Qiraat Al-Quran

Tanaman kelor merupakan tanaman perdu yang biasa tumbuh di pekarangan
rumah dan mudah ditemukan di berbagai daerah di Indonesia. Daun kelor
biasanya diolah menjadi sayur bening atau lalap lalapan. Pada dasarnya
masyarakat belum bisa berinovasi dengan memanfaatkan tanaman kelor secara
maksimal dan benar, karena sebagian dari masyarakat tidak mengetahui manfaat
serta kegunaan lain dari daun kelor tersebut. Penelitian ini bertujuan untuk
mengetahui pemanfaatan daun kelor menjadi teh herbal. Metode penelitian yang
digunakan adalah eksperimen dengan menggunakan daun kelor sebagai bahan
utama. Daun kelor yang digunakan berasal dari varietas Moringa Oleifera. Daun
kelor dipilih lima tangkai dari tiga tangkai daun teratas dari pucuk. Daun kelor
dicuci dan dikeringkan di bawah sinar matahari tidak langsung selama dua hari.
Daun kelor disangrai dengan api kecil selama lima menit. Daun kelor disimpan
dalam wadah kedap udara. Penelitian menunjukkan beberapa parameter yang
dapat digunakan untuk mengevaluasi kualitas teh herbal daun kelor. Setelah
disangrai, warna daun kelor menjadi hijau tua segar, sedangkan teksturnya
menjadi renyah dan mudah hancur ketika diremas. Sebelum disangrai, warna daun
kelor adalah hijau tua pucat, dan teksturnya agak alot dan tidak mudah hancur
ketika diremas. Warna teh herbal daun kelor adalah hijau kekuningan, dengan
aroma khas daun kelor. Rasa teh herbal ini segar, tidak pahit, tidak ada rasa langu,
dan tidak sepat. Hasil penelitian menunjukan teh yang sesudah disangrai lebih
kuat rasanya dan enak. Dengan demikian, pemanfaatan daun kelor sebagai teh
herbal memiliki potensi untuk menjadi alternatif minuman sehat yang dapat
memberikan manfaat bagi kesehatan tubuh.
Kata Kunci : Daun Kelor, Teh Herbal

Privacy Policy
Dokumen ini telah melalui proses penyuntingan untuk menjaga privasi dan kerahasiaan data. Semua nama individu, institusi, atau informasi spesifik lainnya yang dapat mengidentifikasi pihak tertentu telah disamarkan atau dihilangkan. Tujuan pengunggahan ini semata-mata untuk berbagi ide, penelitian, atau metodologi tanpa menyinggung privasi pihak terkait.

Terms of Use

1. Pengguna diharapkan untuk menggunakan dokumen ini secara etis dan sesuai dengan tujuan akademik.


2. Konten dalam dokumen ini tidak boleh digunakan untuk tujuan yang melanggar hukum atau mendiskreditkan pihak lain.


3. Segala bentuk penyalinan, pengubahan, atau penyebaran dokumen harus mencantumkan atribusi yang sesuai kepada penulis asli dan tidak melanggar hak cipta.


4. Penulis tidak bertanggung jawab atas interpretasi atau penyalahgunaan dokumen ini oleh pihak lain.

The Mesopotamian Qəltu dialects are well-known for their extensive use of ʾimālah. This paper reexamines the historical development of this ʾimālah and identifies three independent processes. One of these processes clearly continues the phonemic distinction between two early Arabic phonemes *ē and *ā which have merged to ā in Modern Standard Arabic. It is shown that this phonemic distinction was present in several Quranic reading traditions from Kufa. It is shown that specifically the reading tradition of al-Kisāʾī (d. 189/804) show clear traces of all three ʾimālah processes now found in the Mesopotamian Qəltu dialects, and thus serves as one of our earliest witnesses of these processes.

Özet İslâmi ilimler bünyesinde bulunan ilm-i kırâatin özel bir önemi bulunmaktadır. Zira İslâm'a gönül vermiş Müslümanlar nezdinde ana kaynak konumunda yer alan Kur'ân-ı Kerîm ve onun kelimelerinin telaffuzundaki okunuş farklılıkları kırâat ilminin bünyesinde incelenmektedir. Bu yönü ile ilm-i kırâat, her Müslüman şahsın doğrudan ya da dolaylı yoldan istifade ettiği mühim bir ilim dalı olmuştur. Kur'ân-ı Kerîm, Hz. Cibrâîl (a.s) tarafından arz ve semâ metodu ile Hz. Peygamber'e talim ettirilmiştir. Hz. Peygamber (s.a.s) de Kur'ân'ı aynı usûl ile ashâbına öğretmiştir. Ashâb-ı Kirâm, Hz. Peygamber (s.a.s)'den bu metot ile öğrendikleri Kur'ân'ın hükümlerini hayatlarına yansıtmışlardır. Böylece onlar, Kur'ân-ı Kerîm'i teorik ve uygulamalı olarak sonraki nesillere aktarmışlardır. Müslüman toplumların ve toplumu oluşturan bireylerin hayatlarını sekînet ve huzur içerisinde devam ettirebilmeleri için Kur'ân'ı Kerîm'in zaman ve çağlar üstü mesajlarını tatbik etmeleri gerekmektedir. Bu mesajların idrak edilmesinde ve tefsir mahiyetindeki açıklamalarında kırâat ilminin ehemmiyetli bir yeri bulunmaktadır. Nitekim Kur'ân tilâvetindeki temel amaçlardan biri Kur'ân-ı Kerîm'i, Hz. Peygamber (s.a.s)'in okuduğu şekilde telaffuz etmektir. Bu hedefin vücut bulması için de ilm-i kırâate ihtiyaç duyulmaktadır. Zikredilen sebeptendir ki daha sonraki zamanlarda Kur'an-ı Kerîm'in hatasız telaffuzu noktasında sarf edilen çabaların neticesinde kırâat ekolleri ortaya çıkmıştır. Bunlar, kırâat ilminin bizlere kadar sahîh bir şekilde nakledilmesini sağlamışlardır. Kur'ân kelimelerinin telaffuzundaki farklılıkların bugüne kadar ulaşmasında her biri birer ekol halini almış on kıraat imamının katkısı büyüktür. Mevzunun önemine binaen çalışmada on kıraat imamla-

İnsanın dinî-hukukî kapasitesi Hanefî usûlcüleri tarafından vücub ve eda ehliyeti şeklinde iki kategoride incelenmiştir. Hicrî beşinci yüzyılda ehliyetin bu ikili ayrımıyla yakından ilişkili iki mesele tartışma konusu olmuştur. Bunlardan birincisi, şer'î vecibelerin kökeninde yatan temel unsurun sebepler mi, hitaplar mı olduğu hakkındadır. İkinci mesele ise henüz büluğa ermemiş küçük hakkında vücubdan bahsedip edemeyeceğimizdir. Hanefî usûlünün kurucu isimlerinden Debûsî, birinci meselede vücubu sebeplere bağlamakta, ikinci meselede ise insanın doğuştan itibaren Allah haklarıyla mükellef olduğunu, fakat küçüklük bir mazeret olduğu için bunları eda etme yükümlülüğünün sâkıt olduğunu söylemektedir. Bu meseleler etrafında yürütülen analiz ve tefekkürler, sonraki usulcülerin katkılarıyla birlikte, İslâm hukuk felsefesinin kimi önemli noktalarına ışık tutacak niteliktedir.

