Philosophical Novel

In the history of European literature the philosophical tale flourished especially in the sphere of literary writing but was never essentially accepted by purely philosophical dicourse. Nevertheless, in the ancient traditions of the East (e.g. in Rabbinical Judaism and Buddhism) fiction was sanctioned as a means for the transmission of spiritual teachings. Even earlier, the philosophical tale had been born in Classical Athens, and the sophists were the midwives who assisted in its birth. Already since that time, as in its entire subsequent history, the philosophical tale was a multi-collective form and absorbed motifs and modes of expression from various genres of storytelling. In the present study three narratives are examined, created by thinkers who were active in ancient Athens. The aim is to trace the materials of the popular imaginary, which were used for the composition of these narratives, and the manner in which these materials were refined and spiritualized, so as to embody theoretical ideas. Prodicus’ myth on the choice of Heracles between Virtue and Vice (Xenophon, Memorabilia, 2.1.21-34) is mainly based on a type of allegorical story which was widespread in the Near East from early times: the protagonists are personifications of good and evil, which debate in front of a divine arbiter. Prodicus focuses on the personage of the arbiter and transforms the naïve allegory into a moral parable about the crucial choices of human life. In the anthropological myth of Protagoras, from the homonymous Platonic dialogue (320c-322d), the narrative material comes chiefly from the Aesopic tradition of aetiological fables. The sophist variates and reworks the motifs of this fabulistic tradition. The myth of Theuth and writing (Plato, Phaedrus, 274c-275b) presents analogies to the central episode of an Egyptian fantastic novella, in which the same divinities (Thoth and Amun-Ra) are confronted, again in connection to writing, its force and dangers. Plato has transformed the fantastic tale into a philosophical parable on the limits of knowledge, placed within a far broader anthropological and epistemological frame.

A dissertation on the philosophical novel as a valuable means of philosophy, the relationship between philosophy and art (especially literature), and an examination Crime and Punishment by Fyodor Dostoevsky as the supreme example. I submitted this piece as part of my final dissertation for my degree and received the highest mark.

За романа на Гор Видал "Сътворението" - образцов философски и историкофилософски роман, който преобръща много утвърдени представи и предизвиква към преосмисляне и преоценка най-дълбоко вкоренени (пред)убеждения за класическа Елада, Индия и Китай през V век пр. Хр.
Creation by Gore Vidal: the overturn of the Europeans’ notions
    This novel by Vidal is one of the many, which enjoys a warm acceptance in Bulgaria. It is already three times published and sold out, and at the same time critical reviews and analyses are missing. According to the paper, there are at least three possible reasons for that. To begin with, from a first glance it becomes clear: this enormous writing will require encyclopedic erudition, because the main protagonist is Cyrus Spitama - the grandson of Zoroaster, who travels a lot during the decades of his incredibly adventurous life. But more than that, he is the main character, who narrates his own story, impressions and contemplations from expeditions and missions to east and west in the fifth century B.C. He is not only a nobleman and hereditary priest, whose duties are devoted to the Persian dynasty from childhood. This is only the one side of his complicated double personality. The other one is Greek, and moreover strongly philosophical: Cyrus Spitama is the first cousin of the famous sophist Protagoras and also, he is a grand uncle of Democritus, to whom at the end of his life he dictates the memoires of his travels and encounters with rulers, spiritual seekers, thinkers, warriors and political figures – in Persia, in the Indian subcontinent, in the middle states of nowadays China (in the novel Cathay), and of course in the Greek city-states, involved in the wars with the Achaemenid kings. On the second place, the novel is even more challenging, because from the very first page it reveals its author’s ambition to refute the account of Herodotus, so well known from his Histories, and later on it turns out that not only the father of the historiography and the idea of Europe is discredited, but also all the corpus of  notions and believes, which we, the Europeans have inherited and accepted unquestionably as basic convictions about the Near and Far East mentality, culture and philosophy. On the third place, however, the novel escapes from the both traps of the bold Europocentrism and the negative opposite to it: the long winding personal story of the ambassador, diplomat and messenger Cyrus Spitama does not overestimate neither the Greek (as a basis for the future generalizing patterns of the European and the Western), nor the Eastern. There are no preconceived hierarchies and stereotype rankings, but rather bitter skepticism and sober examination of everything and everyone whom Cyrus Spitama happens to meet and talk to in his turbulent life, evolving in the Axial epoch. All of these make the Creation not only historic, but a paradigmatic philosophical novel, posing constantly the question: when we believe, that we possess knowledge of the past, when we believe that we possess knowledge of whatever, what makes us so sure, that we really know the truth?

