Σωτήρης Καραγιάννης's Reviews > Οι Ξεγραμμένοι

Spoiler Free Review

Έγκλημα και Τιμωρία, the Ketchum Version

Νομίζω ότι όσο διαβάζω περισσότερο Κέτσαμ, νιώθω την ίδια μαυρίλα όπως όταν διαβάζω Ντοστογκιέφσκι. Όπως ο Φίοντορ σου πετάει κατάθλα στη μάπα χωρίς σωτηρία, έτσι και ο Κέτσαμ παίζει στο ίδιο γήπεδο με τον δικό του τρόπο. Ακόμα και ο τίτλος "Οι ξεγραμμένοι" θα μπορούσε να είναι τίτλος του Ρώσου συγγραφέα.

Ο Ρέι είναι ένα παιδί όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του: κάνει μπάνιο στη λίμνη το καλοκαίρι, πίνει μπίρες με τον Τιμ και τη Τζένιφερ, είναι γυναικάς, δουλεύει στο μοτέλ των γονιών του, κάνει χόρτο και διοργανώνει πάρτι. Επίσης ο Ρέι έχει κατηγορηθεί για δύο άγριες δολοφονίες πριν 4 χρόνια, αλλά δεν βρέθηκαν ποτέ επαρκή στοιχεία για την ενοχοποίησή του. Τα πάντα διαταράσσονται με την έλευση της Καθριν, μίας νέας, όμορφης και επικίνδυνης κοπέλας στο βαρετό προάστιο και έτσι πολλά μυστικά αναδύονται στην επιφάνεια...

Ένα ταξίδι προς το αναπόφευκτο. Ένα ταξίδι στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον. Ένα ταξίδι σε μία εποχή που ενώ πέρασε, εμφανίζεται ξανά και ξανά μέσω της καθημερινής βίας της Αμερικής των όπλων.

Πάλι στους "Ξεγραμμένους" ο Κέτσαμ γράφει για ένα αμερικανικό προάστιο, αυτή τη φορά στην περίοδο του Βιετνάμ. Οι χαρακτήρες είναι για άλλη μία φορά ανθρώπινοι, με τα αυτοκαταστροφικά τους πάθη, τις ψυχικές ελλείψεις τους και τις συνεχείς απεγνωσμένες προσπάθειές τους για να τις καλύψουν. Κάποιοι πετυχημένα, κάποιοι αποτυχημένα, αλλά και στις δύο περιπτώσεις, κάθε προσπάθεια πληρώνεται με τίμημα.

Οι εικόνες και οι περιγραφές είναι πολύ ζωντανές, κάτι που λατρεύω στον Κέτσαμ ο οποίος έχει την τάση να σε "ταξιδεύει" σε άλλες δεκαετίες. Και σε αυτό το βιβλίο βλέπουμε τη σκοτωμένη παιδική αθωότητα του "Κοριτσιού της διπλανής πόρτας", την παιδική αφέλεια και τον τρόμο για το άγνωστο, με τη μόνη διαφορά, τα παιδιά δεν πάνε γυμνάσιο αλλά είναι αρκετά μεγάλα που θα μπορούσαν να καταταχτούν στο στρατό.

Είναι πολύ εύκολο να σε στιγματίσει μία λάθος επιλογή για πάντα. Οι τύψεις, οι ενοχές, ο φόβος και η αβεβαιότητα φθείρουν τους ανθρώπους και τους καθιστούν ψυχικά ερείπια που επιζητούν ένα χέρι βοηθείας - τις περισσότερες φορές καταστρέφοντας είτε το χέρι είτε τον εαυτό τους. Και αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο μάθημα που μας δίνει αυτό το βιβλίο. Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς ανεπανόρθωτες βλάβες. Χμμ κάτι μου θυμίζει αυτό.. Α ναι, κλασικός αγαπημένος Κέτσαμ!

Και εδώ δε λείπει η κριτική στην κοινωνία των αμερικανικών προαστίων (και όχι μόνο) όπως μας έχει μάθει ο Κέτσαμ, στο αμερικάνικο όνειρο, στις αποτυχημένες προσπάθειες εξάλειψης της ρουτίνας μέσω γρήγορων απολαύσεων, στη χαμένη γενιά του 'Ναμ, στα φονικά του Μάνσον, στα ντρόγκια, στο Γουντστοκ και στο κίνημα των Χίπης. Ένας κόσμος ζωντανός, τόσο οικείος όσο και άγνωστος για εμάς. Όπως ο Ρέι και η παρέα του παρακολουθούν τις εξελίξεις μέσω του ραδιοφώνου, έτσι και εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτών των γεγονότων σε πρώτο χρόνο διαβάζοντάς τες, δίνοντας στην ιστορία μία χρονική και άκρως αληθινή υπόσταση.

Μαυρίλα, απαισιοδοξία, άνθρωποι ξεγραμμένοι, άνθρωποι τέρατα.

Το βιβλίο δεν είναι τρόμου, αλλά κάτι αρκετά μπασταρδεμένο. Είναι δράμα μελέτης χαρακτήρων, με αρκετά έντονη γλώσσα και βία - ειδικά στο τελευταίο κομμάτι γίνεται το έλα να δεις. Εάν έχετε διαβάσει ξανά Κέτσαμ θα καταλάβετε, οι υπόλοιποι να περιμένε κάτι αρκετά αργό που χτίζει φανταστικά τους χαρακτήρες και την κορύφωση του τέλους. Δεν είναι βαρετό εάν σας αρέσουν τέτοιου είδους βιβλία. Εάν περιμένετε έντονη δράση και μυστήριο - αγωνία, δε θα σας το πρότεινα.

"Όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν, έμαθαν να ζουν - οι ξεγραμμένοι έμαθαν να επιβιώνουν."