What do you think?
Rate this book
Le Cycle de l'invisible #3
Αγαπητέ Θεέ
"Αγαπητέ Θεέ, Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο. Σου το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα; Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους."
96 pages, Paperback
First published January 1, 2002
About the author
Éric-Emmanuel Schmitt
167 books3,784 followersEric-Emmanuel Schmitt is a Franco-Belgian playwright, short story writer and novelist, as well as a film director. His plays have been staged in over fifty countries all over the world.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 4,354 reviews
March 17, 2021
عزيزي ربنا
أنا موافق إن انت تزورني زيارة قصيرة. في افكاري طبعاً. اتهيألي هتبقى حاجة جميلة. أنا نفسي إنك تيجي. ساعات الشغل بتاعتي من 8 الصبح لحد 9 بالليل بقية الوقت بانام. أحياناً باغفل الصبح علشان العلاج. بس حتى لو كنت نايم، صحيني وقلبك جامد
لو أنني سُئلت عن أصعب كتاب قرأته في حياتي لكان جوابي هذا الكتاب بلا تردد
فالكتاب يحمّلني جميع المشاعر التي قد تنتاب أي مخلوق عاش أو يعيش أو سيعيش على هذه الأرض
فبينما القارئة تتلذذ بالنص كانت الإنسانة في تعاني مع الطفل المسكين وتبكي حتى يتورم جفناها و الأم بداخلي تود لو ضمته لضلوعها والفتاة تضحك بصوت عال وهي تقرأ خطابات أوسكار المذهلة البراءة والصدق
كل هذا كان بداخلي في نفس الوقت والغريب أن لا شعوراً منهم قد اصطدم بالآخر ، بل على العكس
كل جزء بداخلي كان يتكامل مع الاخر ويصل لمرحلة من الاندماج مجللة بالسكينة وفي نفس الوقت الخجل من النفس
لا أستطيع أن اشرح لك
يجب أن تقرأ لتفهمني
أنت لا تحتاج لكتب متحذلقة تحاول التفلسف وإسداء النصح وتغيير طريقة حياتك ونظرتك للأمور لتقترب من الروحانيات
أنت بحاجة لكلمات أوسكار كما ترجمها العبقري محمد صالح
بل إنني اعتبر أنه لو ما فعل المترجم شيئاً في حياته غير هذه الترجمة لكانت كافية في نظري لتجعله واحداً من أعظم الناجزين على الأرض
أن يتشرب الرواية بهذه الطريقة
أن يقدم روحها لا مجرد كلماتها ببساطة طفل يحمل بداخله عمقاً يأسرك
ولا أظنني أنظر إلى العالم من حولي بنفس الطريقة بعد قراءة كتاب كهذا
هناك أشياء تقابلها في حياتك صدفة تظل بداخلك لما تبقى لك من عمر
وأظن أن هذا الكتاب هو إحداها
هذه هي قصة طفل صغير يحتضر
يقرر أن يرسل خطابات إلى الله في الأيام القليلة المتبقية له في هذه الدنيا
وفي كل يوم كان يقرر أن يعيش عشر سنوات بأكملها
وهكذا يبلغ في أقل من إثنتي عشر يوماً أكثر من مئة عام
اسأل نفسك بعد نهاية الكتاب
هل شعرت بال��يق أو وجدت الألفاظ غير لائقة
إن كانت إجابتك نعم
فأنت تحتاج للكثير من التأمل في حياتك وأفكارك
ربما تجد نوراً من نوعٍ ما
كل ما الناس فى المستشفى تسمع كلمة "موت" ، تبطل تسمعك. تأكد ان الشخص اللي بيسمعك في اللحظة دي بتطلع في ودانه سدادات هواء وتبص تلاقيه فجأة راح مغير الموضوع، أنا جرّبت القصة دي مع كل الناس هنا إلا ماما الوردية...يومها الصبح كنت عاوز أجرب إذا كانت هي كمان سمعها هيتقل بعد السؤال بتاعي:
- ماما، اتهيأ لي ماحدش عاوز يقول لي ان انا هاموت قريب.
بصت لي... ياترى ردّ فعلك هايبقى زي الباقيين؟ بلاش أرجوك يا مشرحة لاجيدوك اسمعيني وبلاش تتطرشي!
- و إيه لازمة انهم يقولوا لك يا أوسكار
طالما انت عارف كده لوحدك؟
اوبا!! سمعِت!
;;;;;;;;;;
عزيزي ربنا:
النهاردة سن المراهقة بتاعتي، والمسائل مش ماشية بهدوء.هنعمل إيه الدنيا كده!كل مشاكلي – مع اصحابي ومع أهلي – من ورا البنات. أنا سعيد إنه بالليل لمّا أتم العشرين هاقدر أستريح من كل ده وأبص عليه على إنه جزء من الماضي. عموماً أنا متشكر على البلوغ والكلام ده كله بس مش هاتكلم في المواضيع دي أكتر من كده.
- بيجي بلو أنا عاوز أقول لك : أنا مش عاوزهم يعملوا لك العملية، انت حلوة كده زي ما انت . اللون الأزرق لايق عليك جداً.
كنت شايف كويس إزاي كلامي عاجبها، بس انا ما كنتش باقول كده علشان كلامي يعجبها بس كان واضح إنه عاجبها.
- أنا عاوزاك إنت يا أوسكار تحميني من الأشباح.
- تقدري تعتمدي عليّ يا بيجي.
انا كنت فخور قوي إنه أنا اللي في الآخر انتصرت!
- أوسكار ممكن تبوسني؟!!
الظاهر إن البوس ده عند البنات هو أهم حاجة في الدنيا، ما يقدروش يعيشوا من غيره. بس بيجي بلو ما كانتش صايعة زي الصينية، إدتني خدّها أبوسه ...بس البوسة دي خلتني أعرق
;;;;;;;;;;
عزيزي ربّنا
حصل يا ربّنا ...حصل! أنا وبيجي بلو إجوّزنا. النهاردة 21 ديسمبر، وأنا باخلص اللي بيسموه العقد التالت وبقيت مجّوز.أنا وبيجي قررنا نأّجل موضوع العيال دلوقت.أظن إن هيّ لسة مش مستعدّة للخلفة دلوقت.
و أنا باخلّص الجواب أقدر أقول إن اليوم النهاردة كان يوم موفق. يوم عائلي. اتبنيت ماما الوردية، علاقتي الأسرية بحماي وحماتي علاقة كويسة، مراتي رجعت لي سليمة معافاة
بس لونها إوردّ على الساعة 11... مش مهم!
إلى اللقاء بكره، قبلاتي
عزيزي ربّنا
تمّيت الستّين، وبادفع تمن الأخطاء اللي عملتها امبارح بالليل.حالتي مش تمام، رجعت المستشفى بكل سرور.الظاهر إنه هي دي الشيخوخة، السفر والتنطيط ما بقاش ينفع ولا يبسط.و ما عنديش أي رغبة إني أخرج من هنا.اللي ما لحقتش أحكيلك عنه في جواب امبارح التمثال بتاع بيجي بلو اللي شفته في البيت بتاع ماما الوردية على الرف فوق السلّم.أحلف لك بإيه...هيّ الخالق الناطق ومعمولة من الجبس. اللبس والجلد واللون المزرق.ماما الوردية شايفة إن التمثال بتاع مريم العدرا، مامتك على قد ما فهمت اللي الناس بتصلي لها في البيت ده من زمان.و ماما الوردية وافقت تديني التمثال ده هدية. حطيت التمثال عندي على الكومودينو في الركن.كده كده التمثال هيرجع لماما الوردية بما إني اتبنيتها
عزيزي ربّنا
تميت ال100 . بانام كتير وصحتي تعبت.
حاولت أشرح لأهلي إن الحياة دي هدية غريبة.في الأول بنتغر فيها: بنبقى فاكرين إن الهدية دي هتفضل معانا ونستخدمها للأبد.و بعد كده ما بنحسش بقيمتها: لمّا بنفتكر إنّها قصيرة ومش كاملة حتى لدرجة إن احنا بنبقى عاوزين نتخلص منها. وفي الآخر بنعرف إنها في الواقع ما كانتش هدية ، ده كان دين.و ساعتها بنحاول نعمل اللي نقدر عليه علشان نرد الدين ده.أنا عندي 100 سنة وعارف أنا باتكلم عن إيه.كل لمّا بتكبر كل ما ذوقك بيبقى أحسن علشان تقدّر الحياة.لازم تبقى فنّان وحسّك راقي، أي عيّل ممكن يستمتع بالحياة وهوه عنده 10 ولاّ 20 سنة إنّما الواحد لمّا يبقى عنده 100 سنة ومش قادر يتحرك ما بيفضلش حاجة غير العقل اللي الواحد يقدر يستخدمه.مش عارف إذا كنت قدرت أقنعهم ولاّ لأ.
زورهم يا رب! انا دوري انتهى وتعبت حبتين.
September 30, 2021
Oscar et la Dame Rose = Oscar And The Lady In Pink (Le Cycle de l'invisible #3), Éric-Emmanuel Schmitt
A young boy named Oscar lives in the hospital, because he suffers from a type of cancer. He writes letters to God to talk about his life at the hospital.
First letter: In the first letter, Oscar presents Mamie-Rose: she was, she says, a wrestler named "Strangler of Languedoc". Now she is incredibly old, too much to work as a Pink Lady. Unlike the rest of the hospital staff, Mamie-Rose does not try to deny that Oscar has only a short time to live so she can talk to him about his death with her.
Second letter: As Oscar is sick, his parents visit him every Sunday. One day, his parents come to the hospital, but not a Sunday, as usual, and instead of visiting him, without even greeting Oscar, they talk to Dr. Dusseldorf, who tells them that the death of Oscar is inevitable. His parents are so depressed to go see him after learning that there is no chance to save him. Unfortunately, by hiding behind the door, Oscar has secretly heard the conversation and is disappointed by his parents, whom he calls cowardly. Later, he talks to Mamie-Rose about his problems with his parents and tells him that he hates them. In addition, Oscar asks him to come and see him every day and she actually gets permission to do so. To help Oscar enjoy the rest of her life, Mamie-Rose invents a game: from this day, every day counts for ten years; in this way, he has the opportunity to experience all stages of life. He does this during the last twelve days of the year.