Tekst prinaša poglobljeno analizo Beketovih romanov in njegove revolucionarne romaneskne forme, ki je linearno pripovedovanje reducirala do absurda. / The text provides an in-depth analysis of Beckett's novels and his revolutionary novel-form, which reduced linear narration to absurdity.

“Se non ci si può rispecchiare nella pietra, allora non possiamo farlo neanche con un testo, né con una poesia, né con un brano della Bibbia, né con una storia d’amore. […] Se per rispecchiare si intende riprodurre il rovescio di ciò che si ha davanti, allora niente rispecchia niente, men che meno la pietra. Se invece intendiamo il rispecchiare come un modo di riconoscere qualcosa in chi ci sta di fronte, di coglierne il linguaggio nascosto, allora anche la pietra è capace di immaginazione, di canto e di poesia. A tutti quelli che sanno rispecchiare e farsi rispecchiare in questo modo, Chartres ha tanto da dire” (p. 11)

Though said to be almost devoid of plot, /The Infatuations/ in fact produces strong narrativity (in Sternberg's sense). This narrativity makes the reader feel--that is, embodies--the philosophical ideas praised in Marías's oeuvre: ignorance, doubt, hypothesis, truth, fact, knowledge, bias, untrustworthiness, and evil. Marías is therefore more philosophical than he might be willing to concede, though by way of (fictional) narrative. The essay analyzes how Marías accomplishes this feat. It intends to draw Marías experts to the relevance of Sternberg's narratological framework and to show how Marías's oeuvre throws light on narrativity.

Abstract: One of the main concerns of Islamic philosophy is an emphasis on finding the most accurate method to lead people to their ultimate goal: the highest level of happiness. Ibn Bajjah and Ibn Tufayl—the prominent representatives of Andalusian Thought—established their philosophical systems in an attempt to realize this goal. In the following study, it has been determined that although
the philosophies of both philosophers have some minor differences in terms of
discourse and conceptual framework, they demonstrate significant similarities in
terms of scientific content and method toward leading human beings to “ma’rifatAllah” or "Conjunction with Active Intellect". In this context, the methods of reaching the heights of philosophical and mystical enlightenment from the levels of simple knowledge to the highest levels of enlightenment, which draws on the science and philosophical theories of the period of Ibn Bajjah's "mutawahhid" and Ibn Tufayl's "Hayy Bin Yakzan" character, is of primary focus in the discussion. In this sense, an attempt has been made to demonstrate that Ibn Bajjah
influenced Ibn Tufayl beyond what is supposed. Thus, it hopes to show how the
developmental stages of the human being, which are built on the other at the biological, psychological, moral and metaphysical levels, are evaluated within the framework of religion-philosophy and individual-society relations by both philosophers.

This study focuses on the cinematic aspects of John Banville’s work, aiming to answer how the overt cinematic interest in the cinema in his later work is to be understood in the context of his writing career as a whole. His writing plays on the difficulties inherent in the relationship between appearances and reality, raising questions about how words and images, accurately or otherwise, represent the world. The thesis here is that the cinema has become a significant feature and powerful symbolic image of these preoccupations in the later period of Banville’s career, resonating with his earlier work while bringing a new frame through which to look at his novels and wider career. This cinematic interest continues the Banvillian tradition of appropriating other art forms in the construction of his novels and also is a deeply resonant form considering the predominant themes of surface, appearance and inability to penetrate reality in his work. Following this thread involves the conside...