Kur’ân tilavetinde farklı vecihlere kaynaklık eden yedi harf hadisleri, barındırdığı “kolayınıza geleni okuyun” ifadesi gereğince tercih olgusunun da ortaya çıkışına zemin hazırlamıştır. “Tercih” olarak isimlendirilen bu seçme eylemi, kırâat ilminin oluşmasında esas teşkil etmiştir. Tercih sürecinin bidayeti
sahâbe devrine dayanır. Anlamsal muhtevası farklı olmakla birlikte bu süreç
tâbiîn ve tebe-i tâbiîn devrinde de devam etmiş, İbn Mücâhid dönemine gelinceye kadar yaygınlık kazanmıştır. Kırâat imamları tabiîn ve tebe-i tabiîn dönemine tekabül eder. Bu dönemde birbirinden mahir on kırâat imamı birçok hocadan elde ettikleri rivayetlerden kendileriyle şöhret bulan kırâat vecihleriyle
kıraatte ön plana çıkmıştır. Önemli ilim merkezlerinden Medine’de Nâfi ve Ebû
Ca`fer, Mekke’de İbn Kesîr, Şam’da İbn Âmir, Basra’da Ebû Amr b. Alâ ve
Kûfe’de Âsım, Hamza, Kisâî, Ya`kûb ve Halef gibi mümtaz imamlar kırâat ilminin öncüleri olmuştur. Bunlardan Halef, Kûfe’de hem Hamza kırâatini okutarak o kırâatin devamını sağlamış bir râvi hem de diğer hocalarından da okudukları arasından tercihte bulunarak kendi kırâatini oluşturmuş imamdır. Çalışmamızda Halef’in râvi olarak rivayetleri ile imam olarak tercihleri arasındaki
benzer ve farklı yönlerini ortaya koyup; kırâatlerin ciddiyetle ve sorumluluk
duygusuyla nesilden nesile aktarılarak korunduğu fikrine katkı sunmak istiyoruz.

Kur'an-ı Kerim, Cebrail (as) vasıtası ile Hz. Peygamber'e (sav) indirildiği andan itibaren kıraat edilmeye, okutulmaya, tilavetiyle ibadet edilmeye başlandı. Medine'ye hicretle birlikte, Kur'an eğitimi başta olmak üzere İslami öğretiler Suffe mektebinde sistemleşmeye başladı ve bir eğitim merkezi konumu haline geldi. Hz. Peygamber döneminde hummâlı yürütülen Kur'an talimi yedi harf ruhsatının verilmesiyle birlikte daha büyük kitlelerin tilavetle buluşmasına imkân sağladı. Bazı sahabe Hz. Peygamber'den Kur'an'ın bir kıraatini/harfini, bazıları da diğer farklı kıraatleri öğreniyordu. Farklı kıraatleri öğrenen sahabeler birbirlerinin kıraatlerini dinleme imkânı buluyor, zaman zaman ortaya çıkan birtakım ihtilaflar Hz. Peygamber'in huzurunda çözüme kavuşturuluyordu. İlk iki halife döneminde de bu durum Hz. Peygamber'den veya sahabenin büyüklerinden farklı formda kıraati öğrenen kimseler tarafından gerçekleştirilmeye devam etti. Hz. Osman'ın istinsâh ettirdiği Mushaf ve bu Mushaflarla birlikte gönderilen kârilerin etkisiyle kıraat ilmi ekolleşerek ilmi bir disiplin haline gelmeye başlamıştı. Kıraat âlimlerinin farklı bölgelere giderek kıraat ilmini yayma çabaları göz önüne alınarak kıraat ekolleri Hicaz, Irak ve Şam bölgesi olmak üzere Medine, Mekke, Basra, Kûfe ve Şam şehirlerine nispet edilerek ortaya çıktı. Daha sonraları bu merkezlerin ekolü üzerine özel çalışmalar yapan ve mütehassıs âlimler yetiştiren Bağdat, Mısır, Horasan, Mağrip, İran ile Hicri dördüncü asrın sonlarına doğru Endülüs kıraat ekolü ortaya çıktı. Çalışmada mezkûr her bölge için tanıtıcı bilgilerin ardından o ekolde kıraat ilminde öncü şahsiyetlerin isimleri, hocalar ve öğrenciler şeklinde dönemsel olarak ele alınacaktır. Çalışmada söz konusu beş beldenin yanı sıra Endülüs ve Mısır ekollerine de yer verilecektir. Bu çalışma sayesinde; İbnü'l-Cezerî öncesi dönem kıraate dair ekoller, kronolojik ve coğrafi olarak genel hatlarıyla resmedilecektir. Çalışma, ekoller arası irtibatı incelemenin yanında, etkileşimin resmini çıkarmak suretiyle kıraatlerle alakalı genel bir bakış açısı kazandırmayı da hedeflemektedir.

Öz Nâfiʻ'nin Kâlûn rivayeti Tunus ile Mısır'ın bazı yörelerinin yanı sıra Libya'da; Verş rivayeti Tunus ile Mısır'ın bazı yöreleri, Cezayir'in tüm bölgeleri, Fas ve Sudan'da; Ebû Amr kıraati Sudan'da; Âsım'ın Hafs rivayeti ise tüm doğuda, Şam'da ve Irak'ta, Mısır'ın çoğu bölgesinde, Afganistan, Pakistan, Hindistan ve Türkiye'de okunmaktadır. Her ne kadar bu üç kıraatle birlikte bunlar gibi Kur'ân'ın lafzî okunuşunun göstergesi olan diğer yedi kıraat (İbn Kesîr, İbn Âmir, Hamza, Kisâî, Ebû Caʻfer, Yaʻkûb ve Halef'in kıraatleri) Kur'ân tilavetinde, eğitim ve öğretimde yerini bulmuş olsa da Nâfiʻ, Ebû Amr ve Âsım kıraatlerinin çalışma konusu yapılmasının temel nedeni, günümüzde yaygın olarak namazlarda kıraat edilmesidir. Bu çalışmada kıraatleri namazlarda okunmakla birlikte eğitim-öğretimi yapılan Nâfiʻ, Ebû Amr ve Âsım'ın kıraatleri, Mâide sûresi çerçevesince ele alınmıştır. Mâide sûresinin tercih edilmesinin nedeni, içinde abdest ayetini barındırmasının yanında çeşitli fıkhî ve ahlaki hükümleri içermektedir. Ayrıca bahsi geçen sûrede ilgili üç kıraat imamının hem fonetik hem de ferşî okuyuş farklılıklarını içeren ayetler vardır. Fakat çalışmada sadece ferşî kıraat farklılıklarına yer verilmiş ve bu farklılıkların ayetlerin anlamına zenginlik kattığı hatta aynı ayette farklı iki hükmü oluşturabileceğine işaret edilmiştir.

As a case study we will shed light on al-Hujwiri (Data Ganj Bakhsh) In his system. Hujwiri, establishing a moderate link between the Revealed Law (sharia) and the Truth (haqiqa), and arguing that the Revealed Law without the Truth is a sanctimony while the Truth without the Revealed Law is hypocrisy. He tried to reconcile circumstances with truth and fight against fake and pseudo Sufis. He derived his strength in this struggle from his allegiance to the decisive informational authority of the Qur'an and the Sunna. Hujwiri had underlines, before Ibn Rushd, the Qur'anic verses that encourage thinking and reasoning. Contemplating about God's acts and wise purposes behind them gives an intellectual competence to a person. It makes reason operational. Hujwiri also competently addresses philosophical problems. He criticizes the sophists who doubt that knowledge can be obtained.

Penelitian ini mengkaji Ulumul Qur'an, ilmu yang menjadi kunci untuk memahami Al-Qur'an secara mendalam. Urgensi penelitian ini adalah pentingnya Ulumul Qur'an dalam memahami Al-Qur'an dan minimnya kajian tentangnya di era modern. Tujuan penelitian ini adalah untuk memahami definisi, ruang lingkup, sejarah perkembangan, manfaat, dan tantangan Ulumul Qur'an. Metodologi yang digunakan adalah penelitian kualitatif dengan metode studi literatur. Hasil penelitian menunjukkan bahwa Ulumul Qur'an memiliki cakupan yang luas, mulai dari sejarah dan perkembangannya hingga pemahaman maknanya. Ulumul Qur'an memberikan manfaat yang besar bagi umat Islam, seperti membantu memahami Al-Qur'an secara komprehensif dan kontekstual, serta meningkatkan keimanan dan ketakwaan. Namun, Ulumul Qur'an juga menghadapi beberapa tantangan, seperti minimnya kajian dan minimnya tenaga pengajar ahli. Kesimpulan penelitian ini adalah bahwa Ulumul Qur'an merupakan ilmu yang sangat penting untuk memahami Al-Qur'an secara mendalam. Upaya pelestarian dan pengembangan Ulumul Qur'an harus terus dilakukan dengan melibatkan berbagai pihak.

