Late Ottoman Economic History

Osmanlı Devleti'nde merkezi yönetimin, nezaretlerin, askeri kurumların, vilayetlerin, bazı özel kurum ve kişilerin senelik olarak çıkardıkları bilgilendirme amaçlı neşriyata; yıllık anlamına gelen farsça kökenli “salnâme” ismi verilmiş ve ilk devlet salnâmesi 1847 yılında yayınlanmıştır. İlerleyen yıllarda, özellikle sultan II. Abdülhamid döneminde (1876-1909) hazırlanan salnâmeler, Osmanlı matbaacılığının ve devlet yayıncılığının ulaşmış olduğu seviyeyi gösteren dikkate şayan örnekler olmuşlardır. Çalışmamızın konusu olan Sinop Sancağı için, yukarıda önemi vurgulanan salnâmeler ana kaynak olarak kullanılacaktır. Vilayet salnâmeleri içerik bakımından yayımlandıkları vilayetlere göre değişiklikler göstermekle beraber genellikle vilayetin idari yapısı, memurları, şehrin tarihi, mimari eserleri, coğrafyası, kazaları, nahiyeleri, köyleri, üretim ve ticaret faaliyetleri, mahsulâtı ve nüfusu gibi çeşitli bilgileri ihtiva eder. Bu çalışmada, içerdiği bilgilerin önemi ve çeşitliliğinin yanı sıra devletin resmi verileri olan salnamelerden, Sultan II. Abdülhamid dönemine (1876-1909) ait olan H.1293 (M.1876) - H.1321 (M.1903) yılları arasında toplamda on dört defa çıkmış olan Kastamonu Vilayet Salnâmeleri incelenecektir. Oldukça geniş olan Kastamonu Vilayet Salnâmeleri içinde, yalnızca Sinop Sancağı hakkında yazılmış olan veriler değerlendirilecektir. Böylece Sinop Sancağı ve ona bağlı kazaların, XIX. yüzyılın sonlarıyla XX. yüzyıl başındaki genel görünümü, idari yapısı, sosyal, ekonomik ve demografik durumları, mahsulâtı, ziraatı, ihracatı, ithalatı gibi çok çeşitli konulara dair tespitler ortaya konulacaktır. Tüm bu konular idari, iktisadi ve demografik yapı ana başlıklarının altında incelenerek, Sinop Sancağının Sultan II. Abdülhamid dönemindeki genel durumu ortaya konmaya çalışılacaktır. Genel olarak, on dört adet salnâmenin ışığında hazırlanacak olan çalışma, Sinop üzerine yazılan diğer ikincil kaynaklar, tezler, makaleler ve Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA) belgeleri ile de desteklenecektir.

This article explores the so far little explored animal dimension of the significant social, economic, and ecological transformations that occurred in Western Anatolia in the late Ottoman Empire. It focuses on how the use of the hybrid, one-humped "Turcoman" camel transformed the way in which trade and transport operated in the region. In light of Ottoman, Turkish, and European sources, it suggests that the camel was a visible yet often underestimated actor in the incorporation of Western Anatolia into global markets and integrating the camel as important history-shaping actor into the historical narrative allows us to better grasp the complex relationships that existed between humans, nature, and technology and to change the way we think about the Ottoman Empire.

Zafer Toprak ilk akademik makalesini yayınladığı 197 6'dan bu güne uzanan tarihçilik serüveninde yirmi dolayında kitabı, iki yüzü aşkın makalesiyle kuşkusuz Türkiye'nin en üretken tarihçilerinden biri olmuştur. Çalışmaları ağırlıklı olarak II. Meşrutiyet ve erken Cumhuriyet dönemlerini kapsar. Zafer Toprak, Tanzimat'la baş layan Osmanlı-Türkiye modernleşmesi içinde bir devrin, Erik Jan Zürcher'in dönemlemesiyle 1908-1950 Jöntürk devrinin 2 ve 1908 ilan-i hürriyet ile başlayan, 1923 Cumhuriyetin ilanı ile tamam lanan "Türk Devrimi"nin total tarihçiliğini yapar. Toprak, uzun Jöntürk döneminin Milli İktisat'ından başlayarak demografiden sağlığa, eğitim kurumlarından sosyal ve beşeri bilimlere, fikir hareketlerinden edebiyata, işçi hareketinden kadın özgürleşmesine, gündelik hayattan kültür devrimine uzanan bir alanı tarar. Bu nedenle Toprak'ın çalışmaları bir devrin ve bir devrimin iktisadi ve sosyal tarihi olarak tanımlanabilir.

