcem sve posložilo. Sitila san se da san s osam godina gledala s
prijateljicon ‘Marisol’, ne zato što me interesirala glupa serija, nego da mogu buljit
u nju. I da sam išla na ples zato što mi se sviđala voditeljica grupe i da sam se tila
družit sa sestrom samo zbog toga što su me zanimale njene prijateljice. Postalo mi
je jasno da sam gej, da sam oduvik bila, i da ne znam šta ću s tim.”
Kada su se nakon prvog udarca Tena i Lea ipak usudile okrenuti, vidjele su da
šestorica, sedmorica idu prema njima. Sljedećeg trenutka je jedan od njih, sasvim
mlad, u kratkim hlačama i gol do struka, Tenu tresnuo šakom u glavu. Srušila se na
pod. Sjeća se da se našla u moru, da ju je netko odvalio koljenom u glavu, da su joj
se naočale razletjele, da ih je tražila u mokrom pijesku i da su odjednom trojica bila
oko nje. Jedan ju je mlatio nogom, drugi šakom, za trećeg nije sigurna. Pokušavala
se pridignuti, ali su je udarci vraćali u pijesak. “U glavi mi je bubnjalo: ‘Digni ruku,
zamahni, napravi nešto’. I zamišljala sam kako dižem ruku, kako ga udaram, znam

se obranit, nisam nesposobna, ali nisam mogla, samo sam stala ka lutka i pustila da
me tuku.” I onda joj se sjećanje gubi.
Lea je tog dana, 16. juna, pred kompjuterom pratila live streaming gay pridea u
Zagrebu istovremeno na chatu s prijateljicama komentirajući cure koje su prolazi-
le, transparente, govore, dobru atmosferu. Euforija ju je držala već danima, otkako
je u Splitu bila na prvom prideu u životu. Na prošlogodišnji, prvi splitski pride nije
išla jer je tako obećala mami, a onda je sebi obećala da više ni jedan u svom gradu
neće propustiti. U sedmom razredu osnovne škole se prvi put zaljubila i nije je to
mučilo. “Bile smo zajedno, bilo nam je lipo i to mi je bilo dovoljno”, kaže. Samopuz-
dana je, govori glasno, ne pazi hoće li je tko čuti. Kroz srednju je školu s curama s
kojima je bila u vezi bila mali gej svijet za sebe, druge, “kao što su one”, nisu pozna-
vale. Onda je s 18 godina preko internetskih foruma saznala da se u Splitu organizi-
ra gay party i otišla je. Sama. Tako je upoznala cure s kojima će šest godina kasnije
tu večer biti na Bačvicama. Prethodnu subotu, 9. juna, noću su prošle istim putem –
preko plaže – zviždeći i vičući slavile su pride na kojem su tog dana bile. Većina njih
prvi put, nakon što su slomile strahove u sebi. Strah da ne povrijede bližnje, strah
da će biti napadnute, strah da će ih netko vidjeti. Tena je baš u vrijeme pridea igrala
malonogometni turnir u Zagrebu i umjesto da ostane na dodjeli medalja, jer je njen
tim pobijedio, žurila je nazad u Split da navečer slavi s curama. Ta pobjeda nije bila
ona koju je mogla propustiti.
“Nakon splitskog pridea sve smo se nekako uzdigle. Bile smo ponosne šta smo
imale muda ić na Rivu nakon onog šta se prošle godine tamo dogodilo. Noću nisam
mogla zaspat od ushićenja. Dolazilo mi je da s balkona vičen na sav glas: ‘Ja sam
lezba i odjebite svi kojima to smeta!’ To je šarenilo u mojoj glavi trajalo točno tjedan
dana. Dok nas nisu spustili na zemlju na Bačvicama”, kaže Lea.
Tenu su tukli šakama po glavi, cipelarili je dok je bila na podu, beživotno tijelo
joj je letjelo plažom. “Onaj tip koji ju je prvi udrija govorija je da smo sve bolesne,
beštima nam boga i mater. Žile su mu iskočile na vratu koliko je urla, ima je suma-
nut pogled i krenija je na nju ka da će je ubit. Ja san njega tila ubit, ali san umisto
toga samo plakala i ponavljala ‘Šta mi radiš prijateljici, šta smo ti napravile, jesi ti
normalan?’ “, prepričava Lea jedne od noći koju smo samljele razgovarajući do ju-
tra, u Splitu, mjesec dana poslije napada. Na treskavoj mobitelskoj snimci koju je
jedna od njih, Filomena, zabilježila vidi se Leina duga blajhana kosa i čuje povišen
glas kojim mahnito viče: “Jel’ je tučeš zato što nema dugu kosu?”, Vanda koja poku-
šava sve smiriti i obraća se napadaču s: “Prijatelju, mir, mir…”, mršavi tip koji ide za
Tenom i govori: “Ubit ću vas sve!” Šaka koja dolijeće Filomeni u glavu prekida njenu
snimku.
“Samo sam čekala kad će me u Splitu pretuć. Stalno me neki gadni tipovi od-
mjeravaju, stalno neko nešto komentira, gledaju me u oči i klade se jesan li muško
ili žensko. Ali ja se dobro osjećan u svojoj koži i neću se minjat. Neću nosit suknje,
neću se šminkat, neću pustit kosu. Neka mi ispale metak u čelo, ali ne dam da me
promine”, kaže Tena.
Metak u čelo nije samo metafora. Već joj je jednom bila prislonjena cijev na
sljepoočnicu. U splitskom klubu Dubai nepoznati je tip njenu curu hvatao za dupe.

Tena se umiješala, a on je izvadio pištolj. Imao je drvenu nogu pa mu je uspjela ne-
kako pobjeći. Zavukla se pod auto i čekala da ode.
“Najučestalije pitanje koje sam u životu čula je: ‘Momak, imaš li 18?’ U stu-
dentskoj menzi sam jedanput morala dignit majicu da mi poviruju da sam ja cura s
moje iksice. Ne kužim koji je problem sa mnom. Jel’ ja stvarno izgledam ka muško?
“Ne izgledaš, Lave. Prekul si, ništa nemoj minjat”, odgovara joj Lea.
Tena sjedi raširenih nogu, unatoč vrućini ne skida mali sivi šešir na vrhu glave,
umanjenu verziju onih kakve su nekoć nosila gospoda, s nisko spuštenih kratkih
hlača od svijetlog jeansa vise tregeri, u običnoj je, pamučnoj majici. Nema ni malo
šminke na osunčanom, ovalnom licu, pravilnog nosa i punih usta. Oči su joj krupne,
prodorne, vojnički zelene. Lako je zamisliti u nekoj hipsterskoj reklamnoj kampa-
nji. Lijepa je.
Mlatili su je desetak minuta na Bačvicama kada je došla policija. Filomena ih
je pozvala mada im nitko od cura ne vjeruje. Neke od njih su već bile napadnute i
policija im nije pomogla. Ali nisu mogle otići spavati kao da se ništa nije dogodilo,
ohrabrene prideom, nisu htjele šutjeti. Prije nego što su došla dvojica policajaca na-
padači su se razbježali. Ostao je jedan, onaj koji je najviše tukao Tenu. Stariji, sijedi
policajac ga je oslovio imenom i pitao radi li to opet probleme. Poslije će se pokazati
da ima 17 godina, da je navijač Hajduka, na facebooku ima puno prijatelja, na profil
stavlja nacističke simbole i fotografije Ku Klux Klana, član je grupa Svi su muški
svinje. Jel tako, kurve? i Ako knjiga ne dira mene, neću ni ja nju! Pred splitski pride
je stavio snimku užasnog napada na Povorku ponosa u Beogradu 2001. godine i uz
puno uskličnika komentirao: “Ovo oću u Splitu! Ubij pedera!”
Kada su policajcima rekle da su napadnute zato što su lezbijke, podsmijeh se
uvukao u njihov pogled i glas. Tinejdžer je ponavljao: “Tukli smo vas i prošle godi-
ne, tuć ćemo vas opet” i preko policajčevog ramena zamahnuo prema Teni. Jedna
od cura je tražila da ga privedu, a policajac, onaj stariji, ju je odgurnuo tako da je
pala. Tena, Lea i Filomena su odlučile otići s policijom u postaju kako bi prijavile
napad. Rekli su im da će drugim autom privesti napadače. Drugog auta nije bilo. U
postaji su ostali policajci izmilili iz svojih kancelarija i okupili se oko njih. “Došli su
nas gledat. Bilo im je zanimljivo, vjerojatno su prvi put vidili lezbe”, kaže Lea. Među
njima je ugledala mladu zapisničarku i pomislila da će ipak imati nekoga na njiho-
voj strani. Pokušavala je uhvatiti njen pogled ne bi li se uspostavila neka solidarnost
među nama, ali ona je držala glavu u papirima, nije joj mogla vidjeti oči. Sve dok nije
Tenu pitala dokumente, a ona joj je kroz plač odgovorila da ih zajedno s naočalama
nađu u pijesku na Bačvicama, tamo gdje su je tukli. Zapisničarka je konačno digla
glavu i rekla: “Slušaj ti, mala, prestani se bahatit.” Filomena je tražila da joj kažu
ime policajca koji joj je gurnuo prijateljicu, na što se taj isti, sijedi policajac nadvio
nad nju i s otvorenim dlanom zaustavljenim u zraku rekao: “Hoćeš da ti sada opalim
trisku?” Teni je desna strana glave naočigled naticala, tijelo joj se savijalo na stolici i
tiho je govorila Lei: “Kralju, manta mi se, past ću u nesvist, ne mogu više stat ovde.”
Nitko ih nije pitao treba li ih odvesti u bolnicu. Obavili su im alkotest, nisu im po-
kazali nikakav zapisnik, jer ga nije ni bilo, i nakon sat vremena su otišle. Uputile su
se pješke do hitne pomoći. Tenu je boljela noga pa se oslanjala na Leu, uskim, ispu-

calim trotoarom zakrčenim automobilima ispred njih je išla Filomena, povreme-
no se bezglasno osvrćući prema njima. Nisu razgovarale, samo su plakale. U rano
nedjeljno jutro ulice su bile prazne. “Grad mi je u svom uobičajenom ritmu djelova
nestvarno, ka i danima kasnije. Bilo mi je jasno šta se dogodilo, ali ne i da se meni to
dogodilo”, kaže Tena. Ne sjeća se da su putem ikog srele. Dok su oko 6. 15 prolazile
pored samostana Sv. Klare, omeđenog visokim zidom izvan kojeg redovnice već ci-
jelo stoljeće ne izlaze vani, možda su se tek čula zvona jutarnje Zdravo Marijo.
Tek kada ju je mama nazvala nakon nekoliko dana, Teni je postalo stvarnim
ono što se dogodilo. Policija joj je obavijestila roditelje. Sama im nije rekla jer je
znala da će odmah doputovati, a nije htjela da je vide pretučenu. Isti dan su došli
u Split. Mama joj je donijela sarme, omiljeno obiteljsko jelo sa sirom i kulenom,
kašete voća i povrća i kolače. “Stalno me grlila i ljubila od čega me cilo lice bolilo, a
tata gotovo da nije progovorija, nije zna kako bi. Na odlasku sam ga zagrlila, a on je
staja ka stablo, ka stup.”
Teni roditelji ne znaju da je gej. Odnosno, ona će reći, pretpostavljaju, ali im ni-
kad nije potvrdila. Kaže da je mama često pita za dečke, kupuje joj haljine i suknje,
dok se s ocem prešutno razumije. “Uvijek sam bila povezanija s ocem, mada mi je
žaj mame jer je trpila razna njegova sranja i cila je očeva familija ne voli. Baka i oče-
ve sestre su uvik govorile protiv nje, smatrali su je seljankom iz Bosne, di je rođena,
iako je studirala u Zagrebu i preselila se zbog oca iz Beča u njegovu pripizdinu.”
U bolnici su im rekli da se vrate kasnije jer se dogodila velika prometna ne-
sreća i očekivali su gužvu. Razišle su se. Tena je došla kući, uzela bicikl i išla kupiti
cigarete. Na cesti je auto zamalo naletjelo na nju, vozač je izbacio glavu kroz prozor
i zavikao: “Kako to voziš, pederčino, ubit ću te!” Panično je počela vrtjet pedale i po-
pela se na trotoar da se skloni. Kada je došla kući, nije mogla zaspati pa se uhvatila
čišćenja podstanarskog stana. U glavi joj je tutnjala bol, plakala je i ribala podove,
kuhinjske stalaže, kupaonicu, sve dok više nije ostalo ništa za očistiti.
“Inače ne plačem ni pred kim. Ne zato šta to skrivam, nego ne mogu plakat
pred drugima, a nakon ovoga plačem na sve, čim neko povisi ton, počnem se trest.
Već misec i po dana nisam normalno spavala, od onda. Sanjam tog tipa koji me tuka,
sanjam da ima nož i da nas ubija. Tako bi i bilo da ga je ima. I to sve zbog mene, ni
zbog koga drugog, samo sam mu ja smetala. Cilo vrime mislim na to. Da smo mogli
nastradati zbog mene. Bojim se gledat nepoznate ljude u oči. Čim me neki muški
pogleda, mislim da će me prokinit nogon. Stalno držim prst na mobitelu, spreman
za poziv ako se nešto dogodi”, Teni se oči pune suzama, ali joj se ne prenose na glas.
U glasu joj je ljutnja. Počinje sve jače tresti noge.
“Ne mogu više. Ne da mi se više trpit sva ta sranja, sva ta omalovažavanja, ne da
mi se više odgovarat na pitanja jesam li muško ili žensko, lezbača ili šta već. Stvarno
ne mogu. Neka me nazivaju kako hoće, samo da ne moram to slušat. Šta koga boli ku-
rac šta sam ja? Možda bi mi bilo lakše da sam se rodila s kurcem, ali sviđa mi se šta sam
žena i šta jebeno volim žene. Tu sam, kakva god da jesam, i neka me puste na miru.
Želim jedan jebeni dan proći kroz grad i da mi nitko ništa ne dobaci. Samo jedan dan”,
Tena čvrstim pokretom zapešćima miče suze, kao da ih tjera od sebe. Noge tako silo-
vito i brzo širi pa skuplja da joj gola koljena zvučno lupaju jedno o drugo.

Dvadesetak dana nakon napada Tena je otišla kod psihijatra. Psihijatrica je
zapisala: “T. T., rođ. 1989., neudana, studentica, živi u Splitu. Do sada nikada nije
bila u tretmanu psihijatra. Sadašnje tegobe su se pojavile neposredno nakon na-
vodnog fizičkog napada više nepoznatih osoba dana 17. 06. 2012. Od tada se paci-
jentica osjeća izmijenjeno. Uplašena je, psihomotorno napeta, izrazito tjeskobna,
plačljiva. Ima izražene smetnje usnivanja i prosnivanja uz košmarne snove iz kojih
se budi u strahu, uplakana te ne može ponovno usnuti. Strah ju je izić iz kuće sama.
U nekoliko navrata je imala paničnu ataku.”
“Jebeno ćemo popušit. Jedino šta će se dogodit je da će me opet neko istuć,
uvjerena sam u to”, kaže Tena.
“Prestani to govorit, kako možeš to mislit?!”, odgovara joj Lea.
“Mogu, Kralju. Ako izađem na ulicu i čujem kako govore ‘Pogledaj ove lezbače-
tine, tribalo bi je ubit’, šta da mislim? Reci mi šta mogu očekivat?”
Lea šuti neko vrijeme i onda joj kaže: “Šta ćemo, Lave?”
“Nemam ti pojma, Kralju. Prominit ćemo svit. Ili ćemo priznat poraz i otić
odavde.” Prstima poklapa oči.
Irena i Darija su pravile višnjevaču kada su im cure u nedjelju ujutro javile da
su napadnute. Jedine su u društvu u dugogodišnjoj vezi, žive zajedno u malom, li-
jepo uređenom stanu u kojem je Darija provela cijeli život. Mama joj je umrla, oca
slabo viđa, nije nikada živio s njima. Okupile su se kod njih i smišljale što će. Irena je
Teni miksala hranu i tjerala je da pije, vilica ju je previše boljela da bi mogla jesti išta
drugo. Kaže da Tena ništa nije razumjela. Pila je tablete protiv boli, lice joj je oteklo
i poljubičastilo, na mahove joj se slika gubila, kao da joj se resetirao vid. Odlučile su
alarmirati medije i potraže pomoć od LGBT udruga, unatoč strahu od toga da im
imena budu objavljena. Ni jednoj, osim Lee, njene mame, roditelji ne znaju da su
gej. Popodne su otišle s Tenom ponovno u bolnicu. Medicinska sestra joj je rekla:
“Momak, ajde na rendgen” mada je imala njene dokumente u ruci. Kada ju je Irena
ispravila, samo je dodala: “Ma vidi ti to, cura pa se tukla.”
Tu su večer oko ponoći išle na spavanje. Irena i Darija u svom, bračnom kre-
vetu, Tena, Filomena i Vanda skupljene na ležaju u dnevnom boravku. Tena cijelu
noć nije mogla zaspati, razmišljala je hoće li joj roditelji saznati, kako će reagirati,
zbog čega baš ona, što s njom ne valja, treba li ipak nešto promijeniti na sebi, hoće li
bit drugačije ako pusti kosu i odijeva se ženstvenije. Gledala je modrice na usnulom
Filomeninom licu i bilo joj je užasno. Mislila je da je pretučena samo zbog nje i da se
ništa nikome ne bi dogodilo da tu večer nije bila s njima. Zaspala je oko 6. 30 ujutro
i probudila se pola sata kasnije.
Krajem augusta sam zadnji put vidjela cure. Višnjevača je sazrijela, Irena ju je dije-
lila u kvartovskom kafiću u kojem radi Filomena, muzika je bila glasna i dobra, Lea
je uzbuđeno govorila o tome kako će organizirati queer party u Splitu. Spustile smo
se do kluba O’Hara, dogovor je bio da tu večer idemo plesati. Tena pleše s cigaretom
u ruci i bocom piva u džepu, prilazi čovjeku u kolicima i vrti ga po podiju. Katarinu,

za koju Tena misli da je izbjegava otkako su ih napali na Bačvicama i krivi sebe zbog
toga što joj se prijatelji boje ići s njom gradom, u gužvi netko hvata za dupe, ona se
okreće i kaže: “Jebi mater!”, Darija kratko ljubi Irenu, cure skaču, okružene dru-
gim curama koje se uvijaju u uskim haljinama i ogledavaju u pogledima muškaraca.
Klub se zatvara i netko predlaže da se noć produlji u obližnjem, vanjskom bazenu
kluba Pošk. Preskačemo ogradu, uskačemo u još toplu vodu, utrkujemo se na pede-
set metara, odmjeravamo kako tko pliva delfin, ronimo u mraku. Jedan od tipova
koji su tu došli nakon nas se presvlači, gol je okrenut prema nama i Katarina mu
kaže: “Molim te, okreni se, povratit ću” i ne čuje se uvreda u njenom glasu, djeluje
sasvim iskreno, kao da joj stvarno nije dobro od tog što vidi. Tena odlazi s Darijom
i Irenom, kod njih živi zadnjih mjesec dana, kaže da se s njima osjeća zaštićenom,
da su joj kao mame. Pokušala je ljeto provesti kod roditelja, ali nije išlo, svuda su je
pratili pogledi i šuškanja iza leđa.
Dan postaje sve veći i s Leom odlazim na kavu u Žbirac, kafić udaljen dvadese-
tak metara od mjesta gdje su napadnute. Pijesak plaže Bačvice prekriven je žutim
suncobranima s reklamnim natpisima za Ožujsko pivo i plastičnim, bijelim ležalj-
kama. Starije žene s rukama na kukovima, okrećući leđa suncu da ih ugrije, sporo
prošetavaju usijanim plićakom između majki s malom djecom i grupa bezvremen-
skih muškaraca koji igraju picigin.
“Legendo, sve ti je to za kurac”, kaže mi Tea, žmireći prozirnoplavim, haskijev-
skim očima negdje prema pučini.
Nisam sigurna na što misli. Ne pitam je, znam da će sutra tvrditi da to nije mo-
gla reći. Jer ništa nije za kurac.
*Imena likova su izmijenjena.

Milan Miljković
Muška poezija u
Kulturnom dodatku Politike
1989 - 20011
Mada je odbacivana kao “najmanje politična, odveć apstraktna i najmanje

društveno angažirana od svih književnih žanrova” (Arsenijević: 140) poezija ipak
predstavlja tekst koji, slično Ostinovim performativima, aktivno konstituiše “re-
alna” značenja u društvenopolitičkom prostoru (Warwick Slinn 1999). Kako u slu-
čaju performativa ne postoji referencijalna stvarnost koja mu neposredno i čisto
prethodi, već se pri svakom njegovom izvođenju citira set normi koje su ga omo-
gućile, tako se i poezija može smatrati iskazom koji svoje kulturno značenje crpi i
obnavlja iz onih diskursa kulture koji ga omogućavaju. Autoritet norme, čije citira-
nje proizvodi niz estetskih, političkih i ideoloških posledica, ne podrazumeva samo
sferu književnih tradicija i poetika već i brojne društvenokulturne institucije (ško-
le, državu, medije, univerzitet, književna društva i udruženja i dr.) koje takođe de-
terminišu produkciju i percepciju poezije. Teorija performativa može, u kontekstu
istorijskog razvoja i statusa (savremene) srpske poezije, poslužiti kao izazov onoj
kritičkoj paradigmi koja lirsku poeziju razume kao samoreferencijalni poetski svet;
shodno tom tradicionalističkom shvatanju, materijalni tragovi društvenih i politič-
kih praksi suspendovani su zarad aktuelizacije transcedentalnih i, samo naizgled,
univerzalističkih vrednosti (nadličnih, nadnacionalnih i nadornih). A s obzirom na
to da se “hegemonija uspostavlja tamo gde postoje korespondencija na relaciji kul-
turni ideal-institucionalna moć i pozivanje na autoritet a ne samo na nasilje” (Con-
nell 2005: 77), shvatanje poezije kao performativa iskoristili bismo za osvetljavanje
“onih rodnih praksi koje su otelotvoravale društveno prihvatljive odgovore na pro-
blem legitimnosti patrijarhata koji je garantovao dominantnu poziciju muškaraca i
subordinaciju žena” (Connell 2005: 77).
* Želim da se zahvalim Milici Iličić, studentkinji Filološkog fakulteta u Beogradu, koja mi je pomogla na
klasifikaciji i obradi časopisne građe za 1991. godinu.
1
Rad predstavlja skraćenu verziju dužeg rada i obimnijeg istraživanja, realizovanog na projektu “Uloga
srpske periodike u formiranju književnih, kulturnih i nacionalnih obrazaca” (ON 178024) koji finansi-
ra Ministarstvo prosvete, nauke i tehnološkog razvoja Republike Srbije.

Pored pitanja semantičke i ideološke učinkovitosti srpske poezije, njene pa-
trijarhalne i paternalističke aspekte možemo povezati i sa Blumovim shvatanjem
pesništva i pesničkih kvaliteta. Kod Harolda Bluma pesnički kvalitet izjednačava
se sa muškim vrlinama, a u drami pregovaranja pesnika i njegovog poetičkog oca
“književni tekst, u poetičkom i jezičkom smislu, uvek funkcioniše kao testament
koji nalaže zamenjivanje uloga mrtvih i živih, predaka i potomaka, očeva i sinova”
(Rosić 2008: 58). I dok se ta dramatična nužnost nasleđivanja, odnosno imanja oca
u zapadnoj kulturnoj tradiciji odvija u vidu “strašnog terora vezanog za uslove pri-
mopredaje prava na javni (književni) govor”, u slučaju savremene srpske poezije na
prelazu iz XX u XXI vek trebalo bi uvesti dodatnu korekciju koja se odnosi na slabo
razvijenu kulturu individualizma, nerazvijenu ideju o primatu slobodne volje po-
jedinca i nepotpunu ili amorfnu socijalnu stratifikaciju srpskog društva. Zbog toga,
ali i zbog naglašenog prisustva diskursa nacionalizma tokom protekle dve decenije,
poetički testamenti srpskih pesnika (Jovana Dučića) ne stvaraju kod pesničkih po-
tomaka nužno strah od uticaja; štaviše, u patrijarhalno parohijalnom pogledu na
svet čin nasleđivanja doživljava se kao potvrda pripadnosti zajednici.
Stoga će se uvek morati postavljati pitanje da li i kako poezija može da inici-
ra ili onemogući kritiku kulture, u kojoj meri dekonstruiše ili reprodukuje domi-
nantne kulturne ideologije (Warwick Slinn 1999: 58) jer, nije dovoljno da poezija
markira nepoželjna represivna polja kulture budući da markiranje ne vodi nužno i
njihovom osporavanju ili promeni. Ukoliko želi da podrije hegemoni autoritet rod-
nih ili maskulinih paradigmi, poetski iskaz mora da “naseli pomenute paradigme”
i “progovori iz njih” (Warwick Slinn 1999: 70); taj novi jezik ili jezik razlike, prema
rečima Damira Arsenijevića, mora da bude “jezik postajanja subjektom kritike a
ne mimetička refleksija unaprijed određenog političkog stava” (133). A ako poezi-
ja ne osigura takav jezik, ona najverovatnije ostaje ili na rubovima borbe unutar
društvenog i književnog polja, poput dekorativne vinjete, ili se aktivira kao propo-
nent monoloških etnonacionalnih i patrijarhalnih diskursa.
Iako treba imati u vidu njenu autoreferencijalnost i osobenost uslova njene
produkcije i recepcije, srpska poezija druge polovine dvadesetog veka predstavlja
pogodan prostor za analizu političkih i ideoloških učinaka na polju konstitutisanja
maskuliniteta, zato što je reč o stvaralaštvu koje je u sedamdesetim i osamdesetim
godinama “imalo snažno prisutnu socijalnu funkciju, što se kasnije nastavilo na isto-
rijski kodifikovana očekivanja društvene zajednice da poezija, i šire uzev, književnost
govore u ime nekog, ne samo u ime pesničke privatnosti” (Božović 2007: 91).
Takođe, polazeći od teze o odsustvu novije srpske poezije na stranicama dnev-
nih, nedeljnih ili mesečnih časopisa i novina (Božović 2007: ), u radu ćemo se poseb-
no posvetiti uzorku pesama objavljenih upravo na stranicama dnevnog lista, odnos-
no Politikinog dodatka Kultura Umetnost Nauka (u daljem tekstu Kulturni dodatak),
u periodima 1989-1991. i 2000–2001. godine, verujući da proučavanjem poezije iz i
unutar konteksta periodike možemo potpunije osvetliti procedure kojima se poetski
govor opire ili podrgava dominantnim političkim i ideološkim diskursima.
Za razliku od antologija i pojedinačnih zbirki pesama, koje impliciraju priva-
tnu sferu recepcije, poezija objavljena u periodici, a posebno u onoj koja je usko

vezana za dnevnoinformativnu štampu, ne samo da dobija poroznije granice kao
pojedinačni književni tekst već i zbog specifičnosti periodičkog formata aktiv-
nije deluje u javnom prostoru. Kulturni dodatak izlazi jednom nedeljno i time
omogućava stalnost, ujednačenost i ravnomernost u doživljaju vremena i struktu-
riranju društvenog života kod čitalaca (Beetham 1989: 98) a budući da izlazi subo-
tom, Dodatak se vezuje za simbolički odsečak vremena posvećen odmoru i zadovol-
jstvu, ali i svojevrsnoj rekapitulaciji radne nedelje.
1989-1991
Politikin dodatak počeo je da izlazi krajem 1957. godine, kao sedmični podlistak
u kom su objavljivani raznovrsni prilozi posvećeni naučnoj, kulturnoj i književnoj
produkciji u SFRJ i svetu. Autorski članci, kraći ogledi i eseji, prikazi i recenzije, in-
tervjui sa savremenicima ili transkripti različitih govora i predavanja predstavljali
su tekstualno težište Dodatka dok su poezija i njena funkcija, zbog promenljivog
grafičkog položaja na stranicama (poezija u Dodatku nije imala fiksirano mesto,
posebnu rubriku ili stranicu), varirale od estetsko jezičkih ukrasa, preko poetskih
vinjeta pa sve do reklamno propagandnih, političkih performativa.
Kada govorimo o Kulturnom dodatku na početku devedesetih godina XX veka,
treba napomenuti da je u tom trenutku Politika najtiražniji i najuticajniji dnevnik
u Srbiji, budući da su štampani mediji bili jedan od glavnih izvora informacija, i da
još uvek nije bilo snažnijih opozicionih listova niti nezavisnih televizijskih stanica,
što je uslovljeno i činjenicom da je SFRJ početkom 1990. zvanično i dalje bila zajed-
nička država.
Početkom i tokom devedesetih godina, najveći broj priloga u Dodatku pred-
stavljaju kritički osvrti, rezencije knjige i razgovori sa savremenicima posvećeni
pitanjima krize jugoslovenstva, rehabilitacije nacionalnog identiteta i “povratka
zaboravljenim osnovama” autentične srpske kulture mada je 1990. godine jedan od
dominantnih diskursa u Kulturnom dodatku i diskurs jugoslovenstva i zajedničke
države čije je ugrožene vrednosti trebalo, sudeći po novinskim člancima, braniti od
sve snažnijih nacionalističkih aspiracija u Sloveniji i Hrvatskoj.
Polazeći od tematike, žanrovskih i jezičkostilskih postupaka kao primarnih
kriterijuma klasifikacije, obiman pesnički materijal iz perioda 1989-1991 (samo
1990. u Kulturnom dodatku objavljeno je oko trista pesama) mogli bismo uslovno
podeliti na tri dominantne pesničke struje, bitno povezane i sa pitanjima identiteta
nacionalne kulture i nacionalnog pamćenja: a) retorika mučeništva i martirološki
kompleks, b) glorifikacija prošlosti, kultovi ličnosti i mesta kulturnog pamćenja c)
meditativna, urbana i visoko individualizovana poezija2.
Pesme iz prve grupe zasnovane su uglavnom na srpskom martirološkom kom-
pleksu Drugog svetskog rata, čije naličje predstavljaju slike neprijatelja kao Dru-
gosti koja je etnički često neodređena. Neprijateljeva Drugost se konstituiše kao
Ovom grupom tekstova nećemo se detaljnije baviti zbog obima rada, ali i zbog toga što su, gledano u
2
celini, bile slabije zastupljene i ređe su se nalazile na naslovnim stranama Dodatka.

uvek preteća, metafizička i istorijska sila koja se pojavljuje u vidu mračnih des-
truktivnih, nadljudskih i natprirodnih pojava, a njihov dolazak i razornu snagu na-
javljuju motivi gavranova, crnih glasnika ili apokaliptičkih kiša.
Egzemplarni tekst u ovoj grupi predstavlja pesma Pas Matije Bećkovića, objavlje-
na u novogodišnjem trobroju Politike za 1990, gde Kulturni dodatak nije bio fizički izd-
vojen pa su pesme “rasute” na stranicama različitih rubrika (od političkih i društvenih
do kulturnih). Pesma Pas grafički je umetnuta u političko informativni članak pod
naslovom Jelka sa jednobojnim ukrasima. Članak govori o novoformiranim političkim
partijama u Hrvatskoj, njihovim nacionalnim programima i biračima. Pišući o etnički
“jednobojnim” programima (obraćaju se skoro isključivo biračima hrvatske nacional-
nosti) na novoj političkoj sceni Hrvatske, autor teksta izražava zabrinutost zbog margi-
nalizacije srpskog biračkog tela. I upravo zabrinutost autora članka, intonirana njego-
vom, čini se, pseudojugoslovenskom orijentacijom, kao i najava radikalnog političkog
polarizovanja u Hrvatskoj, predstavljaju tekstovnu pozadinu za resemantizovanje
Bećkovićeve pesme u čijem središtu je, takođe, pitanje sukoba.
Pesma je konstruisana u vidu monološkog obraćanja lirskog subjekta neime-
novanom adresatu čiji je identitet određen jedino oblicima ličnih zamenica ti i vi.
Dok se drugim licem jednine uspostavlja familijaran odnos između lirskog subjekta
i adresata, kao odnos dugogodišnjih poznanika, oblikom vi njihov sukob premešta
se sa lične na kolektivnu ravan. Iz strofe u strofu gradacijski se evociraju motivi ra-
zaranja, ubijanja, patnje i mučenja. Većina slika odnosi se na prostor kuće i poro-
dice, a sam lirski subjekat kao da razume ili opravdava postupke neprijatelja: “Oca
ste mi ubili / ...I ovako vam hvala”, ili “Majku ste mi na nosila / U zatvor poneli / I to
sam pregoreo”. Međutim, u poslednjoj strofi uvođenjem motiva psa, jedinog koji se
“u našu parnicu nije mešao”, kao oličenja potpune nevinosti, Matija Bećković vraća
u prvi plan surovost i bezočnost konflikta.
S obzirom na to da pesma ne sadrži eksplicitne naznake o etničkoj pozadini
ili istorijskom trenutku pomenutog sukoba, a da su lirski subjekat i adresat ostali
neimenovani, može se reći da Bećkovićev tekst tematizuje opštije iskustvo i načelo
ljudskog postojanja - načelo neminovnog sukoba u kom se kao u zatvorenom kru-
gu prepliću aspekti susedskog, bratskog i opšteljudskog odnosa. Kontrast između
stravičnih asocijacija na zločine i familijarnog tona obraćanja deo je Bećkovićevog
napora da se unutar teksta uspostavlja ironična distanca koju upotpunjuje izraz
naša parnica. Ova sintagma, na pozadini društvenog iskustva čitalačke publike,
upućuje na beskonačno suđenje kome se ne nazire kraj zbog čega se i sami učesnici
posle određenog vremena naviknu na stalno stanje napetosti i nerazrešenog kon-
flikta, odnosno nesporazuma. Takođe, pravnička definicija parnice ukazuje na spor
manjih razmera čime Bećković depatetizuje slike straha, ubijanja i mučenja.
Međutim, kada se iznutra dijalogizovana značenja pesme pročitaju na poza-
dini političkog članka, novinski prilog može postati interpretativni ključ u kom se
opštost pesme i njena mesta neodređenosti zamenjuju jasnije definisanim detal-
jima. Pozicioniranjem pesme u centar članka, njena primarna poetska dimenzija
pomera se ka ideološkim i političkim značenjima; a ono što je prvobitno bila meta-
fora sukoba, postaje u procesu recepcije alegorija nerešivog nacionalnog raskola,

dok se ironični potencijal pesme neutralizuje na fonu emocionalizovanog govora
strepnje u novinskom članku. Iako sami autori/autorke ne mogu da “kontrolišu”
semantičke učinke objavljenih ili “montiranih” psama u Kulturnom dodatku
(budući da su tehnička rešenja izbor urednika), ipak, za konstrukciju političkih
značenja i čitalačko razumevanje, kao i za efekat određene pesme nije nimalo
nevažno ko je autor književnog teksta. Ime Matije Bećkovića, paratekstovni okvir
pesme Pas, istovremeno je i poznato, odnosno priznato javno ime na društvenoj i
kulturnoj sceni Srbije tokom devedesetih. Stoga ono može da posuđuje ili oduzi-
ma autoritet i vrednost određenom poetskom ili novinskom tekstu, zazivajući kako
druge tekstove istog autora tako i njegovu medijsku i ideološku auru.
Pored pesama posvećenih temama mučeništva i neminovnog konflikta, veli-
ki broj tekstova sadrži motive herojske tradicije srpskih ustanaka i mitske matri-
ce usmene poezije kojima se potcrtava ideja o autentičnim načelima nacionalnog
identiteta zajednice. Sve je više motiva iz srednjevekovne prošlosti Srbije a lirski
subjekti se sve češće obraćaju isključivo muškim figurama: Svetome Savi, Njegošu,
Stefanu Lazareviću, Milošu Obiliću i drugima.
Od njih se, konvencionalnim repertoarom slika i melodramskom retorikom, tra-
ži savet kako da se odgovori na nove društvenopolitičke izazove, ili kako da se iznova
obnovi zaboravljeni kolektivni identitet; poetski simbolično ćutanje “otaca” srpske
kulture može se shvatiti s jedne strane kao postupak intenziviranja osećanja strepnje
i očajanja u lirskim subjektima, dok sa druge strane njihove neme figure potvrđuju ne-
diskurzivni univerzalni karakter nacionalne prošlosti i patrijarhalne kulture. Zazivaju-
ći slike potpune identifikacije pojedinca i kolektiva, lirski glasovi često klize duž grama-
tičkih lica (ja, ti, mi), uvodeći u čitalački horizont romantičarsku i poznoromantičarsku
predstavu o narodnom pesniku čiji autoritet dolazi iz tradicije na koju se oslanja i iz
koje progovara, kao u pesmi Zdravica narodu srpskom za Novu 1990. Ljubivoja Ršumo-
vića, inače poznatog i kritički priznatog autora književnosti za decu.
U ovom dvostruko prigodnom tekstu (žanrovska oznaka zdravice i 1990-ta
kao neposredan povod pevanja) nalazimo čitav kompleks romantizovanih patri-
jarhalnih slika, a u osnovi svake od njih leži centralna tema i želja lirskog subjekta
- rađanje dece. Vrednost i značaj svih segmenata čovekovog života samerava se iz
perspektive neupitne vrednosti rađanja dece, na prvom mestu sinova, pa se ideja
zajednice naturalizuje isticanjem biološke, “prirodne” osnove heteronormativnog
obrasca porodice.
Imajući u vidu žanrovske odlike zdravice, njenu komunikativnost i per-
formativni karakter (u zdravici se izgovora ono što govornik želi da se dogodi)
Ršumovićevu pesmu je nemoguće čitati, u okvirima Kulturnog dodatka kao estetski
autonoman tekst. U vremenu sve izraženijih diskursa nacionalne samobitnosti,
ova pesma korespondira sa publicističkim profilom Kulturnog dodatka ali i drugih
rubrika u Politici, profilišući se više kao poetizovani zapis javnog govora, nego kao
pesnički iskaz. Lirski subjekat se obraća “narodu” kao jedinstvenom entitetu koji
sudeluje u komunikaciji, a koji je zapravo projektovana mitska slika organskog tela.
Na pozadini empirijske stvarnosti devedesetih, tranzicijskih procesa i bitno
drugačijeg ruralnog pejzaža, slike prirode i života u Ršumovićevoj pesmi otkri-

vaju antimoderni koncept nacije pošto u budućnost nostalgično projektuju vred-
nosti svojstvene ideologizovanoj prošlosti; arhaizovanom leksikom i sintaksom,
povišenim tonom i estradnim patosom, Ršumovićeva pesma, kao medijski govor
na granici novogodišnje reklame, promoviše zamisao o kolektivu kao neizdifere-
niciranoj etničkoj sumi pojedinaca, u kojoj se ukidaju sve druge kategorije razlike
(klasne, obrazovne, starosne, polne, rodne, konfesionalne...).
Kada je u pitanju prizivanje nacije posredstvom maskuline figure pesnika,
koji govori za sve i u ime svih, posebnu pažnju treba obratiti na pesme posvećene
Jovanu Dučiću, koje se intenzivnije promovišu na stranicama Politike u sklopu
novoprobuđenog interesovanja za Dučićev život i delo. Konstituisanju kulta Jo-
vana Dučića početkom devedesetih doprinelo je i pokretanje inicijative za prenos
njegovih posmrtnih ostataka iz SAD u Trebinje. U Politici se 1990. godine, pored
pesama o Dučiću, objavljuje i feljton koji čine Dučićevi tekstovi o nacionalnom pi-
tanju, srpstvu i hrvatstvu, a koji pripadaju poznom dobu Dučićevog života. “Slučaj”
Jovana Dučića govori u prilog tezi da časopisi a posebno dnevni informativni listovi
sa svojim kulturnim rubrikama veoma intenzivno i delotvorno uspevaju da pokre-
nu ili perpetuiraju nova čitanja i interpretacije. A pošto je reč o novinskom žanru,
učinak ovakvih feljtona ili prigodnih pesama ne ogleda se toliko u inovativnom ra-
zumevanju književnih vrednosti, već u pretvaranju figure pisca u simbolički moćan
medijski komoditet, čije ime povratno “posuđuje” auru i autoritet svim drugim
tekstovima posvećenim Dučiću.
2000-2011
S obzirom na dominantno prisustvo diskursa nacionalizma, herojske kulture,
povratka autentičnim kulturnim i političkim “korenima”, i na njihov naglašeno
maskulini karakter na početku devedesetih godina, nastojaćemo da sada, u nužno
svedenom pregledu reprezentativnih pesama, objavljenih tokom 2000-2001. go-
dine, preispitamo da li je u Kulturnom dodatku došlo do pomeranja u artikulaciji
mnogostrukih vidova maskuliniteta, odnosno da li se postepeno ili naglo otvarao
prostor za afirmaciju pesničkih praksi koje su devedesetih bile isključene iz Dodat-
ka a koje su, noseći u sebi subverzivni potencijal razlike, možda mogle da pomere
kategoriju muškosti u polje diskurzivnog promišljanja i kritičkog dekonstruisanja.
Pođemo li od statističkog preseka pesama i uporedimo zastupljenost autora i
autorki u Kulturnom dodatku sa panoramskim pregledom savremene srpske poezi-
je Tihomira Brajovića - koji formuliše tri osnovna poetička toka: rekuperativna po-
ezija, poezija pesničke emancipacije i poezija inovacije3 (2009: 12-52) - možemo za-
Rekuperativna poezija ili pesnička rekuperacija podrazumeva “dominantno tematizovanje i poetičko

3
evociranje pretežno kolektivne i nacionalne tradicije”, poezija pesničke emancipacije obuhvata “poku-
šaj poetičkg usaglašavanja tradicije tzv. visokog modernizma i nastupajućeg postemodernizma”, i na-
stojanje da se poezija oslobodi zavisnosti u odnosu na “moguće ‘naručioce’ i uzurpatore njene samo-
svojnosti i autonomnosti”. Na kraju, poezija pesničke inovacije podrazumeva “dominantno poetičko
problematizovanje neoavangardizma i (post)modernizma”. Vidi: Tihomir Brajovič, Kratka istorija
preobilja, Agora, Zrenjanin, 2009.

ključiti sledeće: najveći broj autorskih imena pripada muškarcima (žene čine samo
šestinu), elemenata ženske poezije i poezije razlike gotovo i da nema u pesmama, a
većina autora/autorki pripada ili se može svrstati u pesničku struju tradicionaliz-
ma, komunitarnog sopstva i nacionalnih identiteta. Nešto manji broj uključuje se
u poetiku pesničke emancipacije, dok su autori i autorke koje Brajović uključuje u
struju pesničke inovacije potpuno nevidljivi zbog čega se Kulturni dodatak može
smatrati medijskim nosiocem kulturnog fokalizma “koji podrazumeva usredsređe-
nost oficijelne književne javnosti, gotovo bez izuzetka i više nego što je uobičajeno,
na produkciju koja pripada tzv. glavnoj struji, odnosno primetnu nezainteresova-
nost ili čak ignorantski odnos […] za ono što se zbiva na literarnoj margini, ma kako
ona bila shvaćena i (samo)određena” (Brajović 2009: 45).
U periodu od januara do oktobra 2000. godine, prilozi Kulturnog dodatka izla-
ze u znaku perpetuiranja psiho-vizuelne i verbalne nacionalne agitacije, poslednjih
pokušaja oživljavanja herojske kulture, ali i maskulinizacije političkog života, uz
obavezno rekonstituisanje kulta Oca/Otaca - simbolički moćnih figura istorijskih
ličnosti kao što su Sveti Sava, Stefan Nemanja i knez Lazar.
Diskursi nacionalizma u poetskim tekstovima postaju posebno vidljivi neko-
liko meseci pred pad režima Slobodana Miloševića, u avgustu i septembru 2000.
godine kada se pojačano radi na etničkoj homogenizaciji a kada izlazi i antologija
Pevaj, narode moj, u izdanju NIP Turistička štampa iz Beograda, Bagdale iz Krušev-
ca i Udruženja pisaca iz dijaspore, čiji se značaj i zanimljivost ogledaju u nekolikim
važnim činjenicama: u pitanju je izbor tekstova srpskih pesnika i pesnikinja dijas-
pore, odnosno autora/autorki koji nisu značajnije uticali na savremenu pesničku
produkciju u Srbiji. Takođe, reč je o umetnički slabijim tekstovima, a sama antolo-
gija nije naišla na širi odjek među književnim kritičarima/kama u Srbiji.
Antologiju izdvaja i činjenica da u Kulturnom dodatku pesme iz drugih antolo-
gijskih izbora4 obično nisu preštampavane, a posebno ne u nekoliko vezanih brojeva.
Serijalnost preštampavanja pesama iz pomenute antologije doprinosila je ne samo
većoj vidljivosti antologije, već je u skladu sa temama, pesničkim slikama i jezikom
pojedinačnih pesama, Kulturni dodatak održavao kontinuitet medijske interpelacije
svojih čitalaca na lojalnost “jedinstvenom i homogenom nacionalnom telu”.
Formulisan u obliku imperativa Pevaj, narode moj, naslov antologije sadrži
osnovnu strukturu samozadovoljnog poziva na samo-konstituisanje i zajednič-
ko delovanje nacije. Upotreba imperativa uspostavlja neposrednu komunikaciju
između ti i ja, čin obraćanja za koji se sa pravom možemo upitati ko se tu i kome
obraća, i ko koga identifikuje kao narod. Imajući u vidu da je reč o autorima/autor-
kama koji/koje žive i stvaraju u inostranstvu, čini se da poziv na pevanje (ali ne i na
pisanje; poezija se, dakle, i dalje definiše kao čin usmenosti) predstavlja preokret u
postuliranju paradigmi nacionalnog identiteta. On se više ne konstituiše iznutra,
iz matice kao centra, već spolja budući da je matica u stanju dezintegracije, a poziv
Primera radi, Mačke ne idu u raj, antologija savremene ženske poezije koju je uredila Radmila Lazić,
4
objavljena je 2000. godine ali pesme iz antologije nisu preštampavane u Kulturnom dodatku ni 2000,
ni 2001.

dijaspore treba da joj afirmacijom kolektivnog subjektiviteta (narode moj) povrati
homogenost. Međutim, iako deluje kao da dolazi spolja, poziv dijaspore nema za cilj
da promoviše nove mogućnosti stvaranja već treba da “zatvori krug obmanjujućeg
poretka” (Branka Arsić 2003: 331) u kom su i individualni autori/autorke i narod
deo jednog istog totaliteta, u kom je svako individualno Ja progutano do neprepo-
znavanja, odnosno svako pravo na partikularitet je poreknuto. Naslov antologije
ima tu pogodno amorfnu (a ne ambivalentnu ili višeglasnu) formulu u kojoj se jedan
isti poziv odnosi i na pesnike dijaspore, na njih kao narod koji peva. U svetlu tako
postavljene amorfnosti identiteta nacije, narod je svuda i izvan njega ne postoji ni-
šta: on sam sebe poziva proizvodeći unutar sebe jednu fiktivnu instancu drugosti,
onog ti adresata iz imperativa u naslovu antologije. A izbor pesama preštampanih
u Kulturnom dodatku korespondira sa, i štaviše, intenzivira toj proces stalnog kon-
stituisanja ili pozivanja na kolektivnost, zajedništvo u kom lirski subjekti pesama
često ni u gramatičkoj ravni ne zadržavaju singularnost.
I mada se u mesecima nakon 5. oktobra otvorenije odbacuju društvene i kul-
turne politike, iz perioda vladavine Slobodana Miloševića, tematske i poetičke
konstante u pesmama objavljenim posle 5. oktobra i dalje pokazuju da nema ozbilj-
nijeg zaokreta u autorskom/uređivačkom odnosu prema konceptima nacionalne
tradicije, kolektivnog identiteta i kulturnog pamćenja, a samim tim ni promene u
modelima reprezentacije rodnih identiteta i paradigmi muškosti. Poezija Kultur-
nog dodatka se i dalje oslanja na postupak “folklorizacije književnosti kao osnovice
svih formativnih postupaka” (Kazaz 2011:170) mada treba napomenuti da se na te-
matsko-motivskom planu tekstovi ipak pomeraju sa ruralnih pesničkih prizora ka
slikama ličnog života i gradske svakodnevnice. Sa druge strane, opet se obnavlja te-
stamentarni kult Jovana Dučića, a ženska poezija ili poezija žena prihvata se samo
u onoj meri u kojoj svoju poetiku artikuliše u skladu sa pseudouniverzalističkim
idejama o estetskoj i umetničkoj autonomiji pesničkog jezika.
Kada govorimo o pesničkoj produkciji žena, samo šesti deo objavljenih pesama u
Kulturnom dodatku pripada pesnikinjama, a gotovo sve trasiraju patrijarhalno viđe-
nje ženskog iskustva. Stalnim isticanjem tradicije, prošlosti i njenih očinsko vladar-
skih likova (svetitelja i knezova), autorke postavljaju pitanje ženske razlike i mnogo-
strukih ženskih identiteta najčešće u relaciji sa hegemonom muškosti nacionalnog
kolektiva ili rodoljubivim pesništvom Desanke Maksimović čiji se lirski glasovi rese-
mantizuju i stavljaju u funkciju afirmisanja poetičkog rekuperativnog opredeljenja i
evociranja kolektivne uglavnom muški determinisane herojske tradicije. U celini gle-
dano, ime Desanke Maksimović je česta referenca u pesmama Kulturnog dodatka, ali
se ne pojavljuje u funkciji ginokritičkog aktiviranja aspekata rodne razlike ili iskustva
marginalnosti (kakvo poseduju pojedine pesme iz ciklusa Tražim pomilovanje). Kada
se javi kao jedno od imena iz paralelelne ženske tradicije kontemplativno religioznog
pesništva, Desanka Maksimović ne dobija status poetičke “majke” koja progovara
svojom drugošću već se zatvara u granice patrijarhalno shvaćene majke čija drugost
potvrđuje “univerzalnost” muške paradigme u poeziji.
Ekspanzivnu moć maskuline paradigme u srpskoj poeziji i kulturi (medijskoj
kulturi u slučaju Kulturnog dodatka) koja neutralizuje čak i najslabije subverzivne

performative, možda najbolje ilustruje slučaj pesme Ljubav Radmile Lazić, autor-
ke čije pesničke zbirke, prema rečima Tihomira Brajovića, predstavljaju “trijumf
zanatski zaokruženog i imaginativno raskošnog, na momente spektakularnog ili
čak egzibicionistički atraktivnog, feminističkog i rodno inspirativnog pesništva”
(2009: 43).
U pitanju je kraća, rodno prigušena pesma, objavljena 30. septembra 20005,
čiji stihovi imaju skoro kolokvijalnu intonaciju, lišeni su rime, a kompleks stilskih
figura zasnovan je na upotrebi nekoliko jednostavnih poređenja, koja su u funkciji
izražavanja melanholije, potištenosti i osećanja beskućništva lirskog subjekta, iza-
zvanog odumiranjem ljubavi. Poredeći svoje emotivno i psihološko stanje sa pri-
zorom “siromaška koji svako jutro pred kućom / prebira po kontejneru”, subjekat
pesme na nenametljiv način depatetizuje potencijalno melodramatičnu temu - se-
ćanje na nekadašnju ljubav - upravo zato što uvodi sliku socijalne bede a potencijal-
nu banalnost te slike suspenduje deminutivom “siromašak”. Pesma nije eksplicit-
no feministički angažovana, ali kada je čitamo izvan Kulturnog dodatka, u njenom
višeglasju prepoznajemo elemente marginalizovanog ženskog iskustva, u koje se
pored rodnog upisuje i socijalni identitet.
Međutim, semantičke posledice poetskog performativa Radmile Lazić bitno su
uslovljene neverbalnim kodovima reprodukcije slike Armana Rasenfosa, pod nazi-
vom Posle kupanja. Reprodukcija je grafički umetnuta između naslova pesme i sti-
hova, što nije bilo uobičajeno u Kulturnom dodatku pošto su po pravilu reprodukcije
štampane pored pesme (sa strane, iznad ili ispod) uz očuvanje tekstualne granice.
Međutim, u pesmi Radmile Lazić ilustracija sledi odmah nakon naslova, pa Rasen-
fosova slika kao integralni a vizuelno upečatljiv deo pesme prerasta u nadređeni si-
stem razumevanja stihova koji, budući štampani kurzivom, ostavljaju utisak da je reč
o elementu koji likovno a ne tekstovno prati eterična značenja Rasenfosove slike.
Na slici je prikazana figura mlade devojke, obučene u prozirnu belu haljinu.
Ona sedi na stolici, belim platnom briše nadlanicu leve ruke, i pažljivim ali odsut-
nim pogledom prati sopstvenu kretnju, dok blago pognuta glava ne dopušta da po-
smatrač susretne njen pogled. Lirsko sentimentalni štimung slike menja osnovnu
atmosferu pesme Radmile Lazić, s obzirom na to da se nasuprot depatetizovanom
prizoru čoveka koji prebira po kontejneru postavlja socijalno drugačije kodirana
slika. Kamerni građanski enterijer Rasenfosove slike prigušuje socijalnu kompo-
nentu pesničke slike u pesmi, a eteričnost i prozračnost devojčinog lika zapravo
pojačava sentimentalnost, osećajnost i lirski štimung koji su suptilno naznačeni
u izvornom tekstu pesmi ali nikako nisu dominantni. A zahvaljujući strukturaciji
pogleda u Rasenfosovoj slici, gde je devojka polutajnovito zatvorena u sebe i time
“predata” voajerskom oku posmatrača, onda se i žensko iskustvo odbačenosti iz
pesme pacifikuje kao iskustvo koje ne može da ugrozi subjekatsku poziciju čitaoca
muškaraca.
Pesma će krajem iste godine biti objavljena pod naslovom “Jutarnja pesma”. U elektronskoj prepisici
5
sa autorkom, nismo uspeli da sa sigurnošću utvrdimo da li je razlika u naslovu autorkin izbor ili
eventualno urednikova intervencija.

S obzirom na to da mali broj pesama u Kulturnom dodatku pripada ženama i da
nalazimo samo nekoliko rodno samosvesnih tekstova (poput pesama Radmile La-
zić), možemo tvrditi da Kulturni dodatak predstavlja polje “vladavine muškaraca”
o čemu svedoči i poezija na temu odnosa Otac/Sin ili prisustvo figure Oca/Otaca,
a nju su pisali muškarci. Pored pesama koje na tradicionalistički način oživljavaju
idilično patrijarhalne slike kuće i ognjišta, gde se figura oca pojavljuje u ulozi za-
štitničke potpore porodičnog identiteta, važnu funkciju imaju i oni tekstovi u koji-
ma, unutar naglašeno ispovednog tona, figura oca obezbeđuje identitet istosti sinu.
Bilo da je reč o simboličkom ocu kulture i duhovnosti (Sveti Sava), čija pojava treba
da srpskom nacionalnom identitetu vrati kontinuitet a lirskom subjektu omogu-
ći samoprepoznavanje unutar tog kontinuiteta, ili je reč o singularizovanoj figuri
umrlog oca, sin se uvek konstituiše ogledanjem sopstvene vrednosti u odnosu na
neupitni autoritet oca.
Međutim, bez obzira na tvrdnju da je neophodno razlikovati “oca kao psihološ-
ku individuu (i/ili književni lik) i oca kao simboličku funkciju (figuru koja obeleža-
va određeno kulturološko i književno polje obiljem svojih značenja) “ (Rosić 2008:
42), većina pesama na temu Oca/oca ne sadrži diskurse ambivalentne napetosti u
odnosu sin/otac, niti na bilo koji način sin izražava mogućnost otpora tradicional-
nim konceptima kulture i svog identiteta, što potvrđuje tezu da ni početkom 2000.
godine u pesničkim prilozima Dodatka maskulinitet nema diskurzivni karakter.
Odsustvo otpora ili napetosti u odnosu sina prema ocu, uočava se i u procesu uspo-
stavljanja kulta Jovana Dučića, započetog devedesetih godina XX veka simbolično
zaokruženog u oktobru 2000. godine kada su njegovi posmrtni ostaci preneti iz Li-
bertvila u Trebinje.
Sam čin prenosa predstavljao je kompleksan kulturnopolitički ritual apropri-
jacije mrtvog pesnika, čije su implikacije prevazilazile kulturne i društvene okvire
hercegovačkog regiona, budući da su na svom putu do Trebinja, posmrtni osta-
ci “zastali” i u Beogradu gde su im brojni građani i građanke odali počast. Proces
aproprijacije Jovana Dučića dobija svoj klimaks u govoru Matije Bećkovića6 nad
pesnikovim grobom. U tom estradno epskom obraćanju, u kom su se preplitala
gramatička lica (ja, mi, on) ime Jovana Dučića poslužilo je ponovnom ucrtavanju
virtuelnih, a zapravo veoma zgodno fluidnih granica srpske kulturnopolitičke geo-
grafije7. Revitalizacija kulta i elementi idolatrijskog odnosa prema Dučiću kao jed-
nom od Otaca srpske kulture, treba da posluže obnovi u kojoj svaka individualna
smrt predstavlja, u skladu sa parohijalnim duhom, produžetak života zajednice što
implicitno saopštava i sam Bećković: “kost nije kost, pokojnik nije pokojnik i grob
nije grob”.
Selektivno naglašavanje nacionalne retorike u Dučićevoj poeziji i esejisti-
ke da se posebno uočiti na primeru preštampavanja Dučićeve Pesme8. Zauzima-
6
“Ave Jovanu Dučiću”, Matija Bećković, Politika, 28. oktobar 2000.
7
Trebinje se tako upisuje ne samo na mapu Republike Srpske, odnosno Bosne i Hercegovine, već i na
mapu simboličke Srbije
8
Politika, 18. novembar 2000 godine

jući poziciju stranca, onoga ko je u egzilu9, lirski subjekat se u pesmi familijarno
ali paternalistički obraća narodu sa “moj dobri rode”, nabrajajući poznate topose
nacionalne retorike i političke mitologije: demonski svemoćan neprijatelj, lakove-
ran narod skoro infantilne čistote i čednosti, motivi prevare, izdaje i nacionalnog
(samo)žrtvovanja. Pesma je, inače, umetnički slaba pa se njenim preštampavanjem
ne rasvetljavaju poetički aspekti poezije Jovana Dučića, ali se zato semantička
transparentnost Dučićevih stihova, posredovana novinskim diskursima Kulturnog
dodatka, stavlja u funkciju ideološki prozirnog teksta koji potvrđuje Dučićevu pri-
padnost “rodu”. Takođe, naglašeno apelativna struktura Dučićevih stihova (drugo
lice jednine) omogućava prelaženja tekstualne granice između poetskog teksta i
njegovog novinskog okruženja, tako da se adresat pesme i čitaoci Kulturnog dodat-
ka poistovećuju. Autoritativnu snagu Dučićevih posmrtnih ostataka, čijim sahra-
njivanjem kao simboličnim oceubistvom kolektiv prihvata Dučića kao Oca, poja-
čava i indikativna fusnota u kojoj se navodi da je pesma prvi put objavljena 1943. u
časopisu Amerikanski Srbobran, a da “u knjigama nikada nije preštampavana. Ovo
je njeno prvo objavljivanje kod nas, u integralnoj verziji”.
Iznad Dučićeve pesme nalazi se reprodukcija slike MOST-WANTED savre-
menog autora Vladimira Markoskog, koja predstavlja postmodernistički pastiš
Munkovog Krika. Umesto izobličene ljudske figure Markoski predstavlja lik Vlade
Divca, obučenog u košarkaški dres koji je Divac kao reprezentativac SFRJ nosio na
utakmici protiv SSSR 1990. godine u finalu svetskog prvenstva u Argentini, kada je
neposredno po završetku utakmice oteo i na parket bacio zastavu sa šahovnicom. S
obzirom na tadašnji kontekst gest treba pre razumeti kao projugoslovenski protest
i upozorenje: političke i etničke tenzije bile su sve intenzivnije u jugoslovenskim
republikama, nijedna od njih još uvek nije imala status nezavisne države, a u košar-
kaškom timu bili su reprezentativci iz različitih repulika. Sam Vlade Divac izjavio
je 2010. godine da zastava, koju je nakon prepirke oteo navijaču, “nije bila hrvatska,
nego ustaška zastava koja je trebala završiti na terenu, u toj našoj proslavi svjetskog
zlata”10. Međutim, sa početkom ratova u jugoslovenskom republikama, i tokom de-
vedesetih godina, postupak Vlade Divca biće u javnosti retroaktivno interpretiran
kao gest srpskog nacionalizma.
U pozadini slike, duž horizonta pruža se zastava SFRJ, iznad koje se skupljaju
tamni oblaci, dok su ispod naslikani vatra i groblje sa belim krstovima; lik Vlade
Divca nalazi se u na mostu, u prednjem planu i u levom uglu slike, desno od njega
pojavljuje se hiperbolizovana slika crnog luka, dok u dnu mosta stoje dve utvarne
figure u crnim odelima a njihova lica podsećaju na mrtvačke glave. Na pločniku
mosta nacrtan je ambivalentni spoj latiničnog slova m (zaštitni znak Mekdonalds
restorana) trozupca i saobraćajnog znaka za pravac kretanja vozila. Mimo kon-
teksta Kulturnog dodatka, slika Vladimira Markoskog može se čitati kao dijaloški
koncipiran kritika prošlosti i kolektivnog pamćenja, u kojoj se područja oficijelne i
9
Što odgovara i istorijskoj realnosti. Jovan Dučić je u vreme pisanja Pesme već živeo u Americi.
10
“Dražen mi je bio idol i boli što nismo obnovili naše prijateljstvo”, Večernji list, 4. 2. 2010, http://www.
vecernji.hr <10. Maj 2012>

popularne kulture SFRJ blisko dodiruju i mešaju sa elementima savremene globa-
lizovane kulture, ali u verbalno-vizuelnom kolažu na stranici Dodatka Dučićeva pe-
sma zauzima centralno mesto te stoga MOST-WANTED gubi inicijalno višeglasje.
Amblemi jugoslovenskog državnog i kulturnog identiteta sada se iz perspek-
tive Dučićevog lirskog diskursa o ugroženosti srpske nacije i roda čitaju kao mesta
istorijski tragičnih i dijaboličnih iluzija srpskog naroda. Diskretno neutralni beli
krstovi groblja mogu se dekodirati kao grobovi “Dučićevog (srpskog) roda” kog su
svi varali, lagali “i u pričest otrov sipali”, prizivajući asocijacije na srpsko vojnič-
ko groblje na Zejtinliku. Divčeve podignute ruke i krik ne referišu više na njegov
prvobitni projugoslovenski gest cepanja hrvatske zastave i podizanja jugosloven-
ske sa petokrakom, već dobijaju čvršće nacionalističko utemeljenje. Premda ni u
kom smislu ne dominira slikom, i znak Mekdonalds restorana proizvodi drugačija
značenja u novom semiotičkom okruženju: povezan sa paranoidnom mešavinom
straha i očajanja (u pesmi se za neprijatelja neprestano upotrebljavaju zamenice
svi, svako, svaki) Dučićevog lirskog subjekta, Mekdonalds postaje metonimija glo-
balizacije koja razara “jedinstveno tkivo nacionalnog tela” i to u trenutku veoma
dramatičnih promena pa se čitav Dučićev opus u Kulturnom dodatku počinje pred-
stavljati kao neprikosnoveni književni testament.
* * *
U ovom nužno redukovanom pregledu Kulturnog dodatka Politike nismo mo-

gli ni da rekonstruišemo niti da skiciramo razvojne procese u savremenoj srpskoj
poeziji, ali smo nastojali da na rubovima dramatičnog društvenoistorijskog perio-
da, mapiramo neke poetičke i ideološke konstanti u pesmama objavljenim na stra-
nicama jednog od najuticajnijih dnevnih listova u Srbiji.
Posebnu pažnju posvetili smo različitim modusima upisivanja maskulinih
identiteta čiji se nediskurzivni karakter najčešće pojavljivao u pesničkim tekstovi-
ma posvećenim pitanju kolektiva, herojske kulture pamćenja kao i rekonstituisa-
nju simboličke, heteronormativne i patrijarhalne figure Oca; njegova testamentar-
na snaga trebalo je da oglasi heteronormativni poredak zajednice i da afirmacijom
načela istosti (između poetičkih potomaka i predaka) onemogući artikulisanje jezi-
ka razlike. U tom kontekstu, ni malobrojna poezija žena nije bila prostor delovanja
eruptivne ili subverzivne Drugosti koja bi mogla da naseli patrijarhalni pesnički go-
vor, već su ženski glasovi uglavnom potvrđivali tradicionalnu ekonomiju ženskosti
i muškosti, povezujući ih sa binarnom opozicijom kulture i prirode, racionalnosti i
intuitivnosti, reda i nereda.
I mada su nakon 5. oktobra u Kulturnom dodatku autorski glasovi pesničke
emancipacije dobijali sve više prostora, a elementi epske ratničke kulture slabili i
povlačili se na marginu, model nacionalno definisane kulture ostao je i dalje veoma
čvrsto ukorenjen kako u poetskim tako i u drugim novinskim prilozima, dok se ra-
sprava o potrebi za novom artikulacijom nacionalnog identiteta polako premeštala
iz poezije u eseje, oglede, intervjue i članke.

Literatura:
–– Arsenijević, Damir. 2007. “Bosna pharmakos – ka političkoj kritici kulture”,

Sarajevske sveske,
–– 15/16, 115−141.
–– Arsić, Branka. 2003. “Srbi pederi”, u: Balkan kao metafora: između globalizaci-
je i fragmentacije, priredili Dušan I. Bijelić i Obrad Savić, Beograd: Beogradski
krug.
–– Beetham, Margaret. 1989. “Open and Closed: The Periodical as a Publishing
Genre”, Victorian
–– Periodicals Review, vol. 22, no. 3, 96−100.
–– Božović, Gojko. “Nova srpska poezija: između tišine i ruba”, Sarajevske sveske,
15/16, 85−114.
–– Brajović, Tihomir. 2009. Kratka istorija preobilja. Zrenjanin: Agora.
–– Conell, R. W. 2005. Masculinities. Berkeley Los Angeles: University of Califor-
nia Press.
–– “Dražen mi je bio idol i boli što nismo obnovili naše prijateljstvo”, Večernji list,
4. 2. 2010, http://www.vecernji.hr <10. Maj 2012>
–– Kazaz, Enver. 2011. “Tradicija i tradicije u bosanskohercegovačkoj literarnoj
zajednici”, Sarajevske sveske, 32/33, 167−181.
–– Rosić, Tatjana. 2008. Mit o savršenoj biografiji. Beograd: Institut za književnost
i umetnost.
–– Warwick Slinn, E. 1999. “Poetry and Culture: Performativity and Critique”,
New Literary History, Vol 3, No. 1, 57−74.

Goce Smilevski
Književne horde
u eri visokog
tehnološkog razvoja
prevela s makedonskog: Biljana Andonovska
U nasilju, možda čak više nego u tuzi i radosti, ljudi su najsličniji drugim
životinjskim vrstama; u nasilju ljudi su najsličniji jedni drugima. Rene Žirar ovako
govori o tome u svom delu Nasilje i sveto: “Novije studije pokazuju da se psiholo-
ški mehanizam nasilja vrlo malo razlikuje od individue do individue, čak od jedne
kulture do druge. Entoni Stor u svom delu Human Agression kaže da ljutoj mački
ništa nije sličnije od druge ljute mačke, kao ni ljutom čoveku drugi ljut čovek. (...) Za
nasilje se obično kaže da je ’bezrazložno’. Međutim, ima ono svoje razloge; čak nađe
vrlo jake kada dobije volju da se raspomami. Samo, ma koliko da su mu razlozi jaki,
nikada ne zaslužuju da ih shvatimo ozbiljno. Nasilje će ih takođe zaboraviti čim mu
se objekat na koje se prvobitno ustremilo bude uporno izmicao i suprotstavljao.
Nezadovoljno nasilje traži, i uvek nalazi, rezervnu žrtvu. Spodobu koja je podstakla
gnev lako zameni neka druga koja ničim posebno nije zaslužila drvlje i kamenje,
osim što je ranjiva i što je pod rukom.”1 Nasilje, kada se raspomami, traži žrtvu, ali
i bez tog raspomamljivanja članovi zajednice umnožavaju, šire, dele među sobom
grubost, agresiju, kao da time održavaju kondiciju, ili kao da ne umeju drugačije.
Kao da je to njihov modus vivendi.
Nasilja i grubosti, svojstvenih homo sapiensu, ima u svim formama ljudskog
postojanja i delovanja, pa su tako i deo onoga što se naziva književni život. Ali,
izgleda da što je sredina u kojoj se književni život odvija manja, što su mogućnosti
neznatnije, utoliko i surovost u odnosima između pisaca raste. To akcentuje Du-
bravka Ugrešić u jednom od eseja iz Zabranjenog čitanja, u kom kaže da “zabačene
južnoevropske književne provincije vode život, štoviše on je žešći, pogubniji i teži
od života književnih metropola.” Ta se žestina književnog života ogleda i u životinj-
skoj formi organizovanja i delovanja balkanskih pisaca: “U tim književnim provin-
Žirar, Rene. Nasilje i sveto. Prev. Svetlana Stojanović. Književna zajednica Novog Sada: Novi Sad, 1990,
1
str. 10.

cijama nitko ne opstaje sam, tamo se opstaje u stadima, krdima, čoporima, jatima,
tamo književnička vrsta živi u zajednici.” Pisci objedinjeni u ovim životinjskim for-
macijama uvek imaju potrebu za bliskošću sa vrhovnim alfa mužjakom u društvu
– sa Vladaocem lično i sa njegovim bliskim saradnicima. Prema tome ko vlada oni
i grade svoje političko mišljenje – oni ideologiju ne biraju iz ličnog uverenja, već
zato zato što će im taj i takav izbor pomoći, preko vladajućih struktura, da zadrže
svoju poziciju: “Zajedno, zakvačeni jedni za druge, čine zvijezdu, girlandu, kuka-
sti križ, već prema potrebi historijskog trenutka i želji trenutnog gospodara.” Svest
ovih pisaca o bezvrednosti njihovih dela – svejedno što je ta svest, ponekad i za njih
same, prekrivena oklopom vlastite nadmenosti, ponižavanja drugih i sebeveličanja
– razlog je što se oni priklanjaju vladajućim režimima, uz sve svoje licemerje, pre-
vrtljivost, pri čemu kameleonskim talentom kompenzuju nedostatak književnog:
“Nitko se od njih nije prehranio golim talentom, sami ga nisu imali, ni drugima nisu
dali. Žive u brlozima koje su za književničke zasluge izborili od bivšeg režima, tog
režima po kojemu sada pljuju, ali se brloga ipak ne odriču. Uostalom, sve su svoje
ratove vodili za brloge, za uredničko mjesto, za književnu nagradu, za funkciju, za
sliku na zidu, to im je domet, dalje od toga ne idu. Svi su nekome nešto udijelili da
bi nešto dobili, svi su nekome nešto uskratili, jer je i njima bilo uskraćeno.” Knji-
ževni život u ovom, “našem” delu sveta, Ugrešićka opisuje kao kanibalski pir i savez
kanibala: “Mrze jedni druge, rovare jedni protiv drugih, puštaju jedni drugima krv,
bjelasaju očnjacima, grizu, reže, toroču, laju, pište, sikću, ali ostaju zajedno, jer se
trebaju, jer samo zajedno preživljavaju.” Mržnja-na-smrt i nasušna potreba da se
bude zajedno s onim ko se na smrt mrzi, čine da književni život na Balkanu izgleda
kao farsa. U toj farsi likovi pisaca koji se bore da postanu nacionalne veličine vešto
se koriste verbalnim trikovima koji treba da dokažu njihovu tobožnju zabrinutost
za naciju: “Objavljuju svoje knjige i knjižuljke, guraju se na policama svojih naci-
onalnih književnosti, na drugima, čini se, i ne mogu. Izolirani su, ponose se time,
samo izolirani mogu se nesmetano baviti svojim aktivnostima. (...) Rado izgovaraju
velike riječi, brinu tobože za ’nacionalnu stvar’, za nacionalnu kulturu, za nacio-
nalnu književnost, za nacionalnu umjetnost.” I pored izdizanja do figura od nacio-
nalnog značaja, oni nastavljaju da liče na nešto između zveri i krpelja, a posedujući
uvek i osobinu koja nije bliska ni zveri, ni krpelju, već samo čoveku – podmuklost:
“Pokazuju zavidan vitalitet, drže se krpeljskom upornošću. Ni jedan ih vjetar još
nije otpuhnuo. Žilavi su, naduveni od krvi, ne propuštaju priliku da zariju rilo. Pos-
jeduju zavidan elasticitet, mogu se transformirati učas, preživljavanje im je važnije
od života. U ime preživljavanja snižavaju moralne standarde, lažu, mimikriraju se,
mutiraju, maskiraju se. Denuncijanti su i sluge po prirodi. (...) Njihove intelektual-
ne aktivnosti svode se na arbitražu: ovo ćemo izbaciti, ovo skratiti, ovoga uništiti,
onoga zatrijeti. Množe se, primaju u svoje redove lošije, samo zato da bi sami mogli
biti boljima. Lakomi su, nikad im nije dosta.”2
Voleo bih da dopunim ovo fascinantno sagledavanje Dubravke Ugrešić, zato što
nisam sasvim siguran da “U tim književnim provincijama nitko ne opstaje sam”. Ima
Ugrešić, Dubravka. Zabranjeno čitanje. Zagreb: Konzor; Beograd: Samizdat B92, 2002, str. 107-108.
2

i takvih, iako, istina, retkih životinjskih primeraka, koji su izvan književnih krda, sta-
da, čopora, jata, hordi, takvih koji nisu deo horde, koji osećaju gađenje, ili pak pani-
čan strah, da ne budu primorani da postanu deo te horde, nikad se ne vezuju za neku
ideologiju, gade se ideologija, a ako neku i brane, biće to suprotna onoj koja vlada,
jer oni znaju: kad jedna ideologija stupa na vlast, ona se nužno pretvara u mašinu za
manipulaciju i prinudu. Ponekad, pod prinudom, uz grubu i svima jasno vidljivu, ili
pak suptilnu, poznatu samo ucenjivaču i ucenjenom, ponekad čak i prećutanu uce-
nu, morali su da uđu, makar na trenutak, a ponekad i mučno dugo, morali su da se
odreknu svojih ideala i da uđu u hordu, da počnu da galopiraju sa ostalima, da počnu
i sami da laju i da grizu. Kada su van horde, pripadnici te književno-životinjske vrste
sa strane gledaju kako se oni u hordi gone i grizu u trku za što višim položajem na
književnoj sceni, gledaju to sa strahom, jer znaju da je to što se dešava u hordi, iako
krvavo, ipak samo igra u poređenju sa onim što horda može da učini ako nasrne na
njih, one koji su ostali sa strane, one koji nisu želeli, ili nisu uspeli, da se usaglase sa
hordom. Znaju da se, u kriznim trenucima nakupljene agresije, u okviru književnog
života može pojaviti potreba za prinošenjem žrtve, tako nalik žrtvovanju životinje u
religioznim ritualima: “čovek, kada životinju prinosi na žrtvu, odvraća nasilje od ne-
kih bića koja želi da zaštiti, i usmerava ga na druga bića čija je smrt manje važna ili
uopšte nije važna.”3 Prema Žiraru, nasilje, i potreba za njegovim kanalisanjem, čime
bi se izbegao pogubni efekat koje bi ono imalo po zajednicu, zajednički su motiv za
žrtvovanje: “Taj zajednički imenitelj je unutrašnje nasilje; prinošenje žrtve u prvom
redu teži da otkloni razdore, suparništva, ljubomoru i kavgu među bliskima, da uspo-
stavi sklad u zajednici i povrati jedinstvo društva.”4 Svesni da su van horde, i da će
horda, u kriznom trenutku, svoje nasilje okrenuti ka njima, kako to isto nasilje ne bi
uništilo samu hordu, književni osamljenici pokušavaju da ostanu što više po strani,
pokušavaju da budu što dalje od pogleda onih koji su se grupisali u horde, obaraju
svoj pogled, ostaju bezglasni, a zatečeni onima najglasnijima iz hordi kada u svojim
intervjuima, javnim govorima, kolumnama, govore o svojoj pravednosti, o svojim vi-
sokim idealima, o svojoj posvećenosti književnosti, neki od njih predstavljaju se kao
subverzivni, drugi kao oni koji bdiju nad nacijom, a svi su isti, svi igraju istu igru, igru
pri kojoj i kojom, kao što kaže Ugrešićka, “snižavaju moralne standarde, lažu, mimi-
kriraju se, mutiraju, maskiraju se”. Slušaju te povike u ime vrednosti, i sami se čude,
šta bi rekli ako bi ih neko pitao o pravdi i nepravdi, o njihovim idealima, o njihovoj
posvećenosti – neće li njihove reči, iako iskrene, zazvučati lažno, nakon što su tako
istinito zazvučale reči onih koji su gazili i nikada se nisu dvoumili između pravde i
nepravde, onih koji nikada nisu imali ideale, onih koji o posvećenosti nisu znali ni-
šta. Ponekad ih, zagledane u horde, obuzima nekakva čudna tuga, jer shvataju da u
funkcionisanju grupa ima nekakve bliskosti, nekakvog zajedništva, bez obzira što se
to zajedništvo održava iz potrebe da se otme, da se svoje pokaže kao najbolje, da se
stupi na što viši stepenik, bez obzira što u tom zajedništvu nema ničeg povezanog sa
književnošću, iako se sve, navodno, čini u ime književnosti. Ali ipak, znaju oni koji
Žirar, Rene. Nasilje i sveto. Književna zajednica Novog Sada: Novi Sad, 1990, str. 11.
3
Isto, str. 16.

4

su ostali izvan horde, to je zajedništvo, jer su ti u hordi našli nešto srodno, makar i
bestijalno. Ponekad će se oni koji ostaju izvan horde sresti, razmeniti reč-dve, ali ti su
susreti samo kratka intermeca. Uplašeni načinima na koje horda funkcioniše, nadaju
se da će steći nekakvu nedodirljivost, sanjajući da je to moguće ako postanu priznati
u drugoj književnoj sredini, u velikoj književnoj sredini, i maštaju o prevodima svojih
dela na neki od velikih jezika, uveravajući sebe da im tada horda, možda, neće moći
ništa. I, nadaju se da u književnim metropolama, u velikim jezičkim sredinama, nema
hordi. Oh, kakva zabluda...
Svaka književna sredina ima svoju tamnu stranu, kao što to i sama Ugrešićka
nagoveštava (“zabačene južnoevropske književne provincije vode život, štoviše on
je žešći, pogubniji i teži od života književnih metropola” – što podrazumeva da se i
život u književnim metropolama odlikuje žestinom, pogubnošću i teškoćom), samo
što ta tamna strana u malim sredinama postaje još tamnija. Možda zato što tamo
gde je prostor tešnji, tamo najčvršće funkcioniše patrijarhalni model, po kom se i
oformljuje horda. Sećam se da sam o ovome govorio 2010. na književnom festivalu
Pisci u fokusu u Subotici.5 Način na koji funkcionišu književne sredine na Balkanu
pokušao sam da objasnim preko teza o oceubistvu, i borbi sinova da zauzmu njego-
vo mesto, koje Sigmund Frojd elaborira u svom delu Totem i tabu. Prahordom vlada
“osion, ljubomoran otac koji sve ženke zadržava za sebe, a narasle sinove rasteruje”.
Željni da zauzmu njegovo mesto i da imaju njegove privilegije, “jednoga dana sku-
pila su se prognana braća, ubila i pojela oca i učinila kraj postojanju očeve orde.”6
No, sinovi ne prekidaju niti menjaju model ponašanja koji su uspostavili očevi – oni
ga nastavljaju, služe se istim represivnim metodama vladanja, zato što “braća koja
su se sjedinila pri ubistvu oca bila su, svaki ponaosob, opsednuta željom da postanu
isti kao otac”7. Da bi se videlo kako to određeni mehanizmi sistema horde funkci-
onišu u savremenom dobu, treba pročitati Mit o savršenoj biografiji Tatjane Rosić.
U poslednjih nekoliko decenija, otkad je konzumerizam postao modus vivendi
bar na Zapadu, može se dobiti utisak da se patrijarhalna matrica u književnom ži-
votu zamenjuje novom, drugačijom. Kao i da razvoj tehnike i tehnologije utiče na
5
Moderatorka književne večeri Jasmina Vrbavac skrenula mi je pažnju da svakako treba da pročitam
knjigu Mit o savršenoj biografiji Tatjane Rosić, objavljenu dve godine ranije. Vraćajući se iz Subotice
za Skoplje, ostao sam nekoliko dana u Beogradu i pokušao da nađem knjigu, ali je nije bilo niti u
jednoj knjižari. Sa Tatjanom Rosić se znam više od decenije, od vremena kada je ona bila na naučnom
istraživanju u Budimpešti, a ja na postdiplomskim studijama na Centralnoevropskom univerzitetu,
ali već godinama nismo razmenili elektronske poruke i nisam zatražio knjigu od nje. Pre nekoliko
meseci dobio sam poruku od Tatjane Rosić, s pozivom da napišem tekst (to je ovaj tekst) za Sarajevske
sveske. U odgovoru, pomalo se dvoumeći mogu li da odgovorim na poziv, pitao sam je kako mogu da
dođem do njenog dela, a ona mi je dala kratko objašnjenje – do knjige se ne može doći: tiraž je – iako
nikad nije stigao do knjižara – iscrpljen, a izdavač ne planira da napravi novo izdanje. Zahvaljujući
ljubaznosti autorke, delo sam dobio u elektronskoj formi, i, osim zadovoljstva zbog uživanja u čitanju,
mogu da izrazim i duboko žaljenje što knjiga nije dostupna potencijalnim čitaocima, a posebno onima
od njih koji se bave pisanjem.
6
Frojd, Sigmund. O seksualnoj teoriji. Totem i tabu. Prev. Dr. Pavle Milekić. Matica srpska: Novi Sad,
1981, str. 268.
7
Isto, str. 275.

proces stvaranja novih, drugačijih odnosa prema literaturi, ali i u odnosima između
pisaca. Meni se čini da je ta promena samo prividna. U osnovi horde je želja za moći,
vladanjem i dominacijom, a zar nije konzumerizam samo jedan sistem odnosa i
veza preko kojih neki vladaju i dominiraju? Ako je nekada jedan pisac doživljavao
samog sebe (i bio doživljavan od drugih) kao patrijarha, kada bi za sebe izgradio
sliku heroja, ili mučenika, ili savesti naroda, nisu li sada sa statusom patrijarha oni
pisci koji najviše zarađuju, oni čija se dela najlakše i najradije konzumiraju? Pro-
menjeni su načini na koje se stiže do statusa patrijarha, ali sam status je isti, pa-
trijarhalan. Što se tiče novih formi komunikacije i novih načina širenja književnih
dela, oni su, između ostalog, i nov način za kreiranje hordi. Preko njih se nove gene-
racije pisaca grupišu, huškaju jedni protiv drugih, rade jedni drugima iza leđa. Sede
pred kompjuterskim ekranima objedinjeni i razjedninjeni u socijalnim mrežama,
a njihovi prsti zaliče na kandže dok otrovne reči udaraju po tastaturi. Često se kriju
iza lažnih imena dok ispisuju svoje podle reči po blogovima, socijalnim mrežama,
ili kao komentare ispod intervjua ili kritika postavljenih na veb portale. Vrlo često,
tako skriveni iza tuđeg imena, bljuju otrov i protiv onih s kojima, kad odlepe po-
gled od kompjuterskog ekrana, glume prijateljstvo. Čak i oni koji su van književnih
hordi doznaju za skandale koji nastaju kada se takva prikrivanja razotkriju – one
koji su se prikrili iza izmišljenog imena, izdaju karakteristične fraze, ili neka sitnica
koja bi im promakla pri pisanju komentara. Tada se horda talasa, razotkriveno je
neprijateljstvo u njenim redovima, ali to traje kratko, sekire se zakopavaju, horda
mora da preživi i u vremenu visokog tehnološkog razvoja. Sve ovo je dokaz da su
konzumerizam, kao i razvoj tehnike i tehnologije, samo etape u metamorfozama
horde. Menjaju se samo njena površinska svojstva, a ono što je u osnovi – žeđ za
moći i vladanjem, ostaje tamo. Do promene će doći tek kada ta i takva žeđ iščezne.
Konkretno u književnosti – kad oni koji pišu prestanu da književnost doživljavaju
kao polje vladanja, polje moći. Ništa lakše reći, i teže ostvariti. Žeđ za moći i vlada-
njem često je jača od čežnje za književnošću, ponekad jača i od samog ljudskog bića
koje se rešilo da piše.

Vukša Veličković
Homofobni nacionalizam
i kriza maskulinosti u Srbiji
Kao što su nasilni nacionalistički ispadi tokom nedavno održane Parade pono-
sa u Beogradu pokazali, homoseksualnost je u Srbiji još uvek vruća tema. Premda
su i druge istočnoevropske države, uključujući susednu Hrvatsku, i same pokazale
dozu netrpeljivosti prema gej populaciji, slučaj Srbije je jedinstven po svojoj nasil-
nosti i političkom uticaju. “Gej pitanje” je postalo fokus političke debate u Srbiji
u vreme kontroverznih procedura koje su okruživale donošenje Zakona o zabrani
diskriminacije 2009. godine, kao i tokom i nakon beogradske Parade ponosa u ok-
tobru 2010. godine. U jednom velikom istraživanju javnog mnjenja (Politika 2010.),
Parada je izabrana za “događaj godine”, ostavljajući daleko za sobom druge bitne
događaje kao što su savetodavno mišljenje Međunarodnog suda pravde o secesiji
Kosova. Kao što su neki autori primetili (Živković 2006.; Greenberg 2006.; Mili-
ćević 2006.), začeci sveprisutnosti homofobnog nacionalizma u političkoj debati u
Srbiji mogu se naći u jednoj specifičnoj krizi maskulinosti u vreme političko-eko-
nomske krize u Jugoslaviji kasnih osamdesetih godina, i u tradicionalističkoj reak-
ciji koja je usledila tokom nacionalističko-autoritarnog režima Slobodana Miloše-
vića u Srbiji devedesetih godina, koja je iznova želela da ustanovi stereotipne rodne
uloge iz predsocijalističke patrijarhalne tradicije. Međutim, tema zaista ulazi u žižu
javnosti tek posle petooktobarske revolucije 2000. godine, sa uvođenjem liberalne
demokratije u Srbiju i pojavom njene proevropske orijentacije. Kako Greenberg
tvrdi, ovaj isključivi maskulinistički nacionalizam je “nusprodukt demokratije u
istoj meri u kojoj je to i Parada ponosa i njena posvećenost toleranciji i inkluziji”
(2006.: str. 336). Specifična kriza srpskog nacionalnog identiteta u posleratnom pe-
riodu ekonomske i političke nesigurnosti vremenski se poklapa sa novonastalom
krizom heteronormativne maskulinosti, koja je ovog puta ugrožena od strane “fe-
mininog” evropskog “Drugog”. Homoseksualnost se tako vidi ne samo kao seksual-
na devijacija koja u opasnost dovodi biološko postojanje srpskog naciona, već i kao
neka vrsta spoljne političke provokacije, skovane na zapadu u okviru “sumnjivog”
domena ljudskih prava, nepoželjnog proizvoda liberalne demokratije.
Srpski nacionalizam i hegemonistička maskulinost

Dok klasične teorije nacionalizma koje su predočili Gellner, Smith, Breuilly i
Anderson ni u jednom trenutku ne iskazuju ništa eksplicitno o rodu, predstavljajući
nacionalizam kao do izvesne mere “rodno neutralan”, feministički autori su dosled-
no iznosili ideju da su ne samo nacionalistički koncepti, već i čitavo polje političkog

delovanja rodno određeni i da je u njihovom centru muška figura. Kako tvrdi Nagel,
ideologije nacionalizma su maskulini projekti koji “uključuju maskuline instituci-
je, maskuline procese i maskuline aktivnosti” (2001.: str. 243). Da bi nacionalizam
i nacionalna država u znatnoj meri bili vezani za interese muškaraca, određeni nor-
mativni koncepti maskulinosti su morali da budu usvojeni. Mosse (1998.) navodi da
se moderni nacionalizam i normativni, heteroseksualni ideal maskulinosti, sa svim
svojim dobro poznatim karakteristikama (čast, otpornost, zauzdanost emocija, sa-
mokontrola, itd.) razvijaju istovremeno krajem XVIII i početkom XIX veka. Da bi se
istakao, konceptu normativne maskulinosti potreban je suprotan koncept – slabog,
nemuževnog homoseksualca, isključenog iz nacionalne zajednice. Peterson pominje
“heteroseksističku” prirodu modernih nacionalizama, tvrdeći da je “konjunktura
heteroseksističke ideologije i prakse neodvojiva od centralizacije političke vlasti/
ugnjetavačke moći koju nazivamo državotvornom.” (2001.: str. 39). Nacionalna drža-
va sa muškom figurom u centru postala je norma tokom celog XX veka, ali dok je taj
koncept na mnoge načine preispitivan u zapadnom svetu, u istočnoj Evropi je istra-
jao i u novom milenijumu, delimično zbog nasleđa socijalističke prošlosti, a delimič-
no usled novonastalih nacionalizama u postsocijalističkoj eri. Bivša Jugoslavija može
se gledati kao poseban slučaj, ne samo zbog svoje alternativne socijalističke orijenta-
cije, već i zbog porasta ekstremnih etničko-nacionalističkih politika militantne ma-
skulinosti u bivšim federativnim republikama koje su dovele do krvavih ratova. Osim
toga, Srbija zauzima poseban položaj u okviru političkog prostora bivše Jugoslavije
kao država koja je pretrpela poraze u ukupno tri vojna sukoba tokom devedesetih
godina, od kojih je poslednji bio 1999. godine protiv NATO alijanse, kada je koncept
hegemone maskulinosti dalje doveden u pitanje.
Čitava druga polovina XX veka u istoriji Srbije može se gledati kroz prizmu
erozije maskulinosti. Posle Drugog svetskog rata, zvanična ideologija socijalizma
u Jugoslaviji je dovela narodno oslobođenje u tesnu vezu sa emancipacijom žena.
Hegemonistički maskulini ideal balkanskog ratnika kao “hranioca” i glave porodi-
ce stavljen je pod znak pitanja ulaskom žena u politički i ekonomski život – barem
nominalno, pošto teško da se može reći da je rodna ravnopravnost dostignuta čak i
u tim vremenima. Ipak, sve u svemu, žene su uživale znatno bolji status u odnosu na
muškarce nego bilo kad do tada. Živković (2006.) ukazuje na specifičnu “krizu ma-
skulinosti” i proces “ekonomske emaskulacije” u socijalističkoj Jugoslaviji u doba
recesije i političke krize sredinom osamdesetih godina. Ideja o potrebi da se pono-
vo ustanove stari ideali maskulinosti se širila rame uz rame sa porastom regional-
nih nacionalizama i aktualizacijom kosovskog pitanja. Kao što Milićević primećuje,
“rasprave o problemima na Kosovu nisu bile samo određene pitanjima nacije, nego
i pitanjima roda.” (2006.: str. 271) Česta tema u srpskom nacionalističkom diskursu
u to vreme bila je pretnja od toga da kosovsko-albanski muškarci proizvode brojni-
je potomstvo i istovremeno sprovode genocidnu kampanju time što siluju srpske
žene. Ova pretnja koju je protiv sebe opažala hegemonistička srpska maskulinost
pozivala je na povratak normativnim idealima prošlosti, koji su se često mogli naći
u temelju srpske mitologije – Kosovskoj bici iz 1389. godine, gde su srpski vitezovi
Lazar i Obilić herojski poginuli boreći se protiv Osmanlija. Mit uključuje klasične

maskuline ideale: Lazar i Obilić svesno ulaze u bitku u kojoj ne mogu da pobede,
spremni da žrtvuju sebe i čitavu svoju naciju da bi očuvali čast i dostojanstvo. Kao
što je slučaj i u drugim srpskim narodnim epskim pesmama, žene su odsutne iz na-
rativa, i za njih je rezervisana uloga “majki nacije” koja ide uz skup dužnosti koji će
ih definisati i u jugoslovenskim ratovima: “da izleče, da iscele, i da legnu pored svog
ratnika da bi se on mogao odmoriti.” (Milićević 2006.: str. 278 ).
Tokom devedesetih, režim Slobodana Miloševića je preuzeo nacionalističku
ideologiju antikomunističke opozicije, promovišući neotradicionalističke revi-
zionističke pozive za povratak predsocijalističkoj patrijarhalnoj prošlosti. Ideje
žena kao bioloških sudova reprodukcije nacije i muškaraca kao ratnika-zaštitnika
označile su povratak normativnim idealima maskulinosti i tradicionalnim rodnim
ulogama. Tipična medijska slika iz devedesetih pokazivala je hrabrog srpskog do-
brovoljca kako se bori na frontovima u Hrvatskoj i Bosni, dok su oni koji su odbijali
mobilizaciju i antiratni aktivisti bili etiketirani kao feminini izdajnici koji se “kriju
ispod sukanja svojih žena.” (Milićević 2006.: str. 280).
Posle poraza Srbije protiv NATO alijanse 1999. godine i promene režima koja je
usledila u oktobru 2000. godine, ponovno ustanovljeni normativni maskulini hege-
monizam se suočio sa nečim novim – liberalnom demokratijom. Posle 2000. godine
se činilo da je ideja “srpskog nacionalnog identiteta” pod velikim znakom pitanja:
zemlja se oporavljala od nedavnog vojnog sukoba, nesposobna da se obračuna sa
svojom militantnom prošlošću, sa osumnjičenim ratnim zločincima na slobodi; po-
sle neuspešnog državnog udara i atentata na premijera 2003. godine, činilo se da ne
može doći ni do kakvog konsenzusa po pitanjima nacionalne i spoljne politike, što je
za posledicu imalo koalicione vlade pune unutrašnjih konflikata, što je, opet, produ-
bljivalo ekonomsku recesiju. Srbija je poslednja među bivšim jugoslovenskim repu-
blikama zadobila suverenitet – i to protiv svoje volje, nakon što je Crna Gora istupila
iz dvojnog Saveza 2006. godine. Pitanje nezavisnosti Kosova i politike EU prema nje-
mu je dodatno stavilo pod znak pitanja srpski identitet, i kao države i kao nacije, kao i
problematičan odnos koji ima sa Evropom. Hegemonistički nacionalističko-masku-
lini ideal devedesetih bio je do krajnje mere doveden u pitanje i osramoćen. Kako je
jedan od vođa ultranacionalističke grupe “1389” ustvrdio, beogradska Parada ponosa
bila je planirana kao “konačno poniženje našeg naroda” (Pavlović et al. 2009.: str. 46)
Posle 2000.: Zakon o zabrani diskriminacije, homoseksualci i EU

Rezultati dva veća ispitivanja javnog mnjenja o homoseksualnosti u Srbiji,
jednog iz 2008. godine, a drugog iz 2010. godine, pre Parade ponosa, ne razlikuju
se mnogo osim po činjenici da potonje ukazuje na sveukupno povećanje intereso-
vanja javnosti za tu temu (Gej strejt alijansa, 2010.). Po rezultatima ankete sprove-
dene 2010. godine, oko dve trećine stanovništva Srbije (67%) još uvek vidi homo-
seksualnost kao neku vrstu bolesti. Više od polovine misli da je “homoseksualnost
veoma opasna po društvo” (56%) i da država mora da bude aktivno uljučena u njeno
suzbijanje (53%). Dok su ovi stavovi prilično poznati svakome ko poznaje savreme-
no srpsko društvo, daleko je indikativniji broj ljudi koji veruju da je homoseksual-

nost “fabrikovana na zapadu sa ciljem da uništi porodicu i našu tradiciju” (38%) i
da je “nametnuta od strane raznih nevladinih organizacija koje na tome zarađu-
ju” (značajno povećanje od 28% 2008. godine do 47% 2010. godine). Ovo ukazuje
na dvostruku ugroženost nacije – delom spolja (zapad), a delom iznutra, u formi
“feminine izdaje” (lokalne NVO) koja se dešava u kontekstu liberalne demokratije.
Od promene režima 2000. godine, homoseksualnost je postala platforma na koju
se projiciraju sukobljene koncepcije srpskog nacionalnog identiteta i njegovog od-
nosa sa evropskim “Drugim”. Jedna se bazira na razlikama i inkluziji, a druga na
isključivanju i pripadnosti naciji. Kada se govori na temu homoseksualnosti, na
svakoj od strana srpskog političkog spektra, od konzervativnih nacionalista, preko
umerenih modernista, do kosmopolitski nastrojenih liberala, zamišljena “Evropa”
je uvek prisutna kao suprotna strana, krajnja referenca, uzrok i ishod. Dragan Mar-
ković Palma, bivši saradnik optuženog ratnog zločinca Arkana, trenutno član vla-
dajuće koalicije i najrečitija osoba na temu gej “problema” u Srbiji, komentarisao je
Paradu ponosa na sledeći način: “Ako nas homoseksualnost vodi u Evropu, možda
je bolje da ostanemo u Srbiji na selu i gajimo ovce” (Vreme 2009.). Na suprotnom
političkom polu, Čedomir Jovanović iz Liberalno-demokratske stranke je izjavio
da nasilje protiv parade “nije način da se uđe u Evropu” (Glas Amerike 2010). Izjave
Palme i drugih konzervativnih nacionalista obično prizivaju koncept koji Živković
(2006) naziva “obrnutim Pigmalionom”: sliku sirovog, ali “prirodnog” i iskrenog
srpskog muškarca – neku vrstu “plemenitog divljaka” – ponosito izloženog “femi-
ninom pogledu” preterano civilizovane evropske zajednice, nasuprot Jovanoviće-
vim liberalima koji izgledaju – barem iz perspektive nacionalista – kao da interna-
lizuju pogled EU. Između su “umereni modernisti” iz političkog levog centra koji
nevoljno podržavaju prava gej populacije da bi ispunili minimum zahteva EU.
Jedan od zahteva koje je Srbija morala da ispuni na svom putu ka EU bilo je
puno poštovanje manjinskih prava. Međutim, kontroverza oko Zakona o zabrani
diskriminacije, koji se bavio manjinskim pravima, ukazala je ne samo na tradicio-
nalno snažan uticaj Srpske pravoslavne crkve i retoriku konzervativnih nacionali-
sta, već i na nespremnost vlade da stane iza zakona o ljudskim pravima koji je sama
predložila. Javna debata se ubrzo vrtela oko jednog jedinog člana zakona kojim se
“zabranjuje diskriminacija na osnovu seksualne orijentacije”. Izrečeno je da će za-
kon implicitno proklamovati pravo na homoseksualne brakove, i debata je ubrzo
počela da se vrti oko te jedne teme. Pre nego što je stavljen na glasanje u Narodnoj
skupštini, zakon je bio privremeno povučen zarad “daljih konsultacija” o prigovori-
ma Srpske pravoslavne crkve, koja je već bivala sve više uključena u nacionalističku
homofobiju. “U ime hrišćanske srpske nacije”, mitropolit Amfilohije je uporedio
beogradsku Paradu ponosa sa “smradom sodomskim koji je savremena civilizaci-
ja uzdigla na božanski presto” (B92 2010.), opet pominjući ideju da je homosek-
sualnost fabrikovana na zapadu. Možda je najživopisnije objašnjenje dao Dragan
Todorović, šef opozicione Srpske radikalne stranke. Tokom skupštinske debate o
predloženom Zakonu o zabrani diskriminacije, Todorović je izvadio ružičaste hula-
hopke i dao ih srpskom ministru za ljudska i manjinska prava, govoreći “Ovo će vam
trebati kad uđete u EU.” (Danas 2009.)