Quantum Tahfidz Al-Qur'an (QTA) or accelerated memorization of the Al-Qur'an is a method developed from quantum learning. This method is inspired by quantum theory in physics. With this method, it is hoped that students can learn and memorize quickly. This research focuses on Abdurrohman's thoughts on the issue of quantum tahfidz or accelerated memorization, with descriptive qualitative analysis using the kualitatif approach to get a clear picture narratively. The method developed by Abdurrohman Al-Asy'ari focuses on the function of the right and left brain and the role of the teacher in the process of learning and memorizing quickly. Apart from that, Abdurrohman also applies the function of the Al-Qur'an as an intermediary or wasilah in making it easier to memorize the Al-Qur'an. Includes verses that are read as prayers or wirid. Even in its development, the initial words of each verse were used as formulas or keywords for memorizing. With these techniques, which were later called the tiqui taca strategy, Abdurrohman was able to develop learning and memorizing techniques quickly, precisely and in a fun way.

Muʿtazilite scholars made important contributions to Islamic thought, especially in the fields of theology
and tafsir. However, since a significant part of their works has not survived for various reasons, Muʿtazilite thought
had to be introduced on the basis of the information provided by their opponents. This situation has also led to the
spread of certain opinions about them that need to be confirmed. As a matter of fact, the Muʿtazilites' understanding
of qirāʾāt was mostly defined on the basis of information that needed to be confirmed by their opponents, and they
were subjected to various accusations in this direction. For this reason, it is necessary to examine the Muʿtazilites’
understanding of qirāʾāt from the works within the sect and to correct the accusations against them. al-Ḥākim alJishumī's al-Tahdhīb fī al-Tafsīr, which is one of the most comprehensive works that allowed Muʿtazilite views to reach
the present day, is important in that it includes the subject of qirāʾāt under separate headings. The study, which uses
the method of document and content analysis, al-Jishumī's approach to qirāʾāt as a Mu'tazilite scholar was examined,
and some criticisms of the Muʿtazilite understanding of qirāʾāt were analysed on the basis of al-Jishumī. It has been
concluded that these allegations stem from sectarian motives.

Ilmu dhabth mushaf adalah ilmu yang membahas tanda-tanda yang ditambahkan (‘awaridh) pada huruf-huruf mushaf, maknanya yang dimaksud, serta cara penulisannya.

Dahulu Al-Quran ditulis tanpa tanda baca mengikuti kebiasaan orang-orang Arab. Namun, pada saat Islam telah tersebar ke penjuru bumi, dan banyaknya masyarakat Ajam yang berbaur dengan orang-orang Arab, maka timbullah lahn (kekeliruan/ penyimpangnan) dalam Bahasa Arab dan bacaan Al-Quran.

Lalu para ulama menyusun ilmu rasm dan dhabth Al-Quran demi menjaga keaslian tulisan Al-Quran, agar Al-Quran tetap ditulis sebagaimana ia pertama kali diturunkan. Orang yang pertama kali memberikan tanda baca pada mushaf adalah Abul Aswad Ad-Du`aliy (w. 69 H.). Beliau memberikan tanda i’rab bagi mushaf Al-Quran yang kemudian berkembang menjadi harakat pada zaman sekarang.

Kur'ân-i Kerim’in yirmi uc yillik tesekkul evresinde, ilahi vahiyle insanlar insa edilirken, bircok kelime ve kavram kullanilmaya baslanmis, bu kavramlardan bir kismi Islam’dan onceki manalarini korumus bir kismi ise hem yeni anlamlar kazanmis hem de bazi anlam kaymalari ve daralmalarina maruz kalmistir. Bu anlam kayma ve daralmalarindan etkilenmis kelimelerden biri de ihtilâf kavramidir. Kelimenin bircok manaya ihtimali oldugu halde, Turkcede sadece belli anlamlariyla yorumlanmakta ve anlasilmaktadir. Kirâat ilminde ihtilâf terimi ise, cok sik kullanilan bir kavram olmakla birlikte bu lafza, “karsi cikmak, zit ve tezat” manasini ifade eden anlamlarinin yuklendigi gozlemlenmektedir. Bu calismada ihtilâf kavraminin, kirâat ilmindeki ve diger ilmi disiplinlerdeki kullanilan manalari uzerinde durulmakta ve kirâat ilminde ise hangi anlamda kullanilmasi gerektigi tespit edilmektedir. Bu baglamda ihtilâf kavraminin Kur’ân ve kirâat ilmi terminolojisinde hangi manalari ihtiva ettigi ve...

Ortaya çıkışından günümüze değin kıraat disiplini çerçevesinde
pek çok mesele tartışmaya açılmış; konuyla ilgili mevzûlara
dair ihtilaflar bugüne kadar taşınmıştır. Şâz kıraatlerin tanımlanması
ve Kur’âniyeti gibi meseleler de kıraat ilminin en karmaşık konularından
kabul edilmiş ve bu konular ihtilaflı olma özelliğini
hâlihazırda da korumuştur. Bu bağlamda çalışmada, kıraat disiplininde
tartışmaların odağında bulunan şâz kavramına yönelik anlam
yüklemeleri, şâz kıraatin tanımı, Kur’âniyeti ve fıkhî sonuçları gibi
önemli meselelerin etraflıca analiz edilmesi hedeflenmektedir.
Şâz kavramının rivâyet merkezli disiplinler tarafından kullanılan
ve tartışılan ortak bir mesele olması hasebiyle öncelikle onu
sair disiplinlerde de tahlil etmek gerektiğinden çalışmanın birinci
bölümünde bu konuya önemle temas edilmektedir. Bu bağlamda
şâz kavramının ilk olarak filolojik tefsir ve hadiste kullanıldığı,
ardından kıraatlere geçtiği gerçeğinden hareketle bu alanlardaki
kullanımı detaylıca ele alınmaktadır. İkinci bölümde şâz kavramının
kıraat alanındaki ilk kullanımından başlanarak bugüne kadarki
süreçte mevzubahis kıraatlerin tanımlanması ve Kur’ân olma keyfiyetiyle
ilgili birbirinden farklı görüşlerin analizi yapılmaktadır.
Kıraat sahasındaki birçok farklı yaklaşımın etkisi sonucunda şâz
kavramının anlamsal değişim ve dönüşüm geçirmeye devam etmiş
olması ve üzerindeki sis perdesinin tam anlamıyla aralanamamış
olması sebebiyle çalışmamızın önemli bir kısmı bu farklı tanımların
analizini kapsamaktadır. Dolayısıyla şâz kavramının içerik
karmaşasının gözler önüne serilmesi konunun sonuca ve vuzuha
kavuşması açısından önem arz etmektedir.

Tarih boyunca şâz kıraatlerin tanımlanmasında birçok yorum
farklılığıyla karşılaşılmaktadır. Bu denli farklı yaklaşımlara yol
açan sebepler arasında; yedi harf meselesi ve bu kapsamda değerlendirilen
lehçesel farklılıklarla bağlantılı meseleler, sonraki süreçte
gelişen kıraatleri sınırlandırma ve tasnifleme faaliyetleri gibi
bazı maddeler bulunmaktadır. Söz konusu yorum farklılıklarına yol
açan etkenler arasında bulunan subjektif anlayış, tarih yanılgısı ve
içerik açısından rivâyetle ilgili terminolojinin tam anlamlandırılamaması
gibi hususlara da değinilmektedir. Neticede tüm bu faktörlerin
şâz kıraat içeriğinin tanımlanmasında sebep oldukları olumsuz
sonuçlar ve yapılan farklı tanımlar neticesinde maruz kaldığı karmaşanın
nedenleri analize tabi tutulup sorgulanmaktadır.
Şâz kıraatlerin Kur’âniyet keyfiyetinin anlaşılabilmesi için
bazı meselelerin teferruatlandırılması gerekmektedir. Bu mevzuların
başında da şâz kıraatlerin Kur’ân tanımında yaygın olarak kullanılan
“mütevâtirlik” ve “iki kapak arasında bulunma” başlıkları
gelmektedir. Bu meselelerin içerik analizinin yanı sıra çalışmamızda
mezkûr kıraatlerin tenkidi meselesi ve bunların red-kabul olasılığıyla
bu olasılıklardan “kabul”ün şartları serdedilip tartışmaya
açılmaktadır. Bunun neticesinde de tarafımızca tanımı yapılan şâz
kıraatin zorunlu olarak “makbûl şâz”-“merdûd şâz” şeklinde ikili
taksime tabi tutulma ve her biri için ayrıca makul bir tanımlama
gayreti güdülmektedir. Zira temel kaynaklar dâhil günümüze kadar
yapılan çalışmalarda yer alan şâz kıraat tanımı yaklaşımlarına bakıldığında,
onların bu hususta pek çok nitelikleriyle birbirinden
farklı olmasına rağmen, bu tür kıraatler için ayırt edici (makbûlmerdûd
gibi) bir taksimin -varsa da yeterli seviyede- yapılmadığı
görülmektedir. Bu durumda adı geçen taksimin bir gereksinim haline
geldiği anlaşılmaktadır. Çalışmanın sonunda ise daha doğru
olduğunu düşündüğümüz şâz kıraat tanım ve taksimi çerçevesinde
bu kıraatlerin başta namaz olmak üzere fıkhî meselelerde delil teşkil
edip etmemeleri değerlendirilmektedir.