Ο Αμπού Μπακρ Ιμπν Τουφάυλ ήταν ελάσσων αλλά αξιοπρόσεκτη μορφή στην πνευματική ιστορία του αραβικού Μεσαίωνα. Γεννήθηκε στις αρχές του 12ου αιώνα και πέθανε το 1185. Καταγόταν από παλαιά αρχοντική οικογένεια της αραβικής χερσονήσου, αλλά έζησε όλη τη ζωή του στα μουσουλμανικά χαλιφάτα της Δύσης, στην Ανδαλουσία και στο Μαρόκο. Σταδιοδρόμησε ως γιατρός και σύμβουλος στην αυλή του χαλίφη Αμπού Γιακούμπ Γιουσούφ στο Μαρακές. Εκεί έγινε ο μέντορας αρκετών νέων διανοουμένων και επιστημόνων, τους οποίους υποστήριξε στις έρευνες και στην ανέλιξή τους. Προώθησε σημαντικά τη μελέτη της αστρονομίας, εξάσκησε με ζήλο την ανατομία και την ιατροδικαστική. Ήταν ένας homo universalis και «αναγεννησιακός» σοφός πολύ πριν από τη λεγόμενη Αναγέννηση. Ο πιο γνωστός από τους προστατευόμενούς του ήταν ο νεαρός Αβερρόης, ο οποίος έμελλε να διαπρέψει ως συστηματικός σχολιαστής του Αριστοτέλη. Ο Ιμπν Τουφάυλ εισήγαγε τον Αβερρόη στην αυλή του χαλίφη, καθοδήγησε τις σπουδές του, και πάνω από όλα τού ενέπνευσε την ιδέα για τον συνολικό υπομνηματισμό του αριστοτελικού έργου.

Την εσώτερη ζωή του Ιμπν Τουφάυλ την καθόρισαν κατεξοχήν δύο διανοητικά πάθη: η μελέτη της ελληνικής φιλοσοφίας και η μυστική διδασκαλία του Σουφισμού. Καταγίνηκε να συνταιριάσει το φως του ελληνικού ορθολογισμού, που είχε συνεπάρει τους μορφωμένους Άραβες της εποχής, με την οραματική έκσταση της βαθύτερης Ανατολής. Για αυτόν τον σκοπό συνέθεσε πολλά συγγράμματα φιλοσοφικού, θεολογικού και μεταφυσικού περιεχομένου, καθώς και ιατρικές πραγματείες και διδακτικά ποιήματα. Τίποτε από αυτά όμως δεν σώθηκε ακέραιο ώς τις μέρες μας. Το μόνο έργο του που γλύτωσε από τον χρόνο είναι το φιλοσοφικό αφήγημα Χάυυ Ιμπν Γιακζάν, ένα από τα πιο ιδιόμορφα βιβλία της μεσαιωνικής αραβικής γραμματείας. Εδώ, με περίβλημα την ιστορία ενός έκθετου παιδιού που μεγαλώνει μοναχό σε κάποιο ερημονήσι, ο Ιμπν Τουφάυλ προσπάθησε πάλι να χρησιμοποιήσει τα συλλογιστικά μέσα του καθαρού ορθολογισμού ως κλίμακα για την άνοδο στον κόσμο του νοητού και εφαλτήριο για τη μυστικιστική ενόραση της θεότητας. Παραγνωρισμένο στον καιρό του, το μικρό αυτό βιβλίο ανακαλύφθηκε και λατρεύτηκε από την Ευρώπη της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Επηρέασε τον Τζων Λοκ και τον Ροβινσώνα Κρούσο, τον Λάιμπνιτς, τον Ρουσώ και τον Κίπλινγκ, και έγινε το διαβατήριο για να περάσει ο συγγραφέας του στην παγκόσμια ιστορία του πνεύματος.

Συγχωνεύοντας ετερόκλιτα αφηγηματικά υλικά, ο Ιμπν Τουφάυλ δημιούργησε κάτι μοναδικό στην ιστορία της λογοτεχνίας: ένα φιλοσοφικό διήγημα βασισμένο σε αμιγώς μυστικιστική διδασκαλία. Ο Παύλος Καλλιγάς μετέφρασε αυτό το ανεπανάληπτο έργο σε λόγο ευθύβολο, ακριβή και εκπληκτικά σύγχρονο. Αν το κείμενο αποδιδόταν λόγου χάρη στον Μπόρχες, και ο μυστηριώδης Άραβας φιλόσοφος που το υπογράφει παρουσιαζόταν σαν λόγια επινόηση συγγραφικής πλαστοπροσωπίας, δεν θα μας παραξένευε. Για την ακρίβεια, κάποιος σαν εμένα, που δεν πολυπιστεύει στα οράματα του μυστικισμού και λογαριάζει τη μεταφυσική και τη θεολογία σαν κλάδους της φανταστικής λογοτεχνίας, είναι δύσκολο να πειστεί ότι το κείμενο δεν έχει γραφτεί τωόντι από τον Μπόρχες. Ο μακρινός μας Άραβας ιατροφιλόσοφος, που πίστευε πως είχε ατενίσει τη θεϊκή αλήθεια σε μυστική έκσταση, εφηύρε τρόπους και τεχνικές της φανταστικής γραφής που έμελλε να ανακαλυφθούν ξανά πολύ αργότερα από τον Βολταίρο, τον Γουέλς ή τον Έκο, και να εφαρμοστούν σε αλλόκοτους κόσμους της σύγχρονης μυθοποιίας, όπως το μυστηριώδες νησί του Μορέλ, το παραδείσιο σύμπαν της Περελάντρα ή ο ιδεαλιστικός πλανήτης Τλαιν.