Neopatrijarhalni diskurs vs ljudska prava
Kao što se “heteroseksizam naturalizuje kroz mnoštvo diskursa” (Peterson

2001.: str. 40), tako se homofobni nacionalizam može održavati i na samom kraju
i normalizovati kroz mnoštvo diskursa. Ovo ne mora nužno biti tvrdi govor desni-
ce. Ideje srpskih konzervativaca-nacionalista i umerenih modernista preklapa-
ju se u konceptima “neopatrijarhalnosti” i “porodičnih vrednosti” kao temelja za
konstruisanje modernog srpskog nacionalnog identiteta (Domaćinska Srbija). Ste-
in vidi neopatrijarhalnost kao reakciju na eroziju tradicionalne muške moći, gde
muškarci pokušavaju da zadrže svoju ulogu autoriteta ne više u smislu represivnih
gospodara, već kao “samilosnih zaštitnika porodice – odgovornih očeva i muževa,
pre nego staromodnih patrijaraha” (2005.: str. 604). Ove neopatrijarhalne (i po au-
tomatizmu, pravoslavne) vrednosti novog srpskog porodičnog čoveka (domaćina)
su suprotstavljene iskvarenim i ispolitizovanim zapadnoevropskim vrednostima
kao što su ljudska prava. I konzervativci i umereni modernisti čitaju koncept ljud-
skih prava kao neku vrstu političke nagodbe sa zapadom u zamenu za materijalne
blagodati budućeg članstva u EU, s tim što su modernisti naizgled spremniji da pri-
hvate ponuđene uslove. Kada se razmatraju prava seksualnih manjina, stavovi se
mogu sumirati na sledeći način “Podržavam ova prava, ali ne želim da vidim da se
ona upražnjavaju”. Ovo može da objasni javne izjave zvaničnika srpske vlade pre
beogradske Parade ponosa, od kojih je jednu dao Dragan Đilas, gradonačelnik Beo-
grada, komentarišući da, premda nema “ništa protiv” gejeva i lezbejki, veruje da je
“seksualna orijentacija privatna stvar i treba da ostane u spavaćoj sobi” (B92 2009.)
Danas se u Srbiji liberalna demokratija naširoko razume kroz ideje političkog
pluralizma i ekonomske liberalizacije, ali ne i kroz ideje ljudskih prava, koja se često
vide kao nejasni, apstraktni fenomeni koji imaju političke, a ne univerzalne kono-
tacije. Osim toga, uključenost u borbu za ljudska prava se tumači kao maska za pri-
vlačenje zapadnog novca na štetu sopstvene zemlje, s tim da skoro polovina građana
Srbije tvrdi da je pitanje homoseksualnosti “nametnuto” od strane raznih nevladinih
organizacija koje se time koriste (Gej strejt alijansa 2010.). Zaista, delikatna nacio-
nalna pitanja, od srpskih ratnih zločina do prava manjina, pokrenuta su pritiscima
od strane NVO koje su vodile žene (Borka Pavićević, Sonja Biserko, ili pokojna Biljana
Kovačević Vučo) koje su postale aktivne zagovornice protiv seksualne diskriminaci-
je i za prava gej populacije. Tako je čitav srpski NVO i civilni sektor etiketiran kao
istovremeno “feminiziran”, “gej”, i “antisrpski”, nasuprot “(maskulinističkom) ko-
lektivnom i nacionalnom pripadanju” (Greenberg 2006.: str. 334). Uz znatno opada-
nje etničke i religijske netolerancije u srpskoj politici, fokus nacionalističkih praksi
isključivanja se pomerio ka homoseksualnosti kao novom pretećem “Drugom”.
Zaključak
Nasilna nacionalistička reakcija protiv homoseksualnosti u Srbiji mora se
razumeti u kontekstu socio-političkih transformacija i specifične krize hegemo-
nističkog maskuliniteta koja se dogodila dokom devedesetih godina. Međutim,

homofobija i nacionalizam su postali neraskidivo povezani nakon petooktobarske
revolucije 2000. godine i uvođenja liberalne demokratije. Homoseksualnost se
percipira ne samo kao abnormalno ponašanje koje preti biološkom opstanku srp-
ske nacije, već i kao poseban oblik političke provokacije, “fabrikovane na zapadu”,
u okviru “sumnjivog” domena ljudskih prava. Nacionalistička homofobija posta-
je način na koji se srpska “anksiozna maskulinost” (Stein 2005.) hvata u koštac sa
sopstvenom krizom, reagujući na promenljive parametre nacionalnog pripadanja i
isključivanja.
Literatura:
– B92 (2010.) “Govor mržnje: Parada kao uranijum”. B92, 14. oktobar 2010. http://www.
b92.net/info/vesti/index.php?yyyy=2010&mm=10&dd=14&nav_id=465324
– B92 (2009.) “Đilas o Povorci ponosa, iskreno”. B92, 8. avgust 2009. http://www.b92.
net/info/vesti/index.php?yyyy=2009&mm=08&dd=08&nav_id=375372
– Danas (2009.) “Radikalima četiri opomene”. Danas, (bez datuma) http://www.danas.
rs/vesti/politika/radikalima_cetiri_opomene.56.html?news_id=156896
– Gay Straight Alliance (2010) Prejudices Exposed: Homophobia in Serbia 2010. Belgrade:
Gay Straight Alliance http://www.gsa.org.rs/izvestaji/Research-Prejudices-Exposed-
2010-GSA.pdf
– Glas Amerike (2010.) “Sukobi u Beogradu”. Glas Amerike, 10. oktobar 2010. http://
www.voanews.com/serbian/news/Belgrade-parade-10-10-104663969.html
– Greenberg, J. (2006) ‘Nationalism, masculinity and multicultural citizenship in Ser-
bia’, Nationalities Papers, 34: 3, 321 — 341
– Nagel, J. (2001) ‘Masculinity and nationalism: gender and sexuality in the making of
nations’, Ethnic and Racial Studies, 21: 2, 242 — 269–
– Milićević, A. S. (2006) ‘Joining the war: Masculinity, nationalism and war participation
in the Balkans war of secession, 1991-1995’, Nationalities Papers, 34: 3, 265 — 287
– Mosse, G. (1998) The Image of Man: The Creation of Modern Masculinity. Oxford: OUP
– Stein, A. (2005) ‘Make Room for Daddy: Anxious Masculinity and Emergent Homop-
hobias in Neopatriarchal Politics’. Gender and Society, Vol. 19, No 5, pp. 601-620
– Pavlovic, L. et al. (2009) No Retreat, No Surrender: Report on Human Rights Status of
LGBT Persons in Serbia 2009. Belgrade: Gay Straight Alliance http://www.gsa.org.rs/
izvestaji/GSA-report-2009.pdf
– Peterson, V. S. (2001) ‘Political Identities/Nationalism as Heterosexism’, International
Feminist Journal of Politics, 1: 1, 34 — 65
– Politika (2010.), “Vecina građana očekuje da ćemo u 2011. dobiti status kandidata EU”.
Politika http://www.politika.rs/rubrike/Politika/Vecina-gradjana-ocekuje-da-cemo-
u-2011-dobiti-status-kandidata-EU.lt.html
– Vreme (2009.) “Šampion”. Vreme, 29. decembar 2009. http://www.vreme.com/cms/
view.php?id=905196
– Živković, M. (2006.) ‘Ex-Yugoslav masculinities under female gaze, or why men skin
cats, beat up gays and go to war’, Nationalities Papers, 34: 3, 257 — 263.

DIJALOG
Adisa Bašić
Ferida Duraković
Adisa Bašić i Ferida Duraković
‘Pjesme treba pisati rijetko i nerado’

Adisa Bašić: Proteklih desetak godina često smo imale priliku da putujemo
zajedno, imale smo čitanja u Tuzli, Gradačcu, Fojnici, Jajcu, Tešnju, Zenici, Banja-
luci... Posljednje gostovanje u ovogodišnjem nizu bila je Srebrenica. U Fabrici aku-
mulatora smo razgovarali sa studentima Ljetnog kampa o tome koliko je umjetnost
(ne)moćna kad je suočena sa najdrastičnijim porazima ljudskosti poput masovnih
ubistava ili koncentracionih logora. Naše nedoumice, naravno, nisu nove. Sjetimo
se samo Miloševih stihova koji savršeno opisuju muku pjesnika u zemlji poput naše
gdje se noga spotiče o nesahranjene kosti najbližih. On govori o tome kako je njegovo
pero lakše od pera kolibrija, kako ne želi da bude pogrebna narikača niti da dira ve-
like rane svoga naroda da ih ne bi pretvarao u svetinju, prokletu svetinju što progoni
potomke u kasnijim vjekovima. Da li se vama mrtvi hvataju za pero da pišete njihove
ispovijesti? Zašto ste napisali pjesmu Srebrenica?
Ferida Duraković: Sad bi neka osviještena i izobražena spisateljica na tvoje

posljednje pitanje odgovorila dugim traktatom o poetskim strategijama, referen-
cijalnosti, pjesničkim praksama i empatičkom iščitavanju povijesnih tokova... Ja,
međutim, na pitanje zašto sam napisala Srebrenicu jednostavno ne znam odgovor...
Možda iz osjećanja stida što i danas gledamo u oči onih žena koje se nadaju da će
se negdje saplesti o kosti svojih mrtvih prije nego i same legnu u grob? Kad bolje

razmislim, možda odgovor leži u dimijama moje nane, koja je doživjela 85 godina
života i u njemu tri rata (Prvi svjetski, Drugi svjetski i ovaj skorašnji). Takve su di-
mije sijevale ispred bjelosvjetskih kamera cio rat, i podsjećale me neprekidno da je
to i moj rat, da su to moje žene, moja djeca, moji goloruki muški rođaci s francuskim
kapama koje srpski vojnici, njihove komšije, vode na strijeljanje, a jedino što oni na
vrelom julskom svojim dželatima kažu jeste: “Daj mi samo da se napijem vode pa
me onda ubij”. Ali i to mi se učini prepatetičnim i naprosto zašutim. Onda mi pad-
ne na pamet da je s novim nacionalističko-vjersko-političkim diskursom nakon rata
u BiH naglo nestalo tih dimija, kao direktivom nekog centralnog komiteta. Tada u
meni sve zavri od tuge i želje da te žene i te muškarce barem stavim u pjesmu, da im
ona bude simbolički dom, i za francuske kape i za dimije, zamjena za život i za gro-
bove koje nemaju, a da pritom ne budem Miloszeva pogrebna narikača... Kad sam
bila gimnazijalka, moj profesor Marko Vešović, želeći da nam učini vidljivom razliku
između loših i dobrih pisaca, pričao nam je o jednoj crnogorskoj narikači koja veli
“Ne kukam ja što se meni kuka no što znam bolje kukati od drugih!” Ako sam “bolje
zakukala od drugih”, - a ruka jedne srebreničke majke jeste blago prešla preko mojih
ramena kad je pjesmu čula - to je dobar znak da poezija nije sasvim uzaludan posao.
Imam još pjesama vezanih za Srebrenicu, i za rat, ali me uvijek strah da neg-
dje u nekom stihu ne pređem granicu etike i pređem u samodopadnu estetiku, ili
nedajbože u propagandu žrtve, a toga imamo na tone u našoj umjetnosti vezanoj
za rat i genocid. Visoko cijenim u umjetnosti ono što je uradila Šejla Kamerić u vezi
sa Srebrenicom, bez patetike i bez nacionalnog zanosa, s jakim osjećanjem mjere
i obaveze da se ni u čemu ne pretjera, ni u empatiji ni u osudi. Jer i empatija može
preći ivicu koju umjetnost ne smije preći.
Ja se ponekad sebi učinim kao ona ptica iz Borgesovog bestijarija, koja leti s
glavom okrenutom natrag kako bi vidjela odakle dolazi. Pritom uopšte ne mislim
o naciji, tradiciji, vjeri, običajima, korijenima. Mislim o nevjerovatnom sklapanju
vlastitoga identiteta od mnogobrojnih drugih, koji me čine ovakvom, a počinju od
onih koji mi spavaju u kostima i sežu do nekih novih, iznenađujućih, koje moram
prepoznati i osvijestiti da bih se možda jednom otarasila svih starih i navukla neke
nove. Ta igra identiteta meni je jako zanimljiva, ali ne samo po istraživanju matičnih
knjiga i matične književnosti nego matičnih ideja koje su me formirale. Evo, jutros
se ‘rodio’ još jedan moj identitet - usred svojih srednjih godina osjećam kao vlastitu
pobunu onih ruskih djevojčica koje su dobile dvije godine zatvora jer su vrijeđale
predsjednika Putina! Zamisli ti to! Ma treba sve hrabre curice u pjesme, a Putina
u povijest! Meni se najčešće živi hvataju za pero jer tako uzaludno pokušavam po-
praviti svijet poezijom - je li iko ikad vidio besmisleniju zadaću i zaludniju ženu?
Ostavila bih ja poeziju, ali neće ona mene! Pisanje je moja posljednja linija odbrane
od mediokritetstva globalizovanog svijeta.
A.B.: Mene opsjeda pitanje kako izbjeći to pretvaranje u svetinje, a sačuvati

ljudskost i pijetet ubijenih?
F. D.: Samo politički projekti mogu od ljudske tragedije napraviti lažne svetinje,
ne pisci sami, tj. oni koji se bave riječima i njihovim suptilnim vezama i značenjima.

Politički projekti nesumnjivo formiraju način na koji pisci misle, ideologija često
upravlja njihovim perom i unižava elementarno poštovanje i mrtvih i živih. Pisci su
kao i svi intelektualci, željni priznanja i moći, ili barem uticaja, pa i ne vide koliko ih
određuje ideologija ako joj se previše približe. Oni koji su bliski centrima moći u opa-
snosti su da od nas formiraju buduće vojske kojima će narediti da ubijaju “kad kucne
odsudni čas” - samo se prisjetimo jednog Dobrice Ćosića, da ne govorim o onim mi-
nornijim. Kanoniziranje pisaca u nacionalnim školskim programima već nas je podi-
jelilo na buduće protivničke tabore - znači da iz rata nismo naučili baš ništa dobro, da
se krug mržnje širi našim prostorima, a i ovaj put dirigovan ideologijom pretvorenom
u književnost višeg ili nižeg kvaliteta, tj. u dobru ili lošu književnost.
A. B.: Nekoliko dana nakon naše posjete Srebrenici, u krugu te iste Fabrike ot-
krivena je masovna grobnica. Kako možemo živjeti i pisati sa takvim saznanjima?
Jesmo li nepravedni prema živima, zagledamo li se neprekidno u mrtve?
F. D.: Eto, s ovim slučajem možemo se osvjedočiti koliko velika poezija kao što
je Milozseva može biti proročka, precizna, istinita, praktična - praktična poezija, to
zvuči sjajno, kao praktična filozofija! Sve manifestacije koje priređujemo za mrtve u
stvari su manifestacije za žive. Mislim da mrtvima, u čiju moć i pomoć duboko vje-
rujem, nije drago da ih na ovaj dnevnopolitički način nikako ne ostavljamo na miru.
A ne mislim ni da zaboravljamo žive. Mislim da živi, skrhani bolom i podložni mani-
pulacijama, zaboravljaju koliko je čin oplakivanja u stvari duboko individualan, tih,
sklonjen izvan javnog prostora... Sve kolektivne manifestacije žalovanja su u stvari
teatar, u kojem svi učestvujemo. U tom kolektivnom žalovanju desi se da pređemo
granicu iza koje žrtva postaje mogući agresor, i u tome valja biti vrlo oprezan da
ne bismo povrijedili tuđu ranu. To je nevjerovatno teško izvesti, ali nije nemoguće.
Samo valja maknuti ispred svojih očiju ideologiju i ugledati nesretno i usamljeno
ljudsko biće koje je ostalo bez svojih najdražih. Tu mislim da se javi munjeviti pro-
bljesak za umjetničko djelo, u toj tački u kojoj se susretne tvoj talent i njihova bol.
A. B.: U svojoj knjizi kolumni Pokret otpora pišete, između ostalog o pedofiliji i
nasilju nad bosanskim djevojčicama, o još uvijek prisutnom uskraćivanju prava na
školovanje (ženskoj, muslimanskoj, seoskoj, sirotinjskoj) djeci... Postoje li stvari o
kojima ne možete napisati pjesmu? Gdje je ta vododjelnica, šta određuje koje teme
pripadaju poeziji, a o kojima se može progovoriti jedino u polemičkoj prozi?
F. D.: Što se mene tiče, moje kolumne, kao i kratke priče koje pišem, u stvari su
pjesme: moja imaginacija radi na lirskom poimanju svijeta, na kratkom pjesničkom
fitilju i na mojoj lijenosti u procesu pisanja: dugo smišljam pjesmu, ali je kratko
zapisujem, a za roman još nemam strpljenja. Uostalom, kad pomislim na tu svoju
autodestruktivnu neozbiljnost u vezi s karijerom, sjetim se da teoretičari već dugo
najavljuju smrt romana, pa mi bude lakše - China Mieville kaže da bi smrt romana
mogla najaviti ponovno rođenje pisanja, ali da niko nikad nije predviđao smrt pje-
sme! Međutim, i pisci i čitaoci na klasično pripovjedačkom Balkanu vjeruju - čak
je i moj otac vjerovao - da nije pisac ko ne napiše barem jedan roman! E, pošto po
zakonima Balkana, dakle, nisam pisac, onda nisam obavezna ni da se previše tru-

dim u smislu svoje karijere kao moje kolege muškarci. Vidi kako je dobro i lako naći
opravdanje za vlastitu lijenost! Nisam disciplinovana kao veliki pisci pa da pišem
od 8 do 16, a bogami i da jesam, nema se ni vremena za duge forme - valja živjeti! Va-
lja plaćati račune! A uz to, ima i drugih veličanstvenih stvari na svijetu osim poezije!
Sad će me moje ozbiljne kolege sa zadovoljstvom ubaciti u recycle bin...
U stvari, cijeli svoj svjesni život sanjam da postanem dobar čitalac a ne dobar
pisac. I ja sam, kao i naša prijateljica Marina Trumić, sanjala da budem bibliotekar-
ka, da čitam i preporučujem knjige drugima. U ovim (mojim i državnim!) tranzicij-
skim godinama, nisam prispjela ni tamo ni ovamo: niti sam postala bibliotekarka,
niti sam se zaokružila kao spisateljica. Najčešće čitam duge i dosadne rukopise na
književnim konkursima jer mi je to posao a ne zadovoljstvo, a pišem samo onda kad
ne mogu podnijeti pritisak koji mi ljudi, osjećanja, događaji prave u glavi. Ja se poe-
ziji otimam, a ona me proganja, i tako više od četrdeset godina!
A.B..: Knjige objavljujete relativno rijetko. U poređenju sa većinom muških ko-

lega, iznimno rijetko. Zašto ne pišete više, zašto ne objavljujete češće?
F. D.: Pa nije moj izbor da pišem i objavljujem rijetko - tako mi diktira život.
Nažalost - a na ovo će takođe skočiti moje kolege - pišem onda kad mogu, ili kad
moram, a ne onda kad hoću: od pisanja se ne živi ukoliko niste J. K. Rawling, a i ona
se mučila sa egzistencijom dok nije našla dobrog urednika... A kod naših izdavača
i ne postoje urednici u pravom smislu riječi, ni lektori, ni redaktori. Svaki izdavač
misli da može sam obavljati sve te poslove, koje je neko pametniji od njega davno
izmislio. U našem prehrambenom lancu, na vrhu, tamo gdje se spajaju more i sun-
ce, stoji izdavač, a pisac i čitalac na dnu, tamo gdje raste mahovina... U svakom slu-
čaju, blago piscima koji mogu pisati po cijeli dan! I tako mnogo! I ove kraće forme
koje biram kad pišem meni diktira vrijeme koje nemam. Možda bih i ja pisala ro-
mane kad bih se bavila isključivo pisanjem - u mom slučaju to je nemoguće, tako
da i na pragu starosti još sanjam kako ću jednom postati ozbiljna spisateljica koja
piše po cijeli dan (smijeh). U stvari, radi se o sljedećem: toliko glancam svaku svoju
riječ, pažljivo vagam zareze i tačke, odvagujem višak riječi i slova, da na kraju mora
ispasti da objavljujem malo a pišem mnogo. I zadovoljna sam što je tako: zamisli
kako bi bilo da objavljujem mnogo a pišem malo! Nemam nikakav pritisak u vezi s
malim brojem objavljenih knjiga. Ja nisam spisateljica od velikih tema, pjesnikinja
od krupnih doprinosa “našoj stvari” i obljubljena od brojnih čitalaca. Meni je mo-
jih stotinjak čitalaca blago koje jedino imam. Mada i danas ponekad poželim da iz
mene ispadne neki Harry Potter pa da više jednom riješim ovozemaljske, materijal-
ne brige. Ah, dabogda kćeri da te paša uzme... Uostalom, kad odem pokatkad na neki
sajam knjiga, čak i mali, i pogledam te nepregledne gomile novoobjavljenih naslova,
uhvati me malodušnost i u vezi s ovim što sam do sada objavila, pa opet prizovem
Czeslawa Milosza, koji za mene ima rješenje za svaki problem i svaku dilemu: Jer
pjesme treba pisati rijetko i nerado,/ Pod nesnosnim pritiskom i samo u nadi /Da su
one instrument dobrih a ne zlih duhova.
A. B.: Dežurna ste ženska sagovornica novinarima i anketarima kad se neko do-
sjeti da bi o dnevno-političkim temama ponekad trebalo nešto upitati i koju ženu.

Broj žena iz književnosti spremnih da govore, da se svađaju i bune, tako je depri-
mirajuće mali. Broj žena u bh. književnosti je generalno tako deprimirajuće mali.
Zašto ste Vi ostali u književnosti?
F. D.: Zaista, zašto sam ja ostala u književnosti? Nije bilo prijatno - ali nije
bilo ni toliko neprijatno. Novinarima se sviđa moj neobavezan ton i moja koo-
perativnost: nisam zanovijetalo, ne trebaju mi posebni uslovi da smislim od-
govore na njihova laka i neobavezna pitanja, pa za njih najčešće nisam ozbiljna
sagovornica nego neko s kim mogu popuniti prostor oko Osmog marta, ženskih
pitanja, ženske književnosti, knjiga za djecu, ponekad progovorim i socijalnom
statusu kulturnih poslenika, o lektiri rjeđe ali se nađe... Nekoliko puta sam, ipak,
zamoljena da ozbiljno, analitički protumačim izvjesne društvene, posebno kul-
turne događaje, da dam svoje viđenje nekog krupnog problema, a ja se onda baš
pripremim i budem zahvalna što se nađe i takvih novinara. Ali ne dam se ja: već
godinama namećem problem statusa umjetnika, a posebno umjetnica u našem
društvu, činim vidljivim njihove egzistencijalne muke, njihovu zanemarenost
na političkoj, društvenoj, kulturnoj sceni, njihovo vlastito osjećanje nevažnosti,
njihov ponižavajući status u vezi s društvenim priznanjima i dodjelom stanova,
ateljea, povlaštenih penzija itd.... U tome mi one ponekad i odmažu, ali ja ne odu-
stajem. Kad se nađemo nasamo, onda mi one priznaju da je dobro to što radim i
za njih. U meni još intenzivno pulsira nekakav “pedagoško-sindikalni” nerv: ako
sama sebe ne učiniš vidljivom, ostarjećeš u garsonijeri od dvadeset kvadrata, s
minimalnom penzijom, gorka i raspolućena između dva svijeta: sposobnosti za
pisanje i nesposobnosti da svoj rad plasiraš dostojanstveno, ili barem jednako kao
muške kolege. I ja zalazim u tzv. ozbiljne godine, i mene sve to plaši, deprimira i
užasava, ali barem mogu reći šta mislim i možda nekoj od mojih mlađih kolegica
pomoći da s manje ogrebotina i lakše korača kroz ovo teško književno trnje bez
druga i bez prijatelja. Moja generacija i generacija starijih spisateljica (koliko ih
ima u BiH? Desetak?) još živi u tom strašnom raskoraku između pisanja, brige o
porodici i plaćanja računa. Čini mi se da mlađe umjetnice sve to pomiruju lakše
nego mi jer su mnogo svjesnije sebe i svojih mogućnosti, ne odustaju lako od svo-
jih planova, projekata, snova, i to me silno raduje.
A. B.: Svoju prvu zbirku poezije Bal pod maskama objavili ste prije trideset i pet
godina. Lijep jubilej! Šta ste o pjesništvu mislili tada, a šta mislite sada, nekoliko
vjekova i svjetova kasnije. Šta je značilo biti mlada talentovana pjesnikinja u soci-
jalizmu, šta je donijela prva knjiga? Čitanja, honorare, gostovanja, ili tek dugogo-
dišnje čekanje na birou za zapošljavanje? U čemu je razlika danas, kako je u novom
vremenu i novom svijetu?
F. D.: Lijep jubilej, nema šta. I od tebe stariji! Ali nekako kao da se ne doga-
đa meni, nego nekoj drugoj Feridi, pametnijoj i ambicioznijoj od ove sredovječne
žene koja jedva čeka da spusti umornu glavu u postelju oko deset uveče. I znaš ko
se sjetio i predložio mi da obilježimo taj jubilej? Miro Petrović, urednik časopisa
Motrišta iz Mostara! Predložio mi je da održimo književno veče u Mostaru, a ja sam
s tugom konstatovala da u Mostaru za mene možda zna dvadesetak ljudi s istočne

obale, a sa zapadne tri-četiri! Čak i oni koji znaju neće da znaju. Pa čemu onda da
držim književno veče? Meni su inače književne večeri i književna susretanja čisti
teret, nepotreban napor; treba mi dugo da se pripremam za nastup, nikad ne želim
da banem pred neke pažljive uši a da ne znam šta ću i kako čitati i pričati... s rezultat
je teško vidljiv. Kod nas su i publike podijeljene u skladu s kvantitetom nacije koji
umetneš u knjige... E, ja to riješim Internetom: pošaljem prijateljima nešto svoje
novo, oni to prošire na svoje prijatelje, ovi na svoje, i eto meni publike i bez književ-
ne večeri, čak i bez objavljene knjige.
Socijalizam, vrijeme u kojem sam ja bila mlada, mazio je svoje pisce - uljuljki-
vao ih je u uvjerenju da živimo u najboljoj od svih država. A u stvari činio je lukavo: u
bivšoj Jugoslaviji (kojoj više i ne treba reći bivša kad je rahmetli!), kad malo prebro-
jimo, nije ni bilo ozbiljnih disidentskih pisaca kao što ih je bilo u Istočnoj Evropi.
Kod nas je i disident imao mogućnost da objavi knjigu a ne zaglavi u zatvoru, a to je
bilo zato što se Centralni komitet bojao svojih pisaca pa ih uspavljivao sinekurama,
pozicijama u izdavaštvu i stanovima. Meni, međutim, moja prva objavljena zbirka i
dvije važne književne nagrade nisu pomogli čak ni da nađem posao šest dugih godi-
na - naprosto sam bila nevidljiva.
A.B..: Vaša zbirka Srce tame prevedena je na engleski jezik, u posljednjim rat-
nim mjesecima ste i sami boravili u SAD-u, imali ste priliku da tamo i ostanete. Šta
je to što Vas je vratilo u Bosnu, da li je uticaja imalo i to što biste morali otići iz jezi-
ka? Kako danas gledate na tu odluku, da zadovoljstvom ili sa osjećajem propuštene
prilike (zamislimo da Vaš muž neće čitati ovaj razgovor J)?
F. D.: Moj muž će čitati ovaj razgovor jer je on bio razlog da se vratim u Sara-
jevo. Nećemo da se lažemo pa da kažem da nisam mogla živjeti izvan svoga jezika
- jesam. Dovoljno sam zrela da svoju domovinu - svoj jezik, nosim za sobom bez
opasnosti po gubljenje ( jednog od) identiteta. Moj drugi jezik je engleski, u njemu
se takođe osjećam kao kod kuće, pišem i na engleskom, sve češće i sve radije. Mada
moram reći da (ostavivši nastranu muža) nisam u SAD mogla ostati zato što jedno-
stavno nisam bila naviknuta na tzv. normalni život, život izvan okvira koje nam je
rat postavio 1992. godine. Nisam mogla otići tamo da živim dok moji roditelji gladni
prolijeću između granata i lože grančice u tuđem stanu bez ičega svoga. To je pita-
nje etike, a ne po-etike. Dobivala sam pozive i nakon rata, i išla sam tamo kao gošća
nekoliko sjajnih univerziteta, i ići ću opet, ali za mene i Ameriku kao drugu domovi-
nu sad je kasno. Mislim da je Bosna sjajno mjesto za starost, u to duboko vjerujem,
samo još da se nas dvije dogovorimo i da bacimo niz rijeku one koji ne znaju kako se
rukuje politikom i po-etikom.
A. B.: U ratu ste u Sarajevu bili prevoditeljica stranim novinarima, obilazili ste
i prve linije fronta, snalazili se svakojako da preživite. O tom periodu, koji rado spo-
minjete i iz kojeg često prepričavate anegdote, nikada na taj način ne pišete. Neke
kolege su Vam čak tada prigovarale da radite posao nedostojan književnice. Šta je
za Vas dostojanstvo? Kako pisac čuva dostojanstvo u ratu, a kako u tranziciji? Šta je
od to dvoje teže?

F. D.: Meni je rat dokazao da nijedno obrazovanje, nijedna vještina, nijedan za-
nat koji si nekad izučio nisu nekorisni. U graničnoj situaciji otvorile su se ladice s
mojim stranim jezicima, s mojim organizatorskim sposobnostima, otvorila se puka
potreba da vlastitom pameću spasim glavu i svoje najdraže, i da napokon, nakon
mirnog, dosadnog predratnog “života u teoriji” raskinem sa stvarima i ljudima koje
sam nosila kao nepotreban teret. Život pod opsadom potvrdio mi je koliko su neke
knjige istinite, kao Camusova Kuga, a koliko sam se nepotrebno zaluđivala knji-
gama poput Smrti u Veneciji... Takođe sam shvatila sa je Roman o Londonu duboko
istinita knjiga, ali da ne želim doživjeti sudbinu izbjeglice - i to je bio razlog zašto
sam se vratila iz Amerike. Od mlade intelektualke koja ne zna šta bi sa sobom izra-
sla sam u odlučnu mladu ženu koja usred rata kao fixer, vodič i tumač zarađuje za
život, pomaže roditeljima, braći, prijateljima, barem onoliko koliko su oni pomaga-
li njoj - i ta ideja da ne budem pasivni primalac humanitarne pomoći i “jadnica iz
Bosne” koja će obijati vrata čekajući da joj se udijeli komad hljeba ili azil, u meni je
stubokom okrenula poimanje svijeta. Moje je pravo da prezirem meke ruke intelek-
tualaca koji nikad nisu digli ništa teže od olovke, pa ni u ratu. Ne podnosim činjeni-
cu da je nekim ljudima normalno da im neko drugi riba, pere, pegla, pravi hranu dok
oni mrče papir za pet minuta sumnjive slave. Lijepo je imati sve pa sjesti i pasati, ali
ako to nemaš, ne krivi za to državu i ne upreži druge - ima dosta toga i u tvome izbo-
ru, pa trpi posljedice tog izbora. Zavrni rukave pa, ako ne možeš raditi ništa drugo
nego pisati, onda piši barem ljubiće i zaradi svojom spisateljskom snagom!
A. B.: Od naših zajedničkih gostovanja u posebnom sjećanju mi je i posjeta Teš-

nju, kada smo putovale sa dragom prijateljicom Marinom Trumić. Nikada neću za-
boraviti kako nas je tamošnji direktor biblioteke najavio kao pjesnikinje koje će na-
kon izlaganja bibliotekara malo razonoditi publiku. Tragikomično je naravno bio to
što smo mi sve odreda čitale prilično tmurnu poeziju. Otkud predrasuda o ženskom
pismu kao o nečem razgaljujućem, prpošnom i relaksirajućem?
F. D.: Njegove riječi doslovce su bile: “A sad će nakon napornog rada naše pje-
snikinje da relaksiraju atmosferu”. Naše mučne pjesme od kojih je zaigrao želudac
svih prisutnih bibliotekara, koji su, nota bene, shvatili o čemu se radi, zapečatile
su mogućnost da drugi put gostujemo u Tešnju. E, ta epizoda je, u stvari, ono što
umjetnice, spisateljice, posebno pjesnikinje, svakodnevno doživljavaju - mi smo
tu da zabavimo umorne trudbenike nakon napornog radnog dana, da “opustimo
atmosferu” dok oni večeraju i pijuckaju... Oh my God. Možda je trebalo da im na
kraju zaigramo na stolu, ali to bi bilo previše i za grad veći od Tešnja. Percepcija
umjetnica, pjesnikinja u našim sredinama, a posebno u provinciji, strašna je. Mada
se posljednjih godina, i to angažmanom direktorica biblioteka, dakle žena, barem
po Federaciji, ta slika polako mijenja - jer su i direktorice biblioteka ovdje rijetka
bića, mada nisu toliko izložene kao pjesnikinje. Ne vidim kod sebe niti kod tebe ili
tvojih vršnjakinja da smo prpošne, relaksirajuće i razgaljujuće u svojim knjigama ili
djelovanju - ali na to ne treba trošiti dragocjene riječi.
Cijeli život, na ovaj ili onaj način, plaćam svoje opredjeljenje za poeziju. Ali kad
sebe stavim preda se, pogledam pažljivo, reseciram (umalo ne rekoh recesiram!),

osvijetlim i procijenim, zaključujem da nikad zbog svoga izbora nisam bila nesret-
na niti neodlučna, a pogotovo danas, kad se više ne osjećam kao nevinost bez zaštite
nego kao lijevo krilo napada. Moja bliža i dalja rodbina i danas, kad sam napunila 55
godina i kad mogu otići čak u prijevremenu penziju, sumnjičavo gleda na to što radim
i čeka da se već jednom počnem baviti nečim ozbiljnim a ne “sastavljanjem pjesmi-
ca”. Ali ja neću da budem ancilla poetae nego ancilla posiae. I pošteno plaćam za to.
A.B.: Još jedno od nezaboravnih putovanja sa Marinom bio je i odlazak u Banju

Luku. Veselile smo se tada Vlašiću, koji se sav nakinđurio jesenjim bojama i izgle-
dao kao kulisa uređena posebno za naše oči... Tih dana smo se sretale sa pametnim
mladim ljudima koji su s nama čitali pjesme o srebreničkim očevima, o nestajanju
domovine, o nužnosti da se, kako kaže Jozefina Dautbegović, od nečega sastavimo
ako se opet odlučimo voljeti. Ja još uvijek vjerujem da književnost može biti ljekovi-
ta, kao što može biti i otrovna...
F. D.: Naravno da nisu samo travke otrovne ili ljekovite, ti to bolje znaš od
mene: tvoja iskustva u susretima sa preživjelim logorašima, silovanim ženama,
marginalizovanim kategorijama u svakom smislu, napokon tvoje opredjeljenje za
kvalitetnu marginu, i meni su otvorili oči i pomogli da to u svom intelektu procesu-
iram i subjektiviziram. Pa kako da ne bude ljekovita pjesma Josifa Brodskog o Bo-
sni? Kako da ne bude ljekovit rad Susan Sontag u opkoljenom Sarajevu? Izvještaj
iz opkoljenog grada Zgibniewa Herberta? Pa svi tražimo sebe u nečijim riječima da
bismo olakšali vlastitu tegobu. Nadam se da će i u našim riječima neko naći ključ za
utjehu. Eto, to ja zovem “praktična poezija”.
A o Marini... Ona me, opet, naučila, da hladim svoju vruću glavu, da umjesto
u ljudski rod ulažem energiju u pojedince, posebno u žene, a još posebnije u kćeri,
da je čovječanstvo propao projekat, ali veličanstven u svojim pojedincima koji će
spasiti dušu svijeta. I opet prizivam Milosza, Marini za spomen: Pa ipak, premda ne
baš oštra vida / Znao sam šta preostaje manjima, kao što sam ja: / vašar kratkih nada,
zborište oholih, nadmetanje grbavaca, književnost.
A.B.: Jeste li ikad došli u napast da pišete kičaste ljubavne romane, nosite šešir
sa širokim obodom ili govorite za sebe da ste kraljica poezije?
F. D.: Nije me ta napast spopala jer je mjesto odavno bilo zauzeto, a ima još pre-
tendentica! Ali nema brige: u BiH još ima šanse za neki chicklit, koji nažalost zbog
svojih godina i iskustva ne mogu napisati tako “proživljeno” i “duboko”. A dvije go-
dine pred rat sam sa Zoranom Mutićem napisala nekoliko poglavlja jednog ljubića,
čija se radnja događa u luksuznom odmaralištu u Opatiji, gdje se sudbonosno
susreću oficir JNA iz Beograda i u ljubav razočarana profesorica klavira iz Bosne...
Ali u naše pisanje se naprasno upetljao rat, pa spalio ili raznio i otkucane stranice
ljubića, a s njim i njih dvoje, a uz to i domovinu, i komunizam, i knjige i kuće, a do-
nio smrt i krv, i novu domovinu, i s njom i nove pisce ljubića... U Americi su veliki
pisci pisali ljubiće i pornografske romane da bi preživjeli, zašto ne? Samo što se to
na našim prostorima pervertira pa takvu književnost kanonizujemo i stavljamo u
lektire.

A. B.: Da li krišom priželjkujete da napišete narodnjački hit i živite dobro od
tantijema?
F. D.: Nećeš vjerovati, imam desetak odličnih tekstova za narodnjake - nije se
imalo za računa a dijete raslo nezaustavljivo, pa sam i to pokušala. Međutim, u taj
krug se, draga moja, ulazi teže nego u veliku književnost, jer poezija nije kurentna
roba, a tekstovi za pjesme jesu. Tako je propao moj pokušaj da se obogatim, a tekstovi
čekaju da postanu staro vino pa da ih Halid jednom akobogda uzme... Lev Kreft veli
da je važnije od prepuštanja tom pesimizmu razumjeti da, čak kao najvažniji činilac
robnog fetišizma u kasnom kapitalizmu, estetička funkcija djeluje dvosmjerno, kao i
uvijek. Ona odvraća našu pažnju od “stvarnog” prema “izmišljenom”, “teleološkom”
i “fikcionalnom”i da ona također može razotkriti tu strašnu pustinju Stvarnog.
A. B.: Nedavno sam doživjela da me jedan poznanik napadne bijesan što Vi i

ja, kako je rekao, neprekidno govorimo o ugroženosti žena u bh. kulturi i društvu
generalno. Sa raskošnim gnjevom je ironično tvrdio kako bi on rado bio ugrožen
na način na koji smo to Vi i ja. Ja za sebe mislim da sam privilegovana time što sam
se uspjela izboriti za to da budem prisutna u javnosti i govorim o stvarima koje me
tište (na primjer, činjenica da ne postoji niti jedna bh. književnica kojoj su obja-
vljena sabrana djela, a da je za starije književnike to skoro pravilo). Ženska soli-
darnost i žensko prisustvo u književnom životu (koliko god bili rijetki) nekim su
muškarcima izgleda iritantni?
F. D.: Pa naravno da su iritantni kad živimo u lažnom osjećanju jednakosti s
muškarcima isto toliko koliko i u lažnom književnom kanonu. To naše solidarizi-
ranje smeta posebno onim muškarcima, tj. intelektualcima koji su i sami gurnuti na
društvenu i kulturnu marginu, koji se u stvari osjećaju isto kao mi - pomaknuti od
centara moći i nezasluženo gurnuti u sivu zonu kulture. Ali za to njima nisu krive
naopako postavljene društvene vrijednosti nego žene, ali ne njihove: njihove žene
šute, radišne su, nijeme i nevidljive. Artikulisati svoj status i progovoriti o tome u
sredini koja više voli muški šovinizam nego ženski kreativni nerv težak je zadatak
taman kao i meni zaraditi pare na narodnjacima. Baš ovih dana u knjizi Biti musli-
man na bosanski način norveške antropologinje Tone Bringa pronalazim odličan
detalj: da su 1980-ih godina u selu u kojem je ona boravila hodže, tj. zaduženi vjerski
službenici, dobivali redovnu mjesečnu plaću za svoj posao, a bule, dakle jednako
obrazovane žene iz iste sredine, za isti posao nisu bile plaćene! To je dragocjen po-
datak, i poziva, nimalo blasfemično, na analogiju sa spisateljskim poslom - narav-
no ukoliko pisanje shvatimo kao obavljanje uzvišenog posla služenja višoj sili kao
što ja to doživljavam. Ma najbolje je biti bogat i anoniman, a sve ostalo je sitniš za
koji se otimamo mi manji, kojima preostaje samo književnost kao utjeha i nadok-
nada za nedostatak društvenog i političkog uticaja. Dario Džamonja je nakon po-
vrataka iz SAD u Sarajevo izjavio kako više voli da umre kao pisac u Sarajevu nego
kao kuhar u Americi - i toga se dosljedno držao do posljednjeg dana svog burnog i
kratkog života. Ja, a child of a lesser god, mislim sasvim suprotno: baš bi bilo dobro
biti kuharica u Americi, a uz to pisati odličnu književnost - pa sastaviti dva sjajna
posla i živjeti sretno do kraja života.

A. B.: Koga čitate? Ostanete li uz knjigu kao u srednjoškolskim danima, zalju-
bljeno i do jutra, ili su vas decenije profesionalnog čitanja nepopravljivo obilježile?
F. D.: Jesam umorna od čitanja onih knjiga koje moram čitati, jer te mi knjige
sve češće dokazuju koliko je pisanje uzaludan posao kojim se baš svako bavi. Što
kaže Elvis J. Kurtović: Dabogda crko rokenrol kad ga svako svira! Ali nisam nikad
umorna od dobrih knjiga, mada ih čitam mnogo manje nego u mladosti - mislim na
nove naslove. Nije mi više važno da što prije pročitam dobitnike svih velikih nagra-
da kod nas i u svijetu. Književnost je na Zapadu ogroman biznis kojim upravljaju
kapital i politika, a ja za to nemam vremena pa rado ostajem neinformisana o hito-
vima i nije mi žao. Na pragu starosti volim ponovo čitati i na novi način doživljavati
klasike. Životno iskustvo otvara nove poglede na moje omiljene književne junake,
oduzimam im i dodajem u skladu s vlastitim godinama i spoznajama. Nakon Haga,
na primjer, Lady Macbeth ima ruke Biljane Plavšić, Ostap Bender ima osmijeh
nekih bivših prijatelja, a braća Karamazovi naglo završavaju slikom lutnjiste iz Ze-
nice koji svira sa Stingom, pa tmurni književni likovi dobiju neki neočekivano hu-
moran ton. Hobit Bilbo Baggins dobiva osobine Bosanca koji traži svoju razorenu i
izgubljenu domovinu, a plinska rerna Sylvije Plath, ipak, ostaje samo mjesto gdje se
spravlja hrana za dvoje mojih voljenih - hvala Bogu. Radujem se ponovnom čitanju
knjiga Dubravke Ugrešić - doći će u Sarajevo najesen, pa da me ne zatekne nespre-
mnu. Trenutno po ko zna koji put nakon djetinjstva moje kćeri čitam njene Kućne
duhove - tu knjigu bilo bi divno vidjeti u lektiru za osnovne škole.
A. B.: Godinama ste izvršna direktorica PEN Centra u Bosni i Hercegovini. Po

prirodi posla ste sretali brojne pisce, domaće i strane, koji su raznim poslovima do-
lazili u Bosnu i Hercegovinu. Ko je od tih ljudi ostavio poseban utisak na vas, koliko
je tu bilo razgovora o književnosti i da li je uticalo da način na koji vi pišete ili čitate?
Koliko je bilo dangubljenja sa avanturistima površno zainteresovanim za Bosnu i
Hercegovinu?
F. D.: Nemjerljivo je to moje dvadesetogodišnje iskustvo susretanja stotina
raznih vrsta intelektualaca i lovaca na intelektualno zlato Bosne i Hercegovine...
Jedan od njih, paradni filozof Bernard-Henry Lévy, bio je i predmet moje pjes-
me Spisateljica sagledava domovinu dok učeni postmodernist ulazi u njen grad. A
mnogo njih zlatnih, veličanstvenih, dobronamjernih, duboko angažovanih i koris-
nih za BiH i Sarajevo, nažalost, nije završilo u mojoj pjesmi - evo primjera koliko
možemo biti nepravedni prema dobrima. Juan Goytisolo, Susan Sontag, David Rie-
ff, Christopher Merrill, Phil Alden Robinson, Tony Harrison, Dubravka Ugrešić,
Daša Drndić, Vlada Arsenijević, Svetlana Slapšak, Saša Ilić, Tarik Guenersel, Assia
Djebar, Boris A. Novak, Drago Jančar, Radomir Konstantinović, Maruša Krese,
Mirjana Miočinović, Filip David, Luan Satrova, Slobodan Šnajder, Laszlo Vegel,
Vaclav Havel, Ivan Čolović, Julijan Kornhauser, Mirko Kovač, Adam Zagajewski,
Krzysztof Czyzewski, Elizabeta Šeleva, Celia Hawkesworth, Toma Marković, Mario
Kopić, Chris Agee, Predrag Matvejević, Juan Octavio Prenz, Jovan i Andrej Niko-
laidis, Bashkim Shehu, Srećko Horvat, Zvonko Maković, Nedim Guersel, Vidosav
Stevanović, Arian Leka... Uz to e-mail kontakti s još više njih - srce mi je puno do-

brih riječi i gesti svih njih, i zahvalno što je imalo priliku da ih susretne ili dotakne
barem u virtualnoj biblioteci, a s nekim čak i dugo godina pijateljuje. O onima s ko-
jima sam dangubila ne vrijedi ni pričati. Nažalost, uvijek više vremena provedemo
s onima koji nam nisu važni, ali to kratko vrijeme s onim važnima čini i nas boljim
u svakom pogledu.
A. B.: Ljubav je dobar okidač za poeziju, ali ni ljutnja nije za odbaciti... Šta vas
češće pokreće? Kada, kako, čemu uprkos nastane pjesma?
F. D.: Nakon životnih iskustava 1992. godine pa nadalje moja poezija posta-
la je “praktična poezija”. Ne postoji osjećanje koje je za bacanje, posebno u ovim
mojim godinama koje su predziđe starosti, kad vidim dalje i bolje od mladosti, a
energičnije i pouzdanije od starosti. Sjajno se osjećam u toj tački. Mislim da ću u
njoj ostati i kad mi bude 90, onako kako je Marini uvijek bilo oko 50.
Evo moje skorašnje pjesme, u kojoj poredim sebe onda i sebe sada.
NEKAD SAM PISALA
Nekad sam pisala: jedan orah, dva,

tri oraha - skrivene suštine do kojih se stiže
jedino razaranjem svijeta...
A danas brojim: jedna štipaljka, dvije,
tri štipaljke na konopcu za rublje...
Bože, gdje li sam zagubila
još sedam iz paketa?
A. B.: Bili ste predsjednica žirija za dodjelu tuzlanske nagrade “Meša Selimović”
za najbolji roman. Koriste li književne nagrade književnosti i kako?
F. D.: Nisam sigurna da koriste književnosti, ali pouzdano koriste dobitnicima.
Nekoga uvjere u to da je jedan i jedini, najveći živi, pa mu se kriteriji spuste do su-
mnjivih nizina i sve mu njegovo izgleda genijalno i nobelovsko. Drugima osigura
neophodnu materijalnu bazu da nastave propitivati granice svoga dara i spoznaja
o svijetu. A trećima bivaju razlog da ih odbiju i time dokažu svoju principijelnost
u vezi s nekakvim društveno-političkim događanjima. Što se tiče nagrade “Meša
Selimović”, smatram je dobrom i važnom jer nije zatvorena u BiH nego sagledava
književnu produkciju prostora koji govori istim jezikom i time svakog pisca iznosi
na šire i važnije tržište od ovog malog i nebitnog koje imamo. Lažni patrioti imaju
prigovore na to što nagrada ponekad ne ode u ruke Bosancima i Hercegovcima; to
smatram terorom malog konteksta u kojem je svaki “naš” pisac bolji od “njihovog”.
Evo baš ovih dana jedan od “ozbiljnih” pisaca veli: “Nagrade se dodjeljuju nekim
učiteljicama iz Srbije, Hrvatske...” To čak i da je tačno, a nije, zašto bi učiteljice iz
Srbije i Hrvatske bile lošiji pisci od svojih kolega iz BiH? Zato što su učiteljice? Sic!
Iste takve razloge navode lažnjaci u ostalim zemljama našega jezika - njih ne treba
uzimati ozbiljno ako hoćemo da se ozbiljno bavimo književnošću. Valja se ogledati
češće i više u evropskom i svjetskom, ne samo u ovom našem malom domaćem i

regionalnom kontekstu. Ja bih ipak radije da budem zadnja u gradu a ne prva u selu
- to može biti izvor nadahnuća!
A. B.: Tuzla je posebno mjesto na mapi naših putovanja zbog izuzetnih ljudi iz
književnosti, autora i autorica kao što su Šejla Šehabović, Damir Arsenijević, Jas-
mina Husanović, Nedžad Ibrahimović...
F. D.: Nikad mi se nije desilo da budem pozvana u Tuzlu, s mnogih strana i iz
raznih razloga, a da ne otkrijem poneki biser od čovjeka ili žene. Toliko pozitivne
energije, takvo odsustvo sitnošićardžijskih radnji iz književne čaršije, takvo bogats-
tvo intelekta i obrazovanje - sve je pri tim sjajnim mladim ženama i muškarcima
u Tuzli. Znam da i oni imaju svoje muke jer žive u pomenutom teroru malog kon-
teksta, ali oni to nose sa dostojanstvom i hrabro. Sretna sam što ih poznajem i
što me oni smatraju svojom prijateljicom. Ovim imenima bih rado dodala i moga
vršnjaka Jasmina Imamovića, najboljeg pisca među gradonačelnicima i najboljeg
gradonačelnika među piscima, barem na području našega jezika.
A. B.: U svojoj najnovijoj knjizi ste se na kraju zahvalili svojim dobrim prijatel-
jima i dobrim neprijateljima. Ponekad polemizirate, ponekad Vas napadaju... Žalite
li zbog nečega izrečenog ili napisanog u tim prilikama?
F. D.: Ne žalim uopšte što sam nešto rekla ili napisala; nikad ne pišem u hipu i u
ljutnji, odmjeravam svoje reakcije jer sam odgovorna za to što će moja kćer čitati po
starim novinama jednom kad mene ne bude - više žalim što to nisam uradila prije,
kad je u meni bilo više energije i manje sredovječnog bijesa, kad sam kroz svoje sito
mogla pažljivije prosijati neka imena pa se njima više ne baviti. Ali rado plaćam za
to svoje dangubljenje - danas znam ko mi je doista prijatelj. Muškarac bez neprija-
telja je dosadan, a žena bez neprijatelja je nevidljiva. Neću da budem nevidljiva, pa
makar zbog toga nekome bila i dosadna kao muškarac. Jer ja nemam da izgubim
ništa osim svojih lanaca!

DNEVNIK
Tvrtko Kulenović
Milica Nikolić
Tvrtko Kulenović
Dnevnik uspomena i prognoza

Bori Kontiću, koji je poredio moje pisanje sa džezom
Prvi dio
Živim u snu. Postao sam romansijer, romanopisac. Postao sam mačak kod pje-
snika Maralmea, kaže stari Raminagrobis. Pjesnik Matić kaže da je roman matura
literature. Za maturu se kaže da je ispit zrelosti, pa Matićev copain Ristić kliče: “Biti
zreo, to je sve”. Ali šta je sve? Je li to svakom svoje, JEDEM DAS SEINE? Zrelost za
primanje udaraca. Majakovski je takođe stvorio knjižicu uspomena pod naslovom
Ja veliki, u kojoj priča o tome kako se u njegovom djetinjstvu u njihovoj kući, pje-
vala pjesma: Alonz anfan de la po četiri. Kad je stigao do zrelosti ubio se. Naš Ćosić,
Bora, prevodilac Oblaka u pantalonama, napisao mu je divnu posvetu: “Vladimi-
re Vladimiroviču, izvinite ako sam pogrešio. Moj Zijo zaljubio se u jednu žensku i
objasnio joj divnim riječima razloge svoje zanesenosti, a ona mu je na to rekla: ‘Izvi-
nite, druže, ja sam na sve muškarce osjetljiva’.” Tako to biva. Nigdje nema janga i
jina, ima samo Ju Tjub i Jututunska juhahaha.
Živim u snu. San je iz književnosti, ali nije o romanu, nisam sanjao roman. Sa-
njao sam onu vašarsku spravu koja je prethodila filmu, nešto slično konju u uzasto-

pnim fazama galopa po rubu doboša koji se okreće. Kad se doboš vrti, onda se slike
konja spajaju, dobija se lažni dojam da konj trči. To je roman sa svojom izmišljo-
tinom, sa svojom laži. Kad mirno stoji, to su mrtve slike, nije ništa. Ali prije nego
što se doboš zavrti, dok se još sasvim lagano pokreće, dok se konj nalazi između
stanja svoje mrtve uslikane istine i svoga lažnog živog trka, za tih nekoliko desetina
sekundi on kao da živi pravim životom, kao da nam šalje neke svoje poruke, kao da
se sastoji od odsjaja stvarnosti. Voda je moj element: obožavam more i velike rije-
ke, ali u pisanju sanjam onu izmaglicu koja se stvara od kapljica iznad vodopada,
maglu koja je sjaj. Ako je roman huk moćne rijeke, a poezija hitre kape vodopada ili
vodoskoka, skloniji sam bio da pišem romane po ovom drugom modelu, pa ma kako
ispalo. Nikada nisam mario opise i pripovijedanje (dok dođeš do četvrtog porotnika
zaboraviš sve o prvom ili tako nekako, Borhes o Tolstoju) ali mi se, razumljivo, još
više gadilo brljanje i izmišljanje.
Malarme i njegov mačak Raminagrobis, koji je odlično mijaukao ali nije znao
nimalo govoriti, učili su me da umjetnost ne govori saopštenjima nego nagovješta-
jima. To je dobro za pjesnika, ali romanopisac mora pričati neku priču. Ali priča ne
mora da potire sve ostalo, u govoru umjetnosti mora se čuti i taj gluhi gong života,
nagovještaj, slutnja. Moj Stiv, Amerikanac, psihijatar, drži uokvirenu u svom kabi-
netu devizu koju sam mu prenio: U nauci je A + B je C, ali u umjetnosti važi druga
formula koja glasi: Ako je A onda B onda C.
Moji ruski učitelji učili su me da književni tekst mora biti neobičan, oneobi-
čen. Nije riječ ni o kakvom izmišljanju nego o blagom zakrivljivanju smisla stvar-
nosti i jezika, tako da čitalac dobije mali odmak od onoga na šta je navikao. Na
primjer, u jednoj Čehovljevoj priči dva stražara vode jednog okovanog robijaša iz
Sibira nekuda u Rusiju. Možda negdje zakače neki voz, ali uglavnom putuju pješke
i jasno je kakvo je to putovanje. Stare slabosti jačaju, nove se pojavljuju, stanje tog
putovanja je za čovjeka-robijaša nepodnošljivo, tako da pod kraj puta umire – jedan
od stražara. Primjer u jeziku je početak Mobi Dika, gdje prva rečenica glasi: “Call
me Ishmael”, kao i prva rečenica Rata i mira, koja je na francuskom: “Eh bien, mon
prince, Gênes et Lucques ne sont plus que des apanages, de la famille Buonaparte.”
Ljubitelji činjenica će reći da je ruska aristokratija među sobom uglavnom govorila
francuski, i da je ta rečenica odraz stvarnosti. Ali bi onda pola knjige trebalo biti na
francuskom – nego je Tolstojev genije htio da razdrma čitaoca ne bi li i ruski tekst
koji za njim slijedi čitao sa više pažnje.
Sad me je Enver Kazaz proglasio postmodernistom, prvim i najboljim, što mi je
odgovaralo i imponovalo. Mogao sam da spajam međusobno nespojive stvari a da to
ne bude nadrealizam: ženske sise (jabuke) sa gramofonskim pločama, čarape sa ka-
pama, mogao sam da stvaram velike izuvijane plohe koje će na kraju da se susreću, i
pomalo sudaraju. Povremeno, i ne na desetinama stranica kao što biva u realističkom
romanu nego na stranici, u pasusu, u rečenici, u riječi se pojavi električna struja koja
će udariti čitaoca. Imao sam vlastitu definiciju postmodernizma, nastalu u vlastitoj
jezičkoj radionici, ona glasi “udarac sabljom pljoštimice”. U radionicu je definicija
došla iz životne jezičke prakse, iz mog romana Čovjekova porodica. Nema više odsje-
čenih glava, raspolućenih tijela, ali boli, i taj se bol pamti. Kraj je Španskog građan-

skog rata, Barcelonu je prvo razorila italijanska avijacija, a zatim su u nju ušle razne
fašističke vojske. Prema francuskoj granici tekle su beskrajne kolone onih koji su u
novoj Španiji trebali biti skraćeni za glavu i drugi koji su se jednostavno bojali. Če-
kali su ih neljubazni francuski graničari, pa policajci, a zatim francuska marokanska
konjica, da ih vode na goleme morske plaže gdje će biti jednostavno bačeni u pijesak,
koji je njihov zaštitni logor. Rečena konjica održavala je red u tužnoj beskrajnoj ko-
loni udarcima sabljom pljoštimice. Postoji, dakle, poljska konjica koja juriša na Gu-
derijanove tenkove, i postoji francuska konjica koja na ovaj način zavodi red u koloni
španskih izbjeglica. Staljin je pod kraj Drugog svjetskog rata rekao da Francusku ne bi
trebalo uvrstiti među pobjednike nego staviti na optuženičku klupu.
Sad dolazi Davor Beganović: “Primjerice, ma koliko se Tvrtko Kulenović u
Istoriji bolesti trudio da prikrije tragove takvog proznog modela, zastirući ga velom
postmoderne hibridnosti i nerazrješive višeznačnosti, ipak je u njega nemoguće
previdjeti, pa čak i na razini intertekstualnosti, afinitet prema egzistencijalizmom
uvjetovanome pesimizmu.”
U tome je stvar: roman je dnevnik uspomena sa povišenim stepenom zrelo-
sti. Moji učitelji kažu, međutim, da dnevnik može biti podjednako velika literatura.
Neki psiholozi, i Tolstoj na jednom mjestu, tvrde da u uspomene ulazi ono što je u
prošlosti bilo lijepo, drago, dobro i pozitivno. Takva je moja knjiga putopisa Odanost
jugu. Kiko mi je povodom nje rekao: “Ti sjajno opisuješ katedrale, ali ti nedostaju
ljudi.” Ja sam mu rekao da putopisu nisu potrebni ljudi, za to su tu romani. Nazirao
sam svoju romansijersku budućnost. Da sam bio mačak kod Malarmea, možda bih
se bavio poezijom. To su knjige odanosti, knjige zanosa, knjige ljubavi, knjige pri-
padnosti. Sve dok se ne umiješaju godine ili vanjske prisile. Ana Frank je prekinula
dnevnik kad je bila odvedena u logor. Napoleon, koji je ispisivao stranice i stranice,
između ostalog čak i o vojnoj i ekonomskoj moći Engleske, kad je odveden u drugo
i konačno progonstvo dodao je u dnevnik jedan kratak, posljednji zapis: “Mali otok
Sveta Helena”. Jedan ostarjeli francuski pisac kaže da je to kao da ideš pored rije-
ke odlazeći od kuće, i ona teče lijeno sporo. Ali kad se naveče istim putem vraćaš,
juri kao luda. “Najstrašnija je smrt drugih. Precrtavajući u adresaru jedno po jedno
ime, sve više stičem utisak da živim na groblju. Je li to razlog što se ne smijem? Ne
vjerujem. Smijeh se čovjeku otrgne i u najtežim situacijama kao što mu se otrgne i
kihanje. Ono što se gubi sa starošću to je snaga tog otrzanja.”
Starost obrće perspektivu uspomena: pojavljuju se likovi koji su postojali neg-
dje u svijesti, ali ne i u artikulisanim uspomenama. Čika Mlađe se sjećam kako me je
držao na koljenu. Imao je kafanu u koju sam odlazio sa ocem. Došla je noću četnička
crna trojka, odveli su ga do jednog ogromnog panja na ivici grada i tu su ga zaklali i
ostavili. Profesor Osman Pelja bio je kućni prijatelj. Jednom sam na ulici zveckao
sitnišem u džepu pantalona, on je naišao i izigravajući zapanjenost rekao: “Nisam
znao da si ti jedan bogat čovjek.” Odveden je na Goli otok i od tada ga više nikad
nisam vidio.
Najpošteniji čovjek bio je prof. Džakula; tako sam ga nazvao u posmrtnom go-
voru koji sam mu držao. Brat njegove supruge bio je Miljenko Cvitković, narodni
heroj u ratu i jedna od sarajevskih ratnih legendi u poslijeratnom periodu: ništa o

tome ne bi saznao ako se nisi raspitao. Moj prijatelj, urednik časopisa, pitao ga je bi
li preveo jedan tekst sa francuskog; on se izdrlječio: “Dragi kolega, ja sam dizuitije-
mist!” Bavio se francuskom književnošću osamnaestog vijeka. Ja sam kasnije išao
da ga pitam kako bih mogao naći Slučajnost i nužnost, koja još nije bila prevedena,
a nijedna biblioteka nije imala original. Dao mi je ne samo knjigu nego i malu gra-
mofonsku ploču, kakvim je francuska akademija predstavljala svoje članove. Rekao
je: “Dragi kolega, ja kao dizuitijemist nemam pravo da se bavim nečim drugim, ali
imam pravo da se interesujem za sve.” S uspjehom je preživio operaciju srca. Ali mu
je poslije nje pukla trbušna arterija od naprezanja na klozetskoj šolji. Rekao sam:
“Pa ipak njemu je šezdeset godina”. Meni je sad sedamdeset i sedam.
Najdraži čovjek koga sam poznavao bio je Vlajko Ubavić: Bezmalo dvije dece-
nije upravljao je Narodnim pozorištem u Sarajevu što je, s obzirom na raznovrsnost
kontakata koji se tu ostvaruju, herojski učinak. Često je govorio: “Božju ti majku” i
pritom sklapao vrhove prstiju na rukama, ne kao kad se moli Bogu nego kao kad se
pravi koliba. Po njemu sam stvorio lik u romanu Čovjekova porodica, pa ne bih da to
ponavljam, ali jedan detalj moram da spomenem. Jedne godine u modi su bile ber-
muda pantalone, pa je žena natjerala Vlajka da ih na moru obuče. Kad je naišla Kaća
Dorić, Božju ti majku, rekao je Vlajko, dobila si pare da ideš na Avinjonski festival, a
ovdje osim ovih gaća nema nikakvih priredaba. Vozio sam ga na neko savjetovanje
u Počitelju, pred Mostarom sam malo ubrzao, a on je upitao: “Kol’ko ti to?” - “Čika
Vlajko”, rekao sam, “ovdje svi voze sto dvadeset.” “Nije istina, božju ti majku, ima
ih koji voze četrdeset.” Kupio je auto na nagovor jednog prijatelja i malo se sudario
kad je prvi put sjeo za volan. Odnio je ključ auta prijatelju – pukovniku koji mu ga je
preko veze nabavio: “Božju ti majku, ti si htio mene da ubiješ.”
Ono što mi se dogodilo za vrijeme rata bilo je strašno i nisam imao dovoljno
snage, poslije mojih nestalih, da mislim o drugima. Vjerovatno zato nisam otišao
Vlajku ni za života ni poslije njegove smrti; i kad mi je Josip Pejaković pričao o nje-
govim posljednjim mjesecima i o sahrani, stvorila mi se unutra jedna opekotina
koja još nije prošla.
Skendera sam obožavao. Stigao bih u Beograd negdje predveče i odlazio kod
njega. On je onda zvao svoga Stevu, pa smo išli u noćnu šetnju Knez Mihajlovom,
ja, inače visok, pomali između njih dvojice. Negdje su nas vidjele Desa i Mira pa su
im spočitnule što gosta izvode u noćnu šetnju umjesto u dobar restoran, a Steva im
je rekao: “Otkud znate? Odakle ste virile? Vama dvjema najvažnije je da nikad niste
kod kuće.” Žalio mi se, u vrijeme kad je Vuk završio gimnaziju, pa bira između arhe-
ologije i muzičke akademije, a on mu sve onako potanko preporučuje arheologiju.
Bojao se da s muzikom neće imati od čega živjeti. Tako je moj otac meni govorio da
treba da studiram medicinu. Loše se proveo u ratu, po logorima i zatvorima, čak i u
sobi smrti na Banjici iz koje su ga Rusi oslobodili. Govorio je: “Ljekarima je u ratu
najbolje”; nije mogao ni slutiti da će doći do takvog rata u našem Sarajevu, u kojem
će ljekari biti ljubavlju i dužnošću teško opterećeni, a snajperisti će bijele mantile
stalno držati na nišanu.
Skender je bio izvanredno lijep. Jednom sam ga potajno slikao s leđa u ba-
šti nekog restorana na moru: leđa su mu bila izvanredno lijepa, imam fotografiju

kao dokaz. Kad je izašla druga knjiga soneta, poklonio mi je primjerak s posvetom:
“Tvrtku Kulenoviću da iznese vatru”.
Držao sam predavanje o umjetničkoj komunikaciji muzičkim pedagozima u
Cavtatu kad su, negdje oko dva popodne, javili da je Skender umro. Dugo vremena
to nisam mogao podnijeti, mada Prust kaže da tuga prolazi brže od ljepote. Sljedeće
godine, dvadeset i šestog januara, bila je mislim nedjelja, otišao sam u posjetu nje-
govoj porodici u vrijeme ručka. Svi su bili za stolom, Vera, Biljana i Vuk; ozbiljni,
svečano obučeni, veoma su mi zahvalili što nisam zaboravio da ih posjetim na dan
Skenderove smrti. Tada sam počeo pomalo vjerovati da ipak negdje nešto postoji.
Kad je umro Safa Čišić, slavni direktor mostarskog Narodnog pozorišta u kojem je
Skender provodio zime, rekao sam za Safu da je između ostalog produžio život naj-
većem bosanskom pjesniku. Vera se ljutila: “Šta to pričaš, svake noći je odlazio s
flašom vina u krevet”.
Ali najbolniji i najstrašniji bio je nedavni rastanak sa mojim Bracom, Eminom
Zulfikarpašićem. Sastali smo se u Narodnom pozorištu; bilo je ljetno podne, nigdje
nikog, sunce je probijalo kroz roletne. Nimalo se nije razlikovao od ranijeg sebe,
ona ćelavica, one svjetlucave oči, onaj smijeh i osmijeh, onaj mangupluk. Rekao je:
Markeri mi nisu dobri. Rekao sam: Pa markeri ti nisu dobri ima dvije godine, po-
stoje i druge stvari koje o tome odlučuju. Umro je po povratku kući u Beograd, na-
kon četiri dana. Nedavno je objavljena osmrtnica: otac, majka, i on u sredini. Zijo je
bio već umro odavno, ali je majka Nadežda, uskoro stogodišnjakinja, umrla godinu
dana poslije Brace, mada su joj obje kćeri žive.
Sprijateljili smo se kad smo došli na studije u Beograd, i to je prijateljstvo osta-
lo zacementirano. Daleko od toga da se nismo družili s ljudima, ali smo najčešće bili
sami nas dvojica, nije bilo nikakvih klubova i lobija. Jednom smo u Šoferskoj kasini
pod gasom govorili o tome kako nama muškarcima nisu neophodne žene jer imamo
sofisticirane mogućnosti manufakture, dok je u susjednoj prostoriji sjedila kolegica
s fakulteta sa svojim muškim društvom. Drugi put smo se u istoj kafani nakitili ra-
kije i maslina, od tada nikad nisam jeo masline. Noću smo odlazili u Resavu, gdje su
njega puštali da svira na ksilofonu, a ja sam pjevao ruske pjesme. Voljeli smo rusku
muziku, ruske filmove i rusku književnost. Pitali smo se zašto ne možemo nigdje ni-
šta pročitati o životu običnih ljudi izvan radničke klase, nisu valjda svi bili u Gulagu.
Raspravljali smo o zabrani knjiga Majstor i Margarita i Doktor Živago. Zabranjiva-
ne su zato što su pokazivale kako najbolji ljudi stradaju, a što se kritike društva tiče
mnogo su žešći Iljf i Petrov ili “dječji” pisac Lev Kasilj, u čijoj Švambraniji bivši bo-
rac neprestano viče: “Mi smo prolijevali proletersku krv i sukrvicu!”. Otprilike pola
godine prije našeg rastanka u Narodnom pozorištu dobio sam iz Beograda pošiljku,
antikvarno nađenu Švambraniju, na kojoj je pisalo: “Čik pogodi ko ti ovo daje”.
Francusko ministarstvo kulture pozvalo je 1994, usred rata, petnaestak pisaca
u Pariz. Zatekli smo Mond s velikim tekstom na dvije srednje strane pod naslovom
“Z kao Zulfikarpašić”. Naši su govorili: “Vidi dokle je on stigao”. Rekao sam da on
nije nidokle stigao, on je stalno tu. Pošto je odslužio vojni rok u Bjelovaru, njegova
draga došla je autom pred vrata kasarne i odvela ga pravo na porodično imanje u
Normandiju. To je bio Bracin drugi sin - Bojan. Njegov prvi sin rodio se u našem ta-

vanskom stanu porodične kuće, koji smo im ostavili kad smo krenuli za Indiju. Na-
sred tavana ostavili su malo pečeno jagnje da proslave useljenje kad naveče dođu
s posla. Naš mačak Kole je to s oduševljenjem dočekao i oglodao sve do posljednje
kosti, a zatim se zavukao u gomilu stvari na tavanu, da vari i da čeka dok se ljudi ne
odljute.
Kiko je rekao: “Šta ćeš u Indiji kad se sve važne stvari ovdje događaju.” Doktor
specijalista tropske medicine, koji je zajedno s nama konkurisao, u posljednji čas je
od straha odustao. Ali Bracina kuma Mirjana, fizičarka, koja je već ranije koristila
istu stipendiju, govorila je da je za nju to bilo čudesno iskustvo. “I još da kažem:
velike se stvari tamo događaju. To će se tek vidjeti.”
Čudesno je svakako bila riječ za Indiju, a uz to se već u to doba počelo govoriti
o istrošenosti Zapada, o potrebi da se upozna Istok, a ovaj naš dio Istoka još je i
član porodice nesvrstanih, i bio je u njoj jedan od vodećih članova. U osnovi moje
opčinjenosti Indijom bila je jedna skulptura, jedan zagrljaj zaljubljenih iz hrama
u kamenu urezanog u Elori. Kasnije mi se pružila prilika da posjetim Eloru; naši
bolje stojeći indijski prijatelji znali su za tu moju želju, a bili su muslimani koji su
smatrali da je posjeta hinduskom svetom mjestu častan čin, pogotovo kad se živi u
hinduskoj zemlji. Rastojanje do tamo je bilo prilično, u jednom pravcu petsto pede-
set kilometara, ali su rekli da imaju veliki džip u kojem se putovanje neće ni osjeti-
ti. Ujutro je došlo njih dvanaestoro, sa djecom; rekao sam kako sam jutros uganuo
nogu dok sam iznosio smeće i vratio se šepajući u kuću.
Na fakultetu sam rekao da postoji odlična fotografija te skulpture u knjizi Er-
vina Baktaja Die Kunst Indiens. Oglasio se jedan Nijemac iz Istočne Njemačke: “Baš
sam to htio reći. Indijsku umjetnost bolje možete upoznati kod kuće iz knjiga, nego
ovdje gdje ništa slično ne postoji.” Mi smo njih iz Istočne Njemačke zvali tančice,
pojma nemam zašto i šta to znači, ali tako je bilo. E ne’š me ti jjjj-jahati, mislio sam.
Rekao sam: “Želim da specijaliziram klasično pozorište, a to se ne može iz knjiga,
to je živo i kreće se”. Ali sam se prevario u mojim ocjenama čovjeka. Nije bio jedan
od onih ovnova predvodnika koje njihova vlast šalje da je širom svijeta proslavljaju.
Jednostavno je rekao: “Za mene je Indija ventil, odušak. Mi živimo u dijalektičkom
materijalizmu, koji je bez sumnje najbolje rješenje za gruba pitanja koja se čovjeka
tiču; ali osim njih postoje i neke nježnije stvari koje zovemo dušom.”
Rekao sam: Pa i mi živimo u tom procjepu između materijalizma i idealizma,
malo komotnijem nego kod njih, i za nas je Indija centar mističke duhovnosti. Kada
se vratim kući, prvo će me pitati: Jeste li bili u Putapartiju? Ali moje svođenje indij-
ske ideje jeste da je to ideja pokreta i da je zakon pokreta – ritam. To je u sanskrtu
sveta riječ rta; zakon svijeta nije ni materija ni ideja nego kretanje. Klasična defini-
cija glumca glasi da je glumac onaj koji brzo trči dok mirno stoji.
Tako je i bilo. Pitali su me da li sam bio u Putapartiju. Susretljivo sam odgova-
rao da sam bio dva puta, ali da svetog čovjeka nisam vidio, bio je zauzet. Imao sam
svog čovjeka; bio je Pars, davnašnji doseljenik Persijanac, ima ih puno u Bomba-
ju, Mumbaiju. Oni ne sahranjuju i ne spaljuju svoje mrtve, ostavljaju ih na visokim
tornjevima ćutanja koji na vrhu imaju ograđen plato gdje ptice dolaze da se njima
goste. Kako grozno i kako prirodno. Moj omiljeni gimnazijski profesor govorio je

da čovjek ne smije dozvoliti da ga poslije smrti spaljuju, jer je dužan da hrani ona
bića koja su njega hranila i omogućila mu život. Bio je inženjer nadglednik indijskih
željeznica; u svom džipu pratio je tračnice u raznim pravcima i vodio je računa da
sve bude kako treba. Prvo sam ga pitao o jednoj stvari koja me prilično kopkala, tim
prije što su mnogi sagovornici prihvatali tu priču, što je u Indiji uostalom normal-
no. Navodno, na indijskim željeznicama u raznim najvećim centrima postoje četiri
stalna službenika, odlična poznavaoca i interpretatora svetih tekstova. Sjede kraj
telefona i javljaju se kad ih zovne neko koga je negdje u Indiji ujela zmija: tijelo mu
se predalo, a na usta izbila bijela pjena. Kad im se na ovakav način sveti tekst govori
preko telefona, pjena nestaje i simptomi se povlače. Nasmijao se i rekao: Naravno
da je istina, to je stara stvar još iz engleskog doba. Osamdeset pet posto indijskih
zmija su neotrovne. Tjelesna blokada i pjena na ustima su stvari u primitivnim
društvima odomaćene, a strah je moć i u najrazvijenijoj civilizaciji. Poslije pola sata
ležanja u miru loše stanje uplašenih se stišava, pjene nestaje i rigidnost tijela se po-
vlači. Sa jedne i sa druge strane žice svi zahvaljuju bogovima, svi su u zanosu zbog
uspješnog liječenja i sačuvanog ljudskog života.
Onda sam mu pričao provjereni događaj sa fakirom koji je progutao novčić
koji je njegov asistent zatim izvadio iz trbuha malim zarezom na koži s jednom ka-
pljicom krvi. Čuj, rekao je, takozvani filipinski hirurzi operišu ljude golim rukama:
pripijanjem i pritiskom guraju i potiskuju oboljela mjesta dok ih ne odvoje od zdra-
vih. Tijelo nema granica ako se zna njime upravljati. Ali ja moram da ti ispričam
mnogo čudniju stvar: vozio sam svoj džip pored jedne slabo korištene pruge kad
sam pored potoka ugledao gužvu; usred te gužve sjedio je bjelobradi sadhu sa jako
dugom kosom. Među podvijenim nogama držao je šerpu u kojoj je vodom sa potoka
prao svoja crijeva. Jednostavno je rekao: “Gospodine, vi svakako imate potrebu da
perete svoje ruke, i to više puta na dan, isti je slučaj sa mojim crijevima.” Pričajući
to, moj prijatelj kao da je prelazio na drugu stranu, kao da se ljutio na mene što mu
postavljam glupa pitanja, i na samog sebe što mora na njih da odgovara. Svijet je
bio mnogo veći od onoga što se u pitanjima sadržavalo. Nisam želio tu promjenu,
bojao sam se i ja tih mogućnosti koje izazivamo, sve dok ne dođemo u situaciju da
moramo da im povjerujemo, rekao sam mu šta bi bilo sa njegovim sadhuom u mome
Sarajevu. Pitali bi ga: “Jarane, jesi ti dobro?”
Tako su se stvari vratile u normalno stanje, i čak u humorističku varijantu. Po-
što u svome golemom uzbuđenju nije vidio s koje strane crijeva izlaze, danima smo
nastojali da u tom pogledu dođemo do pravilnih zaključaka. Provjeravali smo svoje
poznavanje anatomije i fiziologije, predlagali rješenja, crtali likove i uglavnom se
divno zabavljali.
Drugi dio
Stravičan odgovor na naše šaljivo pitanje dobio sam četrdeset godina kasnije.
Teškom cokulom vojnik je nagazio bebi grudi i sva crijeva su joj pokuljala na usta.
Ogromna vojnička cokula, savršeno čista i ulaštena po pravilima službe. Na-
pušteno dijete umotano u pelene leži na leđima, plače i maše rukama. Vojnik sta-

ne nogom, cokulom djetetu na grudi. Djetetu sva crijeva izađu na usta. Kad se to
dogodilo, kojeg datuma? Nikad nećemo saznati. Kalendar ima svoje zakone i svoj
moral koji mu ne dopušta da uključuje sav nemoral koji mu poturamo. Vojnik nam
je leđima okrenut. Ukoso preko tamnosive uniforme ima neku cijev, tubu, možda
zolju. U desnoj ruci drži automatsku pušku, oslonjen je na lijevu nogu, desnom gazi
dijete u povoju oslonjeno uza zid.
Nije četnik. Mi tom riječju obilježavamo sve moguće zlikovce koji su nas došli
posjetiti i time im činimo uslugu, brišemo im imena. Četnike sam vidio na TV-u za
vrijeme borbi za Vukovar, poslije sam vidio kolone tenkova koje prelaze preko mo-
sta u Višegradu. Dva moja studenta bježala su iz Sarajevskog pakla, ali su se bojali
da ih na srpskom čekpointu ne mobilišu. Kad su se javili, rekao sam: “Pustili vas čet-
nici?” “Profesore, ma kakvi četnici. Bili su niški specijalci sa svom svojom astrona-
utskom opremom”. Tu je i priča moga Stiva, psihijatra, Amerikanca koji se brinuo
za naše izbjeglice u Čikagu. Pošao je u jedan stan, a kćer mu je zajahala oko vrata.
Iz dubine stana poletio je na njih čovjek sa drvenom motkom. Rekli su: “Nemojte
mu zamjeriti. Imao je malu unuku koja je voljela da ga jaše kao vas vaša kćerka.” U
izbjeglištvu su došli do nekog mosta gdje je bio kontrolni punkt s lijepo uređenim
oficirom. Uzeli su im sve što su imali, samo je deda rekao: “Gospodine oficiru, osta-
vite nam samo ove pelene za dijete.” Rečeni oficir je zgrabio dijete s njegovih rame-
na i bacio ga u rijeku. Majka je pojurila za djetetom niz urvinu, njoj je sasuo rafal iz
automata u leđa. Ni on nije bio četnik.
A ako neko ne vjeruje pričama, ima fotografija čuvenog Rona Haviva koja je
obišla svijet. Na njoj su s lijeve strane dva vojnika što posmatraju nešto u daljini.
Obučeni su u uniforme kakve obično u svim vojskama dobijaju strani plaćenici,
bez insignija, imaju vunene kape na glavi. Oni su nevisoki, dobro nabijeni i totalno
usmjereni na ono što u daljini gledaju. S desne strane je treći čovjek, ili bolje reći
goluždravi ptić, ni nalik na svoje drugove. Snimljen je s leđa, ima istu uniformu kao
i oni, ali iz nje viri tanan vratić na kome je njegovana frizura i dva kraka sunčanih
naočala koje su sprijeda očigledno nataknute na čelo. Ukoso preko leđa ima neku
zolju, cijev bacača ili nešto slično, u desnoj ruci drži pušku, a desnom nogom udara
najbližeg u gomili mrtvih civila, lako bi mogla biti i žena. Lijeva ruka mu je, među-
tim, odmaknuta od tijela i u njoj među prstićima drži zapaljenu cigaretu. I ja imam
sličnu fotografiju: stojim ispred bujnog rastinja, desna ruka je odmaknuta od tijela,
u njoj gori cigareta i iz nje ide dim, što se sjajno poklapa sa onim rastinjem. Rekao
sam supruzi da je razveselim: “Vidi, ženo, mene pedera, matere ti!”
Kakav, bolan, četnik! Goluždravo ptiče koje upravo ostvaruje onu u našem vre-
menu važnu stvar, svoj ljudski identitet. Rekli su: “Ti braniš četnike!” Rekao sam:
“Ne, nego pokušavam da vam pokažem kako stalno sužavate i umanjujete zločin
kad stalno vičete: četnici, četnici”.
Tršćanin Etore Šmic, uspješan pripadnik više srednje klase, bio je između
ostalog pisac koji je uzeo literarno ime Italo Zvevo, što znači Italijan Švabo. Bio je
neprimijećen, ili čak zanemaren u Italiji, i zato što grad Trst ničim nije učestvovao u
ujedinjenju Italije, rizorđimentu, i zato što se deklarisao kao napola Švabo, i naroči-
to zato što jezik njegovih knjiga nije čisti, pročišćavani italijanski jezik koji je upra-

vo razumljivo, razumljivo, carevao i svetkovao Italijom. Međutim, slučaj je htio da
se Zvevo upiše u tršćansku školu engleskog jezika u kojoj je predavao Džems Džojs,
i dva pisca su postali prijatelji. U francuskom prevodu, do kojeg je došlo Džojsovom
intervencijom, nečistoća jezika nije igrala nikakvu ulogu i svijet je otkrio velikog
pisca koji je na kraju, već kako to biva, postao veliki i u Italiji. Njegov najznačajniji
roman, koji ima dosta autobiografskih crta, jeste Zenova svijest. Prepun je ironije,
što je, razumije se, oduševilo Džojsa, a njegov glavni junak, uspješan trgovac lju-
bavnik i mladoženja, uspio se uvaliti u porodicu koja je po socijalnom statusu bila
znatno iznad njegove. On, međutim, uspješno ironizira, na prvom mjestu svog psi-
hijatra, svoj brak, članove svoje nove porodice i njihove prijatelje, i samog sebe. Ima
i vlastitih problema: udvarao se ljepšoj kćeri iz namijenjene mu tazbine, ali su ga
oženili starijom i ružnijom, što će kasnije nadoknaditi švaleracijom. Malo rata na
distanci, gađenja nad načinom na koji svijet funkcioniše, pa onda: “…neki čovjek
potpuno nalik na druge, u tajnosti neke sobe na ovom svijetu izmislit će neuporediv
eksploziv, takav da će se sadašnji postojeći eksplozivi uspoređeni s njim smatra-
ti bezopasnim igračkama. A neki drugi čovjek, i on nalik na sve druge ali bolesniji
nego drugi, ukrast će taj eksploziv i popeti se na središte zemlje da ga postavi na
mjesto gdje će mu učinak biti najveći. Nastat će golema eksplozija koju nitko neće
čuti i zemlja, vraćena u oblik maglice lutat će nebesima lišena nametnika i bolesti…
Život je bolestan bez lijeka. Nema izlječenja, ali ima kraja. “
Ako Zeno za tako malo traži tako mnogo, šta mi da radimo sa strašnim zloči-
nima koji su preko nas prešli? Uzdamo se u kalendar Maja, koji je važio stotinama
godina, a prestaje da važi dvadeset i prvog decembra 2012, nema ga više. Ne znam
ko je i kako proglasio taj datum za dan propasti svijeta, ne znam; ali mogu da pratim
izvjesnu logiku koja može biti samo moja, ali zvuči dobro. Kalendar je, smatram,
sukus i koncentrat istorije i njene filozofije, u civilizacijama koje nisu htjele ili nisu
mogle da se bave nagvaždanjima: ako određenog datuma prestaje da funkcioniše
kalendar, prestaje da postoji istorija, a istorija to smo mi. Vjerujem li u to, priglupo
je pitanje, ali odgovori na njega rasprskavaju se na sve strane i u tom smislu mogu
biti korisni. Mislim da su se za mog života desile dvije-tri takve propasti i da je po-
sljednja koju pamtim negdje pred sarajevsku Olimpijadu bila agresivno uvjerljiva;
podržavali su je mnogi sveti ljudi iz Indije, a zna se da su oni u tim pitanjima struč-
njaci. Vjerujem ser Isaku Njutnu, koji se igrao mačkama i jabukama. Vjerujem Sti-
venu Hokingu, koji je u onom svom zgrčenom položaju, u onom svome sjedalu ne
izgleda toliko nesrećan koliko se nama čini da bi morao biti. Dobio je od rimskog
pape nagradu za objašnjenje kosmičkih crnih rupa, koje bi zapravo morale biti as-
pekt izvornog Velikog praska, a Veliki prasak je, okreni-obrni, božanski čin. Neko-
liko godina kasnije vratio je sa zahvalnošću nagradu, uz obrazloženje da nikakvog
Velikog praska nije bilo, nego da je na više raznih mjesta pomalo praskalo. To, dakle,
pretežno odgovara mome Šivi, koji uništava i ponovo stvara svijet plešući u prstenu
vatre, a prsten se sastoji iz niza posudica iz kojih liže plamen.
Majanska civilizacija bila je, po mom osjećanju, među velikim južnoamerič-
kim civilizacijama najznačajnija. Naravno da je imala mitologiju, ali ta mitologija,
kako mi se čini, nije baš bila opsjednuta prošlošću. Briga za sadašnjost im je bila do-

voljna i uspješna podrška poljoprivredi (majanski bogovi kukuruza na skulpturama
su čudesno lijepi hermafroditi). Magija za dobar lov predstavljena je oštrim nožem
od vulkanskog kamena opsidijana, kojim je vađeno srce zarobljenih neprijatelja na
vrhu Čičen-Ica piramide i zatim bacano niz stepenice dok narod poklonika dolje
urla od zadovoljstva.
Kalendar je sat na ruci svijeta. Proročanstvo nije za jedan dan nego za čitavo
vrijeme koje dolazi, nije predskazanje nego odbrojavanje. Kalendar, naravno, ni-
šta ne kaže o tome da li je u pitanju totalna propast svijeta koji će u dato vrijeme
prestati postojati, ili samo propast civilizacije predvodnice koja je u bitnim crtama
identična svijetu. Takođe nema razloga da bi to bilo nalik na propast Titanika, na
opšti potop u kojem bi voda omotala zemaljsku loptu kao što tečno srebro omotava
baštensku kuglu, na ogromni meteorit koji se zemlji približava ogromnom brzinom
vrteći se suludo oko sebe, ni na takav svjetski zemljotres koji bi sve ispreturao. Prije
će biti da je dvadeset i prvi decembar vremenska granica između svijeta u kojem
se moglo živjeti i sljedećeg u kojem se to neće moći. Naučnici NASA-e kažu da se
majanski kalendar ne završava dvadeset i prvog decembra dvije hiljade dvanaeste,
nego taj datum označava samo kraj jednog ciklusa i početak drugog. I još dodaju:
“Spavajte mirno, nećemo svi izginuti”.
Nestanak civilizacije ipak bi bila manja i poznatija nesreća; i bolje od naše
su nestajale: Egipat, Grčka, Rim, pa i naš komunizam od Karpata do Kitaja. Šta
je ostalo: švajcarski sir s rupama koje su veće od samog sira. Šta bi bio razlog nje-
gove propasti? Slikovito rečeno, to da rupe rastu a sve se smanjuje. Rupe nastaju
od zarobljenog ugljičnog dioksida. Veličina tih rupa koje se nazivaju očima može
se kontrolisati. Ekonomisti, ljudi koji misle da sve znaju, govore da bismo mogli
spasiti civilizaciju od propasti između ostalog i tako da se novac pravi ni iz čega,
bez ikakvih temelja. Književni kritičar Mirko Magarašević kaže da je sa Gogoljem
i prema njegovom književnom svjedočanstvu ljudski svijet ušao u stanje praznine.
Gogoljevog nasljednika vidi u Kafki, a svog prethodnika u plasiranju ideje u Mereš-
kovskom, ali on je za nas ovdje važan jer je jasno uvidio da direktan put, hoćemo li
reći dobro zaštićen, tu ne vodi od kupoprodaje mrtvih duša do pravljenja novca ni
iz čega, kako preporučuju značajni ekonomisti. Zamjena realnog svijeta virtuelnim
svijetom: “Virtualije su same sebi cilj. Pohlepne su. Tako je nastao, među ostalim,
i krah virtualnih transakcija, krah virtualnih finansija, krah same virtualne ekono-
mije, kao krah ‘moći iz ništa’” (Fahira Čengić Fejzić). Umjesto sira sa rupama rupa
sa žicama. A kad je u pitanju ono svašta nešto bežično, onda je samo rupa. Ajpod.
Poštujući sve što je rečeno, a naročito riječi mog kolege Magaraševića, koji je
prvi zabo tamo gdje treba zabosti, želim da dodam i jedno vlastito objašnjenje pro-
pasti civilizacije, jedan razlog koji može izgledati neozbiljan i smiješan, u svakom
slučaju trbuhozborački čudan, a za mene je ključni, nepopravljiv kvar koji se sad
sitnim intervencijama bezuspješno nastoji ukloniti, jer je u procesu rađanja otr-
gnut preveliki dio tijela, nastala duboka rana, s kojom se do danas moglo batrgati ali
se nije moglo pravo živjeti.
Monoteističke religije su prognale ženu sa visokih položaja i tako nepoprav-
ljivo osakatile civilizaciju, koja je pod njihovim okriljem nastala. Parabola o tome,

kao neko opravdanje za ono što se dogodilo (što se učinilo) je biblijska parabola o
jabuci i zmiji. Prva sablazan je, dakako, žensko tijelo, pa je jedino što se dopustilo
blagoslovljeno majčinstvo bez prethodnih radnji, jedne jedine majke. Neki slikari
su pokušali da kod Madone istaknu grudi, da joj naprave uzbudljiv dekolte, ali to je
već u vrijeme pomenutih zakašnjelih popravaka. Sve su velike civilizacije propale
kad im je došlo vrijeme, iz razloge koji su im bili svojstveni, ali ni u jednoj od njih
nije bilo ničega sličnog izopćenju žena iz javnog života. Egipatske princeze su kao
žene i kao gospođe znale zasjeniti svoje muške gospodare; Kleopatra je za to tako-
reći živi primjer. Afrodita, Artemida, pa recimo i nimfa Aretuza, nisu pokazivale ka-
rakteristična ispupčenja, pa ni dekoracije, ali su itekako bile žene, i pritom boginje.
Kad nisu bile boginje, mogle su se slobodne pokazivati i u odgovarajućim radnjama,
kao na pompejskim freskama. A da bi pokazale ono što je trebalo pokazati, nisu ni
morale biti ogoljene. Ima jedna Flora, boginja ili nimfa proljeća, gazi po poljani, po
zelenoj površini u dugoj haljini, okrenuta gledaocu leđima, samo joj sijevaju gole
pete, u kojima ima toliko erotike da je novodošavšim to bilo nemoguće prihvatiti.
Posljednja žena u punom ornatu i na položaju bila je vizantijska carica Teodora na
mozaiku u Raveni, a znamo odakle to dolazi. U hinduizmu erotizam i duhovnost
su zajedno postojali, čak su intenzivno zajedno učestvovali u građenju i održava-
nju svoje civilizacije. Budizam u početku nije ni imao boga nego samo svog velikog
učitelja, ali kako se počeo granati, tako su se pojavile i žene. U izvanrednom južno-
korejskom filmu Proljeće, ljeto, jesen, zima, proljeće glavni junak kroz razne svoje
radosti i tegobe vuče sa sobom kamenu figuru Bude, ali na kraju filma, poslije svega
što je preturio preko glave, sjedi kraj jezera u visokom priobalju, a pored njega je
vitka i blago izazovna boginja milosrđa od smeđeg kamena po imenu Kuen-Jin, u
Japanu Kvanon. Ako, dakle, majansko proročanstvo ne znači propast svijeta nego
samo propast civilizacije, onda još uvijek ima nade, a vidimo odakle ona dolazi.
Pomišljam često da me je druženje s Indijom dovelo do ovih ideja, ali je treba-
lo dugo vremena da one dođu odnekuda u glavu. Pritom se uopšte ne radi o sabla-
žnjivim stvarima, o širom svijeta popularnoj Kama Sutri, ni o tome da su hramovi,
poput naših samostana i manastira, držali žene, svećenice, plesačice i prostitutke,
koje su se davale probranim putnicima i namjernicima, ni o majthunama, parovi-
ma u koitusu na fasadama velikih hramova gdje se treniraju sve moguće poze: na
primjer uspravljena žena, tako reći u vertikalnoj arhitektonskoj projekciji, koju za
raširene ruke i noge drže dva muškarca, a treći joj odozdo radi ono. Nije u pitanju
ni moj voljeni ljubavni par u Elori. Naprotiv, inspiraciju mi je donijelo nešto što bih
u najpribližnijoj deskripciji nazvao domaćinskim. Veliki Bog Šiva na vrhu himalaj-
skog grebena Kajlaša pleše svoj ples uništenja i novog stvaranja svijeta. Međutim,
kad nije na dužnosti, onda mirno sjedi i duška zajedno sa svojom družbenicom i
suprugom Boginjom Parvati. Nesigurno je to nazvati zagrljajem jer ne vidimo šta
im rade ruke, nogama stoje svako na svome vozilu, pacovu i lavu, ali su tijelima in-
tenzivno priljubljeni jedno uz drugo duhovno i fizički, reklo bi se hoće zajedno po-
pit kahvu.
Zapitao sam se u jednom trenutku gdje sam kod nas vidio ugledni par u oči-
glednom zajedništvu i pokazalo se da je to, dugo vremena poslije Grčke i Rima, u

renesansnom slikarstvu. Govorilo se, i govori se da je renesansno slikarstvo rezul-
tat strašne čežnje za antičkom klasikom. Ma nemoj! Moj. Renesansno slikarstvo
je rezultat strašne čežnje za ženom, za njenim tijelom, donekle za tijelom uopšte.
Rubensovo tijelo je napasno, ono Luke Kranaha ubistveno esencijalno, ali je u oba
slučaja žensko, ono žensko za kojim smo čeznuli hiljadu i po godina. A nisu sve gole
ni poluobučene. Po nekakvom uobičajenom, opšteprihvaćenom mišljenju, najzna-
čajnije djelo visoke renesanse je maleni ženski portret koji se čuva u možda ipak
najznačajnijem muzeju svijeta. Poprsje te žene dovoljno je sakriveno najfinijim ru-
hom. Božanstvenom uzdržanom ženstvenošću kojom ona zrači ozračen je i pejsaž
iza njenog lika.
Jasno je da se ovdje sve vrijeme radi o ženskom tijelu, ali me muči jedna epi-
zoda iz vremena najvećeg uzleta seksualne revolucije, kad su arenama i ekranima
ponosno hodali misevi i misteri kao i danas. U jednoj TV seriji koju je režirao Raj-
ner Verner Fazbinder, junak priče živi u svojoj prikolici, a nuždu vrši tamo gdje se
zatekne u prirodi, kao moji hindusi. Pa iz guze izlazi debela braon kobasa, dugo nije
srao, i pod silom teže polako se približava zemlji. Onda su u svijetu golotinje, seksa,
seksualnog podvođenja i seksualnog nasilja zatutnjali telefoni: zar će taj perverzni
peder da prikazuje naš svijet i da vrši nuždu nad našom civilizacijom? Ne smije-
mo to dozvoliti! Drugi kažu: “Meni je gadnija od toga smrdljiva ženska jama, jedina
jama iz koje naš čovjek izlazi živ.” Treći kažu: on je pred nas iznio ogledalo i ponovo
postavio staro pitanje: Ko smo, odakle dolazimo, kuda idemo?