Third letter: During his adolescence, he falls in love with Peggy Blue, a girl who has a blood problem that makes her all blue. Oscar makes the decision to protect her from the ghosts, but Popcorn, jealous, says Peggy Blue is his and tells Oscar to "take" Sandrine, which she is really interested in Oscar. He goes to see Sandrine and she kisses him just as his parents arrive. But Oscar does not want to see them and he ignores them while listening to music: Nutcracker. After their visit, Mamie-Rose gives her the courage to tell Peggy that he finds her beautiful by saying that Popcorn "bluffs". Oscar and Peggy end up kissing each other and he asks God to marry him.
Fourth letter: At age thirty, Oscar marries Peggy. During the night Oscar hears noises and thinks there are ghosts who are torturing Peggy so he gets up to see if it's her screaming. It's Bacon, a burnt kid screaming because of his burns. Finally, Peggy allows Oscar to sleep with her, but the medical staff do not agree. They must be sanctioned at night due to their illnesses. Fortunately, Mamie-Rose arrives to defend the children. Mamie-Rose brings Oscar to the chapel to show him that death must not be a moral suffering. In addition, he asks God that Peggy's operation is going well.
Fifth letter: Peggy Blue is operated on this day. The operation is successful, the doctors say that over the days it will become more and more pink. Then Oscar meets his in-laws, whom he treats with great respect. Finally, when they leave, they entrust their daughter. That day is a family day, Oscar sympathizes with his in-laws and he adopts Mamie-Rose, as he did with Bernard, his teddy bear. At the end of this day, he is 40 years old.
Sixth letter: When the "Chinese" (Sandrine) tells Popcorn that she and Oscar have kissed, Popcorn reports it to Peggy who breaks up with Oscar although he tries to defend himself. Brigitte, a child with Down syndrome, comes to her room and kisses her. The whole floor treats him of cavalry because of that. But Oscar still loves Peggy and Mamie-Rose is trying to give him courage. At the end of the day, he is 50 years old.
Seventh letter: On Christmas day, Oscar is reconciled with Peggy Blue, but as his parents come to celebrate Christmas with him, he can not stay with her. At the thought of having to spend this evening with his parents who will offer him a lot of gifts, he organizes his fugue. After bartering with Einstein, Bacon and Popcorn, they agree to help him hide in Mamie-Rose's car. When he rings at his door after a nap in the car, she is surprised and she persuades him to phone his parents who seek him. Then, they spend a merry Christmas together. Mamie-Rose even offers a small statue of the Virgin because she thinks she looks like Peggy. At Mamie-Rose's request, they watch Midnight Mass on television and also a wrestling match she recorded. That day, Oscar learns that his parents have forgotten that they are doomed to die too. This confidence improves the relationship between the child and his parents.
Eighth, ninth, and tenth letter: From age 70 to 80, Oscar spends time thinking. Of course, Mamie-Rose helps her think. Finally Oscar takes the debt of Dr. Dusseldorf who has feelings of guilt because he can not cure him. Then comes a difficult time that begins for him, because Peggy's operation is successful and she goes home with her parents.
Eleventh letter: Finally Oscar receives the visit of God at dawn, when he repels the night. At that moment, Oscar understands the difference between God and men: God is tireless and men are never tired. In addition, God tells him his secret: "to look at the world every day as if it were the first time" and Oscar follows his advice.
Twelfth letter: At one hundred years old, he tries to explain to his parents that life is a strange gift. At first, we overestimate her and we believe that we will live forever, then we underestimate her and finds her rotten and too short and finally we learn that she is not a gift, but just a loan, so we need we appreciate it.
Thirteenth letter: Oscar is one hundred and ten years old, and admits, "I think I'm starting to die". This is the last letter he writes. He dies at the end of this letter.
Fourteenth letter: This time it's Mamie-Rose who is writing instead of Oscar. She tells God that Oscar died and died while his family went to have coffee. He did that while they were there to avoid the violence of that moment. She says she can not compare her grief with the insurmountable one of Oscar's parents. At the end of the letter, she says that he had deposited the word on his table for three days: "Only God has the right to wake me up". He becomes a believer in God.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «اسکار و خانم صورتی»؛ «اسکار و مادام رز»؛ «اسکار و خانم رز»؛ «اسکار و بانوی صورتی پوش»؛ «اسکار و بانویی با روپوش گلی»؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ تاریخ نخستن خوانش: روز پانزدهم ماه نوامبر سال 2004میلادی
عنوان: اسکار و خانم صورتی؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مهتاب صبوری؛ تهران، بازتاب نگار، 1382، در 75ص، شابک 9649283188؛ موضوع: داستانهای کوتاه از نویسندگان فرانسه - سده 20م
عنوان 2: اسکار و مادام رز؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مرتضی ثاقب فر؛ تهران، عطائی، 1383، در 76ص؛
عنوان 3: اسکار و خانم رز؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: فروغ طاعتی؛ تهران، هوای تازه، 1386، در 95ص؛ شابک9789642612000؛ چاپ دیگر تهران، سبز رایان گستر، 1387، در 92ص؛ شابک 9786009022595؛
عنوان 4: اسکار و خانم رز؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مهری فخارزاده؛ تهران، وزارت امور خارجه، 1390، در 96ص؛ شابک9789643615741؛
عنوان 5: اسکار و بانوی صورتی پوش؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: محبوبه فهیم کلام؛ تهران، دات، 1387، در 80ص؛ شابک9789648898118؛
عنوان 6: اسکار و بانوی صورتی پوش؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مهوش خرمی پور؛ تهران، صدای معاصر، 1392، در 99ص؛ شابک9786006298191؛
عنوان 7: اسکار و بانویی با روپوش گلی؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: ناصر زاهدی؛ تهران، پیدایش، 1387، در 79ص؛ شابک9789643495930؛
اسکار پسری ده ساله است، که به بیماری سرطان دچار شده، و دریافته است که به زودی دنیا را ترک خواهد کرد، او با راهنماییهای، «مامی رز یا خانم رز»، که هر روز برای دیدنش به بیمارستان کودکان میآید، تصمیم به ارتباط با خدا و نوشتن نامه هایی به او میگیرد؛ «اسکار» که تعریف دقیقی از خدا و چگونگی موجودیت وی ندارد، تنها به این دلیل که شنیده خدا آرزوها را برآورده کرده، و در روح هر انسان وجود دارد، همگی احساسهای خوشآیند و دردناک خویش را از راه این نامه ها در دوازده روز پایانی زندگی خویش، بیان میکند؛ با این امید که خدا آنها را بخواند و به وی پاسخ دهد؛ این نامه ها در حقیقت شرح حال زندگی ایشانست در دوازده روز؛ دوازده روز شیرین و شاعرانه، پر از وقایع عجیب و تکاندهنده؛ به برکت این نامه ها و ارتباط «اسکار» با خدا، او به آرامش ژرفی دست مییابد؛ و در دوازدهمین روز هنگامی که پدر، مادر، و «مامی رز» نزد وی میآیند، در کنار بدن بیجان او کاغذی را میبینند که روی آن نوشته: «فقط خدا حق داره منو بیدار کنه»؛
متن از صفحه آغازین کتاب: (خدای عزیز، اسم من «اُسکار» است.؛ ده سال دارم...؛ این نخستین نامه است که برایت مینویسم، چون که به خاطر درس و مشق، وقتش را نداشته ام؛ قبل از هرچیز بگویم: که من از نوشتن وحشت دارم...؛ چون که نوشتن چیزی نیست جز چاخان، که به آن رنگ لعاب میزنند، و خوشگلش میکنند...)؛ پایان نقل از متن کتاب
تاریخ بهنگام رسانی 04/09/1399هجری خورشیدی؛ 07/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
A young boy named Oscar lives in the hospital, because he suffers from a type of cancer. He writes letters to God to talk about his life at the hospital.
First letter: In the first letter, Oscar presents Mamie-Rose: she was, she says, a wrestler named "Strangler of Languedoc". Now she is incredibly old, too much to work as a Pink Lady. Unlike the rest of the hospital staff, Mamie-Rose does not try to deny that Oscar has only a short time to live so she can talk to him about his death with her.
Second letter: As Oscar is sick, his parents visit him every Sunday. One day, his parents come to the hospital, but not a Sunday, as usual, and instead of visiting him, without even greeting Oscar, they talk to Dr. Dusseldorf, who tells them that the death of Oscar is inevitable. His parents are so depressed to go see him after learning that there is no chance to save him. Unfortunately, by hiding behind the door, Oscar has secretly heard the conversation and is disappointed by his parents, whom he calls cowardly. Later, he talks to Mamie-Rose about his problems with his parents and tells him that he hates them. In addition, Oscar asks him to come and see him every day and she actually gets permission to do so. To help Oscar enjoy the rest of her life, Mamie-Rose invents a game: from this day, every day counts for ten years; in this way, he has the opportunity to experience all stages of life. He does this during the last twelve days of the year.
Third letter: During his adolescence, he falls in love with Peggy Blue, a girl who has a blood problem that makes her all blue. Oscar makes the decision to protect her from the ghosts, but Popcorn, jealous, says Peggy Blue is his and tells Oscar to "take" Sandrine, which she is really interested in Oscar. He goes to see Sandrine and she kisses him just as his parents arrive. But Oscar does not want to see them and he ignores them while listening to music: Nutcracker. After their visit, Mamie-Rose gives her the courage to tell Peggy that he finds her beautiful by saying that Popcorn "bluffs". Oscar and Peggy end up kissing each other and he asks God to marry him.
Fourth letter: At age thirty, Oscar marries Peggy. During the night Oscar hears noises and thinks there are ghosts who are torturing Peggy so he gets up to see if it's her screaming. It's Bacon, a burnt kid screaming because of his burns. Finally, Peggy allows Oscar to sleep with her, but the medical staff do not agree. They must be sanctioned at night due to their illnesses. Fortunately, Mamie-Rose arrives to defend the children. Mamie-Rose brings Oscar to the chapel to show him that death must not be a moral suffering. In addition, he asks God that Peggy's operation is going well.
Fifth letter: Peggy Blue is operated on this day. The operation is successful, the doctors say that over the days it will become more and more pink. Then Oscar meets his in-laws, whom he treats with great respect. Finally, when they leave, they entrust their daughter. That day is a family day, Oscar sympathizes with his in-laws and he adopts Mamie-Rose, as he did with Bernard, his teddy bear. At the end of this day, he is 40 years old.
