Rozwój Uzdrowiska

W artykule przedstawiono region ziemi kłodzkiej i jego potencjał uzdrowiskowy. Celem
opracowania jest prezentacja wyników badań ankietowych nad ruchem turystycznym na ziemi kłodzkiej
pozwalających na określenie motywów przyjazdu, preferowanych miejsc, wybieranych atrakcji, osiąganych
korzyści z pobytu w regionie. Pytania o wizerunek pozwalają na potwierdzenie tezy o wybitnym
znaczeniu funkcji uzdrowiskowych w gospodarce turystycznej regionu

Tematyka publikacji obejmuje następujące obszary: rozwój lokalny i regionalny; gminne, powiatowe i wojewódzkie zarządzanie rozwojem lokalnym i regionalnym; metody ilościowe w badaniach regionalnych; wielopoziomowe zarządzanie rozwojem; partnerstwo w rozwoju lokalnym i regionalnym; promocja i rozwój województwa dolnośląskiego.

W artykule poruszone zostały kwestie związane z markowymi produktami turystycznymi w odniesieniu do Szklarskiej Poręby. Na początku przedstawione zostały wybrane, teoretyczne aspekty produktu turystycznego i marki, zaproponowana została autorska definicja markowego produktu turystycznego. W dalszej części zaprezentowane zostało zestawienie markowych produktów turystycznych miasta Szklarska Poręba, wraz z odpowiadającymi im elementami kluczowymi, przemawiającymi za kompleksowym charakterem produktów. Wspomniane zestawienie stanowi część aktualnie wdrażanej Strategii Promocji Miasta Szklarska Poręba na lata 2010 – 2020. W ramach podsumowania wyszczególnione zostały potencjalne korzyści, które mogą przynieść markowe produkty turystyczne w kontekście rozwijania się miasta i poprawy jakości życia społeczności lokalnej. Celem niniejszego opracowania jest próba wskazania na markowe produkty turystycznych, jako istotne elementy w procesie promocji i rozwoju jednostek terytorialnych.

Streszczenie: W artykule przedstawiono tradycje historyczne rozwoju uzdrowisk położonych w regionie
karpackim (40% uzdrowisk statutowych Polski). Dokonano także oceny ich atrakcyjności dla różnych
form turystyki. Uzdrowiska karpackie stały się obecnie wielofunkcyjnymi miejscowościami turystycznymi,
atrakcyjnymi dla różnych form turystyki aktywnej (piesza górska, narciarska, kajakowa, żeglarska,
rowerowa), biznesowej, wypoczynkowej oraz krajoznawczej. Są odwiedzane przez turystów krajowych
i zagranicznych w ramach wyjazdów urlopowych i weekendowych. Same uzdrowiska stały się atrakcjami
turystycznymi zarówno ze względu na zaliczane już do zabytków obiekty (pijalnie, deptaki, wille), jak
i odbywające się tu wydarzenia kulturalne, sportowe i inne.

Przedmiotem niniejszej publikacji jest metoda analizy rozwoju polskiego rynku usług uzdrowiskowych w ujęciu agregatowym, tj. dla rynku krajowego (łącznie). Autor kontynuuje dyskusję dotyczącą tzw. pierwotnej i modyfikowanej hipotezy rozwoju polskich uzdrowisk. Celem dyskusji jest uzupełnienie wiedzy na temat ewolucji polskich uzdrowisk w oparciu o model ewolucji obszaru turystycznego TALC (Tourism Area Life Cycle).

Artykuł prezentuje wyniki badań ankietowych dotyczących oceny atrakcyjności trzech polskich uzdrowisk (Krynica, Polanica i Kołobrzeg). Analiza dotyczy zarówno próby oszacowania, które z cech wpływają najbardziej na ogólną ocenę atrakcyjności uzdrowiska, jak i tego, czy występują różnice w ocenach kuracjuszy z uzdrowisk będących na odmiennym poziomie rozwoju funkcji uzdrowiskowej oraz między kuracjuszami, którzy sami decydują o miejscu kuracji oraz za których zdecydowali inni.

Programy rewitalizacji są obecnie jednymi z najczęściej sporządzanych przez samorządy dokumentów planistycznych. Jednak ich jakość wciąż pozostawia wiele do życzenia. Liczne błędy popełniane są w tej ich części, która dotyczy oceny efektów ich wdrażania. Niewielką pomoc przynoszą w tym zakresie różnorodne podręczniki budowy programu rewitalizacji wydawane w ramach unijnych programów pomocowych. Co więcej, zdarza się że proponują rozwiązania zupełnie nie przystające do potrzeb i możliwości naszych samorządów. W związku z powyższym, autor postanowił poruszyć tą tematykę skupiając uwagę na zagadnieniu pomiaru efektów rewitalizacji i proponując modelowe rozwiązania, które mogą być interesujące nie tylko dla praktyków samorządowych, ale również dla środowiska naukowego. Są one wynikiem badań prowadzonych przez autora w ramach projektu europejskiego ADHOC (Adapted Development of Historical Old Towns in Central and Easter Europe) oraz doświadczeń własnych zebranych podczas prac nad licznymi programami rewitalizacji miast. Rozwiązania te obejmują prawidłowe formułowanie celów operacyjnych, formułowanie wskaźników efektu, opinii i działania, a także formułowanie wymogów analiz opisowych. Całość wzbogacona jest licznymi przykładami. Artykuł kończą informacje na temat aplikacji omawianego systemu, tj. organizacji całego procesu, pozyskiwania danych, badania opinii publicznej, sporządzania ocen, korygowania projektu oraz sporządzania oceny końcowej i zaleceń.

Szanowni Państwo, we współczesnym świecie ludzkość jest coraz bardziej zaniepokojona globalną zmianą klimatu na Ziemi, która stanowi zarazem największe wyzwanie naszych czasów. Działania, jakie podejmiemy w najbliższych latach, przesadzą o tym, czy uda nam się skutecznie powstrzymać pogłębiający się kryzys klimatyczny. Przeciwdziałanie zmianie klimatu wymaga głębokiej transformacji wielu obszarów działalności człowieka i stanowi jednocześnie szanse na zbudowanie nowego modelu gospodarczego, w którym dbałość o środowisko będzie kwestią nadrzędną. Odpowiedzią na te wyzwania jest Europejski Zielony Ład, który ma pozwolić Unii Europejskiej osiągnąć całkowitą neutralność klimatyczna do 2050 roku. W ramach przyjętych zobowiązań Polska oraz pozostałe państwa członkowskie Wspólnoty planują dokonać rewolucyjnych zmian, które doprowadzą, miedzy innymi, do istotnego ograniczenia emisji gazów cieplarnianych, ekologizacji naszego systemu energetycznego i transportu, a także do transformacji europejskiego przemysłu poprzez tworzenie nowych rynków dla innowacyjnych ekologicznych technologii i produktów. Europejski Zielony Ład stanowi obecnie jedną z najbardziej ambitnych strategii na rzecz przeciwdziałania zmianie klimatu na świecie. Realizacja jego założeń wymaga podejmowania zdecydowanych działań przez rządy poszczególnych państw, a także zaangażowania wielu badaczy, którzy poszukują najbardziej skutecznych rozwiązań i sposobów ich implementacji w gospodarce.

Lecznicza kolonia wakacyjna dla dzieci żydowskich w Rabce funkcjonowała przez pół wieku (1890-1939). W okresie tym z kolonii skorzystało ponad 10 500 dzieci żydowskich w wieku od 7 do 14 lat, które pochodziły z ubogich rodzin w Krakowie, a od lat 30. XX w. także z innych części Polski. Na kolonii leczono choroby gruźlicze, choroby dziecięce oraz przypadłości będące następstwem biedy i złych warunków codziennego życia dzieci. W Towarzystwie Kolonii Leczniczej szczególnie aktywni byli krakowscy Żydzi postępowi, związani z synagogą Tempel. Nie tylko wchodzili w skład zarządu tej organizacji, ale także zapewniali jej niezbędne zaplecze finansowe. Szczególnie duże znaczenie miały dla kolonii darowizny rodziny krakowskiej Frӓnklów, dzięki którym wystawiono budynki własne kolonii.
W artykule opisano historię rabczańskiej kolonii i umieszczono ją w kontekście podobnych inicjatyw. Skupiono się na omówieniu jej celów (leczniczy i wychowawczy) i sposobach ich realizacji w życiu codziennym kolonii. Omówiono także zagadnienia związane ze źródłami finansowania kolonii oraz z jej rozwojem liczebnym i instytucjonalnym (przyczyny powołania kolonii, jej rozrost). Skoncentrowano się także na opisaniu uczestników kolonii, z uwzględnieniem dolegliwości, z jakimi przybywali oraz efektów leczenia.
Celem artykułu jest opisanie działalności tej mało znanej dziś instytucji, a tym samym uzupełnienie badań z zakresu historii dobroczynności żydowskiej w Krakowie oraz historii rabczańskiego uzdrowiska.