Milica Nikolić
Dnevnik čitanja
Neuništiva stvarnosna
imaginacija Daše Drndić
Volela bih da bolje poznajem Dašu Drndić. Ali ipak mi je drago što nije tako.
Ne zato što bih se plašila da mi se mogu vezati ruke, već zato što osećam da bi se tu
nešto ozbiljno poremetilo. Otkud to?
Odavno sam želela da uzmem dobro naoštrene olovke (obavezno nekoliko) i
papir (bez kojih, u velikom otporu prema modernim tehnologijama što hrle preko
leševa nas sa olovkom i gumicom u ruci – ne mogu) – dakle, odavno sam imala po-
trebu da prenesem na papir svoju fascinaciju Sonnenscheinom, ali me je bolest za-
ustavila u svemu pa, naravno, i u tome. Danas se pitam, da li sam pozvana da i dalje
vodim svoju “rubriku” u Sarajevskim sveskama, kako to učiniti u situaciji u kojoj
sam. Hoću li moći, stići, dostići?
Zaustavi se, Milice, rekoh sebi poput Daše u jednoj sličnoj iako potpuno razli-
čitoj provokativnoj situaciji. Urednica Sarajevskih svezaka Vojka Đikić ne podnosi
ovu vrstu pesimizma, precrtaće, ali nije stvar u tome, već u tome što mi je poznato
njeno izoštreno čulo za dejstvo teksta u određenim okolnostima.
Dejstvo, okolnosti, koješta.
I ako ne uspem, Daša će oprostiti, znam. Jer nju ubrajam u one poput Miklavža
Komelja koji će razumeti ma bili i u silnom otporu. Nisam mogla da se odazovem
na Sonnenschein, verujem njen najbolji roman, a evo me kako reagujem na nešto
što ona verovatno smatra marginalnim i što će joj možda biti jedva shvatljivo. Kada
sam pročitala “Džepni Amsterdam”, rekla sam: pa to je ona ista Daša koja me fas-
cinira već tako dugo, objavljujući Canzone di guerra, Doppelgänger, Leica format i,
naravno, Sonnenschein. I to je presudno.
Šta mi je pokazao “Džepni Amsterdam”? Da pisac može da menja formu, žanr,
početne pozicije, namere, ali svoju spisateljsku i ljudsku suštinu, svoj takozvani
“pogled na svet” – ne može.
Daša Drndić je pisala autentičan dnevnik. Dnevnik i ništa više. To je htela i to
se i dogodilo. I ma koliko mi bili zanimljivi amsterdamski detalji i krupni planovi,
oni pravi, dnevnički, obuzelo me je nešto drugo: “stara” Daša koja ne može bez isto-
rije, bez savesti, ma gde bila. Zar nije upravo to ona očaravajuća dimenzija njene
autorske ličnosti, njenog spisateljskog creda.

Mogla bih da kažem: to je ona Daša koju najviše volim ili cenim, svejedno. Bez
obzira na to što je pred nama stvarno samo “Džepni Amsterdam”, sa svojih tridese-
tak stranica.
U njemu već na početku čitamo da je “dvadeseto stoljeće pričalo stalno istu
priču, a ja sam morala ostarjeti da bih neke njegove kopče pohvatala”.
Dodajem tome i: “Krajem dvadesetog stoljeća, umjetnost se uglavnom smirila
(urušila?)… vrijeme je prestalo talasati, zgrbilo se i krenulo starjeti, ružno, uz zadah.”
“Kome ove bilješke mogu koristiti?” – pita se Daša, ne padaju joj na pamet ova-
kvi kao ja, kojima itekoliko mogu značiti, ali o nama ona ništa ne zna.
Upozorava: “Moje švrljanje Amsterdamom nikako nije ni dubinsko ni sondažno”.
Za čitaoca M. N. nije tako. Naprotiv: itekako je dubinsko i sondažno.
Već na 3. stranici “Džepnog Amsterdama” ulazimo u pravu, autentičnu zonu
spisateljice:
“Nizozemska se pokazala najtolerantnija po pitanju poštivanja izbora poje-
dinaca što se tiče pobačaja, razvoda braka, eutanazije, samoubojstva, te slobodnog
izbora žena da ne rađaju. Također, razina tolerancije prema homoseksualnoj ori-
jentaciji u Nizozemskoj je bila najniža. Samo deset posto stanovništva protivilo se
mogućnosti da im istopolni partneri budu susjedi.”
U vidokrugu je sad anarhistički pokret, potom hapšenja i premlaćivanja kada
se policija umeša.
I priča o našem vremenu, “tehnološki naprednom, takozvanom slobodnom
demokratskom društvu u kojem ‚slobodne‘, ‚demokratske‘ institucije postoje da bi
ograničavale slobodu, potiskivale individualnost i kreativnost, zamagljivale eksplo-
ataciju i sputavale, pa i kažnjavale stjecanje novih iskustava (identiteta).” Čitamo
kako se “namještanjem lažnih potreba društvo zapravo kontrolira”, kako se “kri-
tika društva efikasno i sustavno guši jer se elegantno ugurava u institucije”. Zatim
kako “zatvoreno tehnološko društvo stvara novi totalitarizam, a u njemu za one
izvan procesa proizvodnje nema mjesta”. O tome kako se iz te “udobne, racionali-
zirane, nedemokratske slobode koju pruža razvijena industrijska civilizacija izlazi
pobunom”. O tome “kako je revolucija moguća jedino ukoliko se generalizira osvje-
šćivanje, a to osvješćivanje samo po sebi zahtijeva revoluciju”.
Ali evo i fašizma, i poziva na pobunu, eksplicitnu, koja je D. Drndić toliko po-
trebna.
Prijatelji su je uputili u ulicu gde je postojalo kino Tuschinski i gde je, naravno,
istražila sve o građaninu Tušinskom.
“Abraham Icek Tuschinski (na poljskom izvorno Tuszyński) rođen je blizu
Łódźa 1886. a umoren u Auschwitzu 1942. ‚Svoju‘ zgradu podigao je kako bi građa-
nima Amsterdama omogućio da zakorače u vesele benigne laži koje su im trebale
uljepšati život, na koncu sam ne uspjevši umaći najvećoj stvarnosnoj strahoti dva-
desetog stoljeća.
Po zanimanju krojač, Tuszyński je iz Poljske stigao u Rotterdam 1903, s namje-
rom da emigrira u Ameriku. Uslijed nerazjašnjenih okolnosti, na planirani se brod
nije ukrcao, pa umjesto da šije i kroji, bacio se na gradnju vodviljskih i kino dvorana.
Već 1911. u Rotterdamu otvara ‚Thaliju‘, ‚Kino Royal‘, ‚Scalu‘, ‚Olympiju‘, a 1928. još

jednu raskošnu dvoranu. Najljepše nizozemsko kino, kino Tuschinsky, dovršeno je
1921. Po izbijanju Drugog svjetskog rata, tokom njemačkog bombardiranja Rotter-
dama u svibnju 1940, Tuschinsky ostaje bez svojih ‚kutija snova‘. Amsterdamsko
kino mijenja ime u ‚Tivoli‘ a onda postaje nacistički deportacijski centar. Prvog
srpnja 1942. Abraham Icek Tuschinsky i supruga mu Mariem Ehrlich odvedeni
su u nizozemski koncentracijski logor Westerbork, pa u Auschwitz. Ubrzo potom
i Abraham i Mariem, držeći se za ruke, odvrtjeli su posljednju rolu svog životnog
filma dok im je plin iz tuševa zamućivao sjećanje.”
Evo jednog od tolikih svedočanstava Daše Drndić manje ili više tragičnih, za-
pravo tragičnih uvek, i ispričanih sa strasnim angažmanom, jer ona drugačije ne
može. (Zašto nisam navela operaciju “Crni tulipan”, to samo ja znam.)
“U nekoliko navrata nacizam je iz busije uskakao u moje amsterdamske
dane…” Na trgu Spui prekrivenom bukinistima od devet ujutru do šest popodne “na
svoj užas” pruža ruku prema knjizi Prima Levija “Zar je to čovek” ali joj se u glavi
pali crvena lampica da bi rekla “Dosta Dašo!” i krenula dalje.
Razumem, ali da definitivno ode nije mogla. Zahvalni smo joj za to.
Često pomislim: Šta sve ne bismo znali, šta bi nam sve ostalo u mraku da nije
njenog dela, njene strasti, savesti, moralne inteligencije i najviših spisateljskih do-
sega.
Hvala, Dašo, za sve!
P. S. Upravo kad sam završila ovaj tekst, dobila sam hrpu književnih odaziva na
njen roman Trieste, pod kojim je naslovom Sonnenschein objavljen na engleskom.
Evo nešto malo izvadaka iz kritika objavljenih u svetu, u listovima ili časopisi-
ma: Financial Times, Independent, Sunday Times, Irish Independent.
“Mada je ovo fikcija, takođe je duboko istančana istorijska dokumentarna
proza...”
“Tu nema utehe, nema srećnih rešenja. Nema nade. Nagoni vas da ječite od
očajanja. Retko mi se u životu dogodilo da pročitam knjigu koja me je učinila tako
bolno nesrećnim. To je remek-delo.”
“Beskompromisno mračan i složen roman…”
“Delo pokriva 80 godina evropske istorije. Ali kako…”
“Ničeg konvencionalnog ni sentimentalnog. Slika ludila Evrope 20. Veka...”
“Ovo ne pripada knjigama koje eksploatišu holokaust…”
“Ovo je sagledavanje mehanizma genocida.”
Neću dalje. Molim pročitajte Sarajevske sveske broj 32–33.

PRIPOVEDAČI
BALKANA
Mihajlo Pantić
Alma Lazarevska
Orhan Pamuk
Vladislav Bajac
Emil Andreev
Ridvan Dibra
Anastasis Vistonitis
Zoran Ferić
Mihajlo Pantić
Mihajlo Pantić
“Balkanska” priča ili kako nas

vide drugi / isti
(Uz pregled priča iz savremenih književnosti Balkana)
…lični udes ili ona neka naročita napast
koja ljudima na Balkanu ne da nikad da miruju…
Ivo Andrić
Na Balkanu, ma koliko dara za apsurd imali,

nemoguće je smisliti nešto što se neće dogoditi.
Čim uključite dnevnik, vi vidite da vas je stvarnost
potukla do kolena.
Dušan Kovačević
Slučajno ili ne – što u pokušaju odgovora na pitanje “Da li je Balkan muškog

roda?” može biti od nekakvog značaja – treba podsetiti da su imagološkim (dakle,
izričito: ne političkim) tumačenjima balkanskog područja poseban, ako ne i pre-
sudan doprinos tokom nekoliko minulih decenija dale upravo autorke. “Spoljaš-
njem posmatraču Balkan izgleda kao zagonetka zbunjujućih složenosti”, zapisala
je anglosaksonska istoričarka Barbara Jelavich u knjizi History of the Balkans 1983.
godine, pre poslednjeg podrhtavanja tla. A potom, kada se, dubrovački rečeno, po-
četkom 90-ih iznova prolomila velika trešnja, usledio je ceo niz studija i rasprava
njome podstaknutih, nastalih iz pokušaja da se iznova, po ko zna koji put, odgovori
na neodgovorljivo pitanje o ukletoj enigmatičnosti toga prostora koji sebe vidi kao
kolevku evropske civilizacije, a koga ostatak Evrope vekovima, kao i danas, smatra
trajno nestabilnom periferijom, stvorenom da stvara probleme i proizvodi sukobe
periodično visokog, a trajno niskog intenziteta.
Književnost zemalja Jugoistočne Evrope (da, taj pojam sve češće smenjuje gla-
vobolni, latentno traumatični pojam Balkan) pisana s kraja prošlog i početkom novog
veka nije ostala, niti je, sve i da je htela, mogla ostati po strani od novih geopolitičkih,
kaogod i ličnih i kolektivnih sudbinskih promena, nego ih je, izobilno, katarzično,
progovorno, a ne retko i ostrašćeno, imaginativno pratila, oblikovala i komentarisala.
Moglo bi se reći da je talas novog uskovitlavanja stvarnosti snažno uticao na promenu
dominantne pripovedne pardigme, koja je tokom 80-ih u balkanskim književnostima
bila u znaku prihvatanja postmodernizma (ma šta to imalo da znači), da bi se onda na-
glo, gotovo preko noći, svi odreda zagledali u lice novim realnim izazovima, tegobnim
iskustvima, duševnim ožiljcima i poteškoćama od svake vrste, bez razlike vjere.
Vidljivo je to kako u zemljama koje su bile zahvaćene ratom, tako i u onima u
kojima je tekao proces naizgled mirne, ali na svoj način vrlo bolne tranzicije (deo bal-
kanskih zemalja ušao je u evropsku zajednicu, a deo je ostao izvan nje, ali je svima
zajednička ostala borba sa najrazličitijim mogućim problemima). U tim procesima

razlozi i krivice za hronično neurotična stanja unutrašnje društvene i kulturne scene
mahom su pronalaženi u Drugom, pa je i sama književnost nastavljala da se, sledom
sličnih, mada ne i zakonomernih slučajeva iz književne prošlosti, bavi proizvodnjom
i negovanjem uzajamnih negativnih stereotipa. Tu je posebno potrebno naglasiti
da je logički mehanizam hipergeneralizacije, međutim, kako nekada tako i sada, ap-
solutno neodrživ, jer književnost, koliko god da stvara negativne predstave o Dru-
gom (a za to na Balkanu, ali i u evropskoj književnosti postoji obilje primera), takve
predstave nužno i neizbežno takođe i razara. U izvrsnoj knjizi Izmišljanje Ruritanije
– imperijalizam mašte, londonska i beogradska spisateljica i kulturološkinja Vesna
Goldsworthy, tumačeći na koji se način oblikuju stereotipi o Balkanu u engleskoj
književnosti i kulturi, privodi analizu silno popularnih i visokofrekventnih filmova i
knjiga o Orijent ekspresu sledećem zaključku: “Kao kulisa za priču o Orijent ekspre-
su, Balkansko poluostrvo je klaustrofobično mesto. Neuroza izazvana strahom da se
bude uhvaćen – da se nikad ne umakne s Balkana – koja je oblikovala veliki deo za-
padne političke prakse u postkomunističko doba, tu nalazi svoje rane prethodnike.”
Postoji, međutim, i druga strana medalje. Marija Todorova, autorka verovatno
svetski najpoznatije knjige novijeg doba o Balkanu (Imaginarni Balkan) u jednom
skorašnjem intervjuu, datom posle smirivanja tla, rekla je i ovo:
“Nisu svi stereotipi o Balkanu loši, naprotiv. Konačno, ono što mislim da je pro-
izašlo kao veoma dobro iz getoizacije Balkana jeste što se prvi put desilo, bar od kada
znam za sebe, da su balkanske države postale zainteresovane jedna za drugu. Postojale
su balkanske institucije i ranije, ali nije postojala prava razmena između ljudi i zemalja.
Odlazilo se u inostranstvo, a u Bugarsku ili Rumuniju se išlo kao po kazni. Danas postoji
pravo interesovanje i razmena, u intelektualnoj sferi, u umetničkoj, u svakoj. Ljudi se
sreću, i mislim da je to fantastično. Za mene, to je nešto novo. Neke od mojih kolega u
Bugarskoj govore o kreiranju balkanskog identiteta. Mislim da je to glupo, ne mislim da
nastaje nešto što se može tako nazvati. Ali, ljudi uviđaju sličnosti između sebe.”
U duhu navedenog zapažanja sačinio sam i ovaj više informativan nego obavezu-
jući, ali svakako indikativan izbor iz pripovedačke produkcije književnosti zemalja Ju-
goistočne Evrope ili Balkana, kako vam drago. Pisanje o Drugom, onom koji živi pored
vas ili sa vama, a što vam pomaže da bolje osmotrite ne samo njega, već, na kraju, ili na
početku, samoga sebe, ume da bude koliko estetski produktivno (nadam se da u većini
odabranih primera tako i jeste), toliko i da pozove na razmišljanje o tome zašto smo ta-
kvi kakvi jesmo, pa najzad – jesmo li ono što Drugi misle da jesmo ili su Drugi ono što mi
mislimo da oni jesu. Od književnosti se više ne može tražiti. A i kad bi se tražilo, pitanje
je šta bi se od toga dobilo, i da li bi to što bi se dobilo bila književnost.
U jedno sam, ipak, siguran. Ona naročita napast koja na Balkanu ljudima nika-
da ne da mira, o kojoj u jednoj priči uzgred govori Ivo Andrić, ne prestaje da deluje.
Nju je već na prvi pogled moguće zapaziti u svakoj od ovde ponuđenih priča savre-
menih pripovedača narečenog, balkanskog dela Evrope.
Ipak, Evrope. Središta ili periferije? – pita onaj trajno prisutni demon večite
ukletosti. Ne bih znao ko je tu božanski sudija i šta je u svemu tome konačna mera
svih stvari, osim, možda, u staroj Grčkoj (eto, vidite!) izmišljenjog principa homo-
menzure. Dakle, sam čovek. Pripovedač. I priča koju nam on pripoveda.

Alma Lazarevska
Pismo iz 1938. godine
Prišao mi je dok sam s nosem priljubljenim uz staklo izloga osmatrao unutraš-

njost male juvelirnice. Prije no uđem, htio sam osmotriti šta je unutra, i ko je unu-
tra; inače, omađijat će me u trenu.
Sav onaj nakit koji je za tri dana,koliko je trajao skup, prekrio uši, vrat, ruke
ženskih učesnica, bio je upozorenje. Sada, kada se sjećam tog skupa, vidim ih kako
promiču foajeom hotela i bljeskaju, svjetlucaju, a prati ih zvuk, nešto kao dozivanje
ptice u magli. To neko od muških učesnika skupa, u pauzama između sesija i refera-
ta, pokušava iz lokalnog drvenog instrumenta izmamiti muziku. Pokuša, pa prasne
u smijeh. Uslijedi ženski kikot.
– Sedef, rekao je i ne pogledavši šta ja to gledam. Uzvratio sam mu, pretpo-
stavljam, zbunjenim pogledom. On jeste važio za jednog od najznačajnijih na ovom
skupu, ali znati riječ sedef, to mi se odjednom učinilo nekako neobično. Nestvarno.
Zato: privlačno. Nismo se na skupu zvanično upoznali,te, da bih naglasio da itekako
znam ko mi je prišao i iz kojeg jezika dolazi, činilo mi se zgodnim da ga upitam.Baš
to. Sedef. Odgovorio mi je:
– Nacre.
Potom:
– Englezi kažu i mother of pearl.
A onda je predložio:
– Hoćete da predahnemo zajedno?
Nije me privlačila ova ponuda. Ne obavim li kupovinu danas, sutra se kući vra-
ćam praznih ruku. Ne mogu reći da sam znao na koji vrat bih tamo stavio sedefnu

ogrlicu, ali me je privlačila jedna unutrašnja slika. Nestvarnost kojom sam se zara-
zio ovdje, u ovom gradu na obali.
Bilo je nepristojno i po moju karijeru nepreporučljivo odbiti. Bio je jedan od
najuglednijih iz tog svijeta; to sam saznao još prije dolaska, prebiranjem po spisku
učesnika. Bio sam novajlija na pragu karijere.
Još je bila cijela država u kojoj su se govorila tri jezika, a književnost, mada
napisana na tri jezika, vodila se pod jednu. Neki su učesnici bili stručnjaci za jedan,
neki za drugi,neki za treći jezik. Bilo ih je sa svih strana svijeta. Sastali smo se u
okrilju trećeg. Najjužnijeg. Tako je te godine bilo. Konobari, recepcioneri, prodavci,
ljudi na ulici, govorili su taj jezik od kojeg u prvi mah kao da očekuješ da se uozbilji,
odraste. Kao stvoren da te obrlati, da nešto kupiš, popiješ, da zapjevaš, a ni na sop-
stvenoj maturalnoj zabavi se nisi usudio pjevati. Od prvog ti se dana nametne uhu,
a onda ne samo da više ne očekuješ da se uozbilji, nego se i sam uneozbiljiš. Zamisliš
se u sceni u kojoj izgovaraš te sakam pa se zakoceneš od milošte i smijeha. Te sakam
i I love you su dva svijeta, dvije udaljene planete. Ali I love you je takozvani planetar-
ni izraz ljubavi. Te sakam je malecko, malecko, malecko, razumljivo tek na pedlju
planete. Ako je i pedalj? Eto gdje sam bio, i kod činara sjedio.
Da, sjeli smo u baštu kafanice s pogledom na drvo koje se pominje kao jedna od
znamenitosti grada. Činar.
– Najstariji stanovnik grada, rekao sam.
Pogledao me je pažljivo, ali kao profesor koji pušta ambicioznog studenta da
istrese sve što zna, što misli da zna, kao rasutu vreću. Gleda me dobronamjerno, jer:
naučit ću već da tako ne treba. Tako gledaju mudri, dobri profesori.
– Tvrde da je jedno od najstarijih stabala na svijetu, dodao sam. Evo me, pomi-
slih, sada sam ambiciozni asistent koji dodaje kredu.
Nije, kako to obično rade starija gospoda, birao hladovinu suncobrana, sjeo je
nasumice prepuštajući meni da sjednem gdje ja hoću. Bio je, uostalom, jednostavan
izbor. Mali okrugli stol. I bio je topal, ali blag septembarski dan. Ja sam bio u košulji,
te još sa zavrnutim rukavima. On u sakou, ali bez kapljice znoja na čelu. Da, imao je
čelo baš naročito. Suho – ja bih tako rekao. Ili, kako se to kaže: umno? Stalna unu-
trašnja temperatura, ma šta se van njih dešavalo; ima takvih osoba. Neka postojana
usredsređenost koja imponira. Obojica smo naručili kafu. Da li je pitao odakle sam,
ili sam se ja predstavio pominjući grad odakle dolazim, više se ne sjećam. Tek, opet
je u meni radio asistent s kredom. Ni zavrnuti rukavi nisu nevini.
Držao sam se rečenice našeg Nobelovca, To je grad. Kao pijan plota! Izbiflao
sam nekoliko općih mjesta. I sve strpao pod To je grad. Ispao je grad iz rasute vreće.
Gledao me je pažljivo. Tek sada shvatam da on nije govorio. Samo je gledao pažljivo
i slušao pažljivo.
– Na čemu sada radite? lupio sam pitanje koje najčešće postavimo osobi za
koju ne znamo ni šta je ranije radila. Nedostajalo je još: kolega!
Sagnuo se da na krilo podigne naprtnjaču koju je spustio kad je sjeo. Trajalo
je kratko, bio je spretan s tom naprtnjačom i na mene je to ostavilo naročit utisak.
Kod nas su naprtnjače još bile rijetkost. Viđao sam ih tek kod ponekog studenta.
Šeprtljasto su u te naprtnjače zaranjali glave, kao neženstvene žene kad zarone u

ogromne, pretrpane torbe. Ne vlada torbom, e da bi vladala sobom, tako ja nekako
to vidim. A sada sam gledao nekoga ko s lakoćom vlada svojom naprtnjačom. Izvu-
kao je spretno knjigu, otvorio je iz prve. S palcem utisnutim između dva lista, pružio
mi je knjigu preko stola. Velika je stvar kada ti neko pruži knjigu. Pa još - otvorenu!
Bilo mi je žao što ne nosim naočale s dioptrijom. Divno bi se uklopile u ovu scenu.
Uvaženi mi se profesor obraća kao ravnopravnom, ali će pričekati dok ja izvučem
naočale, da ih stavim na nos. Sve ima svoju poželjnu dramaturgiju.
Ovako sam prihvatio knjigu više kao revnostan student. Podrazumijevalo se
da trebam pročitati dio teksta zaokružen grafitnom olovkom. Nije bio dug i proči-
tao sam ga brzo i lako. Naiskap! Nije mi bio poznat. Ali je bio od onih koji sadrže pu-
tokaze, pa možeš pretpostavljati. Imaš mnogo elemenata od kojih možeš krenutu u
pretpostavljanje okvira kojem pripada, ili makar eliminaciju onih kojima ne može
pripadati. Pominje se jedna etnička skupina. Valjalo bi provjeriti lokalizme. Muzič-
ki instrument (tamburica). Arhaizmi (korenika). Tekst je bio pun deminutiva i to na
onaj čaroban način zbog koga vam oni što su rođeni u jeziku bez deminutiva zavide
do boli. O toj boli mi je nasamo, a prekrasno, govorila znanstvenica koja je prvi dan
skupa baš o deminutivima imala izlaganje. U kosi joj je već bljeskao sedef. Ogromna
ukosnica kojom je s vremena na vrijeme obuzdavala kosu. Bilo je ovo krasno par-
čence teksta za nju. Najljepši mogući poklon.
kućica, staračac, tamburica, prozorak
Divni primjerci! I svi su sufiksi bezmalo udžbenički prisutni.
– ica
– ak
– čac
Podigao sam pogled sa tog teksta i, začudo, nisam zagledao korice. Autor, na-
slov? Bio sam hipnotiziran onim prijaznim pogledom koji me je dočekao.
Da, gledao me je prijazno. Posmatrao me je dok čitam. Tada još nisam znao
koliko se može čitati iz lica onoga koji čita. Iz čitačevog lica možeš mnogo pročitati.
Nije rekao: pogledajte! Nije pitao: I? Šta mislite? Pogađate li?
Nije ispoljavao sujetu, nadmenost svojstvenu osobama iz ove struke. Pisac to,
možda, jeste napisao, ali oni su to otkrili.
Nije mistificirao moj sagovornik.On je samo pričekao da ja pročitam. Jedno-
stavno, čekao je da pročitam. I rekao jednostavno:
– Ivan Goran Kovačić.
Dobro pamtim da sam uzvratio:
– Ali... vi znate kako je taj pjesnik nastradao.
Da, rekao sam upravo tako. S tim vi znate. I šta li mi je samo trebalo ono ali pa
stanka?
Asistentska nezgrapnost. Nije ga žacnulo. Odgovorio je:
– Znam.
Tu riječ, poslije ću početi primjećivati, malo ko izgovara čista srca. Bude ili
manifestacija superiornosti, ili lažljivost, ili prepotentnost, ambicija, prevara, šar-
latanstvo, nehaj...
Sveto, jednostavno Znam malo ko zna reći.

Uvijek sam u dilemi koliko papir ili fotografiju koje vam neko pruži na uvid, tre-
ba zadržati prije vraćanja. Treba čekati da on pruži ruku? Onda to djeluje kao njegovo
nestrpljenje, njegovo doziranje. Vratiš li prerano, djeluje da si nedovoljno zainteresi-
ran. Ne cijeniš što te je neko smatrao vrijednim privilegije i pružio ti to nešto: vidi! Ah,
sve te majke koje ti pokazuju fotografije svoje djece, tetke s fotografijama nećaka koji
su diplomirali, ponosni vlasnici vikendica, putnici koji su se vratili s paket-putovanja.
Ja sam knjigu vratio nakon što je on izgovorio Znam. Vratio sam je onako kako
mi je pružena. Jednako otvorenu. S palcem utisnutim između dva lista.
Nije se morao naginjati da bi je prihvatio, pa ipak blago jeste. A ja sam opet:
– Vi znate da se njemu ne zna za grob.
Ne znam zašto sam ovo rekao. Valjda zbog navade da se poznatom piscu ide na
grob.
I takve su mi fotografije znali ponosno pokazivati. Moj kolega s prvog sprata i
njegov Dostojevski. On mi pokazuje grob i sebe, a ja vidim plastičnu vrećicu iz koje
viri... votka? Ne, nije votka, ali hajde ga upitaj, uvrijedio bi se.
Prije no sam čestito shvatio šta sam lupio, prije nego sam se ujeo za jezik zbog
onog ponovnog vi znate, moj sagovornik je rekao:
– Ja i ne tražim grob.
Ne znam da li se pri tome nasmiješio. Dok sam se sabrao, on je knjigu sklopio
i vratio u naprtnjaču. Nekoliko sekundi ga nema. Vidim činar, a mog sagovornika
nema. Opet nestvarnost. Trajalo je tren, ali me je dotakla.
Nisam u tom odlaganju knjige u naprtnjaču vidio svoj poraz. Nije djelovalo kao
da odustaje od poklonjene mi pažnje. Nije napravio dramsku pauzu, bilo šta što liči
na gestu nekoga što ti nešto nudi u svojoj velikodušnosti i dobroj namjeri, pa kada
procjeni da si ponude nedostojan, on to nešto povuče. Ne. Razlog je praktičan. Sje-
dili smo za malim okruglim stolom i knjiga tu nije imala mjesta. Osim dvije tacne s
ibričićima i fildžanima, bila je tu i vaza s ranim lijepim katama.
Nečega dvosmislenog je bilo u odgovoru. Zašto je upotrebio taj glagol? Tražiti.
Navodio me je na to da pomislim kako ako ne traži ovo, traži nešto drugo? Ne tražim
to, ali tražim... Pitajte me, reći ću vam.
Sada sve ovo mogu da pretpostavljam. Tamo nisam imao vremena pitati jer je
u trenutku kada je knjiga nestala u naprtnjači, našem stolu prišao treći. Pozvao se
sam, što bi se kod nas reklo. Od onih je koji o ovdašnjim piscima govore uz odredni-
ce naš Hamsun, naš Flober, naš Homer, naš Dante...
Uklonio je nehajno onu vazu sa stola, stavio je na drugi za kojim niko nije sje-
dio i privukao odatle stolicu. Jednu je lijepu katu udjenuo u rever. Te sakam! ko-
nobarici. Dobili smo još jednog asistenta za stolom. Ovaj je počeo citirati naslove
radova našeg uvaženog gosta i moram priznati da sam mu zato zavidio. A onda smo
se izjednačili. Pitao je: na čemu sada radite? Nije se ponovilo ono sa naprtnjačom i
knjigom. Likovao sam. Bio sam počašćen, privilegiran.
Sada sjedim s vama, pamtim ovaj odgovor. Tada sam prvi put vidio da se osmje-
huje. Vedar, ali suzdržan osmjeh. Platio je poslije račun, insistirao je, ali nekako jed-
nostavnio, očinski, bez prenemaganja. Profesor časti dva asistenta prije nego oni
dobiju prvu plaću. A kako su počeli, pričekaćemo!

Od ogrlice sam u međuvremenu odustao. Vizija sedefne ogrlice na nepostoje-
ćem vratu udaljavala se u iznevjerenu nestvarnost.
U hotel smo se vratili trojica. Osjećao sam da bih nešto trebao pitati, ali me
onaj treći ometa. Najzad nas je napustio u foajeu, priklonivši se vlasnici najdužeg
referata na skupu. Poklonio joj onu lijepu katu i Te sakam!
Nas dvojica (nas dvojica, gle ti mene, nadobudnog asistenta ) smo se rastali
podno stepenica koje se od recepcije savijaju u široki, dugi luk. Hotel je bio bez lifta.
– Samo vi idite, rekao je kada sam stao kao da ga čekam.
Nije dodao ovdašnje Ja ću polako ili Meni se ne žuri. Ne. Baš samo to:
– Samo vi idite.
Bilo je to vrijeme kada sam se uz stepenište uspinjao preskačući po dvije ste-
penice. Da li je to primijetio ? Nisam se osvrnuo. U to se vrijeme još nisam osvrtao.
Te večeri nije sišao u foaje. Uostalom, ni prethodnih večeri ga nisam vidio.
Oproštajna večera je prošla u znaku lokalnog vina. Popili smo više od pet boca,
toliko znam. Kada je poručena peta, konobar je stigao uz slavno ta-ta-ta-taa. To je
uvijek tako, rekoše nam. Konobar Krste petu bocu vina uvijek donese uz početne
taktove Betovenove Pete. Zvao se Krste. O, Bože, čega se čovjek sve ne sjeti, a čega
sve ne sjeća. Pred ponoć je sopran, zapažen po izlaganju o međuratnoj književnosti,
otpjevao Kad ja pođoh... na Bentbašu, Bembašu, Bendbašu...ne bih se zakleo šta od
toga. Pogađao sam koliko je stara. Dovoljno stara da pamti da je Nobelovac ovdašnje
književnosti tamo,na sjeveru, kod nje, uz ovu pjesmu počast primio. Tek, lijepo je
savladavala ono š, kćer sjevernjačkih šuma. A bila je te večeri u dugoj bijeloj haljini
od grubog platna. Žbun kose koji je bio zlato, pa bakar, pa šta li već, kao kruna halji-
ni. Nedovoljno je moje znanje da opišem sve te promjene. Ponekad pomislim da su
sve te dame gajile interes za ovdašnje jezike zbog kostima za kojim čeznu u potre-
bi za pretvorbom. Pretvoriti se u vilu, ovdje. U ovdašnjem kostimu. Nije baš svima
uspjelo, ali otom – potom. Bentbaša me je samo na tren žacnula: sedefna ogrlica!
Ništa se tu više nije dalo učiniti. Jutrom rano sam putovao.
Kada sam predavao ključeve, rekli su mi da moj sagovornik kod činara putuje
tek uvečer. I... već je negdje izašao. Recepcioner je ipak provjerio. Da, ključ je tu. Da
je pitao: Imate li poruku, možda bih nešto u žurbi nažvrljao?
Ne mogu reći da sam odmah po povratku sa ovog skupa kopao po knjigama
Ivana Gorana Kovačića. Čovjek ima prioritete. Naročito kada je mlad čovjek. Kada
se uspinje po ljestvici ambicije. Ja sam se bavio drugim piscima i temama.Tako me
je zapalo ili sam izabrao. Više ne mogu tvrditi. S vremenom izgubite predodžbu o
tome šta ste htjeli, a šta vam je zapalo, šta vam se zalomilo. Budete i prođete, a da
ne saznate šta ste mogli biti. Sada radije ovako parafraziram našeg Nobelovca. To je
grad prepuštam asistentima.
S vremena na vrijeme plane u posljednjem ili predposljednjem redu učionice
kakav oblak kose. Pričini mi se kruna bijeloj haljini. Bljesnu oči koje sve vide i ja se
trudim predavati kao prvi put. Život je scena. Svi trebaju publiku. Pa i siroti pro-
fesor. Taj sam. Od scene u kojoj sam asistent što i kad treba i kad ne treba dodaje
kredu, prošlo je dosta godina. Sada i ja nosim naprtnjaču. To ovdje više nije moda
za mlade. Niti po tome prepoznate stranca. Ako je zbog nekoga trebalo izmisliti na-

prtnjaču, to je zbog starog momka koji prti knjige. Bachelor. Nikada kupio sedefnu
ogrlicu. Taj sam.
Od rođenja stanovnik istog grada. Čak iste ulice. Kuće. S prozora sam mogao
gledati kako gori gradska biblioteka i u njoj knjige. Kad je i tome došlo vrijeme.
Među onima što su učestvovali u toj paljevini (posredno ili neposredno, tako
se kaže?) učestvovao je i moj bivši profesor. Nizak, trbušast, kočoperan. Bežme-
kast. Savršeno je engleskim jezikom vladao. I ispada nekako da je bio na strani
onih što su 1943. godine ubili pjesnika Ivana Gorana Kovačića. Princa našeg je-
zika! A bio je i partizan. Ivan Goran Kovačić je bio partizan, oni su bili četnici.
Ima mnogo knjiga o partizanima i četnicima, e da bih ovdje objašnjavao. Prije
bih opisivao taj plamen koji proždire biblioteku. Pepeo koji danima pritiska grad.
Posljednja dekada dvadesetog vijeka. Dva svjetska rata stala u vijek i mislilo se:
dosta! Ne može biti da od tog pepela nešto nisam udahnuo, da se taj pepeo, makar
par čestica, nije ugnijezdio u mojim plućima. Ne može biti da evo, sada, dok ovo
pišem, u meni taj pepeo ne radi.
A kad mislim o Goranovoj smrti, ja pred sobom imam svjedočenje (a sva su
štura i nesigurna) u čiju zadnju rečenicu zurim kao u usud svakog pisca: “Oko njega;
svežnjevi rukopisa pokidani u bijesu.’’
Bio je dan ili noć? Svejedno. Krv je moje svjetlo i moja tama, kaže Goranov stih.
Onaj njegov tekst koji sam prvi put čitao tamo kod činara, stigao je opet u moje
ruke. Ovaj put u kabinetu s kojim dijelim zid. Knjiga je bila sklopljena, ako je ikada
i otvarana, odložena na stol s namjerom da: leži, leži, leži i... leži. Našao sam ga iz
prve. Mirno sam, spokojno, nevino, pravednički, istrgnuo list iz knjige. Mirne sam
savjesti istrgnuo list iz knjige koja nije moja. A koja to knjiga nije moja, govorio je
dragi stari profesor. U krugu asistenata koje je volio, između dva napada kašlja bi
znao ozaren pričati o nepovratnim posudbama tuđih knjiga. Kad osjeti da je neisko-
rištena, da vene, da čezne za rasnim čitačem, uzimao ju je u svoje toplo okrilje. Bilo
je nečega erotskog, plemenito erotskog u toj njegovoj priči i onaj ko nije upućen o
čemu se priča, mogao je pomisliti da starac fantazira o ženskim bićima. Uostalom,
nisu li knjige ženska bića? U mom jeziku jesu.
Šteta što nije doživio naprtnjače, dragi stari profesor. Knjigu koja vene mo-
žeš skliznuti u naprtnjaču, a da to niko od prisutnih ne primjeti. Samo treba biti
uvježban? Ne. Treba imati dara. Biti darovan, darovit biti. Dotaknut erosom treba
biti. Oni žutokljunci što su početnički zaranjali glave u naprtnjače, neselektivno ih
prethodno puneći svim i svačim, već su mi prošlost ili ih makar ne primjećujem.
Čak sam toliko drzak da sam istrgnuti list uokvirio i postavio na radni stol.
Okvira danas ima svakakvih: drvenih, metalnih, plastičnih. I sedefne sam negdje
vidio. Baš mi i nije stalo. Svejedno mi je bilo. Uzeo sam prvi na koji sam naišao. Tako
je to kada si bachelor. Tako se i hraniš i oblačiš.
Uokvirena stranica ponekad padne na pod, ponekad je prekriju papiri, ali,
uglavnom – tu je. Tu. Vlasnik knjige kojoj list pripada često svrati da mi se na nešto
i na nekoga požali, kao kolega kolegi spremnom da sasluša. Da, naučio sam u među-
vremenu slušati. Više nisam prosuta vreća. A ovaj što se uglavnom žali, zapravo-be-
zazlena tužibaba, nikad, baš nikad nije ovu uokvirenu stvarčicu zagledao. A drugih

okvira u mom kabinetu nema. Niti ih je do ovoga bilo. Ili i on igra neku igru, kojoj ja
nisam vičan? Moj kolega s kojim zid dijelim.
Ja ovaj tekst što mi je sada na radnom stolu, a što sam ga prvi put čitao kod
činara, znam napamet. Englezi to lijepo kažu by heart. Srcem. Ipak, bez tog uokvire-
nog lista istrgnutog iz tuđe knjige, ja ne bih imao mali ritual koji povremeno upra-
žnjavam. Prinesem ga na udaljenost koja odgovara mojoj dioptriji pa čitam.
‘’Nalazim se sam u jednoj malešnoj kućici, koja ima tako dražesna vrata, da če-
sto kod ulaženja, kad zaboravim prignuti šiju, udarim glavom o vratnice, a u prozorci-
ma malo da ne uškripim glavu. Nije tako građena radi nehigijenskih sklonosti našega
naroda, nego zato, jer je njen vlasnik bio staračac, vrlo sitan, koji je sve mjerio prema
sebi. (umro je u 95. godini života, pred nekoliko ljeta, a neprestano je grdio ‘’zalupane
Hrvate’’ i govorio za se da je ‘’Kranjc’’ a bio je, naravno, stara hrvatska korenika.) Tu
mi je veoma lijepo. Plaćam mjesečno 50 dinara, i slušam kroz otvorene prozore tam-
burice i praporce cvrčaka, koji najviše vrište u obližnjem groblju. Poda mnom upravo
maste grožđe i piju slatki mošt; čujem smijeh nekoliko lijepih mladih seljakinja, koje
namjerice prolaze pored mojih prozoraka... Ne pišem ništa. Prevodim iz francuskog,
engleskog i ruskog, gledam oblake, slušam šumor lišća, udišem vjetrom donesen miris
divljine s planina i osjećam blaženo srce. Čemu pisati?’’
Nisam od onih što sa sobom naglas razgovaraju. Tek, desilo se, pa i ponovilo.
Zagledan u taj tekst, izgovorio sam, kao u otkrovenju: Kućica!
Pa sam ponovio, umekšavajući ono ć koliko se može. Nisam odolio lucprda-
stom porivu bivšeg asistenta. Pokušao sam pretpostaviti, imitirati, kako ono ć zvuči
kad ga izgovori stranac. Tanke usne i suho, umno čelo. Da, ali kad je izgovarao Ko-
vačić... ono č pa ć... tu sam te!!! Ne možeš biti jači kad si u mom jeziku! U jeziku koji
volim do boli.
Kad imam tekst pred sobom, epifanija je izvjesnija. Tamo kod činara, kada je
rečeno Ali ja i ne tražim grob, ja nisam više gledao u tekst. Gledajte u tekst. Tekst
gledajte. Dok vam oči ne pobijele. Kažem ponekad studentu kad osjetim da ima dar
čitača. Tekst je tkanje; kako ćeš o tkanju, a da ga ne gledaš, ne vidiš? Poslije te, mož-
da, nagradi nevidljivost. Sad gledaj!
Da sam tada gledao tekst, ja bih možda shvatio: Kućica! To on traži. Kuću u
kojoj je, iz koje je, pjesnik Ivan Goran Kovačić pisao ovo pismo.
Ništa se od onog što je u istorijske udžbenike zapisano kao obilježje dana, u
pismu ne vidi. Taj se dan Čemberlen vratio u London iz Minhena. I svijet ga je, ne
samo Britanija, dočekao s usijanim: I!? Onaj Hitler je već bio vlasnik svega budu-
ćeg. Toliko je zlokobnog u zraku, da bi se svima rođenim u sumrak te godine, moglo
dopisati: usudili se roditi. Svašta starom profesoru s godinama počinje bljeskati,
svjetlucati kao podatak-neuralgična tačka. Tako sam i ja počeo primjećivati koji su
pisci rođeni decembra 1938. godine. Ne bih se zakleo da se o tome ne može pisati.
A početkom te godine, Ivan Goran Kovačić se razboljeva od aktivne eksuda-
tivne upale porebrice, dva mjeseca provodi u Merkurovu sanatoriju, u zagrebačkoj
Zajčevoj ulici, potom se nadovezuje šest mjeseci u lječilištu Suzor, na Brestovcu, na

Sljemenu. Osam dana po izlasku iz Suzora, evo ga u zavičaju, u iznajmljenoj je kući,
i piše ovo pismo. Dvadeset osmi je dan u septembru. Tri mjeseca pred noć.
A kuća (kućica) je ženski elemenat. Ona je svratište, utočište, baš kao i tijelo
nam. Privremeno, ali utočište. Bez njega, kako bi izdržali? Bez tijela možda, ali bez
kuće? Tako nekako osjećam dok čitam Goranovo pismo.
Kuća odražava naše stajalište i položaj spram neograničenih moći drugog svi-
jeta. Tako oni koji u drugi svijet vjeruju. I mogao bih još navoditi.
Sklopim oči, podignem noge na stol (i to smo uz naprtnjače preuzeli kao dobar,
zdrav običaj) i sanjarim kako sam pronašao onu kućicu i, onako – iz lucprdastog po-
riva preostalog iz vremena skupova i simpozija, na nju postavljam nevidljivu ploču,
pločicu: U ovoj je kući pjesnik Ivan Goran Kovačić napisao ‘’Pismo iz 1938. godine’’.
– Recite da li ste ikada pročitali ovako vedro, radosno, blaženo intonirano čemu
pisati? obraćam se posjetiteljima. Jer, ja sam kustos kućici.
Sva ona čuvena čemu pisati?, napisana su i izgovorena u gorčini, cinično, iro-
nično, u ogorčenosti, ponekad, bogibogme, kao poza! Sve ovo, i još mnogo toga go-
vorim. Vedro, jasno, poneseno! O, nestvarnosti plemenita!
I pristižu oni učesnici skupa, i što ih pamtim, i što ih ne pamtim. I opipavaju
ovu kućicu. Prozorak. Vratnice. Saginju se dok ulaze. Neko glavom: buppp! Ali uz ki-
kot, ne psovku. I sve postaje vedro i jasno. Blaženo. Kuća. Sve što ti je potrebno jesu
vrata da na vrata uđeš, i prozor da kroz prozor gledaš i slušaš. Otvoreni prozor! Li-
jepe mlade seljakinje, slatki mošt, praporci cvrčaka, pa neka je i groblje preko puta.
Samo neka ti se kao u dvostrukoj ekspoziciji ne ukaže biblioteka koju u pepeo
pretvara tvoj bivši profesor! I po asfaltu rasut dječiji mozak što slova još nije sa-
vladao! Godine kada je grad za koji je napisano To je grad bio kasapnica, zgarište,
plamen, krv, pepeo. Od 1992. godine do... dokle li Bože!?
Tako nekako osjećam kada čitam ovo pismo. Na žalost, ili na sreću, niko još
nije fotografisao, niko nije pronašao niti iskazao interes za kuću-kućicu u kojoj je
napisano ovo pismo. Ali, postoji fotografija i pod njom potpis: Štala Vidoja Ma-
liša u Vrbnici, u kojoj je Goran, skrivajući se od neprijatelja, proveo posljednje
dane svoga života. Četnici majora Draškovića, pod vođstvom Vasilija Bodiroge su
u prvoj polovini srpnja 1943. godine upali u selo i pjesnika Ivana Gorana Kovačića
odveli u nepoznatom pravcu. Postoje različita svjedočenja o mjestu i načinu na
koji su ga ubili. Ne znam da li je za onu štalu znao moj sagovornik kod činara, ali
sam siguran da je znao šta je štala. Riječ štala mu nije bila nepoznata. Ta, znao je
riječ: sedef.
Ali mu ni na ovom, ni bilo kojem drugom stvarnom jeziku, ja više ništa ne
mogu reći.
Ni pismo mu ne mogu poslati. Opet je drvo pogledalo u leđa čovjeku. Sazna-
jem da je umro od teške bolesti. Ako je tako, onda je i tamo kod činara bio teško
bolestan. Onaj ko umre od teške bolesti, teško je bolestan od samog rođenja. I prije.
Onaj ko piše, pisao je još u majčinoj utrobi. Onaj ko čita, u majčinoj je utrobi čitao.
Tako nekako osjećam.
Vijest me je navela da potražim staru fotografiju, napravljenu za sjećanje. To se
danas kaže farewell photo. Sada ovdje svako zna šta je farewell photo ali, i to volim,

ne znaju svi šta je mother of pearl. Fotografija je, doduše, napravljena drugog dana,
kada smo posjetili crkvicu nazvanu po utemeljiteljima ovdašnje pismenosti.
Položio sam fotografiju na stol. Sada ne samo da imam naočale na nosu, nego
i veliku lupu pomičem desno pa lijevo, gore pa dolje. Nagađam, evo, šta će ko, kad
krene kući, ponijeti kao suvenir. Onaj je drveni instrument prisutan i na fotografiji.
Tri su duge haljine isturene u prvi red. Samo je jedna od one koja je nosi načinila
vilu. Druge su, neka mi oproste moje inače divne, pametne kolegice, stvorile ka-
rikaturu. Ah,treba imati stas, drage moje, stas treba imati. Ovo prešutim. Sedefne
naušnice obješene o ušne resice sakupljačice narodnih umotvorina Balkana. Mi-
nijaturna, ali – mlinska kola! Na to me podsjećaju. Valja to nositi. A ženica - krhka.
Evo i sedefne ogrlice na vratu dame koja kao da je zakoračila iz prvog čina kakve
Strindbergove drame, tek da nam predstavi svoju opaku privlačnost i da nam pone-
što kaže o našem modernom romanu. Ogrlica!? Nikad je ne kupih.
Stručnjak za prefikse i sufikse, ponosno grli malu maketu crkve. Ono, kao kad
se kupi Ajfelov toranj u Parizu. Ima samo jedan (sebe ne brojim jer sam imao na-
mjeru, ali me je nenadani susret omeo) kod kojeg ne mogu uočiti nikakav suvenir.
Irac. I liči na Beketa, tek sada shvatam. Nazirem remen, naprtnjaču, i znam koja je
knjiga u njoj. Koje pismo. Samo ja znam? Volim to umišljati.
Iza nas, mogu nas i prebrojati, vidi se crkvica, ali i svjetluca jezero. Dušu koju
je napustio otac, koja je oca izgubila, neko je negdje napisao, privlači voda. Ova
svjetluca kao sedef. Nacre. Iz jezera se vade školjke. U ovima nije biser. Ali je sedef.
Mother of pearl. Od sedefa se pravi biser. Svaki postupak pretvorbe je ako ne priča,
onda začetak priče, jedan od meni najdražih. O tome ovih dana pokušavam napi-
sati esej. Lupa pomjerena do samog ruba fotografije, otkriva mi i čamac. Nikoga u
njemu? Moja draga kolegica iz crne šume, vrsna i revnosna u izučavanju balkan-
ske usmene predaje, poslala mi je nedavno pismo sa najozbiljnijom tvrdnjom (ona
je uvijek ozbiljna, ozbiljna kao njen jezik, ozbiljna kao njena šuma, kao boja njene
šume, ozbiljna): u čamcu je bio ribar, ali ga je vila namamila u vodu. Mi smo se foto-
grafisali kada je sve već bilo gotovo. Da smo samo pet minuta ranije stigli! Samo pet
minuta! Ovako, stigli smo na gotovo. Baš tako mi je napisala.
Ja sam joj otpisao sa sve komplimentima tezi, i sa Te sakam! što se u našoj
prepisci provlači kao crvena nit, još od... one godine. In illo tempore. A u posts-
criptumu (puna su ih naša dopisivanja): Stigli smo na nevidljivo. Nije li tako bolje,
draga moja?
Jezero se zove Ohridsko.
Oni što žive s druge strane, na drugoj obali, zovu ga Liqeni i Ohrit.

Orhan Pamuk
Putovanje u drugi svet

prevela s turskog: Mirjana Marinković
Kad sam se posle dužeg vremena probudio, Fusun još ne beše došla u sobu.
Ustao sam iz kreveta misleći da se vratila kod majke, i zapalio cigaretu gledajući
kroz prozor. Sunce još ne beše izašlo, ne beše se razdanilo, bilo je samo neke ne-
određene svetlosti. Kroz otvoren prozor dopirao je miris vlažne zemlje. Neonske
svetiljke obližnje benzinske stanice koja se nalazila nedaleko odatle, svetlo na tabli
hotela Veliki Semiramis, odražavali su se na svim vlažnim mestima po ivičnjacima
asfaltnog puta i na braniku našeg ševroleta parkiranog ispred hotela.
Video sam da restoran u kojem smo večerali i verili se ima malu baštu koja je
gledala na glavni put. Tamošnje stolice i jastuci bili su vlažni. Fusun je sedela malo
dalje na jednoj klupi pri svetlosti gole sijalice koja se, obavijena oko smokvinog dr-
veta, probijala kroz lišće. Bila je malo okrenuta u stranu u odnosu na mene i pušeći
čekala rađanje sunca.
Odmah sam se obukao i sišao. “Dobro jutro, lepa moja”, šapnuh.
Ništa nije rekla, samo je mahnula glavom kao neko ko je pretužan utonuo u
misli. Na stolici odmah pored klupe video sam čašu rakije.
“Dok sam uzimala vodu videla sam da ima i jedna otvorena flaša!”, reče. Na
tren joj se na licu pojavio izraz koji je podsetio da je kći pokojnog gospodina Tarika.
“Šta bi smo radili u najlepše jutro na svetu ako ne bismo pili”, rekoh. “Na putu
će biti vruće, ceo dan ćemo spavati u kolima. Mogu li da sednem do vas, gospođice?”
“Ja više nisam gospođica.”
Nisam odgovorio, seo sam tiho do nje. Dok smo gledali prizor pred sobom,
uzeo sam je za ruku kao da smo u bioskopu Saraj.
Dugo smo, ništa ne govoreći, gledali kako se polako razdanjuje. U daljini su još
sevale ljubičaste munje; narandžasti oblaci izazivali su kišu negde na Balkanu. Neki
međugradski autobus bučno je minio kraj nas. Dugo smo gledali njegova crvena
stražnja svetla, sve dok se nije sasvim izgubio.
Jedan pas nam se polako približavao iz pravca benzinske pumpe prijateljski
mašući repom. Bio je to običan ulični pas bez ičeg posebnog, lutalica. Najpre je
onjušio mene, potom Fusun i naslonio nos na Fusunino krilo.
“Dopala si mu se”, rekoh.
Ali Fusun ne odgovori.
“I juče je dok smo mi ovde ulazili tri puta zalajao”, rekoh. “Jesi li primetila...
Nekad je na vašem televizoru bila figura istog takvog psa.”
“I njega si ukrao i odneo.”
“Ne može se to smatrati krađom. I tvoja majka i tvoj otac, i svi vi, već posle dve
godine znali ste za to.”
“Da.”
“Šta su govorili?”
“Ništa. Ocu je bilo žao. Majka se ponašala kao da je to bilo beznačajno... Želela
sam da budem filmska zvezda.”
“Bićeš.”
“Kemale, ta ti je poslednja reč laž, ni ti u to ne veruješ”, reče ozbiljno. “Na to se
stvarno ljutim. Neverovatno lako možeš da lažeš.”
“Zašto?”
“Ti već znaš da me nikad nećeš učiniti filmskom zvezdom. Više za to nema po-
trebe.”
“Zašto nema potrebe? Biće i to ako želiš.”
“Ja sam to zaista godinama želela, Kemale. Vrlo dobro znaš.”
Pas je načinio skok ljubavi prema Fusun.
“Ista ona figurica psa. Štaviše, baš kao on, žućkast je i ima crne uši”, rekoh.
“Šta si radio sa svim onim kucama, češljevima, satovima, cigaretama, svim?..”
“Činili su mi dobro”, rekoh pomalo ljutito. “Sad sve to stoji kao velika zbirka u
zgradi Merhamet. Uopšte se ne stidim pred tobom, lepotice moja. Želim da ti sve to
pokažem kad se vratimo u Istanbul.”
Nasmešila se gledajući me. Saosećajno i istovremeno sa podrugljivošću kakvu,
što se mene tiče, zaslužuje moja priča i opsesija.
“Hoćeš li opet da me ubaciš u garsonjeru?”, upita potom.
“Više za to nema potrebe”, rekoh nadureno, ponavljajući njene reči.
“U pravu si. Sinoć si me zaveo. Uzeo si mi najdragocenije blago pre udaje, imaš
me. Takvi kao ti se ne žene. Ti si takav.”
“Tačno”, rekoh napola srdito, a napola glumeći. “Devet godina sam to čekao,
patio. Zašto bih se konačno i ženio!”
Ali još smo se držali za ruke. Ispružio sam se da bih igru završio lepo, a da ne

postane suviše ozbiljna i svom snagom je poljubio u usta. Fusun je najpre uzvratila
poljubac, a potom odmakla usne.
“U stvari bih želela da te ubijem”, reče i ustade.
“Zato što znaš koliko te volim.”
Nisam mogao da procenim da li je to čula ili ne. Moja pijana lepotica išla je be-
sna i uvređena, čvrsto gazeći u cipelama sa visokim potpeticama.
Nije ušla u hotel. I pas je išao za njom. Izašli su na glavni put i pošli u pravcu Je-
drena, Fusun napred, a pas pozadi. Popio sam rakiju koja je ostala na dnu Fusunine
čaše (bilo je to nešto što sam godinama zamišljao). Dugo sam gledao za njima. Uči-
nilo mi se kao da je nemoguće da je izgubim iz vida zato što je put u pravcu Jedrena
bio potpuno ravan i što se prostirao gotovo do u beskraj, kao i zato što se crvena
haljina na Fusun još više videla što je dan postajao svetliji.
Ali posle nekog vremena nisam više mogao da čujem bat koraka koji je dolazio iz
ravne doline. Kada je Fusun postala nevidljiva crvena mrlja koja je putem išla prema
beskraju, baš kao na kraju filmova iz produkcije “Ješilčam”, uznemirio sam se.
Malo potom, ponovo sam ugledao crvenu mrlju. Moja ljuta lepotica i dalje je
uvek hodala. U meni se probudila izuzetna nežnost. Proveo bih ostatak života vode-
ći s njom ljubav kao prethodne noći i svađajući se kao maločas. Ipak, želeo sam da se
manje sa njom svađam, da je odobrovoljim, da je učinim srećnom.
Saobraćaj na putu Jedrene – Istanbul postajao je gušći. Ne bi ostavljali na miru
lepu ženu sa lepim nogama u crvenoj haljini koja sama ide ivicom puta. Seo sam u
naš ševrolet iz ’56. ne kvareći šalu i krenuo za njom.
Posle pola kilometra ugledao sam psa ispod jednog platana. Sedeo je i čekao
Fusun. Duša mi je plamtela, srce mi je snažno lupalo. Usporio sam.
Video sam bašte, polja suncokreta, male seoske kuće. Ogroman reklamni pano
poručivao mi je “al tat krompir”. Sredina slova “O” bila je meta izrešetana mecima
pištolja potezanog iz automobila. I rupe behu zarđale.
Kad sam posle minut na horizontu ugledao crvenu mrlju, prsnuo sam u smeh
od sreće. Smanjio sam brzinu dok sam joj prilazio. I dalje je sa ljutitim i uvređenim
izrazom hodala desnom stranom puta. Nije stala kad me je videla. Ispružio sam
se i otvorio desni prozor automobila.
“Hajde, dušo, uđi da se vratimo, kasnimo.”
Ali ona ne odgovori.
“Fusun, veruj, danas nas čeka dug put.”
“Ja neću doći, vi idite”, reče kao dete, uopšte ne usporavajući hod.
Vozio sam brzinom kojom je išla i dovikivao joj sa vozačkog sedišta.
“Fusun, dušo, pogledaj lepotu ovog sveta, ovog fantastičnog sveta”, rekoh.
“Nema nikakvog smisla trovati život ljutnjama i svađama.”
“Ti uopšte ne razumeš.”
“Šta to?”
“Zbog tebe nisam mogla da živim svoj život, Kemale”, reče. “Ja sam odista že-
lela da postanem glumica.”
“Žao mi je.”
“Šta znači to – žao mi je?”, reče neočekivano gnevno.

Ponekad se brzina automobila i njena brzina nisu slagale, pa nismo mogli da
razumemo jedno drugo.
“Žao mi je”, ponovo sam povikao, ovog puta misleći da me je razumela.
“Ti i Feridun ste svesno bili prepreka da igram u filmovima. Da li se zato izvi-
njavaš?”
“Jesi li zaista želela da budeš kao Papatija, kao one pijane žene iz Pelira?”
“Ionako smo, već, uvek pijani”, reče. “Povrh toga, ja nikad ne bih bila kao one.
Ali vi ste me uvek držali u kući iz ljubomore da ću biti slavna i da ću vas ostaviti i
otići.”
“Fusun, ti si se uvek plašila da se sama otisneš na taj put a da pored sebe nemaš
moćnog muškarca.”
“Šta?”, upita. Stvarno se mnogo naljutila, osetio sam to.
“Hajde, dušo, uskači u auto, uveče ćemo da pijemo i da se ponovo raspravljamo”,
rekoh. “Mnogo, mnogo te volim. Imamo čudesan život pred sobom. Uskači u auto.”
“Imam jedan uslov”, reče detinjasto, kao kad je pre mnogo godina želela da joj
lično na kućni prag donesem dečji bicikl.
“Da.”
“Ja ću da vozim.”
“Saobraćajci u Bugarskoj su podmitljiviji od naših. Kažu da ima mnogo krivina.”
“Ne, ne...”, reče. “Hoću sad da vozim dok se vraćamo u hotel.”
Odmah sam zaustavio auto, otvorio vrata i izašao. Dok smo menjali mesta,
uhvatio sam Fusun na haubi i svom snagom je poljubio. I ona me je svom snagom
obema rukama obujmila oko vrata. Zagrlila me je tako snažno, pritom pritiskajući
svoje lepe grudi na moje da sam se od toga gotovo obeznanio.
Prešla je za vozačko sedište. Upalila je motor s pažnjom koja je podsetila na
naše prve časove u parku Jildiz, lepo spustila ručnu kočnicu i krenula. Lakat leve
ruke beše oslonila na otvoren prozor, baš kao što je radila Grejs Keli u filmu Drž’te
lopova.
Kretali smo se sporo, tražeći mesto gde će na praviti okret u obliku slova U. U
jednom potezu želela je da se okrene tamo gde se blatnjavi seoski put ukrštao sa
glavnim putem, ali to nije uspela da uradi. Automobil se zaustavio tresući se.
“Pazi na kvačilo!”, rekoh.
“Nisi primetio čak ni moju minđušu”, reče.
“Koju minđušu?“
Upalila je. Vraćali smo se.
“Ne ubrzavaj toliko!”, rekoh. “Koju minđušu?”
“Na uvu...”, prostenja polusanjivim glasom nekoga ko se probudio iz narkoze.
Imala je samo jednu minđušu, na desnom uvu. Da li ju je imala dok smo vodili
ljubav? Zašto to nisam primetio? Automobil je naglo ubrzao.
“Uspori malo!”, povikah, ali ona je pritiskala gas do daske.
Dosta daleko pas-prijatelj je izlazio na sredinu puta kao da je prepoznavao au-
tomobil i Fusun. Želeo sam da pas primeti da Fusun povećava brzinu i da besomuč-
no pritiska gas, da se povuče u stranu, ali on se ni je sklanjao.
Sve više smo ubrzavali. Da bi upozorila psa, Fusun je počela da pritiska sirenu.

Vrludali smo čas levo, čas desno, ali je pas još bio daleko. U tom je automobil
počeo da pravi sasvim pravu liniju uopšte se ne njišući poput jedrenjaka što se u
jednom trenutku ispravi u talasima kad prestane vetar. Ali to je bila linija koja je
neznatno izlazila van puta. Shvatio sam da se svom brzinom približavamo ne hotelu
već stablu platana, nedaleko od nas, tamo, uz ivicu puta, i da je udes neizbežan.
Tada sam iz dubine duše osetio da je došao kraj sreći u kojoj sam živeo i da je
vreme da se napusti ovaj lepi svet. Najvećom brzinom smo se kretali prema platanu.
Fusun me je čvrsto spojila sa tim ciljem. Tako sam sve to osetio, više nisam video za
sebe drugu budućnost osim njene. Gde god da sam išao, išao sam zajedno s njom i
propustio sreću na ovom svetu. Bila je to prava šteta, ali to kao da je bilo neizbežno.
Ipak sam instinktivno povikao – “Pazi”, kao da Fusun uopšte nije pridavala pa-
žnje onome što se događa. U stvari sam se nesvesno oglasio, kao neko ko viče da bi
mogao da se probudi iz košmara i vrati se u običan, lepi život. Po mom mišljenju,
Fusun je bila malo pijana, ali uopšte nije imala potrebu za mojim upozorenjima da
pazi. Brzinom od sto pet kilometara na sat predavala je automobil sto pedeset godi-
na starom platanu kao da je odlično znala šta čini. Shvatio sam da je to kraj.
Očev četvrtvekovni ševrolet iz ’56. svom brzinom i snagom udario je u platan
na levoj strani puta.
Polje suncokreta i kuća u sredini iza stabla platana bili su deo uljare u kojoj se
proizvodilo suncokretovo ulje batanaj koje se godinama koristilo za trpezom Ke-
skinovih. Dok se automobil brzo kretao pre udesa i ja i Fusun smo to primetili.
Dodirivanje jednog po jednog dela ševroleta koji sam u rashodovanom stanju
našao posle više meseci i neki snovi koje sam sanjao posle mnogo godina podsetili
su me na to da sam neposredno posle nesreće susreo Fusunin pogled.
Fusun, koja je shvatila da umire, u tom poslednjem pogledu licem u lice, koji je
trajao dve-tri sekunde, poručivala je, očima koje su me preklinjale, da je spasem, da
ne želi da umre i da je do poslednjeg damara vezana za život. A ja, budući da sam mi-
slio da i sâm umirem, samo sam se nasmešio svojoj voljenoj verenici punoj života,
svojoj velikoj ljubavi, s radošću, što zajedno krećemo na put u drugi svet.
Šta je posle bilo, nisam se setio, u stvari, ni dok sam mesecima ležao u bolnici
niti posle mnogo godina, nego sam to skupio od reči drugih ljudi, iz njihovih izve-
štaja, od svedoka koje sam našao kad sam posle više meseci otišao na mesto nesreće.
Fusun je, pritisnuta volanom koji joj se zario u grudi, u automobilu zgnječe-
nom kao limenka, izdahnula šest-sedam sekundi od sudara. Glavom je iz sve snage
udarila u šoferšajbnu. (U Turskoj je imalo da prođe još pet godina do upotrebe si-
gurnosnih pojaseva u vozilima.) Prema izveštaju sa mesta udesa koji ovde izlažem,
kosti glave su joj bile smrskane, a membrana mozga čijim sam se čudima uvek čudio
sasvim pocepana. Pretrpela je i težak prelom vrata. Osim naprsnuća grudne kosti i
posekotina od stakla na čelu, nije bilo nikakve povrede na njenom lepom telu, tuž-
nim očima, čudesnim usnama, velikom ružičastom jeziku, baršunastim obrazima,
zdravim ramenima, svilenoj koži vrata, grudima, zatiljku, stomaku, dugim nogama
koje bi me, kad god ih vidim, na tren naterale da se nasmešim. Nije ih bilo ni na
dugim, vitkim rukama boje meda, mladežima po svilenoj koži, smeđim dlačicama,
oblinama bedara… A ni na duhu uz koji sam uvek želeo da budem.

© Ivana Kuzmanovska
Obično četvrtkom
preveo s makedonskog: Nenad Vujadinović
Kad bi nam u goste dolazila tetka Ljuba iz Preševa, obično četvrtkom, veoma
rijetko – skoro nikad – nekim drugim danom, s gomilom zgužvanih papirnih novča-
nica po džepovima svog vunenog jeleka (ako je bilo hladno) ili svoje cicane pregače
(tokom ljeta) – tatina posteljina s desne strane bračnog kreveta sama bi prolazi-
la malim hodnikom i namještala se na kauču u dnevnoj sobi. Znalo se da će on tu
svoju noć prespavati na kauču, a da će ona svoju potrošiti pričajući na njegovom
mjestu u spavaćoj sobi. Zajedno s mojom majkom, naravno. Brat i ja smo spavali
u susjednoj sobi i narednog dana, kad bismo ustajali da krenemo u školu, do nas bi
još uvijek dopirali već iscrpljeni tetka Ljubini i majčini glasovi, koji su, opet nekako
sami od sebe, prolazili onim istim malim hodnikom i išli za nama kao prigušeno
predskazanje nečega što je prošlo zajedno sa Jugoslavijom, i kao sjećanje na nešto
što će tek da dođe zajedno sa Srbijom i Makedonijom. Razmilile bi se svud po kući
riječi iz njihovog noćnog razgovora, stepenicama bi uspjele da siđu čak do metalnih
ulaznih vrata i da se popnu gore – skroz do svjetlarnika. Stopala bi nam tonula kroz
rasparčane rečenice sve do članaka, gacali bismo po dijelovima natopljnim suzama

i s gotovo pokislim mislima u glavi kretali u školu, ne narušavajući ritam riječi koje
su nastavljale da dolaze iz sobe.
Kad bismo se vratili, sve bi se najčešće odvijalo kao da nikad nije ni bilo te noći,
ni gošće, ni onih desetak sati razgovora u tami... Moja majka bi bila ili ne bi bila kod
kuće, veliki bračni krevet uvijek bi uredno bio namješten, prekriven ogromnim pla-
vim pokrivačem sa svjetlucavim šarama i svilenim resama, a na njemu bi spokojno
sjedala velika lutka iz Venecije s neprirodnim kovrdžama na glavi. To je slika koja
bi me dočekala kad god bih se vratila kući poslije njihovih dugih noćnih razgovora.
I dan-danas, u ovom mojem novom domu u staro-novoj zemlji, koji je majka samo
djelimično upoznala, a tetka Ljuba ni toliko – poslije bilo kakvog dugog razgovora,
pred oči mi se obično strovali ta italijanska lutka s kovrdžama prošvercovana vo-
zom uzduž cijelog Balkana, a ruke mi same od sebe krenu ka plastičnim prekidači-
ma za struju, ka šalterima tetka Ljube.
Nikad nisam saznala o čemu su to toliko, godinama i godinama, pričale... Ni-
sam to znala ni kao dijete, nisam saznala kad sam odrasla, a ne znam ni sad, kao
starica koja se do pred neko vrijeme smucala po groblju dozivajući mrtve da ustanu
da popričamo. Kad mi je majka umrla i kad sam doznala tolike stvari o kojima mi
nikad ni riječ nije rekla, ipak nisam uspjela da saznam ništa ni o jednoj jedinoj noć-
noj temi iz naše velike spavaće sobe, čiji prozori nisu gledali u naše nego u susjedno
dvorište. Nisam pročitala ni jedno poglavlje njihovih noćnih žanrovski hibridnih
romana. Sestre su razdvojene smrću u drugim mestima nekada iste zemlje plaka-
le, smijale se, razgovarale povišenim tonom, mrmljale nešto, šaputale – a, začudo,
upravo bi ono najtiše iz šapata i najlakše prolazilo kroz zid koji nas je dijelio, pa
je moj brat naučio da spava naćuljenih ušiju, a ja da razrogačenih očiju presipam
mrak iz sobe u beskrajno vedro tame pod našim prozorom.
Kad bismo se vratili iz škole, osim lutke, dočekivala nas je ponekad i tetka Lju-
ba u kuhinji, tetka Ljuba na terasi, tetka Ljuba u hodniku, tetka Ljuba na bilo ko-
jem mjestu u našoj prostranoj kući – samo što ona, za razliku od lutke, nikad ne bi
sjedala. Moja majka bi bila ili ne bi bila kod kuće, ali ručak bi bio gotov, šalteri bi se
caklili, a zgužvane papirne novčanice bile bi uredno izravnate i složene u snopove
na ispoliranom stolu. Ako bismo i sami našli neku izgubljenu novčanicu na stepeni-
cama, izravnali bismo je i stavili na vrh odgovarajuće gomilice, a tetka bi, bez ijedne
riječi, samo snažno pritisnula tu obogaćenu hrpicu svojim grubim dlanom, pa nas
zatim nježno pomilovala po glavi.
“Ustani, Ljubo, da popričamo”, kažem tetki preklani, čučeći pred njenim ži-
votom u Jugoslaviji, i njenim grobom u Srbiji, oponašajući majčin glas. Htjedoh je
prevariti da sam joj sestra ne bih li je lakše privoljela za priču. Nisam se dosjetila
da sestre koje su bile žive u istoj, a mrtve u različitim zemljama, možda i sada jedna
s drugom razgovaraju ne prelazeći granice, samo što ja ne mogu čuti ni šapat, ni
prigušen plač, ni smijeh. U neko doba padne mi na pamet, pa kažem: “Ustani, tetka
Ljubo, da popričamo”, a mermerna ploča na grobu samo odbije moj glas pod užare-
nim suncem, pa ga nastavi odbijati ne propuštajući ni riječ.
Moja tetka Ljuba nije dolazila kod nas samo da bi posijala zgužvane papirne
novčanice unaokolo. Osim što je energično čistila sve šaltere po kući, jer “nema či-

ste kuće bez čistih šaltera”, redovno je u naš dom unosila i nove riječi, donete ko zna
odakle, poput nekakvih grubih i čudnih stolica koje se ne mogu uklopiti uz skromni
ispolirani sto. Znala je da ih udjene nekako ukraj priče, ali nismo, ipak, tek tako lako
kraj njih mogli i da prođemo. Naravno da su bile nepravilne, izokrenute, iznevjere-
ne i obeščašćene negdje u njenoj memoriji. Godinama kasnije otkrivala bih pravu
formu riječi koje je ona već odavno bila unijela u našu svakodnevicu; ali, bez obzira
na to, prekidači za struju, čak i svi štekeri po kući, za mene bi i dalje bili šalteri, vaške
su tokom čitavog mog života ostale stipataloza, kratki muški zimski sako – mikado,
kratki šalovi – kolickari, dugi – tolikari, a sve vrste ogrtača i ponča za mene su bili i
ostali polteji.
Riječ šalter došla je iz Njemačke zajedno s njenim starijim sinom gastarbajte-
rom koji je, zapravo, još i najkraće tamo boravio, za razliku od njene preostale djece,
koja su zauvijek ostala tako daleko od svoje majke. Kad bi jednom u tri-četiri godine
došli, oni su upotebljavali riječ: “prekidači”. Kad bi odlazili, odnosili bi “prekidače”
sa sobom i sa svojim maternjim jezikom pride, ostavljajući nam zauvijek tu riječ
šalter, kao da je u pitanju bio nekakav poklon iz Njemačke za sve nas. Jednom dav-
no, kad sam nekoliko dana morala da provedem kod naših susjeda Albanaca, jer su
majka i tetka Ljuba morale da budu u bolnici s mojim bratom, zabezeknula sam se
kad sam našu riječ prepoznala i u njihovim ustima. I oni su prekidač nazivali šalte-
rom! Rekla sam to tetka Ljubi čim su se vratile kući, ali nju to baš i nije pretjerano
zainteresovalo, jer je već bila zauzeta brisanjem šaltera u našoj kuhinji. Najčešće
je brisala onaj koji se nalazio iznad peći na lož-ulje. Oslobodila se mog beskrajnog
dosađivanja u vezi s tim kako se naša riječ našla kod susjeda – jednostavnom reče-
nicom: “Jednog dana čitav svijet će govoriti: šalteri, jer je šalter, naročito čist šalter,
prava riječ za ovu stvar!”
Prvi poltej u našu kuću ušao je istovremeno i kao riječ, i kao neobičan moderni
ružičasti ogrtač s bijelim linijama, koji je tetka Ljuba jednog četvrtka počela da ple-
te bukvalno dok je ulazila u našu kuću, pamtila je čak i plet koji je vidjela na pijaci
u Kumanovu gde je prodavala svoj preševski sir, u ambulanti, ili još na prigradskoj
stanici u Preševu dok se penjala u lokalni autobus za Kumanovo... Ne sjećam se tač-
no što je bila rekla, ali je sigurno spomenula neko od navedenih mjesta, jer se samo
tuda kretala. Na pijaci je prodavala preševski kravlji sir, kojem nije bio ravan ni
kumanovski ovčiji iz planinskih sela, te urdu sa zlatnim paprikama, koje su do po-
sljednje u kačici bile nestvarno iste i po ukusu, i po veličini. U kumanovsku ambu-
lantu u kojoj je radio jedan naš dalji rođak je išla svakog četvrtka ne bi li našla lijeka
za svoj problematični želudac, a na stanicu “Kod bolnice” je pristizala autobusom,
pa potom i odlazila s nje.
Jednog dalekog sniježnog četvrtka banula je promrzla u našu krcatu dnevnu
sobu bez prebijene pare u džepu, jer “gospođe se, zaboga, nisu udostojile da dođu
na pijacu” i ostala je nekoliko dana, i to ne zato što su putevi bili snijegom zavijani,
ni zbog svog problematičnog želuca, već zato što ja nisam išla u školu i što nije imao
ko da me čuva. “Ja ću je čuvati”, rekla je mojoj majci, onako promrzla, dok je držala
svoje crvene dlanove iznad peći na lož-ulje. Rekla je to, ugrijala se na brzinu, smje-
stila u podrum sav onaj neprodati sir i ostala kod nas od toga pa sve do narednog

četvrtka. Imala sam ovčije boginje, gnojnu anginu i vaške. Nekako mi je najlakše
bilo da svima govorim kako u školu ne idem samo zbog ovog trećeg i kad sam, po ko
zna koji put, navela da su baš vaške razlog zbog kojeg nisam u školi – i to začuđenoj
komšinici koja je bila svratila da popije kafu i kupi sir “jer na pijacu se po ovome
snijegu ne ide” – tetka Ljuba se naljutila, posjela me na kauč i, uperivši prst u mene,
zaprijetila:
– Da te još jednom nisam čula da kažeš “vaške”! Ako to već moraš da spomeneš,
kaži: “Imam stipatalozu!”
– Imam... šta?
– Stipatalozu! Sti-pa-ta-lo-zu! U školu idete, treba ljude od vas da naprave, a ne
da postanete ovakvi kao mi! Naučite neku modernu riječ! I najmlađa medicinska
sestra u ambulanti kaže stipataloza, niko ne kaže “vaške”! Vaške, vašljivci! Gluposti!
– Dobro, tetka Ljubo, govoriću: sti... po...
– Sti-pa-ta-lo-za! Sti-pa-ta-lo-za! Sti-pa-ta-lo-za!
Istog popodneva, dok sam čekala da mi se majka vrati s posla, napisala sam
modernu riječ stipataloza u dnevnik, koji smo morali da vodimo jer je to nastavnica
makedonskog jezika tražila od nas. I, čudno, nisam osjetila da mi nešto puzi po gla-
vi, kao što se to svaki put dešavalo kad bih izgovorila riječ “vaške”. Hmmm...
Stara sam i noge su mi teške poput nekadašnjih tetkinih kačica nabijenih pre-
ševskim sirom. Svi su mi šalteri uprljani, a ćerka treba da mi dođe iz Njemačke u
petak, avionom iz Dizeldorfa, preko Praga. Moram da smognem snage da počistim
po kući. Hladno mi je, ovi moderni radijatori ne griju uopšte. Bez svog velikog crnog
polteja ne mogu da odem ni na “ono mjesto”... Biću bešeftikt sa svojom ćerkom ned-
jelju dana, ali ću se onda, nekog četvrtka, odvući do groblja. Upaliću svijeću svojoj
majci u Kumanovu, onda sa stanice “Kod bolnice”, ako budem imala snage da se
bakćem sa autobusima i granicama, poći ću do groba tetka Ljube u Preševu, ne bi li
je posljednji put nekako pokušala prevariti da progovorimo koju.
“Ustani, Ljubo, da popričamo. “
“Ustani, tetka Ljubo, da popričamo.”

Vladislav Bajac
Priča o putovanju
sa običnim ljudima
Grčka je ono što očekujete od zemlje

da bi bila kad bi joj dali pravu priliku.
H. M.
Posle tolikih godina Makaris je ponovo prolazio kroz nepregledne maslinjake.

Koliko je samo puta zamišljao ovu sliku sedeći u fotelji u stanu, u Ulici Regratije.
Pred granicom, u Đevđeliji, oprostio se od svog pratioca, šofera koga mu je dodelila
pariška Centrala. Iako su bile preduzete sve mogućne mere predostrožnosti, kao
uostalom i prethodna dva puta kada su njegovi drugovi po istom zadatku odlazili
na isti ovakav put i već na prvom koraku u domovini bivali uhapšeni, postojale su
vrlo male šanse da se sada uspe. No, prva prepreka je bila savladana. Pratilac je bio
obavešten da je Makaris prošao kroz Solun, pa je mogao da se, za sada, sa dobrim
vestima vrati u Francusku.
Maslinjaci su se smenjivali sa krševitim pejzažima, a od njih otrgnuti ponosno
su se uvis uzdizali čokoti budućeg crnog grožđa, pa opet oštri kamenjari, i tako re-
dom. Vozio je putem na istok ka Aleksandropolisu, gde ga je čekala prva veza. Sećao
se Henrija Milera koji je, prolazeći ovuda pred sam početak drugog rata, bio prvi
Amerikanac koji je zapisao da Grčka nije velika zemlja zbog svoje kilometraže, već
zemlja koja u čoveku jednostavno budi utisak veličine. Makaris je znao zašto: bila je
krcata događajima u ono malo vekova ljudske civilizacije i istorije, i o njima ostavila
mnogo kamenih, pisanih i ponajviše onih neopipljivih spomenika. Znao je i kako su
učeni stranci često u razgovoru sa njim bivali iskreno zbunjeni količinom onoga što
je Grčka imala kao podatak. Nažalost, u njenoj današnjici bilo je više loših nego do-
brih podataka. Ono što ga je uveravalo u činjenicu da neke stvari opstaju neovisno
od svih nametnutih promena bilo je upravo ovo tlo kojim je sada jurio, majsko već
jako sunce i so koja ga je golicala u nozdrvama. Bio je sam sebi pomalo komičan što
se oseća ponosit i kočoperan kao jelen predvodnik kad se šepuri pred mužjacima
koji mu priznaju vodstvo kraj upravo pobeđenog suparnika. Hunta nije mogla da
promeni oblik kamenu, izmeni ukus voću, ohladi more. Niko nije mogao da mu slo-
mi ponos. Nisu ni oni, mučenjem pred poslednje bekstvo iz zatvora. Nije više imao
čak ni onaj lični, privatni, ljudski strah.