Πολύ πριν από τον Βολταίρο, το φιλοσοφικό διήγημα είχε ένδοξη προϊστορία. Χρωστούμε χάρη στον Παύλο Καλλιγά που έκανε προσιτό στη γλώσσα μας έναν από τους σπουδαιότερους κρίκους στην αλυσίδα των προδρόμων του είδους. Ο "Χάυυ ιμπν Γιακζάν" είναι ένα μικρό σουφιστικό μυθιστόρημα που ενσωματώνει επεισοδιακά μοτίβα, σκηνοθεσίες ή τυπικά πρόσωπα από λογής-λογής θρύλους, παραμύθια, διδακτικές παραβολές ή περιπετειώδεις αφηγήσεις του καιρού του. Ουσιαστικά, ο Ιμπν Τουφάυλ σχεδιάζει μια τελεολογική πορεία της ανθρώπινης πολιτισμικής εξέλιξης προς τον μυστικισμό, που προβάλλεται ως το ευγενέστερο επίτευγμα του πνεύματος. Ολόκληρος ο πολιτισμός, οι τέχνες και οι επιστήμες επινοούνται και αναπτύσσονται με τελικό στόχο την εξύψωση της ανθρώπινης ψυχής στη θέαση του θείου. Ο κόσμος υπάρχει για να καταλήξει σε ένα συνεχές εκστατικό όραμα. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα του έργου, που ξεκινάει με την πρωτόγονη ανατομική επέμβαση στην καρδιά ενός ελαφιού για να καταλήξει στη μυστικιστική ένωση με το Απόλυτο.

Συγχωνεύοντας ετερόκλιτα αφηγηματικά υλικά, ο Ιμπν Τουφάυλ δημιούργησε κάτι μοναδικό στην ιστορία της λογοτεχνίας: ένα φιλοσοφικό διήγημα βασισμένο σε αμιγώς μυστικιστική διδασκαλία. Ο Παύλος Καλλιγάς μετέφρασε αυτό το ανεπανάληπτο έργο σε λόγο ευθύβολο, ακριβή και εκπληκτικά σύγχρονο. Αν το κείμενο αποδιδόταν λόγου χάρη στον Μπόρχες, και ο μυστηριώδης Άραβας φιλόσοφος που το υπογράφει παρουσιαζόταν σαν λόγια επινόηση συγγραφικής πλαστοπροσωπίας, δεν θα μας παραξένευε. Για την ακρίβεια, κάποιος σαν εμένα, που δεν πιστεύει στα οράματα του μυστικισμού και λογαριάζει τη μεταφυσική και τη θεολογία σαν κλάδους της φανταστικής λογοτεχνίας, είναι δύσκολο να πειστεί ότι το κείμενο δεν έχει γραφτεί τωόντι από τον Μπόρχες. Ο μακρινός μας Άραβας ιατροφιλόσοφος, που πίστευε πως είχε ατενίσει τη θεϊκή αλήθεια σε μυστική έκσταση, εφηύρε τρόπους και τεχνικές της φανταστικής γραφής που έμελλε να ανακαλυφθούν ξανά πολύ αργότερα από τον Βολταίρο, τον Wells ή τον Eco, και να εφαρμοστούν σε αλλόκοτους κόσμους της σύγχρονης μυθοποιίας, όπως το μυστηριώδες νησί του Μορέλ, το παραδείσιο σύμπαν της Περελάντρα ή ο ιδεαλιστικός πλανήτης Tlön. Αναρωτιέμαι αν ο Ιμπν Τουφάυλ έλαβε ποτέ κάποια πρόγνωση της μελλοντικής επιτυχίας του κατά τις εκστατικές του εμπειρίες. Τελικά, η αφηγηματική του τέχνη μάλλον επιζεί και διατηρείται καλύτερα από τον κάπως υπεροπτικό μυστικισμό και τον απρόσωπο υπερβατικό θεό του — δοξασμένος να είναι.

