KamRun 's Reviews > The Diary of a Young Girl

Dear Mom and Dad, Dear Friends,
That’s my end. They have come to take me to be shot. To hell. Dying at the utmost of victory is a little unfortunate, but what cares? The importance of an event is just in human’s mind. Pierre Benoit/ February 08, 1943/ Free interpretation from Letters of Those Who Were Being Shot.

A letter to Anne Frank

My Dear Little Girl,
Until today, it has never occurred to me that going through a page of a book into the last page was so annoying and distressing. I have read too many books that its author has left it in the middle but any open ending and unfinished one hasn’t been so painful for me. If I read the book disregarding your story, it is nothing more than the personal notes of a freshly mature girl: description of unimportant stories, the passionate feelings of adolescence and nags about food and living conditions during the Second World War. But now that I know what happened to you, will I can leave easily your wishes, the future you imagined for yourself, your dreams and hopes without grief and tear? You wished to be devoted to something, you wanted to be useful and make joy for all those who you might never saw. You wanted to live even after your death. Although your memories didn’t end the way you wanted, Although the story of your grey but hopeful days remained unfinished, I followed your unwritten story up to the top of Auschwitz chimneys, until the Bergen-Belsen mass graves. Your wish came true. You are a symbol of innocence, hope and depredated childhood for me and thousands of others. Though you lost your life, your love to the life, to the tree, to the sky has become a power in our heart to fight that part of human nature which took the living chance from you to not portray your fate in other children; To you and Peter be the last children of human being who were drawn to the cross of injustice and discrimination. Yes, we swore and we will stand up to the day that human being is the helper of the other one.
Tehran, February 12, 2018

پدر و مادر عزیزم، دوستان عزیز! این پایان کار من است. آمده‌اند که من را برای تیرباران شدن ببرند، به جهنم. مردن در منتهای پیروزی کمی تاسف‌آور است، اما چه اهمیتی دارد؟ اهمیت یک واقعه تنها در خیال آدمی‌ست - پییر بنوآ 8 فوریه 1943 / برداشت آزاد از نامه‌های تیرباران شده‌ها

نامه‌ای به آن فرانک

دخترک عزیزم

تا امروز هرگز پیش نیامده بود که گذر از یک صفحه‌ی کتاب به صفحه‌ی آخر برایم چنین عذاب‌آور و ناراحت کننده باشد. کتاب‌های زیادی خوانده‌ام که نویسنده آن را نیمه‌کاره رها کرده، اما هیچ پایان باز و به سرانجام نرسیده‌ای این اندازه برایم دردآور نبود. کتاب را اگر فارغ از سرگذشتت بخوانم، چیزی نیست جز دلنوشته‌های یک دختر تازه بالغ: شرح ماجراهای بی‌اهمیت، احساسات پرشور دوران نوجوانی و غرولند‌هایی درباره‌ی خوراک و وضعیت زندگی در دوران جنگ جهانی دوم. اما حالا که می‌دانم چه بر سرت آمده، مگر می‌توانم از آرزوهایت، از آینده‌ای که برای خود متصور بودی، از رویاها و امیدهایت، به سادگی بدون اندوه و اشک بگذرم؟ تو آرزو داشتی وقف چیزی شوی، می‌خواستی مفید شوی و برای همه‌ی آن‌ها، حتی کسانی که هرگز ندیدی لذت بیافرینی. می‌خواستی بعد از مرگت هم به زندگی ادامه دهی. اگر چه خاطراتت آن‌طور که می‌خواستی به پایان نرسید، اگر چه داستان روزهای خاکستری ولی پر امیدت ناتمام ماند، اما من داستان نانوشته‌ی تو را تا بلندای دودکش‌های آشویتس دنبال کردم، تا گورهای دسته‌جمعی برگن. تو به آرزویت رسیدی. تو برای من و هزاران تنِ دیگر نمادی هستی از معصومیت، امید و کودکی‌ای که به یغما رفته است. اگرچه زندگی تو از دست رفت، اما عشقِ تو به زندگی، به درخت، به آسمان در قلب ما نیرویی شد برای مبارزه با آن بخش از سرشت انسان که فرصت زیستن را از تو گرفت، تا سرنوشت تو در کودکان دیگر تجسم نیابد، تا تو و پتر آخرین فرزندان انسان باشید که به صلیب بی‌عدالتی و تبعیض کشیده می‌شوید. آری، ما قسم خوردیم و تا آن روز که انسان یارِ انسان باشد مقاومت خواهیم کرد

تهران - 12 فوریه 2018