Di antara adab membaca Al-Quran adalah membacanya sesuai dengan jalur periwayatannya masing-masing. Setiap riwayat memiliki kekhasan dan variasainya sendiri-sendiri. Dalam riwayat Hafsh, di antara perbedaan yang mencolok untuk setiap jalurnya adalah mengenai pilihan kadar panjang mad jaiz munfashil. Penting untuk diketahui bahwa pemilihan kadar panjang mad jaiz munfashil dapat berpengaruh pada variasi bacaan lainnya.

This study aims to examine the interaction of students at Mamba'ul Hisan Islamic Boarding House, Kediri City with the Qur’an in the form of routine Saturday legi istighosah. This study uses a qualitative descriptive analytical method with the Living qur’an method using a sociological, phenomenological, and psychological approach. This article showed that the students of Mamba'ul Hisan Islamic boarding house in Kediri City understand and explore the use and function of the verses of Qur’an used in the saturday legi istighosah routine and its context as a prayer.

Qira'at menjadi salah satu disiplin ilmu yang banyak dipelajari dan diminati oleh kalangan Muslim untuk ditelaah lebih dalam. Seperti kita ketahui bahwasanya ragam qira'at telah memiliki banyak versi dan menyebabkan perbedaan pada pengucapan lafadz bacaan Al-Qur'an. Para ilmuwan dan ulama sudah banyak yang memberikan contoh dan penjelasan mengenai ragam bacaan ini bahkan menyebutkan beberapa sebab adanya perbedaan di dalamnya. Sebelumnya sebagai refleksi bahwasanya dalam kajian literatur sejarah telah memberikan penjelasan yakni menyebutkan pada masa turunya Al-Qur'an, Jibril menyampaikanya dengan beberapa versi bacaan kepada Nabi Muhammad SAW. Kemudian banyak diajarkan kepada para sahabat (sahabat ke sahabat lainya) dan beralih ke para tabi'in yang saat itu tercatat lebih dari lima puluh qari' dimasa itu dan semuanya mengaku mendapatkan bacaan itu dari para sahabat sampai kepada para imam dan seterusnya. (Muhammad Alwi al-Maliki, 2011: 119)
Dengan adanya fenomena tersebut akhirnya terjadilah penyeleksian bacaan oleh Ahmad bin Musa (Ibnu Mujahid) dan mendapati hanya tujuh bacaan (qira'at) yang shahih dikenal dengan qira'at as-sab'ah. Setelah itu, Ibnul Jazary meneliti dan menyeleksi kembali bacaan para qari' tersebut dan mendapati tiga bacaan yang juga shahih selain dari tujuh bacaan tersebut. Selain itu, ada beberapa faktor yang menjadi sebab adanya perbedaan varian dalam membaca Al-Qur'an yang nantinya akan kita bahas dalam makalah ini. Para ahli qira'at telah mencurahkan kemampuanya serta ketelitian dan kehati-hatianya agar Al-Qur'an tetap terjaga dan terhindar dari penyelewengan bacaanya dari unsur asing yang masuk dan merusak kemurnian Al-Qur'an. (Acep Hermawan, 2013: 133). Jadi, kali ini kita akan membahas mengenai berbagai varian perbedaan qira'at dan mengatahui sebab-sebab apa sajakah yang mempengaruhi adanya perbedaan tersebut.

The narrators have tried to convey the hadith, its accompanying physical expression, and its reading methods to the listener, directly or orally. Thus, these learning transmission methods shifted from the oral world to textual word, henceforth it made the narrators to rephrase the verbal utterances into written phrases, such as "one separates the fingers", "his/her voice amplified" and others. The problem is, written expressions might not completely transcribe spoken language, more specifically for the transmitting narrators of the reading methods of the Quranic verses (qirā'at āyāt al-Qur'ān). This articles focuses to illustrate forms of narration on the Quranic reading methods in written expressions and the complementary explanations detailed by the narrators. The results appears that some of the narrations on the variety of reading methods of the Qur'an in the some Hadith literature required detailed informations, such as mentioning the letters of the Arabic letters and how to read specific phrase and punctuation. These additions clarifies the variety of the Qur'anic reading methods hence such utilitarian informations are beneficial for the narrations in the mediated world.

Bu kitap, eş-Şiʿru’t-taʿlīmī’nin İslamî ilimlerde eğitim metodu olarak kullanılmaya başlamasını ve akabinde kıraat alanında yazılan manzum eserleri tespit etmeyi, İbn Mücāhid’in temellerini attığı yedi kıraat ekolünü en iyi temsil eden eserlerden biri olan ve kaleme alındığı günden itibaren kıraat alanında baskın bir rol üstlenen İmam Şāṭıbī’nin (ö. 590/1194) Ḥirzu’l-emānī’sini hem metot hem de içerik açısından tetkik etmeyi ve son olarak Osmanlı’nın son dönemlerinde ve günümüz Türkiye’sinde neden müfredatlarda birçok manzum kıraat eserinin yer almadığını konu edinmektedir. Yapılan incelemelerin sonucunda kıraat alanında yazılan manzum eserlerin İslamî disiplinler arasında daha geniş bir uygulama alanı bulduğunu iddia etmek yanlış olmayacaktır. Ayrıca bu çalışma, bir taraftan Ḥirzu’l-emānī’nin muhteva ve metot analiziyle Şāṭıbī’nin et-Teysīr’i nazma dökmekle kalmadığını gözler önüne sererken, diğer taraftan da bu eseri alanda kaleme alınan diğer eserlerle karşılaştırma imkânı sunmaktadır. Çalışmamızda ayrıca Osmanlı’nın son dönemlerinde ve günümüzde ne yazık ki kıraat talebelerinin metin ezberi noktasında tembellik göstermeleri sebebiyle hem Ḥirzu’l-emānī’nin hem de nispeten diğer eserlerin yavaş yavaş ezberlenmesinin bırakıldığı saptanmıştır. Buna aynı dönemlerde kıraat ilmine duyulan ilginin azalmış olması da eklenebilir. Tüm bu hususlar muvacehesinde hem DİB Haseki Eğitim Merkezleri’nde hem İlahiyat Fakülteleri Kıraat Anabilim Dallarında —Muḥammed Emīn Efendī’nin de ifade ettiği gibi— kıraat alanında yazılan manzumelerin hiç olmazsa uṣūl bölümlerinin ezberlenmesi teklif edilmiştir. Ayrıca alanın uzmanları tarafından da önerilen dereceli (7, 10/ʿaşere-i ṣuġrā, 10/ ʿaşere-i kubrā) kıraat eğitiminin de gündeme alınmasının altı çizilmiştir. Son olarak ifade etmek isteriz ki çalışma boyunca manzum eserlerin ezberlenmesine olan vurgumuz asla alanda yer alan problemli meselelerin göz ardı edilmesinden değil, aksine kıraat eğitimini hem tarihiyle hem de eğitim-öğretim sistemiyle incelemenin alanın problemli meselelerini ele almada kolaylık sunacağına olan kanaatimizden ileri gelmektedir.