The state-orchestrated plunder of Armenian property immediately impoverished its victims; this was simultaneously a condition for and a consequence of the Armenian Genocide. A series of laws and decrees as well as complex bureaucratic mechanisms were devised in the Ottoman-Turkish Republican periods concerning the administration of the belongings left behind by the deported Armenians. The aim of this article is to analyze these laws and statutes, which were known as the Abandoned Properties Laws. It attempts to elucidate the dominant logic of the laws, decrees, and regulations concerning the abandoned properties, which are closely connected to the political economy of the Armenian Genocide.

Please register to this upcoming seminar at the European University Institute, History Dept. 14 May 11am

'Defining financial reforms in the nineteenth-century capitalist world-economy: the Ottoman case (1838-1914)'

https://capitalism.eui.eu/may-14th-2021-at-11am-cet-conversation-with-doctor-giampaolo-conte/?fbclid=IwAR1pi1O8trZWIYBQKEKifWrQ_2GjRpRGrCJQokWBuDe6rhlfM5yTqioNpj0

Mısır, Osmanlı Devleti’nin coğrafi olarak en geniş, tarımsal üretim bakımından en zengin eyaletidir. Mısır’dan
vergi toplanması devlet-i aliyye için her zaman bir sorun teşkil etmiştir. Geniş bir coğrafyayı yönetmek, vergisini
toplamak zaruri fakat bir o kadar da zor bir süreçtir. Merkezi hükümet bu sorunu Mısır’ın geleneksel aktörleri olan
Memlûkleri kullanarak çözme yoluna gitmiştir. Eyalet yönetimini İstanbul’dan atanan Osmanlı valisi ile sağlarken
vilayetlerin yönetimini kâşif adı verilen Memlûk yöneticilere bırakmıştır. Malî denetim ise İstanbul’dan atanan
defterdâr ve rûznâmçeci tarafından yapılmıştır. Bu süreç köylü, mültezim ve kâşif arasında kurulan ilişki ile
sağlanmıştır. Toplanan vergiler icmâl defterlerine kaydedilmiştir. Masraflar ve gelirler göz önüne alınarak
hazırlanan bu belgeler eyaletin İstanbul’a karşı hesap vermesindeki temel araç olmuştur. Bu belgelerde toplanan
yekûn vergi miktarı îrâdlar başlığı ile yer alırken yapılan harcamalar ise el- mesârif olarak kayda geçmiştir.
Masraflar merkezi hükümetin izni ile Haremeyn’in ve eyaletin kendi ihtiyaçları doğrultusunda yapılmıştır.
Vilayetlerden toplanan vergilerin hazırlanarak kontrol edilmesiyle irsâliye hazînesi oluşmuştur. Bu çalışma 18.
yüzyılın ilk yarısındaki Mısır’ın malî yapısını icmâl belgelerine dayanarak incelemeyi amaçlar. Bu doğrultuda
yirmişer yıllık periyodlarla incelenmiş olan icmâl kayıtlarıyla irsâliye hazînesi arasındaki organik ilişki ortaya
çıkartılacaktır. Ayrıca çalışma Mühimmeler ve arşiv belgeleriyle desteklenecektir.
Egypt is the most geographically wealthiest province in terms of agricultural production of the Ottoman Empire.
Collecting taxes from Egypt has always been a problem for Ottoman State. Managing a large geography and
collecting its tax is a compulsory but difficult process. The central government has strived to solve this problem
by using Mamluks which traditional actors of Egypt. While he provided the state administration with the Ottoman
governor who appointed from Istanbul, he left the administration of the provinces to the Mamluk administrators
called kashifs. The financial audit was performed by the defterdâr and ruznamaji appointed from Istanbul. This
process was achieved by the relationship between the peasant, possessor and the kâshifs. The collected taxes are
recorded in the Ijmâl register. These documents, which have been prepared considering the costs and revenues,
have been the main tool for the province's accountability against Istanbul. While the total amount of tax collected
in these documents is included under the heading irâdlar, the expenditures made are recorded as el- mesârif. The
expenditures were made in accordance with the needs of the holy land and principality with the permission of the
central government. An irsâliye-i hazîne was created by preparing and controlling the taxes collected from the
provinces. This study aims to examine the financial structure of Egypt in the first half of the 18th century, based
on the documents of Ijmal records. In this direction, the organic relationship between Ijmal records and “irsâliyei
hazîne” treasure, which has been examined for twenty year intervals, will be revealed. In addition, the study will
be supported with the Muhimme records and archive documents.