Čim je stigao u Aleksandropolis, zaputio se na adresu svoje prve veze. Kada se
pojavio na malom trgu na kojem je ugledao natpis radnje u koju je trebalo da uđe,
stade kao ukopan: ispred nje su bila parkirana policijska kola. Još nije stigao ni da
se okrene, a neko ga čvrsto uhvati pod ruku i povuče u ulaz zgrade kraj koje je stao.
Stoti deo sekunde mu je bio dovoljan da pred sobom vidi ceo svoj protekli život i,
kao centralnu sliku unutar njega, svoje prethodno hapšenje. Vrata se za njim za-
tvoriše, i glas mu reče: “Pravite se da pijete!” Makaris pogleda oko sebe. Sedeo je
za stolom u maloj taverni. Pred njim je stajala flaša uzoa i on mahinalno ispi punu
čašu. Zatrese glavom od žestine pića. “Prava je”, pomisli, pa se trže vraćen u real-
nost onoga što mu se zbiva. U kafani je bilo tek nekoliko ljudi i niko na njega nije
obraćao pažnju. Za šankom je debeljuškasti pedesetogodišnjak prao prljave čaše.
Kada je na sebi osetio Makarisov pogled, namignu mu. Ovaj tek sada shvati da je bio
sklonjen, a ne uhvaćen. S mirom popi drugu čašu.
Uskoro mu šanker donese bokal vode, tiho mu se obrativši: “Vašeg čoveka su
juče uhapsili. Rečeno mi je da vam prenesem da oni znaju i za vaš dolazak. Ovo vam
je ostavljeno”, stavi mu na sto zatvoren koverat, okrete se i nestade u vratima ku-
hinje. Makaris gurnu koverat u džep i izađe iz gostionice. Hodao je sporo kako ne
bi izazvao sumnju, uputivši se bez osvrtanja svom automobilu. Izašao je iz grada,
vozeći putem kojim je i došao. Nekoliko kilometara dalje zaustavio se na parkingu
našavši hlad pod jednim drvetom. Sada je mogao smirenije da razmišlja. Počelo je
ono što je i očekivao: problemi i vidljiva opasnost. Stvari su postajale vrlo određene.
I koverat koji je dobio spadao je u taj red. Otvori ga. U njemu je stajala adresa druge
veze u selu Agia Triada, u blizini Soluna. Pošto je spalio papir, Makaris krenu dalje.
U ovoj etapi ga nije čekao dug put, pa se osećao malo lakše. Bio mu je potreban pre-
dah na nekom sigurnom mestu.
Do sela je stigao bez ikakvih problema. Putem su tutnjali vojni konvoji. Uz sam
autoput viđao je vojne aerodrome i neuskladištene avionske bombe, složene uz ži-
čane ograde. Činilo mu se da sve što vidi i nije toliko neophodno da bude viđeno.
Bile su to slike za zastrašivanje.
Nije mu bilo teško da nađe adresu: kilometrima ispred sela, kao i u samom me-
stu, zapažao je reklamne panoe automehaničarske radionice sa “njegovom” adre-
som. Ušao je kolima u veliko dvorište i zapitao za vlasnika. Mladić u umašćenom
kombinezonu pozva čoveka koji se nalazio u radionici, i ovaj izađe. Makaris vide
kako, prilazeći, neupadljivo pogleda u njegove tablice. Rekavši mu šifru susreta, i
dobivši odgovor, Makaris mu pruži ruku. Pošto mu se predstavi kao Jorgo, doviknu
drugom momku da smesti gospodinov automobil u jednu od garaža.
“Uzmite iz kola sve što imate. Kola vam više neće biti potrebna.” Makaris po-
sluša bez pogovora i gazda ga uvede u kuću. Popeše se stepenicama na sprat i vla-
snik ga uvede u sobu, pokaza mu kupatilo i zamoli ga da se odmori dok on ne završi
poslove u radionici.
Voda mu je prijala: kao da je njom sprao neugodne današnje događaje. Presvu-
kao se i obučen legao na veliki, udoban krevet. Sva napetost u mišićima, kostima,
nervima čilela mu je iz tela. Kao da je bio prikopčan za neku mašinu koja ga je is-
celiteljski oslobađala negativno utrošene energije. Pomislio je kako bi bilo korisno

imati jedan aparat i za sticanje nove energije, koji bi se automatski uključivao u kri-
znim momentima. Znao je da on sam mora postati takva mašina, koja će samu sebe
kontrolisati i koja će morati da ima sopstveni nepresušan izvor. Zbog svega što ga je
tek čekalo. A čekala ga je, na drugačiji način, i njegova porodica. Zbog važnosti za-
datka koji mu je poveren, za njegov dolazak nisu smeli da znaju ni njegovi najbliži.
Nije smeo da im se javi. Sve vreme su bili pod prismotrom. Mogao se tešiti pretpo
stavkom da zbog sigurno pojačane kontrole nad njima, znaju da je tu, ili da se nešto
zbiva. Mogli su barem u sebi da se raduju nečemu za šta nisu znali šta je, ali što su
mogli da osećaju. Za poslednjih pet godina nije ih video nijednom.
Iz misli ga prenu kucanje na vratima. Nije ni primetio da se već spustilo veče i
da je prestalo lupkanje iz dvorišta. Jorgo ga zamoli da siđu u trpezariju. Tu upozna
domaćinovu ženu koja je svojim pomalo zbunjenim ponašanjem otkrivala kako zna
da je on važna ličnost, ali da naravno neće ništa pitati. Samo mu reče kako su, zna-
jući za njegov dolazak, juče poslali decu kod rođaka u drugo mesto.
“Spremila sam vam musaku. Sigurno pravu dugo niste jeli.” Dok su njih dvojica
probala jelo, strpljivo je, ali sa uzbuđenjem, čekala da ga pohvale. Ne iz taštine, već
zbog sigurnosti iskusnog majstora. Na iskrenu pohvalu sva se zarumenela, prosto
oblećući gosta sa novim dodacima. Kad su završili, smerno se i bez reči povukla iz
trpezarije. Kako je Makarisu prijala ova njena temperamentna ponositost. Krv mu
je jurnula u glavu pri pomisli kako neko pokušava da ovakve obične osobine koje
čine ljudsku svakodnevicu istisne iz života. Nikada vlast nije mogla da shvati, ne
samo zašto ne uspeva da slomi otpor u ljudima, već ni zašto se taj otpor javlja. Nije
mogla da razume vezu između policijskog časa i dobrog jela. A kako bi i mogla? Tada
bi to bila druga vlast.
“Noćas ćete se odmoriti, a sutra nastavljamo put zajedno”, reče Jorgo. “Vas ne
smemo izgubiti. Dovoljno smo drugova ostavili iza sebe. Zato vas molim da ne pitate
previše i da se ne čudite grubostima s naše strane, ako ih bude. Svi smo oprezni, ali
nikada dovoljno. Nestrpljivi smo, ali ne i nervozni. Svi smo dobro naučili svoj posao.”
Makaris ga je pažljivo saslušao i klimnuo na kraju glavom u znak odobravanja.
Dopao mu se ovaj čovek. Iza strogosti koju je upravo pokazivao, stajalo je čvrsto
ubeđenje. To je bio čovek koji ne pita i koji ne govori ništa suvišno. Tražio je od Ma-
karisa samo ono što je i sam mogao.
Sutradan ujutro krenuli su Jorgovim automobilom. Kao da je znao šta bi ga
Makaris pitao, Jorgo mu reče: “Vaš auto je već pretvoren u delove i tako će biti pro-
dat na različitim mestima. Što se nas tiče, on nikada nije ni postojao.”
Na južnom izlazu iz Soluna naišli su na prvu vojnu kontrolu. Bila je rutinska.
Prošli su uz proveru dokumenata. Jorgo je vozio bez reči. Makaris je imao utisak da
iščekuje njegova pitanja. Želeo je da mnogo štošta o zemlji sazna upravo od njega.
Izgledalo je da ovaj želi da ga uputi u situaciju prisiljavajući ga da sam posmatra i
sam donosi zaključke.
Kad god se u toku vožnje osvrnuo, Makaris je opažao jednu crnu limuzinu na sto-
tinak metara iza njih. Kada su ušli u unutrašnjost Tesalije, kola su ih, Makaris je sada
bio siguran, i dalje pratila. Ledeno Jorgovo lice nije odavalo nikakve znake zabrinuto-
sti. Makaris je iz dva razloga rešio da saputniku ne saopštava svoju sumnju: ako je on

sumnjao, sigurno je i Jorgo posumnjao pre njega; drugo, možda je grešio, pa bi bilo ne-
umesno prenositi svoju bojazan čoveku koji je morao bolje od njega zapažati stepene
opasnosti. Rešio je da se prepusti poverenju koje je imao prema ovom čoveku.
Prošli su Larisu ne silazeći sa autoputa. Negde na polovini puta do Lamije,
spaziše policijsku kontrolu. Dok je Jorgo hladnokrvno zaustavljao kola, Makaris
pogleda unazad. Crna limuzina se lagano zaustavljala iza njih. Bili su u klopci. Dva
policajca koja su odmah prišla kolima otvoriše im vrata i zatražiše od njih da izađu
napolje. Još dvojica su stajala po strani, posmatrajući očitu nameru svojih kolega da
detaljno pregledaju unutrašnjost automobila. Makarisova torba sa dokumentima i
novcem, koja nikome nije smela da padne u ruke, ležala je ispod prednjeg sedišta.
Uhvativši Jorgov pogled sa druge strane kola, Makaris mu očima pokaza na kola iza
njih. Dok se premišljao da li odmah da izvuče revolver, ugleda četvoricu ljudi kako
izlaze iz kola iza njihovih. Sve se odigralo izuzetno brzo. Video je munjevito raspo-
ređivanje ove četvorice, potezanje revolvera, i čuo četiri pucnja. Osetio je rezanje
vazduha kraj svog uva. Na putu su ležala sva četiri policajca.
“Ulazite!” povrati ga iz zaprepašćenja Jorgov glas, i on ulete u automobil. Uz
strašnu škripu, pojuriše napred. Makaris se osvrnu i vide kako njihovi pratioci pre-
nose mrtve u šumarak kraj puta.
“Ne brinite. Ukloniće i kola negde na skriveno mesto. Znaju šta treba da rade”,
pokuša da ga umiri Jorgo. Makaris odahnu. A on je mislio da su to huntini ljudi! Ne
reče ništa, već zatvori oči.
Na prvom skretanju siđoše s autoputa i uputiše se dalje lokalnim drumom.
“Znam da želite da čujete nešto o zemlji i od mene”, iznenadi Jorgo Makarisa.
“Mogu da vam kažem ponešto od onoga što ne vidite. Niste videli moju decu, a važ-
no je bilo da ona ne vide vas. Što manje vide, bolje za njih. Prisiljeni smo da se i mi
stariji ponašamo isto. I u ovoj operaciji svako ima deo obaveza i ne zna šta je pret-
hodilo, a šta sledi iz njegovog dela akcije. Ja znam dokle vas pratim – vi ne znate. Vi
jedini znate krajnji cilj, ali do njega – takoreći ništa. Zato ste vi važniji od nas. Mom-
ci koji su nam pomogli znaju samo ono što su i učinili. I tako svi. Bolje je da vam to
kažem jer je pred vama još veliki deo puta. Pogotovo sada, posle ovog incidenta. To
je bila grubost na koju sam vas upozoravao. Dakle, zato sam vas zamolio da ne pitate
previše. Ko bude uz vas neće vam odgovarati na pitanja, ne zato što ne želi, već zato
što neće znati odgovore. Sve to činimo iz, nikad suvišne, opreznosti. Hunta nam
hapsi mnoge ljude, i najbolje. I takvi progovore. Prešli smo na metod sitne i iscep-
kane informacije. Uvek minimalan broj ljudi zna celinu. A prestali smo da nepra-
vično osuđujemo drugove koji pod fizičkim i drugim mukama popuste. Imali smo
drugove, najbolje među nama, koji u zatvoru nisu mogli da izdrže neku čudnovatu
psihološku sitnicu. Svako ima slabost za koju ne mora ni da zna. Uglavnom za nju i
ne znamo. Ali stručnjaci hunte često otkrivaju te slabe tačke. Skoro da su savršeni
u dijagnostici. Oni ne shvataju da smo ovaj metod prihvatili da bismo se zaštitili, a
ne zato što smo nepoverljivi jedni prema drugima. Oni su sigurni da među nama
postoji dubok jaz. Dobro je što su u zabludi.”
Jorgo je ovo ispričao u jednom dahu, kao da je pročitao ranije pripremljen
govor. Bio je ponosan što je nekome važnom, ko mu je poveren, mogao nešto da

objasni. Ponosno je sedeo za volanom očekujući reakciju svog saputnika. Makaris
mu je bio zahvalan. Trebalo mu je da ovakvo nešto čuje. Koliko god da su dobro i
profesionalno organizovani, ipak su to ljudi, njegovi ljudi. Ovaj Jorgov ponos bio je
prava mera onoga što je Makaris toliko voleo u svom narodu.
Prolazili su kroz oniske planinske vence srednje Grčke i ušli u dolinu, zelenu
od drveća i divlje trave. Makaris nije mogao da veruje da u okolnom kršu može po-
stojati ovakva oaza. Put ga nikada nije naveo ovamo. Ispred sebe vide naselje ko-
jem su se približavali. Napolju nije bilo nikoga. Kad su stigli u centar i zaustavili se
ispred vrata jedne krčme, Makaris shvati da zapravo nisu videli ni žive duše. Mesto
je bilo pusto. Po daskama zakucanim preko vrata i prozora prodavnica i nekih kuća,
vide da je bilo i napušteno.
Pogleda u Jorga. Ovaj, očekujući uputni pogled, reče: “Ovde je zimus vojska
ušla tenkovima i pobila polovinu stanovništva. Svuda su objavili, kada se za sve pro-
čulo, da je ovde bilo leglo Pokreta i da su snage reda bile napadnute. A pobili su ne-
dužno stanovništvo. Mnogim porodicama je zametnut koren. Preživeli su se raselili
u druga mesta.”
Makaris se neprimetno trže. “Zove li se ovo selo Nastis?”, upita.
“Da. Kako znate?”
“Čuo sam”, odgovori Makaris bez daljeg objašnjavanja.
Zbog tog mesta, to jest tog pokolja je i došao u zemlju. Skoro niko od drugova,
osim najužeg rukovodstva u inostranstvu, nije znao krivca ni pozadinu tog krvo-
prolića. U mestu je tog dana zasedao Komitet Partije, ali je hunta to saznala i, u još
nerazjašnjenim okolnostima, pobila članove rukovodstva sve do jednog, a usput
i nekoliko stotina stanovnika. Makaris i drugovi iz rukovodstva su sumnjali da će
ikada saznati pojedinosti tragedije jer nikoga od drugova nije više bilo među živima
da bi im o tome referisao. Partija je od tada delovala bez pravog rukovodstva. Nje-
nom politikom je rukovođeno iz inostranstva. Ali to se moralo izmeniti. Makarisov
zadatak je bio da osnuje novi komitet u zemlji.
Jorgo skide daske prikucane na vrata krčme, pa zajedno uđoše unutra.
“Ovde ćemo sačekati dalja uputstva.” Rekavši to ode iza šanka i otvori vrata
na podu. Siđoše u podrum. Jorgo osvetli prostoriju. Podrum je bio čist i uređen za
normalan život: imao je kompletan nameštaj, biblioteku, radio-stanicu, agregat za
struju, pumpu za vodu, magacin sa hranom.
“Ovakvih mesta imamo dovoljno da u njih smestimo čitavu armiju. Odmorite
se i skupite snagu. Put će nam se sigurno malo odužiti. Ne brinite ako mene nema.
Biću uvek u blizini.” Potom izađe i ostavi Makarisa da razgleda svoje privremeno
utočište.
I da je hteo, nije više mogao da sumnja u Jorgovo prisustvo. Vera u uspeh oči-
gledno je bila prva uzdanica ovog skromnog i jakog čoveka. Makaris je poznavao
ljude iz Partije kojoj je pripadao tolike godine, ali se posle petogodišnjeg odsustva
pribojavao kakve će ih zateći posle toliko vremena. Plašio se neće li im upornost i
sila vlasti otupeti nadu, akciju, a samim tim i sigurnost u delanju, obazrivosti i mu-
drosti. Nije bio siguran jesu li svi svesni da posle višegodišnje borbe pobeđuje onaj
ko pokaže ubedljiviju istrajnost.

Ležao je u krevetu kada se Jorgo vratio.
“Sve je u redu. Ostaćete ovde samo nekoliko dana, dok se put ne raščisti. Na-
pravili smo priličnu pometnju u ovom kraju. Da biste imali uvid u događaje, name-
stiću vam zajedničku slušnu frekvenciju na radio-stanici. Možete da je uključujete
kad god zaželite. Ovde gore je jedan momak. Ako vam šta zatreba, samo lupnite po
otvoru.”
Ništa mu nije bilo potrebno. Iako je bio kao na buretu baruta, Makaris se počeo
opuštati. U ovom zatvorenom prostoru osećao se kao u jednom završenom životu, u
celini koja je bila ispunjena onom vrstom mira koju čovek ima u sebi kada je, prosto
rečeno – srećan. Tako je zamišljao zadovoljstvo slobodnog života. Bilo mu je drago
što je tako nešto mogao da oseti i u za to nepogodnoj situaciji. To je značilo da se
vratio onom poznatom sebi, koji ume da prevazilazi probleme i opasne trenutke i
da se uzdigne u svoje tajne vizije i doživi ih i kada ih nema. Lepa laž, ali ostvariva na
tren.
Jorgo se nije pojavljivao puna dva dana, a Makaris, bez nekih posebnih potre-
ba, nije kontaktirao ni sa kim spolja. Vreme je proveo u potpunoj samoći i tišini.
Čitao je knjige iz dobro probrane biblioteke i upotpunjavao svoju sliku o stanju u
zemlji praćenjem aktivnosti partijskih ogranaka preko radio-veza.
Čim je Jorgo stigao, pripremili su se i krenuli. Napolju ih je čekao novi auto-
mobil.
“Ovaj deo puta biće vrlo kratak.”
I zaista, posle vožnje od nepunih pola časa, autoputem, obreli su se na nekom
seoskom drumu obraslom gustim rastinjem. Duž njega je tekla bučna brdska reči-
ca. Nekoliko kilometara su pešačili šumskom stazom dok nisu naišli na mali drve-
ni viseći most. Preskačući kamenje, reka je hučala, kao da daje do znanja kako joj
takve prepreke nisu po volji. Makarisu se činilo da ova reka teče brže no bilo koja
što ju je do tada video. Pitao se da li uopšte postoje brže i sporije vode? Odgovor je
ostavio za mirnije trenutke: most se dovoljno ljuljao da ga opomene na šta treba da
misli. Klanac je bio vrlo duboko usečen. Predeo je bio prepun divljeg, vrlo gustog i
čak nepoznatog mu rastinja. Kako to da nije poznavao ovako zabita mesta, pitao se.
Izbili su na omanji proplanak. Ka njima je tekao potok, ističući iz naspramnih
stena. Na jednoj od njih stajao je drveni krst, a ispod njega otvor u steni. Iz otvora
izađe čovek sede brade i ovećeg stomaka koji mu je zatezao svešteničku mantiju. Na
prsima mu se sijao krst. U sklopljenim rukama držao je brojanice. Priđe im i pruži
Makarisu ruku.
“Dobro došao, sine.”
“Hvala, oče.”
“Da”, ne sačeka Makarisovo pitanje, “bićete moj gost. Ja sam otac Justin. Ovo
je isposnička ćelija Enipeus, nazvana po reci koju ste prešli. Nećemo biti sami. Ovde
dolazi mnogo sveta jer se ovaj izvor smatra svetim. Zalečio je mnogima rane. Tako
i mene smatraju isceliteljem. Nepoželjni ovde ne dolaze, a poželjni vas neće pitati
ništa što vi ne želite.”
Makaris ga je pažljivo saslušao. Imponovala mu je sigurnost kojom je ovaj čo-
vek naprosto zračio.

“Ostavljam vas u dobrim rukama”, obrati mu se Jorgo. “Doći ću po vas kada za
to bude vreme. Moraćete ovde ostati jer su vlasti postale razdražljive zbog svoje ne-
moći. Očigledno im je mnogo važno da vas pronađu. Sačekaćemo da se malo umire.”
Pozdraviše se i Jorgo nestade među drvećem.
Dani koji su sledili bili su Makarisovi najbezbrižniji dani koje je imao u životu.
Upoznavao je okolinu ne razgovarajući skoro ni sa kim. Otac Justin mu je pokazao
unutrašnjost pećine u kojoj je bio smešten oltar sa svim pretećim relikvijama. Bila
je to najlepša minijaturna crkva za koju je Makaris znao. U šumi do proplanka na-
lazila se skromna brvnara u kojoj je, osim njega, živeo otac Justin i njegov pomoć-
nik – mladić koji se brinuo o svemu: od hrane, čišćenja i pranja, do njihove lične
sigurnosti. Brvnara je odisala potpunom čistoćom, bez ičega suvišnog. Makaris je
bio smešten u gostinskoj sobi. Bilo mu je čudno što nigde nije video ni jednu jedinu
knjigu.
Vreme je provodio šetajući šumom, ili silazeći na obalu reke. Umeo je da sati-
ma odsedi na nekom kamenu gledajući u beskonačni tok, bez ikakvih konkretnih
misli, buđen iz tog čudnog stanja jedino pozivom Justinovog momka da dođe na
obed. Uopšte nije primećivao prolaženje vremena. Kada bi jeli, otac Justin ga ništa
nije pitao. Upućivao mu je gostoljubive poglede sa jedva primetnim smeškom na
kraju usana.
Makarisu se činilo da je postao začaran. Kada bi sedeći na travi proplanka
ispred pećine posmatrao ljude koji su dolazili na isceljenje, imao je utisak da ih vidi
kroz neko neprobojno staklo koje nije propuštalo njihove reči uzbuđenja, uzdahe
iščekivanja ili olakšanja.
Video ih je kao ljude kroz koje protiče svaka misao koju on ima. Pred njima
nije bio skriven: činilo mu se da sve o njemu znaju i da to ništa ne menja. Da je mo-
gao, sve bi ih zadržao na ovom mestu da ne bi odlaskom stvarali sebi novi razlog
za ponovno dolaženje. Tim starim licima patnja je bila određenje. Ona ga je jedina
nakratko vraćala u realnost. Najdublji deo onih skrivenih, tananih i zaboravljenih
niti koje je posedovao, bio je probuđen. Nije li to bila koprena iza koje bi ostao za-
svagda? Iza nje je carovala jedina njemu poznata nesvrgnuta kraljica – mudrost.
Otac Justin je progovorio sa Makarisom posle nekoliko dana, taman kada je to
i ovaj poželeo.
“Nekada su nas posećivali i političari, vojna svita i slični. Kada su shvatili da
im, služeći ih običnom rakijom, ne pridajem izuzetnu pažnju, prestali su da dola-
ze. Proneli su glas o mojoj negostoljubivosti. Bizarnog li razloga za vašu sigurnost
ovde! A to je ujedno i tajna moje nedodirljivosti.”
Makaris se vrlo kratko dvoumio. Uputi mu direktno pitanje:
“Zašto pomažete Partiji?”
“Ne pomažem Partiji. Činim nešto za ovaj narod koji i vi odnedavno gledate.
Kada biste vi, i ne samo vi, više vremena provodili posmatrajući ga kao sada, možda
bi vam ciljevi ostali isti, ali bi vam se ugao posmatranja pomerio. Ne biste promenili
stavove, ali biste izmenili pristup njima. Kako – nije na meni da objašnjavam. Tada
bih postao apologet, ili kako biste vi rekli – ideolog.”
“Pa zar niste to svojim služenjem ovom mestu?”

“Slučajno ste se pogrešno izrazili. Ja služim ovom mestu, ne onome što ste hteli
reći. Ljudi ovamo dolaze verujući da je ovo mesto isceliteljsko, a ne ja ili Svevišnji.
Možda je crkva kriva što je tolike vekove utrošila u dokazivanje postojanja nečega.
Svi padamo u istu grešku izneveravanja ciljeva od onoga trena kada ih dosegnemo.”
Zato je Makarisu prijao privid nepostojanja vremena! Kada postoji prenagla-
šen, uglavnom isključiv, cilj – tada postoji i vreme.
“Moj sveti zadatak, sveti zato što je običan, svakodnevan i vrlo prizeman, jeste
da svojim prisustvom obezbedim trajanje ovog mesta. Kada bih ga ovoga časa pro-
glasio i lažnim, neisceliteljskim, ništa ne bih postigao. Ljudi bi i dalje dolazili, bio ja
ovde ili ne, verovao ja ili ne. Dolaze oduvek. Tako će biti i ubuduće. Ja to nazivam
prirodnom ravnotežom.”
“Govorite o širim zakonitostima?”
“Primenite ovo moje razmišljanje i na ljude koji veruju u vašu borbu. Rezultati
su slični, ako ne i isti. I vi lično ste ovde, pretpostavljam, da obezbedite trajanje, zar
ne?”
“A šta biste sa onima koji ovamo dolaze, a priklonjeni su i našem Pokretu?”
“Ništa. Vi i ja ne postojimo da jedan drugome oduzimamo pristalice. Mi smo
nevažni. Intimno verujem da bi nam najbolji borci za moguće ideale bili upravo lju-
di koji veruju i vama i meni.”
“Možda. Ali siguran sam da kada bi ovo vaše mišljenje prihvatili vaši i moji
pretpostavljeni, da bi ono s vremenom postalo samo još jedna ideologija više.”
“Da. Barem vi nemojte naš razgovor shvatiti kao nadmetanje dve ideologije. Sa
tim ću biti zadovoljan, a to će mi biti dovoljno da verujem u svoju ličnu ideologiju.”
Makaris je odavno bio svestan dvojnosti sagledavanja stvari. Čim bi se čovek
priklonio grupnom gledanju na problem, koliko god ostajao ono što jeste – pojedi-
nac, neminovno bi morao da pristaje na podređivanje ličnog opštijem. Sukob koji
mu je bio dovoljno poznat i iz daleke prošlosti. Ali pokušavao je da pronađe i izuči tu
tananu nit koja je ujedno i spajala i razdvajala lično i kolektivno. Granična nit bila je
toliko tanka, i zbog toga isuviše nežna za opstajanje. Mogao ju je u sebi osetiti samo
u najintimnijim trenucima ili u razgovoru sa ljudima poput oca Justina. Upravo ta
njena neprimenljivost u praksi pojačavala mu je veru u njeno postojanje.
Svakodnevni slični kratki razgovori sledećih dana zbližili su ovu dvojicu ljudi.
Makaris je voleo i da se nađe u blizini kada bi otac Justin, nenametljivo a ubedlji-
vo, bez zloupotrebe svoje učenosti, savetovao pridošle. Činilo mu se značajnim da
posmatra čoveka koji je pripadao jednom kanonu mišljenja, ali koji je govorom i
postupcima, iako neoslobođen služenja nečemu naučenom, izgradio i otvoreno
iznosio ličnu doradu tog učenja. Makaris nije mogao da ga prima drugačije do kao
kompletnu ličnost, skoro savršen spoj privatnog i službenog, ili bolje – idealnog i
realnog.
Već je zavladalo pravo leto kada se, posle gotovo mesec dana, Jorgo vratio u
Enipeus. Njegov dolazak značio je Makarisov odlazak. Po prvi put mu se, od kada
je znao svoj zadatak, nije na njega žurilo. Znao je da će ga sled stvari ponovo vratiti
akciji u kojoj nema vremena za dileme. A ovde se osetio kao čovek koji nečemu pot-
punije pripada. Taj osećaj odavno nije imao.

Rastanak Makarisa i oca Justina bio je kratak: pozdravili su se i požurili svako
na svoju stranu. Mada nijedan nije bio siguran da strane, u njihovom slučaju, po-
stoje.
Makarisa je, kada je stigao do kola koja su ga čekala, zatekla još jedna neprijat-
nost. Jorgo ga je upoznao sa novim pratiocem, na brzinu ga zagrlio, i ušao u druga
kola. Već su se vozili autoputem kada je shvatio da su ga oba rastanka zabolela. To
mu se nije dopalo: počeo je da se vezuje za ljude, što na ovom zadatku nije smeo sebi
da dozvoli.
Palo je veče kada su stigli u Atinu. Centar grada je bio obasjan jakim svetlima.
Ulice žive i prepune glasova, buke motora i užurbanih kelnera koji su vesto mane-
vrisali između stolova restorana rasutih po trotoarima. Nije očekivao ovako nonša-
lantan izgled Sintagme i ostalih trgova u blizini. Sa Plake je dopirala sveopšta nera-
zumljiva buka desetina orkestara i pevača. Zaustavili su se, posle nekoliko minuta,
pred kućom na čija su zadnja vrata zazvonili. Otvorio im je postariji gospodin u kuć-
nom ogrtaču, čvrstog držanja i nemirnih očiju. Pratilac ga predstavi Makarisu kao
gospodina Sefridisa. Prezime mu se učinilo poznatim: ali, posle toliko godina, koje
mu ime nije zvučalo poznato! Domaćin ga je vrlo lepo ugostio u svojoj raskošnoj
kući. Skoro da nisu razmenili ni jednu reč.
Ujutro su već bili u pirejskoj luci. Dok su stupali na palubu velikog Posejdona,
kapetan broda im priđe i vrlo srdačno pozdravi Makarisovog pratioca. Na pučini su
doživeli iznenadnu proveru identiteta. Sefridisovih nekoliko reči upućenih policiji
opet je umirilo Makarisa jer je otklonilo mogućnu opasnost. Makaris je korio sebe
zbog jutrošnjeg čuđenja što mu je ovaj starčić dodeljen za vodiča. Sa njim u društvu
očigledno nije imao razloga za brigu.
Uveče su stigli u Haniju, prošavši nove kontrole. Posle mirno prospavane noći,
krenuli su lokalnim, starim, bučnim autobusom prepunim seljaka iz okolnih me-
sta. Promenili su tri takva prevoza penjući se u unutrašnjost ostrva. Makaris je, na
Sefridisovo čuđenje, prihvatio svaki zapodenuti razgovor sa znatiželjnim saputni-
cima. Morao je sebi da dozvoli slobodu i rizik neopreznog upuštanja u priču jer je
samo tako mogao da odagna strah od dubine ambisa iznad kojih su autobusi jurili sa
svojim neobuzdanim vozačima i veselim teretom.
Kad su stigli na odredište, morao je Sefridisu da objasni razloge svoje iznenad-
ne žive zainteresovanosti za saputnike. Koliku je neugodnost surova planina Krit u
njemu izazvala, govorila je činjenica da je od svih višečasovnih priča zapamtio samo
jednu: o dvojici čudaka koji se u ovim brdima još od završetka Drugog svetskog rata
bore protiv okupatora.
Bili su u selu Agia Galjini, na centralnom delu južne obale Krita. Za Makarisa –
kao na kraju sveta. Sve što je sledećih dana video i slušao, kao da nije imalo nikakve
veze sa onim što je smatrao Grčkom. Čak je i kamenje na plažama izgledalo drugači-
je. Bilo mu je jasno da se približio dan izvršenja zadatka. Odavde se nije moglo dalje.
Već je postao nestrpljiv, kad se posle nekoliko dana jednog predvečerja celo mesto
uznemirilo zbog užurbanih pokreta policijskih i vojnih jedinica, koje su iznenada
izmilele ko zna odakle. Pomislio je da je sve otkriveno. A tada su svi nestali.
Tražio je objašnjenje od Sefridisa.

“Obavešteni su da su neki turisti, hipici, u susednoj Matali napravili pokolj
među lokalnim stanovništvom. Kad stignu tamo, otkriće da je obaveštenje lažno,
ali se noćas neće vraćati. Inače, svi ljudi sa vašeg spiska su pristigli. Čekaju samo na
vas. Krećemo odmah. Naravno, iako znam više od drugih, ne znam ko je na spisku.
Znam broj. Druga je stvar što privatno i slučajno znam ko ste. Barem sam to naučio
iz svog posla.”
Na izlazu iz sela, na obali, sačekalo ih je nekoliko naoružanih ljudi. Među nji-
ma, sav u redenicima, ponosno i sa osmehom dečačke važnosti, stajao je Jorgo. Za-
grliše se i krenuše za ostalima.
“Morao sam da vas ostavim drugima po naređenju. Žena mi je uhapšena. Deca
su sklonjena, a ja sam sada odmetnik, nisam više ilegalac. Nadam se da sa Sefri-
disom niste imali problema kao sa mnom. On ima prolaz svuda.”
“To sam video. Ko je on?”
“Penzionisani šef turističke policije. Lepo, zar ne?”
“Sećam ga se od pre svog odlaska iz zemlje. Važio je za čoveka odanog vlasti. Ne
bih nikada pogodio. Nego, vaša porodica...”
“Nećemo o tome. Niste ovde zbog toga!”
Hodali su nekoliko kilometara kroz šumu. Zaustavili su se pred pećinom iz či-
jeg je otvora sijala prigušena svetlost. U blizini je bilo mnogo naoružanih ljudi.
“Ovde vas svi vaši pratioci ostavljaju. Unutra su oni koji vas s nestrpljenjem i
dugo očekuju.”
Pre no što zakorači unutra, Makaris stade na tren. Osetio se nekako zatečen.
Pogleda u ove ljude oko sebe. Imao je utisak da ih ostavlja na duže vreme.
Bio je na pragu ostvarenja zadatka zbog kojeg je došao. Ali je osećao kao da to
ne može biti osnovni i jedini cilj. Nije, jednostavno, mogao da veruje da je stigao
do kraja. Jorgo je bio ubeđen da nije došao u zemlju zbog njegove porodice. A zbog
čega, ako ne zbog njih? Ne, nije bio spreman da kao poslušnik izvrši samo ono zada-
to, mimo svih konkretnih, svakodnevnih usputnih događaja koji su u njemu rađali
još jedan paralelan uvid u opšta zbivanja. Uvid koji nije bio suprotan tada znanom,
ali koji je zahtevao drugi ugao posmatranja. Šta je to tako neprirodno određivalo
veću važnost jedne situacije od druge? Ko je odlučivao o podređenosti i nadređeno-
sti među istinama? Ne bi bio pošten kad bi sve prebacivao na nečija tuđa leđa. One
odluke koje je on donosio, svojom istinskom, slobodnom voljom, probudile su ga i
više ga nisu ostavljale na miru. Lična istina u odnosu na ranije poznatu, položajem
nametnutu, postala je uverljivija.
Bio je zadovoljan što u pećinu ulazi sam.

Emil Andreev
Ruža u Dunavu
preveo s bugarskog: Velimir Kostov
Nemam šta da kažem, ali ću uprkos tome reći.
Replika Guida Anselma

iz filma Osam i po Frederika Felinija
Ponovo je leto bilo bogom dano, naročito avgust. Nije bilo ni pretoplo, ni hlad-
no, ni kišovito. Dunav čak nije uzeo svoj uobičajeni danak u krvi! Na sve strane je
bilo vedrine i opuštenosti. Vreme se odmaralo, pritajeno uz obalu reke, i samo su
ptice preletale, ali bez lepeta krila, da ne bi reci poremetili blaženi zanos. Ljudska
osećanja su bila nemoćna da bi se obradovala toj kosmičkoj anomaliji. Ona su se
kupala u slatkoj vodi Dunava i radovala prividnoj besmrtnosti. Letnje vreme – la-
godno vreme!
Jednog od tih blaženih avgustovskih dana – Ličko, Vlah, Geršon i ja – krenu-
smo starim patrolnim čamcem Cibranskog gore uz reku, prema granici sa Srbijom,
da bi se smestili uz topole na nekom lepom mestu, pogodnom i za ribolov i za muške
razgovore kraj vatre i pod zvezdama. Tu se čovek oseća najprivrženiji prirodi! Go-
tovo opipljiva praistoričnost, zatvorena u krv i damare, izbija najsilnije baš ispred
treperećih plamenova i pod nebeskim telima. Čuo sam od samog Cibranskog, od
koga je Geršon kupio arhajski patrolni čamac, napravljen u Nemačkoj još u Drugom
svetskom ratu, da ti u životu najteže omrzne gledanje u vatru i zvezde. Tako je, kad
dodaš i naježenost posle ribolova i nasladu razgovorom, kvadratura bića postaje još
čarobnija. Eto, zato smo se nas četvorica uputili uzvodno.
Samo putovanje bilo je izuzetno. Prvo, niko nije verovao da će to staro gvozde-
no korito iz Hitlerovog vremena sa Perkinsonovim motorom i kabinom za spavanje
uopšte uspeti da izađe iz lomske marine. Da se čudiš Geršonu! Em Jevrejin, a u gra-
du je vladalo mišljenje da je preterao sa kupovinom nečega što je imalo više simbo-
ličan smisao. Ali, Geršonu je bilo svejedno – bio je ubeđen da možemo da otplovimo
patrolnim čamcem čak do Regensburga, kroz sve dunavske zemlje, ako rešimo. Lič-
ko se nasmejao na njegovu uverenost, dok je Vlah rekao baš ovako: “Ma bre, da ne
potonemo baš ispred plaže, pa da nam se smeje ceo grad!” Nismo potonuli, ali smo
se najmanje sat vremena borili protiv struje, dok nismo stigli do zavoja ka staroj

ciglani – opet iz vremena rata, ali Prvog. Ljudi su nam se radovali od srca, a oni, koji
su nas znali, skupili su se na obali i svi zajedno ohrabrivali: “’Ajde, ’ajde, ’ajde!”, Gošo
Popa zajebantski nas je pitao nas da li da dođe da nas pogura do granice Srbijom ili
pak da mu bacimo uže da nas izvuče naviše. Kao tipičan stanovnik Loma, istinski je
umeo da zajebava.
– Ljubomora! – zaključi Geršon.
Prizor je bio gotovo patetičan. Perkinskonov motor se mučio, još malo pa bi
crkao, iza nas se vukao dim, kao da smo parna lokomotiva, a ispred, Dunav je sa mu-
kom otvarao svoju vodu i maltene prestajao da teče, kako bi dozvolio da se krećemo.
Uprkos svemu, bili smo radosni. Geršon je čak nataknuo staru kapetansku kapu i
odgovarao na svaki pozdrav, dok je Ličko dvogledom razgledao plažu i coktao i klik-
tao čim bi ugledao neko lepo žensko telo. Vlah je sijao i iskreno se radovao što je na
ovom – makar i starom, makar i jedva pokretnom – patrolnom čamcu iz Drugog
rata. I kako bi pokazao ushićenost, podizao je flašu piva i vikao “Živeli”, ispijajući je
kao da mu je poslednja.
– Ma, bre, šta ćemo u vrbe? – javi se Ličko, ne skidajući dvogled sa očiju. – Ovde
je život! Gledaj, gledaj koja riba. Bože! Geršone, pravac obala!
Predlog je nečujno otplovio niz struju, a mi smo produžili da se borimo sa Du-
navom, koji se sad jedva uzdržavao od smeha. U jednom trenutku, najverovatnije
kad mu je dosadilo, a i iz sažaljenja, pozvao je nekoliko starih somova, koji su po-
gurali gvozdeno korito svojim telima i odjednom patrolni čamac polete uzvodno
napred. Svi osetiše let, ali niko nije video velike ribe.
– Šta je, bre, ovo Geršone? – prepade se Ličko.
– Jesam li vam rekao da ćemo da stignemo čak do Regensburga!
Posle pola sata somovi su nas ostavili – zagnjurili su u dubinu da opet utonu u
san, a mi smo već bili kod ciglane. Procenili smo da je krajnje vreme da se usidrimo.
I onako nismo shvatili ko nam je pomogao.
Geršon promeni pravac, baci sidro i ostade na patrolnom čamcu da sprema
udice, a mi skočismo u vodu sa rančevima i torbama. Našli smo jedno skriveno me-
sto među topolama, desetak metara od reke. Trava je tu bila čista i meka. Vlah brzo
sakupi kamenje i napravi ognjište. On se najviše razumeo u vatru i pripremanje
hrane na žaru. Ličko i ja krenusmo po drva, jer smo već iz iskustva znali da će kasni-
je da nas mrzi. U tri popodne bili smo spremni za ribolov i kupanje.
– Ličo, kad si kroz dvogled gledao plažu, vide li negde Ružicu? – zlurado i đavol-
ski se osmehujući upita Vlah koji je do kolena stajao u vodi nedaleko od patrolnog
čamca.
Ličko mu ne odgovori. Bio je ozbiljan, čak pomalo tužan. Ja nikako nisam shva-
tao o kojoj je Ruži reč. Verovatno o nekoj ko zna kojoj u nizu Ličkovoj curi koju je
pre toga Vlah tucao. U tom pravcu se kretala zajebancija.
Ličko i Vlah su imali oko četrdeset godina, lepi muškarci sa razvijenim telom,
koji su u gradu imali reputaciju velikih ljubavnika; posebno Vlah. Bio je crnook, gu-
ste kose i lepih ruku. Podsećao je pomalo na Elvis Prislija, kad se smejao, najviše
zbog jamica na obrazima. Bio je šaljivdžija prve lige i sa lakoćom je zavodio žene.
Znao je šta im treba, ali ako bi osetio produbljivanje veze, odmmah bi bežao. Bio

je mudar. Inače, zvao se Marinko i bio je iz Kladova, gore, uzvodno, u Srbiji (odatle
mu i nadimak Vlah). Za razliku od njega Ličko – pravo ime Veličko – bio je daleko
šarmantniji i romantičniji. Bio je zaljubljive prirode i sentimentalan kao neki lik iz
opere, ali je to umeo da prikriva i ljudi su ga s pravom smatrali za pravog muškarca.
Bio je vajar i pravio čudesne skulpture od bronze, ali za život je zarađivao i kao diza-
jner svakakvih objekata – stambenih, poslovnih i opštinskih. Sve u svemu, Ličko je
bio mnogo dobar i plemenit čovek, kakvi se retko sreću u uslovima razvijene tehno-
logije početkom trećeg milenijuma.
– Dobra riba, a? – nastavio je Vlah.
– Ne guši čoveka, dođi da uzmeš mamce! – viknu sa patrolnog čamca Geršon.
Vlah je trebalo da uzme hranu – mrežicu sa hlebom i kamenjem – i da plivajući
uđe u Dunav, da bi je na pet-šest metara ispred krme patrolnog čamca spustio u
dubinu, gde će on i Geršon na belog crva da zabace za skobalja, deveriku, jeza. A ako
budu imali sreće, možda i nekog šarana.
Ličko me gurnu i predloži da krenemo. Dok će njih dvojica loviti ribu, mi ćemo
obalom otići kilometar-dva uzvodno i pustiti se niz reku, a potom, pre nego što se
umorimo, izaći tamo gde nam se dopadne, ali ne dalje od petstotinak metara gde je
privezan patrolni čamac. (Ta omiljena praksa lomskih kupača je neverovatan uži-
tak. Prepustiš se matici i polako uživaš na površini... Osećaj je nalik letenju. Često
smo odlazili na sredinu Dunava, gde je matica najsnažnija i tako opušteni mogli
smo da stignemo čak do Donjeg Cibra.)
Ličko i ja polako smo krenuli uz obalu. On je do kolena gazio vodu, a ja sam
pored njega išao po obali. Sunce se nalazilo tačno iznad nas i senke su nam još bile
nevidljive. Dunav je bio gladak i primamljiv, nije se naslućivao ni brod, ni čamac,
niti pak ljudsko biće.
– Koja je ta Ruža? – nisam se suzdržao ni posle pedesetak metara.
– Pa, učio si je pre nekoliko godina! – uzvrati uzdahnuvši Ličko, ne podižući
pogled sa vode i svojih nogu...
– Ruža, Tači Đavolova? – zaprepastih se. Tako smo ga zvali u gimnaziji, gde sam
predavao istoriju. Zvao se Cvetan i bio je deda pomenute Ruže.
– Aha!
– Ama, kako ti je uspelo?
– Glupa stvar. Ništa mi nije uspelo... – zaćuta Ličko.
– I bolje. Može da ti bude ćerka!
– A ti, u kom svetu ti živiš? – zaustavi se Ličko i pogleda me kao da sam izrekao
najveću glupost.
– Dobro, u pravu si! Danas... A Vlah, što te zajebava?
– Zato što sam prostak i što sam mu nešto rekao...
– Ej, čekaj, da se nisi zaljubio?
– Ne pitaj!
Šta sad! Ozbiljna stvar. Nije bilo neobično da Ličko osvojii neku ženu ili devoj-
ku, ali, koliko pamtim, Ruža je imala tek dvadesetak godina. Bila je neopisivo lepa i
nije mogao da je smatra tek narednom brojkom u nizu.
– A ti, šta? – pokušah da budem duhovit.

On samo uzdahnu i stade. Sagnu se, uze nekoliko kamičaka u ruku i poče da ih
baca u vodu. Trudio se da pravi žabice, ali nije mu uspevalo.
– Ništa! Lizaću rane i sebe proklinjati.
– Je l’ ona zna?
Ličko se okrete i duboko me pogleda:
–’Fala bogu da zna! Čega da se stidim?
– Baš si prekardašio!
– Eureka! Otkrio si toplu vodu!
Obojica počesmo da se smejemo. Ličku je to bilo potrebno. Sad sam shvatio
zašto je Vlahu uputio tužan pogled.
– Proći će!
– Ne znam! Daj da pričamo nešto drugo. Pusti Vlaha da jede govna.
– Misliš da je on? Devojka kao Ruža jedva da će da mu da?
– Hm! Ne budi siguran. Ako mu već nije dala.
– Ti si pokušao?
– Neće! Opet, ni ja se nešto nisam trudio...
– Što pre da je zaboraviš!
– Pokušaću.
Ćutali smo celih deset minuta, dok nismo ušli u Dunav. Otplivali smo daleko,
na kraju zastali na nekih trista metara od rumunske obale i prepustili se matici.
– Koja uživancija, a? – rekoh. Hteo sam da zagovorim svog prijatelja, ali on od-
govori veoma ozbiljno:
– Ne mogu ničeg ozbiljno da se prihvatim!
– Baš loše!
I Ličko silno pljesnu po površini, jednom, dvaput, triput... Počeo je iznervirano
da udara Dunav, kao da je udarao čoveka.
– Mamicu joj, odakle se stvori!
Odjednom stade, upilji pogled unapred i lice mu se skameni. Bože, šta mu se
desilo?! Da nije dobio grč? Šta sad? Zaplivah ka njemu i on pokaza rukom:
– Vidi, vidi! Pogledaj tamo!
Poslušah ga. Šta je to bilo? Na tridesetak metara ispred nas videlo se nešto ze-
leno sa svetložutim glavom. Zmija?! Samo nam je to trebalo!
– Budi miran! – čuh Ličkov glas. – To je cvet.
Zapliva niz maticu i malo kasnije već je držao žućkastu ružu u desnoj ruci. Vra-
ćajući se, podigao ju je visoko iznad vode.
– Ako ovo nije znak! – zasmeja se Ličko i stavi cvet među zube.
Doplivah do njega i pogledah ružu. Cvet je pre bio svetlo oker boje. Bio je još mlad
i neznatno rastvoren, svež i očuvan, kao da ga je upravo neko otkinuo i bacio sa neba.
– Ma, daj! – ne izdržah.
Video sam da Dunav sa sobom vuče šta sve ne – drveće, granje i đubre; uginulu
ribu, životinje i ljude; video sam čak i kutiju čokolade Toblerone, praznu plastič-
nu gajbu srpskog, zaječarskog piva, čak koricu Ibzenovih sabranih drama, ali jedan
cvet i to ružu na sredini reke – to nikada nisam video!
Ličko izvadi ružu iz usta, zakači je za uho i reče:

– I priroda se igra sa mnom, ali ja ću da joj...
Potom zapliva ka obali.
Sledio sam ga. Nisam imao šta da mu kažem, iako sam već imao neko posebno
osećanje. Možda sam hteo Ličku da kažem da je srećan čovek, da ne traži ništa više,
da mu je Gospod, evo, dao znak. Nesrećnik! Zar je stvarno mislio da je Vlah spavao
sa Ružom! Pa opet, žene su nepredvidljive...
Izašli smo dosta daleko od patrolnog čamca. Ćutali smo sve vreme, u stvari, sve
dok nismo stigli do bivaka. Ličko je držao ružu u ruci i neprekidno je posmatrao,
spuštajući pogled.
– Ajde, bre, plivači! – pozdravi nas Geršon. – Štapove u ruke, radi kao ludo!
Ličko nije obraćao pažnju.
– Kakva je to ruža, Ličo! ’Oće te nešto ruže! – namignu Vlah.
– Ljubomora! – nasmeja se Geršon. – Profesore, uzimaj štap, da se ne obrukaš
pred ženom.
Poslušah prijatelja Jevreja. I stvarno – i meni poče da radi. Ličko se, pak, uopšte
nije popeo na patrolni čamac. Legao je u travu među topolama i zamišljeno gledao u
nebo. Da li se molio, da li ga je nešto opsedalo – nisam umeo da kažem. Pre će biti da
je uživao. Ruža mu je ležala na grudima. Podizala se polako, u ritmu njegovog udisaja.
Vratili smo se u sumrak. Ionako nije bilo potrebe da čekao noć, da palimo va-
tru, da pijemo i razglabamo o vinu i ženama. Gospod nam je podario dovoljno ribe,
a i tu ružu. Nju Ličko nije ispuštao iz ruke.
Na povratku, staro nemačko korito lagano je klizilo niz maticu. Tokom puta,
do grada, Ličko je i dalje ćutao, izvaljen na palubi. Osećali smo da mu se ne priča i
da je bolje da ga ne diramo. Čak je i Vlah prestao da ga podbada. Bili smo umorni od
sunca i čistog vazduha.
Prošla je čitava sedmica, tokom koje se Ličko uopšte nije pojavio – ni na uobi-
čajenu kafu ujutro, ni na piće uveče. Tog leta imali smo takav običaj. Geršon i ja smo
se baš zabrinuli, a Vlah se zlurado osmehivao i zezao: “Ubola ga ruža, e, ta žena!” Ni-
smo obraćali pažnju, sve dok jednog dana ne rešismo da potražimo našeg prijatelja
u ateljeu. Vlah nije hteo da pođe.
Ličko je bio tamo – živ i zdrav. Izgledao je nekako mlađe i lepše. Zaista se obra-
dovao kad nas je video, odnekud je čak izvukao flašu viskija. Ono što nas je zapanji-
lo, Geršona i mene, bila je bronzana statua potpuno nage devojke sa ružom u kosi.
Skulptura nije bila viša od sedamdesetak centimetara i , uprkos tome, sličnost sa
Ružom, unukom Tači Đavola, bila je neverovatna. Nikad pre nisam video lepše golo
žensko telo. Stajali smo kao omađijani, ne verujući očima.
Savršenstvo!
– Ej, da ti ona nije pozirala? – nisam uspeo da se suzdržim, ne odvajajući pogled
sa skulpture. Ličko potvrdi klimnuvši glavom.
– Tako, dakle, a?
– Ne pitaj! – odgovori.
– Ljubomora! – nasmeja se Geršon i dodade: – Hoćemo li na brod da zalijemo
skulpturu. Tamo je mesto za ovaj viski.
Bio je još dan kad smo seli na palubu, okrenuti ka Dunavu, i načeli flašu. Bili

smo srećni, iako nismo sedeli kraj vatre i toplih zvezda. (Ponekad i reka učini isto,
naročito ako je reč o Dunavu!) Pili smo i smejali se, ogovarajući Vlaha da se ne ra-
zume u umetnost. Nisam se usudio da ga još zapitkujem o Ruži. Uostalom, šta bi mi
to trebalo? Važno je bilo da sam u društvu sa Ličkom i Geršonom i da je to leto bilo
kao bogom dano.
U sumrak se sa istoka pojavi veliki putnički brod – austrijski, all inclusive,
sa mnogo staraca. Malo zatim naišao je i drugi, pa treći i tako za samo pet minuta
ispred nas, kao na kakvoj paradi, kraj nas je prošlo ukupno šest brodova – belih i
istih kao da su blizanci.
– Znaju zašto žive! – ote mi se.
Ličko brzo dohvati dvogled i dok je ispitivao brod po brod, Geršon poče da go-
vori:
– Ličo, bio sam ubeđen da je ruža koju si našao usred Dunava bačena, brate, sa
ovakvog broda. Neka bakica se naljutila na svog licemernog kavaljera i...
– E, kako si znao, bre! Profesore, na, gledaj! – I Ličko mi dade dvogled.
Našao sam mesto koje mi je pokazivao. I šta sam video? Stvarno, na najvišoj
palubi trećeg broda jedan muškarac je razgovarao sa nekom devojkom. U rukama
je držala ružu – sa te razdaljine nisam mogao da raspoznam boju – i nervozno ju je
vrtela među prstima. Nisam verovao očima. Ličko je nastavio priču:
– Pogledaj na sve palube. Videćeš da na svakoj od njih bar dvojica-trojica koji
daruju cveće svojoj voljenoj. Tu i tamo, neka će ga baciti, je l’ da? Logično! Geršone,
ti si genije. Zajebali su te za švapski čama, ali ovom prilikom...
– Nemoj tako, inače palim mašinu i odmah krećem za Regensburg! – nasmeja
se naš prijatelj. Posle, kad je povukao gutljaj, dodade: – Da, ali kad sam malo bolje
razmislio, Ličo, rekoh sebi: “Možda je i sa neba pala tvoja ruža!”
U tom trenutku, začu se prodorna sirena prvog broda, potom i ostalih. Kape-
tani su dugo, spuštajući se velikom rekom na Balkan, pozdravljali grad. Trgoh se i
zamalo od straha ne ispustih dvogled u Dunav. Ličko i Geršon su se smejali i vikali
na sav glas. Sa obale se približavao Vlah sa flašom piva. On ni za šta na svetu ne bi
propustio takvo veče.

Ridvan Dibra
Parmski kartuzijanski
manastir
prevela s albanskog: Nailje Mala Imami
Ne bi trebalo da sam imao više od sedam godina, kada sam pročitao prvu knjigu
za odrasle. Čak, da budem sasvim precizan, imao sam šest godina i pet meseci: još
nisam bio krenuo u prvi razred. Kažem to, jer na zadnjoj korici te knjige još može
da se pročita moja tadašnja beleška (napisana debelim perom boje kinina): Čitano
9. maja 1965. godine. Ako hoćete verujte mi, ako ne, nemojte mi verovati, ali reč je
o Parmskom kartuzijanskom manastiru, debeloj knjizi od punih 634 stranica (go-
vorim o prvom izdanju na albanskom jeziku). Tu knjigu sam pročitao pre Pinokija,
pre Dečaka Pavlove ulice, pre jedne ilustrovane knjige za decu o Don Kihotu, i pre
mnogo drugih knjiga, koje sam kasnije godinama postepeno otkrivao u biblioteci
moga oca. Pre čitanja te knjige bili su mi sasvim dovoljni neki fragmenti, skice i
kratke priče koje sam našao u raznoraznim bukvarima i čitankama; mrvice, koje,
istine radi, ne samo što nisu gasile moju žeđ za čitanjem, nego, naprotiv, još su je
više povećale. Zato ih danas ne pamtim, ili pamtim sasvim malo, onih desetak i sto-
tinu nekada progutanih priča, ali mi se javlja u sećanju upravo ona, prva knjiga “za
odrasle” Parmski kartuzijanski manastir.
Razlog? Uzroci?
Sada, posle toliko godina, ne mogu da se setim svih, ali najvažnijeg, da: moj
otac je tu knjigu držao zaključanu u svojoj biblioteci (na starim zarđalim policama
koje pamtim, kao i šum grickanja moljca i katanac veliki kao pesnica). U stvari, bi-
blioteka je ranije uvek bila otvorena; njeno zaključavanje počelo je nekoliko meseci
pre nego što sam naučio da pišem i da čitam (sa otprilike 5-6 godina). Upravo je moj
otac bio taj koji me je s velikim strpljenjem učio da pišem i da čitam, uz pomoć jed-
nog starog bukvara, koji još čuvam. Odmah potom usledila je moja glad za čitanjem.
Nikad zasićena glad. Ni sada kada pokušam da se setim izgubljenog detinjstva. Iako
je moj otac počeo da ograničava i da nekako diciplinuje moja čitanja, čitao sam sve
što sam nalazio oko sebe, sve što mi je došlo pod ruku. Uvek gladan. Stalno u traga-
nju za novim stvarima. Sve što je imalo slova i reči morao sam da pročitam. Sve što
bi moja ruka dohvatila na staroj polici, to jest biblioteci moga oca. Sve brže i brže
sam gutao knjige. Kao da me je neko gonio. Iako sam, u većini slučajeva, malo ili
nimalo razumeo od onoga što sam čitao.

Tako sam sve ređe i ređe počeo da se viđam i s drugovima iz moje uličice. Sve
manje i manje privlačile su me igre sa njima. Sa igrama i sa drugovima brzo bi se
zasitio, a sa knjigama nikada.
Upravo tada je moj otac odlučio da zaključa biblioteku. I to sa crnim katancem
velikim kao pesnica. “Skrenuće nam sin”, znao je često da kaže majci. Da bi sprečio
moje skretanje s uma, otac mi je odredio “obrok čitanja”: knjiga mesečno i nijedna
više, nezavisno od toga da li je ta knjiga bila tanja od prsta ili deblja od tepsije bureka.
Razume se, jedan takav obrok samo bi mi povećao apetit, a zajedno s tim, i glad
za čitanjem. Jer knjigu koju bi mi izabrao otac (obično su posredi bile neki knjižulj-
ci koji mi se nimalo nisu dopadali) pročitao bih za, najviše, nedelju dana. A druge
nedelje ostajale su sasvim prazne, bez ijedne knjige. U tim danima “bez knjiga” lu-
njao sam mrzovoljan po kući, tražeći i nadajući se da ću da negde pronaći poneku
mrvicu, neke zaboravljene novine, neku pocepanu stranicu revije ili nešto drugo što
je imalo slova i reči.
Upravo u jednom od tih “dana bez knjige”, dok sam užasnut lutao po mnogim
sobama i sobicama naše stare kuće, oko mi je zapelo za KNJIGU. Ta knjiga bili je
zaboravljena u spavaćoj sobi mojih roditelja, na njihovom krevetu, na jastuku moga
oca. Podrhtavajući od neočekivanog otkrića, jednim pogledom spojio sam slova u
naslovu (nisu bila kao na drugim knjigama, u sredini, nego sasvim pri dnu): Parm-
ski kartuzijanski manastir. Iznad je bio jedan crtež, na kojem se vidi dečak kako se
konpocem penje uz visoki zid ( još veći od ogradnog zida Kuće veštica – kuće triju
sestara negde pri kraju naše uličice). Levo, odozgo nadole, padala su velika slova:
S
T
E
N
D
A
L
Spojio sam ih i pročitao glasno: STENDAL. Sigurno je bilo ime pisca STEN-
DAL. To ime mi je izgledalo bez nekog značenja. Nimalo nije podsećalo na ime čo-
veka. Sasvim bezvezno ime. Ali ima šta da vidiš. Knjiga je imala mnogo stranica.
To je bilo najvažnije. Pažljivo, kao da je jedan vredan servis od kristala, uzeo sam
knjigu u ruke i približio ju je sebi. Pomirisao sam je. Dva-tri puta. Imala je poseban
miris, koji podseća na miris zimskih jabuka u starom babinom sanduku.
Nikad ranije nisam držao u rukama tako debelu knjigu!
Zatim sam, uz novi talas lake drhtavice, seo na ivicu kreveta, stavio knjigu
ispred sebe, otvorio koricu, okrenuo prvi list na kojem ništa nije pisalo ni sa jedne
strane, a na drugom listu pročitao sam isto što i na koricima. Ali kad sam pročitao
još jednom, primetio sam neka imena i izraze koje u početku nisam video. Tako,
pod “bezveznim imenom” STENDAL, umetnuto između zagrada, bilo je još jedno
ime koja mi se mnogo dopalo: ANRI BEJL. To, da. To je bilo pravo ime pisca! Upitao

sam se da li su tu knjigu napisala dva pisca? Sigurno da, pošto je bila tako debela. Ali
ispod naslova bilo je dodata i jedna meni nejasna reč: ROMAN.
Malo niže sam pročitao. Preveo je: SOTIR CACI. Dok pri dnu stranice, sasvim
pri dnu:
IZDAVAČKO PREDUZEČE “NAIM FRASHERI”, TIRANA, 1962. Zatim sam
legao potrbuške na krevet, oslonjen na laktove, a knjigu stavio ispred glave. Sada
sam postao smiren, nisam više drhtao. Imao sam dosta vremena: roditelji se s po-
sla vraćaju kasno popodne. Pažljivo, pošto sam malo pljuvačkom oliznuo veliki prst
leve ruke, prelistao samo nekoliko stranica (čini mi se predgovor autora?) i počeo
da čitam: “15. maja 1796. godine, general Bonaparta ušao je u Milano na čelu one
nove vojske, momačke. Samo što je prešla Lodijev most obznanili su svetu da su
posle toliko vekova Cezar i Aleksandar imali jedan...”
Ne znam koliko sam sati ležao tako potrbuške, čitajući. Možda pet. Možda i
više. Retko i malo sam se pomerao. Ne skidajući pogled sa teksta. Činio sam to samo
da bi me prošlo trnjenje ruke ili noge. I još jednom, kada sam morao da se dignem
sa kreveta, da obavim malu nuždu. Čitao sam kao da me neko goni. Datume, mesta,
imena i misli na koje nikada ranije nisam nailazio, koja su se sumanuto mešala u
mom uzavrelom mozgu. Ko zna koliko sati bi još sedeo tako, da se nije čulo kucanje
na spoljašnjim vratima. Snažno i često kucanje. Bio je otac: uvek se s posla vraćao
pre majke. Čim je ušao unutra odmah je shvatio da mi se dogodilo nešto, jer ovo nije
bio uobičajen dan za mene, nalik svim ostalim danima pre toga. Neke tragove ili
dokaze moje tvrdoglavosti, iako sam se trudio, nisam uspeo da prikrijem.
Evo nekoliko, kojih se i danas sećam:
1. Nisam pojeo ručak koji je bio pripremljen.
2. Nisam obrao svakodnevnu korpu smokava.
3. Nisam obrisao prašinu u kuhinji.
4. Nisam zalio cveće u dvorištu.
5. Nisam ispisao reč “Domovina” u svesci lepog pisanja, a trebalo je da je napi-
šem sto puta.
Ali više od svakog dokaza ili traga optužiće me upravo ONA, knjiga: od žurbe
i straha bio sam je stavio negde duboko pod krevet a ne tamo gde sam je našao, na
očevom jastuku.
Otac mi tog dana ništa nije rekao. Nije me ošamario. Nije me psovao. Samo je
postao obazriv. Obazriviji nego ikada. Nije bilo više zaboravljanja knjige na jastuku
ili negde drugde. Ni stare novine ili stranice revije nisam mogao više nigde da vidim.
Sve što je imalo slova i reči bilo je zaključano u biblioteci!
Ali, sada je sasvim nestalo moje interesovanje za stare novine i istrgnute stra-
nice revije. Razmišljao sam samo o knjizi, Parmski kartuzijanski manastir. Tokom
onih četiri-pet sati (ili više) bio sam progutao prvih pedeset stranica i sve što sam
pročitao na njima tako snažno se urezalo u moj mozak, rasplamsavajući mi fantazi-
ju, radoznalost i nestrpljenje kao nikada dotad.
Ko je bio general Bonoparta?
A Cezar sa Aleksandrom? Ko su oni bili?
Gde je bio Lodijev most?

A Milano gde se nalazi?
Šta je bio jedan markiz?
A jedna grofica?
Zašto im nisu se dopale knjige Fabricija Del Dongosa?
Zašto se on družio sa uličarima?
Da li je ratovao sa Carem?
Ko je bio Car?
Sa tim pitanjima i hiljadu i jednim drugim u glavi, zbunjeno sam se vrzmao po

kući. Na to sam mislio i u popodnevnim časovima, kada sam igrao sa drugovima iz
moje uličice.
Jedne noći, kada sam bio izgubio nadu da će mi Manastir ponovo dopasti u
ruke, ohrabrio sam se i postavio sam ocu nekoliko pitanja koja su me mučili iz dana
u dan, ubeđen da je on pročitao tu knjigu. Odgovor? Jedan jak šamar na levi obraz,
koji me peče i dan-danas.
A jednog popodneva, dok smo brojali slepe miševe na trgu ispred Stare džami-
je (posle nekoliko dana objavili smo rat tim uplašenim stvorenjima), odlučio sam
da se ispovedam Ilu, mom najboljem drugu. Odvojio sam ga od ostalih drugova i
ispričao mu sve. Kako otac zaključava bibiloteku. Kako sam svuda tražio novine i
stranice revije. Kako sam bio našao Manastir na jastuku. Kako sam progutao prvih
pedeset stranica. Kako se otac vratio s posla. Kako sam zaboravio da vratim knjigu
na mesto. Kako je otac otkrio sve. Kako me ošamario... Ne, ne, to mu nisam rekao.
Samo mu za šamar nisam rekao. Sve drugo jesam. Učinilo mi se, na moje čuđenje,
da Ili, koji je uvek bio radoznao za sve, nije pokazao neko posebno interesovanje za
priču koju sam mu ispričao. Pitanje koje mi je postavio čim sam završio ispoveda-
nje, zazvučalo mi je čudno:
– Je l’ se sećaš tih pedesetak strana?
– Da, svih – odgovorio sam u jednom dahu. I na te reči lice mi je oblilo rumeni-
lo. Što mi se uvek događa kada lažem.
– Hoćeš li da mi ispričaš?
– Kada?
– Odmah, sada.
– Sada?
– Da, upravo sada! – zahtevao je moj drug i u tom iščekivanju mi se približio.
Trebalo mi je samo malo vremena da se setim početka, a zatim moje pripoveda-
nje započe naglo i brzo; kasnije malo sporije, ne prekidajući se nijednog trenutka:
događaji tih pedesetak prvih stranica Manastira vrzmali su mi se ne znam koliko
dugo u glavi. Toliko dugo da sam ih znao gotovo napamet. Razume se, na moj način.
Menjajući ih skoro uvek. Datume, mesta. Imena naslova. Događaje i detalje. Pričam
glasno, mlatarajući rukama i pomerajući noge prema situacijama; gde sam bio ne-
siguran, izmišljao sam. Uvek pripijen uz mene, Ili me je slušao otvorenih usta. Oko
nas je vladala tišina. Čuo se samo moj glas i sve češći i jaki Ilovi otkucaji srca. “Fabri-
cio je kupio konja i krenuo da se pridruži Caru”, tako sam okončao priču.
– A zatim? – upita me Ili goreći od radoznalosti.

– Toliko. Nema više – odgovorio sam nelagodno.
– Kako nema više? Idiote! Da li je stigao Fabricio? Da li se pridružio Caru... šta
si ono rekao? – zapitkivao me je Ili nestrpljivo.
– Ne znam – odgovorio sam. Nastavio sam bezvoljno, zamuckujući:
– Zatim se čulo kucanje na vratima... otac se vratio s posla... zaboravio sam
knjigu... otac ju je našao... otac je shvatio... zaključao je biblioteku... stavio je drveni
katanac...
– Dosta! – povika Ili i odmaknu se malo od mene. – Po ovome što si mi ispri-
čao... Nama treba knjiga!
– Gde da je uzmem?
Ili se uspravi, okrenu mi leđa i počeša ošišanu glavu. Stajao je tako nekoliko
minuta. Šetkajući, ponovo počeša glavu. Iznenada se okrene prema meni i reče:
– Ispričaj mi još jednom onaj deo...
– Koji?
– Pa ono... sa čamcima. Sećaš se? Kako je Fabricio s drugovima ukrao ključeve.
Pa ključeve katanaca za lance kojima su vezani čamci. Sećaš se? Zatim kako uzima-
ju čamce i izvoze se na jezero.
Odmah sam se toga setio i ponovo mu ispričao priču o “ukradenim ključevima
i o čamcima na jezeru”, dodajući, razume se, nove detalje. Ili nije prestajao da se
češka po glavi, ovoga puta obema rukama. Iznenada, glasno reče:
– Setio sam se! Narezaćemo dupli ključ.
– Koji ključ? – upitao sam ga drhtavim glasom.
– Ključ od biblioteke. Ti posle možeš uzimati knjigu kad god poželiš. Čitaš je i
vratiš je ponovo u biblioteku. Tvoj otac ništa neće znati. A ti ćeš čitati knjigu kad god
ti se prohte. Svaki dan po pedeset stranica. Zatim ćeš meni da ih ispričaš. Baš ovde
kod džamije. Daleko od ostalih drugova. Svaki dan.
Konačno sam shvatio plan mog druga. Telom su mi od toga podilazili žmarci.
Odmah je počela da mi radi fantazija. Zamišljao sam razne scene, situacije i zaplete.
Spopao me je veliki strah, kao da smo već počeli da sprovodimo taj veliki, ludi plan.
– Nemoj da drhtiš kao kokoška – reče Ili, koji se pribio uz mene. – Duplikat
ključeva uradiću ja. Znam jedno mesto. Dulin dućan. Ti mi samo donesi ključ od
biblioteke. Za pet minuta češ imati duplikat.
Njegov sigurni glas nekako mi je umanjio strah. Ne sasvim. Ali kako da uzmem
ključ od biblioteke? Šta ako u toku tih “pet minuta” ocu zatreba ključ? Kako da se
pravdam? Šta ako...? A ako...?
Preneo sam Ilu sve moje sumnje i strahove.
– Kakav si ti idiot! – reče mi on i nasmeja se glasno. Reč “idiot” naučio je odsko-
ra i upotrebljava je često, veoma često, to jest kad god grdi mene, ili ostale drugove.
– Pravi si idiot. Gde može drugde da bude ključ osim u džepu tvoga oca? Idiote!
– U kom džepu? – pitam ja. – Od jakne ili pantalona?
Ovog puta Ili mi ne kaže da sam “idiot”, nego češka glavu, razmišlja. Onda mi
stavlja desnu ruku na rame i šapuće mi u uvo, kao da mi otkriva neku važnu tajnu,
koju ne treba da čuje niko drugi osim mene:
– U džepu pantalona. Tu očevi čuvaju ključeve.

– I ja treba da uvučem ruku u džep?
– Da. Pa šta?
– Ne, neću to uraditi! Nikada to nisam uradio.
– Idiote! Onda sedi bez knjige. Ne zaslužuješ je. Niti knjigu niti ključ. Kukavice!
Kukavice! Pileće srce. Špijunu! Ljigavče! Dripče! Bezobrazniče! – Njegove pogrde
pogađale su me kao rafalna paljba. Sve me bole, pa i one koje ne razumem, naročito
reč “špijun” za koju mi se čini da je ne zaslužujem. Obaram pogled, spreman da sva-
kog trena briznem u plač. Zatim, dišući teško, jedva čujno izustim:
– Zar ne postoji neki drugi način? A da ne stavim ruku u džep?
– Ajde, onda, nađi ga ti... Idiote!
Predajem se. U mojim uplašenim, smušenim mislima ne pada mi nijedna ideja
ili rešenje koje bi izbeglo to stavljanje “ruke u džep”. Ohrabren, Ili je nastavio:
– Prvog dana ćeš da osmatraš. S velikom pažnjom. Gde tvoj otac stavlja ključ od
biblioteke? U kom džepu? Gde kači pantalone tvoj otac? Da li razumeš?
Klimnem glavom, bezvoljno, dva-tri puta. Kao da neko drugi komanduje njo-
me. To moje klimanje Ili shvata kao potvrdan odgovor i nastavlja:
– Onda, drugog dana čekaš da ti otac zaspi. Jer svi očevi spavaju kada se vrate
s posla. Tada mu uzimaš ključ iz džepa. Potom odmah dotrčiš kod mene. Obojica
idemo u dućan za izradu ključeva. Čekaćemo pet minuta i uzeti duplikat. Zatim se ti
trkom vraćaš kući. Ključ ćeš vratiti u očev džep, a duplikat ćeš zadržati za sebe. Pazi
da se ne zbuniš, pa da staviš duplikat tamo gde ne treba... Jesi li razumeo?
Definitivno sam se predao. Ilov plan se činio preciznim i promišljenim u svim
detaljima. Sedeli smo tu još neko vreme, ćuteći, sve dok se nismo dosetili je već ka-
sno i da je vreme da krenemo kući. Ja sam vukao, jedva hodajući, a Ili je zviždukao
čitavim putem. Na rastanku, privukao me je sebi, zagrlio me je kao nikada dotad i
bodro mi poželeo “laku noć”.
Noću sam sanjao burne snove. Sutradan, na “dan osmatranja”, osećao sam
groznicu. Činilo mi se da svi, a naročito otac, znaju moje namere i cilj. Od uzbuđe-
nja sam se vrteo svuda po kući i na upućena pitanja odgovarao nešto deveto. Otac
na te odgovore okrivljuje knjige i ponovo kaže majci: “Skrenuće nam sin.” I u tre-
nutku rešava da mi da novi obrok čitanja: samo jednu knjigu na dva meseca, i ništa
više. Posle te odluke, vadi ključ iz zadnjeg džepa pantalona, otključava biblioteku i
uzuma istu onu KNJIGU – Parmski kartuzijanski manastir! Zablenem se u knjigu s
puno žudnje, drhteći celim telom.
– Što buljiš kao neka buljina? – pita me otac. – Kada porasteš, kada postaneš
kao ja, čitaćeš je i ti.
Ne skidam pogled sa knjige. Odmah zatim prisetim se “zadatka osmatranja” i
očima pratim očeve ruke. Otac, bez žurbe, obavlja uzastopne radnje:
a. stavlja knjigu pod desni pazuh;
b. zaključava biblioteku;
c. proba katanac dva-tri puta;
d. stavlja ključ u zadnji džep;
e. skida pantalone i kači ih na ekser iza vrata.
Onda leže na krevet zajedno sa Manastirom. (Moj otac bi uvek prilegao s jed-

nom knjigom. Čitao bi deset minuta. Ne više. Govorio je da čitanje pomaže snu).
Stojim ukipljen: jednim okom gledam knjigu, drugim pantalone okačene o ekser.
– Zašto stojiš tu kao izgubljen? – kaže mi otac. – Beži, idi igraj s drugovima.
Izašao sam na ulicu, gledajući čas knjigu, čas okačene pantalone, i zaputio se
prema Staroj džamiji. Tamo je Ili stigao pre mene.
– I? – pita me on u jednom dahu.
Ja ćutim. Namerno sam odužio s odgovorom. Sviđa mi se da i ja mučim svog
druga. Onako kako je i on mene sinoć.
– I šta? – insistira Ili. – Zašto stojiš tu kao nekakav idiot?
– Idiot si sâm! I to dva puta. Sto puta – kažem ja i u trenutku nestaje želja da
još više “mučim svog druga”. Ispričam mu sve. U jednom dahu. Ili poskoči i udara
dlan o dlan:
– Znao sam. Drže ključeve u džepu pantalona. Svi očevi sveta.
Moj drug zaćuta nekoliko trenutaka, pa ponovo poče:
– Idiote. Veliki idiote! Sutra ćeš da uzmeš ključeve. Čim zaspe tvoj otac. Onda
ćeš da dojuriš do mene. Jesi li razumeo? A sada idemo da gledamo slepe miševe.
Nikako ne mogu da se koncentrišem i da brojim slepe miševe. Onako kako smo
radili dve-tri poslednje večeri, kada su ti odvratni stvorovi počeli da u sve većem broju
i sve češće dolaze u našu uličicu, više nego bilo kada ranije. I dalje mislim o ključu u za-
dnjem džepu očevih pantalona. A šta ako se probudi i nađe me s rukom u džepu od pan-
talona? Poveravam Ilu moju sumnju. On počeše glavu samo jednom i odmah odgovori:
– Kakav si ti idiot! Veliki. Reci mu da su pantalone pale na zemlju i da ih stavljaš
na mesto.
U tišini prihvatim rešenje mog druga. Ali odmah mi se javlja druga sumnja:
– A šta ako mi se otac probudi iz sna pre nego što se mi vratimo iz dućana? Šta
da radim?
Ovoga puta Ili nije imao spreman odgovor. Počeša glavu nekoliko puta, napravi
nekoliko malih koraka tamo-amo i na kraju, kada sam skoro izgubio nadu, reče:
– Idiote! Svi očevi spavaju sat vremena.
Takav odgovor mog druga uopšte me nije zadovoljio, ali nisam više dužio sa
sumnjama i drugim pitanjima. Sutra ću biti sasvim sâm, bez Ila, i moraću sâm da
rešim sve moguće opasne situacije. Bez neke velike želje, naprosto da bih nekako
prestao da mislim na sutrašnji dan, počinjem i ja da brojim slepe miševe. Oni lete
nisko, sasvim nisko, maltene tik do naših glava.
– Pogledaj ovog slepog miša! – kaže Ili. – Evo ga još jedan! Evo ih još dva...
Dugo smo sedeli na tom mestu. Dok se nije čuo dozivanje Ilove majke. Bilo je
vreme da se vratimo našim kućama.
Usput, ne znam zašto, padali su mi na pamet snovi koje bih mogao sanjati.
Sigurno će to biti ključevi ili slepi miševi.
Sutradan (na moje čuđenje imao sam miran san, bez košmara) sve je ispalo do-
bro, iako sasvim drugačije od plana koji smo napravili. Čim se vratio s posla moj
otac mi je pružio ključ od biblioteke:
– Jer znaš gde je Dulov dućan?
– Da – odgovarih poluglasno, sigurno crven kao bulka.

– Trči brzo i napravi mi duplikat!
Stisnuo sam ključeve u šaci i brže-bolje izjurio iz sobe. Nisam načinio ni pet
koraka, kad sam čuo očev glas:
– Stani! Kud si krenuo bez novca?
Otac mi stavi u ruku jednu deseticu, i oštro me pogleda. Izbegao sam taj pogled
i tako reći izleteo napolje. Usput mi je palo na pamet da ne znam gde je Dulov du-
ćan. Prvo sam mislio da odem do Ilove kuće i da ga to pitam. Ali nisam to uradio. U
sebi sada sam napravio drugi plan, drugačiji od plana mog druga. Neka Ili pukne od
inata! Za Dulov dućan pitao sam prvog čoveka koga sam sreo na ulici. Rekao mi je.
Bio je blizu, sasvim blizu. Otrčao sam tamo.
– Koliko komada želiš? – upita Dul.
– Dva – kažem i oborim pogled na zemlju: mora da sam ponovo pocrveneo u
licu. Ono malo minuta koliko Dulu treba da napravi duplikat, izgledaju mi dugi kao
sat vremena. Na kraju, on mi pruži ključ zajedno sa dva duplikata. Prikači sva tri na
jedan metalni privezak. Dajem Dulu deseticu i trčeći izlazim iz dućana. Zastanem
i duboko udahnem. Skidam jedan ključ sa priveska i stavljam ga u levi džep mojih
pantalona. U desni džep stavljam metalni privezak. Ponovo udišem vazduh i žurim
pravo kući. Moj otac me čeka budan.
– Da li je bilo kusura? – pita on, pošto je pogledao pažljivo duplikat ključa.
Sležem ramenima.
– Đavolski prevarant! – proklinje moj otac. Zatim razdvaja duplikat ključa i
proba ga na katancu biblioteke. Pratim njegove pokrete sa zebnjom u srcu. Katanac
se otključava. Divno! Onda moj otac ponavlja jučerašnje radnje: uzima knjigu, stav-
lja je pod pazuh, zaključava katanac, proba dva-tri puta i na kraju stavlja ključeve u
džep pantalona. Zatim leže u krevet zajedno s Manastirom.
Izlećem napolje. Jednu ruku držim u levom džepu, tu gde je MOJ KLJUČ. Za-
tim usporavam korake i nastavljam da hodam normalno.
Kao markiz!
Neka čeka Ili. Velika stvar! Neka pukne od inata. Zatim se podsećam da je ideja
o pravljenju duplikata ključa bila ideja moga druga i ponovo žurim. Levu ruku ne
vadim iz džepa. U to se ukaže Stara džamija. Najpre minaret. Zatim Ili. Hoda tamo-
amo. Šutira kamenčiće. Mora da ga je zabrinulo i pogodilo moje kašnjenje.
– I? – pita on u jednom dahu.
– Ništa – kažem ja.
– Kako ništa? Idiote! Da li si uzeo ključ? Gde ti je?
Načinim dva koraka i ne odgovaram. Želim da se poigram s mojim drugom.
Znači, da ga malo mučim. Podigao sam glavu gore, a grudi sam isprsio. Zatim sam
počeo da se tiho smejem.
Desnu ruku stalno držim u džepu. Dodirivanje ključa pruža mi zadovoljstvo i
sigurnost koju nikada ranije nisam doživeo. Ili me gleda iznenađeno. Sigurno, nika-
da me nije video tako ponosnog i srećnog. Ćuti nekoliko trenutaka: možda se trudi
da nađe razloge mog neočekivanog ponosa, jer sam sinoć izgledao kao “kukavica”
i “špijun”. Ali njegovom strpljenju brzo dolazi kraj. Unosi mi se u lice i pretećim
glasom govori:

– Ti sedi ovde i kezi se. Ja odoh kući. Idiote!
Ja koji poznajem misli moga druga bolje nego sopstvene, shvatam da igra po-
staje opasna. Odlučujem da je završim. Vadim levu ruku iz džepa (sa stisnutom ša-
kom) i polako je pružam prema Ilu. Zatim polako razmičem prste jedan po jedan
(u početku palac, zatim kažiprst, srednji i tako redom), sve dok se ne ukaže – ključ.
Smeđ i mali kao nosić slepog miša. Ili baca brz pogled na njega i viče:
– Trčimo kod Dula! Brzo. Kakav si ti idiot! Izgubili smo toliko vremena. Pravi
si špijun!
– Idiot si sam. I špijun.
Želja da se poigram sa drugom nestaje sasvim.
– Nema potrebe da idemo kod Dula. Ovo je moj ključ.
Ili me gleda razrogačenim, pretećim očima. Sigurno mu se činilo da nastavljam
igru s njim. I može da prasne svakog trenutka, da se oglasi raznoraznim psovkama.
Uključujući i one čija značenja ne znam. Da ne bismo gubili vreme, sve samo mu
ispričao. On me je saslušao nepomičan, bez daha. Samo je neprestano češkao glavu.
Na kraju, izgledao mi je nepoverljiv. I ne toliko srećan koliko sam ja želeo da bude.
Ne postavlja mi nijedno pitanje. Ni objašnjenja mi ne traži. Glavu drži nekako po
strani, a oči stalno sklanja od mojih. Mom zahtevu da “brojimo slepe miševe” od-
govara ćutanjem.
Ili se “naljutio” na mene. To se jasno vidi.
Ne znam kako da se pomirim s njim.
Dugo smo sedeli ćuteći. Kao nikada ranije. Dok mi nisu pali na pamet magične
reči:
– Hoćeš li da ključ večeras bude kod tebe?
Ili odmah okrete glavu i pogleda me začuđeno. Kao da ne veruje ušima. Ponovo
je bio nepoverljiv. Pružam šaku i stavljam mu ključ u ruke. Njemu sijaju oči: pomi-
rili smo se. Stežući ključ, Ili mi govori tihim, mekim glasom:
– Treba čuvati tajnu. Ne smemo da otkrijemo drugovima. Nijednom!
Zakleo se. Zakleo se u oca.
Zatim smo sedeli na travi ovlaženom rosom i planirali “sutrašnji plan”:
Ili će da mi donese ključ ujutru, rano, čim mi roditelji budu krenuli na po-
sao; zatim ću otključati biblioteku “mojim ključem”, uzeću knjigu, čitaću “dnevni
obrok”, pedesetak stranica, i u uveče, tu kod trga ispred Stare džamije, ispričaću
mom drugu ono što sam pročitao. Pošto smo razgovarali još malo o detaljima “na-
šeg plana”, grlimo se i rastajemo.
Kao što smo to nekada radili, pre nekoliko meseci, kada smo krali orahe u Fa-
nijevoj bašti.
Sutradan, kao nikada pre, rano se budim. Zajedno s mojim roditeljima. Moj
otac me sumnjičavo osmotri i pre nego što krenu na posao ponavi mi “radni zada-
tak”. Obećavam da ću izvršiti sve što treba iako su mi misli negde drugde. Čim su
roditelji izašli, došao je Ili, stavio mi ključ u ruke i nestao isto onako brzo kako je
i došao: sanjiv i bez jedne reči. Odmah sam pojurio u biblioteku. Ali tu sam opet
zastao: setio sam se “zadataka”. Menjam plan: bolje da ih prvo obavim. Zatim mogu
da sedim miran s mojim Manastirom. Najpre sam brzo pojeo doručak, a potom od-

lučio da sam “planiram” moj dan, moje vreme. Pocepao sam papir iz sveske za lepo
pisanje i na njemu (vodeći računa da ne pravim greške i da ne pišem kako pričam)
zapisujem:
1. Vreme branja smokava – 20 minuta;
2. Vreme zalivanja cveća – 15 minuta;
3. Vreme brisanja prašine – 10 minuta;
4. Vreme pisanja reči “Domovina” – 10 minuta;
5. Vreme za ručak – 5 minuta.
Saberem sve. Ukupno izađe 60 minuta, dakle, pun sat. Samo jedan sat za “uza-
ludne poslove”. Sve ostalo vreme imam za Manastir. Divno! Snažno sam povikao
“ura” i odmah, kao da me neko goni, počeo da obavljam “uzaludne poslove”. Obav-
ljam ih redom, prema spisku koji s vremena na vreme vadim ga iz džepa. Na kraju,
shvatam da je još jutro i da do “vremena ručka” ima još dosta vremena. Ipak, pojeo
sam “ručak”. Silom, razume se. I odmah, tako znojav, požurio u biblioteku. Rukom
koja ne prestaje da podrhtava uspevam da uguram ključ u rupu katanca. Okrećem
dva puta i otključavam. Opet drhteći, mada mi ovog puta više mi treperi srce nego
ruke, polako otvaram vratanca biblioteke i eto: preda mnom se ukazuju one – knji-
ge. Mnogobrojne i u raznim bojama. Tanke i debele. Raznovrsne. Neke prelistavam.
Uglavnom s nogu. Treba mi samo malo vremena da među njima nađem onu, moju
knjigu. Gledam je nekako sažaljivo: čini mi se kao da je stavljena po strani od dru-
gih. Izvlačim je pažljivo i stavljam je pod pazuh, kao otac. Ležim potrbuške na kre-
vet roditelja i polažem je ispred sebe. Izgubio sam nešto vremena dok sam našao
gde sam prekinuo čitanje prvi put. To me je malo uznemirilo. Možda je trebalo da
prelomim stranicu. Možda bolje ne. Otac bi shvatio da je to moj trag.
Možda treba da upamtim broj stranice. Tako da! To ne stvara opasnosti. Smirio
sam se i počeo da čitam. Ali ne opsednuto kao prvi put. Ovoga puta smireno: imam
dosta vremena. Čitam polako i pokušam da razumem što više. Prekidam češće i ne
samo kada treba da protegnem noge, ili da piškim. Posle pročitanih deset stranica,
ustajem i uzimam po jednu smokvu iz korpe.
Na strani 105, upravo tu gde je “Fabricio određen da čuva kod mosta”, preki-
dam čitanje. Ne zato što nemam vremena i što mi se ne čita, nego što sam ispunio
dnevni plan od pedeset stranica. Zatim, čim sam vratio knjigu u biblioteku, sakrio
sam ključ na jednom tajnom mestu. (Nije potrebno ni da vi znate gde). Sve vreme,
dok nisu došli roditelji, lunjao sam po kući i dvorištu, razmišljao i proživljavao Fa-
bricijeve avanture. A kada se otac vratio s posla gledao me je sumnjičavo: čini se da
je pokušavao da nađe razloge mojoj radosti. Ali me je potom, proverivši najpre sve
tragove koji su me odali prvi put, pomazio po glavi i pohvalio me zbog obavljenog
posla.
U sumrak, srećem se s Ilom na trgu ispred Stare džamije. Biramo jedno izdvo-
jeno mesto, gde drugovi nikako ne mogu da nas nađu. Sedamo na travu ovlaženu ro-
som. Odmah, ne gubeći vreme, počinjem da prepričavam pedeset novih stranica. Ili
me stalno prekida. Postavlja mi raznorazna pitanja. I pitanja koje nemaju nikakve
veze s mojim pričanjem. Na kraju, grlimo se i svako odlazi na svoju stranu:

Postali smo drugovi veći nego ikada.
Tako smo nastavili duže od deset dana.
Dok nismo završili Parmski kartuzijanski manastir.
* * *
Negde krajem 1993. ili početkom 1994. godine upoznao sam se i sprijateljio s
jednim mladim francuskim rediteljem, koji je došao u Skadarsko pozorište da gleda
postavku Sartrovog komada.
U jednom od naših razgovora bilo je reči i o francuskim klasicima, koje sam
nastavio da čitam celog života, iako ne sa nekadašnjim uživanjem. Između ostalog,
pomenuli smo i Stendalov Parmski kartuzijanski manastir.
“Čitao si Manastir? Knjigu od 600 strana? Kako si mogao da čitaš takvu knjigu
u ovo vreme?”, čudio se moj prijatelj stranac.
Rekao sam da ću mu jednom ispripovedati moju priču o Parmskom kartuzijan-
skom manastiru.
Ali nisam.
Ne znam koliko i kako može da me razume jedan mlad dvadesetpetogodišnjak,
pritom još i Parižanin.

Anastasis Vistonitis
Probijeni bubnjevi
prevela s grčkog: Gaga Rosić
1. (Vojvodina – tragom Danila Kiša)
Danila Kiša sam otkrio 1983. u Njujorku. U knjižari Strand, opčinjavajućem la-
virintu za književne toreadore, na jednoj od desetina tezgi nalazili su se njegov ro-
man Bašta, pepeo i knjiga priča Grobnica za Borisa Davidoviča. Kasnije ću pročitati
Enciklopediju mrtvih i Peščanik.
Ne znam ko je i kada rekao da je Kiš bio poslednji jugoslovenski pisac. Devet-
naest godina kasnije, zateći ću se u njegovom kraju, Vojvodini, uzaludno tragajući
za mestom i ljudima koje opisuje. Kiš je umro 1989. i ubrzo potom Jugoslavija više
nije postojala.
U Novom Sadu neko mi je pokazao mesto na kojem se pre NATO bombardo-
vanja uzdizao jedan od najvećih mostova na Dunavu. Njegov graditelj, mađarskog
porekla, tast moga prijatelja, pisca Vladislava Bajca, i dalje živi u tom gradu, ali više
ne odlazi u šetnju obalom reke. Ne može, kaže, da je gleda bez mosta. Kao da su mu
odstranili deo pamćenja.
Da bi srušili most NATO avionima bilo je potrebno da ga bombarduju tri puta.
Graditelj, rekao mi je Bajac, nije davao nikakve izjave za štampu, nije otišao da plače
nad ruševinama. Skupio je nacrte, napravio fotokopije i poslao ih NATO-u, u Biri-
sel, proprativši ih uputnom porukom: “Šaljem vam nacrte da vidite kakav ste most
srušili i da vam pomognu kada ga budete ponovo gradili.”
Danilo Kiš, poslednji jugoslovenski pisac. Posmrtna ploča nad njegovim de-
lom. Danas dajem prednost njegovoj Grobnici za Borisa Davidoviča u odnosu na
Solženjicinov Arhipelag Gulag. Kišova knjiga je višestruko manja, a ne znam koliko
puta bolja od Solženjicinovog anti-epa. I ako zaista opisuje onog trojanskog konja
koji se naziva Kominterna, kao što govori Brodski, nema više značaja. Kiš, strasni
sledbenik Borhesa i Džojsa, započeće taj opis još u Peščaniku. Šta znači isleđivanje?
Šta je čovek koga progone? Šta znači progonstvo?
Na Fruškoj gori, gde sam proveo deset dana, Saša, pisac oštrih eseja, u kojima
sa katalitičkom ironijom dovodi u pitanje nadobudnost velikih ideja, kaže mi da mu
se više dopadaju knjige Milorada Pavića od Kišovih. Zbog čega? Evo objašnjenja
koje mi je prvo palo na pamet: Saša je Rus i smatra da je u ovom kraju, nad kojim se
nadvija senka Austrougarske monarhije, ali ga Srbi nazivaju malom Svetom gorom
(uporište Istoka na produženom prstu centralne Evrope), potrebno da se i simbo-

lizam menja. Dakle, na Pavićevu “hazarsku facu” u svakom slučaju gleda povoljnije
nego na mračne Kišove komesare.
Kritični izbori. U susednoj Kikindi jedan političar pre tri dana je organizovao
predizborni skup. Govori pred vrlo malim auditorijumom – ni dvesta ljudi. Posma-
tram ga izbliza, ispred mikrofona. Bled, gotovo apatičan, kao da to radi iz obaveze.
Svet na trgu ispija kafu i jede sladoled. Neki starci, kao zaostali iz titoističkog reži-
ma ili sišli direktno sa Kišovih stranica, gledaju ga sa nepoverenjem. Sutra će biti
gore nego danas.
(...)
Setio sam se onoga što mi je rekao jedan Slovenac: “Kiš je sve to prezirao. Koli-
ko je bio Jugosloven, toliko je bio i srednjoevropejac. Napustio je Jugoslaviju i oti-
šao da živi i umre u Parizu. Već tada je predosetio raspad. Pušio je tri paklice goloa-
za dnevno. Kao da je hteo da izgori pre vremena.”
S prozora se video Dunav. Bez trupa Osmanlija i grofa Esterhazija – Sloveni i
Mađari na obalama vremena.
2. (BEOGRAD)
“Najružniji grad sazdan na najlepšem mestu”, rekao je nekada Le Korbizje za Beo-
grad.
Visoko, sa tvrđave Kalemegdan, koja opasuje istoimeni park, gledam u nizini
kulu u kojoj je ubijen Riga od Fere. Još niže, Dunav se sreće sa Savom; nekada je
Gadafi tražio da kupi deo te impresionističke slike. Priroda podstiče ambicije dik-
tatora.
Sa ove razdaljine povratak u prošlost izizava mitske slike nemoćne da prome-
ne depresivnu sadašnjost, ali se, bar tako govore, neko ipak može predati njihovom
treptaju i zaboraviti da je NATO 1999. bombardovao Beograd. Omladina je, narav-
no, aktivna na svoj način i ne prestaje da se zabavlja u desetinama kafića i barova u
centru Beograda – uostalom, ne tako davno, u tom gradu je kucalo srce Jugoslavije.
Srbija je u predizbornom periodu. Juče popodne, blizu opštine gde se nalazi i
moj hotel, drugi političar, ekstremni radikal, po jakom pljusku je, uz pratnju pesa-
ma, povika i udarce bubnjeva, držao govor. Lalićevi stihovi, napisani pre dvadeset
godina, zvučali su proročanski:
Zaspao sam i sanjao bubnjeve. Drevne bubnjeve.

Ogromne crne probijene bubnjeve izbačene na kiši.
“Šta kažeš, koliko procenata će dobiti ovaj?” – zapitao sam Milana.

“M-m-m, vrlo mali. Ne više od tri posto” – rekao je.
(Vrativši se u Atinu čuo sam rezultate na vestima. Radikal je dobio više od dva-
deset posto.)
U hotelskom baru televizija prenosi suđenje Miloševiću u Hagu, ali samo
poneko od posetilaca, koji ćutke ispijaju svoje kafe, to gleda. Nekadašnji Sloba, a
današnji “neko drugi”, sedeo je, bezizražajan, za optuženičkom klupom, predstav-

ljajući lice koga nisu želeli da se sećaju. Čak ni onih demonstracija sa pištaljkama
protiv njega.
“Pavić mi je juče pomenuo kako je i on izlazio na demonstracije noseći pištalj-
ku” – rekao sam.
“Sada daje takve izjave? “ – nasmejao se.
“Da, zašto?”
“Pusti, bolje ne pitaj.”
Bila jednom jedna zemlja koja se zvala Jugoslavija i jedan jezik koji su nazivali
srpskohrvatski, a danas se zove čas srpski, čas hrvatski, čas bosanski. Vrhunski fi-
lolog koji ga je utemeljio, Vuk Stefanović Karadžić, sahranjen je ispred beogradske
Saborne crkve. A Ivo Andrić bio je Bosanac – to stalno ponavljaju u Sarajevu, kao
da je reč o pogrešno datiranom rukopisu, mada je Andrić pre svega bio Jugosloven.
Srbi ga smatraju Srbinom, a fanatični Zagrepčani ne žele ni da čuju za tog vrhun-
skog pisca, kao što se srpski nacionalisti ježe već na pomen imena velikog jugoslo-
venskog vajara Ivana Meštrovića, koji je bio poreklom iz Zagreba, a danas ga razni
postmoderni prosvetitelji klasifikuju u rečnicima kao Amerikanohrvata. Meštrovi-
ća, kome je nekada Sikelijanos posvetio jednu divnu pesmu.
“Ako želiš da shvatiš kako smo stigli do ovog užasa, ponovo pročitaj Milovana
Đilasa” – kaže Milutin koji ne vidi nikakvu budućnost zemlje u narednih dvadeset
godina.
Ali, danas kao da se niko ne zanima za mrtvog lisca. Kvalitet života je pao na
predratni nivo. Ekonomiju u svojim rukama drži monolitna paradržavna vlast, po-
nikla iz ratnog pepela. Kada je reč o piscima, jedino im preostaju crni humor i sar-
kazam.
Večernji specijalitet u restoranu je pečena prasetina.
“Sada ćemo uživati u Kirkinoj večeri” – kaže pesnik Borislav Radović, zadovolj-
no se osmehujući. Izgleda miran, ali nije. Od značajnih pesnika, Vasko Popa i Ivan
V. Lalić više nisu živi. Miodrag Pavlović provodi vreme između Srbije i Nemačke.
Narednog jutra, šetajući gradom, spazio sam između mnogih razglednica i jednu
koja je prikazivala nekog divljaka duge brade, koji je silovao Mikija Mausa sa sadistič-
kim izrazom radosti na licu – sasvim u suprotnosti sa prestrašenim pogledom junaka
crtanog filma. Potom sam prošao pored bombardovanih zdanja, koja nisu stigli da po-
novo sazidaju. Sa zakašnjenjem se kajem što nisam kupio onu razglednicu.
Tih dana je prikazivana pozorišna adaptacija Pavićevog Hazarskog rečnika. Pi-
sac je sanjao da vidi isti komad na grčkoj sceni. Imao je jednu vrlo maštovitu ideju:
da dvorana bude podeljena na dve sekcije, za muškarce i žene, kao i sama scena.
Tako bi teatar upućivao na oblik krsta.