Sixth letter: When the "Chinese" (Sandrine) tells Popcorn that she and Oscar have kissed, Popcorn reports it to Peggy who breaks up with Oscar although he tries to defend himself. Brigitte, a child with Down syndrome, comes to her room and kisses her. The whole floor treats him of cavalry because of that. But Oscar still loves Peggy and Mamie-Rose is trying to give him courage. At the end of the day, he is 50 years old.
Seventh letter: On Christmas day, Oscar is reconciled with Peggy Blue, but as his parents come to celebrate Christmas with him, he can not stay with her. At the thought of having to spend this evening with his parents who will offer him a lot of gifts, he organizes his fugue. After bartering with Einstein, Bacon and Popcorn, they agree to help him hide in Mamie-Rose's car. When he rings at his door after a nap in the car, she is surprised and she persuades him to phone his parents who seek him. Then, they spend a merry Christmas together. Mamie-Rose even offers a small statue of the Virgin because she thinks she looks like Peggy. At Mamie-Rose's request, they watch Midnight Mass on television and also a wrestling match she recorded. That day, Oscar learns that his parents have forgotten that they are doomed to die too. This confidence improves the relationship between the child and his parents.
Eighth, ninth, and tenth letter: From age 70 to 80, Oscar spends time thinking. Of course, Mamie-Rose helps her think. Finally Oscar takes the debt of Dr. Dusseldorf who has feelings of guilt because he can not cure him. Then comes a difficult time that begins for him, because Peggy's operation is successful and she goes home with her parents.
Eleventh letter: Finally Oscar receives the visit of God at dawn, when he repels the night. At that moment, Oscar understands the difference between God and men: God is tireless and men are never tired. In addition, God tells him his secret: "to look at the world every day as if it were the first time" and Oscar follows his advice.
Twelfth letter: At one hundred years old, he tries to explain to his parents that life is a strange gift. At first, we overestimate her and we believe that we will live forever, then we underestimate her and finds her rotten and too short and finally we learn that she is not a gift, but just a loan, so we need we appreciate it.
Thirteenth letter: Oscar is one hundred and ten years old, and admits, "I think I'm starting to die". This is the last letter he writes. He dies at the end of this letter.
Fourteenth letter: This time it's Mamie-Rose who is writing instead of Oscar. She tells God that Oscar died and died while his family went to have coffee. He did that while they were there to avoid the violence of that moment. She says she can not compare her grief with the insurmountable one of Oscar's parents. At the end of the letter, she says that he had deposited the word on his table for three days: "Only God has the right to wake me up". He becomes a believer in God.
عنوانهای چاپ شده در ایران: «اسکار و خانم صورتی»؛ «اسکار و مادام رز»؛ «اسکار و خانم رز»؛ «اسکار و بانوی صورتی پوش»؛ «اسکار و بانویی با روپوش گلی»؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ تاریخ نخستن خوانش: روز پانزدهم ماه نوامبر سال 2004میلادی
عنوان: اسکار و خانم صورتی؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مهتاب صبوری؛ تهران، بازتاب نگار، 1382، در 75ص، شابک 9649283188؛ موضوع: داستانهای کوتاه از نویسندگان فرانسه - سده 20م
عنوان 2: اسکار و مادام رز؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مرتضی ثاقب فر؛ تهران، عطائی، 1383، در 76ص؛
عنوان 3: اسکار و خانم رز؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: فروغ طاعتی؛ تهران، هوای تازه، 1386، در 95ص؛ شابک9789642612000؛ چاپ دیگر تهران، سبز رایان گستر، 1387، در 92ص؛ شابک 9786009022595؛
عنوان 4: اسکار و خانم رز؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مهری فخارزاده؛ تهران، وزارت امور خارجه، 1390، در 96ص؛ شابک9789643615741؛
عنوان 5: اسکار و بانوی صورتی پوش؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: محبوبه فهیم کلام؛ تهران، دات، 1387، در 80ص؛ شابک9789648898118؛
عنوان 6: اسکار و بانوی صورتی پوش؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: مهوش خرمی پور؛ تهران، صدای معاصر، 1392، در 99ص؛ شابک9786006298191؛
عنوان 7: اسکار و بانویی با روپوش گلی؛ نویسنده: اریک امانوئل اشمیت؛ مترجم: ناصر زاهدی؛ تهران، پیدایش، 1387، در 79ص؛ شابک9789643495930؛
اسکار پسری ده ساله است، که به بیماری سرطان دچار شده، و دریافته است که به زودی دنیا را ترک خواهد کرد، او با راهنماییهای، «مامی رز یا خانم رز»، که هر روز برای دیدنش به بیمارستان کودکان میآید، تصمیم به ارتباط با خدا و نوشتن نامه هایی به او میگیرد؛ «اسکار» که تعریف دقیقی از خدا و چگونگی موجودیت وی ندارد، تنها به این دلیل که شنیده خدا آرزوها را برآورده کرده، و در روح هر انسان وجود دارد، همگی احساسهای خوشآیند و دردناک خویش را از راه این نامه ها در دوازده روز پایانی زندگی خویش، بیان میکند؛ با این امید که خدا آنها را بخواند و به وی پاسخ دهد؛ این نامه ها در حقیقت شرح حال زندگی ایشانست در دوازده روز؛ دوازده روز شیرین و شاعرانه، پر از وقایع عجیب و تکاندهنده؛ به برکت این نامه ها و ارتباط «اسکار» با خدا، او به آرامش ژرفی دست مییابد؛ و در دوازدهمین روز هنگامی که پدر، مادر، و «مامی رز» نزد وی میآیند، در کنار بدن بیجان او کاغذی را میبینند که روی آن نوشته: «فقط خدا حق داره منو بیدار کنه»؛
متن از صفحه آغازین کتاب: (خدای عزیز، اسم من «اُسکار» است.؛ ده سال دارم...؛ این نخستین نامه است که برایت مینویسم، چون که به خاطر درس و مشق، وقتش را نداشته ام؛ قبل از هرچیز بگویم: که من از نوشتن وحشت دارم...؛ چون که نوشتن چیزی نیست جز چاخان، که به آن رنگ لعاب میزنند، و خوشگلش میکنند...)؛ پایان نقل از متن کتاب
تاریخ بهنگام رسانی 04/09/1399هجری خورشیدی؛ 07/07/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
May 23, 2017
Este o lectură ușoară, practic o nuvelă tipărită în format de carte. Am citit-o într-o singură zi la birou (nu-i spuneți șefului meu, vă rog), la îndemnul unui coleg nou. Prin prisma stilului intenționat pueril, nu mi s-a părut că începe promițător, dar lectura m-a prins treptat și am continuat să citesc cu nesaț. Metafora de a trăi zece ani într-o singură zi mi s-a părut absolut fabuloasă, făcând să pară mai puțin tragică situația unui copil care mai are de trăit doar 12 zile. Te face să te gandești la cât de importantă este fiecare zi din viața ta și te motivează să nu mai pierzi timpul cu lucruri sau cu oameni care nu merită să le acorzi din timpul tău. De-asta citesc eu beletristică: deoarece citind despre viețile altora pot vedea din altă perspectivă propria mea viață.
May 22, 2024
“إنهم يتصرفون وكأن المرء يأتي للمشفى كي يشفى فقط. ولكن في الواقع هناك من يموت هناك أيضاً.."
أوسكار و السيدة الوردية ..رواية قليلة الصفحات بتحكي قصة الأيام ال١٢ الأخيرة في حياة الطفل 'أوسكار' مريض السرطان حيث كان يتلقي علاجاً كيمياوياً في أحد المستشفيات وكانت تزوره السيدة الوردية لقضاء بعض الوقت معه و التخفيف عنه...
علي رغم من قصر الرواية إلا إنها تحتوي علي الكثير من المشاعر و الأفكار العميقة ومكتوبة بإسلوب سلس وبسيط...
رواية متوسطة المستوي..متأثرتش بيها أوي مثل معظم القراء ولكنها مازالت رواية إنسانية وتستحق القراءة..
أوسكار و السيدة الوردية ..رواية قليلة الصفحات بتحكي قصة الأيام ال١٢ الأخيرة في حياة الطفل 'أوسكار' مريض السرطان حيث كان يتلقي علاجاً كيمياوياً في أحد المستشفيات وكانت تزوره السيدة الوردية لقضاء بعض الوقت معه و التخفيف عنه...
علي رغم من قصر الرواية إلا إنها تحتوي علي الكثير من المشاعر و الأفكار العميقة ومكتوبة بإسلوب سلس وبسيط...
رواية متوسطة المستوي..متأثرتش بيها أوي مثل معظم القراء ولكنها مازالت رواية إنسانية وتستحق القراءة..
October 7, 2013
this was one lovely little book: short but extremely powerful. I absolutely loved the way he thought about his age, managing to present himself not as a dying boy, but as a grown up who's seen and done it all. wonderful
July 14, 2019
قصة طويلة أو رواية قصيرة غنية بالمشاعر عن طفل مصاب بالسرطان في أيامه الأخيرة، وعلاقته بمن حوله ووالديه، والأهم علاقته بسيدة مسنة تحاول أن تزرع الأيمان البسيط بداخله وتطلب منه الكتابة للرب عن آماله وطموحاته
الرواية مكتوبة بشفافية عالية ورغم قصرها إلا أنها مليئة بالمشاعر وصعب أن تمحى من ذاكرة أي من يقرأها بسهولة، لكن هناك عدة ملاحظات خاصة بالترجمة والرواية نفسها
بالنسبة للترجمة كان يمكن أن تكون أفضل من ذلك، كما أن المقدمة في بداية الرواية افسدت العمل من وجهة نظري، فهي تحرق الأحداث وتوجه القارئ للتفكير بطريقة معينة وللنظر إلى العمل من زواية محددة، وكان الأفضل أن تكون في نهاية الرواية أو تحذف نهائيا طالما لا تعدو وجهة نظر نقدية للعمل يمكن أن يتفق معها القارئ أو يختلف
بالمناسبة وصف السيدة الوردية بأنها كانت بطلة في المصارعة الحرة الامريكية لا يتفق مع تلك الرياضة التي لا تعدو كونها رياضة ترفيهية ذات سيناريو مسبق، أي أن أحداث المباراة يجري ترتبيها بين اللاعبين قبل بداية المباراة، واعتقد أن الكاتب كان يقصد نوع آخر من المصارعة وأن المترجم أخطأ، أ�� أن الكاتب نفسه لا يعرف الفارق بين المصارعة الترفيهية والمصارعة الحقيقية وتلك كارثة أخرى
بالنسبة للرواية، لا استوعب طفل صغير عمره سبع سنوات يتكلم بتلك الطريقة التي تبدو في كثير من الأحيان أكبر من سنه، حتى لو تعرض لمرض يزيده نضجاً، وهي نقطة ضعف واضحة في العمل، أيضاً اصرار الكاتب على افساد شفافية العمل ببعض التفاصيل القبيحة، كأن يقبل طفلان بعضهما باللسان، ويبدو أن الكاتب لديه تصور معين بأن أي فتاة صغيرة لا تعبر عن حبها سوى بالقبلات، فالفتاتان في العمل وكلاهما في عمر البراءة يقومان بذلك
بشكل عام رواية جيدة تمنحك شعورا غريبا بالصفاء، لكنها ليست الرواية الأفضل كما يبالغ البعض
الرواية مكتوبة بشفافية عالية ورغم قصرها إلا أنها مليئة بالمشاعر وصعب أن تمحى من ذاكرة أي من يقرأها بسهولة، لكن هناك عدة ملاحظات خاصة بالترجمة والرواية نفسها
بالنسبة للترجمة كان يمكن أن تكون أفضل من ذلك، كما أن المقدمة في بداية الرواية افسدت العمل من وجهة نظري، فهي تحرق الأحداث وتوجه القارئ للتفكير بطريقة معينة وللنظر إلى العمل من زواية محددة، وكان الأفضل أن تكون في نهاية الرواية أو تحذف نهائيا طالما لا تعدو وجهة نظر نقدية للعمل يمكن أن يتفق معها القارئ أو يختلف
بالمناسبة وصف السيدة الوردية بأنها كانت بطلة في المصارعة الحرة الامريكية لا يتفق مع تلك الرياضة التي لا تعدو كونها رياضة ترفيهية ذات سيناريو مسبق، أي أن أحداث المباراة يجري ترتبيها بين اللاعبين قبل بداية المباراة، واعتقد أن الكاتب كان يقصد نوع آخر من المصارعة وأن المترجم أخطأ، أ�� أن الكاتب نفسه لا يعرف الفارق بين المصارعة الترفيهية والمصارعة الحقيقية وتلك كارثة أخرى
بالنسبة للرواية، لا استوعب طفل صغير عمره سبع سنوات يتكلم بتلك الطريقة التي تبدو في كثير من الأحيان أكبر من سنه، حتى لو تعرض لمرض يزيده نضجاً، وهي نقطة ضعف واضحة في العمل، أيضاً اصرار الكاتب على افساد شفافية العمل ببعض التفاصيل القبيحة، كأن يقبل طفلان بعضهما باللسان، ويبدو أن الكاتب لديه تصور معين بأن أي فتاة صغيرة لا تعبر عن حبها سوى بالقبلات، فالفتاتان في العمل وكلاهما في عمر البراءة يقومان بذلك
بشكل عام رواية جيدة تمنحك شعورا غريبا بالصفاء، لكنها ليست الرواية الأفضل كما يبالغ البعض
September 5, 2023
عندما تتحول الكلمات لفيض من البراءة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الحكمة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الإيمان
عندما تتحول الكلمات لفيض من الفلسفة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الأوجاع
عندما تتحول الكلمات لفيض من البساطة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الحب
و أخيرًا
عندما يأتى كاتب ليلخص معانى الحياة و الإنسانية كلها فى كلمات بسيطة مؤلمة تدمي القلب فهذا هو الأدب فى انقى معانيه
إريك إيمانويل شميت كتب فى 90 صفحة و كلمات قليلة ما عجز عنه الكثير فى تلخيص كل معانى الحياة .
بعض القصص لا يمكن لأحد أن يؤفيها حقها من الكلمات, هذا النوع من القصص يغنى عن الكثير من المؤلفات .
عندما تتحول الكلمات لفيض من الحكمة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الإيمان
عندما تتحول الكلمات لفيض من الفلسفة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الأوجاع
عندما تتحول الكلمات لفيض من البساطة
عندما تتحول الكلمات لفيض من الحب
و أخيرًا
عندما يأتى كاتب ليلخص معانى الحياة و الإنسانية كلها فى كلمات بسيطة مؤلمة تدمي القلب فهذا هو الأدب فى انقى معانيه
إريك إيمانويل شميت كتب فى 90 صفحة و كلمات قليلة ما عجز عنه الكثير فى تلخيص كل معانى الحياة .
"إنَ الحياة هبة غريبة، في البداية نغالي في تقديرها ونعتقد أننا استلمناها لنستخدمها دوما , ثم نسيء تقديرها حين نجد أن الحياة قصيرة جدا وغير كاملة ونكون مستعدين تقريبا للتخلي عنها وفي النهاية ندرك أنها لم تكن هبة بل دين وعندها نحاول أن نستحقه ."
بعض القصص لا يمكن لأحد أن يؤفيها حقها من الكلمات, هذا النوع من القصص يغنى عن الكثير من المؤلفات .
March 4, 2018
Ξεχνάμε ότι η ζωή σπάει, ότι η ζωή, από τη μια στιγμή στην άλλη, γίνεται χίλια κομμάτια, ότι η ζωή είναι εφήμερη. Κάνουμε όλοι σαν να ήμαστε αθάνατοι.
Οι σκέψεις που δεν τις λες, είναι σκέψεις που βαραίνουν, σε στοιχειώνουν, σου φορτώνονται, που μουχλιάζουν και δεν κάνουν χώρο να ρθουν οι καινούριες σκέψεις. Άμα δε μιλάς, γίνεσαι ένας σκουπιδοτενεκές, γεμάτος παλιές σκέψεις που σαπίζουν.
Κατάλαβα ότι ήσουν εδώ ότι μου έλεγες το μυστικό σου: Κοίτα κάθε μέρα τον κόσμο σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ε λοιπόν την ακολούθησα τη συμβουλή σου: Σαν να ήταν η πρώτη φορά. Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα από τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Άκουγα τις φωνές που έρχονταν από το διάδρομο σαν από το θόλο μιας εκκλησίας. Ζούσα. Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος.
Ένα μικρό βιβλίο μ’ ένα μεγάλο περιεχόμενο. Πραγματικά ευρηματικός ο τρόπος που ο συγγραφέας γίνεται παιδί και μέσα από το κείμενο του και τη φωνή του μικρού του ήρωα μας μιλάει για το θάνατο τον κατά πάσα πιθανότητα μεγαλύτερο φόβο όλων μας. Και την ίδια ώρα που το κάνει αυτό το κείμενο του καταφέρνει να αποπνέει μια ιδιαίτερη αισιοδοξία και ελπίδα. Με συγκλόνισε η ανάγκη αυτού του μικρού παιδιού για πίστη, η δύναμη που απέκτησε μέσα από τις επιστολές του στο Θεό την ύπαρξη του οποίου μέχρι τότε αμφισβητούσε. Δε θυμάμαι πότε κύλησαν τόσα πολλά δάκρυα από τα μάτια μου τελευταία για ένα βιβλίο.
Οι σκέψεις που δεν τις λες, είναι σκέψεις που βαραίνουν, σε στοιχειώνουν, σου φορτώνονται, που μουχλιάζουν και δεν κάνουν χώρο να ρθουν οι καινούριες σκέψεις. Άμα δε μιλάς, γίνεσαι ένας σκουπιδοτενεκές, γεμάτος παλιές σκέψεις που σαπίζουν.
Κατάλαβα ότι ήσουν εδώ ότι μου έλεγες το μυστικό σου: Κοίτα κάθε μέρα τον κόσμο σαν να ήταν η πρώτη φορά. Ε λοιπόν την ακολούθησα τη συμβουλή σου: Σαν να ήταν η πρώτη φορά. Κοίταζα το φως, τα χρώματα, τα δέντρα, τα πουλιά, τα ζώα. Ένιωθα τον αέρα να περνάει μέσα από τα ρουθούνια μου, να εισπνέω. Άκουγα τις φωνές που έρχονταν από το διάδρομο σαν από το θόλο μιας εκκλησίας. Ζούσα. Ριγούσα από χαρά. Η ευτυχία της ύπαρξης. Ήμουν μαγεμένος.
Ένα μικρό βιβλίο μ’ ένα μεγάλο περιεχόμενο. Πραγματικά ευρηματικός ο τρόπος που ο συγγραφέας γίνεται παιδί και μέσα από το κείμενο του και τη φωνή του μικρού του ήρωα μας μιλάει για το θάνατο τον κατά πάσα πιθανότητα μεγαλύτερο φόβο όλων μας. Και την ίδια ώρα που το κάνει αυτό το κείμενο του καταφέρνει να αποπνέει μια ιδιαίτερη αισιοδοξία και ελπίδα. Με συγκλόνισε η ανάγκη αυτού του μικρού παιδιού για πίστη, η δύναμη που απέκτησε μέσα από τις επιστολές του στο Θεό την ύπαρξη του οποίου μέχρι τότε αμφισβητούσε. Δε θυμάμαι πότε κύλησαν τόσα πολλά δάκρυα από τα μάτια μου τελευταία για ένα βιβλίο.
February 22, 2024
کل داستان از زبان یک کودک ده ساله به اسم اسکار در خلال نامههایی برای خدا روایت میشه. اسکار جدیداً عمل پیوند مغز استخوان انجام داده و نتایج قابل قبول نبوده و همه میدونند که وقت کمی داره برای زندگی. اسکار یک پرستار پیر داره که خیلی دوستش داره و به پیشنهاد همون پرستار نامههایی برای خدا مینویسه و آخرین روزهای عمرش رو برای ما و خدا تعریف میکنه. خیلی داستان شیرین و در عین حال ناراحت کنندهای هست.ه
April 28, 2015
الحقيقة انا مش عارف أقول ايه.
الرواية دى هى ألطف وأرق ما قرأت.. البراءة والطهر بينبع من كل كلمة..
كنت ق��قان ومخنوق جدا من إن الرواية تترجم بالعامية كده، لكن فعلا مكنش ينفع تترجم إلا كده..
رواية لا تنسى.
الرواية دى هى ألطف وأرق ما قرأت.. البراءة والطهر بينبع من كل كلمة..
كنت ق��قان ومخنوق جدا من إن الرواية تترجم بالعامية كده، لكن فعلا مكنش ينفع تترجم إلا كده..
رواية لا تنسى.
December 25, 2022
Dobrze jest wrócić do tej książki. Wigilia 2021.