Kitab Ta’lim al-Muta’alim yang dikarang oleh shaykh al-Zarnuji merupakan kitab klasik yang berisikan adab atau etika belajar dan mengajar antara guru dengan murid. Kitab ini cukup terkenal di Nusantara khususnya Indonesia, karena ia banyak dipelejari bahkan dijadikan rujukan di pondok-pondok pesantren sama ada yang klasik mahupun moden hingga ke hari ini. Hadis-hadis yang terdapat dalam kitab ini dirujuk dari pelbagai kitab sumber hadis. Namun sumber rujukan bagi kitab Ta’lim al-Muta’allim belum diterokai secara sistematik. Justeru kajian ini menerokai serta menganalisis sumber rujukan yang terdapat dalam kitab tersebut. Metodologi kajian ini adalah kualitatif melalui kaedah kepustakaan dan reka bentuk analisis kandungan kitab Ta’lim al-Muta’allim. Berdasarkan analisis yang dilakukan terhadap 40 hadis dan 108 riwayat, didapati 23 kitab yang diguna pakai oleh Shaykh al-Zarnuji dalam karyanya Ta’lim al-Muta’allim mulai dari kitab-kitab yang berisikan hadis-hadis Sahih sampailah kitab ...

Taḥrῑrāt Matn al-Shāṭibiyyah adalah satu proses penelitian oleh para sarjana Ilmu Qirā'āt terhadap kaedah-kaedah bacaan yang terdapat dalam Matn al-Shāṭibiyyah. Jika dilihat kepada beberapa karya Taḥrῑrāt al-Shāṭibiyyah, khususnya taḥrῑrāt oleh "Alī bin Muḥammad al-Ḍabbā" menerusi karyanya Mukhtaṣar Bulūgh al-Umniyyah, terdapat kaedah bacaan pada beberapa kalimah uṣūl qirā'āt bercanggah dengan kaedah bacaan dalam Matn al-Shāṭibiyyah. Penulisan ini bertujuan menganalisis kalimah-kalimah yang mempunyai percanggahan bagi melihat faktor yang mempengaruhi Taḥrῑrāt al-Ḍabbā" dalam pemilihan kaedah bacaan dari sudut status kedudukan ṭarīq (jalur) periwayatan kalimah-kalimah tersebut dalam Matn al-Shāṭibiyyah dan kitab asalnya iaitu al-Taysīr karya Abū "Amr al-Dānī. Kajian ini juga cuba mengenalpasti pendekatan Taḥrῑrāt al-Ḍabbā" dalam menjustifikasikan percanggahan kalimahkalimah tersebut, sama ada berpendekatan berpegang secara keseluruhan atau sebahagian fakta-fakta daripada al-Taysīr, al-Nashr dan karya-karya syarahan Matn al-Shāṭibiyyah. Metodologi kajian ini melibatkan proses pengumpulan data berkait status kedudukan ṭarīq periwayatan setiap kalimah yang dikumpulkan daripada tiga sumber iaitu karya al-Taysīr, al-Nashr dan karya-karya syarahan Matn al-Shāṭibiyyah. Hasil kajian mendapati tiga faktor, iaitu Taḥrῑrāt al-Ḍabbā" menolak kaedah bacaan yang lemah, berbeza dari ṭarīq Matn al-Shāṭibiyyah dan berbeza dari ṭarīq al-Taysīr. Kajian juga mendapati lima pendekatan yang digunakan melibatkan sandaran fakta daripada karya-karya utama iaitu al-Taysīr, al-Nashr dan karya-karya syarahan Matn al-Shāṭibiyyah. Penulisan ini secara langsung memperlihatkan kualiti kaedah bacaan dalam Taḥrῑrāt al-Ḍabbā" dan diharapkan memberi impak sebagai data yang menyokong penggunaan taḥrῑrāt al-Shāṭibiyyah dalam pembacaan qirā'āt.

Known as the initiator of al-qirā'āt al-sab', Ibn Mujāhids commentary about particular ways of quranic reading (qirā'āt) must be considered by scholars after. This article focuses on what does Ibn Mujāhid mean in labeling galaṭ on some qirā'āt and how does it impact the subsequent development of 'ilm al-qirā'āt. By tracing all galaṭ labels in Ibn Mujāhids book, al-Sabah fī al-Qirā'āt, this study finds 21 cases in which the reasons of the labeling refer to two main categories: sanad and linguistic galats. This kind of labeling invites various responses from other scholars, so this impacts on the following study of qirā'āt such as the development of the term "syāzzah", some critics and commentaries about the meaning of the term "galaṭ", the elimination of the labeled qirā'āt from the list of al-qirā'at al-masyhūrah/ almutawātirah, and particular attention in the application of qirā'āt in the legal form of particular ṭāriq.

Öz
Hz. Peygamber’den ashâba tevarüs eden kıraatler, zaman içerisinde telif edilen eserlerle birlikte bir ilim dalı haline gelmiştir. Kıraat eğitiminde ilk dönemden itibaren müşafehe esas olup alana dair eserlerden de istifade edilmiştir. Zira geçmiş ve günümüz kıraat eğitiminde arz ve semâ usûlü merkeze alınır ve mahir bir hocadan ahz ederek tedrisat gerçekleştirilir. Kıraatlere dair yazılmış eserler ise bu ilmin sistematik ve müdellel bir şekilde alınmasına yardımcı olur. Kıraat tedrisatında esas alınan eserlere baktığımızda özellikle imamlarla ilgili rumuz kullanımının önemli bir yere sahip olduğunu görmekteyiz. Bu açıdan kıraat ilminde rumuz kullanımının İslâm ilim geleneği içindeki diğer ilimlerden farklılık arzettiği dikkat çekmektedir. Bu araştırmada kıraat tedrisatında kullanılan rumuzlar temel eserler bağlamında incelenmiştir. Burada öncelikle kıraat eğitiminin tarihi süreci genel olarak değerlendirildikten sonra, kıraat tedrisatı kapsamında oluşan tariklere temas edilmiş, bu eğitimde esas alınan eserler ile bu eserlerde rumuz kullanımının nasıl gerçekleştiği araştırılmıştır. Kıraat tedrisatında kullanılan eserlerde bu rumuzların nasıl yer aldığı, farklı bir uygulamanın olup olmadığı tespit edilerek rumuzlar bir bütün halinde ele alınmıştır. Böylece kıraat tedrisatında kullanılan rumuzlara dair derli toplu bir sunum yapılarak konunun bütüncül bir şekilde anlaşılmasına katkı sağlanmıştır. Araştırmada betimleyici bir yöntem kullanılarak konu kıraat eğitiminde takip edilen et-Teysîr, Ḥırzü’l-emânî/Şâtıbiyye, Tayyibetü’n-Neşr ve Zübdetü’l-irfan üzerinden incelenmiş, bu kitaplar arasındaki rumuz benzerlikleri ve farklılıkları ortaya koyulmuştur. Burada kıraat ilminde rumuz kullanımının Şâtıbî ile başladığı ve İbnü’l-Cezerî ile çeşitlendiği; benzer rumuzlar olmakla birlikte farklı rumuzların da kulanıldığı, başlangıçta imamlarla ilgili oluşturulan harf ve kelime rumuzlarının zaman içinde tedrisatta kullanılan kavramlarla ilgili de oluşturulduğu sonucuna varılmıştır. Rumuz kullanımı kıraat tedrisatında kullanılan ve sahih kıraatler üzerine yazılan eserlerde yoğun olarak kullanıldığı gibi kimi şaz kıraate dair eserlerde de söz konusudur.

Anahtar Kavramlar: Kıraat, Kıraat eğitimi, Kıraat Metotları, Manzume, Rumuz.


An Examination Of The Use Of Symbol In The Teaching Of The Science of Recitation
Abstract:
The recitations inherited from the Prophet Muhammad to his companions have evolved over time to become a branch of knowledge along with the works written later. From the early periods of recitation education, recitation practice has been fundamental, and works related to the field have also been utilized. In both past and present recitation education, the methods of recitation and memorization are emphasized, and instruction is carried out by learning from a proficient teacher. Written works on recitations assist in the systematic and comprehensive study of this field. When we look at the primary works used in recitation education, we can see that the use of symbols, especially related to the imams, holds a significant place. Hence, the use of symbols in the science of recitations stands out as distinct from other sciences within the Islamic scholarly tradition. In this research, symbols used in recitation education are examined within the context of foundational works. Firstly, after evaluating the historical process of recitation education in general, the various methods developed within recitation education are discussed, and the utilization of symbols in the works central to this education is investigated. The presentation of symbols used in recitation education is approached holistically by determining how these symbols are integrated into the works used in recitation education, whether there are any unique applications present or not. Therefore, a systematic presentation of the symbols used in recitation education is made in order to contribute to a comprehensive understanding of the topic. Descriptive methods are employed in the research to examine the symbols used in recitation education through the works at-Taysîr, Ḥirz al-Amānī, Tayyiba al-nashr and Zubda al-‘Irfan, revealing similarities and differences in symbols among these books. It is concluded that the use of symbols in the science of recitations began with al-Shatibî and diversified with Ibn al Jazari. Though there are similar symbols, different symbols are also utilized, indicating a transition from letter and word symbols related to the imams to those associated with concepts used in education over time. The use of symbols is prevalent in works on authentic recitations used in recitation education, as well as in some works discussing shaz qira'ats.

Keywords: Qirā’āt, Education of Qirā’āt, Qirā’āt Methods, Didactic Poems, Symbols.

Şâz kıraatler tarih boyunca birçok farklı biçimde tanımlanmıştır. Bu kıraatler hakkında yapılan ta-nımlardan biri de Kur’ân’ın yaygın tanımı çerçevesinde geliştirilmiştir. Daha çok usulcüler tarafın-dan dillendirilen “Kur’ân, yedi harf üzere, mushafın iki kapağı arasında, mütevâtir olarak gelmiştir.” şeklindeki yaygın tanıma göre, bu vasıfları taşımayan kıraatler şâzdır. Böylece söz konusu âlimler Kur’ân’ın tanımı üzerinden şâz kıraatlerin mahiyetini anlamlandırdıkları anlaşılmaktadır. Ayrıca söz konusu usulcüler tarafından Kur’ân’a yönelik birçok tanımın yapıldığını, birbiriyle örtüşen bu tanımlardan en yaygın ve kapsayıcı olanının yukarıda aktarılan yaklaşım olduğunu belirtmek gere-kir. Aktarılan tanımdan da anlaşılacağı gibi, âlimlerin mevzubahis tanımda birleştikleri hususlar genellikle Kur’ân’ın “iki kapak arasında bulunma” ve “mütevâtir olma” özellikleridir. Bu durumda Kur’ân’ın tanımında mezkûr iki niteliği taşımayan kıraatlerin şâz addedilerek reddedilmeleri öngö-rülmektedir. Bu özelliklerden hareketle çalışmada, söz konusu iki madde karşısında konumlandırı-lan şâz kıraatlerin Kur’âniyet vasıflarının detaylı analizi yapılmıştır. Buna bağlı olarak çalışmanın amacı, bahsi geçen iki unsurun şâz kıraatlerin mahiyeti açısından belirleyici olup olmadıklarını çözmeye çalışmaktır.
Söz konusu tanımlarda “تين
ّ
دَف ” (deffeteyn) şeklinde geçen ve Arapçada Kur’ân’ın iki kapağı için kul-lanıldığı anlaşılan bu tabir, Hz. Osman zamanında teksir faaliyetiyle ortaya çıkan mushafların ka-paklarını ifade etmektedir. Dolayısıyla bu ifade, bahsi geçen mushafların her birine serpiştirilmiş makbûl kıraatlerin tamamını kapsamış olmalıdır. Ancak belirtmek gerekir ki, mevzubahis mushaf-ların kapakları dışındaki tüm kıraatlerin merdûd anlamıyla şaz oldukları iddia edilemez. Zira mus-hafın iki kapağı dışında kalıp yazıya aktarılamayan (imâle, işmâm, tağlîz vb.) sahîh kıraatler bulunmaktadır. Bu durumda yazıya geçirilemeyen bu sahih kıraatler, üç şartı yerinde olup yeterli seviye-de şöhret bulamayan şâz kıraatler ve mevzû ile müdrec mahiyetini haiz merdûdların hepsi aynı sta-tüde değerlendirilecektir. Hâsılı Kur’ân’ın tanımında geçen iki kapak kaydı Kur’ân için bile asli bir mahiyet tanımı taşımadığı, arızî bir durum olduğu, böylece şâz kıraatleri reddetmek için yeterli bir argüman olmadığı belirtilmelidir. Nitekim kimi araştırmacılara göre Kur’ân’ın tanımında yer alan “iki kapak” kaydı ile Kur’an’ın zâtî sıfatı değil arazının kastedilmesi gerektiği öngörülmektedir.
Mevzubahis Kur’ân tanımında yer alan “deffeteyn” gibi “tevâtür” vurgusunun da şâz kıraatlerin Kur’âniyeti konusunu işleyen birçok âlimin temel hareket noktası olduğu müşahede edilmiştir. Zira onlara göre âhâd olması sebebiyle şâz kıraatler, Kur’ân’ın tanımında bulunan tevâtürlük unsurunu taşımazlar. Bu yaklaşıma göre söz konusu tevâtürlük olgusunu barındırmayan tüm âhâd kıraatler şâz kabilinden değerlendirilir. Ne var ki bir kıraatin âhâd olması onun sahîh kıraatlerin çerçevesin-den çıkarılmasına sebep olmaz. Çünkü sahîh kıraat rivayetleri özellikle de tariklerinin ihtilaf ettikle-ri vecihlerin her biri tek tek incelenirse neredeyse –yaygın ve yerleşik tarifine göre- mütevâtir kı-raat bulunmamaktadır. Mekkî b. Ebî Tâlib, Ebû Şâme ve İbnü’l-Cezerî gibi kıraat otoritelerinin bu meyanda tevâtür ilkesini zorunlu görmemeleri de söz konusu iddiayı desteklemektedir. Nitekim adı geçen âlimler üç şartı yerinde olup yeterince şöhret kazanmış bir kıraatin Kur’ân’dan sayılması ge-rektiğini, mütevâtirlik vasfını aramanın gereksiz olduğunu özellikle vurgulamışlardır. Bu bağlamda elde edilen veriler ışığında Kur’ân’ın tanımında yer verilen gerek “iki kapak arasında bulunma”, ge-rekse “mütevâtir olma” maddelerinin şâz kıraatleri reddetmeye yol açacak özellikte olmadıkları an-laşılmıştır. Nitekim duruma göre bu iki özelliğin bazı sahih kıraatlerde dahi bulunmadıkları tespit edilmiştir. Mamafih Kur’ân’ın tanımı üzerinden şâz kıraatleri değerlendirmenin de başlı başına bir usul hatası olduğunu söylemek gerekir. Sonuç olarak Kur’ân’ın tanımı üzerinden şâz kıraatlerin içe-riğinin anlamlandırılamayacağı belirtilmelidir.