The Ottoman Empire looked like a large mosaic where many ethnic and religious groups lived together. Armenians had a special place in the Empire’s people who were members of various religions, sects and ethnic origins. They had gained this status thanks to their high capacity in certain areas such as trading, artistry, architecture and art. The main fields in which Armenians were active were sectors of finance and jewellery. In the center of these two sectors, there was Darphane-i Amire (The Imperial Mint). For this reason, Armenians had a significant dominion in the mint. There are some evaluations regarding the place of Armenians in the mint in literature. However, the most significant deficit of these is that they did not use the documents produced by the Ottoman financial organization and mint. In this paper, the results of a new research done based on the documents in the Prime Ministry Ottoman Archives will be presented to the reader. As the existence of Armenians in the mint got stronger in the 18th and 19th centuries, these two centuries will be focused on.

İkinci Meşrutiyet dönemi yayınlarında Osmanlı nüfusunun genel olarak azaldığı, ilk evlenme yaşının yükseldiği, evliliklerin oransal olarak düştüğü ve aile yapısının bozulmaya başladığı yönünde bir gündem söz konusudur. Bu gündemin ortaya koyduğu endişeler, İttihat ve Terakki hükümetinin nüfus ve aile politikasının şekillenmesinde önemli rol oynamış, evlilik üzerinde tartışılan bir kamu meselesine dönüşmüştür. Yusuf Cemil Bey, 1911 yılında evliliği ve aile kurmayı kolaylaştırmak amacıyla İstanbul Çemberlitaş’ta Teshil-i İzdivaç ve Teşkil-i Aile İdarehanesi’ni kurmuştur. Bu İdarehane yayımladığı programında, İttihat ve Terakki hükümetinin özendirici nüfus ve evliliği teşvik politikalarına atıf yaparak vatani bir hizmet ifa ettiğini iddia etmekte ve teşebbüs-i şahsi olarak nitelendirdiği bu girişimini İkinci Meşrutiyet döneminin bir kazanımı olarak görmektedir. Osmanlı siyasi otoriteleri ise cemiyet olarak tanımlayamadıkları bu kurumu ticari faaliyet gösteren “bir nevi kulüp” olarak nitelendirmektedirler. Bu makale, İdarehane’nin açılmasına dair Osmanlı siyasi otoritelerince düzenlenen yazışma ve belgeler ile İdarehane’nin kendini tanıtmak için yayımladığı Program üzerinden Teshil-i İzdivaç ve Teşkil-i Aile İdarehanesi’nin kuruluşunu, statüsünü ve çalışma tarzını irdelemektedir. Bu bağlamda, kuruluş amacını nüfusun artması yönündeki teshil-i izdivaç politikasına dayandıran İdarehane’nin İkinci Meşrutiyet atmosferinde evlilik arayışını piyasaya dönüştüren bir ticarethane olarak faaliyet gösterdiğini ve bu haliyle de Osmanlı toplumunu yeni bir evlilik arayışı pratiği ile tanıştırdığını iddia etmektedir.

During the Ottoman State‟s borrowing process, the state lost its authority over the revenues of the tobacco sector. These revenues were managed by Duyun-ı Umumiye Administration and the Regie Company, respectively. It is known that the Regie Company operated with a capitalist management approach. In this study, Sinasi Ilhan Tarus‟s novel To Exist was examined. That is to say, the fiction made about the Regie Company in the novel is handled within the framework of the economic history literature. The main result obtained in the study is that valid acceptances in the economic history are included in the fiction of the novel. Another result is that the Regie Company could not get support from the state for tobacco smuggling. Finally, the main character of the novel is a patriotic personality that does not coincide with the mission of the Regie Company but coincides with the historical reality. According to these results, it should be accepted that the novel To Exist can be read both as a section from the history of the War of Independence and the Regie Company.

