Maria Bikaki's Reviews > Αγαπητέ Θεέ

Ξεχνάμε ότι η ζωή σπάει, ότι η ζωή, από τη μια στιγμή στην άλλη, γίνεται χίλια κομμάτια, ότι η ζωή είναι εφήμερη. Κάνουμε όλοι σαν να ήμαστε αθάνατοι.
Οι σκέψεις που δεν τις λες, είναι σκέψεις που βαραίνουν, σε στοιχειώνουν, σου φορτώνονται, που μουχλιάζουν και δεν κάνουν χώρο να ρθουν οι καινούριες σκέψεις. Άμα δε μιλάς, γίνεσαι ένας σκουπιδοτενεκές, γεμάτος παλιές σκέψεις που σαπίζουν.
Κατάλαβα ότι ήσουν εδώ ότι μου έλεγες το μυστικό σου: Κοίτα κάθε μέρα τον κόσμο σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ε λοιπόν την ακολούθησα τη συμβουλή σου: Σαν να ήταν η πρώτη φορά. Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα από τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Άκουγα τις φωνές που έρχονταν από το διάδρομο σαν από το θόλο μιας εκκλησίας. Ζούσα. Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος.
Ένα μικρό βιβλίο μ’ ένα μεγάλο περιεχόμενο. Πραγματικά ευρηματικός ο τρόπος που ο συγγραφέας γίνεται παιδί και μέσα από το κείμενο του και τη φωνή του μικρού του ήρωα μας μιλάει για το θάνατο τον κατά πάσα πιθανότητα μεγαλύτερο φόβο όλων μας. Και την ίδια ώρα που το κάνει αυτό το κείμενο του καταφέρνει να αποπνέει μια ιδιαίτερη αισιοδοξία και ελπίδα. Με συγκλόνισε η ανάγκη αυτού του μικρού παιδιού για πίστη, η δύναμη που απέκτησε μέσα από τις επιστολές του στο Θεό την ύπαρξη του οποίου μέχρι τότε αμφισβητούσε. Δε θυμάμαι πότε κύλησαν τόσα πολλά δάκρυα από τα μάτια μου τελευταία για ένα βιβλίο.