İbn Mücâhid ve İbnü’l-Cezerî sistematiğinde kıraat imamları arasında yedinci
sırada yer verilen Alî b. Hamza el-Kisâî, Kûfe’de halk tarafından imam Âsım
ve Hamza b. Habîb’le birlikte kıraati benimsenen üçüncü önemli isimdir.
Kisâî’nin rivâyetleri sahîh kıraatler için öngörülen şartlara hâiz olması hasebiyle
söz konusu ilgiye mazhar olmuştur. Kisâî kıraatinin üç kanalla Hz. Peygamber’e
ulaştığı bilinmektedir. Bu üç isnâdda yer alan ilk basamaktaki hocaları
Hamza b. Habîb, İbn Ebû Leylâ ile Ebû Hayve Şüreyh’tir. Onun senedi
Hz. Peygamber’e ise Übey b. Ka‘b, Abdullah b. Mes‘ûd ve Muâz b. Cebel gibi
önemli sahâbe kanallarıyla ulaşmaktadır. Kisâî meşhur bir kıraat âlimi olmasının
yanı sıra aynı zamanda iyi bir Arap dilbilimcisidir. Kaynaklardaki verilerden
bu uğurda uzun bir dönem bedevilerle görüşmek için çöle gittiği, dönüşte
ise zamanın en büyük dil âlimleriyle sıkı münazaralar yaptığı anlaşılmaktadır.
Kisâî ilk başlarda hocası Hamza’nın kıraatini benimsediyse de daha
sonraları kendi usûlünü oluşturarak kıraatinin, râvîleri vasıtasıyla sonrakilere
aktarılmasını sağlamıştır. Kisâî’nin kıraatini bize taşıyan meşhur iki râvîsi,
Ebü’l-Hâris Leys ve Hafs b. Ömer ed-Dûrî’dir. Kisâî’nin imâle ve idğâm gibi
usûle dair bazı kıraat vecihlerini yoğun bir şekilde uygulaması dikkat çeken
kıraat özellikleri arasındadır.
Bu çalışma Kisâî’nin kıraat ilmindeki yerini tayin etmeyi ve kıraatinin usûl ve
özelliklerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Bu doğrultuda öncelikle onun
hayatı, vefatı, nisbesi, ilmî kişiliği, kıraat ilmine vukufiyeti, eserleri, çağdaşları,
hocaları ve talebeleri tanıtılmaya çalışılmıştır. Ardından Kisâî’nin râvîleri
ve kıraatinin isnâdı konusu ele alınmıştır. Sonraki bölümde ise Kisâî’nin kıraat
özellikleri bağlamında onun, kıraatinde takip ettiği metot ve usûl özellikleri,
ardından da ferşî farklılıklarına dair bazı örnekler tablo halinde ortaya
konulmuştur. Çalışmanın sonunda da Kisâî’nin kıraatine dair yazılmış klasikmuasır
eser ve çalışmalar listelenmiştir. Söz konusu eser ve araştırmalar
muvâcehesinde inceleme esnasında nitel araştırma yöntemlerinden biri olan literatür
tarama yönteminin kullanıldığı belirtilmelidir.

الهدف من هذا البحث معرفة كيفية ابن تيمية في توصيف المعنى بوسيطة الاشتقاق الأكبر. والطريقة التي
استخدمها الباحث هي طريقة التحليل الوصفي، أي باستقراء ظواهر الاشتقاق الأكبر في مؤلفات ابن تيمية،
وتجميعها حسب الحروف التي تنوب الأخرى في الاشتقاق، والكشف عن علاقة المعنى بين المشتق والمشتق
منه، وأخيرًا إرجاع هذه الظاهرة إلى الصرفيين واللغويين. سوف يستنتج هذا البحث بعض الكلمات )نموذجًا(
التي تم كشف معناها من خلال الاشتقاق الأكبر.
الكلمات المفتاحية: الاشتقاق، ابن تيمية، المعنى، الاتفاق، الصرف

Özet On kıraat âliminden biri olan ve kıraati yüzyıllardır gerek toplumda gerekse eğitim-öğretimde yer bulan Ebû Ca'fer; Abdullah b. Ayyâş, Abdullah b. Abbas ve Ebû Hureyre'den kıraat talim etmiş olup öğrencileri arasında ise İsâ b. Verdân, Süleyman b. Cemmâz, NâfÎ' ve Ebû Amr gibi şahsiyetler vardır. Bu çalışma Ebû Ca'fer'in kıraat ilmindeki yerini tespit etmeyi ve kıraatinin özelliklerini ortaya koymayı amaçlamaktadır. Yapılan çalışma üç bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde Ebu Ca'fer'in nesebi, doğumu ve çocukluğu hakkında bilgi verilmiştir. İkinci bölümde ilmi kişiliği, kıraat tahsilini yapmış olduğu hocaları ve kendisinden kıraatini alan talebeleri, diğer ilimlere olan vukûfiyeti, Medine'de kıraatin durumu gibi konularda araştırma yapılıp Ebû Ca'fer'in kıraatinin nasıl şöhret bulduğu sorusuna cevaplar aranmıştır. Üçüncü ve son bölümde ise onun Kur'ân öğretim metodu, kıraatinin temel özellikleri ve kıraatine dair yazılan eserlere yer verilmiş olup tüm bu bilgiler sistematik olarak okuyucuya sunulmuştur. Bu araştırma yapılırken nitel araştırma yöntemlerinden biri olan literatür tarama modeli kullanılmıştır.

The purpose of this study was to determine the learning contained in SD IT Istiqomah accompanied by a memorizing program of the Koran to create a golden and character generation. The method in writing is a qualitative descriptive method, then the search for the most relevant and main data related to the study of learning contained in SD IT Istiqomah is carried out through the memorization program of the Koran to create a golden and character generation. The purpose of this study was to determine the learning contained in SD IT Istiqomah accompanied by the Tahfidz qur'an program to create a golden and character generation. The method in writing is a qualitative descriptive method, then the search for the most relevant and main data related to the study of learning contained in SD IT Istiqomah is carried out through the memorization program of the Koran to create a golden and character generation. The results showed that the tahfidz qur'an program in SD IT Istiqomah was runnin...

يستعرض هذا البحث منهج الراغب الأصفهاني (-502هـ) في عرض القراءات القرآنية، ومظاهر اعتنائه بتوجيهها، من خلال استقراء وتتبع القراءات الواردة في تفسيره، وفي كتابه "المفردات في غريب القرآن"، للوقوف على منهجه في عرضها وتوجيهها، وبيان أنواع القراءات القرآنية التي ذكرها. ومن نتائج هذا البحث: تنوع القراءات القرآنية التي أوردها بين متواترة وشاذة، وأن التوجيهات النحوية والصرفية أخذت حيزا كبيرا في تعليله للقراءات، وجاءت هذه العلل والتوجيهات مختصرة.

Yezîdî kırâati, kırâat ilminde şâz olarak nitelendirilen ve on dörtlü tasnif içerisinde yer alan kırâatlerdendir. Yezîdî, on kırâat imamından Ebû Amr b. Alâ’nın talebesidir ve onun kırâatinin rivâyetine kaynaklık etmiştir. Ebû Amr’ın kırâatini, ‘aşera tarîkine göre onun râvileri olan Dûrî ve Sûsî’ye aktarmada bir köprü vazifesi üstlenen Yezîdî, kırâat ilmindeki çalışmalarının yanı sıra lügat ve nahiv alanında da öne çıkmış bir isimdir. Bu çalışma, Yezîdî’yi tanıtmak, onun kırâat sahasındaki konumunu belirtmek ve onun ilmî çalışmalarını ortaya koymak amacıyla yapılmıştır. Çalışma, üç ana bölümden oluşmaktadır. Bunlardan ilk bölümde, Yezîdî’nin hayatı, hocaları, talebeleri, çağdaşları ve eserleri zikredilmiştir. İkinci bölümde, Yezîdî’nin ilmî şahsiyeti ve yaşadığı dönemde kırâat ilminin durumu konuları ele alınmıştır. Üçüncü ve son bölümde ise kırâatinin isnâdı, râvîleri, kırâatinin özellikleri ve farklılıkları, kırâatiyle ilgili yazılmış olan kitaplar, tezler ve makaleler zikredilerek Yezîdî’nin kırâat ilmindeki yeri ortaya konmuştur.

Anahtar Kelimeler: Yezîdî, Kur’an, Kırâat, Rivâyet, Şâz.

CHARACTERISTICS OF YAZÎDÎ AND HIS QIRAAT

Yazīdī’s qiraat is one of the qiraats that are characterized as shāz in the science of Qiraat and are included in the fourteen classifications. Yazīdī was a student of Abū ‘Amr b. Ala, one of the ten Imams of Qiraat, and was the source of the narration of his Qiraat. Yazīdī, who acted as a bridge in transmitting Abū ‘Amr’s qiraat to his narrators, al-Dūrī and al-Sūsī, according to the asharah tarīq, is a prominent name in the fields of vocabulary and grammar in addition to his works in the science of qiraat. This study aims to introduce Yazīdī, to indicate his position in the field of Qiraat and to reveal his scholarly works. The study consists of three main chapters. In the first part, Yazīdī’s life, his teachers, students, contemporaries and works are mentioned. In the second part, Yazīdī’s scholarly personality and the status of the science of Qiraat in his time are discussed. In the third and last chapter, the isnād of his qiraāt, his narrators, the features and differences of his qiraāt, the books, theses and articles written about his qiraāt are mentioned and Yazīdī’s place in the science of qiraāt is revealed.

Keywords: Yazīdī, Qur’an, Qiraat, Narration, Shāz.

