Longinus' theory of the Sublime

An influential text in western literary criticism, On the Sublime is a 1st or 3 rd century AD manuscript discovered in 1554, and was translated into French in 1674. It gained wide attention in literary discourse only after the Romantic period. The manuscript is attributed to an author generally referred to as Longinus, consistently debated though. One third of the manuscript is left undiscovered yet. As the work proposes well in advance many ideas that have been in vogue during Romanticism, some scholars have attributed its author with the title of first Romanticist. In this selection from the treatise (Section 7-9), Longinus defines what the Sublime in art is and elaborates on some of the five elements that he regards to be the five sources of sublimity.

A new edition of the treatise On the Sublime, with introduction, Greek text, facing Italian translation (by Laura Lulli), and extensive commentary (translated into Italian by Laura Lulli), together with an essay on the modern reception of ideas of the sublime by Massimo Fusilli. (An English version of the edition will appear with Oxford University Press in spring 2022.)

"Más allá del paisaje con ermitaños, si las Soledades merecen llamarse “sublimes” es porque el lenguaje está en todo momento al borde del “completo colapso” (pantelei diaptōsei). La verdadera ascesis del poema es verbal; la lengua se refugia en el desierto para aprender a hablar de nuevo.La gran pregunta de Góngora no es, entonces, cómo hablar, sino más bien lo contrario: ¿Cómo no hablar?  ¿Qué zancadillas ponerle a la lengua para que, sin dejar de avanzar, tropiece. Retórica, si por ello entendemos el arte de hablar bien, hay muy poca".

Σ τη μελέτη Ο Κάλβος στα ίχνη του «Λογγίνου». Ενας άνθρωπος των γραμμάτων στην Ευρώπη του 19ου αιώνα (Αθήνα: Αντίποδες 2019), η Αγγέλα Γιώτη εξετάζει το έργο του Ανδρέα Κάλβου με ορίζοντα τις νεότερες τύχες του Περί ύψους του Λογγίνου, έλληνα συγγραφέα με ιουδαϊκές και ρωμαϊκές αναφορές που έζησε πιθανότατα τον 1 ο αιώνα μ. Χ., και γενικότερα τις ρητορικές, ποιητικές και αισθητικές μεταλλάξεις της έννοιας του ύψους πριν και κατά την εποχή του ποιητή των Ωδών. Πρόκειται για επανασχεδιασμένη και ενημερωμένη μορφή του πρώτου τμήματος της διδακτορικής διατριβής της (Εκδοχές του υψηλού στη νεοελληνική ποίηση. Ο Κάλβος και η πρόσληψή του, Θεσσαλονίκη 2009) και αποτελεί σημαντική συμβολή στις καλβικές σπουδές.

:In his article, Vrasidas Karalis explores the notion of sublime or sublimity as the field of colliding signifiers and of experiential frameworks in conflict. Instead of treating the traditional notion as a structural element of style of ideology, he analyses it from the point of its contextual validation and its very historicity: what makes sublimity emerge is the extra-lingual unease, the existential dysphoria of the world outside the text, as refracted through specific works of art. Such dysphoria is expressed through ungrammatical language or/and through the attempt in specific moments in history to reclaim a "totalising vision of experience." Through examples from various cultures Karalis addresses the difference of sublime perceptions that we see around the world. Ultimately, Karalis returns to Pseudo-Longinus's Peri Hypsous in order to explore sublimity as an expression of cultural and existential othering as an attempt to foreground the innovative differentiation in experience

Fronton évoque le sublime à propos de l’éloquence impériale principalement, car à ses yeux l’instrument de pouvoir par excellence est l’éloquence ; l’empereur, incarnant le pouvoir suprême, doit être doté d’une parole qui le place au-dessus des autres. Ce sublime impérial est présent aussi bien dans le genre délibératif que dans le genre judiciaire ou dans
le genre épidictique. De ces sommets à atteindre Fronton donne une idée grâce à l’utilisation d’images d’élévation, des images solaires, mythologiques, vestimentaires, numismatiques…
L’éloquence impériale est comme la foudre, ou a le charme du chant d’Orphée, selon les auditoires ou les circonstances, elle ravit ou en impose : elle est un outil de pouvoir. Si la technique oratoire est importante – et le maître est là pour le rappeler à l’élève –, elle ne serait rien sans l’excellence morale du prince. En cela, comme chez Longin la grandeur
d’âme est essentielle. On trouve aussi, en commun, l’intérêt pour les images comme moyen de “produire la majesté, la grandeur d’expression et la véhémence” (Du sublime, 15.1 : Ὄγκου
καὶ μεγαληγορίας καὶ  γῶνος [...] καὶ αἱ φαντασίαι παρασκευαστικώταται).
Mais on chercherait en vain, chez Fronton, le goût du risque que Longin, comme aussiPline le Jeune, apprécient.