André Gide’s Paludes (1895) has been rediscovered and reinvented by successive generations of readers, and in the process an aspect of the text has been obscured which has relevance both to the original context of its publication and for modern readers: its problematic status as diary-writing. The abundant and unconventional paratext makes conflicting claims about the nature of the work, invoking both novelistic and diaristic codes. These indeterminacies continue into the central text, in the main narrative’s ambiguous status as a journal intime, and in its oppositions with other narrative instances (especially the narrator’s own literary project, also entitled ‘Paludes’). The diary-writing in the text plays a central role in the philosophical problems confronted by the narrator. Paludes occupies a critical point of experimentation in the trajectory of published diary-writing in Gide’s career (and, as such, in the history of the publication of diaries in France), exploring the possible relationship of the diary with the literary œuvre, and its capacity for addressing philosophical and aesthetic questions. The pertinence of this experimentation to the modern field of life writing makes this a suitable moment for another rediscovery of this text.

Στην ιστορία των ευρωπαϊκών γραμμάτων το φιλοσοφικό διήγημα ήκμασε κυρίως στον χώρο της λογοτεχνίας, ενώ η καθαρά φιλοσοφική διανόηση δεν το αποδέχτηκε ποτέ κατά βάθος. Εντούτοις, στις αρχαίες παραδόσεις της Ανατολής (π.χ. στον ραβινικό ιουδαϊσμό και στον κλασικό βουδισμό) η μυθοπλασία ήταν νόμιμο και καταξιωμένο μέσο για τη μετάδοση πνευματικής διδασκαλίας. Ακόμη νωρίτερα, το φιλοσοφικό διήγημα γεννήθηκε στην κλασική Αθήνα, με μαιευτήρες πρωτίστως τους σοφιστές. Ήδη από τότε, όπως και σε ολόκληρη τη μετέπειτα ιστορία του, υπήρξε είδος πολυσυλλεκτικό και παμφάγο, που απορροφούσε μοτίβα και εκφραστικούς τρόπους από ποικίλα γένη αφήγησης. Σε αυτήν την ομιλία θα εξεταστούν τρία αφηγήματα στοχαστών που έδρασαν στην αρχαία Αθήνα, με στόχο να ανιχνευθούν τα υλικά του λαϊκού φαντασιακού, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τη σύνθεσή τους, και ο τρόπος με τον οποίον αυτά τα υλικά εκλεπτύνθηκαν και αποπνευματώθηκαν, ώστε να αισθητοποιήσουν θεωρητικές ιδέες.

α) Ο μύθος του Πρόδικου για την εκλογή του Ηρακλή βασίζεται κυρίως σε έναν τύπο αλληγορικής αφήγησης διαδεδομένο από παλιά στην Εγγύς Ανατολή. Στις ιστορίες αυτού του τύπου πρωταγωνιστούν προσωποποιήσεις του καλού και του κακού, και το κεντρικό θέμα είναι η μεταξύ τους σύγκρουση, που εκτυλίσσεται ενώπιον κάποιου (συνήθως θεϊκού) κριτή. Παραδείγματα προσφέρουν μια χετιτική διήγηση και ένα αιγυπτιακό παραμύθι του 13ου αι. π.Χ., ένας αισώπειος μύθος και μια παραβολή από το εβραϊκό βιβλίο των Παροιμιών. Συνήθως η πλευρά του καλού δικαιώνεται, αλλά μόνο αργά και με δυσκολία. Ο Πρόδικος επιλέγει ως διαιτητή τον Ηρακλή λόγω της ηθικής αμφισημίας που χαρακτήριζε αυτόν τον ήρωα στο σύνολο των ελληνικών μύθων (επίπονοι άθλοι αρετής αλλά και ροπή προς τις ηδονιστικές εκτροπές της κακίας). Ο κριτής γίνεται ο βασικός χαρακτήρας, στον οποίο εστιάζει η ιστορία, και η πάλη καλού και κακού εσωτερικεύεται εντός του ως ψυχικό φαινόμενο. Η απλοϊκή αλληγορία μετατρέπεται σε ηθική παραβολή για τις κρίσιμες επιλογές που καθορίζουν τη ζωή μας. Ο Πρόδικος ασκεί επίσης κριτική ενάντια στις αμοραλιστικές και ατομικιστικές θεωρίες, που προωθούνταν από αντίπαλους διανοητές όπως ο Θρασύμαχος και ο Καλλικλής, και υποστηρίζει την κρατούσα ιδεολογία της δημοκρατικής Αθήνας.