Zoran Ferić
Utrka
1.
Ujutro je Matej zatekao starca kako pljuje na fotografiju. Sjedio je u fotelji dr-
žeći mali crno-bijeli pravokutnik u desnoj ruci. Iz prilične visine ispuštao je slinu
na mjesto gdje se nalazilo lice neke žene. Pjenasta tekućina mu se na usnama for-
mirala u kapljicu koja se prilično popunila prije nego li je skliznula. Kao kad se kap
vode stvara na slavini sa slabom gumicom. Vidjevši Mateja, obrisao je fotografiju o
rub kućnog ogrtača.
– Sestra moje žene – pojasnio je.
Matej se sagnuo da bi dohvatio starčevu gusku. Više mu se nije gadilo. Već je
četiri mjeseca otkako svakodnevno pomaže ovom starom čovjeku. To je ušlo u ras-
pored njegova dana. Ujutro podizao bi u kuhinji Karitasa kohšale s toplim obroci-
ma za starca, zatim bi mu pospremao krevet, provjetravao sobu, izlijevao sadržaj
guske i servirao ručak. To su bili njegovi zadaci. Četvrtkom mu je mijenjao postelji-
nu, ukoliko to nije trebalo napraviti i češće. Poslije podne starca su obilazile nećaki-
nje, a Matej je mogao ići na treninge s dečkima iz biciklističkog kluba.
– Zar to više nije vaš grob? – rekao je držeći starčevu gusku. Osjećao je da bi
bilo pristojno nešto pitati o tome.
– U njemu je moja žena – objasnio je starac. – I njihovi roditelji. Prije trideset
godina dao sam punomoć da ih zakopaju, a sada se šogorica sudi protiv mene.
– Kako je to moguće? Mislim, da se sudi za vaš grob?
– A šta misliš? – prošištao je starac ljutito – Korupcija!
Na stolu još je uvijek stajala starčeva večera od sinoć. Netaknuta. Ostavila mu
je nećakinja, a on je vjerojatno rekao da će jesti kasnije.
– Neće pomoći ako odbijate hranu – rekao je Matej odlazeći da izlije sadržaj guske.
– Nemam apetita – doviknuo je starac.
Matej se po prvi puta otkako na ovaj način služi svojoj domovini suočio s oz-
biljnim problemom: kako natjerati starca da jede. Slušao je već o starcima koji odbi-

jaju hranu do smrti. Ovaj starac imao je kožni karcinom s relativno dobrim progno-
zama. Međutim, te su se dobre prognoze odnosile na čovjeka koji se pravilno hrani
i živi disciplinirano.
– Znači ona se nema gdje pokopati? – upitao je vrativši se i stavljajući gusku
pod krevet.
Starac ga je pogledao kao da se odjednom vratio s dugog putovanja. Onda je
spremio fotografiju u gornji džep pidžame i samo promrmljao:
– Na čijoj si ti strani?
To je bilo opasno pitanje. Mjesecima se s ovim starcem dobro slagao, iako nisu
bili bliski. Nije mu bilo u interesu to da sada pokvari.
– Mislim – rekao je Matej – ako su već svi u tom grobu, i vaši i njihovi roditelji,
zašto ne biste bili i vi i ona?
Starac je šutio. Zastori su bili odgrnuti i zakačeni na prozorske kvake. Kao u
malom kazalištu. To mu je omogućavalo da iz fotelje gleda ulicu.
– Ne možemo! – rekao je. – Ostalo je samo jedno ukopno mjesto.
2.
Stvar je bila u tome što je starčev karcinom bio spor. Mogao je s njim živjeti godi-
nama. Mnogi bi bili sretni zbog te činjenice, ali ovaj starac nije bio zadovoljan svojim
rakom. Krajem ožujka zamolio je Mateja da mu nazove jedan broj. Dočekao ga je već
spreman, u fotelji, kao i onda kad je pljuvao na fotografiju. Bio je tajnovit i Matej je
morao obećati da niti jednoj od nećakinja neće spomenuti taj telefonski razgovor.
– Koga ćemo zvati? – pitao je.
Starac mu je pružio broj na papiriću.
– Reci da si Davor… i da zoveš iz Kanade. Pitaj kako je teta Rajka.
– Prepoznat će da je tuđi glas!
– Neće. Taj se ne javlja često.
– Tražite da se lažno predstavljam?
– Da. U zamjenu za uslugu.
– Kakvu ?
– Pa recimo – rekao je – neću više srati u krevet. Časna pionirska.
Matej ga je pogledao s čuđenjem. Osjetio je i zadah alkohola. Stari se, dakle,
sasvim sam, na štakama prošetao do kućnog bara, koji je bio u regalu na drugom
kraju sobe. Imao je te štake koje su izgledale kao male barske stolice. Svaka je imala
tri noge od rostfraja i tapecirano hvatište. Tko zna koliko vremena mu je trebalo da
stigne do svoje zalihe pića i da se vrati.
– Pa nikada to niste radili u krevet!!!
– Nisam? – rekao je. – Ali mogu početi. Misliš da ne mogu? Mogu se posrati
i ovdje, nasred sobe. Hoćeš na tepihu ili na parketima? Parni dani tepih, neparni
parketi. Pa da čačkalicom čeprkaš ono između fuga…
Starac to nije mislio ozbiljno. Znao je da nekako mora udobrovoljiti Mateja.
– A mogu srati i u vaze – nastavio je – ja sam stari ilegalac. Da tjednima smrdi,
a da se ne otkrije.

Matej je teatralno skinuo jaknu, kao da se sprema potpisati nekakvu kapitula-
ciju. Stavio je papirić pred sebe i okrenuo brojčanik. Trebalo je dosta da se itko javi.
Predstavio se i pitao za tetu Rajku. Ženski glas s druge strane žice govorio je dugo.
Matej je s vremena na vrijeme kimao glavom i ponavljao:
– Da… da!
Starac je koncentrirano gledao u njegove usne. Kao da tamo može pročitati što
govori žena s druge strane.
– No, kako je? – pitao je čim je Matej spustio slušalicu.
– Bolesna!
Starčevo lice se smrklo.
– Je li ozbiljno? – U njegovu glasu bilo je strepnje.
– Uznapredovali lupus.
3.
Čitavo sljedeće jutro Matej je morao objašnjavati starom čovjeku kako radi
lupus. Rekao mu je da je to autoimuna bolest čiji blaži oblik napada kožu, a teži,
sistemski, zapravo cijelo tijelo. Najviše oštećuje bubrege, zglobove i krvne žile. Kod
starijih ljudi to je posebno opasno zato što je njima i inače načet obrambeni sustav.
Starac je strpljivo slušao, a onda rekao:
– Što misliš, što je brže? Rak, ili lupus?
– Ne znam – rekao je Matej. – Ali žena je u teškom stanju. Ne može maknuti iz
kreveta i dva puta tjedno je voze na dijalizu.
– To nije dobro – mrmljao je starac. – Dijaliza nije dobra.
Onda se malo zamislio, kao da pokušava vizualizirati aparat za dijalizu i sestru
svoje žene kako leži s onim iglama u žilama.
– A da uzmemo leksikon zdravlja ? – upitao je neočekivano.
– Što će nam?
– Da vidimo kamo metastazira rak kože.
– Mislim da se ne biste trebali time opterećivati.
Želio je osloboditi starca mučne potrage. Međutim, starac mu je rekao:
– Vidiš tamo u regalu, pored enciklopedija.
Morao je ustati i donijeti staru knjigu smećkastih korica na čijoj je naslovnici
pozlaćenim slovima bilo utisnuto: Dr. Edo Deutsch, Leksikon zdravlja, priručnik za
zdrave i bolesne.
– Potraži rak kože!
Dok je Matej oprezno vrtio stranice, jer su ispadale iz uveza, stari je govorio:
– Bilo bi najbolje da metastazira u jetru!
Matej ga je pogledao začuđeno.
– Zašto?
– Zato što je tako najbrže – odgovorio je starac. – To sam čitao kod Švejka. Je-
dan vojni svećenik na ruskoj fronti dobio je rak jetre jer se prežderavao masne hra-
ne, dok su vojnici gladovali. Umro je za tri tjedna.
Rak kože nalazio se u leksikonu zdravlja između raka ženskih spolnih organa

i raka grla. Prema onome što je pisalo u leksikonu i jedan i drugi bili su daleko opa-
sniji od raka kože.
– Kuda metastazira ? – pitao je nestrpljivo.
– Ne piše – rekao je Matej. Bilo mu je žao što mora razočarati starca.
– Možemo pogledati pod metastaze! – Starac nije gubio nadu.
O metastazama je pisalo samo da su to otrgnute stanice raka koje putem krvi ili
limfe dolaze u zdrave organe i tamo uzrokuju nova ognjišta bolesti.
Poslije je starac zamolio Mateja da mu ponovno pročita to o raku kože i kad je
čuo da se radi o relativno neopasnom karcinomu s dobrim prognozama jer je vidljiv
i liječenje u pravilu počinje u ranoj fazi, bio je sav snužden. S takvim stanjem stvari
bilo se teško pomiriti. Pogotovo dok lupus tete Rajke nezadrživo napreduje.
4.
Prvoga travnja osim uobičajene hrane u kohšalama nosio je starcu i dvije ba-
klave. Znao je da baklavama ne može odoljeti. A smislio je i simpatičnu laž: da su
na Marsu pronađeni fosili prethistorijskih životinja. Međutim, kad je ušao u sobu,
našao je starca na podu, kako tiho ječi. Bio je sav skvrčen i Matej ga je jedva raspet-
ljao od onih barskih stolica pomoću kojih je hodao. Bio je očito sam pošao na zahod
i onda ga je svladala slabost.
– Nije mi jasno kako taj grob ima još samo jedno mjesto – rekao je starcu nakon
što ga je podigao i smjestio u fotelju pred televizor. Htio ga je nekako zainteresirati.
– Jedno za lijes – rekao je starac promuklo – …ostalo za urne.
Matej je zastao. Sve je, dakle, proizlazilo iz starčeve želje da bude pokopan u
lijesu.
– Ali ni kremiranje nije tako strašno – rekao je da ga nekako utješi. – Konačno,
poslije čovjeku bude svejedno.
Starac ga je fiksirao mutnim pogledom. Izgledalo je kao da to čini iz daljine.
– Ne bojim se smrti, bio sam u ratu – rekao je – ali vidio sam kako gori čovjek.
Jesi li ikada vidio kako gori čovjek?
– Ne!
– Po slojevima! Prvo počinju plikovi, onda se plikovi otvaraju i vatra zahvaća
unutarnji sloj. Onda se i to rastvara, a boja plamena se mijenja. Tijelo se nekontro-
lirano grči…
– Dosta. Mislim da ste mi objasnili. Ali što se može sada učiniti?
– Ništa – rekao je starac. Izvadio je iz ladice komode koja je stajala kraj fotelje
nekakav papir. Bilo je rješenje Općinskog suda o sporu oko groba. Zaključeno je da
gospođa Rajka kao suvlasnik grobnog mjesta ima uredno ovjerenu punomoć s pot-
pisom svoje sestre i starčevim, što joj zakonski omogućuje da bude pokopana baš u
tom grobu. Iako je, dakle, starac još uvijek vlasnik, ne može joj osporiti ukopavanje.
– Odvjetnik je sastavio žalbu – rekao je starac – ali sudovi su spori. To će trajati.
Matej se zamislio. Trebalo se sada boriti za ovog starca, kao što bi se borio u
ratu. Onda mu je palo na pamet.
– Možda se gospođa Rajka ne boji kremiranja. Ako je tako, problem je riješen.

– Sumnjam – rekao je starac. Ako se i ne boji, htjet će u lijesu, meni za inat.
Čitav život radile su stvari meni za inat.
– Tko?
– Ona i moja pokojna. Dovodile su me do ludila s tim inatom.
Starac je zašutio. Koso jutarnje sunce ulazilo je u sobu tvoreći duge trake svje-
tla i stvarajući na tapetama žute pjege. Zidovi su sada, nakratko, nalikovali leopar-
dovom krznu. Onda je Matej rekao:
– A da joj napišete pismo?
5.
Sljedećih dana požalio je zbog prijedloga. Starac je neočekivano ponovio staru

prijetnju:
– Ako mi ne pomogneš napisati pismo, opet počinjem srati u krevet!
Natjerao je Mateja da sastavlja tih nekoliko riječi koje bi mu omogućile da ne
bude zapaljen. Naravno, u slučaju da lupus tete Rajke bude brži od njegova karci-
noma. Od svih mogućih načina da sestru svoje pokojne žene zamoli za prvenstvo
ukopa u integralnom stanju, stari je izabrao baš ljubavno pismo.
– Ubacit ćemo vespu! – rekao je.
– Kakvu vespu? .
– Pazi.. Ja ću govoriti, a ti ćeš slagati u rečenice. Mlad si, valjda pišeš ljubavna
pisma.
Bilo bi teško objasniti ovom starcu da ljubavna pisma danas izgledaju potpuno
drugačije nego u njegovo vrijeme i da se pišu elektronskom poštom ili SMS– om
djevojkama koje možda niti ne poznaješ.
– Napisat ćeš da je to bilo onda kad smo se vozili na vespi, gore oko Mirogoja.
Blaga proljetna večer, topli zrak udara u lice, plamićci svijeća titraju po grobovima.
– Polako! – rekao je Matej poslušno bilježeći riječi… plamićci svijeća titraju po
grobovima… bio je kao dijete u prvom osnovne.
– Piši da sam o toj vožnji kasnije mislio. Godinama. Reći ćeš da sam zamišljao
kako joj govorim. Svašta joj govorim. Ona me, kao, pita što mislim, a ja kažem: “Ako
imaš hrabrosti čuti, reći ću ti!”
Starac se bio potpuno zanio, a Matej više nije pokušavao bilježiti riječi. Stvar je
bila sve zanimljivija: vespa, Mirogoj, dvoje staraca koji su onda bili mladi, a sada se
natječu tko će prvi umrijeti.
– Onda joj, kao, kažem da ženskoj ljepoti i šarmu daje novu dimenziju: kompak-
tnost. Ona malo šuti, misli da joj se rugam. Međutim, nije sigurna. Ja nastavljam da
bih joj morao to objašnjavati čitav život. Tu jednu riječ. Svaku sekundu toga života.
No, sada je, naravno kasno. Dijelim stol i krevet s njenom sestrom. I nemam prava na
još jednu ljubav jer mi je ista osoba, njena sestra, sada i kćer i žena. To mora biti jedina
ljubav moga života. Rajka me gleda razrogačenih očiju, strah joj je prednjim zubima
čak zagrizao donju usnu. Znam to, svaka usta strah grize na svoj način…
– Stanite! – rekao je Matej. – Polako! Ovako nećemo nikud. Prvo mi recite što
znači ta kompaktnost. Moramo to prvo objasniti.

– A šta ćeš mi onda ti? – rekao je starac. – Tebe baš trebam da objašnjavaš takve
stvari… recimo da je to, onako, sve dobre osobine zajedno. U ravnoteži. Kao, sise,
guzica, noge, sve čvrsto…i karakter.
– Znači sve je čvrsto. I karakter.
– Tako – rekao je starac. – Ali ne zaboravi da to samo zamišljamo.
– Da, zamišljamo – rekao je Matej. Nije mogao uhvatiti što starac želi reći s tom
pričom o ženi, kćeri i njihovoj sestri na vespi. I sve k tome na Mirogoju. Koncept
pisma je trebalo nekako privesti kraju.
– Dobro, recimo da ste joj izjavili ljubav tako… na malo neobičan način. Što
sada?
– Sada glavno – rekao je starac. – reći ćeš da sam gorio čitavog života, preko
četrdeset godina, da sam izgorio, da sam već sam pepeo. Pa prema tome ne bi bilo
pravedno da me spale. To nekako pametno formuliraj… da izgleda uvjerljivo.
Starcu je trebalo tjedan dana da ispriča pismo, a Mateju još pola tjedna da ga
napiše. Poslano je šesnaestog travnja, točno deset dana poslije godišnjice početka
drugog svjetskog rata.
6.
Nekoliko dana nakon što je otišlo pismo, zatekao je starca kako proučava kar-
cinom na svojim prsima. Golemi kožni rak izgledao je kao da se starčevo srce sme-
žuralo, posmeđilo pa izašlo na kožu da plaši ljude. Mateju je palo na pamet da dje-
vojčice tako gledaju svoje tek propupale grudi.
– Što ti se čini, je li narastao?
– Ne znam – rekao je Matej – ne proučavam vaše tumore.
– Izgleda kao govno. Kao da mi se buldog posrao na prsima.
Starac je sve to radio samo da bi olakšao čekanje pisma. A zapravo je svakoga
dana pogledom pratio poštara koji je prolazio pored kuće. Nije zastajao, čak ni da
baci račun, ili prospekt.
Međutim, to mučno čekanje odgovora i promatranje karcinoma bilo je ublaže-
no jednom sretnom okolnošću: stari je dobio kolica. Kupile su mu ih nećakinje da
više ne pada. Pomoću ta dva kotača lagano je klizio po sobi, kao rijedak spoj biolo-
gije i mehanike, a Matej je mislio o biciklizmu. Razlika između invalidskih kolica i
bicikla bila je, zapravo, samo prostorna. Na biciklu kotači su bili postavljeni jedan
za drugim, a na kolicima paralelno. Bilo je nešto strašno u činjenici da kotači, kad se
jednom prestanu kretati jedan za drugim, mogu biti u pokretu i jedan pored drugog.
Kao da je jedan od njih, onaj stražnji, odjednom sustigao onog prvog.
Sretna okolnost bila je i činjenica što je čekajući pismo, starac imao dobar ape-
tit. Pojeo bi gotovo sav cušpajz i meso koje mu je donosio Matej. U vrijeme ručka,
parkirao bi se s kolicima ispred pisaće plohe nesesera koja je bila ukrašena intarzi-
jama. Tu mu je Matej servirao ručak. Da može gledati na ulicu kroz razgrnute za-
store. Buljio je u staklenu plohu prozora kao da gleda u ekran televizora. A onda se,
negdje krajem travnja, ispred prozora zaustavio žuti golf. Iz automobila je izašao
čovjek u poštarskoj uniformi i pozvonio. Bio je brzojav. Starac ga je pohlepno uzeo

i rastrgao omotnicu. Nije sačekao ni da mu Matej pruži drveni nož za otvaranje pi-
sama. Pisalo je:
“ Šogore, učinit ću kako želite. Iako niste zaslužili. Pozdrav, Rajka. “
7.
U svibnju, kad su procvjetale ruže, starac je potpuno savladao kretanje kolicima.
Spretno je zaobilazio namještaj kao da su kolci na slalomskoj stazi. U tom je po-
kretu bilo radosti koju Matej prije toga nije kod njega primjećivao. Vrijeme je bilo
blago, kao u onom pismu s Mirogoja, a prozori su stajali otvoreni. Pčele bi ponekad
ušle u sobu napadno zujeći, napravile krug, pa izlijetale. Miris mokraće iz guske pod
krevetom više se nije osjećao i Matej se trudio doručkovati sa starcem. Stari je pak
bio brbljiviji i govorio je o prošlosti. Svako malo vraćao se na sestru svoje žene. Kao
da joj povlaštenim položajem u svojim pričama odjednom želi odati počast što ga je
oslobodila spaljivanja.
Govorio je o njihovim zajedničkim izletima u Samobor. Odlazili su starčevom
škodom, on, njegova pokojna žena, njena sestra i njihovi roditelji. Nosili su limenu
kutiju s kuhanim jajima i pohanom piletinom, kao i svi izletnici onih godina. Auto
su ostavljali kod restorana Lavica i onda se pješice penjali na stari grad. Odatle je
pucao lijep vidik na Samobor i okolicu i to je povišeno mjesto bilo kao stvoreno da
se na njemu pojedu jaja i piletina. Ispod razvalina grada bio je bazen i tu su provo-
dili popodneva igrajući belot i plivajući. Starac kaže da se često osjećao kao da ga je
ova obitelj posvojila, nešto kao treće dijete. Problem je bio u tome što se niti njego-
va žena nije htjela odreći uloge djeteta. Svakome je glumila tu svoju rolu, i njemu
i svojoj sestri, a bome i roditeljima. Tako mu je polako postala i žena i kći. Stvar
komplicirana za brak. S druge strane, njena sestra preuzimala je ulogu odrasle oso-
be koja brine o svemu. Ona je govorila na koje mjesto parkirati jer će popodne doći
hlad, ona je određivala rutu planinarenja i raspored dana. I nju se slušalo. Tako je to
bilo u Samoboru prije četrdeset godina.
U to vrijeme nabavio je i vespu. Njegova žena se bojala, kaže, sjesti na motor
i zato ga je morao voziti sam. Sve je više stvari radio sam, žena je stalno odlazila
roditeljima, još je uvijek s majkom išla u kupovinu, a kad su bili u krevetu gasila je
svjetlo. Nikako da se prestane ponašati kao dijete. A njemu je nedostajala odrasla
žena. Krvavo mu je nedostajala. Ponekad, dok su jeli, potpuno bi zaboravio na nju.
Prenuo bi se tek kad bi ga dotaknula.
Jedne nedjelje popodne došla je njena sestra.
–Šogore, hoćeš me naučiti voziti vespu?
– Ja se strašno bojim – rekla je njegova žena – ali Rajku možeš naučiti.
Tako su otišli na Mirogoj, u Aleju Hermana Bollea. Vozili su se uz arkade, a
onda je posjeo Rajku pred sebe, stavio joj ruke na guvernal, a on je odostraga obgrlio
i položio svoje ruke na njene.
– Evo, sada polako daš gas, a istovremeno puštaš kuplung. Tako. Evo vidiš,
idemo.
Matej ga je gledao. Nikad ga nije vidio ovakvog, veselog i bistrih očiju.
– Jeste li bili zaljubljeni u nju?

Starac je malko oklijevao i gledao kroz prozor.
– Gluposti – rekao je tiho – ali to je bila lijepa vožnja.
– I? Što ste napravili, jeste joj rekli?
– Ne – rekao je. –Ali ona je bila žena, čistokrvna žena, ako me razumiješ. Miri-
sala je kao žena.
– I jeste li se poslije toga još vozili? – pitao je Matej sa smiješkom.
– Poslije toga glupača više nije s nama išla na izlete i počela mi je govoriti vi.
Nismo se više viđali.
Vijest o Rajkinoj smrti zatekla je starca na kahlici. Rekao je da želi isprobati
noćnu posudu koja se nalazila na kolicima, ispod sjedala. Sada još može do zahoda,
može se potpuno sam i premjestiti s kolica na školjku, ali doći će vrijeme, govorio
je, kad to neće moći. Tada više neće biti ni Mateja, jer će mu završiti vojni rok. I dok
je starac još sjedio na kolicima i tiskao, zazvonio je telefon.
8.
Pripreme za sprovod počele su već od osam ujutro. Sve stvari koje je starac do
sada uspješno obavljao sam, trebalo je u ovoj prilici malo pogurati. Nije se, recimo,
znao sam obrijati, iako je to radio svakoga jutra.
– Sveži mi kravatu – rekao je u jednom trenutku. – zaboravio sam!
Matej ni sam nikada nije vezao kravatu pa su se tako mučili pred ogledalom
više od sata. Mogao je osjetiti miris koprive iz starčeve tek oprane kose i njuh la-
vande iz njegova tamno sivog odijela. Starac kao da je na trenutak napustio svoje
uobičajene mirise. Oko pola dvanaest jedna od nećakinja došla je po njih automo-
bilom i starac je još uvijek bio dobre volje. Raspoloženje mu se nije promijenilo čak
ni kad je nećakinja parkirala automobil blizu mrtvačnice. Neko vrijeme su prtljali
s njegovim kolicima koja su složena stajala u prtljažniku, a onda su se gotovo sama
rasklopila. Kao da im se sviđa atmosfera na groblju.
Dok su gurali starca prema jednom od izlaza za ispraćaj u mirogojskoj mrtvač-
nici, bio je sve uznemireniji. Osjećao je da nešto nije u redu. Rođaci koji ga godina-
ma nisu vidjeli prilazili su da ga pozdrave. On je samo odsutno odzdravljao. Budući
da se s kolicima nije mogao popeti po stepenicama, ostao je vani s Matejom dok je
nećakinja otišla u mrtvačnicu kondolirati.
– Nešto nije u redu – rekao je.
Matej je znao da će se dogoditi zlo. Čekao je to svakog trenutka. Tada su četiri
čovjeka u uniformama grobara i s gumenim čizmama dogurala kolica, postavila ih
tik ispred stepenica i ušla u mrtvačnicu. Starac ih je sumnjičavo gledao, a muški
zbor počeo je neku pjesmu na talijanskom.
Kad su se grobari vratili noseći lijes, starac samo što se nije onesvijestio. Buljio
je u lijes kao u neprijatelja. Zacijelo je tamo vidio svašta. Mrsku osobu u jednom
komadu kako mu se smije, zlobnu staricu koja se s njim našalila posljednji put. Iz
njegovih crta lica izbijale su mržnja i stid. Stid zbog sreće koju je osjećao nakon što
je povjerovao u riječi iz brzojava.
– To je bio njezin posljednji podvig – procijedio je – da me još jednom postidi.

I mislio je valjda kako će sada, u jednom komadu, u laku i hrastovini leći pored
njegovih najbližih. I tako će biti čitavu vječnost.
9.
Kad je završio s civilnim služenjem vojnog roka, Matej je potpisao ugovor za

biciklistički klub Krka iz Novog Mesta. Stvari su u Sloveniji, barem što se biciklizma
tiče, bile puno bolje i mogao je ondje živjeti kao profesionalni vozač. Na treninge
su odlazili obično izvan grada, u grupama po petorica. Svojim putanjama pravili su
velike polukružne oblike koje su zvali laticama. I stvarno, kad bi se njihove putanje
ucrtale u kartu grada, to bi izgledalo kao da se formiraju latice nekog golemog cvi-
jeta kojemu gradsko središte predstavlja tučak i čašicu. To, naravno, nije značilo
ništa. Govorili su to tek tako.
Tu i tamo sjetio bi se starca. Njegove šutnje, odbijanja hrane i toga kako je pro-
klinjao korupciju. Teta Rajka iz lijesa ga je potpuno porazila, i sada je ono malo ži-
vota što mu je preostalo morao utrošiti na to da se psihički pripremi za spaljivanje.
Odjednom se počeo panično bojati smrti i takvog ga se sjeća nakon što je posljednji
put prolio sadržaj njegove guske. Prošlo je više od šest mjeseci prije nego je u novi-
nama pročitao obavijest o starčevoj smrti. Baš su ubili nekog mafijaša i ona strani-
ca, umrli, bila je puna mafijaševih fotografija u crnom okviru i posljednjih pozdrava
rodbine i prijatelja. Razmišljao je o tome kako su mafijaši omiljeni, kad je pronašao
čitulju o starcu. Bez pompe, bez slike, samo nekoliko fraza:”U dubokoj boli javlja-
mo….nakon duge i teške bolesti…nećakinje i ostala tugujuća rodbina.”
Na dan sprovoda došao je u Zagreb autobusom, prerano. Prošetao se gradom kao
turist i popio sok na Zrinjevcu. Bilo je hladno, a na Mirogoju je puhao sjeverac koji je
kovitlao suho lišće. Ispred mrtvačnice smrzavalo se samo nekoliko ljudi, daleko manje
nego što ih je bilo na sprovodu starčeve šogorice. Začudilo ga je zašto je sprovod ovdje,
a ne u dvorani krematorija, ali je zbog nečega mislio da su ovamo donijeli urnu i da će je
odavde ispratiti na ukopavanje. Pokušavao se psihički pripremiti da ugleda starca koje-
ga je mjesecima njegovao kako prebiva u nečemu što nalikuje noćnoj posudi.
– Sve urne nalikuju kahlicaama – govorio je starac. – To je zato što su ljudi
govna.
Međutim, kad je ušao da izrazi saućešće, vidio je lijes.. Začudio se, položio ružu
na odar i rukovao se s ožalošćenima. Poslije je zajedno s onih nekoliko ljudi otpratio
starčev sanduk do groba. Raka je bila iskopana plitko, čak suviše plitko da bi tako
nešto bilo normalno. Nakon sprovoda pitao je o tome starčevu nećakinju.
– Morali smo – rekla je žena – nikako se nije dao u krematorij. Caltali smo tri-
sto eura da ga ovdje zakopaju. Inače se ne smije tako plitko, ali kad platiš nitko ne
kontrolira.
Zanimljivo je da se starca sada često sjeti dok trenira i na trkama. Kad juri i
daje sve od sebe, kad mu se svi mišići žile i tetive napregnu pa gotovo i ne osjeća svo-
je tijelo, kao da lebdi u bestežinskom stanju, kada se sve to poklopi, učini mu se na
trenutak da onaj zadnji kotač polagano sustiže prvi, pa dalje nastavljaju paralelno. I
što je najbolje, to ga više ne plaši.

Mihajlo Pantić
Plavo je tamnije od crnog
Atinu sam videla samo noću. Sa terase potkrovlja Hristosove zgrade, gde sam
dobila sobu, grad mi je ličio na veliku kornjaču, zaista ne znam zašto, naprosto tako,
ličio je. Stigla sam jednog aprilskog petka uveče, poslednjim dnevnim letom, iz avi-
ona smo gledali kako ogromno mediteransko sunce zapada za horizont, i sleteli
smo po mraku. U Beogradu su se vukli poslednji ostaci preduge, vlažne zime bez
snega jedne od prvih poratnih godina; drveće pod mojim prozorom još se mučilo da
prolista, a u Atini je već bilo rano leto. Zapahnuo me onaj miris koji postoji samo u
Grčkoj i valjda više nigde na svetu, to mi je uvek bilo važno, i sa mestima, i sa ljudi-
ma, i sa stanovima u kojima oni žive, ta razlika u mirisima.
Uzela sam taksi. Znam, klimnuo je glavom taksista kada sam mu dala cedulju sa
adresom, Dimocharous street 60, Athens, to je u blizini američke ambasade. Pokrenuo
je mašinu, i posle gotovo punog sata vožnje stigli smo pred zgradu koju je, saznaću ka-
snije, projektovao sam Hristos. Mada je po zanimanju bio arhitekta, mahom se bavio
drugim preduzećima. Pozvonila sam na interfon, vrata su zazujala, ušla sam u mali
hol vukući kofer i uspela se liftom na četvrti sprat, na kojem je postojao sam jedan
stan. Na vratima je pisalo: Hristos Papucakis. To je znači to. Pritisnula sam zvonce, iz
stana su dopirali glasovi. Otvorila mi je sredovečna žena, možda koju godinu starija
od mene, ja sam imala četrdeset četiri, a izgledala kao da imam trideset i tri, dva braka
za sobom i, konačno, valjda jednu dugu, stabilnu vezu, još ću o tome.
– Anteia – rekla je, i nastavila na engleskom. – Vi ste, pretpostavljam, Angelka,
još samo vas čekamo.

Nije umela da izgovori đ, pa sam tako i za ostale ubrzo postala Angelka umesto
Anđelka, vrlo važno, moramo se nekako zvati, sa đ ili bez njega.
Unutra je, osim Hristosa, bilo sve žensko društvo, njegova prijateljica Anteia, pa
Margarita Janopulu, takođe Grkinja, tehnički urednik knjige i glavni korektor, potom
Gergana iz Sofije, najmlađa i najlepša među nama, Špresa iz Skadra i ja, Anđelka, iz
Beograda. Sve smo bile lektorke, i Hristos, koji je naumio da objavi kanonsku antolo-
giju poezije balkanskih naroda u unakrsnom prevodu na sve te jezike, okupio nas je
da uradimo završne lekture i korekture, jer je Margarita, razumljivo, imala poteškoća
sa unošenjem ispravki koje su joj slate elektronskom poštom. Pre nas, bila je tu, istim
poslom, slična ekipa iz Rumunije, Makedonije i Bosne, i završila šta je trebalo, sada
smo mi bile na redu. Mali, veliki Balkan u jednoj atinskoj zgradi, u kojoj je Hristos,
kao mlad čovek, za vreme vladavine pukovnika, pokrenuo čuveni antirežimski časo-
pis Anti, i postao slavan. Pod stare dane zaželeo se poezije, tako ponekad biva, znam
to iz iskustva rada sa pesnicima; starost i poezija su u dubljoj vezi, u mladosti se pisa-
nje pesama nekako podrazumeva, rekla bih po sili fiziologije, a ne pameti.
– Slušaj... – rekao mi je Miodrag Perišić, jedan od sastavljača našeg dela an-
tologije desetak dana pre nego što sam neplanirano otputovala za Atinu. – Imam
za tebe sjajan posao. Trebalo bi da u Grčkoj uneseš konačne ispravke i odobriš za
štampu naš tom. Mi stalno šaljemo korekture, oni ispravljaju i ispravljajući prave
nove greške. Razumljivo, ne znaju jezik, mora to neko od nas da uradi. Hajde, ti ćeš
to najbolje, a i dobro se plaća. Šta te briga, dva-tri dana posla, a i videćeš Akropolj,
tamo je mera sveta.
Zašto da ne, pomislila sam. U Grčkoj sam bila samo jednom, na letovanju, u
Pefkohoriju, pre mnogo godina, sa prvim mužem, i ništa mi se nije dopalo. Svako
malo sretali smo nekog poznatog. Hej, gde ste, otkuda vi ovde, i tako te ofucane lji-
gave lažne srdačnosti, jedva sam čekala da se vratim u Beograd, svejedno mi je da li
se kupam na Adi Ciganliji ili u Pefkohoriju, svuda je naš svet, kakav mi je to odmor.
Atina je, međutim, nešto drugo, tu bi se imalo šta videti, a ni honorar nije bio za pot-
cenjivanje. Kasnije će se ispostaviti da nisam videla ništa, osim te velike kornjače u
noći. Ali...
– Daj mi malo vremena da razmislim, javiću ti se sutra – rekla sam Perišiću
i, čim sam došla kući, sve ispričala Đorđu. Đorđe je, sa dva đ u imenu, ta moja tre-
ća stalna, slobodna veza. Dosta mi je brakova u kojima se strast najpre pretvori u
mlaku supu, pa u nervozu, a potom i u odbojnost, ljubav je nepostojana, tako mi
govori iskustvo, mada ja, glupača, uporno verujem da nije, jer ako je nepostojana,
onda nije ljubav. Je l’ da? Sa Đorđom je, za sada verujem, dok se opet ne razočaram,
posredi nešto drugo. Kada spusti dlanove na moja leđa, to mi je sasvim dovoljno, i
tada znam da se nikada ne bih mogla razvesti od takvog čoveka, mada mi ne pada
na pamet da se udajem ponovo, bilo bi previše, samo hoću da kažem da taj dodir za
mene ima snagu telesnog argumenta, a takvi su najjači. Prvo telo, pa um, ma šta o
tome mislio Platon ili ne znam ko. I nikakvo drugo objašnjenje nije mi potrebno.
Čim počnu objašnjavanja, znači da ljubav polako pakuje kofere, a, uostalom, takva
sam, retko kada sam uspevala da nešto do kraja objasnim sebi, posebno kada je reč
o tim mojim ljubavnim vezama.

Neobjašnjivo je to što najvažnije odluke u životu često donesemo sasvim slu-
čajno, bez previše premišljanja, a posle maltene sve vreme potrošimo pokušavajući
da proniknemo u razlog zašto smo baš tako učinili. Zašto on, a ne neko drugi. To
sam razumela kada mi je pukao drugi brak. Sasvim sam izgubila kontrolu nad so-
bom. Bilo mi je, u akutnoj neurozi, potrebno pola sata da siđem dvadesetak stepe-
nica od mog strana do prizemlja, i još pola sata da uđem u automobil. Hvatala me
iracionalna anksioznost, valjda zbog nedostatka ljubavi, tako mi je objasnila moja
psihološkinja, može biti da je u pravu, šest meseci bila sam na “prozaku”. A onda se
pojavio Đorđe, i sve me je prošlo.
– Naravno da ćeš putovati, šta se premišljaš toliko, izmakni se malo iz grada.
Osim toga, ne ideš na pola godine, nego na nekoliko dana – rekao je Đorđe, i ja sam
iste večeri javila Perketu da prihvatam predlog. Odoh za Grčku.
Svi smo kod Papucakisa govorili nekim grbavim engleskim, ali nam to nije bilo
ni od kakve pomoći u radu na knjigama. Špresa nije znala nijednu reč srpskog, ja ni-
jednu reč albanskog, mir dita se ne računa. Sa Gerganom sam se najbolje razumela
jer bugarski i srpski nisu daleki, izuzimajući onu smešnu radikalnu razliku u zna-
čenju istih reči koja je česta u slovenskim jezicima. U bugarskom, recimo, “vredno”
znači “štetno”, i znam da je Bog, kada je pomešao jezike, za to imao dobrih razloga.
Kako god, puna tri dana u studiju, smeštenom u suterenu zgrade gde je nekada bila
redakcija časopisa Anti, sa Margaritom smo unosile ispravke, od ujutru do uveče,
prvi put, drugi put, treći put, sutradan sve opet iz početka. Margarita je radila savr-
šeno, naučila je sva slova i sve akcente svih balkanskih jezika mada nije govorila ni
razumela nijedan od njih. Pile smo kafu u neograničenim količinama, oko podneva
bi nam Anteia donela gomilu sendviča, vodu i sokove, a uveče smo se okupljali kod
nje i Hristosa na večeri, i tu razgovarali o svemu i svačemu.
Naišao bi i poneki gost, pa bi se uz vino ostalo i do posle ponoći, a potom se
svako povlačio u svoju sobu. Dobila sam mali apartman u potkrovlju, i pre odlaska
u krevet izlazila bih na veliku terasu, da malo razbistrim glavu. Grad koji se u noći
pružao ispred mene zaista mi je ličio na džinovsku kornjaču, pojma nemam zašto,
jednostavno, ličio je, valjda je to bila neka moja podsvesna asocijacija na drevnost.
Rekla sam već da sam slaba u objašnjavanjima, ali zbog toga se ne brinem previše,
kao da objašnjenja bilo šta suštinski rešavaju. Najvažnije je biti srećan zbog ljudi
koje voliš, a valjda i zbog toga što oni vole tebe. Eto, dotle sam stigla u samoposma-
tranju, mada u tim stvarima niko ne može do kraja biti siguran, volimo sami sebe
previše da bismo bili još i pametni. Ljubav zna da se izobliči, i te kako, upravo kao
u mom slučaju, a zašto, mislim da bi se nad tim pitanjem i sam Bog zamislio. Dok
niste u vezi, žudite za njom. A kada se ona dogodi, kada se, posle svega, ona ipak
dogodi, počnete polako da čeznete za ono malo slobode koju ste imali dok ste bili
sami. I kako ta čežnja postaje jača, nešto se poremeti, veze pucaju. To je savršen
dokaz da uvek želimo samo ono što nemamo, a kada jednom to dobijemo, to što
smo želeli i najzad dobili, počinje da gubi vrednost, jedino želja ostaje. Eto, tako
sam nešto razmišljala dok sam iza ponoći sedela na prostranoj Hristosovoj terasi,
i zurila u grad koji nije prestajao da pulsira nijednog jedinog trena. U stvari, videla
sam samo prednji plan tog ogromnog gmaza u noći. Iza mojih leđa crnela se borova

šuma; zgrada se nalazila u podnožju jednog atinskog brda, nisam pitala za njegovo
ime. Uglavnom, bio je to jedan od krajeva u kojem je živeo bolje stojeći svet.
Za večerom, pred sutrašnji rastanak, Hristos je predložio nešto na šta su Gerga-
na i Špresa odlučno i odrično zanjihale glavama. Gergana onako po bugarski, gore-
dole, to znate, taj gest, što je za nas potvrdno, to je za Bugare odrečno, a Špresa levo-
desno, onako kako i mi činimo kada je odgovor negativan. Jedino sam ja ostala mirna.
– E, drage moje, mislim da zaslužujete posebnu nagradu – rekao je Hristos. –
Zaista ste sjajno obavile posao, hvala vam. Imam kuću na ostrvu Kos, uz samu obalu
Turske, to je sedam-osam sati plovidbe brzim brodom, preko puta je Bodrum. Ako
želite, uzmite ključ, i provedite tamo nedelju-dve. Sezona još nije počela, uživaćete.
Mesto nije ni veliko ni malo, lepo je, postoji staro selo i tvrđava Templara, svet je lju-
bazan, ima i Grka i Turaka, a i dosta stranaca se tu nastanilo. U kući imate sve što
vam treba, plaže su božanstvene i već se možete kupati jer ima termalnih izvora koji
izbijaju u moru. Ostrvo je vulkanskog porekla, izgleda da je taj vulkan i dalje aktivan.
Gerganu su čekali ispiti na fakultetu, Špresu je čekao muž, zvao ju je u toku
dana sedam-osam puta.
Mene je čekao Đorđe, ali to nije bilo nestrpljivo čekanje kao u Špresinom slu-
čaju, ono koje pokreće ljubomora. Đorđu sam se javila kada sam doputovala, i posle
samo još jednom, da ga pitam kako je i da mu kažem da ga volim. Pozvala sam ga od-
mah posle Hristosovog predloga, htela sam da čujem šta misli o toj ideji, hm, ideje
su ionako poreklom iz Grčke, i da li bi mi se eventualno pridružio. Nekoliko dana na
nenapadnutom ostrvu, van sezone, to uopšte nije loše zvučalo.
– Naravno da ćeš da ideš, iskoristi priliku kad si već tamo – rekao je. – Ja ne
mogu, znaš koliko mi je žao. Imam more kod kuće, ali obaveza, dolaze nam neki
Mađari i Hrvati, pravimo zajedničku firmu za trgovinu slikarskim materijalom. A
čeka me i ta izložba, nisam ni pola uradio.
Đorđe je slikar. Radi velika platna, čistu apstrakciju, kaže da slika ono što ose-
ća, uglavnom tamnu gamu, plavo na crno. Čovek koji ga prvi put vidi ne bi to pomi-
slio. Ponekad, kad hoću da ga malo nerviram, kažem mu da je tako surovo taman
jer je odrastao na Novom Beogradu, a mama ga je za kaznu zaključavala u špajz kad
god bi učinio neku nepodopštinu. Đorđe je, inače, po prirodi veseo i opušten, i to me
privuklo, mada je mlađi od mene dobrih pet godina. Nikada nije depresivan, čemu
sam ja sklona, ali naša prava priroda retko kad je na površini, istinski očajnici se
najdublje smeju, crno je njihova omiljena boja...
Brod za Kos bio je lep, i poluprazan. Ujutru sam se pozdravila sa domaćinima i
mojim novostečenim prijateljicama, uz obećanje da ćemo se svakako još negde ne-
kad videti, što se, naravno, ni u snu neće dogoditi. Razmenile smo imejlove i adrese,
kao, povremeno ćemo se jedna drugoj javljati. Od čega, dabogme, takođe neće biti
ništa; svet je odavno poludeo, niko nema vremena za druge, svi sve najbolje znaju, i
više nije neobično kad nešto o nečemu znaš, to se podrazumeva, čudo je kad nešto o
nečemu ne znaš. Hristos je poslednje večeri, uz vino, opraštajući se od nas (nisam ni
slutila da je to konačni oproštaj), govorio o tome. Pri rastanku mi je objasnio gde se
kuća nalazi, dao mi ključ, i rekao da ga slobodno vratim poštom, ukoliko ne budem
imala vremena da ih na povratku posetim, što bi svakako voleli. Nisam ih posetila,

poslala sam ključ DHL-om, i posle mi je bilo žao zbog toga, jer sam nekoliko meseci
kasnije od Perišića saznala da je Hristos umro, a umirao je polako, svakoga dana po
malo, nikome to ne pokazujući, divni Hristos.
Do Kosa smo plovili osam, možda devet sati, i ta plovidba je svakako jedan od
lepših doživljaja koje sam imala u životu, barem u tome nisam oskudevala, mislim
na lepe doživljaje. More i ostrva koja promiču pod velikom zapreminom neba pre-
punog oblaka. I mediteranska svetlost, o kojoj se ne može ništa reći a da to ne bude i
pogrešno i nedovoljno, jednostavno – svetlost, pseudonim Gospoda Boga.
Kuću sam našla lako, bila je na nekoliko stotina koraka od mora. Zaista je imala
sve što je potrebno za život. Raspakovala sam stvari, namestila posteljinu, uključila
bojler i javila Đorđu da sam dobro doputovala. – Ma, samo uživaj – rekao je.
Na nekom satelitskom kanalu odslušala sam vesti, ništa posebno novo, popla-
ve, ratovi, požari, kineski cirkus, američki fudbal. Bila sam umorna, ali nekako laka,
i odlučila sam da se malo promuvam po gradiću, da pronađem prodavnice, da vidim
gde je tržnica i da umotrim neku zgodnu krčmu, da nešto pojedem. Na brodu sam
pila kafu i vodu i pojela samo grčku salatu, bila sam gladna.
Posle petnaestak minuta zastala sam ispred jedne taverne, u maloj ulici, širokoj
taman toliko da uza zid kuće u kojoj se nalazila stanu tri stola. Bili su prazni, sela sam
za onaj najbliži ulazu. Posle minut-dva iz unutrašnjosti lokala izašao je mlađi muška-
rac, mogao je imati tridesetak godina, i ljubazno me pozdravio, na engleskom:
– Dobrodošli, ma otkud da ste. Šta želite?
– Za početak, jednu kafu i običnu vodu. I donesite mi jelovnik.
– Naravno. Po izgovoru bih rekao da niste Amerikanka, odakle ste? – upitao je
za moj ukus previše znatiželjno, ali sam to mogla da razumem, dosađivao se, nije
bilo drugih gostiju.
– Iz Beograda – odgovorila sam, razmišljajući da li da dodam da je to u Srbiji.
– O, pa onda možemo nastaviti na srpskom – rekao je mladić. – I ja sam iz Be-
ograda.
Dobro, mali je svet, ali da je baš toliko mali... prvi čovek sa kojim sam progovo-
rila dve i po hiljade kilometara daleko od kuće bio je iz Beograda.
– Otkud vi ovde?
– Živim tu već nekoliko godina. Zbrisao sam zbog onog ludila, imao sam na Kosu
neke poznanike sa ranijih letovanja, i tako, mesec za mesecom, odlučio da ostanem, i
nemam nameru da idem, bilo gde. Možda nekada kasnije, ali kasnije je uvek kasnije. Sve
mi je potaman. Ovde nema prave zime, ljudi su u redu, niko nije nervozan, a i ostrvo nije
suviše posećeno, čak i u vreme pune sezone možete se kupati sami u nekoj pustoj uvali.
– Dobra priča. Ja sam Anđelka. Šta ćete mi doneti da jedem?
– Reći ću kuvaru da vam spremi neku ribu, videću šta je najsvežije. Ja sam De-
jan. Došli ste na odmor?
– Da, sasvim neplanirano.
– Sami?
– Sama. Trebalo je da mi se pridruži prijatelj, ali nije mogao, prezaposlen je.
Otišao je da se dogovori sa kuvarom i da donese kafu, a vratio se sa dve. Oči-
gledno mu se razgovaralo sa nekim. Taj neko bila sam ja.

– Čime se bavite?
– Ja sam lektor. Radim za razne izdavačke kuće, svađam se sa srpskim piscima
kako se pravilno piše.
– Zanimljivo...
– A vi, čime ste se vi bavili pre ovoga?
– Bio sam upisao studije mađarskog, tek reda radi, da odložim služenje otadž-
bini. Neko vreme svirao sam u jednom pank bendu. Ništa nisam položio, pozovu me
u vojsku, dobro, bacim tu godinu života. Sve je već pucalo u zemlji, to se najbolje
videlo po uniformama. I taman kad su nas otpustili, počne rat, mobilizacija. Hvala
lepo, kažem ja, i zapalim preko grane. Ni otac ni majka nisu ništa rekli, ionako su
odavno bili razvedeni, u novim brakovima. Ja sam živeo sa ocem i maćehom. Očuh
nije mogao očima da me vidi; jaka si mi ti firma, govorio je, zemlja se raspada, a mla-
di gospodin nosi minđuše. Prvo odem u Holandiju, ne dopadne mi se, previše našeg
sveta, svi kao pacifisti, a svako drži svoju stranu, i onda nekako uspem da se preba-
cim do Grčke, setim se ovog ostrva, nazovem te moje poznanike, oni kažu dođi, i ja
dođem. Moja beogradska ekipa se rasturila po svetu, neki su u Kanadi, neki u Lon-
donu, a bivši bubnjar iz mog benda završio je u Sidneju, svira tamo u nekoj njihovoj
relativno poznatoj etno-grupi. Ide život. Koliko ostajete?
– Nekoliko dana, još ne znam.
Ustao je i otišao po jelo. Doneo mi je savršenu škarpinu, spremljenu na lešo,
minijaturnu, toplu, hrskavu veknu, nekoliko maslina i čašu hladne recine.
– Evo vašeg ručka. A ja vas vodim na večeru.
– O, hvala. Džentlmenski, nema šta.
– I pokazaću vam, kad uhvatimo vremena, mesta sa termalnim izvorima, tamo
se možete kupati. Gde ste se smestili?
Objasnila sam mu.
– Aha, znam gde je to. Dolazim po vas u osam, je l’ u redu?
– U redu je – rekla sam bez razmišljanja. Imaću s kim da pričam, a nije ličilo
na napadno udvaranje, nego onako, i jeste i nije, poluobećavajuća prilika od koje ne
mora ništa ispasti, a da nikom ne bude žao. A može biti i suprotno, ko bi to mogao
znati, treba se samo prepustiti.
Uveče je došao po mene, odšetali smo do nekog njemu omiljenog restorana,
bio je poluprazan. Jeli smo školjke, barene šparoge prelivene maslinovim uljem i
popili bocu trpkog, crvenog vina, tako da sam se osećala kao da lebdim, pedalj ili dva
iznad tla. Rekla sam mu to.
– Pa to je u duhu tvoga imena – odgovorio je, i tako smo prešli na ti. Govorio je
zanimljivo, o raznim stvarima. – Znaš – rekao je – ovde ljudi veruju da su zaštićeni
od teških bolesti, jer je Hipokrat sa ovog ostrva. Čak i matori Ameri dolaze i nasta-
njuju se na Kosu, čuli su za tu priču, misle da će tako produžiti život.
Posle večere otpratio me do kuće. Pogledali smo se na tren, onako zavodnički,
ali nije pokušao da me poljubi. I to me kupilo, imao je stila.
– Ako nemaš ništa protiv, doći ću sutra predveče po tebe, da idemo na noćno
kupanje, u taj termalni deo. Videćeš, vrlo je prijatno. Laku noć, sanjaj nešto lepo...
– Laku noć.

Deset minuta kasnije, jedva stigavši da se istuširam, spavala sam kao beba.
Probudila sam se malo pre podneva, prozor sobe bio je postavljen tako da se sunce
u njemu javljalo tek kada krene na drugu polovinu svog dnevnog puta. Izležavala
sam se još neko vreme i mislila na Đorđa, u stvari, na strast koju donosi preljuba.
Bila sam dovoljno stara, čak prestara, da ne bih znala kako će se završiti priča sa
Dejanom. Ponekad sam prebrzo i neoprezno mislila da razumem Đorđa, i zašto ga
volim, a volim ga, između ostalog, i zbog toga što nikada nije pokazivao da me zaista
poseduje. Dubina ljubavi je, sigurna sam, u vezi sa veštinom ili sposobnošću otvara-
nja. Iako je veština, i stiče se, češće rđavim iskustvom, kao i u mom slučaju, važno je
to obostrano obuhvatanje pred kojim odustajemo od unutrašnjih granica i prepu-
štamo se do kraja. Tako onaj koji sadrži omogućava onom koji je sadržan da raste,
i obratno, jer rasta nema bez prisustva onih koji mogu da nas obuhvate. Ljubav je i
kada ljubavnici mogu naizmenično da sadrže i da budu sadržani. Tako sam ja dubo-
ka onoliko koliko mi to Đorđe omogućava, podrazumeva se da važi i unakrst. Lju-
bav, sigurna sam, nije za jednog, nego za dvoje, a ni neko treći nije tu višak. Rastem
samo tada kada me njegovo obuhvatanje pozove i pokaže mi to. I kada se ugledam u
onom što jesam, pojavi se mesto za bliskost, koja se može zvati ljubav. Jer to i jeste.
Čekajući ga da dođe, radila sam lekturu jedne knjige priča o parovima. Pozna-
vala sam tog pisca, umeo je sa rečima. Naročito dobro je pisao iz ženske perspek-
tive, išlo mu je od ruke da govori kao žena, što nije lako, muškarci su egocentrici,
misle da su središte sveta, a nisu, oni postoje samo zato da bi nam u životu bilo ma-
nje dosadno. Znam da, kada to tvrdim, skačem sebi u usta, ali, šta mogu, slaba sam u
objašnjenjima i brzo menjam mišljenje.
Dejan je došao oko osam, sunce je već polako zaranjalo u more. Odvezli smo se
nekoliko kilometara od grada, skrenuli u jednu uvalu, nije bilo nikoga, razodenuli
se i ušli u vodu. Bila je prijatna, toplija od vazduha, i to je, opet, bio jedan od lepših
doživljaja u mom životu, da li sam već rekla da barem u tome nikada nisam osku-
devala. Malo smo se ljubili, onako dečije, gotovo nevino, i potom odmicali jedno od
drugog, svako je plivao za sebe. Posle dva sata, kada je uveliko pala noć, bez zvezda,
izašli smo na žalo, obrisali se i legli na pesak. Ćutali smo. More je postalo crno. Posle
nekog vremena obukli smo se i krenuli natrag.
Bez reči smo ušli u kuću. U ostavi sam našla bocu nekog lakog vina, imalo je
lep voćni miris i nasula nam čaše. Seli smo na trosed, pili i gledali se. Onda sam se
nagnula prema njemu i poljubila ga. On mi je skinuo majicu i počeo da mi liže grudi,
prilično čvrste grudi jedne četrdesetčetvogodišnjakinje, i to me uzbudilo.
– Bože, zar tako brzo smuvaš svaku koja ti se dopadne? – pitala sam ga.
– Na česnu reč, ne. Ti mi se stvarno dopadaš, ne bih voleo da gubimo vreme.
I pre nego što sam uspela da mu bilo šta kažem, zazvonio je telefon. Podigla
sam slušalicu.
– Hej – rekao je Đorđe. – Kako si? Zvao sam te celo veče.
– Bila sam na noćnom kupanju, ovde ima termalnih izvora u moru, vrlo je pri-
jatno. Šta se zbiva kod tebe?
– Ništa posebno, radim kao skot. A tako bih voleo da sam tamo.
– I ja – odgovorila sam, i nisam znala da li je to što govorim laž ili istina. Za to

vreme Dejan me je skinuo i počeo da me ljubi dole, što me dovodilo do izbezumlje-
nja, jedva sam uspevala da održim normalnu boju glasa.
– Kada se vraćaš? – pitao je Đorđe.
– Još ne znam – odgovorila sam, dok me je tresao prvi strujni udar.
– Javi mi u svakom slučaju, da dođem po tebe na aerodrom.
– Naravno, ljubim te.
– Ljubim i ja tebe, laku noć.
– Laku noć.
Naredna dva dana Dejan i ja vodili smo ljubav kad god bi nam došlo, ujutru, u
podne, uveče, u moru. Tek tu i tamo stizali smo da nešto prezalogajimo. Strast je
nešto što nas prevazilazi, dok ona vlada otpadaju sve priče o moralu i sličnim koje-
štarijama. Kada si u strasti, znaš zašto živiš. Samo što sve tako brzo prođe...
– U koliko ujutru polazi brod za Atinu? – pitala sam Dejana poslednje večeri,
znala sam da naše vreme polako ističe.
– U četiri. Nema mnogo putnika, nije potrebna rezervacija. Otpratiću te.
– Zašto bi to činio? U stvari, nemoj, molim te, ne znam na šta bi to ličilo. I ne bih
htela da te bilo kako povredim. Bio si divan, u svakom pogledu. Samo sada želim da
ostanem sama, da se spakujem i da pokušam da odspavam sat ili dva.
– Razumem, ne moraš mi objašnjavati. Bilo je lepo, kao da sam levitirao u snu,
na pustom ostrvu o kojem brine neki Bog, recimo Asklepije.
Obukao se, otpratila sam ga do vrata, poljubili smo se, i meni se učinilo da ću
taj osećaj zauvek nositi u sebi. Otkud znam hoću li? Nije bilo više ničega što bismo
jedno drugom mogli da kažemo. Obećanja su tako suvišna i tako glupa, dovoljno mi
je to što će mi ostati nešto čega ću se sećati, sve dok ne dobijem Alchajmera. Dotič-
ni gospodin čeka, nevidljiv, pred svačijim vratima i vreba priliku da se neopaženo
ušunja u vašu sobu.
Brod je isplovio na vreme, prespavala sam više od pola puta, onda sam se raz-
budila i izašla na gornju palubu, vetar je bio dosta jak i dizao mi je kosu. Kao i u do-
lasku, gledala sam kako promiču oblaci, nastanjeni anđelima, sa đ u imenu, njima se
može... U atinskoj luci uzela sam taksi i rekla vozaču da hoću na aerodrom.
– Nema razloga, gospođo, svejedno da li nekog čekate ili negde putujete. Aero-
dromski radnici štajkuju već dva dana. Tamo je kolaps, putnici spavaju na stolicama
i po podovima, niko ne zna kad će se to završiti – ispripovedao je taksista, ljubazan
neki čovek.
– Pa šta da radim?
– Ostanite neko vreme u Atini, ako možete. Ukoliko ne možete, recite mi gde
putujete.
– U Beograd, za Srbiju.
– Onda idite vozom. Srbi su dobri ljudi, mi se razumemo, samo se u sportu ne
podnosimo, nijedan balkanski narod neće da prizna onom drugom da je bolji. A u
stvari, svi smo isti. Vozim vas besplatno na železničku stanicu. Za dva sata imate
voz za Solun i onda dalje. Znam da je naporno, ali ćete izdržati – bio je to očigledno
jedan od onih Sokratovih potomaka koji za hleb zarađuju taksiranjem, a razumeju
se u sve, politiku, sport, filozofiju, sociologiju, umetnost i metafiziku.

Dva sata potom ukrcala sam se u voz. Ne volim miris vozova, taj oblik putova-
nja kao da me zbog nečeg ponižava. Kupe u kom sam imala rezervisano sedište bio
je krcat Balkancima različitih fizionomija i veroispovesti, ne verujem da je u njemu
bilo ko osim mene čuo za Kavafija ili Rastka Petrovića. Sve radišan svet, koji putuje
prema Evropi, opsednut svojim brigama i mislima, stidljivo pogledajući saputnike.
Sa skopske železničke stanice, gde se menjala lokomotiva, i preko razglasa bila
oglašena pauza od pola sata, javila sam se Đorđu. Moj mobilni telefon nije davao
signal, valjda je kartica bila bez kredita, pa sam kod neke ljubazne žene razmenila
pet maraka, pronašla javnu govornicu, nakljukala je metalnim denarima i okrenula
broj našeg stana.
– Hvala Bogu da si se setila da se javiš, već sam se zabrinuo. Hteo sam da zovem
policiju, čuo sam za tu gungulu na aerodromu.
– Ne pitaj me ništa, sve je u redu. Vraćam se vozom, smlavljena sam. Čekaj me
sutra ujutru u sedam, otprilike tada stižemo, ako ne bude kašnjenja...
I onda smo nastavili putovanje, sa jednočasovnim zadržavanjem na granici,
praćeni sumnjičavim pogledima makedonske i srpske policije i carine, uz obavezno
prepipavanje torbi i pitanje gde smo bili i kuda idemo.
– Bila sam u Atini – rekla sam s visoka, kao mačka iz visokog društva, odgovara-
jući našem policajcu na to idiotsko pitanje. – Završili smo rad na redakturi kanon-
ske antologije balkanske poezije.
– Nemam ja pojma, sestro, šta vam je to – odbrusio mi je na prilično arogantan
način policajac u rđavo ispeglanoj uniformi (Dejan bi sigurano rekao da je unifor-
ma onakva kakva je država), što je, tako sam pročitala pandurski ton, u stvari bilo
drugo lice inferiornosti. – Meni je važno da ni po čemu niste sumnjivi – dodao je
neispeglani, i vratio mi pasoš.
Tako sam stigla u domaju, zemlju Sterijinu, Vaska Pope i Stevana Raičkovića, i
vozila se kroz nju noću od granice do Beograda punih devet sati. Voz je mileo pokraj
gradova i sela, a ja sam mislila o tome šta mi se sve izdešavalo za tih nekoliko dana u
Grčkoj. I ništa pametno nisam smislila, osim da život ima neki svoj iracionalni tok,
dovoljno je samo da mu se prepustiš, i onda bude svega. Tja, znam da sudbina ne
postoji, ali to nije razlog da prestanemo da je iskušavamo.
Začudo, voz nije mnogo kasnio, nešto manje od pola sata. Dok smo ulazili u
stanicu, videla sam Đorđa kako stoji na dolaznom peronu i mahnula mu kroz pro-
zor. Kada se, uz škripu kočnica, kompozicija najzad zaustavila, Đorđe je pre stigao
do izlaznih vrata mog vagona nego ja. Razumljivo, peron je bio poluprazan, a vagon
krcat, trebalo je proći pored svih tih kofera, ljudi i, naročito, mirisa.
– Gde si, pobogu? – upitao me je Đorđe umesto pozdrava, dok je prihvatao
moju putnu torbu, pružajući mi drugu ruku da lakše siđem. – Izludeh, čekajući te.
– Uh, najzad – bilo je prvo što sam izgovorila, uranjajući u podnošljiv, pomalo
vlažan beogradski majski vazduh. Izgleda da je proleće konačno pobedilo.
Zagrlio me. Poljubili smo se, dugo, ljubavnički, ne obazirući se na druge putnike.
– Ne možeš ni zamisliti koliko te volim – rekao je.
– Ne, tek ti nemaš pojma koliko ja tebe volim – odgovorila sam, hvatajući dah.
Zaista sam ga volela. Onako, do koske, poslednjim delićem sebe.

DIJALOG
Mladen Vesković
Vladislav Bajac
Mladen Vesković i Vladislav Bajac
Da li svi srljamo u kloniranu budućnost?
Mladen Vesković: - U vašim delima često se postavlja pitanje identiteta, tj. spa-
janja različitosti koje se otkriva kao moguć cilj. Takvo šta je vrlo retko kod balkan-
skih pisaca. Da li se može i da li treba bežati od biografije?
Vladislav Bajac: - Potpuno ste u pravu. Kada sada sa distance i realne vremen-
ske dužine bavljenja pisanjem pogledam preko svog ramena, vidim jednog upornog
pisca koji se stalno, na ovaj ili onaj način, vraća pitanju identiteta. Sklon sam da po-
mislim kako je to postala moja opsesivna tema. Jasno je da ćemo o njoj još govoriti.
No, sada valja odgovoriti na drugi deo Vašeg pitanja vezanog za čovekovu biografiju
tj. na vašu asocijaciju na moj roman Bekstvo od biografije.

Dakle, najkraće rečeno: mislim da se ne može pobeći od (sopstvene) biografije,
ali to ne znači da i ne treba od nje bežati. Koliko god taj pokušaj bio uzaludan, on to
i nije: uzaludan je samo zato što se pobeći ne može, ali nije zaludan zato što svest o
pokušaju ipak proizvodi neke dobre posledice. Naime, odbijanje – bilo ono bukval-
no ili samo razmišljanje o odbijanju – drži čoveka u treningu da ostane svoj, da ne
pristane na svaku koristoljubivu budalaštinu kojih je život prepun, da se uvek pod-
seća ko je i šta želi, da ipak ne odstupi od svojih važnih životnih principa.
M.V.: - Vi ste apartna stvaralačka figura u savremenoj srpskoj književnosti, jer

se Vaša dela ne mogu lako poetički klasifikovati i smestiti u odeljak ”postmoderna”,
”neorealizam” ili neku sličnu stilsku odrednicu. Kako bi glasilo Vaše autopoetičko
određenje?
V.B.: - Ovo ”apartna stvaralačka figura” rado ću shvatiti kao kompliment. Ne
zato što bih da preko mere uživam u sopstvenoj originalnosti ili ”originalnosti”, već
zato što ste izrekli suštinsku istinu. Naime, sada mi dajete priliku da se osvrnem na
okolnosti i ne baš uobičajenu putanju koju sam imao kao autor, a samim tim i na
moje viđenje sopstvenog mesta među piscima svog jezika, pa i šire od toga.
Sećam se da sam posle prerano objavljene knjige pesama, u svojoj osamnaestoj
godini, odlučio da ne objavljujem više ništa dok ne budem siguran da sam – pisac.
Kada je prošlo još 18 godina (dakle, još jedan tadašnji život iste dužine!), u svojoj tri-
deset šestoj sam objavio knjigu priča Evropa na leđima bika, a godinu dana kasnije i
roman Knjiga o bambusu. U međuvremenu sam radio svašta – od prevođenja poezi-
je do uredničkih poslova u literaturi i medijima. Hoću reći, bio sam javno prisutan
ali ne kao pisac. Pisao jesam, ali nisam objavljivao. A kada sam se (ponovo) pojavio,
bio sam i ostao sam. Znam da sam, nekako nesvesno – bez značajnih odluka, odbio
pozive kritičara, čak mlađih od mene (nekima sam pomogao da to postanu) da se
priklonim ovome ili onome... ma šta to bilo. Zapravo, nisam ja bio odbojan prema
njima sa razlogom, već je o tome odlučivao moj karakter: ja sam uvek bio veliki usa-
mljenik i takav sam ostajao i tada. Uostalom, i sada. Ali, zato sam to malo i platio: ne
pripadajući ničemu i nikome (manifesti, pokreti, udruženja, stranke itd.), ono što
sam pisao nije baš ostavljalo zvaničnog traga u književnoj, u tzv. stručnoj javnosti.
Nekako sam bio nevidljiv. Otud je bilo nemoguće i da dobijem NIN-ovu nagradu s
početka 1990. godine (koju sam tada zaslužio, sada to smem da tvrdim, jednako kao
i još četiri knjige, tj. pisca iz najužeg izbora te godine). Nagradu je dobila, sada je to
svima jasno, jedina knjiga koja to nije zasluživala. No, bio sam naivan da shvatim da
su to bile najave ratnih truba... i političkih odluka.
Od tog samog početka ostao sam po strani, kao neka čudnovata alternativa, ali
po sopstvenoj pojavi, ne prevashodno po poetici ili nečemu sličnom. Dakle, nije sve
onako kako izgleda. Tek sada umem pomalo da budem i otvoreniji no što treba, pa
ponekad neke od novinara prekidam kada u intervjuu sa mnom počnu da izgova-
raju onu rečenicu ”dobitnik ste svih važnijih nagrada...”, pa im kažem kako do sada
zapravo nisam dobio skoro nijednu od tih najvažnijih nagrada. To jeste jedan od
označitelja gde sam: možda to alternativno mesto zaslužujem, a možda zaista ne
zaslužujem te nagrade. To ne govorim jer sam ih željan. Prosto je tako. A kako vre-

me ide, tako mislim da mi više i nisu neophodne. A kako bi i bile kada se i dan danas
pitam jesam li uopšte dobar pisac? I to se pitam potpuno iskreno. Zato što je to su-
štinsko pitanje, a ne ono - da li pisanje zaslužuje priznanja. Dakle, sa nagradama se
može živeti, ali boga mi, može i bez njih.
Inače, ne bih se usudio da poetički kvalifikujem sopstveno pisanje. Neka to čine
drugi. Ja ću se zadržati na opisu svoje pozicije u javnosti i u odnosu na svako grupisa-
nje: zadržaću moto koji sam koristio još kada sam organizovao seriju koncerata rok
grupa beogradske alternativne scene (ABRS) početkom davnih 80-ih na Tašmajdanu,
kojoj sam tada dao budistički naziv po stihu iz čuvenih Pesama prosjaka i prosjakinja:
”Usamljen se kreći kao nosorog”. Dakle, i rokerima sam poručivao da je u redu što
su deo neke grupacije i pokreta, ali da je njihov osnovni kredo zasnovan na njihovoj
jedinstvenosti, pojedinačnosti. Za pisce to važi oduvek i valjda će doveka.
M.V.: - Otkuda tako veliko interesovanje za dalekoistočne kulture u Vašim de-

lima? Gde su razlike, a gde sličnosti u odnosu na Balkan?
V.B.: - Nisam siguran koji razlog interesovanju je najvažniji. Postoji više odgo-
vora. Jedan vučem iz porodice, tačnije od oca: on se nije bavio Dalekim istokom, ali
Istokom jeste. Naime, pre Drugog svetskog rata završio je Bogosloviju u Sremskim
Karlovcima, što je podrazumevalo prilično dobro obrazovanje, a posle rata, ne po-
stavši sveštenik, studirao je Slavistiku na Filologiji Beogradskog univerziteta. Tako
sam rastao u domu koji je bio pun ruske, i uopšte slovenske duhovnosti i literature,
a ja sam opet jezički obrazovan na zapadno-evropskim i anglo-saksonskim uzusi-
ma. Usto, rokenrol mi je bio u venama, a on nije stizao iz Rusije. Već 70-ih godina,
uz puno čitanja, prevodio sam američke Bit pesnike i prozaiste koji su, kao relativ-
no uska skupina mladih intelektualaca uticali i na kasniju sveopštu životnu poetiku
hipi pokreta. Tako se, između ostalog, omasovilo interesovanje ka dalekoistočnim
kulturama, njenom filozofskom i književnom nasleđu. Lično iskustvo je postalo
važno i od presudnog uticaja: krenula su, u 20. veku najmasovnija, fizička, men-
talna i hemijska putovanja mladih ljudi ka novim i neistraženim terenima Zemlje
i Uma. Tako sam i ja stekao sopstvena, neposredna iskustva, sa kulturama Indije,
Japana, Kine i drugih azijskih zemalja. U toku tog, nazovimo, metafizičkog učenja
dogodilo mi se veoma čudno racionalno (!) prosvetljenje: nova saznanja samo su
našla utočište u meni, kao nameštenom krevetu koji čeka snevača. To - kako sam
ja zvao filozofsko uverenje (tačnije od oznake filozofija ili religija) - odjednom je
steklo pripremljen i udoban, već postojeći, duhovni prostor u mom dotadašnjem
saznajnom svetu. A ne zaboravimo, on se sastojao i od pravoslavlja! Dakle, ako stva-
ri malo proširimo, veza između recimo Mahajana budizma i hrišćanstva mnogo
je dublja no što se to do tada moglo i zamisliti, a kamoli znati. Kada danas te iste
oblasti ljudske misli posmatram sa svim iskustvom iza sebe, mogu reći da su veze
hrišćanstva, budizma, judaizma i islama neverovatno velike i suštinske. Naravno da
ništa silno novo ja ovim nisam izrekao. Ali tu očiglednost valja ponavljati jer izgleda
kao da ne želimo da je vidimo.
Jedno vreme bio sam sklon da se teoretski pozabavim suptilnijim sličnostima i
vezama između pokatkad nedisciplinovane pravoslavne prakse, pragmatičnosti ki-

neskog čan budizma i paradoksa japanskog zen budizma. Ideja mi se učinila pream-
bicioznom, pa to nisam učinio. (Na fakultetu su me već videli kao budućeg profeso-
ra Srpske srednjovekovne književnosti). Možda je tako i bolje. Na to me podstiče
čudno iskustvo: naime, nemali broj monaha srpske (i ne samo srpske) pravoslavne
crkve zdušni su čitači mog romana Knjiga o bambusu i, kako sami kažu, fascinirani
su opisom prosedea stizanja tzv. običnog čoveka do zrelog (zen) monaha i do njego-
vog duhovnog prosvetljenja. I oni i ja hoćemo da kažemo kako je svuda i uvek Put do
Cilja svima, u svim verama sličan, ako ne i isti. Roman je možda, zato što je kobajagi
fikcija, i bolji način da se kažu čak i one inače dokazive istine. A opet, njegova forma
dozvoljava večitu nedorečenost, čime ne i tvrdnju, ali lepotu svakako.
Uz sve to, dosta tekstova iz ovih oblasti sam prevodio, pa i pisao. Otud se do-
godilo i da dobijem neke od nagrada u Japanu za literarnu formu koja je originalno
njihova, a ne moja kultura. Imao sam sreću i da sam dobro poznavao neke izuzetne
ljude i bio im sagovornik i saradnik na ”dalekoistočnim pitanjima”, recimo Čedomi-
lu Veljačiću i Vladimiru Devideu. O Alenu Ginzbergu, Lenardu Koenu i drugima da
i ne govorim. Svi su oni bili moji, zapravo, istočnjački prijatelji. (Takav beogradsko-
zemunski saputnik bio je David Albahari).
A sličnosti sa Balkanom? Pa, prvo, ponosan sam na balkansku znatiželju i po-
trebu da se, ne iz kompleksa, upozna daljina. (Naravno da ovde ne govorim o onima
koji su zagovarali i realizovali sukobe na Balkanu). Da smo pametniji, koliko bismo
bolje iskoristili upravo taj spoj vera i kultura: ne fali nam nijedna iako smo zdušno
radili na tome da ih premestimo, udaljimo, ako ne i uklonimo sasvim. Hrišćanstvo
u svim oblicima, islam i judaizam – tu su sve vreme. Pa čak i budizam. Malo ljudi
zna da odgovori na sledeće pitanje: Gde je u Evropi izgrađen prvi budistički hram?
Odgovor je: u Beogradu dvadesetih godina dvadesetog veka.

M.V.: - Posle bezmalo dve decenije od nestanka Jugoslavije, njeni nekadašnji
delovi i njima pripadajuće savremene južnoslovenske književnosti izgledaju jedne
drugima kao velike nepoznanice. Pokidane direktne kulturološke veze, kao i mnoš-
tvo starih i novih pozitivnih i negativnih stereotipova grade kod čitalačke publike
i široke javnosti globalne slike koje umnogome nemaju veze sa realnošću. Čest ste
gost na mnogim književnim manifestacijama širom bivše Jugoslavije i kako Vi gle-
date na to?
V.B.: - Veze jesu pokidane. Teško da će se i približno vratiti u korelaciju koju
su imale u bivšoj zajedničkoj državi. Ja, koji već imam dovoljno godina i sećanja,
nemam problem sa smeštanjem te setne istine u arhivu. Šteta je učinjena: ona je
bila koliko namerna toliko i kolateralna. Kultura i književnost uvek su bili na mar-
gini, osim u cvatu socijalizma. Stvaranjem novih država 90-ih, gurnute su u potpuni
mrak i to ne toliko planski koliko zbog važnim tajkunima nedovoljne profitabilnosti
i zbog njihovog potpuno samodozadovoljnog neobrazovanja. Najvažniji političari u
svim ovim državama jednake su neznalice i, da iole smeju, bojim se da bi pokazivali
otvoreno gađenje prema svemu što miriše na kulturu u njenom izvornom značenju.
Da li ste primetili da je u javnosti pojam Zabava izjednačen sa pojmom Kultura? A
tamo gde nije, Kulture nema! Ona nestaje kao oblast i rubrika ne samo na TV pro-

gramima, već i u štampanim medijima i na veb sajtovima. Recimo, politički najhra-
brija 90-ih, a nadalje tzv. alternativna i napredna – beogradska TV B92 nikada u
svom programu sve ove decenije nije imala kulturu! Ni jednu jedinu emisiju! Nema
je ni danas. (Ja sam jedan od onih što su svojevremno na Studiju B, iz emisije Ri-
tam srca i škole novinarstva koju sam vodio, pripremili pokretanje projekta B92,
radija, iz kojeg je proizišla i TV. Njeno prvo lice svih ovih godina je moj bivši đak u
novinarstvu (koji sve te podatke zdušno zaobilazi u svojoj i biografiji ovog medija).
Iako ni kriv ni dužan, osećam sramotu i odgovornostšto je i na tom primeru politika
pragme pobedila politiku civilizacije! Kultura nije potrebna!
Radio programi se još nekako drže, ali neće ni oni dugo. Zašto? Pa, zato što Za-
bava priznaje samo masovnost, površnost i jednoumlje. O novcu da ne govorimo.
Pogledajte samo reklame za bilo šta – od piva do ženskih uložaka i mobilnih telefo-
na: sve propagiraju masovnost, neku ispraznu sreću sa nerazumljivim sintagmama
tipa “prenesi pakete”, a time zapravo zagovaraju samo svoju zaradu i halavost u ve-
likim brojevima. Staviti umetnost i kulturu u tu marketinšku laž, pa da pokvare tu
idealnu demokratiju gluposti? Pa, to zaista ne bi bilo u redu.
Zapravo, mislim da se suštinski nesigurni ljudi osećaju nelagodno u oblasti-
ma koje podrazumevaju kreativno mišljenje (A to mišljenje ne treba mešati sa tzv.
političkom hrabrošću – to je drugi par rukava).
Pisci se još nekako koprcaju u svemu tome, valjda zato što još uvek poseduju
taj talenat i poriv za individualnim, analitičkim i kritičkim mišljenjem. I to ne više
svi. Mnogi su se, štono deca kažu, iskvarili. Ja na tim (tzv.) međunarodnim susreti-
ma, priznajem, imam problem Jezika. Još uvek jedva pristajem na različitost njiho-
vih naziva (kada govorim o nekadašnjem SH jeziku a sada HBS jeziku + Crnogorski
ili kako su ga već stranci nazvali). Nije to pitanje forme i imena, naravno, već od-
nosa prema njemu: jezik = država. I ta glupa nacionalistička upornost dokazivanja
nedokazivog. Pa, po toj logici, Britanci (da ne govorim o razlikama unutar Brita-
nije – Škotska, Irska, Vels, Engleska!), Amerikanci, Australijanci, Novozelanđani,
Kanađani… imali bi pravo da nazivaju svima njima zajednički - engleski - jezik po
svakoj od svojih država! Da li naši naci-onalisti uopšte znaju strane jezike kada im
nije poznato da su razlike između “našeg” jezika koji se govori u Bosni i Hercegovi-
ni, Hrvatskoj, Crnoj Gori i Srbiji manje od razlika u engleskom jeziku u navedenim
državama? Takav je slučaj i sa francuskim, španskim, nemačkim… Reč je o jezicima
koji se govore i na čitavim kontinentima! Zašto svi oni ne insistiraju na nazivima
svojih jezika po državama u kojima žive? Pa, odgovor je suvišan.
Dakle, ako još uvek bijemo ovakvu prizemnu lingvističku bitku, kada ćemo
onda pokazati dobru volju za boljim upoznavanjem propuštenih, a napisanih i ob-
javljenih knjiga, a sve zarad novih, mladih generacija? Eto, dokle god ja na ovakvo
pitanje budem postavljao takođe pitanja umesto davao odgovore, nećemo se dobro
razumeti.
Svetla tačka su pisci iz svih krajeva bivše Jugoslavije koji poseduju zdrav ra-
zum i ne zloupotrebljavaju svoj osnovni alat jer ga ne vide kao oružje već kao oruđe,
kao sredstvo komunikacije. Oni u svoje lično ime i u ime umetnosti šire utopizam
koji će, gle čuda!, jednom ponovo zavladati ovim krajevima. Jer ja (i meni slični)

ne govorim o restauraciji negdašnje Jugoslavije (to ostavljam budućim revolucio-
narima i političarima, a i takvi će se pojaviti), nego o zdravoj pameti i elemetarnoj
dobroj volji i razumevanju.

M.V.: - Promena društvenog sistema i ono što je bilo posle, velika je tema svih
postsocijalističkih društava koja i posle dve decenije još uvek traže svoj novi identi-
tet. Uspevaju li da ga nađu ili nepovratno postaju samo epigoni zapadnih obrazaca?
V.B.: - Nemam ja ništa protiv pronalaženja bilo čijeg identiteta. I ko sam ja da
imam išta protiv? Jesam protiv, doduše, kada vidim da jedan biva uzdizan na uštrb
drugih, što sve onda nije daleko od već preživljenih raznih tragičnih iskustava iz
20. veka u pokušaju da se dokaže koliko nismo jednaki. Sve je to plodno tlo za uni-
formisanje javnosti, tržišta, korporacijskog definisanja svega, pa i onoga što bismo
svrstali u umetnost. Bojim se da je zarazni tehnokratski um Brisela, neoliberalni bi-
znis Njujorka, medijska manipulativnost CNN-a i delimično BBC-ja, novo idealno
Sveto trojstvo za razgradnju svake, čak i političke, orignalnosti. Bivši Istočni blok
nije uspeo da se odupre, ex Yu države takođe. Svi srljamo u kloniranu budućnost,
kao stvorenu za lenje, neobrazovane i nekreativne. U Evropi im se još uvek odupi-
ru skandinavske zemlje. Drugi kontinenti su već druga priča. Tamo ima uspavanih
lavova, koji kada se budu probudili iz sna, a već počinju da otvaraju oči, napraviće
zemljotres na uhodanoj ruti uvreženih vladara i potlačenih.

M.V.: - Književnost je u prethodne dve decenije nesumnjivo marginalizovana i
od značajne (u socijalizmu), postala potuno periferna delatnost (u liberalnom kapi-
talizmu), a tim beznačajanija ukoliko kroz veliki tiraž nije sposobna da zaradi novac.
Posle Drugog svetskog rata književnost je bila važna u vizuri nove vladajuće ideo-
logije kao pohvala novostvorenoj svakodnevici ili kao daleko estetizovano udalja-
vanje od nje, bez ma kakvih društvenokritičkih reminiscencija. Sve je to omogućilo
književnosti da u tom vremenu brzo dostigne visoke estetske domete, ali i da dobije
privilegovan društveni status (zapravo da postane “kontrolisano igralište”), kakav
književnost i ma koja vrhunska umetnost uopšte nije imala u zemljama sa tržišnom
ekonomijom. Međutim, nakon pada Berlinskog zida, književnost biva prepuštena
samoj sebi, postaje roba poput bilo koje druge na beskrajnoj tržnici Evrope, a što
mnogi istočnoevropski autori ni do danas nisu u stanju da prihvate. Kako na to gle-
date kao pisac, a kako kao renomirani izdavač?
V.B.: - Pre svega sam tužan. Ne znam nad čim više žalim: da li nad onima koji
su do toga doveli (a koji ne znaju da su sami sebi zlo naneli) ili nad onima kojima je
to zlo bilo namenjeno, te i učinjeno. Istinski značaj književnosti nije ni u jednoj od
krajnosti; niti u njenom božanskom uzdizanju niti u njenom potpunom tržišnom
unižavanju. Ona će, kako god je definisali, preživeti i nezavisno od okolnosti uvek će
postojati kao nasušna potreba stvaralaca i određenog broja ljudi koji se njome hra-
ne. Ali, time se ne smemo zadovoljiti. Kao i kod nepravične raspodele novca, tako
i ovde valja napraviti novu preraspodelu: zašto bi samo, recimo, 5% čovečanstva
bilo podučeno da zna šta je kulturna vrednost, a 95% mislilo da je život samo dobra
zabava? Ta preraspodela je takođe deo buduće šire socijalne revolucije u kojoj će

5% bogatih morati da se ovako ili onako odrekne nečega u korist onih 95%. Ako
ne pristanu milom, bojim se da će morati silom. Pa, pogledajte, šta je najviše pos-
lednjih godina ujedinilo Evropu (pod njom ovde mislim na građane Evrope, a ne na
političku oligarhiju)? Zajedničko nezadovoljstvo oličeno u sve češćim, burnijim i
ozbiljnijim društvenim buntovima koji će se jednog dana preinačiti u opšti ustanak.
Kao izdavač, vidim sledeće promene. Svetske književne agencije (naročito
one velike), pojedinačni agenti, mnogi renomirani izdavači (opet, naročito oni
veliki) gube nerve u recesiono doba: najviše oni sa tzv. Zapada, oni najbogatiji i
najrazmaženiji, koji u panici od gubitka nekoliko procenata zarade, pokušavaju
da ove minuse nadoknade od recimo “bogate” Srbije ili bilo koje slične zemlje, tj.
izdavača, naplaćujući autorska prava za knjige (malih tiraža) sve nerazumnijim ci-
frama, postavljajući sve nemogućije zahteve, praveći sve više elementarnih grešaka
u svom zdušnom profesionalizmu, fušareći u radu i čak koristeći neistine kao argu-
mente, a nikako ne priznajući sopstvene greške! I u ovoj oblasti izuzeci su Skandi-
navci: i dalje obzirni, pažljivi, realni, sa iskrenom brigom nad knjigom.
I kao pisac i kao izdavač imam identičan pogled na momentalni tržišni položaj
knjige: prihvatam ga, ali se sa njim ne mirim. Prava, ozbiljna, umetnička književnost
nikada nije pripadala nijednoj ideologiji niti zakonima robnog tržišta. Tako će biti
i ubuduće.
Nju su na tržištu pomešali sa omasovljenim literarnim đubretom koje bi da
promeni uloge te da se za osnovni, izvorni književni kriterijum prihvati to nedolično
tržišno forsiranje svih vrsta knjiga, a ako je moguće – onih najgorih. Upravo sto-
ga ili bolje reći – protiv toga – je smišljen sistem donacija, fondacija, sponzorstva,
državne brige – da se jasno, dosledno i strogo odeli vredno od nevrednog. Dakle,
neka nevredno i dalje hara tržištem, ali neka i vredno bude pomognuto i propagi-
rano kao nasleđe od opšeg (nad)nacionalnog značaja. Ono ne sme biti ignorisano
makar i po cenu pružanja mu veštačkog disanja. Nije ovde reč o razmaženoj i privi-
legovanoj potrebi visoko estetizovane književnosti da ignoriše stvarnost, već o ja-
vnom prepoznavanju fundamentalne intelektualne potrebe da se naša civilizacija
razvija ne priznajući robnu definiciju za presudnu. Jer knjiga jeste roba ali i nije
samo roba! A to svi znaju odavno.
M.V.: - I mediji su promenili percepciju literature i kulture, kao i status čitanja

i to pre svega zbog činjenice da je pritisak ekonomije i mnoštva političkih subjekata,
zamenio pritisak ideologije jedne partije. Odnosno, da budemo sasvim precizni, eko-
nomija i borba za deo političke moći ili politička moć zarad ekonomske dobiti svejed-
no, postali su ideologija našeg vremena. Zbog toga ono što ne može da se komercija-
lizuje ili instrumentalizuje nestaje iz vidokruga svih medija, pa ozbiljna književnost
ili ozbiljna društvena misao ne biva zabranjivana kao nekad, već skrajnuta kao be-
skorisni stari predmet i biva tretirana kao eterična veština okrenuta samo istinskim
posvećenicima i samim autorima. Ima li načina da se sa tim izađe na kraj?
V.B.: - Ja ne mislim da su za to krivi samo vlasnici medija: oni imaju pravo, ma-
kar i bili u zabludi, da misle kako ozbiljna kultura ne donosi dovoljne tiraže, gleda-
nost, slušanost i profit. Ja krivim i samu novinarsku profesiju, pojedinačne novina-

re. Ne mislim da je jedina borba za profesiju sindikalni protest protiv izrabljivanja,
malih zarada, mobinga i sl. Njihova borba za slobodu pisane reči podrazumeva i
osvajanje viših standarada u kvalitetu autorskih i redakcijskih, dakle - sopstvenih
tekstova, a ne samo borbu za lični životni standard. Ja sam proveo više od četvrt
veka u novinarstvu, u svim medijima, na tzv. rukovodećim mestima, kao glavni
urednik, kao osnivač škole novinarstva, kao pisac tekstova… sve sam prošao. I sada
kada to više nisam, ne mogu da se oslobodim te “heroinske doze”. Jer kada vam no-
vinarstvo jednom uđe u krv, više nema te transfuzije koja će je iz vas izbaciti. Zašto
to govorim? Pa, zato što je to oblast koju poznajem, kojoj sam podučavao stotine
mladih ljudi, sada zrelih i poznatih, i koju i dalje pratim. Dakle, mediji su itekako
odgovorni za nekritičko propuštanje nekvaliteta u javnost, za sopstvenu lenjost da
knjige vrednuju, za sopstvenu potrebu ka senzaciji… Da li znate da novinari među-
sobno knjigu kvalifikuju kao nešto “što nije događaj”! Razumete? Događaj sa zna-
čenjem estradnog, ako može i skandala. Da li znate koliko ih je na tajnim platnim
spiskovima monopolističkih medija i izdavača i/ili knjižara na tlu Balkana? Mnogo.
Ima načina da se postupno situacija poboljša. Pod broj jedan da se prestane sa
prihvatanjem po svaku cenu merodavnost zapadnih, a sada i istočnih tabloida. Se-
ćam se koliko sam 90-ih godina i kasnije upozoravao da nam nije neophodno da se
pretvorimo u preslikana tržišta žute štampe jer imamo svoj put, razvijen od ranije,
dovoljno iskustva koje nije zaboravljeno, energiju i pametne ljude… Države bivše
Jugoslavije su se po tom dobrom iskustvu razlikovale od svih drugih, na obe strane.
Kada bi bile mudre, nove države ex Yu prostora ili makar one sa jezicima koji
se međusobno razumeju, mogle bi i na državnom, institucionalnom, i na esnafskom
polju da se udruže i odupru na mnogo načina toj navali gluposti i nepoštenja. No,
bojim se, da čim se zlonamerno u takve ideje ubaci politička koska “obnavljanja Ju-
goslavije”, stvar propada. Oproban metod: doživeo sam ga pre neku godinu kao pot-
predsednik Srpskog PEN-a. Nešto slično se događa i sada sa inicijativom Balkanske
mreže PEN-a: svi su za ideju, a idealan razlog za nerealizovanje ideje je – previsoka
članarina!
Duboko smo zagazili u opšti medijski i biznis nemoral i zaista je teško i na
ličnom, a kamoli kolektivnom planu, naći snage da se vuče napred, i još u dobrom
pravcu.

M.V.: - Iako se već godinama unazad i u svetu i kod nas naveliko priča o izu-
miranju knjige kao medija, veličina i raznovrsnost produkcije, i svetske i domaće,
rečito govori da je sve to daleko od istine. Ni druga godine globalne (i naše lokal-
ne) ekonomske krize nije s tim u vezi ništa promenila, već bi se pre moglo reći da
su izdavači samo postali selektivniji pri donošenju odluka koje će knjige objaviti.
Kakva su Vaša iskustva?
V.B.: - Već je dovoljno godina prošlo od kada se pojavila, recimo, elektronska
knjiga kojom su nas plašili, i bez obzira što naročito u SAD njena prodaja konstan-
tno raste u odnosu na papirnu, a naročito prošle godine, ona neće ugroziti tradi-
cionalnu knjigu. Tržište pokazuje da su čitaoci zapravo pravi nosioci demokratije:
oni samo žele da imaju IZBOR. A to znači kupovati ne samo jednu vrstu stvari. Ne

nametati im samo jedno. I tako se i događa. Izdavači samo treba da se odluče šta će
i u kom procentu od toga proizvoditi. I ne samo jedno.
Inače, ja mislim da bi izdavači trebalo da budu još selektivniji u izboru naslova
za objavljivanje: i to je deo razloga zašto se na tržištu pojavljuje toliko loših knjiga.
Broj (loših) naslova ide čak na uštrb ukupnih tiraža dobrih knjiga! To se nedovoljno
primećuje. Ja više brinem nad tim iluzionističkim igrama brojeva. Pojedini izdavači
žude da postanu monopolisti (kako u izdavaštvu tako i u knjižarstvu, sa osvrtom i
na štamparski deo lanca, ako je moguće), ali ne samo onakvi kakvi su doskora pos-
tojali: najveći i najbolji. Ovi sadašnji bi da postanu i jedini! Taj poluskriveni pravi
”ideološki” rat među izdavačima (u smislu borbe za kvalitet sa jedne strane i za ve-
like brojeve sa druge strane) je realnost Srbije i Hrvatske. Bosna je tu između čekića
i nakovnja. Mada ni ona nije lišena malih loših momaka koji su nekada bili dobri.
Hoću da kažem, ako na Balkanu knjiga nestane neće to biti zbog tehnoloških
inovacija, čak ni zbog regionalne recesije, pa čak ni zbog nebrige država. Biće to zbog
unutrašnje, lokalne, međusobne surevnjivosti, kompleksa (malog i velikog), nepri-
znavanja greške, srljanja u veličanstveni pad kojim se u našim krajevima završavaju
svi veliki planovi. I naravno, zbog svete krave – novca. Ne onog koji nedostaje, već
onog što ga nikada nije dovoljno halavima.

M.V.: - U novom vremenu i društvu u kojem se slobodno može reći i napisati
sve - to što se govori i piše više nije važno, odnosno nimalo nije važnije od rezultata
jučerašnje utakmice ili novinske crne hronike. Mislite li da donekle jeste pravična
osveta istorije za onu književnost i književnike koji su – sasvim nepravedno – želeli
da njihova dela budu platforma za razvoj država i nacija, a ne ono što književnost
jedimo može da bude: umetnost reči?
V.B.: - Pa, zapravo ne znam je li to osveta istorije. I da li je pravična? Vaša alu-
zija je potpuno jasna. Ali, neću pominjati imena i odgovoriti na vaše pitanje zato
što zapravo sa tom vrstom književnosti nikada nikakve dodirne tačke nisam imao.
Ne da je nisam razumeo, jer u njoj nije bilo ničega za ne razumeti, već zato što je to
za mene bio drugi kosmos. Prirodni nastavak socijalističke, realističke literature,
stvarnosna proza, takođe mi nikada nije bila jasna. Nisam je čak ni prihvatao kao
”crni talas književnosti”. Mislim da sam lično imao problem sa ruralnom temati-
kom ili onom koja nas je podučavala kako se iz sela prelazi u grad. Sve je to bilo
postrevolucionarno shvatanje umetnosti koje se kod određenih autora razvlačilo
decenijama, a kod nekih još uvek. Tačno je da su neki od njih imali t(r)ajne želje
da utiču i na politiku, neki od njih nam i sada tumače sopstvene živote tj. kako smo
živeli dok su oni bili ili visoki političari, diplomate ili junaci u izbeglištvu. A sve za-
jedno, to su pokušaji da se sebi podignu spomenici za života. O njihovom shvatanju
umetnosti, dakle, ovde nema mesta.