Kettânîzâde lakabıyla meşhur olan Muhammed b. Mustafa en-Na‘îmî, 18. yüzyılda yaşamış, muallimlik ve şeyhu’l-kurrâlık yapmış, kıraat ve tecvid alanındaki çalışmalarıyla bilinen bir âlimdir. Mısır tarikinde azîmet metodunun esas alındığı Mutkin mesleği sahibi olarak da bilinen Na‘îmî’nin, kıraat alanında Mutkinü’r-rivâye fî ‘ulûmi’l-kırâati li’d-dirâye adıyla meşhur bir eseri bulunmaktadır. Na‘îmî’nin tecvid ilmine yönelik nüshasına ulaşılabilen tek eseri ise Tezhîbü’t-tilâve fî ‘ilmi’t-tecvîd ve’l-kırâe’dir. 50 varaktan meydana gelen ve zengin içeriğiyle öne çıkan bu eserde öncelikle müellifin hayatından, çağdaşlarından, ilmî şahsiyetinden ve eserlerinden bahsedilmiş, devamında eserin ismi, nüshası, fiziksel yapısı ve eserin içerdiği konular hakkında mâlûmat verilmiştir. Eserin mukaddimesinden sonra tecvid ilminin tanımı, konusu, hükmü, amacı ve delilleri, aslî ve fer‘î harfler ve bunların mahreçleri, harflerin meşhur ve meşhur olmayan sıfatları, sakin nûn ve tenvinin hükümleri, idğâm ve çeşitleri, lâm-ı tâ‘rif, med ve kasr, vakf ve ibtidâ, aded ilmi, Resmü’l-Mushaf ve Hafs rivâyeti gibi başlıca tecvid ve kıraat konuları kapsamlı bir şekilde ele alınmış; bunların yanı sıra Kur’ân hâfızlarına gerekli olan şeyler, Kur’ân-ı Kerîm’in öğretim ve öğrenimi, Kur’ân öğreticisinin ve öğrencisinin vasıfları ve Kur’ân-ı Kerîm’in edâsı gibi mühim konulara değinilmiş, bir hatim duâsı ile neticelenmiştir. Eserin işlenişi esnasında Halîl b. Ahmed, Sîbeveyhi, Süyûtî, İbn Mücâhid, İbnü’l-Cevzî, Mekkî b. Ebî Tâlib, Ebû Amr ed-Dânî, Dimyâtî, Ca‘berî, Şemsüddîn Muhammed İbnü’l-Cezerî, Taşköprizâde, Hamza Hüdâî, Yûsufefendizâde, Zerkeşî, Muhammed Emin Efendi ve Zürkânî gibi önemli kıraat âlimlerinin tecvid ilmiyle ilgili görüşlerine yer verilmiş; son dönemde tecvid alanında kıymetli eserler ortaya koyan Ali Rıza Sağman, Tayyar Altıkulaç, Abdurrahman Çetin, Ramazan Pakdil, Fatih Çollak, Gânim Kaddûrî el-Hamed, İsmail Karaçam, Nihat Temel, Demirhan Ünlü ve Alican Dağdeviren gibi hocaların görüşlerinden sıkça faydalanılmıştır.

Anahtar Kelimeler: Kur’ân, Kıraat, Tecvid, Kettânîzâde, Na‘îmî.

A TRANSCRIPTION AND STUDY ON MUHAMMED B. MUSTAFA EN-NA‘ÎMÎ’S TEZHÎBÜ’T-TİLÂVE FÎ ‘İLMİ’T-TECVÎD VE’L-KIRÂE

Known as Kettanîzâde, Muhammed b. Mustafa en-Na‘îmî is a scholar who lived in the 18th century and is known for his works in the field of recitation and tajweed. Na‘îmî, who is also known as the owner of the Mutkin profession, which is based on the method of azîmet in Egyptian tariq, has a famous work in the field of recitation called Mutkinü’r-rivâye fî ‘ulûmi’l-kırâati li’d-dirâye. Tezhîbü’t-tilâve fî ‘ilmi’t-tecvîd ve’l-kırâe is the only work of Na‘îmî that can be accessed in a copy of tajweed science. In this work, which consists of 50 leaves and stands out with its rich content, first of all, the life of the author, his contemporaries, his scientific personality and his works are mentioned, and then information is given about the name of the work, its copy, its physical structure and the subjects it contains. After the introduction of the work, the definition, subject, judgment, purpose and proofs of the science of tajweed, the original and secondary letters and their origins, the famous and non-famous attributes of the letters, the rules of calm nûn and tanween, idgam and its types, lam-ı tarif, the main tajweed and recitation issues such as med and kasr, waqf and ibtida, the science of numbers, Resmu’l-Mushaf and Hafs narration have been comprehensively discussed. Important issues such as the teaching and learning of the Qur’an, the qualifications of the Qur’an teacher and student, and the tone of the Qur’an were mentioned, and the work was concluded with a hateem prayer. During the processing of the work, the views of important recitation scholars such as Halîl b. Ahmed, Sîbeveyhi, Süyûtî, İbn Mücâhid, İbnü’l-Cevzî, Mekkî b. Ebî Tâlib, Ebû Amr ed-Dânî, Dimyâtî, Ca‘berî, Şemsüddîn Muhammed İbnü’l-Cezerî, Taşköprizâde, Hamza Hüdâî, Yûsufefendizâde, Zerkeşî, Muhammed Emin Efendi and Zürkânî about the science of tajweed are included. In addition, names such as Ali Rıza Sağman, Tayyar Altıkulaç, Abdurrahman Çetin, Ramazan Pakdil, Fatih Çollak, Gânim Kaddûrî el-Hamed, İsmail Karaçam, Nihat Temel, Demirhan Ünlü and Alican Dağdeviren who have recently produced valuable works in the field of tajweed, have been frequently used.

Keywords: Qur’ân, Qira‘at, Tajweed, Kettânîzâde, Na‘îmî.

Students are still not perfect in pronouncing the tajwid letters and it is difficult to memorize the Al-Qur'an because students are still playing around a lot and are not serious in memorizing the Al-Qur'an. Therefore, the role of the tahfiz teacher is needed to motivate students to memorize the Qur'an at the ASSHADIQ Aur Birugo Tigo Baleh tahfiz house. This type of research is field research (fried research) which is descriptive qualitative in nature. The key informant in this study was the ASSHADIQ tahfiz teacher Aur Birugo Tigo Baleh while the supporting informants were ASSHADIQ Aur Birugo Tigo Baleh students. Researchers used observation techniques, interviews and supported by documentation. The collected data is then analyzed using data analysis techniques. From the research conducted by the author, it can be concluded that the role of the tahfiz teacher in increasing students' motivation in memorizing the Qur'an is: the tahfiz teacher's responsibility f...

This study aims to provide a new perspective and paradigm for the community about the concept of the Quranic hafidz education in early childhood. This study uses a case study qualitative method. Data collection techniques are carried out through interviews and observations. Interviews and observations were made to look more deeply at learning and experiences applied by parents and the life side of children who memorized the Qur'an early on. The subjects of this study were parents from Hilya Qonita, the first winner of the 2013 RCTI Indonesia Hafidz Program. The results showed that early childhood was able to memorize the Al-Qur'an 30 juz when stimulated by parents from infancy even in the womb. Parents' role and role models greatly determine the success of children in memorizing the Qur'an. The results of this study provide a new perspective that the Al-Qur'an provides blessings for parents and children. Children who take precedence with the Qur'an are easier to acquire other sciences.

The writingsofthe Quran has begun since the time of the Prophet (PBUH) and it has continued until today. It has been proven that here are manuscripts of the Quran around the world that are handwrintten. The Quran manuscripts of the great works are so meticulous and scattered around the world. The writing activity or the so-called copying is carried out on the basis of honor to the kalam Allāh. Thus, the preliminary study is conducted on a Turkish Quran manuscript written by Hasan Husni. The manuscript is a collection of Yayasan Warisan Johor (YWJ), Johor Bahru. However, there is no computerized system for saving the manuscript proper manner and secured electronically as well as may be referred and retrieved in the future.The purpose of this study is to find out the method of writing al-Quran based on the focus on knowledge of rasm, marking (dhabt al-Quran), fawasil, forms of illumination and calligraphy and saved in database management system (DBMS) properly with authentication. In ...