June 15, 2013
Odličan francuski autor kod naš najviše poznat po predstavama koje se igraju po njegovim tekstovima... Vesna Čipćić je maestralno izvodila monodramu po ovoj knjizi... Inače, ovo je omiljeni pisac glumca Dragana Nikolića koji je u pozorištu igrao u Šmitovim komadima... :)
September 6, 2017
کتاب مجموعه نامه های کودکی سرطانی به خداست.
بانوی صورتی پوش، که یکی از پیرزنان پرستار بخش کودکان سرطانی است، به اسکار (ده ساله) پیشنهاد می کند که برای این که حرف ها در سرش نمانند تا بگندند، آن ها را بیرون بریزد، و چه شنونده ای بهتر از خدا.
اسکار از موضوعات مختلفی صحبت می کند، اما محور بیشتر حرف ها، همان طور که می توان حدس زد، مرگ است. این که پدر و مادرش از مرگ می ترسند و به همین دلیل از اسکار مشرف به مرگ هم می ترسند، و پیش او خودشان نیستند و با او مثل دوران قبل از سرطان رفتار نمی کنند، بلکه همیشه نقابی از شادمانی بیش از حد دارند. و اسکار که چون می داند قرار است زودتر بمیرد، به خودش این حق را می دهد که همه را قضاوت کند.
بهترین بخش، جایی بود که بانوی صورتی پوش (که می دانست اسکار دوازده روز دیگر قرار است بمیرد) به اسکار گفت: بیا یک بازی دوازده روزه کنیم. و فکر کنیم تو در هر روز ده سال بزرگ می شوی و به این ترتیب، یک عمر کامل را در دوازده روز زندگی می کنی.
و اسکار در هر روز (در هر ده سال) تجربه هایی متناسب با آن سن را پشت سر می گذاشت: عشق در نوجوانی، ازدواج در جوانی، مسئولیت در میانسالی، آرامش در کهنسالی، و خستگی و آرزوی مرگ در پیری مفرط.
بانوی صورتی پوش، که یکی از پیرزنان پرستار بخش کودکان سرطانی است، به اسکار (ده ساله) پیشنهاد می کند که برای این که حرف ها در سرش نمانند تا بگندند، آن ها را بیرون بریزد، و چه شنونده ای بهتر از خدا.
اسکار از موضوعات مختلفی صحبت می کند، اما محور بیشتر حرف ها، همان طور که می توان حدس زد، مرگ است. این که پدر و مادرش از مرگ می ترسند و به همین دلیل از اسکار مشرف به مرگ هم می ترسند، و پیش او خودشان نیستند و با او مثل دوران قبل از سرطان رفتار نمی کنند، بلکه همیشه نقابی از شادمانی بیش از حد دارند. و اسکار که چون می داند قرار است زودتر بمیرد، به خودش این حق را می دهد که همه را قضاوت کند.
بهترین بخش، جایی بود که بانوی صورتی پوش (که می دانست اسکار دوازده روز دیگر قرار است بمیرد) به اسکار گفت: بیا یک بازی دوازده روزه کنیم. و فکر کنیم تو در هر روز ده سال بزرگ می شوی و به این ترتیب، یک عمر کامل را در دوازده روز زندگی می کنی.
و اسکار در هر روز (در هر ده سال) تجربه هایی متناسب با آن سن را پشت سر می گذاشت: عشق در نوجوانی، ازدواج در جوانی، مسئولیت در میانسالی، آرامش در کهنسالی، و خستگی و آرزوی مرگ در پیری مفرط.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 8, 2016
مأساة طفل يرسمها شميدت بلوحة أدبية رقيقة ساخرة مؤلمة.. ندخل فيها تفاصيل الأيام الأخيرة لأوسكار الطفل الذي ينتظر أن يغادر عالمه الصغير بحوارات ومذكرات شيقة عفوية، يعيش من خلالها دورة حياة إنسان كاملة ، لا تكاد تميز هل هي لأنسان عاش كل تلك السنوات ومر بكل تجارب الحياة أم هي لطفل مازال في فراش المستشفى يكتب تفاصيل يومياته .. تجسد حياة طفل مريض ينتظر الموت خلال أيام معدودة وبين إنسان يعيش حياة كاملة، تجسد ربما هو مخيف وساخر في ذات الوقت..
رواية رائعة تحكي عن حيوات كل البشر كأطفال مازالوا في إنتظار موت محتم سيأتي ولن تبقى بعدها سوى مذكرات إنسان تحمل في طياتها ذكريات لا تتعدى الصفحات القليلة إذا أهملنا تفاصيلها اليومية..
رواية رائعة تحكي عن حيوات كل البشر كأطفال مازالوا في إنتظار موت محتم سيأتي ولن تبقى بعدها سوى مذكرات إنسان تحمل في طياتها ذكريات لا تتعدى الصفحات القليلة إذا أهملنا تفاصيلها اليومية..
May 24, 2023
O adevărată lecție de bunătate și puritate, o carte foarte scurtă, dar bine concentrată, care te umple de emoție.
“Încerc să le explic parinților mei că viața e un dar buclucaș. La început ai tendința să-l supraestimezi crezând că viața pe care ai primit-o este veșnică. Apoi, dimpotrivă, îl subestimezi, găsind că-i o porcărie, scurtă de nu-nțelegi nimic din ea și pe care uneori ți-ar veni s-o arunci de să nu se vadă. Abia către sfârșit pricepi că nu-i vorba de nici un dar, ci de un simplu împrumut. Pe care trebuie să încerci să-l meriți.”
„Se face aceeaşi greşeală şi în ceea ce priveşte viaţa. Uităm că este fragilă, gingaşă, efemeră. Ne comportăm cu toţii de parcă am fi nemuritori.”
“Încerc să le explic parinților mei că viața e un dar buclucaș. La început ai tendința să-l supraestimezi crezând că viața pe care ai primit-o este veșnică. Apoi, dimpotrivă, îl subestimezi, găsind că-i o porcărie, scurtă de nu-nțelegi nimic din ea și pe care uneori ți-ar veni s-o arunci de să nu se vadă. Abia către sfârșit pricepi că nu-i vorba de nici un dar, ci de un simplu împrumut. Pe care trebuie să încerci să-l meriți.”
„Se face aceeaşi greşeală şi în ceea ce priveşte viaţa. Uităm că este fragilă, gingaşă, efemeră. Ne comportăm cu toţii de parcă am fi nemuritori.”
March 23, 2020
خیلی خوشمزه بود مثل لواشک و بستنی
خیلی لطیف بود مثل نامه نوشتن بچهها به خدا
با اینکه عمق داستان دردناک بود ولی نمیتوونی ناراحت بشی، چون اسکار و پنگه آبی و مامان صورتی رنج رو نمیبینند بلکه باهاش دوست هستند، جایی که مامان صورتی میگه:
فایده ایمان داشتن همینه
و اسکار در جواب میگه:
برای زندگی راهحلی وجود نداره، مگر زندگی کردن
هرگز فکر نمیکردم همچین جملهی پرمفهومی رو در کتابی کوچک از زبان پسرکی بخوانم.
امانوئل اشمیت تو را بخاطر تمام کتابهای قشنگت دوست دارم 😌
خیلی لطیف بود مثل نامه نوشتن بچهها به خدا
با اینکه عمق داستان دردناک بود ولی نمیتوونی ناراحت بشی، چون اسکار و پنگه آبی و مامان صورتی رنج رو نمیبینند بلکه باهاش دوست هستند، جایی که مامان صورتی میگه:
فایده ایمان داشتن همینه
و اسکار در جواب میگه:
برای زندگی راهحلی وجود نداره، مگر زندگی کردن
هرگز فکر نمیکردم همچین جملهی پرمفهومی رو در کتابی کوچک از زبان پسرکی بخوانم.
امانوئل اشمیت تو را بخاطر تمام کتابهای قشنگت دوست دارم 😌
December 21, 2024
Update 2024. Am recitit-o ca să o pot discuta cu fimiu, ce a avut-o de citit pt scoala si pt ca nu mai stiam detaliile la sange... am reluat-o. A avut același impact. Este o carte extrem de sensibila și frumoasa.
Fimiu a caracterizat-o ca fiind un carusel unde dai din ras în plâns și invers. Fix asa este.
O super recomand și rămâne printre cărțile mele favorite.
2019. Uf, stiam eu de ce tot aman cartea asta... Ma doare sufletul, la propriu.
Povestioara asta mi-a atins inima. Am zâmbit si am lacrimat in acelasi timp.
Oscar este un copil, un copil bolnav de leucemie in faza terminală. Tanti Roz este infirmiera care ii tine companie. Între ei se naște o legătură specială, menită sa-i ușureze baiatului drumul spre împărăția cerurilor.
După ce am terminat-o, am închis ochii și m-am revoltat... apoi, i-am deschis si mi-am spus că lecție mai buna ca asta nici ca as fi putut primi vreodata. Oscar m-a facut sa vad lucruri pe care poate le scap de multe ori din vedere. Oscar mi-a demonstrat că viata nu inseamna doar viata, ci și moarte. Oscar mi-a arătat prin naivitatea lui, măreția lui Dumnezeu.
Nu stiu ce sa spun mai mult despre aceasta poveste. Este emoționantă. Este sensibilă tocmai prin simplitatea scrierii si a personajelor principale. Este dureros de sincera si de reală. Este revoltătoare. Este probabil povestea fiecărui copil bolnav, aflat într-un spital.
M-a emoționat foarte tare poate prin prisma faptului că sunt mama, la rândul meu, dar tind sa cred ca oricine o va citi va simti greutatea lecturii. Se citeste foarte usor, are doar câteva pagini, dar e grea prin subiectul abordat si prin modul în care acesta este expus. O recomand cu drag. 5* fără doar și poate.
"Numai Dumnezeu are voie să mă trezeasca".- cred ca este cea mai frumoasă declarație de credință pe care am citit-o vreodată.❤️❤️❤️
Fimiu a caracterizat-o ca fiind un carusel unde dai din ras în plâns și invers. Fix asa este.
O super recomand și rămâne printre cărțile mele favorite.
2019. Uf, stiam eu de ce tot aman cartea asta... Ma doare sufletul, la propriu.
Povestioara asta mi-a atins inima. Am zâmbit si am lacrimat in acelasi timp.
Oscar este un copil, un copil bolnav de leucemie in faza terminală. Tanti Roz este infirmiera care ii tine companie. Între ei se naște o legătură specială, menită sa-i ușureze baiatului drumul spre împărăția cerurilor.
După ce am terminat-o, am închis ochii și m-am revoltat... apoi, i-am deschis si mi-am spus că lecție mai buna ca asta nici ca as fi putut primi vreodata. Oscar m-a facut sa vad lucruri pe care poate le scap de multe ori din vedere. Oscar mi-a demonstrat că viata nu inseamna doar viata, ci și moarte. Oscar mi-a arătat prin naivitatea lui, măreția lui Dumnezeu.
Nu stiu ce sa spun mai mult despre aceasta poveste. Este emoționantă. Este sensibilă tocmai prin simplitatea scrierii si a personajelor principale. Este dureros de sincera si de reală. Este revoltătoare. Este probabil povestea fiecărui copil bolnav, aflat într-un spital.
M-a emoționat foarte tare poate prin prisma faptului că sunt mama, la rândul meu, dar tind sa cred ca oricine o va citi va simti greutatea lecturii. Se citeste foarte usor, are doar câteva pagini, dar e grea prin subiectul abordat si prin modul în care acesta este expus. O recomand cu drag. 5* fără doar și poate.
"Numai Dumnezeu are voie să mă trezeasca".- cred ca este cea mai frumoasă declarație de credință pe care am citit-o vreodată.❤️❤️❤️
October 3, 2017
" .. إنَ الحياة هبة غريبة، في البداية نغالي في تقديرها .. ونعتقد أننا استلمناها لنستخدمها دوما . ثم نسيء تقديرها حين نجد أن الحياة قصيرة جدا
وغير كاملة ونكون مستعدين تقريبا للتخلي عنها .. وفي النهاية ندرك أنها لم تكن هبة بل دين وعندها نحاول أن نستحقه . "
قصة جميلة جدا ومؤلمة .. تستحق القراءة :)
وغير كاملة ونكون مستعدين تقريبا للتخلي عنها .. وفي النهاية ندرك أنها لم تكن هبة بل دين وعندها نحاول أن نستحقه . "
قصة جميلة جدا ومؤلمة .. تستحق القراءة :)
January 10, 2020
کودکان سرطانی موضوع حساسی است برای کتاب نوشتن و خیال پردازی..
"در مرکز خیریه محک که گام بردارید,کودکان بسیاری میبینید,با جمجمه هایی که گذر ارام مرگ از نزدیکی شان انها را صیقل داده,پدر و مادرانی که لبخند میزنند..کودکانی که خاموش اند..کودکانی که لبخند میزنند, پدر و مادرانی که خاموش اند...
محک محلی است که جنگ زندگی در جریان است,نمونه ای مقلوب از سیر معمول زندگی,جنگی که پدران پسرانشان را دفن می کنند,و مادران دخترانشان را رها می کنند.
محک محلی است که هر روز جنگ های مختلفی به خود میبیند..جنگ که یک کودک قهرمانانه از ان بیرون می اید و یک کودک دیگر به همان اندازه قهرمان درگیر جنگی از پیش باخته است,جنگ ذهن یک انکولوژیست که لیست کموتراپی را تنظیم می کند,داروهایی که مانند اعداد یک برگه لاتری بر نسخه نقش بسته اند..که شاید تداوم یک اینده و عدم اینده دیگر را تعیین کنند,جنگ ذهن کارکنانی که امده اند با لبخند کار کنند,بی شائبه و بدور از جهان زندگی خود محبت کنند, در محیطی که هزاران دلیل برای لبخند نزدن هست.."
به یاد یک ظهر بهاری97..
"در مرکز خیریه محک که گام بردارید,کودکان بسیاری میبینید,با جمجمه هایی که گذر ارام مرگ از نزدیکی شان انها را صیقل داده,پدر و مادرانی که لبخند میزنند..کودکانی که خاموش اند..کودکانی که لبخند میزنند, پدر و مادرانی که خاموش اند...
محک محلی است که جنگ زندگی در جریان است,نمونه ای مقلوب از سیر معمول زندگی,جنگی که پدران پسرانشان را دفن می کنند,و مادران دخترانشان را رها می کنند.
محک محلی است که هر روز جنگ های مختلفی به خود میبیند..جنگ که یک کودک قهرمانانه از ان بیرون می اید و یک کودک دیگر به همان اندازه قهرمان درگیر جنگی از پیش باخته است,جنگ ذهن یک انکولوژیست که لیست کموتراپی را تنظیم می کند,داروهایی که مانند اعداد یک برگه لاتری بر نسخه نقش بسته اند..که شاید تداوم یک اینده و عدم اینده دیگر را تعیین کنند,جنگ ذهن کارکنانی که امده اند با لبخند کار کنند,بی شائبه و بدور از جهان زندگی خود محبت کنند, در محیطی که هزاران دلیل برای لبخند نزدن هست.."
به یاد یک ظهر بهاری97..
February 27, 2022
Simți așa o apăsare în stomac când termini cartea asta... O lecție de viață, la fel ca Micul prinț, o combinație între carte pentru copii și una pentru adulți. Amuzantă, pe alocuri, în dramatismul ei. Nu simt să îi fi lipsit ceva și nici nu îmi doream să fie mai lungă. A punctat foarte bine tot ce era important. Cum privește un copil viața și moartea și cum se împritenește cu Dumnezeu pe drumul spre cea de-a doua.
Previzibilă, dar perfectă!
Previzibilă, dar perfectă!
January 21, 2016
عزيزى ربنا"
تميت ال 100
بأنام كتير وصحتى تعبت
حاولت أشرح لأهلى إن الحياة دى هدية غريبة. فى الأول بنتغرّ فيها ، بنبقى فاكرين إن الهدية دى هتفضل معانا ونستخدمها للأبد . وبعد كدة مابنحسش بقيمتها : لما بنفتكر إنها قصيرة ومش كاملة حتى لدرجة ان احنا بنبقى عاوزين نتخلص منها . وفى الآخر بنعرف إنها فى الواقع ماكانتش هدية ، ده كان دين .
وساعتها بنحاول نعمل اللى نقدر عليه علشان نرد الدين ده.
أنا عندى 100 سنة وعارف أنا بتكلم عن ايه ، كل لمّا بتكبر كل ما ذوقك بيبقى أحسن علشان تقدّر الحياة . لازم تبقى فنّان وحسّك راقى ، أى عيّل ممكن يستمتع بالحياة وهو عنده 10 ولاّ 20 سنة ، إنما الواحد لمّا يبقى عنده 100 سنة ومش قادر يتحرك مابيفضلش حاجة غير العقل اللى الواحد يقدر يستخدمه .
مش عارف إذا كنت قدرت أقنعهم ولا لأ
زورهم يارب
أنا دورى انتهى وتعبت حبتين
إلى اللقاء بكرة
قبلاتى
أوسكار "
" آه ياقلبى "
كلمة خرجت منى دون وعى فور انتهائى من هذه القصة
فور انتهائى من هذه الجرعة المكثفة من الجمال والبراءة
براءة الأطفال ، وجمالهم ، ونظرتهم للأمور البعيدة عن تعقيدات الكبار
دائما مايطرب لها لقلب
لاتملك أمامها سوى أن تبتسم
تبتسم وفى عينك ألف دمعة ودمعة على هؤلاء الملائكة
ياربى على جمال هذه القصة
كم تمنيت ألا تنتهى أبداً
كم تمنيت أن أبقى مع أوسكار للأبد
هذ الطفل ، لو قرأ الجميع قصته ، بغض النظر هل هى حقيقية أم من خيال الكاتب ، لاشك ستتغير نظرتهم للحياة
تماما كما حدث لى ولمعظم من قرأ هذه القصة
السيدة الوردية ، ماأجملك !
فقط لو كان لدينا جميعاً سيدة مثلك
لعشقنا جميعاً حياتنا وتقبلنا مصائرنا بصدرٍ رحب
حوارات أوسكار مع السيدة الوردية
" تُدَرّس "
أى والله ، تُدَرّس
الرسالة فى بداية الريفيو بين أوسكار والله – سبحانه وتعالى – كانت أجمل مافى هذه الرواية الجميلة .. يليها كلام أوسكار للطبيب المعالج له ، الذى تضايق أوسكار من وجهه العابس دائماً ، وبعدما علم أن عبوسه سببه أنه فشل فى علاج أوسكار ، قال له :-
"غيّر تعبير وشك يادكتور .. اسمع : أنا هاقول الصراحة .. لأنى طول عمرى كنت مطيع فى العلاج ، وحضرتك كنت ملتزم جدا فى علاقتك بالمرض .. سيبك بقى من نبرة الذنب اللى فى صوتك دى .. مش ذنبك إنك أحيانا بتضطر تقول للناس أخبار وحشة عن المرض بتاعهم بطلاسم باللاتينى وتفسيرات معقدة .. هدّى نفسك وشيل المسئولية من على وشّك .. إنت مش ربنا .. مش إنت اللى بتنظم الكون .. إنت بس بتصلّح .. شيل الهم من على كتفك وبطّل التوتر اللى انت فيه ده ، وماتحمّلش نفسك أكتر من طاقتها
ياإما مش هتعمّر كتير فى المكان بتاعك .. بص لروحك يادكتور "
ياربى على الجمال مرة ثانية وثالثة وإلى مالانهاية !
قصة إنسانية لابد أن يقرأها الجميع
بعد قرائتها .. ستصير شخصاً آخر.. أعتقد
اقرأوها ..
لعل مافشل أوسكار أن يفعله مع والديه فى الرسالة المذكورة فى البداية
ينجح معكم
تمت
February 21, 2023
Dacă s-ar cuantifica emoția pe centimetru pătrat cu siguranță această carte s-ar afla în top.
De ce ai scrie o carte despre un copil pe moarte dacă la capătul drumului nu ar fi speranța? Da, am sperat ca Oscar se va vindeca. Dar Schmitt ne predă o lecție mult mai importantă: acceptarea voinței divine.
Scrisorile lui Oscar către Dumnezeu sunt pline de candoare. Scrisorile, una pentru fiecare din ultimele zile de viață, surprind transformarea lui Oscar din băiețelul speriat și singur "care nici măcar nu crede că Dumnezeu există" în copilul capabil să înțeleagă voia lui Dumnezeu. "Numai Doamne-Doamne are voie să mă trezească". Iar cheia este Tanti Roz.
De ce ai scrie o carte despre un copil pe moarte dacă la capătul drumului nu ar fi speranța? Da, am sperat ca Oscar se va vindeca. Dar Schmitt ne predă o lecție mult mai importantă: acceptarea voinței divine.
Scrisorile lui Oscar către Dumnezeu sunt pline de candoare. Scrisorile, una pentru fiecare din ultimele zile de viață, surprind transformarea lui Oscar din băiețelul speriat și singur "care nici măcar nu crede că Dumnezeu există" în copilul capabil să înțeleagă voia lui Dumnezeu. "Numai Doamne-Doamne are voie să mă trezească". Iar cheia este Tanti Roz.
February 16, 2023
Zilele trecute am fost la piesa de teatru (am vrut să am șansă de-a o vedea pe doamna Oana Pellea interpretând) și a trebuit să pun neapărat mâna pe carte după.
Finalul reprezentației m-a lăsat în lacrimi, plângeam și aplaudam, aplaudam și plângeam. Nici cartea nu s-a lăsat mai prejos. Mi-a dat și ea una la final, ca să mai lacrimez puțin.
Nu știu de ce următoarea afirmație
Cartea se înfățișează ca o serie de scrisori adresate lui Dumnezeu de către Oscar, un băiat de 10 ani, care va trăi în 12 zile 120 de ani, 10 ani/zi.
Parcursul lui, felul cum abordează fiecare zi potrivit vârstei pe care ar trebui să o aibă, relația lui cu tanti Roz, totul m-a emoționat și mi-a dat puțin de gândit.
Nu am să spun mai multe, dar vreau să las câteva citate preferate aici:
Finalul reprezentației m-a lăsat în lacrimi, plângeam și aplaudam, aplaudam și plângeam. Nici cartea nu s-a lăsat mai prejos. Mi-a dat și ea una la final, ca să mai lacrimez puțin.
Nu știu de ce următoarea afirmație
"Numai Dumnezeu are voie să mă trezească."
mă lasă fără aer. Poate din cauza faptului că a fost atât de pur totul.Cartea se înfățișează ca o serie de scrisori adresate lui Dumnezeu de către Oscar, un băiat de 10 ani, care va trăi în 12 zile 120 de ani, 10 ani/zi.
Parcursul lui, felul cum abordează fiecare zi potrivit vârstei pe care ar trebui să o aibă, relația lui cu tanti Roz, totul m-a emoționat și mi-a dat puțin de gândit.
Nu am să spun mai multe, dar vreau să las câteva citate preferate aici:
"Și cred că se face aceeași greșeală și în ceea ce privește viața. Uităm că este fragilă, gingașă, efemeră. Ne comportăm cu toții de parcă am fi nemuritori."
"Oamenii se tem de moarte deoarece necunoscutul îi sperie. Dar la urma urmei ce-i necunoscutul? Eu ți-aș propune, Oscar, să nu te temi, ci să ai încredere."
"-După mine, Tanti Roz, singura soluție la viață este să trăiești."
June 5, 2024
Published in English as Oscar and the Lady in Pink.
10-year-old Oscar is a terminal cancer patient angry at the overly cautious adults, who insist on being depressed on his behalf. The only exception is his favourite nurse whom he dubbed the Lady in Pink, always ready to entertain him with stories of her past life as a famous wrestler. When she suggests Oscar write letters to God as a way to cope with his anger, the boy is rather sceptical, but soon learns to see it all as an exciting adventure that makes him see life in a new light.
This was surprisingly cute and often funny, but very much full of fabricated heart-warming scenes just like Monsieur Ibrahim and Flowers of the Qur'an. Don't get me wrong, I was bawling my eyes out at the end of it, but no 10-year-old spouts that many deep quotes. Not that they weren't good ones, but a little bit of subtext now and again wouldn't have gone amiss.
Interestingly enough, I didn't find it all that heavy on the religious aspect despite the constant mention of God. Which is not to say that I wasn't a bit peeved at the nurse's initial reaction to Oscar's atheism. Then again, even I'm not heartless enough to criticise a dying child's coping mechanism.
The final message from the Lady in Pink was just... not needed. Or at least, not the way it was plonked there without letting the reader get a sneak peak into the life on the Lady in Pink before she decided to don the ex-wrestler persona for Oscar.
Score: 3.7/5 stars
Loved the writing style, along with the funny, quotable sequences, but I don't understand why everything had to be spoon-fed to the reader? Admittedly, I do tend to draw different conclusions than the author may have intended, but... isn't that part of the reading experience?
10-year-old Oscar is a terminal cancer patient angry at the overly cautious adults, who insist on being depressed on his behalf. The only exception is his favourite nurse whom he dubbed the Lady in Pink, always ready to entertain him with stories of her past life as a famous wrestler. When she suggests Oscar write letters to God as a way to cope with his anger, the boy is rather sceptical, but soon learns to see it all as an exciting adventure that makes him see life in a new light.
This was surprisingly cute and often funny, but very much full of fabricated heart-warming scenes just like Monsieur Ibrahim and Flowers of the Qur'an. Don't get me wrong, I was bawling my eyes out at the end of it, but no 10-year-old spouts that many deep quotes. Not that they weren't good ones, but a little bit of subtext now and again wouldn't have gone amiss.
Interestingly enough, I didn't find it all that heavy on the religious aspect despite the constant mention of God. Which is not to say that I wasn't a bit peeved at the nurse's initial reaction to Oscar's atheism. Then again, even I'm not heartless enough to criticise a dying child's coping mechanism.
The final message from the Lady in Pink was just... not needed. Or at least, not the way it was plonked there without letting the reader get a sneak peak into the life on the Lady in Pink before she decided to don the ex-wrestler persona for Oscar.
Score: 3.7/5 stars
Loved the writing style, along with the funny, quotable sequences, but I don't understand why everything had to be spoon-fed to the reader? Admittedly, I do tend to draw different conclusions than the author may have intended, but... isn't that part of the reading experience?
You only realize at the end, that [life] is not a gift, but just a loan. One you have to try to earn.
February 11, 2018
B.R.A.CE. 2018 Ένα βιβλίο που σε έκανε να κλάψεις
Όταν ένας ενήλικας ( ο συγγραφέας ) μπορεί να βρει το παιδί μέσα του και να αναπαράγει τόσο καλά συμπεριφορές, σκέψεις κι αντιδράσεις τότε ενθουσιάζομαι!
Ένα παιδί σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του, που αντιμετωπίζει γεγονότα κι ανθρώπους με τόση λογική κι ώριμη σκέψη και παρόλα αυτά καταλαβαίνεις ότι είναι το παιδί που μιλάει.
Έκλαψα στο τέλος το παραδέχομαι, τόσο δυνατό είναι το κείμενο και τα συναισθήματα που σου προκαλεί, αλλά με έναν τρόπο που δεν σου εκβιάζει το συναίσθημα. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία.
"Τι μπορώ να του γράψω;"
"Πες του τι σκέφτεσαι. Οι σκέψεις που δεν τις λες, είναι σκέψεις που βαραίνουν, σε στοιχειώνουν, σου φορτώνονται, που μουχλιάζουν και δεν κάνουν χώρο να'ρθουν οι καινούργιες σκέψεις. Άμα δεν μιλάς, γίνεσαι ένας σκουπιδοτενεκές, γεμάτος παλιές σκέψεις που σαπίζουν."
Όταν ένας ενήλικας ( ο συγγραφέας ) μπορεί να βρει το παιδί μέσα του και να αναπαράγει τόσο καλά συμπεριφορές, σκέψεις κι αντιδράσεις τότε ενθουσιάζομαι!
Ένα παιδί σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής του, που αντιμετωπίζει γεγονότα κι ανθρώπους με τόση λογική κι ώριμη σκέψη και παρόλα αυτά καταλαβαίνεις ότι είναι το παιδί που μιλάει.
Έκλαψα στο τέλος το παραδέχομαι, τόσο δυνατό είναι το κείμενο και τα συναισθήματα που σου προκαλεί, αλλά με έναν τρόπο που δεν σου εκβιάζει το συναίσθημα. Κι αυτό έχει μεγάλη σημασία.
"Τι μπορώ να του γράψω;"
"Πες του τι σκέφτεσαι. Οι σκέψεις που δεν τις λες, είναι σκέψεις που βαραίνουν, σε στοιχειώνουν, σου φορτώνονται, που μουχλιάζουν και δεν κάνουν χώρο να'ρθουν οι καινούργιες σκέψεις. Άμα δεν μιλάς, γίνεσαι ένας σκουπιδοτενεκές, γεμάτος παλιές σκέψεις που σαπίζουν."