M.V.: - Demokratizacija je omogućila da u istočnoevropskoj književnosti uđu na
velika vrata i teme koje su decenijama pre toga bile potcenjivane i marginalizovane:
fantastika, naučna fantastika, kriminal, život marginalizovanih društvenih grupa,
kao i opisi običnog svakodnevnog života. Takođe, u književni život ušlo je mnogo

žena pisaca, kao i pisaca koji ne dolaze iz akademskih krugova, što je znatno
promenilo i dinamizovalo književni život i tip odnosa između publike i pisca.
Umesto trenutaka otkrivanja “velikih istina” ili velikih debata, književne večeri i
festivali postali su trenuci u kojima malobrojni istinski posvećenici i istomišljenici
s obe strane bine razgovaraju o tome zašto još pišu, odnosno čitaju dela koja nisu
instant hit romani. S obzirom da ste i sami čest učesnik takvih književnih programa
i manifestacija, da li delite moje mišljenje?
V.B.: - Delim, u potpunosti. No, na takvo stanje se ne bih žalio. Pa, zamislite
da vam na tako neku ozbiljnu debatu bane još neko iz tog miljea pisaca – voditeljki
TV budalaština i počne da pametuje! Dakle, neke stvari treba da ostanu strogo,
gospodski odeljene. Neke ljude ne treba pitati za mišljenje; neka ga zadrže sa sebe.
Ionako imaju dovoljno prostora za te svoje mudrosti u hitovima koje ispisuju. Ako
je to dinamika naše scene, crno nam se piše. Ali, s druge strane, to je naša realnost.
Neka cveta hiljadu cvetova i neka naivni poput nas veruju da će na kraju bajke dobro
pobediti zlo ili da će u toj literarnoj seriji (tzv. švedska akciona) to dvoje mladih
valjda na kraju i da se venča…
Što se tiče odmaka od tzv. velikih tema i pisanja o životnoj svakodnevici, to je
legitimno kao i sve drugo. Žanrovsku književnost ne pratim, priznajem. Završio sam
sa klasicima iz te oblasti: čini mi se da krimi žanr ipak ima razvojna ograničenja. No, ja
nikada nisam zagovarao elitizam jer sam uvek mislio da je on uvredljiv po čitaoce – svako
čita ono što doseže. Tako je i sa piscima. A ljudi imaju različite individualne domete i
sopstvene rekorde: ne treba ih svrstavati. Čitaoci su oni koji su piščevo ogledalo.

M.V.: - Jasno podeljena na dva pola: komercijalni i nekomercijalni, književnost
u postranzicionim društvima došla je u poziciju u kojoj se književnost na zapadu
odvajkada nalazila. Dakle, ima mogućnost da zabavlja i zarađuje, ili da tiho i estetski
sofisticirano govori o sebi i svetu u kojem nastaje. Književnici pak postaju ili
zabavljači i promoteri u službi svog dela koje žele da što bolje prodaju na tržištu, ili
radeći preko dana druge poslove obezbeđuju sebi egzistencijalne uslove da tokom
večeri mogu da pišu bez stalne pomisli na diktat tržišta. Vi nedvosmisleno spadate
u ovu drugu grupu autora. Ima li i to svoju cenu?
V.B.: - Naravno. Ali, pre no što bih se iole ”požalio na tužni položaj umetnika”,
valja reći da se i ja, dostojanstveno koliko je to moguće, trudim da budem promoter
(ne i zabavljač) svojih knjiga na tržištu. Laž bi bila reći kako pisac ne želi da mu knjige
imaju što veće tiraže. No, tu se pojavljuje pitanje mere i granice. Dakle, u okvirima koje
ja sam sebi stvaram, spreman sam i da se potrudim oko sopstvenih knjiga. Ali, ne više
samo zarad bolje prodaje i sopstvenog ega već – ne zaboravimo važan element javnosti!
– i zbog mogućnosti da u čitaocima, u razgovoru ili dopisivanju sa njima, čitanju pred
njima, vidite gde ste i šta to postižete svojim uverenjima. Čitaoci koji cene one koji ne
cene diktat tržišta, takođe su dovoljno brojni, i što je još važnije – verni!
Kada i ne bih bio ”prisiljen” da još nešto radim za tzv. održanje egzistencije
(mada i taj egzistencijalni posao radim iz ubeđenja i emocije), siguran sam da
od dosada pokazanih kriterijuma i uzusa ne bih odustao. Po cenu bilo čega, jer ja
govorim iz uverenja i enormne ljubavi prema književnosti. A u tom moru ono ”ja”

pisca prestaje da bude važno: umetnički domet dela je je važniji. Ličnost, autor i
njegova narcisoidnost tu nestaju. Drugo, moje bavljenje izdavaštvom skoro celoga
života (bio sam zajedno sa Davidom Albaharijem i još nekolicinom drugova izdavač
i krajem 70-ih godina, a moj otac je to bio i početkom 70-ih, jedan od prvih privatnih
izdavača u SFRJ, sećate se tzv. GG preduzeća – oznaka za Grupu građana?) učinilo je
od mene jednog nesebičnog autora koji pravi knjige drugim piscima i radi za druge
pisce. To znači da sam, ako ništa drugo, naučio da kontrolišem svoju stvaralačku
sujetu i da razdvojim opšte ciljeve od ličnih.Time sam zauzdao i uvek opasnu
sebičnost. Taj ”rad za druge” nastavljam i kada sam u drugim zemljama kao pisac
jer predlažem i hvalim i svoje kolege ne bi li se još neka i od njihovih knjiga pojavila
na nekom stranom jeziku.
Ono za čim jedino žalim jeste nedostatak vremena za pisanje. I to mi je zaista
ozbiljan problem. Previše, i sve više, vremena provodim radeći u Geopeotici (za sve
manje vidljive rezultate) te ni fizički ni psihički nisam u stanju da se posvetim pisanju.
Evo, upravo sam objavio knjižicu priča, pa u šali, a malo i u zbilji, kažem kako sam to
uradio da bih sebe podsetio da sam pisac. Za romane momentalno nemam vremena,
pogotovo kada imam u vidu koliko po običaju provedem meseci i godina u potrazi,
putovanjima i analizi materijala pre no što uopšte sednem da pišem. (No, nije da već
nisam istražio dosta toga u vezi tema kojima bih se možda ubuduće bavio).
M.V.: - S obzirom na to da su do sada gotovo sve izdavačke kuće i u ovom delu

sveta privatizovane, književnost je prva i najintenzivnije osetila šta znači proces tr-
žišne egalitarizacije, to jest postupanja u skladu sa logikom: nije važno da li je neko
delo umetnički valjano ili ne, već da li se može dobro prodati ili ne. Vi ste i pisac i
izdavač. Kako razrešavate ovu dilemu u Vašem svakodnevnom radu?
V.B.: - Verovatno bih mogao da se požalim na mnogo štošta, ali mislim da čovek
donosi važne odluke sa saznanjem da će trpeti i posledice tih odluka, kako dobrih
tako i loših. U pisanju vam je isto kao i u izdavaštvu: autor, tj. izdavač bira šta će i kako
će raditi. Recimo, zaraditi manje ili više u oba slučaja (u novcu, tiražu, medijskom
proboju...), dakle, nije pitanje (ne)sposobnosti već odluke! To naročito umem da
kažem novokomponovanim izdavačima: niste vi otkrili toplu vodu hitova, tiraža i
velikih zarada! Znamo to da radimo i mi koji smo drugačiji, ali mi smo odlučili da
radimo drugačije, a ne zato što nismo sposobni da činimo to što radite i vi.
Kao pisac ipak sam stroži u odabiru onoga što ću raditi. Ili bolje rečeno, tu pre
tema i stil biraju mene no ja njih. U tome nikada nisam pravio nikakave kalkulacije
niti kopromise. Isključivo sam pisao ono što sam zdušno želeo i onako kako sam
mislio da treba. Ali jesam priželjkivao da nekako napredujem. Ne znam da li sam
uspeo, ali imam utisak da sam makar spisteljski sazreo. Naravno, to nije garancija
da ste kvalitativno napredovali. Hoću reći da nikada nisam računao sa tim hoće li
se moje knjige, kako rekoste, dobro prodati. Što opet ne znači da se one ne prodaju
dobro. Naprotiv. Uz zadovoljavajuće tiraže (malo sam preskroman u odabiru
epiteta, priznajem) doživeo sam nešto mnogo važnije: da mi se sve knjige iznova
i bez prekida prodaju u obnovljenim izdanjima, i – što je još važnije – na ličnom
primeru sam doživeo najlepšu stvar za jednog pisca, a to je da mi se traže, kupuju i

čitaju knjige koje sam objavio prvi put pre 20, pa i više godina! Šta još poželeti kada
vidite da se osnovni literarni san ostvario na vašem sopstvenom primeru: vreme je
presudilo i vaše knjige žive i traju, a vi ste još tu da to i vidite!
Doduše, loša strana ovog doživljaja je to što vam on govori da ste ipak već u
nekim ozbiljnijim godinama, blago rečeno.
Radeći u izdavaštvu takođe bih mogao da se pohvalim kako nisam pravio
kompromise. Ako i jesam, onda bih ih pre nazvao greškama. Što je ljudski. Jer one
su se omakle skoro slučajno, ali nikako ne kao deo zavereničkog plana - zaradi
pa vladaj iliti prevari čitaoca. To nisam nikada uradio. Pre sam svesno odlazio u
gubitak sa pojedinim naslovima, ali uporan da se pojedina knjiga mora naći u mom
jeziku jer je to pitanje potrebe elementarne kulture i obrazovanja naših čitalaca.
Doduše, dogodilo se više puta i da neke knjige koje a priori nisu bile tržišne, iz mog/
našeg (nisam sam u firmi, naprotiv – imam mali broj izvrsnih saradnika) tvrdog,
javnog, profesionalnog ubeđenja postanu vrlo tržišne. Najčešće zato što nam se kao
ozbiljnom izdavaču verovalo na izboru i na tzv. održivom kriterijumu. Pa, znate,
Geopoetika je objavila dosta knjiga tj. autora koji su u vreme njihovog objavljivanja
na srpskom jeziku (i u regionu uopšte) bili potpuno nepoznati a ipak se dobro
prodavali, a da bi tek kasnije te knjige, tj. ti autori u svetu postali poznati… sve do
bivših i budućih nobelovaca. To činimo i danas.
Nije ovo mesto za samohvalu, ali ponosan sam na mnogo štošta što sam uradio
kao izdavač, i to sa pravim i izvornim značenjima reči “ekskluzivno”, “premijera”,
“prvi u svetu”, “posebno”, “drugačije” i slično. To je koštalo mnogo truda, ali uve-
renje je uvek vuklo napred. Bez te potrebe da se ide dalje, nema ni suštinskog us-
peha (mislim na takođe izvorno značenje i ove reči). Eto kako i u jeziku moramo da
se međusobno previše objašnjavamo, pošto su se mnoge reči izlizale i dobile nova,
lažna značenja.
M.V.: - Vaš roman Hamam Balkanija upravo je objavljen na italijanskom je-

ziku. Pre par meseci preveden je i na nemački, pa i na turski jezik, pored ostalih
balkanskih jezika. Očekujete i prevod na arapski jezik. Malo je knjiga koje su imale
takvu recepciju. Kako Vi gledate na to?
V.B.: - Možda je u pitanju najpre tema knjige. To pitanje identiteta vezano je
za svaki kolektiv i svakog pojedinačnog čoveka. Dakle, tiče se i nacionalnog i lič-
nog. Drugo, paralelno preispitivanje ove teme u prošlosti i u sadašnjem vremenu u
Hamamu, takođe je moglo imati uticaja (mada ima čitalaca koji, kažu, vole “samo
jedno vreme radnje” u romanu). Ja bih naravno voleo da je razlog dobro napisana
knjiga. Možda je “tajna” dobre recepcije u svemu tome zajedno.
No, pojavio se i jedan naknadni zaključak: roman je pre svega primarno pre-
veden na druge jezike da bi bio elementarno razumljiv, a pošto je to obavljeno onda
se videlo da ovaj roman i druge priče (da podsetim – to mu je podnaslov) zaista, su-
štinski komunicira sa čitaocima drugih jezika, kultura, pa i civilizacija. Izašle su
kritike i izdanja na engleskom jeziku: moram da priznam kako nisam očekivao su-
štinsko razumevanje knjige od strane Anglo-Saksonaca. No, u tim tekstovima (au-
tori su Amerikanci, Australijanci, Kanađani i Britanci) ne samo da se vidi potpuno

razumevanje teme, već su pohvale iznad svake dobre pretpostavke. Među njima su
utisci raznih vrsta ljudi počev od tzv. običnih čitalaca, preko književnih kritičara,
izdavača, do predsednika Svetskog PEN-a. Uostalom, roman je u 2011. nominovan
među 150 dela za Nagradu Impak Dablin (u igri su sve knjige u svetu napisane ili
prevedene na engleski jezik, dakle, na hiljade). To sve, zajedno sa budućim razume-
vanjem onoga “što pisac hoće da kaže” od strane pomenutog arapskog sveta, ako se
dogodi, zaista ohrabruje pisca. Ako bih i sopstvenom knjigom uspeo da (skromno)
povežem čitalaštvo Zapada i Istoka, bio bih iskreno srećan. Zašto? Pa, zato što bih
tako zaokružio ne samo moja interesovanja za zapadne i istočne (u svakom pogle-
du) kulture koja traju celi moj život, već zato što bih sebi dokazao da se svet u sušti-
ni dobro razume i onda kada to tako ne izgleda.
M.V.: -Vaša nova knjiga, zbirka pod naslovom Gastronomadske priče konci-
pirana je poput obeda, dakle ima predjelo, glavna jela i desert. U Predjelu knjige
konstatujete da kada se ogladni tokom puta, tada mora da se stane da bi se jelo, te
da te “kulinarske stanice” imaju funkciju pauze. Da li je za Vas pisanje priča vid
pauze između pisanja romana? I - ne manje važno - kakav je odnos između hrane i
književnosti, odnosno umetnosti u celini?
V.B.: - Vaše tumačenje kompozicije ove knjige je tačno. Iako je vaša aluzija na
moj ritam pisanja to jest uslovnu naizmeničnost objavljivanja romana i knjiga priča
pomalo doslovna, sada kada na to gledam vašim očima – mogao bih i sa tim da se
složim. Naime, naravno da nikada nisam planirao da mi knjige priča budu “stanice”
ili “pauze” između romana, ipak ispada da je tako. Možda to sam život i podsvest
regulišu, a “ja” se ne pita. Objavio sam nekoliko knjiga priča od kojih su sve bile
koncipirane kao tematske ili poetičke celine; nikada me nije zanimalo da tek tako
sakupim već napisane priče u zbirku čije se jedinstvo sastoji iz zajedničkih korica
čiji je jedini i najmanji sadržalac autorovo ime.
Evropa na leđima bika je knjiga priča, naslov već govori, o Starom kontinentu
u rasponu od antičkog, mitskog stvaranja Evrope do modernog vremena kreiran-
ja Evropske unije. Podmetači za snove imaju podnaslov Geopoetičke basne, knji-
ga Evropa ekspres ima podnaslov Roman u pričama. Sve ove knjige imaju Uvode,
Predgovore, Pogovore ili Predjelo i Desert (kao poslednja do sada, Gastronomadske
priče). Šta to meni govori? Ne da priče same po sebi nisu bile dovoljne pa je trebalo
dodatno ih objašnjavati, već je to bila moja potreba da sve budu namenski poveza-
ne. Ali, ne tako što bih ja sada čitaocu to objašnjavao zato što nije sposoban da sam
to vidi, već tako što je svaki od tih tekstova bio neka vrsta produžetka neke od priča
ili same knjige. Knjiga Podmetači za snove, budući da je sastavljena od tzv. moder-
nih basni – čak ima različita naravoučenija na kraju svake priče u svakom sledećem
izdanju! Da podsetim, čak i moj poslednji objavljeni roman Hamam Balkanija ima
podnaslov Roman i druge priče. To sve zapravo govori koliko ja volim i profesional-
no cenim priču kao književni rod. Uostalom, mnogi znaju moju često upotreblja-
vanu sintagmu: povezati nepovezivo. Dakle, možda je u ovom slučaju reč i o sebi
postavljenom nemogućem zadatku. A o književnoj igri svakako.
Inače, roman traži ne samo ozbiljan rad (svaki posao savesno shvaćen podra-
zumeva ozbiljan rad) već jednu posebnu dugotrajnu, a na dnevnoj bazi poštovanu,

ritmiku i disciplinu. Tome, u mom slučaju, prethode obimna istraživanja, pa kada
se sve to sabere, roman se ispostavlja ne samo kao završeno delo već kao jedan dugi
proces i kao zaokruženi komad autorovog života. Pisanje priče nije ništa man-
je zahtevno, ali je njena prednost u toj dužini, tj. kratkoći ispisivanja, pa možda i
doživljaja. Ali zato taj doživljaj i sva piščeva veština moraju biti na kondenzovanom
i veoma visokom nivou kako bi zgusnutost i “jačina” priče nadoknadile kompleks-
nost pravog romana, te i stvorile zaprvo neki svoj novi mini-roman. No, naravno da
između ovih žanrova nema nikakvog takmičenja: oni su toliko svoji! Doduše, mogu
se nadopunjavati. Eto, roman bi zaista mogao da se hrani pričama.
Na drugi deo pitanja, kakav je odnos između hrane i književnosti i umetnosti,
bojim se da ne bih umeo da vam odgovorim. Možda samo na primeru ove moje kn-
jige konkretno. Koliko god je naslov pomalo “odvajao” od književnosti, moja želja
je bila da to i dalje bude samo literatura. i nadam se da jeste. Da, u ovim pričama
ima elemenata putopisa, ima dokumentarnog i slično. Ali, ni pojam hrane u ovim
pričama nije nikakva zasebna celina: ona je ovde vezivno tkivo pričama i to na vrlo
asimetričan način. Poneke priče, namenski, u sebi imaju samo sintagmu ili rečenicu
koja se dotiče hrane, a neke su njoj potpuni posvećene. Ali, kao i kod različite dužine
priča, različitih zemalja u kojima se zbivaju, tako je i ovaj elemenat samo osobe-
nost svake ponaosob. Hrana ovde govori i o lepoti, naivnosti, sreći, ali i o teškim
momentima i godinama. I o paradoksima: knjigu sam napisao ne kao neko ko ume
dobro da kuva već kao neko ko ume odlično da jede i još bolje da pohvali onoga ko
je hranu spremio. Ono što ih takođe povezuje jeste jedno, za mene, iznenađenje:
pojava manje ili više pritajenog humora koji meni inače nije (bio) svojstven. On se
čudnovato pojavljuje u spoju sa setom, a čak i u nekim tragičnim situacijama. Val-
jda zato što je i književnost život.
U svakom slučaju, Gastronomadske priče su mi bile neophodne: nekako su me
razveselile, a imam utisak i da su me od ponečega i oslobodile. Možda će i čitaoce.

ANTOLOGIJA
ROMSKE POEZIJE
Rajko Brajdić Šajnović Pripremio
Jože Livijen
Jožek Horvat Muc Dragoljub Acković
Romeo Horvat Popo
Mladenka Šarkenzi
Kasum Cana
Bajro Bajrić
Fari Ibraimovski
Rasim Sejdić
Šemso Avdić
Marko Aladin Sejdić
Hedina Tahirović-Sijeričić
Ljatif Mufaeleskoro Demir
Demirov Sabri
Neđo Osman
Ruždija Ruso Sejdović
Kujtum Pačaku
Mehmed Saćip
Alija Krasnići
Bajram Haliti
Gina Ranjičić
Slobodan Berberski
Rajko Đurić
Jovan Nikolić
Predrag Jovičić
Gordana Đurić
Desenak Ranđelović
Dragi Kalderaš
Ištvan Farkaš
Miroslav Mihajlović
Trifun Dimić
Kadrija Šainović
Zoran Rašković
Baja Saitović-Lukin
Dragoljub Acković
ROMANE POETIKANE MIRIKLA

ROMSKI POETSKI BISERI
ANTOLOGIA ROMANA POEZIAKI
KOTAR THANA NAKHUTNA JUGOSLAVIAKE
ANTOLOGIJA ROMSKE POEZIJE
SA PROSTORA NAKADAŠNJE JUGOSLAVIJE
Prva zbirka umetničke poezije na romskom
Umetnička poezija na romskom jeziku u zemljama koje se nalaze na prosto-

rima nekadašnje Jugoslavije novijeg je datuma. Prvu zbirku pesama na romskom
jeziku na ovim prostorima, pod nazivom Rom rodel than talav kham (Rom traži me-
sto pod suncem), objavio je Rajko Đurić 1969. godine u Beogradu. Ovu knjižicu od
40-ak stranica, koja sadrži 34 pesme štampane ćiriličnim pismom, izdao je Servis

za grafičke delatnosti Saveza KUD Beograda.1 U nešto više od tri decenije, koliko je
proteklo od tada u Srbiji je objavljeno nekoliko desetina takvih knjiga, među kojima
je i četiri, uslovno nazvane, antologije romske poezije.
Prvi dvojezični zbornik (koji se uslovno može nazvati antologijom) pesama
romskih autora, pod nazivom Jaga – Vatre, priredili su Rajko Đurić i Tomislav N.
Cvetković. Knjiga je štampana povodom XI Smotre kulturnih dostignuća Roma SR
Srbije, koja je održana u Bujanovcu 1984. godine. U ovom Zborniku zastupljeni su
sledeći pesnici: Rajko Đurić, Jovan Nikolić, Desanka Ristić, Kadrija Šainović Lika,
Alija Krasnići, Demiran Iljazović, Ismet Jašarević, Osman Beriša, Džavad Gaši,
Iljaz Kasumi, Duna Bakić, Džafer Šabanović, Mehmed Saćip, Mile Kadrić, Bajram
Haliti, Ibrahim Osmani, Hilmi Jašari, Dragan Salković i Zoran Šabanović.
Povodom održavanja XXV Smotre kulturnih dostignuća Roma Srbije u Nišu
1999. godine, objavljena je dvojezična Antologija romske poezije u Jugoslaviji (misli
se na Srbiju i Crnu Goru), čiji su autori Alija Krasnići i Mehmed Saćip. U ovoj knjizi,
kao i u prethodnoj, zastupljeni su stvaraoci koji su učestvovali na pojedinim Smo-
trama kulturnih dostignuća Roma ili Jugoslavije: Slobodan Berberski, Rajko Đurić,
Alija Krasnići, Mehmed Saćip, Jovan Nikolić, Bajram Haliti, Saitović.Lukin Baja,
Ruždija –Ruso Sejdović, Desanka Ranđelović, Trifun Dimić, Sandra S, Kadrija Šai-
nović Lika, Dane S., Gordana Đurić, Demiran Iljazović, Osman Beriša, Duna Bakić,
Dževad Gaši, Ljuan Koka, Miroslav Mihajlović, Dragica Kalderaš, Hilmi Jašari, Feta
Arifi, Ferida Jašarević, Ibrahim Osmani, Džafer Šabanović, Ismet Jašarević, Dže-
malj Živoli, Izeta Sejdović, Dragi Mamutović, Zoran Šabanović, Dževdet Hamza,
Agron Osmani, Agim Saiti, Kujtim Paćaku, Slavimir Demirović.
Povodom održavanja XXVI Smotre kulturnih dostignuća Roma Srbije u Nišu
je 2002. objavljena trojezična (romski, srpski, engleski) knjiga romske poezije pod
nazivom Phabaj ano ilo – Jabuka u srcu – Apple in the heart (koja se takođe uslovno
može nazvati antologija), u kojoj su zastupljeni sledeći autori: Gordana Đurić, Jo-
van Nikolić, Miroslav Mihajlović, Ali Krasnići, Mehmed Saćip, Rajko Djurić, Kadri-
ja Šainović Lika i Slobodan Berberski Lala.
U izdanju izdavačkog preduzeća Arka iz Smedereva objavljeno je prvo izdanje
antologije poezije Roma u Srbiji i Crnoj Gori pod nazivom Bi kheresko bi limoresko
– Bez doma bez groba, čiji je autor ujedno i autor ovog teksta. U ovoj antologiji, ili
bolje rečeno izboru, objavljena je poezija sledećih autora: Slobodana Berbereskog,
Rajka Đurića, Kadrija Šainovića Like, Jovana Nikolića, Mehmeda Saćipa, Trifuna
Dimića, Gordane Đurić, Predraga Jovičića, Alije Krasnićija, Ištvana Farkaša, Baj-
rama Halitija, Miroslava Mihajlovića, Desanke Ranđelović, Ruždije Rusa Sejdovi-
ća, Zorana Raškovića, Hilmija Jašarija, Seljadina Saliesora, Slavomira Demirovića
Slavka, Ibrahima Osmanija, Baje Lukina Saitovića i Nedžmedina Nezirija.
Acković Dragoljub,”Bi kheresko bi limoresko” - “Bez doma baz groba”, Arka, Smederevo, 2003., str 15.
1

Najzad Antologija romske poezije
Antologija umetničkog poetskog stvaralaštva naroda romskog, koju na uvid i

korišćenje predajemo čitaocu, predstavlja naš odabir2 iz opusa nekoliko desetina
romskih pesnika u periodu od nekoliko poslednjih desetleća dvadesetog i nekoliko
prvih godina dvadeset prvog veka. Većina od ovih pesnika koje smo u ovu Antologi-
ju uvrstili, pisali su i pišu na srpskom ili pak nekom drugom jeziku. Priređivaču ove
knjige ostalo je jedino to da potraži i pronađe prevode njihovih pesama na romski
jezik a ako ih nije bilo, da to sam ili sa saradnicima uradi. Raznolikost prevoda, čak
i kod jednog te istog autora, doprineće možda da se proceni kvalitet pojedinih, pa u
nekoj budućnosti sačini Izbor ili pak Antologija romske poezije čiji sadržaj je obe-
ležen istim prevodilačkim rukopisom.
Fokusiranje pažnje, na ovih nekoliko decenija umetničkog poetskog stvaralaš-
tva Roma sa ovih prostora nije želja da se iz preobimnog broja autora i materijala
izabere najbolje, već da se iz onog što se ima, odabere ono što je najbolje. Da li se u
tome i koliko uspelo oceniće oni, koji ove redove budu čitali i vrednovali.
Posao sastavljača Antologija bilo proznih ili poetskih sadržaja, pojedinih naro-
da ili nacionalnih manjina, olakšan je činjenicom da ti narodi kao i neke nacionalne
manjine imaju književnost staru i po nekoliko stotina godina, nekoliko stotina ili
desetina prethodno objavljenih antologija, nekoliko hiljada ili nekoliko stotina po-
eta koje su stvarali ili stvaraju na tim jezicima, biblioteke zbirki poezije...
Romi, koji su nekada živeli na prostorima Jugoslavije, nažalost, nisu čak imali
ni knjigu koja bi se zvala antologija romske poezije. Ni to ali ni mnogo toga drugog
ovaj narod, ni dan-danas kad na tim prostorima postoje brojne samostalne zemlje,
još nema.
Na prostorima nekadašnje Jugoslavije, živi i stvara pedesetak romskih pesni-
ka. Priređujući ovaj rukopis opredelili smo se da ovo što čitaocima predajemo, bude
uslovno nazvano Antologija romske poezije... pa kako ko shvati…
Naš izbor pesnika za ovu Antologiju se malo razlikuje od izbora koji su činili prethodni sastavljači,
2
tako da smo tom činjenicom zadovoljni.

SLOVENIJA
Rajko Brajdić Šajnović
Prosjačenje
Od vasi do vasi,
od hiše do hiše
gazita sneg
mati in sin.
Gazita snežne zamete:

Skozi bele planjave,
temne goščave,
travnike, njive....
Škripajoče stopinje,
poledeneli lasje,
zmrznjene cunje,
hladne roke...
Od vasi do vasi,
od hiše do hiše
gazita sneg
lačna mati in sin.
Polni se polni
mamina cula...
Snežinke pa padajo,
padajo z neba.
Mangibe
Od gav dži gav,
od kher dži kher
gazonen jiv
mama i čhavo.
Gazonen du baro jiv:
čizu parni jivani ravnica,
kali guščava,
tramniki, njive...

Koraki škripinen,
zmrzinde balora ledostar,
zmrzinde gadora jivestar,
Šilale vastora....
Od gav dži gav,

od kher dži kher
gazonen jiv
bokhali mamica i čhavoro.
Pheri pe pheri,
mamicakaro gonoro...
Jivoro pa perudi,
perudi zuru nebo.
Črna koža
Gospod sodnik,
lepoo te prosim...
O Bog!
Ne sodite mi,
gospod sodnik,
po barvi kože...
Sodite mi,
gospod sodnik,
človeško...
Po srcu.
Cigan
Danes sem tu,
jutri sem tam;
včasih me ni,
lahko pa pridem.
Če sam –
me vidiš;
če nisem –
me ni.
Sem kot rosa,
ki pride,
ali pa je ni.

Danes sem tu,
jutri sem tam,
saj vendar veš,
da sem cigan.
Sonce
Sonce, tebe krivim, ker si hudobno.
Čutim, da me ne ceniš,
da ne spoštuješ drugačnosti,
da se sramuješ moje črne kože...
Krivim te za moje trpljenje.
Zakaj si me spregledalo – odrinilo,

za temne oblake nesrečnega skrilo?
Zakaj si me porinilo v temno brezno
in me v črnih globinah samega pustilo?
Zakaj si me, revnega cigana zapustilo?
O sonce, usliši moje prošnje,

o sonce, razgni te temne oblake,
te grde sive cmerave spake!
O sonce, daj mi veliko svetlobe,
ogrej me in reši moje rojake!
kale grdo sivo asene pe čhavora!

O kham, ana mange but svitlo ljuči,
čačar mande i rešin mra žlahta!

Jože Livijen
Kaj s tisti časi

Daleč so dnevi,
ko je Monzi, naš ciganski dovač,
nesel brane v deveto vas
in ko smo kot mulci
ponči posedali na tesiti panj,
na katerem je ždel sam vrag
in zganjal svoj direndaj?
Kje so tisti časi,
Ko je moj ded pripovedoval
pravljice globoko v noč
in ko so prežali duhovi okrog anšega ognja,
smo jih mulci vedno gnali proč,
metajoč za njim žareča oglja.
Kje so tisi časi,
ko smo hoteli ukrasti
skrivnosti babičinih čarovnij,
da smo vedno zbežali
od njenih letečih skrinj!
Kje so testi časi,
ko smo se skrivali
izpod babičinega krila od škaratov,
ker smo se bali temne noči,
pa čeprav nas je bilo devetoro bratov?
Dalč,dalč so tisti dnevi,

zbledeli so kot stare slike,
zaman za njimi so solze,
ker so pesmi in pravljice
šle v gore.
Kaj hi udala cejtića

Dur hi u devesa pal,
kada u Monzi, amaro romano kovač,
lažlahi u brani andu enjato gaf
te kada u čhavore prik bešahahi i rat
upu teržekća,
upe sej bešlahi u beng
te kerlaho pro direndaj?

Kaj hi udala cejtća,
kada šunahahi u paramisća andi bari rat,
phiranhi u čoenja keril amende,
len u čhavore mindik kezdinahahi i hovel pal lende.
Kaj hi udala cejtića,
kada kamahahi te čhorel
tajni babakre čohanjipi,
mindiha žahahi anšik
angje lakre lateče skrinji!
Kaj hi udala cjetća,
kada men garuvahahi
tel babakri rokja,
kaj kala ratćatar darahahi
te pal enja phrala sinjamahi?
Dur,dur hi udala cejtća,

phurdile sar u phure kipi,
hijaba ni pal lende te rol,
mašuda kaj sa paramisća te djaja
Gele minduha te slo.
Dedkova kovačija
Oljenka potihoma mežika,
ko mehu razširijo si lica,
vsepovsod visijo saje,
kot črni hidič se vrtinčijo igraje.
Ko kladivce po nkovalu cinglja,
je v kovačiji direndaj,
saj potem poje mu kladivo,
vsem zlodejem v svarilo.
Dadek dala ključe,

ki odpirajo vas vrata,
iz železa delajo se sanje,
veržice iz zlata.
Našega dedka pipa

mu kot iz lokomotive hilpa,
v očeh mu čuden lesk gori,
črn od saj je kot hudeč.

Urok
Nak vrata česen,

okrog vratu rdeči trak,
naš Loli je bolan,
naš Loli je uročen.
Kaj pa zdaj,
ne more pomči me zdravnik,
ne vroči čaj,
še manj pa apirin.
Treva mu zdravilo iz sanj,

iz pravljic čarobni prah,
okrog vratu rdeči trak,
da naš Loli spet bo zdrav.
Stava
Nekje tam v šaši,
čutno cigan goslači,
a glej, v grmovju, nepridipravi
hudir levo uho nastavi.
Nečiste nisli mu blodijo po glavi,
pa stopi iz grmovja in ciganu pravi:
Čuj cigan, jez bom goslačil,
ti me boš po hrbtu vlačil.
Če ti boš dlje goslačil,
te ne bom zasačil,
če bom dlje na strunah vlačil,
te v peklu bom nagačil.
Brez konca, a hudirju glasbe zmanjak,

cigan že vas opotečen,
da konec muk je, ves presrečen,
hidiča sam zajaha.
Še zdaj tam v šaši

lahko prisluhnete tej zdrahi,
kako hudir poten pleše
in s kopiti iskre kleše.

Osel
Nepridiprav je naš osel,

z vozom nihče z mesta ga ne spravi,
ima nek važnejši posel,
muhaste misli mu blodijo po glavi.
Vsak zgubi, kdor nadenj stavi,

da naj ustvi, mu gospodar ukaže,
pa ubere jo tja po trati
in se ustavi – ko mu paše.

Jožek Horvat – Muc
Stari godec
Ko stari godec zaigra
Želje polne so iz srca.
Polno misli boljšega
Ko stara violina zaigra.
Željni kruha so otroci
Dolge vrste ust so lačni.
Kaj nam je želeti
Le hrane otrokom dati.
Veselja godec priigra
Ko stara violina zaigra.
Phuro hegeduvauši
Kada u phuro hegeduvauši cidel
u kivanšugo andru vodji pe sikaul.
U gondi mistu feder
kada i hegeduva cidel.
Kivaunijnen u mauro u čhavore
But hile bukhaule.
so hi mange te kivaunijnel
le čhavoren haube te del.
I vouja cidel u hegeduvauši
kada i phuri hegeduva cidel.
Mene ljubiš
Kako naj vem,
če te ljubim,
če moja si,
tajila si.
Smejiš se sreči,
pustiš me in greš,
moje sanje kradeš,
mene ljubiš.
Lagala si me,
srce si ubila,
solze prevarala,
sebi bolečino si zadala.

Ti moja boš
Kupil bom kolo,

Nanj rože bom dal,
Okoli tebe plesal bom,
Na ves glas bom zapel.

Ogenj naj gori,
Bolečina naj ne mine,
Ti moja boš.

Sončev žarek videl ne bom,
Tebe iskal bom,
Ti boš moja.

Vragu me boš poslala,
Srce mi boš ukradla,
Ti moja boš.
Poglente me , poslušajte me
Po svejti smo dosti odili,
Krv pa skuze smo vseposedi vidli.

Naša kolu dale nej so šli,
Konje so nam vkraj zeli.

Nevole pa skrbi so nam pistili,
Božič pa novo leto smo zgibili.

Poglente me, poslušajte me,
Kak molin pa srečo nazaj si želim.

Poglente me , poslušajte me.
Srečen božič pa novo leto vam želim

Romeo Horvat Popo
Nevo berš kurkure

Pru nevo berš kirin phijraf,
friš kurkure le auri rikirav.
Zaru tikne pre som sar čhavuro,
sar čhavuro som kurkuro.
U ausva mange tijl čak čujun,
u pre tu va mange čak mujon.
Zaru gra pru čaunga pijom,
pru aur vilaugo mange gijom.
Sako žaunel sou čoro soma,
te mikj ujoma tena mange gijoma.
Šun so tuke phukavau

Te dijas,
Man pru bijaf akharajs.
Te aučheha tu kurkure,
na ovna zi tute tre čhavure.
Niko adau na žanla,
sar tut tri žuvli kamla.
Na trumes nikaske te phukaul,
kaj na žaunes nimi zumi te taul.
Serdicakre
Hi voujašno čak jik Rom,
khauj hilen nevu drom.
Amen serdicakre akhauren paul,
ne žas amen zu Kuzmič mojakro te hal.
Valasu pumen u čhauja auri čhikiren,
ham pali piščakre čhave mijren.
Te mange Serdice piranja lau,
manca site smuči ležau.
Adij u čhave u motordja thovna,
habisti lenca amare čhauja ovna.

Kalu Rom
Šunen manušale, šunen le murše kale.

Man pirani sinja, avre peske linja.
Buter šoha laha ne ovau,
auvra čauče mange lau.
Tena man kaumes, žaunaf khaj mandar daures.
Tu akaun phines tru voudji dukhal,
khauj čauče me tut mukaf.

Mladenka Šarkenzi
Beseda mama
V mrzlih dneh.
V prsih ogenj bolečine gori
duš,
krvavi.
Žalost
ostaja z mano.
Ne spoznam se več
v ta iskanja
v večni boj
me pelje strah v očeh.
Moj solze so resnica živih dni
močnejše od mene.
Zajele moje majceno telo
Zgodba živih besedi
Solze
zid trpljenja,
z njim se poraja
moj jaz življenja.
Zdaj še
Samo srce prosi
reši
kdor me mora,
skozi skolo mojih solza
Nekok vodi čolnič odrešenja
O reče dej
O rečo dej,
ane šudre čive,
ane kolin jag dukamasi pabol,
mudarol, ratvarol.
Bibahtalipe ačol manca.
Ni pinčarama više, ane gova

rodipe,

ane gova maripe,
inčarol ma daralipe ane jaka,
mungre jasva čačipe čuvde čivesa,
po zurale mandar.
Ilje mangro cikno telo,

Lafi čuvdane rečura,
jasva, o zido trpinasko,
Mungro životo.
Kana samo još mungro ilo mančol,

rešitu ma, ako šaj,
preko mungre jasva,
konik inčarol broko rešimasko.
Gospod
Gospod, tvoja pota so skrita,
tvoje dlani,
nemo polagaš na zemljo.
Tvoji koraki objemajo svet,
tvoji srce spremnjaš
v podobo človeka.
V zibel položiš otroka,

v siju blage duše zliješ se mu v srce.
Razkriješ mu svoj križ trpljenja,
povabiš ga na pot,
Srce, luč tvojega odrašenja,
to bo moja pot.
Gospod, našel te bom,

sledil tebi, tej svetlobi,
Ki na poti mi stoji.
Zdaj pridi moj Angel miru!

Vstala bova iz te zibke
In šla na pot,
Gospod, ti v zarji me slaviš.
Vem, da blizu
si z menoj,
zato zdaj šel bom za teboj.

Molk
Molk, tušin noči,

Le kdo v njej trpi?
Morda so le slepe oči,
ne vidijo, ne govorijo,
pa vendarle v tišini
molka trpijo.
Dan je temna cesta,

nekomu kot mati zvesta.
Danica je levica,
za njega kraljica.
Na sredi livade,je obsedel,

kot zvonček obesil je glavo.
Zakaj, ko prej še tako,
lepo je pel.
Še zadnjič želel je,

da priletela bi jata ptic,
šepnila, bi mu na uho,
kako je v belem sveu lepo,
Ni bilo večpetja ptic,

ni bilo jih na uho.
Povesil je glavo,
umolknilo je to mlado srce,
molk, odgovor mu bo.

HRVATSKA
Kasum Cana
Romske riječi
Opirali se
Ali u ropstvo pali
Uzalud vikali
Nemirni
Nisu slušali naredbe
Govorili
Nisu se bojali
Trpili
Mnogi stradali
Svoju riječ nisu zaboravili
Romi bili
Romi ostali
Kao Romi
Pomrli
Romane lafja
Na dengjape
E ko robija pele
Ano dilinipe ćingargje
Bi rahatesko
Na šungje vakardipe
Vadarde
Na darandile
Cidingje
But mudardile
Pe lafja na bistarde
Roma sine
Roma aćhile
Sar Roma
Mule

Zaboravljen
Crna mi kosa sijedi

i oči mi tebe traže
tako mi dani umiru
kad ne vidim te,
ne znam što ću.
Koliko sam čeznem
da ljubim te bar jednom
i to je sve što želim.
Samujem, noć je pala
ne znam, što sam uradio
da sa sam te, ljepoto, izgubio?
Prozborila nisi
već ne napustila
tražim te ljepotice
da ti sve dam.
Rat
Bogati smo; - rekli su
ruke protrljali.
Umjesto susjedu
strancu su povjerovali.
Zato su stradali.
Mudri ljudi,
daleko, što dalje pobjegli,
ili se sklonili kod susjeda.
I tu i tam se snašli.
Domove napustiše,
samo da ne ratuju.
Sve izgulili,
da bi preživili,
vjeru zadržali
sve dobili.

Pijan sam
Prijatelji svašta čujem

ludim polako
i šutke pijem,
ne slušam, pijem.
Pa što umrem li
Ja ću a ne vi,
čašu mi u grob stavite
s njom sam prijatelj.
Tebe sam sreo s tobom ostao

s tobom svaku noć pio,
čut ću se naša pjesma
i kad nas više ne bude.
Još danas pijem i nikad više

još danas pijem
još danas
još

Bajro Bajrić
Majko
Ranjeno je srce moje
I pijana duša sjetna
Suzne su mi crne oči
Zašto majko nisi sretna?
Volim pjesmu, sunce volim

Kišu, ptice, a i noći
Zašto si mi tužan majko
Kad ću skoro k tebi doći?
Doći ću ti ranom zorom

Kad se prvo sunce budi
Nasloniti ću glavu svoju
Tebe majko tad na grudi
Nano
Dukhako si mo ilo
Thaj mati si mi frima baxtali
Asvale si me kale jaka
Sose nane naj san baxtali?
Mangav i džili, o kham mangav

O bršind, e čirilja, thaj e rača
Sose san mange dukhadi none
Kana ka avav sigate tuče?
Ka avavtuče ka sabavora
Kana o avgo kham ka bijandol
Ka teljarav mo šoro
Tuče nane ke čuča te perav

Tamna je noć
Tamna je noć
I mjesec se skrio
Svuda tišina teška vlada
Negdje tamo iz mraka
Čuje se, pjeva Ciganka mlada
I pjesma lite
Kroz ljetni lahor noći
I šuštanje lišća muzikom je prati
Pjesmom ona priziva zvijezde
I moli da joj voljenog vrate
Zgažena ciganska violina
Vihor rata stigao je

I u čergu našu staru
Morali smo ostaviti
Violinu i gitaru
Violina i sad leži

Zgažena u nekom blatu
Gitaru su oko vrata
Objesili mome bratu
Violina tužno šuti

Slomljena sad na pola
Spaljeno je cijelo selo
Izgorjela stara škola
I gitara nijemo stoji

Oko vrata mome bratu
Život mlad je ostavio
U prokletom ovom ratu

Balada o Dalan
Čuješ li daleki plač violine

Njen uzdah jecaj
I njenu tugu
To muž ostavlja voljenu ženu
I onako pijan uzima drugu
Ta druga ništa ljepša nije

Nit je vatrenija
Nit pjeva bolje
Ali pije više i kocka se bolje
I živi ovaj život s više volje
Ta žena, Dalan su je zvali
Htjela je kući stalnu adresu
Da ne prosi više, da rađa
I čuva svoj djecu
Maestro
Ruksak stari
Par dolapa
Nekoliko tupih škara
S njima je Cigo svijetom iš’o
Zarađiv’o para
Kišobrane... kišobrane popravljam

Lonce krpim
Brusim škareee
Vikao je glasno
Pjevao, svirao, ljubio je strasno

Fari Ibraimovski
U tuđini
u tuđini
više sanjaš, više moliš
i nikako da nađeš
onu mladost koju želiš
u tuđini
tuđe snove sanjaš
i prije tvoga kraja
praznine se stvaraju
i kad boli
u tuđini dvostruko je
on za to lijeka nema
boli ovdje, tamo boli
nedostaje
život cijeli... čak i kamen
u kojem je korijenje
kao svoju sliku samo gledaš
a u arhivi
ti je čuvaš i čekaš
da je vratiš na slobodu
u svoju drugu domovinu
Ko jabandjiluko
ko jabandjiluko
but sunineja, but rodeja
em nisar te arakhe
odova ternipe so mangeja
ko jabandjiluko
jabane sunencar korjardo
cide tut anglo agor
salde hevja nekote kjereja
em kana dokhala
ko jabandjiluko dujdroma si i dukh

odoleske iljaći nane
daukhala akate, dukhala okote
nanipe si
sasto djivdipe...thaj o bar
koleste si dahija
kaskoro tasviri salde dikeja
ki arhiva
tu garaveja la em adjikereja
te irane la ki tromali
mangli te dadeskiri phuv
Nezapamćeni moj oče

Došao sam ti danas u posjetu,
reci mi da li si oduvijek imao grudi od trave,
ruke od granja, prste od lišća
s kojim se vjetar poigrava?
Da li si, oče moj nikad viđen,
oduvijek imao srce
kao ovo polje široko,
srce što sakrije te od ljudi,
zemlja svoje mrtve grudi duboko, duboko?
Šutiš i ne znam kako

tvoja očinska riječ zvuči,
da li kao vjetar kad miluje jasenje
ili kao rijeka pod vrbama kad huči?
Oče moj, da li su ikad do tvog srca

stigli daleki tihi plač,
Sve one suze što su ih u duge noći
Isplakale moje djetinje oči?
Šutiš, a ipak sve znam, ponosan na tebe,

nikada viđenog.
Ljubim te u oko vedrog neba
moj divni veliki oče,
uspomena blaga kao miris dunja...

Oči moje majke
Lijepo je gledati plavu sliku neba

u zrcalu vode.
Diviti se zvjezdanom prostiraču u valovima mora.
Još je veće zadovoljstvo gledati oči moje majke.
Biti zagrljen jednim pogledom.

Kad nema njezinih očiju, ja sam tužan.
Osjećam da mi je hladno, znam da sam sâm.
Njezine me oči griju, miluju, usrećuju.
Ponekad zaluta suza u njeno oko.

To je i moja suza.
Svaka majčina suza kaplje po mom srcu.
***
Tuga je u izvorima
mojih ruku.
Golema je tuga u izvorima mojih ruku.
Smeđe su oči ostavile pjesme
i prešle na drugu obalu mora
bez mosta pod nogama.
Ljubav je zakoračila
u zabranjen predio krvi.
Ne bih suzu da pustim
(muško sam i sramota je dušu
na dlanu da vidim),
ali kako noći,
bez njenih bedara da prebrodim...
Kristina,
Prokleta da si u trenutku kad te
Moja misao najviše poželi!
Pusti me narančastom ušću njenih dojki,
Ona je pticama
Put u polje ruža otvorila.

Jesen
Tiho, o tiho govori mi jesen:

Šuštanjem lišća i šapatom kiše.
Al zima srcu govori još tiše.
I kada sniježi, a spušta se tama,
U pahuljama tišina je sama.
Zvijezda da mi je biti
i živjeti kao zvijezda
negdje visoko, visoko,
pa da netko za mene,
brojeći zvijezde, kaže:
On je moja zvijezda”
Zvijezda da mi je biti.

BOSNA I HERCEGOVINA
Rasim Sejdić
Gazisarde romengi violina

Gazisarde romengi violina
ačile ognjište romane
e jag o dimo
ando oblako vazdinjalo.
Idžarde e Romen
čavoren restavisarde pe datar
e romnjen pe romendar
idžarde e Romen.
Jasenovco perdo Roma
pangle pala betonske stubujra
pale latsujra pe prne pe va
ande blato džike čang.
Ačile ando Jasenovco
lenge kokala
te prinčin, o nemanušengim djelima
zora vedro osvanisarda
i Romen o kam pre tatarda.
Romani istina
Romani istina kaj si?
Otkad ganav andar ma
Tsahrenstsa po them pirav
Rodav ljubav te zagrljaj
Cacipe taj sreća.
Purilem e dromentsa
Ljubav ni maraklem čačo.
Čačo alav ni ašundem.
Romani istina kaj si?

Ačilem pe ivitsa provalje
Ačilem pe ivitsa provalje
pe ostritsa hangarehko
ačilem sar o bar ledome.
Mo ilo zamrisarda
pelem po ostritse čuri.
Ačilo mo desno va
taj mi lijevo jak
avsa muklem
ando Aušvits kaj ačile o Roma.
Suza peli
o va lija e olovka
te piši gasavao alav.

Šemso Avdić
Zašto me ne rodi neka druga žena

Spavam ispod čerge čistih duša,
uplašeni glas djece me probudi,
čuje se plač i metež Cigana,
oštri glasove maskiranih ljudi.
Kroz plač ono me doziva

i daje mi ruku ispruženu,
Zašto opet bježati! A kuda?
Opet gubim, nadu izgubljenu.
Uzeh ga tiho u naručje,

mjesto mu vlažno osta.
Oh! Kad bi bar za njega
pod nekim nebom, bilo sreće dosta.
Putujemo dalje u neizvjesnost,

šta se tu može?
Ono i ne sluti šta nam se sprema,
Ulij nadu Ciganinu, Bože!
jer on traži sreću koju nema.
On tako malen, al suzu pustio nije,

sudbina šiba, pred nama je put,
on mi pruži ruke i nevino se smije.
Bože! zašto nas vječno prokletstvo prati?

Što me ne rodi neka druga žena,
već baš ti… najdraža Ciganko mati!

Amela
Nisi ni okusila majčino mlijeko,

ona te odbaci, ni ime ti ne htjede dati,
da li se ta žena, okrutna bez srca
može ikada majkom zvati?
Ti si još malena, da možeš shvatiti

da dido i majka žive za tebe,
rasti čedo, jer mnogo nam značiš,
u osmijehu tvome nalazimo sebe.
I zapamti grijehe, nesrećnice bez srca,
koju majkom tvojom trebala bih zvati,
a drago didini i majkino lice,
pružiće ti osmijeh i sreću ti dati.
Dido nije pjesnik da te tješi.

Al’ ta žena nanese ti bol i tugu,
ipak si ti sretna, što Fadila postoji
ona je u tebi našla sebe,
a ti u njoj maku drugu.
U vinu je istina
U vinu je istina, za sva moja bolna jutra,
sva moja tuga, i beskrajna sreća.
U vinu su drumovi, neko ljepše sutra
sreća moja, bogatstva najveća.
Ja više ničeg osim vina nemam,

nemam prijatelja, a nemam ni želja.
Tek stari šator, što u sumrak spremam,
meni je u vinu... zadnja kap veselja.
Još mi samo vjetrovi,

što se jutrom bude...
zvuk slomljene violine,
ponekad ponude.
Zaboravih kad sam trijezan bio,

i kad budem umirao, znam pijan ću biti,
ja sam se za vino i žene rodio,
tek živim da ljubim i da mogu piti.

Ciganski boem
Ko bi to mogao biti, bogato siromašan
a ne siromašno bogat, kao Ciganin?
Njemu je sudbina, kao da je znala?
bogato srce i dušu dala.
Vjekovima ga vode u nove dane,

nove još ne otkrivene vama,
one su davno zaliječene rane;
lutanja pustih i osama.
I ko to poje crnoga vina?

Kao on uz gradele, i zvuk violina!?
Samo on može čergu napuniti,
plačem i gladnim ustima na planeti,
jer mu je život kratak, i brzo proleti.
April devedeset i neke

April devedeset i neke.
Gorjelo je kao po snijegu
ništa ne bi, sem tuge i plača
sve zanijemi na Veselom Brijegu.
Te noći mjesec bješe pun,

a u našim dušama udari grom,
dok smo koračali jedan za drugim,
izgubismo dušu ranjenu i svoj dom.
Krv se ledila u plavetnilu zore,

trebalo je tada i plakati znat
“ma rov!” – ne plači! Izusti mati,
djetetu zabrani te noći plakati.
Kad vidjeh pred sobom povorku,

ne bi mi u duši ciganskoj lako,
šest vjekova od ratova bježimo
što smo Cigani, zar mora biti tako?

Marko Aladin Sejdić
***
Trin milje milaja,
Trin milje vijenda,
E dromenca phirah
Than pe bari umal rodah,
Amari cahra te unzarah
Jag te phabarah...
E Gadžendar marrno mangah,

čorah,
xuxavah,
Gaja djiveh po djeveh,
Rać pe rać,
Gaja amen e Rroma trajisarah...
Gaći trubuj maj but te mangah,

te čorah,
te xuxavah,
Dromenca te našah,
Pe bari umal amari cahra te thovah,
Djivesa te nakhen,
Rača te nakhen
The e Rroma baxtale te aven,
Brša te nakhen,
The e Rroma baxtale te aven,
Po Than te marakhen,
Maxno maj but te na mangen...
A o Rrom
Rrom te ačehl...
Me e kali čirikli
Jek Kali čirikli dikhlah
Sar e Goluburi ujran bi pharipe,
Parade e Isanendar....
Voj makhlah pe peruške

Ande paxni farba,
Thaj avili ando kujbo e Golubonengo.

E Goluburi kana kikhle la,
Vaćarrde kaj hi Golubo...
A e Kali čirikli xoxakili!
Lijah te kukurči.
A e Goluburi andar e jek drom
Xutle pe la,
The zuraleh tradije la...
E kali čirikli, iripe dukhade iljeha

Maškar pe Kale čiriklja,
A kana e Kale čiriklja dikhle
Lake peruške kaj hi makhle
Ande paxni farva,
Daralje latar,
Thaj zuraleh tradije la,
Sar kaj ćerrde e Goluburi...
E loli luludji
E loli Luludji
Voj he sar e sumnakuni čirikli,
Voj hi mi jakha,
Voj hi mo muj,
Voj hi mo iljo...
E loli Luludji!
Voj hi me čače alava,
Voj hi me čače asva,
Voj hi sar e čači rakli,
Voj hi sar e šukar čhajorri,
Voj hi sar e rromani djili...
E loli Luludji!
E Phuv hi laki Dej,
O brršind hi lako Dad,
E Phuv bijandah la ,
O brršind bajrrarrdah la,
O Kham tatarrdah la...
E loloLuludji!
O Gadžo raklo hi lako phral,
E Džuvli rakli hi laki phej,
A o Rrom hi lak amal...

E loli luludji hi
Sah so mangav...
E gadžu paxbu rakli

Paxnije Raklije,
Na phir pala mande!
Me sem manuš dukhavko,
Me šaj te dukhavav tu.
Mo ilo hi baxutno,
Me šaj te xuxavav tu,
Me šaj te našalalv tu,
Paxnije Raklije,
Na phir pala mande...
E paxni Rakli phenel:

“O, Manušeja, ni džanav tu!
Ni pindžarav tu!
Tut ka dav mo Trajo,
Pala tu sa ka ćerav,
Me čače alava tuke ka phenav,
Ande mo ilo baro Than tuke ka ćerav!
Paxnije Raklije,
Na phir pala mende!
Ne sem rromano čhavo ,
Mo drom hi baro, šilalo, bokhalo sigo
Bilačho, bibaxtalo!
Ande će iljo than mangel te ćerrdan,

Me dromeha turbuh te phireh,
Te mangeh, čoreh, xuxaveh,
Darbareh dži kaj ni mereh!
Paxnije Raklije,
Na phir pala mande!
O len! Darane pajehki

O Len! Darane pajehki,
Mi jag mudarrdan,
Mi cahra indjarrdan,

Mo terrnipe ilan,
Me duje čhavoxen muklan,
Mo trajo tu ilan,
Mo odji kah tu dijan?
O džungalo Paj phenel:
“Ćo odji lijah o Del,
Ćo terrnipe ando džungalo Paj ćerrdah!”
Džungalo Paj! Mothov tu mange,

Sohke tu mi jag mundarrdan,
Me duje čhavoxen čhoxen muklan,
Mo trajo mudarrdan?
O džungalo Paj phenel:

“But brrša akatar tu ni nakhlan,
Thaj će cahra ni unzarrdan,
A guva djiveh
Ke Len e darane pajehki avilan,
Ći cahra unzarrdan,
Jag phabarrdan,
Ando džungalo Paj dikhlan,
Pe phrrd tu djelan,
Katar e phrrd ando dšungalo Paj xutlan,
A će čhavorren ke će cahra,
Paša e jag muklan...”
E rromane čehrajin
Me e rromani čehrain sem.
Majpaluni maškar e čehraja,
E rać kana raćol,
Sah e čehraja zuraleh svetlon.
A mixni čehrajin,
Opaš mudarrdi,
Opaš cixa svetloj...
Ande kali rać po del phirav,
Maškar e čehraja avav, gurudivav the ačhav.
A e čhraja phučen ma savei čehrajin sem.
Me sem čehrajin sar tumen!
E gadžikane čehraja phčen ma :
Kana sam sar amen,
Sohke ni svetloh zuraleh sar amen,
Opaš san mudarrdi, a opaš ciha avetloh?!

O Del kana ćerrdah e oblakuri,
E bahval, o brršind,o jiv,
O sil, o kham, e phuv,
E manušen, e životinjen,
O djiveh, e rać ande rać bijandile,
E čehraja kana sah bijandile,
Me bijandilem majpaluni,,
Golehtar sem opaš mudarrdi,
A opaš cixa svetloj...
E gadžikane čehraja phenen:
Kana ih gaja, ćo anav te avel:
Rromani čehrajin!
Ando xudro časo e tehran pućol,
E raćake kale obalakuri polokeh džantar,
Pala lende thaj e paxnoxe
Thaj e paxne oblakuri,
The i kiveh tek putavol...
Dži kaj ka našav

Umal dži ki umal,
Than dži ko than,
Manus dži ko manuš.
Avri sovav, čorav, mangav,
E dromenca našav,
E dromenca phurilem,
Mo than ni arakhlem,
Ke len avilem,
Pe bari umal bašlem,
Mi cahra untarrdem,
Mi jagorri phavarrden...
Kaj dikhav,
E paćarrde aven,
Vi iljehko mi cahra peraven,
Mi jagorri prrnenca uštaven,
Mudaren!
Našav, pe mo vorrdon bešav,

Mi cahra mukav,
Me čhavoxen te našalav,
Andar o gav ando gav nakhav,
Andar me Gaže phanden po udar,

Me džav,
Me nakhav,
Me rovav,
Thaj me man phučav:
“Dži kaj ka našav?”
Suno dikhlem
Pe Rromani Phuv bešav,

E čhavoxe ande Sidavni džan,
E Rroma čači bući ćeren,
E Rromanja e Džuvljenca bešen...
E lauta bašalel,
E gitara bašalel,
E šukar čhaja čhelen,
E phure rroma o sastri maren,
E mol pijen,
A i jag phabol..
Me sem baxtalo,
Mo iljoho pherrdo,
Pe Rromani Phuv bešav,
Ni trubj majbut te našav...
Ašunav kaj prasten e Rroma,

Thaj andar e jek drom džungadivav
Thaj xutav andar o suno,
Thaj morav me jekha maj lačheh te dikhav,
A so dikhav?
Dikhav sar e paćarrde
E rromane cahre peraven...
Suno dikhlem!

Hedina Tahirović–Sijeričić
Majko!
U snu im dijete priča,

a budno ne želi.
Majko, majko, šta da radim?
Dijete mi plače,
a ja ne znam šta ga boli.
Sisice mu natekle,
oči mu crvene.
Majko, majko, šta da radim?
Moje malo plače,
I čelo mu gori.
Kćeri, Mora ga kida.

Mora mu trga san,
Ona mu pije snagu.
Otjeraj je – choxanu!

Vjetar
Jutro;
Božiji Vjetar otpuhuje moju tegobu
Božiji Vjetar daje mi nadu.
Podne
Đurđevdanska voda sapira moju bolest.
Miris zumbula daje mi ljepotu.
Noć
Šarene, male svijeće odgorjevaju.
Romske pendžere osvjetljavaju.
Miris halve i molitva Bogu sastaju se u zraku.
Mahala i mubareć noć me okrepljuju.
Božiji Vjetar, uljuljava me.

Božiji Vjetar, uspavljuje me.
***
Ako i ovo nazivate životom
Onda živim.
Ako ovo nazivate srećom
Onda sam sretna
Ako ovo nazivate mirom
Onda sam mirna.
Gazite nam po dostojanstvu,

Omalovažavate nam jezik,
Proganjate nam narod.
Ako kažete da je ovo Bogom dato,

Onda nam Bog niša nije dao.

MAKEDONIJA
Ljatif Mufaeleskoro Demir
Barothan
Što mi ostana od
Barothan?
Gnevot isturen vrz železoto,

odot po kalta i trnjeto,
pletenjeto na životot
odzemen od mladite prački,
lagata deka sum od krv,
topliot ogan na tigrite,
dlankata podadena za grst žito,
igrata za zaborav,
lošite oči na kobrata,
pesnata na majka mi
za lulkata kraj rekata,
večnata žed po vistinata,
kricite na razdelbata
i....
večtnoto talkanje
i....
venoto veruvanje
deka sum od
Barothan!

Barothan
So angjum taro
Barothan?
Holi čhordi upral o sastrn,

džajbe ki čik thaj kare,
dživdipaskoro katlibe
lelo taro terne rovlika,
o hovavibe kaj sijum taro rat,
i tati jag e tigarengiri,
i palma dendi hari giveske,
bisteribaskoro khelibe,
o bilačhe jakha e kobrakere,
i gili me dajakiri
baš i kuna uzal i lej,
savaktengiri truš pal o čačipe,
o čhingara ulavibaskere
thaj...
savaktengoro phiribe
thaj
savaktengoro pakjavibe
kaj sijum taro
Barothan!
Bez stop
Samo vo našiot
nezagraden dvor
možeš da vlezeš
bez da te zapre
lavežot na kučinjata!
Samo vo našata
široka duša
možeš da otvoriš
strast
bez da te zapre
čovečkoto – ne
od dnoto na bunarot
presušen od zloba.

Samo na našata zamislena
mega
možeš da postaviš
kamen
bez da te zapre
Mislata
što go graniči
moeto od tvoeto!
Mesečinata na Romite
I nie, Romite
mesečina imame.
Vo četiri boi.
Gi ima vo Svetov!
Site!
No, i gi nema!!
Ako rečeme deka i nie gi gledame!!!
Ako pak rečeme deka se naši?
Mrak ke nastane.
Prv kamenot što včera go pomestiv...
Ke me izdade!
Mrakot ke me izede!!!
Mu vetija deka mesečina
so četiri boi ima!
Samo da ne pomisli
deka boite gi gleda!
Mu vetija deka za kral
večen, Fluj Polovina, ke go narečat,
so venec od mesečevi boi,
četiri,
carstvo nebesno ke mu dadat!!!

E Romengiri luna
Thaj Amen, o Roma,

Luna isi amen.
Ko štar koloria.
isi asavke ko sumnal!
Sa!
Numa, than nane!!
Te phengjem kaj si amare?
Tunjariko ka ovel.
Avgo o bar so erati le phiravgjum...
Man ka pukavel!
O tunjariko man ka hal!!!
Dengje le lafi kaj luna
Štare kolorencar le isi!
Salde ma te umdinel
kaj koloria dikhela.
Dangje le lafi kaj Thagar
savaktuno, Fluj Ekvaš, le ka phenen,
meriklencar taro lunutne koloria,
štar thagaripe deleskoro le ka den.
Bez seme i dom

Ne go poseavte semeto
po voda što plače
i nikogaš rod svoj
što ne vide.
Ne ja kopavte zemjata
po koren što izumira
I nikogaš steblo svoe
što samo grb za nosenje ima
i nikogaš dom svoj
što ne napravi.
Ne ja oplodivte Nea
što samo dimii za
simnuvanje ima
i nikogaš postela svoja
za eden dom ne vrzala.

Demirov Sabri
Ciganska čerga
Kraj bregot na rekata

pod golemite drvja
edna ciganska čerga
gnezdo svila.
Go prekinala za moment
talkanjeto po svetot
za da se zasolni
od nokta i vetrot.
Pticite so svoite krilja
gi kršat suvite granki
što pagaat vrz malite šatori
vo koi bezgrižno spijat ciganite.
Utrinskoto sonce
gi gree bosite noze na decata mali,
momite sobrani gi tolkuvaat
sonovite lažni.
Majkite obleklo perat vo rekata što gi mami.
Starecot kraj dva konja
iznemošteni
plete košnici od granki mazni.
Nokta okolu ognot
site se zbrani
mirizba od jadenja se širat
rakija se pie
i
pesna za roden kraj se vie.
Romani čerga
Uzal i len
telo bare kašta
jekh romani čerga
kheroro kergja.
Čhinavgja taro jekhar
o phiribe upo sumnal
te garavel pe
tari rat thaj balval.
O čirikle ple pakhencar
phagena o puke ranika
so perena upral o tikne care

kolende biakaline sovena o roma.
E Javinakoro kham takjarela
o pernange pire tako čhave tikne
o čhaja khedime vakarena
o sune hovavne.
O daja šeja thovena
an i len so hovavela.
O phuro uzal duj grasta
bitakatime
katlela košia taro ranika šuže.
I rat uzal i jag
sare si khedime
sung taro habe phirela
kapli pes piela
thaj
gili baš o bijamo agar pes gilavela.
Možebi utre
Možebi utre
ke izleze silno toplo sonce
što ke ni ja zgree dušata.
Možebi utre
koga ke se soberat žetvite
ke se najdat izgubenite.
Možebi utre
zorata ke zazori
rosata ke zarosi
srcata ke ni gi stopli
tagata ke ja zaslepi.
Solzi
Kapat doždovni kapki

edni po drugi
po liceto činiš brazdi brazdat.
Tie golemi solzi

što kažuvaat se,
ne zanat da zaprat, da presušat.

Kapat poleka
bolkata ja krepat
duri do kolena činiš tečat.
Nekomu možebi taga ke stivnat

nekomu pak taka vistinata
vo oči mu ja pokažuvaat.
Kako što vetrot se viori,

taka solzi oči vodenuvaat,
kletva zborat i proška nosat,
srekata i smeata
za potoa od niv da se rodat.
Utrinska rosa
Odiš bosa
so rasfrlana kosa
po utrinskata rosa
so sonlivi oči
od son topli.
So razgoleni gradi
kako ljubov vo priroda da baraš
poleka se dvižiš
nežna i sama.
Omaen do tebe sum veke

o ženo, vo pregratka te imam
i neznaejki za svoja
nevesta te zemam.
Poveke ne odiš sama

nautro bosa
sega se budiš kraj mene
kako togaš vo utrinskata rosa.

Neđo Osman
Da budeš ili da ne budeš Cigan si
Da si prvi
da si poslednji
da oreš
i kanale da kopaš
i ruke da ljubiš
i vino da točiš
i okolo naokolo da trčiš
u kolo nikad ne možeš
i opet na kraju
Cigan si
Da si prvi
da si i poslednji
da guraš
i nosač da budeš
i da sviraš
i da lepo pevaš
i u srce da diraš
i opet na kraju
Cigan si
Da si prvi
da si i poslednji
i snegove da rastopiš
i parkove da ozeleniš
i vodu da nosiš
i kao ptica da igraš
i opet na kraju
da budeš
ili da ne budeš
Cigan si

Gospodin prosjak
Pustite psa iz ruke

skinite cilindar sa glave
gospodinu prosjaku
Jedan cent u violinu bacite

dajte mu neka se napije
neka vam lep dan poželi
sa pesmom odsviraće vam
život svoj ciganski
Dan za jedan cent

gospodin prosjak moli
Nemojte otići
promeniće pesmu
koja ga vodi u ludilo
ostanite
ili možda
dajte mu još da pije
imaće želju za život
Za još jedan dan

i jedan cent
gospodin prosjak moli
Patrin
Vakerav kerdo te ovel

vi e devlestar vakerdo
o kamipe nashti ovel ulavdo
Patrin
sovel dav leste
me vileste
ko sa purane kashta ko svesha
me kamav
Patrin
sovel dav mande
tere anaveste
ko sa asvale panja bare
Patrin
vaker va

O duvaria kashuke
nashti shunen
vudara putrav
golege
so ni shunen
golege
Patrin so olen nae
Patrin
pal tu me jakha astare
soske jasva nae
toro chumiba chuminav
te bala astarav
o chuchija so ucharen
me voshtendar kerde
Patrin
te nanaj kidjal
phande mange vudar
mo mangipa tasav.
Ma dara Romestar
Ma dara Romestar
ki palma vov dikhel
krisipa toro ka vakarel
beršenca te djivdine.
Ma dara Romestar
arman tut ka del
barvalo te ove
terno te ačhove.
Ma dara Romestar
kašta ka pharevel
love nae tutar te lel
mol leske te dingjan
vi ko jakha les te dikhljan.
Ma dara Romestar
vov rikonestar našel
rat našti dikhel
manuše našti mudarel
amal vov rodel
Ma dara Romestar

Nae loko Rom te ove
Puča man soske

na asava na
sar angle naisum
ma puč
kidjal te devlego
so ko vilo man isi
ni maj ma puč soske phirav
ma puč
Nae loko Rom te ove.
Beng mange vakeren

melalo hem djungalo
ma puč
o suno tari dar našti sovel
pal mande sal even avel
me bašlav na so mangav
bašalav o ruva te na aven
bašalav olen te sovjarav
Pućeja man sar ponaodori

šaj e romni phurani
pe asvenca
šaj dukhenca
mange bah te anel
Nae loke Rom te ove
Ki meri daj
ki Indija bičhalen man
nikana nadjanen
soske bašalav
nikana napučen
sar sijum.

CRNA GORA
Ruždija Ruso Sejdović
Moj bol
Ponovo sam se zakleo

U tvoje oči,
U odvratnom Svetu
Ukradenih očiju.
I kad prođeš kroz moj san
Na kraju mog života,
Sa mrtvim pesmama,
U otvorenu dolinu tvojih usana propadam.
Pre neki dan

Videle me ptice,
Koje me iz davnina
Na svetskim putevima prepoznaju,
Moje pretke uvažavaju
Bolove mi
Na srcu
Život zašivaju.
I tako, negde u svitanju života,

Usamljena voljena,
Sam odbačen,
Ja primam i kletve dajem,
Teškoće imam,
U ovom životu surovom...
Me dukha
Me pale xalem sovlja
Ande ćire,
E džungale Themehtar
Čorrdane jakha.
Thaj andar mo suno kana nakheh
Po fundo me trajohko,
E mule djiljenca
Ande mukli umal će vuštengi perav.
Ane kova djiveh

Dikhen ma e čiriklja,

Save dumut
Ane sumnale pateve pindžarde ma,
Me očhalinake ćeren paćiv,
Me korrkornake dukhenge
Pe mo iljo
Džuvdimahko habor suven.
Thaj, gija, paše e teharina traji,

Ćuće kamlije,
Korrkore čhudino
Te xav thaj armaja dav,
Zor te hi ma,
Kava trajo zuralo...
Mi Romi
Jesmo li od cvetvova
Napravljeni?
Mi Romi...
Ako jesmo, vetar

Će nas uvek nositi,
U danima teškim živi da ostanemo.
I na našim putevima
Skrivanje će nas naučiti,
A i cvetni prahovi
Naučiće nas
Da po našem rođenju,
Da po našoj smrti,
Na nebu gluvom,
Gde samo vetar fijuče
I dok smo živi progoni nas....
Oči
Moj glas
Tvoje oko
Odavno je zagledano u moje,
I osećam
Kako se moja ljubav prosula
U vodu, koju ne mogu da stignem,
A ona mesecima otiče,

Takav sam,
Stvaran a mrtav,
Kao moj jezik ismejan
U danima kada sam voljen bio
Bar deo mene da se vrati...
Biva to u vremenu
I Star Rom
priča:
Biva to u vremenu rađanja

zvijeri u mojoj šatri.
Nekada,
po rumenim obrisima
mojih istina,
zadjenute bjehu Romkinje
sa božjim strahom u njedrima.
Sada,
vrijeme se otima iz čerge...
lice izujedano
razvlači osmijeh,
što ljepše
da otpjevamo priče...
U ponoć svjetlost da oživi.
II
Kad prestane tužna

započinje ciganska pesma.
Mati se uhvati oglodanih daira,
a oca više nema.
U mraku bi mogli
jedni na druge ličiti
- da pesme nije.
Zagrljeni smo mrakom.
iz tišine rađa se novi otac.
Ima i nemoći,
i plača,
al’niko ne otvara vrata...

Kad usahne tužna
započinje ciganska vatra,
u ponoć očiju
svetlost
i mir niz polje
ka paklu duše kreće...

KOSOVO
Kujtim Pačaku
Glad
Plač dece nikako da prestane

Ni ove večeri
Miris komšijskog jela

Ni večeras neće im napuniti stomak
Kad je srce zaleđeno

Nema tog proljeća koji će ga istopiti...
I bokh
E čhavorrenogo roipen vi akaja rat
Na ačhola
I sung e xamaski so avel tar o kojšia

Ni arat na ćalarela olengo perr
Kana ko ilo isi maxruć

Nanaj nilaj so šaj te bilavel les....
Moj sokak
Kuće mog sokaka
Naslanjaju se jedna na drugu
I kao da stalno igraju
Poneka se jedva drži na noge

Kao da ju je udarila u glavu neka jaka rakija
A poneka maše vešom koji se suši
Izgleda kao da vodi romsko kolo
Uz ritam meseca...

Crna pesma, crna majka
Majko, gde su mi braća?

Ubili su ih!
A gde je otac, majko?

Nije se vratio!
Ni kućni pas se ne čuje!

Otrovali su ga!
Majko, zapevaj mi pesmu!

Glas mi je promukao, sine moj!
Daj mi malo hleba, majko!

Nemamo ni trunke hleba!
E pa što ćemo jesti večeras, majko mila?

Zagrist ćemo našu bol
I napiti se suzama.
San
Stavih tvoju košulju ispod jastuka

Da namami snove
Sa mirisom tvojih grudi
Ti dolaziš obučena u noćnom nebu

Sa mesecom u ruci
I ružom u krvavim usnama
Kroz Mlečni Put bežimo

U našoj kočiji
Prekrivena zvezdanom prašinom...

Sad kad sam daleko
Sad kad sam daleko

Niko mi ne kuca na vrata
Niti me zove na jutarnju kafu
Ti možda misliš da sam ja dobro

Ali varaš se!
Sad kad sam daleko

Niko te ne prati na romskim svadbama
Niko ti ne pokazuje kako se slavi bibi

Ponovo se varaš!
Sad kad sam daleko

Nemaš s kim da plešeš
Uz dirljive zvuke španskog venga

Dokle ćeš da varaš samu sebe?
Kad rom voli
Kad rom voli

Po ciči zimi lastavicama
Prekida selidbu
Kad rom voli

Zatresa leju uspavanog cveća
Da im da dobru vest
Kad rom voli

Zaleđenim potocima
Poklanja ludost talasa
Eh, kad Rom voli...
Ah, kana kamela jekh rrom...

Mehmed Saćip
Svršetak jedne knjige

Kafane su već zatvorene
Sada po blatnjavoj ulici
Prodajem ali nema kupaca
Za bolest koja me osvaja
Svaki sledeći korak je teži
Osećam dalje da ne mogu
Vrata odškrinuta
Na prozoru sveća još plamti
Daje mi znake da ne spava
Negde u daljini vidi se vatra

Što potpali refren moje pesme
Čuju se prvi jutarnji petlovi
Preklapam zadnju stranicu knjige
Ovo je njen svršetak.
Jekha pustikakro agor
Phadile o kafane
Akana ano čikalo drom
Biknava numa nane ko te ćinel
O nasvalipe so uklindžama
Pro palo pro
Phare hapia ferdava
Lakere udar phravde
Ki pendžera i momoli panda thablol
Te džanav so na sovel
Džikuri dur dićol bari jag

Thardžala o refreni me džilako
Šundžona obašne e javinakre
Phandava paluni pustikakri rig
Akava tano lakro agor

Sirotinjski čoček
Stojim ispred pekare

Posmatram kako vade vruć hleb
Snem mi pokriva oči
Jedno pašče
Kao da ga je žao mene
Ljudi dolaze odlaze
Niko da pita
Smrzli mi prsti na nogama
Dok creva iznutra
Igraju sirotinjski čoček
Iz nosa teče voda
Ruku ne mogu da dižem
Da nos obrišem
Na mogu da se sagnem
I podignem izgubljeni dinar
Sneg sve više pada
Na glavi mi stvorio belu kapu
Nigde svirke a noge
Kao i creva iznutra
Igraju sirotinjski čoček.
Pomeranje sofre
Premorena ruke stare majke

Od ranog jutra prave testo
Čuje se pomeranje sofre.
Dan ranije
Majka je nabrala koprive
Sinoć je Srbin doneo kiselo mleko
Sad je red na nas
Treba nabrati suvo granje
A dotle
Pita će se razmesiti
I već nam ide voda na ustima
Vruća je, prsti se lepe
A majka gleda u nas
I misli
Hoće li ostati koja mrvica
Za sutra.

Pokojnici
Nećemo ostati
U kućama naših predaka
Neće ostati svi putevi
Sred pogaženog zrna u ambarima naše kosti
Biće zrelo žito
Bićemo svuda samo pokojnici
Bez određenog reda
Što dublje u zemlji
Naša će zatvorena usta
Propustiti kroz zube
Izvorsku vodu
A neprestano smo psovali
One što nas nisu hteli.
Kućni prag
Kao da se pred mojim očima

Leto najednom pretvorili u jesen
Prašina je svuda prodirala
Osim u moju sobu
Dođe mi da se sit isplačem
Al se plašim da pustim glas
Probudiću sina
Koji je utonuo u dubok san
Na trenutak
Prođoše mi preko glave
Sve ludosti života
I traćio vreme nisam
A sam samo ćutim
I mislim na pogan neljudsku
Ne idem odavde pa šta bude
Ovo je moj kućni prag
Neću da ga sa mrtvacima delim.

Mesto pod suncem
U belim košuljama
Kao da ćemo na veselje
Nepoznati
Kao da smo pali sa neba
Izrasli kao trava pod nogama
U prokletoj zemlji
Sunčeve galaksije
Umire jednako gladan i sit
U ovoj zemlji
Tražim mesto pod suncem
Na pesku beležim vekove
Natpisa ubrzo nema.
Ureži prijatelju noktima

U stenu od kamena
Tvoja je ruka moćna.

Alija Krasnići
Na grobu predvodnika
Nešto kao da je ostalo u zaboravu vremena

I kao da točak tuguje za prohujalim imenima
I skrivenu bajku čuva u svojim prašnjavim drumovima
A vekovi nemaju odgovor mojim pradedovima kostima
I od davnih davnina truli mu telo bez kamena
I kad je anđeo poleteo ka večnosti nebeskoj
Noćni psi se poigraše njegovim kosturom
Nikad niko ne postavi pitanje o grobu predvodnika

A leptiri poletoše na procvali cvet Đurđevdana
U mrtvoj tišini čuje se samo krik ptica lutalica
Nemir se pretvara u dušu pradedovog pokojnika
Kao da ga glasovi ganjaju i nigde mira i spokoja
O drumovi podariste nam sudbinu prokletnika

Da nam se kosti pretvore u pepeo prašine
A grobovi ne obeleže kamenom iz reka Pendžaba
Koa da se umnožavaju glasovi iz dubina
I da nad njima stoji samo senka pesnika.
Zakletva
Zakleo sam se na hleb i so

Na kamen i drvo
Zaboraviću lutanja
Iza zakletve
Rodiše se neočekivani
Pogaziše moje reči
Na visovima planine
Nepresušna reka
Rasprši mi reči
Lutanja se nastaviše

Hape sovlji
Haljem sovlji po manro thaj lon

Po bar thaj kaš
Kaj ka bistrav e phirimate
Aj pala mo hape sovlji

Bijandjilje e biašudjarde
Thaj uštade me lafure
Ane uprimate e plainengo

E leja beštjerime
Prskosarde me lafore
E phirimate lundjadilje
Moj život
Radost mi je puzala po kući

Sa slamnim krovom
Ni vrata ni prozora
Na mojoj kući
Igramo žmurke
Moja radost i ja
Doručak ždere večeru
Večera doručak ždere
Ja plačem moja radost ruča
Moja radost plače da ja ručam
Kad stigne zima
I vetrovi se tuku
Moja kućica drhti
Dok je snegovi kupaju
Ja i moja radost plačemo
Da san dozovemo

Zaljubljena si
Zaljubljena si
U zrake sunca
Koji me srećnim čine
Zaljubljena si
U zelene poljane
U moje prašnjave drumove
U oluje
Kiše
Zaljubljena si
U noćne zvezde
Koje me noćima krase
U mesečinu
U svetlu čergu
Zaljubljena si
U vatru kraj šume
U violine
U lutanja moja
Legende o nakovnju i čekiću
I pre tebe postojale su legende o garavim rukama

Nezaboravljene i ispisane u pričama starim
Moj pradeda kovač znojem je pisao sebe
Ako ti se užarena vatra na trenutak ugasi

Ko li će ti je u praskozorje potpaliti
A ugašene iskre plakaće za izgubljenom srećom
Zanemele u talasima meha
Umorno telo sklopiće garave oči
Čelik se u vatri ugljena žari

I sa zvukom se život nastavlja
I dok se udarci daleko čuju
Čekić i nakovanj staru pesmu kuju
Žuljevita ruka gvožđe steže
Damari iz ruku odjekuju
Bajka se očitava na trošnim zidovima
Kovač budno sanja krilatog konja.

Bajram Haliti
Ništa mi ne osta
Za mnom dani
I mnogo godina,
Uvrede, boli, tuge i pogromi.
Sve nataloženo u prošlosti.
I ništa više nije moje.
Ni miris, ni vetar,
Ni mrak, ni grom
Oko mene se, u novom ruhu
Protežu dani i noći.
Šta će biti kada sećanja
I savest nestanu?
Kome ću tada
Pričati o našoj nesreći?
Sa kim ću, tada,
Razgovarati o našim tugama i bolima?
Gde li će me to odvesti?
Šta me na to nagoni?
Koga sam imao koga ću voditi sa sobom?
Za mnom je sve što nemam
A ispred,
Mrtva budućnost.
Khanči ni ačhilo man
Pala mande si e đivesa

Thaj but berša,
Lađarimate, dukha, bezaha thaj tradimate.
Sa ladade ano nakhljipe.
Thaj khanći maj najmunrro.
As e sung, as e balval,
As o tunjariko, as o garež...
Trujal mande, ano nevo ćhanipe
Lunđardon e đivesa thaj e raća.
So ka ćerdol kana e haćarimate
Thaj e minca hhasavon?
Kase atoska
Ka vaćarav katar amaro bibahhtaljipe?
Kasa, atoska
Ka vaćarav katar amare dukhajmate thaj bibahhtaljimate?

Kaj ka inđarol man goda?
So tradol man pe goda?
Ko sasa man
A kas ka inđarav pala ma?
Palama si sa so naj man
A anglal
Mulo avutnipe.
Presahle suze
Nemam suza
Za nevinu romsku decu
Što ostadoše po poljima rasuta.
Drug do druga,
Kao jedno telo.
Nemam suza
Za tu decu koja,
Ne pamtim kada, odoše
Iz svojih kuća.
Ne mogu da ih dozovu
Majke.
Srca im nema od bola.
Nemam suza
Za dečje grobove,
Iz kojih se rađala sloboda,
Novi dani
kojima mladost beše žrtva
Starih razmišljanja
A za svet bez granica.
Umesto suza
Pesma iz srca navire.
Tela im trunu, vapeći,
Po zemlji evropskoj,
Da se sjedine
Sa braćom po krvi
Što kao i ona
Ne stadoše
Pod barjak beli.
Ta deca imaju snove.
Njihova nevinost spava
Dok im na humkama raste
Neko novo cveće.

Tražeći svoga Boga
Misleći da razum mi je drug

Jednoga dana, ubio sam Boga.
Od tog dana
Kao da ne postojim,
Kao da me nema.
Razum, teškim koracima tapka po mraku.
Čujem, prati me.
Ja više ne umem da hodam,
Od kad me Bog ostavi.
Tumaram, slepo,
Tražeći svog Boga.
Osetih ga u panju jednom, kraj puta
Što nigde ne vodi.
Padoh...
Ustani, o Bože!
Oprosti meni slepome...
Kreni sa mnom kao pre...
Znam, ne veruješ,
Jer, razum ti ne dade kajanje.
Al’ veruj, robu svome,
Da sve mi je umrlo sa Tobom
Da bez Tebe ko da ne postoji.
Banijan, drvo života
Glas nesrećnih čuje se.

Oslušni...
Jecaju vode...
Vetar u ponoru plače...
Plače rod tvoj.
Ti koji su umrli
Kao da još nisu otišli.
Čak, ni pod senkom koja
zemlju pokri nema ih.
Oni dišu kroz stablo što drhti,
Stanuju u stablu što plače
I govore kroz Banijan.
Na ovom svetu
Umrli nisu mrtvi.
Ti koji su umrli
Kao da još nisu otišli.

Oni su u detetu što plače,
U žaru koji tinja.
Oni su u vatri što dogoreva
U kući koja izdiše.
Oni su u kamenu, pod
Drvetom što šapuće
Banijan stanuje u šumi.
Barathan
Barathan...
Moja Barathan (munrro Barathan)
O tebi mi je pričala pramajka.
Za Tebe nas vezivale samo reke Pendžaba
I premda Te, još nikad ne upoznah
Vizije o tebi prepune mi krvi čiste
Na poljima prolivene.
Barathan, reci: (vaćar)
Je si li ti ona, čija se leđa
Savijaju pod teretom?
Čujem glas drhtav, ozbiljan
Govori:
Dete moje,
Ono drvo, onamo dole,
Dostojanstveno u samoći,među cvećem
Belim, uvelim
Ono je Barathan.
Tvoje Barathan, koje opet raste,
Ploda oporog, koji kad zagrizeš
Osetiš ukus slobode.

SRBIJA
Gina Ranjičić
***
Mog srca radost je ko leptiri s Jemesa.
Dođu, zalepršaju, ali ne ostanu.
Radost moja je u meni, ali začas mine.
Smeh moj radostan nije, već bolan.
Mog srca radost je ko leptiri s Jemesa.

U krvavim grudima mog dragog lepršaju oni.
I crvi tuge ulaze u moj srce.
Nikad, nikada ih neću otud isterati.
***
Među belim hridinama
Skupih hrabrost
Blizu Albanije
Uverih se još jednom
Idem u tu zemlju
Onu zemlju gde si ti Šiptaru
I mili tvoj glas
***
Moći ću da čujem
Jednu stranu zemlju
Tamo gde si ti
Je sam s tobom
Tvoja sam ruža
Osećam da slatki plamen
Ljubavi u meni bukti
Taj što me k tebi dovede.
***
Ptica selica dolete
i šuma opet zazeleni
Ali hoću li sreću u ljubavi
Pronaći sad?
Penušava voda potoka
Žubori duž zelenih obala.
I leto zaboravlja
Na ljutu zimu.
Al ko zna
Da srce čovekovo

Od teskobe
I ljubavi ranjene
Umreti neće ovakvog jednog proleća?
***
U snu lutala sam
Drumovima mi znanim
I onim livadama zelenim
Pri]e mi moj ljubljeni
Šiptar nežno zamilovani
I tamo daleko ugledasmo
Spram visokih planina
Gore prema zlatnim zvezdama
Beše tamo kao neki glas
Što svima kratko kaza:
Planine i zvezde
Ostaju to što jesu
I te sive planine
Uzalud vole
One zvezdice zlaćane
A da li i ti sirota ženo
Uzalud tog čoveka?
***
Crni gavranovi lete iznad čerge
Crni gavranovi kruže nebom
Oprosti mi Gospode što prokleše zemlju
I mi ne pronalazimo sreću nigde
Crni gavranovi lete preko naših glava
Gde li je moj crni muž, gde je muž moj.
Moramo srušiti šator i uteći.

Slobodan Berberski
***
Ano parno san, sar ane spume bolutese.
Dikhe li tut, Jakali.
Ano kalo san, sar ani festa.

Dikhe li tut, Jakali.
Ano tato san, sar ane gutuja.

Aćare li tut, Jakali.
Nisar najsa tut gija galbeno gitara,

Gija krlone teljora, gija kovle naja.
Dur si o drom...
(Pi romani čhib nakada: Kadrija Šainovi-Lika)
***
E djama andrisavol tuće ane jakha.
E iva sesa kana bijandilan.

Bijandilan pe iva.
Ni dićhe amen maj, Jakali.

Ni ašune amende o bićhaljipe, as ašudaripe.
Maškar e garadune vudara dja katar amende.

Ni vaćare amendje o bićhaljipe, ni ašudjaripe.
Putre numa e feljastra ano ćherorro.

Ulave numa e phuv katar e ćar.
Ni ćiro šoro ni irisare amende maj.

As vastesa maj amen ni vastare.
Ivenca dja durune.

Odlazak brata Jakala
U belom si, kao u peni oblaka.

Vidiš li sebe, Jakale.
U crnome si, kao na svečanosti.

Vidiš li sebe, Jakale.
U toplome si, kao u dunjama.
Osećaš li sebe, Jakale.
Nikad nisi imao tako žutu gitaru,

Tako zvonke žice, tako nežne prste.
Dalek je put...
2.
Staklo ti ulazi u oči.
Snegovi su bili kad si se rodio.

Rodio si se na snegovima.
Ne vidiš nas više, Jakali.

Ne čuješ nas više, Jakali.
Kroz tajna vrata odlaziš od nas.

Ne kažeš nam poruku, ni nadu.
Otvaraš samo prozor na kolibi.

Razdvajaš samo zemlju od trave.
Ni glavom nam se ne okreneš više.

Ni rukom nas ne dotakneš više.
Snegovima ideš dalekim.
3. Tamno je nebo...
Čuješ li škrgute tužnih, gorkih reči,

Žestokih kao vetrovi, otrovnih kao zmija.
Pred tobom stojim

sav u konopcima.

Kako da se branim. Zlojedi su duboki.
Na vrhovima pretnji i noževi straše.
Kunem ti se životom.
Kunem ti se svim mrtvima našim.
Sve sam konje doveo u tabor. Crvene i crne.

Belu ženu nisam okitio zlatom.
O, veliki moj brate, Jakali,

u rukama ti je žuta gitara.
Zatresi, ako sam kriv.

Bubne nek mi se rasprsnu u krpe.
4.
Na putu sam prema tvom rođenju.
Niko ne čuje topot konja.
Za nama je klanac. U šumi smo, bez vatara.

Nad vodom smo. Led zvezda ne raste.
Konji su beli. Snegovi su beli. Cahra je bela.

I pusto polje smo prešli. I mlin. I granicu.
Je li ti hladno, Jakale. Je li ti se otegao put.

Pamtiš li crninu vrbe. Tamo je ubijen Fero.
Sledile se žice gitare. Ne daj da prepukne pesma.

Reka više ne hodi. Ne daj da usahnu konji.
Stižemo tvome rađanju.
5.
Tri dana ne zboriš, o brate Jakali.
Drveće ni vrana nema, ni teret beli ne drži.
Tri dana ne jedeš, o brate Jakali.

Zasipaju snegovi modro ko peskom, iverom sitnim.
Tri dana ne piješ, o brate Jakali.

Ne vide se kresovi noći. Dani se gusnu ko testo.

Evo, osedlan konj je, nakićen utegnut uzdom.
Stoji pred pragom tvojim, kopitom bije pod dud.
Večera te čeka phureja. Dođi da prelomiš pogaču.
6.
Mrtvo je vreme.
Ne rastu ni senke, ni dan.
Čuvamo te velikim plamenom luča.

Branimo te šarenim haljinama.
Odmaraj se umorni brate, Jakali.

I voda je tu. I mesto je tu. I meleja.
Niko neće zaogrnuti tvoj pokrivač.

Niko izlomiti barešći rovlji rupui.
Trnjem štitimo tvoj dom crnih zidova.
Samo tvoji prsti gitaru neka bude.
Tu ti je bio put.
Težak ti je bio put.
7.
Nikad nisi brodio vodom između virova,
nikad stenama uticao veslom i krmom.
O, brate, Jakali,
brvna čekaju da spustiš se na splav.
Teraina te nosi
na rukama pitome noći.
Blago je ovo studeno Veče.
Ne progone vetrovi, ni zmije.

Ne rastu vode ognju rasutih zvezda.
Svetiljka tvoja rumeni tamne dubine,

Ko ptica gnezdo da nosi u svome nedru.
8.
Niko dostajan tebe nije,
O, Jakali.

Palimo ti vatre.
Već žari se cahra.

Ponjava oblači crvenim.
Al se putnicom propinje, zastaje kao nad urvinom,

Očima krvavim jezdi za putem tvoga odlaska.
Spokojan budi Phureja.

Plovidba ne zna za greben.
Uvek si ispred nas.

Uvek si iza nas.