β) Στην ανθρωπολογική μυθιστορία του Πρωταγόρα, από τον ομώνυμο πλατωνικό διάλογο, το αφηγηματικό υλικό προέρχεται κυρίως από την αισωπική παράδοση των αιτιολογικών μύθων, οι οποίοι εξηγούν υπό μορφή αφήγησης για ποιον λόγο συμβαίνει κάποιο γνωστό φαινόμενο, φυσική κατάσταση ή γενικευμένη τάξη πραγμάτων σε ορισμένο πεδίο της εμπειρίας. Σε αυτές τις αισώπειες ιστορίες εμφανίζονται συχνά τα ίδια πρόσωπα όπως και στον μύθο του Πρωταγόρα (Δίας, Ερμής, Προμηθέας) σε πολύ παρόμοιους ρόλους: δημιουργούν τους ανθρώπους και τα ζώα, μοιράζουν στα πλάσματά τους ποικίλα χαρίσματα, ενσταλάζουν στους θνητούς ηθικές ιδιότητες και γνωρίσματα του χαρακτήρα, τους δωρίζουν επιτεύγματα του πολιτισμού, φροντίζουν για την ισόποση κατανομή των ιδιοτήτων ή την ανατρέπουν. Σχεδόν κάθε μοτίβο στο αφήγημα του Πρωταγόρα βρίσκει αντιστοιχία σε μία ή περισσότερες αισωπικές ιστορίες, των οποίων αναπαράγει, παραλλάσσει ή μεταμορφώνει τη βασική κατάσταση. Η συμβολική λειτουργία των προσώπων, που παριστάνουν ηθικές και ψυχολογικές δυνάμεις, φυσικές ή πολιτισμικές διεργασίες της εξέλιξης, είναι εμπνευσμένη επίσης από την αισωπική πρακτική. Ο αισώπειος μύθος, το πιο αφαιρετικό και διανοητικό από τα είδη της λαϊκής αφήγησης, συνάρπαζε τους διανοουμένους της Αθήνας, από τον Σωκράτη μέχρι τους Περιπατητικούς.

γ) Οι πλατωνικοί μύθοι συντίθενται ομοίως από απλά υλικά του λαϊκού αφηγηματικού πλούτου (μαγικά παραμύθια, ουτοπικά μοτίβα και συλλήψεις σχεδόν «επιστημονικής φαντασίας», αισωπική ηθολογία των ζώων κ.ά.), τα οποία εξυψώνονται σε εκφράσεις κοσμολογικών ιδεών ή μεταφυσικής αναζήτησης. Ο μύθος του Θευθ και της γραφής, στο τέλος του Φαίδρου, παρουσιάζει αναλογίες με κεντρικό επεισόδιο μιας αιγυπτιακής φανταστικής νουβέλας (πιθανότατα από τη σαϊτική περίοδο, 7ος/6ος αι. π.Χ.), όπου αντιπαρατίθενται οι ίδιοι θεοί (Θευθ και Αμούν-Ρα), πάλι σε σχέση με τη γραφή, τη δύναμη και τους κινδύνους της. Η αιγυπτιακή διήγηση αφορά συγκεκριμένο θεϊκό γραπτό, που αποτελεί το κλειδί της υπέρτατης γνώσης αλλά προξενεί δεινά στους ανθρώπους. Ο πλατωνικός μύθος παρουσιάζει μεγαλύτερη γενίκευση και αφαίρεση: αναφέρεται εν γένει στην τεχνική της γραφής και στις δυσμενείς επιπτώσεις της για το ανθρώπινο γένος. Δεν αποκλείεται ο Πλάτων να εμπνεύστηκε από κάποια αιγυπτιακή διήγηση συγγενική ή παρόμοια με την παραπάνω νουβέλα. Το φανταστικό διήγημα μεταμορφώθηκε σε φιλοσοφική παραβολή γύρω από τα όρια της γνώσης, τοποθετημένη σε πολύ ευρύτερο ανθρωπολογικό και επιστημολογικό πλαίσιο.