July 29, 2017
هذة الرواية لم تكن في الخطة مطلقا
لكن بترشيح من أحد أصدقائي واصراره على أن أقرأها
و ها أنا ذا قرأتها بعد رمضان كما إتفقت معه
رواية تفيض بالبراءة والجرأة والفلسفة والحكمة
الترجمة بالعامية المصرية كانت موفقة للغاية
فذاب المترجم في روح الطفل وكتب تلك الخطابات بروحه وأحاسيسه
فكرة أن يعيش كل يوم حتى نهاية العام كأنه 10 سنوات فكرة عبقرية من ماما الوردية
ووصفه لشعور الإنسان عندما يمر بكل عِقد وصف صادق للغاية
النهاية أبهرتني فإكتشفت أن كل ما حكته ماما الوردية كان من وحي الخيال و أنها أيضا لم تكن مؤمنة بربنا بشده كما أوهمت أوسكار بل إنها إزدادت إيمانا بإيمان أوسكار وبخطاباته لربنا
وده موجود ف حياتنا العادية ممكن مثلا مكونش مؤمن بفكرة بشكل قوي لكن لما اقولها لحد تاني ويبدأ هو كمان يؤمن بيها أزداد أنا أيضا إيمانا بالفكرة
لم أبكي كما فعل الكثيرون عند نهاية الرواية لأنها متوقعة
تضايقت فقط لقصر الرواية ( 90 صفحة فقط )
مما إستوقفني في الرواية
"-بس أنا شايفاك جميل يا أوسكار
الجملة دي وقفت الحوار شوية حلو إن الواحد يسمع الكلام ده الحاجات اللى زي بتشبع غرور الواحد بس مش فاهم الواحد يرد يقول إيه"
"ماما الوردية عليها كلام يخلى الواحد يتملى طاقة"
إتقالى قبل كده جملة زي دي
أنا الحمد لله بطبعى متفائل وبشع التفاؤل ده لكل الناس اللى أعرفها
'البنات دول شئ مش معقول يعني علشان أنا كنت أقول إقتراح زي كده كنت هضيع ساعات وأسابيع وأشهر على ما أقلبها في دماغي هي قالتها كده بسهولة وبشكل طبيعى ولا كأن في أى حاجة"
اه والله الواحد مننا يفكر ف طريقة مناسبة يقول بيها الطلب اللى هو عاوزة ويفكر ف ردود أفعالها و ف النهاية البنات توفر علينا ده كله :D :D :D
"المرض بتاعي جزء منى ومش المفروض إنهم يغيروا تصرفاتهم عشان المرض بتاعي ولا هما مينفعش يحبوني إلا وأنا بصحتي"
كنت دايما بحس أننا مش لازم نحسس المريض أو ذوى الإحتياجات الخاصة انهم مختلفين عننا في أى حاجة فأنا متفق تماما مع المؤلف في الرأى ده
"سيبك بقى من نبرة الذنب اللى ف صوتك دي ... مش ذنبك إنك أحيانا بتقول للناس أخبار وحشة عن المرض بتاعهم بطلاسم لاتينى وتفسيرات معقدة هدي نفسك وشيل المسئولية من على وشك .. إنت مش ربنا .. مش إنت اللى بتنظم الكون .. إنت بس بتصلح .. شيل الهم من على كتفك وبطل التوتر اللى أنت فيه ده وماتحملش نفسك أكتر من طاقتها يا إما مش هتعمر ك��ير في المكان بتاعك بص لروحك يا دكتور"
إعمل كل ما فى وسعك وسيب الأمور كلها على ربنا
إن الله لا يكلف نفسا إلا وسعها
وشكرا على ترشيح الرواية يا صل��ح ♥
January 26, 2018
داستان کتاب در مورد پسر ۹ سالهای به نام اسکاره که سرطان سختی داره و تو این مدت ارتباطش با پرستارش صمیمانه میشه و تحت تاثیر حرفای پرستارش هر روز یه نامه به خدا مینویسه. این کتاب مجموعهی اون نامههاست.
خلاقیت اشمیت رو دوست دارم و این کتابش هم داستان اثرگذاری داشت.
----------
یادگاری از کتاب:
به خدا که بنویسی تحمل تنهایی برات آسونتر میشه.
...
هر قدر بهش اعتقاد داشته باشی، بیشتر برات واقعی میشه. اگر خوب پافشاری کنی، یه روزی میرسه که مثل چیزایی که میبینی و حس میکنی واقعی میشه.
...
فقط خدا حق دارد مرا بیدار کند.
خلاقیت اشمیت رو دوست دارم و این کتابش هم داستان اثرگذاری داشت.
----------
یادگاری از کتاب:
به خدا که بنویسی تحمل تنهایی برات آسونتر میشه.
...
هر قدر بهش اعتقاد داشته باشی، بیشتر برات واقعی میشه. اگر خوب پافشاری کنی، یه روزی میرسه که مثل چیزایی که میبینی و حس میکنی واقعی میشه.
...
فقط خدا حق دارد مرا بیدار کند.
January 31, 2022
کتاب خوبی بود که به زبان ساده و شیرین در مورد زندگی مرگ میگه.
اسکار و مامی صورتی دوست داشتنی بودن.
زیاد به مریضی اسکار و دردهاش پرداخته نشده ولی میتونی از عمق کتاب درد رو حس کنی بیماری رو بفهمی.بخصوص از نامه های اسکار به خدا که اوایل انژری داشت و طولانی بود ولی روزهای آخر کوتاه بود
اسکار و مامی صورتی دوست داشتنی بودن.
زیاد به مریضی اسکار و دردهاش پرداخته نشده ولی میتونی از عمق کتاب درد رو حس کنی بیماری رو بفهمی.بخصوص از نامه های اسکار به خدا که اوایل انژری داشت و طولانی بود ولی روزهای آخر کوتاه بود
February 10, 2017
Mă bucur foarte mult că am ascultat-o pe Irina și am început să-l citesc pe acest autor cu Oscar și Tanti Roz. Sunt convinsă că romanele lui au o profunzime și mai mare și abia aștept să pun mâna și pe ele.
Oscar e un băiețel de zece ani bolnav de leucemie, a cărui operație a eșuat și e pe pat de moarte. Tanti Roz este infirmiera care are grijă de el, îi spune că l-ar ajuta dacă i-ar scrie lui Dumnezeu ce are pe suflet iar Oscar o ascultă. Cartea este formată deci din scrisorile lui Oscar către Doamne-Doamne. La început e reticient, deoarece părinții lui nu cred în Dumnezeu, ci mai degrabă în Moș Crăciun, însă până la finalul cărții, Oscar descoperă frumusețea creațiilor Sale. E o carte filosofică, scurtă și cuprinzătoare. Tanti Roz îi sugerează lui Oscar să-și trăiască următoarele doisprezece zile ca și când fiecare ar fi zece ani, iar astfel Oscar reușește să treacă într-un ritm alert prin toate etapele unei vieți normale (se îndrăgostește, suferă, învață). Îmi place foarte tare ideea că Oscar e atât de cinic, atât de înțelept și are o privire de ansamblu atât de clară, e un mare păcat că oamenii ca el se pierd pe paturile spitalurilor din motive care nu țin decât de destin.
În mod evident, nu se întâmplă foarte multe lucruri în ultimele doisprezece zile de viață ale băiatului, cel puțin nu pe plan fizic. Prietena lui se face bine iar operația ei reușește. Tanti Roz îi scrie și ea o scrisoare de final lui Dumnezeu. Părinții lui Oscar înțeleg, măcar pentru o perioadă scurtă de timp, că nu trebuie să-l trateze diferit din cauza bolii.
Nu e genul de carte ce poate fi povestită în cuvinte, e o experiență ce trebuie trăită pe cont propriu. Pot spune doar că m-am simțit fericită dar și foarte tristă (on the verge of tears) citind această carte, că e foarte cute dar painfully realistic în același timp, că Oscar ar putea pune un zâmbet pe fața oricui și că e incredibil că o persoană în poziția lui își pune toate acele întrebări și se poate schimba așa de mult într-un timp așa de scurt. Finalul e predictibil de la primele cuvinte, poate doar dacă citești descrierea, însă conținutul e cel care contează. Văd această carte ca pe un demo pentru lucrările lui Schmitt, consider că are mult mai mult de oferit. Aș zice că e un must read, că e ceva la care să contemplezi în fiecare zi - valoarea unei vieți. Am descoperit multe citate interesante în scurtele dialoguri dintre protagoniști și singura obiecție e faptul că e atât de scurtă, deși ador stilul de scriere. Recomand!
Oscar e un băiețel de zece ani bolnav de leucemie, a cărui operație a eșuat și e pe pat de moarte. Tanti Roz este infirmiera care are grijă de el, îi spune că l-ar ajuta dacă i-ar scrie lui Dumnezeu ce are pe suflet iar Oscar o ascultă. Cartea este formată deci din scrisorile lui Oscar către Doamne-Doamne. La început e reticient, deoarece părinții lui nu cred în Dumnezeu, ci mai degrabă în Moș Crăciun, însă până la finalul cărții, Oscar descoperă frumusețea creațiilor Sale. E o carte filosofică, scurtă și cuprinzătoare. Tanti Roz îi sugerează lui Oscar să-și trăiască următoarele doisprezece zile ca și când fiecare ar fi zece ani, iar astfel Oscar reușește să treacă într-un ritm alert prin toate etapele unei vieți normale (se îndrăgostește, suferă, învață). Îmi place foarte tare ideea că Oscar e atât de cinic, atât de înțelept și are o privire de ansamblu atât de clară, e un mare păcat că oamenii ca el se pierd pe paturile spitalurilor din motive care nu țin decât de destin.
În mod evident, nu se întâmplă foarte multe lucruri în ultimele doisprezece zile de viață ale băiatului, cel puțin nu pe plan fizic. Prietena lui se face bine iar operația ei reușește. Tanti Roz îi scrie și ea o scrisoare de final lui Dumnezeu. Părinții lui Oscar înțeleg, măcar pentru o perioadă scurtă de timp, că nu trebuie să-l trateze diferit din cauza bolii.
Nu e genul de carte ce poate fi povestită în cuvinte, e o experiență ce trebuie trăită pe cont propriu. Pot spune doar că m-am simțit fericită dar și foarte tristă (on the verge of tears) citind această carte, că e foarte cute dar painfully realistic în același timp, că Oscar ar putea pune un zâmbet pe fața oricui și că e incredibil că o persoană în poziția lui își pune toate acele întrebări și se poate schimba așa de mult într-un timp așa de scurt. Finalul e predictibil de la primele cuvinte, poate doar dacă citești descrierea, însă conținutul e cel care contează. Văd această carte ca pe un demo pentru lucrările lui Schmitt, consider că are mult mai mult de oferit. Aș zice că e un must read, că e ceva la care să contemplezi în fiecare zi - valoarea unei vieți. Am descoperit multe citate interesante în scurtele dialoguri dintre protagoniști și singura obiecție e faptul că e atât de scurtă, deși ador stilul de scriere. Recomand!
April 24, 2018
منذ ان بدأت ان اقرء تلك الرواية ولا يوجد في عقلي إلا صورة طفل مصري كان مصاب بالسرطان ...
كان يوجد له صفحة علي الفيسبوك وكنت ادعو له بالشفاء وتوفي ذلك الطفل الجميل وبكيت وحزنت علي وفاة ذلك الطفل
كنت اريد ان ارفع صورته لتروا جماله وكيف اثر المرض عليه
ولكن ذلك ليس من حقي
اوسكار بطل الرواية ذكرني بذلك الطفل بمعاناته وجماله وصبر أهله. .ذكرني بضحكته الرائعة في مواجهة المرض القاتل
لا يوجد اكثر ابتلاء من مرض ابنك فأنك تموت معه وانت تراه كل يوم يموت ببطء. ..كل جرعة كيماوي تأخذ منه جزء لا يعود
اخذت افكر هل كان يريد ان يعيش 130 سنه مثل اوسكار ..
كل فقرة كنت اراه
ربنا يصبر اهله واهل اي طفل مصاب ويشفي جميع الاطفال المرضي كلهم ..ولعن من يستغل ذلك المرض تجارة
رواية جميلة ومؤثرة جدا ...
Displaying 1 - 30 of 4,354 reviews