Rajko Đurić
Bez doma bez groba
O-o-o lele meni doveka

O-o-o joj oče moj
Ti bez groba
Mi bez doma
Da smo vetru na pometu
a svetu na izmetu
Kuda ćemo
Dokle ćemo
O-o-o joj mila mati
Na koji ću kamen stati
Odakle te dozivati
Nebo nam je zatvoreno

Zemlja pusta bez ikoga
Čini nam se
Kuda ćemo
Dokle ćemo
Ko li bliže
Ko li dalje
Kroz bespuća bivstvovanja.
Cvet smtri
Ne jedi crno grožđe

Umro ti je brat
Zapevaj sine njegovim glasom
Poslednji put
Ako je ptica – odazvaće se

Ako je olistalo drvo – zašumeće
Ako je leptir – doleteće
Ne dotiči cvet smrti

To je tvoja mati
Čeka ubicu na putu
Ne gori jorgovan
oslepiće vatra

u mraku će biti
i zemlja i nebo.
E luludji merimase
Na xa kali drak
Mulo tiro phral
Gilaba čhaveja lese glasosa
Majpaluno drom
Čirikli te avela – muj dela

Te kerdilo patralo kaš – ašundola
Papuruga te si – phaka kerela
Na azba e luludji merimase

Gadava si tiri dej
Ašudjarel e biuže po drom
Na phabar lilijako
E jag ka korhavol
An tunjariko ka avel
E phuv thaj o del.
Umiranje
O kako je umirao Mudžula

Kovač u mojoj mali
Ko da je bio rasuto žito
Po našem putu
A smrt slepa ptica
Svi smo tog leta znali
Veliku molitvu smrti
I jabuka pred kovačnicom
Bila je te godine bez roda
Starci su kovali darove smrti
Deca bacala srpove u vir
Pre sunca smo čistili put
Do vode
Uveče palili vatru
Mudžula ni živ ni mrtav
Ni san da usni
Ni nesan da bude
Dok zvezde ne videše kosti
Smrt nije spustila krila.

Razgovor s Bogom
Bože, prestao si da stvaraš!

Voda stari, vatra je bez čari.
Ne obnavlja se korenje na Zemlji.
Sve je više ploda bez semena.
Čovek živi, al’nema vremena.
Bože, prestao si da stvaraš.
Jabuka je zarobila crva.
Ptica se ne može podići visoko.
Dete ne ume pružiti ruku vetru.
Sve je više mrtvih koji žive.
Od svih boja najviše je sive.
Bože, prestao si da stvaraš!
Bor u mome vrtu ne govori.
Od molitve usne mi se lepe.
Bože, nešto se strašno zbiva.
Svetlost se rađa gnjila i siva.
Stvori, Bože svet koji živi

I ume rosi na listu da se divi.
Učini čovek da s vetrom u srcu spava.
Propusti vreme kroz svoj češalj
I snom anđela oplodi seme.
Čekanje otkloni
Samoga sebe iznova, Bože stvori!

Jovan Nikolić
Stepen invalidnosti
U hodniku internog odeljenja

Gradske bolnice
Krišom se pogledasmo
Grbavac i ja
Kao hirurg
Prvim rezom kad zaseče
Tako seku dva pogleda
Ja
U grbu koju nosi
On
U moju
Crnu kožu.
Stepeno invalidnitosko
An hodniko
Internone kumnatoro
Foreske bolnicako
Garade dikhas amen
E bange zejengo thaj me
Sar o hirrugo
Jektone rezosa kana čhinel
Geja duj dikhimata čhinen
Me
An drez savi ingarel
Vov
An mor
Kali morći.
Magija zvuka
Pokojnom ocu mom
Nemamo hleba u kući

Otac moj briše od prašine
Ljubi i produvava njegov saksofon
Na prve zvuke
Garave brke odlože čekić

Deca prekinu igru a
Žene beže u kuće da se isplaču
Psi i mačke opčinjeni
Priđu te ga njuše
I polude ptice hvatajući tercu
I poraste trava u dvorištu
I procveta perunika
I
Nestaje naša sirotinja.
Zavet
Sina ako ikad dobijem

Sa majčine sise pravo u kavez ide
Hraniću ga živim mesom
Umesto igračaka
Uneću mu šumske zveri
Nek se njuše
Nek se kolju
Nek nauči njihov jezik
I
Kad mečku napastvuje
Biće spreman za nevestu
Kad kurjaku kičmu slomi
Znaću da mi trud ne beše uzaludan
Kad odrgize čedo

Moju ruku što ga hrani
Pustiću ga među ljude.
Svilen–pesma
Sakupite vaše suze praoci i pramatere

Iskovaću nove strune
Zvonke strune naše citre
Ispevaću svilen-pesmu
Pa će pesma sama da zaplače
I mrtvi će naši da vaskrsnu
I gospod će stari
Sunce da nam vrati
De zapevaj sa mnom

Moj narode
Pesmom ćemo među sile mračne!
Gost niotkuda
Siguran sam da još neko

u našoj kući živi
pije iz moje čaše
gasi nam vatru i
izvrće mi san naopako
(osećam njegov dah)
zeva pokvareno i
čita mi u pero
odakle grgolji voda
u zidovima
odakle perje pod
mojim krevetom
Svakim danom
Strah
Od nenadanog gosta
Ogleda se u meni pred
Ogledalom i
Prerasta u oblik!

Predrag Jovičić
Beše jednom
Pesak se rasipa po isušenoj zemlji,

Svako zrno kao da šapuće
Tajne sahare beznađa
(tajne sahare, tajne bespuća).
Beše jedno vreme,

Beše jedan narod.
Vodila ga pesma
Nosio ga vetar.
Ostao je pesak.
Glas sudbine moje.
Sas jekhdata
Šuće phuvjasa buljarelpe hurdipe

Sa jekh kućinorro sargo kaj čojralune mothol
Čojralunipe bipindžarde pustijatar
(čojralunipe biagorale pustijatar).
Jekhdata sas verasavi vrjama,

Sas jekh manušali ćidimata.
Crdelasla đili
Balvai inđarelasla.
Ačhilo hurdipe
Krlo kolestar so avela manca.
Iznad oblaka
Iznad oblaka duša moja luta.

Pesmu, svirku i mladost
Za dukate sam dao,
Pa mi sad žao.
Ako zoru dočekam,

Majko, Ružu mi zaprosi.
Pod čergom u dušu da mi gleda,
Suncem iz njenih očiju

Rane života da mi leči.
Noćas uz zvuke ćemana

Zamirisa behar,
Zamirisa duša svežeg groba.
Noćas
Mi bi života žao.
Za pesnika i Ciganina
Priznao sam ti da sam pesnik,

Da sam otišao u čergare.
Posle tebe ni želje mi nisu iste.
Slagao sam te da volim svoju ženu.
Da malo na tebe liči.
Prolazim kroz život

Srušen i sam.
U noći gluvoj kad zatvorim oči
Ti mi se javiš.
Zbog tebe sam krao,

Zbog tebe sam na zvezde lajao.
Zbog tebe su me ludakom zvali.
E, da su znali
Kako je tesno u duši
Jednog Pesnika i Ciganina.
Pesnika žena u tebi voli.
Ciganina se boji.
Poslednja želja
Gledam u tvoje srce

Okačeno o nebo.
E samo da se crn nisam rodio.
Da ove vrele
Ciganske krvi nema u meni.
Za moju ljubav
Ptice i travke su znale.
Hteo sam, barem na tren,

Galeb biti.
Da poljubim tvoje plavo oko
Što sa visina u me gleda.
Moja poslednja želja

Sveću voštanicu gasi.
Veliko C
Vraćam se
U neke moje prošle dane.
Kad se setim škole,

Te moje zadnje klupe i mene samog u njoj
Zaboli me što nisam znao
Da u “dnevniku”
Ispred mog imena,
Stoji veliko C.
Tada nisam znao

Iz tuđih očiju čitati prezir.
Čak i na zadnjem mestu
Nekome sam smetao.
Pokoren, kroz život prolazim,

Idem pognute glave.
Zar postoji i nešto gore od toga?
Cigani, mi smo cveće iza žice.

Verujte mi,
Svoje ime nikome
I nikada neću reći.
Zvaću se veliko C.

Sirotinja
Ja živim u garavom sokaku

U mermernoj ulici bez imena i broja
U mojoj mahali svi su garavi,

Po zanimanju
Sirotinja.
Milicija često svraća u garavi sokak.
Kad si sirotinja
I Ciganin
Mora biti da si lopov.
E, da samo znaš
Kad im neko baci
Mrvice sreće
Koliko se sirotinja raduje životu.
Naš život se drži na kući od tri zida,
Dođe li dan sutrašnji
Ni trećeg zida neće biti.
Ja živim u garavom sokaku
U mermernoj ulici bez imena
I broja kuće;
I svi smo po zanimanju
Sirotinja.
Kao da je umorna
Malaksala da l’ od gladi,
Il’ od jada?
Il’? Možda sanja? Glava joj klonula
K’o da spava.
Stojim iznad prosjakinje.

Iz dojke što joj viri
Kaplje
Kap po kap
Čemer života.
Prostrla kecelju
A dete,
O isprošenom novcu sanja.
Iz sna omamljena se budi
A kecelja prazna!

Moj dlan
U krilu svome držiš moj dlan

Sav garav i crn.
Mali prst mi dodirnu

Kroz zid srca i vene mi gleda
Ožiljke od vatre.
Neugašeni ćumur na dlanu mi mre.
Slepa vračara
tanku kao nit
iz očiju izvlači sudbinu.
Operi dlan u sedam voda

Čuda da vidiš
Da ti kažem bolju sudbinu
i potraži u svojoj duši
treću zmiju spasa.
Između prve i poslednje
Između prve i poslednje ljubavi

Zamirisaše jabuke iz nedara tvojih.
Umesto zvezda fenjeri noć brišu.
Od neke prošle nemirne noći
Vlažnom travom pereš dojke.
Učinilo mi se da me voliš.
Ponela me pesma tvoga glasa

Kao u snu činiš greh
Da li bi pristala noćas
Muža da prevariš.
E samo malo vrele krvi imaš
Pa da sa mnom noćas u Cigane odeš.
Bilo je proleće,
Vreme prevara

Gordana Đurić
Avas varesave bršendesa pe palma
Crdestu loćimasa thaj čorjalene

Anglune tunjarikosa po tgan mungro
Aves ladžavimaske barimasa
Varesave bršendesa pe palma.
Si majbut balvaljatar pe ćire bal

Ande jakha ćire khamaren čeraina ,
Khamčesko, a gajde šukar san
Sar marimatari so phirel plainava
Thaj vi pe kdaje rjat av mande

Te ačes rudimava, te na mothos,
Na motho khanikaske, na phen,
Na motho sar me kamavtu.
***
Kiša na dlanu
Polako, sa nekom lakom tajnom
Uvlačiš se u prvom sumraku;
Evo te sa snagom dostojanstva,
S nekom kišom na dlanu.
Ima više vetra u tvojoj kosi,

O, kako svetli sjajna zvezda,
Ništavan si a tako lep,
Ko ratnik kad traži plen.
Dođi i ova tebe čeka noć,

zaćuti jaukom, to puca bol,
I nikome , baš nikome ne reci,
Nemoj reći o ljubavi.

Mere
Ne mogu tugu izmiriti

Jer svaka vaga
Zakida na meri.
Želela bih da znam
Gde se nalazim .
I kakav je to bol
Što me u propast tera?
Dolaze oni što na meri zakidaju.

Desanka Ranđelović
Slepi Zevs
Poludela srećo
Ptico nebeska
Uhvati Zevsa
Tamo
Gde se skriva
Otvori mu oči
Da vidi zemlju
Da čuje
Svilen-pesmu
Da vidi ženu
Od snova
Ljude opčinjene
Između vatre
Jad
Oči
Su prazne
Poljubac beži
Drhti tamane osećam
Miris trava
Pohode me
Crne misli
Jad-jadova

Put
Idemo a put drhti

Od zime
Stežemo srce
Tražimo najdalji
San
Da zapevamo kao ptice
Na zaleđenom drvetu
Ajde pute idemo
Svet da obiđemo
I vidimo
Gde je ta baksuzna
Sreća
Put drhti
Ždere vodu
Lomi točkove
Trošnih kola
Konji slepe
A mi pevamo
Zar da na putu
Prespavamo
Ako umre put
S kim Rom da bude

Dragica Kalderaš
Zašto si me ostavio
Zašto si me ostavio
da živima bez tebe kao u paklu?
Zašto je tvoje srce gvozdeno,
za sve vreme zvezde
u mojim očima ugasilo?
Zbog tebe, crno i izgoreno srce
sam nosila i
Još tri vrele suze
sa dušmaninom sa posula,
jer u zagrljaj smrti nisam htela.
Danas , ti i ona, jedno uz drugo,
pokraj mene prolazite i
dok zbog tebe plačem,
čija ću da budem,
pitam se!
Sostar mekljan man
Sostar mekljan man,

te trajiv bi tuko,
sar ando pakao?!
Sostar kiro ilo o sastruno,
pe saj vrjama mudarr djae
e ćeraja ande munrre jakha!?
Bi tuko,
kalo thaj phabarrdo ilo phiradem,
thaj maj trin phabarrde asvja
e dušmanosa šjorrdem,
ke, ande angli e morrkjakići kamlem!
Adjes,
tu thaj voj paša mande phiren,
thaj jipun pala tute rovav,
pušav,
kaski kam avav?!

Slatka smrt
Kada bih tebe zagrlila,

Smrt bih, dušo u noći,
krvavim Mesecom obasjanom zagrlila.
Kad bi tebe poljubila,
smrt bih, dušo poljubila.
Ti i ona dva ste ista lika.
Živote moj,
ljubavi moja,
slatka smrt moja!
Živa trunem bez tebe
živa trunem bez tebe

i postajem pokretna stena.
Srce se od tuge istopilo,
duša se raspala, a
preostalim delom sam
među živima sahranjena!
Reka suza
Bela svitanja

Ištvan Farkaš
Minijature
ne treba mnogo
samo jedna sveska
olovka jedna
jedan san
i svet je tvoj
sedeti tako na šinama

i pisati pesme
dok voz ne naiđe
i lutati tako mračnim ulicama

dok oluja kida kraste sa snova
i bljesne tako neko ime

požuda davno škartirana
da bolan osmeh ugravira
u moje pesme
zalutao u hadova carstva

pesme pevam dragane dozivam
no ne umem naći izbavljenja
ogrćem se u zvezde
u veđama sneška skrivam
a sunce mi u kosti noćiva
narajama
planina sećanja
gora bez dna
oči detinjstva
u njima mre
čistota snova
reka pritiče
leševi plove
reka protiče
zavesa pada
gotova je
još jedna borba

zidovi beli
i dijagrami
bolničke more
jutros mi se iz ogledala
nasmešilo lice sa maturske slike
i čitav mi je dan bio vedar
Nokturno
hodam kao u snu

kraj mene neke siluete promiču
oko mene nešto vri
a šta je to
u meni nešto zri
u meni se javljaju nemiri misli
u meni se javljaju ljudi-tragičari
u meni se boje stapaju u dugu
neuhvatnu
u meni nešto više
hodam kao u snu
ili je to samo san
(epilog)
krijem pogled od ljudi
dok ne dokuče tajne u meni
da ne saznaju bitku u meni
da ne primete ludost u meni
krijem pogled od ljudi
a kako da sakrijem pogled od sebe

Nokturno
phirava sar ano suno

uza mande disave siluete nakhena
sa kotar mande diso keragol
a soj odova
anda mande diso pekola
anda mande arakhnape bitehne gendja
anda mande arakhnape tragikake manuša
anda manda o kolori ovela devleski kustik
biastardi
anda mande diso pekola
na džanva sito mi odova ternipe
jase aver diso
phirava sar ano suno
jase odova sito numa suno
(epilog)
garavava akhja mere e manušenda
dji na džanena misteria ande mande
dji na džanena mareba ande mande
dji na dikhena dilinipe ande mande
garavava akhja mere e manušenda
a sar te garavav me akhja mandar

Miroslav Mihajlović
Vatra
Okupljaš nas budnošću plamena,

Vezuješ srodstvom krvi.
Porukom života ogledaš se u žiži pogleda,
Crvenim sjajem plamtiš na licima.
Čežnja si za produženjem sunčevog trajanja.
II
Ponesimo te na put
U koži i krvi.
U pesmi si odolela
Najezdi vetrova,
Klanjamo ti se
Mahnitim igrama plamena,
Tebi, što svetionik si bajki
Koje ne daju
Da izgubi nam se trag.
Saučesnik si našeg opstanka.
Jag
Ćides amen će džungarimasa

Phandes ratese phralimasa.
Ande jakih mothos amenđe ćo
Džuvdipe
E khamesko trajo akhare.
II
Inđardam tut po drom

An rat thajm orćhi
Ande đili ačhilan džuvdi
Bare bavlaljendar
Ćhelas jagaće ćhelimasa
Tuće savi đesares amare paramičhe
Pomosares amenđe t na xasaos.

Bajka
Kad vatre se razgore,

Magično, iz bajke
Sudbina se prizove:
“Bilo gde bilo
ove duge noći”
tad prašnjavi i bosi
postaju prinčevi nade.
Iako izlizane obuće i štapa,
Čista srca,
Tragaju za gospodarom dana,
Da tajnu velike zagonetke otkriju
I svet zle čari oslobode.
Sad na krilu hata
Jezde put mlečnih oblaka,
Bulbuzim biserje peva
I vile čarobno kolo vode.
Pa i kad vatra zgasne,
U njima još ima da gori nada
I bukte reči
Čudesnog ishoda pravde.
I mada goli i bosi
Srećni će biti prinčevi nade.

Dijadema
Pitam se:
Šta radim
Na sva četiri ugla,
Kad je više ne očekujem?
Jesenje lišće,
Šuškalo se spušta
Na pločnik.
Čega to
Treba da se setim,
Dok se posmatram
U zvezdanom ogledalu
Neba?
I,
Šta sam ja,
Razasut
Na četiri
Strane
Puta?
Belina pšenice
U crnoj zemlji.
Šta sam?
Čekanje
Čekamo dugo
Predugo.
Oči nam pobeleše
Od čekanja.
Odrazi odora ostaju.
U paukovu mrežu
Uplete sećanja,
Mraz nas hvata od čekanja.
Možda su to samo spremanja

Za naša svitanja.

Trifun Dimić
Noćno doba
Samoćo,
hajde u krevet
da zajedno prespavamo tugu
u velikoj jeseni
kojoj imena ne znam,
noć je
i vrište konji,
strah im se pretvara
u kas,
iz kasa u galop,
pa potom u besomučan beg.
Samoćo,
o vremenu
provedenom na predivne rastanke,
zaćuti,
kao mera
kojom se meri ljudski vek.
Kroz prozor otvoren

vetar nesrećni donosi noć
razbojnički očajnu,
veliku
poput nebeske potkovice.
Sutra ću na put.
Rjatumi vrjama
Korkorije,
de ando pato
te jekh avresa pharimatar sovas
ande bari tomna
kasko alav či pindžarav,
rjat si
grasta hermitin,
dar vazdelpe ando paso
pasostar ando prastape,
athoska ando dilimasko tradipe.

Korkorije,
pale vrjama hasardi
pe prašukar uladimate,
na putar muj,
sar mothodi
kasa djinavelpe trajo manušalo.
Maškar putardi feljastrin

bibahtali balval anel rjat,
marimaski phari,
bari sar oparalimaski petala.
Tehara dromarava.
Molitva očajnika
Pomozi mi da preživim
da ne skapam kao pas,
sam
bez pedigrea,
bez markice,
bez uzice,
zavučen u nekoj rupi
da ne presvisnem od tuge
i ljudske bede.
Pomozi mi da vidim dan
i vozove na pruzi.
Između mnogih ljubavi
svoje ljubavi nemam
i zidom opasan
čuvam kamenje od zuba vremena.
Neko je drugo vreme.

Sloboda
Na trgu Slobode
postrojili su sasvim male Rome
i preturili njihove male džepove
ne bi li pronašli par čarapa
koje su ovi, sasvim mali Romi
ukrali nekom preprodavcu na “buvljoj pijaci”.
Prodavac je napravio veliku galamu

pa je potraga bila efikasna i stroga.
Postrojeni mali Romi solidarno su ćutali

ispod pesnice “Svetozara Miletića”.
Ulično ispitivanje trajalo je dugo.
Sasvim mali Romi mnogo su plakali.

Potom su odvedeni u policijsku stanicu
na dalji tretman.
Pred put
Ne šalji me na izvore
mila mati,
tamo me čekaju razbojnici
skriveni u svojim zasedama.
Ne spremaj me na put
mila mati,
tamo me čeka noć bez nade,
mrak očiju nema.
Do grada dug je put

tamo nikada neću stići.

Pamćenje
Nisam zapamtio čerge,

čergarenja,
niti čergare.
Ne sećam se drvenih kola
niti belih i crvenih arnjeva,
i ne pamtim stisnutu decu
u strahu
od munje
i groma
kada se sprema oluja
nad ravnicom.
Nisam zapamtio bolest
niti progon
veliki kao ljudska tuga.
Nisam zapamtio ni svoje pretke.
Rodio sam se
kada je sve bilo izgubljeno
u novom vremenu...
Gle,
autostradama
jure svatovi u automobilima,
sve okolo
i nikako ne mogu da se pronađu.
Oproštaj
Umreću noću
jedne kišne jeseni
i slivaće se kapi
niz moje lice
Umreću
a ti nećeš znati
gde sam,
i nećeš shvatiti poruku vetra.
Večeras odlazim iz ovog grada

I poslednji put
Ljubim njegove sene.

Kadrija Šainović
***
Juče si pozvala
da bude na tvojoj strani
zato što si znala
da danas ne može bez njega
a ne znaš kakvu
dubinu mraka
u mojoj utrobi imam
Brišem moj ljuti nož

da se ne vidi ožiljak
što se napravi na drum
kojim sam otišao
a ti
za mnom
zatvorila si vrata
sečem mrak
da mogu da te stignem
Sutrašnjica mi kaže
polako na uvo da me voliš
Ko kaže da nisam srećan
Drum se sa drumom ljubi

između
dva dlana kuća
iznad sunce
mesec
zvezde
orasi i jabuke
u njoj sazrevaju
prozor cvet
vrata trava
vetar avliju mete
tvoj sladak smeh
čuva ovu kuću
ti si moje zdravlje
kada brojim moje uče

vučem na sebe danas
pokrivam se
sutra polako puštam da poleti
a ti dobro znaš
kakvu bolest
takve travke daju
Ko phenel kaj najsem bahtalo
Drumo drumosa čumidelpe

maškaral
duj palme kher
upral kham
čhunut
čeraina
akhora thaj phabaja
an leste resen
džamo luludjin
adrar čar
balvalin avlin šulavel
ko guglo asape
arakhel kava kher
tu san mo sastipe
kana ginav mo araki
crdav pe mande avgive
učharav man
thara polok mukav te ural
a tu šukar džane
savo si nasvalipe
gola čara den
Glad ne može da spava
Sedam usta ima Bože

Kakva je to sila
Jučerašnji miris hleba

Tuče u praznu utrobu
Poznatu pesmu
danas malo jelo

laže veliku glad

Bože
Daj nam malo sreće
Kada bose noge
Na prašnjavi drum vučemo
Stalno hlebno lutanje
Da vežemo sa suncem i trnjem
Suše se trave između točkova

Na konjskom repu san
Mali
Malecki
Šta sutra sa praznim vidom.
Nemoj da kažeš da ti nisam rekao
Nisi znao
Kada je tvoje juče
Pocepalo osmehe
Iz7 očiju
Na golo igranje
Do komada od cveća
Do mirisa
Danas
Rana te svrbi
Ne znaš šta da radiš
Počešao bi se
Nemoj
Otvoriće se
Sutrašnjica te čeka
Otvorio se put
Zato
Nemoj od tvog psa
Da stvoriš vuka
Razderaće ti kožu

Stigla je Ciganka i čerga
Točkovi već lome hlad

Gde se nebo belih dudova
Grli i prepliće
U listove raspevane reke
Dok rđom zeva zora
Gde čerga raspleta
Hrome svoje somotne konje
I već dečurlija trči
I vreba da ukrade
Modri pogled od golog cigančeta
Što ćemane svoje štima razapinje
Najzad stiže bosa noga
Što vreli šljunak lomi
Tamo gde se skriva
Bel blud i čežnja.
Svadbena pesma
Čuj njena utroba,

Suznu pesmu ljubi
Njene grudi od tebe gore
Njen drum tebi je zatvoren
Njen otac tešku svadbu diže
Drugome njeno lutanje da veže
Zbog tvog ljutog noža bez kanije
Ni sam bog ne zna
crni dani su ti otvoreni
nevesta noć nećeš da čekaš
njenima će crninu da stvoriš
svojima krvave zenice da daruješ
i sa svojom ludom pesmom
ćeš da umreš.

Zoran Rašković
Romano suno
Kad potop još ne bi ljudskom umu na vidik spazih

pogled ponižena čela
vatra, točak i proplanak
tada još, beše zamisao nečija smela.
Stavljali su moje pretke

u okove i rešetke
a moj su narod vodili pametni kapetani
svetionik beše im u glavi.
Romano suno
Kana tasavipe pana na sine ano manušikano gndipe

Dikhljum akhja harnjaripe čekatesko
jag, rota thaj umal
odoja fera, pana sine džandipe daj kasko zoralo.
Ćivena sine mere phureder

ano sastrn thaj panglipe
a moro them legarela godjaver kapetajna
dudljarutno sine olenge ano šero.
Frenetičan
Kiša pada, devojko,

poziv dobih da pridružim ti se
ka stazi što u život vodi.
Kiša pada, devojko

po prvi videsmo se put
roditelji naši, dogovoriše se već.
Blatnjav sam ti, devojko

hitam u zagrljaj
da milujem ti dugu crnu kosu
očevi se naši već napiše.

Umoran sam ti, devojko
konje vrane vezah
majke naše šale već zbijaju.
Kiša pada
ako mi pokloniš osmeh
umreću ti devojko .
Kiša pada, blatnjav sam ti devojko,

ako me odbiješ ako ne pobegnemo
umreću ti, najlepša ciganko.
Kada setiš se imena draga
Istinska ljubav zahvata

svu dubinu sadržaja običnog dana
svu vrlinu i svaku sebi priznatu manu.
Kad golube u parku hraniš

kad na papiru dane prošle sagledaš
slučajnom prolazniku,
u stranu kad se pomakneš...
lepa si zato što si jasna,

moja si nepresušena potreba za dodirima
moj si magnet i fluid što tiho,
kao lopov u ponoć, misli mi krade.
Jer, saznao sam,

najlepše je ono što ljubimo
sa slutnjom u očima.

Baja Saitović – Lukin
Evo stigli smo
Evo stigli smo na crvenim konjima

stigli smo niotkuda,
odlazimo ne znamo gde.
Došli smo na zemlju svačiju,
došli sa dušom ciganskom,
dušom iskrenom i razigranom,
duša koja živi u onima
što dušu rađaju,
duša za dušu iskrenu.
Dobre duše ciganske su besmrtne,
zle duše umiru dugo.
Evo, stigli smo pred tuđa vrata,
vrata uvek zatvorena,
zatvorena kao duše njihove.
A mi stigosmo sa ispletenim vencima
od svežeg cveća namenjenih mnogima,
venci onih koji ne žive u lošim selima,
a žive u pesmama mnogih pesnika.
Evo, stigli smo i još smo ovde,
ne dođosmo kao prosjaci,
samo na kratko pravac promenismo,
oblaci jure ko da beže od nas,
sunce se uvek na nebu javlja,
reka bez bavora, kao i mi,
klizi dalje.
Evo, stigli smo i još smo tu.
Ak avilam
Ak avilam pe lole grasta

avilam nidžanav katar,
dža nidžanav kaj.
Avilam pi phuv averesi,
avilam romane djesa,
dji kaj si but lačho barvalo,
o dji kaj si ande sa e manuša,
save o dji bijanen,
o dji djesa ćerdo.

Lačho romano dji nimerol,
bilačho dji merol lungo.
Ak avilam angle averese udara,

lendje udara si amendje phangle,
phangle sar o dji lengo.
Amen avilam luludjenca pe kora.
Luludja kaj bah anen bute dženendje
luludja katar kola
kaj ni bešen ane bilačhe gava,
a bešen ande ljilja lendje.
Ak avilam thaj gote sam vadže.
Ni avilam te manga devlendje
zala uljilam taro drom
bilačho vakti našol angla mende,
o kham iklilo upre.
I len loćeste džal anglal, sar amen,
ak amen avilam, thaj gote sam vadže.
Mi smo obeleženi
Sami u svetu
okovani prokletstvom
proživljavamo neki greh
ispaštamo tuđu zavist
sakupljamo sveukupnu mržnju
a iz nas buja radost
razleže se pesma
zvoni igra
živi život u nama
pravi, jedini, iskonski
život zbog života
zbog postojanja
zbog vernosti vere u nama
posebnosti kojom smo obeleženi
i opterećeni
a mi smo ipak slobodni
i srećni u svom prkosu
odbačenosti i poniženosti
svojoj nepokornosti zlim dušama
jedino svesni dobrote kao prednosti.

Put
Sećanje i osećanja
vladaju u umu
putniku puta
u mom oku
treperavom od letnje jare
drhtavom od bele samoće
bremenog vremenom i doživljajima
ne čujem huku sadašnjice
Putem odzvanja truckanje minulog
u liku moje nedoživljene prošlosti
u senkama otežanim od nedoživljenih snova
čujem plač u radosti
slutim zasićenu starost
utonulu u sećanja
iz kojih se otima suza
zaspala u zenici
snom punim putnih uspomena
a put ostavila onima
za koje je to samo put.
Napušteni ciganski grad

Ima jedno veliko mesto, ne znam gde,
u njemu grad gde se rađaju mesec i sunce.
Taj grad bogat konjima, bogat pesmama,
Taj grad ciganski, grad najlepši.
U tom gradu ciganskom,
naši stari su lepo živeli,
bili su srećni i raspevani.
Miriše cveće po livadama,
deca bosa po travi trče.
Devojkama sa usana pesma ne silazi,
svi su bili srećni i razigrani.
U tom gradu ciganskom dobar život beše,
zatim su došli ljudi na konjima,
zli ljudi sa noževima.
Konjima zgaziše cigansku sreću,
noževima posekoše cigansku pesmu,
vatrom zapališe ciganske kuće,
deca ostaviše svoju igru,
devojke ne ubraše cveće,
i pesma osta neispevana.
Probili su mesec i sunce ti zli ljudi.

Beleške o autorima
Rajko Brajdić Šajnović je autor nekoliko tivnosti na emancipaciji Roma. Dugo godi-
zbirki pesama od kojih se posebno ističu: Pot na je bio urednik romskih listova i časopisa
/ Drom, koji je štampala Dolenjska Založba, u Sloveniji. Poslednjih desetak godina bavi
1995. godine, Biti Rom romski otrok / Ovi Rom se naučnim radom i pisanjem proze i poe-
Romano čhavoro, koji je štampala Dolenjska zije. Objavio je sledeća dela: Legenda, 1993.,
Založba iz Novog Mesta, 2000. godine. Šajno- Krvava voda / Ratfalu paunji, 1999, Hege-
vić se okušao i kao prevodilac sa slovenačkog duva / Violina, 2002, Ciganga Irina, 2006,
na romski jezik. Knjigu Djilavani buti djilava / Ciden andi mro aunav / Zaigrajte v mojem
Pesme i poezija, koja u stvari predstavlja izbor imenu, 2005, Amaro drom / Naša pot, 2006,
poezije Franca Prešerna, objavila je 2006. go- 20 obletnica Romani Union Murska Sobo-
dine Založba Karantanija. ta (1990 - 2010), 2010. Zajedno sa Rajkom
Đurićem objavio je Zgodovina romske knji-
Jože Livijen je jedan od prvih slovenačkih ževnosti, 2010, a u koatorstvu sa Đurićem i
romskih pesnika, rođen 14. februara 1969. Dragoljubom Ackovićem objavio je: Romski
godine u romskoj mahali Mali Šalovci na Go- simboli, 2011, Romska skupnost v RS / Zgodo-
ričkom u Prekumurju. Gimnaziju je završio vina in kultura Romov, 2011, Romski jezik I /
u Murskoj Soboti, a studije na Pedagoškom Romani čhib, 2002, Romski jezik II / Roma-
fakultetu započeo je u Mariboru. Kasnije ih ni čhib II, 2006, Romski jezik, 2008, Pomen
je napustio. Jože Livijen poslednjih dvadese- romskih glagolov, 2010, Romski jezik –osnova
tak godina živi i radi u svom selu, baveći se za razumevanje romske zgodovine in kulture,
pretežno poezijom i slikarstvom. Proteklih 2011. Dugogodišnji je urednik časopisa Ro-
godina imao je nekoliko samostalnih i na mano them / Romski svet, Romski zbornikov I,
desetine kolektivnih izložbi. Prva svoja pe- II, III, IV, VI, VIII i urednik časopisa Romano
snička ostvarenja Livijen je objavio u zbor- nevipe / Romske novice. Kao član Svetske or-
niku Čhoneskri angrusti / Lunin prstan, koji ganizacije Roma i član Evropskog romskog
je 1994. godine objavila Pomorska založba u foruma pri Savetu Evrope učestvovao je u
Murskoj Soboti. Zbirku pesama Podedovane formiranju strategije za obrazovanje Roma
brazgotine – pesmi o lesi in lovu, Livijen je i standardizaciji romskog jezika u Evropskoj
objavio 2007. godine u Murskoj Soboti, a iz- uniji. Predsednik je Saveza Roma Slovenije,
davač ove knjige je poznati slovenački pisac živi i radi u Murskoj Soboti.
Feri Lajinšček.
Romeo Horvat osim poezije bavi se muzi-
Jožek Horvat – Muc rođen je 21. oktobra kom, plesom i pevanjem. Napisao je do sada
1965. godine u Murskoj Soboti u Sloveniji. nekoliko desetina pesama koje se pevaju.
Od rane mladosti uključen je u tamošnje ak- Krajem 2011. godine izašao mu je i muzički

CD sa romskim narodnim pesmama. Novi- godine u Skoplju. Književnim radom bavi se
narstvom se bavi od 1999. godine, kada je i dugi niz godina. Objavio je veliki broj pesama
počeo kao novinar radio stanice Murski val, na romskom i hrvatskom jeziku u listovima
u emisiji Romskih 60 minuta, koja je emito- Romano akharipe / Glas Roma, Nevo drom
vana na ovoj radio stanici u Murskoj Soboti. / Novi put, Romano čačipe / Romska istina.
Poeziju piše od 1996. godine, a 2000. godine Život i vrijeme / Djivdipe thaj vrama, prva je
objavljuje prvu zbirku pesama Poposkore njegova zbirka koja sadrži prozne tekstove
djilja / Popove pesme, koje je štampala Zveza koncipirane u dva poglavlja, kao i nekoliko
Romov Slovenije, te Marlelina skrita ormara desetina pesama na hrvatskom jeziku s pre-
/ Marlelin skriveni ormar u pet knjiga. vodom na romski. Te su pesme kako on kaže
na arlijskom, džambaskom i tamarskom di-
Kasum Cana rođen je 1968. u Prizrenu u jalektu, kojim govore Rome u Hrvatskoj, a
romskoj zanatlijskoj porodici a preminuo u koje je prevela makedonska Romkinja Sevda
Zagrebu 2011. godine. Zbog političke situ- Abdulova. Po rečima Ibraimovskog, njegova
acije na Kosovu napušta školovanje i rodni prva zbirka, iz koje su uzete pesme za ovu an-
Prizren, te dolazi kod brata u Zagreb, gde se tologiju, mogla je nastati mnogo godina rani-
zapošljava kao moler. Jedan je od prvih čla- je, ali je dobro i to što se ipak pojavila 2005.
nova Saveza udruženja Roma Hrvatske. Do- godine.
bitnik je međunarodne nagrade Gypsi Friend
i nekoliko drugih nagrada, priznanja zahval- Rasim Sejdić (1943 – 1981) je iz Vlasenice
nica za doprinos romskoj poeziji i fotografiji. a svoje pesme objavio u Italiji na romskom i
Bio je jedan od prvih u organizovanju Roma italijanskom jeziku, gdje je izdata zbirka pe-
u mnogim aktivnostima. Bio je predsednik sama Rasim, poeta Zingaro (Publi and Press
gradske i opštinske organizacije u Zagrebu. – Milano, 1978). Pored ove zbirke pesama
Bio je predsednik stranke Roma Hrvatske i Rasim je sarađivao sa italijanskim časopi-
predsednik Romano Centra/ Centra Roma som Lacio drom i u istom objavljivao stare
u Hrvatskoj. romske priče na romskom i italijanskom
jeziku. Jedna od najpoznatijih njegovih pe-
Bajro Bajrić po završetku srednje škole, od- sama je Gazisardi Romengi violina / Zgažena
lazi na Učiteljski fakultet u Banjaluci koji za- romska violina.1 Umro je u 37. godini života.
vršava i postaje nastavnik razredne nastave.
Prvo njegovo radno mesto bilo je u osnovnoj Šemso Avdić je rođen 11. februara 1950. go-
školi u selu Kozica nadomak Sanskog Mosta. dine u Banjaluci gdje je završio osnovnu i
Početkom osamdesetih godina, sa porodi- srednju školu. Romi poput Šemsa Avdića su
com se seli u Zagreb i radi u nekoliko tamoš- još ‘70-tih godina 20. veka živeli na relaciji
njih osnovnih škola. Poezijom je počeo da Italija – Bosna i Hercegovina. Šemso je već
se bavi vrlo rano. Pisao je poeziju kako, sam u ranim danima svog detinjstva osetio život
kaže, da bi drugi mogli da upoznaju “umet- dijaspore. Večiti putnik koji živi ni na nebu
nost života” kroz prezentiranje života svojih ni na Zemlji, u teškim životnim situacijama
sunarodnika njegovim pesmama. Osim poe- u borbi za opstankom je svojim životnim
zijom i prozom, on se bavi i društvenim ra- dilemama i nadama našao utehu u pisanju.
dom na polju emancipacije romskog naroda.
Rasim Sejdić, Lacio drom, anno 23, no.1 (genn.-
1
Fari Ibraimovski je rođen 6. marta 1934. febb. 1987, S. 14 )

Šemso Avdić je u Italiji, 1985. godine objavio hun, hachar dukh! (zbirka pjesama) na bo-
prvu zbirku pesama pod nazivom Zingari, sanskom i romskom jeziku, Karankochi-Koc-
(Primalpe Edizioni, Cuneo Italia, 1985), po- hi (ilustrovana priča za decu) na engleskom i
tom slede knjige Krvari cigansko srce, Cigani romskom jeziku, Shtar phrala / Četiri brata
između prošlosti i budućnosti, Romi od rođe- (ilustrovana priča za decu) na engleskom i
nja do smrti, Romska sudbina lancima okova- romskom jeziku. Objavila je i brojne prevode
na. Šemso Avdić trenutno živi u Švedskoj i sa romskog i na romski jezik.
radi u Kulturnom romskom centru.
Ljatif Mufaeleskoro Demir je rođen 12. av-
Marko Aladin Sejdić sin Rasima Sejdića gusta 1961. godine u Skoplju, gde je završio
rođen 1970. godine u Sarajevu. Prve pesme osnovnu, srednju školu i Filološki fakultet.
na romskom i nemačkom jeziku je objavio Prevodilačkim radom se bavi dugi niz go-
1998. godine u Kelnu, u Nemačkoj, u zajed- dina, a jedan od njegovih prvih prevoda je
ničkoj zbirci pesama pod nazivom Kali čiri- knjiga Mi smo Titovi, Tito je naš, kao i Iza-
kli / Crna ptica zajedno sa Stevom Stojko- brane pesme Federika Garsije Lorke. Prvu
vim, Hanci Biherom i Ruždijom Sejdovićem. knjigu pesama Mahatma objavio je u Skoplju
U Milanu 2000. godine objavljuje, zbirku pe- 1996. godine. Osim poezije bavi se i prozom.
sama pod nazivom Me avav dural / Ja dolazim U zbirci Velika duša, Demir, po rečima Raj-
izdaleka, na romskom i italijanskom jeziku. ka Đurića, “gradi svoj poetski svet, koristeći
Kao koautor sa svojom suprugom Gordanom i kulturne veze između Roma i Indije, što je
Sejdić, te s italijamskim sociolozima, 2004. za literaturu i kulturu Roma neiscrpno polje
objavljuje Immagine non disponibile pri ISU stvaranja i promišljanja, po kome je Demir
Universita Cattolica na italijanskom i de- zaorao prve brazde”. Ljatim M. Demir je au-
limično na romskom jeziku. Marko Aladin tor romsko-makedonskog rečnika, a krajem
Sejdić živi u Italiji i u Nemačkoj. 2011. godine postaje predavač na Katedri za
romski jezik na Univerzitetu u Skoplju.
Hedina Tahirović-Sijerčić je rođena 11. no-
vembra 1960. u Sarajevu. Osnovnu, srednju Demirov Sabri je rođen 5. decembra 1968.
školu i Fakultet političkih nauka, odsek žur- godine u Trabotivištu – Delčevo, gde je zavr-
nalistika, završila je u Sarajevu. U Kanadi, šio osnovnu školu. Srednju školu je završio
Montreal, kao izbeglica iz Bosne i Hercego- u Vinici. Svoj poetski talenat pokazao je još
vine, završila i učiteljsku školu. Pre odlaska kad je bio mali, zbog čega je kasnije osvajao
u izbeglištvo, bila je urednik romskog radio međunardone i regionalne nagrade, na ra-
i TV programa na Radio-televiziji Sarajevo. znim poetskim takmičenjima. Ovo je nje-
Dugo godina je bila glavni i odgovorni ured- gova prva zbirka poezije. Sabri Demirov je
nik magazina Romano Lil (Roma Commu- jedan od retkih autora u Republici Makedo-
nity and Advocacy Centre Toronto, Kanada), niji. Živi i radi u Delčevu.
koji je izlazio od 1997. do 2002. Objavila je:
Romani Dictionary: Gurbeti – English/En- Neđo Osman je rođen 1958. godine u Sko-
glish – Gurbeti, Rom ko grom (autobiograf- plju. Diplomirao je na Akademiji za pozori-
ska novela na engleskom jeziku) Fish / Riba šte i film u Novom Sadu u klasi Radeta Šer-
(illustrovane romske priče za decu na engle- bedžije. U skopljanskom pozorištu Pralipe i u
skom i romskom jeziku), Bosansko-romski i nacionalnom teatru u Subotici igrao je glav-
romsko-bosanski rečnik, Čuj, oseti bol! / As- ne uloge u brojnim klasičnim i modernim

predstavama i za to dobio brojna priznanja. gov drugi mandat. Savetnik je predsednika
Po izbijanju rata na Balkanu došao sa pozo- Kosova za zajednice i predvodnik zajednice
rišnim ansamblom Pralipe u Milhajm, gde je Roma. Predsednik je nevladine organizacije
pobrao najbolje kritike kao glumac i reditelj. Romani Baht. Do sada je izdao: Lavustikori
Godine 1995. sa svojom životnom saputni- (rečnik), Zlatni most, Naši mrtvi ne umiru,
com Nadom Kokotović osnovao je pozorište Zimske pesme ili Ptice neba, Jedno mesto pod
TKO (Teatar Kokotović Osman) u Kelnu. Uz suncem, Trujal o jaga / Oko vatri. Živi i radi
to radi kao novinar i pesnik, a angažovan je i u Prizrenu.
kao socijalni radnik i nosilac mnogih proje-
kata za Rome u Kelnu i Frankfurtu na Majni. Mehmet Saćip je rođen 4. septembra 1944.
Od 2000. do 2008. vodio je radio emisiju za godine u Gnjilanu, na Kosmetu. Osnovnu
Rome na radiju Multikulti, a od 2003. godine i srednju školu završio je u rodnom gradu.
i na Dojče Vele u Bonu. Počev od 1983. godine, Saćip se bavi novinar-
stvom, tačnije uređuje i vodi emisije rom-
Ruždija Ruso Sejdović je osnovnu i srednju skom jeziku na lokalnom radiu. Tako postaje
školu završio u Podgorici. Višu ugostiteljsku jedan od pionira romskog novinarstva. Tih
školu završio je u Beogradu, a onda krenuo godina osniva teatarsku grupu od preko sto-
najpre u Italiju, potom u Francusku, i zausta- tinjak članova. Bavi se prevođenjem pozna-
vio se u nemačkom gradu Kelnu, gde i sada tih pozorišnih komada, režira ih a ne retko
živi i radi. Ruždija Ruso Sejdović, kako je i sam igra značajne uloge u njima. Bavi se i
zapisao Jovan Nikolić, pripada onim mnogo- pisanjem muzike za teatar. Sačip 1984. go-
brojnim prećutanim, anonimnim romskim dine, objavljuje svoju prvu zbirku pesama
piscima, čiji se dar rasprsnuo poput komete, na romskom jeziku pod naslovom Bućarne
a potom iščezao nenadano kako se i pojavio. Vasta / Vredne ruke. Zbirku za decu, pod na-
Ali, ne zauvek. Ti pisci, kao što je Ruždija, se zivom Loli Phabaj / Crvena jabuka, na rom-
vraćaju. Sejdović je zastupljen u brojnim anskom jeziku, štampa 1986. godine. Knjigu
tologijama i zbirkama poezije i proze, a obja- poezije Sofrako miškuipe – Pomeranje sofre
vio je i sledeće knjige: Svjetlost u ponoć, Crna sa prepevom na srpski jezik objavljuje 1994.
ptica, Kosovo mon amour – Tragikomedia (sa Sa ovom knjigom konkuriše na festivalu Il
Jovanom Nikolićem), Erimit. Amiko Rom u Italiji kada biva nagrađen sa
specijalnom diplomom.
Kujtim Pačaku je završio Umetničku aka-
demiju, pedagoško-umetnički smer u Pri- Alija Krasnići je rođen 1952. godine u selu
štini. Posle rata na Kosovu završava ubr- Crkvena Vodica, nedaleko od Obilića. Piše
zanu Mobil akademiju za režiju i glumu u poeziju i prozu za decu i odrasle. Sakupljač
klasi profesora Faruka Begolija u Prizrenu, je narodnog stvaralaštva Roma. Autor je pr-
nakon koje dobija ulogu u igranom filmu Le- vih dveju drama na romskom jeziku: Rom-
ševi / Kufomat, koji je režirao Luan Kryeziu. ska krvava svadba / Rromano ratvalo abav, i
Novinarstvom se bavi skoro 30 godina. Od Malo ja, malo ti... / Carra me, carra tu..., koje
1986. do 1990. godine radi u Radio Prizrenu. je izvela dramska sekcija Roma pri KUP “Aca
Od 2003. do 2008. godine uređuje vesti na Marović”, u Obiliću. Izdao je sledeća dela:
romskom jeziku na radiju Yeni Donem. Pot- Čergarske vatre / Čergaređe jaga, proza na
predsednik je u Konsultativnom veću zajed- romskom i srpskohrvatskom jeziku u izda-
nica pri kancelariji predsednika i ovo je njenju “Jedinstva” (1981), zatim 1985. godine u

izdanju “Rilindje” Romske pripovetke s Ko- svojoj dvanaestoj godini, doseli u Beograd. O
sova / Perralla rome te Kosoves, prevedena njoj se starao jedan jermenski trgovac, koji
i na arapski jezik u Siriji. Takođe, u izdanju joj je omogućio trogodišnje školovanje kod
“Jedinstva”, 1986. godine štampana mu je privatnog učitelja. Gina se kasnije udala za
zbirka proznih radova na srpskohrvatskom i mlađeg trgovčevog brata. Ginin život bio je
romskom jeziku, u prevodu autora, pod na- prepun trzavica. Zaljubljuje se u izvesnog
zivom Povratak u život / Iripe ano đuvdipe, i Albanca, kojeg u svojim pesmama zove Šip-
1988. godine, u izdanju “Rilindje”, zbirka petar; bila je to u suštini njena neuzvraćena
sama na albanskom jeziku, u prevodu autora, ljubav. Vremenom se u Gini sve više taložila
pod nazivom Umorne noći / Netet e lodhura. gorčina, i ona se sve teže snalazila. Rastaviv-
Pored ovih zbirki pesama, napisao je i knjigu ši se od muža, živi čas u raskoši i obilju, čas
za decu Bože pretvori me u mrava. Zastupljen u najvećoj bedi. U jednom kraćem periodu
je u mnogim antologijama, a prevođen je na opet se vraća da živi sa sopstvenim narodom.
albanski, makedonski, turski i arapski. rema Umire 7. maja 1891. godine. Sahranjena je u
sopstvenim rečima, napisao je preko 70 knji- neobeležnom grobu negde u Slavoniji. Gina
ga, proze i poezije, a radi i na prikupljanju je govorila: “Kad sam bivala srećna, nikakve
reči za Rečnik romskog jezika. Živi i radi u pesme nisam pisala...” Jedan navodni pozna-
Subotici. valac Cigana, doktor Vlislocki, nastojao je da
prevede na nemački pesme Gine Ranjičić.
Bajram Haliti je rođen u Gnjilanu, na Međutim, njegov prevod bio je sasvim proi-
Kosovu, 21. maja 1955. godine. Osnovnu i zvoljan i neosetljiv za ono najbitnije, prepun
srednju školu završio je u rodnom mestu. sentimentalnih ukrasa.
Studije na Pravnom fakultetu započeo je u
Prištini. Školovanje na Pravnom fakultetu Slobodan Berberski rođen 20. oktobra 1919.
je prekinuo zbog brojnih problema koji su godine u Zrenjaninu, gde je završio osnovnu
se događali na tim prostorima u proteklih školu i gimnaziju. Počeo da studira prava, ali
dvadesetak godina. Studije prava završio u je, kao član SKOJ-a, uhapšen 1941. godine.
Kragujevcu. Za vreme boravka na Kosovu, Objavio je knjige: Za kišom biće duga (1950),
bio je zaposlen u RTV Priština kao novinar. Proleće i oči (1952), Uze (1955), Nevreme
Jedno vreme bio je i pokrajinski sekretar za (1959), Dnevnik rata, (1959), Blag dan (1964),
informisanje Kosova i Metohije. Književnim Kote (1968), Odlazak brata Jakala (1976),
radom se bavi dugi niz godina. Između osta- Kao beskožni jeleni (1977), Još san sebe da
lih objavio je i sledeće knjige: Romi, narod zle dovrši (1979), Međe (1982), Svakodnevnica
kobi, Dug prema istini, Nebeski prsten, Tadž (1983), Vode nečekane (1984), Dub (1986).
Mahal – poema, Razmišljanja o romskom pi- Berberski je bio u neprestanom drugovanju
tanju, Mirabai – poema, Rečnik romskog-srp- sa ovovremenim danima i noćima, ispoveda-
skog jezika. Živi i radi u Beogradu. jući ne samo sebe no i svet oko sebe, ljude u
svakidašnjim spoticajima i tonjenjima, tu-
Gina Ranjičić je, prema mnogima, rođena gama i radostima, sa osmehom i suzom, bo-
1830., ali to nikada nije potpuno utvrđeno. lom i u letu ka visinama, čoveku dostupnim
Poreklom je iz loze srpskih Cigana. Jednom i uhvatljivim.
je njihovo pleme bilo osumnjičeno za krađu Poezija mu je prevođena na romski, fran-
i proterano od strane srpskih vojnika. Gina cuski, ruski, mađarski, rumunski, albanski
se tada odmetnu od svojih saplemenika i, u i slovenački jezik. Slobodan Berberski je je-

dan od inicijatora i rukovodilaca akcije ju- kako od Roma tako i od neroma. Posle ove Ni-
goslovenskih Roma pod nazivom Rom traži kolić objavljuje zbirke pesama: Đurđevadan,
mesto pod suncem, koja je započeta 1967. go- Telo i okolina, Neću da se rodim, kao i knjigu
dine. Slobodan Berberski je prvi predsednik Oči pokojnog jagnjeta. Od početka 21. veka,
Svetske organizacije Roma, a izabran je na I živi u nemačkom gradu Kelnu, gde se bavi
Svetskom kongresu Roma, koji je održan 8. pisanjem. Objavio je dramu Kosovo, ljubavi
aprila 1971. godine u Londonu. Jedna ulica u moja, kao i brojne druge knjige. Pominjemo
Beogradu, danas nosi njegovo ime. Umro je Nikolićevu knjigu Soba sa točkom a posebno
1989. godine u Beogradu. ističemo njegovu knjigu Beli gavran – crno
jagnje, koja je sredinom 2011. godine izabra-
Dr Rajko Đurić je rođen 3. oktobra 1947. u na za Knjigu za grad nagradu koju dodeljuje
Malom Orašju kod Smederevu. Studirao je nemačka kuća kulture. Ovom, kod nas ne-
filosofiju na Filozofskom fakultetu u Beogra- pravedno zapostavljeno romskom književ-
du (1967 – 1972). 1986. doktorirao je sociolo- niku, sa posebnim zadovoljstvom dodeljuje-
giju na temu kultura Roma u SFRJ. 1991. go- mo zvanje redovnog člana Internacionalne
dine se preselio u Berlin gde je živeo tokom romske Akademije umetnosti i nauka, jer on
devedesetih godina 20. veka. Napisao je više to stvarno zaslužuje.
od 500 članaka i knjiga. Među njegovim na-
učnim delima, a napisao ih je najmanje 27, Predrag Jovičić je rođen u Užicu 1965.
ističu se: Istorija Roma, Istorija romske knji- godine. Piše na romskom i srpskom jezi-
ževnosti, Istorija Holokausta Roma, Grama- ku. Objavio je pesničke knjige: Iščupati iz
tika romskog jezika, Pravopis romskog jezika, života (1990), Cveće iza žice (1992) i Haiku
Homonimni glagoli u romskom i mnoge dru- pesme, prvu knjigu haiku pesama na rom-
ge. Poezijom se bavi dugi niz godina. Objavio skom jeziku. Zastupljen je u zborniku poe-
je sledeće zbirke pesama: Rom traži mesto zije Snovi iz zlatnog krčaga, kao i u Pregledu
pod suncem, Bez doma bez groba, Prastara književnosti užičkog kraja koji je priredio
reč daleki svet, kao i zbirku pesama A i U. Za dr. Milutin Pašić. Haiku poeziju objavljivao
svoj knjižveni i umetnički rad dobio je broj- u časopisu Paun. Učesnik je više kulturnih
na domaća i međunarodna priznanja. Bio je i književnih manifestacija u zemlji i ino-
glavni urednik kulturne rubrike dnevnog li- stranstvu. Osnivač je književnog udruženja
sta Politika. Bio je predsednik Međunarodne Paun i književnog udruženja Rujno u Užicu.
romske unije i generalni sekretar Romskog Predsednik je Udruženja romskih pisaca
centra Međunarodnog PEN centra. Bio je Srbije. Objavljivao je u više književnih ča-
predsednik je Unije Roma Srbije i narod- sopisa u zemlji i inostranstvu, dobitnik više
ni poslanik u Skupštini Srbije. Trenutno je književnih nagrada. U pripremi su knjiga
predsednik Evropske romske unije. Živi i poezije i roman. Jovičić je član udruženja
radi u Beogradu. književnika Srbije.
Jovan Nikolić rođen 1955. godine u Čačku, Gordana Đurić rođena je 2. jula 1958. go-
gde je završio osnovnu i srednju školu. Sre- dine u selu Draginju. Živela je u Jelenči kraj
dinom 080-tih godina prelazi u Beograd i tu Šapca, gde se porodica preselila ubrzo na-
počinje da objavljuje. Prva njegova zbirka kon njenog rođenja. Vrlo rano je pokazala
pesama Gost niodkuda, koja je u to vreme sklonost ka poeziji, a vremenom je izgradila
izazvala izuzetnu pažnju, bila je prihvaćena svoj svet, satkan od brojnih pesničkih večeri

i prijatelja koje je na njima sticala. U krugu goške akademije Živa Jovanovića. Učiteljica
književnika i pesnika bila je poznata kao oso- je romskog jezika. Objavila je zbirke pesa-
ba širokih pogleda i velikog srca. Pesme su ma: Halejeva kometa / E halejeski kometa
joj štampane u nekoliko zajedničkih zbirki. (2004), E ćerepin ande lulugi / Trešnja u
Njenu samostalnu zbirku pesama Ranjeno vcetu (2005). Član je Udruženja književnika
srce na romskom jeziku, izdalo je “Društvo Srbije. Kroz Dragicinu poeziju upoznajemo
Vojvodine za jezik književnost Roma” u No- romski život u kome ima rađanja i umiranja,
vom Sadu. Gordanu Đurić ubili su albanski u kome je i sama ponikla. Ona peva o sud-
ekstremisti na Kosmetu 1999. godine. Poro- bini svog naroda, okružena svakodnevnim
dica Gordane Đurić je tri godine tragala za događajima i budno sanja o lepotama svojih
pesnikinjom koja je nestala 27. avgusta 1999. sunarodnjakinja. Njena duša je puna ljubav,
godine na putu za Gračanicu, gde je, kako topline i one malo romske sreće. Dragica je
su kasnije saznali, trebalo da učestvuje na pesnikinja generacije onih koji ostavljaju
književnoj večeri. Gordaninu bluzu i suknju pisane tragove u romskoj poeziji. U njenim
prepoznao je njen brat, Živoslav Jovanović, pesmama utkani su zaljubljenički pogledi
na izlaganju garderobe nestalih u Rudarima. reči Milana Kovačevića, recenzenta zbirke
Njeno telo, po UNMIK-ovim dokumentima, pesama Helejeva kometa. Dragica Kaldaraš
pronađeno je 2. septembra 1999. godine u je takva. A takve su joj i pesme. One su nje-
selu Belo Polje kod Podujeva, bilo je zavede- ne sestre, ne kćeri, jer su joj potpuno ravno-
no pod brojem 2002-000551. Njeno telo je pravne, istorodne. Samostalno zaljubljive,
identifikovano u masovnoj grobnici na pri- identično strasne i vatrene…
štinskom groblju Dragodan, avgusta 2002.
godine. Poezija Gordane Đurić je bila potpu- Ištvan Farkaš je rođen 1962. godine u Som-
ni odraz njenog života. boru. Studirao je na somborskoj pedagoškoj
akademiji Žarko Zrenjanin. Objavljivao u
Desanka Ranđelović rođena je 1954. u Vla- somborskim novinama Pokret i Dometi. Na-
hovu kod Žitorađe. Od 1985. godine objavlju- građivan je na Pokretovim konkursima za
je pesme u listovima i časopisima (Savreme- kratku priču. Učesnik je na pokrajinskim i
nost, Narodne novine, Topličke novine, Stig, republičkim susretima drugarstva rada. Piše
Dečje novine, Nenasilja i Romske novine. Za- poeziju i prozu na srpskom i mađarskom
stupljena je u nekoliko antologija i zbornika jeziku, i sa tih jezika i prevodi. Bavi se novi-
romske poezije. Prevela je na romski jezik narstvom. Učesnik je hepeninga i rok mani-
Bukvar dečjih prava Ljubivoja Ršumovića. festacija kao recitator. Objavio je knjigu pe-
Predaje srpski jezik u osnovnoj školi u Maloj sama Obračun u izdanju narodne biblioteke
Plani. Živi u selu Mršelj kod Velike Plane To- Karlo Bijalitski iz Sombora i knjigu Oblutci
pličke. U snopu pesme je prva njena objavlje- za Mariju.
na pesnička zbirka. Predgovor njenoj prvoj
knjizi, koju je štampao Rominterpes, pred- Miroslav Mihajlović rođen je 11. novembra
govor je napisao pokojni Moma Dimić, autor 1952. godine u Vrbi kod Kraljeva. Poetski,
dobro poznatog Ciganskog kreveta, koji je prozni i dramski pisac. Bavi se likovnom
takođe štampao isti izdavač. kritikom i prevodilaštvom. Aktivni učesnik
afirmacije kulturne emancipacije romskog
Dragica Kaldaraš rođena je 5. februara naroda na ovim prostorima. Urednik časo-
1958. u Vršcu, gde je završila I stepen Peda- pisa Thara / Sutra, autor je zbirki pesama

Ašunero i Molilese. Pokretač inicijative za je knjigu Po Titu se vek poznaje. Priredio i
ustanovljavanje galerije stvaraoca GREVS. preveo knjigu Mogu i smem. Jedan je od pri-
Živi i radi u Trsteniku. povedača knjige Jabuka u srcu.
Trifun Dimić rođen je 29. februara 1956. Zoran Rašković rođen je u Beloj Crkvi 13.
godine u Gospođincima. Živeo je u Novom jula 1968. godine. Prvu zbirku pesama pod
Sadu i radio kao stručni saradnik Kulturno- nazivom Nemiran san objavio je 1997. go-
prosvetne zajednice Vojvodine, a preminuo dine. Tada je hronolog i spoljni saradnik
je 13. septembra 2001. u Novom Sadu. Bio Matice srpske Živan Ištvanić, izmešu osta-
je glavni i odgovorni urednik Romologije log zapisao: “… liričar romskog porekla,
i mesečnog časopisa Alav e Romengo / Reč avangardist diloknog tipa”. Naredne zbirke
Roma i novopokrenutog lista Them. Između štampane: Vreme i Ja, izdavač Centar za kul-
ostalih, objavio je i ove knjige: Kana avavas turu Bele Crkve, 2000. godine, Eutanazija,
ando foro / Dolazeći sa vašara, 1979, Romske izdavač Pokrajinski sekretarijat za upravu
kletve, zakletve i blagoslovi, 1984, Narodna propisa i nacionalne manjine, 2002. godi-
romska poezija, 1986, Pesma nad pesmama ne, Trifunovi otisci u vremenu, Matica rom-
(prepev na romski), 1988, Sv. Jevanđelje ska u Jugoslaviji kao izdavač 2003. godine,
Isusa Hrista po Jovanu (prevod na romski), O radosti u samoći, izdavač je Opština Bela
1989; Novi Zavet (prevod na romski), 1991, Crkva 2003. godine, Kravarev unuk, izdavač
Pesma nad pesmama (prevod na romski), je Opština Bela Crkva 2006. godine, i sedma
1991; Služebnik (na srpskom i romskom je- zbirka Ako me san prevari 2008. godine, iz-
ziku), 1993, Bože, pogubi one drumove, 1993, davač Opština Bela Crkva. Zoran Rašković je
Lil ramosarimako / Pisme-nica (udžbenik), član društva književnika Vojvodine od 2000.
1995; Sveta Petka od Epivata do Jaša, 1996, godine. Kada je pisana reč u pitanju, Zoran
Gilgameš (prepev na romski), 1996, Vreme Rašković je sinonim za Opštinu Bela Crkva.
samoće, 1996, Biblijsko petoknjižje (pre- Ovaj pisac romskog porekla piše na srpskom,
vod na romski), 1997, Tradicijska romska pojedine pesme su prevedene na romski i
književnost, 1997, Stopala u prašini, 1998. nemački jezik. Dobitnik je brojnih priznanja
Pored pomenutih izdanja objavio je preko iz oblasti književnosti.
stotinu stručnih radova iz oblasti romološ-
kih nauka i romske književnosti. Priredio Baja Saitović rođen je 1954. godine u Pro-
je i objavio preko trideset knjiga o mnogim kuplju. Završio je Filozofski fakultet u Sko-
romskim i srpskim piscima, na romskom i plju i radi kao profesor filozofije u srednjoj
srpskom jeziku. školi. Bio je neko vreeme direktor Gradskog
dečjeg obdaništa u Prokuplju. Sarađuje u To-
Kadrija Šainović je rođen 1949. godine u pličkim novinama, a sa ekipom dr. Dragolju-
Boru, gde i sada živi i radi. Poezijom se in- ba Đorđevića učestvovao je u istraživanjima
tenzivno bavi od 1969. godine. Objavljivao je o kultnim mestima i kulturi smrti kod Roma
u zajedničkim zbirkama Književnog kluba i zastupljen je u knjizi Kultna mesta i kultura
Bora i Zaječara, kao i u listovima i časopisi- smrti kod Roma. Na Republičkom pesničkom
ma Razvitak, Tribina mladih, Bagdala, Po- takmičenju Roma i na Međunarodnom ta-
litika i drugi. Kao pripadnik Roma piše i na kmičenju Roma u Budimpešti osvojio je prva
maternjem jeziku. Ciganske intime su mu mesta. Objavio zbirku pesama Ak avilam.
prva zbirka pesama. Na romski jezik preveo Živi i radi u Prokuplju kao profesor.

Nikolaj Kančev Izbor i prijevod
Marko Vešović
Marko Vešović
Nikolaj Kančev – Neko ima u šumi

(prevod sa četiri jezika)
Rastužio sam se kad sam doznao da je umro Nikolaj Kančev, rođen 1936. go-
dine, koga sam upoznao 2003. na Struškim večerima poezije. Zbilja krasan čovjek.
“Ko bi rekao da si Tatarin”, uzviknuo sam, našto se nasmijao. Uz to je i krasan i
najprevođeniji bugarski pjesnik, autor 25 knjiga poezije. Poklonio mi je četvoro-
jezičnu knjigu svojih stihova: na bugarskom, švedskom, francuskom i ruskom, a od
organizatora sam dobio na makedonskom objavljeni izbor njegovih pjesama. Po
povratku u Sarajevo, s rječnikom bugarskog jezika i uz pomoć francuskih i ruskih,
a zavirujući i u makedonske prevode, počeo sam, lakše no što mi je sprva izgleda-
lo, jer bugarski ima mnogo sličnosti i s ruskim i s makedonskim, prevoditi njegovu
poeziju koja je, “nasmiješena u sredini” između “biti i ne biti”, za mene bila istin-
sko iznenađenje. Kad sam čuo da je Kančev umro, sjetio sam se njegovih stihova:
“Ja tako usamljen da treba još malo i biću vaseljena” koje danas ne mogu ne čitati
kao slutnju smrti. Jednom ću, obećao sam mrtvom Nikolaju, napisati pjesmu čiji
će epigraf biti ovi stihovi, i nastavio s poslom: dosad preveo 34 pjesme, a ne bi me
čudilo ako prevedem svih sto iz poklonjene knjige Neko ima u šumi (Vo gorata ima
njakoj, Kto-to po lesu brodit, Dans la forêt il y a quelqu’un, Det Fins någon i skogen).
Moje prevode možete čitati i kao podušje, zakasnjelo, ali najbolje koje jedan pjesnik
može upriličiti za drugog.

AED
Ja, čovjek u godinama, među cvjetovima stojim.
Uzeo sam na nišan zadivljujuće Nevidljivo:

u paučini od zraka niko zapleten nije.
Poslije slijepe mržnje gradovi su se pomirili

i tako spokojno okončah s mojom tačkom gledišta.
Bijel od starosti sljepimiš svijetli u pećini.
DAR
Dar! Kao gruzijska zdravica Bogu.
Na takvoj visini možeš odlučiti da već

Desna se ruka lijevoj povjerava.
I da možeš iskazati sve, ako možeš.

Zar sunce nije suncokret drugom suncu?
Čak iskreni krije svoju jaku kartu

I ćuti s rukom ozadi, ne na srcu.
Nepoznato je krhko: sačuvaj ga u tajni.
***
Jedna pjesma ne može
da se napiše ako se ne povučem
natrag da sakupim suze,

prolivene upravo tamo gdje
moje oči su postale pješčani sat

vječnosti.
Ja
tako usamljen
da treba još malo i biću vaseljena.

BAL NEVINIH
Optužba da nisi napisao odu,

Dovela te do pisanja balade.
U istinu vjeruju bez vjere u nju,

Ko što se daje zakletva, ne krsteći se.
Samo mračnjak sagradiće u tunelu stanicu...
Zna se od koliko mrakova je mrak,

Vidi se od koliko svjetala je svjetlo:
I kruži od svjetla, pretvoren u baladu,

Bal nevinih u palači Pravde.
MUZIKA SFERA, JA SLUŠAM
Muzika sfera, ja slušam

Kretanje zemlje koja se
Vrti na gramofonskoj ploči.
Koliko god se brzo kretala,

Sve dok je u zvucima svjetlost,
Vječni život biće nenadmašen.
A mjesec se razubijedio
Da preko planinskog prevoja
Samo oblak može da prijeđe.
I sve zore već su zazorile

I sijaju u horu da bude beskrajna
Ova ploča što dugo svira.
***
Jedna žena, kad istinski zaplače,
poletjela njena suza – to je ona sama
pravo sa četvrtog sprata nadolje.
I već u mraku zlatni paučić plete

spasiteljsku mrežu, na koju će
pasti ne rebro muškarca: pero anđela!

TUGA JE POMRAČENJE SRCA
More presta svojim bojama da bude semafor

Vremena. Najljepša boja ne postoji.
Pokušaj čunova da vežu dvije obale

Slijepo je prenošenje mraka na crnu berzu.
Kako astronom, koji posmatra osjećanja,

Viče: nemoj da brzaš, zakasni na svoju pogibiju.
Ova će pjesma poslije tebe da dogori,

Ali u prinošenju žrtvi nema samožrtvovanja.
U prostranstvu tvoja duša već je zlatno runo,

A dolje, u starogrčkom horu, pjevaju maloljetni.
VODENI DUH
Da vidim vodenog duha na suncu preplanulog.

Od lijenosti? Od nemoći? Od nastranosti?
U poeziji čak ni slovo nije doslovno.

Kakva god su mu značenja, ono je za sve.
Nečuveno. Bez prave riječi. Nevidljivo.

Vali bacaju kocku – dobija more.
CRNA KUTIJA
Bio sam prvak bezmotornog letenja

Letio sopstvenim krilima do kraja,
Ciljao u svoju voštanu zrelost.
Ima uzleta bez ikakve piste,

Ali, i kad slete na aerodrom,
Svi misle na crnu kutiju.
Ja sam letio, na sebe ne misleći,

Gledao bijele oblake, koji su
U biti bili jata bijelih vrana.
Ako, prema nekim radarima, život

Moj je katastrofa, ispostaviće se
Da crna kutija bila mi je bijela.
DIKTATURA
Ti, drvo s jedinim plodom, i to za sjeme,

Triput si reklo isto, ali ko da čuje:
Potok nije trčilaža, ako ga
Istinski slušaš, a ne prisluškuješ.
Ranac lovčev mora

Uvijek biti gnijezdo za ptice,
Uvijek biti gnijezdo za ptice.
Sunce je vidjelo i zlatnije žetve

Sa besrebrenijim dušama od ovih ovdje:
Ništa bratsko među braćom po peru…
Jednog ću dana ovaj dan susresti još dnevnijim.
Ptica, satjerana u mišju rupu,

Nikada neće postati slijepi miš,
Nikada neće postati slijepi miš.
HANIBALOV DUH SE OVAPLOĆUJE U RIJEČIMA
Ja sam i u svjetlosti i u Carstvu mraka

I javljam se prosvijetljen po izlasku sunca.
Treba da suvu pustinju opkolim

I pretvorim je cijelu u oazu.
I sa Alpa ću posvuda gledati

Al ne šaljuć svoju armiju na tuđu.
Sve sudbine su sjenke Sudbine,
Ali svagda je ponad svega svjetlost
Ne želim sunce da probije se svojim

prvim zrakom, a da nema posljednjega.

SVE
Kud god pogledam, ja sam uzvišeni centar.
Nema deset zapovijesti, ima deset prstiju

na koje ne brojim, zato što vidim sve.
Umjesto da vam to pokažem, to vam se

samo pokazuje:
eto dolje doline, eto gore planine.
Planinski orao sjeda na šiljak dijamanta.
PARIZ
Koliko dugo treba čekati da uzviknem

Kad se drvo spoznaje rascvjetava
Od osmijeha sveca pred golim tijelom?
Na vrhu sreće ne postoji vrijeme:

Kad god se u prostor zagledam
Vidim svoju vazdušnu Ajfelovu kulu.
STARI UČITELJ
Na crnoj školskoj ploči mraka.
Stari učitelj duše

Slio se s dvojnikom i nevidljiv je.
Svi čujemo njegov utihli glas.
Rečenica života se zaustavlja

Kad se vasiona zbije u tačku.
Ali ostaje da se bijeli kreda.

ANTIKVARNICA
Gospode, to je neka druga vasiona:

Požutjele stranice sačuvale su zrake
Minulih sunaca koja sijaju još
Negdje daleko svjetlosne godine teku.
U ovom slučaju svjetlost je bez godina.
Niko nije vidio prepariranu Žar-pticu.
TUŽNO POREĐENJE
Znaš li
šta su ljudi?
Znaš li
šta je vino?
Jamačno su jedno isto.
Zato ih često zatvaraju

da ih učine
boljim.
SLOBODNI LET
Pjesma morske sirene

Izlazi uvijek sa dna duše.
I more postaje bezdanije…

Kopno se neće uzdići
Ako iz njega ne prhne glas.
Slobodni let njegov se vine…
Nikada čovjek neće pjevati

Kao što laje Pavlovljev pas.

LJEPOTA
Ti – žalosna vrbo s kosom do koljena.
Kaži mi kakve su namjere talasa?

Da se prometne u krilo i odleti?
Ali odakle je i dokle njena međa?

Već i neobjašnjivo nebo se raskrilo.
Ali mjesec svija gnijezdo u granju

A sjutra će ti na lice da slete mjesečići
Biti ili ne biti: nasmiješi se u sredini.
VJETROVITO VRIJEME
Stada oblaka i zraka sunca – dug štap ovčarski.
Manevri vazduha završiše

Snijegom po bregovima i mirom u duši
Vuk me uzeo na zub, ali mlječan.
Ovca liže jaganjca: on je

Iskonska so života.
ZRAČENJA
Stvari se zbivaju ne bez znanja zvijezda,

No i zvijezde treba takođe da se ozare
Svjetlom koje luči svak od nas.
Podzemni neboderi tonu u mrak, zato

Što izgubljeni raj nije zakopano blago.
Zračenja rasipaju lukavstva života
I u igri maglom gušimo lisice...
Kao pismo bez adrese, sve je bijelo.

RODNA KUĆA
Je li se vrijeme zaustavilo?
Konac će se sigurno šenuti pameću.
Tvoja rodna kuća na brijegu

Čeka da je sagradiš iznova.
Od čega – nije li bila od ćerpiča?

Sjećaš se jedino dimnjaka:
Dim vijugavo iščezava
Kao uže zmaja od papira
Spuštenog iz raja na zemlju.
LJUBAV
Svim čvorovima života odvezani su jezici.

Al iza mene rodni kraj – je li ostavljen?
Ako sunce nad gluvim osojem progovori,

Odjeknuće svjetlost – i ona počinje odjekivati.
Obasjani smo da shvatimo red stvari:

Majka s čedom na leđima nije okrenula leđa čedu.
JA
Ako si profućkao život, pakuj
kofer… Za kuda? nisam li ovdje?
Spotaknuvši se o kamen, koji se okreće,
Čak neprolazan, ošamućen sam,
Ali ostajući osjetih da sam pod njim,
A ne osjećam težinu, dok neshvatljivo
Daleko, daleko, daleko
Lahor nosi nečiju dušu
Koja je imala laku smrt,
i meni je lako…
Sve se, na koncu, očistilo od svega.

Riječ bez riječi – čista riječ.
Vrijeme bez datuma – čisto vrijeme.
Ja bez ličnog Ja – čisti ja.

NOĆNI KOŠMAR, ISPITAN OD FRANCA KAFKE
Blez Paskal nije bio u pravu kad reče

da je čovjek trska koja misli.
I glava igle, najvjerovatnije,

probijena je njenom oštrom mišlju.
Giljotina je čekala u glavi

čovjekovoj, da je odsiječe.
Ta noć je zamrznula rijeku

Heraklitovu, i on se pretvori u trsku.
Ja, obezglavljen, ležim na postelji,

bez jastuka sam, nad glavom
INJE
Kako izbija tvoja kristalna bit:

unutrašnje svjetlo izbija.
Zaslijepljen tobom, ne mogu te vidjeti.
Samo čujem u zvucima što iščezavaju

kako se rijeka vremena zaustavlja.
Ničega strašnog, manje do ništa.
Skelet vrapca polijeće s drveta,

a vrabac je na grani.
KAMO?
Tvorac je kazao svijetu kad je

Svijet osjetio svoj početak:
stavi čalmu čak i na minaret,

ali ne smatraj grbavca kamilom...
Kad navršiš dvije tisuće ljeta,

oženiću tebe jednom kometom…

I potom nekuda u dubinu?
Kosmička lađa nema kotvu.
TOLIKO JE VEĆ SIGURNO DA ČAK NE VJERUJEŠ
Ide vrijeme strašnog angela s mačem

i posljednji vojnik maršira za zbogom...
Novine su objavile svoju zabranu,

ali ko prizna grijeh neće biti osuđen.
Dajte naforu onom ko se pričešćuje,

skitnici podajte krajičak hljeba.
Pokajanjem se do prosvjetljenja stiže

i od zraka u njoj svaka lokva postaje svijećnjak.
I pjesnik postaje veći pjesnik kada

Prozre da je crkvica smjerna crkva.
U SUNČEVO OKO ULETJELA JE MUŠICA
Što se slučilo s tobom, svjetlosti, u granicama

tvoje moći? Strmoglavljene naniže
meduze padobranom napuštaju obalu
i šuplju lubanju puni groza.
Mjesec se vraća iz svoga izgnanstva
i amnestira čak i zvijezde.
I ako to nije proba kako zalazak

izgleda u podne, jeste nešto gore,
onda je žarki pojas Raka
krenuo natrag ka ledenom dobu.
No čak i da je to konac svemu,
šta te se tiče?... Ja sam spokojan:
zašto bi crni bivo morao sam

vidjeti koliko je crno u njegovu rogu?

PROSTO
Padalicama zvijezdama noću

nebo se oslobađa svojih košmara.
I nakon toga, kad ostade samo,

čak nema potrebe da se gleda.
Gubim obrise i ja,

i nikakva pitanja ne stoje preda mnom.
Ni pred kim zemlja se vrti

kao rep psa pred svojim gospodarom.
***
Čak
ako je katran od mraka i vode
izvor ne može ne biti
jednak spontano šiknulom izrazu.
Onaj
koji razlikuje jezero i baru,
ma koliko ga vode okruživalo,
uvijek živi sa jednim na umu.
žaba bućne da mi kaže

da i raj ima devet krugova.
LAKOĆA
Kada duva nad drvećem, tada samo

Život oblizuje prste, i ja to znam.
Izlazim korakom, u kojem

moje srce odbacuje mozak i potom
ne sjećam se ko gdje i šta radi...
Kiša šapće svoje ništa praznini

i oblak mi služi kao kišobran, da pokisnem.

ČUDO
Od oblaka muči nemir, postali su predznak za sve,

i lubenice u noći toliko su crvene da iznutra svijetle
čak i mjesecu gore da iziđe suv iz potopa.
Kako šine lupaju, misliš vlak treštavi u daljini piše

na razvaljenoj pisaćoj mašini i ususret mu ide
crvendać kao znak da ne pređe na crveno.
Ali kako spasilački motiv jednoličnim glasom nas uzvisuje,

izgubivši težinu, zajedno sa tijelima levitira brijeg,
i pas trči ka beskraju koji mu baca oblak.
O, čudo je što po vodi vrvi talas iza talasa, čudo

je novost da to nije potop... kakav god bio život,
zemlja se vrti na svojoj Ahilesovoj peti od radosti.
POSTSCRIPTUM
Na kraju grada
gdje završavaju kuće,
manastir je.
Na kraju svijeta
gdje završavaju riječi,
Slovo je.

PORTRET SLIKARA
Željko Ivanković Franjo Likar
Željko Ivanković i Franjo Likar
Imati 85 godina...
Željko Ivanković: Ono što nam prvo pada na pamet i povod je naše radoznalo-
sti, to su vaše godine. Da li postoji i nešto kao umor materijala?
Franjo Likar: U januaru sam ušao u osamdeset i petu godinu, genetski sam nad-
mašio sve svoje pretke no jednom ću se ipak zaustaviti. U Klagenfurtu stanujem na
četvrtom katu bez lifta i još se nisam okliznuo na stepenicama. Imam veoma loš vid
no čitam još uvijek, iako sve češće zaspem zajedno sa knjigom. Vrijednosti erotskog
još uvijek su prisutne u mojim radovima, ali to ne bi trebalo prevoditi u sferu naših
tjelesnih obaveza. Negdje prije 50 godina odlazio bih sa prijateljima na Trebević a
kada bi se vratili nije nam bilo teško da još malo odigramo i nogomet. U mladosti svi
smo bili gladni pa nismo birali šta jedemo, a mislim da i nivo duhovnih vrijednosti
nije bio baš visok, snažniji libido loš je saveznik za duh koji teži prema visini. Ujutro
da bih obukao hlače prije sam stajao na jednoj nozi pa na drugoj, sada se taj sportski
poduhvat izvodi ležeći na krevetu. Noću kada ustajem, nesiguran sam na nogama,
u prvi trenutak ću se i pridržati za nešto, no moj korak u cjelini je lagan i siguran,
mislim da moji pokreti još uvijek nisu plašljivi i nesigurni što je tipično za ljude u
godinama.

Čini mi se da nisam loš proizvođač pozitivne energije, osjećam zadovoljstvo
pri uzimanju hrane, pa i vodu pijem sa istim zadovoljstvom.
Memorija je sada slabija, gube se vrijednosti koje se zasnivaju na iskustvu, no
sposobnost posmatranja stigla je do svoje zrelosti. Sve se sada događa sporije i za
sve mi treba više vremena.
Ljepota prirode uzbuđuje me sve manje, sada lutam krajolicima duha, i osim
pozitivne emocije svetlosti preostala je još ljepota vjetra i oluje. No vjetar više pri-
pada krajolicima duha nego prirodi, vjetar je dah prostora i širine, vjetar je lebde-
nje i levitacija. Sa godinama ja sve se više lebdim, zemljina gravitacija sve je manje
prisutna. Uostalom Ramana Maharši je rekao: što slabije tijelo duh je snažniji, a to
je suprotno parolama iz naše mladosti kada smo učili i u školama, u zdravome ti-
jelu zdrav duh. Ta glorifikacija tijela uvijek je pripadala duhu totalitarnih režima.
Ž. I.: Pomišljate li ikad da sve ima svoj kraj?

F. L.: Ne pada mi ni napamet da je zbog mojih godina smrt sada nešto bliža,
uvijek sam osjećao da je ona u mojoj blizini. Sa svojim godinama živim u prijatelj-
stvu, a moglo bi da se kaže, hvala Bogu pa sam se oslobodio sretnih dana mladosti.
Naravno, sada se više umaram nego u mladosti, no radim mnogo više nego u toj ta-
kozvanoj mladosti, naučio sam da sebe bolje iskorištavam.
Ž. I.: Godine, ipak donose...?

F. L.: Kada se nešto gubi, negdje će postojati i dobitak. S godinama se gubi moć
koncentracije, no šta je to koncentracija.
Uopšteni odgovor glasio bi: pogled je usmjeren prema središtu problema, a to
podrazumijeva određeni napor, ali ako pogled skrenemo na iskustvo istočnih filo-
zofija onda će naporu koncentracije da se pretpostavi opuštenost. U tom smislu ja
bih dodao, koncentracija proizlazi iz meditativnog i mi se sada približavamo rješe-
nju; ne tražiti odgovor, nego biti budan, čekati da se odgovor dogodi.
Ž. I.: Koliko ste sebe izgradili školom i učenjem, a koliko nekim osobnim istra-
živanjem?
F. L.: I moje slike kao i instalacije u smislu profesije i školovanja, nisu tehnološ-
ki čiste, u principu ja sam loš đak. U svoje skulpture ugrađujem platno, znači spajam
sliku i skulpturu. U akvarelu imam potrebu da mješam i bijelu boju, a to je izrazito
zabranjeno. U mojim stihovima zajedno su anđeli i erotika, ti uslovno rečeno stiho-
vi, liče mi na neki automobil, koji sam, ne znam ni ja iz kog zadovoljstva, rastavio u
dijelove, da bih onda krenuo da sve to ponovo sastavljam, i šta se sada događa, taj
auto više ne liči na original. Auto doduše može da vozi, a događa se, on će i poletjeti,
a sve to zahvaljujući nekoj greški ili nekom previdu. Ja sam onaj koji pravi greške u
svakoj svojoj izvedbi, uvijek sam se osjećao kao dijete neznanja.
Po raznim školskim klupama proveo sam ne baš malo vremena i uvijek sam bio
uzor lošeg đaka, učio sam tek toliko da se provlačim, u stvari bio sam samo švercer.
Uostalom sve što sam kroz te škole mogao i da naučim do danas sam savršeno
zaboravio, obrazovanje sam sticao hodajući svakodnevnicom. Znanje sam sticao

kroz razgovore sa zanimljivim ljudima, a iskustvo me poučilo da zanimljivi mogu
biti i oni nezanimljivi.
Naravno, uvijek sam bio veliki kolekcionar pročitanih knjiga, mnogo čitam i
danas iako imam veoma loš vid, gotovo da sam slijep. Pročitam redovno i dnevnu
štampu čak i onu za koju se koristi riječ žuta štampa, no meni se čini da novine mo-
raju biti uvijek pomalo i žute. Obavezno pratim i crnu kroniku, ona je u stvari naše
ogledalo.
Ja već dvadeset godina živim u Austriji u ambijentu jednog od velikih svjetskih
jezika. Zbog velikog tiraža knjige nisu preskupe a nađe se gotovo sve što se u svjetu
pojavi. Mnogo čitam, no to nisu romani, njima sam rekao zbogom još prije pedeset
godina. Uvijek su me zanimale knjige duhovnog sadržaja, ali i knjigu o životu mrava
ili dinosaurusa rado ću uzeti u ruke.
Ž. I.: U svakom slučaju vaša se osobnost kreće dosta nepredvidivo?

F. L.: Da bi smo ocijenili određenu ličnost, predmet naše radoznalosti treba
osmotriti sa svih strana, treba vidjeti kako se ko kreće ulicom, a dobro je zaviriti
i u prostor u kome živi. U svim mojim stanovima ili ateljeima, krevet je uvijek bio
u uglu, a to znači tri su strane bile obložene samtom, ja sve činim da se izbjegne
dodir zida. Platno je kod mene uvijek imalo veliki značaj, naravno ne ono slikarsko
platno.
Platno je nemir i pokret, a može biti i zastava koja nam prethodi. Platno je u
prijateljstvu sa vjetrom i sa lebdenjem ali ono nas obavija i štiti, krije nas i otkriva
podjednako.
Uz krevet uvijek imam i malu biblioteku, u stvari jedino čitam u krevetu, a to
znači čitam uveče. Oduvijek sam sa knjigama imao intimne i bliske odnose, pa te
tako zvane aktuelne knjige moraju biti na dohvat ruke. Mislim da sam klasičan pri-
mjer prenatalnog tipa.
Ž. I.: Još u mladosti bili ste onaj koji istražuje a ne onaj koji uči, bili ste pobu-
njenik, a ne činovnik?
F. L.: Uvijek sam bio ne samo onaj ko je nezadovoljan, nego svoje nezadovolj-
stvo nisam ni sakrivao. Još kao gimnazijalac, bilo je to u Koprivnici u sjevernoj Hr-
vatskoj, bunio sam se ne jednom, nego u svim prilikama i bio sam središte svih po-
tencijalnih erupcija, danas više i ne znam koji su sve bili motivi. Ne mislim da sam
imao prevelik osjećaj za pravednost, možda sam imao nešto kao pozitivnu taštinu.
Stidio sam se jer se moje školske kolege ne stide. Ne bih rekao da sam bio previše
hrabar, vjerovatno sam imao dobru intuiciju a znao sam i da odmjerim svoje mo-
gućnosti.
Upamtio sam ime profesorice koja je bila autor ovog teksta: “Likar, Likar... ti
nećeš dobro završiti... “, bilo je u njenom glasu nekog tužnog saosjećanja, nigdje se
nije osjećala ni najskromnija nada za ono što me čeka. Volio bih da je danas živa,
bio bi to zanimljiv susret jedne građanske psihologije i jednog iracionalno nepred-
vidivog karaktera. Na nekom imaginarnom nivou poredao bih po sebi sve moguće
nagrade i odlikovanja koja sam stekao, a posebno bih stavio preko grudi lentu aka-

demika, i pun lažne skromnosti samo bih prošaptao, gospođo draga, tako je to u
životu...
Nimalo nisam bio bolji ni u Sarajevu, preko partije dobili smo direktivu da iz
škole treba izbaciti Milana Medića, jer je kao dijete, bilo mu je možda osam godina,
klipsao iza neke četničke kolone i ponekad bi tako dobio i komad kruha. Naravno u
koloni je bio njegov otac, pa je imao i neku sirotinjsku protekciju, mogao je ponešto
i krišom da dobije. Ja sam jedini ustao u obranu Milana, pažljivo pripremljenu
egzekuciju jednog prijatelja kojeg smo svi voljeli, potpuno sam preokrenuo. Dosta
kasnije Milan je nakon studija u Beogradu postao restaurator evropskog glasa.
Ž. I.: Vratimo se sada na vašu slikarsku mladost...

F. L.: Jednom prilikom kada su se u našem umjetničkom udruženju dijelile neke
nagrade i priznanja, ja sam se obratio Radenku Miševiću: “Čudi me da se tebe niko
nije sjetio pa ti si svih ovih godina bio i alfa i omega u ovome gradu.” Radenko se na-
smiješio: “Ja bih te malo korigirao ako sam ja bio alfa, onda si ti taj koji je bio omega.“
Radenko je tada bio zaista vodeća ličnost u bosanskohercegovačkom slikar-
stvu, a ja sam bio, može i tako da se kaže, predsjednik vlade u sjeni. U mojim atelje-
ima, najprije u Morića hanu a zatim u Saburinoj kući okupljali su se oni koji dolaze,
oni koji će tek postati reprezentacija.
Prijatelji koji su kod mene dolazili bili su društvo izvan socijalnih konvencija,
od fakultetskog profesora Ivice Fochta pa do studenta Tomislava Ladana.
I naše teme su bile izvan konvencija, mogla je to da bude i neka dama koja je
znala kako da se upotrijebe kukovi, kada bi na štiklama prolazila čaršijom, i koja je
bila znalac, kako da se nama znalcima-početnicima zaustavi dah. I sa ove dame, mi
smo sa lakoćom prelazili na seobu starih Slavena, naravno ako bi tu bio Đuro Ba-
sler, no kada bi se tu našao Tomislav Ladan, on bi u svojim zalihama uvijek nalazio
komentar koji su stari Heleni imali o nekoj sličnoj dami ispod Akropola. Potpuno
suprotan bio je Mak Dizdar, uvijek tih i gotovo neprimjetan. Niko nije slutio da je
već tada njegov Kameni spavač kretao na svoje veliko putovanje.
Ž. I.: Nisu li vaše Rudimentarne žene iz tog vremena početak vaše sklonosti ka
irealnom i iracionalnom?
F. L.: Volim sve što je nerealno, pa volim i leteće tanjire kao i sve što je nemo-
guće. Volim i samu iluziju o nemogućem, mađioničari su me uvijek oduševljavali.
Ali posebno me fascinira levitacija i veoma sam se obradovao kada sam vidio da o
tome fenomenu postoje i povijesne činjenice. O Đusepeu Copertinu, talijanskom
svecu iz sedamnaestog vijeka, čak je i policija zabilježila oko sedamdeset levitacija,
a čuvena španjolska svetica Tereza od Avile spontano je levitirala pred mnoštvom
u crkvama. No mi znamo da se levitacija ne događa samo u krugovima religije; u
devetnaestom vijeku svijet je upoznao i Dejvida Daglasa Hjuma, koji je svoja orga-
nizirana lebdenja izvodio pred veoma ozbiljnim svjedocima, bili su to naučnici kao
i mnoge ugledne ličnosti iz društvenog i političkog života.
Uvijek sam bio sklon svemu što je visoko, i doslovno i u metafori. U Sarajevu
sam promijenio šest raznih ateljea, gotovo svi su bili u visokim zgradama, uvijek

na vrhu. A i Saburina kuća bila je na uzvisini, pa sam opet odozgo gledao na grad. Ja
volim i vožnju avionom, mnogi od te vožnje imaju strah, a ja joj se predajem sa pra-
vom radošću. Kao da me prožima neki osjećaj da sam visoko ne samo fizički nego i
duhovno, taj ugodan osjećaj lebdenja, ja prevodim kao osjećaj uzvišenog. Imao sam
nekoliko putovanja do Australije a to je u zraku oko 25 sati i čitavo to vrijeme nisam
imao potrebe da spavam, ugodan osjećaj nekog pozitivnog uzbuđenja potpuno bi
me prožimao. Sve što je lijepo za mene mora biti tajnovito i sve mora biti na visini.
I moje instalacije imaju osobine strojeva koji lete, a ponekad liče i na insekte
koji takođe lete.
Ž. I.: Pogledajmo pobliže te vaše insekte, jesu li zaista vaše skulpture nešto što leti?
F. L.: Ti strojevi ili ti insekti koji lete imaju jedno izduženo tijelo i načinjeni su
od mješavine pilotine i ljepila. Osjećam da ti objekti kriju u sebi sjećanje na ono pra-
davno vrijeme kada je na našoj planeti nastajao život, to su kretnje slične gibanju
spermatozoida kojeg saznajemo tek upotrebom mikroskopa. Ti su oblici kod mene
vertikalno ispresijecani urezanim linijama koje u sebi nose misao o zglobovima.
Ovdje se sjedinjuje grč i pokret spontanog sa konstrukcijom koja je osmišljena. Sve
je živo i neživo, to je konvulzivna kretnja našeg nesvjesnog, možda i slutnja o ritmu
orgazma, o ritmu praživota.
Ž. I.: Šta je za vas praživot ili šta je to orgazam?

F. L.: Velika katolička svetica Tereza od Avila svoje mistične susrete sa Kristom
doživljavala je kao orgazme, a čuveni psihijatar i istraživač umiranja Elisabet Ki-
bler-Ros, doživljaj sjedinjenja sa kozmičkim opisuje kao doživljaj neuporedive ek-
staze, po njenim riječima bila je to ekstaza jača nego tisuće orgazama.
Čini mi se da je pitanje orgazma istovjetno i sa pitanjem o pojmu boga. C. G:
Jung daje o tome zanimljiv odgovor: “Bog je punoća koja teži da se sjedini sa pra-
zninom.’’
Ž. I.: Vi u istoj cjelini sjedinujete skulpture, orgazam i Terezu od Avila, možda

je imala pravo Meliha Huseidžinović kada vas proziva kao homo ludensa? “Neće-
mo ulaziti u razmatranje činjenica da li ta djela nastaju iz prkosa ili vjere, ali smo
sigurni da Likar opet igra i traga. Momenat igre je stalno prisutan, počevši od onog
osobenog i početnog procesa, preko tretmana površine i sadržaja... Likarovo cjelo-
kupno djelovanje moglo bi se podvesti pod djelovanje homo ludensa, pod dokaziva-
nje ogledanje u umijeću.”
F. L.: Ovdje bih dodao manju primjedbu jednog autentičnog homo ludensa, a
to sam ja. To cjelokupno djelovanje nije ples kao ogledanje nego ples kao spontani
izraz unutarnjeg i nesvjesnog. Ples je intuicija ili da se prisjetimo C. G. Junga: “To je
nivo kolektivno nesvjesnog.”
Za mene igra odbacuje suprotnost sretno ili nesretno, igra je prije svega izazov
nepredvidivog, ona je proces a ne rezultat.
“...U cjelini sagledavši Likarev opus, možemo konstatirati da se radi o homo lu-
densu koji je igru postavio kao najviši cilj svog umjetničkog stvaralaštva, prepuštajući

drugima da dorade probleme koje je on započeo i odmah shvatio.“ (Mladen Lučić)
I ovdje ima prostora za malu korekturu, ludens ne postavlja igru kao cilj, jer
ako je igra spontana, onda ne postoji cilj.
Ž. I.: Kako vi prevodite pojam homo ludensa ako igru posmatrate kao proces?
F. L.: Kada slikam uvijek sam bio neke vrste plesač, uvijek u pokretu. Sliku
bih gledao izbliza, pa izdaleka, okretao je naopako i gledao u ogledalu. U toj igri sa
slikom nije bilo prostora nepokretnom štafelaju. Ja sam po svojoj prirodi plesač
ili čovjek igre i uvijek sam sebe dobro osjećao u prostoru. Kada se umorim u radu
sa skulpturama, tada prelazim na crtež ili na rad sa tekstom. Duh stvaraoca to je
duh cjeline, ples je pokret i kada uzmete olovku u ruku, ples je osjećaj i za dužinu
pauze bilo gdje i bilo kada. Da biste shvatili umjetničko djelo ne odvajajte plesača
od onog što je plesao. Homo ludens je cjelina i ništa nije toliko beznačajno da se
zanemari.
Ples je svijest o nepredvidivom, to nisu namjere nego naprotiv, prihvatanje
onoga što se događa.
Uostalom osjećaj za realnost nije me nikada napuštao, samome sebi govorim:
hvala bogu da sam sa obje noge uvijek čvrsto stajao na nebu.
Ž. I.: Kako povezati vaš odnos sa svijetom erotskog, vaše godine bi sa tom te-
mom trebale biti u suprotnosti?
F. L.: Princip smrti po filozofiji materijalizma predstavlja princip zida. Još kao
dijete postavljao sam sebi pitanje, a šta se to nalazi s one druge strane zida. Pitanje
zida postavili su oko mene oni odrasli, a govorili su, sve ima početak i sve ima kraj,
a to je ipak netačno.
Rano sam spoznao cjelovitost erosa i smrti. Otkrio sam ustvari strah od smr-
ti, a eros je bio samo neizbježna posljedica tog istog straha. Tu sam otkrio ne samo
da su erotika i smrt povezani, nego da je i doživljaj ljepog povezan sa doživljajem
smrti.
Zanimljivo je da se spomene kako o temi smrti govori i jeda slikar, svicarac Paul
Kle: “Ja jednako boravim među mrtvima, kao i među onima koji još nisu rođeni.”
A i veliki hinduski mudrac Ramana Maharši je rekao: “Kao i djetinjstvo i mla-
dost, smrt je iza mene i ona mi se više neće dogoditi.”
Ž. I.: Ima li taj strah od smrti i neku vašu osobnu evoluciju, traje li on još uvijek?
F. L.: Taj strah sam osjetio kao dijete, imao sam najviše pet godina, i taj strah
koji je poprimao gotovo šizofrenične razmjere, počeo je postepeno popuštati tek
nakon moje pedesete. Danas sam svjestan da je moj osjećaj kreativnog rođen upra-
vo iz tog straha, iz te dimenzije iracionalnog.
Ž. I.: Dotakli smo temu racionalno i iracionalno, moŽemo li to pojasniti?

F. L.: Država mora biti racionalna tvorevina, no kada se to provede u svojoj
maksimalnoj dosljednosti, onda dolazi do netolerantnosti, do sovjetsko-staljinskog
svijeta. Tu svako sumnja u svakog i zato neizbježno dolazi do uzajamnog ubijanja,

koje nikada nije spontano. Tako stižemo do logike religioznog fanatizma, mnogi re-
ligiozni fanatici držali su mač u svojoj ruci, ne sa malo odlučnosti.
Suprotno tome i umjetnost kao i nauka, u svom kreativnom ostvarenju za-
snivati će se uvijek na dimenziji iracionalnog. Naravno, te granice se tu i tamo po-
mjeraju, to su suprotnosti koje se ne vole, strukture koje se uzajamno izbjegavaju.
Muzejsko osoblje nosi psihologiju racionalnog, no do velikih otkrića dolazi se in-
tuicijom iracionalnog.
Zanimljiv je primjer Miroslava Krleže, koji je sjajan intelektualac i predstav-
nik logike i racionalnog. Ja nikada nisam pročitao ni jedno od njegovih glasovitih
djela, čitao sam njegove reportaže iz Rusije, a čitao sam i legende o Petrici Kerem-
puhu, to je sjajan dokument o jeziku koji nestaje iz dana u dan, to što je danas ostalo
od tog govora to su skromni muzejski ostaci.
Prijatelj iz moje sarajevske mladosti Boro Drašković sa svojom beogradskom re-
žijom Prljave ruke od Sartra postigao je izuzetan uspjeh, možda i svoj životni uspjeh.
No tu nema ni malo slučajnosti jer Sartr je baš kao i Boro, čisti racionalist. Boro je jed-
no vrijeme stanovao kod mene u Saburinoj kući, i u razgovoru o Bogu i božanskom,
odgovorio je kako nema ni najmanjeg osjećaja za nešto tako iracionalno. Naravno,
sada nije neobjašnjivo što su se Boro i Sartr tako uspješno sreli, bile su to iste vibraci-
je. Iz kruga mojih prijatelja u mladosti bio je i Tomislav Ladan, slično Krleži i on je bio
izuzetan enciklopedist, no sebe je prije svega smatrao književnikom, a to je prostor u
kome je do genijalnosti obrazovani Ladan, bio posve nezanimljiv.
Ljudi kao Krleža i Ladan, ti neuporedivi enciklopedisti i intelektualci, u smislu
društvenih komunikacija veoma su potrebni. U krugu svojih prijatelja uvijek sam ih
rado viđao, oni su kao knjiga koju uvijek treba imati pri ruci.
Nedavno sam dosao do izuzetnog podatka o prisutnosti racionalnog kod Krleže.
Pred samu smrt on je rekao: “Bolest me napada sa svih strana, nalazim se u
crnoj i neprozirnoj magli iz koje nema izlaza.”
Ova depresivna logika spontano nas dovodi do Krišnamurtija koji pred svoju
smrt govori: “Ja sada odlazim na jedan dulji izlet u planine.”
No ako se vratimo u prošlost lahko ćemo naše racionalne prijatelje prepoznati
u društvu sa kineskim filozofom Konfucijem, što to je suprotan svijet od jednog La-
ocea ili od jednog Bude ili Krišnamurtija podjednako.
Ž. I: Tema anđela koju dodirujete u vašem likovnom kao i u vašem literarnom

radu ne donosi li opasnost kada će nad iracionalnim prevladati mitologija?
F. L.: Prije svega anđeli jesu mitologija i podjednako oni to nisu.
Mi sve pretvaramo u neku mitologiju, povijest umjetnosti pokazuje relativ-
no dobar raspored likovnih vrijednosti, no i tu se događaju pomjeranja. U mojoj
mladosti legenda je bio Rafael, Velaskez i Vermer izbijaju na površinu tek kasnije.
Veliki muzičar Johan Sebastijan Bah bio je nakon svoje smrti gotovo sto godina za-
boravljen, a i u mojoj mladosti govorilo se mnogo više o Betovenu nego o Bahu. Ta
neizvjesnost u redoslijedu vrijednosti osjeća se i u modernom slikarstvu. Iza Dru-
gog svjetskog rata, sjećam se Bijenala u Veneciji, zvijezda je bio Bernar Bife, danas
ga niko ne spominje ni slučajno.

Ž. I.: Postoji li uopšte objektivnost u procjeni umjetničkog djela?
F. L.: Svojevremeno kada je El Greko vidio Mikelanđela kako slika Sikstinsku
kapelu, imao je ovaj komentar: Mikelanđelo je dobar čovjek ali je veoma loš slikar.
Naravno on je bio samo djelimično u pravu, jer Mikelanđelo nije bio tip takozvanog
pikturalno tonskog slikarstva kao i slikarstva koje će biti u srodstvu sa svijetom kom-
plementarnog kolorita. Istovremeno to znači da bi se El Greko nad jednim Direrom
naprosto rasplakao. No da je Mikelanđelo ipak bio osobnost duhovnih vrijednosti
govori i njegov odnos prema smrti: Ja nisam umro, samo sam prešao u drugi prostor.
Isto tako i El Greko, za razliku od Mikelanđela ili Direra, bio je pretstavnik pik-
turalnog senzibiliteta, imao je i nekih slabosti, svi koji su ga vidjeli u španskim mu-
zejima, gdje je prisutan u većim količinama, kažu da tu ima dosta isprazne erudicije.
Ž. I.: Obilazite li osobno galerije i muzeje?

F. L.: Nisam baš obišao sve najbolje svjetske muzeje, no u Bečkom Kunsthisto-
rischem Museum nalazi se kolekcija od pet Velaskeza, nakon Prada tu je ovaj Španac
vjerovatno najbolje zastupljen. Kad stanete pred tim djelima najbolje je da ništa ne
pričate, tu se zaista osjeća kako u zraku vibrira jedna duhovnost.
Najljepše muzeje vidio sam u Australiji, na primjer Nacionalni muzej u Mel-
burnu. Moje iskustvo govori da se umjetnost može stvarati i u siromaštvu, no dobra
galerija mora imati novaca.
Ž. I.: Pokušajmo se još jednom vratiti anđelima?

F. L.: Prema dimenziji mitološkog uvijek sam osjećao distancu, čak ni antro-
pologija kada zađe u svijet brojeva, nema tu auru mitološkog. Anđeli će najčešće
biti prikazivani kao svijet mitološkog, no oni su za mene ipak metafora. Anđeo iz
prostora mitološkog posjeduje krila kako bi letio, no naučnik i mistik Pjer Tejar d’
Šarden javlja nam se iz prostora s druge strane smrti i govori ovako, a vi u to možete
vjerovati, ali i ne morate.
“Svjetleća bića dođu i odlaze, ali ne lete kao ptice, pojave se i nestanu već slje-
dećg trenutka. Kažem li nešto što im se ne dopada, povuku se nekoliko koraka una-
trag, no bude li nešto što im se dopada, ponovo se približe.”
Jednu sliku metafore o anđelima pokazuje nam i meksička slikarka Frida Ka-
hlo. “Meni noge ne trebaju ja imam krila i mogu da letim.”
O mome odnosu prema tim bićima koja lete dobro je saslušati šta govori Azra
Begić: “Danas je Likar spreman da umjetnost protumači sociološki i psihološ-
ki, kao ritual čiji je cilj da umjetnik nađe sebe, ali i da prepozna sebe u drugima.
Naravno, ne onog malog egoistu, koga je Likar oduvijek tako temeljito nastojao
razvlastiti; i ne samo tragača raspetog između Erosa i Thanatosa, profanog i sa-
kralnog, trivijalnog i uzvišenog; i ne samo miljenika nebesnika kome anđeli ša-
puću što mu valja činiti i koji se mirne duše potpisuje kao Francisco degli Angeli.”
Ž. I.: Spomenuli smo jedan citat od Tejar d´Šardena o fenomenu svjetlosti s one
druge strane smrti, no vratimo se sada toj realnijoj svjetlosti u vašem slikarstvu...

F. L.: Ako postoji jedna dominanta kroz sve moje radove, onda je to svjetlost. U
nekim radovima to je bljedilo u kome su slike gotovo isprane kao nekim deterdžen-
tom. To je svjetlost koja uništava i oblik i boju, to su slike nestajanja. To bjelilo i taj
deterdžent osjećaju se i u mojim crtežima, no kod njih se radi o psihološkoj svjetlosti.
Ž. I.: Šta je za vas svjetlost?

F. L.: Umjetnost je svjetlost koja nema sjene, to je u stvari težnja ka apsolut-
nom i zato stvaralac u našem realnom svijetu može izgledati kao metafora sveće-
nika, kao onaj koji traga za istinom, no isto tako on je i slika materijalnih interesa i
one negativne psihologije ljudskog prizemlja.
Ž. I.: Zanimljivo je pogledati šta o tom Likarevom deterdžentu govori Azra

Begić:
“...Na traženje prijatelja da mu objasnim tajnu jasnoće tih slika, njihovu svje-
tlost i prozračnost, Likar je posve ozbiljno odgovorio da on svoje radove pere praš-
kom za veš, a on vjeruje da ovaj njegov prašak sasvim konkretno djeluje i na nivou
duhovne stvarnosti.”
F. L.: Kada iz mojih djela ne bi zračila ova svjetlost i ova vedrina, sve ostalo mo-
žemo mirno zaboraviti. Ovdje možemo citirati i Kandinskog jednog od osnivača
apstraktnog slikarstva:
Bijelo za našu dušu djeluje kao apsolutna tišina. Ono odjekuje u duši kao od-
sustvo zvuka čiji ekvivalent može biti, pauza. To ćutanje koje samo prekida jedne
rečenice one naznačuju definitivni svršetak. Ta tišina nije smrt, ona obiluje živim
mogućnostima. Bijelo odzvanja kao tišina koja odmah može da bude shvaćena. To
jedno “Ništa” puno mladalačke igre ili, bolje rečeno, jedno “Ništa” prije svakog ro-
đenja, prije svakog početka.
Ž. I.: Na neki način još jednom se vraćamo temi anđela. Imaju li oni kod vas
neko konkretno porijeklo?
F. I.: U mojoj roditeljskoj kući, a bilo ih je više od Cetinja u Crnoj Gori do ne-
koliko različitih u Hrvatskoj, dvije slike uvijek su bile prisutne; kopija Madone od
Murilja i slika koja prikazuje kako dvoje djece prelaze nabujalu rijeku preko po-
lusrušenog mosta, a anđeo zaštitnik lebdi iznad njih. Ukratko, još od najranijeg
djetinjstva znao sam šta je anđeo i sa slikom anđela ili anđeoskog bio sam uvijek
povezan. Možda sam imao oko pet godina, majka me je poslala u trgovinu i vlasnica
me upitala, šta je to danas s tobom, nekako si miran i tih. Sjećam se još i danas, moj
odgovor je bio kratak: odlučio sam postati anđeo.
Ž. I.: Ono što je u vašem djelu posve neuobičajeno to je veliki raspon u prividno
nedodirljivim suprotnostima?
F. L.: Naravno, povezivati anđele i erotiku nije uobičajeno, pa i samo spomi-
njanje orgazma u prisutnosti anđela negdje u srednjovjekovnoj inkviziciji donijelo
bi mi nimalo skromnu lomaču. U svim mojim radovima prisutna je tema anđela,
posebno u mojoj poeziji oni imaju značajnu ulogu. Pa ipak ja odgovaram, moji an-

đeli nisu ni najmanje iz svijeta mitološkog, oni su metafora na nivou iracionalnog
i nesvjesnog.
U mladosti nisam bio sposoban da anđele i erotiku vidim u istoj cjelini. Na an-
đeoskom nivou ekstaza erosa samo je uvod u transcendenti prostor kada naše ani-
malno nestaje u vibraciji jedne više cjeline, jednog višeg trajanja. Uostalom, smisao
mitološkog dodiruje pojam svetaca kao i pojam prostitutke u istoj cjelini.
Među mojim papirima uvijek su bili prisutni i podjednako nadohvat ruke i živo-
topisi svetaca kao i poneki časopis iz pornografije. Volim sve što leti, nije bitno da li se
to događa uz upotrebu orgazma ili smo otkrili čuvenu polugu srednjovjekovnih alke-
mičara pomoću koje mađioničari isključuju djelovanje sile teže. Za pornografiju bih
rekao da nisam njen potrošač u onom građanskom smislu, ona me zanima svojom bi-
zarnošću, ona je moj otpor prema prisutnosti mitološkog. Pornografija je ono čega se
na nivou našeg građanskog odgoja stidimo, a ja sam taj koji se stidi zato jer se stidimo.
Kao dijete svake sam nedjelje odlazio u crkvu, kasnije sam umjesto u crkvu po-
čeo odlaziti na koncerte i u muzeje. Sada ne odlazim nigdje i govorim sebi: treba
rušiti ta svetišta koja nas okružuju, mi smo od estetike stvorili svetinju, stvorili smo
mitologiju, unesimo zato u taj hram i poneku golu ženu, to je način da se spasimo
od novih autoriteta.
Ž. I.: Odnos anđela i erotike u vizuelnom smislu prisutan je jedino u ciklusu od

dvadesetak fotografija nastalih polovinom osamdesetih...
F. L.: Tema anđela prije svega prisutna je u ciklusu fotografija. Ti anđeli iz naših
mitoloških iskustava posjeduju krila. Duh anđeoskog prisutan je i u seriji crteža, to
su aktovi bića koja lete, slike sa malim tekstovima djeluju kao neki iracionalni strip,
no to je i moja potreba za bizarnim pa i za kičem.
Ipak, prisutnost anđela upadljiva je najviše u mojim ispovjednim stihovima, moja
osobnost i anđeo kao prisutnost onostranog ovdje se druže u trajnoj komunikaciji.
Ž. I.: U vašim radovima kao da se mješaju mitologija i metafora, ta dvostrukost

posebno je prisutna u vašm plakatima...
F. L.: Mogućnost da se poigramo sa mitom i mitologijom pruža nam upravo fe-
nomen plakata. Uostalom plakat se i stvara sa svrhom da se nešto ili nekoga promo-
vira. U ovom slučaju promovira se upravo ono što bismo najradije sakrili. Plakat je
ujedno i prilika da se iskaže povezanost teksta i kaligrafije.
U mojim radovima taj svijet mitološkog javlja se prije svega u seriji od šest pla-
kata, u toj mitologiji ima neke vedrine, nekog osmijeha na račun nas samih. Bez
obzira što me od nastanka tih plakata dijeli nekih desetak godina, ja bih volio da se
vratim toj temi ili tom ciklusu, tek bi broj deset značio cjelovitost jednog ciklusa.
Plakat je primjer moderne mitologije i načinom i svrhom svoje upotrebe. Ni jedan
od mojih plakata nije po sebi smiješan. Smiješni smo mi koji ih posmatramo, ti pla-
kati su u biti naše ogledalo.
“Nekada je nečitak tekst Franjo Likar ispisivao preko slike, no s vremenom će
tekstovi dobivati na značenju i značaju, autor će ih veoma brižljivo njegovati u sva
četiri smisla, i vizuzelno i semantički slojevito.

Na novijim i najnovijim radovima možemo ih smatrati potpuno ravnopravnim
slikovnom dijelu prikaza. Ti tekstovi krče sebi pute do našeg čuđenja i eventual-
nog razumijevanja, oni su štampani ili pak brižljivo iscifrani ili ‘nevješto’ ispisani
različitim bojama, pismima i pismenima. Šta više, u Likarovim najnovijim angaži-
ranim plakatima, riječ se posve oslobodila balasta slike i apsolutna je gospodarica
slikovnog polja. Ti plakati bez imalo dvojbe, spadaju u blistave primjere savremene
angažirane umjetnosti, na Likavrov način naravno.” (Azra Begić)
Ž. I.: Ovdje dodirujemo problem kiča, nije li to opasnost?

F. L.: Dodir kiča u mojim djelima vidim kao pokušaj da se umjetničkom djelu
oduzme duh aristokratskih privilegija. U jednom gospodskom salonu gdje blješte
zlato i brokat susrest će te i neobrazovanost i glupost, ali kič mnogo rjeđe, kič ne
priliči snobovima ili ozbiljnim ljudima.
Kič je povezan i sa mitološkim obilježjima religije kao i sa kultom mrtvih, sa
emocijama uopšte, suze i tuga pripadaju kiču.
Kič je umjetnost ulice, to su snovi siromašnih, kič je ono što bogati i povlašteni
obavezno izbjegavaju, kultura je u ovom slučaju postala obilježje socijalne podjele.
Taj duh kiča više je prisutan u mojim tekstovima, u takozvanoj poeziji. Tu su
anđeli koji veselo posmatraju našu nespretnost pri izvođenju seksualne gimnasti-
ke, a i ja osobno sada se zovem Frančesko i obdaren sam svim vrstama neznanja i
nespretnosti. Zanimljivo je vidjeti i moje tetke Anu Mariju Marisol i Rozalindu, one
su pune šarenih ukrasnih papirića i pozlate koja svjetluca.
I na kraju još jednom spomenut ćemo Azru Begić, koja opet citira Salvadora
Dalija, a on je rekao:
“ ‘Ljepota mi je sjela na koljena i umoran sam od nje’, a Franjo Likar je, ne jed-
nom, ljepotu zbacio s koljena i bacio na koljena, no ona mu se osvetila tako što je
svaki pokušaj da je preobrazi u kič volšebno osujetila.”
Ž. I.: Ponekad upotrebljavate riječ ezoterično; kako bi je vi prevodili?

F. L.: Ezoteričari nisu prije svega oni koji vjeruju u duhove ili u život nakon
smrti, nego oni koji vjeruju da je izvodivo ono što je na nivou našeg realnog iskustva
neizvodivo.
Volim sve što je neobjašnjivo. Tu magiju izvedbe volim i kada je sasvim pro-
vidna kao što su predstave mađioničara a tu se radi isključivo o trikovima. U tom
prostoru nemogućeg nalaze se i sveci i varalice, podjednako, ja vjerujem u sve što je
na nivou racionalnog i logike nemoguće, uostalom rezultati kvantne fizike svakod-
nevno osvajaju taj prostor nemogućeg a i Krišnamurti je rekao: “Važno je postavlja-
ti pitanja na koja nema odgovora.” Ta moja sklonost irealnom i nemogućem mogla
bi da se opiše i kao intuicija, uostalom u kulturi oduvijek je prisutna ta podjela na
racionalno i iracionalno.
Ž. I.: Šta je to intuicija?

F. L.: Intuicija je nešto kao slutnja, a to je odgovor sa da i sa ne. Za mene intu-
icija znači memoriju onostranog a to je prostor kada buduće i prošlo postaju isto.

Ž. I.: Možemo li to iracionalno učiniti bližim i nekim primjerom?
F. L.: Jedan moj prijatelj vozio me iz Beograda za Sarajevo, bilo je to noću i
da se ne bi smanjivala brzina on je presjecao okuke prelazeći na lijevu stranu, svi
smatraju da su svjetla mogućeg automobila iz suprotne strane dovoljan razlog za
sigurnost. Meni to nije bilo ugodno i u jednom trenutku sam rekao, molim te nemoj
prelaziti na lijevu stranu, nije sigurno da neće naići neki automobil sa ugašenim
svjetlima. On me je prvi puta poslušao i u tom trenutku pored nas je protutnjao
teretnjak sa ugasenim svjetlima. Eto to je bila intuicija.
Da bismo osjetili i osluhnuli tu intuiciju kada se javi, treba biti u prijateljskom
odnosu sa svojom unutarnjom tišinom, potpuno opušten, potpuno miran.
Osnov kreativnog i to ne samo u umjetnosti nego i u nauci, to je sposobnost
da osjetimo iracionalno. Ustvari to iracionalno nalazi se izvan nas, mi smo samo
neke vrste prijemnika, ili da tako kažem, mi smo radio aparat. To je kao kada vam
Anđeo šaptom otkriva neku tajnu, i da biste ga čuli morate ostvariti nešto kao svoju
unutarnju tišinu. Osobno nemam te kvalitete da tu tišinu ostvarim nekom medi-
tacijom, ja jedino posjedujem ponešto strpljivosti da sačekam trenutak kada će to
šaputanje da stigne do mene. Ta strpljivost mogla bi da se nazove i nekom vrstom
religioznosti ili vjere, no ne u smislu crkvenih konvencija. Možda je taj Anđeo samo
neka metafora pozitivne energije no na meni je da u tišini sačekam kada će Anđeo
pokucati na moja vrata.
Ipak teško je odgovoriti da li svi umjetnici čekaju da im anđeo pokuca na vrata,
a možda je u pravu i Azra Begić:
“Braco Dimitrijević je jumbo-fotografije anonimnog (slučajnog) prolaznika
podigao na engleski parlament u Londonu i time postigao svjetsku slavu, dok je Li-
kar najobičniju kurvu uzdigao među boginje a u njegovom je opusu i Shakespeare
postao obični Shakesbeer (dva piva, molim!) pa ga svjetska slava vreba iza svakog
ćoška a on joj uporno okreće leđa zauzet traženjem Hildegard von Bingen u samom
vrhu Danteovog Raja. A ako bi on, kojim slučajem, jednom pročitao ove retke, za-
cijelo bi se upitao što bi na to rekla teta Rozalinda i otišao da s kurvama pjeva gre-
gorijanske korale ili s Homerom šuta loptu po Ilijadi a možda i da s Danteom svoje
stihove u moru pere.”
Metafora o nesvjesnom dovodi nas do odgovora, da se umjetnost ne sastoji
samo od osjećaja za lijepo, ili da se možda sretnije izrazim, to lijepo mora u sebi
da ima i ono što zovemo etikom. To bi moglo i da se izrazi kao duhovnost no tu se
vraćamo našoj staroj temi o iracionalnom. Ako je stvaralaštvo blisko duhu medita-
tivnog, onda to meditativno ne može biti način kako bi se sakupljale materijalne i
novčane koristi. U hinduističkoj kulturi ne odvajaju se umjetnost, religija i filozofi-
ja, to su iskonske tradicije iz veda i upadišada.
Grešnici i sveci žive obavezno u istom društvu, nije da baš sarađuju, ali oni su
jedni drugima u blizini. Niko nije proizveo toliko svetaca kao južna Italija, no taj isti
prostor juga oduvijek je u svijet izvozio najčuvenije mafioze.
I u doba renesanse jedan od velikih slikara, Karavađo, bio bi danas osuđen kao
kriminalac. Isto tako i kompozitor, Đezualdo sa lahkoćom je ljubavnika svoje žene
zbrisao sa spiska onih koji su još živi.

Ž. I.: Kada smo već u zemlji bošnjačkoj zadržimo se malo u Sarajevu...
F. L.: Veoma je važno da se Sarajevske sveske ne pretvore u časopis određene
Jugonostalgije nego da budu kronika jugoistočne Evrope koju su oduvijek potresali
ratovi i patnje. Ovaj prostor je povijesno izuzetno bitan za Evropu oblici prastarih
kultura nigdje nisu sačuvani u svom autentičnom praobliku kao ovdje. To posebno
važi za muzičku etnokulturu, hercegovačka ganga, a nije samo hercegovačka, ona
je dio glasovnog izraza onog najstarijeg na našoj planeti. Ponekad mi se čini da je i
pjevanje australskih Aboridžina bliže suvremenom nego ganga. Uostalom mi zna-
mo da se ganga ne može zapisivati notama, ona još uvijek nije na nivou pjevanja,
ona je više krik i uzdah.
No ganga nije jedini ostatak svjetske prakulture, ona je samo najstarija. Ap-
surdno je no mi sve to zahvaljujemo takozvanoj turskoj okupaciji. Granice Otoman-
skog carstva, bile su prema kršćanskoj Evropi poput kineskog zida, a taj duh srednje-
vjekovnog kršćanstva i njegova netolerantnost, uništavali su prastari duh paganskog.
Zanimljivo je geografski osmotriti taj Balkan. Ako Albanija želi u Evropu, fizički
i duhovno ona to može najbolje preko bivše Jugo federacije, sada su to pet ili šest ma-
njih i novih država. Grci će na primjer brodom do Marseja ili u Rim, preko Balkana ni
pješice, njihova taština živi još uvijek. Oni su zaista bili kolijevka Evrope, ali od toga
danas nije ništa ostalo. Suprotno njima, Rumunija je za stari Rim bila kao Sibir za
Rusiju. Tamo su po kazni slali razne kriminalce, pa je i do danas ostalo malo zrno od
te slavne prošlosti. Rumunjski obijači banaka čuveni su po cjeloj Evropi, a čujem da
su stigli i do Australije. Ono što drugi rade u rukavicama, oni to izvedu bombom i di-
namitom, nema tu ni šarma ni nježnosti. No tu nailazimo na jedan izazovni paradoks.
Mnogi umjetnici i naučnici iz te zemlje čuveni su u svijetu, tu su kipar Brankusi, pisac
Jonesko, antropolog Mirčea Ilijade, kao i filozof depresije Cioran.
Ž. I.: Govoreći o Balkanu spomenuli ste i fenomen gange, sto pokreće temu: vaš
odnos prema muzici. Mnogi umjetnici dok rade slušaju i određenu muziku...
F. L.: Ako ste u dodiru sa kreativnim onda je tišina jedino sto slušate, muziku
slušam mnogo, no jedino kada ne radim.
U djetinstvu sam svake nedelje sa roditeljima odlazio u crkvu i u tom ambijen-
tu izgradile su se osnove za moje prijateljstvo sa klasičnom muzikom, uvijek sam
rado slušao pjevanje gregorijanskih korala i rekvijema.
Mislim da se u meni budila slutnja o prisutnosti misterija i nedokučivog. Ali u
tom mom muzeju zvuka postoje i drugi elementi. Kao dijete sa uzbudzenjem sam
gledao kolone vojnika koje su koračale uz ritmičko udaranje doboša. Pamtim i zvuk
trube, no to je bilo znatno rjeđe. Trubači su spadali u više svećenstvo, i njih ne su-
srećete baš svaki dan.
Osobno niti pjevam a ne znam da sviram ni na kojem instrumentu pa ipak sa
muzikom imam veoma bliske odnose, gotovo svakodnevno slušam djela iz klasične
muzike, to je prije svega Johan Sebastijan Bah. Moglo bi da se kaže da ni u muzici
a ni u slikarstvu ne pripadam grupi izvođača, kod njih je veoma važna memorija
a s njom sam u lošim odnosima. Bliske su mi i moderne tendencije koje ponekad
dodiruju takozvanu muziku sfera, to bi bilo nešto kao vibracije kozmičkih prostora,

a mogle bi to da budu i frekvencije koje mi ne čujemo u našem svakodnevnom okru-
ženju. To su zvuci koji se između ostalog bilježe i raznim spravama a tim vibracija-
ma komunicraju i biljke, drveće i priroda. Mi to osjećamo na nekom nesvjesnom
nivou no ja sam sretao osobe kod kojih se povremeno budi ta osjetljivost da slušaju
i čuju taj zvučni izraz koji se iskazuje na nekoj drugoj ravni. Muzika mora da djeluje
umirujuće svojom ravnomjernošću i skladom, da bude na granici tišine.
Ali ja ponekad slušam i jednu drugu vrstu zvuka, koji nije meditativan. Ganga
je više povjest ljudske kulture nego pjevanja. Ganga nije samo hercegovačka, nego je
naslijeđe Ilirskog prostora. Ona se pjeva i na Kavkazu, u Gruziji, a neki manji elemen-
ti iz te cjeline susreću se na Tibetu, kao i u pjevanju australskih Aboridžina. Ganga je
više krik i uzvik i bilo bi presmiono tvrditi da su gangu pjevali i Neandertalci, no isto
tako ne možemo biti sigurni da makar nešto od toga u tom pravremenu nije postojalo.
Ž. I.: Spominjete ovdje Neandertalce, dali je to slučajno ili je pred nama pro-
stor u koji homo ludens takođe zalazi?
F. L.: Uz sve ostalo ja sa radoznalošću pratim i razvitak ljudske vrste, takozvani
Neandertalac moja je velika slabost. Još prije 10 ili 15 godina u naučnim je krugo-
vima vladalo uvjerenje, netolerantno poput inkvizicije, da je miješanje te vrste sa
današnjim Sapiensom potpuno nemoguće. Da nije tako govori mi osjećaj intuicije
kao i pretpostavka o tome šta je logično.
Na umjetničkoj školi u Sarajevu, nešto stariji od mene, Milan Vukelić, imao je
profil bitno drugačiji od nas ostalih. Mi smo o tome razgovarali, ali da je naš Milan
pripadnik jedne isčezle ljudske rase, ja sam saznao možda pedeset godina. kasnije.
Tada sam već čitao prve knjige o porijeklu čovjeka, i tako ponešto iz literature a
manje iz osobnih susreta upoznao sam i druge neandertalce, pogledajte na primjer
čeoni profil Če Gevara ili ruskog boksera Valujeva.
Uostalom ja sam oduvijek bio veliki navijač tog kluba iz Neandertala. Sve do
nedavno oni su bili i prljavi i dlakavi i ružni i glupi, imali su nisko čelo i debele nose-
ve, a nije im se priznavala ni moć govora a kamoli da pjevaju, ili da se bave crtanjem
po kamenim stijenama. Danas mi znamo da to nije posve uzalud što je njihov mo-
zak bio veći od onog kod Sapiensa, a to nas obavještava da se radi i o nekim predno-
stima, o nekoj drugoj osjetljivosti za druge vrste umijeća. Ovo malo, ili to ponešto
što o njima znam, govori o jednom drugom nivou realnosti, svijet iracionalnog bio
je prostor u kome su se bolje osjećali, za razliku od našeg Sapiensa koji je primjer
racionaliste. On se pokazao sposobniji kao organizator i državnik ili kao činovnik.
Kada bi se tražilo naše opredjeljenje, ja bih uvijek glasao za sirotinju i za obesprav-
ljene, a to znači za Neandertalce. Podcjenjivati bilo koga nije znak mudrosti i meni
se čini da savremeni čovjek previše potcjenjuje prirodu koja ga okružuje. Nije do-
bro da nemamo saosjećanja za životinje, za drveće kao i za biljni svijet.
Kada u novinama naiđem na nekog od te iščezle vrste, odmah izrezujem foto-
grafiju i dosada sam napravio lijepu kolekciju. U tome ima i iznenađenja, u zbirci je
i više čuvenih ljudi iz nauke.
Ž. I.: I koja bi bila poruka iz vašeg susreta sa tom isčezlom rasom?

F. L.: Ljudi iz knjiga mogu štošta naučiti, ali oni ne posmatraju svijet oko sebe.
Ja sam prije svega radoznao i sebe smatram istraživačem, kada bih počeo izno-
va, bilo bi mi svejedno šta bih istraživao. Ja nemam memorije kao ni iskustva koje bi
mi pomoglo, uvijek moram polaziti od početka. U suštini, prostor iz kojeg polazim,
to je moje neznanje.
Ž. I.: Od slikara sa kim se družite, ako se družite?

F. L.: U stvari ja sam se najmanje družio sa mojim kolegama slikarima. Nekada
je moj veliki prijatelj bio filozof i estetičar Ivica Foht, a sa Vesnom Ljubić zajednički
sam radio na njenim filmovima, i mislim da je i njena prisutnost u mojoj monogra-
fiji veoma vidljiva.
Ne baš često sretnem se sa Mevludinom Ekmečićem, on je moj školski drug,
praktično i nije slikar, postao je izvrstran galerista i povremeno ga posjetim u Tuzli.
Kad sam u Sarajevu obično se nađem sa Edom Numankadićem ili kad navra-
tim u Kolegijum, malo ću popričati i sa Tadićem.
Moj veoma dragi prijatelj bio je u Zagrebu Ivan Lesjak, koji je umro prije par
godina.
Od vremena do vremena, iz Klagenfurta ću skoknuti do Mirsada Begića i Emi-
re u Ljubljanu. On je sjajan kipar i veoma mi je drago da jedan Bosanac uživa tako
velik ugled u Sloveniji. Uostalom i njegova supruga Emira, odličan je slikar, no ja i
moja supruga Heide posebno se veselimo što kod njih uvijek ostanemo na ručku, na
pravom bosanskom ručku, a onaj ko živi u ambijentu austrijske škole ishrane, po-
sebno će cijeniti ovu metaforu silaženja prema jugu. U Ljubljani živi i Jakov Brdar,
također značajno ime, no sa njim se veoma rijetko viđam. Kad dođem u Varaždin, a
to znači, na mome putu prema jugu, tu ostanem redovno dva tri dana i obavezno cu
sresti Željka Prsteca, on je neke vrste ezoterični slikar na temu anđela, no za mene
je posebno značajan kao vrstan majstor na kompjuteru, uz njegovu pomoć sam ura-
dio seriju mojih plakata. Veoma je sretno kada slikar radi na kompjuteru, tada su
nesporazumi zaista minimalni. U Beogradu, ali to je već davna prošlost, bio sam u
prijateljskim odnosima sa Grupom Mediale.
Iz sarajevskog kruga spominjem jos Azru Begić i Melihu Huseidžinović. One
su zaštitni znak jedne epohe, minule epohe između dva rata. Meliha je racionalna
i praktična, odličan analitičar i organizator, čvrsto vezana za tlo i gravitaciju. Azra
Begić, meni veoma bliska osoba, potpuna je suprotnost Melihe, u svojim tekstovi-
ma ona istražuje konstrukciju i statiku onog što lebdi, ona je pjesnik iracionalnog.
U mojoj imaginarnoj Akademiji nauka i umjetnosti njih dvije zauzimaju veo-
ma visoka mjesta, ja bih šta više rekao, u svojoj struci one su osamljene.
Prilikom moje posljednje izložbe u Bošnjačkom institutu Azra mi je rekla da iz
svoga stana izlazi samo jednom mjesečno kada u banci podiže penziju. Na kraju ona
mi se obratila: “Frančesko, za tebe nema zime.”
Ž. I.: Erotika je osnovni motiv vaših pjesama. One su nastajale zajedno sa sli-
kama. Rekao bih da je erotski naboj u kompletnom vašem djelu vremenom sve pri-
sutniji?

F. L.: Moje prve pjesme, nije ih bilo više nego četiri ili pet, a nastale su četrdeset
i sedme, i bile su stilski kao i danas, no njihova sentenca, ili da tako kažem njihova
poruka bila je neoformljena. Sljedeći pokušaj bio je negdje osamdeset i pete, ne bih
to nikada upamtio da se nije u to vrijeme održavala Sarajevska olimpijada. Bio je to
isti gotovo prozni stil, bitno različit od stilskih formi tog vremena. Nisam ih sačuvao
prije svega zbog svog nemara, no imao sam intuiciju da im još uvijek nešto nedostaje.
Moji nekadanji tekstovi bili su poput slike koja još nema svoj ram. Taj okvir je
potreban da bi slika mogla da visi, da bi mogla i socijalno komunicirati. Svoje današ-
nje radove počeo sam pisati otprilike prije petnaest godina. Kao i one prethodne,
i ove su pjesme ispovjedne, i događaju se u prvom licu, a kao poruka one su sada
ipak zaokružene. Ti moji takozvani stihovi kao da su uslovljeni nekom karmičkom
sudbinom, ja ih nisam stvarao, sve je to stiglo do mene, doduše kasno, krenuo sam
prema svojim osamdesetim, kao da sam ušao u neki novi pubertet.
“Kada Likar, makar i u kondicionalu, govori o ‘kraljevskoj volji svoga vlasti-
tog veličanstva’ mogli bismo doći u iskušenje da ga optužimo za megalomaniju, da
nas on samo na dva koraka dalje ne razoruža skrušenim stihovima koje mu šapuće
njegov vjerni Anđeo: ‘Čuvaj se velikih vizija i svake veličine – Ostani mali jebač – Iz
prizemlja treće klase.’ On pjeva u slavu erotike i orgazma (zemaljskog doživljaja ne-
beskog!) a bogme i pornografije i ne libi se da se, makar u primisli, skine do gola, da
bi potaknuo i narodu obznanio mišljenje anđela o svom ‘kraljevskom pimpelinu’,
a sve ono što bi kod umjetnika manjeg formata zvučalo kao najordinarnija vulgar-
nost u njega je nepogrešivo zaodjenuto velom čednosti. (Azra Begić)
Ž. I.: U vašim pjesmama ima neke nevidljive mehanike...

F. L.: Kao i u mojim instalacijama i u pjesmama je prisutna neka industrijska
mehanika. Dio jedne pjesme može se izvaditi i premjestiti u neku drugu poetsku
konstrukciju, doduše sa nešto opreza.
Stigao sam vremenom do broja od dvadeset pjesama i tu je onda sve stalo, kao
da je rečeno sve što je trebalo a možda sam osjetio opasnost da me ispraznost rutine
čeka u blizini.
Broj je u mome radu uvijek prisutan, ni jedan ciklus među likovnim radovima
nema više od deset djela ali nema ni manje. Broj je dio nevidljivog rituala, to je an-
tropologija određenih zakonitosti koje nad nama vladaju.
Ne jednom čitao sam studije Mirčea Elijade i bilo mi je jasno da kultura i mi-
tologija brojeva imaju veliki značaj u ljudskoj povjesti. Rekao sam, mora da je moj
anđeo smislio ove brojeve gotovo prepisane iz Biblije ili iz Veda, 7799, koje smo ja i
Heide dobili za naš auto. Ljepo je imati anđela koji se brine i o vašim auto tablica-
ma. Moj rođak Jaki Likar, empiričar iz Völkermarkter Strasse, imao je jedan drugi
odgovor: “Nije to uradio tvoj anđeo nego kompjuter.” Nešto kasnije posljednji ko-
mentar imala je ipak moja Heide: “Jaki jos uvijek ne zna da i anđeo može sjediti za
kompjuterom.”
U svim mojim radovima prisutna je tema anđela, posebno u mojoj poeziji oni
imaju značajnu ulogu. Pa ipak ja odgovaram, moji anđeli nisu ni najmanje iz svijeta
mitološkog, oni su metafora na nivou iracionalnog i nesvjesnog.

“Nekada je nečitak tekst Franjo Likar ispisivao preko slike, no s vremenom će
tekstovi dobivati na značenju i značaju, autor će ih veoma brižljivo njegovati u sva
četiri smisla, i vizuelno i semantički slojevito. Na novijim i najnovijim radovima
možemo ih smatrati potpuno ravnopravnim slikovnom dijelu prikaza. Ti tekstovi
krče sebi pute do našeg čuđenja i eventualnog razumijevanja, oni su štampani ili
pak brižljivo iscifrani ili „nevješto“ ispisani različitim bojama, pismima i pismeni-
ma. Šta više, u Likarovim najnovijim angažiranim plakatima, riječ se posve oslo-
bodila balasta slike i apsolutna je gospodarica slikovnog polja. Ti plakati bez imalo
dvojbe, spadaju u blistave primjer savremen angažirane umjetnosti, na Likarov na-
čin naravno.” (Azra Begić)
Ž. I.: Osjećate li se više kao slikar ili kao pisac?

F. L.: U svome unutarnjem središtu i oblik i riječ nose istu temperaturu, nose
iste vibracije, u svojoj poruci prenose isto iskustvo osamljenosti. U stvarnosti,
bilo da slikamo ili se služimo riječima, mi samo iskazujemo svoj unutarnji kon-
flikt.
Ali ta metafora o nesvjesnom dovodi nas do odgovora, da se umjetnost ne
sastoji samo od osjećaja za lijepo, ili, da se sretnije izrazim, to lijepo mora u sebi
da ima i ono što zovemo etikom. To bi moglo i da se izrazi kao duhovnost, no tu se
vraćamo našoj staroj temi o iracionalnom. Ako je stvaralaštvo blisko duhu medita-
tivnog, onda to meditativno ne može biti način kako bi se sakupljale materijalne i
novčane koristi. U hinduističkoj kulturi ne odvajaju se jedni od drugih umjetnost,
religija i filozofija, to su iskonske tradicije iz veda i upadišada
Ž. I.: Da li smo nešto propustili, da nešto ispravimo?

F. L.: Možda sam previše govorio u korist iracionalnog, no ja nisam zaboravio
da postoje i oni koji posjeduju osjećaj sretne sredine. Andre Malro, čuveni francu-
ski pisac a kasnije i ministar kulture u vladi De Gola, u svojim procjenama bio je
uvjek i odmjeren i kritičan. Jednom su ga posjetili predstavnici Luvra i spomenuli
priliku da bi se mogla kupiti košulja Aleksandra Makedonskog, no pitanje je bilo da
li se radi o autentičnoj vrijednosti. Malro je tada posjetio svoju poznanicu, koja je
bila čuvena po svojim medijalnim sposobnostima, i ona je uz pomoć kristalne ku-
gle dala odgovor: košulja je autentična. Nažalost sve je bilo prekasno, jer košulju su
umeđuvremenu otkupili predstavnici Tejt galerije iz Londona.
Ž. I.: I na kraju recite nešto pametno, neku poruku, šta je vaše životno iskustvo?
F. L.: Srećom bio sam dovoljno pametan da uradim i ne mali broj loših slika, osta-
jao sam tako u zavadi sa samim sobom, a to je prvi uvjet da opstanete kao stvaralac.
Oduvijek je takozvani običan narod stidljivo pronalazio obscene riječi, koje se
još uvijek koriste, i koristiti će se i u budućnosti, da bi taj lingam, ili falus, tu oso-
vinu svijeta, taj axis mundi još u renesansi i drsko i zbunjeno nazivali: il maestro
il Kaco a u bosanskim planinama dovikivali su mu kita ili kara ili pak kariljo, kako
ga prepoznaju u zemlji Migela Servantesa. Veliki leksikon te riječi preodijevaju i
oblače u purpur, brokat i samt. No, lingam je sasvim gol, kada se u njega kunemo po

ulicama Pompeja, u javnim toaletima Londona i Honolulua, u njega se svi kunemo i
ponižavamo ga upravo zato jer ga se stidimo. Likar je trubadur on je ušao u budoar
mediteranske božice majke koja već tisućljećima predstavlja izazov i pjesnicima i
pjevačima i slikarima i filozofima.
Opsceno je čuvar misterija. Besramno je veo ispred kipa zastrašujućeg i moć-
nog boga Saisa, zavjesa ispred tajne u hramu starih Helena.
U toj komunikaciji sa bezmjernim, u tom svetom ritualu, Franjo Likar je shva-
tio da je svaki stvaralac samo skromni ministrant, i on će biti oprezan i obziran
kada izgovara riječi sveto sjedinjenje, no biti će i drzak, kada svi oko njega postaju
i oprezni i obzirni. On će tu opscenu riječ iz Pompeja doviknuti grčkim bogovima i
boginjama na način kao što je uzvikuju pijani mornari u hamburškoj luci, no bogovi
će i osmijeh i riječ da mu vrate natrag i svi će zajedno da se smiju. Izabrani imaju
privilegiju i milost da se smiju uvijek, svagdje i u svako vrijeme. Smijeh je najsuptil-
niji oblik strahopoštovanja, koje jedan smrtnik besmrtniku upućuje.
Smiju se radosni anđeli sa katedrale u Remsu, smije se Apolon od Vejia, a smije
se i Dioniz kada se vraća iz Indije, opijen plodovima vinove loze. Tajanstveno se
nasmijao Isus kada je vidio kako predvodnik ceremonijala na svadbi u Kani Gali-
lejskoj kuša vodu, koju je on pretvorio u vino. I Đordano Bruno mučen do očaja na-
smiješio se kada je plamen obuhvatio njegovo tijelo, ali i Shiva se smije i pleše zbog
iluzije našeg postojanja.
Radosno se smije Franjo Likar kada uživa plodove boba iz svog dalmatinskog
vrta i vino sa otoka Visa, koje su još stari Grci unosili u poeziju. On voli iskonsku
snagu gregorijanskih korala, on voli i Johana Sebastijana Baha, ali i gangu, prastaru
pjesmu Ilira. Franjo Frančesko Likar voli i Frančeska od Asisija koji na samrti skida
sa sebe odjeću i želi da umre go, ali on voli i zbunjena lica njegove braće. Frančesko
je znao da smo svi mi dio u velikoj tajni svetog sjedinjenja, da smo svi mi dio u vese-
lom plesu Eona.
K. B. Steiner

Bilješke o autorima
Sazana Capriqi (Priština, 1964) Studirala je u prozi Borislava Pekića (2001), Potraga koja
engleski jezik i književnost u Prištini gdje je jesam: o prozi Vladana Dobrivojevića (2002),
i magistrirala. Na Prištinskom univerzitetu Unutrašnja strana postmodernizma: Pavić /
doktorirala iz filoloških nauka. Radi kao pro- Pogled na teoriju (2005), Antropopeja: biblij-
fesor na Prištinskom univerzitetu gdje pre- ski podtekst Pekićeve proze (2006), Dažd od ži-
daje američku književnost i žensko pismo na voga ugljevlja (čitanje s Biblijom u ruci: proza
katedri za Engleski jezik i književnost. Glavni Danila Kiša i Mirka Kovača) (2007), Zlostav-
je urednik ženskog časopisa Sfinga u Prištini. ljanje i druge ljubavne pesme (2009), Priča o
Prevodi sa engleskog na albanski. Prevodila je Narcisu zlostavljaču: zlostavljanje i književ-
djela najznačajnijih imena albanske literature nost (2011), Nevidljivo zbivanje: pravoslavna
na engleski. Piše književnu kritiku fokusiranu duhovnost u prozi Grigorija Božovića (2012).
na ženske studije. Objavljene knjige: Žensko
pismo, Kako čitati - angloamericka esejistika. Tatjana Rosić (Beograd, 1962) Vanredna
profesorka na Fakultetu za medije i komuni-
Dževad Karhasan (Duvno, 1953), školovao kacije Univerziteta Singidunum u Beogradu
se u rodnom mjestu, Sarajevu i Zagrebu. i spoljni naučni saradnik Instituta za knji-
Radio kao dramaturg u Zenici, Salzburgu i ževnost i umetnost u Beogradu. Predavačica
Sarajevu. Predavao na univerzitetima u Sa- i saradnica Centra za rodne studije u Beo-
rajevu, Salzburgu, Berlinu, Baselu. Napisao: gradu. Gostujuća profesorka na doktorskim
romane: Istočni diwan, Šahrijarov prsten, studijama Filološko-umetničkog fakulteta
Sara i Serafina, Noćno vijeće, Sjeme smrti, Univerziteta u Kragujevcu. Aktivna knji-
knjige pripovjedaka: Kraljevske legende, Stid ževna kritičarka kad joj mediji za to pruže
nedjeljom, Kuća za umorne, Izvještaji iz ta- priliku. Područja interesovanja: studije me-
mnog vilajeta, eseja: O jeziku i strahu, Dnev- dija, kulture i roda sa fokusom na teoriju
nik selidbe, Knjiga vrtova. Dobio par jugosla- maskuliniteta, studije književnosti i studije
venskih i bosanskih nagrada za književnost, kulturne politike. Autorka knjiga Mit o sa-
te niz međunarodnih. Tokom 2012. dobio vršenoj biografiji: Danilo Kiš i figura pisca
Goetheovu i medalju Heinrich Heine. u srpskoj kulturi (Institut za književnost i
umetnost, Beograd, 2008) i Proizvoljnost
Jasmina Ahmetagić je doktorirala na Filo- dnevnika:romantičarski dnevnik u srpskoj
loškom fakultetu (Beograd) na temi Biblijski književnosti (Institut za književnost i umet-
podtekst srpske proze od druge polovine dvade- nost, Beograd, 1994). Takođe urednica me-
setog veka. Trenutno je viši naučni saradnik u đunarodnog zbornika Teorije i politike roda,
Institutu za srpsku kulturu – Priština (Lepo- rodni identiteti u književnostima i kulturama
savić). Objavila je sledeće knjige: Antički mit Balkana i jugoistočne Evrope (Institut za

književnost i umetnost, Beograd, 2008) i an- Jugoslavije, novinar NIN-a i spoljnopolitički
tologijskog izbora iz savremene srpske proze komentator Radija B92. Diplomirao je na
Bizarni raskazi objavljenom na makedon- Elektrotehničkom fakultetu, a postdiplom-
skom jeziku (Magor, Skoplje, 2002) ske studije je završio na Fakultetu političkih
nauka u Beogradu.
Nadežda Čačinović je profesorica filozofije
na Filozofskom fakultetu u Zagrebu, jedna od Jasna Koteska (Skoplje, 1970) je redovni
osnivačica Centra za ženske studije u Zagrebu profesor na Filološkom fakultetu u Skoplju.
te od 2009. predsjednica Hrvatskoga centra Predaje književnost, rodove studije i teorij-
PEN-a. Objavila slijedeće knjige: Subjekt kri- sku psihoanalizu. Autor je nekoliko knjiga,
tičke teorije, Zagreb 1980; Pisanje i mišljenje, među njima knjige Sanitarna enigma (2006)
Zagreb 1981; Estetika njemačke romantike, Za- i Komunistička intima (2008). Trenutno piše
greb 1887; Estetika Zagreb 1988; Ogled o pisme- o statusu traume u predfrojdovskoj eri.
nosti, Zagreb 1994; U ženskom ključu, Zagreb
2001; Doba slika u teoriji mediologije, Zagreb David Albahari je pisac i prevodilac, rođen
2001, Parvulla aesthetica, Zagreb 2004, Vodič 1948. godine u Peći. U Zemun se doselio 1954,
kroz svjetsku književnost za inteligentnu ženu, a u Kalgari (Kanada) se iselio 1994. godine.
Zagreb 2007, Zašto čitati filozofe, Zagreb 2009; Objavio je tridesetak knjiga – zbirki kratkih
uredila zbornik Žene i filozofija (Zagreb 2006). priča, romana, knjiga za decu, eseja i autobi-
ografija. Dobitnik je niza nagrada, uključujući
Damir Arsenijević (Tuzla, 1977), teoretičar NIN-ovu, Vitalovu, Andrićevu i Vilenicu. Po-
književnosti i psihoanalize, predaje angloa- slednjih godina objavio je romane Kontrolni
meričku književnost i kritičke teorije na Uni- punkt, Ćerka i Ludvig, te zbirke priča Svake
verzitetu u Tuzli. U okviru Fulbright progra- noći u drugom gradu i Male priče. Knjige su
ma, u akademskoj 2011./2012., bio je gostijući mu prevedene na osamnaest jezika.
profesor na odsjeku za retoriku, University of
California, Berkeley. Od 2008. godine, član je Nikola Đoković (Kragujevac, 1978) Diplo-
umjetničko-teorijske grupe Spomenik. U svo- mirao na grupi za srpski jezik i književnost
jim teorijskim i umjetničkim intervencijama Filološkog fakluteta u Beogradu (odeljenje
otvara prostor za emancipacijsku politiku na- u Kragujevcu), 2004. godine. Na doktorskim
kon genocida. Jedan je od suosnivača među- studijama – nauka o književnosti, na Filološ-
narodne platforme Studije Jugoslavije, koja je ko-umetničkom fakultetu, položio sve ispi-
produkcioni prostor za interakciju umjetnosti, te predviđene programom studija. U okviru
teorije, obrazovanja i politike. Autor je knjige projekta razmene studenata Basileus, studi-
Forgotten Future: the politics of poetry in Bo- rao na postdiplomskim studijama u Zagrebu,
snia and Herzeogovina (Nomos, Baden-Baden, na Odseku za komparativnu književnost, film
2010). Dobitnik je nagrade Leverhulme Trust i izvedbene umetnosti Filozofskog fakulteta
fellowship za projekat Love after Genocide. (u trajanju od 10 meseci). Bio učesnik prvog
književnog art modula projekta Critisize
Zoran Ćirjaković (Beograd, 1965) je preda- this!, koji okuplja mlade kritičare sa prosto-
vač na Fakultetu za medije i komunikacije u ra Srbije, BiH, Hrvatske i Crne Gore. Obja-
Beogradu. Bavi se alternativnim moderno- vio nekoliko teorijskih radova( u hrvatskim
stima i Podsaharskom Afrikom. Bio je dopi- časopisima Zarez i 15 dana, srpskim časopi-
snik Newsweeka i Los Angelse Timesa iz bivše sima Polja i Nasleđe) iz polja dekonstrukcije

dominantnih rodnih, polnih i nacionalnih gu ogleda Otporna na Hollywood: Ogledi iz
narativa, u primerima iz svetske i naročito dekonstrukcije tvornice snova (HFS, 2009).
književnosti ex-ju prostora. Trenutno radi 2011. je proglašena hrvatskom LGBT oso-
na doktorskoj tezi koja nosi naziv Nacija: su- bom desetljeća, makar se te godine potajice
bjekt: tekst ( književnost egzila i postjugoslo- nadala plasmanu na Euroviziju sa svojim
venski književni prostor). Piše poeziju. bendom Drvena Marija.
Nebojša Jovanović (1973), filmski teoreti- Dario Bevanda (Sarajevo, 1985), apsolvent
čar i historičar jugoslavenske filmske kul- dramaturgije na Akademiji scenskih um-
ture u socijalizmu. Objavljivao u časopisima jetnosti u Sarajevu. Piše filmsku, teatarsku
Hrvatski filmski ljetopis, KinoKultura i Studi- i muzičku kritiku. Radio kao dramaturg na
es in Eastern European Cinema. predstavama Put za Katmandu (2011, Sara-
jevski ratni teatar) i God is a DJ (2012, Art
Marija Grujić je doktorirala 2010. godine kino Kriterion). Autor brojnih radio-dram-
na Centralnoevropskom Univerzitetu (Cen- skih adaptacija za BH radio 1.
tral European University) u Budimpešti iz
oblasti rodnih studija i kulture, na Odseku za Dinko Kreho (Sarajevo, 1986) diplomirao
rodne studije, gde je i magistrirala 2002. go- je književnost na Filozofskom fakultetu u
dine. Osnovne studije iz opšte književnosti Sarajevu (2010). Piše književnu kritiku, kri-
završila je u Beogradu 1999. godine. Od 2002. tiku medija, kao i teorijsku publicistiku šireg
godine zaposlena je u Institutu za književnost fokusa. Posljednjih godina angažiran kao
i umetnost u Beogradu. Predavala je na Odse- suradnik portala Alternativna književna tu-
ku za rodne studije na Centralnoevropskom mačenja (www.akt.ba) i Media centar online
univerzitetu u Budimpešti. Do sada je obja- (www.media.ba). Trenutno živi u Zagrebu,
vila dve knjige, Reading the Entertainment gdje pohađa doktorski studij Književnosti,
and Community Spirit (2012) i Bahtin i femi- izvedbenih umjetnosti, filma i kulture.
nistička književna analiza (2007) i niz drugih
radova iz oblasti studija kulture, medija, rod- Tatjana Greif je doktor Arehologije, koor-
nih studija, književne teorije, studija filma i dinator lezbijeske sekcije SKUC-LL, ured-
reprezentacije. Oblasti njenog istraživačkog nik časopisa Časopis za Kritiku nauke i Nove
rada su: izučavanje odnosa roda i nacije, isto- antropologije i specijalnog izdanja knjige
rija jugoslovenske popularne kulture, studije Vizibilija. Aktivan je istraživač, teoretičar
balkanskih kultura, proučavanje odnosa knji- i publicista u oblasti seksualne orentacije,
ževnosti i popularne kulture, studije popular- rodnih studija i ljudskih prava. U 2009. godi-
ne muzike i teorije novih medija. ni je bila Fulbrajtov stipendista u SAD.
Mima Simić je spisateljica, teoretičarka fil- Barbara Matejčić slobodna je novinarka.

ma, roda i mačaka. Kratke priče, eseje i ana- U novinarskom je radu fokusirana na druš-
lize objavljivala u domovini i inozemstvu, u tvene teme i ljudska prava. Piše redovito za
časopisima, zbornicima, antologijama, na tiskane i internetske medije u Hrvatskoj i
zidovima. Dobitnica nagrade Velimir Vuko- inozemstvu. Radi za dansku mrežu za istra-
vić za najbolju hrvatsku filmsku kritičarku živačko novinarstvo SCOOP.
2008. Do sada je objavila knjigu priča Pusto- Surađivala je s think-tankom European Sta-
lovine Glorije Scott (AGM, 2005) kao i knji- bility Initiative te Human Rights Watchom.

Autorica je dokumentarnog filma I am no- Ferida Duraković (1957) Diplomirala na Fi-
body o tražiteljima azila u Hrvatskoj (2012). lozofskom fakultetu u Sarajevu 1980. godine.
Nagrađena je za najbolje praćenje LGBT tema Prvu zbirku poezije Bal po maskama objavila
u proteklom desetljeću u Hrvatskoj (2000- 1977. godine i za nju dobila nagradu Književne
2010). Trenutno radi na knjizi o LGBT tema- omladine BiH i nagradu “Svjetlosti” za najbo-
ma. Rođena je u Splitu, živi u Zagrebu. lju prvu knjigu mladog autora. Objavila još Oči
koje me gledaju (1982), Mala noćna svjetiljka
Milan Miljković (Beograd, 1980) je diplomi- (1989), Srce tame (1994), Locus minoris – Sklo-
rao na Filološkom fakultetu u Beogradu gde nost Bosni kao melanholiji (2008), Putnici kroz
trenutno pohađa akademske doktorske stu- (ne)vrijeme - 50 godina Sarajevskih dana poezi-
dije, pripremajući tezu o odnosu poetičkih i je (s Fadilom Nurom Haver, 2011) i knjigu ko-
političkih diskursa u časopisu Delo 1902-1915. lumni Pokret otpora (2012). Piše kratke priče i
Od 2009. godine radi kao istraživač u Institu- knjige za djecu (Još jedna bajka o ruži, Mikijeva
tu za književnost i umetnost, na projektu pro- abeceda, Amilina abeceda, Mikijeva i Amilina
učavanja periodike, a od 2011. kao sekretar abeceda, a Ezopove basne i Vjetrov prijatelj s
Književne istorije, časopisa za nauku o knji- Mirzom Hasanbegovićem). Godine 1999. obja-
ževnosti. Bavi se istoriografijom književnosti, vila izabrane pjesme na engleskom The Heart
proučavanjem odnosa književnosti i politike, of Darkness (White Pine Press, Fredonia, New
problemima nacionalnih identiteta, kao i stu- York), za što je dobila nagradu Vasyl Stus Free-
dijama roda i maskuliniteta. dom-to-Write Award, PEN New England, USA.
Poezija i proza prevedeni su joj na dvadesetak
Goce Smilevski ( Skoplje, 1975) Autor je ne- jezika. Radi kao izvršna direktorica PEN Cen-
koliko romana i pozorišnih komada. tra u Bosni i Hercegovini od 1992. godine.
Vukša Veličković( Beograd, 1979.) Oboža- Adisa Bašić (1979) je rođena, odrasla i živi
valac pop muzike. U horoskopu Vodolija. u Sarajevu. Završila je studij komparativne
Kao petogodišnjak, slikao ulične portrete književnosti, magistrirala ljudska prava i
u Knez Mihajlovoj, gde je često uspevao da demokraciju a priprema doktorat o poeziji.
zaradi obilan džeparac. Osamdesetih godina Radi kao asistentica na Filozofskom fakul-
živi u Sidneju, kao i u Mosulu, gde za vreme tetu u Sarajevu gdje predaje poeziju i krea-
Iračko-Iranskog rata navija za Sadama Hu- tivno pisanje. Književnu kritiku i novinske
seina. Završio osnovnu i srednju školu, zavr- tekstove godinama objavljuje u vodećem bh.
šava fakultet. U nekoliko navrata pokušavao sedmičniku Slobodna Bosna. Objavila je tri
da svira razne instrumente. Igrao košarku. knjige poezije: Havine rečenice (1999), Trau-
Od sredine devedesetih, u Beogradu objav- ma market (2004) i Promotivni spot za moju
ljuje članke, komentare i muzičke recenzije domovinu (2010). Za posljednju knjigu je po-
u više dnevnih, nedeljnih i mesečnih listova, red nekoliko domaćih dobila i međunarodnu
Blic, Glas Javnosti, Evropljanin, Reporter, nagradu Bank Austria Literaris.
Prestup, Playball i OK Magazin. Objavljivao
u danskim časopisima Aktuelt i Modkraft, Tvrtko Kulenović pripovjedač, esejist, pu-
bio urednik emisije “”Cut&Paste”” na radi- topisac i scenarist. Profesor na Filozofskom
ju SKC (107, 9FM). Često besciljno tumara fakultetu u Sarajevu i član Akademije nauka
po noćnim klubovima u potrazi za zabavom. i umjetnosti BiH. Prvi predsjednik bosansko-
Gužva je njegov prvi roman. hercegovačkog PEN-centra (1992–1996). Iza-

brana djela: putopisi Odanost jugu, Putovanje Antologiju srpske pripovetke 1-3, potom ko-
i Pejsaži zrelog doba; zbirka pripovijedaka lekciju sabranih priča pod naslovom Sve priče
Karavan; romani Kasino, Čovekova porodica Mihajla Pantića 1-4, esejističko-evokativnu
i Istorija bolesti; knjige eseja i teorije Indija knjigu Biti rokenrol (sa Pecom Popovićem), te
i umetnost, Čakra – Istok zapadu danas, Teo- pripovedačke zbirke Ovoga puta o bolu, Priče
rijske osnove modernog evropskog i klasičnog na putu i Hodanje po oblacima.
azijskog pozorišta i Umetnost i komunikacija.
Alma Lazarevska je savremena bosansko-
Milica Nikolić (1925) Beogradski esejista, hercegovačka spisateljica. Diplomirala je na
antologičar i prevodilac sa ruskog. Objavila je Katedri za komparativnu književnost i tea-
knjige: Ruske poetske teme (1972), Igra proti- trologiju sarajevskog Filozofskog fakulteta.
vrečja ili “Krotka” Dostojevskog (1975), Deset Piše narativnu prozu. Objavila knjige: Sara-
pesama: Vučo, Matić, Dedinac, Ristić, Davičo jevski pasijans (1994), U znaku Ruže (1996),
(1978), Davičov “Gospodar zaborava” (1986), Smrt u Muzeju moderne umjetnosti (1996),
Mare mediterraneum Ivana V. Lalića (1996), Biljke su nešto drugo (2003). Za knjigu Smrt u
Tumač ptičijeg leta ili izvođenje romana – O muzeju moderne umjetnosti dobila je godišnju
“Dekartovoj smrti” Radomira Konstantinovića nagradu Društva pisaca Bosne i Hercegovine.
(1998), Ruska arheološka priča (2002), Običa-
vanje stvarnog: Tišma, B. Ćosić, Kuzmanović Ferit Orhan Pamuk (Istanbul, 1952), najpo-
(2004). Priredila je Antologiju moderne ruske znatiji savremeni turski pisac, prvi dobitnik
poezije (zajedno sa Nanom Bogdanović, 1961), Nobelove nagrade za književnost iz Tur-
Antologiju ruske fantastike XIX i XX veka ske (2006). Na frankfurtskom sajmu knjiga
(1966), i izabrana dela Osipa Mandeljštama 2005. godine dobio je Nagradu za mir. Poeti-
(1962), Velimira Hlebnjikova (1964), Josi- ka Orhana Pamuka u znaku je postmoderni-
fa Brodskog (1971), Marine Cvetajeve (1973, stičke interpretacije istorije i savremenosti.
1990), Oskara Daviča (1979), Aleksandra Tiš- Dela su mu prevedena na više od trideset
me (1987) i Aleksandra Ristovića (1995). Po- jezika. U obrazloženju Švedske akademije
slednjih godina piše o savremenim srpskim nauka povodom dodeljivanja Nobelove na-
pesnicima i prozaistima. grade između ostalog se kaže da je Pamuk
“u potrazi za melanholičnim duhom svog
Mihajlo Pantić (1957, Beograd), prozni pi- rodnog grada, otkrio nove simbole sudara i
sac, kritičar, univerzitetski profesor, urednik prožimanja raznih kultura”. Zbog stavova
u izdavačkim kućama i časopisima. U knji- koji protivreče zvaničnoj politici Turske Or-
ževnosti je debitovao početkom 80-ih godina han Pamuk je došao u sukob sa institucijama
prošlog veka, da bi do danas objavio više od matične države. Protiv njega je podignuta
četrdeset knjiga studija, eseja, književnih kri- optužnica, a nacionalistički i fundamen-
tika i antologija, te devet knjiga priča, od kojih talistički krugovi su ga optužili za izdaju.
su neke, poput Vondera u Berlinu, Novobeo- Sudski proces je, pod pritiskom svetske jav-
gradskih priča, Sedmog dana košave ili zbirke nosti, okončan oslobađajućom presudom.
Ako je to ljubav (Andrićeva nagrada, 2004), Dela prevedena na srpski jezik: Bela tvrđava
postale vrlo čitane. Priče Mihajla Pantića pre- (2002), Novi život (2004), Zovem se Crveno
vedene su na dvadesetak jezika i uvrštene u (2006), Istanbul (2006), Dževdet-beg i nje-
mnoge antologije i preglede kod nas i u svetu. govi sinovi (2007), Sneg (2007), Crna knjiga
Od novijih dela treba spomenuti kapitalnu (2008), Muzej nevinosti (2008).

Olivera Ćorveziroska (Kumanovo, 1965), sa- skom konkursu The International Itoen Haiku
vremena makedonska pripovedačica. Filološki Poetry Contest, Tokio, Japan, 1991. i 1993. Knjige
fakultet završila je u Skopju, gde i danas živi i priča: Evropa na leđima bika (1988) i Podmeta-
radi kao pisac, lektor i prevodilac. Objavila je či za snove, Geopoetičke basne (1992). Romani:
pesničke zbirke (Treći sprat i Visoke, bele) i Knjiga o bambusu (1989), Crna kutija, Utopija o
osam proznih knjiga (tri za decu: Kiflica Mirna, naknadnoj stvarnosti (1993; Nagrada/stipendija
Deda Mile, Za mog brata s trinaestog sprata), Fondacije Borislav Pekić za projekat), Druid iz
potom zbirke priča Jadi mladog lektora, Uple- Sindiduna (1998; Nagrada Šesti april za najbolji
tene priče, Dva jastuka, roman Zaključano telo roman o Beogradu, Nagrada Fondacije Branko
Lu Salome kao i kritičko-esejističku knjigu Po- Ćopić pri Srpskoj akademiji nauka i umetno-
sao za snove. Priče Olivere Ćorveziroske uvr- sti za najbolju knjigu godine, Nagrada Zlatni
štene su u mnogobrojne antologije savremene bestseler), Bekstvo od biografije (2001), Život u
proze u Makedoniji i inostranstvu, i prevođene osam imena (2001; Nagrada Hit Libris), Evropa
na engleski, francuski, mađarski, albanski, tur- ekspres, Roman u pričama (2003; Međunarodna
ski, češki, srpski, slovenački, bugarski, poljski, nagrada Zlatni prsten za stvaralački opus, Sko-
ruski i italijanski jezik. U više navrata dobila je plje, Makedonija), Hamam Balkanija (2008;
godišnju nagradu za priču makedonskog dnev- Međunarodna književna nagrada Balkanika za
nog lista Nova Makedonija, a dobitnik je i na- najbolju objavljenu knjigu na nekom od balkan-
grade Stale Popov Društva pisaca Makedonije skih jezika u 2007. i 2008. godini, Nagrada Zlat-
(za najbolju proznu knjigu napisanu na make- ni HIT LIBER RTS i emisije Hit Libris za jednu
donskom jeziku, 2003). Član je Društva pisaca od deset najtraženijih knjiga u Srbiji u 2008. go-
Makedonije i Udruženja lektora Makedonije. dini, Nagrada Isidora Sekulić za knjigu godine,
Nagrada Kočićeva knjiga). Odabrana dela Vla-
Vladislav Bajac (Beograd, 1954), romansijer, dislava Bajca u sedam tomova objavljena su od
pripovedač, esejista, pesnik. Studirao Filološ- 2000. do 2003. Poezija i proza Vladislava Bajca
ki fakultet, Odsek za jugoslovensku sa opštom prevođeni su na desetak stranih jezika. Posebne
književnošću. Uz pisanje, bavi se novinarstvom, knjige objavljene su mu u Francuskoj, Nemač-
književnim prevodilaštvom i izdavaštvom. U koj, Sloveniji, Makedoniji, Bugarskoj, Rusiji,
pripovedanju Bajac preispituje varljivu liniju Češkoj, Hrvatskoj, Grčkoj i Italiji.
razgraničenja između fikcije i stvarnosti, pri
čemu se te dve dimenzije neprestano jedna u Emil Andreev (Lom, 1956), prozni i dramski
drugoj ogledaju i jedna u drugu prelivaju. Bajac pisac. Završio je studije engleskog jezika i ra-
je sklon spajanju udaljenih, naizgled nedodirlji- dio kao učitelj, prevodilac i profesor na Bo-
vih svetova, istorijskih, prostornih i vremenskih goslovskom fakultetu Sofijskog univerziteta.
planova, težeći da mitizuje savremenost i da Sada je slobodni umetnik. Autor je knjiga
osavremeni mit. Sa engleskog jezika je preveo Lomske priče, Kasna secesija, Ostrvo pijana-
više desetina književnih tekstova, kao i nekoliko ca, Žabino prokletstvo i drama Ubiti premije-
antologija i knjiga, među kojima su i: Pesnici bit ra, Tragači za zakopanim zlatom i Beba. Do-
generacije (1979), Trip – vodič kroz savremenu bitnik je nagrade Vik za roman Staklena reka
američku poeziju (sa Vladimirom Kopiclom, (2005). Proza Emila Andreeva prevođena je
1983), Zen priče (1980), Snaga robova Lenarda na srpski, poljski, slovački i engleski jezik.
Koena (1981), Čan priče (1982). Knjige pesama:
Koji put do ljudi vodi (1972) i Put haiku (1988). Ridvan Dibra (Skadar, 1959), savremeni
Dobitnik je nagrada za haiku poeziju na svet- albanski pisac, univerzitetski predavač i pu-

blicista. Diplomirao je književnost i alban- godine u zagrebačkoj Nakladi MD. Za drugu
ski jezik na Univerzitetu u Skadru, gde radi knjigu priča, Anđeo u ofsajdu, objavljenu 2000.
kao profesor. Nagrađivan je, a njegova dela godine dobio je nagradu Ksaver Šandor Gjalski i
prevedena su na niz evopskih jezika. Vrlo je Nagradu Jutarnjeg lista za najbolju proznu knji-
produktivan i stilski raznovrstan autor. Piše gu godine. Treću knjigu, roman Smrt djevojčice
romane, priče, drame, pesme i eseje. Najzna- sa žigicama objavio je 2003.
čajnija dela (proza): Nevina kurva; Siromaš-
tvo duša; Pisma iz provincije; Trijumf Džordž Mladen Vesković (Zemun, 1971). Osnovne
Eleza Alia; Ja, Franc Kafka i Bolonjska de- i master studije srpske i opšte književnosti
klaracija; Drugi trijumf Džordž Eleza Alia; završio je na Filološkom fakultetu u Beogra-
Sezona vuka; Franc Kafka piše svom sinu i dr. du. Knjževni kritičar, esejista, urednik. Radi
Poezija, drame i eseji: Jednostavno – poezija; u Ministarstvu kulture i informisanja Repu-
Mojsijeve rane; Iznajmljivanje; U ime Oca; blike Srbije. Autor dve knjige kritika i eseja.
Mi, sinovi novog veka; Dekalog srama itd.
Dragoljub Acković (1952) Pokretač je rom-
Anastasis Vistonitis rođen je u mestu Komo- skih glasila u našoj Srbiji kao što su: radio
tini, u severnoj Grčkoj, 1952. godine. Studirao je emisija na Studiju B 1981. godine Ašunen Ro-
političke nauke i ekomomiju u Atini. Od 1983. malen; listovi Krlo e Romengo, Khamutne dive,
do 1988. živeo je u Sjedinjenim Američkim Dr- Romano them; Romano lil; zatim list za decu
žavama (u Njujorku i Čikagu), a veliki deo vre- Čhavrikano lil, kao i jedan od pokretača nauč-
mena provodio je na putovanjima po Evropi, no-stručnog časopisa Romološke studije.Sre-
Severnoj Americi, Africi, Australiji i Aziji. Od dinom 70-tih godina završio Fakultet politič-
1996. od 2001. bio je član odbora E.W.C (Fede- kih nauka a potom i Filozofski fakultet, odsek
racije evropskih pisaca), a sada je njen potpred- etnologija. Poslediplomske studije nastavio je
sednik. Osim poezije, eseja, prikaza i članaka o na Pravnom fakultetu u Beogradu. Autor je ne-
književnosti koji su objavljivani u mnogim vo- koliko knjiga posvećenih romskoj problemati-
dećim listovima i časopisima, Anastasis Visto- ci, kao i brojnih tekstova u domaćim i stranim
nitis objavio je devet zbirki poezije, dve knjige naučnim časopisima. Jedna od njegovih prvih
eseja, tri knjige putopisa i knjigu kratkih priča. knjiga je Građa za istoriju informisanja Roma,
Bio je glavni urednik dokumentacije za kandi- 1994; potom sledi Istorija informisanja Roma
daturu Atine za Olimpijske igre, 2004. Njegova od 1935-1995, 1995; Stradanja Roma u Jase-
dela prevedena su na 14 jezika i objavljivana u novcu objavio je takođe 1994. godine a naredne
časopisima poput Lettre International, P.E.N. 1995, objavljen je prevod ove knjige na engleski
International, Translation, Sodobnost, Helicon jezik (drugo izdanje ove knjige na engleskom
i 2b (Časopis za ideje). Kolumnista je vodećeg jeziku objavljeno je 1997). Dvojezičnu knji-
grčkog lista, Vima. Živi u Atini. gu Ašunen Romalen - Listen People objavio je
1996; a trojezičnu knjigu Čitajte ljudi - Ginav-
Zoran Ferić ( Zagreb, 1961). Diplomirao je ju- nen Romalen - Read people, 1997; knjigu Oni su
goslavistiku na Filozofskom fakultetu i od 1994. ubili njegove oči priredio je 1997. Knjigu Roma
godine kao profesor hrvatskog jezika na 18. Genocide in Jasenovac Camp objavio je 1997.
gimnaziji muči djecu Homerom i Marulićem. godine, a knjige Ubili su istinu o nama i Nacija
Novinske tekstove i priče objavljuje po periodici smo a ne Cigani – 2001. godine. Od osnivanja
od 1987. godine, ali prvu knjigu priča, Mišolovka Komisije za proučavanje života i običaja Roma
Walta Disneya objavio je relativno kasno, 1996. SANU, Dragoljub Acković je njen aktivni član.

Od 1997. godine izabran je za člana romskog i srpskih pesnika: Dušan Matić, Miodrag Pavlo-
jugoslovenskog PEN kluba. Član je Udruže- vić, Ivan Lalić, Jovan Hristić, Branko Miljković.
nja književnika Srbije od 1997. godine. Član Godine 1991. izdavačka kuća “Prosveta” iz Niša
je Svetskog parlamenta Roma iz Jugoslavije. objavila je na srpskom jeziku zbirku pesama
Urednik je Romskog programa u Radio Beo- Talasi verovatnoće. Iste godine, Nikolaj Kančev
gradu. Živi i radi u Beogradu. nagradjen je “Zlatnim ključem” u Smederevu,
a istoimena biblioteka izdala je njegovu zbirku
Marko Vešović pjesnik, romanopisac, ese- poezije Vreme, razdeljeno svima. Knjige poe-
jist, književni kritičar i prevodilac. Predaje na zije Nikolaja Kanceva takođe su prevedene u
Filozofskom fakultetu u Sarajevu. Jedan je od Poljskoj, Holandiji, Nemačkoj, Českoj, Gruziji,
urednika Antologije najnovijeg bosanskoher- Italiji, SAD i Francuskoj.
cegovačkog pjesništva. Najznačajnije knjige
su mu zbirke pjesama Nedjelja, Osmatračnica Željko Ivanković (Vareš, 1954), književnik je
i Poljska konjica, roman Rodonačelnik, te knji- i prevoditelj koji živi i radi u Sarajevu. Objavio
ga polemičkih tekstova Četvrti genije. Prevo- je osam knjiga poezije i dva izbora iz poezije,
dio je poeziju Emili Dikinson i Šarla Bodlera. šest knjiga proza i jedan izbor priča, dva roma-
na, šest knjiga studija i eseja, dva antologijska
Nikolaj Kančev rođen je u podunavskom selu izbora, te šest knjiga prijevoda s njemačkoga.
Bela Voda, u severnoj Bugarskoj. Studirao je Neke su od tih knjiga doživjele i više izdanja.
bugarsku filologiju na Sofijskom univerzitetu. Bio je urednikom niza uglednih časopisa (Lica,
Objavljuje od 1957. u književnim časopisima Život, Dalje, Novi Izraz...), a uredio je i za tisak
originalnu poeziju i prevode. Prva zbirka pesa- priredio cijeli niz djela iz svjetskih, hrvatske i
ma Prisustvo izašla je 1965. godine. Posle toga bosanskohercegovačke književnosti, djela iz
slede zbirke: Kao zrno poljske gorušice (1968), dječje književnosti, lektirskih izdanja, te histo-
Pešakova poslanica (1980), Na jaru se oslanjam riografskih i publicističkih djela. Zastupljen je
(1981), Noćni čuvar zore (1983), Kamilica ne u antologijama hrvatske i bosanskohercego-
ujeda, već miriše (1984), Talasi verovatnoće vačke proze i poezije, a pjesme, proze i eseji su
(1985), Sa suncem na srcu (1988), Vreme pode- mu prevođeni na petnaestak europskih jezika.
ljeno svima (1989), U šumi ima nekog (1990), Dobitnik je književnih nagrada za poeziju, pri-
Pogled između očiju (1991), Otisci Jetija (1992), ču, esej i radio-dramu u zemlji i inozemstvu,
Bal nevinih (1992), Vetar odnosi moju kapu dok je za knjigu eseja (D)ogledi, III 2000. dobio
(1993), Topole za nagnute kuće u nebu (1993), nagradu Antun Branko Šimić.
Beli bagrem iz Bele Crkve (1994). Autor je neko-
liko knjiga poezije za decu. Preveo je antologi- Franjo Likar je bosanskohercegovački sli-
ju gruzijske poezije, antologiju Pet savremenih kar. Završio je Školu za primijenjene umjet-
francuskih pesnika: Iv Bonfoa, Andre de Buse, nosti u Sarajevu 1951. godine i umjetničke
Žak Dipen, Mišel Degi, Klod Esteban. Preveo zanate u Sarajevu. Pored slikarstva, skulptu-
je takođe s francuskog posebne knjige poezije, re i grafike, bavi se pozorišnom scenogra-
pesnike: Anri Mišo, Gijvik, Iv Bonfoa, Bernar fijom, filmom, fotografijom i instalacijom.
Noel, Klod Mišel Klini, Mišel Degi, kao i sa en- Dobitnik je nekoliko republičkih, gradskih
gleskog knjige pesnika: Ezra Paund, Vilijam i strukovnih nagrada za svoj rad. Od 2008.
Karlos Vilijams, Džojs Stivens i Gari Snajder. godine član je Akademije nauka i umjetnosti
Zajedno sa književnim kritičarem Svetloza- Bosne i Hercegovine. Živi i radi u Klagenfur-
rom Igovim izdao je antologiju Pet savremenih tu (Austrija), Brelima (Hrvatska) i Sarajevu.

Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere
magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les
cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки |
Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki
| Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere
BESTOF SARAJEVO NOTEBOOKS
da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo
Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos
Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske
sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin
| Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de
BEST
Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus
Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске
тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo
OF
| Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook
| Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära
Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske |
SARAJEVO
Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos
Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo |
Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo |
NOTEBOOKS
Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки
| Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske
bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские
тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski
edited by:
zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës
Vojka
| Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске Smiljanić
тетрадки ∑ Đikić
| Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift
| Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске
| Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta |
Bora Ćosić
Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere
magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret Boris A. Novak
te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les
cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки |
Sibila Petlevski
Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki
| Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo Aleksandar
| Kirjeitä SarajevostaHemon | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere
Elizabeta
da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos Šeleva
litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo
Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice
Predrag | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos
Matvejević
Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske
Bashkim
sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezkiShehu
| Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin
| Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës Jelena Lengold
| Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de
Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus
Dragan Velikić
Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске
тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä SarajevostaGoran| Sarajevske
Stefanovski sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo
Alma magasin
| Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere Lazarevska | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook
| Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära
Mirko Kovač
Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske |
Slavenka
Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | СараевскеDrakulićтетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos
Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä SarajevostaNO | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske NO bilježnice | Les cahiers de Sarajevo |
18 18
Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo |
Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки
2008 2008
| Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские тетрадки | Hefte aus Sarajevo | Kirjeitä Sarajevosta | Sarajevske sveske | Fletoret te Sarajevës | Lettere da Sarajevo | Sarajevske
bilježnice | Les cahiers de Sarajevo | Сараевске свеске | Sarajevos Litterära Tidskrift | Sarajevski zvezki | Сараевске тетрадки | Sarajevos litteraere magasin | Sarajevos Litteraere Tidsskrift | Sarajevo Notebook | Сараевские
Executive Summary
The latest issue of Sarajevske sveske is dedicated to re-examining various ideo-

logical mechanisms, from literature to film, which have produced, reproduced –
and are still reproducing – the dominant notions of “Balkan masculinity”, just as
it is to pondering a modus through which various forms of alternative identities
fighting the domination of the patriarchal pattern would find their way into con-
temporary art.
Thus Nebojša Jovanović (Bosanski psiho: Kuduz, rat spolova i kraj socijalizma
– Bosnian Psycho: Kuduz, War of Genders and The End of Socialism) and Marija
Grujić (Beli rendžer na čelu Dragojevićeve Parade – White Ranger at the Helm of
Dragojević’s Parada) write about the movies that have suggestively promoted the
conservative notion of masculinity as a central cultural value. Goce Smilevski, in
his article Muška poezija (Male Poetry), in the cultural section of the Politika daily
1989- 2001, offers a critical assessment of the ways in which the leading print me-
dia promoted nationalist poetry and of its evocation of the ancestors as fathers of
the nation in the pre-war period, while Damir Arsenijević in Ljubav nakon genocida
(Love after Genocide) writes about a poetry that, by its anti-patriarchal ethics, tran-
scends conservative and ideological patterns. Mima Simić (Poderani maskuliniteti,
celuloidne zakrpe: neke tendencije ženskog filmskog pisma u regiji - Torn masculini-
ties, celluloid patches: some tendencies of female film handwriting in the region) clas-
sifies, analyzes and memorizes the leading movies made by the authors, both male
and female, who were looking into ways to somehow frame the experiences of mar-
ginalized cultural groups in the context of male-centric culture of the region. In her
work Nemoćni alfa mužjaci (Impotent Alpha-Males) Tatjana Greif analyzes the at-
titude of football fan groups in Slovenia, Croatia and Serbia towards homosexuals,
as well as the attitude of the leading media, judiciary and football club officials and
national football associations to the problem.
In this issue, Diary brings essays by Tvrtko Kulenović and Milica Nikolić. Mil-
ica Nikolić (Dnevnik čitanja – The Diary of Reading) writes about the Džepni Am-
sterdam (Pocket Amsterdam) by Daša Drndić, about the crimes of the 20th century,
as well as about somewhat less horrible, but similar, potentials of the 21st century.
Tvrtko Kulenović, literary essayistically and inspiringly, writes down his memo-
ries, memories of his literary and non-literary acquaintances, he writes about the
maturity, oriental philosophies and the Mayan philosophy, about war, crimes, the
dead, the living, about himself and about our, modern world.

In the Dialogue section, this issue brings an interview with Dževad Karahasan,
one of the most significant Bosnian-Herzegovinian and European contemporary
writers. The interview was conducted by literary critic Jasmina Ahmetagić. Kara-
hasan answers numerous questions about his works, about the status of the writer
today and here, and beyond, about the awards and his long literary career. Dialogue
also brings an interview with the Serb writer Vladislav Bajac, conducted by Mladen
Vesković, about the status of our and foreign publishers today, about journalism
and literature and their functionality in the context of new technologies, as well
as about a series of Bajac’s works. In this edition of Sveske the reader can also find
Željko Ivanković’s interview with (Imati 85 godina....) Franjo Likar, one of the most
significant Bosnian-Herzegovinian contemporary fine artists, as well as an inter-
view in which poet Ferida Duraković answers questions posed by her fellow poet
Adisa Bašić (“Pjesme treba pisati rijetko i nerado” – Poems should be written rarely
and reluctantly).
In this issue Sveske gave a lot of space to the (In)visible, an anthology of Roma-
ny poetry, with an introductory note written by Dragoljub Acković. The anthology
includes all significant poets from the region: Rajko Brajdić Šajnović, Jože Livijen,
Jožek Horvat Muc, Romeo Horvat Popo, Mladenka Šarkenzi, Kasum Cana, Bajro
Bajrić, Fari Ibraimovski, Rasim Sejdić, Šemso Avdić, Marko Aladin Sejdić, Hedi-
na Tahirović-Sijeričić, Ljatif Mufaeleskoro Demir, Demirov Sabri, Neđo Osman,
Ruždija Ruso Sejdović, Kujtum Pačaku, Mehmed Saćip, Alija Krasnići, Bajram Hal-
iti, Gina Ranjičić, Slobodan Berberski, Rajko Đurić, Jovan Nikolić, Predrag Jovičić,
Gordana Đurić, Desenak Ranđelović, Miroslav Mihajlović, Ištvan Farkaš, Miroslav
Mihajlović, Trifun Dimić, Kadrija Šainović, Zoran Rašković, Baja Saitović-Lukin.
This issue of Sveske also presents poetry by Nikolaj Kančev, as well prose by
Mihajlo Pantić, Vladislav Bajac, Alma Lazarevska, Orhan Pamuk, Emil Andreev,
Ridvan Dibra, Anastasis Vistonitis, Zoran Ferić and Olivera Ćorveziroska.

Mediacentar Sarajevo
Direktor: Boro Kontić
Kolodvorska 3, 71000 Sarajevo, Bosna i Hercegovina
Telefon: (+387 33) 715 861
Telefax: (+387 33) 715 840
E-mail: [email protected]
www.sveske.ba
www.infobiro.ba
Korektura:
Kenan Efendić
Dizajn naslovne strane

Ognjenka Finci
Amra Zulfikarpašić
Grafičko oblikovanje:
Adnan Mahmutović
Štampa:
Kovertelux, Sarajevo
Tiraž: 700
Časopis izlazi četiri puta godišnje.
ISSN 1512-8539
Na osnovu mišljenja Federalnog ministarstva obrazovanja, nauke,

kulture i sporta, broj 02-15-5451/02 od 28.08.2002. godine, časopis
“Sarajevske sveske” oslobođen je plaćanja poreza na promet proizvoda.
Sarajevo, 2012.
View publication stats

Sarajevskesveske39-40 0

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Sarajevskesveske39-40 0

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Sarajevskesveske39-40 0

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

See discussions, stats, and author profiles for this publication at: https://www.researchgate.

MUŠKI SNOVI, NEOLIBERALNE FANTAZIJE I ZVUK OKLEVETANE

Article · January 2012

Podsaharska Afrika View project

Posle Jugoslavije, neokolonijalizam View project

The user has requested enhancement of the downloaded file.

Sarajevo Notebook magazine

Open Society Fund Bosnia and Herzegovina

TEMA BROJA Da li je Balkan muškog roda? (uredila Tatjana Rosić)

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 5

(NE VIDLJIVI) ANTOLOGIJA ROMSKE POEZIJE

6 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 7

8 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 9

PASOŠ / PUTOVNICA Nikolaj Kančev

PORTRET SLIKARA Slikarstvo Franjo Likara

Bilješke o autorima ............................................................................................. 563

Executive Summary ............................................................................................. 573

10 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

Virdžina: imenica muškog roda

Balkan se bez ikakve sumnje uglavnom smatra regionom kojim dominiraju

ledge 2000) str. 4.

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 13

14 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 15

16 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 17

18 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 19

Pisati roman je kao graditi kuću

Jasmina Ahmetagić: U svome radu nalazi-

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 23

24 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

J. A.: Šta je inicijalni okidač za pisanje Istočnog diwana? Brojnost epizoda,

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 25

26 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

J. A.: Kako sa svojim vremenom korespondira sufijski misticizam prisutan u

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 27

28 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 29

30 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

J. A.: Doktorirali ste na Krleži (Dramaturški modeli u Glembajevskom ciklusu).

J. A.: Mnogostruki su putevi naših saznanja.

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 31

32 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 33

J. A.: Rekoh malopre da je rano da se svode računi, između ostalog, podstaknu-

34 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

J. A.: Opet se udaljavate od teme.

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 35

J. A.: Da li je Faruk, junak Šahrijarovog prstena, u svom stalnom udevanju priče

36 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 37

J. A.: U Šahrijarovom prstenu je jedan esej o narodnom kolu – zapravo esej o

38 | SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40

J. A.: Figani iz Šahrijarovog prstena, poput jurodivog, jednostavno kazuje oči-

SARAJEVSKE SVESKE Nº 39/40 | 39

J. A.: Stav je modernog intelektualca da u svetu nema nevinih. Da li je potrebno

K. A. Appiah, The Honour Code, Norton, New York 2010.

Jozefina Dautbegović, “Neidentificirani”, u: Sarajevske sveske, broj 4, 2003, 271