Payır, Sada, and Athanasios Nikolaidis. "Cappadocia Ottoman Construction Company (1912) by Arsenios Istanbolloglou and Partners." In Following the Traces of Turkish-speaking Christians of Anatolia, vol. II, edited by Evangelia Balta, 449-464. Cambridge, MA: Harvard University, 2021.

In the literature, there are few studies on the impacts of the railroad construction in the Middle Eastern countries as well mixed findings. Using the data on the population of judicial districts in the Ottoman Empire between 1893 and 1914, we examine the relationship between railroad access and economic growth in local economies. Our empirical results show the size expansion in the affected areas of railroad access. This suggests the presence of positive impact of railroads on economic growth through increasing employment opportunities and fertility rates. To deal with endogeneity problems, we use instrumental variable (IV) strategy. Our 2SLS results also indicate that the causality runs from access to railroads to population growth. The paper contributes to the previous empirical literature by providing evidence for an agricultural society with limited factor mobility due to the lack of transportation infrastructure.

Η πρόσληψη των νέων ιδεολογικών ρευμάτων από τον βαλκανικό ριζοσπαστισμό
και τους επαναστάτες του 1821 διαμόρφωσε διαφοροποιημένες στάσεις και συμπεριφορές με κοινή ιδεολογική συνιστώσα την αγάπη για την ελευθερία και τη δημιουργία δημοκρατικά οργανωμένου κράτους-έθνους. Οι θέσεις του Ρήγα διατυπώνονται επηρεασμένες
από τα πολιτικά ρεύματα της εποχής του και με ιδιαίτερα πρωτοπόρα αντίληψη μετριασμού της παντοδυναμίας των τραπεζιτών και των επιπτώσεών του δημόσιου δανεισμού
στην ποιότητα της ζωής των πολιτών. Το πολιτικό σχέδιο του Ρήγα και η δημοσιονομική
του οπτική επέδρασαν στα πρώτα συντάγματα της επανάστασης του 1821. Παράλληλα
αναπτύχθηκε ένα συντηρητικό ρεύμα που επεδίωξε την δημιουργία ενός κράτους με παραδοσιακό εθνικό και θρησκευτικό ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς.Η συγκρότηση των
δημοσίων οικονομικών της Ελλάδας υπήρξε απότοκος της όσμωσης των νεοφανών θεωριών και αντιλήψεων του διαφωτισμού και της Γαλλικής επανάστασης αλλά και των
οικονομικών, κοινωνικών, και πολιτικών πραγματικοτήτων των εξεγερμένων περιοχών
της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Ο προϋπολογισμός και ο απολογισμός υπήρξαν το βασικό εργαλείο οικονομικής
πολιτικής και θεσμικού ελέγχου του δημοκρατικά οργανωμένου κράτους – έθνους στον
τομέα των δημοσίων οικονομικών. Ένα συνολικό ερμηνευτικό σχήμα μας οδηγεί στο
συμπέρασμα ότι η δυσχερής λειτουργία τους συνδέεται με τις έκτακτες πολεμικές περιστάσεις κατά τις οποίες θεσμοθετήθηκαν, με τις προσωπικές ανεπάρκειες των επαναστατών και με την επιβολή των καθυστερημένων οικονομικών και κοινωνικών δομών
στους καινοφανείς κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Άλλες μερικότερες συσσωματώσεις όπως
οι φατρίες και οι τοπικότητες επιβλήθηκαν στον κρατικό μηχανισμό. Οι νέοι κοινοβουλευτικοί θεσμοί ήλθαν σε σύγκρουση με το πλέγμα οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων που επικρατούσε, προσαρμόστηκαν στις παραδοσιακές οικονομικές και κοινωνικές
δομές και οδηγήθηκαν στην εξυπηρέτηση ενός πελατειακά οργανωμένου και δεσποτικού
γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού.