Arisarah's Reviews > چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم

چند سال پیش به قصد این که کتاب خوندن رو تبدیل کنم به روتین زندگی مادرم، بعد از بی‌رحمانه جویدن مغز آقای فروشنده و کلی این پا و اون پا کردن، این کتاب رو خریدم واسه‌ش. با خودم گفتم خب شخصیت اصلی این کتاب هم یک زن خانه‌داره، حتماً شباهت‌های زیادی پیدا می‌شه بین دنیاهاشون و می‌تونه به راحتی ارتباط برقرار کنه با کتاب اما هر بار که موقع خوندنش می‌دیدمش و ازش می‌پرسیدم: «چطوره؟» با بی‌رغبتی و بی‌علاقگی تمام شونه بالا می‌انداخت و می‌گفت: «بد نیست.» یا «اون‌قدرا هم چیز خاصی نیست.» یا «معلوم نیست چی به چیه.» و این جملات به قدری تکرار شد، که جدا از دل‌سرد شدنم، خودم هم تا سال‌ها نرفتم سراغ این کتاب و خوندنش رو تا تونستم به تعویق انداختم. ولی وقتی شروع کردم به خوندنش، دیدم که نظرم چندان با نظر مامان هم‌سو نیست. به نظر من یک کتاب روان و دوست‌داشتنی و غیرزرده و روزمره‌های یک زن و مادر خانه‌دار ایرانی رو تا حد زیادی خوب به تصویر می‌کشه. این که به موازات این کار به اقلیت ارمنی می‌پردازه و تا حدودی درباره‌ی آداب زندگی‌شون اطلاعات می‌ده، در نوع خودش جالبه. اما عاری از ضعف هم نیست. ادبیات شخصیت‌ها گاهاً مصنوعی و نچسب می‌شه و از ملموس بودن داستان، کم می‌کنه. پایان‌بندی به شدت ناامیدکننده و شتاب‌زده‌ای هم داره. خیلی صداسیما‌وار، همه چیز گل و بلبل و به‌به چه‌چه می‌شه و مشکلات، حذف و آدم‌ها، جایگزین می‌شن. شعارزده و کلیشه‌ای و تکراری. و به همین خاطر من دلیل این‌ حجم از جایزه و ترجمه به زبان‌های دیگه و تجدید چاپ رو نمی‌فهمم. به طور خلاصه؛ کتاب بدی نیست، اما به قول مامان «اون‌قدرا هم چیز خاصی نیست.» این یکی رو باهاش موافقم ولی به خودش نگفتم هنوز.